Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej wspólnotowy program działań w dziedzinie zdrowia i ochrony konsumentów na lata 2007-2013 - aspekt zdrowotny (COM(2005)0115 – C6-0097/2005 –2005/0042A(COD))

P6_TA(2006)0093 A6-0030/2006

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2005)0115)(1),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 152 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0097/2005),

–   uwzględniając decyzję Konferencji Przewodniczących z dnia 30 czerwca 2005 r. o podziale wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej program działania Wspólnoty w dziedzinie zdrowia i ochrony konsumentów (2007-2013) w celu przydzielenia go zarówno Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, jak i Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów dla sporządzenia dwóch odrębnych sprawozdań,

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinię Komisji Budżetowej (A6-0030/2006),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

STANOWISKO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 16 marca 2006 r. w celu przyjęcia decyzji nr .../2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej drugi wspólnotowy program działań w dziedzinie zdrowia na lata 2007-2013

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów(3),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(4),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Wspólnota ma obowiązek przyczyniania się do promowania i poprawy zdrowia, zapobiegania chorobom i przeciwdziałania potencjalnym zagrożeniom dla zdrowia. Musi ona zajmować się w sposób skoordynowany i spójny obawami i oczekiwaniami swoich obywateli. Wspólnota może przyczynić się do ochrony zdrowia i bezpieczeństwa obywateli poprzez działania w dziedzinie zdrowia mające wartość dodaną w stosunku do działań podejmowanych przez Państwa Członkowskie.

(2)  Przy określaniu i wdrażaniu wszelkich wspólnotowych strategii i środków należy zapewnić wysoki poziom ochrony zdrowia. Zgodnie z art. 152 traktatu Wspólnota ma obowiązek odgrywania aktywnej roli poprzez podejmowanie działań, których nie mogą podjąć pojedyncze Państwa Członkowskie i poprzez koordynowanie działań podejmowanych przez Państwa Członkowskie zgodnie z zasadą pomocniczości. Wspólnota w pełni respektuje prerogatywy Państw Członkowskich w zakresie organizowania i świadczenia usług ochrony zdrowia i opieki medycznej.

(3)  Wspólnota zobowiązana jest do ochrony i poprawy zdrowia swoich obywateli, powinna jednak równocześnie uwzględniać wartości etyczne, by nie naruszyć obowiązujących kodeksów postępowania.

(4)  Sektor zdrowia charakteryzuje się z jednej strony znacznym potencjałem wzrostu i innowacji oraz dynamiką, a z drugiej strony tym, że staje w obliczu wyzwań co do trwałości finansowej i społecznej oraz wydajności systemów opieki zdrowotnej, między innymi ze względu na wzrost średniej długości życia oraz rozwój medycyny.

(5)  Wspólnotowy program działań w dziedzinie zdrowia publicznego (2003-2008)(5) był pierwszym zintegrowanym programem Wspólnoty w tej sferze i przyniósł już znaczną ilość istotnych wydarzeń i zmian.

(6)  Istnieje szereg poważnych transgranicznych zagrożeń dla zdrowia, które potencjalnie mogą mieć charakter ogólnoświatowy, a ciągle pojawiają się nowe zagrożenia, wymagające dalszych działań Wspólnoty. Wspólnota powinna traktować poważne transgraniczne zagrożenia dla zdrowia jako zagadnienia priorytetowe. Monitorowanie, wczesne ostrzeganie i zwalczanie poważnych zagrożeń dla zdrowia wymagają, by Wspólnota Europejska była zdolna do reagowania w sposób skoordynowany i skuteczny.

(7)  Zgodnie z Europejskim Raportem Zdrowia Światowej Organizacji Zdrowia za rok 2005, najważniejszymi przyczynami obciążenia chorobami w regionie europejskim WHO w przeliczeniu na utracone potencjalne lata życia (Disability Adjusted Life-Years, DALY) są choroby niezakaźne (non-communicable diseases, NCDs – 77% wszystkich zachorowań), urazy zewnętrzne oraz zatrucia (14%), a także choroby zakaźne (9%). Siedem głównych chorób – choroba niedokrwienna serca, jednobiegunowe zaburzenia depresyjne, choroby naczyniowo-mózgowe, zaburzenia związane z używaniem alkoholu, przewlekłe choroby płuc, rak płuc i urazy w wyniku wypadków drogowych – odpowiada za 34% utraconych potencjalnych lat życia w regionie. Siedem głównych czynników ryzyka – tytoń, alkohol, wysokie ciśnienie krwi, wysoki poziom cholesterolu, nadwaga, niskie spożycie owoców i warzyw oraz brak aktywności fizycznej – odpowiada za 60% utraconych potencjalnych lat życia. Dodatkowym zagrożeniem dla zdrowia wszystkich obywateli Europy stają się choroby zakaźne, takie jak HIV/AIDS, grypa, gruźlica i malaria. Istotnym zadaniem programu jest lepsza identyfikacja głównych obciążeń dla zdrowia we Wspólnocie.

(8)  Wśród chorób niezakaźnych największą śmiertelność w regionie europejskim Światowej Organizacji Zdrowia powoduje osiem następujących chorób: choroba niedokrwienna serca, zaburzenia neuropsychiatryczne, nowotwory, choroby układu pokarmowego, choroby układu oddechowego, choroby narządów zmysłów, choroby układu mięśniowo-szkieletowego oraz cukrzyca. Ponadto, wyniki niedawno przeprowadzonych badań opartych na strukturze chorób stosowanej przez WHO wskazują, że śmiertelność dająca się przypisać cukrzycy jest przypuszczalnie dużo wyższa niż wynikałoby to z wcześniej przeprowadzonych obliczeń w skali globalnej opartych na danych zawartych w świadectwach zgonu, ponieważ osoby chore na cukrzycę najczęściej umierają z powodu choroby niedokrwiennej serca lub chorób nerek.

(9)  Potrzebne jest holistyczno-pluralistyczne podejście do zagadnień dotyczących zdrowia publicznego i dlatego do działań wspieranych przez ten program należy włączyć medycynę komplementarną i alternatywną.

(10)  Cukrzyca i otyłość stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia obywateli Unii Europejskiej, dlatego niniejszy program powinien obejmować również tę istotną kwestię, między innymi poprzez gromadzenie i analizę właściwych danych.

(11)  Znacznemu odsetkowi wszystkich przypadków chorób nowotworowych można zapobiec. Niezbędne są ustawiczne działania na rzecz wzmocnienia i przyśpieszenia procesu wykorzystania wiedzy w zakresie profilaktyki i kontroli chorób nowotworowych w działaniach w dziedzinie zdrowia publicznego.

(12)  Zdrowiu obywateli Europy zaczyna zagrażać odporność bakterii na antybiotyki oraz zakażenia szpitalne. Największe obawy wzbudza brak badań zmierzających do opracowania nowych antybiotyków oraz zapewnienia należytych metod stosowania istniejących antybiotyków. Dlatego należy gromadzić i analizować właściwe dane.

(13)  Dla sterowanego ograniczenia oddziaływania chorób zakaźnych ważne jest wzmocnienie roli Europejskiego Centrum Zapobiegania i Kontroli Chorób.

(14)  W celu osiągnięcia celów przyjętych już przez Wspólnotę w dziedzinie zdrowia publicznego konieczne są nieustanne starania. Właściwym jest zatem ustanowienie drugiego programu działań Wspólnoty w dziedzinie zdrowia (2007-2013), dalej zwanego "Programem", zdefiniowanego w niniejszej decyzji, poprzez zastąpienie decyzji nr 1786/2002/WE, którą należy zatem uchylić.

(15)  Program ten opiera się na strukturze, mechanizmach i działaniach poprzedniego programu działań wspólnotowych w dziedzinie zdrowia publicznego (2003-2008), dodaje nowe cele i wykorzystuje doświadczenie i wiedzę zdobyte poprzez wdrażane działania i środki. Przyczyni się on do osiągnięcia wysokiego poziomu zdrowia fizycznego i psychicznego oraz większej równości w kwestiach zdrowotnych w całej Wspólnocie poprzez działania w kierunku poprawy zdrowia publicznego, zapobiegania chorobom i dolegliwościom ludzkim oraz usuwania źródeł zagrożeń dla zdrowia w celu zwalczania zapadalności na choroby oraz przedwczesnej śmiertelności przy uwzględnieniu płci, pochodzenia etnicznego i wieku.

(16)  Program położy nacisk na poprawę stanu zdrowia oraz propagowanie zdrowego stylu życia wśród dzieci i ludzi młodych.

(17)  Program powinien pomóc w osiągnięciu celów w zakresie ochrony obywateli przed ryzykiem i zagrożeniami związanymi ze zdrowiem, wraz z tymi, które pozostają poza kontrolą pojedynczych osób, takimi jak uzależnienie od leków wydawanych na receptę, a także pomóc obywatelom w osiąganiu optymalnego poziomu zdrowia fizycznego i psychicznego, zapewnić im lepszy dostęp do informacji na temat takich ryzyk i zagrożeń, i w ten sposób zwiększyć ich zdolność do podejmowania decyzji jak najlepiej służących ich interesom.

(18)  Program powinien umożliwić włączenie celów związanych ze zdrowiem do wszystkich strategii i działań Wspólnoty.

(19)  Zwiększanie wskaźnika lat zdrowego życia (Healthy Life Years, HLY), zwanego również wskaźnikiem średniej długości życia bez niepełnosprawności, poprzez zapobieganie chorobom i promowanie starzenia się w dobrym zdrowiu jest istotne dla dobrego samopoczucia obywateli UE i pomaga realizować zadania procesu lizbońskiego w odniesieniu do społeczeństwa opartego na wiedzy i zrównoważenia finansów publicznych obciążonych wzrastającymi kosztami opieki zdrowotnej i zabezpieczenia społecznego.

(20)  Rozszerzenie Unii Europejskiej przyniosło dodatkowe problemy związane z nierównością w zakresie zdrowia w Unii Europejskiej, które prawdopodobnie uwydatnią się w jeszcze większym stopniu przy dalszych etapach rozszerzenia. Zagadnienie to powinno być w związku z tym jednym z priorytetów Programu.

(21)  Program powinien pomóc w identyfikacji przyczyn nierówności w dziedzinie zdrowia i zachęcać między innymi do wymiany najlepszych praktyk w dziedzinie likwidacji takich nierówności.

(22)  Niezbędne jest systematyczne gromadzenie, przetwarzanie i analizowanie danych porównawczych w celu skutecznego monitorowania stanu zdrowia w Unii Europejskiej. Umożliwi to Komisji Europejskiej i Państwom Członkowskim lepsze informowanie opinii publicznej oraz przygotowanie odpowiednich strategii, polityk i działań mających na celu osiągnięcie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzkiego. Należy dążyć do kompatybilności i interoperacyjności systemów i sieci wymiany informacji i danych na temat rozwoju zdrowia publicznego poprzez działania i środki wsparcia. W dziedzinie zdrowia istotne znaczenie mają płeć, wiek i pochodzenie etniczne. Dlatego właściwe dane powinny być analizowane przy uwzględnieniu powyższych czynników.

(23)  Zbieranie danych musi być zgodne z odpowiednimi przepisami prawnymi dotyczącymi ochrony danych osobowych.

(24)  Najbardziej odpowiednią opcją są najlepsze praktyki, ponieważ promocja zdrowia, działania zapobiegawcze oraz leczenie chorób i urazów powinny być mierzone pod kątem wydajności i skuteczności, a nie w kontekście czysto ekonomicznym. Najważniejsze jest w związku z tym ustalenie wytycznych i wskazówek oraz zorganizowanie wymiany najlepszych praktyk.

(25)  Istotne jest promowanie najlepszych praktyk i najnowszych metod leczenia chorób i urazów w celu zapobiegania przyszłemu pogorszeniu zdrowia oraz rozwoju centrów referencyjnych. Konieczne jest także promowanie wiarygodnych metod alternatywnych, które mogą być preferowane ze względów społecznych, etycznych lub innych przyczyn osobistych.

(26)  Należy podjąć działania mające na celu zapobieganie urazom poprzez zbieranie danych, określanie czynników wpływających na urazy oraz rozpowszechnianie istotnych informacji.

(27)  Program powinien przyczynić się do gromadzenia danych i wspierania właściwych polityk w zakresie mobilności pacjentów, jak również mobilności specjalistów w zakresie zdrowia. Powinien on ułatwić dalszy rozwój Europejskiego Obszaru e-Zdrowia, a w szczególności europejskiej karty ubezpieczenia zdrowotnego, poprzez wspólne europejskie inicjatywy obejmujące także inne dziedziny polityki UE.

(28)  Promowanie zastosowań z dziedziny telemedycyny może przyczynić się do mobilności pacjentów i zapewniania domowej opieki medycznej, zmniejszając tym samym zapotrzebowanie na podstawową opiekę medyczną oraz obciążenia związane z chorobami i urazami.

(29)  Zanieczyszczenie środowiska stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia i poważny powód do zaniepokojenia dla obywateli Europy. Specjalne działania powinny skupić się na dzieciach i innych grupach, które są szczególnie wrażliwe na niebezpieczne warunki środowiskowe. Program powinien uzupełniać działania podjęte w ramach europejskiego planu działania 2004-2010 na rzecz środowiska i zdrowia(6).

(30)  Program powinien dotyczyć chorób mających związek z płcią (takich jak nowotwór piersi i prostaty, osteoporoza, itp.).

(31)  Program powinien przyczynić się do przeciwdziałania uprzedzeniom na tle płci i wieku w klinicznym leczeniu pacjentów, systemach opieki zdrowotnej, badaniach naukowych i polityce rządowej.

(32)  Należy także w odpowiedni sposób zmierzyć się z czynnikami zdrowotnymi przyczyniającymi się do spadku liczby urodzeń w Europie.

(33)  Zasada zapobiegania i ocena ryzyka są podstawowymi czynnikami ochrony zdrowia ludzkiego i powinny w związku z tym być ściślej zintegrowane z innymi politykami i działaniami Wspólnoty.

(34)  W celu zapewnienia wysokiego poziomu koordynacji pomiędzy działaniami i inicjatywami podjętymi przez Wspólnotę i Państwa Członkowskie przy wdrażaniu Programu konieczne jest promowanie współpracy pomiędzy Państwami Członkowskimi i wzmocnienie wydajności istniejących i przyszłych sieci w dziedzinie zdrowia publicznego.

(35)  We wdrażaniu Programu należy uwzględnić uczestnictwo władz krajowych, regionalnych i lokalnych, na właściwym szczeblu, zgodnie z systemami krajowymi.

(36)  Koordynacja z innymi politykami i programami Wspólnoty stanowi kluczowy element celu, jakim jest włączenie polityk zdrowia do innych polityk. W celu promowania synergii oraz uniknięcia nakładania się działań podjęte zostaną wspólne działania z odpowiednimi programami i działaniami Wspólnoty, a inne fundusze i programy Wspólnoty, w tym ramowe programy wspólnotowe badań i ich wyniki, fundusze strukturalne, Fundusz Spójności, Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej, Europejski Fundusz Solidarności i Wspólnotowy Program Statystyczny, będą właściwie wykorzystane. Należy również zapewnić włączenie do nich aspektów zdrowotnych.

(37)  Niezbędne jest zwiększenie inwestycji UE na ochronę zdrowia i projekty związane z tą dziedziną. W związku z powyższym Państwa Członkowskie powinny przyznać kwestiom poprawy ochrony zdrowia priorytetowe znaczenie w swoich narodowych programach rozwoju. Niezbędne jest zwiększenie świadomości na temat możliwości uzyskania funduszy UE na ochronę zdrowia. Państwa Członkowskie należy zachęcać do wymiany doświadczeń w zakresie finansowania ochrony zdrowia ze środków funduszy strukturalnych.

(38)  Organizacje pozarządowe i specjalistyczne sieci odgrywają również istotną rolę w promowaniu zdrowia publicznego i reprezentowaniu interesów obywateli w polityce zdrowotnej Wspólnoty. Wymagają one wkładu Wspólnoty, aby mogły się rozwijać i funkcjonować. Kryteria kwalifikowania oraz przepisy dotyczące przejrzystości finansowej organizacji pozarządowych i wyspecjalizowanych sieci kwalifikujących się do pomocy wspólnotowej powinny zostać określone w niniejszej decyzji. Zważywszy na szczególny charakter organizacji, branych pod uwagę oraz w przypadkach wyjątkowej użyteczności, wznowienie wsparcia Wspólnoty na działanie takich organizacji nie powinno podlegać zasadzie stopniowej degresji zakresu wsparcia Wspólnoty.

(39)  Realizacja Programu powinna obejmować Agencję wykonawczą programu zdrowia publicznego ustanowioną w decyzji Komisji 2004/858/WE z dnia 15 grudnia 2004 r.(7), jak również bliską współpracę z właściwymi organizacjami i agencjami, w szczególności z Europejskim Centrum Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC) ustanowionym w rozporządzeniu (WE) nr 851/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r.(8). Komisja Europejska powinna przekazywać ECDC wszystkie informacje i dane zebrane w ramach Programu, mające znaczenie dla jego działalności.

(40)  Środki niezbędne do wykonania niniejszej decyzji powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(9), przy jednoczesnym poszanowaniu konieczności zachowania przejrzystości, a także rozsądnej równowagi między poszczególnymi celami Programu.

(41)  Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym (zwane dalej "Porozumieniem EOG") przewiduje współpracę w dziedzinie zdrowia pomiędzy Wspólnotą Europejską a jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, oraz krajami Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu uczestniczącymi w Europejskim Obszarze Gospodarczym (zwanymi dalej "państwami EFTA/EOG"), z drugiej strony. Należy również wprowadzić przepis otwierający Program dla uczestnictwa innych krajów, w szczególności krajów sąsiadujących ze Wspólnotą, ubiegających się o członkostwo, kandydujących lub przystępujących do Wspólnoty, ze szczególnym uwzględnieniem ryzyka jakie stanowią na terytorium Wspólnoty zagrożenia występujące w innych krajach.

(42)  Należy ułatwić nawiązywanie właściwych stosunków z krajami trzecimi nieuczestniczącymi w Programie, aby wspomagać osiąganie celów Programu, z uwzględnieniem wszelkich właściwych umów zawieranych między Państwami Członkowskimi a Wspólnotą. Stosunki te mogłyby również obejmować kraje trzecie podejmujące działania będące uzupełnieniem działań finansowanych przez niniejszy Program w obszarach wspólnego zainteresowania, jednak kraje te nie mogłyby korzystać z finansowego wkładu w ramach niniejszego Programu.

(43)  W celu zmaksymalizowania skuteczności i wydajności działań związanych ze zdrowiem na szczeblu wspólnotowym i międzynarodowym należy rozwijać współpracę z odpowiednimi organizacjami międzynarodowymi takimi jak Narody Zjednoczone i ich wyspecjalizowane agencje, łącznie ze Światową Organizacją Zdrowia, oraz Radą Europy i Organizacją Współpracy Gospodarczej i Rozwoju.

(44)  Postęp w kierunku realizacji celów niniejszego Programu w zakresie zdrowia musi być mierzony i oceniany, aby zwiększyć znaczenie i wpływ Programu. Konieczny jest systematyczny monitoring i ocena, w tym niezależne oceny zewnętrzne.

(45)  Zgodnie z zasadami pomocniczości i proporcjonalności określonymi w art. 5 Traktatu działania Wspólnoty w sprawach nie leżących w wyłącznej kompetencji Wspólnoty, takie jak działania w obszarze zdrowia publicznego, powinny być podejmowane jedynie jeśli, ze względu na swoją skalę lub rezultaty, ich cele mogą być skuteczniej zrealizowane przez Wspólnotę i tylko w takim zakresie. Cele Programu nie mogą zostać w wystarczającym stopniu zrealizowane przez Państwa Członkowskie ze względu na swoją złożoność, ponadnarodowy charakter i brak pełnej kontroli na poziomie Państwa Członkowskiego nad czynnikami mającymi wpływ na zdrowie, dlatego też Program powinien wspierać i uzupełniać działania i środki Państw Członkowskich. Program może zapewnić znaczącą wartość dodaną promowaniu zdrowia i systemom opieki zdrowotnej poprzez wsparcie struktur i programów, które zwiększają możliwości jednostek, instytucji, stowarzyszeń, organizacji i organów działających w dziedzinie zdrowia poprzez ułatwienie wymiany doświadczeń i najlepszych praktyk oraz poprzez zapewnienie podstawy dla wspólnej analizy czynników mających wpływ na zdrowie publiczne. Program może mieć również wartość dodaną w przypadku zagrożeń dla zdrowia publicznego o charakterze transgranicznym, takich jak choroby zakaźne, zanieczyszczenie środowiska lub żywności, ponieważ umożliwia on podjęcie wspólnych strategii i działań w celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa, promowania związanych ze zdrowiem interesów ekonomicznych obywateli i zmniejszania obciążenia ekonomicznego pacjentów będących obywatelami europejskimi.

(46)  Zgodnie z art. 2 Traktatu, przewidującym, że równość mężczyzn i kobiet jest jedną z zasad Wspólnoty Europejskiej oraz zgodnie z art. 3 ust. 2 Traktatu przewidującym, że we wszystkich działaniach wspólnotowych, w tym mających na celu osiągnięcie wysokiego poziomu ochrony zdrowia, Wspólnota zmierza do zniesienia nierówności oraz wspierania równości mężczyzn i kobiet, wszelkie cele i działania objęte Programem będą służyć propagowaniu lepszego zrozumienia i uznania właściwych mężczyznom i kobietom potrzeb i stosunku do ochrony zdrowia.

(47)  Komisja powinna zapewnić właściwe przejście pomiędzy niniejszym Programem a pierwszym programem, który zastępuje, w szczególności w sprawie wypełnienia podjętych zobowiązań finansowych,

STANOWIĄ, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Ustanowienie drugiego programu

Niniejszym ustanawia się drugi program działań Wspólnoty w dziedzinie zdrowia, zwany dalej "Programem", na okres od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.

Artykuł 2

Cele i zadania

1.  Program stanowi uzupełnienie i wsparcie oraz wartość dodaną w stosunku do polityk Wspólnoty i Państw Członkowskich oraz przyczynia się do ochrony i promowania zdrowia i bezpieczeństwa ludzkiego, zapobiegania ludzkim chorobom, schorzeniom i urazom oraz poprawy zdrowia publicznego.

2.  Zadania w dziedzinie zdrowia i ochrony konsumentów realizowane poprzez działania i instrumenty przewidziane w załączniku do niniejszej decyzji są następujące:

3.  Program przyczyni się dodatkowo do:

Artykuł 3

Metody realizacji

1.  Działania zmierzające do osiągania celu i zadań określonych w art. 2 w pełni wykorzystują właściwe metody realizacji i finansowania przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 7 ust. 2, w tym w szczególności:

2.  Do celów ust. 1 lit. a), wkład finansowy Wspólnoty nie może przekroczyć następujących poziomów:

Komisja może co do zasady starać się przyznawać podstawowe finansowanie na okres dwóch lat na bazie umowy ramowej o partnerstwie. Zgodnie z art. 163 rozporządzenia Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiającego szczegółowe przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego(10) partnerstwo takie stanowi podstawę długotrwałej współpracy między odbiorcą a Komisją, nie może jednak trwać dłużej niż dwa lata.

3.  Do celów ust. 1 lit. a), wkład finansowy Wspólnoty, we właściwych przypadkach zważywszy na charakter zamierzonego celu, może obejmować wspólne finansowanie przez Wspólnotę i jedno lub więcej Państw Członkowskich bądź przez Wspólnotę i właściwe władze krajów uczestniczących. W takim przypadku, wkład Wspólnoty nie przekracza 50%, z wyjątkiem przypadków wyjątkowej użyteczności, w których wkład Wspólnoty nie przekracza 70 %. Taki wkład Wspólnoty może być przyznany organizacji publicznej lub organizacji o charakterze niezarobkowym wyznaczonej przez Państwo Członkowskie lub zainteresowany właściwy urząd zatwierdzony przez Komisję. Powyższy wkład Wspólnoty powinien być przyznawany na podstawie kryteriów dotyczących organizacji pacjentów i konsumentów przyjętych przez Europejską Agencję Leków (we wrześniu 2005 r.).

4.  Do celów ust. 1 lit. a), wkład finansowy Wspólnoty może również przyjąć formę finansowania w systemie stawek ryczałtowych, jeśli jest ono dostosowane do charakteru zamierzonych działań. Do takiego wkładu finansowego nie stosuje się limitów procentowych określonych powyżej w ust. 2 i 3. We właściwych przypadkach przyjmuje się kryteria wyboru, monitorowania i oceny takich działań.

Artykuł 4

Realizacja Programu

1.  Komisja zapewnia realizację działań i środków określonych w Programie w bliskiej współpracy z Państwami Członkowskimi zgodnie z przepisami art. 7 i 8 oraz przy zapewnieniu jego harmonijnego i zrównoważonego rozwoju.

2.  W celu wsparcia procesu wdrażania Komisja zapewnia koordynację i integrację sieci monitorowania zdrowia i szybkiego reagowania na zagrożenia dla zdrowia.

3.  Komisja i Państwa Członkowskie podejmują właściwe działania w ramach swoich właściwości w celu zapewnienia wydajnego działania Programu i stworzenia na poziomie Wspólnoty i Państw Członkowskich mechanizmów koniecznych dla osiągnięcia celów Programu. Zapewniają przedstawianie odpowiednich informacji o działaniach wspierających Program oraz osiągnięcie jak najszerszego uczestnictwa w działaniach wymagających wdrażania przez władze lokalne i regionalne oraz organizacje pozarządowe.

4.  Komisja zapewnia, by wszystkie działania związane z rejestrowaniem, przetwarzaniem i przekazywaniem danych były zgodne z ogólnym podejście przyjętym w ramach "otwartej metody koordynacji opieki zdrowotnej".

5.  Komisja we współpracy z Państwami Członkowskimi dąży do zapewnienia porównywalności danych i informacji oraz kompatybilności i interoperacyjności systemów i sieci wymiany danych i informacji o zdrowiu.

6.  Komisja w bliskiej współpracy z Państwami Członkowskimi zapewnia, dla osiągnięcia celów Programu, konieczną współpracę oraz komunikację z Europejskim Centrum Zapobiegania i Kontroli Chorób.

7.  Przy wdrażaniu Programu Komisja Europejska zapewnia wraz z Państwami Członkowskimi zgodność ze wszystkimi właściwymi przepisami prawa dotyczącymi ochrony danych osobowych oraz, w odpowiednich przypadkach, wprowadzenie mechanizmów zapewniających poufność i bezpieczeństwo tych danych.

8.  Komisja, w bliskiej współpracy z Państwami Członkowskimi, zapewnia przejście pomiędzy działaniami opracowanymi w ramach pierwszego programu przyjętego na mocy decyzji, o której mowa w art. 12, które przyczyniły się do priorytetów przedstawionych w niniejszym programie a działaniami, które mają być wdrożone w ramach niniejszego programu.

Artykuł 5

Wspólne strategie i działania

1.  W celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzkiego przy definiowaniu i wdrażaniu wszystkich polityk i działań Wspólnoty oraz w celu promowania włączenia kwestii zdrowia do innych działań, cele Programu mogą zostać zrealizowane jako wspólne strategie i wspólne działania poprzez tworzenie powiązań z odpowiednimi programami, działaniami i funduszami Wspólnoty.

2.  Komisja zapewnia optymalne powiązanie Programu z innymi programami, działaniami i funduszami wspólnotowymi. Oddziaływanie programu zdrowotnego powinna wzmocnić w szczególności współpraca z siódmym programem ramowym na rzecz badań(11).

Artykuł 6

Finansowanie

1.  Orientacyjne ramy finansowe dla realizacji Programu wynoszą 1 500 mln EUR na siedmioletni okres rozpoczynający się 1 stycznia 2007 r.

2.  Całkowite wydatki administracyjne Programu obejmujące wewnętrzne wydatki agencji wykonawczej i te związane z zarządzaniem winny być proporcjonalne do zadań przewidzianych w danym programie i podlegają decyzji władz budżetowych i ustawodawczych.

3.  Wartość rocznych przyznanych środków zatwierdzana jest przez organ budżetowy w ramach ograniczeń perspektywy finansowej.

4.  Komisja gwarantuje, że przepisy finansowe dotyczące Programu zgodne są z przepisami rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(12).

5.  Dostęp do środków finansowych ułatwiany jest poprzez stosowanie zasady proporcjonalności w odniesieniu do dokumentów, które należy złożyć, jak i stworzenie bazy danych dla składanych wniosków.

Artykuł 7

Komitet

1.  Komisja jest wspomagana przez Komitet (dalej zwany "Komitetem").

2.  W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE, zgodnie z przepisami zawartymi w jej art. 8.

Okres ustanowiony w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE ustala się na dwa miesiące.

3.  W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 3 i 7 decyzji 1999/468/WE zgodnie z przepisami zawartymi w jej art. 8.

4.  Komitet przyjmuje swój regulamin.

Artykuł 8

Środki wykonawcze

1.  Środki niezbędne do wykonania niniejszej decyzji, odnoszące się do kwestii wymienionych poniżej, przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 7 ust. 2:

2.  Komisja przyjmuje wszelkie inne środki niezbędne do wykonania niniejszej decyzji zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 7 ust. 3.

Artykuł 9

Uczestnictwo krajów trzecich

Artykuł 10

Współpraca międzynarodowa

Podczas realizacji Programu należy podtrzymywać stosunki z krajami trzecimi nieuczestniczącymi w Programie oraz właściwymi organizacjami międzynarodowymi, w szczególności ze Światową Organizacją Zdrowia.

Artykuł 11

Monitorowanie, ocena i upowszechnianie wyników

1.  Komisja w bliskiej współpracy z Państwami Członkowskimi monitoruje - w stosownych przypadkach z pomocą ekspertów - realizację działań Programu pod kątem jego celów, a także przedstawia Komitetowi sprawozdanie oraz informuje Radę i Parlament Europejski, przekazując im kopię swych głównych ustaleń.

2.  Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu oraz Komitetowi Regionów:

3.  Po przyjęciu Programu Komisja publikuje co dwa lata sprawozdanie o stanie zdrowia w Unii Europejskiej w oparciu o dane i wskaźniki, wraz z analizą jakościową i ilościową.

4.  Komisja publikuje wyniki działań podjętych zgodnie z niniejszą opublikowaną decyzją i zapewnia jej rozpowszechnianie.

Artykuł 12

Uchylenie

Decyzja nr 1786/2002/WE traci moc.

Artykuł 13

Środki przejściowe

Komisja przyjmuje wszelkie środki niezbędne do zapewnienia przejścia pomiędzy środkami przyjętymi na podstawie decyzji nr 1786/2002/WE a środkami, które będą zrealizowane w ramach Programu.

Artykuł 14

Postanowienie końcowe

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK

DZIAŁANIA I ŚRODKI WSPIERANIA

Cel 1: Ochrona obywateli przed zagrożeniami dla zdrowia

1.1.  WZMOCNIENIE NADZORU I KONTROLI ZAGROŻEŃ DLA ZDROWIA POPRZEZ

1.1.6.  Monitorowanie odporności bakterii na antybiotyki i zakażeń szpitalnych oraz opracowywanie strategii na rzecz ich profilaktyki i leczenia.

1.1.8.  Opracowanie środków profilaktyki chorób i urazów u osób odizolowanych społecznie oraz zwiększanie świadomości kwestii zdrowotnych u imigrantów.

1.1.9.  Zachęcanie Państw Członkowskich do ustanowienia prawdziwie niezależnych komisji ds. oceny leków, monitorujących stosowanie i skutki wszystkich nowych leków na receptę od dnia dopuszczenia ich do obrotu.

1.2.  REAGOWANIE NA ZAGROŻENIA DLA ZDROWIA POPRZEZ

1.2.4.  Opracowanie strategii i procedur dotyczących ustalania, testowania, oceny i przeglądu planów ogólnych i szczególnych planów awaryjnych oraz ich interoperacyjności między Państwami Członkowskimi, a także prowadzenie ćwiczeń i testów.

Cel 2: Promowanie polityk prowadzących do zdrowszego sposobu życia

2.  PROMOWANIE ZDROWIA POPRZEZ ZMIERZENIE SIĘ Z UWARUNKOWANIAMI ZDROWIA

Cel 3: Przyczynianie się do zmniejszenia występowania poważnych chorób, zachorowalności na nie i śmiertelności z nimi związanej oraz występowania i śmiertelności z powodu urazów

3.  ZAPOBIEGANIE CHOROBOM I URAZOM

Cel 4: Poprawa efektywności i skuteczności systemów zdrowia

4.  OSIĄGNIĘCIE SYNERGII MIĘDZY KRAJOWYMI SYSTEMAMI ZDROWIA POPRZEZ

4.1.  Ułatwienie zakupu i zaopatrzenia transgranicznej opieki zdrowotnej poprzez współpracę między Państwami Członkowskimi w celu poprawy wzajemnego uzupełniania się usług zdrowotnych w obszarach przygranicznych oraz mobilności pacjentów, obejmujące między innymi:

4.2.  Zbieranie danych i dzielenie się informacjami na temat skutków mobilności specjalistów w zakresie zdrowia i zarządzanie nimi, a także promowanie polityki w zakresie mobilności pacjentów.

4.3.  Ustanowienie wspólnotowego systemu na rzecz współpracy dotyczącej centrów referencyjnych lub innych struktur współpracy pomiędzy systemami zdrowia więcej niż jednego Państwa Członkowskiego, które umożliwiłyby lekarzom oraz pozostałym przedstawicielom zawodów medycznych stosowanie najlepszych praktyk oraz najlepszej wiedzy w zakresie zapobiegania i leczenia dostępnych w UE.

4.4.  Wykorzystanie znormalizowanych danych i wspólnych wskaźników do oceny nierówności płci w zakresie usług medycznych i zdrowotnych w UE.

4.5.  Utworzenie sieci ukierunkowanej na wzmocnienie zdolności opracowania i dzielenia się informacjami i ocenami z uwzględnieniem technologii i technik medycznych (ocena technologii medycznych).

4.7.  Opracowanie instrumentów oceny wpływu polityk wspólnotowych, w tym skutków rozszerzenia oraz strategii lizbońskiej, na systemy zdrowia.

4.9.  Promowanie we Wspólnocie dostępności i możliwości sprawdzania pochodzenia bezpiecznych i wysokiej jakości organów, jak i substancji pochodzenia ludzkiego przeznaczonych do użytku medycznego.

Cel 5: Poprawa informacji i wiedzy na temat zdrowia w celu rozwoju zdrowia publicznego oraz przyczynienia się do włączenia celów związanych ze zdrowiem do wszystkich działań

Działania i instrumenty przyczyniające się do osiągnięcia wszystkich wyżej wymienionych celów:

5.  GROMADZENIE DANYCH, MONITORING I PRZEKAZYWANIE INFORMACJI O ZDROWIU

5.1.  ZBIERANIE DANYCH, MONITOROWANIE ZDROWIA I ROZPOWSZECHNIANIE INFORMACJI

5.1.1.  Dalszy rozwój zrównoważonego systemu monitorowania zdrowia, ze szczególnym uwzględnieniem nierówności w dziedzinie zdrowia i wykorzystaniu danych o stanie zdrowia, uwarunkowaniach zdrowia, systemach zdrowia i urazach; spodziewany jest dalszy rozwój statystycznego elementu tego systemu przy wykorzystaniu, jeśli to konieczne, Wspólnotowego Programu Statystycznego.

5.1.2.  Przyczynianie się do lepszego zrozumienia stanu zdrowia poszczególnych grup społecznych oraz tego, w jaki sposób zaspokajane są ich potrzeby w zakresie opieki, przykładowo poprzez gromadzenie, przetwarzanie i analizowanie danych statystycznych z podziałem na grupy społeczne, pochodzenie etniczne i płeć.

5.1.3.  Zbieranie i analiza danych dotyczących czynników powiązanych ze stylem życia (np. żywienie, spożycie alkoholu, tytoń) oraz urazami, ustanowienie ogólnoeuropejskiego rejestru poważnych chorób (np. raka), a także opracowywanie metodologii i utrzymywanie bazy danych.

5.1.4.  Dostarczenie innych odpowiednich informacji medycznych.

5.1.5.  Określenie odpowiednich dodatkowych wskaźników.

5.1.6.  Opracowanie odpowiednich mechanizmów raportowania.

5.1.7.  Organizowanie regularnego gromadzenia danych o takich informacjach przy pomocy programu statystycznego, organizacji międzynarodowych i agencji i poprzez projekty.

5.1.8.  Wspieranie analiz zagadnień dotyczących ochrony zdrowia we Wspólnocie poprzez regularne sprawozdania o ochronie zdrowia we Wspólnocie, wykorzystanie mechanizmów rozpowszechniania informacji, takich jak portal o zdrowiu, wspierania konferencji w sprawie porozumienia i ukierunkowanych kampanii informacyjnych koordynowanych między zainteresowanymi stronami.

5.1.9.  Ukierunkowanie na dostarczanie regularnego i wiarygodnego źródła informacji dla obywateli, także w formie zapewniającej dostęp osobom niepełnosprawnym, oraz decydentów politycznych, pacjentów, opiekunów, specjalistów w zakresie zdrowia i innych zainteresowanych stron.

5.1.10.  Gromadzenie i analizowanie danych dotyczących niepełnosprawności, jak również przeciwdziałanie i zapobieganie temu zjawisku.

5.1.12.  Gromadzenie i analizowanie danych dotyczących obniżonej płodności.

5.1.13.  Dostarczanie aktualnych informacji na temat cen poszczególnych produktów farmaceutycznych, ustalonych na podstawie ich aktywnego składnika w poszczególnych Państwach Członkowskich.

5.2.  POPRAWA KOMUNIKACJI Z OBYWATELAMI UE W ZAKRESIE ZAGADNIEŃ DOTYCZĄCYCH ZDROWIA POPRZEZ LEPSZE WYKORZYSTANIE INICJATYW WSPÓLNOTOWYCH I POSZCZEGÓLNYCH PAŃSTW CZŁONKOWSKICH

5.2.1.  Kampanie na rzecz podnoszenia świadomości.

5.2.2.  Badania.

5.2.3.  Konferencje, seminaria, spotkania ekspertów i zainteresowanych stron.

5.2.4.  Publikacje poświęcone zagadnieniom związanym z polityką zdrowia.

5.2.5.  Udostępnianie informacji on-line.

5.2.6.  Tworzenie i wykorzystanie punktów informacyjnych.

WSPÓŁPRACA I INTEGRACJA

5.3.  ZWIĘKSZENIE UDZIAŁU SPOŁECZEŃSTWA OBYWATELSKIEGO I ZAINTERESOWANYCH STRON W KSZTAŁTOWANIU POLITYKI ZWIĄZANEJ ZE ZDROWIEM

5.3.1.  Promowanie oraz wzmocnienie organizacji prowadzących działalność w zakresie ochrony zdrowia na poziomie Wspólnoty.

5.3.2.  Szkolenie i wzmocnienie zdolności organizacji konsumenckich i organizacji prowadzących działalność w zakresie ochrony zdrowia.

5.3.3.  Stworzenie sieci pozarządowych organizacji prowadzących działalność w zakresie ochrony zdrowia oraz innych zainteresowanych stron.

5.3.4.  Wzmocnienie organów i mechanizmów konsultacyjnych na poziomie Wspólnoty.

5.3.5.  Uznanie praw pacjentów jako konsumentów w zakresie opieki zdrowotnej.

5.4.  OPRACOWANIE STRATEGII WŁĄCZENIA PROBLEMÓW OCHRONY ZDROWIA DO INNYCH POLITYK WSPÓLNOTOWYCH

5.4.1.  Opracowanie i zastosowanie metod oceny wpływu polityk i działań Wspólnoty na zagadnienia związane ze zdrowiem.

5.4.2.  Wymiana najlepszych praktyk w zakresie polityk krajowych z Państwami Członkowskimi.

5.4.3.  Badania wpływu innych polityk na zdrowie.

5.4.4.  Opracowanie wspólnych strategii i działań poprzez łączenie i synchronizację z odpowiednimi programami, działaniami i funduszami wspólnotowymi.

RYZYKA, BEZPIECZEŃSTWO I KWESTIE HORYZONTALNE

5.5.  PROMOWANIE WSPÓŁPRACY MIĘDZYNARODOWEJ ZWIĄZANEJ ZE ZDROWIEM

5.5.1.  Środki współpracy z organizacjami międzynarodowymi.

5.5.2.  Środki współpracy z krajami trzecimi nieuczestniczącymi w Programie.

5.5.3.  Zachęcanie do dialogu organizacji prowadzących działalność w zakresie zdrowia.

5.6.  POPRAWA WCZESNEGO WYKRYWANIA, OCENY I INFORMOWANIA O RYZYKU POPRZEZ:

5.6.1.  Wspieranie doradztwa naukowego i oceny ryzyka, łącznie z pracami niezależnych komitetów naukowych utworzonych decyzją Komisji 2004/210/WE z dnia 3 marca 2004 r. w sprawie utworzenia komitetów naukowych w dziedzinie bezpieczeństwa konsumentów, zdrowia publicznego i środowiska(14).

5.6.2.  Gromadzenie i klasyfikowanie informacji oraz utworzenie sieci specjalistów i instytucji.

5.6.3.  Promowanie rozwoju i harmonizacji metod oceny ryzyka.

5.6.4.  Działania na rzecz gromadzenia i oceny informacji o narażeniu społeczeństw i podgrup na chemiczne, biologiczne i fizyczne zagrożenia dla zdrowia, w tym skutków takich zagrożeń.

5.6.5.  Utworzenie mechanizmów dotyczących wczesnego wykrywania nowych zagrożeń i podejmowanie działań związanych z nowymi pojawiającymi się zagrożeniami.

5.6.6.  Strategie poprawy informowania o ryzyku.

5.6.7.  Szkolenie w zakresie oceny ryzyka.

5.7.  PROMOWANIE BEZPIECZEŃSTWA ORGANÓW I SUBSTANCJI POCHODZENIA LUDZKIEGO ORAZ KRWI I POCHODNYCH KRWI

5.7.1.  Działania przyczyniające się do zwiększenia bezpieczeństwa, jakości i możliwości sprawdzania pochodzenia organów i substancji pochodzenia ludzkiego, łącznie z krwią, składnikami krwi oraz prekursorami krwi.

5.7.2.  Wspieranie strategii i mechanizmów promowania przeszczepów od żywych dawców oraz zajęcia się zagadnieniem braku organów, przy uwzględnieniu kwestii etycznych.

5.7.3.  Stworzenie i utrzymywanie wspólnej platformy pomiędzy dawcami a biorcami w celu ustalenia najlepszych praktyk dotyczących organów i substancji pochodzenia ludzkiego.

5.7.4.  Stworzenie europejskiej karty dawcy organów.

5.8.  KWESTIE HORYZONTALNE

Pomoc techniczna w analizowaniu zagadnień związanych z opracowywaniem i wdrażaniem strategii i przepisów prawa.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym. (2) Dz.U. C (3) Dz.U. C (4) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 16 marca 2006 r. (5) Decyzja nr 1786/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. przyjmująca program działań wspólnotowych w dziedzinie zdrowia publicznego (2003-2008) (Dz.U. L 271 z 9.10.2002, str. 1). Decyzja zmieniona decyzją nr 786/2004/WE (Dz.U. L 138 z 30.4.2004, str. 7). (6) COM(2004)0416. (7) Dz.U. L 369 z 16.12.2004, str. 73. (8) Dz.U. L 142 z 30.4.2004, str. 1. (9) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. (10) Dz.U. L 357 z 31.12.2002, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE, Euratom) nr 1261/2005 (Dz.U. L 201 z 2.8.2005, str. 3). (11) COM(2005)0119. (12) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, str. 1. (13) Dz.U. L 268 z 3.10.1998, str. 1. Decyzja ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 (Dz.U. L 284 z 31.10.2003, str. 1). (14) Dz.U. L 66 z 4.3.2004, str. 45.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie gwarantowanych tradycyjnych specjalności - produktów rolnych i środków spożywczych (COM(2005)0694 – C6-0026/2006 – 2005/0270(CNS))

P6_TA(2006)0094 A6-0033/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2005)0694)(1),

–   uwzględniając art. 37 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0026/2006),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6-0033/2006),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;

3.   zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

4.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli ta uznałaby za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawki Parlamentu Poprawka 1 Punkt 7 preambuły 7.  Produkty rolne i środki spożywcze podlegają, w odniesieniu do ich etykietowania, ogólnym zasadom ustanowionym we Wspólnocie, w szczególności dyrektywie 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych. Jednakże, ze względu na ich specyficzny charakter, należy przyjąć szczególne przepisy uzupełniające w odniesieniu do gwarantowanych tradycyjnych specjalności. Aby identyfikacja gwarantowanych tradycyjnych specjalności wyprodukowanych na terenie Wspólnoty była łatwiejsza i szybsza, używanie na etykietach zapisów i symboli wspólnotowych, o których mowa, powinno być obowiązkowe przewidując jednak rozsądny termin, który umożliwiłby dostosowanie się podmiotów do tego wymogu. 7.  Produkty rolne i środki spożywcze podlegają, w odniesieniu do ich etykietowania, ogólnym zasadom ustanowionym we Wspólnocie, w szczególności dyrektywie 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych. Jednakże, ze względu na ich specyficzny charakter, należy przyjąć szczególne przepisy uzupełniające w odniesieniu do gwarantowanych tradycyjnych specjalności. Aby identyfikacja gwarantowanych tradycyjnych specjalności wyprodukowanych na terenie Wspólnoty była łatwiejsza i szybsza, używanie na etykietach zapisów i specjalnego symbolu wspólnotowego kojarzonego z gwarantowanymi tradycyjnymi specjalnościami powinno być obowiązkowe przewidując jednak rozsądny termin, który umożliwiłby dostosowanie się podmiotów do tego wymogu. Poprawka 2 Punkt 7 a preambuły (nowy) (7a) W związku z rozszerzeniem zakresu zastosowania niniejszego rozporządzenia na produkty pochodzące z państw trzecich oraz w celu ochrony konsumenta przed ryzykiem pomylenia symbolu wspólnotowego z miejscem pochodzenia produktu, konieczne jest wskazanie na etykietach miejsca pochodzenia i przetworzenia produktu rolnego lub środka spożywczego wprowadzonego do obrotu z odniesieniem do gwarantowanej tradycyjnej specjalności. Poprawka 3 Artykuł 2 ustęp 1 litera b) b) "tradycyjny" oznacza, dowiedzione użycie na rynku wspólnotowym przynajmniej od okresu równego okresowi zwykle przypisywanemu jednemu pokoleniu człowieka; b) "tradycyjny" oznacza produkt posiadający dowiedzione specyficzne cechy, które odróżniają go od podobnych mu produktów należących do tej samej kategorii oraz używany na rynku już przed drugą wojną światową; Poprawka 4 Artykuł 3 akapit pierwszy Komisja prowadzi rejestr gwarantowanych tradycyjnych specjalności uznanych na poziomie wspólnotowym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Komisja prowadzi rejestr gwarantowanych tradycyjnych specjalności uznanych na poziomie wspólnotowym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i publikuje go w Internecie. Poprawka 5 Artykuł 3 akapit drugi a (nowy) Nie zezwala się w żadnym wypadku na używanie nazw zarejestrowanych jako chronione nazwy pochodzenia lub chronione oznaczenia geograficzne. Poprawka 6 Artykuł 7 ustęp 3 litera d a) (nowa) da) wszelkie inne informacje, które Państwo Członkowskie, opierając się na odpowiednio uzasadnionych podstawach, uzna za konieczne. Poprawka 7 Artykuł 7 ustęp 5 akapit pierwszy 5.  Państwo Członkowskie, podczas rozpatrywania wniosku określonego w ust. 4 akapit drugi, organizuje procedurę sprzeciwu na poziomie krajowym, zapewniając odpowiednią publikację wspomnianego wniosku i przewidując rozsądny termin, w czasie którego każdy podmiot w uzasadniony sposób zainteresowany i mający siedzibę na jego terytorium może zgłosić swój sprzeciw wobec wniosku. 5.  Państwo Członkowskie, podczas rozpatrywania wniosku określonego w ust. 4 akapit drugi, organizuje procedurę sprzeciwu na poziomie krajowym, zapewniając odpowiednią publikację wspomnianego wniosku i ustanawiając termin 3 miesięcy, w czasie którego każdy podmiot w uzasadniony sposób zainteresowany i mający siedzibę na jego terytorium może zgłosić swój sprzeciw wobec wniosku. Poprawka 17 Artykuł 7 ustęp 7 akapit 1 a (nowy) Jeśli niektóre elementy okazały się niewystarczające, Komisja ma prawo żądać od grupy z państwa trzeciego przekazania wszelkiej właściwej informacji dodatkowej, w tym elementów dowodzących zgodności ze wspólnotowymi przepisami w zakresie ochrony środowiska, higieny żywności oraz pasz, dobrostanu zwierząt i ochrony pracowników. Poprawka 8 Artykuł 8 ustęp 1 akapit pierwszy 1.  Komisja rozpatruje wniosek w celu sprawdzenia, czy jest on uzasadniony i czy spełnia wymogi niniejszego rozporządzenia. 1.  W terminie czterech miesięcy Komisja rozpatruje wniosek w celu sprawdzenia, czy jest on uzasadniony i czy spełnia wymogi niniejszego rozporządzenia. Poprawka 9 Artykuł 8 ustęp 2 akapit pierwszy 2.  Jeżeli warunki niniejszego rozporządzenia wydają się być spełnione, Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej opis produktu określony w art. 6 i informacje dotyczące grupy składającej wniosek oraz struktury lub struktur kontrolnych określonych w art. 15. 2.  Jeżeli warunki niniejszego rozporządzenia wydają się być spełnione, oraz w terminie nieprzekraczającym sześciu miesięcy od daty otrzymania wniosku określonego w art. 7 ust. 6, Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej opis produktu określony w art. 6 i informacje dotyczące grupy składającej wniosek oraz struktury lub struktur kontrolnych określonych w art. 15. Poprawka 10 Artykuł 9 ustęp 4 akapit drugi Rejestracja jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Rejestracja jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz w Internecie, włącznie z odniesieniem do pozycji specyfikacji, o której mowa w art. 8 ust. 2. Poprawka 11 Artykuł 12 ustęp 2 2.  W przypadku odwołania się do gwarantowanej tradycyjnej specjalności na etykiecie produktu rolnego lub środka spożywczego otrzymanego na terytorium Wspólnoty, zarejestrowana nazwa, zapis "gwarantowanej tradycyjnej specjalności" lub jej skrót "TSG" oraz symbol wspólnotowy, który jej odpowiada muszą się na niej znajdować. 2.  W przypadku odwołania się do gwarantowanej tradycyjnej specjalności na etykiecie produktu rolnego lub środka spożywczego otrzymanego na terytorium Wspólnoty, zarejestrowana nazwa, zapis "gwarantowanej tradycyjnej specjalności" lub jej skrót "TSG" oraz specjalny symbol wspólnotowy z nią kojarzony muszą się na niej znajdować. Poprawka 12 Artykuł 12 ustęp 3 a (nowy) 3a. Miejsce pochodzenia i przetworzenia każdego produktu rolnego lub środka spożywczego wprowadzonego do obrotu ze wspólnotowym świadectwem specyficznego charakteru zgodnie z niniejszym rozporządzeniem musi być jasno i wyraźnie wskazane przy etykietowaniu. Poprawka 13 Artykuł 15 ustęp 2 akapit pierwszy a (nowy) Istniejące już prywatne organy kontrolne dysponują okresem jednego roku od daty publikacji niniejszego rozporządzenia w celu otrzymania akredytacji. Poprawka 14 Artykuł 15 ustęp 3 3.  Publiczne lub prywatne organy kontrolne, o których mowa w ust. 1 muszą być upoważnione do zapewnienia przestrzegania niniejszego rozporządzenia, łącznie z, tam gdzie to stosowne, nakładaniem sankcji, jeżeli stwierdzą, że produkt rolny lub środek spożywczy objęty gwarantowaną tradycyjną specjalnością nie odpowiada wymogom opisu produktu. 3.  Państwowe organy kontrolne, o których mowa w ust. 1 muszą być upoważnione do zapewnienia przestrzegania niniejszego rozporządzenia, łącznie z, tam gdzie to stosowne, nakładaniem sankcji, jeżeli stwierdzą, że produkt rolny lub środek spożywczy objęty gwarantowaną tradycyjną specjalnością nie odpowiada wymogom opisu produktu. Poprawka 15 Artykuł 17 ustęp 2 a (nowy) 2a. Jeśli przetworzony produkt zawiera produkt rolny lub środek spożywczy zarejestrowany zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, używanie odpowiedniego zapisu na etykiecie przetworzonego produktu podlega właściwemu upoważnieniu wydanemu przez grupę, która otrzymała uznanie. Poprawka 16 Artykuł 18 ustęp 3 3.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE. skreślony Okres przewidziany w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (COM(2005)0698 – C6-0027/2006 – 2005/0275(CNS))

P6_TA(2006)0095 A6-0034/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2005)0698)(1),

–   uwzględniając art. 37 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0027/2006),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6-0034/2006),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;

3.   wzywa Radę do realizacji w pierwszym okresie jedynie zmian do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2081/92(2), których wprowadzenie stało się konieczne w związku z decyzją arbitrażową Światowej Organizacji Handlu oraz do omówienia, bez uwzględnienia kwestii ograniczeń czasowych, elementów wniosku Komisji, które wykraczają poza powyższą decyzję;

4.   zwraca się do Rady, jeśli uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

5.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli uznałaby za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;

6.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawki Parlamentu Poprawka 1 Punkt 3 preambuły (3)  Ponadto w dziedzinie żywienia, niektórzy konsumenci przedkładają obecnie jakość nad ilość. Zainteresowanie szczególnymi produktami wyraża się między innymi popytem na produkty rolne i środki spożywcze o jednoznacznym pochodzeniu geograficznym. (3)  Ponadto w dziedzinie żywienia, coraz więcej konsumentów przedkłada obecnie jakość nad ilość. Zainteresowanie szczególnymi produktami wyraża się między innymi popytem na produkty rolne i środki spożywcze o jednoznacznym pochodzeniu geograficznym. Poprawka 2 Punkt 5 preambuły (5)  W zakresie etykietowania, produkty rolne i środki spożywcze objęte są ogólnymi zasadami ustanowionymi we Wspólnocie, w szczególności konieczności przestrzegania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/13/WE z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych. Wziąwszy pod uwagę szczególny charakter produktów rolnych i środków spożywczych pochodzących z określonego obszaru geograficznego, należy wydać dodatkowe specjalne przepisy ich dotyczące. Należy również, w przypadku nazw wspólnotowych, uczynić obowiązkowym używanie określonych zapisów i symboli wspólnotowych tak, aby z jednej strony lepiej zaprezentować konsumentom tę kategorię produktów i gwarancje jakie są z nimi związane, a z drugiej strony, ułatwić identyfikację tych produktów na rynku w celu łatwiejszego ich skontrolowania. Należy jednakże pozostawić podmiotom gospodarczym rozsądny termin, który umożliwiłby im dostosowanie się do tego obowiązku. (5)  W zakresie etykietowania, produkty rolne i środki spożywcze objęte są ogólnymi zasadami ustanowionymi we Wspólnocie, w szczególności konieczności przestrzegania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/13/WE z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych. Wziąwszy pod uwagę szczególny charakter produktów rolnych i środków spożywczych pochodzących z określonego obszaru geograficznego, należy wydać dodatkowe specjalne przepisy ich dotyczące. Należy również, w przypadku nazw wspólnotowych, uczynić obowiązkowym używanie określonych zapisów i symboli wspólnotowych tak, aby z jednej strony lepiej zaprezentować konsumentom tę kategorię produktów i gwarancje jakie są z nimi związane, a z drugiej strony, ułatwić identyfikację tych produktów na rynku w celu łatwiejszego ich skontrolowania. W tym celu oraz w związku z tym obowiązkiem, należy również wprowadzić odpowiednie rozróżnienie symboli wspólnotowych odpowiadających poszczególnym zapisom wspólnotowym, aby zagwarantować jednoznaczne przypisanie specjalnego symbolu do każdego z zapisów. Należy jednakże pozostawić podmiotom gospodarczym rozsądny termin, który umożliwiłby im dostosowanie się do tego obowiązku. Poprawka 3 Punkt 5 a preambuły (nowy) (5a) W związku z rozszerzeniem zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia na produkty pochodzące z państw trzecich oraz aby uniknąć ryzyka pomylenia przez konsumenta symbolu wspólnotowego z symbolem pochodzenia, należy wskazać na etykiecie miejsce pochodzenia i przetworzenia danego produktu rolnego lub środka spożywczego wprowadzanego do obrotu pod zastrzeżonym znakiem towarowym. Poprawka 4 Punkt 6 a preambuły (nowy) (6a) Wzmocnienie polityki wspólnotowej w zakresie nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych wymaga, oprócz wyjaśnień i uproszczeń zawartych w niniejszym rozporządzeniu, wynegocjowania wielostronnej rejestracji w ramach Światowej Organizacji Handlu, w celu zagwarantowania trwałości takiej polityki. Poprawka 42 Punkt 12 preambuły 12.  Porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (porozumienie TRIPS, 1994 r., treść załącznika 1C porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu) zawiera szczegółowe przepisy dotyczące istnienia, nabywania, zakresu i utrzymania praw własności intelektualnej i środków stosowanych do jej poszanowania. 12.  Porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (porozumienie TRIPS, 1994 r., treść załącznika 1C porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu) zawiera szczegółowe przepisy dotyczące istnienia, nabywania, zakresu i utrzymania praw własności intelektualnej i środków stosowanych do jej poszanowania. Ochrona własności intelektualnej w ramach handlu światowego nabiera coraz większego znaczenia dla Unii Europejskiej. Oznaczenia geograficzne i nazwy pochodzenia odgrywają w tej dziedzinie szczególną rolę, dlatego też w ramach toczących się negocjacji rundy rozwoju z Dauhy istotne byłoby uzyskanie rozszerzenia, w skali światowej, ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia na coraz większą liczbę produktów rolnych. Poprawka 6 Punkt 13 preambuły (13)  Ochrona na drodze rejestracji, przyznawana na mocy niniejszego rozporządzenia, jest dostępna dla tych oznaczeń geograficznych w państwach trzecich, które są chronione we własnym kraju pochodzenia. (13)  Ochrona na drodze rejestracji, przyznawana na mocy niniejszego rozporządzenia, jest dostępna dla tych oznaczeń geograficznych w państwach trzecich, które są chronione we własnym kraju pochodzenia. Jednocześnie Komisja podejmie wszelkie wysiłki, aby produkty wspólnotowe korzystające z nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego zostały uznane przez państwa trzecie. Konieczne jest zorganizowanie działań informacyjnych i promocyjnych, zarówno w ramach Unii Europejskiej, jak i poza nią, w celu informowania konsumentów. Poprawka 7 Artykuł 2 ustęp 1 litera a) część wprowadzająca a) "nazwa pochodzenia" oznacza nazwę regionu, określonego miejsca lub, w szczególnych przypadkach, kraju, która służy do oznaczenia produktu rolnego lub środka spożywczego a) "nazwa pochodzenia" oznacza nazwę regionu, określonego miejsca lub, w szczególnych przypadkach, kraju, która służy do oznaczenia i/lub do identyfikacji produktu rolnego lub środka spożywczego Poprawka 8 Artykuł 2 ustęp 1 litera a) tiret trzecie – którego produkcja, przetworzenie i wytwarzanie mają miejsce na określonym obszarze geograficznym; – którego produkcja, przetworzenie, wytwarzanie oraz w odpowiednim przypadku przechowywanie, mają miejsce na określonym obszarze geograficznym; Poprawka 9 Artykuł 2 ustęp 1 litera b) część wprowadzająca b) "oznaczenie geograficzne" to oznaczenie służące do identyfikacji produktu rolnego lub środka spożywczego b) "oznaczenie geograficzne" to oznaczenie lub nazwa regionu, konkretnego miejsca lub kraju służące do oznaczenia i/lub identyfikacji produktu rolnego lub środka spożywczego Poprawka 10 Artykuł 2 ustęp 1 litera b) tiret pierwsze - jako pochodzącego z danego regionu, określonego miejsca lub kraju, - jako pochodzącego z danego regionu, określonego miejsca lub, w wyjątkowych przypadkach, kraju, Poprawka 51 Artykuł 2 ustęp 1 litera b) akapit pierwszy a (nowy) Po upływie odpowiedniego okresu przejściowego, nie później jednak niż dziesięć lat po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, wszystkie etapy wytwarzania, produkcji lub przetwarzania muszą odbywać się na określonym obszarze geograficznym. W przypadku, gdy surowce pochodzą z innego obszaru geograficznego bardziej rozległego obszaru niż region przetwarzania, będą one dopuszczone zgodnie z procedurą określoną w art. 15 ust. 2 pod warunkiem, że: i) surowiec ten jest wytwarzany na określonym obszarze, ii) istnieją specyficzne warunki wytwarzania tych surowców oraz iii) poprzez system kontroli sprawdzona zostanie zgodność z warunkami, o których mowa w pkt ii), Poprawka 11 Artykuł 2 ustęp 2 2.  Uznaje się również za nazwy pochodzenia oznaczenia tradycyjne, geograficzne lub niegeograficzne, oznaczające produkt rolny lub środek spożywczy pochodzący z regionu lub określonego miejsca i spełniający warunki określone w ust. 1 lit. a) tiret drugie i trzecie. 2.  Uznaje się również za nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficzne, oznaczenia tradycyjne, geograficzne lub niegeograficzne, oznaczające produkt rolny lub środek spożywczy pochodzący z regionu lub określonego miejsca i spełniający warunki określone w ust. 1 lit. a) tiret drugie i trzecie i lit. b). Poprawka 12 Artykuł 2 ustęp 3 akapit pierwszy część wprowadzająca 3.  W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. a), zgodnie ze szczegółowymi zasadami określonymi w art. 16 lit. a), są traktowane jako nazwy pochodzenia niektóre oznaczenia geograficzne określonych produktów, których niektóre surowce pochodzą z obszaru geograficznego bardziej rozległego i różnego od obszaru, w którym dokonano przetworzenia, pod warunkiem, że spełnione są następujące warunki: 3.  W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. a) i lit. b), są traktowane jako nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficzne, niektóre oznaczenia geograficzne określonych produktów, których niektóre surowce pochodzą z obszaru geograficznego bardziej rozległego i różnego od obszaru, w którym dokonano przetworzenia, pod warunkiem, że spełnione są następujące warunki: Poprawka 13 Artykuł 2 ustęp 3 akapit pierwszy litera c a) (nowa) ca) korzystający z odstępstwa zaznacza na etykiecie lub opakowaniu pochodzenie surowców. Poprawka 14 Artykuł 2 ustęp 3 akapit drugi Oznaczenia o których mowa musiały być uznane za nazwy pochodzenia w kraju pochodzenia przed dniem 1 maja 2004 r. skreślony Poprawka 16 Artykuł 4 ustęp 2 litera h) h) wszystkie specyficzne zasady etykietowania danego produktu rolnego lub środka spożywczego; h) wszystkie specyficzne zasady etykietowania danego produktu rolnego lub środka spożywczego i, w zależności od przypadku, warunki stosowania chronionych nazw geograficznych na etykietach wytworzonych produktów w celu oznaczenia produktów stosowanych jako składniki chronioną nazwą geograficzną lub chronionym oznaczeniem geograficznym; Poprawka 17 Artykuł 4 ustęp 2 litera h a) (nowa) ha) w odpowiednim przypadku decyzję osoby uprawnionej do stosowania pewnych form przechowywania jedynie na obszarze produkcji, aby zagwarantować elementy świadczące o istnieniu związków, o których mowa w lit. f); Poprawka 18 Artykuł 5 ustęp 3 litera c) punkt ii) ii) syntetyczny opis związku produktu ze środowiskiem geograficznym lub pochodzeniem geograficznym określonym w art. 2 ust. 1 lit. a) lub b), w zależności od przypadku, i, jeśli jest taka potrzeba, włącznie z elementami szczególnymi opisu produktu lub metody jego otrzymania, które uzasadniają ten związek. ii) syntetyczny opis związku produktu ze środowiskiem geograficznym, z uwzględnieniem czynników naturalnych i ludzkich, lub pochodzeniem geograficznym określonym w art. 2 ust. 1 lit. a) lub b), w zależności od przypadku, i, jeśli jest taka potrzeba, włącznie z elementami szczególnymi opisu produktu lub metody jego otrzymania, które uzasadniają ten związek. Poprawki 48 i 19 Artykuł 5 ustęp 4 akapit drugi Państwo Członkowskie rozpatruje wniosek za pomocą właściwych środków w celu sprawdzenia, czy jest on uzasadniony i czy spełnia warunki niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie w uzasadnionych sytuacjach we współpracy z władzami regionalnymi, w jak najkrótszym czasie, rozpatruje wniosek za pomocą właściwych środków w celu sprawdzenia, czy jest on uzasadniony i czy spełnia warunki niniejszego rozporządzenia. Poprawka 20 Artykuł 5 ustęp 5 akapit pierwszy 5.  Państwo Członkowskie, podczas rozpatrywania wniosku określonego w ust. 4 akapit drugi, organizuje procedurę sprzeciwu na poziomie krajowym, zapewniając odpowiednią publikację wniosku i wyznaczając rozsądny okres, w czasie którego każda osoba zasadnie zainteresowana i mająca siedzibę lub zamieszkała na terytorium tego państwa, może zgłosić sprzeciw wobec wniosku. 5.  Państwo Członkowskie, podczas rozpatrywania wniosku określonego w ust. 4, organizuje procedurę sprzeciwu na poziomie krajowym, zapewniając odpowiednią publikację wniosku i wyznaczając okres trzech miesięcy, w czasie którego każda osoba zasadnie zainteresowana i mająca siedzibę lub zamieszkała na terytorium tego państwa, może zgłosić sprzeciw wobec wniosku. Poprawka 21 Artykuł 5 ustęp 7 litera a a) (nowa) aa) opis produktu określony w art. 4; Poprawka 22 Artykuł 5 ustęp 9 akapit pierwszy 9.  Jeśli wniosek o rejestrację dotyczy obszaru geograficznego znajdującego się w państwie trzecim, składa się z elementów przewidzianych w ust. 3 oraz z elementów udowadniających, że dana nazwa jest chroniona w kraju swojego pochodzenia. 9.  Jeśli wniosek o rejestrację dotyczy obszaru geograficznego znajdującego się w państwie trzecim, składa się z elementów przewidzianych w ust. 3 oraz z elementów udowadniających, że dana nazwa jest chroniona w kraju swojego pochodzenia. Jeżeli niektóre elementy okażą się niewystarczające, Komisja ma prawo wymagać od wnioskodawcy z państwa trzeciego wszelkich niezbędnych dodatkowych informacji, w tym kopii opisu produktu. Poprawka 23 Artykuł 6 ustęp 1 akapit pierwszy 1.  Komisja rozpatruje wniosek za pomocą właściwych środków w celu sprawdzenia, czy jest on uzasadniony i czy spełnia warunki niniejszego rozporządzenia. 1.  W terminie sześciu miesięcy, Komisja rozpatruje wniosek za pomocą właściwych środków w celu sprawdzenia, czy jest on uzasadniony i czy spełnia warunki niniejszego rozporządzenia. Poprawka 24 Artykuł 6 ustęp 2 akapit pierwszy 2.  Jeśli warunki niniejszego rozporządzenia wydają się być spełnione, Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej jednolity dokument i numer referencyjny publikacji opisu produktu, określony w art. 5 ust. 5 akapit piąty. 2.  Jeśli warunki niniejszego rozporządzenia wydają się spełnione i najpóźniej w sześć miesięcy po otrzymaniu wniosku, o którym mowa w art. 5 ust. 7, Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej jednolity dokument i numer referencyjny publikacji opisu produktu, określony w art. 5 ust. 5 akapit piąty. Poprawka 49 Artykuł 7 ustęp 1 1.  W terminie czterech miesięcy począwszy od daty publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, określonej w art. 6 ust. 2 akapit pierwszy, każde Państwo Członkowskie lub państwo trzecie może zgłosić sprzeciw wobec planowanej rejestracji, poprzez złożenie do Komisji należycie uzasadnionego oświadczenia. 1.  W terminie sześciu miesięcy począwszy od daty publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, określonej w art. 6 ust. 2 akapit pierwszy, każde państwo członkowskie lub państwo trzecie może zgłosić sprzeciw wobec planowanej rejestracji, poprzez złożenie do Komisji należycie uzasadnionego oświadczenia. Poprawka 25 Artykuł 7 ustęp 4 akapit drugi Rejestracja jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Rejestracja jest publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i w Internecie, wraz z numerem referencyjnym opisu produktu, o którym mowa w art. 5 ust. 5. Jeżeli wniosek o rejestrację dotyczy obszaru geograficznego na terenie kraju trzeciego, Komisja publikuje opis produktu zgodnie z art. 5 ust. 5. Poprawka 26 Artykuł 7 ustęp 6 6.  Komisja prowadzi rejestr chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych. 6.  Komisja prowadzi rejestr chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych i publikuje go w Internecie. Poprawka 27 Artykuł 8 akapit drugi a (nowy) Symbole wspólnotowe różnią się szczególnymi kodami kolorów przypisanymi do każdego z nich. Poprawka 47 Artykuł 8 ustęp 3 Zapisy określone w drugim akapicie oraz symbole wspólnotowe, które im odpowiadają, mogą również znajdować się na etykietach produktów rolnych i środków spożywczych pochodzących z państw trzecich, które są wprowadzane do obrotu pod nazwą zarejestrowaną zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Zapisy określone w drugim akapicie, z wyłączeniem symboli wspólnotowych, które im odpowiadają, mogą również znajdować się na etykietach produktów rolnych i środków spożywczych pochodzących z państw trzecich, które są wprowadzane do obrotu pod nazwą zarejestrowaną zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Poprawka 28 Artykuł 8 ustęp 3 a (nowy) Miejsce pochodzenia i przetworzenia wszystkich produktów rolnych lub środków spożywczych wprowadzanych do obrotu pod nazwą zarejestrowaną zgodnie z niniejszym rozporządzeniem są wskazane w jasny i widoczny sposób na etykiecie. Poprawka 29 Artykuł 10 ustęp 3 3.  Zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 882/2004, Państwa Członkowskie wyznaczają właściwy organ centralny w szczególności odpowiedzialny za stosowanie systemu kontroli dotyczącego niniejszego rozporządzenia. 3.  Zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 882/2004, Państwa Członkowskie wyznaczają oficjalny organ odpowiedzialny za kontrolę w zakresie stosowania przepisów wspólnotowych w zakresie oznaczenia geograficznego. Poprawka 30 Artykuł 10 ustęp 3 a (nowy) 3a. Osoby posiadające prawa do nazw mogą kierować do właściwego krajowego organu kontroli skargi i wnosić o interwencję w celu ochrony zarejestrowanych przez nich nazw. Poprawka 31 Artykuł 10 ustęp 3 b (nowy) 3b. Wykaz organów kontroli jest publikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i regularnie aktualizowany. Poprawka 52 Artykuł 11 ustęp 4 4.  Każde Państwo Członkowskie przekazuje Komisji nazwę i dane właściwego organu określonego w art. 10 ust. 3, nazwę i dane ewentualnych wyznaczonych służb kontrolnych i delegowanych prywatnych organów kontrolnych określonych w ust. 1 akapit pierwszy, ich kompetencje oraz wszelkie zmiany dotyczące tych informacji. 4.  Każde Państwo Członkowskie przekazuje Komisji nazwę i dane właściwego organu określonego w art. 10 ust. 3, nazwę i dane ewentualnych wyznaczonych służb kontrolnych i delegowanych prywatnych organów kontrolnych określonych w ust. 1 akapit pierwszy, ich kompetencje oraz wszelkie zmiany dotyczące tych informacji. W przypadku nazwy, której obszar geograficzny znajduje się w państwie trzecim, grupa, bądź bezpośrednio, bądź za pośrednictwem organów danego państwa trzeciego, przekazuje Komisji informacje określone w akapicie pierwszym. W przypadku nazwy, której obszar geograficzny znajduje się w państwie trzecim, grupa, bądź bezpośrednio, bądź za pośrednictwem organów danego państwa trzeciego, przekazuje Komisji informacje określone w akapicie pierwszym. Komisja publikuje informacje, o których mowa w akapitach pierwszym i drugim oraz regularnie je aktualizuje. Komisja publikuje informacje, o których mowa w akapitach pierwszym i drugim w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz w Internecie oraz regularnie je aktualizuje. Poprawka 32 Artykuł 11 ustęp 6 6.  Koszty kontroli określone w niniejszym artykule będą poniesione przez podmioty objęte wspomnianymi kontrolami. 6.  Koszty kontroli określone w niniejszym artykule mogą zostać poniesione przez podmioty objęte wspomnianymi kontrolami. Poprawka 33 Artykuł 12 ustęp 2 akapit pierwszy a (nowy) Wniosek o unieważnienie jest przedmiotem konsultacji z zainteresowanymi stronami w danym Państwie Członkowskim. Poprawka 53 Artykuł 12 ustęp 2 a (nowy) 2a. Chroniona nazwa nie może być stosowana jako znak towarowy przez okres pięciu lat po opublikowaniu unieważnienia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego 1 lub zgodnie z porównywalnymi przepisami krajowymi. Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 2, mogą zostać ustanowione szczegółowe przepisy. ___________ Dz.U. L 11 z 14.1.1994, str. 1. Poprawka 34 Artykuł 13 ustęp 1 akapit pierwszy litera a) a) wszelkim bezpośrednim lub pośrednim wykorzystaniem w celach komercyjnych zarejestrowanej nazwy dla produktów nieobjętych rejestracją, o ile produkty te są porównywalne do produktów zarejestrowanych pod tą nazwą lub jeśli stosowanie nazwy pozwala na korzystanie z renomy nazwy chronionej; a) wszelkim bezpośrednim lub pośrednim wykorzystaniem w celach komercyjnych, w szczególności na wszelkiego rodzaju wyprodukowanych etykietach i opakowaniach, w całości lub częściowo, bez względu na ich formę, zarejestrowanej nazwy dla produktów nieobjętych rejestracją, o ile produkty te są porównywalne do produktów zarejestrowanych pod tą nazwą lub jeśli stosowanie nazwy pozwala na korzystanie z renomy nazwy chronionej; Poprawka 35 Artykuł 13 ustęp 1 akapit pierwszy litera aa) (nowa) aa) wykorzystaniem w celach komercyjnych zarejestrowanej nazwy dla środków spożywczych bez wcześniejszego uzyskania zgody osoby uprawnionej do stosowania nazwy; Poprawka 36 Artykuł 13 ustęp 1 akapit pierwszy a (nowy) Jeżeli przetworzony produkt zawiera produkt rolny lub środek spożywczy zarejestrowany zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, stosowanie dotyczącego go zapisu podlega uzyskaniu odpowiedniego zezwolenia od grupy, która uzyskała decyzję o uznaniu. Poprawka 37 Artykuł 13 ustęp 1 a (nowy) 1a. W przypadku, gdy istnieją chronione oznaczenia geograficzne lub chronione nazwy pochodzenia dotyczące produktów rolnych lub środków spożywczych, odmienne nazwy geograficzne z danego chronionego obszaru geograficznego nie mogą być stosowane na podobnych produktach, do których nie można stosować danego chronionego oznaczenia geograficznego lub danej chronionej nazwy pochodzenia. Poprawka 50 Artykuł 14 ustęp 1 litera b) (b) dla innych nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych zarejestrowanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, po dniu złożenia do Komisji wniosku o rejestrację nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego. (b) dla innych nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych zarejestrowanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, po dniu złożenia do Państwa Członkowskiego lub do Komisji wniosku o rejestrację nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, w zależności od tego, który wniosek został wcześniej złożony. Poprawka 54 Artykuł 15 ustęp 3 (3)  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE. Okres ustanowiony w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące. skreślony Poprawka 38 Załącznik I tiret szóste a do szóstego f (nowe) – ocet winny, – ocet z koryntek, – wino z owoców jagodowych lub napoje fermentujące z owoców jagodowych oraz cydr i napój gruszkowy, - sól i sól morska zbierana na powierzchni (sól typu "fleur de sel"), - przyprawy, - mieszanka ziół. Poprawka 39 Załącznik II tiret siódme - wiklina, - wiklina i wyroby z wikliny;

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym. (2) Dz.U. L 208 z 24.7.1992, str. 1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie dokumentu strategicznego Komisji w sprawie rozszerzenia - 2005 r. (2005/2206(INI))

P6_TA(2006)0096 A6-0025/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając dokument strategiczny Komisji w sprawie rozszerzenia - 2005 r. (COM(2005)0561),

–   uwzględniając wniosek Komisji dotyczący decyzji Rady w sprawie zasad, priorytetów i warunków ujętych w Partnerstwie dla Członkostwa zawartym z Chorwacją (COM(2005)0556),

–   uwzględniając wniosek Komisji dotyczący decyzji Rady w sprawie zasad, priorytetów i warunków zawartych w Partnerstwie dla Członkostwa zawartym z Turcją (COM(2005)0559),

–   uwzględniając opinię Komisji na temat wniosku Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii o członkostwo w Unii Europejskiej (COM(2005)0562) oraz wniosek Komisji dotyczący decyzji Rady w sprawie zasad, priorytetów i warunków zawartych w partnerstwie europejskim z Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii (COM(2005)0557),

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady w sprawie postępu dokonanego przez Bośnię i Hercegowinę w zakresie realizacji priorytetów określonych w "Analizie wykonalności w sprawie przygotowania Bośni i Hercegowiny do negocjacji w sprawie Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu z Unią Europejską" (COM(2005)0529),

–   uwzględniając sprawozdania okresowe Komisji o postępach Albanii (SEC(2005)1421), Kosowa (SEC(2005)1423), Bośni i Hercegowiny (SEC(2005)1422), Serbii i Czarnogóry (SEC(2005)1428), Turcji (SEC(2005)1426) i Chorwacji (SEC(2005)1424),

‐   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 27 stycznia 2006 r. zatytułowany "Bałkany Zachodnie na drodze do UE: umacnianie stabilności i dobrobytu" (COM(2006)0027),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 28 września 2005 r. w sprawie otwarcia negocjacji z Turcją(1),

‐   uwzględniając rezolucje z dnia 16 września 2004 r(2). i 29 września 2005 r(3). w sprawie sytuacji mniejszości etnicznych i narodowych w serbskim regionie Wojwodina oraz sprawozdanie misji rozpoznawczej przeprowadzonej w tym regionie w styczniu-lutym 2005 r.,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0025/2006),

1.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że dokument strategiczny Komisji opowiada się za otwartą na zewnątrz Unią, która w dalszym ciągu prezentuje się krajom sąsiedzkim jako wiarygodny partner, zobowiązany do wspierania stabilnych demokracji i dobrze prosperujących gospodarek;

2.   wzywa Państwa Członkowskie i Komisję do ścisłej współpracy przy opracowaniu strategii komunikacyjnej wychodzącej naprzeciw potrzebie uwzględnienia uzasadnionych obaw społeczności europejskiej w związku z rozszerzeniem UE i integracją;

3.   z satysfakcją dostrzega, że zachęta, jaką stanowi strategia rozszerzenia Unii Europejskiej, przyczyniła się bezsprzecznie do rozpoczęcia reform w Turcji, Chorwacji oraz wszystkich krajach Bałkanów Zachodnich;

4.   aprobuje i popiera nacisk kładziony przez Komisję na sprawiedliwą i rygorystyczną warunkowość, przy czym Komisja określi wyraźne i obiektywne warunki dla każdego etapu procesu akcesyjnego oraz zezwoli na kontynuowanie negocjacji tylko jeżeli będzie w pełni przekonana, że spełnione zostały wszystkie stosowne warunki; dlatego podkreśla, że postęp poczyniony przez każdy kraj kandydujący zależeć będzie od indywidualnych osiągnięć danego kraju;

5.   przypomina, że unijna zdolność do absorpcji, określona podczas szczytu Rady Europejskiej w Kopenhadze w 1993 r., pozostaje jednym z warunków przystąpienia nowych krajów; uważa, że zdefiniowanie charakteru Unii Europejskiej, w tym jej granic geograficznych, ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia koncepcji zdolności do absorpcji; wzywa Komisję do przedłożenia do dnia 31 grudnia 2006 r. sprawozdania określającego zasady, które stanowiłyby podstawę tej koncepcji; zachęca Komisję do uwzględnienia tego czynnika w ogólnym harmonogramie negocjacji; wzywa do upoważnienia Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Spraw Konstytucyjnych Parlamentu Europejskiego do sporządzenia w tej sprawie sprawozdania z własnej inicjatywy;

6.   uważa, że impas w procesie ratyfikacji Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy stanowi przeszkodę w zwiększeniu zdolności absorpcyjnej Unii Europejskiej;

7.   przypomina Radzie o konieczności zagwarantowania odpowiedniego finansowania polityk Unii Europejskiej przed podjęciem ostatecznej decyzji w sprawie przystąpienia do UE jakiegokolwiek kolejnego Państwa Członkowskiego;

8.   ponawia apel o zwiększenie środków o 2,5 miliarda EUR oraz przesunięcie 1,2 miliarda EUR w ramach pozycji 4 (UE jako światowy partner) w stosunku do stosownej propozycji Komisji, w szczególności w odniesieniu do Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej (IPA) oraz Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa (ENPI);

9.   przypomina, że długoterminowa perspektywa europejska pozostaje celem, który należy realizować w oparciu o wymienione już kryteria i warunki, włącznie ze zdolnością Unii do absorpcji, i z uwzględnieniem poczynionych przez Unię zobowiązań, i że wszystkie te czynniki muszą być uwzględnione w ewentualnym harmonogramie negocjacji;

10.   wzywa zatem Komisję oraz Radę, aby w przypadku, gdyby perspektywa wymagała szerszego spektrum możliwości operacyjnych, przedstawiły dla wszystkich krajów europejskich, które nie mają obecnie perspektywy członkostwa, propozycji utrzymywania wielostronnych bliskich stosunków z UE; podkreśla, że kraje mające perspektywę członkostwa mogą zadecydować o przyłączeniu się do ram współpracy wielostronnej, co stanowiłoby pośredni krok w stronę pełnego członkostwa;

11.   wyraża opinię, że taka opcja oferowałaby również europejską perspektywę niezbędną w celu wspierania wielu potrzebnych w danych krajach reform wewnętrznych;

12.   potwierdza, że w procesie integracji UE nie można kierować się tylko czysto technokratycznymi kryteriami; wymaga on również całkowitego zaangażowania na rzecz fundamentalnych zasad wolności, demokracji, przestrzegania praw człowieka i podstawowych wolności oraz rządów prawa; weźmie pod uwagę podporządkowanie się tym wartościom jako decydujący czynnik w ocenie przygotowania do przystąpienia do Unii;

13.   wzywa Państwa Członkowskie do wywiązania się ze swoich zobowiązań w związku z możliwym przystąpieniem zainteresowanych krajów; wskazuje, że skuteczne stosowanie politycznej warunkowości zależy również od wiary w to, że Unia Europejska pozostaje wierna decyzjom dotyczącym aspiracji europejskich tych krajów;

14.   przypomina jednak krajom kandydującym i potencjalnie kandydującym, że decydujące znaczenie ma rygorystyczne wdrażanie i stosowanie przyjętego ustawodawstwa w celu uzyskania zgodności z prawem WE; w tym kontekście przekonany jest, że prawdziwie niezależna, sprawnie działająca administracja publiczna i system sądowniczy, wyposażone w niezbędne środki logistyczne i finansowe są warunkiem koniecznym; dlatego też wzywa te kraje, przy wsparciu Komisji, do podjęcia konkretnych działań w tym kierunku;

15.   uważa, że kraje kandydujące muszą wykazać swoją zdolność do ochrony zewnętrznych granic Unii po przystąpieniu do Układu z Schengen;

16.   przypomina o konieczności wspierania współpracy regionalnej w kluczowych kwestiach dotyczących Bałkanów Zachodnich, takich jak pojednanie etniczne i religijne, współpraca transgraniczna oraz swobodny przepływ osób, zwalczanie przestępczości zorganizowanej, ułatwienie powrotu uchodźców, utworzenie strefy wolnego handlu będącej w stanie przyciągnąć zagraniczne inwestycje, wspólne korzystanie z zasobów środowiska naturalnego oraz rozwój zintegrowanych sieci transgranicznych; uważa, że Komisja powinna, na różnych forach negocjacyjnych oraz za pomocą rozmaitych programów pomocowych będących do jej dyspozycji, aktywnie dążyć do tego celu poprzez dostarczanie rzeczywistych bodźców; przypomina wkład poczyniony w tym zakresie przez Pakt Stabilności oraz wspiera jego wysiłki na rzecz większego udziału krajów Bałkanów Zachodnich w procesie integracji regionalnej;

17.   uważa, że regionalne programy na rzecz rozwoju i inwestycji, wspólne inicjatywy w zakresie edukacji i zatrudnienia oraz wspólne projekty w dziedzinie transportu i turystyki powinny ostatecznie doprowadzić do stworzenia wspólnych mechanizmów, jak na przykład Unia Celna Bałkanów Zachodnich, i to zanim członkostwo w UE wszystkich zainteresowanych krajów stanie się faktem;

18.   wzywa kraje Bałkanów Zachodnich do zagwarantowania praw mniejszości oraz prawa członków tych mniejszości do powrotu do miejsca pochodzenia;

19.   z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie Chorwacji, Bośni i Hercegowiny oraz Serbii i Czarnogóry w sprawie powrotu uchodźców oraz odszkodowań za utracone mienie, podpisane w dniu 31 stycznia 2005 r. w Sarajewie jako ważny krok w stronę rozwiązania problemu około trzech milionów uchodźców oraz przesiedleńców; wzywa Komisję Europejską oraz Państwa Członkowskie, by zaprzestały dalszego ograniczania swojego wkładu na rzecz odbudowy budynków mieszkalnych oraz projektów na rzecz stabilności gospodarczej, a także by w miarę możliwości uzależniały darowizny, kredyty i inwestycje od możliwości zatrudnienia stwarzanych dla osób powracających;

20.   zauważa, że mimo wzrostu gospodarczego stopa bezrobocia na Bałkanach Zachodnich wciąż utrzymuje się na wysokim, trudnym do zaakceptowania poziomie; dlatego wzywa Komisję do umieszczenia tworzenia miejsc pracy wśród priorytetów swojej polityki dotyczącej tego regionu;

Turcja

21.   wierzy, że demokratyczna i świecka Turcja mogłaby odgrywać konstruktywną rolę w propagowaniu porozumienia między cywilizacjami;

22.   zauważa, że choć proces przemian politycznych w Turcji jest w toku, tempo zmian zmniejszyło się w 2005 r. oraz że wprowadzanie reform pozostaje nadal nierównomierne; wyraża nadzieję, że rozpoczęcie negocjacji zadziała jak dźwignia dla dalszych niezbędnych reform, które powinna przeprowadzić Turcja w celu spełnienia wszystkich kryteriów politycznych i ekonomicznych; oczekuje od Komisji przeprowadzenia rygorystycznej i szczegółowej kontroli rozwoju sytuacji w zakresie skutecznego wdrażania przez Turcję przepisów prawnych, dotyczących w szczególności praw człowieka i podstawowych wolności oraz rządów prawa i demokracji;

23.   wzywa Turcję do usunięcia wszystkich istniejących przeszkód legislacyjnych i praktycznych ograniczających pełne korzystanie przez ogół obywateli tureckich z praw i wolności podstawowych, przede wszystkim z wolności słowa, swobód religijnych, praw kulturowych, praw mniejszości w ogóle, a w szczególności praw patriarchy ekumenicznego oraz praw mniejszości greckich w Stambule, na wyspach Imbros i Tenedos;

24.   oczekuje od Turcji zagwarantowania całkowitej niezależności sądownictwa oraz jego właściwego funkcjonowania, natychmiastowej likwidacji tortur i złego traktowania oraz podjęcia energicznych wysiłków na rzecz wspierania praw kobiet i ścigania sprawców przemocy wobec kobiet; wzywa Turcję do tworzenia ośrodków dla kobiet, które mogą stać się ofiarami przemocy;

25.   z zadowoleniem przyjmuje pozytywne uwagi premiera Erdogana na temat potrzeby rozwiązania kwestii kurdyjskiej za pomocą demokratycznych środków; wyraża ubolewanie nad pogorszeniem się obecnego stanu bezpieczeństwa na południowym wschodzie, w szczególności nad wzrostem przemocy po wznowieniu ataków terrorystycznych; przypomina wszystkim zainteresowanym stronom, że dalsze prowokacje lub eskalacja przemocy mogą nie tylko poważnie zaszkodzić ludności tego regionu, ale też stać się przeszkodą w procesie negocjacyjnym;

26.   z zadowoleniem przyjmuje decyzję tureckich władz sądowniczych o umorzeniu postępowania karnego w stosunku do Orhana Pamuka, lecz potępia fakt dalszego ścigania innych osób za pokojowe wyrażanie poglądów; wzywa zatem władze tureckie do rewizji przepisów prawnych stosowanych niekiedy przez wymiar sprawiedliwości, nawet w oparciu o przyjęty niedawno kodeks karny, pozwalających na wnoszenie oskarżeń oraz, w niektórych przypadkach, skazywanie osób pomimo tego, że wyrażały swoje poglądy w sposób pokojowy;

27.   ubolewa nad jednostronną deklaracją złożoną przez Turcję przy okazji podpisania protokołu dodatkowego do Umowy o Stowaryszeniu pomiędzy WE i Turcją (Umowty z Ankary); przypomina Turcji, że uznanie wszystkich Państw Członkowskich jest niezbędnym elementem procesu akcesyjnego;

28.   wzywa władze tureckie do pełnego wdrożenia przepisów wynikających z Umowy z Ankary i priorytetów z partnerstwa dotyczącego przystąpienia oraz niezwłocznego usunięcia wszelkich ograniczeń w wolnym przepływie towarów, jakie napotykają m.in. statki pływające pod cypryjską banderą lub statki wpływające do tureckich portów z portów leżących na terenie Republiki Cypryjskiej, a także samoloty cypryjskie; wzywa rząd Turcji, aby wyraźnie oświadczył, że deklaracja nie jest częścią procesu ratyfikacji w Wielkim Zgromadzeniu Narodowym Turcji, tym samym umożliwiając Parlamentowi Europejskiemu ratyfikację wyżej wspomnianego protokołu dodatkowego;

29.   z zadowoleniem przyjmuje porozumienie osiągnięte na posiedzeniu Rady ds. Ogólnych w dniu 27 lutego 2006 r. w sprawie przyjęcia rozporządzenia ustanawiającego instrument wsparcia finansowego dla rozwoju gospodarczego społeczności Turków cypryjskich; wzywa Radę do ponowienia wysiłków, w oparciu o konkluzje Rady z dnia 26 kwietnia 2004 r. oraz uwzględniając konsultacje przeprowadzone w czasie Prezydencji Luksemburskiej, jak również w oparciu o protokół nr 10 do Aktu Przystąpienia Republiki Cypru, w celu osiągnięcia porozumienia w kwestii rozporządzenia w sprawie ułatwień handlowych dotyczących północnej części Cypru;

30.   potwierdza swoje stanowisko, że te priorytety Partnerstwa dla Członkowstwa, które związane są z kryteriami politycznymi, muszą zostać spełnione w pierwszej fazie negocjacji; z zadowoleniem zauważa, że obecnie Komisja również wspiera niniejsze stanowisko oświadczając, że kryteria te muszą zostać spełnione w ciągu roku lub dwóch lat; wzywa Turcję do jak najszybszego przedstawienia planu obejmującego harmonogram i konkretne działania mające na celu dotrzymanie tego terminu; wzywa Komisję i Radę do uzależnienia postępu w negocjacjach od terminowego spełnienia tych priorytetów;

31.   oczekuje, że Turcja nie będzie blokowała stosowania porozumienia Berlin Plus pomiędzy UE i NATO;

Chorwacja

32.   z zadowoleniem przyjmuje decyzję UE o rozpoczęciu negocjacji akcesyjnych z Chorwacją w październiku 2005 r., w następstwie oceny Prokuratora Generalnego Międzynarodowego Trybunału ds. Zbrodni w Byłej Jugosławii (ICTY) oznajmiającej, iż obecnie Chorwacja w pełni współpracuje, oraz chwalącej ją za dobre postępy poczynione do tej pory; wzywa władze chorwackie do kontynuowania wprowadzania w życie programu reform, do utrzymania pełnej współpracy z ICTY oraz do ogólnego zwiększenia zasobu możliwości administracji i wymiaru sprawiedliwości;

33.   z zadowoleniem przyjmuje wiadomość o schwytaniu przez władze hiszpańskie generała Gotoviny; wyraża nadzieję, że wywrze to na Serbię i Republikę Srpską dodatkową presję, aby zaczęły w pełni współpracować z ICTY oraz, że jego proces przyczyni się do prowadzenia otwartej debaty na temat zajść w trakcie wojny w byłej Republice Jugosławii, w które zaangażowany był generał Gotovina;

34.   z zadowoleniem zaznacza, że Chorwacja spełnia niezbędne kryteria polityczne, lecz podkreśla, że kraj ten stoi przed szeregiem poważnych wyzwań w zakresie reformy systemu sądowego, zwłaszcza jeżeli chodzi o duże zaległości w sprawach sądowych oraz etniczne uprzedzenia wobec Serbów oskarżonych w postępowaniach sądowych w sprawie zbrodni wojennych; podkreśla ponadto, że należy wzmóc wysiłki zmierzające do zmniejszenia korupcji oraz, że pomimo obowiązywania prawa konstytucyjnego o mniejszościach narodowych, konieczne są pilne działania mające na celu poprawę sytuacji Romów;

35.   dostrzega, że poczynione zostały postępy w dziedzinie współpracy regionalnej, zarówno w stosunkach Chorwacji z jej sąsiadami, jak i w obszarze inicjatyw regionalnych; uważa, że potrzebny jest silny impuls na rzecz rozwiązania istniejących problemów dwustronnych, w szczególności związanych z kwestią granic i własności; wzywa Chorwację i Słowenię do rozwiązania dwustronnych problemów w atmosferze dobrych stosunków sąsiedzkich i wzajemnego szacunku; wyraża ubolewanie z powodu faktu, że mimo decyzji rządu Chorwacji dotyczącej przekazania do ratyfikacji przez Parlament projektu umowy w sprawie granic państwowych pomiędzy Republiką Chorwacji a Bośnią i Hercegowiną, porozumienie nie mogło zostać ratyfikowane z powodu sprzeciwu Republiki Srpskiej wobec pewnych aspektów porozumienia; zachęca rządy obu krajów do kontynuowania wysiłków dyplomatycznych mających na celu ostateczne uregulowanie kwestii granic;

36.   podkreśla, że w ramach wyżej wspomnianej Deklaracji z Sarajewa w sprawie powrotu uchodźców należy uczynić więcej, aby stworzyć warunki wspierające trwały powrót uchodźców; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje wspólną inicjatywę misji obserwatorów OBWE w Chorwacji, chorwackiego rządu, Wysokiego Komisarza Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców i delegacji WE do Chorwacji rozpoczęcia kampanii uwrażliwiania opinii publicznej na temat powrotu uchodźców; wierzy, że inicjatywy mające na celu aktywne propagowanie pojednania pomiędzy różnymi grupami etnicznymi są kluczowym elementem dla przyszłej stabilności kraju oraz całego regionu;

37.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Chorwacja może być postrzegana jako funkcjonująca gospodarka rynkowa i że będzie w stanie sprostać konkurencji, jeżeli kontynuować będzie wdrażanie reform; zwraca uwagę Chorwacji na pozostałe słabe punkty, takie jak nadmierny interwencjonizm państwowy w gospodarce oraz skomplikowane przepisy i niedociągnięcia w administracji publicznej, które hamują rozwój sektora prywatnego oraz obszaru bezpośrednich inwestycji zagranicznych; wzywa władze chorwackie do zezwolenia wszystkim obywatelom UE w sposób niedyskryminacyjny na dostęp do rynku mieszkaniowego;

38.   z zadowoleniem przyjmuje podpisanie memorandum o porozumieniu w sprawie ustanowienia funduszu narodowego, stanowiącego podstawę prawną do wprowadzenia zdecentralizowanego systemu wdrażania przedakcesyjnej pomocy UE;

Była Jugosłowiańska Republika Macedonii

39.   przyjmuje z zadowoleniem decyzję Rady, aby przyznać Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii status kraju kandydującego; uważa, że jest to zasłużonym uznaniem wysiłków poczynionych przez ten kraj w celu pełnego wdrożenia Porozumienia z Ochrydy oraz stworzenia stabilnego, demokratycznego i wieloetnicznego państwa i społeczeństwa, na rzecz reform struktur sądowniczych i policyjnych oraz sprawnej gospodarki rynkowej;

40.   uważa, że należy skupić szczególną uwagę na rozwoju dalszych strategii mających na celu wzmocnienie Porozumienia z Ochrydy, a tym samym przyszłej stabilności państwa;

41.   z satysfakcją dostrzega postęp Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii w stosowaniu się do standardów i prawa UE; wyraża zaniepokojenie opóźnieniami w takich obszarach, jak swobodny przepływ towarów, prawo własności intelektualnej, polityka konkurencji i kontrola finansowa; dołącza się do wezwania Komisji do władz Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii o zwiększenie wysiłków mających na celu wprowadzenie w życie prawodawstwa w szeregu kluczowych obszarach, w tym w wymiarze sprawiedliwości i sprawach wewnętrznych oraz o wdrożenie przed najbliższymi wyborami parlamentarnymi zaleceń OBWE/ODHIR; podkreśla w związku z tym potrzebę zagwarantowania, by Komisja Wyborcza i jej oddziały były w pełni niezależne od jakichkolwiek ingerencji politycznych, zdając sobie jednocześnie sprawę z interesów i poglądów wszystkich partii politycznych;

42.   jest przekonany, że tempo przyjmowania dorobku prawnego WE powinno iść w parze z rozwojem wymaganych zdolności do jego wdrażania i wprowadzania w życie, w przeciwnym razie wiarygodność prawodawstwa UE narażona zostanie na szwank w oczach opinii publicznej; pochwala w tym kontekście wzmożoną współpracę pomiędzy Republiką Chorwacji i Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii mającą na celu dzielenie się doświadczeniami i wiedzą;

43.   wzywa Byłą Jugosłowiańską Republikę Macedonii i Grecję do wykazania się konstruktywnym podejściem i elastycznością w znalezieniu szybkiego i możliwego do zaakceptowania rozwiązania nadal nierozstrzygniętej kwestii nazwy państwa; jest zdania, że kwestia nazwy republiki nie jest przeszkodą na drodze do jej dalszej integracji z UE;

Inne kraje Bałkanów Zachodnich

44.   przypomina i w pełni popiera konkluzje Prezydencji ze szczytu Rady Europejskiej w Salonikach w dniach 19-20 czerwca 2003 r., na którym głowy państw i szefowie rządów potwierdzili swoją gotowość pełnego i skutecznego wspierania europejskich aspiracji krajów Bałkanów Zachodnich, które staną się integralną częścią UE po spełnieniu przez nie ustalonych kryteriów;

45.   uważa, że europejska strategia integracji, obejmująca możliwość członkostwa w UE, powinna być rozpatrywana jako ostateczna zachęta do przeprowadzenia reform koniecznych do stworzenia trwałego pokoju i stabilności na Bałkanach Zachodnich - w regionie europejskim, który już wkrótce będzie całkowicie otoczony Państwami Członkowskimi;

46.   uważa, że dalsze przystępowanie państw Bałkanów Zachodnich stanowi kolejny etap reunifikacji Europy po okresie zimnej wojny;

47.   odnotowuje, że przedakcesyjny harmonogram działań dla Bałkanów Zachodnich wymaga zarówno szczegółowego i konkretnego podejścia, jak i podejścia ukierunkowanego w większym stopniu na realizację polityk, opartego na motywacji i dostosowanego do krajów, których wspólną cechą są słabe centralne instytucje państwowe, zdolnego utrzymać impet reform przez odpowiednio długi czas;

48.   zachęca Komisję do kontynuowania zmiany ukierunkowania pomocy wspólnotowej w tym regionie oraz do skoncentrowania pomocy UE na rozwoju sprawnej administracji państwowej i wymiaru sprawiedliwości, stworzeniu nowoczesnego, niesegregacjonistycznego systemu edukacyjnego, a także na wsparciu społecznych i gospodarczych środków na rzecz integracji osób powracających; uważa, że pomoc ta powinna być również wykorzystywana do prowadzenia wobec tych krajów przyszłościowej polityki wizowej mającej na celu zwalczanie zorganizowanej przestępczości, lecz nieutrudniającej transgranicznych kontaktów pomiędzy środowiskiem biznesu, partnerami społecznymi, wykładowcami i studentami;

49.   odnotowuje fakt, że Albania bliska jest zakończenia negocjacji w sprawie Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu, świadczącego o wysiłkach podjętych przez ten kraj w celu spełnienia standardów europejskich, lecz wzywa władze polityczne do wdrożenia przyjętych praw i oczekuje od nich, przed zawarciem Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu, osiągnięcia namacalnych wyników w walce z korupcją i wspieraniu wolnych, niezależnych mediów; wzywa rząd i parlament Albanii do zmiany ordynacji wyborczej przed następnymi wyborami w celu zagwarantowania sprawiedliwej reprezentacji w parlamencie popartych przez obywateli Albanii sił politycznych oraz aby ukrócić stosowane dotychczas praktyki taktycznego głosowania;

50.   wzywa Komisję do udzielenia pomocy Albanii w położeniu kresu krwawym konfliktom, które między innymi uniemożliwiają dzieciom chodzenie do szkoły, a dorosłym korzystanie z prawa do głosowania;

51.   z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych rozpoczęcie negocjacji w sprawie Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu z Bośnią i Hercegowiną (BiH), lecz wzywa władze BiH, z pomocą Komisji i obejmującego urząd Wysokiego Przedstawiciela do dokonania przeglądu ustaleń konstytucyjnych z Dayton poprzez dalszą konsolidację instytucji państwowych przy zagwarantowaniu, że przekazywaniu kompetencji w sektorze wymiaru sprawiedliwości, obronnym i policyjnym towarzyszyć będą współmierne przekazy finansowe; podkreśla, że reformy konstytucyjne powinny zmierzać do połączenia demokracji i skuteczności z reprezentatywnością i wieloetnicznością; z ubolewaniem przyjmuje do wiadomości impas w ponadpartyjnych negocjacjach w sprawie reformy konstytucyjnej kraju i wzywa nowego Wysokiego Przedstawiciela do wykorzystania swojego pośrednictwa w celu ponownego rozpoczęcia tego procesu; przypomina władzom BiH, że pełna współpraca z Międzynarodowym Trybunałem ds. Zbrodni w Byłej Jugosławii (ICTY) jest podstawowym warunkiem negocjacji w sprawie Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu z UE;

52.   przypomina oświadczenia byłego Wysokiego Przedstawiciela, że BiH ostatecznie pozostawiła za sobą porozumienie z Dayton i zdecydowanie podąża w kierunku Europy; z zadowoleniem przyjmuje rezolucję przedstawioną przez nowego Wysokiego Przedstawiciela Christiana Schwarz-Schillinga mającą na celu udzielenie wsparcia temu krajowi na rzecz znaczącego postępu politycznego, społecznego i gospodarczego; uważa, że w tej decydującej fazie programy pomocy wspólnotowej i misje WPZB powinny podlegać ścisłej koordynacji; w związku z tym wzywa stosowne podmioty UE do podjęcia odpowiednich kroków mających zapewnić jednolite stanowisko UE;

53.   uważa, że w ramach negocjacji w sprawie Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu priorytetowe znaczenie należy nadać dalszemu zmniejszaniu potrzeby międzynarodowej interwencji w rząd Bośni i Hercegowiny; wzywa Radę i Komisję do przygotowania stopniowej likwidacji Urzędu Wysokiego Przedstawiciela;

54.   respektuje życzenie władz Czarnogóry odnoszące się do przeprowadzenia referendum, zgodnie z konstytucyjnymi przepisami Serbii i Czarnogóry i standardami europejskimi, w kwestii statusu Czarnogóry w państwie związkowym; jest przekonany, że rząd i opozycja odniosą sukces, przy pomocy mediacji ze strony Unii Europejskiej, we wspólnym określeniu warunków i procedur przebiegu referendum, tak aby jego wynik mógł cieszyć się pełnym uznaniem w kraju i na arenie międzynarodowej; niezależnie od ostatecznego wyniku, wzywa władze tych dwóch republik do bliskiej i konstruktywnej współpracy w kontekście negocjacji w sprawie Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu oraz do podjęcia działań niezbędnych do osiągnięcia pełnej integracji gospodarczej ich rynków;

55.   dostrzega znaczny postęp poczyniony przez władze w Belgradzie w odniesieniu do współpracy z ICTY; popiera i przypomina żądanie Prokuratora Generalnego ICTY, Carli Del Ponte, aby niezwłocznie przekazać ICTY byłego głównodowodzącego Ratko Mladića oraz byłego przywódcę Republiki Srpskiej Radovana Karadżića; przypomina, że ścisła i aktywna współpraca z ICTY jest niezbędnym warunkiem kontynuowania negocjacji w sprawie Układu o Stabilizacji i Stowarzyszeniu; w związku z tym wzywa władze Serbii, aby nie zaprzepaściły zaoferowanej im szansy i kontynuowały zdecydowanie politykę dalszej integracji europejskiej; przypomina im, że niezbędne jest zagwarantowanie pełnego wsparcia dla polityki rządu wobec ICTY na wszystkich szczeblach administracji, policji, wymiaru sprawiedliwości i armii;

56.   zwraca uwagę na strategiczne znaczenie zachowania wieloetnicznego charakteru Wojwodiny;

57.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że pierwsze rozmowy negocjacyjne przebiegły w atmosferze wzajemnego poszanowania; jest jednakże zaniepokojony faktem, że zgodnie z opisem w sprawozdaniu Sekretarza Generalnego ONZ stan stosunków pomiędzy grupami etnicznymi oraz prawa mniejszości, a szczególnie w odniesieniu do mniejszości serbskiej i romskiej, pozostaje "zły", wzywa Tymczasowe Instytucje Autonomicznej Administracji do przedstawienia propozycji, w ramach rozmów o decentralizacji, mających na celu zajęcie sie tym problemem;

58.   przyłącza się do Komisji podkreślając postępy poczynione przez Kosowo, ale również wiele niedociągnięć we wdrażaniu standardów ONZ;

59.   przypomina, że wnioski z negocjacji na temat statusu Kosowa zakładają uprzednie pełne spełnienie standardów ONZ, oraz zgadza się z Radą, że rozwiązaniem problemu statusu może być wyłącznie wieloetniczne Kosowo, gdzie wszyscy obywatele maja prawo do życia, pracy i podróżowania, Kosowo, którego integralność terytorialna chroniona jest przez ONZ i Unię Europejską; podkreśla, że ostateczne porozumienie powinno być do przyjęcia dla mieszkańców Kosowa; stoi na stanowisku, że kwestia ta powinna być rozpatrywana w świetle integracji Kosowa z UE i powinna przyczyniać się do wzmocnienia pokoju, bezpieczeństwa i stabilizacji w regionie;

60.   uważa ponadto, że decyzji w sprawie ostatecznego statusu powinna towarzyszyć "mapa drogowa" na temat jego wdrażania określająca niezbędne warunki uniknięcia destabilizacji w regionie;

61.   wzywa Unię Europejską i Komisję do odegrania wiodącej roli, przy ścisłej współpracy z Organizacją Narodów Zjednoczonych i wszystkimi członkami Grupy Kontaktowej (Francją, Niemcami, Rosją, Wielką Brytanią i Stanami Zjednoczonymi, w negocjacjach na temat przyszłego statusu Kosowa; uważa, że negocjacje te stanowią wyzwanie dla całego regionu oraz że obowiązkiem wszystkich krajów, które uczestniczą w tym procesie, jest jego wspieranie i zatwierdzenie ostatecznego wyniku;

o
o   o

62.   wzywa swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, parlamentom i rządom Państw Członkowskich, parlamentom i rządom Turcji, Chorwacji, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii, Albanii, Bośni i Hercegowiny, Serbii i Czarnogóry, Tymczasowym Instytucjom Autonomicznej Administracji w Kosowie oraz Misji Organizacji Narodów Zjednoczonych w Kosowie.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0350. (2) Dz.U. C 140 E z 9.6.2005, str. 163. (3) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0369.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie wyniku negocjacji dotyczących Rady Praw Człowieka i 62. sesji Komisji Praw Człowieka ONZ

P6_TA(2006)0097 RC-B6-0150/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Komisji Praw Człowieka ONZ przyjęte od 1996 r., jak również rezolucje z dnia 29 stycznia 2004 r. w sprawie stosunków między Unią Europejską a ONZ(1), z dnia 9 czerwca 2005 r. w sprawie reformy ONZ(2) oraz z dnia 29 września 2005 r. w sprawie rezultatów Światowego Szczytu ONZ w dniach 14-16 września 2005 r.(3),

–   uwzględniając 62. sesję Komisji Praw Człowieka ONZ, która początkowo miała się odbyć w dniach 13 marca - 21 kwietnia 2006 r.,

–   uwzględniając raport zatytułowany "Bezpieczniejszy świat: nasza wspólna odpowiedzialność" sporządzony przez Grupę Wysokiego Szczebla ds. Zagrożeń, Wyzwań i Zmian z dnia 1 grudnia 2004 r.,

–   uwzględniając raport "W większej wolności: ku rozwojowi, bezpieczeństwu i prawom człowieka dla wszystkich" przedstawiony przez Sekretarza Generalnego ONZ w dniu 21 marca 2005 r.,

–   uwzględniając dokument końcowy Światowego Szczytu ONZ przyjęty w Nowym Jorku w dniu 16 września 2005 r., w którym podjęto decyzję o utworzeniu Rady Praw Człowieka, mającej zastąpić Komisję Praw Człowieka, oraz o powierzeniu przewodniczącemu Zgromadzenia Ogólnego ONZ zadania poprowadzenia negocjacji, mających się zakończyć w jak najkrótszym terminie podczas 60. sesji, w celu określenia zakresu kompetencji i składu Rady,

–   uwzględniając projekt rezolucji w sprawie Rady Praw Człowieka przedstawiony w dniu 23 lutego 2006 r przez przewodniczącego Zgromadzenia Ogólnego ONZ,

–   uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że poszanowanie, propagowanie i zachowanie powszechności praw człowieka jest częścią etycznego i prawnego dorobku Unii Europejskiej i jednym z filarów jedności i integralności Europy;

B.   mając na uwadze, że ONZ jest zarówno obecnie, jak i w przeszłości, jedną z najbardziej odpowiednich organizacji, które potencjalnie mogą w sposób wszechstronny zajmować się kwestiami praw człowieka i wyzwaniami stojącymi dziś przed ludzkością,

C.   mając na uwadze, że projekt rezolucji w sprawie Rady Praw Człowieka stanowi wynik wielu miesięcy wysiłków zmierzających do uzyskania porozumienia;

D.   mając na uwadze, że nie podejmując niektórych poważnych problemów, które zostały zasygnalizowane, Rada Praw Człowieka mogłaby stanowić skuteczną platformę dla procesu wzmocnienia ochrony i propagowania praw człowieka w ramach ONZ, który to proces niestety nie zawsze przynosił zamierzone wyniki,

E.   mając na uwadze, że 62. sesja Komisji Praw Człowieka ONZ będzie jej ostatnią sesją przed faktycznym powołaniem Rady Praw Człowieka ONZ,

F.   mając na uwadze, że na roczną sesję Komisji Praw Człowieka ONZ w bieżącym roku powołano delegację ad hoc Parlamentu Europejskiego, podobnie jak to miało miejsce w ubiegłych siedmiu latach,

Rada Praw Człowieka

1.   z zadowoleniem przyjmuje rezolucję powołującą Radę Praw Człowieka; w związku z powyższym odnotowuje wkład UE w wynik negocjacji;

2.   z zadowoleniem przyjmuje utworzenie mniejszego, stałego organu ONZ, wybieranego bezpośrednio przez Zgromadzenie Ogólne, jako pierwszego kroku w kierunku realizacji zobowiązania Światowego Szczytu w roku 2005 do wzmocnienia mechanizmów ONZ w zakresie praw człowieka;

3.   ze szczególnym zadowoleniem przyjmuje fakt, że Rada Praw Człowieka będzie się mogła spotykać regularnie w ciągu roku, odbywając nie mniej niż trzy sesje rocznie, a także, oprócz posiedzeń regularnych, będzie mogła zwoływać sesje nadzwyczajne, w celu zajęcia się szybko rozwijającymi się sytuacjami kryzysowymi w zakresie praw człowieka;

4.   z zadowoleniem przyjmuje utrzymanie stosowanego przez Komisji Praw Człowieka ONZ systemu "specjalnych procedur"; zwraca uwagę, że procedury te będą podlegały weryfikacji w ciągu roku i wzywa UE do zachowania czujności w celu zapewnienia, aby zostały one utrzymane;

5.   z zadowoleniem przyjmuje utrzymanie praktyki udziału w debatach organizacji pozarządowych zajmujących się prawami człowieka i wyraża nadzieję, że udział ten zostanie w przyszłości usprawniony i wzmocniony; ponawia swój apel o reformę Komisji ONZ ds. organizacji pozarządowych, tak aby zapewnić skuteczny udział niezależnych organizacji pozarządowych;

6.   z zadowoleniem przyjmuje ustanowienie powszechnego mechanizmu przeglądu okresowego, tzw. "peer review", jako środka wzmacniającego powszechne objęcie i równe traktowanie Państw Członkowskich w zakresie monitorowania przestrzegania praw człowieka na całym świecie; przyjmuje do wiadomości wyjaśnienie, że mechanizm ten nie powinien powielać pracy organów ustanowionych traktatem ONZ; wzywa Radę Praw Człowieka, aby podczas ustalania szczegółów tego przeglądu zapewniła, aby przewidziane w tym celu posiedzenie odbyło się dodatkowo, poza co najmniej trzema posiedzeniami i 10 tygodniami, które przewiduje rezolucja;

7.   wyraża ubolewanie, że propozycja wyboru członków Rady Praw Człowieka wzmocnioną większością dwóch trzecich głosów nie została utrzymana; niemniej jednak uważa, że procedura, w której członkowie wybierani są bezpośrednio i indywidualnie w tajnym głosowaniu przez bezwzględną większość Zgromadzenia Ogólnego, a rządy są proszone o rozpatrzenie osiągnięć krajów kandydujących w dziedzinie praw człowieka, mogłaby zapobiec zasiadaniu w Radzie Praw Człowieka państw naruszających prawa człowieka; z zadowoleniem przyjmuje utworzenie mechanizmu pozwalającego większością dwóch trzecich głosów Zgromadzenia Ogólnego zawiesić prawo do zasiadania w Radzie Praw Człowieka przedstawicieli tych państw, które w sposób rażący i systematyczny naruszają prawa człowieka;

8.   wzywa wszystkie państwa członkowskie ONZ do podjęcia starań zmierzających do wyboru krajów kandydujących spełniających najwyższe standardy w dziedzinie praw człowieka, które ratyfikowały podstawowe traktaty dotyczące praw człowieka, wypełniły swoje obowiązki w zakresie zdawania sprawozdań, wydały otwarte zaproszenia do uczestnictwa w specjalnych procedurach ONZ oraz podjęły starania zmierzające do spełnienia ich zaleceń; apeluje do UE, aby domagała się, by kandydatury były przedstawiane co najmniej 30 dni przed wyborami, w celu umożliwienia poddania publicznej kontroli ich osiągnięć i deklaracji w dziedzinie praw człowieka;

9.   potwierdza swoją opinię, że zdolność Rady Praw Człowieka do ochrony praw człowieka będzie uzależniona od woli politycznej wszystkich stron, aby uczynić z niej silny i skuteczny organ;

10.   wzywa w związku z tym wszystkie państwa członkowskie ONZ do wypełnienia określonego przez nie mandatu i wdrożenia opracowanych mechanizmów w celu zapewnienia, aby Rada Praw Człowieka była w stanie w znaczący sposób chronić i wspierać prawa człowieka;

11.   wzywa UE do odgrywania wiodącej roli w Radzie Praw Człowieka oraz do bycia wzorem w działaniach na rzecz stworzenia silnego organu ONZ zajmującego się prawami człowieka, zdolnego do zajęcia się sytuacją praw człowieka na całym świecie oraz do reakcji na nią;

12.   podkreśla potrzebę wzmożonej konsultacji, współpracy i koordynacji między UE i ONZ, a w szczególności nowo utworzoną Radą Praw Człowieka;

13.   podkreśla potrzebę skoordynowanej, uzgodnionej i dobrze przygotowanej strategii Unii Europejskiej przed, podczas i po sesjach Rady Praw Człowieka, celem wniesienia swojego wkładu do jej prac w sposób skuteczny i efektywny;

14.   uważa za właściwe dalsze wysyłanie delegacji na odpowiednie sesje Rady Praw Człowieka, zgodnie z praktyką PE uczestnictwa w corocznych sesjach Komisji Praw Człowieka ONZ;

62. sesja Komisji Praw Człowieka ONZ

15.   przyjmuje do wiadomości decyzję o przejściowym, proceduralnym i skróconym charakterze 62. sesji Komisji Praw Człowieka ONZ;

16.   niemniej jednak uważa, że fakt ten nie powinien stanowić dla Komisji Praw Człowieka ONZ przeszkody w realizacji jej mandatu w zakresie ochrony praw człowieka, a wszelkie standardowe działania Komisji powinny być właściwie przyjęte lub kontynuowane w inny sposób;

17.   wzywa zatem członków Komisji Praw Człowieka ONZ do zapewnienia, aby prace w zakresie specjalnych procedur, ustanowionych podczas ostatniej sesji, zostały przedstawione, uznane i w pełni omówione, jak np. sprawozdanie Sekretarza Generalnego w sprawie współpracy z przedstawicielami organów ONZ zajmujących się prawami człowieka, oraz aby wygasające mandaty zostały przedłużone, tak jak mandat Specjalnego Przedstawiciela Sekretarza Generalnego ONZ ds. Obrońców Praw Człowieka; podkreśla konieczność utrzymania możliwości zwracania się przez obrońców praw człowieka do Komisji i brania przez nich udziału w debatach;

o
o   o

18.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, rządom i parlamentom Państw Członkowskich, Radzie Bezpieczeństwa ONZ, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, przewodniczącemu 60. sesji Zgromadzenia Ogólnego oraz Wysokiemu Komisarzowi ONZ ds. Praw Człowieka.

(1) Dz.U. C 96 E z 21.4.2004, str. 79. (2) P6_TA(2005)0237. (3) P6_TA(2005)0362.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie przygotowań do spotkań stron Konwencji o różnorodności biologicznej i stron Protokołu z Kartaginy o bezpieczeństwie biologicznym w Kurytybie w Brazylii

P6_TA(2006)0098 B6-0170/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając VIII Konferencję Stron (COP 8) Konwencji ONZ o różnorodności biologicznej (CBD), która ma się odbyć w dniach 20-31 marca 2006 r. w Kurytybie w Brazylii,

–   uwzględniając III Posiedzenie Stron (MOP 3) Protokołu z Kartaginy o bezpieczeństwie biologicznym, odbywające się w dniach 13-17 marca 2006 r. w Kurytybie w Brazylii,

–   uwzględniając konkluzje szczytu Rady Europejskiej w Göteborgu w dniach 15 i 16 czerwca 2001 r.,

–   uwzględniając art. 103 ust. 2 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że Konwencja o różnorodności biologicznej jest największym światowym porozumieniem dotyczącym ochrony bioróżnorodności, które reguluje kwestie zachowania i zrównoważonego korzystania z różnorodności biologicznej oraz sprawiedliwego i uczciwego podziału korzyści korzystania z zasobów genetycznych, a także mając na uwadze, że sygnatariuszami konwencji jest 188 stron, w tym 25 Państw Członkowskich UE i Wspólnota Europejska,

B.   mając na uwadze, że ratyfikowany przez 131 państw Protokół z Kartaginy o bezpieczeństwie biologicznym ustanawia wspólne standardy minimalne dla transgranicznego transportu żywych, genetycznie zmodyfikowanych organizmów,

C.   mając na uwadze, że różnorodność biologiczna, w tym genetyczna, gatunkowa i ekosystemowa, stanowi fundament życia i zasadniczą podstawę ludzkiego zdrowia, jakości życia i dobrobytu oraz stanowi samoistną wartość,

D.   mając na uwadze istnienie bezpośredniego związku między zachowaniem różnorodności biologicznej a świadczeniem usług ekosystemowych, takich jak produkcja żywności, oczyszczanie wody, obieg składników pokarmowych i regulowanie klimatu; mając na uwadze, że związane z działalnością ludzką wykorzystywanie zasobów naturalnych, niszczenie siedlisk, zmiany klimatyczne, nadmierna eksploatacja dzikich gatunków oraz niekontrolowany i nielegalny handel dzikimi zwierzętami i roślinami przybierają na sile i stanowią poważne obciążenie dla usług ekosystemowych,

E.   mając na uwadze, że strony Konwencji ONZ o różnorodności biologicznej w drodze decyzji CBD VI/26, a niezależnie również strony Światowego Szczytu w sprawie Zrównoważonego Rozwoju z Johannesburga 2002 r. porozumiały się w sprawie znaczącego zmniejszenia poziomu utraty bioróżnorodności do 2010 r.,

F.   mając na uwadze, że Wspólnota Europejska zobowiązała się do zahamowania utraty bioróżnorodności do 2010 r.,

G.   mając na uwadze, że w rezolucji A/RES/59/25 Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 17 listopada 2004 r. wzywa się do podjęcia pilnych działań w celu naukowego rozważenia na podstawie poszczególnych przypadków, łącznie z zastosowaniem zasady przezorności, wprowadzenia tymczasowego zakazu niszczycielskich praktyk połowowych, między innymi z użyciem włoków dennych, które oddziałują negatywnie na wrażliwe ekosystemy morskie, na przykład podwodne góry, wypływy hydrotemalne i koralowce żyjące w zimnych wodach, występujące na obszarach morskich poza krajową jurysdykcją; zakaz obowiązywałby do czasu przyjęcia odpowiednich środków ochrony i zarządzania zgodnych z prawem międzynarodowym,

H.   mając na uwadze, że w ostatniej ocenie zasobów leśnych FAO ONZ (FRA 2005) podkreśla się olbrzymie straty ostatnich światowych zasobów lasów pierwotnych, szacując je na ponad 13 milionów hektarów rocznie w skali globalnej,

I.   mając na uwadze, że oczekuje się, iż podczas VIII Konferencji Stron strony dokonają podsumowania zobowiązań podjętych w ramach programu prac w zakresie różnorodności biologicznej lasów, decyzji VI/22 i VII/28 Konwencji o różnorodności biologicznej (CBD) dotyczących zrównoważonego korzystania, konsumpcji i handlu zasobami biologicznymi, a także egzekwowania prawa leśnego oraz zarządzania i działań mających na celu zwalczanie nielegalnej wycinki drzew,

J.   mając na uwadze, że decyzja V/5 CBD, sekcja III, podjęta na V Konferencji Stron w roku 2000 r. wprowadza moratorium na testowanie i komercjalizację technologii V-GURT (technologia ograniczenia wykorzystania zasobów genetycznych, tzw. "Terminator") stworzonej w celu zapobiegania kiełkowaniu nasion poprzez wprowadzenie genu uniemożliwiającego reprodukcję,

K.   mając na uwadze, że stosowanie inżynierii genetycznej w celu produkcji wysterylizowanych nasion zmusi rolników do corocznego zakupu nowych nasion i będzie stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa żywności, w szczególności w krajach rozwijających się, a także mając na uwadze, że geny tego rodzaju mogą doprowadzić do "skażenia" upraw roślin niezmodyfikowanych genetycznie w wyniku krzyżowania się i przypadkowego mieszania materiału genetycznego,

1.   wyraża głębokie zaniepokojenie ciągłym obniżaniem się poziomu bioróżnorodności oraz coraz większym piętnem odciskanym przez Unię Europejską w dziedzinie ekologii, rozszerzającym zakres oddziaływania na bioróżnorodność znacznie poza granice Unii Europejskiej;

2.   wzywa Komisję Europejską oraz Państwa Członkowskie do wykazania się inicjatywą i determinacją w zakresie umożliwienia i ułatwienia podejmowania konkretnych działań mających na celu ochronę bioróżnorodności, zarówno na szczeblu krajowym, jak i międzynarodowym;

3.   uważa, że wymogi powszechnego moratorium na testowanie i komercjalizację technologii V-GURT, dotyczące między innymi wpływu socjoekonomicznego i oddziaływania ekologicznego oraz szkodliwego wpływu na różnorodność biologiczną, bezpieczeństwo żywności i zdrowia ludzkiego, nie zostały spełnione;

4.   wzywa Komisję oraz Państwa Członkowskie do:

5.   wzywa ponadto Komisję i Państwa Członkowskie do szybszego postępu w realizacji wspólnotowego celu zahamowania spadku bioróżnorodności, w tym poprzez włączenie celów CBD w zakres polityki rozwoju i pomocy UE, zwłaszcza przyszłych krajowych i regionalnych opracowań strategicznych UE, oraz znacznej poprawy skuteczności wdrażania unijnej dyrektywy siedliskowej(2) i ptasiej(3), a także związanej z nimi sieci Natura 2000;

6.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz stronom CBD i protokołu o bezpieczeństwie biologicznym.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0300. (2) Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206 z 22.7.1992, str. 7). (3) Dyrektywa Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (Dz.U. L 103 z 25.4.1979, str. 1).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie praw człowieka w Republice Mołdowy, a w szczególności w Naddniestrzu

P6_TA(2006)0099 RC-B6-0168/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Republiki Mołdowy, w szczególności z dnia 18 grudnia 2003 r.(1), z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie wyborów parlamentarnych w Republice Mołdowy(2) oraz z dnia 28 kwietnia 2005 r. w sprawie rocznego sprawozdania w sprawie praw człowieka na świecie w 2004 roku i polityki Unii Europejskiej w tej dziedzinie(3),

–   uwzględniając oświadczenie końcowe oraz zalecenia Parlamentarnej Komisji Współpracy UE-Mołdowa z jej posiedzenia w dniach 6-7 października 2005 r.,

–   uwzględniając porozumienie o partnerstwie i współpracy między Republiką Mołdowy a Unią Europejską (UE), które zostało podpisane w dniu 28 listopada 1994 r. i weszło w życie z dniem 1 lipca 1998 r.,

–   uwzględniając oświadczenia Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) przyjęte na szczycie w Istambule w 1999 r. oraz na posiedzeniu Rady Ministerialnej OBWE w Porto w 2002 r.,

–   uwzględniając plan działania dla Republiki Mołdowy przyjęty na siódmym posiedzeniu Rady Współpracy UE-Mołdowa w dniu 22 lutego 2005 r.,

–   uwzględniając sprawozdanie końcowe z misji OBWE/ODIHR obserwacji wyborów parlamentarnych z dnia 6 marca 2005 r., które ogólnie rzecz biorąc odbyły się zgodnie z większością zobowiązań wobec OBWE oraz standardami Rady Europy i innych organizacji międzynarodowych dotyczącymi demokratycznych wyborów, mimo braków stwierdzonych w zakresie warunków kampanii i dostępu do mediów,

–   uwzględniając decyzję Rady 2006/96/WPZiB w sprawie realizacji wspólnego stanowiska 2004/179/WPZiB dotyczącego środków ograniczających skierowanych przeciwko przywódcom regionu Naddniestrza w obrębie Republiki Mołdowy(4) oraz wspólne stanowisko Rady 2006/95/WPZiB odnawiające wspomniane środki ograniczające na okres kolejnych 12 miesięcy(5),

–   uwzględniając rezolucję przejściową przyjętą w dniu 1 marca 2006 r. przez Komitet Ministrów Rady Europy i dotyczącą orzeczenia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPC) z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie Ilaşcu i inni przeciwko Republice Mołdowy i Federacji Rosyjskiej,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że europejska polityka sąsiedztwa uznaje europejskie aspiracje Republiki Mołdowy oraz jej znaczenie jako kraju silnie związanego historycznie, kulturowo i gospodarczo z Państwami Członkowskimi,

B.   mając na uwadze, że w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa przyjęto plan działania, który zawiera propozycje zmierzające do zachęcenia Republiki Mołdowy do przeprowadzenia reform politycznych i instytucjonalnych, jakie umożliwią jej stopniową integrację z programami i polityką UE,

C.   mając na uwadze, że Unia Europejska poczyniła ostatnio znaczące kroki w kierunku wzmocnienia jej zaangażowania w sprawy Republiki Mołdowy oraz w poszukiwanie rozwiązania konfliktu naddniestrzańskiego, otwierając stałe przedstawicielstwo Komisji Europejskiej w Kiszyniowie, powołując Specjalnego Przedstawiciela UE (SPUE) ds. Republiki Mołdowy mającego za zadanie przyczynić się do trwałego zażegnania konfliktu naddniestrzańskiego oraz ustanawiając misję szkoleniowo-doradczą UE na granicy Republiki Mołdowy i Ukrainy (EUBAM),

D.   mając na uwadze, że Naddniestrze ogłosiło niepodległość w 1992 r., w następstwie konfliktu zbrojnego przy wsparciu ze strony wojsk rosyjskich, destabilizując w ten sposób cały kraj,

E.   mając na uwadze budzące troskę doniesienia, zwłaszcza w przypadku Naddniestrza, o niepokojącym poziomie działalności kryminalnej, wszechogarniającej społeczeństwo korupcji, obecności głęboko zakorzenionej nieoficjalnej gospodarki oraz braku poszanowania podstawowych wolności oraz praw człowieka;

F.   mając na uwadze utrzymujące się nękanie niezależnych mediów oraz organizacji pozarządowych, a także dyskryminowanie i prześladowanie ludności rumuńskojęzycznej przez samozwańcze władze Naddniestrza;

G.   mając na uwadze uporczywe odmawianie przez samozwańcze naddniestrzańskie władze podporządkowania się orzeczeniu ETPC nakazującemu położenie kresu bezprawnemu i bezpodstawnemu zatrzymaniu Andreja Iwantoca i Tudora Petrova Popa,

H.   mając na uwadze, że, wedle doniesień, Andrej Iwantoc od 27 lutego 2006 r. prowadzi strajk głodowy w proteście przeciwko nieludzkiemu i poniżającemu traktowaniu przez pracowników zakładu karnego w Tyraspolu,

1.   stanowczo potępia represje, prześladowania i zastraszanie przez reżim naddniestrzański przedstawicieli niezależnych mediów, obywateli krytykujących samozwańcze władze Naddniestrza, członków organizacji pozarządowych oraz przedstawicieli opozycji; potępia zakaz finansowania organizacji pozarządowych z zagranicy; ubolewa nad niechęcią reżimu do pełnego zaangażowania się w działania na rzecz osiągnięcia pokojowego i wszechstronnego rozwiązania konfliktu w Naddniestrzu; z zadowoleniem przyjmuje zatem rozszerzenie zakazu przyznawania wiz wjazdowych na terytorium UE na członków reżimu naddniestrzańskiego;

2.   głęboko ubolewa nad tym, że samozwańcze władze Naddniestrza w dalszym ciągu przetrzymują w niewoli dwóch skarżących, choć minęło ponad półtora roku od wydania przez ETPC orzeczenia w sprawie Ilascu i innych osób; zwraca uwagę, że w swoim orzeczeniu ETPC uznał w szczególności, że oba pozwane państwa mają podjąć wszelkie konieczne kroki w celu zaprzestania bezpodstawnego przetrzymywania dwóch z wciąż uwięzionych skarżących oraz zapewnienia ich bezzwłocznego uwolnienia;

3.   wzywa władze Republiki Mołdowy do kontynuowania wysiłków zmierzających do zakończenia bezprawnego i bezpodstawnego przetrzymywania Andrei'a Ivantoca i Tudora Petrov-Popa oraz do zapewnienia ich bezzwłocznego uwolnienia; wzywa stanowczo władze rosyjskie do aktywnego zbadania wszelkich skutecznych metod zakończenia bezprawnego i bezpodstawnego przetrzymywania obu więźniów oraz zapewnienia ich bezzwłocznego uwolnienia; wzywa Radę, Komisję oraz Państwa Członkowskie, aby domagały się bezzwłocznego uwolnienia więźniów;

4.   wzywa władze Republiki Mołdowy, mając na uwadze wywołujący poruszenie i kontrowersje wyrok skazujący byłego ministra obrony, Valeriu Pasata, do zapewnienia, że postępowanie apelacyjne zostanie przeprowadzone w sposób przejrzysty i zgodnie z międzynarodowymi normami prawnymi;

5.   wyraża silne i niezmienne poparcie dla dążeń władz Republiki Mołdowy do pomyślnego wprowadzenia w życie planu działania będącego elementem wspólnotowej polityki sąsiedztwa; wzywa Komisję i Radę do wspierania władz Republiki Mołdowy w procesie demokratyzacji i do użycia wszelkich środków dyplomatycznych w celu osłabienia autorytarnego i nielegalnego reżimu w Naddniestrzu;

6.   wzywa rząd Republiki Mołdowy do kontynuacji procesu reform, wzmocnienia praworządności, zwalczania korupcji w urzędach zgodnie z zobowiązaniami wynikającymi z planu działania, a także do zwiększenia wysiłków w walce z handlem ludźmi;

7.   przyjmuje do wiadomości ustawę dotyczącą zapobiegania i zwalczania handlu ludźmi z 20 października 2005 r., który przewiduje darmową pomoc socjalną dla ofiar handlu ludźmi; wzywa władze Republiki Mołdowy do złożenia dalszych wyjaśnień na temat sposobu finansowania jej realizacji; podkreśla znaczenie zapewnienia dodatkowych środków finansowych i kadry dla organów doradczych z zakresu handlu kobietami oraz lepszej współpracy po stronie organizacji pozarządowych, działających na tym polu;

8.   z zadowoleniem przyjmuje konstruktywną współpracę między różnymi partiami politycznymi w parlamencie Republiki Mołdowy; uznaje wagę reform w zakresie niezawisłości sądownictwa, służb specjalnych, ordynacji wyborczej oraz trybunału obrachunkowego; wzywa do wzmocnienia wymiaru sprawiedliwości Republiki Mołdowy; podkreśla znaczenie wprowadzenia tych i innych reform bez opóźnień;

9.   wyraża przekonanie, że reformy w Republice Mołdowy tylko wtedy mogą się zakończyć powodzeniem, jeżeli zostaną przeprowadzone w poszanowaniu dla zasad praworządności i podstawowych wolności; nalega, aby wszystkie zainteresowane strony, w tym również przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego, połączyły swe siły na rzecz dalszego rozwoju demokracji w tym kraju;

10.   z zadowoleniem przyjmuje wdrożenie wspólnego oświadczenia w sprawie ceł złożonego przez premierów Ukrainy i Republiki Mołdowy w dniu 30 grudnia 2005 r.; wzywa uczestników życia gospodarczego w regionie naddniestrzańskim Republiki Mołdowy do rejestrowania się we właściwych organach w Kiszyniowie w celu promowania nieograniczonego przepływu towarów przez granicę; wzywa samozwańcze władze naddniestrzańskie, aby nie blokowały takich rejestracji;

11.   z zadowoleniem przyjmuje działalność EUBAM w Republice Mołdowy i na Ukrainie, która może stać się elementem szerszych wysiłków w celu znalezienia wykonalnego i trwałego rozwiązania konfliktu naddniestrzańskiego; podkreśla, że poprawa kontroli granicznych jest podstawowym czynnikiem prowadzącym do zakończenia konfliktu, między innymi poprzez ograniczanie handlu bronią;

12.   wzywa Komisję, Radę i specjalnego przedstawiciela UE ds. Republiki Mołdowy do podjęcia wszelkich wysiłków w celu zapobieżenia eskalacji obecnego konfliktu granicznego;

13.   odnotowuje pozytywne, choć w niektórych kwestiach krytyczne, oświadczenie parlamentu Republiki Mołdowy w sprawie ukraińskiej inicjatywy dotyczącej rozstrzygnięcia konfliktu naddniestrzańskiego; wzywa wszystkie strony uwikłane w konflikt, aby w pełni zaangażowały się w negocjacje 5 + 2, w których uczestniczy Republika Mołdowy, region naddniestrzański Republiki Mołdowy, Rosja, Ukraina i OBWE, a także UE i Stany Zjednoczone w charakterze obserwatorów, i aby dążyły do politycznego rozstrzygnięcia konfliktu naddniestrzańskiego;

14.   wzywa Rosję, aby niezwłocznie zaprzestała udzielania poparcia reżimowi naddniestrzańskiemu, potwierdziła swoje zobowiązania co do integralności terytorialnej Republiki Mołdowy określonej w mołdawskiej konstytucji i bezwarunkowo wycofała swoje oddziały wraz z ciężkim sprzętem i amunicją; podkreśla, że zgodnie z decyzją podjętą w 1999 r. na szczycie OBWE w Istambule oddziały należało wycofać do końca 2002 r.; wzywa Radę, aby włączyła tę kwestię do porządku kolejnego szczytu UE-Rosja;

15.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządowi i parlamentowi Republiki Mołdowy, rządowi Rumunii, rządowi Ukrainy, rządowi Federacji Rosyjskiej, rządowi Stanów Zjednoczonych Ameryki, Sekretarzowi Generalnemu OBWE i Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy.

(1) Dz.U. C 91 E z 15.4.2004, str. 692. (2) Dz.U. C 304 E z 1.12.2005, str. 398. (3) Dz.U. C 45 E z 23.2.2006, str. 107. (4) Dz.U. L 44 z 15.2.2006, str. 32. (5) Dz.U. L 44 z 15.2.2006, str. 31.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie Kazachstanu

P6_TA(2006)0100 RC-B6-0167/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Kazachstanu,

–   uwzględniając podpisaną w dniu 23 stycznia 1995 r. Umowę o współpracy i partnerstwie między Unią Europejską a Kazachstanem, która weszła w życie 1 lipca 1999 r.,

–  uwzględniając stanowisko UE z dnia 16 lutego 2006 r. w sprawie śmierci Ałtynbeka Sarsenbajewa w Kazachstanie,

–   uwzględniając dokument w sprawie Strategii Komisji dla Azji Środkowej na lata 2002-2006,

–   uwzględniając wnioski czwartego posiedzenia Rady Współpracy UE-Kazachstan,

–   uwzględniając oficjalne wyniki wyborów prezydenckich, które miały miejsce w dniu 4 grudnia 2005 r.,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że Ałtynbek Sarsenbajew, czołowy polityk i współprzewodniczący opozycyjnej partii Prawdziwy Ak Zhol w niewyjaśnionych okolicznościach został brutalnie zamordowany w dniu 13 lutego 2006 r., wraz ze swoim ochroniarzem i kierowcą,

B.   mając na uwadze, że w dniu 12 listopada 2005 r. inny przywódca opozycji, Nurkadiłow Zamanbek , zginął w niewyjaśnionych okolicznościach po tym, jak oskarżył rząd o korupcję; mając na uwadze, że w wyniku oficjalnego śledztwa ustalono, że popełnił on samobójstwo,

C.   mając na uwadze, że na dwunastu działaczy opozycyjnych, jak również wielu dziennikarzy, nałożono karę aresztu od 5 do 15 dni lub karę grzywny za udział w wiecu w dniu 26 lutego 2006 r. zorganizowanym ku pamięci zabitego przywódcy opozycji - Ałtynbeka Sarsenbajewa,

D.   mając na uwadze, że w związku z zabójstwem Ałtynbeka Sarsenbajewa aresztowano Sekretarza Generalnego Senatu oraz pięciu członków służb bezpieczeństwa wewnętrznego, oraz że postawiono mu zarzut porwania i zabójstwa, co pociągnęło za sobą rezygnację szefa agencji służb bezpieczeństwa wewnętrznego,

E.   mając na uwadze, że Kazachstan jest kluczowym sojusznikiem w walce z międzynarodowym terroryzmem i fundamentalizmem religijnym, oraz mając na uwadze, że kraj ten pragnie przewodniczyć OBWE od 2009 r.,

F.   podkreślając, że poszanowanie praw człowieka, demokracji, państwa prawa jest podstawowym elementem Umowy o partnerstwie i współpracy między UE a Kazachstanem, na której opierać się będzie rozwój przyszłych stosunków,

1.   potępia morderstwo Ałtynbeka Sarsenbajewa i składa wyrazy współczucia rodzinie ofiary;

2.   wyraża wielkie zaniepokojenie faktem, że w okresie trzech miesięcy dwóch czołowych polityków opozycji zostało zabitych;

3.   wzywa władze Kazachstanu do przeprowadzenia trwającego śledztwa mającego wyjaśnić okoliczności zabójstwa Ałtynbeka Sarsenbajewa i dwóch towarzyszących mu osób w sposób pełny, niezależny i przejrzysty;

4.   z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie prezydenta Nazarbajewa z dnia 21 lutego 2006 r., w którym potępił on morderstwa i zapowiedział surowe ukaranie osób w nie zamieszanych;

5.   z zadowoleniem przyjmuje uwolnienie Galymzhana Zhakianowa z internowania;

6.   potępia uwięzienie działaczy opozycji i dziennikarzy, które trwało od 5 do 15 dni, za udział w pokojowym wiecu zorganizowanym po śmierci Ałtynbeka Sarsenbajewa;

7.   wzywa rząd Kazachstanu do uhonorowania swych zobowiązań w ramach Umowy o partnerstwie i współpracy, w szczególności w odniesieniu do demokracji, zasad prawa międzynarodowego i praw człowieka, oraz do podjęcia kroków w kierunku demokratyzacji, gwarancji większej swobody obywateli i liberalizacji; podkreśla raz jeszcze wagę współpracy między Kazachstanem i UE w dziedzinie gospodarki, polityki i kultury;

8.   wzywa Radę i Komisję do priorytetowego potraktowania kwestii poszanowania praw człowieka na następnym posiedzeniu Rady Współpracy, łącząc postęp w tej dziedzinie z dalszym wdrażaniem Umowy o partnerstwie i współpracy, oraz do nasilenia programów TACIS na rzecz demokracji dla Kazachstanu, w szczególności w celu wzmocnienia i rozwoju instytucji demokratycznych, niezależnych środków przekazu i walki z korupcją; wzywa do włączenia tych kwestii do programu następnego posiedzenia Komisji Współpracy Parlamentarnej UE-Kazachstan, które odbędzie się w dniach 29 i 30 maja 2006 r.;

9.   podkreśla, że poszanowanie zasad demokracji, państwa prawa i praw człowieka, jak to wyraźnie określono w Umowie o partnerstwie i współpracy, jest warunkiem wstępnym przewodniczenia OBWE przez Kazachstan, co zgodnie z zamierzeniami Kazachstanu miałoby nastąpić w 2009 r.;

10.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, Specjalnemu Przedstawicielowi UE ds. Azji Środkowej, OBWE, Radzie Europy, rządowi i prezydentowi Kazachstanu.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie bezkarności w Afryce, a w szczególności sprawa Hissène'a Habré

P6_TA(2006)0101 RC-B6-0171/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając Traktat ustanawiający Międzynarodowy Trybunał Karny,

–   uwzględniając 1638. rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ zobowiązującą misję ONZ w Liberii do ujęcia i zatrzymania prezydenta Charlesa Taylora w przypadku jego powrotu do Liberii oraz przekazania go lub ułatwienia takiego przekazania do Sierra Leone w celu postawienia go przed Specjalnym Trybunałem dla Sierra Leone,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Czadu i Liberii, w szczególności rezolucję z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie ekstradycji Charlesa Taylora(1),

–   uwzględniając 38. zwyczajną sesję Afrykańskiej Komisji Praw Człowieka i Ludów, odbywającą się w Bandżulu, Gambia, w dniach 21 listopada - 5 grudnia 2005 r.,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze Statut Rzymski Międzynarodowego Trybunału Karnego oraz podkreślając, że minęło 50 lat odkąd Organizacja Narodów Zjednoczonych jako pierwsza uznała potrzebę ustanowienia międzynarodowego trybunału karnego w celu ścigania oskarżonych o zbrodnie przeciw ludzkości;

B.   mając na uwadze oświadczenie Kofiego Annana, Sekretarza Generalnego ONZ, zgodnie z którym udzielanie amnestii tam, gdzie doszło do poważnego pogwałcenie praw człowieka, jest nie do zaakceptowania i nie może zostać uznane przez ONZ, chyba że amnestia ta nie obejmuje ludobójstwa, zbrodni przeciwko ludzkości oraz zbrodni wojennych,

C.   z niepokojem zwracając uwagę na liczne przypadki łamania praw człowieka w wielu zakątkach kontynentu afrykańskiego oraz na to, że sprawcy tych zbrodni rzadko stają przed wymiarem sprawiedliwości, podczas gdy ofiarom często odmawia się skutecznych środków prawnych,

D.   mając na uwadze, że prawo międzynarodowe wyraźnie stanowi, że zbrodniarze wojenni muszą zostać bezwarunkowo postawieni przed sądem, a państwa są zobowiązanie do ekstradycji osób podejrzanych o popełnienie zbrodni wojennych,

E.   mając na uwadze, że Akt Założycielski Unii Afrykańskiej w art. 4(o) wyraźnie potępia i odrzuca bezkarność,

F.   przyjmując z zadowoleniem deklaracje Unii Afrykańskiej potępiające bezkarność oraz przyjmując stanowisko, że wiarygodność Unii Afrykańskiej wzrośnie, jeśli zademonstruje ona swą determinację w kierunku podjęcia praktycznych kroków przeciw bezkarności wobec aktów pogwałcania praw człowieka,

G.   mając na uwadze, że liczne zbrodnie, w tym zbrodnie przeciwko ludzkości, popełnione przez afrykańskich dyktatorów oraz ich popleczników pozostają bezkarne, co stanowi dodatkową krzywdę dla krewnych ofiar oraz zachętę do popełniania nowych zbrodni,

H.   zwracając ponadto uwagę na to, że 27 państw afrykańskich ratyfikowało Statut Rzymski, a niektóre z nich podjęły wysiłki w celu nadania mocy prawnej stosowaniu tego statutu na terenie swojego kraju,

I.   majac na uwadze, że wielu dawnych afrykańskich dyktatorów, zwłaszcza Charles Taylor, Mengistu Haile Mariam oraz Hissène Habré wraz ze swoimi stronnikami, którzy dopuścili się poważnych zbrodni, żyje aktualnie w spokoju poza granicami swojego kraju, ciesząc się pełną bezkarnością,

J.   mając na uwadze wydanie międzynarodowego listu gończego, zarzucającego byłemu prezydentowi Czadu, przebywającemu na uchodźctwie, Hissène'owi Habré, zbrodnie pogwałcenia praw człowieka popełnione w okresie sprawowania przez niego rządów, tj. w latach 1982-1990,

K.   mając na uwadze, że ofiary wykorzystują sprawę Habré, domagając się sprawiedliwości w szerszym zakresie oraz otwierając nowe możliwości dla sprawiedliwości w Czadzie i gdzie indziej,

L.   mając na uwadze decyzję Unii Afrykańskiej z dnia 24 stycznia 2006 r. o stworzeniu grupy ekspertów prawnych w celu zalecenia miejsca i sposobu osądzenia Hissène'a Habré, dając pierwszeństwo "afrykańskiemu mechanizmowi",

M.   mając na uwadze, że oczekuje się, iż prezydent Nigerii, Olusegun Obasanjo, w najbliższej przyszłości wyda oświadczenie o woli wydania Charlesa Taylora w celu postawienia go przed sądem pod zarzutem zbrodni, demonstrując tym samym przywiązanie Nigerii do rządów prawa w Afryce Zachodniej,

N.   mając na uwadze powołanie w 2002 r. Specjalnego Trybunału dla Sierra Leone w celu osądzenia najważniejszych osób odpowiedzialnych za zbrodnie wojenne popełnione w czasie konfliktu zbrojnego w Sierra Leone; mając na uwadze oskarżenie Charlesa Taylora o 17 zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości przez Specjalny Trybunał,

O.   mając na uwadze, że brutalny były dyktator Etiopii, pułkownik Haile Mariane Mengistu, nadal korzysta z azylu w Zimbabwe,

1.   przypomina, że gdyby nie mechanizm egzekwowania prawa, jakim jest międzynarodowy trybunał karny, zajmujący się ustalaniem indywidualnej odpowiedzialności, akty ludobójstwa oraz jawne akty pogwałcania praw człowieka pozostałyby często bezkarne;

2.   podkreśla, że zasada, zgodnie z którą sprawcy naruszenia praw człowieka nie uzyskują amnestii ani immunitetu niezależnie od swojego statusu stała się elementem zwyczajowego prawa międzynarodowego oraz w pełni popiera postawienie przed sądem osób odpowiedzialnych za zbrodnie i masakry wojenne;

3.   ponownie oświadcza, że zwalczanie bezkarności stanowi jeden z filarów polityki praw człowieka Unii i wzywa Komisję, Radę oraz państwa członkowskie Unii Afrykańskiej do dalszego poświęcania należytej uwagi tej kwestii;

4.   uważa, że nie można osiągnąć zrównoważonego pokoju poprzez porozumienia, mające na celu ochronę osób odpowiedzialnych za systematyczne naruszenia praw człowieka;

5.   wzywa te państwa członkowskie Unii Afrykańskiej, które jeszcze nie ratyfikowały Statutu Rzymskiego, do uczynienia tego oraz do przyjęcia narodowych planów skutecznego wdrożenia Statutu Rzymskiego na poziomie krajowym;

6.   zachęca zgromadzenie głów państw i rządów Unii Afrykańskiej do wywierania nacisku na jej państwa członkowskie, aby potępiły i odrzuciły bezkarność;

7.   wzywa Unię Afrykańską do podjęcia praktycznych działań, które przyczyniłyby się do wysiłków regionalnych na rzecz walki z bezkarnością;

8.   zachęca Unię Afrykańską do rozwijania instytucji prawa karnego oraz lepszej organizacji współpracy w sprawach karnych pomiędzy jej państwami członkowskimi oraz z organami władzy innych kontynentów w celu ograniczenia bezkarności w przypadkach zbrodni przeciwko ludzkości popełnionych przez rządy afrykańskie oraz przez obywateli innych kontynentów lub z ich udziałem;

9.   przypomina, że społeczność międzynarodowa ustanowiła mechanizmy pociągania do odpowiedzialności poprzez powoływanie trybunałów ad hoc dla sprawców zbrodni i masakr wojennych, na przykład w Rwandzie i w Sierra Leone, i podkreśla, że społeczność międzynarodowa musi mówić jednym głosem w celu przyczynienia się do ukarania winnych;

10.   przypomina sprawy przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla Rwandy w Arushy oraz wyjątkowo duże trudności, jakie napotkały zewnętrzne służby śledcze przy ściganiu osób odpowiedzialnych za ludobójstwo w Rwandzie w 1994 r.;

11.   uznaje za szczególnie szokujący fakt, że ci, którzy naruszali prawa człowieka podczas masakr ludności cywilnej w Demokratycznej Republice Konga - gdzie podczas trwającego sześć lat konfliktu, zginęły co najmniej trzy miliony ludzi - a także w regionie Wielkich Jezior, nigdy nie zostali ukarani;

12.   apeluje do Senegalu o zagwarantowanie Hissène'owi Habré sprawiedliwego procesu poprzez jego ekstradycję do Belgii, jeśli nie ma innej alternatywy w Afryce, z poszanowaniem Konwencji ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania;

13.   apeluje do Unii Afrykańskiej, aby w ramach sprawy Hissène'a Habré, zapewniła poszanowanie przez Senegal jego zobowiązań międzynarodowych jako sygnatariusza konwencji o zakazie tortur;

14.  uznaje za znaczący krok do przodu gest, jaki uczyniły afrykańskie głowy państw w sprawie Habré, wyraźnie dając do zrozumienia, że zwalczanie bezkarności jest koniecznością;

15.   wzywa rząd Nigerii do działania we wspólnym interesie procesu pokojowego w Liberii i na rzecz wsparcia rządów prawa poprzez przekazanie Charlesa Taylora pod jurysdykcję Specjalnego Trybunału dla Sierra Leone;

16.  przyjmuje z zadowoleniem fakt, że nowo wybrana prezydent Liberii, Ellen Johnson-Sirleaf, wezwała ostatnio Nigerię do wydania Charlesa Taylora i wyraża aprobatę dla jej zobowiązania, że jej prezydentura odznaczać się będzie przywiązaniem do odpowiedzialności i rządów prawa;

17.   wzywa Państwa Członkowskie do dołożenia wszelkich starań w celu zapewnienia, aby obywatele krajów europejskich, którzy popełnili zbrodnie lub byli ich współsprawcami w Afryce i w krajach rozwijających się w innych częściach świata również zostali postawieni przed sądem, a ofiary tych zbrodni otrzymały odszkodowanie;

18.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Radzie Ministrów AKP-UE, rządom Czadu, Liberii, Nigerii i Senegalu, Unii Afrykańskiej oraz Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

(1) Dz.U. C 304 E z 1.12.2005, str. 408.