Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie sytuacji na Bliskim Wschodzie, w szczególności swoją rezolucję z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie kryzysu humanitarnego na terytoriach palestyńskich i roli UE(1),

–   uwzględniając rezolucje 1701(2006), 1559(2004), 520(1982), 426(1978), 338(1973) oraz 242(1967) Rady Bezpieczeństwa ONZ,

–   uwzględniając oświadczenie wydane przez Konferencję Przewodniczących Parlamentu Europejskiego z dnia 20 lipca 2006 r.,

–   uwzględniając oświadczenie współprzewodniczących międzynarodowej konferencji na temat pomocy dla Libanu z dnia 26 lipca 2006 r.,

–   uwzględniając wnioski z posiedzenia Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych (ROSZ) z dnia 25 sierpnia 2006 r.,

–   uwzględniając oświadczenie Prezydium Euro-Śródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego (EŚZP) przyjęte w dniu 24 sierpnia 2006 r.,

–   mając na uwadze wyniki konferencji sztokholmskiej w sprawie wczesnej odbudowy Libanu, która odbyła się dnia 31 sierpnia 2006 r.,

–   uwzględniając konwencje genewskie o międzynarodowym prawie humanitarnym,

–   uwzględniając oświadczenie specjalnego sprawozdawcy ds. sytuacji w zakresie praw człowieka na okupowanych terytoriach palestyńskich, złożone w czasie posiedzenia specjalnego Rady Praw Człowieka ONZ, które odbyło się w Genewie w dniu 5 lipca 2006 r.,

–   uwzględniając art. 15, 16 oraz 19 Traktatu UE,

–   uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że konflikt w Libanie doprowadził do humanitarnej katastrofy, której nie położy kresu zawieszenie broni, i w wyniku której po obydwu stronach zginęły lub odniosły rany setki ludzi, poważnie uszkodzona została infrastruktura cywilna, a setki tysięcy osób zostało przesiedlonych,

B.   głęboko wstrząśnięty wybuchem przemocy w południowym Libanie, atakami Hezbollahu i nadmierną reakcją izraelskich wojsk w użyciu siły, które poważnie zagroziły międzynarodowemu pokojowi i bezpieczeństwu,

C.   odnotowując wezwanie Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka do zbadania, czy w czasie konfliktu doszło do złamania prawa międzynarodowego,

D.   uwzględniając poważną skalę bombardowania przez wojsko izraelskie, ostrzeliwania rakietami przez Hezbollah oraz palestyńskie formacje milicyjne wymierzone w ludność cywilną,

E.   mając na uwadze, że rezolucja 1701 Rady Bezpieczeństwa ONZ wzywa rząd Libanu do rozszerzenia swojej władzy na terytorium kraju za pomocą własnych, legalnych sił zbrojnych oraz, iż decyduje ona o zwiększeniu mocy Tymczasowych Sił Zbrojnych Organizacji Narodów Zjednoczonych w Libanie (UNIFIL) oraz o rozszerzeniu ich misji,

F.   mając na uwadze, że rezolucja 1701 Rady Bezpieczeństwa ONZ wzywa rząd Izraela do wycofania w całości sił zbrojnych z południowego Libanu w momencie rozpoczęcia rozlokowania sił UNIFIL oraz do zaprzestania blokady lotnisk i portów w Libanie,

G.   kładąc nacisk na rolę, jaką w pełni demokratyczny i suwerenny Liban może odgrywać we wdrażaniu rozwiązania kryzysu na Bliskim Wschodzie oraz w rozwoju silnego partnerstwa euro-śródziemnomorskiego,

H.   podkreślając, że kryzys humanitarny na okupowanym terytorium pogłębia się mimo wprowadzenia przez wspólnotę międzynarodową tymczasowego mechanizmu międzynarodowego (TIM) w celu dalszego udzielania pomocy ludności palestyńskiej,

I.   mając na uwadze, że mimo politycznego i dyplomatycznego impasu, w którym znalazł się proces pokojowy na Bliskim Wschodzie, dla przywrócenia pokoju i bezpieczeństwa w całym regionie konieczne jest sprawiedliwe i trwałe rozwiązanie konfliktu izraelsko-palestyńskiego,

J.   mając na uwadze szczególną odpowiedzialność Unii Europejskiej w zakresie pokoju i bezpieczeństwa na Bliskim Wschodzie, znajdującego się w sąsiedztwie Europy, oraz mając na uwadze wynikającą z tego faktu konieczność udoskonalenia instrumentów i metod koordynacji Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa (WPZiB), w tym poprzez przyjęcie wspólnego stanowiska w ramach WPZiB oraz na podstawie art. 15 i 16 Traktatu UE,

1.   wyraża swoje poważne zaniepokojenie rozmiarami i natężeniem konfliktu zbrojnego w południowym Libanie oraz wyraża głębokie ubolewanie z powodu ofiar cywilnych w Libanie i Izraelu, jak i ofiar wśród żołnierzy, obserwatorów ONZ oraz poważnych zniszczeń infrastruktury; oświadcza ponownie, że konfliktu na Bliskim Wschodzie nie można rozwiązać środkami militarnymi;

2.   podkreśla w tym kontekście, że zawieszenie broni nie może być trwałe, jeżeli strony nie wykażą bezpośrednio lub pośrednio politycznej woli do zaradzenia przyczynom leżącym u podstaw niedawnego kryzysu;

3.   ponawia wezwanie do natychmiastowego uwolnienia uprowadzonych żołnierzy izraelskich oraz członków rządu palestyńskiego i członków Palestyńskiej Rady Legislacyjnej uwięzionych przez Izrael;

4.   z zadowoleniem przyjmuje jednomyślne przyjęcie przez Radę Bezpieczeństwa ONZ rezolucji 1701, która określa warunki zakończenia wojskowych operacji oraz wzmacnia siły UNIFIL poprzez nadanie im uprawnień mających na celu zwiększenie ich wydajności w zapobieganiu wszelakim próbom złamania zawieszenia broni, wsparcie rządu Libanu w sprawowaniu w pełni suwerennej władzy oraz skutecznej kontroli, w tym kontroli wód terytorialnych, poparcie pełnego wdrożenia rezolucji 1559 Rady Bezpieczeństwa ONZ oraz przyczynienie się do ochrony ludności cywilnej oraz samych sił UNIFIL;

5.   z zadowoleniem przyjmuje decyzję rządu Libanu w sprawie rozlokowania jegowojsk w południowym Libanie oraz zgodę wojsk izraelskich na wycofanie się poza niebieską linię, zgodnie z postanowieniami rezolucji 1701 Rady Bezpieczeństwa ONZ; z zadowoleniem przyjmuje silne poparcie ze strony rządu Libanu dla zwiększenia roli sił UNIFIL;

6.   uważa, że uprawnienia sił UNIFIL powinny zawierać silne zobowiązanie do udzielenia odpowiedniej pomocy rządowi Libanu we wprowadzaniu rozwiązań skutecznej kontroli i bezpieczeństwa, jak określone to zostało w rezolucjach 1559 i 1701 Rady Bezpieczeństwa ONZ;

7.   z zadowoleniem przyjmuje wyniki wyżej wspomnianego posiedzenia ROSZ, zwłaszcza wyrażone przez Radę pełne poparcie wprowadzenia rezolucji 1701 Rady Bezpieczeństwa ONZ oraz zobowiązanie podjęte przez państwa członkowskie do zmobilizowania około 7000 żołnierzy z ogólnej liczby 15000 żołnierzy tworzących siły UNIFIL;

8.   podkreśla aktywną postawę przyjętą przez Francję i Włochy; w pełni popiera decyzję, w myśl której Francję będzie w dalszym ciągu sprawowała dowództwo nad siłami UNIFIL do lutego 2007 r., po czym kontrolę w terenie przejmą Włochy; podkreśla jednak, iż należy unikać wszelkiego dublowania się struktur dowodzenia;

9.   podkreśla wagę określenia w sposób jasny i odpowiedni roli, zasad powoływania, struktury oraz kompetencji sił UNIFIL, jeżeli to okaże się konieczne - w drodze nowej rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ, która powinna uwzględniać wnioski wypływające z poprzednich akcji Narodów Zjednoczonych w zakresie utrzymania pokoju, zwłaszcza w Bośni i Hercegowinie;

10.   uważa za niezbędne, by całość broni importowanej do Libanu trafiała do regularnej libańskiej armii oraz zwraca się do rządu Libanu o zapewnienie, we współpracy z siłami UNIFIL, pełnego wdrożenia rezolucji 1559 Rady Bezpieczeństwa ONZ; podkreśla również, iż istotne jest, by wszystkie państwa członkowskie UE postępowały zgodnie z postanowieniami rezolucji 1701 dotyczącymi dostaw broni; oraz zaznacza, że ostatecznym celem powinno być rozbrojenie wszystkich formacji milicyjnych, w tym Hezbollahu, oraz zapobieżenie nielegalnemu napływowi broni do Libanu;

11.   wzywa państwa członkowskie do ścisłego przestrzegania Kodeksu Postępowania w sprawie Eksportu Broni w zakresie dostaw broni w tym regionie;

12.   wzywa Unię Europejską do podjęcia działań wspólnie ze wszystkimi zaangażowanymi stronami oraz wzywa te ostatnie do ścisłego przestrzegania swoich zobowiązań w celu pełnego wdrożenia rezolucji 1701 Rady Bezpieczeństwa ONZ tak, aby umożliwić dostęp do awaryjnej pomocy humanitarnej oraz powrót przesiedlonych osób w możliwie najbezpieczniejszych warunkach; w tym kontekście domaga się zniesienia blokady lotniczej i morskiej Libanu oraz przypomina, w świetle postanowień rezolucji 1701, iż priorytetem jest uruchomienie skutecznych środków w dziedzinie broni, związanych z nią materiałów, szkolenia i pomocy;

13.   zaznacza, że dla odbudowy Libanu konieczne są znaczne, szybkie i skuteczne wysiłki; z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście wnioski konferencji sztokholmskiej na temat wczesnej odbudowy Libanu, w trakcie której kraje darczyńcy podjęły decyzję o znacznym udziale w odbudowie kraju, natomiast Komisja i państwa członkowskie zapowiedziały wkład w pomoc humanitarną w wysokości 120 milionów EUR;

14.   wzywa Radę i Komisję do kontynuowania wysiłków na rzecz ustanowienia trwałego partnerstwa z demokratycznymi siłami politycznymi i społeczeństwem obywatelskim w celu wsparcia dalszej demokratyzacji Libanu po wydarzeniach z marca 2005 r.;

15.   pilnie wzywa Iran i Syrię do odegrania konstruktywnej roli, zwłaszcza w zakresie wdrażania rezolucji 1559 i 1701 Rady Bezpieczeństwa ONZ; wzywa szczególnie Syrię do wzmocnienia kontroli granicy syryjsko-libańskiej po swojej stronie, zgodnie z rezolucją 1701, która wzywa kraje sąsiadujące do zapobieżenia dostaw broni na rzecz podmiotów innych niż państwa;

16.  wzywa Radę i Komisję do wznowienia prawdziwego dialogu z Syrią w celu włączenia tego państwa w wysiłki na rzecz pokoju z myślą o całościowym rozwiązaniu konfliktu; spodziewa się, że zgodnie z zapisami rezolucji 1701 Rady Bezpieczeństwa ONZ, sprawozdanie Sekretarza Generalnego ONZ w sprawie wytyczenia granic Libanu, z włączeniem sporu związanego z okolicą farm Shebaa, przyczyni się do postępu w tej dziedzinie;

17.  wzywa do przeprowadzenia w Libanie i w Izraelu pod egidą Sekretarza Generalnego ONZ wyczerpującego, międzynarodowego dochodzenia na wysokim szczeblu w sprawie domniemanego poważnego łamania praw człowieka, w sprawie sytuacji ofiar oraz łamania prawa humanitarnego;

18.  uważa w tym kontekście, iż Unia Europejska jako istotna organizacja-darczyńca oraz wspólnota międzynarodowa powinny zbadać ewentualne możliwości pociągnięcia sprawców do odpowiedzialności;

19.  z zadowoleniem przyjmuje szybkie podjęcie działań przez Centrum Monitoringu i Informacji Komisji w reakcji na wyciek ropy, który skaził ponad 50 km wybrzeża Libanu; podkreśla potrzebę przedsięwzięcia środków walki z zanieczyszczeniem w niektórych strefach, zwłaszcza z katastrofalnym wpływem wycieku ropy na wybrzeże Libanu; wzywa państwa członkowskie i Komisję do dostarczenia pomocy i podjęcia działań w ramach Protokołu Konwencji Barcelońskiej w sprawie zapobiegania i reagowania oraz poprzez Regionalne Centrum Reagowania w Kryzysowych Sytuacjach Zanieczyszczenia Morza dla Morza Śródziemnego, które funkcjonuje w ramach Śródziemnomorskiego Planu Działania;

20.  głęboko ubolewa z powodu degradacji sytuacji ludności i cywilnej infrastruktury w strefie Gazy, jak i na Zachodnim Brzegu Jordanu; wzywa wszystkie strony do zatrzymania błędnego koła ataków i kontrataków, który spowodował śmierć i zranienie setek osób oraz znaczne zniszczenia infrastruktury cywilnej;

21.  podkreśla potrzebę ponownego usytuowania procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie na pierwszym planie międzynarodowej agendy politycznej; wzywa Kwartet (ONZ, UE, USA i Rosję) do wznowienia wysiłków na rzecz wdrożenia mapy drogowej w perspektywie dorocznej sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ we wrześniu 2006 r.; stwierdza ponownie, że formuła dwóch państw - Izraela i Palestyny - żyjących obok siebie w pokoju i bezpieczeństwie jest kluczowym warunkiem osiągnięcia pokojowego i trwałego rozwiązania sytuacji na Bliskim Wschodzie;

22.  wzywa Radę i Komisję zapewniania w dalszym ciągu, wraz ze wspólnotą międzynarodową, niezbędnej pomocy humanitarnej dla palestyńskiej ludności; wzywa do wzmocnienia i rozszerzenia TIM pod względem okresu stosowania, jak i środków; wzywa usilnie rząd Izraela do natychmiastowego wznowienia transferu przychodów z podatków i cel palestyńskich; wzywa Izrael do umożliwienia przepływu ludności, z poszanowaniem porozumienia w sprawie ruchu granicznego oraz dostępu, w Rafah i innych przejść granicznych w strefie Gazy;

23.   potwierdza swoje wsparcie dla prezydenta Autonomii Palestyńskiej, Mahmouda Abbasa, w jego wysiłkach na rzecz wspierania krajowego dialogu pomiędzy różnymi partiami palestyńskimi, który ma na celu utworzenie nowego rządu palestyńskiego;

24.   uważa, że obecność wielonarodowych sił w Libanie może być traktowana jako przykład do naśladowania w procesach negocjacyjnych zmierzających do rozwiązania konfliktu izraelsko-palestyńskiego;

25.  wzywa Radę do dołożenia wszelkich starań w celu zorganizowania międzynarodowej konferencji pokojowej, na wzór konferencji w Madrycie z 1991 r., w celu wypracowania wyczerpującego, trwałego i realnego rozwiązania problemów w regionie, opartego na stosownych rezolucjach Rady Bezpieczeństwa ONZ, które uwzględniałoby prawo Izraela do istnienia w pewnych i uznanych granicach oraz prawo Palestyńczyków do zdolnego do istnienia państwa na okupowanym terytorium oraz w celu wyczerpującego zajęcia się kwestiami bezpieczeństwa i rozbrojenia; jest zdania, że jednostronne podejście którejkolwiek z zainteresowanych stron musi zostać odrzucone;

26.  uważa zaangażowanie Ligi Arabskiej za niezbędne w tym kontekście; uważa, iż plan bejrucki z 2002 r., przyjęty przez państwa członkowskie Ligi Arabskiej oraz inicjatywa genewska są istotnym wkładem w negocjacje, który powinien być odpowiednio wzięty pod uwagę;

27.   wyraża opinię, iż EŚZP, jako jedyna instytucja parlamentarna w ramach procesu barcelońskiego obejmująca wybranych przedstawicieli ludności południowego wybrzeża Morza Śródziemnego oraz Unii Europejskiej, powinna spełnić swój obowiązek na rzecz wznowienia dialogu i współpracy pomiędzy podmiotami, które uwikłane są w sytuację na Bliskim Wschodzie; popiera wniosek prezydium EŚZP w sprawie jak najszybszego powołania nadzwyczajnego posiedzenia Rady Ministrów Spraw Zagranicznych Euromed w ramach procesu barcelońskiego;

28.   wyraża przekonanie, że w kontekście średnio- i długookresowym utworzenie instytucji łączących państwa basenu Morza Śródziemnego, takich jak Euro-Śródziemnomorski Bank Rozwoju, będzie najlepszą gwarancją trwałego pokoju i rozwoju ludności; oraz wzywa państwa członkowskie Unii Europejskiej do podjęcia wysiłków raczej na rzecz utworzenia takich instytucji niż na rzecz porozumień dwustronnych;

29.   opowiada się za wysłaniem misji rozpoznawczej do Libanu, Palestyny i Izraela w celu obserwacji sytuacji, poświęcającej szczególną uwagę warunkom humanitarnym i politycznym;

30.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, przewodniczącemu Zgromadzenia Ogólnego ONZ, rządom i parlamentom Izraela, Libanu, Autonomii Palestyńskiej, Syrii i Iranu, Stanów Zjednoczonych, Rosji oraz Sekretarzowi Generalnemu Ligi Arabskiej.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0237.