Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Udzielanie pomocy przez UE: więcej, lepiej, szybciej" (COM(2006)0087),

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego zatytułowany "Wzmocnienie oddziaływania europejskiego: wspólne ramy opracowywania krajowych dokumentów strategicznych i wspólnego wieloletniego programowania" (COM(2006)0088),

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego zatytułowany "Finansowanie na rzecz rozwoju i skuteczności pomocy – wyzwania w zakresie intensyfikacji pomocy UE 2006-2010" (COM(2006)0085),

–   uwzględniając komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego zatytułowany "Przyspieszenie tempa realizacji Milenijnych Celów Rozwoju – finansowanie rozwoju i efektywność pomocy" (COM(2005)0133),

–   uwzględniając komunikat Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego zatytułowany "Spójność polityki na rzecz rozwoju – przyspieszanie postępu w osiąganiu Milenijnych Celów Rozwoju" (COM(2005)0134),

–   uwzględniając komunikat Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego oraz do Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego zatytułowany "Przyspieszenie postępów w realizacji Milenijnych Celów Rozwoju – wkład Unii Europejskiej" (COM(2005)0132),

–   uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych z dnia 10 i 11 kwietnia 2006 r. w sprawie finansowania pomocy na rzecz rozwoju i skuteczności pomocy europejskiej: dostarczenie istotniejszej, skuteczniejszej i szybszej pomocy,

–   uwzględniając deklarację rzymską w sprawie harmonizacji, przyjętą w dniu 25 lutego 2003 r. na zakończenie forum wysokiego szczebla w sprawie harmonizacji oraz deklarację paryską w sprawie skuteczności pomocy na rzecz rozwoju, przyjętą w dniu 2 marca 2005 r. po forum wysokiego szczebla w sprawie harmonizacji i skuteczności pomocy (zwaną dalej "deklaracją paryską"),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 lutego 2006 r. w sprawie nowego instrumentu finansowego na rzecz rozwoju w związku z Celami Milenijnymi(1),

–   uwzględniając rezolucję A/RES/55/2 Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych w sprawie Deklaracji Milenijnej,

–   uwzględniając sprawozdanie Jeffrey'a Sachsa, doradcy Sekretarza Generalnego ONZ, zatytułowane "Inwestowanie w rozwój: praktyczny plan na rzecz realizacji Milenijnych Celów Rozwoju",

–   uwzględniając konsensus z Monterrey w sprawie finansowania rozwoju z dnia 22 marca 2002 r.,

–   uwzględniając Wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w ramach Rady, Parlamentu Europejskiego i Komisji w sprawie polityki rozwojowej Unii Europejskiej: Konsensus europejski(2) (zwany dalej "Konsensusem europejskim na rzecz rozwoju"),

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego zatytułowany "Strategia UE na rzecz Afryki: Europejsko-afrykański pakt na rzecz przyspieszenia rozwoju Afryki" (COM(2005)0489),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 listopada 2005 r. w sprawie strategii rozwoju dla Afryki(3),

–   uwzględniając deklarację z Nowego Jorku w sprawie innowacyjnych źródeł finansowania rozwoju, przyjętą w dniu 14 września 2005 r. podczas szczytu, który odbył się w dniach 14-16 września 2005 w sprawie realizacji Milenijnych Celów Rowoju (MCR) w której 79 państw wyraziło do tej pory poparcie dla uruchomienia pierwszego pilotowego mechanizmu w formie podatku solidarnościowego od biletów lotniczych,

–   uwzględniając sprawozdanie J.-P. Landau zatytułowane "Nowe międzynarodowe składki finansowe" w sprawie nowatorskich źródeł finansowania rozwoju, opracowane na zlecenie grupy czterostronnej i opublikowane w 2004 r., oraz sprawozdanie A.B. Atkinsona zatytułowane "New Sources of Development Finance: Funding the Millennium Development Goals" (Nowe źródła finansowania rozwoju: finansowanie Milenijnych Celów Rozwoju), opublikowane w 2004 r przez Uniwersytet Organizacji Narodów Zjednoczonych,

–   uwzględniając swoje stanowisko z dnia 18 maja 2006 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju i współpracy gospodarczej(4),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie skuteczności pomocy oraz korupcji w krajach rozwijających się(5),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 kwietnia 2005 r. w sprawie roli Unii Europejskiej w osiągnięciu Milenijnych Celów Rozwoju(6),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2006 r. w sprawie przeglądu strategicznego Międzynarodowego Funduszu Walutowego(7),

–   uwzględniając komunikat z dnia 7 czerwca 2006 r., przekazany przez grupę afrykańską Komisji Rolnictwa Międzynarodowej Organizacji Handlu (WTO), w sprawie zasad negocjacji dotyczących produktów rolniczych (06-0000) (TN/AG/GEN/18),

–   uwzględniając sprawozdanie z marca 2006 r. zatytułowane "Assessing World Bank Support for Trade 1987-2004" (Ocena wsparcia handlu przez Bank Światowy, 1987-2004), opublikowane przez niezależną grupę badawczą (IEG) Banku Światowego,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju oraz opinię Komisji Handlu Międzynarodowego (A6-0270/2006),

A.   mając na uwadze, że Unia Europejska, która zapewnia ponad połowę światowej pomocy publicznej, jest najważniejszym donatorem na świecie, lecz pozycja ta nie znajduje odzwierciedlenia w autentycznym przywództwie na arenie międzynarodowej,

B.   mając na uwadze, że Konsensus europejski na rzecz rozwoju stanowi podstawy wspólnej wizji polityki rozwoju Unii Europejskiej poprzez wartości, zasady, cele i instrumenty wspólne dla państw członkowskich, Rady, Parlamentu i Komisji,

C.   mając na uwadze, że nadrzędnym celem tej polityki jest eliminacja ubóstwa w kontekście trwałego rozwoju, obejmująca realizację MCR,

D.   mając na uwadze, że po raz pierwszy od przyjęcia Konsensusu europejskiego na rzecz rozwoju Komisja zmierza w kierunku strategicznego planowania nie tylko pomocy świadczonej i/lub zarządzanej przez nią, lecz również pomocy dwustronnej świadczonej przez państwa członkowskie, w ramach kontynuowania zobowiązań podjętych w deklaracji paryskiej (własność koncepcji rozwojowych, dostosowanie do strategii biorców, harmonizacja, zarządzanie ukierunkowane na wyniki i wzajemna odpowiedzialność),

E.   mając na uwadze, że brak spójności między różnymi dziedzinami polityki Unii stanowi przeszkodę dla skuteczności pomocy, a ponadto jest sprzeczny z art. 178 Traktatu WE,

F.   mając na uwadze, że liczne analizy wykazały, że niewiązanie pomocy, tzn. nienakładanie warunków dotyczących pochodzenia lub warunków dostarczania pomocy, pozostaje zasadniczym elementem poprawy skuteczności, w szczególności jeżeli chodzi o pomoc żywnościową, ,

G.   mając na uwadze, że podział strategii i programów rozwoju między kraje partnerskie jest jednym z podstawowych zasad Konsensusu europejskiego na rzecz rozwoju i deklaracji paryskiej,

H.   mając na uwadze, że według wspomnianego sprawozdania Jeffrey'a Sachsa dla Organizacji Narodów Zjednoczonych, osiągnięcie MCR do 2015 r. wymaga co roku dodatkowo co najmniej 50 miliardów USD,

I.   mając na uwadze, że Unia Europejska zobowiązała się do przeznaczenia 2 miliardów EUR rocznie – w tym 1 miliarda z państw członkowskich i 1 miliarda z Komisji – na wsparcie zdolności handlowych krajów rozwijających się,

J.   mając na uwadze, że Unia Europejska w powyższych konkluzjach Rady potwierdziła zobowiązania podjęte w dniu 24 maja 2005 r. w dziedzinie zwiększenia wielkości pomocy, zgodnie z którymi przekaże wspólnie co najmniej 50% wzrostu funduszy pomocy publicznej na rzecz rozwoju (ODA) w Afryce, pozostając jedyną grupą donatorów, którzy podjęli istotne, wymierne i przewidywalne zobowiązania w zakresie zwiększenia pomocy, aby osiągnąć kwotę ponad 84 miliardów EUR w 2015 r.,

K.   mając na uwadze, że ze względu na ograniczenia przyjęte w perspektywach finansowych na lata 2007-2013 (konkluzje prezydencji Rady Europejskiej z Brukseli w dniach 15 i 16 grudnia 2005 r.) w odniesieniu do budżetu Unii Europejskiej, większość wysiłków na rzecz zwiększenia pomocy (80-90%) musi pochodzić od państw członkowskich,

L.   mając na uwadze, że chociaż z danych liczbowych za 2005 r., opublikowanych przez Organizację Współpracy i Rozwoju Gospodarczego (OECD), wynika, że Unia Europejska wydaje się być na dobrej drodze do osiągnięcia celów wyznaczonych na 2006 r., to w czterech państwach członkowskich poziom pomocy wciąż plasuje się poniżej minimalnego progu 0,33% PKB, określonego w kompromisie barcelońskim,

M.   mając na uwadze, że zgodnie z ostatnimi danymi Komitetu Pomocy na rzecz Rozwoju OECD (DAC/OECD) Unia Europejska wliczyła do pomocy na rzecz rozwoju za 2005 r. zmniejszenie długu (głównie Iraku i Nigerii), co stanowi 9 miliardów EUR, podczas gdy konsensus z Monterrey wyraźnie stanowi, że finansowanie zmniejszenia długu nie powinno pochodzić z funduszy pomocy na rzecz rozwoju, które w normalnych warunkach powinny być przeznaczone bezpośrednio dla krajów rozwijających się,

N.   mając na uwadze, że poza zjawiskiem sztucznego zawyżania kwoty pomocy publicznej na rzecz rozwoju, znaczna część pomocy przyznanej przez wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej nie dociera bezpośrednio do ludności z krajów Południa, do których jest skierowana, z powodu nieskutecznego zarządzania,

O.   mając na uwadze, że realizacja zobowiązań podjętych przez G8 w Gleneagles (zwiększanie pomocy rozwojowej o 50 miliardów USD rocznie do 2010 r.) odbiega w dużym stopniu od złożonych obietnic, jako że efektywna pomoc (nieuwzględniająca efektów anulowania zadłużenia najuboższych krajów) wzrosła w 2005 roku jedynie o 5 miliardów USD,

P.   mając na uwadze, że dla wypełnienia swoich zobowiązań wspólnota międzynarodowa zgromadziła się już dwukrotnie od września 2005 r. celem kontynuowania dyskusji o innowacyjnych źródłach finansowania rozwoju,

Q.   mając na uwadze, że wdrożenie innowacyjnych mechanizmów finansowania pozwoliłoby nie tylko zmobilizować nowe zasoby, ale również poprawić jakość przepływu finansowania rozwoju pod względem stabilności i przewidywalności zasobów, co ma podstawowe znaczenie dla długofalowego wspierania strategii krajowych,

R.   mając na uwadze, że poprawa skuteczności europejskiej polityki współpracy na rzecz rozwoju zakłada określenie precyzyjnych celów oraz wskaźników umożliwiających pomiar dokonanych postępów,

S.   mając na uwadze, że w deklaracji paryskiej donatorzy zobowiązali się do określenia celów na rok 2010 w oparciu o 12 wskaźników ustanowionych w tej deklaracji oraz do stworzenia skutecznego systemu kontroli realizacji tych celów przez wszystkie strony,

T.   mając na uwadze pilną potrzebę trwałego rozwiązania problemu zadłużenia, będącego główną przeszkodą w realizacji MCR,

U.   mając na uwadze istniejący międzynarodowy konsensus dotyczący przejścia z redukcji na umorzenie długów ubogich krajów, czego przejawem jest Deklaracja Milenijna oraz decyzja o anulowaniu zadłużenia podjęta przez państwa G8 w 2005 r.,

1.   podkreśla rzeczywisty postęp w dziedzinie skuteczności, jaki odzwierciedlają ostatnie wnioski Komisji zawarte w trzech ostatnich komunikatach; przyjmuje do wiadomości powyższe konkluzje Rady, które częściowo powielają propozycje zawarte we wspomnianych komunikatach;

2.   wzywa państwa członkowskie i Komisję do pracy na rzecz skuteczności pomocy w szerokich ramach wartości zagwarantowanych w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka oraz w konwencjach ONZ, takich jak Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych;

3.   uważa, że wysiłki na rzecz wyłonienia "wiodących donatorów" w konkretnych sektorach na szczeblu krajowym stanowią interesujący krok naprzód;

4.   zwraca się do państw członkowskich i Komisji o wspólne wysiłki o to, aby Unia Europejska mówiła jednym głosem w kwestii umocnienia i trwałości pierwszorzędnej roli, która będzie polegała nie tylko na wielkości kwot przyznanych na współpracę na rzecz rozwoju, lecz również na większej skuteczności;

5.   uważa, że skuteczne zwalczanie ubóstwa wymaga, aby znaczna część pomocy publicznej na rzecz rozwoju (ODA) przyznawanej przez donatorów międzynarodowych była kierowana do najbiedniejszych krajów i populacji, i wyraża ubolewanie z powodu braku precyzyjnego celu Unii w tej kwestii;

6.   uważa, że umowy dotyczące rybołówstwa zawarte z krajami rozwijającymi się winny mieć na celu poprawę zdolności tych krajów do właściwego zarządzania łowiskami na ich wodach, w tym kontroli i nadzoru działalności połowowej oraz prowadzenia badań naukowych, aniżeli po prostu wprowadzać opłaty za prawo do połowu ryb;

7.   uważa, że skuteczna pomoc Unii Europejskiej zależy od zagwarantowania krajom rozwijającym się wystarczającego pola do działań politycznych oraz od oceny skuteczności pomocy pod względem konkretnych postępów w realizacji MCR;

8.   zwraca się do Komisji oraz do wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej o ścisłe przestrzeganie celów i zasad ustanowionych w Konsensusie europejskim na rzecz rozwoju, w szczególności celu zwalczania ubóstwa;

9.   zwraca się do Unii Europejskiej o obronę i promowanie polityki respektującej prawa człowieka i prawo państw beneficjentów do stanowienia własnej polityki na wszystkich forach wielostronnych, na których jest ona obecna, a także w ramach stosunków dwustronnych;

10.   wzywa Unię Europejską do włączenia do polityki rozwoju zaleceń ze sprawozdania podsumowującego ONZ dotyczącego milenijnej oceny ekosystemów, według których niszczenie światowych ekosystemów spowoduje zablokowanie realizacji MCR, oraz wzywa do podjęcia działań przeciw powszechnej degradacji;

11.   zwraca się do państw członkowskich i Komisji o podjęcie wszelkich wysiłków – tak wspólnych, jak i z innymi donatorami DAC– w celu wsparcia wdrożenia deklaracji paryskiej;

12.   zachęca państwa członkowskie i Komisję do niezwłocznego wdrożenia zaleceń proponowanych przez Komisję i powielonych przez Radę, co będzie związane z podjęciem istotnych wysiłków w celu zmiany, w razie potrzeby radykalnej, ich systemów pomocy i/lub procedur wdrażania pomocy w celu znacznego zwiększenia jej skuteczności poprzez lepszą koordynację programów, komplementarność działań i spójność polityki;

13.   podkreśla, że do skuteczności pomocy należy dążyć poprzez dwojakie podejście: skupienie się nie tylko na kwestiach proceduralnych, takich jak koordynacja, komplementarność, harmonizacja i zgodność, ale także na treści i substancji; podkreśla, że w tym kontekście kluczowymi dziedzinami są takie kwestie, jak walka z korupcją, budowanie zdolności połączone z poważnym wysiłkiem w celu przeciwdziałania drenażowi mózgów, a także zmniejszenie zagrożenia katastrofami;

14.   podkreśla, że bardziej skutecznej koordynacji powinna towarzyszyć komplementarność działań w kierunku lepszego podziału pracy między samymi państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi a Komisją, z naciskiem na szczebel krajowy oraz z krajami partnerskimi w roli liderów, tak aby zmierzyć się z problemem krajów i sektorów "osamotnionych", i podkreśla znaczenie Atlasu donatorów w tej kwestii;

15.   podkreśla, że koordynacja donatorów oraz podział pracy musi odbywać się pod egidą kraju partnerskiego, celem zgodności z jego priorytetami i procedurami;

16.   uznaje, że koordynacja i podział pracy nie mogą być prowadzone w izolacji; Unia Europejska nie może zatem skupiać się wyłącznie na wewnętrznym podziale pracy, lecz musi mieć zawsze perspektywę obejmującą wszystkich donatorów;

17.   zwraca się do zainteresowanych państw członkowskich, aby nie opóźniały wymaganego zwiększenia budżetów w celu przestrzegania ponawianych zobowiązań, które podjęły w celu osiągnięcia (bez sztucznych zabiegów księgowych) minimalnej kwoty pomocy na rzecz rozwoju w wysokości 0,56% PNB w 2010 r. i 0,7% PNB w 2015 r. w konkretnym celu przeznaczenia dodatkowych funduszy na skuteczną i większą pomoc na rzecz rozwoju; podkreśla również istotną rolę, jaką odgrywają państwa członkowskie w tej kwestii;

18.   zwraca się do Unii Europejskiej, aby uwzględniła fakt, że zwiększenie kwoty pomocy na rzecz rozwoju ma sens jedynie wtedy, gdy towarzyszy mu znaczny wzrost skuteczności pomocy, a także jej jakości, i aby dążyła w związku z tym do uznania takiej poprawy za absolutny priorytet polityki współpracy na rzecz rozwoju każdego państwa członkowskiego oraz zainteresowanych instytucji europejskich;

19.   zwraca się do wszystkich państw członkowskich, aby sporządzały co roku dokładny wykaz pomocy przy zachowaniu przejrzystości i rozróżnienia podziału kwot bezpośrednio przyznawanych na pomoc na rzecz rozwoju od kwot przyznawanych na inne inicjatywy, które nie należą bezpośrednio do takiej pomocy, takie jak redukcja zadłużenia, na podstawie wspólnego dokumentu referencyjnego przygotowanego przez Komisję; nalega, aby kwoty te były wyraźnie wyłączone z obliczenia całkowitych wydatków z tytułu pomocy rozwojowej;

20.   przyjmuje do wiadomości, że debaty dotyczące inicjatyw, które mogą być uznane za należące do pomocy na rzecz rozwoju, będą kontynuowane w 2007 r. w DAC/OECD celem ich zakończenia podczas szczytu wysokiego szczebla w Ghanie na początku 2008 r., i podkreśla determinację do aktywnego uczestnictwa w tych debatach;

21.   zwraca się do Komisji o poinformowanie Parlamentu o zasadach przyznawania mandatu pełnionego przez nią w DAC/OECD, o stanowisku, które przyjęła w komitecie, oraz o zasadach organizacji i funkcjonowania komitetu;

22.   nalega, aby członkowie DAC/OECD określili cele na rok 2010 w oparciu o 12 wskaźników ustanowionych w deklaracji paryskiej – zwłaszcza w odniesieniu do warunkowości, wzajemnej odpowiedzialności i przewidywalności – oraz aby ustanowili skuteczny mechanizm nadzoru;

23.   popiera inicjatywę wspólnego programowania zaproponowaną przez Komisję i przejętą przez Radę w odniesieniu do pierwszej grupy 11 krajów Azji, Karaibów i Pacyfiku (AKP), a także Wietnamu i Nikaragui, oraz uważa, że przygotowywane obecnie programowanie dla grupy krajów AKP mogłoby stanowić dobry punkt wyjścia; podkreśla jednak, że należy zadbać, aby inicjatywy pilotażowe nie kolidowały z aktualnymi wspólnymi działaniami w krajach partnerskich (takimi jak strategie wspólnej pomocy), lecz wzmacniały istniejące procesy;

24.   odnotowuje i docenia wysiłki Komisji dotyczące opracowania wskaźników wydajności jej działań, ale zauważa także, iż większość wskaźników odnosi się do ocen wewnętrznych, wskaźniki nie dotyczą wparcia budżetowego i programów sektorowych oraz brakuje wskaźników wpływu i trwałości służących ocenie już wdrożonych projektów;

25.   zwraca się do Komisji i państw członkowskich o wspólne określenie wskaźników wydajności zorientowanych na wskaźniki MCR, zwłaszcza w odniesieniu do pomocy budżetowej, aby parlamenty krajowe, miejscowe organizacje społeczeństwa obywatelskiego oraz Parlament Europejski mogły śledzić rezultaty pomocy Unii Europejskiej;

26.   podkreśla, że wspólne programowanie musi sprzyjać partnerstwu opartemu na podziale zadań między poszczególne kraje i wzajemnej odpowiedzialności;

27.   podkreśla, że zarówno rozwiązania w zakresie pomocy, jak i działania handlowe mogą i powinny odgrywać ważną rolę w osiąganiu MCR;

28.   zwraca się do Komisji o zbadanie, w jaki sposób można by dokonać przekształcenia sprawiedliwego handlu w trwałą politykę handlową zdolną do stymulowania zrównoważonego handlu północ-południe, oraz o zidentyfikowanie przeszkód w handlu, które najbardziej dotykają najbiedniejszych mieszkańców świata;

29.   uznaje znaczenie stabilizacji cen towarów dla krajów rozwijających się i wzywa Komisję do zaproponowania środków w tym zakresie;

30.   zwraca się do Komisji o sprecyzowanie, w jakim stopniu kraje beneficjenci i społeczeństwo obywatelskie będą w pełni kontrolować swoją politykę rozwoju i dysponować niezbędnym polem do działań politycznych, w celu przygotowania analizy, oceny i wspólnej polityki strategicznej dla pobudzenia reakcji krajów beneficjentów;

31.   uważa, że krajowa i regionalna polityka rozwoju powinna zostać przyjęta demokratycznie przez same kraje beneficjentów i że demokratycznie wybrane parlamenty powinny uważniej śledzić wdrażanie programu;

32.   podkreśla znaczenie przejrzystości i walki z korupcją z punktu widzenia skuteczności pomocy; w związku z tym przypomina o zaleceniach zawartych w powyższej rezolucji w sprawie skuteczności pomocy oraz korupcji w krajach rozwijających się i podtrzymuje poparcie dla kampanii "Publish what you pay" (Opublikuj, ile płacisz), domagającej się od przedsiębiorstw wielonarodowych publikowania informacji o płatnościach dokonywanych na rzecz rządów;

33.   ponawia swoje zalecenia w sprawie skuteczności pomocy oraz na temat korupcji w krajach rozwijających się i zwraca się do Komisji i Rady o przeznaczenie odpowiedniego odsetka pomocy budżetowej dla organizacji społeczeństwa obywatelskiego typu "watchdogs", ustanowienie międzynarodowego systemu czarnych list dla unikania pożyczek bankowych dla skorumpowanych reżimów, wprowadzenie zakazu udzielania zamówień publicznych firmom zaangażowanym w działania korupcyjne w krajach rozwijających się i o wezwanie wszystkich państw członkowskich do ratyfikacji Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji z 2003 r.;

34.   przypomina również o znaczeniu właściwego zarządzania i istnienia stabilnego państwa prawa, jak również przejrzystych i przewidywalnych struktur regulacyjnych, prawnych i instytucjonalnych jako warunków koniecznych dla stworzenia klimatu przychylnego dla rozwoju gospodarczego;

35.   zwraca się do Komisji i państw członkowskich o pogłębienie zdecentralizowanej współpracy prowadzonej bezpośrednio z jednostkami lokalnymi w krajach rozwijających się;

36.   uważa, że współfinansowanie mogłoby odegrać rolę katalizatora dla funduszy europejskich i sprzyjać w ten sposób powstaniu faktycznie europejskiej polityki współpracy na rzecz rozwoju;

37.   przyjmuje do wiadomości propozycję Komisji w sprawie promowania utworzenia elastycznego i trwałego instrumentu realizacji MCR i zwraca się o dalsze szczegóły na temat funkcjonowania takiego instrumentu i zasad zarządzania nim;

38.   wyraża ubolewanie, w przeciwieństwie do Komisji, że postępy osiągnięte przez niektóre państwa członkowskie we wdrażaniu zobowiązań zmierzających do stopniowego wprowadzania pomocy niewiązanej(8) na rzecz rozwoju nie są satysfakcjonujące, podczas gdy na mechanizm ten oczekują producenci lokalni oraz ludność Południa, którzy mogliby skutecznie z niego skorzystać, i wzywa państwa członkowskie do stosowania niewiązanej pomocy żywnościowej oraz kierowania jej do krajów najsłabiej rozwiniętych, zgodnie z zaleceniami OECD;

39.   wyraża zaniepokojenie faktem, że polityka pomocy budżetowej Unii Europejskiej na rzecz krajów rozwijających się w coraz większym stopniu podlega warunkom międzynarodowych instytucji finansowych, co zmusza te kraje do spełniania warunków Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW), aby otrzymać pomoc rozwojową z Unii; uważa, że te scentralizowane uwarunkowania są sprzeczne z polityką krajów beneficjentów w zakresie własności koncepcji rozwojowych;

40.   zwraca się do Komisji i państw członkowskich, aby poczyniły kroki zmierzające do dostatecznego informowania zainteresowanych podmiotów w krajach beneficjentach, w tym organizacji społeczeństwa obywatelskiego, w celu ułatwienia im dostępu do oferowanych programów;

41.   zwraca się do Komisji i państw członkowskich o popieranie inicjatyw na rzecz wspólnego rozwoju, rozumianego jako wykorzystanie potencjału, jaki przedstawiają wspólnoty migrantów osiadłe w krajach rozwiniętych, dla rozwoju ich kraju pochodzenia;

42.   zwraca się do Komisji i państw członkowskich o angażowanie w programy na rzecz rozwoju kompetentnych osób z diaspor, które chcą dostarczyć konkretnej pomocy i pracować w kraju pochodzenia, wykorzystując swoje kompetencje na rzecz rozwoju;

43.   podkreśla, że do poprawy rzeczywistej pomocy, przekładającej się na konkretne osiągnięcia w terenie, absolutnie konieczne są innowacyjne instrumenty finansowe i dodatkowe zasoby, które nie mogą zastąpić zobowiązań już podjętych w ramach publicznej pomocy na rzecz rozwoju;

44.   przychylnie przyjmuje zdecydowaną wolę Unii Europejskiej w sprawie ustanowienia innowacyjnych mechanizmów finansowania rozwoju mających na celu zagwarantowanie stałej, skutecznej i przewidywalnej pomocy;

45.   podkreśla, że nie należy postrzegać Komisji jako dwudziestego szóstego donatora Unii Europejskiej, ale określić przewagę komparatywną pomocy wspólnotowej; przypomina o znaczeniu dziedzin określonych w konsensusie europejskim, takich jak obecność Unii na świecie, wielkość budżetu na współpracę na rzecz rozwoju, wzmocnienie spójności polityki, promowanie najlepszych praktyk w zakresie rozwoju, upraszczanie procedur koordynacji oraz harmonizacja i promowanie demokracji, praw człowieka itp.; zwraca się do Unii Europejskiej o zajęcie jasnego stanowiska w tej kwestii;

46.   zwraca się do parlamentów krajowych państw członkowskich o sprawowanie większej kontroli nad przyznawanymi funduszami i wdrażaniem dwustronnych programów współpracy;

47.   wyraża ubolewanie, że inicjatywa dotycząca HIPC (głęboko zadłużone kraje ubogie) nie przyniosła trwałego rozwiązania problemu zadłużenia oraz że sytuacja zadłużenia w większości zainteresowanych krajów nie uległa poprawie, jak wykazało powyższe sprawozdanie Banku Światowego;

48.   przyjmuje z zadowoleniem inicjatywę Norwegii w sprawie zlecenia badania na szczeblu Banku Światowego i Organizacji Narodów Zjednoczonych, dotyczącego kluczowej kwestii bezprawności zadłużenia, i zachęca Unię Europejską i państwa członkowskie do promowania tej inicjatywy na forach międzynarodowych w celu międzynarodowego uznania tej kwestii i przeprowadzenia audytów w sprawie niektórych dwustronnych długów państw członkowskich, mających charakter "długu niegodziwego", z myślą o ich anulowaniu;

49.   ubolewa na tym, że Rada nie jest gotowa do wyasygnowania nowych środków na pomoc i handel z ram finansowych na lata 2007-2013; jest zdania, że takich rozwiązań nie można finansować kosztem innych działań, zmierzających do osiągnięcia MCR; uważa, że byłoby to niespójne i nie do przyjęcia w sytuacji, kiedy nowe instrumenty finansowania oraz nowe kwoty są tak istotne;

50.   podkreśla znaczenie inicjatywy "pomoc dla handlu WTO", pozwalającej krajom rozwijającym się na wzmocnienie zdolności handlowych i wdrożenie porozumień zawartych na forum tej organizacji celu wyciągnięcia z nich korzyści oraz zwiększenia handlu dzięki ułatwionemu włączaniu się do wymiany międzynarodowej; ponawia w związku z tym swe poparcie dla nowej linii budżetowej "Aid for Trade" (pomoc dla handlu), która wzmacnia zarówno przejrzystość, jak i demokratyczną kontrolę;

51.   z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji, aby wzmocnić koordynację w dziedzinie związanej z handlem współpracy na rzecz rozwoju; podkreśla w tym kontekście zapotrzebowanie na lepsze środki koordynacyjne w odniesieniu ogólnie do donatorów, a w szczególności w terenie; podkreśla stojącą przed Unią Europejską konieczność wzajemnego wzmocnienia swoich wysiłków w dziedzinie pomocy dla rozwoju i wysiłków innych donatorów międzynarodowych;

52.   uważa za konieczne udzielenie przez Unię Europejską wsparcia w ramach pomocy cukrowej dla krajów AKP, tak aby kraje te mogły dostosować się do nowych ograniczeń wynikających z reformy europejskiego systemu cukrowego; uważa natomiast, że budżet przyznawany w ramach pomocy na rzecz restrukturyzacji nie może być przyznawany kosztem innych działań prowadzonych w ramach polityki rozwoju Unii, a szczególnie kosztem wydatków na MCR;

53.   przypomina Komisji o jej obietnicy w sprawie "Round for Free" (darmowa runda) w WTO dla krajów rozwijających się; apeluje do Rady i Komisji, aby najsłabiej rozwinięte kraje nie padły ofiarą interesów silnych układów handlowych;

54.   uznaje dążenie Komisji i krajów AKP do zwiększenia skuteczności poprzez wzmocnienie współpracy regionalnej dzięki umowom o partnerstwie gospodarczym; domaga się w tym kontekście koniecznych gwarancji i realistycznego harmonogramu dla stopniowego i asymetrycznego otwierania handlu, tak aby zapewnić skuteczne pobudzanie wzrostu gospodarczego w krajach AKP przez umowy o partnerstwie gospodarczym;

55.   wzywa wszystkie kraje rozwinięte i wszystkie zaawansowane kraje rozwijające się do podążania za wzorem inicjatywy Unii Europejskiej "wszystko oprócz broni" i zagwarantowania najsłabiej rozwiniętym krajom dostępu do rynku, wolnego od podatków i kontyngentów;

56.   wskazuje na sprawozdanie Komisji, z którego wynika, że najsłabiej rozwinięte kraje najmniej korzystają z systemu preferencyjnego Unii Europejskiej; apeluje do Komisji o podjęcie nowych rozwiązań umożliwiających najuboższym krajom wykorzystanie preferencji handlowych Unii w optymalny sposób;

57.   uważa, że chociaż kwota pomocy finansowej przyznawanej przez Unię Europejską jest wysoka, równie ważne jest podjęcie znaczących reform światowych instytucji finansowych i handlowych w celu uwzględnienia podejścia wielowymiarowego i opartego na prawach;

58.   przypomina wyżej wspomnianą rezolucję w sprawie przeglądu strategicznego Międzynarodowego Funduszu Walutowego, w której wezwał państwa członkowskie do pracy na rzecz utworzenia jednolicie głosującej grupy krajów ("constituency") – począwszy od grupy krajów strefy euro – z myślą o zapewnieniu w dalszej perspektywie jednolitej europejskiej reprezentacji, obejmującej prezydencję Rady Ecofin i Komisję Europejską, podlegającej kontroli Parlamentu;

59.   zwraca się o przegląd funkcjonowania międzynarodowych instytucji finansowych, poczynając od dostosowania systemu głosowania do aktualnej rzeczywistości, poprzez zwiększenie wagi krajów rozwijających się oraz dokonanie rewizji obecnie niezrównoważonego składu grup krajów;

60.   mając na uwadze liczne sprawozdania Organizacji Narodów Zjednoczonych, w tym wspomniane sprawozdanie Sachsa, zwraca się do międzynarodowych instytucji finansowych o zapewnienie, że zrównoważony charakter zadłużenia krajów rozwijających się jest rozumiany jako poziom zadłużenia umożliwiający krajowi realizację MCR bez zwiększania poziomu zadłużenia, i zwraca się do przedstawicieli państw członkowskich w międzynarodowych instytucjach finansowych o opowiedzenie się za taką zmianą tej definicji;

61.   przypomina sugestię zawartą we wspomnianej rezolucji w sprawie przeglądu strategicznego MFW, zgodnie z którą uwarunkowania związane z pomocą i pożyczkami z międzynarodowych instytucji finansowych powinny zostać określone w kontekście ulepszonej współpracy z instytucjami ONZ, i uznaje, że uwarunkowania te w wielu przypadkach miały negatywny wpływ na wskaźniki społeczno-gospodarcze w krajach rozwijających się;

62.   proponuje utworzenie grupy roboczej do spraw skuteczności europejskiej pomocy i monitorowania konsensusu europejskiego w sprawie rozwoju, złożonej z członków Komisji Rozwoju, i zwraca się o uczestnictwo w tej grupie Komisji Europejskiej, państw członkowskich, organizacji pozarządowych zajmujących się rozwojem, przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego i związków zawodowych; sugeruje zatem, aby wybrać niektóre kraje do "analizy przypadku" celem dostarczenia Parlamentowi i Komisji Rozwoju lepszego obrazu wysiłków i ogólnych wyników na szczeblu krajowym;

63.   podkreśla, że jest absolutnie konieczne, aby Unia Europejska realizowała bardziej systematycznie politykę charakteryzującą się ogólną spójnością, i przyjmuje z zadowoleniem fakt, że kwestia spójności pomiędzy dziedzinami polityki Unii Europejskiej została zapisana w agendzie prezydencji fińskiej, z którą wiąże duże oczekiwania;

64.   podkreśla wagę osiągnięcia spójności między różnymi obszarami polityki Unii Europejskiej, jak również konieczną koordynację i uzupełnianie się działań między Unią Europejską a jej państwami członkowskimi pod kątem skuteczności pomocy, szczególnie na szczeblu lokalnym; uznaje brak spójności za sprzeczny z art. 178 Traktatu WE;

65.   uważa, że w ramach polityki skutecznej pomocy Unii Europejskiej należy zapewnić spójność pomiędzy wymianą handlową, współpracą na rzecz rozwoju oraz wspólną polityką rolną i rybołówstwa, aby uniknąć bezpośrednich lub pośrednich niekorzystnych skutków dla gospodarki krajów rozwijających się;

66.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0063. (2) Dz.U. C 46 z 24.2.2006, str. 1. (3) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0445. (4) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0217. (5) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0141. (6) Dz.U. C 33 E z 9.2.2006, str. 311. (7) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0076. (8) Patrz wyjaśnienie w pkt F preambuły.