Decyzja Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku o skorzystanie z immunitetu i przywilejów przez Witolda Tomczaka (2005/2129(IMM))

P6_TA(2006)0117 A6-0084/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Witolda Tomczaka z dnia 29 kwietnia 2005 r., ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 12 maja 2005 r. dotyczący skorzystania z immunitetu w związku z wszczętym przeciwko niemu w Polsce postępowaniem karnym przed Sądem Rejonowym w Ostrowie Wielkopolskim,

–   po wysłuchaniu wyjaśnień Witolda Tomczaka (w dniu 13 lipca 2005 r. oraz 31 stycznia 2006 r.), zgodnie z art. 7 ust. 3 Regulaminu,

–   uwzględniając pismo Witolda Tomczaka podpisane w dniu 20 marca 2006 r., w którym wyraża on swój zamiar wycofania wniosku o zgodę na skorzystanie z immunitetu,

–   uwzględniając art. 8, 9 i 10 Protokołu w sprawie Przywilejów i Immunitetów Wspólnot Europejskich z dnia 8 kwietnia 1965 r., jak również art. 6 ust. 2 aktu dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

–   uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 12 maja 1964 r. i dnia 10 lipca 1986 r.(1),

–   uwzględniając art. 6 ust. 3 oraz art. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0084/2006),

A.   mając na uwadze, iż Witold Tomczak został wybrany na posła na Sejm RP w dniu 21 września 1997 r. oraz 23 września 2001 r.; mając na uwadze, że po podpisaniu w dniu 16 kwietnia 2003 r. Traktatu Akcesyjnego został on obserwatorem; mając na uwadze, że był on posłem do Parlamentu Europejskiego od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 19 lipca 2004 r.; mając na uwadze, że został on wybrany do Parlamentu Europejskiego w dniu 13 czerwca 2004 r. oraz że jego mandat posła na Sejm RP wygasł w dniu 16 czerwca 2004 r.

B.   mając na uwadze, że Witold Tomczak jest oskarżony o to, że w dniu 26 czerwca 1999 r. w Ostrowie Wielkopolskim znieważył dwóch funkcjonariuszy policji podczas pełnienia przez nich obowiązków służbowych, co stanowi naruszenie art. 226 par. 1 polskiego kodeksu karnego; mając na uwadze, że Prokurator Generalny skierował do Sejmu w dniu 13 czerwca 2000 r. wniosek o uchylenie immunitetu Witolda Tomczaka; mając na uwadze, że Witold Tomczak zgodził się w dniu 4 października 2000 r. na pociągnięcie go do odpowiedzialności karnej w tej sprawie zgodnie z art. 105 ust. 4 Konstytucji RP; mając na uwadze, że po kilkakrotnym niestawieniu się Witolda Tomczaka na przesłuchanie, Sąd Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskim zarządził w dniu 10 stycznia 2005 r. prowadzenie postępowania bez udziału oskarżonego zgodnie z art. 377 par. 3 polskiego kodeksu postępowania karnego;

C.   mając na uwadze, że Witold Tomczak poinformował sąd w dniu 30 kwietnia 2005 r. o wniesieniu wniosku do Parlamentu Europejskiego o zgodę na skorzystanie z immunitetu; mając na uwadze, że sąd zawiesił postępowanie karne w dniu 30 maja 2005 r. i zwrócił się do Prokuratora Rejonowego dla Warszawy Praga-Północ o informację, czy zostanie złożony wniosek o uchylenie immunitetu Witolda Tomczaka; mając na uwadze, iż według opinii Prokuratury Generalnej taki wniosek nie jest konieczny; mając na uwadze, że Trybunał Konstytucyjny RP orzekł w dniu 28 listopada 2001 r., że wniosek o uchylenie immunitetu nie jest konieczny w odniesieniu do czynów popełnionych w okresie, zanim dana osoba została posłem do Sejmu RP,

D.   mając na uwadze twierdzenie Witolda Tomczaka, że prokurator powinien był złożyć wniosek do Sejmu RP o uchylenie jego immunitetu przed przedstawieniem zarzutów oraz że ponieważ został wybrany na posła do Parlamentu Europejskiego, zwrócił się do tej instytucji, a nie do Sejmu RP o udzielenie mu immunitetu,

E.   mając na uwadze zarzuty Witolda Tomczaka, że postępowanie karne wszczęte przeciwko niemu jest stronnicze oraz że na władze sądownicze wywierana jest presja polityczna, że przedstawiane są fałszywe dowody, oraz że w postępowaniu biorą udział niewiarygodni świadkowie,

F.   mając na uwadze, że na podstawie uzyskanych informacji Witolda Tomczaka nie chroni immunitet parlamentarny w odniesieniu do żadnego z zarzutów, jakie zostały przedstawione Przewodniczącemu Parlamentu Europejskiego,

G.   mając na uwadze, że immunitet parlamentarny należy do prerogatyw Parlamentu i z tego względu o skorzystaniu z niego nie mogą decydować poszczególni posłowie, lecz wyłącznie instytucja jako całość,

H.   mając na uwadze pismo Witolda Tomczaka, w którym wyraża on swój zamiar wycofania wniosku o zgodę na skorzystanie z immunitetu, podkreśla się, że sprawa ta musi zostać jednak gruntowanie zbadana w celu zapewnienia należytego przestrzegania prerogatyw Parlamentu,

1.   postanawia nie udzielać zgody na skorzystanie przez Witolda Tomczaka z immunitetu i przywilejów.

(1) Sprawa 101/63, Wagner/Fohrmann i Krier, Zbiór Orzeczeń 1964, str. 195 i sprawa 149/85, Wybot/Faure i inni, Zbiór Orzeczeń 1986, str. 2391.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego dotyczącego wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej wytyczne dotyczące transeuropejskich sieci energetycznych oraz uchylającej decyzje 96/391/WE i 1229/2003/WE (10720/1/2005 – C6-0016/2006 – 2003/0297(COD))

P6_TA(2006)0118 A6-0071/2006

(Procedura współdecyzji: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wspólne stanowisko Rady (10720/1/2005 – C6-0016/2006),

–   uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(1) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2003)0742)(2),

–   uwzględniając zmieniony wniosek Komisji (COM(2005)0716)(3),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 62 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6-0071/2006),

1.   zatwierdza wspólne stanowisko po poprawkach,

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 4 kwietnia 2006 r. w celu przyjęcia decyzji nr .../2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej wytyczne dla transeuropejskich sieci energetycznych oraz uchylającej decyzję 96/391/WE i decyzję nr 1229/2003/WE

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 156,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno - Społecznego(4),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(5),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Od przyjęcia decyzji nr 1229/2003/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. ustanawiającej zbiór wytycznych dla transeuropejskich sieci energetycznych(6) powstała potrzeba pełnego włączenia nowych Państw Członkowskich, państw przystępujących i państw kandydujących do tych wytycznych oraz dostosowania, w odpowiednich przypadkach, tych wytycznych do nowej polityki bliskości Unii Europejskiej.

(2)  Priorytety dotyczące transeuropejskich sieci energetycznych wynikają z utworzenia bardziej otwartego i konkurencyjnego wewnętrznego rynku energii, będącego rezultatem wprowadzenia w życie dyrektywy 2003/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej(7) oraz dyrektywy 2003/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego(8). Te priorytety idą w ślad za konkluzjami z posiedzenia Rady Europejskiej w Sztokholmie w dniach 23-24 marca 2001 r. dotyczącego rozwoju infrastruktury niezbędnej do funkcjonowania rynku energii. Należy dołożyć szczególnych starań, aby poprzez realizację celu zwiększonego wykorzystania odnawialnych źródeł energii, przyczyniać się do wspierania polityki zrównoważonego rozwoju. Niemniej jednak cel ten powinien zostać osiągnięty bez stwarzania niewspółmiernych zakłóceń normalnej równowagi rynkowej. Należy również jak najpełniej uwzględnić cele polityki transportowej Wspólnoty, a w szczególności możliwość zmniejszenia ruchu drogowego dzięki zastosowaniu rurociągów.

(3)  Niniejsza decyzja służy zbliżeniu się do celu, jakim jest osiągnięcie poziomu międzysystemowych połączeń sieci elektroenergetycznych pomiędzy Państwami Członkowskimi uzgodnionego podczas posiedzenia Rady Europejskiej w Barcelonie w dniach 15 i 16 marca 2002 r., a przez to do poprawy niezawodności i integralności sieci oraz zapewnienia bezpieczeństwa dostaw i należytego funkcjonowania rynku wewnętrznego.

(4)  Co do zasady, budowa i utrzymanie infrastruktury energetycznej powinny podlegać zasadom rynkowym. Pozostaje to w zgodzie ze wspólnymi zasadami realizacji rynku wewnętrznego energii oraz wspólnymi zasadami w zakresie prawa konkurencji, których celem jest utworzenie bardziej otwartego i konkurencyjnego rynku wewnętrznego energii. Wsparcie finansowe Wspólnoty dla budowy i utrzymania powinno więc mieć miejsce jedynie w szczególnie wyjątkowych przypadkach, zaś wyjątki takie powinny być należycie uzasadnione.

(5)  Należy stworzyć i utrzymywać infrastrukturę energetyczną umożliwiającą efektywne funkcjonowanie wewnętrznego rynku energii, z uwzględnieniem istniejących procedur konsultowania się z osobami dotkniętymi przez budowę tej infrastruktury, nie wycofując się z kryteriów strategicznych i, w odpowiednich przypadkach, kryteriów dotyczących usług powszechnych oraz zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych.

(6)  W świetle potencjalnych synergii pomiędzy sieciami przesyłu gazu ziemnego i gazów olefinowych należy zwrócić należytą uwagę na rozwój i integrację sieci przesyłu gazów olefinowych w celu zaspokojenia zapotrzebowania przemysłu Wspólnoty na te gazy.

(7)  Priorytety dla transeuropejskich sieci energetycznych wynikają również ze wzrostu znaczenia transeuropejskich sieci energetycznych dla bezpieczeństwa i dywersyfikacji dostaw energii we Wspólnocie, włączenia sieci energetycznych nowych Państw Członkowskich i państw przystępujących i kandydujących, oraz zapewnienia skoordynowanego działania sieci energetycznych we Wspólnocie i w krajach sąsiadujących po konsultacji z zainteresowanymi Państwami Członkowskimi. Kraje sąsiadujące ze Wspólnotą odgrywają istotną rolę w jej polityce energetycznej. Zaspokajają one większą część zapotrzebowania Wspólnoty na gaz ziemny, są kluczowymi partnerami w przesyle energii pierwotnej do Wspólnoty, a także w coraz większym stopniu będą się stawać ważnymi uczestnikami wspólnotowego rynku wewnętrznego gazu ziemnego i energii elektrycznej.

(8)  Wśród projektów odnoszących się do transeuropejskich sieci energetycznych niezbędne jest wyróżnienie projektów priorytetowych, które są szczególnie istotne dla funkcjonowania rynku wewnętrznego energii lub dla bezpieczeństwa dostaw energii. W przypadku projektów o najwyższym priorytecie należy ponadto przygotować deklarację znaczenia europejskiego i w razie potrzeby wprowadzić ściślejszą koordynację.

(9)  W celu gromadzenia informacji wymaganych na mocy niniejszej decyzji, Komisja i Państwa Członkowskie powinny w miarę możliwości wykorzystywać dostępne już informacje dotyczące projektów leżących w interesie Europy, aby uniknąć powielania działań. Na przykład informacje te mogą być już dostępne w kontekście rozporządzenia Rady (WE) nr 2236/95 z dnia 18 września 1995 r. ustanawiającego ogólne zasady przyznawania pomocy finansowej Wspólnoty w zakresie sieci transeuropejskich(9), w kontekście innych przepisów wspólnotowych zapewniających współfinansowanie projektów sieci transeuropejskiej i decyzji zatwierdzających poszczególne projekty w ramach tego prawodawstwa oraz w kontekście dyrektyw 2003/54/WE i 2003/55/WE w sprawie wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i gazu ziemnego.

(10)  Procedura identyfikacji projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania w zakresie transeuropejskich sieci energetycznych powinna zapewnić harmonijne stosowanie rozporządzenia (WE) nr 2236/95. Procedura ta powinna rozróżniać dwa poziomy: poziom pierwszy ustalający ograniczoną liczbę kryteriów identyfikacji takich projektów oraz poziom drugi opisujący projekty w sposób szczegółowy, zwany "specyfikacją".

(11)  Odpowiedni priorytet przy finansowaniu na mocy rozporządzenia (WE) nr 2236/95 należy nadawać projektom uznanym za leżące w interesie Europy. Zgłaszając projekty w ramach innych instrumentów finansowych Wspólnoty, Państwa Członkowskie powinny zwracać szczególną uwagę na projekty uznane za leżące w interesie Europy.

(12)  Dla większości projektów uznanych za leżące w interesie Europy znacznym opóźnieniem bieżącym lub przyszłym może być spodziewane opóźnienie wynoszące od jednego do dwóch lat.

(13)  Ponieważ specyfikacje projektów podlegają zmianom, mogą być one określone jedynie orientacyjnie. Komisja powinna zatem być uprawniona do ich aktualizacji. Ponieważ projekty mogą mieć znaczące konsekwencje polityczne, gospodarcze i środowiskowe, istotne jest uzyskanie odpowiedniej równowagi pomiędzy nadzorem legislacyjnym a elastycznością przy określaniu projektów, które zasługują na ewentualne wsparcie ze strony Wspólnoty.

(14)  W przypadku gdy projekty leżące w interesie Europy albo odcinki projektów leżących w interesie Europy, albo grupy projektów leżących w interesie Europy napotykają trudności przy realizacji, koordynator europejski może wspomóc proces poprzez zachęcanie do współpracy między wszystkimi zainteresowanymi stronami oraz poprzez zapewnienie odpowiedniego monitorowania postępów, by informować o nich Wspólnotę. Na wniosek zainteresowanych Państw Członkowskich usługi koordynatora europejskiego należy również udostępniać innym projektom.

(15)  Państwa Członkowskie powinny być zachęcane do koordynowania wdrażania określonych projektów, w szczególności projektów lub odcinków projektów transgranicznych.

(16)  Należy stworzyć korzystniejsze warunki dla rozwoju i tworzenia transeuropejskich sieci energetycznych, głównie poprzez stymulowanie współpracy technicznej pomiędzy podmiotami odpowiedzialnymi za sieci, poprzez ułatwianie wdrożenia procedur autoryzacji stosowanych w przypadku projektów dotyczących sieci w Państwach Członkowskich, aby ograniczyć opóźnienia, oraz poprzez zastosowanie, w stosownych przypadkach, dostępnych dla projektów sieciowych funduszy, instrumentów i programów finansowych Wspólnoty. Wspólnota powinna wspierać środki podejmowane przez Państwa Członkowskie dla osiągnięcia tego celu.

(17)  Ponieważ głównym celem budżetu przeznaczonego na transeuropejskie sieci energetyczne jest finansowanie studiów wykonalności, finansowanie samych międzysystemowych połączeń sieciowych, a w szczególności sieci międzyregionalnych, powinno się odbywać z pomocą Funduszy Strukturalnych Wspólnoty oraz innych programów i instrumentów finansowych.

(18)  Określenie projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, ich specyfikacji oraz projektów priorytetowych, w szczególności leżących w interesie Europy, powinno pozostawać bez uszczerbku dla wyników oceny oddziaływania na środowisko samych projektów, ich planów lub programów.

(19)  Środki niezbędne dla wdrożenia niniejszej decyzji należy przyjąć zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(10).

(20)  Komisja powinna sporządzać okresowe sprawozdanie z wdrożenia niniejszej decyzji.

(21)  Istnieje prawdopodobieństwo, że informacje, którymi należy się wymienić lub które należy zgłosić do Komisji w ramach postanowień niniejszej decyzji są w dużej mierze przechowywane przez firmy. Państwa Członkowskie powinny zatem nawiązać współpracę z tymi firmami w celu uzyskania tych informacji.

(22)  Ponieważ niniejsza decyzja obejmuje ten sam przedmiot i ma ten sam zakres zastosowania co decyzja Rady 96/391/WE z dnia 28 marca 1996 r. ustanawiająca zbiór środków mających na celu stworzenie bardziej korzystnych warunków dla rozwoju sieci transeuropejskich w sektorze energetycznym(11) oraz decyzja nr 1229/2003/WE, obie te decyzje powinny zostać uchylone,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsza decyzja określa charakter i zakres działań Wspólnoty mających na celu ustanowienie wytycznych dla transeuropejskich sieci energetycznych. Ustanawia ona zbiór wytycznych obejmujących cele, priorytety i ogólne kierunki działań Wspólnoty w zakresie transeuropejskich sieci energetycznych. Wytyczne te określają projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania oraz projekty priorytetowe w zakresie transeuropejskich sieci elektroenergetycznych i gazowych, w tym projekty leżące w interesie Europy.

Artykuł 2

Zakres stosowania

Artykuł 3

Cele

Artykuł 4

Priorytety działania

Artykuł 5

Kierunki działania

Artykuł 6

Projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania

1.  Kryteria rodzajowe stosowane przy podejmowaniu decyzji w sprawie identyfikacji, zmian, specyfikacji lub wniosków o uaktualnienie projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania są następujące:

Ocena uzasadnienia ekonomicznego opiera się na analizie kosztów i korzyści, uwzględniającej wszystkie koszty i korzyści, włączając również te średnio- lub długoterminowe, związane z aspektami środowiskowymi, bezpieczeństwem dostaw oraz przyczynianiem się do spójności gospodarczej i społecznej. Projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania, które dotyczą terytorium Państwa Członkowskiego, wymagają zgody danego Państwa.

2.  Dodatkowe kryteria identyfikacji projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania są określone w załączniku II. Wszelkie zmiany dodatkowych kryteriów określających projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania określonych w załączniku II, są ustalane zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu.

3.  Jedynie projekty wymienione w załączniku III, które spełniają kryteria zawarte w ust. 1 oraz kryteria określone w załączniku II, kwalifikują się do uzyskania pomocy finansowej Wspólnoty przewidzianej w rozporządzeniu (WE) nr 2236/95.

4.  Orientacyjne specyfikacje projektów, zawierające ich szczegółowy opis oraz, w stosownych przypadkach, opis geograficzny, są określone w załączniku III. Specyfikacje te są aktualizowane zgodnie z procedurą określoną w art. 14 ust. 2. Aktualizacje mają charakter techniczny i ograniczają się do technicznych zmian projektu, modyfikacji części określonej trasy lub ograniczonej adaptacji lokalizacji projektu.

5.  Państwa Członkowskie podejmują wszelkie środki, które uznają za niezbędne do ułatwienia i przyspieszenia ukończenia projektów stanowiących przedmiot wspólnego zainteresowania oraz zminimalizowania opóźnień przy przestrzeganiu prawa wspólnotowego i międzynarodowych konwencji o ochronie środowiska, szczególnie w przypadku projektów uznanych za leżące w interesie Europy. W szczególności szybko dopełnia się koniecznych procedur udzielania zezwoleń.

6.  W przypadkach, gdy części projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania są umiejscowione na terytorium państw trzecich, Komisja może, za zgodą zainteresowanych Państw Członkowskich, w stosownych przypadkach przedłożyć wniosek w ramach zarządzania umowami między Wspólnotą a tymi państwami trzecimi oraz zgodnie z Traktatem Karty Energetycznej oraz innymi umowami wielostronnymi wiążącymi państwa trzecie będące sygnatariuszami tego Traktatu, aby projekty te były również uznawane za przedmiot wspólnego zainteresowania przez zainteresowane państwa trzecie w celu ułatwienia ich wdrożenia.

Artykuł 7

Projekty priorytetowe

1.  Projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania, o których mowa w art. 6 ust. 3, i włączone w osie projektów priorytetowych określone w załączniku I, mają pierwszeństwo w uzyskaniu pomocy finansowej Wspólnoty udzielanej na mocy rozporządzenia (WE) nr 2236/95. Zmiany w załączniku I są ustalane zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu.

2.  W odniesieniu do projektów inwestycji transgranicznych Państwa Członkowskie podejmują kroki niezbędne do zapewnienia, zgodnie z krajowymi procedurami uzyskania pozwoleń, traktowania faktu zwiększania przez takie projekty mocy połączeń międzysystemowych pomiędzy dwoma lub więcej Państwami Członkowskimi, a co za tym idzie, wzmacniania bezpieczeństwa dostaw w Europie, jako kryterium oceny przez właściwe organy krajowe.

3.  Zainteresowane Państwa Członkowskie oraz Komisja dołożą starań, każde w zakresie swych kompetencji, wraz z odpowiedzialnymi przedsiębiorstwami, w celu wspomagania realizacji projektów priorytetowych, w szczególności projektów transgranicznych.

4.  Projekty priorytetowe są zgodne z zasadą zrównoważonego rozwoju oraz spełniają następujące kryteria:

Artykuł 8

Projekty leżące w interesie Europy

1.  Pewną liczba projektów dotyczących priorytetowych kierunków określonych w art. 7, mających charakter transgraniczny lub wywierające istotny wpływ na możliwości przesyłu transgranicznego, uznaje się za leżące w interesie Europy. Wykaz tych projektów zamieszczono w załączniku I.

2.  Wybierając projekty w ramach budżetu sieci transeuropejskich, zgodnie z art. 10 rozporządzenia (WE) nr 2236/95, odpowiedni priorytet nadaje się projektom uznanym za leżące w interesie Europy.

3.  Wybierając projekty w ramach innych funduszy współfinansujących Wspólnoty, szczególną uwagę zwraca się na projekty uznane za leżące w interesie Europy.

4.  Jeżeli występuje lub może wystąpić znaczne opóźnienie w postępie prac nad projektem uznanym za leżący w interesie Europy, Komisja może zwrócić się do zainteresowanych Państw Członkowskich o dopilnowanie podania w terminie trzech miesięcy przyczyn tego opóźnienia.

W przypadku projektów uznanych za leżące w interesie Europy, dla których wyznaczono koordynatora europejskiego, koordynator ten podaje w swoim sprawozdaniu przyczyny tego opóźnienia.

5.  Pięć lat po ukończeniu projektu uznanego za leżący w interesie Europy lub jednego z jego odcinków, Komisja wspierana przez komitet, o którym mowa w art. 14 ust. 1 dokonuje oceny tego projektu, łącznie z jego skutkami społeczno-gospodarczymi i środowiskowymi oraz skutkami dla wymiany handlowej pomiędzy Państwami Członkowskimi i skutkami dla spójności terytorialnej oraz trwałego rozwoju. Komisja powiadamia komitet wymieniony w art. 14 ust. 1 o wynikach tej oceny.

6.  W przypadku każdego projektu uznanego za leżący w interesie Europy, a w szczególności w przypadku odcinków transgranicznych, zainteresowane Państwa Członkowskie podejmują stosowne kroki w celu zapewnienia:

Wspólne posiedzenia koordynacyjne organizowane są w miarę potrzeby w świetle szczególnych wymagań projektowych, takich jak faza rozwojowa projektu oraz przewidywane lub napotkane trudności. Wspólne posiedzenia koordynacyjne zajmują się w szczególności procedurami oceny i konsultacji publicznych. Zainteresowane Państwa Członkowskie dopilnowują powiadamiania Komisji o wspólnych posiedzeniach koordynacyjnych oraz o wymianie informacji.

Artykuł 9

Wdrażanie projektów leżących w interesie Europy

1.  Projekty leżące w interesie Europy powinny być realizowane w jak najkrótszym czasie.

2.  W ścisłej współpracy z komitetem wymienionym w art. 14 ust. 1, Komisja składa co dwa lata sprawozdanie z postępów prac nad projektami wymienionymi w ust. 1. W przypadku projektów uznanych za leżące w interesie Europy, dla których wyznaczono koordynatora europejskiego, te sprawozdania składane co dwa lata zostają zastąpione sprawozdaniami rocznymi przedstawianymi przez koordynatora europejskiego.

Artykuł 10

Koordynator europejski

1.  W przypadku, gdy projekt uznany za leżący w interesie Europy ma znaczne opóźnienia lub napotyka trudności w jego wdrażaniu, także w przypadku gdy zaangażowane są kraje trzecie, Komisja, w porozumieniu z zainteresowanymi Państwami Członkowskimi i po konsultacji z Parlamentem Europejskim, może wyznaczyć koordynatora europejskiego. W razie potrzeby Państwa Członkowskie mogą również wystąpić do Komisji o wyznaczenie koordynatora europejskiego do innych projektów dotyczących transeuropejskich sieci energetycznych.

2.  Koordynator europejski wybierany jest w szczególności na podstawie znajomości instytucji europejskich, a także znajomości tematyki z zakresu polityki energetycznej i finansowania oraz oceny społeczno-ekonomicznej i środowiskowej głównych projektów.

3.  Decyzja o wyznaczeniu koordynatora europejskiego określa sposób wykonywania jego zadań.

4.  Koordynator europejski:

5.  Zainteresowane Państwa Członkowskie współpracują z koordynatorem europejskim w zakresie realizacji przez niego zadań, o których mowa w ust. 4.

6.  Komisja może zwrócić się do koordynatora europejskiego o opinię podczas badania wniosków o wspólnotowe finansowanie projektów lub grup projektów, do których został on wyznaczony.

7.  Aby uniknąć zbędnego obciążenia administracyjnego, stopień koordynacji musi być proporcjonalny do kosztów projektu.

Artykuł 11

Korzystniejsze warunki

1.  W celu przyczynienia się do stworzenia korzystniejszych warunków dla rozwoju transeuropejskich sieci energetycznych i ich współpracy operacyjnej, Wspólnota uwzględnia wysiłki Państw Członkowskich nakierowane na osiągnięcie tego celu, w przypadkach gdy jest to niezbędne, wspiera oraz przywiązuje największą wagę do następujących środków:

2.  Komisja, w ścisłej współpracy z zainteresowanymi Państwami Członkowskimi, podejmuje wszelkie inicjatywy w celu wspierania koordynacji działań, o których mowa w ust. 1.

3.  O środkach wymaganych do wdrożenia działań opisanych w ust. 1 lit. a) i b) decyduje Komisja zgodnie z procedurą opisaną w art. 14 ust. 2.

Artykuł 12

Oddziaływanie na konkurencję

Przy rozpatrywaniu projektów należy brać pod uwagę ich oddziaływanie na konkurencję oraz na bezpieczeństwo dostaw. Finansowanie prywatne lub finansowanie przez zainteresowane podmioty gospodarcze stanowi główne źródła finansowania i należy je popierać. Należy unikać wszelkich zakłóceń konkurencji między podmiotami rynkowymi, zgodnie z postanowieniami Traktatu.

Artykuł 13

Ograniczenia

1.  Niniejsza decyzja pozostaje bez uszczerbku dla zobowiązań finansowych podjętych przez Państwo Członkowskie lub Wspólnotę.

2.  Niniejsza decyzja pozostaje bez uszczerbku dla wyników oceny oddziaływania na środowisko projektów oraz planów lub programów, które określają przyszłe ramy udzielania pozwoleń dla takich projektów. Wyniki oceny oddziaływania na środowisko w przypadkach, gdy taka ocena jest wymagana zgodnie z właściwymi przepisami wspólnotowymi, są brane pod uwagę przed podjęciem decyzji o realizacji projektów, zgodnie z właściwymi przepisami wspólnotowymi.

Artykuł 14

Procedura komitetu

1.  Komisja jest wspierana przez Komitet.

2.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, zastosowanie znajdują art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3.  Komitet przyjmuje swój regulamin.

Artykuł 15

Sprawozdanie

Co dwa lata Komisja opracowuje sprawozdanie z wykonywania niniejszej decyzji, które przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu oraz Komitetowi Regionów.

W sprawozdaniu tym zwraca się uwagę na wdrożenie i postęp w realizacji projektów priorytetowych dotyczących połączeń transgranicznych, określonych w załączniku II pkt. 2, 4 i 7, jak również na szczegółowe ustalenia dotyczące ich finansowania, w szczególności w zakresie wkładu finansowego Wspólnoty.

Artykuł 16

Uchylenie

Niniejszym uchyla się decyzję 96/391/WE oraz decyzję nr 1229/2003/WE.

Artykuł 17

Wejście w życie

Niniejsza decyzja wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 18

Adresaci

Niniejsza decyzja skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK I

TRANSEUROPEJSKIE SIECI ENERGETYCZNE

Kierunki projektów priorytetowych, w tym miejsca projektów leżących w interesie Europy, zdefiniowanych w art. 7 i 8.

Poniżej wymieniono projekty priorytetowe, w tym projekty leżące w interesie Europy, które mają być wykonane w każdym kierunku priorytetowym.

SIECI ELEKTROENERGETYCZNE

EL.1.  Francja ‐ Belgia ‐ Niderlandy ‐ Niemcy:

wzmocnienie sieci elektroenergetycznej w celu rozwiązania ograniczeń przesyłowych w przepływie energii elektrycznej przez państwa Beneluksu.

W tym następujące projekty leżące w interesie Europy:

linię Avelin (F) ‐ Avelgem (BE)

linię Moulaine (FR) ‐ Aubange (BE)

EL.2.  Granice Włoch z Francją, Austrią, Słowenią i Szwajcarią:

zwiększenie zdolności przesyłowych elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych.

W tym następujące projekty leżące w interesie Europy:

linię Lienz (AT) ‐ Cordignano (IT)

nowe połączenie pomiędzy Włochami a Słowenią

linię Udine Ovest (IT) ‐ Okroglo (SI)

linię S. Fiorano (IT) ‐ Nave (IT) ‐ Gorlago (IT)

linię Venezia Nord (IT) ‐ Cordignano (IT)

linię St. Peter (AT) ‐ Tauern (AT)

linię Südburgenland (AT) ‐ Kainachtal (AT)

połączenie Austria ‐ Włochy (Thaur-Brixen) poprzez tunel kolejowy Brenner

EL.3.  Francja ‐ Hiszpania ‐ Portugalia:

zwiększanie zdolności przesyłowych elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych między tymi państwami, jak również na Półwyspie Iberyjskim, oraz rozwój sieci w regionach wyspiarskich.

W tym następujące projekty leżące w interesie Europy:

linię Sentmenat (ES) ‐ Becanό (ES) ‐ Baixas (FR)

linię Valdigem (PT) ‐ Douro Internacional (PT) ‐ Aldeadávila (ES) oraz obiekty w "Douro Internacional"

EL.4.  Grecja ‐ kraje bałkańskie ‐ system UCTE:

rozwój infrastruktury elektroenergetycznej dla przyłączenia Grecji do systemu UCTE oraz umożliwienia rozwoju rynku energii elektrycznej w południowo-wschodniej Europie.

W tym następujące projekty leżące w interesie Europy:

linię Philippi (GR) ‐ Hamidabad (TR)

EL.5.  Zjednoczone Królestwo ‐ Europa kontynentalna i Europa Północna:

stworzenie/zwiększanie zdolności przesyłowych elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych oraz ewentualna integracja zlokalizowanych na morzu elektrowni wiatrowych.

W tym następujące projekty leżące w interesie Europy:

kabel podmorski łączący Anglię (UK) z Niderlandami

EL.6.  Irlandia ‐ Zjednoczone Królestwo:

zwiększanie zdolności przesyłowych elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych oraz ewentualna integracja zlokalizowanych na morzu elektrowni wiatrowych.

W tym następujące projekty leżące w interesie Europy:

kabel podmorski łączący Irlandię i Walię (UK)

EL.7.  Dania ‐ Niemcy ‐ Pierścień Bałtycki (obejmujący Norwegię ‐ Szwecję ‐ Finlandię ‐ Danię ‐ Niemcy ‐ Polskę ‐ państwa bałtyckie ‐ Rosję):

zwiększanie zdolności przesyłowych elektroenergetycznych połączeń wzajemnych oraz ewentualna integracja zlokalizowanych na morzu elektrowni wiatrowych.

W tym następujące projekty leżące w interesie Europy:

linię Kassø (DK) ‐ Hamburg/Dollern (DE)

linię Hamburg/Krümmel (DE) ‐ Schwerin (DE)

linię Kassø (DK) ‐ Revsing (DK) ‐ Tjele (DK)

linię Vester Hassing (DK) ‐ Trige (DK)

kabel podmorski Skagerrak 4 pomiędzy Danią a Norwegią

połączenie Polska-Litwa, łącznie z koniecznym wzmocnieniem polskiej sieci elektroenergetycznej oraz profilu PL-DE w celu umożliwienia uczestnictwa w wewnętrznym rynku energii

kabel podmorski między Finlandią i Estonią (Estlink)

kabel podmorski Fennoscan pomiędzy Finlandią a Szwecją

Halle/Saale (DE) ‐ Schweinfurt (DE)

EL.8.  Niemcy ‐ Polska ‐ Republika Czeska ‐ Słowacja ‐ Austria ‐ Węgry ‐ Słowenia:

zwiększanie zdolności przesyłowych elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych.

W tym następujące projekty leżące w interesie Europy:

linię Neuenhagen (DE) ‐ Vierraden (DE) ‐ Krajnik (PL)

linię Dürnrohr (AT) ‐ Slavětice (CZ)

nowe połączenie międzysystemowe pomiędzy Niemcami a Polską

Veľké Kapušany (SK) ‐ Lemešany (SK) ‐ Moldava (SK) ‐ Sajóivánka (HU)

Gabčíkovo (SK) ‐ Veľký Ďur (SK)

Stupava (SK) ‐ południowo-wschodni Wiedeń (AT)

EL.9.  Państwa Członkowskie regionu śródziemnomorskiego ‐ Śródziemnomorski Pierścień Elektroenergetyczny:

zwiększanie zdolności przesyłowych międzysystemowych połączeń między Państwami Członkowskimi regionu śródziemnomorskiego a Marokiem ‐ Algierią ‐ Tunezją ‐ Libią ‐ Egiptem ‐ krajami bliskowschodnimi ‐ Turcją.

W tym następujące projekty leżące w interesie Europy:

połączenie elektroenergetyczne pomiędzy Tunezją a Włochami

SIECI GAZOWE

NG.1.  Zjednoczone Królestwo ‐ północna Europa kontynentalna, w tym Niderlandy, Belgia, Dania, Szwecja i Niemcy ‐ Polska ‐ Litwa ‐ Łotwa ‐ Estonia ‐ Finlandia ‐ Rosja:

gazociągi mające połączyć niektóre z głównych źródeł dostaw gazu w Europie, poprawić współdziałanie sieci oraz zwiększyć bezpieczeństwo dostaw, w tym gazociągi przeprowadzone drogą morską z Rosji do UE i drogą lądową z Rosji do Polski i Niemiec, budowa nowych gazociągów i zwiększenie zdolności przesyłowej sieci w Niemczech, Danii i Szwecji oraz pomiędzy tymi państwami oraz w Polsce, Republice Czeskiej, Słowacji, Niemczech i Austrii oraz pomiędzy tymi państwami.

W tym następujące projekty leżące w interesie Europy:

gazociąg północnoeuropejski

gazociąg Jamał ‐ Europa

gazociąg łączący Danię, Niemcy i Szwecję

zwiększenie zdolności przesyłowej na osi Niemcy ‐ Belgia ‐ Zjednoczone Królestwo

NG.2.  Algieria ‐ Hiszpania ‐ Włochy ‐ Francja ‐ północna Europa kontynentalna:

budowa nowych gazociągów z Algierii do Hiszpanii, Francji i Włoch oraz zwiększanie zdolności przesyłowej sieci w Hiszpanii, Francji i Włoszech oraz między tymi państwami.

W tym następujące projekty leżące w interesie Europy:

gazociąg Algieria ‐ Tunezja ‐ Włochy

gazociąg Algieria ‐ Włochy poprzez Sardynię i Korsykę, z odgałęzieniem do Francji

gazociąg Medgas (Algieria ‐ Hiszpania ‐ Francja ‐ Europa kontynentalna)

NG.3.  Kraje basenu Morza Kaspijskiego ‐ Bliski Wschód ‐ Unia Europejska:

nowe sieci gazociągów do Unii Europejskiej z nowych źródeł, łącznie z gazociągami między Turcją a Grecją, Grecją a Włochami, Turcją a Austrią oraz Grecją, Słowenią i Austrią (poprzez Bałkany zachodnie).

W tym następujące projekty leżące w interesie Europy:

gazociąg Turcja ‐ Grecja ‐ Włochy

gazociąg Turcja ‐ Austria

NG.4.  Terminale skroplonego gazu ziemnego (LNG) w Belgii, Francji, Hiszpanii, Portugalii, Włoszech, Grecji, na Cyprze i w Polsce: dywersyfikacja źródeł dostaw i punktów wejściowych, łącznie z podłączeniami terminali LNG do sieci przesyłowych.

NG.5.  Podziemne magazyny gazu ziemnego w Hiszpanii, Portugalii, Francji, we Włoszech, w Grecji oraz w regionie Morza Bałtyckiego:

zwiększanie pojemności w Hiszpanii, Francji, we Włoszech i w regionie Morza Bałtyckiego oraz budowa pierwszych obiektów w Portugalii, Grecji i na Litwie.

NG.6.  Państwa Członkowskie regionu śródziemnomorskiego ‐ Wschodnio-Śródziemnomorski Pierścień Gazowy:

zakładanie i zwiększanie przepustowości gazociągów między Państwami Członkowskimi regionu śródziemnomorskiego a Libią ‐ Egiptem ‐ Jordanią ‐ Syrią ‐ Turcją.

W tym następujące projekty leżące w interesie Europy:

gazociąg Libia ‐ Włochy

ZAŁĄCZNIK II

TRANSEUROPEJSKIE SIECI ENERGETYCZNE

Dodatkowe kryteria identyfikacji projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, o których mowa w art. 6 ust. 2

SIECI ELEKTROENERGETYCZNE

1.  Rozwój sieci elektroenergetycznych w regionach wyspiarskich, odizolowanych, peryferyjnych i ultraperyferyjnych, przy jednoczesnym wspieraniu dywersyfikacji źródeł energii oraz zwiększeniu wykorzystania energii odnawialnej, jak również, w uzasadnionych przypadkach, przyłączeniu sieci elektroenergetycznych tych regionów.

–  Irlandia ‐ Zjednoczone Królestwo (Walia)

–  Grecja (wyspy)

–  Włochy (Sardynia) ‐ Francja (Korsyka) ‐ Włochy (kontynent)

–  Połączenia w regionach wyspiarskich, łącznie z przyłączeniem do kontynentu

–  Połączenia w ultraperyferyjnych regionach Francji, Hiszpanii i Portugalii

2.  Rozwój połączeń elektroenergetycznych między Państwami Członkowskimi, potrzebny dla funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz w celu zapewnienia pewności i niezawodności działania sieci elektroenergetycznych.

–  Francja ‐ Belgia ‐ Niderlandy ‐ Niemcy

–  Francja ‐ Niemcy

–  Francja ‐ Włochy

–  Francja ‐ Hiszpania

–  Portugalia ‐ Hiszpania

–  Finlandia ‐ Szwecja

–  Finlandia ‐ Estonia ‐ Łotwa ‐ Litwa

–  Austria ‐ Włochy

–  Włochy ‐ Słowenia

–  Austria ‐ Włochy ‐ Słowenia ‐ Węgry

–  Niemcy ‐ Polska

–  Niemcy ‐ Polska ‐ Republika Czeska ‐ Austria ‐ Słowacja ‐ Węgry

–  Węgry ‐ Słowacja

–  Węgry ‐ Austria

–  Polska ‐ Litwa

–  Irlandia ‐ Zjednoczone Królestwo (Irlandia Północna)

–  Austria ‐ Niemcy ‐ Słowenia ‐ Węgry

–  Niderlandy ‐ Zjednoczone Królestwo

–  Niemcy ‐ Dania ‐ Szwecja

–  Grecja ‐ Włochy

–  Węgry ‐ Słowenia

–  Malta ‐ Włochy

–  Finlandia ‐ Estonia

–  Włochy ‐ Słowenia

3.  Rozwój połączeń elektroenergetycznych wewnątrz Państw Członkowskich tam, gdzie to jest potrzebne dla wykorzystania połączeń między Państwami Członkowskimi, dla funkcjonowania rynku wewnętrznego lub przyłączenia odnawialnych źródeł energii

–  Wszystkie Państwa Członkowskie

4.  Rozwój połączeń elektroenergetycznych z państwami niebędącymi członkami Unii Europejskiej, w szczególności z państwami kandydującymi, wnosząc w ten sposób wkład we współpracę operacyjną, pewność funkcjonowania i niezawodność sieci elektroenergetycznych lub dostaw energii elektrycznej wewnątrz Wspólnoty Europejskiej.

–  Niemcy ‐ Norwegia

–  Holandia ‐ Norwegia

–  Szwecja ‐ Norwegia

–  Zjednoczone Królestwo ‐ Norwegia

–  Elektroenergetyczny Pierścień Bałtycki: Niemcy ‐ Polska ‐ Białoruś ‐ Rosja ‐ Litwa ‐ Łotwa ‐ Estonia ‐ Finlandia ‐ Szwecja ‐ Norwegia ‐ Dania

–  Norwegia ‐ Szwecja ‐ Finlandia ‐ Rosja

–  Śródziemnomorski Pierścień Elektroenergetyczny: Francja ‐ Hiszpania ‐ Maroko ‐ Algieria ‐ Tunezja ‐ Libia ‐ Egipt ‐ kraje bliskowschodnie ‐ Turcja ‐ Grecja ‐ Włochy

–  Grecja ‐ Turcja

–  Włochy ‐ Szwajcaria

–  Austria ‐ Szwajcaria

–  Węgry ‐ Rumunia

–  Węgry ‐ Serbia

–  Węgry ‐ Chorwacja

–  Włochy ‐ Tunezja

–  Grecja ‐ kraje bałkańskie

–  Hiszpania ‐ Maroko

–  Hiszpania ‐ Andora ‐ Francja

–  UE ‐ kraje bałkańskie ‐ Białoruś ‐ Rosja ‐ Ukraina

–  Czarnomorski Pierścień Elektroenergetyczny: Rosja ‐ Ukraina ‐ Rumunia ‐ Bułgaria ‐ Turcja ‐ Gruzja

–  Bułgaria ‐ Była Jugosłowiańska Republika Macedonii/Grecja ‐ Albania ‐ Włochy lub Bułgaria ‐ Grecja ‐ Włochy

5.  Działania poprawiające funkcjonowanie wzajemnie połączonych sieci elektroenergetycznych w obrębie rynku wewnętrznego, w szczególności wskazywanie wąskich gardeł i brakujących odcinków sieci, tworzenie rozwiązań w celu przeciwdziałania ograniczeniom przesyłowym oraz przyjęcie metod prognozowania i operowania sieciami elektroenergetycznymi:

–  Identyfikacja wąskich gardeł i brakujących połączeń, w szczególności transgranicznych, w sieciach elektroenergetycznych

–  Tworzenie rozwiązań dla zarządzania przepływem energii elektrycznej w celu przeciwdziałania problemowi ograniczeń przesyłowych wewnątrz sieci elektroenergetycznej

–  Przystosowanie metod prognozowania i operowania siecią elektroenergetyczną wymaganych dla prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz wykorzystania w szerokim zakresie odnawialnych źródeł energii

SIECI GAZOWE

6.  Wprowadzenie gazu ziemnego do nowych regionów, głównie wyspiarskich, odizolowanych, peryferyjnych i ultraperyferyjnych, oraz rozwój sieci gazowych w tych regionach:

–  Zjednoczone Królestwo (Irlandia Północna)

–  Irlandia

–  Hiszpania

–  Portugalia

–  Grecja

–  Szwecja

–  Dania

–  Włochy (Sardynia)

–  Francja (Korsyka)

–  Cypr

–  Malta

–  Regiony ultraperyferyjne we Francji, Hiszpanii, Portugalii

7.  Rozbudowa połączeń gazowych w celu sprostania potrzebom rynku wewnętrznego lub wzmacniania bezpieczeństwa dostaw, w tym przyłączenie oddzielonych sieci gazu ziemnego i gazów olefinowych:

–  Irlandia ‐ Zjednoczone Królestwo

–  Francja ‐ Hiszpania

–  Francja ‐ Szwajcaria

–  Portugalia ‐ Hiszpania

–  Austria ‐ Niemcy

–  Austria ‐ Węgry

–  Austria ‐ Węgry ‐ Słowacja ‐ Polska

–  Polska ‐ Republika Czeska

–  Słowacja ‐ Republika Czeska ‐ Niemcy ‐ Austria

–  Austria ‐ Włochy

–  Grecja ‐ kraje bałkańskie

–  Austria ‐ Węgry ‐ Rumunia ‐ Bułgaria ‐ Grecja ‐ Turcja

–  Francja ‐ Włochy

–  Grecja ‐ Włochy

–  Austria ‐ Republika Czeska

–  Niemcy ‐ Republika Czeska ‐ Austria ‐ Włochy

–  Austria ‐ Słowenia ‐ Chorwacja

–  Węgry ‐ Chorwacja

–  Węgry ‐ Rumunia

–  Węgry ‐ Słowacja

–  Węgry ‐ Ukraina

–  Słowenia ‐ kraje bałkańskie

–  Belgia ‐ Niderlandy ‐ Niemcy

–  Zjednoczone Królestwo ‐ Niderlandy ‐ Niemcy

–  Niemcy ‐ Polska

–  Dania ‐ Zjednoczone Królestwo

–  Dania ‐ Niemcy ‐ Szwecja

–  Dania ‐ Niderlandy

8.  Rozbudowa zdolności uzyskiwania LNG oraz magazynowania gazu ziemnego, potrzebnych do zaspokojenia popytu, sterowania systemami zasilania gazu oraz dywersyfikacji źródeł i tras dostawczych:

–  Wszystkie Państwa Członkowskie

9.  Rozbudowa zdolności przesyłowych gazu ziemnego (gazociągi dostawcze) potrzebnej do zaspokojenia popytu oraz dywersyfikacji dostaw ze źródeł wewnętrznych i zewnętrznych, a także tras dostaw.

–  Nordycka Sieć Gazowa: Norwegia ‐ Dania ‐ Niemcy ‐ Szwecja ‐ Finlandia ‐ Rosja ‐ państwa bałtyckie ‐ Polska

–  Algieria ‐ Hiszpania ‐ Francja

–  Rosja ‐ Ukraina ‐ UE

–  Rosja ‐ Białoruś ‐ Ukraina ‐ UE

–  Rosja ‐ Białoruś ‐ UE

–  Rosja ‐ Morze Bałtyckie ‐ Niemcy

–  Rosja ‐ państwa bałtyckie ‐ Polska ‐ Niemcy

–  Niemcy ‐ Republika Czeska ‐ Polska ‐ Niemcy ‐ inne Państwa Członkowskie

–  Libia ‐ Włochy

–  Tunezja ‐ Libia ‐ Włochy

–  kraje basenu Morza Kaspijskiego ‐ UE

–  Rosja ‐ Ukraina ‐ Mołdowa ‐ Rumunia ‐ Bułgaria ‐ Grecja ‐ Słowenia ‐ inne kraje bałkańskie

–  Rosja ‐ Ukraina ‐ Słowacja ‐ Węgry ‐ Słowenia ‐ Włochy

–  Niderlandy ‐ Niemcy ‐ Szwajcaria ‐ Włochy

–  Belgia ‐ Francja ‐ Szwajcaria ‐ Włochy

–  Dania ‐ Szwecja ‐ Polska

–  Norwegia ‐ Rosja ‐ UE

–  Irlandia

–  Algieria ‐ Włochy ‐ Francja

–  Algieria ‐ Tunezja ‐ Włochy

–  Bliski Wschód ‐ Wschodnio-Śródziemnomorski Pierścień Gazowy ‐ UE

–  Instalacja mieszania gazu w Winksele na osi północ - południe (mieszanie gazu H z azotem)

–  Zwiększenie zdolności przesyłowych na osi wschód - zachód: Zeebrugge ‐ Eynatten

10.  Działania poprawiające funkcjonowanie połączonych międzysystemowo sieci gazowych w obrębie rynku wewnętrznego i w państwach tranzytowych, w szczególności wskazywania wąskich gardeł i brakujących odcinków sieci, tworzenie rozwiązań w celu przeciwdziałania ograniczeniom przesyłowym oraz zastosowanie metod prognozowania i skutecznego oraz bezpiecznego funkcjonowania sieci gazowych.

–  Identyfikacja wąskich gardeł i brakujących połączeń, w szczególności transgranicznych, w sieciach gazowych.

–  Tworzenie rozwiązań dla zarządzania przepływem gazu ziemnego w celu przeciwdziałania problemom ograniczeń przesyłowych wewnątrz sieci gazowych.

–  Przystosowanie metod prognozowania i operowania siecią gazu ziemnego, potrzebnych dla funkcjonowania rynku wewnętrznego.

–  Ogólne usprawnienie działania, bezpieczeństwa i niezawodności sieci gazu ziemnego w krajach tranzytowych.

11.  Rozbudowa i integracja zdolności przesyłowych gazów olefinowych potrzebnych do zaspokojenia popytu w obrębie rynku wewnętrznego.

–  Wszystkie Państwa Członkowskie

ZAŁĄCZNIK III

TRANSEUROPEJSKIE SIECI ENERGETYCZNE

Projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania oraz ich specyfikacje, obecnie identyfikowane zgodnie z kryteriami określonymi w załączniku II

SIECI ELEKTROENERGETYCZNE

1.  Rozbudowa sieci elektroenergetycznych w regionach odizolowanych

1.  1 . Kabel podmorski Irlandia ‐ Walia (UK)

1.  2 . Połączenie Południowych Cyklad (GR) (do systemu połączeniowego)

1.  3 . Podmorskie połączenie kablowe 30 kV między wyspami Faial, Pico i S. Jorge (Azory, PT)

1.  4 . Połączenie i wzmocnienie sieci w Terceira, Faial i S. Miguel (Azory, PT)

1.  5 . Połączenie i wzmocnienie sieci na Maderze (PT)

1.  6 . Kabel podmorski Sardynia (IT) ‐ Włochy kontynentalne

1.  7 . Kabel podmorski Korsyka (FR) ‐ Włochy

1.  8 . Połączenie Włochy kontynentalne ‐ Sycylia (IT): podwojenie połączenia Sorgente (IT) ‐ Rizziconi (IT)

1.  9 . Nowe połączenia obejmujące Baleary i Wyspy Kanaryjskie (ES)

2.  Rozbudowa połączeń elektroenergetycznych między Państwami Członkowskimi

2.1.  Linia Moulaine (FR) ‐ Aubange (BE)

2.2.  Linia Avelin (F) ‐ Avelgem (BE)

2.3.  Połączenie pomiędzy Niemcami a Belgią

2.4.  Linia Vigy (FR) ‐ Marlenheim (FR)

2.5.  Linia Vigy (FR) ‐ Uchtelfangen (DE)

2.6.  Transformator fazowy w La Praz (FR)

2.7.  Dalszy wzrost zdolności przesyłowej poprzez istniejące połączenia międzysystemowe między Francją i Włochami

2.8.  Nowe połączenia międzysystemowe między Francją i Włochami

2.9.  Nowe połączenie transpirenejskie pomiędzy Francją a Hiszpanią

2.10.  Połączenie Wschodnie Pireneje między Francją i Hiszpanią

2.11.  Połączenia między północną Portugalią i północno-zachodnią Hiszpanią

2.12.  Linia Sines (PT) ‐ Alqueva (PT) ‐ Balbao (ES)

2.13.  Połączenie pomiędzy południową Portugalią a południowo-zachodnią Hiszpanią

2.14.  Linia Valdigem (PT) ‐ Douro Internacional (PT) ‐ Aldeadávila (ES) oraz obiekty w "Douro Internacional"

2.15.  Połączenia na północ od Zatoki Botnickiej i kabel podmorski Fennoscan pomiędzy Finlandią a Szwecją

2.16.  Linia Lienz (AT) ‐ Cordignano (IT)

2.17.  Połączenie Somplago (IT) ‐ Würmbach (AT)

2.18.  Połączenie Austria - Włochy (Thaur-Brixen) poprzez tunel kolejowy Brenner

2.19.  Połączenie między Irlandią a Irlandią Północną

2.20.  Linia St. Peter (AT) ‐ Isar (DE)

2.21.  Kabel podmorski między południowo-wschodnią Anglią a środkowymi Niderlandami

2.22.  Wzmocnienie połączeń między Danią a Niemcami, np. linia Kassø ‐ Hamburg

2.23.  Wzmocnienie połączeń między Danią a Szwecją

2.24.  Nowe połączenie pomiędzy Słowenią a Węgrami: Cirkovce (SI) ‐ Hévíz (HU)

2.25.  Sajóivánka (HU) ‐ Rimavská Sobota (SK)

2.26.  Moldava (SK) ‐ Sajóivánka (HU)

2.27.  Stupava (SK) ‐ południowo-wschodni Wiedeń (AT)

2.28.  Linia Polska ‐ Niemcy (Neuenhagen (DE) ‐ Vierraden (DE) ‐ Krajnik (PL))

2.29.  Połączenie Polska ‐ Litwa (Ełk ‐ Alytus)

2.30.  Kabel podmorski łączący Finlandię z Estonią

2.31.  Instalacja elastycznych systemów przesyłania prądu przemiennego między Włochami a Słowenią

2.32.  Nowe połączenia między systemami UCTE i CENTREL

2.33.  Dürnrohr (AT) ‐ Slavětice (CZ)

2.34.  Elektroenergetyczne połączenie podmorskie pomiędzy Maltą (MT) a Sycylią (IT)

2.35.  Nowe połączenia pomiędzy Włochami a Słowenią

2.36.  Linia Udine Ovest (IT) ‐ Okroglo (SI)

3.  Rozbudowa połączeń elektroenergetycznych wewnątrz Państw Członkowskich

3.1.  Połączenie na duńskiej osi wschód-zachód: połączenie między sieciami zachodnio-duńską (UCTE) i wschodnią (NORDEL)

3.2.  Połączenie na duńskiej osi północ-południe

3.3.  Nowe połączenia w północnej Francji

3.4.  Nowe połączenia w południowo-zachodniej Francji

3.5.  Linia Trino Vercellese (IT) ‐ Lacchiarella (IT)

3.6.  Linia Turbigo (IT) ‐ Rho (IT) ‐ Bovisio (IT)

3.7.  Linia Voghera (IT) ‐ La Casella (IT)

3.8.  Linia S. Fiorano (IT) ‐ Nave (IT) ‐ Gorlago (IT)

3.9.  Linia Venezia Nord (IT) ‐ Cordignano (IT)

3.10.  Linia Redipuglia (IT) ‐ Udine Ovest (IT)

3.11.  Nowe połączenia na włoskiej osi wschód-zachód

3.12.  Linia Tavarnuzze (IT) ‐ Casellina (IT)

3.13.  Linia Tavarnuzze (IT) ‐ S. Barbara (IT)

3.14.  Linia Rizziconi (IT) ‐ Feroleto (IT) ‐ Laino (IT)

3.15.  Nowe połączenia na włoskiej osi północ-południe

3.16.  Modyfikacje sieci dla ułatwienia przyłączeń odnawialnych źródeł energii we Włoszech

3.17.  Nowe przyłączenia energii wiatrowej we Włoszech

3.18.  Nowe połączenia na północnej osi Hiszpanii

3.19.  Nowe połączenia na osi śródziemnomorskiej Hiszpanii

3.20.  Nowe połączenia na osi Galicia (ES) ‐ Centrum (ES)

3.21.  Nowe połączenia na osi Centrum (ES) ‐ Aragonia (ES)

3.22.  Nowe połączenia na osi Aragonia (ES) ‐ Lewant (ES)

3.23.  Nowe połączenia na hiszpańskiej osi południe-centrum (ES)

3.24.  Nowe połączenia na hiszpańskiej osi wschód-centrum (ES)

3.25.  Nowe połączenia w Andaluzji (ES)

3.26.  Linia Pedralva (PT) ‐ Riba d'Ave (PT) oraz urządzenia w Pedralva

3.27.  Linia Recarei (PT) ‐ Valdigem (PT)

3.28.  Linia Picote (PT) ‐ Pocinho (PT) (ulepszenie)

3.29.  Modyfikacja obecnej linii Pego (PT) ‐ Cedillo (ES)/Falagueira (PT) oraz urządzeń w Falagueira

3.30.  Linia Pego (PT) ‐ Batalha (PT) oraz urządzenia w Batalha

3.31.  Linia Sines (PT) ‐ Ferreira do Alentejo (PT) I (ulepszenie)

3.32.  Nowe przyłączenia energii wiatrowej w Portugalii

3.33.  Linie Pereiros (PT) ‐ Zêzere (PT) ‐ Santarém (PT) oraz obiekty w Zêzere

3.34.  Linie I i II Batalha (PT) ‐ Rio Maior (PT) (ulepszenia)

3.35.  Linia Carrapatelo (PT) ‐ Mourisca (PT) (ulepszenie)

3.36.  Linia Valdigem (PT) ‐ Viseu (PT) ‐ Anadia (PT)

3.37.  Odgałęzienie obecnej linii Rio Maior (PT) ‐ Palmela (PT) do Ribatejo (PT) oraz urządzenia w Ribatejo

3.38.  Podstacje Thessaloniki (EL), Lamia (EL) i Patras (EL) wraz z liniami łączącymi

3.39.  Połączenia regionalne w regionach Evia (EL), Lakonia (EL) i Tracja (EL)

3.40.  Wzmocnienie istniejących połączeń w regionach peryferyjnych kontynentalnej Grecji

3.41.  Linia Tynagh (IE) ‐ Cashla (IE)

3.42.  Linia Flagford (IE) ‐ East Sligo (IE)

3.43.  Połączenia w północno-wschodniej i zachodniej Hiszpanii, w szczególności podłączenia do sieci zasobów energii wiatrowej

3.44.  Połączenia w Kraju Basków (ES), Aragonii (ES) i Nawarze (ES)

3.45.  Połączenia w Galicii (ES)

3.46.  Połączenia w centralnej Szwecji

3.47.  Połączenia w południowej Szwecji

3.48.  Linia Hamburg (DE) ‐ region Schwerin (DE)

3.49.  Linia łącząca region Halle/Saale (DE) z regionem Schweinfurt (DE)

3.50.  Nowe połączenia energetyki wiatrowej w Niemczech, na morzu i na lądzie

3.51.  Rozbudowa sieci 380 kV w Niemczech w celu podłączenia elektrowni wiatrowych zlokalizowanych na morzu

3.52.  Połączenia w Irlandii Północnej, w odniesieniu do połączeń z Irlandią

3.53.  Połączenia w północno-zachodniej części Zjednoczonego Królestwa

3.54.  Połączenia w Szkocji i Anglii, mając na względzie większe wykorzystanie odnawialnych źródeł energii elektrycznej

3.55.  Nowe połączenia elektrowni wiatrowych zlokalizowanych na morzu w Belgii, w tym rozbudowa sieci 380 kV

3.56.  Podstacja Borssele (NL)

3.57.  Wdrożenie urządzeń do kompensacji mocy biernej (NL)

3.58.  Instalacja przesuwników fazowych lub baterii kondensatorów w Belgii

3.59.  Rozbudowa sieci 380 kV w Belgii w celu zwiększenia zdolności importowej

3.60.  Linia St. Peter (AT) ‐ Tauern (AT)

3.61.  Linia Süd-Burgenland (AT) ‐ Kainachtal (AT)

3.62.  Dunowo (PL) ‐ Żydowo (PL) ‐ Krzewina (PL) ‐ Plewiska (PL)

3.63.  Pątnów (PL) ‐ Grudziądz (PL)

3.64.  Ostrów (PL) ‐ Plewiska (PL)

3.65.  Ostrów (PL) ‐ Trębaczew (Rogowiec) (PL)

3.66.  Plewiska (PL) ‐ Pątnów (PL)

3.67.  Tarnów (PL) ‐ Krosno (PL)

3.68.  Ełk (PL) ‐ Olsztyn Mątki (PL)

3.69.  Ełk (PL) ‐ Narew (PL)

3.70.  Mikułowa (PL) ‐ Świebodzice ‐ Dobrzeń (Groszowice) (PL)

3.71.  Pątnów (PL) ‐ Sochaczew (PL) ‐ Warszawa (PL)

3.72.  Krsko (SI) ‐ Bericevo (SI)

3.73.  Rozbudowa słoweńskiego systemu przesyłowego z 220 kV do 400 kV

3.74.  Medzibrod (SK) ‐ Liptovská Mara (SK)

3.75.  Lemešany (SK) ‐ Moldava (SK)

3.76.  Lemešany (SK) ‐ Veľké Kapušany (SK)

3.77.  Gabčíkovo (SK) ‐ Veľký Ďur (SK)

3.78.  Połączenia w północnej Szwecji

3.79.  Zmiana napięcia na 110 kV dla Saaremaa (EE)

3.80.  Poprawa dostaw energii dla Tartu (EE)

3.81.  Modernizacja podstacji w Eesti (EE) (330 kV)

3.82.  Modernizacja podstacji w Kiisa (EE), Püssi (EE) i Viljandi (EE) (110 kV)

3.83.  Nošovice (CZ) ‐ Prosenice (CZ): przebudowa linii jednotorowej (400 kV) jako linii dwutorowej (400 kV)

3.84.  Krasíkov (CZ) ‐ Horni Životice (CZ): nowa linia jednotorowa (400 kV)

3.85.  Nowe przyłączenia energii wiatrowej na Malcie (MT)

4.  Rozbudowa połączeń elektroenergetycznych z państwami niebędącymi członkami Unii Europejskiej

4.1.  Nowe połączenie międzysystemowe Włochy ‐ Szwajcaria

4.2.  Linia Philippi (GR) ‐ Maritsa 3 (Bułgaria)

4.3.  Linia Amintaio (GR) ‐ Bitola (Była Jugosłowiańska Republika Macedonii)

4.4.  Linia Kardia (GR) ‐ Elbasan (Albania)

4.5.  Linia Elbasan (Albania) ‐ Podgorica (Serbia i Czarnogóra)

4.6.  Podstacja i linie połączeniowe w Mostarze (Bośnia-Hercegowina)

4.7.  Podstacja i linie połączeniowe w Ernestinovo (Chorwacja)

4.8.  Nowe połączenia między Grecją i Albanią, Bułgarią i Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii

4.9.  Linia Philippi (EL) ‐ Hamidabad (TR)

4.10.  Kabel podmorski między północno-wschodnią/wschodnią Anglią a południową Norwegią

4.11.  Linia Eemshaven (NL) ‐ Feda (NO)

4.12.  Kabel podmorski między południową Hiszpanią a Marokiem (wzmacniający istniejące połączenie)

4.13.  Połączenia w Elektroenergetycznym Pierścieniu Bałtyckim: Niemcy ‐ Polska ‐ Rosja ‐ Estonia ‐ Łotwa ‐ Litwa ‐ Szwecja ‐ Finlandia ‐ Dania ‐ Białoruś

4.14.  Linia południowa Finlandia ‐ Rosja

4.15.  Nowe połączenia między północną Szwecją a północną Norwegią

4.16.  Nowe połączenia między środkową Szwecją a środkową Norwegią

4.17.  Linia Borgvik (S) ‐ Hoesle (NO) ‐ region Oslo (NO)

4.18.  Nowe połączenia między systemem UCTE/CENTREL a krajami bałkańskimi

4.19.  Połączenia i interfejsy między systemem UCTE a Białorusią, Rosją i Ukrainą, łącznie z przemieszczeniem stacji przekształtnikowych prądu stałego HVDC poprzednio działających między Austrią a Węgrami, Austrią a Republiką Czeską oraz Niemcami a Republiką Czeską.

4.20.  Połączenia w Czarnomorskim Pierścieniu Elektroenergetycznym: Rosja ‐ Ukraina ‐ Rumunia ‐ Bułgaria ‐ Turcja ‐ Gruzja

4.21.  Nowe połączenia w rejonie Morza Czarnego, mając na względzie perspektywę współdziałania systemu UCTE z sieciami zainteresowanych krajów

4.22.  Nowe połączenia w Śródziemnomorskim Pierścieniu Elektroenergetycznym: Francja ‐ Hiszpania ‐ Maroko ‐ Algieria ‐ Tunezja ‐ Libia ‐ Egipt ‐ kraje Bliskiego Wschodu ‐ Turcja ‐ Grecja ‐ Włochy

4.23.  Kabel podmorski między południową Hiszpanią a północno-zachodnią Algierią

4.24.  Kabel podmorski pomiędzy Włochami a północną Afryką (Algieria, Tunezja, Libia)

4.25.  Połączenie elektroenergetyczne pomiędzy Tunezją a Włochami

4.26.  Nowe połączenia w regionie/obszarze Barentsa

4.27.  Rozbudowa połączeń między Danią a Norwegią

4.28.  Dalsze zwiększenie zdolności przesyłowej: Obermoorweiler (DE) ‐ Meiningen (AT) ‐ Bonaduz (CH)

4.29.  Békéscsaba (HU) ‐ Oradea (RO)

4.30.  Pécs (HU) ‐ Sombor (Serbia i Czarnogóra)

4.31.  Pécs (HU) ‐ Ernestinovo (HR)

4.32.  Veĺke Kapušany (SK) ‐ granica z Ukrainą

4.33.  Podwyższenie napięcia do 220 kV: Andrall (ES) ‐ Encamp (AD)

4.34.  Poprawa połączeń: Hiszpania ‐ Andora ‐ Francja

5.  Działania poprawiające funkcjonowanie wzajemnie połączonej sieci elektroenergetycznej w obrębie rynku wewnętrznego

(dotychczas nie określono specyfikacji)

SIECI GAZOWE

6.  Doprowadzanie gazu ziemnego do nowych regionów.

6.1.  Rozbudowa sieci gazowej z Belfastu w kierunku północno-zachodniego regionu Irlandii Północnej (UK) oraz, gdzie jest to uzasadnione, do zachodniego wybrzeża Irlandii

6.2.  LNG w Santa Cruz de Tenerife, Wyspy Kanaryjskie (ES)

6.3.  LNG w Las Palmas de Gran Canaria (ES)

6.4.  LNG na Maderze (PT)

6.5.  Rozbudowa sieci gazowej w Szwecji

6.6.  Połączenia między Balearami (ES) a Hiszpanią kontynentalną

6.7.  Odgałęzienie wysokociśnieniowe do Tracji (EL)

6.8.  Odgałęzienie wysokociśnieniowe do Koryntu (EL)

6.9.  Odgałęzienie wysokociśnieniowe do północno-zachodniej Grecji (EL)

6.10.  Połączenie pomiędzy wyspami Lolland (DK) i Falster (DK)

6.11.  LNG na Cyprze, centrum energetyczne Vasilikos

6.12.  Połączenie pomiędzy stacją LNG w Vasilikos (CY) a elektrownią Moni (CY)

6.13.  LNG na Krecie (GR)

6.14.  Odgałęzienie wysokociśnieniowe do Patry (GR)

6.15.  LNG na Malcie

7.  Rozbudowa połączeń gazowych w celu zaspokojenia potrzeb rynku wewnętrznego lub wzmacniania bezpieczeństwa dostaw, w tym podłącze oddzielnych sieci gazu ziemnego

7.1.  Dodatkowy gazociąg międzysystemowy pomiędzy Irlandią a Szkocją

7.2.  Połączenia północ-południe, w tym gazociąg Dublin - Belfast

7.3.  Tłocznia gazu na gazociągu Lacq (FR) ‐ Calahorra (ES)

7.4.  Gazociąg Lussagnet (FR) ‐ Bilbao (ES)

7.5.  Gazociąg Perpignan (FR) ‐ Barcelona (ES)

7.6.  Zwiększenie zdolności przesyłowej gazociągów dostarczających gaz do Portugalii poprzez południową Hiszpanię oraz do Galicii i Asturii przez Portugalię

7.7.  Gazociąg Puchkirchen (AT) ‐ Burghausen (DE)

7.8.  Gazociąg Andorf (AT) ‐ Simbach (DE)

7.9.  Gazociąg Wiener Neustadt (AT) ‐ Sopron (HU)

7.10.  Gazociąg Bad Leonfelden (DE) ‐ Linz (AT)

7.11.  Gazociąg północno-zachodnia Grecja ‐ Elbasan (AL)

7.12.  Gazociąg połączeń międzysystemowych Grecja ‐ Włochy

7.13.  Tłocznia gazu na głównym gazociągu w Grecji

7.14.  Połączenie między systemami Austrii i Republiki Czeskiej

7.15.  Korytarz przesyłu gazu w południowo-wschodniej Europie przez Grecję, Byłą Jugosłowiańską Republikę Macedonii, Serbię i Czarnogórę, Bośnię i Hercegowinę, Chorwację, Słowenię i Austrię

7.16.  Korytarz przesyłu gazu między Austrią a Turcją przez Węgry, Rumunię i Bułgarię

7.17.  Gazociągi międzysystemowe pomiędzy Zjednoczonym Królestwem, Niderlandami i Niemcami, łączące główne źródła i rynki północno-zachodniej Europy

7.18.  Połączenie między północno-wschodnimi Niemcami (rejon Berlina) i północno-zachodnią Polską (rejon Szczecina) z odgałęzieniem od Schmölln do Lubmin (DE, rejon Greifswaldu)

7.19.  Gazociąg Cieszyn (PL) ‐ Ostrava (CZ)

7.20.  Görlitz (DE) ‐ Zgorzelec (PL): rozbudowa i połączenie sieci gazowych

7.21.  Bernau (DE) ‐ Szczecin (PL), budowa linii

7.22.  Połączenie między urządzeniami na Morzu Północnym lub z duńskich obiektów na morzu do obiektów na lądzie w Zjednoczonym Królestwie

7.23.  Wzmocnienie zdolności przesyłowej między Francją i Włochami

7.24.  Połączenie Bałtyckie przyłącze gazu między Danią ‐ Niemcami ‐ Szwecją

7.25.  Mieszalnia gazu Winksele (BE) na osi północ-południe

7.26.  Zwiększenie zdolności przesyłowej Zeebrugge (BE) ‐ Eynatten (BE)

7.27.  Zwiększenie zdolności przesyłowej wzdłuż osi północ-zachód: Zelzate (BE) ‐ Zeebrugge (BE)

7.28.  Budowa gazociągu łączącego Danię i Niderlandy oraz przyłączającego istniejące zakłady produkcyjne na Morzu Północnym

8.  Rozbudowa zdolności odbioru LNG oraz zdolności magazynowania gazu ziemnego

8.1.  LNG w Le Verdon-sur-mer (FR, nowy terminal) oraz gazociąg do magazynu Lussagnet (FR)

8.2.  LNG w Fos-sur-mer (FR)

8.3.  LNG w Huelva (ES), rozbudowa istniejącego terminalu

8.4.  LNG w Cartagenie (ES), rozbudowa istniejącego terminalu

8.5.  LNG w Galicii (ES), nowy terminal

8.6.  LNG w Bilbao (ES), nowy terminal

8.7.  LNG w rejonie Walencji (ES), nowy terminal

8.8.  LNG w Barcelonie (ES), rozbudowa istniejącego terminalu

8.9.  LNG w Sines (PT), nowy terminal

8.10.  LNG w Revithoussa (GR), rozbudowa istniejącego terminalu

8.11.  LNG na północnym wybrzeżu Adriatyku (IT)

8.12.  LNG na morzu na północnym Adriatyku (IT)

8.13.  LNG na południowym wybrzeżu Adriatyku (IT)

8.14.  LNG na wybrzeżu jońskim (IT)

8.15.  LNG na wybrzeżu tyrreńskim (IT)

8.16.  LNG na wybrzeżu liguryjskim (IT)

8.17.  LNG w Zeebrugge (BE, druga faza zwiększania zdolności przesyłowych)

8.18.  LNG na wyspie Isle of Grain, Kent (UK)

8.19.  Budowa drugiego terminalu LNG w Grecji kontynentalnej

8.20.  Rozbudowa podziemnych magazynów gazu w Irlandii

8.21.  Magazynowanie w Kavali Południowej (EL), przekształcenie sczerpanego złoża gazowego na morzu

8.22.  Magazynowanie w Lussagnet (FR), rozbudowa istniejącej instalacji

8.23.  Magazynowanie w Pecorade (FR), przekształcenie zubożałego pola naftowego

8.24.  Magazynowanie w regionie Alzacji (FR), rozbudowa wyrobisk solnych

8.25.  Magazynowanie w regionie Centre (FR), rozwój zwierciadła wód gruntowych

8.26.  Magazynowanie na osi północ-południe w Hiszpanii (nowy obiekt) w Kantabrii, Aragonii, Kastylii-León, Kastylii La Manczy i Andaluzji

8.27.  Magazynowanie na osi śródziemnomorskiej w Hiszpanii (nowe obiekty) w Katalonii, Walencji i Murcji

8.28.  Magazynowanie w Carriço (PT), nowy obiekt

8.29.  Magazynowanie w Loenhout (BE), rozbudowa istniejącego obiektu

8.30.  Magazynowanie w Stenlille (DK) i Lille Torup (DK), rozbudowa istniejącego obiektu

8.31.  Magazynowanie w Tønder (DK), nowy obiekt

8.32.  Magazynowanie w Puchkirchen (AT), rozbudowa istniejącego obiektu, łącznie z gazociągiem do systemu Penta West niedaleko Andorf (AT)

8.33.  Magazynowanie w Baumgarten (AT), nowy obiekt

8.34.  Magazynowanie w Haidach (AT), nowy obiekt, łącznie z gazociągiem do europejskiej sieci gazowej

8.35.  Rozbudowa podziemnych magazynów gazu we Włoszech

8.36.  Magazynowanie w Wierzchowicach (PL), rozbudowa istniejącego obiektu

8.37.  Magazynowanie w Kossakowie (PL), rozwój podziemnego magazynu gazu

8.38.  Gazociąg Malta (MT) ‐ Sycylia (IT)

8.39.  Magazynowanie na Litwie (nowy obiekt)

9.  Rozbudowa zdolności przesyłowych gazu (gazociągi dostawcze)

9.1.  Budowa i rozbudowa połączeń Nordyckiej Sieci Gazowej: Norwegia ‐ Dania ‐ Niemcy ‐ Szwecja ‐ Finlandia ‐ Rosja ‐ państwa bałtyckie ‐ Polska

9.2.  Gazociąg środkowonordycki: Norwegia, Szwecja, Finlandia

9.3.  Gazociąg północnoeuropejski: Rosja, Morze Bałtyckie, Niemcy

9.4.  Gazociąg z Rosji do Niemiec, poprzez Łotwę, Litwę i Polskę, łącznie z rozbudową podziemnych magazynów gazu na Łotwie (projekt "Amber")

9.5.  Gazociąg Finlandia ‐ Estonia

9.6.  Nowe gazociągi z Algierii do Hiszpanii i Francji oraz odpowiedni przyrost zdolności przesyłowych sieci wewnętrznych w tych krajach

9.7.  Zwiększenie zdolności przesyłowych gazociągu Algieria ‐ Maroko ‐ Hiszpania (do Kordoby)

9.8.  Gazociąg Kordoba (ES) ‐ Ciudad Real (ES)

9.9.  Gazociąg Ciudad Real (ES) ‐ Madryt (ES)

9.10.  Gazociąg Ciudad Real (ES) ‐ wybrzeże śródziemnomorskie (ES)

9.11.  Odgałęzienia w Kastylii ‐ La Manczy (ES)

9.12.  Wydłużenie w kierunku północno-zachodniej Hiszpanii

9.13.  Gazociąg podmorski Algieria ‐ Hiszpania oraz gazociągi dla połączenia z Francją

9.14.  Zwiększanie zdolności przesyłowych ze złóż rosyjskich do Unii Europejskiej, poprzez Ukrainę, Słowację i Republikę Czeską

9.15.  Zwiększanie zdolności przesyłowych ze złóż rosyjskich do Unii Europejskiej, poprzez Białoruś i Polskę.

9.16.  Gazociąg Jamał ‐ Europa (II nitka)

9.17.  Gazociąg Yagal Sud (między gazociągiem STEGAL prowadzącym do trójkąta DE, FR, CH)

9.18.  Wschodni gazociąg SUDAL (między gazociągiem MIDAL niedaleko Heppenheim do połączenia w Burghausen z gazociągiem PENTA w Austrii)

9.19.  Zwiększenie zdolności przesyłowych gazociągu STEGAL do przesyłu dodatkowego gazu z granicy czesko-niemieckiej i z granicy polsko-niemieckiej przez Niemcy do innych Państw Członkowskich

9.20.  Gazociąg z zasobów libijskich do Włoch

9.21.  Gazociąg z zasobów państw basenu Morza Kaspijskiego do Unii Europejskiej

9.22.  Gazociąg Grecja ‐ Turcja

9.23.  Zwiększanie zdolności przesyłowych ze złóż rosyjskich do Grecji i innych krajów bałkańskich, przez Ukrainę, Mołdowę, Rumunię i Bułgarię

9.24.  Gazociąg St. Zagora (BG) ‐ Ihtiman (BG)

9.25.  Gazociąg transadriatycki ‐ gazociąg do przesyłu gazu importowanego z regionu Morza Kaspijskiego, Rosji lub Bliskiego Wschodu, łączący włoski i południowowschodnioeuropejski rynek energii

9.26.  Gazociągi łączące między sieciami gazowymi Niemiec, Republiki Czeskiej, Austrii i Włoch

9.27.  Gazociąg ze złóż rosyjskich do Włoch, przez Ukrainę, Słowację, Węgry i Słowenię

9.28.  Zwiększanie zdolności przesyłowych gazociągu TENP biegnącego z Niderlandów przez Niemcy do Włoch

9.29.  Gazociąg Taisnieres (FR) ‐ Oltingue (CH)

9.30.  Gazociąg z Danii do Polski, z możliwością przebiegu przez Szwecję

9.31.  Gazociąg Nybro (DK) ‐ Dragør (DK) łącznie z gazociągiem łączącym z magazynem w Stenlille (DK)

9.32.  Sieć gazowa ze złóż Morza Barentsa do Unii Europejskiej, przez Szwecję i Finlandię

9.33.  Gazociąg z pola Corrib (IE) na morzu

9.34.  Gazociąg z zasobów algierskich do Włoch, przez Sardynię z odgałęzieniem do Korsyki i przez Tunezję

9.35.  Sieć gazowa z zasobów Bliskiego Wschodu do Unii Europejskiej

9.36.  Gazociąg z Norwegii do Zjednoczonego Królestwa

9.37.  Połączenie Pécs (HU) ‐ Chorwacja

9.38.  Połączenie Szeged (HU) ‐ Oradea (RO)

9.39.  Połączenie Vécses (HU) ‐ Słowacja

9.40.  Zwiększenie zdolności przesyłowej Beregdaróc (HU) ‐ Ukraina

10.  Działania poprawiające funkcjonowanie wzajemnie połączonych sieci gazowych w obrębie rynku wewnętrznego

(dotychczas nie określono specyfikacji)

(1) Teksty przyjęte w dniu 7.6.2005, P6_TA(2005)0211. (2) Tekst dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym. (3) Tekst dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym. (4) Dz.U. C 241 z 28.9.2004, str. 17. (5) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 7 czerwca 2005 roku (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym). Wspólne stanowisko Rady z dnia 8 grudnia 2005 r. (Dz.U. C 80 E z 4.4.2006, str. 1). Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 4 kwietnia 2006 roku. (6) Dz.U. L 176 z 15.7.2003, str. 11. (7) Dz.U. L 176 z 15.7.2003, str. 37. Dyrektywa zmieniona dyrektywą Rady 2004/85/WE (Dz.U. L 236 z 7.7.2004, str. 10). (8) Dz.U. L 176 z 15.7.2003, str. 57. (9) Dz.U. L 228 z 23.9.1995, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1159/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 191 z 22.7.2005, str. 16). (10) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. (11) Dz.U. L 161 z 29.6.1996, str. 154. (12) * Sześć miesięcy od wejścia w życie niniejszej decyzji.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie wytycznych dla polityk zatrudnienia w Państwach Członkowskich (COM(2006)0032 – C6-0047/2006 – 2006/0010(CNS))

P6_TA(2006)0119 A6-0086/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2006)0032)(1),

–   uwzględniając art. 128 ust. 2 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0047/2006),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A6-0086/2006),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;

3.   zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

4.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli ta uznałaby za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawki Parlamentu Poprawka 1 Punkt 1a preambuły (nowy) (1a) W związku z nowymi wyzwaniami związanymi z rozszerzeniem UE w maju 2004 r., wytyczne dla polityk zatrudnienia na lata 2005-2008 zyskały szczególne znaczenie i nadały nowy sens zatrudnianiu młodych i starszych ludzi, ochronie zdrowia pracowników, walce z wypadkami w pracy na poziomie europejskim, integracji szczególnie wrażliwych grup społecznych, walce z wykluczeniem społecznym, likwidacji pracy w szarej strefie, poprawie jakości i stabilności miejsc pracy, oraz zapewnieniu równych praw i szans kobietom i mężczyznom, co powinno zostać oszacowane dla każdej wytycznej przy użyciu wskaźników pozwalających ocenić postępy w tym zakresie. Poprawka 2 Punkt 1b preambuły (nowy) (1b) Realizacja wytycznych dla polityk zatrudnienia jest niemożliwa bez skutecznego wprowadzenie w życie wspólnotowych przepisów prawnych przez poszczególne Państwa Członkowskie, w szczególności przepisów odnoszących się do polityki antydyskryminacyjnej zgodnie z art. 13 Traktatu oraz przepisów dotyczących zdrowia i bezpieczeństwa. Komisja musi poprawić swój monitoring i procedury wykonawcze. Poprawka 3 Punkt 1c preambuły (nowy) (1c) Skuteczna integracja rynku pracy zakłada jeszcze większą różnorodność środków wsparcia, które służą integracji i walce z dyskryminacją. Poprawka 4 Punkt 1d preambuły (nowy) (1d) Zgodnie z wnioskami wiosennego posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 22 i 23 marca 2005 r. cele dotyczące pełnego zatrudnienia, jakości i wydajności pracy oraz spójności społecznej powinny zostać ujęte w postaci jasnych i dających się zmierzyć priorytetów: przyciągnięcie na rynek pracy i zatrzymanie na nim większej liczby osób w oparciu o zasady równości szans i równego traktowania obu płci oraz modernizacja systemów opieki społecznej; obniżenie kosztów administracyjnych, w szczególności dla małych i średnich przedsiębiorstw; poprawa zdolności adaptacyjnych pracowników i przedsiębiorstw, a także zwiększenie elastyczności rynków pracy; ponadto wzmocnienie inwestycji w kapitał ludzki poprzez lepszą edukację i podnoszenie kwalifikacji. Poprawka 5 Punkt 1e preambuły (nowy) (1e)Konieczny jest dalszy postęp na drodze ku likwidacji przeszkód i ograniczeń swobodnego przepływu osób między Państwami Członkowskimi (wytyczna 21), w szczególności w ramach mobilności pracowników, w tym naukowców i innych osób wykonujących wolne zawody (wytyczna 23) w celu stworzenia Europy bez granic w oparciu o rynek wewnętrzny oraz aby położyć kres niespójnościom wywoływanym w tym zakresie przez dyrektywę Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącą statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi1, która przyznaje powyższe prawo obywatelom państw trzecich przebywającym w UE od ponad 5 lat. ______________ 1 Dz.U. L 16 z 23.1.2004, str. 44. Poprawka 6 Punkt 1f preambuły (nowy) (1f) Wytyczne dotyczące zatrudnienia nie mogą zostać zrealizowane bez odpowiednich nakładów finansowych, w związku z tym Państwa Członkowskie powinny uwzględnić wspomniane założenia podczas przyjmowania perspektyw finansowych na lata 2007-2013. Poprawka 7 Punkt 2 preambuły (2)  Należy dokonywać pełnego przeglądu wytycznych w sprawie zatrudnienia oraz ogólnych wytycznych polityki gospodarczej jedynie co trzy lata, natomiast w okresie pośrednim do 2008 r. ich uaktualnianie powinno być ściśle ograniczone. (2)  Należy dokonywać pełnego przeglądu wytycznych w sprawie zatrudnienia oraz ogólnych wytycznych polityki gospodarczej jedynie co trzy lata w celu zapewnienia im stabilności koniecznej do ich wdrożenia, natomiast w okresie pośrednim do 2008 r. ich uaktualnianie powinno być ściśle ograniczone. Dlatego też, w latach pośrednich, Parlament Europejski powinien odgrywać bardziej aktywną rolę, w szczególności w zakresie kontroli stosowania wytycznych przez Państwa Członkowskie. Poprawka 8 Punkt 3 preambuły (3)  Badanie krajowych programów państw członkowskich dotyczących reform zawartych w rocznym sprawozdaniu Komisji z postępów oraz we wspólnym sprawozdaniu w sprawie zatrudnienia wykazuje, że państwa członkowskie powinny przeprowadzać reformy polityki zatrudnienia całościowo zgodnie z priorytetami określonymi w wytycznych na lata 2005-2008. (3)  Badanie krajowych programów Państw Członkowskich dotyczących reform zawartych w rocznym sprawozdaniu Komisji z postępów oraz we wspólnym sprawozdaniu w sprawie zatrudnienia wykazuje, że Państwa Członkowskie powinny przeprowadzać reformy polityki zatrudnienia całościowo zgodnie z priorytetami określonymi w wytycznych na lata 2005-2008. Przypomina się Państwom Członkowskim oraz Komisji, że włączanie problematyki płci do głównego nurtu życia społeczno-politycznego oraz promowanie równouprawnienia płci powinno zostać zapewnione przy pomocy wszelkich środków, ponieważ równość szans i zwalczanie dyskryminacji mają kluczowe znaczenie dla postępu. Poprawka 9 Punkt 4a preambuły (nowy) 4a) W celu wspierania wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, a także zwiększenia konkurencyjności wzywa się Państwa Członkowskie do informowania, jakie są ich cele dotyczące wydatków na badania, innowacje i rozwój i jakie działania zamierzają one podjąć na rzecz inwestycji dla małych i średnich przedsiębiorstw oraz mikrokredytów dla firm rodzinnych i zakładanych przez kobiety w oparciu o innowacyjne technologie.

(1) Dotychczas nieopublikowano w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie sprawozdania Komisji dotyczącego polityki konkurencji w 2004 r. (2005/2209 (INI))

P6_TA(2006)0120 A6-0065/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając sprawozdanie dotyczące polityki konkurencji za rok 2004 (SEC(2005)0805) (Sprawozdanie na temat Konkurencji 2004),

‐   uwzględniając konkluzje Prezydencji Rady Europejskiej z Lizbony w dniach 23 i 24 marca 2000 r., Rady Europejskiej z Göteborga w dniach 15 i 16 czerwca 2001 r., Rady Europejskiej z Laeken w dniach 14 i 15 grudnia 2001 r., Rady Europejskiej z Barcelony w dniach 15 i 16 marca 2002 r. oraz Rad Europejskich z Brukseli w dniach 20 i 21 marca 2003 r., 25 i 26 marca 2004 r. oraz 22 i 23 marca 2005 r.,

‐   uwzględniając sprawozdanie z listopada 2004 r., zatytułowane "Podnieść wyzwanie – Strategia Lizbońska na rzecz wzrostu i zatrudnienia" Grupy Wysokiego Szczebla ds. Strategii Lizbońskiej pod przewodnictwem Wima Koka,

‐   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasad konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu(1) oraz rozporządzenie Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszące się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 Traktatu WE(2),

‐   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw(3),

‐   uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE(4), rozporządzenie Komisji (WE) nr 363/2004 z dnia 25 lutego 2004 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 70/2001 rozszerzające jego zakres w celu włączenia pomocy dla badań i rozwoju(5), a także rozporządzenie Komisji (WE) nr 364/2004 z dnia 25 lutego 2004 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 68/2001 w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE do pomocy szkoleniowej(6),

‐   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Wytyczne wspólnotowe dotyczące pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw"(7),

‐   uwzględniając orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich dotyczące usług użyteczności publicznej, w szczególności wyrok w sprawie Altmark(8),

–   uwzględniając art. 45 oraz art. 112 ust. 2 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0065/2006),

1.   z zadowoleniem stwierdza, że począwszy od 1 maja 2004 r. wspólnotową polityką konkurencyjności objętych zostało wszystkie dziesięć nowych Państw Członkowskich, których krajowe organy ds. konkurencji (NCA) przystąpiły do Europejskiej Sieci Konkurencji (ECN) w celu ich integracji z UE;

2.   podkreśla, że polityka konkurencji jest podstawowym instrumentem mającym wpływ na strategię lizbońską- dążącą do uczynienia z Europy najbardziej dynamicznej, opartej na wiedzy gospodarki na świecie- oraz na realizację jej celów poprzez zachowanie poziomu i przejrzystego działania jednolitego rynku, utrzymanie otwartych rynków i pobudzanie wzrostu, wydajności i innowacyjności, tak aby stworzyć trwalszą wartość i zapewnić, w szczególności konsumentom, usługi coraz wyższej jakości;

3.   nadal stoi na stanowisku, że aktywniejsza i wzrastająca rola Parlamentu w zakresie polityki rozwoju konkurencji może przyczynić się do wprowadzenia większej przejrzystości oraz legitymizacji i ponownie wyraża oczekiwania Parlamentu związane z rozszerzeniem procedury współdecyzji;

4.   zasadniczo wspiera politykę konkurencji prowadzoną przez UE i wyraża uznanie dla przeprowadzonej przez Komisję reformy mającej na celu modernizację w tej dziedzinie;

5.   żałuje, że w sprawozdaniu Komisji za rok 2004 wciąż brakuje oceny najważniejszych decyzji Komisji w sprawie istotnych rynków, w szczególności w przypadku fuzji i pomocy publicznej;

6.   wzywa do podjęcia w trybie pilnym końcowych działań w zakresie modernizacji polityki konkurencji, zwłaszcza w sprawie zastosowania zakazu nadużywania dominującej pozycji na rynku na podstawie art. 82 Traktatu; podkreśla, że w związku z powyższym należy wziąć pod uwagę dynamikę rynków podlegających coraz większej globalizacji;

7.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że obecne wyroki Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich coraz rzadziej poddają w wątpliwość decyzje Komisji w sprawie konkurencji, lecz wyraża ubolewanie, że istnieją nadal poważne rozbieżności w odniesieniu do sposobu interpretacji przez Komisję w praktyce orzeczenia w sprawie Altmark; wzywa Komisję do wydania komunikatu zawierającego jasną i szczegółową interpretację czwartego kryterium przedstawionego w orzeczeniu w sprawie Altmark;

8.   wyraża ubolewanie, że Sprawozdanie na temat Konkurencji 2004 nie zawiera odrębnego rozdziału na temat dyskusji w sprawie usług użyteczności publicznej, jak miało to miejsce w sprawozdaniach na temat konkurencji z lat 2001-2003, i nalega, by Komisja przywróciła to podejście w swych przyszłych sprawozdaniach;

9.   z zadowoleniem przyjmuje "pakiet na rzecz modernizacji" Komisji, nowy system mający na celu ograniczenie automatycznych zwolnień z umów o transferze technologii oraz postępy poczynione w kierunku rozróżniania dokumentów dostępnych i niedostępnych oraz ustalenie norm postępowania z informacjami poufnymi w kontekście procedur w dziedzinie konkurencji;

10.   uważa za istotne zbadanie przez Komisję w roku 2004 niektórych obszarów o istotnym znaczeniu, takich jak usługi w zakresie szerokopasmowego dostępu do Internetu, roaming w międzynarodowych połączeniach telefonicznych i ogólne usługi telekomunikacyjne oraz nalega, by Komisja obserwowała uważnie rozwój tychże sektorów w celu stymulowania konkurencji w obszarach istotnych dla rozwoju społeczeństwa informacyjnego;

11.   wzywa Komisję do zbadania i szczegółowego przeanalizowania problemów związanych z negocjacjami zbiorowymi w newralgicznych sektorach gospodarki, takich jak rolnictwo, w szczególności w odniesieniu do relacji między stowarzyszeniami producentów posiadających małe i średnie gospodarstwa z jednej strony, a głównymi zakładami przetwórstwa i marketingu z drugiej strony;

12.   wyraża uznanie dla Komisji za jej zdecydowaną i profesjonalną postawę w walce z nadużywaniem pozycji dominującej i z zadowoleniem przyjmuje przeprowadzenie przez Komisję konsultacji w sprawie skuteczniejszego wdrażania art. 82;

13.   nalega, by Komisja podjęła kroki mające na celu optymalizację wymiany informacji pomiędzy NCA zrzeszonymi w ECN oraz do podwyższania jakości tychże informacji w celu zagwarantowania jednolitego wdrażania polityki konkurencji Wspólnot Europejskich;

14.   nalega, by Komisja podjęła wysiłki na rzecz promowania odpowiedniego stosowania zasad konkurencji we wszystkich Państwach Członkowskich i aby interweniowała w odpowiednim czasie w przypadkach, gdy zasady konkurencji są stosowane w sposób niezadowalający lub dyskryminujący;

15.   zauważa, że skuteczna polityka konkurencji winna stale uwzględniać dobro konsumenta i nie może stanowić instrumentu powodującego zakłócenia na rynku;

16.   zachęca Komisję do wprowadzenia większej przejrzystości w niejednokrotnie niejasnych relacjach pomiędzy NCA a krajowymi podmiotami wiodącymi w celu wyeliminowania wszelkich podejrzeń o zmowę i zadbania o dobro konsumentów, co związane jest między innymi z faktem ujawnienia przez media na początku roku 2005  poufnej umowy podpisanej przez trzech głównych francuskich operatorów telefonii komórkowej; przyznaje, że z obecnej perspektywy trudno ocenić skuteczność reform przenoszących wdrażanie wspólnotowego prawa antymonopolowego na NCA; zwraca uwagę, że Europejska Sieć Konkurencji ('European Competition Network'- ECN), złożona z Komisji i krajowych organów ds. konkurencji, stanowi forum współpracy oraz organ niezbędny do zwiększenia spójności i skuteczności w zakresie stosowania wspólnotowych zasad konkurencji oraz wzywa jej członków do odegrania aktywnej roli w tejże organizacji i dostarczenia bodźców do wykorzystania jej ogromnego potencjału, zgodnie ze strategiczną rolą przyznaną polityce konkurencji w Unii Europejskiej;

17.   wyraża uznanie dla Komisji za jej czujność w sprawie uregulowań dotyczących przypadków fuzji i przejęć, które mogłyby prowadzić do wzmocnienia pozycji dominującej;

18.   wyraża zaniepokojenie faktem, że nadal nie udało się osiągnąć pełnej liberalizacji rynków gazu i energii elektrycznej UE; z zadowoleniem przyjmuje rozpoczęte przez Komisję badania sektorowe dotyczące działania wewnętrznego rynku gazu i energii elektrycznej;

19.   z zadowoleniem przyjmuje rozpoczęte przez Komisję badania sektorowe w dziedzinie bankowych systemów płatności oraz ubezpieczenia biznesu, wzywa jednak do przeprowadzenia procesu badań w sposób umożliwiający pozostawienie Komisji odpowiedniej ilości czasu na udzielenie pełnych i wyczerpujących odpowiedzi;

20.   sugeruje, że w przypadku najistotniejszych usług użyteczności publicznej połączonych w sieć, konkurencja winna podlegać poważnym zobowiązaniom z tytułu świadczenia usług publicznych w celu przeprowadzenia niezbędnych inwestycji oraz zapobieżenia powstawaniu nowych monopoli;

21.   uznaje znaczący wkład skutecznej polityki konkurencji w osiąganie celów strategii lizbońskiej;

22.   z zadowoleniem przyjmuje przyjazne dla środowiska kryteria, jakie zastosowała Komisja akceptując kilka ekologicznych planów pomocowych, w tym tych dotyczących transportu kolejowego, i wzywa Komisję do dalszego opracowywania warunków przejrzystości, jakie tego typu plany winny spełniać, aby stanowić precedensy dla innych regionów i Państw Członkowskich;

23.   wzywa Komisję do obrony swej doktryny zwalczania monopoli i nielegalnych porozumień oraz racjonalnego uzasadniania pomocy państwa w przyszłych negocjacjach dotyczących zarządzania handlem międzynarodowym; nalega także, aby Komisja promowała współpracę międzynarodową w dziedzinie konkurencji poprzez instrumenty o charakterze dwustronnym i wielostronnym oraz aby zachęcała kraje wschodzące i rozwijające się do coraz większego udziału w tejże współpracy;

24.   podkreśla znaczenie propagowania informacji dla konsumentów, zwraca uwagę na podstawową rolę informacji dla konsumentów w procesie zapewnienia rzeczywistej kultury konkurencji i wskazuje na potrzebę rozważenia na poziomie wspólnotowym przyznawania odszkodowań dla osób prywatnych w sprawach o naruszenie zasad konkurencji;

25.   potwierdza swoje poparcie dla bardziej czynnej roli Parlamentu w rozwijaniu polityki konkurencji poprzez zwiększanie uprawnień Parlamentu w zakresie współdecyzji;

26.   wzywa Komisję do kontynuowania przeglądu funkcjonowania systemu sądownictwa w związku ze sprawami z zakresu konkurencji w celu rozważenia skrócenia czasu oczekiwania na rozprawy oraz w celu maksymalizacji doświadczenia i umiejętności sędziów zajmujących się sprawami konkurencji;

27.   nalega, aby Komisja oparła się na wyznaczeniu urzędnika łącznikowego ds. konsumentów w celu rozwinięcia bardziej bezpośredniego dialogu i ściślejszej współpracy między Komisją a konsumentami;

28.   wyraża przekonanie, że skuteczne stosowanie polityki konkurencji jest kluczowym sposobem osiągania wydajnej struktury rynkowej działającej na rzecz konsumenta oraz charakteryzującej się pozytywnym i znaczącym wpływem na życie codzienne; pragnie podkreślić, że bliższa integracja rynku wewnętrznego sprawia, że niejednokrotnie bardziej przydatna jest analiza stanu konkurencji rynku wewnętrznym jako całości niż w jego poszczególnych sektorach; wzywa Komisję do opracowania jaśniejszych wytycznych dotyczących reguł rynkowych w takich przypadkach;

29.   z zadowoleniem przyjmuje pozytywną reakcję Komisji na zalecenia Parlamentu dotyczące dalszego rozwoju Europejskich Dni Konkurencji, w tym włączenia organizacji konsumenckich i mediów krajowych w proces planowania Europejskich Dni Konkurencji;

30.  30 zachęca Komisję, zgodnie z nowymi wytycznymi, do skupienia się na istotnych kwestiach, głównie na celach Unii i na wpływie na warunki życia obywateli, zobowiązując się nie tylko do reagowania na zmiany, ale także do ich przewidywania i wywoływania w razie konieczności;

31.   z zadowoleniem przyjmuje stałe zaangażowanie Komisji w międzynarodową sieć ds. konkurencji, zwłaszcza w zakresie jej prac podjętych w ramach pomocy dla Chin w przygotowaniu projektu prawa antymonopolowego;

32.   z zadowoleniem przyjmuje postępy dziesięciu nowych państw członkowskich w szybkim przystosowaniu się do wspólnotowych zasad konkurencji, kontroli fuzji przedsiębiorstw, a przede wszystkim przepisów dotyczących pomocy publicznej i wzywa Komisję do dalszego wspierania procesu technicznego i współpracy;

33.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

(1) Dz.U. L 1 z 4.1.2003, str. 1. (2) Dz.U. L 123 z 27.4.2004, str. 18. (3) Dz.U. L 24 z 29.1.2004, str. 1. (4) Dz.U. L 140 z 30.4.2004, str. 1. (5) Dz.U. L 63 z 28.2.2004, str. 22. (6) Dz.U. L 63 z 28.2.2004, str. 20. (7) Dz.U. C 244 z 1.10.2004, str. 2. (8) Sprawa C-280/00 Altmark Trans i Regierungspräsidium Magdeburg przeciwko Nahverkehrsgesellschaft Altmark GmbH, Zb. Orz z 2003 r., str. I-7747.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie specjalnego sprawozdania Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, w nawiązaniu do projektu zalecenia dla Rady Unii Europejskiej w związku ze skargą 2395/2003/GG dotyczącą jawności posiedzeń Rady działającej w ramach swoich uprawnień prawodawczych (2005/2243(INI))

P6_TA(2006)0121 A6-0056/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając specjalne sprawozdanie Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich dla Parlamentu Europejskiego w nawiązaniu do projektu zalecenia dla Rady Unii Europejskiej w związku ze skargą 2395/2003/GG,

–   uwzględniając art. 1 traktatu UE,

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji(1),

–   uwzględniając art. 255 traktatu WE dotyczący dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji,

–   uwzględniając art. 195 i 207 traktatu WE,

–   uwzględniając deklarację z Laeken dotyczącą przyszłości Unii Europejskiej(2),

–   uwzględniając wnioski prezydencji Rady Europejskiej ze szczytu w Sewilli w dniach 21-22 czerwca 2002 r.,

–   uwzględniając art. 3 ust. 7 Statutu Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich(3),

–   uwzględniając art. 45 i art. 195 ust. 3 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Petycji (A6-0056/2006),

A.   mając na uwadze, że art. 195 traktatu WE upoważnia Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich do przyjmowania od każdego obywatela Unii skarg dotyczących przypadków niewłaściwego administrowania w działaniach instytucji lub organów wspólnotowych,

B.   mając na uwadze, że skarżący w skardze 2395/2003/GG wniesionej do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich utrzymują, że posiedzenia Rady działającej w ramach swoich uprawnień prawodawczych nie są zgodne z art. 1 ust. 2 traktatu o UE i są jawne tylko w zakresie przewidzianym w art. 8 i 9 regulaminu Rady z dnia 22 lipca 2002 r. zmienionym w dniu 22 marca 2004(4),

C.   mając na uwadze, że skarżący uważają, że posiedzenia Rady działającej w ramach swoich uprawnień prawodawczych powinny być jawne oraz zażądali odpowiedniej zmiany regulaminu Rady,

D.   mając na uwadze, że zgodnie z art. 12 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 oraz art. 7 zmienionego regulaminu Rady ostatnia ze wspomnianych instytucji działa w charakterze prawodawcy w znaczeniu drugiego akapitu art. 207 ust. 3 traktatu WE wtedy, gdy przyjmuje przepisy prawnie wiążące w Państwach Członkowskich lub dla nich przeznaczone, w postaci rozporządzeń, dyrektyw, decyzji ramowych lub decyzji, na postawie odpowiednich postanowień traktatów, z wyjątkiem dyskusji prowadzących do przyjęcia środków wewnętrznych, aktów administracyjnych lub budżetowych, aktów dotyczących stosunków międzyinstytucjonalnych lub międzynarodowych albo aktów niewiążących (takich jak konkluzje, zalecenia i rezolucje),

E.   mając na uwadze, że zgodnie ze wspomnianą definicją działalności legislacyjnej Rady jej działalność nielegislacyjna jest odpowiednio bardzo ograniczona w porównaniu do jej działalności legislacyjnej oraz że jej prace powinny w związku z tym opierać się na zasadzie przejrzystości, a zasada poufności powinna być stosowana wyłącznie w odniesieniu do jej działalności nielegislacyjnej, w koniecznych przypadkach,

F.   mając na uwadze, że zgodnie z art. 1 ust. 2 traktatu UE decyzje w UE powinny być podejmowane "z możliwie najwyższym poszanowaniem zasady otwartości i jak najbliżej obywateli",

G.   mając na uwadze, że dnia 19 listopada 2003 r. J. Solana, Sekretarz Generalny Rady, w odpowiedzi na list otwarty wystosowany przez skarżących stwierdził, że nadanie cechy jawności obradom prawodawczym Rady jest zagadnieniem, które spotkało się z szerokim poparciem,

H.   mając na uwadze, że Rada, w odpowiedzi skierowanej do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, uznała, że zasada jawności podejmowania decyzji ustanowiona między innymi w art. 1 ust. 2 traktatu UE ma bardzo duże znaczenie,

I.   mając na uwadze, że Rada w swoim regulaminie zmienionym w 2004 r., wprowadziła zasady przewidujące większą jawność posiedzeń, podczas których działa w ramach swoich uprawnień prawodawczych,

J.   mając na uwadze, że w październiku 2004 r. Państwa Członkowskie podpisały Traktat ustanawiający Konstytucję dla Europy, zawierający wyraźne postanowienie, że posiedzenia Rady rozpatrującej i przyjmującej projekty aktów ustawodawczych są jawne,

K.   mając na uwadze, że w odpowiedzi na szczegółowe pytania Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich Rada nie odniosła się do żadnych przeszkód w wykonaniu poprawki do swojego regulaminu, czego domagali się skarżący, ani do żadnych innych zasad lub celów wyższego rzędu, które mogłyby upoważnić Radę do wyłączenia jawności tych posiedzeń, podczas których działa ona w charakterze prawodawcy, lecz stwierdziła, że przyjęcie regulaminu jest sprawą polityczną i instytucjonalną, w której decyzje podejmuje sama Rada,

L.   mając na uwadze, że w sprawozdaniu rocznym za rok 1997(5) Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich uznał, że niewłaściwe administrowanie ma miejsce wtedy, gdy organ publiczny działa niezgodnie z wiążącym go przepisem lub zasadą,

M.   mając na uwadze, że Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich stwierdził, że fakt, iż Rada bez podania właściwego uzasadnienia odmawia podjęcia decyzji o nadaniu cechy jawności obradom, podczas których działa ona w charakterze prawodawcy, stanowi przykład niewłaściwego administrowania,

N.   mając na uwadze, że Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich w projekcie zalecenia dla Rady, zgodnie z art. 3 ust. 6 swojego statutu, stwierdził, że: "Rada Unii Europejskiej powinna ponownie zbadać swoją odmowę nadania cechy jawności obradom, podczas których działa ona w ramach swoich uprawnień prawodawczych"; mając na uwadze, że w swoim sprawozdaniu specjalnym Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich powtórzył zalecenie dla Rady oraz zaproponował, aby Parlament Europejski rozważył przyjęcie tego zalecenia jako rezolucji,

O.   mając na uwadze, że w szczególności wtedy, gdy Rada przyjmuje akty jako "punkty A", wówczas w ramach Komitetu Stałych Przedstawicieli (COREPER) przeprowadzana jest właściwa debata oraz czynności legislacyjne, a Rada tylko zatwierdza takie akty,

P.   mając na uwadze, że Rada działa w charakterze prawodawcy także podczas posiedzeń komisji pojednawczych,

Q.   mając na uwadze, że polityczna i publiczna odpowiedzialność ministrów wymaga, aby stanowiska Państw Członkowskich oraz głosowania w Radzie były jawne,

R.   mając na uwadze, że oba organy prawodawcze UE nadal funkcjonują w oparciu o częściowo odmienny zestaw informacji; mając na uwadze, że dokumenty, nad którymi pracuje Parlament Europejski, zasadniczo są jawne, podczas gdy Rada często pracuje także w oparciu o dokumenty i informacje poufne, na przykład, gdy rozpatruje zagadnienia, które wymagają przyjęcia w ramach procedury współdecyzji,

S.   mając na uwadze, że prezydencja brytyjska przedłożyła Radzie dwie propozycje mające na celu zareagowanie na zalecenia Rzecznika; jedna oznaczałaby zmianę regulaminu Rady, natomiast druga zmierzałaby zaledwie do zwiększenia przejrzystości w ramach istniejących przepisów,

T.   mając na uwadze, że Rada podjęła następnie decyzję o niedokonywaniu zmian w swoim regulaminie,

1.   popiera zalecenie Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich dla Rady Unii Europejskiej;

2.   przypomina, że:

3.   przypomina, że mając na uwadze pojęcie działalności legislacyjnej określone w art. 12 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 oraz w regulaminie Rady, zasada przejrzystości powinna być stosowana w trybie pilnym nie tylko wtedy, gdy Rada obraduje w ramach procedury współdecyzji z Parlamentem, ale również w przypadku każdorazowego udziału Parlamentu, w tym zwykłej konsultacji, oraz za każdym razem gdy przyjmuje ona akty, które mogą naruszyć prawa i wolności obywateli, jak w przypadku aktów należących do trzeciego filaru;

4.   wyraża ubolewanie z powodu braku postępu w tych dziedzinach i przemilczenia tych kwestii we wnioskach Rady z dnia 22 grudnia 2005 r.;

5.   wyraża przekonanie, że jest nie do zaakceptowania, by najważniejszy organ prawodawczy UE nadal obradował za zamkniętymi drzwiami, działając w charakterze prawodawcy;

6.   podkreśla, że zasady zapewniające zarządzanie wielopoziomowe w Unii Europejskiej są zasadami dobrego zarządzania: udział, przejrzystość, złożenie rachunków, skuteczność i spójność;

7.   jest zdania, że w czasie, gdy UE postrzega samą siebie jako propagatora demokratyzacji i odpowiedzialności, Rada powinna zareagować na wezwania do zwiększenia przejrzystości płynące z parlamentów, społeczeństwa obywatelskiego i opinii publicznej;

8.   jest przekonany, że nie jest to tylko kwestia zasady, że organy ustawodawcze powinny obradować publicznie, lecz także, że bezpośrednie znaczenie dla wysiłków Parlamentu Europejskiego i parlamentów krajowych jako wybranych bezpośrednio przedstawicieli obywateli Europy ma również wypełnianie zadań kontrolnych;

9.   uważa, że bardzo duże znaczenie dla parlamentów krajowych ma możliwość pociągania do odpowiedzialności rządów i ministrów; jest zdania, że odpowiedzialność taka nie może być skuteczna, jeżeli nie jest jasne, jakie działania podejmowali i jak głosowali ministrowie na posiedzeniu Rady oraz na podstawie jakich informacji podjęli decyzje;

10.   uważa, że ostatnie wydarzenia mające związek z debatą towarzyszącą procesowi ratyfikacyjnemu traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy wyraźnie pokazują, że obywatele Europy pragną zwiększenia zakresu jawności procesu decyzyjnego UE;

11.   uważa, że nadanie publicznego charakteru posiedzeniom Rady uczyniłoby jej pracę bardziej przejrzystą i bardziej znaczącą dla obywateli europejskich, a także przyczyniłoby się do zwiększenia zaufania publicznego do sposobu działania UE i jej przedstawicieli;

12.   jest przekonany, że szerszy zakres jawności doprowadzi do ponoszenia przez ministrów rządów Państw Członkowskich większej odpowiedzialności zbiorowej oraz zwiększy prawomocność decyzji Rady w oczach opinii publicznej i będzie propagować oraz intensyfikować publiczne dyskusje na tematy europejskie;

13.   wzywa Radę do zmiany regulaminu oraz sposobów pracy tak, aby posiedzenia, podczas których Rada działa w ramach swoich uprawnień prawodawczych, były jawne i publicznie dostępne;

14.   uważa, że posiedzenia COREPER-u stanowią zasadniczą cześć obrad prawodawczych Rady oraz że z tego powodu powinny być one objęte zasadą jawności; uważa, że Rada powinna podjąć taką decyzję w drodze oficjalnego głosowania, a nie tylko przez zatwierdzenie;

15.   przypomina, że Rada działa w ramach swoich uprawnień prawodawczych także wtedy, gdy uczestniczy w postępowaniach pojednawczych;

16.   zauważa, że obecnie dokumenty przygotowawcze odnoszące się do poszczególnych punktów porządku dziennego posiedzeń Rady nie są dostępne publicznie; podkreśla, że w zmienionym regulaminie Rada powinna wyraźnie określić klasyfikację i hierarchię takich dokumentów oraz umożliwić dostęp do nich;

17.   z zadowoleniem przyjmuje wnioski Rady z dnia 22 grudnia 2005 r. jako krok w odpowiednim kierunku, wyraża jednak ubolewanie, że Rada nie zastosowała się do zaleceń Rzecznika i nie zmieniła swojego regulaminu;

18.   przypomina, że zmiana regulaminu Rady wymaga poparcia trzynastu z dwudziestu pięciu Państw Członkowskich;

19.   uważa, że skoro rządy wszystkich Państw Członkowskich podpisały Traktat ustanawiający Konstytucję dla Europy, to porozumienie co do zmiany regulaminu Rady nie powinno wzbudzić sprzeciwu, ponieważ zasada jawności została już politycznie zaakceptowana przez wszystkie rządy Państw Członkowskich;

20.   podkreśla, że Parlament Europejski w pełni poparł Traktat ustanawiający Konstytucję dla Europy oraz wysiłki zmierzające do wprowadzenia go w życie; podkreśla, że zmiana regulaminu Rady nie powinna być postrzegana jako zastąpienie całości lub części Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy, lecz jako zaległe dostosowanie do realiów europejskich oraz równości instytucjonalnej w procesie tworzenia prawa w Unii Europejskiej;

21.   jest zdania, że metody przekazywania przebiegu posiedzeń Rady opisane w konkluzjach z dnia 22 grudnia 2005 r. nie są wystarczające do zagwarantowania niezbędnej otwartości oraz że konieczne jest faktyczne umożliwienie dostępu do tych posiedzeń przedstawicielom opinii publicznej i mediów;

22.   wzywa Radę do podjęcia wszelkich kroków niezbędnych do tego, aby posiedzenia Rady, podczas których działa ona w ramach swoich uprawnień prawodawczych, były jawne i publicznie dostępne; domaga się również, aby Rada transmitowała, także przez internet, swoje jawne posiedzenia oraz dostarczała terminy i porządki obrad takich posiedzeń w odpowiednim czasie, a także by wydawała oficjalne sprawozdania z tych posiedzeń we wszystkich językach urzędowych Unii Europejskiej;

23.   wzywa Radę do przyjęcia wspólnego podejścia w kwestii wdrażania Kodeksu Dobrej Administracji Unii Europejskiej przyjętego przez Parlament Europejski w dniu 6 września 2001 r.(6);

24.   proponuje, aby Rada zainicjowała pilotażowy projekt "przejrzystsze podejmowanie decyzji", w ramach którego jedno lub kilka ważnych zagadnień prawodawczych podlegałoby dyskusji na w pełni jawnym i publicznie dostępnym posiedzeniu Rady, ze szczególnym naciskiem położonym na wyjaśnianie przestrzeganych procedur i podejmowanych decyzji, tak aby były one bardziej zrozumiałe dla obywateli;

25.   wzywa państwo przewodniczące, członków Rady i Komisję do przedstawienia zagadnień i tematów podlegających dyskusji na jawnym posiedzeniu zgodnie z art. 8 ust. 3 regulaminu Rady;

26.   wzywa państwo przewodniczące Radzie do uwzględnienia punktu dotyczącego jawności posiedzeń Rady w porządku obrad Rady Europejskiej jako zagadnienia priorytetowego i do podjęcia w dniu 9 maja 2006 r. uroczystego zobowiązania do natychmiastowego wprowadzenia zmian do regulaminu Rady, oraz do dokonania wspólnie z Parlamentem Europejskim rewizji rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 przed końcem 2006 r.;

27.   wzywa wszystkich zainteresowanych do wywierania maksymalnej presji na Radę tak, by przekonać ją, że powinna postąpić zgodnie z zaleceniem Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich i dostosować odpowiednio swój regulamin;

28.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom Państw Członkowskich.

(1) Dz.U. L 145 z 31.5.2001, str. 43. (2) Załącznik I do wniosków prezydencji Rady Europejskiej z Laeken w dniach 14 i 15 grudnia 2001 r. (3) Dz.U. L 113 z 4.5.1994, str. 15. (4) Dz.U. L 106 z 15.4.2004, str. 22. (5) http://www.euro-ombudsman.eu.int/report97/pdf/en/rap97_en.pdf. (6) Dz.U. C 72 E z 21.3.2002, str. 331.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego zawierająca zalecenia dla Komisji w sprawie dostępu do dokumentów instytucji (2004/2125(INI))

P6_TA(2006)0122 A6-0052/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 192 akapit drugi Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 39 oraz art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdania instytucji w sprawie wdrożenia rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji(1), a w szczególności sprawozdanie Komisji dotyczące wdrożenia przedłożone za pierwsze trzy lata na podstawie art. 17 ust. 2 tego rozporządzenia,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0052/2006),

A.   mając na uwadze fakt, że wraz z ratyfikacją Traktatu z Amsterdamu oraz wejściem w życie art. 255 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, przejrzystość stała się podstawową zasadą Unii Europejskiej, której celem jest wzmocnienie demokratycznego charakteru instytucji UE, umożliwienie obywatelom włączenia się w proces decyzyjny, zapewnienie większej legitymacji administracji publicznej poprzez jej bardziej skuteczne i odpowiedzialne działania, a także umożliwienie wykrywania problemów lub błędów w krótszym czasie,

B.   mając na uwadze fakt, że rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 tylko częściowo wprowadza w życie art. 255 TWE, ponieważ:

C.   mając na uwadze fakt, że nawet jeśli w Rozporządzeniu (WE) nr 1049/2001 przewidziana jest jego rewizja po trzech latach, a także mimo kilkakrotnie ponawianych próśb Parlamentu skierowanych do Komisji, aby poprawić i wzmocnić prawodawstwo Wspólnoty pod względem przejrzystości, żadna propozycja w rozumieniu art. 39 ust. 2 Regulaminu Parlamentu nie została przedłożona,

D.   mając na uwadze, że problemy ze stosowaniem Rozporządzenia były w pewnym sensie wynikiem niewłaściwego wdrożenia; mając na uwadze, że orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości również ujawniło konieczność wyjaśnienia i sprecyzowania niektórych przepisów rozporządzenia, zwłaszcza tych dotyczących dokumentów opracowywanych przez Państwa Członkowskie i strony trzecie oraz wyjątków stosowanych dla śledztw, porad prawnych i "czasu na refleksję",

E.   mając na uwadze, że przejrzyste i otwarte negocjacje oraz lojalna współpraca między instytucjami są lepszą metodą zapewnienia skuteczności procedury podejmowania decyzji, o której mowa w art. 207 Traktatu WE, niż poufne negocjacje w ramach Rady; ubolewając w związku z tym nad tym, że w swoich konkluzjach Prezydencji z dnia 22 grudnia 2005 r. Rada zdecydowała nie zmieniać swojego regulaminu i nie wprowadzać otwartych debat na szczeblu ministerialnym podczas procesu legislacyjnego,

1.   zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi w 2006 r. na podstawie art. 255 TWE projektu legislacyjnego w sprawie "prawa dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji oraz zasad ogólnych i ograniczeń, które z uwagi na interes publiczny lub prywatny regulują korzystanie z tego prawa dostępu", opracowanego w oparciu o debatę międzyinstytucjonalną i zgodnie ze szczegółowymi zaleceniami przedstawionymi poniżej;

2.   stwierdza, że zalecenia te respektują zasadę pomocniczości, prawa podstawowe obywateli, orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, zwłaszcza dotyczące art. 8 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, oraz art.7 i 8 Karty Praw Podstawowych;

3.   uważa, że finansowe następstwa wnioskowanego projektu muszą być pokryte przez środki przeznaczone na pokrycie kosztów operacyjnych instytucji zważywszy, że wymóg przejrzystości jest nierozłącznie związany z wymogiem tworzenia, przystosowywania i publikowania tekstów, których instytucje są autorami lub adresatami;

4.   podkreśla, że wszelkie nowe zasady dostępu do dokumentów powinny być stosowane od daty wejścia w życie ewentualnej zmiany rozporządzenia oraz że nie powinny w związku z tym działać wstecz;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji, wraz z załączonymi szczegółowymi zaleceniami, Komisji i Radzie oraz rządom i parlamentom Państw Członkowskich oraz krajów przystępujących i kandydujących.

ZAŁĄCZNIK

SZCZEGÓŁOWE ZALECENIA DOTYCZĄCE TREŚCI ŻĄDANEGO WNIOSKU

Zalecenie 1 (dotyczące art. 255 TWE oraz rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 z perspektywy konstytucyjnej)

Zalecenie 2 (dotyczące pojęcia dokumentu legislacyjnego i nielegislacyjnego)

Zmienione Rozporządzenie powinno ponadto stanowić podstawę prawną dla ustanowienia zasad, najlepszych praktyk i porozumień międzyinstytucjonalnych zapewniających lepszą jakość sporządzanych projektów dokumentów ustawodawczych oraz dostęp do ostatecznych wersji dokumentów, np. zasad, których należy przestrzegać podczas: