Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Moniki Frassoni dotyczący skorzystania przez Gérarda Onestę z immunitetu w związku z postępowaniem karnym przeciwko niemu zawisłym przed trzecią izbą sądu apelacyjnego ds. karnych w Tuluzie we Francji, złożony w dniu 17 maja 2006 r., a ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 31 maja 2006 r.,

–   po wysłuchaniu wyjaśnień Gérarda Onesty, zgodnie z art. 7 ust. 3 Regulaminu,

–   uwzględniając art. 9 i 10 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich z dnia 8 kwietnia 1965 r., jak również art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

–   uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 12 maja 1964 r. i 10 lipca 1986 r.(1),

–   uwzględniając art. 26 Konstytucji Republiki Francuskiej,

–   uwzględniając art. 6 ust. 3 oraz art. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0386/2006),

A.   mając na uwadze, że Gérard Onesta jest posłem do Parlamentu Europejskiego wybranym w szóstych bezpośrednich wyborach w dniach od 10 do 13 czerwca 2004 r., a jego mandat został zweryfikowany przez Parlament Europejski w dniu 14 grudnia 2004 r.(2),

B.  mając na uwadze, że podczas sesji parlamentarnych posłowie do Parlamentu Europejskiego chronieni są na terenie swojego własnego kraju immunitetem takim samym jak deputowani do parlamentu danego kraju, oraz że nie można powoływać się na immunitet w przypadku, gdy poseł został ujęty na gorącym uczynku; mając na uwadze, że nie pozbawia to Parlamentu Europejskiego prawa do uchylenia immunitetu jednego z jego posłów(3),

C.   mając na uwadze, że do przedmiotowej sprawy odnosi się art. 26 ustęp 2 konstytucji francuskiej, zgodnie z którym żaden poseł do parlamentu nie może być aresztowany w związku ze zbrodnią lub występkiem, ani też nie można go pozbawić wolności ani też tej wolności ograniczyć, bez zgody prezydium izby, do której należy; mając na uwadze, że zgoda taka nie jest wymagana w przypadku ujęcia na gorącym uczynku popełnienia zbrodni lub występku bądź skazania za nie prawomocnym wyrokiem,

D.   mając na uwadze, że sąd apelacyjny do spraw karnych w Tuluzie skazał Gérarda Onestę na karę trzech miesięcy pozbawienia wolności, orzekając tym samym surowszą karę niż w przypadku drugiego oskarżonego, i że ten sąd uzasadnił swą odmienną decyzję tym, że jako poseł Gérard Onesta dysponuje - w większym stopniu niż inni obywatele - środkami umożliwiającymi wysłuchanie go na forach politycznych, w szczególności przy wsparciu ze strony innych wybranych posłów z jego partii i frakcji w izbie oraz w razie potrzeby ze strony mediów, ponieważ w opinii francuskiego sądu jest on specjalistą w sztuce komunikacji,

E.   mając na uwadze, że surowsza kara dla Gérarda Onesty wyłącznie z uwagi na jego status posła stanowi wyraźny przejaw dyskryminacji pochodzących z wyboru polityków, jeśli - jak się wydaje - ze względu na dysponowanie przez nich innymi, skuteczniejszymi środkami wyrażania opinii zabrania się im udziału w publicznych demonstracjach, którego to prawa nie odmawia się innym obywatelom; mając także na uwadze, że pociągnęłoby to tym samym za sobą nie do przyjęcia wniosek, że posłom wolno działać jedynie na zgromadzeniach politycznych i że poza tymi forami dysponują oni mniejszą liczbą praw i środków wyrażania swojej opinii niż pozostali obywatele,

F.   mając na uwadze, że dyskryminujące skorzystanie przez władze francuskie z zasady flagrante delicto wyłącznie w stosunku do posłów - wybranych spośród ponad 400 zamieszanych w to osób - stanowi nadużycie procedury wyłącznie w celu ominięcia Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów,

G.   mając na uwadze, że Gérard Onesta utrzymuje, że zamiarem jego było zwrócenie uwagi na fakt, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości skazał Francję za niedokonanie transpozycji dyrektywy 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie(4),

H.   mając na uwadze, że przedmiotowa sprawa jest niezwykle delikatnej natury, a jej następstwa są nie do przyjęcia z punktu widzenia prerogatyw Parlamentu Europejskiego, ponieważ należy głęboko ubolewać nad dyskryminującym podejściem francuskiego sądu oraz wynikającym z niego politycznym uprzedzeniem w stosunku do praw obywatelskich Gérarda Onesty,

I.   mając na uwadze, że po wyczerpaniu środków w ramach prawa krajowego Gérard Onesta ma w każdym razie prawo wnieść swą sprawę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu, a Parlament Europejski rozważa już środki wspierające,

J.   mając na uwadze, że każdy przypadek prześladowania politycznego posła jest atakiem na integralność Parlamentu Europejskiego jako instytucji politycznej demokratycznie wyłonionej przez narody Europy i stanowi obrazę Parlamentu oraz mając na uwadze, że jako instytucja demokratyczna Parlament Europejski ma obowiązek bronić swoich prerogatyw, korzystając w tym celu ze wszelkich dostępnych środków,

1.  Wyraża ubolewanie, że w swej obecnej formie Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich z dnia 8 kwietnia 1965 r. nie daje Parlamentowi Europejskiemu możliwości podjęcia wiążących działań w celu obrony Gérarda Onesty i dlatego postanawia nie wyrazić zgody na skorzystanie przez niego z immunitetu.

(1) Sprawa 101/63, Wagner przeciwko Fohrmann i Krier, Zbiór Orzeczeń 1964, str. 195 i sprawa 149/85, Wybot przeciwko Faure i inni, Zbiór Orzeczeń 1986, str. 2391. (2) Decyzja Parlamentu Europejskiego w sprawie weryfikacji mandatów posłów (Dz.U. C 226 E z 15.9.2005, str. 51). (3) Art. 10 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich z dnia 8 kwietnia 1965 r. (4) Dz.U. L 106 z 17.4.2001, str. 1.