Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1785/2003 w odniesieniu do systemu przywozu ryżu (COM(2006)0098 – C6-0085/2006 – 2006/0028(CNS))

P6_TA(2006)0186 A6-0142/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2006)0098)(1),

–   uwzględniając art. 36 oraz art. 37 ust. 2 trzeci akapit Traktatu WE, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0085/2006),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 43 ust. 1 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6-0142/2006),

1.   zatwierdza wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

3.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

4.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1673/2000 w odniesieniu do dotacji dla przetwórstwa lnu i konopi uprawianych na włókno, oraz rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 w odniesieniu do konopi kwalifikujących się do objęcia systemem płatności jednolitych (COM(2006)0125 – C6-0119/2006 – 2006/0043(CNS))

P6_TA(2006)0187 A6-0145/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2006)0125)(1),

–   uwzględniając art. 37 ust. 2, akapit 3 Traktatu WE, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0119/2006),

–   uwzględniając art. 51 i art. 43 ust. 1 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6-0145/2006),

1.   zatwierdza wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

3.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

4.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia umowy między Wspólnotą Europejską a Republiką Albanii dotyczącej pewnych aspektów usług lotniczych (COM(2005)0349 – C6-0113/2006 – 2005/0143(CNS))

P6_TA(2006)0188 A6-0129/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2005)0349)(1),

–   uwzględniając art. 80 ust. 2 oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy zdanie pierwsze Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0113/2006),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0129/2006),

1.   zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom Państw Członkowskich oraz Republiki Albanii.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia umowy między Wspólnotą Europejską a Serbią i Czarnogórą dotyczącej pewnych aspektów usług lotniczych (COM(2005)0353 – C6-0114/2006 – 2005/0141(CNS))

P6_TA(2006)0189 A6-0126/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2005)0353)(1),

–   uwzględniając art. 80 ust. 2 oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy pierwsze zdanie Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0114/2006),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0126/2006),

1.   zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom Państw Członkowskich oraz Serbii i Czarnogóry.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie podpisania umowy między Wspólnotą Europejską a Byłą Jugosłowiańską Republiką Macedonii dotyczącej pewnych aspektów usług lotniczych (COM(2005)0355 – C6-0115/2006 – 2005/0146(CNS))

P6_TA(2006)0190 A6-0130/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2005)0355)(1),

–   uwzględniając art. 80 i art. 300 ust. 2 akapit pierwszy, pierwsze zdanie Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0115/2006),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0130/2006),

1.   zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom Państw Członkowskich oraz Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie podpisania umowy między Wspólnotą Europejską a Rumunią dotyczącej pewnych aspektów usług lotniczych (COM(2005)0369 – C6-0116/2006 – 2005/0148(CNS))

P6_TA(2006)0191 A6-0128/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2005)0369)(1),

–   uwzględniając art. 80 ust. 2 oraz art. 300 ust. 2, akapit pierwszy, pierwsze zdanie Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3, akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0116/2006),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0128/2006),

1.   zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom Państw Członkowskich i Rumunii.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie podpisania umowy między Wspólnotą Europejską a Republiką Mołdowy dotyczącej pewnych aspektów usług lotniczych (COM(2005)0371 – C6-0117/2006 – 2005/0151(CNS))

P6_TA(2006)0192 A6-0127/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2005)0371)(1),

–   uwzględniając art. 80 ust. 2 oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy zdanie pierwsze Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0117/2006),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0127/2006),

1.   zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom Państw Członkowskich oraz Republiki Mołdowy.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia umowy między Wspólnotą Europejską a Królestwem Maroka dotyczącej pewnych aspektów usług lotniczych (COM(2005)0393 – C6-0118/2006 – 2005/0161(CNS))

P6_TA(2006)0193 A6-0125/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2005)0393)(1),

–   uwzględniając art. 80 ust. 2 oraz art. 300 ust. 2, akapit pierwszy, zdanie pierwsze Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0118/2006),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0125/2006),

1.   zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom Państw Członkowskich oraz Królestwa Maroka.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie zawarcia porozumienia w formie wymiany listów dotyczącego przedłużenia terminu ważności Protokołu ustanawiającego wielkości dopuszczalne połowów i wkład finansowy przewidziane w Umowie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Rządem Demokratycznej Republiki Wysp Świętego Tomasza i Książęcej w sprawie połowów na wodach przybrzeżnych Wysp Świętego Tomasza i Książęcej na okres od dnia 1 czerwca 2005 r. do dnia 31 maja 2006 r. (COM(2005)0630 – C6-0045/2006 – 2005/0249(CNS))

P6_TA(2006)0194 A6-0132/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2005)0630)(1),

–   uwzględniając art. 37 oraz art. 300 ust. 2 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0045/2006),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinie Komisji Budżetowej i Komisji Rozwoju (A6-0132/2006),

1.   zatwierdza wniosek dotyczący rozporządzenia Rady po poprawkach oraz zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom Państw Członkowskich oraz Demokratycznej Republiki Wysp Świętego Tomasza i Książęcej.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawki Parlamentu Poprawka 1 Punkt 2 a preambuły (nowy) (2a) Rekompensata finansowa przyznawana przez Wspólnotę powinna być również wykorzystywana w celu rozwoju populacji nadmorskich, dla których rybołówstwo jest źródłem utrzymania, oraz w celu utworzenia lokalnych małych przedsiębiorstw, które zajmują się przechowywaniem i przeróbką produktów rybnych. Poprawka 2 Artykuł 1 a (nowy) Artykuł 1a Parlament Europejski otrzymuje w najkrótszym możliwym terminie wniosek o sporządzenie opinii w sprawie przedłużenia lub zawarcia umów partnerskich w zakresie rybołówstwa, aby uniknąć sytuacji, w której o taką opinię wnioskuje się po terminie wypłaty całego wkładu finansowego. Poprawka 3 Artykuł 3 a (nowy) Artykuł 3a W ostatnim roku obowiązywania protokołu i przed zawarciem jakiegokolwiek porozumienia dotyczącego jego przedłużenia, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie ze stosowania porozumienia i warunków, w jakich zostało ono wdrożone. Poprawka 4 Artykuł 3 b (nowy) Artykuł 3b Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat wyników przeprowadzonych ukierunkowanych działań, które zostały przedstawione w art. 4 Protokołu. Poprawka 5 Artykuł 3 c (nowy) Artykuł 3c Komisja zobowiązana jest przedstawić Parlamentowi Europejskiemu kopię przewidzianego na 2006 r. sprawozdania dotyczącego badań i oceny zasobów "kraba głębinowego". Poprawka 6 Artykuł 3 d (nowy) Artykuł 3d Przed zakończeniem negocjacji w sprawie przedłużenia obecnego porozumienia, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu stanowiska Państw Członkowskich zainteresowanych jego przedłużeniem.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady wypowiadającego umowę pomiędzy Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Rządem Ludowej Republiki Angoli w sprawie połowów ryb na wodach przybrzeżnych Angoli oraz wprowadzającego odstępstwa od rozporządzenia (WE) nr 2792/1999 (COM(2005)0677 – C6-0035/2006 – 2005/0262(CNS))

P6_TA(2006)0195 A6-0133/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Rady (COM(2005)0677)(1),

–   uwzględniając art. 300 ust. 2 akapit pierwszy Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0035/2006),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinie Komisji Budżetowej i Komisji Rozwoju (A6-0133/2006),

1.   zatwierdza wniosek dotyczący rozporządzenia Rady oraz zatwierdza wypowiedzenie umowy;

2.   zatwierdza odstępstwa od rozporządzenia (WE) nr 2792/1999 zawarte w rozporządzeniu obecnie zatwierdzonym;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom Państw Członkowskich oraz Republiki Angoli.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie zmienionego wniosku dotyczącego dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 77/388/EWG w odniesieniu do miejsca świadczenia usług (COM(2005)0334 – C6-0322/2005 – 2003/0329(CNS))

P6_TA(2006)0196 A6-0153/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2005)0334)(1),

–   uwzględniając art. 93 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0322/2005),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię Komisji Kultury i Edukacji (A6-0153/2006),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o wprowadzenie odpowiednich poprawek do wniosku zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;

3.   zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

4.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawki Parlamentu Poprawka 1 Punkt 1 PREAMBUŁY (1)  Utworzenie rynku wewnętrznego, globalizacja, liberalizacja i zmiany technologiczne wspólnie przyczyniły się do powstania ogromnych zmian w wielkości i schematach handlu usługami. W coraz większym zakresie możliwe jest świadczenie usług na odległość. W odpowiedzi, na przestrzeni lat podejmowano fragmentaryczne działania mające rozwiązać tą kwestię, a wiele określonych usług jest obecnie opodatkowanych w oparciu o zasadę przeznaczenia. (1)  Utworzenie rynku wewnętrznego, globalizacja, liberalizacja i zmiany technologiczne wspólnie przyczyniły się do powstania ogromnych zmian w wielkości i schematach handlu usługami. W coraz większym zakresie możliwe jest świadczenie usług na odległość, takich jak usługi dostarczane drogą elektroniczną i usługi telekomunikacyjne. W odpowiedzi, na przestrzeni lat podejmowano fragmentaryczne działania mające rozwiązać tą kwestię, a wiele określonych usług jest obecnie opodatkowanych w oparciu o zasadę przeznaczenia. Poprawka 2 Punkt 6 PREAMBUŁY (6)  W niektórych okolicznościach zasady ogólne dotyczące miejsca świadczenia usług zarówno na rzecz podatników, jak i podmiotów nie będących podatnikami nie mają zastosowania, a stosuje się wtedy określone wyłączenia. Wyłączenia te powinny być w znacznej mierze oparte na istniejących kryteriach i odzwierciedlać zasadę opodatkowania w miejscu konsumpcji, nie nakładając jednocześnie nadmiernego obciążenia administracyjnego na niektóre podmioty gospodarcze. (6)  W niektórych okolicznościach zasady ogólne dotyczące miejsca świadczenia usług zarówno na rzecz podatników, jak i podmiotów nie będących podatnikami nie mają zastosowania, a stosuje się wtedy określone wyłączenia. Wyłączenia te powinny być w znacznej mierze oparte na istniejących kryteriach i odzwierciedlać zasadę opodatkowania w miejscu konsumpcji, nie nakładając jednocześnie nadmiernego obciążenia administracyjnego na niektóre podmioty gospodarcze, co wymaga uproszczenia wymogów dotyczących podatku od wartości dodanej przy pomocy takich środków, jak wprowadzenie mechanizmu jednostopniowego. Poprawka 3 PUNKT 8 A PREAMBUŁY (nowy) (8a) W celu zapewnienia właściwego stosowania podatku VAT na usługi objęte zasadą samonaliczania, dane zebrane przez Państwo Członkowskie podmiotu świadczącego usługi powinny zostać przekazane Państwu Członkowskiemu, w którym swą siedzibę ma odbiorca. Rozporządzenie Rady (WE) nr 1798/2003 z dnia 7 października 2003 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie podatku od wartości dodanej1 powinno uwzględnić taką wymianę informacji oraz zostać odpowiednio zmienione. Przyjęcie tej dyrektywy jest ściśle związane z koniecznością zmiany rozporządzenia 1798/2003, jak również ze skuteczną zmianą systemu wymiany informacji o podatku VAT (VIES) w celu objęcia usług wymianą informacji. ______________ 1 Dz.U. L 264 z 15.10.2003, str. 1. Poprawka 4 ARTYKUŁ 1 PUNKT 1 Artykuł 6 ustęp 6 (dyrektywa 77/388/EWG) 6.  W przypadku, gdy podmiot prawny ma więcej niż jeden oddział, usługi świadczone pomiędzy oddziałami nie są traktowane, jako świadczenie usług. skreślony Poprawka 5 ARTYKUŁ 1 PUNKT 2 Artykuł 9 ustęp 3 (dyrektywa 77/388/EWG) 3.  Dla celów ust. 1 i 2, w sytuacji, gdy podmiot jest podatnikiem prowadzącym działalność lub dokonującym transakcji, które nie są uznawane za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenie usług, uznaje się go za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług z wyjątkiem przypadku, gdy usługi te przeznaczone są na jego osobisty użytek lub na użytek jego pracowników. 3.  Dla celów ust. 1 i 2, w sytuacji, gdy podmiot jest podatnikiem prowadzącym działalność lub dokonującym transakcji, które nie są uznawane za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenie usług, uznaje się go za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług. Poprawka 6 ARTYKUŁ 1 PUNKT 2 Artykuł 9 g ustęp 1 litera c) (dyrektywa 77/388/EWG) c) usługi nadawcze radiowe i telewizyjne; c) linearne i nielinearne usługi radiowe, telewizyjne oraz inne audiowizualne usługi medialne;

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Decyzja Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Tobiasa Pflügera (2006/2030(IMM))

P6_TA(2006)0197 A6-0156/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Tobiasa Pflügera, przekazany przez Ministerstwo Sprawiedliwości Republiki Federalnej Niemiec w dniu 29 listopada 2005 r., ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 15 grudnia 2005 r.,

–   po wysłuchaniu wyjaśnień Tobiasa Pflügera, zgodnie z art. 7 ust. 3 Regulaminu,

–   uwzględniając art. 10 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich z dnia 8 kwietnia 1965 r., jak również art. 6 ust. 2 Aktu z dnia 20 września 1976 r. dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich,

–   uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 12 maja 1964 r. i 10 lipca 1986 r.(1),

–   uwzględniając art. 46 Ustawy Zasadniczej Republiki Federalnej Niemiec,

–   uwzględniając art. 6 ust. 2 oraz art. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0156/2006),

1.   podejmuje decyzję o uchyleniu immunitetu Tobiasa Pflügera;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji oraz sprawozdania właściwej komisji do właściwych władz niemieckich.

(1) Sprawa 101/63, Wagner/Fohrmann i Krier, Zbiór Orzeczeń 1964, str. 383 i sprawa 149/85, Wybot/Faure i inni, Zbiór Orzeczeń 1986, str. 2391.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wspólnego stanowiska Rady w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności (9858/3/2005 – C6-0018/2006 – 2003/0165(COD))

P6_TA(2006)0198 A6-0122/2006

(Procedura współdecyzji: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wspólne stanowisko Rady (9858/3/2005 – C6-0018/2006),

–   uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(1) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2003)0424)(2),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 62 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0122/2006),

1.   zatwierdza wspólne stanowisko po poprawkach;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 16 maja 2006 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 95,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(3),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(4),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Coraz więcej środków spożywczych jest etykietowanych i reklamowanych we Wspólnocie przy wykorzystaniu oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych. Dla zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumentów i ułatwienia im wyboru, wprowadzane na rynek produkty, w tym produkty importowane, muszą być bezpieczne i odpowiednio etykietowane. Zróżnicowana i zbilansowana dieta jest niezbędna dla zdrowia, a poszczególne produkty mają duże znaczenie dla całokształtu odżywiania.

(2)  Różnice między przepisami poszczególnych państw dotyczącymi takich oświadczeń mogą utrudniać swobodny przepływ żywności i stwarzać nierówne warunki konkurencji. Wywierają one zatem bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Konieczne jest więc przyjęcie przepisów wspólnotowych w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności.

(3)  Przepisy ogólne dotyczące etykietowania są zawarte w dyrektywie 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania prezentacji i reklamy środków spożywczych(5). Dyrektywa 2000/13/WE co do zasady zakazuje posługiwania się informacjami, które wprowadzałyby nabywcę w błąd lub przypisywałyby żywności właściwości lecznicze. Niniejsze rozporządzenie powinno uzupełniać przepisy ogólne dyrektywy 2000/13/WE i ustanawiać szczegółowe przepisy dotyczące stosowania skierowanych do konsumentów oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności.

(4)  Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do wszelkich oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych przedstawianych w przekazach o charakterze komercyjnym, w tym między innymi w ogólnej reklamie danych kategorii żywności i w kampaniach promocyjnych takich jak np. kampanie wspierane w całości lub w części przez organy władzy publicznej. Nie powinno ono mieć zastosowania do oświadczeń przedstawianych w przekazach o charakterze niekomercyjnym, jak np. w wytycznych lub poradach żywieniowych, wydawanych przez organy i jednostki władzy publicznej odpowiedzialne za zdrowie lub w niekomercyjnych przekazach i informacjach w prasie oraz w publikacjach naukowych. Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie również do znaków towarowych i marek, które mogą być odbierane jako informacje żywieniowe lub zdrowotne.

(5)  Z zakresu obowiązywania niniejszego rozporządzenia można wyłączyć niezastrzeżone znaki towarowe wykorzystywane zwyczajowo do oznaczania właściwości danej kategorii artykułów spożywczych lub napojów, które mogłyby mieć wpływ na zdrowie ludzi, jak na przykład cukierki "na kaszel" lub usprawniające trawienie.

(6)  Oświadczenia żywieniowe dotyczące właściwości innych niż korzystne nie są objęte zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwa Członkowskie zamierzające wprowadzić rozwiązania krajowe w zakresie oświadczeń żywieniowych dotyczących właściwości innych niż korzystne powinny powiadomić Komisję i inne Państwa Członkowskie o takich rozwiązaniach zgodnie z dyrektywą 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego(6).

(7)  Na poziomie międzynarodowym w kodeksie żywnościowym (Codex Alimentarius) w 1991 r. przyjęto ogólne wytyczne w sprawie oświadczeń, a w roku 1997 – wytyczne w sprawie stosowania oświadczeń żywieniowych. Komisja Kodeksu Żywnościowego przyjęła poprawkę do tych drugich w roku 2004. Poprawka ta dotyczy włączenia oświadczeń zdrowotnych do wytycznych z roku 1997. W sposób należyty uwzględniono definicje i warunki zawarte w wytycznych kodeksu żywnościowego.

(8)  Przewidziana w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2991/94 z dnia 5 grudnia 1994 r. określającym normy dla tłuszczów do smarowania(7) możliwość stosowania oświadczenia "niskotłuszczowy" w odniesieniu do tłuszczów do smarowania powinna możliwie jak najszybciej zostać dostosowana do przepisów niniejszego rozporządzenia. Do tego czasu rozporządzenie (WE) nr 2991/94 ma zastosowanie do produktów nim objętych.

(9)  Istnieje szeroki zakres składników odżywczych i innych substancji, obejmujący w szczególności, witaminy, składniki mineralne wraz z pierwiastkami śladowymi, aminokwasy, niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe, błonnik pokarmowy, różne wyciągi roślinne i ziołowe, które wywierają określone skutki żywieniowe lub fizjologiczne i mogą znajdować się w żywności oraz być przedmiotem oświadczenia. Należy zatem ustalić ogólne zasady odnoszące się do wszystkich oświadczeń dotyczących żywności w celu zapewnienia konsumentom wysokiego poziomu ochrony, dostarczenia konsumentom wiedzy niezbędnej do dokonania wyboru z pełną świadomością faktów, jak również stworzenia w branży spożywczej równych warunków konkurencji.

(10)  Żywność, która jest promowana przy użyciu odpowiednich oświadczeń, może być postrzegana przez konsumentów jako artykuł o korzystniejszych właściwościach odżywczych, fizjologicznych lub zdrowotnych niż podobne lub inne artykuły, do których takie składniki odżywcze i inne substancje nie zostały dodane. Może to skłonić konsumentów do podejmowania decyzji, które wpłyną bezpośrednio na całkowitą ilość spożywanych przez nich poszczególnych składników odżywczych lub innych substancji w sposób, który jest niezgodny z zaleceniami naukowymi. Aby zapobiec takiemu niekorzystnemu efektowi właściwe jest wprowadzenie pewnych ograniczeń dotyczących produktów opatrzonych takimi oświadczeniami. W związku z tym czynniki takie jak obecność pewnych substancji lub profil składników odżywczych artykułu, stanowią odpowiednie kryteria oceny, czy produkt ten może zostać opatrzony oświadczeniami. Stosowanie takich kryteriów na poziomie krajowym jest wprawdzie uzasadnione, ponieważ umożliwia konsumentom dokonywanie świadomych wyborów w zakresie odżywiania, może jednak spowodować powstanie barier dla handlu wewnątrz Wspólnoty i z tego powodu powinno być ujednolicone na poziomie wspólnotowym. Nie powinny być objęte zakresem niniejszego rozporządzenia informacje i oświadczenia zdrowotne, które wspierają informacje władz krajowych lub Wspólnoty o szkodliwości nadużywania alkoholu.

(11)  Stosowanie kryterium profili składników odżywczych miałoby na celu uniknięcie sytuacji, w których oświadczenia żywieniowe lub zdrowotne maskują ogólny status żywieniowy produktu żywnościowego, co mogłoby wprowadzać w błąd konsumentów próbujących uwzględniać aspekty zdrowotne przy dokonywaniu wyborów w kontekście zbilansowanego sposobu żywienia. Profile składników odżywczych zawarte w rozporządzeniu miałyby służyć wyłącznie określaniu sytuacji, w których można przedstawiać odpowiednie oświadczenia. Powinny one być oparte na ogólnie przyjętych danych naukowych dotyczących zależności między sposobem odżywiania a zdrowiem. Profile powinny umożliwiać również wprowadzanie innowacyjnych produktów i powinny uwzględniać zmienność zwyczajów i tradycji żywieniowych oraz fakt, że poszczególne produkty mogą odgrywać znaczącą rolę w kontekście ogólnej diety.

(12)  Przy ustalaniu profili składników odżywczych powinna zostać uwzględniona zawartość poszczególnych składników odżywczych i substancji o działaniu odżywczym i fizjologicznym, szczególnie takich jak: tłuszcz, tłuszcze nasycone, izomery trans kwasów tłuszczowych, sól/sód i cukry, których nadmierne spożycie w ramach ogólnej diety nie jest wskazane, jak również wielo- i jednonienasycone kwasy tłuszczowe, przyswajalne węglowodany inne niż cukry, witaminy, składniki mineralne, białka i błonnik pokarmowy. Przy określaniu profili składników odżywczych powinno się uwzględniać różne kategorie żywności, jak również jej miejsce i rolę w ogólnej diecie, z należytym uwzględnieniem różnych zwyczajów żywieniowych i modeli konsumpcji istniejących w Państwach Członkowskich. Niezbędne mogą być wyjątki w celu uwzględnienia uznanych już profili składników odżywczych w odniesieniu do określonej żywności lub niektórych kategorii żywności, w zależności od ich roli i znaczenia w sposobie żywienia populacji. Wymagałoby to złożonych działań o charakterze technicznym, a przyjęcie odpowiednich środków powinno zostać powierzone Komisji, uwzględniając stanowisko Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności.

(13)  Suplementy żywnościowe, zdefiniowane w dyrektywie 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do suplementów żywnościowych(8), występujące w postaci płynnej i zawierające więcej niż 1,2% objętości alkoholu nie są uznawane za napoje alkoholowe w rozumieniu niniejszego rozporządzenia.

(14)  Wiele oświadczeń umieszczanych obecnie na etykietach i wykorzystywanych w reklamach żywności w niektórych Państwach Członkowskich dotyczy substancji, których korzystne działanie nie zostało wykazane lub co do których nie istnieje jeszcze jednoznaczne stanowisko naukowe. Należy zagwarantować, że w odniesieniu do substancji, których dotyczy oświadczenie, uzyskano potwierdzenie ich korzystnego działania odżywczego lub fizjologicznego.

(15)  Aby zapewnić, że zamieszczane oświadczenia są zgodne z prawdą, konieczne jest, by substancja będąca przedmiotem oświadczenia była obecna w produkcie końcowym w wystarczających ilościach lub by dana substancja była nieobecna lub obecna w ilościach odpowiednio zmniejszonych, tak by powodować zgodne z oświadczeniem działanie odżywcze lub fizjologiczne. Substancja ta powinna być ponadto przyswajalna przez organizm. Dodatkowo, w odpowiednich przypadkach, znacząca ilość substancji, która według oświadczenia ma działanie odżywcze lub fizjologiczne, powinna być dostarczana w takiej ilości żywności, jakiej spożycia można racjonalnie oczekiwać.

(16)  Ważne jest, by oświadczenia dotyczące żywności były zrozumiałe dla konsumenta oraz właściwe jest zapewnienie wszystkim konsumentom ochrony przed oświadczeniami wprowadzającymi w błąd. Jednakże po przyjęciu dyrektywy Rady 84/450/EWG z dnia 10 września 1984 r. w sprawie reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej(9) Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w orzecznictwie w sprawach dotyczących reklamy uznaje konieczność badania jej wpływu na hipotetycznego, typowego konsumenta. Zgodnie z zasadą proporcjonalności oraz w celu umożliwienia skutecznego stosowania zawartych w niniejszym rozporządzeniu środków ochronnych, niniejsze rozporządzenie przyjmuje za punkt odniesienia przeciętnego konsumenta, który jest odpowiednio poinformowany oraz spostrzegawczy i ostrożny, z uwzględnieniem czynników społecznych, kulturowych i językowych zgodnie z wykładnią Trybunału Sprawiedliwości, jednak umożliwia również ochronę konsumentów, których cechy czynią ich szczególnie podatnymi na oświadczenia wprowadzające w błąd. Jeżeli oświadczenie skierowane jest do konkretnej grupy konsumentów, takiej jak dzieci, siłę oddziaływania takiego oświadczenia należy ocenić z perspektywy przeciętnego członka tej grupy. Pojęcie przeciętnego konsumenta nie jest oparte na danych statystycznych. Przy ustalaniu typowej reakcji przeciętnego konsumenta w danym przypadku sądy i organy krajowe będą musiały się opierać na własnej ocenie sytuacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

(17)  Głównym aspektem branym pod uwagę przy stosowaniu oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych powinno być potwierdzenie naukowe, a podmioty działające na rynku spożywczym stosując takie oświadczenia powinny je uzasadniać. Oświadczenie powinno być naukowo udowodnione poprzez uwzględnienie ogółu dostępnych danych naukowych i poprzez ocenę wagi dowodów.

(18)  Oświadczenie żywieniowe lub zdrowotne nie powinno być zamieszczane, jeżeli nie jest zgodne z ogólnie przyjętymi zasadami żywieniowymi i zdrowotnymi lub, jeżeli stanowi zachętę lub przyzwolenie dla nadmiernego spożycia jakiejkolwiek żywności lub, jeżeli dyskredytuje dobre praktyki żywieniowe.

(19)  Z uwagi na pozytywny wizerunek żywności opatrzonej oświadczeniami żywieniowymi i zdrowotnymi oraz potencjalny wpływ, jaki ta żywność może mieć na zwyczaje żywieniowe i całkowite spożycie składników odżywczych, konsument powinien mieć możliwość oceny ich ogólnej jakości żywieniowej. Dlatego określanie wartości odżywczej na wszystkich środkach spożywczych opatrzonych oświadczeniami zdrowotnymi powinno być obowiązkowe i wyczerpujące.

(20)  Przepisy ogólne dotyczące oznaczania wartości odżywczej zawarte są w dyrektywie Rady 90/496/EWG z dnia 24 września 1990 r. w sprawie oznaczania wartości odżywczej środków spożywczych(10). Zgodnie z tą dyrektywą, jeżeli na etykiecie, w prezentacji lub w reklamie, z wyjątkiem reklamy ogólnej, zawarta jest informacja żywieniowa, określanie wartości odżywczej powinno być obowiązkowe. Jeżeli oświadczenie żywieniowe dotyczy cukrów, tłuszczów nasyconych, błonnika pokarmowego lub sodu, informacje, których podawanie jest wymagane, powinny obejmować informacje z grupy 2 zgodnie z definicją zawartą w art. 4 ust. 1 dyrektywy 90/496/EWG. Aby osiągnąć wysoki poziom ochrony konsumentów, obowiązek podawania informacji z grupy 2 powinien mieć odpowiednie zastosowanie tam, gdzie stosowane jest jakiekolwiek oświadczenie zdrowotne, z wyjątkiem reklamy ogólnej.

(21)  Należy ponadto sporządzić wykaz dopuszczalnych oświadczeń żywieniowych i konkretnych warunków ich stosowania w oparciu o warunki stosowania takich oświadczeń przyjęte na szczeblu krajowym lub międzynarodowym oraz określone w przepisach wspólnotowych. Jakiekolwiek oświadczenie uznane za mające takie samo znaczenie dla konsumentów jak oświadczenie żywieniowe zawarte w wyżej wymienionym wykazie powinno podlegać takim samym, określonym w nim warunkom stosowania. Na przykład oświadczenia dotyczące dodatku witamin i składników mineralnych, takie jak "z …", "z odtworzoną zawartością …", "z dodatkiem …" lub "wzbogacone …" powinny podlegać warunkom dla oświadczenia "źródło …". Wykaz ten powinien być regularnie aktualizowany w celu uwzględnienia nowych osiągnięć nauki i techniki. Ponadto w przypadku oświadczeń porównawczych konieczne jest wskazanie porównywanych produktów w sposób pozwalający na ich rozpoznanie przez konsumenta końcowego.

(22)  Warunki dla oświadczeń takich jak "nie zawiera laktozy" lub "produkt bezglutenowy", adresowane do grupy konsumentów ze określonymi zaburzeniami zdrowotnymi, powinny być przedmiotem dyrektywy Rady 89/398/EWG z dnia 3 maja 1989 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego(11). Ponadto dyrektywa ta stwarza możliwość wskazywania na środkach spożywczych przeznaczonych do normalnego spożycia, że mogą one być stosowane przez wspomniane wyżej grupy konsumentów, jeżeli spełniają one warunki pozwalające na takie stwierdzenie. Do czasu ustalenia warunków stosowania takich stwierdzeń na poziomie Wspólnoty Państwa Członkowskie mogą utrzymać w mocy lub przyjąć właściwe środki krajowe.

(23)  Na stosowanie oświadczeń zdrowotnych we Wspólnocie powinno się zezwalać jedynie po dokonaniu oceny naukowej spełniającej najwyższe możliwe standardy. Aby zapewnić ujednoliconą ocenę naukową takich oświadczeń, powinna być ona przeprowadzana przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności. Wnioskodawca może mieć na żądanie dostęp do swych akt, aby sprawdzić etap procedury.

(24)  Obok czynników żywieniowych istnieje wiele innych czynników, które mogą mieć wpływ na stan psychiczny i zachowanie. Informowanie o tych funkcjach jest więc bardzo złożone i trudno jest w krótkim oświadczeniu na etykiecie lub w reklamie żywności zawrzeć obszerne, zgodne z prawdą i istotne informacje. Dlatego właściwe jest, przy stosowaniu oświadczeń o efektach psychologicznych i wpływie na zachowanie, wymaganie uzasadnienia naukowego.

(25)  W świetle dyrektywy Komisji 96/8/WE z dnia 26 lutego 1996 r. w sprawie żywności przeznaczonej do stosowania w dietach o obniżonej wartości energetycznej(12), która zabrania umieszczania na etykietach, przy prezentacji i w reklamie produktów będących przedmiotem tej dyrektywy jakichkolwiek informacji na temat szybkości lub wielkości obniżenia masy ciała w następstwie stosowania tych produktów, uważa się za stosowne rozszerzenie tego ograniczenia na wszelkiego rodzaju żywność.

(26)  Oświadczenia zdrowotne inne niż odnoszące się do zmniejszenia ryzyka choroby oraz do rozwoju i zdrowia dzieci, oparte na ogólnie zaakceptowanych danych naukowych, powinny być poddawane odrębnemu procesowi oceny i uzyskiwania zezwolenia. Konieczne jest zatem przyjęcie wspólnotowego wykazu takich dozwolonych oświadczeń po zasięgnięciu opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności. Ponadto w celu pobudzania innowacyjności oświadczenia zdrowotne oparte na nowo opracowanych danych naukowych powinny podlegać przyśpieszonej procedurze zezwoleń.

(27)  Aby nadążać za postępem naukowym i technologicznym, powyższy wykaz należy niezwłocznie aktualizować, kiedy tylko zajdzie taka konieczność. Aktualizacje takie stanowią środki wykonawcze o charakterze technicznym, a ich przyjęcie powinno być powierzone Komisji w celu uproszczenia i przyspieszenia procedury.

(28)  Sam sposób odżywiania się jest jednym z wielu czynników wpływających na występowanie u ludzi niektórych chorób. Na zapadanie ludzi na niektóre choroby mogą mieć wpływ również inne czynniki, takie jak wiek, uwarunkowania genetyczne, poziom aktywności fizycznej, stosowanie tytoniu i innych używek, warunki środowiskowe i stres. W związku z tym do informacji dotyczących zmniejszania ryzyka choroby powinny mieć zastosowanie szczegółowe wymagania dotyczące etykietowania.

(29)  Aby zagwarantować, że oświadczenia zdrowotne są zgodne z prawdą, zrozumiałe, rzetelne i przydatne dla konsumenta przy wyborze zdrowego sposobu żywienia, opinie wydawane przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz przeprowadzane następnie procedury powinny uwzględniać sposób formułowania i przedstawiania oświadczeń zdrowotnych.

(30)  W niektórych przypadkach naukowa ocena ryzyka nie może dostarczyć wszystkich informacji, na których powinna opierać się decyzja dotycząca zarządzania ryzykiem. Należy zatem wziąć pod uwagę inne zasadne czynniki, istotne dla rozważanej sprawy.

(31)  W celu zapewnienia przejrzystości oraz aby uniknąć wielokrotnego składania wniosków dotyczących oświadczeń już poddanych ocenie, Komisja powinna stworzyć i aktualizować publiczny rejestr zawierający wykazy takich oświadczeń.

(32)  W celu rozwoju badań naukowych prowadzonych przez przemysł rolno-spożywczy powinna być zapewniona właściwa ochrona inwestycji producentów innowacyjnych dokonanych podczas gromadzenia informacji i danych na poparcie wniosku składanego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Ochrona ta musi być jednak ograniczona czasowo, aby uniknąć niepotrzebnych powtórzeń badań i analiz oraz aby ułatwić dostęp do oświadczeń składanych przez MŚP, których zasoby finansowe rzadko pozwalają na prowadzenie działalności badawczej.

(33)  MŚP stanowią ważną wartość dodaną dla europejskiego przemysłu żywieniowego pod względem jakości oraz kultywowania różnych nawyków żywieniowych. Aby ułatwić wdrażanie niniejszego rozporządzenia Agencja winna udostępnić we właściwym czasie odpowiednie wskazówki techniczne oraz narzędzia, zwłaszcza dla MŚP.

(34)  Biorąc pod uwagę szczególny charakter środków spożywczych opatrzonych oświadczeniami, organom kontrolnym należy udostępnić, oprócz środków, które zwykle są do ich dyspozycji, dodatkowe środki ułatwiające skuteczną kontrolę takich produktów.

(35)  Niezbędne są odpowiednie środki przejściowe, aby podmioty działające na rynku spożywczym mogły dostosować się do przepisów niniejszego rozporządzenia.

(36)  Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, mianowicie zapewnienie skutecznego funkcjonowania rynku wewnętrznego w odniesieniu do oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych przy jednoczesnym zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony konsumentów, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez Państwa Członkowskie i można go w związku z tym lepiej osiągnąć na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(37)  Środki niezbędne do wprowadzenia w życie niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(13),

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I 

PRZEDMIOT, ZAKRES STOSOWANIA I DEFINICJE

Artykuł 1

Przedmiot i zakres stosowania

1.  Niniejsze rozporządzenie harmonizuje przepisy ustawowe, wykonawcze i działania administracyjne Państw Członkowskich odnoszące się do oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych w celu zapewnienia skutecznego funkcjonowania rynku wewnętrznego przy jednoczesnym zapewnianiu wysokiego poziomu ochrony konsumentów.

2.  Niniejsze rozporządzenie znajduje zastosowanie do oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych zawartych w przekazach komercyjnych, zarówno w etykietowaniu, przy prezentacji, jak i w reklamach żywności, przeznaczonej dla konsumentów końcowych.

Przepisy art. 7 oraz art. 10 ust. 2 lit. a) i b) nie mają zastosowania do produktów żywnościowych niepaczkowanych (łącznie ze świeżymi produktami, takimi jak owoce, warzywa lub chleb) przeznaczonych na sprzedaż konsumentowi końcowemu lub przeznaczonych dla zakładów żywienia zbiorowego, a także do produktów żywnościowych pakowanych w punkcie sprzedaży na życzenie kupującego lub paczkowanych w celu niezwłocznej sprzedaży. Zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2, do ewentualnego przyjęcia środków wspólnotowych mogą obowiązywać w tym względzie przepisy krajowe.

Znajduje ono również zastosowanie do żywności przeznaczonej dla restauracji, szpitali, szkół, stołówek i podobnych instytucji żywienia zbiorowego.

3.  Znak towarowy, marka lub nazwa marketingowa pojawiające się na etykiecie, przy prezentacji lub w reklamie żywności, która może być odbierana jako oświadczenie żywieniowe lub zdrowotne, mogą być stosowane bez poddania ich procedurze uzyskania zezwolenia przewidzianej w niniejszym rozporządzeniu pod warunkiem, że towarzyszy im oświadczenie żywieniowe lub zdrowotne na tej samej etykiecie, przy prezentacji lub w reklamie, które spełnia wymogi niniejszego rozporządzenia.

4.  W przypadku nazw (określeń) gatunkowych tradycyjnie stosowanych w celu podkreślenia szczególnych cech klasy produktów żywieniowych lub napojów mogących mieć wpływ na zdrowie ludzkie możliwe jest przyjęcie odstępstwa od ust. 3 zgodnie z procedurą określoną w art. 24 ust. 2 na wniosek zainteresowanych podmiotów działających na rynku spożywczym. Wniosek ten winien zostać przesłany właściwemu organowi krajowemu Państwa Członkowskiego, który niezwłocznie przekazuje go Komisji. Komisja przyjmuje i podaje do wiadomości publicznej reguły odnoszące się do podmiotów działających na rynku spożywczym, zgodnie z którymi należy sporządzać tego rodzaju wnioski w celu zagwarantowania przejrzystego i możliwie szybkiego ich rozpatrzenia.

5.  Niniejsze rozporządzenie jest stosowane bez uszczerbku dla następujących przepisów wspólnotowych:

Artykuł 2

Definicje

1.  Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się:

2.  Zastosowanie mają również następujące definicje:

7)  "Urząd" oznacza Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności, utworzony na mocy rozporządzenia (WE) nr 178/2002.

ROZDZIAŁ II 

ZASADY OGÓLNE

Artykuł 3

Zasady ogólne dotyczące wszystkich oświadczeń

Oświadczenia żywieniowe i zdrowotne mogą być stosowane przy etykietowaniu, prezentacji i w reklamie żywności wprowadzanej na rynek we Wspólnocie jedynie w przypadku, gdy są one zgodne z przepisami niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 4

Warunki stosowania oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych

1.  W terminie do …(17) Komisja, zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2, ustala konkretne profile składników odżywczych, wraz ze zwolnieniami, którym musi odpowiadać żywność lub pewne kategorie żywności, aby mogły być one opatrzone oświadczeniem żywieniowym lub zdrowotnym, oraz warunki stosowania oświadczeń żywieniowych lub zdrowotnych w stosunku do żywności lub kategorii żywności w odniesieniu do profilów odżywczych.

Profile składników odżywczych są opierane na naukowej wiedzy na temat żywności i żywienia oraz ich wpływu na stan zdrowia.

Przy określaniu profili składników odżywczych Komisja prowadzi konsultacje z zainteresowanymi podmiotami, w szczególności z podmiotami działającymi na rynku spożywczym i grupami konsumentów.

Profile składników odżywczych i warunki ich stosowania są aktualizowane zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2 w celu uwzględnienia postępu naukowego w tej dziedzinie oraz po przeprowadzeniu konsultacji z zainteresowanymi stronami, zwłaszcza z podmiotami działającymi na rynku spożywczym oraz grupami konsumentów.

2.  W drodze odstępstwa od ust. 1 oświadczenia żywieniowe

3.  Napoje o zawartości alkoholu większej niż 1,2% objętości nie mogą być opatrywane oświadczeniami zdrowotnymi.

Jeżeli chodzi o oświadczenia żywieniowe, dozwolone będą jedynie oświadczenia odnoszące się do niskiego poziomu alkoholu lub zmniejszonej zawartości alkoholu lub zmniejszonej zawartości energetycznej napojów zawierających ponad 1,2% objętości alkoholu.

4.  Z braku szczegółowych przepisów wspólnotowych dotyczących oświadczeń żywieniowych odnoszących się do niskiego poziomu alkoholu lub zmniejszonej zawartości lub nieobecności alkoholu w napojach, które normalnie zawierają alkohol, zastosowanie mogą mieć właściwe przepisy krajowe, zgodnie z postanowieniami traktatu.

5.  Żywność lub kategorie żywności, inne niż wymienione w ust. 3, w przypadku których umieszczanie oświadczeń żywieniowych lub zdrowotnych ma zostać ograniczone lub zakazane, mogą zostać określone zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2, przy uwzględnieniu wyników badań naukowych.

Artykuł 5

Ogólne warunki

1.  Stosowanie oświadczeń żywieniowych lub zdrowotnych jest dozwolone jedynie w przypadkach, gdy spełnione są następujące warunki:

2.  Stosowanie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych jest dopuszczalne tylko w przypadku, gdy można oczekiwać, że przeciętny konsument zrozumie opisane w oświadczeniu korzystne działanie.

3.  Oświadczenia żywieniowe i oświadczenia zdrowotne odnoszą się do żywności przygotowanej do spożycia zgodnie z instrukcjami producenta.

Artykuł 6

Naukowe potwierdzanie oświadczeń

1.  Oświadczenia żywieniowe i zdrowotne muszą się opierać na ogólnie przyjętych dowodach naukowych i być nimi potwierdzone.

2.  Podmiot działający na rynku spożywczym, który zamieszcza oświadczenie żywieniowe lub zdrowotne, uzasadnia zastosowanie tego oświadczenia.

3.  Właściwe organy Państwa Członkowskiego mogą zobowiązać podmiot działający na rynku spożywczym lub osobę, która wprowadza produkt na rynek, do przedstawienia wszystkich istotnych elementów i danych, które potwierdzają zgodność z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 7

Informacje o wartościach odżywczych

Obowiązek przedstawiania informacji oraz sposoby ich przedstawiania zgodnie z dyrektywą 90/496/EWG w przypadkach stosowania oświadczeń żywieniowych mają odpowiednio zastosowanie w przypadkach zamieszczania oświadczeń zdrowotnych, z wyjątkiem reklamy ogólnej. Informacje, których podanie jest wymagane, obejmują jednak informacje z grupy 2 zgodnie z definicją zawartą w art. 4 ust. 1 dyrektywy 90/496/EWG.

Dodatkowo i zależnie od sytuacji, informacja o ilości substancji, której/których dotyczy oświadczenie żywieniowe lub zdrowotne, a która nie jest podana w określeniu wartości odżywczej, jest zamieszczana w tym samym polu widzenia, w którym znajduje się informacja o wartości odżywczej, i należy ją wyrazić zgodnie z art. 6 dyrektywy 90/496/EWG.

W przypadku suplementów żywnościowych informacje są podawane zgodnie z art. 8 dyrektywy 2002/46/WE.

ROZDZIAŁ III 

OŚWIADCZENIA ŻYWIENIOWE

Artykuł 8

Warunki szczególne

1.  Oświadczenia żywieniowe są dozwolone jedynie w przypadku, gdy są wymienione w załączniku i są zgodne z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

2.  Zmiany załącznika przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 25 ust. 2 oraz, w stosownych przypadkach, po zasięgnięciu opinii Urzędu. W odpowiednim przypadku Komisja powinna zaangażować zainteresowane podmioty, w szczególności podmioty działające na rynku spożywczym i grupy konsumentów, w celu oceny odbioru i zrozumienia stosownych oświadczeń.

Artykuł 9

Oświadczenia porównawcze

1.  Bez uszczerbku dla dyrektywy 84/450/EWG można dokonywać jedynie porównań żywności należącej do tej samej kategorii, z uwzględnieniem zakresu różnych rodzajów żywności w tej kategorii. Podaje się różnicę w ilości danego składnika odżywczego lub wartości energetycznej, a porównanie dotyczy tej samej ilości żywności.

2.  Porównawcze oświadczenia żywieniowe porównują skład danej żywności z szeregiem innych produktów żywnościowych tej samej kategorii, która nie ma składu pozwalającego na umieszczenie takiego oświadczenia, w tym żywności innych marek.

ROZDZIAŁ IV

OŚWIADCZENIA ZDROWOTNE

Artykuł 10

Warunki szczególne

1.  Oświadczenia zdrowotne są zabronione, o ile nie są one zgodne z ogólnymi wymaganiami zawartymi w rozdziale II i wymaganiami szczególnymi zawartymi w niniejszym rozdziale oraz o ile nie zostało udzielone w odniesieniu do nich zezwolenie zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nie figurują w wykazie dozwolonych oświadczeń zawartym w art. 13 i 14.

2.  Oświadczenia zdrowotne są dopuszczalne jedynie pod warunkiem umieszczenia następujących informacji przy etykietowaniu, a jeżeli nie występuje ono - przy prezentacji i w reklamie:

3.  Odniesienie do ogólnych, nieswoistych korzyści, jakie przynosi dany składnik odżywczy lub dana żywność dla ogólnego dobrego stanu zdrowia i dla związanego ze zdrowiem dobrego samopoczucia może być zamieszczone jedynie w przypadku, gdy towarzyszy mu oświadczenie zdrowotne znajdujące się w wykazach zawartych w art. 13 lub 14.

4.  W stosownych przypadkach wytyczne dotyczące stosowania niniejszego artykułu są przyjmowane zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2 i, jeżeli jest to konieczne, w porozumieniu z podmiotami zainteresowanymi, w szczególności z podmiotami działającymi na rynku spożywczym i grupami konsumentów.

Artykuł 11

Krajowe stowarzyszenia medyczne i organizacje charytatywne związane ze zdrowiem

Przy braku szczególnych norm wspólnotowych dotyczących zaleceń lub zatwierdzeń wydawanych przez krajowe stowarzyszenia lekarzy, specjalistów żywieniowych i dietetyków oraz przez instytucje charytatywne związane ze zdrowiem, zastosowanie mają odpowiednie normy krajowe zgodnie z postanowieniami Traktatu.

Artykuł 12 

Ograniczenia stosowania niektórych oświadczeń zdrowotnych

Artykuł 13

Oświadczenia zdrowotne inne niż dotyczące zmniejszenia ryzyka choroby oraz rozwoju i zdrowia dzieci

1.  Oświadczenia zdrowotne opisujące lub powołujące się na:

2.  Państwa Członkowskie dostarczają Komisji wykazy oświadczeń, o których mowa w ust. 1, w terminie do ...*(19) wraz warunkami ich stosowania i z odwołaniami do konkretnych uzasadnień naukowych.

3.  Po zasięgnięciu opinii Urzędu Komisja w terminie do ...(20) przyjmuje zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2, wspólnotowy wykaz dopuszczalnych oświadczeń, o których mowa w ust. 1, oraz wszelkie niezbędne warunki stosowania tych oświadczeń.

4.  Wszelkie zmiany w wykazie, o którym mowa w ust. 3, oparte na ogólnie zaakceptowanych dowodach naukowych, są przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 25 ust. 2, po zasięgnięciu opinii Urzędu, z inicjatywy Komisji lub na wniosek Państwa Członkowskiego.

5.  Dodawanie oświadczeń do wykazu, o którym mowa w ust. 3, w oparciu o nowo uzyskane dowody naukowe lub dodawanie oświadczeń zawierających wniosek o ochronę zastrzeżonych danych, następuje zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18, z wyjątkiem oświadczeń odnoszących się do rozwoju i zdrowia dzieci, na które należy wydawać zezwolenia zgodnie z procedurą określoną w art. 15, 16, 17 i 19.

Artykuł 14

Oświadczenia o zmniejszaniu ryzyka choroby oraz oświadczenia odnoszące się do rozwoju i zdrowia dzieci

1.  Nie naruszając art. 2 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2000/13/WE, oświadczenia o zmniejszaniu ryzyka choroby oraz oświadczenia odnoszące się do rozwoju i zdrowia dzieci mogą być stosowane po uzyskaniu, zezwolenia na wpisanie ich do wspólnotowego wykazu dopuszczalnych oświadczeń wraz z wszelkimi niezbędnymi warunkami stosowania tych oświadczeń, zgodnie z procedurą określoną w art. 15, 16, 17 i 19 niniejszego rozporządzenia.

2.  Oprócz wymogów ogólnych określonych w niniejszym rozporządzeniu oraz wymogów szczególnych zawartych w ust. 1, w przypadku oświadczeń o zmniejszeniu ryzyka choroby przy etykietowaniu, a jeśli ono nie występuje - w prezentacji lub w reklamie, zamieszcza się również stwierdzenie, że istnieje wiele czynników ryzyka choroby, której dotyczy oświadczenie, i że zmiana jednego z tych czynników ryzyka może wywierać korzystny wpływ lub nie wywierać go.

Artykuł 15

Wniosek o udzielenie zezwolenia

1.  W przypadku odesłania do niniejszego artykułu, wniosek o udzielenie zezwolenia jest składany zgodnie z przepisami poniższych ustępów.

2.  Wniosek jest przesyłany do właściwego organu krajowego w Państwie Członkowskim.

a)  Właściwy organ krajowy:

b)  Urząd:

3.  Wniosek zawiera:

4.  Komisja, po uprzednim zasięgnięciu opinii Urzędu, przyjmuje zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 25 ust. 2, przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, wraz z wymogami dotyczącymi przygotowania i złożenia wniosku.

5.  Komisja, w ścisłej współpracy z Urzędem, udostępnia odpowiednie wskazówki i narzędzia techniczne w celu pomocy podmiotom działającym na rynku spożywczym, w szczególności MŚP, w przygotowaniu i przedstawieniu wniosku o ocenę naukową.

Artykuł 16

Opinia Urzędu

1.  Przy wydawaniu swoich opinii Urząd dotrzymuje terminu pięciu miesięcy od daty wpłynięcia prawidłowego wniosku. Za każdym razem, gdy Urząd zwróci się do wnioskodawcy o informacje dodatkowe, o których mowa w ust. 2, termin ten zostaje przedłużony maksymalnie o dwa miesiące licząc od dnia złożenia żądanych informacji przez wnioskodawcę.

2.  Urząd lub właściwy organ krajowy za pośrednictwem Urzędu może w razie potrzeby zwrócić się do wnioskodawcy o uzupełnienie dokumentacji załączonej do wniosku w określonym terminie.

3.  W celu wydania opinii Urząd weryfikuje:

4.  Jeśli opinia co do wydania zezwolenia na stosowanie oświadczenia zdrowotnego jest pozytywna, zawiera ona dodatkowo następujące szczegóły:

5.  Urząd przedkłada Komisji, Państwom Członkowskim i wnioskodawcy opinię wraz ze sprawozdaniem opisującym ocenę oświadczenia zdrowotnego oraz z uzasadnieniem opinii i informacjami, na jakich została ona oparta.

6.  Urząd podaje swoją opinię do wiadomości publicznej zgodnie z art. 38 ust. 1 rozporządzenia (WE) Nr 178/2002.

Wnioskodawca lub członkowie społeczeństwa mogą zgłaszać Komisji uwagi w terminie 30 dni od podania opinii do wiadomości publicznej.

Artykuł 17

Zezwolenie wspólnotowe

1.  Komisja przedkłada Komitetowi, o którym mowa w art. 23 ust. 2, w terminie dwóch miesięcy od daty otrzymania opinii Urzędu, projekt decyzji w sprawie wykazu dopuszczonych oświadczeń zdrowotnych, z uwzględnieniem opinii Urzędu, wszelkich odpowiednich przepisów prawa wspólnotowego oraz pozostałych uzasadnionych czynników mających znaczenie dla badanej sprawy. Jeżeli projekt decyzji nie jest zgodny z opinią Urzędu, Komisja wyjaśnia przyczyny różnic.

2.  Projekt decyzji w sprawie zmiany wykazu dopuszczonych oświadczeń zdrowotnych zawiera informacje, o których mowa w art. 16 ust. 4.

3.  Ostateczna decyzja w sprawie wniosku jest podejmowana zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 25 ust. 2.

4.  Komisja powiadamia bezzwłocznie wnioskodawcę o swojej decyzji i publikuje szczegóły tej decyzji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

5.  Oświadczenia zdrowotne zawarte w wykazach, o których mowa w art. 13 i 14, mogą być stosowane zgodnie z dotyczącymi ich warunkami, przez każdy podmiot działający na rynku spożywczym, o ile ich stosowanie nie jest ograniczone przepisami art. 21.

6.  Udzielenie zezwolenia nie uchyla ogólnej odpowiedzialności cywilnej i karnej podmiotu działającego na rynku spożywczym w odniesieniu do danej żywności.

Artykuł 18

Oświadczenia, o których mowa w art. 13 ust. 5

1.  Podmioty działające na rynku spożywczym, które chcą stosować oświadczenie zdrowotne nieuwzględnione w wykazie przewidzianym w art. 13 ust. 3, mogą złożyć wniosek o uwzględnienie oświadczenia w tym wykazie.

2.  Wniosek o uwzględnienie oświadczenia przedkładany jest właściwemu organowi Państwa Członkowskiego, który potwierdza otrzymanie wniosku na piśmie w terminie 14 dni od jego wpłynięcia. Potwierdzenie zawiera datę wpłynięcia wniosku. Wniosek zawiera dane przewidziane w art. 15 ust. 3 oraz uzasadnienie wniosku.

3.  Ważny wniosek, zgodnie z postanowieniami art. 15 ust. 5, oraz wszelkie informacje dostarczone przez wnioskodawcę są niezwłocznie przesyłane do oceny naukowej Urzędowi oraz do wglądu Komisji i Państwom Członkowskim. Urząd wydaje opinię w terminie pięciu miesięcy od daty wpłynięcia wniosku. Termin ten może być przedłużony o jeden miesiąc, jeżeli Urząd uzna za konieczne uzyskanie dodatkowych informacji od wnioskodawcy. W takim przypadku wnioskodawca przedstawia żądane informacje w terminie 15 dni od dnia wpłynięcia żądania Urzędu.

Procedurę określoną w art. 16 ust. 3 lit. a) i b) oraz ust. 5 i 6 stosuje się odpowiednio.

4.  Jeżeli w następstwie oceny naukowej Urząd wydaje pozytywną opinię w sprawie uwzględnienia oświadczenia w wykazie, o którym mowa w art. 13 ust. 3, Komisja podejmuje decyzję w sprawie wniosku, uwzględniając opinię Urzędu, stosowne przepisy prawa wspólnotowego i inne prawnie uzasadnione czynniki istotne dla przedmiotowej sprawy, po skonsultowaniu się z Państwami Członkowskimi, w terminie dwóch miesięcy od wpłynięcia opinii Urzędu.

W przypadku negatywnej opinii Urzędu na temat uwzględnienia oświadczenia w wykazie, decyzję w sprawie wniosku podejmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 25 ust. 2.

Artykuł 19

Zmiana, zawieszanie i cofanie zezwoleń

1.  Wnioskodawca/użytkownik oświadczenia zawartego w wykazach, o których mowa w art. 13 i 14, może wnieść o zmianę odnośnego wykazu. Procedury określone w art. 15-18 są stosowane odpowiednio.

2.  Urząd, z własnej inicjatywy lub na wniosek Państwa Członkowskiego albo Komisji, wydaje opinię w kwestii, czy oświadczenie zdrowotne zawarte w wykazach, o których mowa w art. 13 i 14, w dalszym ciągu spełnia warunki określone w niniejszym rozporządzeniu.

Urząd niezwłocznie przekazuje swoją opinię w sprawie danego oświadczenia Komisji, Państwom Członkowskim i, w stosownych przypadkach, pierwotnemu wnioskodawcy. Urząd podaje swoją opinię do publicznej wiadomości zgodnie z art. 38 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 178/2002.

Wnioskodawca/użytkownik lub członek społeczeństwa może zgłaszać Komisji uwagi w ciągu 30 dni od podania opinii do wiadomości publicznej.

Komisja bezzwłocznie analizuje opinię Urzędu i wszelkie otrzymane uwagi. W stosownych przypadkach zezwolenie zostaje zmienione, zawieszone lub cofnięte, zgodnie z procedurami określonymi w art. 17 i 18.

ROZDZIAŁ V

PRZEPISY OGÓLNE I KOŃCOWE

Artykuł 20

Rejestr wspólnotowy

1.  Komisja tworzy i prowadzi wspólnotowy rejestr oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych dotyczących żywności, zwany dalej "rejestrem".

2.  Rejestr zawiera:

3.  Rejestr jest dostępny publicznie.

Artykuł 21

Ochrona danych

1.  Dane naukowe i inne informacje zawarte we wniosku zgodnie z art. 15 ust. 3, nie mogą być w okresie pięciu lat od daty wydania zezwolenia wykorzystane na rzecz późniejszego wnioskodawcy, chyba że wnioskodawca ten uzgodnił z wnioskodawcą pierwotnym, że może z takich danych i informacji skorzystać, w przypadku gdy:

2.  Przed upływem okresu pięciu lat, o którym mowa w ust. 1, żaden późniejszy wnioskodawca nie ma prawa powoływania się na dane zgłoszone przez pierwotnego wnioskodawcę jako zastrzeżone, o ile i tak długo jak Komisja nie podejmie decyzji, że można lub można było wpisać oświadczenie do wykazu, o którym mowa w art. 14 lub, w odpowiednich przypadkach, w art. 13, również bez przedkładania danych oznaczonych przez pierwotnego wnioskodawcę jako zastrzeżone.

Artykuł 22

Przepisy krajowe

Bez uszczerbku dla Traktatu, zwłaszcza jego art. 28 i 30, Państwa Członkowskie nie mogą, poprzez stosowanie niezharmonizowanych krajowych przepisów w sprawie oświadczeń dotyczących pewnego rodzaju żywności lub żywności w ogólności, ograniczać lub zakazywać handlu żywnością i jej reklamy, o ile jest ona zgodna z postanowieniami niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 23

Procedura powiadamiania

1.  Jeżeli Państwo Członkowskie uważa za konieczne przyjęcie nowego aktu prawnego, powiadamia Komisję i pozostałe Państwa Członkowskie o przewidzianych środkach wraz z ich uzasadnieniem.

2.  Komisja zasięga opinii Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt ustanowionego na mocy art. 58 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 (zwanego dalej "Komitetem"), jeżeli uważa, że taka konsultacja może być przydatna lub na wniosek Państwa Członkowskiego, i wydaje opinię w sprawie przewidywanych działań.

3.  Zainteresowane Państwa Członkowskie mogą podjąć przewidziane środki po upływie sześciu miesięcy od powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, pod warunkiem, że opinia Komisji nie jest negatywna.

Jeśli opinia Komisji jest negatywna, stwierdza ona, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 25 ust. 2, przed upływem okresu wyznaczonego w pierwszym akapicie niniejszego ustępu, czy planowane środki mogą zostać wprowadzone w życie. Komisja może zażądać wprowadzenia do planowanych środków określonych poprawek.

Artykuł 24

Środki bezpieczeństwa

1.  Jeżeli Państwo Członkowskie ma poważne podstawy, aby uważać, że oświadczenie jest niezgodne z przepisami niniejszego rozporządzenia lub, że potwierdzenie naukowe, o którym mowa w art. 6, jest niewystarczające, może ono czasowo zawiesić stosowanie takiego oświadczenia na swoim terytorium.

Informuje ono o tym inne Państwa Członkowskie i Komisję, podając przyczyny zawieszenia.

2.  Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 25 ust. 2, w odpowiednich przypadkach decyzja jest podejmowana po uzyskaniu opinii Urzędu.

Komisja może wszcząć tę procedurę z własnej inicjatywy.

3.  Państwo Członkowskie, o którym mowa w ust. 1, może utrzymać takie zawieszenie do czasu przekazania mu decyzji, o której mowa w ust. 2.

Artykuł 25

Procedura komitetu

1.  Komisja jest wspierana przez Komitet.

2.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, zastosowanie mają art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi trzy miesiące.

3.  Komitet przyjmuje swój regulamin.

Artykuł 26

Monitorowanie

W celu ułatwienia sprawnego monitorowania żywności opatrzonej oświadczeniem żywieniowym lub zdrowotnym, Państwa Członkowskie mogą wymagać od producenta lub osoby wprowadzającej taką żywność na rynek na ich terytorium, aby powiadomiły właściwy organ o takim wprowadzeniu, przekazując im wzór etykiety stosowanej dla danego produktu.

Artykuł 27

Ocena

W terminie do dnia ...(21) Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszego rozporządzenia, w szczególności w sprawie ewolucji rynku żywności, której dotyczą oświadczenia żywieniowe i zdrowotne, oraz rozumienia oświadczeń przez konsumentów, wraz z propozycją zmian niniejszego rozporządzenia w razie potrzeby. Sprawozdanie to zawiera również ocenę wpływu niniejszego rozporządzenia na wybory żywieniowe i możliwy jego wpływ na otyłość i choroby niezakaźne.

Artykuł 28

Środki przejściowe

1.  Żywność wprowadzana na rynek lub etykietowana przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, która nie jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem, może znajdować się w obrocie rynkowym do upływu daty jej przydatności do spożycia, ale nie dłużej niż do ...(22)*. W odniesieniu do przepisów art. 4 ust. 1, żywność może znajdować się w obrocie rynkowym nie dłużej niż dwadzieścia cztery miesiące od określenia odpowiednich profili składników odżywczych i warunków ich stosowania.

2.  Produkty opatrzone znakami towarowymi lub markami istniejącymi przed dniem 1 stycznia 2005 r., które nie są zgodne z niniejszym rozporządzeniem, mogą pozostawać w obrocie rynkowym do dnia ...*(23), po czym będą miały zastosowanie przepisy niniejszego rozporządzenia.

3.  Oświadczenia żywieniowe, które nie są zawarte w załączniku i które były stosowane w Państwie Członkowskim przed dniem 1 stycznia 2006 r. zgodnie z dotyczącymi ich przepisami krajowymi, mogą być, bez uszczerbku dla przyjmowanych środków bezpieczeństwa, o których mowa w art. 24, stosowane do …(24)* a od powiedzialność za nie ponoszą podmioty działające na rynku spożywczym.

4.  Oświadczenia żywieniowe w postaci obrazu, przedstawienia graficznego lub symbolicznego, zgodne z zasadami ogólnymi niniejszego rozporządzenia, które nie są zawarte w załączniku i są stosowane zgodnie ze szczególnymi warunkami i kryteriami zgodnie z przepisami lub zasadami krajowymi, podlegają następującym wymogom:

Oświadczenia żywieniowe, na których stosowanie nie udzielono zezwolenia zgodnie z powyższą procedurą, mogą być w dalszym ciągu stosowane przez dwanaście miesięcy od wydania decyzji.

5.  Oświadczenia zdrowotne, o których mowa w art. 13 ust. 1 lit. a), mogą być stosowane od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia do dnia przyjęcia wykazu, o którym mowa w art. 13 ust. 3 na odpowiedzialność podmiotów działających na rynku spożywczym pod warunkiem, że są one zgodne z niniejszym rozporządzeniem i mającymi do nich zastosowanie istniejącymi przepisami krajowymi i bez uszczerbku dla zastosowanych środków bezpieczeństwa, o których mowa w art. 24.

6.  Oświadczenia zdrowotne inne niż określone w art. 13 ust. 1 lit. a) oraz art. 14, które były stosowane zgodnie z przepisami krajowymi przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, podlegają następującym wymogom:

Artykuł 29

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Obowiązuje ono od ... *(28)*

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK

Oświadczenia żywieniowe i warunki ich stosowania

NISKA WARTOŚĆ ENERGETYCZNA

Oświadczenie, że dany środek spożywczy ma niską wartość energetyczną oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy produkt nie zawiera więcej niż 40 kcal (170 kJ)/100 g dla produktów stałych lub nie więcej niż 20 kcal (80 kJ)/100 ml dla produktów płynnych. W przypadku słodzików stołowych zastosowanie ma limit 4 kcal (17 kJ)/porcję, przy intensywności słodzenia równoważnej 6 g sacharozy (ok. 1 łyżeczka sacharozy).

ZMNIEJSZONA WARTOŚĆ ENERGETYCZNA

Oświadczenie, że środek spożywczy ma zmniejszoną wartość energetyczną oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy wartość energetyczna jest zmniejszona o przynajmniej 30%, ze wskazaniem na cechę lub cechy, które sprawiają, że dany środek spożywczy ma zmniejszoną ogólną wartość energetyczną.

NIE MA WARTOŚCI ENERGETYCZNEJ

Oświadczenie, że środek spożywczy nie posiada wartości energetycznej oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy produkt nie zawiera więcej niż 4 kcal (17 kJ)/100 ml. W przypadku słodzików stołowych ma zastosowanie limit 0,4 kcal (1,7 kJ)/porcję, przy intensywności słodzenia równoważnej 6 g sacharozy (ok. 1 łyżeczka sacharozy).

NISKA ZAWARTOŚĆ TŁUSZCZU

Oświadczenie, że środek spożywczy ma niską zawartość tłuszczu oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy produkt zawiera nie więcej niż 3 g tłuszczu na 100 g dla produktów stałych lub 1,5 g tłuszczu na 100 ml dla produktów płynnych (1,8 g tłuszczu na 100 ml mleka półtłustego).

NIE ZAWIERA TŁUSZCZU

Oświadczenie, że środek spożywczy nie zawiera tłuszczu oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy produkt zawiera nie więcej niż 0,5 g tłuszczu na 100 g lub 100 ml. Jednakże oświadczenia wyrażone jako "X% bez tłuszczu" są zabronione.

NISKA ZAWARTOŚĆ TŁUSZCZÓW NASYCONYCH

Oświadczenie, że środek spożywczy ma niską zawartość tłuszczów nasyconych oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, kiedy suma nasyconych kwasów tłuszczowych i izomerów trans kwasów tłuszczowych w produkcie nie przekracza 1,5 g na 100 g produktów stałych lub 0,75 g/100 ml dla produktów płynnych, a w obu przypadkach kwasy tłuszczowe nasycone i izomery trans kwasów tłuszczowych nie mogą dostarczać więcej niż 10% wartości energetycznej.

NIE ZAWIERA TŁUSZCZÓW NASYCONYCH

Oświadczenie, że środek spożywczy nie zawiera tłuszczów nasyconych oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy suma tłuszczów nasyconych i izomerów trans kwasów tłuszczowych nie przekracza 0,1 g tłuszczów nasyconych na 100 g lub 100 ml.

NISKA ZAWARTOŚĆ CUKRÓW

Oświadczenie, że środek spożywczy ma niską zawartość cukrów oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy produkt zawiera nie więcej niż 5 g cukrów na 100 g dla produktów stałych lub 2,5 g cukrów na 100 ml dla produktów płynnych.

NIE ZAWIERA CUKRÓW

Oświadczenie, że środek spożywczy nie zawiera cukrów oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy produkt zawiera nie więcej niż 0,5 g cukrów na 100 g lub 100 ml.

BEZ DODATKU CUKRÓW

Oświadczenie, że do środka spożywczego nie zostały dodane cukry oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy produkt nie zawiera żadnych dodanych cukrów prostych, dwucukrów ani żadnych innych środków spożywczych zastosowanych ze względu na ich właściwości słodzące. Jeżeli cukry występują naturalnie w środku spożywczym, na etykiecie powinna się również znaleźć następująca informacja: "ZAWIERA NATURALNIE WYSTĘPUJĄCE CUKRY".

NISKA ZAWARTOŚĆ SODU / SOLI

Oświadczenie, że środek spożywczy ma niską zawartość sodu/soli oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy produkt zawiera nie więcej niż 0,12 g sodu, lub równoważną ilość soli, na 100 g lub na 100 ml. W przypadku wód innych niż naturalne wody mineralne objęte zakresem stosowania dyrektywy 80/777/EWG wartość ta nie powinna przekraczać 2 mg sodu na 100 ml.

BARDZO NISKA ZAWARTOŚĆ SODU / SOLI

Oświadczenie, że środek spożywczy ma bardzo niską zawartość sodu/soli oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy produkt zawiera nie więcej niż 0,04 g sodu, lub równoważną wartość dla soli, na 100 g lub na 100 ml. Tego oświadczenia nie stosuje się w odniesieniu do naturalnych wód mineralnych i innych wód.

NIE ZAWIERA SODU lub NIE ZAWIERA SOLI

Oświadczenie, że środek spożywczy nie zawiera sodu lub nie zawiera soli oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy produkt zawiera nie więcej niż 0,005 g sodu lub równoważną wartość dla soli na 100 g.

ŹRÓDŁO BŁONNIKA POKARMOWEGO

Oświadczenie, że środek spożywczy jest źródłem błonnika pokarmowego oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy produkt zawiera przynajmniej 3 g błonnika na 100 g lub przynajmniej 1,5 g błonnika na 100 kcal.

WYSOKA ZAWARTOŚĆ BŁONNIKA POKARMOWEGO

Oświadczenie, że środek spożywczy ma wysoką zawartość błonnika pokarmowego oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy produkt zawiera przynajmniej 6 g błonnika na 100 g lub przynajmniej 3 g błonnika na 100 kcal.

ŹRÓDŁO BIAŁKA

Oświadczenie, że środek spożywczy jest źródłem białka oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy przynajmniej 12% wartości energetycznej środka spożywczego pochodzi z białka.

WYSOKA ZAWARTOŚĆ BIAŁKA

Oświadczenie, że środek spożywczy ma wysoką zawartość białka oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy przynajmniej 20% wartości energetycznej środka spożywczego pochodzi z białka.

ŹRÓDŁO [NAZWA WITAMINY/WITAMIN] LUB [NAZWA SKŁADNIKA MINERALNEGO/SKŁADNIKÓW MINERALNYCH]

Oświadczenie, że środek spożywczy jest źródłem witamin lub składników mineralnych i jakiekolwiek oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy produkt zawiera, co najmniej znaczącą ilość, zdefiniowaną w załączniku do dyrektywy 90/496/EWG lub ilość przewidzianą w odstępstwach przyznanych zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr…/…[Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie dodawania do żywności witamin i składników mineralnych oraz niektórych innych substancji](29).

WYSOKA ZAWARTOŚĆ [NAZWA WITAMINY/WITAMIN] I/LUB [NAZWA SKŁADNIKA MINERALNEGO/SKŁADNIKÓW MINERALNYCH]

Oświadczenie, że środek spożywczy ma wysoką zawartość witamin lub składników mineralnych oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy produkt zawiera co najmniej podwójną wartość w stosunku do produktu oznaczonego jako "źródło [NAZWA WITAMINY/WITAMIN] lub [NAZWA SKŁADNIKA MINERALNEGO/SKŁADNIKÓW MINERALNYCH]".

ZAWIERA [NAZWA SKŁADNIKA ODŻYWCZEGO LUB INNEJ SUBSTANCJI]

Oświadczenie, że środek spożywczy zawiera składnik odżywczy lub inną substancję, dla której niniejsze rozporządzenie nie ustala szczególnych warunków oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy produkt spełnia wszystkie odpowiednie postanowienia niniejszego rozporządzenia, w szczególności art. 5. W przypadku witamin mają zastosowanie warunki oświadczenia "źródło …".

O PODWYŻSZONEJ ZAWARTOŚCI [NAZWA SKŁADNIKA ODŻYWCZEGO]

Oświadczenie, że zawartość jednego lub kilku składników odżywczych innych niż witaminy została zwiększona oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy produkt spełnia warunki dla oświadczenia "źródło...", a zwiększenie zawartości wynosi co najmniej 30% w porównaniu z podobnym produktem.

O OBNIŻONEJ ZAWARTOŚCI [NAZWA SKŁADNIKA ODŻYWCZEGO]

Oświadczenie, że zawartość jednego lub kilku składników odżywczych została obniżona oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, może być stosowane tylko wówczas, gdy obniżenie zawartości wynosi co najmniej 30% w porównaniu z podobnym produktem, z wyjątkiem mikroskładników odżywczych, gdzie dopuszczalne jest różnica 10% w wartościach odniesienia zgodnie z dyrektywą Rady 90/496/EWG oraz sodu lub wartości równoważnej dla soli, gdzie dopuszczalna jest różnica 25%.

LEKKI

Oświadczenie, że produkt jest "lekki" oraz każde oświadczenie, które może mieć taki sam sens dla konsumenta, musi spełniać takie same warunki jak te, które ustalono dla terminu "zmniejszona zawartość"; oświadczeniu temu towarzyszy ponadto wskazanie na właściwość (właściwości), które sprawiają, że środek spożywczy staje się produktem "lekki".

NATURALNIE /NATURALNY

W przypadkach, gdy środek spożywczy spełnia warunek lub warunki określone w niniejszym załączniku odnośnie stosowania oświadczenia żywieniowego, termin "naturalnie/naturalny" może być stosowany jako dodatek do oświadczenia.

(1) Teksty przyjęte dnia 26.5.2005, P6_TA(2005)0201. (2) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym. (3) Dz.U. C 110 z 30.4.2004, str. 18. (4) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 26 maja 2005 r. (Dz.U. C 117 E z 18.5.2006, str. 187), wspólne stanowisko Rady z dnia 8 grudnia 2005 r. (Dz.U. C 80 E z 4.4.2006, str. 43) oraz stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 16 maja 2006 r. (5) Dz.U. L 109 z 6.5.2000, str. 29. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2003/89/WE (Dz.U. L 308 z 25.11.2003, str. 15). (6) Dz.U. L 204 z 21.7.1998, str. 37. Dyrektywa ostatnio zmieniona Aktem Przystąpienia z 2003 r. (7) Dz.U. L 316 z 9.12.1994, str. 2. (8) Dz.U. L 183 z 12.7.2002, str. 51. (9) Dz.U. L 250 z 19.9.1984, str. 17. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 149 z 11.6.2005, str. 22). (10) Dz.U. L 276 z 6.10.1990, str. 40. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Komisji (WE) nr 2003/120 (Dz.U. L 333 z 20.12.2003, str. 51). (11) Dz.U. L 186 z 30.6.1989, str. 27. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 Rady i Parlamentu Europejskiego (Dz.U. L 284 z 31.10.2003, str. 1). (12) Dz.U. L 55 z 6.3.1996, str. 22. (13) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. (14) Dz.U. L 229 z 30.8.1980, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003. (15) Dz.U. L 330 z 5.12.1998, str. 32. Dyrektywa zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003. (16) Dz.U. L 31 z 1.2.2002, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1642/2003 (Dz.U. L 245 z 29.9.2003, str. 4). (17) * 24 miesiące od dnia wejścia w życie niniejszej dyrektywy. (18) * Nazwa składnika odżywczego wykraczającego poza profil. (19) * Dz.U: Rok od ostatniego dnia miesiąca wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (20) * Dz.U.: Trzy lata i jeden miesiąc od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (21) * Dz.U.: Sześć lat od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (22) ** Dz.U.: Ostatni dzień trzydziestego miesiąca od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (23) * Dz.U.: Piętnaście lat od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (24) ** Dz.U.: Trzy lata od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (25) *** Dz.U.: Rok po ostatnim dniu miesiąca wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (26) * Dz.U.: Rok po ostatnim dniu miesiąca wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (27) * Dz.U.: Dwanaście miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (28) ** Dz.U.: Pierwszy dzień szóstego miesiąca od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (29) Dz.U.: Proszę uzupełnić szczegóły dotyczące tytułu i publikacji.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego dodawania do żywności witamin i składników mineralnych oraz niektórych innych substancji (9857/3/2005 – C6-0017/2006 – 2003/0262(COD))

P6_TA(2006)0199 A6-0078/2006

(Procedura współdecyzji: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wspólne stanowisko Rady (9857/3/2005 – C6-0017/2006)(1),

–   uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu(2) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2003)0671)(3),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 62 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenia do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0078/2006),

1.   zatwierdza wspólne stanowisko po poprawkach;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 16 maja 2006 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie dodawania do żywności witamin i składników mineralnych oraz niektórych innych substancji

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 95,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(4),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(5),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Istnieje cały szereg substancji odżywczych i innych składników, które mogą być stosowane w produkcji żywności, obejmujący między innymi: witaminy, składniki mineralne – w tym pierwiastki śladowe, aminokwasy, niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe, błonnik pokarmowy, rozmaite rośliny i ekstrakty roślinne. Ich dodawanie do żywności regulują w różnych Państwach Członkowskich odmienne przepisy krajowe, co utrudnia swobodny przepływ tych produktów, stwarza nierówne warunki konkurencji i wywiera tym samym bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Należy, zatem przyjąć przepisy wspólnotowe, które zharmonizują ustawodawstwa krajowe w zakresie dodawania do żywności witamin i składników mineralnych oraz niektórych innych substancji.

(2)  Celem niniejszego rozporządzenia jest uregulowanie dodawania do żywności witamin i składników mineralnych oraz stosowania niektórych innych substancji lub składników zawierających substancje inne niż witaminy i składniki mineralne, które są dodawane do żywności lub stosowane w ich produkcji w sposób prowadzący do spożycia ilości znacznie przekraczających rozsądne przewidywane spożycie w normalnych warunkach konsumpcji przy zrównoważonej i zróżnicowanej diecie lub stanowiący inne potencjalne zagrożenie dla konsumentów. Jeśli brakuje szczegółowych przepisów wspólnotowych w zakresie zakazu lub ograniczenia stosowania substancji bądź składników zawierających substancje inne niż witaminy i składniki mineralne w rozumieniu niniejszego rozporządzenia lub innych szczegółowych przepisów wspólnotowych, zastosowanie mogą mieć odpowiednie przepisy krajowe, bez uszczerbku dla postanowień Traktatu.

(3)  W niektórych Państwach Członkowskich istnieje obowiązek dodawania do powszechnie spożywanej żywności niektórych witamin i składników mineralnych, co podyktowane jest względami zdrowia publicznego. Względy takie mogą być istotne tylko na szczeblu krajowym, a nawet regionalnym, ale obecnie nie uzasadniają harmonizacji obowiązku dodawania substancji odżywczych na obszarze całej Wspólnoty. Jednakże gdyby okazało się to właściwe, w odpowiednim momencie możliwe byłoby przyjęcie przepisów harmonizujących na poziomie Wspólnoty. Do tego czasu użyteczne byłoby gromadzenie informacji na temat przepisów krajowych w tym zakresie.

(4)  Witaminy i składniki mineralne mogą być dodawane do żywności przez producentów żywności dobrowolnie, lub też ich dodawanie jako substancji odżywczych jest, na podstawie szczególnych przepisów prawa wspólnotowego, obowiązkowe. Mogą one być ponadto dodawane w celach technologicznych jako substancje dodatkowe, barwniki, substancje aromatyzujące lub w innych podobnych celach, w tym w ramach dozwolonych praktyk i procesów enologicznych na podstawie odpowiedniego ustawodawstwa wspólnotowego. Niniejsze rozporządzenie powinno się stosować bez uszczerbku dla szczególnych przepisów wspólnotowych dotyczących dodawania lub stosowania witamin i składników mineralnych w określonych produktach lub grupach produktów bądź ich dodawania dla celów nieobjętych zakresem niniejszego rozporządzenia.

(5)  Ponieważ szczegółowe przepisy w sprawie suplementów diety zawierających witaminy i składniki mineralne zostały przyjęte dyrektywą 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do suplementów diety(6), przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące witamin i składników mineralnych nie powinny mieć zastosowania do suplementów diety.

(6)  Witaminy i składniki mineralne dodawane są przez producentów do żywności w różnych celach, w tym dla odtworzenia ich zawartości, jeśli uległa ona obniżeniu podczas procesów produkcji, przechowywania lub obrotu, lub w celu uzyskania żywności o wartości odżywczej podobnej jak w żywności, dla której mają one stanowić zamienniki.

(7)  Odpowiednia i zróżnicowana dieta może, w normalnych warunkach, dostarczać wszystkich substancji odżywczych niezbędnych dla prawidłowego rozwoju i zachowania zdrowia, w ilościach ustalonych i zalecanych przez ogólnie przyjęte dane naukowe. Badania statystyczne pokazują jednak, że taki idealny stan nie dotyczy ani wszystkich witamin ani składników mineralnych ani wszystkich grup populacji na obszarze Wspólnoty. Wydaje się zatem, że żywność, do której dodano witaminy i składniki mineralne, dostarcza znaczących ilości tych substancji, i można uznać, że istotnie zwiększa ich ogólne spożycie.

(8)  Można wykazać, że obecnie, choć niezbyt często, zdarzają się niedobory substancji odżywczych na terenie Wspólnoty. Na skutek zmian w sytuacji społeczno-ekonomicznej we Wspólnocie i stylu życia różnych grup populacji zmieniły się wymagania i zwyczaje żywieniowe. To z kolei spowodowało, że w różnych grupach społecznych zmieniły się potrzeby energetyczne i zapotrzebowanie na substancje odżywcze, a także doprowadziło do spożywania określonych witamin i składników mineralnych przez te grupy w ilościach mniejszych niż zalecane w poszczególnych Państwach Członkowskich. Ponadto dzięki rozwojowi wiedzy naukowej wiadomo, że zachowanie optymalnego poziomu zdrowia i samopoczucia może wymagać spożywania większych ilości pewnych substancji odżywczych niż jest to obecnie zalecane.

(9)  Powinno się zezwolić na dodawanie do żywności tylko tych witamin i składników mineralnych, które są zwykle obecne i spożywane oraz uznawane jako niezbędne substancje odżywcze, choć nie oznacza to konieczności dodawania ich do wspomnianej żywności. Nie powinno budzić wątpliwości, które witaminy i składniki mineralne należą do takich niezbędnych substancji odżywczych. Dlatego też właściwym jest stworzenie wykazu tych witamin i składników mineralnych, których dodawanie jest dopuszczalne.

(10)  Substancje chemiczne wykorzystywane jako źródło witamin i składników mineralnych, które mogą być dodawane do żywności, powinny być bezpieczne i bioprzyswajalne, tj. przyswajalne przez organizm. Z tego względu powinno się również stworzyć wykaz tych substancji, których dodawanie jest dopuszczalne. W wykazie tym powinny znaleźć się te substancje, które zostały zatwierdzone w opinii Komitetu Naukowego ds. Żywności wydanej 12 maja 1999 r., według wymienionych wyżej kryteriów bezpieczeństwa i bioprzyswajalności, i mogą być stosowane w produkcji żywności przeznaczonej dla niemowląt i małych dzieci, innej żywności specjalnego przeznaczenia żywieniowego lub suplementów diety. Chociaż chlorek sodu (sól kuchenna) nie pojawia się wśród substancji wyszczególnionych we wspomnianym wykazie, może nadal być stosowany jako składnik do przygotowywania żywności.

(11)  W miarę postępu naukowego i technologicznego ważne jest korygowanie wymienionych wyżej wykazów, jeśli tylko zajdzie taka potrzeba. Takie korekty stanowiłyby przepisy wykonawcze o charakterze technicznym, a ich przyjęcie powinno zostać powierzone Komisji w celu uproszczenia i przyspieszenia procedury.

(12)  Żywność z dodatkiem witamin i składników mineralnych jest w większości przypadków reklamowana przez producentów i może być postrzegana przez konsumentów jako przewyższająca pod względem odżywczym, fizjologicznym lub innym związanym ze zdrowiem podobne lub inne produkty bez dodatku tych witamin i składników mineralnych. Może to skłaniać konsumentów do decyzji z różnych względów niepożądanych. Aby przeciwdziałać tym możliwym do wystąpienia niepożądanym skutkom, uważa się za wskazane nałożenie pewnych ograniczeń w odniesieniu do produktów, do których wolno dodawać witaminy i składniki mineralne, obok ograniczeń, które wynikałyby w sposób oczywisty ze wskazań technicznych lub byłyby podyktowane względami bezpieczeństwa, w przypadku gdy dla tych produktów ustalone są maksymalne ilości witamin i składników mineralnych. Zawartość w produkcie określonych substancji, jak na przykład alkoholu, byłaby w związku z tym właściwym kryterium dla zakazu dodawania witamin i składników mineralnych. Wszelkie odstępstwa od zakazu dodawania witamin i składników mineralnych do napojów alkoholowych powinny ograniczać się jedynie do ochrony tradycyjnych receptur winiarskich, przy czym produkty, których to dotyczy, należy zgłaszać Komisji. Na produktach tych nie powinny być umieszczane żadne oświadczenia o ewentualnym korzystnym wpływie na wartość odżywczą lub zdrowie. Ponadto, aby nie dopuścić do dezorientacji konsumentów co do naturalnych wartości odżywczych świeżej żywności, dodawanie do niej witamin i składników mineralnych również nie powinno być dozwolone.

(13)  Niniejsze rozporządzenie nie obejmuje swym zakresem stosowania witamin i składników mineralnych w ilościach śladowych jako znaczników autentyczności w walce z oszustwami.

(14)  Nadmierne spożycie witamin i składników mineralnych może wywołać skutki niepożądane, a zatem konieczne jest ustalenie ich maksymalnych ilości w razie dodawania ich do żywności, w zależności od przypadku. Ilości te muszą być takie, by normalne spożycie żywności, zgodne ze wskazaniami producenta i mieszczące się w ramach urozmaiconej diety, było dla konsumenta bezpieczne. Powinny one zatem stanowić całkowite górne bezpieczne poziomy witamin i składników mineralnych obecne w żywności naturalnie lub dodane do nich w jakimkolwiek celu, w tym w celach technologicznych.

(15)  Dlatego takie maksymalne ilości i wszelkie inne warunki ograniczające dodawanie do żywności witamin i składników mineralnych powinno się w koniecznych przypadkach ustalić uwzględniając ich górne bezpieczne poziomy, ustalone w drodze naukowej oceny ryzyka opartej na powszechnie przyjętych danych naukowych, oraz ich potencjalne spożycie w innej żywności. Powinno się też odpowiednio uwzględnić referencyjne wartości spożycia witamin i składników mineralnych dla danej populacji. Jeśli zajdzie potrzeba ustanowienia dla pewnych witamin i składników mineralnych ograniczeń dotyczących żywności, do której mogą one być dodawane (np. dodawanie jodu do soli), priorytetem powinno być odtworzenie ich zawartości, jeśli uległa ona obniżeniu podczas procesów produkcji, przechowywania lub przemieszczania, oraz uzyskanie żywności o wartości odżywczej podobnej jak w żywności, dla której żywność ta ma stanowić zamienniki.

(16)  Jeśli dodawane są do żywności witaminy i składniki mineralne, to powinny one być w tej żywności obecne w pewnej minimalnej ilości. Inaczej obecność zbyt małych i nieznaczących ilości w tak wzbogacanej żywności nie przynosiłaby konsumentom żadnych korzyści, a tylko wprowadzałaby w błąd. Na tej samej zasadzie opiera się wymóg, by takie substancje odżywcze były obecne w danym produkcie w ilości znaczącej, aby dopuszczalne było wymienienie ich wśród składników odżywczych na etykiecie. Byłoby zatem rzeczą właściwą, by wspomniane wcześniej minimalne ilości witamin i składników mineralnych w żywności, do której dodano witamin i składników mineralnych, były równe wspomnianym wyżej znaczącym ilościom, których obecność pozwoliłaby dopiero na umieszczenie danych substancji odżywczych na etykiecie, o ile odpowiednie odstępstwa nie stanowią inaczej.

(17)  Przyjęcie maksymalnych ilości i jakichkolwiek warunków stosowania w oparciu o zasady i kryteria określone w niniejszym rozporządzeniu oraz przyjęcie minimalnych ilości byłoby możliwe w formie przepisów wykonawczych o charakterze technicznym, a ich przyjęcie należałoby powierzyć Komisji w celu uproszczenia i przyspieszenia procedury.

(18)  Przepisy ogólne i definicje dotyczące etykietowania zawarte są w dyrektywie 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych(7). Niniejsze rozporządzenie powinno zatem ograniczać się do ustanowienia niezbędnych przepisów szczegółowych. Takie przepisy szczegółowe należy ponadto stosować bez uszczerbku dla rozporządzenia (WE) nr ../.. Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia … [w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych w odniesieniu do środków spożywczych](8).

(19)  Z uwagi na znaczenie żywieniowe produktów z dodatkiem witamin i składników mineralnych i ich potencjalny wpływ na zwyczaje żywieniowe i łączną wielkość spożycia substancji odżywczych, konsument powinien mieć możliwość oceny ogólnych właściwości odżywczych takich produktów. Dlatego oznaczanie wartości odżywczej, na zasadzie odstępstwa od art. 2 dyrektywy Rady 90/496/EWG z dnia 24 września 1990 r. w sprawie oznaczania wartości odżywczej środków spożywczych(9), powinno być obligatoryjne.

(20)  Normalna, zróżnicowana dieta zawiera wiele składników, które z kolei zawierają wiele substancji. Spożycie tych substancji lub składników wynikające z ich normalnego i tradycyjnego stosowania we współczesnej diecie nie budzi zaniepokojenia i nie musi być poddane regulacji. Niektóre substancje inne niż witaminy i składniki mineralne lub składniki je zawierające są dodawane do żywności jako ekstrakty lub koncentraty, co może prowadzić do ich spożycia w ilościach znacznie większych od ilości, które byłyby dostarczone dzięki odpowiedniej i zróżnicowanej diecie. Bezpieczeństwo takich praktyk jest w niektórych przypadkach poważnie kwestionowane, a korzyści z nich płynące są niejasne; powinny więc one zostać poddane regulacji. W takich przypadkach jest rzeczą właściwą, by przedsiębiorstwa przemysłu spożywczego, odpowiedzialne za bezpieczeństwo produktów wprowadzanych na rynek, brały na siebie ciężar udowodnienia, że są one bezpieczne.

(21)  Z uwagi na szczególny charakter żywności z dodatkiem witamin i składników mineralnych, organy monitorujące powinny otrzymać do dyspozycji, oprócz środków już dostępnych, środki dodatkowe, które ułatwią skuteczną kontrolę takich produktów.

(22)  Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie zapewnienie sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego w zakresie dodawania witamin i składników mineralnych oraz niektórych innych substancji do żywności z równoczesnym zapewnieniem wysokiego poziomu ochrony konsumentów nie może być w wystarczającym stopniu osiągnięty przez Państwa Członkowskie, w związku z czym może być lepiej osiągnięty na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki zgodne z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w wyżej wymienionym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia tego celu.

(23)  Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte w sposób zgodny z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(10),

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEDMIOT, ZAKRES STOSOWANIA I DEFINICJE

Artykuł 1

Przedmiot i zakres zastosowania

1.  Niniejsze rozporządzenie harmonizuje przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne w Państwach Członkowskich, odnoszące się do dodawania do żywności witamin i składników mineralnych oraz niektórych innych substancji, tak aby zagwarantować skuteczne funkcjonowanie rynku wewnętrznego przy jednoczesnym zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony konsumentów.

2.  Przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące witamin i składników mineralnych nie mają zastosowania do suplementów diety objętych dyrektywą 2002/46/WE.

3.  Niniejsze rozporządzenie stosuje się bez uszczerbku dla szczególnych przepisów prawodawstwa wspólnotowego dotyczących:

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia:

(1)  "Urząd" oznacza Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności, utworzony rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującym Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności i ustanawiającym procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności(11);

ROZDZIAŁ II

DODAWANIE WITAMIN I SKŁADNIKÓW MINERALNYCH

Artykuł 3

Wymagania dotyczące dodawania witamin i składników mineralnych

1.  Do żywności podlegającej przepisom niniejszego rozporządzenia można dodawać tylko witaminy lub składniki mineralne określone w wykazie zawartym w załączniku I i w formach wymienionych w załączniku II, z zastrzeżeniem przepisów określonych w niniejszym rozporządzeniu.

2.  Witaminy i składniki mineralne w postaci przyswajalnej dla ludzkiego organizmu mogą być dodawane do żywności bez względu na to, czy zwykle znajdują się one w tej żywności, ze względu na jeden lub więcej następujących powodów, w szczególności:

3.  Modyfikacje wykazów, o których mowa w ust. 1, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 14 ust. 2 i z uwzględnieniem opinii Urzędu.

Przed wprowadzeniem tych modyfikacji Komisja przeprowadza konsultacje z zainteresowanymi podmiotami, w szczególności z podmiotami działającymi na rynku spożywczym i z grupami konsumentów.

Artykuł 4

Ograniczenia w zakresie dodawania witamin i składników mineralnych

Dodatkowa żywność lub jej kategorie, do której nie można dodawać określonych witamin i składników mineralnych, mogą zostać określone zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2, w świetle dowodów naukowych i uwzględniając wartość odżywczą tej żywności.

Artykuł 5

Kryteria czystości

1.  Kryteria czystości, jakim podlegają formy chemiczne witamin i składników mineralnych wymienione w załączniku II, przyjmowane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2, z wyjątkiem przypadków, kiedy obowiązują one na podstawie ust. 2 niniejszego artykułu.

2.  Formy chemiczne witamin i składników mineralnych wymienione w załączniku II podlegają kryteriom czystości, które prawodawstwo wspólnotowe przewiduje w odniesieniu do produkcji żywności dla celów innych niż cele objęte niniejszym rozporządzeniem.

3.  Formy chemiczne witamin i składników mineralnych wymienione w załączniku II, dla których kryteria czystości nie zostały określone w prawodawstwie wspólnotowym, podlegają do czasu przyjęcia odpowiednich rozwiązań kryteriom ogólnie przyjętym zalecanym przez organizacje międzynarodowe, przy czym przepisy krajowe ustalające surowsze kryteria czystości mogą pozostać w mocy.

Artykuł 6

Warunki dodawania witamin i składników mineralnych

1.  Jeśli do żywności dodawane są witaminy lub składniki mineralne, łączna ilość danej witaminy lub danego składnika mineralnego obecna, niezależnie od celu, w sprzedawanej żywności nie może przekroczyć maksymalnych ilości ustalanych zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2. W związku z tym Komisja może przedstawić propozycje maksymalnych ilości do ...(13). W odniesieniu do produktów skoncentrowanych i odwodnionych maksymalne ilości ustalone w ten sposób stanowią ilości obecne w żywności, w postaci przygotowanej do spożycia zgodnie ze wskazówkami producenta.

2.  Wszelkie warunki ograniczające lub zakazujące dodawania konkretnej witaminy lub konkretnego składnika mineralnego do żywności lub kategorii żywności są przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2.

3.  Maksymalne ilości, o których mowa w ust. 1, oraz warunki, o których mowa w ust. 2, ustala się biorąc pod uwagę następujące czynniki:

4.  Przy ustalaniu maksymalnych ilości, o których mowa w ust. 1, oraz warunków, o których mowa w ust. 2, należy uwzględnić referencyjne wartości spożycia witamin i składników mineralnych dla danej populacji.

5.  Przy ustalaniu maksymalnych ilości, o których mowa w ust. 1, oraz warunków, o których mowa w ust. 2, w odniesieniu do witamin i składników mineralnych, których referencyjne wartości spożycia dla danej populacji zbliżają się do górnych granic bezpieczeństwa, należy w razie potrzeby uwzględnić również:

6.  Dodanie do żywności witaminy lub składnika mineralnego musi powodować obecność tej witaminy lub tego składnika mineralnego w danym produkcie przynajmniej w ilości znaczącej, o ile ilość ta jest określona w załączniku do dyrektywy 90/496/EWG. Ilości minimalne, w tym wszelkie ilości niższe, stanowiące odstępstwo od wspomnianych wyżej ilości znaczących, są przyjmowane dla określonej żywności lub jej kategorii zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2.

Artykuł 7

Etykietowanie, prezentacja i reklama

1.  Etykietowanie, prezentacja i reklama żywności z dodatkiem witamin i składników mineralnych nie mogą zawierać stwierdzeń ani sugestii, że zrównoważona i zróżnicowana dieta nie może zapewnić właściwych ilości substancji odżywczych. W określonych sytuacjach można ustanowić odstępstwa w odniesieniu do konkretnej substancji odżywczej zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2.

2.  Znakowanie, prezentacja i reklama żywności z dodatkiem witamin i składników mineralnych nie mogą wprowadzać konsumentów w błąd lub podawać nieprawdy co do wartości odżywczej, jaką żywności może posiadać na skutek dodania tych substancji odżywczych.

3.  Oznaczanie wartości odżywczej produktów, do których dodano witaminy i składniki mineralne i które objęte są niniejszym rozporządzeniem, jest obowiązkowe. Wymagana informacja zawiera elementy określone w art. 4 ust. 1 grupa 2 dyrektywy 90/496/EWG oraz całkowite ilości witamin i składników mineralnych obecne w żywności po ich dodaniu.

4.  Znakowanie produktów, do których dodano witamin i składników mineralnych, może zawierać informację o takim dodatku, o ile jest to zgodne z wymogami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr .../… [w sprawie oświadczeń żywieniowych i zdrowotnych w odniesieniu do środków spożywczych].

5.  Niniejszy artykuł stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów prawa żywnościowego odnoszących się do określonych kategorii żywności.

6.  Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2.

ROZDZIAŁ III

DODAWANIE NIEKTÓRYCH INNYCH SUBSTANCJI

Artykuł 8

Substancje, których stosowanie podlega zakazowi, ograniczeniu lub kontroli przez Wspólnotę

1.  Procedura, o której mowa w niniejszym artykule ma zastosowanie, jeśli substancja inna niż witaminy lub składniki mineralne albo składnik zawierający substancję inną niż witaminy lub składniki mineralne są dodawane do żywności lub stosowane w jej produkcji w sposób prowadzący do spożycia ilości znacznie przekraczających rozsądne przewidywane spożycie w normalnych warunkach konsumpcji przy zrównoważonej i zróżnicowanej diecie lub stanowiący inne potencjalne zagrożenie dla konsumentów.

2.  Komisja może z własnej inicjatywy lub na podstawie informacji dostarczonych przez Państwa Członkowskie podjąć decyzję, każdorazowo po uzyskaniu od Urzędu oceny dostępnych informacji oraz zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2, o umieszczeniu w razie konieczności takiej substancji czy takiego składnika w załączniku III. W szczególności:

3.  Oprócz ograniczeń i zakazów przewidzianych niniejszym rozporządzeniem co do stosowania niektórych substancji, w przepisach wspólnotowych odnoszących się do konkretnej żywności mogą być zawarte dodatkowe ograniczenia lub zakazy.

4.  Podmioty działające na rynku żywności lub inne zainteresowane strony mogą w każdym momencie przedłożyć Urzędowi do oceny dokumentację z danymi naukowymi wykazującymi, że substancja wymieniona w załączniku III część C może być bezpiecznie stosowana w żywności lub kategorii żywności, i wyjaśniającymi cel takiego zastosowania. Urząd bezzwłocznie informuje Państwa Członkowskie oraz Komisję o otrzymaniu takiej dokumentacji oraz udostępnia im ją.

5.  W ciągu czterech lat od daty umieszczenia substancji w załączniku III część C zostaje podjęta decyzja, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2 oraz przy uwzględnieniu opinii Urzędu na temat dokumentacji przedłożonej do oceny zgodnie z ust. 4 niniejszego artykułu, czy stosowanie substancji wymienionej w załączniku III część C będzie ogólnie dozwolone, czy też w danym przypadku zostanie ona umieszczona w załączniku III część A lub B.

6.  Komisja ustala, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2, przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w tym przepisy dotyczące składania dokumentacji, o której mowa w ust. 4 niniejszego artykułu.

ROZDZIAŁ IV

PRZEPISY OGÓLNE I KOŃCOWE

Artykuł 9

Rejestr wspólnotowy

1.  Komisja ustanawia i prowadzi rejestr wspólnotowy dotyczący dodawania do żywności witamin i składników mineralnych oraz niektórych innych substancji, zwany dalej "Rejestrem".

2.  Rejestr zawiera następujące elementy:

3.  Rejestr jest udostępniany publicznie.

Artykuł 10

Swobodny przepływ towarów

Bez uszczerbku dla Traktatu, w szczególności jego art. 28 i 30, Państwa Członkowskie nie mogą ograniczać lub zakazywać handlu żywnością spełniającą przepisy niniejszego rozporządzenia i wspólnotowych aktów prawnych przyjętych w celu jego wykonania, poprzez stosowanie niezharmonizowanych przepisów krajowych regulujących dodawanie witamin i składników mineralnych do żywności.

Artykuł 11

Przepisy krajowe

1.  Do dnia …(14) Państwa Członkowskie poinformują Komisję o istniejących przepisach krajowych dotyczących obowiązkowego dodawania witamin i składników mineralnych, a także dotyczących produktów objętych odstępstwem, o którym mowa w art. 4 lit. b).

2.  Jeśli wobec braku przepisów wspólnotowych Państwo Członkowskie stwierdzi konieczność przyjęcia nowego aktu prawnego:

Artykuł 12

Procedura powiadamiania

1.  Jeżeli Państwo Członkowskie stwierdzi konieczność przyjęcia nowego aktu prawnego, powiadamia ono Komisję i pozostałe Państwa Członkowskie o planowanych środkach i podaje ich uzasadnienie.

2.  W uzasadnionych przypadkach lub na wniosek Państwa Członkowskiego, Komisja konsultuje się z Komitetem, o którym mowa w art. 14, i wyraża opinię na temat planowanych środków.

3.  Zainteresowane Państwo Członkowskie może zastosować planowane środki dopiero sześć miesięcy po powiadomieniu, o którym mowa w ust. 1, i pod warunkiem, że Komisja nie wyrazi opinii negatywnej.

Jeśli opinia Komisji jest negatywna, stwierdza ona, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2 i przed upływem okresu wyznaczonego w pierwszym akapicie niniejszego ustępu, czy przewidziane środki mogą zostać zastosowane. Komisja może wystąpić o wprowadzenie do przewidzianych środków pewnych poprawek.

Artykuł 13

Środki zabezpieczające

1.  Jeżeli Państwo Członkowskie ma poważne powody, aby uznać dany produkt za zagrażający ludzkiemu zdrowiu, mimo że spełnia on wymagania niniejszego rozporządzenia, Państwo to może tymczasowo zawiesić lub ograniczyć stosowanie właściwych przepisów na swoim terytorium.

O fakcie tym informuje ono niezwłocznie pozostałe Państwa Członkowskie i Komisję oraz podaje uzasadnienie swojej decyzji.

2.  Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2, decyzja jest podejmowana po uzyskaniu, w odpowiednich przypadkach, opinii Urzędu.

Komisja może wszcząć tę procedurę z własnej inicjatywy.

3.  W Państwie Członkowskim, o którym mowa w ust. 1, stosowanie właściwych przepisów może podlegać zawieszeniu lub ograniczeniu do czasu powiadomienia go o decyzji, o której mowa w ust. 2.

Artykuł 14

Procedura komitetu

1.  Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt ustanowiony na mocy art. 58 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 178/2002, zwany dalej "Komitetem".

2.  Odwołanie do niniejszego ustępu oznacza, że stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów art. 8 tej decyzji.

Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi trzy miesiące.

3.  Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 15

Monitorowanie

W celu ułatwienia skutecznego nadzoru nad żywnością z dodatkiem witamin i składników mineralnych, jak również nad żywnością zawierającą substancje wymienione w załączniku III część B i część C, Państwa Członkowskie mogą nakazać producentowi lub osobie odpowiedzialnej za wprowadzanie takiej żywności na rynek na ich terytorium poinformowanie właściwego organu o wprowadzeniu tej żywności na rynek poprzez przekazanie wzoru etykiety użytej na produkcie. W takich przypadkach wymagana może być też informacja o wycofaniu produktu z rynku.

Artykuł 16

Ocena

Do dnia ...(15) Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat skutków wdrożenia niniejszego rozporządzenia, zwłaszcza w zakresie rozwoju rynku żywności z dodatkiem witamin i składników mineralnych, spożycia tych środków, spożycia substancji odżywczych w danej populacji i zmian zwyczajów żywieniowych, a także dodawania niektórych innych substancji, wraz ze wszelkimi proponowanymi poprawkami do niniejszego rozporządzenia, jakie Komisja uzna za konieczne. W związku z tym Państwa Członkowskie dostarczają Komisji niezbędnych odpowiednich informacji do dnia …(16)*. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu są określane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 14 ust. 2.

Artykuł 17

Środki przejściowe

1.  Na zasadzie odstępstwa od art. 3 ust. 1 oraz do dnia …(17), Państwa Członkowskie mogą dopuszczać na swoim terytorium stosowanie witamin i składników mineralnych niewymienionych w załączniku I lub w formach innych niż wymienione w załączniku II, o ile:

2.  Do dnia ...*, Państwa Członkowskie mogą, zgodnie z postanowieniami Traktatu, nadal stosować istniejące krajowe ograniczenia lub zakazy dotyczące handlu żywnością, do której dodawane są witaminy i składniki mineralne nieuwzględnione w załączniku I lub w formach nie wymienionych w załączniku II.

3.  Państwa Członkowskie mogą, zgodnie z postanowieniami Traktatu, stosować istniejące przepisy krajowe dotyczące maksymalnych i minimalnych ilości witamin i składników mineralnych wymienionych w załączniku I dodawanych do żywności pod warunkami odnoszącymi się do takich dodatków, dopóki nie zostaną przyjęte odpowiednie środki wspólnotowe zgodnie z art. 6 lub na podstawie innych szczególnych przepisów wspólnotowych.

Artykuł 18

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Ma ono zastosowanie od …(20).

Żywność wprowadzona na rynek lub oznakowana przed …*, która nie spełnia przepisów niniejszego rozporządzenia, może być dostępna w handlu do końca terminu jej przydatności do spożycia, jednak nie dłużej, niż …(21)*.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK I

Witaminy i składniki mineralne, które mogą być dodawane do żywności

1.  Witaminy

Witamina A

Witamina D

Witamina E

Witamina K

Witamina B1

Witamina B2

Niacyna

Kwas pantotenowy

Witamina B6

Kwas foliowy

Witamina B12

Biotyna

Witamina C

2.  Składniki mineralne

Wapń

Magnez

Żelazo

Miedź

Jod

Cynk

Mangan

Sód

Potas

Selen

Chrom

Molibden

Fluorek

Chlorek

Fosfor

ZAŁĄCZNIK II

Formy chemiczne witamin i składników mineralnych, które mogą być dodawane do żywności

1.  Formy chemiczne witamin

WITAMINA A

retinol

octan retinylu

palmitynian retinylu

beta-karoten

WITAMINA D

cholekalcyferol

ergokalcyferol

WITAMINA E

D-alfa-tokoferol

DL-alfa-tokoferol

octan D-alfa-tokoferylu

octan DL-alfa-tokoferylu

bursztynian D-alfa-tokoferylu

WITAMINA K

filochinon (fitomenadion)

WITAMINA B1

chlorowodorek tiaminy

monoazotan tiaminy

WITAMINA B2

ryboflawina

ryboflawiny 5-fosforan sodowy

NIACYNA

kwas nikotynowy

amid kwasu nikotynowego

KWAS PANTOTENOWY

D-pantotenian wapnia

D-pantotenian sodu

dekspantenol

WITAMINA B6

chlorowodorek pirydoksyny

5-fosforan pirydoksyny

dwupalmitynian pirydoskyny

KWAS FOLIOWY

kwas pteroilomonoglutaminowy

WITAMINA B12

cyjanokobalamina

hydroksykobalamina

BIOTYNA

D-biotyna

WITAMINA C

kwas L-askorbinowy

L-askorbinian sodu

L-askorbinian wapnia

L-askorbinian potasu

6-palmitynian L-askorbylu

2.  Formy chemiczne składników mineralnych

węglan wapnia

chlorek wapnia

sole wapniowe kwasu cytrynowego

glukonian wapnia

glicerofosforan wapnia

mleczan wapnia

sole wapniowe kwasu ortofosforowego

wodorotlenek wapnia

tlenek wapnia

siarczan wapnia

octan magnezu

węglan magnezu

chlorek magnezu

sole magnezowe kwasu cytrynowego

glukonian magnezu

glicerofosforan magnezu

sole magnezowe kwasu ortofosforowego

mleczan magnezu

wodorotlenek magnezu

tlenek magnezu

siarczan magnezu

węglan żelazawy

cytrynian żelazawy

cytrynian amonowo-żelazowy

glukonian żelazawy

fumaran żelazawy

dwufosforan sodowo-żelazowy

mleczan żelazawy

siarczan żelazawy

dwufosforan żelazowy (pirofosforan żelazowy)

cukrzan żelazowy

żelazo elementarne (karbonyl + elektrolityczne + zredukowane wodorem)

węglan miedziowy

cytrynian miedziowy

glukonian miedziowy

siarczan miedziowy

kompleks miedź-lizyna

jodek sodu

jodan sodu

jodek potasu

jodan potasu

octan cynku

chlorek cynku

cytrynian cynku

glukonian cynku

mleczan cynku

tlenek cynku

węglan cynku

siarczan cynku

węglan manganu

chlorek manganu

cytrynian manganu

glukonian manganu

glicerofosforan manganu

siarczan manganu

dwuwęglan sodu

węglan sodu

cytrynian sodu

glukonian sodu

mleczan sodu

wodorotlenek sodu

sole sodowe kwasu ortofosforowego

selenian sodu

wodoroselenin sodu

selenin sodu

fluorek sodu

fluorek potasu

dwuwęglan potasu

węglan potasu

chlorek potasu

cytrynian potasu

glukonian potasu

glicerofosforan potasu

mleczan potasu

wodorotlenek potasu

sole potasowe kwasu ortofosforowego

chlorek chromu (III) i jego sześciowodzian

siarczan chromu (III) i jego sześciowodzian

molibdenian (VI) amonu

molibdenian (VI) sodu

ZAŁĄCZNIK III

Substancje, których stosowanie w żywności jest zakazane, ograniczone lub podlega kontroli przez Wspólnotę

Część A – Substancje zakazane

Część B – Substancje podlegające ograniczeniom

Część C – Substancje podlegające kontroli przez Wspólnotę

(1) Dz.U. C 80 E z 4.4.2006, str. 27. (2) Teksty przyjęte w dniu 26.5.2005, P6_TA(2005)0202. (3) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym. (4) Dz.U. C 112 z 30.4.2004, str. 44. (5) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 26 maja 2005 r. (Dz.U. C 117 E z 18.5.2006, str. 206) , wspólne stanowisko Rady z dnia 8 grudnia 2005 r. (Dz.U. C 80 E z 4.4.2006, str. 27) oraz stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 16 maja 2006 r. (6) Dz.U. L 183 z 12.7.2002, str. 51. Dyrektywa zmieniona dyrektywą Komisji 2006/37/WE (Dz.U. L 94 z 1.4.2006, str. 32). (7) Dz.U. L 109 z 6.5.2000, str. 29. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2003/89/WE (Dz.U. L 308 z 25.11.2003, str. 15). (8) Dz.U. (9) Dz.U. L 276 z 6.10.1990, str. 40. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 284 z 31.10.2003, str. 1). (10) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. (11) Dz.U. L 31 z 1.2.2002, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 575/2006 (Dz.U. L 100 z 8.4.2006, str. 3). (12) Dz.U. L 179 z 14.7.1999, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2165/2005 (Dz.U. L 345 z 28.12.2005, str. 1). (13) * Dwa lata od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (14) * Sześć miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (15) * Pierwszy dzień szóstego miesiąca po dacie wejścia w życie niniejszego rozporządzenia + 6 lat. (16) ** Pierwszy dzień szóstego miesiąca po dacie wejścia w życie niniejszego rozporządzenia + 5 lat. (17) * Siedem lat od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (18) ** Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (19) *** Trzy lata od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (20) * Pierwszy dzień szóstego miesiąca od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia (21) ** Ostatni dzień trzydziestego piątego miesiąca od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady ustanawiającego środki w celu odnowienia zasobów węgorza europejskiego (COM(2005)0472 – C6-0326/2005 – 2005/0201(CNS))

P6_TA(2006)0200 A6-0140/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2005)0472)(1),

–   uwzględniając art. 37 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0326/2005),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa (A6-0140/2006),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;

3.   zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

4.   występuje o rozpoczęcie postępowania pojednawczego przewidzianego we wspólnej deklaracji z dnia 4 marca 1975 r., jeżeli Rada uznałaby za stosowne odejść od przyjętego przez Parlament tekstu;

5.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli ta uznałaby za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;

6.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawki Parlamentu Poprawka 1 Punkt 4 a preambuły (nowy) (4a) W dniu 15 listopada 2005 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję w sprawie rozwoju wspólnotowego planu działań dotyczącego odtworzenia zasobów węgorza europejskiego¹ wzywającą Komisję do niezwłocznego przygotowania wniosku w sprawie rozporządzenia mającego na celu odtworzenia zasobów węgorza europejskiego. _______________________________ ¹ Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0425. Poprawka 2 Punkt 8 preambuły (8)  Sukces środków służących odnowieniu zasobów węgorza europejskiego zależy od ścisłej współpracy i spójnego działania na poziomie wspólnotowym, krajowym i lokalnym, jak też i od informacji, konsultacji i zaangażowania zainteresowanych sektorów publicznych. (8)  Sukces środków służących odnowieniu zasobów węgorza europejskiego zależy od ścisłej współpracy i spójnego działania na poziomie wspólnotowym, krajowym i lokalnym i regionalnym, jak też i od informacji, konsultacji i zaangażowania zainteresowanych sektorów publicznych. Poprawka 3 Punkt 10 preambuły (10)  Jeśli rybołówstwo bądź inna działalność człowieka dotycząca węgorza mogą mieć skutki transgraniczne w ramach jednego dorzecza rzeki, to wszystkie programy i środki powinny być koordynowane na poziomie całego przedmiotowego dorzecza rzeki. W odniesieniu do dorzeczy rzek wykraczających poza granice Wspólnoty, Wspólnota powinna starać się zapewnić odpowiednią koordynację z odnośnym krajem trzecim. Jednakże potrzeba takiej koordynacji nie powinna powstrzymywać Państw Członkowskich od podjęcia narzucających się pilnych działań, (10)  Jeśli rybołówstwo bądź inna działalność człowieka dotycząca węgorza mogą mieć skutki transgraniczne w ramach jednego dorzecza rzeki, to wszystkie programy i środki powinny być koordynowane na poziomie całego przedmiotowego dorzecza rzeki. Koordynacja jednak nie powinna mieć miejsca kosztem szybkiego wprowadzenia krajowych ogniw planu zarządzania zasobami węgorza. W odniesieniu do dorzeczy rzek wykraczających poza granice Wspólnoty, Wspólnota powinna starać się zapewnić odpowiednią koordynację z odnośnym krajem trzecim. W przypadku uzgodnień o zasięgu międzynarodowym, tak we Wspólnocie jak i poza nią, ze szczególną uwagą traktuje się Morze Bałtyckie oraz europejskie wody przybrzeżne, nieobjęte zakresem obowiązywania dyrektywy 2000/60/WE. Jednakże potrzeba takiej koordynacji nie powinna powstrzymywać Państw Członkowskich od podjęcia narzucających się pilnych działań, Poprawka 4 Punkt 10 a preambuły (nowy) (10a) Biorąc pod uwagę to, że większość naturalnie przybyłego narybku węgorza ginie, Komisja powinna niezwłocznie podjąć się zbadania, w jaki sposób włączyć europejską akwakulturę w odnowienie zasobów węgorza europejskiego, między innymi za pomocą systematycznej hodowli schwytanego narybku węgorza do czasu, aż przekształci się on w węgorza żółtego i będzie wykorzystany do zarybienia europejskich wód śródlądowych wpadających do morza. Poprawka 5 Punkt 10 b preambuły (nowy) (10b) W związku z odnowieniem zasobów węgorza europejskiego należy zauważyć, że węgorz szklisty wymaga szczególnej ochrony, między innymi z powodu eksportu dużych ilości węgorza szklistego. Należy zatem wdrożyć szczególne środki mające na celu zagwarantowanie powiększenia ilości węgorza szklistego wypuszczanego do wód europejskich. Poprawka 6 Artykuł 2 Od 1 dnia do 15 dnia każdego miesiąca zakazuje się połowów, wyładowywania lub zatrzymywania na pokładzie węgorza gatunku Anguilla anguilla. Sezon połowowy zostaje skrócony w taki sposób, aby zmniejszyć o połowę nakłady połowowe. Poprawka 7 Artykuł 3 część wprowadzająca W drodze odstępstwa od art. 2, zezwala się do dnia 30 czerwca 2007 r. na połów, wyładowywanie i zatrzymywanie na pokładzie węgorza gatunku Anguilla anguilla od 1 dnia do 15 dnia każdego miesiąca, pod warunkiem że: W drodze odstępstwa od art. 2, zezwala się do dnia 30 czerwca 2007 r. na połów, wyładowywanie i zatrzymywanie na pokładzie węgorza gatunku Anguilla anguilla poza ustanowionym sezonem połowowym, pod warunkiem że: Poprawka 8 Artykuł 3 litera b) (b) wszystkie złowione węgorze zostaną wypuszczone do europejskich wód śródlądowych dających im dostęp do morza w celu zwiększenia wskaźników migracji dorosłych węgorzy srebrzystych. b) wszystkie złowione węgorze - zostaną wypuszczone do europejskich wód śródlądowych mających dostęp do morza w celu zwiększenia wskaźników migracji dorosłych węgorzy srebrzystych lub - zostaną wykorzystane w akwakulturze Unii Europejskiej, pod warunkiem, że określony przez Komisję odsetek węgorzy wykorzystanych w akwakulturze przeznaczony zostanie do hodowli i zarybienia europejskich wód śródlądowych wpadających do morza, w celu zwiększenia poziomu migracji dorosłych osobników węgorza srebrzystego oraz Poprawka 9 Artykuł 3 litera b a) (nowa) ba)  Państwa Członkowskie przyjmują specjalne środki w możliwie maksymalny sposób ograniczające hamowanie naturalnej migracji węgorza szklistego w pewnych okresach. Poprawka 10 Artykuł 4 ustęp 1 1.  Jeśli obowiązujące przepisy krajowe zapewniają już, w odniesieniu do niektórych dorzeczy rzek, realizację celu określonego w art. 6 ust. 4, to odnośne Państwo Członkowskie może wystąpić z wnioskiem o zwolnienie ze środków przewidzianych w art. 2, w odniesieniu do tych dorzeczy rzek, ważne do dnia 30 czerwca 2007 r. 1.  Jeśli obowiązujące przepisy krajowe zapewniają już, w odniesieniu do niektórych dorzeczy rzek, realizację celu określonego w art. 6 ust. 4, to odnośne Państwo Członkowskie może wystąpić z wnioskiem o zwolnienie ze środków przewidzianych w art. 2, w odniesieniu do tych dorzeczy rzek, ważne do dnia 30 czerwca 2008 r. Poprawka 11 Artykuł 4 a (nowy) Artykuł 4a Dodatkowe środki ochronne węgorza szklistego Zezwala się na połowy węgorza szklistego mierzącego mniej niż 12 cm pod warunkiem spełnienia jednego z poniższych wymogów: a) wszystkie złowione węgorze wykorzystane są do zarybienia europejskich wód śródlądowych wpadających do morza, w celu zwiększenia poziomu migracji dorosłych osobników węgorza srebrzystego; b) wszystkie złowione węgorze zostaną wykorzystane w akwakulturze Unii Europejskiej pod warunkiem, że określony przez Komisję odsetek węgorzy wykorzystanych w akwakulturze przeznaczony zostanie do hodowli narybku i zarybienia europejskich wód śródlądowych wpadających do morza, w celu zwiększenia poziomu migracji dorosłych osobników węgorza srebrzystego. Na życzenie jednego z Państw Członkowskich Komisja może ustanowić kontyngent na eksport węgorza szklistego, pod warunkiem jednak, że nie doprowadzi to do zachwiania kryterium zrównoważonego rozwoju lub odnowy zasobów węgorza europejskiego. Komisja może zezwolić Państwu Członkowskiemu lub regionowi na poławianie węgorza szklistego do celów konsumpcyjnych pod warunkiem, że połowy te nie doprowadzą do zachwiania kryterium zrównoważonego rozwoju. Poprawka 12 Artykuł 5 W drodze odstępstwa od art. 2, zezwala się od dnia 1 lipca 2007 r. na połów, wyładowywanie i zatrzymywanie na pokładzie węgorza gatunku Anguilla anguilla od 1 dnia do 15 dnia każdego miesiąca, pod warunkiem że połów ten spełnia warunki i ograniczenia określone w planie zarządzania zasobami węgorza. W drodze odstępstwa od art. 2 od dnia 1 lipca 2008 r. połów musi spełniać warunki i ograniczenia określone w planie zarządzania zasobami węgorza. Poprawka 13 Artykuł 5 akapit pierwszy a (nowy) Do czasu podjęcia ostatecznej decyzji zawiesza się obowiązywanie art. 2 dla Państw Członkowskich, które do dnia 31 grudnia 2006 r. przedłożyły Komisji do zatwierdzenia plan zarządzania zasobami węgorza. Poprawka 14 Artykuł 6 ustęp 1 1.  Państwa Członkowskie rejestrują i określają poszczególne dorzecza rzek znajdujące się na ich terytorium krajowym, które, przed interwencją człowieka, stanowiły siedliska przyrodnicze węgorza europejskiego (dalej zwane "dorzeczami rzek z zasobami węgorza"). 1.  Państwa Członkowskie rejestrują i określają poszczególne dorzecza rzek znajdujące się na ich terytorium krajowym, które, przed interwencją człowieka, stanowiły siedliska przyrodnicze węgorza europejskiego (dalej zwane "dorzeczami rzek z zasobami węgorza"). Jakiekolwiek Państwo Członkowskie może w uzasadnionych przypadkach zdecydować o zaklasyfikowaniu całego terytorium kraju lub już istniejącej regionalnej jednostki administracyjnej jako dorzecza rzeki. Poprawka 15 Artykuł 6 ustęp 2 2.  Określając dorzecza rzek z zasobami węgorza Państwa Członkowskie uwzględniają środki administracyjne, o których mowa w art. 3 dyrektywy 2000/60/WE. 2.  Określając dorzecza rzek z zasobami węgorza Państwa Członkowskie w największym możliwym stopniu uwzględniają środki administracyjne, o których mowa w art. 3 dyrektywy 2000/60/WE. Poprawka 16 Artykuł 6 ustęp 3 a (nowy) 3a. Państwa Członkowskie wprowadzają w dorzeczach plan zarządzania zasobami węgorza zapewniający skuteczne odtworzenie zasobów tego gatunku. Państwa Członkowskie proponują dorzecza, które zostaną objęte tym planem interwencyjnym. Poprawka 17 Artykuł 6 ustęp 3 b (nowy) 3b. Plany zarządzania dorzeczami leżącymi na terytorium jednego lub więcej Państw Członkowskich opracowywane są w ramach wspólnych uzgodnień i przedkładane Komisji. Poprawka 18 Artykuł 6 ustęp 4 4.  Celem każdego planu zarządzania zasobami węgorza jest zapewnienie z dużym prawdopodobieństwem, w odniesieniu do wszystkich dorzeczy rzek z zasobami węgorza, wskaźnika migracji w wysokości co najmniej 40% biomasy dorosłych węgorzy w stosunku do najlepszych danych szacunkowych wskaźnika migracji z dorzecza rzeki przy braku działalności człowieka wpływającej na obszar połowów lub zasoby węgorza. 4.  Celem każdego planu zarządzania zasobami węgorza jest zapewnienie z dużym prawdopodobieństwem, w odniesieniu do wszystkich dorzeczy rzek z zasobami węgorza, wysokiego wskaźnika migracji biomasy dorosłych węgorzy w stosunku do najlepszych danych szacunkowych wskaźnika migracji z dorzecza rzeki, z uwzględnieniem wszystkich rodzajów działalności człowieka wpływającej na obszar połowów lub zasoby węgorza. Poprawka 19 Artykuł 6 ustęp 5 a (nowy) 5a. Unia Europejska wspiera środki pozwalające na ponowne zarybienie dorzeczy poszczególnych Państw Członkowskich. Poprawka 20 Artykuł 6 ustęp 5 b (nowy) 5b. Unia Europejska wspiera środki mające na celu pomoc w opracowaniu lub przystosowaniu mechanizmów usuwania przeszkód, tak aby nie uniemożliwiały migracji w rzekach. Poprawka 21 Artykuł 7 ustęp 1 1.  Państwa Członkowskie przekazują Komisji, najpóźniej do dnia 31 grudnia 2006 r., wszystkie poszczególne plany zarządzania zasobami węgorza, przygotowane zgodnie z art. 6. 1.  Państwa Członkowskie przekazują Komisji, najpóźniej do dnia 30 czerwca 2007 r., wszystkie poszczególne plany zarządzania zasobami węgorza, przygotowane zgodnie z art. 6. Poprawka 22 Artykuł 7 ustęp 3 3.  Państwa Członkowskie od dnia 1 lipca 2007 r. wykonują plany zarządzania zasobami węgorza zatwierdzone na mocy ust. 2. 3.  Państwa Członkowskie od dnia 1 lipca 2008 r., lub jak najwcześniej przed upływem tej daty, wykonują plany zarządzania zasobami węgorza zatwierdzone na mocy ust. 2. Poprawka 23 Artykuł 8 ustęp 1 1.  W odniesieniu do dorzeczy rzek z zasobami węgorza rozciągających się na terytorium więcej niż jednego Państwa Członkowskiego, odnośne Państwa Członkowskie wspólnie opracowują plan zarządzania zasobami węgorza. 1.  W odniesieniu do dorzeczy rzek z zasobami węgorza rozciągających się na terytorium więcej niż jednego Państwa Członkowskiego, odnośne Państwa Członkowskie wspólnie opracowują plan zarządzania zasobami węgorza. Jeżeli osiągnięcie porozumienia w tej sprawie prowadziłoby do takiego opóźnienia, że punktualne przedłożenie planu zarządzania okazałoby się niemożliwe, Państwa Członkowskie mogą przedłożyć plany zarządzania odnoszące się do ich krajowych odcinków dorzeczy. Poprawka 24 Artykuł 8 ustęp 2 2.  Kiedy dorzecze rzeki z zasobami węgorza rozciąga się poza terytorium Wspólnoty, odnośne Państwa Członkowskie starają się opracować plan zarządzania zasobami węgorza w koordynacji z odnośnymi państwami trzecimi. 2.  Kiedy dorzecze rzeki z zasobami węgorza rozciąga się poza terytorium Wspólnoty, odnośne Państwa Członkowskie starają się opracować plan zarządzania zasobami węgorza w koordynacji z odnośnymi państwami trzecimi. W związku z tym, specjalną uwagę należy zwrócić na Morze Bałtyckie oraz europejskie wody przybrzeżne, nieobjęte zakresem obowiązywania dyrektywy 2000/60/WE. Poprawka 25 Artykuł 8 a (nowy) Artykuł 8a Szczególne przepisy dotyczące węgorza szklistego Jako część planu odnowienia zasobów węgorza europejskiego, Komisja ustanawia szczególne przepisy gwarantujące powiększenie ilości wypuszczanego węgorza szklistego przy jednoczesnym położeniu nacisku na problemy wynikające z dużego eksportu węgorza szklistego. Poprawka 26 Artykuł 9 ustęp 1 1.  Każde Państwo Członkowskie informuje Komisję, najpóźniej do dnia 31 grudnia 2009 r., o monitorowaniu, skuteczności oraz o wynikach każdego ze swoich planów zarządzania zasobami węgorza, w szczególności oszacowuje w odniesieniu do każdego dorzecza rzeki proporcję biomasy węgorzy, które migrują na pełne morze w celu odbycia tarła, w stosunku do wskaźnika migracji osiągniętego w przypadku braku połowów lub innej działalności człowieka wpływającej na rybołówstwo lub zasoby węgorza. 1.  Każde Państwo Członkowskie informuje Komisję, najpóźniej do dnia 31 grudnia 2009 r., o monitorowaniu, skuteczności oraz o wynikach każdego ze swoich planów zarządzania zasobami węgorza. Poprawka 27 Artykuł 9 ustęp 2 2.  Najpóźniej do dnia 1 lipca 2010 r. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie zawierające statystyczną i naukową ocenę wyniku wykonania planów zarządzania zasobami węgorza wraz z opinią Komitetu Naukowego, Technicznego i Ekonomicznego ds. Rybołówstwa. 2.  Najpóźniej do dnia 1 lipca 2011 r. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie zawierające statystyczną i naukową ocenę wyniku wykonania planów zarządzania zasobami węgorza wraz z opinią Komitetu Naukowego, Technicznego i Ekonomicznego ds. Rybołówstwa. Poprawka 28 Artykuł 9 ustęp 3 a (nowy) 3a. Do dnia 1 stycznia 2007 r. i po zasięgnięciu opinii ICES, Europejskiej Komisji Doradczej ds. Rybactwa Śródlądowego, Państw Członkowskich oraz sektora rybołówstwa Komisja określa, czy normy określone w art. 6 ust. 4 są wystarczająco dokładne i mają zastosowanie w praktyce, po czym, jeśli to konieczne, sporządza zmodyfikowaną lub przystosowaną propozycję. Poprawka 29 Artykuł 11 ustęp 1 Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, jednak nie przed dniem 1 stycznia 2007 r.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie zawarcia Porozumienia partnerskiego w sprawie połowów pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Maroka (COM(2005)0692 – C6-0040/2006 – 2005/0280(CNS))

P6_TA(2006)0201 A6-0163/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Rady (COM(2005)0692)(1),

–   uwzględniając art. 37 i art. 300 ust. 2 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0040/2006),

–   uwzględniając art. 51 i art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając opinię służb prawnych Parlamentu Europejskiego (SJ-0085-06),

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinię Komisji Rozwoju (A6-0163/2006),

1.   zatwierdza wniosek dotyczący rozporządzenia Rady po poprawkach oraz zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz parlamentowi Królestwa Maroka.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawki Parlamentu Poprawka 1 Punkt 2 a preambuły (nowy) (2a) Wkład finansowy Wspólnoty powinien być przeznaczony również na rozwój społeczeństw zamieszkujących wybrzeża Maroka i Sahary Zachodniej utrzymujących się z rybołówstwa oraz na tworzenie lokalnych małych i średnich przedsiębiorstw w sektorze rybołówstwa. Poprawka 2 Punkt 3 a preambuły (nowy) (3a) Jakość informacji dostarczanych Parlamentowi Europejskiemu powinna ulec poprawie; w tym celu Komisja powinna sporządzać coroczne sprawozdanie na temat stosowania Porozumienia, obejmujące wszystkie metody połowów, o których mowa w tym Porozumieniu, a także pozytywne opinie wydane przez Komisję na podstawie art. 6 ust. 2 Porozumienia. Poprawka 3 Artykuł 1 ustęp 1 Niniejszym zatwierdza się w imieniu Wspólnoty porozumienie partnerskie w sprawie połowów pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Maroka. Niniejszym zatwierdza się w imieniu Wspólnoty porozumienie partnerskie w sprawie połowów pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Maroka, podlegające wykonaniu zgodnie z przepisami prawa międzynarodowego. Poprawka 4 Artykuł 2 część wprowadzająca Wielkości dopuszczalne połowów ustalonych w Protokole do porozumienia, zostają przydzielone w sposób następujący: Wielkości dopuszczalne połowów ustalonych w Protokole do porozumienia zgodnie z zasadami zapewniającymi utrzymanie względnej stabilności zostają przydzielone w sposób następujący: Poprawka 5 Artykuł 3 akapit pierwszy a (nowy) Na podstawie tych powiadomień i informacji przedstawionych przez Wspólny Komitet ustanowiony na podstawie art. 10 Porozumienia, Komisja składa Parlamentowi Europejskiemu i Radzie coroczne sprawozdanie dotyczące jego wykonania. Poprawka 6 Artykuł 3 akapit pierwszy b (nowy) W przypadku wykazania, że stosowanie Porozumienia jest sprzeczne z międzynarodowymi zobowiązaniami, Komisja podejmie natychmiastowe kroki w celu zawieszenia Porozumienia zgodnie z jego art. 15. Poprawka 7 Artykuł 3 a (nowy) Artykuł 3a W corocznym sprawozdaniu dla Parlamentu Europejskiego Komisja zawiera również informacje dotyczące zmiany stanu zasobów rybnych, środków ochrony tych zasobów i zarządzania nimi oraz wyników połowów badawczych prowadzonych w odniesieniu do nowych gatunków na podstawie art. 5 Protokołu. Poprawka 8 Artykuł 3 b (nowy) Artykuł 3b Zgodnie z art. 4 Protokołu, w przypadku potwierdzonej przez sprawozdania naukowe poprawy stanu biologicznego zasobów głowonogów i skorupiaków, Komisja podejmuje starania w celu włączenia w ramy Porozumienia ewentualnych nowych wielkości dopuszczalnych połowów tych dwóch kategorii. Poprawka 9 Artykuł 3 c (nowy) Artykuł 3c Środki techniczne oraz środki zarządzania połowami przyjęte przez władze marokańskie na rzecz flot lokalnych mają zastosowanie również do floty wspólnotowej działającej na podstawie niniejszego Porozumienia. Poprawka 10 Artykuł 3 d (nowy) Artykuł 3d W ciągu ostatniego roku obowiązywania Protokołu i przed zawarciem nowego porozumienia o jego przedłużeniu Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie stosowania Porozumienia. Poprawka 11 Artykuł 3 e (nowy) Artykuł 3e Na podstawie sprawozdania, o którym mowa w art. 3d i po przeprowadzeniu konsultacji z Parlamentem Europejskim, Rada, w stosownym przypadku, przyzna Komisji mandat negocjacyjny w celu przyjęcia nowego protokołu. Poprawka 12 Artykuł 3 f (nowy) Artykuł 3f W posiedzeniach i pracach Wspólnego Komitetu, ustanowionego na podstawie art. 10 Porozumienia, może brać udział jeden poseł do Parlamentu Europejskiego w charakterze obserwatora oraz przedstawiciele sektora rybołówstwa działającego w ramach niniejszego porozumienia. Poprawka 13 Artykuł 3 g (nowy) Artykuł 3g Komitet informuje Parlament Europejski o wszelkich inicjatywach mających na celu zmianę treści Porozumienia, w tym Protokołu, arkuszy danych i załączników.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie 21 i 22 sprawozdania rocznego Komisji dotyczącego monitorowania stosowania prawa wspólnotowego (2003 i 2004 r.) (2005/2150(INI))

P6_TA(2006)0202 A6-0089/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając 21 i 22 sprawozdanie roczne Komisji (COM(2004)0839 oraz COM(2005)0570),

–   uwzględniając dokumenty robocze służb Komisji (SEC(2004)1638 oraz SEC(2005)1446 i 1447),

–   uwzględniając art. 45 i art. 112 ust. 2 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Petycji (A6-0089/2006),

A.   mając na uwadze, że sprawozdania roczne Komisji określają stan transpozycji dyrektyw przez Państwa Członkowskie w celu zapewnienia skutecznej kontroli stosowania prawa, oraz że według 21 sprawozdania w dniu 31 grudnia 2003 r. toczyło się 3 927 postępowań w sprawie naruszenie prawa wspólnotowego, łącznie z 1 855 sprawami, w przypadku których rozpoczęto postępowanie, 999 sprawami, w których wydano uzasadnioną opinię, 411 sprawami, które zostały skierowane do Trybunału Sprawiedliwości, oraz zaledwie 69 sprawami (spośród których 40 dotyczyło sektora ochrony środowiska), w przypadku których rozpoczęto postępowanie na podstawie art. 228 Traktatu WE,

B.   mając na uwadze, że właściwa kontrola stosowania prawa wspólnotowego składa się nie tylko z oceny transpozycji pod względem ilościowym, ale także z oceny jakości transpozycji oraz praktyk przyjętych w procesie stosowania prawa wspólnotowego,

C.   mając na uwadze, że prawidłowe i szybkie stosowanie prawa wspólnotowego stanowi integralną i podstawową część "lepszego stanowienia prawa", a przejrzyste i dobrze sformułowane przepisy prawne stanowią niezbędny warunek właściwego stosowania prawa wspólnotowego na terenie całej Unii Europejskiej; mając na uwadze, że jakość przepisów prawnych oraz przejrzystość zobowiązań Państw Członkowskich nie zawsze są zadowalające z uwagi na fakt, że przepisy prawne są często wynikiem trudnych kompromisów politycznych,

D.   mając na uwadze, że Komisja może dostosowywać środki służące do skutecznego wykonywania swoich zadań oraz wprowadzać innowacje w celu poprawy stosowania prawa wspólnotowego,

E.   mając na uwadze prowadzone aktualnie przez Komisję prace nad dostosowaniem istniejących procedur oraz metodami przyspieszenia ich działania oraz zwiększenia ich wydajności; mając na uwadze, że nie stanowią one jednak wystarczającego powodu braku punktualnego przekazywania wymaganych informacji dotyczących łącznej wysokości środków finansowych przyznanych na usuwanie naruszeń we właściwych dyrekcjach generalnych oraz w Sekretariacie Centralnym,

F.   mając na uwadze, że ilość skarg związanych z naruszeniem prawa wspólnotowego dowodzi, że obywatele europejscy odgrywają istotną rolę w stosowaniu prawa wspólnotowego, oraz że umiejętność właściwej reakcji na ich obawy jest istotna dla wiarygodności Unii Europejskiej,

G.   mając na uwadze, że skargi obywateli nie odgrywają wyłącznie symbolicznej roli w budowaniu "Europy obywateli", lecz stanowią opłacalne i skuteczne narzędzie kontroli stosowania prawa wspólnotowego,

H.   mając na uwadze, że skuteczna ochrona prawna oraz jednolite stosowanie i wykładnia są zasadniczymi elementami prawa wspólnotowego,

I.   mając na uwadze, że Parlament otrzymał 22 roczne sprawozdanie Komisji dopiero w styczniu 2006 r., oraz mając na uwadze, że wskutek powyższego opóźnienia niniejsza rezolucja tylko częściowo odwołuje się do tego sprawozdania i obejmuje analizą głównie 21 roczne sprawozdanie dotyczące stosowania prawa wspólnotowego w roku 2003,

1.   jest przekonany o istnieniu realnej potrzeby poważnego i widocznego rozpatrzenia przez wszystkie instytucje europejskie oraz przyznania wyższego priorytetu kwestii kontroli wdrażania, zwłaszcza w kontekście podkreślanej w ostatnim czasie pilnej potrzeby zmniejszenia objętości wspólnotowego prawodawstwa i inicjatyw prawodawczych;

2.   utrzymuje, że zmniejszenie objętości prawodawstwa musi być zrekompensowane przez położenie większego nacisku na wdrażanie; podkreśla, że skargi obywateli stanowią opłacalne i skuteczne narzędzie kontroli stosowania prawa wspólnotowego oraz wzywa Komisję do zagwarantowania, aby przynajmniej niektóre ze środków przyznanych uprzednio na projekty legislacyjne i związane z nimi dalsze działania zostały przeznaczone na skuteczne i prawidłowe wdrożenie obowiązującego prawodawstwa wspólnotowego w różnych jednostkach zajmujących się indywidualnymi skargami oraz przypadkami naruszenia;

3.   wyraża przekonanie, że komisje parlamentarne winny także zwrócić uwagę na kwestię stosowania prawa wspólnotowego oraz że zwłaszcza odpowiedzialny za nią sprawozdawca winien brać bardziej czynny udział w kontroli wdrażania prawa wspólnotowego w Państwach Członkowskich, czego przykładem mogą być regularne spotkania dotyczące wdrażania przepisów organizowane przez Komisję Ochrony Środowiska, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności;

4.   zdaje sobie sprawę, że procedura komitologii nie jest przedmiotem niniejszej rezolucji i podkreśla w związku z tym, że potrzebna jest oddzielna rezolucja w tej sprawie;

5.   podkreśla, że art. 211 Traktatu WE powierza Komisji instytucjonalną odpowiedzialność za czuwanie nad stosowaniem postanowień Traktatu, jak również środków przyjętych przez instytucje na jego podstawie, oraz że art. 226 Traktatu WE upoważnia Komisję do podjęcia działania przeciwko Państwom Członkowskim w przypadku uchybienia zobowiązaniom wynikającym z Traktatu;

6.   zauważa, że główne problemy dotyczące postępowania w sprawie naruszenia (art. 226 i 228 Traktatu WE) to jego długość (średnio 54 miesiące od chwili rejestracji skargi oraz wniesienia sprawy do Trybunału) oraz ograniczony zakres stosowania art. 228;

7.   zwraca uwagę, że Komisja organizuje cztery spotkania w roku w celu podjęcia decyzji dotyczącej postępowania w sprawie naruszenia oraz że wszystkie decyzje (począwszy od wezwania do usunięcia uchybienia, którego celem jest uzyskanie informacji od danego Państwa Członkowskiego, a skończywszy na decyzji w sprawie skierowania sprawy do Trybunału Sprawiedliwości) podejmowane są przez Kolegium Komisarzy; uznając znaczenie oraz potrzebę zbiorowej interwencji w poszczególnych fazach postępowania w sprawie naruszenia proponuje dokładnie rozważyć możliwość skrócenia wewnętrznej procedury w początkowej fazie postępowania poprzez upoważnienie każdego członka Komisji do kierowania do Państw Członkowskich wezwań do usunięcia uchybienia w dziedzinie należącej do zakresu jego obowiązków, jak zresztą odbywa się to już obecnie, w przypadku gdy Państwo Członkowskie nie dokonało transpozycji przepisów wspólnotowych do prawa krajowego w ustalonym terminie;

8.   zwraca uwagę na niewystarczający poziom współpracy sądów krajowych w większości Państw Członkowskich, które wciąż niechętnie stosują zasadę pierwszeństwa prawa wspólnotowego;

9.   z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji zatytułowany "Lepsza kontrola stosowania prawa wspólnotowego" (COM(2002)0725), który określa różnorodne działania zmierzające do realizacji tego celu;

10.   wyraża jednak ubolewanie w związku z faktem, że Komisja nie przedstawiła ustrukturyzowanego i szczegółowego planu dalszych działań w związku z niektórymi zobowiązaniami zawartymi w wyżej wspomnianych komunikatach, z których jedno przewiduje, że "stosowanie kryteriów pierwszeństwa będzie podlegało corocznej ocenie podczas omawiania sprawozdania z kontroli stosowania prawa wspólnotowego";

11.   wzywa Komisję do przeprowadzenia szczegółowej oceny stosowania kryteriów pierwszeństwa wymienionych we wspomnianym komunikacie w celu stwierdzenia, czy stosowanie ich jest rzeczywiście konieczne oraz czy nie wiąże się z ryzykiem zbytniego ograniczenia liczby postępowań w sprawie naruszenia, które w myśl Traktatu nie podlegają jakiejkolwiek hierarchizacji; zwraca się do Komisji z prośbą o dokonanie oceny, czy nieznaczna podwyżka środków dla dyrekcji generalnych, w których istnieje największe ryzyko postępowań w sprawie naruszenia, byłaby lepszym sposobem poprawy ich zdolności do działania w następstwie skarg; zaznacza, że w służbach Komisji odpowiedzialnych za transpozycję potrzebni są eksperci-prawnicy, którzy sprawdzaliby, czy dokonano całkowitej transpozycji; zaznacza, że w celu analizy transpozycji nie można polegać wyłącznie na automatycznym systemie kontroli zgodności;

12.   wzywa Komisję do informowania Parlamentu o wynikach takich ocen; domaga się, aby wyznaczanie priorytetów nie prowadziło do osłabienia reakcji na skargi obywateli oraz wzywa Komisję do konsultowania się z Parlamentem w sprawie potencjalnych zmian kryteriów pierwszeństwa;

13.   wzywa Komisję do postawienia zasady rządów prawa oraz doświadczenia obywateli ponad czysto gospodarczymi kryteriami i ocenami; domaga się, aby Komisja ściśle nadzorowała poszanowanie wolności podstawowych oraz zasad ogólnych określonych w Traktacie, a także przestrzeganie rozporządzeń i dyrektyw ramowych; wzywa Komisję do stosowania ustawodawstwa wtórnego jako kryterium pozwalającego na ustalenie, czy doszło do naruszenia wolności podstawowych;

14.   wzywa Komisję do dokonania ponownej oceny współpracy z Państwami Członkowskimi w rozumieniu art. 10 Traktatu WE i w świetle faktu, że większość Państw Członkowskich nie jest przygotowana do podjęcia znaczących działań w celu poprawy wdrażania prawa wspólnotowego, co potwierdzono w trakcie negocjacji dotyczących porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa(1), kiedy to Rada odmówiła podjęcia jakiegokolwiek zobowiązania w kwestiach transpozycji i wdrażania; deklaruje wsparcie dla kwestii wznowienia negocjacji z Radą w tej sprawie w celu wprowadzenia zmian do porozumienia międzyinstytucjonalnego;

15.   wzywa Komisję do przeprowadzenia ponownej oceny postawy pobłażliwości w stosunku do Państw Członkowskich w kwestii przestrzegania terminów przedkładania Komisji wymaganych przez nią informacji, przyjmowania oraz przekazywania informacji o krajowych środkach wykonawczych oraz właściwego stosowania prawa wspólnotowego na poziomie krajowym, regionalnym oraz lokalnym;

16.   zwraca uwagę, że Państwa Członkowskie postanowiły wprowadzić konkretne struktury zajmujące się wdrażaniem; przychylnie odnosi się do podejmowanych przez Komisję wysiłków wspierających tworzenie właściwych punktów koordynacyjnych w każdym Państwie Członkowskim w celu poprawy całości polityki transpozycji i wdrażania oraz wydajności części postępowania w sprawie naruszenia poprzedzającej skierowanie sprawy do Trybunału; proponuje, aby Państwa Członkowskie stworzyły nie tylko struktury techniczne, ale także powołały polityków odpowiedzialnych na szczeblu lokalnym za strategie odnoszące się do naruszania prawa wspólnotowego;

17.   zauważa, że podkreślanie kwestii organizacyjnych i przepływu informacji nie powinno przesłaniać faktu, że wiele przypadków niepoprawnego wdrażania jest wynikiem złej jakości przepisów oraz odzwierciedla świadome działania Państw Członkowskich w kierunku podważenia prawodawstwa wspólnotowego ze względów politycznych, administracyjnych i gospodarczych; zauważa w związku z tym, że Komisja stosuje praktykę akceptacji opóźnionego działania Państw Członkowskich, aby zakończyć postępowanie w sprawie naruszenia; zwraca się do Komisji, aby wymagała od Państw Członkowskich stosowania z mocą wsteczną naruszonego przepisu wspólnotowego w celu usunięcia wszelkich skutków naruszenia, odwołując się bezpośrednio do art. 228 Traktatu WE, w przypadku gdy uporczywie nie stosują się one do tego wymogu;

18.   zwraca uwagę, że System Rozwiązywania Problemów Rynku Wewnętrznego (sieć SOLVIT) dowiodła swojej wydajności na rynku wewnętrznym jako niesądowy mechanizm uzupełniający, który zacieśnił dobrowolną współpracę pomiędzy Państwami Członkowskimi, jest jednak zdania, że podobne mechanizmy nie mogą być traktowane jako substytuty postępowania o naruszenie, które ma zobowiązać Państwa Członkowskie do stosowania prawodawstwa wspólnotowego; wzywa Państwa Członkowskie do przydzielenia większych zasobów ludzkich i finansowych krajowym punktom kontaktowym sieci SOLVIT;

19.   uważa redagowanie prawodawstwa w sposób sprzyjający jego wprowadzaniu w życie za niezbędne; traktuje zwiększenie zrozumienia prawodawstwa wspólnotowego przez obywateli za sprawę równie istotną i w związku z tym proponuje dołączanie do wszystkich aktów prawnych streszczenia dla obywateli w formie uzasadnienia sporządzonego językiem nieprawniczym;

20.   jest przekonany, że chociaż poświęcanie czasu i uwagi rozwijaniu dialogu pomiędzy Państwami Członkowskimi oraz poprawie udzielanej im pomocy w celu umożliwienia szybkiej i prawidłowej transpozycji prawa wspólnotowego jest rzeczą ważną, należy wykazać większą dyscyplinę, szczególnie po rozszerzeniu, w celu uniknięcia nadmiernych opóźnień oraz utrzymujących się różnic w jakości transpozycji w różnych krajach;

21.   uważa, że do wszystkich nowo przyjętych dyrektyw powinna być systematycznie włączana specjalna klauzula obligująca Państwa Członkowskie do opracowania tabeli zgodności w procesie transpozycji dyrektyw UE;

22.   zwraca uwagę na fakt, że w roku 2004 około 41% nowych dyrektyw zawierało postanowienie o tabeli zgodności; uważa, że Parlament Europejski, jako współprawodawca, winien wspierać wnioski włączania do dyrektyw postanowień obligujących Państwa Członkowskie do stosowania tabeli zgodności do celów powiadamiania; wzywa Komisję do składania Parlamentowi regularnych sprawozdań dotyczących stosowania takich postanowień;

23.   przychylnie odnosi się do wysiłków podejmowanych przez niektóre dyrekcje generalne Komisji – szczególnie Dyrekcję Generalną ds. Środowiska – zmierzające do poprawy kontroli zgodności w zakresie odpowiednich dyrektyw, zwłaszcza po rozszerzeniu; wzywa Komisję do publikowania na jej stronie internetowej wyników badań na temat oceny zgodności krajowych środków wykonawczych z prawodawstwem wspólnotowym zleconych przez różne dyrekcje generalne;

24.   zwraca uwagę na istnienie kilku rodzajów postępowania w przedmiocie braku zgodności oraz na fakt, że procedury takie są czasem uruchamiane ponownie i nie przynoszą rezultatów w postaci nakłonienia Państw Członkowskich do modyfikacji działań w zakresie transpozycji; podkreśla, że w tego typu przypadkach opóźnienia w postępowaniu mogą być wysoce szkodliwe dla obywateli, ponieważ istotą sprawy nie są poszczególne przypadki, ale raczej problem ogólny; w związku z tym wzywa Komisję do przyjmowania zdecydowanej postawy w przypadkach braku powiadamiania i braku zgodności krajowych środków wykonawczych z prawodawstwem wspólnotowym oraz do realizacji poszczególnych etapów procedury określonej w art. 226 Traktatu WE przy zachowaniu nieprzekraczalnych i niepodlegających negocjacjom terminów, ustanowionych przez elastyczne instrumenty prawne (komunikaty, wytyczne), w celu jak najszybszego nałożenia kar pieniężnych zgodnie art. 228 Traktatu WE;

25.   zwraca się do Komisji z prośbą o przedstawienie listy dyrektyw o najniższym wskaźniku wdrożenia, wraz z wyjaśnieniem możliwych przyczyn takiego stanu rzeczy; przypomina, że w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości oraz art. 10 Traktatu WE Państwa Członkowskie są zobowiązane do ustanowienia odpowiedniego systemu skutecznych i proporcjonalnych kar, pełniącego rolę środka powstrzymującego od naruszania przepisów wspólnotowych; uważa, że nieprzyjęcie skutecznego systemu kar powinno być ścigane z całą surowością w ramach postępowania w sprawie naruszenia;

26.   zauważa, że obecnie stosowane procedury nie gwarantują obywatelom żadnych innych praw poza prawem wniesienia skargi oraz że Komisja, stojąca na straży Traktatu, posiada swobodę w zakresie decyzji o rejestracji skargi i rozpoczęcia postępowania; uważa, że ani postanowienia Traktatu, ani orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości nie zabraniają użycia odpowiednich instrumentów prawnych do przyznania wnoszącym skargę dodatkowych praw, dlatego też zwraca się do Komisji, aby podjęła działania w celu przyjęcia tego rodzaju instrumentów; jest przekonany, że ta ważna i wyłączna prerogatywa powinna podlegać wymogowi przejrzystości oraz odpowiedzialności z punktu widzenia powodów podejmowania decyzji, w szczególności zaś decyzji o nienadaniu biegu skardze;

27.   z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w sprawie "Kontaktów ze skarżącym w odniesieniu do naruszeń prawa wspólnotowego" (COM(2002)0141);

28.   wzywa Komisję do przestrzegania zasad określonych w tym komunikacie, tak aby rejestrowane były wszystkie bez wyjątku skargi otrzymywanych przez Komisję, mogące ujawnić rzeczywiste naruszenie prawa wspólnotowego, chyba że wchodzą one w zakres wyjątkowych sytuacji określonych w pkt 3 załącznika do komunikatu; zwraca uwagę, że Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich otrzymał niedawno szczególne skargi w sprawie braku rejestracji skarg i zajmuje się obecnie ich rozpatrzeniem; wzywa Komisję do regularnego składania Parlamentowi sprawozdań dotyczących przypadków braku rejestracji skarg, zgodnie ze wspomnianym wyżej komunikatem;

29.   zwraca uwagę, że określony w komunikacie termin jednego roku, jaki upływa pomiędzy rejestracją skargi a przesłaniem wezwania do usunięcia uchybienia lub decyzją o zamknięciu sprawy, jest zbyt długi; ponadto zauważa, że termin ten nie zawsze jest przestrzegany, wskutek czego osoba składająca skargę utrzymywana jest w stanie niepewności, co jest rzeczą niedopuszczalną; wzywa w związku z tym Komisję do kierowania wezwań do usunięcia uchybienia w przypadkach nie wymagających "negocjacji" z Państwami Członkowskimi w krótkim czasie po rejestracji skargi oraz do dołożenia wszelkich starań w celu nadania biegu postępowaniu w krótkich i nieprzekraczalnych terminach, z pominięciem wyjątkowych przypadków;

30.   wzywa Komisję do pełnego informowania skarżących – w uzasadnionych przypadkach także właściwych posłów do Parlamentu Europejskiego – o postępie w rozpatrywaniu ich skarg po upływie każdego z określonych terminów (wezwanie do usunięcia uchybienia, uzasadniona opinia, skierowanie sprawy do Trybunału), uzasadniania swojej decyzji i przekazywania jej szczegółów skarżącemu zgodnie z zasadami ustanowionymi w komunikacie z 2002 r., co powinno pozwolić skarżącemu na poczynienie dalszych spostrzeżeń (informacje takie winny obejmować argumenty podane przez zainteresowane Państwo Członkowskie, szczególnie w przypadku spraw, które Komisja zamierza oddalić);

31.   wzywa Komisję do przyjęcia konkretnej procedury pozwalającej skarżącemu i zainteresowanemu posłowi do Parlamentu Europejskiego uzyskać dostęp do dokumentacji oraz do treści korespondencji z Państwem Członkowskim;

32.   wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych danych dotyczących przestrzegania terminów ustalonych w wewnętrznym podręczniku procedur operacyjnych, które można uzyskać jedynie drogą nieoficjalną; ponownie podkreśla znaczenie określania terminu rejestracji skargi dla udzielenia skarżącemu odpowiedzi oraz skierowania do Państwa Członkowskiego wezwania do usunięcia uchybienia;

33.   zwraca uwagę, że od chwili wprowadzenia procedury określonej art. 228 Traktatu WE, w wyniku jej stosowania Trybunał Sprawiedliwości wydał wyroki jedynie w trzech sprawach; z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie stosowania art. 228 Traktatu WE (SEC(2005)1658), który wyjaśnia i rozwija sposób zwracania się Komisji do Trybunału Sprawiedliwości z prośbą o nałożenie płatności okresowych i płatności ryczałtowej na Państwo Członkowskie, które nie zastosuje się do orzeczenia Trybunału;

34.   zwraca się do Komisji o formalne stwierdzenie, że zgodnie z komunikatem wydanym przez nią w 2005 r. wszystkie sprawy, w których na mocy art. 228 wystosowane zostały już wezwania do usunięcia uchybienia oraz uzasadnione opinie, a także sprawy prowadzone obecnie na podstawie postępowania określonego w art. 226, podlegać będą nowym zasadom (jeżeli nie zostały rozstrzygnięte przed skierowaniem ich do Trybunału);

35.   przypomina, że petycje składane przez obywateli do Komisji, Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich i właściwych komisji Parlamentu powinny zachęcać instytucje europejskie do oceny sposobu wdrażania prawa wspólnotowego na szczeblu krajowym i europejskim;

36.   ponownie wyraża przekonanie, że ścisła współpraca i porozumienia dotyczące kontroli pomiędzy Komisją, Radą, Europejskim Rzecznikiem Praw Obywatelskich i właściwymi komisjami Parlamentu mają kluczowe znaczenie dla zapewnienia skutecznej interwencji we wszystkich przypadkach, w których składający petycję złożył uzasadnioną skargę dotyczącą naruszenia prawa wspólnotowego;

37.   nalega, aby w przyszłych sprawozdaniach rocznych Komisja Europejska przedstawiała dane dokładnie odzwierciedlające istotny i wyraźny wkład petycji w kontrolę stosowania prawa wspólnotowego oraz ponawia wniosek zawarty w swojej rezolucji z dnia 9 marca 2004 r.(2) o dołączenie rozdziału poświęconego wyłącznie petycjom;

38.   uważa, że konieczne jest określenie praw proceduralnych osób składających petycje w podobny sposób do praw osób składających skargi, które zostały określone w komunikacie Komisji z 2002 r.; uważa, że należy wyjaśnić kwestie proceduralne związane z równorzędnym traktowaniem skarg i petycji, a także usprawnić koordynację między właściwymi służbami, aby Komisja Petycji mogła zapewnić poszanowanie praw osób składających petycje;

39.   stwierdza z własnego doświadczenia, że obywatele składający petycje do Parlamentu Europejskiego mają trudności z dochodzeniem przed sądami krajowymi praw wynikających z prawa wspólnotowego oraz uzyskaniem zadośćuczynienia za stratę lub szkodę poniesioną w związku z naruszeniem prawa wspólnotowego przez Państwa Członkowskie;

40.   wyraża ubolewanie w związku z niechęcią Komisji Europejskiej do prowadzenia dochodzeń w sprawie domniemanych wcześniejszych naruszeń prawa wspólnotowego, które zostały naprawione, takich jak poruszone w petycjach dotyczących "Equitable Life" i "Lloyds of London"; wzywa Komisję Europejską do zbadania spraw, w których zarzucane uchybienia rzekomo spowodowały znaczne szkody dla osób, gdyż wynik takiego dochodzenia może być niezmiernie pomocny w uzyskiwaniu przez obywateli odszkodowania na drodze prawnej;

41.   uważa za niezbędne zbadanie sposobów poprawy procedur na poziomie międzyinstytucjonalnym celem zapewnienia obywatelom europejskim bardziej skutecznych pozaprawnych środków odwoławczych jako dodatkowego zabezpieczenia wobec wyrażonego w traktatach prawa do składania petycji; w związku z tym zaleca rozważenie utworzenia w ramach Parlamentu Europejskiego organizacji typu "SOLVIT", której zadaniem byłoby udzielanie wsparcia posłom w rozwiązywaniu kwestii natury prawnej;

42.   wzywa do ściślejszej współpracy pomiędzy parlamentami krajowymi i Parlamentem Europejskim, a także posłami do nich, tak aby wspomagać i podnosić skuteczność kontroli kwestii europejskich na szczeblu krajowym; uważa, że parlamenty krajowe mogą odegrać ważna rolę w kontroli stosowania prawa wspólnotowego, przyczyniając się w ten sposób do wzmacniania demokratycznej prawomocności Unii i przybliżaniu jej do obywateli;

43.   wzywa Komisję do przesyłania swoich rocznych sprawozdań z kontroli stosowania prawa wspólnotowego parlamentom krajowym, tak aby miały one większe możliwości kontrolowania stosowania tego prawa przez władze krajowe;

44.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich i parlamentom Państw Członkowskich.

(1) Dz.U. C 321 z 31.12.2003, str. 1. (2) Dz.U. C 102 E z 28.4.2004, str. 512.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie lepszego stanowienia prawa 2004 r.: stosowanie zasady pomocniczości - 12 sprawozdanie roczne (2005/2055(INI))

P6_TA(2006)0203 A6-0082/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 5 czerwca 2002 r. w sprawie oceny oddziaływania (COM(2002)0276),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 5 czerwca 2002 r. w sprawie planu działania "Uproszczenie i poprawa środowiska regulacyjnego" (COM(2002)0278),

–   uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa(1) zawarte pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją,

–   uwzględniając rezolucję z dnia 20 kwietnia 2004 r. w sprawie oceny oddziaływania przepisów wspólnotowych i procedur konsultacji(2),

–   uwzględniając konkluzje Rady ds. Konkurencji w dniach 25-26 listopada 2004 r.,

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Poprawa otoczenia regulacyjnego w dziedzinie wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w Unii Europejskiej" z dnia 16 marca 2005 r. (COM(2005)0097),

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji zatytułowane "Lepsze stanowienie prawa 2004" z dnia 21 marca 2005 r. (COM(2005)0098),

–   uwzględniając wytyczne Komisji w sprawie oceny oddziaływania z dnia 15 czerwca 2005 r., wraz z załącznikami (SEC(2005)0791),

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Wyniki przeglądu wniosków legislacyjnych nierozstrzygniętych przez prawodawcę" z dnia 27 września 2005 r. (COM(2005)0462),

–   uwzględniając opinie Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie "Lepszego stanowienia prawa" oraz "Lepszego wdrażania prawodawstwa UE" z dnia 28 września 2005 r.(3),

–   uwzględniając komunikat Komisji "w sprawie wspólnej metodologii dotyczącej oceny kosztów administracyjnych nakładanych przez prawodawstwo" z dnia 21 października 2005 r. (COM(2005)0518),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 grudnia 2005 r. w sprawie Programu Legislacyjnego i Programu Prac Komisji na 2006 r.(4),

‐   uwzględniając Traktat ustanawiający Konstytucję dla Europy,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0082/2006),

A.   mając na uwadze, że w komunikacie w sprawie poprawy otoczenia regulacyjnego w dziedzinie wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w Unii Europejskiej, Komisja stwierdza wyraźną zależność pomiędzy poprawą otoczenia regulacyjnego a realizacją celów Strategii Lizbońskiej,

B.   mając na uwadze, że stworzenie otoczenia regulacyjnego charakteryzującego się wysokim stopniem przejrzystości, efektywnością i znakomitą jakością prawa powinno być nadrzędnym celem polityki Unii Europejskiej,

C.   mając na uwadze, że otoczenie regulacyjne przedsiębiorstw stanowi czynnik decydujący o ich konkurencyjności, zrównoważonym wzroście i w konsekwencji o zatrudnieniu,

D.   mając na uwadze, że ocena oddziaływania realizowana w odniesieniu do nowych przepisów oraz uproszczenia przepisów obowiązujących obecnie mogłaby przyczynić się do lepszej oceny ich skutków społecznych, gospodarczych, środowiskowych i zdrowotnych, a także zmniejszyć ciężary administracyjne, które osłabiają konkurencyjność europejskich przedsiębiorstw, a w szczególności małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP),

E.   mając uwadze, że w opinii obywateli i przedsiębiorców w UE prawodawstwo europejskie pozostawia wiele do życzenia, przede wszystkim dlatego, że jest ono często wynikiem trudnych kompromisów politycznych, nie jest jasne, a Państwa Członkowskie nie potrafią lub nie chcą wprowadzić go prawidłowo w życie,

F.   mając na uwadze, że na etapie opracowywania projektów aktów prawnych Komisja, w ramach konsultacji i prac różnych grup roboczych, umożliwia niektórym zainteresowanym stronom zajęcie stanowiska, mając jednak równocześnie na uwadze, że zarówno treść tych konsultacji, uczestniczenie w nich stron, jak i sposób, w jaki Komisja uwzględnia ich rezultaty, nie są dostatecznie przejrzyste,

G.   mając na uwadze, że w swojej wyżej wymienionej rezolucji z dnia 20 kwietnia 2004 r. Parlament głosami zdecydowanej większości opowiedział się za stosowaniem w UE ocen oddziaływania w celu udoskonalenia przepisów oraz mając na uwadze, że Rada i Komisja podkreślały w licznych dokumentach istotne znaczenie oceny oddziaływania,

H.   mając na uwadze, że w ocenie oddziaływania przeprowadzanej przez Komisję nie stosuje się konsekwentnie tej samej metodologii i z tego względu cechuje się ona zróżnicowaną jakością oraz mając na uwadze, że ocena oddziaływania częściej nosi znamiona uzasadnienia projektu niż obiektywnej oceny faktów,

I.   mając na uwadze dużą ilość przepisów wykonawczych (bądź przepisów prawa pochodnego) przyjmowanych w ramach procedury komitologii, w przypadku których brakuje należytej kontroli parlamentarnej lub oceny oddziaływania,

J.   mając na uwadze, że procedura legislacyjna przypomina częściowo proces zdobywania wiedzy, w którym istnieje możliwość uczenia się na popełnionych błędach; mając na uwadze, że oddziaływanie przepisów nie jest dostatecznie przejrzyste, a także mając na uwadze, że treść sprawozdań Komisji dotyczących wdrożenia przepisów wspólnotowych ogranicza się do kwestii ich wdrożenia w Państwach Członkowskich i nie pozwala na ustalenie, czy w praktyce dane przepisy pozwoliły zrealizować wyznaczone cele,

1.   podkreśla potrzebę pełnej zgodności wszystkich przepisów prawnych, przyjmowanych przez Wspólnotę, z zasadami subsydiarności i proporcjonalności;

2.   wspiera ambicję poprawy prawodawstwa europejskiego z myślą o zwiększeniu wzrostu gospodarczego i zatrudnienia oraz podkreśla potrzebę przyjęcia zintegrowanego i konsekwentnego podejścia w inicjatywach dotyczących "lepszego stanowienia prawa" dla wsparcia trzech filarów lizbońskich w przypadku załamania rynku; podkreśla konieczność wdrażania inicjatyw na rzecz "lepszego stanowienia prawa" w sposób przejrzysty i demokratyczny;

3.   popiera prawodawstwo oparte na zasadach i skupiające się na jakości, a nie na ilości; postrzega debatę nad "lepszym stanowieniem prawa" jako okazję do refleksji nad stanowieniem prawa jako procesem zmierzającym do osiągnięcia celów wyraźnie określonych w ramach polityk, poprzez włączenie i zaangażowanie wszystkich zainteresowanych podmiotów w trakcie wszystkich etapów tego procesu, począwszy od przygotowania, aż do wprowadzenia w życie;

4.   zaleca przeprowadzenie pilotażowych działań w ramach programu "lepszego stanowienia prawa" w niektórych dziedzinach oraz przeprowadzenie jego dokładnej oceny przed szerszym wykorzystaniem; uważa doświadczenie w zastosowaniu procedury Lamfalussy'ego w prawodawstwie dotyczącym rynków finansowych, a zwłaszcza dialog pomiędzy organami regulacyjnymi a uczestnikami rynku, za cenny sprawdzian dynamiki procesu legislacyjnego;

5.   jest zdania, że procedura Lamfalussy'ego jest przydatnym mechanizmem; uważa konwergencję praktyk nadzorczych za sprawę zasadniczej wagi; z zadowoleniem przyjmuje prace komisji na poziomie 3 w tym zakresie oraz popiera apele o zestaw odpowiednich narzędzi; uważa, że fakt posiadania przez organy nadzoru pola manewru może sprawić, że szczegóły techniczne w prawodawstwie nie będą konieczne i może prowadzić do tworzenia bardziej odpowiednich zasad dynamicznego rynku; podkreśla jednak, że nie może to naruszać politycznej odpowiedzialności za ostateczne cele danej regulacji; utrzymuje, że prawodawcy powinni dokładnie monitorować proces oraz powtarza, że uprawnienia ustawodawcze Parlamentu powinny być w pełni poszanowane;

6.   zwraca uwagę na potrzebę zapewnienia, by do każdego projektu aktu prawnego dołączona została ocena oddziaływania określona w wyżej wymienionej rezolucji z dnia 20 kwietnia 2004 r. jako przejrzyste zobrazowanie konsekwencji projektu dla kwestii społecznych, gospodarczych i stanu środowiska naturalnego, jak również w celu przedstawienia alternatywnych rozwiązań politycznych, którymi prawodawstwo dysponuje w danym scenariuszu;

7.   jest zdania, że w przypadku, gdy projekt wniosku przedstawia Komisja z inicjatywy jednego lub większej ilości Państw Członkowskich lub większej ich liczby, należy o tym informować;

8.   podkreśla potrzebę niezwłocznego jednolitego wdrożenia we wszystkich DG jasnych wytycznych i struktur stosowania oceny oddziaływania, opublikowanych przez Komisję w czerwcu 2005 r.;

9.   z zadowoleniem przyjmuje rozwój ocen wpływu w fazie przygotowawczej, lecz przestrzega, że nie mogą one zastąpić politycznej debaty nad zaletami i wadami prawodawstwa; podkreśla, że interesy konsumentów, przedsiębiorstw i obywateli nie mogą być zredukowane do samej analizy zysków i strat; jest zdania, że prawo powinno być stosowane z zachowaniem pełnej odpowiedzialności samych instytucji w zakresie ich politycznych priorytetów; wnosi o całkowitą przejrzystość w fazie przygotowawczej, o oparcie uzasadnień na wyznaczonych celach, a także w miarę potrzeby o większe uszczegółowienie; utrzymuje, że wspólne wytyczne, będące wyrazem pełnego poszanowania trzech filarów strategii lizbońskiej, mają istotne znaczenie oraz nalega na ustalenie odpowiedniego budżetu;

10.   podkreśla, że w ocenie oddziaływania Komisja powinna uwzględniać konsekwencje nieprzyjęcia przepisów w odniesieniu do utraconych korzyści dokładniej oraz zgodnie ze szczegółowymi wytycznymi, zwłaszcza w dziedzinie zdrowia, dobra ogólnego oraz kwestii trwałego i zrównoważonego charakteru; stoi zdecydowanie na stanowisku, że Komisja musi również jak najszybciej wdrożyć, jako część oceny oddziaływania, opracowaną przez siebie metodę oceny obciążeń administracyjnych pod względem ilościowym; zwraca uwagę, że taka metoda jest niezbędna do ustalenia kosztów związanych ze stosowaniem i wdrożeniem przepisów; uważa, że definitywna metodologia musi zostać włączona do oceny oddziaływania najpóźniej w 2006 r.;

11.   uważa, że w interesie jednolitego stosowania oceny oddziaływania przez Komisję, zasadnicze znaczenie ma fakt, że jakość oceny oddziaływania będzie poddana niezależnej kontroli; Parlament nie będzie rozpatrywał żadnego projektu, o ile nie będzie mu towarzyszyła ocena oddziaływania, którą poddano niezależnej kontroli, chyba że wyjątkowo wymóg ten zostanie uchylony przez Parlament w poszczególnych przypadkach;

12.   pragnie, aby "lepsze stanowienie prawa" było zgodne z globalnym podejściem i w pełni angażowało zarówno Parlament, Radę, Komisję, jak i Państwa Członkowskie oraz opierało się na konsultacjach ze wszystkimi zainteresowanymi podmiotami w celu zaangażowania obywateli niektórych Państw Członkowskich, którzy ostatnio wykazywali brak wiary w projekt europejski; zaleca zwiększenie wkładu i zaangażowania przedstawicieli konsumentów i pracowników w proces konsultacji;

13.   podkreśla, że konsultowanie się z zainteresowanymi stronami podczas fazy przygotowawczej różni się od negocjacji z zainteresowanymi stronami, które mają miejsce w trakcie procesu legislacyjnego oraz wyraża swoje zaniepokojenie skłonnością Komisja do przeprowadzania dwustronnych negocjacji z poszczególnymi Państwami Członkowskimi przed przedstawieniem wniosków legislacyjnych, co niekiedy prowadzi do niezgodnych, niekonsekwentnych lub sprzecznych przepisów, klauzuli opt-out lub zwolnień przyznawanych niektórym Państwom Członkowskim, które prowadzą do zakłócenia równości szans;

14.   uważa, że podczas przygotowywania przepisów i oceny oddziaływania konieczne jest, aby zainteresowane strony otrzymały odpowiednią ilość czasu i możliwość oznajmienia swoich stanowisk oraz że Komisja powinna poinformować zainteresowane strony w jaki sposób uwzględnione zostały w projekcie ich stanowiska; Komisja powinna w związku z tym przestrzegać maksymalnej przejrzystości poprzez publikowanie stanowisk zainteresowanych stron oraz oceny oddziaływania w publicznie dostępnym rejestrze;

15.   zwraca uwagę, że wiele przepisów wykonawczych przyjmuje się w ramach procedury komitologii; uważa, że przepisy te muszą spełniać te same standardy jakości, co prawo już wdrożone, dlatego także i one będą podlegać ocenie oddziaływania w oparciu o niezbędną wiedzę specjalistyczną, kiedy powstaną potrzebne do tego instrumenty;

16.   wyraża przekonanie, że w przypadku poszanowania uprawnień ustawodawczych Parlamentu w kontekście komitologii, Parlament będzie bardziej skłonny do skoncentrowania się na ogólnych zasadach oraz do wsparcia uproszczenia prawodawstwa i innowacji;

17.   podkreśla, że Parlament i Rada mogą poddawać ocenie oddziaływania również znaczące poprawki do projektów Komisji i podkreśla, że taka ocena oddziaływania ma sens jedynie w przypadku użycia tej samej metodologii, którą stosuje Komisja;

18.   wzywa Radę i Komisję, by w kontekście konsultacji międzyinstytucjonalnych opracowały w niedalekiej przyszłości wspólnotową metodę i procedurę stosowania oceny oddziaływania w ramach europejskiego procesu politycznego oraz do zawarcia konkretnych porozumień w terminie do września 2006 r.;

19.   ostrzega, że metody "lepszego stanowienia prawa" powinny uwzględniać równowagę pomiędzy uprawnieniami Parlamentu, Rady i Komisji oraz ich rolę; życzy sobie, aby Parlament wniósł mądry i spójny wkład w oparciu o uprzednie doświadczenia; podkreśla potrzebę politycznego poparcia innowacji w procesie legislacyjnym;

20.   jest zdania, że wysoki stopień technicznej złożoności prawodawstwa nie powinien prowadzić do wyłączenia współtwórców prawodawstwa z demokratycznego procesu stanowienia prawa, a raczej powinien zachęcać ich do koncentracji na głównych zasadach i celach politycznych oraz sposobach przeprowadzenia procesu ich wdrażania dzięki zmianie podejścia nakazowego na oparte na partnerstwie podejście wychodzenia naprzeciw, z wykorzystaniem fachowej wiedzy i kompetencji organów regulacyjnych, których zadaniem jest wdrażanie prawa;

21.   wzywa Państwa Członkowskie do wzajemnej wymiany doświadczenia związanego ze stosowaniem oceny oddziaływania, a także do stosowania oceny oddziaływania w odniesieniu do prawodawstwa krajowego;

22.   z zadowoleniem przyjmuje wzrost zaangażowania parlamentów krajowych w program pracy Komisji Europejskiej, lecz przestrzega przed przypadkowym wybieraniem projektów na podstawie zasad pomocniczości i proporcjonalności; wnosi o zawarcie we wszystkich nowych projektach streszczenia obowiązującego w danej dziedzinie prawodawstwa oraz objaśnienia sposobu włączenia nowego prawodawstwa do już istniejącego; wnosi o proponowanie Radzie i Parlamentowi różnych opcji wraz z rzetelną analizą ich odpowiednich skutków z punktu widzenia oczekiwań obywateli, trzech filarów lizbońskich, kosztów i obciążeń administracyjnych, zwłaszcza dla MŚP;

23.   w celu zapewnienia jednolitych ram stanowienia prawa w całej UE, wzywa Komisję do zagwarantowania, by Rada nie naruszała ich poprzez ustanawianie dużej ilości uregulowań dopuszczających wyjątki dla poszczególnych Państw Członkowskich;

24.   wzywa Komisję do złożenia Parlamentowi, najpóźniej trzy lata od wejścia w życie nowych przepisów, sprawozdania dotyczącego ich praktycznego oddziaływania; wyraża zainteresowanie przede wszystkim kwestią, czy przepisy pozwoliły zrealizować pierwotnie zakładane cele, jaki wpływ wywarły na międzynarodową konkurencję danego sektora, również w kontekście różnych regulacji (lub ich braku) w konkurujących ze sobą krajach, oraz jak wygląda ich praktyczne stosowanie; wzywa także Komisję do regularnego poddawania wymiernych wyników oceny oddziaływania krytycznej analizie w celu upewnienia się, czy stosowana metodologia pozwala na uzyskanie wiarygodnych prognoz oraz składania Parlamentowi sprawozdania z rezultatów takiej analizy;

25.   podkreśla potrzebę pełnienia przez Parlament, a w szczególności przez właściwego sprawozdawcę, bardziej aktywnej roli w monitorowaniu procesu wdrażania prawodawstwa europejskiego w Państwach Członkowskich oraz korzystania z sieci łączącej Parlament Europejski z parlamentami krajowymi i/lub regionalnymi;

26.   jest zdania, iż transpozycja prawodawstwa WE powinna być kontrolowana w sposób gruntowny i proaktywny tak, aby uniknąć rozbieżności interpretacji i niepotrzebnego rozszerzania prawodawstwa (gold-plating); pragnie, aby Komisja Europejska pełniła czynną rolę w procesie transpozycji, wraz z organami nadzoru i grupami ekspertów, zarówno na szczeblu UE, jak i krajowym, bowiem wczesne przeprowadzenie analizy ewentualnych pułapek może zapobiec opóźnieniom i niepotrzebnym obciążeniom dla przedsiębiorstw; sugeruje ustalenie przez Parlament, w ścisłej współpracy z partnerami krajowymi, odpowiedniej procedury monitorowania transpozycji;

27.   przyznaje, że "otwarta metoda koordynacji" (OMK) jest ważnym narzędziem politycznym w kontekście Strategii Lizbońskiej; podkreśla jednak, iż metody tej nie można traktować jako ogólnego środka zastępczego w stosunku do bardziej formalnej koordynacji i działań w ramach wspólnej polityki w tym kontekście; nalega, aby Parlament Europejski był w pełni informowany o rozwoju praktyki związanej z OMK oraz wzywa Komisję do przedłożenia sprawozdania (skreślenie) z oceny tej metody oraz nalega, by otwarta metoda koordynacji nie przekształciła się w równoległą, ukrytą procedurę legislacyjną podważającą procedury ustanowione w Traktacie WE i zagrażającą kontroli parlamentarnej;

28.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

(1) Dz.U. C 321 z 31.12.2003, str. 1. (2) Dz.U. C 104 E z 30.4.2004, str. 146. (3) Dz.U. C 24 z 31.1.2006, str. 39 i str. 52. (4) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0524.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie wdrażania, konsekwencji i wpływu obowiązującego prawodawstwa dotyczącego rynku wewnętrznego (2004/2224(INI))

P6_TA(2006)0204 A6-0083/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 5 czerwca 2002 r. w sprawie oceny wpływu (COM(2002)0276),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 5 czerwca 2002 r. zatytułowany "Plan działania na rzecz uproszczenia i poprawy otoczenia regulacyjnego" (COM(2002)0278),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 grudnia 2002 r. w sprawie lepszego monitorowania stosowania prawa wspólnotowego (COM(2002)0725),

–   uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa(1) zawarte przez Parlament, Radę i Komisję,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 kwietnia 2004 r. w sprawie wpływu prawodawstwa wspólnotowego i procedury konsultacji(2),

–   uwzględniając konkluzje Rady ds. Konkurencyjności z 25 i 26 listopada 2004 r.,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 16 marca 2005 r., zatytułowany "Poprawa otoczenia regulacyjnego w dziedzinie wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w Unii Europejskiej" (COM(2005)0097),

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 21 marca 2005 r., zatytułowane "Lepsze stanowienie prawa 2004" (COM(2005)0098),

–   uwzględniając wytyczne Komisji dotyczące oceny wpływu z dnia 15 czerwca 2005 r. oraz załączniki do nich (SEC(2005)0791),

–   uwzględniając opinie Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie "Lepszego stanowienia prawa" oraz "Lepszego wdrażania prawodawstwa UE" z dnia 28 września 2005 r.(3),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 27 stycznia 2005 r. zatytułowany "Drugi raport w sprawie realizacji Strategii Rynku Wewnętrznego na lata 2003-2006" (COM(2005)0011),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 25 października 2005 r. zatytułowany "Realizacja wspólnotowego programu lizbońskiego: strategia w zakresie uproszczenia otoczenia regulacyjnego" (COM(2005)0535),

–   uwzględniając wznowienie Strategii Lizbońskiej w dniach 22 i 23 marca 2005 r.,

–   uwzględniając sprawozdania dotyczące wyników w dziedzinie rynku wewnętrznego,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinię Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0083/2006),

A.   mając na uwadze, że w wyżej wymienionym porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 16 grudnia 2003 r. Parlament, Rada i Komisja zobowiązały się do realizacji agendy dotyczącej poprawy regulacji prawnych,

B.   mając na uwadze, że we wznowionej agendzie lizbońskiej Komisja uczyniła poprawę regulacji prawnych centralnym elementem działań na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego w Unii Europejskiej,

C.   mając na uwadze, że zniesienie i zmniejszenie rozmiarów biurokracji, narosłej w wyniku prawodawstwa UE, stanowi podstawowy warunek osiągnięcia celów lizbońskich,

D.   mając na uwadze, że lepsze stanowienie prawa europejskiego musiałoby prowadzić do osiągnięcia większej konkurencyjności w światowej gospodarce, powstania sprawiedliwych reguł konkurencji między przedsiębiorstwami, stymulowania wzrostu oraz wzmocnienia spójności w społeczeństwie,

E.   mając na uwadze, że poprawa regulacji prawnych nie może prowadzić do obniżenia standardów środowiskowych, socjalnych i konsumenckich,

F.   mając na uwadze, że obywatele i firmy skorzystają na dobrych, jasnych i prostych przepisach prawnych dotyczących rynku wewnętrznego, co ułatwi wdrażanie i stosowanie,

G.   mając na uwadze, że zainteresowane strony wyrażają zaniepokojenie trudnościami wynikającymi z niejasnych, niedoskonałych pojęć, definicji i przepisów w prawodawstwie wspólnotowym,

H.   mając na uwadze, że problemy transpozycji i wdrażania wynikają często z niedobrej redakcji tekstów legislacyjnych; mając na uwadze, że na europejskich organach stanowienia prawa spoczywa poważna odpowiedzialność w tym względzie i dlatego powinny one unikać zawierania skomplikowanych lub niejasnych kompromisów w negocjacjach,

I.   mając na uwadze, że niejasności w tekstach powodują niepewność i rozbieżności prawne przy transpozycji tych tekstów do prawa krajowego, co może przyczyniać się do zakłóceń konkurencji i do fragmentacji rynku wewnętrznego,

J.   mając na uwadze sprawozdania dotyczące wyników w dziedzinie rynku wewnętrznego, które, pomimo poprawy w niektórych Państwach Członkowskich, nadal wskazują na utrzymywanie się problemu z transponowaniem i wdrażaniem ustawodawstwa wspólnotowego,

K.   mając na uwadze, że w agendzie dotyczącej poprawy regulacji prawnych należy przyznać priorytet wdrażaniu i transpozycji istniejącego prawodawstwa w celu uniknięcia rozbieżności, które osłabiają konkurencyjność Europy, prawa pracowników i konsumentów oraz zdolność konsumentów i firm do pełnego korzystania z rynku wewnętrznego,

L.   mając na uwadze, że kolejne sprawozdania dotyczące wyników w dziedzinie rynku wewnętrznego wykazują, że transpozycja jest nadal poważnym problemem w niektórych Państwach Członkowskich,

M.   mając na uwadze, że poprawa regulacji prawnych wymaga prowadzenia oceny wpływu, zarówno ex ante, jak i ex post, w celu sprawdzenia, czy cele mogą być lub czy zostały osiągnięte,

N.   mając na uwadze, że Parlament, Rada i Komisja uznały potrzebę stosowania alternatywnych środków regulacyjnych w odpowiednich przypadkach oraz w przypadkach, gdy Traktat WE nie wymaga zastosowania konkretnego środka prawnego,

O.   mając na uwadze, że na mocy wspomnianego wyżej porozumienia międzyinstytucjonalnego takie środki regulacyjne nie będą miały zastosowania w sytuacji, gdy zagrożone byłyby prawa podstawowe bądź istotne opcje polityczne, lub w sytuacjach wymagających jednolitego stosowania przepisów we wszystkich Państwach Członkowskich,

P.   mając na uwadze, że nie istnieje formalny mechanizm informowania Parlamentu o propozycji zastosowania alternatyw legislacyjnych, zanim zostanie ona przedłożona, ani konsultacji z Parlamentem w sprawie efektów, jakie przyniesie regulacja alternatywna, mając na uwadze, że ten brak mechanizmów równowagi narusza demokratyczne prerogatywy Parlamentu,

Q.   mając na uwadze, że istotne jest, by wszystkie instytucje zainwestowały zasoby i zaangażowały pracowników w tworzenie grup zadaniowych do spraw poprawy regulacji prawnych,

1.   zaznacza, że potrzebne jest wspólne podejście do poprawy regulacji prawnych, oparte na podstawowym zbiorze zasad regulacyjnych, czyli pomocniczości, proporcjonalności, przewidywalności, spójności, przejrzystości i celowości; podkreśla, że przy tym podejściu nie można pominąć prawa do społecznej konsultacji oraz poszanowania zasad czynnego uczestnictwa w demokracji;

2.   zaznacza potrzebę utworzenia przez Parlament, Radę i Komisję grup zadaniowych do spraw poprawy regulacji prawnych oraz ustanowienia międzyinstytucjonalnej grupy roboczej zajmującej się szkoleniami, podnoszeniem kwalifikacji i kontrolą jakości oraz wymianą i tworzeniem wzorców najlepszych praktyk w zakresie poprawy regulacji prawnych;

3.   wzywa Komisję do przygotowania krótkiego, jasnego przewodnika procesu lepszego stanowienia prawa, zakreślającego kluczowe etapy oceny, które powinny znaleźć się podczas powstawania, rozwijania i wdrażania ustawodawstwa wspólnotowego i obejmował również ocenę ex post najważniejszych kwestii, przeprowadzoną we współpracy z Parlamentem;

4.   nalega, by do wszystkich wniosków Komisji załączano "Listę kontrolną lepszego stanowienia prawa", streszczającą kolejne etapy, przez które powinien przejść wniosek, oraz by po zakończeniu każdego etapu ta lista kontrolna była uzupełniana o odsyłacze do wszelkich odpowiednich badań lub ocen oddziaływania;

5.   podkreśla, że strategiczne podejście regulacyjne oraz trwałe ramy dadzą optymalne wyniki poprzez umożliwienie odnośnym sektorom planowania i wdrażania legislacji w jak najbardziej skuteczny sposób; pochwala Komisję za inicjatywę CARS 21, która stanowi dobry przykład strategicznego podejścia do stanowienia prawa;

6.   zwraca się do Komisji o prowadzenie ocen wpływu, zarówno ex ante, jak i ex post, w celu pomocy w określeniu, czy kluczowe cele polityki zostały osiągnięte, oraz pomocy w procesie rewizji regulacji prawnych;

7.   uważa za istotne, przez wzgląd na jednolitość stosowania przez Komisję ocen wpływu, w szczególności w odniesieniu do prawodawstwa dotyczącego rynku wewnętrznego, by ich jakość podlegała specjalnej kontroli;

8.   nalega, by wszystkie projekty legislacyjne przedstawiane Parlamentowi zawierały streszczenie oceny wpływu;

9.   zaznacza, że Państwa Członkowskie muszą zagwarantować, że nie wywołają nowych problemów związanych z wdrażaniem poprzez narzucanie dodatkowych wymogów na poziomie krajowym w trakcie transpozycji prawodawstwa wspólnotowego (tzw. "gold-plating", czyli niepotrzebne rozszerzanie ustawodawstwa), oraz że powinny to potwierdzić w formie oficjalnego oświadczenia skierowanego do Komisji;

10.   nalega, by Komisja kontynuowała konsolidację, upraszczanie i kodyfikację prawodawstwa wspólnotowego w celu poprawy jego dostępności i przejrzystości;

11.   zwraca się do Komisji o wysunięcie nowych propozycji dotyczących bardziej przejrzystej i efektywnej konsultacji z zainteresowanymi stronami; jest zdania, że należy w równym stopniu objąć nią partnerów społecznych, oraz że należy zwracać się o poradę do konsumentów i organizacji ekologicznych;

12.   ponagla Komisję do poprawienia skuteczności kontroli ex ante krajowych projektów przepisów technicznych na mocy dyrektywy 98/34/WE ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych(4), między innymi poprzez rozszerzenie dostępu obywateli do zgłoszonych przez Komisję i inne Państwa Członkowskie zastrzeżeń;

13.   nalega, by Komisja ustanowiła przejrzystą, przyspieszoną procedurę dla postępowań w sprawie naruszenia prawa wspólnotowego w precedensowych przypadkach dotyczących rynku wewnętrznego oraz by informowała Parlament Europejski o tym, w jaki sposób jej kryteria pierwszeństwa w rozpatrywaniu takich naruszeń zapowiedziane w wyżej wymienionym komunikacie Komisji w sprawie lepszego monitorowania stosowania prawa wspólnotowego są w rzeczywistości sprawdzane i zgłaszane stronie skarżącej;

14.   wzywa Radę i Komisję do lepszej kontroli wdrażania i przestrzegania prawa wspólnotowego; jest zdania, że działałoby to na rzecz podniesienia poziomu transpozycji oraz wymiany najlepszych praktyk między Państwami Członkowskimi, a także wprowadzania sankcji za niezgodność; domaga się również tego, by sprawozdania Komisji z wdrożenia nie ograniczały się do prawnej analizy instrumentów transpozycji, ale by zawierały równieżocenę praktycznego zastosowania danego prawodawstwa;

15.   wzywa do przedstawienia Parlamentowi spisu środków politycznych, w których Komisja użyła alternatywnych środków regulacyjnych, zawierającego ocenę skuteczności takich środków, ich wpływu w konkretnych sytuacjach na prawa pracowników i konsumentów, a także na spójność społeczną, na sprawiedliwą konkurencję, stymulację wzrostu gospodarczego i konkurencyjną pozycję UE, a także najlepsze praktyki oraz wnioski wyciągnięte z procesu; nalega, by te informacje zostały zawarte w rocznym sprawozdaniu Komisji w sprawie lepszego stanowienia prawa;

16.   uznaje, że klasyczna metoda stanowienia prawa nie zawsze stanowi odpowiednią drogę do osiągnięcia celów polityki;

17.   podkreśla centralną rolę Parlamentu, szczególnie odpowiedzialnego sprawozdawcy, w kontrolowaniu wdrażania i przestrzegania przez Państwa Członkowskie prawodawstwa wspólnotowego oraz nadzór sprawowany w tym zakresie przez Komisję;

18.   dostrzega potencjał procesu Lamfalussy'ego w kontekście realizacji wspólnego rynku usług finansowych, wyraża jednak ubolewanie w związku z powolnym postępem w osiągnięciu międzyinstytucjonalnego porozumienia, które w pełni uwzględniałoby rolę Parlamentu w procesie wdrażania;

19.   nalega, by Komisja przedstawiła spis tych projektów, które mogą podlegać regulacji alternatywnej;

20.   nalega, by projekty regulacji alternatywnych zawierały jasne cele i określały terminy działań, a także sankcje za niezgodność;

21.   proponuje, by komisje Parlamentu stworzyły solidne mechanizmy rewizji w celu oceny i monitorowania wdrażania i stosowania alternatywnych środków regulacyjnych z myślą o zapewnieniu konsumentom prawnego zadośćuczynienia w sytuacji, gdy podmioty gospodarcze nie spełnią swoich zobowiązań wynikających z takich alternatywnych projektów regulacji;

22.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

(1) Dz.U. C 321 z 31.12.2003, str. 1. (2) Dz.U. C 104 E z 30.4.2004, str. 146. (3) Dz.U. C 24 z 31.1.2006, str. 39 i str. 52. (4) Dz.U. L 204 z 21.7.1998, str. 37.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie strategii uproszczenia otoczenia regulacyjnego (2006/2006(INI))

P6_TA(2006)0205 A6-0080/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 października 2000 r. w sprawie sprawozdania Komisji dla Rady Europejskiej: "Lepsze stanowienie prawa 1998 – wspólna odpowiedzialność" oraz "Lepsze stanowienie prawa 1999"(1),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 listopada 2001 r. w sprawie Białej Księgi Komisji na temat sprawowania rządów w Europie(2),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 kwietnia 2003 r. w sprawie sprawozdania Komisji dla Rady Europejskiej "Lepsze stanowienie prawa 2000" oraz w sprawie sprawozdania Komisji dla Rady Europejskiej "Lepszego stanowienie prawa 2001"(3),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 lutego 2004 r. w sprawie sprawozdania Komisji "Lepsze stanowienie prawa 2002"(4),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 marca 2004 r. w sprawie komunikatu Komisji w sprawie uproszczenia i usprawnienia regulacyjnej działalności Wspólnoty(5),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 kwietnia 2004 r. w sprawie oceny oddziaływania prawodawstwa wspólnotowego oraz procedur konsultacji(6),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinie Komisji Spraw Konstytucyjnych, Komisji Gospodarczej i Monetarnej i Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0080/2006),

A.   mając na uwadze, że uproszczenie otoczenia regulacyjnego jak również zagwarantowanie jasności, skuteczności i jakości zarówno istniejącego prawodawstwa, jak i prawodawstwa, które ma dopiero powstać są głównymi warunkami osiągnięcia celu "lepszego stanowienia prawa", które stanowi działanie priorytetowe Unii Europejskiej w ramach zwiększenia wzrostu gospodarczego i zatrudnienia,

B.   mając na uwadze zobowiązania i cele określone w porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 16 grudnia 2003 r.(7), zwłaszcza zaś zobowiązania i cele, które zmierzają do uproszczenia i ograniczenia objętości prawodawstwa wspólnotowego, oraz te, które wiążą się z oddziaływaniem prawodawstwa wspólnotowego w Państwach Członkowskich,

C.   mając na uwadze, że w komunikacie z dnia 25 października 2005 r. zatytułowanym "Realizacja wspólnotowego programu lizbońskiego: Strategia w zakresie uproszczenia otoczenia regulacyjnego" (COM(2005)0535) Komisja trafnie przedstawiła uproszczenie nie jako technikę legislacyjną odmienną od kodyfikacji, przekształcenia lub zwykłego uchylenia, lecz jako kompleksowe podejście obejmujące wszystkie te narzędzia i mające prowadzić do łatwiejszego, a tym samym mniej kosztownego stosowania przepisów wspólnotowych i krajowych,

D.   mając na uwadze, że dla Komisji, Rady i Parlamentu Europejskiego podejście to jest narzędziem pomocnym w realizacji strategii lizbońskiej,

E.   mając na uwadze, że podejście takie wymaga po pierwsze ścisłego partnerstwa między samymi instytucjami europejskimi, a po drugie między tymi instytucjami a władzami krajowymi,

F.   mając na uwadze intensywne wysiłki Komisji, Rady i Parlamentu w ostatnich latach zmierzające do stworzenia, określenia i poprawy zastosowania narzędzi uproszczenia prawodawstwa,

G.   mając na uwadze, że inicjatywy zmierzające do uproszczenia, podejmowane od chwili wprowadzenia w życie drugiego programu upraszczania w lutym 2003 r., w wyniku komunikatu Komisji dla Rady zatytułowanego "Aktualizacja i uproszczenie dorobku wspólnotowego" (COM(2003)0071 z dnia 11 lutego 2003 r.), były inicjatywami o bardzo różnym charakterze i zakresie, poczynając od doraźnej rewizji dyrektyw, a kończąc na ponownym opracowaniu przepisów dotyczących danego sektora, co utrudnia ujednolicenie podejścia proceduralnego,

H.   mając na uwadze doświadczenie zdobyte w trakcie wdrażania porozumień międzyinstytucjonalnych w sprawie kodyfikacji z dnia 20 grudnia 1994 r.(8) i przekształcania prawa z dnia 28 listopada 2001 r.(9) oraz uznając te instrumenty za zasadnicze z punktu widzenia uproszczenia dorobku wspólnotowego,

I.   mając na uwadze, że od chwili wejścia w życie porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie przeredagowania prawa złożono jedynie 12 wniosków dotyczących przekształcenia, z których 2 ostatecznie stały się opublikowanymi aktami, 2 wycofano, zaś nad 8 wciąż trwają prace; a także mając na uwadze, że w stosunku do około 2400 grup aktów prawnych można byłoby zastosować procedurę kodyfikacji, zaś Parlamentowi przedłożono dotychczas jedynie 49 wniosków kodyfikacyjnych,

J.   mając na uwadze, że wyżej wymieniony komunikat Komisji z 2005 r. zawiera w swojej części zatytułowanej "Program uproszczenia otoczenia prawnego" (załącznik 2) trzydzieści projektów, które nie są łatwe do sklasyfikowania i dotyczą ogólnie przypadków "przekształcenia", "zmiany", "modernizacji", "uproszczenia" itp.,

1.   zdecydowanie popiera proces uproszczenia otoczenia regulacyjnego Unii, a także cel, który ma zapewnić, aby otoczenie to było odpowiednie, proste i skuteczne; podkreśla jednak, że proces ten musi spełniać kilka wstępnych warunków:

2.   zachęca Komisję do przyjęcia, w ramach porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa, starannie przygotowanego ukierunkowanego prawodawstwa, którego skutki będą przewidywalne, i które przyczyni się do powstania warunków sprzyjających umocnieniu wzrostu zatrudnienia, przy jednoczesnym zmniejszeniu nadmiernych wydatków i procedur administracyjnych i zniesieniu przeszkód w dziedzinie zdolności adaptacyjnej i innowacji oraz z zapewnieniem ogólnego bezpieczeństwa prawnego;

3.   z zadowoleniem przyjmuje wyżej wspomniany komunikat Komisji z 2005 r., a także zobowiązanie do przedstawienia programu upraszczającego akty prawne oraz metod i celów określonych w celu realizacji tego programu;

4.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż Komisja zamierza włączyć ważne inicjatywy uproszczenia prawodawstwa do swych rocznych programów legislacyjnych oraz ogłoszenie, że Komisja przedłoży dodatkowe komunikaty obejmujące poszczególne sektory gospodarcze Wspólnoty; podkreśla wagę ścisłej współpracy między Państwami Członkowskimi i Komisją w celu określenia prawodawstwa, które należy uprościć;

5.   z zadowoleniem przyjmuje zamiar zredukowania zbędnego obciążenia małych i średnich przedsiębiorstw oraz lepszego wykorzystania technologii informacyjnych; uważa, że jednym z celów uproszczenia otoczenia regulacyjnego Unii powinno być stworzenie prostego i skuteczniejszego prawodawstwa, a poprzez to bardziej "zorientowanego na użytkownika";

6.   uważa, że proces uproszczenia nie powinien pod żadnym pozorem wiązać się z obniżeniem standardów zawartych w obecnym prawodawstwie; przestrzega zatem przed zbyt zawężoną i wyłącznie finansową i administracyjną analizą korzyści i kosztów tego prawodawstwa; wyraża przekonanie, że wszystkie oceny zmierzające do uproszczenia powinny jednakowo uwzględniać aspekty gospodarcze, społeczne, środowiskowe i sanitarne, i że nie powinny się one ograniczać do aspektów krótkoterminowych;

7.   wzywa Komisję do nadania uproszczeniu przepisów priorytetowego znaczenia; uważa, że dyrektywy powinny podlegać uproszczeniu jedynie w wyjątkowych i odpowiednio uzasadnionych przypadkach, wtedy, kiedy nie rozpatruje się kwestii wrażliwych lub będących wynikiem trudnych kompromisów, tak jak w przypadku europejskiego prawa spółek;

8.   stwierdza, że nie jest rozczarowany "poziomem skuteczności" inicjatyw upraszczających podjętych od 2003 r. i że średni czas trwania procedur nie jest przesadnie długi, zważywszy na złożoność zagadnień; zauważa jednak, że liczba podjętych od tamtej pory inicjatyw upraszczających była bardzo niska i że daleko jeszcze do osiągnięcia wyznaczonych początkowo celów dotyczących zmniejszenia objętości dorobku prawnego Wspólnoty;

9.   jest zdania, że uchylenie aktów, które stały się nieaktualne lub straciły rację bytu, jest wymogiem priorytetowym, który Komisja winna spełnić bezzwłocznie; uważa jednak, że gdy prawodawstwo wspólnotowe zostanie na tej podstawie uchylone, konieczne będzie jednoczesne uchwalenie aktu wspólnotowego uniemożliwiającego Państwom Członkowskim wprowadzenie regulacji w sprawach, wobec których na poziomie wspólnotowym uregulowania usunięto;

10.   podkreśla, że w niektórych dziedzinach występuje nadmiar przepisów, co wynika w znacznej mierze z działalności legislacyjnej Państw Członkowskich, i że w związku z tym za ewentualnym uchylaniem przepisów wspólnotowych powinno iść uchylanie odpowiednich przepisów krajowych;

11.   proponuje stałe monitorowanie przez Komisję ustawodawstwa krajowego ewentualnie obowiązującego po uchwaleniu prawodawstwa wspólnotowego przewidującego jego uchylenie; uważa, że Komisja powinna dodać odpowiednie klauzule przeglądu do swych wniosków;

12.   uważa kodyfikację i przeredagowanie za pierwszorzędne środki uproszczenia prawa wspólnotowego i wzywa do ich szerszego stosowania; uważa, że przekształcenie wykorzystano jedynie w ograniczonym stopniu, co jest wynikiem zarówno braku uwagi ze strony Komisji, jak i niewystarczającej zgodności Regulaminu Parlamentu Europejskiego z Porozumieniem międzyinstytucjonalnym;

13.   popiera kodyfikację wspólnotowego dorobku prawnego, lecz sceptycznie odnosi się do wprowadzania gruntownych zmian, ponieważ mogłoby to powodować rozbieżności interpretacyjne między instytucjami UE; ostrzega, że upraszczanie nie powinno prowadzić do przeredagowywania acquis poza kontrolą demokratyczną;

14.   pochwala wyniki osiągnięte dotychczas dzięki kodyfikacji prawodawstwa wspólnotowego i żywi nadzieję, że odpowiednie jednostki Komisji przygotują nowe i bardziej ambitne wnioski kodyfikacyjne, obejmujące również dotychczas nieuwzględnione sektory, w szczególności prawo spółek, własność intelektualną i ochronę konsumentów;

15.   uważa, że jeżeli instytucje szczerze pragną uproszczenia prawodawstwa z wykorzystaniem w tym celu metody przeredagowania, porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie przeredagowania prawa należy stosować w sposób bardziej rygorystyczny;

16.   przyjmuje do wiadomości, że jeżeli zamiarem jest skuteczne przeredagowanie prawa, Parlament Europejski i Rada z zasady będą musiały powstrzymać się od zmieniania skodyfikowanych części aktów; uważa, że jeżeli instytucje naprawdę dążą do uproszczenia prawodawstwa z wykorzystaniem w tym celu metody przeredagowania, skodyfikowane części aktu powinny z zasady podlegać postanowieniom określonym w porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie kodyfikacji; uznaje jednak, że powinna istnieć specjalna procedura umożliwiająca zmianę skodyfikowanej części, jeżeli byłoby to konieczne do jej uzgodnienia lub powiązania z częścią, która może zostać zmieniona;

17.   uważa, że korzystne byłoby ustalenie przez instytucje, czy możliwe jest ustanowienie trzeciego, oprócz kodyfikacji i przeredagowania, rodzaju operacji, aby zapewnić najbardziej odpowiednie środki upraszczające wspólnotowe akty prawne; uważa jednakże, iż do tego czasu w przypadkach, w których Komisja przygotowała wnioski dotyczące ogólnego uproszczenia, których nie można sklasyfikować jako dotyczące uchylenia, kodyfikacji lub przeredagowania, Parlament Europejski nie może rozpocząć procedury innej niż zwykła i tym samym w takich przypadkach pkt. 36 porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa nie może być stosowany;

18.   uważa, że porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie przeredagowania prawa powinno zawierać zapis o procedurze stosowanej w przypadkach, gdy w trakcie procedury legislacyjnej wyniknie konieczność zmiany skodyfikowanych części aktu;

19.   uwzględniając powyższe wytyczne, wzywa Komisję do bezzwłocznego przedstawienia wniosków dotyczących przeredagowania porozumień międzyinstytucjonalnych określających jakość prawodawstwa unijnego;

20.   oświadcza, że jest gotowy bardziej włączyć się w działania, jakie powinny podjąć wspólnie wszystkie trzy instytucje, aby ponownie ożywić proces upraszczania;

21.   ze swojej strony zobowiązuje się do podjęcia refleksji nad uproszczeniem swoich procedur i wewnętrznych technik legislacyjnych w celu przyspieszenia prac nad dokumentami objętymi upraszczaniem, przestrzegając zarazem procedur wprowadzonych przez prawo pierwotne, w tym przypadku przez Traktat WE;

22.   zobowiązuje Komisję Spraw Konstytucyjnych do ustalenia, jakie zmiany można wprowadzić do Regulaminu, aby umożliwić skuteczne wdrożenie porozumienia w sprawie przeredagowania prawa, a zwłaszcza w większym stopniu wykorzystać procedury uproszczone określone w Regulaminie;

23.   podkreśla, że tradycyjne instrumenty prawodawcze muszą nadal być normalnie stosowane w celu osiągnięcia celów wyznaczonych przez traktaty; uważa, że stosowanie alternatywnych sposobów regulacji, takich jak współregulacja i samoregulacja, może korzystnie uzupełniać środki prawodawcze tam, gdzie praktyki te przynoszą poprawę o zasięgu równoważnym lub szerszym niż pozwala zrealizować prawodawstwo; podkreśla, że stosowanie alternatywnych sposobów regulacji powinno zawsze dokonywać się w zgodzie z Porozumieniem międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa; przypomina, że Komisja winna określić warunki i ograniczenia obowiązujące strony w przypadku stosowania powyższych praktyk oraz że powinny one być stosowane wyłącznie pod kontrolą Komisji oraz z zachowaniem prawa Parlamentu do sprzeciwu wobec ich zastosowania;

24.   zwraca się do Komisji o przedstawienie sprawozdania z oceną, czy obecne działania w zakresie standaryzacji spełniają jako forma współregulacji wymogi określone w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa oraz w art. 6 Traktatu WE;

25.   uważa, że z wprowadzeniem normalizacji związane jest zagrożenie pogorszenia przejrzystości i odpowiedzialności, ponieważ pochodzący z wyboru przedstawiciele nie biorą udziału w podejmowaniu decyzji, a organizacjom pozarządowym i innym zainteresowanym stronom nie zagwarantowano równego prawa do udziału w tym procesie; w związku z tym uważa, że normalizacja powinna ograniczyć się wyłącznie do harmonizacji kwestii technicznych;

26.   wyraża zdziwienie, że we wspomnianym wyżej komunikacie Komisji z 2005 r. tylko krótko i zdawkowo - w pkt 3 (d) in fine - poruszono kwestię reformy obecnego systemu delegacji zadań normatywnych (system "komitologii"), choć przecież tego rodzaju reforma mogłaby znacznie przyczynić się do uproszczenia wtórnego prawa wspólnotowego, pozwalając Komisji na przyjmowanie przepisów wykonawczych w ramach szybszych procedur;

27.   wyraża opinię, że również ustawodawca mógłby przyczynić się do uproszczenia poprzez porozumienie w sprawie mniejszej szczegółowości aktów prawnych oraz poprzez stosowanie przez Komisję szerszej gamy środków wykonawczych, pod warunkiem zapewnienia przez prawodawcę odpowiedniej kontroli treści tych środków wykonawczych;

28.   ponownie potwierdza w tym kontekście, że w celu zastosowania procedury komitologii niezbędna jest całkowita zmiana decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej procedury korzystania z uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(10), tak aby:

29.   zwraca uwagę na listę działań zawartą w programie Komisji dotyczącym uproszczenia oraz wyraża chęć aktywnej współpracy w osiągnięciu celu, jakim jest uproszczenie tych aktów prawnych oraz w przypadkach, w których okaże się to właściwe, w kontekście nadchodzącego procesu legislacyjnego;

30.   oczekuje, że różne propozycje Komisji dotyczące przekształcenia i rewizji prawa przyczynią się do podniesienia poziomu rozwoju gospodarczego i społecznego Unii w ramach polityki zrównoważonego rozwoju, a także poziomu ochrony zdrowia obywateli i jakości środowiska, zgodnie z celami określonymi w art. 2 Traktatu WE;

31.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom Państw Członkowskich.

(1) Dz.U. C 197 z 12.7.2001, str. 433. (2) Dz.U. C 153 E z 27.6.2002, str. 314. (3) Dz.U. C 64 E z 12.3.2004, str. 135. (4) Dz.U. C 98 E z 23.4.2004, str. 155. (5) Dz.U. C 102 E z 28.4.2004, str. 512. (6) Dz.U. C 104 E z 30.4.2004, str. 146. (7) Dz.U. C 321 z 31.12.2003, str. 1. (8) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, str. 2. (9) Dz.U. C 77 z 28.3.2002, str. 1. (10) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie wyników przeglądu wniosków legislacyjnych nierozpatrzonych przez prawodawcę (2005/2214(INI))

P6_TA(2006)0206 A6-0143/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 27 września 2005 r., skierowany do Rady i Parlamentu Europejskiego, w sprawie wyników przeglądu wniosków legislacyjnych nierozstrzygniętych przez prawodawcę (COM(2005)0462),

–   uwzględniając pismo Przewodniczącego Parlamentu do Przewodniczącego Komisji Europejskiej z dnia 23 stycznia 2006 r.,(1)

–   uwzględniając pismo Przewodniczącego Komisji Europejskiej do Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego z dnia 8 marca 2006 r.,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych oraz opinię Komisji Prawnej (A6-0143/2006),

A.   mając na uwadze, że w powyższym komunikacie Komisja poinformowała o swoim zamiarze wycofania 68 projektów, które uważa za niezgodne z celami Strategii Lizbońskiej i zasadami lepszego otoczenia regulacyjnego, a inne zostaną poddane ocenie wpływu gospodarczego i ewentualnie zmienione,

B.   mając na uwadze, że w piśmie przesłanym do Przewodniczącego Komisji po analizie komunikatu przeprowadzonej przez komisje parlamentarne Przewodniczący Parlamentu z zadowoleniem przyjmuje zamiary Komisji, jednak zwraca się o niewycofywanie niektórych z tych projektów oraz sprzeciwia się wprowadzeniu zmian do innych,

C.   mając na uwadze, że w odpowiedzi na pismo Przewodniczącego Parlamentu Przewodniczący Komisji stwierdza, że Komisja zwróciła stosowną uwagę na stanowisko Parlamentu przed przyjęciem ostatecznego stanowiska oraz wskazuje na określone powody nieuwzględnienia przez Komisję pewnych żądań Parlamentu, a także na możliwe inicjatywy, jakie Komisja zamierza podjąć w przyszłości i które odnoszą się do niektórych z tych żądań,

D.   mając na uwadze, że komunikat stanowi doskonałą okazję do przeprowadzenia pogłębionej analizy problemów związanych z wycofywaniem projektów legislacyjnych Komisji lub wprowadzeniem do nich zmian,

E.   mając na uwadze, że oprócz kilku wyjątków większość aktów legislacyjnych Wspólnoty może być przyjęta jedynie na podstawie projektu Komisji, cieszącej się quasi monopolem w zakresie inicjatywy ustawodawczej,

F.   mając na uwadze, że artykuł 250 ust. 2 Traktatu WE stanowi, że "dopóki Rada nie podjęła działań, Komisja może zmienić swój projekt w każdej chwili w toku procedur prowadzących do przyjęcia aktu wspólnotowego",

G.   mając na uwadze, że chociaż z powodów historycznych rola Parlamentu nie jest wymieniona w art. 250, przepis ten należy interpretować łącznie z art. 251, o ile odnosi się on do stosowania procedury współdecydowania oraz art. 252 odnośnie procedury współpracy,

H.  H mając na uwadze, że w przypadku gdy wspólne stanowisko zostanie przyjęte po pierwszym czytaniu, tiret trzecie drugiego akapitu art. 251 ust. 2 Traktatu WE pozwala Komisji jedynie na informowanie Parlamentu o swoim stanowisku oraz w przypadku gdy wspólne stanowisko zostanie następnie zmienione przez Parlament, litera c) w trzecim akapicie art. 251 ust. 2 pozwala Komisji jedynie na wydanie opinii, tak aby nie było wątpliwości, że Komisja nie jest już "właścicielem" swoich wniosków,

I.   mając na uwadze, że traktaty nie poruszają kwestii wycofywania wniosków legislacyjnych Komisji,

J.   mając na uwadze, że brak przepisów dotyczących wycofywania wniosków legislacyjnych nie powstrzymał Komisji przed ich regularnym wycofywaniem,

K.   mając na uwadze, że Parlament, Rada i Komisja nie są zgodne, co do zakresu, w jakim Komisja ma prawo wycofać swoje wnioski legislacyjne,

L.   mając na uwadze, że pomimo braku zgody wycofywanie projektów legislacyjnych było regularnie stosowane przez Komisję bez wnoszenia sprawy do Trybunału,

M.   mając na uwadze, że Parlament sam w przeszłości zwrócił się do Komisji z prośbą o wycofanie jej projektów,

N.   mając na uwadze, że porozumienie ramowe(2) w sprawie stosunków pomiędzy Parlamentem i Komisją z dnia 26 maja 2005 r. stanowi, że:

O.   mając na uwadze, że porozumienie oparte o wspólne wytyczne dla trzech instytucji w zakresie wycofywania i, jeśli to konieczne, wprowadzania modyfikacji do wniosków legislacyjnych przez Komisję miałoby pozytywny wpływ na płynny przebieg procedur legislacyjnych,

1.   z zadowoleniem przyjmuje powyższy komunikat Komisji oraz jest zdania, że wycofanie lub modyfikacja większości projektów wymienionych przez nią przyczynią się do uproszczenia legislacji wspólnotowej; nalega jednak, aby Komisja uwzględniła sprzeciw wyrażony przez Przewodniczącego Parlamentu w piśmie z dnia 23 stycznia 2006 r.;

2.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja przed przyjęciem ostatecznego stanowiska ponownie zbadała swoje wnioski pod kątem zarzutów ze strony Parlamentu; uznaje, że mimo nieuwzględnienia tych zarzutów Komisja w każdym przypadku przedstawiła uzasadnienie, a także ewentualne inicjatywy do części wniosków, które mogłyby spełnić oczekiwania Parlamentu;

3.   podkreśla, że w ramach przyszłych procedur tego typu, Komisja powinna przedstawić konkretne powody wycofania lub modyfikacji każdego projektu, a nie odwoływać się do ogólnych zasad, nie tłumaczących powodów, dla których Komisja uważa, że należy wycofać lub zmodyfikować dany wniosek;

4.   wyraża zadowolenie z faktu, że Komisja uwzględnia cele Strategii Lizbońskiej przed zaproponowaniem wycofania projektu legislacyjnego; ubolewa w związku z powyższym, że Komisja wycofała projekt dyrektywy w sprawie statutu europejskiego towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych, która stanowiła jeden z kluczowych elementów strategii lizbońskiej; wyraża zdziwienie, że Komisja wysuwa argument różnorodności ustawodawstwa krajowego jako przeszkody dla inicjatyw wspólnotowych; zwraca się zatem do Komisji, aby do końca roku wystąpiła z inicjatywą pozwalającą na opracowanie statutu europejskiego towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych oraz statutu stowarzyszenia europejskiego;

5.   wzywa Komisję, niezwłocznie po jej mianowaniu, do opracowania spisu wniosków legislacyjnych poprzedniej Komisji, które zamierza utrzymać w mocy, oraz do przekazania tego spisu Parlamentowi i Radzie;

6.   wzywa Komisję do włączenia do jej rocznego programu legislacyjnego i roboczego spisu projektów, które zamierza wycofać lub zmodyfikować, aby Parlament mógł wyrazić swoją opinię zgodnie z prawem wynikającym z traktatów i procedur określonych w powyższym porozumieniu ramowym;

7.   zauważa, że możliwość wycofania wniosku legislacyjnego przez Komisję nie jest wymieniona w żadnych przepisach obowiązujących traktatów oraz że możliwość modyfikowania wniosków legislacyjnych jest regulowana zasadą, zgodnie z którą Komisja może zmienić swój wniosek w każdej chwili w toku procedur prowadzących do przyjęcia aktu wspólnotowego, zgodnie z art. 250 Traktatu WE; uznaje, że ta zasada może mieć także zastosowanie do procedury współdecydowania zgodnie z art. 251 oraz procedury współpracy zgodnie z art. 252;

8.   uznaje jednakże, że przy precyzyjnie określonych ograniczeniach możliwość wycofania projektu legislacyjnego przez Komisję w toku procedur prowadzących do jego przyjęcia:

9.   podtrzymuje jednak, że taka możliwość musi być zrewidowana w świetle uprawnień różnych instytucji w procesie legislacyjnym, zgodnie z postanowieniami traktatów oraz zgodnie z zasadą lojalnej współpracy pomiędzy instytucjami;

10.   podkreśla, że możliwość wycofania lub zmiany nie może zmieniać roli poszczególnych instytucji w procesie legislacyjnym w sposób zakłócający równowagę instytucjonalną oraz że możliwość wycofania projektów nie oznacza uznania "prawa weta" Komisji;

11.   podkreśla, że wycofanie lub zmiana wniosków legislacyjnych musi podlegać pewnym ogólnym zasadom regulującym proces przedstawiania wniosków przez Komisję, a mianowicie muszą kierować się interesem Wspólnoty i być w pełni uzasadnione;

12.   uważa, bez uszczerbku dla kompetencji Trybunału Sprawiedliwości w kwestii określenia dokładnego celu i zakresu uprawnień przyznanych instytucjom na mocy traktatów, że określenie przez instytucje wspólnych wytycznych dotyczących wycofywania lub zmian projektów legislacyjnych przez Komisję, jako uzupełnienie do stosownych zasad, określonych już w porozumieniu ramowym w sprawie stosunków między Parlamentem i Komisją oraz w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa, byłoby pozytywnym krokiem na drodze do uproszczenia procesu legislacyjnego i dialogu pomiędzy instytucjami;

13.   przedstawia następujące wytyczne w sprawie wycofywania i modyfikowania wniosków legislacyjnych przez Komisję:

14.   podkreśla, ze stopień uwzględnienia opinii Parlamentu przez Komisję, gdy decyduje się ona wycofać lub zmodyfikować wnioski legislacyjne, odzwierciedla zaufanie polityczne, na którym opiera się konstruktywna współpraca pomiędzy dwoma instytucjami;

15.   uważa, że w przypadku, gdy Komisja wycofa lub znacząco zmodyfikuje wniosek legislacyjny w sposób naruszający uprawnienia legislacyjne Parlamentu, właściwe organy Parlamentu dokonają oceny politycznej danej kwestii; ponadto uważa, że w przypadku gdy Komisja wycofa lub zmieni wniosek legislacyjny w sposób naruszający uprawnienia obydwu organów władzy legislacyjnej, uznają one to wycofanie za nieważne i będą kontynuować procedurę zgodnie z traktatami aż do ewentualnego przyjęcia danego aktu prawnego;

16.   uważa, że w przypadku, gdy wniosek legislacyjny został sformułowany zgodnie z art. 138 Traktatu, Komisja jest zobowiązana do należytego poinformowania europejskich partnerów społecznych o zamiarze wycofania lub istotnej zmiany takiego wniosku;

17.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

(1) Ref. Pres-A-Courrier D(2006)300689. (2) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0194, Załącznik.