Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji "Biała Księga w sprawie europejskiej polityki komunikacyjnej" (COM(2006)0035),

–   uwzględniając cz. II Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 195, 211 i 308 traktatu WE,

–   uwzględniając art. 11, 41, 42 i 44 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej,

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji(1),

–   uwzględniając komunikat Komisji pt. "Plan działania w celu poprawy przekazywania przez Komisję informacji o Europie" (SEC(2005)0985),

–   uwzględniając komunikat Komisji pt. "Wkład Komisji w okres refleksji i plany na przyszłość: Plan D dla demokracji, dialogu i debaty" (COM(2005)0494),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2002 r. w sprawie komunikatu Komisji dotyczącego nowych ram współpracy przy działaniach w zakresie polityki informacyjnej i komunikacyjnej Unii Europejskiej(2),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 kwietnia 2003 r. w sprawie strategii polityki informacyjnej i komunikacyjnej Unii Europejskiej(3),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 maja 2005 r. w sprawie wdrożenia strategii informacyjnej i komunikacyjnej Unii Europejskiej(4),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji oraz opinie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Spraw Konstytucyjnych (A6-0365/2006),

A.   mając na uwadze, ze komunikacja jest istotnym elementem zarówno demokracji przedstawicielskiej, jak i demokracji uczestniczącej,

B.   mając na uwadze, że z tego powodu jedna z sił demokratycznych składników UE jest związana ze strukturami komunikacyjnymi na poziomie europejskim, które łączą instytucje z obywatelami,

C.   mając na uwadze, że prawo do informacji i wolność wypowiedzi powinny leżeć u podstaw demokracji w Europie oraz stanowić fundament systemów politycznych na szczeblu europejskim i krajowym, i dlatego też, na ile jest to możliwe, należy społeczeństwu zapewnić dostęp do informacji,

D.   mając na uwadze, że z doświadczeń europejskich wyborów i referendów wynika, iż osoby posiadające wiedzę na temat spraw europejskich i zainteresowane tymi sprawami są bardziej skłonne do udziału w nich; mając na uwadze, że prawdopodobieństwo zaangażowania osób niedostatecznie poinformowanych jest mniejsze,

E.   mając na uwadze, że obecnie nie istnieje ujednolicona europejska sfera publiczna, istnieją natomiast bardzo dynamiczne krajowe sfery publiczne;mając na uwadze, że te krajowe sfery publiczne wykazują głębokie różnice pod względem zakresu, w jakim dyskutowane są sprawy europejskie, a także pod względem treści tych dyskusji,

F.   mając na uwadze, że silniejsze zaakcentowanie spraw europejskich w krajowych sferach publicznych stanowiłoby istotne ulepszenie,

G.   mając na uwadze, że pierwszym krokiem na drodze do utworzenia europejskiej sfery publicznej byłoby przezwyciężenie izolacji sfer krajowych dzięki europejskiej akcji komunikacyjnej; wiąże się to ściśle z paneuropejskimi lub przynajmniej ponadnarodowymi strukturami medialnymi;

H.   mając na uwadze, że wyraźnie wykazane zostało niedoinformowanie obywateli na temat kwestii europejskich, co pokazały wyniki różnych sondaży Eurobarometru;

I.   mając na uwadze, że komunikacja wiąże się także z kwestiami przejrzystości, uproszczonych procedur, obywatelstwa oraz podzielanych wartości;

J.   podkreślając, że problemy europejskie i wartość dodana prawa wspólnotowego rzadko są poruszane w debatach na szczeblu krajowym, a politycy krajowi często przypisują sobie zasługi za pomyślność "przedsięwzięcia europejskiego", podczas gdy z drugiej strony skorzy są do krytykowania UE, często za niepowodzenia polityki, których przyczyny tkwią na szczeblu krajowym,

K.   mając na uwadze, że Rada Europejska w Brukseli z 16 i 17 czerwca 2006 r. na nowo wprowadziła sprawę reformy instytucjonalnej do programu debat;

L.   mając na uwadze, że "okres refleksji" ma na celu pogłębienie demokracji w Unii, zwiększenie jej skuteczności i odzyskanie więzi z obywatelami,

Polityka komunikacyjna a europejska sfera publiczna

1.   wyraża zadowolenie z przedstawienia białej księgi i zgadza się z zamiarem Komisji odnośnie przekształcenia polityki komunikacji w samodzielną politykę o samodzielnej treści;

2.   zauważa potrzebę poprawy komunikacji między UE a jej obywatelami; popiera zatem próby rewizji sposobu, w jaki komunikacja z obywatelami jest zorganizowana; podkreśla, że lepsza komunikacja nie może zrekompensować braków w zakresie polityki, może jednak poprawić rozumienie prowadzonej polityki;

3.   wyraża zadowolenie w związku z uznaniem przez Komisję, że każde działanie jest powiązane z jego treścią i powinno stanowić proces "dwukierunkowy" pociągając za sobą zainteresowanie obywateli, wyraża jednak rozczarowanie, że zasady te wypunktowane na początku białej księgi nie przekładają się na konkrety; w związku z tym wzywa Komisję do sprecyzowania, w jaki sposób zamierza ona uwzględnić głosy obywateli, i sugeruje ewentualne wykorzystanie inicjatyw innych instytucji, takich jak "Agora" – powołany przez Parlament organ służący porozumiewaniu się z przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego;

4.   wzywa Komisję, by wspierała tworzenie europejskiej sfery publicznej – której struktura opiera się głównie na mediach krajowych, lokalnych i regionalnych – nie zapominając przy tym o ważnej roli, jaką w dostatecznym upowszechnianiu spraw europejskich odgrywa wysokiej jakości prasa krajowa i regionalna oraz wiadomości telewizyjne; w związku z tym apeluje do państw członkowskich, by zachęcały nadawców telewizji publicznej o zasięgu krajowym do właściwego informowania obywateli o polityce prowadzonej na poziomie europejskim;

5.   zauważa, że celem europejskiej polityki komunikacyjnej nie powinno być tworzenie sfery komunikacyjnej konkurencyjnej wobec krajowych sfer publicznych, lecz raczej pełniejsza harmonizacja debat krajowych z debatami toczącymi się na poziomie UE;

6.   wzywa Komisję, by przy kształtowaniu polityki komunikacyjnej uwzględniła konkretne propozycje przedstawione w wyżej wymienionej rezolucji z dnia 12 maja 2005 r.

Określenie wspólnych zasad

7.   popiera ideę uruchomienia komunikacji dwukierunkowej między UE a jej obywatelami, zważywszy że UE jest zdolna i skłonna do uważniejszego wsłuchiwania się w opinie obywateli na temat Europy; jednak idea, zgodnie z którą obywatele mieliby stać się siłą napędową uczestnictwa i dialogu, nie wydaje się racjonalna, gdyż to nie obywatele powinni być zmuszeni do poszukiwania informacji, lecz informacja powinna wychodzić naprzeciw obywatelom;

8.   nie uważa za stosowne objęcia Parlamentu kodeksem postępowania, który regulowałby jego komunikację z obywatelami UE;

9.   zwraca się do Komisji o przedstawienie projektu porozumienia międzyinstytucjonalnego określającego wspólne zasady, które mogłyby regulować współpracę między instytucjami europejskimi w zakresie komunikacji;

10.   wzywa Komisję do zbadania możliwości uruchomienia rzeczywistego wspólnotowego programu informacji i komunikacji na temat Europy, w celu poprawy istniejących międzyinstytucjonalnych mechanizmów partnerstwa w tej dziedzinie; stwierdza, że jeśli Komisja wystąpiłaby z odpowiednim wnioskiem, Parlament w pełni zaangażuje się w określanie i opracowywanie szczegółowej treści i zakresu programu;

11.   jest zdania, że należy bardziej zdecydowanie powoływać się na zasady i wartości zapisane w Karcie Praw Podstawowych w celu określenia zakresu europejskiej polityki komunikacyjnej;

12.   przypomina, że już Karta Praw Podstawowych definiuje prawa obywateli w zakresie informacji, oraz że każdy ewentualny nowy instrument będzie musiał przestrzegać uprawnień Parlamentu jako zgromadzenia wybranego, zwłaszcza uprawnienia do zwracania się przezeń bez ograniczeń do obywateli całej Unii, wzywa swoją Komisję Spraw Konstytucyjnych do przeanalizowania charakteru i ewentualnej zawartości takiego instrumentu międzyinstytucjonalnego;

13.   podkreśla znaczenie Konstytucji dla Europy, która nadałaby Unii bardziej polityczny i demokratyczny charakter i uczyniłaby ją bardziej atrakcyjną w oczach obywateli; przypomina o odpowiedzialności politycznej, jaka spoczywa na Parlamencie Europejskim, Radzie i Komisji związanej ze wspieraniem tego procesu;

Wzmocnienie roli obywateli

14.   z zadowoleniem przyjmuje wykazaną przez Komisję wolę prezentowania Europy na wszystkich poziomach, innymi słowy komunikowania spraw europejskich poziomom krajowym, regionalnym i lokalnym z myślą o decentralizacji przekazu, i podkreśla, że taka komunikacja powinna odbywać się regularnie; z zadowoleniem przyjmuje plan działań Komisji i oczekuje jego szybkiego wdrożenia;

15.   uważa, że rozwój europejskiej administracji w skali lokalnej, mogącej wspomóc istniejące rozrzucone ośrodki informacji europejskiej, przyczyniłby się do powstania ważnych bezpośrednich związków między Unią a obywatelami, zwłaszcza poprzez ułatwienie tym ostatnim dostępu do inicjatyw i programów europejskich ich dotyczących; uważa, że biura informacyjne Komisji i Parlamentu Europejskiego w państwach członkowskich odgrywają tutaj ważną rolę; uważa w związku z tym, że niezbędne jest ponowne, gruntowne rozpatrzenie pracy wykonanej do tej pory przez biura informacyjne, biorąc pod uwagę, że ich polityka w zakresie public relations nie wzbudza zainteresowania obywateli, oraz że środki wykorzystywane w tym celu mogłyby zostać spożytkowane w dużo bardziej skuteczny sposób; wyraża zatem życzenie, aby stały się one bardziej czynne, a mniej biurokratyczne;

16.   z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę dotyczącą przejrzystości, z którą Komisja wystąpiła w listopadzie w 2005 r., a która to inicjatywa podkreśla, że wysokie standardy w zakresie przejrzystości są elementami stanowiącymi o zasadności nowoczesnej administracji; społeczeństwo europejskie ma prawo oczekiwać od instytucji publicznych skuteczności, rozliczalności i stawiania sobie przez nie za cel służby obywatelom;

17.   uważa regiony i miasta za najbardziej odpowiednie platformy promowania idei Europy wśród obywateli oraz wzywa do włączenia Komitetu Regionów we wdrażanie przyszłej polityki komunikacyjnej;

18.   popiera ideę intensyfikacji debat toczących się w parlamentach krajowych i regionalnych;

19.   zachęca parlamenty krajowe do zwiększenia kontrolnej roli nad rządami, biorącymi udział w pracach Rady, podnosząc w ten sposób świadomość, a co za tym idzie, demokratyczną rozliczalność instytucji UE;

20.   podkreśla, że parlamenty krajowe powinny bardziej interesować się europejskimi projektami legislacyjnymi na dużo wcześniejszym etapie procesu decyzyjnego;

21.   zwracając uwagę na wnioski Prezydencji przyjęte na konferencji przewodniczących parlamentów Unii Europejskiej (w Budapeszcie w dniach 6 i 7 maja 2005 r.), w których wezwano parlamenty krajowe do odbywania corocznej debaty, najlepiej podczas sesji plenarnej, na temat rocznego programu pracy i prac legislacyjnych Komisji,

22.   podkreśla znaczenie zwołania międzyparlamentarnych forów na temat przyszłości Europy, z których jedno odbędzie się z okazji pięćdziesiątej rocznicy podpisania traktatów rzymskich; w ramach europejskiej polityki komunikacyjnej domaga się uwzględnienia rozmów na szczeblu przedstawicieli społeczeństwa Europy;

23.   podkreśla znaczenie edukacji obywatelskiej dotyczącej integracji UE; zauważa, że pewien poziom wiedzy o Europie jest koniecznym warunkiem wstępnym pomyślnej interaktywnej komunikacji z UE i może przyczynić się do większego poczucia obywatelstwa europejskiego;

24.   wyraża ubolewanie z powodu ograniczenia wsparcia dla takich programów sektorowych o znaczącym efekcie mnożnikowym, jak Leonardo da Vinci, Sokrates i Erasmus, gdyż programy te uwypuklają wymiar europejski i ułatwiają tworzenie sieci ponadnarodowych;

25.   jest zdania, że aby dotrzeć do obywateli, należy lepiej - poprzez współpracę z regionalnymi i lokalnymi instytucjami - przekazywać informacje i przedstawiać związek UE z życiem codziennym i jej oddziaływanie na nie; proponuje, by kłaść nacisk na regularne komunikowanie obywateli o istotnych inicjatywach regionalnych i lokalnych, w których uczestniczy UE, celem sprzyjania wspólnym europejskim projektom;

26.   uważa, że w ramach debaty należy uwzględnić specyficzne potrzeby i działania osób niepełnosprawnych oraz grup mniejszościowych, jak również odbiorców na szczeblu krajowym i lokalnym oraz szczególnych odbiorców docelowych; wskazuje na potrzebę poświęcenia większej uwagi kwestii przekazywania określonym odbiorcom docelowym informacji istotnych oraz dopasowanych do lokalnych potrzeb, umożliwiając przedstawienie tematyki unijnej w kontekście bieżących spraw obywateli;

27.   z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy podjęte przez niektóre przedstawicielstwa Komisji i organy administracji krajowej, mające na celu współpracę przy kampaniach informacyjnych na temat Unii Europejskiej; zwraca uwagę, że współpraca taka może przyczynić się do nawiązania bardziej bezpośrednich więzi między obywatelami a instytucjami;

28.   wzywa Komisję do zapewnienia konsultacji z zainteresowanymi stronami oraz społeczeństwem już na wczesnym etapie kształtowania polityk; uważa, że w przypadku najważniejszych projektów, w ocenach wpływu należy zamieścić dodatkową sekcję dotyczącą sposobu uwzględnienia kwestii stanowiących przedmiot społecznej troski przy opracowywaniu danego projektu; wskazuje, że należy wyjaśnić kwestię wpływu konsultacji społecznych na unijny proces decyzyjny;

29.   wzywa Komisję do opracowania dynamicznej i reaktywnej polityki komunikacyjnej, która w większym stopniu byłaby ukierunkowana na dostarczanie bieżących wiadomości dotyczących ewolucji decyzji podejmowanych na różnych etapach procesu decyzyjnego niż na informowanie głównie o osiągniętym porozumieniu końcowym; uważa, że celem polityki komunikacyjnej Unii jest umożliwienie obywatelom jasnego zrozumienia, jak tworzone jest prawo europejskie;

Praca z mediami i nowymi technologiami

30.   podkreśla istotną rolę mediów, polegającą na pośredniczeniu, kształtowaniu opinii i przekazywaniu obywatelom informacji w europejskiej sferze publicznej, którą Komisja zamierza rozwijać; w związku z tym wzywa Komisję do wspierania konkretnych inicjatyw, takich jak fora dyskusyjne na temat kultury i polityki europejskiej, do których materiały byłyby dostępne w kilku językach, aby wielu obywateli europejskich mogło w nich uczestniczyć i wymieniać poglądy;

31.   podkreśla, że poinformowany obywatel jest podstawą prawidłowo funkcjonującego systemu demokracji zaangażowanej;

32.   wzywa Komisję do określenia, z możliwie największą precyzją, jaką rolę zamierza powierzyć mediom, i podkreśla potrzebę znalezienia formuły pozwalającej na większe zaangażowanie mediów krajowych, regionalnych i lokalnych w politykę komunikacyjną, w związku z czym należy uwzględnić wykorzystanie alternatywnych środków przekazu;

33.   uważa, że należy nasilić transgraniczną współpracę regionalnych i lokalnych środków przekazu w zakresie polityki europejskiej; uważa, że współpraca europejska między środkami przekazu i dziennikarzami służy przekazywaniu informacji o Unii Europejskiej, i wzywa Komisję do utworzenia w ramach budżetu "Europejskiego funduszu na rzecz dziennikarstwa (śledczego)", wspierającego przedsięwzięcia, w ramach których dziennikarze z wielu państw członkowskich wspólnie badaliby dogłębnie daną kwestię europejską w różnych lokalnych i regionalnych kontekstach;

34.   z zadowoleniem przyjmuje wycofanie wniosku dotyczącego utworzenia agencji informacyjnej UE;

35.   zaleca Komisji używanie jasnego i zwięzłego języka w komunikacji z obywatelami i mediami oraz by stale zwracała się do nich w oficjalnych językach państw członkowskich ich pochodzenia lub zamieszkania; jest zdania, że żargon UE raczej powiększa niż likwiduje przepaść między instytucjami a obywatelami UE;

36.   zaleca prowadzenie systematycznej wymiany poglądów na temat spraw związanych z komunikacją europejską między instytucjami europejskimi, w szczególności Parlamentem, i z mediami;

37.   uważa, że ogólna odpowiedzialność Komisji i szczegółowa odpowiedzialność państw członkowskich za udzielanie obiektywnych, wiarygodnych i bezstronnych informacji na temat polityki europejskiej stanowi punkt wyjścia dla debaty opartej na faktach; w związku z tym wzywa państwa członkowskie do lepszego informowania swoich urzędników o polityce prowadzonej na szczeblu europejskim;

38.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w odniesieniu do nowych technologii biała księga jest zgodna z ostatnim sprawozdaniem PE w sprawie strategii informacyjnej i komunikacyjnej;

39.   docenia propozycje Komisji zmierzającą do lepszego wykorzystania nowych technologii komunikacji, jednak wnosi o podjęcie kroków w celu uniknięcia powstania "podziału cyfrowego", który w jeszcze większym stopniu wykluczyłby pewną część obywateli z dostępu do informacji o Unii; podkreśla w związku z tym, ze należałby połączyć - w trosce o podejście globalne i przy jednoczesnym poszanowaniu ich autonomii – poszczególne środki komunikacji różnych instytucji, np. przyszłą "Web TV" Parlamentu Europejskiego; podkreśla również, że tradycyjnym środkom masowego przekazu, takim jak telewizja, musi zostać nadana właściwa wartość;

Zrozumienie europejskiej opinii publicznej

40.   wzywa Komisję do poinformowania Parlamentu o wynikach przeprowadzonej przez nią konsultacji;

41.   za budzący wątpliwość uważa projekt utworzenia obserwatorium europejskiej opinii publicznej w perspektywie krótkofalowej i jest zdania, że przed przystąpieniem do realizacji tego projektu należałoby lepiej skoordynować wykorzystanie danych i zasobów już dostępnych;

42.   stwierdza, że nie może istnieć zadowalająca polityka komunikacyjna bez dokładnego poznania luk w informacji, jaką dysponują obywatele Unii Europejskiej, bez względu na to, czy chodzi o treść działań wspólnotowych czy o instytucje i procedury pozwalające na ich wprowadzenie w życie; zwraca się w związku z tym o zlecenie służbom "Eurobarometru" przeprowadzenia szczegółowego i wyczerpującego badania opinii publicznej, pozwalającego na dokładne i zróżnicowane zapoznanie się z poziomem informacji obywateli Wspólnoty w zależności od kraju pochodzenia, kategorii społeczno-zawodowej i orientacji politycznej;

Współpraca

43.   wzywa Komisję do opracowania konkretnych propozycji dotyczących wdrożenia polityki komunikacyjnej oraz dokonania oceny jej implikacji prawnych i finansowych;

44.   jest zdania, że praca Międzyinstytucjonalnej grupy ds. informacji (IGI) powinna zostać przeanalizowana w celu sprawdzenia, czy możliwe byłoby wprowadzenie ulepszeń;

45.   podkreśla potrzebę ściślejszego angażowania się ogólnoeuropejskich partii politycznych w dialog z ich elektoratem na temat spraw europejskich;

46.   przywiązuje szczególną wagę do roli odgrywanej przez partie polityczne na rzecz demokracji parlamentarnej na wszystkich szczeblach; wyraża ubolewanie z powodu niewykorzystywania potencjału ponadnarodowych partii politycznych; żałuje, że wiele krajowych partii politycznych nie jest skłonnych do przyjęcia wymiaru europejskiego w sposób spójny i przekonywujący; nalega na partie polityczne, aby wzięły pod uwagę kwestie europejskie w procesie decyzyjnym i w kampaniach wyborczych, oraz by działały w sposób umożliwiający obywatelom dokonanie rzeczywistego wyboru politycznego w kwestii przyszłości Europy;

47.   podkreśla, że polityka komunikacji powinna uwzględniać szczególne tempo spraw europejskich, często niezależne od politycznego harmonogramu w poszczególnych państwach, i że nie może prawdziwie rozwijać się na marginesie konkretnych polityk i działań Unii Europejskiej, które mają własny, niezależny kalendarz; uważa więc, że Komisja, Rada i Parlament powinny ustalić wspólnie kalendarz spraw mogących szczególnie interesować europejską opinię publiczną, w celu połączenia ich wysiłków w dziedzinie komunikacji w tym zakresie;

48.   zwraca się do instytucji o rozważenie możliwości utworzenia grupy koordynacyjnej drugiego stopnia, w skład której weszliby przedstawiciele właściwych dyrekcji generalnych poszczególnych instytucji oraz przedstawiciele poszczególnych komisji Parlamentu, a której celem byłoby koordynowanie konkretnych działań w ramach realizacji wytycznych określonych przez IGI;

49.   ponownie wyraża przekonanie, że obywatele, którzy nie mają obowiązku znać niuansów instytucjonalnych, postrzegają często Unię Europejską jako jednolitą całość, oraz że warto zatem byłoby połączyć politykę komunikacji wszystkich instytucji w logiczną całość, przy jednoczesnym poszanowaniu kompetencji i autonomii każdej z nich; ponawia swoje wezwanie o przeprowadzenie dorocznej debaty międzyinstytucjonalnej w tej kwestii w trakcie sesji plenarnej, w celu przyjęcia wspólnej deklaracji dotyczącej celów i środków tej polityki;

50.   popiera rozwój dialogu i wspólnie przeprowadzanych debat miedzy instytucjami europejskimi i instytucjami krajowymi i regionalnymi; podkreśla znaczenie oparcia komunikacji na inicjatywach wspartych o wektory komunikacyjne skierowane do "szerokiego grona odbiorców", takie jak programy kulturalne (nagrody literackie lub filmowe), wydarzenia sportowe, itp.; uważa, że komunikacja musi brać pod uwagę strategiczną orientację skierowaną na odbiorców docelowych, takich jak uniwersytety, wspólnoty lokalne lub organizacje zawodowe;

51.   popiera wzmocnienie roli rzecznika praw obywatelskich w czynieniu przejrzystości bardziej wiarygodną;

52.   zauważa, że tradycyjnie program PRINCE opierał się na współpracy między Komisją a państwami członkowskimi; w ostatnim sprawozdaniu w sprawie strategii komunikacyjnej UE Parlament podkreślał już konieczność udziału Parlamentu w ustalaniu priorytetów programu PRINCE, w związku z czym uważa, że należałoby w pełni zaangażować posłów do PE w imprezy organizowane w ramach tego programu;

53.   zaleca zwiększenie środków przeznaczonych na istniejące programy finansowania umożliwiające poprawę komunikacji na temat integracji europejskiej, takich jak Nauka przez Całe Życie, Młodzież, Europa dla Obywateli, Media i Kultura, pod warunkiem pełnego przestrzegania celów poszczególnych programów;

54.   popiera zastąpienie obecnie istniejących pięciu linii budżetowych programu PRINCE jednym programem kierowanym przez Dyrekcję Generalną ds. Komunikacji, co wprowadziłoby większą elastyczność i jednego głównego interlokutora;

55.   podkreśla konieczność jak największego rozpropagowania wsparcia finansowego przyznawanego przez Unię Europejską, a przez to obowiązek zapewnienia rozpowszechniania informacji o przyznaniu dofinansowania, jaki powinien spoczywać na każdej instytucji, stowarzyszeniu lub działalności korzystających z dotacji z tytułu programu unijnego;

56.   podkreśla, że dla skutecznej komunikacji zasadnicze znaczenie ma aktywne uczestnictwo ze strony państw członkowskich, i dlatego wzywa je do znalezienia technicznych i finansowych sposobów włączenia się do wspólnych wysiłków UE w zakresie komunikacji;

57.   wzywa państwa członkowskie do odpowiedniej i szybkiej transpozycji wspólnotowego prawodawstwa w celu zagwarantowania wszystkim obywatelom UE możliwości korzystania z jednolitego zakresu praw przyznanych we wspólnotowym prawodawstwie; wzywa Komisję do aktywniejszego dbania o przestrzeganie przepisów wspólnotowego prawodawstwa; zachęca Komisję, by w partnerstwie z rządami państw członkowskich, działała na rzecz informowania obywateli o przysługującym im prawie dostępu do wymiaru sprawiedliwości oraz prawie skorzystania ze środków prawnych w przypadku naruszenia ich praw;

58.   wzywa Komisję do ustalenia lepszej hierarchii odnośnie swych partnerów w zakresie komunikacji, poprzez rozwój uprzywilejowanych stosunków z partnerami o "ambicjach ponadnarodowych", takich jak tworzące się organizacje europejskiego społeczeństwa obywatelskiego, partie polityczne i dziennikarze; stwierdza znaczenie włączenia do niej środków przekazu przeznaczonych dla młodzieży w celu wzmocnienia europejskiego obszaru obywatelskiego;

59.   podkreśla konieczność przystosowania i rozwinięcia strategii i treści białej księgi w zależności od dyskusji toczących się w społeczeństwie europejskim i między państwami członkowskimi;

o
o   o

60.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, Komitetowi Regionów, Europejskiemu Komitetowi Społeczno-Ekonomicznemu oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 145 z 31.5.2001, str. 43. (2) Dz.U. C 47 E z 27.2.2003, str. 400. (3) Dz.U. C 64 E z 12.3.2004, str. 591. (4) Dz.U. C 92 E z 20.4.2006, str. 403.