Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 2 Traktatu UE, który wyznacza cel rozwijania Unii jako przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości,

–   uwzględniając art. 39 tego Traktatu, który zobowiązuje Parlament Europejski do przeprowadzania corocznej debaty na temat postępów poczynionych w tej dziedzinie,

–   uwzględniając udzielone przez Radę podczas debaty w dniu 27 września 2006 r. odpowiedzi na pytanie wymagające odpowiedzi ustnej (B6-0428/2006), jak również przedstawione przez Komisję komunikaty dotyczące realizacji programu haskiego i jego przyszłych perspektyw,

–   uwzględniając debaty przeprowadzone w ramach spotkania parlamentarnego, jakie w dniach 2 i 3 października 2006 r. zorganizowano wspólnie z parlamentem Finlandii,

–   uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że w świecie postępującej globalizacji, narażonym na nieustające kryzysy i napięcia, nierówności ekonomiczne i ciągle rosnące przepływy migracyjne, konfrontacje ideologiczne i kulturowe dotyczące coraz większej liczby osób, zagrożenie terrorystyczne o nieznanym zasięgu, nieprzerwanie wzrasta potrzeba obywateli europejskich korzystania w ramach Unii z większej wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości,

B.   mając na uwadze, że siedem lat po przyjęciu konkluzji Prezydencji z Rady Europejskiej w Tampere w dniach 15-16 października 1999 r. Unia Europejska nie posiada spójnej polityki imigracyjnej, a w szczególności cierpi na brak polityki w zakresie legalnej migracji,

C.   odnotowując, że wspomniane czynniki napięć zewnętrznych

D.   przypominając, że przy braku spójnego dorobku prawnego oraz stanowisk podzielanych przez jej państwa członkowskie, UE nie jest w stanie skutecznie wpływać, w dziedzinach związanych z PWBS, na stanowiska krajów trzecich, w tym swoich sojuszników, takich jak Stany Zjednoczone, i że może to podważyć jej wiarygodność oraz zmusić ją do poddawania się inicjatywie politycznej i strategicznej tych krajów,

E.   mając na uwadze, że ta strategiczna słabość UE wynika nie tylko z faktu, że polityki te zostały dopiero niedawno przeniesione do zakresu kompetencji UE (mimo że pierwsze próby utworzenia europejskiego obszaru sądowego pojawiły się już w 1975 r. w związku z pierwszą falą zamachów terrorystycznych w Europie), lecz przede wszystkim z faktu, że przeniesienie to odbyło się w ramach traktatów z Maastricht i z Amsterdamu przy poważnych zastrzeżeniach ze strony państw członkowskich oraz faktu, że przejście do zwykłego systemu prawodawczego, przewidziane już w 1993 r., postępowało niewielkimi krokami, poczynionymi w latach 1999, 2001, 2004 i wreszcie 2005, kiedy to poprzez program haski uruchomiono (częściowo) "pomost" przewidziany w art. 67 Traktatu WE,

F.   przypominając, że mnożenie podstaw prawnych dla zrealizowania jednego i tego samego celu politycznego, mnożenie się sporów i odwołań sądowych zmierzających do sprecyzowania zakresu kompetencji instytucji, zasada jednomyślności i przede wszystkim brak prawdziwej kontroli demokratycznej i sądowej sprawiają, że obecna sytuacja dziedzin polityki podlegających trzeciemu filarowi jest wciąż jeszcze niepewna pod względem przestrzegania przez UE zasad, które uznaje ona za fundamentalne (art. 6 Traktatu UE),

G.   przestrzega przed ryzykiem opracowywania poza ramami traktatów europejskich tematów będących już przedmiotem propozycji wysuwanych przez instytucje europejskie; wyraża nadzieję na rozpoczęcie otwartej debaty opartej na lojalnej współpracy między instytucjami europejskimi i z parlamentami krajowymi na temat włączenia układu z Prüm podpisanego dnia 27 maja 2005 r. do Traktatu WE, tak aby Parlament Europejski mógł sprawować kontrolę demokratyczną,

H.   odnotowując fakt, że państwa członkowskie doskonale zdają sobie sprawę z tej deficytowej z demokratycznego, sądowego, a nawet funkcjonalnego punktu widzenia sytuacji i że podpisując traktat konstytucyjny zgodziły się one uznać od listopada 2006 r. za obowiązkowe to, co w traktacie z Maastricht było jedynie uprawnieniem przyznanym Radzie

I.   przekonany, że uruchomienie "pomostów", przewidzianych w art. 67 Traktatu WE i 42 Traktatu UE, jest zgodne nie tylko z obecną, lecz również przyszłą sytuacją konstytucyjną i że w związku z tym Rada powinna je uruchomić także ze względu na art. 18 konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, który zobowiązuje strony do lojalnej współpracy w celu stworzenia warunków jak najbardziej sprzyjających przyszłej ratyfikacji,

J.   popierając przedstawioną przez Komisję propozycję uruchomienia w 2007 r. pomostów przewidzianych w art. 67 Traktatu WE (przy zniesieniu ograniczeń dotyczących kompetencji Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w zakresie dziedzin ujętych w tytule IV Traktat WE) i w art. 42 Traktatu UE, zgodnie z jego wcześniejszym zaleceniem dla Rady Europejskiej z dnia 14 października 2004 r.(3),

K.   przypominając, że uruchomienie "pomostu" pozostawia Radzie możliwość decydowania o własnych warunkach głosowania i że w związku z tym istnieją różne rozwiązania pozwalające utrzymać jednomyślność w niektórych przypadkach lub w pewnych okresach, pod warunkiem jednak, że we wszystkich kwestiach dotyczących praw obywateli stosowana będzie procedura współdecyzji, jako że Parlament Europejski nie może być uważany za instytucję mającą mniejszy wpływ na podejmowane decyzje niż najmniejsze z państw członkowskich,

L.   mając na uwadze, że "pomosty" uruchamiane na podstawie istniejących traktatów są już teraz zgodne z ramami określonymi w traktacie konstytucyjnym i nie powinny wykraczać poza jego ustalenia (na przykład w zakresie kontyngentów z dziedziny polityki migracyjnej),

M.   mając na uwadze, że niezbędne jest również wytyczenia kierunków, w jakich "pomosty" powinny zmierzać i że jeśli nie można dodać nowych celów do istniejących traktatów, należałoby przewidzieć w ciągu dwóch najbliższych lat konsolidację/uproszczenie dorobku UE w dziedzinie PWBS, jaki ukształtował się w wyniku współpracy między państwami członkowskimi, w szczególności od momentu podpisania traktatu z Maastricht; ta praca nad konsolidacją i uproszczeniem powinna mieć na celu usunięcie licznych niespójności oraz upowszechnienie, w miarę możliwości, dorobku w zakresie ściślejszej współpracy (jak w przypadku dorobku Schengen),

N.   mając na uwadze zdecydowane postulaty poprawy współpracy praktycznej, podjętej na podstawie obecnych traktatów, stawiane przez obywateli i osoby zaangażowane w tę współpracę, a także przez Radę, w której do chwili obecnej brakowało porozumienia pozwalającego na dalszy, rzeczywisty rozwój tej współpracy,

O.   mając na uwadze, że nowe państwa członkowskie spełniające kryteria Schengen i warunki wstąpienia do systemu Schengen nie mogą być niesprawiedliwie karane za znaczne opóźnienia we wprowadzaniu Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II),

P.   mając na uwadze, że Parlament Europejski wykazał godną uwagi szybkość i ducha kompromisu przy wypracowywaniu porozumienia w pierwszym czytaniu trzech tekstów legislacyjnych składających się na pakiet dotyczący podstawy prawnej SIS II,

1.   zwraca się do Komisji o przedłożenie Radzie w 2007 r. wniosku dotyczącego decyzji w sprawie zastosowania art. 42 TUE i przeniesienia do właściwości Wspólnoty (Tytuł IV TWE) przepisów dotyczących współpracy policyjnej (w tym Europolu) i sądowej w sprawach karnych (w tym Eurojustu);

2.   zwraca się do Rady

3.   zwraca się do Rady Europejskiej o skierowanie do Rady i Komisji następujących wytycznych:

4.   zwraca się do Rady o przedstawienie Parlamentowi Europejskiemu w możliwie najkrótszym terminie wytycznych, nad którymi Rada obecnie pracuje, dotyczących projektu decyzji ramowej w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych; przestrzega przed niebezpieczeństwem odarcia tego projektu z treści i przypomina o podjętych przez Radę zobowiązaniach dotyczących politycznego zaangażowania Parlamentu Europejskiego w przyjęcie tej decyzji ramowej;

5.   zwraca się do parlamentów krajowych o jak najszybszą ocenę na szczeblu krajowym wpływu nowych postanowień przewidzianych przez Radę w dziedzinie ochrony danych, wdrożenia zasady dostępności i wzajemnego połączenia baz danych wykorzystywanych do celów związanych z bezpieczeństwem; deklaruje chęć uwzględnienia wyników takiej oceny w opiniach dotyczących tego tematu, które Parlament przedłoży Radzie;

6.   wzywa Komisję do corocznego publikowania sprawozdania w sprawie działalności grupy komisarzy odpowiedzialnych za prawa podstawowe, walkę z dyskryminacją i równość praw; wzywa również Komisję do możliwie najszybszego przedstawienia zarysu działań i decyzji podjętych przez wyżej wspomnianą grupę w ciągu ostatnich dwóch i pół roku;

7.   uważa za kwestię zasadniczej wagi, aby w dziedzinach polityki tak newralgicznych jak te, które są związane z prawami podstawowymi, imigracją i zwiększeniem bezpieczeństwa instytucje UE nie zmierzały do zastąpienia państw członkowskich, lecz uzupełniały ich działania; należałoby zresztą zapewnić, że objęciu kompetencją Wspólnoty współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych towarzyszyć będzie pewne prawo wglądu:

8.   przypomina o konieczności zachowania pewnej spójności w kompetencjach prawodawczych na szczeblu UE, przewidując na przykład, że prawodawstwo w zakresie imigracji nie będzie ograniczać się jedynie do nielegalnej imigracji, lecz obejmować będzie również legalną imigrację;

9.   co się tyczy porozumienia tymczasowego pomiędzy Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie przetwarzania i transferu danych pasażerów (dane PNR) przez przewoźników lotniczych do amerykańskiego ministerstwa bezpieczeństwa wewnętrznego(5), wyraża głębokie zaniepokojenie sporządzonym przez USA dokumentem dotyczącym jego interpretacji, z którego wynika, że interpretacja władz USA wykracza poza treść porozumienia, w szczególności w odniesieniu do celu porozumienia, dostępu agencji i organów USA do danych PNR oraz liczby pól danych dostępnych do konsultacji;

10.   wzywa Radę do bezzwłocznego przyjęcia projektu decyzji ramowej w sprawie niektórych praw proceduralnych w postępowaniu karnym w Unii Europejskiej (COM(2004)0328), z należytym uwzględnieniem stanowiska Parlamentu Europejskiego z dnia 12 kwietnia 2005 r.(6);

11.   kładzie nacisk na przewidziane w Tampere w 1999 r.

12.   stwierdza konieczność utrzymania, nawet w przypadku objęcia kompetencją Wspólnoty trzeciego filaru i bez uszczerbku dla prerogatyw Komisji, prawa państw członkowskich do wzajemnej pomocy i kontroli, tak jak dzieje się to już w przypadku współpracy w ramach Schengen czy walki z terroryzmem;

13.   popiera niedawny komunikat Komisji w sprawie wprowadzenia systemu oceny dziedzin polityki związanych z PWBS i przypomina, że ocena ta powinna:

14.   uważa ponadto, że nawet najbardziej szczytne cele pozostaną w sferze intencji, jeśli nie będą poparte odpowiednimi zasobami ludzkimi i finansowymi, czyli:

15.   zwraca się do Komisji o zaangażowanie w przyspieszenie procesu wprowadzania SIS II oraz o informowanie Parlamentu Europejskiego o rozwoju tego procesu, a także o przedstawienie informacji wyjaśniających opóźnienia, jakie już zostały odnotowane, i ewentualne opóźnienia, jakie mogą nastąpić w przyszłości;

16.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej, Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) W szczególności Rada Bezpieczeństwa i jej komitet walki z terroryzmem, Rada Praw Człowieka i wyspecjalizowane agencje, które mogą w różny sposób wpływać na środki stosowane przez UE w dziedzinie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. (2) Europejski Trybunał Praw Człowieka, Sekretarz Generalny Rady Europy, Komisarz Praw Człowieka. (3) Dz.U. C 166 E z 7.7.2005, str. 58. (4) Dz.U. L 145 z 31.5.2001, str. 43. (5) Dz.U. L 298 z 27.10.2006, str. 29. (6) Dz.U. C 33 E z 9.2.2006, str. 159.