Indeks 
Teksty przyjęte
Czwartek, 6 lipca 2006 r. - Strasburg
Uproszczenie procedury obciążania podatkiem VAT i pomocy w zapobieganiu uchylaniu się od płacenia podatków i unikaniu zobowiązań podatkowych *
 Partnerstwo UE-Karaiby na rzecz wzrostu, stabilności i rozwoju
 Ochrona europejskich pracowników opieki zdrowotnej przed zakażeniami krwiopochodnymi
 Europejski Instrument Sąsiedztwa i Partnerstwa ***I
 Instrument na Rzecz Stabilności ***I
 Instrument Pomocy Przedakcesyjnej *
 Uprawnienia wykonawcze przyznane Komisji (Porozumienie międzyinstytucjonalne)
 Uprawnienia wykonawcze przyznane Komisji (procedury) *
 Informacje o zleceniodawcach, które towarzyszą przekazom pieniężnym ***I
 Rozporządzenie finansowe mające zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich *
 Procedura wymiany informacji o środkach przyjmowanych przez państwa członkowskie w zakresie polityki azylowej i imigracyjnej *
 Zmiana Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów
 Gospodarcze i społeczne skutki restrukturyzacji przedsiębiorstw w Europie
 Rzekome wykorzystanie krajów europejskich przez CIA do transportu i nielegalnego przetrzymywania wieźniów
 Przechwytywanie danych o przekazach bankowych z systemu SWIFT przez służby specjalne USA
 Integracja imigrantów w UE
 Rozwój i migracja
 Sprawiedliwy handel i rozwój
 AIDS - czas na działania
 Somalia
 Mauretania
 Wolność słowa w internecie
 Oznaczanie kraju pochodzenia niektórych importowanych produktów

Uproszczenie procedury obciążania podatkiem VAT i pomocy w zapobieganiu uchylaniu się od płacenia podatków i unikaniu zobowiązań podatkowych *
PDF 309kWORD 58k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 77/388/EWG w odniesieniu do niektórych środków w celu uproszczenia procedury obciążania podatkiem VAT i pomocy w zapobieganiu uchylaniu się od płacenia podatków i unikaniu zobowiązań podatkowych i uchylającej niektóre decyzje przyznające odstępstwa (COM(2005)0089 – C6-0100/2005 – 2005/0019(CNS))
P6_TA(2006)0303A6-0209/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2005)0089)(1),

–   uwzględniając art. 93 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0100/2005),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0209/2006),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;

3.   zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

4.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli ta uznałaby za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawki Parlamentu
Poprawka 1
PUNKT 1 A PREAMBUŁY (nowy)
(1a) W celu zapewnienia ochrony Wspólnoty przed szkodami finansowymi w zakresie podatku VAT, w szczególności przed stratami powstającym w wyniku nadużyć lub innej nielegalnej działalności transgranicznej, do czego państwa członkowskie zobowiązały się na mocy art. 280 Traktatu, państwa członkowskie powinny ściśle współpracować z Europejskim Urzędem ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF).
Poprawka 2
PUNKT 9 A PREAMBUŁY (nowy)
(9a) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać przysługującego państwom członkowskim prawa do nakładania i poboru podatków.
Poprawka 3
PUNKT 9 B PREAMBUŁY (nowy)
(9b) Usprawnienie przypadków odstępstw powinno, przez wzgląd na skuteczne zapobieganie uchylaniu się od płacenia podatków i unikaniu zobowiązań podatkowych, stanowić jedynie ograniczony element kompleksowego programu reformy wspólnotowego systemu podatku VAT i w związku z tym należy podjąć dalsze reformy systemu, mające, między innymi na celu zapobieganie oszustwom podatkowym, z zamiarem unowocześnienia i uproszczenia na przykład usług finansowych, usług elektronicznych, przypadków podwójnego opodatkowania oraz usług sektora publicznego.
Poprawka 4
PUNKT 9 C PREAMBUŁY (nowy)
(9c) Podstawą rozważań nad ewentualną zmianą systemu nakładania i poboru podatku VAT powinna być skuteczność pobierania podatku, równość opodatkowania oraz praktyczna możliwość stosowania go przez przedsiębiorstwa.
Poprawka 5
ARTYKUŁ 1 PUNKT 1
Artykuł 4 ustęp 4 (dyrektywa 77/388/EWG)
(1)  W art. 4 ust. 4 dodaje się następujący akapit:
"W przypadku, gdy Państwo Członkowskie wykorzystuje opcję określoną w ustępie drugim, zapewnia ono, aby zastosowanie tej opcji nie powodowało nieuzasadnionych korzyści lub nieuzasadnionych ujemnych następstw dla podatników".
skreślony
Poprawka 6
ARTYKUŁ 1 PUNKT 2
Artykuł 5 ustęp 8 zdanie drugie (dyrektywa 77/388/EWG)
(2)  W art. 5 ust. 8 w zdanie drugie zastępuje się następującym tekstem:
"W stosownych przypadkach, gdy odbiorca nie w pełni podlega opodatkowaniu, Państwa Członkowskie mogą podjąć niezbędne środki dla zapobieżenia zakłóceniu konkurencji. Zapewniają one, aby nikt nie odniósł żadnej nieuzasadnionej korzyści lub nie poniósł strat z powodu nieuzasadnionych ujemnych następstw".
skreślony
Poprawka 7
ARTYKUŁ 1 PUNKT 7 A
Artykuł 21 ustęp 2 litera c a) (nowa) (dyrektywa 77/388/EWG)
(7a) W art. 21 ust. 2 w wersji określonej w art. 28g dodaje się poniższą lit. ca) :
"(ca) Podział usług na usługi, od których podatek płaci odbiorca podlegający opodatkowaniu, i usługi, od których podatek jak dotychczas odprowadza przedsiębiorstwo świadczące usługę, musi być dla przedsiębiorstw jasny oraz możliwy do bezspornego stwierdzenia i skontrolowania."
Poprawka 8
ARTYKUŁ 1 LITERA 7 B (nowa)
Artykuł 30 a (nowy) (dyrektywa 77/388/EWG)
(7b) Dodaje się następujący artykuł:
"Artykuł 30a
W celu przeciwdziałania transgranicznym przypadkom uchylania się od płacenia podatków szkodzącym finansowym interesom Wspólnoty, w szczególności tzw. oszustwom karuzelowym, państwa członkowskie będą zachęcały właściwe organy krajowe do ścisłej współpracy z OLAF-em w razie wystąpienia podejrzenia o popełnienie oszustwa w tym zakresie; Komisja, zgodnie z art. 280 ust. 5 Traktatu, zobowiązana jest przedstawiać Parlamentowi Europejskiemu coroczne sprawozdanie na temat postępów w tej dziedzinie."
Poprawka 9
ARTYKUŁ 1 LITERA 7 C (nowa)
Artykuł 34 a (nowy) (dyrektywa 77/388/EWG)
(7c) Dodaje się następujący Artykuł:
"Artykuł 34a
W celu określenia najlepszej długoterminowej regulacji w zakresie obciążania podatkiem od wartości dodanej w Unii Europejskiej Komisja sporządzi wyczerpujący porównawczy przegląd obejmujący analizę stanowisk poszczególnych państw w tej sprawie oraz konkretne zestawienie różnorodnych konsekwencji wprowadzenia mechanizmu samonaliczania (reverse charge), a także pozytywnych i negatywnych skutków dla państw członkowskich oraz przedsiębiorstw prowadzących swą działalność we Wspólnocie."

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.


Partnerstwo UE-Karaiby na rzecz wzrostu, stabilności i rozwoju
PDF 290kWORD 61k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie partnerstwa UE-Karaiby na rzecz wzrostu, stabilności i rozwoju (2006/2123(INI))
P6_TA(2006)0304A6-0211/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 2 marca 2006 r. zatytułowany: "Partnerstwo UE-Karaiby na rzecz wzrostu, stabilności i rozwoju", (COM(2006)0086) (zwany dalej "komunikatem Komisji"),

–   uwzględniając sprawozdanie z oceny strategii regionalnej Komisji dotyczącej Karaibów, tomy 1 i 2 z kwietnia 2005 r.,

–   uwzględniając wnioski Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych z dnia 10 kwietnia 2006 r. zawierające potwierdzenie wspólnego stanowiska w sprawie Kuby z dnia 2 grudnia 1996 r.,

–   uwzględniając wspólne oświadczenie Rady i zebranych w ramach Rady przedstawicieli rządów państw członkowskich, Parlamentu Europejskiego i Komisji w sprawie polityki rozwojowej Unii Europejskiej: "Konsensus Europejski"(1),

–   uwzględniając wiedeńską deklarację trzeciego Forum Społeczeństwa Obywatelskiego Europy, Ameryki Łacińskiej i Karaibów z dnia 1 kwietnia 2006 r.,

–   uwzględniając rezolucję z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie wpływu zawierania układów o partnerstwie gospodarczym na rozwój (EPA)(2),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju (A6-0211/2006),

A.   mając na uwadze, że do 2020 r. niektóre z państw karaibskich osiągną status państw rozwiniętych, podczas gdy innym grozi spadek z grupy państw o średnim dochodzie do grupy państw o niskim dochodzie,

B.   mając na uwadze, że te małe państwa wyspiarskie są ze swej natury narażone na klęski żywiołowe i inne wstrząsy zewnętrzne,

C.   mając na uwadze, że dialog pomiędzy Komisją a przedstawicielami CARIFORUM(3) w sprawie komunikatu Komisji odbył się, gdy komunikat był jeszcze w fazie projektu,

D.   mając na uwadze, że samodzielne postanowienie stworzenia jednolitego rynku i gospodarki Karaibów (CSME) stanowi ważny instrument integracji regionalnej,

E.   mając na uwadze, że państwa CARIFORUM wyraziły chęć włączenia w negocjacje dotyczące EPA jasno sprecyzowanego wymiaru polityki rozwoju, w celu zwalczania rosnącego ubóstwa i nierówności, wspierania spójności społecznej i realizowania Milenijnych Celów Rozwoju (MDG),

F.   uwzględniając fakt, że ponad 60% ludności regionu jest w wieku poniżej 30 lat, a poza Kubą, dostęp do wykształcenia pozostaje w państwach karaibskich, z wyjątkiem Kuby, nierozwiązanym problemem,

G.   mając na uwadze pozytywne doświadczenia rządu belgijskiego w krytycznym dialogu i współpracy rozwojowej z rządem kubańskim,

H.   mając na uwadze, że rozpoczęła się faza programowania środków dziesiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju, a środki te będą w przyszłości wypłacane szybciej, wydajniej i w sposób lepiej dopasowany do potrzeb krajów regionu Karaibów,

1.   pochwala włączenie grupy CARIFORUM do dyskusji nad projektem komunikatu Komisji i z zadowoleniem przyjmuje uwzględnienie w komunikacie większości problemów przedstawionych przez państwa regionu;

2.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja wspiera w swej strategii etos równości, partnerstwa i współodpowiedzialności;

3.   uważa faktyczną marginalizację Parlamentu przez plan wykluczający jego udział w formułowaniu strategii współpracy z Karaibami za godne ubolewania złamanie zasad zgodnego postępowania trzech instytucji europejskich, które to zasady przyjęły się zarówno w formułowaniu strategii dotyczącej Afryki, jak i w Konsensusie Europejskim w sprawie polityki rozwoju Unii Europejskiej;

4.   wyraża ubolewanie z powodu niedostatecznego uwzględnienia przez Komisję zaleceń zawartych w jej sprawozdaniu z oceny;

5.   zgadza się z analizą Komisji, że współpracy obu regionów nie towarzyszył dotychczas adekwatny dialog polityczny; uważa praktykę odbywania raz na dwa lata godzinnego spotkania pomiędzy Trójką UE i szefami rządów CARIFORUM za niewystarczającą i przyjmuje z zadowoleniem zamiar przyznania w przyszłości takiemu dialogowi odpowiedniego budżetu czasowego na wszystkich szczeblach;

6.   przyjmuje z zadowoleniem planowane włączenie francuskich departamentów zamorskich położonych w tej strefie (Gwadelupy, Gujany Francuskiej i Martyniki) oraz karaibskich krajów i terytoriów zamorskich (OCT) do przyszłego dialogu politycznego; wspiera przy tym jednak zdanie państw karaibskich, że warunki włączenia należy najpierw negocjować z państwami, które w ramach umowy z Kotonu(4) podpisały umowę w sprawie metodologii dialogu politycznego;

7.   podziela zdanie państw z grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP), że definicja oddzielnych polityk UE dla trzech regionów AKP w żadnym wypadku nie może prowadzić do naruszenia ogólnych stosunków między Unią Europejską a państwami AKP; z zadowoleniem przyjmuje dodatkowe forum dialogu politycznego tworzone przez spotkanie na szczycie między Unią Europejską a państwami Ameryki Łacińskiej i Karaibów (państwa LAC), postuluje jednak pierwszeństwo porozumień zawartych w ramach umowy z Kotonu;

8.   z zadowoleniem przyjmuje przedstawiony w komunikacie Komisji zamiar wzmocnienia wiarygodnych instytucji oraz wsparcia dobrych rządów i przejrzystości w zakresie finansów, podatków i wymiaru sprawiedliwości w państwach Karaibów; wzywa państwa Karaibów do ratyfikowania Konwencji ONZ przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej oraz Konwencji ONZ przeciwko korupcji;

9.   zgadza się z Komisją, że należy przyznać priorytet nowo utworzonemu CSME; ponownie podkreśla, że prowadzenie negocjacji EPA musi być określane centralnie przez cele rozwoju, że młody karaibski rynek wymaga odpowiedniego wsparcia handlowego i budowy potencjału oraz że liberalizacja handlu musi przebiegać w odpowiednim tempie;

10.   wzywa Komisję do zagwarantowania, by EPA były konstruowane z uwzględnieniem rzeczywistości i ograniczeń regionalnych, w sposób umożliwiający ich elastyczną realizację w razie konieczności; nalega, by wszelkie zobowiązania podejmowane w ramach negocjacji EPA były starannie zestrajane z udzielaniem związanej z EPA pomocy rozwojowej, ukierunkowanej na dziedziny o szczególnym znaczeniu dla zainteresowanych rządów, w tym restrukturyzację gospodarki zmierzającą do wzmocnienia konkurencyjności, zmiany podatkowe i wspieranie ułatwień handlowych;

11.   zwraca ponownie uwagę na duże znaczenie wpływów z opłat celnych dla budżetów i możliwości inwestycyjnych części państw karaibskich i wnioskuje z tego, że niemożliwe obecnie do wyrównania straty wpływów nie powinny następować bez odpowiedniej kompensacji; podkreśla jednak, że rozwój handlu między państwami karaibskimi i, szerzej, między krajami rozwijającymi się, mógłby pomóc w kompensacji utraty wpływów z ceł i przyczynić się do powstawania bardziej stabilnych źródeł dochodów;

12.   podziela stanowisko Komisji, że niewielkie, otwarte gospodarki są szczególnie wrażliwe na siły rynków globalnych; poddaje jednak pod rozwagę fakt, że stopniowa liberalizacja handlu, przy odpowiednich mechanizmach ochronnych i pozostawieniu wystarczającego czasu na dostosowanie, sprzyja rozwojowi i może w związku z tym stanowić narzędzie walki z ubóstwem;

13.   uważa, że środki budowy potencjału handlowego muszą przeciwdziałać ograniczeniom związanym z podażą, m.in. poprzez wspieranie przetwarzania podstawowych produktów i dywersyfikacji produkcji, stymulowanie konsultacji z małymi i średnimi przedsiębiorstwami oraz pomocy dla takich przedsiębiorstw, eliminację biurokratycznych przeszkód inwestycyjnych, a tym samym promocję rozwoju przedsiębiorczości w regionie;

14.   wzywa Komisję do wdrożenia zalecenia 7 z własnego sprawozdania z oceny, uwzględnienia zasad Small Island Developing States Network (sieci małych krajów wyspiarskich rozwijających się) ONZ oraz zwraca się do Komisji o publiczne przedstawienie wyników badania dotyczącego skutków liberalizacji handlu i globalizacji dla trwałego rozwoju takich państw;

15.   dostrzega niedofinansowanie programów kompensacyjnych i adaptacyjnych służących złagodzeniu skutków zmian na rynku bananów i cukru i obawia się w związku z ostatnimi demonstracjami w regionie Karaibów znacznego zagrożenia celu współpracy w zakresie spójności społecznej;

16.   wzywa Komisję do opracowania programów wsparcia przemian w gospodarce rolnej umożliwiających w aspekcie polityki socjalnej, bezpieczeństwa żywności, polityki energetycznej i środowiskowej utrzymanie i tworzenie godnych miejsc pracy w zakładach zarządzanych dotychczas w sposób konwencjonalny i niekonkurencyjny;

17.   żąda położenia większego nacisku na skutki społeczne, kulturowe i ekologiczne w strategii współpracy oraz dokonywania systematycznej oceny skutków i oceny na podstawie wskaźników MDG;

18.   z zadowoleniem przyjmuje włączenie ważnych zadań w zakresie ochrony środowiska do współpracy rozwojowej z regionem Karaibów i wzywa do zapewnienia znacznego wsparcia dla zwiększenia wykorzystania odnawialnych źródeł energii i wydajności energetycznej w celu zapobieżenia rujnującym skutkom wzrostu cen ropy i w celu spowolnienia zmian klimatycznych;

19.   podziela obawy Komisji, że na skutek globalnych zmian klimatycznych wzrośnie jeszcze częstotliwość i skala klęsk żywiołowych w tym regionie i wpiera cel poprawy zarządzania klęskami żywiołowymi, wyraża jednak zaniepokojenie z powodu braku odniesienia do utworzonej w 2005 r. inicjatywy UE-AKP dotyczącej klęsk żywiołowych; wzywa Komisję do wspierania stałego i długoterminowego funkcjonowania takiej inicjatywy; wzywa Komisję do regularnego zdawania sprawozdań z tego procesu Komisji Rozwoju Parlamentu Europejskiego oraz Komisji Spraw Socjalnych i Ochrony Środowiska Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE; wskazuje na wrażliwość gospodarek narodowych państw Karaibów na klęski żywiołowe i przyjmuje z zadowoleniem zapowiedź Komisji, że zastosuje ona nowe, szybsze procedury wypłacania środków w ramach pomocy na rekonstrukcję, z włączeniem obowiązkowego prefinansowania;

20.   poddaje krytyce fakt, że w strategii dla Karaibów o wiele za mało uwagi poświęca się zwalczaniu problemu bezrobocia i rosnącej frustracji młodzieży; wyraża obawy, że sytuacja ta zaostrzy się jeszcze z powodu nadchodzącego kryzysu karaibskiego rolnictwa;

21.   podkreśla istotne znaczenie trwałego rozwoju turystyki, będącej dźwignią rozwoju gospodarczego, zalecając przy tym udzielanie stałego wsparcia finansowego na rzecz tworzenia infrastruktury mającej podstawowe znaczenie dla rozwoju turystyki (drogi, porty, lotniska itp.); zauważa jednak w Komisji brak zrozumienia, że do tej trwałości konieczna jest także regionalnie i lokalnie ugruntowania własność obiektów turystycznych, którą należy wspierać, aby zmniejszyć wypływanie osiągniętych zysków i nie zmuszać miejscowej ludności do odgrywania roli służących, a także położyć kres degradacji krajobrazu;

22.   z zadowoleniem przyjmuje propozycję Komisji dotyczącą pozostawienia otwartych drzwi dla dialogu politycznego z Kubą; poddaje jednak krytyce surowe ograniczenia wprowadzone na podstawie wspólnego stanowiska z 1996 r.;

23.   wskazuje na fakt, że skuteczne oddziaływanie UE na USA w celu położenia kresu polityce embarga uruchomiłoby ogromny potencjał ekonomiczny dla całego regionu; zaleca podjęcie krytycznego dialogu z rządem kubańskim, zgodnego z polityką opartą na poszanowaniu politycznych, społecznych, indywidualnych i ekonomicznych praw człowieka;

24.   podkreśla wagę uzgodnienia zamiarów w zakresie rozwoju także z pozaeuropejskimi krajami działającymi w regionie Karaibów, a w szczególności z Kanadą, Chinami, Brazylią i Wenezuelą i w związku z tym wyraża ubolewanie, że przedstawienie ich zaangażowania przez Komisję jest nacechowane brakiem zaufania;

25.   podkreśla zróżnicowanie regionu Karaibów i zaleca silniejsze zróżnicowanie strategii współpracy; wzywa w związku z tym Komisję do zbadania w odniesieniu do każdego z państw karaibskich – w oparciu o kryteria takie jak m.in. stopień przejrzystości, silne i niezależne instytucje oraz dobre sprawowanie rządów – czy skoncentrowanie się na pomocy budżetowej stanowi odpowiednią metodę osiągnięcia celów rozwoju;

26.   wskazuje z naciskiem na szczególnie ciężką sytuację Haiti i wzywa Komisję i państwa członkowskie do opracowania dla Haiti programu specjalnego wykraczającego poza zakres ogólnej współpracy z obszarem Karaibów, który to program będzie wymagał dodatkowych środków; z zadowoleniem przyjmuje ogólnie satysfakcjonujący przebieg wyborów prezydenckich i parlamentarnych, które odbyły się na Haiti w lutym i kwietniu 2006 r.;

27.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, jak również rządom i parlamentom państw karaibskich.

(1) Dz.U. C 46 z 24.2.2006, str. 1.
(2) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0113.
(3) Karaibskie Forum Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku
(4) Umowy o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi z drugiej strony, podpisanej w Kotonu (Benin) w dniu 23 czerwca 2000 r. (Dz.U. L 317 z 15.12.2000, str. 3).


Ochrona europejskich pracowników opieki zdrowotnej przed zakażeniami krwiopochodnymi
PDF 284kWORD 96k
Rezolucja
Załącznik
Rezolucja Parlamentu Europejskiego zawierające zalecenia dla Komisji w sprawie ochrony europejskich pracowników opieki zdrowotnej przed zakażeniami krwiopochodnymi wynikającymi ze zranień igłą (2006/2015(INI))
P6_TA(2006)0305A6-0218/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 192 akapit drugi Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 39, 45 i 168 Regulaminu,

–   uwzględniając dyrektywę Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków promocji poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w pracy(1),

–   uwzględniając dyrektywę Rady 89/655/EWG z dnia 30 listopada 1989 r. dotyczącą minimalnych wymagań w zakresie bezpieczeństwa i zdrowia pracowników podczas używania przez nich sprzętu w pracy(2),

–   uwzględniając dyrektywę 2000/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 września 2000 r. w sprawie ochrony pracowników przed ryzykiem związanym z narażeniem na działanie czynników biologicznych w pracy(3),

–   uwzględniając komunikat Komisji w sprawie zastosowania w praktyce przepisów dyrektyw dotyczących zdrowia i bezpieczeństwa w miejscu pracy (COM(2004)0062),

–   uwzględniając Sprawozdanie o konkurencyjności europejskiej w 2004 r. (SEC(2004)1397),

–   uwzględniając komunikat Komisji w sprawie dostosowywania się do zmian w pracy i do zmian społecznych: nowa strategia Wspólnoty w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa w pracy 2002-2006 (COM(2002)0118),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie promowania zdrowia i bezpieczeństwa w miejscu pracy(4),

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A6-0137/2006),

–   uwzględniając drugie sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A6-0218/2006),

A.   mając na uwadze, że zranienia igłą mogą prowadzić do potencjalnie śmiertelnego zakażenia ponad 20 wirusami, w tym wirusem zapalenia wątroby typu B, zapalenia wątroby typu C oraz HIV/AIDS, stanowiąc poważny problem w dziedzinie zdrowia publicznego,

B.   mając na uwadze wzrost liczby przypadków zakażeń wirusem zapalenia wątroby typu B, zapalenia wątroby typu C oraz HIV, a także informacje udzielone w ramach programu ds. zwalczania AIDS Organizacji Narodów Zjednoczonych (UNAIDS), z których wynika, że na całym świecie ponad 40 milionów osób zakażonych jest wirusem HIV, a ponad 5 milionów wirusowym zapaleniem wątroby typu C,

C.   mając na uwadze, że niezależne badania dowiodły, iż większości zranień igłą można uniknąć poprzez poprawę sytuacji w zakresie szkoleń, lepsze warunki pracy oraz użycie bezpiecznych narzędzi medycznych,

D.   mając na uwadze, że istniejące prawodawstwo wspólnotowe chroniące pracowników opieki zdrowotnej przed zranieniami igłą okazało się nieskuteczne w praktyce,

E.   mając na uwadze, że istnieje poważny brak personelu pielęgniarskiego oraz że przeprowadzone we Francji i w Wielkiej Brytanii badania wykazały, iż główną przyczyną nieatrakcyjności wspomnianego zawodu jest codzienne ryzyko związane z wykonywaną pracą; mając na uwadze, że sprawozdanie Komisji z roku 2004 w sprawie konkurencyjności europejskiej w 2004 r. uznaje pogłębiający się brak pracowników opieki zdrowotnej za powód do szczególnego niepokoju w Unii Europejskiej,

F.   mając na uwadze, że Komisja wciąż udzielała niezadowalających odpowiedzi na pytania kierowane przez różnych posłów do Parlamentu Europejskiego, w których podkreślili oni potrzebę podjęcia pilnych i konkretnych kroków na rzecz ochrony pracowników opieki zdrowotnej,

G.   mając na uwadze konieczność przypomnienia Komisji, że działanie takie zgodne będzie z inicjatywą na rzecz lepszych uregulowań prawnych, w tym zmiany przepisów, które okazały się nieskuteczne;

H.   mając na uwadze, iż wielokrotnie - ostatnio we wspomnianej powyżej rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 24 lutego 2005 r., wzywającej do dokonania rewizji dyrektywy 2000/54/WE w sposób umożliwiający objęcie ryzyka związanego z pracą z igłami i ostrymi narzędziami medycznymi - zwracano uwagę Komisji na zaniepokojenie zagrażającym życiu ryzykiem zawodowym, na które narażeni są pracownicy opieki zdrowotnej w przypadku użycia zakażonych igieł,

I.   mając na uwadze, iż nie przygotowuje się obecnie żadnego projektu w rozumieniu art. 39 ust. 2 Regulaminu, ponad 12 miesięcy po złożeniu przez Parlament wniosku o usprawnienia legislacyjne, choć w okresie tym pracownicy opieki zdrowotnej UE doznali szacunkowo około miliona dodatkowych możliwych do uniknięcia zranień igłą, przy czym niektóre z tych zranień prowadzą do potencjalnie śmiertelnego zakażenia wywołanego wirusami krwiopochodnymi, a wiele innych przysparza pracownikom opieki zdrowotnej i ich rodzinom - niepewnym faktu, czy zostali zakażeni i czy zagraża to ich życiu - wielu miesięcy obaw;

1.   zwraca się do Komisji o przedłożenie Parlamentowi, w ciągu trzech miesięcy od daty przyjęcia niniejszej rezolucji na podstawie art. 137 i 251 Traktatu, wniosku legislacyjnego dotyczącego dyrektywy zmieniającej dyrektywę 2000/54/WE;

2.   stwierdza, że model stosowany do tej pory w Niemczech w połączeniu z doświadczeniami Hiszpanii może służyć za podstawę wniosku legislacyjnego,

3.   zwraca się do Komisji o opracowanie jednolitych norm UE w zakresie przygotowywania sprawozdań i rejestracji przypadków związanych ze zranieniami igłą;

4.   stwierdza, że zalecenia te nie naruszają zasady pomocniczości oraz podstawowych praw obywateli;

5.   wyraża przekonanie, że wnioskowany projekt nie będzie miał konsekwencji finansowych;

6.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji oraz towarzyszących jej szczegółowych zaleceń Komisji i Radzie.

ZAŁĄCZNIK DO PROJEKTU REZOLUCJI:

SZCZEGÓŁOWE ZALECENIA DOTYCZĄCE TREŚCI WNIOSKOWANEGO PROJEKTU

1.  INFORMACJE OGÓLNE

1.1  Do zranienia pracownika opieki zdrowotnej igłą dochodzi wtedy, gdy skóra zostaje przypadkowo nakłuta igłą potencjalnie zakażoną krwią pacjenta. Zakażone igły mogą przenosić ponad dwadzieścia niebezpiecznych krwiopochodnych czynników patogennych, w tym wirusa zapalenia wątroby typu B, wirusa zapalenia wątroby typu C i wirusa HIV. Do większości zranień dochodzi u pielęgniarek i lekarzy, ale także inni członkowie personelu medycznego, tacy jak personel pomocniczy, tj. pracownicy zajmujący się utrzymaniem czystości, pracownicy pralni oraz niżsi rangą pracownicy, są również narażeni na znaczne ryzyko zakażenia.

1.2  Około 10 % pracowników Unii Europejskiej jest zatrudnionych w sektorze zdrowia i opieki społecznej, przy czym znaczny procent stanowią osoby zatrudnione w szpitalach. Sprawia to, iż opieka zdrowotna jest jednym z największych sektorów zatrudnienia w Europie. W sektorze zdrowia i opieki społecznej odnotowano o 30% większą liczbę wypadków przy pracy niż przeciętna liczba w pozostałych sektorach zatrudnienia w UE(5). Wysokie miejsce na liście zagrożeń zajmuje narażenie na działanie czynników biologicznych, w szczególności wirusa HIV oraz wirusów zapalenia wątroby typu B i typu C.

1.3  Przezskórne zranienie ostrymi przedmiotami, których światło jest wypełnione krwią, jest głównym sposobem, w jaki pracownicy opieki zdrowotnej zakażają się krwiopochodnymi i potencjalnie śmiertelnymi chorobami podczas wykonywania zawodu. Szacuje się, że w Europie dochodzi rocznie do miliona zranień igłą(6).

1.4  Procedury wysokiego ryzyka obejmują pobieranie krwi, kaniulację dożylną oraz przezskórne umieszczenie igieł. Niewielkie ilości krwi mogą prowadzić do zakażeń potencjalnie zagrażających życiu. Ryzyko infekcji uzależnione jest od rozmaitych czynników, takich jak stan infekcji u pacjenta, stopień zakażenia pacjenta wirusem, odporność pracownika, głębokość rany, ilość przeniesionej krwi, czas upływający od momentu zranienia do momentu dezynfekcji rany, a także dostępność i stosowanie profilaktyki poekspozycyjnej.

1.5  Do zakażeń tych dochodzi znacznie częściej w placówkach opieki zdrowotnej, niż u ogółu społeczeństwa(7).

1.6  Ryzyko zapalenia wątroby typu B można ograniczyć stosując szczepienie, a prowadzona wkrótce po narażeniu na kontakt z czynnikami patogennymi profilaktyka może ograniczyć ryzyko przeniesienia wirusa HIV. W przypadku zapalenia wątroby typu C takie działania nie są jednak pomocne.

1.7  Badania pokazują, że wprowadzenie bezpiecznych narzędzi może znacznie ograniczyć liczbę zranień igłą. Niezależnie od tego jednak liczba zranień igłą może zostać również wyraźnie zmniejszona poprzez regularne szkolenia i środki organizacyjne. Dlatego oprócz używania bezpiecznego sprzętu należy zwrócić uwagę na środki organizacyjne, takie jak określone procedury pracy, szkolenia i instrukcje dla pracowników, a także podwyższanie stopnia świadomości wysokiego ryzyka związanego z niektórymi czynnościami(8).

2.  OBOWIĄZUJĄCE PRZEPISY

2.1  Dyrektywa 2000/54/WE (siódma dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) zawiera postanowienia mające na celu ochronę pracowników przed ryzykiem wynikającym z narażenia na działanie czynników biologicznych w miejscu pracy. Szczególnie istotne w tym kontekście są następujące zapisy:

   - czynniki biologiczne podzielono na cztery grupy zgodnie ze stopniem ryzyka wystąpienia zakażenia (art. 2);
   - w przypadku wykonywania jakiejkolwiek czynności, podczas której może wystąpić ryzyko narażenia na działanie czynników biologicznych, pracodawca zobowiązany jest do przeprowadzenia oceny ryzyka (art. 3);
   - jeżeli uniknięcie narażenia na ryzyko nie jest technicznie możliwe, należy ograniczyć ryzyko do najniższego koniecznego poziomu umożliwiającego odpowiednie zadbanie o zdrowie i bezpieczeństwo zainteresowanych pracowników. Obejmuje to indywidualne działania ochronne, opracowanie planów awaryjnych oraz planów bezpiecznego gromadzenia, magazynowania i unieszkodliwiania odpadów (art. 6);
   - należy ustalić procedury pobierania, magazynowania i przetwarzania próbek pochodzenia ludzkiego lub zwierzęcego (art. 8);
   - w placówkach ochrony zdrowia i w placówkach weterynaryjnych należy podjąć odpowiednie działania w celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa zainteresowanych pracowników (art. 5);

2.2  W tym kontekście zastosowanie znajduje również dyrektywa Rady 89/655/EWG dotyczącą minimalnych wymagań w zakresie bezpieczeństwa i zdrowia pracowników podczas stosowania przez nich sprzętu w pracy (druga szczegółowa dyrektywa w rozumieniu artykułu 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG). Art. 3 nakłada na pracodawcę obowiązek:

   - zapewnienia odpowiedniego sprzętu, którego zastosowanie umożliwi wykonywanie pracy i nie będzie zagrażało zdrowiu i bezpieczeństwu pracowników;
   - zwrócenia uwagi na specyficzne warunki pracy i ryzyko związane ze stosowaniem danego sprzętu;
   - podjęcia działań zmierzających do ograniczenia ryzyka.

Pracownikom powinno się ponadto udzielać informacji i szkolić ich w zakresie stosowania sprzętu oraz związanego z tym ryzyka (artykuły 6 i 7).

3.  KONIECZNOŚĆ WPROWADZENIA ROZWIĄZAŃ LEGISLACYJNYCH

3.1  Mimo iż obowiązujące przepisy powinny teoretycznie dotyczyć ryzyka zranień igłą, w praktyce tak nie jest. Komunikat Komisji w sprawie praktycznego zastosowania dyrektyw dotyczących zdrowia i bezpieczeństwa w pracy (COM(2004)0062) odnosi się szczególnie do problemów związanych z sektorem publicznym obejmującym szpitale.

3.2  Wytyczne, organizacja kampanii zwiększających świadomość społeczną oraz inne inicjatywy nielegislacyjne mogą jedynie częściowo przyczynić się do poprawy sytuacji, powinny jednak być stosowane jako środki pomocnicze do dyrektyw.(9).

3.3.  Sprawozdanie w sprawie konkurencyjności europejskiej w 2004 r. uznaje zwiększający się brak pracowników opieki zdrowotnej za powód do niepokoju w całej Europie. Istnieje wiele powodów, dla których kariera zawodowa w sektorze opieki zdrowotnej nie jest uznawana za atrakcyjną, nie bez znaczenia jest jednak zagrożenie bezpieczeństwa w miejscu pracy związane z wykonywanym zawodem.

4.  KONSEKWENCJE FINANSOWE

4.1  Przeprowadzono wiele niezależnych badań dotyczących krótko i długoterminowych korzyści wynikających z inwestycji w bezpieczniejsze praktyki oraz bezpieczniejszy sprzęt medyczny w celu zapobiegania zranieniom igłami. Z każdego z nich wynika, że ogólnie uda się uzyskać oszczędności ekonomiczne(10).

5.  POSTANOWIENIA SZCZEGÓŁOWE

5.1  Do dyrektywy 2000/54/WE powinny zostać dodane następujące przepisy:

Art. 2 lit ca)

"ostry sprzęt medyczny" powinien obejmować igły posiadające kanał wewnętrzny (jak te wchodzące w skład strzykawek, lancety, specjalistyczny sprzęt do pobierania próbek krwi, tzw."motylki", i katetery dożylne), igły używane do zakładania szwów, skalpele oraz inne narzędzia medyczne służące do cięcia."

Art. 15 ust. 1 lit ca)

"ryzyko zranienia igłą i innym ostrym sprzętem medycznym zanieczyszczonym krwią."

Art. 15, ust. 2 a (nowy)

"Bezpieczne narzędzia do ochrony przed zranieniem wskutek cięcia lub ukłucia nie mogą stanowić zagrożenia dla pacjentów. Bez uszczerbku dla postanowień ustępu 2 i przy udziale odpowiedzialnych lekarzy, w placówkach ochrony zdrowia i w placówkach weterynaryjnych należy dążyć do podejmowania następujących działań prewencyjnych w celu ochrony pracowników przed zranieniami igłami i innym ostrym sprzętem medycznym:

(a) w miarę możliwości należy używać pewnych i skutecznych systemów w celu maksymalnego ograniczenia stosowania kaniulacji, np. kaniuli do długotrwałych wlewów dożylnych;

(b) w oparciu o wyniki analizy ryzyka należy dążyć do skutecznego i celowego wprowadzania bezpiecznego sprzętu, o ile taki istnieje, w obszarach o szczególnie wysokim ryzyku wypadków lub infekcji, biorąc pod uwagę stosunek kosztów do korzyści;

(c) należy dokonać zmian w praktykach związanych z ryzykiem zranienia igłą w sposób pozwalający na uczynienie ich bezpieczniejszymi oraz należy wyeliminować praktykę ponownego umieszczania igieł w osłonkach;

(d) wszystkich pracowników, a szczególnie tych wykonujących kaniulację, należy szkolić w zakresie bezpiecznego użycia i bezpiecznego usuwania igieł oraz innego ostrego sprzętu medycznego do odpowiednich pojemników przeznaczonych na ostre narzędzia, a także w zakresie właściwego zamykania odpadów w tych pojemnikach;

(e) jeżeli pojemnik na ostre narzędzia medyczne nie znajduje się w bezpośredniej bliskości miejsca użycia igły, pracownik powinien mieć przy sobie jednorazowy pojemnik, który zostanie wyrzucony do pojemnika na odpady szpitalne, aby zapobiec zanieczyszczeniu w przypadku zaplamienia krwią;

(f) w miejscu pracy powinno się udostępnić pisemne wskazówki oraz, jeżeli to konieczne, wywiesić instrukcje dotyczące procedur postępowania w razie wypadku lub incydentu związanego z igłami lub innym ostrym sprzętem medycznym;

(g) reakcja i postępowanie w razie wypadku lub incydentu powinny być skuteczne i obejmować profilaktykę prowadzoną wkrótce po na rażeniu na kontakt z czynnikami patogennymi;

(h) wszystkich pracowników mających kontakt z igłami oraz innym ostrym sprzętem medycznym powinno się szczepić przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu B."

(i) przypadki zranienia spowodowane igłą lub ostrym sprzętem medycznym należy dokumentować w osobnym rejestrze;

(j) Komisja sprawdza w terminie do [4 lata po wejściu w życie poprawek do dyrektywy 2000/54/WE proponowanych w niniejszej rezolucji], czy wprowadzenie sprzętu bezpiecznego rzeczywiście miało miejsce zgodnie z postanowieniem ust. 2a litera b). Należy sprawdzić, w jakim stopniu obowiązek wprowadzenia takiego sprzętu w obszarach o zwiększonym ryzyku infekcji spowodował zmniejszenie liczby zranień i infekcji i czy należy włączyć inne obszary w zakres niniejszego artykułu." Dokonywana ocena związana jest również z identyfikacją sprzętu najbardziej wydajnego i akceptowalnego z punktu widzenia personelu.

Artykuł22

ustęp 1 a (nowy)

Przepisy, o których mowa w artykule 15 ustęp 1 litera ca) i ustęp 2 a wchodzą w życie dwa lata po ich opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;"

(1) Dz.U. L 183 z 29.6.1989, str. 1.
(2) Dz.U. L 393 z 30.12.1989, str. 13.
(3) Dz.U. L 262 z 17.10.2000, str. 21.
(4) Dz.U. C 304 E z 1.12.2005, str. 400.
(5) Zob. COM(2002)0118.
(6) a) EPINet Data Dee May RGN, DMS, badanie przeprowadzone w okresie lipiec 2000 r. - czerwiec 2001 r. b) Surveillance of Occupational Exposures in Italy the SIROH program, Gabriella De Carli, Vincent Puro, Vincenzo Puro, Giuseppe Ippolito, and the SIROH group, SIROH, 6 – 2002. c) EPINet Spain, 1996 – 2000 Hermandez – Navarette MJ, Arribas – Llorent JL, Campins Marti M, Garcia de Codes Ilario.d) Risk of Hepatitis C Virus Transmission following Percutaneous Exposure in Healthcare Workers, 2003 – G De Carli, V Puro, G Ippolito, and the Studio Italiano Rischio Occupazionale da HIV (SIROH) Group.
(7) a) (University of Wuppertal) Hofmann F, Kralj N, Beie M. Needle stick injuries in healthcare - frequency, causes and preventive strategies. Gesundheitswesen, maj 2002, 64(5), str. 259-66. b) Schroebler S., Infektionsrisiko durch Nadelstichverletzungen für Beschäftigte im Gesundheitsdienst, inDokumentationsband über die 40. Jahrestagung der Gesellschaft für Arbeitsmedizin und Umweltmedizin e.V., Rindt-Druck, Fulda 2000; fortgeführt und ergänzt, persönliche Mitteilung.
(8) a) Advances in Exposure Prevention; vol. 3, no. 4; Libourne study GERES, wrzesień 2001.b) Mendelson MH, Chen LBY, Finkelstein LE, Bailey E, Kogan G. Evaluation of a Safety IV Catheter Using the Centers for Disease Control and Prevention (CDC) National Surveillance System for Hospital Healthcare Workers Database. In IV odbywająca się co dziesięć lat Międzynarodowa Konferencja na temat zakażeń wewnątrzszpitalnych i zakażeń związanych z opieką zdrowotną, 5-9 marca, Atlanta, Georgia. c) Four-year surveillance from the Northern France network' American Journal of Infection Control. październik 2003, 31 (6), str. 357-63. Tarantola A, Golliot F, Astagneau P, Fleury L, Brucker G, Bouvet E; CCLIN Paris-Nord Blood and Body Fluids (BBF) Exposure Surveillance Taskforce.d) Louis N, Vela G, Groupe Projet. Évaluation de l'efficacité d'une mesure de prevention des accidents d'exposition au sang au cours du prèlévement de sang veineux. Bulletin Épidémiologique Hebdomadaire 2002, 51, str. 260-261.e) Younger B, Hunt EH, Robinson C, McLemore C. Impact of a Shielded Safety Syringe on Needlestick Injuries Among Healthcare Workers. Infection Control and Hospital Epidemiology, 1992, 13, str. 349-353.f) Abiteboul D, Lolom I, Lamontagne F, Tarantola A, Deschamps JM, Bouve Et, and the GERES group. GERES (Groupe d'étude sur le risque d'exposition des soignants aux agents infectieux). AES : Peut on se protéger ? Enquête multicentrique sur les AES des infimier(e)s de Médecine et réanimation. GERES Day, Hospital Bichat, czerwiec 2002, Paryż.
(9) Na przykład sprawozdanie TRBA 250 (Wymogi techniczne z zakresu czynników biologicznych) opublikowane w Niemczech w październiku 2003 r. i zawierające wyszczególnienie konkretnych zaleceń w sprawie zapobiegania zranieniom ostrym sprzętem medycznym, w tym stosowania technologii medycznych, obejmujących zabezpieczanie igieł. Celem sprawozdania TRBA 250 jest między innymi ograniczenie infekcji spowodowanych zranieniem igłą. Z tego powodu poza wprowadzeniem bezpiecznych systemów za odpowiednie uznaje się również stosowanie procedur alternatywnych, które gwarantują bezpieczne wykonanie kaniulacji. Regulamin w zakresie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w pracy (BGR) może stanowić pomoc dla przedsiębiorstw w tym zakresie. Jeżeli dostosują się one do opisanych tutaj standardów technicznych, mogą założyć, że spełniły wymagania rozporządzenia dotyczącego substancji biologicznych ("efekt zakładany", "efekt zgodności"). Ponieważ wymogi sformułowane są w formie regulaminu technicznego, w którym stosuje się raczej termin "powinien", niż określa wymogi obowiązkowe, ich praktyczny wpływ jest niewielki.
(10) a) A. Wittmann, F. Hofmann, B. Neukirch, Ch. Thürmer, N. Kralj, S. Schroebler, K. Gasthaus; "Blood-borne viral infections: causes, risks and prevention strategies", Bergische Universität Wuppertal , maj 2005.b) US General Accounting Office, Impact assessment regarding Needlestick Safety and Prevention Act; 17 listopada 2000.c) Evaluation of the Efficacy of a Measure to Prevent Accidental Needlestick Injuries by Using Safety.Needles for Venous Blood.Louis Nicole (1), Vela Gilles (2) and the Project Group Cellule d'Hygiène [Hygiene Unit], Centre Hospitalier 06401 – Cannes cedex Département d'Ergonomie [Department of Ergonomics], Centre Hospitalier Cannes. d) 2004 Center for Disease Control Sharps Safety Workbook, USA - Cost of Needlestick Injuries.


Europejski Instrument Sąsiedztwa i Partnerstwa ***I
PDF 450kWORD 211k
Rezolucja
Tekst skonsolidowany
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy ogólne w sprawie Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa (COM(2004)0628 – C6-0129/2004 – 2004/0219(COD))
P6_TA(2006)0306A6-0164/2006

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2004)0628)(1),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 179 i 181a Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję Parlamentowi (C6-0129/2004),

‐   uwzględniając oświadczenie Komisji w sprawie demokratycznej kontroli i spójności działań zewnętrznych załączone do Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(2) oraz związaną z tym wymianę listów;

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Rozwoju Regionalnego, Komisji Rozwoju, Komisji Handlu Zagranicznego, Komisji Budżetowej, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Kultury i Edukacji, Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0164/2006),

1.   wskazuje na fakt, że środki określone w projekcie legislacyjnym obejmującym okres po roku 2006 uzależnione są od decyzji w sprawie kolejnych wieloletnich ram finansowych;

2.   wzywa Komisję do przedłożenia, po przyjęciu kolejnych wieloletnich ram finansowych i, w odpowiednim przypadku, wniosku dostosowującego odpowiednie kwoty finansowe programu;

3.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

4.   zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 6 lipca 2006 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2006 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy ogólne w sprawie Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa

P6_TC1-COD(2004)0219


PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 179 i 181a,

uwzględniając wniosek Komisji,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  W celu zwiększenia skuteczności pomocy zewnętrznej Wspólnoty proponowane są nowe ramy planowania i przekazywania pomocy. Niniejsze rozporządzenie stanowi jeden z ogólnych instrumentów bezpośrednio wspierających politykę zewnętrzną Unii Europejskiej.

(2)  Rada Europejska podczas posiedzenia w Kopenhadze w dniach 12 i 13 grudnia 2002 r. potwierdziła, że rozszerzenie Unii Europejskiej stanowi istotną szansę rozwinięcia stosunków z krajami ościennymi w oparciu o wspólne wartości polityczne i gospodarcze, oraz że Unia Europejska pozostaje na stanowisku, że należy dążyć do zapobiegania powstawania nowych linii podziału w Europie, promować stabilność i dobrobyt zarówno wewnątrz Unii Europejskiej, jak i poza jej nowymi granicami.

(3)  Rada Europejska podczas posiedzenia w Brukseli w dniach 17 i 18 czerwca 2004 r. ponownie podkreśliła wagę, jaką przywiązuje do wzmocnienia współpracy z tymi sąsiadami, w oparciu o zasadę partnerstwa oraz współodpowiedzialności oraz w oparciu o wspólne wartości w zakresie demokracji i poszanowania praw człowieka.

(4)  Uprzywilejowane stosunki pomiędzy Unią Europejską oraz jej sąsiadami powinny się opierać na przestrzeganiu wspólnych wartości, w tym demokracji, praworządności, dobrego sprawowania rządów i poszanowania praw człowieka, oraz zasad gospodarki rynkowej, otwartego, opartego na prawie oraz uczciwego handlu i zrównoważonego rozwoju oraz zmniejszania ubóstwa.

(5)  Ważne jest, aby pomoc wspólnotowa na podstawie niniejszego rozporządzenia była świadczona zgodnie z międzynarodowymi porozumieniami i konwencjami, których stronami są Wspólnota, państwa członkowskie i kraje partnerskie, oraz aby była udzielana przy uwzględnieniu ogólnych zasad prawa międzynarodowego akceptowanych wspólnie przez strony.

(6)  W Europie Wschodniej i na Południowym Kaukazie podstawę stosunków umownych stanowią umowy o partnerstwie i współpracy. W basenie Morza Śródziemnego partnerstwo euro-śródziemnomorskie ("proces barceloński") zapewnia ramy dla współpracy regionalnej uzupełnione siecią układów stowarzyszeniowych.

(7)  W ramach Europejskiej Polityki Sąsiedztwa, Unia Europejska wraz z krajami partnerskimi określiła szereg priorytetów, które zostaną zrealizowane za pomocą serii wspólnie uzgodnionych planów działań, obejmujących szereg obszarów kluczowych dla poszczególnych działań, w tym zagadnienia dialogu politycznego i reform politycznych, reform handlu i gospodarki, sprawiedliwego rozwoju społeczno-ekonomicznego, wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, energii, transportu, społeczeństwa informacyjnego, środowiska, badań naukowych i innowacji, rozwoju społeczeństwa obywatelskiego oraz kontaktów międzyludzkich. Postępy poczynione w zakresie realizacji tych priorytetów przyczynią się do wykorzystania całego potencjału umów o partnerstwie i współpracy, a także układów stowarzyszeniowych.

(8)  Mając na celu wspieranie krajów partnerskich w przestrzeganiu wspólnych wartości i zasad oraz ich wysiłków wkładanych w realizację planów działań, Wspólnota powinna być w stanie udzielać tym krajom pomocy i wspierać różnorodne formy współpracy pomiędzy nimi oraz między państwami członkowskimi a tymi krajami w celu rozwoju strefy wspólnej stabilności, bezpieczeństwa i dobrobytu, która zakłada znaczący poziom integracji gospodarczej i współpracy politycznej.

(9)  Wspieranie reform politycznych, gospodarczych i społecznych w krajach sąsiadujących należy do istotnych celów pomocy wspólnotowej. W rejonie śródziemnomorskim zadaniu temu służyć będzie śródziemnomorski wymiar Strategicznego Partnerstwa z Regionem Śródziemnomorskim i Bliskim Wschodem. Przy współpracy ze śródziemnomorskimi sąsiadami z Afryki Północnej pod uwagę wzięte zostaną odpowiednie elementy strategii Unii Europejskiej na rzecz Afryki.

(10)  Ważne jest, aby wsparcie na rzecz sąsiadujących krajów rozwijających się udzielane w ramach określonych przez Europejską Politykę Sąsiedztwa było spójne z celami i zasadami polityki rozwojowej Wspólnoty Europejskiej, tak jak to ujęto we wspólnym oświadczeniu zatytułowanym "Konsensus Europejski w sprawie Rozwoju" (4), przyjętym w dniu 20 grudnia 2005 r. przez Radę i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie, Parlamentu Europejskiego i Komisji.

(11)  Unia Europejska oraz Rosja zadecydowały o rozwinięciu szczególnego partnerstwa strategicznego poprzez utworzenie czterech wspólnych obszarów; pomoc wspólnotowa będzie wykorzystywana do wspierania rozwoju tego partnerstwa i do promowania współpracy transgranicznej przy granicach Rosji z jej sąsiadami z Unii Europejskiej.

(12)  Wymiar północny stanowi ramy współpracy między Unią Europejską, Rosją, Norwegią i Islandią, dlatego istotne jest, by pomoc wspólnotowa służyła także wspieraniu działań przyczyniających się do wdrożenia takich ram. Nowe cele tej polityki zostaną określone w deklaracji politycznej oraz w ramowym dokumencie politycznym, opracowanym na podstawie wytycznych zatwierdzonych na posiedzeniu ministerialnym wymiaru północnego w dniu 21 listopada 2005 r.

(13)  W przypadku partnerów z basenu Morza Śródziemnego, pomoc i współpraca powinny mieć miejsce w ramach partnerstwa euro-śródziemnomorskiego ustanowionego w Deklaracji Barcelońskiej w dniu 28 listopada 1995 r. i potwierdzonego po upływie 10 lat przy okazji szczytu euro-śródziemnomorskiego w dniu 28 listopada 2005 r., oraz wziąć pod uwagę porozumienie zawarte w tym kontekście w sprawie ustanowienia do roku 2010 obszaru wolnego handlu towarami i rozpoczęciu procesu asymetrycznej liberalizacji.

(14)  Istotne jest promowanie współpracy zarówno przy zewnętrznych granicach Unii Europejskiej, jak i pomiędzy krajami partnerskimi, zwłaszcza tymi, które są blisko siebie położone.

(15)  W celu uniknięcia tworzenia nowych linii podziału szczególnie ważne jest usunięcie przeszkód stojących na drodze skutecznej współpracy transgranicznej wzdłuż zewnętrznych granic Unii Europejskiej. Współpraca transgraniczna powinna przyczynić się do zintegrowanego i zrównoważonego rozwoju regionalnego pomiędzy sąsiadującymi terenami przygranicznymi oraz harmonijnej integracji terytorialnej w obrębie Wspólnoty i z krajami sąsiednimi. Zamiar ten najlepiej można osiągnąć poprzez połączenie celów polityki zewnętrznej ze zrównoważoną środowiskowo spójnością gospodarczą i społeczną.

(16)  W celu udzielania pomocy sąsiedzkim krajom partnerskim w osiąganiu celów oraz promowania współpracy pomiędzy nimi a Państwami Członkowskimi pożądane jest ustanowienie jednego instrumentu ukierunkowanego na realizację polityk, który zastąpi szereg istniejących instrumentów, zapewniając spójność i uproszczenie programowania oraz zarządzania pomocą.

(17)  Niniejszy instrument powinien wesprzeć również współpracę transgraniczną pomiędzy krajami partnerskimi a państwami członkowskimi, znacznie zwiększając efektywność poprzez wykorzystanie jednolitego mechanizmu zarządzania i jednolitego zestawu procedur. Powinien on opierać się na doświadczeniach zdobytych w trakcie realizacji programów sąsiedztwa w okresie 2004–2006 i działać w oparciu o takie zasady jak wieloletnie programowanie, partnerstwo i współfinansowanie.

(18)  Istotne jest, aby regiony przygraniczne, które należą do państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG), i które biorą obecnie udział we współpracy transgranicznej z państwami członkowskimi i krajami partnerskimi, mogły nadal współpracować w oparciu o zasoby własne.

(19)  Niniejsze rozporządzenie ustanawia kopertę finansową na okres 2007-2013, która stanowi dla władzy budżetowej podstawową kwotę referencyjną, zgodnie z punktem 37 Porozumienia Międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(5).

(20)  Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny być przyjmowane zgodnie z decyzją Rady nr 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(6).

(21)  Procedura zarządzania powinna być stosowana w przypadkach określania przepisów wykonawczych, które będą regulowały wdrażanie współpracy transgranicznej i przy przyjmowaniu dokumentów strategicznych, programów działań i środków specjalnych nieprzewidzianych w dokumentach strategicznych, których koszt przekracza 10 000 000 EUR.

(22)  Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, to jest promowanie wzmocnionej współpracy i stopniowej integracji gospodarczej pomiędzy Unią Europejską i krajami sąsiadującymi nie mogą być w wystarczający sposób osiągnięte przez Państwa Członkowskie i mogą, ze względu na zakres działań, zostać lepiej osiągnięte na szczeblu Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości ustanowioną w art. 5 ust. 2 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(23)  Niniejsze rozporządzenie stwarza konieczność uchylenia rozporządzeń Rady (EWG) nr 1762/92 z dnia 29 czerwca 1992 r. w sprawie wykonania protokółów o współpracy finansowej i technicznej zawartych przez Wspólnotę ze śródziemnomorskimi państwami trzecimi(7), (WE) nr 1734/94 z dnia 11 lipca 1994 r. w sprawie współpracy finansowej i technicznej z Zachodnim Brzegiem i Strefą Gazy(8), (WE) nr 1488/96 z dnia 23 lipca 1996 r. w sprawie środków finansowych i technicznych (MEDA) towarzyszących reformom struktur gospodarczych i społecznych w ramach partnerstwa eurośródziemnomorskiego(9). Podobnie, niniejsze rozporządzenie zastąpi rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 99/2000 z dnia 29 grudnia 1999 r. dotyczącego świadczenia pomocy dla państw partnerskich w Europie Wschodniej i Azji Środkowej(10), które wygasa z dniem 31 grudnia 2006 r.,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

CELE I ZASADY

Artykuł

Przedmiot i zakres

1.  Niniejsze rozporządzenie ustanawia Instrument Sąsiedztwa i Partnerstwa w celu świadczenia pomocy wspólnotowej na rzecz rozwoju obszaru dobrobytu i stosunków dobrosąsiedzkich obejmującego Unią Europejską oraz kraje i terytoria wymienione w załączniku (zwane dalej "krajami partnerskimi").

2.  Pomoc wspólnotowa jest wykorzystywana z korzyścią dla krajów partnerskich. Pomoc wspólnotowa może być wykorzystywana dla wspólnych korzyści państw członkowskich i krajów partnerskich oraz ich regionów w ramach promowania współpracy transgranicznej, transregionalnej i międzyludzkiej, jak określono w art. 6.

3.  Unia Europejska opiera się na wartościach wolności, demokracji, przestrzegania praw człowieka i podstawowych wolności, a także praworządności oraz stara się promować poszanowanie dla tych wartości w krajach partnerskich poprzez dialog i współpracę.

Artykuł 2

Zakres pomocy wspólnotowej

1.  Pomoc wspólnotowa wspiera wzmocnioną współpracę i stopniową integrację gospodarczą pomiędzy Unią Europejską a krajami partnerskimi oraz w szczególności realizację umów o partnerstwie i współpracy, układów stowarzyszeniowych lub innych istniejących lub przyszłych umów. Służy ona również zachęcaniu krajów partnerskich do działań w zakresie wspierania dobrych rządów i sprawiedliwego rozwoju społeczno-gospodarczego.

2.  Pomoc wspólnotowa wykorzystywana jest do wspierania działań w ramach następujących obszarów współpracy:

   a) promowanie dialogu politycznego i reform;
   b) promowanie zbliżenia przepisów ustawowych i wykonawczych do wyższych standardów we wszystkich istotnych obszarach, a w szczególności w celu popierania stopniowego udziału krajów partnerskich w rynku wewnętrznym oraz intensyfikacji handlu;
   c) wzmacnianie instytucji i organów krajowych odpowiedzialnych za opracowanie i skuteczną realizację polityk w obszarach objętych układami stowarzyszeniowymi, umowami o partnerstwie i współpracy oraz innymi umowami wielostronnymi, w których Wspólnota lub jej państwa członkowskie oraz kraje partnerskie są stronami, a które służą osiągnięciu celów określonych w niniejszym artykule;
   d) promowanie praworządności i dobrych rządów, w tym wzmacnianie skuteczności administracji publicznej oraz bezstronności i efektywności wymiaru sprawiedliwości, a także wspieranie walki z korupcją i oszustwami;
   e) promowanie zrównoważonego rozwoju we wszystkich aspektach;
   f) dalsze wysiłki na rzecz rozwoju regionalnego i lokalnego, zarówno w rejonach wiejskich, jak i miejskich, w celu zredukowania zaburzeń równowagi oraz zwiększenia regionalnego i lokalnego potencjału zdolności rozwojowych;
   g) promowanie ochrony środowiska, dziedzictwa naturalnego i zrównoważonego zarządzania bogactwami naturalnymi, takimi jak słodka woda i zasoby morskie;
   h) wspieranie polityk skierowanych na zwalczanie ubóstwa w celu przyczynienia się do osiągnięcia Milenijnych Celów Rozwoju ONZ;
   i) wspieranie polityk na rzecz rozwoju społecznego, integracji społecznej, równości kobiet i mężczyzn, niedyskryminacji, zatrudnienia i ochrony socjalnej, w tym ochrony pracowników migrujących, dialogu społecznego oraz przestrzegania praw związków zawodowych i podstawowych standardów pracy, w tym również w zakresie pracy dzieci;
   j) wspieranie polityk służących promocji zdrowia, edukacji i kształcenia, w tym nie tylko środków zapobiegania najpoważniejszym chorobom oraz schorzeniom zakaźnym i niezakaźnym, lecz również dostępu dziewcząt i kobiet do usług i edukacji zdrowotnej w zakresie zdrowia reprodukcyjnego i zdrowia w okresie niemowlęcym;
   k) promowanie i ochrona praw człowieka oraz podstawowych wolności, w tym praw kobiet i dzieci;
   l) wspieranie procesu demokratyzacji, między innymi w ramach środków takich jak pomoc dostarczana organizacjom społeczeństwa obywatelskiego i propagowanie pluralizmu w mediach, czy też obserwacja wyborów i pomoc w ich przeprowadzaniu;
   m) wspieranie rozwoju społeczeństwa obywatelskiego i organizacji pozarządowych;
   n) wspieranie rozwoju gospodarki rynkowej, w tym działań mających na celu wspieranie sektora prywatnego oraz rozwój małych i średnich przedsiębiorstw, zachęcanie do inwestowania i promowanie światowego handlu;
   o) promowanie współpracy w sektorach energii, telekomunikacji i transportu, m.in. w zakresie wzajemnych połączeń, sieci oraz ich eksploatacji, wzmacniania bezpieczeństwa transportu międzynarodowego i operacji energetycznych oraz promowanie odnawialnych źródeł energii, wydajności energetycznej i czystego transportu;
   p) udzielanie wsparcia dla działań mających na celu zwiększenie bezpieczeństwa żywności dla ludności, zwłaszcza w obszarze sanitarnym i fitosanitarnym;
   q) zapewnianie skutecznego i bezpiecznego sprawowania kontroli nad granicami;
   r) wspieranie reform i zwiększanie możliwości w zakresie sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, w tym zagadnień takich jak azyl, migracja i readmisja oraz zwalczanie i zapobieganie handlowi ludźmi, terroryzmowi i przestępczości zorganizowanej, łącznie z jego finansowaniem, praniem pieniędzy i oszustwami podatkowymi;
   s) wspieranie współpracy administracyjnej w celu zwiększenia przejrzystości oraz wymiany informacji w dziedzinie podatków, mając na celu zwalczanie unikania i uchylania się od podatków;
   t) promowanie udziału w działalności Wspólnoty w zakresie badań naukowych i innowacji;
   u) promowanie współpracy między państwami członkowskimi a krajami partnerskimi w zakresie szkolnictwa wyższego oraz mobilności wykładowców, pracowników naukowo-badawczych i studentów;
   v) promowanie dialogu wielokulturowego, kontaktów międzyludzkich, w tym także związków ze społecznościami imigrantów zamieszkującymi w państwach członkowskich, współpracy między organizacjami społeczeństwa obywatelskiego oraz instytucjami kulturalnymi, a także wymian młodzieży;
   w) wspieranie współpracy mającej na celu ochronę dziedzictwa historycznego i kulturowego oraz wspieranie jego potencjału rozwojowego, w tym także poprzez turystykę;
   x) wspieranie udziału krajów partnerskich w programach i agencjach Wspólnoty;
   y) wspieranie, poprzez wspólne inicjatywy lokalne, współpracy transgranicznej mającej na celu promowanie zrównoważonego rozwoju gospodarczego, społecznego oraz środowiskowego w regionach przygranicznych i zintegrowanego rozwoju terytorialnego na zewnętrznych granicach Wspólnoty;
   z) promowanie regionalnej oraz subregionalnej współpracy i integracji, w tym także w stosownych przypadkach z krajami niekwalifikującymi się do objęcia pomocą wspólnotową na podstawie niniejszego rozporządzenia;
   aa) udzielanie wsparcia w sytuacjach pokryzysowych, w tym wsparcia dla uchodźców i wysiedleńców i pomocy w przygotowaniach na wypadek klęsk i katastrof;
   bb) zachęcanie do komunikacji oraz promowanie wymiany pomiędzy partnerami w zakresie środków i działań finansowanych w ramach programów;
   cc) podejmowanie wspólnych wyzwań tematycznych w obszarach wspólnego zainteresowania oraz realizacja wszelkich innych celów zgodnych z zakresem niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

Ramy polityki

1.  Umowy o partnerstwie i współpracy, układy stowarzyszeniowe i inne istniejące lub przyszłe umowy, na mocy których nawiązywane są stosunki z krajami partnerskimi, oraz odpowiednie komunikaty Komisji i konkluzje Rady określające wytyczne polityki Unii Europejskiej w odniesieniu do tych krajów stanowią całościowe ramy polityki programowania pomocy wspólnotowej na podstawie niniejszego rozporządzenia. Kluczowym punktem odniesienia przy ustalaniu wspólnotowych priorytetów udzielania pomocy są wspólnie uzgodnione plany działań lub inne równoważne dokumenty.

2.  Jeżeli porozumienia, o których mowa w ust. 1, pomiędzy Unią Europejską a krajami partnerskimi nie istnieją, pomoc wspólnotowa może być udzielana w przypadkach, gdy służy ona realizacji celów polityki Unii Europejskiej; programowanie takiej pomocy następuje w oparciu o te cele.

Artykuł 4

Komplementarność, partnerstwo i współfinansowanie

1.  Pomoc wspólnotowa na podstawie niniejszego rozporządzenia co do zasady uzupełnia odpowiednie strategie i środki krajowe, regionalne i lokalne lub przyczynia się do ich realizacji.

2.  Pomoc wspólnotowa na podstawie niniejszego rozporządzenia jest co do zasady przyznawana w oparciu o partnerstwo pomiędzy Komisją a beneficjentami. Partnerstwo obejmuje, w zależności od przypadku, władze krajowe, regionalne i lokalne, a także partnerów gospodarczych i społecznych, organizacje społeczeństwa obywatelskiego i inne właściwe organy.

3.  Kraje beneficjenci włączają w przygotowanie, realizację i monitorowanie programów oraz projektów, w stosownych przypadkach i na właściwym poziomie terytorialnym, odpowiednich partnerów, zwłaszcza na poziomie regionalnym i lokalnym.

4.  Kraje beneficjenci co do zasady współfinansują pomoc wspólnotową przyznaną w ramach niniejszego rozporządzenia z funduszy publicznych, wkładów pochodzących od beneficjentów lub z innych źródeł. Wymogi współfinansowania mogą zostać uchylone w należycie uzasadnionych przypadkach, jeżeli jest to konieczne do wsparcia rozwoju społeczeństwa obywatelskiego i podmiotów niepaństwowych w zakresie środków mających na celu promowanie praw człowieka i podstawowych wolności oraz wspieranie demokratyzacji.

Artykuł 5

Spójność, zgodność i koordynacja

1.  Programy i projekty finansowane na podstawie niniejszego rozporządzenia są spójne z politykami Unii Europejskiej. Są one zgodne z umowami zawartymi przez Wspólnotę oraz jej państwa członkowskie z krajami partnerskimi i respektują zobowiązania wynikające z umów wielostronnych i konwencji międzynarodowych, których są one stronami, w tym zobowiązania w zakresie praw człowieka, demokracji i dobrych rządów.

2.  Komisja i państwa członkowskie zapewniają spójność pomiędzy pomocą wspólnotową udzielaną na podstawie niniejszego rozporządzenia a pomocą finansową świadczoną przez Wspólnotę i państwa członkowskie, poprzez inne wewnętrzne i zewnętrzne instrumenty finansowe i przez Europejski Bank Inwestycyjny (EBI).

3.  Komisja i państwa członkowskie koordynują swoje programy pomocowe mając na celu zwiększenie skuteczności i efektywności w świadczeniu pomocy, zgodnie z istniejącymi wytycznymi dotyczącymi poprawy koordynacji działań w dziedzinie pomocy zewnętrznej oraz harmonizacji polityk i procedur. Koordynacja ta obejmuje regularne konsultacje i częstą wymianę odpowiednich informacji na różnych etapach udzielania pomocy, zwłaszcza w terenie, i stanowi główny czynnik w procesie programowania prowadzonym przez państwa członkowskie i Wspólnotę.

4.  Współdziałając z Państwami Członkowskimi, Komisja podejmuje niezbędne kroki w celu zapewnienia właściwej koordynacji i współpracy z wielostronnymi i regionalnymi organizacjami i podmiotami, takimi jak międzynarodowe instytucje finansowe, agencje, fundusze i programy ONZ oraz darczyńcy spoza Unii Europejskiej.

TYTUŁ II

PROGRAMOWANIE I PRZYDZIAŁ ŚRODKÓW FINANSOWYCH

Artykuł 6

Typ programów

1.  Pomoc wspólnotowa na podstawie niniejszego rozporządzenia realizowana jest poprzez:

  a) krajowe, wielokrajowe, tematyczne i transgraniczne dokumenty strategiczne oraz wieloletnie programy indykatywne, o których mowa w art. 7, obejmujące:
   i) programy krajowe i wielokrajowe, które obejmują pomoc dla jednego kraju partnerskiego lub odnoszą się do współpracy regionalnej lub subregionalnej pomiędzy dwoma lub większą liczbą krajów partnerskich, w której mogą uczestniczyć państwa członkowskie;
   ii) programy współpracy transgranicznej, które obejmują współpracę pomiędzy jednym lub większą liczbą państw członkowskich z jednej strony i jednym lub większą liczbą krajów partnerskich z drugiej strony, realizowanych w regionach położonych przy ich wspólnej części granicy zewnętrznej Wspólnoty;
   b) wspólne programy operacyjne w dziedzinie współpracy transgranicznej, o której mowa w art. 9, roczne programy działań, o których mowa w art. 12, oraz środki specjalne, o których mowa w art. 13.

2.  Programy wielokrajowe mogą obejmować środki w ramach współpracy transregionalnej. Na użytek niniejszego rozporządzenia współpraca transregionalna oznacza współpracę między państwami członkowskimi i krajami partnerskimi, podejmującą wspólne wyzwania, w celu osiągania wspólnych korzyści i podejmowaną w jakimkolwiek miejscu na terytorium państw członkowskich i krajów partnerskich.

Artykuł 7

Programowanie i przydział środków finansowych

1.  W odniesieniu do programów krajowych lub wielokrajowych przyjmuje się dokumenty strategiczne zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 26 ust. 2. Dokumenty strategiczne odzwierciedlają ramy polityki i plany działań, o których mowa w art. 3, oraz odpowiadają zasadom i warunkom określonym w art. 4 i 5. Dokumenty strategiczne są przyjmowane na okres spójny z priorytetami określonymi w ramach polityki i zawierają wieloletnie indykatywne programy łącznie z indykatywnymi wieloletnimi przydziałami finansowymi oraz cele priorytetowe dla każdego z krajów lub regionów, odpowiadające celom wymienionym w art. 2 ust. 2. Po upływie połowy okresu ich obowiązywania lub w razie konieczności, programy podlegają przeglądowi i ewentualnej korekcie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

2.  Przy ustanawianiu programów krajowych lub wielokrajowych Komisja, przy zastosowaniu przejrzystych i obiektywnych kryteriów, określa przydziały finansowe dla każdego programu, biorąc pod uwagę specyfikę i potrzeby danego kraju lub regionu, poziom partnerstwa Unii Europejskiej z danym krajem, postęp w kierunku osiągnięcia uzgodnionych celów, w tym w odniesieniu do jakości rządów i reform, a także zdolność do zarządzania pomocą wspólnotową i jej absorpcji.

3.  Wyłącznie dla celu współpracy transgranicznej, w celu ustanowienia listy wspólnych programów operacyjnych , o których mowa w art. 9 ust. 1, oraz ustalenia indykatywnych wieloletnich przydziałów finansowych i jednostek terytorialnych kwalifikujących się do udziału w każdym programie, należy przyjąć jeden lub, w razie konieczności, kilka dokumentów strategicznych zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 26 ust. 2. Dokumenty takie sporządza się z uwzględnieniem zasad i warunków określonych w art. 4 i 5 i zasadniczo obejmują one okres maksymalnie do siedmiu lat od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.

4.  Komisja ustala wysokość środków przydzielanych na programy współpracy transgranicznej biorąc pod uwagę obiektywne kryteria, takie jak liczba ludności kwalifikowalnych regionów oraz inne czynniki wpływające na intensywność współpracy, szczególnie zaś właściwości obszarów przygranicznych, potencjał administracyjny oraz zdolność zarządzania pomocą wspólnotową i jej absorpcji.

5.  Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (EFRR) wnosi wkład do programów współpracy transgranicznej ustanowionych i realizowanych na podstawie przepisów niniejszego rozporządzenia. Wysokość wkładu EFRR na granice z krajami partnerskimi jest określona w odpowiednich przepisach rozporządzenia (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności(11).

6.  W przypadku sytuacji kryzysowych lub powstania zagrożeń dla demokracji, praworządności, praw człowieka oraz podstawowych wolności, lub na wypadek klęsk żywiołowych lub katastrof spowodowanych przez człowieka można zastosować procedurę nadzwyczajną w celu przeprowadzenia przeglądu dokumentów strategicznych w trybie ad hoc. Przegląd ten zapewnia spójność między pomocą wspólnotową udzielaną w ramach niniejszego rozporządzenia oraz pomocą udzielaną w ramach innych wspólnotowych instrumentów finansowych, w tym na mocy rozporządzenia (WE) nr .../2006 z dnia ... ustanawiającego instrument na rzecz stabilności(12)(13).

TYTUŁ III

WSPÓŁPRACA TRANSGRANICZNA

Artykuł 8

Kwalifikowalność do programu według kryteriów geograficznych

1.  Programy współpracy transgranicznej, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. a) pkt ii), mogą obejmować wszystkie następujące regiony przygraniczne:

   a) wszystkie jednostki terytorialne odpowiadające poziomowi 3 NUTS lub równoważne położone wzdłuż granic lądowych między państwami członkowskimi a krajami partnerskimi;
   b) wszystkie jednostki terytorialne odpowiadające poziomowi 3 NUTS lub równoważne położone wzdłuż przepraw morskich o szczególnym znaczeniu;
   c) wszystkie jednostki terytorialne odpowiadające poziomowi 2 NUTS lub równoważne położone wzdłuż wybrzeża basenu morskiego wspólnego dla państw członkowskich i krajów partnerskich.

2.  W celu zagwarantowania kontynuacji obecnej współpracy oraz w innych uzasadnionych przypadkach jednostki terytorialne sąsiadujące z wymienionymi w ust. 1 można dopuścić do udziału w programach współpracy transgranicznej na warunkach określonych w dokumentach strategicznych, o których mowa w art. 7 ust. 3.

3.  W przypadku programów tworzonych na postawie ust. 1 lit. b) Komisja, w porozumieniu z partnerami, może zaproponować, by możliwość udziału we współpracy została rozszerzona na całą jednostkę terytorialną na poziomie 2 NUTS, na której obszarze położona jest jednostka terytorialna na poziomie 3 NUTS.

4.  Wykaz przepraw morskich o szczególnym znaczeniu jest określany przez Komisję w dokumentach strategicznych, o których mowa w art. 7 ust. 3, na podstawie kryterium odległości i innych istotnych kryteriów geograficznych i ekonomicznych.

Artykuł 9

Programowanie

1.  Współpraca transgraniczna na podstawie niniejszego rozporządzenia prowadzona jest w ramach programów wieloletnich obejmujących współpracę dotyczącą jednej granicy lub grupy granic i obejmującą działania wieloletnie służących realizacji spójnego zestawu priorytetów i które mogą zostać wdrożone dzięki pomocy wspólnotowej (dalej zwanych "wspólnymi programami operacyjnymi"). Wspólne programy operacyjne opierają się na dokumentach strategicznych, o których mowa w art. 7 ust. 3.

2.  Wspólne programy operacyjne dla granic lądowych i przepraw morskich o istotnym znaczeniu opracowywane są na odpowiednim szczeblu terytorialnym dla każdej granicy i obejmują kwalifikujące się jednostki terytorialne należące do jednego lub kilku państw członkowskich i jednego lub kilku krajów partnerskich.

3.  Wspólne programy operacyjne dla basenów morskich mają charakter wielostronny i obejmują kwalifikujące się jednostki terytorialne położone wzdłuż wybrzeża wspólnego basenu morskiego należącego do kilku krajów uczestniczących, w tym co najmniej jednego państwa członkowskiego i jednego kraju partnerskiego, przy uwzględnieniu systemów instytucjonalnych oraz zasady partnerstwa. Mogą one obejmować dwustronne działania służące wspieraniu współpracy między państwem członkowskim i krajem partnerskim. Programy te podlegają ścisłej koordynacji z programami współpracy międzynarodowej, obejmującymi częściowo ten sam obszar geograficzny i utworzonymi w Unii Europejskiej zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1083/2006.

4.  Zainteresowane państwa członkowskie i kraje partnerskie tworzą wspólne programy operacyjne na odpowiednim szczeblu terytorialnym, zgodnie z ich systemami instytucjonalnymi oraz przy uwzględnieniu zasady partnerstwa, o której mowa w art. 4. Programy te obejmują zasadniczo okres 7 lat, od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.

5.  Kraje niebędące krajami uczestniczącymi, położone wzdłuż wybrzeża wspólnego basenu morskiego, gdzie realizowany jest wspólny program operacyjny, mogą zostać stowarzyszone ze wspólnym programem operacyjnym i skorzystać z pomocy wspólnotowej na warunkach określonych w przepisach wykonawczych, o których mowa w art. 11.

6.  W ciągu roku od zatwierdzenia dokumentu strategicznego, o którym mowa w art. 7 ust. 3, kraje uczestniczące przedłożą wspólnie Komisji wnioski dotyczące wspólnych programów operacyjnych. Komisja przyjmuje wspólny program operacyjny po dokonaniu oceny jego zgodności z niniejszym rozporządzeniem oraz przepisami wykonawczymi.

7.  Wspólne programy operacyjne mogą być poddane przeglądowi z inicjatywy krajów uczestniczących, uczestniczących regionów granicznych lub Komisji w celu uwzględnienia zmian w priorytetach współpracy, rozwoju sytuacji społeczno-gospodarczej, rezultatów zaobserwowanych przy wprowadzaniu w życie określonych działań oraz w ramach procesu monitorowania i oceny, a także potrzeby dostosowania wysokości dostępnej pomocy oraz dokonania ponownego przydziału środków.

8.  Po przyjęciu wspólnych programów operacyjnych Komisja zawiera porozumienie w sprawie finansowania z krajami partnerskimi zgodnie z odpowiednimi przepisami rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(14). Porozumienie w sprawie finansowania zawiera postanowienia, które są niezbędne do realizacji wspólnego programu operacyjnego, i powinno być podpisane także przez wspólny organ zarządzający, o którym mowa w art. 10.

9.  W oparciu o zasadę partnerstwa kraje uczestniczące wspólnie wybierają te działania zgodne z priorytetami i zadaniami wspólnego programu operacyjnego, które otrzymają pomoc wspólnotową.

10.  W określonych i należycie uzasadnionych przypadkach, jeśli:

   a) nie można ustalić wspólnego programu operacyjnego z powodu problemów powstałych w relacjach pomiędzy uczestniczącymi krajami lub między Unią Europejską a krajem partnerskim,
   b) do dnia 30 czerwca 2010 r., kraje uczestniczące nie przedłożyły Komisji wspólnego programu operacyjnego,
   c) kraj partnerski nie podpisał porozumienia w sprawie finansowania do końca roku następującego po przyjęciu programu,
   d) wspólny program operacyjny nie może zostać zrealizowany wskutek problemów powstałych w relacjach między krajami uczestniczącymi,
  

Komisja, po konsultacjach z zainteresowanymi państwami członkowskimi, podejmuje niezbędne działania, by umożliwić zainteresowanemu państwu członkowskiemu wykorzystanie środków EFRR przeznaczonych na realizację programu, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1083/2006.

Artykuł 10

Zarządzanie programami

1.  Wspólne programy operacyjne wdrażane są co do zasady metodą wspólnego zarządzania przez wspólny organ zarządzający umiejscowiony w państwie członkowskim. Wspólny organ zarządzający może być wspierany przez wspólny sekretariat techniczny.

2.  Kraje uczestniczące mogą wystąpić do Komisji z wnioskiem o umiejscowienie wspólnego organu zarządzającego w kraju partnerskim, pod warunkiem, że wyznaczony organ spełnia w pełni kryteria określone w odpowiednich przepisach rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002.

3.  Na użytek niniejszego rozporządzenia "wspólny organ zarządzający" oznacza instytucję lub organ publiczny albo prywatny, włączając w to samo państwo, na szczeblu krajowym, regionalnym lub lokalnym, wyznaczone wspólnie przez państwo lub państwa członkowskie oraz kraj lub kraje partnerskie biorące udział we wspólnym programie operacyjnym, posiadające zdolności finansowe i administracyjne pozwalające na zarządzanie pomocą wspólnotową i posiadające zdolność prawną do zawierania umów niezbędnych dla celów niniejszego rozporządzenia.

4.  Wspólny organ zarządzający jest odpowiedzialny za zarządzanie wspólnym programem operacyjnym i jego wdrożenie zgodnie z zasadą należytego zarządzania technicznego i finansowego oraz za zapewnienie legalności i prawidłowości swoich działań. W tym celu wprowadza on odpowiednie systemy i standardy zarządzania, kontroli i księgowości.

5.  System zarządzania i kontroli wspólnego programu operacyjnego zapewnia odpowiednie rozdzielenie funkcji związanych z zarządzaniem, zatwierdzaniem i kontrolą, poprzez odpowiedni podział obowiązków w ramach organu zarządzającego lub poprzez wyznaczenie odrębnych organów zatwierdzania i audytu.

6.  W celu umożliwienia należytego przygotowywania wspólnych programów operacyjnych do realizacji, po przyjęciu wspólnego programu operacyjnego, a przed podpisaniem porozumienia w sprawie finansowania, Komisja może zezwolić wspólnemu organowi zarządzającemu na wykorzystanie części budżetu programu na rozpoczęcie finansowania działań przewidzianych w programie, takich jak pokrywanie kosztów operacyjnych organu zarządzającego, wsparcie techniczne oraz pozostałe działania przygotowawcze. Szczegółowe zasady postępowania w fazie przygotowawczej są określane w przepisach wykonawczych, o których mowa w art. 11.

Artykuł 11

Przepisy wykonawcze

1.  Przepisy wykonawcze zawierające przepisy szczegółowe dotyczące wdrożenia postanowień niniejszego tytułu przyjmowane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

2.  Do spraw objętych przepisami wykonawczymi należą takie kwestie jak: wskaźnik współfinansowania, przygotowanie wspólnych programów operacyjnych, powołanie i obowiązki wspólnych organów, rola i obowiązki komitetów ds. monitorowania i selekcji, jak również wspólnego sekretariatu, kwalifikowanie się wydatków, wybór wspólnych projektów, faza przygotowawcza, techniczne i finansowe zarządzanie pomocą wspólnotową, kontrola i audyt finansowy, monitorowanie i ocena, widoczność pomocy i działania informacyjne na rzecz potencjalnych beneficjentów.

TYTUŁ IV

WDRAŻANIE

Artykuł 12

Przyjęcie programów działań

1.  Programy działań, sporządzone w oparciu o dokumenty strategiczne, o których mowa w art. 7 ust. 1, przyjmuje się co do zasady corocznie zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

W drodze wyjątku, m.in. w przypadkach, kiedy program działań nie został jeszcze przyjęty, Komisja może przyjąć, na podstawie dokumentów strategicznych i wieloletnich programów indykatywnych, o których mowa w art. 7, środki nieprzewidziane w programach, według tych samych zasad i na tych samych warunkach, co programy działań.

2.  Programy działań określają zamierzone cele, obszary działań, spodziewane wyniki, procedury zarządzania oraz ogólną sumę przewidzianego finansowania. Uwzględniają one doświadczenia zdobyte w trakcie udzielania pomocy wspólnotowej w przeszłości. Zawierają opis działań, które mają być finansowane, wykaz kwot finansowania przydzielonych dla każdego działania oraz orientacyjny harmonogram ich wdrożenia. Określają one rodzaje wskaźników wydajności, których monitorowanie jest niezbędne przy przyjmowaniu środków finansowanych w ramach tych programów.

3.  Dla celów współpracy transgranicznej Komisja przyjmuje wspólne programy zgodnie z procedurami, o których mowa w art. 9.

4.  Komisja przedstawia programy działań oraz wspólne programy współpracy transgranicznej Parlamentowi Europejskiemu oraz państwom członkowskim w celach informacyjnych w terminie miesiąca od ich przyjęcia.

Artykuł 13

Przyjęcie środków specjalnych nieprzewidzianych w dokumentach strategicznych i wieloletnich programach indykatywnych

1.  W przypadku nieprzewidzianych i należycie uzasadnionych potrzeb lub okoliczności Komisja przyjmuje środki specjalne nieuwzględnione w dokumentach strategicznych i w wieloletnich programach indykatywnych, zwane dalej "środkami specjalnymi".

Środki specjalne mogą być również wykorzystywane do finansowania działań ułatwiających przejście od pomocy w sytuacjach kryzysowych do długoterminowych działań na rzecz rozwoju, w tym takich, których celem jest lepsze przygotowanie ludności na powtarzające się sytuacje kryzysowe.

2.  Środki specjalne, których koszt przekracza 10 000 000 EUR, przyjmowane są przez Komisję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 26 ust. 2.

Zmiany środków specjalnych, takie jak dostosowania techniczne, przedłużenie okresu wdrażania, ponowny przydział środków w ramach prognozowanego budżetu, zwiększenie budżetu o kwotę nieprzekraczającą 20% budżetu początkowego, o ile nie naruszają pierwotnych celów ustalonych w decyzji Komisji, dokonywane są bez konieczności stosowania procedury, o której mowa w art. 26 ust. 2.

3.  Środki specjalne określają zamierzone cele, obszary działania, spodziewane wyniki, stosowane procedury zarządzania, jak i ogólną sumę przewidzianego finansowania. Zawierają opis działań, które mają być finansowane, określają kwoty finansowania przeznaczone na poszczególne działania oraz orientacyjny harmonogram ich wdrożenia. Określają one rodzaje wskaźników wydajności, których monitorowanie jest niezbędne przy wdrażaniu tych środków specjalnych.

4.  Komisja informuje Parlament Europejski i państwa członkowskie o środkach specjalnych, których wartość nie przekracza 10 000 000 EUR, w terminie miesiąca od podjęcia decyzji.

Artykuł 14

Kwalifikowalność

1.  Do finansowania na podstawie niniejszego rozporządzenia przeznaczonego na wdrażanie programów działań, wspólnych programów współpracy transgranicznej lub środków specjalnych kwalifikują się następujące podmioty:

   a) kraje i regiony partnerskie oraz ich instytucje;
   b) jednostki lokalne krajów partnerskich, takie jak regiony, departamenty, prowincje i gminy;
   c) wspólne organy utworzone przez kraje i regiony partnerskie oraz Wspólnotę;
   d) organizacje międzynarodowe, w tym organizacje regionalne, organy, służby lub misje ONZ, międzynarodowe instytucje finansowe i banki rozwoju, jeżeli przyczyniają się one do realizacji celów niniejszego rozporządzenia;
   e) instytucje i organy Wspólnoty, lecz jedynie w ramach wdrażania środków wspierających typu, o którym mowa w art. 16;
   f) agencje Unii Europejskiej;
  g) następujące podmioty i instytucje Państw Członkowskich, krajów i regionów partnerskich lub jakiegokolwiek innego państwa trzeciego spełniającego kryteria dostępu do zewnętrznej pomocy wspólnotowej, o których mowa w art. 21, jeżeli przyczyniają się one do realizacji celów niniejszego rozporządzenia:
   i) instytucje państwowe lub parapaństwowe, władze administracyjne lub władze lokalne i ich grupy;
   ii) spółki, przedsiębiorstwa oraz inne prywatne organizacje i podmioty gospodarcze;
   iii) instytucje finansowe przyznające, wspierające i finansujące prywatne inwestycje w krajach i regionach partnerskich;
   iv) podmioty niepaństwowe określone w lit. h);
   v) osoby fizyczne;
  h) następujące podmioty niepaństwowe:
   i) organizacje pozarządowe;
   ii) organizacje reprezentujące mniejszości narodowe lub etniczne;
   iii) grupy zawodowe i grupy inicjatyw lokalnych;
   iv) spółdzielnie, związki zawodowe, organizacje reprezentujące interesy gospodarcze i społeczne;
   v) organizacje lokalne (w tym sieci) zaangażowane w zdecentralizowaną regionalną współpracę i integrację;
   vi) organizacje konsumenckie, organizacje kobiece lub młodzieżowe, organizacje edukacyjne, kulturalne, badawcze i naukowe;
   vii) szkoły wyższe;
   viii) kościoły i stowarzyszenia lub wspólnoty religijne;
   ix) media;
   x) stowarzyszenia transgraniczne, stowarzyszenia pozarządowe oraz niezależne fundacje.

2.  Jeżeli jest to kluczowe dla osiągnięcia celów niniejszego rozporządzenia, pomoc wspólnotowa może zostać przyznana organom lub podmiotom, które nie są wyraźnie wymienione w niniejszym artykule.

Artykuł 15

Rodzaje działań

1.  Pomoc wspólnotowa wykorzystywana jest do finansowania programów, projektów i wszelkich typów działań przyczyniających się do osiągnięcia celów niniejszego rozporządzenia.

2.  Pomoc wspólnotowa może także być wykorzystana:

   a) do finansowania pomocy technicznej i ukierunkowanych działań administracyjnych, w tym działań w zakresie współpracy, w których biorą udział eksperci sektora publicznego oddelegowani przez uczestniczące w programie państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne z tych państw;
   b) do finansowania inwestycji i działań z nimi związanych;
   c) do wniesienia wkładu na rzecz EBI lub innych pośredników finansowych zgodnie z art. 23, w celu finansowania pożyczek, inwestycji w akcje lub udziały, funduszy gwarancyjnych lub funduszy inwestycyjnych;
   d) w wyjątkowych przypadkach na rzecz programów redukcji zadłużenia w ramach przyjętego na poziomie międzynarodowym programu redukcji zadłużenia;
   e) do sektorowego lub ogólnego wsparcia budżetowego, jeśli zarządzanie wydatkami publicznymi w państwie partnerskim jest wystarczająco przejrzyste, wiarygodne i skuteczne, i jeśli państwo to wprowadziło prawidłowo sformułowane polityki sektorowe lub makroekonomiczne zatwierdzone przez głównych darczyńców, w tym, w odpowiednich przypadkach, międzynarodowe instytucje finansowe;
   f) do subsydiowania odsetek, zwłaszcza od kredytów związanych z ochroną środowiska;
   g) do zapewnienia ubezpieczenia od ryzyka niehandlowego;
   h) do wniesienia wkładu na fundusz ustanowiony przez Wspólnotę, jej państwa członkowskie, organizacje międzynarodowe i regionalne, innych darczyńców lub kraje partnerskie;
   i) do wniesienia wkładu na rzecz kapitału międzynarodowych instytucji finansowych lub regionalnych banków rozwoju;
   j) do pokrywania kosztów niezbędnych do skutecznego administrowania projektami i programami i nadzorowania ich przez kraje korzystające z pomocy wspólnotowej;
   k) do finansowania mikroprojektów;
   l) do finansowania środków związanych z bezpieczeństwem żywności.

3.  Co do zasady wsparcie wspólnotowe nie jest wykorzystywane na pokrycie podatków, opłat celnych oraz innych obciążeń podatkowych.

Artykuł 16

Środki wspierające

1.  Finansowanie wspólnotowe może również pokrywać wydatki związane z działaniami przygotowawczymi, działaniami związanymi z kontrolą, monitorowaniem, audytem i oceną, bezpośrednio koniecznymi do wdrożenia niniejszego rozporządzenia i realizacji jego celów, na przykład wydatki związane z badaniami, spotkaniami, działaniami informacyjnymi, podnoszeniem świadomości, publikacjami i szkoleniami, w tym z działaniami w zakresie szkoleń i kształcenia dla partnerów, umożliwiających im uczestniczenie w różnych etapach programu, wydatki związane z sieciami komputerowymi przeznaczonymi do wymiany informacji, jak i wszelkie inne wydatki na pomoc administracyjną i techniczną, jakie może ponieść Komisja przy zarządzaniu programem. Te ostatnie obejmują również wydatki na wsparcie administracyjne przedstawicielstw Komisji niezbędne do zarządzania działaniami finansowanymi na mocy niniejszego rozporządzenia.

2.  Uwzględnienie wymienionych środków wspierających w ramach wieloletniego programowania nie jest konieczne, a środki wspierające mogą być finansowane niezależnie od zakresu dokumentów strategicznych i wieloletnich programów indykatywnych. Mogą być one również finansowane na podstawie wieloletnich programów indykatywnych. Komisja przyjmuje środki wspierające nieprzewidziane w wieloletnich programach indykatywnych zgodnie z art. 13.

Artykuł 17

Współfinansowanie

1.  Środki finansowane na podstawie niniejszego rozporządzenia kwalifikują się do współfinansowania między innymi przez:

   a) państwa członkowskie, ich władzami regionalne i lokalne, oraz ich agencje publiczne i parapaństwowe;
   b) państwa członkowskie EOG, Szwajcarię i inne państwa trzecie będące darczyńcami, w szczególności przez ich agencje publiczne i parapaństwowe;
   c) organizacje międzynarodowe, w tym regionalne, w szczególności międzynarodowe i regionalne instytucje finansowe;
   d) spółki, przedsiębiorstwa oraz inne prywatne organizacje i podmioty gospodarcze, a także inne podmioty niepaństwowe;
   e) kraje i regiony partnerskie otrzymujące finansowanie.

2.  W przypadku współfinansowania równoległego projekt lub program zostaje podzielony na szereg wyraźnie identyfikowalnych podprojektów, z których każdy finansowany jest przez innych współfinansujących partnerów w taki sposób, by zawsze możliwe było określenie ostatecznego sposobu wykorzystania finansowania. W przypadku współfinansowania wspólnego całkowity koszt projektu lub programu zostaje podzielony pomiędzy partnerów zapewniających współfinansowanie, a zasoby zostają połączone w taki sposób, że nie jest możliwe ustalenie źródła finansowania poszczególnych działąń podejmowanych w ramach projektu lub programu.

3.  W przypadku współfinansowania wspólnego Komisja może otrzymywać fundusze od podmiotów wymienionych w ust. 1 lit. a), b) i c) oraz zarządzać nimi w celu realizacji wspólnych działań. Środki takie traktowane są jak dochody przeznaczone na określony cel, zgodnie z art. 18 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002.

Artykuł 18

Procedury zarządzania

1.  Komisja realizuje działania na mocy niniejszego rozporządzenia zgodnie z rozporządzeniem (WE, Euratom) nr 1605/2002.

2.  Komisja może powierzyć zadania organu publicznego - w szczególności związane z wykonaniem budżetu - organom, o których mowa w art. 54 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002, o ile posiadają one uznaną na poziomie międzynarodowym pozycję, stosują uznane międzynarodowo systemy zarządzania i kontroli oraz znajdują się pod nadzorem organów publicznych.

3.  Komisja może zawrzeć umowy ramowe z krajami partnerskimi, w których zostaną zawarte ustalenia dotyczące wszelkich środków niezbędnych do zapewnienia skutecznej realizacji pomocy wspólnotowej i ochrony interesów finansowych Wspólnoty.

4.  W przypadku zarządzania zdecentralizowanego, Komisja może zdecydować o zastosowaniu procedur dotyczących zamówień lub przyznawania dotacji obowiązujących w kraju lub regionie partnerskim będącym beneficjentem, pod warunkiem, że:

   a) procedury kraju lub regionu partnerskiego będącego beneficjentem są zgodne z zasadami przejrzystości, proporcjonalności, równego traktowania i niedyskryminacji oraz nie dopuszczają do powstawania konfliktów interesów;
   b) kraj lub region partnerski będący beneficjentem zobowiązuje się do regularnego sprawdzania prawidłowej realizacji działań finansowanych z budżetu Wspólnoty, do podjęcia odpowiednich środków w celu zapobiegania nieprawidłowościom i nadużyciom oraz do wszczynania, w razie konieczności, postępowania sądowego w celu odzyskania niesłusznie wypłaconych środków.

Artykuł 19

Zobowiązania budżetowe

1.  Zobowiązania budżetowe określa się na podstawie decyzji Komisji podejmowanych zgodnie z art. 9 ust. 6, art. 12 ust. 1, art. 13 ust. 1 i art. 16 ust. 2.

2.  Zobowiązania budżetowe przeznaczone na działania, których wdrożenie rozciąga się na wiele lat budżetowych, mogą zostać podzielone na wiele rocznych rat.

3.  Finansowanie wspólnotowe może przyjąć w szczególności jedną z następujących form prawnych: umowy w sprawie finansowania, umowy o dotację, zamówienia, umowy o pracę.

Artykuł 20

Ochrona interesów finansowych Wspólnoty

1.  Wszelkie umowy zawarte na podstawie niniejszego rozporządzenia zawierają postanowienia zapewniające ochronę interesów finansowych Wspólnoty - w szczególności w odniesieniu do nieprawidłowości, nadużyć finansowych, korupcji oraz innych działań niezgodnych z prawem - zgodnie z rozporządzeniami Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich(15), (WE, Euratom) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami(16) oraz (WE, Euratom) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącym dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF)(17).

2.  Umowy w sposób wyraźny upoważniają Komisję i Trybunał Obrachunkowy do przeprowadzania audytów, w tym audytów na podstawie dokumentów i na miejscu, u wszystkich wykonawców lub podwykonawców, którzy otrzymali fundusze wspólnotowe. Umowy upoważniają też w wyraźny sposób Komisję do przeprowadzania kontroli na miejscu i inspekcji zgodnie z rozporządzeniem (WE, Euratom) nr 2185/96.

3.  Wszystkie umowy służące realizacji pomocy wspólnotowej zapewniają Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu uprawnienia, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, zarówno podczas realizacji umów, jak i po ich wykonaniu.

Artykuł 21

Udział w przetargach i w umowach

1.  W postępowaniach w sprawie udzielania zamówień publicznych lub zawarcia umów o dotacje finansowanych na podstawie niniejszego rozporządzenia uczestniczyć mogą osoby fizyczne oraz osoby prawne będące obywatelami lub mające siedzibę na terytorium państwa członkowskiego Wspólnoty, kraju będącego beneficjentem niniejszego rozporządzenia, kraju będącego beneficjentem pomocy z instrumentu pomocy przedakcesyjnej ustanowionego rozporządzeniem Radu (WE) nr 1085/2006 z dnia 17 lipca 2006 r. ustanawiającego instrument pomocy przedakcesyjnej (IPA)(18) lub państwa członkowskiego EOG.

2.  W odpowiednio uzasadnionych przypadkach Komisja może zezwolić na udział osób fizycznych będących obywatelami lub osób prawnych mających siedzibę na terytorium kraju posiadającego tradycyjne więzi gospodarcze, handlowe i geograficzne z krajami sąsiadującymi, a także na wykorzystywanie dostaw i materiałów innego pochodzenia.

3.  W postępowaniach w sprawie udzielania zamówień publicznych lub zawierania umów o dotacje finansowanych na podstawie niniejszego rozporządzenia mogą również uczestniczyć osoby fizyczne oraz osoby prawne będące obywatelami lub posiadające siedzibę na terytorium kraju innego niż określony w ust. 1, w przypadkach gdy ustanowiony został wzajemny dostęp do pomocy zewnętrznej tych krajów. Wzajemny dostęp jest przyznawany w przypadku, gdy dany kraj zapewnia państwom członkowskim i krajowi będącemu odbiorcą pomocy kwalifikowanie się na takich samych warunkach.

Wzajemny dostęp do zewnętrznej pomocy Wspólnoty przyznawany jest na podstawie indywidualnej decyzji dotyczącej danego kraju lub grupy krajów w danym regionie. Decyzja taka jest przyjmowana przez Komisję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 26 ust. 2, i obowiązuje przez okres co najmniej roku.

Przyznanie wzajemnego dostępu do zewnętrznej pomocy wspólnotowej opiera się na porównaniu między Wspólnotą a innymi darczyńcami i odbywa się na poziomie sektorowym lub na poziomie całego kraju, niezależnie od tego, czy jest to darczyńca czy kraj otrzymujący. Decyzja o przyznaniu wzajemnego dostępu krajowi będącemu darczyńcą opiera się na zasadach przejrzystości, spójności i proporcjonalności pomocy udzielanej przez darczyńcę, zarówno pod względem jej jakości, jak i wysokości. W ramach procedury opisanej w niniejszym ustępie prowadzone są konsultacje z krajami będącymi beneficjentami.

4.  W postępowaniach w sprawie udzielania zamówień publicznych lub zawierania umów o dotacje finansowanych na podstawie niniejszego rozporządzenia mogą uczestniczyć organizacje międzynarodowe.

5.  Eksperci zgłaszani w ramach postępowań w sprawie zawarcia umów nie muszą spełniać kryteriów narodowościowych opisanych powyżej.

6.  Wszystkie dostawy i materiały zakupione na podstawie umów finansowanych na mocy niniejszego rozporządzenia pochodzą ze Wspólnoty lub krajów, kwalifikujących się na podstawie niniejszego artykułu. Pojęcie "pochodzenie" na użytek niniejszego rozporządzenia jest zdefiniowane w odpowiednich przepisach wspólnotowych dotyczących pochodzenia do celów celnych.

7.  W należycie uzasadnionych przypadkach Komisja może zezwolić na udział osób fizycznych lub osób prawnych będących obywatelami lub posiadających siedzibę na terytorium krajów innych niż określone w ust. 1, 2 i 3, lub na nabycie towarów i materiałów innego pochodzenia niż określone w ust. 6. Odstępstwa mogą być uzasadnione niedostępnością towarów i usług na rynkach danych krajów, koniecznością podjęcia natychmiastowego działania lub tym, że zastosowanie kryteriów kwalifikowalności uniemożliwiałoby lub nadmiernie utrudniło realizację projektu, programu lub działania.

8.  W przypadku, gdy finansowanie wspólnotowe obejmuje operację realizowaną przez organizację międzynarodową, udział w odpowiednich postępowaniach w sprawie zawarcia umów jest otwarty dla wszelkich osób fizycznych lub prawych, kwalifikujących się na mocy ust. 1, 2 i 3, a także wszelkich osób fizycznych lub prawnych, kwalifikujących się zgodnie z zasadami danej organizacji, przy zapewnieniu równego traktowania wszystkich darczyńców. Dotyczy to także dostaw, materiałów i ekspertów.

W przypadku, gdy finansowanie wspólnotowe obejmuje operację współfinansowaną przez państwo członkowskie, państwo trzecie - zastrzeżeniem zasady wzajemności zgodnie z ust. 3 - lub przez organizację regionalną, udział w odpowiednich postępowaniach w sprawie zawarcia umów jest otwarty dla wszystkich osób fizycznych lub prawnych kwalifikujących się na mocy ust. 1, 2 i 3, a także dla wszelkich osób fizycznych lub prawnych kwalifikujących się zgodnie z zasadami danego państwa członkowskiego, państwa trzeciego lub organizacji regionalnej. Dotyczy to także dostaw, materiałów i ekspertów.

9.  W przypadku, gdy pomoc wspólnotowa na podstawie niniejszego rozporządzenia zarządzana jest przez wspólny organ zarządzający, o którym mowa w art. 10, w odniesieniu do zamówień publicznych obowiązują zasady określone w przepisach wykonawczych, o których mowa w art. 11.

10.  Oferenci, z którymi zawarto umowy na podstawie niniejszego rozporządzenia, przestrzegają podstawowych standardów pracy określonych w odpowiednich konwencjach Międzynarodowej Organizacji Pracy.

11.  Ust. 1-10 pozostają bez uszczerbku dla prawa udziału jakichkolwiek kategorii organizacji kwalifikujących się ze względu na ich charakter lub lokalizację w odniesieniu do celów działania.

Artykuł 22

Finansowanie wstępne

Odsetki od płatności na rzecz beneficjentów w ramach finansowania wstępnego są potrącane z płatności ostatecznej.

Artykuł 23

Środki finansowe udostępniane EBI i innym pośrednikom finansowym

1.  Środki finansowe, o których mowa w art. 15 ust. 2 lit. c), są zarządzane przez pośredników finansowych, EBI lub przez inny bank lub organizację będącą w stanie zarządzać tymi funduszami.

2.  Komisja przyjmuje przepisy wykonawcze do ust. 1 indywidualnie dla każdego przypadku, w celu uwzględnienia podziału ryzyka, wynagrodzenia pośrednika odpowiedzialnego za realizacji, wykorzystania i odzyskiwania zysków pochodzących ze środków finansowych oraz zamknięcia operacji.

Artykuł 24

Ocena

1.  Komisja regularnie ocenia wyniki polityk oraz programów regionalnych i transgranicznych oraz polityk sektorowych, a także efektywność programowania, w celu ustalenia, czy osiągnięto zamierzone cele oraz mając na uwadze opracowanie zaleceń służących udoskonaleniu przyszłych działań.

2.  Komisja przekazuje istotne sprawozdania z oceny komitetowi, o którym mowa w art. 26, do dyskusji. Sprawozdania te i dyskusje uwzględnia się przy opracowywaniu programów oraz przy przydziale zasobów.

TYTUŁ V

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 25

Sprawozdanie roczne

Komisja bada postępy w realizacji działań podejmowanych na mocy niniejszego rozporządzenia i przedstawia Parlamentowi Europejskiemu oraz Radzie sprawozdanie roczne dotyczące wdrożenia pomocy wspólnotowej. Sprawozdanie przekazywane jest również Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów. Sprawozdanie zawiera informacje za poprzedni rok kalendarzowy odnośnie finansowanych działań, wyników monitorowania i ocen oraz realizacji zobowiązań i płatności budżetowych z podziałem na kraje, regiony oraz sektory współpracy.

Artykuł 26

Komitet

1.  Komisja jest wspomagana przez komitet.

2.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Okres, o którym mowa w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE, wynosi 30 dni.

3.  Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

4.  W obradach komitetu poświęconych kwestiom dotyczącym EBI uczestniczy obserwator z tego banku.

5.  W celu ułatwienia dialogu z Parlamentem Europejskim Komisja regularnie informuje Parlament o obradach komitetu i przedstawia stosowne dokumenty, w tym porządki obrad, planowane środki i podsumowania posiedzeń zgodnie z art. 7 ust. 3 decyzji 1999/468/WE.

Artykuł 27

Uczestnictwo krajów trzecich niewymienionych w załączniku

1.  Aby zapewnić spójność i skuteczność pomocy wspólnotowej podczas przyjmowania programów działań, o których mowa w art. 12, lub środków specjalnych, o których mowa w art. 13, Komisja może zdecydować, że kraje, terytoria i regiony kwalifikujące się do pomocy na podstawie innych zewnętrznych instrumentów pomocy wspólnotowej oraz Europejskiego Funduszu Rozwoju kwalifikują się do objęcia środkami podejmowanymi na podstawie niniejszego rozporządzenia, w przypadku gdy realizowany projekt lub program ma charakter globalny, regionalny lub transgraniczny.

2.  Powyższa możliwość finansowania może zostać przewidziana w dokumentach strategicznych, o których mowa w art. 7.

3.  Przepisy art. 14 dotyczące kwalifikowalności i przepisy art. 21 dotyczące udziału w postępowaniach w sprawie udzielania zamówień są dostosowywane w sposób umożliwiający udział danych krajów, terytoriów i regionów.

4.  W przypadku programów finansowanych na podstawie przepisów innych zewnętrznych instrumentów pomocy wspólnotowej, udział w postępowaniach w sprawie udzielania zamówień może być otwarty dla wszystkich osób fizycznych i prawnych krajów kwalifikujących się na mocy innych instrumentów.

Artykuł 28

Wstrzymanie pomocy wspólnotowej

1.  Bez uszczerbku dla postanowień dotyczących wstrzymania pomocy, określonych w umowach o partnerstwie i współpracy oraz w układach stowarzyszeniowych zawartych z krajami i regionami partnerskimi, w przypadku gdy kraj partnerski nie przestrzega zasad, o których mowa w art. 1, Rada, na wniosek Komisji, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, może podjąć stosowne kroki w odniesieniu do wszelkiej pomocy wspólnotowej udzielanej krajowi partnerskiemu na podstawie niniejszego rozporządzenia.

2.  W takich przypadkach wspólnotową pomoc należy w pierwszej kolejności wykorzystać w celu wspierania podmiotów niepaństwowych w zakresie działań mających na celu promowanie praw człowieka i podstawowych wolności oraz wspieranie procesu demokratyzacji w krajach partnerskich.

Artykuł 29

Koperta finansowa

1.  Koperta finansowa na wdrażanie niniejszego rozporządzenia w okresie 2007-2013 wynosi 11 181 000 000 EUR i jest rozdzielona w następujący sposób:

   a) przynajmniej 95 procent koperty finansowej przyznaje się na programy krajowe i wielokrajowe, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. a) pkt i);
   b) do 5 procent koperty finansowej przyznaje się na programy współpracy transgranicznej, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. a) pkt ii).

2.  Władza budżetowa zatwierdza kwotę rocznych środków w granicach określonych w ramach finansowych.

Artykuł 30

Przegląd

Komisja przedstawia do dnia 31 grudnia 2010 r. Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oceniające wdrażanie niniejszego rozporządzenia w okresie pierwszych trzech lat, w stosownych przypadkach wraz z wnioskiem dotyczącym wprowadzenia niezbędnych zmian do niego, w tym zmian rozdziału środków finansowych, o którym mowa w art. 29 ust. 1.

Artykuł 31

Uchylenie

1.  Rozporządzenia Rady (EWG) nr 1762/92, (WE) nr 1734/94 i (WE) nr 1488/96 zostają uchylone ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2007 r.

2.  Uchylone rozporządzenia nadal obowiązują w stosunku do aktów prawnych i zobowiązań dotyczących lat budżetowych poprzedzających rok 2007.

Artykuł 32

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwadzieścia dni po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK

Kraje partnerskie, o których mowa w art. 1

Algieria

Armenia

Azerbejdżan

Białoruś

Egipt

Gruzja

Izrael

Jordania

Liban

Libia

Maroko

Mołdowa

Autonomia Palestyńska Zachodniego Brzegu Jordanu i Strefy Gazy

Federacja Rosyjska

Syria

Tunezja

Ukraina

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.
(2) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, str. 1.
(3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 6 lipca 2006 r.
(4) Dz.U. C 46 z 24.2.2006, str. 1.
(5) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, str. 1.
(6) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11).
(7) Dz.U. L 181 z 1.7.1992, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2112/2005 (Dz.U. L 344 z 27.12.2005, str. 23).
(8) Dz.U. L 182 z 16.7.1994, str. 4. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2110/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 344 z 27.12.2005, str. 1).
(9) Dz.U. L 189 z 30.7.1996, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2112/2005.
(10) Dz.U. L 12 z 18.1.2000, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2112/2005.
(11) Dz.U. L 210 z 31.7.2006, str. 25.
(12) Dz.U. L ...
(13)* Uwaga dla Dz.U.: proszę wstawić numer datę i miejsce publikacji tego rozporządzenia.
(14) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, str. 1.
(15) Dz.U. L 312 z 23.12.1995, str. 1.
(16) Dz.U. L 292 z 15.11.1996, str. 2.
(17) Dz.U. L 136 z 31.5.1999, str. 1.
(18) Dz.U. L 210 z 31.7.2006, str. 82.


Instrument na Rzecz Stabilności ***I
PDF 458kWORD 198k
Rezolucja
Tekst skonsolidowany
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Instrument na Rzecz Stabilności (COM(2004)0630 – C6-0251/2004 –2004/0223(COD))
P6_TA(2006)0307A6-0157/2006

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

—  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2004)0630)(1),

—  uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 179 i 181a Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0251/2004),

—  uwzględniając opinię Komisji Prawnej na temat zaproponowanych podstaw prawnych,

—  uwzględniając oświadczenie Komisji w sprawie demokratycznej kontroli i spójności działań zewnętrznych załączoną do Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(2) oraz związaną z tym wymianę listów;

—  uwzględniając oświadczenie Komisji w sprawie dostarczenia Parlamentowi informacji na temat nadzwyczajnych środków pomocy oraz w sprawie środków współpracy antyterrorystycznej, które jest załączone do niniejszej rezolucji legislacyjnej i zostanie opublikowane razem z aktem legislacyjnym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

—  uwzględniając pismo komisarz Benity Ferrero-Waldner z dnia 7 czerwca 2006 r. w sprawie nawiązania partnerstwa na rzecz budowy pokoju,

—  uwzględniając pismo komisarz Benity Ferrero-Waldner z dnia 23 czerwca 2006 r., w którym wymienione są środki finansowe przeznaczone dla różnych instrumentów, i którym Komisja wskazuje na gotowość podjęcia inicjatyw niezbędnych dla zabezpieczenia, poprzez różne dostępne opcje budżetowe - łącznie z rezerwą pomocy w nagłych wypadkach i instrumentem elastyczności - dodatkowych środków przeznaczonych na instrument stabilności, w przypadku gdy fundusz ten okaże się niewystarczający,

—  uwzględniając art. 51 i 35 Regulaminu,

—  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinie Komisji Rozwoju, Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Budżetowej (A6-0157/2006),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 6 lipca 2006 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2006 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Instrument na Rzecz Stabilności

P6_TC1-COD(2004)0223


PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 179 ust. 1 i art. 181a,

uwzględniając wniosek Komisji,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Wspólnota udziela państwom trzecim znacznej pomocy gospodarczej, finansowej, technicznej, humanitarnej i makroekonomicznej. Promowanie stabilnych warunków dla rozwoju ludzkiego i gospodarczego oraz promowanie praw człowieka, demokracji i podstawowych wolności pozostaje jednym z głównych celów działań zewnętrznych Unii Europejskiej (UE), do których przyczyniają się wspólnotowe instrumenty pomocy zewnętrznej. Rada i przedstawiciele rządów państw członkowskich zebrani w Radzie w swoich wnioskach na temat skuteczności działań zewnętrznych UE z listopada 2004 r. stwierdzili, że "pokój, bezpieczeństwo i stabilność, a także prawa człowieka, demokracja i dobre rządy to ważne elementy trwałego wzrostu gospodarczego i likwidacji biedy".

(2)  Program UE w zakresie zapobiegania gwałtownym konfliktom, zatwierdzony przez Radę Europejską, podkreśla "polityczne zaangażowanie UE w dążeniu do zapobiegania konfliktom jako jeden z głównych celów stosunków zewnętrznych UE" oraz stwierdza, że wspólnotowe instrumenty współpracy w dziedzinie rozwoju mogą przyczynić się do realizacji tego celu i uzyskania przez UE roli "światowego gracza".

(3)  Środki podejmowane na podstawie niniejszego rozporządzenia zmierzające do realizacji celów określonych w art. 177 i art. 181a Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (zwanego dalej "Traktatem WE") mogą mieć charakter uzupełniający i powinny być spójne ze środkami przyjętymi przez UE w dążeniu do realizacji celów Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa w ramach tytułu V oraz ze środkami przyjętymi w ramach tytułu VI Traktatu o Unii Europejskiej (zwanego dalej "Traktatem UE"). Rada i Komisja powinny współpracować w celu zapewnienia takiej spójności, odpowiednio do ich kompetencji.

(4)  "Europejski konsensus w sprawie rozwoju" przyjęty przez Radę oraz przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie, Parlament Europejski i Komisję w dniu 22 listopada 2005 r. i zaaprobowany przez Radę Europejską w dniach 15-16 grudnia 2005 r. stwierdza, że Wspólnota, w ramach kompetencji swoich instytucji, rozwinie wszechstronne podejście do zapobiegania niestabilności państw, konfliktom, klęskom żywiołowym i innym rodzajom kryzysów; niniejsze rozporządzenie powinno przyczyniać się do osiągnięcia tego celu.

(5)  Rada Europejska przyjęła Europejską Strategię Bezpieczeństwa w dniu 12 grudnia 2003 r.

(6)  Deklaracja Rady Europejskiej w sprawie zwalczania terroryzmu z dnia 25 marca 2004 r. wzywała do włączenia celów w zakresie przeciwdziałania terroryzmowi do programów pomocy zewnętrznej. Ponadto, Strategia Milenijna UE w sprawie zapobiegania i kontroli przestępczości zorganizowanej, przyjęta przez Radę w dniu 27 marca 2000 r., wzywa do ściślejszej współpracy z państwami trzecimi.

(7)  Stabilizacja pokryzysowa wymaga trwałego i elastycznego zaangażowania wspólnoty międzynarodowej, zwłaszcza w pierwszych latach po kryzysie, w oparciu o zintegrowane strategie przejściowe.

(8)  Wdrożenie programów pomocy w czasie kryzysu i niestabilności politycznej wymaga szczególnych środków zapewniających elastyczność podejmowania decyzji oraz przydziału środków budżetowych, a także udoskonalonych środków zapewniających spójność z pomocą dwustronną i mechanizmami łączenia środków finansowych darczyńców, w tym delegowanie zadań organów publicznych poprzez scentralizowane zarządzanie pośrednie.

(9)  Rezolucje Parlamentu Europejskiego oraz konkluzje Rady w reakcji na komunikaty Komisji w sprawie powiązania działań z zakresu pomocy, odbudowy i rozwoju, podkreślają konieczność zapewnienia skutecznego pomostu między działaniami finansowanymi przy pomocy różnych instrumentów finansowych Wspólnoty w kontekście sytuacji kryzysowych.

(10)  W celu skutecznego zaradzenia powyższym problemom we właściwym czasie, niezbędne są szczególne zasoby finansowe i instrumenty finansowania uzupełniające pomoc humanitarną i długoterminowe instrumenty współpracy. Pomoc humanitarna powinna być nadal świadczona na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1257/96 z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie pomocy humanitarnej(4).

(11)  Oprócz środków uzgodnionych z krajami partnerskimi w ramach polityki współpracy ustanowionych zgodnie z odpowiednimi instrumentami Wspólnoty dotyczącymi pomocy zewnętrznej, Wspólnota musi być zdolna do zapewnienia pomocy, która zaradzi głównym problemom globalnym i transnarodowym mogącym mieć destabilizujące skutki.

(12)  "Wytyczne w sprawie wzmocnienia koordynacji działań operacyjnych pomiędzy Wspólnotą, reprezentowaną przez Komisję, a państwami członkowskimi w dziedzinie pomocy zewnętrznej" z 2001 r. podkreślają potrzebę zwiększonej koordynacji w zakresie pomocy zewnętrznej UE.

(13)  Niniejsze rozporządzenie ustanawia kopertę finansową na lata 2007-2013, która stanowi główną kwotę odniesienia dla władzy budżetowej zgodnie z pkt. 37 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(5).

(14)  Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(6).

(15)  Niniejsze rozporządzenie ma na celu objęcie zakresu stosowania szeregu dotychczasowych rozporządzeń w sprawie zewnętrznej pomocy wspólnotowej i ich zastąpienie; rozporządzenia te powinny zatem zostać uchylone.

(16)  Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie ze względu na potrzebę połączonej, wielostronnej reakcji w dziedzinach określonych w niniejszym rozporządzeniu oraz z uwagi na rozmiary oraz skutki proponowanych działań możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu WE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tych celów,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Tytuł I

Cele i zakres

Artykuł 1

Cele

1.  Wspólnota podejmuje środki w zakresie współpracy rozwojowej oraz współpracy finansowej, gospodarczej i technicznej z państwami trzecimi na warunkach określonych w niniejszym rozporządzeniu.

2.  Zgodnie z celami tej współpracy, z uwzględnieniem jej ograniczeń określonych w Traktacie WE, szczegółowe cele niniejszego rozporządzenia są następujące:

   a) w sytuacji kryzysu lub początku kryzysu – przyczynianie się do zapewnienia stabilności poprzez skuteczną reakcję mającą na celu pomoc w ustanowieniu lub przywróceniu warunków niezbędnych do właściwej realizacji wspólnotowych polityk rozwoju i współpracy;
   b) w przypadku stabilnych warunków dla realizacji wspólnotowych polityk współpracy w państwach trzecich – pomoc w budowaniu potencjału w zakresie przeciwdziałania szczególnym zagrożeniom globalnym i ponadregionalnym powodującym destabilizację, a także zapewnienie gotowości reakcji na sytuacje przedkryzysowe i pokryzysowe.

3.  Środki podejmowane na podstawie niniejszego rozporządzenia mogą mieć charakter uzupełniający i są spójne ze środkami przyjętymi na podstawie przepisów tytułu V i VI Traktatu UE oraz pozostają bez uszczerbku dla tych środków.

Artykuł 2

Komplementarność pomocy Wspólnoty

1.  Pomoc wspólnotowa na podstawie niniejszego rozporządzenia uzupełnia pomoc udzielaną na podstawie powiązanych instrumentów wspólnotowych na rzecz pomocy zewnętrznej. Pomoc ta jest świadczona tylko w zakresie, w jakim nie może być ona w odpowiedni i skuteczny sposób zapewniona na podstawie powyższych instrumentów.

2.  Komisja Europejska zapewnia spójność środków przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia ze strategicznymi wytycznymi polityki Wspólnoty wobec krajów partnerskich, a w szczególności z celami instrumentów, o których mowa w ust. 1, oraz z innymi odpowiednimi środkami wspólnotowymi.

3.  Aby zwiększyć skuteczność i spójność wspólnotowych i krajowych środków pomocy, Komisja wspiera ścisłą koordynację działań własnych z działaniami państw członkowskich, zarówno na szczeblu decyzyjnym, jak i na miejscu świadczenia pomocy. W tym celu państwa członkowskie i Komisja utrzymują system wymiany informacji.

Artykuł 3

Pomoc w sytuacjach kryzysu lub początku kryzysu

1.  Techniczna i finansowa pomoc Wspólnoty służąca realizacji szczegółowych celów określonych w art. 1 ust. 2 lit. a) może zostać udzielona w reakcji na sytuacje nagłe , sytuacje kryzysu lub początku kryzysu, sytuacje stwarzające zagrożenie dla demokracji, porządku publicznego, ochrony praw człowieka i podstawowych wolności lub bezpieczeństwa ludzi, lub w reakcji na sytuacje mogące przeistoczyć się w konflikt zbrojny albo spowodować istotną destabilizację w danym państwie trzecim lub państwach trzecich. Środki te mogą też zostać wykorzystane w sytuacjach, w których Wspólnota odwołała się do postanowień umów międzynarodowych, które dotyczą ich istotnych elementów w celu częściowego lub całkowitego zawieszenia współpracy z państwami trzecimi.

2.  Pomoc techniczna i finansowa, o której mowa w ust. 1, obejmuje następujące obszary:

   a) wspieranie, poprzez udzielanie pomocy technicznej i logistycznej, działań organizacji międzynarodowych i regionalnych oraz podmiotów państwowych i niepaństwowych na rzecz budowania zaufania, mediacji, dialogu i pojednania;
   b) wspieranie tworzenia i funkcjonowania władz tymczasowych, dysponujących mandatem zgodnym z prawem międzynarodowym;
   c) wspieranie rozwoju demokratycznych i pluralistycznych instytucji państwowych, włączając w to środki mające na celu zwiększenie roli kobiet w takich instytucjach, wspieranie skutecznej administracji cywilnej i związanych z nią ram prawnych na szczeblu krajowym i lokalnym, wspieranie niezależnego sądownictwa, dobrych rządów oraz porządku publicznego, w tym niewojskowej współpracy technicznej, mającej na celu wzmocnienie ogólnej kontroli cywilnej oraz nadzoru nad systemem bezpieczeństwa, a także wspieranie środków wzmacniających zdolności organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości w zakresie zwalczania przemytu ludzi, narkotyków, broni palnej i materiałów wybuchowych;
   d) wspieranie ustanowionych z poszanowaniem międzynarodowych praw człowieka i zgodnie ze standardami praworządności międzynarodowych trybunałów karnych, trybunałów krajowych ad hoc, komisji prawdy i pojednania oraz mechanizmów sądowego rozwiązywania sporów dotyczących praw człowieka i sporów dotyczących dochodzenia i ustalenia praw własności;
   e) wspieranie działań niezbędnych do rozpoczęcia odbudowy i odnowy najważniejszych zasobów infrastruktury, zasobów mieszkalnych, budynków publicznych i zasobów gospodarczych, jak i podstawowych mocy produkcyjnych, ponownego uruchomienia działalności gospodarczej i tworzenia miejsc pracy oraz zapewnienia minimalnych warunków koniecznych dla zrównoważonego rozwoju społecznego;
   f) wspieranie cywilnych działań związanych z demobilizacją i reintegracją kombatantów oraz, w odpowiednich przypadkach, ich repatriacji, a także środków odnoszących się do sytuacji dzieci-żołnierzy i kobiet-żołnierzy;
   g) wspieranie działań łagodzących społeczne skutki restrukturyzacji sił zbrojnych;
   h) wspieranie działań w ramach wspólnotowej polityki współpracy i jej celów w zakresie oddziaływania społeczno-gospodarczego, jakie wywierają na ludność cywilną miny przeciwpiechotne, niewybuchy lub inne pozostałe po wojnie środki wybuchowe; działania finansowane na podstawie niniejszego rozporządzenia obejmują szkolenia na temat zagrożenia, pomoc ofiarom, wykrywanie min i ich unieszkodliwianie oraz związaną z tym likwidację zgromadzonych zasobów min;
   i) wspieranie działań w ramach wspólnotowej polityki współpracy i jej celów w zakresie oddziaływania, jakie wywiera na ludność cywilną nielegalne korzystanie z broni palnej i dostęp do niej; wsparcie takie powinno być ograniczone do działań inspekcyjnych, udzielania pomocy ofiarom, uświadamiania problemu ogółowi społeczeństwa oraz rozwijania prawnej i administracyjnej wiedzy specjalistycznej w tej dziedzinie oraz dobrych praktyk;

Wsparcie jest udzielane wyłącznie w zakresie niezbędnym do przywrócenia populacjom dotkniętym tymi problemami warunków do rozwoju społecznego i gospodarczego oraz w sytuacjach kryzysowych lub sytuacjach początku kryzysu, o których mowa w ust. 1. Nie obejmuje ono wsparcia dla środków zwalczania rozprzestrzeniania broni;

   j) wspieranie działań służących właściwemu zaspokajaniu specyficznych potrzeb kobiet i dzieci w sytuacjach kryzysu i konfliktu, włączając w to ryzyko narażenia ich na przemoc o podłożu płciowym;
   k) wspieranie rehabilitacji i reintegracji ofiar konfliktów zbrojnych, włączając w to działania w zakresie specyficznych potrzeb kobiet i dzieci;
   l) wspieranie działań w zakresie propagowania, ochrony i poszanowania praw człowieka, podstawowych wolności, demokracji i praworządności, oraz wspieranie związanych z tym instrumentów międzynarodowych;
   m) wspieranie działań społeczno-gospodarczych służących propagowaniu sprawiedliwego dostępu do zasobów naturalnych i przejrzystości zarządzania nimi w sytuacji kryzysu lub początku kryzysu;
   n) wspieranie działań społeczno-gospodarczych służących łagodzeniu oddziaływania nagłych przemieszczeń populacji, włączając w to działania związane z zaspokojeniem potrzeb wspólnot przyjmujących przesiedleńców w sytuacji kryzysu lub początku kryzysu;
   o) wspieranie działań przyczyniających się do rozwoju i organizowania społeczeństwa obywatelskiego oraz jego uczestnictwa w życiu politycznym, włączając w to działania służące zwiększeniu roli kobiet w życiu politycznym, jak i działań wspierających niezależne, pluralistyczne i profesjonalne środki przekazu;
   p) wspieranie działań w zakresie przeciwdziałania klęskom żywiołowym i katastrofom spowodowanym przez człowieka oraz sytuacjom zagrożenia zdrowia publicznego w przypadku braku wspólnotowej pomocy humanitarnej lub jako jej uzupełnienie.

3.  W wyjątkowych i nieprzewidzianych przypadkach, o których mowa w ust. 1, Wspólnota może również udostępnić pomoc techniczną i finansową, która nie została wyraźnie zaliczona do żadnego z obszarów wspierania wymienionych w ust. 2. Tego typu wsparcie jest ograniczone do nadzwyczajnych środków pomocy, o których mowa w art. 6 ust. 2 oraz które:

   objęte są ogólnym zakresem i szczegółowymi celami określonymi w art. 1 ust. 2 lit. a), oraz
   są ograniczone w czasie, zgodnie z art. 6 ust. 2, oraz
   w normalnych okolicznościach kwalifikowałyby się do finansowania w ramach innych wspólnotowych instrumentów pomocy zewnętrznej, jednakże zgodnie z art. 2 powinny być objęte niniejszym rozporządzeniem ze względu na konieczność szybkiej reakcji na sytuację kryzysu lub początku kryzysu.

Artykuł 4

Pomoc w przypadku stabilnych warunków współpracy

Wspólnota udziela pomocy technicznej i finansowej dążąc do realizacji szczegółowych celów określonych w art. 1 ust. 2 lit. b) w następujących obszarach:

   1) zagrożenie dla porządku publicznego, bezpieczeństwa osób, strategicznej infrastruktury i zdrowia publicznego;

pomoc obejmuje:

   a) wzmocnienie zdolności organów ścigania, władz sądowniczych i cywilnych zaangażowanych w walkę z terroryzmem i przestępczością zorganizowaną, w tym z handlem ludźmi, nielegalnym handlem narkotykami, bronią palną i materiałami wybuchowymi, a także w skuteczną kontrolę nielegalnego handlu i tranzytu.

Należy nadać priorytetowe znaczenie współpracy transregionalnej obejmującej państwa trzecie, które jasno wyraziły polityczną wolę zmierzenia się z tymi problemami. Działania w tym zakresie kładą szczególny nacisk na dobre sprawowanie rządów i są podejmowane zgodnie z prawem międzynarodowym, a zwłaszcza z postanowieniami dotyczącymi praw człowieka oraz z międzynarodowym prawem humanitarnym.

W odniesieniu do pomocy udzielanej władzom zaangażowanym w walkę z terroryzmem priorytetowe znaczenie nadaje się środkom wspierającym rozwój i wzmacnianie przepisów w zakresie przeciwdziałania terroryzmowi, wprowadzenie w życie i stosowanie prawa finansowego, celnego i imigracyjnego, a także rozwój międzynarodowych procedur egzekwowania prawa.

W odniesieniu do pomocy w zwalczaniu problemu narkotyków zwraca się należytą uwagę na międzynarodową współpracę, której celem jest wspieranie najlepszych praktyk z zakresu zmniejszania popytu, produkcji i szkodliwych skutków;

   b) wspieranie działań zwalczających zagrożenia dla transportu międzynarodowego, energetyki i strategicznej infrastruktury, łącznie z transportem pasażerskim i towarowym oraz dystrybucją energii.

Działania podejmowane w tym zakresie kładą szczególny nacisk na współpracę transregionalną oraz wdrożenie międzynarodowych standardów w dziedzinie świadomości ryzyka, analizy wrażliwości na zagrożenia, przygotowania na sytuacje kryzysowe, zarządzania alarmami i ich skutkami;

   c) przyczynianie się do zapewnienia właściwej reakcji na nagłe, poważne zagrożenia dla zdrowia publicznego, takie jak epidemie o potencjalnie transgranicznym zasięgu.

Szczególny nacisk należy położyć na planowanie kryzysowe, zarządzanie zapasami szczepionek i produktów farmaceutycznych, współpracę międzynarodową oraz systemy wczesnego ostrzegania i alarmowania;

   2) ograniczanie ryzyka i przygotowanie na zagrożenia w odniesieniu do materiałów i środków chemicznych, jądrowych oraz biologicznych;

pomoc obejmuje:

   a) wspieranie badań cywilnych jako alternatywy dla badań w dziedzinie obronności, a także przekwalifikowania i alternatywnego zatrudniania naukowców i inżynierów zatrudnionych wcześniej w dziedzinach związanych z uzbrojeniem;
   b) wspieranie działań mających na celu zwiększenie bezpieczeństwa procedur przechowywania w cywilnych obiektach wrażliwych materiałów i środków chemicznych, biologicznych, radiologicznych oraz jądrowych, a także ich wykorzystywania w cywilnych programach badawczych;
   c) wspieranie – w ramach wspólnotowej polityki współpracy i jej celów – tworzenia infrastruktury cywilnej i stosownych studiów cywilnych koniecznych do likwidacji, restrukturyzacji lub konwersji zakładów i obiektów zbrojeniowych, które nie są już uwzględniane w programie obrony kraju;
   d) wzmocnienie zdolności właściwych władz cywilnych zaangażowanych w opracowanie i sprawowanie skutecznej kontroli nad handlem materiałami lub środkami chemicznymi, biologicznymi, radiologicznymi i jądrowymi (wraz ze sprzętem do ich produkcji lub przenoszenia), w tym poprzez instalację nowoczesnych urządzeń logistycznych służących do kontroli i oceny.
   e) rozwój ram prawnych i zdolności instytucjonalnych potrzebnych do utworzenia i sprawowania skutecznej kontroli nad wywozem towarów podwójnego zastosowania, łącznie ze środkami współpracy regionalnej;
   f) rozwój skutecznego przygotowania struktur cywilnych na wypadek klęsk żywiołowych, rozwój planowania kryzysowego, reakcji w sytuacjach kryzysowych i zdolności do usuwania skutków poważnych katastrof ekologicznych w tym zakresie;

W odniesieniu do działań wymienionych w lit. b) i d) należy położyć szczególny nacisk na pomoc dla regionów lub krajów, w których wciąż zgromadzone są zapasy materiałów i środków, o których mowa w lit. b) i d) oraz w których istnieje ryzyko rozprzestrzeniania tych materiałów i środków;

   3) budowanie zdolności do działania w sytuacjach przedkryzysowych i pokryzysowych

Wspieranie długoterminowych działań mających na celu budowanie i wzmacnianie potencjału organizacji międzynarodowych, regionalnych i subregionalnych, a także podmiotów państwowych i niepaństwowych w odniesieniu do ich działań na rzecz:

   a) propagowania wczesnego ostrzegania, budowania zaufania, mediacji i pojednania oraz łagodzenia powstających napięć między społecznościami;
   b) usprawnienia procesu odbudowy po konfliktach i katastrofach.

Działania wymienione w niniejszym punkcie obejmują przekazywanie wiedzy specjalistycznej, wymianę informacji, ocenę ryzyka/zagrożeń, badania i analizy, systemy wczesnego ostrzegania oraz szkolenia. W odpowiednich przypadkach działania mogą także objąć pomoc finansową i techniczną przy wdrażaniu zaleceń Komisji ONZ ds. Budowania Pokoju, które wchodzą w zakres celów wspólnotowej polityki współpracy.

Tytuł II

Wdrożenie

Artykuł 5

Ogólne ramy wdrożenia

Wsparcie wspólnotowe przewidziane w niniejszym rozporządzeniu jest realizowane poprzez następujące środki:

   a) nadzwyczajne środki pomocy oraz przejściowe programy reagowania;
   b) dokumenty strategiczne obejmujące wiele krajów, tematyczne dokumenty strategiczne, oraz wieloletnie programy indykatywne;
   c) roczne programy działań;
   d) środki specjalne.

Artykuł 6

Nadzwyczajne środki pomocy oraz przejściowe programy reagowania

1.  Pomoc Wspólnoty, o której mowa w art. 3, jest udzielana w formie nadzwyczajnych środków pomocy oraz przejściowych programów reagowania.

2.  Komisja może przyjąć nadzwyczajne środki pomocy w sytuacjach kryzysowych, o których mowa w art. 3 ust. 1, lub w wyjątkowych i nieprzewidzianych sytuacjach, o których mowa w art. 3 ust. 3, jeżeli skuteczność środków jest uzależniona od ich szybkiego lub elastycznego wdrożenia. Okres obowiązywania tego typu środków nie może przekraczać 18 miesięcy. Okres obowiązywania poszczególnych środków może zostać przedłużony o kolejne 6 miesięcy w przypadku wystąpienia obiektywnych i nieprzewidzianych przeszkód w ich wdrażaniu, jednakże pod warunkiem, że kwota przewidziana na te środki nie ulegnie zwiększeniu.

3.  W przypadku gdy koszt nadzwyczajnego środka pomocy przekracza 20 000 000 EUR, jest on przyjmowany zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 22 ust. 2.

4.  Komisja może przyjąć przejściowe programy reagowania w celu ustanowienia lub przywrócenia podstawowych warunków niezbędnych do skutecznej realizacji wspólnotowej polityki współpracy zewnętrznej. Przejściowe programy reagowania opierają się na nadzwyczajnych środkach pomocy. Przyjmuje się je zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 22 ust. 2.

5.  Komisja regularnie informuje Radę o planowanej przez siebie pomocy wspólnotowej na mocy art. 3. Przed przyjęciem lub przedłużeniem obowiązywania nadzwyczajnego środka pomocy, którego koszty nie przekraczają 20 000 000 EUR, Komisja powiadamia Radę o rodzaju, celach i kwotach planowanych środków pomocy. Komisja uwzględnia odpowiednie wytyczne polityczne Rady zarówno na etapie planowania, jak i na etapie wdrażania danych środków, w celu zachowania spójności działań zewnętrznych UE. Komisja informuje też Radę o zamiarze wprowadzenia znaczących zmian do uprzednio przyjętych nadzwyczajnych środków pomocy.

6.  Na możliwie jak najwcześniejszym etapie po przyjęciu nadzwyczajnych środków pomocy, a najpóźniej w terminie siedmiu miesięcy od ich przyjęcia, Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie przedstawiające ogólny zarys aktualnych i planowanych działań Wspólnoty, włączając w to działania realizowane w ramach innych wspólnotowych instrumentów finansowania, status istniejących dokumentów strategicznych obejmujących jeden kraj lub wiele krajów, a także rolę Wspólnoty w ramach szerszych działań międzynarodowych i wielostronnych. W sprawozdaniu tym przedstawiany jest również zamiar kontynuowania przez Komisję nadzwyczajnych środków pomocy lub termin, do którego Komisja zamierza je kontynuować.

Artykuł 7

Dokumenty strategiczne obejmujące wiele krajów, tematyczne dokumenty strategiczne i wieloletnie programy indykatywne

1.  Dokumenty strategiczne obejmujące wiele krajów oraz tematyczne dokumenty strategiczne stanowią ogólną podstawę wdrażania pomocy na podstawie art. 4.

2.  Dokumenty strategiczne obejmujące wiele krajów oraz tematyczne dokumenty strategiczne określają strategię wspólnotową dla krajów, których dotyczą, z uwzględnieniem potrzeb danych krajów, priorytetów Wspólnoty, sytuacji międzynarodowej oraz działań głównych partnerów.

3.  Dokumenty strategiczne obejmujące wiele krajów oraz tematyczne dokumenty strategiczne a także wszelkie ich zmiany lub rozwinięcia są przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 22 ust. 2. Obejmują one okres wstępny nieprzekraczający okresu obowiązywania niniejszego rozporządzenia oraz są poddawane przeglądowi po upływie połowy okresu ich obowiązywania.

4.  Dokumenty strategiczne są spójne z dokumentami strategicznymi obejmującymi jeden lub wiele krajów lub z tematycznymi dokumentami strategicznymi przyjętymi w ramach innych wspólnotowych instrumentów pomocy zewnętrznej, przy czym unika się ich powielania. W odpowiednich przypadkach, dokumenty strategiczne opierają się na dialogu z zainteresowanym krajem lub zainteresowanymi krajami albo regionami partnerskimi, w tym z przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego, tak, aby stanowiły one wsparcie dla krajowych strategii rozwoju oraz gwarantowały zaangażowanie i uczestnictwo kraju, krajów lub regionów partnerskich. Ponadto – w odpowiednich przypadkach – prowadzone są wspólne konsultacje między Komisją, państwami członkowskimi i innymi darczyńcami w celu zapewnienia, by wspólnotowe działania podejmowane w ramach współpracy uzupełniały się z działaniami państw członkowskich i innych darczyńców. W razie potrzeby możliwe jest włączenie innych zainteresowanych stron.

5.  W odpowiednich przypadkach, każdemu dokumentowi strategicznemu obejmującemu wiele krajów towarzyszy wieloletni program indykatywny podsumowujący obszary priorytetowe wytypowane do finansowania wspólnotowego, szczególne cele, oczekiwane wyniki oraz ramy czasowe wsparcia wspólnotowego, a także orientacyjną kwotę przydzielonych środków finansowych w całości i w rozbiciu na każdy obszar priorytetowy. Kwota środków finansowych może być w razie konieczności podana w formie przedziału.

6.  Wieloletnie programy indykatywne określają wysokość przydzielonych środków finansowych dla każdego programu na podstawie przejrzystych kryteriów, potrzeb oraz osiągnięć zainteresowanych krajów lub regionów partnerskich, przy uwzględnieniu szczególnych trudności, z jakimi zmagają się kraje lub regiony będące w stanie kryzysu lub konfliktu.

7.  Wieloletnie programy indykatywne oraz wszelkie ich zmiany lub rozwinięcia są przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 22 ust. 2. W odpowiednich przypadkach są one uzgadniane w konsultacji z zainteresowanymi krajami lub regionami partnerskimi.

8.  Kwoty określone w wieloletnich programach indykatywnych mogą zostać podwyższone lub obniżone w wyniku przeglądów, przy uwzględnieniu zmian sytuacji kraju, jego wyników i potrzeb, zgodnie z procedurą, o której mowa w ust. 7.

Artykuł 8

Roczne programy działań

1.  Roczne programy działań określają środki, jakie mają zostać przyjęte na podstawie dokumentów strategicznych obejmujących wiele krajów, tematycznych dokumentów strategicznych oraz wieloletnich programów indykatywnych, o których mowa w art. 7.

2.  Roczne programy działania określają wyznaczone cele, obszary działania, oczekiwane wyniki, procedury zarządzania, jak również przewidywaną, całkowitą kwotę planowanego finansowania. Zawierają one opis działań, które mają być finansowane, wskazanie kwot przeznaczonych na każde działanie oraz orientacyjny harmonogram realizacji. W odpowiednich przypadkach powinny one uwzględniać doświadczenia uzyskane w związku z wcześniejszą pomocą. Cele mają charakter wymierny.

3.  Roczne programy działania oraz wszelkie ich zmiany lub rozwinięcia są przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 22 ust. 2.

Artykuł 9

Środki specjalne

1.  Niezależnie od art. 7 i 8, w przypadku nieprzewidzianych potrzeb lub okoliczności, Komisja może przyjąć środki specjalne nieprzewidziane w dokumentach strategicznych obejmujących wiele krajów, tematycznych dokumentach strategicznych oraz wieloletnich programach indykatywnych, o których mowa w art. 7 lub w rocznych programach działań, o których mowa w art. 8.

2.  Środki specjalne określają wyznaczone cele, obszary działalności, oczekiwane wyniki, procedury zarządzania, jak również całkowitą kwotę planowanego finansowania. Zawierają one opis operacji, które mają być finansowane, wskazanie odpowiednich kwot przeznaczonych na każdą operację oraz orientacyjny harmonogram realizacji.

3.  Środki specjalne, których koszty przekraczają 5 000 000 EUR przyjmowane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 22 ust. 2.

4.  Komisja powiadamia komitet ustanowiony na mocy art. 22 ust. 1 o przyjęciu środków specjalnych o wartości nie przekraczającej 5 000 000 EUR w terminie miesiąca od ich przyjęcia.

Tytuł III

Beneficjenci i formy finansowania

Artykuł 10

Kwalifikowalność

1.  W ramach wdrażania środków pomocy nadzwyczajnej oraz programów przejściowych, o których mowa w art. 6, rocznych programów działań, o których mowa w art. 8, oraz środków specjalnych, o których mowa w art. 9, do finansowania na podstawie niniejszego rozporządzenia kwalifikują się:

   a) kraje i regiony partnerskie oraz ich instytucje;
   b) jednostki zdecentralizowane krajów partnerskich, takie jak regiony, departamenty, prowincje oraz gminy;
   c) wspólne podmioty, powołane przez kraje i regiony partnerskie oraz Wspólnotę;
   d) organizacje międzynarodowe, w tym organizacje regionalne, organy, departamenty lub misje ONZ, międzynarodowe instytucje finansowe oraz banki rozwoju, a także międzynarodowe instytucje sądownicze, o ile przyczyniają się one do realizacji celów niniejszego rozporządzenia;
   e) agencje europejskie;
  f) następujące jednostki i instytucje państw członkowskich, krajów i regionów partnerskich i innych państw trzecich, o ile przyczyniają się one do realizacji celów niniejszego rozporządzenia:
   i) instytucje publiczne lub parapaństwowe, władze i administracje lokalne i ich stowarzyszenia;
   ii) spółki, przedsiębiorstwa i inne prywatne organizacje i podmioty gospodarcze;
   iii) instytucje finansowe dokonujące inwestycji prywatnych oraz wspierające i finansujące inwestycje prywatne w krajach i regionach partnerskich;
   iv) podmioty niepaństwowe, o których mowa w ust. 2;
   v) osoby fizyczne.

2.  Do podmiotów niepaństwowych, kwalifikujących się do uzyskania wsparcia finansowego na podstawie niniejszego rozporządzenia należą: organizacje pozarządowe, organizacje reprezentujące ludność autochtoniczną, lokalne grupy obywatelskie i stowarzyszenia handlowców, spółdzielnie, związki zawodowe, organizacje reprezentujące interesy gospodarcze i społeczne, organizacje lokalne (w tym sieci), które działają w dziedzinie współpracy i integracji regionów zdecentralizowanych, organizacje konsumenckie, organizacje kobiet i młodzieży, organizacje oświatowe, kulturalne, badawcze i naukowe, szkoły wyższe, kościoły, stowarzyszenia i wspólnoty religijne, media i wszelkie stowarzyszenia pozarządowe oraz fundacje prywatne i państwowe, mogące wnieść swój wkład w rozwój lub nadanie zewnętrznego wymiaru polityce wewnętrznej.

3.  Inne organy lub podmioty niewyszczególnione w ust. 1 i 2 mogą uzyskać finansowanie, gdy jest to konieczne dla osiągnięcia celów niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 11

Rodzaje środków

1.  Finansowanie wspólnotowe może przyjmować następujące formy:

   a) projektów i programów;
   b) sektorowego i ogólnego wsparcia dla budżetu, o ile zarządzanie wydatkami publicznymi kraju partnerskiego jest wystarczająco przejrzyste, rzetelne i skuteczne, i jeżeli kraj partnerski wdrożył odpowiednie polityki sektorowe lub makroekonomiczne, które zostały zatwierdzone przez głównych darczyńców, w tym, w odpowiednich przypadkach, przez międzynarodowe instytucje finansowe. Generalnie, wsparcie dla budżetu może stanowić jeden z kilku instrumentów. Jest przyznawane po precyzyjnym określeniu przeznaczenia i związanych z nim punktów odniesienia. Wypłata wsparcia budżetowego uzależniana jest od postępów w wysiłkach zmierzających do realizacji celów pod względem wywieranego wpływu i osiąganych wyników;
  c) w wyjątkowych przypadkach - programów sektorowych i ogólnych programów wsparcia dla importu, które mogą mieć formę:
   i) sektorowych programów importu towarów,
   ii) sektorowych programów importu zapewniających walutę obcą na finansowanie importu dla danego sektora lub
   iii) ogólnych programów importu zapewniających walutę obcą na finansowanie importu ogólnego, obejmującego szeroką gamę produktów;
   d) środków finansowych oddawanych do dyspozycji pośredników finansowych zgodnie z art. 20, w celu udzielania pożyczek (na przykład na wsparcie inwestycji i rozwoju sektora prywatnego), zapewnienia kapitału podwyższonego ryzyka (w formie pożyczek przyporządkowanych lub warunkowych) lub innych tymczasowych, mniejszościowych udziałów w kapitale przedsiębiorstw, pod warunkiem, że ryzyko finansowe Wspólnoty jest ograniczone do tych środków finansowych;
   e) dotacji służących finansowaniu środków;
   f) dotacji na pokrycie kosztów operacyjnych;
   g) finansowania programów twinningowych między instytucjami publicznymi, krajowymi organami publicznymi oraz podmiotami prawa prywatnego wykonującymi zadania władzy publicznej z państwa członkowskiego oraz z kraju lub regionu partnerskiego;
   h) wkładów do funduszy międzynarodowych, w szczególności zarządzanych przez organizacje międzynarodowe lub regionalne;
   i) wkładów do funduszy krajowych, utworzonych przez kraje i regiony partnerskie, w celu skłonienia kilku darczyńców do wspólnego finansowania, lub do funduszy utworzonych przez jednego lub więcej darczyńców w celu wspólnej realizacji działań;
   j) zasobów ludzkich i materialnych, niezbędnych do skutecznego zarządzania projektami i programami oraz nadzorowania ich przez kraje i regiony partnerskie.

2.  Finansowanie wspólnotowe co do zasady nie jest wykorzystywane na pokrycie podatków, ceł lub opłat w krajach będących beneficjentami.

3.  Działania objęte rozporządzeniem (WE) nr 1257/96 i kwalifikujące się do finansowania na jego podstawie nie mogą być finansowane na podstawie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 12

Środki wspierające

1.  Finansowanie wspólnotowe może pokrywać wydatki związane z działaniami przygotowawczymi, działaniami następczymi, monitorowaniem, audytem i oceną, które są bezpośrednio niezbędne do wdrożenia niniejszego rozporządzenia i realizacji jego celów. Finansowanie wspólnotowe pokrywa również wydatki na pomocniczy personel administracyjny zatrudniony w przedstawicielstwach Komisji, w celu zarządzania projektami finansowanymi na podstawie niniejszego rozporządzenia.

2.  Wsparcie może być finansowane poza zakresem wieloletnich programów indykatywnych. Komisja przyjmuje odpowiednie środki wspierające zgodnie z art. 9.

Artykuł 13

Współfinansowanie

1.  Działania finansowane na podstawie niniejszego rozporządzenia mogą być współfinansowane, między innymi przez:

   a) państwa członkowskie, a w szczególności ich agencje publiczne i parapaństwowe;
   b) inne państwa udzielające pomocy, a w szczególności ich agencje publiczne lub parapaństwowe;
   c) organizacje międzynarodowe i regionalne, w szczególności międzynarodowe i regionalne instytucje finansowe;
   d) spółki, przedsiębiorstwa i inne prywatne organizacje oraz podmioty gospodarcze, a także inne podmioty niepaństwowe, o których mowa w art. 10 ust. 2;
   e) kraje i regiony partnerskie korzystające ze środków finansowych oraz inne podmioty kwalifikujące się do uzyskania finansowania, o których mowa w art. 10.

2.  W przypadku współfinansowania równoległego, projekt lub program jest podzielony na kilka jasno określonych podprojektów, z których każdy finansowany jest przez innego partnera zapewniającego współfinansowanie, w taki sposób, że możliwe jest określenie ostatecznego przeznaczenia finansowania. W przypadku współfinansowania wspólnego, całkowity koszt projektu lub programu jest podzielony między partnerów zapewniających współfinansowanie, a zasoby są łączone w taki sposób, że nie ma możliwości określenia źródła finansowania danego działania podjętego w ramach projektu lub programu.

3.  W przypadku współfinansowania wspólnego Komisja może otrzymać środki finansowe i zarządzać nimi w imieniu jednostek, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), w celu realizacji wspólnych działań. W takim przypadku Komisja realizuje wspólne działania w sposób scentralizowany bezpośrednio lub pośrednio, poprzez przekazanie zadań agencjom wspólnotowym lub podmiotom utworzonym przez Wspólnotę. Takie środki finansowe są traktowane jako dochody przeznaczone na określony cel zgodnie z art. 18 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(7).

Artykuł 14

Procedury zarządzania

1.  Działania finansowane na mocy niniejszego rozporządzenia są zarządzane, monitorowane, oceniane i ujmowane w sprawozdaniach zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002.

2.  Komisja może podjąć decyzję o powierzeniu zadań władzy publicznej, w szczególności zadań dotyczących wykonania budżetu, podmiotom, o których mowa w art. 54 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002, jeżeli posiadają uznaną międzynarodową pozycję, stosują się do uznanych międzynarodowych standardów zarządzania i kontroli oraz są nadzorowane przez władze publiczne.

3.  W przypadku zarządzania zdecentralizowanego Komisja może podjąć decyzję o zastosowaniu procedur przetargowych lub procedur przyznawania dotacji kraju lub regionu będących beneficjentami.

Artykuł 15

Zobowiązania budżetowe

1.  Zobowiązania budżetowe zaciąga się na podstawie decyzji podejmowanych przez Komisję zgodnie z art. 6, 8, 9 i 12.

2.  Finansowanie wspólnotowe może przyjąć w szczególności jedną z następujących form prawnych:

   umowy w sprawie finansowania;
   umowy o dotacje;
   zamówienia publicznego;
   umowy o pracę.

Artykuł 16

Ochrona interesów finansowych Wspólnoty

1.  Wszelkie umowy zawarte na podstawie niniejszego rozporządzenia zawierają postanowienia zapewniające ochronę interesów finansowych Wspólnoty, w szczególności w odniesieniu do nadużyć finansowych, korupcji i innych nieprawidłowości, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich(8), rozporządzeniem Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami(9) oraz rozporządzeniem (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącym dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF)(10).

2.  Umowy, o których mowa w ust. 1, wyraźnie przyznają Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu uprawnienia do przeprowadzania audytu, na podstawie dokumentów i na miejscu, w stosunku do wszystkich wykonawców i podwykonawców, którzy otrzymali wspólnotowe środki finansowe. Umowy wyraźnie upoważniają też Komisję do prowadzenia kontroli na miejscu i inspekcji, przewidzianych w rozporządzeniu (Euratom, WE) nr 2185/96.

3.  Wszystkie umowy służące realizacji pomocy zapewniają Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu uprawnienia przewidziane w ust. 2, w czasie realizacji umów oraz po ich wykonaniu.

Artykuł 17

Uczestnictwo i reguły pochodzenia

1.  W postępowaniach w sprawie udzielania zamówień lub zawierania umów o dotacje finansowanych na podstawie niniejszego rozporządzenia mogą brać udział wszystkie osoby fizyczne i prawne z państw członkowskich.

2.  W postępowaniach w sprawie udzielania zamówień lub zawierania umów o dotacje finansowanych na podstawie niniejszego rozporządzenia mogą również brać udział osoby fizyczne i prawne z:

   a) krajów będących beneficjentami instrumentu pomocy przedakcesyjnej (IPA)(11);
   b) państw członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego, nie będących członkami UE; oraz z
   c) innych państw trzecich lub regionów, jeżeli uzgodniono wzajemny dostęp do pomocy zewnętrznej.

3.  W przypadku działań podejmowanych w państwach trzecich uznawanych za państwa najmniej rozwinięte zgodnie z kryteriami ustalonymi przez OECD, udział w postępowaniach w sprawie udzielania zamówień lub zawierania umów o dotacje jest nieograniczony.

4.  W przypadku nadzwyczajnych środków pomocy i przejściowych programów reagowania, o których mowa w art. 6, udział w postępowaniach w sprawie udzielania zamówień lub zawierania umów o dotacje jest otwarty w skali światowej.

5.  W przypadku środków przyjętych w dążeniu do osiągnięcia celów, o których mowa w art. 4, udział w postępowaniach w sprawie udzielania zamówień i zawierania umów o dotacje, jak również reguły pochodzenia, są otwarte dla osób fizycznych lub prawnych z państw rozwijających się lub przechodzących transformację, określonych przez OECD, jak również dla osób fizycznych lub prawnych z każdego innego kraju kwalifikującego się zgodnie z odpowiednią strategią.

6.  Udział w postępowaniach w sprawie udzielania zamówień lub zawierania umów o dotacje finansowanych na podstawie niniejszego rozporządzenia jest otwarty dla organizacji międzynarodowych.

7.  Eksperci proponowani w ramach postępowań w sprawie udzielania zamówień nie muszą spełniać wymogów dotyczących obywatelstwa, określonych w niniejszym artykule.

8.  Wszystkie dostawy i materiały zakupione w ramach zamówienia finansowanego na podstawie niniejszego rozporządzenia pochodzą ze Wspólnoty lub z państwa kwalifikującego się zgodnie z ust. 2-5.

9.  W indywidualnie określonych przypadkach można zezwolić na udział osób fizycznych i prawnych z państw lub terytoriów trzecich tradycyjnie powiązanych gospodarczo, handlowo lub geograficznie z krajem partnerskim. Ponadto w uzasadnionych przypadkach Komisja może zezwolić na udział osób fizycznych i prawnych z innych krajów lub na wykorzystanie dostaw i materiałów innego pochodzenia.

Artykuł 18

Wstępne finansowanie

Odsetki od wstępnego finansowania wypłaconego beneficjentom są potrącane z płatności końcowej.

Artykuł 19

Dotacje

Zgodnie z art. 114 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002 osoby fizyczne mogą otrzymywać dotacje.

Artykuł 20

Środki finansowe oddawane do dyspozycji Europejskiego Banku Inwestycyjnego lub innych pośredników finansowych

Środki finansowe, o których mowa w art. 11 ust. 1 lit. d), są zarządzane przez pośredników finansowych, Europejski Bank Inwestycyjny (zwany dalej "EBI") lub inny bank lub organizację dysponującą zdolnością do zarządzania nimi. Komisja przyjmuje przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu indywidualnie dla każdego przypadku, uwzględniając podział ryzyka, wynagrodzenie pośrednika odpowiedzialnego za realizację, wykorzystanie i odzyskiwanie zysków pochodzących ze środków finansowych, jak również zamknięcie operacji.

Artykuł 21

Ocena

Komisja regularnie ocenia wyniki i skuteczność polityk i programów oraz skuteczność programowania, aby ustalić, czy cele zostały osiągnięte oraz opracowywać zalecenia w celu udoskonalenia przyszłych działań. Komisja przekazuje sprawozdania z oceny mające istotne znaczenie do dyskusji komitetowi, o którym mowa w art. 22 ust. 1. Wyniki te wykorzystywane są następnie przy tworzeniu programów i przydzielaniu zasobów.

Tytuł IV

Przepisy końcowe

Artykuł 22

Procedura komitetu

1.  Komisja jest wspomagana przez komitet.

2.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, zastosowanie mają art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Okres przewidziany w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE wynosi 30 dni.

3.  Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

4.  Obserwator z EBI bierze udział w posiedzeniach Komitetu, na których omawiane są sprawy dotyczące EBI.

Artykuł 23

Sprawozdanie

Komisja bada postępy osiągnięte we wdrażaniu środków przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia i przekazuje Parlamentowi Europejskiemu i Radzie roczne sprawozdanie z realizacji pomocy. Sprawozdanie to kierowane jest również do Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów. Zawiera ono informacje za rok poprzedni na temat finansowanych działań oraz informacje o wynikach monitorowania i oceny, a także o realizacji zobowiązań i płatności budżetowych, w rozbiciu na kraje, regiony i sektory współpracy.

Artykuł 24

Koperta finansowa

Koperta finansowa na wdrożenie niniejszego rozporządzenia w latach 2007-2013 wynosi 2 062 000 000 EUR. Władza budżetowa zatwierdza roczne przydziały środków w granicach określonych w ramach finansowych.

W latach 2007- 2013:

   a) nie więcej niż 7 procent koperty finansowej przeznacza się na działania objęte art. 4 pkt 1);
   b) nie więcej niż 15 procent koperty finansowej przeznacza się na działania objęte art. 4 pkt 2);
   c) nie więcej niż 5 procent koperty finansowej przeznacza się na działania objęte art. 4 pkt 3).

Artykuł 25

Przegląd

Do dnia 31 grudnia 2010 r. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oceniające wdrożenie niniejszego rozporządzenia w pierwszych trzech latach, w odpowiednich przypadkach wraz z propozycją zmian niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 26

Uchylenie

1.  Z dniem 1 stycznia 2007 r. następujące rozporządzenia zostają uchylone:

   rozporządzenie (WE) nr 2130/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 października 2001 r. w sprawie działań na rzecz pomocy przesiedleńcom w rozwijających się krajach Azji i Ameryki Łacińskiej(12);
   rozporządzenie Rady (WE) nr 1725/2001 z dnia 23 lipca 2001 r. dotyczące działań podejmowanych w zakresie zwalczania min przeciwpiechotnych w państwach trzecich innych niż rozwijające się(13);
   rozporządzenie (WE) nr 1724/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lipca 2001 r. dotyczące działań przeciwko minom przeciwpiechotnym w krajach rozwijających się(14);
   rozporządzenie Rady (WE) nr 381/2001 z dnia 26 lutego 2001 r. tworzące mechanizm szybkiego reagowania(15);
   rozporządzenie Rady (WE) nr 1080/2000 z dnia 22 maja 2000 r. w sprawie wsparcia Misji Tymczasowej ONZ w Kosowie (UNMIK) oraz Biura Wysokiego Przedstawiciela w Bośni i Hercegowinie (OHR)(16), z wyjątkiem art. 1a tego rozporządzenia;
   rozporządzenie Rady (WE) nr 2046/97 z dnia 13 października 1997 r. w sprawie współpracy Północ-Południe w kampanii przeciwko narkotykom i narkomanii(17);
   rozporządzenie Rady (WE) nr 2258/96 z dnia 22 listopada 1996 r. w sprawie działań na rzecz rehabilitacji i odbudowy krajów rozwijających się(18).

2.  Uchylone rozporządzenia nadal mają zastosowanie do aktów prawnych i zobowiązań dotyczących lat budżetowych poprzedzających rok 2007.

Artykuł 27

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu,

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

Załącznik

Instrument stabilności

Oświadczenie Komisji

Komisja poinformuje Parlament w odpowiednim czasie o przyjętych szczególnych środkach pomocy.

Komisja zagwarantuje zgodność z prawem międzynarodowym środków przyjętych na mocy art. 4 ust. 1 lit. a) w zakresie walki z terroryzmem i przestępczością zorganizowaną. Środki te zostaną wprowadzone w krajach, które deklarują wyraźnie, że ich polityczną wolą jest rozwiązywanie powyższych problemów w sposób zapewniający pełne poszanowanie międzynarodowych zobowiązań w zakresie praw człowieka oraz stosownego prawa humanitarnego. Komisja będzie uważnie kontrolowała wdrażanie przyjętych środków w celu zapewnienia zgodności z tymi zasadami.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.
(2) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, str. 1.
(3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 6 lipca 2006 r.
(4) Dz.U. L 163 z 2.7.1996, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 284 z 31.10.2003, str. 1).
(5) Dz.U. C 139, 14.6.2006, str. 1.
(6) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11).
(7) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, str. 1.
(8) Dz.U. L 312 z 23.12.1995, str. 1.
(9) Dz.U. L 292 z 15.11.1996, str. 2.
(10) Dz.U. L 136 z 31.5.1999, str. 1.
(11) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1085/2006 z dnia 17 lipca 2006 r. ustanawiające instrument pomocy przedakcesyjnej (IPA) (Dz.U. L 210 z 31.7.2006, str. 82).
(12) Dz.U. L 287 z 31.10.2001, str. 3. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2110/2005 (Dz.U. L 344 z 27.12.2005, str. 1).
(13) Dz.U. L 234 z 1.9.2001, str. 6. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2112/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 344 z 27.12.2005, str. 23).
(14) Dz.U. L 234 z 1.9.2001, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2110/2005.
(15) Dz.U. L 57 z 27.2.2001, str. 5.
(16) Dz.U. L 122 z 24.5.2000, str. 27. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2098/2003 (Dz.U. L 316 z 29.11.2003, str. 1).
(17) Dz.U. L 287 z 21.10.1997, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2110/2005.
(18) Dz.U. L 306 z 28.11.1996, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2110/2005.


Instrument Pomocy Przedakcesyjnej *
PDF 358kWORD 111k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady ustanawiającego Instrument Pomocy Przedakcesyjnej (IPA) (COM(2004)0627 – C6-0047/2005 – 2004/0222(CNS))
P6_TA(2006)0308A6-0155/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2004)0627)(1),

–   uwzględniając art. 181a Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0047/2005),

‐   uwzględniając oświadczenie Komisji w sprawie demokratycznej kontroli i spójności działań zewnętrznych załączone do Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(2) oraz związaną z tym wymianę listów,

‐   uwzględniając oświadczenie złożone przez Komisję na posiedzeniu plenarnym Parlamentu Europejskiego w dniu 17 maja 2006 r., że Komisja uwzględni należycie wszelkie wnioski Parlamentu Europejskiego do Komisji o złożenie propozycji w sprawie zawieszenia lub przywrócenia pomocy wspólnotowej i niezwłocznie udzieli szczegółowej odpowiedzi na taki wniosek,

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinie Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Budżetowej, Komisji Rozwoju Regionalnego oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6-0155/2006),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;

3.   zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

4.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli ta uznałaby za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawki Parlamentu
Poprawka 1
Punkt 2 a preambuły (nowy)
(2a) Parlament Europejski z zadowoleniem przyjął dodanie przez Traktat Nicejski art. 181a do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (Traktat WE), lecz powtórzył swoje stanowisko, że biorąc pod uwagę polityczną i budżetową wagę pomocy przedakcesyjnej, byłoby wysoce pożądane przyjęcie środków niezbędnych do wdrożenia gospodarczej, finansowej i technicznej współpracy z państwami będącymi kandydatami do przystąpienia do Unii zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu WE.
Poprawka 2
Punkt 11 preambuły
(11)  Pomoc dla krajów kandydujących, jak również dla potencjalnych krajów kandydujących, powinna nadal wspierać ich wysiłki zmierzające do wzmocnienia instytucji demokratycznych i państwa prawa, reformy administracji publicznej, przestrzegania praw człowieka i praw mniejszości, wspierania rozwoju społeczeństwa obywatelskiego, współpracy regionalnej oraz pojednania i odbudowy, a także przyczyniać się do stałego rozwoju i ograniczania ubóstwa w tych krajach; wobec powyższego pomoc ta powinna mieć na celu wsparcie szerokiej gamy środków rozwoju instytucjonalnego.
(11)  Pomoc dla krajów kandydujących, jak również dla potencjalnych krajów kandydujących, zgodna z niniejszym rozporządzeniem, a dla innych jednostek, takich jak osoby fizyczne i organizacje pozarządowe zgodna z odrębnym instrumentem przeznaczonym do wspierania praw człowieka i demokracji, powinna nadal wspierać ich wysiłki zmierzające do wzmocnienia instytucji demokratycznych i państwa prawa, do przeprowadzenia reform gospodarczych zorientowanych na rozwijanie gospodarki rynkowej, wolnego i uczciwego handlu oraz reformy administracji publicznej, do sporządzenia zgodnych z wymogami UE Krajowych Planów Rozwoju, przestrzegania praw człowieka i praw mniejszości, promowania równouprawnienia płci, wspierania rozwoju społeczeństwa obywatelskiego, w tym procesu tworzenia zaplecza instytucyjnego dla organizacji pozarządowych, poprawy praw konsumentów, współpracy regionalnej oraz pojednania i odbudowy, a także przyczyniać się do stałego rozwoju i zwalczania ubóstwa w tych krajach; wobec powyższego pomoc ta powinna mieć na celu wsparcie szerokiej gamy środków rozwoju instytucjonalnego.
Poprawka 3
Punkt 13 preambuły
(13)  Pomoc dla potencjalnych krajów kandydujących może również obejmować dostosowanie do dorobku wspólnotowego oraz wsparcie projektów inwestycyjnych.
(13)  Pomoc dla potencjalnych krajów kandydujących może również obejmować dostosowanie do dorobku wspólnotowego, ułatwiając opracowanie wstępnych Krajowych Planów Rozwoju zgodnych z wymogami UE w celu wykształcenia instytucji zdolnych do przyjęcia przyszłej pomocy unijnej, przeznaczonej przede wszystkim na rozwój regionów wiejskich, infrastruktury i zasobów ludzkich oraz wsparcie projektów inwestycyjnych.
Poprawka 4
Punkt 14 preambuły
(14)  Pomoc powinna być świadczona na podstawie kompleksowej wieloletniej strategii z uwzględnieniem priorytetów procesu stabilizacji i stowarzyszenia, a także tych wynikających z procesu przedakcesyjnego,
(14)  Pomoc powinna być świadczona na podstawie kompleksowej wieloletniej strategii odzwierciedlającej priorytety procesu stabilizacji i stowarzyszenia, cele reform wewnętrznych krajów beneficjentów a także strategiczne priorytety zdefiniowane przez Parlament Europejski dla procesu przedakcesyjnego.
Poprawka 5
Punkt 16 a preambuły (nowy)
(16a) Potencjalne kraje kandydujące oraz kraje już kandydujące, które jeszcze nie zostały akredytowane do zarządzania funduszami w sposób zdecentralizowany, powinny jednak mieć możliwość kwalifikowania się - na podstawie komponentu dotyczącego pomocy w zakresie transformacji i rozwoju instytucjonalnego - do środków i działań o podobnym charakterze jak te, które dostępne będą w ramach komponentu dotyczącego rozwoju regionalnego, komponentu dotyczącego rozwoju zasobów ludzkich oraz komponentu dotyczącego rozwoju obszarów wiejskich.
Poprawka 6
Punkt 17 preambuły
(17)  Pomoc powinna być zarządzana zgodnie z zasadami dotyczącymi pomocy zewnętrznej zawartymi w rozporządzeniu (WE) 1605/2002, z wykorzystaniem struktur, które udowodniły swoją wartość w procesie przedakcesyjnym, takich jak zarządzanie zdecentralizowane, Twinning i TAIEX, ale powinna również umożliwiać podejścia innowacyjne, takie jak wdrażanie za pośrednictwem Państw Członkowskich w drodze wspólnego zarządzania w przypadku programów transgranicznych na zewnętrznych granicach Unii Europejskiej,
(17)  Pomoc powinna być zarządzana zgodnie z zasadami dotyczącymi pomocy zewnętrznej zawartymi w rozporządzeniu (WE, Euratom) nr 1605/2002, z wykorzystaniem struktur, które udowodniły swoją wartość w procesie przedakcesyjnym, takich jak zarządzanie zdecentralizowane, Twinning i TAIEX, ale powinna również umożliwiać podejścia innowacyjne, takie jak wdrażanie za pośrednictwem Państw Członkowskich w drodze wspólnego zarządzania w przypadku programów transgranicznych na zewnętrznych granicach Unii Europejskiej. W tym kontekście, szczególnie korzystny powinien być transfer wiedzy i ekspertyzy, w odniesieniu do wdrażania dorobku wspólnotowego, z Państw Członkowskich o odpowiednim doświadczeniu do beneficjentów niniejszego rozporządzenia.
Poprawka 7
Punkt 18 preambuły
(18)  Działania niezbędne do wykonania komponentu dotyczącego pomocy w zakresie transformacji i rozwoju instytucjonalnego oraz komponentu dotyczącego współpracy regionalnej i transgranicznej są środkami zarządzania odnoszącymi się do wykonania programów o istotnych skutkach budżetowych i dlatego też powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468 z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji poprzez złożenie dokumentów dotyczących wieloletniego planowania indykatywnego do komitetu zarządzającego,
(18)  Działania niezbędne do wykonania komponentu dotyczącego pomocy w zakresie transformacji i rozwoju instytucjonalnego oraz komponentu dotyczącego współpracy regionalnej i transgranicznej są środkami zarządzania odnoszącymi się do wykonania programów o istotnych skutkach budżetowych i dlatego też powinny zostać przyjęte z uwzględnieniem zalecenia Parlamentu Europejskiego, zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji poprzez złożenie dokumentów dotyczących wieloletniego planowania indykatywnego do komitetu zarządzającego.
Poprawka 8
Punkt 22 preambuły
(22)  W przypadku gdy kraj beneficjent narusza zasady, na których opiera się Unia Europejska lub dokonuje niewystarczającego postępu w zakresie kryteriów kopenhaskich oraz priorytetów ustanowionych w Partnerstwie Europejskim lub Partnerstwie dla Członkostwa, Rada musi, na podstawie wniosku Komisji, być w stanie podjąć niezbędne środki.
(22)  W przypadku gdy kraj beneficjent narusza zasady, na których opiera się Unia Europejska, lub dokonuje niewystarczającego postępu w zakresie kryteriów kopenhaskich oraz priorytetów ustanowionych w Partnerstwie Europejskim lub Partnerstwie dla Członkostwa lub w zakresie postanowień traktatu akcesyjnego, Rada musi, na podstawie wniosku Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim, być w stanie podjąć niezbędne środki. W takim przypadku Komisja podejmuje - w ramach niniejszego rozporządzenia - szczegółowe działania mające na celu rozwiązanie problemów opóźniających proces akcesyjny lub przedakcesyjny.
Poprawka 9
Artykuł 2 ustęp 1 litera a)
a) wzmocnienie instytucji demokratycznych i państwa prawa,
a) wzmocnienie instytucji demokratycznych, państwa prawa i jego egzekwowania oraz propagowanie odpowiedzialności i przejrzystości,
Poprawka 10
Artykuł 2 ustęp 1 litera c)
c) reforma gospodarcza,
c) rynkowa reforma gospodarcza, mająca na celu budowę trwałej społecznie, przyjaznej dla środowiska i konkurencyjnej gospodarki poprzez postępującą liberalizację cen i handlu, stopniową integrację w unii celnej, przystąpienie do Światowej Organizacji Handlu (WTO) i wprowadzenie jej zasad oraz zasad wynikających z Agendy Rozwoju z Doha,
Poprawka 11
Artykuł 2 ustęp 1 litera c a) (nowa)
ca) opracowanie wstępnych Krajowych Planów Rozwoju zgodnych z wymogami UE w celu stworzenia instytucji zdolnych do przyjęcia przyszłej pomocy unijnej, przeznaczonej przede wszystkim na rozwój regionów wiejskich, infrastruktury i zasobów ludzkich,
Poprawka 12
Artykuł 2 ustęp 1 litera d a) (nowa)
da) wspieranie równouprawnienia płci,
Poprawka 14
Artykuł 2 ustęp 1 litera e)
e) rozwój społeczeństwa obywatelskiego,
e) rozwój społeczeństwa obywatelskiego, ducha obywatelskiego oraz wolnych i niezależnych mediów, w tym rozwój instytucjonalny i wsparcie dla organizacji pozarządowych,
Poprawka 15
Artykuł 2 ustęp 1 litera e a) (nowa)
ea) integracja gospodarcza i społeczna narażonych grup, a zwłaszcza kobiet,
Poprawka 16
Artykuł 2 ustęp 1 litera f)
f) pojednanie, środki budowy zaufania i odbudowa,
f) pojednanie, powrót uchodźców, środki budowy zaufania i odbudowa,
Poprawka 13
Artykuł 2 ustęp 2 litera b)
b) rozwój społeczny i gospodarczy,
b) spójność oraz rozwój społeczny, gospodarczy i terytorialny.
Poprawka 17
Artykuł 3 ustęp 3
(3)  Działając zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 1 lit. a) niniejszego rozporządzenia, Komisja przyjmuje zasady wykonania niniejszego rozporządzenia. Jeżeli zasady te dotyczą wykonania art. 7 – 9 niniejszego rozporządzenia, najpierw przeprowadzane są konsultacje z komitetami odpowiedzialnymi za dany komponent w ramach procedury określonej w art. 3 decyzji 1999/468/WE, zgodnie z art. 7 ust. 3 tej decyzji.
3.  Działając zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 1 lit. a) niniejszego rozporządzenia, Komisja przyjmuje zasady wykonania niniejszego rozporządzenia. Jeżeli zasady te dotyczą wykonania art. 7 – 9 niniejszego rozporządzenia, najpierw przeprowadzane są konsultacje z komitetami odpowiedzialnymi za dany komponent w ramach procedury określonej w art. 3 decyzji 1999/468/WE, zgodnie z art. 7 ust. 3 tej decyzji. Instrumenty wdrożeniowe są przedstawiane Parlamentowi Europejskiemu do zaopiniowania przed ich przyjęciem.
Poprawka 18
Artykuł 4 ustęp 1
1.  Komisja, na podstawie podejścia strategicznego, uwzględniając perspektywę finansową, jak również Partnerstwa Europejskie i Partnerstwa dla Członkostwa, ustanawia wieloletnie ramy indykatywne oraz rozdział środków finansowych w podziale na komponenty i kraje oraz, tam, gdzie to właściwe, na zagadnienia. Ramy te podlegają corocznej kontroli z uwzględnieniem zestawu obiektywnych kryteriów, w tym zdolności absorpcji, oceny potrzeb, przestrzegania warunków i umiejętności zarządzania. Tam, gdzie to właściwe, kontroli podlegają również środki pomocy nadzwyczajnej lub tymczasowe programy reakcji przyjęte zgodnie z rozporządzeniem ustanawiającym instrument stabilności. Środki przyznane na programy współpracy transgranicznej z Państwami Członkowskimi są co najmniej równorzędne z odpowiadającym im finansowaniem z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego.
1.  Komisja, na podstawie podejścia strategicznego, uwzględniając zalecenie Parlamentu Europejskiego, uwzględniając perspektywę finansową, jak również Partnerstwa Europejskie i Partnerstwa dla Członkostwa, ustanawia wieloletnie ramy indykatywne oraz rozdział środków finansowych w podziale na komponenty i kraje oraz, tam, gdzie to właściwe, na zagadnienia. Ramy te podlegają corocznej kontroli, z uwzględnieniem zalecenia Parlamentu Europejskiego, z uwzględnieniem zestawu obiektywnych kryteriów, w tym zdolności absorpcji, oceny potrzeb, przestrzegania warunków i umiejętności zarządzania. Tam, gdzie to właściwe, kontroli podlegają również, według podobnej procedury, środki pomocy nadzwyczajnej lub tymczasowe programy reakcji przyjęte zgodnie z rozporządzeniem ustanawiającym instrument stabilności. Środki przyznane na programy współpracy transgranicznej z Państwami Członkowskimi są co najmniej równorzędne z odpowiadającym im finansowaniem z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego.
Poprawka 19
Artykuł 4 ustęp 2
2.  Komisja corocznie przekazuje Radzie i Parlamentowi Europejskiemu wieloletnie ramy indykatywne.
2.  Komisja corocznie, w stosownym terminie, przekazuje Radzie i Parlamentowi Europejskiemu wieloletnie ramy indykatywne. W swoim corocznym sprawozdaniu Komisja przedstawia szczegółowo w jakim stopniu zalecenia Parlamentu Europejskiego zostały wzięte pod uwagę. Jeżeli nastąpiło odejście od zaleceń Parlamentu Europejskiego, Komisja przedstawia powody, dla których tak postąpiono.
Poprawka 20
Artykuł 4 ustęp 2 a (nowy)
2a. Procedura przewidziana w ustępach 1 i 2 nie powoduje uszczerbku dla prerogatyw Parlamentu Europejskiego jako organu budżetowego z mocy Traktatu.
Poprawka 21
Artykuł 6 ustęp 2
2.  Taka współpraca ma na celu rozwijanie stabilności, bezpieczeństwa i dobrobytu we wzajemnym interesie wszystkich zainteresowanych krajów, a także wspieranie ich harmonijnego, trwałego i zrównoważonego rozwoju.
2.  Taka współpraca ma na celu wspieranie stosunków dobrosąsiedzkich, rozwijanie stabilności, bezpieczeństwa, dobrobytu i spójności społecznej we wzajemnym interesie wszystkich zainteresowanych krajów, a także wspieranie ich harmonijnego, trwałego i zrównoważonego rozwoju.
Poprawka 22
Artykuł 10 ustęp 2 a (nowy)
2a. W wyjątkowych przypadkach, gdy brak jest porozumienia pomiędzy Państwem Członkowskim i krajem beneficjentem, zadania wdrożeniowe programu transgranicznego nie mogą być delegowane na Państwa Członkowskie. Zadania to mogą być administrowane w jakiś inny, właściwy sposób, zgodnie z rozporządzeniem (WE, Euratom) nr 1605/2002. Komisja zapewnia koordynację i spójność pomiędzy pomocą przewidzianą w niniejszym rozporządzeniu a pomocą przewidzianą w innych instrumentach wspólnotowych.
Poprawka 23
Artykuł 10 ustęp 5 a (nowy)
5a. Przed wdrożeniem wspólnotowych programów pomocowych na podstawie niniejszego rozporządzenia, Komisja informuje o nich Parlament Europejski. Aby umożliwić realizację tej kontroli ex-ante, sprawozdania Komisji powinny zawierać wszelkie informacje na temat proponowanych działań, ich beneficjentów oraz poszczególnych operacji finansowych.
Poprawka 24
Artykuł 11 ustęp 3 a (nowy)
3a. Komisja składa Parlamentowi Europejskiemu sprawozdanie z obrad Komitetów.
Poprawka 25
Artykuł 12 ustęp 1
1.  Pomoc w ramach niniejszego rozporządzenia może, między innymi, być przeznaczona na finansowanie inwestycji, zamówień publicznych, dotacji, w tym dotacji na spłatę odsetek, pożyczek na specjalnych warunkach, zabezpieczeń pożyczek i pomocy finansowej, wsparcia budżetowego i innych szczególnych postaci pomocy budżetowej oraz wkładu do kapitału międzynarodowych instytucji finansowych lub banków rozwoju regionalnego. Wsparcie budżetowe uzależnione jest od odpowiedniej przejrzystości, rzetelności i efektywności administrowania finansami publicznymi kraju partnerskiego, a także od wdrożenia dobrze zdefiniowanych sektorowych lub makroekonomicznych dziedzin polityki zatwierdzonych przez międzynarodowe instytucje finansowe.
1.  Pomoc w ramach niniejszego rozporządzenia może, między innymi, być przeznaczona na finansowanie inwestycji, zamówień publicznych, dotacji, w tym dotacji na spłatę odsetek, pożyczek na specjalnych warunkach, zabezpieczeń pożyczek i pomocy finansowej oraz wkładu do kapitału międzynarodowych instytucji finansowych lub banków rozwoju regionalnego.
Poprawka 26
Artykuł 14 tytuł
Wykonanie pomocy
Wykonanie pomocy i jej widoczność
Poprawka 27
Artykuł 14 ustęp 2 a (nowy)
2a. Komisja wspiera szczegółowe informowanie o finansowanych projektach i programach oraz ich promocję, by podnieść świadomość społeczną w zakresie działania Wspólnoty i jej celów.
Poprawka 28
Artykuł 14 ustęp 2 b (nowy)
2b. Komisja zapewnia spójność pomocy dostarczanej na mocy niniejszego rozporządzenia i pomocy dostarczanej na mocy innych, zewnętrznych instrumentów pomocowych, w tym oddzielnego instrumentu przeznaczonego na promowanie praw człowieka i demokracji, a także spójność powyższych z dwustronnymi działaniami Państw Członkowskich oraz finansowaniem z EBI i innych międzynarodowych organizacji finansowych i banków rozwoju regionalnego.
Poprawka 29
Artykuł 17 ustęp 2
2.  W przypadku gdy kraj beneficjent nie przestrzega tych zasady lub zobowiązań zawartych w odpowiednich partnerstwach z Unią Europejską bądź też gdy postęp w wypełnianiu kryteriów dotyczących przystąpienia jest niewystarczający, Rada, przyjmując większością kwalifikowaną wniosek Komisji, może podjąć odpowiednie działania w odniesieniu do jakiejkolwiek pomocy przyznanej na mocy niniejszego rozporządzenia.
2.  W przypadku gdy kraj beneficjent nie przestrzega tych zasad lub zobowiązań zawartych z Unią Europejską w odpowiednich partnerstwach lub traktatach akcesyjnych, bądź też gdy postęp w wypełnianiu kryteriów dotyczących przystąpienia jest niewystarczający, Rada, przyjmując większością kwalifikowaną wniosek Komisji oraz po konsultacji z Parlamentem Europejskim, może podjąć odpowiednie działania w odniesieniu do jakiejkolwiek pomocy przyznanej na mocy niniejszego rozporządzenia. W takim przypadku Komisja podejmuje - w ramach niniejszego rozporządzenia - szczegółowe działania mające na celu rozwiązanie problemów opóźniających proces akcesyjny lub przedakcesyjny.
Poprawka 30
Artykuł 17 ustęp 2 a (nowy)
2a. Parlament Europejski może zwrócić się do Komisji o przedstawienie Radzie wniosku zgodnie z ust. 2 w sprawie podjęcia odpowiednich działań w odniesieniu do jakiejkolwiek pomocy przyznanej na mocy niniejszego rozporządzenia. Komisja przedstawia Radzie swój wniosek w ciągu 3 miesięcy od otrzymania prośby lub podaje przyczyny, dla których tego nie czyni.
Poprawka 31
Artykuł 18
Jeżeli krajowi-beneficjentowi wymienionemu w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z decyzją Rady działającej w trybie art. 49 ust 1, zdanie pierwsze Traktatu o Unii Europejskiej, przyznaje się status kandydata, to Rada, przyjmując większością kwalifikowaną wniosek Komisji, dokona przesunięcia tego kraju z załącznika I do załącznika II.
1.  Jeżeli krajowi-beneficjentowi wymienionemu w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z decyzją Rady działającej w trybie art. 49 ust. 1, zdanie pierwsze Traktatu o Unii Europejskiej, przyznaje się status kandydata, to Rada, przyjmując większością kwalifikowaną wniosek Komisji oraz po konsultacji z Parlamentem Europejskim, dokona przesunięcia tego kraju z załącznika I do załącznika II.
Poprawka 32
Artykuł 18 ustęp 1 a (nowy)
1a. Jeżeli Rada Europejska uznaje państwo za potencjalnego kandydata do członkostwa w Unii Europejskiej, wówczas Rada, przyjmując większością kwalifikowaną wniosek Komisji oraz po konsultacji z Parlamentem Europejskim włącza ten kraj do załącznika I.
Poprawka 33
Artykuł 20 a (nowy)
Artykuł 20a
1.  Nie później niż dnia 30 czerwca 2010 r. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wdrożenia niniejszego rozporządzenia wraz z wnioskiem legislacyjnym wprowadzającym konieczne zmiany.
2.  Parlament Europejski i Rada, działając na wniosek Komisji, ponownie rozpatrzą niniejsze rozporządzenie w terminie do dnia 31 grudnia 2013 r.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.
(2) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, str. 1.


Uprawnienia wykonawcze przyznane Komisji (Porozumienie międzyinstytucjonalne)
WORD 72k
Decyzja Parlamentu Europejskiego w sprawie zawarcia Porozumienia międzyinstytucjonalnego w formie wspólnego oświadczenia w sprawie projektu decyzji Rady zmieniającej decyzję 1999/468/WE ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (nowa procedura regulacyjna połączona z kontrolą) (10125/2006 – C6-0208/2006 – 2006/2152(ACI))
P6_TA(2006)0309A6-0237/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 202 tiret trzecie,

–   uwzględniając decyzję Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(1),

–   uwzględniając wniosek Komisji dotyczący decyzji Rady zmieniającej decyzję 1999/468/WE (COM(2002)0719)(2),

–   uwzględniając oświadczenie byłego przewodniczącego Komisji Romano Prodiego złożone przed Parlamentem Europejskim w dniu 5 lutego 2002 r. ("oświadczenie Prodiego"),

–   uwzględniając swoje stanowisko z dnia 2 września 2003 r.(3),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lutego 2002 r. w sprawie wdrożenia prawa o usługach finansowych(4),

–   uwzględniając zmieniony wniosek Komisji (COM(2004)0324)(5),

–   uwzględniając projekt decyzji Rady (10126/1/2006- C6-0190/2006)(6),

–   uwzględniając projekt wspólnego oświadczenia (10125/2006 - C6-0208/2006),

–   uwzględniając art. 120 ust. 1 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A6-0237/2006), mając na uwadze, co następuje:

A.  Rada i Komisja zgodziły się ubiegłej jesieni na rozpoczęcie rozmów w sprawie przeprowadzenia reformy procedur komitologii na podstawie zmienionego wniosku Komisji,

B.  Konferencja Przewodniczących zdecydowała w dniu 10 listopada 2005 r. o rozpoczęciu rozmów z Radą i Komisją w sprawie procedur komitologii i upoważniła przewodniczącego Konferencji Przewodniczących Komisji oraz sprawozdawcę komisji przedmiotowo właściwej do prowadzenia tych rozmów; upoważnienia tego udzielono ponownie w dniu 19 stycznia 2006 r.,

C.   rozmowy doprowadziły do powstania projektu nowej procedury oraz projektu oświadczeń w związku z decyzją do podjęcia w sprawie tej procedury,

D.   decyzja w sprawie komitologii z 1999 r. wprowadzi nową procedurę, znaną jako "procedura regulacyjna połączona z kontrolą", upoważniającą Parlament Europejski i Radę do kontroli – na równych prawach – "quasi-legislacyjnych" środków wykonawczych do aktu przyjętego w drodze współdecyzji oraz do odrzucania takich środków;

E.  Traktat ustanawiający Konstytucję dla Europy podpisany przez głowy państw i szefów rządów wszystkich państw członkowskich nadaje Parlamentowi prawo odwołania upoważnienia (art. I-36). Ostateczny tekst kompromisowy dotyczący nowej procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą nie przewiduje takiego uprawnienia dla Parlamentu. Prawo odwołania upoważnienia pozostanie w związku z tym jednym z głównych postulatów Parlamentu Europejskiego, który może zostać zrealizowany przez Traktat Konstytucyjny,

F.   decyzji towarzyszyć będzie wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, oświadczenie Komisji, które zostanie zapisane w protokole Rady, oraz oświadczenia Komisji dotyczące wdrożenia i stosowania nowej procedury;

G.   oświadczenia te dotyczą istotnych spraw poruszanych w negocjacjach przez trzy instytucje; bez tych oświadczeń nie doszłoby do kompromisu w sprawie nowej procedury, a jej praktyczny skutek nie byłyby zapewniony,

1.   zatwierdza zawarcie porozumienia mającego formę wspólnego oświadczenia załączonego do niniejszej decyzji;

2.   przyjmuje do wiadomości oświadczenie Komisji dotyczące jej zobowiązania do przyjęcia środków przejrzystości, złożone w związku z wspólnym oświadczeniem;

3.   przyjmuje do wiadomości oświadczenia Komisji w sprawie systemu językowego i momentu rozpoczęcia okresu kontroli oraz w sprawie dostosowania obowiązujących aktów prawnych, złożone przy tej samej okazji;

4.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, w celach informacyjnych, Radzie i Komisji.

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji

1.  Parlament Europejski, Rada i Komisja pozytywnie oceniają fakt, że wkrótce zostanie przyjęta decyzja Rady zmieniająca decyzję Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(7). Włączenie do decyzji z 1999 r. nowej procedury, zwanej "procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą", umożliwi prawodawcy sprawowanie kontroli nad przyjmowaniem środków quasi-prawodawczych służących wykonaniu aktu przyjętego w drodze współdecyzji.

2.  Parlament Europejski, Rada i Komisja podkreślają, że w ramach obecnego Traktatu decyzja taka stanowi rozwiązanie horyzontalne, które odpowiada wyrażanemu przez Parlament Europejski życzeniu sprawowania kontroli nad wykonywaniem aktów przyjętych w drodze współdecyzji.

3.  Bez uszczerbku dla prerogatyw organów prawodawczych Parlament Europejski i Rada przyznają, że zasady lepszego prawodawstwa wymagają, by uprawnienia wykonawcze bezterminowo przyznać Komisji. Parlament Europejski, Rada i Komisja uważają jednak, że w sytuacjach gdy konieczne jest dostosowanie aktu w pewnym określonym terminie, kontrolę prawodawcy nad tym aktem mogłaby wzmocnić klauzula wymagająca od Komisji przedstawienia propozycji przeglądu lub uchylenia przepisów dotyczących przekazania uprawnień wykonawczych.

4.  Od momentu wejścia w życie nowa procedura będzie mieć zastosowanie do środków quasi-prawodawczych przewidzianych w aktach, które zostaną przyjęte zgodnie z procedurą współdecyzji, w tym do środków przewidzianych w aktach przyjmowanych w przyszłości w dziedzinie usług finansowych (akty Lamfalussy'ego). By jednak mogła być ona stosowana do już obowiązujących aktów przyjętych w drodze współdecyzji, akty te należy dostosować według stosownych procedur w celu zastąpienia procedury regulacyjnej przewidzianej w art. 5 decyzji 1999/468/WE procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą za każdym razem, gdy chodzi o środki wchodzące w zakres jej zastosowania.

5.  Parlament Europejski, Rada i Komisja uważają, że należy niezwłocznie dostosować następujące akty:

a.  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie oświadczeń żywieniowych i oświadczeń zdrowotnych w odniesieniu do środków spożywczych (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym)

b.  Dyrektywa 2006/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. przekształcająca dyrektywę Rady 93/6/EWG z dnia 15 marca 1993 r. w sprawie adekwatności kapitałowej przedsiębiorstw inwestycyjnych i instytucji kredytowych (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym)

c.  Dyrektywa 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. przekształcająca dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. odnoszącą się do podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym)

d.  Dyrektywa 2006/43/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie ustawowych badań rocznych sprawozdań finansowych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych, zmieniająca dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG oraz uchylająca dyrektywę Rady 84/253/EWG (Dz.U. L 157 z 9.6.2006, str. 87)

e.  Rozporządzenie (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (Dz.U. L 105 z 13.4.2006, str. 1)

f.  Dyrektywa 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (Dz.U. L 309 z 25.11.2005, str. 15)

g.  Dyrektywa 2005/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 lipca 2005 r. ustanawiająca ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojektu dla produktów wykorzystujących energię oraz zmieniająca dyrektywę Rady 92/42/EWG oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 96/57/WE i 2000/55/WE (Dz.U. L 191 z 22.7.2005, str. 29)

h.  Dyrektywa 2005/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 2005 r. zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 85/611/EWG, 91/675/EWG, 92/49/EWG i 93/6/EWG oraz dyrektywy 94/19/WE, 98/78/WE, 2000/12/WE, 2001/34/WE, 2002/83/WE i 2002/87/WE w celu ustanowienia nowej struktury organizacyjnej komitetów w sektorze usług finansowych (Dz.U. L 79 z 24.3.2005, str. 9)

i.  Rozporządzenie (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni, zmieniające dyrektywę Rady 91/414/EWG (Dz.U. L 70 z 16.3.2005, str. 1)

j.  Dyrektywa 2004/109/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie harmonizacji wymogów dotyczących przejrzystości informacji o emitentach, których papiery wartościowe dopuszczane są do obrotu na rynku regulowanym oraz zmieniająca dyrektywę 2001/34/WE (Dz.U. L 390 z 31.12.2004, str. 38)

k.  Dyrektywa 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych zmieniająca dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 93/22/EWG (Dz.U. L 145 z 30.4.2004, str. 1)

l.  Dyrektywa 2003/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie prospektu emisyjnego publikowanego w związku z publiczną ofertą lub dopuszczeniem do obrotu papierów wartościowych i zmieniająca dyrektywę 2001/34/WE (Dz.U. L 345 z 31.12.2003, str. 64)

m.  Rozporządzenie (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (Dz.U. L 268 z 18.10.2003, str. 1)

n.  Dyrektywa 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (Dz.U. L 235 z 23.9.2003, str. 10)

o.  Dyrektywa 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie wykorzystywania poufnych informacji i manipulacji na rynku (nadużyć na rynku) (Dz.U. L 96 z 12.4.2003, str. 16)

p.  Dyrektywa 2002/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrotechnicznego i elektronicznego (WEEE) (Dz.U. L 37 z 13.2.2003, str. 24)

q.  Dyrektywa 2002/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie ograniczenia stosowania niektórych niebezpiecznych substancji w sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz.U. L 37 z 13.2.2003, str. 19)

r.  Dyrektywa 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego i zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 79/267/EWG, 92/49/EWG, 92/96/EWG, 93/6/EWG i 93/22/EWG oraz dyrektywy 98/78/WE i 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 35 z 11.2.2003, str. 1)

s.  Rozporządzenie (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 lipca 2002 r. w sprawie stosowania międzynarodowych standardów rachunkowości (Dz.U. L 243 z 11.9.2002, str. 1)

t.  Dyrektywa 2001/107/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 stycznia 2002 r. zmieniająca dyrektywę Rady 85/611/EWG w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS), w celu uregulowania działalności spółek zarządzających i uproszczonych prospektów emisyjnych (Dz.U. L 41 z 13.2.2002, str. 20)

u.  Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. L 311 z 28.11.2001, str. 67)

v.  Dyrektywa 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie i uchylająca dyrektywę Rady 90/220/EWG (Dz.U. L 106 z 17.4.2001, str. 1)

w.  Dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (Dz.U. L 327 z 22.12.2000, str. 1)

x.  Dyrektywa 2000/53/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. L 269 z 21.10.2000, str. 34)

y.  Dyrektywa 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. dotycząca wprowadzania do obrotu produktów biobójczych (Dz.U. L 123 z 24.4.1998, str. 1)

Komisja oświadczyła, że w tym celu możliwie szybko przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wnioski w sprawie zmiany wyżej wymienionych aktów, aby zastosować procedurę regulacyjną połączoną z kontrolą, a przez to – uchylić te ewentualnie istniejące przepisy wyżej wymienionych aktów, które przewidują czasowe ograniczenie uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji. Parlament Europejski i Rada zapewnią możliwie szybkie przyjęcie tych wniosków.

6.  Zgodnie z Porozumieniem międzyinstytucjonalnym z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa(8), Parlament Europejski, Rada i Komisja przypominają o znaczącej roli, jaką w prawodawstwie odgrywają środki wykonawcze. Uważają one ponadto, że podstawowe zasady zawarte w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 22 grudnia 1998 r. w sprawie wspólnych wytycznych dotyczących jakości prawodawstwa wspólnotowego(9) powinny w każdym razie mieć zastosowanie do środków o ogólnym zasięgu przyjętych w myśl nowej procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą.

(1) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.
(2) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.
(3) Dz.U. C 76 E z 25.3.2004, str. 82.
(4) Dz.U. C 284 E z 21.11.2002, str. 115.
(5) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.
(6) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.
(7) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.
(8) Dz.U. C 321 z 31.12.2003, str. 1.
(9) Dz.U. C 73 z 17.3.1999, str. 1.


Uprawnienia wykonawcze przyznane Komisji (procedury) *
PDF 194kWORD 33k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie projektu decyzji Rady zmieniającej decyzję 1999/468/EC ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (10126/1/2006 – C6-0190/2006 – 2002/0298(CNS))
P6_TA(2006)0310A6-0236/2006

(Procedura konsultacji – ponowna konsultacja)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności art. 202 tiret trzecie Traktatu,

–   uwzględniając art. I - 36 Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy(1),

–   uwzględniając projekt decyzji Rady (10126/1/2006)(2),

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2002)0719)(3) i zmieniony wniosek (COM(2004)0324)(4),

–   uwzględniając swoje stanowisko z dnia 2 września 2003 r.(5),

–   uwzględniając art. 202 Traktatu WE, na mocy którego Rada ponownie skonsultowała się z Parlamentem (C6-0190/2006),

–   uwzględniając art. 51 oraz 55 ust. 3 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A6-0236/2006),

1.   zatwierdza projekt decyzji Rady;

2.   zwraca się do właściwej komisji parlamentarnej o zbadanie, czy stosowna byłaby zmiana Regulaminu, w szczególności jego art. 81, tak by Parlament mógł w możliwie najlepszych warunkach korzystać z praw przysługujących mu zgodnie z nową procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 310 z 16.12.2004, str. 1.
(2) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.
(3) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.
(4) Dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym.
(5) Dz.U. C 76 E z 25.3.2004, str. 82.


Informacje o zleceniodawcach, które towarzyszą przekazom pieniężnym ***I
PDF 438kWORD 132k
Rezolucja
Tekst skonsolidowany
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie informacji o zleceniodawcach, które towarzyszą przekazom pieniężnym (COM(2005)0343 – C6-0246/2005 – 2005/0138(COD))
P6_TA(2006)0311A6-0196/2006

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2005)0343)(1),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0246/2005),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0196/2006),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 6 lipca 2006 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie informacji o zleceniodawcach, które towarzyszą przekazom pieniężnym

P6_TC1-COD(2005)0138


(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 95,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego(2),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Przepływ brudnych pieniędzy w przekazach pieniężnych może szkodzić stabilności i wiarygodności sektora finansowego oraz stanowić zagrożenie dla rynku wewnętrznego. Terroryzm wstrząsa podwalinami naszego społeczeństwa. Działania przestępców i ich wspólników podejmowane bądź w celu ukrycia pochodzenia korzyści z przestępstwa bądź przekazania pieniędzy na cele terrorystyczne mogą stanowić poważne zagrożenie dla solidności, uczciwości i stabilności systemu przekazów pieniężnych oraz dla zaufania do całego systemu finansowego.

(2)  Jeśli na poziomie Wspólnoty nie zostaną przyjęte określone środki koordynujące, osoby zajmujące się praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu mogą próbować wykorzystywać swobodę przepływu kapitału, która stanowi część zintegrowanego obszaru finansowego, aby ułatwić sobie prowadzenie działalności przestępczej. Z uwagi na skalę, działanie Wspólnoty powinno zapewnić jednolitą transpozycję zalecenia specjalnego VII o przekazach pieniężnych (zwanego dalej ZS VII) Grupy Specjalnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy (zwanej dalej FATF), utworzonej na szczycie G7 w Paryżu w 1989 r. w obrębie całej Unii Europejskiej, a w szczególności zapobiec dyskryminacji pomiędzy płatnościami krajowymi w danym państwie członkowskim a płatnościami transgranicznymi pomiędzy państwami członkowskimi. Nieskoordynowane działanie z zakresu transgranicznych przekazów pieniężnych, podejmowane przez państwa członkowskie na własną rękę, mogłoby mieć znaczący wpływ na sprawne funkcjonowanie systemów płatniczych na szczeblu UE i w związku z tym wyrządzić szkodę wewnętrznemu rynkowi usług finansowych.

(3)  W obliczu ataków terrorystycznych w Stanach Zjednoczonych z dnia 11 września 2001 r. Rada Europejska na nadzwyczajnym szczycie w dniu 21 września 2001 r. podtrzymała stanowisko, że walka z terroryzmem stanowi kluczowy cel Unii Europejskiej. Rada Europejska zatwierdziła plan działania dotyczący wzmocnionej współpracy policyjnej i sądowej, tworzący międzynarodowe instrumenty prawne do zwalczania terroryzmu, zapobiegający finansowaniu terrorystów, zwiększający bezpieczeństwo w powietrzu i spójność pomiędzy wszystkimi właściwymi politykami. Rada Europejska dokonała przeglądu planu działania w następstwie ataków terrorystycznych z dnia 11 marca 2004 r. w Madrycie, który obecnie w szczególny sposób zajmuje się potrzebą zapewnienia, by ramy prawne stworzone przez Wspólnotę dla potrzeb zwalczania terroryzmu i poprawy współpracy sądowej były dostosowane do dziewięciu zaleceń specjalnych przeciwko finansowaniu terroryzmu, przyjętych przez FATF.

(4)  Pragnąc uniemożliwić finansowanie terrorystów, przyjęto środki mające na celu zamrożenie funduszy i innych zasobów ekonomicznych określonych osób, grup i podmiotów, w tym rozporządzenie (WE) nr 2580/2001(4) oraz rozporządzenie (WE) nr 881/2002 z dnia 27 maja 2002 r.(5). W tym samym celu podjęto środki zmierzające do zabezpieczenia systemu finansowego przed przesyłaniem funduszy i innych zasobów ekonomicznych dla celów terrorystycznych. Dyrektywa 2005/60/WE(6) zawiera liczne środki mające na celu zwalczanie nadużywania systemu finansowego do prania pieniędzy i finansowania terroryzmu. Te środki nie uniemożliwiają jednak w pełni terrorystom i innym przestępcom dostępu do systemów płatniczych służący przesuwaniu ich funduszy.

(5)  W celu stworzenia spójnego podejścia w dziedzinie zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu w kontekście międzynarodowym dalsze działania Wspólnoty winny uwzględniać rozwój wydarzeń na tym szczeblu, tj. dziewięć zaleceń specjalnych dotyczących finansowania terroryzmu przyjętych przez FATF, a w szczególności ZS VII oraz zmienione uwagi interpretacyjne w sprawie jego stosowania.

(6)  Możliwość pełnego śledzenia przekazów pieniężnych może być niezwykle ważnym i cennym narzędziem do zapobiegania, ścigania i wykrywania prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu. Wskazane jest zatem, w celu zapewnienia przekazania informacji o zleceniodawcy w ciągu całego procesu realizacji płatności, aby przewidzieć system zobowiązujący dostawców usług płatniczych do umieszczania na przekazach pieniężnych dokładnych i istotnych informacji o zleceniodawcy.

(7)  Przepisy niniejszego rozporządzenia obowiązują bez uszczerbku dla dyrektywy 95/46/WE(7). Na przykład, informacje zbierane i przechowywane do celów niniejszego rozporządzenia nie powinny być wykorzystywane w celach handlowych.

(8)  Osoby, które dokonują jedynie konwersji dokumentów papierowych na dane w formie elektronicznej i działają na podstawie umowy z dostawcą usług płatniczych, nie są objęte zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia; to samo dotyczy każdej osoby fizycznej lub prawnej, która jedynie dostarcza dostawcom usług płatniczych systemy informacyjne lub inne systemy wspierające przekazywanie funduszy, lub systemy rozliczeniowe i rozrachunkowe.

(9)  W przypadku, gdy występuje mniejsze ryzyko prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu związane z przekazami pieniężnymi wskazane jest wyłączenie takich przekazów spod zakresu niniejszego rozporządzenia. Wyłączenia tego rodzaju obejmują karty kredytowe lub debetowe, wypłaty bankomatowe (ATM), bezpośrednie obciążenie rachunku, czeki rejestrowane w formie elektronicznej, jak również opłacanie zobowiązań podatkowych, kar i innych opłat, w przypadku przekazów pieniężnychgdy oboje zleceniodawca i odbiorca są dostawcami usług płatniczych działającymi we własnym imieniu. Dodatkowo, w celu uwzględnienia specyfiki krajowych systemów płatniczych, państwa członkowskie mogą objąć wyłączeniem również elektroniczne płatności z rachunku bieżącego pod warunkiem, że zawsze istnieje możliwość prześledzenia wstecz drogi przekazu pieniężnego do zleceniodawcy. W przypadkach, gdy państwa członkowskie zastosowały odstępstwo przewidziane dla pieniądza elektronicznego w dyrektywie 2005/60/WE, powinny one stosować je również w ramach niniejszego rozporządzenia pod warunkiem, że wartość transakcji nie przekracza 1 000 EUR.

(10)  Wyłączenie dotyczące pieniądza elektronicznego, zdefiniowanego w dyrektywie 2000/46/WE(8), ma zastosowanie do pieniądza elektronicznego niezależnie od tego, czy emitent takiego pieniądza korzysta z odstępstwa na mocy art. 8 tej dyrektywy.

(11)  Aby sprawność systemów płatniczych nie uległa pogorszeniu, należy zróżnicować wymogi weryfikacji dla przekazów pieniężnych realizowanych z rachunku i przekazów pieniężnych realizowanych bez wykorzystania rachunku. W celu zrównoważenia ryzyka wymknięcia się transakcji poza oficjalny obieg wskutek stosowania zbyt surowych wymogów identyfikacyjnych wobec potencjalnych zagrożeń terrorystycznych spowodowanych przez niewielkie przekazy, w przypadku przekazów pieniężnych realizowanych bez wykorzystania rachunku, obowiązek weryfikacji, czy informacje o zleceniodawcy są precyzyjne, powinien być stosowany jedynie w przypadku indywidualnych przekazów pieniężnych przekraczających kwotę 1 000 EUR, bez uszczerbku dla zobowiązań wynikających z dyrektywy 2005/60/WE. W przypadku przekazów pieniężnych realizowanych z rachunku dostawcy usług płatniczych nie powinni być zobowiązani do weryfikowania informacji o zleceniodawcy przy każdym przekazie pieniężnym, jeżeli wykonane zostały zobowiązania wynikających z dyrektywy 2005/60/WE.

(12)  W kontekście rozporządzenia (WE) nr 2560/2001(9) oraz komunikatu Komisji w sprawie nowych ram prawnych dla płatności na rynku wewnętrznym(10) wystarczające jest umieszczenie na przekazie pieniężnym w obrębie Wspólnoty skróconych informacji o zleceniodawcy.

(13)  Aby pozwolić organom odpowiedzialnym za zwalczanie procederu prania pieniędzy i finansowania terroryzmu w państwach trzecich na prześledzenie źródła finansowania dla tych celów, przekazom pieniężnym ze Wspólnoty poza Wspólnotę powinny towarzyszyć pełne informacje o zleceniodawcy. Dostęp tych organów do pełnych informacji o zleceniodawcy powinien być przyznany jedynie w celach zapobiegania, śledzenia i wykrywania prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu.

(14)  W przypadku przekazów pieniężnych od pojedynczego zleceniodawcy dla kilku odbiorców wysyłanych w niedrogi sposób w postaci przekazów zbiorczych obejmujących przekazy indywidualne ze Wspólnoty poza Wspólnotę, takie przekazy indywidualne powinny zawierać jedynie numer rachunku bankowego zleceniodawcy lub jednoznaczny identyfikator, o ile przekaz zbiorczy zawiera pełne informacje o zleceniodawcy.

(15)  Aby sprawdzić, czy wymagane informacje o zleceniodawcy są umieszczone na przekazach pieniężnych oraz pomóc w identyfikacji podejrzanych transakcji, dostawca usług płatniczych odbiorcy powinien dysponować skuteczną procedurą pozwalającą wykryć brak informacji o zleceniodawcy.

(16)  Z uwagi na potencjalne zagrożenie, jakie stanowią anonimowe przekazy w kontekście finansowania terroryzmu, należy umożlwić dostawcy usług płatniczych odbiorcy unikania lub naprawienia takich sytuacji w chwili, gdy stwierdza on niekompletność informacji o zleceniodawcy. W tym zakresie należy pozwolić na elastyczność w odniesieniu do zakresu informacji o zleceniodawcy w zależności od stopnia ryzyka. Ponadto odpowiedzialność za prawidłowość i kompletność informacji o zleceniodawcy powinna spoczywać po stronie dostawcy usług płatniczych zleceniodawcy. W przypadku, gdy dostawca usług płatniczych zleceniodawcy ma siedzibę poza obszarem Wspólnoty, w odniesieniu do transgranicznych relacji pomiędzy bankami korespondentami a tym dostawcą usług płatniczych, stosować należy wzmocnione wymogi należytej staranności w stosunkach z klientami zgodnie z dyrektywą 2005/60/WE.

(17)  Jeżeli właściwe organy krajowe udzielają wskazówek w zakresie obowiązku odrzucenia wszelkich przekazów od dostawcy usług płatniczych, który regularnie zaniedbuje przekazywanie wymaganych informacji o zleceniodawcy lub w zakresie obowiązku podjęcia decyzji, czy należy ograniczyć lub zerwać stosunki handlowe z takim dostawcą usług płatniczych, wskazówki te powinny opierać się m.in. na zbieżności najlepszych praktyk, a także uwzględniać fakt, że zmienione uwagi interpretacyjne FATF do ZS VII zezwalają krajom trzecim na ustalenie progu w wysokości 1 000 EUR lub 1 000 USD dla obowiązku przesyłania informacji o zleceniodawcy, bez uszczerbku dla obowiązku skutecznego zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu.

(18)  W każdym wypadku dostawca usług płatniczych odbiorcy powinien zachować szczególną czujność, w zależności od stopnia ryzyka, gdy zda sobie sprawę z braku lub niekompletności informacji o zleceniodawcy, oraz poinformować właściwe organy o podejrzanych transakcjach zgodnie z obowiązkiem przekazywania informacji określonym w dyrektywie 2005/60/WE oraz z krajowymi środkami wykonawczymi.

(19)  Przepisy dotyczące przekazów pieniężnych, którym nie towarzyszą informacje o zleceniodawcy lub są one niekompletne, mają zastosowanie bez uszczerbku dla jakichkolwiek zobowiązań dostawców usług płatniczych do zawieszenia lub odrzucenia przekazów pieniężnych, które naruszają przepisy prawa cywilnego, administracyjnego lub karnego.

(20)  Do czasu usunięcia ograniczeń technicznych, które mogą uniemożliwiać pośredniczącym dostawcom usług płatniczych wywiązanie się z obowiązku przekazania wszystkich otrzymanych informacji o zleceniodawcy, pośredniczący dostawcy usług płatniczych, o których mowa, powinni prowadzić dokumentację tych informacji. Wspomniane ograniczenia techniczne powinny zostać usunięte w chwili unowocześniania systemów płatniczych.

(21)  Jako że w przypadku dochodzeń w sprawach karnych ustalanie wymaganych informacji lub zaangażowanych osób może trwać miesiące, a nawet lata od chwili pierwotnego przekazu pieniężnego, dostawcy usług płatniczych powinni zachowywać informacje o zleceniodawcy do celów zapobiegania, śledzenia i wykrywania prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu. Okres ten powinien być ograniczony.

(22)  W celu umożliwienia szybkiego działania w zakresie zwalczania terroryzmu, dostawcy usług płatniczych powinni niezwłocznie odpowiadać na wnioski o dostarczenie informacji o zleceniodawcy przedkładane przez organy odpowiedzialne za zwalczanie procederu prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu w Państwach Członkowskich, w którychsię znajdują.

(23)  Liczba dni roboczych w państwie członkowskim dostawcy usług płatniczych zleceniodawcy określa liczbę dni przewidzianą na udzielenie odpowiedzi na wnioski o dostarczenie informacji o zleceniodawcach.

(24)  Biorąc pod uwagę znaczenie, jakie ma zwalczanie prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, Państwa Członkowskie powinny określić w ich prawie krajowym skuteczne, proporcjonalne i odstraszające kary za niestosowanie się niniejszego rozporządzenia.

(25)  Działania niezbędne do wdrożenia niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(11).

(26)  Liczne państwa i terytoria, które nie są częścią terytorium Wspólnoty, łączy unia walutowa z państwem członkowskim, wchodzą w skład obszaru walutowego państwa członkowskiego, albo podpisały konwencję walutową ze Wspólnotą Europejską reprezentowaną przez państwo członkowskie i działają w nich dostawcy usług płatniczych uczestniczący bezpośrednio lub pośrednio w systemach płatniczych i rozrachunkowych tego państwa członkowskiego. W celu uniknięcia znaczącego negatywnego wpływu na gospodarkę tych państw lub terytoriów, który mógłby wynikać ze stosowania niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do przekazów pieniężnych pomiędzy zainteresowanymi państwami członkowskimi a tymi państwami lub terytoriami, wskazane jest przewidzenie możliwości traktowania takich przekazów pieniężnych jak przekazów pieniężnych w obrębie danego państwa członkowskiego.

(27)  W celu wyeliminowania utrudnień dla datków na cele charytatywne państwa członkowskie powinny być upoważnione do wyłączenia dostawców usług płatniczych, mających siedzibę na ich terytorium, z obowiązku gromadzenia, weryfikowania, przechowywania i wysyłania informacji o zleceniodawcy przy przekazach pieniężnych, których maksymalna wysokość wynosi 150 EUR i które są realizowane na ich terytorium. W celu umożliwienia państwom członkowskim zagwarantowania, że wspomniane wyłączenie nie będzie nadużywane przez terrorystów jako przykrywka lub środek ułatwiający finansowanie ich działalności, opcja ta powinna być uzależniona od spełnienia przez organizacje o charakterze niedochodowym określonych warunków.

(28)  Z uwagi na fakt, że cele niniejszego rozporządzenia, nie mogą zostać osiągnięte w stopniu wystarczającym przez Państwa Członkowskie i w związku z tym mogą, z uwagi na rozmiary lub skutki działania, zostać lepiej osiągnięte na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości, o której mowa w art. 5 Traktatu. Zgodnie z określoną w tym artykule zasadą proporcjonalności niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia wspomnianych celów.

(29)  W celu ustanowienia spójnego podejścia w dziedzinie zwalczania procederu prania pieniędzy i finansowania terroryzmu główne przepisy niniejszego rozporządzenia powinny być stosowane od daty przyjęcia odpowiednich przepisów na poziomie międzynarodowym,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Rozdział I

Przedmiot, definicje i zakres

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie określa zasady dotyczące informacji o zleceniodawcach przekazów pieniężnych, które towarzyszą tym przekazom, w celu zapobiegania, ścigania i wykrywania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu.

Artykuł 2

Definicje

Na potrzeby niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

   1. "finansowanie terroryzmu" oznacza dostarczanie lub gromadzenie funduszy w rozumieniu art. 1 ust. 4 dyrektywy 2005/60/WE;
   2. "pranie pieniędzy" oznacza wszelkie czyny, które – popełnione umyślnie – są uznawane za pranie pieniędzy do celów art. 1 ust. 2 lub 3 dyrektywy 2005/60/WE;
   3. "zleceniodawca" oznacza osobę fizyczną lub prawną będącą posiadaczem rachunku, która umożliwia dokonanie przekazu pieniężnego z tego rachunku lub, jeżeli rachunek nie istnieje, osobę fizyczną lub prawną składającą zlecenie przekazu pieniężnego;
   4. "odbiorca" oznacza osobę fizyczną lub prawną będącą zamierzonym ostatecznym odbiorcą przekazywanych środków;
   5. "dostawca usług płatniczych" oznacza osobę fizyczną lub prawną, której działalność gospodarcza obejmuje dostarczanie usług polegających na przekazie pieniężnym;
   6. "pośredniczący dostawca usług płatniczych" oznacza dostawcę usług płatniczych, który nie jest dostawcą usług płatniczych zleceniodawcy, ani odbiorcy i uczestniczy w realizacji przekazu pieniężnego;
   7. "przekaz pieniężny" oznacza transakcję realizowaną drogą elektroniczną przez dostawcę usług płatniczych w imieniu zleceniodawcy w celu udostępnienia środków odbiorcy obsługiwanemu przez dostawcę usług płatniczych bez względu na to, czy zleceniodawca i odbiorca jest tą samą osobą;
   8. "przekaz zbiorczy" (batch file transfer) oznacza kilka indywidualnych przekazów pieniężnych połączonych w zbiór celem przesłania;
   9. "jednoznaczny identyfikator" oznacza kombinację liter, cyfr lub symboli, określoną przez dostawcę usług płatniczych zgodnie z protokołami sytemu płatniczego i rozrachunkowego lub systemu informacyjnego używanego do realizacji przekazu pieniężnego.

Artykuł 3

Zakres

1.  Niniejsze rozporządzenie obowiązuje w odniesieniu do przekazów pieniężnych w dowolnej walucie, wysyłanych lub otrzymywanych przez dostawców usług płatniczych mających siedzibę we Wspólnocie.

2.  Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania w odniesieniu do przekazów pieniężnych przeprowadzanych przy użyciu karty kredytowej lub karty debetowej, o ile:

   a) odbiorca zawarł z dostawcą usług płatniczych umowę umożliwiającą dokonywanie płatności za dostawę towarów i usług; oraz
   b) przekazowi pieniężnemu towarzyszy jednoznaczny identyfikator, pozwalający na prześledzenie transakcji wstecz do zleceniodawcy.

3.  W przypadku, gdy państwo członkowskie postanawia zastosować odstępstwo określone w art. 11 ust. 5 lit. d) dyrektywy 2005/60/WE, niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do przekazów pieniężnych realizowanych z użyciem pieniądza elektronicznego objętego tym odstępstwem, chyba że kwota transakcji przekracza 1 000 EUR.

4.  Bez uszczerbku dla ust. 3, niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do przekazów pieniężnych realizowanych za pośrednictwem telefonów komórkowych lub wszelkich innych narzędzi cyfrowych bądź informatycznych (IT) w przypadku, gdy takie przekazy stanowią przedpłatę i nie przekraczają kwoty 150 EUR.

5.  Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do przekazów pieniężnych realizowanych za pośrednictwem telefonów komórkowych lub wszelkich innych narzędzi cyfrowych bądź IT w przypadku, gdy takie przekazy stanowią opłatę z dołu i spełniają wszystkie następujące warunki:

   a) odbiorca przekazu zawarł umowę z dostawcą usług płatniczych, umożliwiającą pobieranie opłat za dostarczanie towarów i usług;
   b) przekazowi towarzyszy jednoznaczny identyfikator, pozwalający na prześledzenie transakcji wstecz do zleceniodawcy; oraz
   c) dostawca usług płatniczych podlega zobowiązaniom określonym w dyrektywie 2005/60/WE.

6.  Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o niestosowaniu niniejszego rozporządzenia do przekazów pieniężnych w tym państwie członkowskim na rachunek odbiorcy umożliwiający dokonywanie płatności za dostawę towarów lub usług, jeżeli:

   a) dostawca usług płatniczych odbiorcy podlega obowiązkom określonym w dyrektywie 2005/60/WE;
   b) dostawca usług płatniczych odbiorcy jest w stanie przy pomocy indywidualnego numeru referencyjnego prześledzić wstecz, przez odbiorcę, przekaz pieniężny pochodzący od osoby prawnej lub fizycznej, która zawarła z odbiorcą umowę na dostawę towarów i usług; oraz
   c) kwota transakcji nie przekracza 1 000 EUR.

Państwa członkowskie korzystające z tego odstępstwa informują o tym Komisję.

7.  Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do przekazów pieniężnych:

   a) w przypadku których zleceniodawca podejmuje gotówkę z własnego rachunku;
   b) istnieje autoryzacja transferu debetowego między dwiema stronami zezwalająca na dokonywanie płatności między nimi za pośrednictwem rachunków pod warunkiem, że przekazowi pieniężnemu towarzyszy jednoznaczny identyfikator, w celu umożliwienia prześledzenia drogi wstecz do danej osoby fizycznej lub prawnej;
   c) w przypadku których wykorzystuje się czeki przekształcone w formę elektroniczną;
   d) dotyczących płatności podatków, grzywien i innych opłat dokonywanych na rzecz władz publicznych w państwie członkowskim;
   e) w przypadku których zleceniodawca i odbiorca są dostawcami usług płatniczych działającymi we własnym imieniu.

Rozdział II

Obowiązki dostawcy usług płatniczych zleceniodawcy

Artykuł 4

Pełne informacje o zleceniodawcy

1.  Pełne informacje o zleceniodawcy obejmują jego imię i nazwisko/nazwę, adres i numer rachunku bankowego.

2.  Adres można zastąpić datą i miejscem urodzenia zleceniodawcy, posiadanym przez niego numerem identyfikacyjnym klienta lub krajowym numerem identyfikacyjnym.

3.  W przypadku braku numeru rachunku bankowego zleceniodawcy, dostawca usług płatniczych zleceniodawcy zastępuje go jednoznacznym identyfikatorem pozwalającym na prześledzenie transakcji wstecz do zleceniodawcy.

Artykuł 5

Informacje towarzyszące przekazom pieniężnym i prowadzenie dokumentacji

1.  Dostawcy usług płatniczych zapewnią, aby przekazom pieniężnym towarzyszyły pełne informacje o zleceniodawcy.

2.  Dostawca usług płatniczych zleceniodawcy, przed przekazaniem środków, weryfikuje na podstawie dokumentów, danych i informacji otrzymanych z wiarygodnego i niezależnego źródła wszystkie informacje o zleceniodawcy.

3.  W przypadku przekazów pieniężnych z rachunku uznaje się, że weryfikacja miała miejsce, jeżeli:

   a) tożsamość zleceniodawcy została zweryfikowana w związku z otwarciem rachunku, a informacje uzyskane w trakcie tej weryfikacji są przechowywane zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 8 ust. 2 i art. 30 lit. a) dyrektywy 2005/60/WE, lub
   b) zleceniodawca objęty jest zakresem zastosowania art. 9 ust. 6 dyrektywy 2005/60/WE.

4.  Jednak w przypadku przekazów pieniężnych, które są realizowane bez wykorzystania rachunku, bez uszczerbku dla art. 7 lit. c) dyrektywy 2005/60/WE, dostawca usług płatniczych zleceniodawcy sprawdza informacje o zleceniodawcy jedynie wtedy, gdy wartość transakcji przekracza 1 000 EUR lub gdy transakcja składa się z kilku operacji, które wydają się wzajemnie powiązane, a ich łączna wartość przekracza 1 000 EUR.

5.  Dostawca usług płatniczych zleceniodawcy przechowuje przez pięć lat dokumentację zawierającą wszystkie informacje o zleceniodawcy, które towarzyszą przekazom pieniężnym.

Artykuł 6

Przekazy pieniężne w obrębie Wspólnoty

1.  W ramach odstępstwa od art. 5 ust. 1 przekazy pieniężne, w przypadku których zarówno dostawca usług płatniczych zleceniodawcy, jak i dostawca usług płatniczych odbiorcy mają siedzibę w obrębie Wspólnoty, wymagają informacji towarzyszących zawierających numer rachunku bankowego zleceniodawcy lub jednoznaczny identyfikator, które pozwolą prześledzić transakcję wstecz do zleceniodawcy.

2.  Jednak, o ile wnosi o to dostawca usług płatniczych odbiorcy, dostawca usług płatniczych zleceniodawcy udostępni dostawcy usług płatniczych odbiorcy pełne informacje o odbiorcy w ciągu trzech dni roboczych od otrzymania takiego wniosku.

Artykuł 7

Przekazy pieniężne ze Wspólnoty poza Wspólnotę

1.  W przypadku, gdy dostawca usług płatniczych odbiorcy posiada siedzibę poza obszarem Wspólnoty, przekazom pieniężnym towarzyszą pełne informacje o zleceniodawcy.

2.  W przypadku przekazów zbiorczych od pojedynczego zleceniodawcy, gdy dostawcy usług płatniczych odbiorców mają siedzibę poza obszarem Wspólnoty, ust. 1 nie ma zastosowania w odniesieniu do przekazów indywidualnych połączonych w zbiór, o ile przekaz zbiorczy zawiera pełne informacje, a pojedynczy przekaz – numer rachunku bankowego zleceniodawcy lub jednoznaczny identyfikator.

Rozdział III

Obowiązki dostawcy usług płatniczych odbiorcy

Artykuł 8

Wykrycie braku informacji o zleceniodawcy

Dostawca usług płatniczych odbiorcy ma obowiązek stwierdzić, czy pola dotyczące informacji o zleceniodawcy w systemie przekazywania wiadomości lub systemie płatności i rozrachunków używanym do realizacji przekazu pieniężnego zostały wypełnione zgodnie ze znakami lub treścią dopuszczalnymi w ramach konwencji tego systemu przekazywania wiadomości lub płatności i rozrachunków. Dostawca dysponuje skuteczną procedurą pozwalającą na stwierdzenie braku następujących informacji o zleceniodawcy:

   a) w odniesieniu do przekazów pieniężnych, w przypadku których dostawca usług płatniczych zleceniodawcy posiada siedzibę w obrębie Wspólnoty – informacji wymaganych zgodnie z art. 6;
   b) w odniesieniu do przekazów pieniężnych, w przypadku których dostawca usług płatniczych zleceniodawcy posiada siedzibę poza obszarem Wspólnoty – pełnych informacji o zleceniodawcy, o których mowa w art. 4, lub – tam, gdzie ma to zastosowanie – informacji wymaganych zgodnie z art. 13; oraz
   c) w odniesieniu do przekazów zbiorczych, w przypadku których dostawca usług płatniczych zleceniodawcy posiada siedzibę poza obszarem Wspólnoty – pełnych informacji o zleceniodawcy, o których mowa w art. 4, jedynie w przekazie zbiorczym, a nie w indywidualnych przekazach połączonych w pakiet.

Artykuł 9

Przekazy pieniężne z brakującą lub niekompletną informacją o zleceniodawcy

1.  Jeśli dostawca usług płatniczych odbiorcy, otrzymując przekaz pieniężny, poweźmie wiedzę o niekompletności informacji o zleceniodawcy wymaganej na mocy niniejszego rozporządzenia, odrzuca taki przekaz lub występuje o pełne informacje o zleceniodawcy. We wszystkich przypadkach dostawca usług płatniczych odbiorcy stosuje się do stosownych przepisów ustawowych lub administracyjnych dotyczących prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, w szczególności zaś rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 oraz (WE) nr 881/2002 i dyrektywy 2005/60/WE, jak również wszelkich krajowych środków wykonawczych.

2.  Jeśli dostawca usług płatniczych regularnie zaniedbuje przekazanie wymaganych informacji o zleceniodawcy, dostawca usług płatniczych odbiorcy podejmuje kroki, które mogą początkowo polegać na wydaniu ostrzeżenia i ustaleniu nieprzekraczalnych terminów, przed bądź odrzuceniem wszelkich kolejnych przekazów pieniężnych od takiego dostawcy usług płatniczych bądź podjęciem decyzji, czy należy ograniczyć lub zerwać stosunki handlowe z tym dostawcą usług płatniczych.

Dostawca usług płatniczych odbiorcy informuje o tym fakcie organy odpowiedzialne za zwalczanie procederu prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu

Artykuł 10

Ocena ryzyka

Dostawca usług płatniczych odbiorcy uwzględni brakujące lub niepełne informacje o zleceniodawcy przy ocenie, czy przekaz pieniężny lub jakakolwiek związana z nim transakcja jest podejrzana oraz czy informację o niej należy przekazać, zgodnie z obowiązkami określonymi w rozdziale III dyrektywy 2005/60/WE, organom odpowiedzialnym za zwalczanie procederu prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu.

Artykuł 11

Prowadzenie dokumentacji

Dostawca usług płatniczych odbiorcy przechowuje przez pięć lat dokumentację zawierającą wszystkie informacje, jakie otrzyma o zleceniodawcy.

Rozdział IV

Obowiązki pośredniczących dostawców usług płatniczych

Artykuł 12

Zachowanie informacji o zleceniodawcy przy przekazie pieniężnym

Pośredniczący dostawcy usług płatniczych zapewnią zachowanie przy przekazie pieniężnym wszystkich otrzymanych informacji o zleceniodawcy, które towarzyszą przekazowi.

Artykuł 13

Ograniczenia techniczne

1.  Niniejszy artykuł ma zastosowanie w przypadku, gdy dostawca usług płatniczych zleceniodawcy posiada siedzibę poza obszarem Wspólnoty, a pośredniczący dostawca usług płatniczych ma siedzibę we Wspólnocie.

2.  O ile pośredniczący dostawca usług płatniczych nie odkryje, w momencie otrzymania przekazu pieniężnego, braku lub niekompletności informacji o zleceniodawcy wymaganych na mocy niniejszego rozporządzenia, może on zastosować system z ograniczeniami technicznymi, który uniemożliwi dołączenie do przekazu pieniężnego informacji o zleceniodawcy, w celu przesłania przekazu pieniężnego dostawcy usług płatniczych odbiorcy.

3.  W przypadku, gdy pośredniczący dostawca usług płatniczych w momencie otrzymania przekazu pieniężnego odkryje brak lub niekompletność informacji o zleceniodawcy wymaganej na mocy niniejszego rozporządzenia, stosuje on system płatniczy z ograniczeniami technicznymi jedynie wtedy, kiedy jest w stanie powiadomić o tym fakcie dostawcę usług płatniczych odbiorcy poprzez system płatniczy lub system informacyjny zapewniający taką komunikację lub za pomocą innej procedury, pod warunkiem, że obaj dostawcy usług płatniczych przyjęli lub uzgodnili taki sposób komunikacji.

4.  W przypadku, gdy pośredniczący dostawca usług płatniczych stosuje system płatniczy z ograniczeniami technicznymi, udostępnia on dostawcy usług płatniczych odbiorcy na jego wniosek wszelkie otrzymane informacje o zleceniodawcy, niezależnie od tego, czy są one pełne czy też nie, w ciągu trzech dni roboczych od otrzymania takiego wniosku.

5.  W przypadkach, o których mowa w ustępach 2 i 3, pośredniczący dostawca usług płatniczych zachowuje przez okres pięciu lat dokumentację zawierającą wszystkie otrzymane informacje.

Rozdział V

Ogólne obowiązki i uprawnienia wykonawcze

Artykuł 14

Obowiązek współpracy

Dostawcy usług płatniczych niezwłocznie i zgodnie z wymogami proceduralnymi określonymi w prawie krajowym państwa członkowskiego, w którym się znajdują, udzielają pełnej odpowiedzi na zapytania organów odpowiedzialnych za zwalczanie procederu prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu w państwie członkowskim, się siedziba dostawcy usług płatniczych, dotyczących informacji o zleceniodawcy towarzyszącej przekazom pieniężnym i odpowiednich dokumentów.

Bez uszczerbku dla krajowego prawa karnego i ochrony praw podstawowych organy te korzystają z wyżej wymienionych informacji jedynie w celu zapobiegania, śledzenia lub wykrywania prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu.

Artykuł 15

Kary i nadzór

1.  Państwa członkowskie ustanawiają przepisy w sprawie kar obowiązujących w przypadkach naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia i podejmują wszelkie niezbędne działania dla zapewnienia ich stosowania. Kary te są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające i obowiązują od dnia 15 grudnia 2007 r.

2.  Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o przepisach, o których mowa w ust. 1, jak również o organach odpowiedzialnych za ich stosowanie do dnia 14 grudnia 2007 r. i bezzwłocznie informują Komisję o wszelkich późniejszych zmianach, mających wpływ na te przepisy.

3.  Państwa członkowskie zobowiązują właściwe organy do skutecznego nadzorowania i podejmowania niezbędnych środków w celu zapewnienia przestrzegania wymogów niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 16

Procedura komitologii

1.  Komisję wspiera Komitet do spraw zapobiegania praniu pieniędzy i finansowania terroryzmu ustanowiony na mocy dyrektywy 2005/60/WE, zwany dalej "Komitetem".

2.  W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu zastosowanie ma art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8. i pod warunkiem, że środki wykonawcze przyjęte zgodnie z tą procedurą nie zmieniają podstawowych przepisów niniejszego rozporządzenia.

Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

Rozdział VI

Odstępstwa

Artykuł 17

Umowy z terytoriami lub państwami, którą nie są częścią terytorium Wspólnoty

1.  Komisja może upoważnić państwo członkowskie do zawarcia umów, w ramach ustaleń krajowych, z państwem lub terytorium, które nie stanowi części terytorium Wspólnoty, określonych zgodnie z art. 299 Traktatu, zawierających odstępstwa od niniejszego rozporządzenia mające pozwolić na traktowanie przekazów pieniężnych pomiędzy tym państwem lub terytorium a państwem członkowskim jak przekazów pieniężnych w obrębie tego państwa członkowskiego.

Umowy takie podlegają zatwierdzeniu, o ile:

   a) dane państwo lub terytorium łączy unia walutowa z danym państwem członkowskim, wchodzi ono w skład obszaru walutowego tego państwa członkowskiego lub podpisało konwencję walutową z WspólnotąEuropejską reprezentowaną przez państwo członkowskie;
   b) dostawcy usług płatniczych w danym państwie lub na danym terytorium uczestniczą bezpośrednio lub pośrednio w systemach płatności i rozrachunków w tym państwie członkowskim; oraz
   c) dane państwo lub terytorium wymaga od dostawców usług płatniczych podlegających jego jurysdykcji stosowania takich samych zasad jak te, które zostały ustanowione na mocy niniejszego rozporządzenia.

2.  Państwo Członkowskie pragnące zawrzeć umowę, o której mowa w ust. 1, kieruje odpowiedni wniosek do Komisji i przekazuje jej wszystkie niezbędne informacje.

Po otrzymaniu wniosku Państwa Członkowskiego przez Komisję przekazy pieniężne pomiędzy tym Państwem Członkowskim a rozpatrywanym państwem lub terytorium są tymczasowo – do czasu podjęcia decyzji zgodnie z procedurą określoną w niniejszym artykule – traktowane jak przekazy pieniężne w obrębie tego Państwa Członkowskiego.

Jeśli Komisja uzna, że nie posiada wszystkich niezbędnych informacji, zwraca się do danego Państwa Członkowskiego w ciągu dwóch miesięcy od otrzymania wniosku i określa wymagane dodatkowo informacje.

Gdy Komisja dysponuje wszystkimi informacjami, jakie uzna za konieczne dla rozpatrzenia wniosku, w ciągu jednego miesiąca przekazuje danemu Państwu Członkowskiemu odpowiednią informację, a wniosek pozostałym Państwom Członkowskim.

3.  W ciągu trzech miesięcy od zgłoszenia, o którym mowa w akapicie czwartym ust. 2, Komisja zgodnie z procedurą określoną w art. 16 ust. 2 podejmuje decyzję, czy zezwolić Państwu Członkowskiemu na zawarcie umowy, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

W każdym przypadku Komisja podejmuje decyzję, o której mowa w akapicie pierwszym, w ciągu osiemnastu miesięcy od otrzymania wniosku.

Artykuł 18

Przekazy pieniężne dla organizacji o celu niezarobkowym w państwach członkowskich

1.  Państwa członkowskie mogą zwolnić dostawców usług płatniczych posiadających siedzibę na ich terytorium z obowiązku określonego w art. 5 w odniesieniu do przekazów pieniężnych dla organizacji o celu niezarobkowym prowadzących działalność charytatywną, religijną, kulturalną, edukacyjną, społeczną, naukową lub zrzeszeniową, o ile wymienione organizacje podlegają wymogom sprawozdawczości i audytów lub nadzorowi ze strony władzy publicznej bądź organizacji samoregulującej uznanej przez prawo krajowe, a przekazy pieniężne nie przekraczają kwoty 150 EUR i odbywają się wyłącznie na terytorium danego państwa członkowskiego.

2.  Państwa członkowskie stosujące ten artykuł informują Komisję o środkach przyjętych przez nie w celu stosowania opcji, o której mowa w ust. 1, łącznie z wykazem organizacji objętych niniejszym zwolnieniem oraz nazwiskami osób fizycznych, które ostatecznie kontrolują te organizacje, a także wyjaśnieniem, w jaki sposób wykaz ten będzie aktualizowany. Informacje te udostępnia się także organom odpowiedzialnym za zwalczanie procederu prania pieniędzy i finansowania terroryzmu.

3.  Zaktualizowany wykaz organizacji objętych niniejszym zwolnieniem jest przekazywany przez dane państwo członkowskie dostawcom usług płatniczych działających w tym państwie członkowskim.

Artykuł 19

Klauzula rewizyjna

1.  Najpóźniej do …(12) Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie zawierające pełną ekonomiczną i prawną ocenę stosowania niniejszego rozporządzenia, w razie potrzeby wraz z wnioskiem o jego zmianę lub uchylenie.

2.  W szczególności sprawozdanie to powinno dokonywać przeglądu:

   a) stosowania art. 3 z uwzględnieniem dalszych doświadczeń związanych z ewentualnymi nadużyciami pieniądza elektronicznego, zdefiniowanego w art. 1 ust. 3 dyrektywy 2000/46/WE, oraz innych nowo opracowanych środków płatności, do celów prania pieniędzy i finansowania terroryzmu. Jeżeli zaistnieje ryzyko takich nadużyć, Komisja przedłoży projekt zmiany niniejszego rozporządzenia.
   b) stosowania art. 13 z uwzględnieniem ograniczeń technicznych, które mogą uniemożliwić przekazanie dostawcy usług płatniczych odbiorcy pełnych informacji o zleceniodawcy. Jeżeli nastąpi możliwość przezwyciężenia takich ograniczeń technicznych w świetle nowych rozwiązań w dziedzinie płatności, oraz uwzględniając związane z tym koszty dla dostawców usług płatniczych, Komisja przedłoży projekt zmiany niniejszego rozporządzenia.

Rozdział VII

Przepisy końcowe

Artykuł 20

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwadzieścia dni po dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, jednak w żadnym wypadku nie wcześniej niż dnia 1 stycznia 2007 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.
(2) Dz.U. C 336 z 31.12.2005, str. 109.
(3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 6 lipca 2006 r.
(4) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2580/2001 z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu (Dz.U. L 344 z 28.12.2001, str. 70). Rozporządzenie ostatnio zmienione decyzją Rady 2006/379/WE (Dz.U. L 144 z 31.5.2006, str. 21).
(5) Rozporządzenie Rady (WE) nr 881/2002 z dnia 27 maja 2002 r. wprowadzające niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i Talibami (Dz.U. L 139 z 29.5.2002, str. 9). Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1286/2006 (Dz.U. L 235 z 30.8.2006, str. 14).
(6) Dyrektywa 2005/60/WE z dnia 26 października 2005 r. w sprawie uniemożliwienia korzystania z systemu finansowego w celu prania pieniędzy i finansowania terroryzmu (Dz.U. L 309 z 25.11.2005, str. 15).
(7) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, str. 31). Dyrektywa zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 (Dz.U. L 284 z 31.10.2003, str. 1).
(8) Dyrektywa 2000/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 września 2000 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru ostrożnościowego nad ich działalnością (Dz.U. L 275 z 27.10.2000, str. 39).
(9) Rozporządzenie (WE) nr 2560/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 grudnia 2001 r. w sprawie płatności transgranicznych w euro (Dz.U. L 344 z 28.12.2001, str. 13).
(10) COM(2003)0718 wersja ostateczna.
(11) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja ostatnio zmieniona decyzją Rady 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11)
(12)* 5 lat od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.


Rozporządzenie finansowe mające zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich *
PDF 270kWORD 42k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (COM(2005)0181 – C6-0234/2005 – 2005/0090(CNS))
P6_TA(2006)0312A6-0057/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2005)0181)(1),

–   uwzględniając art. 279 Traktatu WE oraz art. 183 Traktatu Euratom, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0234/2005),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinie Komisji Rozwoju i Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0057/2006),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach z dnia 15 marca 2006 r.(2);

2.   zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE i art. 119 akapit drugi Traktatu Euratom;

3.   zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

4.   występuje o rozpoczęcie postępowania pojednawczego przewidzianego we wspólnej deklaracji z dnia 4 marca 1975 r., jeśli Rada uznałaby za stosowne odejść od przyjętego przez Parlament tekstu;

5.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli ta uznałaby za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;

6.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.
(2) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0085.


Procedura wymiany informacji o środkach przyjmowanych przez państwa członkowskie w zakresie polityki azylowej i imigracyjnej *
PDF 400kWORD 84k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie ustanowienia procedury wymiany informacji o środkach przyjmowanych przez państwa członkowskie w zakresie polityki azylowej i imigracyjnej (COM(2005)0480 – C6-0335/2005 – 2005/0204(CNS))
P6_TA(2006)0313A6-0186/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji (COM(2005)0480)(1),

–   uwzględniając art. 66 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 67 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0335/2005),

–   uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

–   uwzględniając art. 51, art. 41 ust. 4 oraz art. 35 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0186/2006),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;

3.   zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu zatwierdzonego przez Parlament;

4.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia istotnych zmian do wniosku Komisji;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawki Parlamentu
Poprawka 1
Punkt 3 a preambuły (nowy)
(3a) Procedura ta przebiega na dwóch poziomach: z jednej strony organy administracyjne państw członkowskich informują się nawzajem za pośrednictwem sieci internetowej o środkach przyjmowanych na szczeblu krajowym w dziedzinie polityki azylowej i imigracyjnej, z drugiej strony na szczeblu europejskim gremia polityczne regularnie podejmują debaty dotyczące tych tematów.
Poprawka 2
Punkt 4 preambuły
(4)  Procedura wymiany informacji powinna opierać się na solidarności, przejrzystości i wzajemnym zaufaniu;
(4)  Procedura wymiany informacji powinna opierać się na solidarności, przejrzystości i wzajemnym zaufaniu, musi ona także prowadzić do opracowania jednolitej i uzgodnionej koncepcji polityki azylowej i imigracyjnej państw członkowskich.
Poprawka 3
Punkt 4 a preambuły (nowy)
(4 a) Ustanowienie takiej procedury musi prowadzić do uproszczenia, racjonalizacji i zgrupowania istniejących systemów, struktur i sieci na szczeblu wspólnotowym w zakresie polityki azylowej i imigracyjnej.
Poprawka 4
Punkt 5 preambuły
(5)  Dla lepszej efektywności i dostępności sieć internetowa powinna stanowić zasadniczy element procedury wymiany informacji w odniesieniu do krajowych środków w zakresie polityki azylowej i imigracyjnej;
(5)  Dla lepszej efektywności i dostępności zasadniczym elementem procedury wymiany informacji w odniesieniu do krajowych środków w zakresie polityki azylowej i imigracyjnej powinna być sieć internetowa zarządzana przez Komisję, która zapewni jej bezpieczeństwo i poufność.
Poprawka 5
Punkt 7 preambuły
(7)  Ponieważ cele niniejszej decyzji, tj. bezpieczna wymiana informacji i konsultacje pomiędzy Państwami Członkowskimi, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez Państwa Członkowskie, natomiast z uwagi na skutki proponowanego działania mogą zostać lepiej osiągnięte na poziomie Wspólnoty, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu środki może przyjąć Wspólnota. Stosownie do zasady pomocniczości zdefiniowanej we wspomnianym artykule niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia wymienionych celów;
(7)  Ponieważ cele niniejszej decyzji, tj. bezpieczna wymiana informacji, lepsza koordynacja i lepsza wymiana poglądów pomiędzy państwami członkowskimi, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na skutki proponowanego działania mogą zostać lepiej osiągnięte na poziomie Wspólnoty, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu środki może przyjąć Wspólnota. Stosownie do zasady pomocniczości zdefiniowanej we wspomnianym artykule niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia wymienionych celów.
Poprawka 6
Artykuł 1
Niniejsza decyzja ustanawia procedurę wymiany informacji dotyczących krajowych środków w zakresie polityki azylowej i imigracyjnej przy wykorzystaniu sieci internetowej, oraz stwarzając możliwość wymiany poglądów na temat tego rodzaju środków.
Niniejsza decyzja ustanawia procedurę wymiany informacji dotyczących krajowych środków w zakresie polityki azylowej i imigracyjnej przy wykorzystaniu sieci internetowej. Procedura ta pozwala na przygotowanie regularnej wymiany poglądów na temat środków mogących mieć istotny wpływ na kilka państw członkowskich lub na Wspólnotę jako całość, nie tylko na poziomie administracyjnym, ale również na poziomie politycznym w Radzie.
Poprawka 7
Artykuł 2 ustęp 1 zdanie wprowadzające i litera a)
1.  Państwa Członkwoskie przekazują Komisji i innym Państwom Członkowskim następujące informacje dotyczące środków, jakie zamierzają one podjąć w zakresie polityki azylowej i imigracyjnej, o ile w przypadku tych środków istnieje prawdopodobieństwo, iż będą one miały wpływ na inne Państwa Członkowskie lub na Wspólnotę jako całość:
1.  Państwa członkowskie przekazują Komisji i pozostałym państwom członkowskim następujące informacje dotyczące środków, jakie zamierzają podjąć lub już podjęły w zakresie polityki azylowej i imigracyjnej, jeśli środki te mogą mieć wpływ na inne państwa członkowskie, jak na przykład przekierowanie lub przyciągnięcie przepływów migracyjnych do lub z innego państwa członkowskiego, lub na Wspólnotę jako całość:
a) projekty aktów prawnych – najpóźniej wraz ze skierowaniem ich do przyjęcia; oraz
a) akty prawne – najpóźniej z chwilą ich przyjęcia lub niezwłocznie po ich przyjęciu; oraz
Poprawka 10
Artykuł 2 ustęp 1 a (nowy)
1a. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie o środkach dotyczących legalnej imigracji i walki z nielegalną imigracją najpóźniej w chwili skierowania ich do przyjęcia, jeżeli mogą one mieć istotny wpływ na inne państwa członkowskie.
Poprawka 11
Artykuł 2 ustęp 2, zdanie wprowadzające
2.  Państwa Członkowskie przekazują Komisji i innym Państwom Członkowskim:
skreślone
Poprawka 12
Artykuł 2 ustęp 2 litera a)
a) ostateczną treść środków, o których jest mowa w ust. 1 lit a), wraz z ich przyjęciem lub natychmiast po tym fakcie;
skreślona
Poprawka 13
Artykuł 2 ustęp 2 litera b)
b) ostateczną treść środków, o których jest mowa w ust. 1 lit b), w momencie, kiedy dane Państwo Członkowskie wyraża zgodę na to, aby być związanym tego rodzaju środkiem, lub natychmiast po tym fakcie.
skreślona
Poprawka 14
Artykuł 2 ustęp 3 zdanie wprowadzające i litera a)
3.  Państwa Członkowskie przekazują Komisji oraz innym Państwom Członkowskim informacje dotyczące następujących decyzji, o ile w przypadku decyzji tych istnieje prawdopodobieństwo, iż będą one miały wpływ na inne Państwa Członkowskie lub na Wspólnotę jako całość:
3.  Państwa członkowskie przekazują Komisji oraz pozostałym państwom członkowskim informacje dotyczące następujących decyzji, jeśli decyzje te mogą mieć wpływ na inne państwa członkowskie, jak na przykład przekierowanie lub przyciągnięcie przepływów migracyjnych z lub do innego państwa członkowskiego, lub na Wspólnotę jako całość:
a) ostateczne decyzje sądów i trybunałów odnoszące się do stosowania, bądź będące interpretacją środków prawa krajowego w zakresie polityki azylowej i inigracyjnej wraz z ich wydaniem lub natychmiast po tym fakcie;
a) ostateczne decyzje sądów krajowych i międzynarodowych, w tym orzecznictwo odnoszące się do stosowania bądź będące interpretacją przepisów prawa krajowego lub umów międzynarodowych w zakresie polityki azylowej i imigracyjnej: z chwilą ich wydania lub natychmiast po tym fakcie;
Poprawka 15
Artykuł 2 ustęp 5
5.  Komisja bądź Państwo Członkowskie może poprosić o dodatkowe informacje dotyczące konkretnego środka lub decyzji, informacje na temat których przekazało inne Państwo Członkowskie za pośrednictwem sieci. W takim przypadku dane Państwo Członkowskie dostarcza dodatkowych informacji dotyczących tego środka lub decyzji w terminie dwóch tygodni od daty złożenia odnośnego wniosku za pośrednictwem sieci. Tego rodzaju dodatkowe informacje udostępniane są Komisji i innym Państwom Członkowskim za pośrednictwem sieci.
5.  Komisja bądź państwo członkowskie może poprosić za pośrednictwem sieci o dodatkowe informacje dotyczące konkretnego środka lub decyzji, o których poinformowało inne państwo członkowskie. W takim przypadku wnioskujące państwo członkowskie dostarcza dodatkowych informacji w terminie czterech tygodni od daty złożenia odnośnego wniosku za pośrednictwem sieci. Tego rodzaju dodatkowe informacje udostępniane są Komisji i pozostałym państwom członkowskim za pośrednictwem sieci.
Poprawka 16
Artykuł 2 ustęp 5 a (nowy)
5a. Każde państwo członkowskie lub Komisja może zażądać informacji na temat środków, o których inne państwo członkowskie nie powiadomiło wcześniej, jeżeli uważa, że środki te mogą mieć wpływ na przepływy migracyjne na terytorium państwa członkowskiego, które wystąpiło o udzielenie informacji, lub na Wspólnotę jako całość.
Poprawka 17
Artykuł 2 ustęp 6
6.  Każde Państwo Członkowskie dba o to, aby tekstowi środka lub decyzji przekazywanym za pośrednictwem sieci towarzyszyło każdorazowo streszczenie sporządzone w języku urzędowym Wspólnoty, innym niż język urzędowy tego państwa. Streszczenie takie obejmuje przynajmniej cele i zakres danego środka lub decyzji, najważniejsze przepisy w nich zawarte oraz ocenę ich oddziaływania na inne Państwa Członkowskie bądź na Wspólnotę jako całość.
6.  Każde państwo członkowskie dba o to, aby środki, decyzje i oceny przekazywane przez nie za pośrednictwem sieci były dostępne w tłumaczeniu na jeden z trzech najczęściej używanych języków urzędowych Wspólnoty, inny niż język urzędowy tego państwa.
Poprawka 18
Artykuł 4 ustęp 2
2.  Za rozwój i zarządzanie siecią, w tym także za jej strukturę i zawartość, odpowiedzialna jest Komisja. Poufność informacji w sieci zapewniana jest poprzez podjęcie odpowiednich środków.
2.  Za rozwój i zarządzanie siecią, w tym także za jej strukturę i zawartość oraz za dostęp do niej, odpowiedzialna jest Komisja. Poufność wszystkich lub części informacji znajdujących się w sieci zapewniana jest poprzez podjęcie odpowiednich środków.
Poprawka 30
Artykuł 4 ustęp 2 a (nowy)
2a. Akty prawne, które zostały już przyjęte w każdym państwie członkowskim i są dostępne w sieci oraz ostateczne decyzje wydane przez sądy krajowe i międzynarodowe powinny być udostępnione publicznie.
Poprawka 20
Artykuł 4 ustęp 3 a (nowy)
3a. Z chwilą ustanowienia procedury wzajemnej informacji państwa członkowskie udostępniają informacje dotyczące aktualnego stanu swojego ustawodawstwa krajowego w celu utworzenia "podstawowego banku danych".
Poprawka 21
Artykuł 4 ustęp 4 a (nowy)
4a. Przewiduje się wprowadzenie specjalnej funkcji sieci, umożliwiającej państwom członkowskim kierowanie do jednego lub kilku państw członkowskich lub do Komisji wniosków oudzielenie szczególnych informacji w dziedzinach, których dotyczy niniejsza decyzja.
Poprawka 22
Artykuł 4 ustęp 4 b (nowy)
4b. Przewiduje się wprowadzenie specjalnej funkcji sieci, umożliwiającej automatyczne tłumaczenie informacji dostępnych on line na wszystkie języki urzędowe Wspólnoty lub przynajmniej na języki najczęściej używane, co zwiększy zrozumiałość dokumentów.
Poprawka 23
Artykuł 4 ustęp 5 a (nowy)
5a. W Parlamencie Europejskim tworzy się bezpieczny dostęp do sieci do dyspozycji jego posłów.
Poprawka 24
Artykuł 5 ustęp 1
1.  Komisja może - z własnej inicjatywy bądź na wniosek Państwa Członkowskiego – zorganizować dyskusję z ekspertami Państw Członkowskich na temat konkretnego środka krajowego zgłoszonego zgodnie z art. 2 i 3 niniejszej decyzji. W tego rodzaju wymianie poglądów uczestniczy przedstawiciel Państwa Członkowskiego, którego środek jest przedmiotem dyskusji.
1.  Dwa razy w roku Komisja przygotowuje ogólne sprawozdanie podsumowujące informacje przekazane przez państwa członkowskie. W celu przygotowania tego sprawozdania Komisja może przeprowadzić dodatkowe konsultacje z państwami członkowskimi. Sprawozdanie to przekazywane jest Parlamentowi Europejskiemu i właściwym gremiom Rady, tak aby decydenci polityczni dysponowali podstawą do wymiany poglądów.
Poprawka 25
Artykuł 5 ustęp 2
2.  Celem dyskusji jest określenie kwestii będących przedmiotem wspólnego zainteresowania.
skreślony
Poprawka 26
Artykuł 6 akapit 1
Komisja dokonuje oceny funkcjonowania omawianego systemu w trzy lata po wejściu w życie niniejszej decyzji, a następnie w regularnych odstępach czasu.
Komisja dokonuje oceny funkcjonowania omawianego systemu w dwa lata po wejściu w życie niniejszej decyzji, a następnie w regularnych odstępach czasu.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.


Zmiana Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów
PDF 194kWORD 34k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie zmiany Protokołu w sprawie zmiany przywilejów i immunitetów
P6_TA(2006)0314B6-0275/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 czerwca 2005 r. w sprawie zmiany decyzji z dnia 4 czerwca 2003 r. w sprawie przyjęcia Statutu Posła do Parlamentu Europejskiego(1),

–   uwzględniając deklarację z dnia 3 czerwca 2005 r. złożoną przez przedstawicieli państw członkowskich zebranych w ramach Rady, w której zgadzają się oni, że "gdy zgodnie z art. 190 ust. 5 Traktatu przyjmowany jest instrument określający przepisy i ogólne warunki pełnienia funkcji przezposłów do Parlamentu Europejskiego, państwa członkowskie rozpatrują wniosek Parlamentu o rewizję odpowiednich przepisów Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich z 1965 r. w zakresie, w jakim dotyczy to posłów do Parlamentu Europejskiego w celu podjęcia decyzji w najkrótszym możliwym terminie",

–   uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.   uwzględniając fakt, że jego rezolucja z dnia 23 czerwca 2005 r. traktuje deklarację z dnia 3 czerwca 2005 r. jako zasadniczy element osiągnięcia kompromisu z Radą w sprawie statutu,

B.   uwzględniając fakt, że jego rezolucja z dnia 23 czerwca 2005 r. potwierdza, że na ogólny kompromis w odniesieniu do Statutu posła do Parlamentu Europejskiego powinny składać się następujące elementy:

   a) odrębne, niezależne zbadanie części statutu objętej prawem wtórnym oraz części objętej prawem pierwotnym, jak również zatwierdzenie obu tych części zgodnie z przepisami instytucjonalnymi mającymi zastosowanie do każdej z nich;
   b) w odniesieniu do części objętej prawem pierwotnym, wzywa się państwa członkowskie do przeprowadzenia rewizji Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich z dnia 8 kwietnia 1965 r. w zakresie przepisów dotyczących posłów do Parlamentu Europejskiego, przyjmując za model statut zatwierdzony w dniach 3 i 4 czerwca 2003 r.;

1.   przypomina zobowiązanie Rady do dokonania na wniosek Parlamentu przeglądu postanowień Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich z 1965 r. w zakresie przepisów dotyczących posłów do Parlamentu Europejskiego, który ma jak najszybciej zostać zakończony; wyraża nadzieję, że wspomniany przegląd obejmie wprowadzenie klauzuli umożliwiającej Parlamentowi Europejskiemu składanie skarg do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w celu ochrony przywilejów i immunitetów zagwarantowanych przez protokół;

2.   potwierdza, że podstawą dla dokonania przeglądu musi być statut zatwierdzony przez Parlament Europejski w dniach 3-4 czerwca 2003 r.;

3.   wzywa Radę do zagwarantowania odpowiedniego udziału Parlamentu Europejskiego w stosownej konferencji międzyrządowej;

4.   zwraca się do swojego Przewodniczącego o przekazanie niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 133 E z 8.6.2006, str. 48.


Gospodarcze i społeczne skutki restrukturyzacji przedsiębiorstw w Europie
PDF 272kWORD 44k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie gospodarczych i społecznych skutków restrukturyzacji przedsiębiorstw w Europie
P6_TA(2006)0315RC-B6-0387/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając Kartę Socjalnych Praw Podstawowych Pracowników z 1989 r. i program działań z nią związany,

–   uwzględniając dyrektywę Rady 75/129/EWG z dnia 17 lutego 1975 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych(1),

–   uwzględniając dyrektywę Rady 94/45/WE z dnia 22 września 1994 r. w sprawie ustanowienia Europejskiej Rady Zakładowej lub trybu informowania i konsultowania pracowników w przedsiębiorstwach lub w grupach przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym(2) (dyrektywa w sprawie Europejskiej Rady Zakładowej),

–   uwzględniając szybkie transformacje i zmiany gospodarcze, które mogą wpływać na przedsiębiorstwa we wszystkich państwach członkowskich, zarówno w sposób pozytywny, jak i negatywny,

–   uwzględniając swoją rezolucje z dnia 14 marca 2006 r. w sprawie delokalizacji w kontekście rozwoju regionalnego(3) i z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie restrukturyzacji i zatrudnienia(4), a także swoje wcześniejsze rezolucje dotyczące restrukturyzacji przedsiębiorstw, delokalizacji, fuzji i zamykania przedsiębiorstw, w szczególności rezolucję z dnia 13 marca 2003 r. w sprawie zamknięć przedsiębiorstw po otrzymaniu pomocy finansowej z UE(5),

–   uwzględniając dyrektywę 2002/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. ustanawiającą ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami we Wspólnocie Europejskiej(6),

–   uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że przedsiębiorstwa powinny podejmować decyzje, które zapewniają rozwój działalności danych przedsiębiorstw, a także mając na uwadze, że restrukturyzacja przedsiębiorstw powinna stać na straży postępu społecznego i gospodarczego, jeżeli wymagane zmiany dotyczą wyzwań związanych ze wspieraniem rozwoju gospodarki zrównoważonej, połączonych z determinacją w zakresie ochrony opieki społecznej i środowiska,

B.   mając na uwadze, że celem strategii lizbońskiej jest uczynienie z UE w skali światowej najbardziej konkurencyjnej i dynamicznej gospodarki opartej na wiedzy, zdolnej do zrównoważonego wzrostu gospodarczego, któremu towarzyszy wzrost liczby wysokiej jakości miejsc pracy, zatrudnienia i do większej spójności społecznej,

C.   mając na uwadze, że restrukturyzacja musi być przeprowadzana w sposób, który należycie uwzględni zagadnienia społeczne i środowiskowe, w przeciwnym razie może ona negatywnie wpłynąć na realizację celów strategii lizbońskiej, które przewidują promowanie pełnego zatrudnienia, wysokiej jakości miejsc pracy, spójności społecznej i terytorialnej i zrównoważonego rozwoju,

1.   wzywa Komisję, podobnie jak to miało miejsce w jego rezolucji z dnia 12 lutego 2004 r. w sprawie kryzysu w sektorze żelaza i stali(7), do przyjęcia bardziej zdecydowanej strategii w celu sprostania restrukturyzacji w przemyśle i jej skutkom społecznym;

2.   uważa, że pomoc z funduszy publicznych powinna być powiązana z porozumieniami długoterminowymi przyjętymi przez zarządy przedsiębiorstw w zakresie zatrudnienia i rozwoju lokalnego;

3.   wzywa Komisję, jak również państwa członkowskie, do wycofania dotacji z programów pomocowych oraz do żądania zwrotu tych dotacji przez przedsiębiorstwa, które nie wywiązują się z podjętych zobowiązań;

4.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do promowania europejskiego dialogu w zakresie restrukturyzacji w przemyśle, jak również w zakresie reform strukturalnych na rynku pracy, aby wykorzystać zalety globalizacji, przy równoczesnym minimalizowaniu negatywnych skutków społecznych;

5.   przypomina Komisji, jak ważne jest właściwe funkcjonowanie dyrektywy w sprawie ustanowienia Europejskiej Rady Zakładowej, która zapewnia odpowiedni tryb informowania i konsultowania pracowników;

6.   wzywa Komisję do zapewnia poszanowania przez przedsiębiorstwa spoczywających na nich obowiązków socjalnych i finansowych, działania w sposób odpowiedzialny i sprawiedliwy wobec wszystkich zainteresowanych stron, w tym wobec lokalnych i regionalnych organów władzy oraz jednostek terytorialnych gdzie takie przedsiębiorstwa są ustanowione;

7.   wzywa Komisję do bezzwłocznego opracowania oceny stosowania dyrektywy 75/129/EWG oraz do przedstawienia propozycji środków, które zapewnią przestrzeganie przepisów;

8.   z zadowoleniem przyjmuje przyszły Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji, który będzie wspierać pracowników i poprawi infrastrukturę społeczną i edukacyjną pod względem zwolnień zbiorowych, a także wzywa Radę do przyjęcia wspólnego stanowiska w jak najkrótszym terminie po pierwszym czytaniu w Parlamencie oraz do zapewnienia możliwości stosowania go w sposób retroaktywny, w przypadku gdy skutki zamknięcia przedsiębiorstwa wystąpią w roku 2007;

9.   wyraża swoją solidarność ze wszystkimi pracownikami, ich rodzinami i społecznościami dotkniętymi przez zwolnienia zbiorowe;

10.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Europejskiej Konfederacji Związków Zawodowych oraz Unii Konfederacji Przemysłu i Pracodawców Europy.

(1) Dz.U. L 48 z 22.2.1975, str. 29. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 92/56/EWG (Dz.U. L 245 z 26.8.1992, str. 3).
(2) Dz.U. L 254 z 30.9.1994, str. 64.
(3) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0077.
(4) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0088.
(5) Dz.U. C 61 E z 10.3.2004, str. 425.
(6) Dz.U. L 80 z 23.3.2002, str. 29.
(7) Dz.U. C 97 E z 22.4.2004, str. 637.


Rzekome wykorzystanie krajów europejskich przez CIA do transportu i nielegalnego przetrzymywania wieźniów
PDF 452kWORD 143k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie rzekomego wykorzystania krajów europejskich przez CIA do transportu i nielegalnego przetrzymywania wieźniów w połowie prac komisji tymczasowej (2006/2027(INI))
P6_TA(2006)0316A6-0213/2006

Parlament Europejski,

—  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 grudnia 2005 r. w sprawie domniemanego wykorzystania terytorium krajów europejskich przez CIA w celu transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów(1),

—  uwzględniając swoją decyzję z dnia 18 stycznia 2006 r. w sprawie powołania komisji tymczasowej do zbadania sprawy rzekomego wykorzystania krajów europejskich przez CIA do transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów(2),

  uwzględniając art. 175 Regulaminu,

—  uwzględniając okresowe sprawozdanie komisji tymczasowej do zbadania sprawy rzekomego wykorzystania krajów europejskich przez CIA do transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów (A6-0213/2006),

A.   mając na uwadze, że głównym celem prac komisji tymczasowej jest ustalenie, czy w kontekście postawionych zarzutów działania Unii Europejskiej i jej państw członkowskich są zgodne z podstawowymi zasadami wymienionymi w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i zapewniają w szczególności ochronę praw podstawowych określonych m.in. w Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, przyjętej przez Radę Europy w dniu 4 listopada 1950 r. (zwanej dalej "EKPC"),

B.   mając na uwadze, że Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej(3) proklamowana przez Parlament Europejski, Radę i Komisję na spotkaniu Rady Europejskiej w Nicei w dniu 7 grudnia 2000 r. i włączona do części II Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy, jest jednym z aktów, na które powołuje się nie tylko Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, lecz także trybunały konstytucyjne i inne sądy państw członkowskich,

C.   mając na uwadze, że walki z terroryzmem nie można wygrać poprzez poświęcenie tych samych zasad, których zniszczenie jest celem terroryzmu, a w szczególności nie można w żadnym przypadku podważać ochrony praw podstawowych; mając na uwadze, że terroryzm należy zwalczać legalnymi środkami i pokonać z poszanowaniem prawa międzynarodowego i krajowego, przy zachowaniu odpowiedzialnej postawy w równej mierze przez rządy i opinię publiczną,

D.   mając na uwadze, że zasada nienaruszalności godności ludzkiej jest wymieniona w art. 1 Karty Praw Podstawowych i stanowi podwalinę wszystkich innych praw podstawowych, w szczególności prawa do życia (art. 2), zakazu stosowania tortur i nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania (art. 4), prawa do ochrony w przypadku usunięcia z terytorium państwa, wydalenia lub ekstradycji (art. 19), prawa do skutecznego środka prawnego i do sprawiedliwego procesu sądowego (art. 47); mając na uwadze, że zasada ta nie może podlegać ograniczeniom, nawet ze względu na bezpieczeństwo, zarówno w czasie pokoju, jak i wojny,

E.   mając na uwadze, że zgodnie z międzynarodowymi standardami praw człowieka określonymi w Powszechnej deklaracji praw człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych, Międzynarodowym pakcie praw obywatelskich i politycznych oraz innych właściwych dokumentach, w szczególności EKPC, państwa członkowskie UE zobowiązane są do zapewnienia każdej osobie podlegającej ich jurysdykcji korzystania z praw podstawowych przyznanych na szczeblu międzynarodowym, łącznie z zakazem wydawania w przypadku, gdy istnieje ryzyko tortur lub innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania,

F.   mając na uwadze, że europejskie i międzynarodowe przepisy w zakresie praw człowieka zakazują wymuszonych zaginięć, w tym tajnego przetrzymywania – gdy osoba jest przetrzymywania w pełnej izolacji, a informacje o jej losie i miejscu pobytu nie są ujawniane rodzinie ani opinii publicznej i nie obejmuje jej żadne postępowanie sądowe,

G.   mając na uwadze, że istniejące zarzuty mogłyby pociągać za sobą odpowiedzialność państw członkowskich nie tylko w związku z postanowieniami EKPC, lecz również jako stron:

   Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w dniu 10 grudnia 1984 r.,
   Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, przyjętego przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w dniu 16 grudnia 1966 r.,
   Konwencji z Chicago o międzynarodowym lotnictwie cywilnym z dnia 7 grudnia 1944 r., w szczególności jej art. 3, 4 i 6,

H.   mając na uwadze, że walka z terroryzmem wymaga jak najściślejszej współpracy między rządami europejskimi, rządem amerykańskim i wszystkimi innymi rządami państw świata, zaangażowanymi na rzecz tej samej sprawy,

I.   mając na uwadze konieczność możliwie najściślejszych konsultacji i współpracy między komisją tymczasową a Radą Europy, Wysokim Przedstawicielem ONZ ds. Praw Człowieka i władzami państw członkowskich, w szczególności parlamentami krajowymi,

J.   mając na uwadze, że te konsultacje i współpraca powinny uwzględniać przeprowadzone dotychczas działania i dochodzenia, w szczególności:

   sprawozdania końcowe szwedzkiego rzecznika praw obywatelskich(4) i komisji konstytucyjnej szwedzkiego parlamentu(5) oraz ciągle oczekiwane sprawozdania Komitetu ONZ Przeciwko Torturom(6), które odnoszą się między innymi do wydania Egiptowi Mohammeda Al Zariego i Ahmeda Agizy,
   komunikaty informacyjne z dnia 22 listopada 2005 r. i 22 stycznia 2006 r. pt. "Rzekome tajne przetrzymywanie więźniów w państwach członkowskich Rady Europy" autorstwa senatora Dicka Marty'ego, przewodniczącego i sprawozdawcy Komisji Zagadnień Prawnych i Praw Człowieka Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy,
   dochodzenia sądowe toczące się obecnie w różnych państwach członkowskich, w szczególności wnioski wyciągnięte we Włoszech w ramach dochodzenia prowadzonego pod nadzorem zastępcy prokuratora Mediolanu(7) w sprawie porwania obywatela Egiptu Abu Omara oraz dochodzenie prowadzone w Niemczech przez prokuraturę z Monachium w sprawie rzekomego uprowadzenia i przetrzymywania obywatela Niemiec Khaleda El-Masriego,
   trwające lub zakończone dochodzenia parlamentarne w różnych państwach członkowskich i państwach przystępujących,
   oświadczenia władz kilku państw członkowskich, w szczególności Niemiec, Wielkiej Brytanii, Hiszpanii i Irlandii, dotyczące stwierdzonych przypadków lądowania na ich terytorium samolotów cywilnych używanych przez Centralną Agencję Wywiadowczą (CIA),

K.   mając na uwadze, że należy w związku z tym zwrócić szczególną uwagę na sprawozdanie okresowe Sekretarza Generalnego Rady Europy(8) sporządzone w ramach dochodzenia przeprowadzonego na mocy art. 52 EKPC oraz na oświadczenia złożone przez Sekretarza Generalnego Rady Europy na konferencji prasowej w dniu 12 kwietnia 2006 r. w następstwie szczegółowych odpowiedzi udzielonych przez państwa członkowskie Rady Europy(9), w tym państwa członkowskie UE; mając na uwadze, że Sekretarz Generalny oświadczył, iż jest oczywiste, że miały miejsce loty w celu wydania osób, że "praktycznie żadne państwo członkowskie nie posiada środków prawnych i administracyjnych mogących skutecznie chronić przed naruszeniem praw człowieka przez agentów obcych służb bezpieczeństwa zaprzyjaźnionych krajów działających na ich terytorium" oraz że otrzymał "oficjalne potwierdzenie "przekazania" pewnych osób obcym funkcjonariuszom drogą procedur niezgodnych z zasadami i środkami ochrony wymaganymi przez EKPC i inne instrumenty prawne Rady Europy"(10),

L.   mając na uwadze, że wstępna faza prac komisji tymczasowej umożliwiła zgromadzenie spójnej dokumentacji zawierającej informacje pochodzące w szczególności z:

   przesłuchań przeprowadzonych w dniach 13 i 23 lutego, 6, 13, 21 i 23 marca, 20 i 25 kwietnia oraz 2 maja 2006 r. z udziałem adwokatów, dziennikarzy, przedstawicieli organizacji pozarządowych, rzekomych ofiar wydania w trybie nadzwyczajnym, przedstawicieli władz państw członkowskich oraz przedstawicieli instytucji europejskich,
   pisemnych informacji przedstawionych przez zaproszonych gości oraz dokumentów oficjalnych i innych, do których miała dotychczas dostęp komisja tymczasowa,
   oświadczeń przedstawicieli rządu USA którzy potwierdzili stosowanie praktyk wydawania osób podejrzanych zaprzeczając jednocześnie stosowaniu lub zlecaniu tortur,

M.   mając na uwadze, że wobec braku kompetencji śledczych związanych z postępowaniem sądowym oraz utajnienia rzekomych działań służb wywiadowczych przez władze krajowe komisja tymczasowa zgromadziła potwierdzone informacje, zgodnie z którymi na terytorium europejskim doszło do pewnych nielegalnych praktyk mających wpływ na obywateli i mieszkańców Europy, w związku z czym komisja przeniosła na rządy europejskie ciężar udowodnienia, czy ich obowiązki w zakresie przestrzegania praw człowieka wynikające z art. 6 TUE i EKPC zostały rzeczywiście spełnione,

N.   mając na uwadze, że prace przeprowadzone dotąd przez komisję tymczasową potwierdzają zasadność decyzji Parlamentu z dnia 18 stycznia 2006 r. o powołaniu komisji, jednak widoczna jest także konieczność dalszej weryfikacji i zebrania dodatkowych informacji; mając na uwadze, że w związku z tym należy umożliwić kontynuację prac komisji, tak by mogła ona w pełni wykonać powierzone jej zadania,

O.   mając na uwadze, że pkt 3 decyzji z dnia 18 stycznia 2006 r. przewiduje, że komisja tymczasowa przedstawi Parlamentowi Europejskiemu sprawozdanie okresowe, zawierające szczegółowe propozycje dotyczące organizacji jej dalszych prac,

P.   mając na uwadze, że w niniejszej rezolucji przez "państwa europejskie" należy rozumieć państwa członkowskie oraz państwa przystępujące, kandydujące i stowarzyszone, co zostało określone w mandacie komisji tymczasowej, przyjętym w dniu 18 stycznia 2006 r.,

Q.   mając na uwadze, że niniejsza rezolucja dotyczy trzech różnych rodzajów środków, które, jak się wydaje, stosują USA:

   wydania w trybie nadzwyczajnym, polegającego na przekazaniu osoby innemu państwu celem przesłuchania;
   tajnego przetrzymywania, polegającego na przekazaniu osoby do miejsca podlegającego kontroli USA; oraz
   przetrzymywania na zlecenie, polegającego na przekazaniu osoby do miejsca zatrzymania w państwie trzecim celem przetrzymywania na żądanie USA; nie istnieją oficjalne informacje potwierdzające, że którekolwiek państwo europejskie przetrzymuje osobę na żądanie USA, lecz bardzo możliwe, że osoby mogły zostać przewiezione przez terytorium państw europejskich w drodze do miejsca przetrzymywania,

Informacje zebrane dotychczas przez komisję tymczasową

1.   zgadza się z wnioskami Sekretarza Generalnego Rady Europy wynikającymi z dochodzenia przeprowadzonego na mocy art. 52 EKPC;

2.   odnotowuje również w tym kontekście opinię nr 363/2005, przedstawioną Zgromadzeniu Parlamentarnemu Rady Europy przez Europejską Komisję na rzecz Demokracji przez Prawo (zwaną Komisją Wenecką)(11), w szczególności jej następujące elementy:

   państwo członkowskie Rady Europy, które współpracuje czynnie lub biernie w celu nakazania i dokonania tajnego przetrzymywania ponosi odpowiedzialność na mocy EKPC,
   państwo członkowskie Rady Europy ponosi odpowiedzialność również w przypadku, gdy jego służby (policja, siły bezpieczeństwa itp.) działając ultra vires, współpracują z obcymi organami władzy lub nie zapobiegają aresztowaniu lub tajnemu przetrzymywaniu, o którym nie poinformowano rządu danego państwa;

3.   wyraża ubolewanie, że zasady działania tajnych służb w niektórych państwach członkowskich wydają się nieodpowiednie, z czego wynika konieczność wprowadzenia skuteczniejszych kontroli, w szczególności w odniesieniu do działania obcych tajnych służb na terytorium tych państw, jak również w obcych bazach wojskowych; uważa, że powinno się ustanowić zasady współpracy na szczeblu UE;

4.   wyraża ubolewanie, że NATO odmówiło komisji tymczasowej dostępu do pełnego tekstu decyzji Rady NATO, przyjętej w dniu 4 października 2001 r., w sprawie wdrożenia art. 5 traktatu waszyngtońskiego; pilnie wzywa NATO do udostępnienia pełnego tekstu decyzji w celu wyjaśnienia tej sprawy;

5.   rozumie znaczenie ścisłej współpracy między służbami wywiadowczymi państw członkowskich i państw sojuszniczych, lecz podkreśla, że takiej współpracy nie powinno się mylić z zaprzestaniem suwerennej kontroli nad europejskim terytorium i przestrzenią powietrzną;

6.   zauważa wkład wniesiony przez Europejskiego koordynatora ds. walki z terroryzmem, Guya De Vriesa oraz Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, Javiera Solany, którzy oświadczyli, że nie są im znane żadne przypadki łamania krajowego, europejskiego lub międzynarodowego prawa przez państwa członkowskie współpracujące z CIA, dodając tym samym, że zgodnie z prawem UE nie leżało w ich kompetencjach, aby żądać tego typu informacji od państw członkowskich;

Nielegalne zatrzymania, wydalenia, aresztowania, uprowadzenia, wydania w trybie nadzwyczajnym i tajne przetrzymywanie przez CIA, inne agencje bądź służby USA lub inne służby bezpieczeństwa państw trzecich

7.   wyraża zaniepokojenie faktem, że – zgodnie z informacjami, które pojawiły się w państwach członkowskich, w Radzie Europy i w ramach prac komisji tymczasowej – od dnia 11 września 2001 r. i w ramach podstawowych działań w walce z terroryzmem wielokrotnie dochodziło do poważnego i niedopuszczalnego naruszania podstawowych praw człowieka, w szczególności w odniesieniu do EKPC, Konwencji ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur, Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej i Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych;

8.   na podstawie dowodów przedstawionych komisji tymczasowej skłania się ku twierdzeniu, że w niektórych przypadkach CIA lub inne służby USA były bezpośrednio odpowiedzialne za nielegalne zatrzymania, wydalenia, uprowadzenia i przetrzymywanie osób podejrzanych o terroryzm na terytorium państw członkowskich oraz państw przystępujących i kandydujących, a także za wydawanie w trybie nadzwyczajnym m.in. europejskich obywateli lub osób zamieszkałych w krajach europejskich; przypomina, że te działania są niezgodne ze znanymi zasadami prawa międzynarodowego i sprzeczne z podstawowymi zasadami praw człowieka;

9.   ubolewa nad faktem, że porozumienia między USA a państwami europejskimi nie zostały udostępnione komisji tymczasowej;

10.   potępia praktykę wydawania w trybie nadzwyczajnym, która ma na celu zapewnienie, aby podejrzani nie zostali postawieni przed sądem, lecz przekazani do państw trzecich w celu przesłuchania, gdzie mogą być torturowani, i przetrzymywania w miejscach kontrolowanych USA lub władze lokalne; za niewłaściwą uważa praktykę niektórych rządów polegającą na ograniczaniu ich odpowiedzialności poprzez żądanie gwarancji dyplomatycznych od państw, w których według wszelkich przesłanek stosowane są tortury, co jest również zgodne z wnioskami wyciągniętymi przez Manfreda Nowaka, Specjalnego Sprawozdawcę ONZ ds. Tortur; uważa ponadto, że wydanie w trybie nadzwyczajnym osób do miejsc, w których tortury są powszechnie stosowane, stanowi naruszenie zasady niewydalania uchodźców, określonej w art. 3 Konwencji ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur;

11.   uważa gwarancje dyplomatyczne – z uwagi na fakt, że stanowią one wyjątek od normy – za milczące uznanie praktyki stosowania tortur w państwach trzecich, co jest sprzeczne ze zobowiązaniami UE określonymi w "Wytycznych dla polityki UE wobec krajów trzecich dotyczących tortur i innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania", przyjętych przez Radę w dniu 9 kwietnia 2001 r.;

12.   jest zaniepokojony złożonym przed komisją tymczasową zeznaniem obywatela Kanady Mahera Arara, który został aresztowany przez władze USA, przewieziony przez CIA z wykorzystaniem europejskiego portu lotniczego i zatrzymany na dwanaście miesięcy w Syrii, gdzie był poddawany torturom; jednocześnie odnotowuje oświadczenie doradcy prawnego USA Johna Bellingera, który w trakcie wizyty delegacji tymczasowej komisji w USA stwierdził, że do sprawy Arara zastosowanie miało amerykańskie prawo imigracyjne i celne i że nie ma ona nic wspólnego z rzekomymi przypadkami wydawania podejrzanych;

13.   wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że wszystkie dotychczasowe prace komisji tymczasowej zdają się wskazywać, że firmy fasadowe CIA wykorzystywały europejską przestrzeń powietrzną i europejskie porty lotnicze do ominięcia określonych w Konwencji z Chicago prawnych zobowiązań dotyczących państwowych samolotów, co umożliwiło nielegalne przekazywanie osób podejrzanych o terroryzm pod kontrolę CIA, armii USA lub innych państw (w tym Egiptu, Jordanii, Syrii i Afganistanu), w których tortury są często stosowane podczas przesłuchań, co przyznaje sam rząd USA(12);

14.   zauważa, że prace tymczasowej komisji nie ujawniły jak dotąd żadnych dowodów istnienia tajnych więzień w Unii Europejskiej; uważa jednakże, że w nadchodzących miesiącach prace komisji tymczasowej skoncentrują się bardziej na tej kwestii;.

15.   z zadowoleniem przyjmuje reakcję Kongresu USA, który wprowadził w życie poprawkę McCaina, mającą na celu zapewnienie rzekomym terrorystom lepszej ochrony przed niezgodnym z prawem traktowaniem przez agencje państwowe;

Ewentualny udział lub współpraca państw członkowskich oraz państw przystępujących i kandydujących – poprzez działanie lub zaniechanie – w aresztowaniach, nielegalnych zatrzymaniach, usunięciu z terytorium kraju, uprowadzeniach, wydaleniach, wydaniu w trybie nadzwyczajnym i tajnym przetrzymywaniu

16.   uważa, na podstawie zeznań i zgromadzonej dotychczas dokumentacji, że nie jest prawdopodobne, aby rządy niektórych państw europejskich nie wiedziały o przypadkach wydania w trybie nadzwyczajnym, które miały miejsce na ich terytorium; w szczególności uważa, że jest całkowicie nieprawdopodobne, aby kilkaset przelotów przez przestrzeń powietrzną niektórych państw członkowskich i podobnie wiele lądowań i startów z europejskich portów lotniczych nastąpiło bez wiedzy służb bezpieczeństwa lub służb wywiadowczych, a przynajmniej aby wysocy rangą członkowie tych służb nie zastanawiali się nad związkiem między tymi lotami a praktyką wydawania w trybie nadzwyczajnym; zwraca uwagę, że domniemanie to jest poparte faktem, iż wysocy rangą pracownicy administracji USA zawsze twierdzili, że ich działania nie naruszały suwerenności państwowej państw europejskich;

17.   uważa za równie nieprawdopodobne, w świetle wyników dochodzeń sądowych oraz przeanalizowanych świadectw i dokumentów, aby uprowadzenie obywatela egipskiego Abu Omara – który został następnie przewieziony do Aviano, a później do Ramstein – przez agentów CIA w Mediolanie w dniu 17 lutego 2003 r. mogło być zorganizowane i przeprowadzone bez wcześniejszego poinformowania o nim włoskich władz lub służb bezpieczeństwa;

18.   wzywa rząd włoski, przy założeniu, że warunki będące powodem wcześniejszej decyzji nie mają już zastosowania, do wystąpienia o ekstradycję 22 agentów CIA zamieszanych w uprowadzenie Abu Omara w celu ułatwienia postępowania sądowego i ustalenia prawdy;

19.   potępia uprowadzenie przez CIA obywatela Niemiec Khaleda el Masriego, który był przetrzymywany w Afganistanie od stycznia do maja 2004 r. oraz poddany poniżającemu i nieludzkiemu traktowaniu; zwraca również uwagę na podejrzenie – którego bezpodstawności dotąd nie wykazano – że Khaled el Masri był uprzednio nielegalnie przetrzymywany w Byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii w okresie od 31 grudnia 2003 r. do 23 stycznia 2004 r., skąd został przewieziony do Afganistanu w dniach 23-24 stycznia 2004 r.; za niewystarczające uważa środki, które Była Jugosłowiańska Republika Macedonii podjęła, jak sama twierdzi, w celu zbadania sprawy;

20.   z zadowoleniem przyjmuje dochodzenie parlamentarne w niemieckim Bundestagu i oczekuje na ostateczne wyniki dochodzenia komisji śledczej;

21.   podkreśla konieczność większej kontroli demokratycznej i sądowej nad środkami antyterrorystycznymi UE; jest zdania, że grupa robocza Rady ds. walki z terroryzmem powinna podczas posiedzeń systematycznie zajmować się ochroną praw człowieka i opublikować sprawozdanie roczne w tej sprawie;

22.   wzywa przyszłą Agencję Praw Podstawowych do zwrócenia szczególnej uwagi na przypadki ekstradycji osób podejrzewanych o terroryzm z państw członkowskich do państw trzecich;

23.   wyraża ubolewanie, że w dniu 18 grudnia 2001 r. Szwecja zrezygnowała z kontroli stosowania prawa na lotnisku Bromma, w czasie gdy wykonywano decyzję rządu o wydaleniu dwóch obywateli Egiptu, Mohammeda Al Zariego i Ahmeda Agizy, pozwalając służbom USA na sprawowanie władzy publicznej na terytorium szwedzkim, co według szwedzkiego głównego parlamentarnego rzecznika praw obywatelskich jest sprzeczne ze szwedzkim prawem;

24.   wyraża ubolewanie, że wydalenie ze Szwecji obywateli Egiptu, Mohammeda Al Zariego i Ahmeda Agizy, w grudniu 2001 r. opierało się wyłącznie na gwarancjach dyplomatycznych udzielonych przez rząd egipski, które nie zapewniały skutecznej ochrony przed torturami;

25.   wzywa do kontynuacji dochodzeń w celu wyjaśnienia roli żołnierzy USA, którzy należeli do sił stabilizacyjnych pod przywództwem NATO (SFOR), w uprowadzeniu i przekazaniu do Guantánamo sześciu obywateli lub mieszkańców Bośni pochodzenia algierskiego, w sposób sprzeczny z wiążącą decyzją tymczasową Izby Praw Człowieka Bośni i Hercegowiny i pomimo decyzji sądu najwyższego Bośni o uwolnieniu podejrzanych, co poświadczył Specjalny Sprawozdawca ONZ ds. Tortur, Manfred Nowak, który był wówczas członkiem Izby Praw Człowieka Bośni i Hercegowiny; wzywa do dalszego badania roli rządu bośniackiego w tym wydarzeniu; podkreśla, że potrzebne są dalsze informacje na temat możliwych powiązań NATO i Międzynarodowych Sił Policyjnych (IPTF) ONZ z tą sprawą;

26.   wzywa do prowadzenia dalszych dochodzeń w celu wyjaśnienia rzekomego istnienia tajnego centrum przetrzymywania w Kosowie oraz ewentualnego udziału sił wojskowych w Kosowie (KFOR) w nielegalnym przetrzymywaniu osób podejrzanych o terroryzm;

27.   proponuje zaproszenie Sekretarza Generalnego NATO na przesłuchanie w komisji tymczasowej w celu wyjaśnienia m.in. ewentualnego udziału sił SFOR i KFOR w nielegalnych aresztowaniach, przekazywaniu i przetrzymywaniu osób podejrzanych o terroryzm;

28.   przypomina państwom członkowskim, że zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka nałożono na nie pozytywne obowiązki na mocy prawa materialnego i proceduralnego w zakresie praw człowieka, że podlegają one wymogowi przedsięwzięcia środków prawnych w celu zapobieżenia przypadkom naruszania praw człowieka na ich terytorium oraz że muszą one badać przypadki rzekomego naruszenia tych praw i karać osoby odpowiedzialne za ewentualne naruszenia; ponadto zwraca uwagę, że w przypadku naruszenia EKPC państwa członkowskie mogą odpowiadać za niespełnienie tych pozytywnych zobowiązań; podkreśla w związku z tym, że państwa członkowskie zobowiązane są do przeprowadzenia dochodzenia w celu ustalenia, czy ich terytorium i przestrzeń powietrzna nie zostały przez nie same lub przez państwa trzecie przy nieuniknionej bezpośredniej lub pośredniej współpracy państw członkowskich, wykorzystane do popełnienia czynu stanowiącego naruszenie praw człowieka, a także że muszą one przedsięwziąć wszelkie środki prawne, aby zapobiec ponownym przypadkom takiego naruszenia;

Stosowanie tortur

29.   podkreśla, że zakaz stosowania tortur lub okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania w rozumieniu art. 1 Konwencji ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur ma charakter bezwzględny i nie dopuszcza wyjątków zarówno w czasie wojny czy zagrożenia wojną, jaki i w przypadku wewnętrznej niestabilności politycznej lub w innych sytuacjach wyjątkowych; przypomina, że przypadki przetrzymywania w pełnej izolacji, uprowadzenia lub wydania w trybie nadzwyczajnym stanowią zgodnie z prawem międzynarodowym, w szczególności art. 3 i 5 EKPC, naruszenie praw podstawowych, zwłaszcza z uwagi na fakt, że są tożsame z torturami lub nieludzkim i poniżającym traktowaniem;

30.   przypomina, że informacje lub zeznania wymuszone torturami lub okrutnym, nieludzkim i poniżającym traktowaniem nie mogą w żadnym przypadku, zgodnie z postanowieniami Konwencji ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur, stanowić wiarygodnego dowodu ani też nie powinny być wykorzystywane w inny sposób; przypomina o powszechnym sceptycyzmie – jakiemu dał świadectwo m.in. były ambasador brytyjski w Uzbekistanie, Craig Murray, podczas przesłuchania przed komisją tymczasową – co do wiarygodności zeznań składanych pod wpływem tortur oraz co do roli takich zeznań w zapobieganiu terroryzmowi i w zwalczaniu terroryzmu;

31.   wzywa państwa członkowskie oraz państwa przystępujące i kandydujące do ścisłego przestrzegania art. 3 Konwencji ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur, w szczególności zasady niewydalania uchodźców, zgodnie z którą "żadne Państwo Strona nie może wydalać, zwracać lub wydawać innemu państwu danej osoby, jeżeli istnieją poważne podstawy, aby sądzić, że może jej tam grozić stosowanie tortur"; wzywa ponadto USA do rewizji interpretacji zasady niewydalania, określonej w art. 3 Konwencji;

32.   wzywa państwa członkowskie do niepolegania na dyplomatycznych gwarancjach niestosowania tortur, zgodnie z zaleceniem Specjalnego Sprawozdawcy ONZ ds. Tortur, Manfreda Nowaka;

33.   wzywa Radę do przyjęcia wspólnego stanowiska zawierającego sprzeciw wobec korzystania przez państwa członkowskie z gwarancji dyplomatycznych państw trzecich, jeżeli istnieją poważne podstawy, aby sądzić, że danym osobom mogą tam grozić tortury lub maltretowanie;

Wykorzystywanie europejskiej przestrzeni powietrznej i europejskich portów lotniczych przez CIA

34.   uważa, że liczne loty samolotów będących własnością CIA lub wynajmowanych przez CIA, odbywane z wykorzystaniem przestrzeni powietrznej i portów lotniczych państwa członkowskich oraz państw przystępujących i kandydujących, naruszały Konwencję z Chicago, ponieważ nie spełniono obowiązku uzyskania zezwolenia, określonego w art. 3 tej konwencji;

35.   wyraża ubolewanie z powodu faktu, że żadne z państw członkowskich, przystępujących lub kandydujących nie ustanowiło procedur mających na celu sprawdzenie, czy cywilne samoloty nie były wykorzystywane do celów niezgodnych z międzynarodowo uznanymi normami międzynarodowymi w zakresie praw człowieka;

36.   uważa europejskie prawodawstwo dotyczące jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej, korzystania z krajowych przestrzeni powietrznych, ich kontroli i zarządzania nimi oraz korzystania z portów lotniczych państw członkowskich i usług europejskich przewoźników za całkowicie niewystarczające; podkreśla konieczność ustanowienia nowych norm krajowych, europejskich i międzynarodowych; zwraca się do Komisji o niezwłoczną poprawę prawodawstwa poprzez przestawienie wniosku dotyczącego dyrektywy mającej na celu harmonizację przepisów krajowych dotyczących nadzoru niekomercyjnego lotnictwa cywilnego;

37.   zwraca się do Komisji o skierowanie do państw członkowskich zaleceń dotyczących poprawy standardów monitorowania prywatnie wyczarterowanych samolotów korzystających z portów lotniczych i przestrzeni powietrznej UE;

38.   stwierdza konieczność ujawnienia prawdziwej treści podpisanego w Atenach w dniu 22 stycznia 2003 r. porozumienia dotyczącego nowej agendy transatlantyckiej, które wspomina o "zwiększonym wykorzystaniu europejskich obiektów tranzytowych dla wsparcia odsyłania przestępców/cudzoziemców bez prawa wjazdu";

39.   stwierdza konieczność ustalenia, w jaki sposób tajne służby USA faktycznie korzystały z przestrzeni powietrznej, cywilnych i wojskowych portów lotniczych oraz baz NATO i USA;

40.   stwierdza konieczność upewnienia się, czy istnieją dowody potwierdzające, że w niektórych krajach europejskich istnieją tajne więzienia, jak w ramach prowadzonych dochodzeń twierdzili dziennikarze i wiarygodne organizacje pozarządowe;

Dotychczasowe wizyty oficjalne komisji tymczasowej

41.   uważa, że dwie oficjalne wizyty w Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii i w USA były źródłem informacji istotnych dla prac komisji tymczasowej i umożliwiły bezpośrednie zapoznanie się zarówno z wersją zdarzeń podawaną przez władze polityczne, jak i z opinią społeczeństwa obywatelskiego;

42.   potępia nielegalne przetrzymywanie obywatela Niemiec Khalida El-Masriego w Afganistanie przez ponad cztery miesiące w 2004 r.; wyraża ubolewanie z powodu niechęci władz Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii do potwierdzenia, że El-Masri przebywał w Skopje, gdzie był prawdopodobnie przetrzymywany, zanim agenci CIA wydali go Afganistanowi;

43.   ubolewa nad zdecydowanie restrykcyjną interpretacją przez rząd USA konwencji ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur, a zwłaszcza zakazu wydawania więźniów w przypadku, gdy wynikiem tego może być poddanie ich torturom lub okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu;

Przyszłe prace komisji tymczasowej

44.   stwierdza konieczność kontynuacji prac komisji tymczasowej i dalszej analizy interesujących ją zdarzeń w celu zbadania, czy doszło do naruszenia art. 6 TUE przez jedno lub kilka państw członkowskich; podkreśla także możliwość rozszerzenia zakresu badań o zdarzenia i państwa, które nie zostały wyraźnie wymienione w niniejszej rezolucji;

45.   postanawia tym samym, że prace komisji tymczasowej będą kontynuowane przez pozostały okres 12-miesięcznego mandatu, z zastrzeżeniem postanowień art. 175 Regulaminu, dotyczących ewentualnego przedłużenia mandatu;

46.   uważa, że wstępne prace legislacyjne na poziomie UE i Rady Europy powinny zostać podjęte jak najszybciej, w celu zapewnienia odpowiedniej ochrony prawnej osobom podlegającym jurysdykcji państw członkowskich oraz zapewnienia skutecznej kontroli parlamentarnej, zarówno na szczeblu krajowym, jak i europejskim, nad służbami wywiadowczymi; w związku z tym za kwestię zasadniczą uznaje utworzenie i umożliwienie działania Agencji Praw Podstawowych UE;

47.   z żalem zauważa wyraźne różnice w podejściu, które ujawniły się dotychczas między amerykańskim a europejskim modelem prawnym w sprawach wchodzących w zakres kompetencji komisji tymczasowej; uznaje jednak, że terroryzm międzynarodowy stanowi jedno z głównych zagrożeń bezpieczeństwa i stabilizacji UE i wspólnoty międzynarodowej jako całości oraz że zagrożenie to można zwalczyć jedynie przy użyciu środków prawnych w ścisłej współpracy z USA; zwraca uwagę na pilną potrzebę wyraźnego zakazania wydawania w trybie nadzwyczajnym w prawie międzynarodowym, ustalenia przez instytucje europejskie wspólnego stanowiska w tej sprawie oraz poruszenia tej sprawy z odpowiednimi państwami trzecimi;

48.   jest zdania, że komisja tymczasowa powinna również zaproponować w ramach swoich prac zasady, które należy przyjąć, w szczególności:

   dotyczące potrzeby wewnętrznych ustaleń UE w zakresie monitorowania w celu zapewnienia przestrzegania przez państwa członkowskie zobowiązań w dziedzinie praw człowieka,
   w zakresie nowych zasad wymiany informacji między służbami wywiadowczymi,
   w zakresie umów z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi dotyczących zwalczania terroryzmu,
   w zakresie umów z państwami trzecimi w związku z europejską polityką sąsiedztwa, których najistotniejszą fundamentalną zasadą powinno być zawsze poszanowanie praw człowieka;

49.   zwraca się do Prezydium o podjęcie koniecznych działań w celu umożliwienia komisji tymczasowej – z uwagi na szczególny charakter jej obowiązków – pełnego wykonania powierzonego jej zadania, poprzez przyznanie jej, do końca prowadzenia prac, wszelkich uzasadnionych odstępstw od wewnętrznych przepisów Parlamentu, w szczególności w zakresie:

   liczby ekspertów powoływanych na przesłuchania komisji tymczasowej uprawnionych do zwrotu poniesionych przez nich kosztów,
   dopuszczalnej liczby podróży i liczby posłów biorących udział w oficjalnych delegacjach komisji tymczasowej,
   sporządzania pełnych protokołów z przesłuchań prowadzonych przez komisję tymczasową oraz tłumaczeń tych protokołów na języki tych państw członkowskich, których dotyczyły dochodzenia;

50.   wyraża zadowolenie z prac wykonanych przez Radę Europy, a w szczególności przez sprawozdawcę jej Komisji Zagadnień Prawnych i Praw Człowieka, oraz ze współpracy nawiązanej pomiędzy nią a komisją tymczasową;

51.   wzywa Radę oraz każdego z jej członków, a w szczególności państwo sprawujące Prezydencję, do udzielenia pełnego i bezwarunkowego wsparcia dla prac komisji tymczasowej, zgodnie z zasadą lojalnej współpracy określoną w traktatach i orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich;

52.   wzywa państwa członkowskie do zajęcia bardziej zdecydowanego stanowiska w sprawie zamknięcia centrum przetrzymywania w Guantánamo i do pełnienia bardziej aktywnej roli w celu znalezienia rozwiązania w sprawie osób zatrzymanych, wobec których nie zostanie wszczęte postępowanie sądowe i które nie mogą powrócić do kraju pochodzenia lub zamieszkania, ponieważ stały się bezpaństwowcami bądź też grożą im tortury lub inne okrutne, nieludzkie i poniżające traktowanie;

53.   wzywa państwa członkowskie do udzielenia wszystkim przetrzymywanym obecnie w Guantánamo europejskim obywatelom i wszystkim osobom, które zamieszkiwały na terytorium UE, wszelkiego niezbędnego wsparcia i pomocy, w szczególności pomocy prawnej;

54.   zachęca Komitet Rady Europy ds. Zapobiegania Torturom do podjęcia starań w celu zapewnienia przestrzegania przez wszystkie państwa członkowskie Rady Europy zobowiązania(13) do informowania tego komitetu o wszelkich centrach przetrzymywania znajdujących się na ich terytorium i umożliwienia dostępu do takich centrów;

55.   zachęca Komisję do dalszego wpierania komisji tymczasowej w zakresie wszelkich podejmowanych przez nią działań;

56.   przypomina o zasadniczym znaczeniu ścisłej współpracy z parlamentami państw członkowskich, krajów przystępujących, kandydujących i stowarzyszonych, w szczególności z tymi, które podjęły prace dotyczące tej samej sprawy;

o
o   o

57.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz krajów przystępujących, kandydujących i stowarzyszonych, a także Radzie Europy oraz rządowi i obu izbom Kongresu Stanów Zjednoczonych.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0529.
(2) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0012.
(3) Dz.U. C 364 z 18.12.2000, str. 1.
(4) Parlamentarny Rzecznik Praw Obywatelskich, "A review of the enforcement by the Security Police of a Government decision to expel two Egyptian citizens", nr ref. 2169-2004 (22 maja 2005 r.).
(5) Parlament Szwecji, "The Swedish Government's handling of matters relating to expulsion to Egypt", sprawozdanie z analizy 2005/06-KU2 - http://www.riksdagen.se/templates/R_PageExtended____7639.aspx.
(6) Decyzja Komitetu Przeciwko Torturom, komunikat nr 233/2003, Ahmed Hussein Kamil Agiza/Szwecja (20 maja 2005 r.). http://www.unhchr.ch/tbs/doc.nsf/MasterFrameView/3ef42bcd48fe9d9bc1257020005533ca?Opendocument
(7) Sąd w Mediolanie, Sezione Giudice per le indagini preliminari, nr ref. 10838/05 R.G.N.R i nr 1966/05 R.G.GIP.
(8) Sprawozdanie Sekretarza Generalnego, sporządzone na mocy art. 52 EKPC, w sprawie tajnego przetrzymywania i transportu osób zatrzymanych podejrzewanych o terroryzm, w szczególności przez agencje innych państw lub z ich inicjatywy https://wcd.coe.int/ViewDoc.jsp?Ref=SG/Inf%282006%295&Sector=secPrivateOffice&Language=lanEnglish&Ver=original&BackColorInternet=9999CC&BackColorIntranet=FFBB55&BackColorLogged=FFAC75.
(9) http://www.coe.int/T/E/Com/Files/Events/2006-cia/annexes.asp.
(10) Notatki na konferencję prasową Terry´ego Davisa, Sekretarza Generalnego Rady Europy, 12 kwietnia (środa) 2006 r. http://www.coe.int/T/E/Com/Files/PA-Sessions/April-2006/20060412_Speaking-notes_sg.asp.
(11) http://www.venice.coe.int/docs/2006/CDL-AD%282006%29009-e.asp#_Toc130704767.
(12) Patrz sprawozdanie Departamentu Stanu USA w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka (2003).
(13) Europejska konwencja o zapobieganiu torturom oraz nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu, Ref.: CPT/Inf/C (2002) 1 [EN] (część 1) - Strasburg, 26.XI.1987, art. 8.


Przechwytywanie danych o przekazach bankowych z systemu SWIFT przez służby specjalne USA
PDF 278kWORD 46k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie przechwytywania danych o przekazach bankowych z systemu SWIFT przez służby specjalne USA
P6_TA(2006)0317RC-B6-0386/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając Europejską Konwencję o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (EKPC), a w szczególności jej art. 8,

–   uwzględniając Kartę Praw Podstawowych Unii Europejskiej, a w szczególności jej art. 7 i 8,

–   uwzględniając Konwencję nr 108 Rady Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych,

–   uwzględniając art. 6 Traktatu UE i art. 286 Traktatu WE,

–   uwzględniając dyrektywę 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych(1),

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych,(2)

–   uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia w sprawie informacji o zleceniodawcach, które towarzyszą przekazom pieniężnym (COM(2005)0343),

–   uwzględniając skargi wniesione przez organizację Privacy International do organów nadzorujących ochronę danych i prywatność w 33 krajach na temat rzekomej realizacji przekazów SWIFT przy braku poszanowania procedury prawnej zgodnie z prawem ochrony danych oraz ich ujawniania bez jakiejkolwiek podstawy prawnej lub upoważnienia,

–   uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że media europejskie i amerykańskie ujawniły w ostatnim czasie istnienie programu śledzenia finansowania terroryzmu (Terrorist Finance Tracking Program), przygotowanego przez administrację USA, który zezwala władzom USA na dostęp do wszystkich danych finansowych przechowywanych w systemie SWIFT (Society for Worldwide Interbank Financial Telecommunications), zrzeszeniu należącym do sektora bankowego z siedzibą w Belgii, do którego należy ponad 8000 banków komercyjnych i instytucji z 200 krajów, z bankami centralnymi włącznie,

B.   mając na uwadze, że dane przechowywane w systemie SWIFT, do których władze USA mają dostęp, dotyczą setek tysięcy obywateli UE, ponieważ banki europejskie wykorzystują system informacyjny SWIFT do przekazów pieniężnych między bankami na całym świecie; mając na uwadze, że system SWIFT generuje miliony przekazów i transakcji bankowych dziennie,

C.   mając na uwadze, że przekazywanie danych wewnątrz UE, które mają zostać użyte poza terytorium UE, powinno podlegać przynajmniej ocenie prawidłowości zgodnie z dyrektywą 95/46/WE,

D.   mając na uwadze, że dostęp do danych zarządzanych przez system SWIFT umożliwia nie tylko wykrywanie przekazów związanych z nielegalną działalnością, ale także informacji na temat działalności gospodarczej poszczególnych osób fizycznych i krajów, co mogłoby prowadzić do form szpiegostwa gospodarczego i przemysłowego na olbrzymią skalę,

1.   ponownie podkreśla swoją determinację w walce z terroryzmem i wyraża przekonanie o konieczności znalezienia właściwej równowagi między środkami bezpieczeństwa a ochroną wolności obywatelskich i praw podstawowych; wyraża poważne zaniepokojenie faktem, iż powstaje klimat osłabienia szacunku dla prywatności i ochrony danych;

2.   podkreśla, że Unia Europejska opiera się na zasadzie państwa prawa i że przekazywanie wszelkich danych osobowych do krajów trzecich podlega przepisom prawa ochrony danych na szczeblu krajowym i europejskim, które przewidują, że wszystkie transfery wymagają zgody organu sądowego, a każde odstępstwo od tej zasady musi być proporcjonalne i oparte na prawie lub porozumieniu międzynarodowym;

3.   wyraża przekonanie, że jedynie stosując art. 8 EKPC, działając w ramach prawa wspólnotowego i uwzględniając art. 13 dyrektywy 95/46/WE, państwa członkowskie mogą – w interesie bezpieczeństwa narodowego, porządku publicznego i bezpieczeństwa – odejść od zasady docelowości danych, która zakazuje dalszego przekazywania danych handlowych i stanowi jedyną legalną podstawę przechowywania danych osobowych przez podmioty prywatne, a tym samym mogą obniżyć poziom ochrony danych tylko wtedy, kiedy jest to konieczne, proporcjonalne i zgodne z zasadą demokratycznego społeczeństwa;

4.   zwraca uwagę na wyżej wspomniany wniosek dotyczący rozporządzenia, który może przyczynić się do ustanowienia ram prawnych dla przekazywania tych informacji; wyraża ubolewanie, że Parlament Europejski – wbrew zasadzie lojalnej i stałej współpracy między instytucjami wspólnotowymi – nie został poinformowany w trakcie negocjacji i rozmów trójstronnych prowadzonych przez inne instytucje, w szczególności Europejski Bank Centralny, o istnieniu przekazów SWIFT;

5.   domaga się, aby Komisja, Rada i Europejski Bank Centralny (EBC) w pełni wyjaśniły, w jakim stopniu zdawały sobie sprawę z tajnych porozumień między systemem SWIFT a rządem USA;

6.   domaga się w tym kontekście wyjaśnienia roli i sposobu działania EBC i zwraca się do Europejskiego Inspektora Ochrony Danych o jak najszybsze sprawdzenie, czy – zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 EBC miał obowiązek zareagowania na ewentualne naruszenie ochrony danych, o którym się dowiedział;

7.   przypomina, że obowiązkiem EBC jest zagwarantowanie, aby banki centralne miały dostęp do systemu SWIFT jedynie w oparciu o przepisy prawa;

8.   domaga się, aby państwa członkowskie zapewniły i sprawdziły, czy nie istnieją luki prawne na szczeblu krajowym, a także czy wspólnotowe prawo ochrony danych obejmuje również banki centralne; zwraca się do państw członkowskich o przekazanie wyników tej weryfikacji Komisji, Radzie i Parlamentowi;

9.   domaga się, aby Rada w trybie pilnym dokonała analizy i przyjęła wniosek dotyczący decyzji ramowej w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (COM(2005)0475), w celu zagwarantowania obywatelom europejskim wysokiego poziomu jednolitej ochrony danych na całym terytorium unii;

10.   zwraca uwagę Rady szczególnie na poprawki 26 i 58 zawarte w stanowisku Parlamentu przyjętym w dniu 14 czerwca 2006 r.(3) dotyczącym wspomnianego powyżej wniosku dotyczącego decyzji ramowej, których celem jest uregulowanie przetwarzania danych przekazywanych podmiotom prywatnym w interesie publicznym;

11.   ponownie wyraża ogromne rozczarowanie z powodu niechęci Rady do rozwiązania obecnej sytuacji prawnej, w której dla pierwszego lub trzeciego filaru obowiązują dwa różne rodzaje ram proceduralnych dla ochrony praw podstawowych; w związku z tym ponownie domaga się zniesienia tych podwójnych ram poprzez uruchomienie klauzuli pomostowej przewidzianej w art. 42 TUE;

12.   żąda, aby Komisja przeprowadziła ocenę wszystkich przyjętych antyterrorystycznych przepisów prawnych UE pod kątem ich efektywności, konieczności, proporcjonalności i poszanowania praw podstawowych; stanowczo nalega na Komisję i Radę, aby rozważyły, jakie środki powinny zostać zastosowane w celu uniknięcia kolejnego, tak poważnego naruszenia prywatności w przyszłości;

13.   stanowczo sprzeciwia się jakimkolwiek tajnym operacjom na terytorium UE, które mogłyby naruszyć prywatność jej obywateli; wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że takie operacje mają miejsce, podczas gdy obywatele Europy i reprezentujący ich posłowie do Parlamentu nie są o tym powiadamiani; wzywa Stany Zjednoczone oraz służby wywiadowcze i służby bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych do działania w duchu dobrej współpracy i do informowania swoich sojuszników o każdej operacji bezpieczeństwa, którą zamierzają przeprowadzić na terytorium UE;

14.   zwraca się do Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych o jak najszybsze przeprowadzenie wraz z Komisją Gospodarczą i Monetarną wspólnego przesłuchania z udziałem EBC, Komisji, Rady, Europejskiego Inspektora Ochrony Danych oraz innych podmiotów prywatnych i publicznych, zaangażowanych w tę sprawę, w celu stwierdzenia, jakimi informacjami na ten temat mogły dysponować;

15.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Bankowi Centralnemu, rządom i parlamentom państw członkowskich, krajów przystępujących i krajów kandydujących, rządowi Stanów Zjednoczonych oraz obu izbom Kongresu USA.

(1) Dz.U. L 281 z 23.11.1995, str. 31.
(2) Dz.U. L 8 z 12.1.2001, str. 1.
(3) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0258.


Integracja imigrantów w UE
PDF 281kWORD 92k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie strategii i środków na rzecz integracji imigrantów w Unii Europejskiej (2006/2056(INI))
P6_TA(2006)0318A6-0190/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 1 września 2005 r. zatytułowany "Wspólna agenda na rzecz integracji - Ramy integracji obywateli państw trzecich w Unii Europejskiej" (COM(2005)0389),

–   uwzględniając art. 13 Traktatu WE,

–   uwzględniając Traktat WE, który przekazuje Komisji kompetencje i obowiązki w dziedzinie imigracji i azylu, a w szczególności jego art. 63 ust. 3 lit. a),

–   uwzględniając Konkluzje Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Tampere w dniach 15-16 października 1999 r., z posiedzenia Rady Europejskiej w Laeken w dniach 14-15 grudnia 2001 r., z posiedzenia Rady Europejskiej w Sewilli w dniach 21-22 czerwca 2002 r. oraz z posiedzenia Rady Europejskiej w Salonikach w dniach 19-20 czerwca 2003 r., w których podkreśla się wagę rozwijania współpracy i wymiany informacji w ramach niedawno powołanej grupy Krajowych Punktów Kontaktowych ds. integracji, przede wszystkim w celu poprawy koordynacji właściwych polityk na poziomie krajowym i UE,

–   uwzględniając Program Haski przyjęty przez Radę Europejską w dniu 4 listopada 2004 r., który ustala cele do zrealizowania w dziedzinie wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości na lata 2005-2010,

–   uwzględniając nieformalne posiedzenie ministerialne w Groningen w dniu 9 listopada 2004 r., na którym po raz pierwszy spotkali się ministrowie odpowiedzialni za politykę integracji,

–   uwzględniając podstawowe wspólne zasady w sprawie integracji imigrantów w Unii Europejskiej przyjęte przez Radę Unii Europejskiej w dniu 19 listopada 2004 r.(1),

–   uwzględniając Kartę Praw Podstawowych Unii Europejskiej, a w szczególności jej art. 18, 20, 21 i 22,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Społecznych (A6-0190/2006),

A.   mając na uwadze, że wyzwanie związane z integracją imigrantów jest jednym z wyzwań, jakie Unia Europejska podejmowała już wcześniej; mając na uwadze, że ćwierć wieku temu większość imigrantów pochodziła z Europy Południowej; mając na uwadze, że dzisiaj Europa Południowa jest dobrze prosperującą częścią Unii, a jej obywatele nie są już postrzegani jako imigranci, choć w tamtych czasach wielu uważało ich za obcych i "nie nadających się do integracji"; mając na uwadze, że wstąpienie tych krajów do Unii wzmocniło ją jako całość; mając na uwadze, że podobnie obywatele nowych państw członkowskich są jej pełnymi obywatelami,

B.   mając na uwadze, że Unia staje dzisiaj przed innego rodzaju wyzwaniem związanym z integracją, w sytuacji gdy nie może ona juz dłużej przyjmować, że większość imigrantów przebywających na jej terytorium zostanie zintegrowana wraz z przystąpieniem ich krajów pochodzenia do UE;

C.   mając na uwadze, że liczba imigrantów przebywających na terytorium Unii Europejskiej, lecz urodzonych poza nią szacowana jest na 40 mln, a łączna liczba ich potomków na wiele milionów więcej; mając na uwadze, że ta wciąż powiększająca się grupa ludności jest wyjątkowo zróżnicowana, lecz napotyka podobne problemy: jej udziału wśród ludności czynnje zawodowo plasuje się dużo poniżej średniej, a odsetek powodzenia szkolnego jest zdecydowanie niższy; mając na uwadze, że są w niewystarczającym stopniu reprezentowane na scenie politycznej na wszystkich szczeblach administracji rządowej, w tym w partiach politycznych Państw Członkowskich i w instytucjach europejskich,

D.   mając jednak na uwadze, że ponad czterdzieści milionów imigrantów mogłoby być postrzeganych jako 26 państwo członkowskie UE (piąte co do wielkości pod względem ludności) oraz że niepokój i wysiłki unijne mające na celu zintegrowanie tej grupy ludności powinny odpowiadać zobowiązaniom Unii podjętym na rzecz integracji krajów przystępujących; próbując sprostać omawianemu wyzwaniu integracji, którego niepowodzenie podważyłoby UE z punktu widzenia społecznego, gospodarczego i politycznego, Unia przeznaczyła na ten cel znaczne środki; mając na uwadze, że nowemu Europejskiemu Funduszowi Integracji obywateli krajów trzecich (COM(2005)0123) musi zostać przyznane nie tylko długoterminowe finansowanie, lecz także zapewnić należy przeznaczenie przez właściwe Dyrekcje Generalne Komisji części środków na unijną politykę integracji,

E.   mając na uwadze, że zobowiązanie do integracji zadeklarowane przez Unię Europejską przez długi okres ograniczane było szeroko rozpowszechnioną myślą, że "integracja ma charakter lokalny"; mając na uwadze, że w rzeczywistości integracja to również zjawisko globalne w swoich skutkach - szczególnie, gdy nie jest uwieńczone sukcesem, ponieważ niepowodzenie jednego Państwa Członkowskiego we wprowadzaniu skutecznej polityki integracyjnej może mieć niepożądane skutki dla Unii jako całości, na przykład:

   - niski poziom zatrudnienia imigrantów, co osłabia gospodarkę całej Unii i utrudnia wypełnienie Agendy Lizbońskiej;
   - wysoko i nisko wykwalifikowani pracownicy, których potrzebuje Unia Europejska, widząc jak niegościnna może być dla nich Europa, kierują się ku szarej strefie gospodarczej lub ku gospodarczym konkurentom UE;
   - brak skutecznej polityki integracyjnej prowadzący do negatywnej percepcji imigrantów i do powstawania obronnych polityk imigracyjnych;
   - strach obywateli podważający szacunek dla godności ludzkiej, wolności, demokracji, równości, zasady prawa i przestrzegania praw człowieka, w tym praw osób wywodzących się z mniejszości;
   wyobrażenia i stereotypy na temat niezintegrowanych imigrantów podważające powodzenie rozszerzenia Unii,

F.   mając na uwadze, że powodzenie integracji umocni gospodarkę Unii stojącą w obliczu globalnej konkurencji; mając na uwadze, że Unia, świadoma konieczności zapobiegania "drenażowi mózgów", przyciągać będzie pracowników i przedsiębiorców, jakich potrzebuje jej gospodarka, a także pracowników naukowych i studentów, którzy są podstawą jej zdolności do innowacji; mając na uwadze, że miasta UE staną się bezpieczniejsze, a wspólnoty silniejsze, tam gdzie stosowana będzie skierowana na odpowiedni cel, spójna i właściwie finansowana polityka integracji; mając na uwadze, że tendencje ksenofobiczne zmniejszą się, a poszanowanie praw podstawowych wszystkich mieszkańców umocni się; mając na uwadze, że pozycja Europy na świecie zostanie wzmocniona,

G.   mając na uwadze kluczową rolę władz lokalnych, regionalnych i krajowych, których odpowiedzialność między innymi w dziedzinie urbanistyki, mieszkalnictwa i edukacji ma bezpośrednie skutki dla procesu integracji; zachęca wspomniane władze do lepszego uczestnictwa w debacie europejskiej; podkreśla ważne wsparcie, jakiego Unia Europejska udziela inicjatywom podejmowanym na tych poziomach poprzez wspólnotowe fundusze strukturalne,

H.   mając na uwadze, że nie istnieje jeden wszechstronny sposób na skuteczną integrację w Unii Europejskiej; mając na uwadze, że władze lokalne, regionalne i krajowe (a przede wszystkim aglomeracje, gdzie przebywa większość imigrantów) powinny mieć zdolność i środki do określenia i prowadzenia konkretnych kroków na rzecz integracji, a Państwa Członkowskie i Unia jako całość muszą pieczołowicie rozwijać strategie integracyjne i monitorować skuteczność i efekty kroków na rzecz integracji w bardziej aktywny i skuteczny sposób, zapewniając tym samym wprowadzanie strategii integracyjnych, których skutki sprzyjają wspólnym interesom unijnym, oraz że w tym celu Komisja musi podjąć proponowane badania, aby określić poziom uczestnictwa i integracji w Unii Europejskiej,

I.   mając na uwadze, że integracja jest procesem dwutorowym, który zakłada zarówno chęć imigrantów do zintegrowania się ze społeczeństwem przyjmującym, jak i ich odpowiedzialność za to oraz gotowość obywateli UE do zaakceptowania i zintegrowania migrantów, oraz że polega ona na zintegrowanych działaniach zorientowanych na wpływanie na zachowania zarówno społeczności imigrantów, jak i społeczności przyjmującej na wszystkich zaangażowanych poziomach, oraz na mobilizację środków po obu stronach w celu wdrażania polityk; ten dwutorowy proces zakłada wzajemne zobowiązanie oparte na prawach i obowiązkach obowiązujących społeczność przyjmującą i imigrantów,

J.   mając na uwadze, że priorytety kierujące działaniami Unii Europejskiej na tym polu powinny zakładać:

   - podnoszenie szans imigrantów na zatrudnienie i zmniejszanie różnic w poziomie zatrudnienia między nimi a społecznością przyjmującą, w tym poprzez dostarczanie odpowiednich informacji i programy szkoleniowe organizowane przez władze publiczne i partnerów społecznych, a także poprzez uznawanie szkoleń i kwalifikacji zawodowych imigrantów, a zarazem uwzględnianie szczególnej sytuacji migrujących kobiet, wśród których odsetek bezrobocia jest często wyższy,
   - stwarzanie lepszych szans dla imigrantów i ich potomków w zakresie szkolnictwa i języka, w tym poprzez finansowanie z DG Komisji ds. Edukacji i Kultury, eliminując docelowo przepaść dzielącą ich wyniki od wyników innych, uznając m. in., że dzieci imigrantów uczące się w innym języku i starające się przystosować do nowych obyczajów mogą napotkać na więcej trudności w czasie procesu nauczania, niż ich rówieśnicy, co może z kolei prowadzić do wystąpienia trudności w przystosowaniu społecznym i w integracji ze społeczeństwem, a także uznając, że nawet migranci, którzy już posiadają wysokie kwalifikacje, mogą wciąż potrzebować przystosowania ich do wymogów obowiązujących w społeczeństwie przyjmującym,
   - poprawę edukacji politycznej i obywatelskiej, udziału i reprezentowania imigrantów we wszystkich właściwych sferach sprawowania rządów, w społeczeństwie obywatelskim oraz w procesie kształtowania polityki i podejmowania decyzji,
   - zwalczanie rasizmu, ksenofobii i dyskryminacji wobec imigrantów - szczególnie w miejscu pracy, szkołach, mieszkalnictwie, służbie zdrowia, służbach publicznych, mediach i w polityce, umacnianie wzajemnego szacunku i zrozumienia obopólnych podobieństw i różnic oraz ułatwianie dostępu do informacji na równych prawach i możliwości przystosowanych do potrzeb językowych,
  

ponieważ instytucje Unii Europejskiej powinny zapewniać, że podejmowane przez nie w dobrej wierze inicjatywy nie stają się jedynie symbolicznymi politykami bez wartości dodanej,

K.   mając na uwadze, że promowanie praw podstawowych, równych szans dla wszystkich i braku dyskryminacji to kluczowe elementy integracji; mając na uwadze, że propozycja ogłoszenia roku 2007 europejskim rokiem równych szans dla wszystkich oraz że projekt europejskiego roku dialogu między kulturami w 2008 r. są znaczącymi inicjatywami, które przyczynią się do osiągnięcia omawianych celów,

L.   mając na uwadze, że istnieje wyraźny związek pomiędzy powodzeniem unijnych polityk integracyjnych i dążeniem Unii Europejskiej do rozwinięcia legalnej polityki imigracji i migracji; mając na uwadze, że pierwszym praktycznym krokiem powinno być wzmocnienie koordynacji między władzami odpowiedzialnymi za przyjmowanie imigrantów i władzami odpowiedzialnymi za integrację imigrantów,

1.   wzywa Komisję do zapewnienia skutecznego wdrażania istniejących dyrektyw związanych z integracją, zwłaszcza dyrektywy Rady 2003/86/WE z dnia 22 września 2003 r. w sprawie prawa do łączenia rodzin(2), 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącej statusu obywateli krajów trzecich będących rezydentami długoterminowymi(3), 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne(4) oraz 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy(5); mając na uwadze, że wiele Państw Członkowskich pozostaje w tyle jeżeli chodzi o skuteczne wdrażanie tych dyrektyw, kwestią decydującą dla Komisji jest ściślejsze monitorowanie zarówno transpozycji dyrektyw z zakresu integracji, jak i skuteczności praktyk administracyjnych wprowadzających odpowiednie ustawodawstwo w codziennym życiu imigrantów;

2.   z zadowoleniem przyjmuje projekt Komisji dotyczący utworzenia Europejskiego Funduszu na rzecz Integracji obywateli państw trzecich na lata 2007-2013 oraz wzywa, aby korzystanie z tego funduszu podlegało sześciu konkretnym zasadom, a mianowicie:

   a) pojedynczy, roczny cel powinien określać wydatki, pozwalając Komisji na przeprowadzanie wielu ekspertyz oraz na ściślejsze wymierzanie, ocenianie i inwestowanie w programy; docelowy zakres inwestycji powinien obejmować zmniejszenie różnic w poziomie zatrudnienia pomiędzy imigrantami i pozostałymi mieszkańcami danego kraju, poprawę wyników nauczania imigrantów, poprawę możliwości kształcenia i zatrudnienia kobiet, programy językowe i wprowadzające, służbę zdrowia, mieszkalnictwo i urbanistykę oraz zwiększenie politycznego i obywatelskiego uczestnictwa imigrantów;
   b) Fundusz powinien sprzyjać inicjatywom o jak największym potencjale i które mogą być szeroko realizowane w całej Unii;
   c) Komisja powinna poświęcać każdego roku rozsądny i określony procent środków z funduszu na pokrycie kosztów ocen (dokonywanych przez niezależnych ekspertów) skuteczności programów finansowanych przez Komisję;
   d) po wyłonieniu obiecujących programów przez ekspertów, natychmiastowe pierwszeństwo udzielone powinno zostać rozpowszechnianiu i przystosowywaniu najlepszych praktyk z tych programów do wykorzystania w innych Państwach Członkowskich;
   e) wspieranie wysiłków Państw Członkowskich na rzecz koordynacji ich wysiłków integracyjnych i wymiany najlepszych praktyk;
   f) skupienie się na integracji osób nowoprzybyłych, zapewniając jednak, że programy na rzecz drugiego i trzeciego pokolenia potomków imigrantów również są finansowane; programy na rzecz pomocy uchodźcom, gdyż przygotowują one wejście do społeczeństw Unii Europejskiej i integrację z nimi;

3.   z zadowoleniem przyjmuje odniesienie do wspólnych podstawowych zasad integracji imigrantów (ang. CBPs) w ww. komunikacie Komisji; wierzy, iż zasady te stanowią silną grupę zaleceń, jakie powinny być fundamentem unijnej polityki integracyjnej; wyraża ubolewanie z faktu, że Państwom Członkowskim nie udało się zastosować CBPs w żaden znaczący sposób od czasu ich przyjęcia w 2004 r.; wzywa Prezydencję fińską o ponownego umieszczenia wspólnych podstawowych zasad integracji na czołowym miejscu w kalendarzu, przede wszystkim zasad dotyczących zatrudnienia (nr 3), wzajemnych relacji (nr 7) oraz uczestnictwa (nr 9);

4.   z zadowoleniem przyjmuje projekt Komisji dotyczący promowania dorocznego Forum Integracji, aby ułatwiać wymianę najlepszych praktyk, szczególnie w zakresie polityk, w przypadku których Unia Europejska ma ograniczą rolę do odegrania, lecz gdzie niektóre Państwa Członkowskie stosują polityki mogące stanowić wskazówkę dla innych; uważa, że Forum to powinno zabiegać o udział przedstawicieli wszystkich władz zaangażowanych w integrację: lokalnych, regionalnych, krajowych czy unijnych, a także samych imigrantów;

5.   wzywa Komisję do objaśnienia, rozszerzenia i koordynowania obowiązków w zakresie integracji w jej Dyrekcjach Głównych, w tym przywracając i utrzymując międzydyrekcyjną grupę roboczą do spraw integracji oraz określając szczegółowe obowiązki związane z integracją w różnych Dyrekcjach Generalnych; ponadto wzywa do podjęcia działań na rzecz komplementarności nowego Europejskiego Funduszu Integracji i Europejskiego Funduszu Społecznego;

6.   z zadowoleniem przyjmuje uznanie przez Komisję potrzeby badań nad polityką integracji i stworzenia schematu polityk integracji Państw Członkowskich i poziomów uczestnictwa imigrantów; uważa, że informacja ta jest warunkiem wstępnym dla wszelkiej unijnej polityki skierowanej na lepsze promowanie integracji w UE oraz że aby taki schemat mógł być wykorzystywany, objaśnienia wymagają warunki, na jakich odbywa się unijna debata na temat integracji, gdyż samo słowo "integracja" daje możliwość wielu różnych interpretacji;

7.   wzywa Komisję do utworzenia stałej grupy kontaktowej złożonej z przedstawicieli imigrantów, ekspertów, organizacji pozarządowych i innych osób, która doradzać będzie w zakresie wszystkich polityk związanych z integracją;

8.   wzywa Komisję do położenia szczególnego nacisku na promowanie imigracji i różnorodności w Unii Europejskiej oraz na stałe umieszczanie integracji wśród priorytetów w strategii komunikacji i inicjatywach; zwraca się do Komisji i Państw Członkowskich o rozpoczęcie kampanii informacyjnych i uświadamiających, aby poprawić zrozumienie zjawiska migracji i wkładu gospodarczego i społecznego imigrantów w społeczeństwie;

9.   wzywa Komisję do ustanowienia rygorystycznych mechanizmów monitorowania na rzecz oceny programów integracyjnych w Państwach Członkowskich, w tym poprzez konsultacje z niezależnymi ekspertami, oraz do opracowywania szczegółowego i praktycznego raportu w sprawie migracji i integracji; w tym świetle nalega na Komisję, aby ustaliła, że opracowywany co dwa lata raport w sprawie migracji i integracji będzie:

   - skupiał się na ścisłych wskaźnikach mierzących osiągnięcia Państw Członkowskich w związku ze wspólnymi podstawowymi zasadami integracji,
   - zobowiązywał Państwa Członkowskie do obowiązkowego przekazywania precyzyjnych i kompletnych danych; w razie braku tego rodzaju danych, opracowany powinien zostać alternatywny sposób gromadzenia danych zgodny ze wskazówkami zawartymi w raporcie;
   - umacniał rolę Krajowych Punktów Kontaktowych i ich współpracę z niezależnymi ekspertami,
   - traktować Raport UNDP w sprawie Rozwoju Społecznego i European Inclusion Index jako wzory,
   - ogłaszany na dorocznym posiedzeniu unijnych ministrów ds. integracji;

10.   zachęca Komisję do konsultacji, jeżeli uzna to za właściwe, ze wspólnotami migrantów w określaniu i wdrażaniu pomocy europejskiej i polityk na rzecz rozwoju w ich krajach pochodzenia;

11.   zwraca się do Komisji o zwiększenie ilości inicjatyw dotyczących badań i analiz, których celem jest zrozumienie co działa w integracji oraz o ambitne objęcie skutecznymi wysiłkami rozpowszechniania najlepszych praktyk we współpracy z Państwami Członkowskimi i władzami lokalnymi nie tylko poprzez proponowaną stronę internetową, lecz również za pomocą wszystkich innych możliwych i rozsądnych środków;

12.   wzywa Komisję i Państwa Członkowskie do wykorzystania szerokiego potencjału delegacji Komisji i władz konsularnych na świecie do pomocy w integrowaniu potencjalnych imigrantów poprzez zapoznawanie ich z kulturą, historią, językiem oraz prawami i obowiązkami w Unii Europejskiej i Państwach Członkowskich;

13.   podkreśla znaczenie faktu, że skład kadrowy instytucji europejskich i administracji publicznej w Państwach Członkowskich powinien odzwierciedlać strukturę społeczeństw Unii i Państw Członkowskich;

14.   wzywa Radę do skorzystania z rozwiązania przejściowego zgodnie z art. 67 ust. 2 akapit drugi Traktatu, aby przyznać Parlamentowi uprawnienia współdecyzji w zakresie integracji i legalnej migracji, a Radzie możliwość głosowania kwalifikowaną większością; uważa, że ważne jest dla posłów do Parlamentu Europejskiego posiadanie uprawnień w procedurze współdecydowania w zakresie polityki integracji, ponieważ są oni reprezentantami politycznego głosu Unii Europejskiej, a zatem że powinni reprezentować opinie zarówno imigrantów, jak i obywateli oraz ponosić współodpowiedzialność za wypracowywanie polityki integracji w unijnym procesie legislacyjnym;

15.   wzywa Radę do stałego przeprowadzania dorocznych posiedzeń ministrów odpowiedzialnych za integrację, które zainaugurowane zostały w Groningen podczas Prezydencji Holenderskiej Rady, w listopadzie 2004 r.;

16.   wzywa Państwa Członkowskie, aby przy ustalaniu ostatecznych wniosków w sprawie Europejskiej Agencji Praw Podstawowych poważnie rozpatrzyły rolę tego rodzaju agencji w promowaniu zaufania i dobrych stosunków sąsiedzkich oraz rozwijały w sposób naturalny tę rolę dzięki następującym po sobie programom rocznym przewidywanym dla Agencji;

17.   wzywa Radę do ponownego rozpatrzenia projektu Komisji dotyczącego stosowania otwartej metody koordynacji do polityki integracyjnej; w tym celu wzywa do zaangażowania Parlamentu w całą procedurę;

18.   wzywa Radę do ustanowienia zrozumiałej i dalekowzrocznej dyrektywy ramowej dotyczącej legalnej migracji z właściwym uwzględnieniem potrzeby integracji;

19.   zachęca Państwa Członkowskie do przekazania kompetencji do monitorowania polityk związanych z integracją imigrantów jednemu ministrowi, aby zapewnić, że polityki te są rozdzielone między agencje na wszystkich szczeblach rządu oraz do rozpatrzenia możliwości wyznaczenia Wysokiego Komisarza ds. Integracji lub rzecznika ds. integracji w każdym Państwie Członkowskim, aby koordynować wdrażanie polityk, rozpowszechnianie informacji wśród migrantów i rozpatrywanie skarg migrantów oraz podejmowanie działań na rzecz rozwiązywania problemów;

20.   wzywa każde Państwo Członkowskie do dokonania audytu wszystkich agencji rządowych na każdym poziomie, które są lub powinny być odpowiedzialne za kwestie związane z integracją imigrantów;

21.   zwraca się do Komisji o przeanalizowanie możliwości włączenia dziedziny integracji obywateli państw trzecich do przyszłych programów wieloletnich Agencji Praw Podstawowych;

22.   wzywa Państwa Członkowskie, by zachęcały imigrantów do udziału w życiu politycznym i zapobiegały ich politycznej i społecznej izolacji; w tym celu wzywa Komisję do przeprowadzenia prawnego przeglądu istniejących przepisów dotyczących obywatelstwa europejskiego w różnych Państwach Członkowskich i obecnych praktyk stosowanych w Państwach Członkowskich w zakresie prawa imigrantów będących rezydentami długoterminowymi do głosowania w wyborach lokalnych i samorządowych;

23.   wzywa Państwa Członkowskie do ustalenia przejrzystych, humanitarnych, szybkich i rozsądnych procedur przyznawania statusu rezydenta długoterminowego, łączenia rodzin oraz naturalizowania imigrantów-rezydentów długoterminowych i ich dzieci, ze szczególnym uwzględnieniem faktu, że wiele z nich urodziło się na terytorium danego Państwa Członkowskiego;

24.   zwraca uwagę Państw Członkowskich na status zależności kobiet-imigrantów, które dołączają do mężów na mocy przepisów o łączeniu rodzin, oraz wzywa Państwa Członkowskie do rewizji ustawodawstwa, tak aby zagwarantować w ten sposób, że żonom i dzieciom przyznawany jest najszybciej jak to możliwe osobny status i zezwolenie na podjęcie pracy niezależnie od uprawnień głównego uprawnionego, aby w pełni zapewniać i chronić ich prawa oraz by ułatwiać ich integrację społeczną;

25.   zachęca partie polityczne, związki zawodowe i społeczeństwo obywatelskie jako całość, na poziomie krajowym, do włączania imigrantów jako pełnoprawnych członków na wszystkich poziomach ich odpowiednich struktur;

26.   sprzyja programom integracyjnym stosowanym przez niektóre Państwa Członkowskie i zakładającym wzajemne zaangażowanie krajów przyjmujących i imigrantów; pragnie w ten sposób uświadomić imigrantom podstawowe wartości Unii Europejskiej i pozwolić im jednocześnie na zdobycie podstawowej wiedzy na temat funkcjonowania społeczeństwa, które ich przyjmuje; podkreśla, że ważne jest zachęcanie do uczenia się języka społeczeństwa przyjmującego i organizowanie kursów wiedzy obywatelskiej;

27.   zachęca Państwa Członkowskie do wzmocnienia ustaw zwalczających dyskryminację i rasizm oraz do stosowania istniejących ustaw i rozważenia odpowiedniego ustawodawstwa "akcji afirmatywnej" na rzecz migrantów we wszystkich właściwych dziedzinach wzorując się na tych Państwach Członkowskich, w których "akcja afirmatywna" uwieńczona została sukcesem;

28.   wzywa Państwa Członkowskie - przede wszystkim aby zapobiegać potencjalnym przypadkom niewłaściwego traktowania kobiet-imigrantek - do umożliwienia im łatwego dostępu do informacji dotyczącej ustawodawstwa kraju przyjmującego w zakresie równouprawnienia płci oraz wynikających z tego ustawodawstwa praw i ochrony, w tym na temat dostępnych środków prawnych i administracyjnych;

29.   wzywa Państwa Członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do zachęcania do wzajemnych relacji pomiędzy imigrantami i przyjmującym ich społeczeństwem w celu promowania m. in. forów wymiany, dialogu międzykulturowego, seminariów, wystaw oraz wydarzeń kulturalnych i sportowych; ponadto wzywa do utworzenia nowych lub wspierania istniejących struktur, aby pozwolić imigrantom na integrację ze społeczeństwem przyjmującym w celu uniknięcia wyłączenia społecznego osób nowoprzybyłych i tych, które już osiedliły się, lecz dla których integracja jest trudna; wzywa ponadto do wspierania organizacji migrantów na ich terytoriach i do wzmocnienia więzi z krajami pochodzenia migrantów;

30.   zachęca Państwa Członkowskie do rozpatrzenia środków związanych z integracją uchodźców w fazie przyjęcia, takich jak kursy językowe lub praca dobrowolna, biorąc pod uwagę fakt, że proces integracji uchodźców rozpoczyna się właśnie w tym okresie;

31.   podkreśla znaczenie rozwijania wszechstronnych ram na rzecz obywatelstwa europejskiego przy współpracy Parlamentu, Rady i Komisji;

32.   podkreśla znaczenie wprowadzenia dorocznych posiedzeń na temat integracji z udziałem Parlamentu, parlamentów krajowych i społeczeństwa obywatelskiego, zwłaszcza organizacji pozarządowych i stowarzyszeń imigrantów, w celu oszacowania skuteczności unijnych wysiłków na rzecz integracji i dokonania oceny postępów w zakresie integracji migrantów na poziomie Państw Członkowskich;

33.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz Państwom Członkowskim.

(1) Dokument 14615/04 z dnia 19 listopada 2004 r.
(2) Dz.U. L 251 z 3.10.2003, str. 12.
(3) Dz.U. L 16 z 23.1.2004, str. 44.
(4) Dz.U. L 180 z 19.7.2000, str. 22.
(5) Dz.U. L 303 z 2.12.2000, str. 16.


Rozwój i migracja
PDF 311kWORD 159k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie rozwoju i migracji (2005/2244(INI))
P6_TA(2006)0319A6-0210/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowany "Związek pomiędzy migracją a rozwojem: konkretne kierunki działania w zakresie partnerstwa UE z krajami rozwijającymi się" (COM(2005)0390),

–   uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnych norm i procedur dla państw członkowskich dotyczących powrotu nielegalnych imigrantów z państw trzecich (COM(2005)0391),

–   uwzględniając komunikaty Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego zatytułowane "Działania priorytetowe stanowiące odpowiedź na wyzwania związane z migracją: Pierwsze działania podjęte w następstwie szczytu w Hampton Court" (COM(2005)0621), "Strategia działań UE w związku z kryzysem zasobów ludzkich w sektorze opieki zdrowotnej w krajach rozwijających się" (COM(2005)0642) i "Program tematyczny dotyczący współpracy z państwami trzecimi w zakresie migracji i azylu" (COM(2006)0026),

–   uwzględniając pkt IV konkluzji Prezydencji Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 15 i 16 grudnia 2005 r., zatytułowany "Migracja: podejście globalne",

–   uwzględniając rezolucje A/RES/58/208, A/RES/59/241 i A/RES/60/205 Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, które przewidują zorganizowanie w czasie 61. sesji ONZ w 2006 r. dialogu wysokiego szczebla w sprawie migracji międzynarodowej i rozwoju,

–   uwzględniając umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, podpisaną w Kotonu w dniu 23 czerwca 2000 r. (Umowa z Kotonu)(1) i zmienioną w Luksemburgu w dniu 25 czerwca 2005 r.(2), w szczególności jej art. 13 dotyczący migracji,

–   uwzględniając Deklarację Brukselską w sprawie azylu, migracji i mobilności oraz plan działania dotyczący wdrożenia tej deklaracji,przyjęte w Brukseli w dniu 13 kwietnia 2006 r. na pierwszym posiedzeniu ministrów AKP odpowiedzialnych za sprawy azylu, migracji i mobilności,

‐   uwzględniając Konwencję Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej i Protokoły do niej,

–   uwzględniając decyzję nr 4/2005 Rady Ministrów AKP-WE z dnia 13 kwietnia 2005 r. w sprawie wykorzystania rezerwy z koperty finansowej dziewiątego Europejskiego Funduszu Rozwoju, przeznaczonej na rozwój długoterminowy(3),

–   uwzględniając sprawozdanie Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych zatytułowane "Badanie światowe na temat roli kobiet w rozwoju, 2004: kobiety i migracja międzynarodowa", A/59/287/Add.1,

–   uwzględniając sprawozdanie Banku Światowego zatytułowane "Global Economic Prospects 2006: Economic Implications of Remittances and Migration" [Ogólne perspektywy gospodarcze w 2006 r.: implikacje gospodarcze przelewów pieniężnych i migracji](4),

–   uwzględniając sprawozdanie Globalnej Komisji ds. Międzynarodowej Migracji z października 2005 r. zatytułowany "Migracja w połączonym świecie: nowe perspektywy działania"(5),

–   uwzględniając Kartę Praw Podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 18, 19 i 21,

–   uwzględniając zobowiązania podjęte przez państwa członkowskie w 2005 r., w szczególności:

   zobowiązanie, że Unia i jej państwa członkowskie osiągną do 2015 r. cel wyznaczony przez Organizację Narodów Zjednoczonych, zgodnie z którym 0,7 % ich dochodów krajowych brutto należy przekazać jako wkład Unii w Milenijne Cele Rozwoju, co oznacza wzrost z 33 miliardów EUR w 2003 r. do ponad 84 miliardów EUR w 2015 r. (wnioski Prezydencji Rady Europejskiej z posiedzenia w Brukseli, w dniach 16 i 17 czerwca 2005 r.),
   zobowiązanie, że Unia Europejska i inni kredytodawcy podwoją pomoc dla Afryki, w wyniku czego kontynent ten powinien otrzymać urzędową pomoc na rzecz rozwoju w wysokości 25 miliardów USD w 2010 r.(6) (komunikat opublikowany w dniu 8 lipca 2005 r. przez G8 w Gleneagles),

–   uwzględniając zalecenie nr 151 Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) w sprawie pracowników migrujących,

–   uwzględniając wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich w ramach Rady, Parlamentu Europejskiego i Komisji w sprawie polityki rozwojowej Unii Europejskiej, zatytułowane "Konsensus Europejski"(7) z dnia 20 grudnia 2005 r., które wyznacza ogólne ramy działania Wspólnoty w dziedzinie rozwoju,

–   uwzględniając Deklarację Wiedeńską przyjętą podczas IV szczytu Unia Europejska/Ameryka Łacińska w dniu 12 maja 2006 r.,

–   uwzględniając swoje rezolucje z dnia 17 listopada 2005 r. w sprawie strategii rozwoju dla Afryki(8), z dnia 15 listopada 2005 r. w sprawie społecznego wymiaru globalizacji(9), z dnia 26 października 2005 r. w sprawie podejścia UE do zarządzania migracją ekonomiczną(10), z dnia 9 czerwca 2005 r. w sprawie powiązań między migracją legalną a nielegalną oraz integracji osób migrujących(11) i z dnia 12 kwietnia 2005 r. w sprawie roli Unii Europejskiej w osiągnięciu Milenijnych Celów Rozwoju (MDG)(12),

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2836/98 z dnia 22 grudnia 1998 w sprawie włączenia kwestii równouprawnienia do współpracy w zakresie rozwoju(13),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju i opinie Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Zatrudnienia i Spraw Społecznych, Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0210/2006),

A.   mając na uwadze, że na 175 milionów migrantów (3% ludności światowej), 40% żyje w krajach rozwijających się,

B.   mając na uwadze, że migracja nie jest zjawiskiem nowym, jednak jej zasięg w epoce globalizacji oraz wzrost świadomości wśród wszystkich podmiotów międzynarodowych sprawiają, że staje się ona ważnym wyzwaniem politycznym dla wspólnoty międzynarodowej,

C.   mając na uwadze, że imigracja nie jest zjawiskiem nowym oraz że od lat 80 znacznie się nasiliła, a UE nie znalazła wspólnego spójnego rozwiązania tego problemu,

D.   mając na uwadze, że do Unii Europejskiej przybywają imigranci z praktycznie wszystkich krajów rozwijających się, że istnieje duża ilość imigrantów z krajów Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej, oraz że nie jest prawdopodobne, aby zjawisko to zmniejszyło się w najbliższych latach,

E.   mając na uwadze, że mobilizacja wspólnoty międzynarodowej nie przekształca się w szeroko zakrojone i wspólne działania,

F.   mając na uwadze, że zagadnienia dotyczące migracji wymagają od wspólnoty międzynarodowej kompleksowych rozwiązań i że Unia Europejska nie wypracowała jak dotąd kompleksowych rozwiązań politycznych i nie stworzyła narzędzi dostosowanych do tej problematyki,

G.   mając na uwadze, że brak wspólnej polityki w zakresie regulacji ruchów migracyjnych pozwala państwom członkowskich na podejmowanie jednostronnych decyzji, które utrudniają przyjęcie spójnego stanowiska wspólnotowego,

H.   mając na uwadze, że odpowiedź na zjawisko imigracji powinna być wynikiem szerokiego konsensusu na szczeblu Unii,

I.   mając na uwadze dialog wysokiego szczebla w sprawie migracji międzynarodowej i rozwoju, który będzie miał miejsce w czasie sesji Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych w dniach 14 i 15 września 2006 r.,

J.   mając na uwadze, że Unia Afrykańska pod egidą przewodniczącego Komisji Unii Afrykańskiej Alphy Oumara Konarégo uznała migrację za główny temat swoich działań,

K.   mając na uwadze, że różnorodność motywów, a co za tym idzie kategorii migrantów, hamuje wdrażanie spójnej i kompleksowej polityki zmierzającej do uczynienia z migracji dźwigni postępu,

L.   mając na uwadze, że główne światowe ogniska migracji to Azja i Ameryka Łacińska, Afrykę wyróżnia jednak zakres negatywnych skutków zjawisk migracyjnych,

M.   mając na uwadze, że analizy dotyczą głównie przyjmujących krajów Północy, podczas gdy 60% migrantów nie opuszcza półkuli południowej,

N.   mając na uwadze zobowiązanie do dalszego rozwijania światowego dialogu i wzmocnienia współpracy w kwestii migracji pomiędzy Unią Europejską a Ameryką Łacińską, zapisane w Deklaracji Wiedeńskiej,

O.   mając na uwadze, że samo tylko zwiększenie pomocy publicznej na rzecz rozwoju nie stanowi odpowiedzi na pytania dotyczące związku między migracją a rozwojem; mając na uwadze również, że należy rozwijać specjalne i innowacyjne narzędzia pozwalające na większe uznanie i lepsze promowanie roli migrantów w walce z ubóstwem i pracy na rzecz rozwoju,

P.   mając na uwadze, że odpowiedź na to zjawisko powinna stanowić część międzynarodowych i krajowych strategii zwalczania ubóstwa w celu osiągnięcia Milenijnych Celów Rozwoju,

Q.   mając na uwadze, że należy uznać i popierać prawo państw Południa do prowadzenia niezależnej polityki migracyjnej,

R.   mając na uwadze, że w przypadku krajów południowych migracja jest równoznaczna z wyjazdem najlepiej wykształconych lub przedsiębiorczych obywateli, a "drenaż mózgów" uniemożliwia świadczenie i jakość podstawowych usług w różnych sektorach a zwłaszcza w sektorze zdrowia i edukacji,

S.   mając na uwadze, że do "drenaż mózgów" zachęca polityka selektywnego przyjmowania migrantów prowadzona przez państwa Północy pod hasłem "wybranej migracji", zaostrzając odpływ osób o wysokich kompetencjach, z którym boryka się wiele krajów Południa,

T.   mając na uwadze, że zdaniem przewodniczącego Komisji Unii Afrykańskiej Alphy Oumara Konarégo polityka ta sprowadza się do "odmawiania Afryce prawa do rozwoju",

U.   mając na uwadze, że migracja o charakterze cyrkulacyjnym, na zasadzie wyjazdów do krajów przeznaczenia i powrotów do krajów pochodzenia, oferuje istotne możliwości rozwoju krajów przyjmujących i krajów pochodzenia,

V.   mając na uwadze, że wspólny rozwój, rozumiany jako wykorzystanie potencjału prezentowanego przez wspólnoty migrantów osiadłych w bogatych krajach na rzecz rozwoju ich krajów pochodzenia, może przekształcić migrację w dźwignię rozwoju i wzajemnej pomocy między narodami,

W.   mając na uwadze, że przekazy pieniężne przesyłane przez migrantów do krajów pochodzenia stanowią ważną szansę rozwoju i przekraczają ogólną kwotę oficjalnej pomocy rozwojowej w skali światowej oraz że w większości przypadków koszty finansowe i bankowe tych przekazów są wyjątkowo wysokie, a transakcje dokonywane są czasami bez zachowania przejrzystości; podkreśla jednak, że służą one w głównej mierze do zaspokojenia potrzeb konsumpcyjnych rodzin i że tylko niewielka część tych środków jest wykorzystywana do finansowania inwestycji i rozwoju,

X.   mając jednak na uwadze, że zadaniem tych przekazów nie jest zastąpienie pomocy publicznej na rzecz rozwoju ani uzasadnienie jej obniżenia,

Y.   mając na uwadze, że w 2005 r. na świecie było blisko 9,2 milionów uchodźców i 25 milionów przesiedlonych wewnątrz własnego kraju, z czego połowa w Afryce, którzy nie otrzymują żadnej ochrony na szczeblu międzynarodowym, co prowadzi do tworzenia niedopuszczalnej hierarchii ofiar,

Z.   mając na uwadze wzrost liczby uchodźców lub przesiedleńców z powodów "ekologicznych", która to liczba według szacunków biura Wysokiego Komisarza ds. Uchodźców ONZ za kilka lat może osiągnąć 50 milionów,

AA.  mając na uwadze, że integracja migrantów jest procesem dwukierunkowym, opartym na wzajemnych prawach i odpowiadających im obowiązkach, które obowiązują legalnych migrantów i przyjmujące ich społeczeństwo, a jej celem jest zapewnienie migrantom możliwości uczestniczenia w życiu społeczeństwa;

AB.  mając na uwadze, że migranci będący ofiarą handlu ludźmi, dyskryminacji i niestabilnej sytuacji społecznej nadal są grupą, która w ujęciu ogólnym jest niedostatecznie chroniona przez wspólnotę międzynarodową i niektóre przepisy krajowe,

AC.  mając na uwadze, że Międzynarodowa konwencja w sprawie ochrony praw wszystkich podróżujących migrantów i członków ich rodzin nie została ratyfikowana przez żadne państwo członkowskie,

AD.  mając na uwadze, że Unia Europejska od 1999 r. przeznaczyła na cel integracji jedynie 15 milionów EUR, co daje kwotę 0,5 EUR na imigranta,

AE.  mając na uwadze, że walkę z handlem ludźmi związanym z migracjami, walkę z handlem i wykorzystywaniem seksualnym kobiet i dzieci należy podnieść do rangi priorytetu UE,

AF.  mając na uwadze, że kobiety stanowią 51% migrantów w krajach rozwiniętych i 46% - w krajach rozwijających się(14) szacując, że nie udziela się wystarczających informacji na temat ryzyka, jakie pociąga za sobą nielegalna imigracja, oraz że kobiety imigrantki narażone są w większym stopniu na wykorzystywanie seksualne, przemoc, dyskryminację i wyzysk w miejscu pracy ; mając na uwadze, że polityki migracyjne nie uwzględniają szczególnej roli kobiet,

AG.  mając na uwadze, że migracja może przyczynić się do poprawy warunków życia kobiet, zwiększyć ich autonomię, umożliwić pomoc tym, którzy pozostają w kraju pochodzenia, a także pozwolić kobietom na ucieczkę przed opresyjnymi stosunkami społecznymi,

AH.  mając jednak na uwadze, że migracja kobiet często wymuszana jest przez przymusowe małżeństwo, biedę lub konflikty zbrojne,

AI.   mając na uwadze, że migrantki są bardziej narażone na wykorzystywanie seksualne, dyskryminację, wykorzystywanie w miejscu pracy i marnowanie ich potencjału intelektualnego, przemoc i utratę zdrowia, wyobcowanie społeczne i handel ludźmi,

AJ.   mając na uwadze, że w UE mieszka obecnie duża liczba nielegalnych imigrantek, co zwiększa ich narażenie na ryzyko wyzysku w miejscu pracy oraz ryzyko wykorzystywania seksualnego i przemocy seksualnej,

1.   wyraża przekonanie, że Unia Europejska ma do odegrania istotną rolę, aby z przepływów migracyjnych uczynić dźwignię rozwoju;

2.   podkreśla, że Unia musi znaleźć kompleksowe rozwiązanie polityczne o charakterze regionalnym w kwestii związku między rozwojem a migracją, zwracając szczególną uwagę na Afrykę i migrację południe-południe; zwraca się z wnioskiem, aby kwestia migracji znalazła się na czołowym miejscu w harmonogramie działań i dialogu politycznego między Unią Europejską a Afryką oraz różnymi regionami, z którymi utrzymuje stosunki, i popiera zorganizowanie szczytu między Europą a Afryką w celu znalezienia wspólnego rozwiązania politycznego;

3.   uważa, że europejska polityka w zakresie migracji i rozwoju musi przede wszystkim opierać się na zasadach solidarności z krajami trzecimi i wspólnego rozwoju, aby przeciwdziałać głęboko zakorzenionym przyczynom migracji, a w szczególności zwalczać ubóstwo;

4.   ponownie deklaruje przywiązanie do idei mobilności jako prawa człowieka, w związku z czym nie zgadza się z ujmowaniem jej z handlowego punktu widzenia; podkreśla, że wszelkie działania polityczne w tej dziedzinie powinny stawiać sobie za cel promowanie mobilności z wyboru, a nie z przymusu;

5.   podkreśla, że odpowiednią reakcję wobec zjawiska imigracji można opracować jedynie na szczeblu Unii Europejskiej poprzez wspólną strategię, jednoznacznie określającą jasne cele i mechanizmy dostępne państwom członkowskich w celu wspólnego i solidarnego poradzenia sobie z tym zjawiskiem;

6.   przypomina, że walka z wykorzystywaniem i handlem ludźmi jest obowiązkiem wszystkich państw; przypomina, że istnieją instrumenty wielostronne, takie jak Konwencja Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej i Protokoły do niej, które są skutecznymi mechanizmami zwalczania handlu ludźmi i imigrantami oraz obrony podstawowych praw tych osób, jak również ścigania osób uwikłanych w działalność kryminalną, o której mowa wyżej; nalega, aby państwa, które dotychczas nie ratyfikowały bądź nie przystąpiły do tej konwencji, uczyniły to w możliwie najkrótszym terminie;

7.   zachęca do włączenia kwestii dotyczących migracji do zakresu polityki zagranicznej Unii Europejskiej, podążając za przykładem procesu barcelońskiego;

8.   pochwala wniosek Rady dotyczący zorganizowania w 2006 r. posiedzenia EuroMed na temat migracji na szczeblu ministerialnym; wyraża również zadowolenie z powodu Szczytu Europejsko-Afrykańskiego poświęconego migracji, który odbędzie się w Rabacie w lipcu 2006 r., na którym omówiona zostanie kwestia imigracji do Europy mieszkańców Maghrebu oraz Afryki subsaharyjskiej;

9.   z zadowoleniem przyjmuje wszelkie kolejne kroki podejmowane w celu ulepszenia polityki migracyjnej oraz podkreśla konieczność wszechstronnego podejścia, które zawierałoby jasną wizję najważniejszych działań, jakie należy podjąć w zakresie polityki migracyjnej zamiast wspierania częściowych środków na rzecz rozwijania omawianej polityki;

10.   zaleca, aby Rada podjęła odpowiednie działania dla zapewnienia lepszej współpracy i koordynacji między kompetentnymi organami zajmującymi się migracją i rozwojem w każdym z państw członkowskich.

11.   podkreśla, że zwiększenie pomocy na rzecz rozwoju jest warunkiem koniecznym, lecz niewystarczającym, aby uczynić z migracji dźwignię rozwoju; wzywa Unię Europejską i państwa członkowskie do respektowania zobowiązań politycznych podjętych w 2005 r.;

12.   zaleca, aby migracja i jej wpływ na rozwój zostały uwzględnione w sposób przekrojowy we wszystkich rozważaniach i działaniach zmierzających do osiągnięcia Milenijnych Celów Rozwoju; przypomina, że globalna strategia może przynieść wyniki tylko przy istnieniu odpowiednich ram prawnych zarówno na szczeblu UE, jak i w krajach pochodzenia imigrantów;

13.   podkreśla, że zagadnienia dotyczące migracji należy wyraźniej włączać do działań politycznych i planów rozwoju i zaleca, aby na szczeblu krajowym włączano migrację do strategii na rzecz zmniejszania ubóstwa;

14.   uznaje znaczenie diaspory we wzmacnianiu związków między UE a krajami pochodzenia, w szczególności w odniesieniu do migracji; wzywa do ściślejszej współpracy między instytucjami w państwach rozwijających się a państwami członkowskim w celu realizacji projektów wspólnego rozwoju;

15.   uważa, że wspólny rozwój, który polega na uznaniu i wspieraniu ról diaspor w rozwoju ich krajów pochodzenia, powinien zostać w pełni uznany na szczeblu europejskim;

16.   podkreśla, że uczynienie z migracji dźwigni rozwoju wymaga od Unii ustanowienia dwóch priorytetowych instrumentów:

   specjalnego funduszu zarządzanego w sposób dostatecznie elastyczny i oddziaływujący tak, aby możliwe było sfinansowanie zwłaszcza działań na rzecz wzajemnego rozwoju,
   funduszu gwarancji, aby zapewnić ciągłość mikroprojektów migrantów i osiągnąć jak największe oddziaływanie na rozwój;

17.   uważa, że program AENEAS, podobnie jak program, który zastąpi go w 2007 r., musi być wykorzystany na rzecz strategii rozwoju, w szczególności poprzez finansowanie działań wspólnego rozwoju i że należy ściśle realizować ten cel, aby np. uniknąć wydatków na dalszą ochronę zewnętrznych granic UE;

18.   uważa, że program ten musi wzmacniać skuteczność systemów zarządzania ruchami migracyjnymi i wspierania krajów pochodzenia imigrantów oraz krajów tranzytowych; zaleca w tym celu, aby program ten charakteryzował się następującymi cechami:

   kilka linii kredytowych (wspólny rozwój, badania, bezpieczeństwo itp.) z możliwością finansowania projektów kompleksowych z kilku linii kredytowych,
   kryteria wyboru projektów i zasad dotyczących typu i wysokości przyznawanej pomocy,
   pełna niezależność – w określonych ramach – podejmowania decyzji przez komitet selekcji projektów,
   rewizja zasad narzucanych organizacjom pozarządowym w kwestii gwarancji finansowych;

19.   proponuje zintegrowane regionalne plany rozwoju skierowane do głównych stref emigracji afrykańskiej, aby finansować:

   utworzenie infrastruktury (woda pitna, elektryczność, ośrodki zdrowia, szkoły, drogi itp.),
   częściowy udział w kosztach funkcjonowania poprzez ukierunkowane wsparcie budżetowe;
  

tego typu działania mogą także być przeprowadzone w głównych ośrodkach emigracji w Ameryce Łacińskiej i Azji;

20.   podkreśla trudności i wysokie koszty, jakie ponoszą imigranci przy wysyłaniu pieniędzy do krajów pochodzenia oraz brak przejrzystości w odniesieniu do możliwości transferów pieniężnych poza systemem bankowym; oświadcza, że bezpieczny system, zapewniający ochronę danych nadawcy i odbiorcy jest niezbędny dla promowania przesyłania pieniędzy za pośrednictwem systemu regulowanego, ponieważ inne alternatywne systemy, z których korzystają imigranci, okazują się czasami systemami lichwiarskimi;

21.   zwraca się do Komisji, państw członkowskich oraz krajowych i międzynarodowych instytucji finansowych o wdrożenie polityk mających w szczególności następujące cele:

   promowanie i ułatwianie przelewów środków pieniężnych migrantów poprzez obniżenie ich kosztów, ich przyspieszenie i zapewnienie ich większego bezpieczeństwa dla zachęcenia migrantów do korzystania z oficjalnych systemów przelewów;
   rozszerzenie dostępu migrantów do usług finansowych,
   ukierunkowanie przekazów pieniężnych migrantów na inwestycje produkcyjne poprzez ułatwienie dostępu mikroprzedsiębiorstw i MŚP do kredytów, badanie innowacyjnych produktów finansowych skierowanych do diaspor, na przykład "planu oszczędnościowo-rozwojowego";
   zapewnienie przejrzystości transakcji finansowych dokonywanych poprzez "nieformalne kanały", szczególnie takie jak tzw. sieci hawala;

22.   zwraca się do Komisji o opracowanie nowego wniosku w sprawie ram regulacyjnych mających na celu obniżenie kosztów i zachowanie przejrzystości przy wysyłaniu pieniędzy przez imigrantów do krajów pochodzenia; przypomina, że przekazy pieniężne są drugim zewnętrznym źródłem finansowania dla krajów rozwijających się oraz że koszty wysyłki mogą sięgać 20% ogólnej kwoty przekazów;

23.   uznaje znaczenie roli, jaką MŚP odgrywają w tworzeniu miejsc pracy i przyczynianiu się do rozwoju; wzywa Komisję, aby ta - we współpracy z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym – opracowała programy zachęcające imigrantów do inwestowania większych kwot w tego typu przedsiębiorstwa;

24.   zwraca się do Komisji i państw członkowskich o opracowanie programów mających zmobilizować wykształcone elity diaspor do przyczyniania się do rozwoju poprzez finansowanie różnic w wynagrodzeniu wysoko wykwalifikowanych migrantów, którzy chcą wrócić do kraju pochodzenia lub ustanowienie systemów "podwójnych posad" dla osób z sektora publicznego na południu (nauczyciele, badacze, lekarze); zwraca się do Komisji o przeprowadzenie badania dotyczącego badań prowadzonych w państwach członkowskich w zakresie "podwójnych posad";

25.   zwraca się do Komisji i państw członkowskich o przeanalizowanie działań, jakie należałoby podjąć, aby zapewnić przeniesienie uprawnień emerytalnych i socjalnych migrantów powracających do ich krajów pochodzenia;

26.   z zadowoleniem przyjmuje propozycje Komisji dotyczące rozważenia środków w zakresie transferu praw emerytalnych, uznawania kwalifikacji i działania mechanizmów ułatwiających mobilność pracowników naukowych i innych, tak aby umożliwić im – jeżeli tak postanowią – powrót do kraju i udaną reintegrację;

27.   zwraca się do Unii Europejskiej i państw członkowskich o zachęcanie do migracji o charakterze cyrkulacyjnym lub wahadłowym:

   poprzez wdrożenie, w porozumieniu z krajami pochodzenia, polityk i programów dotyczących czasowej migracji, na przykład przyznawania wiz wielokrotnego wjazdu niektórym osobom,
   poprzez usystematyzowanie przekazywania świadczeń emerytalnych i wszystkich innych świadczeń socjalnych między krajem pochodzenia a krajem przeznaczenia zapewniając, aby pracownicy milei rzeczywisty dostęp do świadczeń (mniej niż 25% migrantów międzynarodowych żyje w krajach, które zawarły tego rodzaju porozumienia);

28.   z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący propagowania migracji o charakterze cyrkulacyjnym, polegającej na przepływie migrantów pomiędzy ich krajem pochodzenia a krajem przeznaczenia, umożliwiającej wykorzystanie nabytej wiedzy i doświadczenia w ich ojczyźnie; zaznacza, że migracji o charakterze cyrkulacyjnym powinny towarzyszyć środki na rzecz integracji migrantów stosowane w momencie wyjazdu i powrotu; podkreśla rolę społeczeństwa obywatelskiego, organizacji pozarządowych i partnerów społecznych w tym procesie;

29.   z zadowoleniem przyjmuje także propozycje Komisji w sprawie podjęcia dialogu w kwestiach związanych z pozwoleniami na pobyt i pracę oraz zarządzania programami mobilności pracowników migrujących, polegającymi na dobieraniu dostępnych umiejętności imigrantów do potrzeb państw rozwijających się;

30.   zachęca władze publiczne państw Północy i Południa do inwestowania w edukację i kształcenie obywateli; ponownie wyraża swoje poparcie dla celu "20/20", a mianowicie przeznaczania na podstawowe usługi społeczne 20% pomocy publicznej z Północy i 20% budżetów krajowych Południa;

31.   zachęca państwa Południa do rozwijania strategii mających na celu "szkolenie i zatrzymanie" mieszkańców, w szczególności poprzez poprawę wizerunku zawodów o charakterze socjalnym i położenie akcentu na sytuację kobiet, spotykających się często z dyskryminacją ze względu na płeć;

32.   zwraca się do Unii o konkretne włączenie promowania uczciwej pracy do europejskiej agendy rozwoju, a w szczególności:

   o włączenie klauzul o przestrzeganiu podstawowych norm pracy do wszystkich umów dwustronnych zawieranych przez Unię Europejską lub jej państwa członkowskie,
   wprowadzenie narzędzia kontroli (dwustronni obserwatorzy),
   promowanie uczciwej pracy jako podstawowego elementu dziewiątego Milenijnego Celu Rozwoju;
  

domaga się jednak, aby państwa Północy nie dokonywały instrumentalizacji tej idei, czyniąc z niej "nietaryfową barierę" dla dostępu do swoich rynków;

33.   zwraca się do Unii Europejskiej i państw członkowskich o wprowadzenie polityk mających na celu ograniczenie negatywnego wpływu gospodarczego i społecznego "drenażu mózgów" na kraje Południa poprzez:

   ukierunkowanie kształcenia na sektory poszkodowane w wyniku braku siły roboczej,
   finansowanie programów wzajemnego inwestowania między partnerami z północy i południa na rzecz krajów i sektorów szczególnie dotkniętych "drenażem mózgów";

34.   zaleca przyjęcie europejskiego kodeksu dobrego postępowania oraz kodeksów krajowych w państwach członkowskich, które wyznaczałyby ramy rekrutacji;

35.   pochwala zamiar Komisji zaproponowania programu specjalnego w celu rozwiązania kryzysu zasobów ludzkich w sektorze ochrony zdrowia w Afryce;

36.   z zadowoleniem przyjmuje plan opracowania wszechstronnego i spójnego podejścia do etycznej rekrutacji pracowników w sektorach szczególnie narażonych na "drenaż mózgów";

37.   z zadowoleniem przyjmuje wnioski Prezydencji Rady Europejskiej z 15-16 grudnia 2005 r. w Brukseli dotyczące globalnego podejścia do migracji oraz ostatnie wnioski Komisji w sprawie odpływu wykwalifikowanych pracowników, przekazów pieniężnych do krajów pochodzenia, diaspory, migracji o charakterze czasowym i cyrkulacyjnym, świadczeń z ubezpieczeń socjalnych, wiz wielokrotnych, itd.;

38.   podkreśla, że przepływ wysoko wykwalifikowanych pracowników ma podstawowe znaczenie dla zwiększenia pozytywnego wkładu migracji w rozwój, mając na uwadze, że kraje rozwijające się w pełni uczestniczą w wymianie kompetencji na światowym rynku pracy; zaleca Komisji i państwom członkowskim, aby rozsądnie zaangażowały się w takie rozwiązanie poprzez proponowanie środków zmierzających do:

   promowania powrotów tymczasowych lub faktycznych w oparciu o bieżące doświadczenia Unii,
   zachęcania do tworzenia partnerstw instytucjonalnych między placówkami w krajach rozwijających się i w państwach członkowskich Unii Europejskiej (instytuty badawcze, uniwersytety, szpitale);
   przyspieszenia wzajemnego uznawania dyplomów;

39.   zauważa fakt, iż niektóre kwalifikacje zawodowe lub akademickie pracowników z krajów trzecich nie są uznawane lub ich uznanie nastręcza trudności, co utrudnia tym pracownikom wejście na rynek pracy państw członkowskich UE na równych warunkach; uważa, że migranci zatrudnieni w UE powinni mieć dostęp do programów szkoleniowych, aby mogli podnosić umiejętności zawodowe;

40.   zwraca się do Komisji o przedstawienie inicjatyw na rzecz ułatwiania uznawania kwalifikacji zawodowych oraz na rzecz ustalenia podstawowych norm w zakresie utworzenia europejskiego systemu zatwierdzania dyplomów zagranicznych;

41.   wzywa do pełniejszego uwzględnienia szczególnej roli kobiet w migracji i rozwoju, zwłaszcza aby:

   wymiar płci został włączony do wszystkich programów i projektów rozwoju lub wspólnego rozwoju związanych z migracją,
   kobiety i organizacje kobiet były uprzywilejowanym celem środków prowadzących do wykształcenia poczucia obowiązku w diasporze i finansowego wspierania jej projektów;
   przeprowadzić w krajach pochodzenia imigrantów kampanie informacyjne na temat warunków legalnej imigracji, związanych z nią praw oraz na temat zagrożeń, jakie niesie ze sobą imigracja nielegalna, takich jak handel ludźmi, przemoc i wykorzystywanie seksualne;

42.   wzywa państwa członkowskie do wspierania inicjatyw mających na celu wzmocnienie społeczno-politycznej, gospodarczej i psychologicznej pozycji migrantek, w szczególności w odniesieniu do ich rodzin, jak i zdobycie niezbędnej wiedzy umożliwiającej im skuteczną integrację w kraju przyjmującym oraz inicjatyw mających na celu ochronę praw migrantek, ich pozycji i roli poprzez zwiększenie wpływu pozarządowych organizacji zajmujących się sprawami równouprawnienia płci oraz sieci kontaktów wśród migrantek;

43.   wzywa państwa członkowskie do czuwania nad stosowaniem zasady zakazu dyskryminacji w dostępie i uczestnictwie imigrantek we wspólnotowym rynku pracy oraz do zagwarantowania ochrony ich podstawowych praw społecznych i gospodarczych, a w szczególności prawa do równych zarobków;

44.   wzywa państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na dzieci migrantek, w celu zapewnienia im zwiększonego poziomu ochrony oraz ułatwionego dostępu do służby zdrowia i edukacji;

45.   popiera projekt deklaracji i planu działania na rzecz wdrożenia tej deklaracji, przyjęte w Brukseli w dniu 13 kwietnia 2006 r. na pierwszym posiedzeniu ministrów AKP odpowiedzialnych za sprawy azylu, migracji i mobilności, w sprawie utworzenia wirtualnego obserwatorium ds. migracji w AKP, co ma pozwolić na zebranie pełnych i niezależnych informacji w celu opracowywania odpowiedzi AKP na wyzwania związane z migracją;

46.   pochwala wprowadzenie instrumentu AKP-UE dotyczącego migracji do końca 2006 r.; zwraca się jednak do Komisji o sprecyzowanie celów i zapewnienie, że instrument nie zostanie pozbawiony celu rozwoju;

47.   wyraża wątpliwość co do możliwości i skuteczności zawierania porozumień i wprowadzania klauzul o ponownym przyjęciu, mających powiązać pomoc finansowo-techniczną z "wynikami" państw trzecich w odniesieniu do ponownego przyjęcia; podkreśla, że tego rodzaju polityka grozi zubożeniem krajów, z których pochodzą migranci;

48.   zwraca się do Komisji, aby zaproponowała środki zmierzające do wzmocnienia możliwości państw południowych w zakresie zarządzania niezależną polityką migracyjną w ramach funduszu europejskiego przeznaczonego na migrację lub instrumentu AKP-UE;

49.   podkreśla, że Unia Afrykańska i afrykańskie organizacje regionalne mogą odgrywać ważną rolę w ukierunkowywaniu migracji gospodarczej w Afryce, na przykład poprzez umowy o współpracy na rzecz wspólnego rozwoju między UE a krajami pochodzenia imigrantów oraz umowy dwustronne i wielostronne zawierające klauzule o przestrzeganiu praw człowieka i norm MOP;

50.   uważa, że partnerstwo AKP-UE stanowi uprzywilejowaną płaszczyznę do proponowania wspólnych rozwiązań dotyczących kwestii migracji, w oparciu o art. 13 umowy z Kotonu; zwraca się do Komisji o wpisanie następujących celów do programu prowadzonych negocjacji w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym lub ewentualnych negocjacji umów o ponowne przyjęcie:

   równego traktowania obywateli AKP w dziedzinie bezpieczeństwa społecznego, które zostało przewidziane już w Konwencji z Lomé, lecz pozostało martwym zapisem,
   lepszego dostępu do wiz krótkoterminowych dla obywateli z krajów AKP oraz korzystniejszych zasad w zakresie mobilności tymczasowej siły roboczej,
   wdrożenie programu informacyjnego w krajach AKP przeznaczonych dla kandydatów do migracji do Unii;

51.   zwraca się do Komisji o opracowanie strategii mającej na celu wspieranie krajów docelowych i tranzytowych o największym napływie imigrantów oraz o zbadanie, we współpracy z zainteresowanymi krajami, programów działania skierowanych do migrantów w głównych ośrodkach migracyjnych i stwierdzonych strefach tranzytu, ukierunkowanych na najbardziej zagrożone grupy migrantów (kobiety, małoletni bez opieki) i obejmujących następujące cele:

   pomaganie mieszkańcom w zdobywaniu niezależności i realizowaniu siebie inaczej niż poprzez mobilność,
   poprawę warunków życia migrantów w państwach tranzytowych, zwłaszcza w krajach Sahelu (ośrodki informacji i pomocy dla migrantów z zagranicy),
   proponowanie działań dotyczących profilaktyki i leczenia AIDS oraz chorób przenoszonych drogą płciową w ośrodkach i na trasach migracji, z uwzględnieniem związków między chorobami przenoszonymi drogą płciową a przepływem osób;

52.   domaga się, aby programy te skoncentrowały się na zbadaniu psychicznych skutków migracji i wysiedlenia oraz na opiece psychologicznej i wsparciu dla kobiet i dzieci cierpiących z powodu negatywnych skutków tych zjawisk;

53.   wzywa UE do popierania inicjatyw Wysokiego Komisarza ds. Uchodźców dotyczących sprecyzowania pojęcia uchodźcy z przyczyn politycznych, gospodarczych, środowiskowych i przyznania każdej kategorii odpowiedniej ochrony i pomocy; uważa, że przesiedleńcy powinni korzystać z takiej samej opieki jak opieka przyznana uchodźcom w Konwencji dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r.; zwraca się do państw członkowskich i do wspólnoty międzynarodowej o czuwanie nad przestrzeganiem wytycznych w sprawie przepływów wewnętrznych ONZ i zaleca ujęcie tych norm opieki nad przesiedleńcami w formę konwencji międzynarodowej;

54.   wyraża zaniepokojenie trudnościami finansowymi, z jakimi boryka się Wysoki Komisarz ds. Uchodźców; jest zdania, że Komisja powinna zwiększyć wsparcie finansowe dla projektów prowadzonych przez wysokiego komisarza i że UE jako główny płatnik do budżetu Wysokiego Komisarza ds. Uchodźców powinna wywierać nacisk na pozostałych donatorów, aby wysoki komisarz dysponował środkami pozwalającymi na wypełnianie jego zadań w jak najlepszych warunkach;

55.   zwraca się do Komisji o opracowywanie projektów w ramach partnerstwa z Wysokim Komisarzem ds. Uchodźców i krajami lub organizacjami regionalnymi, których dotyczą:

   akcje dobrowolnego powrotu uchodźców i przesiedleńców,
   wdrażanie struktur towarzyszących pomocy tym grupom osób w ponownym osiedlaniu się;

56.   zachęca państwa pochodzenia migrantów oraz państwa tranzytowe do aktywnego uczestnictwa w nowym podejściu do migracji i rozwoju;

57.   wzywa Komisję do nawiązania dialogu z krajami pochodzenia oraz wezwania ich do zakazania sprzecznych z prawami człowieka praktyk, jak okaleczanie żeńskich narządów płciowych, przymusowe małżeństwa, poligamia, rozwód bez obopólnej zgody;

58.   wzywa Komisję do przeprowadzenia oceny ilościowej i jakościowej wydatków i programów wsparcia rozwoju w krajach trzecich oraz sporządzenia bilansu osiągniętych za ich pomocą wyników związanych z poprawą sytuacji kobiet w krajach pochodzenia migrantów;

59.   wzywa państwa członkowskie do uważniejszego rozważenia wpływu, jaki wywiera migracja spowodowana konfliktami na społeczną, fizyczną i psychologiczną sytuację migrantek, które z powodu niepewnej pozycji w jakiej się znajdują są w większym stopniu narażone na przemoc;

60.   wzywa państwa członkowskie i Unię Europejską do zagwarantowania, aby imigrantki, które padły ofiarą przemocy w pełni znały swoje prawa, miały skuteczny dostęp do pomocy prawnej oraz mogły otrzymać niezależny status prawny, prawo pobytu oraz pozwolenie na pracę;

61.   wzywa Komisję i Radę, aby za pośrednictwem lokalnych przedstawicielstw i ambasad regularnie informowały kobiety chcące wyemigrować do UE o różnych warunkach otrzymania statusu legalnego imigranta, o ich prawach i obowiązkach oraz podstawowych zasadach i wartościach, którymi kierują się społeczeństwa europejskie;

62.   w związku z powyższym wzywa państwa członkowskie do opracowania polityki rozwoju i szczegółowych programów mających na celu zapewnienie opieki medycznej, socjalnej i psychologicznej dla kobiet - ofiar migracji spowodowanej konfliktami oraz dla innych migrantek doświadczających psychicznych, fizycznych i socjalnych skutków przemieszczenia;

63.   kładzie nacisk na znaczenie wymiany dobrych praktyk, jednocześnie między państwami członkowskimi oraz z krajami trzecimi, w szczególności z krajami rozwijającymi się;

64.   krytykuje Komisję za niewystarczające uwzględnienie problematyki płci w komunikacie "Migracja i rozwój: konkretne kierunki działania"; proponuje utworzenie stałej międzyinstytucjonalnej grupy zadaniowej na wysokim szczeblu, odpowiedzialnej za kontrolę rozwoju europejskiej polityki imigracyjnej z punktu widzenia problematyki płci, przede wszystkim w celu stworzenia instrumentów do oceny wpływu kwestii płci przed przyjęciem jakichkolwiek środków w obszarze polityki imigracyjnej;

65.   wzywa Radę i Komisję do przyjęcia wytycznych UE oraz konkretnych i ukierunkowanych celów w zakresie problematyki płci oraz wskaźników w obszarze polityki imigracyjnej, włącznie z działaniami uświadamiającymi na poziomie krajowym, zapewniając włączenie kwestii płci do polityki imigracyjnej oraz regularną ocenę polityki Unii z punktu widzenia problematyki płci;

66.   wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie do ustanowienia ram prawnych gwarantujących imigrantkom prawo do otrzymania ich własnego paszportu oraz prawa pobytu oraz umożliwienia pociągnięcia osoby, która odbierze te dokumenty, do odpowiedzialności karnej;

67.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do pogłębienia dialogu z krajami pochodzenia migrantek, w celu wpierania poszanowania praw kobiet oraz równości płci oraz do dalszego zwalczania biedy i gospodarczej zależności kobiet;

68.   uważa, że migracja i integracja są ze sobą blisko powiązane, zaś powodzenie migracji i korzyść wszystkich zainteresowanych stron zależy od tego, czy strategiom migracji towarzyszą całościowe i wielowymiarowe strategie integracji;

69.   wyraża ubolewanie z powodu braku postępów w zakresie integracji od czasu szczytu w Tampere w 1999 r. i uważa, że UE powinna zacząć podejmować odpowiednie działania w tej dziedzinie; wyraża w związku z tym zadowolenie z powodu utworzenia Europejskiego funduszu na rzecz integracji obywateli państw trzecich; wypowiada się za szybkim utworzeniem europejskiego obserwatorium ds. migracji, aby przyspieszyć wysiłki UE i pozostałych państw członkowskich w zakresie integracji;

70.   podkreśla, że migranci stanowią bogactwo dla krajów przyjmujących i nalega, aby w większym stopniu uznać i wzmocnić ich rolę; podkreśla, że zarówno obywatele europejscy, jak i pracownicy-imigranci mają prawa i obowiązki, których należy zawsze przestrzegać;

71.   wzywa państwa członkowskie do włączenia tych pozytywnych aspektów do krajowych kampanii informacyjnych;

72.   wzywa państwa członkowskie do przyjęcia sprawiedliwej i przejrzystej procedury dla ułatwienia imigrantom dostępu do takiego zatrudnienia, które gwarantuje im godne warunki pracy, zdrowotne, bezpieczeństwa i rekrutacji przez firmy;

73.   uznaje, że niezwykle istotne jest zachęcanie młodych ludzi, by podtrzymywali w jakiejkolwiek formie więzi ze swoim krajem pochodzenia, a także umożliwienie im – jeżeli tak postanowią – przyczyniania się do rozwoju tego kraju; wzywa Komisję i państwa członkowskie do tworzenia różnych programów wymiany młodzieży, podejmowania inicjatyw w ramach 7. programu ramowego Wspólnoty Europejskiej na rzecz badań, rozwoju technologicznego i demosntracji (2007-2013) i propagowania bliższych relacji w zakresie kultury i edukacji z zainteresowanymi krajami trzecimi, wzmacniania współpracy pomiędzy instytucjami oświatowymi w UE i krajach rozwijających się oraz wspierania środków na rzecz reintegracji;

74.   wzywa Komisję, wspólnie z państwami członkowskimi, do wspierania i rozwoju programów wymiany studentów i młodych absolwentów z krajów rozwijających się, tak aby służyły one – podobnie jak programy Erasmus, Erasmus-Mundus, Comenius, Socrates i Leonardo da Vinci – celom tymczasowej migracji i umożliwiały transfer umiejętności i dobrych praktyk do krajów pochodzenia studentów i absolwentów;

75.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do wzmocnienia niefinansowego, społeczno-zawodowego wymiaru działań na rzecz rozwoju poprzez ocenę roli młodych ludzi oraz poprawę kwestii związanych z integracją i zaangażowaniem w życie publiczne, a także powiązanie odnośnych podmiotów w dziedzinie migracji ekonomicznej, takich jak organizacje pozarządowe i partnerzy społeczni w krajach pochodzenia i przeznaczenia;

76.   wzywa Unię Europejską i państwa członkowskie, aby nie postrzegały kwestii migracji w świetle swoich stosunków z krajami trzecimi jako przedłużenia swoich surowych polityk migracyjnych; sprzeciwia się wszelkim działaniom zmierzającym do "outsourcingu" polityki migracyjnej Unii i państw członkowskich, które polegałyby na wyłącznym obciążeniu państw Południa odpowiedzialnością za kwestie migracji;

77.   zauważa ponadto, że zarządzanie przepływami migracyjnymi nie może stanowić warunku wstępnego każdego porozumienia o stowarzyszeniu;

78.   zwraca się do Komisji i państw członkowskich o przedstawienie konkretnych inicjatyw na rzecz promowania dostępu do legalnych kanałów migracji w celu zwalczania nielegalnego rynku pracy i przypadków wykorzystywania, których ofiarami padają migrujący pracownicy;

79.   zwraca się do państw członkowskich o wprowadzenie w życie rzeczywistej polityki w zakresie przyjmowania migrantów, opartej na poszanowaniu praw człowieka i prawa międzynarodowego;

80.   zwraca się do wszystkich państw członkowskich UE o ratyfikowanie Międzynarodowej konwencji w sprawie ochrony praw wszystkich podróżujących migrantów i członków ich rodzin oraz o pełne przestrzeganie zobowiązań międzynarodowych podjętych w dziedzinie ochrony migrantów i ich rodzin;

81.   odnotowuje wzmożone wykorzystywanie pracowników napływowych i wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania wdrożenia europejskiego i krajowego prawodawstwa w dziedzinie zatrudnienia oraz do zapewnienia wszystkim pracownikom napływowym prawnej i cywilnej ochrony przed ich nadużywaniem i wykorzystywaniem;

82.   zwraca się do Unii i państw członkowskich o podjęcie działań zmierzających do zbliżenia statusu obcokrajowców mieszkających legalnie w Unii Europejskiej do statusu obywateli państw członkowskich, a także przyznania im jak największego bezpieczeństwa prawnego na drodze do realizacji celu powstania obywatelstwa europejskiego otwartego na osoby spoza Wspólnoty;

83.   uznaje, że niezwykle ważne jest zapewnienie przynajmniej minimalnego wspólnego poziomu podstawowego praw obywateli krajów trzecich na terytorium UE; z zadowoleniem przyjmuje zatem plany, które zapewnić mają równe szanse wszystkim imigrantom mającym dostęp do unijnych rynków pracy;

84.   z zadowoleniem przyjmuje plan wprowadzenia uczciwej i przejrzystej procedury przyjmowania pracowników sezonowych i zagwarantowania im praw; uznaje, że powinno się w należyty sposób uwzględnić nie w pełni wykwalifikowanych i nisko wykwalifikowanych migrantów; uważa, że ważna jest ochrona tej szczególnie narażonej na dyskryminację i wyzysk grupy pracowników;

85.   wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania niezależnego statusu prawnego oraz pozwolenia na pracę żonom oraz dzieciom głównych posiadaczy statusu prawnego w momencie zaakceptowania wniosku o połączenie rodziny, w celu zagwarantowania i pełnej ochrony ich praw oraz ułatwienia ich społecznej integracji;

86.   zwraca się do państw członkowskich o rozważenie mianowania "uprzywilejowanego rozmówcy" (rzecznika) na szczeblu krajowym lub lokalnym, który rozpatrywałby wnioski i skargi imigrantów dotyczące ich warunków pracy, bezpieczeństwa prawnego lub dyskryminacji, a także zwraca się do Komisji o zbadanie dobrych praktyk w tej dziedzinie na szczeblu krajowym i regionalnym w państwach członkowskich;

87.   wyraża ubolewanie z powodu niezauważania powiązań pomiędzy handlem ludźmi a migracją; zauważa, że wiele kobiet, które padły ofiarami handlu ludźmi nie ma dostępu do pomocy prawnej czy socjalnej; wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do położenia nacisku w ich strategiach zwalczania handlu ludźmi na zapobieganie i ochronę ofiar; wzywa państwa członkowskie do udzielenia takim kobietom pozwolenia na długoterminowy pobyt;

88.   zwraca się do Komisji i Rady o podniesienie walki z handlem ludźmi związanym z migracją do rangi priorytetu Unii Europejskiej oraz o przyznanie na ten cel odpowiednich środków finansowych; uważa, że przygotowywany plan działania powinien odzwierciedlać ten priorytet, zwracać szczególną uwagę na osoby najbardziej zagrożone, w szczególności kobiety i małoletnich, i podkreślać konieczność współpracy z krajami pochodzenia i krajami tranzytowymi;

89.   oczekuje od Komisji, aby przy podejmowaniu środków przeciwko zorganizowanemu handlowi ludźmi z krajów rozwijających nie penalizowała ofiar, lecz skupiła się na karaniu sprawców; zauważa, że wiele kobiet, będących ofiarami handlu ludźmi, nie ma dostępu do ochrony prawnej i socjalnej; wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania tym kobietom możliwości długoterminowego pobytu;

90.   zwraca się do Rady o włączenie zaleceń niniejszej rezolucji do wspólnego stanowiska przygotowywanego z myślą o dialogu wysokiego szczebla w sprawie migracji międzynarodowych i rozwoju, który zostanie zorganizowany przez ONZ we wrześniu 2006 r.;

91.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom państw członkowskich UE i krajów AKP, Radzie AKP-UE i Wspólnemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP-UE.

(1) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, str. 3.
(2) Dz.U. L 287 z 28.10.2005, str. 4.
(3) Dz.U. L 164 z 24.6.2005, str. 46.
(4) http://www.worldbank.org/globaloutlook
(5) www.gcim.org, październik 2005 r.
(6) Biorąc pod uwagę poziom z 2004 r., oznacza to podwojenie pomocy.
(7) Dz.U. C 46 z 24.2.2006, str. 1.
(8) Teksty przyjęte w tym dniu, P6_TA(2005)0445.
(9) Teksty przyjęte w tym dniu, P6_TA(2005)0427.
(10) Teksty przyjęte w tym dniu, P6_TA(2005)0408.
(11) Dz.U. C 124 E z 25.5.2006, str. 535.
(12) Dz.U. C 33 E z 9.2.2006, str. 311.
(13) Dz.U. L 354 z 30.12.1998, str. 5.
(14) MOP: Zapobieganie dyskryminacji, wykorzystywaniu i nadużywaniu pracownic napływowych: informator - broszura 1: ze szczególnym uwzględnieniem pracownic z zagranicy, Genewa, 2003, MOP, str. 9.


Sprawiedliwy handel i rozwój
PDF 156kWORD 86k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie sprawiedliwego handlu i rozwoju (2005/2245(INI))
P6_TA(2006)0320A6-0207/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 2 lipca 1998 r. w sprawie sprawiedliwego handlu(1),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 kwietnia 2003 r. w sprawie kryzysu na międzynarodowym rynku kawy(2),

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2004 r. zatytułowany "Łańcuchy towarów rolniczych, zależność i ubóstwo – propozycja planu działania UE" (COM(2004)0089),

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady z dnia 29 listopada 1999 r. w sprawie sprawiedliwego handlu (COM(1999)0619),

–   uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 27 października 2005 r. w sprawie etycznego handlu i systemów zabezpieczania konsumentów(3),

–   uwzględniając deklarację i plan działania w sprawie towarów afrykańskich przyjęty przez konferencję ministrów handlu państw Unii Afrykańskiej, która odbyła się w Arusha w dniach 21-23 listopada 2005 r.,

–   uwzględniając konsensus z São Paulo, z 11. sesji Konferencji ONZ w sprawie Handlu i Rozwoju (UNCTAD), która odbyła się w São Paulo w dniach 13-18 czerwca 2004 r.,

–   uwzględniając art. 177-181 Traktatu WE,

–   uwzględniając umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, podpisaną w Kotonu w dniu 23 czerwca 2000 r. (Umowa z Kotonu)(4) i zmienioną w Luksemburgu dnia 25 czerwca 2005 r.(5), a w szczególności jej art. 23 lit. g),

–   uwzględniając kompendium w sprawie strategii współpracy związanych z Umową z Kotonu, wydane przez Komisję w 2001 r.,

–   uwzględniając podręcznik Komisji Europejskiej w sprawie ekologicznych zamówień publicznych, zatytułowany "Kupujemy ekologicznie", z 2004 r.,

–   uwzględniając projekt Francuskiego Stowarzyszenia Normalizacyjnego (AFNOR), zatytułowany "Kryteria mające zastosowanie do sprawiedliwego handlu", z dnia 9 grudnia 2005 r.,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju oraz opinię Komisji Handlu Międzynarodowego (A6-0207/2006),

A.   mając na uwadze, że sprawiedliwy handel okazuje się skutecznym sposobem promowania trwałego rozwoju,

B.   mając na uwadze, że sprawiedliwy handel oraz inne niezależnie kontrolowane inicjatywy handlowe przyczyniające się do podnoszenia standardów społecznych i środowiskowych charakteryzuje wspólna ambicja wprowadzania na rynek, sprzedaży i promowania handlu produktami, które spełniają pewne kryteria społeczne, środowiskowe i rozwojowe,

C.   mając na uwadze, że sprawiedliwy handel inne niezależnie kontrolowane inicjatywy handlowe przyczyniające się do podnoszenia standardów społecznych i środowiskowych są ważnymi instrumentami realizacji Milenijnych Celów Rozwoju (MCR), w szczególności likwidacji ubóstwa oraz globalnego partnerstwa na rzecz rozwoju,

D.   mając na uwadze, że ceny wielu podstawowych produktów rolnych wywożonych z krajów rozwijających się, takich jak cukier, bawełna, kakao i kawa, spadły o 30-60% w latach 1970-2000, zmuszając drobnych rolników do sprzedawania swoich towarów poniżej kosztów produkcji i ograniczając dochód wielu najuboższych krajów świata, a sprawiedliwy handel może zapewnić rozwiązanie tego problemu,

E.   mając na uwadze, że art. XXXVI-XXXVIII Układu Ogólnego w Sprawie Taryf Celnych i Handlu (GATT) zobowiązują członków Światowej Organizacji Handlu (WTO) do podejmowania w razie potrzeby wspólnych działań celem doprowadzenia do stabilizacji cen towarów, oraz mając na uwadze, że Unia Afrykańska nalega, by kwestia towarów stanowiła część toczących się negocjacji WTO,

F.   mając na uwadze, że art. 23 lit. g) Umowy z Kotonu przewiduje wsparcie dla promowania uczciwego handlu, a kompendium w sprawie strategii współpracy związanych z Umową z Kotonu w sekcji 2.6.3., ust. 64 stwierdza, że "współpraca powinna zapewniać pomoc dla grup producentów w krajach rozwijających się i dla organizacji pozarządowych w UE za pośrednictwem pozycji budżetowych i środków EFR. Pomoc ta powinna być wykorzystywana na finansowanie wprowadzania nowych linii produktu, kampanii uświadamiających adresowanych do konsumentów, działalność oświatową i budowanie zdolności",

G.   mając na uwadze, że sprawiedliwy handel ma dwa nierozłączne cele: z jednej strony stworzenie możliwości rozwoju dla małych producentów i pracowników w krajach rozwijających się a z drugiej strony wywieranie wpływu na międzynarodowy system handlu i spółki prywatne, aby stały się bardziej sprawiedliwe i wspierały trwały rozwój; mając na uwadze, że międzynarodowy ruch na rzecz sprawiedliwego handlu dąży do realizacji tego ostatniego celu dając przykład i wywierając naciski na rządy, organizacje międzynarodowe i firmy,

H.   mając na uwadze, że niektóre inne niezależnie kontrolowane inicjatywy handlowe przyczyniające się do podnoszenia standardów społecznych i środowiskowych realizują cele zarówno przyczyniające się do trwałego rozwoju z korzyścią dla producentów i pracowników w krajach rozwijających się oraz umożliwiają prywatnym firmom aktywne zaangażowanie się i wspieranie trwałego rozwoju,

I.   mając na uwadze, że organizacje sprawiedliwego handlu odgrywają ważną rolę w podnoszeniu wiedzy na temat stosunków północ-południe, w szczególności poprzez publiczne kampanie i umacnianie współpracy między obywatelami, a także poprzez koncepcję miast i uniwersytetów sprawiedliwego handlu,

J.   mając na uwadze, że sprzedaż w ramach sprawiedliwego handlu od 2000 r. wzrasta w Europie średnio o 20% rocznie, przy czym korzysta na niej ponad milion producentów i ich rodzin, a europejscy konsumenci są coraz bardziej zainteresowani odpowiedzialnymi zakupami; mając na uwadze, że wzrost w ramach tego handlu w poszczególnych państwach członkowskich jest różny, a ogólny udział sprawiedliwego handlu w rynku jest nadal niewielki, ale szybko wzrasta, a tendencje międzynarodowe są również obiecujące,

K.   mając na uwadze, że coraz większa liczba europejskich detalistów dokonuje znaczących starań celem wspierania sprawiedliwego handlu i innych niezależnie kontrolowanych inicjatyw handlowych przyczyniających się do podnoszenia standardów społecznych i środowiskowych, przekazując ich wartości i oferując produkty tychże w swoich punktach sprzedaży,

L.   mając na uwadze, że miliony producentów chcą przystąpić do systemu sprawiedliwego handlu i innych niezależnie kontrolowanych inicjatyw przyczyniających się do podnoszenia standardów społecznych i środowiskowych; mając na uwadze, że pomimo istnienia olbrzymiego potencjału dalszego wzrostu międzynarodowe polityki handlowe i rolne powodują trudności, w szczególności dla małych i średnich przedsiębiorstw w krajach rozwijających się, w tym dla producentów działających w ramach sprawiedliwego handlu,

M.   mając na uwadze, że należy zwiększać świadomość europejskich konsumentów na temat wpływu sprawiedliwego handlu na sytuację społeczno-gospodarczą producentów i ich społeczności lokalnych,

N.   mając na uwadze, że dla producentów i konsumentów korzystny będzie jeden rozpoznawalny znak certyfikacyjny, jak ten już istniejący,

O.   mając na uwadze, że w kontekście sprawiedliwego handlu należy zwrócić szczególną uwagę na rolę kobiet, które są głównym gospodarczym czynnikiem trwałego rozwoju,

P.   mając na uwadze, że sprawiedliwy handel okazuje się być skutecznym narzędziem wspierania ludności lokalnej, dając jej możliwość sprzedaży swoich towarów bezpośrednio na rynki europejskie, przy jednoczesnym utrzymaniu tradycyjnych sposobów życia i produkcji,

Q.   mając na uwadze, że produkty sprawiedliwego handlu są wprowadzane na rynek dwoma drogami: zintegrowaną drogą, gdy produkty (głównie wyroby rzemieślnicze) są importowane za pośrednictwem organizacji sprawiedliwego handlu i dystrybuowane w specjalistycznych sklepach sprawiedliwego handlu (Worldshops), oraz drogą etykietowania, gdy towary są etykietowane przez wyspecjalizowane agencje certyfikacji sprawiedliwego handlu, co stanowi certyfikat, że ich sieci produkcyjne respektują zasady sprawiedliwego handlu,

R.   mając na uwadze, że zharmonizowane na poziomie ogólnoświatowym dobrowolne normy dotyczące etykietowanych i nieetykietowanych produktów i organizacji sprawiedliwego handlu są rozwijane przez ostatnie pięćdziesiąt lat przez międzynarodowy ruch sprawiedliwego handlu, a mianowicie następujące stowarzyszenia: Międzynarodowe Oganizacje ds. Eykietowania Sprawiedliwego Handlu (FLO), Międzynarodowe Stowarzyszenie Sprawiedliwego Handlu (IFAT), Sieć Europejskich sklepów "Worldshops" (NEWS) i Europejska Strefa Wolnego Handlu (EFTA),

S.   mając na uwadze, że w związku z sukcesem sprawiedliwego handlu i brakiem ochrony prawnej istnieje zagrożenie, że koncepcja ta może być nieuczciwie wykorzystana przez spółki, które wchodzą na rynek sprawiedliwego handlu, nie spełniając odnośnych kryteriów; mając na uwadze, że może to ograniczyć korzyści dla ubogich i zepchniętych na margines producentów w krajach rozwijających się oraz może zmniejszyć przejrzystość dla konsumentów i naruszać ich prawo do odpowiednich informacji o produkcie,

T.   mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie rozpoczęły procesy ustawodawcze mające na celu uregulowanie stosowania określenia "sprawiedliwy handel" i kryteriów dotyczących kwalifikowania organizacji jako organizacji sprawiedliwego handlu,

U.   mając na uwadze, że w Komisji brak jest jasnej polityki dotyczącej sprawiedliwego handlu i innych niezależnie kontrolowanych inicjatyw handlowych przyczyniających się do podnoszenia standardów społecznych i środowiskowych oraz brakuje systematycznej koordynacji między różnymi dyrekcjami generalnymi w tym zakresie,

V.   mając na uwadze, że obecna pomoc i wsparcie dla sprawiedliwego handlu oraz dla organizacji sprawiedliwego handlu i innych niezależnie kontrolowanych inicjatyw handlowych przyczyniających się do podnoszenia standardów społecznych i środowiskowych jest w Europie obecnie ograniczone i fragmentaryczne,

W.   mając na uwadze, że produkty sprawiedliwego handlu są coraz częściej oferowane w instytucjach UE,

X.   mając na uwadze, że istnieją środki odpowiadające kryteriom WTO, dzięki którym rządy mogą wspierać sprawiedliwy handel, pod warunkiem, że nie dyskryminują one poszczególnych państw członkowskich WTO,

1.   wzywa Komisję do wydania zalecenia w sprawie sprawiedliwego handlu, będąc zdania, że niewiążący akt legislacyjny stanowi w chwili obecnej odpowiedni do sytuacji instrument i nie niesie ze sobą ryzyka nadmiernej regulacji, oraz wzywa, aby rozważyć wydanie zalecenia w sprawie innych niezależnie kontrolowanych inicjatyw handlowych przyczyniających się do podnoszenia standardów społecznych i środowiskowych;

2.   wyraża przekonanie, że sprawiedliwy handel, celem wyeliminowania ryzyka nadużycia, powinien spełniać kryteria określone przez ruch sprawiedliwego handlu w Europie, jak następuje:

   a) sprawiedliwa cena producenta, gwarantująca sprawiedliwe wynagrodzenie oraz pokrywająca koszty produkcji bezpiecznej dla środowiska i koszty utrzymania. Cena ta powinna być przynajmniej równa cenie minimalnej sprawiedliwego handlu lub też wyższa o dopłatę, jeżeli taka została określona przez międzynarodowe stowarzyszenia sprawiedliwego handlu,
   b) jeżeli producent tego zażąda, część płatności powinna zostać dokonana z góry,
   c) długotrwałe, stabilne kontakty z producentami i zaangażowanie producentów w określanie norm sprawiedliwego handlu,
   d) przejrzystość i możliwość prześledzenia łańcucha dostawy celem zagwarantowania odpowiedniej informacji dla konsumentów,
   e) warunki produkcji respektujące osiem podstawowych konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP),
   f) poszanowanie środowiska naturalnego, ochrona praw człowieka, a w szczególności praw kobiet i dzieci, oraz poszanowanie tradycyjnych metod produkcji, które promują rozwój gospodarczy i społeczny,
   g) budowanie zdolności i awans producentów, w szczególności drobnych i zepchniętych na margines producentów i pracowników w krajach rozwijających się oraz ich organizacji oraz ich odnośnych społeczności, dla zapewnienia trwałości sprawiedliwego handlu,
   h) wspieranie produkcji i dostęp do rynku dla organizacji producentów,
   i) działania w zakresie zwiększania wiedzy o produkcji i relacjach w ramach sprawiedliwego handlu, o misji i celach sprawiedliwego handlu oraz o przeważającej niesprawiedliwości zasad handlu międzynarodowego,
   j) monitorowanie i weryfikacja przestrzegania tych kryteriów, w czym większą rolę muszą odgrywać organizacje południowe, a co ma doprowadzić do zmniejszenia kosztów i zwiększenia lokalnego udziału w procesie certyfikacji,
   k) regularna ocena oddziaływania działań w ramach sprawiedliwego handlu;

3.   podkreśla, że największy udział we wzroście sprzedaży produktów sprawiedliwego handlu osiągnięto w przypadku produktów znakowanych oraz że w większości krajów europejskich wystąpiono z inicjatywą na rzecz znakowania produktów sprawiedliwego handlu;

4.   zwraca uwagę, że Europa stanowi największy rynek dla produktów sprawiedliwego handlu, obejmujący od 60% do 70% sprzedaży światowej i mający potencjał do dalszego wzrostu;

5.   przypomina, że ustanowienie systemu wolnego i uczciwego handlu wielostronnego jest najlepszym narzędziem służącym doprowadzeniu do skutecznego zarządzania globalizacją z korzyścią dla wszystkich; ponadto system sprawiedliwego handlu sprawdził się jako ważne narzędzie zmniejszania ubóstwa i osiągania trwałego rozwoju; uważa, że w dłuższej perspektywie mógłby on ułatwić uczestnictwo krajów rozwijających się na równych zasadach w systemie handlu wielostronnego, zapewnić im stabilny i trwały dostęp do europejskiego rynku oraz podnieść poziom świadomości konsumentów;

6.   przypomina, że podczas gdy międzynarodowe umowy handlowe nie uwzględniają krajów ubogich, system sprawiedliwego handlu dowiódł swej skuteczności pod względem trwałego rozwoju i zmniejszania ubóstwa; uważa, że w długiej perspektywie mógłby on umożliwić krajom rozwijającym się pełne uczestnictwo w wielostronnym systemie handlu;

7.   apeluje do Komisji i Rady o promowanie sprawiedliwego handlu oraz innych niezależnie kontrolowanych inicjatyw handlowych przyczyniających się do podnoszenia standardów społecznych i środowiskowych jako skutecznych narzędzi realizacji MCR oraz o uznanie istotnej roli organizacji sprawiedliwego handlu i innych niezależnie kontrolowanych inicjatyw handlowych przyczyniających się do podnoszenia standardów społecznych i środowiskowych we wspieraniu drobnych i zepchniętych na margines producentów w krajach rozwijających się oraz w podnoszeniu wiedzy europejskich konsumentów na temat trwałych i etycznych stosunków handlowych północ-południe w ogólności, a sprawiedliwego handlu w szczególności;

8.   przypomina, że europejskie polityki handlowe muszą ułatwić drobnym producentom na południu dostęp do rynku;

9.   wzywa Komisję do podjęcia badań celem sprawdzenia, jak sprawiedliwy handel mógłby przekształcić się w model trwałej polityki handlowej mogącej stymulować zrównoważony handel północ-południe oraz wskazać utrudnienia w handlu, które mają największy wpływ na ludzi biednych na całym świecie;

10.   wzywa Komisję do uznania istnienia innych wiarygodnych systemów, które równolegle do ruchu sprawiedliwego handlu i w ramach ISEAL (międzynarodowego związku na rzecz akredytacji i znakowania produktów ekologicznych i społecznie odpowiedzialnych) przyczyniają się do określenia norm społecznych i środowiskowych towarzyszących certyfikacji stron trzecich;

11.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia odpowiednich środków w celu zapewnienia, aby konsumenci mieli wszystkie informacje, których potrzebują do dokonywania świadomego wyboru; uważa, że konsumenci muszą mieć prawo do szybkiego dostępu do informacji o produkcie, które muszą być zrozumiałe i przedstawione w przejrzysty sposób;

12.   wzywa Komisję do nawiązania współpracy z międzynarodowym ruchem ds. sprawiedliwego handlu w zakresie wspierania wyraźnych i dających się szeroko zastosować kryteriów, służących do oceny systemów zabezpieczenia konsumentów, stanowiąc podstawę zaufania konsumentów do tych systemów i konsolidując sektory produktów sprawiedliwego handlu;

13.   wzywa Komisję do zainicjowania specjalnych "zaproszeń do składania wniosków" nastawionych na sprawiedliwy handel, w celu zwiększania świadomości konsumentów, wspierania systemów zabezpieczeń i oznakowania, jak również systematycznego gromadzenia danych i oceny skutków w całej UE;

14.   wzywa Komisję do lepszej koordynacji jej działań w dziedzinie sprawiedliwego handlu i innych niezależnie kontrolowanych inicjatyw handlowych przyczyniających się do podnoszenia standardów społecznych i środowiskowych prowadzonych przez poszczególne dyrekcje generalne odpowiedzialne za rozwój, handel, zatrudnienie i sprawy społeczne, ochronę konsumentów, rynek wewnętrzny i rolnictwo oraz do uczynienia sprawiedliwego handlu i innych niezależnie kontrolowanych inicjatyw handlowych przyczyniających się do podnoszenia standardów społecznych i środowiskowych nieodłączną częścią jej polityki w tych dziedzinach;

15.   zwraca się do Komisji i Rady o zbadanie i rozważenie wprowadzenia niskiej stawki VAT dla produktów sprawiedliwego handlu oraz o zniesienie ceł importowych na produkty sprawiedliwego handlu z krajów rozwijających się; podkreśla, że produkty objęte niską stawką VAT powinny być ściśle monitorowane dla uniknięcia nadużyć;

16.   apeluje do państw członkowskich, które obecnie opracowują prawodawstwo dotyczące sprawiedliwego handlu lub prawodawstwo, które może oddziaływać na organizacje sprawiedliwego handlu i inne niezależnie kontrolowane inicjatywy handlowe przyczyniające się do podnoszenia standardów społecznych i środowiskowych, aby opierały związane z tym kryteria na wiedzy i doświadczeniu stosownych podmiotów, w tym międzynarodowego ruchu sprawiedliwego handlu, i aby zaczęły od dogłębnej oceny ryzyka nadmiernej regulacji, jak również ewentualnego wpływu takiej regulacji na drobnych i zepchniętych na margines producentów;

17.   apeluje do Komisji, by wdrożyła art. 23 lit. g) Umowy z Kotonu oraz przepisy określone w kompendium w sprawie strategii współpracy związanych z Umową, w szczególności jego ustępy 61 do 64;

18.   wzywa Komisję do ustanowienia w ramach swej struktury wewnętrznego punktu kontaktowego zapewniającego regularną koordynację pomiędzy jej służbami w kwestiach związanych ze sprawiedliwym handlem;

19.   wzywa Komisję do zapewnienia "pomocy dla sprawiedliwego handlu":

   a) w krajach rozwijających się, z uwzględnieniem w jej ramach środków rozwoju nowych produktów sprawiedliwego handlu, do zapewniania pomocy technicznej i budowania zdolności (na przykład celem spełniania europejskich standardów sanitarnych i fitosanitarnych (SPS), zasad pochodzenia, jak również rosnącej liczby standardów firmowych), zachęcania do przechodzenia na wytwórczość (wartość dodana), wspierania programów budowania zdolności i awansu, wspierania wczesnego finansowania producentów w ramach sprawiedliwego handlu, pomocy w dystrybucji produktów sprawiedliwego handlu na rynkach lokalnych, z położeniem specjalnego nacisku na projekty wdrażane przez kobiety;
   b) w Unii Europejskiej, z uwzględnieniem w jej ramach środków wspierających programy, kampanie publiczne i działania propagandowe zwiększające wiedzę na temat sprawiedliwego handlu, badań nad oddziaływaniem oraz najlepszych praktyk, analizy łańcuchów dostawy, śledzenia drogi produktów i rozliczalności, poparcia marketingowego dla sprawiedliwego handlu i praktycznego wsparcia Worldshops;
   c) w UE i w krajach rozwijających się, do promowania pracy i roli organizacji sprawiedliwego handlu;

20.   zachęca Komisję do przedstawienia Parlamentowi, po konsultacjach ze stosownymi podmiotami, wniosku o odpowiednie działania i finansowanie w dziedzinie sprawiedliwego handlu i innych niezależnie kontrolowanych inicjatyw handlowych przyczyniających się do podnoszenia standardów społecznych i środowiskowych;

21.   zwraca się do Komisji o przeanalizowanie środków dalszej poprawy wiedzy na temat sprawiedliwego handlu i innych niezależnie kontrolowanych inicjatyw handlowych przyczyniających się do podnoszenia standardów społecznych i środowiskowych;

22.   wzywa władze publiczne w Europie do włączania kryteriów sprawiedliwego handlu do swoich zamówień publicznych i polityk zakupów oraz zwraca się do Komisji o promowanie tego między innymi poprzez opracowanie wytycznych na temat zamówień publicznych zgodnych z zasadami sprawiedliwego handlu;

23.   przypomina, że szczególnie regionalne podmioty prawa publicznego dokonują ważnych inwestycji na rynku produktów; w związku z powyższym wzywa wspomniane podmioty do szczególnego uwzględnienia produktów sprawiedliwego handlu w zaproszeniach do składania ofert;

24.   wyraża zadowolenie ze zwiększonych wysiłków, w szczególności Parlamentu Europejskiego, dotyczących oferowania produktów sprawiedliwego handlu, i podkreśla, że wszystkie instytucje UE powinny używać produktów sprawiedliwego handlu w swojej działalności wewnętrznej;

25.   podkreśla, że sprawiedliwy handel i inne niezależnie kontrolowane inicjatywy handlowe przyczyniające się do podnoszenia standardów społecznych i środowiskowych mogą być skutecznymi narzędziami, które sprawią, że przedsiębiorstwa staną się bardziej świadome i odpowiedzialne społecznie;

26.   podkreśla znaczenie przekształcenia europejskiej polityki w sprawie odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw w bardziej wszechstronną, dzięki kontynuacji i intensywniejszej działalności forum z udziałem wielu zainteresowanych stron, w tym fora na których organizacji sprawiedliwego handlu są obecne;

27.   wzywa Komisję do popierania mechanizmów na rzecz udziału producentów w określanie cen, tam gdzie jest to wykonalne, tak jak zostało to przewidziane w ust. 63 kompendium w sprawie strategii współpracy związanych z Umową z Kotonu;

28.   wzywa Komisję do popierania Unii Afrykańskiej w zakresie włączenia do toczących się negocjacji w sprawie handlu światowego – jako sprawy priorytetowej – kwestii cen towarów, zgodnie z zobowiązaniami Komisji wobec WTO, w szczególności z art. XXXVI-XXXVIII GATT;

29.   wzywa Komisję do podjęcia działań, zgodnie z art. XXXVIII ust. 2 lit. a) GATT, zmierzających do wypracowania środków mających na celu ustabilizowanie i poprawę warunków rynkowych dla produktów podstawowych o szczególnym znaczeniu dla mniej rozwiniętych krajów "wraz ze środkami mającymi na celu uzyskanie stabilnych, sprawiedliwych i opłacalnych cen do wywozu takich produktów";

30.   wyraża zadowolenie z wprowadzenia specjalnych klauzul dotyczących środowiska naturalnego w ramach ogólnego systemu preferencji (GSP+), ale dostrzega potrzebę wzmocnienia mechanizmu monitorowania;

31.   apeluje do Komisji, by opracowała spójną politykę promowania i ochrony drobnych i zepchniętych na margines producentów, w tym producentów działających w ramach sprawiedliwego handlu i innych niezależnie kontrolowanych inicjatyw handlowych przyczyniających się do podnoszenia standardów społecznych i środowiskowych, poprzez włączenie ich poglądów do dwustronnych, regionalnych i wielostronnych negocjacji handlowych, takich jak umów o partnerstwie gospodarczym;

32.   wzywa Komisję do uwzględnienia sprawiedliwego handlu oraz innych wrażliwych społecznie i środowiskowo metod handlu podczas formułowania polityki handlowej UE;

33.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również Międzynarodowej Organizacji Pracy, Programowi ONZ ds. Środowiska Naturalnego, Konferencji ONZ do spraw handlu i rozwoju (UNCTAD) i WTO.

(1) Dz.U. C 226 z 20.7.1998, str. 73.
(2) Dz.U. C 64 E z 12.3.2004, str. 607.
(3) Dz.U. C 28 z 3.2.2006, str. 72.
(4) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, str. 3.
(5) Dz.U. L 287 z 28.10.2005, str. 4.


AIDS - czas na działania
PDF 213kWORD 55k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie HIV/AIDS: czas na działania
P6_TA(2006)0321RC-B6-0375/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając sesję specjalną na wysokim szczeblu Zgromadzenia Ogólnego ONZ w sprawie HIV/AIDS w dniu 2 czerwca 2006 r. oraz deklarację polityczną przyjętą na tym posiedzeniu,

–   uwzględniając deklarację zobowiązań ONZ w sprawie HIV/AIDS "Globalny kryzys - globalne działania", przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 27 czerwca 2001 r. podczas 26. sesji specjalnej,

–   uwzględniając stanowisko ONZ w sprawie zapobiegania rozprzestrzenianiu się HIV wśród narkomanów,

–   uwzględniając zbliżającą się konferencję międzynarodową w sprawie HIV/AIDS: czas na działania, która odbędzie się w Toronto w sierpniu 2006 r.,

–   uwzględniając deklarację w sprawie HIV/AIDS, gruźlicy i innych pokrewnych chorób zakaźnych, przyjętą w Abudży w dniu 27 kwietnia 2001 r., a także wspólne stanowisko krajów afrykańskich w sprawie posiedzenia na wysokim szczeblu Zgromadzenia Ogólnego ONZ w 2006 r. oraz wezwania do przyśpieszenia działań w kierunku powszechnego dostępu do leczenia HIV i AIDS, gruźlicy i malarii w Afryce, podpisane w Abudży w dniu 4 maja 2006 r. przez Unię Afrykańską,

–   uwzględniając sprawozdanie w sprawie światowej epidemii HIV/AIDS przedstawione przez UNAIDS w roku 2006,

–   uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że ponad 65 milionów osób na świecie zostało zarażonych HIV, ponad 25 milionów zmarło, 15 milionów dzieci zostało sierotami z powodu AIDS, a z 40 milionów osób, które obecnie są nosicielami HIV ponad 95 % żyje w krajach rozwijających się, z tego ponad 70% w Afryce Subsaharyjskiej,

B.   mając na uwadze, że obecnie główną przyczyną rozprzestrzeniania się HIV na świecie są heteroseksualne stosunki płciowe bez zabezpieczenia, a połowę nowych zakażeń wirusem HIV przypada na młodych ludzi poniżej 25 roku życia;

C.   mając na uwadze, że kobiety stanowią połowę chorych na AIDS, a 60% z nich mieszka w Afryce, oraz że kobiety są 2 do 4 razy bardziej podatne na chorobę niż mężczyźni;

D.   mając na uwadze, że najbardziej narażone na HIV/AIDS i na wpływ pandemii są kobiety i dziewczęta, młodzież, ludzie starsi, mężczyźni utrzymujący stosunki seksualne z mężczyznami, narkomani używający strzykawek i inni narkomani, osoby świadczące usługi seksualne, transseksualiści, więźniowie, pracownicy migrujący, sieroty, osoby mieszkające w regionach ogarniętych konfliktem lub w regionach, w których niedawno doszło do jego zakończenia, ludność autochtoniczna, uchodźcy i osoby przesiedlone, a także osoby udzielające pomocy nosicielom HIV/AIDS;

E.   mając na uwadze, że wdrożenie praw człowieka i podstawowych wolności w odniesieniu do wszystkich stanowi podstawowy czynnik służący zmniejszeniu narażenia na HIV/AIDS;

F.   mając na uwadze, że wiele organizacji, które uczestniczyły w posiedzeniu na wysokim szczeblu Zgromadzenia Ogólnego ONZ w sprawie HIV/AIDS w 2006 r. poinformowało, że interesy polityczne i gospodarcze nielicznych uprzywilejowanych wzięły górę nad potrzebami milionów ludzi w krajach rozwijających się, co przyniosło w rezultacie słabą deklarację, niezawierającą jasno określonych celów ani zobowiązań finansowych;

G.   mając na uwadze, że kraje najbardziej dotknięte przez HIV i AIDS nie będą w stanie osiągnąć Milenijnych Celów Rozwoju i nadal będą osłabiać równowagę społeczną, a nawet jej zagrażać;

H.   mając na uwadze, że światowy fundusz na rzecz zwalczania HIV/AIDS, gruźlicy i malarii ("Światowy fundusz") utworzony w styczniu 2002 r. przyniósł dotychczas imponujące wyniki, a dzięki programom finansowanym z funduszu ponad 540 000 osób chorych na AIDS ma dostęp do ratującej życie terapii antyretrowirusowej;

I.   mając na uwadze, że w deklaracji z Doha postawiono sprawę ochrony zdrowia publicznego ponad ochroną prywatnych interesów handlowych oraz potwierdzono prawo krajów rozwijających się do wykorzystania klauzul ochronnych do porozumienia TRIPS, takich jak obowiązkowe licencje, w celu ominięcia - w razie konieczności - patentów, tak aby chronić zdrowie publiczne i zwiększać dostęp do leków dla wszystkich;

J.   mając na uwadze, że obecny system cen oparty na dobrowolnym udzielaniu przez firmy zniżek na leki krajom rozwijającym się nie gwarantuje dostępności leków, ponieważ niektóre leki pochodzące od jednego producenta mogą się okazać zbyt kosztowne nawet przy uwzględnieniu zniżki; niektóre rabaty mogą być niedostępne z powodu niezarejestrowania leku przez producenta lub niewprowadzenia go na rynek w niektórych państwach, a niektóre firmy mogą nie proponować żadnych zniżek krajom o średnich dochodach;

1.   z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie do znacznej poprawy sposobów zapobiegania HIV, leczenia chorych i opieki nad nimi, ukierunkowane na jak największe zbliżenie się do 2010 r. do osiągnięcia celu powszechnego dostępu do leczenia dla wszystkich potrzebujących, wytyczonego na posiedzeniu państw G-8 w 2005 r. oraz na szczycie światowym ONZ we wrześniu 2005 r. przez przywódców światowych i potwierdzonego na posiedzeniu na wysokim szczeblu w sprawie AIDS w 2006 r.;

2.   z zadowoleniem przyjmuje deklarację Zgromadzenia Ogólnego ONZ podjętą na sesji specjalnej w dniu 2 czerwca 2006 r., a w szczególności odniesienie do wspierania dostępu do leków dla wszystkich, w tym produkcji ogólnych leków antyretrowirusowych oraz innych leków niezbędnych do terapii zakażeń związanych z AIDS;

3.   ubolewa jednak, że deklaracja nie zawiera żadnych ogólnych celów ani ram czasowych dotyczących terapii, środków oraz zapobiegania, nie przedstawia także realnego planu działania, który przyczyniałby się do osiągnięcia do 2010 r. celu powszechnej dostępności terapii dla wszystkich osób zarażonych HIV;

4.   wzywa społeczność międzynarodową do spełnienia obietnic podczas konferencji w Toronto w sierpniu oraz wzywa Komisję i państwa członkowskie to zapewnienia, aby wydatki na ochronę zdrowia w krajach rozwijających się osiągnęły poziom proporcjonalny do poczynionych zobowiązań;

5.   wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że połowa nowych zakażeń HIV występuje wśród dzieci i ludzi młodych;

6.   wyraża niezadowolenie z powodu braku w wielu krajach, w tym w państwach członkowskich, skutecznych, funkcjonujących programów zapewnienia czystych igieł dla narkomanów, mimo że do wielu zakażeń dochodzi w wyniku używania tych samych igieł;

7.   wzywa do przyjęcia środków ograniczających narażenie pracowników służby zdrowia na ukłucia igłą i uszkodzenia ciała ostrymi narzędziami medycznymi;

8.   podkreśla, że aby skutecznie zahamować i cofnąć rozprzestrzenianie się HIV/AIDS niezbędne jest dotarcie do grup najbardziej narażonych na zakażenie za pomocą szczególnych środków;

9.   wyraża głębokie zaniepokojenie ogólną ekspansją i feminizacją pandemii oraz faktem, że kobiety stanowią obecnie 50% nosicieli HIV na świecie i 60% nosicieli HIV w Afryce;

10.   podkreśla, że prawo do zdrowia i opieki w zakresie życia płciowego i reprodukcyjnego stanowi podstawowy czynnik w zwalczaniu HIV/AIDS oraz wzywa Komisję i kraje partnerskie do nadania priorytetowego znaczenia kompleksowym strategiom zapobiegawczym w krajowych planach strategicznych, w tym programom promującym stosowanie prezerwatyw oraz informującym o HIV/AIDS, skierowanym do młodych ludzi;

11.   krytykuje Komisję za niezadowalający bilans w dziedzinie środków z funduszów rozwojowych wydanych na sektor opieki zdrowotnej; podkreśla, że na przykład w 2003 r. na wydatki w dziedzinie zdrowia przeznaczono tylko 5,2% Europejskiego Funduszu Rozwoju, a w 2002 r. – tylko 4%; z głębokim ubolewaniem przyjmuje sygnały, że Komisja zamierza zaproponować, aby tylko 6% środków z funduszów rozwojowych w ramach nowego instrumentu współpracy rozwojowej było przeznaczone na rozwój ludzki i społeczny, obejmujący nie tylko opiekę zdrowotną, HIV/AIDS oraz zdrowie seksualne i reprodukcyjne, ale także inne aspekty rozwoju społecznego, w tym programy dotyczące dzieci, edukacji i równouprawnienia płci;

12.   wzywa Komisję do podwojenia środków przeznaczanych na ochronę zdrowia w krajach rozwijających się w ramach instrumentu współpracy rozwojowej oraz przeznaczenie przynajmniej 50% wszystkich środków oficjalnej pomocy rozwojowej na osiągnięcie Milenijnych Celów Rozwoju;

13.   podkreśla, że Komisja, która w latach 2002-2006 wpłaciła łącznie 522 mln EUR, jest jednym z głównych donatorów Światowego funduszu; wzywa Komisję do rozważenia możliwości zwiększenia wkładu do funduszu;

14.   podkreśla znaczenie politycznego wsparcia w obrębie danego państwa przy wdrażaniu jego strategii rozwojowej oraz wzywa kraje rozwijające się do nadania najwyższej rangi wydatkom w dziedzinie zdrowia ogólnie, a na zwalczanie HIV/AIDS w szczególności, a także wzywa Komisję do wsparcia zobowiązań podjętych przez kraje rozwijające się zgodnie ze zobowiązaniem z Abudży przewidującym przeznaczenie przynajmniej 15% ich budżetu ogólnego na wydatki w dziedzinie zdrowia oraz do stworzenia zachęt dla krajów partnerskich w celu uczynienia ochrony zdrowia kluczowym sektorem w krajowych dokumentach strategicznych;

15.   wzywa Komisję aby, tam gdzie jest to właściwe i przy spełnieniu ściśle określonych warunków, wyraziła zgodę na znaczny wzrost wsparcia budżetowego na rzecz sektorów ochrony zdrowia, szczególnie w celu zatrzymania kluczowych pracowników służby zdrowia w krajach rozwijających się oraz wzywa do przyspieszenia rekrutacji i szkolenia pracowników służby zdrowia na wszystkich poziomach;

16.   wzywa do wspierania na szczeblu międzynarodowym, regionalnym, krajowym i lokalnym dostępu do szkoleń i informacji na temat HIV/AIDS, dobrowolnego poradnictwa, testów i pokrewnych usług, przy zachowaniu pełnej dyskrecji i za zgodą zainteresowanego, a także do tworzenia społecznych i prawnych warunków przyjaznych i bezpiecznych dla dobrowolnego przyznania się do nosicielstwa HIV;

17.   podkreśla znaczenie działań na szczeblu lokalnym oraz wskazuje, że prewencja, leczenie i opieka wymagają zaangażowania społeczności lokalnych;

18.   zauważa, że w dniu 1 stycznia 2005 r. wdrożono porozumienie Światowej Organizacji Handlu w sprawie TRIPS w Indiach, zmuszając Indie do uznania patentów na leki; podkreśla, że nowsze leki, a szczególnie droższe leki drugiej generacji, nie mogą być produkowane wyłącznie przez właścicieli patentów, którzy mogliby ustalać monopolistyczne ceny, zbyt wysokie dla krajów rozwijających się;

19.   krytykuje dwustronne i regionalne porozumienia handlowe, które ograniczają lub wręcz znoszą gwarancje ustalone w deklaracji z Doha; podkreśla konieczność zapewnienia prymatu zdrowia nad interesami handlowymi; podkreśla odpowiedzialność krajów, szczególnie Stanów Zjednoczonych, które wywierają nacisk na kraje rozwijające się, aby podpisywały takie porozumienia o wolnym handlu;

20.   wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby wspólnie z UNAIDS pracowały na rzecz rozwoju i wspierania krajowych wysiłków w celu ustalenia całościowych, przejrzystych procesów, a także ambitnych krajowych celów w zakresie zapobiegania HIV, leczenia, opieki i wsparcia;

21.   wzywa do dokonania w 2008 r. i 2011 r. w ramach dorocznych przeglądów prowadzonych przez Zgromadzenie Ogólne ONZ całościowych przeglądów postępów osiągniętych we wdrażaniu deklaracji zobowiązań w sprawie HIV/AIDS;

22.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państwom członkowskim, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, UNAIDS oraz Światowej Organizacji Zdrowia.


Somalia
PDF 119kWORD 41k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie Somalii
P6_TA(2006)0322RC-B6-0400/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie sytuacji w Somalii,

–   uwzględniając wcześniejsze oświadczenia w sprawie Somalii Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa Rady Unii - Javiera Solany oraz komisarza Louisa Michela,

–   uwzględniając protokół ustaleń podpisany w Brukseli dnia 28 marca 2006 r. przez prezydenta Somalii Abdullahiego Yusufa Ahmeda, przewodniczącego Komisji Europejskiej Manuela Barroso, premiera Somalii On Aliego Mohameda Ghediego oraz komisarza Louisa Michela,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   zaniepokojony przedłużającym się stanem wojny domowej w Somalii i jego konsekwencjami dla procesu pokojowego i pojednania w tym kraju, jak również dla bezpieczeństwa i stabilizacji w całym regionie Półwyspu Somalijskiego;

B.   mając na uwadze, że milicja Unii Trybunałów Islamskich w dniu 4 czerwca 2006 r. objęła kontrolę nad znaczną częścią Somalii Południowej, w tym nad stolicą Mogadiszu, wypierając watażków, którzy kontrolowali Mogadiszu od roku 1991, kiedy obalona została centralna administracja Muhammada Siyada Barre;

C.   mając na uwadze, że niestety od ponad 15 lat Somalia nie ma skutecznego rządu krajowego oraz że Unia Trybunałów Islamskich rozpoczęła ustanawianie radykalnych sądów islamskich celem przejęcia władzy na terenach, które kontroluje; mając jednak na uwadze, że sytuacja jest w dalszym ciągu napięta ze względu na podziały klanowe;

D.   mając na uwadze, że Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych domaga się przyjęcia krajowego planu bezpieczeństwa w odpowiedzi na żądanie Unii Afrykańskiej co do częściowego zniesienia embarga na dostawy broni ograniczonego do wsparcia misji pokojowej prowadzonej pod auspicjami ONZ,

E.   mając na uwadze obawy, że w skład Unii Trybunałów Islamskich wchodzą grupy oskarżone o powiązania z Al-Kaidą i międzynarodowym terroryzmem, co może stanowić zagrożenie nie tylko dla bezpieczeństwa sąsiednich krajów, lecz również dla Unii Europejskiej i dla reszty świata,

F.   mając na uwadze, że Liga Arabska zapoczątkowała w Chartumie dnia 22 czerwca 2006 r. dialog pomiędzy tymczasowymi instytucjami federalnymi a Unią Trybunałów Islamskich, podczas którego tymczasowy rząd federalny Somalii uznał istnienie Unii Trybunałów Islamskich, a ten z kolei uznał rząd za legalny; mając na uwadze, że w ten sposób obydwie strony zgodziły się, że nie będą kontynuowały walki, lecz podejmą dialog na rzecz pokoju i pojednania,

G.   mając na uwadze, że ostatnie spotkanie delegacji Unii Trybunałów Islamskich z przedstawicielami Stanów Zjednoczonych w Chartumie otworzyło nowe możliwości przyjmowania środków pozwalających na zwiększanie wzajemnego zaufania,

1.   zdecydowanie potępia ostatnie walki toczące się w Mogadiszu i okolicy, jak również wydarzenia w mieście Jowhar i w innych częściach kraju, w wyniku których zginęło wielu Somalijczyków spośród ludności cywilnej, potępia również zamordowanie Martina Adlera - szwedzkiego niezależnego fotoreportera - który zginął podczas demonstracji zwolenników Unii Trybunałów Islamskich;

2.   apeluje do wszystkich stron zaangażowanych w konflikt o niepodejmowanie żadnych działań, które mogą doprowadzić do eskalacji napięcia, o kontynuowanie dialogu oraz o włączenie do współpracy tymczasowego rządu federalnego i parlamentu, sprawujących legalnie władzę centralną w Somalii na mocy tymczasowego aktu federalnego;

3.   w dalszym ciągu jest zdania, że jeżeli społeczność międzynarodowa uzna instytucje tymczasowe za jedyny legalny organ władzy tak, iż obywatele somalijscy nie będą mogli dokonać własnego wyboru w trakcie wolnych wyborów, konieczne jest dostarczenie środków niezbędnych do ustanowienia niezbędnych instytucji takich jak policja;

4.   popiera inicjatywy podejmowane przez Unię Afrykańską, Ligę Arabską oraz Międzyrządową Władzę na rzecz Rozwoju (IGAD), między innymi komunikat z nadzwyczajnego posiedzenia Rady Ministrów IGAD, które odbyło się dnia 13 czerwca 2006 r. w Nairobi, jak również ich znaczenie dla wysiłków mających na celu podtrzymanie procesu pokojowego i pojednania w Somalii;

5.   wzywa tymczasowe instytucje federalne i Unię Trybunałów Islamskich do przyjęcia pełnej odpowiedzialności za wdrażanie dialogu zapoczątkowanego w Chartumie;

6.   wzywa nowopowstałą międzynarodową grupę kontaktową ds. Somalii, w której skład wchodzą Unia Afrykańska, Organizacja Narodów Zjednoczonych, Unia Europejska, Stany Zjednoczone, Szwecja, Norwegia, Włochy, Tanzania i in. do skupienia się na kwestiach takich jak: rząd i tworzenie instytucji, pomoc humanitarna dla całej ludności Somalii oraz zwiększenie stabilizacji i bezpieczeństwa w tym regionie, które stanowią środek zwiększenia koordynacji polityki prowadzonej przez członków społeczności międzynarodowej;

7.   wzywa Unię Europejską, aby dostarczyła, w koordynacji z Unią Afrykańską i przy ścisłej współpracy z IGAD i Ligą Arabską, niezbędnego wsparcia politycznego, finansowego i logistycznego celem ułatwienia procesu pokojowego, obejmującego rozmieszczenie sił misji pokojowej Unii Afrykańskiej, co zostało potwierdzone na ostatnim szczycie UA w lipcu 2006 r.;

8.   wzywa wspólnotę międzynarodową, a przede wszystkim UE, do zwiększenia pomocy humanitarnej dla przesiedleńców i społeczności znajdujących się w potrzebie;

9.   wzywa wszystkie zainteresowane strony do poszanowania międzynarodowego prawa humanitarnego oraz do zagwarantowania dostępu agencji pomocy humanitarnej do społeczności potrzebujących pomocy, jak również do zapewnienia ochrony pracowników organizacji humanitarnych;

10.   wzywa do ścisłego stosowania i nadzorowania embarga na dostawy broni nałożone przez ONZ na Somalię w roku 1992, które jest słabo przestrzegane, i nalega, aby w żadnym razie częściowe zniesienie embarga nie było powiązane z misją pokojową pod auspicjami ONZ;

11.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, jak również Sekretarzom Generalnym ONZ, Unii Afrykańskiej i IGAD, Prezydentowi tymczasowego rządu federalnego Somalii oraz Przewodniczącemu Unii Trybunałów Islamskich i Parlamentowi Afrykańskiemu.


Mauretania
PDF 127kWORD 53k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie Mauretanii
P6_TA(2006)0323RC-B6-0399/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając umowę o partnerstwie zawartą między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, podpisaną w Kotonu w dniu 23 czerwca 2000 r. (dalej: "Umowa z Kotonu"), a w szczególności art. 96 tej umowy,

–   uwzględniając rezolucję Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE w sprawie sytuacji w Afryce Zachodniej, przyjętą w dniu 24 listopada 2005 r. w Edynburgu (Wielka Brytania)(1),

–   uwzględniając 24 zobowiązania złożone przez Islamską Republikę Mauretańską w związku z konsultacjami z AKP w sprawie Islamskiej Republiki Mauretańskiej na mocy art. 96 umowy z Kotonu (Bruksela, 30 listopada 2005 r.),

–   uwzględniając sprawozdanie z misji informacyjno-studyjnej Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE w Mauretanii w dniach 23-27 lutego 2006 r.,

–   uwzględniając sprawozdanie grupy roboczej delegacji Parlamentu Europejskiego ds. stosunków z krajami Maghrebu oraz Unią Maghrebu Arabskiego (w tym Libią), która odbyła wizytę w Mauretanii w dniach 3-5 maja 2006 r.,

–   uwzględniając decyzję Rady Pokoju i Bezpieczeństwa (PSC) Unii Afrykańskiej (AU) z dnia 21 czerwca 2006 r.,

–   uwzględniając oświadczenie Prezydencji, złożone w imieniu Unii Europejskiej, w sprawie referendum w Mauretanii przeprowadzonego w dniu 28 czerwca 2006 r.,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że obalenie byłego prezydenta Oulda Tayi w dniu 3 sierpnia 2005 r. dokonało się bez rozlewu krwi,

B.   mając na uwadze, że Rada Wojskowa na rzecz Sprawiedliwości i Demokracji (CMJD) potwierdziła swoją wolę położenia kresu praktykom totalitarnym dawnego reżimu i zaangażowała się na rzecz wprowadzenia demokracji w Mauretanii,

C.   mając na uwadze konsensus, jaki zapanował wśród partii politycznych i społeczeństwa obywatelskiego, co do wspierania toczącego się procesu,

D.   mając na uwadze wprowadzenie Niezależnej Państwowej Komisji Wyborczej (CENI) i przyjęcie kalendarza wyborczego obejmującego referendum konstytucyjne, wybory parlamentarne, samorządowe i prezydenckie,

E.   mając na uwadze, że władze tymczasowe dotychczas dotrzymywały zobowiązań dotyczących kalendarza wyborczego, w szczególności przeprowadzenia spisu ludności do celów wyborczych (RAVEL), ukończonego w dniu 30 kwietnia 2006 r.,

F.   mając na uwadze, że frekwencja w referendum przeprowadzonym w dniu 25 czerwca 2006 r. wyniosła 76,36%, a 96,96% wyborców opowiedziało się za zmianami konstytucyjnymi,

G.   mając jednak na uwadze, że znaczny odsetek ludności Mauretanii nie był w stanie udowodnić swej tożsamości, co było niezbędne do otrzymania karty wyborczej, zgodnie z ordynacją wyborczą, która wymaga przedstawienia kopii aktu urodzenia rodziców i dziadków,

H.   mając na uwadze, że bardzo wielu obywateli nie mogło otrzymać dokumentów cywilnych, a zatem nie miało możliwości udziału w głosowaniu w dniu 25 czerwca 2006 r., z uwagi na warunki materialne i bardzo krótki termin organizacji wyborów,

I.   mając na uwadze sprawdzone w praktyce zniesienie cenzury środków masowego przekazu,

J.   mając na uwadze rozpoczęcie eksploatacji ropy naftowej w kwietniu 2006 r. oraz nowe porozumienie w sprawie ropy naftowej zawarte na początku czerwca 2006 r. między tymczasowym rządem mauretańskim a australijskim przedsiębiorstwem eksploatacyjnym Woodside,

K.   mając na uwadze zobowiązanie władz do zwalczania korupcji oraz przystąpienia do międzynarodowych konwencji dotyczących tej sprawy,

L.   mając na uwadze znaczna liczbę imigrantów kierujących się z wybrzeży Mauretanii do Unii Europejskiej;

M.   mając na uwadze, że porozumienie o rybołówstwie między Unią Europejską a Mauretanią obowiązuje do dnia 31 lipca 2006 r.;

1.   z zadowoleniem odnotowuje zobowiązanie władz tymczasowych do wprowadzenia demokracji w Mauretanii; zachęca władze tymczasowe do przeprowadzenia procesu demokratycznego w pełnym poszanowaniu podjętych zobowiązań i podkreśla, że będzie z uwagą śledził przebieg tego procesu do chwili jego zakończenia;

2.   z zadowoleniem przyjmuje przebieg referendum przeprowadzonego w dniu 25 czerwca 2006 r., które zostało wysoko ocenione przez obecnych na miejscu obserwatorów międzynarodowych; podkreśla, że masowe poparcie Mauretańczyków dla nowej konstytucji stanowi decydujący etap procesu przemian demokratycznych i odzwierciedla przejawianą przez ludność zdecydowaną wolę budowy prawdziwej demokracji i państwa prawa;

3.   nalega, by wszystkim obywatelom Mauretanii umożliwiono otrzymanie dokumentów uprawniających do udział w przyszłych wyborach;

4.   zaleca dołożenie wszelkich starań, aby Mauretańczycy przebywający za granicą mieli możliwość wzięcia udziału w przyszłych wyborach;

5.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że żywotne siły kraju – partie polityczne i społeczeństwo obywatelskie – wierzą wszystkie w szczerość uczestników procesu przemian;

6.   wyraża zadowolenie z przyjęcia kalendarza obejmującego przeprowadzenie wyborów konstytucyjnych oraz wyborów parlamentarnych, municypalnych i prezydenckich; zwraca się do władz o przestrzeganie tego kalendarza;

7.   z zadowoleniem przyjmuje powołanie Niezależnej Państwowej Komisji Wyborczej (CENI), której zadaniem jest przeprowadzenie spisu ludności do celów wyborczych (RAVEL) oraz organizacja przyszłych wyborów;

8.   wzywa Radę Wojskową na rzecz Sprawiedliwości i Demokracji, rząd tymczasowy oraz CENI do podjęcia decyzji o ukończeniu spisu ludności i dystrybucji kart wyborczych w okresie między referendum a kolejnymi wyborami, w celu zlikwidowania różnic między spisem ludności z 1995 r. a obecną listą wyborców, w tym poprzez akceptację oświadczeń świadków jako dowodu tożsamości powracających uchodźców; z zadowoleniem przyjmuje otwartość, jaką wykazał w tej sprawie przez przewodniczący CENI w Brukseli w dniu 30 maja 2005 r.,

9.   odnotowuje powstanie licznych partii politycznych po 3 sierpnia 2005 r. i zauważa tendencję do ich grupowania się w koalicje; zachęca do tworzenia platform wyborczych oferujących konkretne propozycje dotyczące poprawy gospodarczej i społecznej sytuacji kraju;

10.   zaleca, aby finansowanie partii politycznych odbywało się na podstawie głosów uzyskanych w wyborach samorządowych w głosowaniu proporcjonalnym, które umożliwia pełniejsze uświadomienie sobie różnorodności kraju; sugeruje, aby część funduszy została przyznana w postaci pomocy materialnej, aby umożliwić partiom politycznym uczestnictwo w kampanii wyborczej w odpowiednich warunkach;

11.   wyraża zadowolenie z przyjętej przez władze tymczasowe zasady polegającej na umożliwieniu uchodźcom powrotu, niemniej jednak odnotowuje z zaniepokojeniem, że w praktyce prawo to jest wykonywane w niewielkim stopniu z dwóch powodów: niewielkie środki ekonomiczne i niemożliwość dowiedzenia obywatelstwa mauretańskiego przez dużą liczbę zainteresowanych;

12.   zachęca wobec tego władze tymczasowe do poważnego rozważenia możliwości otwarcia na czas wyborów legislacyjnych i prezydenckich, dla Mauretańczyków przebywających za granicą, lokali wyborczych w ambasadach oraz w obozach uchodźców w Mali i Senegalu;

13.   odnotowuje decyzję o przeznaczeniu dla kobiet 20% miejsc na listach wyborczych i przyznaje, że decyzja ta oznacza postęp w stosunku do poprzedniej sytuacji, niemniej jednak obawia się, że w praktyce zasada ta nie odniesie żadnych skutków, jeżeli partie zgłoszą kandydatury kobiet w okręgach wyborczych z góry straconych lub umieszczą je na niemandatowych miejscach na listach kandydatów;

14.   zachęca Komisję do podjęcia decyzji o wysłaniu Misji Obserwacji Wyborów Unii Europejskiej (EUEOM);

15.   wyraża zadowolenie ze sprawdzonego w praktyce zniesienia cenzury środków przekazu;

16.   wyraża zadowolenie z wolości słowa, z jakiej korzystają przedstawiciele partii politycznych i społeczeństwo obywatelskie w Mauretanii, co zapowiada żywą i dynamiczną demokrację;

17.   zachęca CMJD i rząd tymczasowy do podjęcia zdecydowanych kroków w kwestii bierności wobec problemów humanitarnych, uchodźców, pozostałości niewolnictwa czy też bezkarności sprawców przestępstw gospodarczych, przyznając jednocześnie, że nie mogą oni rozwiązać wszystkich problemów przeszłości;

18.   z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie członków CMJD do niewysuwania swoich kandydatur w najbliższych wyborach;

19.   zachęca władze mauretańskie, obecne i przyszłe, do uporania się z problemem nierównego podziału bogactwa oraz do zaprowadzenia minimalnej sprawiedliwości społecznej w Mauretanii;

20.   wyraża zadowolenie z zakończenia konsultacji prowadzonych na mocy nowego art. 96 Umowy z Kotonu i ponownego pełnego wszczęcia współpracy między Unią Europejską a Islamską Republiką Mauretańską oraz z faktu, że z tego powodu Islamska Republika Mauretańska nie poniesie sankcji w związku z wydarzeniami z dnia 3 sierpnia 2005 r.;

21.   zachęca władze mauretańskie do wyciągnięcia korzyści z nowych złoż naftowych w celu zaspokojenia potrzeb ludności, w szczególności w zakresie zdrowia i edukacji;

22.   wyraża zadowolenie ze zobowiązania władz tymczasowych do stosowania zasad inicjatywy EITI (Extractive Industries Transparency Initiative);

23.   wyraża zadowolenie ze zobowiązań podjętych przez rząd tymczasowy dotyczących zwalczania korupcji i ratyfikowania międzynarodowych konwencji w tej dziedzinie;

24.   wyraża zadowolenie z wykazywanej przez władze mauretańskie woli prowadzenia współpracy przy zwalczaniu nielegalnej imigracji, co umożliwiło zawarcie istotnych porozumień między UE a Mauretanią, dotyczących między innymi projektu Atlantis współfinansowanego przez Komisję, który ustanawia współpracę między krajami UE a Mauretanią przy nadzorze wybrzeży Mauretanii przez mieszane patrole hiszpańsko-mauretańskie;

25.   zachęca Komisję i władze mauretańskie do terminowego zakończenia negocjacji w sprawie porozumienia o rybołówstwie oraz do wdrożenia odpowiedniej polityki w celu ochrony zasobów rybnych oraz bioróżnorodności środowiska morskiego i lądowego oraz parku narodowego Banc d'Arguin położonego w pobliżu miejsc, w których prowadzone są połowy;

26.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także Radzie Wojskowej na rzecz Sprawiedliwości i Demokracji, rządowi tymczasowemu Islamskiej Republiki Mauretanii oraz Wspólnemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP-UE i Parlamentowi Afrykańskiemu.

(1) Dz.U. C 136 z 9.6.2006, str. 26.


Wolność słowa w internecie
PDF 206kWORD 47k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie wolności słowa w Internecie
P6_TA(2006)0324RC-B6-0401/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje poprzednie roczne rezolucje w sprawie światowej sytuacji w zakresie praw człowieka,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie praw człowieka i wolności prasy oraz w sprawie oceny światowego szczytu społeczeństwa informacyjnego, który odbył się w Tunezji w grudniu 2005 r.,

–   uwzględniając art. 19 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka,

–   uwzględniając art. 10 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka,

–   uwzględniając wytyczne UE w sprawie dialogów dotyczących praw człowieka (2001) oraz obrońców praw człowieka (2004) i ich pierwszą ocenę podczas Prezydencji Austriackiej,

–   uwzględniając deklarację zasad przyjętą w dniu 12 grudnia 2003 r. na światowym szczycie społeczeństwa informacyjnego,

–   uwzględniając wspólną deklarację z dnia 21 grudnia 2005 r. złożoną przez specjalnego sprawozdawcę ONZ ds. wolności opinii i wypowiedzi, przedstawiciela OBWE ds. wolności mediów oraz specjalnego sprawozdawcy Organizacji Państw Amerykańskich ds. wolności wypowiedzi,

–   uwzględniając politykę UE w zakresie praw człowieka i demokratyzacji w krajach trzecich, przyjętą przez Radę w grudniu 2005 r.,

–   uwzględniając Europejską Inicjatywę na rzecz Demokracji i Praw Człowieka,

–   uwzględniając art. 115 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że art. 19 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka stanowi, że każdy człowiek ma prawo do wolności poglądów i swobodnego ich wyrażania; prawo to obejmuje wolność nieskrępowanego wyrażania poglądów oraz wolność poszukiwania, otrzymywania i przekazywania informacji i idei za pośrednictwem wszelkich mediów, bez względu na granice,

B.   z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie światowego szczytu w Tunisie z 16-18 listopada 2005 r. w sprawie pierwszorzędnego znaczenia społeczeństwa informacyjnego dla demokracji i poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności, szczególnie wolności wypowiedzi i poglądów, a także wolności otrzymywania i dostępu do informacji;

C.   mając na uwadze, że obecnie wolność wypowiedzi w dużym stopniu przeniosła się do sieci, ponieważ Internet stał się preferowanym narzędziem wypowiedzi dysydentów politycznych, działaczy demokratycznych, obrońców praw człowieka i niezależnych dziennikarzy na całym świecie,

D.   mając na uwadze, że dostęp do Internetu może wzmocnić demokrację i przyczynić się do gospodarczego i społecznego rozwoju kraju oraz że ograniczanie tego dostępu jest niezgodne z prawem do wolności wypowiedzi;

E.   mając na uwadze, że ograniczenia powinny mieć zastosowanie tylko w przypadkach wykorzystywania Internetu do działań nielegalnych, takich jak podżeganie do nienawiści, przemocy i rasizmu, propaganda totalitarna oraz udostępnianie pornografii dzieciom lub ich seksualne wykorzystywanie,

F.   mając na uwadze, że według Reporterów bez Granic autorytarne systemy i rządy pracują nad coraz dalej idącymi metodami kontrolowania sieci, głównie przez posługiwanie się coraz bardziej wyrafinowanymi technologiami filtrowania i nadzoru komunikacji elektronicznej oraz poprzez tworzenie cyber-policji,

G.   mając na uwadze, że według organizacji praw człowieka, w więzieniach przetrzymywanych jest bardzo wielu cyber-dysydentów – z czego większość w Chinach – w tym Hao Wu, chiński autor blogów i reżyser filmów dokumentalnych, Yang Zili, chiński cyber-dysydent, Shi Tao, chiński dziennikarz pracujący dla dziennika Dangdai Shangbao, Motjaba Saminejad, irański autor blogów, Mohammed Abbou, tunezyjski prawnik, Pham Hong Son, wietnamski lekarz, oraz Habib Saleh, syryjski dziennikarz internetowy; mając na uwadze, że najnowsze przypadki dotyczą egipskich autorów blogów – Mohammeda Sharkawy'ego i Karima El-Shaera,

H.   mając na uwadze, że zgodnie z ostatnim sprawozdaniem Reporterów bez Granic za wrogów wolności wypowiedzi on-line można uznać wiele krajów, w tym Chiny, Białoruś, Birmę, Kubę, Iran, Libię, Malediwy, Nepal, Koreę Północną, Uzbekistan, Arabię Saudyjską, Syrię, Tunezję, Turkmenistan, i Wietnam,

I.   mając na uwadze, że firmy mające siedziby w państwach demokratycznych częściowo zapewniają wyżej wymienionym krajom narzędzia cenzury sieci i monitorowania komunikacji elektronicznej,

J.   mając na uwadze, że rządowi chińskiemu udało się przekonać firmy takie jak Yahoo, Google i Microsoft do ułatwienia cenzury swoich usług na chińskim rynku internetowym, zwraca również uwagę na fakt, że inne rządy domagały się narzędzi cenzury od innych firm

K.   mając na uwadze, że sprzęt i technologie dostarczane przez zachodnie firmy, takie jak CISCO Systems, Telecom Italia i Wanadoo, filia firmy France Telecom, zostały wykorzystane przez rządy do celów prowadzenia cenzury Internetu uniemożliwiającej wolność wypowiedzi

L.   mając na uwadze, że w lutym 2006 r. amerykański ustawodawca wniósł projekt ustawy "Global On-line Freedom Act", mającej na celu uregulowanie działalności firm internetowych działających w krajach stosujących represje,

M.   mając na uwadze, że UE powinna zademonstrować, że prawa użytkowników Internetu znajdują się w centrum jej uwagi i że jest ona gotowa działać na rzecz wspierania wolności słowa on-line,

1.   ponownie potwierdza fakt, że wolność wypowiedzi jest kluczową wartością uznawaną przez wszystkie kraje UE i że w jej obronie muszą one podjąć konkretne kroki;

2.   wzywa w tym kontekście Radę i państwa członkowskie UE do uzgodnienia wspólnego oświadczenia potwierdzającego ich wolę ochrony praw użytkowników Internetu i do promowania na całym świecie wolnej wypowiedzi w Internecie;

3.   ponawia swoje przywiązanie do zasad potwierdzonych na szczycie w Tunezji, tzn.:

   - budowania społeczeństwa informacyjnego w oparciu o prawa człowieka i podstawowe wolności,
   - zwalczania "przepaści cyfrowej" i poszukiwania zasobów z przeznaczeniem na plany działania mające na celu wspieranie rozwoju,
   - opracowywania rozwiązań dotyczących zarządzania Internetem, które będą bardziej zrównoważone, pluralistyczne i reprezentatywne dla zaangażowanych państw, tak aby stawić czoła nowym wyzwaniom technologicznym (spamming, ochrona danych itd.);

4.   zdecydowanie potępia ograniczenia zawartości Internetu, odnoszące się zarówno do rozpowszechniania, jak i odbioru informacji, nakładane przez rządy i niepozostające w ścisłej zgodności z gwarancją wolności wypowiedzi; zdecydowanie potępia nękanie i więzienie dziennikarzy i innych osób wyrażających w Internecie swoje opinie; wzywa w tym kontekście Radę i Komisję do przyjęcia wszystkich niezbędnych środków w stosunku do władz właściwych krajów w celu zapewnienia natychmiastowego zwolnienia wszystkich zatrzymanych użytkowników Internetu;

5.   wzywa Komisję i Radę do sporządzenia nieobowiązkowego kodeksu postępowania, który nałożyłby ograniczenia na działalność firm w krajach stosujących represje;

6.   wzywa Komisję i Radę do kontynuowania obecności i czynnego uczestnictwa UE oraz przedstawiania wspólnych stanowisk, szczególnie z Radą Gospodarczą i Społeczną Narodów Zjednoczonych, Międzynarodową Unią Telekomunikacyjną, UNESCO i Programem Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju;

7.   wzywa Radę i Komisję, aby przy rozważaniu programów pomocowych dla krajów trzecich wzięły pod uwagę potrzebę zapewnienia nieograniczonego dostępu do Internetu obywatelom tych krajów;

8.   z zadowoleniem przyjmuje wspólne oświadczenie inwestorów w sprawie wolności wypowiedzi i Internetu z inicjatywy Reporterów bez Granic; podkreśla, że korporacje świadczące usługi w zakresie wyszukiwania, czatu, publikowania itp. powinny odpowiadać za zagwarantowanie poszanowania praw użytkowników;

9.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.


Oznaczanie kraju pochodzenia niektórych importowanych produktów
PDF 205kWORD 47k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie oznaczania pochodzenia niektórych importowanych produktów
P6_TA(2006)0325B6-0384/2006

Parlament Europejski,

‐   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 980/2005 z dnia 27 czerwca 2005 r. wprowadzające plan ogólnych preferencji taryfowych(1),

‐   uwzględniając dyrektywę 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym(2),

‐   uwzględniając art. IX i art. XXIV ust. 5 Układu Ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT 1994),

‐   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 października 2005 r. w sprawie perspektyw stosunków handlowych pomiędzy UE i Chinami(3),

‐   uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny(4) oraz rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r.(5) ustanawiające między innymi wspólnotowy system reguł niepreferencyjnego pochodzenia,

‐   uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 918/83 z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiające wspólnotowy system zwolnień celnych(6),

‐   uwzględniając komunikat Komisji w sprawie "przyszłości przemysłu włókienniczego i odzieżowego w rozszerzonej Unii Europejskiej" (COM(2003)0649),

‐   uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że obecnie UE nie posiada jakichkolwiek zharmonizowanych przepisów lub jednolitych praktyk w zakresie oznaczania kraju pochodzenia; mając na uwadze, że rozbieżności między przepisami obowiązującymi w państwach członkowskich jak również brak jasnych zasad wspólnotowych w tym obszarze sprawiają, że ramy prawne są jedynie fragmentaryczne,

B.   mając na uwadze, że przepisy krajowe nakładające obowiązek oznaczania pochodzenia towarów przywożonych z innych państw członkowskich są zakazane, natomiast podobne ograniczenia nie istnieją w odniesieniu do obowiązkowego oznaczania pochodzenia dla wyrobów przywożonych z krajów trzecich,

C.   mając na uwadze, że w strategii lizbońskiej, UE sama ustanowiła jako cel wzmocnienie gospodarki UE, między innymi poprzez podniesienie konkurencyjności przemysłu UE na tle gospodarki światowej; mając na uwadze, że w przypadku niektórych kategorii dóbr konsumpcyjnych konkurencyjność może zależeć od faktu, czy ich produkcja w UE jest związana z rozpoznawalną jakością oraz wysokimi normami produkcji,

D.   mając na uwadze, że system oznaczania kraju pochodzenia dałby konsumentom UE pełną świadomość co do kraju pochodzenia nabywanych przez nich produktów; mając na uwadze, że konsumenci mogliby w ten sposób identyfikować dany produkt z normami socjalnymi, środowiskowymi i z normami bezpieczeństwa, z jakimi jest ogólnie kojarzony ten kraj,

E.   mając na uwadze, że propozycja wprowadzenia w UE obowiązkowego systemu oznaczania kraju pochodzenia ogranicza się do określonej liczby przywożonych produktów, takich jak wyroby włókiennicze, biżuteria, odzież, obuwie, wyroby skórzane, lampy i oświetlenie szkło, ceramika oraz torby, w przypadku których wymagane oznaczenie kraju produkcji stanowi wartościową informację dla wyboru dokonywanego przez konsumentów końcowych,

F.   mając na uwadze, że najważniejsi partnerzy handlowi UE, jak USA, Chiny, Japonia i Kanada ustanowiły wymogi w zakresie obowiązkowego oznaczenia kraju pochodzenia,

G.   mając na uwadze, że kwestią kluczową jest przywrócenie równych szans w kontaktach z takimi partnerami handlowymi,

H.   mając na uwadze, że zwiększona świadomość po stronie konsumentów, przekładająca się na większą atrakcyjność produktów UE, przyniosłaby szczególne korzyści MŚP i sektorom wystawionym na światową konkurencję,

I.   mając na uwadze, że porozumienie ramowe z dnia 26 maja 2005 r. w sprawie stosunków pomiędzy Parlamentem Europejskim a Komisją, zobowiązuje Komisję do pełnego i niezwłocznego informowania Parlamentu o swoich wnioskach legislacyjnych,

1.   zwraca uwagę na rozporządzenie Rady w sprawie oznaczania kraju pochodzenia określonych produktów przywożonych z państw trzecich do Unii Europejskiej ("oznaczanie pochodzenia");

2.   ubolewa nad faktem, że pomimo iż Komisja i Rada były w pełni świadome znaczenia, jakie Parlament przywiązuje do oznaczania kraju pochodzenia, Komisja formalnie nie wysłała Parlamentowi wniosku dotyczącego rozporządzenia tytułem informacji; rozumie, że wniosek ten nie wymaga konsultacji Parlamentu; kładzie jednak nacisk na fakt, że Parlament zawsze powinien otrzymać w odpowiednim czasie możliwość wyrażenia swoich poglądów w przypadku każdej istotnej inicjatywy podjętej przez inną instytucję wspólnotową;

3.   kładzie nacisk na obowiązek Komisji zapewnienia włączenia Parlamentu, zgodnie z powyższym porozumieniem ramowym, w taki sposób, by w największym możliwym stopniu uwzględnić poglądy Parlamentu;

4.   wzywa Komisję i Radę do bezzwłocznego informowania Parlamentu o wynikach jakichkolwiek dalszych ocen wpływu lub analiz prawnych prowadzonych w szczególności w odniesieniu do domniemanych niespójności wniosku dotyczącego rozporządzenia z istniejącym prawodawstwem wspólnotowym lub zasadami WTO;

5.   wzywa Komisję i Radę do położenia szczególnego nacisku na promowanie wizerunku przemysłu UE we Wspólnocie i poza jej granicami, chroniąc jego tożsamość i specyfikę oraz gwarantując, że ogólna dobra reputacja przemysłu wspólnotowego oraz wizerunek i atrakcyjność wysokiej wartości produktów pochodzących z UE nie jest nadszarpnięta niedokładnymi bądź wprowadzającymi w błąd wskazaniami pochodzenia;

6.   podkreśla, że ochrona konsumentów wymaga przejrzystych i spójnych przepisów handlowych obejmujących między innymi wskazania pochodzenia;

7.   wzywa Komisję i Radę do podjęcia wszystkich koniecznych kroków w celu zapewnienia równych szans wśród partnerów handlowych, którzy wprowadzili wymagania oznaczania pochodzenia;

8.   wzywa Komisję i Radę do wprowadzenia odpowiednich mechanizmów nadzoru i egzekwowania w dziedzinie ceł;

9.   nalega, aby państwa członkowskie utrzymywały spójne podejście wspólnotowe w tej kwestii, co pozwoli konsumentom UE na otrzymywanie pełniejszych i dokładniejszych informacji;

10.   zachęca Komisję do stanowczego interweniowania razem z państwami członkowskimi w celu obrony uzasadnionych praw i oczekiwań konsumentów za każdym razem, gdy istnieje dowód na podrabianie towarów i/lub oszukańcze bądź wprowadzające w błąd użycie oznaczeń pochodzenia przez producentów i importerów spoza UE;

11.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 169 z 30.6.2005, str. 1.
(2) Dz.U. L 149 z 11.6.2005, str. 22.
(3) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0381.
(4) Dz.U. L 302 z 19.10.1992, str. 1.
(5) Dz.U. L 253 z 11.10.1993, str. 1.
(6) Dz.U. L 105 z 23.4.1983, str. 1.

Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności