Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie przystąpienia Wspólnoty Europejskiej do Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego COM (2005)0639 - 7591/2006 – C6-0138/2006 – 2005/0251(AVC))

P6_TA(2006)0345 A6-0250/2006

(Procedura zgody)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2005)0639)(1) - 7591/2006),

–   uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 61 lit.c wraz z art. 300 ust. 2 akapit pierwszy oraz art. 300 ust. 3 akapit drugi, Traktatu WE (C6-0138/2006),

–   uwzględniając art. 75 ust. 1 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenie Komisji Prawnej (A6-0250/2006),

1.   wyraża zgodę na wniosek dotyczący decyzji Rady;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie stosunków między Unią Europejską a Chinami (2005/2161(INI))

P6_TA(2006)0346 A6-0257/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając fakt, że w 2005 r. miała miejsce 30. rocznica nawiązania stosunków dyplomatycznych między UE a Chinami,

–   uwzględniając partnerstwo strategiczne UE-Chiny rozpoczęte w 2003 r.,

–   uwzględniając główne ramy prawne stosunków z Chinami, a mianowicie Porozumienie o Handlu i Współpracy WE-Chiny(1) podpisane w maju 1985 r., dotyczące stosunków gospodarczych i handlowych, oraz program współpracy UE-Chiny,

–   uwzględniając dokument polityczny Komisji zatytułowany "Dojrzewające partnerstwo: wspólne interesy i wzywania w stosunkach UE-Chiny" (COM(2003)0533), poparty przez Radę Europejską w dniu 13 października 2003 r.,

–   uwzględniając pierwszy w historii chiński dokument polityczny dotyczący UE, wydany w dniu 13 października 2003 r.,

–   uwzględniając dialog polityczny UE-Chiny, nawiązany oficjalnie w 1994 r. w uznaniu statusu Chin jako rodzącego się mocarstwa na scenie międzynarodowej,

–   uwzględniając dialog UE-Chiny na temat praw człowieka, zainicjowany w styczniu 1996 r., przerwany, a następnie wznowiony w 1997 r., wizytę trójki w Xinjiangu w październiku 2005 r., która odbyła się w ramach dialogu na temat praw człowieka UE-Chiny, oraz seminarium w sprawie praw człowieka w ramach dialogu UE-Chiny zorganizowane w Londynie w grudniu 2005 r., podczas którego Parlament Europejski pełnił rolę obserwatora,

–   uwzględniając aktualny dialog sektorowy między Chinami a Komisją, w tym rozpoczęte niedawno rozmowy na temat zatrudnienia oraz praw własności intelektualnej,

–   uwzględniając Umowę o współpracy naukowej i technologicznej między WE a Chinami, która weszła w życie w 2000 r., a została odnowiona w 2004 r.(2),

–   uwzględniając porozumienie z Chinami o współpracy w zakresie europejskiego programu nawigacji satelitarnej "Galileo", podpisane w dniu 30 października 2003 r.,

–   uwzględniając 8. szczyt UE-Chiny, który miał miejsce w Pekinie we wrześniu 2005 r., oraz wspólną deklarację powstałą w jego wyniku, a także zbliżający się 9 szczyt UE-Chiny, które odbędzie się w Finlandii w drugiej połowie 2006 r.,

–   uwzględniając wspólną deklarację w sprawie zmian klimatycznych ogłoszoną podczas 8. szczytu UE-Chiny, jak i podjęte w niej zobowiązanie do rozwijania oraz posiadania zarówno przez Chiny, jak i UE, zaawansowanej i prawie bezemisyjnej technologii czystego węgla dzięki wychwytywaniu i składowaniu dwutlenku węgla (CCS),

–   uwzględniając sesję 10 Narodowego Kongresu Ludowego (5-14 marca 2006 r.) oraz przedstawione na niej sprawozdanie rządu premiera Wen Jiabao,

–   uwzględniając swoje dwa ostatnie spotkania międzyparlamentarne z Chinami, które odbyły się w Pekinie, Szanghaju i na Hajnanie w marcu 2004 r. oraz w Brukseli w październiku 2005 r.,

–   uwzględniając swoje niedawne rezolucje w sprawie Chin, w szczególności rezolucje: z dnia 13 października 2005 r. w sprawie perspektyw stosunków handlowych pomiędzy UE i Chinami(3), z dnia 8 września 2005 r. w sprawie naruszenia praw człowieka w Chinach, w szczególności w zakresie swobody wyznania(4), z dnia 28 kwietnia 2005 r. w sprawie sprawozdania rocznego dotyczącego praw człowieka na świecie za rok 2004 oraz polityki UE w tym zakresie(5) oraz z dnia 11 kwietnia 2002 r. w sprawie strategii UE wobec Chin(6),

–   uwzględniając embargo UE na broń wprowadzone po stłumieniu protestów na placu Tiananmen w czerwcu 1989 r., poparte przez Parlament Europejski w rezolucji z dnia 2 lutego 2006 r. w sprawie głównych aspektów i podstawowych wyborów Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa(7),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 lipca 2005 r. w sprawie stosunków między UE, Chinami i Tajwanem oraz bezpieczeństwa na Dalekim Wschodzie(8),

—  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Tybetu i sytuacji w dziedzinie praw człowieka w Chinach oraz swoje rezolucje z dnia 18 listopada 2004 r.(9), 13 stycznia 2005 r.(10) i 27 października 2005 r.(11) w sprawie Tenzina Deleka Rinpocze, uwięzionego i torturowanego, któremu w związku z tym grozi śmierć,

–   uwzględniając brak postępów w dialogu między UE i Chinami na temat praw człowieka,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0257/2006),

A.   mając na uwadze, że partnerstwo strategiczne UE-Chiny ma wielkie znaczenie dla stosunków między UE a Chinami, mając na uwadze, że prawdziwe partnerstwo strategiczne musi opierać się na wspólnych wartościach;

B.   mając na uwadze, że zaakceptowanie polityki jednych Chin wzmacnia szacunek dla pokojowego rozwiązania kwestii Tajwanu poprzez konstruktywny dialog;

C.   mając na uwadze, że obok wartości demokratycznych wiarygodność, stabilność i odpowiedzialność powinny stanowić fundament stosunków między UE a Chinami,

D.   mając na uwadze, że zacieśnienie stosunków między UE i Chinami będzie miało zasadnicze znaczenie dla sprostania globalnym wyzwaniom, takim jak zmiany klimatyczne, bezpieczeństwo i nierozprzestrzenianie broni,

E.   mając na uwadze, że Chiny same dla siebie stanowią największe wyzwanie w zakresie globalizacji handlu oraz że przeżywają wielkie ożywienie gospodarcze, z szacowaną stopą wzrostu około 9% rocznie,

F.   mając na uwadze, że żywiołowy rozwój gospodarczy Chin, połączony m.in. ze statusem stałego członka w Radzie Bezpieczeństwa ONZ oraz członkostwem Chin w Światowej Organizacji Handlu (WTO), zmusza ten kraj do ponoszenia coraz większej odpowiedzialności na arenie międzynarodowej,

G.   mając na uwadze, że "dialogi sektorowe" prowadzone między UE i Chinami w ostatnich latach znacznie się nasiliły,

H.   mając na uwadze, że UE jest największym partnerem handlowym Chin i największym inwestorem w Chinach oraz mając na uwadze, że Chiny są drugim największym partnerem handlowym UE; mając na uwadze, że stosunki handlowe i gospodarcze zepchnęły na dalszy plan kwestie reform demokratycznych, poszanowania praw człowieka i państwa prawa,

I.   mając na uwadze, że z członkostwa w WTO wynika szereg praw i obowiązków, zarówno dla UE, jak i dla Chin; ponadto mając na uwadze, że strona chińska nadal nie wywiązuje się w pełni i nie realizuje wielu z tych obowiązków, w szczególności w zakresie wdrażania praw własności intelektualnej, traktowania obywateli i przejrzystości,

J.   mając na uwadze, że 70% wszystkich przypadków podrabiania produktów wykrytych na rynku europejskim pochodzi z Chin oraz że każdego roku prawie pięć milionów podrobionych artykułów odzieżowych i dodatków jest konfiskowanych przez władze celne,

K.   mając na uwadze, że o nadaniu statusu gospodarki rynkowej decydują raczej kwestie ekonomiczne niż polityczne; mając na uwadze, że Chiny muszą poprawić funkcjonowanie gospodarki w celu uzyskania takiego statusu,

L.   mając na uwadze, że stosunki handlowe pomiędzy Unią Europejską i Chinami wymagają wzajemnego dostępu do rynków w oparciu o podstawy prawne w postaci zasad handlu w ramach WTO oraz sprawiedliwej i uczciwej konkurencji,

M.   mając na uwadze, że chińscy przywódcy w Białej księdze w sprawie budowy demokracji politycznej w Chinach (2005) potwierdzają prymat Komunistycznej Partii Chin (KPCh) w chińskim systemie rządów,

N.   mając na uwadze, że dzisiejsze Państwo Środka posiada ogólnokrajową gęstą sieć sądów, co stanowi znaczący postęp w porównaniu z sytuacją z przed około trzech dziesięcioleci,

O.   mając na uwadze, że podczas sesji 10. Narodowego Kongresu Ludowego (5-14 marca 2006 r.) rzecznik Najwyższego Sądu Ludowego oświadczył, że Chiny nie zniosą kary śmierci – krytykowanej na arenie międzynarodowej – ponieważ Chińska Republika Ludowa (ChRL) jest ciągle krajem rozwijającym się, znajdującym się we wczesnej fazie socjalizmu,

P.   mając na uwadze, że liczba egzekucji wykonywanych w Chinach stanowi tajemnicę państwową, chociaż według szacunków chińskich prawników każdego roku ginie w ten sposób 8 000 osób,

Q.   mając na uwadze, że w 2005 r. chińskie służby bezpieczeństwa zarejestrowały 87 000 "incydentów o charakterze masowym", czyli o 6,6% więcej niż w 2004 r.,

R.   mając na uwadze, że według ostrzeżeń chińskich socjologów prowadzona przez chińskich przywódców polityka na rzecz harmonijnego społeczeństwa oraz budowa nowych miast socjalistycznych odzwierciedlają obecny niebezpieczny etap przechodzenia ChRL do gospodarki rynkowej,

S.   mając na uwadze, że w 1976 r. ChRL wprowadziła politykę "jednego dziecka", stanowiącą obecnie przedmiot debaty pod intrygującym tytułem "Czy Chiny zdążą się zestarzeć, zanim się wzbogacą?",

T.   mając na uwadze, że w 1996 r. Chiny wydaliły przedstawicieli Fundacji im. Friedricha Naumanna z Pekinu,

U.   mając na uwadze, że w marcu 2004 r. Chiny włączyły do swej konstytucji przepis, zgodnie z którym prawa człowieka mają być przestrzegane i gwarantowane przez państwo; mając na uwadze, że Chiny podpisały Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, ale nie ratyfikowały go,

V.   mając na uwadze stale napływające, niepokojące informacje o przypadkach uwięzienia z przyczyn politycznych, w szczególności członków mniejszości religijnych i etnicznych, zarzuty stosowania tortur, powszechne stosowanie pracy przymusowej, częste stosowanie kary śmierci oraz systematyczne ograniczanie wolności wyznania, słowa i mediów, w tym Internetu,

W.   mając na uwadze, że nowe regulacje dotyczące spraw związanych z religią weszły w życie z dniem 1 marca 2005 r.,

X.   mając na uwadze, że grupa robocza ds. przymusowych lub wymuszonych zaginięć przy Komisji Praw Człowieka ONZ zwróciła uwagę, że jej posiedzenie w Genewie w kwietniu 2006 r. przypada w dniu 17 urodzin Gedhuna Choekyiego Nyimy, Panczenlamy Tybetu, uprowadzonego wbrew woli jego samego i jego rodziców w wieku sześciu lat,

Y.   mając na uwadze, że – po dziesięciu latach od rozpoczęcia starań – Specjalny Sprawozdawca ONZ ds. Tortur ostatecznie odbył wizytę w ChRL w dniach 20 listopada - 2 grudnia 2005 r.; mając jednakże na uwadze, że specjalny przedstawiciel ONZ ds. wolności religii i przekonań nie został przyjęty w celu przeprowadzenia kolejnej wizytacji, po tej przeprowadzonej w 1994 r. przez swojego poprzednika oraz mając na uwadze, że Chiny nie wydały stałego zaproszenia obejmującego wszystkie procedury tematyczne Komisji Praw Człowieka ONZ,

Z.   mając na uwadze, że w swojej globalnej odezwie na rok 2006, Wysoki Komisarz Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR) ponowił wezwanie do ustanowienia przez ChRL właściwych krajowych regulacji w sprawie uchodźców oraz do zapewnienia szerszego dostępu do ubiegających się o azyl osób z Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej (Korei Północnej), którzy mogą potrzebować ochrony międzynarodowej,

AA.  mając na uwadze, że zgodnie z rocznikiem Najwyższego Sądu Ludowego z roku 2005, w 2004 r. doszło do skazania za przestępstwa polityczne 400 obywateli, tj. o jedną czwartą więcej niż w roku poprzednim,

AB.  mając na uwadze, że według Dui Hua Foundation, której przyznano "specjalny status konsultacyjny" przy Radzie Gospodarczej i Społecznej ONZ, w więzieniach ChRL przebywa obecnie 3 000 - 3 500 osób odbywających karę za "zagrażanie bezpieczeństwu publicznemu",

AC.  mając na uwadze, że internetowy portal "Google" zgodził się wprowadzić ograniczenia nałożone przez chińskie władze, blokując dostęp do stron zawierających newralgiczne elementy i słowa, takie jak "Tajwan", "suwerenność", "Tybet" oraz "Tiananmen",

AD.  mając na uwadze, że w dniu 14 marca 2006 r. agencje informacyjne Reuters i BBC doniosły o liście otwartym z dnia 2 marca 2006 r. wystosowanym przez byłych decydentów KPCh, w którym skrytykowana została zaostrzona cenzura prasy,

AE.  mając na uwadze, że w Ujgurskim Regionie Autonomicznym Xinjiang nadal prowadzona jest kampania przeciwko "trzem rodzajom zła" – ekstremizmowi religijnemu, separatyzmowi i terroryzmowi – która, według informacji państwowych mediów, doprowadziła w zeszłym roku do licznych aresztowań,

AF.  mając na uwadze, że ze względu na ścisłe kontrolowanie przez chiński rząd informacji na temat chińskiego obszaru Tybetu i dostępu do jego terytorium, trudno dokładnie ustalić skalę łamania praw człowieka,

AG.  mając na uwadze, że chińscy przywódcy podkreślają "pokojowy postęp" lub "pokojowy rozwój" Chin w kontekście godnego podziwu powrotu ChRL na scenę światową,

AH.  mając na uwadze, że należy podtrzymywać możliwość zbliżenia ChRL i Tajwanu, mając na uwadze, że taki proces musiałby się odbyć w sposób pokojowy, poprzez dialog i dyplomację i przy uwzględnieniu woli ludności obu stron,

AI.  mając na uwadze, że przyczyny pogorszenia się stosunków dwustronnych między Chinami a Japonią są natury politycznej, a nie ekonomicznej,

AJ.  mając na uwadze, że amerykańskie podejście do Chin jako wyłaniającego się mocarstwa można scharakteryzować za pomocą pojęcia "con-gagement", które oznacza połączenie dwóch strategii: powstrzymywania ekspansji ("containment") i zaangażowania ("engagement"),

AK.  mając na uwadze, że zaangażowanie i wpływy Chin w Afryce znacząco wzrosły w ciągu ubiegłej dekady,

AL.  mając na uwadze, że Chiny utrzymują ważne kontakty finansowe i handlowe z Islamską Republiką Iranu (poszukiwania oraz import ropy i gazu / eksport broni), i mogą odegrać decydującą rolę w przekonaniu Iranu do większej gotowości do współpracy w kwestiach związanych z bronią jądrową;

AM.  mając na uwadze, że Chiny współpracują z sąsiednimi państwami w ramach Szanghajskiej Organizacji Współpracy (SOW),

AN.  mając na uwadze, że w 2002 r. Chiny i Stowarzyszenie Krajów Południowoazjatyckich (ASEAN) podjęły decyzję o utworzeniu wspólnej strefy wolnego handlu,

AO.  mając na uwadze, że już od kilku lat Komisja i Parlament zwracają stałą uwagę na Makao i Hongkong.

Współpraca UE-Chiny

1.   oczekuje na nawiązanie partnerstwa strategicznego UE-Chiny i wynikającą z niego ściślejszą współpracę w wielu dziedzinach; wzywa Radę i Komisję do opracowania konsekwentnej i spójnej polityki wobec Chin;

2.   wyraża uznanie dla działań Komisji prowadzonych w ramach dialogów sektorowych z Chinami, które obejmują obecnie szeroki wachlarz zagadnień, począwszy od spraw środowiskowych a na kwestiach społecznych i prawach człowieka skończywszy oraz prosi o regularnie informowanie Parlamentu o poczynionych postępach;

3.   wzywa Chiny i UE do budowy partnerstwa i stosunków dwustronnych na bazie wzajemnej otwartości oraz na fundamencie (skreślenie,) wiarygodności, stabilności (skreślenie), odpowiedzialności i wzajemnego zrozumienia; wzywa zarówno Chiny, jak i UE, do lepszej współpracy w oparciu o wspomniane podstawowe wartości, z myślą o pełnieniu stabilnej, odpowiedzialnej i wiarygodnej roli w społeczności międzynarodowej;

4.   wyraża ubolewanie, że bardziej intensywne stosunki handlowe i gospodarcze z Chinami nie przyniosły znaczącego postępu w dziedzinie demokracji, praw człowieka i praworządności, stanowiących podstawowe elementy dialogu politycznego między UE a Chinami; w związku z tym jest zdania, że dalszemu rozwojowi stosunków handlowych z Chinami musi towarzyszyć budowanie prawdziwego, owocnego i skutecznego dialogu politycznego;

Sytuacja gospodarcza

5.   zauważa, że UE po rozszerzeniu stała się największym partnerem handlowym Chin, wyprzedzając Japonię, a jednocześnie Chiny z trzeciego wysunęły się na drugie – po USA – miejsce wśród największych partnerów handlowym UE;

6.   zauważa, że bilans handlu zagranicznego Chin w 2005 r. wyniósł 102 mld USD i w porównaniu z wartością referencyjną roku poprzedniego (32 mld USD) wzrósł ponad dwukrotnie; rezerwy walutowe w 2005 r. wyniosły ok. 819 mld USD, co oznacza wzrost o 209 mld USD w porównaniu z rokiem poprzednim; jeżeli ta tendencja się utrzyma, prawdopodobnie pod koniec 2006 r. Chiny będą dysponować ponad 1 bilionem USD rezerw walutowych i staną się pod tym względem najważniejszym krajem na świecie; pierwsze prognozy dotyczące roku 2006 mówią o napływie kapitału w wysokości ok. 50 mld USD, który jest lokowany głównie w długoterminowe prywatne inwestycje bezpośrednie; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż rząd Chin rozpoczął uwalnianie powiązania swojej waluty (renminbi) z dolarem i nie jest wobec tego niechętny tendencji umacniania się swojej waluty; jest zdania, że przy udzielaniu kredytów poważnie należy traktować ostrzeżenia przed zbyt niskimi premiami z tytułu ryzyka;

7.   odnotowuje szybki rozwój gospodarczy Chin, w wyniku którego gospodarka chińska w przeliczeniu na dolary zajmuje czwarte miejsce w skali światowej, nawet przy obecnym zaniżonym kursie dolara; w związku z tym zwraca się do Komisji Europejskiej o wywarcie nacisku politycznego i gospodarczego w celu doprowadzenia do uwolnienia sztucznie zaniżanego kursu chińskiej waluty, co jest niezgodne ze stopniową liberalizacją światowego handlu; wzywa Chiny do stopniowego uwalniania kursu wymiany swojej waluty; wzywa Chiny, aby zastąpiły ścisłe przywiązanie do dolara przywiązaniem do koszyka walutowego, zawierającego także euro;

8.   wyraża zaniepokojenie z powodu pogłębiania się nierówności i niesprawiedliwego podziału dóbr, masowego bezrobocia i niekontrolowanej urbanizacji, rosnącej przestępczości i korupcji, a zwłaszcza problemów w zakresie ochrony środowiska w Chinach;

9.   uznaje, że Chiny to nie tylko szybko rosnący rynek; podkreśla fakt, że rewolucja technologiczna przebiegająca w państwie tych rozmiarów ma ogromne konsekwencje dla światowej gospodarki;

10.   uważa, że zrównoważony rozwój gospodarczy ma bardzo istotne znaczenie zarówno dla Chin, jak i UE; podkreśla fakt, że stagnacja chińskiej gospodarki wskutek niekontrolowanego wzrostu stanowi poważne zagrożenie zarówno dla wewnętrznej stabilizacji w tym państwie, jak i prawidłowego funkcjonowania globalnej gospodarki; zauważa, że w kontekście oczekiwanego podwojenia się do roku 2030 emisji dwutlenku węgla z elektrowni węglowych szybki wzrost gospodarczy Chin jest ogromnym wyzwaniem dla podejmowanych globalnie działań, mających na celu opanowanie zmian klimatycznych;

11.   wyraża zadowolenie z zamiaru opublikowania przez Komisję Europejską na jesieni 2006 r. strategicznego komunikatu w sprawie długoterminowych stosunków gospodarczych i handlowych pomiędzy Unią Europejską i Chinami w celu dokładniejszego przewidywania konsekwencji rozwoju gospodarczego Chin i unikania podejmowania doraźnych decyzji; w ten sposób Chiny nie byłyby już postrzegane jako zagrożenie, lecz jako wyzwanie i rozwijający się partner;

12.   podkreśla, że coraz lepsze stosunki handlowe powinny także pociągać za sobą reformy w zakresie praw człowieka oraz uznaje, że do czasu przyjęcia prawnie wiążącego kodeksu postępowania w dziedzinie wywozu broni oraz odpowiedniego unormowania sytuacji w zakresie praw człowieka oraz swobód obywatelskich i politycznych, w tym sprawy placu Tiananmen, UE nie powinna znosić embarga na broń;

13.   wzywa Chiny do tworzenia stabilnych i wiarygodnych warunków inwestycyjnych dla zagranicznego handlu i przemysłu oraz do absolutnie priorytetowego traktowania kwestii poprawy bezpieczeństwa prawnego przedsiębiorstw zagranicznych;

14.   przypomina Chinom, że dalsze otwarcie rynków dla przedsiębiorstw i inwestycji zagranicznych, zwłaszcza w sektorze usług telekomunikacyjnych, bankowych i finansowych, musi być postrzegane jako integralny element strategicznego partnerstwa; wzywa Chiny do przeporawdzenia odpowiedniej reformy rynku i systemu gospodarczego oraz do ściślejszego przestrzegania i egzekwowania przepisów antydumpingowych;

15.   w świetle wyników dochodzenia antydumpingowego przeprowadzonego w sektorze obuwniczym, które wykazało stosowanie przez Chiny interwencjonizmu państwowego i dumpingu społecznego, oraz wobec kroków podjętych przez Komisję w celu usunięcia tych zakłóceń konkurencji, wzywa Unię do egzekwowania od jej partnerów handlowych, np. Chin, przestrzegania zasad sprawiedliwego i uczciwego handlu międzynarodowego; wzywa Komisję, aby w ramach planowanej wkrótce refleksji nad sposobem wykorzystywania środków antydumpingowych uprościła procedury w celu ułatwienia stosowania przez MŚP mechanizmów antydumpingowych; wzywa ponadto do zwiększenia przejrzystości procedury antydumpingowej;

16.   jest zdania, że w ramach wysiłków podejmowanych w celu unowocześnienia i liberalizacji chińskiego systemu bankowego UE powinna kontynuować bliską współpracę z władzami chińskimi z myślą o przyjęciu międzynarodowych standardów rachunkowości oraz standardów konwencji "Bazylea II", które zagwarantowałyby inwestorom z UE większe poczucie bezpieczeństwa;

17.   wyraża swoje zadowolenie z szybkiej modernizacji chińskiego sektora finansowego; podkreśla jednak, że sprawnie przeprowadzona transformacja jest niezwykle ważna ze względu na konieczność niedopuszczenia do wszelkich przejawów niestabilności finansowej, której następstwa mogłyby być odczuwalne na światowych rynkach finansowych; zwraca uwagę na potrzebę uniknięcia szkodliwego zjawiska prześcigania się w zakresie obniżania standardów regulacyjnych ("race to the bottom"), jakie ma miejsce między światowymi rynkami finansowymi; proponuje, aby najważniejsze instytucje regulacyjne na całym świecie podejmowały raczej działania sprzyjające zachowaniu jak najwyższych standardów; przypomina, że sama UE zobowiązała się do działania na rzecz spójności standardów w dziedzinie rachunkowości (międzynarodowe standardy sprawozdawczości finansowej), rewizji finansowej (międzynarodowe standardy rewizji finansowej), wymagań kapitałowych wobec instytucji kredytowych (konwencja "Bazylea II"), prania pieniędzy, przeciwdziałania finansowaniu terroryzmu (Grupa Specjalna ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy, zalecenia FATF) oraz regulacji rynku papierów wartościowych (standardy Międzynarodowej Organizacji Komisji Papierów Wartościowych); podkreśla, że UE byłaby gotowa podzielić się swoim doświadczeniem i zaoferować pomoc władzom chińskim w celu wdrożenia wspólnych standardów w obszarach, w których jest to niezbędne;

18.   uważa, że w Chinach występuje znaczne zróżnicowanie w zakresie poziomu rozwoju regionalnego oraz bardziej ogólne dysproporcje w poziomie dochodów oraz że nowi chińscy przywódcy muszą zaangażować się w rozwiązywanie tych problemów, korzystając z pomocy i specjalistycznej wiedzy Komisji;

19.   wzywa Chiny, aby podczas udzielania zamówień publicznych stosowały przejrzystą i uczciwą procedurę, która zapewni równe szanse udziału firmom zagranicznym;

20.   uważa, że piractwo oraz podrabianie towarów i europejskich znaków handlowych przez chińskie przedsiębiorstwa stanowi poważne naruszenie zasad handlu międzynarodowego; wzywa Chiny do znacznej poprawy ochrony praw własności intelektualnej i wynalazków chińskich i zagranicznych; wzywa Chiny do utrzymania obowiązujących obecnie przepisów dotyczących ochrony praw własności intelektualnej; z zadowoleniem przyjmuje utworzenie katedry prawa własności intelektualnej na Uniwersytecie Pekińskim;

21.   uznaje znaczenie, jakie dla Chin ma uzyskanie statusu "gospodarki rynkowej"; podkreśla jednakże fakt, że taki status ma znaczenie bardziej ekonomiczne niż polityczne; wzywa Chiny do ograniczenia interwencji państwa w gospodarkę oraz do poprawy sytuacji związanej z niejednolitym stosowaniem przez nie systemów ładu korporacyjnego i systemów rozliczeniowych oraz ich nieskutecznymi procedurami postępowania w przypadku upadłości;

22.   zwraca uwagę, że niedawne problemy w sektorze obuwniczym wskazują na potrzebę przyjęcia przez Chiny bardziej odpowiedniej polityki antydumpingowej; podkreśla, że konieczność pilnego przyjęcia takiej polityki wynika z przynależności Chin do WTO;

23.   zachęca Radę i Komisję do uznania systemowego charakteru trudności napotykanych przez sektory przemysłu włókienniczego, odzieżowego i obuwniczego oraz zachęca Komisję do zlikwidowania istniejących obecnie zakłóceń i przewidzenia przyszłych wyzwań w ramach przeglądu jej strategii handlowej i gospodarczej w stosunku do Chin;

24.   wzywa Chiny do przyjęcia polityki gospodarczej opartej w szerszym zakresie na konsumpcji społecznej (edukacja, zdrowie, emerytury) i indywidualnej, a w mniejszym stopniu na inwestycjach i wywozie;

25.   wzywa Komisję do wsparcia chińskich władz w walce z łamaniem praw własności intelektualnej oraz podrabianiem towarów;

Sytuacja wewnętrzna

26.   podziela stanowisko, że trudno przewidzieć obecnie kierunek przyszłego rozwoju Chin, który zależeć będzie przede wszystkim od sytuacji na arenie wewnętrznej w zakresie utrzymania regularnego rozwoju gospodarczego oraz stopniowego podnoszenia standardów życia przeważającej części ludności;

27.   całkowicie zgadza się z konkluzją zawartą we wspomnianej Białej Księdze, że pojęcie demokracji i świadomość pojęć prawnych w całym społeczeństwie Chin będzie wymagać dalszego wzmocnienia;

28.   podkreśla, że szybkiej modernizacji społeczno-ekonomicznej ChRL powinien towarzyszyć niezbędny pluralizm polityczny i modernizacja instytucjonalna oraz że mogą one być w wysokim stopniu inspirowane lokalnymi źródłami chińskimi, jak prace liberalnych reformatorów końca XIX w., a szczególnie podstawy myśli Sun Yat-Sena;

29.   zauważa, że system ubezpieczenia społecznego, zdrowie i bezpieczeństwo w miejscu pracy, prawo do zakładania związków zawodowych, nawiązywanie stosunków przemysłowych i dialogu społecznego stanowią główne wyzwania dla przyszłości Chin; wzywa Chiny do ratyfikacji podstawowych konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy, w szczególności konwencji 87 dotyczącej wolności związkowej i ochrony praw związkowych oraz konwencji 98 dotyczącej rokowań zbiorowych, a także do przestrzegania ramowych przepisów Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczących skutecznego przeciwdziałania wszelkim współczesnym formom niewolnictwa, pracy dzieci i wykorzystywania ludzi, w szczególności kobiet pracujących, w celu zapewnienia przestrzegania podstawowych praw pracowników i zniechęcania do dumpingu socjalnego; zwraca się do Komisji o nasilenie strukturalnego dialogu z chińskimi partnerami w tej dziedzinie;

30.   jest zdania, w świetle nasilających się protestów i demonstracji pracowników w Chinach przeciwko przymusowym zwolnieniom, braku wypłat pensji i innych świadczeń, korupcji i niegospodarności urzędników, że odmowa prawa do tworzenia niezależnych związków zawodowych przynosi skutki przeciwne do zamierzonych; w związku z powyższym wzywa rząd Chin do uznania i zapewnienia podstawowego prawa do swobody wypowiedzi i stowarzyszania się oraz prawa do strajku;

31.   zwraca uwagę na rosnący problem pracy dzieci w Chinach oraz na niekorzystne warunki, w jakich muszą pracować dzieci w tym państwie, mimo że chińskie prawo pracy zakazuje zatrudniania dzieci; dlatego wzywa władze chińskie nie tylko do poprawy stanu egzekwowania prawa, lecz także do likwidacji przyczyn stojących u źródeł zjawiska pracy dzieci, takich jak narastające różnice ekonomiczne, szybkie tempo przemian struktur społecznych oraz brak odpowiedniej i przystępnej edukacji dla wszystkich dzieci w ramach systemu edukacyjnego;

32.   wyraża zaniepokojenie z powodu rażącej dyskryminacji społeczno-gospodarczej wobec 150 mln chińskich pracowników migrujących, przybywających ze wsi, przyjmuje do wiadomości podjęte przez rząd Chin działania zmierzające do rozwiązania tego problemu, czego sygnałem są nowe rządowe wytyczne opublikowane w dniu 28 marca 2006 r a także wyraża zamiar dokładnego przeanalizowania wyników wdrożenia tej nowej polityki;

33.   wzywa Unię Europejską do dokładnego śledzenia sytuacji w Makao i Hongkongu oraz wyraża nadzieję, że pozytywne doświadczenia w obu tych przypadkach posłużą jako wzór i zachęta do dalszych przemian politycznych w Chinach;

34.   wyraża opinię, że dopóki KPCh nie podporządkuje się zasadom państwa konstytucyjnego, partia ta pozostanie państwem w państwie, a tym samym będzie narażona na przypadki poważnego nadużywania władzy, takie jak krajowa plaga korupcji decydentów, które zmniejszają szanse na ukształtowanie społeczeństwa opartego na zasadach praworządności;

35.   podziela krytykę wyrażoną w chińskich periodykach prawniczych, w których stwierdzono, że art. 126 chińskiej konstytucji powinien przewidywać także zakaz ingerencji KPCh i chińskiego rządu w funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości;

36.   oczekuje, że podjęte zostaną nowe wysiłki na rzecz wzmocnienia niezawisłości sądownictwa oraz wyraża przekonanie, że stopniowe zastępowanie niewykwalifikowanych sędziów kompetentnymi prawnikami ograniczy endemiczną korupcję w sądownictwie, a tym samym spowoduje wzrost społecznego zaufania do tej podstawowej instytucji państwa;

37.   z zadowoleniem przyjmuje deklarację przewodniczącego Najwyższego Sądu Ludowego, złożoną na 10. Narodowym Kongresie Ludowym, zgodnie z którą od lipca 2006 r. odwołania od wyroków śmierci będą rozpatrywane na jawnych posiedzeniach sądu; oczekuje, że obietnica ta zostanie spełniona;

38.   wzywa Chiny do zniesienia kary śmierci oraz ogłoszenia skutecznego moratorium w stosunku do osób już skazanych; zauważa istotny sygnał ze strony chińskich prawników, że kara śmierci powinna być nakładana jedynie w przypadku poważnych, brutalnych zbrodni, w przeciwieństwie do obecnej sytuacji, w której karą śmierci zagrożonych jest 68 przestępstw, z czego połowy nie można zaliczyć do najcięższych zbrodni; wyrażą zaniepokojenie faktem, że Chiny wykonują znacznie więcej egzekucji niż jakiekolwiek inne państwo na świecie; wzywa Chiny do ujawnienia oficjalnej liczby egzekucji przeprowadzonych w latach 2005/2006;

39.   zdecydowanie popiera wezwanie prof. Liu Renwena, prawnika i członka Chińskiej Akademii Nauk Społecznych, dotyczące ukrócenia nielegalnego handlu organami straconych osób, poprzez wprowadzenie rygorystycznych przepisów i mechanizmów kontrolnych w tym zakresie;

40.   jest poważnie zaniepokojony bezwzględnym postępowaniem władz wobec "agitatorów"; zauważa, że zgodnie z Błękitną księgą przygotowaną przez pekińską Akademię Nauk Społecznych przyczynami masowych protestów są m.in. szczególnie poważne problemy ekologiczne, groźne dla zdrowia i życia wielu rolników w nowo uprzemysłowionych regionach, a także karygodne wywłaszczenia z ziem uprawnych, prowadzone w celach budowlanych, i wreszcie arbitralność oraz korupcja władz lokalnych;

41.   z zadowoleniem przyjmuje wyrażony przez rząd Chin zamiar wyrównania wzrastającej różnicy dochodów między mieszkańcami regionów przybrzeżnych a mieszkańcami wsi, rozwiązania poważnych problemów ekologicznych, lepszego gospodarowania surowcami naturalnymi oraz rozwijania i stymulowania bardziej wydajnych technologii;

42.   zwraca uwagę na wpływ silnego wzrostu gospodarczego w Chinach na zasoby naturalne oraz lokalne i globalne środowisko naturalne, zwłaszcza w wyniku emisji dwutlenku węgla; wzywa rząd chiński do podjęcia wszelkich niezbędnych środków w celu ochrony środowiska naturalnego, a w szczególności do zapewnienia dostaw wody pitnej dla ludności oraz podjęcia działań w odpowiedzi na zanieczyszczenie atmosfery oraz na rzecz zachowania bioróżnorodności; podkreśla, że podstawową rolę w tym zakresie mogą odegrać organizacje pozarządowe i wzywa rząd chiński do umożliwienia im swobodnej i niezakłóconej działalności; wzywa do nawiązania przez Unię Europejską i Chiny intensywnego dialogu na temat zasobów naturalnych i środowiska naturalnego;

43.   wzywa władze do uważnej kontroli programów inwestycyjnych na rzecz wsi, w świetle obaw wyrażanych przez chińskich naukowców, zdaniem których lokalni decydenci partyjni będą interpretować odwołania do "nowych miast" jako zachętę do realizacji projektów budowlanych kosztem rolników, a także z uwagi na fakt, że dotychczas tylko jedna piąta dotacji państwowych dla sektora rolnego dotarła do uprawnionych do nich rolników;

44.   jest bardzo zaniepokojony niedawnymi informacjami o dalszym poważnym naruszaniu praw człowieka na tybetańskim terytorium Chin, w tym o torturach, arbitralnych aresztowaniach i zatrzymaniach, aresztach domowych i innych pozasądowych metodach nadzorowania dysydentów, zatrzymaniach bez przeprowadzenia jawnego postępowania sądowego, tłumieniu wolności religijnej oraz arbitralnym ograniczaniu swobody przemieszczania się; wyraża głębokie zaniepokojenie nasileniem od października 2005 r. kampanii tzw. "edukacji patriotycznej" w tybetańskich klasztorach męskich i żeńskich, w ramach której Tybetańczycy zmuszani są do podpisywania deklaracji potępiających Dalajlamę jako niebezpiecznego separatystę i poświadczających, że Tybet "jest częścią Chin", a także aresztowaniem mnichów z klasztoru Drepung w listopadzie 2005 r. za odmowę potępienia Dalajlamy; wzywa rząd chiński do zapewnienia niezależnej instytucji prawa dostępu do Gedhuna Cheokyiego Nyimy, Panczenlamy Tybetu oraz jego rodziców, zgodnie z żądaniem Komisji Praw Dziecka ONZ; wzywa chiński rząd do intensywniejszego pozytywnego zaangażowania w rzeczowe negocjacje na temat żądań Dalajlamy dotyczących autonomii dla Tybetu;

45.   zwraca uwagę, że chińska polityka "jednego dziecka" doprowadziła do nierównego rozmieszczenia ludności; wzywa Chiny do uznania faktu, że w przyszłości proporcje między pracującą i niepracującą częścią społeczeństwa będą miały ogromne znaczenie dla gospodarki; podkreśla fakt, że także Europa boryka się z problemem starzenia się społeczeństwa; wzywa Chiny do ponownego rozważenia praktycznych metod realizacji polityki "jednego dziecka" w celu przeciwdziałania związanym z nią niekorzystnym konsekwencjom gospodarczym i społecznym;

46.   wzywa władze chińskie do wprowadzenia w ustawodawstwie krajowym środków na rzecz ochrony dobrostanu zwierząt, zapobiegających ich okrutnemu traktowaniu, w szczególności w odniesieniu do hodowli zwierząt futerkowych; wzywa Chiny do zaprzestania znęcania się nad zwierzętami dla potrzeb tradycyjnej medycyny, na przykład wykorzystywania rogów nosorożca oraz niedźwiedziej żółci;

Prawa człowieka

47.   podkreśla, że dla zapewnienia przestrzegania praw podstawowych przez ChRL konieczne jest utworzenie sądu konstytucyjnego, bez którego poprawki konstytucyjne, takie jak poprawka z marca 2004 r. dotycząca praw człowieka, zachowają znaczenie przede wszystkim symboliczne;

48.   podkreśla, że chińscy obywatele powinni posiadać prawne gwarancje dla swoich podstawowych praw oraz wzywa sądy do przeciwstawienia się w oparciu o konstytucję przypadkom jawnej niesprawiedliwości, przyczyniając się tym samym do kształtowania prawidłowego postępowania sądowego, które powoli nabiera rozpędu;

49.   zwraca uwagę na potrzebę odstąpienia przez państwo od regulowania działalności religijnej i form jej wyrażania, zwłaszcza w kontekście toczących się wśród władz chińskich dyskusji na temat definicji "religii", a szczególnie "legalnej religii", potrzebę kompleksowych przepisów w zakresie religii odpowiadających międzynarodowym standardom i gwarantujących prawdziwą wolność religijną;

50.   wyraża ubolewanie z powodu sprzeczności między konstytucyjną swobodą wyznania (zapisaną w art. 36 Konstytucji) a ciągłą ingerencją państwa w sprawy wspólnot religijnych, zwłaszcza w zakresie kształcenia, wyboru, mianowania oraz politycznej indoktrynacji kapłanów, w szczególności wyraża ubolewanie z powodu faktu, że państwo przyznaje prawo do legalnej działalności jedynie pięciu religiom, które ponadto poddaje kontrolę odpowiednich chińskich religijnych stowarzyszeń "patriotycznych", chroniąc jedynie "normalne" (zhengchang) praktyki religijne oraz uzależniając ich oficjalną rejestrację od przyjęcia zasad stojących u podstaw "trzech autonomii";

51.   wzywa Radę do poinformowania Parlamentu o środkach podjętych w celu wprowadzenia w życie deklaracji zawartych w rezolucji z dnia 8 września 2005 r. dotyczącej losu biskupów więzionych w ChRL z powodu przekonań religijnych; wzywa ponadto władze ChRL do niezwłocznego uwolnienie wszystkich wyznawców chrześcijaństwa, w dalszym ciągu niesłusznie więzionych i prześladowanych;

52.   zauważa, że obecnie w Chinach więcej chrześcijan praktykuje religię w "nielegalnych" ośrodkach kultu (protestanckich kościołach domowych lub "podziemnych" grupach katolickich lojalnych wobec Watykanu) niż w "patriotycznych" ośrodkach kultu oraz że obie grupy wyznawców, złożone z praworządnych obywateli, nie stanowią żadnego zagrożenia dla bezpieczeństwa publicznego; wzywa rząd chiński do zaprzestania prześladowań oraz więzienia członków takich grup chrześcijańskich; utrzymuje, że chrześcijanie, którzy nie utożsamiają się z "patriotycznymi kościołami" mają prawo do swobody wyznania;

53.   wyraża ubolewanie z powodu poważnych naruszeń wolności wyznania w postaci ostatnich przypadków nielegalnego wyświęcenia biskupów (30 kwietnia 2006 r., Kunming – Yunnan; 3 maja 2006 r., Wuhan – Anhui), wynikających głównie z silnych nacisków i gróźb, na które narażony był kler katolicki, zachowujący lojalność wobec Watykanu, przez instytucje inne niż kościelne;

54.   uważa, ze ostatnie przypadki wyświęcenia biskupów stoją w sprzeczności z niedawnymi zapewnieniami władz chińskich na temat woli stworzenia warunków do uczciwego i konstruktywnego dialogu między ChRL a Watykanem; w związku z tym wskazuje na potrzebę przestrzegania wolności Kościoła i chronienia jego autonomii instytucjonalnej przed jakąkolwiek zewnętrzną interwencją, które – podobnie jak gesty podkreślające odmowę uznania żądań stawianych w negocjacjach przez obie strony – podważają wiarę w możliwość prowadzenia dialogu i rozszerzenia wolności w Chinach;

55.   wskazuje, że specjalny sprawozdawca ds. tortur, po zakończeniu pełnionej misji, złożył podziękowania ministerstwu spraw zagranicznych za współpracę, ale równocześnie skrytykował ministerstwo bezpieczeństwa państwa i bezpieczeństwa publicznego za narzucone utrudnienia i ograniczenia dla działań rozpoznawczych sprawozdawcy;

56.   jest głęboko zaniepokojony doniesieniem Specjalnego Sprawozdawcy ONZ ds. Tortur, który poinformował, że stosowanie tortur pozostaje w Chinach szeroko rozpowszechnione, przy czym przedstawiciele rządu i teksty sprawozdań w rzeczywistości w coraz większym stopniu uznają tę naganną sytuację, którą odzwierciedla także "wyczuwalny poziom lęku i autocenzury" obserwowany podczas jego wywiadów z zatrzymanymi;

57.   wyraża poparcie dla wstępnych zaleceń poczynionych przez specjalnego wysłannika do chińskiego rządu, np. dotyczących reformy prawa karnego poprzez dodanie przestępstwa tortur, zgodnie z definicją zawartą w konwencji Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, jak również stworzenia niezależnego mechanizmu rozpatrywania skarg złożonych przez osoby poddane torturom lub złemu traktowaniu;

58.   wzywa rząd chiński do rewizji wyroków wydanych w sprawach o "zagrażanie bezpieczeństwu publicznemu", zważywszy, że w przeważającej większości przypadków jedyną winą oskarżonych jest to, że odważnie korzystali ze swych podstawowych praw konstytucyjnych, otwarcie krytykujące politykę rządu i KPCh;

59.   ponownie wzywa rząd ChRL do poprawy warunków przetrzymywania więźniów w więzieniach na swoim terytorium oraz zaprzestania i zniesienia tortur w stosunku do osób zatrzymanych

60.   wyraża ubolewanie z powodu braku znaczących postępów w staraniach o uwolnienie więźniów politycznych przetrzymywanych z powodu udziału w demonstracjach na placu Tiananmen, a także wyraża ubolewanie z powodu ignorowania przez władze chińskie wezwań do przeprowadzenia całościowego i bezstronnego dochodzenia w sprawie wydarzeń z 1989 r.; wzywa władze chińskie do przedstawienia oficjalnej oceny wydarzeń na placu Tiananmen, opublikowania listy więźniów politycznych oraz ich bezwarunkowego uwolnienia;

61.   ; potępia ostatnie działania chińskich urzędników wobec adwokatów, które miały na celu położyć kres prawnemu kwestionowaniu ich kompetencji; wzywa władze chińskie do ujawnienia miejsca pobytu prawnika w zakresie praw człowieka Gao Zhisheng, jednego z najaktywniejszych chińskich prawników i dysydentów przetrzymywanego pod zarzutem prowadzenia działalności przestępczej oraz do uwolnienia go, o ile nie jest on oskarżony o uznane prawnie przestępstwo; wzywa również do uwolnienia Chen Guangcheng, obrońcy praw chłopów, który wspierał obywateli w ich próbie postawienia lokalnych władz w stan oskarżenia za przeprowadzanie przymusowych aborcji i sterylizacji i który został skazany na ponad cztery lata więzienia, oraz Bu Dongwei, który został skazany na dwa i pół roku "reedukacji przez pracę" i jest przetrzymywany w nieznanym miejscu; w konsekwencji wzywa władze do zapewnienia wszystkim obrońcom praw człowieka możliwości prowadzenia pokojowej i legalnej działalności bez obawy arbitralnego aresztowania, tortur czy złego traktowania i do umożliwienia im dostępu do właściwej reprezentacji prawnej w przypadku aresztowania;

62.   przyłącza się do specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. tortur, grupy roboczej ONZ ds. arbitralnego pozbawiania wolności oraz Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka, którzy wezwali rząd chiński do zniesienia "reedukacji przez pracę" i podobnych form wymuszonej reedukacji osób przetrzymywanych w więzieniach, aresztach i szpitalach psychiatrycznych;

63.   odrzuca obecny w skali całego kraju system Ankangu, tj. policyjnej psychiatrii stosowanej wobec dysydentów politycznych i społecznych, która obiecuje "zdrowie poprzez odpoczynek i pokój", a w rzeczywistości łamie swoich "pacjentów"; przestrzega władze przed rozszerzeniem systemu Ankangu z 22 na 125 klinik, jednocześnie zachęcając do zlikwidowania tej ujmy dla kraju;

64.   potępia w szczególności fakt istnienia w całym kraju obozów pracy Laogai, w których ChRL przetrzymuje prodemokratycznych działaczy, aktywistów pracowniczych oraz członków mniejszości bez rzetelnego procesu sądowego, zmuszając ich do pracy w bardzo ciężkich warunkach, bez dostępu do opieki medycznej; wzywa Chiny do ratyfikowania konwencji MOP nr 29 i 105 o zniesieniu pracy przymusowej lub obowiązkowej, wzywa Chiny do złożenia pisemnego oświadczenia w odniesieniu do wszelkich eksportowanych towarów, że żaden z nich nie został wyprodukowany przez robotników przymusowych w obozach Laogai, a w przypadku gdy zapewnienie to nie może zostać udzielone, nalega, by Komisja zakazała przywozu danych produktów do UE;

65.   wzywa Chińską Republikę Ludową do przestrzegania ciążących na niej zobowiązań międzynarodowych wynikających z Konwencji genewskiej dotyczącej statusu uchodźców z 1951 r. oraz protokołu do tej konwencji z 1967 r. oraz do zapewnienia Wysokiemu Komisarzowi ds. Uchodźców Organizacji Narodów Zjednoczonych pełnego dostępu do obywateli Korei Północnej ubiegających się o azyl, którzy mogą potrzebować ochrony międzynarodowej;

66.   zdecydowanie potępia przetrzymywanie i torturowanie osób praktykujących Falun Gong w więzieniach, obozach "reedukacji poprzez pracę", szpitalach psychiatrycznych oraz "szkołach edukacji prawnej"; jest zaniepokojony informacjami, że od zatrzymanych wyznawców Falun Gong pobierane są operacyjnie organy i sprzedawane szpitalom; wzywa rząd chiński do zaprzestania procederu pozbawiania wolności i torturowania praktykujących Falun Gong oraz do ich natychmiastowego uwolnienia;

67.   wyraża głębokie zaniepokojenie licznymi przypadkami naruszania praw kobiet i dziewcząt, związanymi z egzekwowaniem polityki rządu chińskiego w zakresie planowania rodziny, w tym dokonywania wybiórczych aborcji, przymusowej sterylizacji oraz masowego porzucania dziewczynek;

68.   wzywa Chiny, aby bez dalszej zwłoki ratyfikowały i wprowadziły w życie Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych;

69.   zgadza się z zawartą w wyżej wspomnianym liście otwartym agencji Reuters i BBC – niestety nieudostępnionym ogółowi społeczeństwa chińskiego – istotną myślą, zgodnie z którą polityka cenzury hamuje rozwój polityczny Chin;

70.   wyraża głębokie zaniepokojenie obecnym ograniczaniem w ChRL swobody wypowiedzi i dostępu do Internetu; ponawia swe apele do Pekinu o zaprzestanie zastraszania, prześladowania i więzienia zwolenników swobody wypowiedzi, bez względu na to czy represje dotykają dziennikarzy i obrońców praw człowieka, czy uniemożliwiają dostęp do informacji poprzez blokowanie stron internetowych niepoddających się cenzurze państwa; potępia ustawę o cenzurze Internetu przyjętą przez Chiński Narodowy Kongres Ludowy oraz istnienie systemu cenzurowania Internetu znanego ogólnie jako "wielka chiński mur ogniowy"; wzywa w szczególności do niezwłocznego umożliwienia ponownego funkcjonowania strony AsiaNews.it, lub - w każdym razie - do zaprzestania jej blokowania w Internecie, mając na uwadze, że strona ta nie tylko stanowi doskonałe źródło informacji na temat Azji i działań na rzecz praw człowieka, lecz także przyczynia się do rozwoju dialogu między Watykanem i ChRL, a tym samym do jedności chińskiego kościoła;

71.   wyraża zaniepokojenie nieodpowiedzialną polityką liczących się firm internetowych – Yahoo i Google – które uległy bezpośrednio i pośrednio żądaniom chińskiego rządu dotyczącym wprowadzenia cenzury;

72.   wzywa władze chińskie do ponownego otwarcia biura Fundacji im. Friedricha Naumanna w Pekinie, umożliwiając jej tym samym kontynuowanie działalności na rzecz rozwoju i demokracji;

73.   uznaje rosnące wpływy Chin na całym świecie, ale w szczególności w tak zróżnicowanych państwach jak Białoruś, Wenezuela, Sudan, Zimbabwe, Birma/Myanmaru, Iran i Korea Północna, gdzie stan przestrzegania praw człowieka jest przedmiotem głębokiej krytyki ze strony UE;

74.   wzywa władze chińskie i Radę do poprawy dialogu dotyczącego praw człowieka poprzez wprowadzenie tłumaczenia symultanicznego podczas wspólnych posiedzeń; wzywa posłów Parlamentu Europejskiego, podobnie jak ich kolegów zasiadających w parlamencie chińskim, do bardziej aktywnego zaangażowania w dialog dotyczący praw człowieka;

75.   wyraża ubolewanie, że władze w Xinjiang regularnie zaliczają do jednej grupy osoby i organizacje zaangażowane rzekomo w "trzy rodzaje zła", utrudniając ustalenie, czy poszczególne interwencje, zatrzymania i sankcje prawne skierowane są przeciwko osobom pragnącym w sposób pokojowy wyrazić swoje przekonania polityczne lub religijne, czy też osobom biorącym udział w szerzeniu przemocy; uważa, że działania urzędników polegające na niszczeniu ujgurskich książek w celu zniekształcenia prawdy historycznej oraz podsycania separatyzmu etnicznego przynoszą efekt przeciwny do zamierzonego;

76.   oczekuje, że szef rządu i wszyscy członkowie Rady Legislacyjnej Specjalnego Regionu Administracyjnego Hongkongu będą wybierani w systemie wyborczym opartym na zasadach wielopartyjnej demokracji, odpowiedzialności rządu wobec zgromadzenia ustawodawczego oraz prawdziwie sprawnym rządzeniu, co przyniesie ewidentne korzyści mieszkańcom Hongkongu;

77.   przyznaje, że Chiny jako potęga globalna odgrywają coraz ważniejszą rolę na arenie światowej; w związku z tym wzywa rząd chiński do pełnego zaangażowania w wypełnianie rozszerzającego się zakresu obowiązków oraz aktywnego udziału w pracach międzynarodowych organizacji i forów celem propagowania pokoju oraz pokojowego rozstrzygania sporów, jak również wspierania uniwersalnych wartości takich jak demokracja, prawa człowieka i praworządność;

Polityka zagraniczna/Stosunki z sąsiadami

78.   zwraca uwagę na niepokój zagranicy, zwłaszcza krajów sąsiadujących z Chinami, związany z dwucyfrowym wzrostem chińskich wydatków militarnych notowanym corocznie od połowy lat 90-tych; usilnie zaleca – zgodnie z linią swoich licznych rezolucji – aby unijne embargo na broń w stosunku do Chin obowiązywało na dotychczasowych zasadach do czasu osiągnięcia większych postępów w kwestiach dotyczących praw człowieka; przypomina w tym kontekście o potrzebie uwzględnienia podczas dalszych negocjacji dotyczących europejskiej polityki sąsiedztwa oraz porozumień o partnerstwie i współpracy. obowiązku przestrzegania unijnego embarga na broń w stosunku do ChRL;

79.   podkreśla, że istnieje bezpośredni związek między ewidentnym zainteresowaniem Chin uzyskaniem dostępu do zaawansowanych europejskich technologii militarnych oraz zniesieniem embarga na broń w stosunku do ChRL, który ma istotne konsekwencje dla spójności stosunków transatlantyckich oraz pozycji rynkowej sektora zaawansowanych technologii zbrojeniowych w Europie;

80.   wyraża zaniepokojenie zakresem współpracy z Chinami w dziedzinie programu Galileo oraz wzywa do wprowadzenia dalszych mechanizmów zabezpieczających przed możliwością wykorzystania przez Chiny lub innych partnerów tajnych technologii wykorzystywanych w tym programie w zastosowaniach wojskowych;

81.   zauważa, że chińskie prawo antysecesyjne z dnia 14 marca 2005 r. oraz rozmieszczenie ponad 800 pocisków na południowo-wschodnim wybrzeżu ChRL, naprzeciw Tajwanu, są sprzeczne z zasadą pokojowego zjednoczenia; wzywa Chiny i Tajwan do budowy wzajemnego zaufania i szacunku oraz poszukiwania elementów łączących, odsunięcia dzielących ich różnic, ustanowienia niezbędnych podstaw politycznych do pokojowego i stałego rozwoju stosunków między obiema stronami Cieśniny Tajwańskiej, powrotu do dialogu na temat tych stosunków, jak również do zwiększenia wymiany i współpracy gospodarczej, skutkującego postępem w szczególności w zakresie "trzech bezpośrednich połączeń przez cieśninę" (poczta, transport i handel);

82.   jest zdania, że co się tyczy ewentualnego procesu pokojowego zjednoczenia z Chinami kontynentalnymi, należy oczywiście uszanować wolę i opinię 23 milionów obywateli Tajwanu, jak również jego niepodległość i integralność terytorialną i uwzględnić je w negocjacjach z Chinami w sprawie statusu Tajwanu; zaznacza, że rozpoczęcie prawdziwego procesu demokratyzacji w ChRL przyczyniłoby się do złagodzenia napięć i utorowało drogę do wznowienia do rzeczowego dialogu między obiema stronami;

83.   wzywa Chiny do wsparcia możliwości uzyskania przez Tajwan statusu obserwatora w Światowej Organizacji Zdrowia, w celu ochrony zdrowia ludności Tajwanu, przedstawicieli organizacji międzynarodowych i zagranicznych pracowników na wyspie, a także ogółu ludności świata; przypomina w tym kontekście, że choroby zakaźne, takie jak HIV/AIDS gruźlica, malaria, SARS, a od niedawna także ptasia grypa, nie znają granic oraz wymagają ogólnoświatowej współpracy, także, a wręcz w szczególności z Tajwanem, stanowiącym jeden z najważniejszych międzynarodowych ośrodków w rejonie zachodniego Pacyfiku; ponawia wezwanie o lepszą reprezentację Taiwanu w międzynarodowych forach i organizacjach, aby położyć kres dalszemu niesłusznemu wykluczeniu 23 mln ludzi ze społeczności międzynarodowej;

84.   dochodzi do wniosku, że źródłem problemów w stosunkach między Pekinem a Tokio jest poczucie rywalizacji: dla Japonii wyzwaniem jest rozwój gospodarczy Chin, zaś dla Chin – japońskie dążenie do odgrywania większej i bardziej aktywnej roli politycznej w regionie; wzywa oba państwa do powstrzymania się od wszelkich działań mogących obrażać pamięć historyczną lub wrażliwość drugiej strony;

85.   z zadowoleniem przyjmuje amerykańską inicjatywę zmierzającą do nawiązania dialogu strategicznego z Europą w związku z rozwojem Chin – stanowiącego centralny nowy element polityki "nowego" świata wobec "starego" – i zachęca Unię Europejską i jej państwa członkowskie do rozwijania (skreślenie) strategicznego porozumienia w sprawie postępowania względem Chin;

86.   podkreśla globalne znaczenie obecnych i kształtujących się stosunków Chin w dziedzinie energetyki; zwraca uwagę na wpływ zwiększonego zużycia energii przez Chiny, jakie towarzyszyć będzie ich wzrostowi gospodarczemu, na światowy rynek energetyczny; wzywa Komisję i Radę do uwzględnienia problematyki energetyki w ramach długoterminowej strategii w dziedzinie stosunków między UE i Chinami oraz, w odpowiednich przypadkach, podnoszenia tej kwestii podczas kontaktów z Chinami;

87.   uznaje szczególne znaczenie gospodarcze kontynentu afrykańskiego dla ChRL (30% importu ropy naftowej/rosnący rynek zbytu dla chińskiego ciężkiego sprzętu wojskowego), ale wzywa także chińskich przywódców, by Chiny wypełniały zobowiązania związane z pełnieniem funkcji stałego członka Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz by wspierały dobre zarządzanie, demokrację, praworządność, przestrzeganie prawa człowieka oraz dążyły do zapobiegania konfliktom w stosunkach z państwami afrykańskimi;

88.   zachęca chińskie władze do aktywnego zaangażowania na rzecz doprowadzenia do przestrzegania praw człowieka i przemian demokratycznych w Birmie/Myanmarze;

89.   oczekuje, że deklarowany przez ChRL sprzeciw wobec terroryzmu i rozprzestrzeniania broni jądrowej zaowocuje konkretnymi działaniami w ramach znaczących stosunków Chin z Iranem; podkreśla, że zdecydowane stanowisko ChRL w sprawie Iranu mogłoby stanowić dowód na to, że Chiny mają wolę i możliwości podjęcia międzynarodowych zobowiązań;

90.   przyjmuje z zadowoleniem zaangażowanie Chin w rozmowy sześciostronne oraz wzywa rząd chiński do podjęcia szerszych działań w celu propagowania bezpieczeństwa i stabilizacji w Azji Wschodniej, w szczególności na Półwyspie Koreańskim, a także do odgrywania bardziej aktywnej roli w promowaniu demokracji i poszanowania praw człowieka w Korei Północnej;

Wnioski

91.   wnioskuje, że wiarygodne, stabilne i odpowiedzialne stosunki gospodarcze i handlowe między UE a Chinami powinny opierać się ze strony Europy na rozwoju długoterminowej strategii, a ze strony Chin – na rozwoju stabilnych warunków inwestycyjnych, poprawie bezpieczeństwa prawnego dla przedsiębiorstw zagranicznych, dalszym otwieraniu rynków i, przede wszystkim, na poszanowaniu sprawiedliwych i uczciwych zasad handlu oraz wdrażaniu zasad WTO, w tym poszanowaniu Porozumień TRIPs, zwłaszcza w zakresie ochrony praw własności intelektualnej,

92.   podkreśla znaczenie podjęcia kwestii społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, jak również konieczność propagowania trwałego rozwoju w wymiarze gospodarczym, społecznym i ekologicznym oraz stosunków handlowych między UE i Chinami; wzywa Komisję do zapewnienia stosowania tych zasad;

93.   dochodzi do wniosku, że należy dążyć do poprawy sytuacji wewnętrznej Chin przez wzmocnienie wewnętrznego procesu demokratyzacji, zwiększenie profesjonalizmu w sądownictwie, całkowite zniesienie kary śmierci (skreślenie), a także, przede wszystkim, poprzez wdrożenie rządowego programu społecznego popartego przez 10. Narodowy Kongres Ludowy na rzecz zacofanej wsi, w interesie ludności Chin oraz w celu promowania stabilności w regionie, jak również poprzez ochronę mniejszości i różnorodności kulturowej, w szczególności w regionie Tybetu i Xingjang;

94.   wnioskuje, że wiarygodna i odpowiedzialna polityka praw człowieka może zostać przywrócona w Chinach jedynie przez przestrzeganie praw podstawowych obywateli, zgodnie z konstytucją Chińskiej Republiki Ludowej;

95.   dochodzi do wniosku, że Chiny mogą znacznie przyczynić się do wiarygodnych, stabilnych i odpowiedzialnych stosunków zagranicznych i sąsiedzkich poprzez uznanie swej kluczowej pozycji jako poważnego uczestnika systemu międzynarodowego umacniania prawa i pokoju, co stanowiłoby istotny postęp, który UE może znacząco wspierać przez sformułowanie nowej wspólnej strategii w sprawie Chin;

o
o   o

96.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich i państw kandydujących oraz rządowi Chińskiej Republiki Ludowej i chińskiemu Narodowemu Kongresowi Ludowemu oraz władzom Tajwanu.

(1) Dz.U. L 250 z 19.9.1985, str. 2. (2) Dz.U. L 6 z 11.1.2000, str. 40. (3) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0381. (4) Dz.U. C 193 E z 17.8.2006, str. 347. (5) Dz.U. C 45 E z 23.2.2006, str. 107. (6) Dz.U. C 127 E z 29.5.2003, str. 652. (7) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0037. (8) Dz.U. C 157 E z 6.7.2006, str. 471. (9) Dz.U. C 201 E z 18.8.2005, str. 122. (10) Dz.U. C 247 E z 6.10.2005, str. 158. (11) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0416.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie rozpoczęcia debaty nad stanowiskiem Wspólnoty w sprawie programów oznakowania ekologicznego dla produktów rybołówstwa (2005/2189(INI))

P6_TA(2006)0347 A6-0219/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego rozpoczynający debatę nad stanowiskiem Wspólnoty w sprawie programu oznakowania ekologicznego dla produktów rybołówstwa (COM(2005)0275),

–   uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego,

–   uwzględniając sprawozdanie nr 780 przyjęte na 26. sesji Komitetu Rybołówstwa Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO), która odbyła się w Rzymie w dniach 7-11 marca 2005 r.,

–   uwzględniając komunikat Komisji przedstawiający plan działań wspólnotowych mających na celu włączenie wymogów ochrony środowiska do wspólnej polityki rybołówstwa (COM(2002)0186),

–   uwzględniając komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie przyszłości rynku produktów rybołówstwa w Unii Europejskiej: odpowiedzialność, współpraca i konkurencja (COM(1997)0719),

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa(1),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0219/2006),

A.   mając na uwadze, że wprowadzanie na rynek produktów rybołówstwa posiadających wiarygodny certyfikat potwierdzający, że zostały złowione, wyhodowane, zebrane lub przetworzone zgodnie ze zrównoważonymi kryteriami ochrony środowiska, może w istotny sposób przyczyniać się do tego, by zarówno producenci, jak i konsumenci przywiązywali większą wagę do celów zrównoważonego rybołówstwa,

B.   mając jednak na uwadze, że żadne kryterium dotyczące znaczenia zrównoważonego rozwoju w zakresie produktów rybołówstwa nie istnieje na forum międzynarodowym,

C.   mając na uwadze, że podejście ekologiczne jako część programu oznakowania ekologicznego powinno zawsze opierać się na ocenach o szerokim zasięgu,

D.   mając na uwadze, że w programie ekologicznego oznakowania i certyfikacji należy dać pierwszeństwo systemowi certyfikacji opartemu na wielu kryteriach,

E.   mając na uwadze, że od 1998 r. FAO analizuje kwestie związane z oznakowaniem ekologicznym dla produktów rybołówstwa i akwakultury i że w maju 2005 r. Komitet Rybołówstwa FAO wydał wytyczne w tej dziedzinie,

F.   mając na uwadze, że Światowa Organizacja Handlu (WTO) zajmuje się tą sprawą od czasu rozmów w Dausze w 2001 r., gdzie ujawniły się obawy krajów rozwijających się, że oznakowanie ekologiczne może stać się kolejnym narzędziem protekcjonizmu chroniącym produkty z krajów bardziej rozwiniętych,

G.   mając na uwadze, że oznakowanie ekologiczne dla produktów rybołówstwa będzie mogło służyć sprawniejszemu zbieraniu informacji na temat określonych połowów (poprawa ilości i wiarygodności danych),

H.   mając na uwadze istniejącą różnorodność oznakowań ekologicznych i kryteriów ich przyznawania oraz wynikającą stąd nieufność i dezorientację wśród konsumentów, czego skutkiem może być dyskredytacja tego mechanizmu,

I.   mając na uwadze niedawne podpisanie przez Wspólnotę Europejską Porozumienia w sprawie międzynarodowego programu ochrony delfinów i związany z tym ekologiczny system certyfikacji (Dolphin Safe),

J.   mając również na uwadze, że – jak stwierdzono – oznakowanie ekologiczne i oznakowanie jakości są ze sobą mylone,

K.   mając na uwadze, że zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 2371/2002 wszystkie połowy prowadzone w Unii Europejskiej powinny być z definicji zrównoważone, ponieważ powinny spełniać normy wspólnotowe,

1.   z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji rozpoczynający debatę nad stanowiskiem Wspólnoty w sprawie programu oznakowania ekologicznego dla produktów rybołówstwa;

2.   wyraża jednak ubolewanie z powodu opóźnienia w pracach Komisji nad sporządzeniem tego komunikatu, co spowodowało namnożenie się oznakowań ekologicznych z inicjatyw prywatnych bez żadnej kontroli publicznej, z czym wiąże się problem wiarygodności i dezorientacja wśród konsumentów i producentów;

3.   zwraca ponadto uwagę na prawdziwe cele twórców wielu z tych oznakowań, które – ze względu na fakt, że konsumenci przywiązują coraz większą wagę do zrównoważonego rozwoju – używane są po prostu jako reklama w celu zwiększenia sprzedaży, przy czym konsument nie ma żadnej rzeczywistej gwarancji, że produkty faktycznie przyczyniają się do zrównoważonego rozwoju;

4.   uważa, że szereg obecnie stosowanych programów sprawia, że kwestia ta staje się coraz bardziej złożona i że wszelkie przyszłe projekty powinny zostać opracowane w taki sposób, aby nie dawały handlowej przewagi podmiotom już działającym na rynku;

5.   rozumie, że jedynym celem komunikatu jest rozpoczęcie powszechnej debaty, bez zagłębiania się na razie w merytoryczne zagadnienia dotyczące kryteriów, jakim powinno odpowiadać wspólnotowe oznakowanie ekologiczne; wyraża jednak ubolewanie, że komunikat Komisji wnosi bardzo niewiele do debaty, którą Komisja planuje rozpocząć, a którą zarysowuje zbyt ogólnie i bez dostatecznej refleksji;

6.   ubolewa nad brakiem ambicji komunikatu i uważa, że wybrana opcja (polegająca na ustaleniu minimalnych wymogów w zakresie dobrowolnych programów ekologicznego oznakowania towaru) nie odpowiada w pełni wyzwaniom, których dotyczy; uznaje, że bez względu na rodzaj oznakowań używanych na rynku muszą one być monitorowane w sposób niezależny, aby były całkowicie godne zaufania i wiarygodne dla konsumenta;

7.   wzywa do większego uznania na szczeblu europejskim rybołówstwa metodami tradycyjnymi; domaga się zatem, aby przed ewentualnym wdrożeniem systemu oznakowań ekologicznych zasięgnięto opinii zainteresowanych stron, w tym przedstawicieli rybołówstwa metodami tradycyjnymi, oraz aby ich sugestie zostały wzięte pod uwagę;

8.   uważa, że skuteczne będzie tylko jedno, łatwo zrozumiałe dla konsumentów oznakowanie, które umożliwi ukierunkowanie ich wyborów na produkty chroniące trwałość zasobów połowowych;

9.   zachęca w związku z tym Komisję do promowania szerokiej debaty, w której będą mogły wziąć udział wszystkie zainteresowane strony i która pozwoli na głęboką refleksję nad liczbą i znaczeniem nadal otwartych kwestii;

10.   zgadza się zasadniczo z celami dotyczącymi zrównoważonego charakteru, harmonizacji, ustalania pochodzenia, przejrzystości, obiektywizmu i niedyskryminacji, o których mowa w punkcie 4 komunikatu; uważa, że wprowadzenie jednego unijnego oznakowania ekologicznego jest skomplikowane z biurokratycznego punktu widzenia;

11.   wyraża przekonanie, że stosowanie wiarygodnych oznakowań ekologicznych może być bardzo skutecznym narzędziem w walce z nielegalnymi, niezgłaszanymi i nieregulowanymi połowami, ponieważ wymaga bardzo jasnej dokumentacji wykazującej pochodzenie ryb, co w znacznym stopniu utrudnia wprowadzenie na rynek ryb pochodzących z nielegalnych połowów;

12.   zwraca się do Komisji o wyjaśnienie, co rozumie przez oznakowanie publiczne o charakterze wspólnotowym, jako że analiza opcji 2 ("Stworzenie jednolitego wspólnotowego programu oznakowania ekologicznego dla ryb i produktów rybołówstwa") oraz opcji 3 ("Ustalenie minimalnych wymogów dla dobrowolnych programów oznakowania ekologicznego") rozważanych w komunikacie wprowadza niejasność w kwestii uwzględniania rozważań prowadzonych na forach międzynarodowych w sprawie właścicieli systemów oznakowania ekologicznego;

13.   uważa, że po wprowadzeniu programu oznakowania i certyfikacji ekologicznej Komisja powinna promować go i objaśniać wszystkim podmiotom uczestniczącym w omawianym procesie; jest zdania, że Komisja powinna również zapewnić spełnianie warunków ustalonych przez podmioty odpowiedzialne za oznakowanie i certyfikację, aby nie dopuścić do oszukania konsumenta;

14.   nalega, aby w terminie sześciu miesięcy Komisja opracowała komunikat do Parlamentu Europejskiego i Rady, uwzględniający wnioski z szerokiej debaty, w sprawie minimalnych wymagań i wytycznych, jakie powinien spełniać wspólnotowy system oznakowania ekologicznego dla produktów rybołówstwa;

15.   nalega również, aby przy opracowywaniu podstaw systemu oznakowania ekologicznego dla produktów rybołówstwa w UE Komisja uwzględniła międzynarodowe kryteria w tej dziedzinie, w szczególności kryteria ustalone przez FAO, tak aby system, między innymi:

16.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i rządom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 358 z 31.12.2002, str. 59.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie sytuacji na Bliskim Wschodzie

P6_TA(2006)0348 RC-B6-0469/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie sytuacji na Bliskim Wschodzie, w szczególności swoją rezolucję z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie kryzysu humanitarnego na terytoriach palestyńskich i roli UE(1),

–   uwzględniając rezolucje 1701(2006), 1559(2004), 520(1982), 426(1978), 338(1973) oraz 242(1967) Rady Bezpieczeństwa ONZ,

–   uwzględniając oświadczenie wydane przez Konferencję Przewodniczących Parlamentu Europejskiego z dnia 20 lipca 2006 r.,

–   uwzględniając oświadczenie współprzewodniczących międzynarodowej konferencji na temat pomocy dla Libanu z dnia 26 lipca 2006 r.,

–   uwzględniając wnioski z posiedzenia Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych (ROSZ) z dnia 25 sierpnia 2006 r.,

–   uwzględniając oświadczenie Prezydium Euro-Śródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego (EŚZP) przyjęte w dniu 24 sierpnia 2006 r.,

–   mając na uwadze wyniki konferencji sztokholmskiej w sprawie wczesnej odbudowy Libanu, która odbyła się dnia 31 sierpnia 2006 r.,

–   uwzględniając konwencje genewskie o międzynarodowym prawie humanitarnym,

–   uwzględniając oświadczenie specjalnego sprawozdawcy ds. sytuacji w zakresie praw człowieka na okupowanych terytoriach palestyńskich, złożone w czasie posiedzenia specjalnego Rady Praw Człowieka ONZ, które odbyło się w Genewie w dniu 5 lipca 2006 r.,

–   uwzględniając art. 15, 16 oraz 19 Traktatu UE,

–   uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że konflikt w Libanie doprowadził do humanitarnej katastrofy, której nie położy kresu zawieszenie broni, i w wyniku której po obydwu stronach zginęły lub odniosły rany setki ludzi, poważnie uszkodzona została infrastruktura cywilna, a setki tysięcy osób zostało przesiedlonych,

B.   głęboko wstrząśnięty wybuchem przemocy w południowym Libanie, atakami Hezbollahu i nadmierną reakcją izraelskich wojsk w użyciu siły, które poważnie zagroziły międzynarodowemu pokojowi i bezpieczeństwu,

C.   odnotowując wezwanie Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka do zbadania, czy w czasie konfliktu doszło do złamania prawa międzynarodowego,

D.   uwzględniając poważną skalę bombardowania przez wojsko izraelskie, ostrzeliwania rakietami przez Hezbollah oraz palestyńskie formacje milicyjne wymierzone w ludność cywilną,

E.   mając na uwadze, że rezolucja 1701 Rady Bezpieczeństwa ONZ wzywa rząd Libanu do rozszerzenia swojej władzy na terytorium kraju za pomocą własnych, legalnych sił zbrojnych oraz, iż decyduje ona o zwiększeniu mocy Tymczasowych Sił Zbrojnych Organizacji Narodów Zjednoczonych w Libanie (UNIFIL) oraz o rozszerzeniu ich misji,

F.   mając na uwadze, że rezolucja 1701 Rady Bezpieczeństwa ONZ wzywa rząd Izraela do wycofania w całości sił zbrojnych z południowego Libanu w momencie rozpoczęcia rozlokowania sił UNIFIL oraz do zaprzestania blokady lotnisk i portów w Libanie,

G.   kładąc nacisk na rolę, jaką w pełni demokratyczny i suwerenny Liban może odgrywać we wdrażaniu rozwiązania kryzysu na Bliskim Wschodzie oraz w rozwoju silnego partnerstwa euro-śródziemnomorskiego,

H.   podkreślając, że kryzys humanitarny na okupowanym terytorium pogłębia się mimo wprowadzenia przez wspólnotę międzynarodową tymczasowego mechanizmu międzynarodowego (TIM) w celu dalszego udzielania pomocy ludności palestyńskiej,

I.   mając na uwadze, że mimo politycznego i dyplomatycznego impasu, w którym znalazł się proces pokojowy na Bliskim Wschodzie, dla przywrócenia pokoju i bezpieczeństwa w całym regionie konieczne jest sprawiedliwe i trwałe rozwiązanie konfliktu izraelsko-palestyńskiego,

J.   mając na uwadze szczególną odpowiedzialność Unii Europejskiej w zakresie pokoju i bezpieczeństwa na Bliskim Wschodzie, znajdującego się w sąsiedztwie Europy, oraz mając na uwadze wynikającą z tego faktu konieczność udoskonalenia instrumentów i metod koordynacji Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa (WPZiB), w tym poprzez przyjęcie wspólnego stanowiska w ramach WPZiB oraz na podstawie art. 15 i 16 Traktatu UE,

1.   wyraża swoje poważne zaniepokojenie rozmiarami i natężeniem konfliktu zbrojnego w południowym Libanie oraz wyraża głębokie ubolewanie z powodu ofiar cywilnych w Libanie i Izraelu, jak i ofiar wśród żołnierzy, obserwatorów ONZ oraz poważnych zniszczeń infrastruktury; oświadcza ponownie, że konfliktu na Bliskim Wschodzie nie można rozwiązać środkami militarnymi;

2.   podkreśla w tym kontekście, że zawieszenie broni nie może być trwałe, jeżeli strony nie wykażą bezpośrednio lub pośrednio politycznej woli do zaradzenia przyczynom leżącym u podstaw niedawnego kryzysu;

3.   ponawia wezwanie do natychmiastowego uwolnienia uprowadzonych żołnierzy izraelskich oraz członków rządu palestyńskiego i członków Palestyńskiej Rady Legislacyjnej uwięzionych przez Izrael;

4.   z zadowoleniem przyjmuje jednomyślne przyjęcie przez Radę Bezpieczeństwa ONZ rezolucji 1701, która określa warunki zakończenia wojskowych operacji oraz wzmacnia siły UNIFIL poprzez nadanie im uprawnień mających na celu zwiększenie ich wydajności w zapobieganiu wszelakim próbom złamania zawieszenia broni, wsparcie rządu Libanu w sprawowaniu w pełni suwerennej władzy oraz skutecznej kontroli, w tym kontroli wód terytorialnych, poparcie pełnego wdrożenia rezolucji 1559 Rady Bezpieczeństwa ONZ oraz przyczynienie się do ochrony ludności cywilnej oraz samych sił UNIFIL;

5.   z zadowoleniem przyjmuje decyzję rządu Libanu w sprawie rozlokowania jegowojsk w południowym Libanie oraz zgodę wojsk izraelskich na wycofanie się poza niebieską linię, zgodnie z postanowieniami rezolucji 1701 Rady Bezpieczeństwa ONZ; z zadowoleniem przyjmuje silne poparcie ze strony rządu Libanu dla zwiększenia roli sił UNIFIL;

6.   uważa, że uprawnienia sił UNIFIL powinny zawierać silne zobowiązanie do udzielenia odpowiedniej pomocy rządowi Libanu we wprowadzaniu rozwiązań skutecznej kontroli i bezpieczeństwa, jak określone to zostało w rezolucjach 1559 i 1701 Rady Bezpieczeństwa ONZ;

7.   z zadowoleniem przyjmuje wyniki wyżej wspomnianego posiedzenia ROSZ, zwłaszcza wyrażone przez Radę pełne poparcie wprowadzenia rezolucji 1701 Rady Bezpieczeństwa ONZ oraz zobowiązanie podjęte przez państwa członkowskie do zmobilizowania około 7000 żołnierzy z ogólnej liczby 15000 żołnierzy tworzących siły UNIFIL;

8.   podkreśla aktywną postawę przyjętą przez Francję i Włochy; w pełni popiera decyzję, w myśl której Francję będzie w dalszym ciągu sprawowała dowództwo nad siłami UNIFIL do lutego 2007 r., po czym kontrolę w terenie przejmą Włochy; podkreśla jednak, iż należy unikać wszelkiego dublowania się struktur dowodzenia;

9.   podkreśla wagę określenia w sposób jasny i odpowiedni roli, zasad powoływania, struktury oraz kompetencji sił UNIFIL, jeżeli to okaże się konieczne - w drodze nowej rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ, która powinna uwzględniać wnioski wypływające z poprzednich akcji Narodów Zjednoczonych w zakresie utrzymania pokoju, zwłaszcza w Bośni i Hercegowinie;

10.   uważa za niezbędne, by całość broni importowanej do Libanu trafiała do regularnej libańskiej armii oraz zwraca się do rządu Libanu o zapewnienie, we współpracy z siłami UNIFIL, pełnego wdrożenia rezolucji 1559 Rady Bezpieczeństwa ONZ; podkreśla również, iż istotne jest, by wszystkie państwa członkowskie UE postępowały zgodnie z postanowieniami rezolucji 1701 dotyczącymi dostaw broni; oraz zaznacza, że ostatecznym celem powinno być rozbrojenie wszystkich formacji milicyjnych, w tym Hezbollahu, oraz zapobieżenie nielegalnemu napływowi broni do Libanu;

11.   wzywa państwa członkowskie do ścisłego przestrzegania Kodeksu Postępowania w sprawie Eksportu Broni w zakresie dostaw broni w tym regionie;

12.   wzywa Unię Europejską do podjęcia działań wspólnie ze wszystkimi zaangażowanymi stronami oraz wzywa te ostatnie do ścisłego przestrzegania swoich zobowiązań w celu pełnego wdrożenia rezolucji 1701 Rady Bezpieczeństwa ONZ tak, aby umożliwić dostęp do awaryjnej pomocy humanitarnej oraz powrót przesiedlonych osób w możliwie najbezpieczniejszych warunkach; w tym kontekście domaga się zniesienia blokady lotniczej i morskiej Libanu oraz przypomina, w świetle postanowień rezolucji 1701, iż priorytetem jest uruchomienie skutecznych środków w dziedzinie broni, związanych z nią materiałów, szkolenia i pomocy;

13.   zaznacza, że dla odbudowy Libanu konieczne są znaczne, szybkie i skuteczne wysiłki; z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście wnioski konferencji sztokholmskiej na temat wczesnej odbudowy Libanu, w trakcie której kraje darczyńcy podjęły decyzję o znacznym udziale w odbudowie kraju, natomiast Komisja i państwa członkowskie zapowiedziały wkład w pomoc humanitarną w wysokości 120 milionów EUR;

14.   wzywa Radę i Komisję do kontynuowania wysiłków na rzecz ustanowienia trwałego partnerstwa z demokratycznymi siłami politycznymi i społeczeństwem obywatelskim w celu wsparcia dalszej demokratyzacji Libanu po wydarzeniach z marca 2005 r.;

15.   pilnie wzywa Iran i Syrię do odegrania konstruktywnej roli, zwłaszcza w zakresie wdrażania rezolucji 1559 i 1701 Rady Bezpieczeństwa ONZ; wzywa szczególnie Syrię do wzmocnienia kontroli granicy syryjsko-libańskiej po swojej stronie, zgodnie z rezolucją 1701, która wzywa kraje sąsiadujące do zapobieżenia dostaw broni na rzecz podmiotów innych niż państwa;

16.  wzywa Radę i Komisję do wznowienia prawdziwego dialogu z Syrią w celu włączenia tego państwa w wysiłki na rzecz pokoju z myślą o całościowym rozwiązaniu konfliktu; spodziewa się, że zgodnie z zapisami rezolucji 1701 Rady Bezpieczeństwa ONZ, sprawozdanie Sekretarza Generalnego ONZ w sprawie wytyczenia granic Libanu, z włączeniem sporu związanego z okolicą farm Shebaa, przyczyni się do postępu w tej dziedzinie;

17.  wzywa do przeprowadzenia w Libanie i w Izraelu pod egidą Sekretarza Generalnego ONZ wyczerpującego, międzynarodowego dochodzenia na wysokim szczeblu w sprawie domniemanego poważnego łamania praw człowieka, w sprawie sytuacji ofiar oraz łamania prawa humanitarnego;

18.  uważa w tym kontekście, iż Unia Europejska jako istotna organizacja-darczyńca oraz wspólnota międzynarodowa powinny zbadać ewentualne możliwości pociągnięcia sprawców do odpowiedzialności;

19.  z zadowoleniem przyjmuje szybkie podjęcie działań przez Centrum Monitoringu i Informacji Komisji w reakcji na wyciek ropy, który skaził ponad 50 km wybrzeża Libanu; podkreśla potrzebę przedsięwzięcia środków walki z zanieczyszczeniem w niektórych strefach, zwłaszcza z katastrofalnym wpływem wycieku ropy na wybrzeże Libanu; wzywa państwa członkowskie i Komisję do dostarczenia pomocy i podjęcia działań w ramach Protokołu Konwencji Barcelońskiej w sprawie zapobiegania i reagowania oraz poprzez Regionalne Centrum Reagowania w Kryzysowych Sytuacjach Zanieczyszczenia Morza dla Morza Śródziemnego, które funkcjonuje w ramach Śródziemnomorskiego Planu Działania;

20.  głęboko ubolewa z powodu degradacji sytuacji ludności i cywilnej infrastruktury w strefie Gazy, jak i na Zachodnim Brzegu Jordanu; wzywa wszystkie strony do zatrzymania błędnego koła ataków i kontrataków, który spowodował śmierć i zranienie setek osób oraz znaczne zniszczenia infrastruktury cywilnej;

21.  podkreśla potrzebę ponownego usytuowania procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie na pierwszym planie międzynarodowej agendy politycznej; wzywa Kwartet (ONZ, UE, USA i Rosję) do wznowienia wysiłków na rzecz wdrożenia mapy drogowej w perspektywie dorocznej sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ we wrześniu 2006 r.; stwierdza ponownie, że formuła dwóch państw - Izraela i Palestyny - żyjących obok siebie w pokoju i bezpieczeństwie jest kluczowym warunkiem osiągnięcia pokojowego i trwałego rozwiązania sytuacji na Bliskim Wschodzie;

22.  wzywa Radę i Komisję zapewniania w dalszym ciągu, wraz ze wspólnotą międzynarodową, niezbędnej pomocy humanitarnej dla palestyńskiej ludności; wzywa do wzmocnienia i rozszerzenia TIM pod względem okresu stosowania, jak i środków; wzywa usilnie rząd Izraela do natychmiastowego wznowienia transferu przychodów z podatków i cel palestyńskich; wzywa Izrael do umożliwienia przepływu ludności, z poszanowaniem porozumienia w sprawie ruchu granicznego oraz dostępu, w Rafah i innych przejść granicznych w strefie Gazy;

23.   potwierdza swoje wsparcie dla prezydenta Autonomii Palestyńskiej, Mahmouda Abbasa, w jego wysiłkach na rzecz wspierania krajowego dialogu pomiędzy różnymi partiami palestyńskimi, który ma na celu utworzenie nowego rządu palestyńskiego;

24.   uważa, że obecność wielonarodowych sił w Libanie może być traktowana jako przykład do naśladowania w procesach negocjacyjnych zmierzających do rozwiązania konfliktu izraelsko-palestyńskiego;

25.  wzywa Radę do dołożenia wszelkich starań w celu zorganizowania międzynarodowej konferencji pokojowej, na wzór konferencji w Madrycie z 1991 r., w celu wypracowania wyczerpującego, trwałego i realnego rozwiązania problemów w regionie, opartego na stosownych rezolucjach Rady Bezpieczeństwa ONZ, które uwzględniałoby prawo Izraela do istnienia w pewnych i uznanych granicach oraz prawo Palestyńczyków do zdolnego do istnienia państwa na okupowanym terytorium oraz w celu wyczerpującego zajęcia się kwestiami bezpieczeństwa i rozbrojenia; jest zdania, że jednostronne podejście którejkolwiek z zainteresowanych stron musi zostać odrzucone;

26.  uważa zaangażowanie Ligi Arabskiej za niezbędne w tym kontekście; uważa, iż plan bejrucki z 2002 r., przyjęty przez państwa członkowskie Ligi Arabskiej oraz inicjatywa genewska są istotnym wkładem w negocjacje, który powinien być odpowiednio wzięty pod uwagę;

27.   wyraża opinię, iż EŚZP, jako jedyna instytucja parlamentarna w ramach procesu barcelońskiego obejmująca wybranych przedstawicieli ludności południowego wybrzeża Morza Śródziemnego oraz Unii Europejskiej, powinna spełnić swój obowiązek na rzecz wznowienia dialogu i współpracy pomiędzy podmiotami, które uwikłane są w sytuację na Bliskim Wschodzie; popiera wniosek prezydium EŚZP w sprawie jak najszybszego powołania nadzwyczajnego posiedzenia Rady Ministrów Spraw Zagranicznych Euromed w ramach procesu barcelońskiego;

28.   wyraża przekonanie, że w kontekście średnio- i długookresowym utworzenie instytucji łączących państwa basenu Morza Śródziemnego, takich jak Euro-Śródziemnomorski Bank Rozwoju, będzie najlepszą gwarancją trwałego pokoju i rozwoju ludności; oraz wzywa państwa członkowskie Unii Europejskiej do podjęcia wysiłków raczej na rzecz utworzenia takich instytucji niż na rzecz porozumień dwustronnych;

29.   opowiada się za wysłaniem misji rozpoznawczej do Libanu, Palestyny i Izraela w celu obserwacji sytuacji, poświęcającej szczególną uwagę warunkom humanitarnym i politycznym;

30.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, przewodniczącemu Zgromadzenia Ogólnego ONZ, rządom i parlamentom Izraela, Libanu, Autonomii Palestyńskiej, Syrii i Iranu, Stanów Zjednoczonych, Rosji oraz Sekretarzowi Generalnemu Ligi Arabskiej.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0237.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie pożarów lasów oraz powodzi

P6_TA(2006)0349 RC-B6-0460/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 2, 6 oraz 174 Traktatu WE,

–   uwzględniając swoje rezolucje: z dnia 18 stycznia 2006 r. w sprawie wyniku konferencji z Montrealu w sprawie zmian klimatycznych(1), z dnia 5 września 2002 r. w sprawie powodzi w Europie(2), z dnia 14 kwietnia 2005 r. w sprawie suszy w Portugalii(3), z dnia 12 maja 2005 r. w sprawie suszy w Hiszpanii(4), z dnia 8 września 2005 r. w sprawie katastrof naturalnych (pożarów i powodzi) w Europie(5), jak i swoje rezolucje z dnia 18 maja 2006 r. w sprawie katastrof naturalnych (pożarów lasów, susz i powodzi) – aspektów rolnych(6), aspektów rozwoju regionalnego(7) i aspektów środowiskowych(8),

–   uwzględniając Protokół z Kioto do Ramowej konwencji ONZ w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) z dnia 11 grudnia 1997 r. oraz ratyfikację Protokołu z Kioto przez Wspólnotę w dniu 31 maja 2002 r.,

–   uwzględniając tzw. rozporządzenie "Forest Focus", czyli rozporządzenie (WE) nr 2152/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r.(9),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 18 listopada 1998 r. w sprawie strategii leśnej dla Unii Europejskiej (COM(1998)0649) oraz rezolucję Parlamentu z dnia 16 lutego 2006 r. w sprawie realizacji strategii leśnej Unii Europejskiej(10),

–   uwzględniając wniosek Komisji z dnia 29 września 2004 r. w sprawie rozporządzenia dotyczącego instrumentu finansowego na rzecz środowiska (LIFE+) (COM(2004)0621) oraz stanowisko Parlamentu z dnia 7 lipca 2005 r.(11),

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 w sprawie Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) oraz decyzję Rady 2006/144/WE w sprawie strategicznych wytycznych Wspólnoty dla rozwoju obszarów wiejskich,

–   uwzględniając wniosek Komisji dotyczący instrumentu szybkiego reagowania i gotowości na poważne katastrofy (COM(2005)0113),

–   uwzględniając komunikat Komisji w sprawie usprawnienia wspólnotowego mechanizmu ochrony ludności (COM(2005)0137) oraz wezwanie Michela Barniera do utworzenia europejskich służb obrony cywilnej pod nazwą Europe Aid,

–   uwzględniając wniosek Komisji dotyczący ustanowienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej (COM(2005)0108) oraz stanowisko Parlamentu z dnia 18 maja 2006 r. w sprawie tego wniosku(12),

–   uwzględniając komunikat Komisji dotyczący planu działania w sprawie biomasy (COM(2005)0628) oraz strategii UE na rzecz biopaliw (COM(2006)0034),

–   uwzględniając wniosek dotyczący rezolucji złożony w dniu 15 czerwca 2006 r. w sprawie zmienionej strategii zrównoważonego rozwoju(13),

–   uwzględniając punkt 12 konkluzji Prezydencji z szczytu Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 15 i 16 czerwca 2006 r. w sprawie reakcji Unii na nadzwyczajne wydarzenia, kryzysy i klęski,

–   uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że w 2006 r. Unia Europejska, a zwłaszcza jej południowe państwa członkowskie, ucierpiały wskutek niszczycielskich pożarów lasów, które spowodowały ofiary śmiertelne oraz znaczne szkody materialne,

B.   mając na uwadze fakt, że całkowita objęta pożarami powierzchnia unijnej roślinności i lasów wyniosła ponad 200 000 hektarów, z czego połowa leży w Hiszpanii; mając na uwadze, że do innych dotkniętych katastrofą państw członkowskich zalicza się nie tylko Portugalię, Grecję, Francję, Włochy i Cypr, ale też państwa tradycyjnie uważane za mniej narażone pod tym względem na ryzyko, czyli Holandię, Irlandię, Litwę, Wielką Brytanię, Austrię, Szwecję, Republikę Czeską oraz Polskę,

C.   mając na uwadze fakt, że pożary lasów były szczególnie poważne w takich regionach jak Galicia, gdzie do dnia 14 sierpnia 2006 r. spłonęło 88 473 hektarów lasów, co spowodowało 4 ofiary śmiertelne, obrażenia u 514 osób, śmierć wielu zwierząt oraz wywarło znaczne szkody materialne i środowiskowe, w tym na obszarach mających znaczenie dla Wspólnoty (OZW) objętych siecią Natura 2000 jak i na innych terenach o ekologicznym znaczeniu, z których część tworzy korytarze dla gatunków pomiędzy strefami chronionymi,

D.   mając na uwadze fakt, że utrzymujące się w ostatnich latach uporczywe susze i wysokie temperatury doprowadziły do rozprzestrzeniania się w Europie pożarów lasów, pogłębiając w wielu regionach pustynnienie terenów i oddziałując na rolnictwo, hodowlę bydła i dziedzictwo leśne,

E.   mając na uwadze fakt, że Europejska Agencja Środowiska (EEA) w swoich prognozach przewidziała występowanie silniejszych susz, częstszych pożarów lasów i większych upałów w Europie Południowej przy jednoczesnym występowaniu wzmożonych opadów w Europie Północnej, a także silniejsze i częstsze powodzie w większości europejskich regionów spowodowane zmianami klimatycznymi,

F.   mając na uwadze rosnącą wrażliwość Europy na suszę wywołaną niezrównoważonym wykorzystaniem wody, gruntów i zasobów biologicznych, a także zmianami klimatycznymi, co naraża również bezpieczeństwo europejskiego zaopatrzenia w żywność;

G.   mając na uwadze, że przyczynami tych pożarów częściowo są susza i wysokie temperatury mijającego lata, ale także przemiany społeczno-gospodarcze, jakie zaszły w minionych dekadach na obszarach wiejskich, takie jak opuszczanie obszarów wiejskich, niewystarczające zabiegi pielęgnacyjne w lasach, sadzenie niewystarczającej liczby gatunków drzew i wysoka częstotliwość działań przestępczych,

H.   mając na uwadze, że opuszczanie obszarów wiejskich, a także spadek rentowności lasów i wysokie koszty ich utrzymania przyniosły pogorszenie zarządzania ze strony właścicieli, czego konsekwencją jest wzrost zawartości biomasy w podszycie oraz występowanie wysoce łatwopalnych zarośli na dużych powierzchniach, gdy tymczasem na obszarach, gdzie lasy ogrywają istotną rolę społeczno-gospodarczą, pożary występują zdecydowanie rzadziej,

I.   mając na uwadze szkodliwe gospodarcze i społeczne konsekwencje klęsk żywiołowych dla regionalnej gospodarki, działalności produkcyjnej i turystyki,

J.   mając na uwadze poważne straty wyrządzone zasobom mieszkalnym, infrastrukturze i rolnictwu przez powodzie, zwłaszcza te mające miejsce w Austrii, na Węgrzech i w Polsce, a także w innych częściach Europy,

K.   mając na uwadze często ponadpaństwowy charakter pożarów i powodzi oraz fakt, że w związku z tym konieczne jest wzmocnienie wspólnych działań przeciwdziałającym klęskom żywiołowym oraz wspólnotowych mechanizmów ochrony ludności,

L.  L mając na uwadze, że do rozwiązania tego problemu nie wystarczy polityka rozwoju obszarów wiejskich, a rozdział dotyczący udzielania wsparcia rolnikom na rzecz tworzenia i utrzymywania przecinek zniknął z rozporządzenia ramowego w sprawie nowego Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW),

M.   mając na uwadze przyjęcie na szczycie Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 15-16 czerwca 2006 r. sprawozdania Prezydium w sprawie wzmocnienia zdolności reagowania Unii Europejskiej w sytuacjach wyjątkowych i kryzysowych oraz raportu przedstawionego w maju 2006 r. przez Michela Barniera,

N.   mając na uwadze, że zgodnie z konkluzjami Prezydencji z tego szczytu powołana w Brukseli doraźna kryzysowa grupa sterująca powinna zacząć działać od dnia 1 lipca 2006 r.,

O.   mając na uwadze zamiar kontynuowania przez Parlament jego prac dotyczących klęsk żywiołowych, zwłaszcza tych podjętych od sierpnia 2005 r., w ramach publicznego przesłuchania w sprawie pożarów i powodzi, które zaplanowano na październik 2006 r.,

P.   mając na uwadze brak konkretnych unijnych aktów prawnych odnoszących się do zwalczania susz i pożarów, mimo że prace nad właściwą dyrektywą w sprawie zapobiegania powodziom są obecnie w toku,

1.   solidaryzuje się z krewnymi osób, które straciły życie oraz z mieszkańcami zniszczonych obszarów, zwłaszcza Galicji, i dziękuje wszystkim tym (zawodowcom i ochotnikom), którzy przyczynili się do gaszenia pożarów i ratowania ofiar powodzi;

2.   zauważa solidarność, jaką wykazała się Unia Europejska, jej państwa członkowskie oraz inne kraje w stosunku do dotkniętych klęską regionów zarówno w państwach członkowskich, jak i w krajach kandydujących, a także godną pochwały pomoc udzieloną władzom i służbom ratunkowym tych regionów; uważa, że rozmiary tych zjawisk oraz ich konsekwencje wykraczają poza regionalne i krajowe ramy i w związku z tym wymagają skutecznego i bezzwłocznego zaangażowania na szczeblu europejskim;

3.   jest zaniepokojony rosnącą liczbą klęsk żywiołowych, którą zdaniem ekspertów można w znacznym stopniu przypisać zjawisku zmiany klimatu; w związku z powyższym wzywa państwa członkowskie do dołożenia koniecznych starań na rzecz osiągnięcia celów wyznaczonych Protokołem z Kioto oraz wzywa Komisję do podjęcia inicjatyw, które zapewnią zgodność z podjętymi w Kioto zobowiązaniami oraz ich kontrolę; uważa, że szkody wyrządzone przez ostatnie wydarzenia jeszcze bardziej przekonują, że zapobieganie okaże się mniej kosztowne niż konsekwencje globalnego ocieplenia;

4.   uważa, że jego wyżej wymieniona rezolucja z dnia 15 czerwca 2006 r. zawiera kluczowe do uwzględnienia elementy i zasady oraz wzywa do realizacji strategii w wyznaczonym terminie;

5.   uważa, że najważniejszą rolę do odegrania mają nie działania naprawcze w stosunku do wyrządzonych szkód, ale globalne i regionalne działania prewencyjne; zauważa też, że części szkód wyrządzonych klęskami żywiołowymi można było uniknąć oraz że powinny one stanowić bodziec do rozwoju i realizacji polityki prewencyjnej, jak i odpowiedniego prawodawstwa dotyczącego ochrony i właściwego użytkowania gruntów, włączając w to zrównoważone praktyki hodowlane i leśne oraz skuteczne zarządzanie ryzykiem;

6.   uważa, że tego typu klęskami żywiołowym można skutecznie zająć się na szczeblu Wspólnoty, z zastrzeżeniem stosowania zasady pomocniczości - wymagają one bowiem efektywnych działań na wyższym, wspólnotowym szczeblu, przy wykorzystaniu (jeżeli okaże się to konieczne) nowego wspólnotowego instrumentu na rzecz zapobiegania problemowi i radzenia sobie z jego skutkami;

7.   wnioskuje, aby Komisja skorzystała z Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w sposób elastyczny, ułatwiając jego stosowanie w celu opanowania poważnych szkód wyrządzonych przez pożary, mając na uwadze fakt, że szkody te oddziałują na sposób życia mieszkańców, zwłaszcza w mniej zasobnych regionach, które muszą stawić czoła niepożądanym skutkom wywieranym na infrastrukturę, potencjał gospodarczy, zatrudnienie, dziedzictwo przyrodnicze i kulturowe oraz środowisko i turystykę, które z kolei wywierają niepożądany efekt na spójność społeczną i gospodarczą;

8.   wzywa do alokowania odpowiednich środków na ochronę ludności w poważnych sytuacjach kryzysowych i ubolewa nad tym, ze Rada z rezerwą odniosła się do propozycji utworzenia europejskich służb obrony cywilnej (raport Barniera);

9.   z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący usprawnienia zdolności szybkiego reagowania UE w sytuacji klęsk żywiołowych;

10.   wzywa do lepszego wykorzystania istniejących już finansowych i technicznych zasobów oraz naukowych usprawnień w zapobieganiu klęskom żywiołowym i łagodzeniu ich skutków;

11.   wzywa instytucje europejskie do przyjęcia, a państwa członkowskie do jak najszybszego wdrożenia będących w toku opracowywania procedur ustanawiających wspólnotowy mechanizm ochrony ludności i dotyczących oceny i zarządzania powodziami;

12.   wzywa urzędującą Prezydencję fińską do poświęcenia szczególnej uwagi działaniom rozwijającym unijną zdolność szybkiego reagowania w przypadku tego typu klęsk żywiołowych oraz wnioskom Komisji i Parlamentu Europejskiego dotyczącym wzmocnienia wspólnotowej zdolności ochrony ludności oraz do zaproponowania przyjęcia przed końcem roku 2006 instrumentów prawnych, zgodnie z mandatem, którego Rada Europejska udzieliła w dniach 15 i 16 czerwca 2006 r.;

13.   nalega, aby Komisja stworzyła program wymiany doświadczeń w zakresie wdrażania nowych technologii na rzecz kontroli i nadzorowania ryzyka pożarowego i skutków pożarów oraz opracowała europejską procedurę zatwierdzania kwalifikacji personelu technicznego w celu usprawnienia ich umiejętności;

14.   wyraża zaniepokojenie tym, że cele rozporządzenia "Forest Focus" w zakresie prewencji nie zostały osiągnięte; zauważa, że od chwili wejścia w życie rozporządzenia ilość pożarów oraz liczba spalonych obszarów zwiększyła się zamiast zmniejszyć; wzywa Komisję do ujęcia w sprawozdaniu, które przedstawi przed końcem roku 2006, konkretnych propozycji rozwiązania ww. problemów;

15.   zauważa, że mimo ujednolicenia przez system Europejskiego Systemu Informacji o Pożarach Lasów (EFFIS) danych dotyczących pożarów w poszczególnych państwach członkowskich i dostarczania przez niego zaktualizowanych informacji na temat czynników ryzyka naturalnego, nie pozwala on na zbadanie antropogenicznych przyczyn pożarów, nie określa socjoekonomicznych czynników ryzyka i nie dokonuje oceny ich skutków; wzywa Komisję do przedłożenia wniosku dotyczącego zastąpienia wspomnianego systemu innymi danymi, które umożliwią skorygowanie rzeczonych braków;

16.   wzywa Komisję do przedstawienia, wraz z planem działania w sprawie biomasy, konkretnych propozycji wobec lasów w Europie Południowej, dotyczących wykorzystania biomasy leśnej dla celów energetycznych, co będzie wiązało się z nowym źródłem dochodu dla właścicieli i przyczyni się jednocześnie do lepszego zarządzania lasami;

17.   wzywa Komisję do nasilenia działań europejskiej polityki leśnej w nowym planie działania UE na rzecz zrównoważonego zarządzania lasami, zapewniając przez to prymat wielofunkcyjności europejskiego rolnictwa w dwojakim celu: utrzymania i zapewnienia zatrudnienia społeczności wiejskiej oraz znacznego zwiększenia masy leśnej; wzywa również do wspierania środków zapobiegania pożarom w leśnictwie, aby pomóc właścicielom i ich organizacjom we wdrażaniu takich działań jak ogławianie drzew, okrzesywanie w celach niehandlowych, wyrąb, usuwanie biomasy leśnej, tworzenie pasów przeciwpożarowych i przecinek, budowanie dróg leśnych i gromadzenie wody;

18.   wzywa Komisję do przedstawienia komunikatu uświadamiającego społeczeństwu wartość naszych lasów i ich zasobów oraz korzyści wynikające z ich ochrony, promując przez to zaangażowanie społeczeństwa obywatelskiego poprzez organizowanie go w struktury wolontariatu lub inne struktury, włączając w to na przykład stowarzyszenia ochrony lasów i obszarów naturalnych;

19.   wzywa państwa członkowskie do zaostrzenia kar za przestępstwa szkodzące środowisku, a zwłaszcza za akty podpalania lasów, i uważa, że szybkie i skuteczne śledztwo wykazujące odpowiedzialnych za przestępstwo oraz następująca po nim proporcjonalna do czynu kara zniechęcą do lekceważących i umyślnie przestępczych zachowań;

20.   ponownie wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych wniosków dotyczących dyrektywy w sprawie zwalczania pożarów lasów oraz susz w Unii Europejskiej, mając na celu usprawnienie koordynacji polityk państw członkowskich i optymalizację istniejących instrumentów Wspólnoty;

21.   wzywa Komisję do podjęcia dogłębnej analizy następstw i skutków klęsk żywiołowych, zwłaszcza tych dotykających unijnych lasów, ujmując w niej oddziaływanie sieci Natura 2000, oraz do przedstawienia propozycji rozwoju wspólnotowej polityki kontrolowania pożarów lasów i propozycji wspólnego protokołu w sprawie zapobiegania pożarom i ich zwalczania;

22.   opowiada się za strategią Wspólnoty na rzecz koordynacji środków prewencji pożarowej w ramach rozporządzenia w sprawie rozwoju obszarów wiejskich; wzywa do realizacji polityki zalesiania opartej na poszanowaniu cech bioklimatycznych i środowiskowych, wykorzystując odmiany bardziej odporne na ogień i suszę i lepiej dostosowane do klimatu;

23.   wzywa Komisję do ponownego wprowadzenia wsparcia dla rolników na rzecz tworzenia i utrzymywania przecinek jako części przepisów wykonawczych do nowego Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW);

24.   uważa, że należy bezzwłocznie promować i wspierać wolontariat na rzecz ochrony ludności, prowadzący podstawowe działania szkoleniowe i stosujący sprzęt wykorzystujący zaawansowane technologie, ponieważ wolontariusze są jednym z ważniejszych zasobów dostępnych państwom członkowskim w sytuacjach kryzysowych spowodowanych klęskami żywiołowymi;

25.   ubolewa nad faktem, że Rosja nie doceniła współpracy z sąsiadującymi krajami podczas niedawnych pożarów lasów; wzywa Komisję do podniesienia tej kwestii w ramach porozumienia o partnerstwie i współpracy zawartego między UE a Rosją;

26.   wzywa Prezydium do upoważnienia wysłania delegacji do najbardziej dotkniętych obszarów, poprzedzającej przesłuchanie publiczne planowane na październik br., podczas którego rozpatrzone zostanie sprawozdanie Barnier;

27.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskim i władzom regionalnym terenów dotkniętych pożarami i powodziami.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0019. (2) Dz.U. C 272 E z 13.11.2003, str. 471. (3) Dz.U. C 33 E z 9.2.2006, str. 599. (4) Dz.U. C 92 E z 20.4.2006, str. 414. (5) Dz.U. C 193 E z 17.8.2006, str. 322. (6) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0222. (7) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0223. (8) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0224. (9) Dz.U. L 324, z 11.12.2003, str. 1. (10) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0068. (11) Dz.U. C 157 E z 6.7.2006, str. 451. (12) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0218. (13) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0272.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie zawieszenia negocjacji dotyczących agendy rozwoju z Doha (DDA)

P6_TA(2006)0350 RC-B6-0465/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając deklarację ministerialną z Doha złożoną przez Światową Organizację Handlu (WTO) dnia 14 listopada 2001 r.,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 kwietnia 2006 r. w sprawie oceny rundy z Doha przyjęte po konferencji ministerialnej WTO w Hongkongu(1),

–   uwzględniając deklarację ministerialną przyjętą na szóstej konferencji ministerialnej WTO w dniu 18 grudnia 2005 r.(2),

–   uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że runda z Doha, zapoczątkowana w 2001 r. w celu zlikwidowania istniejącej nierównowagi w wielostronnym systemie handlowym, wynikała ze wspólnego przekonania, że tylko wielostronny system oparty na wolnym i uczciwym handlu oraz sprawiedliwych i godziwych zasadach może pobudzić prawdziwy rozwój, a także sytuowała potrzeby i interesy krajów rozwijających się w centrum programu roboczego z Doha (DDA);

B.   mając na uwadze, że niezakończenie rundy z Doha podważy wiarygodność wielostronnego systemu handlowego i doprowadzi do zawierania dwustronnych i regionalnych umów handlowych, które często powodują nasilenie nierównowagi między krajami rozwiniętymi i rozwijającymi się;

C.   mając na uwadze, że kraje rozwijające się i kraje najmniej rozwinięte (LDC) najbardziej odczułyby zawieszenie rundy, ponieważ poza ramami wielostronnymi nie można osiągnąć długo oczekiwanego przywrócenia równowagi zasad handlu, wykorzystujących handel do osiągnięcia zrównoważonego rozwoju w poszanowaniu szerszego systemu ładu światowego;

D.   mając na uwadze, że przedłużanie obecnej atmosfery niepewności co do przyszłości multilateralizmu i samej WTO przyczyniłoby się do zwiększenia niepewności gospodarczej i politycznej w świecie oraz pociągałoby za sobą konsekwencje gospodarcze, finansowe i społeczne;

E.   mając na uwadze, że należy zreformować obecną strukturę WTO, aby ułatwić negocjacje i zwiększyć odpowiedzialność i przejrzystość;

1.   ponownie wyraża swoje pełne poparcie dla wielostronnego podejścia do polityki handlowej oraz dla roli, jaką WTO powinna pełnić jako gwarant zachowania zasad w międzynarodowym systemie handlowym; dlatego ubolewa z powodu bezterminowego zawieszenia negocjacji rundy z Doha w czerwcu 2006 r. i jest szczególnie rozczarowany, że brak elastyczności ze strony niektórych głównych uczestników doprowadził do impasu;

2.   wyraża zaniepokojenie, że nieosiągnięcie porozumienia w sprawie agendy rozwoju z Doha (DDA) mogłoby grozić załamaniem obecnego wielostronnego systemu handlowego; podkreśla, że przesunięcie w kierunku zawierania umów dwustronnych lub regionalnych prowadziłoby do nierównych i mniej przejrzystych negocjacji, a biedniejsze kraje często znajdowałyby się w niekorzystnej sytuacji;

3.   podkreśla, że krótko- i średnioterminowe konsekwencje tego zawieszenia najmocniej dotkną kraje rozwijające się i LDC, szczególnie jeśli zobowiązania na rzecz rozwoju podjęte w Hongkongu nie będą dalej przestrzegane;

4.   wyraża zaniepokojenie, że zawieszenie wielostronnych negocjacji mogłoby doprowadzić do nasilenia sporów handlowych, w których na drodze sądowej członkowie WTO staraliby się osiągnąć to, czego nie udało się rozstrzygnąć w negocjacjach;

5.   wzywa głównych uczestników, w tym UE, USA i G-20, do mocnego zaangażowania się na rzecz osiągnięcia zrównoważonego porozumienia w każdym z głównych punktów negocjacji rundy poprzez umieszczenie kwestii rozwoju w centrum konkluzji i przeprowadzenie dalszej oceny wyników w celu zagwarantowania, że w końcowym efekcie DDA przynosi znaczące i trwałe korzyści gospodarcze, szczególnie krajom rozwijającym się; podkreśla, że w celu pełnego wykonania mandatu z Doha należy zachować pozytywne wyniki negocjacji, a obecne propozycje dotyczące różnych elementów agendy negocjacji powinny tworzyć podstawę negocjacji;

6.   uważa, że niezależnie od wyniku końcowego rundy kraje rozwinięte powinny nadal stwarzać korzystne warunki handlu dla krajów rozwijających się i LDC; wzywa kraje rozwinięte i kraje intensywnie rozwijające się do stosowania się do inicjatywy UE "Wszystko oprócz broni" poprzez zapewnienie LDC całkowicie bezcłowego i nieograniczonego dostępu do swoich rynków;

7.   podkreśla potrzebę zmian instytucjonalnych w celu poprawy funkcjonowania WTO i ponownie wskazuje na znaczenie zwiększenia odpowiedzialności i demokratycznej legitymizacji negocjacji prowadzonych przez WTO i jej organizacji; jest przekonany, że u podstaw negocjacji powinien leżeć wielostronny proces oparty na oddolnym i przejrzystym podejściu; podkreśla jednocześnie potrzebę całościowego procesu angażującego wszystkich członków;

8.   jest przekonany, że zawieszenie negocjacji musi zostać wykorzystane jako wezwanie do refleksji nad warunkami niezbędnymi do poprawy przyszłych negocjacji handlowych;

9.   wzywa Komisję i Radę do opracowania porozumień zapewniających pełne uczestnictwo Parlamentu Europejskiego w międzynarodowych negocjacjach handlowych prowadzonych przez Unię Europejską;

10.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz dyrektorowi generalnemu WTO.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0123. (2) Numer dokumentu: 05-6248, symbol dokumentu: WT/MIN(05)/DEC).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie podrabiania produktów medycznych

P6_TA(2006)0351 RC-B6-0467/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając deklarację szefów państw i rządów w sprawie walki z wyrobami podrabianymi, przyjętą w czasie szczytu G8 w Sankt Petersburgu w dniach 15, 16 i 17 lipca 2006 r.,

–   uwzględniając deklarację rzymską przyjętą na międzynarodowej konferencji Światowej Organizacji Zdrowia w dniu 18 lutego 2006 r.,

–   uwzględniając inicjatywy Komisji w zakresie poszanowania praw własności intelektualnej oraz plan działań przeciwko wyrobom podrabianym i piractwu, przyjęty przez nią w październiku 2005 r.,

–   uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 13 września 2005 r. (C-176/03), dający Wspólnocie Europejskiej większe możliwości ustanawiania sankcji karnych w odniesieniu do wyrobów podrabianych,

–   uwzględniając rezolucję Światowej Organizacji Zdrowia z dnia 29 maja 2006 r. w sprawie zdrowia publicznego, innowacji, podstawowych badań naukowych i własności intelektualnej,

–   uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze niezwykle poważne konsekwencje podrabiania leków, włącznie z narażeniem zdrowia i życia milionów osób;

B.   mając na uwadze, że według Światowej Organizacji Zdrowia "podrobiony lek to lek celowo i w oszukańczy sposób opatrzony etykietą zawierającą fałszywe informacje dotyczące identyfikacji lub prawdziwego źródła pochodzenia leku. Podrabianie może dotyczyć zarówno produktów oryginalnych, jak i produktów generycznych. Podrobione produkty mogą obejmować produkty o prawidłowych lub nieprawidłowych składnikach, produkty niezawierające substancji aktywnej, zawierające niewystarczającą ilość substancji aktywnej lub których opakowanie zostało podrobione",

C.   mając na uwadze, że podrabiane leki rozprowadzane są głównie w krajach rozwijających się i że są stosowane w leczeniu chorób śmiertelnych, takich jak malaria, gruźlica i HIV/AIDS.

D.   mając na uwadze, że zgodnie z szacunkami Światowej Organizacji Zdrowia podrabiane leki stanowią obecnie 10% światowego rynku; mając na uwadze, że zdaniem Amerykańskiej Agencji ds. Żywności i Leków jest to ponad 10%; mając na uwadze, że blisko 70% leków przeciwmalarycznych dostępnych w Kamerunie to produkty podrobione, co potwierdziła w 2003 r. Światowa Organizacja Zdrowia w odniesieniu do sześciu innych krajów afrykańskich; mając na uwadze, 25% wszystkich leków stosowanych w krajach rozwijających to prawdopodobnie produkty podrobione (50% w Pakistanie i w Nigerii),

E.   mając na uwadze, że jak ocenia Światowa Organizacja Zdrowia, co roku na milion zgonów w wyniku malarii 200 000 należy uznać za wynik nieprawidłowego stosowania leków lub zastosowania leków podrobionych,

F.   mając na uwadze, że podrabianie leków szerzy się na wszystkich kontynentach, ale szczególnie w Afryce, Azji, Ameryce Łacińskiej i Rosji,

G.   mając na uwadze, że najczęściej podawane przez Światową Organizację Zdrowia czynniki sprzyjające podrabianiu leków to: brak prawodawstwa zakazującego podrabiania leków, niskie sankcje karne, słabość lub brak lokalnych organów regulacyjnych sektora farmaceutycznego, niedostatek leków lub nieregularne zaopatrzenie w leki, brak kontroli wywozu leków, transakcje handlowe z udziałem kilku pośredników, korupcja i konflikty interesów;

H.   mając na uwadze, że handel podrobionymi lekami wynika po części z braku uświadomienia i zaangażowania politycznego, z niedoskonałości przepisów, nieadekwatnych możliwości ich realizacji oraz, zwłaszcza w krajach rozwijających się, z braku dostępu ludności do prawdziwych leków, kontrolowanych przez władze publiczne;

I.   ubolewając nad faktem, że Unia Europejska późno włączyła się w międzynarodową walkę z produktami podrabianymi, podczas gdy większa przepuszczalność granic i nowe technologie (Internet) groziły nasileniem zjawiska piractwa;

1.   uważa, że Unia Europejska powinna jak najpilniej wypracować środki skutecznej walki z nielegalnymi praktykami w dziedzinie piractwa i podrabiania leków;

2.   wzywa Komisję do pójścia dalej niż w komunikacie zatytułowanym "Strategia egzekwowania praw własności intelektualnej w krajach trzecich"; w szczególności wzywa Unię Europejską do przyjęcia odpowiednich środków walki z plagą podrabiania leków na jej terytorium;

3.   wzywa unię Europejską do podejmowania inicjatyw na rzecz zwiększania zdolności krajów o ubogich zasobach do stanowienia przepisów i prowadzenia kontroli jakości wprowadzanych na rynek produktów medycznych i sprzętu medycznego oraz do zapewniania dostępu do leków po przystępnych cenach;

4.   nakłania Unię Europejską do odegrania kluczowej roli w propagowaniu idei światowej konwencji mającej na celu zakwalifikowania w ustawodawstwie wszystkich krajów jako odrębnego przestępstwa podrabiania lub przyjmowania i rozprowadzania podrabianych leków;

5.   wzywa do wzmocnienia współpracy między poszczególnymi organami zaangażowanymi w walkę z podrabianiem, zarówno na szczeblu krajowym, jak i międzynarodowym;

6.   podkreśla, że dla powodzenia tego rodzaju działań istotne znaczenie ma zawarcie w programach działań środków zapobiegawczych, a konkretnie tworzenie struktur, współpraca, kampanie uświadamiające, najlepiej prowadzone przez władze publiczne, a także wola polityczna;

7.  zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu ONZ i Sekretarzowi Generalnemu Światowej Organizacji Zdrowia.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie europejskiego prawa umów

P6_TA(2006)0352 B6-0464/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając własną rezolucję z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie europejskiego prawa umów i rewizji dorobku prawnego: kierunek(1),

–   uwzględniając własne rezolucje z dnia 26 maja 1989 r.w sprawie ujednolicenia prawa prywatnego państw członkowskich(2), z dnia 6 maja 1994 r. w sprawie harmonizacji niektórych działów prawa prywatnego państw członkowskich(3), z dnia 15 listopada 2001r. w sprawie zbliżenia prawa cywilnego i handlowego państw członkowskich(4) oraz z dnia 2 września 2003 r. w sprawie komunikatu Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady - Spójniejsze europejskie prawo umów - plan działania(5),

–   uwzględniając pierwsze roczne sprawozdanie Komisji z dnia 23 września 2005 r. o postępach prac dotyczących europejskiego prawa umów i weryfikacji acquis (COM(2005)0456), w którym Komisja stwierdza, że weryfikacja acquis dotyczącego ochrony konsumentów "z kolei przyczyni się do rozwoju Wspólnego Systemu Odniesienia (WSO) jako całości",

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 października 2004 r. w sprawie europejskiego prawa umów i weryfikacji acquis: rozwój (COM(2004)0651), w którym Komisja stwierdza, że "użyje WSO, tam gdzie jest to stosowne, przy przedstawianiu wniosków mających na celu podniesienie jakości i spójności istniejącego acquis i przyszłych instrumentów prawnych w obszarze prawa umów.",

–   uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że w swojej rezolucji z dnia 23 marca 2006 r. Parlament zaznaczył, że nie jest jasne, jakie praktyczne skutki przyniesie inicjatywa w zakresie europejskiego prawa umów, ani też w oparciu o jaką podstawę prawną zostanie przyjęty jakikolwiek instrument prawnie wiążący;

B.   mając na uwadze, że w swojej rezolucji z dnia 23 marca 2006 r. Parlament zażądał, oprócz innych informacji, oświadczenia Komisji na temat proponowanego sposobu uwzględniania wyników warsztatów sieci WSO i grup badawczych w jej późniejszych pracach,

1.   ponownie wyraża przekonanie, że jednolity rynek wewnętrzny nie może stać się w pełni funkcjonalny, jeżeli nie zostaną podjęte dalsze kroki w kierunku harmonizacji prawa cywilnego;

2.   przypomina, że inicjatywa w zakresie europejskiego prawa umów jest najważniejszą bieżącą inicjatywą w dziedzinie prawa cywilnego;

3.   zdecydowanie opowiada się za rozszerzeniem zakresu WSO, tak aby obejmował on ogólne zagadnienia związane z prawem umów wykraczające poza obszar ochrony konsumentów;

4.   podkreśla, że oprócz prac w zakresie weryfikacji acquis w obszarze ochrony konsumentów, należy również kontynuować prace nad rozszerzeniem zakresu WSO; wzywa Komisję do dokonania postępów w pracach nad projektem rozszerzenia zakresu WSO, równocześnie z pracami nad weryfikacją acquis w obszarze ochrony konsumentów;

5.   podkreśla, że pomimo, iż ostateczny cel i forma prawna WSO nie są jeszcze znane, praca nad projektem powinna zostać zrealizowana jak najlepiej, mając na uwadze fakt, że jej ostateczny, osiągnięty w perspektywie długoterminowej wynik może stać się wiążącym instrumentem; w odniesieniu do celu oraz formy prawnej nie należy wykluczać żadnej z możliwych opcji;

6.   wzywa Komisję do uwzględnienia długoterminowej perspektywy WSO przy przedstawianiu nowych wniosków legislacyjnych;

7.   w dalszym ciągu nawołuje Komisję, by włączyła Parlament do prac nad WSO.

8.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0109. (2) Dz.U. C 158 z 26.6.1989, str. 400. (3) Dz.U. C 205 z 25.7.1994, str. 518. (4) Dz.U. C 140 E z 13.6.2002, str. 538. (5) Dz.U. C 76 E z 25.3.2004, str. 95.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie udziału Parlamentu Europejskiego w pracach Konferencji Haskiej po przystąpieniu Wspólnoty

P6_TA(2006)0353 B6-0459/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając projekt decyzji Rady w sprawie przystąpienia Wspólnoty Europejskiej do Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego (COM(2005)0639),

–   uwzględniając swoje stanowisko z dnia 7 września 2006 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie przystąpienia Wspólnoty Europejskiej do Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego(1),

–   uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że przystąpienie Wspólnoty do Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego (CODIP) może przynieść więcej spójności w międzynarodowym prawie cywilnym i handlowym oraz w prawie wspólnotowym, a także znacznie umocnić rolę Wspólnoty w tej dziedzinie;

B.   mając na uwadze, że konwencje CODIP stanowią nieodzowny punkt odniesienia w dziedzinie prawa cywilnego i handlowego;

C.   mając na uwadze, że od wejścia w życie Traktatu Amsterdamskiego Wspólnota posiada uprawnienia do przyjmowania środków związanych ze współpracą sądową w sprawach cywilnych mających konsekwencje transgraniczne, jeżeli jest to konieczne dla właściwego działania rynku wewnętrznego;

D.   mając na uwadze, że w przyjmowaniu takich środków Parlament bierze udział jako współprawodawca, w przypadkach gdy nie jest po prostu konsultowany;

E.   mając na uwadze, że wiele instrumentów przyjętych lub rozważanych przez Wspólnotę częściowo pokrywa się ze sprawami, którymi zajmuje się lub może się zajmować w przyszłości Konferencja Haska;

F.   mając także na uwadze, że Wspólnota będzie miała za zadanie aktywnie uczestniczyć w określaniu priorytetów CODIP i czuwać nad odpowiednim powiązaniem ich z programem haskim w dziedzinie współpracy sądowej, planem działań dotyczącym usług finansowych, strategią rynku wewnętrznego, a w szerszym kontekście z programem prac Komisji;

G.   mając na uwadze, że do Komisji należało będzie konsultowanie z Parlamentem projektów upoważnień do negocjacji i konieczności wprowadzenia klauzul rozdzielności;

H.   mając na uwadze, że Parlament powinien w związku z tym być mocniej zaangażowany w działania Konferencji Haskiej i konsultowany w sprawie wyników obrad konferencji w celu zapewnienia bardziej demokratycznej kontroli udziału Komisji jako jedynego przedstawiciela Wspólnoty w pracach konferencji, a także większej przejrzystości i otwarcia w działaniach konferencji, mających istotne znaczenie dla obywateli i osób wykonujących zawody prawnicze,

1.   zwraca się do Rady i do Komisji, aby w każdym przypadku z osobna występowały do Parlamentu Europejskiego o wypowiedzenie się na temat konieczności przystąpienia Wspólnoty do istniejących konwencji ratyfikowanych przez znaczną liczbę państw członkowskich;

2.   postanawia dokładnie przeanalizować wraz z konferencją formy przyszłej współpracy i podjąć inicjatywę utworzenia "forum parlamentarnego" z udziałem parlamentarzystów z państw członkowskich, mającego śledzić prace konferencji i upowszechniać informacje na ten temat;

3.   wzywa Radę i Komisję do zaproponowania odpowiednich procedur umożliwiających Parlamentowi odgrywanie właściwej roli w pracach Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego;

4.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz parlamentom i rządom państw członkowskich.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0345.

Zalecenie Parlamentu Europejskiego zawierające projekt zalecenia Parlamentu Europejskiego dla Rady w sprawie negocjacji porozumienia ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie wykorzystywania danych dotyczących nazwisk pasażerów (PNR) w celu zapobiegania aktom terroryzmu i przestępczości transgranicznej, w tym przestępczości zorganizowanej (2006/2193(INI))

P6_TA(2006)0354 A6-0252/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając projekt zalecenia dla Rady złożony przez Sophię in 't Veld w imieniu grupy politycznej ALDE w sprawie treści porozumienia ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie wykorzystywania danych osobowych pasażerów lotniczych (PNR) do zapobiegania i zwalczania terroryzmu oraz przestępczości międzynarodowej, w tym przestępczości zorganizowanej (B6-0382/2006),

–   uwzględniając art. 114 ust. 3 oraz art. 94 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0252/2006),

A.   przypominając wcześniejsze rezolucje w sprawie PNR(1), w których Parlament od początku wyrażał:

B.   zdając sobie sprawę, że systematyczny dostęp do danych związanych z "zachowaniami", choć jest nie do przyjęcia w UE, wymagany jest obecnie przez takie kraje, jak USA, Kanada i Australia dla ochrony ich bezpieczeństwa wewnętrznego, lecz zwracając uwagę, że:

C.   mając na uwadze, że od zbrodniczych wydarzeń z dnia 11 września 2001 r. na całym świecie wprowadzono ogromną ilość szczególnych środków bezpieczeństwa, wymagających często systematycznego zbierania i kontrolowania danych osobowych wszystkich obywateli, zwłaszcza danych dotyczących transferów pieniężnych oraz danych odnoszących się do telekomunikacji i pasażerów; mając na uwadze, że wobec braku spójnej polityki bezpieczeństwa UE istnieje ryzyko osłabienia pozycji pojedynczego obywatela wobec państwa,

D.   przypominając, że Parlament skierował wniosek do Trybunału Sprawiedliwości w sprawie uchylenia decyzji Rady 2004/496/WE(3) w sprawie zawarcia Porozumienia pomiędzy Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki wynegocjowanej na podstawie decyzji Komisji 2004/535/WE(4), gdyż decyzja ta nie posiada nie tylko podstawy prawnej, ale brak jej też przejrzystości prawnej oraz, biorąc pod uwagę, że gromadzenie danych osobowych dopuszczane na mocy omawianego porozumienia jest nadmierne z punktu widzenia konieczności zwalczania przestępczości zorganizowanej i terroryzmu,

E.   przyjmując z zadowoleniem uchylenie przez Trybunał Sprawiedliwości decyzji Rady 2004/496/WE oraz decyzji Komisji 2004/535/WE(5),

F.   wyrażając ubolewanie z powodu faktu, że Trybunał Sprawiedliwości nie odpowiedział na obawy Parlamentu związane ze strukturą prawną porozumienia i spójnością jego treści z zasadami dotyczącymi ochrony danych ustanowionymi w art. 8 Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKCP),

G.   mając na uwadze, że Trybunał Sprawiedliwości orzekł, iż decyzja Rady 2004/496/WE nie mogła być przyjęta w sposób ważny na podstawie art. 95 Traktatu WE w połączeniu z dyrektywą 95/46/WE(6), ponieważ przekazywanie do Biura Celnego i Ochrony Granic Stanów Zjednoczonych (ang. CBP) i wykorzystywanie przez nie danych dotyczących nazwisk pasażerów (PNR) odnosi się do operacji przetwarzania danych związanych z bezpieczeństwem publicznym i działalnością państwa w obszarach prawa karnego, co nie wchodzi w zakres stosowania dyrektywy 95/46/WE i nie należy do pierwszego filaru,

H.   mając na uwadze wyrażoną przez Komisję i Radę wolę ścisłej współpracy z Parlamentem w celu zagwarantowania pełnej zgodności z wyrokiem Trybunału wyrażając jednakże żal, że Rada nie włączyła Parlamentu do toczących się obecnie negocjacji,

I.   podzielając opinię przyjętą w dniu 14 czerwca 2006 r. przez grupę roboczą "Artykuł 29" otyczącą konieczności nadania dalszego biegu wyrokowi Trybunału(7),

J.   biorąc pod uwagę, że znaczenie omawianej kwestii jest na tyle ważne, że UE powinna bez względu na okoliczności dojść do porozumienia ze Stanami Zjednoczonymi w sprawie rzeczywistego układu międzynarodowego, który należycie przestrzegając praw podstawowych, ustala:

1.   występuje do Rady z następującymi zaleceniami:

2.   ponawia wcześniejszy wniosek proponując, aby nowe porozumienie przyznawało pasażerom europejskim ten sam poziom ochrony danych co w przypadku pasażerów amerykańskich;

3.   podkreśla wcześniejsze stanowisko, zgodnie z którym UE powinna unikać pośredniego tworzenia europejskiego systemu PNR dzięki przekazywaniu odpowiednich danych przez CBP władzom policyjnym i sądowniczym państw członkowskich; jest zdania, że systematyczne gromadzenie danych dotyczących zwyczajnych obywateli poza ramami procedury sądowej lub dochodzenia policyjnego powinno w dalszym ciągu być zakazane w UE, a wymiana danych powinna w takim przypadku przebiegać zgodnie z istniejącym porozumieniem pomiędzy Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi w sprawie wzajemnej pomocy sądowej i ekstradycji;

4.   proponuje, aby dialog między UE, USA, Kanadą i Australią, w którym uczestniczyć mieliby przedstawiciele parlamentów, rozpoczął się przed końcem 2006 r. w celu wspólnych przygotowań do przeglądu w 2007 r. i ustalenia ogólnych norm przekazywania danych PNR, jeżeli uznane zostanie to za niezbędne;

5.   wzywa Parlament do zorganizowania w związku z tym wspólnego posiedzenia z Kongresem Stanów Zjednoczonych, obie te instytucje są bowiem demokratyczną reprezentacją obywateli, i do rozpoczęcia dialogu dotyczącego walki z terroryzmem i jej skutków dla wolności obywatelskich i praw człowieka;

o
o   o

6.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie oraz do informacji Komisji.

(1) Rezolucja z dnia 13 marca 2003 r. w sprawie przekazywania danych osobowych przez linie lotnicze w przypadku lotów transatlantyckich (Dz.U. C 61 E z 10.3.2004, str. 381), rezolucja z dnia 9 października 2003 r. w sprawie przekazywania danych osobowych przez linie lotnicze w przypadku lotów transatlantyckich: stan zaawansowania negocjacji ze Stanami Zjednoczonymi (Dz.U. C 81 E z 31.3.2004, str. 105) oraz rezolucja z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie projektu decyzji Komisji określającej odpowiedni poziom ochrony danych osobowych zawartych w Rejestrze Nazwisk Pasażerów (PNR) przekazywanych do Amerykańskiego Biura Ceł i Ochrony Granic (Dz.U. C 103 E z 29.4.2004, str. 665). (2) Dyrektywa Rady 2004/82/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie zobowiązania przewoźników do przekazywania danych pasażerów (Dz.U. L 261 z 6.8.2004, str. 24). (3) Decyzja Rady 2004/496/WE z dnia 17 maja 2004 r. w sprawie zawarcia Porozumienia pomiędzy Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie przetwarzania i przekazywania danych dot. nazwy rekordu pasażera (PNR) przez przewoźników lotniczych do Departamentu Bezpieczeństwa Wewnętrznego Stanów Zjednoczonych, Biura Ceł i Ochrony Granic (Dz.U. L 183 z 20.5.2004, str. 83). (4) Decyzja Komisji 2004/535/WE z dnia 14 maja 2004 r. w sprawie odpowiedniej ochrony danych osobowych zawartych w Passenger Name Record (PNR) pasażerów lotniczych przekazywanych do Biura Celnego i Ochrony Granic Stanów Zjednoczonych (Dz.U. L 235 z 6.7.2004, str. 11). (5) Wyrok z dnia 30 maja 2006 r. w połączonych sprawach C-317/04 i C-318/04. (6) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, str. 31). (7) Opinia 5/2006 w sprawie wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 30 maja 2006 r. w połączonych sprawach C-317/04 i C-318/04 w sprawie przekazywania danych dotyczących pasażerów (PNR) Stanom Zjednoczonym Ameryki (patrz: http://ec.europa.eu/justice_home/fsj/privacy/workinggroup/wpdocs/2006_en.htm). (8) Dz.U. L 181 z 19.7.2003, str. 34. (9) Dz.U. L 181 z 19.7.2003, str. 27. (10) Dz.U. L 220 z 29.7.1989, str. 1. (11) Wspólny przegląd wdrażania przez Amerykańskie Biuro Ceł i Ochrony Granic zobowiązań określonych w decyzji Komisji 2004/535/WE z dnia 14 maja 2004 r. (wersja zredagowana 12.12.2005). (12) (patrz: http://ec.europa.eu/justice_home/fsj/privacy/workinggroup/wpdocs/2006_en.htm).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie ochrony przyrodniczego, architektonicznego i kulturowego dziedzictwa europejskiego w społecznościach wiejskich i wyspiarskich (2006/2050(INI))

P6_TA(2006)0355 A6-0260/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 151 traktatu WE,

–   uwzględniając konwencję UNESCO z dnia 16 listopada 1972 r. dotyczącą ochrony światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego,

–   uwzględniając konwencję Rady Europy z dnia 3 października 1985 r. w sprawie ochrony dziedzictwa architektonicznego Europy (Grenada),

–   uwzględniając konwencję Rady Europy z dnia 16 stycznia 1992 r. o ochronie dziedzictwa archeologicznego (Valetta),

–   uwzględniając europejską konwencję krajobrazową z dnia 20 października 2000 r. przyjętą przez Radę Europy (Florencja),

–   uwzględniając konwencję ramową Rady Europy z dnia 27 października 2005 r. w sprawie znaczenia dziedzictwa kulturowego dla społeczeństwa (Faro),

–   uwzględniając swoje rezolucje z dnia 13 maja 1974 r. w sprawie ochrony europejskiego dziedzictwa kulturowego(1), z dnia 14 września 1982 r. w sprawie ochrony europejskiego dziedzictwa architektonicznego i archeologicznego(2), z dnia 28 października 1988 r. w sprawie zachowania dziedzictwa architektonicznego i archeologicznego Wspólnoty(3), z dnia 12 lutego 1993 r. w sprawie zachowania dziedzictwa architektonicznego i ochrony dóbr kulturalnych(4) oraz z dnia 16 stycznia 2001 r. w sprawie stosowania konwencji dotyczącej ochrony światowego dziedzictwa kulturowego i naturalnego w państwach członkowskich Unii Europejskiej(5),

–   uwzględniając decyzję nr 508/2000/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 lutego 2000 r. ustanawiającą program Kultura 2000(6),

–   uwzględniając stanowisko przyjęte podczas pierwszego czytania przez Parlament Europejski dnia 25 października 2005 r. w celu przyjęcia decyzji nr .../2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej program "Kultura 2007" (2007-2013)(7),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji (A6-0260/2006),

A.   mając na uwadze, że dziedzictwo kulturowe jest ważnym elementem tożsamości i rozwoju historycznego narodów Europy,

B.   mając na uwadze, że "dziedzictwo kulturowe" obejmuje zarówno dobra materialne, jak i niematerialne, nieustannie wzbogacane kulturalnym i twórczym wkładem każdego kolejnego pokolenia,

C.   mając na uwadze, że dziedzictwo kulturowe obejmuje zarówno dziedzictwo architektoniczne, jak i dziedzictwo przyrodnicze naznaczone obecnością czasoprzestrzenną człowieka,

D.   mając na uwadze, że Unia Europejska jest zaangażowana w promowanie i ochronę różnorodności kulturowej, jakości życia i środowiska,

E.   mając na uwadze, że ochrona wielu składników dziedzictwa kulturowego zapewnia fundamenty przyszłego rozwoju społeczno-ekonomicznego tym samym zwiększając ochronę środowiska, szanse zatrudnienia i europejską integrację,

F.   mając na uwadze, że dziedzictwo kulturowe ma szczególne znaczenie na obszarach wiejskich, które mimo że stanowią 90 proc. obszaru UE, odczuwają skutki wyludnienia i stagnacji gospodarczej,

G.   mając na uwadze, że europejskim wyspom, zwłaszcza tym mniejszym, udało się w większości zachować swój niezmieniony, pierwotny charakter, a ich godne uwagi dziedzictwo kulturowe wymaga odpowiedniej ochrony, wsparcia i promocji,

H.   mając na uwadze, że istotne jest zachowanie i dbanie nie tylko o budowle, ale również o inne elementy wytworów kultury, które kształtują i umożliwiają odpowiednie warunki życia współczesnych mieszkańców UE,

I.   mając na uwadze, że europejskie dziedzictwo kulturowe ma jako całość, niezależnie od swego europejskiego, krajowego czy lokalnego wymiaru, podstawowe znaczenie dla obywateli Europy,

1.   wzywa Radę do jednoznacznego uznania wkładu dziedzictwa kulturowego do europejskiej integracji w zakresie europejskiej tożsamości i obywatelstwa, trwałego rozwoju społecznego i gospodarczego, wymiany kulturalnej i różnorodności kulturowej;

2.   wzywa Komisję, aby podczas opracowywania projektów legislacyjnych na wszystkich szczeblach skutecznie stosowała postanowienia art. 151 ust. 4 traktatu WE dotyczące kultury i dogłębnie rozważała konsekwencje proponowanego ustawodawstwa dla kultury i dziedzictwa kulturowego, tak aby zapewnić włączenie promujących je działań do wszystkich polityk Unii Europejskiej;

3.   wyraża opinię, że dziedzictwo kulturowe musi być postrzegane jako niepodzielna całość wymagająca podjęcia wspólnych działań ochronnych;

4.   podkreśla, że trwały rozwój sugeruje zintegrowane podejście do środowiska kulturowego, architektonicznego i przyrodniczego, zarówno na obszarach miejskich, jak i wiejskich, oraz apeluje o zwrócenie szczególnej uwagi na europejskie dziedzictwo kulturowe na obszarach wiejskich;

5.   podkreśla również, że szczególną uwagę należy poświęcić ochronie i rozwojowi naturalnego i architektonicznego dziedzictwa europejskich społeczności wyspiarskich;

6.   wyraża opinię, że działania podejmowane w społecznościach wiejskich i wyspiarskich muszą brać pod uwagę następujące zasady:

7.   nalega, aby Unia Europejska, państwa członkowskie, władze lokalne i pozarządowe organizacje kulturalne podjęły działania na rzecz ochrony i rewitalizacji europejskiego dziedzictwa kulturowego, zwłaszcza w małych społecznościach tradycyjnych, oraz na rzecz zwiększenia świadomości społecznej na temat ich znaczenia;

8.   uważa, że czynniki, które należy wziąć pod uwagę w celu rozwoju tego specyficznego sektora, muszą uwzględniać, respektując przy tym zasadę pomocniczości:

9.   wzywa państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do oferowania tam gdzie to konieczne zachęt do wyburzenia lub modyfikacji obiektów, które nie harmonizują lub zniekształcają szczególny charakter architektoniczny społeczności lub miejscowości, w których się znajdują, lub naturalnego otoczenia i sąsiednich budynków;

10.   wzywa państwa członkowskie do promowania ochrony i konserwacji własnego dziedzictwa kulturowego we współpracy z Komisją, dzięki funduszom strukturalnym i inicjatywom, takim jak LEADER +, URBAN II i INTERREG III, które w najbliższym okresie finansowania (2007-2013) zostaną włączone do nowych instrumentów finansowych polityki spójności i wspólnej polityki rolnej;

11.   wzywa państwa członkowskie do wzięcia pod uwagę, że strategie zachęt finansowych muszą obejmować koordynację między centralnymi i lokalnymi władzami oraz innymi lokalnymi organami i instytucjami (nie zapominając, że znaczna część zarejestrowanego dziedzictwa ma charakter religijny) w celu ochrony i doskonalenia naturalnego i kulturowego otoczenia poszczególnych miejscowości;

12.   uznaje, że przyrodnicze, architektoniczne i kulturowe dziedzictwo można w znacznym stopniu wykorzystać poprzez rozwój alternatywnych form turystyki na obszarach wiejskich i wyspiarskich, takich jak turystyka kulturowa, turystyka piesza, ekoturystyka i turystyka morska; podkreśla potrzebę promowania strategii politycznych, które umożliwią wszystkim obywatelom Europy skorzystanie z oferty turystyki alternatywnej;

13.   wzywa państwa członkowskie do zachęcania i wspierania rozwoju alternatywnej ekoturystyki oraz priorytetowego traktowania małych tradycyjnych społeczności przy pomocy instrumentów finansowych Wspólnoty, takich jak Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego, Europejski Fundusz Rolny na rzecz rozwoju obszarów wiejskich, Europejski Fundusz Rybołówstwa itd.;

14.   wzywa Komisję do promowania, w ramach istniejących programów wspólnotowych, takich jak program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji, działań wspierających zwłaszcza te rzemiosła i zawody, którym grozi zapomnienie, a które są niezbędne dla właściwej konserwacji i odbudowy dziedzictwa architektonicznego;

15.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do promowania kształcenia osób specjalizujących się w zagospodarowaniu i zarządzaniu przestrzenią, architekturzą, konserwacją i naprawą budynków i tym podobnych, tak aby chronić cechy szczególne dziedzictwa kulturowego i przystosować je do obecnych potrzeb; wzywa ponadto do działań usprawniających szkolenie rzemieślników i dostawców tradycyjnych materiałów oraz do wyboru metod wymagających ich ciągłego stosowania;

16.   wzywa Komisję do wspierania, w ramach siódmego programu ramowego badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007-2013), starań na rzecz opracowywania nowych narzędzi, technik i metod ochrony dziedzictwa kulturowego;

17.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do nieprzyznawania pomocy finansowej Wspólnoty na projekty, które w sposób widoczny prowadzą do niszczenia wartościowych elementów naszego dziedzictwa kulturowego;

18.   wzywa Komisję do podjęcia w ramach istniejących programów wspólnotowych działań ułatwiających dostęp do dziedzictwa, do wspierania małych przedsiębiorstw, tradycyjnych rzemiosł i zawodów oraz lokalnych tradycji i zwyczajów, prowadząc kampanię na dużą skalę promującą wsie i społeczności w państwach członkowskich, w celu przyczynienia się w decydujący sposób do rozwoju lokalnej gospodarki i zatrzymania masowego przesiedlania się ludności ze wsi do miasta;

19.   wzywa Komisję do zwołania międzynarodowych konferencji i spotkań, aby przedstawić i wymienić doświadczenia;

20.   wzywa Komisję, aby przede wszystkim w ramach programu "Kultura" (2007-2013), dała sieciom partnerskim w licznych państwach członkowskich szansę wdrożenia wieloletnich programów w celu promowania dobrze zachowanych społeczności tradycyjnych o liczbie ludności mniejszej niż tysiąc osób;

21.   uważa, że takie działania umożliwią zorganizowanie działań kulturalnych mających na celu rozwój dziedzictwa kulturowego tych społeczności z myślą o długofalowym celu, jakim byłoby zacieśnienie współpracy między społecznościami tradycyjnymi w Europie i umożliwienie im rozwijania ich specyficznych kultur lokalnych w europejskim wymiarze;

22.   pragnie, aby w przyszłości podejmowano działania na rzecz małych tradycyjnych społeczności podobne do tych podjętych na rzecz powołania europejskich stolic kultury;

23.   uważa, że Nagroda Unii Europejskiej związana z Dziedzictwem Kulturowym, przyznawana przez federację EUROPA NOSTRA, jest wartościową inicjatywą, która powinna być kontynuowana w przyszłości; uważa, że w związku z tym i w szerszym kontekście należy wprowadzić nową kategorię nagród za najlepszą całościową rewitalizację społeczności tradycyjnej, aby zachęcić te z nich, którym udało się zachować w całości lub częściowo swój charakter architektoniczny, do kontynuowania starań o wsparcie;

24.   z zadowoleniem przyjmuje najnowszą propozycję Rady w sprawie sporządzenia wykazu europejskiego dziedzictwa kulturowego i wzywa Komisję do jej poparcia; wyraża opinię, że w tym kontekście należy nadać szczególną rangę lokalnej spuściźnie kulturowej obszarów wiejskich i wyspiarskich, biorąc również pod uwagę niematerialne aspekty dziedzictwa kulturowego; uważa, że kraje kandydujące również powinny zostać zaproszone do udziału w tej inicjatywie;

25.   wzywa Radę i Komisję do promowania "Europejskiego roku dziedzictwa kulturowego", aby uwrażliwić społeczeństwo europejskie na znaczenie podjęcia niezbędnych działań mających na celu rozwój jego dziedzictwa kulturowego;

26.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do współpracy z Radą Europy na rzecz dalszego promowania społeczności tradycyjnych i spuścizny architektonicznej społeczności wiejskich i wyspiarskich w ramach "Europejskiego dnia dziedzictwa kulturowego", aby lepiej uświadomić europejskiemu społeczeństwu wartość lokalnych i regionalnych tożsamości kulturowych, które znajdują odzwierciedlenie w, między innymi, niezmiennym dziedzictwie kulturowym i zabytkach,

27.   wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie do uszanowania licznych konwencji Rady Europy i UNESCO w dziedzinie ochrony przyrodniczego i architektonicznego dziedzictwa kulturowego Europy i wzmocnienia współpracy z tymi organizacjami zgodnie z art. 151 ust. 3 traktatu WE;

28.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich jak również Radzie Europy.

(1) Dz.U. C 62 z 30.5.1974, str. 5. (2) Dz.U. C 267 z 11.10.1982, str. 25. (3) Dz.U. C 309 z 5.12.1988, str. 423. (4) Dz.U. C 72 z 15.3.1993, str. 160. (5) Dz.U. C 262 z 18.9.2001, str. 48. (6) Dz.U. L 63 z 10.3.2000, str. 1. (7) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0397.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie Sri Lanki

P6_TA(2006)0356 RC-B6-0471/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Sri Lanki z dnia 18 maja 2000 r.(1), 14 marca 2002 r.(2) i 20 listopada 2003 r.(3), swoją rezolucję z dnia 13 stycznia 2005 r.(4) w sprawie kataklizmu tsunami na Oceanie Indyjskim oraz z dnia 18 maja 2006 r. w sprawie sytuacji na Sri Lance(5),

–   uwzględniając decyzję Rady z dnia 29 maja 2006 r.(6) o formalnym wpisaniu Tygrysów Wyzwolenia Tamilskiego Ilamu (LTTE) na listę organizacji terrorystycznych,

–   uwzględniając oświadczenie współprzewodniczących konferencji tokijskiej z dnia 30 maja 2006 r.,

–   uwzględniając apel współprzewodniczących konferencji tokijskiej (UE, USA, Japonia, Norwegia) z dnia 12 sierpnia 2006 r. o zaprzestanie przez obie strony wszelkich naruszeń zawieszenia broni z 2002 r.

–   uwzględniając oświadczenie Prezydencji Unii Europejskiej z dnia 17 sierpnia 2006 r. w sprawie Sri Lanki,

–   uwzględniając deklarację tokijską w sprawie odbudowy i rozwoju Sri Lanki z dnia 10 czerwca 2003 r., która powiązała wsparcie pomocowe z postępami w procesie pokojowym,

–   uwzględniając porozumienie o zawieszeniu broni podpisane przez rząd Sri Lanki i LTTE, które weszło w życie w dniu 23 lutego 2002 r.

–   uwzględniając deklarację z Oslo z grudnia 2002 r., w której rząd Sri Lanki i LTTE doszli do porozumienia w sprawie poszukiwania rozwiązania w strukturze federacyjnej w ramach zjednoczonej Sri Lanki,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że w ostatnich miesiącach sytuacja w Sri Lance poważnie się pogorszyła, przynosząc setki ofiar śmiertelnych – około 200 000 ludzi zmuszonych do opuszczenia swych domostw, 500 000 cywili na półwyspie Dżafna pozbawionych podstawowego pożywienia i wody – oraz paraliżując niezbędne prace nad odbudową po kataklizmie tsunami,

B.   mając na uwadze, że Misja Obserwacyjna w Sri Lance (SLMM) ustaliła, iż LTTE odpowiada za wysadzenie cywilnego autobusu transportowego w ataku minowym w dniu 15 czerwca 2006 r. w Kebetigollewa w północnej części Sri Lanki, który spowodował śmierć 64 osób i obrażenia u ponad 80, oraz że misja ta uznała to wydarzenie za rażące naruszenie porozumienia o zawieszeniu broni (CFA),

C.   mając na uwadze, że nieskorzystanie z okazji wznowienia rokowań pokojowych poważnie zmniejszyło możliwości rzeczywistego postępu politycznego,

D.   mając na uwadze, że SLMM ustalił, iż 17 pracowników zatrudnionych przez francuską agencję pomocy humanitarnej Action Against Hunger zostało zastrzelonych przez siły rządowe w Muttur,

E.   mając na uwadze, że zasoby SLMM zostały uszczuplone, a wielu jej obserwatorów zostało wycofanych z północnej i wschodniej części Sri Lanki wskutek ultimatum postawionego przez LTTE,

F.   przypominając prymat poszanowania praw człowieka i prawa humanitarnego przez wszystkie strony konfliktu, nie tylko jako natychmiastową odpowiedź na pogarszającą się sytuację, ale jako kamień węgielny dla sprawiedliwego i trwałego rozwiązania konfliktu,

G.   mając na uwadze, że umowa o przyznaniu pomocy międzynarodowej po kataklizmie tsunami nigdy nie została właściwie wykonana, odbudowa następuje powoli i istnieje realna obawa, że fundusze mogły być sprzeniewierzane,

1.   wyraża ubolewanie z powodu wznowienia powszechnych i zakrojonych na szeroką skalę aktów przemocy oraz przerwania rokowań pokojowych; jest zaniepokojony pogarszaniem się stanu bezpieczeństwa przy wojskowych podziałach na wschodzie i północy; podkreśla, że natychmiastowe przywrócenie formalnie obowiązującego porozumienia w sprawie zawieszenia broni jest kluczowe dla wszelkich postępów na drodze do politycznych rozwiązań i trwałego pokoju;

2.   potępia codzienne ataki w Dżafnie, Trincomalee i Batticaloa, które spowodowały olbrzymie ludzkie cierpienia oraz śmierć setek cywilów i personelu wojskowego; zauważa, że wspólnota muzułmańska na wschodzie kraju cierpi niezmiernie przez wznowienie działań wojennych i wysiedlenie 50 000 ludzi w samym Muttur;

3.   wyraża głębokie ubolewanie z powodu śmierci 17 obywateli Sri Lanki pracujących dla francuskiej organizacji pozarządowej Action Against Hunger w Muttur; docenia wszczęcie przez rząd kompletnego śledztwa w tej sprawie oraz udział eksperta z zakresu medycyny sądowej oddelegowanego przez rząd Australii; ponownie wzywa do skutecznego i bezstronnego śledztwa w sprawie wszelkich domniemanych zbrodni i poważnych naruszeń praw człowieka oraz do pełnego egzekwowania prawa wobec osób, którym udowodniono zaangażowanie w takie działania;

4.   potępia operację przeciwko Mullaitivu z dnia 14 sierpnia 2006 r., która spowodowała śmierć 51 dzieci i młodych ludzi;

5.   z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie prezydenta Sri Lanki Mahinda Rajapaksa o jego zamiarze zaproszenia międzynarodowej komisji w celu przeprowadzenia śledztwa w sprawie niedawnych zabójstw, zaginięć i uprowadzeń w Sri Lance; uważa, że utworzenie niezależnej, wiarygodnej i skutecznej komisji jest w okresie przejściowym odważnym krokiem, który może przełamać błędne koło przemocy na Sri Lance; zaleca rządowi Sri Lanki zwrócenie się do Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka Louise Arbour o pomoc w utworzeniu komisji w celu zapewnienia jej niezależności i skuteczności;

6.   podkreśla długoterminową potrzebę szerokiego porozumienia między stronami w sprawie praw człowieka i stworzenia mu korzystnych warunków przez skuteczną, niezależną międzynarodową misję obserwacyjną z prawem wolnego dostępu do obszarów kontrolowanych zarówno przez rząd, jak i LTTE, która będzie stanowiła uzupełnienie porozumienia na miejscu, zgodnie z zaleceniem specjalnego sprawozdawcy ONZ Philipa Alstona;

7.   podkreśla, że siły rządowe zaangażowane w tłumienie rewolty i wewnętrzne operacje bezpieczeństwa powinny zgodnie z prawem międzynarodowym zachowywać jak największą powściągliwość w celu zminimalizowania ryzyka wystąpienia niewinnych ofiar wśród cywili oraz zachowywać się nienagannie we wszystkich swoich działaniach; zaleca rządowi Sri Lanki wzmocnienie krajowych sił policyjnych w celu zapewnienia skutecznych dochodzeń policyjnych we wszystkich przypadkach samosądów; zaleca niezwłoczne mianowanie członków krajowej komisji policyjnej przez radę konstytucyjną, jak przewiduje konstytucja, oraz potwierdzenie jej kluczowej roli w awansowaniu i dyscyplinowaniu policjantów; zaleca tworzenie rekrutacji tamilskich i tamilskojęzycznych policjantów, zwłaszcza do pracy na północy i wschodzie kraju, oraz programów szkolenia wszystkich policjantów w rezerwie w dziedzinie wykrywania przestępstw i prowadzenia dochodzeń;

8.   ponownie potępia przerażające wykorzystywanie dzieci w formie rekrutacji dzieci-żołnierzy, co stanowi zbrodnię wojenną, i wzywa grupy rebeliantów do zaprzestania tej praktyki, uwolnienia przetrzymywanych dzieci oraz ogłoszenia deklaracji wyrażającej zasadę, że przyszłości nie będą prowadzić rekrutacji dzieci; nalega, aby rząd Sri Lanki przyjął środki prawne zapobiegające tej praktyce i uznające ją za niezgodną z prawem; z zadowoleniem przyjmuje mianowanie ambasadora Kanady Alana Rocka specjalnym doradcą specjalnej przedstawicielki ONZ ds. dzieci w konfliktach zbrojnych Radhiki Coomaraswamy, w celu przeprowadzenia na Sri Lance misji do zbadania tej sprawy;

9.   potępia nieprzejednane od wielu lat stanowisko przywódców LTTE, którzy odrzucili kolejno wiele możliwości rozwiązania sytuacji, w tym przekazanie władz na szczeblu prowincji radom prowincji, na szczeblu regionów radom regionalnym, a także koncepcję federacji i przekazania władzy na szczeblu krajowym;

10.   wyraża zaniepokojenie, że obie strony konfliktu na Sri Lance są zdecydowane nadal prowadzić konflikt, i dla dobra wszystkich mieszkańców Sri Lanki nalega, aby się z niego wycofały;

11.   wzywa w związku z tym do natychmiastowego, powszechnego i rzeczywistego zakończenia działań zbrojnych, obejmujących zabójstwa polityczne i zamachy samobójcze; wzywa także Velupillaiego Prabhakarana i "pułkownika Karunę" do bezzwłocznego ponownego podjęcia konstruktywnych negocjacji pokojowych z rządem Sri Lanki;

12.   wzywa do poszanowania praw człowieka i prawa humanitarnego przez wszystkie strony konfliktu, nie tylko jako natychmiastową odpowiedź na pogarszającą się sytuację, ale jako kamień węgielny dla sprawiedliwego i trwałego rozwiązania konfliktu,

13.   wzywa wszystkie strony konfliktu do zagwarantowania przez cały czas bezpieczeństwa SLMM; ubolewa nad uporem LTTE w sprawie wycofania obywateli EU z SLMM; wyraża uznanie dla wyjeżdżających obserwatorów duńskich, fińskich i szwedzkich za ich nieocenioną pracę; popiera zwiększenie liczby obserwatorów wysłanych do SLMM przez Islandię i Norwegię i wyraża nadzieję, że SLMM będzie mogła wykonać swoje zadania nie obawiając się wrogich działań; wzywa Radę do udzielenia finansowego i technicznego wsparcia dla wszelkich działań pozwalających na nadrobienie strat i dostosowania wyposażenia SLMM do wyzwań związanych z jej zadaniami;

14.   wzywa rząd i LTTE do wyrażenia zgody na nieograniczony dostęp pracowników pomocy humanitarnej, organizacji ONZ i obserwatorów pokojowych do wszystkich części kraju i do zapewnienia im bezpieczeństwa;

15.   wzywa rząd Sri Lanki do jasnego określenia, jakie wymagania powinny spełniać organizacje pozarządowe i międzynarodowe organizacje pozarządowe, aby mogły działać w północnej i wschodniej części kraju, oraz do przyspieszenia procesu wydawania pozwoleń na pracę dla pracujących w nich pracowników międzynarodowych, przy zapewnieniu skuteczności i przejrzystości tego procesu;

16.   wzywa państwa członkowskie oraz szerszą wspólnotę międzynarodową do energicznego podjęcia skutecznych i zdecydowanych działań, tak długo jak LTTE jest uznawana za organizację nielegalną, w celu przeprowadzenia dochodzenia w sprawie działaczy LTTE; uważa, że działania takie powinny objąć: obowiązkowy zakaz podróżowania w celu uniemożliwienia przepływu nowych członków i kurierów, aresztowania oraz deportacje osób zamieszanych w działania wspomagające terroryzm, konfiskatę dóbr należących do LTTE, takich jak statki handlowe, blokowanie podejrzanych kont bankowych oraz zamykanie spółek czy też przedsiębiorstw powiązanych z LTTE; jest zdania, że może zostać rozważona możliwość zniesienia zakazu w przypadku rzeczywistego zawieszenia broni, zaniechania działań terrorystycznych oraz wznowienia poważnych negocjacji na konstruktywnych podstawach;

17.   zwraca uwagę na zamknięcie Tamilskiej Organizacji Resocjalizacyjnej w Wielkiej Brytanii i na dochodzenia prowadzone obecnie badania w biurach Tamilskiej Organizacji Resocjalizacyjnej i Światowego Tamilskiego Komitetu Koordynacyjnego w Stanach Zjednoczonych i Australii;

18.   nalega, aby wszystkie rządy państw członkowskich UE podjęły skuteczne środki mające na celu zapobieganie indoktrynacji i zastraszaniu ludności tamilskiej w ich wioskach oraz wymuszaniu pieniędzy na finansowanie działalności LTTE;

19.   ponownie wzywa obie strony, by w geście dobrej woli niezwłocznie zaniechały stosowania min przeciwpiechotnych oraz pomogły w ich usuwaniu; w tym celu wzywa rząd Sri Lanki, by służył dobrym przykładem, podpisując konwencję ottawską w sprawie zakazu stosowania takich min; wzywa również LTTE do podpisania "aktu zobowiązania" organizacji Geneva Call;

20.   odnotowuje decyzję dwóch tamilskich partii politycznych – Ceylon Workers Congress oraz Up Country People's Front – dotyczącą dołączenia do rządzącej koalicji;

21.   wzywa rząd Sri Lanki, Zjednoczoną Partię Narodową oraz inne partie do porozumienia się w sprawie ścisłej współpracy mającej na celu podjęcie skutecznych działań przeciwko terroryzmowi i zajęcia się uzasadnionymi skargami Tamilów, a także do wyjścia wobec tamilskiej ludności na Sri Lance z odważną inicjatywą gestu pojednania; uważa, że ważnym krokiem sprzyjającym powstaniu prawidłowych ram takich działań mogłaby być jak najszybsza zmiana Konstytucji Sri Lanki jako jednej z najtrwalszych azjatyckich demokracji, definiująca Sri Lankę jako państwo świeckie i demokratyczną republikę, w której szanowane są wszystkie religie;

22.   z zadowoleniem przyjmuje jednoznaczne zobowiązanie się prezydenta Rajapaksa do jak największego przekazania władzy ludności tamilskiej i wzywa o nadanie tej treści konkretnego wymiaru; zgodnie z powyższym wzywa do usprawnienia prac komisji złożonej z przedstawicieli wszystkich partii w celu opracowania w terminie kilku tygodni, a nie kilku miesięcy, realistycznych i możliwych do zaakceptowania propozycji, które znajdą poparcie wśród tamilskiej wspólnoty w interesie uzgodnionego rozwiązania; ponawia deklarację współprzewodniczących z dnia 30 maja 2006 r., wzywającą rząd Sri Lanki do wykazania się gotowością do radykalnych zmian politycznych mających wprowadzić nowy system rządów, który nada większe prawa wszystkim mieszkańcom Sri Lanki; wzywa rząd Sri Lanki oraz współprzewodniczących do ponownego ogłoszenia deklaracji tokijskiej, a LTTE do jej przestrzegania;

23.   wyraża zaniepokojenie oddziaływaniem wznowionego konfliktu na odbudowę i przekazywanie pomocy międzynarodowej, zauważając, że mimo iż UE przyznała Sri Lance blisko 125 milionów EUR na pomoc humanitarną i odbudowę po tsunami, uporczywy impas polityczny dotyczący struktur zarządzania operacjami po tsunami ("Post-Tsunami Operations Management Structure") w dalszym ciągu opóźnia przekazanie kolejnych 50 milionów EUR w formie pomocy, co powstrzymuje niezbędną odbudowę na północy i wschodzie Sri Lanki; zauważa też decyzję Azjatyckiego Banku Rozwoju dotyczącą zmiany harmonogramu przekazania części pomocy finansowej oraz trudności z kontynuowaniem wielu projektów infrastrukturalnych;

24.   popiera obecny plan działania Biura Narodów Zjednoczonych ds. Koordynacji Spraw Humanitarnych na rzecz przesiedlonej ludności;

25.   wzywa Radę, Komisję i rządy państw członkowskich do podwojenia starań na rzecz zaprowadzenia stabilności i sprawiedliwego pokoju na Sri Lance oraz przywrócenia bezpieczeństwa i dobrobytu;

26.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, rządowi Norwegii i innym współprzewodniczącym tokijskiej konferencji darczyńców, prezydentowi i rządowi Sri Lanki oraz innym stronom konfliktu.

(1) Dz.U. C 59 z 23.2.2001, str. 278. (2) Dz.U. C 47 E z 27.2.2003, str. 613. (3) Dz.U. C 87 E z 7.4.2004, str. 527. (4) Dz.U. C 247 E z 6.10.2005, str. 147. (5) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0227. (6) Decyzja Rady 2006/379/WE z dnia 29 maja 2006 r. wykonująca art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylająca decyzję 2005/930/WE (Dz.U. L 144 z 31.5.2006, str. 21).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie obywateli Korei Północnej starających się o azyl, szczególnie w Tajlandii

P6_TA(2006)0357 RC-B6-0489/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Korei Północnej,

–   uwzględniając zasady ustanowione w Konwencji o statusie uchodźców z 1951 r. oraz Protokole do niej z 1967 r.,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że w ostatnich latach dziesiątki tysięcy mieszkańców Korei Północnej uciekło ze swojej ojczyzny z powodu represji oraz szerzącego się głodu, niektórzy z narażeniem życia podróżując przez Chiny do Tajlandii, Wietnamu, Kambodży, Korei Południowej i innych krajów Azji Południowo-Wschodniej,

B.   mając na uwadze, że Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna (KRLD) ratyfikowała Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych,

C.   mając na uwadze, że Tajlandia stała się przejściowym celem mieszkańców Korei Północnej, którzy uciekając z ojczyzny, stawiają tym samym władze Tajlandii w trudnej sytuacji wobec KRLD, kraju, z którym Tajlandia utrzymuje przyjacielskie stosunki,

D.   mając na uwadze, że liczba uchodźców z Korei Północnej, Birmy, Laosu i Chin, przebywających tymczasowo na terytorium Tajlandii, znacznie wzrosła w ciągu ostatniego roku,

E.   mając na uwadze, że władze Tajlandii chcą egzekwować prawo o nielegalnej imigracji,

F.   mając na uwadze, że w dniu 22 sierpnia 2006 r. policja tajska aresztowała grupę 175 osób ubiegających się o azyl, w tym 37 mężczyzn, 128 kobiet i 10 dzieci, które przez ostatnie dwa miesiące ukrywały się w opuszczonym budynku w stolicy Tajlandii, Bangkoku,

G.   mając na uwadze, że osoby te, stanowiące dotychczas największą grupę obywateli Korei Północnej aresztowanych w Tajlandii, zostały oskarżone o nielegalny wjazd do kraju i postawione przed sądem, który nałożył na każdą z nich grzywnę w wysokości 6000 THB (160 USD), a ponieważ nie były one w stanie jej zapłacić, skazał je na 30 dni pozbawienia wolności,

H.   mając na uwadze, że 16 osobom z tej grupy Biuro Wysokiego Komisarza ONZ ds. Uchodźców w Bangkoku udzieliło statusu uchodźcy i w ciągu kilku dni mają one opuścić Tajlandię i udać się do Korei Południowej, która przyznaje obywatelstwo uciekinierom z Korei Północnej,

I.   mając na uwadze, że jako sygnatariusze Konwencji o statusie uchodźców z 1951 r. oraz Protokołu do niej z 1967 r. rządy zobowiązane są do zapewnienia Wysokiemu Komisarzowi ONZ ds. Uchodźców dostępu do osób wszystkich narodowości, w tym obywateli Korei Północnej, starających się o azyl w innym kraju,

J.   mając na uwadze, że sytuacja pozostałych osób starających się o azyl pozostaje niepewna i należy ją niezwłocznie wyjaśnić,

1.   wyraża ubolewanie, podobnie jak w poprzednich rezolucjach, że tysiące obywateli Korei Północnej ucieka z kraju z powodu represji, głodu i upadku gospodarczego;

2.   wzywa władze Tajlandii, aby nie odsyłały uchodźców do Korei Północnej, ponieważ zarówno oni, jak i ich rodziny poniosą surowe konsekwencje;

3.   wzywa Tajlandię, która jest znana ze swojej długiej tradycji gościnności wobec uchodźców i która jest odpowiedzialnym członkiem wspólnoty międzynarodowej, do poszukiwania, w ścisłej współpracy z Wysokim Komisarzem ONZ ds. Uchodźców i innymi organizacjami humanitarnymi, szybkiego i akceptowalnego rozwiązania problemu uchodźców z Korei Północnej poprzez odesłanie ich do wybranego przez nich kraju trzeciego po upływie wyroku skazującego ich na 30 dni pozbawienia wolności;

4.   wzywa kraje zdolne do przyjęcia uchodźców do poinformowania o tym fakcie przy najbliższej okazji, aby uniknąć przetrzymywania ich w więzieniu;

5.   wzywa Komisję do ścisłego monitorowania sytuacji uchodźców z Korei Północnej we współpracy z Wysokim Komisarzem ONZ ds. Uchodźców, a w razie konieczności do udzielenia stosownej pomocy finansowej;

6.   wzywa Radę i Komisję do poruszenia kwestii północnokoreańskich uchodźców i osób starających się o azyl podczas zbliżającego się szczytu ASEM (Spotkanie Azjatycko-Europejskie) w dniach 10 i 11 września 2006 r.;

7.   wzywa rząd KRLD do przestrzegania szczególnych procedur ustanowionych przez Komisję Praw Człowieka ONZ;

8.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządowi Królestwa Tajlandii, rządowi Republiki Korei, rządowi Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej oraz Wysokiemu Komisarzowi Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie sytuacji w Zimbabwe

P6_TA(2006)0358 RC-B6-0495/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając własne rezolucje z dni 15 stycznia 2004 r.(1), 16 grudnia 2004 r.(2) i 7 lipca 2005 r.(3),

–   uwzględniając wspólne stanowisko Rady 2006/51/WPZiB z dnia 30 stycznia 2006 r., odnawiające środki ograniczające w odniesieniu do Zimbabwe do dnia 20 lutego 2007 r.(4),

–   uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 898/2005(5) z dnia 15 czerwca 2005 r. rozszerzające wykaz osób w Zimbabwe objętych środkami ograniczającymi,

–   uwzględniając sprawozdanie "Zimbabwe: strategia opozycji", opublikowane przez International Crisis Group w dniu 24 sierpnia 2006 r.

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze ciągłe pogarszanie się porażającej humanitarnej, politycznej i gospodarczej sytuacji w Zimbabwe w związku z tzw. operacją "Murambatsvina" ("usuwania śmiecie"), w wyniku której 700 tysięcy ludzi pozostało bez środków do życia, w związku z tym, że 4 milionom Zimbabwańczyków grozi głód, a przeżyć mogą jedynie dzięki pomocy żywnościowej, oraz w związku z utrzymywaniem się represji politycznych,

B.   mając na uwadze, że rząd Zimbabwe zaproponował, by wprowadzić ustawę o przechwytywaniu informacji, która pozwoli wojskowym, służbom wywiadowczym, policji oraz urzędowi prezydenta na monitorowanie korespondencji elektronicznej, dostępu do Internetu oraz rozmów telefonicznych,

C.   mając na uwadze, że wybory do senatu z dnia 26 listopada 2005 r., były cynicznym aktem politycznej protekcji, zmierzającym do skonsolidowania autorytarnych rządów silnej ręki partii Zanu-PF w Zimbabwe,

D.   mając na uwadze budzący ubolewanie rozłam na dwie frakcje, do jakiego doszło w październiku 2005 r. w politycznej opozycji w Zimbabwe - Ruchu na rzecz Demokratycznych Przemian (MDC),

E.   mając na uwadze, że rozwój Afryki stanowi priorytet dla zachodnich demokracji, oraz uznając, że samo udzielanie pomocy nie prowadzi daleko, a od rządów afrykańskich oczekuje się wypełnienia ich zobowiązań w zakresie przestrzegania zasad demokracji, rządów prawa oraz poszanowania praw człowieka,

F.   mając na uwadze wskaźnik bezrobocia w Zimbabwe przekraczający 70% oraz najwyższą stopę inflacji w świecie,

G.   wyrażając zaniepokojenie sprawozdaniami organizacji praw człowieka donoszącymi, że emigranci z Zimbabwe padają ofiarą złego traktowania i przemocy w Republice Południowej Afryce,

H.   mając na uwadze porażkę Unii Afrykańskiej (UA), Południowoafrykańskiej Wspólnoty Rozwoju (SADC), a przede wszystkim Republiki Południowej Afryki w zajęciu wystarczająco silnego stanowiska przeciwko skandalicznej dyktaturze Mugabe,

1.   potępia dyktaturę Mugabe za jej nieprzerwany ucisk narodu zimbabwańskiego i wyraża głębokie rozczarowanie odmową zajęcia bardziej zdecydowanego stanowiska wobec aktów przemocy reżimu przez takich aktorów regionalnej sceny, jak UA, SADC oraz republika Południowej Afryki, oraz niepowodzeniem w wymuszeniu na rządzie w Zimbabwe skorygowania swego postępowania i przywrócenia demokracji i rządów prawa;

2.   domaga się, by reżim Mugabe wypełnił swe zobowiązanie dozapewnienia dachu nad głową wszystkim tym, których zmuszono do opuszczenia domów podczas potwornej operacji Murambatsvina;

3.   ubolewa nad tym, że postęp Zimbabwe w zwalczaniu HIV-AIDS podkopują takie niefortunne praktyki rządu jak program eksmisji, który zamyka dostęp do opieki zdrowotnej, a także nieodpowiednia polityka opieki społecznej, która jeszcze pogarsza sytuację pacjentów chorych na AIDS;

4.   z dużym zaniepokojeniem odnotowuje, że Zimbabwe doświadcza obecnie jednej z najgorszych epidemii HIV-AIDS, w której umiera 3 200 osób tygodniowo; apeluje do rządu Zimbabwe o podjęcie natychmiastowego działania ułatwiającego dostęp do terapii antyretrowirusowej, której poddawanych jest obecnie zaledwie 8% pacjentów;

5.   odmawia uznania legalności niedawno powołanego w Zimbabwe "senatu", gdyż zaledwie 15% Zimbabwańczyków uczestniczyło w kompromitującym procesie wyborczym, którego wyniki zostały zawczasu zagwarantowane na korzyść Zanu-PF;

6.   wzywa do wycofania ustawy o przechwytywaniu informacji, ustawy o zwalczaniu terroryzmu oraz ustawy o organizacjach pozarządowych, z których każda może być wykorzystywana jako pretekst do jeszcze silniejszej rozprawy z jakimkolwiek przeciwnikiem reżimu Mugabe;

7.   wyraża najwyższą konsternację wobec skrywanych prób dyktatury Mugabe, by przejąć kontrolę nad Zimbabwańskim Stowarzyszeniem Czerwonego Krzyża (ZRCS) poprzez siłowe zalecanie zatrudniania w nim członków i zwolenników reżimu; zwraca uwagę, że największymi darczyńcami ZRCS są Dania, Wielka Brytania oraz inne państwa członkowskie UE; wyraża obawy, iż takie kroki zapowiadają wykorzystanie pomocy żywnościowej ZRCS jako broni politycznej, a tam samym pozbawienia wielu bezbronnych mieszkańców Zimbabwe niezbędnej pomocy;

8.   stanowczo nalega na to, by reżim Mugabe nie uzyskał absolutnie żadnych korzyści finansowych lub propagandowych ani z udziału w mistrzostwach świata w 2010 r., ani z samych rozgrywek; w związku z tym apeluje do Republiki Południowej Afryki - kraju organizującego mistrzostwa - oraz do FIFA, by wykluczyły Zimbabwe z udziału w meczach eliminacyjnych, z organizacji międzynarodowych spotkań towarzyskich lub goszczenia międzynarodowych drużyn uczestniczących w tym wydarzeniu;

9.   wzywa Roberta Mugabe do dotrzymania - oby jak najszybciej - jego własnej obietnicy ustąpienia, co stanowiłoby możliwie największy pojedynczy krok w kierunku pobudzenia społeczeństwa, życia politycznego i gospodarczego Zimbabwe oraz do rozpoczęcia pozytywnych negocjacji przejściowych między partiami Zanu-PF, MDC a także innymi ruchami opozycyjnymi;

10.   z zadowoleniem przyjmuje spotkanie, do jakiego doszło między dwiema frakcjami MDC dnia 26 sierpnia 2006 r. w Republice Południowej Afryce i apeluje do wszystkich przeciwników żałosnego reżimu Mugabe o zjednoczenie się i doprowadzenie poprzez swoje działanie do powstania wyraźnie demokratycznej, reprezentatywnej i zjednoczonej opozycji, gotowej pod każdym względem do podjęcia obowiązków rządu, która prowadziłaby do politycznych i gospodarczych zmian na lepsze w Zimbabwe;

11.   pochwala Zimbabwański Kongres Związków Zawodowych za jego planowane protesty przeciwko zatrważającym warunkom życia, narzuconym narodowi Zimbabwe przez reżim Mugabe, oraz nalega, by demonstracjom tym pozwolono przejść bez przemocy ze strony policji;

12.   uznaje, że sankcje UE wymierzone przeciwko Zimbabwe oraz niektórym osobom w Zimbabwe nie zdołały wywrzeć zamierzonego efektu na osoby bezpośrednio odpowiedzialne za zubożenie Zimbabwe oraz cierpienia znoszone przez jego naród; wzywa Radę do zagwarantowania surowego przestrzegania przez wszystkie państwa członkowskie obowiązujących środków restrykcyjnych, w tym do embargo na broń oraz zakazu podróżowania, pamiętając, że w tym przypadku lepiej okazać większą surowość niż pobłażanie,

13.   wzywa ponadto Radę do rozszerzenia zakresu sankcji oraz dalszego rozszerzenia listy osób - na której znajduje się obecnie 120 nazwisk - tak, by objęła ona o wiele więcej ministrów rządu Zimbabwe, posłów, gubernatorów, członków, zwolenników i pracowników Zanu-PF wraz z ich członkami rodzin, a także biznesmenów oraz innych prominentnych osób związanych z Zanu-PF;

14.   apeluje do Chin oraz innych państw, które nadal dostarczają broń oraz inne wsparcie reżimowi Mugabe, do zaprzestania tego oraz przyłączenia się do wysiłków wspólnoty międzynarodowej, aby wprowadzić zmiany na lepsze w Zimbabwe;

15.   ubolewa nad tym, że w tym samym czasie, kiedy Organizacja Narodów Zjednoczonych apeluje o 257 mln dolarów na pomoc humanitarną dla Zimbabwe, reżim Mugabe właśnie nabył w Chinach dwanaście samolotów wojskowych K-8 o wartości 240 mln dolarów; zwraca uwagę na fakt, że armia Zimbabwe ogłosiła zakup 127 pojazdów dla wyższych oficerów, a 194 kolejne zostaną zakupione w nadchodzących miesiącach;

16.   wzywa Radę Bezpieczeństwa ONZ do niezwłocznego złożenia sprawozdania ze stanu poszanowania praw człowieka i z sytuacji politycznej w Zimbabwe;

17.   ponawia swe żądanie zamknięcia przez SADC jego regionalnego pokojowego centrum szkoleniowego w Harare oraz przeniesienia go na terytorium innego państwa członkowskiego SADC;

18.   domaga się, by wszelką pomoc przeznaczoną dla Zimbabwe dostarczały prawdziwie pozarządowe organizacje, oraz by dotarła ona do osób, dla których jest przeznaczona, przy jak najmniejszym zaangażowaniu reżimu Mugabe; wyraża swój niepokój z faktu, że tylko UE w 2005 r. sfinansowała w Zimbabwe siedem projektów o wartości 70 mln euro, a kolejne projekty już w 2006 r., w tym jeden - o wartości 3,7 mln euro - sfinansowany przez Fundusz Wodny UE, i wzywa Komisję do potwierdzenia, że żaden z tych projektów nie przyniósł korzyści reżimowi Mugame;

19.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji do Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich, rządom państw G-8, rządom i parlamentom Zimbabwe i Republiki Południowej Afryki, sekretarzowi generalnemu Commonwealthu, sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, przewodniczącemu Komisji i Rady Unii Afrykańskiej, Parlamentowi Panafrykańskiemu, sekretarzowi generalnemu Południowoafrykańskiej Wspólnoty Rozwoju oraz przewodniczącemu FIFA.

(1) Dz.U. C 92 E z 16.4.2004, str. 417. (2) Dz.U. C 226 E z 15.9.2005, str. 358. (3) Dz.U. C 157 E z 6.7.2006, str. 491. (4) Dz.U. L 26 z 31.1.2006, str. 28. (5) Dz.U. L 153 z 16.6.2005, str. 9.