Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007 po zmianach wprowadzonych przez Radę (wszystkie sekcje) (15637/2006 – C6-0442/2006 – 2006/2018(BUD) – 2006/2018B(BUD)) oraz pism w sprawie poprawek nr 1/2007 (SEC(2006)0762), 2/2007 (13886/2006 – C6-0341/2006) i 3/2007 (15636/2006 - C6-0443/2006) do projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007
– uwzględniając art. 272 Traktatu WE oraz art. 177 Traktatu Euratom,
– uwzględniając decyzję Rady 2000/597/WE (Euratom) z dnia 29 września 2000 r. w sprawie systemu środków własnych Wspólnot Europejskich(1),
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(2),
– uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(3),
– uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 6 maja 1999 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą oraz Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i poprawy procedury budżetowej(4),
– uwzględniając projekt budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007, przyjęty przez Radę w dniu 14 lipca 2006 r. (C6-0299/2006),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 października 2006 r. w sprawie projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007, Sekcja III – Komisja (C6-0299/2006) i pismo w sprawie poprawek nr 1/2007 (SEC(2006)0762) do projektu budżetu ogólnego WE na rok budżetowy 2007(5),
– uwzględniając swoją rezolucję w dnia 26 października 2006 r. w sprawie projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2006, Sekcja I - Parlament Europejski, Sekcja II - Rada, Sekcja IV - Trybunał Sprawiedliwości, Sekcja V - Trybunał Obrachunkowy, Sekcja VI - Komitet Ekonomiczno-Społeczny, Sekcja VII - Komitet Regionów, Sekcja VIIIA - Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich, Sekcja VIIIB - Europejski Inspektor Ochrony Danych (C6-0300/2006)(6),
– uwzględniając pismo w sprawie poprawek nr 2/2007 (13886/2006 - C6-0341/2006) do projektu budżetu ogólnego WE na rok budżetowy 2007,
– uwzględniając pismo w sprawie poprawek nr 3/2007 (15636/2006 - C6-0443/2006) do projektu budżetu ogólnego WE na rok budżetowy 2007,
– uwzględniając swoje poprawki i proponowane zmiany do projektu budżetu ogólnego przyjęte w dniu 26 października 2006 r.(7),
– uwzględniając zmiany Rady do poprawek i proponowanych zmian przyjętych przez Parlament do projektu budżetu ogólnego (15637/2006 – C6-0442/2006),
– uwzględniając wyniki procedury pojednawczej z dnia 21 listopada 2006 r. oraz posiedzenia z dnia 28 listopada 2006 r.,
– uwzględniając oświadczenie Rady w sprawie wyniku debaty nad poprawkami i proponowanymi zmianami przyjętymi przez Parlament do projektu budżetu ogólnego,
– uwzględniając art. 69 Regulaminu i załącznik IV do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A6-0451/2006),
A. A mając na uwadze, że Parlament stosował spójną strategię w swoich pracach nad budżetem 2007,
B. mając na uwadze, że ta strategia była oparta na trzech filarach określonych w rezolucji Parlamentu z dnia 18 maja 2006 r. w sprawie budżetu na 2007 r. – sprawozdanie Komisji w sprawie rocznej strategii politycznej(8), a mianowicie na określeniu priorytetów polityki, zapewnieniu optymalnego wykorzystania środków, przygotowaniu do przeglądu 2008-2009,
C. mając na uwadze, że to podejście uwypukliło najistotniejsze wyzwania i szanse stojące przed Unią Europejską w związku z trwającym procesem globalizacji oraz sprowokowało fundamentalne pytania na temat natury partnerstwa strategicznego UE z krajami i regionami partnerskimi na świecie,
D. mając na uwadze, że ta jasna i spójna wizja strategiczna przyniosła rezultaty w negocjacjach Parlamentu z Radą dotyczących kluczowych priorytetów określonych przez Parlament, w tym w odniesieniu do rozporządzenia finansowego,
E. mając na uwadze rezultaty osiągnięte w związku z realizacją priorytetów określonych przez Parlament, optymalnym wykorzystaniem środków, oraz rozporządzeniem finansowym przyniosą rzeczywiste korzyści obywatelom europejskim pod względem bardziej wydajnego i skutecznego wydatkowania środków oraz przyczynią się do kontynuacji wysiłków Parlamentu na rzecz uzyskania pozytywnego oświadczenia o wiarygodności (DAS) wydatków UE;
Uwagi ogólne: realizacja priorytetów, optymalne wykorzystanie środków, przygotowanie do przeglądu 2008-2009 Realizacja priorytetów
1. przypomina, że strategia i priorytety polityczne cechujące podejście Parlamentu do budżetu 2007 zostały określone we wspomnianej wyżej rezolucji z dnia 18 maja 2006 r. w sprawie rocznej strategii politycznej, w szczególności w jej ust. 5 i 6; jest zdania, że w związku z tym rezolucja ta była istotnym narzędziem określenia strategii Parlamentu na wczesnym etapie rocznej procedury budżetowej;
2. z zadowoleniem przyjmuje wyniki osiągnięte w zakresie tych szerokich priorytetów oraz kluczowych kwestii poruszanych w negocjacjach z Radą w ramach obrad trójstronnych oraz procedury pojednawczej, mających miejsce przed drugim czytaniem budżetu w Parlamencie;
3. co do łącznego poziomu płatności, odrzuca przyjęte przez Radę podejście polegające na arbitralnym zmniejszaniu poziomów płatności w całym budżecie; jest zdania, że płatności powinny być kierowane na te programy priorytetowe, co do których można zapewnić wydajne i skuteczne wydatkowanie środków; zgadza się, w kontekście ogólnego porozumienia z Radą, co do ostatecznego poziomu płatności w wysokości 115 500 mln EUR, co stanowi 0,99% DNB UE;
4. przypomina swoje oświadczenie dotyczące środków na pokrycie płatności, zwracając uwagę, że w punktach 12 i 13 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. określono kwoty bezwzględne stanowiące roczny pułap wydatków w ogólnym budżecie w kontekście wieloletnich ram finansowych; dlatego też przestrzeganie rocznego pułapu wydatków określonego w wieloletnich ramach finansowych 2007-2013 stanowi automatyczne przyjęcie stawek przyrostu wydatków nieobowiązkowych w budżetach rocznych; przypomina Radzie, że w przypadku nieprzestrzegania tych przepisów Parlament uzna to za naruszenie porozumienia międzyinstytucjonalnego;
5. zauważa w tym kontekście, że potrzeby w zakresie zwiększenia środków na pokrycie płatności zgłoszone przez właściwe komisje parlamentarne podczas przygotowań do pierwszego czytania budżetu na rok 2007 w Parlamencie były skromne, zważywszy, że główne nowe podstawy prawne uzgodniono w 2006 r. z myślą o nowych programach wydatków UE rozpoczynających się w 2007 r.;
6. co do łącznego poziomu środków na pokrycie zobowiązań, zauważa, że Parlament zajął ostrożne stanowisko, podobnie jak właściwe komisje, i nie wnioskował o wykorzystanie instrumentu elastyczności; ustala środki na pokrycie zobowiązań na poziomie równym lub zbliżonym do określonego w załączniku I do Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. dla większości działów budżetu 2007;
7. co do Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa (WPZiB), postanawia przywrócić środki na pokrycie zobowiązań na rok 2007 do poziomu przewidzianego we wstępnym projekcie budżetu, wynoszącego 159 200 000 EUR, oczekuje jednak, że Rada będzie postępować zgodnie z Porozumieniem międzyinstytucjonalnym z dnia 17 maja 2006 r. – zarówno co do jego ducha, jak i litery – w odniesieniu do wydatków na WPZiB, co zostało potwierdzone w wymianie pism między przewodniczącymi E. Brokiem i J. Lewandowskim a fińską minister U.M. Wideroos;
Optymalne wykorzystanie środków
8. podkreśla, że strategia optymalnego wykorzystania środków stanowiła innowację w procedurze budżetowej 2007 w celu zagwarantowania lepszej oceny programów UE i kontroli realizacji budżetu w zgodzie z priorytetami Parlamentu i jego prerogatywami instytucjonalnymi; odnotowuje uzgodnione z Komisją wspólne oświadczenie dotyczące właściwej realizacji budżetu i podkreśla, że ogólnym celem tego działania jest zapewnienie obywatelom europejskim lepszego wykorzystania środków oraz odpowiedź na stojące przed UE wyzwania poprzez optymalny podział środków (zob. załączona deklaracja);
9. przypomina o swojej decyzji dotyczącej umieszczenia w rezerwie 30% środków, ogółem przekraczających 500 mln EUR, przeznaczonych na blisko 40 linii budżetowych, co do których jakości i poziomu realizacji budżetowej Parlament wyrażał znaczne zaniepokojenie, na podstawie wyczerpującej analizy dostępnych źródeł informacji; z zadowoleniem przyjmuje konstruktywną reakcję Komisję na określone przez Parlament w poprawkach budżetowych postulaty dotyczące uwolnienia rezerw; w związku z odpowiedzią Komisji załączoną do jej pisma w sprawie wykonalności, tradycyjnie sporządzanego na początku listopada, postanawia utrzymać 8 900 000 EUR w rezerwie na 2 linie budżetowe; postanawia kontynuować ścisłe monitorowanie jakości i poziomu realizacji wydatków przeznaczonych na te linie w ciągu 2007 r., zgodnie z deklaracją o optymalnym wykorzystaniu środków;
10. wyraża ponadto zadowolenie z faktu, że w dniu 15 listopada 2006 r. odbyło się posiedzenie z udziałem komisarz ds. programowania finansowego i budżetu oraz sekretarz generalnej Komisji, stanowiące dowód zaangażowania Komisji w strategię optymalnego wykorzystania środków; zauważa, że w pierwszej połowie 2007 r. Komisja Budżetowa Parlamentu przeprowadzi przesłuchanie publiczne w sprawie realizacji strategii optymalnego wykorzystania środków;
11. przypomina o znaczeniu, jakie Parlament przywiązuje do uzyskania pozytywnego poświadczenia wiarygodności w odniesieniu do funduszy, którymi zarządza się zgodnie z ustaleniami w zakresie podziału zarządzania; podkreśla swoje dążenie do zagwarantowania, zgodnie z porozumieniem międzyinstytucjonalnym z dnia 17 maja 2006 r., że odpowiednie organy kontrolne w państwach członkowskich dokonają oceny zgodności systemów zarządzania i kontroli z uregulowaniami wspólnotowymi; podkreśla raz jeszcze, że państwa członkowskie powinny wobec tego podjąć stosowne działania w celu sporządzenia na odpowiednim szczeblu krajowym rocznego podsumowania dostępnych kontroli i deklaracji; z zadowoleniem przyjmuje przeprowadzoną niedawno w jednym z państw członkowskich konsolidację wszystkich odrębnych rachunków, na które wpływają pieniądze UE, w ramach wspólnego zarządzania, z myślą o przeprowadzeniu następnie kontroli odpowiednich kwot; jest zdania, że rewizja metod stosowanych przez Trybunał Obrachunkowy przez ocenę zgodności z zasadami finansowymi UE – dokonana wspólnie z innymi tego rodzaju instytucjami w drodze wzajemnej kontroli – przyczyni się do poprawy podejścia Trybunału do kontroli finansowej rachunków UE; ze zdziwieniem zauważa, że żadna taka wzajemna kontrola nie została dotąd ukończona; wzywa do dokończenia kontroli do dnia 31 lipca 2007 r.;
12. co się tyczy trzech nowych agencji (Agencja ds. Chemikaliów, Instytut ds. Równości Mężczyzn i Kobiet oraz Agencja Praw Podstawowych), odnotowuje wspólne deklaracje Parlamentu, Rady i Komisji dotyczące finansowania i programowania finansowego dla tych agencji w kontekście Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r.; co się tyczy istniejących agencji, postanawia przywrócić środki przewidziane we wstępnym projekcie budżetu, lecz umieścić w rezerwie nadwyżki w stosunku do kwoty referencyjnej, w oczekiwaniu na pozytywną ocenę rezultatów działania agencji, dokonaną na podstawie ich ostatecznych programów pracy; zauważa, że ocena ta powinna zostać ukończona ze względu na posiedzenie z szefami agencji wiosną 2007 r.;
Przygotowanie do przeglądu budżetowego 2008-2009
13. ponownie wyraża przekonanie, że Unia Europejska powinna rozwijać bardziej aktywną strategię z myślą o zaangażowaniu się procesu globalizacji wraz z jego szansami i wyzwaniami; jest zdania, że ponowna ocena podejścia UE do partnerstwa z krajami i regionami trzecimi jest w tym kontekście niezbędna oraz że użycie terminu "strategiczne" powinno być zarezerwowane dla najważniejszych układów partnerskich UE, takich jak partnerstwo transatlantyckie ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki Północnej;
14. potwierdza, że analiza polityczna przygotowana przez Komisję tymczasową do spraw wyzwań politycznych i środków budżetowych w rozszerzonej Unii w latach 2007-2013 oraz odpowiednia rezolucja przyjęta przez Parlament w dniu 8 czerwca 2005 r.(9) nadal stanowią podstawę przeglądu i wszelkich możliwych zmian porozumienia międzyinstytucjonalnego; uważa, że konieczne jest uwzględnienie oceny skuteczności oraz realizacji nowych wieloletnich programów i instrumentów;
15. zauważa, że przyjęte przez Parlament działania przygotowawcze w zakresie wymiany handlowej i naukowej z Chinami i Indiami mają na celu zasygnalizowanie, że Parlament przywiązuje wielkie wagę do wzmacniania współpracy z tymi szybko rozwijającymi się krajami;
16. jest zdania, że Komisja powinna uzyskać wyraźniejszy obraz sytuacji w zakresie korzyści i kosztów współpracy z organizacjami pozarządowymi przy udzielaniu pomocy rozwojowej; w tym świetle zaleca przeprowadzenie analizy zysków i strat w odniesieniu do funkcjonowania organizacji pozarządowych; zamierza dokładniej zbadać możliwości szerszego wykorzystania mikrokredytów w przyszłej pomocy rozwojowej UE;
17. jest zdania, że w sprawozdaniu, które powinno zostać przedstawione do dnia 30 kwietnia 2007 r., Komisja powinna ponownie zbadać charakter strategicznych układów partnerskich UE, w szczególności definiując znaczenie słowa "strategiczne", oraz że jest to tylko jeden przykład ilustrujący szerszą potrzebę wyraźnego określenia ogólnych priorytetów polityki Unii Europejskiej, który można by skutecznie zakomunikować obywatelom Europy; zauważa, że wyraźne określenie priorytetów polityki jest niezbędnym warunkiem wstępnym przyznania środków budżetowych na realizację tych priorytetów; podkreśla, że w swoich pracach nad budżetem 2007 Parlament określił priorytety polityki na wczesnym etapie procedury i dzięki temu opracował efektywną strategię w odniesieniu do budżetu 2007;
18. w związku z powyższym uważa, że Parlament powinien rozwijać podejście skoncentrowane na określaniu priorytetów, jakie przyjęto do celów procedury budżetowej 2007, m.in. poprzez organizację serii przesłuchań dotyczących szczegółowych zagadnień politycznych w celu określenia średnioterminowych priorytetów politycznych; jest zdania, że zgodnie z ust. 38-40 rezolucji z dnia 18 maja 2006 r. w sprawie rocznej strategii politycznej powinno to przyczynić się do rozwijania przez Parlament strategii dotyczącej przeglądu 2008-2009;
Kwestie horyzontalne i kluczowe elementy – według działów WRF Kwestie horyzontalne
19. co się tyczy projektów pilotażowych i działań przygotowawczych, zauważa podwyższone pułapy dla nowych projektów określonych w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 17 maja 2006 r. i podkreśla, że projekty te umożliwiają Parlamentowi wskazanie dziedzin priorytetowych dla rozwoju polityk europejskich; w związku z tym postanawia zaproponować pewną liczbę nowych projektów zasadniczo zgodnych z priorytetami określonymi w ust. 6 rezolucji z dnia 18 maja 2006 r. w sprawie rocznej strategii politycznej;
20. odnotowuje przyjęcie pisma Komisji w sprawie poprawek nr 3/2007 oraz niektórych elementów pisma Komisji w sprawie poprawek nr 2/2007, w tym postanowień dotyczących klasyfikacji w odniesieniu do programu "Herkules II" i Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji; odrzuca inne elementy pisma w sprawie poprawek nr 2/2007 i postanawia wprowadzić odpowiednie kwoty i nomenklaturę budżetową zgodnie ze swymi priorytetami zewnętrznymi;
21. z zadowoleniem przyjmuje osiągnięte porozumienie dotyczące udostępnienia kwoty 500 mln EUR na Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji na rok 2007; zaznacza, że procedura przyjęta do celów sporządzenia budżetu funduszu pozostaje zgodna z postanowieniami pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r.; ponownie wyraża swoje przekonanie, że zgodnie z porozumieniem porządek źródeł wykorzystywanych do finansowania Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji w roku N powinien wynikać z chronologicznej sekwencji dostępności na podstawie informacji na temat marginesów oraz anulowanych zobowiązań, tzn. w pierwszej kolejności – środki na pokrycie zobowiązań anulowanych z roku N-2; w drugiej kolejności – margines pozostawiony w roku N-1; w trzeciej kolejności – środki na pokrycie zobowiązań anulowanych w roku N-1; z zadowoleniem przyjmuje opinię Komisji w tej sprawie wyrażoną w piśmie komisarz ds. programowania finansowego i budżetu skierowanym do przewodniczącego Parlamentu Europejskiego z dnia 17 listopada 2006 r.;
Główne kwestie – według działów Porozumienia międzyinstytucjonalnego Dział 1a – Konkurencyjność na rzecz wzrostu i zatrudnienia
22. potwierdza swoje przekonanie wyrażone w rezolucji z dnia 18 maja 2006 r. w sprawie rocznej strategii politycznej, że wiedza, umiejętności, badania i rozwój, innowacyjność, technologie społeczeństwa informacyjnego oraz zrównoważona polityka transportu i polityka energetyczna stanowią podstawę nowoczesnej, zdrowej gospodarki i są konieczne dla tworzenia miejsc pracy; dlatego postanowił odrzucić podejście Rady polegające na zmniejszeniu liczby linii budżetowych o podstawowym znaczeniu w celu poprawy konkurencyjności gospodarki UE; postanowił zwiększyć środki na pokrycie płatności, chociaż w ograniczonym stopniu – zgodnie z pierwszym czytaniem, na programy priorytetowe związane z agendą lizbońską takie jak: program na rzecz konkurencyjności i innowacji (CIP) i siódmy program ramowy badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007-2013),
23. wyraża przekonanie, że podniesienie konkurencyjności UE stanowi zasadniczy element odpowiedzi UE na wyzwania globalizacji; dlatego uważa, że zwiększenie środków na płatności w dziale 1a stanowi wyraźny sygnał kierunku w jakim powinny zmierzać wydatki UE w przyszłości; powtórnie podkreśla konieczność przeznaczania odpowiednich środków publicznych w celu wytworzenia czynnika stymulującego rozwój wymaganego przy współfinansowaniu przez EBI; z niecierpliwością oczekuje na propozycje Komisji i Rady w tym zakresie; podkreśla, że zwiększenie długoterminowego kapitału subskrybowanego byłoby wskazane dla Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego - zarówno w celu wsparcia wprowadzenia nowych mandatów (w tym CIP) w 2007 r. oraz finansowania planowanych operacji transferu nowych technologii, zgodnie z oczekiwaniami Parlamentu, Rady czy Komisji;
24. podkreśla znaczenie technologiczne i gospodarcze systemu Galileo; przypomina Komisji, że uwzględniając ten okres jako całościowy, system ten jest niedofinansowany w nowych wieloletnich ramach finansowych i wzywa Komisję do jak najszybszego znalezienia wykonalnego i trwałego rozwiązania w celu zapewnienia jego powodzenia;
Dział 1b – Spójność na rzecz wzrostu i zatrudnienia
25. zauważa, że środki przeznaczone na fundusze strukturalne i Fundusz Spójności w wieloletnich ramach finansowych na lata 2007-2013 są znacząco niższe od oczekiwanych, co jest w znacznej mierze wynika z konkluzji przyjętych przez Radę Europejską w grudniu 2005; dlatego też uznaje, że należy przywrócić środki w wysokości przewidzianej we wstępnym projekcie budżetu, podkreśla znaczenie jak najszybszego ustanowienia i przyjęcia krajowych programów, po przyjęciu nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego; podkreśla znaczenie spójności będącej jednym z priorytetowych celów politycznych UE; w kwestii pomocy przedakcesyjnej wzywa Komisję do przedstawienia wniosku o przeniesienie lub budżetu korygującego w ciągu 2007 roku, jeśli kwoty przewidziane w budżecie na 2007 r. okażą się niewystarczające;
Dział 2 – Ochrona i zrządzanie zasobami naturalnymi
26. zauważa, że 2007 będzie pierwszym rokiem pełnego wdrożenia najnowszej reformy Wspólnej Polityki Rolnej (WPR); odrzuca cięcia w wydatkach obowiązkowych przyjęte przez Radę w drugim czytaniu; odrzuca powtórną klasyfikację pewnych linii budżetowych z zakresu rolnictwa z wydatków nieobowiązkowych na obowiązkowe, tak jak zaproponowała Komisja w piśmie w sprawie poprawek nr 2/2007;
27. ubolewa nad faktem, że pomimo ogromnej potrzeby restrukturyzacji, modernizacji oraz dywersyfikacji europejskiej gospodarki wiejskiej, środki przeznaczone na rozwój obszarów wiejskich mają zostać realnie obniżone; uznaje, że dobrowolne przeniesienie środków z bezpośredniego wsparcia dla rolnictwa ("pierwszy filar" WPR) do środków na rzecz rozwoju obszarów wiejskich nie jest odpowiednim rozwiązaniem tej sytuacji; w związku z tym wyraża poważne zastrzeżenia w związku z obecnym wnioskiem Komisji dotyczącym dobrowolnej modulacji polegającej na przeniesieniu środków w wysokości do 20% z bezpośredniego wsparcia dla rolnictwa do rozwoju obszarów wiejskich; wzywa Komisję do przeprowadzenia oceny wpływu zgodnie z Porozumieniem międzyinstytucjonalnym z dnia 16 grudnia 2003 r. między Parlamentem, Radą i Komisją w sprawie lepszego stanowienia prawa(10); przypomina, że Parlament podtrzymuje swoje stanowisko w sprawie dobrowolnej modulacji i uważa, że należy oceniać ją łącznie z zagadnieniem współfinansowania w kontekście przeglądu 2008/2009, zgodnie z deklaracją nr 9 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. dotyczącą dobrowolnej modulacji;
28. wyraża rozczarowanie, że pomimo pilnej potrzeby środków na badania nad szczepionką inaktywowaną przeciwko chorobie niebieskiego języka, Rada nie zatwierdziła tej inicjatywy Parlamentu w drugim czytaniu; z zadowoleniem przyjmuje jednak sugestię Komisji, wyrażoną w piśmie w sprawie wykonalności, uwzględnienia badań nad nową szczepionką przeciwko chorobie niebieskiego języka w budżecie badań naukowych w projektach instrumentu pomocy przedakcesyjnej (IPA); podkreśla, że należy dać pierwszeństwo wynalezieniu szczepionki poliwalentnej, skutecznej wobec różnych typów wirusa.
29. popiera i z zadowoleniem przyjmuje wspólną deklarację Life + uzgodnioną przez Parlament, Radę i Komisję w odniesieniu do przepisów dotyczących finansowania przejściowego, w przypadku luki prawnej w okresie od początku 2007 roku do momentu ostatecznego przyjęcia aktu prawnego,
Dział 3a - Wolność, bezpieczeństwo i sprawiedliwość
30. podkreśla, że obszar wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, a w szczególności promowanie praw człowieka, określenie wspólnej polityki azylowej i migracyjnej, jak również zwalczanie terroryzmu i przestępczości zorganizowanej, stanowi jeden z głównych priorytetów Unii;
31. uważa, że zintegrowane zarządzanie zewnętrznymi granicami Unii jest jednym z celów wymagających obecnie pilnego wsparcia; w związku z tym przywraca środki na zobowiązania dla agencji FRONTEX do poziomu przewidzianego we wstępnym projekcie budżetu, przy jednoczesnym przeniesieniu pewnej ilości środków do rezerwy, zgodnie z podejściem przyjętym wobec finansowania agencji;
Dział 3b - Obywatelstwo
32. przypomina, jak ważną rolę odgrywa zasada pomocniczości w dziedzinie kultury, edukacji, szkoleń i młodzieży i wyraża przekonanie, że poszanowanie pluralizmu przekonań stanowi podstawowy warunek skutecznej polityki komunikacji, mającej na celu przybliżenie UE do obywateli; uważa, że można lepiej wykorzystać nowe środki komunikacji w celu ułatwienia wymiany informacji europejskim decydentom reprezentującym wszelkie przekonania polityczne; w tym kontekście przyjmuje z zadowoleniem satysfakcjonujący rozwój reporterstwa w kanale Euronews; zwraca się do Komisji o wsparcie pomysłu emisji Euronews po arabsku, aby ułatwić dotarcie do posługujących się tym językiem obywateli UE oraz ludności w krajach arabskojęzycznych basenu Morza Śródziemnego, a także informować ich o inicjatywach europejskich; wzywa Komisję do wyjaśnienia implikacji budżetowych oraz działań, które zostaną podjęte w ramach "Planu D" na rzecz demokracji, dialogu i debaty; wzywa Komisję do podania do wiadomości publicznej na stronach internetowych szczegółowego wykazu środków (kwoty i ich beneficjenci) dla wszystkich działań;
33. podkreśla wagę, jaką przywiązuje do skutecznych strategii komunikacyjnych UE, a w szczególności do zapewnienia możliwości optymalnego wykorzystania instrumentów on-line do łatwiejszego zdobywania informacji oraz do budowania związków ideowych pomiędzy europejskimi ośrodkami kształtowania opinii publicznej a zainteresowanymi stronami; w związku z tym odnotowuje przyjęcie projektów dotyczących pilotażowych sieci informacyjnych, mających na celu poprawę komunikacji między decydentami politycznymi, przede wszystkim między posłami do Parlamentu Europejskiego i posłami do parlamentów krajowych; uważa, że inicjatywa ta powinna opierać się na istniejących portalach internetowych, w sposób pozwalający wnieść wartość dodaną do działań podejmowanych w tej dziedzinie;
34. wzywa Komisję do przeprowadzenia badań nad stanem i szacunkowymi kosztami odbudowy kościołów na północy Cypru, które pozbawiano charakteru sakralnego, zamieniano na meczety i niszczono od czasu objęcia kontroli nad tym obszarem przez turecką armię w 1974 r., zgodnie z deklaracją Parlamentu Europejskiego w sprawie ochrony i zachowania dziedzictwa religijnego w północnej części Cypru(11);
35. kwestionuje jakość polityki informacyjnej prowadzonej przez Komisję; wzywa Komisję do formalnego potwierdzenia chęci reprezentowania wszystkich instytucji i ich odpowiednich uprawnień we właściwy sposób;
Dział 4 - UE jako partner globalny
36. uważa, że UE powinna zapewnić sobie wystarczające środki do odgrywania roli światowego rozgrywającego ("global player") w przestrzeganiu tych wartości; proponuje przywrócenie w niektórych liniach budżetowych środków zawartych we wstępnym projekcie budżetu, a w pewnych obszarach nawet zwiększenie środków i zobowiązań, w celu pobudzenia działań UE poprzez programy wspólnotowe w zakresie polityki zagranicznej, rozwoju i pomocy humanitarnej oraz wymian naukowych i wymian między przedsiębiorcami z kluczowymi krajami rozwijającymi się;
37. podkreśla znaczenie przejrzystości w wykorzystaniu funduszy przyznawanych Irakowi poprzez dwa fundusze powiernicze i przypomina potrzebę ścisłego monitorowania zdolności Iraku do przyjmowania funduszy; w związku z tym wzywa Komisję do przedstawiania regularnych informacji na temat projektów finansowanych przez UE oraz poziomu wykorzystania środków przeznaczonych na pomoc dla tego kraju;
38. zwraca uwagę, że nowe ramy prawne określające działania zewnętrzne UE wymagają również nowej struktury budżetowej; z zadowoleniem przyjmuje fakt uproszczenia instrumentów oraz związaną z tym nową nomenklaturę budżetową; z zadowoleniem przyjmuje również przedstawienie oddzielnego instrumentu w zakresie praw człowieka i demokracji, co wymaga zmiany nomenklatury wstępnego projektu budżetu; nie może się jednak zgodzić z faktem, że niektóre z proponowanych zmian zmniejszają przejrzystość w sektorach lub regionach; w związku z tym wprowadzi niezbędne zmiany; wzywa Komisję do przedstawienia również podziału na obszary działalności oraz na państwa ubiegające się o członkostwo celem zachowania przejrzystości, odpowiedniej nomenklatury we wszystkich odpowiadających liniach budżetowych; wzywa ponadto Komisję do regularnego dostarczania władzy budżetowej sprawozdania monitorującego w sprawie stanu przygotowań dwóch nowych państw członkowskich i państw ubiegających się o członkostwo;
39. przywraca środki na WPZiB do poziomu zaproponowanego we wstępnym projekcie budżetu Komisji i w projekcie budżetu Rady; podkreśla, że domaga się, aby Rada działała zgodnie z treścią i duchem Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 co do WPZiB, zgodnie z wymianą pism między przewodniczącymi E. Brokiem, J. Lewandowskim i minister U.M.Wideroos;
40. zauważa, że w drugim czytaniu budżetu na rok 2007 w Parlamencie Europejskim nie pozostawiono marginesu w dziale 4 i że zwiększenie zobowiązań w drodze budżetów korygujących w roku 2007 spowodowałoby konieczność skorzystania z instrumentu elastyczności; wyraża oczekiwanie, że będzie w pełni informowany przez Radę z odpowiednim wyprzedzeniem i w sposób proaktywny o potrzebach finansowych w związku ze zbliżającą się misją w Kosowie;
Dział 5 - Administracja
41. zauważa w kwestii zatrudnienia przez instytucje UE, że proponowane pierwotnie przez Radę cięcia w poziomie zatrudnienia nie zostaną zastosowane w budżecie na rok 2007; wyraża poparcie dla deklaracji złożonej wspólnie z Radą w sprawie zatrudnienia w związku z rozszerzeniem w latach 2004 i 2007; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do przeprowadzenia kontroli w celu przygotowania oceny średniookresowej jej potrzeb kadrowych oraz szczegółowego sprawozdania na temat personelu Komisji na stanowiskach pomocniczych i koordynacyjnych z uwzględnieniem wszystkich miejsc pracy do dnia 30 kwietnia 2007 r.;
42. podejmuje decyzję o uwolnieniu środków na personel Komisji przeniesionych do rezerwy w pierwszym czytaniu na podstawie pisma, w którym Przewodniczący Komisji akceptuje w pełni wszystkie cztery wnioski złożone przez Parlament; oczekuje na podjęcie debaty na temat strategii zatrudnienia instytucji UE na rok 2007, w kontekście złożonego przez Parlament wniosku o przeprowadzenie kontroli;
Inne sekcje budżetu na rok 2007
43. zauważa, że zwiększenie środków na "inne sekcje", przewidziane w budżecie na 2007 r. wyniosło, wyłączając koszty rozszerzenia, zaledwie 1,7% w stosunku do budżetu na rok 2006; taka podwyżka ma charakter marginalny i odpowiada stopie inflacji oraz kosztom poszczególnych priorytetów instytucji i jest faktycznie znacznie niższa od podwyżki postulowanej we wstępnym projekcie budżetu; postanawia utrzymać swoje pierwotne stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu poprzez przywrócenie 10 630 000 EUR z kwoty 28 280 000 EUR obniżek wprowadzonych przez Radę;
44. ponownie wyraża wiarę we wprowadzenie rygoru budżetowego do wszystkich podjętych działań, zapewniającego skuteczniejsze planowanie budżetowe i stanowiącego odzwierciedlenie potrzeb i priorytetów instytucji; przyznaje jednak, że instytucjom potrzebne są niezbędne narzędzia pozwalające osiągnąć odpowiednią skuteczność, zapewniając realną realizację różnych celów instytucji; w związku z tym wyraża ubolewanie, że Rada nie zatwierdziła "innych sekcji" budżetu Parlamentu w formie przyjętej w pierwszym czytaniu;
45. wzywa instytucje do corocznego przedkładania, do dnia 1 września, sprawozdań zawierających bliższe informacje na temat prowadzonych przez nie działań i uzyskanych rezultatów; takie sprawozdania z działalności są potrzebne celem dostarczenia bliższych i obszerniejszych informacji na temat skuteczności wykorzystania środków oraz uzasadnienia zużycia określonych sum z budżetu; umożliwiłoby to władzy budżetowej monitorowanie, w jaki sposób zwiększenie środków zwiększa skuteczność instytucji i na co należy je przeznaczyć;
46. ponownie podkreśla wagę współpracy międzyinstytucjonalnej, która bez wątpienia może przebiegać z korzyścią dla instytucji biorących w niej udział; uważa w tym kontekście, że utworzenie wspólnej administracji Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów stanowi skuteczny i dynamiczny sposób pozwalający uniknąć dublowania się, zmniejszyć koszty i który sprzyja rozwijaniu ducha współpracy, nie powodując jednocześnie pogorszenia jakości i skuteczności świadczonych usług; zaprasza obydwa Komitety do przeprowadzenia najpóźniej do kwietnia 2007 r. oceny tej współpracy w świetle zasady współdzielenia, z myślą o podjęciu niezbędnych kroków pozwalających zapewnić zaspokojenie potrzeb obydwu instytucji i zagwarantować bardziej sprawiedliwe zarządzanie wspólnym działem; zaleca przeprowadzenie najpóźniej do końca czerwca 2007 oceny funkcji i działalności Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów;
o o o
47. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet został ostatecznie przyjęty i zapewnienia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym;
48. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załączonymi do niej oświadczeniami Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości, Trybunałowi Obrachunkowemu, Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu, Komitetowi Regionów, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych, jak również innym zainteresowanym organom i instytucjom.
ZAŁĄCZNIK
Wspólne oświadczenie w sprawie trzech nowych agencji przewidzianych w budżecie na rok 2007 w myśl punktu 47 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r.
Wstępny projekt budżetu na rok 2007 przewiduje finansowanie następujących trzech nowych agencji:
· Europejskiej Agencji Chemikaliów
· Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn
· Agencji Praw Podstawowych
Parlament Europejski, Rada i Komisja zobowiązują się do wykorzystania pierwszych doświadczeń zgromadzonych w związku z tymi trzema nowymi agencjami, aby dalej rozwijać procedurę przewidzianą w punkcie 47 Porozumienia międzyinstytucjonalnego przy sporządzaniu propozycji utworzenia nowych agencji.
Wspólne oświadczenie w sprawie finansowania Europejskiej Agencji Chemikaliów
W maju 2006 Komisja przedstawiła pierwsze plany finansowe na lata 2007 - 2013, zgodnie z punktem 46 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami.
Na podstawie informacji przekazanych przez Komisję w dniu 7 listopada 2006 Parlament Europejski i Rada stwierdziły, że możliwe jest zapewnienie finansowania Europejskiej Agencji Chemikaliów w ramach pułapu wydatków przewidzianego w dziale 1a na okres 2007 - 2013.
Ponadto Parlament Europejski i Rada stwierdzają, że zmiany w podstawie prawnej Europejskiej Agencji Chemikaliów spowodowały konieczność dalszych wydatków w wysokości 113 600 000 EUR w latach 2008 i 2009 w ramach działu 1a wieloletnich ram finansowych na lata 2007 - 2013, w porównaniu z planem finansowym przedstawionym w maju 2006 przez Komisję i bez uwzględnienia ewentualnych przesunięć w ramach działu 1a.
W razie gdyby Komisja, na wniosek Agencji lub ze względu na inne, nieprzewidziane okoliczności, miała zamiar zmienić wysokość pierwotnie przewidzianych środków niezbędnych na finansowanie Agencji w danym okresie, ma ona obowiązek poinformowania władzy budżetowej o tym zamiarze i o tym jakie skutki będzie to miało dla odpowiedniego działu wieloletnich ram finansowych oraz zalecenia zmiany planu.
Wspólne oświadczenie w sprawie finansowania Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn
W maju 2006 Komisja przedstawiła pierwsze plany finansowe na lata 2007 - 2013, zgodnie z punktem 46 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami.
Na podstawie informacji przekazanych przez Komisję w dniu 7 listopada 2006 Parlament Europejski i Rada stwierdziły, że możliwe jest zapewnienie finansowania Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn w ramach pułapu wydatków przewidzianego w dziale 1a na okres 2007 - 2013.
W razie gdyby Komisja, na wniosek Instytutu lub ze względu na inne, nieprzewidziane okoliczności, miała zamiar zmienić wysokość pierwotnie przewidzianych środków niezbędnych na finansowanie Instytutu w danym okresie, ma ona obowiązek poinformowania władzy budżetowej o tym zamiarze i o tym jakie skutki będzie to miało dla odpowiedniego działu wieloletnich ram finansowych oraz zaleci zmianę planu.
Wspólne oświadczenie w sprawie finansowania Europejskiej Agencji Praw Podstawowych
W maju 2006 Komisja przedstawiła pierwsze plany finansowe na lata 2007 - 2013, zgodnie z punktem 46 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami.
Na podstawie informacji przekazanych przez Komisję w dniu 7 listopada 2006 Parlament Europejski i Rada stwierdziły, że możliwe jest zapewnienie finansowania Europejskiej Agencji Praw Podstawowych w ramach pułapu wydatków przewidzianego w dziale 3a na okres 2007 - 2013.
W razie gdyby Komisja, na wniosek Agencji lub ze względu na inne, nieprzewidziane okoliczności, miała zamiar zmienić wysokość pierwotnie przewidzianych środków niezbędnych na finansowanie Agencji w danym okresie, ma ona obowiązek poinformowania władzy budżetowej o tym zamiarze i o tym jakie skutki będzie to miało dla odpowiedniego działu wieloletnich ram finansowych oraz zaleci zmianę planu.
Wspólne oświadczenie w sprawie zatrudnienia w związku z rozszerzeniami w 2004 r. i w 2007 r.
Parlament Europejski i Rada zauważają z wielkim zaniepokojeniem opóźnienia w doborze i zatrudnieniu kadr w związku z rozszerzeniem w 2004 r., niskie obsadzenie stanowisk na kadry zarządzającej średniego szczebla, wysoki wskaźnik zatrudnienia pracowników na czas określony na stanowiskach urzędniczych oraz niewystarczającą liczbę odpowiednich konkursów.
Parlament Europejski i Rada nalegają, aby instytucje, a w szczególności Europejski Urząd Doboru Kadr (EPSO) dołożyy wszelkich starań i podjęły niezbędne działania mające na celu zmianę takiej sytuacji i przyspieszenie całego procesu zatrudnienia na stanowiskach utworzonych przez władzę budżetową. Należy zastosować kryteria, o których mowa w art. 27 regulaminu pracowniczego oraz osiągnąć jak najszerszą geograficznie obsadę stanowisk w najszybszym możliwym terminie.
Parlament Europejski i Rada mają zamiar ściśle nadzorować trwający obecnie proces rekrutacji. W tym celu zwracają się do wszystkich instytucji i do EPSO o informowanie władzy budżetowej dwukrotnie w ciągu roku o sytuacji w dziedzinie zatrudnienia w związku z rozszerzeniem w 2004 r. i w 2007 r.
Parlament Europejski i Rada wzywają sekretarzy generalnych instytucji do przedłożenia sprawozdania w sprawie postępu w tej dziedzinie, jeżeli chodzi o:
—
zatrudnienie na stanowiskach przewidzianych w budżecie na lata 2004 - 2006, w terminie do końca stycznia 2007 r.;
—
zatrudnienie na stanowiskach przewidzianych na rok 2007 do dnia 15 czerwca 2007 r. i 31 października 2007 r.;
Wspólne oświadczenie w sprawie Life+
Parlament Europejski, Rada i Komisja przypominają zasadę budżetową, zgodnie z którą dokonanie znacznych wydatków operacyjnych wymaga wcześniejszego przyjęcia aktu podstawowego.
Jednocześnie wszystkie trzy instytucje przyznają, że na początku roku budżetowego 2007 władza budżetowa może w dalszym ciągu rozważać przyjęcie pewnych nowych aktów podstawowych, w związku z aktami podstawowymi, które tracą ważność pod koniec 2006 r. Niemniej jednak prowadzenie pewnych działań wymaga przyjęcia nowych zobowiązań budżetowych, które pozwolą uniknąć niekorzystnej przerwy w stosowaniu i zachowaniu dorobku praznego. Takie zagrożenie istnieje w przypadku niektórych działań, co do których wszystkie trzy instytucje osiągnęły szeroki konsensus polityczny.
Parlament wyraził szczególne zaniepokojenie w rezolucji w sprawie pierwszego czytania projektu budżetu na rok 2007 co do programu Life+, który stanowi kontynuację programu Life III i innych działań powiązanych. W przypadku powstania luki prawnej na początku 2007 r., przed ostatecznym przyjęciem odpowiedniego aktu prawnego, Parlament, Rada i Komisja uzgodniły, że kwota w wysokości do 15 mln EUR (z łącznej kwoty na Life+ w wysokości 240 mln EUR zaproponowanej we wstępnym projekcie budżetu na rok 2007) może zostać przyznana tymczasowo w okresie przygotowującym do wprowadzenia Life+, na najlepszych możliwych warunkach, tj. celem zachowania dorobku uzyskanego w wyniku działań w dziedzinie ochrony środowiska. Takie działania, których kontynuacja ma zasadnicze znaczenie w celu zachowania ciągłości acquis, to w szczególności system informatyczny zapewniający nadzór prawodawstwa unijnego w dziedzinie ochrony środowiska, rejestry w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji, ekspertyzy naukowe i ekspertyzy zewnętrzne niezbędne do opracowania wniosków Komisji, w przypadku gdy Komisja zobowiązana jest do przedstawienia wniosku w określonym terminie, kampanie informacyjne.
Wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego i Komisji w sprawie zapewnienia należytego wykonania budżetu
W ramach procedury budżetowej Parlament Europejski i Komisja podkreślają konieczność większej optymalizacji wykorzystania środków z budżetu UE i są zdania, że zasada ta musi być stosowana w sposób stały. Celem takiego podejścia jest analiza i ocena zarówno ilościowa, jak i jakościowa każdego z programów UE.
W tym kontekście ocena programów UE powinna stanowić ważny element dla instytucji biorących udział w dorocznej procedurze budżetowej.
Parlament Europejski i Komisja przypominają, że zarządzanie kosztami działań (ABM) pozwala na uzyskanie pełnej oceny co do działania i kosztów w różnych dziadzinach polityki, zarówno jeżeli chodzi o zasoby operacyjne, jak i administracyjne.
Obydwie instytucje wyraziły zgodę na podjęcie niezbędnych kroków celem poprawy nadzoru wykonania budżetu w procesie wykorzystującym wszystkie dostępne informacje od stycznia 2007 r., do którego włączą się wszystkie komisje Parlamentu Europejskiego. Parlament Europejski przyjmuje zobowiązanie, że przesunięcia i budżety korygujące będą lepiej wykorzystywane w charakterze instrumentów oceny wykonania budżetu w ciągu roku zgodnie z priorytetami przyjętymi przez Parlament i zgodnie z jego prerogatywami jako instytucji.
Wyniki tego trwającego procesu będą stanowiły przedmiot wymiany poglądów podczas każdego z dialogów trójstronnych przewidzianych w załączniku II do Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r.
Działanie to ma na celu zapewnienie zwiększenia opłacalności polityk finansowanych z budżetu UE dla obywateli europejskich, poprzez jak najlepszy podział środków UE i ma stanowić odpowiedź na wyzwania, przed którymi stoi Unia Europejska.
Oświadczenie Parlamentu Europejskiego w sprawie dyscypliny budżetowej w dziedzinie płatności
Parlament Europejski przypomina, że w punktach 12 i 13 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. określono kwoty bezwzględne stanowiące roczny pułap wydatków w ogólnym budżecie w kontekście wieloletnich ram finansowych.
Dlatego też zachowanie rocznego pułapu wydatków określonego w wieloletnich ramach finansowych 2007-2013 oznacza automatyczne przyjęcie stawek wzrostu wydatków nieobowiązkowych w budżetach rocznych.
Nieposzanowanie punktów 12 i 13 Porozumienia międzyinstytucjonalnego zostanie uznane przez Parlament Europejski za naruszenie postanowień tego porozumienia.
Parlament Europejski zobowiązuje się do stosowania postanowień punktów 12 i 13 porozumienia w charakterze instrumentu dyscypliny budżetowej w całym okresie obowiązywania wieloletnich ram finansowych.
Procedura uprzedniej kontroli i konsultacji dla przepisów w dziedzinie transportu proponowanych przez Państwa Członkowskie (tekst ujednolicony) ***I
195k
32k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej procedury uprzedniej kontroli i konsultacji dla przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych proponowanych przez Państwa Członkowskie w dziedzinie transportu (tekst ujednolicony) (COM(2006)0284 – C6-0185/2006 – 2006/0099(COD))
Zniesienie kontroli przeprowadzanych na granicach Państw Członkowskich (transport drogowy i żegluga śródlądowa) (tekst ujednolicony) ***I
195k
32k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego zniesienia kontroli przeprowadzanych na granicach Państw Członkowskich w dziedzinie transportu drogowego i żeglugi śródlądowej (tekst ujednolicony) (COM(2006)0432 – C6-0261/2006 – 2006/0146(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0432)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 71 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0261/2006),
– uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie przyspieszonej metody prowadzenia prac z zakresu oficjalnej kodyfikacji tekstów legislacyjnych,(2)
Przekazywania danych statystycznych objętych zasadą poufności (wersja skodyfikowana)***I
199k
32k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego przekazywania do Urzędu Statystycznego Wspólnot Europejskich danych statystycznych objętych zasadą poufności (wersja ujednolicona) (COM(2006)0477 – C6-0290/2006 – 2006/0159(COD))
Przekazywanie danych statystycznych dotyczących połowów nominalnych przez Państwa Członkowskie prowadzące połowy na Północno-Wschodnim Atlantyku (tekst ujednolicony) ***I
196k
32k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego przekazywania przez Państwa Członkowskie prowadzące połowy na Północno-Wschodnim Atlantyku danych statystycznych dotyczących połowów nominalnych (tekst ujednolicony) (COM(2006)0497 – C6-0301/2006 –2006/0164 (COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM (2006)0497)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 285 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0301/2006),
– uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. - Szybsza metoda pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych(2),
– uwzględniając art. 80, 51 i 43 ust. 1 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0460/2006),
1. zatwierdza wniosek Komisji;
2. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Wspólnotowe kryteria zwalczania oraz monitorowania niektórych chorób zwierząt (tekst ujednolicony)*
195k
31k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady ustanawiającej wspólnotowe kryteria zwalczania oraz monitorowania niektórych chorób zwierząt (tekst ujednolicony) (COM(2006)0315 – C6-0236/2006 – 2006/0104(CNS))
Umowa WE-Paragwaj dotycząca pewnych aspektów usług lotniczych *
192k
31k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia umowy między Wspólnotą Europejską a Republiką Paragwaju dotyczącej pewnych aspektów usług lotniczych (COM(2006)0266 – C6-0308/2006 – 2006/0094(CNS))
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0406/2006),
1. zatwierdza zawarcie umowy;
2. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich i Republiki Paragwaju.
Działalność w zakresie badań naukowych i rozwoju w dziedzinie inteligentnych systemów produkcji (porozumienie- WE/Australia, Kanada, Norwegia i Szwajcaria, Korea, Japonia i Stany Zjednoczone Ameryki *
198k
32k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie upoważniającej do zawarcia porozumienia odnawiającego i zmieniającego porozumienie w sprawie działalności w zakresie badań naukowych i rozwoju w dziedzinie inteligentnych systemów produkcji między Wspólnotą Europejską a Australią, Kanadą, państwami EFTA – Norwegią i Szwajcarią, Koreą, Japonią i Stanami Zjednoczonymi (COM(2006)0343 – C6-0373/2006 – 2006/0111(CNS))
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6-0418/2006),
1. zatwierdza zawarcie porozumienia;
2. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich, Australii, Kanady, państw EFTA – Norwegii i Szwajcarii, Korei, Japonii i Stanów Zjednoczonych.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie dostosowującego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników, rozporządzenie Rady (WE) nr 318/2006 w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru i rozporządzenie (WE) nr 320/2006 ustanawiające tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie w związku z przystąpieniem Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej (COM(2006)0677 – C6-0424/2006 – 2006/0226(CNS))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2006)0677)(1),
– uwzględniając art. 4 ust. 3 Traktatu o przystąpieniu Bułgarii i Rumunii oraz art. 41 akapit drugi i art. 20 aktu o przystąpieniu Bułgarii i Rumunii wraz z załącznikiem IV do tego aktu, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0424/2006),
– uwzględniając art. 51 oraz art. 43 ust. 1 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6-0412/2006),
1. zatwierdza wniosek Komisji;
2. zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;
3. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;
4. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie zmienionego wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej na lata 2007-2013 program szczegółowy "Profilaktyka narkotykowa i informacje o narkotykach" jako część programu ogólnego "Prawa podstawowe i sprawiedliwość" (COM(2006)0230 – C6-0095/2005 – 2005/0037B(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0230)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 152 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0095/2005),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Budżetowej (A6-0454/2006),
1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania swojego stanowiska Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 14 grudnia 2006 r. w celu przyjęcia decyzji nr .../2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej na lata 2007-2013 program szczegółowy "Profilaktyka narkotykowa i informacje o narkotykach" jako część programu ogólnego "Prawa podstawowe i sprawiedliwość"
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską stanowi, że podczas definiowania i realizacji wszystkich wspólnotowych polityk i działań należy zapewnić wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego; art. 3 ust. 1 lit. p) Traktatu wymaga, aby działalność Wspólnoty obejmowała przyczynianie się do osiągnięcia wysokiego poziomu ochrony zdrowia.
(2) Działalność Wspólnoty powinna uzupełniać krajowe działania mające na celu poprawę zdrowia publicznego, eliminowanie źródeł zagrożeń dla zdrowia ludzkiego i ograniczanie szkodliwości zdrowotnej związanej z uzależnieniem od narkotyków, w tym polityki w zakresie informacji i profilaktyki.
(3) Ponieważ wyniki badań dowodzą, że zachorowalność i śmiertelność w związku z uzależnieniem od narkotyków dotyczą znacznej liczby obywateli Europy, szkodliwość zdrowotna związana z uzależnieniem od narkotyków stanowi poważny problem w dziedzinie zdrowia publicznego.
(4) W komunikacie Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego dotyczącym wyników końcowej oceny strategii oraz planu działań UE w zakresie narkotyków (2000–2004) (COM(2004)0707) wskazano na potrzebę regularnego angażowania społeczeństwa obywatelskiego w formułowanie polityk UE dotyczących narkotyków.
(5) Decyzja nr 1786/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. przyjmująca program działania Wspólnoty w dziedzinie zdrowia publicznego (2003–2008)(4) obejmuje opracowywanie strategii i środków dotyczących uzależnienia od narkotyków jako jednego z istotnych determinantów zdrowia związanych ze stylem życia.
(6) W zaleceniu 2003/488/WE z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie profilaktyki i ograniczania szkodliwości zdrowotnej związanej z uzależnieniem od narkotyków(5) Rada zaleciła, aby państwa członkowskie za cel w dziedzinie zdrowia publicznego postawiły sobie profilaktykę w zakresie uzależnienia od narkotyków i ograniczanie związanych z tym zagrożeń oraz aby stosownie opracowywały i wdrażały kompleksowe strategie.
(7) W dniach 16 i 17 grudnia 2004 r. Rada Europejska w Brukseli przyjęła strategię antynarkotykową Unii Europejskiej na lata 2005–2012 obejmującą wszystkie dotyczące narkotyków działania Unii Europejskiej oraz wyznaczającą główne cele. Należy do nich osiągnięcie wysokiego poziomu ochrony zdrowia, dobrobytu i spójności społecznej poprzez zapobieganie zażywaniu narkotyków, uzależnieniu narkotykowemu oraz szkodliwym skutkom narkotyków dla zdrowia i społeczeństwa oraz poprzez ograniczanie tych zjawisk.
(8) Rada przyjęła plan działaniaUE w zakresie narkotyków (2005–2008)(6) jako podstawowy instrument służący przełożeniu na konkretne działania strategii antynarkotykowej Unii Europejskiej na lata 2005–2012. Ostatecznym celem planu działania jest znaczne zmniejszenie powszechności zażywania narkotyków w społeczeństwie oraz zmniejszenie negatywnych skutków społecznych i zdrowotnych zażywania narkotyków oraz nielegalnego handlu nimi.
(9)Niniejsza decyzja zmierza do realizacji celów określonych w strategii antynarkotykowej UE na lata 2005–2012 i w planie działania UE w zakresie narkotyków na lata 2005–2008 i 2009–2012 poprzez wspieranie projektów mających na celu profilaktykę narkotykową, w tym zajęcie się kwestią zmniejszenia szkodliwych skutków narkotyków i kwestią metod leczenia uwzględniających aktualny stan wiedzy naukowej.
(10) Istotne i niezbędne jest zrozumienie poważnych – bezpośrednich i długoterminowych – konsekwencji zażywania narkotyków dla zdrowia oraz rozwoju psychologicznego i społecznego osób, rodzin i społeczności, oraz dla równych szans dotkniętych tym problemem osób, a także wysokich kosztów społecznych i ekonomicznych dla ogółu społeczeństwa.
(11)Szczególną uwagę należy zwrócić na prowadzenie profilaktyki narkotykowej wśród młodzieży, która stanowi najbardziej zagrożoną grupę społeczeństwa. Głównym wyzwaniem w dziedzinie profilaktyki jest zachęcanie młodzieży do prowadzenia zdrowego trybu życia.
(12)Wspólnota Europejska może wnieść wartość dodaną do działań podejmowanych przez państwa członkowskie w zakresie informacji o narkotykach i profilaktyki narkotykowej, w tym leczenia i zmniejszenia szkodliwych skutków narkotyków, uzupełniając te działania oraz dążąc do uzyskania synergii.
(13)Komplementarność względem technicznej wiedzy fachowej Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA) należy zapewnić poprzez wykorzystanie metodologii i najlepszych praktyk opracowanych przez EMCDDA oraz poprzez zaangażowanie EMCDDA w przygotowywanie rocznego programu prac.
(14) Cele będące przedmiotem proponowanego działania, a mianowicie profilaktyka narkotykowa i informacje o narkotykach, nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie z uwagi na potrzebę wymiany informacji na poziomie WE i rozpowszechniania dobrych praktyk w całej Wspólnocie. Cele te można lepiej osiągnąć na poziomie wspólnotowym. Zgodnie z zasadą pomocniczości zapisaną w art. 5 Traktatu Wspólnota może przyjmować środki z uwagi na potrzebę skoordynowanego i interdyscyplinarnego podejścia oraz na rozmiary i skutki proponowanych działań. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.
(15)Mając na uwadze znaczenie uwidocznienia finansowania wspólnotowego, Komisja powinna przedstawić wytyczne mające ułatwiać każdej instytucji, organizacji pozarządowej, organizacji międzynarodowej lub innemu podmiotowi otrzymującemu dotację w ramach niniejszego programu, właściwe zaznaczenie otrzymanego wsparcia.
(16) Niniejsza decyzja ustanawia kopertę finansową na cały okres trwania programu, która będzie zasadniczym punktem odniesienia dla władzy budżetowej w trakcie rocznej procedury budżetowej w rozumieniu pkt 37 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. między Parlamentem Europejskim, Radą oraz Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(7).
(17) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(8) (zwane dalej "rozporządzeniem finansowym") i rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(9), które zabezpieczają interesy finansowe Wspólnoty, powinny być stosowane z uwzględnieniem zasad upraszczania i spójności w wyborze instrumentów budżetowych, ograniczenia liczby przypadków, w których Komisja jest bezpośrednio odpowiedzialna za ich wdrożenie i zarządzanie nimi, a także wymaganego stopnia proporcjonalności między kwotą zasobów a obciążeniem administracyjnym związanym z ich wykorzystaniem.
(18)Należy również przedsięwziąć właściwe środki, aby zapobiec nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym, a także podjąć konieczne działania w celu odzyskania utraconych, niesłusznie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych środków, zgodnie z rozporządzeniami Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot(10) i (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję(11) oraz rozporządzeniem Rady (WE) nr 1073/1999 z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącym dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF)(12).
(19) Rozporządzenie finansowe wymaga, aby dotacje operacyjne miały oparcie w akcie podstawowym.
(20) Środki niezbędne do wykonania niniejszej decyzji należy przyjąć zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(13), z uwzględnieniem różnic między środkami podlegającymi procedurze regulacyjnej połączonej z kontrolą a środkami podlegającymi procedurze komitetu doradczego, przy czym, w pewnych przypadkach, procedura komitetu doradczego jest właściwsza ze względu na większą skuteczność.
STANOWIĄ, CO NASTĘPUJE:
Artykuł 1
Utworzenie programu
1. Niniejsza decyzja ustanawia program "Profilaktyka narkotykowa i informacje o narkotykach", zwany dalej "programem", jako część programu ogólnego "Prawa podstawowe i sprawiedliwość", aby w ten sposób przyczynić się do zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzkiego i do zmniejszenia związanych z narkotykami uszczerbków na zdrowiu.
2. Program obejmuje okres od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.
Artykuł 2
Cele ogólne
1. Niniejszy program ma następujące cele ogólne:
a)
przyczynianie się dopoprawy informacji na tematzażywania narkotyków;
b)
zapobieganie zażywaniu narkotyków, uzależnieniu od narkotyków oraz szkodliwym skutkom narkotyków i ograniczanie tych zjawisk;
propagowanie działań ponadnarodowych mających na celu:
-
tworzenie multidyscyplinarnych sieci;
-
zapewnienie poszerzania bazy wiedzy, wymiany informacji oraz identyfikacji i rozpowszechniania dobrych praktyk, również poprzez szkolenia, wizyty studyjne oraz wymiany personelu;
-
podnoszenie świadomości w zakresie problemów zdrowotnych i społecznych powodowanych przez zażywanie narkotyków oraz zachęcanie do otwartego dialogu mającego na celu propagowanie lepszego zrozumienia zjawiska narkomanii;
-
wspieranie środków mających na celu zapobieganie zażywaniu narkotyków, między innymi poprzez zajęcie się kwestią zmniejszenia szkodliwych skutków narkotyków i kwestią metod leczenia uwzględniających aktualny stan wiedzy naukowej;
b)
angażowanie społeczeństwa obywatelskiego w realizację i rozwój strategii i planów działania Unii Europejskiej w zakresie narkotyków;
c)
monitorowanie, realizację i ocenę realizacji poszczególnych zadań w ramach planów działania w zakresie narkotyków na lata 2005–2008 oraz 2009–2012. Parlament Europejski powinien być zaangażowany w proces oceny poprzez udział w działalności komisyjnej grupy sterującej ds. oceny.
Artykuł 4
Działania
Z myślą o realizacji celów ogólnych i szczegółowych określonych w art. 2 i 3, program będzie wspierał następujące rodzaje działańna warunkach określonych w rocznych programch prac:
a)
konkretne działania podejmowane przez Komisję, takie jak studia i badania naukowe, badania opinii publicznej, opracowywanie wskaźników i wspólnych metodologii, gromadzenie, opracowywanie i rozpowszechnianie danych i statystyk, seminaria, konferencje i spotkania ekspertów, organizacja kampanii i imprez publicznych, tworzenie i prowadzenie witryn internetowych, przygotowywanie i rozpowszechnianie materiałów informacyjnych, wsparcie dla sieci ekspertów krajowych i inspirowanie ich prac oraz działania w zakresie analizy, monitorowania i oceny; lub
b)
konkretne projekty ponadnarodowe o znaczeniu dla Wspólnoty przedstawione przez co najmniej dwa państwa członkowskie lub co najmniej jedno państwo członkowskie i jedno inne państwo, którym może być państwo przystępujące lub kandydujące, na warunkach określonych w rocznym programie prac; lub
c)
wspieranie działalności organizacji pozarządowych lub innych podmiotów działających w ogólnym interesie europejskim w ramach ogólnych celów programu, zgodnie z warunkami określonymi w rocznych programach prac.
Artykuł 5
Uczestnictwo
1.W działaniach objętych programem mogą uczestniczyć następujące kraje, zwane dalej "krajami uczestniczącymi":
a)
państwa EFTA będące stronami porozumienia o EOG, zgodnie z postanowieniami tego porozumienia;
b)
kraje kandydujące, a także kraje Bałkanów Zachodnich objęte procesem stabilizacji i stowarzyszenia na warunkach określonych w odpowiednich układach stowarzyszeniowych lub dodatkowych protokołach do nich, które dotyczą uczestnictwa w programach Wspólnoty i które zostały zawarte z tymi krajami lub zostaną z nimi zawarte w przyszłości;
2. 2 Możliwe jest zaproszenie do uczestnictwa w projektach krajów kandydujących nieuczestniczących w przedmiotowym programie, o ile przyczyni się to do przygotowania tych krajów do przystąpienia, lub innych państw trzecich lub organizacji międzynarodowychnieuczestniczących w programie, o ile służy to celom danych projektów.
Artykuł 6
Grupy docelowe
1. Program przeznaczony jest dla wszystkich grup, które bezpośrednio lub pośrednio zajmują się zjawiskiem narkomanii.
2. W odniesieniu do problemu narkotyków do grup ryzyka zalicza się młodzież, kobiety, grupy wymagające szczególnej ochrony i mieszkańców niebezpiecznych dzielnic i określa się je jako grupy docelowe. Pozostałe grupy docelowe obejmują między innymi kadrę nauczycielską i edukacyjną, rodziców, pracowników socjalnych, władze lokalne i krajowe, personel medyczny i paramedyczny, pracowników wymiaru sprawiedliwości, organy ścigania i organy penitencjarne, organizacje pozarządowe, związki zawodowe i wspólnoty wyznaniowe.
Artykuł 7
Dostęp do programu
Dostęp do programu jest otwarty dla publicznych lub prywatnych organizacji i instytucji (władz lokalnych na stosownym poziomie, wydziałów uniwersytetów i ośrodków badawczych) działających w zakresie informacji o narkotykach i profilaktyki narkotykowej, w tym w zakresie leczenia i zmniejszenia szkodliwych skutków narkotyków.
Podmioty i organizacje nastawione na osiąganie zysku będą miały dostęp do dotacji w ramach programu wyłącznie w powiązaniu z organizacjami nienastawionymi na osiąganie zysku lub organizacjami państwowymi.
Artykuł 8
Rodzaje interwencji
1. Wsparcie finansowe Wspólnoty może przyjąć następujące formy:
-
dotacji,
-
zamówień publicznych.
2. Dotacje wspólnotowe są przyznawane w następstwie zaproszeń do składania wniosków, poza należycie uzasadnionymi, wyjątkowymi przypadkami zgodnie z rozporządzeniem finansowym, i przekazywane są w formie dotacji operacyjnych i dotacji na działania.
Minimalna stawka rocznych wydatków przeznaczonych na dotacje zostanie określona w rocznym programie prac.
Maksymalna stawka współfinansowania zostanie określona w rocznych programach prac.
3. Ponadto przewiduje się wydatki na środki towarzyszące w drodze zamówień publicznych; w tym przypadku z funduszy wspólnotowych będzie pokrywany zakup usług i towarów. Obejmie to, między innymi, wydatki na działania informacyjno–komunikacyjne, opracowanie, realizację, monitorowanie, kontrolę i ocenę projektów, polityk, programów i przepisów prawa.
Artykuł 9
Środki wykonawcze
1. Komisja realizuje pomoc wspólnotową zgodnie z rozporządzeniem finansowym.
2. W celu realizacji programu, w ramach celów ogólnych określonych w art. 2, Komisja przyjmuje roczny program prac, z uwzględnieniem technicznej wiedzy EMCDDA. Roczny program prac określi cele szczegółowe, priorytety tematyczne, opis środków towarzyszących przewidzianych w art. 8 ust. 3 i, w razie konieczności, wykaz innych działań.
Roczny program prac na rok 2007 zostanie przyjęty trzy miesiące po wejściu w życie niniejszej decyzji.
3. Roczny program prac zostanie przyjęty zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 10 ust. 3.
4. Procedury oceny i przyznawania dotacji na działania uwzględniają między innymi następujące kryteria:
a)
zgodność z rocznym programem prac, celami ogólnymi określonymi w art. 2 i środkami przedsięwziętymi w różnych dziedzinach określonych w art. 3 i 4;
b)
jakość proponowanego działania pod względem jego koncepcji, organizacji, sposobu przedstawienia i oczekiwanych wyników;
c)
wysokość kwoty finansowania wspólnotowego przedstawiona we wniosku i jej adekwatność do oczekiwanych wyników;
d)
wpływ oczekiwanych wyników na cele ogólne określone w art. 2 i na środki przedsiębrane w różnych dziedzinach określonych w art. 3 i 4.
5. Wnioski o dotacje operacyjne, o których mowa w art. 4 lit. c), ocenia się w świetle:
-
spójności z celami programu,
-
jakości planowanych działań,
-
prawdopodobnego efektu mnożnikowego wywieranego na adresatów tych działań,
-
geograficznych i społecznychskutków przeprowadzonych działań,
-
zaangażowania obywateli w organizację stosownych podmiotów,
-
stosunku kosztów do korzyści proponowanego działania.
6.Komisja podejmuje decyzje dotyczące działań przedłożonych na podstawie art. 4 lit. a) zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 10 ust. 3. Komisja podejmuje decyzje dotyczące działań przedłożonych na podstawie art. 4 lit. b) i c) zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 10 ust. 2.
Komisja podejmuje decyzje w sprawie wniosków o dotacje z udziałem podmiotów lub organizacji nastawionych na osiąganie zysku zgodnie z procedurą zarządzania, o której mowa w art. 10 ust. 3.
Artykuł 10
Komitet
1. Komisja wspierana jest przez komitet.
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 3 i 7 decyzji 1999/468/WE, przy uwzględnieniu jej art. 8.
3.W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 5a ust. 1-4 i art. 7 decyzji 1999/468/WE, przy uwzględnieniu jej art. 8.
Artykuł 11
Komplementarność
1. Dążyć się będzie do osiągnięcia synergii i komplementarności względem innych instrumentów Wspólnoty, w szczególności względem programu ogólnego "Bezpieczeństwo i ochrona wolności", siódmego programu ramowego w dziedzinie badań i rozwoju orazwspólnotowego programu w zakresie zdrowia publicznego. Zapewniona zostanie komplementarność względem metodologii i najlepszych praktyk opracowanych przezEMCDDA, w szczególności w odniesieniu do statystycznego wymiaru informacji na temat narkotyków.
2. Program może mieć wspólne zasoby z innymi instrumentami Wspólnoty, w szczególności z programami ogólnymi "Bezpieczeństwo i ochrona wolności" i "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi" oraz z siódmym programem ramowym w dziedzinie badań i rozwoju, co pozwoli zrealizować działania spełniające cele wszystkich programów.
3. Działania finansowane na mocy niniejszej decyzji nie uzyskują pomocy na te same cele, pochodzącej z innych instrumentów finansowych Wspólnoty. Komisja dba o to, aby beneficjenci niniejszego programu dostarczali jej informacji na temat środków finansowych otrzymanych z budżetu Wspólnoty oraz z innych źródeł, a także na temat bieżących wniosków o finansowanie.
Artykuł 12
Zasoby budżetowe
1. Kopertę finansowąna wykonanie niniejszej decyzji w okresieod 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r. ustala się na kwotę 21,35 mln EUR.
2. Zasoby budżetowe przydzielone na działania przewidziane w niniejszym programie zapisuje się w rocznych środkach budżetu ogólnego Unii Europejskiej. Dostępne roczne środki zatwierdza władza budżetowa w granicach wyznaczonych przez ramy finansowe.
Artykuł 13
Monitorowanie
1. Komisja dba o to, aby beneficjent przedłożyłsprawozdania techniczne i finansowe z postępu prac dla każdego działania finansowanego w ramach programu. W terminie trzech miesięcy od zakończenia działania zostaje przedstawione również sprawozdanie końcowe. Komisja określa formę i treśćsprawozdań.
2.Komisja dba o to, aby kontrakty i umowy zawierane w ramach realizacji programuprzewidywały w szczególności nadzór i kontrolę finansową przeprowadzaną przez Komisję (lub przez upoważnionego przez nią przedstawiciela), w razie konieczności za pomocą kontroli na miejscu, w tym kontroli wyrywkowych, i audytów prowadzonych przez Trybunał Obrachunkowy.
3.Komisja dba o to, abyprzez okres pięciu lat od daty dokonania ostatniej płatności w związku z jakimkolwiek działaniem beneficjent korzystający ze wsparcia finansowego zachował do dyspozycji Komisji wszelkie dokumenty poświadczające wydatki związane z tym działaniem.
4. Na podstawie wyników sprawozdań i kontroli wyrywkowych, o których mowa w ust. 1 i 2, Komisja zapewnia, w razie konieczności, korektę pierwotnie zatwierdzonej wysokości pomocy finansowej, warunków jej przydziału oraz harmonogramu płatności.
5. Komisja zapewnia podjęcie wszelkich innych niezbędnych kroków w celu sprawdzenia, czy finansowane działania są przeprowadzane prawidłowo i zgodnie z przepisami niniejszej decyzji i rozporządzenia finansowego.
Artykuł 14
Ochrona interesów finansowych Wspólnoty
1. Komisja zapewnia, że podczas realizacji działań finansowanych na mocy niniejszej decyzji interesy finansowe Wspólnoty są chronione przez zastosowanie środków zapobiegawczych przeciwko nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim innym nielegalnym działaniom, przez skuteczny system kontroli, odzyskiwanie nienależycie wypłaconych kwot oraz, w przypadku wykrycia nieprawidłowości, przez system skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji, zgodnie z rozporządzeniami Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 oraz (Euratom, WE) nr 2185/96 oraz z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/1999.
2. W przypadku działań Wspólnoty finansowanych w ramach niniejszego programu do wszelkich naruszeń przepisów prawa wspólnotowego, w tym także do naruszeń zobowiązania umownego ustanowionego na podstawie programu, wynikających z działania lub zaniechania ze strony podmiotu gospodarczego, które poprzez nieuzasadnioną pozycję wydatków przynoszą lub mogłyby przynieść szkodę budżetowi ogólnemu Unii Europejskiej lub innym budżetom zarządzanym przez Wspólnoty Europejskie, mają zastosowanie przepisy rozporządzeń (WE, Euratom) nr 2988/95 i (Euratom, WE) nr 2185/96.
3. Komisja dba o to, aby kwota pomocy finansowej przydzielona na dane działanie została obniżona, zawieszona lub podlegała odzyskaniu, jeśli stwierdzi nieprawidłowości, w tym niezgodność z przepisami niniejszej decyzji lub decyzji indywidualnej lub z postanowieniami danego kontraktu lub umowy o przyznaniu wsparcia finansowego, lub też jeśli okaże się, że dane działanie zostało bez uprzedniej zgody Komisji zmienione w sposób sprzeczny z charakterem lub warunkami realizacji projektu.
4. Jeśli nie dotrzymano terminów lub jeśli stan realizacji danego działania uzasadnia jedynie część przydzielonej pomocy finansowej, Komisja dba o to, abybeneficjent został poproszony o przedstawienie uwag w określonym terminie. W przypadku, gdy beneficjent nie udzieli satysfakcjonującej odpowiedzi, Komisja zastrzega sobie możliwość anulowaniapozostałej części pomocy finansowej i zażądania zwrotu już wypłaconych kwot.
5. Komisja dba o to, aby wszelkienienależycie wypłacone kwoty zostały jej zwrócone. Do kwot, które nie zostały zwrócone w odpowiednim czasie, doliczane są odsetki na warunkach określonych w rozporządzeniu finansowym.
Artykuł 15
Ocena
1. Program jest regularnie monitorowany w celu śledzenia postępów w realizacji działań przeprowadzanych w jego ramach.
2. Komisja zapewnia regularną, niezależną, zewnętrzną ocenę programu.
3. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie:
a)
okresowe sprawozdanie oceniające na temat uzyskanych wyników oraz jakościowych i ilościowych aspektów realizacji niniejszego programu – nie później niż 31 marca 2011 r.;
b)
coroczną prezentację dotyczącą realizacji programu;
c)
komunikat w sprawie kontynuacji niniejszego programu – nie później niż 30 sierpnia 2012 r.;
d)
sprawozdanie z oceny ex post – nie później niż 31 grudnia 2014 r.
Artykuł 16
Publikacja projektów
Corocznie Komisja publikuje wykaz projektów finansowanych w ramach niniejszego programu zawierający krótki opis każdego projektu.
Artykuł 17
Uwidocznienie
Komisja określa wytyczne zapewniające uwidocznienie środków finansowych przyznanych na mocy niniejszej decyzji.
Artykuł 18
Wejście w życie
Niniejsza decyzja wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Ma ona zastosowanie od 1 stycznia 2007 r., z wyłączeniem art. 9 ust. 2 i 3, które mają zastosowanie od daty wejścia w życie niniejszej decyzji.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej na lata 2007-2013 program szczegółowy "Wymiar sprawiedliwości w sprawach cywilnych" jako część programu ogólnego "Prawa podstawowe i sprawiedliwość" (COM(2005)0122 – C6-0096/2005 – 2005/0040(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2005)0122)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 i art. 61 lit. c) oraz art. 67 ust. 2 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0096/2005),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Budżetowej (A6-0452/2006),
1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania swojego stanowiska Radziei Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 14 grudnia 2006 r. w celu przyjęcia decyzji nr .../2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej na lata 2007–2013 program szczegółowy "Wymiar sprawiedliwości w sprawach cywilnych" jako część programu ogólnego "Prawa podstawowe i sprawiedliwość"
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 61 lit. c) i art. 67 ust. 5,
uwzględniając wniosek Komisji,
stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu(2),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Wspólnota Europejska postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwijanie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, w której zapewnia się swobodny przepływ osób. W tym celu Wspólnota musi przyjąć, między innymi, środki w dziedzinie współpracy sądowej w sprawach cywilnych niezbędne dla sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego.
(2) Po zakończeniu realizacji wcześniejszych programów, takich jak Grotius(3) i projekt Roberta Schumana(4), rozporządzeniem Rady (WE) nr 743/2002(5) ustanowiono na lata 2002-2006 ogólne ramy działań Wspólnoty w celu ułatwienia wprowadzenia w życie współpracy sądowej w sprawach cywilnych.
(3) Na szczycie w Brukseli w dniach 4 i 5 listopada 2004 r. Rada Europejska przyjęła program haski "Wzmacnianie wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w Unii Europejskiej".
(4)Rada i Komisja przyjęły w czerwcu 2005 r. plan działania wprowadzający w życie program haski.
(5) Ambitne cele postawione przez Traktat oraz przez program haski należy realizować poprzez ustanowienie elastycznego i skutecznego programu, który ułatwi planowanie i realizację działań.
(6) Program "Wymiar sprawiedliwości w sprawach cywilnych" powinien przewidywać inicjatywy podejmowane przez Komisję, w zgodzie z zasadą pomocniczości, w zakresie działań na rzecz wspierania organizacji propagujących i ułatwiających współpracę sądową w sprawach cywilnych oraz w zakresie działań wspierających konkretne projekty.
(7) Program "Wymiar sprawiedliwości w sprawach cywilnych" mający na celu poprawę wzajemnego zrozumienia prawnych i sądowych systemów Państw Członkowskich przyczyni się do obniżenia barier we współpracy sądowej w sprawach cywilnych, co poprawi funkcjonowanie rynku wewnętrznego.
(8)Zgodnie z programem haskim ściślejsza współpraca zależy od zdecydowanych starań o lepsze porozumienie między organami sądowymi oraz o lepsze zrozumienie odmiennych systemów prawnych; dlatego szczególna uwaga i szczególne wsparcie w tej kwestii należą się europejskim sieciom krajowych organów publicznych;
(9)Niniejsza decyzja powinna przewidzieć możliwość współfinansowania działalności niektórych sieci europejskich – w takim zakresie, w jakim wydatki przeznaczane są na dążenie do osiągnięcia celów leżących w ogólnym interesie europejskim. Współfinansowanie to nie oznacza jednak, że takie sieci zostaną objęte przyszłym programem, ani nie wpływa na możliwość korzystania ze wsparcia przez inne sieci europejskie zgodnie z niniejsza decyzją.
(10)Każda instytucja, stowarzyszenie lub sieć otrzymująca dotacje z niniejszego programu powinna informować o wsparciu uzyskanym od Wspólnoty, zgodnie z zasadami wizualizacji, które zostaną ustalone przez Komisję.
(11) Na mocy niniejszej decyzji ustanawia się kopertę finansową na cały okres trwania programu, która będzie podstawowym punktem odniesienia dla władzy budżetowej, w trakcie całej procedury budżetowej, w rozumieniu pkt 37 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. między Parlamentem Europejskim, Radą oraz Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(6).
(12) Z uwagi na fakt, że cele programu "Wymiar sprawiedliwości w sprawach cywilnych" nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez Państwa Członkowskie i w związku z tym możliwe jest, z uwagi na rozmiary lub skutki inicjatywy, lepsze ich osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości, jak określono w art. 5 traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.
(13)Należy przedsięwziąć właściwe środki w celu zapobiegania nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym, a także podjąć konieczne działania w celu odzyskania utraconych, niesłusznie wypłaconych lub nieprawidłowo wykorzystanych środków, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot(7), rozporządzeniem Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję(8) oraz rozporządzeniem (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącym dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF)(9).
(14) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(10) (zwane dalej "rozporządzeniem finansowym") oraz rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(11), które zabezpieczają interesy finansowe Wspólnoty, należy stosować z uwzględnieniem zasad upraszczania i spójności w wyborze instrumentów budżetowych, ograniczenia liczby przypadków, w których Komisja jest bezpośrednio odpowiedzialna za ich wdrożenie i zarządzanie, a także wymaganego stopnia proporcjonalności między kwotą związaną z zasobami a obciążeniem administracyjnym wynikającym z ich wykorzystania.
(15) Rozporządzenie finansowe wymaga, aby dotacje operacyjne miały oparcie w wydanym podstawowym akcie prawnym.
(16)Środki konieczne do wprowadzenia w życie niniejszej decyzji powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(12)z uwzględnieniem różnic między środkami podlegającymi procedurze regulacyjnej połączonej z kontrolą a środkami podlegającymi procedurze komitetu doradczego, przy czym, w pewnych przypadkach, procedura komitetu doradczego jest właściwsza ze względu na większą skuteczność.
(17)Zgodnie z art. 3 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii stanowiącego załącznik do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Zjednoczone Królestwo i Irlandia powiadomiły o swoim zamiarze uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.
(18)Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana, ani nie podlega jej stosowaniu.
(19)Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny przedstawił opinię dotyczącą niniejszej decyzji(13),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
Artykuł 1
Utworzenie programu
1. Niniejsza decyzja ustanawia program szczegółowy "Wymiar sprawiedliwości w sprawach cywilnych", zwany dalej "programem", jako część programu ogólnego "Prawa podstawowe i sprawiedliwość", aby w ten sposób przyczynić się do stopniowego ustanowienia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.
2. Program obejmuje okres od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r.
3. W niniejszej decyzji określenie "państwo członkowskie" oznacza państwa członkowskie z wyjątkiem Danii.
Artykuł 2
Cele ogólne
1. Program ten ma następujące cele ogólne:
a)
Wspieranie współpracy sądowej celem przyczynienia się do utworzenia prawdziwego europejskiego obszaru sprawiedliwości w sprawach cywilnych w oparciu o zasadę wzajemnego uznawania i zaufania.
Poprawa codziennego życia osób fizycznych i przedsiębiorstw poprzez umożliwienie im dochodzenia swoich praw na terytorium całej Unii Europejskiej, w szczególności poprzez poprawę dostępu do wymiaru sprawiedliwości.
d)
Rozwijanie kontaktów, wymiany informacji i tworzenie sieci pomiędzy organami władzy ustawodawczej, sądowniczej i wykonawczej oraz środowiskiem prawniczym, m.in. poprzez wspieranie szkoleń w dziedzinie sądownictwa, w celu poprawy wzajemnego zrozumienia pomiędzy tymi organami i przedstawicielami środowiska prawniczego.
2. Nie uchybiając celom i kompetencjom Wspólnoty, ogólnym celem programu jest wspieranie rozwoju polityk Wspólnoty, w szczególności utworzenie obszaru sądowego.
Artykuł 3
Cele szczegółowe
Program ma następujące cele szczegółowe:
(a) Rozwijanie współpracy sądowej w sprawach cywilnych w celu:
- zapewnienia pewności prawnej i poprawienia dostępu do sądownictwa;
- wspierania wzajemnego uznawania orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych;
- eliminacji przeszkód w transgranicznych postępowaniach spornych wynikających z rozbieżności w zakresie prawa cywilnego i postępowania cywilnego oraz wspierania w tym celu koniecznej zgodności prawodawstwa;
- zagwarantowania prawidłowego wymiaru sprawiedliwości poprzez zapobieganie kolizji właściwości;
(b) Poszerzanie wzajemnej wiedzy o funkcjonujących w Państwach Członkowskich systemach prawnych i sądowniczych w sprawach cywilnych oraz propagowanie i wzmacnianie tworzenia sieci, wzajemnej współpracy, wymiany i rozpowszechniania informacji, doświadczeń i najlepszych praktyk;
(c) Zapewnienie właściwego wprowadzania oraz prawidłowego i konkretnego stosowania i oceny instrumentów wspólnotowych w obszarze współpracy sądowej w sprawach cywilnych i handlowych;
(d) Lepsze informowanie o systemach prawnych w Państwach Członkowskich i poprawa dostępu do wymiaru sprawiedliwości;
(e) Promowanie szkoleń przedstawicieli środowiska prawniczego z zakresu prawa unijnego i wspólnotowego;
(f) Ocena ogólnych warunków niezbędnych dla wzmocnienia wzajemnego zaufania, przy jednoczesnym pełnym poszanowaniu niezawisłości władzy sądowniczej;
(g) Ułatwianie działalności operacyjnej Europejskiej Sieci Sądowej w sprawach cywilnych i handlowych, ustanowionej decyzją Rady 2001/470/WE z dnia 28 maja 2001 r.(14).
Artykuł 4
Działania
Z myślą o realizacji celów ogólnych i szczegółowych określonych w art. 2 i 3, w ramach programu udzielane będzie wsparcie dla następujących rodzajów działań na warunkach określonych w rocznych programach prac:
1.
Konkretne działania inicjowane przez Komisję, takie jak studia i badania naukowe, badania opinii publicznej, opracowywanie wskaźników i wspólnych metodologii, zbieranie, opracowywanie i rozpowszechnianie danych i statystyk, seminaria, konferencje i spotkania ekspertów, organizacja kampanii i imprez publicznych, tworzenie i prowadzenie witryn internetowych, przygotowywanie i rozpowszechnianie materiałów informacyjnych, wsparcie dla sieci ekspertów krajowych i zarządzanie nimi oraz działania w zakresie analizy, monitorowania i oceny; lub
2.
Konkretne projekty ponadnarodowe leżące w interesie Wspólnoty, przedstawione przez organ lub jakąkolwiek inną instytucję państwa członkowskiego, organizację międzynarodową lub pozarządową i w każdym przypadku dotyczące co najmniej dwóch Państw Członkowskich lub co najmniej jednego Państwa Członkowskiego i jednego innego państwa, które może być krajem przystępującym lub kandydującym; lub
3.
Wspieranie działalności organizacji pozarządowych lub innych podmiotów realizujących cele leżące w ogólnym interesie europejskim zgodnie z ogólnymi celami programu, na warunkach określonymi w rocznych programach pracy.
4.
Dotacje operacyjne przeznaczone na częściowe pokrycie wydatków związanych z programem stałych prac europejskiej sieci naczelnych rad sądownictwa oraz sieci przewodniczących sądów najwyższych Unii Europejskiej, o ile wydatki te są przeznaczone na dążenie do osiągnięcia celów leżących w ogólnym interesie europejskim i obejmują propagowanie wymiany poglądów i doświadczeń w sprawach dotyczących prawoznawstwa, organizacji i działań członków tych sieci w trakcie wykonywania przez nich funkcji sędziowskich lub doradczych związanych z prawem wspólnotowym.
Artykuł 5
Uczestnictwo
1.W objętych programem działaniach mogą uczestniczyć następujące kraje, zwane dalej "krajami uczestniczącymi", kraje przystępujące, kraje kandydujące, a także kraje Bałkanów Zachodnich objęte procesem stabilizacji i stowarzyszenia zgodnie z warunkami określonymi w odpowiednich układach stowarzyszeniowych lub dodatkowych protokołach do nich, dotyczących uczestnictwa w programach Wspólnoty, zawartych z tymi krajami lub zawieranych w przyszłości.
2.Możliwe jest zaproszenie do uczestnictwa w projektach przedstawicieli środowisk prawniczych z Danii, z krajów kandydujących nieuczestniczących w przedmiotowym programie, o ile przyczyni się to do przygotowania tych krajów do przystąpienia, a także z innych krajów trzecich nieuczestniczących w programie, o ile służy to jego celom.
Artykuł 6
Grupy docelowe
1. Program przeznaczony jest między innymi dla przedstawicieli środowisk prawniczych, władz krajowych oraz ogółem dla obywateli Unii.
2."Przedstawiciele środowisk prawniczych" oznacza między innymi sędziów, prokuratorów, adwokatów, radców prawnych, notariuszy, personel akademicki i naukowy, urzędników ministerstw, urzędników sądowych, komorników, tłumaczy sądowych i innych przedstawicieli zawodów związanych z sądownictwem w dziedzinie prawa cywilnego.
Artykuł 7
Dostęp do programu
Dostęp do przedmiotowego programu jest otwarty dla instytucji oraz organizacji publicznych i prywatnych, w tym organizacji zawodowych, uniwersytetów, instytutów badawczych, instytutów kształcenia zawodowego dla przedstawicieli środowisk prawniczych, organizacji międzynarodowych oraz dla organizacji pozarządowych działających w Państwach Członkowskich.
Artykuł 8
Rodzaje interwencji
1. Finansowanie wspólnotowe może przyjmować następujące formy prawne:
-
dotacje,
-
zamówienia publiczne.
2. Dotacje wspólnotowe są przyznawane w drodze zaproszenia do składaniawniosków isą udzielane w formie dotacji operacyjnych i dotacji na działania. Maksymalna stawka współfinansowania zostanie określona w rocznych programach prac.
3. Ponadto przewiduje się wydatki na środki towarzyszące za pomocą kontraktów na zamówienia publiczne. Zakup usług i towarów w tym przypadku będzie pokrywany z funduszy wspólnotowych. Obejmie to między innymi wydatki na informację i komunikację, przygotowanie, wdrożenie, monitorowanie, kontrolę i ocenę projektów, polityk, programów i prawodawstwa.
Artykuł 9
Środki wykonawcze
1. Komisja udziela wspólnotowegowsparcia finansowego zgodnie z rozporządzeniem finansowym.
2. W celu realizacji programu, Komisja w zakresie celów ogólnych wymienionych w art. 2 przyjmie roczny program prac określający jej cele szczegółowe, priorytety, opis środków towarzyszących przewidzianych w art. 8 oraz, w razie konieczności, wykaz innych działań.
3. Roczny program pracy przyjmuje się zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 10 ust. 3.
4. Procedury oceny i przyznawania dotacji na działania uwzględniają między innymi następujące kryteria:
a)
zgodność z rocznym programem prac, celami ogólnymi, o których mowa w art. 2 oraz środkami przyjętymi w różnych dziedzinach, o których mowa w art. 3 i 4;
b)
jakość proponowanego działania pod względem jego pomysłowości, organizacji, przedstawienia i oczekiwanych wyników;
c)
wysokość wnioskowanej kwoty wspólnotowego wsparcia finansowego oraz jej adekwatność względem oczekiwanych rezultatów;
d)
wpływ oczekiwanych rezultatów na cele ogólne określone w art. 2 oraz na środki przyjęte w różnych dziedzinach, o których mowa w art. 3 i 4.
5. Wnioski dotyczące dotacji operacyjnych, o których mowa w art. 4 ust. 4, ocenia się między innymi pod kątem:
-
spójności z celami programu,
-
jakości planowanych działań,
-
prawdopodobnego efektu mnożnikowego tych działań na społeczeństwo,
-
skutków geograficznych przeprowadzonych działań,
-
zaangażowania obywateli w budowanie stosownych organów,
-
wskaźnika kosztów/zysków związanego z proponowanym działaniem.
6.Komisja rozpatruje wszystkie projekty działań przedłożone jej zgodnie z art. 4 ust. 2 i 3. Decyzje związane z tymi działaniami przyjmowane są zgodnie z procedurą doradczą o której mowa w art. 10 ust. 2.
Artykuł 10
Komitet
1. Komisja wspierana jest przez Komitet.
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 3 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisu art. 8 tej decyzji.
3.W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1-4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisu art. 8 tej decyzji.
Artykuł 11
Komplementarność
1. Dążyć się będzie do synergii i komplementarności z innymi instrumentami Wspólnoty, w szczególności z programem szczegółowym "Wymiar sprawiedliwości w sprawach karnych" programu ogólnego "Prawa podstawowe i sprawiedliwość", a także z programami ogólnymi "Bezpieczeństwo i ochrona wolności" oraz "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi". Element statystyczny informacji o wymiarze sprawiedliwości w sprawach cywilnych będzie opracowywany we współpracy z Państwami Członkowskimi, w miarę potrzeby przy wykorzystaniu wspólnotowego programu statystycznego.
2. Na zasadzie wyjątku program może korzystać ze wspólnych zasobów z innymi instrumentami Wspólnoty, w szczególności z programem szczegółowym "Wymiar sprawiedliwości w sprawach karnych" jako częścią programu ogólnego "Prawa podstawowe i sprawiedliwość", w celu realizacji działań spełniających cele obu programów.
3. Operacje finansowane na mocy niniejszej decyzji nie są jednocześnie finansowane w tym samym celu z innych unijnych lub wspólnotowych instrumentów finansowych. Zapewnia się, że beneficjenci programudostarczą Komisji informacje na temat finansowania otrzymanego z budżetu Wspólnoty oraz z innych źródeł, a także na temat bieżących wniosków o finansowanie. Działania finansowane na mocy niniejszej decyzji nie mogą uzyskać pomocy na te same cele pochodzącej z innych instrumentów finansowych Wspólnoty. Beneficjenci niniejszej decyzji dostarczają Komisji informacje na temat finansowania otrzymanego z budżetu Wspólnoty oraz z innych źródeł, a także na temat wszystkich bieżących wniosków o finansowanie.
Artykuł 12
Środki budżetowe
1. Ustala się kopertę finansową na realizację przedmiotowego instrumentu w wysokości 109,3 mln EUR na okres wskazany w art. 1.
2. Środki budżetowe przyznane na działania przewidziane w niniejszym programie uwzględnia się w rocznych środkach ogólnego budżetu Unii Europejskiej. Dostępne roczne środki finansowe zatwierdza organ budżetowy w ramach limitów ram finansowych.
Artykuł 13
Monitorowanie
1. Komisja zapewnia, że beneficjent przedłoży sprawozdanie techniczne i finansowe na temat postępu prac dla każdego działania finansowanego w ramach programu. Ponadto w terminie trzech miesięcy od zakończenia działania przedstawia się sprawozdanie końcowe. Komisja udostępni te sprawozdania państwom członkowskim. Komisja określa formę i treść sprawozdań.
2. Bez uszczerbku dla kontroli przeprowadzanych przez Trybunał Obrachunkowy w powiązaniu z właściwymi krajowymi organami lub służbami kontrolnymi zgodnie z art. 248 Traktatu oraz dla wszelkich kontroli przeprowadzanych zgodnie z art. 279 lit. c) Traktatu, urzędnicy i inni pracownicy Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, w tym kontrole wyrywkowe, dotyczące działań finansowanych w ramach programu.
3. Kontrakty i umowy zawierane w ramach realizacji niniejszej decyzji przewidują w szczególności nadzór oraz finansową kontrolę Komisji (lub dowolnego upoważnionego przez Komisję przedstawiciela), w razie konieczności na miejscu, oraz kontrolę Trybunału Obrachunkowego.
4. Komisja zapewnia, że beneficjent pomocy finansowej zapewnia, by wszelkie dokumenty potwierdzające wydatki na dane działanie były zachowane do wglądu Komisji przez okres pięciu lat po dokonaniu ostatniej płatności związanej z tym działaniem.
5. Na podstawie wyników sprawozdań oraz kontroli wyrywkowych, o których mowa w ust. 1 i 2, Komisja zapewnia w razie konieczności korektę pierwotnie zatwierdzonej wysokości pomocy finansowej, warunków jej przydziału oraz harmonogramu płatności.
6. Komisja zapewnia podjęcie wszelkich niezbędnych kroków w celu sprawdzenia, czy finansowane działania zostały zrealizowane prawidłowo oraz zgodnie z przepisami niniejszej decyzji i rozporządzenia finansowego.
Artykuł 14
Ochrona interesów finansowych Wspólnoty
1. Komisja zapewnia, by w przypadku realizacji działań finansowanych zgodnie z niniejszą decyzją interesy finansowe Wspólnoty były chronione poprzez zastosowanie środków zapobiegających oszustwom finansowym, korupcji i innym nielegalnym działaniom, poprzez skuteczne kontrole oraz odzyskiwanie nienależnie wypłaconych kwot, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości poprzez zastosowanie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających kar zgodnie z rozporządzeniami (WE, Euratom) nr 2988/95, (Euratom, WE) nr 2185/96 oraz (WE) nr 1073/1999.
2. W przypadku działań Wspólnoty finansowanych w ramach niniejszego programu odnośnie do wszelkich naruszeń przepisów prawa wspólnotowego, w tym także do naruszeń zobowiązań umownych ustanowionych w ramach programu, będących następstwem działania podmiotu gospodarczego lub zaniechania podjęcia działania, co poprzez nieuzasadnione wydatki wywiera lub może wywierać negatywny wpływ na ogólny budżet Unii Europejskiej lub budżet zarządzany przez Wspólnoty Europejskie, stosuje się przepisy rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2988/95 oraz rozporządzenia (Euratom, WE) nr 2185/96.
3. Komisja zapewnia, żekwota pomocy finansowej przydzielona na dane działanie zostanie obniżona, zawieszona lub będzie podlegać odzyskaniu, jeżeli stwierdzi nieprawidłowości, w tym niezgodność z przepisami niniejszej decyzji lub decyzji indywidualnej lub z postanowieniami danego kontraktu lub umowy o przyznaniu danej pomocy finansowej, lub też jeżeli okaże się, że dane działanie zostało, bez zwrócenia się o zgodę Komisji, zmienione w sposób sprzeczny z charakterem lub warunkami realizacji projektu.
4. Jeśli nie dotrzymano terminów lub jeżeli stan realizacji danego działania uzasadnia jedynie część przydzielonej pomocy finansowej, Komisja zapewnia, że beneficjent zostanie zobowiązany do przedstawienia uwag w określonym terminie. W przypadku gdy beneficjent nie udzieli satysfakcjonującej odpowiedzi, Komisja zapewnia możliwość anulowania pozostałej części pomocy finansowej i zażądania zwrotu już wypłaconych kwot.
5. Komisja zapewnia, że wszelkie nienależycie wypłacone kwoty zostaną jej zwrócone. Od kwot, które nie zostały zwrócone w odpowiednim czasie, naliczane są odsetki zgodnie z warunkami określonymi w rozporządzeniu finansowym.
Artykuł 15
Ocena
1. Program jest regularnie monitorowany w celu śledzenia postępów w realizacji przeprowadzanych w jego ramach działań.
2. Komisja zapewnia regularną, niezależną, zewnętrzną ocenę programu.
3. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie:
a)
śródokresowe sprawozdanie na temat uzyskanych wyników oraz jakościowych i ilościowych aspektów realizacji niniejszego programu, w tym na temat prac wykonanych przez beneficjentów dotacji operacyjnych, o których mowa w art. 4 ust. 4, nie później niż do dnia 31 marca 2011 r.;
b)
roczną prezentację w sprawie realizacji programu;
c)
komunikat w sprawie kontynuacji niniejszego programu, nie później niż do dnia 30 sierpnia 2012 r.;
d)
sprawozdanie oceniające ex post, nie później niż do dnia 31 grudnia 2014 r.
Artykuł 16
Publikowanie wykazu działań
Komisja publikuje corocznie wykaz działań finansowanych w ramach niniejszego programu zawierający krótki opis każdego projektu.
Artykuł 17
Zauważalność
Komisja ustanawia wytyczne w celu zapewnienia zauważalności środków finansowych przyznawanych na mocy niniejszej decyzji.
Artykuł 18
Wejście w życie
Niniejsza decyzja wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejszą decyzję stosuje się od dnia 1 stycznia 2007 r.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej Europejski Fundusz na rzecz Uchodźców na lata 2008-2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi" (COM(2005)0123 – C6-0124/2005 – 2005/0046(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2005)0123)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 63 ust. 2 litera b) Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0124/2005),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Rozwoju oraz Komisji Budżetowej (A6-0437/2006),
1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania swojego stanowiska Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 14 grudnia 2006 r. w celu przyjęcia decyzji nr .../2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej Europejski Fundusz na rzecz Uchodźców na lata 2008-2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi" oraz uchylającej decyzję Rady 2004/904/WE
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(4),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Mając na względzie stopniowe tworzenie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, Traktat przewiduje zarówno przyjęcie środków zmierzających do zapewnienia swobodnego przepływu osób w powiązaniu ze środkami towarzyszącymi w dziedzinie kontroli granic zewnętrznych, azylu i imigracji, jak i przyjęcie środków związanych z azylem, imigracją i ochroną praw obywateli państw trzecich.
(2) Podczas posiedzenia w Tampere w dniach 15 i 16 października 1999 r. Rada Europejska potwierdziła swoje postanowienie stworzenia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. W tym celu wspólna polityka europejska w dziedzinie azylu i migracji powinna dążyć zarówno do uczciwego traktowania obywateli państw trzecich, jak i do lepszego zarządzania przepływami migracyjnymi. Wspólna polityka azylowa, w tym wspólny europejski system azylowy, powinien stanowić integralną część celu Unii Europejskiej, jakim jest stopniowe tworzenie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości otwartej dla osób, które zmuszone okolicznościami, słusznie ubiegają się o ochronę w Unii Europejskiej.
(3) Niniejsza decyzja nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami ustanowionymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej i w Konwencji genewskiej z dnia 28 lipca 1951 r. dotyczącej statusu uchodźców, uzupełnionej Protokołem Nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r. (zwanej dalej "konwencją genewską").
(4) W odniesieniu do traktowania osób objętych zakresem stosowania niniejszej decyzji państwa członkowskie są związane swoimi zobowiązaniami wynikającymi z instrumentów prawa międzynarodowego, których są stronami, i które zakazują dyskryminacji.
(5) Najlepszy interes dziecka powinien być sprawą nadrzędną dla państw członkowskich przy wykonywaniu niniejszej decyzji, w stosownych przypadkach zgodnie z Konwencją ONZ o prawach dziecka.
(6) Wprowadzenie w życie tej polityki powinno opierać się na solidarności między państwami członkowskimi i wymaga istnienia mechanizmów promujących równowagę w staraniach podejmowanych przez państwa członkowskie w zakresie przyjmowania i ponoszenia konsekwencji wynikających z przyjmowania uchodźców i wysiedleńców. W tym celu decyzją Rady 2000/596/WE(5) ustanowiono Europejski Fundusz na rzecz Uchodźców na okres 2000–2004. Decyzja ta została zastąpiona decyzją Rady 2004/904/WE z dnia 2 grudnia 2004 r. ustanawiającą Europejski Fundusz na rzecz Uchodźców na okres 2005–2010(6). Zapewniło to stałą solidarność pomiędzy państwami członkowskimi w świetle niedawno przyjętego prawodawstwa wspólnotowego w dziedzinie azylu, przy uwzględnieniu doświadczeń zdobytych w trakcie wdrażania Europejskiego Funduszu na rzecz Uchodźców na okres 2000–2004.
(7) W Programie Haskim z 4 i 5 listopada 2004 r. Rada Europejska określiła szereg celów i priorytetów z myślą o kontynuowaniu rozwoju wspólnego europejskiego systemu azylowego w jego drugiej fazie.
(8) Rada Europejska w szczególności podkreśliła potrzebę wniesienia przez Unię Europejską wkładu w duchu wspólnej odpowiedzialności w bardziej dostępny, sprawiedliwy i skuteczny międzynarodowy system ochrony oraz zapewnienia dostępu do ochrony i trwałych rozwiązań na jak najwcześniejszym etapie, oraz wezwała do opracowywania regionalnych programów ochrony w UE, w tym wspólnego programu dotyczącego kwestii przesiedlenia dla państw członkowskich chcących uczestniczyć w takim programie.
(9) Rada Europejska wezwała również do utworzenia odpowiednich struktur z udziałem krajowych służb azylowych państw członkowskich z myślą o ułatwieniu praktycznej i prowadzonej razem współpracy na rzecz wypracowania jednolitej procedury w całej UE, wspólnego sporządzania, oceny i stosowania informacji na temat kraju pochodzenia oraz rozwiązywania problemów związanych ze szczególną presją wywieraną na systemy azylowe lub zdolności przyjmowania osób, wynikające z takich czynników jak położenie geograficzne.
(10) W świetle ustanowienia europejskiego funduszu na rzecz integracji legalnie przebywających obywateli państw trzecich, europejskiego funduszu na rzecz powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich oraz funduszu granic zewnętrznych na lata 2007–2013, jako części programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi", w szczególności mając na celu dokonanie ustaleń w zakresie wspólnego zarządzania, kontroli i oceny, należy ustanowić nowy Europejski Fundusz na rzecz Uchodźców (zwany dalej "Funduszem").
(11) Fundusz, w świetle swojego zakresu zastosowania i celu, nie powinien w żadnym przypadku wspierać działań odnoszących się do miejsc i ośrodków pobytowych w państwach trzecich.
(12) Niezbędne jest dostosowanie okresu obowiązywania funduszu do okresu obowiązywania wieloletnich ram finansowych zgodnie z postanowieniami Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(7).
(13) Niniejsza decyzja ma stanowić część spójnych ram, obejmujących również decyzję nr .../2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... ustanawiającą Fundusz Granic Zewnętrznych na lata 2007–2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi"(8)(9), decyzję nr ...../2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... ustanawiającą Europejski Fundusz na rzecz Powrotów Imigrantów na lata 2008–2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi"(10)* oraz decyzję Rady nr .../2007/WE z dnia ... ustanawiającą Europejski Fundusz na rzecz Integracji Obywateli Państw Trzecich na lata 2007–2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi"(11) *, których celem jest zapewnienie sprawiedliwego podziału odpowiedzialności między państwa członkowskie w odniesieniu do obciążenia finansowego wynikającego z wprowadzania zintegrowanego zarządzania granicami zewnętrznymi Unii oraz z wdrażania wspólnej polityki azylowej i imigracyjnej, prowadzonych zgodnie z Tytułem IV Części III Traktatu.
(14) Należy wspierać i wzmacniać wysiłki państw członkowskich na rzecz zapewnienia uchodźcom, wysiedleńcom i beneficjentom dodatkowej formy ochrony odpowiednich warunków przyjmowania, zgodnie z dyrektywą Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osoby, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony oraz zawartości przyznawanej ochrony(12), na rzecz stosowania sprawiedliwych i skutecznych procedur azylowych oraz promowania dobrych praktyk w dziedzinie azylu, tak aby chronić prawa osób wymagających międzynarodowej ochrony i umożliwić sprawne funkcjonowanie systemów azylowych państw członkowskich.
(15) Integracja uchodźców ze społeczeństwem kraju, w którym się osiedlili, jest jednym z celów konwencji genewskiej. Należy umożliwić takim osobom wyznawanie wartości określonych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. W tym celu należy wspierać działania podejmowane przez państwa członkowskie polegające na promowaniu integracji społecznej, gospodarczej i kulturowej tych osób w zakresie, w jakim działania te przyczyniają się do spójności gospodarczej i społecznej, której utrzymanie i wzmacnianie jest jednym z podstawowych zadań Wspólnoty przewidzianych w art. 2 i art. 3 ust. 1 lit. k) Traktatu.
(16) W świetle Programu Haskiego niezbędne jest zapewnienie możliwie najbardziej efektywnego wykorzystania zasobów funduszu w celu osiągnięcia celów polityki azylowej Unii Europejskiej, z uwzględnieniem potrzeby wspierania kwestii przesiedlania i praktycznej współpracy między państwami członkowskimi, między innymi jako środek rozwiązywania problemów związanych ze szczególną presją wywieraną na zdolności przyjmowania i na systemy azylowe.
(17) Fundusz powinien również wspierać starania państw członkowskich związane z poprawą ich zdolności do opracowywania, monitorowania i oceniania ich polityk azylowych w świetle ich zobowiązań wynikających z prawodawstwa wspólnotowego, w szczególności z myślą o nawiązaniu praktycznej współpracy między państwami członkowskimi.
(18) Fundusz powinien również wspierać dobrowolne starania państw członkowskich na rzecz zapewnienia na ich terytoriach międzynarodowej ochrony i trwałego rozwiązania dla uchodźców i wysiedleńców uznanych za kwalifikujących się do przesiedlenia przez Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR), takie jak działania, które państwa członkowskie realizują, aby ocenić potrzeby w zakresie przesiedlenia i aby przemieścić dane osoby na swe terytoria, mając na celu przyznanie bezpiecznego statusu prawnego i promowanie ich skutecznej integracji.
(19) Ze swej natury fundusz powinien mieć możliwość wspierania dobrowolnych działań w zakresie podziału obciążeń uzgodnionych między państwami członkowskimi, a polegających na przemieszczaniu beneficjentów międzynarodowej ochrony oraz osób ubiegających się o międzynarodową ochronę, z jednego państwa członkowskiego do innego, które przyznaje im równoważną ochronę.
(20) Fundusz powinien również mieć możliwość oferowania odpowiedniego wsparcia wspólnym staraniom podejmowanym przez państwa członkowskie na rzecz określania, wymiany i promowania najlepszych praktyk oraz ustanowienia skutecznych struktur współpracy w celu poprawy jakości procesu decyzyjnego w ramach wspólnego europejskiego systemu azylowego.
(21) Należy utworzyć rezerwę finansową w celu wdrażania nadzwyczajnych środków zmierzających do zapewnienia tymczasowej ochrony w przypadku masowego napływu wysiedleńców zgodnie z dyrektywą Rady 2001/55/WE z dnia 20 lipca 2001 r. w sprawie minimalnych standardów przyznawania tymczasowej ochrony na wypadek masowego napływu wysiedleńców oraz środków wspierających równowagę wysiłków między państwami członkowskimi związanych z przyjęciem takich osób wraz z jego następstwami(13).
(22) Powinna również istnieć możliwość wykorzystania tej rezerwy finansowej do wspierania starań podejmowanych przez państwa członkowskie na rzecz rozwiązania szczególnie palących sytuacji, wynikłych z nagłego napływu dużej liczby osób, które mogą potrzebować międzynarodowej ochrony, i które wiążą się ze znacznym i nagłym obciążeniem ośrodków przyjmowania uchodźców lub systemów azylowych państw członkowskich. Należy określić warunki i procedurę przyznawania pomocy finansowej w takich sytuacjach.
(23) Wsparcie udzielane z funduszu byłoby skuteczniejsze i lepiej ukierunkowane, jeżeli współfinansowanie kwalifikowalnych działań będzie oparte na programie wieloletnim, z zastrzeżeniem przeglądu śródokresowego, oraz na programie rocznym przygotowanym przez każde państwo członkowskie z uwzględnieniem sytuacji i potrzeb danego kraju.
(24) O ile należy dysponować ustaloną kwotą przyznawaną każdemu państwu członkowskiemu, to dużą część dostępnych zasobów rocznych należy przydzielać proporcjonalnie do obciążenia ponoszonego przez każde państwo członkowskie w wyniku przyjmowania uchodźców i wysiedleńców, w tym uchodźców pozostających pod międzynarodową ochroną w ramach programów krajowych.
(25) Osoby, którym przyznano międzynarodową ochronę i którym zapewniono trwałe rozwiązanie w postaci przesiedlenia, powinny być wliczane do liczby beneficjentów międzynarodowej ochrony branej pod uwagę przy przydziale dostępnych rocznych zasobów między państwa członkowskie.
(26) Biorąc pod uwagę znaczenie strategicznego korzystania z przesiedlenia z krajów lub regionów wyznaczonych do celów realizacji regionalnych programów ochrony, niezbędne jest zapewnienie dodatkowego wsparcia finansowego dla przesiedlania osób z zachodnich nowych niepodległych państw i z Afryki Subsaharyjskiej, które zostały wyznaczone do tych celów w komunikacie Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie regionalnych programów ochrony z dnia 1 września 2005 r. oraz w konkluzjach Rady z dnia 12 października 2005 r., oraz ze wszystkich innych krajów lub regionów, które zostaną wyznaczone do takich celów w przyszłości.
(27) Równie konieczne jest zapewnienie dodatkowego wsparcia finansowego dla działań związanych z przesiedlaniem ukierunkowanym na pewne szczególnie narażone kategorie osób, w przypadku których przesiedlenie określa się jako najbardziej właściwą odpowiedź na ich szczególne potrzeby.
(28) W kontekście podziału zarządzania, o którym mowa w art. 53 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(14) (zwanego dalej "rozporządzeniem finansowym") należy określić warunki pozwalające Komisji wypełniać obowiązki związane z wykonaniem budżetu ogólnego Unii Europejskiej oraz wyjaśnić charakter zobowiązań w zakresie współpracy państw członkowskich. Zastosowanie tych warunków pozwoliłoby Komisji upewnić się, że państwa członkowskie korzystają z funduszu w sposób prawidłowy i zgodny z prawem oraz zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami w rozumieniu art. 27 i art. 48 ust. 2 rozporządzenia finansowego.
(29) Państwa członkowskie powinny przyjąć właściwe środki w celu zagwarantowania prawidłowego funkcjonowania systemu zarządzania i kontroli oraz jakości realizacji. W tym celu niezbędne jest ustalenie zasad ogólnych i niezbędnych funkcji, jakie mają spełniać wszystkie programy.
(30) Zgodnie z zasadami pomocniczości i proporcjonalności państwa członkowskie powinny w pierwszym rzędzie odpowiadać za wykorzystanie środków finansowych Funduszu i jego kontrolę.
(31) Należy określić obowiązki państw członkowskich w zakresie systemów zarządzania i kontroli, poświadczania wydatków oraz zapobiegania nieprawidłowościom i naruszeniom prawa wspólnotowego oraz ich wykrywania i korygowania, tak aby zagwarantować skuteczną i prawidłową realizację programów wieloletnich i rocznych. W szczególności, w odniesieniu do kwestii zarządzania i kontroli, konieczne jest ustalenie warunków, na jakich państwa członkowskie zapewnią wprowadzenie i właściwe funkcjonowanie odpowiednich systemów.
(32) Bez uszczerbku dla uprawnień Komisji w zakresie kontroli finansowej, należy zachęcać do współpracy pomiędzy państwami członkowskimi a Komisją w tej dziedzinie.
(33) Skuteczność i wpływ działań wspieranych przez Fundusz zależą również od ich oceny oraz upowszechniania wyników. Należy formalnie określić obowiązki państw członkowskich i Komisji w tym względzie oraz ustalenia zapewniające rzetelność oceny i jakość odnośnych informacji.
(34) Mając na uwadze znaczenie uwidocznienia finansowania wspólnotowego, Komisja powinna przedstawić wytyczne mające ułatwić każdej instytucji, organizacji pozarządowej, organizacji międzynarodowej lub innemu podmiotowi otrzymującemu dotację w ramach niniejszego Funduszu, właściwe ukazanie otrzymanego wsparcia, z uwzględnieniem praktyki stosowanej w zakresie innych instrumentów w ramach podziału zarządzania, takich jak fundusze strukturalne.
(35) Należy przeprowadzać ocenę działań w celu dokonania przeglądu śródokresowego oraz oceny oddziaływania, a proces oceny powinien zostać włączony do ustaleń dotyczących monitorowania projektu.
(36) Niniejsza decyzja ustanawia kopertę finansową na cały okres trwania programu, która stanowi zasadniczy punkt odniesienia dla władzy budżetowej podczas rocznej procedury budżetowej w rozumieniu pkt 37 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami.
(37) W związku z tym, że cel niniejszej decyzji, mianowicie zapewnienie równowagi między wysiłkami uzgodnionymi przez państwa członkowskie dla przyjmowania uchodźców i wysiedleńców, nie może być osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary i skutki działań możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(38) Środki niezbędne dla wykonania niniejszej decyzji należy przyjąć zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(15).
(39) Ponieważ środek określony w niniejszej decyzji, dotyczący przyjęcia wytycznych strategicznych, ma zasięg ogólny i ma na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej decyzji, poprzez usunięcie niektórych elementów innych niż istotne lub uzupełnienie niniejszej decyzji poprzez dodanie nowych elementów innych niż istotne, środek ten powinien zostać przyjęty zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE. Ze względu na potrzebę skutecznego działania, terminy mające zwykle zastosowanie w ramach procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą powinny zostać skrócone dla przyjęcia wytycznych strategicznych.
(40) Należy uchylić decyzję 2004/904/WE.
(41) Zgodnie z art. 3 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, dołączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Irlandia notyfikowała pismem z dnia 6 września 2005 r. swoją chęć uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.
(42) Zgodnie z art. 3 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, dołączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Zjednoczone Królestwo notyfikowało pismem z dnia 27 października 2005 r. swoją chęć uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.
(43) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii, dołączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana, ani nie podlega jej stosowaniu.
(44) Zgodnie z art. 67 ust. 2 tiret drugie Traktatu, na mocy decyzji Rady 2004/927/WE z dnia 22 grudnia 2004 r. przewidującej stosowanie procedury określonej w art. 251 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w odniesieniu do niektórych obszarów objętych Tytułem IV Części III Traktatu(16), procedura, o której mowa w art. 251 Traktatu ma zastosowanie do obszarów objętych art. 62 ust. 1, art. 62 ust. 2 lit. a) i ust. 3 oraz art. 63 ust. 2 lit. b) i ust. 3 lit. b) tego Traktatu,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
ROZDZIAŁ I
PRZEDMIOT, CELE I DZIAŁANIA
Artykuł 1
Przedmiot i zakres zastosowania
Niniejsza decyzja ustanawia, na okres od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., Europejski Fundusz na rzecz Uchodźców (zwany dalej "Funduszem"), jako część spójnych ram obejmujących również decyzję nr .../2007/WE(17), decyzję nr .../2007/WE(18)* oraz decyzję nr .../2007/WE(19)**, w celu przyczynienia się do wzmocnienia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, a także zastosowania zasady solidarności pomiędzy państwami członkowskimi.
Niniejsza decyzja określa cele, do których Fundusz się przyczynia, zasady jego realizacji, dostępne zasoby finansowe oraz kryteria dystrybucji, którymi należy kierować się, przydzielając dostępne zasoby finansowe.
Ustanawia ona zasady zarządzania Funduszem, w tym zasady finansowe, a także mechanizmy monitorowania i kontroli oparte na podziale odpowiedzialności między Komisję a państwa członkowskie.
Artykuł 2
Cel ogólny Funduszu
1. Celem ogólnym Funduszu jest wspieranie działań podejmowanych przez państwa członkowskie i zachęcanie do podejmowania wysiłków w zakresie przyjmowania, i ponoszenia konsekwencji związanych z przyjmowaniem, uchodźców i wysiedleńców, z uwzględnieniem prawodawstwa wspólnotowego w tej dziedzinie, poprzez współfinansowanie działań przewidzianych w niniejszej decyzji.
2. Fundusz wnosi wkład w finansowanie pomocy technicznej z inicjatywy państw członkowskich lub Komisji.
Artykuł 3
Działania kwalifikowalne w państwach członkowskich
1. Fundusz wspiera działania w państwach członkowskich w jednej lub większej liczbie następujących dziedzin:
a)
warunki przyjmowania uchodźców i procedury azylowe;
b)
integracja osób, o których mowa w art. 6, których pobyt na terytorium danego państwa członkowskiego ma charakter stały i trwały;
c)
poprawa zdolności państw członkowskich do opracowywania, monitorowania i oceniania ich polityk azylowych w świetle zobowiązań tych państw wynikających z istniejącego i przyszłego prawodawstwa wspólnotowego dotyczącego wspólnego europejskiego systemu azylowego, w szczególności z myślą o nawiązaniu praktycznej współpracy między państwami członkowskimi;
d)
przesiedlanie osób, o których mowa w art. 6 lit. e). Do celów niniejszej decyzji przesiedlenie oznacza proces, zgodnie z którym obywatele państw trzecich lub bezpaństwowcy, na wniosek UNHCR złożony na podstawie potrzeby międzynarodowej ochrony danej osoby, są przemieszczani z państwa trzeciego do państwa członkowskiego, w którym zezwala im się osiedlić po nadaniu im jednego z następujących statusów:
i)
statusu uchodźcy w rozumieniu art. 2 lit. d) dyrektywy 2004/83/WE, lub
ii)
statusu, który na mocy krajowego i wspólnotowego prawa zapewnia te same prawa i korzyści co status uchodźcy;
e)
przemieszczanie osób należących do kategorii, o których mowa w art. 6 lit. a) i b), z państwa członkowskiego, które przyznało im międzynarodową ochronę, do innego państwa członkowskiego, w którym zostanie im przyznana podobna ochrona, a także osób należących do kategorii, o której mowa w art. 6 lit. c), do innego państwa członkowskiego, w którym zostaną rozpatrzone ich wnioski o udzielenie międzynarodowej ochrony.
2. W zakresie warunków przyjmowania uchodźców i procedur azylowych, działania kwalifikowalne obejmują:
a)
infrastrukturę lub usługi służące zapewnieniu zakwaterowania;
b)
struktury i szkolenia służące zapewnieniu dostępu do procedur azylowych osobom ubiegającym się o azyl;
c)
zapewnienie pomocy materialnej oraz opieki medycznej lub psychologicznej;
d)
pomoc społeczną, informacje lub pomoc przy formalnościach administracyjnych lub prawnych oraz informacje lub doradztwo w sprawie możliwego wyniku procedury azylowej, w tym również w sprawie takich aspektów jak dobrowolny powrót;
e)
pomoc prawną i językową;
f)
kształcenie, naukę języka i inne inicjatywy zgodne ze statusem danej osoby;
g)
świadczenie usług pomocniczych, takich jak tłumaczenia i szkolenia, w celu poprawy warunków przyjmowania uchodźców oraz efektywności i jakości procedur azylowych;
h)
informowanie społeczności lokalnych, a także szkolenia dla personelu władz lokalnych, które będą miały styczność z osobami przyjmowanymi w państwie przyjmującym;
i)
przemieszczanie osób należących do kategorii, o której mowa w art. 6 lit. c), z państwa członkowskiego, w którym się znajdują, do państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie ich wniosków o azyl.
3. W zakresie integracji osób, o których mowa w ust. 1 lit. b), oraz członków ich rodzin w społeczeństwach państwach członkowskich, działania kwalifikowalne obejmują:
a)
doradztwo i pomoc w takich dziedzinach, jak zakwaterowanie, środki utrzymania, integracja na rynku pracy, opieka medyczna, psychologiczna i socjalna;
b)
działania umożliwiające takim osobom dostosowanie się do społeczeństwa państwa członkowskiego pod względem społeczno-kulturowym oraz uznawanie wartości zapisanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej;
c)
działania mające na celu wspieranie trwałego i stałego uczestnictwa w życiu społecznym i kulturalnym;
d)
środki skupiające się na kształceniu, szkoleniu zawodowym, uznawaniu kwalifikacji i dyplomów;
e)
działania zmierzające do wspierania usamodzielnienia i samowystarczalności tych osób;
f)
działania wspierające autentyczne kontakty i konstruktywny dialog między tymi osobami a przyjmującym je społeczeństwem, w tym działania, które wspierają zaangażowanie kluczowych partnerów, takich jak opinia publiczna, władze lokalne, stowarzyszenia uchodźców, grupy wolontariuszy, partnerzy społeczni i szeroko pojęte społeczeństwo obywatelskie;
g)
środki służące wspieraniu nabywania umiejętności przez te osoby, w tym szkolenia językowe;
h)
działania wspierające zarówno równy dostęp tych osób do instytucji publicznych, jak i ich równe traktowanie przez te instytucje.
4. W zakresie działań związanych z poprawą zdolności państw członkowskich w zakresie rozwijania, monitorowania i oceniania ich polityk azylowych do uzyskania wsparcia z Funduszu kwalifikują się w szczególności:
a)
działania promujące zbieranie, gromadzenie, wykorzystywanie i rozpowszechnianie informacji na temat kraju pochodzenia, w tym tłumaczenia;
b)
działania służące poprawie zdolności w zakresie zbierania, analizy i rozpowszechniania statystyk dotyczących procedur azylowych, przyjmowania uchodźców, integracji oraz beneficjentów międzynarodowej ochrony;
c)
działania służące poprawie zdolności w zakresie rozpatrywania wniosków o azyl, w tym odwołań;
d)
działania przyczyniające się do oceny polityk azylowych, takie jak krajowe oceny oddziaływania, badania prowadzone wśród grup docelowych, opracowywanie wskaźników i analiza porównawcza.
5. W zakresie działań związanych z przesiedlaniem do uzyskania wsparcia z Funduszu kwalifikują się w szczególności:
a)
działania związane z ustanowieniem i opracowaniem programu dotyczącego przesiedlenia;
b)
działania związane z rozpatrywaniem ewentualnych spraw dotyczących przesiedlenia przez właściwe organy państw członkowskich, takie jak prowadzenie misji w państwach przyjmujących, przeprowadzanie rozmów, badania medyczne i badania bezpieczeństwa;
c)
ocena zdrowotna i leczenie przed wyjazdem;
d)
zaopatrzenie przed wyjazdem;
e)
środki informacyjne przed wyjazdem;
f)
organizacja podróży, w tym zapewnienie usług medycznego personelu towarzyszącego;
g)
informacje i pomoc natychmiast po przyjeździe, w tym usługi tłumaczenia ustnego.
6. W zakresie działań związanych z przemieszczaniem między państwami członkowskimi beneficjentów i osób wnioskujących o międzynarodową ochronę, do uzyskania wsparcia z Funduszu kwalifikują się w szczególności:
a)
środki informacyjne przed wyjazdem;
b)
organizacja podróży, w tym zapewnienie usług medycznego personelu towarzyszącego;
c)
informacje i pomoc natychmiast po przyjeździe, w tym usługi tłumaczenia ustnego.
7. Działania, o których mowa w ust. 2 i 3, kwalifikują się również do wsparcia z Funduszu w przypadku, gdy są ukierunkowane na osoby, o których mowa w art. 6 lit. e).
8. Działania, o których mowa w ust. 1-6, w szczególności wspierają wprowadzanie w życie przepisów odpowiedniego prawodawstwa wspólnotowego w dziedzinie wspólnego europejskiego systemu azylowego.
9. W działaniach uwzględnia się kwestie związane z problematyką płci, najlepszym interesem dziecka, szczególną sytuację osób wymagających szczególnego traktowania, takich jak małoletni, małoletni bez opieki, osoby niepełnosprawne, osoby starsze, kobiety ciężarne, osoby samotnie wychowujące małoletnie dzieci oraz ofiary tortur lub gwałtów lub innych poważnych form przemocy psychologicznej, fizycznej lub seksualnej lub nadużyć w tym zakresie, ofiary handlu ludźmi oraz osoby potrzebujące natychmiastowej opieki i niezbędnego leczenia chorób.
10. Fundusz wspiera jedynie działania w odniesieniu do zakwaterowania osób, o których mowa w art. 6 lit. c), które jest odrębne od miejsc lub ośrodków przeznaczonych wyłącznie dla osób, którym odmówiono wjazdu lub osób, które zostały zatrzymane po nielegalnym przekroczeniu granicy zewnętrznej lub w chwili zbliżania się do granicy zewnętrznej z zamiarem nielegalnego przedostania się na terytorium państw członkowskich.
Artykuł 4
Działania wspólnotowe
1. Z inicjatywy Komisji można wykorzystać nie więcej niż 10% dostępnych zasobów Funduszu na finansowanie działań ponadnarodowych lub działań będących przedmiotem zainteresowania całej Wspólnoty (zwane dalej "działaniami wspólnotowymi"), dotyczących polityki azylowej i środków mających zastosowanie do grup docelowych, o których mowa w art. 6.
2. Aby kwalifikować się do finansowania, działania wspólnotowe w szczególności:
a)
zwiększają wspólnotową współpracę w dziedzinie wprowadzania w życie prawa wspólnotowego i dobrych praktyk, w tym usługi tłumaczenia ustnego i pisemnego wspierające taką współpracę;
b)
wspierają tworzenie ponadnarodowych sieci współpracy oraz projektów pilotażowych opartych na ponadnarodowym partnerstwie organów znajdujących się w dwóch lub większej liczbie państw członkowskich, mających za zadanie wspieranie innowacji, ułatwianie wymiany doświadczeń i dobrych praktyk oraz poprawę jakości polityki azylowej;
c)
wspierają ponadnarodowe kampanie na rzecz zwiększania świadomości społecznej;
d)
wspierają badania, rozpowszechnianie i wymianę informacji na temat najlepszych praktyk i wszystkich innych aspektów polityk azylowych, w tym na temat wykorzystywania najnowszych technologii oraz na temat współpracy na poziomie krajowym między kluczowymi partnerami, takimi jak władze lokalne i regionalne, stowarzyszenia uchodźców i grupy ochotników;
e)
wspierają projekty pilotażowe, w tym projekty innowacyjne, i opracowania badające możliwości nowych form współpracy wspólnotowej i prawo wspólnotowe w tym zakresie;
f)
wspierają opracowywanie i stosowanie przez państwa członkowskie wspólnych narzędzi, metod i wskaźników statystycznych do celów pomiaru rozwoju polityki azylowej;
g)
oferują sieciom łączącym organizacje pozarządowe, które pomagają uchodźcom i osobom ubiegającym się o azyl, a które są obecne co najmniej w 10 państwach członkowskich, wsparcie strukturalne, którego zadaniem jest ułatwienie wymiany doświadczeń i rzetelnych praktyk oraz dopilnowanie, aby rozwój wspólnotowej polityki azylowej i praktyk w tej dziedzinie uwzględniał doświadczenia nabyte przez organizacje pozarządowe, a także interesy uchodźców i osób ubiegających się o azyl;
h)
świadczą usługi pomocnicze na rzecz państw członkowskich w przypadku należycie uzasadnionych sytuacji nadzwyczajnych wymagających pilnych działań.
3. Roczny program prac określający priorytety działań wspólnotowych przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 52 ust. 2.
Artykuł 5
Środki nadzwyczajne
1. W przypadku stosowania mechanizmów tymczasowej ochrony w rozumieniu dyrektywy 2001/55/WE Fundusz finansuje także środki mające na celu udzielenie państwom członkowskim pomocy o charakterze odrębnym i uzupełniającym wobec działań, o których mowa w art. 3.
2. Bez uszczerbku dla ust. 1, Fundusz zapewnia również państwom członkowskim wsparcie do celów wdrożenia środków nadzwyczajnych mających pomóc w rozwiązaniu szczególnie palących sytuacji. Sytuacje takie charakteryzuje nagły napływ w poszczególnych punktach znajdujących się na granicach dużej liczby obywateli państw trzecich, którzy mogą potrzebować międzynarodowej ochrony, co wiąże się z wyjątkowo dużym obciążeniem ośrodków przyjmowania uchodźców, systemów azylowych lub infrastruktury azylowej danego państwa lub państw członkowskich i może stwarzać zagrożenia dla życia ludzkiego, dobrobytu lub w zakresie dostępu do ochrony zapewnianej na mocy prawodawstwa wspólnotowego.
3. Działania realizowane w celu rozwiązania szczególnie palących sytuacji, o których mowa w ust. 2, kwalifikują się do wsparcia z Funduszu, jeżeli:
a)
mają być zrealizowane bezzwłocznie i nie ma praktycznej możliwości ich włączenia do stosownego programu rocznego; oraz
b)
okres ich trwania nie przekracza sześciu miesięcy.
4. Kwalifikowalne środki nadzwyczajne dotyczą następujących rodzajów działań:
a)
przyjęcia i zakwaterowania;
b)
zapewnienia środków utrzymania, w tym żywności i odzieży;
c)
udzielania pomocy medycznej, psychologicznej lub innej;
d)
kosztów osobowych i administracyjnych związanych z przyjęciem danych osób i wdrażaniem środków;
e)
kosztów logistyki i transportu;
f)
pomocy prawnej i językowej;
g)
zapewnienia usług tłumaczenia pisemnego i ustnego, ekspertyz zawierających informacje na temat kraju pochodzenia oraz innych środków przyczyniających się do szybkiej identyfikacji osób, które mogą potrzebować międzynarodowej ochrony oraz do uczciwego i efektywnego rozpatrywania wniosków o azyl.
5. Środki określone w ust. 4 mogą być wspierane przez zespoły ekspertów.
Artykuł 6
Grupy docelowe
Do celów niniejszej decyzji grupy docelowe obejmują następujące kategorie osób:
a)
każdy obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec, którego status jest określony w konwencji genewskiej, a który uzyskał zezwolenie na pobyt jako uchodźca w jednym z państw członkowskich;
b)
każdy obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec korzystający z jednej z form ochrony uzupełniającej w rozumieniu dyrektywy 2004/83/WE;
c)
każdy obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec, który złożył wniosek o objęcie jedną z form ochrony opisanych w lit. a) i b);
d)
każdy obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec korzystający z ochrony tymczasowej w rozumieniu dyrektywy 2001/55/WE;
e)
każdy obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec, który jest przesiedlany lub został przesiedlony do państwa członkowskiego.
ROZDZIAŁ II
ZASADY POMOCY
Artykuł 7
Komplementarność, spójność i zgodność
1. Fundusz zapewnia pomoc, która uzupełnia działania podejmowane na poziomie krajowym, regionalnym i lokalnym, włączając do nich priorytety Wspólnoty.
2. Komisja i państwa członkowskie zapewniają spójność pomocy z Funduszu oraz państw członkowskich z działaniami, politykami i priorytetami Wspólnoty. Spójność ta znajduje w szczególności odbicie w programie wieloletnim, o którym mowa w art. 18.
3. Działania finansowane z Funduszu są zgodne z postanowieniami Traktatu i przepisami aktów prawnych przyjętych na jego podstawie.
Artykuł 8
Programowanie
1. Cele Funduszu realizowane są w ramach wieloletniego okresu programowania od 2008 do 2013 roku, z zastrzeżeniem przeglądu śródokresowego zgodnie z art. 22. System programowania wieloletniego obejmuje priorytety oraz procesy zarządzania, podejmowania decyzji, audytu i poświadczania wydatków.
2. Zatwierdzone przez Komisję programy wieloletnie są realizowane poprzez programy roczne.
Artykuł 9
Pomocniczość i proporcjonalność interwencji
1. Obowiązek realizacji programów wieloletnich i rocznych, o których mowa w art. 18 i 20, spoczywa na państwach członkowskich, na odpowiednim szczeblu terytorialnym, zgodnie z systemem instytucjonalnym właściwym dla każdego państwa członkowskiego. Obowiązek ten jest wykonywany zgodnie z niniejszą decyzją.
2. W odniesieniu do przepisów dotyczących audytu środki stosowane przez Komisję i państwa członkowskie różnią się w zależności od wielkości wkładu finansowego Wspólnoty. Tą samą zasadę stosuje się do przepisów dotyczących oceny oraz do sprawozdań z realizacji programów wieloletnich i rocznych.
Artykuł 10
Metody wykonania
1. Budżet Wspólnoty przydzielony Funduszowi wykonuje się zgodnie z art. 53 ust. 1 lit. b) rozporządzenia finansowego, z wyjątkiem działań wspólnotowych, o których mowa w art. 4 niniejszej decyzji, oraz pomocy technicznej, o której mowa w art. 15 niniejszej decyzji.
2. Komisja wykonuje swoje obowiązki w zakresie wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej poprzez:
a)
sprawdzanie istnienia i właściwego funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli w państwach członkowskich zgodnie z procedurami opisanymi w art. 32;
b)
wstrzymywanie lub zawieszanie całości lub części płatności w przypadku wadliwego funkcjonowania krajowych systemów zarządzania i kontroli, zgodnie z procedurami opisanymi w art. 41 i 42, oraz stosowanie wszelkich innych niezbędnych korekt finansowych zgodnie z procedurami opisanymi w art. 45 i 46.
Artykuł 11
Partnerstwo
1. Każde państwo członkowskie organizuje, zgodnie z obowiązującymi przepisami i praktykami krajowymi, partnerstwo z instytucjami i podmiotami, które uczestniczą w realizacji programu wieloletniego lub które mogą, według zainteresowanego państwa członkowskiego, wnieść użyteczny wkład w jego opracowanie.
Takie instytucje i podmioty mogą obejmować właściwe władze regionalne, lokalne, miejskie i inne władze publiczne, organizacje międzynarodowe, w szczególności UNHCR, i podmioty reprezentujące społeczeństwo obywatelskie, takie jak organizacje pozarządowe lub partnerzy społeczni.
2. Partnerstwo takie jest prowadzone w całkowitej zgodności z uprawnieniami instytucjonalnymi, prawnymi i finansowymi właściwymi dla danej kategorii partnera.
ROZDZIAŁ III
RAMY FINANSOWE
Artykuł 12
Zasoby ogólne
1. Koperta finansowa na realizację niniejszej decyzji w okresie od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. wynosi 628 mln EUR.
2. Roczne środki dla Funduszu są zatwierdzane przez władzę budżetową w obrębie limitów wyznaczonych w ramach finansowych.
3. Komisja dokonuje indykatywnego rocznego podziału na poszczególne państwa członkowskie zgodnie z kryteriami ustalonymi w art. 13.
Artykuł 13
Roczna dystrybucja zasobów na kwalifikowalne działania w państwach członkowskich
1. Każde państwo członkowskie otrzymuje stałą kwotę w wysokości 300 000 EUR ze środków przydzielanych rocznie Funduszowi.
Dla państw członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r., kwotę tę na lata 2008–2013 podnosi się do 500 000 EUR rocznie.
Dla państw członkowskich, które przystępują do Unii Europejskiej w latach od 2007 do 2013 r., kwotę tę na pozostającą część okresu od 2008 do 2013 r., począwszy od roku następującego po przystąpieniu, podnosi się do 500 000 EUR rocznie.
2. Pozostałe dostępne zasoby roczne są rozdzielane między państwa członkowskie w następujący sposób:
a)
30% proporcjonalnie do liczby osób zaliczonych do jednej z kategorii, o których mowa w art. 6 lit. a), b) i e), przyjętych w okresie poprzednich trzech lat;
b)
70% proporcjonalnie do liczby osób zaliczonych do jednej z kategorii, o których mowa w art. 6 lit. c) i d), zarejestrowanych w okresie poprzednich trzech lat.
Do celów niniejszego podziału, osób, o których mowa w art. 6 lit. e), nie uwzględnia się w kategorii, o której mowa w art. 6 lit. a).
3. Państwa członkowskie otrzymują stałą kwotę równą 4 000 EUR za każdą przesiedloną osobę należącą do jednej z poniższych kategorii:
a)
osoby z państwa lub regionu wyznaczonych do realizacji regionalnego programu ochrony;
b)
małoletni bez opieki;
c)
dzieci i kobiety zagrożone, w szczególności, przemocą psychologiczną, fizyczną lub seksualną lub wykorzystywaniem psychologicznym, fizycznym lub seksualnym;
d)
osoby wymagające szczególnej opieki medycznej, którą można zapewnić wyłącznie w drodze przesiedlenia.
4. W przypadku, gdy państwo członkowskie przesiedla osobę należącą do więcej niż jednej z kategorii, o których mowa w ust. 3, otrzymuje ono stałą kwotę za daną osobę tylko raz.
5. Wielkościami odniesienia są najnowsze statystyki opracowane przez Komisję (Eurostat) na podstawie danych dostarczonych przez państwa członkowskie zgodnie z prawem wspólnotowym.
W przypadku, gdy państwa członkowskie nie dostarczyły Komisji (Eurostatowi) danych statystyk, dostarczają one możliwie najszybciej dane tymczasowe.
Przed przyjęciem tych danych jako wielkości odniesienia, Komisja (Eurostat) ocenia jakość, porównywalność i kompletność informacji statystycznych zgodnie ze standardowymi procedurami operacyjnymi. Na wniosek Komisji (Eurostatu) państwa członkowskie dostarczają jej wszelkich niezbędnych do tego celu informacji.
6. Do dnia 1 maja każdego roku państwa członkowskie dostarczają Komisji szacunkową liczbę osób, o których mowa w ust. 3, które przesiedlą w następnym roku, w tym podział na poszczególne kategorie, o których mowa w tym ustępie. Komisja przekazuje te informacje komitetowi, o którym mowa w art. 52.
Artykuł 14
Struktura finansowania
1. Wkład finansowy Funduszu przyjmuje postać dotacji.
2. Działania wspierane z Funduszu są współfinansowane ze źródeł publicznych lub prywatnych, nie są nastawione na osiąganie zysku i nie kwalifikują się do finansowania z innych źródeł objętych budżetem ogólnym Unii Europejskiej.
3. Środki przyznane z Funduszu uzupełniają wydatki publiczne lub wydatki równoważne przydzielone przez państwa członkowskie na działania objęte niniejszą decyzją.
4. Wkład Wspólnoty we wspierane projekty, w odniesieniu do działań realizowanych w państwach członkowskich na podstawie art. 3, nie przekracza 50% całkowitych kosztów danego działania.
Wkład ten może zostać podwyższony do 75% w przypadku projektów służących realizacji szczególnych celów priorytetowych wyznaczonych w wytycznych strategicznych, o których mowa w art. 17.
Wkład Wspólnoty podwyższa się do 75% w państwach członkowskich objętych Funduszem Spójności.
5. W ramach realizacji programów krajowych określonych w rozdziale IV państwa członkowskie dokonują wyboru projektów przeznaczonych do finansowania na podstawie następujących kryteriów minimalnych:
a)
sytuacji i wymogów w danym państwie członkowskim;
b)
efektywności kosztowej, między innymi z uwzględnieniem liczby osób, których taki projekt dotyczy;
c)
doświadczenia, wiedzy fachowej, wiarygodności i wkładu finansowego organizacji składającej wniosek o finansowanie i wszelkich organizacji partnerskich;
d)
zakresu, w jakim projekt uzupełnia inne działania finansowane z budżetu ogólnego Unii Europejskiej lub stanowi część programów krajowych.
6. Pomoc finansowa Wspólnoty na działania wspierane z Funduszu jest zasadniczo udzielana na okres nie dłuższy niż trzy lata, pod warunkiem przedkładania okresowych sprawozdań z postępów w realizacji.
7. Wkład Wspólnoty we wspieranie działań realizowanych na mocy art. 3 ust. 4 nie przekracza 15% całkowitej kwoty rocznych zasobów przydzielonych każdemu państwu członkowskiemu zgodnie z art. 13.
Artykuł 15
Pomoc techniczna z inicjatywy Komisji
1. Z inicjatywy Komisji lub w jej imieniu, do pułapu 500 000 EUR rocznego przydziału środków z Funduszu, Fundusz może finansować środki przygotowawcze, środki związane z monitorowaniem, wsparciem administracyjnym i technicznym, jak również środki związane z oceną, audytem i kontrolą niezbędne do wykonania niniejszej decyzji.
2. Środki te obejmują:
a)
badania, oceny, ekspertyzy i statystyki, również o charakterze ogólnym, dotyczące funkcjonowania Funduszu;
b)
środki informacyjne przeznaczone dla państw członkowskich, beneficjentów końcowych i opinii publicznej, w tym kampanie mające na celu zwiększanie świadomości społecznej oraz wspólna baza danych dotycząca projektów finansowanych w ramach Funduszu;
c)
instalację, obsługę i łączenie informatycznych systemów zarządzania, monitorowania, kontroli i oceny;
d)
opracowanie wspólnych ram oceny i monitorowania, jak również systemu wskaźników z uwzględnieniem, w stosownych przypadkach, wskaźników krajowych;
e)
doskonalenie metod oceny i wymiany informacji o praktykach w tym zakresie;
f)
środki informacyjne i szkoleniowe przeznaczone dla instytucji wyznaczonych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 25, stanowiące uzupełnienie wysiłków podejmowanych przez państwa członkowskie w celu udzielenia ich instytucjom wskazówek zgodnie z art. 31 ust. 2.
Artykuł 16
Pomoc techniczna z inicjatywy państw członkowskich
1. Z inicjatywy danego państwa członkowskiego, w odniesieniu do każdego programu rocznego, Fundusz może finansować środki przygotowawcze, środki związane z zarządzaniem, monitorowaniem, oceną, jak również środki informacyjne i kontrolne oraz środki służące wzmocnieniu zdolności administracyjnych do celów realizacji Funduszu.
2. Kwota przeznaczona na pomoc techniczną w ramach każdego programu rocznego nie może przekraczać:
a)
na lata 2008–2010, 7% całkowitej rocznej kwoty współfinansowania przydzielonej temu państwu członkowskiemu, plus 30 000 EUR; oraz
b)
na lata 2011–2013, 4% całkowitej rocznej kwoty współfinansowania przydzielonej temu państwu członkowskiemu, plus 30 000 EUR.
ROZDZIAŁ IV
PROGRAMOWANIE
Artykuł 17
Przyjęcie wytycznych strategicznych
1. Komisja przyjmuje wytyczne strategiczne określające ramy interwencji Funduszu, z uwzględnieniem postępu w opracowywaniu i wdrażaniu prawodawstwa wspólnotowego w dziedzinie polityki azylowej, jak również indykatywny podział zasobów finansowych Funduszu w okresie objętym programem wieloletnim.
2. W odniesieniu do każdego z celów Funduszu wytyczne te uwzględniają w szczególności wspólnotowe priorytety z myślą o promowaniu wprowadzania w życie wspólnego europejskiego systemu azylowego.
3. Komisja przyjmuje wytyczne strategiczne odnoszące się do wieloletniego okresu programowania do dnia 31 lipca 2007 r.
4. Wytyczne strategiczne przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 52 ust. 3. Te wytyczne strategiczne zostaną po ich przyjęciu dołączone do niniejszej decyzji.
Artykuł 18
Przygotowywanie i zatwierdzanie krajowych programów wieloletnich
1. Na podstawie wytycznych strategicznych, o których mowa w art. 17, każde państwo członkowskie przedstawia projekt programu wieloletniego, który składa się z następujących elementów:
a)
opisu aktualnej sytuacji w tym państwie członkowskim w odniesieniu do uzgodnień dotyczących przyjmowania uchodźców, procedur azylowych, doradztwa w dziedzinie dobrowolnych powrotów, integracji i przesiedlenia oraz przemieszczenia z innego państwa członkowskiego osób objętych art. 6, jak również w odniesieniu do opracowywania, monitorowania i oceny polityk azylowych;
b)
analizy potrzeb występujących w danym państwie członkowskim w odniesieniu do procedur dotyczących przyjmowania uchodźców, procedur azylowych, doradztwa w dziedzinie dobrowolnego powrotu, integracji i przesiedlenia oraz przemieszczenia z innego państwa członkowskiego osób objętych art. 6, jak również w odniesieniu do opracowywania, monitorowania i oceny polityk azylowych;
c)
przedstawienia odpowiedniej strategii osiągnięcia tych celów oraz priorytety przypisane ich osiągnięciu, a także opis działań przewidzianych w celu realizacji tych priorytetów;
d)
wskazania, czy strategia ta jest spójna z innymi instrumentami regionalnymi, krajowymi i wspólnotowymi;
e)
informacji na temat priorytetów i ich celów szczegółowych [NB: p. art. 4 – to samo użyte na "specific objectives"]. Cele te określa się ilościowo z wykorzystaniem ograniczonej liczby wskaźników, z uwzględnieniem zasady proporcjonalności. Wskaźniki te muszą umożliwiać mierzenie postępu w stosunku do sytuacji wyjściowej oraz skuteczności realizacji priorytetów poprzez osiąganie celów szczegółowych;
f)
opisu podejścia wybranego do realizacji zasady partnerstwa określonej w art. 11;
g)
projektu planu finansowania, który określa proponowany wkład finansowy Funduszu i ogólną kwotę współfinansowania publicznego lub prywatnego dla każdego priorytetu i każdego programu rocznego;
h)
przepisów ustanowionych w celu zapewnienia podania treści programu wieloletniego do wiadomości publicznej.
2. Państwa członkowskie przedkładają Komisji projekt programu wieloletniego nie później niż cztery miesiące po przedstawieniu przez Komisję wytycznych strategicznych na dany okres.
3. W celu zatwierdzenia projektu programu wieloletniego Komisja przeprowadza analizę:
a)
zgodności projektu programu wieloletniego z celami Funduszu i wytycznymi strategicznymi, o których mowa w art. 17;
b)
istotności działań przewidzianych w projekcie programu wieloletniego w świetle proponowanej strategii;
c)
zgodności ustaleń w zakresie zarządzania i kontroli, dokonanych przez dane państwo członkowskie w odniesieniu do realizacji interwencji Funduszu, z przepisami niniejszej decyzji;
d)
zgodności projektu programu wieloletniego z prawem wspólnotowym, w szczególności z przepisami prawa wspólnotowego mającymi na celu zapewnienie swobodnego przepływu osób w powiązaniu z bezpośrednio z nimi związanymi środkami towarzyszącymi w odniesieniu do kontroli granic zewnętrznych, azylu i imigracji.
4. W przypadku, gdy Komisja uzna, że projekt programu wieloletniego jest niespójny z wytycznymi strategicznymi lub że jest on niezgodny z przepisami niniejszej decyzji w zakresie systemów zarządzania i kontroli lub z prawem wspólnotowym, wzywa ona dane państwo członkowskie do przedstawienia wszystkich niezbędnych informacji dodatkowych i, w stosownych przypadkach, do dokonania odpowiednich zmian w projekcie programu wieloletniego.
5. Komisja zatwierdza każdy program wieloletni w terminie trzech miesięcy od chwili jego formalnego przedłożenia, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 52 ust. 2.
Artykuł 19
Zmiana programów wieloletnich
1. Z inicjatywy danego państwa członkowskiego lub Komisji, program wieloletni poddaje się ponownej analizie i, w razie konieczności, wprowadza się do niego zmiany w odniesieniu do pozostałej części okresu programowania w celu uwzględnienia w większym stopniu lub w inny sposób priorytetów Wspólnoty. Ponowna analiza programów wieloletnich może nastąpić na podstawie dokonanych ocen lub w następstwie trudności napotkanych podczas realizacji.
2. Komisja przyjmuje decyzję w sprawie zatwierdzenia zmiany programu wieloletniego możliwie najszybciej po formalnym przedłożeniu stosownego wniosku przez zainteresowane państwo członkowskie. Zmiana programu wieloletniego przeprowadzana jest zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 52 ust. 2.
Artykuł 20
Programy roczne
1. Zatwierdzony przez Komisję program wieloletni realizowany jest poprzez programy roczne.
2. Do dnia 1 lipca każdego roku Komisja przedstawia państwom członkowskim szacunkowe kwoty, które zostaną im przydzielone na następny rok z ogólnej kwoty środków przydzielonych w ramach rocznej procedury budżetowej, obliczone zgodnie z art. 13.
3. Do dnia 1 listopada każdego roku państwa członkowskie przedstawiają Komisji projekt programu rocznego na następny rok sporządzony zgodnie z programem wieloletnim i składający się z następujących elementów:
a)
ogólne zasady wyboru projektów, które mają być finansowane w ramach programu rocznego;
b)
opis działań, które mają być wspierane w ramach programu rocznego;
c)
proponowany finansowy podział wkładu Funduszu na różne działania w ramach programu; oraz wskazanie wnioskowanej kwoty na pokrycie kosztów pomocy technicznej w ramach art. 16, służącej realizacji programu rocznego.
4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 3, państwa członkowskie przedkładają Komisji projekty programów rocznych na 2008 rok do dnia 1 marca 2008 r.
5. Analizując projekt programu rocznego państwa członkowskiego, Komisja uwzględnia ostateczną kwotę środków przydzielonych Funduszowi w ramach procedury budżetowej.
W terminie jednego miesiąca od formalnego przedłożenia projektu programu rocznego Komisja informuje dane państwo członkowskie o możliwości jego zatwierdzenia. Jeżeli projekt programu rocznego jest niezgodny z programem wieloletnim, Komisja wzywa to państwo członkowskie do przedstawienia wszystkich niezbędnych informacji i, w stosownych przypadkach, do wprowadzenia odpowiednich zmian do projektu programu rocznego.
Komisja przyjmuje decyzję w sprawie finansowania zatwierdzającą program roczny do dnia 1 marca danego roku. W decyzji określa się kwotę przydzieloną danemu państwu członkowskiemu oraz okres, w którym wydatki są kwalifikowalne.
6. W celu uwzględnienia należycie uzasadnionych sytuacji nadzwyczajnych, które nie zostały przewidziane w chwili zatwierdzania programu rocznego, a które wymagają podjęcia pilnych działań, państwo członkowskie może dokonać zmiany w wysokości do 10% kwoty podziału finansowego wkładu Funduszu pomiędzy różne działania wymienione w programie rocznym lub przydzielić do 10% przyznanej kwoty na inne działania zgodnie z niniejszą decyzją. Dane państwo członkowskie informuje Komisję o zmienionym programie rocznym.
Artykuł 21
Przepisy szczególne dotyczące środków nadzwyczajnych
1. Państwa członkowskie przedstawiają Komisji wykaz potrzeb oraz plan realizacji środków nadzwyczajnych przewidzianych w art. 5, w tym opis planowanych środków oraz organy odpowiedzialne za ich realizację.
2. Państwo członkowskie zwracające się o pomoc z Funduszu w celu rozwiązania szczególnie palącej sytuacji opisanej w art. 5 ust. 2 przedkłada Komisji wniosek zawierający wszystkie stosowne dostępne informacje, w tym:
a)
szczegółowy opis aktualnej sytuacji, w szczególności dotyczący liczby przybyłych osób, skutków dla możliwości przyjmowania uchodźców i dla systemu azylowego lub infrastruktury azylowej oraz dotyczący pilnych potrzeb, jak również uzasadnionej prognozy ewentualnego rozwoju sytuacji w krótkiej perspektywie;
b)
uzasadnienie wyjątkowego charakteru sytuacji poparte elementami, które mogą obejmować najnowsze dane statystyczne i inne dane dotyczące napływu osób do konkretnego punktu na danej granicy;
c)
szczegółowy opis przewidywanych środków nadzwyczajnych, ich skalę, charakter i odnośnych partnerów;
d)
podział szacunkowych kosztów przewidywanych środków.
Komisja podejmuje decyzję dotyczącą tego, czy zostały spełnione warunki udzielenia pomocy finansowej na środki nadzwyczajne z Funduszu, a także dotyczącą kwoty pomocy finansowej, która ma zostać udzielona na podstawie informacji, o których mowa powyżej, i wszelkich dodatkowych stosownych informacji, jakimi dysponuje. Komisja informuje państwa członkowskie o tej decyzji.
3. Pomoc finansowa z Funduszu na środki nadzwyczajne przewidziane w art. 5 jest ograniczona do okresu sześciu miesięcy i nie przekracza 80% kosztów danego środka nadzwyczajnego.
4. W przypadku wprowadzenia mechanizmu ochrony tymczasowej, o którym mowa w art. 5 ust. 1, dostępne zasoby rozdziela się między państwa członkowskie na podstawie liczby osób objętych ochroną tymczasową w każdym państwie członkowskim, zgodnie z art. 5 ust. 1.
Artykuł 22
Przegląd śródokresowy programu wieloletniego
1. Komisja dokonuje przeglądu wytycznych strategicznych i, w razie potrzeby, przyjmuje, do dnia 31 marca 2010 r., zmienione wytyczne strategiczne na lata 2011–2013.
2. W przypadku przyjęcia zmienionych wytycznych strategicznych każde państwo członkowskie ponownie analizuje swój program wieloletni i, w stosownych przypadkach, wprowadza do niego zmiany.
3. Zasady określone w art. 18 dotyczące przygotowywania i zatwierdzania krajowych programów wieloletnich stosuje się odpowiednio do przygotowywania i zatwierdzania zmienionych programów wieloletnich.
4. Zmienione wytyczne strategiczne przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 52 ust. 3.
ROZDZIAŁ V
SYSTEMY ZARZĄDZANIA I KONTROLI
Artykuł 23
Wykonanie
Komisja odpowiada za wykonanie niniejszej decyzji i przyjmuje niezbędne przepisy wykonawcze.
Artykuł 24
Ogólne zasady działania systemów zarządzania i kontroli
Utworzone przez państwa członkowskie systemy zarządzania i kontroli programów wieloletnich zapewniają:
a)
określenie funkcji danych podmiotów w zarządzaniu i kontroli oraz przydziału funkcji w obrębie każdego podmiotu;
b)
zgodność z zasadą rozdzielenia funkcji pomiędzy tymi podmiotami i w ich obrębie;
c)
odpowiednie zasoby dla każdego podmiotu pełniącego funkcje, które mu wyznaczono, przez cały okres realizacji działań współfinansowanych z Funduszu;
d)
procedury dla zapewniania zasadności i prawidłowości wydatków zadeklarowanych w ramach programów rocznych;
e)
wiarygodne, skomputeryzowane systemy rachunkowości i księgowości, monitorowania i sprawozdawczości finansowej;
f)
system sprawozdawczości i monitorowania, w przypadku gdy podmiot odpowiedzialny powierza wykonywanie zadań innemu podmiotowi;
g)
instrukcje postępowania odnoszące się do funkcji, które należy wypełnić;
h)
ustalenia dotyczące audytu funkcjonowania systemu;
i)
systemy i procedury w celu zapewnienia stosowania właściwej ścieżki audytu;
j)
procedury sprawozdawczości i monitorowania nieprawidłowości oraz odzyskiwania kwot nienależnie wypłaconych.
Artykuł 25
Wyznaczanie instytucji
1. Do celów realizacji programu wieloletniego i programów rocznych państwo członkowskie wyznacza:
a)
instytucję odpowiedzialną: organ funkcjonalny państwa członkowskiego, krajowy organ publiczny lub podmiot wyznaczony przez państwo członkowskie lub podmiot prawa prywatnego państwa członkowskiego wypełniający misję publiczną, który odpowiada za zarządzanie programem wieloletnim i programami rocznymi finansowanymi ze środków Funduszu oraz za wszelkie kontakty z Komisją;
b)
instytucję certyfikującą: krajowy organ publiczny lub podmiot lub osoba działająca w charakterze takiego podmiotu lub organu – wyznaczone przez państwo członkowskie do poświadczania deklaracji wydatków przed ich przesłaniem do Komisji;
c)
instytucję audytową: krajowy organ publiczny lub podmiot, pod warunkiem że jest on funkcjonalnie niezależny od instytucji odpowiedzialnej i instytucji certyfikującej, wyznaczony przez państwo członkowskie i odpowiedzialny za weryfikację skutecznego działania systemu zarządzania i kontroli;
d)
w stosownych przypadkach, instytucję delegowaną.
2. Państwo członkowskie określa zasady regulujące jego stosunki z instytucjami, o których mowa w ust. 1, a także ich stosunki z Komisją.
3. Z zastrzeżeniem art. 24 lit. b), niektóre lub wszystkie instytucje, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, mogą stanowić część tego samego podmiotu.
4. Komisja przyjmuje przepisy wykonawcze dla art. 26-30 zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 52 ust. 2.
Artykuł 26
Instytucja odpowiedzialna
1. Instytucja odpowiedzialna spełnia następujące warunki minimalne:
a)
posiada osobowość prawną, chyba że jest organem funkcjonalnym państwa członkowskiego;
b)
dysponuje infrastrukturą wymaganą do prowadzenia łatwej komunikacji z szerokim gronem użytkowników, podmiotami odpowiedzialnymi w innych państwach członkowskich oraz Komisją;
c)
działa w otoczeniu administracyjnym, które pozwala mu prawidłowo wykonywać swoje zadania i unikać wszelkich konfliktów interesów;
d)
jest w stanie stosować wspólnotowe zasady zarządzania funduszami;
e)
dysponuje środkami finansowymi i możliwościami w zakresie zarządzania, proporcjonalnymi do wielkości funduszy wspólnotowych, którymi będzie zobowiązany zarządzać;
f)
dysponuje personelem, którego kwalifikacje zawodowe odpowiadają potrzebom pracy administracyjnej w środowisku międzynarodowym.
2. Państwo członkowskie zapewnia instytucji odpowiedzialnej odpowiednie środki finansowe, tak aby mogła ona właściwie wykonywać swoje zadania w sposób ciągły przez cały okres 2008–2013.
3. Komisja może udzielać państwom członkowskim pomocy w szkoleniu personelu, w szczególności w odniesieniu do prawidłowego stosowania rozdziałów V-IX.
Artykuł 27
Zadania instytucji odpowiedzialnej
1. Instytucja odpowiedzialna odpowiada za zarządzanie programem wieloletnim i jego realizację zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami.
Instytucja ta w szczególności:
a)
prowadzi konsultacje z partnerami zgodnie z art. 11;
b)
składa Komisji projekt programu wieloletniego i projekty programów rocznych, do których odnoszą się art. 18 i 20;
c)
organizuje i ogłasza zaproszenia do składania ofert lub projektów, w stosownych przypadkach;
d)
organizuje wybór projektów do celów współfinansowania w ramach Funduszu zgodnie z kryteriami określonymi w art. 14 ust. 5;
e)
przyjmuje płatności dokonywane przez Komisję i dokonuje płatności na rzecz beneficjentów końcowych;
f)
zapewnia spójność i komplementarność między współfinansowaniem w ramach Funduszu i w ramach innych stosownych instrumentów finansowych, krajowych i wspólnotowych;
g)
monitoruje dostarczenie współfinansowanych towarów i usług oraz weryfikuje czy wydatki zadeklarowane na działania zostały rzeczywiście poniesione oraz są zgodne z zasadami wspólnotowymi i krajowymi;
h)
zapewnia istnienie informatycznego systemu ewidencjonowania i przechowywania zapisów księgowych dla każdego działania w ramach programów rocznych oraz zapewnia, że dane na temat realizacji, niezbędne do celów zarządzania finansowego, monitorowania, kontroli i oceny, są gromadzone;
i)
zapewnia utrzymywanie przez beneficjentów końcowych i inne podmioty uczestniczące w realizacji działań współfinansowanych z Funduszu odrębnego systemu księgowego albo odpowiedniego kodu księgowego dla wszystkich transakcji związanych z danym działaniem, bez uszczerbku dla krajowych zasad księgowych;
j)
zapewnia przeprowadzanie ocen Funduszu, o których mowa w art. 49, w terminach określonych w art. 50 ust. 2 i zgodnie z normami jakości uzgodnionymi między Komisją a danym państwem członkowskim;
k)
ustanawia procedury dla zapewnienia, że wszystkie dokumenty dotyczące wydatków i audytów, wymagane do zapewnienia właściwej ścieżki audytu, są przechowywane zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 43;
l)
zapewnia otrzymywanie przez instytucję audytową, do celów prowadzenia audytów określonych w art. 30 ust. 1, wszystkich niezbędnych informacji na temat stosowanych procedur zarządzania i projektów współfinansowanych z Funduszu;
m)
zapewnia otrzymywanie przez instytucję certyfikującą, do celów poświadczania, wszystkich niezbędnych informacji na temat procedur i weryfikacji przeprowadzonych w odniesieniu do wydatków;
n)
sporządza i przedkłada Komisji sprawozdania z postępów i sprawozdania końcowe z realizacji programów rocznych, deklaracje wydatków poświadczonych przez instytucję certyfikującą i wnioski o płatność lub, w stosownych przypadkach, oświadczenie zwrotu kosztów;
o)
prowadzi działalność informacyjną i doradczą oraz rozpowszechnia wyniki wspieranych działań;
p)
współpracuje z Komisją i instytucjami odpowiedzialnymi w innych państwach członkowskich;
q)
kontroluje wdrożenie przez beneficjentów końcowych wytycznych, o których mowa w art. 33 ust. 6.
2. Działalność instytucji odpowiedzialnej związana z zarządzaniem projektami realizowanymi w państwach członkowskich może być finansowana w ramach ustaleń dotyczących pomocy technicznej, o której mowa w art. 16.
Artykuł 28
Delegacja zadań przez instytucję odpowiedzialną
1. W przypadku, gdy wykonanie wszystkich lub niektórych zadań instytucji odpowiedzialnej powierza się instytucji delegowanej, instytucja odpowiedzialna określa zakres delegowanych zadań oraz ustala szczegółowe procedury wykonania tych zadań, zgodnie z warunkami określonymi w art. 26.
2. Procedury te obejmują regularne dostarczanie instytucji odpowiedzialnej informacji na temat skutecznego wykonywania delegowanych zadań i opis zastosowanych środków.
Artykuł 29
Instytucja certyfikująca
1. Instytucja certyfikująca:
a)
poświadcza, że:
i)
deklaracja wydatków jest dokładna, wynika z rzetelnych systemów księgowych i jest oparta na weryfikowalnych dokumentach uzupełniających,
ii)
zadeklarowane wydatki są zgodne z mającymi zastosowanie zasadami wspólnotowymi i krajowymi oraz zostały poniesione w związku z działaniami wybranymi na podstawie kryteriów mających zastosowanie do programu i zgodnych z zasadami wspólnotowymi i krajowymi;
b)
zapewnia do celów poświadczenia, że otrzymała od instytucji odpowiedzialnej odpowiednie informacje na temat procedur i weryfikacji przeprowadzonych w odniesieniu do wydatków zawartych w deklaracjach wydatków;
c)
uwzględnia do celów poświadczenia, wyniki wszystkich audytów przeprowadzonych przez instytucję audytową lub na jej odpowiedzialność;
d)
utrzymuje w formie elektronicznej zapisy księgowe dotyczące wydatków zadeklarowanych Komisji;
e)
weryfikuje odzyskanie wszelkich wspólnotowych środków finansowych, w stosownych przypadkach wraz z odsetkami, w przypadku stwierdzenia, że zostały one nienależnie wypłacone w wyniku wykrytych nieprawidłowości;
f)
prowadzi ewidencję kwot podlegających odzyskaniu i kwot odzyskanych w ramach budżetu ogólnego Unii Europejskiej, w miarę możliwości poprzez potrącenie ich z następnej deklaracji wydatków.
2. Działalność instytucji certyfikującej związana z projektami realizowanymi w państwach członkowskich może być finansowana w ramach ustaleń dotyczących pomocy technicznej, o której mowa w art. 16, pod warunkiem poszanowania prerogatyw tej instytucji, określonych w art. 25.
Artykuł 30
Instytucja audytowa
1. Instytucja audytowa:
a)
zapewnia prowadzenie audytów w celu weryfikacji skutecznego funkcjonowania systemu zarządzania i kontroli;
b)
zapewnia prowadzenie audytów działań na podstawie odpowiedniej próby w celu zweryfikowania zadeklarowanych wydatków; próba taka stanowi co najmniej 10% całkowitej kwoty kwalifikowalnych wydatków dla każdego programu rocznego;
c)
przedstawia Komisji, w terminie sześciu miesięcy od zatwierdzenia programu wieloletniego, strategię audytu obejmującą podmioty, które będą przeprowadzać audyty, o których mowa w lit. a) i b), zapewniając przeprowadzanie audytu głównych beneficjentów współfinansowania z Funduszu i równomierny rozkład audytów w całym okresie programowania.
2. W przypadku, gdy instytucja audytowa wyznaczona na mocy niniejszej decyzji jest także instytucją audytową wyznaczoną na mocy decyzji nr …/2007/WE, nr …/2007/WE i nr …/2007/WE(20) lub w przypadku gdy do dwóch lub większej liczby tych Funduszy stosuje się wspólny system, można przedłożyć jedną strategię audytu zgodnie z ust. 1 lit. c).
3. Dla każdego programu rocznego instytucja audytowa sporządza sprawozdanie obejmujące:
a)
roczne sprawozdanie z audytu przedstawiające wyniki audytów przeprowadzonych zgodnie ze strategią audytu w odniesieniu do programu rocznego oraz informujące o wszelkich brakach wykrytych w systemach zarządzania i kontroli programu;
b)
opinię, na podstawie kontroli i audytów przeprowadzonych na odpowiedzialność instytucji audytowej, w kwestii tego, czy funkcjonowanie systemu zarządzania i kontroli daje uzasadnione zapewnienie, że deklaracje wydatków przedstawione Komisji są prawidłowe i że transakcje będące ich podstawą są zgodne z prawem i prawidłowe;
c)
deklarację zawierającą ocenę zasadności wniosku o płatność salda lub oświadczenie zwrotu kosztów oraz ocenę zgodności z prawem i prawidłowości odnośnych wydatków.
4. Instytucja audytowa zapewnia, że czynności audytowe uwzględniają uznane w skali międzynarodowej standardy audytu.
5. Audyty dotyczące projektów realizowanych w państwach członkowskich mogą być finansowane w ramach ustaleń dotyczących pomocy technicznej, o której mowa w art. 16, pod warunkiem poszanowania prerogatyw instytucji audytowej określonych w art. 25.
ROZDZIAŁ VI
OBOWIĄZKI I KONTROLA
Artykuł 31
Obowiązki państw członkowskich
1. Państwa członkowskie są odpowiedzialne za zapewnienie należytego zarządzania finansowego programem wieloletnim i programami rocznymi oraz za zgodność z prawem i prawidłowość transakcji będących ich podstawą.
2. Państwa członkowskie zapewniają udzielenie instytucjom odpowiedzialnym i wszelkim instytucjom delegowanym, instytucjom certyfikującym, instytucjom audytowym oraz wszelkim innym odnośnym podmiotom odpowiednich wskazówek w sprawie ustanawiania systemów zarządzania i kontroli, o których mowa w art. 24-30, w celu zapewnienia skutecznego i prawidłowego wydatkowania środków finansowych Wspólnoty.
3. Państwa członkowskie zapobiegają nieprawidłowościom, wykrywają je i korygują. Zgłaszają je Komisji i informują Komisję na bieżąco o postępach w wynikłych postępowaniach administracyjnych i prawnych.
W przypadku braku możliwości odzyskania kwot nienależnie wypłaconych beneficjentowi końcowemu, dane państwo członkowskie odpowiada za zwrot kwot utraconych do budżetu ogólnego Unii Europejskiej, jeśli zostanie stwierdzone, że straty powstały z jego winy lub w wyniku niedbalstwa z jego strony.
4. Państwa członkowskie odpowiadają w pierwszej kolejności za kontrolę finansową działań oraz zapewniają wdrażanie systemów zarządzania i kontroli oraz audytów w sposób gwarantujący prawidłowe i skuteczne wykorzystanie funduszy wspólnotowych. Przekazują one Komisji opis takich systemów.
5. Szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące ust. 1–4 przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 52 ust. 2.
Artykuł 32
Systemy zarządzania i kontroli
1. Przed zatwierdzeniem programu wieloletniego przez Komisję, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 52 ust. 2, państwa członkowskie zapewniają utworzenie systemów zarządzania i kontroli zgodnie z art. 24-30. Odpowiadają one za zapewnienie skutecznego funkcjonowania systemów przez cały okres programowania.
2. Wraz z projektem programu wieloletniego, państwa członkowskie przedkładają Komisji opis organizacji i procedur dotyczących: instytucji odpowiedzialnych, instytucji delegowanych i instytucji certyfikujących oraz systemów audytu wewnętrznego funkcjonujących w tych instytucjach, a także instytucji audytowej i wszelkich innych podmiotów przeprowadzających audyty na jej odpowiedzialność.
3. Komisja dokonuje przeglądu zastosowania niniejszego przepisu w kontekście przygotowania sprawozdania określonego w art. 50 ust. 3.
Artykuł 33
Obowiązki Komisji
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 32 Komisja upewnia się, że państwa członkowskie utworzyły systemy zarządzania i kontroli odpowiadające przepisom art. 24-30, oraz na podstawie rocznych sprawozdań z audytu i przeprowadzonych przez siebie audytów, że systemy funkcjonują skutecznie przez cały okres programowania.
2. Bez uszczerbku dla audytów przeprowadzanych przez państwa członkowskie, urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w celu sprawdzenia skutecznego funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli. Czynności te mogą obejmować audyty działań ujętych w programach rocznych, przy czym o audycie należy poinformować z wyprzedzeniem co najmniej trzech dni roboczych. W audytach takich mogą brać udział urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele danego państwa członkowskiego.
3. Komisja może wymagać przeprowadzenia przez państwo członkowskie kontroli na miejscu w celu sprawdzenia prawidłowości funkcjonowania systemów lub prawidłowości jednej lub większej liczby transakcji. Urzędnicy Komisji lub jej upoważnieni przedstawiciele mogą brać udział w takich kontrolach.
4. We współpracy z państwami członkowskimi Komisja zapewnia przekazywanie odpowiednich informacji na temat działań wspieranych przez Fundusz, promocję tych działań i ich monitorowanie.
5. We współpracy z państwami członkowskimi Komisja zapewnia spójność i komplementarność działań względem innych stosownych polityk, instrumentów i inicjatyw Wspólnoty.
6. Komisja określa wytyczne zapewniające uwidocznienie środków finansowych przyznanych na mocy niniejszej decyzji.
Artykuł 34
Współpraca z instytucjami audytowymi państw członkowskich
1. Komisja współpracuje z instytucjami audytowymi w celu koordynowania ich odnośnych planów i metodologii audytów, a także dokonuje niezwłocznej wymiany wyników przeprowadzonych audytów systemów zarządzania i kontroli w celu możliwie najlepszego wykorzystania środków kontroli i unikania nieuzasadnionego powielania prac.
Komisja przekazuje swoje uwagi dotyczące strategii audytu przedstawionej na mocy art. 30 w terminie nieprzekraczającym trzech miesięcy od jej otrzymania.
2. Przy określaniu swojej strategii audytu Komisja określa te programy roczne, które uznaje za zadowalające na podstawie posiadanej wiedzy na temat systemów zarządzania i kontroli.
W odniesieniu do tych programów Komisja może stwierdzić, że może polegać głównie na dowodach z audytów przedstawionych przez państwa członkowskie oraz że przeprowadzi ona własne kontrole na miejscu jedynie w przypadku istnienia dowodów sugerujących braki w systemach.
ROZDZIAŁ VII
ZARZĄDZANIE FINANSAMI
Artykuł 35
Kwalifikowalność – deklaracje wydatków
1. Wszystkie deklaracje wydatków obejmują kwotę wydatków poniesionych przez beneficjentów końcowych przy realizacji działań oraz odpowiadający im wkład pochodzący ze źródeł publicznych lub prywatnych.
2. Wydatki odpowiadają płatnościom dokonanym przez beneficjentów końcowych. Wydatki uzasadnione są opłaconymi fakturami lub dokumentami księgowymi o równoważnej wartości dowodowej.
3. Wydatki mogą być uznane za kwalifikujące się do uzyskania wsparcia z Funduszu wyłącznie wtedy, gdy zostały faktycznie poniesione nie wcześniej niż dnia 1 stycznia roku, o którym mowa w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny, o której mowa w art. 20 ust. 5 akapit trzeci. Działania współfinansowane nie mogą zostać zakończone przed początkową datą kwalifikowalności.
4. Zasady regulujące kwalifikowalność wydatków w ramach działań realizowanych w państwach członkowskich i współfinansowanych ze środków Funduszu zgodnie z art. 3 przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 52 ust. 2.
Artykuł 36
Integralność płatności na rzecz beneficjentów końcowych
Państwa członkowskie upewniają się, że instytucja odpowiedzialna zapewnia otrzymanie przez beneficjentów końcowych całkowitej kwoty wkładu pochodzącego ze środków publicznych w możliwie najkrótszym terminie. Nie potrąca się ani nie wstrzymuje żadnych kwot, ani też nie nakłada żadnych dodatkowych opłat szczególnych czy innych opłat o skutku równoważnym, które powodowałyby zmniejszenie kwot wypłacanych beneficjentom końcowym, pod warunkiem, że beneficjenci końcowi spełniają wszystkie wymogi dotyczące kwalifikowalności działań i wydatków.
Artykuł 37
Stosowanie euro
1. Kwoty określone w przedstawianych przez państwa członkowskie projektach programów wieloletnich i rocznych, o których mowa, odpowiednio, w art. 18 i 20, poświadczone deklaracje wydatków, wnioski o płatność, o których mowa w art. 27 ust. 1 lit. n), oraz wydatki wymienione w sprawozdaniu z postępów w realizacji programu rocznego, o którym mowa w art. 39 ust. 4, i sprawozdaniu końcowym z realizacji programu rocznego, o którym mowa w art. 51, są denominowane w euro.
2. Decyzje Komisji w sprawie finansowania, zatwierdzające programy roczne państw członkowskich, o których mowa w art. 20 ust. 5 akapit trzeci, zobowiązania Komisji i płatności Komisji są denominowane i dokonywane w euro.
3. Państwa członkowskie, które nie przyjęły euro jako swojego środka płatniczego do dnia złożenia wniosku o płatność, przeliczają na euro kwoty wydatków poniesionych w walucie krajowej. Kwota ta jest przeliczana na euro z wykorzystaniem miesięcznego obrachunkowego kursu wymiany stosowanego przez Komisję w miesiącu, w którym wydatki zostały zaksięgowane przez instytucję odpowiedzialną danego programu. Kurs ten jest publikowany co miesiąc przez Komisję w mediach elektronicznych.
4. Kiedy dane państwo członkowskie przyjmuje euro jako swój środek płatniczy, procedurę przeliczania określoną w ust. 3 stosuje się nadal do wszystkich wydatków zaksięgowanych przez instytucję certyfikującą przed datą wejścia w życie stałego kursu wymiany waluty krajowej na euro.
Artykuł 38
Zobowiązania
Zobowiązania budżetowe Wspólnoty są określane co roku na podstawie decyzji Komisji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny, o której mowa w art. 20 ust. 5 akapit trzeci.
Artykuł 39
Płatności – płatności zaliczkowe
1. Komisja dokonuje płatności wkładu z Funduszu zgodnie ze zobowiązaniami budżetowymi.
2. Płatności mają postać płatności zaliczkowych i płatności salda. Dokonuje się ich na rzecz instytucji odpowiedzialnej wyznaczonej przez państwo członkowskie.
3. Pierwszej płatności zaliczkowej stanowiącej 50% kwoty przydzielonej w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny dokonuje się na rzecz państwa członkowskiego w terminie sześćdziesięciu dni od daty przyjęcia takiej decyzji.
4. Drugiej płatności zaliczkowej dokonuje się nie później niż trzy miesiące po zatwierdzeniu przez Komisję, w terminie dwóch miesięcy od formalnego przedłożenia przez państwo członkowskie wniosku o płatność, sprawozdania z postępów w realizacji programu rocznego oraz poświadczonej deklaracji wydatków, stanowiących co najmniej 60% pierwszej płatności zaliczkowej, sporządzonej zgodnie z art. 29 ust. 1 lit. a) i art. 35.
Kwota drugiej płatności zaliczkowej wypłacanej przez Komisję nie przekracza 50% całkowitej kwoty przydzielonej w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny a, w każdym przypadku, gdy państwo członkowskie zaciągnęło zobowiązania poziomie krajowym na kwotę mniejszą niż kwota wskazana w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny, nie przekracza różnicy między kwotą wspólnotowych środków finansowych faktycznie przeznaczonych przez państwo członkowskie na wybrane projekty w ramach programu rocznego a pierwszą płatnością zaliczkową.
5. Wszelkie odsetki uzyskane z tytułu płatności zaliczkowych księguje się na koncie danego programu rocznego, uznając je za zasoby należące do krajowego wkładu publicznego danego państwa członkowskiego, i deklaruje Komisji w chwili deklaracji wydatków odnoszącej się do sprawozdania końcowego z realizacji danego programu rocznego.
6. Kwoty wypłacone w formie płatności zaliczkowych rozlicza się po zamknięciu programu rocznego.
Artykuł 40
Płatność salda
1. Komisja wypłaca saldo pod warunkiem otrzymania następujących dokumentów nie później niż w terminie dziewięciu miesięcy od upływu terminu kwalifikowalności kosztów określonego w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny:
a)
poświadczonej deklaracji wydatków należycie sporządzonej zgodnie z art. 29 ust. 1 lit. a) i art. 35 oraz wniosku o płatność salda lub oświadczenia zwrotu kosztów;
b)
końcowego sprawozdania z realizacji programu rocznego, zgodnie z art. 51;
c)
rocznego sprawozdania z audytu, opinii i deklaracji przewidzianych w art. 30 ust. 3.
Płatność salda podlega przyjęciu końcowego sprawozdania z realizacji programu rocznego oraz deklaracji oceniającej zasadność wniosku o płatność salda.
2. W przypadku, gdy dokumenty wymagane w ust. 1 nie zostaną dostarczone przez instytucję odpowiedzialną w wyznaczonym terminie i wymaganym formacie, Komisja umarza tę część zobowiązania budżetowego przypadającą na dany program roczny, której nie wykorzystano w formie płatności zaliczkowej.
3. Procedurę automatycznego anulowania zobowiązań, określoną w ust. 2, zawiesza się w odniesieniu do kwot przypadających na dane projekty, w przypadku, gdy w chwili składania dokumentów określonych w ust. 1 na poziomie państwa członkowskiego toczą się postępowania prawne lub administracyjne postępowania odwoławcze ze skutkiem zawieszającym. W przedkładanym sprawozdaniu końcowym państwo członkowskie podaje szczegółowe informacje na temat takich projektów oraz wysyła co sześć miesięcy sprawozdania z postępów w ich realizacji. W terminie trzech miesięcy od zamknięcia postępowania prawnego lub administracyjnego postępowania odwoławczego państwo członkowskie przedstawia dokumenty wymagane w ust. 1 odnoszące się do danych projektów.
4. Dziewięciomiesięczny termin, o którym mowa w ust. 1, przerywa się z chwilą przyjęcia przez Komisję decyzji o zawieszeniu płatności środków przeznaczonych na współfinansowanie odpowiedniego programu rocznego, zgodnie z art. 42. Termin ten wznawia bieg z chwilą powiadomienia danego państwa członkowskiego o decyzji Komisji, o której mowa w art. 42 ust. 3.
5. Bez uszczerbku dla art. 41, w terminie sześciu miesięcy od daty otrzymania dokumentów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, Komisja powiadamia państwo członkowskie o kwocie wydatków uznanej przez Komisję jako należnej ze środków Funduszu oraz o wszelkich korektach finansowych wynikających z różnicy między wydatkami deklarowanymi a wydatkami uznanymi za należne. Państwo członkowskie ma trzy miesiące na zgłoszenie swoich uwag.
6. W terminie trzech miesięcy od daty otrzymania uwag państwa członkowskiego Komisja podejmuje decyzję w sprawie kwoty wydatków uznanej za należną ze środków Funduszu oraz dokonuje płatności salda wynikającego z różnicy między ostateczną kwotą uznanych wydatków a sumami dotychczas wypłaconymi na rzecz tego państwa członkowskiego.
7. Z zastrzeżeniem dostępności środków finansowych Komisja dokonuje płatności salda w terminie nieprzekraczającym sześćdziesięciu dni od daty przyjęcia dokumentów, o których mowa w ust. 1. Saldo zobowiązania budżetowego umarza się w terminie sześciu miesięcy od daty płatności.
Artykuł 41
Wstrzymanie płatności
1. Płatność zostaje wstrzymana przez delegowanego intendenta w rozumieniu rozporządzenia finansowego na okres nieprzekraczający sześciu miesięcy, jeżeli:
a)
w sprawozdaniu krajowego lub wspólnotowego podmiotu przeprowadzającego audyt znajdują się dowody sugerujące znaczące wady funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli;
b)
intendent ten musi przeprowadzić dodatkową weryfikację na podstawie otrzymanych informacji sugerujących, że wydatek ujęty w poświadczonej deklaracji wydatków związany jest z poważną nieprawidłowością, która nie została skorygowana.
2. Państwo członkowskie i instytucja odpowiedzialna są niezwłocznie informowane o przyczynach wstrzymania. Płatność zostaje wstrzymana do czasu podjęcia przez państwo członkowskie niezbędnych środków.
Artykuł 42
Zawieszenie płatności
1. Komisja może zawiesić całość lub część płatności zaliczkowych i płatności salda, jeśli:
a)
w systemie zarządzania i kontroli programu istnieje poważna wada mająca wpływ na rzetelność procedury poświadczania płatności, a w odniesieniu do której nie podjęto działań naprawczych; lub
b)
wydatek ujęty w poświadczonej deklaracji wydatków związany jest z poważną nieprawidłowością, która nie została skorygowana; lub
c)
państwo członkowskie nie wypełnia swoich obowiązków wynikających z art. 31 i 32.
2. Komisja może podjąć decyzję o zawieszeniu płatności zaliczkowych i płatności salda po umożliwieniu państwu członkowskiemu zgłoszenia uwag w terminie trzech miesięcy.
3. Komisja znosi zawieszenie płatności zaliczkowych i płatności salda, jeśli uzna, że państwo członkowskie przedsięwzięło niezbędne środki umożliwiające zniesienie zawieszenia.
4. Jeżeli państwo członkowskie nie podejmie niezbędnych środków, Komisja może przyjąć decyzję o anulowaniu całości lub części wkładu Wspólnoty w program roczny zgodnie z art. 46.
Artykuł 43
Przechowywanie dokumentów
Bez uszczerbku dla zasad dotyczących pomocy państwa zgodnie z art. 87 Traktatu, instytucja odpowiedzialna zapewnia przechowywanie całości dokumentacji dotyczącej wydatków i audytów związanych z danymi programami do wglądu Komisji i Trybunału Obrachunkowego przez okres pięciu lat od zamknięcia programów, zgodnie z art. 40 ust. 1.
Bieg tego terminu wstrzymuje się w przypadku toczącego się postępowania prawnego lub na należycie umotywowany wniosek Komisji.
Dokumenty przechowuje się w formie oryginałów lub kopii poświadczonych za zgodność z oryginałem na powszechnie uznawanych nośnikach danych.
ROZDZIAŁ VIII
KOREKTY FINANSOWE
Artykuł 44
Korekty finansowe dokonywane przez państwa członkowskie
1. Państwa członkowskie w pierwszej kolejności ponoszą odpowiedzialność za śledzenie nieprawidłowości, działając na podstawie dowodów świadczących o wszelkich większych zmianach mających wpływ na charakter lub warunki realizacji lub kontroli programów oraz dokonując wymaganych korekt finansowych.
2. Państwa członkowskie dokonują korekt finansowych wymaganych w związku z pojedynczymi lub systemowymi nieprawidłowościami stwierdzonymi w działaniach lub programach rocznych.
Korekty dokonywane przez państwa członkowskie polegają na anulowaniu, a w stosownych przypadkach odzyskaniu, całości lub części wkładu finansowego Wspólnoty. W przypadku, gdy kwota nie zostanie zwrócona w określonym terminie przez dane państwo członkowskie, nalicza się odsetki za zwłokę w wysokości przewidzianej w art. 47 ust. 2. Państwa członkowskie uwzględniają charakter i wagę nieprawidłowości oraz straty finansowe poniesione przez Fundusz.
3. W przypadku nieprawidłowości systemowych dane państwo członkowskie rozszerza zakres postępowania wyjaśniającego w celu objęcia nim wszystkich operacji, których mogą one dotyczyć.
4. W sprawozdaniu końcowym z realizacji programu rocznego, o którym mowa w art. 51, państwa członkowskie umieszczają wykaz postępowań w sprawie anulowania wszczętych w odniesieniu do danego programu rocznego.
Artykuł 45
Kontrola ksiąg i korekty finansowe dokonywane przez Komisję
1. Bez uszczerbku dla uprawnień Trybunału Obrachunkowego lub kontroli przeprowadzanych przez państwa członkowskie zgodnie z krajowymi przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi, urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, w tym kontrole wyrywkowe, dotyczące działań finansowanych z Funduszu oraz systemów zarządzania i kontroli, o których informują z wyprzedzeniem co najmniej trzech dni roboczych. Komisja powiadamia zainteresowane państwo członkowskie w celu uzyskania wszelkiej niezbędnej pomocy. W kontrolach takich mogą brać udział urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele danego państwa członkowskiego.
Komisja może wymagać, by dane państwo członkowskie przeprowadziło kontrolę na miejscu w celu sprawdzenia prawidłowości jednej lub większej liczby transakcji. W kontrolach takich mogą brać udział urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele Komisji.
2. Jeżeli po dokonaniu niezbędnych weryfikacji Komisja stwierdza, że państwo członkowskie nie wypełnia swoich obowiązków wynikających z art. 31, zawiesza płatności zaliczkowe lub płatność salda zgodnie z art. 42.
Artykuł 46
Kryteria dokonywania korekt
1. Komisja może dokonywać korekt finansowych w drodze anulowania całości lub części wkładu Wspólnoty na rzecz programu rocznego, jeżeli w wyniku niezbędnego badania stwierdzi, że:
a)
w systemie zarządzania i kontroli programu istnieje poważna wada stanowiąca zagrożenie dla już wypłaconego wkładu Wspólnoty na rzecz programu;
b)
wydatek ujęty w poświadczonej deklaracji wydatków jest nieprawidłowy i nie został skorygowany przez państwo członkowskie przed wszczęciem procedury korekty na mocy niniejszego ustępu;
c)
państwo członkowskie nie wywiązało się ze swych obowiązków zgodnie z art. 31 przed wszczęciem procedury korekty na mocy niniejszego ustępu.
Komisja podejmuje decyzję z uwzględnieniem wszelkich uwag zgłoszonych przez państwo członkowskie.
2. Ustalając, czy za podstawę korekty finansowej przyjąć wartość ryczałtową czy ekstrapolowaną, Komisja opiera się na stwierdzonych, indywidualnych przypadkach nieprawidłowości, biorąc pod uwagę systemowy charakter danej nieprawidłowości. W przypadku, gdy nieprawidłowość dotyczy deklaracji wydatków, w stosunku do których instytucja audytowa wydała uprzednio pozytywną opinię zgodnie z art. 30 ust. 3 lit. b), zachodzić będzie domniemanie wystąpienia problemu o charakterze systemowym skutkującego zastosowaniem korekty w postaci wartości ryczałtowej lub ekstrapolowanej, chyba że w terminie trzech miesięcy państwo członkowskie przedstawi dowód obalający takie domniemanie.
3. Podejmując decyzję odnoszącą się do kwoty korekty, Komisja uwzględnia charakter i wagę nieprawidłowości oraz zakres i finansowe skutki wad stwierdzonych w danym programie rocznym.
4. Jeżeli Komisja opiera swoje stanowisko na faktach stwierdzonych przez audytorów spoza jej służb, wyciąga własne wnioski dotyczące konsekwencji finansowych, po przeanalizowaniu środków przedsięwziętych przez dane państwo członkowskie na mocy art. 32, sprawozdań dotyczących zgłoszonych nieprawidłowości oraz wszelkich odpowiedzi ze strony danego państwa członkowskiego.
Artykuł 47
Zwrot środków
1. Zwrotu wszelkich środków należnych budżetowi ogólnemu Unii Europejskiej dokonuje się przed terminem płatności wymienionym w nakazie windykacji sporządzonym zgodnie z art. 72 rozporządzenia finansowego. Termin ten przypada na ostatni dzień drugiego miesiąca po dacie wydania nakazu.
2. Wszelkie opóźnienia w zwrocie środków powodują naliczanie odsetek z tytułu zaległych płatności począwszy od terminu płatności do dnia faktycznego dokonania płatności. Stopa oprocentowania równa jest stopie stosowanej przez Europejski Bank Centralny do jego głównych operacji refinansowych, opublikowanej w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej, obowiązującej w pierwszym dniu kalendarzowym miesiąca, na który przypada termin płatności, powiększona o trzy i pół punktu procentowego.
Artykuł 48
Obowiązki państw członkowskich
Korekta finansowa dokonywana przez Komisję pozostaje bez uszczerbku dla obowiązku danego państwa członkowskiego w zakresie odzyskiwania środków zgodnie z art. 44.
ROZDZIAŁ IX
MONITOROWANIE, OCENA I SPRAWOZDANIA
Artykuł 49
Monitorowanie i ocena
1. We współpracy z państwami członkowskimi Komisja prowadzi regularne monitorowanie Funduszu.
2. Fundusz jest poddawany ocenie przez Komisję we współpracy z państwami członkowskimi w celu określenia istotności, skuteczności i oddziaływania realizowanych działań w świetle celu ogólnego, o którym mowa w art. 2, w kontekście przygotowania sprawozdania określonego w art. 50 ust. 3.
3. Komisja analizuje także komplementarność działań realizowanych w ramach Funduszu względem działań prowadzonych w ramach innych stosownych polityk, instrumentów i inicjatyw wspólnotowych.
Artykuł 50
Obowiązki sprawozdawcze
1. W każdym państwie członkowskim instytucja odpowiedzialna podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia monitorowania i oceny projektu.
W tym celu porozumienia i umowy zawierane przez instytucję odpowiedzialną z organizacjami odpowiedzialnymi za realizację działań zawierają klauzule nakładające obowiązek przedkładania regularnych i szczegółowych sprawozdań z postępów w realizacji działań i osiąganiu wyznaczonych celów, które stanowią podstawę, odpowiednio, sprawozdania z postępów i sprawozdania końcowego z realizacji programu rocznego.
2. Do dnia 30 czerwca 2012 r. za lata 2008–2010 i do dnia 30 czerwca 2015 r. za lata 2011–2013 państwa członkowskie przedkładają Komisji, odpowiednio, sprawozdanie z oceny rezultatów i wpływu działań współfinansowanych z Funduszu.
3. Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów sprawozdanie z oceny ex post, odpowiednio, do dnia 31 grudnia 2012 r. za lata 2008–2010 i do dnia 31 grudnia 2015 r. za lata 2011–2013.
Artykuł 51
Sprawozdanie końcowe z realizacji programu rocznego
1. Sprawozdanie końcowe z realizacji programu rocznego zawiera poniższe informacje pozwalające uzyskać jasny obraz procesu realizacji programu:
a)
dane na temat realizacji programu rocznego pod względem finansowym i operacyjnym;
b)
postępy osiągnięte w realizacji programu wieloletniego i jego priorytetów w odniesieniu do jego konkretnych, weryfikowalnych celów, z podaniem wskaźników, wszędzie tam gdzie jest możliwe podanie danych ilościowych;
c)
kroki podjęte przez instytucję odpowiedzialną w celu zapewnienia wysokiej jakości i skuteczności realizacji, w szczególności:
i)
środki monitorowania i oceny, w tym system gromadzenia danych,
ii)
zestawienie wszelkich istotnych problemów napotkanych w trakcie realizacji programu operacyjnego oraz wszelkich przedsięwziętych środków,
iii)
wykorzystanie pomocy technicznej;
d)
środki przedsięwzięte w celu przekazania i rozpowszechnienia informacji na temat programów rocznych i programu wieloletniego.
2. Sprawozdanie uznaje się za dopuszczalne, w przypadku, gdy zawiera ono wszystkie informacje wymienione w ust. 1. Komisja podejmuje decyzję w sprawie zawartości sprawozdania przedłożonego przez instytucję odpowiedzialną w terminie dwóch miesięcy od otrzymania wszystkich informacji, o których mowa w ust. 1; decyzja ta zostanie przekazana do wiadomości państwom członkowskim. W przypadku braku odpowiedzi ze strony Komisji w przewidzianym terminie sprawozdanie uznaje się za przyjęte.
ROZDZIAŁ X
PRZEPISY KOŃCOWE
Artykuł 52
Komitet
1. Komisja jest wspierana przez wspólny komitet "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi", ustanowiony decyzją nr …/2007/WE(21).
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.
3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1-4 i art. 5 lit. b) oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.
Terminy określone w art. 5a ust. 3 lit. c), ust. 4 lit. b) i ust. 4 lit. e) decyzji 1999/468/WE ustala się na sześć tygodni.
Artykuł 53
Przegląd
Do dnia 30 czerwca 2013 r. Parlament Europejski i Rada dokonują przeglądu niniejszej decyzji na podstawie wniosku Komisji.
Artykuł 54
Przepisy przejściowe
1. 1 Niniejsza decyzja nie wpływa na kontynuację ani modyfikację, łącznie z całkowitym lub częściowym anulowaniem, pomocy zatwierdzonej przez Komisję na podstawie decyzji 2004/904/WE lub wszelkich innych aktów prawnych mających zastosowanie do tej pomocy w dniu 31 grudnia 2007 r.
2. Przyjmując decyzje w sprawie współfinansowania z niniejszego Funduszu, Komisja uwzględnia środki przyjęte na podstawie decyzji 2004/904/WE przed dniem …(22), mające skutki finansowe w okresie objętym współfinansowaniem.
3. Do dnia 31 grudnia 2010 r. Komisja automatycznie umarza sumy przeznaczone na współfinansowanie, zatwierdzone przez nią między dniem 1 stycznia 2005 r. a dniem 31 grudnia 2007 r., w odniesieniu do których nie wysłano do Komisji w terminie wyznaczonym na złożenie sprawozdania końcowego dokumentów wymaganych do zamknięcia programów – co skutkuje koniecznością zwrotu nienależnie wypłaconych kwot.
Kwoty dotyczące działań lub programów zawieszonych ze względu na postępowania prawne lub odwołania administracyjne o skutku zawieszającym nie są uwzględniane przy obliczaniu kwoty podlegającej automatycznemu umorzeniu.
4. Do dnia 30 czerwca 2009 r. państwa członkowskie przedkładają Komisji sprawozdanie z oceny wyników i skutków działań współfinansowanych z Funduszu w latach 2005–2007.
5. Do dnia 31 grudnia 2009 r. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu oraz Komitetowi Regionów sprawozdanie na temat osiągniętych wyników oraz jakościowych i ilościowych aspektów realizacji Funduszu za lata 2005–2007.
Artykuł 55
Uchylenie
Niniejszym uchyla się decyzję 2004/904/WE ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2008 r.
Artykuł 56
Wejście w życie i stosowanie
Niniejsza decyzja wchodzi w życie następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejszą decyzję stosuje się od dnia 1 stycznia 2008 r., z wyjątkiem art. 13, 17, 18, 20, 23 i 25, art. 31 ust. 2, art. 31 ust. 5, art. 32, art. 35 ust. 4 i art. 52, które stosuje się od …(23).
Artykuł 57
Adresaci
Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 417/2002 w sprawie przyspieszonego wprowadzania konstrukcji podwójnokadłubowej lub równoważnego rozwiązania w odniesieniu do tankowców pojedynczokadłubowych i uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 2978/94 (COM(2006)0111 – C6-0104/2006 – 2006/0046(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0111)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 80 ust. 2 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0104/2006),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0417/2006),
1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 14 grudnia 2006 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2007 Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 417/2002 w sprawie przyspieszonego wprowadzania konstrukcji podwójnokadłubowej lub równoważnego rozwiązania w odniesieniu do tankowców pojedynczokadłubowych
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 80 ust. 2,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),
po konsultacji z Komitetem Regionów,
stanowiąc zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 251 Traktatu(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Rozporządzenie (WE) nr 417/2002(4) przewiduje przyspieszone wprowadzanie konstrukcji podwójnokadłubowej lub równoważnego rozwiązania wymaganych Międzynarodową Konwencją o Zapobieganiu Zanieczyszczaniu Morza przez Statki z 1973 r. zmienioną Protokołem uzupełniającym z 1978 r. (zwaną dalej MARPOL 73/78) dla tankowców pojedynczokadłubowych w celu zmniejszenia ryzyka przypadkowego zanieczyszczenia ropą naftową na wodach europejskich.
(2) Rozporządzenie (WE) nr 417/2002 wprowadziło przepisy zakazujące transportu ciężkich produktów naftowych przez tankowce pojedynczokadłubowe wpływające do lub wypływające z portów państw członkowskich Unii Europejskiej.
(3) W wyniku działań państw członkowskich i Komisji w ramach Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO), zakaz ten został przyjęty na poziomie światowym poprzez zmianę załącznika I do MARPOL 73/78.
(4) Ustępy 5, 6 i 7 reguły 13H załącznika I do MARPOL 73/78, odnoszącej się do zakazu transportu ciężkich produktów naftowych przez tankowce pojedynczokadłubowe, przewidują możliwość zwolnień ze stosowania niektórych postanowień reguły 13H. Oświadczenie włoskiej Prezydencji Rady Europejskiej złożone w imieniu Unii Europejskiej, zapisane w oficjalnym sprawozdaniu Komitetu Ochrony Środowiska Morskiego OMI (MEPC 50), wyraża polityczne zobowiązanie do niestosowania tych zwolnień.
(5) Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 417/2002, statek pływający pod banderą państwa członkowskiego mógłby korzystać ze zwolnień ze stosowania reguły 13H pod warunkiem funkcjonowania poza portami lub terminalami na wodach przybrzeżnych pod jurysdykcją państwa członkowskiego i dalszego przestrzegania rozporządzenia (WE) nr 417/2002.
(6) Rozporządzenie (WE) nr 417/2002 powinno zatem zostać odpowiednio zmienione,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Artykuł 1
Art. 4 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 417/2002 otrzymuje następujące brzmienie:
"
3. Jedynie tankowce podwójnokadłubowe mogą transportować ciężkie produkty naftowe pod banderą państwa członkowskiego.
Żaden tankowiec transportujący ciężkie produkty naftowe, niezależnie od bandery, z wyjątkiem tankowców podwójnokadłubowych, nie otrzymuje pozwolenia na wejście do i wyjście z portów lub pływających terminali, ani na zakotwiczanie się na wodach objętych jurysdykcją danego państwa członkowskiego.
"
Artykuł 2
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady ustanawiającej Europejski Fundusz na rzecz Integracji Obywateli Państw Trzecich na lata 2007-2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi" (COM(2005)0123 – C6-0238/2005 – 2005/0048(CNS))
– uwzględniając art. 63 pkt 3 lit. a) Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0238/2005),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinie Komisji Budżetowej oraz Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A6-0419/2006),
1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;
2. zwraca się do Komisji o zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;
3. zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;
4. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;
5. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Zmieniony wniosek dotyczący DECYZJI RADY ustanawiającej europejski fundusz na rzecz integracji obywateli państw trzecich na lata 2007-2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi"
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 63 ust. 3 lit. a),
(1) Mając na względzie stopniowe tworzenie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską przewiduje zarówno przyjęcie środków zmierzających do zapewnienia swobodnego przepływu osób w powiązaniu ze środkami towarzyszącymi w dziedzinie kontroli granic zewnętrznych, azylu i imigracji, jak i przyjęcie środków związanych z azylem, imigracją i ochroną praw obywateli państw trzecich.
(2) Podczas specjalnego posiedzenia w Tampere w dniach 15 i 16 października 1999 r. Rada Europejska oświadczyła, że Unia Europejska musi zapewnić sprawiedliwe traktowanie obywateli państw trzecich, którzy legalnie zamieszkują na terytoriach jej państw członkowskich. Celem bardziej dynamicznej polityki integracyjnej powinno stać się zapewnienie im praw i obowiązków porównywalnych z prawami i obowiązkami obywateli UE. Powinna także wspierać niedyskryminację w życiu gospodarczym, społecznym i kulturalnym oraz rozwój środków służących zwalczaniu rasizmu i ksenofobii.
(3) Jednym z kluczowych elementów w promowaniu spójności gospodarczej i społecznej, stanowiącej fundamentalny cel Wspólnoty określony w Traktacie, jest integracja obywateli państw trzecich w państwach członkowskich. Uwzględniając jednak Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, instrument ten jest w pierwszym rzędzie ukierunkowany na nowo przybyłych obywateli państw trzecich, jeżeli chodzi o współfinansowanie konkretnych działań wspierających proces integracji.
(4) W programie haskim z 4–5 listopada 2004 r. Rada Europejska podkreśliła, że w celu osiągnięcia stabilizacji i spójności między społeczeństwami państw członkowskich zasadnicze znaczenie ma opracowanie skutecznych polityk. Rada Europejska wezwała do lepszej koordynacji krajowych polityk integracji poprzez stosowanie wspólnych ram i wezwała państwa członkowskie, Radę i Komisję do wspierania strukturalnej wymiany doświadczeń i informacji na temat integracji.
(5) Dnia 19 listopada 2004 r. zgodnie z wymogami programu haskiego Rada Unii Europejskiej oraz przedstawiciele rządów państw członkowskich przyjęli "Wspólne zasady podstawowe dotyczące polityki integracji imigrantów w Unii Europejskiej". Wspólne zasady podstawowe ułatwiają państwom członkowskim kształtowanie polityki integracji, zapewniając wnikliwe omówienie podstawowych zasad, według których państwa te mogą oceniać i określić swoje działania.
(6) Wspólne zasady podstawowe mają charakter uzupełniający i w pełni synergiczny z aktami prawodawczymi Wspólnoty dotyczącymi przyjmowania i pobytu legalnie przebywających obywateli państw trzecich w odniesieniu do łączenia rodzin i rezydentów długoterminowych oraz do innych stosownych ram prawodawczych, prawodawczych, w tym odnoszących się do równości płci, niedyskryminacji i integracji społecznej.
(7) Przypominając przedstawienie przez Komisję w dniu 1 września 2005 r. komunikatu "Wspólna agenda na rzecz integracji – Ramy integracji obywateli państw trzecich w UE", w konkluzjach z 1–2 grudnia 2005 r. dotyczących wspólnej agendy na rzecz integracji Rada podkreśla potrzebę umocnienia polityki integracyjnej państw członkowskich oraz uznaje znaczenie określenia na poziomie europejskim ram integracji legalnie przebywających obywateli państw trzecich we wszystkich aspektach życia społeczeństwa, a w szczególności konkretnych środków służących realizacji wspólnych zasad podstawowych.
(8) Niepowodzenia poszczególnych państw członkowskich w opracowywaniu i wdrażaniu polityki integracyjnej mogą mieć rozmaite niekorzystne konsekwencje dla pozostałych państw członkowskich i Unii Europejskiej.
(9) Celem poparcia programu w obszarze integracji władza budżetowa ujęła w budżecie ogólnym Wspólnot Europejskich na lata 2003–2006 konkretne środki na sfinansowanie projektów pilotażowych i działań przygotowawczych w dziedzinie integracji (INTI).
10)
skreślony
W świetle programu INTI (integracja obywateli państw trzecich) i w nawiązaniu do komunikatu Komisji w sprawie imigracji, integracji i zatrudnienia oraz do pierwszego rocznego sprawozdania na temat migracji i integracji, począwszy od roku 2007 uznaje się za konieczne wsparcie działań Wspólnoty specjalnym instrumentem służącym wspieraniu wysiłków państw członkowskich na rzecz opracowywania i wdrażania polityki integracyjnej umożliwiającej obywatelom państw trzecich wywodzących się z różnych środowisk kulturowych, religijnych, językowych i etnicznych spełnienie warunków uzyskania prawa pobytu i łatwiejszą integrację ze społeczeństwami europejskimi, zgodnie ze wspólnymi zasadami podstawowymi oraz w uzupełnieniu działań EFS.
(12) W celu zapewnienia spójności wspólnotowych działań podejmowanych w dziedzinie integracji obywateli państw trzecich działania finansowane w ramach tego instrumentu powinny być konkretne i powinny uzupełniać się z działaniami finansowanymi ze środków EFS i europejskiego funduszu na rzecz uchodźców. W tym kontekście w ramach powyższego instrumentu i EFS zostaną opracowane wspólne uzgodnienia dotyczące programowania w celu zapewnienia spójności wspólnotowych działań w dziedzinie integracji obywateli państw trzecich.
(13) Mając na uwadze, że zarówno omawiany instrument, jak i EFS podlegają zasadzie podziału zarządzania z udziałem państw członkowskich, należy również poczynić ustalenia na poziomie krajowym zapewniające spójność w ich wdrażaniu. W tym celu należy nałożyć na organy państw członkowskich odpowiedzialne za wdrażanie tego instrumentu wymóg ustanowienia mechanizmów współpracy i koordynacji z władzami wyznaczonymi przez państwa członkowskie do zarządzania wdrażaniem EFS i europejskiego funduszu na rzecz uchodźców oraz zadbania o to, aby działania podjęte w ramach funduszu były konkretne i uzupełniały działania finansowane ze środków EFS i europejskiego funduszu na rzecz uchodźców.
(14) Przedmiotowy fundusz ma stanowić część spójnych ram obejmujących niniejszą decyzję, decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającą europejski fundusz na rzecz uchodźców na lata 2008–2013, decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającą europejski fundusz granic zewnętrznych na lata 2007–2013 oraz decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającą europejski fundusz na rzecz powrotu imigrantów na lata 2008–2013; celem tych ram jest zapewnienie sprawiedliwego rozdziału odpowiedzialności między państwa członkowskie w odniesieniu do obciążenia finansowego wynikającego z wprowadzenia zintegrowanego zarządzania granicami zewnętrznymi Unii oraz wdrożenia wspólnej polityki azylowej i imigracyjnej, opracowanej zgodnie z tytułem IV Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.
(14a) W zakresie współfinansowania konkretnych działań wspierających proces integracji obywateli państw trzecich w państwach członkowskich, instrument ten powinien być w pierwszej kolejności ukierunkowany na działania odnoszące się do nowo przybyłych obywateli państw trzecich. W tym kontekście można powołać się na dyrektywę Rady 2003/109/WE, która określa wymóg pięciu lat legalnego pobytu jako warunek ubiegania się przez obywateli państw trzecich o status rezydenta długoterminowego.
(14b) Instrument ten powinien również wspierać państwa członkowskie w umacnianiu ich zdolności do opracowywania, wdrażania, monitorowania i ogólnego oceniania wszelkich strategii, polityk i środków integracyjnych dotyczących obywateli państw trzecich, jak również wymiany informacji i najlepszych praktyk oraz współpracy w obrębie państw członkowskich i pomiędzy nimi, przyczyniającej się do umocnienia tych zdolności.
(15) Wsparcie udzielane przez fundusz będzie skuteczniejsze i lepiej ukierunkowane, jeżeli współfinansowanie kwalifikowalnych działań opierać się będzie na strategicznym programowaniu wieloletnim przygotowywanym przez każde państwo członkowskie we współpracy z Komisją.
(16) Na podstawie przyjętych przez Komisję wytycznych strategicznych każde państwo członkowskie powinno przygotować dokument dotyczący programowania wieloletniego uwzględniający specyficzną sytuację i potrzeby danego kraju oraz przedstawiający jego strategię rozwoju, który powinien stanowić ramy dla przygotowania realizacji działań, które zostaną ujęte w programach rocznych.
17)
skreślony
18)
skreślony
(19) W kontekście podziału zarządzania, o którym mowa w art. 53 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(4), należy określić warunki umożliwiające Komisji wypełnianie obowiązków związanych z wykonaniem budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich oraz wyjaśnić charakter zobowiązań w zakresie współpracy państw członkowskich. Zastosowanie tych warunków pozwoli Komisji nabrać przekonania, że państwa członkowskie korzystają z funduszu w sposób prawidłowy i zgodny z prawem oraz w myśl zasady należytego zarządzania finansami w rozumieniu art. 27 i art. 48 ust. 2 rozporządzenia finansowego.
20)
skreślony
(21) W celu przydzielenia państwom członkowskim środków finansowych należy ustalić obiektywne kryteria. Kryteria te powinny uwzględniać ogólną liczbę obywateli państw trzecich legalnie przebywających na terytoriach państw członkowskich oraz ogólną liczbę nowoprzybyłych obywateli państw trzecich w danym okresie odniesienia […].
22)
skreślony
(23) Państwa członkowskie powinny przyjąć właściwe środki w celu zagwarantowania odpowiedniego funkcjonowania systemu zarządzania i kontroli. Należy w tym celu ustalić ogólne zasady i niezbędne funkcje, jakie mają spełniać systemy funkcjonujące w ramach wszystkich programów.
24)
skreślony
(25) Zgodnie z zasadami pomocniczości i proporcjonalności, za sposoby i kontrolę wykorzystania środków finansowych odpowiadają w pierwszym rzędzie państwa członkowskie.
(26) Należy określić obowiązki państw członkowskich w zakresie systemów zarządzania i kontroli, poświadczania wydatków, a także zapobiegania nieprawidłowościom i naruszeniom prawa wspólnotowego oraz ich wykrywania i korygowania, tak aby zagwarantować skuteczną i prawidłową realizację programów rocznych i wieloletnich. W szczególności, jeżeli chodzi o kwestie zarządzania i kontroli, konieczne jest ustalenie warunków, na jakich państwa członkowskie zapewnią wprowadzenie i właściwe funkcjonowanie tych systemów.
(27) Bez uszczerbku dla uprawnień Komisji w zakresie kontroli finansowej, należy propagować współpracę pomiędzy państwami członkowskimi a Komisją w tej dziedzinie.
28)
skreślony
(29) Efektywność i skutki działań wspieranych przez fundusz zależą również od ich oceny. Należy formalnie określić obowiązki państw członkowskich i Komisji w tym względzie oraz ustalenia zapewniające rzetelność oceny.
(30) Należy przeprowadzać ocenę działań w celu dokonania oceny śródokresowej oraz oceny oddziaływania, a proces oceny powinien zostać włączony do ustaleń dotyczących monitorowania projektu.
(31) Kwota odniesienia finansowego w rozumieniu pkt 38 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(5)jest włączona do niniejszej decyzji na cały okres trwania programu, nie naruszając w ten sposób uprawnień władzy budżetowej określonych w Traktacie.
(31a) Mając na uwadze znaczenie uwidocznienia finansowania wspólnotowego, Komisja powinna przedstawić wytyczne mające umożliwić każdej instytucji, organizacji pozarządowej, organizacji międzynarodowej lub innemu podmiotowi otrzymującemu dotację z niniejszego funduszu, właściwe zaznaczenie otrzymanego wsparcia, z uwzględnieniem praktyki stosowanej w zakresie innych instrumentów w ramach podziału zarządzania, takich jak fundusze strukturalne.
(32) Ponieważ cele proponowanego działania, a mianowicie propagowanie integracji obywateli państw trzecich w społeczeństwach przyjmujących państw członkowskich w ramach wspólnych zasad podstawowych, nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary lub skutki działań możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Wspólnoty – Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.
(33) Środki niezbędne do wykonania niniejszej decyzji należy przyjąć zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r., zmienioną decyzją Rady 2006/512/WE z dnia 17 lipca 2006 r.(6), ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji. Środki wykonawcze będą podlegać procedurze komitetu zarządzającego, gdyż takie rozwiązanie jest w pewnych przypadkach właściwsze z punktu widzenia zwiększenia efektywności.
(33a) Aby zapewnić terminową realizację funduszu, niniejsza decyzja powinna obowiązywać od 1 stycznia 2007 r.
(34) Zgodnie z art. 1 i 2 protokołu w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest związana jej treścią ani objęta zakresem jej stosowania.
(35)Zgodnie z art. 3 protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Irlandia notyfikowała, pismem z dnia 6 września 2005 r., swoją chęć uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.
(36)Zgodnie z art. 3 protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Zjednoczone Królestwo notyfikowało, pismem z dnia 27 października 2005 r., swoją chęć uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.
[..] Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny wydał opinię(7)
1. Niniejsza decyzja ustanawia, na okres od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r., europejski fundusz na rzecz integracji obywateli państw trzecich, zwany dalej "funduszem", jako część spójnych ram obejmujących również decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającą europejski fundusz na rzecz uchodźców na lata 2008–2013, decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającą europejski fundusz granic zewnętrznych na lata 2007–2013 oraz decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającą europejski fundusz na rzecz powrotu imigrantów na lata 2008–2013, w celu przyczynienia się do wzmocnienia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości oraz do zastosowania zasady solidarności między państwami członkowskimi.
Decyzja określa cele, do osiągnięcia którym fundusz się przyczynia, zasady jego funkcjonowania, dostępne zasoby finansowe oraz kryteria dystrybucji, którymi należy kierować się, przydzielając dostępne zasoby finansowe.
Decyzja ustala zasady zarządzania funduszem, w tym zasady finansowe, mechanizmy monitorowania i kontroli oparte na podziale odpowiedzialności między Komisją i państwami członkowskimi.
2.Obywatele państw trzecich przebywający na terytorium państwa trzeciego, którzy zastosowali się do konkretnych środków poprzedzających wyjazd lub spełnili warunki określone w prawie krajowym, w tym warunki dotyczące zdolności do integracji ze społeczeństwem danego państwa członkowskiego, są objęci zakresem zastosowania niniejszej decyzji.
3.Obywatele państw trzecich, którzy wystąpili z wnioskiem o udzielenie azylu, odnośnie do którego nie została jeszcze podjęta ostateczna decyzja, lub którzy korzystają ze statusu uchodźców lub ochrony uzupełniającej, lub kwalifikują się do statusu uchodźców lub ochrony uzupełniającej zgodnie z dyrektywą Rady 2004/83/WE z 29 kwietnia 2004 r., są wyłączeni z zakresu zastosowania niniejszej decyzji.
4.Obywatel kraju trzeciego oznacza każdą osobę niebędącą obywatelem Unii w rozumieniu art. 17 ust. 1 Traktatu.
Artykuł 2
Cel ogólny funduszu
1. Celem ogólnym funduszu jest wspieranie działań państw członkowskich mających na celu umożliwienie obywatelom państw trzecich wywodzącym się z różnych środowisk gospodarczych, społecznych, kulturowych, religijnych, językowych i etnicznych spełnienia warunków uzyskania prawa pobytu i łatwiejszej integracji ze społeczeństwami europejskimi.
Fundusz koncentruje się w pierwszym rzędzie na działaniach związanych z integracją nowo przybyłych obywateli państw trzecich.
2. Aby wspomagać realizację celu, o którym mowa w ust. 1, fundusz będzie wnosił wkład w formułowanie i wdrażanie krajowych strategii integracji obywateli państw trzecich […], we wszystkich aspektach społecznych, w szczególności biorąc pod uwagę zasadę mówiącą, że integracja jest przebiegającym dwukierunkowo, dynamicznym procesem wzajemnego dostosowywania się z udziałem wszystkich imigrantów i mieszkańców państw członkowskich.
3. Fundusz uczestniczy w finansowaniu pomocy technicznej udzielanej z inicjatywy państw członkowskich lub Komisji.
Artykuł 3
Cele szczegółowe
Fundusz przyczynia się do realizacji następujących celów szczegółowych:
a)
ułatwienie opracowywania i wdrażania procedur przyjmowania imigrantów, które są istotne dla procesu integracji obywateli państw trzecich i wspierają ten proces;
b)
opracowywanie i wdrażanie procesu integracji nowo przybyłych obywateli państw trzecich w państwach członkowskich;
c)
zwiększenie zdolności państw członkowskich w zakresie opracowywania, wdrażania, monitorowania i oceny polityki oraz środków służących integracji obywateli państw trzecich;
d)
wymiana informacji, najlepszych praktyk oraz współpraca w obrębie państw członkowskich i pomiędzy nimi w zakresie opracowywania, wdrażania, monitorowania i oceny polityki oraz środków służących integracji obywateli państw trzecich.
Artykuł 4
Działania kwalifikowalne w państwach członkowskich
1. W odniesieniu do celu określonego w art. 3 lit. a) fundusz wspiera działania w państwach członkowskich, które mają na celu:
a)
ułatwianie opracowywania i wdrażania przez państwa członkowskie procedur przyjmowania imigrantów, między innymi poprzez wspieranie procesu konsultacji z odpowiednimi zainteresowanymi stronami oraz na podstawie porad ekspertów lub wymiany informacji w zakresie rozwiązań ukierunkowanych na poszczególne narodowości lub kategorie obywateli państw trzecich;
b)
zwiększanie skuteczności wdrażania procedur przyjmowania imigrantów oraz przybliżania tych procedur obywatelom państw trzecich, między innymi poprzez stosowanie przyjaznych użytkownikowi technologii informatycznych i komunikacyjnych, kampanii informacyjnych i procedur selekcji;
c)
lepsze przygotowanie obywateli państw trzecich do integracji ze społeczeństwem kraju przyjmującego poprzez wspieranie środków mających zastosowanie przed ich wyruszeniem, pozwalających im uzyskać wiedzę i umiejętności niezbędne do integracji, takich jak szkolenia zawodowe, pakiety informacyjne, kompleksowe kursy kształtujące świadomość obywatelską oraz nauczanie języków w kraju pochodzenia.
2. W odniesieniu do celu określonego w art. 3 lit. b) fundusz wspiera działania w państwach członkowskich, które mają na celu:
a)
organizację programów i zajęć mających na celu wprowadzenie nowo przybyłych obywateli państw trzecich do społeczeństwa kraju przyjmującego i umożliwiających im uzyskanie podstawowej wiedzy dotyczącej języka, historii, instytucji, aspektów społeczno-gospodarczych, życia kulturalnego oraz podstawowych norm i wartości społeczeństwa kraju przyjmującego, a także uzupełnianie już istniejących programów i zajęć tego rodzaju;
b)
opracowywanie i poprawę jakości takich programów i zajęć organizowanych na poziomie lokalnym i regionalnym, z położeniem szczególnego nacisku na kształtowanie świadomości obywatelskiej;
c)
skuteczniejsze docieranie takich programów i zajęć do poszczególnych grup, takich jak osoby pozostające na utrzymaniu osób podlegającym procedurom przyjmowania imigrantów, dzieci, kobiety, osoby starsze, niepiśmienne lub niepełnosprawne;
d)
zwiększenie elastyczności takich programów i zajęć, w szczególności w oparciu o kursy oferowane w niepełnym wymiarze godzin, moduły przyspieszone, systemy kształcenia na odległość lub naukę przez Internet oraz podobne modele szkolenia umożliwiające obywatelom państw trzecich ukończenie takich programów i zajęć przy jednoczesnym kontynuowaniu pracy lub nauki;
e)
opracowywanie i realizację takich programów lub zajęć, ukierunkowanych na młodych obywateli państw trzecich stojących przed konkretnymi problemami społecznymi i kulturowymi związanymi z kwestiami tożsamości;
f)
opracowywanie takich programów lub zajęć zachęcających do przyjmowania i wspomagających proces integracji wysoko wykwalifikowanych i wykwalifikowanych obywateli państw trzecich.
3. W odniesieniu do celów określonych w art. 3 lit. c) i d) fundusz wspiera działania w obrębie państw członkowskich i pomiędzy nimi, które mają na celu:
a)
poprawę dostępu obywateli państw trzecich do publicznych i prywatnych dóbr i usług, między innymi poprzez usługi pośrednictwa, usługi tłumaczenia ustnego i pisemnego oraz zwiększanie kompetencji interkulturowej personelu;
b)
tworzenie trwałych struktur organizacyjnych służących integracji i zarządzaniu różnorodnością, propagowanie trwałego i zrównoważonego udziału w życiu obywatelskim i kulturalnym oraz rozwój form współpracy między odpowiednimi zainteresowanymi stronami, umożliwiających urzędnikom na różnych szczeblach szybkie uzyskiwanie informacji na temat doświadczeń i praktyk z innych ośrodków, oraz, o ile to możliwe, łączenie zasobów;
c)
opracowywanie i wdrażanie szkoleń międzykulturowych, budowanie zdolności i zarządzanie różnorodnością, szkolenia personelu usługodawców w sektorze publicznym i prywatnym, w tym w instytucjach edukacyjnych;
d)
umocnienie zdolności, na różnych poziomach władz krajowych i w różnych resortach, do koordynowania, wdrażania, monitorowania i oceny krajowych strategii integracji obywateli państw trzecich;
e)
udział w ocenie procedur przyjmowania imigrantów lub programów i zajęć, o których mowa w ust. 2, poprzez wspieranie reprezentatywnych badań statystycznych wśród obywateli państw trzecich, którzy skorzystali z udziału w takich programach lub zajęciach lub wśród odpowiednich zainteresowanych stron, takich jak przedsiębiorstwa, organizacje pozarządowe i władze regionalne lub lokalne;
f)
wprowadzanie i wdrażanie programów gromadzenia i analizowania informacji o potrzebach poszczególnych kategorii obywateli państw trzecich na poziomie lokalnym lub regionalnym poprzez tworzenie platform konsultacji dla obywateli państw trzecich i wymiany informacji między zainteresowanymi stronami oraz poprzez prowadzenie badań statystycznych wśród społeczności imigrantów w celu określenia najlepszej reakcji na te potrzeby;
g)
udział w przebiegającym dwukierunkowo procesie leżącym u podstaw polityki integracyjnej poprzez tworzenie platform konsultacji dla obywateli państw trzecich i wymiany informacji między zainteresowanymi stronami oraz platform dialogu międzykulturowego, między religiami i w obrębie religii między społecznościami lub między społecznościami a organami określającymi politykę i podejmującymi decyzje;
h)
opracowywanie wskaźników i punktów odniesienia do oceny postępu na poziomie krajowym;
i)
opracowywanie wysokiej klasy narzędzi do monitorowania i systemów ocen polityk i środków służących integracji;
j)
zwiększanie akceptacji dla zjawiska migracji w społeczeństwach krajów przyjmujących, jak również dla środków służących integracji, poprzez kampanie zwiększające świadomość społeczną, w szczególności w mediach.
Artykuł 5
Działania będące przedmiotem zainteresowania Wspólnoty
1. Z inicjatywy Komisji można wykorzystać nie więcej niż 7% dostępnych zasobów funduszu na finansowanie działań ponadnarodowych lub działań będących przedmiotem zainteresowania Wspólnoty ("działań wspólnotowych") dotyczących polityki imigracyjnej i integracyjnej.
2. Aby kwalifikować się do finansowania, działania wspólnotowe muszą w szczególności:
a)
wspierać współpracę wspólnotową w zakresie wprowadzania w życie prawa wspólnotowego i dobrych praktyk w zakresie imigracji oraz wprowadzania w życie dobrych praktyk w zakresie integracji;
b)
wspierać tworzenie ponadnarodowych sieci współpracy oraz projektów pilotażowych opartych na ponadnarodowym partnerstwie organów co najmniej w dwóch państwach członkowskich, mających na celu stymulowanie innowacji, ułatwianie wymiany doświadczeń i dobrych praktyk oraz poprawę jakości polityki integracyjnej;
c)
wspierać ponadnarodowe kampanie na rzecz zwiększania świadomości społecznej;
d)
wspierać badania, rozpowszechnianie i wymianę informacji dotyczących najlepszych praktyk oraz wszelkich innych aspektów polityki imigracyjnej i integracyjnej, w tym wykorzystywania technologii najnowszej generacji;
e)
wspierać projekty pilotażowe i opracowania badające możliwości nowych form współpracy wspólnotowej w dziedzinie imigracji i integracji oraz prawa wspólnotowego w zakresie imigracji;
f)
wspierać opracowanie i stosowanie przez państwa członkowskie wspólnych narzędzi, metod i wskaźników statystycznych do celów oceny rozwoju sytuacji w zakresie polityki imigracyjnej i integracyjnej.
3. Roczny program pracy określający priorytety działań wspólnotowych przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 51 ust. 2.
Artykuł 6
[Grupy docelowe]
[skreślony]
ROZDZIAŁ II
ZASADY POMOCY
Artykuł 7
Komplementarność, spójność i zgodność
1. Fundusz zapewnia pomoc, która uzupełnia działania podejmowane na poziomie krajowym, regionalnym i lokalnym, włączając do nich priorytety Wspólnoty.
W szczególności w celu zapewnienia spójności polityki Wspólnoty dotyczącej integracji obywateli państw trzecich, działania finansowane w ramach funduszu powinny być konkretne i uzupełniać się z działaniami finansowanymi w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego i europejskiego funduszu na rzecz uchodźców.
2. Komisja i państwa członkowskie zapewniają spójność pomocy z funduszu oraz państw członkowskich z działaniami, polityką i priorytetami Wspólnoty. Spójność ta znajduje w szczególności odbicie w programie wieloletnim, o którym mowa w art. 18.
3. Działania finansowane z funduszu są zgodne z postanowieniami Traktatu i przepisami przyjętych na ich podstawie aktów prawnych.
Artykuł 8
Programowanie
1. Cele funduszu realizowane są w ramach wieloletniego okresu programowania (2007–2013), z zastrzeżeniem oceny śródokresowej zgodnie z art. 21A. System programowania wieloletniego obejmuje priorytety oraz procesy zarządzania, podejmowania decyzji, kontroli i poświadczania wydatków.
2. Zatwierdzone przez Komisję programy wieloletnie są realizowane poprzez programy roczne.
Artykuł 9
Pomocniczość i proporcjonalność interwencji
1. Odpowiedzialność za realizację programów wieloletnich i rocznych, o których mowa w art. 19 i 21, spoczywa na państwach członkowskich, na stosownym poziomie terytorialnym, zgodnie z systemem instytucjonalnym właściwym dla każdego państwa członkowskiego. Obowiązki w tym zakresie wypełnia się zgodnie z niniejszą decyzją.
2. Środki stosowane przez Komisję i państwa członkowskie różnią się w odniesieniu do przepisów dotyczących audytu w zależności od wielkości wkładu finansowego Wspólnoty. Zróżnicowanie odnosi się również do przepisów dotyczących oceny oraz do sprawozdań z realizacji programów wieloletnich i rocznych.
Artykuł 10
Metody realizacji
1. Wspólnotowy budżet przydzielony funduszowi wykonuje się zgodnie z art. 53 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002, z wyjątkiem działań wspólnotowych, o których mowa w art. 5, oraz pomocy technicznej, o której mowa w art. 16. Państwa członkowskie i Komisja zapewniają przestrzeganie zasady należytego zarządzania finansami.
2. Komisja wykonuje swoje obowiązki w zakresie wykonania budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich poprzez:
a)
sprawdzanie istnienia i właściwego funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli w państwach członkowskich zgodnie z procedurami opisanymi w art. 30;
b)
przerywanie lub zawieszanie całości lub części płatności w przypadku wadliwego funkcjonowania krajowych systemów zarządzania i kontroli, zgodnie z art. 40 i 41, oraz stosowanie wszelkich innych niezbędnych korekt finansowych zgodnie z procedurami opisanymi w art. 44 i 45.
Artykuł 11
[Dodatkowość]
[skreślony]
Artykuł 12
Partnerstwo
1. Każde państwo członkowskie nawiązuje, zgodnie z aktualnymi przepisami i praktykami krajowymi, współpracę z władzami i organami uczestniczącymi w realizacji programu wieloletniego lub mogącymi, według zainteresowanego państwa członkowskiego, przyczynić się do opracowania takiego programu.
Takie władze i organy mogą obejmować właściwe władze regionalne, lokalne, miejskie i inne władze publiczne, organizacje międzynarodowe i organy reprezentujące społeczeństwo obywatelskie, takie jak organizacje pozarządowe, w tym organizacje zrzeszające imigrantów lub partnerzy społeczni.
Współpracą partnerską objęte są co najmniej organy odpowiedzialne za wykonanie wyznaczone przez państwa członkowskie do celu zarządzania interwencjami Europejskiego Funduszu Społecznego i organ odpowiedzialny europejskiego funduszu na rzecz uchodźców.
2. Partnerstwo takie jest prowadzone w całkowitej zgodności z uprawnieniami instytucjonalnymi, prawnymi i finansowymi, właściwymi dla danej kategorii partnera.
ROZDZIAŁ III
RAMY FINANSOWE
Artykuł 13
Zasoby ogólne
1.Kwota odniesienia finansowego na realizację działań finansowanych ze środków niniejszego funduszu w okresie od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r. wynosi [825] mln EUR.
1a. Roczne środki dla funduszu są zatwierdzane przez władzę budżetową w obrębie limitów wyznaczonych w ramach finansowych.
2. Komisja dokonuje indykatywnego rocznego podziału środków finansowych na poszczególne państwa członkowskie zgodnie z kryteriami ustalonymi w art. 14.
Artykuł 14
Roczna dystrybucja zasobów na kwalifikowalne działania w państwach członkowskich
1. Każde państwo członkowskie otrzymuje stałą kwotę w wysokości 500 000 EUR ze środków przydzielanych rocznie funduszowi.
Dla państw, które przystąpią do Unii Europejskiej w latach 2007-2013, kwotę na pozostającą część okresu 2007-2013 ustala się na 500 000 EUR rocznie, począwszy od roku następującego po przystąpieniu.
2. Pozostałe dostępne zasoby roczne są rozdzielane między państwa członkowskie w następujący sposób:
a)
40% proporcjonalnie do ogólnej liczby obywateli państw trzecich legalnie przebywających na terytorium państw członkowskich w okresie poprzednich trzech lat; oraz
b)
60% proporcjonalnie do ogólnej liczby obywateli państw trzecich, którzy otrzymali wydane przez władze państwa członkowskiego pozwolenie na przebywanie na jego terytorium w okresie poprzednich trzech lat.
3. Jednakże w celu obliczenia środków, o których mowa w ust. 2 lit. b), nie uwzględnia się następujących kategorii osób:
a)
pracowników sezonowych w rozumieniu przepisów prawa krajowego;
b)
obywateli państw trzecich przyjętych w celu odbywania studiów, udziału w wymianie młodzieży szkolnej, szkoleniu bez wynagrodzenia lub wolontariacie zgodnie z dyrektywą Rady 2004/114/WE z dnia 13 grudnia 2004 r.(9)
c)
obywateli państw trzecich przyjętych w celu prowadzenia badań naukowych zgodnie z dyrektywą Rady 2005/71/WE z dnia 12 października 2005 r.(10)
d)
obywateli państw trzecich, którym odnowiono zezwolenie wydane przez władze państwa członkowskiego lub zmieniono status, w tym obywateli państw trzecich, którzy uzyskali statusu rezydenta długoterminowego zgodnie z dyrektywą Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r.(11)
4. Kwotami odniesienia są najnowsze dane statystyczne opracowane przez Urząd Statystyczny Wspólnot Europejskich na podstawie danych dostarczonych przez państwa członkowskie zgodnie z przepisami wspólnotowymi.
W przypadku gdy państwa członkowskie nie dostarczyły Komisji (Eurostatowi) odnośnych danych statystycznych, dostarczają one możliwie najszybciej dane tymczasowe.
Przed przyjęciem tych danych jako kwot odniesienia, Komisja (Eurostat) ocenia jakość, porównywalność i kompletność informacji statystycznych zgodnie ze standardowymi procedurami operacyjnymi. Na wniosek Komisji (Eurostatu) państwa członkowskie dostarczają jej wszelkich niezbędnych do tego celu informacji.
Artykuł 15
Struktura finansowania
1. Wkład finansowy funduszu przyjmuje postać dotacji.
2. Działania wspierane z funduszu są współfinansowane ze źródeł publicznych lub prywatnych, nie są nastawione na osiąganie zysku i nie kwalifikują się do finansowania z innych źródeł objętych budżetem ogólnym Wspólnot Europejskich.
3. Środki przyznane z funduszu uzupełniają wydatki publiczne lub wydatki równoważne przydzielone przez państwa członkowskie na działania objęte niniejszą decyzją.
4. Wkład wspólnotowy we wspierane projekty, w odniesieniu do działań realizowanych w państwach członkowskich na podstawie art. 4, nie przekracza 50% całkowitych kosztów danego działania.
Wkład ten może zostać podwyższony do 75% w przypadku projektów służących realizacji szczególnych celów priorytetowych wyznaczonych w strategicznych wytycznych, określonych w art. 18.
Wkład ten podwyższa się do 75% w państwach członkowskich objętych Funduszem Spójności.
5.W ramach realizacji programów krajowych określonych w rozdziale IV państwa członkowskie dokonują wyboru projektów przeznaczonych do finansowania na podstawie następujących kryteriów minimalnych:
a)
sytuacji i wymogów w danym państwie członkowskim;
b)
efektywności kosztowej wydatków, między innymi z uwzględnieniem liczby osób, których taki projekt dotyczy;
c)
doświadczenia, wiedzy fachowej, wiarygodności i wkładu finansowego organizacji składającej wniosek o finansowanie i wszelkich organizacji partnerskich;
d)
zakresu, w jakim dane projekty uzupełniają inne działania finansowane z budżetu ogólnego Unii Europejskiej lub stanowią część programów krajowych.
6. Wspólnotowa pomoc finansowa przyznana na działania wspierane z funduszu obejmuje zasadniczo okres nie dłuższy niż trzy lata, pod warunkiem przedkładania okresowych sprawozdań z postępów w realizacji.
Artykuł 16
Pomoc techniczna z inicjatywy Komisji
1. Z inicjatywy Komisji lub w jej imieniu, do pułapu 500 000 EUR rocznego przydziału środków dla funduszu, fundusz może finansować środki przygotowawcze, środki związane z monitoringiem, wsparciem administracyjnym i technicznym, jak również środki związane z oceną, audytem i kontrolą, niezbędne do wykonania niniejszej decyzji […].
2. Działania te obejmują:
a)
badania, oceny, ekspertyzy i statystyki, również o charakterze ogólnym, dotyczące działania funduszu;
b)
środki informacyjne przeznaczone dla państw członkowskich, beneficjentów końcowych i opinii publicznej, w tym kampanie mające na celu podnoszenie świadomości oraz wspólną bazę danych dotyczącą projektów finansowanych w ramach funduszu;
c)
instalację, obsługę i łączenie informatycznych systemów zarządzania, monitoringu, kontroli i oceny;
d)
opracowanie wspólnych ram oceny i monitoringu, jak również systemu wskaźników z uwzględnieniem, w stosownych przypadkach, wskaźników krajowych;
e)
doskonalenie metod oceny i wymiany informacji o praktykach w tym zakresie;
f)
środki informacyjne i szkoleniowe przeznaczone dla organów i jednostek wyznaczonych przez państwa członkowskie zgodnie z rozdziałem V, stanowiące uzupełnienie wysiłków podejmowanych przez państwa członkowskie w celu dostarczenia organom i jednostkom w tych państwach wytycznych zgodnie z art. 31 ust. 2.
Artykuł 17
Pomoc techniczna państw członkowskich
1. Z inicjatywy danego państwa członkowskiego, w odniesieniu do każdego programu rocznego, fundusz może finansować środki przygotowawcze, środki związane z zarządzaniem, monitoringiem, oceną, jak również środki informacyjne i kontrolne oraz środki służące wzmocnieniu zdolności administracyjnych do celów realizacji funduszu.
2. Roczna kwota przeznaczona na pokrycie kosztów pomocy technicznej nie może przekraczać:
a)
7% całkowitej rocznej kwoty współfinansowania przydzielonej danemu państwu członkowskiemu, plus 30 000 EUR na lata 2007–2010, oraz
b)
4% całkowitej rocznej kwoty współfinansowania przydzielonej danemu państwu członkowskiemu, plus 30 000 EUR na lata 2011–2013.
ROZDZIAŁ IV
PROGRAMOWANIE
Artykuł 18
Przyjęcie wytycznych strategicznych
1. […] Komisja przyjmuje wytyczne strategiczne określające ramy interwencji funduszu, z uwzględnieniem postępu w opracowywaniu i wdrażaniu prawodawstwa wspólnotowego w obszarze imigracji oraz innych obszarach związanych z integracją obywateli państw trzecich, jak również indykatywny podział zasobów finansowych funduszu w danym okresie.
2. W odniesieniu do poszczególnych celów funduszu wytyczne te służą w szczególności realizacji priorytetów Wspólnoty z myślą o propagowaniu wspólnych zasad podstawowych.
3. Komisja przyjmuje wytyczne strategiczne odnoszące się do […] wieloletniego okresu programowania nie później niż 31 maja 2007 r.
4. Wytyczne strategiczne przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 51 ust. 2.
Artykuł 19
Przygotowywanie i zatwierdzanie krajowych programów wieloletnich
1. Na podstawie wytycznych strategicznych, o których mowa w art. 18, każde państwo członkowskie przedstawia projekt programu wieloletniego, który obejmuje następujące elementy:
a)
opis aktualnej sytuacji w danym państwie członkowskim w odniesieniu do wdrażania krajowych strategii integracji w kontekście wspólnych zasad podstawowych oraz, w miarę dostępności, w odniesieniu do opracowywania i wprowadzania krajowych programów przyjmowania imigrantów oraz programów wprowadzających;
b)
analizę potrzeb danego państwa członkowskiego w zakresie krajowych strategii integracji oraz, w miarę dostępności, programów przyjmowania imigrantów i programów wprowadzających, a także wskazanie celów operacyjnych umożliwiających zaspokojenie tych potrzeb w okresie objętym programem wieloletnim;
c)
przedstawienie odpowiedniej strategii osiągnięcia tych celów oraz priorytety przypisane ich osiągnięciu, a także opis działań przewidzianych w celu realizacji tych priorytetów;
d)
wskazanie, czy strategia ta jest spójna z innymi instrumentami regionalnymi, krajowymi i wspólnotowymi;
e)
informacje na temat priorytetów i ich szczególnych celów. Cele te określa się ilościowo z wykorzystaniem ograniczonej liczby wskaźników, […] z uwzględnieniem zasady proporcjonalności. Wskaźniki te muszą umożliwiać mierzenie postępu w stosunku do sytuacji wyjściowej oraz skuteczności realizacji priorytetów poprzez osiąganie celów szczegółowych;
f)
opis podejścia wybranego do realizacji zasady partnerstwa określonej w art. 12;
g)
projekt planu finansowania, który określa proponowany wkład finansowy funduszu i ogólną kwotę współfinansowania publicznego lub prywatnego dla każdego priorytetu i na każdy rok;
h)
przepisy wykonawcze do programu wieloletniego, obejmujące:
-
wyznaczenie przez państwo członkowskie wszystkich podmiotów określonych w art. 24;
-
opis systemów wdrażania, monitorowania, kontroli i oceny, w tym opis środków przedsięwziętych w celu zapewnienia komplementarności względem działań finansowanych w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego;
-
definicję procedur uruchamiania i obiegu przepływów finansowych w celu zapewnienia ich przejrzystości;
-
przepisy zapewniające podanie treści programu wieloletniego do wiadomości publicznej.
2.2. […] Państwa członkowskie przedkładają projekt programu wieloletniego nie później niż cztery miesiące po przedstawieniu przez Komisję wytycznych strategicznych na dany okres.
3.W celu zatwierdzenia projektu programu wieloletniego Komisja analizuje:
a)
jego zgodność z celami funduszu i wytycznymi strategicznymi określonymi w art. 18;
b)
istotność działań przewidzianych w projekcie w świetle proponowanej strategii;
c)
zgodność ustaleń w zakresie zarządzania i kontroli, dokonanych przez dane państwo członkowskie w odniesieniu do realizacji interwencji funduszu, z przepisami określonymi w niniejszej decyzji;
d)
jego zgodność z prawem wspólnotowym, w szczególności z przepisami prawa wspólnotowego mającymi na celu zapewnienie swobodnego przepływu osób w powiązaniu z bezpośrednio z nimi związanymi środkami towarzyszącymi w odniesieniu do kontroli granic zewnętrznych, azylu i imigracji.
4.W przypadku gdy Komisja uzna, że dany projekt programu wieloletniego jest niespójny z wytycznymi strategicznymi lub że jest niezgodny z przepisami niniejszej decyzji w zakresie systemów zarządzania i kontroli lub prawa wspólnotowego, wzywa ona dane państwo członkowskie do przedstawienia wszystkich niezbędnych informacji i, w stosownych przypadkach, dokonania odpowiednich zmian w projekcie programu.
5. Komisja zatwierdza każdy program wieloletni w terminie trzech miesięcy od chwili jego oficjalnego złożenia, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 51 ust. 2.
Artykuł 20
Zmiana programów wieloletnich
1. Z inicjatywy danego państwa członkowskiego lub Komisji program wieloletni poddaje się ponownej analizie i w razie konieczności wprowadza się do niego zmiany obowiązujące w pozostałej części okresu programowania, tak aby w większym stopniu lub w inny sposób uwzględnić wspólnotowe priorytety. Ponowna analiza programów wieloletnich może nastąpić w świetle przeprowadzonych ocen lub w związku z trudnościami przy realizacji.
2. Komisja przyjmuje decyzję w sprawie zatwierdzenia zmiany programu wieloletniego możliwie najszybciej po złożeniu formalnego wniosku przez zainteresowane państwo członkowskie. Zmiana programu wieloletniego przeprowadzana jest zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 51 ust. 2.
Artykuł 21
Programy roczne
1. Zatwierdzone przez Komisję programy wieloletnie są realizowane poprzez programy roczne […].
2. Nie później niż 1 lipca każdego roku Komisja przedstawia państwom członkowskim szacunkowe kwoty, które zostaną im przydzielone na następny rok z ogólnej kwoty środków przydzielonych w ramach rocznej procedury budżetowej, obliczone zgodnie z art. 14.
3. Nie później niż 1 listopada każdego roku państwa członkowskie przedstawiają Komisji projekt programu rocznego na następny rok, sporządzony zgodnie z programem wieloletnim, obejmujący następujące elementy:
a)
ogólne zasady wyboru projektów, które mają być finansowane w ramach programu rocznego;
b)
opis działań, które mają być wspierane w ramach programu rocznego;
c)
proponowany finansowy podział wkładu funduszu na poszczególne działania w ramach programu oraz wskazanie postulowanej kwoty na pokrycie kosztów pomocy technicznej w ramach art. 17, służącej realizacji programu rocznego.
4. Analizując projekt programu rocznego danego państwa członkowskiego, Komisja uwzględnia ostateczną kwotę środków przydzielonych funduszowi w ramach procedury budżetowej […].
W terminie jednego miesiąca od formalnego przedłożenia takiego projektu Komisja informuje dane państwo członkowskie o jego zatwierdzeniu lub odrzuceniu. Jeżeli projekt programu rocznego jest niezgodny z programem wieloletnim, Komisja wzywa państwo członkowskie do przedstawienia wszystkich niezbędnych informacji i, w stosownych przypadkach, do wprowadzenia odpowiednich zmian do proponowanego programu.
Komisja przyjmuje decyzję w sprawie finansowania zatwierdzającą program roczny nie później niż 1 marca danego roku. W decyzji określa się kwotę przydzieloną danemu państwu członkowskiemu oraz okres, w którym wydatki są kwalifikowalne.
Artykuł 21A
Śródokresowa ocena programu wieloletniego
1.Komisja dokonuje przeglądu wytycznych strategicznych i w razie potrzeby przyjmuje, nie później niż 31 marca 2010 r., nowe wytyczne strategiczne na lata 2011–2013.
2.W przypadku przyjęcia takich wytycznych strategicznych każde państwo członkowskie ponownie analizuje swój program wieloletni i, w stosownych przypadkach, wprowadza do niego zmiany.
3.Przepisy zawarte w art. 19 dotyczące przygotowywania i zatwierdzania krajowych programów wieloletnich mają zastosowanie mutatis mutandis do przygotowywania i zatwierdzania takich zmienionych programów wieloletnich.
4.Zmienione wytyczne strategiczne przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 51 ust. 2.
ROZDZIAŁ V
SYSTEMY ZARZĄDZANIA I KONTROLI
Artykuł 22
Wykonanie
Komisja jest odpowiedzialna za wykonanie niniejszej decyzji i przyjmuje takie przepisy wykonawcze, jakie mogą okazać się konieczne.
Artykuł 23
Ogólne zasady działania systemów zarządzania i kontroli
Systemy zarządzania i kontroli dla programów wieloletnich, opracowane przez państwa członkowskie, zapewniają:
a)
określenie funkcji organów […] związanych z zarządzaniem i kontrolą oraz przydział funkcji w obrębie każdego organu […];
b)
poszanowanie zasady rozdziału funkcji pomiędzy tymi organami i w ich obrębie;
c)
odpowiednie zasoby dla każdego z organów […] lub wydziałów odpowiednie do wypełniania zadań, które im wyznaczono, przez cały okres realizacji działań finansowanych z funduszu;
d)
procedury zapewniania poprawności i prawidłowości wydatków deklarowanych w ramach programów wieloletnich;
e)
rzetelne systemy księgowe, monitoringu i sprawozdawczości finansowej w formie elektronicznej;
f)
system sprawozdawczości i monitoringu, w którym podmiot odpowiedzialny powierza wykonanie zadań innemu podmiotowi;
g)
[…] instrukcje postępowania odnoszące się do funkcji, które należy wypełnić;
h)
[…] ustalenia dotyczące audytu funkcjonowania systemu;
i)
systemy i procedury zapewniające stosowanie właściwej ścieżki audytu;
j)
[…] procedury sprawozdawczości i monitoringu w zakresie nieprawidłowości oraz odzyskiwania nienależnie wypłaconych kwot.
Artykuł 24
Wyznaczanie organów i jednostek
1. Do celów realizacji swojego programu wieloletniego i programów rocznych państwo członkowskie wyznacza następujące podmioty:
a)
organ odpowiedzialny: organ funkcjonujący w państwie członkowskim, krajową instytucję publiczną lub podmiot wyznaczony przez państwo członkowskie lub podmiot prawa prywatnego państwa członkowskiego, który wypełnia misję publiczną i odpowiada za zarządzanie programami wieloletnimi i rocznymi finansowanymi ze środków funduszu oraz za wszelkie kontakty z Komisją;
b)
jednostkę certyfikującą: krajową instytucję publiczną lub podmiot publiczny lub osobę działającą jako taki podmiot lub instytucja, wyznaczone przez państwo członkowskie do poświadczania wydatków i wniosków o płatności przed przesłaniem ich do Komisji;
c)
jednostkę audytu: krajową instytucję publiczną lub podmiot, pod warunkiem że są one funkcjonalnie niezależne […] od organu odpowiedzialnego i jednostki certyfikującej, wyznaczone przez państwo członkowskie i odpowiedzialne za weryfikację skutecznego działania systemu zarządzania i kontroli;
d)
w stosownych przypadkach, organ delegowany.
2. Państwo członkowskie określa zasady regulujące jego stosunki z organami i jednostkami, o których mowa w ust. 1, a także ich stosunki z Komisją.
3. Z zastrzeżeniem art. 23 lit. b) niektóre lub wszystkie organy i jednostki, o których mowa w ust. 1, mogą funkcjonować w ramach tego samego podmiotu.
4. Komisja przyjmuje przepisy wykonawcze dla art. 25–29 zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 51 ust. 2.
Artykuł 25
Organ odpowiedzialny
1. Organ odpowiedzialny spełnia następujące warunki minimalne:
a)
posiada osobowość prawną, chyba że jest organem funkcjonującym w państwie członkowskim;
b)
dysponuje infrastrukturą umożliwiającą łatwą komunikację z szerokim gronem użytkowników, organami odpowiedzialnymi w innych państwach członkowskich oraz Komisją;
c)
działa w otoczeniu administracyjnym, które pozwala mu prawidłowo wykonywać zadania i unikać wszelkich konfliktów interesów;
d)
jest w stanie stosować wspólnotowe zasady zarządzania funduszami;
e)
dysponuje środkami finansowymi i możliwościami w zakresie zarządzania proporcjonalnymi do wielkości funduszy wspólnotowych, którymi będzie zobowiązany zarządzać;
f)
dysponuje personelem, którego kwalifikacje zawodowe i umiejętności językowe odpowiadają potrzebom pracy administracyjnej w środowisku międzynarodowym.
2. Państwo członkowskie zapewnia organowi odpowiedzialnemu odpowiednie środki finansowe, tak aby mógł on w dalszym ciągu we właściwy i nieprzerwany sposób wykonywać swoje zadania przewidziane na cały okres 2007–2013.
(3 a) Komisja może pomagać państwom członkowskim w szkoleniu personelu, w szczególności w odniesieniu do prawidłowego stosowania rozdziałów V-IX niniejszej decyzji.
Artykuł 26
Zadania organu odpowiedzialnego
1. Organ odpowiedzialny odpowiada za zarządzanie programem wieloletnim i jego realizację zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami.
Organ ten w szczególności:
a)
prowadzi konsultacje z partnerami zgodnie z art. 12;
b)
składa Komisji wnioski dotyczące programów wieloletnich i rocznych, określonych w art. 19 i 21;
c)
ustala mechanizm współpracy z organami zarządzającymi wyznaczonymi przez państwa członkowskie w celu realizacji działań w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego i europejskiego funduszu na rzecz uchodźców;
d)
organizuje i ogłasza zaproszenia do składania ofert i wniosków, w stosownych przypadkach;
e)
organizuje procedury wyboru i udziela zamówień na działania współfinansowane w ramach funduszu zgodnie z zasadami określonymi w art. 15 ust. 5;
f)
przyjmuje płatności dokonywane przez Komisję i dokonuje płatności na rzecz beneficjentów końcowych;
g)
zapewnia spójność i komplementarność współfinansowania w ramach funduszu względem współfinansowania w ramach innych stosownych instrumentów finansowych, krajowych i wspólnotowych;
h)
monitoruje dostawy współfinansowanych produktów i usług oraz zgodność deklarowanych wydatków ze stanem faktycznym oraz przepisami wspólnotowymi i krajowymi;
i)
zapewnia istnienie elektronicznego systemu ewidencjonowania i przechowywania […] zapisów księgowych dotyczących każdego z działań w ramach programów rocznych, jak również gromadzenie danych dotyczących realizacji, niezbędnych do celów zarządzania finansami, monitorowania, kontroli i oceny;
j)
zapewnia posiadanie przez beneficjentów końcowych i inne podmioty uczestniczące w realizacji działań współfinansowanych z funduszu oddzielnego systemu księgowego lub odpowiedniego kodu księgowego dla wszystkich transakcji związanych z danym działaniem, bez uszczerbku dla krajowych przepisów księgowych;
k)
zapewnia przeprowadzanie ocen programów wieloletnich, o których mowa art. 48, w terminach określonych w niniejszej decyzji i zgodnie z normami jakości uzgodnionymi między Komisją a danym państwem członkowskim;
l)
ustala procedury zapewniające przechowywanie wszelkich dokumentów dotyczących wydatków i audytów, wymaganych do zapewnienia odpowiedniej ścieżki audytu zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 42;
m)
zapewnia otrzymywanie przez jednostkę audytu, do celów prowadzenia audytów określonych w art. 29 ust. 1, wszystkich niezbędnych informacji na temat stosowanych procedur zarządzania i projektów współfinansowanych z funduszu;
n)
zapewnia otrzymywanie przez jednostkę certyfikującą, do celów poświadczania, wszystkich niezbędnych informacji na temat procedur i kontroli prowadzonych w odniesieniu do wydatków;
o)
sporządza i przedkłada Komisji sprawozdania z postępów i sprawozdania końcowe z realizacji programów rocznych, deklaracje wydatków poświadczonych przez jednostkę certyfikującą i wnioski o płatności lub, w stosownych przypadkach, deklarację zwrotu;
p)
prowadzi działalność informacyjną i doradczą; oraz rozpowszechnia wyniki wspieranych działań;
q)
współpracuje z Komisją i organami odpowiedzialnymi w innych państwach członkowskich.
r)
kontroluje wdrożenie przez beneficjentów końcowych wytycznych, o których mowa w art. 32 ust. 6.
2. Działania organu odpowiedzialnego związane z zarządzaniem projektami realizowanymi w państwach członkowskich mogą być finansowane w ramach ustaleń dotyczących pomocy technicznej, o której mowa w art. 17.
Artykuł 27
Delegacja zadań przez organ odpowiedzialny
1. W przypadku gdy wykonanie wszystkich lub niektórych zadań organu odpowiedzialnego powierza się organowi delegowanemu, organ odpowiedzialny określa dokładnie zakres powierzonych zadań oraz ustala szczegółowe procedury wykonania tych zadań, zgodnie z warunkami określonymi w art. 25.
2. Procedury te obejmują regularne dostarczanie organowi odpowiedzialnemu informacji na temat efektywnego wykonywania delegowanych zadań i opis zastosowanych środków.
Artykuł 28
Jednostka certyfikująca
1. Jednostka certyfikująca […]:
a)
poświadcza, że:
–
deklaracja wydatków jest dokładna, została opracowana przy pomocy rzetelnych systemów księgowych i opiera się na weryfikowalnych dokumentach uzupełniających;
–
deklarowane wydatki są zgodne z obowiązującymi przepisami wspólnotowymi i krajowymi i zostały poniesione na pokrycie kosztów działań wybranych na podstawie kryteriów mających zastosowanie do programu i zgodnych z przepisami wspólnotowymi i krajowymi;
b)
dba o to, aby uzyskać od organu odpowiedzialnego odpowiednie do wystawienia poświadczenia informacje na temat procedur i kontroli prowadzonych w odniesieniu do wydatków zawartych w deklaracjach wydatków;
c)
uwzględnia w procesie poświadczania wyniki wszystkich audytów przeprowadzanych przez jednostkę audytu lub w jej imieniu;
d)
prowadzi elektroniczną ewidencję zapisów księgowych dokumentujących wydatki deklarowane wobec Komisji;
e)
zapewnia odzyskiwanie wszelkich wspólnotowych środków finansowych, w stosownych przypadkach wraz z odsetkami, w przypadku stwierdzenia, że zostały one nienależnie wypłacone w wyniku wykrytych nieprawidłowości; ewidencjonuje kwoty podlegające zwrotowi i przekazuje odzyskane kwoty do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich, w miarę możliwości poprzez potrącenie ich z następnej deklaracji wydatków.
2. Działania jednostki certyfikującej związane z projektami realizowanymi w państwach członkowskich mogą być finansowane w ramach ustaleń dotyczących pomocy technicznej, o której mowa w art. 17, o ile są respektowane prerogatywy tej jednostki określone w art. 24.
Artykuł 29
Jednostka audytu
1. Jednostka audytu […]:
a)
zapewnia prowadzenie audytów […] w celu weryfikacji skutecznego funkcjonowania systemu zarządzania i kontroli […];
b)
dba o to, aby audyty działań w celu zweryfikowania deklarowanych wydatków były prowadzone na podstawie odpowiedniej próbki; próbka taka stanowi co najmniej 10% całkowitej kwoty kwalifikowalnych wydatków dla każdego programu rocznego;
c)
przedstawia Komisji, w terminie sześciu miesięcy od daty zatwierdzenia programu wieloletniego, strategię audytu obejmującą: organy, które przeprowadzą audyty, o których mowa w lit. a) i b), […] aby w ten sposób zapewnić prowadzenie i równomierny rozkład audytów głównych beneficjentów działań współfinansowanych z funduszu w całym okresie programowania.
2. W przypadku gdy jednostka audytu wyznaczona na mocy niniejszej decyzji jest także jednostką audytu wyznaczoną na mocy decyzji ….., …… i …………(12) lub w przypadku gdy do dwóch lub większej liczby omawianych funduszy mają zastosowanie wspólne systemy, możliwe jest przedłożenie połączonej strategii audytu zgodnie z ust. 1 lit. c).
3. Dla każdego programu rocznego jednostka audytu sporządza sprawozdanie obejmujące:
a)
roczne sprawozdanie z audytu zawierające ustalenia audytów przeprowadzonych zgodnie ze strategią audytu w odniesieniu do programu rocznego oraz przedstawiające wszelkie niedociągnięcia stwierdzone w systemach zarządzania i kontroli danego programu;
b)
opinię, na podstawie kontroli i audytów przeprowadzonych w imieniu jednostki audytu, w kwestii tego, czy funkcjonowanie systemu zarządzania i kontroli daje wystarczającą pewność, że deklaracje wydatków przedstawione Komisji są prawidłowe i że leżące u ich podstaw operacje są legalne i prawidłowe;
c)
oświadczenie oceniające zasadność wniosku o płatność salda końcowego, jak również legalność i prawidłowość odnośnych wydatków.
4. Jednostka audytu dba o to, aby czynności audytowe uwzględniały uznane w skali międzynarodowej standardy audytu.
5. Czynności audytowe dotyczące projektów realizowanych w państwach członkowskich mogą być finansowane w ramach ustaleń dotyczących pomocy technicznej, o której mowa w art. 17, o ile są respektowane prerogatywy jednostki audytu określone w art. 24.
ROZDZIAŁ VI
OBOWIĄZKI I KONTROLA
Artykuł 30
Obowiązki państw członkowskich
1. Państwa członkowskie są odpowiedzialne za zapewnienie należytego zarządzania finansami w zakresie programów wieloletnich i rocznych oraz za legalność i prawidłowość operacji leżących u ich podstaw.
2. Czuwają nad tym, aby organy odpowiedzialne i wszelkie organy delegowane, jednostki certyfikujące, jednostki audytu oraz wszelkie inne zainteresowane organy otrzymywały odpowiednie instrukcje dotyczące tworzenia systemów zarządzania i kontroli, o których mowa w art. 23 i 29, w celu zapewnienia skutecznego i prawidłowego wydatkowania środków finansowych Wspólnoty.
3. Państwa członkowskie zapobiegają nieprawidłowościom, wykrywają je i likwidują. Zgłaszają je Komisji i informują Komisję o postępach w wynikłych postępowaniach administracyjnych i prawnych.
W przypadku braku możliwości odzyskania nienależnie wypłaconych beneficjentowi końcowemu kwot, państwo członkowskie odpowiada za zwrot utraconych kwot do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich, jeśli zostało stwierdzone, że straty powstały w wyniku błędu lub zaniedbania z jego strony.
4. Państwa członkowskie odpowiadają w pierwszej kolejności za kontrolę finansową działań oraz czuwają nad tym, aby systemy zarządzania i audyty były wdrażane w sposób gwarantujący prawidłowe i efektywne wykorzystanie funduszy wspólnotowych. Przekazują one Komisji opis takich systemów.
5. Szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące ust. 1–4 przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 51 ust. 2.
Artykuł 31
Systemy zarządzania i kontroli
1. Przed zatwierdzeniem programu wieloletniego przez Komisję, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 51 ust. 2, państwa członkowskie zapewniają ustanowienie systemów zarządzania i kontroli zgodnie z art. 23–29. Odpowiadają one za zapewnienie skutecznego działania systemów przez cały okres programowania.
2. Wraz z projektem programu wieloletniego, państwa członkowskie przedkładają Komisji opis organizacji i procedur dotyczących: organów odpowiedzialnych, organów delegowanych i jednostek certyfikujących oraz systemów audytu wewnętrznego funkcjonujących w tych organach i jednostkach, a także jednostki audytu i wszelkich innych organów przeprowadzających audyty w jej imieniu.
3.Komisja dokonuje przeglądu zastosowania tego przepisu w kontekście przygotowania sprawozdania za lata 2007–2013 określonego w art. 49 ust. 3.
Artykuł 32
Obowiązki Komisji
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 31 Komisja upewnia się, że państwa członkowskie stworzyły systemy zarządzania i kontroli odpowiadające przepisom art. 23–29 oraz, na podstawie rocznych sprawozdań z audytu i przeprowadzonych przez siebie audytów, że systemy funkcjonują skutecznie przez cały okres programowania.
2. Bez uszczerbku dla audytów przeprowadzanych przez państwa członkowskie urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele Komisji mogą przeprowadzać audyty na miejscu w celu sprawdzenia skutecznego funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli; czynności te mogą obejmować audyty działań ujętych w programach rocznych, przy czym o audycie należy poinformować z wyprzedzeniem minimum trzech dni roboczych. W audytach takich mogą brać udział urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele danego państwa członkowskiego.
3. Komisja może wymagać, aby dane państwo członkowskie przeprowadziło kontrolę na miejscu w celu sprawdzenia prawidłowości działania systemów lub prawidłowości jednej lub większej liczby transakcji. Urzędnicy Komisji lub jej upoważnieni przedstawiciele mogą brać udział w takich audytach.
4. We współpracy z państwami członkowskimi Komisja zapewnia przekazywanie odpowiednich informacji na temat działań wspieranych przez fundusz, promocję tych działań i ich monitoring.
5. We współpracy z państwami członkowskimi Komisja zapewnia spójność i komplementarność działań względem innych stosownych polityk, instrumentów i inicjatyw Wspólnoty.
6.Komisja określa wytyczne zapewniające uwidocznienie środków finansowych przyznanych na mocy niniejszej decyzji.
Artykuł 33
Współpraca z organami kontroli państw członkowskich
1. Komisja współpracuje z jednostkami audytu […] w celu koordynowania ich odnośnych planów kontroli i metod audytu, a także dokonuje niezwłocznej wymiany wyników przeprowadzonych audytów systemów zarządzania i kontroli w celu możliwie najlepszego wykorzystania środków kontroli i unikania nieuzasadnionego powielania prac.
Komisja przekazuje swoje uwagi dotyczące strategii audytu przedstawionej na mocy art. 29 w terminie nieprzekraczającym trzech miesięcy […].
2. Przy określaniu swojej własnej strategii audytu Komisja określa te programy roczne, które uznaje za zadowalające na podstawie posiadanej wiedzy na temat systemów zarządzania i kontroli.
W odniesieniu do takich programów Komisja może stwierdzić, że może polegać głównie na dowodach z audytów dostarczonych przez państwa członkowskie oraz że przeprowadzi swoje własne audyty na miejscu tylko w przypadku dowodów wskazujących na istnienie braków w systemach.
ROZDZIAŁ VII
ZARZĄDZANIE FINANSAMI
Artykuł 34
Kwalifikowalność – deklaracje wydatków
1. Wszystkie deklaracje wydatków obejmują kwotę wydatków poniesionych przez beneficjentów końcowych przy realizacji działań oraz odpowiadający im wkład pochodzący ze źródeł publicznych lub prywatnych.
2. Wydatki odpowiadają płatnościom dokonanym przez beneficjentów. Wydatki uzasadnione są opłaconymi fakturami lub dokumentami księgowymi o równoważnej wartości dowodowej.
3. Wydatki mogą być uznane za kwalifikujące się do uzyskania wsparcia z funduszu wyłącznie wtedy, gdy zostały faktycznie poniesione nie wcześniej niż 1 stycznia roku, o którym mowa w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny, wskazanej w art. 21 ust. 4. Działania współfinansowane nie mogą zostać zakończone przed początkową datą kwalifikowalności.
W drodze wyjątku okres, za który dany wydatek jest kwalifikowalny, ustala się na trzy lata w odniesieniu do wydatków poniesionych przy realizacji działań wspieranych w ramach programów rocznych na rok 2007.
4. Zasady regulujące kwalifikowalność wydatków w ramach działań realizowanych w państwach członkowskich i współfinansowanych ze środków funduszu zgodnie z art. 4 przyjmuje się zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 51 ust. 2.
Artykuł 35
Integralność płatności na rzecz beneficjentów
Państwa członkowskie upewniają się, że organ odpowiedzialny dopilnowuje, aby beneficjenci końcowi otrzymywali całkowitą kwotę wkładu pochodzącego ze środków publicznych możliwie najszybciej. Nie potrąca się ani nie wstrzymuje żadnych kwot, ani też nie nakłada żadnych dodatkowych opłat szczególnych czy innych opłat o skutku równoważnym, które powodowałyby zmniejszenie kwot wypłacanych beneficjentom końcowym, pod warunkiem że beneficjenci końcowi spełniają wszystkie wymogi dotyczące kwalifikowalności działań i wydatków.
Artykuł 36
Stosowanie euro
1.Kwoty określone w przedstawianych przez państwa członkowskie projektach programów wieloletnich i rocznych, o których mowa, odpowiednio, w art. 19 i 21, poświadczone deklaracje wydatków, wnioski o płatność, o których mowa w art. 26 ust. 1 lit. o), oraz wydatki wymienione w sprawozdaniu z postępów w realizacji programu rocznego, o którym mowa w art. 38 ust. 4 i sprawozdaniu końcowym z realizacji programu rocznego, o którym mowa w art. 50, są denominowane w euro.
2.Decyzje Komisji w sprawie finansowania zatwierdzające programy roczne państw członkowskich, o których mowa w art. 21 ust. 4, zobowiązania i płatności są denominowane i dokonywane w euro.
3.Państwa członkowskie, które nie przyjęły euro jako swojego środka płatniczego do dnia złożenia wniosku o płatność, przeliczają na euro kwoty wydatków poniesionych w walucie krajowej. Kwota ta jest przeliczana na euro z wykorzystaniem miesięcznego obrachunkowego kursu wymiany stosowanego przez Komisję w miesiącu, w którym wydatki zostały zaksięgowane przez organ odpowiedzialny danego programu. Kurs ten jest publikowany comiesięcznie przez Komisję w mediach elektronicznych.
4.Kiedy dane państwo członkowskie przyjmuje euro jako swój środek płatniczy, procedura przeliczania określona w poprzednim ustępie stosuje się nadal do wszystkich wydatków zaksięgowanych przez jednostkę certyfikującą przed datą wejścia w życie stałego kursu wymiany waluty krajowej na euro.
Artykuł 37
Zobowiązania
Zobowiązania budżetowe Wspólnoty są określane co roku na podstawie decyzji Komisji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny, o której mowa w art. 21 ust. 4.
Artykuł 38
Płatności – prefinansowanie
1. Komisja dokonuje płatności wkładu z funduszy zgodnie ze zobowiązaniami budżetowymi.
2. Płatności mają postać prefinansowania i płatności salda. Dokonuje się ich na rzecz organu odpowiedzialnego wyznaczonego przez państwo członkowskie.
3. Płatności kwoty prefinansowania stanowiącej 50% kwoty przydzielonej w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny dokonuje się na rzecz państwa członkowskiego w terminie sześćdziesięciu dni od daty przyjęcia takiej decyzji.
4. Płatności drugiej kwoty prefinansowania, stanowiącej co najmniej 60% kwoty pierwszej płatności, dokonuje się nie później niż trzy miesiące po zatwierdzeniu przez Komisję, w terminie dwóch miesięcy od formalnego przedłożenia, sprawozdania z postępów w realizacji programu rocznego oraz poświadczonej deklaracji wydatków sporządzonej zgodnie z art. 28 ust. 1 lit. a) i art. 34. Druga kwota prefinansowania wypłacana przez Komisję nie przekracza 50% całkowitej kwoty przydzielonej w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny a, w każdym przypadku, gdy państwo członkowskie przeznaczyło na poziomie krajowym kwotę pomniejszoną o kwotę wskazaną w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny, salda kwoty wspólnotowych środków finansowych faktycznie przeznaczonych przez państwo członkowskie na wybrane projekty w ramach rocznego programu, pomniejszonego o pierwszą kwotę prefinansowania.
5. Wszelkie odsetki uzyskane z tytułu prefinansowania księguje się na koncie danego programu, uznając je za zasoby należące do krajowego wkładu publicznego danego państwa członkowskiego, i deklaruje Komisji w chwili końcowej deklaracji wydatków danego programu.
6. Kwoty wypłacone w formie prefinansowania rozlicza się po zamknięciu programu rocznego.
Artykuł 39
Płatność salda
1. Komisja wypłaca saldo pod warunkiem otrzymania następujących dokumentów nie później niż w terminie dziewięciu miesięcy od upływu terminu kwalifikowalności kosztów określonego w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny:
a)
poświadczonej deklaracji wydatków należycie sporządzonej zgodnie z art. 28 ust. 1 lit. a) i art. 34 oraz wniosku o płatność salda lub deklaracji zwrotu kosztów;
b)
końcowego sprawozdania z realizacji programu rocznego, zgodnie z art. 50;
c)
rocznego sprawozdania z audytu, opinii i deklaracji przewidzianych w art. 29 ust. 3.
Płatność salda podlega przyjęciu końcowego sprawozdania z realizacji programu rocznego oraz deklaracji oceniającej zasadność wniosku o płatność salda.
2. W przypadku gdy dokumenty wymagane w ust. 1 nie zostaną dostarczone przez organ odpowiedzialny w wyznaczonym terminie i wymaganym formacie, Komisja umarza tę część zobowiązania budżetowego przypadającą na dany program roczny, której nie wykorzystano w formie prefinansowania.
3. Procedurę automatycznego anulowania zobowiązań, określoną w ust. 2, zawiesza się w odniesieniu do kwot przypadających na dane projekty, w przypadku gdy, w chwili składania dokumentów określonych w ust. 1, na poziomie państwa członkowskiego toczą się postępowania prawne lub administracyjne postępowania odwoławcze ze skutkiem zawieszającym. W przedkładanych cząstkowych sprawozdaniach końcowych państwo członkowskie podaje szczegółowe informacje na temat takich projektów oraz wysyła co 6 miesięcy sprawozdania z postępów w ich realizacji. W terminie 3 miesięcy od zamknięcia postępowania prawnego lub administracyjnego postępowania odwoławczego państwo członkowskie przedstawia dokumenty wymagane w ust. 1 odnoszące się do danych projektów.
4. Dziewięciomiesięczny termin, o którym mowa w ust. 1, przerywa się z chwilą przyjęcia przez Komisję decyzji o zawieszeniu płatności środków przeznaczonych na współfinansowanie odpowiedniego programu rocznego, zgodnie z przepisami art. 41. Termin ten wznawia bieg z chwilą powiadomienia danego państwa członkowskiego o decyzji Komisji, o której mowa w art. 41 ust. 3.
5. Bez uszczerbku dla przepisów art. 40, w terminie sześciu miesięcy od daty otrzymania dokumentów, o których mowa w ust. 1, Komisja powiadamia państwo członkowskie o kwocie wydatków uznanej przez Komisję jako należnej ze środków funduszu oraz o wszelkich korektach finansowych wynikających z różnicy między wydatkami deklarowanymi a wydatkami uznanymi za należne. Państwo członkowskie ma trzy miesiące na zgłoszenie swoich uwag.
6. W terminie trzech miesięcy od daty otrzymania uwag państwa członkowskiego Komisja podejmuje decyzję w sprawie kwoty wydatków uznanej za należną ze środków funduszu oraz dokonuje płatności salda wynikającego z różnicy między ostateczną kwotą uznanych wydatków a sumami dotychczas wypłaconymi na rzecz państw członkowskich.
7. Z zastrzeżeniem dostępności środków finansowych Komisja dokonuje płatności salda w terminie nieprzekraczającym sześćdziesięciu dni od daty przyjęcia dokumentów, o których mowa w ust. 1 powyżej. Saldo zobowiązania budżetowego umarza się w terminie sześciu miesięcy od daty płatności.
Artykuł 40
Przerwanie biegu terminu płatności
1. Bieg terminu płatności zostaje przerwany przez delegowanego urzędnika zatwierdzającego w rozumieniu rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002 na okres nieprzekraczający sześciu miesięcy, jeżeli […]:
a)
w sprawozdaniu krajowego lub wspólnotowego organu kontroli znajdują się dowody wskazujące na istnienie znaczących wad funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli [..],
b)
urzędnik ten musi przeprowadzić dodatkową weryfikację na podstawie otrzymanych przez siebie informacji sugerujących, że wydatek ujęty w poświadczonym zestawieniu wydatków związany jest z poważną nieprawidłowością, która nie została skorygowana.
2. Państwo członkowskie i jednostka certyfikująca są niezwłocznie informowane o przyczynach przerwania biegu terminu płatności. Przedsięwzięcie przez państwo członkowskie niezbędnych środków powoduje wznowienie płatności.
Artykuł 41
Zawieszenie
1. Komisja może zawiesić całość lub część płatności kwot prefinansowania i salda, jeśli:
a)
w systemie zarządzania i kontroli programu istnieje poważna wada mająca wpływ na rzetelność procedury poświadczania płatności, a w odniesieniu do której nie podjęto działań naprawczych; lub
b)
wydatek ujęty w poświadczonej deklaracji wydatków związany jest z poważną nieprawidłowością, która nie została skorygowana; lub
c)
państwo członkowskie nie wypełnia swoich obowiązków wynikających z art. 30 i 31.
2. Komisja może podjąć decyzję o zawieszeniu płatności kwot prefinansowania i salda po umożliwieniu państwu członkowskiemu zgłoszenia uwag w terminie trzech miesięcy.
3. Komisja znosi zawieszenie płatności kwot prefinansowania i salda, jeśli uzna, że państwo członkowskie przedsięwzięło niezbędne środki umożliwiające zniesienie zawieszenia.
4. W przypadku braku przedsięwzięcia przez państwo członkowskie wymaganych środków Komisja może przyjąć decyzję o […] anulowaniu całości lub części wkładu Wspólnoty w program roczny zgodnie z art. 45.
Artykuł 42
Przechowywanie dokumentów
Bez uszczerbku dla przepisów regulujących pomoc państwa zgodnie z art. 87 Traktatu, organ odpowiedzialny czuwa nad tym, aby wszystkie dokumenty uzupełniające dotyczące wydatków i audytów danych programów były przechowywane do wglądu Komisji i Trybunału Obrachunkowego przez okres pięciu lat od zamknięcia programów, zgodnie z art. 39 ust. 1.
Bieg tego terminu zawiesza się w przypadku toczącego się postępowania prawnego lub na należycie umotywowany wniosek Komisji.
Dokumenty przechowuje się w formie oryginałów lub kopii poświadczonych za zgodność z oryginałem na powszechnie uznawanych nośnikach danych.
ROZDZIAŁ VIII
KOREKTY FINANSOWE
Artykuł 43
Korekty finansowe dokonywane przez państwa członkowskie
1. Państwa członkowskie są w pierwszej kolejności odpowiedzialne za badanie nieprawidłowości, reagowanie na dowody świadczące o wszelkich większych zmianach mających wpływ na charakter lub warunki realizacji lub kontroli programów oraz za dokonywanie wymaganych korekt finansowych.
2. Państwa członkowskie dokonują korekt finansowych wymaganych w związku z pojedynczymi lub systemowymi nieprawidłowościami stwierdzonymi w działaniach lub programach rocznych. Korekty dokonywane przez państwa członkowskie polegają na odzyskiwaniu całości lub części wkładu Wspólnoty. Państwo członkowskie bierze pod uwagę charakter i wagę nieprawidłowości oraz straty finansowe poniesione przez fundusz.
3. W sprawozdaniu końcowym z realizacji programu rocznego, o którym mowa w art. 50, państwa członkowskie umieszczają wykaz postępowań w sprawie anulowania wszczętych w odniesieniu do danego programu rocznego.
Korekty dokonywane przez państwo członkowskie polegają na anulowaniu całości lub części wkładu finansowego Wspólnoty, a w przypadku gdy kwota nie zostanie zwrócona w terminie określonym przez dane państwo członkowskie, nalicza się odsetki za zwłokę w wysokości przewidzianej w art. 46 ust. 2.
4. W przypadku nieprawidłowości systemowych państwo członkowskie rozszerza zakres postępowania wyjaśniającego, tak aby objąć nim wszystkie działania, których mogą one dotyczyć.
Artykuł 44
Kontrola ksiąg i korekty finansowe dokonywane przez Komisję
1. Bez uszczerbku dla uprawnień Trybunału Obrachunkowego lub kontroli przeprowadzanych przez państwa członkowskie zgodnie z krajowymi przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi, urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, w tym kontrole wyrywkowe, dotyczące działań finansowanych z funduszu oraz systemów zarządzania i kontroli, o których informują z wyprzedzeniem nie krótszym niż trzy dni robocze. Komisja powiadamia zainteresowane państwo członkowskie w celu uzyskania wszelkiej niezbędnej pomocy. W kontrolach takich mogą brać udział urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele danego państwa członkowskiego.
Komisja może wymagać, aby dane państwo członkowskie przeprowadziło kontrolę na miejscu w celu sprawdzenia prawidłowości jednej lub większej liczby transakcji. W kontrolach takich mogą brać udział urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele Komisji.
2. Jeżeli po dokonaniu niezbędnych weryfikacji Komisja stwierdza, że państwo członkowskie nie wypełnia swoich obowiązków wynikających z art. 30, zawiesza płatności kwot prefinansowania lub płatność końcową, zgodnie z art. 41.
Artykuł 45
Kryteria dokonywania korekt
1. Komisja może dokonywać korekt finansowych w drodze anulowania całości lub części wkładu wspólnotowego na rzecz programu rocznego, jeżeli w wyniku przeprowadzenia niezbędnego badania stwierdzi, że:
a)
w systemie zarządzania i kontroli programu istnieje poważna wada stanowiąca zagrożenie dla już wypłaconego wkładu Wspólnoty na rzecz programu;
b)
wydatek ujęty w poświadczonej deklaracji wydatków jest nieprawidłowy i nie został skorygowany przez państwo członkowskie przed wszczęciem procedury korekty na mocy niniejszego ustępu;
c)
państwo członkowskie nie wywiązało się ze swych obowiązków zgodnie z art. 30 przed wszczęciem procedury korekty na mocy niniejszego ustępu.
Komisja podejmuje decyzję z uwzględnieniem wszelkich uwag zgłoszonych przez państwo członkowskie.
2. Ustalając, czy za podstawę korekty finansowej przyjąć wartość ryczałtową czy ekstrapolowaną, Komisja opiera się na stwierdzonych, indywidualnych przypadkach nieprawidłowości, biorąc pod uwagę systemowy charakter danej nieprawidłowości. Jeżeli przypadek nieprawidłowości dotyczy deklaracji wydatków, w stosunku do których w sprawozdaniu rocznym wydano uprzednio pozytywną opinię zgodnie z art. 29 ust. 3 lit. b), zachodzić będzie domniemanie wystąpienia problemu o charakterze systemowym skutkującego zastosowaniem korekty w postaci wartości ryczałtowej lub ekstrapolowanej, chyba że w terminie trzech miesięcy państwo członkowskie przedstawi dowód obalający takie domniemanie.
3. Podejmując decyzję odnośnie do kwoty korekty, Komisja uwzględnia charakter i wagę nieprawidłowości oraz zakres i finansowe skutki wad stwierdzonych w danym programie rocznym.
4. Jeżeli Komisja opiera swoje stanowisko na faktach stwierdzonych przez audytorów spoza jej służb, wyciąga własne wnioski dotyczące konsekwencji finansowych, po przeanalizowaniu środków przedsięwziętych przez dane państwo członkowskie na mocy art. 31, sprawozdań zgłoszonych nieprawidłowości oraz wszelkich odpowiedzi ze strony danego państwa członkowskiego.
Artykuł 46
Zwrot środków
1. Zwrotu wszelkich środków należnych budżetowi ogólnemu Wspólnot Europejskich dokonuje się przed terminem płatności wymienionym w nakazie odzyskania środków sporządzonym zgodnie z art. 72 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(13). Termin ten przypada na ostatni dzień drugiego miesiąca po dacie wydania nakazu.
2. Wszelkie opóźnienia w zwrocie środków powodują naliczanie odsetek z tytułu zaległych płatności począwszy od terminu płatności do dnia faktycznego dokonania płatności. Stopa oprocentowania równa jest stopie stosowanej przez Europejski Bank Centralny do jego głównych operacji refinansowych, opublikowanej w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej, obowiązującej w pierwszym dniu kalendarzowym miesiąca, na który przypada termin płatności, powiększona o trzy i pół punktu procentowego.
Artykuł 47
Obowiązki państw członkowskich
Korekta finansowa dokonywana przez Komisję pozostaje bez uszczerbku dla obowiązku danego państwa członkowskiego w zakresie odzyskiwania środków zgodnie z art. 45.
ROZDZIAŁ IX
MONITORING, OCENA I SPRAWOZDANIA
Artykuł 48
Monitoring i ocena
1. We współpracy z państwami członkowskimi Komisja prowadzi regularny monitoring funduszu.
2. Fundusz jest poddawany regularnej ocenie […] przez Komisję we współpracy z państwami członkowskimi w celu określenia istotności, skuteczności i oddziaływania realizowanych działań w świetle celu ogólnego, o którym mowa w art. 2, w kontekście przygotowania sprawozdania określonego w art. 49 ust. 3.
3. Komisja analizuje też komplementarność działań realizowanych w ramach funduszu względem działań prowadzonych w ramach innych stosownych polityk, instrumentów i inicjatyw wspólnotowych.
Artykuł 49
Obowiązki sprawozdawcze
1. W każdym państwie członkowskim organ odpowiedzialny przedsiębierze niezbędne środki w celu zapewnienia monitoringu i oceny projektu.
W tym celu porozumienia i umowy zawierane przez organ odpowiedzialny z organizacjami odpowiedzialnymi za realizację działań zawierają klauzule nakładające obowiązek przedkładania regularnych i szczegółowych sprawozdań z postępów w realizacji działań i osiąganiu wyznaczonych celów, które stanowią podstawę, odpowiednio, sprawozdania z postępów i sprawozdania końcowego z realizacji programu rocznego.
2. Państwa członkowskie przedkładają Komisji:
a)
nie później niż 30 czerwca 2010 r., sprawozdanie oceniające na temat realizacji działań współfinansowanych z funduszu;
b)
nie później niż 30 czerwca 2012 r. (za lata 2007–2010) i nie później niż 30 czerwca 2015 r. (za lata 2011–2013), odpowiednio, sprawozdanie oceniające rezultaty i wpływ działań współfinansowanych z funduszu.
3. Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów:
a)
nie później niż 30 czerwca 2009 r., sprawozdanie ze stosowania kryteriów określonych w art. 14 do celów rocznego podziału zasobów między państwa członkowskie oraz przegląd stosowania tych kryteriów; wraz z wnioskami dotyczącymi zmian, jeśli uzna to za konieczne;
b)
nie później niż 31 grudnia 2010 r., sprawozdanie śródokresowe na temat osiągniętych wyników oraz jakościowych i ilościowych aspektów realizacji funduszu, wraz z propozycją dotyczącą rozwoju funduszu w przyszłości;
c)
nie później niż 31 grudnia 2012 r. (za lata 2007–2010) i nie później niż 31 grudnia 2015 r. (za lata 2011–2013), odpowiednio, sprawozdanie oceniające ex post.
Artykuł 50
Sprawozdanie końcowe z realizacji programu rocznego
1. Sprawozdanie zawiera poniższe informacje pozwalające uzyskać jasny obraz procesu realizacji programu:
a)
dane na temat realizacji programu rocznego pod względem finansowym i operacyjnym;
b)
postęp osiągnięty w realizacji programu wieloletniego i jego priorytetów w odniesieniu do ich konkretnych, weryfikowalnych celów, z podaniem, wszędzie tam, gdzie jest to możliwe, danych ilościowych dotyczących wskaźników;
c)
kroki podjęte przez organ odpowiedzialny w celu zapewnienia wysokiej jakości i skuteczności realizacji, w szczególności:
–
środki monitoringu i oceny, w tym system gromadzenia danych;
–
zestawienie wszelkich istotnych problemów napotkanych w trakcie realizacji programu operacyjnego oraz wszelkich przedsięwziętych środków;
–
wykorzystanie pomocy technicznej;
d)
środki przedsięwzięte w celu przekazania i rozpowszechnienia informacji na temat programów rocznych i wieloletnich.
2. Sprawozdanie uznaje się za dopuszczalne, jeśli zawiera ono wszystkie informacje wymienione w ust. 1. Komisja podejmuje decyzję w sprawie zawartości […] sprawozdania […] przedłożonego przez organ odpowiedzialny w terminie dwóch miesięcy od otrzymania wszystkich informacji, o których mowa w ust. 1; decyzja ta zostanie przekazana do wiadomości państwom członkowskim. W przypadku braku odpowiedzi ze strony Komisji w przewidzianym terminie, sprawozdanie uznaje się za przyjęte.
ROZDZIAŁ X
PRZEPISY PRZEJŚCIOWE
Artykuł 50A
Przygotowania do programu wieloletniego
1.W drodze odstępstwa od art. 19 państwa członkowskie:
a)
możliwie najszybciej po wejściu w życie niniejszej decyzji, ale nie później niż 1 marca 2007 r., wyznaczają krajowy organ odpowiedzialny, o którym mowa w art. 25 ust. 1 lit. a), jak również, w stosownych przypadkach, organ delegowany;
b)
nie później niż 1 maja 2007 r., przedkładają opis systemów zarządzania i kontroli, o których mowa w art. 32 ust. 2.
2.Do 31 maja 2007 r. Komisja przedstawia państwom członkowskim:
a)
szacowane kwoty przydzielone im na rok budżetowy 2007;
b)
szacowane kwoty, jakie zostaną im przydzielone na lata budżetowe 2008–2013, na podstawie ekstrapolacji obliczeń szacowanych kwot na rok budżetowy 2007, z uwzględnieniem proponowanych rocznych środków na lata 2007–2013 określonych w perspektywie finansowej.
Artykuł 50B
Przygotowania do programu rocznego na 2007 rok
1.W drodze odstępstwa od art. 21 przy realizacji programu na rok budżetowy 2007 zastosowanie ma następujący harmonogram:
a)
do 31 maja 2007 r. Komisja przedstawia państwom członkowskim szacowane kwoty przydzielone im na rok budżetowy 2007;
b)
do 1 września 2007 r. państwa członkowskie przedstawiają Komisji projekt programu rocznego.
2.Wydatki faktycznie poniesione między 1 stycznia 2007 r. a datą przyjęcia decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny danego państwa członkowskiego mogą kwalifikować się do wsparcia z funduszu.
3.Aby uwzględnić przyjęcie w 2008 roku decyzji w sprawie finansowania zatwierdzających program roczny na 2007 rok, Komisja zaciągnie wspólnotowe zobowiązanie budżetowe na 2007 rok na podstawie szacowanej kwoty, która powinna zostać przydzielona państwom członkowskim, obliczonej zgodnie z art. 14.
ROZDZIAŁ XI
PRZEPISY KOŃCOWE
Artykuł 51
Komitet
1. Komisja otrzymuje wsparcie wspólnego komitetu "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi", powołanego decyzją ustanawiającą fundusz granic zewnętrznych na lata 2007–2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi" ../… (14) (zwanego dalej "komitetem").
2. W przypadku odesłań do niniejszego ustępu, zastosowanie mają art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE.
3. Komitet przyjmuje swój regulamin.
Artykuł 52
Przegląd
Rada dokona przeglądu niniejszej decyzji na podstawie wniosku Komisji nie później niż dnia 30 czerwca 2013 r.
Artykuł 53
Wejście w życie
Niniejsza decyzja ma zastosowanie od 1 stycznia 2007 r.
Artykuł 54
Adresaci
Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich.
Wstawione zostaną odesłania do decyzji ustanawiających fundusz na rzecz uchodźców, fundusz granic zewnętrznych i fundusz na rzecz powrotu imigrantów.
Program szczegółowy "Zapobieganie aktom terrorystycznym, gotowość i zarządzanie skutkami" (2007-2013) *
455k
170k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady ustanawiającej program szczegółowy "Zapobieganie aktom terrorystycznym, gotowość i zarządzanie skutkami" na okres 2007-2013 - Program ogólny "Bezpieczeństwo i ochrona wolności" (COM(2005)0124 – C6-0241/2005 – 2005/0034(CNS))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2005)0124)(1),
– uwzględniając art. 308 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0241/2005),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych i opinię Komisji Budżetowej (A6-0390/2006),
1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;
2. uważa, że orientacyjna finansowa kwota odniesienia wskazana w projekcie legislacyjnym musi być zgodna z pułapem pozycji 3 A nowych wieloletnich ram finansowych (WRF) i wskazuje na fakt, że decyzja w sprawie kwoty rocznej zostanie podjęta w ramach rocznej procedury budżetowej zgodnie z pkt 38 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(2);
3. zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;
4. zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;
5. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli ta uznałaby za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;
6. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Tekst proponowany przez Komisję
Poprawki Parlamentu
Poprawka 1 Tytuł
Wniosek dotyczący decyzji Rady ustanawiającej program szczegółowy "Zapobieganie aktom terrorystycznym, gotowość i zarządzanie skutkami" na okres 2007-2013
Wniosek dotyczący decyzji Rady ustanawiającej program szczegółowy "Zapobieganie ryzyku związanemu z bezpieczeństwem, zwłaszcza aktom terrorystycznym i zarządzanie ich skutkami" na okres 2007-2013
Poprawka 2 Punkt 1 preambuły
(1) Zapobieganie aktom terrorystycznym, gotowość i zarządzanie skutkami są zasadniczymi aspektami celu, jakim jest utrzymanie i rozwój Unii Europejskiej jako przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, jak określono w art. 2 akapit 4 Traktatu o Unii Europejskiej.
(1) Zapobieganie ryzyku związanemu z bezpieczeństwem, zwłaszcza aktom terrorystycznym i zarządzanie ich skutkami są zasadniczymi aspektami celu, jakim jest utrzymanie i rozwój Unii Europejskiej jako przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, jak określono w art. 2 tiret 4 Traktatu o Unii Europejskiej.
Poprawka 3 Punkt 2 preambuły
(2) Wspólnota musi podjąć konieczne środki w celu powstrzymania terrorystów przed atakami na wartości demokracji, państwa prawa, otwartego społeczeństwa oraz wolności naszych obywateli i społeczeństw, musi ona także złagodzić skutki potencjalnych ataków, bez względu na miejsce, gdzie do nich doszło.
(2) Wspólnota musi podjąć konieczne środki w celu niedopuszczenia, aby katastrofy, naturalne czy też spowodowane działalnością człowieka (obejmującą terroryzm), zagrażały, w przypadku tych pierwszych, dobrobytowi, wolności i bezpieczeństwu obywateli i społeczeństw, a w przypadku tych drugich, samym wartościom demokracji, państwu prawa i otwartemu społeczeństwu, musi ona jednocześnie złagodzić, w miarę możliwości, skutki potencjalnych katastrof.
Poprawka 4 Punkt 6 preambuły
(6)Mechanizm wspólnotowy ułatwiający wzmocnioną współpracę w interwencjach wspierających ochronę ludności, ustanowiony decyzją Rady (WE, Euratom) nr 2001/792 z dnia 23 października 2001 r., obejmuje natychmiastową reakcję na wszelkie poważne sytuacje kryzysowe, lecz nie został on zaprojektowany specjalnie w celu zapobiegania aktom terrorystycznym, gotowości i zarządzania skutkami.
skreślony
Poprawka 5 Punkt 7 preambuły
(7) Ze względu na skuteczność, adekwatność wydatków i przejrzystość, szczególne starania w zakresie zapobiegania aktom terrorystycznym, gotowości i zarządzania skutkami powinny być usprawnione i finansowane w ramach jednego programu.
(7) Ze względu na skuteczność, adekwatność wydatków i przejrzystość, szczególne starania w zakresie zapobiegania ryzyku związanemu z bezpieczeństwem, zwłaszcza aktom terrorystycznym i zarządzania ich skutkami powinny być usprawnione i finansowane w ramach jednego programu.
Poprawka 6 Punkt 8 preambuły
(8) Biorąc pod uwagę zagadnienia pewności i spójności prawnej oraz komplementarności z innymi programami finansowymi, zdefiniować należy pojęcia "środków zapobiegania i gotowości", "kryzysu i zarządzania skutkami" oraz "krytycznej infrastruktury".
(8) Biorąc pod uwagę zagadnienia pewności i spójności prawnej oraz komplementarności z innymi programami finansowymi, zdefiniować należy pojęcia "środków zapobiegania", "zarządzania skutkami" oraz "krytycznej infrastruktury".
Poprawka 7 Punkt 9 preambuły
(9) Działania Komisji – w razie potrzeby wraz z projektami transnarodowymi – mają istotne znaczenie dla osiągnięcia zintegrowanego i skoordynowanego podejścia UE. Ponadto należy wspierać projekty realizowane w państwach członkowskich, o ile mogą one dostarczyć praktycznego doświadczenia i know-howw kontekście przyszłych działań na poziomie Unii, w szczególności inspekcji oraz oceny ryzyka i zagrożenia.
(9) Działania Komisji oraz projekty transnarodowe mają istotne znaczenie dla niezwłocznego przystąpienia do gromadzenia danych i oceny ewentualnych zagrożeń dla europejskich obywateli i infrastruktur krytycznych, w celu ustanowienia szybkiego mechanizmu alarmowego pomiędzy Komisją a państwami członkowskimi oraz zintegrowanego i skoordynowanego podejścia w zakresie podejmowanych działań na poziomie UE. Ponadto należy wspierać projekty realizowane w państwach członkowskich, o ile mogą one dostarczyć praktycznego doświadczenia i know-how, które mogłyby zostać wykorzystane do przyszłych działań na poziomie Unii, w szczególności w zakresie inspekcji oraz oceny ryzyka i zagrożenia.
Poprawka 8 Punkt 10 preambuły
(10) Należy również zezwolić krajom trzecim oraz organizacjom międzynarodowym na udział w projektach transnarodowych.
(10) Mając na uwadze, że terroryzm nie zna granic geograficznych, należy również zezwolić krajom trzecim oraz organizacjom międzynarodowym na udział w projektach transnarodowych.
Poprawka 9 Punkt 11 preambuły
(11) Trzeba także zapewnić komplementarność instrumentów z innymi programami Unii i Wspólnoty, takimi jak Fundusz Solidarności Unii Europejskiej, Instrument Reagowania i Gotowości w przypadku poważnych sytuacji kryzysowych, mechanizm wspólnotowy ułatwiający wzmocnioną współpracę w interwencjach wspierających ochronę ludności, Program Ramowy w dziedzinie Badań i Rozwoju oraz fundusze strukturalne.
(11) Trzeba także zapewnić komplementarność instrumentów z innymi programami Unii i Wspólnoty, takimi jak Fundusz Solidarności Unii Europejskiej, Instrument Reagowania i Gotowości w przypadku poważnych sytuacji kryzysowych, mechanizm wspólnotowy ułatwiający wzmocnioną współpracę w interwencjach wspierających ochronę ludności, Program Ramowy w dziedzinie Badań i Rozwoju oraz fundusze strukturalne. Należy także jednoznacznie dopuścić możliwość finansowania łącznie z programami Komisji, które umożliwiają prowadzenie szczegółowych badań dotyczących bezpieczeństwa obywateli i infrastruktur krytycznych, w szczególności w zakresie transportu i energii, mając ostatecznie na celu połączenie wszystkich środków finansowania w jeden instrument służący potrzebom całościowej i jasno określonej strategii.
Poprawka 10 Punkt 12 preambuły
(12) Z uwagi na fakt, że cele tego programu nie mogą zostać w stopniu wystarczającym osiągnięte przez Państwa Członkowskie i w związku z tym mogą, z uwagi na rozmiar i efekty inicjatywy, zostać lepiej osiągnięte na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości, jak określono w art. 5 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza decyzja nie wykracza poza zakres niezbędny do osiągnięcia tych celów.
(12) Z uwagi na fakt, że cele tego programu nie mogą zostać w stopniu wystarczającym osiągnięte przez państwa członkowskie i w związku z tym mogą, z uwagi na rozmiar i efekty inicjatywy, wymagać w tym przypadku interwencji na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości, jak określono w art. 5 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza decyzja nie wykracza poza zakres niezbędny do osiągnięcia tych celów.
Poprawka 11 Punkt 16 preambuły
(16) Zgodnie z art. 2 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji środki wykonania niniejszej decyzji przyjmuje się w drodze procedury doradczej, o której mowa w art. 3 tej decyzji. Jest to właściwe podejście, ponieważ program nie wywołuje znaczących skutków dla budżetu Wspólnoty.
(16) Zgodnie z art. 2 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji środki wykonania niniejszej decyzji przyjmuje się w drodze procedury regulacyjnej, o której mowa w art. 5 tej decyzji.
Poprawka 12 Artykuł 1 akapit 1
Na mocy niniejszej decyzji ustanawia się na okres od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. program szczegółowy "Zapobieganie aktom terrorystycznym, gotowość i zarządzanie skutkami", zwany dalej "programem", jako część programu ogólnego "Bezpieczeństwo i ochrona wolności", aby w ten sposób przyczynić się do wzmocnienia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.
Na mocy niniejszej decyzji ustanawia się na okres od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. program szczegółowy "Zapobieganie ryzyku związanemu z bezpieczeństwem, zwłaszcza aktom terrorystycznym i zarządzanie ich skutkami", zwany dalej "programem", jako część programu ogólnego "Bezpieczeństwo i ochrona wolności", aby w ten sposób przyczynić się do wzmocnienia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.
Poprawka 13 Artykuł 2 litera a)
a) "zapobieganie i gotowość" odnosi się do środków mających zapobiegać i/lub redukować ryzyko ataków terrorystycznych i/lub ich skutków, w szczególności przez ocenę ryzyka i zagrożenia, inspekcje oraz rozwój wspólnych standardów technologii i metodyki;
a) "zapobieganie" odnosi się do środków mających zapobiegać i/lub redukować ryzyko ataków terrorystycznych i/lub innego ryzyka związanego z bezpieczeństwem oraz do środków służących identyfikowaniu ewentualnych zagrożeń dla obywateli europejskich i infrastruktur krytycznych, w szczególności przez ocenę ryzyka i zagrożenia, inspekcje oraz rozwój wspólnych standardów technologii i metodyki;
Poprawka 14 Artykuł 2 litera b)
b) "zarządzanie skutkami" odnosi się do środków ograniczających średniookresowe skutki ataków terrorystycznych, które są potrzebne dla ochrony UE jako przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości;
b) "zarządzanie skutkami" odnosi się do koordynacji środków ograniczonych do kwalifikujących się działań, zgodnie z art. 5 ust. 2, w celu reagowania na wydarzenia związane z bezpieczeństwem, zwłaszcza na terroryzm, oraz w celu ograniczenia jego skutków, ponieważ działania te są konieczne dla ochrony UE jako przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, w szczególności dzięki powstaniu scentralizowanego i szybkiego systemu alarmowego oraz skutecznej koordynacji – na poziomie wspólnotowym – działań podejmowanych w przypadku zagrożenia.
Poprawka 15 Artykuł 2 litera c)
c) "krytyczna infrastruktura" odnosi się do zasobów fizycznych, usług, usług komunikacyjnych, sieci i/lub aktywów, których zakłócenie lub zniszczenie miałoby poważny wpływ na zdrowie, bezpieczeństwo czy ekonomiczny dobrobyt obywateli lub efektywne funkcjonowanie Unii Europejskiej i rządów należących do niej państw członkowskich.
c) "krytyczna infrastruktura" odnosi się do zasobów fizycznych, usług, usług komunikacyjnych, sieci i/lub aktywów, których zakłócenie lub zniszczenie miałoby poważny wpływ na zdrowie, bezpieczeństwo czy ekonomiczny dobrobyt obywateli, na środowisko lub działalność Unii Europejskiej i rządów należących do niej państw członkowskich, których orientacyjny wykaz zawarto w załączniku do niniejszej decyzji.
Poprawka 16 Artykuł 3 ustęp 1
1. Niniejszy program ma przyczynić się do ochrony obywateli, ich wolności oraz społeczeństwa przeciw atakom terrorystycznym oraz zabezpieczać UE jako przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.
1. Niniejszy program ma przyczynić się do ochrony obywateli, ich wolności oraz społeczeństwa przed atakami terrorystycznymi oraz innym ryzykiem związanym z bezpieczeństwem, niezależnie od jego źródła i rodzaju, oraz zabezpieczać UE jako przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.
Poprawka 17 Artykuł 3 ustęp 2
2. Ogólnymi celami programu jest wspieranie rozwoju polityk Unii i Wspólnoty, w szczególności współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych, ochrony środowiska, zdrowia publicznego, transportu, badań i rozwoju technicznego oraz spójności gospodarczej i społecznej.
2. Ogólnymi celami programu jest wspieranie rozwoju koncepcji ogólnego bezpieczeństwa opartego przede wszystkim na innych politykach Unii i Wspólnoty, w szczególności współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych, ochronie środowiska, zaopatrzeniu w energię, bezpieczeństwie sieci komunikacji i informacyjnych, zdrowiu publicznym, transporcie, badaniach i rozwoju technologicznym, trwałości działań publicznych oraz spójności gospodarczej i społecznej.
Poprawka 18 Artykuł 4 ustęp 1
1. W zakresie celów ogólnych program ma stymulować, promować i rozwijać środki zapobiegania, gotowości i zarządzania skutkami, których nie obejmują inne specyficzne instrumenty prawne.
1. W zakresie celów ogólnych program ma stymulować, promować i rozwijać środki zapobiegania ryzyku związanym z bezpieczeństwem, zwłaszcza aktom terrorystycznym, i zarządzania ich skutkami, których nie obejmują inne specyficzne instrumenty prawne.
2. W ramach zapobiegania atakom terrorystycznym i gotowości program przewiduje:
2. W ramach zapobiegania atakom terrorystycznym program przewiduje:
Poprawki 20 i 21 Artykuł 4 ustęp 2 litera a)
a) stymulowanie, promowanie i wspieranie oceny ryzyka i zagrożenia krytycznej infrastruktury, w tym oceny w terenie dla zidentyfikowania potencjalnych celów ataków terrorystycznych oraz zaistniałych potrzeb modernizacji ich systemów bezpieczeństwa,
a) stymulowanie, promowanie i wspieranie oceny ryzyka i zagrożenia dla ludzi i dla krytycznej infrastruktury, w szczególności poprzez ocenę w terenie dla zidentyfikowania potencjalnych celów ataków terrorystycznych oraz zaistniałych potrzeb modernizacji ich systemów bezpieczeństwa,
3. W ramach zarządzania skutkami ataków terrorystycznych program przewiduje:
3. W ramach zarządzania skutkami, zwłaszcza skutkami związanymi z atakami terrorystycznymi, program przewiduje:
Poprawka 23 Artykuł 4 ustęp 3 litera a)
a) stymulowanie, promowanie i wspieranie wymiany know-how, doświadczeń i technologii w zakresie potencjalnych skutków ataków terrorystycznych;
a) stymulowanie, promowanie i wspieranie wymiany know-how, doświadczeń i technologii w zakresie potencjalnych skutków ataków terrorystycznych oraz innych rodzajów ryzyka związanego z bezpieczeństwem;
Poprawka 24 Artykuł 4 ustęp 3 litera c)
c) zapewnienie przekazywania w czasie rzeczywistym konkretnej wiedzy fachowej w zakresie terroryzmu w ramach ogólnego zarządzania kryzysowego, szybkiego alarmowania oraz mechanizmów ochrony ludności.
c) zapewnienie przekazywania w czasie rzeczywistym konkretnej wiedzy fachowej, także w zakresie terroryzmu, w ramach ogólnego zarządzania kryzysowego, szybkiego alarmowania oraz mechanizmów ochrony ludności.
Poprawka 25 Artykuł 5 ustęp 1 litera c) tiret 4
– przyczyniają się w znaczącym stopniu do ochrony Unii oraz jej obywateli przed atakami terrorystycznymi.
– przyczyniają się w znaczącym stopniu do ochrony Unii oraz jej obywateli przed atakami terrorystycznymi oraz innym ryzykiem związanym z bezpieczeństwem; w związku z tym kwalifikują się działania – prowadzone w ramach partnerskiej współpracy z zainteresowanymi państwami członkowskimi – dotyczące krajowych infrastruktur krytycznych, mające na celu zlikwidowanie lub zmniejszenie ryzyka wykorzystania ich braków w zakresie bezpieczeństwa, zwłaszcza jeżeli te ostatnie mogłyby mieć poważne konsekwencje transgraniczne.
Poprawka 26 Artykuł 5 ustęp 2 a (nowy)
2a. Państwa członkowskie odpowiadają za przyjęcie, realizację i finansowanie operacyjnych środków bezpieczeństwa uznanych w niniejszym programie za konieczne do poprawy globalnego bezpieczeństwa w Unii Europejskiej.
Poprawka 27 Artykuł 7 ustęp 2 a (nowy)
2a. Dostęp do finansowania będzie ułatwiony poprzez zastosowanie zasady proporcjonalności w odniesieniu do przedkładanych dokumentów oraz utworzenie bazy danych pozwalającej na składanie wniosków.
Poprawka 28 Artykuł 7 a (nowy)
Artykuł 7a
Upublicznienie informacji o wsparciu finansowym
Instytucje, stowarzyszenia lub sieci, będące beneficjentami dotacji z tytułu niniejszego programu zobowiązane są do zapewnienia upublicznienia wsparcia przyznanego przez UE; Komisja w tym celu sporządza szczegółowe wytyczne odnośnie przejrzystości.
Poprawka 29 Artykuł 8 ustęp 4 litera -a) (nowa)
(- a) pierwszeństwo dla zapobiegania atakom terrorystycznym przy braku większych katastrof;
Poprawka 30 Artykuł 8 ustęp 4 a (nowy)
4a. Komisja musi w miarę możliwości uprościć procedury i upewnić się, że zaproszenia do składania ofert przewidziane w niniejszym programie nie będą stanowić obciążenia biurokratycznego dla inicjatorów zgłaszanych projektów. W takim przypadku, zaproszenie może być przeprowadzone dwuetapowo, przy czym w pierwszym etapie konieczne będzie jedynie przesłanie informacji niezbędnych do dokonania właściwej oceny projektu.
Poprawka 31 Artykuł 9 ustęp 2
2. W każdym przypadku, gdy dokonane jest odniesienie do niniejszego ustępu, stosuje się art. 3 i 7 decyzji 1999/468/WE.
2. W każdym przypadku, gdy dokonane jest odniesienie do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE.
Poprawka 32 Artykuł 10 ustęp 1
1. Dąży się do synergii, spójności i komplementarności z innymi instrumentami Unii i Wspólnoty, między innymi z programem "Zapobieganie i zwalczanie przestępczości", "Wymiar sprawiedliwości", programem ramowym w dziedzinie badań i rozwoju technicznego, Funduszem Solidarności Unii Europejskiej oraz instrumentem reagowania i gotowości w przypadku poważnych sytuacji kryzysowych.
1. Dąży się do synergii, spójności i komplementarności z innymi instrumentami Unii i Wspólnoty, między innymi z programem "Zapobieganie i zwalczanie przestępczości", "Wymiar sprawiedliwości", programem ramowym w dziedzinie badań i rozwoju technicznego, Funduszem Solidarności Unii Europejskiej oraz instrumentem reagowania i gotowości w przypadku poważnych sytuacji kryzysowych. Komisja gwarantuje, że działania podejmowane w ramach tych programów nie będą się na siebie nakładać.
Poprawka 33 Artykuł 10 ustęp 2
2. Program może mieć wspólne zasoby z innymi instrumentami Unii i Wspólnoty, w szczególności z programem "Zapobieganie i zwalczanie przestępczości", w celu realizacji działań spełniających cele zarówno programu, jaki i innych instrumentów Unii/Wspólnoty.
2. Program może mieć wspólne zasoby z innymi instrumentami Unii i Wspólnoty, w szczególności z programem "Zapobieganie i zwalczanie przestępczości", w celu realizacji działań spełniających cele zarówno programu, jaki i innych instrumentów Unii/Wspólnoty, a także z programami Komisji pozwalającymi na prowadzenie specjalnych badań w zakresie bezpieczeństwa krytycznej infrastruktury, jak te, które są już realizowane w sektorze transportu i sektorze energetycznym.
Poprawka 34 Artykuł 10 ustęp 2 a (nowy)
2a. Komisja gwarantuje, że działania objęte niniejszą decyzją mają charakter uzupełniający w stosunku do działań objętych programami wymienionymi w ust. 1 i nie pokrywają się z nimi.
Poprawka 35 Artykuł 10 ustęp 3 a (nowy)
3a. Jeśli środki programu okazują się niewystarczające do realizacji podjętych już działań, Wspólnota zapewnia wykorzystanie innych kompatybilnych funduszy.
Poprawka 36 Artykuł 12 ustęp 1 akapit 1 a (nowy)
Komisja zapewnia, aby działania objęte niniejszą decyzją podlegały wcześniejszej ocenie, były nadzorowane i poddawane ocenie ex-post.
Poprawka 37 Artykuł 14 ustęp 2 a (nowy)
2a. Raz do roku, przy okazji przedkładania wstępnego projektu budżetu, Komisja informuje Parlament Europejski i Radę o stanie wdrożenia programu, a w szczególności o wykorzystaniu dostępnych środków.
Poprawki 38 i 39 Artykuł 14 ustęp 3
3. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie:
3. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie:
- a) zwięzłe sprawozdanie roczne zawierające w szczególności informacje pozwalające oszacować powodzenie niniejszego programu pod względem ilościowym;
(a) śródokresowe sprawozdanie oceniające uzyskane wyniki oraz aspekty jakościowe i ilościowe dotyczące realizacji niniejszego programu – nie później niż do dnia 31 marca 2010 r.;
(a) szczegółowe śródokresowe sprawozdanie oceniające uzyskane wyniki oraz aspekty jakościowe i ilościowe dotyczące realizacji niniejszego programu – nie później niż do dnia 31 marca 2010 r.;
(b) komunikat w sprawie kontynuacji programu – nie później niż do dnia 31 grudnia 2010 r.;
(b) komunikat w sprawie kontynuacji programu, zwłaszcza pod kątem realizacji jego celów, nie później, niż do dnia 31 grudnia 2010 r.
(c) sprawozdanie oceniające ex post – nie później niż do dnia 31 marca 2015 r.
(c) sprawozdanie oceniające ex-post przestawiające wyniki realizacji programu wraz z oceną budżetową po zakończeniu jego realizacji, jednak nie później niż do dnia 31 marca 2015 r.
Poprawka 40 Artykuł 14 a (nowy)
Artykuł 14a
Publikacja projektów
Komisja i państwa członkowskie publikują co roku wykaz projektów finansowanych w ramach niniejszego programu wraz z krótkim opisem każdego projektu.
Poprawka 41 Artykuł 14 b (nowy)
Artykuł 14b
Równość traktowania
Podmioty, które korzystają z subwencji na działalność w ramach niniejszego programu mogą brać udział w zaproszeniach do składania ofert dotyczących innych programów, przy czym nie będą one traktowane preferencyjnie w stosunku do innych organizacji finansowanych z innych środków, niż środki budżetowe Unii Europejskiej.
Poprawka 42 Załącznik (nowy)
ZAŁĄCZNIK
ORIENTACYJNY WYKAZ SEKTORÓW Z KRYTYCZNĄ INFRASTRUKTURĄ:
1)Energetyka
a.Produkcja, rafinacja, przetwarzanie i magazynowanie ropy i gazu, w tym rurociągi i gazociągi
b.Produkcja energii elektrycznej
c.Przesyłanie energii elektrycznej, gazu i ropy
d.Dystrybucja energii elektrycznej, gazu i ropy
2)Technologie informacyjne i komunikacyjne (ICT)
a.Ochrona systemów informatycznych i sieci
b.Systemy oprzyrządowania, automatyki i kontroli (SCADA, itd.)
c.Internet
d.Świadczenie usług w zakresie telekomunikacji stacjonarnej
e.Świadczenie usług w zakresie telekomunikacji komórkowej
f.Radiokomunikacja i radionawigacja
g.Komunikacja satelitarna
h.Nadawanie programów radiowych i telewizyjnych
3)Woda
a.Zaopatrzenie w wodę pitną
b.Kontrola jakości wody
c.Budowa obwałowań i kontrola poziomów wody
4)Żywność
Zaopatrzenie w żywność i jej bezpieczeństwo
5)Opieka zdrowotna
a.Opieka lekarska i szpitalna
b.Lekarstwa, surowice, szczepionki i produkty farmaceutyczne
c.Laboratoria i podmioty działające w dziedzinie biologii
6)Finanse
a.Usługi płatnicze/systemy płatnicze (prywatne)
b.Rządowe zasoby finansowe
7)Bezpieczeństwo, porządek publiczny i prawny
a.Utrzymanie bezpieczeństwa, porządku publicznego i prawnego
b.Administracja w zakresie sądownictwa i więziennictwa
8)Administracja państwowa
a.Stanowiska rządowe
b.Siły zbrojne
c.Służba cywilna
d.Służby ratownicze
e.Usługi pocztowe i kurierskie
9)Transport
a.Transport drogowy
b.Transport kolejowy
c.Transport lotniczy
d.Śródlądowy transport wodny
e.Transport morski bliskiego i dalekiego zasięgu
10)Przemysł chemiczny i atomowy
a.Produkcja i magazynowanie/przetwarzanie materiałów chemicznych i nuklearnych
b.Rurociągi przesyłowe do materiałów niebezpiecznych (materiały chemiczne)
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (10351/1/2006 – C6-0314/2006 – 2005/0017 (COD))
– uwzględniając wspólne stanowisko Rady (10351/1/2006 – C6-0314/2006)(1),
– uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(2) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2005)0081)(3),
– uwzględniając zalecenia do drugiego czytania, przedstawione przez Komisję Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0455/2006),
1. zatwierdza wspólne stanowisko po poprawkach; potwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu, Rady i Komisji w tej sprawie znajdujące się w załączniku;
2. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu .14. grudnia 2006 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2006 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, a w szczególności jego art. 13 ust. 2 i art. 141 ust. 3,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(5),
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(6),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Równość mężczyzn i kobiet jest jedną z podstawowych zasad Unii Europejskiej. Art. 21 i 23 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej zakazują jakiejkolwiek dyskryminacji ze względu na płeć i stanowią, że równość mężczyzn i kobiet musi być zapewniona we wszystkich dziedzinach.
(2) Art. 2 Traktatu stanowi, że popieranie równości mężczyzn i kobiet jest jednym z najważniejszych zadań Wspólnoty. Podobnie art. 3 ust. 2 Traktatu wymaga, aby Wspólnota we wszystkich swoich działaniach zmierzała do zniesienia nierówności oraz wspierania równości mężczyzn i kobiet, zapewniając w ten sposób trwałe włączenie wymiaru równości mężczyzn i kobiet do wszystkich polityk wspólnotowych.
(3) Art. 13 Traktatu powierza Radzie kompetencje do podejmowania stosownych działań w celu zwalczania dyskryminacji, między innymi ze względu na płeć, we wszystkich dziedzinach leżących w zakresie kompetencji Wspólnoty.
(4) Zasada równości szans i równego traktowania mężczyzn i kobiet w dziedzinie zatrudnienia i pracy została zapisana w art. 141 Traktatu, ponadto istnieje już także obszerne prawodawstwo dotyczące równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do zatrudnienia oraz warunków pracy, w tym równości wynagrodzeń.
(5) W pierwszym rocznym raporcie Komisji w sprawie równości mężczyzn i kobiet, przygotowanym na wiosenne posiedzenie Rady w 2006 r. stwierdza się, że w większości dziedzin polityki zachodzą istotne nierówności między płciami, że brak równości mężczyzn i kobiet jest zjawiskiem wielowymiarowym, z którym należy się zmierzyć przyjmując kompleksowy zestaw różnych środków polityki, i że niezbędne jest zwiększenie wysiłków dla realizacji celów strategii lizbońskiej.
(6) Rada Europejska w Nicei w dniach 7-9 grudnia 2000 r. wezwała do "zwiększenia świadomości, koncentracji zasobów i wymiany doświadczeń, w szczególności poprzez ustanowienie Europejskiego instytutu zajmującego się sprawami równości kobiet i mężczyzn".
(7) Przeprowadzona przez Komisję analiza wykonalności(7) stwierdza, że dla Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn przewidziano jasno określoną rolę, która polega na prowadzeniu niektórych zadań, którymi obecnie nie zajmują się dotychczas działające instytucje, szczególnie w dziedzinie koordynacji, centralizacji i rozprzestrzeniania danych i informacji pochodzących z badań, tworzenia sieci współpracy, uwidocznienia w większym stopniu równości mężczyzn i kobiet, uwydatnienia perspektywy problematyki płci oraz rozwoju narzędzi służących lepszemu włączeniu zasady równości płci do wszystkich działań wspólnotowych.
(8) Parlament Europejski, w swojej rezolucji z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie polityki Unii Europejskiej w zakresie równości między mężczyznami i kobietami(8), wezwał Komisję do zwiększenia tempa realizacji działań prowadzących do ustanowienia instytutu.
(9) Rada ds. Zatrudnienia, Polityki Społecznej, Zdrowia i Ochrony Konsumentów w dniach 1-2 czerwca 2004 r. oraz Rada Europejska w dniach 17-18 czerwca 2004 r. poparła ustanowienie Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn. Rada Europejska zwróciła się do Komisji z prośbą o przedłożenie konkretnego wniosku.
(10) Gromadzenie, analiza i rozprzestrzenianie obiektywnych, rzetelnych i porównywalnych informacji i danych na temat równości mężczyzn i kobiet, opracowanie odpowiednich narzędzi zwalczania wszelkich form dyskryminacji ze względu na płeć oraz włączania wymiaru płci do wszystkich dziedzin polityki, wspieranie dialogu między zainteresowanymi stronami oraz podnoszenie poziomu świadomości obywateli UE to działania niezbędne dla umożliwienia Wspólnocie skutecznego promowania i wprowadzania w życie polityki równości płci, w szczególności w rozszerzonej Unii. W związku z powyższym, właściwe jest ustanowienie Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn, który będzie wspomagać instytucje Wspólnoty i państwa członkowskie w realizacji tych zadań.
(11) Równości płci nie można osiągnąć jedynie poprzez politykę zakazującą dyskryminacji; wymaga ona również działań wspierających harmonijną współpracę i zrównoważone uczestnictwo mężczyzn i kobiet w społeczeństwie; instytut powinien przyczyniać się do osiągnięcia tego celu.
(12) Biorąc pod uwagę znaczenie eliminowania stereotypów dotyczących płci, obecnych we wszystkich dziedzinach życia, oraz dawania kobietom i mężczyznom pozytywnych przykładów do naśladowania, wśród zadań instytutu powinny znaleźć się działania zmierzające do osiągnięcia tych celów.
(13) Współpraca z właściwymi organami państw członkowskich i właściwymi organami statystycznymi, w szczególności z Eurostatem, ma podstawowe znaczenie dla gromadzenia porównywalnych i rzetelnych danych na poziomie europejskim. Biorąc pod uwagę, że informacje dotyczące równości mężczyzn i kobiet mają znaczenie na każdym szczeblu w ramach Wspólnoty – lokalnym, regionalnym oraz wspólnotowym - dostęp do tego typu informacji posłużyłby organom państw członkowskich do sformułowania polityk i środków na poziomie lokalnym, regionalnym i krajowym w zakresie ich kompetencji.
(14) Instytut powinien jak najściślej współpracować ze wszystkimi programami i organami Wspólnoty w celu uniknięcia nakładania się działań oraz w celu zapewnienia jak najlepszego wykorzystania zasobów, w szczególności w odniesieniu do Europejskiej Fundacji na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy(9), Europejskiej Agencji ds. Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia w Miejscu Pracy(10), Europejskie Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego(11) i Agencji Unii Europejskiej ds. Praw Podstawowych(12).
(15) Instytut powinien rozwijać współpracę i dialog z organizacjami pozarządowymi, organizacjami zajmującymi się równością szans, ośrodkami badawczymi, partnerami społecznymi i innymi powiązanymi podmiotami, aktywnie dążąc do osiągnięcia równości na szczeblu krajowym i europejskim oraz w państwach trzecich. Dla zapewnienia skuteczności właściwe jest, aby instytut założył i koordynował elektroniczną Europejską sieć na rzecz równości płci obejmującą podmioty i ekspertów w państwach członkowskich.
(16)Mając na uwadze zapewnienie koniecznej równowagi pomiędzy państwami członkowskimi oraz ciągłości pracy członków zarządu, przedstawiciele Rady będą mianowani na każdą kadencję zgodnie z porządkiem rotacji prezydencji Rady, począwszy od roku 2007.
(17) Zgodnie z art. 3 ust. 2 Traktatu właściwe jest wspieranie zrównoważonego uczestnictwa mężczyzn i kobiet w składzie Zarządu.
(18) Instytut powinien mieć maksymalną niezależność w realizacji swoich zadań.
(19) Instytut powinien stosować właściwe prawodawstwo wspólnotowe dotyczące publicznego dostępu do dokumentów zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1049/2001(13) oraz ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001(14).
(20) Rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(15) stosuje się do instytutu.
(21) W odniesieniu do odpowiedzialności umownej instytutu, którą reguluje prawo właściwe dla umów zawieranych przez instytut, Trybunał Sprawiedliwości powinien być właściwy do orzekania, zgodnie z każdą klauzulą arbitrażową zawartą w umowie. Trybunał Sprawiedliwości powinien również być właściwy do rozstrzygania sporów dotyczących odszkodowania z tytułu szkód wynikających z odpowiedzialności pozaumownej instytutu.
(22) Należy przeprowadzić niezależną, zewnętrzną ocenę w celu ustalenia oddziaływania instytutu, ewentualnych potrzeb w zakresie modyfikacji lub rozszerzenia zakresu jego zadań oraz ustalenia harmonogramu kolejnych takich przeglądów.
(23) W związku z tym, że cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie wsparcie i wzmocnienie promocji równości płci, w tym włączanie problematyki płci do głównego nurtu polityki (gender mainstreaming) we wszystkich politykach Wspólnoty i wynikających z nich polityk krajowych, oraz zwalczanie dyskryminacji ze względu na płeć, oraz podniesienie świadomości obywateli UE w zakresie problematyki równości płci poprzez dostarczenie pomocy technicznej instytucjom Wspólnoty i organom państw członkowskich, nie mogą być w wystarczającym stopniu osiągnięte przez państwa członkowskie, w związku z czym, ze względu na skalę działania, mogą one zostać osiągnięte w lepszy sposób na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia tych celów.
(24) Art. 13 ust. 2 Traktatu zezwala na przyjęcie wspólnotowych środków dla wspierania działań służących osiągnięciu celu, jakim jest zwalczanie dyskryminacji ze względu na płeć w dziedzinach innych niż zatrudnienie. Art. 141 ust. 3 Traktatu stanowi szczególną podstawę prawną do przyjęcia środków zmierzających do zapewnienia stosowania zasady równości szans i równości traktowania mężczyzn i kobiet w dziedzinie zatrudnienia i pracy zawodowej. W związku z powyższym, właściwą podstawę prawną dla przyjęcia niniejszego rozporządzenia stanowią łącznie art. 13 ust. 2 i art. 141 ust. 3,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Artykuł 1
Ustanowienie instytutu
Niniejszym ustanawia się Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (zwany dalej "instytutem").
Artykuł 2
Cele
Nadrzędnymi celami instytutu są: wzmacnianie i przyczynianie się do promocji równości płci, w tym również włączania problematyki płci do głównego nurtu polityki we wszystkich politykach Wspólnoty oraz wynikających z nich politykach krajowych, oraz zwalczanie dyskryminacji ze względu na płeć, a także podnoszenie poziomu świadomości obywateli UE w zakresie problematyki równości mężczyzn i kobiet poprzez dostarczanie wsparcia technicznego instytucjom Wspólnoty, w szczególności Komisji, oraz organom państw członkowskich, zgodnie z art. 3.
Artykuł 3
Zadania
1. Dla realizacji celów określonych w art. 2, instytut:
a)
gromadzi, analizuje i rozpowszechnia obiektywne, rzetelne i porównywalne informacje dotyczące równości płci, łącznie z wynikami badań i dobrymi praktykami przekazanymi instytutowi przez państwa członkowskie, instytucje Wspólnoty, ośrodki badawcze, krajowe organy do spraw równości płci, organizacje pozarządowe, partnerów społecznych, odpowiednie państwa trzecie i organizacje międzynarodowe, oraz proponuje obszary dalszych badań;
b)
opracowuje metody prowadzące do zwiększenia obiektywności, stopnia porównywalności i rzetelności danych na poziomie europejskim poprzez ustalanie kryteriów, które poprawią spójność informacji, oraz uwzględnią problematykę płci przy gromadzeniu danych;
c)
opracowuje, analizuje, ocenia i rozpowszechnia narzędzia metodologiczne służące wspieraniu włączania problematyki płci do głównego nurtu polityki we wszystkich politykach Wspólnoty i do opierających się na nich polityk krajowych, oraz służące wspieraniu włączania problematyki płci do głównego nurtu polityki przez wszystkie instytucje i organy Wspólnoty;
d)
prowadzi badania sytuacji w Europie w zakresie równości płci;
e)
zakłada i koordynuje europejską sieć na rzecz równości płci, obejmującą ośrodki, organy, organizacje i ekspertów zajmujących się problematyką równości płci i włączaniem problematyki płci do głównego nurtu polityki w celu wspomagania i rozwoju badań, optymalizacji wykorzystania dostępnych zasobów oraz promowania wymiany i rozpowszechniania informacji;
f)
organizuje spotkania ad hoc ekspertów w celu wspierania prac badawczych instytutu, wspomagania wymiany informacji między badaczami oraz stwarzania warunków dla uwzględniania perspektywy problematyki płci w ich badaniach;
g)
organizuje wspólnie z zainteresowanymi stronami konferencje, kampanie i spotkania na szczeblu europejskim, w celu podnoszenia poziomu świadomości obywateli UE na temat równości płci, a ustalenia i wnioski przekazuje Komisji;
h)
rozpowszechnia informacje dotyczące niestereotypowych ról kobiet i mężczyzn we wszystkich dziedzinach życia, przedstawia swoje wnioski i inicjatywy służące nagłaśnianiu tego typu historii sukcesów życiowych i ich wykorzystaniu jako podstawy do dalszych działań;
i)
rozwija dialog i współpracę z organizacjami pozarządowymi, organizacjami zajmującymi się równością szans, uczelniami i ekspertami, ośrodkami badawczymi, partnerami społecznymi oraz innymi podobnymi organami czynnie dążącymi do osiągnięcia równości na szczeblu krajowym i europejskim;
j)
tworzy zasoby dokumentacji dostępne dla społeczeństwa;
k)
udostępnia podmiotom publicznym i prywatnym informacje dotyczące włączania problematyki płci do głównego nurtu polityki;
l)
dostarcza instytucjom Wspólnoty informacji na temat równości płci oraz włączania problematyki płci do głównego nurtu polityki w krajach przystępujących i kandydujących.
2. Instytut publikuje roczne sprawozdanie ze swojej działalności.
Artykuł 4
Dziedziny działalności i metody pracy
1. Instytut realizuje swoje zadania w ramach kompetencji Wspólnoty, w świetle celów i priorytetów przyjętych i określonych w jego programie rocznym, przy należytym uwzględnieniu dostępnych środków budżetowych.
2. Program prac instytutu jest zgodny z priorytetami Wspólnoty w dziedzinie równości płci i programem prac Komisji, w tym z jej pracami statystycznymi i badawczymi.
3. W celu uniknięcia powielania działań i zapewnienia wykorzystania zasobów w możliwie jak najlepszy sposób, instytut uwzględnia w swoich działaniach dostępne informacje ze wszelkich źródeł, a w szczególności działania dotychczas przeprowadzone przez instytucje Wspólnoty oraz inne instytucje, organy i właściwe organizacje krajowe i międzynarodowe, a także ściśle współpracuje z właściwymi służbami Komisji, w tym z Eurostatem. Instytut zapewnia odpowiednią koordynację działań ze wszystkimi odpowiednimi organami Wspólnoty i instytucjami Unii, które zostaną w stosownych przypadkach określone w protokole ustaleń.
4. Instytut dokłada starań, aby rozpowszechniane informacje były zrozumiałe dla ich użytkowników końcowych.
5. Instytut może nawiązywać stosunki umowne, w szczególności stosunki podwykonawstwa, z innymi organizacjami w celu zrealizowania wszelkich zadań, jakie mógł im powierzyć.
Artykuł 5
Osobowość i zdolność prawna
Instytut posiada osobowość prawną. W każdym z państw członkowskich instytut posiada największą zdolność prawną, jaką można przyznać osobom prawnym na mocy prawodawstwa tych państw. W szczególności instytut może nabywać lub zbywać mienie ruchome i nieruchome oraz być stroną w postępowaniach prawnych.
Artykuł 6
Niezależność instytutu
Instytut prowadzi swoje działania niezależnie, w interesie publicznym.
Artykuł 7
Dostęp do dokumentów
1. Do dokumentów będących w posiadaniu instytutu stosuje się rozporządzenie (WE) nr 1049/2001.
2. Zarząd przyjmuje ustalenia dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 w terminie sześciu miesięcy od ustanowienia instytutu.
3. Decyzje podejmowane przez instytut zgodnie z art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 mogą stanowić podstawę do złożenia skargi do Rzecznika Praw Obywatelskich lub stać się przedmiotem postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości, zgodnie z warunkami określonymi, odpowiednio, w art. 195 i 230 Traktatu.
4. Do przetwarzania danych przez instytut stosuje się rozporządzenie (WE) nr 45/2001.
Artykuł 8
Współpraca z organizacjami na szczeblu krajowym i europejskim, z organizacjami międzynarodowymi i z państwami trzecimi
1. Aby uzyskać pomoc w realizacji zadań, instytut współpracuje z organizacjami i ekspertami w państwach członkowskich, takimi jak organy odpowiedzialne za zapewnienie równości płci, ośrodki badawcze, uczelnie, organizacje pozarządowe, partnerzy społeczni, a także z odpowiednimi organizacjami na szczeblu europejskim i międzynarodowym oraz z państwami trzecimi.
2. Jeżeli okaże się, że skuteczna realizacja zadań przez instytut wymaga umów z organizacjami międzynarodowymi lub państwami trzecimi, Wspólnota, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 300 Traktatu, zawiera takie umowy z organizacjami międzynarodowymi lub państwami trzecimi w interesie instytutu. Niniejszy przepis nie stanowi przeszkody dla doraźnej współpracy z takimi organizacjami lub państwami trzecimi.
Artykuł 9
Skład instytutu
Instytut składa się z następujących organów:
a)
Zarządu;
b)
forum ekspertów;
c)
Dyrektora i jego/jej personelu.
Artykuł 10
Zarząd
1. W skład Zarządu wchodzą:
a)
osiemnastu przedstawicieli mianowanych przez Radę na podstawie propozycji każdego z zainteresowanych państw członkowskich;
b)
jeden członek reprezentujący Komisję, mianowany przez Komisję.
2. Członkowie Zarządu są mianowani w taki sposób, aby zapewnić najwyższe standardy poziomu kompetencji oraz szeroki zakres odpowiedniej transdyscyplinarnej wiedzy i doświadczenia w dziedzinie równości płci.
Rada i Komisja dążą do osiągnięcia zrównoważonego udziału mężczyzn i kobiet w Zarządzie.
Zastępcy, reprezentujący członka Zarządu podczas jego nieobecności, są mianowani w tym samym trybie.
Rada publikuje listę członków Zarządu i zastępców członków Zarządu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, na stronie internetowej instytutu oraz na innych odpowiednich stronach internetowych.
3. Kadencja członków zarządu wynosi trzy lata. Podczas każdej kadencji członkowie wyznaczeni przez Radę reprezentują osiemnaście państw członkowskich w porządku zgodnym z rotacją prezydencji, przy czym każde zainteresowane państwo członkowskie nominuje jednego członka.
4. Zarząd wybiera prezesa i wiceprezesa na okres trzech lat.
5. Każdy członek Zarządu, o którym mowa w ust. 1 a) lub b), a w razie jego nieobecności zastępca tego członka, posiada jeden głos.
6. Zarząd podejmuje decyzje niezbędne dla funkcjonowania instytutu. W szczególności zarząd:
a)
przyjmuje, na podstawie projektu sporządzonego przez Dyrektora, o którym mowa w art. 12, po zasięgnięciu opinii Komisji, roczny program prac i średnioterminowy program prac, obejmujący okres trzech lat, zgodnie z budżetem i dostępnymi zasobami; programy mogą, w miarę potrzeby, zostać poddane przeglądowi; pierwszy roczny program prac musi zostać przyjęty nie później niż dziewięć miesięcy po mianowaniu Dyrektora;
b)
przyjmuje roczne sprawozdanie, o którym mowa w art. 3 ust. 2, zawierające w szczególności porównanie osiągniętych wyników z celami rocznego programu prac; raport ten jest przekazywany najpóźniej w terminie do dnia 15 czerwca Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu oraz Komitetowi Regionów i jest publikowany na stronie internetowej instytutu;
c)
sprawuje władzę dyscyplinarną nad Dyrektorem oraz mianuje lub odwołuje Dyrektora zgodnie z art. 12;
d)
przyjmuje projekt budżetu rocznego i ostateczny budżet roczny instytutu.
7. Zarząd uchwala regulamin wewnętrzny instytutu na podstawie wniosku przygotowanego przez Dyrektora po zasięgnięciu opinii Komisji.
8. Decyzje Zarządu są podejmowane większością głosów jego członków. Prezes ma głos rozstrzygający. W przypadkach, o których mowa w ust. 6 oraz w art. 12 ust. 1, decyzje są podejmowane większością dwóch trzecich głosów członków Zarządu.
9. Zarząd uchwala swój regulamin wewnętrzny na podstawie wniosku przygotowanego przez Dyrektora po zasięgnięciu opinii Komisji.
10.Prezes zwołuje posiedzenia Zarządu co najmniej raz w roku. Prezes zwołuje dodatkowe posiedzenia z własnej inicjatywy lub na wniosek 1/3 członków Zarządu.
11. Instytut przekazuje corocznie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (zwanym dalej "władzą budżetową") informacje dotyczące wyników procedur ewaluacyjnych.
12. Dyrektorzy Europejskiej Fundacji na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy, Europejskiej Agencji ds. Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia w Miejscu Pracy, Europejskiego Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego oraz Agencji Unii Europejskiej ds. Praw Podstawowych mogą, w stosownych przypadkach, być zapraszani do udziału w posiedzeniach Zarządu w charakterze obserwatorów w celu koordynowania stosownych programów prac w odniesieniu do włączania problematyki płci do głównego nurtu polityki.
Artykuł 11
Forum ekspertów
1.Forum ekspertów składa się z członków właściwych podmiotów specjalizujących się w zagadnieniach równości płci, zebranych w następujący sposób: po jednym przedstawicielu wyznaczonym przez każde państwo członkowskie, dwóch wyznaczonych przez Parlament Europejski członków reprezentujących inne właściwe organizacje specjalizujące się w zagadnieniach równości płci oraz trzech członków wyznaczonych przez Komisję i reprezentujących zainteresowane strony na szczeblu europejskim, przy czym każdy z nich reprezentuje jedną z poniższych organizacji;
a)
właściwą organizację pozarządową na poziomie Wspólnoty, w której uzasadnionym interesie leży udział w zwalczaniu dyskryminacji ze względu na płeć i wspieranie równości mężczyzn i kobiet;
b)
organizacje pracodawców na poziomie Wspólnoty; oraz
c)
organizacje pracowników na poziomie Wspólnoty.
Państwa członkowskie i Komisja dążą do osiągnięcia zrównoważonego udziału mężczyzn i kobiet w forum ekspertów.
Członkowie mogą posiadać swoich zastępców, mianowanych w tym samym czasie.
2.Członkowie forum ekspertów nie mogą być członkami zarządu.
3.Forum ekspertów wspiera dyrektora w zapewnieniu doskonałości i niezależności działań instytutu.
4.Forum ekspertów stanowi mechanizm wymiany informacji dotyczących problematyki równości płci i koncentracji zasobów wiedzy. Forum zapewnia ścisłą współpracę pomiędzy instytutem a właściwymi organami w państwach członkowskich.
5.Forum ekspertów przewodniczy dyrektor lub, podczas jego/jej nieobecności, zastępca dyrektora z ramienia instytutu. Forum spotyka się regularnie, przynajmniej raz do roku, na zaproszenie dyrektora lub na wniosek przynajmniej 1/3 jego członków. Procedury działania forum określa regulamin wewnętrzny instytutu i należy je podać do wiadomości publicznej.
6.Przedstawiciele departamentów Komisji uczestniczą w pracach forum ekspertów.
7.Instytut zapewnia forum ekspertów niezbędne wsparcie techniczne i logistyczne oraz sekretariat dla obsługi posiedzeń.
8.Dyrektor może zaprosić ekspertów lub przedstawicieli odpowiednich sektorów gospodarki, pracodawców, związków zawodowych, organizacji zawodowych i placówek badawczych oraz organizacji pozarządowych posiadających uznane doświadczenie z dziedzinach związanych z pracą instytutu do współpracy w realizacji konkretnych zadań i uczestniczenia w stosownych działaniach forum ekspertów.
Artykuł 12
Dyrektor
1. Instytutem kieruje dyrektor mianowany przez zarząd na podstawie zaproponowanej przez Komisję po przeprowadzeniu publicznego konkursu listy kandydatów, po opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz w innych miejscach zaproszenia do wyrażenia zainteresowania. Przed mianowaniem kandydat wybrany przez zarząd jest proszony o złożenie oświadczenia przed właściwą komisją lub właściwymi komisjami Parlamentu Europejskiego i odpowiedzenie na pytania ich członków.
2. Kadencja Dyrektora wynosi 5 lat. Na wniosek Komisji i po dokonaniu oceny wyników pracy, kadencja ta może być przedłużona jeden raz na okres nie dłuższy niż 5 lat. Ocena Komisji obejmuje w szczególności:
a)
wyniki osiągnięte podczas pierwszej kadencji i sposób ich osiągnięcia,
b)
zadania i wymagania instytutu w nadchodzących latach.
3. Dyrektor, pod nadzorem Zarządu, odpowiada za:
a)
wykonanie zadań, o których mowa w art. 3;
b)
przygotowanie i wykonanie rocznych i średnioterminowych programów działań instytutu;
c)
przygotowywanie posiedzeń Zarządu i forum ekspertów;
d)
przygotowanie i opublikowanie rocznego sprawozdania, o którym mowa w art. 3 ust. 2;
e)
wszystkie sprawy pracownicze, a w szczególności wykonywanie uprawnień przewidzianych w art. 13 ust. 3;
f)
sprawy związane z bieżącą administracją; oraz
g)
wdrożenie procedur skutecznego monitorowania i oceny wyników działalności instytutu w stosunku do jego celów, zgodnie z profesjonalnie uznanymi standardami. Dyrektor corocznie składa Zarządowi sprawozdanie z wyników systemu monitorowania.
4. Dyrektor ponosi odpowiedzialność przed Zarządem za prowadzenie swoich działań i bierze udział w posiedzeniach Zarządu bez prawa głosu. Dyrektor może być również poproszony przez Parlament Europejski o przedstawienie sprawozdania w czasie przesłuchania w sprawie istotnych kwestii związanych z działalnością instytutu.
5. Dyrektor jest prawnym przedstawicielem instytutu.
Artykuł 13
Personel
1. Do personelu instytutu mają zastosowanie: regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich ustanowione rozporządzeniem (EWG, EWWiS, Euratom) nr 259/68(16) oraz przepisy przyjęte wspólnie przez instytucje Wspólnoty Europejskiej w celu zastosowania wspomnianego regulaminu pracowniczego i warunków zatrudnienia.
2. Zarząd, w porozumieniu z Komisją, przyjmuje niezbędne środki wykonawcze, zgodnie z ustaleniami przewidzianymi w art. 110 Regulaminu pracowniczego. Zarząd może przyjąć przepisy umożliwiające ekspertom krajowym z państw członkowskich zatrudnienie w instytucie w ramach oddelegowania.
3. Instytut realizuje wobec swojego personelu uprawnienia przekazane organowi powołującemu.
Artykuł 14
Sporządzanie budżetu
1. Preliminarze wszystkich dochodów i wydatków instytutu są przygotowywane na każdy rok budżetowy pokrywający się z rokiem kalendarzowym i wykazywane w budżecie instytutu.
2. Należy zapewnić równowagę dochodów i wydatków wykazanych w budżecie instytutu.
3. Bez uszczerbku dla innych zasobów, dochody instytutu obejmują:
a)
dotację od Wspólnoty, wpisaną do ogólnego budżetu Unii Europejskiej (dział: Komisja);
b)
płatności otrzymane za świadczone usługi;
c)
wszelkie wkłady finansowe organizacji lub państw trzecich, o których mowa w art. 8;
d)
wszelkie dobrowolne wkłady państw członkowskich.
4. Wydatki instytutu obejmują wynagrodzenia personelu, koszty administracyjne i związane z infrastrukturą oraz koszty operacyjne.
5. Zarząd corocznie, na podstawie projektu sporządzonego przez Dyrektora, sporządza preliminarz dochodów i wydatków instytutu na następny rok budżetowy. Zarząd przedkłada Komisji ten preliminarz, który obejmuje projekt planu zatrudnienia, najpóźniej do dnia 31 marca.
6. Preliminarz przesyłany jest przez Komisję władzy budżetowej wraz ze wstępnym projektem budżetu ogólnego Unii Europejskiej.
7. Na podstawie preliminarza Komisja wprowadza do wstępnego projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej pozycje, jakie uznaje za konieczne do sfinansowania z budżetu ogólnego zarówno planu zatrudnienia, jak i kwoty dotacji, a następnie przedkłada go władzy budżetowej zgodnie z art. 272 Traktatu.
8. Władza budżetowa zatwierdza przydział środków na dotację dla instytutu i przyjmuje plan zatrudnienia instytutu.
9. Budżet instytutu jest przyjmowany przez Zarząd. Budżet uważa się za ostateczny po ostatecznym uchwaleniu budżetu ogólnego Unii Europejskiej. W stosownych przypadkach jest on odpowiednio korygowany.
10. Zarząd w najkrótszym możliwym terminie powiadamia władzę budżetową o zamiarze realizacji projektów, które mogą mieć istotne skutki finansowe dla finansowania jego budżetu; w szczególności dotyczy to projektów związanych z nieruchomościami, takich jak najem lub zakup budynków. Informuje on o tym Komisję.
W przypadku gdy organ władzy budżetowej zgłosił zamiar wydania opinii, przekazuje opinię Zarządowi w terminie sześciu tygodni od daty notyfikacji projektu.
Artykuł 15
Wykonywanie budżetu
1. Dyrektor wykonuje budżet instytutu.
2. Najpóźniej do dnia 1 marca po zakończeniu każdego roku budżetowego, główny księgowy instytutu przekazuje tymczasowe sprawozdania finansowe głównemu księgowemu Komisji wraz ze sprawozdaniem dotyczącym zarządzania budżetem i finansami za dany rok budżetowy. Główny księgowy Komisji dokonuje konsolidacji tymczasowych sprawozdań finansowych instytucji i organów zdecentralizowanych zgodnie z art. 128 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002.
3. Najpóźniej do dnia 31 marca po zakończeniu każdego roku budżetowego, główny księgowy Komisji przekazuje tymczasowe sprawozdania finansowe instytutu Trybunałowi Obrachunkowemu wraz ze sprawozdaniem wymienionym w ust. 2. Sprawozdanie przekazywane jest również Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.
4. Po otrzymaniu uwag Trybunału Obrachunkowego na temat tymczasowych sprawozdań finansowych instytutu, zgodnie z art. 129 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002. Dyrektor sporządza, na własną odpowiedzialność, ostateczne sprawozdanie finansowe instytutu i przedkłada je Zarządowi do zaopiniowania.
5. Zarząd wydaje opinię na temat ostatecznych sprawozdań finansowych instytutu.
6. Najpóźniej do dnia 1 lipca po zakończeniu każdego roku budżetowego Dyrektor przekazuje ostateczne sprawozdania finansowe Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu, wraz z opinią Zarządu.
8. Dyrektor przesyła Trybunałowi Obrachunkowemu odpowiedź na jego uwagi najpóźniej do dnia 30 września. Dyrektor przesyła tę odpowiedź także Zarządowi.
9. Dyrektor przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, na jego wniosek, wszelkie informacje wymagane dla sprawnego stosowania procedury udzielenia absolutorium za dany rok budżetowy, zgodnie z art. 146 ust. 3 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002.
10. Do dnia 30 kwietnia roku N + 2 Parlament Europejski, na podstawie zalecenia Rady stanowiącej większością kwalifikowaną, udziela dyrektorowi absolutorium z wykonania budżetu za rok N.
11. Przepisy finansowe mające zastosowanie do instytutu przyjmuje Zarząd po zasięgnięciu opinii Komisji. Przepisy te nie mogą odbiegać od rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2343/2002, chyba że działalność instytutu szczególnie tego wymaga i za uprzednią zgodą Komisji.
Artykuł 16
Języki
1. Do instytutu stosuje się przepisy ustanowione w rozporządzeniu nr 1 z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej(17).
2. Usługi tłumaczeniowe niezbędne dla funkcjonowania instytutu świadczy zasadniczo Centrum Tłumaczeń dla organów Unii Europejskiej ustanowione rozporządzeniem Rady (WE) nr 2965/94(18).
Artykuł 17
Przywileje i immunitety
Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich stosuje się do instytutu.
Artykuł 18
Odpowiedzialność
1. Odpowiedzialność umowna instytutu podlega prawu właściwemu dla danej umowy.
Trybunał Sprawiedliwości jest właściwy do orzekania zgodnie z klauzulą arbitrażową zawartą w umowach zawieranych przez instytut.
2. W przypadku odpowiedzialności pozaumownej, instytut naprawia szkody spowodowane przez instytut lub jego pracowników w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków, zgodnie z ogólnymi zasadami wspólnymi dla praw państw członkowskich.
Trybunał Sprawiedliwości jest właściwy do rozstrzygania sporów dotyczących odszkodowania z tytułu takich szkód.
Artykuł 19
Uczestnictwo krajów trzecich
1. Instytut jest otwarty na uczestnictwo krajów, które zawarły umowy ze Wspólnotą Europejską, na mocy których przyjęły i stosują prawodawstwo wspólnotowe w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. Na mocy odpowiednich postanowień tych umów dokonuje się uzgodnień określających w szczególności charakter, zakres i sposób uczestnictwa tych państw w pracach instytutu, w tym postanowienia dotyczące udziału w inicjatywach podejmowanych przez instytut, wkładu finansowego i personelu. W odniesieniu do spraw pracowniczych, umowy te są w każdym przypadku zgodne z Regulaminem pracowniczym urzędników Wspólnot Europejskich oraz warunkami zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich.
Artykuł 20
Ocena
1. Do …(19) instytut zleca niezależną zewnętrzną ocenę swoich osiągnięć, na podstawie zakresu odniesienia wydanego przez zarząd w porozumieniu z Komisją. Ocena obejmuje określenie oddziaływania instytutu na wspieranie równości płci oraz analizę efektów synergii. W ocenie zostanie w szczególności poruszona ewentualna konieczność zmiany lub rozszerzenia zakresu zadań instytutu, łącznie z implikacjami finansowymi takiej zmiany lub rozszerzenia zakresu zadań. Ocena ta obejmuje również analizę optymalności struktury zarządzania w odniesieniu do wykonywania zadań instytutu. Ocena bierze pod uwagę opinie zainteresowanych stron, zarówno na poziomie wspólnotowym, jak i krajowym.
2. Zarząd, w porozumieniu z Komisją, podejmuje decyzję w sprawie terminu przeprowadzenia przyszłych ocen, biorąc pod uwagę wynik sprawozdania z oceny, o której mowa w ust. 1.
Artykuł 21
Klauzula rewizyjna
Zarząd analizuje wnioski z oceny wspomniane w art. 20 i wydaje niezbędne zalecenia dla Komisji dotyczące zmian w instytucie, jego praktykach pracy oraz zakresie jego misji. Komisja przedkłada sprawozdanie z oceny i zalecenia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów oraz podaje je do wiadomości publicznej. Po analizie sprawozdania z oceny i zaleceń, Komisja może przedłożyć wnioski dotyczące zmian, których wprowadzenie w niniejszym rozporządzeniu uznaje za konieczne.
Artykuł 22
Kontrola administracyjna
Zgodnie z postanowieniami art. 195 Traktatu działalność instytutu podlega nadzorowi Rzecznika Praw Obywatelskich.
Artykuł 23
Rozpoczęcie działalności instytutu
Instytut rozpoczyna działalność tak szybko, jak to możliwe, jednak nie później niż …(20).
Artykuł 24
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 14 marca 2006 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym), wspólne stanowisko Rady z dnia 18 września 2006 r. (Dz.U. C 295 E z 5.12.2006, str. 57) oraz stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 14 grudnia 2006 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym).
Analiza wykonalności Komisji Europejskiej dla Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (przeprowadzona przez PLS Ramboll Management, DK, 2002).
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1365/75 z dnia 26 maja 1975 r. w sprawie utworzenia Europejskiej Fundacji na Rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy (Dz.U. L 139 z 30.5.1975, str. 1). Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1111/2005 (Dz.U. L 184 z 15.7.2005, str. 1).
Rozporządzenie Rady (WE) nr 2062/94 z dnia 18 lipca 1994 r. ustanawiające Europejską Agencję ds. Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia w Miejscu Pracy (Dz.U. L 216 z 20.8.1994, str. 1). Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1112/2005 (Dz.U. L 184 z 15.7.2005, str. 5).
Rozporządzenie Rady (EWG) nr 337/75 z dnia 10 lutego 1975 r. ustanawiające Europejskie Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (Dz.U. L 39 z 13.2.1975, str. 1). Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2051/2004 (Dz.U. L 355 z 1.12.2004, str. 1).
Państwa członkowskie podczas posiedzenia Rady Europejskiej w grudniu 2003 r. wezwały Komisję do przygotowania wniosku dotyczącego agencji ds. praw człowieka przez rozszerzenie zakresu mandatu Europejskiego Centrum Monitorowania Rasizmu i Ksenofobii.
Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145 z 31.5.2001, str. 43).
Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, str. 1).
Rozporządzenie Rady (WE) nr 2965/94 z dnia 28 listopada 1994 r. ustanawiające Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej (Dz.U. L 314 z 7.12.1994, str. 1). Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 920/2005.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wspólnego stanowiska Rady w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie praw jazdy (9010/1/2006 – C6-0312/2006 – 2003/0252(COD))
– uwzględniając wspólne stanowisko Rady (9010/1/2006 – C6-0312/2006),
– uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(1) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2003)0621)(2),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,
– uwzględniając art. 67 Regulaminu,
– uwzględniając zalecenia do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Transportu i Turystyki (A6-0414/2006),
1. zatwierdza wspólne stanowisko po poprawkach;
2. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 14 grudnia 2006 r. w celu przyjęcia dyrektywy 2006/.../WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie praw jazdy (przekształcenie)
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 71,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(3),
po konsultacji z Komitetem Regionów,
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(4),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 91/439/EWG z dnia 29 lipca 1991 r. w sprawie praw jazdy(5) ulegała kilkakrotnie zasadniczym zmianom. W związku z tym, że obecnie wprowadzane są nowe zmiany do tej dyrektywy, pożądane jest, w trosce o przejrzystość, aby dane przepisy uległy przekształceniu.
(2) Zasady dotyczące praw jazdy stanowią zasadnicze elementy wspólnej polityki transportowej, przyczyniają się do poprawy bezpieczeństwa na drogach i usprawniają swobodny przepływ osób osiedlających się w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie, w którym wydano prawo jazdy. Wobec znaczenia, jakie osiągnęły indywidualne środki transportu, posiadanie prawa jazdy należycie uznawanego przez przyjmujące państwo członkowskie wspiera swobodny przepływ osób oraz prawo przedsiębiorczości. Pomimo postępów osiągniętych w dziedzinie harmonizacji zasad dotyczących praw jazdy nadal istnieją zasadnicze różnice pomiędzy państwami członkowskimi w zakresie zasad dotyczących okresów, na jakie przedłużana jest ważność praw jazdy, oraz podkategorii pojazdów, które to zasady wymagały pełniejszego zharmonizowania w celu wsparcia realizacji polityk wspólnotowych.
(3) Przewidziana w dyrektywie 91/439/EWG możliwość ustanowienia przepisów krajowych w odniesieniu do okresu ważności prowadzi do współistnienia różnych przepisów w różnych państwach członkowskich i ponad 110 różnych wzorów praw jazdy obowiązujących w państwach członkowskich. Z perspektywy obywateli, służb policji oraz organów administracji odpowiedzialnych za zarządzanie prawami jazdy, stan taki skutkuje brakiem przejrzystości oraz prowadzi do fałszowania dokumentów, które czasami zostały wydane przed kilkudziesięciu laty.
(4) W celu uniknięcia sytuacji, w której jednolity wzór europejskiego prawa jazdy stanie się dodatkowym obok 110 wzorów już znajdujących się w obiegu, państwa członkowskie powinny podjąć wszelkie środki niezbędne, aby ten jednolity wzór był wydawany wszystkim posiadaczom praw jazdy.
(5) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać istniejących uprawnień do kierowania pojazdami nadanych lub nabytych przed datą jej zastosowania.
(6) Prawa jazdy są wzajemnie uznawane. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania okresu ważności ustanowionego niniejszą dyrektywą do prawa jazdy nie mającego ograniczonego administracyjnego okresu ważności, które zostało wydane przez inne państwo członkowskie i którego posiadacz ma miejsce zamieszkania na ich terytorium od ponad dwóch lat.
(7) Wprowadzenie administracyjnego okresu ważności dla nowych praw jazdy powinno umożliwić– w momencie okresowego przedłużenia okresu ważności – stosowanie najnowszych środków zapobiegających fałszowaniu oraz przeprowadzanie badań lekarskich lub innych środków przewidzianych przez państwa członkowskie.
(8) Z uwagi na bezpieczeństwo ruchu drogowego powinny zostać ustanowione minimalne wymagania, jakim podlega wydawanie praw jazdy. Należy podjąć harmonizację wymagań dotyczących egzaminów na prawo jazdy oraz wydawania praw jazdy. W tym celu powinien zostać określony zakres wiedzy, umiejętności i zachowań związanych z kierowaniem pojazdami silnikowymi, a egzamin na prawo jazdy powinien opierać się na tym zakresie, oraz powinno się ponownie ustalić minimalne wymagania dotyczące fizycznej i psychicznej zdolności do kierowania takimi pojazdami.
(9) Dowód spełniania minimalnych wymagań dotyczących fizycznej i psychicznej zdolności do kierowania przez kierowców pojazdami używanymi do przewozu osób lub rzeczy powinien być przedstawiany w momencie wydawania prawa jazdy, a później w określonych przedziałach czasowych. Taka regularna kontrola przeprowadzana zgodnie z przepisami krajowymi dotyczącymi zgodności z minimalnymi wymaganiami będzie wspierać swobodny przepływ osób, pozwoli na uniknięcie zakłóceń konkurencji oraz uwzględni w pełniejszy sposób specyficzne obowiązki kierowców takich pojazdów. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość wprowadzenia obowiązkowych badań lekarskich jako gwarancji przestrzegania minimalnych wymagań dotyczących fizycznej i psychicznej zdolności do kierowania innymi pojazdami silnikowymi. Przez wzgląd na przejrzystość, termin takich badań powinien zbiegać się z terminem przedłużenia ważności praw jazdy, a zatem powinien być wyznaczony okresem ważności prawa jazdy.
(10) Konieczne jest dalsze wzmocnienie zasady stopniowego dostępu do kategorii pojazdów dwukołowych oraz kategorii pojazdów przeznaczonych do przewozu osób i rzeczy.
(11) Niemniej jednak państwa członkowskie powinny mieć prawo do podwyższenia dolnej granicy wieku dla kierowania pewnymi kategoriami pojazdów w celu dalszego zwiększania bezpieczeństwa ruchu drogowego; w wyjątkowych przypadkach państwa członkowskie powinny mieć prawo do obniżenia dolnej granicy wieku, w celu uwzględnienia uwarunkowań krajowych.
(12) Definicje kategorii powinny w większym stopniu odzwierciedlać warunki techniczne definiowanych pojazdów oraz umiejętności niezbędne do kierowania nimi.
(13) Wprowadzenie kategorii prawa jazdy na motorowery zwiększy bezpieczeństwo ruchu drogowego, w szczególności w odniesieniu do najmłodszych kierowców, którzy według statystyk są najczęstszymi ofiarami wypadków drogowych.
(14) Należy przyjąć przepisy szczególne w celu ułatwienia kierowania pojazdami osobom niepełnosprawnym pod względem fizycznym.
(15) W trosce o bezpieczeństwo ruchu drogowego państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania własnych przepisów krajowych w zakresie cofnięcia, zawieszenia, przedłużenia okresu ważności i unieważnienia praw jazdy w stosunku do wszystkich posiadaczy praw jazdy, którzy mają miejsce zamieszkania na ich terytorium.
(16) Wzór prawa jazdy określony w dyrektywie 91/439/EWG powinien zostać zastąpiony jednolitym wzorem w formie plastikowej karty. Jednocześnie ten wzór prawa jazdy należy dostosować w związku z wprowadzeniem nowej kategorii prawa jazdy dla motorowerów oraz nowej kategorii prawa jazdy dla motocykli.
(17) Wprowadzenie opcji zastosowania mikroczipa w nowym wzorze prawa jazdy w formie plastikowej karty powinno pozwolić państwom członkowskim na dalszą poprawę poziomu zabezpieczeń przeciwko fałszerstwom. Państwa członkowskie powinny swobodnie decydować, czy na mikroczipie zamieszczać dodatkowo dane krajowe, pod warunkiem że nie koliduje to z ogólnie dostępnymi danymi. Wymagania techniczne dotyczące mikroczipa powinny być określone przez Komisję wspieraną przez komitet ds. praw jazdy.
(18) Powinny zostać określone minimalne wymagania dotyczące dostępu do zawodu egzaminatora oraz wymaganych szkoleń dla egzaminatorów w celu zwiększenia ich wiedzy i umiejętności, a przez to zapewnienia bardziej obiektywnej oceny osób ubiegających się o prawo jazdy i osiągnięcia większej harmonizacji w zakresie testów na prawo jazdy.
(19) Komisja powinna mieć prawo aktualizowania załączników I – VI w świetle postępu naukowego i technicznego.
(20) Środki niezbędne w celu wprowadzenia niniejszej dyrektywy w życie powinny być przyjmowane zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(6).
(21) Komisja powinna zostać upoważniona w szczególności do ustalania kryteriów niezbędnych do stosowania niniejszej dyrektywy. W związku z tym, że środki te mają zasięg ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, środki te powinny zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.
(22) W związku z tym, że cele niniejszej dyrektywy nie mogą zostać zrealizowane w wystarczający sposób przez państwa członkowskie, a mogą – z uwagi na skalę i skutki tych działań – być osiągnięte w lepszy sposób na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjmować środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tych celów.
(23) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać obowiązków państw członkowskich związanych z ostatecznymi terminami transpozycji do prawa krajowego i zastosowania dyrektyw wymienionych w załączniku VII, część B,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Artykuł 1
Wzór prawa jazdy
1. Państwa członkowskie wprowadzają krajowe prawo jazdy oparte na wzorze wspólnotowym określonym w załączniku I, zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy. Emblemat umieszczony na pierwszej stronie wspólnotowego wzoru prawa jazdy zawiera znak wyróżniający państwa członkowskiego, które wydało prawo jazdy.
2. Bez uszczerbku dla przepisów o ochronie danych osobowych, państwa członkowskie mogą wprowadzić jako element prawa jazdy elektroniczny nośnik informacji (mikroczip) jak tylko Komisja określi , zgodnie z procedurą o której mowa w art. 9 ust. 2, wymogi dotyczące mikroczipa, o którym mowa w załączniku I, których celem jest zmiana elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie. Wymogi te obejmują homologację typu CE, która zostaje przyznana jedynie wtedy, gdy wykazano odporność mikroczipa na próby złamania zabezpieczeń lub zmiany danych.
3. Mikroczip zawiera dane zharmonizowanego prawa jazdy wyszczególnione w załączniku I.
Po konsultacji z Komisją państwa członkowskie mogą umieszczać dodatkowe dane, pod warunkiem że nie zakłóci to w żaden sposób wdrożenia niniejszej dyrektywy.
Zgodnie z procedurą określoną w art. 9 ust. 2, Komisja może zmienić załącznik I w celu zagwarantowania przyszłej interoperacyjności.
4. Państwa członkowskie mogą, za zgodą Komisji, dokonać we wzorze określonym w załączniku I takich dostosowań, jakie są niezbędne dla elektronicznego przetwarzania prawa jazdy.
Artykuł 2
Wzajemne uznawanie
1. Prawa jazdy wydawane przez państwa członkowskie są wzajemnie uznawane.
2. Jeżeli posiadacz ważnego krajowego prawa jazdy bez administracyjnego okresu ważności, o którym mowa w art. 7 ust. 2, zmienił miejsce zamieszkania na miejsce zamieszkania w państwie członkowskim innym niż państwo, które wydało prawo jazdy, to przyjmujące państwo członkowskie może stosować do tego prawa jazdy administracyjne okresy ważności, o których mowa w tym artykule, poprzez przedłużenie okresu ważności prawa jazdy, po upływie dwóch lat od dnia, od którego posiadacz prawa jazdy zmienił miejsce zamieszkania na miejsce zamieszkania na jego terytorium.
Artykuł 3
Środki ochrony przed podrabianiem
1. Państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne kroki w celu uniknięcia ryzyka podrabiania praw jazdy, w tym podrabiania wzoru praw jazdy wydanych przed wejściem w życie niniejszej dyrektywy. Informują one o tym Komisję.
2. Materiał użyty do wykonania prawa jazdy, określony w załączniku I, jest zabezpieczony przed podrabianiem zgodnie ze specyfikacjami mającymi na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, które zostaną ustalone przez Komisję zgodnie z procedurą określoną w art. 9 ust. 2. Państwa członkowskie mogą wprowadzać dodatkowe zabezpieczenia.
3. Państwa członkowskie zapewniają, aby do dnia …*(7), wszystkie prawa jazdy wydawane lub znajdujące się w obiegu spełniały wszystkie wymagania niniejszej dyrektywy.
Artykuł 4
Kategorie, definicje i dolne granice wieku
1. Prawo jazdy określone w art. 1 upoważnia do kierowania pojazdami o napędzie silnikowym, które należą do kategorii zdefiniowanych poniżej. Może ono być wydane osobom spełniającym wymagania wiekowe dla każdej kategorii. "Pojazd o napędzie silnikowym" oznacza wszelkie pojazdy samobieżne poruszające się po drodze posiadające własny napęd, oprócz pojazdów szynowych;
2. motorowery:
Kategoria AM
–
pojazdy dwu- lub trzykołowe, których konstrukcja ogranicza prędkość jazdy do 45 km/h, zdefiniowane w art. 1 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2002/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 marca 2002 r. w sprawie homologacji typu dwu- lub trzykołowych pojazdów mechanicznych(8) (z wyjątkiem pojazdów, których maksymalna prędkość konstrukcyjna nie przekracza lub wynosi 25 km/h), oraz lekkie pojazdy czterokołowe, zdefiniowane w art. 1 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2002/24/WE.
–
dolna granica wieku dla kategorii AM zostaje ustalona na 16 lat;
3. motocykle z wózkiem bocznym lub bez oraz motocykle trzykołowe:
–
"motocykl" oznacza pojazdy dwukołowe z wózkiem bocznym lub bez, zdefiniowane w art. 1 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2002/24/WE,
–
"motocykl trzykołowy" oznacza pojazdy posiadające trzy koła umieszczone symetrycznie, zdefiniowany w art. 1 ust. 2 lit. c) dyrektywy 2002/24/WE;
a)
Kategoria A1:
–
motocykle o pojemności skokowej silnika nieprzekraczającej 125 cm3, mocy nieprzekraczającej 11 kW i stosunku mocy do masy nieprzekraczającym 0,1 kW/kg,
–
motocykle trzykołowe o mocy nieprzekraczającej 15 kW,
–
dolna granica wieku dla kategorii A1 zostaje ustalona na 16 lat;
b)
kategoria A2:
–
motocykle o mocy nieprzekraczającej 35 kW i stosunku mocy do masy nieprzekraczającym 0,2 kW/kg oraz niepochodzące od pojazdów o mocy przekraczającej dwukrotność mocy takiego motocykla,
–
dolna granica wieku dla kategorii A2 zostaje ustalona na 18 lat;
c)
Kategoria A:
i)
motocykle
—
• dolna granica wieku dla kategorii A zostaje ustalona na 20 lat. Uzyskanie uprawnienia do kierowania motocyklami niniejszej kategorii uzależnione jest jednak od co najmniej dwuletniego doświadczenia w kierowaniu motocyklami na podstawie prawa jazdy kategorii A2. Od wymogu wcześniejszego doświadczenia można odstąpić, jeżeli kandydat ma przynajmniej 24 lata.
ii)
motocykle trzykołowe o mocy powyżej 15 kW
—
• dolna granica wieku dla motocykli trzykołowych o mocy powyżej 15 kW zostaje ustalona na 21 lat.
4. Pojazdy silnikowe:
–
"pojazd silnikowy" oznacza wszelkie pojazdy o napędzie silnikowym, zwykle używane do przewozu drogowego osób lub rzeczy lub do ciągnięcia po drodze pojazdów używanych do przewozu osób lub rzeczy. Określenie to obejmuje trolejbusy, tj. pojazdy podłączone do przewodu elektrycznego ale nie poruszające się po szynach. Nie obejmuje ono ciągników rolniczych i leśnych,
–
"ciągnik rolniczy lub leśny" oznacza wszelkie pojazdy o napędzie silnikowym poruszające się na kołach lub gąsienicach, mające co najmniej dwie osie, których główną funkcję stanowi siła ciągnąca i które są specjalnie przystosowane do ciągnięcia, pchania, przenoszenia lub manewrowania pewnymi narzędziami, maszynami lub przyczepami, używanymi w związku z czynnościami rolniczymi i leśnymi, i których używanie do przewozu drogowego osób lub rzeczy lub do ciągnięcia po drodze pojazdów używanych do przewozu osób lub rzeczy jest tylko funkcją drugorzędną;
a)
Kategoria B1:
–
pojazdy czterokołowe, zdefiniowane w art. 1 ust. 3 lit. b) dyrektywy 2002/24/WE,
–
dolna granica wieku dla kategorii B1 zostaje ustalona na 16 lat,
–
kategoria B1 jest fakultatywna. W państwach członkowskich, które nie wprowadzają tej kategorii prawa jazdy, kierowanie tymi pojazdami wymaga prawa jazdy kategorii B;
b)
Kategoria B:
Pojazdy silnikowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3 500 kg i konstrukcyjnie przystosowane do przewozu nie więcej niż ośmiu pasażerów oprócz kierowcy; pojazdy silnikowe tej kategorii, mogą być łączone z przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 750 kg.
Bez uszczerbku dla przepisów dotyczących zasad przyznawania omawianym pojazdom homologacji typu, pojazdy silnikowe należące do tej kategorii mogą być łączone z przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 750 kg, pod warunkiem że dopuszczalna masa całkowita takiego zespołu pojazdów nie przekracza 4 250 kg. W przypadku gdy masa takiego zespołu pojazdu przekracza 3 500 kg, państwa członkowskie, zgodnie z przepisami załącznika V, wymagają, aby taki zespół pojazdów był kierowany wyłącznie po:
–
ukończeniu szkolenia, lub
–
zdaniu egzaminu umiejętności oraz zachowania na drodze.
Państwa członkowskie mogą także wymagać zarówno ukończenia takiego szkolenia, jak i zdania egzaminu umiejętności oraz zachowania na drodze.
Państwa członkowskie umieszczają na prawie jazdy odpowiedni kod wspólnotowy informujący o nadaniu uprawnień do kierowania takim zespołem pojazdów.
Dolna granica wieku dla kategorii B zostaje ustalona na 18 lat;
c)
Kategoria BE:
–
bez uszczerbku dla przepisów dotyczących zasad przyznawania omawianym pojazdom homologacji typu, zespół pojazdów złożony z pojazdu ciągnącego kategorii B oraz przyczepy lub naczepy, przy czym dopuszczalna masa całkowita przyczepy lub naczepy nie przekracza 3 500 kg,
–
dolna granica wieku dla kategorii BE zostaje ustalona na 18 lat;
d)
Kategoria C1:
– pojazdy silnikowe nieujęte w kategoriach D1 lub D, o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3 500 kg, lecz nieprzekraczającej 7 500 kg, i konstrukcyjnie przystosowane do przewozu nie więcej niż ośmiu pasażerów oprócz kierowcy; pojazdy silnikowe tej kategorii mogą być łączone z przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 750 kg;
e)
Kategoria C1E:
–
bez uszczerbku dla przepisów dotyczących zasad przyznawania omawianym pojazdom homologacji typu, zespoły pojazdów złożone z pojazdu ciągnącego kategorii C1 oraz przyczepy lub naczepy, której dopuszczalna masa całkowita przekracza 750 kg, pod warunkiem że dopuszczalna masa takiego zespołu pojazdów nie przekracza 12 000 kg,
–
bez uszczerbku dla przepisów dotyczących zasad przyznawania omawianym pojazdom homologacji typu, zespoły pojazdów złożone z pojazdu ciągnącego kategorii B oraz przyczepy lub naczepy, której dopuszczalna masa całkowita przekracza 3 500 kg, pod warunkiem że dopuszczalna masa takiego zespołu pojazdów nie przekracza 12 000 kg,
–
dolna granica wieku dla kategorii C1 i C1E zostaje ustalona na 18 lat, bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2003/59/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie wstępnej kwalifikacji i okresowego szkolenia kierowców niektórych pojazdów drogowych do przewozu rzeczy lub osób(9), dotyczących kierowania takimi pojazdami;
f)
Kategoria C:
– pojazdy silnikowe nieujęte w kategoriach D1 lub D, o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3 500 kg i konstrukcyjnie przystosowane do przewozu nie więcej niż ośmiu pasażerów oprócz kierowcy; pojazdy silnikowe tej kategorii mogą być łączone z przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej do 750 kg;
g)
Kategoria CE:
–
bez uszczerbku dla przepisów dotyczących zasad przyznawania omawianym pojazdom homologacji typu, zespoły pojazdów złożone z pojazdu ciągnącego kategorii C oraz przyczepy lub naczepy, której dopuszczalna masa całkowita przekracza 750 kg,
–
dolna granica wieku dla kategorii C i CE zostaje ustalona na 21 lat, bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2003/59/WE dotyczących kierowania takimi pojazdami;
h)
Kategoria D1:
– pojazdy silnikowe konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu nie więcej niż 16 pasażerów oprócz kierowcy i maksymalnej długości do 8 m; pojazdy silnikowe tej kategorii mogą być łączone z przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej do 750 kg;
i)
Kategoria D1E:
–
bez uszczerbku dla przepisów dotyczących zasad przyznawania omawianym pojazdom homologacji typu, zespoły pojazdów złożone z pojazdu ciągnącego kategorii D1 oraz przyczepy, której dopuszczalna masa całkowita przekracza 750 kg,
–
dolna granica wieku dla kategorii D1 i D1E zostaje ustalona na 21 lat, bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2003/59/WE dotyczących kierowania takimi pojazdami;
j)
Kategoria D:
pojazdy silnikowe konstrukcyjnie przystosowane do przewozu nie więcej niż ośmiu pasażerów oprócz kierowcy; pojazdy silnikowe, którymi można kierować posiadając prawo jazdy kategorii D, mogą być łączone z przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej do 750 kg;
k)
Kategoria DE:
–
bez uszczerbku dla przepisów dotyczących zasad przyznawania omawianym pojazdom homologacji typu, zespoły pojazdów złożone z pojazdu ciągnącego kategorii D oraz przyczepy, której dopuszczalna masa całkowita przekracza 750 kg,
–
dolna granica wieku dla kategorii D i DE zostaje ustalona na 24 lata, bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2003/59/WE dotyczących kierowania takimi pojazdami;
5. Za zgodą Komisji państwa członkowskie mogą wyłączyć z zakresu stosowania niniejszego artykułu niektóre pojazdy określonego typu o napędzie silnikowym, takie jak pojazdy specjalne dla osób niepełnosprawnych.
Państwa członkowskie mogą wyłączyć z zakresu stosowania niniejszej dyrektywy pojazdy pozostające w użyciu lub pod kontrolą sił zbrojnych i obrony cywilnej.
6. Państwa członkowskie mogą podwyższyć lub obniżyć dolną granicę wieku, od której wydawane jest prawo jazdy:
a)
dla kategorii AM – obniżyć do 14 lat lub podwyższyć do 18 lat;
b)
dla kategorii B1 – podwyższyć do 18 lat;
c)
dla kategorii A1 – podwyższyć do 17 lub 18 lat;
–
jeżeli pomiędzy dolną granicą wieku ustaloną dla kategorii A1 a dolną granicą wieku ustaloną dla kategorii A2 są dwa lata różnicy, oraz
–
uzyskanie uprawnienia do kierowania motocyklami kategorii A uzależnione jest od co najmniej dwuletniego doświadczenia w kierowaniu motocyklami kategorii A2, o którym mowa w art. 4 ust. 3 lit. c) pkt i);
d)
dla kategorii B i BE – obniżyć do 17 lat.
Państwa członkowskie mogą obniżyć dolną granicę wieku dla kategorii C do 18 lat, a dla kategorii D – do 21 lat w odniesieniu do:
a)
pojazdów używanych przez służby przeciwpożarowe i pojazdów używanych do utrzymywania porządku publicznego;
b)
pojazdów poddawanych testom drogowym w celu naprawy lub konserwacji.
Prawa jazdy wydane osobom w wieku poniżej dolnych granic określonych w ust. 2 – 4 zgodnie z niniejszym ustępem są ważne jedynie na terytorium państwa członkowskiego wydającego prawo jazdy do czasu osiągnięcia przez posiadacza prawa jazdy dolnej granicy wieku określonej w ust. 2 – 4.
Państwa członkowskie mogą uznać na swoim terytorium ważność praw jazdy wydanych kierowcom poniżej dolnej granicy wieku określonej w ust. 2 – 4.
Artykuł 5
Warunki i ograniczenia
1. W prawie jazdy wymienione są warunki na podstawie których kierowca jest uprawniony do kierowania pojazdem.
2. Jeżeli ze względu na niepełnosprawność pod względem fizycznym dopuszcza się kierowanie pojazdami tylko pewnych typów lub pojazdami specjalnie przystosowanymi, egzamin umiejętności i zachowania kierowcy przewidziany w art. 7 jest przeprowadzany w takim pojeździe.
Artykuł 6
Kolejność przyznawania i równoważność kategorii
1. Wydawanie praw jazdy podlega następującym warunkom:
a)
prawa jazdy kategorii C1, C, D1 i D wydaje się tylko kierowcom uprawnionym już do kierowania pojazdami zgodnie z kategorią B;
b)
prawa jazdy kategorii BE, C1E, CE, D1E i DE wydaje się tylko kierowcom uprawnionym już do kierowania pojazdami zgodnie z, odpowiednio, kategoriami B, C1, C, D1 i D.
2. Ważność praw jazdy określa się w następujący sposób:
a)
prawa jazdy kategorii C1E, CE, D1E lub DE uprawniają do kierowania zespołem pojazdów kategorii BE;
b)
prawa jazdy kategorii CE uprawniają do kierowania pojazdami kategorii DE, o ile posiadacze takich praw jazdy mają uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii D;
c)
prawa jazdy kategorii CE i DE uprawniają do kierowania zespołem pojazdów odpowiednio kategorii: C1E i D1E;
d)
prawa jazdy wszystkich kategorii uprawniają do kierowania pojazdami kategorii AM. Jednak państwo członkowskie może w odniesieniu do praw jazdy wydawanych na swoim terytorium ograniczyć równoważność kategorii AM do kategorii A1, A2 i A, jeśli państwo to uzna, że warunkiem nabycia uprawnień kategorii AM jest zdanie egzaminu praktycznego;
e)
prawa jazdy kategorii A2 uprawniają także do kierowania pojazdami kategorii A1;
f)
prawa jazdy kategorii A, B, C lub D uprawniają do kierowania pojazdami odpowiednio kategorii: A1, A2, B1, C1 lub D1.
3. W odniesieniu do kierowania pojazdami na własnym terytorium państwa członkowskie mogą przyznać następującą równoważność kategorii:
a)
prawo jazdy kategorii B uprawniające do kierowania motocyklami trzykołowymi uprawnia do kierowania motocyklami trzykołowymi o mocy ponad 15 kW, o ile posiadacz prawa jazdy kategorii B ma co najmniej 21 lat;
b)
prawo jazdy kategorii B uprawnia do kierowania motocyklami kategorii A1.
W związku z tym, że niniejszy ustęp zachowuje ważność tylko na terytoriach państw członkowskich, nie zamieszczają one na prawie jazdy adnotacji o uprawnieniach do kierowania tymi pojazdami.
4. Państwa członkowskie mogą po konsultacji z Komisją zezwolić na kierowanie na ich terytorium:
a)
pojazdami kategorii D1 (o dopuszczalnej masie całkowitej do 3 500 kg, wyłączając wszelkie specjalne wyposażenie przeznaczone do przewozu osób niepełnosprawnych) przez posiadaczy prawa jazdy kategorii B w wieku powyżej 21 lat, które zostało uzyskane co najmniej dwa lata wcześniej, pod warunkiem że pojazdy te są używane przez podmioty niekomercyjne do celów społecznych, a kierowca świadczy swoje usługi ochotniczo;
b)
pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3 500 kg przez posiadaczy prawa jazdy kategorii B w wieku powyżej 21 lat, które zostało uzyskane co najmniej dwa lata wcześniej, pod warunkiem że pojazdy te wykorzystywane są głównie podczas postoju jako obiekty ćwiczebne lub rekreacyjne, są używane przez podmioty niekomercyjne do celów społecznych oraz zostały przebudowane tak, że nie mogą być użyte do przewozu więcej niż dziewięciu osób albo do przewozu jakichkolwiek rzeczy oprócz tych, które są ściśle niezbędne do celów, w jakich są wykorzystywane.
Artykuł 7
Wydawanie, ważność oraz przedłużanie terminu ważności
1. Prawa jazdy są wydawane tylko tym kandydatom, którzy:
a)
zdali egzamin umiejętności i zachowania oraz egzamin teoretyczny i zadowalająco przeszli badanie lekarskie, zgodnie z przepisami załączników II i III;
b)
zdali tylko egzamin teoretyczny na prawo jazdy kategorii AM; państwa członkowskie mogą wymagać, aby kandydaci ubiegający się o uprawnienia tej kategorii zdali egzamin umiejętności i zachowania na drodze oraz przeszli badanie lekarskie.
Państwa członkowskie mogą nałożyć obowiązek zdania odrębnego egzaminu umiejętności i zachowania na drodze w odniesieniu do kierowania motocyklami trzy- i czterokołowymi objętymi tą kategorią. Dla rozróżnienia pojazdów w ramach kategorii AM można na prawie jazdy umieścić kod krajowy;
c)
zdali tylko egzamin umiejętności i zachowania na drodze lub odbyli szkolenie zgodnie z załącznikiem VI w zakresie kategorii A2 lub A, pod warunkiem posiadania co najmniej dwuletniego doświadczenia w kierowaniu motocyklami odpowiednio kategorii A1 lub A2;
d)
odbyli szkolenie lub zdali egzamin umiejętności i zachowania na drodze, lub odbyli szkolenie i zdali egzamin umiejętności i zachowania na drodze, zgodnie z załącznikiem V, w zakresie kategorii B uprawniającej do kierowania zespołem pojazdów zdefiniowanym w art. 4 ust. 4 lit. b) akapit drugi;
e)
mają miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego wydającego prawo jazdy lub którzy mogą przedstawić dowód potwierdzający, że uczą się w tym kraju od co najmniej sześciu miesięcy.
2. a) Od …*(10) administracyjny okres ważności praw jazdy kategorii AM, A1, A2, A, B, B1 i BE wydawanych przez państwa członkowskie wynosi 10 lat.
Państwo członkowskie może postanowić o wydawaniu takich praw jazdy z administracyjnym okresem ważności wynoszącym do 15 lat;
b) Od …* administracyjny okres ważności praw jazdy kategorii C, CE, C1, C1E, D, DE, D1, D1E wydawanych przez państwa członkowskie wynosi 5 lat;
c) Przedłużenie okresu ważności prawa jazdy może powodować rozpoczęcie nowego administracyjnego okresu ważności uprawnień innej (innych) kategorii posiadanych przez kierowcę, o ile jest to zgodne z warunkami określonymi w niniejszej dyrektywie;
d) Obecność mikroczipa, o którym mowa w art. 1, nie jest warunkiem ważności prawa jazdy. Utrata mikroczipa, niemożność odczytania zawartych w nim danych ani żadne inne jego uszkodzenie nie mają wpływu na ważność dokumentu.
3. Ważność praw jazdy, po wygaśnięciu administracyjnego okresu ich ważności, jest przedłużana zależnie od tego, czy:
a)
kierowca nieprzerwanie spełnia minimalne wymagania dotyczące fizycznej i psychicznej zdolności do kierowania pojazdami kategorii C, CE, C1, C1E, D, DE, D1, D1E, określone w załączniku III; oraz
b)
miejsce zamieszkania kierowcy znajduje się na terytorium państwa członkowskiego wydającego prawo jazdy lub od tego, czy kierowca przedłożył dowód potwierdzający, że uczy się w tym państwie od co najmniej sześciu miesięcy.
Państwa członkowskie mogą uzależnić przedłużenie ważności prawa jazdy kategorii AM, A, A1, A2, B, B1 i BE od wyników badań stwierdzających spełnianie minimalnych wymagań w zakresie fizycznej i psychicznej zdolności do kierowania pojazdami, określonych w załączniku III.
Państwa członkowskie mogą ograniczyć administracyjny okres ważności, określony w ust. 2, w przypadku praw jazdy dowolnej kategorii wydawanych początkującym kierowcom, w celu zastosowania wobec takich kierowców środków specjalnych w trosce o poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Państwa członkowskie mogą ograniczyć do trzech lat administracyjny okres ważności praw jazdy kategorii C i D wydawanych po raz pierwszy początkującym kierowcom, w celu ewentualnego zastosowania wobec takich kierowców środków specjalnych w trosce o ich bezpieczeństwo na drodze.
Państwa członkowskie mogą ograniczyć administracyjny okres ważności, określony w ust. 2, w indywidualnych przypadkach odnoszących się do praw jazdy dowolnej kategorii; ograniczenie takie może być podyktowane koniecznością częstszego przeprowadzania badań lekarskich lub zastosowania środków specjalnych, takich jak ograniczenia nakładane za wykroczenia drogowe.
Państwa członkowskie mogą ograniczyć administracyjny okres ważności, określony w ust. 2, w przypadku praw jazdy, których posiadacze mają miejsce zamieszkania na ich terytorium i ukończyli 50 lat; ograniczenie takie może być podyktowane koniecznością częstszego przeprowadzania badań lekarskich lub zastosowania innych środków specjalnych, takich jak kursy odświeżające wiedzę i umiejętności. Takie ograniczenie administracyjnego okresu ważności może być stosowane jedynie przy przedłużaniu ważności prawa jazdy.
4. Bez uszczerbku dla krajowego prawa karnego i przepisów prawnych dotyczących policji oraz po zasięgnięciu opinii Komisji, państwa członkowskie mogą przy wydawaniu prawa jazdy stosować własne przepisy krajowe odnoszące się do warunków innych niż te, o których mowa w niniejszej dyrektywie.
5. a) Jedna osoba nie może posiadać więcej niż jedno prawo jazdy;
b) Państwo członkowskie odmawia wydania prawa jazdy, jeśli stwierdzi, że osoba ubiegające się o nie posiada już prawo jazdy;
c) Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki zgodnie z lit. b). Jeśli przy wydawaniu prawa jazdy, wydawaniu wtórnika prawa jazdy, przedłużaniu okresu ważności prawa jazdy lub wymianie prawa jazdy zachodzi uzasadnione podejrzenie, że osoba ubiegająca się jest już posiadaczem innego prawa jazdy, niezbędne środki polegają na przeprowadzeniu weryfikacji takiego podejrzenia z innymi państwami członkowskimi;
d) W celu ułatwienia przebiegu procedur sprawdzających, o których mowa w lit. b), państwa członkowskie korzystają z Europejskiej Sieci Praw Jazdy, po jej uruchomieniu.
Bez uszczerbku dla art. 2, państwo członkowskie wydające prawo jazdy stosuje należytą staranność w celu zapewnienia, aby osoba spełniała wymagania określone w ust. 1 niniejszego artykułu, oraz stosują własne przepisy krajowe w zakresie unieważnienia lub cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami w razie stwierdzenia, że prawo jazdy zostało wydane pomimo niespełnienia wymagań.
Artykuł 8
Aktualizacja przepisów w świetle postępu naukowo-technicznego
Zmiany niezbędne w celu zaktualizowania załączników I – VI w świetle postępu naukowo-technicznego przyjmowane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 9 ust. 2.
Artykuł 9
Komitet
1. Komisja jest wspierana przez komitet ds. praw jazdy.
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1-4 i art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.
Artykuł 10
Egzaminatorzy
Od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy egzaminatorzy przeprowadzający egzaminy na prawo jazdy spełniają minimalne wymagania określone w załączniku IV.
Egzaminatorzy przeprowadzający egzaminy na prawo jazdy, pracujący już w tej roli przed …(11) podlegają jedynie wymogom dotyczącym zapewnienia jakości oraz regularnym szkoleniom okresowym.
Artykuł 11
Różne przepisy dotyczące wymiany, cofnięcia, wydawania wtórników oraz uznawania praw jazdy
1. Posiadacz ważnego krajowego prawa jazdy wydanego przez jedno państwo członkowskie, który ma miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim, może złożyć wniosek z prośbą o wymianę jego prawa jazdy na prawo jazdy równoważne. Obowiązkiem państwa członkowskiego wydającego prawo jazdy równoważne jest sprawdzenie, jakiej kategorii uprawnienia faktycznie zachowują ważność na mocy przedstawionego prawa jazdy.
2. Przy zachowaniu zasady terytorialności prawa karnego i przepisów prawnych dotyczących policji, państwa członkowskie miejsca zamieszkania posiadacza prawa jazdy wydanego przez inne państwo członkowskie mogą stosować wobec niego własne przepisy krajowe w zakresie ograniczania, zawieszania, cofania lub unieważniania uprawnień do kierowania pojazdami i ewentualnie dokonać w tym celu wymiany jego prawa jazdy.
3. Państwo członkowskie dokonujące wymiany zwraca stare prawo jazdy władzom państwa członkowskiego, które je wystawiło, z podaniem uzasadnienia swojego działania.
4. Państwo członkowskie odmawia wydania prawa jazdy osobie, której prawo jazdy podlega ograniczeniu, zawieszeniu lub cofnięciu w innym państwie członkowskim.
Państwo członkowskie odmawia uznania ważności jakiegokolwiek prawa jazdy wydanego przez inne państwo członkowskie osobie, której prawo jazdy podlega ograniczeniu, zawieszeniu lub cofnięciu na terytorium wydającego państwa członkowskiego.
Państwo członkowskie może także odmówić wydania prawa jazdy osobie ubiegającej się o prawo jazdy, której prawo jazdy zostało w innym państwie członkowskim unieważnione.
5. Wtórnik prawa jazdy, które zostało, przykładowo, zagubione lub skradzione, może zostać wydany jedynie przez właściwe organy państwa członkowskiego, w którym posiadacz prawa jazdy ma miejsce zamieszkania; organy te wydają wtórnik na podstawie informacji, jakimi dysponują, lub, w stosownych okolicznościach, na podstawie poświadczenia ze strony właściwych organów państwa członkowskiego, które wydało oryginał prawa jazdy.
6. Jeżeli państwo członkowskie dokonuje wymiany prawa jazdy wydanego przez państwo trzecie na dokument według wspólnotowego wzoru prawa jazdy, na dokumencie według wspólnotowego wzoru prawa jazdy dokonuje się wzmianki w tym zakresie podobnie jak w zakresie informacji o dokonywanych później przedłużeniach okresu ważności lub wydanych wtórnikach.
Wymiana taka może nastąpić tylko wówczas, gdy prawo jazdy wydane przez państwo trzecie zostało zwrócone właściwym organom państwa członkowskiego dokonującego wymiany. Jeżeli posiadacz takiego prawa jazdy przenosi swoje miejsce zamieszkania do innego państwa członkowskiego, państwo to nie musi stosować zasady wzajemnego uznawania określonej w art. 2.
Artykuł 12
Miejsce zamieszkania
Do celów niniejszej dyrektywy "miejsce zamieszkania" oznacza miejsce, w którym osoba fizyczna mieszka zwykle, to znaczy przez co najmniej 185 dni w każdym roku kalendarzowym, ze względu na swoje więzi osobiste i zawodowe, lub – w przypadku osoby niezwiązanej z tym miejscem zawodowo – ze względu na więzi osobiste, które wskazują na istnienie ścisłych powiązań między tą osobą a miejscem, w którym mieszka.
Jednak w przypadku osoby związanej zawodowo z miejscem innym niż miejsce, z którym łączą ją więzi osobiste i z tego względu mieszkającej kolejno w różnych miejscach w co najmniej dwu państwach członkowskich, za miejsce zamieszkania uważa się miejsce, z którym łączą ją więzi osobiste, pod warunkiem że regularnie do niego powraca. Ten ostatni warunek nie musi być spełniony, jeśli osoba ta mieszka w państwie członkowskim w celu wypełnienia zadania o określonym czasie trwania. Studia uniwersyteckie lub nauka w szkole nie oznaczają zmiany miejsca zamieszkania.
Artykuł 13
Równoważność wzorów praw jazdy nieodpowiadających wzorowi wspólnotowemu
1. Państwa członkowskie za zgodą Komisji ustalają równoważność uprawnień wydanych przed wprowadzeniem w życie niniejszej dyrektywy z kategoriami określonymi w art. 4.
Państwa członkowskie po konsultacji z Komisją mogą zmodyfikować własne ustawodawstwo krajowe w stopniu koniecznym do wykonania przepisów art. 11 ust. 4, 5 i 6.
2. Wszelkie uprawnienia do kierowania pojazdami przyznane przed …*(12) dyrektywy nie podlegają ograniczeniu lub unieważnieniu przez przepisy niniejszej dyrektywy.
Artykuł 14
Przegląd
Komisja przedstawia sprawozdanie na temat wdrożenia niniejszej dyrektywy, w tym jej wpływu na bezpieczeństwo ruchu drogowego, nie wcześniej niż …(13)*.
Artykuł 15
Wzajemna pomoc
Państwa członkowskie wspierają się wzajemnie we wdrażaniu niniejszej dyrektywy i wymieniają informacje na temat praw jazdy przez siebie wydanych, wymienionych, zastąpionych, przedłużonych lub cofniętych. Korzystają z ustanowionej w tym celu Europejskiej Sieci Praw Jazdy, po jej uruchomieniu.
Artykuł 16
Transpozycja
1. Państwa członkowskie przyjmują i publikują, nie później niż …*(14)**, przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do zapewnienia zgodności z art. 1 ust. 1, art. 3, art. 4 ust. 1, 2 i 3 oraz ust. 4 lit. b) – k), art. 6 ust. 1 oraz ust. 2 lit. a), c), d) i e), art. 7 ust. 1 lit. b), c) oraz d), ust. 2, 3 i 5, art. 8, 10, 13, 14, 15 oraz załącznikiem I pkt 2, załącznikiem II pkt 5.2 w odniesieniu do kategorii A1, A2 i A, załącznikami IV, V i VI. Niezwłocznie przekazują one Komisji tekst tych przepisów.
2. Państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia …*(15).
3. Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Zawierają one także informację, że zawarte w przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odniesienia do uchylonej dyrektywy rozumiane są jako odniesienia do niniejszej dyrektywy. O sposobach dokonywania takich odniesień i ich brzmieniu decydują państwa członkowskie.
4. Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.
Artykuł 17
Uchylenie
Dyrektywa 91/439/EWG zostaje uchylona ze skutkiem od …* bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich dotyczących ostatecznych terminów transpozycji tej dyrektywy do prawa krajowego, określonych w załączniku VII część B.
Art. 2 ust. 4 dyrektywy 91/439/EWG uchyla się z dniem …(16)*.
Odesłania do uchylonej dyrektywy interpretowane są jako odesłania do niniejszej dyrektywy i powinny być interpretowane zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku VIII.
Artykuł 18
Wejście w życie
Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Art. 2 ust. 1, art. 5, art. 6 ust. 2 lit. b), art. 7 ust. 1 lit. a), art. 9, art. 11 ust. 1, 3, 4, 5 i 6, art. 12 oraz załączniki I, II i III stosuje się od …(17).
Artykuł 19
Adresaci
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.
Sporządzono w
W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady
Przewodniczący Przewodniczący
ZAŁĄCZNIK I
PRZEPISY DOTYCZĄCE WSPÓLNOTOWEGO WZORU PRAWA JAZDY
1. Fizyczne cechy karty wspólnotowego wzoru prawa jazdy są zgodne z ISO 7810 i ISO 7816-1.
Karta wykonana jest z poliwęglanu.
Metody weryfikowania cech praw jazdy w celu potwierdzenia ich zgodności z międzynarodowymi standardami są zgodne z ISO 10373.
2. Fizyczne bezpieczeństwo praw jazdy
Zagrożenia fizycznego bezpieczeństwa praw jazdy polegają na:
–
produkcji fałszywych kart: wytworzeniu nowego przedmiotu łudząco podobnego do dokumentu oryginalnego, wykonanego samodzielnie w całości lub przez skopiowanie dokumentu oryginalnego,
–
zmianach mechanicznych: zmianie jakiejś właściwości dokumentu oryginalnego, np. modyfikacji niektórych danych na nim wydrukowanych.
Ogólne bezpieczeństwo dokumentu opiera się w całości na systemie obejmującym procedurę składania wniosków, przekazywanie danych, materiał stanowiący blankiet karty, technikę drukowania, minimalny zestaw cech zabezpieczających oraz proces personalizacji.
a) Materiał stosowany do wyrobu praw jazdy jest zabezpieczony przed sfałszowaniem przy użyciu następujących technik (obowiązkowe cechy zabezpieczające):
–
blankiety karty nie wykazują luminescencji w świetle UV,
–
zabezpieczający wzór tła jest odporny na podrabianie metodą skanowania, drukowania czy kopiowania, wykonany metodą druku irysowego z wykorzystaniem wielokolorowych farb zabezpieczających oraz tła giloszowego negatywowego i pozytywowego. Wzór nie składa się z kolorów podstawowych (CMYK), zawiera rysunki o skomplikowanym wzorze w co najmniej dwóch z kolorów specjalnych oraz mikrodruki,
–
posiada elementy zmienne optycznie zapewniające odpowiednią ochronę przed kopiowaniem i manipulowaniem przy fotografii,
–
grawerowanie laserowe,
–
w miejscu, w którym znajduje się fotografia, zabezpieczający wzór tła oraz fotografia powinny na siebie nachodzić przynajmniej na brzegach (wzór słabnący).
b) Ponadto materiał stosowany do wyrobu praw jazdy jest zabezpieczony przed sfałszowaniem przy użyciu następujących technik (dodatkowe cechy zabezpieczające):
–
farby zmiennooptyczne*,
–
farba termochromowa*,
–
hologramy indywidualne*,
–
zmienne obrazy laserowe*,
–
farba wykazująca luminescencję w świetle UV, widoczna i przejrzysta,
–
druk irysowy,
–
cyfrowy znak wodny w tle,
–
barwniki podczerwone lub fosforencyjne,
–
wyczuwalne dotykiem znaki, symbole bądź wzory*.
c) Państwa członkowskie mogą dowolnie stosować dodatkowe cechy zabezpieczające. Z zasady zaleca się stosowanie przede wszystkim technik oznaczonych gwiazdką, gdyż dzięki nim funkcjonariusze organów ochrony porządku publicznego mogą zweryfikować autentyczność karty bez użycia szczególnych środków.
3. Prawo jazdy ma dwie strony.
Strona 1 zawiera:
a)
wyrazy "Prawo jazdy" wydrukowane dużą czcionką w języku lub w językach państwa członkowskiego wydającego prawo jazdy;
b)
nazwę państwa członkowskiego wydającego prawo jazdy (fakultatywnie);
c)
znak wyróżniający państwa członkowskiego wydającego prawo jazdy, wydrukowany w sposób kontrastujący na tle niebieskiego prostokąta i otoczony przez dwanaście żółtych gwiazdek; używane są następujące znaki wyróżniające:
B:
Belgia
CZ:
Republika Czeska
DK:
Dania
D:
Niemcy
EST:
Estonia
GR:
Grecja
E:
Hiszpania
F:
Francja
IRL:
Irlandia
I:
Włochy
CY:
Cypr
LV:
Łotwa
LT:
Litwa
L:
Luksemburg
H:
Węgry
M:
Malta
NL:
Niderlandy
A:
Austria
PL:
Polska
P:
Portugalia
SLO:
Słowenia
SK:
Słowacja
FIN:
Finlandia
S:
Szwecja
UK:
Zjednoczone Królestwo;
d)
informacje spersonalizowane dla wydanego prawa jazdy, ponumerowane w następujący sposób:
1.
nazwisko posiadacza;
2.
imię (imiona) posiadacza;
3.
data i miejsce urodzenia;
4. a) data wydania prawa jazdy;
b)
data utraty ważności prawa jazdy lub kreska jeżeli prawo jazdy jest ważne bezterminowo na podstawie art. 7 ust. 2 lit. c);
c)
nazwa organu wydającego (może być wydrukowana na stronie 2);
d)
numer inny niż w pozycji 5, do celów administracyjnych (fakultatywnie);
5.
numer prawa jazdy;
6.
zdjęcie posiadacza;
7.
podpis posiadacza;
8.
miejsce zamieszkania, ewentualnie adres pocztowy (fakultatywnie);
9.
kategoria pojazdu (pojazdów), jakim(i) posiadacz ma prawo kierować (kategorie krajowe są drukowane czcionką inną niż kategorie zharmonizowane);
e)
wyrazy "wzór Wspólnot Europejskich" w języku lub w językach państwa członkowskiego wydającego prawo jazdy oraz wyrazy "Prawo jazdy" w innych językach Wspólnoty, wydrukowane w kolorze różowym tak, aby stanowiły tło prawa jazdy:
Permiso de Conducción
Řidičský průkaz
Kørekort
Führerschein
Juhiluba
Άδεια Οδήγησης
Driving Licence
Permis de conduire
Ceadúas Tiomána
Patente di guida
Vadītāja apliecība
Vairuotojo pažymėjimas
Vezetői engedély
Liċenzja tas-Sewqan
Rijbewijs
Prawo jazdy
Carta de Condução
Vodičský preukaz
Vozniško dovoljenje
Ajokortti
Körkort;
f)
Informacja o kolorach:
–
niebieski: Pantone Reflex Blue,
–
żółty: Pantone Yellow.
Strona 2 zawiera:
a)
9. kategorię pojazdu (pojazdów), jakim(i) posiadacz ma prawo kierować (kategorie krajowe są drukowane czcionką inną niż kategorie zharmonizowane);
10.
datę pierwszego wydania każdej kategorii uprawnień (data ta musi być powtórzona na nowym prawie jazdy w przypadku wydania każdego kolejnego wtórnika lub dokonania kolejnej wymiany);
11.
datę ważności każdej kategorii;
12.
dodatkowe informacje lub ograniczenie(-a) w formie kodu naprzeciwko (pod)kategorii, której dotyczą.
25.07 Pedał przyspieszenia po lewej stronie pedału hamulca
25.08 Pedał przyspieszenia po lewej stronie
25.09 Pedał przyspieszenia za przegrodą/składany/odkręcany
30. Zmodyfikowane wspólne systemy hamowania i przyspieszania
30.01 Pedały równoległe
30.02 Pedały na tym samym (lub prawie na tym samym) poziomie
30.03 Przesuwne pedały przyspieszenia i hamowania
30.04 Pedały przyspieszenia i hamulca z przesuwem i szyną
30.05 Pedały przyspieszenia i hamulca składane/odkręcane
30.06 Podniesiona podłoga
30.07 Przegroda z boku pedału hamulca
30.08 Przegroda na szynę z boku pedału hamulca
30.09 Przegroda przed pedałami hamulca i przyspieszenia
30.10 Podparcie pięty/nogi
30.11 Elektryczne przyspieszenie i hamulec
35. Zmodyfikowany pulpit sterowniczy
(Przełączniki świateł, wycieraczki szyby przedniej/spryskiwacz, sygnał dźwiękowy, światła kierunkowskazów itp.)
35.01 Urządzenia sterownicze obsługiwane bez negatywnego wpływu na kierowanie i obsługę
35.02 Urządzenia sterownicze obsługiwane bez puszczania kierownicy i akcesoriów (gałek, dźwigni itp.)
35.03 Urządzenia sterownicze obsługiwane bez puszczania kierownicy i akcesoriów (gałek, dźwigni itp.) lewą ręką
35.04 Urządzenia sterownicze obsługiwane bez puszczania kierownicy i akcesoriów (gałek, dźwigni itp.) prawą ręką
35.05 Urządzenia sterownicze obsługiwane bez puszczania kierownicy i akcesoriów (gałek, dźwigni itp.) ze wspólnymi mechanizmami przyspieszenia i hamowania
40. Zmodyfikowany układ kierowniczy
40.01 Zwykły układ kierowniczy ze wspomaganiem
40.02 Układ kierowniczy z aktywnym wspomaganiem
40.03 Układ kierowniczy z systemem rezerwowym
40.04 Wydłużona kolumna kierownicy
40.05 Dostosowane koło kierownicy (większy i/lub grubszy przekrój koła kierownicy, koło kierownicy o mniejszej średnicy itp.)
40.06 Wychylne koło kierownicy
40.07 Pionowe koło kierownicy
40.08 Poziome koło kierownicy
40.09 Kierowanie nożne
40.10 Alternatywny dostosowany układ kierowniczy (drążek itp.)
40.11 Gałka na kole kierownicy
40.12 Szyna na kole kierownicy
40.13 Ze stawem szynowym
42. Zmodyfikowane lusterko (lusterka) wsteczne
42.01 Zewnętrzne lusterko wsteczne prawe (lub lewe)
42.02 Zewnętrzne lusterko wsteczne na wysięgniku
42.03 Dodatkowe zewnętrzne lusterko wsteczne pozwalające na kontrolę ruchu
44.05 Ręczna zmiana biegów i ręczne sprzęgło (dostosowane)
44.06 Lusterko (lusterka) wsteczne (dostosowane)
44.07 Wskazania (kierunkowskazy, światła stop, ...) (dostosowane)
44.08 Wysokość siedzenia pozwalająca kierowcy na oparcie dwóch stóp na drodze jednocześnie w pozycji siedzącej
45. Dla motocykli z przyczepką boczną
50. Dla określonego pojazdu/nadwozia (numer identyfikacyjny pojazdu, VIN)
51. Dla określonego pojazdu/tablicy rejestracyjnej (numer rejestracyjny pojazdu, VRN)
KWESTIE ADMINISTRACYJNE
70. Wymiana prawa jazdy numer ... wydanego przez ... (wyróżnik UE/ONZ w przypadku państwa trzeciego; np.: 70.0123456789.NL)
71. Duplikat prawa jazdy numer ... (wyróżnik UE/ONZ w przypadku państwa trzeciego; np.: 71.987654321.HR)
72. Wyłącznie dla pojazdów kategorii A z maksymalną pojemnością skokową cylindra 125 cm3 oraz maksymalną mocą 11 KW (A1)
73. Wyłącznie dla pojazdów kategorii B z silnikiem, typów trójkołowych lub czterokołowych (B1)
74. Wyłącznie dla pojazdów kategorii C, których dopuszczalna masa nie przekracza 7 500 kg (C1)
75. Wyłącznie dla pojazdów kategorii D, z nie więcej niż 16 miejscami siedzącymi, wyłączając siedzenie kierowcy (D1)
76. Wyłącznie dla pojazdów kategorii C, których dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 7500 kg (C1), połączonych z przyczepą, której dopuszczalna masa całkowita przekracza 750 kg, o ile dopuszczalna masa całkowita zespołu pojazdów w ten sposób utworzonego nie przekracza 12000 kg, a dopuszczalna masa całkowita przyczepy nie przekracza masy pustego pojazdu ciągnącego (C1E).
77. Wyłącznie dla pojazdów kategorii D z nie więcej niż 16 miejscami siedzącymi bez siedzenia kierowcy (D1) połączonych z przyczepą, której dopuszczalna masa całkowita przekracza 750 kg, o ile a) dopuszczalna masa całkowita zespołu pojazdów w ten sposób utworzonego nie przekracza 12 000 kg, a dopuszczalna masa całkowita przyczepy nie przekracza masy własnej pojazdu ciągnącego oraz b) przyczepa nie jest wykorzystywana do przewozu pasażerów (D1E).
78. Wyłącznie dla pojazdów z przekładnią automatyczną
79.
(...) Ograniczone do pojazdów, które spełniają wymogi specyfikacji wskazanej w nawiasach, w kontekście zastosowania art. 10 ust. 1 dyrektywy 91/439/EWG
90.
01: w lewo
90.
02: w prawo
90.
03: lewy
90.
04: prawy
90.
05: ręka
90.
06: stopa
90.
07: użytkowy
95. Kierowca, który według posiadanego świadectwa kompetencji zawodowych spełnia wymagania dotyczące predyspozycji zawodowych przewidzianych dyrektywą 2003/59/WE do dnia .... [np. 95.01.01.2012]
96. Kierowca, który odbył szkolenie lub zdał egzamin umiejętności i zachowania na drodze zgodnie z przepisami zawartymi w załączniku V
– kody 100 i powyżej:
kody krajowe, ważne jedynie w odniesieniu do ruchu na terytorium państwa członkowskiego, które wydało prawo jazdy.
Tam, gdzie kody mają zastosowanie do wszystkich kategorii, dla których jest wydane prawo jazdy, może to być wydrukowane w kolumnach 9, 10 i 11;
13.
w wykonaniu sekcji 4 lit. a) niniejszego załącznika, miejsce zarezerwowane dla możliwości dokonania przez przyjmujące państwo członkowskie wpisu informacji istotnych dla administrowania prawem jazdy;
14.
miejsce zarezerwowane dla możliwości dokonania przez państwo członkowskie, które wydało prawo jazdy, wpisu informacji istotnych do administrowania prawem jazdy lub dotyczących bezpieczeństwa drogowego (fakultatywnie). Jeżeli informacja odnosi się do jednego z nagłówków określonych w niniejszym załączniku, jest poprzedzana numerem danego nagłówka.
W przypadku specjalnej pisemnej zgody posiadacza, może być dołączona w tym miejscu informacja niezwiązana z administrowaniem prawem jazdy lub bezpieczeństwem drogowym; takie uzupełnienie nie powinno zmieniać w żaden sposób wykorzystania wzoru jako prawa jazdy;
b)
objaśnienie numerowanych pozycji, które pojawiają się na stronach 1 i 2 prawa jazdy (przynajmniej pozycji 1, 2, 3, 4 lit. a), 4 lit. b), 4 lit. c), 5, 10, 11 i 12).
Jeżeli państwo członkowskie życzy sobie wprowadzać pozycje w języku narodowym innym niż następujące języki: angielski, czeski, duński, estoński, fiński, francuski, grecki, hiszpański, litewski, łotewski, maltański, niderlandzki, niemiecki, polski, portugalski, słowacki, słoweński, szwedzki, węgierski lub włoski, państwo członkowskie sporządza dwujęzyczną wersję prawa jazdy, używając jednego z wyżej wymienionych języków, bez uszczerbku dla innych przepisów niniejszego załącznika.
c)
na wspólnotowym wzorze prawa jazdy powinno być zachowane miejsce umożliwiające wprowadzenie mikroczipa lub podobnego urządzenia komputerowego.
4. Przepisy szczególne
a) W przypadku, gdy posiadacz prawa jazdy wydanego przez państwo członkowskie zgodnie z niniejszym załącznikiem, posiada miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim, to państwo członkowskie może wprowadzić do prawa jazdy taką informację, jako istotną dla administrowania prawem jazdy, pod warunkiem że wprowadza ono ten typ informacji również do praw jazdy przez siebie wydanych oraz pod warunkiem że jest tam wystarczająco dużo miejsca dla tego celu.
b) Po konsultacji z Komisją państwa członkowskie mogą dodać kolory lub oznaczenia takie jak kody kreskowe czy symbole narodowe, bez uszczerbku dla innych przepisów niniejszego załącznika.
W kontekście wzajemnego uznawania praw jazdy, kod kreskowy nie powinien zawierać informacji innych niż to, co można już odczytać z prawa jazdy lub to, co jest niezbędne dla procesu wydawania prawa jazdy.
WSPÓLNOTOWY WZÓR PRAWA JAZDY
Strona 1 PRAWO JAZDY ....................................... [PAŃSTWO CZŁONKOWSKIE]
Strona 2 1. Nazwisko 2. Imię 3. Data i miejsce urodzenia 4a. Data wydania prawa jazdy 4b. Data ważności prawa jazdy 4c. Organ wydający 5. Numer prawa jazdy 8. Adres 9.(18) Kategorie 10. Data wydania uprawnienia 11. Data ważności uprawnienia 12. Ograniczenia
WZÓR PRAWA JAZDY
BELGIJSKIE PRAWO JAZDY (dla celów informacyjnych)
ZAŁĄCZNIK II
I.MINIMALNE WYMAGANIA DOTYCZĄCE EGZAMINÓW NA PRAWO JAZDY
Państwa członkowskie podejmują niezbędne kroki w celu upewnienia się, że osoby ubiegające się o prawo jazdy posiadają wiedzę i umiejętności, a ich zachowanie świadczy o umiejętności jazdy. Egzaminy wprowadzone w tym celu muszą składać się z:
–
egzaminu teoretycznego, a następnie
–
egzaminu umiejętności i zachowania.
Warunki, na jakich egzaminy te są prowadzone są przedstawione poniżej.
A. EGZAMIN TEORETYCZNY
1. Forma
Wybrana forma powinna stwarzać pewność, że osoba ubiegająca się o prawo jazdy posiada wymaganą wiedzę w kwestiach wskazanych w pkt 2, 3 i 4.
Osoba ubiegająca się o prawo jazdy danej kategorii, która zdała egzamin teoretyczny na inną kategorię, może być zwolniona ze wspólnych przepisów pkt 2, 3 i 4.
2. Zakres egzaminu teoretycznego dla wszystkich kategorii pojazdów
2.1. Pytania muszą być zadawane na temat każdego z punktów przedstawionych poniżej, natomiast ich treść i forma pozostają do uznania przez każde państwo członkowskie:
2.1.1. Przepisy ruchu drogowego
–
w szczególności w odniesieniu do znaków drogowych, oznakowań poziomych i sygnałów, pierwszeństwa przejazdu i ograniczeń prędkości;
2.1.2. Kierowca:
–
znaczenie zachowania szczególnej ostrożności i stosunku do innych użytkowników drogi,
–
spostrzeganie, ocena sytuacji i podejmowanie decyzji, szczególnie w zakresie czasu reakcji oraz zmian w zachowaniu za kierownicą spowodowanych wpływem alkoholu, leków i produktów leczniczych, stanem świadomości i zmęczeniem;
2.1.3. Droga:
–
najważniejsze zasady dotyczące zachowania bezpiecznej odległości między pojazdami, odstępów przy hamowaniu i trzymania się drogi w różnych warunkach pogodowych i drogowych,
–
czynniki ryzyka związane z różnymi warunkami drogowymi, w szczególności ze zmianą tych warunków w zależności od pogody i pory dnia lub nocy,
–
właściwości różnych typów dróg i związane z tym obowiązujące wymagania;
2.1.4. Inni użytkownicy drogi:
–
szczególne czynniki ryzyka związane z brakiem doświadczenia pozostałych użytkowników drogi i użytkowników najbardziej narażonych, takich jak dzieci, piesi, rowerzyści i osoby o ograniczonej możliwości poruszania się,
–
zagrożenia związane z przemieszczaniem się i kierowaniem różnymi typami pojazdów oraz z różnymi polami widzenia ich kierowców;
2.1.5. Ogólne zasady i przepisy oraz inne kwestie:
–
zasady dotyczące dokumentów administracyjnych wymaganych przy korzystaniu z pojazdu,
–
ogólne zasady określające zachowanie kierowcy w momencie wypadku (umieszczenie znaku ostrzegającego i zaalarmowanie) i środki, które musi zastosować udzielając pomocy ofiarom wypadku, jeżeli jest to konieczne,
–
czynniki bezpieczeństwa odnoszące się do pojazdu, ładunku i przewożonych osób;
2.1.6. Środki ostrożności, jakie należy przedsięwziąć przy wysiadaniu z pojazdu;
2.1.7. Aspekty mechaniczne związane z zachowaniem bezpieczeństwa na drodze: osoby ubiegające się o prawo jazdy muszą być w stanie wykryć najbardziej powszechne usterki, w szczególności w układzie kierowniczym, zawieszenia i hamulcowym, oponach, światłach i kierunkowskazach, reflektorach, lusterkach wstecznych, przedniej szybie i wycieraczkach, układzie wydechowym, pasach bezpieczeństwa i dźwiękowym sygnale ostrzegawczym;
2.1.8. Wyposażenie związane z bezpieczeństwem, w szczególności korzystanie z pasów bezpieczeństwa, zagłówków i fotelików dziecięcych;
2.1.9. Zasady dotyczące korzystania z pojazdu w kontekście środowiska naturalnego (odpowiednie użycie dźwiękowego sygnału ostrzegawczego, umiarkowane zużycie paliwa, ograniczenie szkodliwych emisji itp.).
3. Przepisy szczególne dotyczące kategorii A1, A2 oraz A
3.1. Obowiązkowe sprawdzenie ogólnej wiedzy na temat:
3.1.1.
Wykorzystania środków ochronnych, takich jak rękawice, obuwie, ubranie i kask;
3.1.2.
Widoczności kierowców motocykli dla innych użytkowników dróg;
3.1.3.
Czynników ryzyka związanych z różnymi warunkami drogowymi przedstawionymi powyżej ze zwróceniem szczególnej uwagi na elementy śliskie, takie jak pokrywy studzienek, oznakowania na drodze, takie jak linie i strzałki, szyny tramwajowe;
3.1.4.
Aspektów mechanicznych związanych z zachowaniem bezpieczeństwa na drodze przedstawionym powyżej ze zwróceniem szczególnej uwagi na awaryjny wyłącznik stop, poziom oleju i łańcuch.
4. Przepisy szczególne dotyczące kategorii C, CE, C1, C1E, D, DE, D1 i D1E
4.1. Obowiązkowe sprawdzenie ogólnej wiedzy na temat:
4.1.1.
Zasad dotyczących czasu pracy i odpoczynku kierowców, określonych w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3820/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego(19); wykorzystywanie tachografów, określonych w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym(20);
4.1.2.
Zasad odnoszących się do rodzaju wykonywanego transportu: rzeczy lub osób;
4.1.3.
Dokumentów dotyczących pojazdu i transportowych, wymaganych w krajowym i międzynarodowym przewozie rzeczy i osób;
4.1.4.
Zachowania się w momencie wypadku; wiedza o środkach, jakie należy przedsięwziąć po wypadku lub podobnym zdarzeniu, łącznie z akcją ratunkową taką, jak ewakuacja pasażerów i podstawowa wiedza na temat pierwszej pomocy;
4.1.5.
Środków ostrożności, jakie należy podjąć podczas zdejmowania i wymiany koła;
4.1.6.
Zasad dotyczących masy i wymiarów pojazdu; zasad ograniczników prędkości;
4.1.7.
Przeszkód w polu widzenia spowodowanych cechami charakterystycznymi pojazdów;
4.1.8.
Czytania map drogowych, planowania trasy, łącznie ze stosowaniem elektronicznych systemów nawigacji (fakultatywnie);
4.1.9.
Czynników bezpieczeństwa związanych z załadowaniem pojazdu: kontrola ładunku (rozmieszczenie i zamocowanie), trudności z różnymi rodzajami ładunków (np. ładunki płynne, ładunki wiszące,...), załadunek i rozładunek towarów oraz stosowanie urządzeń do załadunku (rozładunku) (wyłącznie kategorie C, CE, C1, C1E);
4.1.10.
Odpowiedzialność kierowcy w związku z przewozem osób; komfort i bezpieczeństwo pasażerów; przewóz dzieci; niezbędne czynności przed ruszeniem; egzamin teoretyczny powinien uwzględniać wszystkie rodzaje autobusów (autobusy komunikacji publicznej oraz autokary, autobusy o specjalnych wymiarach,...) (wyłącznie kategorie D, DE, D1, D1E).
4.2. Obowiązkowy egzamin z wiedzy ogólnej w zakresie dodatkowych przepisów dotyczących kategorii C, CE, D oraz DE:
4.2.1.
Zasady budowy oraz funkcjonowania: silników spalinowych, płynów (np. olej silnikowy, płyn chłodzący, płyn do spryskiwaczy), układu paliwowego, układu elektrycznego, układu zapłonu, układu przeniesienia napędu (sprzęgło, skrzynka przekładniowa itp.);
4.2.2.
Smarowanie i ochrona przeciw zamarzaniu;
4.2.3.
Zasady budowy, zakładania, właściwego stosowania oraz dbania o opony;
4.2.4.
Zasady podziału, eksploatacji, główne części, połączenia, stosowanie oraz codzienne utrzymanie urządzeń hamulcowych oraz regulatorów obrotów oraz stosowanie hamulców z przeciwblokadą;
4.2.5.
Zasady podziału, eksploatacji, główne części, połączenia, stosowanie oraz codzienne utrzymanie systemów sprzęgania (wyłącznie kategorie CE, DE);
4.2.6.
Metody określania przyczyn awarii;
4.2.7.
Konserwacja zapobiegawcza pojazdu oraz niezbędne naprawy bieżące;
4.2.8.
Odpowiedzialność kierowcy w związku z przyjęciem, przewozem i dostawą towarów na uzgodnionych warunkach (wyłącznie kategorie C, CE).
B. EGZAMIN UMIEJĘTNOŚCI I ZACHOWAŃ
5. Pojazd i jego wyposażenie
5.1. Jazda pojazdem z ręczną przekładnią podlega sprawdzianowi umiejętności i zachowań przeprowadzanemu w pojeździe wyposażonym w ręczną przekładnię.
Jeżeli osoba ubiegająca się o prawo jazdy przystępuje do sprawdzianu umiejętności i zachowań w pojeździe z automatyczną przekładnią zostanie to odnotowane na prawie jazdy wydanym na podstawie takiego egzaminu. Prawa jazdy z takim zapisem upoważniają wyłącznie do kierowania pojazdem wyposażonym w automatyczną przekładnię.
Termin "pojazd wyposażony w automatyczną przekładnię" oznacza pojazd, w którym przełożenie biegów między silnikiem i kołami może być zmieniane wyłącznie przez naciśnięcie pedału przyspieszenia lub hamulca.
5.2. Pojazdy stosowane podczas sprawdzianów umiejętności i zachowań muszą spełniać podane poniżej minimalne kryteria. Państwa członkowskie mogą wymagać spełnienia surowszych kryteriów oraz dodawać nowe kryteria.
Kategoria A1:
Motocykl kategorii A1 bez wózka bocznego, o pojemności przynajmniej 120 cm3, rozwijający prędkość co najmniej 90 km/h;
Kategoria A2:
Motocykl bez wózka bocznego, o pojemności skokowej silnika przynajmniej 400 cm3 i mocy silnika wynoszącej co najmniej 25 kW;
Kategoria A:
Motocykl bez wózka bocznego, o pojemności skokowej silnika przynajmniej 600 cm3 i mocy silnika wynoszącej co najmniej 40 kW;
Kategoria B:
Czterokołowy pojazd kategorii B, rozwijający prędkość co najmniej 100 km/h;
Kategoria BE:
Zestaw pojazdów, w którego skład wchodzi pojazd egzaminacyjny kategorii B oraz przyczepa o dopuszczalnej masie całkowitej co najmniej 1 000 kg, osiągający prędkość co najmniej 100 km/h, który nie mieści się w kategorii B; przedział ładunkowy przyczepy składa się z zamkniętej skrzyni ładunkowej o szerokości i wysokości co najmniej takiej samej jak pojazd mechaniczny; zamknięta skrzynia ładunkowa może być również nieznacznie węższa od pojazdu silnikowego, o ile widoczność wsteczna jest możliwa wyłącznie przy użyciu lusterek wstecznych pojazdu mechanicznego; rzeczywista masa całkowita przyczepy wynosi co najmniej 800 kg;
Kategoria B1:
Pojazd silnikowy (motocykl) czterokołowy, rozwijający prędkość co najmniej 60 km/h;
Kategoria C:
Pojazd kategorii C o dopuszczalnej masie całkowitej co najmniej 12 000 kg, długości co najmniej 8 m, szerokości co najmniej 2,40 m, rozwijający prędkość co najmniej 80 km/h; wyposażony w hamulce z przeciwblokadą, skrzynię biegów z co najmniej 8 przełożeniami w jeździe do przodu oraz urządzenia rejestrujące określone w rozporządzeniu (EWG) nr 3821/85; przedział ładunkowy obejmuje zamkniętą skrzynię ładunkową o szerokości i wysokości co najmniej takiej samej jak kabina; rzeczywista całkowita masa pojazdu wynosi co najmniej 10 000 kg;
Kategoria CE:
Pojazd przegubowy lub zestaw składający się z pojazdu egzaminacyjnego kategorii C oraz przyczepy o długości co najmniej 7,5 m; dopuszczalna masa całkowita zarówno pojazdu przegubowego jak i zestawu pojazdów wynosi co najmniej 20 000 kg, długość - co najmniej 14 m oraz szerokość - co najmniej 2,40 m, rozwija prędkość co najmniej 80 km/h, wyposażony w hamulce z przeciwblokadą, skrzynię biegów z co najmniej 8 przełożeniami w jeździe do przodu oraz urządzenia rejestrujące określone w rozporządzeniu (EWG) nr 3821/85; przedział ładunkowy obejmuje zamkniętą skrzynię ładunkową o szerokości i wysokości co najmniej takiej samej jak kabina; rzeczywista całkowita masa zarówno pojazdu przegubowego, jak i zestawu pojazdów wynosi minimum 15 000 kg;
Kategoria C1:
Pojazd podkategorii C1 o dopuszczalnej masie całkowitej co najmniej 4 000 kg, długości co najmniej 5 m, rozwijający prędkość co najmniej 80 km/h; wyposażony w hamulce z przeciwblokadą oraz urządzenia rejestrujące zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 3821/85; przedział ładunkowy obejmuje zamkniętą skrzynię ładunkową o szerokości i wysokości co najmniej takiej samej jak kabina;
Kategoria C1E:
Zestaw pojazdów, w którego skład wchodzą pojazd egzaminacyjny podkategorii C1 oraz przyczepa o dopuszczalnej masie całkowitej co najmniej 1 250 kg; długość takiego zestawu wynosi co najmniej 8 m, rozwija prędkość co najmniej 80 km/h; przedział ładunkowy przyczepy składa się z zamkniętej skrzyni ładunkowej o szerokości i wysokości co najmniej takiej samej jak kabina; zamknięta skrzynia ładunkowa może być również nieznacznie węższa od kabiny, o ile widoczność wsteczna jest możliwa wyłącznie przy użyciu lusterek wstecznych pojazdu mechanicznego; rzeczywista masa całkowita przyczepy wynosi co najmniej 800 kg;
Kategoria D:
Pojazd kategorii D o długości co najmniej 10 m i szerokości co najmniej 2,40 m, rozwijający prędkość co najmniej 80 km/h; wyposażony w hamulce z przeciwblokadą oraz urządzenia rejestrujące zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 3821/85;
Kategoria DE:
Zestaw pojazdów, w którego skład wchodzą pojazd egzaminacyjny kategorii D oraz przyczepa o dopuszczalnej masie całkowitej co najmniej 1 250 kg, o szerokości co najmniej 2,40 m, rozwijający prędkość co najmniej 80 km/h; przedział ładunkowy przyczepy składa się z zamkniętej skrzyni ładunkowej o szerokości co najmniej 2 m i wysokości co najmniej 2 m; rzeczywista masa całkowita przyczepy wynosi co najmniej 800 kg;
Kategoria D1:
Pojazd podkategorii D1 o dopuszczalnej masie całkowitej co najmniej 4 000 kg, długości co najmniej 5 m, rozwijający prędkość co najmniej 80 km/h; wyposażony w hamulce z przeciwblokadą oraz urządzenia rejestrujące zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 3821/85;
Kategoria D1E:
Zestaw pojazdów, w którego skład wchodzą pojazd egzaminacyjny podkategorii D1 oraz przyczepa o dopuszczalnej masie całkowitej co najmniej 1 250 kg, rozwijający prędkość co najmniej 80 km/h; przedział ładunkowy przyczepy składa się z zamkniętej skrzyni ładunkowej o szerokości co najmniej 2 m i wysokości co najmniej 2 m; rzeczywista masa całkowita przyczepy wynosi co najmniej 800 kg;
Pojazdy egzaminacyjne kategorii BE, C, CE, C1, C1E, D, DE, D1 oraz D1E, które nie spełniają minimalnych kryteriów podanych powyżej, ale są stosowane w dacie wejścia w życie niniejszej dyrektywy, mogą nadal być stosowane przez okres nie dłuższy niż 10 lat po tej dacie. Wymogi związane z obciążeniem takich pojazdów mogą być wdrożone przez państwa członkowskie w terminie do 10 lat od daty wejścia w życie dyrektywy Komisji 2000/56/WE(21).
6. Umiejętności i zachowania sprawdzane w odniesieniu do kategorii A1, A2 i A
6.1. Przygotowanie i techniczna kontrola pojazdu pod kątem bezpieczeństwa ruchu
Osoby ubiegające się o prawo jazdy muszą wykazać się zdolnością przygotowania się do bezpiecznej jazdy przez spełnienie następujących wymogów:
6.1.1.
Dostosowanie stroju ochronnego, takiego jak rękawice, obuwie, ubranie i kask;
6.1.2.
Wybiórcze sprawdzenie stanu opon, hamulców, układu kierowniczego, przełącznika awaryjnego (jeżeli występuje), łańcucha, poziomu oleju, świateł, reflektorów, kierunkowskazów oraz sygnału dźwiękowego;
6.2. Egzamin obejmuje manewry szczególne pod kątem bezpieczeństwa ruchu
6.2.1. Podparcie motocykla oraz zdjęcie motocykla z podparcia i przemieszczenie go bez pomocy silnika;
6.2.2.
Zaparkowanie motocykla na podpórce;
6.2.3.
Co najmniej dwa manewry na wolnej prędkości łącznie ze slalomem; powinno pozwolić to na ocenę umiejętności wykorzystywania sprzęgła w połączeniu z hamulcem, zachowania równowagi, przeglądu sytuacji oraz pozycji na motocyklu i pozycji stóp na ich oparciach;
6.2.4.
Co najmniej dwa manewry na wyższej prędkości, z których jeden wykonany na drugim lub trzecim biegu, przy prędkości co najmniej 30 km/h oraz jeden manewr polegający na objechaniu przeszkody przy prędkości co najmniej 50 km/h; powinno to pozwolić na ocenę umiejętności w zakresie zachowania pozycji na motocyklu, przeglądu sytuacji, zachowania równowagi, techniki jazdy oraz techniki zmiany biegów;
6.2.5.
Hamowanie: co najmniej dwa manewry, w tym hamowanie awaryjne przy prędkości co najmniej 50 km/h; powinno to pozwolić na ocenę umiejętności w zakresie obsługi przedniego i tylnego hamulca, przeglądu sytuacji oraz pozycji na motocyklu.
Szczególne manewry wymienione w pkt 6.2.3. - 6.2.5. muszą zostać wdrożone najpóźniej 5 lat po wejściu w życie dyrektywy 2000/56/WE.
6.3. Zachowanie w ruchu drogowym
Ubiegający się o prawo jazdy muszą wykonać wszystkie poniższe czynności w normalnym ruchu ulicznym, przy pełnym zachowaniu bezpieczeństwa oraz z zachowaniem należytej ostrożności:
6.3.1.
Ruszanie: po zaparkowaniu, po zatrzymaniu w ruchu; wyjazd z podjazdu;
6.3.2.
Jazda po prostych odcinkach dróg: mijanie pojazdów nadjeżdżających z naprzeciwka, łącznie z wąskimi odcinkami;
6.3.3.
Jazda po łukach;
6.3.4.
Skrzyżowania: zbliżanie się i przekraczanie skrzyżowań oraz rozjazdów;
6.3.5.
Zmiana kierunku ruchu: skręty w prawo i w lewo; zmiana pasa ruchu;
6.3.6.
Wjazd/zjazd z autostrady lub podobnej drogi (jeżeli dostępna): włączanie się do ruchu z pasa wolnego ruchu; zjeżdżanie na pas wolnego ruchu;
6.3.7.
Wyprzedzanie/omijanie: wyprzedzanie innych pojazdów w ruchu (jeżeli możliwe); omijanie przeszkód, np. zaparkowanych pojazdów; wyprzedzanie przez inne pojazdy (jeżeli właściwe);
6.3.8.
Specjalne cechy drogi (jeżeli dostępne): ronda; przejazdy w poziomie szyn; przystanki tramwajowe lub autobusowe; przejścia dla pieszych; jazda pod górę i z góry na długich odcinkach;
6.3.9.
Zachowanie należytej ostrożności przy wysiadaniu z pojazdu.
7. Umiejętności i zachowania sprawdzane w odniesieniu do kategorii B, B1 i BE
7.1. Przygotowanie i kontrola techniczna pojazdu pod kątem bezpieczeństwa ruchu
Osoby ubiegające się o prawo jazdy muszą wykazać się zdolnością przygotowania się do bezpiecznej jazdy przez spełnienie następujących wymogów:
7.1.1.
Ustawienie fotela w celu osiągnięcia prawidłowej pozycji siedzącej;
7.1.2.
Ustawienie lusterek wstecznych, dopasowanie pasów bezpieczeństwa oraz zagłówków, jeżeli pojazd jest w nie wyposażony;
7.1.3.
Sprawdzenie czy drzwi są zamknięte;
7.1.4.
Wybiórcze sprawdzenie stanu opon, hamulców, układu kierowniczego, płynów (poziomu oleju, płynu chłodzącego i płynu spryskiwacza), świateł, reflektorów, kierunkowskazów oraz sygnału dźwiękowego;
7.1.5.
Sprawdzenie czynników bezpieczeństwa związanych z załadowaniem pojazdu: nadwozie, pokrywy, drzwi ładunkowe, zamknięcie kabiny, sposób załadowania, zabezpieczenie ładunku (wyłącznie kategoria BE);
7.1.6.
Sprawdzenie mechanizmu sprzęgającego, przewodów hamulcowych i elektrycznych (wyłącznie kategoria BE);
7.2. Kategorie B oraz B1: szczególne manewry sprawdzane pod kątem bezpieczeństwa ruchu
Egzamin obejmuje manewry wybrane z poniższej listy (co najmniej dwa manewry z czterech punktów, jeden na biegu wstecznym):
7.2.1.
Cofanie po prostej, cofanie ze skrętem w prawo lub w lewo o 90 stopni w ramach tego samego pasa ruchu;
7.2.2.
Zawracanie z wykorzystaniem biegów stosowanych w jeździe do przodu i wstecznego;
7.2.3.
Parkowanie pojazdu przy zachowaniu odstępu (równoległe, na ukos lub skośnie w prawo, przodem lub tyłem, na terenie płaskim, na podjeździe lub zjeździe);
7.2.4.
Hamowanie do zatrzymania; hamowanie nagłe jest fakultatywne.
7.3. Kategoria BE: szczególne manewry sprawdzane pod kątem bezpieczeństwa ruchu
7.3.1. Sprzęganie oraz rozprzęganie lub rozprzęganie i ponowne sprzęganie przyczepy z pojazdem mechanicznym; sytuacją wyjściową jest sytuacja, w której pojazd ciągnący stoi obok przyczepy (nie w jednej linii);
7.3.2.
Cofanie po łuku, przy czym linię łuku pozostawia się do wyboru państwom członkowskim;
7.3.3.
Bezpieczne parkowanie w celu załadunku – rozładunku.
7.4. Zachowanie w ruchu
Ubiegający się o prawo jazdy muszą wykonać wszystkie poniższe czynności w normalnym ruchu ulicznym, przy pełnym zachowaniu bezpieczeństwa oraz z zachowaniem należytej ostrożności:
7.4.1.
Ruszanie: po zaparkowaniu, po zatrzymaniu w ruchu; wyjazd z podjazdu;
7.4.2.
Jazda po prostych odcinkach dróg: mijanie pojazdów nadjeżdżających z naprzeciwka, łącznie z wąskimi odcinkami;
7.4.3.
Jazda po łuku;
7.4.4.
Skrzyżowania: zbliżanie się i przekraczanie skrzyżowań oraz rozjazdów;
7.4.5.
Zmiana kierunku ruchu: skręty w prawo i w lewo; zmiana pasa ruchu;
7.4.6.
Wjazd/zjazd z autostrady lub podobnej drogi (jeżeli dostępna): włączanie się do ruchu z pasa wolnego ruchu; zjeżdżanie na pas wolnego ruchu;
7.4.7.
Wyprzedzanie/omijanie: wyprzedzanie innych pojazdów w ruchu (jeżeli możliwe); omijanie przeszkód, np. zaparkowanych pojazdów; wyprzedzanie przez inne pojazdy (jeżeli właściwe);
7.4.8.
Specjalne cechy drogi (jeżeli dostępne): ronda; przejazdy w poziomie szyn; przystanki tramwajowe lub autobusowe; przejścia dla pieszych; jazda pod górę i z góry na długich odcinkach;
7.4.9.
Zachowanie należytej ostrożności przy wysiadaniu z pojazdu.
8. Umiejętności i zachowania sprawdzane w odniesieniu do kategorii C, CE, C1, C1E, D, DE, D1 oraz D1E
8.1. Przygotowanie i techniczna kontrola pojazdu pod kątem bezpieczeństwa ruchu
Osoby ubiegające się o prawo jazdy muszą się wykazać zdolnością przygotowania do bezpiecznej jazdy przez spełnienie następujących wymogów:
8.1.1.
Ustawienie fotela do osiągnięcia poprawnej pozycji siedzącej;
8.1.2.
Ustawienie lusterek wstecznych, dopasowanie pasów bezpieczeństwa oraz zagłówków, jeżeli pojazd jest w nie wyposażony;
8.1.3.
Wybiórcze sprawdzenie stanu opon, hamulców, układu kierowniczego, świateł, reflektorów, kierunkowskazów oraz sygnału dźwiękowego;
8.1.4.
Kontrola układów wspomagania hamulców i kierownicy; kontrola stanu kół, zamocowania kół, fartuchów przeciwbłotnych, szyby przedniej, szyb bocznych i tylnych oraz wycieraczek, poziomu płynów (np. olej silnikowy, płyn chłodzący, płyn spryskiwacza); kontrola i stosowanie pulpitu sterowniczego, łącznie z urządzeniami rejestrującymi określonymi w rozporządzeniu (EWG) nr 3821/85;
8.1.5.
Kontrola ciśnienia powietrza, zbiorników powierza oraz zawieszenia;
8.1.6.
Sprawdzenie czynników bezpieczeństwa związanych z załadowaniem pojazdu: nadwozie, pokrywy, drzwi ładunkowe, mechanizmy zamykające (jeżeli dostępne), zamknięcie kabiny (jeżeli dostępne), sposób załadowania, zabezpieczenie ładunku (wyłącznie kategorie C, CE, C1, C1E);
8.1.7.
Sprawdzenie mechanizmu sprzęgającego, przewodów hamulcowych i elektrycznych (wyłącznie kategorie CE, C1E, DE, D1E);
8.1.8.
Zdolność do podejmowania szczególnych środków bezpieczeństwa pojazdu; kontrola nadwozia, drzwi serwisowych, wyjść awaryjnych, urządzeń pierwszej pomocy, gaśnic oraz innych urządzeń bezpieczeństwa (wyłącznie kategorie D, DE, D1, D1E).
8.1.9.
Czytanie map drogowych, planowanie trasy, łącznie z wykorzystaniem elektronicznych systemów nawigacji (fakultatywnie).
8.2. Egzamin obejmuje manewry szczególne pod kątem bezpieczeństwa ruchu
8.2.1.
Sprzęganie oraz rozprzęganie lub rozprzęganie i ponowne sprzęganie przyczepy z pojazdem mechanicznym; sytuacją wyjściową jest sytuacja, w której pojazd ciągnący stoi obok przyczepy (nie w jednej linii) (wyłącznie kategorie CE, C1E, DE, D1E);
8.2.2.
Cofanie po łuku, przy czym linię łuku pozostawia się do wyboru państwom członkowskim;
8.2.3.
Bezpieczne parkowanie w celu załadunku/rozładunku przy rampie/platformie załadowczej lub podobnym urządzeniu (wyłącznie kategorie C, CE, C1, C1E);
8.2.4.
Parkowanie w celu umożliwienia pasażerom opuszczenia autobusu lub wejścia do niego w bezpieczny sposób (wyłącznie kategorie D, DE, D1, D1E).
8.3. Zachowanie w ruchu
Ubiegający się o prawo jazdy muszą wykonać wszystkie poniższe czynności w normalnym ruchu ulicznym przy pełnym zachowaniu bezpieczeństwa oraz z zachowaniem należytej ostrożności:
8.3.1.
Ruszanie: po zaparkowaniu, po zatrzymaniu w ruchu; wyjazd z podjazdu;
8.3.2.
Jazda po prostych odcinkach dróg: mijanie pojazdów nadjeżdżających z naprzeciwka, łącznie z wąskimi odcinkami;
8.3.3.
Jazda po łuku;
8.3.4.
Skrzyżowania: zbliżanie się i przekraczanie skrzyżowań oraz rozjazdów;
8.3.5.
Zmiana kierunku ruchu: skręty w prawo i w lewo; zmiana pasa ruchu;
8.3.6.
Wjazd/zjazd z autostrady lub podobnej drogi (jeżeli dostępna): włączanie się do ruchu z pasa wolnego ruchu; zjeżdżanie na pas wolnego ruchu;
8.3.7.
Wyprzedzanie/omijanie: wyprzedzanie innych pojazdów w ruchu (jeżeli możliwe); omijanie przeszkód, np. zaparkowanych pojazdów; wyprzedzanie przez inne pojazdy (jeżeli właściwe);
8.3.8.
Specjalne cechy drogi (jeżeli dostępne): ronda; przejazdy w poziomie szyn; przystanki tramwajowe lub autobusowe; przejścia dla pieszych; jazda pod górę i z góry na długich odcinkach;
8.3.9.
Zachowanie należytej ostrożności przy wysiadaniu z pojazdu.
9. Ocena umiejętności i zachowań podczas egzaminu
9.1. W każdej z powyższych sytuacji jazdy w ruchu ocena musi uwzględniać stopień swobody, z jaką ubiegający się o prawo jazdy obsługuje urządzenia sterujące pojazdu, oraz wykazaną przez niego zdolność do jazdy w ruchu, z zachowaniem pełnego bezpieczeństwa. Przez cały czas egzaminu egzaminator musi czuć się bezpieczny. Błędy w ruchu lub niebezpieczne zachowanie bezpośrednio wpływające na bezpieczeństwo pojazdu egzaminacyjnego, jego pasażerów lub innych użytkowników dróg jest karane niezdaniem egzaminu, niezależnie od tego czy egzaminujący lub osoba towarzysząca musi interweniować. Jednakże egzaminującemu pozostawia się swobodę podjęcia decyzję o kontynuowaniu sprawdzianu umiejętności i zachowań lub o jego przerwaniu.
Egzaminujący muszą odbyć odpowiednie przeszkolenie, aby móc właściwie oceniać zdolność do bezpiecznego kierowania pojazdem przez osoby ubiegające się o prawo jazdy. Praca egzaminatorów podlega monitorowaniu i nadzorowaniu przez organ uprawniony przez państwo członkowskie w celu zapewnienia właściwego i spójnego stosowania oceny błędów, zgodnie z wymaganiami określonymi w niniejszym załączniku.
9.2. Podczas oceny egzaminatorzy zwracają szczególną uwagę, czy osoba ubiegająca się o prawo jazdy kieruje pojazdem w sposób defensywny i społecznie przyjazny. Powinno to dotyczyć ogólnego stylu jazdy i zostać uwzględnione w ogólnej ocenie osoby ubiegającej się o prawo jazdy. Obejmuje to wyuczoną i zdecydowaną (bezpieczną) jazdę, biorąc pod uwagę stan drogi oraz warunki pogodowe, jak również warunki ruchu, interesy innych użytkowników dróg (w szczególności słabiej chronionych) oraz zdolność przewidywania.
9.3. Ponadto egzaminujący oceni, czy osoba ubiegająca się o prawo jazdy:
9.3.1.
Zachowuje kontrolę nad pojazdem; biorąc pod uwagę: właściwe stosowanie pasów bezpieczeństwa, lusterek wstecznych, zagłówków; fotela; właściwe korzystanie ze świateł i innych urządzeń; właściwe stosowanie sprzęgła, skrzyni biegów, systemu przyspieszania i hamowania (łącznie z systemem trzeciego hamulca (jeżeli dostępny), układu sterowania; kontrolę nad pojazdem w różnych okolicznościach, przy różnych prędkościach; opanowanie na drodze; masę, wymiary oraz charakterystyki pojazdu; masę oraz rodzaj ładunku (wyłącznie kategorie BE, C, CE, C1, C1E, DE, D1E); komfort pasażerów (wyłącznie kategorie D, DE, D1, D1E) (baz nagłych przyspieszeń, gwałtownego hamowania - płynna jazda);
9.3.2.
Kieruje pojazdem w sposób ekonomiczny i przyjazny dla środowiska, biorąc pod uwagę obroty na minutę, zmianę biegów, hamowanie i przyspieszanie (wyłącznie kategorie BE, C, CE, C1, C1E, D, DE, D1, D1E);
9.3.3.
Obserwacja: obserwacja dookoła; właściwe korzystanie z lusterek; spostrzegawczość na dalekie, średnie i bliskie odległości;
9.3.4.
Pierwszeństwo ruchu/ustępowanie pierwszeństwa: pierwszeństwo ruchu na skrzyżowaniach, punktach węzłowych oraz rozjazdach; ustępowanie pierwszeństwa przy innych okazjach (np. przy zmianie kierunku ruchu, zmianie pasa ruchu, manewrach szczególnych);
9.3.5.
Właściwa pozycja na drodze: właściwa pozycja na drodze, na pasie ruchu, na rondzie, na łuku - odpowiednia do rodzaju i charakterystyki pojazdu; zajmowanie pozycji;
9.3.6.
Zachowanie odstępu: zachowywanie właściwego odstępu z przodu i z boku; zachowywanie właściwego odstępu od innych użytkowników dróg;
9.3.7.
Prędkość: nie przekraczanie maksymalnej dopuszczalnej prędkości; dostosowanie prędkości do warunków pogody/ruchu oraz tam, gdzie jest to właściwe, do krajowych ograniczeń prędkości; jazda z prędkością pozwalającą na zatrzymanie na właściwym odcinku widocznej i wolnej drogi; dostosowanie prędkości do ogólnej prędkości tych samych użytkowników drogi;
9.3.8.
Sygnalizacja świetlna, znaki drogowe i inne oznakowania: postępowanie według wskazań sygnalizacji świetlnej; postępowanie zgodnie ze wskazaniami osób kierujących ruchem; postępowanie zgodnie ze wskazaniami znaków drogowych (zakazu i nakazu); podjęcie działań stosownych do oznakowań poziomych dróg;
9.3.9.
Kierunkowskazy: sygnalizowanie skrętu, gdy jest to konieczne, poprawnie i w odpowiednim czasie; właściwe wskazywanie kierunku; podjęcie stosownych działań wobec sygnalizowania skrętu przez innych użytkowników dróg;
9.3.10.
Hamowanie i zatrzymywanie: zmniejszanie prędkości ruchu, hamowanie lub zatrzymywanie zależnie od okoliczności; zdolność przewidywania; stosowanie różnych układów hamulcowych (wyłącznie w przypadku kategorii C, CE, D, DE); stosowanie układów ograniczania prędkości innych niż hamulcowe (wyłącznie w przypadku kategorii C, CE, D, DE).
10. Długość egzaminu
Długość egzaminu oraz pokonana odległość musi wystarczyć do oceny umiejętności oraz zachowań określonych w części B niniejszego załącznika. W żadnym przypadku czas jazdy na drodze nie powinien być krótszy niż 25 minut w przypadku kategorii A, A1, A2, B, B1 oraz BE, i niż 45 minut w przypadku pozostałych kategorii. Czas ten nie obejmuje przyjęcia osoby egzaminowanej, przygotowania pojazdu, kontroli technicznej pojazdu pod kątem bezpieczeństwa ruchu, manewrów szczególnych oraz ogłoszenia wyniku egzaminu praktycznego.
11. Lokalizacja egzaminu
Część egzaminu obejmująca manewry szczególne może być przeprowadzana na specjalnym placu manewrowym. Tam gdzie jest to wykonalne, część sprawdzająca zachowania w ruchu powinna być przeprowadzana na drogach poza obszarem zabudowanym, drogach szybkiego ruchu, autostradach (lub im podobnych), jak też na wszystkich rodzajach ulic (osiedla, strefy 30 i 50 km/h, miejskie trasy szybkiego ruchu), które powinny odzwierciedlać zróżnicowanie trudności sytuacji, które napotkać można w ruchu. Pożądane jest, aby egzamin odbywał się w warunkach zmiennego natężenia ruchu. Czas spędzony w ruchu na drodze powinien zostać w optymalny sposób wykorzystany do oceny egzaminowanego we wszystkich różnych obszarach ruchu, ze szczególnym uwzględnieniem przemieszczania się między tymi obszarami.
II. WIEDZA, UMIEJĘTNOŚCI I ZACHOWANIA KIEROWCÓW POJAZDÓW O NAPĘDZIE SILNIKOWYM
Kierowcy wszystkich rodzajów pojazdów o napędzie silnikowym muszą w każdej chwili dysponować wiedzą, umiejętnościami oraz zachowaniami opisanymi w pkt 1 - 9, aby być w stanie:
–
rozpoznać zagrożenia w ruchu oraz oceniać ich stopień;
–
posiadać odpowiednią kontrolę nad pojazdem, nie stwarzać sytuacji niebezpiecznych oraz właściwie reagować, gdy sytuacje takie wystąpią,
–
postępować zgodnie z przepisami ruchu drogowego, w szczególności z przepisami o bezpieczeństwie ruchu drogowego i dotyczącymi utrzymania ciągłości ruchu,
–
wykrywać wszelkie poważne usterki techniczne pojazdu, w szczególnościusterki stwarzające zagrożenie w ruchu, oraz usuwać je w odpowiedni sposób,
–
uwzględniać wszystkie czynniki wpływające na zachowanie kierowcy (np. alkohol, zmęczenie, słaby wzrok itp.) dla zachowania pełni zdolności do bezpiecznej jazdy;
–
dopomagać w zapewnianiu bezpieczeństwa wszystkich użytkowników dróg, w szczególności najsłabszych i najbardziej narażonych, przez wykazywanie należytego szacunku dla innych.
Państwa członkowskie mogą stosować środki właściwe dla zapewnienia, aby kierowcy, którzy utracili wiedzę, umiejętności i zdolność zachowań, opisanych w pkt 1 - 9, mogli uzyskać je na nowo i wykorzystywać podczas kierowania pojazdem mechanicznym.
ZAŁĄCZNIK III
MINIMALNE WYMAGANIA DOTYCZĄCE FIZYCZNEJ I PSYCHICZNEJ ZDOLNOŚCI DO KIEROWANIA POJAZDAMI O NAPĘDZIE SILNIKOWYM
DEFINICJE
1. Do celów niniejszego załącznika kierowców klasyfikuje się w dwóch grupach:
1.1.
Grupa 1:
kierowcy pojazdów kategorii A, A1, A2, AM, B, B1 oraz BE.
1.2.
Grupa 2:
kierowcy pojazdów kategorii C, CE, C1, C1E, D, DE, D1 oraz D1E.
1.3. Ustawodawstwo krajowe może przewidywać stosowanie przepisów określonych w niniejszym załączniku w odniesieniu do kierowców pojazdów kategorii B, którzy wykorzystują prawo jazdy do celów zawodowych (taksówki, karetki pogotowia itd.).
2. Podobnie osoby ubiegające się o prawo jazdy po raz pierwszy lub osoby ubiegające się o przedłużenie okresu ważności prawa jazdy klasyfikuje się do grupy, do której będą należeć w chwili wydania lub przedłużenia okresu ważności prawa jazdy.
BADANIA LEKARSKIE
3. Grupa 1:
Osoby ubiegające się o prawo jazdy zobowiązane są do poddania się badaniom lekarskim, w przypadku gdy podczas dopełniania niezbędnych formalności lub w trakcie egzaminów uprawniających do otrzymania prawa jazdy okazuje się, że występuje u nich jedna lub kilka wad zdrowotnych wymienionych w niniejszym załączniku.
4. Grupa 2:
Osoby ubiegające się o prawo jazdy poddają się badaniom lekarskim przed otrzymaniem prawa jazdy po raz pierwszy, a kierowcy w okresie późniejszym poddają się badaniom zgodnym z krajowym systemem stosowanym w państwie członkowskim, w którym mają oni swoje miejsce zamieszkania, przy okazji przedłużania ważności prawa jazdy.
5. Wymagania ustanowione przez państwa członkowskie w odniesieniu do wydawania prawa jazdy lub przedłużania terminu jego ważności mogą być bardziej rygorystyczne niż te wymienione w niniejszym załączniku.
WZROK
6. Wszystkie osoby ubiegające się o prawo jazdy poddają się właściwemu badaniu w celu upewnienia się, czy posiadają one odpowiednią ostrość widzenia do kierowania pojazdami o napędzie silnikowym. W przypadku wątpliwości co do odpowiedniej zdolności widzenia osoby ubiegającej się o prawo jazdy, osoba taka poddaje się badaniu przez właściwy organ medyczny. Podczas takiego badania zwraca się szczególną uwagę na: ostrość widzenia, pole widzenia, widzenie w półmroku oraz na postępujące wady wzroku.
Do celów niniejszego załącznika soczewek wewnątrzgałkowych nie uważa się za soczewki korekcyjne.
Grupa 1:
6.1. Osoby ubiegające się o prawo jazdy lub o przedłużenie terminu jego ważności muszą wykazać się obuoczną ostrością widzenia, w razie konieczności - przy zastosowaniu soczewek korekcyjnych, wynoszącą przynajmniej 0,5 dla obu oczu naraz. Praw jazdy nie wydaje się ani nie przedłuża się okresu ich ważności, jeżeli podczas badań lekarskich okazuje się, że poziome pole widzenia wynosi mniej niż 120°, z wyjątkiem przypadków wyjątkowych, należycie uzasadnionych na podstawie przychylnej opinii lekarskiej i pozytywnego wyniku egzaminu praktycznego, lub gdy okazuje się, że dana osoba posiada inną wadę wzroku, która mogłaby zagrażać bezpiecznej jeździe. W przypadku wykrycia lub zgłoszenia postępującej wady wzroku prawo jazdy może zostać wydane lub jego okres ważności może zostać przedłużony, z zastrzeżeniem, że osoba ubiegająca się o to podda się regularnemu badaniu przez kompetentny organ medyczny.
6.2. Ostrość widzenia u osób ubiegających się o wydanie prawa jazdy lub o przedłużenie okresu jego ważności, u których występuje całkowita utrata możliwości widzenia na jedno oko, albo u osób widzących wyłącznie za pomocą jednego oka (np. w przypadku diplopii), musi wynosić przynajmniej 0,6, w razie konieczności z zastosowaniem soczewek korekcyjnych. Właściwy organ medyczny musi poświadczyć, że osoba dana widzi na jedno oko przez wystarczająco długi czas, aby umożliwić dostosowanie, a pole widzenia na to oko jest prawidłowe.
Grupa 2:
6.3. Osoby ubiegające się o prawo jazdy lub o przedłużenie terminu jego ważności muszą wykazać się ostrością widzenia, w razie konieczności przy zastosowaniu soczewek korekcyjnych, wynoszącą przynajmniej 0,8 dla oka sprawniejszego i przynajmniej 0,5 dla oka słabszego. Jeżeli dla osiągnięcia wartości 0,8 i 0,5 dana osoba korzysta z soczewek korekcyjnych, pole widzenia bez tych soczewek dla każdego oka musi wynosić 0,05, lub minimalna ostrość widzenia (0,8 i 0,5) musi zostać osiągnięta za pomocą okularów o sile nieprzekraczającej czterech dioptrii (plus lub minus), albo za pomocą soczewek kontaktowych (widoczność bez środków korekcyjnych = 0,05). Środki korekcyjne muszą być dobrze tolerowane. Praw jazdy nie wydaje się ani nie przedłuża się okresu ich ważności w przypadku osób ubiegających się o nie lub kierowców bez prawidłowego obuocznego pola widzenia lub cierpiących na diplopię.
SŁUCH
7. Prawa jazdy można wydawać lub przedłużać okres ich ważności w przypadku osób ubiegających się o nie lub kierowców z grupy 2, z zastrzeżeniem opinii właściwych organów medycznych; podczas badań lekarskich zwraca się szczególną uwagę na zakres kompensacji.
OSOBY Z DYSFUNKCJĄ NARZĄDU RUCHU
8. Praw jazdy nie wydaje się ani nie przedłuża się okresu ich ważności w przypadku osób ubiegających się o nie i kierowców cierpiących na dolegliwości lub nieprawidłowości w zakresie układu ruchowego, które mogą stanowić zagrożenie w sytuacji kierowania pojazdem o napędzie silnikowym.
Grupa 1:
8.1. Z zastrzeżeniem niektórych ograniczeń prawa jazdy można wydawać osobom ubiegającym się o nie oraz kierowcom niepełnosprawnym pod względem fizycznym po wydaniu opinii przez właściwy organ medyczny. Opinię wydaje się na podstawie oceny danej dolegliwości lub nieprawidłowości oraz, w miarę potrzeby, na podstawie egzaminu praktycznego. Opinia taka musi także wskazywać rodzaj zmian, jakie trzeba przeprowadzić w pojeździe oraz ewentualny przyrząd ortopedyczny dla kierowcy, w zakresie, w jakim egzamin z zakresu umiejętności i zachowania wykazuje, że zastosowanie takiego przyrządu podczas jazdy nie stanowi zagrożenia.
8.2. Prawa jazdy można wydawać lub przedłużać okres ich ważności w przypadku osób ubiegających się o nie, które cierpią na postępującą dolegliwość, z zastrzeżeniem, że osoba niepełnosprawna poddaje się regularnym badaniom, w celu sprawdzenia, czy jest nadal zdolna do całkowicie bezpiecznego kierowania pojazdem.
W przypadku gdy niepełnosprawność nie ma charakteru postępującego, prawa jazdy można wydawać lub przedłużać okres ich ważności bez przeprowadzania regularnych kontrolnych badań lekarskich.
Grupa 2:
8.3. Właściwy organ medyczny należycie rozważa dodatkowe ryzyka i zagrożenia, jakie mogą mieć miejsce w przypadku kierowania pojazdami przez osoby zaliczane do tej grupy.
CHOROBY UKŁADU SERCOWO-NACZYNIOWEGO
9. Wszelkie choroby, które mogą narażać osobę ubiegającą się o prawo jazdy po raz pierwszy lub kierowcę wnioskującego o przedłużenie okresu ważności prawa jazdy na nagłą niewydolność układu sercowo-naczyniowego, przy której nagłe osłabienie funkcji mózgowych stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa drogowego.
Grupa 1:
9.1. Praw jazdy nie wydaje się ani nie przedłuża się okresu ich ważności w przypadku osób ubiegających się o nie lub kierowców z poważną arytmią.
9.2. Prawa jazdy można wydawać lub przedłużać okres ich ważności w przypadku osób ubiegających się o nie lub kierowców ze stymulatorem serca, z zastrzeżeniem opinii upoważnionego lekarza i regularnych kontrolnych badań lekarskich.
9.3. Decyzję o wydaniu lub przedłużeniu okresu ważności prawa jazdy w przypadku osób ubiegających się o nie lub kierowców cierpiących na nieprawidłowe ciśnienie tętnicze krwi podejmuje się na podstawie innych wyników badań, przy ocenie powiązanych komplikacji i zagrożenia, które mogliby stworzyć dla bezpieczeństwa drogowego.
9.4. Ogólnie mówiąc, prawa jazdy nie wydaje się ani nie przedłuża się okresu jego ważności w przypadku osób ubiegających się o nie lub kierowców cierpiących na dusznicę bolesną podczas odpoczynku lub w przypadku emocji. Wydanie prawa jazdy lub przedłużenie okresu jego ważności w przypadku osoby ubiegającej się o nie lub kierowcy cierpiącego na martwicę niedokrwienną mięśnia sercowego podlega opinii upoważnionego lekarza oraz, w razie konieczności, regularnym kontrolnym badaniom lekarskim.
Grupa 2:
9.5. Właściwy organ medyczny należycie rozważa dodatkowe ryzyka i zagrożenia, jakie mogą mieć miejsce w przypadku kierowania pojazdami przez osoby zaliczane do tej grupy.
CUKRZYCA
10. Prawa jazdy można wydawać lub przedłużać okres ich ważności w przypadku osób cierpiących na cukrzycę, z zastrzeżeniem opinii upoważnionego lekarza i regularnych kontrolnych badań lekarskich, właściwych dla każdego przypadku.
Grupa 2:
10.1. Prawa jazdy można wydawać lub przedłużać okres ich ważności tylko w wyjątkowych przypadkach, w przypadku osób ubiegających się o prawo jazdy lub kierowców wnioskujących o przedłużenie okresu jego ważności, cierpiących na cukrzycę i wymagających leczenia insuliną oraz z zastrzeżeniem należycie uzasadnionej opinii upoważnionego lekarza i regularnych kontrolnych badań lekarskich.
SCHORZENIA NEUROLOGICZNE
11. Praw jazdy nie wydaje się ani nie przedłuża się okresu ich ważności w przypadku osób ubiegających się o nie lub kierowców cierpiących na poważne schorzenie neurologiczne, o ile do wniosku nie załączono opinii upoważnionego lekarza.
Zaburzenia neurologiczne związane z chorobami lub interwencją chirurgiczną skutkującą uszkodzeniem ośrodkowego lub obwodowego układu nerwowego, prowadzącym do niedoborów czuciowych lub motorycznych oraz zakłócenia równowagi i koordynacji, muszą zostać odpowiednio rozpatrzone w zakresie skutków czynnościowych i zagrożenia postępującym charakterem schorzenia. W takich sytuacjach wydanie prawa jazdy lub przedłużenie okresu jego obowiązywania, w przypadku niebezpieczeństwa pogorszenia się stanu zdrowia, może podlegać okresowej ocenie.
12. Napady padaczkowe lub inne nagłe zaburzenia stanu świadomości stanowią poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa drogowego w przypadku ich wystąpienia u osoby kierującej pojazdem z napędem silnikowym.
Grupa 1:
12.1. Prawo jazdy można wydać lub przedłużyć okres jego ważności pod warunkiem przeprowadzenia badania przez właściwy organ medyczny i z zastrzeżeniem regularnych kontrolnych badań lekarskich. Dany organ wydaje orzeczenie o stopniu zaawansowania epilepsji lub innych zaburzeń świadomości, klinicznej postaci choroby i jej postępującym charakterze (np. brak napadu od dwóch lat) oraz o przeprowadzonym leczeniu i jego wynikach.
Grupa 2:
12.2. Praw jazdy nie wydaje się ani nie przedłuża się okresu ich ważności w przypadku osób ubiegających się o nie lub kierowców cierpiących na napady padaczkowe lub nagłe zaburzenia świadomości lub narażonych na wystąpienie takich napadów lub zaburzeń.
ZABURZENIA PSYCHICZNE
Grupa 1:
13.1. Praw jazdy nie wydaje się ani nie przedłuża się okresu ich ważności w przypadku osób ubiegających się o nie lub kierowców cierpiących na:
–
poważne zaburzenia psychiczne, wrodzone lub spowodowane chorobą, urazem lub operacją neurochirurgiczną,
–
poważny niedorozwój umysłowy,
–
poważne zaburzenia zachowania spowodowane wiekiem; lub zaburzenia osobowości mające negatywny wpływ na ocenę sytuacji, zachowanie lub zdolności adaptacyjne,
chyba że do wniosku przedkładanego przez te osoby załączono opinię upoważnionego lekarza oraz, w razie konieczności, z zastrzeżeniem regularnych kontrolnych badań lekarskich.
Grupa 2:
13.2. Właściwy organ medyczny należycie rozważa dodatkowe ryzyka i zagrożenia, jakie mogą mieć miejsce w przypadku kierowania pojazdami przez osoby zaliczane do tej grupy.
ALKOHOL
14. Spożywanie alkoholu stanowi podstawowe zagrożenie dla bezpieczeństwa drogowego. W związku ze skalą problemu służby medyczne muszą wykazać się wyjątkową czujnością.
Grupa 1:
14.1. Praw jazdy nie wydaje się ani nie przedłuża się okresu ich ważności w przypadku osób ubiegających się o nie lub kierowców uzależnionych od alkoholu lub niebędących w stanie powstrzymać się od picia i kierowania pojazdem.
Osoby ubiegające się o prawo jazdy i kierowcy, którzy w przeszłości byli uzależnieni od alkoholu, mogą otrzymać prawo jazdy lub uzyskać przedłużenie okresu jego ważności po udowodnionym okresie abstynencji oraz z zastrzeżeniem opinii upoważnionego lekarza i regularnych kontrolnych badań lekarskich.
Grupa 2:
14.2. Właściwy organ medyczny należycie rozważa dodatkowe ryzyka i zagrożenia, jakie mogą mieć miejsce w przypadku kierowania pojazdami przez osoby zaliczane do tej grupy.
LEKI I PRODUKTY LECZNICZE
15. Nadużywanie:
Praw jazdy nie wydaje się ani nie przedłuża się okresu ich ważności w przypadku osób ubiegających się o nie lub kierowców uzależnionych od substancji psychotropowych lub regularnie nadużywających takich substancji, niezależnie od kategorii prawa jazdy, o jaką się ubiegają.
Regularne zażywanie:
Grupa 1:
15.1. Praw jazdy nie wydaje się ani nie przedłuża się okresu ich ważności w przypadku osób ubiegających się o nie lub kierowców, którzy regularnie zażywają substancje psychotropowe, w jakiejkolwiek postaci, które mogą obniżać zdolność bezpiecznego kierowania pojazdem, w przypadku gdy wchłaniane ilości mogą niekorzystnie wpływać na jazdę. Niniejszy przepis stosuje się w odniesieniu do wszystkich innych produktów leczniczych lub kombinacji produktów leczniczych, które wpływają na zdolność kierowania pojazdem.
Grupa 2:
15.2. Właściwy organ medyczny należycie rozważa dodatkowe ryzyka i zagrożenia, jakie mogą mieć miejsce w przypadku kierowania pojazdami przez osoby zaliczane do tej grupy.
ZABURZENIA FUNKCJI NEREK
Grupa 1:
16.1. Prawa jazdy można wydawać lub przedłużać okres ich ważności w przypadku osób cierpiących na ostrą niewydolność nerek, z zastrzeżeniem opinii upoważnionego lekarza i regularnych kontrolnych badań lekarskich.
Grupa 2:
16.2. Oprócz wyjątkowych przypadków, należycie uzasadnionych na podstawie opinii upoważnionego lekarza oraz z zastrzeżeniem regularnych kontrolnych badań lekarskich, praw jazdy nie wydaje się ani nie przedłuża się okresu ich ważności w przypadku osób ubiegających się o nie lub kierowców cierpiących na ostrą i nieodwracalną niewydolność nerek.
PRZEPISY RÓŻNE
Grupa 1:
17.1. Z zastrzeżeniem opinii upoważnionego lekarza oraz, w razie konieczności, regularnych kontrolnych badań lekarskich prawa jazdy można wydawać lub przedłużać okres ich ważności w przypadku osób z przeszczepionym organem lub sztucznym wszczepem, które wpływają na zdolność kierowania pojazdem.
Grupa 2:
17.2. Właściwy organ medyczny należycie rozważa dodatkowe ryzyka i zagrożenia, jakie mogą mieć miejsce w przypadku kierowania pojazdami przez osoby zaliczane do tej grupy.
18. Z zasady przyjmuje się, że w przypadku gdy osoby ubiegające się o prawo jazdy lub kierowcy cierpią na zaburzenie, które nie zostało wymienione w poprzednim ustępie, lecz może być lub może skutkować czynnościową niezdolnością wpływającą na bezpieczeństwo za kierownicą, praw jazdy nie wydaje się ani nie przedłuża się okresu ich ważności, chyba że do wniosku załączono opinię upoważnionego lekarza oraz, w razie konieczności, z zastrzeżeniem regularnych kontrolnych badań lekarskich.
ZAŁĄCZNIK IV
Minimalne standardy obowiązujące osoby przeprowadzające praktyczne egzaminy z kierowania pojazdem
1. Zakres wiedzy i umiejętności obowiązujący egzaminatora przeprowadzającego egzamin praktyczny
1.1 Osoba uprawniona do dokonywania praktycznej oceny umiejętności kandydata w kierowaniu pojazdem silnikowym musi posiadać wiedzę, umiejętności i orientację w odniesieniu do zagadnień wymienionych w pkt 1.2 – 1.6.
1.2 Egzaminator musi posiadać wiedzę i umiejętności, których zakres pozwala na ocenę umiejętności kandydata ubiegającego się o uprawnienia kategorii odpowiadającej odbywanemu egzaminowi praktycznemu.
1.3 Wiedza i orientacja w dziedzinie kierowania pojazdem i dokonywania oceny:
–
teoria zachowania podczas jazdy,
–
dostrzeganie zagrożeń i unikanie wypadków,
–
program kursu, na którym opierają się kryteria oceny podczas egzaminu praktycznego,
–
wymogi egzaminu praktycznego,
–
odpowiednie przepisy z dziedziny ruchu drogowego, w tym odpowiednie prawodawstwo UE i ustawodawstwo krajowe, jak i wytyczne jego interpretacji,
–
teoria i techniki dokonywania oceny,
–
jazda defensywna.
1.4 Umiejętności dokonywania oceny:
–
zdolność dokładnego obserwowania, kontrolowania i oceniania całokształtu zachowań kandydata, a w szczególności:
–
poprawnego i kompleksowego rozpoznawania sytuacji niebezpiecznych,
–
trafnej oceny przyczyn i prawdopodobnych skutków takich sytuacji,
–
nabycia wiedzy i umiejętności oraz rozpoznawania błędów,
szybkie przyswajanie informacji oraz określanie informacji najważniejszych,
–
przewidywanie, diagnozowanie potencjalnych problemów oraz opracowywanie strategii ich rozwiązywania,
–
sprawne przekazywanie konstruktywnej oceny i komentarzy.
1.5 Własne umiejętności w zakresie kierowania pojazdami:
Osoba upoważniona do przeprowadzania egzaminu praktycznego na daną kategorię prawa jazdy musi sama prezentować stale wysoki poziom umiejętności w kierowaniu pojazdem danego typu.
1.6 Jakość obsługi klienta:
–
ustalenie, czego kandydat może spodziewać się podczas egzaminu, i przekazanie mu tej informacji,
–
jasne wyrażanie się, przy użyciu treści, stylu i języka odpowiednio dobranego do słuchaczy oraz sytuacji, a także odpowiadanie na pytania kandydatów,
–
jasne informowanie o wynikach egzaminu wraz z komentarzem,
–
odnoszenie się do kandydatów z szacunkiem, bez wyróżniania ani dyskryminowania kogokolwiek.
1.7 Wiedza na temat technicznego wyposażenia pojazdu i mechaniki ruchu:
–
wiedza na temat technicznego wyposażenia, np. układu kierowniczego, opon, hamulców, świateł, zwłaszcza w przypadku motocykli i samochodów ciężarowych,
–
zasady bezpieczeństwa dotyczące ładunku,
–
znajomość mechaniki ruchu pojazdu (prędkość, tarcie, dynamika, energia itp.).
1.8 Kierowanie pojazdem w sposób ekonomiczny pod względem zużycia paliwa oraz przyjazny środowisku.
2. Warunki ogólne
2.1. Osoba przeprowadzająca egzamin na prawo jazdy kategorii B:
a)
musi posiadać prawo jazdy kategorii B od co najmniej 3 lat;
b)
musi mieć ukończone 23 lata;
c)
musi uzyskać kwalifikacje podstawowe, o których mowa w pkt 3 niniejszego załącznika, a następnie odbyć cykl kontroli w zakresie zapewnienia jakości oraz uczestniczyć w szkoleniach okresowych, zgodnie z pkt 4 niniejszego załącznika;
d)
musi posiadać wykształcenie zawodowe pozwalające na uzyskanie co najmniej poziomu 3, zdefiniowanego w decyzji Rady 85/368/EWG z dnia 16 lipca 1985 r. w sprawie porównywalności kwalifikacji wynikających z kształcenia zawodowego między Państwami Członkowskimi Wspólnoty Europejskiej(22);
e)
nie może równocześnie wykonywać działalności zarobkowej jako instruktor nauki jazdy w szkole nauki jazdy.
2.2. Osoba przeprowadzająca egzamin na prawo jazdy innych kategorii:
a)
musi posiadać prawo jazdy odpowiedniej kategorii lub równoważny zakres wiedzy uzyskany dzięki odpowiednim kwalifikacjom zawodowym;
b)
musi uzyskać kwalifikacje podstawowe, o których mowa w pkt 3 niniejszego załącznika, a następnie odbyć cykl kontroli w zakresie zapewnienia jakości oraz uczestniczyć w szkoleniach okresowych, zgodnie z pkt 4 niniejszego załącznika;
c)
musi być wykwalifikowanym egzaminatorem na prawo jazdy kategorii B od co najmniej 3 lat; okres ten może nie być egzekwowany, pod warunkiem że dany egzaminator jest w stanie wykazać, że:
–
od co najmniej pięciu lat kieruje pojazdami danej kategorii, lub,
–
jego praktyczne i teoretyczne umiejętności kierowania pojazdami uzyskały ocenę wyższą niż ta, która wymagana jest dla uzyskania prawa jazdy, co czyni tym samym wyżej wspomniany wymóg niepotrzebnym;
d)
musi posiadać wykształcenie zawodowe pozwalające na uzyskanie co najmniej poziomu 3, zdefiniowanego w decyzji 85/368/EWG;
e)
nie może równocześnie wykonywać działalności zarobkowej jako instruktor nauki jazdy w szkole nauki jazdy.
2.3 Uprawnienia równoważne
2.3.1 Państwa członkowskie mogą upoważnić egzaminatora do przeprowadzania egzaminów praktycznych na kategorie AM, A1, A2 oraz A, jeśli zdobył on kwalifikacje podstawowe, o których mowa w pkt 3, w zakresie jednej z wymienionych kategorii.
2.3.2 Państwa członkowskie mogą upoważnić egzaminatora do przeprowadzania egzaminów praktycznych na kategorie C1, C, D1 oraz D, jeśli zdobył on kwalifikacje podstawowe, o których mowa w pkt 3, w zakresie jednej z wymienionych kategorii.
2.3.3 Państwa członkowskie mogą upoważnić egzaminatora do przeprowadzania egzaminów praktycznych na kategorie BE, C1E, CE, D1E oraz DE, jeśli zdobył on kwalifikacje podstawowe, o których mowa w pkt 3, w zakresie jednej z wymienionych kategorii.
3. Zdobywanie kwalifikacji podstawowych
3.1 Szkolenie podstawowe:
3.1.1 Uprawnienia do przeprowadzania egzaminów praktycznych na prawo jazdy mogą być przyznane dopiero po pomyślnym ukończeniu przez kandydata na egzaminatora takiego programu szkoleń, jaki państwo członkowskie określi jako wystarczający do uzyskania wiedzy i umiejętności wymienionych w pkt 1.
3.1.2 Państwa członkowskie muszą określić, czy zakres danego programu szkoleń pozwoli na uzyskanie uprawnień do przeprowadzania egzaminów praktycznych na jedną kategorię prawa jazdy czy też na większą ich liczbę.
3.2. Egzaminy
3.2.1 Uprawnienia do przeprowadzania egzaminów praktycznych na prawo jazdy mogą być przyznane dopiero po wykazaniu przez kandydata na egzaminatora, że w stopniu zadowalającym posiada wiedzę, umiejętności, orientację oraz zdolności w zakresie zagadnień wymienionych w pkt 1.
3.2.2 Państwa członkowskie kierują przebiegiem egzaminów, które mają należycie –z pedagogicznego punktu widzenia – ocenić wiedzę i umiejętności kandydata określone w pkt 1, a zwłaszcza w pkt 1.4. Egzaminy muszą obejmować komponent teoretyczny, jak i praktyczny. W stosownych przypadkach ocena może opierać się na testach komputerowych. Określenie szczegółów co do rodzaju oraz długości jakichkolwiek testów i sprawdzianów wchodzących w skład egzaminów pozostaje w gestii poszczególnych państw członkowskich.
3.2.3 Państwa członkowskie muszą określić, czy zakres danego egzaminu pozwoli na uzyskanie uprawnień do przeprowadzania egzaminów praktycznych na jedną kategorię prawa jazdy czy też na większą ich liczbę.
4. Zapewnienie jakości i szkolenia okresowe
4.1 Zapewnienie jakości
4.1.1 Państwa członkowskie wdrażają procedury kontroli nad zapewnieniem jakości, które pozwalają na utrzymanie standardów obowiązujących egzaminatorów.
4.1.2 Procedury kontroli nad zapewnieniem jakości powinny obejmować nadzór nad egzaminatorami w trakcie pracy, ich dalsze szkolenie oraz przedłużanie ważności uprawnień, ich stały rozwój zawodowy, a także okresowy przegląd wyników przeprowadzonych przez nich egzaminów praktycznych.
4.1.3 Państwa członkowskie muszą zapewnić, aby każdy egzaminator podlegał rocznemu nadzorowi w ramach procedur kontroli nad zapewnieniem jakości, które wymieniono w pkt 4.1.2. Ponadto państwa członkowskie muszą dopilnować, aby każdy egzaminator poddany był co 5 lat inspekcji w trakcie przeprowadzania egzaminu; łączny czas inspekcji wynosi co najmniej pół dnia, co pozwala na obserwację kilku egzaminów. Po zdiagnozowaniu problemów, należy podjąć działania naprawcze. Osoba sprawująca nadzór musi być upoważniona do tego celu przez państwo członkowskie.
4.1.4 Państwa członkowskie mogą wprowadzić zasadę, że jeśli egzaminator uprawniony do przeprowadzania egzaminów praktycznych na więcej niż jedną kategorię przejdzie nadzór w zakresie egzaminów na jedną kategorię, nie musi być poddawany nadzorowi w innych kategoriach.
4.1.5 Praca egzaminatorów musi być monitorowana i nadzorowana przez organ uprawniony przez państwo członkowskie, tak aby zapewnić właściwy i spójny system oceny.
4.2 Szkolenie okresowe
4.2.1 Państwa członkowskie czuwają nad tym, by zachowanie uprawnień przez osoby przeprowadzające egzaminy praktyczne, bez względu na liczbę kategorii posiadanych uprawnień, wiązało się z odbyciem przez te osoby:
–
minimalnego regularnego szkolenia okresowego trwającego w sumie cztery dni w okresie dwóch lat w celu:
–
utrzymania i odświeżenia koniecznej wiedzy oraz umiejętności przeprowadzania egzaminów,
–
uaktualnienia swojej wiedzy i umiejętności pod kątem wymogów własnego zawodu,
–
sprawdzenia, czy egzaminator utrzymuje sprawiedliwe i jednolite kryteria przeprowadzania egzaminów,
–
minimalnego szkolenia okresowego trwającego w sumie co najmniej pięć dni w okresie pięciu lat,
–
rozwijania i utrzymania koniecznych umiejętności praktycznych w kierowaniu pojazdami.
4.2.2 Państwa członkowskie stosują właściwe środki, by tym egzaminatorom, którzy w świetle wdrożonego systemu kontroli nad zapewnieniem jakości wykazują poważne niedociągnięcia, zapewnić możliwie szybko odpowiednie szkolenie.
4.2.3 Szkolenia okresowe mogą przyjąć formę wykładu, lekcji, nauczania konwencjonalnego lub wspomaganego elektronicznie, oraz mogą odbywać się indywidualnie lub grupowo. Mogą one obejmować przedłużenie ważności uprawnień w stopniu, jaki państwa członkowskie uznają za odpowiedni.
4.2.4 Państwa członkowskie mogą wprowadzić zasadę, że jeśli egzaminator uprawniony do przeprowadzania egzaminów praktycznych na więcej niż jedną kategorię przejdzie szkolenia okresowe w zakresie egzaminów na jedną kategorię, nie musi być poddawany szkoleniom okresowym w innych kategoriach, o ile spełniony jest wymóg określony w pkt 4.2.5.
4.2.5 Egzaminator, który nie przeprowadzał egzaminów na daną kategorię przez ostatnie 24 miesiące, może uzyskać pozwolenie na przeprowadzanie egzaminów praktycznych na tę kategorię, pod warunkiem że przejdzie odpowiednią weryfikację kwalifikacji. Weryfikacja taka może się odbyć w ramach szkoleń określonych w pkt 4.2.1.
5. Uzyskane prawa
5.1. W przypadku osób, które uzyskały uprawnienia do przeprowadzania egzaminów praktycznych bezpośrednio przed wejściem w życie niniejszych przepisów, państwa członkowskie mogą zezwolić im na dalsze przeprowadzanie egzaminów praktycznych, mimo że nie uzyskały one swoich uprawnień zgodnie z warunkami ogólnymi określonymi w pkt 2 lub procedurą nabywania kwalifikacji podstawowych określoną w pkt 3.
5.2. Tacy egzaminatorzy podlegają jednak zwykłym procedurom nadzoru oraz kontroli nad zapewnieniem jakości określonym w pkt 4.
ZAŁĄCZNIK V
Minimalne wymagania dotyczące szkolenia i egzaminowania kierowców w zakresie kierowania zespołem pojazdów zdefiniowanym w art. 4 ust. 4 lit. b) akapit drugi
1. Państwa członkowskie stosują konieczne środki w celu:
–
zatwierdzenia i nadzorowania szkoleń przewidzianych w art. 7 ust. 1 lit. d), lub
–
zorganizowania egzaminu umiejętności i zachowania na drodze przewidzianego w art. 7 ust. 1 lit. d).
2.1. Czas trwania szkolenia dla kierowców
–
co najmniej 7 godzin.
3. Tematyka szkolenia dla kierowców
Szkolenie obejmuje swoim zakresem wiedzę, umiejętności oraz zachowania opisane w załączniku II pkt 2 i 7. Szczególną uwagę zwraca się na:
–
mechanikę ruchu pojazdów, kryteria bezpieczeństwa, pojazd ciągnący i przyczepę (mechanizm sprzęgający), bezpieczeństwo ładunku oraz urządzenia zabezpieczające;
Praktyczna część szkolenia obejmuje swoim zakresem następujące manewry: przyspieszanie, zwalnianie, cofanie, hamowanie, długość drogi hamowania, zmiana pasa ruchu, hamowanie awaryjne i manewr uniku, stabilizacja toru jazdy przyczepy, rozprzęganie przyczepy i jej ponowne sprzęganie z pojazdem silnikowym, parkowanie;
-
Każdy uczestnik szkolenia musi wykonać część praktyczną oraz zaprezentować na drogach publicznych swoje umiejętności i zachowania,
-
Zespoły pojazdów użyte do szkolenia należą do tej samej kategorii co uprawnienia, o jakie ubiegają się kandydaci.
4. Czas trwania i tematyka egzaminu umiejętności i zachowania na drodze
Czas trwania egzaminu oraz długość przejechanej drogi muszą pozwalać na ocenę umiejętności i zachowań określonych w pkt 3.
ZAŁĄCZNIK VI
Minimalne wymagania dotyczące szkolenia i egzaminowania kierowców w zakresie kierowania motocyklami kategorii A (stopniowy dostęp)
1. Państwa członkowskie stosują konieczne środki w celu:
–
zatwierdzenia i nadzorowania szkoleń przewidzianych w art. 7 ust. 1 lit. c), lub
–
opracowania egzaminu umiejętności i zachowania na drodze przewidzianego w art. 7 ust. 1 lit. c).
2. Czas trwania szkolenia dla kierowców
–
co najmniej 7 godzin.
3. Tematyka szkolenia dla kierowców
– Szkolenie obejmuje swym zakresem wszystkie zagadnienia wymienione w załączniku II pkt 6.
–
Każdy uczestnik szkolenia musi wykonać część praktyczną oraz zaprezentować na drogach publicznych własne umiejętności i zachowania;
–
Motocykle użyte do szkolenia należą do tej samej kategorii co uprawnienia, o jakie ubiegają się kandydaci.
4. Czas trwania i tematyka egzaminu umiejętności i zachowania na drodze
Czas trwania egzaminu oraz długość przejechanej drogi muszą pozwalać na ocenę umiejętności i zachowań określonych w ust. 3 niniejszego załącznika.
Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 23 lutego 2005 r. (Dz.U. C 304 E z 1.12.2005, str. 202), wspólne stanowisko Rady z dnia 18 września 2006 r. (Dz.U. C 295 E z 5.12.2006, str. 1) oraz stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 14grudnia 2006 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym).
Dz.U. L 237 z 24.8.1991, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 284 z 31.10.2003, str. 1).
Dz.U. L 370 z 31.12.1985, str. 1. Rozporządzenie uchylone rozporządzeniem (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 102 z 11.4.2006, str. 1).
– uwzględniając swoje stanowisko z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie projektu decyzji Rady zmieniającej decyzję 1999/468/WE ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, a mianowicie jego ust. 2(1),
– uwzględniając decyzję Rady nr 2006/512/WE z dnia 17 lipca 2006 r. zmieniającą decyzję 1999/468/WE ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(2),
– uwzględniając pismo Przewodniczącego z dnia 20 lipca 2006 r.,
– uwzględniając art. 201 oraz art. 202 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A6-0415/2006),
mając na uwadze, co następuje:
A. negocjacje Parlamentu Europejskiego z Radą i Komisją Europejską doprowadziły do zawarcia porozumienia międzyinstytucjonalnego w formie wspólnego oświadczenia, w którym z zadowoleniem przyjmuje się projekt nowej procedury, która ma zostać wprowadzona do decyzji 1999/468/WE,
B. ta nowa procedura, znana jako "procedura regulacyjna połączona z kontrolą", upoważnia Parlament Europejski i Radę do kontroli – na równych prawach – "quasi-legislacyjnych" środków wykonania aktu przyjętego w drodze współdecyzji oraz do odrzucania tych środków;
C. decyzji 2006/512/WE towarzyszy wspomniane wyżej wspólne oświadczenie, oświadczenie Komisji zapisane w protokole Rady oraz oświadczenia Komisji dotyczące wdrożenia i stosowania nowej procedury,
D. stosowne jest dokonanie zmiany art. 81 Regulaminu, aby Parlament mógł w możliwie najlepszych warunkach korzystać z praw przysługujących mu zgodnie z nową procedurą,
1. podejmuje decyzję o wprowadzeniu do swojego Regulaminu poniższej zmiany;
2. postanawia, że zmiana ta wejdzie w życie w dniu 1 stycznia 2007 r.;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do zagwarantowania poprzez ustalenia na poziomie administracyjnym z pozostałymi instytucjami, że projekty środków nie zostaną przekazane Parlamentowi tuż przed przerwą wakacyjną;
4. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji do informacji Rady i Komisji.
Tekst obowiązujący
Poprawki
Poprawka 1 i 2 Artykuł 81
Postanowienia wykonawcze
Środki wykonawcze
1. Jeśli Komisja przedłoży Parlamentowi projekt środka wykonawczego, Przewodniczący przekazuje ten dokument komisji właściwej dla aktu prawnego, do którego mają zostać uchwalone postanowienia wykonawcze.
1. Jeśli Komisja przedłoży Parlamentowi projekt środków wykonawczych, Przewodniczący przekazuje ten projekt środków komisji właściwej dla aktu prawnego, do którego mają zostać uchwalone środki wykonawcze. Jeżeli w odniesieniu do aktu podstawowego miała miejsce ściślejsza współpraca komisji, właściwa komisja występuje do drugiej komisji o ustne lub pisemne przekazanie jej opinii.
2.Na podstawie propozycji właściwej komisji Parlament może, w terminie jednego miesiąca, a w przypadku środków dotyczących usług finansowych w terminie trzech miesięcy licząc od daty otrzymania projektu środka wykonawczego, przyjąć rezolucję sprzeciwiającą się projektowi, w szczególności gdy zostały przekroczone uprawnienia wykonawcze przewidziane w akcie podstawowym. Jeżeli przed upływem powyższego terminu nie odbywa się sesja miesięczna, lub jeżeli niezbędne jest pilne działanie, prawo do sprzeciwu uznaje się za przekazane właściwej komisji. Przybiera ono formę listu przewodniczącego komisji do właściwego członka Komisji, z powiadomieniem wszystkich posłów. Jeżeli Parlament nie wyrazi zgody na dany środek, Przewodniczący wnioskuje do Komisji o jego wycofanie lub modyfikację, albo o przedstawienie projektu zgodnie z odpowiednią procedurą legislacyjną.
2.Przewodniczący właściwej komisji wyznacza członkom termin wystąpienia z wnioskiem o sprzeciwie komisji wobec projektu środków. W stosownych przypadkach komisja może podjąć decyzję o powołaniu sprawozdawcy spośród swoich członków lub stałych zastępców. Jeśli komisja sprzeciwi się projektowi środków, przedstawia ona projekt rezolucji sprzeciwiającej się przyjęciu tego projektu środków. Rezolucja może również proponować zmiany, które należy wnieść do projektu środków.
Jeżeli Parlament przyjmie tę rezolucję w stosownym terminie od dnia otrzymania projektu środków, Przewodniczący wnioskuje do Komisji o wycofanie lub modyfikację projektu środków, albo o przedstawienie projektu zgodnie z odpowiednią procedurą legislacyjną.
3.Jeżeli przed upływem powyższego terminu nie odbywa się sesja miesięczna, prawo do odpowiedzi uznaje się za przekazane właściwej komisji. Odpowiedź ta przybiera formę pisma przewodniczącego komisji do właściwego członka Komisji, z powiadomieniem wszystkich posłów.
4.Jeżeli środki wykonawcze przewidywane przez Komisję podlegają "procedurze regulacyjnej połączonej z kontrolą", ust. 3 nie ma zastosowania, a ust. 1 i 2 uzupełnia się w następujący sposób:
(a) czas przeznaczony na kontrolę zaczyna upływać w momencie przekazania Parlamentowi projektu środków we wszystkich językach urzędowych;
(b)Parlament może sprzeciwić się przyjęciu projektu środków, uzasadniając sprzeciw wskazaniem, że projekt ten przekracza uprawnienia wykonawcze przewidziane w akcie podstawowym, jest niezgodny z celem lub treścią aktu podstawowego albo nie przestrzega zasady pomocniczości czy proporcjonalności;
(c)Parlament może sprzeciwić się przyjęciu projektu środków, decydując większością głosów swoich członków.
(d)Jeżeli podstawą projektu środków jest ust. 5 lub 6 art. 5a decyzji 1999/468/WE, który dotyczy skrócenia terminów wyrażenia sprzeciwu przez Parlament, projekt rezolucji sprzeciwiającej się przyjęciu tego projektu środków może zostać złożony przez przewodniczącego komisji przedmiotowo właściwej, jeśli komisja nie mogła zebrać się we właściwym czasie.
Zmiana Regulaminu Parlamentu Europejskiego (kwestorzy, prezydia komisji)
176k
36k
Decyzja Parlamentu Europejskiego w sprawie wprowadzenia zmian do art. 15 oraz 182 ust. 1 Regulaminu Parlamentu Europejskiego-wybory kwestorów i prezydiów komisji (2006/2287(REG))
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej Fundusz Granic Zewnętrznych na lata 2007-2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi" (COM(2005)0123 – C6-0125/2005 – 2005/0047(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2005)0123)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 62 ust. 2 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0125/2005),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych, jak również Komisji Budżetowej (A6-0427/2006),
1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania swojego stanowiska Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 14 grudnia 2006 r. w celu przyjęcia decyzji nr .../2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej Fundusz Granic Zewnętrznych na lata 2007-2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi"
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(4),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) O ile każde państwo członkowskie w ramach wspólnych zasad wnosi wkład w utrzymanie wysokiego i jednolitego poziomu kontroli osób oraz ochrony granic zewnętrznych państw członkowskich Unii Europejskiej, obciążenie niektórych państw członkowskich jest w tym względzie większe niż innych państw członkowskich.
(2) Różnica w obciążeniu wynika z odmiennej sytuacji poszczególnych państw członkowskich pod względem położenia geograficznego ich granic zewnętrznych, liczby wyznaczonych i funkcjonujących przejść granicznych, poziomu natężenia migracyjnego – zarówno legalnego, jak i nielegalnego – występujących zagrożeń i ryzyka, jak również obciążenia pracą służb krajowych odpowiedzialnych za rozpatrywanie wniosków wizowych oraz wydawanie wiz.
(3) Podział obciążenia związanego z zarządzaniem granicami zewnętrznymi między państwa członkowskie i Unię Europejską stanowi jeden z pięciu elementów wspólnej polityki w zakresie zarządzania granicami zewnętrznymi, zgodnie z wnioskiem Komisji zawartym w komunikacie z 7 maja 2002 r. "W kierunku zintegrowanego zarządzania zewnętrznymi granicami państw członkowskich Unii Europejskiej" i zatwierdzonym przez Radę w "Planie zarządzania zewnętrznymi granicami państw członkowskich Unii Europejskiej" z dnia 14 czerwca 2002 r.
(4) Podczas gdy rozporządzenie Rady (WE) nr 2007/2004 z dnia 26 października 2004 r. ustanawiające Europejską Agencję Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej(5) stanowi ważny krok w kierunku stopniowego rozwoju wymiaru operacyjnego europejskiego wspólnego zintegrowanego systemu zarządzania granicami, wprowadzenie w życie skutecznych i wspólnych norm w zakresie kontroli i ochrony granic zewnętrznych wymaga utworzenia wspólnotowego mechanizmu solidarności finansowej mającego na celu wsparcie tych państw członkowskich, które w interesie Wspólnoty ponoszą długotrwałe i dotkliwe obciążenie finansowe.
(5) Wspólny trzon prawodawstwa określony w szczególności w rozporządzeniu (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiającym wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen)(6) stanowi, że kontrole graniczne mają przyczynić się do zwalczania nielegalnej imigracji i handlu ludźmi oraz zapobiec wszelkiemu zagrożeniu bezpieczeństwa wewnętrznego państw członkowskich, a jednocześnie mają być przeprowadzane w sposób umożliwiający zapewnienie pełnego poszanowania godności ludzkiej.
(6) Fundusz Granic Zewnętrznych (zwany dalej "Funduszem") powinien stanowić wyraz solidarności poprzez zapewnienie pomocy finansowej tym państwom członkowskim, które stosują przepisy dorobku Schengen dotyczące granic zewnętrznych.
(7) Wspomniana pomoc finansowa powinna być skonstruowana w sposób pozwalający na równoczesne ustanowienie pomostu pomiędzy wcześniejszym wkładem finansowym Unii Europejskiej na rzecz tych państw członkowskich, które z chwilą wejścia w życie niniejszej decyzji nie stosują jeszcze wszystkich przepisów dorobku Schengen, nie powinna jednak stanowić jedynie kontynuacji działań uprzednio finansowanych z innych źródeł objętych budżetem ogólnym Unii Europejskiej. W takich przypadkach Fundusz powinien wspomagać państwa członkowskie przygotowujące się do pełnego uczestnictwa możliwie najszybciej, zgodnie z Programem Haskim z dnia 4 i 5 listopada 2004 r.
(8) Ponadto Fundusz powinien uwzględniać sytuacje szczególne, takie jak tranzyt lądowy obywateli państw trzecich, którzy muszą przejechać przez terytorium jednego lub kilku państw członkowskich w celu odbycia podróży pomiędzy dwiema nieprzylegającymi do siebie częściami własnego kraju, nie tylko w interesie zainteresowanego państwa członkowskiego lub państw członkowskich, ale także w interesie wszystkich państw członkowskich, które zniosły kontrole na swoich granicach wewnętrznych. W takich przypadkach należy w sposób wyczerpujący określić finansowane działania, a przydziału zasobów należy dokonać na podstawie oceny faktycznych potrzeb wynikających z tych działań.
(9) W celu zapewnienia jednolitej kontroli granic zewnętrznych spełniającej wysokie standardy jakości oraz elastycznego ruchu transgranicznego, Fundusz powinien przyczyniać się do rozwoju europejskiego wspólnego zintegrowanego systemu zarządzania granicami, który obejmuje wszelkie środki odnoszące się do polityki, prawodawstwa, systematycznej współpracy, podziału obciążeń, personelu, wyposażenia i technologii, stosowane na różnych poziomach przez właściwe organy państw członkowskich współpracujące między sobą i, w razie konieczności, z innymi podmiotami korzystającymi między innymi z czteropoziomowego modelu bezpieczeństwa granic oraz zintegrowanej analizy ryzyka Unii Europejskiej.
(10) Zgodnie z protokołem nr 5 do Aktu przystąpienia z 2003 r.(7) w sprawie tranzytu osób drogą lądową między Obwodem Kaliningradzkim a innymi częściami Federacji Rosyjskiej, Fundusz powinien pokrywać wszelkie dodatkowe koszty ponoszone z tytułu wykonania szczególnego przepisu dorobku przewidzianego w przypadku takiego tranzytu.
(11) W uzupełnieniu współpracy operacyjnej rozwiniętej pod egidą Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej ustanowionej rozporządzeniem (WE) nr 2007/2004 (zwanej dalej "Agencją") oraz obok przydziału środków finansowych państwom członkowskim Fundusz powinien również zapewnić Wspólnocie możliwość reagowania na niedoskonałości strategicznych przejść granicznych poprzez współfinansowanie konkretnych działań zmierzających do wyeliminowania tych niedoskonałości, na podstawie konkretnej kwoty przeznaczanej rokrocznie na takie działania.
(12) Fundusz powinien obejmować wsparcie środków krajowych i współpracę między państwami członkowskimi w dziedzinie polityki wizowej oraz innych działań przygranicznych na etapie poprzedzającym kontrole na granicach zewnętrznych. Skuteczne zarządzanie działaniami organizowanymi przez służby konsularne państw członkowskich w państwach trzecich leży w interesie wspólnej polityki wizowej jako części wielopoziomowego systemu, który ma za zadanie ułatwić legalne podróżowanie oraz pomóc w zwalczaniu nielegalnej imigracji ma terytorium Unii Europejskiej i stanowi integralną część europejskiego wspólnego zintegrowanego systemu zarządzania granicami.
(13) Fundusz, w świetle swojego zakresu zastosowania i celu, nie powinien w żadnym przypadku wspierać działań odnoszących się do miejsc i ośrodków pobytowych w państwach trzecich.
(14) W celu przydzielenia państwom członkowskim dostępnych rocznych zasobów należy ustalić obiektywne kryteria. Kryteria te powinny być podzielone według rodzaju granic, z uwzględnieniem przepływu i poziomów zagrożenia na granicach zewnętrznych państw członkowskich.
(15) W 2010 roku należy dokonać przeglądu stosowania tych kryteriów, aby umożliwić uwzględnienie wszelkich nowych okoliczności, w szczególności okoliczności związanych ze zmianami samych granic zewnętrznych.
(16) Mając na uwadze misję Agencji obejmującą wspieranie państw członkowskich w realizacji operacyjnych aspektów zarządzania granicami zewnętrznymi, a także w celu rozwoju komplementarności tej misji oraz obowiązków państw członkowskich w zakresie kontroli i ochrony granic zewnętrznych. Komisja powinna prowadzić konsultacje z Agencją w sprawie przedkładanych przez państwa członkowskie projektów programów wieloletnich oraz w sprawie przygotowywanych przez Komisję wytycznych strategicznych.
(17) Ponadto Komisja może występować do Agencji o dostarczenie danych niezbędnych do oceny oddziaływania Funduszu na rozwój polityki i prawodawstwa dotyczących zakresie kontroli granic zewnętrznych, synergii między Funduszem a zadaniami Agencji, a także stosowności kryteriów przydzielania środków finansowych poszczególnym państwom członkowskim w świetle celów realizowanych przez Unię Europejską w tym obszarze.
(18) Niniejsza decyzja ma stanowić część spójnych ram, obejmujących także decyzję nr .../2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... ustanawiającą Europejski Fundusz na rzecz Uchodźców na lata 2008–2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi"(8)*, decyzję nr ... /2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... ustanawiającą Europejski Fundusz na rzecz Powrotów Imigrantów na lata 2008–2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi"(9)* oraz decyzję Rady nr ... /2007/WE z dnia ... ustanawiającą Europejski Fundusz na rzecz Integracji Obywateli Państw Trzecich na lata 2007–2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi"(10)*, i których celem jest zapewnienie sprawiedliwego podziału odpowiedzialności między państwa członkowskie w odniesieniu do obciążenia finansowego wynikającego z wprowadzenia zintegrowanego zarządzania granicami zewnętrznymi Unii oraz wdrożenia wspólnej polityki azylowej i polityki imigracyjnej, opracowanych zgodnie z Tytułem IV Części Trzeciej Traktatu.
(19) Udział państw członkowskich w niniejszym Funduszu nie powinien zbiegać się z ich udziałem w planowanym tymczasowym instrumencie mającym na celu zapewnienie pomocy państwom członkowskim będącym beneficjentami w finansowaniu działań na nowych granicach zewnętrznych Unii Europejskiej służących wprowadzaniu dorobku Schengen i kontroli granic zewnętrznych.
(20) Działania wspierane ze środków niniejszego Funduszu powinny tworzyć efekt synergii z działaniami wspieranymi ze środków wspólnotowych instrumentów pomocy zewnętrznej oraz powinny być realizowane w ramach polityki stosunków zewnętrznych Unii Europejskiej, w szczególności strategii dotyczącej zewnętrznego wymiaru przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.
(21) Wsparcie udzielane przez Fundusz byłoby skuteczniejsze i lepiej ukierunkowane, jeżeli współfinansowanie kwalifikowalnych działań będzie oparte na strategicznym programowaniu wieloletnim przygotowywanym przez każde państwo członkowskie w dialogu z Komisją.
(22) Na podstawie przyjętych przez Komisję wytycznych strategicznych każde państwo członkowskie powinno przygotować dokument dotyczący programowania wieloletniego uwzględniający specyficzną sytuację i potrzeby danego kraju oraz przedstawiający jego strategię rozwoju, który powinien stanowić ramy dla przygotowania realizacji działań, które zostaną ujęte w programach rocznych.
(23) Zgodnie z metodami wykonania, o których mowa w art. 53 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(11) (zwanego dalej "rozporządzeniem finansowym"), należy określić warunki umożliwiające Komisji wypełnianie jej obowiązków związanych z wykonaniem budżetu ogólnego Unii Europejskiej oraz wyjaśnić charakter obowiązków państw członkowskich w ramach współpracy. Stosowanie tych warunków pozwoliłoby Komisji upewnić się, że państwa członkowskie korzystają z Funduszu w sposób prawidłowy i zgodny z prawem oraz zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami w rozumieniu art. 27 i art. 48 ust. 2 rozporządzenia finansowego.
(24) Państwa członkowskie powinny przyjąć właściwe środki w celu zagwarantowania prawidłowego funkcjonowania systemu zarządzania i kontroli oraz właściwej jakości wdrażania. Należy w tym celu ustalić ogólne zasady i niezbędne funkcje, jakie mają spełniać wszystkie programy.
(25) W związku z tym, że Fundusz może wspierać środki krajowe państwa członkowskiego mające na celu wdrożenie dorobku Schengen, począwszy od kwestii związanych z granicami zewnętrznymi aż po politykę wizową, na różnych poziomach i w różnych miejscach mogłoby być zaangażowanych kilka organów danego państwa członkowskiego. W związku z tym państwa członkowskie powinny mieć możliwość wyznaczenia kilku instytucji certyfikujących i instytucji audytowych lub instytucji delegowanych, pod warunkiem wyraźnego rozdziału funkcji między tymi instytucjami.
(26) Zgodnie z zasadami pomocniczości i proporcjonalności państwa członkowskie powinny w pierwszym rzędzie odpowiadać za wykorzystanie środków finansowych Funduszu i jego kontrolę.
(27) Należy określić obowiązki państw członkowskich w zakresie systemów zarządzania i kontroli, poświadczania wydatków, a także zapobiegania nieprawidłowościom i naruszeniom prawa wspólnotowego oraz ich wykrywania i korygowania, tak aby zagwarantować skuteczną i prawidłową realizację programów rocznych i wieloletnich. W szczególności, w odniesieniu do kwestii zarządzania i kontroli, konieczne jest ustalenie warunków, na jakich państwa członkowskie zapewnią wprowadzenie i właściwe funkcjonowanie odpowiednich systemów.
(28) Bez uszczerbku dla uprawnień Komisji w zakresie kontroli finansowej, należy zachęcać do współpracy pomiędzy państwami członkowskimi a Komisją w tej dziedzinie.
(29) Skuteczność i wpływ działań wspieranych przez Fundusz zależą również od ich oceny oraz rozpowszechniania ich wyników. Należy formalnie określić obowiązki państw członkowskich i Komisji w tym względzie oraz ustalenia zapewniające rzetelność oceny oraz jakość odnośnych informacji.
(30) Należy przeprowadzać ocenę działań w celu dokonania oceny śródokresowej oraz oceny oddziaływania, a proces oceny powinien zostać włączony do ustaleń dotyczących monitorowania projektu.
(31) Mając na uwadze znaczenie uwidocznienia finansowania wspólnotowego, Komisja powinna przedstawić wytyczne mające ułatwiać każdej instytucji, organizacji pozarządowej, organizacji międzynarodowej lub innemu podmiotowi otrzymującemu dotację z niniejszego Funduszu, właściwe ukazanie otrzymanego wsparcia, z uwzględnieniem praktyki stosowanej w zakresie innych instrumentów w ramach podziału zarządzania, takich jak fundusze strukturalne.
(32) Niniejsza decyzja ustanawia kopertę finansową na cały okres trwania programu, która stanowi zasadniczy punkt odniesienia dla władzy budżetowej podczas corocznej procedury budżetowej w rozumieniu pkt 37 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(12).
(33) W związku z tym, że cel niniejszej decyzji, mianowicie wspieranie ustanowienia europejskiego wspólnego zintegrowanego systemu zarządzania granicami, obejmującego między innymi zarządzanie działaniami organizowanymi przez służby konsularne i inne służby państw członkowskich w państwach trzecich w zakresie przepływów obywateli państw trzecich na terytorium państw członkowskich, nie może być osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary lub skutki działań możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(34) Środki niezbędne do wykonania niniejszej decyzji należy przyjąć zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(13).
(35) Ponieważ środek określony w niniejszej decyzji, dotyczący przyjęcia wytycznych strategicznych, ma zasięg ogólny i ma na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej decyzji poprzez usunięcie niektórych elementów innych niż istotne lub uzupełnienie niniejszej decyzji poprzez dodanie innych elementów innych niż istotne, środek ten powinien on zostać przyjęty zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE. Ze względu na potrzebę skutecznego działania, terminy mające zwykle zastosowanie w ramach procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą powinny zostać skrócone dla przyjęcia wytycznych strategicznych.
(36) W celu zapewnienia terminowego wdrażania Funduszu, niektóre przepisy niniejszej decyzji powinny stosować się od dnia 1 stycznia 2007 r.
(37) W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen objętych obszarami, o których mowa w art. 1 pkt A i B decyzji Rady 1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen(14).
(38) Należy dokonać ustaleń umożliwiających przedstawicielom Islandii i Norwegii włączenie się w prace komitetów wspomagających Komisję w wykonywaniu jej uprawnień wykonawczych. Takie ustalenia zostały zawarte w Umowie w formie wymiany listów pomiędzy Radą Unii Europejskiej a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii w sprawie komitetów wspomagających Komisję Europejską w wykonywaniu jej uprawnień wykonawczych(15), dołączonej do umowy, o której mowa w motywie 37.
(39) W odniesieniu do Szwajcarii, niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu umowy podpisanej między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen objętego obszarem, o którym mowa w art. 1 punkt A decyzji 1999/437/WE, w związku z art. 4 ust. 1 decyzji Rady 2004/860/WE(16) w sprawie podpisania w imieniu Wspólnoty Europejskiej oraz tymczasowego stosowania niektórych postanowień tej umowy.
(40) Należy dokonać ustaleń umożliwiających przedstawicielom Szwajcarii włączenie się w prace komitetów wspomagających Komisję w wykonywaniu jej uprawnień wykonawczych. Takie ustalenia zostały zawarte w wymianie listów pomiędzy Radą Unii Europejskiej a Szwajcarią, dołączonej do umowy, o której mowa w motywie 39.
(41) W celu określenia przepisów uzupełniających niezbędnych do realizacji niniejszego Funduszu należy zawrzeć porozumienie między Wspólnotą a Islandią, Norwegią i Szwajcarią.
(42) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii, dołączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest związana jej treścią ani objęta zakresem jej zastosowania. Mając na uwadze, że niniejsza decyzja opiera się na dorobku Schengen zgodnie z postanowieniami Tytułu IV Części III Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, zgodnie z art. 5 wspomnianego protokołu, Dania podejmuje decyzję o wprowadzeniu niniejszego aktu prawnego do własnego prawa krajowego w terminie sześciu miesięcy po przyjęciu niniejszej decyzji przez Radę.
(43) Niniejsza decyzja stanowi rozszerzenie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania wobec Zjednoczonego Królestwa, zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącą wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen(17) oraz późniejszą decyzją Rady 2004/926/WE z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie wprowadzenia w życie części dorobku Schengen przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej(18) W związku z tym Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest związane jej treścią ani objęte zakresem jej zastosowania.
(44) Niniejsza decyzja stanowi rozszerzenie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania wobec Irlandii, zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącą wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen(19). W związku z tym Irlandia nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest związana jej treścią ani objęta zakresem jej zastosowania.
(45) Zgodnie z art. 67 ust. 2 tiret drugie Traktatu, na mocy decyzji Rady 2004/927/WE z dnia 22 grudnia 2004 r. przewidującej stosowanie procedury określonej w art. 251 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Gospodarczą w odniesieniu do niektórych obszarów objętych Tytułem IV Części Trzeciej Traktatu(20), procedura, o której mowa w art. 251 Traktatu ma zastosowanie do obszarów objętych art. 62 ust. 1, ust. 2 lit. a) i ust. 3 oraz art. 63 ust. 2 lit. b) i ust. 3 lit. b) Traktatu,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
ROZDZIAŁ I
PRZEDMIOT, CELE I DZIAŁANIA
Artykuł 1
Przedmiot i zakres zastosowania
Niniejsza decyzja ustanawia, na okres od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., Fundusz Granic Zewnętrznych (zwany dalej "Funduszem"), jako część spójnych ram, obejmujących również decyzję nr .../2007/WE(21), decyzję nr ... /2007/WE(22)* oraz decyzję nr .../2007/WE(23)**, w celu przyczynienia się do wzmocnienia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, a także zastosowania zasady solidarności pomiędzy państwami członkowskimi.
Niniejsza decyzja określa cele, do których Fundusz się przyczynia, zasady jego realizacji, dostępne zasoby finansowe oraz kryteria dystrybucji, którymi należy kierować się, przydzielając dostępne zasoby finansowe.
Ustanawia ona zasady zarządzania Funduszem, w tym zasady finansowe, a także mechanizmy monitorowania i kontroli oparte na podziale odpowiedzialności między Komisję a państwa członkowskie.
Artykuł 2
Definicje
Do celów niniejszej decyzji:
1)
"granice zewnętrzne" oznaczają granice lądowe państw członkowskich, w tym granice na rzekach i jeziorach oraz granice morskie, a także porty lotnicze, porty rzeczne, porty morskie i porty na jeziorach, do których stosuje się przepisy prawa wspólnotowego dotyczące przekraczania granic zewnętrznych, niezależnie od tego, czy są one granicami tymczasowymi;
2)
"tymczasowe granice zewnętrzne" oznaczają:
a)
wspólną granicę między państwem członkowskim w pełni wdrażającym dorobek Schengen a państwem członkowskim, które jest zobowiązane, zgodnie ze swoim Aktem przystąpienia, do pełnego stosowania tego dorobku, ale odnośnie do którego odpowiednia decyzja Rady upoważniająca to państwo członkowskie do pełnego stosowania dorobku Schengen nie weszła w życie,
b)
wspólną granicę między dwoma państwami członkowskimi zobowiązanymi do pełnego stosowania dorobku Schengen zgodnie z ich odnośnymi Aktami przystąpienia, lecz odnośnie do których odpowiednia decyzja Rady upoważniająca te państwa do pełnego stosowania tego dorobku nie weszła jeszcze w życie;
3)
"przejście graniczne" oznacza każde przejście wyznaczone przez właściwe organy do celów przekraczania granic zewnętrznych i zgłoszone zgodnie z art. 34 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 562/2006;
4) "Agencja" oznacza Europejską Agencję Zarządzania Współpracą Operacyjną na Granicach Zewnętrznych Państw Członkowskich Unii Europejskiej utworzoną na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 2007/2004.
Artykuł 3
Cele ogólne Funduszu
1. Fundusz przyczynia się do osiągnięcia następujących celów:
a)
skutecznej organizacji kontroli granic zewnętrznych, obejmującej zadania związane zarówno z odprawami jak i z ochroną;
b)
skutecznego zarządzania przez państwa członkowskie przepływami osób na granicach zewnętrznych w celu zapewnienia, z jednej strony, wysokiego poziomu ochrony granic zewnętrznych, a z drugiej strony sprawnego przekraczania granic zewnętrznych zgodnie z dorobkiem Schengen, w tym zgodnie z zasadą traktowania z szacunkiem i zasadą godności;
c)
jednolitego stosowania przez straż graniczną przepisów prawa wspólnotowego dotyczącego przekraczania granic zewnętrznych, w szczególności rozporządzenia (WE) nr 562/2006;
d)
poprawy zarządzania działaniami organizowanymi w państwach trzecich przez służby konsularne oraz inne służby państw członkowskich w zakresie przepływów obywateli państw trzecich na terytorium państw członkowskich, a także współpracy między państwami członkowskimi w tej dziedzinie.
2. Fundusz wnosi wkład w finansowanie pomocy technicznej z inicjatywy państw członkowskich lub Komisji.
Artykuł 4
Cele szczegółowe
1. W odniesieniu do celu określonego w art. 3 ust. 1 lit. a) Fundusz wspiera następujące cele szczegółowe:
a)
realizację zaleceń, wdrażanie norm operacyjnych i najlepszych praktyk wynikających ze współpracy operacyjnej państw członkowskich w zakresie kontroli granicznych;
b)
opracowanie i stosowanie środków koniecznych do poprawy systemów ochrony pomiędzy przejściami granicznymi;
c)
wprowadzenie środków lub rozwijanie skutecznych systemów pozwalających na systematyczne gromadzenie właściwych informacji w odniesieniu do rozwoju sytuacji na terenach położonych w bliskim oddaleniu i bezpośrednio poza granicami zewnętrznymi;
d)
zapewnienie właściwej ewidencji liczby osób przekraczających granice zewnętrzne wszelkiego rodzaju (lądowe, powietrzne, morskie);
e)
wprowadzenie lub unowocześnienie systemu gromadzenia danych statystycznych i administracyjnych dotyczących kategorii podróżnych, liczby i charakteru przeprowadzanych odpraw oraz środków ochrony na granicach zewnętrznych różnego rodzaju; system ten opierałby się na ewidencji i innych źródłach umożliwiających gromadzenie danych;
f)
ustanowienie skutecznej, strukturalnej, strategicznej i operacyjnej koordynacji wszystkich organów działających w przejściach granicznych;
g)
zwiększenie możliwości i podniesienie kwalifikacji straży granicznej w zakresie wykonywania zadań związanych z ochroną, doradztwem i kontrolą;
h)
usprawnienie wymiany informacji na poziomie krajowym pomiędzy organami odpowiedzialnymi za zarządzanie granicami zewnętrznymi, a także pomiędzy tymi organami a innymi organami odpowiedzialnymi za migrację, azyl i inne odnośne zagadnienia;
i)
promowanie norm zarządzania jakością.
2. W odniesieniu do celu określonego w art. 3 ust. 1 lit. b) Fundusz wspiera następujące cele szczegółowe:
a)
opracowywanie nowych metod pracy, środków logistycznych oraz najnowszych technologii w celu wzmocnienia systematycznych kontroli osób w przejściach granicznych przy wjeździe i wyjeździe, z wyjątkiem przejść na tymczasowych granicach zewnętrznych;
b)
propagowanie stosowania technologii oraz prowadzenie specjalistycznych szkoleń dla personelu odpowiedzialnego za jej efektywne wykorzystywanie;
c)
propagowanie wymiany informacji i doskonalenie szkoleń w zakresie wykrywania podrobionych lub fałszywych dokumentów podróży, w tym opracowywanie i rozpowszechnianie wspólnych narzędzi i procedur służących wykrywaniu takich dokumentów;
d)
propagowanie skutecznego dostępu w czasie rzeczywistym do danych w przejściach granicznych poprzez wykorzystanie rozbudowanych systemów informatycznych, takich jak System Informatyczny Schengen (SIS) i System Informacji Wizowych (VIS), oraz sprawnej wymiany informacji w czasie rzeczywistym pomiędzy wszystkimi przejściami granicznymi na granicach zewnętrznych;
e)
zapewnienie optymalnego zastosowania wyników analiz ryzyka na poziomie operacyjnym i technicznym.
3. W odniesieniu do celu określonego w art. 3 ust. 1 lit. c) Fundusz wspiera następujące cele szczegółowe:
a)
stopniowe wprowadzanie w każdym państwie członkowskim jednolitego systemu kształcenia, szkolenia oraz jednolitych wymogów dotyczących kwalifikacji straży granicznej, co umożliwi w szczególności realizacja opracowanego przez Agencję wspólnego podstawowego programu szkoleń oraz uzupełnianie w spójny sposób działań Agencji w tej dziedzinie;
b)
wspieranie i zwiększanie wymiany funkcjonariuszy straży granicznej między państwami członkowskimi oraz delegowanie ich do innych państw członkowskich, co stanowi uzupełnienie wytycznych i działań Agencji w tej dziedzinie;
c)
upowszechnienie wykorzystania wzdłuż granic zewnętrznych kompatybilnej, najnowszej technologii zawsze, gdy jest to niezbędne dla prawidłowego, skutecznego lub jednolitego stosowania przepisów;
d)
wspieranie możliwości organów w zakresie stosowania tych samych procedur oraz podejmowania spójnych, szybkich i rozważnych decyzji w sprawie przekraczania granic zewnętrznych, w tym również wydawania wiz;
e)
propagowanie korzystania ze wspólnego Praktycznego podręcznika dla straży granicznej;
f)
tworzenie i unowocześnianie miejsc i ośrodków przeznaczonych dla osób, którym odmówiono wjazdu na terytorium danego państwa i dla osób, które zostały ujęte po nielegalnym przekroczeniu granicy lub kiedy zbliżały się do granic zewnętrznych w celu nielegalnego wjazdu na terytorium państw członkowskich;
g)
poprawa stanu bezpieczeństwa obiektów w przejściach granicznych w celu zapewnienia bezpieczeństwa funkcjonariuszom straży granicznej oraz ochrony sprzętu, systemów ochrony i środków transportu.
4. W odniesieniu do celu określonego w art. 3 ust. 1 lit. d) Fundusz wspiera następujące cele szczegółowe:
a)
wzmacnianie zdolności operacyjnych sieci oficerów łącznikowych ds. imigracji oraz wspieranie efektywniejszej współpracy poprzez sieć łączącą służby państw członkowskich;
b)
wprowadzenie środków zmierzających do udzielania wsparcia państwom członkowskim i przewoźnikom w wykonywaniu obowiązków nałożonych na nich na mocy dyrektywy Rady 2004/82/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie zobowiązania przewoźników do przekazywania danych pasażerów(24) oraz art. 26 Konwencji z dnia 19 czerwca 1990 r. wprowadzającej w życie układ z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. pomiędzy rządami państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec i Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na ich wspólnych granicach ("układ z Schengen")(25) w celu zapobiegania nielegalnemu przekraczaniu granic zewnętrznych;
c)
wspieranie skuteczniejszej współpracy z przewoźnikami w portach lotniczych krajów odlotu, w tym jednolitego szkolenia personelu zatrudnianego przez przewoźników w zakresie dokumentów podróży;
d)
promowanie zarządzania jakością, sprawnej obsługi oraz wprowadzania udogodnień infrastrukturalnych w postępowaniu wizowym;
e)
promowanie współpracy między państwami członkowskimi w zakresie zwiększenia możliwości służb konsularnych w zakresie rozpatrywania wniosków o wydanie wizy;
f)
promowanie wspólnych praktyk w zakresie prowadzenia dochodzeń, jednolitych procedur administracyjnych i decyzji w zakresie wydawania wiz przez służby konsularne państwa członkowskiego znajdujące się w poszczególnych państwach trzecich;
g)
promowanie działań zmierzających ku systematycznej i regularnej współpracy między służbami konsularnymi a innymi służbami poszczególnych państw członkowskich, w szczególności w związku z systemem VIS, w tym wspólne korzystanie z zasobów i środków służących wydawaniu wiz, wymianie informacji, ekspertyzom i dochodzeniom dotyczącym wniosków o wydanie wizy oraz tworzeniu wspólnych ośrodków zajmujących się postępowaniem wizowym;
h)
wspieranie inicjatyw krajowych mających na celu wypracowanie wspólnych praktyk w zakresie prowadzenia dochodzeń, jednolitych procedur administracyjnych i podejmowanie decyzji w sprawie wiz przez służby konsularne poszczególnych państw członkowskich;
i)
ustanawianie wspólnych placówek konsularnych.
Artykuł 5
Działania kwalifikowalne w państwach członkowskich
1. Fundusz wspiera działania w państwach członkowskich dotyczące celów szczegółowych określonych w art. 4, a w szczególności działania związane z:
a)
infrastrukturą przejść granicznych i związanych z nią zabudowań, takich jak placówki graniczne, lądowiska helikopterów lub pasy, lub pomieszczenia dla pojazdów lub osób oczekujących w przejściach granicznych;
b)
infrastrukturą, zabudowaniami i systemami niezbędnymi do ochrony między przejściami granicznymi oraz do zapobiegania nielegalnemu przekraczaniu granic zewnętrznych;
c)
sprzętem operacyjnym, takim jak czujniki, sprzęt do monitoringu wizyjnego, urządzenia do badania dokumentów, narzędzia wykrywające oraz stałe lub przenośne terminale z dostępem do SIS, VIS, Europejskiego Systemu Archiwizacji Obrazu (FADO) i innych systemów europejskich i krajowych;
d)
środkami transportu służącymi zapewnieniu kontroli granic zewnętrznych, takimi jak pojazdy, jednostki pływające, helikoptery i lekkie samoloty wyposażone w specjalny sprzęt elektroniczny do ochrony granic oraz wykrywania osób ukrywających się w środkach transportu;
e)
sprzętem umożliwiającym wymianę informacji w czasie rzeczywistym między właściwymi organami;
f)
systemami ICT;
g)
programami delegowania i wymiany personelu, takiego jak funkcjonariusze straży granicznej, urzędnicy imigracyjni i urzędnicy konsularni;
h)
szkoleniem i kształceniem personelu właściwych organów, w tym szkoleniami językowymi;
i)
inwestycjami w rozwój, testowanie i wykorzystanie najnowszej technologii;
j)
badaniami i projektami pilotażowymi mającymi na celu realizację zaleceń, stosowanie norm operacyjnych i najlepszych praktyk wynikających ze współpracy operacyjnej państw członkowskich w dziedzinie kontroli granicznych;
k)
badaniami i projektami pilotażowymi mającymi na celu wspieranie innowacji, ułatwianie wymiany doświadczeń i dobrych praktyk oraz poprawę jakości zarządzania działaniami organizowanymi przez służby konsularne i inne służby państw członkowskich w państwach trzecich dotyczącymi przepływów obywateli państw trzecich na terytorium państw członkowskich, a także zacieśnienie współpracy w tym zakresie między państwami członkowskimi.
2. Fundusz nie wspiera działań odnoszących się do tymczasowych granic zewnętrznych, jeśli działania takie obejmują inwestycje strukturalne niezgodne z celem w postaci zniesienia kontroli osób na takich granicach, w szczególności działań, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b).
Artykuł 6
Specjalny program tranzytowy
1. Fundusz wspiera rekompensatę opłat uiszczonych za wydanie wiz tranzytowych oraz dodatkowych kosztów poniesionych w związku z wydawaniem uproszczonych dokumentów tranzytowych (FTD) i uproszczonych kolejowych dokumentów tranzytowych (FRTD) zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 693/2003(26) i rozporządzeniem Rady (WE) nr 694/2003(27).
2. Do celów ust. 1 koszty dodatkowe oznaczają koszty wynikające bezpośrednio ze szczególnych wymogów związanych z realizacją specjalnego programu tranzytowego, a które nie powstały w wyniku wydawania wiz tranzytowych lub innych.
Do objęcia finansowaniem kwalifikują się następujące rodzaje kosztów dodatkowych:
a)
inwestycje w infrastrukturę;
b)
szkolenia personelu odpowiedzialnego za realizację specjalnego programu tranzytowego;
c)
dodatkowe koszty operacyjne, w tym wynagrodzenie dla pracowników bezpośrednio zaangażowanych w realizację specjalnego programu tranzytowego.
3. Należne opłaty, o których mowa w ust. 1, obliczane są na podstawie poziomu opłat za wizy tranzytowe określonego w załączniku 12 do Wspólnych Instrukcji Konsularnych dotyczących wiz, w obrębie ram finansowych określonych w art. 14 ust. 9.
Artykuł 7
Działania wspólnotowe
1. Z inicjatywy Komisji można wykorzystać do 6% dostępnych zasobów Funduszu na finansowanie działań ponadnarodowych lub działań będących przedmiotem zainteresowania całej Wspólnoty (zwanych dalej "działaniami wspólnotowymi") w zakresie następujących celów:
a)
przyczyniania się do poprawy działań organizowanych przez służby konsularne i inne służby państw członkowskich w państwach trzecich w zakresie napływu obywateli państw trzecich na terytorium państw członkowskich oraz współpracy między państwami członkowskimi w tej dziedzinie, w tym działań oficerów łącznikowych ds. lotniczych i oficerów łącznikowych ds. imigracji;
b)
promowania stopniowego włączania kontroli celnych, weterynaryjnych i fitosanitarnych w zakres działalności zintegrowanego systemu zarządzania granicami zgodnie z rozwojem polityki w tej dziedzinie;
c)
zapewniania państwom członkowskim działań wspierających w przypadku należycie uzasadnionych sytuacji nadzwyczajnych wymagających pilnych działań na granicach zewnętrznych.
2. Aby kwalifikować się do finansowania, działania wspólnotowe wymienione w ust. 1 lit. a) i b) w szczególności:
a)
zwiększają wspólnotową współpracę w dziedzinie wprowadzania w życie prawa wspólnotowego i dobrych praktyk;
b)
wspierają tworzenie ponadnarodowych sieci współpracy oraz projektów pilotażowych opartych na ponadnarodowym partnerstwie służb konsularnych z dwóch lub większej liczby państw członkowskich, mających za zadanie wspieranie innowacji i ułatwianie wymiany doświadczeń i dobrych praktyk;
c)
wspierają badania, rozpowszechnianie i wymianę informacji na temat najlepszych praktyk i wszystkich innych aspektów celu ogólnego, jakim jest przyczynianie się do intensyfikacji działań organizowanych przez służby konsularne państw członkowskich w państwach trzecich i współpracy między państwami członkowskimi w tej dziedzinie, w tym również badania, rozpowszechnianie i wymianę informacji na temat wykorzystywania najnowszych technologii;
d)
wspierają projekty i opracowania badające możliwości nowych form współpracy wspólnotowej i prawa wspólnotowego w tym zakresie, w szczególności wspólnych ośrodków zajmujących się postępowaniem wizowym;
e)
wspierają opracowanie i stosowanie przez państwa członkowskie wspólnych narzędzi, metod i wskaźników statystycznych do celów oceny rozwoju sytuacji w dziedzinie polityki wizowej i współpracy konsularnej.
3. Roczny program prac określający priorytety działań wspólnotowych przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 56 ust. 2.
ROZDZIAŁ II
ZASADY POMOCY
Artykuł 8
Komplementarność, spójność i zgodność
1. Fundusz zapewnia pomoc, która uzupełnia działania podejmowane na poziomie krajowym, regionalnym i lokalnym, włączając do nich priorytety Wspólnoty.
2. Komisja i państwa członkowskie zapewniają spójność pomocy z Funduszu oraz państw członkowskich z działaniami, polityką i priorytetami Wspólnoty. Spójność ta znajduje w szczególności odbicie w programie wieloletnim, o którym mowa w art. 21.
3. Działania finansowane z Funduszu są zgodne z postanowieniami Traktatu i przepisami aktów prawnych przyjętych na jego podstawie.
Artykuł 9
Programowanie
1. Cele Funduszu realizowane są w ramach wieloletniego okresu programowania od 2007 do 2013, z zastrzeżeniem przeglądu śródokresowego zgodnie z art. 24. System programowania wieloletniego obejmuje priorytety oraz procesy zarządzania, podejmowania decyzji, kontroli i poświadczania wydatków.
2. Zatwierdzone przez Komisję programy wieloletnie są realizowane poprzez programy roczne.
Artykuł 10
Pomocniczość i proporcjonalność interwencji
1. Obowiązek realizacji programów wieloletnich i rocznych, o których mowa w art. 21 i 23, spoczywa na państwach członkowskich, na odpowiednim szczeblu terytorialnym, zgodnie z systemem instytucjonalnym właściwym dla każdego państwa członkowskiego. Obowiązek ten jest wypełniany zgodnie z niniejszą decyzją.
2. W odniesieniu do przepisów dotyczących audytu środki stosowane przez Komisję i państwa członkowskie różnią się w zależności od wielkości wkładu finansowego Wspólnoty. Tą samą zasadę stosuje się do przepisów dotyczących oceny oraz do sprawozdań z realizacji programów wieloletnich i rocznych.
Artykuł 11
Metody wykonania
1. Budżet Wspólnoty przydzielony Funduszowi wykonuje się zgodnie z art. 53 ust. 1 lit. b) rozporządzenia finansowego, z wyjątkiem działań wspólnotowych, o których mowa w art. 7 niniejszej decyzji, oraz pomocy technicznej, o której mowa w art. 17 niniejszej decyzji.
2. Komisja wykonuje swoje obowiązki w zakresie wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej poprzez:
a)
sprawdzanie istnienia i właściwego funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli w państwach członkowskich zgodnie z procedurami opisanymi w art. 34;
b)
wstrzymywanie lub zawieszanie całości lub części płatności, zgodnie z procedurami określonymi w art. 43 i 44, w przypadku wadliwego funkcjonowania krajowych systemów zarządzania i kontroli oraz stosowanie wszelkich innych niezbędnych korekt finansowych zgodnie z procedurami opisanymi w art. 47 i 48.
3. Państwa włączone we wdrażanie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen uczestniczą w funduszu zgodnie z niniejszą decyzją.
4. Dokonuje się ustaleń określających przepisy uzupełniające niezbędne do uregulowania kwestii takiego uczestnictwa w funduszu, w tym przepisy zapewniające ochronę interesów finansowych Wspólnoty oraz uprawnienia kontrolne Trybunału Obrachunkowego.
Artykuł 12
Partnerstwo
1. Każde państwo członkowskie organizuje, zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi i praktykami krajowymi, partnerstwo z instytucjami i podmiotami, które uczestniczą w realizacji programu wieloletniego lub które mogą, według zainteresowanego państwa członkowskiego, wnieść użyteczny wkład w jego opracowanie.
Takie instytucje i podmioty mogą obejmować właściwe władze regionalne, lokalne, miejskie i inne władze publiczne, organizacje międzynarodowe, w szczególności Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNCHR) i podmioty reprezentujące społeczeństwo obywatelskie, takie jak organizacje pozarządowe lub partnerzy społeczni.
2. Partnerstwo takie jest prowadzone w całkowitej zgodności z uprawnieniami instytucjonalnymi, prawnymi i finansowymi właściwymi dla danej kategorii partnera.
ROZDZIAŁ III
RAMY FINANSOWE
Artykuł 13
Zasoby ogólne
1. Koperta finansowa na realizację niniejszej decyzji w okresie od 1 dnia stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. wynosi 1 820 mln EUR.
2. Roczne środki dla Funduszu są zatwierdzane przez władzę budżetową w obrębie limitów wyznaczonych w ramach finansowych.
3. Komisja dokonuje indykatywnego rocznego podziału środków finansowych na poszczególne państwa członkowskie zgodnie z kryteriami ustalonymi w art. 14.
Artykuł 14
Roczna dystrybucja zasobów na kwalifikowalne działania w państwach członkowskich
1. Dokonuje się podziału dostępnych rocznych zasobów w sposób następujący:
a)
30% na zewnętrzne granice lądowe;
b)
35% na zewnętrzne granice morskie;
c)
20% na lotniska;
d)
15% na placówki konsularne.
2. Zasoby dostępne na mocy ust. 1 lit. a) są rozdzielane między państwa członkowskie w następujący sposób:
a)
70% na długość ich zewnętrznych granic obliczanych na podstawie współczynników wagowych dla każdego konkretnego odcinka określanego zgodnie z art. 15 ust. 3 lit. a); oraz
b)
30% na obciążenie pracą na ich zewnętrznych granicach lądowych, określone zgodnie z ust. 7 lit. a).
3. Zasoby dostępne na mocy ust. 1 lit. b) są rozdzielane między państwa członkowskie w następujący sposób:
a)
70% na długość ich zewnętrznej granicy obliczanej na podstawie współczynników wagowych dla każdego konkretnego odcinka określanego zgodnie z art. 15 ust. 3 lit. b) oraz
b)
30% na obciążenie pracą na ich zewnętrznych granicach morskich, określone zgodnie z ust. 7 lit. a).
4. Zasoby dostępne na mocy ust. 1 lit. c) są rozdzielane między państwa członkowskie na podstawie obciążenia pracą w ich portach lotniczych określanego zgodnie z ust. 7 lit. b).
5. Zasoby dostępne na mocy ust. 1 lit. d) są rozdzielane między państwa członkowskie w następujący sposób:
a)
50% na liczbę placówek konsularnych państw członkowskich w państwach wymienionych w załączniku I do rozporządzenia Rady (WE) nr 539/2001 z dnia 15 marca 2001 r. wymieniającego państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu(28); oraz
b)
50% na obciążenie pracą w odniesieniu do zarządzania polityką wizową w placówkach konsularnych państw członkowskich w państwach wymienionych w załączniku I do rozporządzenia Rady (WE) nr 539/2001 określone zgodnie z ust. 7 lit. c) niniejszego artykułu.
6. Do celów rocznego podziału zasobów na mocy ust. 1 lit. a) i b)
a)
uwzględnia się linię pomiędzy obszarami, o których mowa w art. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 866/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie systemu na podstawie art. 2 Protokołu 10 do Aktu Przystąpienia(29), chociaż nie stanowi ona zewnętrznej granicy lądowej, przez okres, w którym stosuje się postanowienia art. 1 protokołu 10 do Aktu przystąpienia z 2003 roku, lecz nie uwzględnia się długości granicy morskiej na północ od tej linii;
b)
"zewnętrzne granice morskie" oznacza zewnętrzne granice morza terytorialnego państw członkowskich określone zgodnie z art. 4-16 Konwencji Organizacji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, z zastrzeżeniem, że w przypadkach gdy wymagane są regularne operacje o dalekim zasięgu w celu zapobieżenia nielegalnej imigracji/nielegalnego przekroczenia, wówczas granica ta stanowić będzie zewnętrzną linię obszaru wysokiego ryzyka, która zostanie ustalona poprzez uwzględnienie danych operacyjnych z ostatnich dwóch lat dostarczonych przez dane państwa członkowskie. Niniejszą definicja stosuje się wyłącznie do celów niniejszej decyzji, a wszystkie operacje są przeprowadzane z poszanowaniem prawa międzynarodowego;
7. Obciążenie pracą jest obliczane na podstawie średnich wielkości z poprzednich dwóch lat dla następujących czynników:
a)
na zewnętrznych granicach lądowych i zewnętrznych granicach morskich:
i)
liczba osób przekraczających granice zewnętrzne na wyznaczonych przejściach granicznych,
ii)
liczba obywateli państw trzecich, którym odmówiono wjazdu na tej granicy zewnętrznej,
iii)
liczba obywateli państw trzecich zatrzymanych po nielegalnym przekroczeniu granicy, w tym liczba osób zatrzymanych na morzu;
b)
na lotniskach:
i)
liczba osób przekraczających granice zewnętrzne na wyznaczonych przejściach granicznych,
ii)
liczba obywateli państw trzecich, którym odmówiono wjazdu na tej granicy zewnętrznej;
c)
w placówkach konsularnych:
(i) liczba wniosków wizowych.
Obciążenie pracą w 2007 roku opiera się wyłącznie na danych za 2005 rok.
8. Współczynniki wagowe, o których mowa w ust. 2 i 3, zostaną określone przez Agencję zgodnie z art. 15.
9. W odniesieniu do długości zewnętrznych granic lądowych, o której mowa w ust. 2 lit. a), w obliczeniach rocznego podziału zasobów nie uwzględnia się tymczasowych granic zewnętrznych. Uwzględnia się jednak tymczasowe granice zewnętrzne między państwem członkowskim, które przystąpiło od Unii Europejskiej do dnia 1 maja 2004 r. a państwem członkowskim, które przystąpiło po dniu 1 maja 2004 r.
10. Wielkościami odniesienia dotyczącymi obciążenia pracą, o którym mowa w ust. 7, są najnowsze statystyki opracowane przez Komisję (Eurostat) na podstawie danych dostarczonych przez państwa członkowskie zgodnie z prawem wspólnotowym.
W przypadku, gdy państwa członkowskie nie dostarczyły Komisji (Eurostatowi) odnośnych statystyk, dostarczają one możliwie najszybciej dane tymczasowe.
Przed przyjęciem tych danych jako wielkości odniesienia, Komisja (Eurostat) ocenia jakość, porównywalność i kompletność informacji statystycznych zgodnie ze standardowymi procedurami operacyjnymi. Na wniosek Komisji (Eurostatu) państwa członkowskie dostarczają jej wszelkich niezbędnych do tego celu informacji.
11. W przypadku, gdy wielkości odniesienia nie są dostępne w formie statystyk opracowanych przez Komisję (Eurostat) zgodnie z prawem wspólnotowym, państwa członkowskie dostarczają Komisji dane tymczasowe do dnia 1 listopada każdego roku w celu oszacowania kwoty, która ma im być przydzielona na następny rok zgodnie z art. 23 ust. 2.
Przed przyjęciem przez Komisję tych danych jako wielkości odniesienia, Komisja (Eurostat) może ocenić jakość, porównywalność i kompletność informacji statystycznych zgodnie ze standardowymi procedurami operacyjnymi. Na wniosek Komisji (Eurostatu) państwa członkowskie dostarczają jej wszelkich niezbędnych do tego celu informacji.
12. Przydział zasobów określonych w ust. 1 nie obejmuje zasobów przydzielonych do celów określonych w art. 6 i art. 19. Zasoby przydzielone do celów określonych w art. 6 nie przekraczają 108 mln EUR na lata 2007–2013.
Artykuł 15
Analiza ryzyka przeprowadzana przez Agencję do celów rocznego podziału zasobów
1. W celu określenia współczynników wagowych, o których mowa w art. 14 ust. 8 Agencja dostarcza Komisji do dnia 1 kwietnia każdego roku szczegółowe sprawozdanie opisujące trudności w prowadzeniu ochrony granic oraz sytuację na zewnętrznych granicach państw członkowskich, zwracając specjalną uwagę na szczególną bliskość państw członkowskich wobec obszarów zagrożonych nielegalną imigracją w poprzednim roku, również z uwzględnieniem liczby osób, które nielegalnie przedostały się na terytorium tych państw członkowskich oraz wielkości tych państw członkowskich.
2. Sprawozdanie to, zgodnie z wspólnym zintegrowanym modelem analizy ryzyka, o którym mowa w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 2007/2004, analizuje zagrożenia, które w poprzednim roku miały wpływ na zewnętrzne granice państw członkowskich z uwzględnieniem rozwoju sytuacji politycznej, gospodarczej i społecznej w państwach trzecich, w szczególności w sąsiednich państwach trzecich, a także określa prawdopodobne przyszłe tendencje w przepływach migracyjnych i nielegalnej działalności na granicach zewnętrznych.
Ta analiza ryzyka opiera się głównie na następujących informacjach zebranych przez Agencję, dostarczonych przez państwa członkowskie lub otrzymanych od Komisji (Eurostatu):
a)
liczbie obywateli państw trzecich, którym odmówiono wjazdu na tej granicy zewnętrznej;
b)
liczbie obywateli państw trzecich zatrzymanych podczas nielegalnego przekraczania granicy zewnętrznej lub próby jej nielegalnego przekroczenia;
c)
liczbie ujętych pośredników, którzy celowo pomagali obywatelom państw trzecich w niedozwolonym przedostaniu się przez granicę;
d)
liczbie podrobionych lub fałszywych dokumentów podróży oraz liczbie dokumentów podróży i wiz wydanych na fałszywych podstawach, które zostały wykryte w przejściach granicznych zgodnie z kodeksem granicznym Schengen.
W przypadku, gdy wielkości odniesienia nie zostały dostarczone w formie statystyk opracowanych przez Urząd Statystyczny Wspólnot Europejskich, lecz przez państwa członkowskie, Agencja może zażądać od tych państw członkowskich niezbędnych informacji w celu dokonania oceny jakości, porównywalności i kompletności informacji statystycznych. Agencja może zwrócić się do Komisji (Eurostatu) o pomoc przy przeprowadzaniu takiej oceny.
3. Sprawozdanie to, zgodnie z ust. 1 i 2, określa również poziomy zagrożenia na zewnętrznych granicach każdego z państw członkowskich i wyznacza następujące szczegółowe współczynniki wagowe dla każdego odcinka granicy zewnętrznej danego państwa członkowskiego:
a)
zewnętrzna granica lądowa:
i)
współczynnik 1 dla normalnego zagrożenia,
ii)
współczynnik 1,5 dla średniego zagrożenia,
iii)
współczynnik 3 dla dużego zagrożenia;
b)
zewnętrzna granica morska:
i)
współczynnik 0 dla minimalnego zagrożenia,
ii)
współczynnik 1 dla normalnego zagrożenia,
iii)
współczynnik 3 dla średniego zagrożenia,
iv)
współczynnik 8 dla dużego zagrożenia.
Artykuł 16
Struktura finansowania
1. Wkład finansowy Funduszu przyjmuje postać dotacji.
2. Działania wspierane z Funduszu są współfinansowane ze źródeł publicznych lub prywatnych, nie są nastawione na osiąganie zysku i nie kwalifikują się do finansowania z innych źródeł objętych budżetem ogólnym Unii Europejskiej.
3. Środki przyznane z Funduszu uzupełniają wydatki publiczne lub wydatki równoważne przydzielone przez państwa członkowskie na działania objęte niniejszą decyzją.
4. Wkład Wspólnoty we wspierane projekty, w odniesieniu do działań realizowanych w państwach członkowskich na podstawie art. 4, nie przekracza 50% całkowitych kosztów danego działania.
Wkład ten może zostać podwyższony do 75% w przypadku projektów służących realizacji szczególnych celów priorytetowych wyznaczonych w wytycznych strategicznych, o których mowa w art. 20.
Wkład Wspólnoty podwyższa się do 75% w państwach członkowskich objętych Funduszem Spójności.
5. W ramach realizacji programów krajowych określonych w rozdziale IV państwa członkowskie dokonują wyboru projektów przeznaczonych do finansowania na podstawie następujących kryteriów minimalnych:
a)
sytuacji i wymogów w danym państwie członkowskim;
b)
efektywności kosztowej wydatków, między innymi z uwzględnieniem liczby osób, których taki projekt dotyczy;
c)
doświadczenia, wiedzy fachowej, wiarygodności i wkładu finansowego organizacji składającej wniosek o finansowanie i wszelkich organizacji partnerskich;
d)
zakresu, w jakim dane projekty uzupełniają inne działania finansowane z budżetu ogólnego Unii Europejskiej lub stanowią część programów krajowych.
6. Pomoc finansowa Wspólnoty przyznana na działania wspierane z Funduszu jest zasadniczo udzielana na okres nie dłuższy niż trzy lata, z zastrzeżeniem przedkładania okresowych sprawozdań z postępów w realizacji.
Artykuł 17
Pomoc techniczna z inicjatywy Komisji
1. Z inicjatywy Komisji lub w jej imieniu, do pułapu 500 000 EUR rocznego przydziału środków z Funduszu, Fundusz może finansować środki przygotowawcze, środki związane z monitorowaniem, wsparciem administracyjnym i technicznym, jak również środki związane z oceną, audytem i kontrolą, niezbędne do wykonania niniejszej decyzji.
2. Środki te obejmują:
a)
badania, oceny, ekspertyzy i statystyki, również o charakterze ogólnym, dotyczące funkcjonowania Funduszu;
b)
środki informacyjne przeznaczone dla państw członkowskich, beneficjentów końcowych i opinii publicznej, w tym kampanie mające na celu zwiększanie świadomości społecznej oraz wspólna baza danych dotyczącą projektów finansowanych w ramach Funduszu;
c)
instalację, obsługę i łączenie informatycznych systemów zarządzania, monitorowania, kontroli i oceny;
d)
opracowanie wspólnych ram oceny i monitorowania, jak również systemu wskaźników z uwzględnieniem, w stosownych przypadkach, wskaźników krajowych;
e)
doskonalenie metod oceny i wymiany informacji o praktykach w tym zakresie;
f)
środki informacyjne i szkoleniowe przeznaczone dla instytucji wyznaczonych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 27, stanowiące uzupełnienie wysiłków podejmowanych przez państwa członkowskie w celu udzielenia instytucjom w tych państwach wskazówek zgodnie z art. 33 ust. 2.
Artykuł 18
Pomoc techniczna z inicjatywy państw członkowskich
1. Z inicjatywy danego państwa członkowskiego, w odniesieniu do każdego programu rocznego, fundusz może finansować środki przygotowawcze, środki związane z zarządzaniem, monitorowaniem, oceną, jak również środki informacyjne i kontrolne oraz środki służące wzmocnieniu zdolności administracyjnych do celów realizacji Funduszu.
2. Kwota przeznaczona na pomoc techniczną w ramach każdego programu rocznego nie może przekraczać:
a)
na lata 2007–2010, 7% całkowitej rocznej kwoty współfinansowania przydzielonej danemu państwu członkowskiemu, plus 30 000 EUR; oraz
b)
na lata 2011–2013, 4% całkowitej rocznej kwoty współfinansowania przydzielonej danemu państwu członkowskiemu, plus 30 000 EUR.
Artykuł 19
Działania szczególne
1. Komisja sporządza co roku wykaz działań szczególnych, które państwa członkowskie mają, w stosownych przypadkach, we współpracy z Agencją, zrealizować, a które przyczyniają się do opracowania europejskiego wspólnego zintegrowanego systemu zarządzania granicami poprzez wyeliminowanie niedoskonałości na strategicznych punktach granicznych, określonych w analizach ryzyka, o których mowa art. 15.
2. Roczny program pracy, o którym mowa w art. 7 ust. 3, określa ramy finansowania takich działań, w tym cele i kryteria oceny.
3. Wykaz wybranych działań przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 56 ust. 2.
4. Pomoc finansowa z Funduszu na działania szczególne jest ograniczona do sześciu miesięcy i nie przekracza 80% kosztów każdego działania.
5. Dostępne zasoby roczne na te działania nie przekraczają 10 mln EUR. Zasoby, które pozostały dostępne po dokonaniu wyboru, o którym mowa w ust. 3, mogą być wykorzystane do finansowania działań określonych w art. 7.
ROZDZIAŁ IV
PROGRAMOWANIE
Artykuł 20
Przyjęcie wytycznych strategicznych
1. Komisja przyjmuje wytyczne strategiczne określające ramy interwencji Funduszu, z uwzględnieniem postępu w opracowywaniu i wdrażaniu prawodawstwa wspólnotowego w obszarze granic zewnętrznych i w dziedzinie polityki wizowej, jak również indykatywny podział zasobów finansowych Funduszu w okresie objętym programem wieloletnim.
2. W odniesieniu do celów ogólnych, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. a)-c), wytyczne te służą w szczególności realizacji priorytetów Wspólnoty mających na celu dalsze wsparcie stopniowego ustanawiania europejskiego wspólnego zintegrowanego systemu zarządzania granicami zewnętrznymi oraz wzmacnianie kontroli i ochrony granic zewnętrznych Unii.
3. W odniesieniu do celów ogólnych, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. d), wytyczne te służą w szczególności realizacji priorytetów Wspólnoty mających na celu dalsze wspieranie rozwoju wspólnej polityki wizowej jako części wielopoziomowego systemu zmierzającego do ułatwienia legalnej podróży oraz zwalczania nielegalnej imigracji poprzez usprawnienie trybu rozpatrywania wniosków w lokalnych urzędach konsularnych.
4. Komisja przyjmuje wytyczne strategiczne odnoszące się do wieloletniego okresu programowania do dnia 31 lipca 2007 r.
5. Wytyczne strategiczne przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 56 ust. 3. Te wytyczne strategiczne po ich przyjęciu zostaną dołączone do niniejszej decyzji.
Artykuł 21
Przygotowywanie i zatwierdzanie krajowych programów wieloletnich
1. Na podstawie wytycznych strategicznych, o których mowa w art. 20, każde państwo członkowskie przedstawia projekt programu wieloletniego, który obejmuje następujące elementy:
a)
opis aktualnej sytuacji w tym państwie członkowskim w odniesieniu do infrastruktury, sprzętu, środków transportu, systemów ICT oraz uzgodnień dotyczących kształcenia i szkolenia personelu zatrudnionego, odpowiednio, we władzach granicznych i konsularnych;
b)
analizę potrzeb występujących w danym państwie członkowskim w zakresie infrastruktury, sprzętu, środków transportu, systemów ICT oraz uzgodnień dotyczących kształcenia i szkolenia personelu zatrudnionego, odpowiednio, we władzach granicznych i konsularnych, a także wskazanie celów operacyjnych umożliwiających zaspokojenie tych potrzeb w okresie objętym programem wieloletnim;
c)
przedstawienie odpowiedniej strategii osiągnięcia tych celów oraz priorytety przypisane ich osiągnięciu, a także opis działań przewidzianych w celu realizacji tych priorytetów;
d)
wskazanie, czy strategia ta jest spójna z innymi instrumentami regionalnymi, krajowymi i wspólnotowymi;
e)
informacje na temat priorytetów i ich celów szczegółowych [NB: p. art. 4 – to samo użyte na "specific objectives"]. Cele te określa się ilościowo, z wykorzystaniem ograniczonej liczby wskaźników z uwzględnieniem zasady proporcjonalności. Wskaźniki te muszą umożliwiać mierzenie postępu w stosunku do sytuacji wyjściowej oraz skuteczności realizacji priorytetów poprzez osiąganie celów szczegółowych;
f)
opis podejścia wybranego do realizacji zasady partnerstwa określonej w art. 12;
g)
projekt planu finansowania, który określa proponowany wkład finansowy Funduszu i ogólną kwotę współfinansowania publicznego lub prywatnego dla każdego priorytetu i każdego programu rocznego;
h)
przepisy zapewniające podanie treści programu wieloletniego do wiadomości publicznej.
2. Państwa członkowskie przedkładają Komisji projekt programu wieloletniego nie później niż cztery miesiące po przedstawieniu przez Komisję wytycznych strategicznych.
3. W celu zatwierdzenia projektu programu wieloletniego Komisja przeprowadza analizę:
a)
zgodności projektu programu wieloletniego z celami Funduszu i wytycznymi strategicznymi, o których mowa w art. 20;
b)
istotności działań przewidzianych w projekcie programu wieloletniego w świetle proponowanej strategii;
c)
zgodności ustaleń w zakresie zarządzania i kontroli, dokonanych przez dane państwo członkowskie w odniesieniu do realizacji interwencji Funduszu, z przepisami niniejszej decyzji;
d)
zgodności projektu programu wieloletniego z prawem wspólnotowym, w szczególności z przepisami prawa wspólnotowego mającymi na celu zapewnienie swobodnego przepływu osób w powiązaniu z bezpośrednio z nimi związanymi środkami towarzyszącymi w odniesieniu do kontroli granic zewnętrznych, azylu i imigracji.
4. W przypadku, gdy Komisja uzna, że dany projekt programu wieloletniego jest niespójny z wytycznymi strategicznymi lub że jest on niezgodny z przepisami niniejszej decyzji w zakresie systemów zarządzania i kontroli lub z prawem wspólnotowym, wzywa ona dane państwo członkowskie do przedstawienia wszystkich niezbędnych informacji dodatkowych i, w stosownych przypadkach, do dokonania odpowiednich zmian w projekcie programu wieloletniego.
5. Komisja zatwierdza program wieloletni w terminie trzech miesięcy od chwili jego formalnego przedłożenia, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 56 ust. 2.
Artykuł 22
Zmiana programów wieloletnich
1. Z inicjatywy danego państwa członkowskiego lub Komisji program wieloletni poddaje się ponownej analizie i, w razie konieczności, wprowadza się do niego zmiany w odniesieniu do pozostałej części okresu programowania w celu uwzględnienia w większym stopniu lub w inny sposób priorytetów Wspólnoty. Ponowne rozpatrzenie programów wieloletnich może nastąpić na podstawie dokonanych ocen lub w następstwie trudności napotkanych podczas realizacji.
2. Komisja przyjmuje decyzję w sprawie zatwierdzenia zmiany programu wieloletniego możliwie najszybciej po formalnym przedłożeniu stosownego wniosku przez zainteresowane państwo członkowskie. Zmiana programu wieloletniego przeprowadzana jest zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 56 ust. 2.
Artykuł 23
Programy roczne
1. Zatwierdzony przez Komisję programy wieloletni realizowany jest poprzez programy roczne.
2. Do dnia 1 lipca każdego roku Komisja przedstawia państwom członkowskim szacunkowe kwoty, które zostaną im przydzielone na następny rok z ogólnej kwoty środków przydzielonych w ramach rocznej procedury budżetowej, obliczone zgodnie z art. 14.
3. Do dnia 1 listopada każdego roku państwa członkowskie przedstawiają Komisji projekt programu rocznego na następny rok sporządzony zgodnie z programem wieloletnim i składający się z następujących elementów:
a)
ogólnych zasad wyboru projektów, które mają być finansowane w ramach programu rocznego;
b)
opisu działań, które mają być wspierane w ramach programu rocznego;
c)
proponowanego finansowego podziału wkładu Funduszu na poszczególne działania w ramach programu oraz wskazania postulowanej kwoty na pokrycie kosztów pomocy technicznej w ramach art. 18, służącej realizacji programu rocznego.
4. Analizując projekt programu rocznego państwa członkowskiego, Komisja uwzględnia ostateczną kwotę środków przydzielonych Funduszowi w ramach procedury budżetowej.
W terminie jednego miesiąca od formalnego przedłożenia projektu rocznego programu Komisja informuje dane państwo członkowskie o możliwości jego zatwierdzenia. Jeżeli projekt programu rocznego jest niezgodny z programem wieloletnim, Komisja wzywa to państwo członkowskie do przedstawienia wszystkich niezbędnych informacji i, w stosownych przypadkach, do wprowadzenia odpowiednich zmian do projektu programu rocznego.
Komisja przyjmuje decyzję w sprawie finansowania zatwierdzającą program roczny do dnia 1 marca danego roku. W decyzji określa się kwotę przydzieloną danemu państwu członkowskiemu oraz okres, w którym wydatki są kwalifikowalne.
5. W celu uwzględnienia należycie uzasadnionych sytuacji nadzwyczajnych, które nie zostały przewidziane w chwili zatwierdzania programu rocznego, a które wymagają podjęcia pilnych działań, państwo członkowskie może dokonać zmiany w wysokości do 10% kwoty podziału finansowego wkładu Funduszu pomiędzy różne działania wymienione w programie rocznym lub przydzielić do 10% przyznanej kwoty na inne działania zgodnie z niniejszą decyzją. Dane państwo członkowskie informuje Komisję o zmienionym programie rocznym.
Artykuł 24
Przegląd śródokresowy programu wieloletniego
1. Komisja dokonuje przeglądu wytycznych strategicznych i, w razie potrzeby, przyjmuje do dnia 31 marca 2010 r. nowe wytyczne strategiczne na lata 2011–2013.
2. W przypadku przyjęcia takich zmienionych wytycznych strategicznych każde państwo członkowskie ponownie analizuje swój program wieloletni i, w stosownych przypadkach, wprowadza do niego zmiany.
3. Zasady określone w art. 21 dotyczące przygotowania i zatwierdzenia krajowych programów wieloletnich mają zastosowanie odpowiednio do przygotowywania i zatwierdzania tych zmienionych programów wieloletnich.
4. Zmienione wytyczne strategiczne przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 56 ust. 3.
ROZDZIAŁ V
SYSTEMY ZARZĄDZANIA I KONTROLI
Artykuł 25
Wykonanie
Komisja odpowiada za wykonanie niniejszej decyzji i przyjmuje niezbędne przepisy wykonawcze.
Artykuł 26
Ogólne zasady działania systemów zarządzania i kontroli
Ustanowione przez państwa członkowskie systemy zarządzania i kontroli programów wieloletnich zapewniają:
a)
określenie funkcji podmiotów związanych z zarządzaniem i kontrolą oraz przydziału funkcji w obrębie każdego podmiotu;
b)
zgodność z zasadą rozdzielenia funkcji pomiędzy tymi podmiotami i w ich obrębie;
c)
odpowiednie zasoby dla każdego podmiotu pełniącego funkcje, które mu wyznaczono, przez cały okres realizacji działań współfinansowanych z Funduszu;
d)
procedury dla zapewniania zasadności i prawidłowości wydatków zadeklarowanych w ramach programów rocznych;
e)
wiarygodne, skomputeryzowane systemy rachunkowości i księgowości, monitorowania i sprawozdawczości finansowej;
f)
system sprawozdawczości i monitorowania, w przypadku gdy podmiot odpowiedzialny powierza wykonanie zadań innemu podmiotowi;
g)
instrukcje postępowania odnoszące się do funkcji, które należy wypełnić;
h)
ustalenia dotyczące audytu funkcjonowania systemu;
i)
systemy i procedury w celu zapewnienia stosowania właściwej ścieżki audytu;
j)
procedury sprawozdawczości i monitorowania nieprawidłowości oraz odzyskiwania kwot nienależnie wypłaconych.
Artykuł 27
Wyznaczanie instytucji
1. Do celów realizacji programu wieloletniego i programów rocznych państwo członkowskie wyznacza następujące podmioty:
a)
instytucja odpowiedzialna: organ funkcjonalny państwa członkowskiego, krajowy organ publiczny lub podmiot wyznaczony przez państwo członkowskie lub podmiot prawa prywatnego państwa członkowskiego wypełniający misję publiczną, który odpowiada za zarządzanie programem wieloletnim i programami rocznymi finansowanymi ze środków Funduszu oraz za wszelkie kontakty z Komisją;
b)
instytucję certyfikującą: krajowy organ publiczny lub podmiot lub osobę fizyczną działającą w charakterze takiego organu lub podmiotu – wyznaczone przez państwo członkowskie do poświadczania deklaracji wydatków przed ich skierowaniem do Komisji;
c)
instytucję audytową: krajowy organ publiczny lub podmiot, pod warunkiem że jest on funkcjonalnie niezależny od instytucji odpowiedzialnej i instytucji certyfikującej – wyznaczony przez państwo członkowskie i odpowiedzialny za weryfikację skutecznego działania systemu zarządzania i kontroli;
d)
w stosownych przypadkach, instytucję delegowaną.
2. Państwo członkowskie określa zasady regulujące jego stosunki z instytucjami, o których mowa w ust. 1, a także ich stosunki z Komisją.
3. Z zastrzeżeniem art. 26 lit. b), niektóre lub wszystkie instytucje, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, mogą stanowić część tego samego podmiotu.
4. Komisja przyjmuje przepisy wykonawcze dla art. 28-32 zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 56 ust. 2.
Artykuł 28
Instytucja odpowiedzialna
1. Instytucja odpowiedzialna spełnia następujące warunki minimalne:
a)
posiada osobowość prawną, chyba że jest organem funkcjonalnym państwa członkowskiego;
b)
dysponuje infrastrukturą wymaganą do łatwej komunikacji z szerokim gronem użytkowników, podmiotami odpowiedzialnymi w innych państwach członkowskich oraz Komisją;
c)
działa w otoczeniu administracyjnym, które pozwala mu prawidłowo wykonywać swoje zadania i unikać wszelkich konfliktów interesów;
d)
jest w stanie stosować wspólnotowe zasady zarządzania funduszami;
e)
dysponuje środkami finansowymi i możliwościami w zakresie zarządzania proporcjonalnymi do wielkości funduszy wspólnotowych, którymi będzie zobowiązany zarządzać;
f)
dysponuje personelem, którego kwalifikacje zawodowe odpowiadają potrzebom pracy administracyjnej w środowisku międzynarodowym.
2. Państwo członkowskie zapewnia instytucji odpowiedzialnej odpowiednie środki finansowe, tak aby mogła nadal właściwie wykonywać swoje zadania w sposób ciągły przez cały okres 2007–2013.
3. Komisja może pomagać państwom członkowskim w szkoleniu personelu, w szczególności w odniesieniu do prawidłowego stosowania rozdziałów V-IX.
Artykuł 29
Zadania instytucji odpowiedzialnej
1. Instytucja odpowiedzialna odpowiada za zarządzanie programem wieloletnim i jego realizację zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami.
Instytucja ta w szczególności:
a)
prowadzi konsultacje z partnerami zgodnie z art. 12;
b)
składa Komisji projekt programu wieloletniego i projekty programów rocznych, do których odnoszą się art. 21 i 23;
c)
organizuje i ogłasza zaproszenia do składania ofert i projektów, w stosownych przypadkach;
d)
organizuje wybór projektów do celów współfinansowania w ramach Funduszu zgodnie z kryteriami określonymi w art. 16 ust. 5;
e)
przyjmuje płatności dokonywane przez Komisję i dokonuje płatności na rzecz beneficjentów końcowych;
f)
zapewnia spójność i komplementarność między współfinansowaniem w ramach Funduszu i w ramach innych stosownych instrumentów finansowych, krajowych lub wspólnotowych;
g)
monitoruje dostarczenie współfinansowanych towarów i usług oraz weryfikuje, czy wydatki zadeklarowane na działania zostały rzeczywiście poniesione oraz są zgodne z zasadami wspólnotowymi i krajowymi;
h)
zapewnia istnienie informatycznego systemu ewidencjonowania i przechowywania zapisów księgowych dla każdego działania w ramach programów rocznych, oraz że dane na temat realizacji, niezbędne do celów zarządzania finansowego, monitorowania, kontroli i oceny są gromadzone;
i)
zapewnia utrzymywanie przez beneficjentów końcowych i inne podmioty uczestniczące w realizacji działań współfinansowanych z Funduszu odrębnego systemu księgowego albo odpowiedniego kodu księgowego dla wszystkich transakcji związanych z danym działaniem, bez uszczerbku dla krajowych zasad księgowych;
j)
zapewnia przeprowadzanie ocen Funduszu, o których mowa w art. 51, w terminach określonych w art. 52 ust. 2 i zgodnie z normami jakości uzgodnionymi między Komisją a danym państwem członkowskim;
k)
ustanawia procedury dla zapewnienia, że przechowywanie wszystkie dokumentów dotyczące wydatków i audytów, wymagane do zapewnienia właściwej ścieżki audytu, są przechowywane zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 45;
l)
zapewnia otrzymywanie przez instytucję audytową, do celów prowadzenia audytów określonych w art. 32 ust. 1, wszystkich niezbędnych informacji na temat stosowanych procedur zarządzania i projektów współfinansowanych z Funduszu;
m)
zapewnia otrzymywanie przez instytucję certyfikującą, do celów poświadczania, wszystkich niezbędnych informacji na temat procedur i weryfikacji przeprowadzonych w odniesieniu do wydatków;
n)
sporządza i przedkłada Komisji sprawozdania z postępów i sprawozdania końcowe z realizacji programu rocznego, deklaracje wydatków poświadczonych przez instytucję certyfikującą i wnioski o płatności lub, w stosownych przypadkach, oświadczenia zwrotu kosztów;
o)
prowadzi działalność informacyjną i doradczą oraz rozpowszechnia wyniki wspieranych działań;
p)
współpracuje z Komisją i instytucjami odpowiedzialnymi w innych państwach członkowskich;
q)
kontroluje wdrożenie przez beneficjentów końcowych wytycznych, o których mowa w art. 35 ust. 6.
2. Działalność instytucji odpowiedzialnej związana z zarządzaniem projektami realizowanymi w państwach członkowskich może być finansowana w ramach pomocy technicznej, o której mowa w art. 18.
Artykuł 30
Delegacja zadań przez instytucję odpowiedzialną
1. W przypadku, gdy wykonanie wszystkich lub niektórych zadań instytucji odpowiedzialnej powierza się instytucji delegowanej, instytucja odpowiedzialna określa zakres delegowanych zadań oraz ustala szczegółowe procedury wykonania tych zadań, zgodnie z warunkami określonymi w art. 28.
2. Procedury te obejmują regularne dostarczanie instytucji odpowiedzialnej informacji na temat skutecznego wykonywania delegowanych zadań i opis zastosowanych środków.
Artykuł 31
Instytucja certyfikująca
1. Instytucja certyfikująca:
a)
poświadcza, że:
i)
deklaracja wydatków jest dokładna, wynika z rzetelnych systemów księgowych i jest oparta na weryfikowalnych dokumentach uzupełniających,
ii)
zadeklarowane wydatki są zgodne z mającymi zastosowanie zasadami wspólnotowymi i krajowymi oraz zostały poniesione w związku z działaniami wybranymi na podstawie kryteriów mających zastosowanie do programu i zgodnych z zasadami wspólnotowymi i krajowymi;
b)
zapewnia, do celów poświadczenia, że otrzymała od instytucji odpowiedzialnej odpowiednie informacje na temat procedur i weryfikacji przeprowadzonych w odniesieniu do wydatków zawartych w deklaracjach wydatków;
c)
uwzględnia do celów poświadczenia, wyniki wszystkich audytów przeprowadzonych przez instytucję audytową lub na jej odpowiedzialność;
d)
utrzymuje w formie elektronicznej zapisy księgowe dotyczące wydatków zadeklarowanych Komisji;
e)
weryfikuje odzyskanie wszelkich wspólnotowych środków finansowych, w stosownych przypadkach wraz z odsetkami, w przypadku stwierdzenia, że zostały one nienależnie wypłacone w wyniku wykrytych nieprawidłowości;
f)
prowadzi ewidencję kwot podlegających odzyskaniu i przekazuje odzyskane kwoty do budżetu ogólnego Unii Europejskiej, w miarę możliwości poprzez potrącenie ich z następnej deklaracji wydatków.
2. Działalność instytucji certyfikującej związana z projektami realizowanymi w państwach członkowskich może być finansowana w ramach pomocy technicznej, o której mowa w art. 18, pod warunkiem poszanowania prerogatyw tej instytucji określonych w art. 27.
Artykuł 32
Instytucja audytowa
1. Instytucja audytowa:
a)
zapewnia prowadzenie audytów w celu weryfikacji skutecznego funkcjonowania systemu zarządzania i kontroli;
b)
zapewnia prowadzenie audytów działań na podstawie odpowiedniej próby w celu zweryfikowania zadeklarowanych wydatków; próba taka stanowi co najmniej 10% całkowitej kwoty kwalifikowalnych wydatków dla każdego programu rocznego;
c)
przedstawia Komisji, w terminie sześciu miesięcy od zatwierdzenia programu wieloletniego, strategię audytu obejmującą podmioty, które będą przeprowadzać audyty, o których mowa w lit. a) i b), zapewniając przeprowadzanie audytu głównych beneficjentów współfinansowania z Funduszu i równomierny rozkład audytów w całym okresie programowania.
2. W przypadku, gdy instytucja audytowa wyznaczona na mocy niniejszej decyzji jest także instytucja audytową wyznaczoną na mocy decyzji nr .../2007/WE, nr .../2007/WE i nr .../2007/WE(30) lub w przypadku gdy do dwóch lub większej liczby rozważanych funduszy stosuje się wspólny system, można przedłożyć jedną strategię audytu zgodnie z ust. 1 lit. c).
3. Dla każdego programu rocznego instytucja audytowa sporządza sprawozdanie obejmujące:
a)
roczne sprawozdanie z audytu przedstawiające wyniki audytów przeprowadzonych zgodnie ze strategią audytu w odniesieniu do programu rocznego oraz informujące o wszelkich brakach wykrytych w systemach zarządzania i kontroli programu;
b)
opinię, na podstawie kontroli i audytów przeprowadzonych na odpowiedzialność instytucji audytowej, w kwestii tego, czy funkcjonowanie systemu zarządzania i kontroli daje racjonalne zapewnienie, że deklaracje wydatków przedstawione Komisji są prawidłowe i że transakcje będące ich podstawą są zgodne z prawem i prawidłowe;
c)
deklarację zawierającą ocenę zasadności wniosku o płatność salda lub oświadczenie zwrotu kosztów, oraz ocenę zgodności z prawem i prawidłowości odnośnych wydatków.
4. Instytucja audytowa zapewnia, że czynności audytowe uwzględniają uznane w skali międzynarodowej standardy audytu.
5. Audyty dotyczące projektów realizowanych w państwach członkowskich mogą być finansowane w ramach pomocy technicznej, o której mowa w art. 18, o ile są respektowane prerogatywy instytucji audytowej określone w art. 27.
ROZDZIAŁ VI
OBOWIĄZKI I KONTROLA
Artykuł 33
Obowiązki państw członkowskich
1. Państwa członkowskie są odpowiedzialne za zapewnienie należytego zarządzania finansowego programem wieloletnim i programami rocznymi oraz za zgodność z prawem i prawidłowość transakcji będących ich podstawą.
2. Państwa członkowskie zapewniają udzielenie instytucjom odpowiedzialnym i wszelkim instytucjom delegowanym, instytucjom certyfikującym, instytucjom audytowym oraz wszelkim innym odnośnym podmiotom odpowiednich wskazówek w sprawie ustanawiania systemów zarządzania i kontroli, o których mowa w art. 26-32, w celu zapewnienia skutecznego i prawidłowego wydatkowania środków finansowych Wspólnoty.
3. Państwa członkowskie zapobiegają nieprawidłowościom, wykrywają je i korygują. Zgłaszają je Komisji i informują Komisję na bieżąco o postępach w wynikłych postępowaniach administracyjnych i prawnych.
W przypadku braku możliwości odzyskania kwot nienależnie wypłaconych beneficjentowi końcowemu, dane państwo członkowskie odpowiada za zwrot kwot utraconych do budżetu ogólnego Unii Europejskiej, jeśli zostanie stwierdzone, że straty powstały z jego winy lub w wyniku niedbalstwa z jego strony.
4. Państwa członkowskie odpowiadają w pierwszej kolejności za kontrolę finansową działań oraz zapewniają wdrażanie systemów zarządzania i kontroli oraz audytów w sposób gwarantujący prawidłowe i skuteczne wykorzystanie funduszy wspólnotowych. Przekazują one Komisji opis takich systemów.
5. Szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące ust. 1–4 przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 56 ust. 2.
Artykuł 34
Systemy zarządzania i kontroli
1. Przed zatwierdzeniem programu wieloletniego przez Komisję, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 56 ust. 2, państwa członkowskie zapewniają ustanowienie systemu zarządzania i kontroli zgodnie z art. 26-32. Odpowiadają one za zapewnienie skutecznego funkcjonowania systemu przez cały okres programowania.
2. Wraz z projektem programu wieloletniego, państwa członkowskie przedkładają Komisji opis organizacji i procedur dotyczących: instytucji odpowiedzialnych, instytucji delegowanych i instytucji certyfikujących oraz systemów audytu wewnętrznego funkcjonujących w tych instytucjach, a także instytucji audytowej i wszelkich innych podmiotów przeprowadzających audyty na jej odpowiedzialność.
3. Komisja dokonuje przeglądu zastosowania niniejszego przepisu w kontekście przygotowania sprawozdania za lata 2007–2010 określonego w art. 52 ust. 3.
Artykuł 35
Obowiązki Komisji
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 34, Komisja upewnia się, że państwa członkowskie ustanowiły systemy zarządzania i kontroli odpowiadające przepisom art. 26-32, oraz na podstawie rocznych sprawozdań z audytu i przeprowadzonych przez siebie audytów, że systemy funkcjonują skutecznie przez cały okres programowania.
2. Bez uszczerbku dla audytów przeprowadzanych przez państwa członkowskie, urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w celu sprawdzenia skutecznego funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli. Czynności te mogą obejmować audyty działań ujętych w programach rocznych, przy czym o audycie należy poinformować z wyprzedzeniem co najmniej trzech dni roboczych. W audytach takich mogą brać udział urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele danego państwa członkowskiego.
3. Komisja może wymagać przeprowadzenia przez państwo członkowskie kontroli na miejscu w celu sprawdzenia prawidłowości funkcjonowania systemów lub prawidłowości jednej lub większej liczby transakcji. Urzędnicy Komisji lub jej upoważnieni przedstawiciele mogą brać udział w takich kontrolach.
4. We współpracy z państwami członkowskimi Komisja zapewnia przekazywanie odpowiednich informacji na temat działań wspieranych przez Fundusz, promocję tych działań i ich monitorowanie.
5. We współpracy z państwami członkowskimi Komisja zapewnia spójność i komplementarność działań względem innych stosownych polityk, instrumentów i inicjatyw Wspólnoty.
6. Komisja określa wytyczne zapewniające uwidocznienie środków finansowych przyznanych na mocy niniejszej decyzji.
Artykuł 36
Współpraca z instytucjami audytowymi państw członkowskich
1. Komisja współpracuje z instytucjami audytowymi w celu koordynowania ich odnośnych planów i metodologii audytów, a także dokonuje niezwłocznej wymiany wyników przeprowadzonych audytów systemów zarządzania i kontroli w celu możliwie najlepszego wykorzystania środków kontroli i unikania nieuzasadnionego powielania prac.
Komisja przekazuje swoje uwagi dotyczące strategii audytu przedstawionej na mocy art. 32 w terminie nieprzekraczającym trzech miesięcy od jej otrzymania.
2. Przy określaniu swojej strategii audytu Komisja określa te programy roczne, które uznaje za zadowalające na podstawie posiadanej wiedzy na temat systemów zarządzania i kontroli.
W odniesieniu do takich programów Komisja może stwierdzić, że może polegać głównie na dowodach z audytów dostarczonych przez państwa członkowskie oraz że przeprowadzi swoje własne kontrole na miejscu jedynie w przypadku istnienia dowodów sugerujących braki w systemach.
ROZDZIAŁ VII
ZARZĄDZANIE FINANSAMI
Artykuł 37
Kwalifikowalność – deklaracje wydatków
1. Wszystkie deklaracje wydatków obejmują kwotę wydatków poniesionych przez beneficjentów końcowych przy realizacji działań oraz odpowiadający im wkład pochodzący ze źródeł publicznych lub prywatnych.
2. Wydatki odpowiadają płatnościom dokonanym przez beneficjentów końcowych. Wydatki uzasadnione są opłaconymi fakturami lub dokumentami księgowymi o równoważnej wartości dowodowej.
3. Wydatki mogą być uznane za kwalifikujące się do uzyskania wsparcia z Funduszu wyłącznie wtedy, gdy zostały faktycznie poniesione nie wcześniej niż dnia 1 stycznia roku, o którym mowa w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny, o której mowa w art. 23 ust. 4 akapit trzeci. Działania współfinansowane nie mogą zostać zakończone przed początkową datą kwalifikowalności.
W drodze wyjątku, okres, za który dany wydatek jest kwalifikowalny, ustala się na trzy lata w odniesieniu do wydatków poniesionych przy realizacji działań wspieranych w ramach programów rocznych na rok 2007.
4. Zasady regulujące kwalifikowalność wydatków w ramach działań realizowanych w państwach członkowskich i współfinansowanych ze środków Funduszu zgodnie z art. 4 przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 56 ust. 2.
Artykuł 38
Integralność płatności na rzecz beneficjentów końcowych
Państwa członkowskie upewniają się, że instytucja odpowiedzialna zapewnia otrzymanie przez beneficjentów końcowych całkowitej kwoty wkładu pochodzącego ze środków publicznych w możliwie najkrótszym terminie.. Nie potrąca się ani nie wstrzymuje żadnych kwot, ani też nie nakłada żadnych dodatkowych opłat szczególnych czy innych opłat o skutku równoważnym, które powodowałyby zmniejszenie kwot wypłacanych beneficjentom końcowym, pod warunkiem że beneficjenci końcowi spełniają wszystkie wymogi dotyczące kwalifikowalności działań i wydatków.
Artykuł 39
Stosowanie euro
1. Kwoty określone w przedstawianych przez państwa członkowskie projektach programów wieloletnich i rocznych, o których mowa, odpowiednio, w art. 21 i 23, poświadczone deklaracje wydatków, wnioski o płatność, o których mowa w art. 29 ust. 1 lit. n), oraz wydatki wymienione w sprawozdaniu z postępów w realizacji programu rocznego, o którym mowa w art. 41 ust. 4, i sprawozdaniu końcowym z realizacji programu rocznego, o którym mowa w art. 53, są denominowane w euro.
2. Decyzje Komisji w sprawie finansowania zatwierdzające programy roczne państw członkowskich, o których mowa w art. 23 ust. 4 akapit trzeci, zobowiązania Komisji i płatności Komisji są denominowane i dokonywane w euro.
3. Państwa członkowskie, które nie przyjęły euro jako swojego środka płatniczego do dnia złożenia wniosku o płatność, przeliczają na euro kwoty wydatków poniesionych w walucie krajowej. Kwota ta jest przeliczana na euro z wykorzystaniem miesięcznego obrachunkowego kursu wymiany stosowanego przez Komisję w miesiącu, w którym wydatki zostały zaksięgowane przez instytucję odpowiedzialną danego programu. Kurs ten jest publikowany co miesiąc przez Komisję w mediach elektronicznych.
4. Kiedy dane państwo członkowskie przyjmuje euro jako swój środek płatniczy, procedurę przeliczania określoną w ust. 3 stosuje się nadal do wszystkich wydatków zaksięgowanych przez instytucję certyfikującą przed datą wejścia w życie stałego kursu wymiany waluty krajowej na euro.
Artykuł 40
Zobowiązania
Zobowiązania budżetowe Wspólnoty są określane co roku na podstawie decyzji Komisji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny, o której mowa w art. 23 ust. 4 akapit trzeci.
Artykuł 41
Płatności – płatności zaliczkowe
1. Komisja dokonuje płatności wkładu z Funduszu zgodnie ze zobowiązaniami budżetowymi.
2. Płatności mają postać płatności zaliczkowych i płatności salda. Dokonuje się ich na rzecz instytucji odpowiedzialnej wyznaczonej przez państwo członkowskie.
3. Pierwszej płatności zaliczkowej stanowiącej 50% kwoty przydzielonej w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny dokonuje się na rzecz państwa członkowskiego w terminie sześćdziesięciu dni od daty przyjęcia takiej decyzji.
4. Drugiej płatności zaliczkowej dokonuje się nie później niż trzy miesiące po zatwierdzeniu przez Komisję, w terminie dwóch miesięcy od formalnego przedłożenia przez państwo członkowskie wniosku o płatność, sprawozdania z postępów w realizacji programu rocznego oraz poświadczonej deklaracji wydatków, stanowiących co najmniej 60% pierwszej płatności zaliczkowej, sporządzonej zgodnie z art. 31 ust. 1 lit. a) i art. 37.
Druga płatność zaliczkowa wypłacana przez Komisję nie przekracza 50% całkowitej kwoty przydzielonej w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny a, w każdym przypadku, gdy państwo członkowskie zaciągnęło zobowiązania na poziomie krajowym na kwotę mniejszą niż kwota wskazana w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny, nie przekracza różnicy między kwotą wspólnotowych środków finansowych faktycznie przeznaczonych przez państwo członkowskie na wybrane projekty w ramach programu rocznego a pierwszą płatnością zaliczkową.
5. Wszelkie odsetki uzyskane z tytułu płatności zaliczkowych księguje się na koncie danego programu rocznego, uznając je za zasoby należące do krajowego wkładu publicznego danego państwa członkowskiego, i deklaruje Komisji w chwili deklaracji wydatków odnoszącej się do sprawozdania końcowego z realizacji danego programu rocznego.
6. Kwoty wypłacone w formie płatności zaliczkowych rozlicza się po zamknięciu programu rocznego.
Artykuł 42
Płatność salda
1. Komisja wypłaca saldo pod warunkiem otrzymania następujących dokumentów nie później niż w terminie dziewięciu miesięcy od upływu terminu kwalifikowalności kosztów określonego w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny:
a)
poświadczonej deklaracji wydatków należycie sporządzonej zgodnie z art.31 ust. 1 lit. a) i art. 37 oraz wniosku o płatność salda lub oświadczenia zwrotu kosztów;
b)
końcowego sprawozdania z realizacji programu rocznego określonego w art. 53;
c)
rocznego sprawozdania z audytu, opinii i deklaracji określonych w art. 32 ust. 3.
Płatność salda podlega przyjęciu końcowego sprawozdania z realizacji programu rocznego oraz deklaracji oceniającej zasadność wniosku o płatność salda.
2. Jeżeli dokumenty wymienione w ust. 1 nie zostaną dostarczone przez instytucję odpowiedzialną w wyznaczonym terminie i wymaganym formacie, Komisja umarza tę część zobowiązania budżetowego przypadającą na dany program roczny, której nie wykorzystano w formie płatności zaliczkowej.
3. Procedurę automatycznego anulowania zobowiązań, określoną w ust. 2, zawiesza się w odniesieniu do kwot przypadających na dane projekty, w przypadku gdy w chwili składania dokumentów określonych w ust. 1 w państwie członkowskim toczą się postępowania prawne lub administracyjne postępowania odwoławcze ze skutkiem zawieszającym. W przedkładanym sprawozdaniu końcowym państwo członkowskie podaje szczegółowe informacje na temat takich projektów oraz wysyła co sześć miesięcy sprawozdania z postępów w ich realizacji. W terminie trzech miesięcy od zamknięcia postępowania prawnego lub administracyjnego postępowania odwoławczego państwo członkowskie przedstawia dokumenty wymagane w ust. 1 odnoszące się do danych projektów.
4. Dziewięciomiesięczny termin, o którym mowa w ust. 1, przerywa się z chwilą przyjęcia przez Komisję decyzji o zawieszeniu płatności środków przeznaczonych na współfinansowanie odpowiedniego programu rocznego, zgodnie z art. 44. Termin ten wznawia bieg z chwilą powiadomienia danego państwa członkowskiego o decyzji Komisji, o której mowa w art. 44 ust. 3.
5. Bez uszczerbku dla przepisów art. 43, w terminie sześciu miesięcy od daty otrzymania dokumentów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, Komisja powiadamia państwo członkowskie o kwocie wydatków uznanej przez Komisję jako należnej ze środków Funduszu oraz o wszelkich korektach finansowych wynikających z różnicy między wydatkami deklarowanymi a wydatkami uznanymi za należne. Państwo członkowskie ma trzy miesiące na zgłoszenie swoich uwag.
6. W terminie trzech miesięcy od daty otrzymania uwag państwa członkowskiego Komisja podejmuje decyzję w sprawie kwoty wydatków uznanej za należną ze środków Funduszu oraz dokonuje płatności salda wynikającego z różnicy między ostateczną kwotą uznanych wydatków a sumami dotychczas wypłaconymi na rzecz tego państwa członkowskiego.
7. Z zastrzeżeniem dostępności środków finansowych Komisja dokonuje płatności salda w terminie nieprzekraczającym sześćdziesięciu dni od daty przyjęcia dokumentów, o których mowa w ust. 1. Saldo zobowiązania budżetowego umarza się w terminie sześciu miesięcy od daty płatności.
Artykuł 43
Wstrzymanie płatności
1. Płatność zostaje wstrzymana przez delegowanego intendenta w rozumieniu rozporządzenia finansowego na okres nieprzekraczający sześciu miesięcy, jeżeli:
a)
w sprawozdaniu krajowego lub wspólnotowego podmiotu przeprowadzającego audyt znajdują się dowody sugerujące znaczące wady funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli;
b)
intendent ten musi przeprowadzić dodatkową weryfikację na podstawie otrzymanych przez siebie informacji sugerujących, że wydatek ujęty w poświadczonej deklaracji wydatków związany jest z poważną nieprawidłowością, która nie została skorygowana.
2. Państwo członkowskie i instytucja odpowiedzialna są niezwłocznie informowane o przyczynach wstrzymania. Płatność zostaje wstrzymana do czasu podjęcia przez państwo członkowskie niezbędnych środków.
Artykuł 44
Zawieszenie płatności
1. Komisja może zawiesić całość lub część płatności zaliczkowych i płatności salda, jeśli:
a)
w systemie zarządzania i kontroli programu istnieje poważna wada mająca wpływ na rzetelność procedury poświadczania płatności, a w odniesieniu do której nie podjęto działań naprawczych; lub
b)
wydatek ujęty w poświadczonej deklaracji wydatków związany jest z poważną nieprawidłowością, która nie została skorygowana; lub
c)
państwo członkowskie nie wypełnia swoich obowiązków wynikających z art. 33 i 34.
2. Komisja może podjąć decyzję o zawieszeniu płatności zaliczkowych i płatności salda po umożliwieniu państwu członkowskiemu zgłoszenia uwag w terminie trzech miesięcy.
3. Komisja znosi zawieszenie płatności zaliczkowych i płatności salda, jeśli uzna, że państwo członkowskie przedsięwzięło niezbędne środki umożliwiające zniesienie zawieszenia.
4. Jeżeli państwo członkowskie nie podejmie niezbędnych środków Komisja może przyjąć decyzję o anulowaniu całości lub części wkładu Wspólnoty w program roczny zgodnie z art. 48.
Artykuł 45
Przechowywanie dokumentów
Bez uszczerbku dla zasad dotyczących pomocy państwa zgodnie z art. 87 Traktatu, instytucja odpowiedzialna zapewnia przechowywanie całości dokumentacji dotyczącej wydatków i audytów związanych z danymi programami do wglądu Komisji i Trybunału Obrachunkowego przez okres pięciu lat od zamknięcia programów, zgodnie z art. 42 ust. 1.
Bieg tego terminu wstrzymuje się w przypadku toczącego się postępowania prawnego lub na należycie uzasadniony wniosek Komisji.
Dokumenty przechowuje się w formie oryginałów lub kopii poświadczonych za zgodność z oryginałem na powszechnie uznawanych nośnikach danych.
ROZDZIAŁ VIII
KOREKTY FINANSOWE
Artykuł 46
Korekty finansowe dokonywane przez państwa członkowskie
1. Państwa członkowskie w pierwszej kolejności ponoszą odpowiedzialność za śledzenie nieprawidłowości, działając na podstawie dowodów świadczących o wszelkich większych zmianach mających wpływ na charakter lub warunki realizacji lub kontroli programów oraz za dokonując wymaganych korekt finansowych.
2. Państwa członkowskie dokonują korekt finansowych wymaganych w związku z pojedynczymi lub systemowymi nieprawidłowościami stwierdzonymi w działaniach lub programach rocznych.
Korekty dokonywane przez państwa członkowskie polegają na anulowaniu, a w stosownych przypadkach odzyskaniu, całości lub części wkładu finansowego Wspólnoty. W przypadku, gdy kwota nie zostanie zwrócona w określonym terminie przez dane państwo członkowskie, nalicza się odsetki za zwłokę w wysokości przewidzianej w art. 49 ust. 2. Państwa członkowskie uwzględniają charakter i wagę nieprawidłowości oraz straty finansowe poniesione przez Fundusz.
3. W przypadku nieprawidłowości systemowych dane państwo członkowskie rozszerza zakres postępowania wyjaśniającego w celu objęcia nim wszystkich operacji, których mogą one dotyczyć..
4. W sprawozdaniu końcowym z realizacji programu rocznego, o którym mowa w art. 53, państwa członkowskie umieszczają wykaz postępowań w sprawie anulowania wszczętych w odniesieniu do danego programu rocznego.
Artykuł 47
Kontrola ksiąg i korekty finansowe dokonywane przez Komisję
1. Bez uszczerbku dla uprawnień Trybunału Obrachunkowego lub kontroli przeprowadzanych przez państwa członkowskie zgodnie z krajowymi przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi, urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, w tym kontrole wyrywkowe, dotyczące działań finansowanych z Funduszu oraz systemów zarządzania i kontroli, o których informują z wyprzedzeniem co najmniej trzech dni roboczych. Komisja powiadamia zainteresowane państwo członkowskie w celu uzyskania wszelkiej niezbędnej pomocy. W kontrolach takich mogą brać udział urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele danego państwa członkowskiego.
Komisja może wymagać, by dane państwo członkowskie przeprowadziło kontrolę na miejscu w celu sprawdzenia prawidłowości jednej lub większej liczby transakcji. W kontrolach takich mogą brać udział urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele Komisji.
2. Jeżeli po dokonaniu niezbędnych weryfikacji Komisja stwierdza, że państwo członkowskie nie wypełnia swoich obowiązków wynikających z art. 33, zawiesza płatności zaliczkowe lub płatność salda zgodnie z art. 44.
Artykuł 48
Kryteria dokonywania korekt
1. Komisja może dokonywać korekt finansowych w drodze anulowania całości lub części wkładu wspólnotowego na rzecz programu rocznego, jeżeli w wyniku niezbędnego badania stwierdzi, że:
a)
w systemie zarządzania i kontroli programu istnieje poważna wada stanowiąca zagrożenie dla już wypłaconego wkładu Wspólnoty na rzecz programu;
b)
wydatek ujęty w poświadczonej deklaracji wydatków jest nieprawidłowy i nie został skorygowany przez państwo członkowskie przed wszczęciem procedury korekty na mocy niniejszego ustępu;
c)
państwo członkowskie nie wywiązało się ze swych obowiązków zgodnie z art. 33 przed wszczęciem procedury korekty na mocy niniejszego ustępu.
Komisja podejmuje decyzję z uwzględnieniem wszelkich uwag zgłoszonych przez państwo członkowskie.
2. Ustalając, czy za podstawę korekty finansowej przyjąć wartość ryczałtową czy ekstrapolowaną, Komisja opiera się na stwierdzonych, indywidualnych przypadkach nieprawidłowości, biorąc pod uwagę systemowy charakter danej nieprawidłowości. W przypadku, gdy nieprawidłowość dotyczy deklaracji wydatków, w stosunku do których instytucja audytowa wydała uprzednio pozytywną opinię zgodnie z art. 32 ust. 3 lit. b), zachodzić będzie domniemanie wystąpienia problemu o charakterze systemowym skutkującego zastosowaniem korekty w postaci wartości ryczałtowej lub ekstrapolowanej, chyba że w terminie trzech miesięcy państwo członkowskie przedstawi dowód obalający takie domniemanie.
3. Podejmując decyzję odnoszącą się do kwoty korekty, Komisja uwzględnia charakter i wagę nieprawidłowości oraz zakres i finansowe skutki wad stwierdzonych w danym programie rocznym.
4. Jeżeli Komisja opiera swoje stanowisko na faktach stwierdzonych przez audytorów spoza jej służb, wyciąga własne wnioski dotyczące konsekwencji finansowych, po przeanalizowaniu środków przedsięwziętych przez dane państwo członkowskie na mocy art. 34, sprawozdań dotyczących zgłoszonych nieprawidłowości oraz wszelkich odpowiedzi ze strony danego państwa członkowskiego.
Artykuł 49
Zwrot środków
1. Zwrotu wszelkich środków należnych budżetowi ogólnemu Unii Europejskiej dokonuje się przed terminem płatności wymienionym w nakazie windykacji sporządzonym zgodnie z art. 72 rozporządzenia finansowego Termin ten przypada na ostatni dzień drugiego miesiąca po dacie wydania nakazu.
2. Wszelkie opóźnienia w zwrocie środków powodują naliczanie odsetek z tytułu zaległych płatności począwszy od terminu płatności do dnia faktycznego dokonania płatności. Stopa oprocentowania równa jest stopie stosowanej przez Europejski Bank Centralny do jego głównych operacji refinansowych, opublikowanej w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej, obowiązującej w pierwszym dniu kalendarzowym miesiąca, na który przypada termin płatności, powiększona o trzy i pół punktu procentowego.
Artykuł 50
Obowiązki państw członkowskich
Korekta finansowa dokonywana przez Komisję pozostaje bez uszczerbku dla obowiązku danego państwa członkowskiego w zakresie odzyskiwania środków zgodnie z art. 46.
ROZDZIAŁ IX
MONITOROWANIE, OCENA I SPRAWOZDANIA
Artykuł 51
Monitorowanie i ocena
1. We współpracy z państwami członkowskimi Komisja prowadzi regularne monitorowanie Funduszu.
2. Fundusz jest poddawany ocenie przez Komisję we współpracy z państwami członkowskimi w celu określenia istotności, skuteczności i oddziaływania realizowanych działań w świetle celu ogólnego, o którym mowa w art. 3, w kontekście przygotowania sprawozdania określonego w art. 52 ust. 3.
3. Komisja analizuje też komplementarność działań realizowanych w ramach Funduszu względem działań prowadzonych w ramach innych stosownych polityk, instrumentów i inicjatyw wspólnotowych.
4. W ramach sprawozdania za lata 2007–2010, o którym mowa w art. 52 ust. 3 lit. c), Komisja ocenia oddziaływanie funduszu na rozwój polityki i prawodawstwa dotyczącego kontroli granic zewnętrznych, synergie między funduszem a zadaniami Agencji, a także stosowność kryteriów ustalonych do celów przydzielania środków finansowych poszczególnym państwom członkowskim w świetle celów realizowanych przez Unię Europejską w tym obszarze.
Artykuł 52
Obowiązki sprawozdawcze
1. W każdym państwie członkowskim instytucja odpowiedzialna podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia monitorowania i oceny projektu.
W tym celu porozumienia i umowy zawierane przez instytucję odpowiedzialną z organizacjami odpowiedzialnymi za realizację działań zawierają klauzule nakładające obowiązek przedkładania regularnych i szczegółowych sprawozdań z postępów w realizacji działań i osiąganiu wyznaczonych celów, które stanowią podstawę, odpowiednio, sprawozdania z postępów i sprawozdania końcowego z realizacji programu rocznego.
2. Państwa członkowskie przedkładają Komisji:
a)
do dnia 30 czerwca 2010 r., sprawozdanie z oceny realizacji działań współfinansowanych z funduszu;
b)
do dnia 30 czerwca 2012 r. za lata 2007–2010 i do dnia 30 czerwca 2015 r. za lata 2011–2013, odpowiednio, sprawozdanie z oceny rezultatów i wpływu działań współfinansowanych z Funduszu.
3. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów:
a)
do dnia 30 czerwca 2010 r. sprawozdanie z przeglądu art. 14 i 15 wraz z wnioskami dotyczącymi zmian, jeśli uzna to za konieczne;
b)
do dnia 31 grudnia 2010 r., sprawozdanie okresowe na temat osiągniętych wyników oraz jakościowych i ilościowych aspektów realizacji Funduszu wraz z wnioskiem dotyczącym przyszłego rozwoju Funduszu;
c)
do dnia 31 grudnia 2012 r. za lata 2007–2010 i do dnia 31 grudnia 2015 r. za lata 2011–2013, odpowiednio, sprawozdanie z oceny ex post.
Artykuł 53
Sprawozdanie końcowe z realizacji programu rocznego
1. Sprawozdanie końcowe z realizacji programu rocznego zawiera poniższe informacje pozwalające uzyskać jasny obraz procesu realizacji programu:
a)
dane na temat realizacji programu rocznego pod względem finansowym i operacyjnym;
b)
postępy osiągnięte w realizacji programu wieloletniego i jego priorytetów w odniesieniu do jego konkretnych, weryfikowalnych celów, z podaniem wskaźników, wszędzie tam gdzie jest możliwe, podanie danych ilościowych;
c)
kroki podjęte przez instytucję odpowiedzialną w celu zapewnienia wysokiej jakości i skuteczności realizacji, w szczególności:
i)
środki monitorowania i oceny, w tym system gromadzenia danych,
ii)
zestawienie wszelkich istotnych problemów napotkanych w trakcie realizacji programu operacyjnego oraz wszelkich przedsięwziętych środków,
iii)
wykorzystanie pomocy technicznej;
d)
środki przedsięwzięte w celu przekazania i rozpowszechnienia informacji na temat programów rocznych i programu wieloletniego.
2. Sprawozdanie uznaje się za dopuszczalne w przypadku, gdy zawiera ono wszystkie informacje wymienione w ust. 1. Komisja podejmuje decyzję w sprawie zawartości sprawozdania przedłożonego przez organ odpowiedzialny w terminie dwóch miesięcy od otrzymania wszystkich informacji, o których mowa w ust. 1; decyzja ta zostanie przekazana do wiadomości państwom członkowskim. W przypadku braku odpowiedzi ze strony Komisji w przewidzianym terminie, sprawozdanie uznaje się za przyjęte.
3. Komisja przekazuje Agencji zatwierdzone sprawozdania końcowe z realizacji programu rocznego.
ROZDZIAŁ X
PRZEPISY PRZEJŚCIOWE
Artykuł 54
Przygotowanie programu wieloletniego
1. Na zasadzie odstępstwa od art. 20, państwa członkowskie:
a)
możliwie najszybciej po ...(31), ale nie później niż ...(32)*, wyznaczają krajową instytucję odpowiedzialną, o której mowa w art. 27 ust. 1 lit. a), jak również, w stosownych przypadkach, instytucję delegowaną;
b)
do dnia 30 września 2007 r., przedkładają opis systemów zarządzania i kontroli, o których mowa w art. 34 ust. 2.
2. Do dnia 1 lipca 2007 r. Komisja przedstawia państwom członkowskim:
a)
szacowane kwoty przydzielone im na rok budżetowy 2007;
b)
szacowane kwoty, jakie zostaną im przydzielone na lata budżetowe 2008–2013, na podstawie ekstrapolacji obliczeń szacowanych kwot na rok budżetowy 2007, z uwzględnieniem proponowanych rocznych środków na lata 2007–2013 określonych w ramach finansowych.
Artykuł 55
Przygotowanie programu rocznego na 2007 i 2008 rok
1. Na zasadzie odstępstwa od art. 23, przy realizacji programu na rok budżetowy 2007 i 2008 ma zastosowanie następujący harmonogram:
a)
do dnia 1 lipca 2007 r. Komisja przedstawia państwom członkowskim szacowane kwoty przydzielone im na rok budżetowy 2007;
b)
do dnia 1 grudnia 2007 r. państwa członkowskie przedstawiają Komisji projekt programu rocznego na 2007 rok;
c)
do dnia 1 marca 2008 r. państwa członkowskie przedstawiają Komisji projekt programu rocznego na 2008 rok.
2. W odniesieniu do programu rocznego na 2007 rok, wydatki faktycznie poniesione między dniem 1 stycznia 2007 r. a datą przyjęcia decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny danego państwa członkowskiego mogą kwalifikować się do wsparcia z Funduszu.
3. Aby uwzględnić przyjęcie w 2008 roku decyzji w sprawie finansowania zatwierdzających program roczny na 2007 rok, Komisja zaciągnie wspólnotowe zobowiązanie budżetowe na 2007 rok na podstawie szacowanej kwoty, która powinna zostać przydzielona państwom członkowskim, obliczonej zgodnie z art. 14 i 15.
ROZDZIAŁ XI
PRZEPISY KOŃCOWE
Artykuł 56
Komitet
1. Komisja jest wspierana przez wspólny komitet "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi", ustanowiony niniejszą decyzją.
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.
3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1–4 i art. 5 lit. b) oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.
Terminy określone w art. 5a ust. 3 lit. c), ust. 4 lit. b) i ust. 4 lit. e) decyzji Rady 1999/468/WE ustala się na sześć tygodni.
Artykuł 57
Przegląd
Do dnia 30 czerwca 2013 r. Parlament Europejski i Rada dokonują przeglądu niniejszej decyzji na podstawie wniosku Komisji.
Artykuł 58
Wejście w życie i stosowanie
Niniejsza decyzja wchodzi w życie następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym.
Niniejszą decyzję stosuje się od …(33), z wyjątkiem art. 14, 15, 20, 21, 23, 27, art. 33 ust. 2, art. 33 ust. 5, art. 34, art. 37 ust. 4 i art. 56, które stosuje się od dnia 1 stycznia 2007 r.
Artykuł 59
Adresaci
Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską.
Dz.U. L 239 z 22.9.2000, str. 19. Konwencja ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1987/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 381 z 28.12.2006, str. 4).
Dz.U. L 161 z 30.4.2004, str. 128. Wersja sprostowana opublikowana w Dz.U. L 206 z 9.6.2004, str. 51. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1283/2005 (Dz.U. L 203 z 4.8.2005, str. 8).
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej Fundusz Powrotu Imigrantów na lata 2008-2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi" (COM(2005)0123 – C6-0126/2005 – 2005/0049(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2005)0123)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 63 ust. 3 lit. b Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0126/2005),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie podstawy prawnej wniosku,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Rozwoju oraz Komisji Budżetowej (A6-0425/2006),
1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania swojego stanowiska Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 14 grudnia 2006 r. w celu przyjęcia decyzji nr .../2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej Fundusz Powrotu Imigrantów na lata 2008-2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi"
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(4),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Mając na względzie stopniowe tworzenie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską przewiduje zarówno przyjęcie środków zmierzających do zapewnienia swobodnego przepływu osób w powiązaniu ze środkami towarzyszącymi w dziedzinie kontroli granic zewnętrznych, azylu i imigracji, jak i przyjęcie środków związanych z azylem, imigracją i ochroną praw obywateli państw trzecich.
(2) Podczas posiedzenia w Tampere w dniach 15 i 16 października 1999 r. Rada Europejska potwierdziła swoje postanowienie stworzenia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. W tym celu wspólna polityka europejska w dziedzinie azylu i migracji powinna dążyć zarówno do uczciwego traktowania obywateli państw trzecich, jak i lepszego zarządzania przepływami migracyjnymi.
(3) Efektywna wspólnotowa polityka w zakresie powrotu imigrantów jest niezbędnym uzupełnieniem wiarygodnej, zgodnej z prawem polityki imigracyjnej i azylowej oraz ważnym elementem w walce przeciw nielegalnej imigracji. Państwa członkowskie przeznaczyły znaczne środki budżetowe na wdrażanie programów w zakresie powrotów imigrantów i operacji ich przymusowego wydalania. Wspólne działanie Unii Europejskiej w tej dziedzinie, wspierane odpowiednimi środkami finansowymi Wspólnoty, mogłoby stanowić pomoc dla państw członkowskich, podkreślić konieczność powrotu nielegalnie przebywających osób i przyczyniać się do wzmocnienia solidarności wśród państw członkowskich.
(4) Dnia 28 lutego 2002 r. Rada przyjęła całościowy plan walki z nielegalną imigracją i handlem ludźmi w Unii Europejskiej(5), w którym podkreśliła, że polityki w zakresie readmisji i powrotów imigrantów stanowią integralny i istotny składnik walki z nielegalną imigracją oraz wskazała dwa elementy, na których powinny opierać się wspólnotowe działania w zakresie polityki dotyczącej powrotów imigrantów, mianowicie wspólne zasady i wspólne środki w ramach usprawniania współpracy administracyjnej pomiędzy państwami członkowskimi.
(5) Program działań na rzecz powrotów imigrantów przyjęty przez Radę dnia 28 listopada 2002 r. na podstawie komunikatu Komisji z dnia 14 października 2002 r. w sprawie wspólnotowej polityki w zakresie powrotów nielegalnie przebywających osób obejmuje cały szereg działań odnoszących się do zarządzania powrotami imigrantów w państwach członkowskich i dotyczy zarówno przymusowych, jak i dobrowolnych powrotów obywateli państw trzecich, a także głównych etapów powrotów, w tym przygotowania i działań podejmowanych po takich powrotach.
(6) Rada Europejska na posiedzeniu w Salonikach w dniach 19 i 20 czerwca 2003 r. wezwała Komisję do przeanalizowania wszystkich aspektów związanych z odrębnym instrumentem wspólnotowym regulującym sprawy powrotów imigrantów, by w ten sposób wesprzeć w szczególności realizację priorytetów zawartych w programie działań na rzecz imigrantów.
(7) W konkluzjach w sprawie priorytetów dotyczących skutecznego opracowania wspólnej polityki readmisji z dnia 2 listopada 2004 r. Rada podkreśliła, że wspólnotowe umowy o readmisji wnoszą istotny wkład w skuteczne wspólne zarządzanie migracją i odgrywają znaczną rolę w walce z nielegalną imigracją. Są one także istotnym elementem w systemie dialogu i współpracy między Unią Europejską a krajami pochodzenia, krajami poprzedniego zamieszkania i krajami tranzytowymi nielegalnych imigrantów.
(8) Po przyjęciu w dniu 8 czerwca 2004 r. konkluzji, w których Rada wezwała władzę budżetową do umożliwienia podjęcia działań przygotowawczych oraz zwróciła się do Komisji o uwzględnienie jej poglądów w kwestii tworzenia zintegrowanych planów powrotów imigrantów w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi, rozpoczęto działania przygotowawcze obejmujące lata 2005 i 2006.
(9) Rada Europejska podczas posiedzenia w Brukseli w dniach 4 i 5 listopada 2004 r., wezwała w "Programie Haskim" do rozpoczęcia fazy przygotowawczej tworzenia Europejskiego Funduszu na rzecz Powrotów Imigrantów (zwanego dalej "Funduszem") i ustanowienia samego Funduszu do 2007 r., z uwzględnieniem oceny fazy przygotowawczej.
(10) W listopadzie 2004 roku Rada przyjęła do wiadomości sprawozdanie Prezydencji dotyczące analizy zgłoszonych najlepszych praktyk w zakresie powrotów imigrantów do konkretnych państw. W sprawozdaniu wskazano na istnienie wystarczających możliwości zapewnienia bardziej praktycznej współpracy między państwami członkowskimi w dziedzinie powrotów imigrantów oraz na potrzebę podjęcia kroków w tym kierunku. Sprawozdanie wskazało możliwości przyjęcia bardziej zintegrowanego podejścia – zarówno na poziomie krajowym, jak i wspólnotowym – przy realizacji polityki w zakresie powrotów imigrantów czy też w ogólnych politykach. W sprawozdaniu określono również najlepsze praktyki, stosowane przez państwa członkowskie, jeżeli chodzi o dobrowolne lub przymusowe powroty obywateli państw trzecich do krajów ich pochodzenia lub krajów tranzytowych, takie jak propagowanie programów wspomaganych dobrowolnych powrotów imigrantów na stałe, doradztwo w sprawie powrotów imigrantów oraz organizacja wspólnych operacji wydalania imigrantów, w tym lotów czarterowych.
(11) Konieczne jest wyposażenie Wspólnoty w instrument opracowany z myślą o wspieraniu i promowaniu wysiłków podejmowanych przez państwa członkowskie na rzecz poprawy wszystkich aspektów zarządzania powrotami imigrantów, w oparciu o zasadę zintegrowanego zarządzania powrotami imigrantów, a także z uwzględnieniem wspierania sprawiedliwego i skutecznego wprowadzania w życie wspólnych norm dotyczących wydalania imigrantów, ustalonych w prawodawstwie wspólnotowym w zakresie powrotów imigrantów.
(12) W ramach niniejszej decyzji nie należy przewidywać środków finansowych na rok 2007, w celu umożliwienia uwzględnienia wyników działań przygotowawczych w zakresie powrotów imigrantów w 2005 i 2006 roku, które zostaną przedstawione w sprawozdaniu Komisji na temat oceny wspomnianych działań.
(13) Wspólne normy, o których mowa powyżej, zawarte są w szczególności w dyrektywie Rady 2001/40/WE z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie wzajemnego uznawania decyzji o wydalaniu obywateli państw trzecich(6) oraz w uzupełniającej ją decyzji Rady 2004/191/WE z dnia 23 lutego 2004 r. określającej kryteria oraz uzgodnienia praktyczne dotyczące rekompensaty dysproporcji finansowych wynikających ze stosowania dyrektywy 2001/40/WE w sprawie wzajemnego uznawania decyzji o wydalaniu obywateli państw trzecich(7) i decyzji Rady 2004/573/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie organizacji wspólnych lotów w celu deportacji, z terytoriów dwóch lub większej liczby Państw Członkowskich, obywateli państw trzecich, którzy podlegają indywidualnym nakazom deportacji(8).
(14) Odnosi się to również do przyszłych instrumentów wspólnotowych, takich jak instrument określający wspólne normy i procedury stosowane przez państwa członkowskie przy wydalaniu nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich, który powinien zapewnić w całej Unii Europejskiej jednolite zasady stosowania takich procedur i który określiłby tym samym warunki stosowania przez państwa członkowskie środków w dziedzinie powrotów imigrantów oraz zakres, w jakim to czynią.
(15) Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby podczas realizacji działań w ramach Funduszu przestrzegane były zobowiązania wynikające z praw podstawowych, ustanowione w szczególności w Europejskiej Konwencji Ochrony Praw Człowieka i Podstawowych Wolności ("Europejska Konwencja Praw Człowieka"), Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej, Konwencji Genewskiej dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r., uzupełnionej przez Protokół Nowojorski z dnia 31 stycznia 1967 r. oraz, w stosownych przypadkach, w innych stosownych międzynarodowych aktach prawnych, takich jak Konwencja Organizacji Narodów Zjednoczonych o prawach dziecka z 1989 roku.
(16) Wobec faktu, że wydalenia zbiorowe są zakazane na mocy Protokołu nr 4 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, wyłącznie osoby objęte indywidualnymi nakazami wydalenia powinny być wydalane w ramach wspólnych operacji wydalania imigrantów kwalifikujących się do finansowania na mocy niniejszej decyzji.
(17) Fundusz, w świetle swojego zakresu i celu, nie powinien w żadnym przypadku wspierać działań odnoszących się do miejsc i ośrodków pobytowych znajdujących się w państwach trzecich.
(18) Jak stwierdzono w Programie działań na rzecz powrotów imigrantów, zatwierdzonym przez Radę w dniu 28 listopada 2002 r., i stale potwierdzano w instrumentach Unii Europejskiej w tym obszarze, w szczególności takich jak konkluzje Rady w sprawie dobrowolnego powrotu z dnia 2 listopada 2005 r., dobrowolny powrót jest istotnym elementem zrównoważonego, skutecznego i konsekwentnego podejścia do powrotów imigrantów.
(19) W działaniach kwalifikowalnych w zakresie zintegrowanego zarządzania powrotami imigrantów należy uwzględniać wyjątkową sytuację osób wymagających szczególnego traktowania.
(20) Aby podnieść skuteczność zarządzania powrotami imigrantów na poziomie krajowym, Fundusz powinien również obejmować działania związane z dobrowolnymi powrotami osób nieobjętych obowiązkiem opuszczenia danego terytorium, takich jak osoby ubiegające się o azyl, które nie otrzymały jeszcze decyzji odmownej lub osoby objęte jedną z form międzynarodowej ochrony w rozumieniu dyrektywy Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osób, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony, oraz zawartości przyznawanej ochrony(9) lub osób korzystających z tymczasowej ochrony w rozumieniu dyrektywy Rady 2001/55/WE z dnia 20 lipca 2001 r. w sprawie minimalnych norm przyznawania tymczasowej ochrony na wypadek masowego napływu wysiedleńców oraz środków wspierających równowagę wysiłków między państwami członkowskimi związanych z przyjęciem takich osób wraz z jego następstwami(10).
(21) Podstawowym celem niniejszej decyzji powinno być wspieranie zintegrowanego zarządzania powrotami na poziomie krajowym. Państwa członkowskie zachęca się do przeprowadzania operacji wydalania imigrantów na podstawie zintegrowanych planów działania w zakresie powrotów imigrantów, które zawierają analizę sytuacji w danym państwie członkowskim pod względem grupy docelowej, wyznaczają cele przewidywanych operacji oraz – we współpracy z właściwymi zainteresowanymi stronami, takimi jak Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców (UNHCR) i Międzynarodowa Organizacja ds. Migracji (IOM) – tworzą systemy umożliwiające skuteczny powrót imigrantów na stałe przy wykorzystaniu zróżnicowanych środków. W stosownych przypadkach, takie zintegrowane plany powinny podlegać regularnej ocenie i aktualizacji.
(22) Aby zachęcić osoby do dobrowolnego powrotu, w szczególności osoby nieobjęte obowiązkiem opuszczenia terytorium danego państwa, należy przewidzieć dla takich osób powracających bodźce motywacyjne, takie jak preferencyjne traktowanie poprzez zapewnianie zwiększonej pomocy w powrocie. Taki dobrowolny powrót leży zarówno w interesie wyjeżdżającego, pozwalając mu na godny wyjazd, jak i władz ze względu na oszczędność kosztów. Należy zachęcać państwa członkowskie, aby nadawały pierwszeństwo dobrowolnym powrotom imigrantów.
(23) Z politycznego punktu widzenia powroty dobrowolne i przymusowe są jednak zjawiskami powiązanymi i wzajemnie się wzmacniającymi, państwa członkowskie należy więc zachęcać do tego, by w swoich działaniach związanych z zarządzaniem powrotami imigrantów wzmacniały wzajemne uzupełnianie się tych form. Istnieje oczywista potrzeba przeprowadzania przymusowych powrotów w celu zabezpieczenia spójności polityki imigracyjnej i azylowej Unii Europejskiej oraz systemów imigracyjno-azylowych w państwach członkowskich. Tak więc istnienie możliwości przymusowych powrotów jest warunkiem niezbędnym dla zapewnienia niepodważalności tej polityki i egzekwowalności zasad państwa prawa, co stanowi z kolei istotny element tworzenia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Niniejsza decyzja powinna zatem wspierać działania państw członkowskich w celu ułatwienia przymusowego wydalania imigrantów.
(24) Co więcej, to właśnie w kwestii przymusowych powrotów państwa członkowskie napotykają często najpoważniejsze przeszkody. Jedną z istotnych przeszkód jest niepewność co do tożsamości danej osoby lub nieposiadanie przez nią niezbędnych dokumentów podróży. W celu pokonania takich problemów należy zachęcać państwa członkowskie do poprawy współpracy ze służbami konsularnymi państw trzecich oraz zwiększania wymiany informacji i wzajemnej współpracy operacyjnej w dziedzinie kontaktów z takimi służbami.
(25) Konieczne jest także, aby niniejsza decyzja wspierała te państwa członkowskie – jeśli te uznają to za stosowne – w podejmowaniu w stosunku do osób powracających szczególnych środków w krajach powrotu, po pierwsze po to, by zapewnić im skuteczny powrót na dobrych warunkach do miasta lub regionu ich pochodzenia, a po drugie, by wzmocnić ich trwałą reintegrację w tamtejszej społeczności. Środki takie nie powinny polegać na pomocy jako takiej udzielanej danemu państwu trzeciemu a powinny kwalifikować się do finansowania wyłącznie jeżeli oraz w takim zakresie, w jakim stanowią niezbędną kontynuację działań zapoczątkowanych i prowadzonych głównie na terytorium państwa członkowskiego w ramach zintegrowanego planu powrotów imigrantów.
(26) Ponadto środki te w połączeniu z działaniami wspieranymi w ramach wspólnotowych instrumentów pomocy zewnętrznej, w szczególności programu tematycznego w zakresie azylu i migracji, powinny tworzyć efekt synergii.
(27) Niniejsza decyzja ma stanowić część spójnych ram, obejmujących również decyzję nr .../2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... ustanawiającą Europejski Fundusz na rzecz Uchodźców na lata 2008-2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi"(11)*, decyzję nr .../2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... ustanawiającą Fundusz Granic Zewnętrznych na lata 2007-2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi"(12)* oraz decyzję Rady nr .../2007/WE z dnia ... ustanawiającą Europejski Fundusz na rzecz Integracji Obywateli Państw Trzecich na lata 2007-2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi"(13)*, których celem jest zapewnienie sprawiedliwego rozdziału odpowiedzialności między państwa członkowskie w odniesieniu do obciążenia finansowego wynikającego z wprowadzenia zintegrowanego zarządzania granicami zewnętrznymi Unii Europejskiej oraz wdrożenia wspólnej polityki azylowej i polityki imigracyjnej, rozwijanej zgodnie z Tytułem IV Części 3 Traktatu.
(28) Europejska Agencja Zarządzania Współpracą Operacyjną na Granicach Zewnętrznych Państw Członkowskich Unii Europejskiej ustanowiona zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 2007/2004(14) (zwaną dalej "Agencją"), za jedno ze swoich zadań przyjęła udzielanie niezbędnej pomocy w organizowaniu przez państwa członkowskie wspólnych operacji wydalania imigrantów oraz ustalanie najlepszych praktyk w zakresie uzyskiwania dokumentów podróży i wydalania obywateli państw trzecich nielegalnie przebywających na terytorium państw członkowskich. W związku z powyższym Agencja powinna zapewniać, że warunki pozwalające na podjęcie w państwach członkowskich skutecznych i skoordynowanych wysiłków w dziedzinie powrotów imigrantów są spełnione, pozostawiając sprawę przeprowadzania i organizacji wspólnych operacji w tym zakresie w gestii właściwych służb krajowych. Agencja powinna zatem mieć możliwość korzystania z zasobów udostępnionych dzięki działaniom wspólnotowym w ramach niniejszej decyzji.
(29) Wsparcie udzielane przez Fundusz byłoby skuteczniejsze i lepiej ukierunkowane, jeżeli współfinansowanie kwalifikowalnych działań opierać się będzie na strategicznym programowaniu wieloletnim przygotowywanym przez każde państwo członkowskie w dialogu z Komisją.
(30) Na podstawie przyjętych przez Komisję wytycznych strategicznych każde państwo członkowskie powinno przygotować dokument dotyczący programowania wieloletniego uwzględniający specyficzną sytuację i potrzeby danego kraju oraz określający strategię rozwoju, który powinien stanowić ramy dla realizacji działań, które zostaną wymienione w programach rocznych.
(31) W kontekście podziału zarządzania, o którym mowa w art. 53 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(15) (zwane dalej "rozporządzeniem finansowym"), należy określić warunki umożliwiające Komisji wypełnianie obowiązków związanych z wykonaniem budżetu ogólnego Unii Europejskiej oraz wyjaśnić charakter obowiązków państw członkowskich w dziedzinie współpracy. Zastosowanie tych warunków umożliwiłoby Komisji upewnić się, że państwa członkowskie korzystają z Funduszu w sposób prawidłowy i zgodny z prawem oraz, w myśl zasady należytego zarządzania finansami w rozumieniu art. 27 i art. 48 ust. 2 rozporządzenia finansowego.
(32) Komisja powinna w sposób obiektywny i przejrzysty ustalić indykatywny podział dostępnych środków na zobowiązania.
(33) Państwa członkowskie powinny przyjąć właściwe środki w celu zagwarantowania odpowiedniego funkcjonowania systemu zarządzania i kontroli oraz jakości realizacji. Należy w tym celu ustalić ogólne zasady i niezbędne funkcje, jakie powinny spełniać wszystkie programy.
(34) Zgodnie z zasadami pomocniczości i proporcjonalności państwa członkowskie powinny w pierwszym rzędzie odpowiadać za wykorzystanie środków finansowych Funduszu i jego kontrolę.
(35) Należy określić obowiązki państw członkowskich w zakresie systemów zarządzania i kontroli, poświadczania wydatków, a także zapobiegania nieprawidłowościom i naruszeniom prawa wspólnotowego oraz ich wykrywania i korygowania, tak aby zapewnić skuteczną i prawidłową realizację programów wieloletnich i rocznych. W szczególności, w odniesieniu do kwestii zarządzania i kontroli, konieczne jest ustalenie warunków, na jakich państwa członkowskie zapewnią wprowadzenie i właściwe funkcjonowanie systemów.
(36) Bez uszczerbku dla uprawnień Komisji w zakresie kontroli finansowej, należy zachęcać do współpracy w tej dziedzinie pomiędzy państwami członkowskimi a Komisją.
(37) Skuteczność i wpływ działań wspieranych przez Fundusz zależą również od ich oceny oraz upowszechniania wyników. Należy formalnie określić obowiązki państw członkowskich i Komisji w tym względzie oraz ustalenia zapewniające rzetelność oceny i jakość odnośnych informacji.
(38) Należy przeprowadzać ocenę działań w celu dokonania przeglądu śródokresowego oraz oceny oddziaływania, a proces oceny powinien zostać włączony do ustaleń dotyczących monitorowania projektu.
(39) Mając na uwadze znaczenie uwidocznienia finansowania wspólnotowego, Komisja powinna przedstawić wytyczne mające ułatwić każdej instytucji, organizacji pozarządowej, organizacji międzynarodowej lub innemu podmiotowi otrzymującemu dotację z niniejszego Funduszu, właściwe ukazanie otrzymanego wsparcia, z uwzględnieniem praktyki stosowanej w zakresie innych instrumentów objętych podziałem zarządzania, takich jak fundusze strukturalne.
(40) Niniejsza decyzja ustanawia kopertę finansową na cały okres trwania programu, która stanowi podstawowy punkt odniesienia dla władzy budżetowej podczas całorocznej procedury budżetowej w rozumieniu pkt 37 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(16).
(41) W związku z tym, że cel niniejszej decyzji , mianowicie wspieranie powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich w ramach wspólnych norm i zasady zintegrowanego zarządzania powrotem imigrantów, nie może być osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary lub skutki działań, możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(42) Środki niezbędne do wykonania niniejszej decyzji należy przyjąć zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(17).
(43) Ponieważ środek określony w niniejszej decyzji, dotyczący przyjęcia wytycznych strategicznych, ma zasięg ogólny i maj na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej decyzji, poprzez usunięcie niektórych elementów innych niż istotne lub uzupełnienie niniejszej decyzji poprzez dodanie nowych elementów innych niż istotne, środek ten powinien zostać przyjęty zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE. Ze względu na potrzebę skutecznego działania, terminy mające zwykle zastosowanie w ramach procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą powinny zostać skrócone dla przyjęcia wytycznych strategicznych.
(44) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii, dołączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i w związku z tym nie jest związana jej treścią ani objęta zakresem jej stosowania.
(45) Zgodnie z art. 3 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, dołączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Irlandia notyfikowała, pismem z dnia 6 września 2005 r., swoją chęć uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.
(46) Zgodnie z art. 3 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, dołączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Zjednoczone Królestwo notyfikowało, pismem z dnia 27 października 2005 r., swoją chęć uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.
(47) Zgodnie z art. 67 ust. 2 tiret drugie Traktatu, na mocy decyzji Rady 2004/927/WE z dnia 22 grudnia 2004 r. przewidującej stosowanie procedury określonej w art. 251 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w odniesieniu do niektórych obszarów objętych tytułem IV części trzeciej Traktatu(18), procedura, o której mowa w art. 251 Traktatu stosuje się do obszarów objętych art. 62 ust. 1, ust. 2 lit. a) i ust. 3 oraz art. 63 ust. 2 lit. b) i ust. 3 lit. b) Traktatu,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
ROZDZIAŁ I
PRZEDMIOT, CELE I DZIAŁANIA
Artykuł 1
Przedmiot i zakres zastosowania
Niniejsza decyzja ustanawia, na okres od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., Europejski Fundusz na rzecz Powrotów Imigrantów (zwany dalej "Funduszem"), jako część spójnych ram, obejmujących również decyzję nr .../2007/WE(19), decyzję nr .../2007/WE(20)* i decyzję nr .../2007/WE(21)**, w celu przyczynienia się do wzmocnienia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, a także zastosowania zasady solidarności pomiędzy państwami członkowskimi.
Niniejsza decyzja określa cele, do osiągnięcia których Fundusz się przyczynia, zasady jego funkcjonowania, dostępne zasoby finansowe oraz kryteria dystrybucji, którymi należy kierować się, przydzielając dostępne zasoby finansowe.
Ustanawia ona zasady zarządzania Funduszem, w tym zasady finansowe, mechanizmy monitorowania i kontroli oparte na podziale odpowiedzialności między Komisję a państwa członkowskie.
Artykuł 2
Cel ogólny Funduszu
1. 1 Celem ogólnym Funduszu jest wspieranie wysiłków podejmowanych przez państwa członkowskie zmierzających do usprawnienia zarządzania powrotami imigrantów we wszystkich jego wymiarach poprzez stosowanie koncepcji zintegrowanego zarządzania oraz poprzez umożliwianie państwom członkowskim realizacji wspólnych działań lub działań krajowych ukierunkowanych na osiągnięcie celów Wspólnoty zgodnie z zasadą solidarności, z uwzględnieniem wspólnotowego prawodawstwa w tej dziedzinie i z pełnym poszanowaniem praw podstawowych.
2. Fundusz wnosi wkład w finansowanie pomocy technicznej z inicjatywy państw członkowskich lub Komisji.
Artykuł 3
Cele szczegółowe
1. Fundusz przyczynia się do osiągnięcia następujących celów szczegółowych:
a)
wprowadzenia i usprawnienia organizacji i realizacji zintegrowanego zarządzania powrotem imigrantów przez państwa członkowskie;
b)
wzmocnienia współpracy między państwami członkowskimi w ramach zintegrowanego zarządzania powrotami imigrantów i wprowadzaniem go w życie;
c)
promowania skutecznego i jednolitego stosowania wspólnych norm w kwestii powrotów imigrantów zgodnie z rozwojem polityki w tej dziedzinie.
2. Zintegrowane zarządzanie powrotami imigrantów obejmuje w szczególności opracowanie i wdrożenie przez właściwe organy państw członkowskich zintegrowanych planów dotyczących powrotów imigrantów, które:
a)
opierają się na wszechstronnej ocenie sytuacji w poszczególnych państwach członkowskich w odniesieniu do grupy docelowej lub docelowej konkretnej kwestii dotyczącej powrotów imigrantów oraz wyzwań związanych z przewidywanymi operacjami (takich jak uzyskiwanie dokumentów podróży i inne przeszkody natury praktycznej utrudniające powrót), z uwzględnieniem w stosownych przypadkach odnośnej liczby rozpatrywanych spraw. Takiej wszechstronnej oceny dokonuje się we współpracy z wszystkimi odpowiednimi organami i partnerami;
b)
zmierzają do wprowadzenia szerokiej gamy środków sprzyjających tworzeniu systemów dobrowolnych powrotów obywateli państw trzecich, w szczególności osób, które nie spełniają lub już nie spełniają warunków zezwalających na wjazd i pobyt na terytorium państw członkowskich, a w razie konieczności, umożliwiających przeprowadzenie operacji przymusowego wydalania takich osób w pełnej zgodności z zasadami humanitarnymi i z poszanowaniem ich godności osobistej;
c)
przewidują plan lub harmonogram, a w stosownych przypadkach, mechanizm okresowej oceny pozwalający na odpowiednie dostosowanie planu oraz ocenę oddziaływania jego realizacji w praktyce;
d)
przewidują, jeżeli państwa członkowskie uznają to za stosowne, środki ułatwiające współpracę pomiędzy właściwymi organami administracyjnymi, organami ścigania i organami sądowymi, w stosownych przypadkach na różnych poziomach władz.
3. Zintegrowane plany powrotów imigrantów skupiają się w szczególności na zapewnieniu imigratom skutecznego powrotu na stałe poprzez takie działania, jak skuteczne informowanie na etapie poprzedzającym wyjazd, przygotowania do podróży i przewóz w kraju powrotu, obejmujące zarówno powroty dobrowolne, jak i przymusowe. Aby zachęcać do dobrowolnego powrotu, dla osób dobrowolnie powracających można, w miarę możliwości, przewidzieć odpowiednie bodźce motywacyjne, takie jak pomoc w powrocie.
W przypadku gdy państwa członkowskie uznają to za stosowne, mogą także wprowadzić możliwość udzielania wsparcia w procesie przyjmowania i reintegracji powracających.
Artykuł 4
Działania kwalifikowalne w państwach członkowskich
1. Do uzyskania wsparcia z Funduszu kwalifikują się działania zmierzające do osiągnięcia celu określonego w art. 3 ust. 1 lit. b), w szczególności zaś:
a)
ustanowienie lub poprawa skutecznej, stabilnej i długotrwałej współpracy operacyjnej władz państw członkowskich z władzami konsularnymi i służbami imigracyjnymi państw trzecich w celu uzyskiwania dokumentów podróży wymaganych do powrotu obywateli państw trzecich oraz zapewnienia szybkich i skutecznych wydaleń;
b)
propagowanie sposobów i środków dostarczania możliwie najszybciej informacji na temat powrotów w ramach procedur azylowych i imigracyjnych oraz zachęcania poszczególnych obywateli państw trzecich do skorzystania z możliwości dobrowolnego powrotu;
c)
ułatwianie dobrowolnego powrotu obywatelom państw trzecich, szczególnie poprzez programy wspomagania dobrowolnych powrotów imigrantów, w celu zapewnienia skuteczności takiego powrotu i nadania mu stałego charakteru;
d)
opracowywanie metod współpracy pomiędzy różnymi poziomami władz krajowych regionalnych, lokalnych, miejskich i innych władz publicznych umożliwiających urzędnikom szybkie uzyskiwanie informacji na temat doświadczeń i praktyk w zakresie powrotów z innych ośrodków, oraz, o ile to możliwe, łączenie zasobów;
e)
upraszczanie i wykonywanie operacji przymusowego wydalania obywateli państw trzecich, którzy nie spełniają lub już nie spełniają warunków zezwalających na wjazd i pobyt, w celu wzmocnienia wiarygodności i integralności polityki imigracyjnej oraz ograniczenia okresu przetrzymywania osób oczekujących na wydalenie.
2. Do uzyskania wsparcia z Funduszu kwalifikują się działania zmierzające do osiągnięcia celu określonego w art. 3 ust. 1 lit. b), w szczególności zaś:
a)
współpraca przy gromadzeniu i dostarczaniu potencjalnym osobom powracającym informacji na temat kraju ich pochodzenia, kraju poprzedniego zamieszkania lub kraju tranzytowego;
b)
współpraca przy rozwoju skutecznych, stabilnych i długotrwałych stosunków roboczych między organami państw członkowskich a władzami konsularnymi i służbami imigracyjnymi państw trzecich w celu ułatwienia otrzymania pomocy konsularnej przy uzyskiwaniu dokumentów podróży wymaganych do powrotu obywateli państw trzecich oraz zapewnieniu szybkich i skutecznych wydaleń;
c)
opracowywanie wspólnych, zintegrowanych planów powrotów imigrantów oraz ich wdrożenie, w tym wspólnych programów dobrowolnych powrotów imigrantów do konkretnych krajów lub regionów pochodzenia, krajów poprzedniego zamieszkania lub krajów tranzytowych;
d)
analiza obecnej sytuacji i możliwości wzmocnienia współpracy administracyjnej wśród państw członkowskich w dziedzinie powrotów imigrantów oraz analiza roli, jaką powinny odegrać w tym kontekście, organizacje międzynarodowe i pozarządowe;
e)
wymiana informacji oraz najlepszych praktyk, wsparcie i doradztwo w sprawach dotyczących powrotów grup wymagających szczególnego traktowania;
f)
organizacja dla osób zajmujących się tą tematyką w praktyce seminariów poświęconych najlepszym praktykom, koncentrujących się na konkretnych państwach lub regionach trzecich;
g)
wspólne środki umożliwiające przyjęcie osób powracających w ich krajach pochodzenia, krajach poprzedniego zamieszkania lub krajach tranzytowych;
h)
wspólne opracowanie działań zapewniających trwały powrót imigrantów do kraju pochodzenia lub kraju poprzedniego zamieszkania.
3. Do uzyskania wsparcia z Funduszu kwalifikują się działania zmierzające do osiągnięcia celu określonego w art. 3 ust. 1, lit. c), w szczególności zaś:
a)
poprawa zdolności właściwych organów do jak najszybszego podejmowania odpowiedzialnych decyzji w sprawie powrotów imigrantów;
b)
poprawa zdolności właściwych organów administracyjnych do szybkiego wdrożenia lub wykonania decyzji o wydaleniu z pełnym poszanowaniem godności ludzkiej i stosownych europejskich norm bezpieczeństwa związanych z takimi operacjami;
c)
poprawa zdolności organów sądowych do przeprowadzania szybszej oceny odwołań od decyzji o wydaleniu;
d)
organizacja seminariów i wspólnych szkoleń dla pracowników właściwych krajowych, regionalnych, lokalnych, miejskich i innych właściwych organów administracyjnych, organów ścigania i organów sądowych poświęconych prawnym i praktycznym aspektom operacji wydalania imigrantów;
e)
poprawa zdolności właściwych organów administracyjnych do skutecznej realizacji wspólnych ustaleń dotyczących wzajemnego uznawania i wspólnych operacji wydalania imigrantów, w tym zaleceń, norm operacyjnych i najlepszych praktyk określonych przez Agencję w dziedzinie powrotów imigrantów.
4. Działania przewidziane w ust. 1-3 mają na celu w szczególności wspieranie wprowadzania w życie przepisów odpowiedniego prawodawstwa wspólnotowego w dziedzinie wspólnej europejskiej polityki w zakresie imigracji i powrotów imigrantów.
Artykuł 5
środki kwalifikowalne w państwach członkowskich
Wspierane działania mogą obejmować następujące środki:
1)
we wszystkich przypadkach powrotów imigrantów – dostarczenie obywatelom państw trzecich ogólnych informacji na temat powrotów imigrantów, udzielanie poszczególnym osobom porad dotyczących dobrowolnego powrotu, pokrycie kosztów tłumaczeń, uzyskania niezbędnych dokumentów podróży, pokrycie kosztów koniecznych badań lekarskich przed wyjazdem, kosztów podróży i wyżywienia osób powracających i osób im towarzyszących, w tym kosztów personelu medycznego i tłumaczy, zakwaterowania osób towarzyszących, w tym personelu medycznego i tłumaczy, pokrycie kosztów transportu na terytorium państwa członkowskiego oraz transportu do miejsca przeznaczenia w kraju pochodzenia, jak również współpraca z władzami kraju pochodzenia, kraju poprzedniego zamieszkania lub kraju tranzytowego;
2)
we wszystkich przypadkach powrotów imigrantów specjalne środki pomocy dla grup wymagających szczególnego traktowania, takich jak małoletni, małoletni bez opieki, osoby niepełnosprawne, osoby starsze, kobiety w ciąży, samotni rodzice z niepełnoletnimi dziećmi, jak również osoby, które poddawano torturom, które padły ofiarą gwałtu lub innych poważnych form przemocy psychologicznej, fizycznej lub seksualnej;
3)
dodatkowo, w przypadku przymusowych powrotów obywateli państw trzecich, którzy nie spełniają lub już nie spełniają warunków zezwalających na wjazd i pobyt – pokrycie kosztów podróży, wyżywienia i tymczasowego zakwaterowania osób powracających i osób im towarzyszących z uczestniczącego w programie państwa członkowskiego w państwie członkowskim organizującym wyjazd przed tym wyjazdem w przypadku wspólnych operacji wydalania imigrantów;
4)
dodatkowo, w przypadku dobrowolnych powrotów obywateli państw trzecich, którzy nie spełniają lub już nie spełniają warunków zezwalających na wjazd i pobyt – pomoc udzielana osobom powracającym w przygotowaniu powrotu, jak i pokrycie niezbędnych wydatków poprzedzających powrót;
5)
dodatkowo, w przypadku dobrowolnych powrotów osób nieobjętych obowiązkiem opuszczenia terytorium państwa członkowskiego i w innych przypadkach uznanych przez państwa członkowskie za stosowne – ograniczony wkład finansowy przeznaczony na pokrycie początkowych wydatków po powrocie, przetransportowanie dobytku osoby powracającej, odpowiednie zakwaterowanie tymczasowe w specjalnym ośrodku lub w razie konieczności w hotelu przez pierwsze dni po przybyciu do kraju powrotu, szkolenie i pomoc w znalezieniu zatrudnienia, a w stosownych przypadkach, także ograniczone wsparcie w rozpoczęciu działalności gospodarczej;
6)
kształcenie i szkolenie pracowników właściwych organów administracyjnych, organów ścigania i organów sądowych, delegowanie takich pracowników z innych państw członkowskich w celu zapewnienia skutecznego i jednolitego stosowania wspólnych norm w dziedzinie powrotów imigrantów i wywiązywania się ze zobowiązań wynikających z międzynarodowych instrumentów odnoszących się do traktowania osób powracających oraz wzmacnianie współpracy, jak również wyjazdy służbowe służące ocenie wyników stosowanej polityki w państwach trzecich;
7)
w przypadku współpracy operacyjnej z władzami konsularnymi i służbami imigracyjnymi państw trzecich w celu uzyskiwania dokumentów podróży oraz zapewnienia szybkich procedur dotyczących wydaleń – pokrycie kosztów podróży i zakwaterowania w państwach członkowskich przedstawicieli władz i służb odpowiedzialnych za identyfikację obywateli państw trzecich i weryfikację ich dokumentów podróży;
8)
w przypadku środków na rzecz reintegracji obywateli państw trzecich nieobjętych obowiązkiem opuszczenia terytorium państwa członkowskiego – wprowadzanie pieniężnych bodźców motywacyjnych i innych środków krótkoterminowych, niezbędnych do rozpoczęcia procesu reintegracji osoby powracającej poprzez jej osobisty rozwój, takich jak: szkolenia, pomoc w znalezieniu stażu i zatrudnienia, wsparcie w rozpoczęciu działalności gospodarczej oraz pomoc i doradztwo po powrocie;
9)
w przypadku środków na rzecz reintegracji dla obywateli państw trzecich, którzy nie spełniają lub już nie spełniają warunków zezwalających na wjazd i pobyt, jeśli państwa członkowskie uznają to za stosowne – wprowadzanie pieniężnych bodźców motywacyjnych i innych środków krótkoterminowych, niezbędnych do rozpoczęcia procesu reintegracji osoby powracającej poprzez jej osobisty rozwój, takich jak: szkolenia, pomoc w znalezieniu stażu i zatrudnienia, wsparcie w rozpoczęciu działalności gospodarczej oraz pomoc i doradztwo po powrocie, jak również środki umożliwiające państwom członkowskim zorganizowanie powitania osób powracających w państwach trzecich.
Artykuł 6
Działania wspólnotowe
1. Z inicjatywy Komisji można wykorzystać nie więcej niż 7% dostępnych zasobów Funduszu na finansowanie działań ponadnarodowych lub działań będących przedmiotem zainteresowania całej Wspólnoty (zwane dalej "działaniami wspólnotowymi"), odnoszących się do polityki w zakresie powrotów imigrantów oraz środków mających zastosowanie wobec grupy docelowej, o której mowa w art. 7.
2. Aby kwalifikować się do finansowania, działanie wspólnotowe musi w szczególności:
a)
zwiększać wspólnotową współpracę w dziedzinie wprowadzania w życie prawa wspólnotowego i dobrych praktyk;
b)
wspierać tworzenie ponadnarodowych sieci współpracy oraz projektów pilotażowych opartych na ponadnarodowym partnerstwie podmiotów w dwóch lub większej liczbie państw członkowskich, mających za zadanie wspieranie innowacji, ułatwianie wymiany doświadczeń i dobrych praktyk oraz poprawę jakości polityki w zakresie powrotów imigrantów;
c)
wspierać ponadnarodowe kampanie na rzecz podnoszenia świadomości społecznej;
d)
wspierać badania, rozpowszechnianie i wymianę informacji na temat najlepszych praktyk i wszystkich innych aspektów polityk dotyczących powrotów imigrantów, w tym na temat wykorzystywania najnowszych technologii, w szczególności w celu zachęcania do przeprowadzania większej liczby badań porównawczych dotyczących wpływu wcześniejszych i aktualnych programów w zakresie powrotów imigrantów;
e)
wspierać projekty pilotażowe i opracowania badające możliwości nowych form współpracy wspólnotowej i prawa wspólnotowego w tym zakresie;
f)
wspierać opracowanie i stosowanie przez państwa członkowskie wspólnych narzędzi, metod i wskaźników statystycznych do celów oceny rozwoju sytuacji w zakresie polityki dotyczącej powrotów imigrantów, w szczególności pod kątem rozpowszechniania danych statystycznych uwzględniających podział na dane odnoszące się do powrotów dobrowolnych i przymusowych;
g)
wspierać opracowanie i regularną aktualizację we współpracy z Agencją wspólnego podręcznika dotyczącego najlepszych praktyk w dziedzinie powrotów imigrantów, w tym osób im towarzyszących;
h)
udzielać wsparcia państwom członkowskim w przypadkach należycie uzasadnionych sytuacji nadzwyczajnych wymagających natychmiastowego działania.
3. Roczny program prac określający priorytety działań wspólnotowych przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 52 ust. 2.
Artykuł 7
Grupy docelowe
1. Do celów niniejszej decyzji grupy docelowe obejmują:
a)
wszystkich obywateli państw trzecich, którzy nie otrzymali jeszcze ostatecznej decyzji odmownej w sprawie ich wniosku o przyznanie ochrony międzynarodowej w państwie członkowskim i którzy mogą zdecydować się na dobrowolny powrót, pod warunkiem że nie uzyskali nowego obywatelstwa i nie opuścili terytorium tego państwa członkowskiego;
b)
wszystkich obywateli państw trzecich objętych jedną z form międzynarodowej ochrony w rozumieniu dyrektywy 2004/83/WE lub tymczasowej ochrony w rozumieniu dyrektywy 2001/55/WE w danym państwie członkowskim, którzy decydują się na dobrowolny powrót, pod warunkiem że nie uzyskali nowego obywatelstwa i nie opuścili terytorium tego państwa członkowskiego;
c)
wszystkich obywateli państw trzecich, którzy nie spełniają lub już nie spełniają warunków zezwalających na wjazd lub pobyt na terytorium danego państwa członkowskiego i którzy, zgodnie z obowiązkiem opuszczenia terytorium tego państwa członkowskiego, korzystają z możliwości dobrowolnego powrotu;
d)
wszystkich innych obywateli państw trzecich, którzy nie spełniają lub już nie spełniają warunków zezwalających na wjazd lub pobyt na terytorium danego państwa członkowskiego.
2. Obywatel państwa trzeciego oznacza każdą osobę niebędącą obywatelem Unii w rozumieniu art. 17 ust. 1 Traktatu.
ROZDZIAŁ II
ZASADY POMOCY
Artykuł 8
Komplementarność, spójność i zgodność
1. Fundusz zapewnia pomoc, która uzupełnia działania podejmowane na poziomie krajowym, regionalnym i lokalnym, włączając do nich priorytety Wspólnoty.
2. Komisja i państwa członkowskie zapewniają spójność pomocy z Funduszu oraz państw członkowskich z działaniami, polityką i priorytetami Wspólnoty. Spójność ta znajduje w szczególności odbicie w programie wieloletnim, o którym mowa w art. 19.
3. Działania finansowane ze środków Funduszu są zgodne z postanowieniami Traktatu i przepisami aktów prawnych przyjętych na jego podstawie.
Artykuł 9
Programowanie
1. Cele Funduszu realizowane są w ramach wieloletniego okresu programowania w latach 2008-2013, z zastrzeżeniem przeglądu śródokresowego zgodnie z art. 22. System programowania wieloletniego obejmuje priorytety oraz procesy zarządzania, podejmowania decyzji, audytu i poświadczania wydatków.
2. Zatwierdzone przez Komisję programy wieloletnie są realizowane poprzez programy roczne.
Artykuł 10
Pomocniczość i proporcjonalność interwencji
1. Obowiązek realizacji realizacji programów wieloletnich i rocznych, o których mowa w art. 19 i 21, spoczywa na państwach członkowskich, na odpowiednim szczeblu terytorialnym, zgodnie z systemem instytucjonalnym właściwym dla danego państwa członkowskiego. Obowiązek ten jest wykonywany zgodnie z niniejszą decyzją.
2. W odniesieniu do przepisów dotyczących audytu środki stosowane przez Komisję i państwa członkowskie różnią się w zależności od wielkości wkładu finansowego Wspólnoty. Tą samą zasadę stosuje się do przepisów dotyczących oceny oraz do sprawozdań z realizacji programów wieloletnich i rocznych.
Artykuł 11
Metody realizacji
1. Budżet Wspólnoty przydzielony Funduszowi wykonuje się zgodnie z art. 53 ust. 1 lit. b) rozporządzenia finansowego, z wyjątkiem działań wspólnotowych, o których mowa w art. 6 niniejszej decyzji, oraz pomocy technicznej, o której mowa w art. 16 niniejszej decyzji.
2. Komisja wykonuje swoje obowiązki w zakresie wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej poprzez:
a)
sprawdzanie istnienia i właściwego funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli w państwach członkowskich zgodnie z procedurami opisanymi w art. 32;
b)
wstrzymanie lub zawieszanie całości lub części płatności w przypadku wadliwego funkcjonowania krajowych systemów zarządzania i kontroli, zgodnie procedurami, o których mowa w art. 41 i 42, oraz stosowanie wszelkich innych niezbędnych korekt finansowych zgodnie z procedurami opisanymi w art. 45 i 46.
Artykuł 12
Partnerstwo
1. Każde państwo członkowskie organizuje, zgodnie z obowiązującymi przepisami i praktykami krajowymi, współpracę z instytucjami i podmiotami uczestniczącymi w realizacji programu wieloletniego lub mogącymi, według zainteresowanego państwa członkowskiego, przyczynić się do opracowania takiego programu.
Takie instytucje i podmioty mogą obejmować właściwe władze regionalne, lokalne, miejskie i inne władze publiczne, organizacje międzynarodowe, w szczególności UNHCR, i organy reprezentujące społeczeństwo obywatelskie, takie jak organizacje pozarządowe lub partnerzy społeczni.
2. Partnerstwo takie jest prowadzone w całkowitej zgodności z uprawnieniami instytucjonalnymi, prawnymi i finansowymi, właściwymi dla danej kategorii partnera.
ROZDZIAŁ III
RAMY FINANSOWE
Artykuł 13
Zasoby ogólne
1. Koperta finansowa na realizację niniejszej decyzji w okresie od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. wynosi 676 mln EUR.
2. Roczne środki dla Funduszu są zatwierdzane przez władzę budżetową w zakresie limitów wyznaczonych w ramach finansowych.
3. Komisja dokonuje indykatywnego rocznego podziału środków finansowych na poszczególne państwa członkowskie zgodnie z kryteriami ustalonymi w art. 14.
Artykuł 14
Roczna dystrybucja zasobów na kwalifikowalne działania w państwach członkowskich
1. Każde państwo członkowskie otrzymuje stałą kwotę w wysokości 300 000 EUR ze środków przydzielanych rocznie Funduszowi.
Dla państw członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej dnia 1 maja 2004 r., kwotę tę na lata 2008-2013 podnosi się do 500 000 EUR rocznie.
Dla państw, które przystępują do Unii Europejskiej w okresie 2007-2013 kwotę tę na pozostałą część okresu 2008-2013, licząc od roku następującego po przystąpieniu, podnosi się do 500 000 EUR rocznie.
2. Pozostałe dostępne zasoby roczne są rozdzielane między państwa członkowskie w następujący sposób:
a)
50% proporcjonalnie do całkowitej liczby obywateli państw trzecich, z uwzględnieniem ostatnich trzech lat, którzy nie spełniają lub już nie spełniają warunków zezwalających na wjazd lub pobyt na terytorium danego państwa członkowskiego i którzy podlegają decyzji o wydaleniu na mocy prawa krajowego lub wspólnotowego, czyli na mocy decyzji administracyjnej lub sądowej lub aktu administracyjnego lub sądowego stwierdzających nielegalność pobytu i nakładających obowiązek powrotu;
b)
50% proporcjonalnie do liczby obywateli państw trzecich, którzy, z uwzględnieniem ostatnich trzech lat, faktycznie opuścili terytorium danego państwa członkowskiego wskutek administracyjnego lub sądowego nakazu opuszczenia, dobrowolnie lub pod przymusem.
3. Do obywateli państw trzecich, o których mowa w ust. 2, nie zaliczają się:
a)
obywatele państw trzecich, którym odmówiono prawa wjazdu, gdy znajdowali się w strefie tranzytowej państwa członkowskiego;
b)
obywatele państw trzecich, którzy mają zostać odesłani przez dane państwo członkowskie do innego państwa członkowskiego, w szczególności z mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r., ustanawiającego kryteria i mechanizmy określania Państwa Członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl, złożonego w jednym z Państw Członkowskich przez obywatela państwa trzeciego(22).
4. Kwotami odniesienia są najnowsze dane statystyczne opracowane przez Komisję (Eurostat) na podstawie danych dostarczonych przez państwa członkowskie zgodnie z prawodawstwem Wspólnoty.
W przypadku, gdy państwa członkowskie nie dostarczyły Komisji (Eurostatowi) odnośnych danych statystycznych, dostarczają one możliwie najszybciej dane tymczasowe.
Przed przyjęciem tych danych jako kwot odniesienia, Komisja (Eurostat) ocenia jakość, porównywalność i kompletność informacji statystycznych zgodnie ze standardowymi procedurami operacyjnymi. Na wniosek Komisji (Eurostatu) państwa członkowskie dostarczają jej wszystkich niezbędnych do tego informacji.
Artykuł 15
Struktura finansowania
1. Wkład finansowy z Funduszu przyjmuje postać dotacji.
2. Działania wspierane w ramach Funduszu są współfinansowane ze źródeł publicznych lub prywatnych, nie są nastawione na osiąganie zysku i nie kwalifikują się do finansowania z innych źródeł objętych budżetem ogólnym Unii Europejskiej.
3. Środki przyznane z Funduszu uzupełniają wydatki publiczne lub wydatki równoważne przydzielone przez państwa członkowskie na działania objęte niniejszą decyzją.
4. Wkład Wspólnoty we wspierane projekty, w odniesieniu do działań realizowanych w państwach członkowskich na podstawie art. 3, nie przekracza 50% całkowitych kosztów danego działania.
Wkład ten może zostać podwyższony do 75% w przypadku projektów służących realizacji szczególnych celów priorytetowych wyznaczonych w wytycznych strategicznych, o których mowa w art. 18.
Wkład Wspólnoty podwyższa się do 75% w państwach członkowskich objętych Funduszem Spójności.
5. W ramach realizacji programów krajowych określonych w rozdziale IV państwa członkowskie dokonują wyboru projektów przeznaczonych do finansowania na podstawie następujących kryteriów minimalnych:
a)
sytuacji i wymogów w danym państwie członkowskim;
b)
efektywności kosztowej, między innymi z uwzględnieniem liczby osób, których taki projekt dotyczy;
c)
doświadczenia, wiedzy fachowej, wiarygodności i wkładu finansowego organizacji składającej wniosek o finansowanie i wszelkich organizacji partnerskich;
d)
zakresu, w jakim dany projekt uzupełnia- inne działania finansowane z budżetu ogólnego Unii Europejskiej lub stanowią część programów krajowych.
6. Pomoc finansowa Wspólnoty przyznana na działania wspierane z Funduszu jest zasadniczo udzielana na okres nie dłuższy niż trzy lata, pod warunkiem przedkładania okresowych sprawozdań z postępów w realizacji.
Artykuł 16
Pomoc techniczna z inicjatywy Komisji
1. Z inicjatywy Komisji lub w jej imieniu, do pułapu 500 000 EUR rocznego przydziału środków z Funduszu, Fundusz może finansować środki przygotowawcze, środki związane z monitorowaniem, wsparciem administracyjnym i technicznym, jak również środki związane z oceną, audytem i kontrolą, niezbędne do wykonania niniejszej decyzji.
2. Środki te obejmują:
a)
badania, oceny, ekspertyzy i statystyki, również o charakterze ogólnym, dotyczące funkcjonowania Funduszu;
b)
środki informacyjne przeznaczone dla państw członkowskich, beneficjentów końcowych i opinii publicznej, w tym kampanie mające na celu podnoszenie świadomości oraz wspólną bazę danych dotyczącą projektów finansowanych w ramach Funduszu;
c)
instalację, obsługę i łączenie informatycznych systemów zarządzania, monitorowania, kontroli i oceny;
d)
opracowanie wspólnych ram oceny i monitorowania, jak również systemu wskaźników z uwzględnieniem, w stosownych przypadkach, wskaźników krajowych;
e)
doskonalenie metod oceny i wymiany informacji o praktykach w tym zakresie;
f)
środki informacyjne i szkoleniowe przeznaczone dla instytucji wyznaczonych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 25, stanowiące uzupełnienie wysiłków podejmowanych przez państwa członkowskie w celu udzielenia instytucjom w tych państwach wskazówek zgodnie z art. 31 ust. 2.
Artykuł 17
Pomoc techniczna z inicjatywy państw członkowskich
1. Z inicjatywy państwa członkowskiego, w odniesieniu do każdego programu rocznego, Fundusz może finansować środki przygotowawcze, środki związane z zarządzaniem, monitorowaniem, oceną, jak również środki informacyjne i kontrolne oraz środki służące wzmocnieniu zdolności administracyjnych do celów realizacji Funduszu.
2. Kwota przeznaczona na pokrycie kosztów pomocy technicznej w ramach każdego programu rocznego nie może przekraczać:
a)
na lata 2008-2010, 7% całkowitej rocznej kwoty współfinansowania przydzielonej temu państwu członkowskiemu, plus 30 000 EUR; oraz
b)
na lata 2011-2013, 4% całkowitej rocznej kwoty współfinansowania przydzielonej temu państwu członkowskiemu, plus 30 000 EUR.
ROZDZIAŁ IV
PROGRAMOWANIE
Artykuł 18
Przyjęcie wytycznych strategicznych
1. Komisja przyjmuje wytyczne strategiczne, określające ramy interwencji Funduszu, z uwzględnieniem postępu w opracowywaniu i wdrażaniu prawodawstwa wspólnotowego w dziedzinie polityki powrotu imigrantów oraz środków przedsiębranych przez Wspólnotę w dziedzinie nielegalnej imigracji, jak również indykatywnego podziału zasobów finansowych Funduszu w okresie objętym programem wieloletnim.
2. W odniesieniu do celów Funduszu, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. a) i b), wytyczne te służą w szczególności realizacji priorytetów Wspólnoty mających na celu wspieranie:
a)
powrotów obywateli państw trzecich, którzy nie posiadają paszportów ani innych dokumentów tożsamości;
b)
powrotów obywateli państw trzecich nieobjętych wspólnotowymi umowami o readmisji ani krajowymi dwustronnymi umowami o readmisji, mając na celu wzmocnienie wynikającego z prawa międzynarodowego obowiązku readmisji własnych obywateli przez państwo;
c)
powrotów do konkretnego kraju obywateli państw trzecich i bezpaństwowców, którzy przybyli do tego kraju lub mieszkali w nim nie będąc jego obywatelami;
d)
powrotów osób nieobjętych obowiązkiem opuszczenia terytorium danego państwa członkowskiego, takich jak osoby ubiegające się o azyl, które nie otrzymały jeszcze decyzji odmownej i osoby objęte jedną z form międzynarodowej ochrony w rozumieniu dyrektywy 2004/83/WE lub tymczasowej ochrony w rozumieniu dyrektywy 2001/55/WE;
e)
powrotów grup wymagających szczególnego traktowania.
W odniesieniu do celu Funduszu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 lit. c), wytyczne te służą w szczególności realizacji priorytetów Wspólnoty mających na celu promowania w całej Unii Europejskiej wiedzy na temat wspólnych norm i włączanie tych norm do codziennych procedur zarządzania powrotami imigrantów realizowanych przez władze administracyjne państw członkowskich.
3. Komisja przyjmuje wytyczne strategiczne odnoszące się do wieloletniego okresu programowania do dnia 31 lipca 2007 r.
4. Wytyczne strategiczne przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 52 ust. 3. Po przyjęciu wytycznych strategicznych zostają one dołączone do niniejszej decyzji.
Artykuł 19
Przygotowywanie i zatwierdzanie krajowych programów wieloletnich
1. Na podstawie wytycznych strategicznych, o których mowa w art. 18, każde państwo członkowskie przedstawia projekt programu wieloletniego, który składa się z następujących elementów:
a)
opis aktualnej sytuacji w danym państwie członkowskim w odniesieniu do zasady zintegrowanego zarządzania powrotami imigrantów, współpracy z władzami konsularnymi i służbami imigracyjnymi państw trzecich, środków i polityk dotyczących dobrowolnych i przymusowych powrotów wraz z danymi statystycznymi, w miarę ich dostępności, uwzględniającymi podział na dane odnoszące się do dobrowolnych i przymusowych powrotów imigrantów, podejścia w kwestii środków reintegracji i zapewniania stałego charakteru powrotu, budowania zdolności właściwych organów administracyjnych i sądowych oraz współpracy z innymi państwami członkowskimi w powyższych obszarach;
b)
analiza potrzeb występujących w danym państwie członkowskim w odniesieniu do współpracy z władzami konsularnymi i służbami imigracyjnymi państw trzecich, środków i polityk odnoszących się do dobrowolnych i przymusowych powrotów, podejścia w kwestii środków reintegracji i zapewniania stałego charakteru powrotu, budowania zdolności właściwych organów administracyjnych i sądowych oraz współpracy z innymi państwami członkowskimi w powyższych obszarach, a także wskazanie celów operacyjnych służących spełnieniu tych wymagań w okresie objętym programem wieloletnim;
c)
przedstawienie odpowiedniej strategii osiągnięcia tych celów oraz priorytety przypisane ich osiągnięciu, a także opis działań przewidzianych w celu realizacji tych priorytetów;
d)
wskazanie, czy strategia ta jest spójna z innymi instrumentami regionalnymi, krajowymi i wspólnotowymi;
e)
informacje na temat priorytetów i ich celów szczegółowych. Cele te określa się ilościowo, z wykorzystaniem ograniczonej liczby wskaźników, z uwzględnieniem zasady proporcjonalności. Wskaźniki te muszą umożliwiać mierzenie postępu w stosunku do sytuacji wyjściowej oraz skuteczności realizacji priorytetów poprzez osiąganie celówszczegółowych;
f)
opis podejścia wybranego do realizacji zasady partnerstwa określonej w art. 12;
g)
projekt planu finansowania, który określa proponowany wkład finansowy Funduszu i ogólną kwotę współfinansowania publicznego lub prywatnego dla każdego priorytetu i każdego programu rocznego;
h)
przepisy zapewniające podanie treści programu wieloletniego do wiadomości publicznej.
2. Państwa członkowskie przedkładają Komisji projekt programu wieloletniego nie później niż cztery miesiące po przedstawieniu przez Komisję wytycznych strategicznych.
3. W celu zatwierdzenia projektu programu wieloletniego Komisja przeprowadza analizę:
a)
zgodności projektu programu wieloletniego z celami Funduszu i wytycznymi strategicznymi, o których mowa w art. 18;
b)
istotności działań przewidywanych w projekcie programu wieloletniego w świetle proponowanej strategii;
c)
zgodności ustaleń w zakresie zarządzania i kontroli, dokonanych przez dane państwo członkowskie w odniesieniu do realizacji interwencji Funduszu, z przepisami niniejszej decyzji;
d)
zgodności projektu programu wieloletniego z prawem wspólnotowym, w szczególności z przepisami prawa wspólnotowego mającymi na celu zapewnienie swobodnego przepływu osób w powiązaniu z bezpośrednio z nimi związanymi środkami towarzyszącymi w odniesieniu do kontroli granic zewnętrznych, azylu i imigracji.
4. W przypadku, gdy Komisja uzna, że dany projekt programu wieloletniego jest niespójny z wytycznymi strategicznymi lub że jest on niezgodny z przepisami niniejszej decyzji w zakresie systemów zarządzania i kontroli lub prawa wspólnotowego, wzywa ona dane państwo członkowskie do przedstawienia wszystkich niezbędnych informacji dodatkowych i, w stosownych przypadkach, do dokonania odpowiednich zmian w projekcie programu wieloletniego.
5. Komisja zatwierdza każdy program wieloletni w terminie trzech miesięcy od chwili jego oficjalnego złożenia, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 52 ust. 2.
Artykuł 20
Zmiana programów wieloletnich
1. Z inicjatywy danego państwa członkowskiego lub Komisji program wieloletni poddaje się ponownej analizie i, w razie konieczności, wprowadza się do niego zmiany do części okresu programowania w celu uwzględnienia w większym stopniu lub w inny sposób priorytetów Wspólnoty. Ponowna analiza programów wieloletnich może nastąpić w świetle przeprowadzonych ocen lub w następstwie trudności napotkanych podczas realizacji.
2. Komisja przyjmuje decyzję w sprawie zatwierdzenia zmiany programu wieloletniego możliwie najszybciej po formalnym przedłożeniu stosownego wniosku przez zainteresowane państwo członkowskie. Zmiana programu wieloletniego przeprowadzana jest zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 52 ust. 2.
Artykuł 21
Programy roczne
1. Zatwierdzony przez Komisję program wieloletni realizowany jest poprzez roczne programy pracy.
2. Do dnia 1 lipca każdego roku Komisja przedstawia państwom członkowskim szacunkowe kwoty, które zostaną im przydzielone na następny rok z ogólnej kwoty środków przydzielonych w ramach rocznej procedury budżetowej, obliczone zgodnie z art. 14.
3. Do dnia 1 listopada każdego roku państwa członkowskie przedstawiają Komisji projekt programu rocznego na następny rok sporządzony zgodnie z programem wieloletnim i składający się z następujących elementów:
a)
ogólne zasady wyboru projektów, które mają być finansowane w ramach programu rocznego;
b)
opis działań, które mają być wspierane w ramach programu rocznego;
c)
proponowany finansowy podział wkładu Funduszu na poszczególne działania w ramach programu oraz wskazanie postulowanej kwoty na pokrycie kosztów pomocy technicznej w ramach art. 17, służącej realizacji programu rocznego.
4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 3, państwa członkowskie przedkładają Komisji projekty programów rocznych na 2008 rok do dnia 1 marca 2008 r.
5. Analizując projekt programu rocznego państwa członkowskiego, Komisja uwzględnia ostateczną kwotę środków przydzielonych Funduszowi w ramach procedury budżetowej.
W terminie jednego miesiąca od formalnego przedłożenia projektu programu rocznego Komisja informuje dane państwo członkowskie o możliwości jego zatwierdzenia. Jeżeli projekt programu rocznego jest niezgodny z programem wieloletnim, Komisja wzywa to państwo członkowskie do przedstawienia wszystkich niezbędnych informacji i, w stosownych przypadkach, do wprowadzenia odpowiednich zmian do projektu programu rocznego.
Komisja przyjmuje decyzję w sprawie finansowania zatwierdzającą program roczny do dnia 1 marca danego roku. W decyzji określa się kwotę przydzieloną danemu państwu członkowskiemu oraz okres, w którym wydatki są kwalifikowalne.
6. W celu uwzględnienia należycie uzasadnionych sytuacji nadzwyczajnych, które nie zostały przewidziane w chwili zatwierdzania programu rocznego, a które wymagają podjęcia pilnych działań, państwo członkowskie może dokonać zmiany w wysokości do 10% kwoty podziału finansowego wkładu Funduszu pomiędzy różne działania wymienione w programie rocznym lub przydzielić do 10% przyznanej kwoty na inne działania zgodnie z niniejszą decyzją. Dane państwo członkowskie informuje Komisję o zmienionym programie rocznym.
Artykuł 22
Przegląd śródokresowy programu wieloletniego
1. Komisja dokonuje przeglądu wytycznych strategicznych i, w razie potrzeby, przyjmuje, do dnia 31 marca 2010 r., zmienione wytyczne strategiczne na lata 2011-2013.
2. W przypadku przyjęcia takich zmienionych wytycznych strategicznych każde państwo członkowskie ponownie analizuje swój program wieloletni i, w stosownych przypadkach, wprowadza do niego zmiany.
3. Zasady określone w art. 19 dotyczące przygotowania i zatwierdzenia krajowych programów wieloletnich stosuje się odpowiednio do przygotowywania i zatwierdzania tych zmienionych programów wieloletnich.
4. Zmienione wytyczne strategiczne przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 52 ust. 3.
ROZDZIAŁ V
SYSTEMY ZARZĄDZANIA I KONTROLI
Artykuł 23
Wykonanie
Komisja odpowiada za wykonanie niniejszej decyzji i przyjmuje niezbędne przepisy wykonawcze.
Artykuł 24
Ogólne zasady działania systemów zarządzania i kontroli
Ustanowione przez państwa członkowskie systemy zarządzania i kontroli dla programów wieloletnich zapewniają:
a)
określenie funkcji podmiotów związanych z zarządzaniem i kontrolą oraz przydziału funkcji w obrębie każdego podmiotu;
b)
zgodność z zasadą rozdzielenia funkcji pomiędzy tymi podmiotami i w ich obrębie;
c)
odpowiednie zasoby dla każdego podmiotu pełniącego funkcje, które mu wyznaczono, przez cały okres realizacji działań współfinansowanych z Funduszu;
d)
procedury dla zapewniania zasadności i prawidłowości wydatków zadeklarowanych w ramach programów rocznych;
e)
wiarygodne, skomputeryzowane systemy rachunkowości i księgowości, monitorowania i sprawozdawczości finansowej;
f)
system sprawozdawczości i monitorowania, w przypadku gdy instytucja odpowiedzialna powierza wykonanie zadań innemu podmiotowi;
g)
instrukcje postępowania odnoszące się do funkcji, które należy wypełnić;
h)
ustalenia dotyczące audytu funkcjonowania systemu;
i)
systemy i procedury w celu zapewnienia stosowania właściwej ścieżki audytu;
j)
procedury sprawozdawczości i monitorowania w zakresie nieprawidłowości oraz odzyskiwania kwot nienależnie wypłaconych.
Artykuł 25
Wyznaczanie instytucji
1. Do celów realizacji programu wieloletniego i programów rocznych państwo członkowskie wyznacza następujące podmioty:
a)
instytucję odpowiedzialną: organ funkcjonalny państwa członkowskiego, krajowy organ publiczny lub podmiot wyznaczony przez państwo członkowskie lub podmiot prawa prywatnego państwa członkowskiego wypełniający misję publiczną, który odpowiada za zarządzanie programem wieloletnim i programami rocznymi finansowanymi ze środków Funduszu oraz za wszelkie kontakty z Komisją;
b)
instytucję certyfikującą: krajowy organ publiczny lub podmiot lub osobę fizyczną działającą w charakterze takiego organy lub podmiotu, wyznaczoną przez państwo członkowskie do poświadczania deklaracji wydatków przed ich skierowaniem do Komisji;
c)
instytucję audytową: krajowy organ publiczny lub podmiot, pod warunkiem że jest on funkcjonalnie niezależny od instytucji odpowiedzialnej i instytucji certyfikującej, wyznaczony przez państwo członkowskie i odpowiedzialny za weryfikację skutecznego działania systemu zarządzania i kontroli;
d)
w stosownych przypadkach, instytucję delegowaną.
2. Państwo członkowskie określa zasady regulujące jego stosunki z instytucjami, o których mowa w ust. 1, a także ich stosunki z Komisją.
3. Z zastrzeżeniem art. 24 lit. b), niektóre lub wszystkie instytucje, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, mogą stanowić część tego samego podmiotu.
4. Komisja przyjmuje przepisy wykonawcze dla art. 26-30 zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 52 ust. 2.
Artykuł 26
Instytucja odpowiedzialna
1. Instytucja odpowiedzialna spełnia następujące warunki minimalne:
a)
posiada osobowość prawną, chyba że jest organem funkcjonalnym państwa członkowskiego;
b)
dysponuje infrastrukturą wymaganą do łatwej komunikacji z szerokim gronem użytkowników, organami odpowiedzialnymi w innych państwach członkowskich oraz Komisją;
c)
działa w otoczeniu administracyjnym, które pozwala mu prawidłowo wykonywać swoje zadania i unikać wszelkich konfliktów interesów;
d)
jest w stanie stosować wspólnotowe zasady zarządzania funduszami;
e)
dysponuje środkami finansowymi i możliwościami w zakresie zarządzania, proporcjonalnymi do wielkości funduszy wspólnotowych, którymi będzie zobowiązany zarządzać;
f)
dysponuje personelem, którego kwalifikacje zawodowe odpowiadają potrzebom pracy administracyjnej w środowisku międzynarodowym.
2. Państwo członkowskie zapewnia instytucji odpowiedzialnej odpowiednie środki finansowe, tak aby mogła ona właściwie wykonywać swoje zadania w sposób ciągły przez cały okres 2008-2013.
3. Komisja może udzielać państwom członkowskim pomocy w szkoleniu pracowników, w szczególności w zakresie właściwego stosowania rozdziałów V-IX.
Artykuł 27
Zadania instytucji odpowiedzialnej
1. Instytucja odpowiedzialna odpowiada za zarządzanie programem wieloletnim i jego realizację zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami.
Instytucja ta w szczególności:
a)
prowadzi konsultacje z partnerami zgodnie z art. 12;
b)
składa Komisji projekt programu wieloletniego i projekty programów rocznych, do których odnoszą się art. 19 i 21;
c)
organizuje i ogłasza zaproszenia do składania ofert i projektów, w stosownych przypadkach;
d)
organizuje wybór projektów do celów współfinansowania w ramach Funduszu zgodnie z kryteriami określonymi w art. 15 ust. 5;
e)
przyjmuje płatności dokonywane przez Komisję i dokonuje płatności na rzecz beneficjentów końcowych;
f)
zapewnia spójność i komplementarność między współfinansowaniem w ramach Funduszu i w ramach innych stosownych instrumentów finansowych, krajowych i wspólnotowych;
g)
monitoruje dostarczenie współfinansowanych towarów i usług oraz weryfikuje, czy wydatki zadeklarowane na działania zostały rzeczywiście poniesione oraz są zgodne z zasadami wspólnotowymi i krajowymi;
h)
zapewnia istnienie informatycznego systemu ewidencjonowania i przechowywania zapisów księgowych dla każdego działania w ramach programów rocznychoraz że dane na temat realizacji, niezbędnedo celów zarządzania finansowego, monitorowania, kontroli i oceny, są gromadzone;
i)
zapewnia utrzymywanie przez beneficjentów końcowych i inne podmioty uczestniczące w realizacji działań współfinansowanych ze środków Funduszu odrębnego systemu księgowego albo odpowiedniego kodu księgowego dla wszystkich transakcji związanych z danym działaniem, bez uszczerbku dla krajowych zasad księgowych;
j)
zapewnia przeprowadzanie ocen Funduszu, o których mowa w art. 49, w terminach określonych w art. 50 ust. 2 i zgodnie z normami jakości uzgodnionymi między Komisją a danym państwem członkowskim;
k)
ustanawia procedury dla zapewnienia, że wszystkie dokumenty dotyczące wydatków i audytów, wymaganych do zapewnienia odpowiedniej ścieżki audytu, są przechowywane zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 43;
l)
zapewnia otrzymywanie przez instytucję audytową, do celów prowadzenia audytów określonych w art. 30 ust. 1, wszystkich niezbędnych informacji na temat stosowanych procedur zarządzania i projektów współfinansowanych ze środków Funduszu;
m)
zapewnia otrzymywanie przez instytucję certyfikującą, do celów poświadczania, wszystkich niezbędnych informacji na temat procedur i weryfikacji przeprowadzonych w odniesieniu do wydatków;
n)
sporządza i przedkłada Komisji sprawozdania z postępów i sprawozdania końcowe z realizacji programu rocznego, deklaracje wydatków poświadczonych przez instytucję certyfikującą i wnioski o płatność lub, w stosownych przypadkach, oświadczenie zwrotu kosztów;
o)
prowadzi działalność informacyjną i doradczą oraz rozpowszechnia wyniki wspieranych działań;
p)
współpracuje z Komisją i instytucjami odpowiedzialnymi w innych państwach członkowskich;
q)
kontroluje wdrożenie przez końcowych beneficjentów wytycznych, o których mowa w art. 33 ust. 6.
2. Działalność instytucji odpowiedzialnej związana z zarządzaniem projektami realizowanymi w państwach członkowskich może być finansowana w ramach pomocy technicznej, o której mowa w art. 16.
Artykuł 28
Delegacja zadań przez instytucję odpowiedzialną
1. W przypadku gdy wykonanie wszystkich lub niektórych zadań instytucji odpowiedzialnej powierza się instytucji delegowanej, instytucja odpowiedzialna określa zakres delegowanych zadań oraz ustala szczegółowe procedury wykonania tych zadań, zgodnie z warunkami określonymi w art. 26.
2. Procedury te obejmują regularne dostarczanie instytucji odpowiedzialnej informacji na temat skutecznego wykonywania delegowanych zadań i opis zastosowanych środków.
Artykuł 29
Instytucja certyfikująca
1. Instytucja certyfikująca:
a)
poświadcza, że:
i)
deklaracja wydatków jest dokładna, wynika z rzetelnych systemów księgowych i jest oparta na weryfikowalnych dokumentach uzupełniających,
ii)
zadeklarowane wydatki są zgodne z mającymi zastosowanie zasadami wspólnotowymi i krajowymi oraz zostały poniesione w związku z działaniami wybranymi na podstawie kryteriów mających zastosowanie do programu i zgodnych z zasadami wspólnotowymi i krajowymi;
b)
zapewnia, do celów poświadczenia, że otrzymała od instytucji odpowiedzialnej odpowiednie informacje na temat procedur i weryfikacji przeprowadzonych w odniesieniu do wydatków zawartych w deklaracjach wydatków;
c)
uwzględnia do celów poświadczania wyniki wszystkich audytów przeprowadzonych przez instytucję audytową lub na jej odpowiedzialność;
d)
utrzymuje w formie elektronicznej zapisy księgowe dotyczące wydatków zadeklarowanych Komisji;
e)
weryfikuje odzyskanie wszelkich wspólnotowych środków finansowych, w stosownych przypadkach wraz z odsetkami, w przypadku stwierdzenia, że zostały one nienależnie wypłacone w wyniku wykrytych nieprawidłowości;
f)
prowadzi ewidencję kwot podlegających odzyskaniu i kwot odzyskanych w ramach budżetu ogólnego Unii Europejskiej, w miarę możliwości poprzez potrącenie ich z następnej deklaracji wydatków.
2. Działalność instytucji certyfikującej związane z projektami realizowanymi w państwach członkowskich może być finansowana w ramach ustaleń dotyczących pomocy technicznej, o której mowa w art. 17, pod warunkiem poszanowania prerogatyw tej instytucji, określonych w art. 25.
Artykuł 30
Instytucja audytowa
1. Instytucja audytowa:
a)
zapewnia prowadzenie audytów w celu weryfikacji skutecznego funkcjonowania systemu zarządzania i kontroli;
b)
zapewnia prowadzenie audytów działań na podstawie odpowiedniej próby w celu zweryfikowania zadeklarowanych wydatków; próba taka stanowi co najmniej 10% całkowitej kwoty kwalifikowalnych wydatków dla każdego programu rocznego;
c)
przedstawia Komisji, w terminie sześciu miesięcy od daty zatwierdzenia programu wieloletniego, strategię audytu obejmującą podmioty, które będą przeprowadzać audyty, o których mowa w lit. a) i b), zapewniając przeprowadzanie audytu głównych beneficjentów współfinansowania z Funduszu i równomierny rozkładu audytów działań w całym okresie programowania.
2. W przypadku gdy instytucja audytowa wyznaczona na mocy niniejszej decyzji jest także instytucją audytową wyznaczoną na mocy decyzji nr .../2007/WE, nr .../2007/WE i nr .../2007/WE(23) lub w przypadku gdy do dwóch lub większej liczby omawianych funduszy stosuje się wspólny system, można przedłożyz jedną strategię audytu zgodnie z ust. 1 lit. c).
3. Dla każdego programu rocznego instytucja audytowa sporządza sprawozdanie obejmujące:
a)
roczne sprawozdanie z audytu przedstawiające wyniki audytów przeprowadzonych zgodnie ze strategią audytu w odniesieniu do programu rocznego oraz informujące o wszelkich brakach wykrytych w systemach zarządzania i kontroli danego programu;
b)
opinię, na podstawie kontroli i audytów przeprowadzonych na odpowiedzialność instytucji audytowej, w kwestii tego, czy funkcjonowanie systemu zarządzania i kontroli daje racjonalne zapewnienie, że deklaracje wydatków przedstawione Komisji są prawidłowe i że transakcje będące ich podstawą są zgodne z prawem i prawidłowe;
c)
deklarację zawierającą ocenę zasadności wniosku o płatność salda lub oświadczenia zwrotu kosztów, oraz ocenę zgodności z prawem i prawidłowości odnośnych wydatków.
4. Instytucja audytowa zapewnia, że czynności audytowe uwzględniają uznane w skali międzynarodowej standardy audytu.
5. Audyty dotyczące projektów realizowanych w państwach członkowskich mogą być finansowane w ramach ustaleń dotyczących pomocy technicznej, o której mowa w art. 17, o ile są respektowane prerogatywy dotyczące instytucji audytowej określone w art. 24.
ROZDZIAŁ VI
ODPOWIEDZIALNOŚĆ I KONTROLA
Artykuł 31
Obowiązki państw członkowskich
1. Państwa członkowskie są odpowiedzialne za zapewnienie należytego zarządzania finansowego programem wieloletnim i programami rocznymi oraz za zgodność z prawem i prawidłowość transakcji będących ich podstawą.
2. Państwa członkowskie zapewniają udzielenie instytucjom odpowiedzialnym i wszelkim instytucjom delegowanym, instytucjom certyfikującym, instytucjom audytowym oraz wszelkim innym odnośnym podmiotom odpowiednich wskazówek w sprawie ustanawiania systemów zarządzania i kontroli, o których mowa w art. 24 i 30, w celu zapewnienia skutecznego i prawidłowego wydatkowania środków finansowych Wspólnoty.
3. Państwa członkowskie zapobiegają nieprawidłowościom, wykrywają je i likwidują. Zgłaszają je Komisji i informują Komisję na bieżąco o postępach w wynikłych postępowaniach administracyjnych i prawnych.
W przypadku braku możliwości odzyskania kwot nienależnie wypłaconych beneficjentowi końcowemu, dane państwo członkowskie odpowiada za zwrot kwot utraconych do budżetu ogólnego Unii Europejskiej, jeśli zostanie stwierdzone, że straty powstały z jego winy lub w wyniku niedbalstwa z jego strony.
4. Państwa członkowskie odpowiadają w pierwszej kolejności za kontrolę finansową działań oraz zapewniają wdrażanie systemów zarządzania i kontroli oraz audytów w sposób gwarantujący właściwe i skuteczne wykorzystanie funduszy wspólnotowych. Przekazują one Komisji opis takich systemów.
5. Szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące ust. 1–4 przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 52 ust. 2.
Artykuł 32
Systemy zarządzania i kontroli
1. Przed zatwierdzeniem programu wieloletniego przez Komisję, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 52 ust. 2, państwa członkowskie zapewniają ustanowienie systemów zarządzania i kontroli zgodnie z art. 24-30. Odpowiadają one za zapewnienie skutecznego działania systemów przez cały okres programowania.
2. Wraz z ich projektem programu wieloletniego, państwa członkowskie przedkładają Komisji opis organizacji i procedur dotyczących: instytucji odpowiedzialnych, instytucji delegowanych i instytucji certyfikujących, oraz systemów audytu wewnętrznego funkcjonujących w tych instytucjach, a także instytucji audytowej i wszelkich innych podmiotów przeprowadzających audyty na jej odpowiedzialność.
3. Komisja dokonuje przeglądu zastosowania tego przepisu w kontekście przygotowania sprawozdania za lata 2008-2010, o którym mowa w art. 50 ust. 3.
Artykuł 33
Obowiązki Komisji
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 31 Komisja upewnia się, że państwa członkowskie ustanowiły systemy zarządzania i kontroli odpowiadające przepisom art. 24-30 oraz, na podstawie rocznych sprawozdań z audytu i przeprowadzonych przez siebie audytów, że systemy funkcjonują skutecznie przez cały okres programowania.
2. Bez uszczerbku dla audytów przeprowadzanych przez państwa członkowskie, urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w celu sprawdzenia skutecznego funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli; czynności te mogą obejmować audyty działań ujętych w programach rocznych, przy czym o audycie należy poinformować z wyprzedzeniem co najmniej trzech dni roboczych. W audytach takich mogą brać udział urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele danego państwa członkowskiego.
3. Komisja może wymagaćprzeprowadzenia przez państwo członkowskie kontroli na miejscu w celu sprawdzenia prawidłowości działania systemów lub prawidłowości jednej lub większej liczby transakcji. Urzędnicy Komisji lub jej upoważnieni przedstawiciele mogą brać udział w takich audytach.
4. We współpracy z państwami członkowskimi Komisja zapewnia przekazywanie odpowiednich informacji na temat działań wspieranych przez Fundusz, promocję tych działań i ich monitorowanie.
5. We współpracy z państwami członkowskimi Komisja zapewnia spójność i komplementarność działań względem innych stosownych polityk, instrumentów i inicjatyw Wspólnoty.
6. Komisja określa wytyczne zapewniające uwidocznienie środków finansowych przyznanych na mocy niniejszej decyzji.
Artykuł 34
Współpraca z instytucjami audytowymi państw członkowskich
1. Komisja współpracuje z instytucjami audytowymi w celu koordynowania ich odnośnych planów i metodologii audytów, a także dokonuje niezwłocznej wymiany wyników przeprowadzonych audytów systemów zarządzania i kontroli w celu możliwie najlepszego wykorzystania środków kontroli i unikania nieuzasadnionego powielania prac.
Komisja przekazuje swoje uwagi dotyczące strategii audytu przedstawionej na mocy art. 30 w terminie nieprzekraczającym trzech miesięcy od jej otrzymania.
2. Przy określaniu swojej własnej strategii audytu Komisja określa te programy roczne, które uznaje za zadowalające na podstawie posiadanej wiedzy na temat systemów zarządzania i kontroli.
W odniesieniu do tych programów Komisja może stwierdzić, że może polegać głównie na dowodach z audytów dostarczonych przez państwa członkowskie oraz że przeprowadzi swoje własne kontrole na miejscu tylko w przypadku istnienia dowodów sugerujących braki w systemach.
ROZDZIAŁ VII
ZARZĄDZANIE FINANSAMI
Artykuł 35
Kwalifikowalność – deklaracje wydatków
1. Wszystkie deklaracje wydatków obejmują kwotę wydatków poniesionych przez beneficjentów końcowych przy realizacji działań oraz odpowiadający im wkład pochodzący z funduszy publicznych lub prywatnych.
2. Wydatki odpowiadają płatnościom dokonanym przez beneficjentów końcowych. Wydatki uzasadnione są opłaconymi fakturami lub dokumentami księgowymi o równoważnej wartości dowodowej.
3. Wydatki mogą być uznane za kwalifikujące się do uzyskania wsparcia z Funduszu wyłącznie wtedy, gdy zostały faktycznie poniesione nie wcześniej niż dnia 1 stycznia roku, o którym mowa w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny, o której mowa w art. 21 ust. 5 akapit trzeci. Działania współfinansowane nie mogą zostać zakończone przed początkową datą kwalifikowalności.
4. Zasady regulujące kwalifikowalność wydatków w ramach realizowanych działań współfinansowanych ze środków Funduszu zgodnie z art. 3 przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 52 ust. 2.
Artykuł 36
Integralność płatności na rzecz beneficjentów końcowych
Państwa członkowskie upewniają się, że instytucja odpowiedzialna zapewnia otrzymanie przez beneficjentów końcowych całkowitej kwoty wkładu pochodzącego ze środków publicznych w możliwie najkrótszym terminie. Nie potrąca się ani nie wstrzymuje żadnych kwot, ani też nie nakłada żadnych dodatkowych opłat szczególnych czy innych opłat o skutku równoważnym, które powodowałyby zmniejszenie kwot wypłacanych beneficjentom końcowym, pod warunkiem że beneficjenci końcowi spełniają wszystkie wymogi dotyczące kwalifikowalności działań i wydatków.
Artykuł 37
Stosowanie euro
1. Kwoty określone w przedstawianych przez państwa członkowskie projektach programów wieloletnich i rocznych, o których mowa, odpowiednio, w art. 19 i 21, poświadczone deklaracje wydatków, wnioski o płatność, o których mowa w art. 27 ust. 1 lit. n), oraz wydatki wymienione w sprawozdaniu z postępów w realizacji programu rocznego, o którym mowa w art. 39 ust. 4 i sprawozdaniu końcowym z realizacji programu rocznego, o którym mowa w art. 51, są denominowane w euro.
2. Decyzje Komisji w sprawie finansowania, zatwierdzające programy roczne państw członkowskich, o których mowa w art. 21 ust. 5 akapit trzeci, zobowiązania Komisji i płatności Komisji są denominowane i dokonywane w euro.
3. Państwa członkowskie, które nie przyjęły euro jako swojego środka płatniczego do dnia złożenia wniosku o płatność przeliczają na euro kwoty wydatków poniesionych w walucie krajowej. Kwota ta jest przeliczana na euro z wykorzystaniem miesięcznego obrachunkowego kursu wymiany stosowanego przez Komisję w miesiącu, w którym wydatki zostały zaksięgowane przez instytucję odpowiedzialną danego programu. Kurs ten jest publikowany co miesiąc przez Komisję w mediach elektronicznych.
4. Kiedy dane państwo członkowskie przyjmuje euro jako swój środek płatniczy, procedurę przeliczania określoną w ust. 3 stosuje się nadal do wszystkich wydatków zaksięgowanych przez instytucję certyfikującą przed datą wejścia w życie stałego kursu wymiany waluty krajowej na euro.
Artykuł 38
Zobowiązania
Zobowiązania budżetowe Wspólnoty są określane co roku na podstawie decyzji Komisji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny, o której mowa w art. 21 ust. 5 akapit trzeci.
Artykuł 39
Płatności – płatności zaliczkowe
1. Komisja dokonuje płatności wkładu z funduszy zgodnie ze zobowiązaniami budżetowymi.
2. Płatności mają postać płatności zaliczkowych i płatności salda. Dokonuje się ich na rzecz instytucji odpowiedzialnej wyznaczonej przez państwo członkowskie.
3. Pierwszej płatności zaliczkowej stanowiącej 50% kwoty przydzielonej w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny dokonuje się na rzecz państwa członkowskiego w terminie sześćdziesięciu dni od daty przyjęcia takiej decyzji.
4. Drugiej płatności zaliczkowej dokonuje się nie później niż trzy miesiące po zatwierdzeniu przez Komisję, w terminie dwóch miesięcy od formalnego przedłożenia przez państwo członkowskie wniosku o płatność, sprawozdania z postępów w realizacji programu rocznego oraz poświadczonej deklaracji wydatków, stanowiących co najmniej 60% kwoty pierwszej płatności zaliczkowej, sporządzonej zgodnie z art. 29 ust. 1 lit. a) i art. 35. Druga płatność zaliczkowa wypłacana przez Komisję nie przekracza 50% całkowitej kwoty przydzielonej w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny i, w każdym przypadku gdy państwo członkowskie zaciągnęło zobowiązania poziomie krajowym na kwotę mniejszą niż kwota wskazana w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny, nie przekracza różnicy między kwotą wspólnotowych środków finansowych faktycznie przeznaczonych przez państwo członkowskie na wybrane projekty w ramach programu rocznego a pierwszą płatnością zaliczkową.
5. Wszelkie odsetki z tytułu płatności zaliczkowych księguje się na koncie danego programu, uznając je za zasoby należące do krajowego wkładu publicznego danego państwa członkowskiego, i deklaruje Komisji w chwili deklaracji wydatków odnoszącej się do sprawozdania końcowego z realizacji danego programu rocznego.
6. Kwoty wypłacone w formie płatności zaliczkowych rozlicza się po zamknięciu programu rocznego.
Artykuł 40
Płatność salda
1. Komisja wypłaca saldo pod warunkiem otrzymania następujących dokumentów nie później niż w terminie dziewięciu miesięcy od upływu terminu kwalifikowalności kosztów określonego w decyzji w sprawie finansowania zatwierdzającej program roczny:
a)
poświadczonej deklaracji wydatków, należycie sporządzonej zgodnie z art. 29 ust. 1 lit. a) i art. 35, oraz wniosku o płatność salda lub oświadczenia zwrotu kosztów;
b)
końcowego sprawozdania z realizacji programu rocznego, zgodnie z art. 51;
c)
rocznego sprawozdania z audytu, opinii i deklaracji przewidzianych w art. 30 ust. 3.
Płatność salda podlega przyjęciu końcowego sprawozdania z realizacji programu rocznego oraz deklaracji oceniającej zasadność wniosku o płatność salda.
2. W przypadku gdy dokumenty wymagane w ust. 1 nie zostaną dostarczone przez instytucję odpowiedzialną w wyznaczonym terminie i wymaganym formacie, Komisja umarza tę część zobowiązania budżetowego przypadającą na dany program roczny, której nie wykorzystano w formie płatności zaliczkowej.
3. Procedurę automatycznego anulowania zobowiązań, określoną w ust. 2, zawiesza się w odniesieniu do kwot przypadających na dane projekty, w przypadku gdy, w chwili złożenia dokumentów określonych w ust. 1, w państwie członkowskim toczą się postępowania prawne lub administracyjne postępowania odwoławcze ze skutkiem zawieszającym. W przedkładanym sprawozdaniu końcowym państwo członkowskie podaje szczegółowe informacje na temat takich projektów oraz wysyła co sześć miesięcy sprawozdania z postępów w ich realizacji. W terminie trzech miesięcy od zamknięcia postępowania prawnego lub administracyjnego postępowania odwoławczego państwo członkowskie przedstawia dokumenty wymagane w ust. 1 odnoszące się do danych projektów.
4. Dziewięciomiesięczny termin, o którym mowa w ust. 1, przerywa się z chwilą przyjęcia przez Komisję decyzji o zawieszeniu płatności środków przeznaczonych na współfinansowanie odpowiedniego programu rocznego, zgodnie z art. 42. Termin ten wznawia bieg z chwilą powiadomienia danego państwa członkowskiego o decyzji Komisji, o której mowa w art. 40 ust. 3.
5. Bez uszczerbku dla art. 41, w terminie sześciu miesięcy od daty otrzymania dokumentów, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, Komisja powiadamia państwo członkowskie o kwocie wydatków uznanej przez Komisję jako należnej ze środków Funduszu oraz o wszelkich korektach finansowych wynikających z różnicy między wydatkami deklarowanymi a wydatkami uznanymi za należne. Państwo członkowskie ma trzy miesiące na zgłoszenie swoich uwag.
6. W terminie trzech miesięcy od daty otrzymania uwag państwa członkowskiego Komisja podejmuje decyzję w sprawie kwoty wydatków uznanej za należną ze środków Funduszu oraz dokonuje płatności salda wynikającego z różnicy między ostateczną kwotą uznanych wydatków a sumami dotychczas wypłaconymi na rzecz tego państwa członkowskiego.
7. Z zastrzeżeniem dostępności środków finansowych Komisja dokonuje płatności salda w terminie nieprzekraczającym sześćdziesięciu dni od daty przyjęcia dokumentów, o których mowa w ust. 1. Saldo zobowiązania budżetowego umarza się w terminie sześciu miesięcy od daty płatności.
Artykuł 41
Wstrzymanie płatności
1. Płatności zostaje wstrzymana przez delegowanego intendenta w rozumieniu rozporządzenia finansowego na okres nieprzekraczający sześciu miesięcy, jeżeli:
a)
w sprawozdaniu krajowego lub wspólnotowego podmiotu przeprowadzającego audyt znajdują się dowody sugerujące znaczące wady funkcjonowania systemów zarządzania i kontroli;
b)
intendent ten musi przeprowadzić dodatkową weryfikację na podstawie otrzymanych przez siebie informacji sugerujących, że wydatek ujęty w poświadczonej deklaracji wydatków związany jest z poważną nieprawidłowością, która nie została skorygowana.
2. Państwo członkowskie i instytucja odpowiedzialna są niezwłocznie informowane o przyczynach wstrzymania. Płatność zostaje wstrzymana do czasu podjęcia przez państwo członkowskie niezbędnych środków.
Artykuł 42
Zawieszenie płatności
1. Komisja może zawiesić całość lub część płatności zaliczkowych i płatności salda, jeśli:
a)
w systemie zarządzania i kontroli programu istnieje poważna wada mająca wpływ na rzetelność procedury poświadczania płatności, a w odniesieniu do której nie podjęto działań naprawczych; lub
b)
wydatek ujęty w poświadczonej deklaracji wydatków związany jest z poważną nieprawidłowością, która nie została skorygowana; lub
c)
państwo członkowskie nie wypełnia swoich obowiązków wynikających z art. 31 i 32.
2. Komisja może podjąć decyzję o zawieszeniu płatności zaliczkowych i płatności salda po umożliwieniu państwu członkowskiemu zgłoszenia uwag w terminie trzech miesięcy.
3. Komisja znosi zawieszenie płatności kwot zaliczkowych i płatności salda, jeśli uzna, że państwo członkowskie przedsięwzięło niezbędne środki umożliwiające zniesienie zawieszenia.
4. Jeżeli państwo członkowskie nie podejmie niezbędnych środków, Komisja może przyjąć decyzję o anulowaniu całości lub części wkładu Wspólnoty w program roczny zgodnie z art. 46.
Artykuł 43
Przechowywanie dokumentów
Bez uszczerbku dla zasad dotyczących pomocy państwa zgodnie z art. 87 Traktatu, instytucja odpowiedzialna zapewnia przechowywanie całości dokumentacji dotyczącej wydatków i audytów związanych z danymi programami do wglądu Komisji i Trybunału Obrachunkowego przez okres pięciu lat od zamknięcia programów, zgodnie z art. 40 ust. 1.
Bieg tego terminu wstrzymuje się w przypadku toczącego się postępowania prawnego lub na należycie uzasadniony wniosek Komisji.
Dokumenty przechowuje się w formie oryginałów lub kopii poświadczonych za zgodność z oryginałem na powszechnie uznawanych nośnikach danych.
ROZDZIAŁ VIII
KOREKTY FINANSOWE
Artykuł 44
Korekty finansowe dokonywane przez państwa członkowskie
1. Państwa członkowskie są w pierwszej kolejności odpowiedzialne za śledzenie nieprawidłowości, działając na podstawie dowodów świadczących o wszelkich większych zmianach mających wpływ na charakter lub warunki realizacji lub kontroli programów oraz dokonując wymaganych korekt finansowych.
2. Państwa członkowskie dokonują korekt finansowych wymaganych w związku z pojedynczymi lub systemowymi nieprawidłowościami stwierdzonymi w działaniach lub programach rocznych.
Korekty dokonywane przez państwa członkowskie polegają na anulowaniu, a w stosownych przypadkach odzyskaniu, całości lub części wkładu finansowego Wspólnoty. W przypadku gdy kwota nie zostanie zwrócona w terminie określonym przez dane państwo członkowskie, nalicza się odsetki za zwłokę w wysokości przewidzianej w art. 47 ust. 2. Państwa członkowskie biorą pod uwagę charakter i wagę nieprawidłowości oraz straty finansowe poniesione przez Fundusz.
3. W przypadku nieprawidłowości systemowych dane państwo członkowskie rozszerza zakres postępowania wyjaśniającego w celu objęcia nim wszystkich operacji, których mogą one dotyczyć.
4. W sprawozdaniu końcowym z realizacji programu rocznego, o którym mowa w art. 51, państwa członkowskie umieszczają wykaz postępowań w sprawie anulowania wszczętych w odniesieniu do danego programu rocznego.
Artykuł 45
Kontrola ksiąg i korekty finansowe dokonywane przez Komisję
1. Bez uszczerbku dla uprawnień Trybunału Obrachunkowego lub kontroli przeprowadzanych przez państwa członkowskie zgodnie z krajowymi przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi, urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, w tym kontrole wyrywkowe, dotyczące działań finansowanych ze środków Funduszu oraz systemów zarządzania i kontroli, o których informują z wyprzedzeniem co najmniej trzech dni roboczych. Komisja powiadamia zainteresowane państwo członkowskie w celu uzyskania wszelkiej niezbędnej pomocy. W kontrolach takich mogą brać udział urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele danego państwa członkowskiego.
Komisja może wymagać, by dane państwo członkowskie przeprowadziło kontrolę na miejscu w celu sprawdzenia prawidłowości jednej lub większej liczby transakcji. W kontrolach takich mogą brać udział urzędnicy lub upoważnieni przedstawiciele Komisji.
2. Jeżeli po dokonaniu niezbędnych weryfikacji Komisja stwierdza, że państwo członkowskie nie wypełnia swoich obowiązków wynikających z art. 31, zawiesza płatności zaliczkowe lub płatność salda, zgodnie z art. 42.
Artykuł 46
Kryteria dokonywania korekt
1. Komisja może dokonywać korekt finansowych w drodze anulowania całości lub części wkładu wspólnotowego na rzecz programu rocznego, jeżeli w wyniku przeprowadzenia niezbędnego badania stwierdzi, że:
a)
w systemie zarządzania i kontroli programu istnieje poważna wada stanowiąca zagrożenie dla już wypłaconego wkładu Wspólnoty na rzecz programu;
b)
wydatek ujęty w poświadczonej deklaracji wydatków jest nieprawidłowy i nie został skorygowany przez państwo członkowskie przed wszczęciem procedury korekty na mocy niniejszego ustępu;
c)
państwo członkowskie nie wywiązało się ze swych obowiązków zgodnie z art. 31 przed wszczęciem procedury korekty na mocy niniejszego ustępu.
Komisja podejmuje decyzję z uwzględnieniem wszelkich uwag zgłoszonych przez państwo członkowskie.
2. Ustalając, czy za podstawę korekty finansowej przyjąć wartość ryczałtową czy ekstrapolowaną, Komisja opiera się na stwierdzonych, indywidualnych przypadkach nieprawidłowości, biorąc pod uwagę systemowy charakter danej nieprawidłowości. W przypadku, gdy nieprawidłowość dotyczy deklaracji wydatków, w stosunku do których instytucja audytowa wydała uprzednio pozytywną opinię zgodnie z art. 30 ust. 3 lit. b), zachodzić będzie domniemanie wystąpienia problemu o charakterze systemowym skutkującego zastosowaniem korekty w postaci wartości ryczałtowej lub ekstrapolowanej, chyba że w terminie trzech miesięcy państwo członkowskie przedstawi dowód obalający takie domniemanie.
3. Podejmując decyzję odnoszącą się do kwoty korekty, Komisja uwzględnia charakter i wagę nieprawidłowości oraz zakres i finansowe skutki wad stwierdzonych w danym programie rocznym.
4. Jeżeli Komisja opiera swoje stanowisko na faktach stwierdzonych przez audytorów spoza jej służb, wyciąga własne wnioski dotyczące konsekwencji finansowych, po przeanalizowaniu środków przedsięwziętych przez dane państwo członkowskie na mocy art. 32, sprawozdań zgłoszonych nieprawidłowości oraz wszelkich odpowiedzi ze strony danego państwa członkowskiego.
Artykuł 47
Zwrot środków
1. Zwrotu wszelkich środków należnych budżetowi ogólnemu Unii Europejskiej dokonuje się przed terminem płatności wymienionym w nakazie windykacji sporządzonym zgodnie z art. 72 rozporządzenia finansowego. Termin ten przypada na ostatni dzień drugiego miesiąca po dacie wydania nakazu.
2. Wszelkie opóźnienia w zwrocie środków powodują naliczanie odsetek z tytułu zaległych płatności począwszy od terminu płatności do dnia faktycznego dokonania płatności. Stopa oprocentowania równa jest stopie stosowanej przez Europejski Bank Centralny do jego głównych operacji refinansowych, opublikowanej w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej, obowiązującej w pierwszym dniu kalendarzowym miesiąca, na który przypada termin płatności, powiększona o trzy i pół punktu procentowego.
Artykuł 48
Obowiązki państw członkowskich
Korekta finansowa dokonywana przez Komisję pozostaje bez uszczerbku dla obowiązku danego państwa członkowskiego w zakresie odzyskiwania środków zgodnie z art. 44.
ROZDZIAŁ IX
MONITOROWANIE, OCENA I SPRAWOZDANIA
Artykuł 49
Monitorowanie i ocena
1. We współpracy z państwami członkowskimi Komisja prowadzi regularne monitorowanie Funduszu.
2. Fundusz jest poddawany ocenie przez Komisję we współpracy z państwami członkowskimi w celu określenia stosowności, skuteczności i oddziaływania realizowanych działań w świetle celu ogólnego, o którym mowa w art. 2, w kontekście przygotowania sprawozdań określonych w art. 50 ust. 3.
3. Komisja analizuje też komplementarność działań realizowanych w ramach Funduszu względem działań prowadzonych w ramach innych stosownych polityk, instrumentów i inicjatyw wspólnotowych.
Artykuł 50
Obowiązki sprawozdawcze
1. W każdym państwie członkowskim instytucja odpowiedzialna podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia monitorowania i oceny projektu.
W tym celu porozumienia i umowy zawierane przez instytucję odpowiedzialną z organizacjami odpowiedzialnymi za realizację działań zawierają klauzule nakładające obowiązek przedkładania regularnych i szczegółowych sprawozdań o postępach w realizacji działań i o osiągnięciu wyznaczonych celów, które stanowią podstawę sprawozdań z, odpowiednio, postępów w realizacji programu rocznego i końcowego sprawozdania z realizacji programu rocznego.
2. Państwa członkowskie przedkładają Komisji:
a)
do dnia 30 czerwca 2010 r. sprawozdanie z oceny realizacji działań współfinansowanych ze środków funduszu;
b)
do dnia 30 czerwca 2012 r. za lata 2008-2010 i do dnia 30 czerwca 2015 r. za lata 2011-2013, odpowiednio, sprawozdanie z oceny rezultatów i wpływów działań współfinansowanych ze środków Funduszu.
3. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu oraz Komitetowi Regionów:
a)
do dnia 30 czerwca 2010 r., sprawozdanie na temat stosowania kryteriów dotyczących rocznego podziału zasobów na poszczególne państwa członkowskie określonych w art. 15; wraz z wnioskami dotyczącymi zmian, jeśli zachodzi taka potrzeba;
b)
do dnia 31 grudnia 2010 r., sprawozdanie okresowe na temat osiągniętych wyników oraz jakościowych i ilościowych aspektów realizacji funduszu wraz z wnioskiem dotyczącym przyszłego rozwoju funduszu;
c)
do dnia 31 grudnia 2012 r. za lata 2008-2010 i do dnia 31 grudnia 2015 r. za lata 2011-2013, odpowiednio, sprawozdanie z oceny ex post.
Artykuł 51
Sprawozdanie końcowe z realizacji programu rocznego
1. Sprawozdanie końcowe z realizacji programu rocznego zawiera poniższe informacje pozwalające uzyskać jasny obraz procesu realizacji programu:
a)
dane na temat realizacji programu rocznego pod względem finansowym i operacyjnym;
b)
postęp osiągnięty w realizacji programu wieloletniego i jego priorytetów w odniesieniu do jego konkretnych, weryfikowalnych celów, z podaniem wskaźników, wszędzie tam gdzie jest to możliwe podanie danych ilościowych;
c)
kroki podjęte przez instytucję odpowiedzialną w celu zapewnienia wysokiej jakości i skuteczności realizacji, w szczególności:
i)
środki monitorowania i oceny, w tym system gromadzenia danych,
ii)
zestawienie wszelkich istotnych problemów napotkanych w trakcie realizacji programu operacyjnego oraz wszelkich przedsięwziętych środków,
iii)
wykorzystanie pomocy technicznej;
d)
środki przedsięwzięte w celu przekazania i rozpowszechnienia informacji na temat programów rocznych i programu wieloletniego.
2. Sprawozdanie uznaje się za dopuszczalne, w przypadku gdy zawiera wszystkie informacje wymienione w ust. 1. Komisja podejmuje decyzję w sprawie zawartości sprawozdania przedłożonego przez organ odpowiedzialny w terminie dwóch miesięcy od otrzymania wszystkich informacji, o których mowa w ust. 1; decyzja ta zostanie przekazana do wiadomości państwom członkowskim. W przypadku braku odpowiedzi ze strony Komisji w przewidzianym terminie, sprawozdanie uznaje się za przyjęte.
ROZDZIAŁ X
PRZEPISY KOŃCOWE
Artykuł 52
Komitet
1. Komisja jest wspierana przez wspólny komitet "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi", ustanowiony decyzją nr .../2007/WE(24).
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8 .
3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1-4 i art. 5 lit. b) oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.
Okres ustanowiony w art. 5a ust. 3 lit. c), ust. 4 lit. b) i ust. 4 lit. e) decyzji 1999/468/WE ustala się na sześć tygodni.
Artykuł 53
Przegląd
Do dnia 30 czerwca 2013 r. Parlament Europejski i Rada dokonają przeglądu niniejszej decyzji na podstawie wniosku Komisji.
Artykuł 54
Wejście w życie i stosowanie
Niniejsza decyzja wchodzi w życie następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejszą decyzję stosuje się od dnia 1 stycznia 2008 r., z wyjątkiem art. 14, 18, 19, 21, 22, 25, art. 31 ust. 2, art. 31 ust. 5, art. 32, art. 35 ust. 4 i art. 52, które stosuje się od ...(25).
Artykuł 55
Adresaci
Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich, zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie .../2006 dotyczące produktów leczniczych stosowanych w pediatrii, zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 1768/92, dyrektywę 2001/20/WE, dyrektywę 2001/83/WE oraz rozporządzenie (WE) nr 726/2004 (COM(2006)0640 – C6-0356/2006 – 2006/0207(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0640)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0356/2006),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0396/2006),
1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 14 grudnia 2006 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2006 Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniające rozporządzenie (WE) nr …(2)/2006 w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 95,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(3),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(4),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Środki konieczne dla wdrożenia rozporządzenia (WE) nr ...*/2006(5) należy określić zgodnie z decyzją 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(6).
(2) Należy w szczególności upoważnić Komisję do dokładniejszego zdefiniowania podstawy przyznania odroczenia rozpoczęcia lub zakończenia części lub wszystkich środków przewidzianych planem badań pediatrycznych oraz wyznaczyć maksymalne kwoty oraz warunki i zasady ściągania kar finansowych w przypadku nieprzestrzegania przepisów rozporządzenia (WE) nr ...(7)/2006 lub środków wykonawczych przyjętych na jego mocy. Ponieważ środki te mają ogólny zasięg, a celem ich jest uzupełnienie rozporządzenia (WE) nr ...*/2006 poprzez dodanie nowych, innych niż istotne elementów, powinny one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 5 a decyzji 1999/468/WE.
(3) Należy zatem zmienić rozporządzenie (WE) nr ...*/2006,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Artykuł 1
Rozporządzenie (WE) nr ...(8)/2006 zostaje zmienione w następujący sposób:
1.Artykuł 20 ust. 2 otrzymuje następujące brzmienie:
"
2.Na podstawie doświadczenia nabytego w wyniku wdrożenia przepisów niniejszego artykułu Komisja może przyjąć, zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 51 ust. 2, przepisy mające na celu zmianę lub dodanie innych niż istotne elementów rozporządzenia, w tym poprzez uzupełnienie, w celu dokładniejszego zdefiniowania podstawy przyznania odroczenia.
"
2.Artykuł 49 ust. 3 otrzymuje następujące brzmienie:
"
3.Na wniosek Agencji Komisja może nałożyć kary finansowe w przypadku nieprzestrzegania przepisów niniejszego rozporządzenia lub przyjętych na jego podstawie środków wykonawczych w odniesieniu do produktów leczniczych zatwierdzonych zgodnie z procedurą przewidzianą w rozporządzeniu (WE) nr 726/2004. Środki mające na celu zmianę elementów innych niz istotne, w tym poprzez uzupełnienie, dotyczące maksymalnych kwot oraz warunków i zasad ściągania tych kar, przyjmowane są zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 51 ust 2.
"
3)Artykuł 51 ust. 2 otrzymuje następujące brzmienie:
"
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, zastosowanie mają art. 5a ust. 1 do 4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z zachowaniem art. 8 tej decyzji.
"
Artykuł 2
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie […] dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń (COM(2005)0087 – C6-0082/2005 – 2005/0020(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2005)0087)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 61 litera c) Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0082/2005),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0387/2006),
1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 14 grudnia 2006 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2007 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 61 lit. c) i art. 67,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Wspólnota postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwój przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, w której zapewniony jest swobodny przepływ osób. W celu stopniowego tworzenia takiej przestrzeni Wspólnota powinna między innymi przyjąć środki z zakresu współpracy sądowej w sprawach cywilnych mających skutki transgraniczne, które to środki są konieczne do należytego funkcjonowania rynku wewnętrznego.
(2) Zgodnie z art. 65 lit. c) Traktatu środki te obejmują usuwanie przeszkód w należytym przebiegu postępowań cywilnych poprzez wspieranie – w razie potrzeby – zgodności zasad postępowania cywilnego, które mają zastosowanie w państwach członkowskich.
(3) W tym względzie Wspólnota przyjęła już oprócz innych środków rozporządzenie Rady (WE) nr 1348/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie doręczania w państwach członkowskich sądowych i pozasądowych dokumentów w sprawach cywilnych i gospodarczych(4), rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i gospodarczych(5), decyzję Rady 2001/470/WE z dnia 28 maja 2001 r. ustanawiającą Europejską Sieć Sądową w sprawach cywilnych i gospodarczych(6), oraz rozporządzenie (WE) nr 805/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie utworzenia Europejskiego Tytułu Egzekucyjnego dla roszczeń bezspornych(7) i rozporządzenie (WE) nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. ustanawiające postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty(8).
(4) Na posiedzeniu w Tampere w dniach 15 i 16 października 1999 r. Rada Europejska wezwała Radę i Komisję do ustanowienia wspólnych zasad proceduralnych dla uproszczonych i przyspieszonych transgranicznych postępowań spornych dotyczących drobnych roszczeń konsumenckich i gospodarczych.
(5) W dniu 30 listopada 2000 r. Rada przyjęła wspólny program Komisji i Rady w zakresie środków wdrażania zasady wzajemnego uznawania orzeczeń w sprawach cywilnych i gospodarczych(9). Program ten odnosi się do uproszczenia i przyspieszenia rozstrzygania sporów transgranicznych dotyczących drobnych roszczeń. Kwestię tę podjęto w programie haskim(10), przyjętym przez Radę Europejską w dniu 5 listopada 2004 r., w którym wezwano do szybkiego podjęcia prac nad procedurą drobnych roszczeń.
(6) W dniu 20 grudnia 2002 r. Komisja przyjęła zieloną księgę dotyczącą postępowania w sprawie europejskiego nakazu zapłaty oraz w sprawie środków upraszczających i przyspieszających postępowanie sporne dotyczące drobnych roszczeń. Zielona księga zapoczątkowała konsultacje w sprawie środków dotyczących uproszczenia i przyspieszenia postępowania spornego dotyczącego drobnych roszczeń.
(7) Wiele państw członkowskich wprowadziło uproszczone postępowania cywilne w zakresie drobnych roszczeń, jako że koszty, opóźnienia i stopień zawiłości postępowania spornego niekoniecznie zmniejszają się proporcjonalnie do wartości przedmiotu sporu. W sprawach transgranicznych przeszkody na drodze do uzyskania orzeczenia w drodze szybkiego i niedrogiego postępowania są jeszcze większe. Dlatego też konieczne jest ustanowienie europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń. Jego celem powinno być ułatwienie dostępu do wymiaru sprawiedliwości. Zakłócenie konkurencji na rynku wewnętrznym na skutek zachwiania równowagi w odniesieniu do funkcjonowania środków proceduralnych przyznanych wierzycielom w różnych państwach członkowskich wiąże się z potrzebą stworzenia prawodawstwa wspólnotowego gwarantującego równe szanse wierzycielom i dłużnikom w całej Unii Europejskiej. Przy ustalaniu kosztów rozpatrywania roszczenia zgodnie z europejskim postępowaniem w sprawie drobnych roszczeń należy uwzględnić zasady prostoty, sprawności i proporcjonalności. Szczegóły dotyczące kosztów, które należy opłacić, powinny być publicznie dostępne, a sposoby ustalania tych kosztów przejrzyste.
(8) Europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń powinno uprościć oraz przyspieszyć przebieg postępowań spornych dotyczących drobnych roszczeń w sprawach transgranicznych, a także zmniejszyć koszty, poprzez udostępnienie fakultatywnego narzędzia uzupełniającego istniejące możliwości przewidziane w prawie poszczególnych państw członkowskich, które to prawo pozostanie nienaruszone. Niniejsze rozporządzenie powinno również ułatwić uznawanie i wykonywanie orzeczenia wydawanego w innym państwie członkowskim w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń.
(9) Niniejsze rozporządzenie ma na celu propagowanie praw podstawowych i uwzględnia zasady uznane w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej. Trybunał lub sąd przestrzega prawa do rzetelnego procesu oraz stosuje zasadę postępowania kontradyktoryjnego, w szczególności w trakcie podejmowania decyzji o konieczności przeprowadzenia rozprawy i dopuszczeniu środków dowodowych oraz w zakresie postępowania dowodowego.
(10) W celu ułatwienia obliczania wartości przedmiotu sporu nie powinno się uwzględniać żadnych odsetek od kwoty głównej, wydatków i nakładów. Nie wpływa to na uprawnienie sądu lub trybunału do zasądzenia ich w orzeczeniu ani na krajowe zasady dotyczące obliczania odsetek.
(11) W celu ułatwienia wszczęcia europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń powód powinien złożyć pozew, wypełniając standardowy formularz pozwu i składając go w sądzie lub trybunale. Formularz pozwu powinien być złożony jedynie w sądzie lub trybunale zgodnie z jego właściwością.
(12) Do formularza pozwu należy dołączyć w odpowiednich przypadkach wszelkie odpowiednie dokumenty uzupełniające. Nie powinno to jednak uniemożliwiać powodowi złożenia w trakcie postępowania, w odpowiednich przypadkach, dalszych dowodów. Ta sama zasada powinna mieć zastosowanie do odpowiedzi pozwanego.
(13) Pojęcia "oczywiście bezzasadne" i "powództwo niedopuszczalne" w kontekście zwrotu pozwu powinny być określone przez prawo krajowe.
(14) Postępowanie powinno być postępowaniem pisemnym, chyba że sąd lub trybunał stwierdzi, że niezbędne jest przeprowadzenie rozprawy, lub wniesie o to jedna ze stron. Sąd lub trybunał może oddalić taki wniosek. Oddalenie nie podlega osobnemu zaskarżeniu.
(15) Reprezentacja stron przez adwokata lub innego przedstawiciela zawodu prawniczego nie powinna być obowiązkowa.
(16) Pojęcie "powództwa wzajemnego" powinno być interpretowane w rozumieniu art. 6 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 44/2001 jako opierające się na tej samej umowie lub na tym samym stanie faktycznym, na którym zostało oparte powództwo główne w sądzie lub trybunale, w którym zawisło powództwo główne. Art. 2 i 4 oraz art. 5 ust. 3, 4 i 5 powinny mieć odpowiednie zastosowanie do powództw wzajemnych.
(17) W przypadkach, gdy pozwany powołuje się w trakcie postępowania na zarzut potrącenia zarzut taki nie powinien stanowić powództwa wzajemnego w rozumieniu niniejszego rozporządzenia. Z tego powodu pozwany nie powinien mieć obowiązku stosowania formularza A, zawartego w załączniku I, do powoływania się na taki zarzut.
(18) Za państwo członkowskie, do którego skierowany jest formularz do celów zastosowania art. 6, uważa się państwo członkowskie, w którym ma nastąpić doręczenie lub do którego dokument ma być wysłany. W celu ograniczenia kosztów i opóźnień dokumenty powinny być doręczane stronom głównie za pośrednictwem poczty, a ich doręczenie powinno być poświadczane potwierdzeniem odbioru zawierającym datę doręczenia.
(19) Strona może odmówić przyjęcia dokumentu w momencie doręczania lub przez zwrócenie dokumentu w terminie jednego tygodnia, jeżeli dokument ten nie jest napisany w języku urzędowym państwa członkowskiego, do którego jest skierowany, lub jeżeli w danym państwie członkowskim obowiązuje więcej niż jeden język urzędowy w języku urzędowym lub jednym z języków urzędowych miejsca, w którym ma nastąpić doręczenie lub do którego dokument ma być wysłany) lub w języku zrozumiałym dla adresata lub jeżeli nie towarzyszy mu tłumaczenie na taki język.
(20) W odniesieniu do przeprowadzenia rozprawy i postępowania dowodowego państwa członkowskie powinny stwarzać zachęty do stosowania nowoczesnych technik komunikowania, z zastrzeżeniem przepisów prawa krajowego państwa członkowskiego, w którym znajduje się sąd lub trybunał. Sąd lub trybunał powinien stosować najprostsze i najmniej kosztowne sposoby prowadzenia postępowania dowodowego.
(21) Praktyczna pomoc udostępniana stronom przy wypełnianiu formularzy pozwu powinna obejmować informacje techniczne dotyczące ich dostępności i wypełniania.
(22) Pracownicy sądu lub trybunału mogą również w sposób zgodny z prawem krajowym udzielać informacji dotyczących kwestii proceduralnych.
(23) W związku z celem niniejszego rozporządzenia polegającym na uproszczeniu i przyspieszeniu postępowania spornego dotyczącego drobnych roszczeń w sprawach o charakterze transgranicznym sąd lub trybunał powinien prowadzić postępowanie bez zbędnej zwłoki nawet w przypadkach, gdy rozporządzenie to nie ogranicza określonego stadium postępowania żadnym terminem.
(24) Do celów obliczania terminów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu powinno się stosować rozporządzenie Rady (EWG, Euratom) nr 1182/71 z dnia 3 czerwca 1971 r. określające zasady mające zastosowanie do okresów, dat i terminów(11).
(25) W celu przyspieszenia procesu dochodzenia drobnych roszczeń orzeczenie powinno być wykonalne bez uszczerbku dla możliwości wniesienia odwołania oraz bez konieczności złożenia zabezpieczenia, z wyjątkiem sytuacji przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
(26) Wszelkie odniesienia do odwołania zawarte w niniejszym rozporządzeniu powinny obejmować wszelkie możliwe środki odwoławcze dostępne w ramach przepisów prawa krajowego.
(27) W składzie sądu lub trybunału musi znajdować się osoba uprawniona do występowania jako sędzia zgodnie z prawem krajowym.
(28) W przypadku gdy sąd lub trybunał ma obowiązek określić termin, strona, której to dotyczy, powinna zostać poinformowana o konsekwencjach jego niedotrzymania.
(29) Koszty postępowania powinna ponosić strona przegrywająca. Koszty postępowania powinny zostać określone zgodnie z prawem krajowym. Ze względu na cele polegające na uproszczeniu i efektywności kosztów postępowania sąd lub trybunał powinien orzec, że strona przegrywająca jest zobowiązana wyłącznie do poniesienia kosztów postępowania, w tym na przykład wszelkich kosztów wynikających z faktu, że druga strona była reprezentowana przez adwokata lub innego przedstawiciela zawodu prawniczego, lub wszelkich kosztów związanych z doręczeniem lub tłumaczeniem dokumentów, które są proporcjonalne do wartości przedmiotu sporu lub były konieczne.
(30) W celu ułatwienia uznawania i wykonywania orzeczeń orzeczenie wydane w państwie członkowskim w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń powinno być uznawane i wykonalne w innym państwie członkowskim bez potrzeby wydawania orzeczenia stwierdzającego jego wykonalność oraz bez możliwości zgłaszania sprzeciwu co do jego uznania.
(31) Powinny istnieć minimalne standardy dotyczące ponownego zbadania orzeczenia w przypadkach, gdy pozwany nie mógł zakwestionować powództwa.
(32) Ze względu na cele polegające na uproszczeniu i efektywności kosztów strona dochodząca wykonania orzeczenia nie powinna być zobowiązana do posiadania przedstawiciela ani adresu pocztowego w państwie członkowskim wykonania, poza urzędnikami sądowymi posiadającymi uprawnienia w zakresie postępowania egzekucyjnego zgodnie z prawem krajowym tego państwa członkowskiego.
(33) Rozdział III niniejszego rozporządzenia powinien mieć również zastosowanie do określenia kosztów i wydatków poniesionych w związku z wykonywaniem obowiązków przez osoby uczestniczące w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości w związku z orzeczeniem wydanym zgodnie z procedurą określoną w niniejszym rozporządzeniu.
(34) Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(12).
(35) W szczególności należy przyznać Komisji uprawnienia do przyjmowania środków koniecznych do wykonywania niniejszego rozporządzenia a odnoszących się do aktualizacji i zmian o charakterze technicznym w formularzach pozwu znajdujących się w załączniku. Ponieważ środki te mają charakter ogólny i są opracowane w celu zmieniania/skreślania elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, powinny być przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.
(36) Jako że cele niniejszego rozporządzenia mianowicie ustanowienie postępowania, które uprości i przyspieszy rozstrzyganie sporów dotyczących drobnych roszczeń, a także ograniczy koszty nie mogą zostać w dostatecznym stopniu osiągnięte przez państwa członkowskie, a ze względu na skalę i skutki niniejszego rozporządzenia mogą zostać łatwiej zrealizowane na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza zakres konieczny do osiągnięcia tych celów.
(37) Zgodnie z art. 3 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii dołączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Zjednoczone Królestwo i Irlandia powiadomiły o swoim zamiarze uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszego rozporządzenia.
(38) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i nie wiąże jej ono ani nie ma do niej zastosowania,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEDMIOT I ZAKRES ZASTOSOWANIA
Artykuł 1
Przedmiot
Na mocy niniejszego rozporządzenia ustanowione zostaje europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń mające na celu uproszczenie i przyspieszenie postępowania spornego dotyczącego drobnych roszczeń w sprawach transgranicznych, a także służące obniżeniu kosztów. Europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń jest dostępne stronom jako alternatywa dla istniejących postępowań przewidzianych w prawie państw członkowskich.
Niniejsze rozporządzenie również eliminuje postępowanie wpadkowe konieczne do uznania i stwierdzenia wykonalności w innych państwach członkowskich orzeczeń wydawanych w jednym z państw członkowskich w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń.
Artykuł 2
Zakres zastosowania
1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do transgranicznych spraw cywilnych i gospodarczych bez względu na rodzaj sądu lub trybunału, w przypadku gdy wartość przedmiotu sporu, z wyłączeniem wszystkich odsetek, wydatków i nakładów, nie przekracza 2 000 EUR w momencie wpłynięcia formularza pozwu do właściwego sądu lub trybunału. Nie ma ono zastosowania w szczególności do spraw podatkowych, celnych lub administracyjnych ani dotyczących odpowiedzialności państwa za działania i zaniechania w wykonywaniu władzy publicznej ("acta iure imperii").
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do spraw dotyczących:
a)
stanu cywilnego, zdolności prawnej i zdolności do czynności prawnych oraz przedstawicielstwa ustawowego osób fizycznych;
b)
praw majątkowych wynikających ze stosunków małżeńskich, testamentów i dziedziczenia oraz obowiązków alimentacyjnych;
c)
postępowań upadłościowych, postępowań zwianych z likwidacją niewypłacalnych spółek lub innych osób prawnych, postępowań układowych oraz innych analogicznych postępowań;
d)
ubezpieczeń społecznych;
e)
sądownictwa polubownego;
f)
prawa pracy;
g)
najmu lub dzierżawy nieruchomości, z wyłączeniem powództw dotyczących roszczeń pieniężnych;
h)
naruszenia prywatności i dóbr osobistych, w tym zniesławienia.
3. W niniejszym rozporządzeniu określenie "państwo członkowskie" oznacza państwa członkowskie z wyjątkiem Danii.
Artykuł 3
Sprawy transgraniczne
1. Do celów niniejszego rozporządzenia przez sprawę transgraniczną rozumie się sprawę, w której przynajmniej jedna ze stron ma miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie sądu lub trybunału rozpatrującego sprawę.
2. Miejsce zamieszkania ustala się zgodnie z art. 59 i 60 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001.
3. Odpowiednim momentem dla rozstrzygnięcia, czy sprawa ma charakter transgraniczny, jest data wpłynięcia formularza pozwu do właściwego sądu lub trybunału.
ROZDZIAŁ II
EUROPEJSKIE POSTĘPOWANIE W SPRAWIE DROBNYCH ROSZCZEŃ
Artykuł 4
Wszczęcie postępowania
1. Powód wszczyna europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń wypełniając formularz pozwu A zawarty w Załączniku A i składając go we właściwym sądzie lub trybunale bezpośrednio, za pośrednictwem poczty lub innych środków komunikacji, takich jak faks lub poczta elektroniczna, akceptowanych przez państwo członkowskie, w którym wszczyna się postępowanie. Formularz pozwu zawiera opis dowodów uzasadniających powództwo, a w stosownych przypadkach dołącza się do niego wszelkie odpowiednie dokumenty uzupełniające.
2. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o środkach komunikowania, które mogą zaakceptować. Komisja podaje te informacje do wiadomości publicznej.
3. W przypadku gdy wytoczone powództwo nie dotyczy spraw objętych zakresem zastosowania niniejszego rozporządzenia, sąd lub trybunał informują o tym powoda. Jeżeli powód nie cofnie pozwu, sąd lub trybunał prowadzą postępowanie zgodnie z odpowiednimi przepisami proceduralnymi państwa członkowskiego, w którym prowadzone jest postępowanie.
4. W przypadku gdy sąd lub trybunał uznaje, że informacje przedstawione przez powoda nie są dostatecznie jasne lub odpowiednie, lub w przypadku niewłaściwego wypełnienia formularza pozwu, o ile powództwo nie jest oczywiście bezzasadne lub niedopuszczalne, sąd lub trybunał umożliwia powodowi uzupełnienie lub skorygowanie danych zawartych w formularzu pozwu lub dostarczenie uzupełniających informacji lub dokumentów lub cofnięcie pozwu, w terminie określonym przez sąd lub trybunał. W tym celu sąd lub trybunał korzysta z formularza B, załączonego w załączniku A.
W przypadku gdy powództwo jest oczywiście bezzasadne lub niedopuszczalne lub powód nie uzupełni lub nie skoryguje danych zawartych w formularzu pozwu w określonym terminie, pozew zostaje zwrócony.
5. Państwa członkowskie zapewniają dostępność formularza pozwu we wszystkich sądach i trybunałach, w których istnieje możliwość wszczęcia europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń.
Artykuł 5
Przebieg postępowania
1. Europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń jest postępowaniem pisemnym. Sąd lub trybunał przeprowadza rozprawę, jeśli uznaje to za konieczne lub jeśli wnosi o to jedna ze stron. Sąd lub trybunał może oddalić taki wniosek, jeżeli uzna, że w odniesieniu do okoliczności towarzyszących danej sprawie rozprawa nie jest konieczna do rzetelnego przeprowadzenia sprawy. Postanowienie o oddaleniu wniosku uzasadniane jest na piśmie. Postanowienie nie podlega odrębnemu zaskarżeniu.
2. Po otrzymaniu odpowiednio wypełnionego formularza pozwu sąd lub trybunał wypełnia część I odpowiedzi formularza C, zawartego w załączniku III.
Odpis pozwu wraz, w stosownym przypadku, z załącznikami oraz z wypełnionym formularzem odpowiedzi zostaje doręczona pozwanemu zgodnie z art. 13. Dokumenty te są wysyłane w terminie 14 dni od otrzymania należycie wypełnionego formularza pozwu.
3. Pozwany składa odpowiedź w terminie 30 dni od doręczenia formularza pozwu i formularza odpowiedzi, wypełniając część II formularza odpowiedzi C, załączając, w odpowiednich przypadkach, wszelkie odpowiednie dokumenty uzupełniające i odsyłając je do sądu lub trybunału, lub też udziela odpowiedzi w inny odpowiedni sposób bez wykorzystania formularza odpowiedzi.
4. W terminie 14 dni od otrzymania odpowiedzi pozwanego kopia odpowiedzi wraz ze wszelkimi istotnymi dokumentami uzupełniającymi zostaje wysłana powodowi.
5. Jeżeli w swojej odpowiedzi pozwany twierdzi, że wartość roszczenia niepieniężnego przekracza wartość określoną w art. 2 ust. 1, sąd lub trybunał decyduje, w terminie 30 dni od wysłania odpowiedzi powodowi, czy roszczenie jest objęte zakresem zastosowania niniejszego rozporządzenia. Postanowienie w tym przedmiocie nie podlega odrębnemu zaskarżeniu.
6. Każde powództwo wzajemne, które należy złożyć na formularzu A, oraz wszelkie istotne dokumenty uzupełniające przekazywane są powodowi zgodnie z art. 13. Dokumenty te są wysyłane w terminie 14 dni od ich otrzymania.
Powód ma 30 dni od daty doręczenia, aby odpowiedzieć na powództwo wzajemne.
Jeśli w sprawie z powództwa wzajemnego wartość przedmiotu sporu przekracza wartość graniczną określoną w art. 2 ust. 1, roszczenia dochodzonego z powództwa głównego, a także roszczenia dochodzonego z powództwa wzajemnego nie można dochodzić w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń, lecz zgodnie z odpowiednimi przepisami proceduralnymi mającymi zastosowanie w państwie członkowskim, w którym prowadzone jest postępowanie.
Art. 2 i 4 oraz ust. 3, 4 i 5 niniejszego artykułu mają odpowiednie zastosowanie do powództw wzajemnych.
Artykuł 6
Języki
1. Pozew, odpowiedź na pozew, powództwo wzajemne, odpowiedź na powództwo wzajemne oraz wszelkie opisy istotnych dokumentów uzupełniających są składane w języku lub jednym z języków sądu lub trybunału
2. Jeśli jakikolwiek inny dokument otrzymany przez sąd lub trybunał nie jest sporządzony w języku, w którym prowadzone jest postępowanie, sąd lub trybunał może wymagać tłumaczenia takiego dokumentu jedynie w przypadku, gdy tłumaczenie takie jest niezbędne do wydania orzeczenia.
3. W przypadku gdy strona odmówi przyjęcia dokumentu, dlatego że nie jest on sporządzony w jednym z następujących języków:
a)
w języku urzędowym państwa członkowskiego, do którego jest skierowany, lub – jeżeli w tym państwie członkowskim obowiązuje więcej niż jeden język urzędowy – w języku urzędowym lub w jednym z języków urzędowych obowiązujących w miejscu, w którym ma nastąpić doręczenie lub do którego dokument ma być wysłany; lub
b)
w języku zrozumiałym dla adresata;
sąd lub trybunał powiadamia o tym drugą stronę, po to aby strona ta dostarczyła tłumaczenie dokumentu.
Artykuł 7
Zakończenie postępowania
1. W terminie 30 dni od otrzymania odpowiedzi pozwanego lub powoda złożonych w terminie przewidzianym w art. 5 ust. 3 lub 6, sąd lub trybunał wydaje orzeczenie lub:
a)
żąda od stron przedstawienia dalszych szczegółowych informacji dotyczących powództwa w określonym terminie nieprzekraczającym 30 dni;
b)
przeprowadza postępowanie dowodowe zgodnie z art. 9; lub
c)
wzywa strony na rozprawę, która ma odbyć się w terminie 30 dni od wezwania.
2. Sąd lub trybunał wydaje orzeczenie w terminie 30 dni od dnia zamknięcia rozprawy lub od otrzymania wszystkich informacji niezbędnych do wydania orzeczenia. Orzeczenie zostaje doręczone stronom zgodnie z art. 13.
3. Jeśli sąd lub trybunał nie otrzymają odpowiedzi od właściwej strony w terminie przewidzianym w art. 5 ust. 3 lub 6, sąd lub trybunał wydają orzeczenie w sprawie z powództwa głównego oraz z powództwa wzajemnego.
Artykuł 8
Rozprawa
Sąd lub trybunał może przeprowadzić rozprawę w drodze konferencji wideo lub za pośrednictwem innych środków łączności, jeżeli pozwalają na to środki techniczne.
Artykuł 9
Postępowanie dowodowe
1. Sąd lub trybunał dopuszcza określone środki dowodowe oraz określa zakres postępowania dowodowego niezbędny do wydania orzeczenia zgodnie z zasadami regulującymi przeprowadzenie postępowania dowodowego. Sąd lub trybunał może dopuścić dowód z pisemnych zeznań świadków, biegłych lub stron. Sąd lub trybunał może przeprowadzić rozprawę w drodze konferencji wideo lub za pośrednictwem innych technologii komunikowania się, jeżeli pozwalają na to środki techniczne.
2. Sąd lub trybunał dopuszcza dowód z opinii biegłych lub z zeznań ustnych tylko wtedy, gdy jest to niezbędne do wydania orzeczenia. Podejmując taką decyzję, sąd lub trybunał bierze pod uwagę wiążące się z tym koszty.
3. Sąd lub trybunał wybiera najprostsze i najmniej kłopotliwe sposoby prowadzenia postępowania dowodowego.
Artykuł 10
Reprezentacja stron
Reprezentacja przez adwokata lub innego przedstawiciela zawodu prawniczego nie jest obowiązkowa.
Artykuł 11
Pomoc udostępniana stronom
Państwa członkowskie zapewniają możliwość uzyskania przez strony praktycznej pomocy w wypełnianiu formularzy.
Artykuł 12
Zakres kompetencji sądu lub trybunału
1. Sąd lub trybunał nie zobowiązuje stron do dokonywania oceny prawnej powództwa.
2. W razie potrzeby sąd lub trybunał informuje strony o kwestiach proceduralnych.
3. W odpowiednich przypadkach sąd lub trybunał dąży do osiągnięcia ugody pomiędzy stronami.
Artykuł 13
Doręczanie dokumentów
1. Dokumenty powinny być doręczone drogą pocztową, a ich doręczenie jest poświadczane potwierdzeniem odbioru zawierającym datę doręczenia.
2. Jeśli doręczenie zgodnie z ust. 1 nie jest możliwe, dokumenty można doręczyć w jeden ze sposobów określonych w art. 13 lub 14 rozporządzenia (WE) nr 805/2004.
Artykuł 14
Terminy
1. W przypadku gdy sąd lub trybunał określa termin, strona, której to dotyczy, powinna zostać poinformowana o konsekwencjach niedotrzymania tego terminu.
2. Sąd lub trybunał może przedłużyć terminy przewidziane w art. 4 ust. 4, art. 5 ust. 3 i 6 oraz art. 7 ust. 1 w wyjątkowych przypadkach, jeżeli jest to konieczne dla ochrony praw stron.
3. Jeśli w wyjątkowych przypadkach dotrzymanie przez sąd lub trybunał terminów przewidzianych w art. 5 ust. 2 do 6 oraz art. 7 nie jest możliwe, sąd lub trybunał niezwłocznie podejmuje niezbędne kroki przewidziane w tych przepisach.
Artykuł 15
Wykonalność orzeczenia
1. Orzeczenie jest wykonalne bez uszczerbku dla możliwości wniesienia odwołania. Nie jest konieczne złożenie zabezpieczenia.
2. Art. 23 ma także zastosowanie w przypadku, gdy orzeczenie ma być wykonane w państwie członkowskim, w którym wydano orzeczenie.
Artykuł 16
Koszty
Koszty postępowania ponosi strona przegrywająca. Jednak sąd lub trybunał nie zasądza na rzecz strony wygrywającej kosztów, które były zbędne lub nieproporcjonalne do wartości przedmiotu sporu.
Artykuł 17
Środki odwoławcze
1. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję, czy zgodnie z ich prawem proceduralnym możliwe jest złożenie środka odwoławczego od orzeczenia wydanego w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń i w jakim terminie należy wnieść taki środek odwoławczy. Komisja podaje tę informację do publicznej wiadomości.
2. Art. 16 ma zastosowanie w przypadku wniesienia środka odwoławczego.
Artykuł 18
Minimalne standardy ponownego zbadania orzeczenia
1. Pozwany ma prawo złożyć wniosek o ponowne zbadanie orzeczenia wydanego w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń w sądzie lub trybunale znajdującym się pod jurysdykcją państwa członkowskiego, w którym wydano orzeczenie, jeśli:
a)
(i) pozew lub wezwanie na rozprawę zostały doręczone bez potwierdzenia osobistego odbioru przez tę stronę w sposób przewidziany w art. 14 rozporządzenia (WE) nr 805/2004; i
ii)
doręczenie nie nastąpiło w czasie wystarczającym dla umożliwienia pozwanemu przygotowanie się do obrony bez jego winy; lub
b)
pozwany nie miał możliwości wniesienia odpowiedzi na pozew z powodu siły wyższej lub z powodu nadzwyczajnych okoliczności, które były przez niego niezawinione,
pod warunkiem niezwłocznego podjęcia przez niego działań w obu przypadkach.
2. Jeśli sąd lub trybunał odrzuci wniosek o ponowne zbadanie orzeczenia z braku podstaw, określonych w ust. 1, orzeczenie pozostaje w mocy.
Jeśli sąd lub trybunał uzna, że ponowne zbadanie orzeczenia jest uzasadnione jedną z podstaw określonych w ust. 1, orzeczenie wydane w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń zostaje uchylone.
Artykuł 19
Właściwe prawo proceduralne
Z zastrzeżeniem przepisów niniejszego rozporządzenia europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń podlega przepisom proceduralnym państwa członkowskiego, w którym prowadzone jest postępowanie.
ROZDZIAŁ III
UZNAWANIE I WYKONYWANIE ORZECZEŃ W INNYM PAŃSTWIE CZŁONKOWSKIM
Artykuł 20
Uznawanie i wykonywanie orzeczeń
1. Orzeczenie wydane w państwie członkowskim w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń jest uznawane i wykonywane w innym państwie członkowskim bez potrzeby stwierdzania wykonalności oraz bez możliwości sprzeciwienia się co do jego uznania.
2. Na wniosek strony sąd lub trybunał wydaje zaświadczenie, dotyczące orzeczenia w europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń, używając do tego formularza D zawartego w załączniku IV, bez dodatkowych opłat.
Artykuł 21
Postępowanie egzekucyjne
1. Bez uszczerbku dla przepisów niniejszego rozdziału postępowania egzekucyjne podlegają prawu państwa członkowskiego wykonania.
Orzeczenie wydane w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń jest wykonywane na tych samych warunkach, co orzeczenie wydane w państwie członkowskim wykonania.
2. Strona dochodząca wykonania przedstawia:
a)
odpis orzeczenia spełniający warunki niezbędne do ustalenia jego autentyczności; i
b)
kopię formularza, o którym mowa w art. 20 ust. 2, oraz, w razie potrzeby, jego tłumaczenie na język urzędowy państwa członkowskiego wykonania lub, jeśli w tym państwie członkowskim obowiązuje kilka języków urzędowych, na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych, w jakim zgodnie z prawem tego państwa członkowskiego prowadzi się postępowanie sądowe w miejscu, gdzie dochodzi się wykonania zgodnie z prawem tego państwa członkowskiego, lub na jakikolwiek inny język wskazany przez państwo członkowskie wykonania jako przez nie akceptowany. Każde państwo członkowskie może wskazać język lub języki urzędowe instytucji Uniiy Europejskiej inne niż jego własny język urzędowy, które może zaakceptować do celów europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń. Treść formularza D tłumaczona jest przez osobę uprawnioną do sporządzania tłumaczeń w jednym z państw członkowskich.
3. Strona dochodząca wykonania orzeczenia wydanego w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń w innym państwie członkowskim nie musi posiadać:
a)
pełnomocnika; lub
b)
adresu pocztowego
w państwie członkowskim wykonania, innego niż urzędnik sądowy posiadający uprawnienia w zakresie postępowania egzekucyjnego.
4. Strona, która w jednym państwie członkowskim składa wniosek o wykonanie orzeczenia wydanego w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń w innym państwie członkowskim, nie jest zobowiązana do składania żadnego zabezpieczenia, gwarancji lub kaucji – bez względu na ich nazwę – z tego tytułu, że jest cudzoziemcem lub nie ma miejsca zamieszkania ani miejsca pobytu w państwie członkowskim wykonania.
Artykuł 22
Odmowa wykonania
1. Na wniosek strony, wobec której dochodzi się wykonania, właściwy sąd lub trybunał w państwie członkowskim wykonania odmawia wykonania, jeżeli orzeczenia wydanego w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń nie można pogodzić z wcześniejszym orzeczeniem wydanym w jakimkolwiek państwie członkowskim lub w państwie trzecim, o ile:
a)
wcześniejsze orzeczenie zostało wydane w odniesieniu do tego samego roszczenia i dotyczyło tych samych stron;
b)
wcześniejsze orzeczenie zostało wydane w państwie członkowskim wykonania lub spełnia warunki niezbędne do uznania go w państwie członkowskim wykonania; i
c)
niemożność pogodzenia nie była i nie mogła być podniesiona w formie zarzutu w postępowaniu sądowym w państwie członkowskim, w którym wydano orzeczenie w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń.
2. W żadnych okolicznościach orzeczenie wydane w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń nie może zostać ponownie zbadane pod względem merytorycznym w państwie członkowskim wykonania.
Artykuł 23
Zawieszenie lub ograniczenie wykonania
Jeżeli strona kwestionuje orzeczenie wydane w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń lub zakwestionowanie go jest nadal możliwe lub gdy strona złożyła wniosek o ponowne zbadanie orzeczenia w rozumieniu art. 18, właściwy sąd, trybunał lub właściwy organ w państwie członkowskim wykonania może, na wniosek strony, wobec której dochodzi się wykonania:
a)
ograniczyć postępowanie wykonawcze do środków zabezpieczających;
b)
uzależnić wykonanie od złożenia zabezpieczenia określonego przez sąd, trybunał lub właściwy organ;
c)
w wyjątkowych przypadkach zawiesić postępowanie wykonawcze.
ROZDZIAŁ IV
PRZEPISY KOŃCOWE
Artykuł 24
Informacje
Państwa członkowskie współpracują w celu informowania społeczeństwa i środowisk zawodowych o europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń, w tym o kosztach tego postępowania, w szczególności poprzez Europejską Sieć Sądową w sprawach cywilnych i gospodarczych, utworzoną decyzją 2001/470/WE.
Artykuł 25
Informacje odnoszące się do właściwości, środków komunikowania się i środków odwoławczych
1. Do dnia 1 stycznia 2008 r., państwa członkowskie powiadamiają Komisję:
a)
które sądy lub trybunały są właściwe do wydawania orzeczeń w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń;
b)
o środkach komunikowania się zatwierdzonych do celów europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń i dostępnych dla sądów lub trybunałów zgodnie z art. 4 ust. 1;
c)
czy zgodnie z ich prawem proceduralnym możliwe jest wniesienie środka odwoławczego zgodne z art. 17 i w jakim sądzie lub trybunale można je wnieść;
d)
o językach akceptowanych zgodnie z art. 21 ust. 2 lit. b); i
e)
które organy są właściwe w zakresie wykonania, a które organy są właściwe do celów stosowania art. 23.
Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o wszelkich późniejszych zmianach tych informacji.
2. Komisja podaje informacje przekazane zgodnie z ust. 1 do publicznej wiadomości, publikując je w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz za pomocą wszelkich innych odpowiednich środków.
Artykuł 26
Środki wykonawcze
Środki niezbędne do wprowadzenia w życie niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do aktualizacji lub wprowadzenia zmian o charakterze technicznym do formularzy, których wzór zawarty jest w załącznikach, przyjmowane są zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 27 ust. 2.
Artykuł 27
Komitet
1. Komisję wspiera komitet.
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1–4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.
Artykuł 28
Przegląd
W terminie do dnia 1 stycznia 2014 r. Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu szczegółowe sprawozdanie omawiające, jak postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty sprawdza się w praktyce, łącznie z zagadnieniem progowej wartości przedmiotu sporu, o którym mowa w art. 2 ust. 1. Sprawozdanie to zawiera ocenę dotychczasowego stosowania tego postępowania oraz rozszerzoną ocenę jego skutków w każdym państwie członkowskim.
W tym celu oraz po to, by zagwarantować, że najlepsze wzorce stosowane w Unii Europejskiej są należycie uwzględniane i odzwierciedlają zasady poprawnej legislacji, państwa członkowskie przekazują Komisji informacje dotyczące transgranicznego stosowania europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń. Informacje te obejmują opłaty sądowe, sprawność postępowania, efektywność, łatwość stosowania i wewnętrzne procedury dotyczące drobnych roszczeń w państwach członkowskich.
Do sprawozdania Komisji dołącza się, w miarę potrzeby, wnioski dotyczące zmian.
Artykuł 29
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie w dniu następującym po dniu jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się od 1 stycznia 2009 r. z wyjątkiem art. 25, który stosuje się od 1 stycznia 2008 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską.
Sporządzono w
W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady
Przewodniczący Przewodniczący
ZAŁĄCZNIK I
EUROPEJSKIE POSTĘPOWANIE W SPRAWIE DROBNYCH ROSZCZEŃ
FORMULARZ A
FORMULARZ POZWU
(Art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr …(13)/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń)
Wypełnia sąd lub trybunał
Numer sprawy: +
Data wpłynięcia formularza do sądu lub trybunału: ____/____/______.+
+ Do wypełnienia przez sąd lub trybunał
WAŻNE INFORMACJE
PROSZĘ PRZECZYTAĆ INSTRUKCJE NA POCZĄTKU KAŻDEJ CZĘŚCI – POMOGĄ ONE W WYPEŁNIENIU FORMULARZA
Język
Proszę wypełnić formularz w języku sądu lub trybunału, do którego przesyłany jest wniosek. Niniejszy formularz jest dostępny we wszystkich językach urzędowych instytucji Unii Europejskiej na stronie http://ec.europa.eu/justice_home/judicialatlascivil/html/index_en.htm. Może to ułatwić wypełnianie formularza w wymaganym języku.
Dokumenty uzupełniające
Uwaga: do formularza pozwu należy dołączyć, w odpowiednich przypadkach, wszelkie istotne dokumenty uzupełniające. Nie uniemożliwia to jednak złożenia w trakcie postępowania, w odpowiednich przypadkach, dalszych dowodów.
Kopia formularza pozwu oraz, w odpowiednich przypadkach, dokumenty uzupełniające będą doręczane pozwanemu. Pozwany będzie miał możliwość wniesienia odpowiedzi.
1.Sąd lub trybunał
W tym polu należy podać sąd lub trybunał, do którego wniesiono pozew. Dokonując wyboru sądu lub trybunału, należy wziąć pod uwagę podstawy właściwości sądu lub trybunału. W części 4 umieszczono przykładowy wykaz ewentualnych podstaw do określenia właściwości sądu.
1. Do którego sądu lub trybunału wniesiono sprawę o roszczenie?
1.1. Nazwisko:
1.2. Ulica i numer / skrzynka pocztowa:
1.3. Miejscowość i kod pocztowy:
1.4. Państwo:
2. Powód
W polu tym należy podać informacje o osobie powoda lub o jego przedstawicielu, o ile powód go posiada. Uwaga: reprezentacja przez adwokata lub innego przedstawiciela zawodu prawniczego nie jest obowiązkowa.
W niektórych krajach podanie wyłącznie numeru skrytki pocztowej jako adresu może być niewystarczające, dlatego należy podać ulicę, numer domu i kod pocztowy. W przypadku niedopełnienia powyższego dokument może nie zostać doręczony.
Punkt "Inne" może zawierać informacje pomocne w ustaleniu tożsamości, na przykład datę urodzenia, zawód, stanowisko w przedsiębiorstwie, osobisty numer identyfikacyjny oraz numer rejestracyjny firmy w niektórych państwach członkowskich.
Jeżeli występuje więcej niż jeden powód, proszę dołączyć dodatkowe kartki.
2.7. Przedstawiciel powoda, o ile go posiada, i kontakt(*):
2.8. Inne (*):
3.Pozwany
W tym polu należy określić osobę pozwanego i, o ile jest znany, jego przedstawiciela. Uwaga: reprezentacja pozwanego przez adwokata lub innego przedstawiciela zawodu prawniczego nie jest obowiązkowa. W niektórych krajach podanie wyłącznie numeru skrytki pocztowej jako adresu może być niewystarczające, dlatego należy podać ulicę, numer domu i kod pocztowy. W przypadku niedopełnienia powyższego dokument może nie zostać doręczony.
Punkt "Inne" może zawierać informacje pomocne w ustaleniu tożsamości, na przykład datę urodzenia, zawód, stanowisko w przedsiębiorstwie, osobisty numer identyfikacyjny oraz numer rejestracyjny firmy w niektórych państwach członkowskich. Jeżeli występuje więcej niż jeden pozwany, proszę dołączyć dodatkowe kartki.
3.6. Adres poczty elektronicznej, jeżeli znany(*):
3.7. Przedstawiciel pozwanego, o ile jest znany, i kontakt (*):
3.8. Inne (*):
4. Pozew należy złożyć w sądzie lub trybunale, który jest właściwy do jego rozpoznania. Właściwość sądu lub trybunału określa się zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i gospodarczych.
Ta część zawiera przykładowy wykaz ewentualnych podstaw do określenia właściwości sądu.
Informacje na temat zasad określania właściwości sądu można znaleźć na stronie internetowej
europejskiego atlasu sądowniczego: http://ec.europa.eu/justice_home/judicialatlascivil/html/index_en.htm.
Wyjaśnienia dotyczące pewnych zastosowanych terminów prawnych można znaleźć na stronie http://ec.europa.eu/civiljustice/glossary/glossary_en.htm.
4. Jaka jest podstawa do określenia właściwości sądu lub trybunału?
4.1. Miejsce zamieszkania/siedziba pozwanego ♦
4.2. Miejsce zamieszkania/siedziba konsumenta ♦
4.3. Miejsce zamieszkania/siedziba posiadacza polisy, ubezpieczonego lub uposażonego z tytułu ubezpieczenia ♦
4.4. Miejsce wykonania zobowiązania, z którego wynika roszczenie stanowiące podstawę powództwa ♦
4.5. Miejsce, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę ♦
4.6. Miejsce położenia nieruchomości ♦
4.7. Sąd lub trybunał wybrany przez strony ♦
4.8. Inne (proszę określić) _____________________________________________
5.Transgraniczny charakter sprawy
Aby skorzystać z europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń, sprawa musi mieć charakter transgraniczny. Sprawa ma charakter transgraniczny, jeżeli przynajmniej jedna ze stron ma miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie sądu lub trybunału rozpatrującego.
5. Transgraniczny charakter sprawy
5.1. Państwo zamieszkania lub zwykłego pobytu powoda: ________________
5.2. Państwo zamieszkania lub zwykłego pobytu pozwanego: ________________
5.3. Państwo członkowskie sądu lub trybunału: ________________
6.Dane bankowe (nieobowiązkowe)
Pole 6.1. można wykorzystać do poinformowania sądu lub trybunału, jak wnioskodawca zamierza uregulować opłatę za złożenie wniosku. Uwaga: niektóre sposoby mogą nie być dostępne w sądzie lub trybunale, do którego wysyłany jest wniosek. Należy sprawdzić, które sposoby płatności zostaną przez sąd lub trybunał zaakceptowane. Informacje takie można uzyskać od danego sądu lub trybunału lub na stronie Europejskiej Sieci Sądowniczej w sprawach cywilnych i gospodarczych: http://ec.europa.eu/civiljustice.
W przypadku płatności kartą kredytową lub zgody na pobranie opłaty przez sąd lub trybunał z rachunku wnioskodawcy należy podać konieczne dane dotyczące karty kredytowej lub rachunku bankowego, wypełniając dodatek do niniejszego formularza. Dodatek będzie przeznaczony jedynie do informacji sądu i nie zostanie przekazany pozwanemu.
Pole 6.2. daje wnioskodawcy możliwość wskazania, jak chce otrzymać płatność ze strony pozwanego, na przykład w przypadku gdy pozwany chciałby dokonać zapłaty natychmiast nawet przed wydaniem orzeczenia. Jeśli wybraną opcją jest przelew, proszę podać konieczne dane bankowe.
6.2. Na jakie konto pozwany ma wpłacić kwotę, której dotyczy pozew lub którą zasądzono?
6.2.1. Posiadacz rachunku:
6.2.2. Nazwa banku, BIC lub inny odpowiedni kod bankowy:
6.2.3. Numer konta/IBAN:
7. Roszczenie
Zakres zastosowania. Należy zwrócić uwagę, że europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń ma ograniczony zakres zastosowania. Zgodnie z tą procedurą nie można rozpatrywać roszczeń, których wartość przekracza 2 000 EUR ani roszczeń wymienionych w art. 2 rozporządzenia (WE) nr ...(17)/2007 ustanawiającego europejskie postępowanie w sprawach drobnych roszczeń. Jeżeli roszczenie nie odnosi się do spraw objętych zakresem zastosowania niniejszego rozporządzenia, zgodnie z art. 2 postępowanie będzie kontynuowane przed właściwymi sądami lub trybunałami zgodnie z zasadami zwykłego postępowania cywilnego. Jeżeli w takiej sytuacji powód chce zakończyć postępowanie, powinien cofnąć pozew.Roszczenie pieniężne lub inne Należy wskazać, czy roszczenie jest pieniężne czy innego rodzaju (roszczenie niepieniężne), na przykład wydanie rzeczy, i następnie wypełnić odpowiednio pkt 7.1. lub 7.2. W przypadku roszczenia innego rodzaju niż pieniężne proszę podać szacunkową wartość roszczenia. W przypadku roszczenia niepieniężnego należy podać, czy powód zgłasza dodatkowe roszczenie w celu uzyskania odszkodowania, gdy nie można zaspokoić pierwotnego roszczenia.
W przypadku gdy powód zgłasza roszczenie o zwrot kosztów postępowania (np. koszty tłumaczenia, wynagrodzenie adwokata, koszty dostarczenia dokumentów itd.), proszę to zaznaczyć w pkt 7.3. Uwaga: zasady dotyczące kosztów, jakie nakładają sądy lub trybunały, różnią się w państwach członkowskich. Szczegóły dotyczące kategorii kosztów w państwach członkowskich można znaleźć na stronie europejskiej sieci sądowniczej w sprawach cywilnych i gospodarczych: http://ec.europa.eu/civiljustice.
Jeżeli powód zgłasza roszczenie o jakiekolwiek odsetki umowne, na przykład od umowy pożyczki, proszę wskazać stopę procentową i datę, od kiedy obowiązuje. Sąd może przyznać odsetki ustawowe od dochodzonego pozwem roszczenia w przypadku orzeczenia uwzględniającego powództwo; proszę wskazać, jeżeli powód pragnie zgłosić takie roszczenie i, w odpowiednim przypadku, datę, od jakiej domaga się ich zasądzenia.
Szczegóły dotyczące roszczenia
7. Dane dotyczące roszczenia
♦ 7.1 Roszczenie pieniężne
7.1.1 Kwota roszczenia głównego (wyłączając odsetki i koszty): _________________
7.1.2 Waluta:
♦ euro (EUR) ♦ funt cypryjski (CYP) ♦ korona czeska (CZK)
♦ lir maltański (MTL) ♦ złoty polski (PLN) ♦ lej rumuński (RON)
♦ korona szwedzka (SEK) ♦ korona słowacka (SKK)
♦ Inna (proszę określić): _____
7.3. Czy powód wnosi o zwrot kosztów postępowania?
7.3.1. Tak ♦
7.3.2. Nie ♦
7.3.3. (*) Jeżeli tak, proszę określić, jakie to koszty i wskazać ich wysokość lub wysokość kosztów, które dotychczas poniesiono:
7.4. Czy powód wnosi powództwo o odsetki?
Tak ♦
Nie ♦
Jeżeli tak, czy odsetki są:
umowne ♦ jeśli tak, idź do 7.4.1
ustawowe ♦ jeśli tak, idź do 7.4.2
7.4.1. jeżeli umowne
1) stopa wynosi:
♦ _____ %
♦ _____ % powyżej podstawowej stopy EBC
♦ inne: __________________________
2) odsetki mają być pobrane od: ___/___/_____ (data)
7.4.2. jeżeli ustawowe,
odsetki mają być pobrane od: ___/___/_____ (data)
8. W pkt 8.1 proszę opisać krótko istotę roszczenia.
W 8.2 proszę opisać istotne dowody uzasadniające pozew. Mogą to być na przykład dowody w postaci dokumentów (np. umowa, rachunek itp.) lub ustne lub pisemne zeznania świadków. Proszę wskazać, jakich okoliczności faktycznych dotyczy każdy dowód.
W przypadku braku miejsca należy dołączyć dodatkowe kartki.
Rozprawa Należy zwrócić uwagę, że europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń jest postępowaniem pisemnym. Powód może jednakże wnosić w ramach tego formularza lub na późniejszym etapie o przeprowadzenie rozprawy. Sąd lub trybunał może zdecydować o przeprowadzeniu rozprawy, jeżeli uzna, że jest to konieczne do rzetelnego prowadzenia sprawy, lub może odmówić jej przeprowadzenia po uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy.
8. Uzasadnienie pozwu
8.1. Proszę podać podstawy faktyczne uzasadniające roszczenia, na przykład co się wydarzyło, gdzie i kiedy.
8.2. Proszę opisać dowody przedstawiane dla poparcia roszczenia i podać, jakich elementów roszczenia one dotyczą. W odpowiednich przypadkach należy załączyć istotne dokumenty uzupełniające.
8.2.1. Dowody na piśmie ♦ proszę określić poniżej
8.2.2. Świadkowie ♦ proszę określić poniżej
8.2.3. Inne ♦ proszę określić poniżej
Zaświadczenie
8.3. Czy powód chciałby, aby sąd lub trybunał przeprowadził rozprawę?
9. Orzeczenie wydane w państwie członkowskim w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń może być uznane i wykonane w innym państwie członkowskim. Jeżeli powód wnosi o uznanie i wykonanie w państwie członkowskim innym niż państwo sądu lub trybunału, może w tym formularzu wnieść o to, aby sąd lub trybunał po wydaniu korzystnego orzeczenia wydał zaświadczenie dotyczące tego orzeczenia.
Data i podpis
9. Zaświadczenie
Zwracam się do sądu lub trybunału o wydanie zaświadczenia dotyczącego orzeczenia
Tak ♦
Nie ♦
10. Proszę wyraźnie napisać nazwisko, podpisać i na końcu opatrzyć formularz datą.
1
0. Data i podpis
Niniejszym zwracam się do sądu/trybunału o wydanie orzeczenia przeciwko pozwanemu zgodnie z treścią mojego roszczenia.
Oświadczam, że podane informacje są prawdziwe zgodnie z moją wiedzą i zostają przekazane w dobrej wierze.
Sporządzono w:
Data: ___/___/_____
Nazwisko i podpis:
DODATEK do formularza pozwu (formularz A)
Dane bankowe – w celu uiszczenia opłat sądowych ((19))
Właściciel rachunku/Właściciel karty kredytowej:
Nazwa banku, BIC lub inny odpowiedni kod bankowy / rodzaj karty kredytowej:
Numer konta lub IBAN / numer karty kredytowej, data ważności i kod bezpieczeństwa karty kredytowej:
ZAŁĄCZNIK II
EUROPEJSKIE POSTĘPOWANIE W SPRAWIE DROBNYCH ROSZCZEŃ
FORMULARZ B
WEZWANIE SĄDU LUB TRYBUNAŁU DO UZUPEŁNIENIA LUB SKORYGOWANIA FORMULARZA POZWU
(Art. 4 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr …(20)/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń)
wypełnia sąd lub trybunał
Sygnatura sprawy:
Data wpłynięcia formularza do sądu/trybunału: ____/____/______.
3.7. Przedstawiciel pozwanego, o ile go posiada, i kontakt (*):
3.8. Inne (*):
Sąd/trybunał przeanalizował pozew i uznaje, że podane w nim informacje nie są dostatecznie jasne lub odpowiednie, lub też formularz pozwu został niewłaściwie wypełniony: proszę uzupełnić lub skorygować formularz bezzwłocznie, nie później niż do dnia _______________________________.
Jeżeli pozew nie zostanie uzupełniony lub skorygowany w terminie określonym powyżej, sąd/trybunał odrzuci go przy zachowaniu warunków określonych w rozporządzeniu (WE) nr ...(23)/2007.
Pozew nie został wypełniony we właściwym języku. Proszę go wypełnić w jednym z następujących języków.
bułgarski ♦ czeski ♦ niemiecki ♦
estoński ♦ hiszpański ♦ grecki ♦
francuski ♦ irlandzki ♦ włoski ♦
łotewski ♦ litewski ♦ węgierski ♦\
maltański ♦ niderlandzki ♦ polski ♦
portugalski ♦ rumuński ♦ słowacki ♦
słoweński ♦ fiński ♦ szwedzki ♦
angielski ♦ Inny: (proszę określić)
Należy uzupełnić lub skorygować następujące części formularza pozwu:
-
-
-
-
Sporządzono w:
Data: ___/___/_____
Podpis lub pieczęć:
ZAŁĄCZNIK III
EUROPEJSKIE POSTĘPOWANIE W SPRAWIE DROBNYCH ROSZCZEŃ
FORMULARZ C
FORMULARZ ODPOWIEDZI
(Art. 5 ust. 2 i art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr …(24)/2007. Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń)
WAŻNE INFORMACJE I INSTRUKCJE DLA POZWANEGO
W ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń przeciwko pozwanemu wytoczono powództwo określone w załączonym odpisie pozwu.
Odpowiedzi można udzielić, wypełniając część II niniejszego formularza lub w inny odpowiedni sposób i odsyłając go do sądu/trybunału w terminie 30 dni od doręczenia pozwu wraz z formularzem odpowiedzi.
Uwaga: jeżeli odpowiedź nie zostanie udzielona w terminie 30 dni, sąd/trybunał wyda orzeczenie.
Proszę wyraźnie napisać nazwisko, podpisać i na końcu opatrzyć formularz odpowiedzi datą.
Proszę również przeczytać instrukcje na końcu formularza pozwu, które mogą pomóc w przygotowaniu odpowiedzi.
Język Proszę odpowiedzieć na roszczenie w języku sądu/trybunału, który przysłał ten formularz.
Uwaga: niniejszy formularz jest dostępny we wszystkich językach urzędowych Unii Europejskiej na stronie http://ec.europa.eu/justice_home/judicialatlascivil/html/index_en.htm, co może ułatwić wypełnianie formularza w wymaganym języku.
Rozprawa Europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń jest postępowaniem pisemnym. Istnieje jednakże możliwość wniesienia o przeprowadzenie rozprawy. Uwaga: sąd/trybunał może odmówić przeprowadzenia rozprawy po uwzględnieniu okoliczności sprawy.
Dokumenty uzupełniające Można wskazać ewentualne dowody oraz, w odpowiednich przypadkach, dodać dokumenty uzupełniające.
Powództwo wzajemne Jeżeli pozwany chce wytoczyć powództwo przeciwko powodowi (powództwo wzajemne), proszę wypełnić i dołączyć oddzielny formularz A, który można pobrać ze strony internetowej http://ec.europa.eu/justice_home/judicialatlascivil/html/fillinginformation_en.htm lub uzyskać w sądzie/trybunale, który wysłał formularz. Uwaga: do celów dochodzenia powództwa wzajemnego pozwany jest uznawany za powoda.
Korygowanie danych W części 6. "Inne informacje" pozwany może skorygować lub uzupełnić informacje o sobie (np. dane dotyczące kontaktu, przedstawiciela itd.)
Dodatkowe miejsce W przypadku braku miejsca należy dołączyć dodatkowe kartki.
Część I (wypełnia sąd/trybunał)
Nazwisko/nazwa powoda:
Nazwisko/nazwa pozwanego:
Sąd/trybunał:
Roszczenie:
Sygnatura sprawy:
Część II (wypełnia pozwany)
1. Czy pozwany uznaje roszczenie?
Tak ♦
Nie ♦
Częściowo ♦
Jeżeli nie lub częściowo, proszę podać powody:
Roszczenie wykracza poza zakres zastosowania europejskiego postępowania
w sprawie drobnych roszczeń ♦
proszę określić poniżej
Inne ♦
proszę określić poniżej
2. Proszę opisać dowody przedstawiane dla zakwestionowania powództwa. Proszę podać, jakich elementów odpowiedzi one dotyczą. W odpowiednich przypadkach należy załączyć istotne dokumenty uzupełniające.
2.1. Dowody na piśmie
♦ proszę określić poniżej
2.2. Świadkowie
♦ proszę określić poniżej
2.3. Inne
♦ proszę określić poniżej
3. Czy pozwany chciałby, aby przeprowadzono rozprawę?
4. Czy pozwany wnosi o zwrot kosztów postępowania?
4.1. Tak ♦
4.2. Nie ♦
4.3. (*) Jeżeli tak, proszę określić, jakie koszty i, w miarę możliwości, wskazać wysokość kosztów lub koszty, które dotychczas poniesiono:
5. Czy pozwany wytacza powództwo wzajemne ?
5.1. Tak ♦
5.2. Nie ♦
5.3. Jeżeli tak, proszę wypełnić i dołączyć oddzielny formularz A.
6. Inne informacje (*)
7. Data i podpis
Oświadczam, że podane informacje są prawdziwe zgodnie z moją wiedzą i zostają przekazane w dobrej wierze.
Sporządzono w:
Data: ___/___/_____
Nazwisko i podpis:
ZAŁĄCZNIK IV
EUROPEJSKIE POSTĘPOWANIE W SPRAWIE DROBNYCH ROSZCZEŃ
FORMULARZ D
ZAŚWIADCZENIE DOTYCZĄCE ORZECZENIA WYDANEGO W EUROPEJSKIM POSTĘPOWANIU W SPRAWIE DROBNYCH ROSZCZEŃ
(Art. 20 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr …(26)/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń)
4.3.2. Sąd/trybunał wydał nakaz przeciwko _________________________ na rzecz ___________________
(Jeżeli orzeczenie wydał sąd odwoławczy lub w przypadku ponownego zbadania orzeczenia.)
Orzeczenie zastępuje orzeczenie wydane dnia _____/_____/_____, numer sprawy ________, oraz każde zaświadczenie z nim związane.
ORZECZENIE JEST UZNAWANE I WYKONYWANE w innym państwie członkowskim bez potrzeby wydawania orzeczenia o wykonalności oraz bez możliwości zgłaszania sprzeciwu co do jego uznania.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady ustanawiającej na lata 2007-2013 program szczegółowy "Prawa podstawowe i obywatelstwo" jako część programu ogólnego "Prawa podstawowe i sprawiedliwość" (COM(2005)0122 – C6-0236/2005 – 2005/0038(CNS))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2005)0122)(1),
– uwzględniając art. 308 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0236/2005),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinie Komisji Budżetowej oraz Komisji Kultury i Edukacji (A6-0465/2006),
1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;
2. zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 traktatu WE;
3. zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne odejść od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;
4. występuje o rozpoczęcie postępowania pojednawczego przewidzianego we wspólnej deklaracji z dnia 4 marca 1975 r., jeśli Rada uznałaby za stosowne odejść od przyjętego przez Parlament tekstu;
5. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli ta uznałaby za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;
6. zobowiązuje Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Zmieniony wniosek dotyczący DECYZJI RADY ustanawiającej na lata 2007–2013 program szczegółowy "Prawa podstawowe i obywatelstwo" jako część programu ogólnego "Prawa podstawowe i sprawiedliwość"
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 308,
1) Unia Europejska opiera się na zasadach wolności, demokracji, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności oraz państwa prawnego, które są wspólne dla państw członkowskich.
2) Karta praw podstawowych Unii Europejskiej(4) […] – z zastrzeżeniem statusu i zakresu zastosowania karty oraz towarzyszących jej wyjaśnień – stanowi odzwierciedlenie praw wynikających zwłaszcza z tradycji konstytucyjnych i zobowiązań międzynarodowych wspólnych państwom członkowskim, z Traktatu o Unii Europejskiej, traktatów wspólnotowych, europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności(5), kart społecznych przyjętych przez Wspólnotę i Radę Europy oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
3) W listopadzie 2004 r. Rada Europejska uznała wagę przekazywania informacji, po to by dzięki zachęcaniu do aktywnego uczestnictwa w życiu obywatelskim zaangażować wszystkich w projekt europejski.
4) W komunikacie do Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie art. 7 Traktatu o Unii Europejskiej(6) Komisja podkreśliła, jak znaczącą rolę w ochronie i upowszechnianiu praw podstawowych odgrywa społeczeństwo obywatelskie; Komisja powinna zatem nawiązać z nim otwarty, przejrzysty i regularny dialog.
4a) Jak stwierdzono w programie haskim, ściślejsza współpraca zależy od zdecydowanych starań o lepsze porozumienie między organami sądowymi oraz o lepsze zrozumienie odmiennych systemów prawnych. Dlatego szczególna uwaga i szczególne wsparcie w tej kwestii należą się europejskim sieciom krajowych organów publicznych.
4b) Konferencja Europejskich Trybunałów Konstytucyjnych oraz Stowarzyszenie Rad Stanu i Najwyższych Sądów Administracyjnych Unii Europejskiej przyczyniają się – przede wszystkim poprzez prowadzenie stosownych baz danych – do wymiany poglądów i doświadczeń w sprawach dotyczących orzecznictwa, organizacji i działań swoich członków w ramach wykonywania przez nich funkcji sądowniczych lub doradczych w kwestiach związanych z prawem wspólnotowym. Powinna istnieć możliwość współfinansowania działalności tej konferencji i tego stowarzyszenia w takim zakresie, w jakim wydatki ponoszone są na realizację celów leżących w ogólnym interesie europejskim. Współfinansowanie to nie oznacza jednak, że tego rodzaju sieci zostaną objęte jakimkolwiek przyszłym programem, ani nie wpływa na możliwość korzystania ze wsparcia zgodnie z niniejszą decyzją przez inne sieci europejskie.
5) Należy podkreślić, że przekazywanie obywatelom informacji i prowadzenie z nimi dialogu na temat praw wynikających z obywatelstwa Unii Europejskiej jest ważne dlatego, by byli oni świadomi przysługujących im praw oraz mieli łatwy dostęp do wiarygodnych informacji.
6) Promowanie na szczeblu Unii Europejskiej dialogu międzywyznaniowego i wielokulturowego przyczyniłoby się do utrzymania i umocnienia pokoju oraz do ochrony i większego przestrzegania praw podstawowych.
7) Cele niniejszego programu powinny być uzupełnieniem celów Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej, ustanowionej na mocy rozporządzenia Rady WE…/2006 z…, i powinny koncentrować się na tych dziedzinach, w których można uzyskać europejską wartość dodaną. Aby tak się stało, należy zapewnić stosowną koordynację działań.
8) Aby osiągnąć komplementarność działań i zagwarantować jak najlepsze wykorzystanie zasobów, należy dopilnować, by nie dochodziło do powielania działań finansowanych z niniejszego programu i działań organizacji międzynarodowych zajmujących się prawami podstawowymi, np. Rady Europy; dopuszczalne są jednak wspólne przedsięwzięcia służące osiągnięciu celów niniejszego programu. Aby tak się stało, należy zapewnić stosowną koordynację działań.
8a) Zgodnie z zasadą umożliwienia krajom kandydującym i krajom Bałkanów Zachodnich uczestnictwa w programach wspólnotowych, co zapewniono w programie działań z Salonik, możliwość udziału w omawianym programie powinny mieć kraje przystępujące, kraje kandydujące i kraje Bałkanów Zachodnich. Udział ten powinien wiązać się z wypełnieniem ogólnych warunków zawartych w umowach dwustronnych oraz z wkładem do budżetu programu. W poszczególne działania programu mogą angażować się jako partnerzy także władze, organy lub organizacje pozarządowe z krajów nieuczestniczących w programie, jeśli przysłuży się to celom danego działania; nie mogą one jednak być głównymi beneficjentami programu.
9) Ponadto należy podjąć stosowne działania, aby zapobiec nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym, oraz poczynić niezbędne kroki, aby odzyskać utracone, niesłusznie wypłacone lub nieodpowiednio wykorzystane środki – zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich(7); rozporządzeniem (Euratom, WE) nr 2185/96 z 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję(8) oraz z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/1999 z 25 maja 1999 r. dotyczącym dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF)(9).
10) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(10) (zwane dalej "rozporządzeniem finansowym") oraz rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(11), które zabezpieczają interesy finansowe Wspólnoty, należy stosować z uwzględnieniem zasad prostoty i spójności w wyborze instrumentów budżetowych, ograniczenia liczby przypadków, w których Komisja jest bezpośrednio odpowiedzialna za ich wdrożenie i zarządzanie nimi, a także wymaganej proporcjonalności między wielkością zasobów a obciążeniem administracyjnym związanym z ich wykorzystaniem.
11) Rozporządzenie finansowe wymaga, aby dotacje operacyjne miały podstawę w akcie podstawowym.
12) Zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(12) środki wykonania niniejszej decyzji należy przyjąć, stosując rozróżnienie pomiędzy środkami podlegającymi procedurze zarządzania a środkami podlegającymi procedurze doradczej, przy czym w pewnych przypadkach właściwsze i skuteczniejsze będzie zastosowanie procedury doradczej.
13) Celów tego programu, a mianowicie wspierania stowarzyszeń społeczeństwa obywatelskiego, zwalczania rasizmu, ksenofobii i antysemityzmu oraz ochrony praw podstawowych i praw obywatelskich w drodze dialogu międzywyznaniowego i wielokulturowego, nie mogą w stopniu wystarczającym osiągnąć państwa członkowskie, ale z uwagi na skalę lub skutki tej inicjatywy cele te łatwiej osiągnąć na szczeblu Wspólnoty. Wspólnota może zastosować środki zgodnie z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.
14) Do celów przyjęcia niniejszej decyzji, jako jedyne kompetencje przewidziane w traktacie przyjmuje się te, określone w art. 308,
15) Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny wydał opinię(13),
STANOWI, CO NASTĘPUJE:
Artykuł 1
Utworzenie programu
1. Na mocy niniejszej decyzji ustanowiony zostaje program "Prawa podstawowe i obywatelstwo", zwany dalej "programem", który stanowić będzie część programu ogólnego "Prawa podstawowe i sprawiedliwość".
2. Program obejmuje okres od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r.
3. Program jest wprowadzany w życie w ramach zakresu zastosowania prawa wspólnotowego.
Artykuł 2
Ogólne cele
1. Niniejszy program ma następujące cele ogólne:
a)
Wspieranie rozwoju społeczeństwa europejskiego, w którym szanuje się prawa podstawowe uznane w art. 6 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej, a szczegółowo odzwierciedlone w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej […], w tym prawa wynikające z obywatelstwa Unii Europejskiej.
b)
Wzmacnianie społeczeństwa obywatelskiego oraz propagowanie otwartego, przejrzystego i regularnego dialogu z nim na temat praw podstawowych.
c)
Zwalczanie rasizmu, ksenofobii i antysemityzmu oraz upowszechnianie postawy większego zrozumienia dla innych kultur i wyznań i większej tolerancji w całej Unii Europejskiej.
d)
Rozwijanie kontaktów, wymiany informacji i tworzenie sieci pomiędzy organami władzy ustawodawczej, sądowniczej i wykonawczej oraz środowiskiem prawniczym – m.in. przez wspieranie szkoleń w dziedzinie sądownictwa – w celu poprawy porozumienia między tymi organami oraz między przedstawicielami środowiska prawniczego.
2. Cele ogólne programu są uzupełnieniem celów realizowanych przez Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej, ustanowioną na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 2006/.
3. Cele ogólne programu przyczyniają się do opracowywania i realizacji polityki wspólnotowej w różnych dziedzinach przy pełnym poszanowaniu praw podstawowych.
Artykuł 3
Cele szczegółowe
Program ma następujące cele szczegółowe:
a)
Upowszechnianie praw podstawowych uznanych w art. 6 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej […] oraz informowanie wszystkich o ich prawach, w tym prawach wynikających z obywatelstwa Unii Europejskiej, po to by zachęcić obywateli do aktywnego udziału w życiu demokratycznym Unii.
b)
W razie konieczności badanie, czy w Unii Europejskiej i państwach członkowskich podczas wdrażania prawa wspólnotowego przestrzega się konkretnych praw podstawowych […] oraz uzyskiwanie opinii w konkretnych kwestiach związanych z prawami podstawowymi w tym zakresie.
c)
Wspieranie organizacji pozarządowych i innych podmiotów społeczeństwa obywatelskiego celem zwiększenia możliwości ich aktywnego uczestnictwa w upowszechnianiu praw podstawowych, państwa prawnego i demokracji.
d)
Stworzenie odpowiednich struktur służących promowaniu dialogu międzywyznaniowego i wielokulturowego na szczeblu Unii Europejskiej.
Artykuł 4
Działania
Aby zrealizować cele ogólne i szczegółowe określone w art. 2 i 3, w ramach programu wspierać się będzie następujące rodzaje działań:
a)
Konkretne działania podejmowane przez Komisję, np. studia i badania naukowe, badania opinii publicznej i sondaże, określanie wskaźników i wspólnych metodologii, gromadzenie, opracowywanie i rozpowszechnianie danych i statystyk, seminaria, konferencje i spotkania ekspertów, organizację kampanii i imprez publicznych, tworzenie i prowadzenie witryn internetowych, przygotowywanie i rozpowszechnianie materiałów informacyjnych, wspieranie sieci ekspertów krajowych i zarządzanie tymi sieciami oraz działania w zakresie analizy, monitorowania i oceny; lub
b)
Konkretne projekty ponadnarodowe leżące w interesie Wspólnoty – zgłoszone przez organ państwa członkowskiego lub jakikolwiek jego podmiot, przez organizację międzynarodową lub pozarządową – w które w każdym przypadku zaangażowane są co najmniej dwa państwa członkowskie lub co najmniej jedno państwo członkowskie i jedno państwo przystępujące lub kandydujące, na warunkach określonych w rocznych programach prac; lub
c)
Wspieranie działalności organizacji pozarządowych lub innych podmiotów realizujących cele leżące w ogólnym interesie europejskim zgodnie z ogólnymi celami programu, na warunkach określonych w rocznych programach prac.
d)
Dotacje operacyjne przeznaczone na współfinansowanie wydatków związanych z programem stałych prac Konferencji Europejskich Trybunałów Konstytucyjnych oraz Stowarzyszenia Rad Stanu i Najwyższych Sądów Administracyjnych Unii Europejskiej – które prowadzi stosowne bazy danych umożliwiające gromadzenie krajowych wyroków związanych z realizacją prawa wspólnotowego w całej Europie – o ile wydatki te są przeznaczone na dążenie do osiągnięcia celów leżących w ogólnym interesie europejskim i obejmują propagowanie wymiany poglądów i doświadczeń w sprawach dotyczących orzecznictwa, organizacji i działań członków konferencji i stowarzyszenia w ramach wykonywania przez nich funkcji sądowniczych lub doradczych w kwestiach związanych z prawem wspólnotowym.
Artykuł 5
Uczestnictwo krajów trzecich
1. W objętych programem działaniach mogą uczestniczyć następujące kraje, zwane dalej "krajami uczestniczącymi": kraje przystępujące, kraje kandydujące i kraje Bałkanów Zachodnich objęte procesem stabilizacji i stowarzyszenia, zgodnie z warunkami określonymi w układach stowarzyszeniowych lub dodatkowych protokołach do nich w sprawie uczestnictwa w programach Wspólnoty – zawartych z tymi krajami lub takich, które zostaną zawarte w przyszłości;
2. W działania, o których mowa w art. 4, mogą się angażować władze, organy lub organizacje pozarządowe z krajów niebędących uczestnikami programu na mocy ust. 1, o ile pomoże to w przygotowaniach do wstąpienia do UE krajów, o których mowa w ust. 1, lub przysłuży się celom danych działań.
Artykuł 6
Grupy docelowe
Program skierowany jest do obywateli Unii Europejskiej, obywateli krajów uczestniczących lub obywateli krajów trzecich, którzy legalnie zamieszkują na terytorium UE, oraz do stowarzyszeń społeczeństwa obywatelskiego, m.in. grup działających na rzecz upowszechniania celów przedmiotowego programu.
Artykuł 7
Uczestnictwo w programie
1. W przedmiotowym programie mogą uczestniczyć m.in. instytucje oraz publiczne lub prywatne organizacje, szkoły wyższe, instytuty badawcze, organizacje pozarządowe, organy krajowe, regionalne i lokalne, organizacje międzynarodowe oraz inne organizacje nienastawione na zysk mające siedzibę na terenie Unii Europejskiej lub w jednym z krajów uczestniczących, o których mowa w art. 5.
2. Aby osiągnąć cele przedmiotowego programu, można podejmować wspólne działania wraz z międzynarodowymi organizacjami zajmującymi się problematyką praw podstawowych, np. z Radą Europy, na zasadzie wspólnego udziału oraz zgodnie z różnymi przepisami obowiązującymi w każdej instytucji lub organizacji.
Artykuł 8
Rodzaje wsparcia
1. Finansowanie wspólnotowe może przyjmować następujące formy prawne:
–
dotacje,
–
zamówienia publiczne.
2. Dotacje wspólnotowe są przyznawane po ogłoszeniu zaproszenia do składania wniosków – poza należycie uzasadnionymi, wyjątkowymi przypadkami przewidzianymi w rozporządzeniu finansowym mającym zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich – i są przekazywane w formie dotacji operacyjnych i dotacji na działania. Maksymalna stawka współfinansowania zostanie określona w rocznych programach prac.
3. Ponadto przewiduje się wydatki ponoszone w drodze zamówień publicznych na środki towarzyszące; w takich przypadkach z funduszy wspólnotowych będzie finansowany zakup usług i towarów. Dotyczyć to będzie m.in. wydatków na informowanie i utrzymywanie kontaktów, przygotowanie, wdrażanie, monitorowanie, kontrolę oraz ocenę projektów, polityki, programów i prawodawstwa.
Artykuł 9
Środki wykonawcze
1. Komisja udziela pomocy wspólnotowej zgodnie z rozporządzeniem finansowym mającym zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich.
2. Aby zrealizować program, Komisja w ramach celów ogólnych określonych w art. 2 przyjmuje roczny program prac określający cele szczegółowe, priorytety tematyczne, opis środków towarzyszących przewidzianych w art. 8 oraz – w razie konieczności – wykaz innych działań.
3. Roczny program prac zostanie przyjęty zgodnie z procedurą określoną w art. 10 ust. 3.
4. W procedurach oceny i przyznawania dotacji na działania stosuje się m.in. następujące kryteria:
a)
zgodność z rocznym programem prac, celami ogólnymi określonymi w art. 2 i środkami przedsięwziętymi w różnych dziedzinach określonych w art. 3 i 4;
b)
jakość proponowanego działania pod względem pomysłowości, organizacji, sposobu przedstawienia i oczekiwanych wyników;
c)
wysokość proponowanej kwoty wspólnotowego wsparcia finansowego i jej adekwatność do oczekiwanych rezultatów;
d)
wpływ oczekiwanych rezultatów na cele ogólne określone w art. 2 i na środki przedsiębrane w różnych dziedzinach określonych w art. 3 i 4.
5. Wnioski o dotacje operacyjne, o których mowa w art. 4 lit. b) i c), ocenia się między innymi pod kątem:
–
spójności z celami programu;
–
jakości planowanych działań,
–
prawdopodobnego efektu mnożnikowego wywieranego na adresatów tych działań;
–
skutków geograficznych przeprowadzonych działań;
–
zaangażowania obywateli w tworzenie stosownych podmiotów;
–
stosunku kosztów do korzyści proponowanego działania.
6. Decyzje dotyczące działań przedłożonych na podstawie art. 4 lit. b) i c) są podejmowane przez Komisję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 10 ust. 2.
7. Zgodnie z art. 113 ust. 2 rozporządzenia finansowego zasada stopniowego zmniejszenia nie ma zastosowania do dotacji operacyjnej, której udzielono Konferencji Europejskich Trybunałów Konstytucyjnych ani Stowarzyszeniu Rad Stanu i Najwyższych Sądów Administracyjnych Unii Europejskiej, o ile realizują one cel leżący w ogólnym interesie europejskim.
Artykuł 10
Komitet
1. Komisja jest wspierana przez komitet (zwany dalej "komitetem").
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 3 i 7 decyzji 1999/468/WE.
3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE.
Okres, o którym mowa w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE, ustala się na 3 miesiące.
4. Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.
Artykuł 11
Komplementarność
1. Należy dążyć do synergii i komplementarności z innymi instrumentami Wspólnoty, w szczególności z programami ogólnymi "Bezpieczeństwo i ochrona wolności" oraz "Solidarność i zarządzanie strumieniami migracyjnymi", a także z programem "Progress". Należy zapewnić komplementarność działań z działaniami Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej. Element statystyczny informacji o prawach podstawowych i obywatelstwie jest opracowywany we współpracy z państwami członkowskimi, na podstawie dostępnych danych, przy wykorzystaniu – w razie potrzeby – wspólnotowego programu statystycznego.
2. Program może dzielić zasoby z innymi instrumentami Wspólnoty, w szczególności z programami ogólnymi "Bezpieczeństwo i ochrona wolności" oraz "Solidarność i zarządzanie strumieniami migracyjnymi", co pozwoli zrealizować działania spełniające cele wszystkich programów.
3. Działania finansowane na mocy niniejszej decyzji nie są jednocześnie finansowane w tym samym celu z innych wspólnotowych instrumentów finansowych. Należy dopilnować, by beneficjenci programu dostarczali Komisji informacji na temat finansowania otrzymanego z budżetu Wspólnoty i z innych źródeł oraz na temat złożonych wniosków o finansowanie.
Artykuł 12
Zasoby budżetowe
Zasoby budżetowe przydzielone na działania przewidziane w niniejszym programie zostają zapisane w rocznych środkach budżetu ogólnego Unii Europejskiej. Dostępne roczne środki zostają zatwierdzone przez władzę budżetową w granicach wyznaczonych przez ramy finansowe.
Artykuł 13
Nadzór
1. Komisja dopilnowuje, by beneficjent przedłożył sprawozdanie techniczne i finansowe na temat postępu prac w ramach każdego z działań finansowanych z programu. W terminie trzech miesięcy od zakończenia działania należy przedstawić również sprawozdanie końcowe. Komisja określa formę i treść sprawozdań.
2. Komisja dopilnowuje, by kontrakty i umowy zawierane w ramach realizacji programu przewidywały zwłaszcza nadzór i kontrolę finansową ze strony Komisji (lub jej upoważnionego przedstawiciela) – w razie konieczności wykonywane na miejscu – w tym kontrole wyrywkowe i audyty prowadzone przez Trybunał Obrachunkowy.
3. Komisja dopilnowuje, by przez okres pięciu lat od daty dokonania ostatniej płatności związanej z jakimkolwiek działaniem beneficjent korzystający ze wsparcia finansowego zachował do dyspozycji Komisji wszelkie dokumenty poświadczające wydatki poniesione w związku z tym działaniem.
4. Korzystając z wyników sprawozdań i kontroli wyrywkowych, o których mowa w ust. 1 i 2, Komisja dopilnowuje, by w razie konieczności dokonano korekty pierwotnie zatwierdzonej wysokości wsparcia finansowego lub warunków jego przyznania oraz harmonogramu płatności.
5. Komisja dopilnowuje, by poczynione zostały wszelkie inne niezbędne kroki w celu sprawdzenia, czy finansowane działania są przeprowadzane prawidłowo oraz zgodnie z przepisami niniejszej decyzji i rozporządzenia finansowego.
Artykuł 14
Ochrona interesów finansowych Wspólnoty
1. Komisja dopilnowuje, by podczas realizacji działań finansowanych na mocy niniejszej decyzji interesy finansowe Wspólnoty były chronione dzięki zastosowaniu środków zapobiegawczych przeciwko nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim innym nielegalnym działaniom, dzięki skutecznemu systemowi kontroli, odzyskiwaniu nienależycie wypłaconych kwot oraz – w przypadku wykrycia nieprawidłowości – dzięki systemowi skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających kar, zgodnie z rozporządzeniami Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 oraz (Euratom, WE) nr 2185/96 oraz rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/1999.
2. W przypadku działań Wspólnoty finansowanych w ramach niniejszego programu, do wszelkich naruszeń przepisów prawa wspólnotowego, w tym także do naruszeń zobowiązania umownego ustanowionego na podstawie programu, będących następstwem działania lub zaniechania ze strony podmiotu gospodarczego, które poprzez nieuzasadnioną pozycję wydatków przynoszą lub mogłyby przynieść szkodę budżetowi ogólnemu Wspólnot Europejskich lub innym budżetom przez nie zarządzanym, mają zastosowanie przepisy rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2988/95 oraz rozporządzenia (Euratom, WE) nr 2185/96.
3. Komisja dopilnowuje, by kwota pomocy finansowej przydzielona na dane działanie została obniżona, zawieszona lub odzyskana, jeśli stwierdzi się nieprawidłowości, w tym postępowanie niezgodne z przepisami niniejszej decyzji, decyzji indywidualnej, danego kontraktu lub umowy o przyznaniu przedmiotowej pomocy finansowej, lub też jeśli okaże się, że dane działanie zostało zmienione w sposób sprzeczny z charakterem lub warunkami realizacji projektu bez uprzedniej zgody Komisji.
4. Jeśli nie dotrzymano terminów lub jeśli stan realizacji danego działania uzasadnia jedynie część przydzielonego wsparcia, Komisja dopilnowuje, by przed upływem określonego terminu beneficjent przedstawił uwagi. Jeżeli beneficjent nie udzieli satysfakcjonującej odpowiedzi, Komisja dopilnowuje, by możliwe było anulowanie pozostałej części wsparcia finansowego i zażądanie zwrotu już wypłaconych kwot.
5. Komisja dopilnowuje, by wszelkie nienależycie wypłacone kwoty zostały jej zwrócone. Do kwot, które nie zostały zwrócone w odpowiednim czasie, doliczane są odsetki na warunkach określonych w rozporządzeniu finansowym.
Artykuł 15
Ocena
1. Program będzie regularnie monitorowany w celu śledzenia postępów w realizacji działań prowadzonych w ramach programu.
2. Komisja zapewnia regularną, niezależną, zewnętrzną ocenę programu.
3. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie:
a)
coroczną prezentację dotyczącą realizacji programu;
b)
okresowe sprawozdanie zawierające ocenę uzyskanych wyników oraz jakościowych i ilościowych aspektów realizacji niniejszego programu, w tym prac wykonanych przez beneficjentów dotacji operacyjnych, o których mowa w art. 4 lit. d) – nie później niż 31 marca 2011 r.
c)
komunikat w sprawie kontynuacji niniejszego programu – nie później niż 30 sierpnia 2012 r.;
d)
sprawozdanie z oceny ex post – nie później niż 31 grudnia 2014 r.
Artykuł 15a
Publikacja wykazu działań
Co roku Komisja publikuje wykaz działań finansowanych w ramach niniejszego programu wraz z krótkim opisem każdego projektu.
Artykuł 16
Wejście w życie
Niniejsza decyzja staje się skuteczna dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejszą decyzję stosuje się od dnia 1 stycznia 2007 r.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady ustanawiającej na lata 2007-2013 program szczegółowy "Wymiar sprawiedliwości w sprawach karnych" jako część programu ogólnego "Prawa podstawowe i sprawiedliwość" (COM(2005)0122 – C6-0237/2005 – 2005/0039(CNS))
– uwzględniając art. 31 i 34 ust. 2 litera c) traktatu UE,
– uwzględniając art. 39 ust. 1 traktatu UE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0237/2005),
– uwzględniając art. 93 oraz art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Budżetowej (A6-0453/2006),
1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;
2. zwraca się do Komisji o zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 traktatu WE;
3. zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;
4. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowane wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;
5. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania swojego stanowiska stanowiącego załącznik do niniejszej rezolucji legislacyjnej Radzie i Komisji.
Zmieniony wniosek dotyczący DECYZJI RADY ustanawiającej na lata 2007-2013 program szczegółowy dotyczący wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych jako część programu ogólnego dotyczącego praw podstawowych i sprawiedliwości
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 31 i art. 34 ust. 2 lit. c),
(1) Art. 29 Traktatu o Unii Europejskiej stwierdza, że celem Unii jest zapewnienie obywatelom wysokiego poziomu bezpieczeństwa osobistego w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, przez wspólne działanie państw członkowskich w dziedzinie współpracy sądowej w sprawach karnych.
(2) Zgodnie z art. 31 Traktatu o Unii Europejskiej wspólne działanie w dziedzinie współpracy sądowej w sprawach karnych obejmuje w szczególności współpracę między właściwymi organami państw członkowskich.
(3) Przyjmując za podstawę konkluzje Rady Europejskiej z Tampere, program haski, przyjęty przez Radę Europejską w listopadzie 2004 roku, ponownie potwierdza priorytetowy charakter wzmacniania wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości na terytorium Unii Europejskiej, w szczególności w drodze intensyfikacji współpracy sądowej w sprawach karnych, w oparciu o zasadę wzajemnego uznawania.
(4) Program ramowy współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (AGIS) ustanowiony decyzją Rady 2002/630/WSiSW z dnia 22 lipca 2002 r(4). przyczynił się w znaczący sposób do wzmocnienia współpracy między policją i innymi organami ścigania a organami sądowniczymi w państwach członkowskich, a także do poprawy wzajemnego zrozumienia i zaufania między ich systemami policyjnymi, sądowniczymi, prawnymi i administracyjnymi.
(5) Ambitne cele postawione przez traktat oraz przez program haski należy realizować poprzez ustanowienie elastycznego i skutecznego programu, który ułatwi planowanie i realizację działań.
(6) Program powinien wzmocnić wzajemne zaufanie wewnątrz systemu sądownictwa. Zgodnie z programem haskim wzajemne zaufanie wzmacniać należy poprzez budowanie sieci organizacji i instytucji sądowniczych, poprzez lepsze szkolenie pracowników wymiaru sprawiedliwości, poprzez przygotowanie oceny realizacji polityki unijnej w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości, przy pełnym poszanowaniu niezależności władzy sądowniczej, poprzez intensyfikację badań w dziedzinie współpracy sądowej oraz poprzez wspomaganie realizowanych między państwami członkowskimi projektów operacyjnych mających na celu modernizację wymiaru sprawiedliwości.
Program powinien także ułatwiać wprowadzanie w życie zasady wzajemnego uznawania poprzez wzajemne pogłębianie wiedzy na temat wcześniejszych wyroków skazujących wydanych na terenie Unii Europejskiej, w szczególności poprzez stworzenie skomputeryzowanego systemu wymiany informacji o karalności.
(7) Europejska Sieć Szkoleniowa dla pracowników wymiaru sprawiedliwości, utworzona przez instytucje odpowiedzialne za szkolenie pracowników wymiaru sprawiedliwości z wszystkich państw członkowskich, zajmuje się promowaniem programu szkoleń dla sędziów i prokuratorów o prawdziwie europejskim wymiarze. Przyczynia się to do wzmacniania wzajemnego zaufania pomiędzy organami sądownictwa i lepszego zrozumienia różnych systemów prawnych.
(8) Należy również przedsięwziąć właściwe środki, aby zapobiec nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym, oraz podjąć konieczne działania w celu windykacji utraconych, niesłusznie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych środków.
9)
(...)
(10) Z uwagi na fakt, że cele programu "Wymiar sprawiedliwości w sprawach karnych" nie mogą zostać w wystarczającym stopniu osiągnięte przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiar lub skutki inicjatywy możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 traktatu, który ma zastosowanie do Unii poprzez art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.
(11) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(5) (zwane dalej "rozporządzeniem finansowym") oraz rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(6), które zabezpieczają interesy finansowe Wspólnoty, stosuje się z uwzględnieniem zasad prostoty i spójności w wyborze instrumentów budżetowych, ograniczenia liczby przypadków, w których Komisja jest bezpośrednio odpowiedzialna za ich wdrożenie i zarządzanie, a także wymaganego stopnia proporcjonalności między kwotą zasobów a obciążeniem administracyjnym związanych z ich wykorzystaniem.
(11a) Należy również przedsięwziąć właściwe środki, aby zapobiec nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym, a także podjąć konieczne działania w celu windykacji utraconych niesłusznie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych środków, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich(7), rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję(8) oraz rozporządzeniem (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącym dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF)(9).
(12) Rozporządzenie finansowe wymaga, aby dotacje operacyjne miały podstawę w akcie podstawowym.
(12a) Mając na uwadze znaczenie uwidocznienia finansowania przez Wspólnotę, Komisja powinna przedstawić wytyczne mające ułatwić każdemu organowi, organizacji pozarządowej, organizacji międzynarodowej lub innemu podmiotowi otrzymującemu dotację w ramach niniejszego programu, właściwe odnotowanie otrzymanego wsparcia.
(13) Środki wymagane w celu wykonania niniejszej decyzji powinny zostać przyjęte zgodnie z określonymi w niej procedurami przy wsparciu komitetów doradczego i zarządzającego.
(14) Z dniem 1 stycznia 2007 r. należy zastąpić decyzję Rady ustanawiającą program ramowy w sprawie współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (AGIS) niniejszym programem oraz nowym programem szczegółowym dotyczącym zapobiegania i zwalczania przestępczości w ramach programu ogólnego dotyczącego bezpieczeństwa i ochrony wolności,
STANOWI, CO NASTĘPUJE:
Artykuł 1
Utworzenie programu
1. Na mocy niniejszej decyzji ustanawia się program szczegółowy dotyczący wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych, zwany dalej "programem", jako część programu ogólnego dotyczącego praw podstawowych i sprawiedliwości, aby w ten sposób przyczynić się do wzmocnienia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.
2. Program obejmuje okres od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2013 r.
Artykuł 2
Cele ogólne
1. Program ten ma następujące cele ogólne:
a)
Propagowanie współpracy sądowej celem przyczynienia się do utworzenia prawdziwego europejskiego obszaru sprawiedliwości w sprawach karnych w oparciu o zasadę wzajemnego uznawania i zaufania.
b)
Propagowanie, w zakresie niezbędnym do usprawnienia współpracy sądowej, zgodności norm stosowanych w państwach członkowskich. Propagowanie ograniczenia istniejących przeszkód prawnych dla właściwego funkcjonowania współpracy sądowej w celu wzmocnienia koordynacji dochodzeń i zwiększenia zgodności istniejących systemów sądownictwa w państwach członkowskich Unii Europejskiej w celu zapewnienia odpowiednich działań w następstwie dochodzeń prowadzonych przez organy ścigania w państwach członkowskich.
c)
(...)
d)
Poprawę kontaktów oraz wymiany informacji i najlepszych praktyk pomiędzy organami prawnymi, sądowniczymi i administracyjnymi a przedstawicielami zawodów prawniczych: prawnikami i przedstawicielami innych zawodów uczestniczących w pracach wymiaru sprawiedliwości oraz propagowanie szkolenia członków wymiaru sprawiedliwości w celu zwiększenia wzajemnego zaufania.
e)
Dalsze wzmacnianie wzajemnego zaufania w celu zapewnienia ochrony praw ofiar i oskarżonych.
2. Bez uszczerbku dla celów i kompetencji Wspólnoty Europejskiej, ogólnym celem programu jest wspieranie rozwoju polityki wspólnotowej, w szczególności utworzenie obszaru sądownictwa.
Artykuł 3
Cele szczegółowe
Program ma następujące cele szczegółowe:
a)
Rozwijanie współpracy sądowej w sprawach karnych w celu:
· wspierania wzajemnego uznawania orzeczeń sądowych i wyroków, · eliminowania przeszkód wynikających z rozbieżności między systemami sądownictwa państw członkowskich oraz wspierania koniecznego zbliżenia przepisów prawa karnego materialnego dotyczących poważnych przestępstw, w szczególności (...) o wymiarze transgranicznym, · dalszego działania na rzecz ustanowienia minimalnych norm dotyczących prawa karnego procesowego w celu wspierania praktycznych aspektów współpracy sądowej, · zagwarantowania prawidłowego stosowania prawa poprzez unikanie sporów o właściwość, · poprawy wymiany informacji poprzez wykorzystanie skomputeryzowanych systemów, w szczególności informacji pochodzących z krajowych rejestrów karnych, · wspierania praw oskarżonych oraz udzielania ofiarom pomocy socjalnej i prawnej, · zachęcania państw członkowskich do zintensyfikowania współpracy z Eurojustem w zwalczaniu transgranicznej przestępczości zorganizowanej i innych poważnych przestępstw, · promowania środków mających na celu skuteczną resocjalizację przestępców, w szczególności młodocianych przestępców;
b)
poszerzanie wzajemnej wiedzy o funkcjonujących w państwach członkowskich systemach prawnych i sądowniczych w sprawach karnych oraz propagowanie i wzmacnianie tworzenia sieci, wzajemnej współpracy, wymiany i rozpowszechniania informacji, doświadczeń i najlepszych praktyk;
c)
zapewnienie należytego wprowadzania w życie oraz prawidłowego i konkretnego stosowania i oceny instrumentów unijnych w obszarze współpracy sądowej w sprawach karnych;
d)
lepsze informowanie o systemach prawnych w państwach członkowskich i poprawa dostępu do wymiaru sprawiedliwości;
e)
promowanie szkoleń z zakresu prawa unijnego i wspólnotowego dla sędziów i prokuratorów, prawników i przedstawicieli innych zawodów uczestniczących w pracach wymiaru sprawiedliwości;
f)
ocena ogólnych warunków niezbędnych do budowania wzajemnego zaufania poprzez poprawę wzajemnego rozumienia pomiędzy organami sądownictwa i różnymi systemami prawnymi, w szczególności w odniesieniu do wdrażania polityki UE w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości;
g)
opracowanie i wdrożenie skomputeryzowanego systemu wymiany informacji o karalności oraz wspieranie badań nad tworzeniem innych rodzajów wymiany informacji.
Artykuł 4
Działania
Z myślą o realizacji celów ogólnych i szczegółowych określonych w art. 2 i 3, program zapewnia wsparcie dla następujących rodzajów działań na warunkach określonych w rocznym programie prac:
a)
działania szczegółowe podejmowane przez Komisję, takie jak studia i badania naukowe, przygotowywanie i wdrażanie konkretnych projektów, np. utworzenie skomputeryzowanego systemu wymiany informacji o karalności, badania opinii publicznej, opracowywanie wskaźników i wspólnych metodologii, gromadzenie, opracowywanie i rozpowszechnianie danych i statystyk, seminaria, konferencje i spotkania ekspertów, organizacja kampanii publicznych i imprez, tworzenie i obsługa witryn internetowych, przygotowywanie i rozpowszechnianie materiałów informacyjnych, wsparcie dla sieci ekspertów krajowych i ich rozwój tych sieci oraz działania w zakresie analizy, monitorowania i oceny; lub
b)
szczegółowe projekty ponadnarodowe o znaczeniu dla Unii Europejskiej przedstawiane przez co najmniej dwa państwa członkowskie lub co najmniej jedno państwo członkowskie i jedno inne państwo, którym może być państwo przystępujące lub kandydujące, na warunkach określonych w rocznych programach prac; lub
c)
wspieranie działalności organizacji pozarządowych lub innych podmiotów realizujących cele leżące w ogólnym interesie europejskim zgodnie z ogólnymi celami programu, na warunkach określonych w rocznych programach pracy; lub
d)
dotacja operacyjna na współfinansowanie wydatków związanych ze stałym programem prac Europejskiej Sieci Szkoleniowej dla pracowników wymiaru sprawiedliwości, która w dziedzinie szkoleń dla sędziów i prokuratorów realizuje cel leżący w ogólnym interesie europejskim.
e)
projekty krajowe w państwach członkowskich, które:
–
przygotowują projekty ponadnarodowe lub działania Unii ("środki przygotowawcze");
–
uzupełniają projekty ponadnarodowe lub działania Unii ("środki uzupełniające");
–
przyczyniają się do rozwoju innowacyjnych metod lub technologii, których wyniki można wykorzystać w działaniach na poziomie unijnym, lub rozwijają takie metody lub technologie w celu przekazania ich innym państwom członkowskim lub krajowi przystępującemu lub kandydującemu,
Artykuł 5
Grupy docelowe
Program przeznaczony jest między innymi dla przedstawicieli zawodów prawniczych, przedstawicieli organizacji pomocy ofiarom i przedstawicielom innych zawodów uczestniczących w pracach wymiaru sprawiedliwości, organów krajowych oraz ogólnie dla obywateli Unii.
Artykuł 6
Dostęp do programu
1. Dostęp do programu otwarty jest dla instytucji oraz organizacji publicznych lub prywatnych, w tym organizacji zawodowych, szkół wyższych, instytutów badawczych, instytutów kształcenia i doskonalenia zawodowego dla przedstawicieli zawodów prawniczych oraz dla organizacji pozarządowych działających w państwach członkowskich. Organy i organizacje nastawione na osiąganie zysku będą miały dostęp do (…) dotacji wyłącznie w powiązaniu z organizacjami nienastawionymi na osiąganie zysku lub organizacjami państwowymi.
Określenie "przedstawiciele zawodów prawniczych" oznacza między innymi sędziów, prokuratorów, adwokatów, radców prawnych, urzędników ministerstw, wyższych urzędników sądowych, komorników, tłumaczy sądowych i przedstawicieli innych zawodów, uczestniczących w pracach wymiaru sprawiedliwości w dziedzinie prawa karnego.
2. Kraje trzecie lub organizacje międzynarodowe nie mogą przedkładać projektów ponadnarodowych, ale mogą w nich uczestniczyć w charakterze partnerów.
Artykuł 7
Rodzaje wsparcia
1. Finansowanie wspólnotowe może przyjmować następujące formy prawne:
a)
dotacje,
b)
zamówienia publiczne.
2. Dotacje wspólnotowe są zazwyczaj przyznawane w następstwie zaproszeń do składania wniosków, poza należycie uzasadnionymi, wyjątkowymi, nagłymi przypadkami lub w przypadku, gdy cechy szczególne beneficjenta nie pozostawiają innego wyboru w odniesieniu do danego działania, i przekazywane są za pomocą dotacji operacyjnych i dotacji na działania.
Maksymalna stawka współfinansowania kosztów projektów zostanie określona w rocznych programach prac.
3. Ponadto przewiduje się wydatki na środki towarzyszące w drodze zamówień publicznych; w tym przypadku zakup usług i towarów będzie pokrywany z funduszy wspólnotowych. Obejmie to między innymi wydatki na informowanie i komunikację, przygotowanie, wdrażanie, monitorowanie, kontrolę oraz ocenę projektów, polityki, programów i prawodawstwa.
Artykuł 8
Środki wykonawcze
1. Komisja udziela pomocy wspólnotowej zgodnie z rozporządzeniem finansowym mającym zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich.
2. W celu realizacji programu Komisja, w ramach celów ogólnych wymienionych w art. 2, przyjmuje do końca września roczny program prac określający jego cele szczegółowe, priorytety tematyczne, opis środków towarzyszących przewidzianych w art. 7 ust. 3 i, w razie konieczności, wykaz innych działań.
Roczny program prac na rok 2007 zostanie przyjęty trzy miesiące po wejściu w życie (…) niniejszego aktu.
3. Roczny program prac przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 10a.
4. Procedury oceny i przyznawania dotacji na działania uwzględniają między innymi następujące kryteria:
a)
zgodność z rocznym programem prac, celami ogólnymi określonymi w art. 2 i środkami podjętymi w różnych dziedzinach określonych w art. 3 i 4;
b)
jakość proponowanego działania pod względem jego koncepcji, organizacji, sposobu przedstawienia i oczekiwanych wyników;
c)
wysokość kwoty finansowania wspólnotowego przedstawiona we wniosku i jej adekwatność do oczekiwanych wyników;
d)
wpływ oczekiwanych wyników na cele ogólne określone w art. 3 i na środki podejmowane w różnych dziedzinach określonych w art. 4 i 5.
5. Wnioski o dotacje operacyjne, o których mowa w art. 4 lit. c) i d), ocenia się między innymi pod kątem:
–
spójności z celami programu,
–
jakości planowanych działań,
–
prawdopodobnego efektu mnożnikowego wywieranego na adresatów tych działań,
zaangażowania obywateli w organizację stosownych podmiotów,
–
stosunku kosztów do korzyści związanego z proponowanym działaniem.
5a Decyzje dotyczące działań przedłożonych na podstawie art. 4 ust. 1 lit. a) przyjmowane są przez Komisję zgodnie z procedurą zarządzania, o której mowa w art. 10a. Decyzje dotyczące działań przedłożonych na podstawie art. 4 ust. 1 lit. b)-e) przyjmowane są przez Komisję zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 10.
Decyzje w sprawie wniosków o dotacje z udziałem (…) organów lub organizacji nastawionych na osiąganie zysku przyjmowane są przez Komisję zgodnie z procedurą zarządzania, o której mowa w art. 10a.
6. Zgodnie z art. 113 ust. 2 rozporządzenia finansowego zasada stopniowego zmniejszenia nie ma zastosowania do dotacji operacyjnej udzielanej Europejskiej Sieci Szkoleniowej dla pracowników wymiaru sprawiedliwości, ponieważ realizuje ona cel leżący w ogólnym interesie europejskim.
Artykuł 9
Komitet
1. Komisja wspierana jest przez komitet, zwany dalej "komitetem", składający się z przedstawicieli państw członkowskich, któremu przewodniczy przedstawiciel Komisji.
2. Komitet przyjmuje swój regulamin.
3. Komisja może zaprosić przedstawicieli krajów kandydujących na spotkania informacyjne po posiedzeniach komitetu.
Artykuł 10
Procedura doradcza
1. W przypadku gdy dokonuje się odwołania do niniejszego artykułu, przedstawiciel Komisji przedkłada komitetowi projekt środków, jakie należy podjąć. Komitet wydaje opinię w sprawie projektu w terminie, który przewodniczący może ustalić stosownie do pilności danej sprawy, w razie potrzeby w drodze głosowania.
2. Opinia zostaje odnotowana w protokole; każde państwo członkowskie może zwrócić się z wnioskiem o włączenie jego stanowiska do protokołu.
3. Komisja uwzględnia opinię komitetu w możliwie największym stopniu. Powiadamia komitet o sposobie, w jaki opinia została uwzględniona.
Artykuł 10a
Procedura zarządzania
1. W przypadku gdy dokonuje się odwołania do niniejszego artykułu, przedstawiciel Komisji przedkłada komitetowi projekt środków, jakie należy podjąć. Komitet przekazuje swoją opinię w sprawie tego projektu w terminie, który przewodniczący może ustalić stosownie do pilności danej sprawy. W przypadku decyzji, które Rada musi przyjąć na wniosek Komisji, opinię przyjmuje większość, określona w art. 205 ust. 2 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Głosy przedstawicieli Państw Członkowskich w ramach Komitetu liczone w sposób określony w niniejszym artykule. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.
2. Komisja przyjmuje środki, które mają zastosowanie ze skutkiem natychmiastowym. Jeżeli jednak środki te nie są zgodne z opinią komitetu, Komisja niezwłocznie informuje o nich Radę. W takiej sytuacji Komisja może, na okres trzech miesięcy od daty przekazania takiej informacji, odroczyć stosowanie środków, o podjęciu których zadecydowała.
3. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podjąć inną decyzję w okresie przewidzianym w ust. 2.
Artykuł 11
Komplementarność
1. Dążyć się będzie do synergii i komplementarności z innymi instrumentami Wspólnoty, w szczególności z programem szczegółowym dotyczącym wymiaru sprawiedliwości w sprawach cywilnych w ramach programu ogólnego dotyczącego praw podstawowych i sprawiedliwości, a także z programami ogólnymi dotyczącymi bezpieczeństwa i ochrony wolności oraz solidarności i zarządzania przepływami migracyjnymi. Element statystyczny informacji o wymiarze sprawiedliwości w sprawach karnych będzie opracowywany we współpracy z państwami członkowskimi, w miarę potrzeby przy wykorzystaniu wspólnotowego programu statystycznego.
2. Program może mieć wspólne zasoby z innymi instrumentami wspólnotowymi, w szczególności z programem szczegółowym dotyczącym wymiaru sprawiedliwości w sprawach cywilnych w ramach programu ogólnego dotyczącego praw podstawowych i sprawiedliwości, w celu realizacji działań spełniających cele obu programów.
3. Działania finansowane na mocy niniejszej decyzji nie są jednocześnie finansowane w tym samym celu z innych wspólnotowych instrumentów finansowych. Zapewnia się, że beneficjenci programu dostarczają Komisji informacje na temat finansowania otrzymanego z budżetu Wspólnoty oraz z innych źródeł, a także na temat bieżących wniosków o finansowanie.
Artykuł 12
Zasoby budżetowe
Zasoby budżetowe przydzielone na działania przewidziane w niniejszym programie zapisuje się w rocznych środkach budżetu ogólnego Unii Europejskiej. Dostępne roczne środki zatwierdza władza budżetowa w granicach wyznaczonych przez perspektywę finansową.
Artykuł 13
Nadzór
1. Komisja zapewnia, że beneficjent przedkłada sprawozdania techniczne i finansowe na temat postępu prac dla każdego działania finansowanego w ramach programu oraz że sprawozdanie końcowe zostaje przedstawione w terminie trzech miesięcy od zakończenia działania. Komisja określa formę i strukturę sprawozdań.
2.
(...)
3. Komisja zapewnia, że kontrakty i umowy zawierane w ramach realizacji programu będą przewidywać w szczególności nadzór i kontrolę finansową przeprowadzaną przez Komisję (lub przez jej upoważnionego przedstawiciela), w razie konieczności za pomocą kontroli na miejscu, w tym kontroli wyrywkowych i audytów prowadzonych przez Trybunał Obrachunkowy.
4. Komisja zapewnia, że przez okres pięciu lat od daty dokonania ostatniej płatności w związku z jakimkolwiek działaniem beneficjent korzystający ze wsparcia finansowego zachowuje do dyspozycji Komisji wszelkie dokumenty poświadczające wydatki związane z tym działaniem.
5. Na podstawie wyników sprawozdań i kontroli wyrywkowych, o których mowa w ust. 1 i 2, Komisja zapewnia w razie konieczności korektę pierwotnie zatwierdzonej wysokości pomocy finansowej lub warunków jej przydziału oraz harmonogramu płatności.
6. Komisja zapewnia podjęcie wszelkich innych niezbędnych kroków w celu sprawdzenia, czy finansowane działania są przeprowadzane prawidłowo i zgodnie z przepisami niniejszej decyzji i rozporządzenia finansowego.
Artykuł 14
Ochrona interesów finansowych Wspólnoty
1. Komisja zapewnia, że podczas realizacji działań finansowanych w ramach niniejszej decyzji, interesy finansowe Wspólnoty są chronione przez zastosowanie środków zapobiegawczych przeciwko nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim innym nielegalnym działaniom, przez skuteczny system kontroli, windykację nienależycie wypłaconych kwot oraz, w przypadku wykrycia nieprawidłowości, przez system skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających kar, zgodnie z rozporządzeniami Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 oraz (WE, Euratom) nr 2185/96 oraz z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1073/1999.
2. W przypadku działań wspólnotowych finansowanych w ramach niniejszego programu, do wszelkich naruszeń przepisów prawa wspólnotowego, w tym także do naruszeń zobowiązania umownego ustanowionego na podstawie programu, wynikających z działania lub zaniechania ze strony podmiotu gospodarczego, które poprzez nieuzasadnioną pozycję wydatków przynosi lub mogłoby przynieść szkodę budżetowi ogólnemu Wspólnot Europejskich lub innym budżetom przez nie zarządzanym, stosuje się przepisy rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2988/95 oraz rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2185/96.
3. Komisja zapewnia, że kwota pomocy finansowej przydzielona na dane działanie zostanie obniżona, zawieszona lub będzie podlegać windykacji, jeśli stwierdzi nieprawidłowości, w tym niezgodność z przepisami niniejszej decyzji lub decyzji indywidualnej lub z postanowieniami danego kontraktu lub umowy o przyznaniu wsparcia finansowego, lub też jeśli okaże się, że dane działanie zostało bez uprzedniej zgody Komisji zmienione w sposób sprzeczny z charakterem lub warunkami realizacji projektu.
4. Jeśli nie dotrzymano terminów lub jeśli stan realizacji danego działania uzasadnia jedynie część przydzielonej pomocy finansowej, Komisja dba o to, by beneficjent został poproszony o przedstawienie uwag w określonym terminie. W przypadku gdy beneficjent nie udzieli satysfakcjonującej odpowiedzi, Komisja zastrzega sobie możliwość anulowania pozostałej części pomocy finansowej i zażądania zwrotu już wypłaconych kwot.
5. Komisja dba o to, by wszelkie nienależycie wypłacone kwoty zostały jej zwrócone. Od kwot, które nie zostały zwrócone w odpowiednim czasie, naliczane są odsetki zgodnie z warunkami określonymi w rozporządzeniu finansowym.
Artykuł 15
Ocena
1. Program będzie regularnie monitorowany w celu obserwowania postępów w realizacji prowadzonych w jego ramach działań.
2. Komisja zapewnia regularną, niezależną, zewnętrzną ocenę programu.
3. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie:
-
a) roczną prezentację wdrożenia programu;
a)
okresowe sprawozdanie oceniające na temat uzyskanych wyników oraz aspektów jakościowych i ilościowych realizacji niniejszego programu – nie później niż 31 marca 2011 r.;
b)
komunikat w sprawie kontynuacji niniejszego programu – nie później niż 30 sierpnia 2012 r.;
c)
sprawozdanie z oceny ex post – nie później niż 31 grudnia 2014 r.
Artykuł 15a
Ogłoszenie działań
Co roku Komisja publikuje listę projektów finansowanych w ramach niniejszego programu, wraz z krótkim opisem każdego projektu.
Artykuł 15b
Widoczność
Komisja opracowuje wytyczne w celu zapewnienia widoczności funduszy przyznanych na mocy niniejszej dyrektywy.
Artykuł 16
Środki przejściowe
Z dniem 1 stycznia 2007 r. niniejsza decyzja zastępuje odpowiednie przepisy decyzji Rady z dnia 22 lipca 2002 r. ustanawiającej program ramowy w sprawie współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (AGIS).
Działania rozpoczęte przed 31 grudnia 2006 r. na mocy powyższej decyzji podlegają, do momentu ich zakończenia, przepisom tej decyzji. Komitet, o którym mowa w art. 7 powyższej decyzji, zastępuje się komitetem, o którym mowa w art. 10 niniejszej decyzji.
Artykuł 17
Wejście w życie
Niniejsza decyzja wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Ma ona zastosowanie od 1 stycznia 2007 r., z wyłączeniem art. 8 ust. 2 i 3 oraz art. 10a, które mają zastosowanie od dnia, od którego niniejsza decyzja staje się skuteczna.
Program szczegółowy "Zapobieganie i zwalczanie przestępczości (2007-2013) *
417k
102k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady ustanawiającej program szczegółowy "Zapobieganie i zwalczanie przestępczości" na lata 2007-2013 - Program ogólny "Bezpieczeństwo i ochrona wolności" (COM(2005)0124 – C6-0242/2005 – 2005/0035(CNS))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2005)0124)(1),
– uwzględniając art. 34 ust. 2 lit. c Traktatu UE,
– uwzględniając art. 39 ust. 2 Traktatu UE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0242/2005),
– uwzględniając art. 93 i 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Budżetowej (A6-0389/2006),
1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;
2. uważa, że indykatywna finansowa kwota referencyjna podana w projekcie legislacyjnym musi być zgodna z pułapem pozycji 3 A nowych wieloletnich ram finansowych i wskazuje na fakt, że decyzja w sprawie kwoty rocznej zostanie podjęta w ramach rocznej procedury budżetowej zgodnie z pkt 38 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(2);
3. zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;
4. zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;
5. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, w przypadku, gdy uznałaby ona za stosowne zmienić w sposób znaczący projekt Komisji;
6. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Tekst proponowany przez Komisję
Poprawki Parlamentu
Poprawka 1 Punkt 1 preambuły
(1) Cel Unii Europejskiej, jakim jest zapewnienie obywatelom wysokiego poziomu bezpieczeństwa w ramach przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości zostanie zrealizowany, jak określono w art. 2 akapit 4 oraz w art. 29 Traktatu o Unii Europejskiej, poprzez zapobieganie i zwalczanie przestępczości zorganizowanej oraz innych jej form.
(1) Priorytetowy cel Unii Europejskiej, jakim jest zapewnienie obywatelom wysokiego poziomu bezpieczeństwa w ramach przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości zostanie zrealizowany, jak określono w art. 2 akapit 4 oraz w art. 29 Traktatu o Unii Europejskiej, poprzez zapobieganie i zwalczanie przestępczości zorganizowanej oraz innych jej form.
Poprawka 2 Punkt 2 preambuły
(2) W celu ochrony wolności i bezpieczeństwa swoich obywateli i społeczeństwa przed aktami przestępczymi Unia musi podjąć konieczne kroki, aby w sposób skuteczny i efektywny zapobiegać, wykrywać, badać i ścigać wszelkie formy przestępczości, szczególnie w przypadkach gdy mają one charakter transgraniczny.
(2) W celu ochrony wolności i bezpieczeństwa swoich obywateli i społeczeństwa przed aktami przestępczymi Unia musi podjąć konieczne kroki, aby w sposób skuteczny i efektywny zapobiegać, wykrywać, badać i ścigać wszelkie formy przestępczości, szczególnie w przypadkach przestępczości zorganizowanej.
Poprawka 3 Punkt 5 preambuły
(5) Należy zwiększyć możliwości finansowania środków mających na celu zapobieganie i zwalczanie przestępczości oraz dokonać przeglądu zasad pod kątem ich skuteczności, adekwatności wydatków i przejrzystości.
(5) Należy zwiększyć możliwości finansowania środków mających na celu zapobieganie i zwalczanie przestępczości: przede wszystkim poszukiwać się będzie optymalnego wykorzystania właściwych służb dzięki zbliżeniu kwalifikacji zorientowanych na aspektach bezpośredniego reagowania. Przepisy niniejszego programu powinny między innymi pozwolić na dokonanie przeglądu zasad pod kątem ich skuteczności, adekwatności wydatków i przejrzystości
Poprawka 4 Punkt 9 preambuły
(9) Z uwagi na fakt, że cele proponowanego działania, w szczególności zapobieganie i zwalczanie przestępczości zorganizowanej oraz transgranicznej, nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez Państwa Członkowskie, natomiast ze względu na skalę i skutki inicjatywy możliwe jest jej lepsze osiągnięcie na poziomie Unii – Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości zapisanej w art. 5 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Zgodnie z określoną w tym artykule zasadą proporcjonalności, niniejsza decyzja nie wykracza poza zakres niezbędny do osiągnięcia tych celów.
(9) Z uwagi na fakt, że cele proponowanego działania, w szczególności zapobieganie i zwalczanie przestępczości zorganizowanej oraz transgranicznej, nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez Państwa Członkowskie, natomiast ze względu na skalę i skutki inicjatywy wymagają one interwencji na poziomie Unii – Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości zapisanej w art. 5 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Zgodnie z określoną w tym artykule zasadą proporcjonalności, niniejsza decyzja nie wykracza poza zakres niezbędny do osiągnięcia tych celów.
Poprawka 5 Punkt 11 preambuły
(11) Wydatki na realizację programu powinny być zgodne z pułapem w ramach pozycji 3. perspektywy finansowej. Definicję programu należy sporządzić w sposób elastyczny, umożliwiając ewentualne korekty w ramach przewidzianych działań, co pozwoli reagować na nowe potrzeby pojawiające się w okresie 2007-2013. Decyzja powinna zatem ograniczać się do ogólnej definicji przewidzianych działań oraz odpowiadających im ustaleń administracyjnych i finansowych.
(11) Wydatki na realizację programu powinny być zgodne z pułapem w ramach pozycji 3 A wieloletnich ram finansowych. Definicję programu należy sporządzić w sposób elastyczny, umożliwiając ewentualne korekty w ramach przewidzianych działań, co pozwoli reagować na nowe potrzeby pojawiające się w okresie 2007-2013.
Poprawka 6 Artykuł 3 ustęp 1 litery a) i b)
(a) egzekwowanie prawa,
(a) zapobieganie przestępczości i kryminologia,
(b) zapobieganie przestępczości i kryminologia,
(b) egzekwowanie prawa w celu przeciwdziałania działalności przestępczej i zapobiegania korzystaniu przestępców z dochodów ich działalności przestępczej,
Poprawki 7 i 8 Artykuł 3 ustęp 2 litera (a)
(a) promowanie i rozwój koordynacji, współpracy i wzajemnego zrozumienia między organami egzekwowania prawa, innymi władzami krajowymi oraz odpowiednimi organami Unii;
(a) promowanie i rozwój koordynacji, współpracy i wzajemnego zrozumienia między organami egzekwowania prawa, innymi władzami krajowymi, regionalnymi i lokalnymi oraz odpowiednimi organami Unii, zwłaszcza poprzez przystąpienie do racjonalizacji ich działań, poprawy ich interoperacyjności oraz poprzez zachęcanie do rozwijania wspólnych zespołów dochodzenia, koordynowanych przez EUROPOL, a także działań w zakresie szkolenia i pogłębiania świadomości w kwestii terroryzmu, wynikających ze współpracy CEPOLu i EUROPOLu.
Poprawka 9 Artykuł 3 ustęp 2 litera b)
(b) stymulowanie, promowanie i rozwój metod i narzędzi horyzontalnych koniecznych do strategicznych działań związanych z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości, takich jak partnerstwa publiczno-prywatne, najlepsze praktyki w zapobieganiu przestępczości, porównywalne statystyki i stosowane metody kryminologii oraz
b) stymulowanie, promowanie i rozwój metod i narzędzi horyzontalnych, a także normalizacja procedur koniecznych do strategicznych działań związanych z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości, takich jak partnerstwa publiczno-prywatne (przy ścisłym respektowaniu obowiązujących oraz przyszłych standardów w dziedzinach tak newralgicznych jak aresztowanie i ochrona danych), najlepsze praktyki w zapobieganiu przestępczości, porównywalne statystyki i stosowane metody kryminologii, zwłaszcza poprzez stworzenie niezależnego narzędzia porównawczego oraz
Poprawka 10 Artykuł 3 ustęp 2 litera c)
c) promowanie i rozwój najlepszych praktyk w dziedzinie ochrony ofiar przestępstw i świadków.
c) promowanie i rozwój najlepszych praktyk w dziedzinie ochrony ofiar przestępstw i świadków, zwłaszcza poprzez stworzenie podwalin stałego funduszu odszkodowań, komplementarnego w stosunku do różnych systemów krajowych, stanowiąc gwarant ochrony i minimalnych wspólnych odszkodowań;
Poprawka 11 Artykuł 3 ustęp 2 litera c a (nowa)
(ca) promowania koncepcji "obywatelskiego udziału" w ramach projektów, które się do tego nadają, oraz wspieranie inicjatyw czynnie angażujących społeczeństwo obywatelskie oraz jej podmioty na rzecz poprawy bezpieczeństwa ogólnego.
Poprawka 12 Artykuł 3 ustęp 3
3. Program nie dotyczy współpracy sądowej. Może jednak obejmować działania, których celem jest współpraca między władzami sądowymi oraz organami egzekwowania prawa.
3. Program nie dotyczy współpracy sądowej. Może jednak obejmować działania, których celem jest współpraca między władzami sądowymi oraz organami egzekwowania prawa, zwłaszcza poprzez udostępnienie w ramach współpracy między EUROPOL a EUROJUST stałej komórki pilnej pomocy prawnej, zobowiązanej do określenia - w zależności od pochodzenia wniesionej sprawy - odnośnej podstawy prawnej, na którą można się powołać, pozwalającej na przedłużenie działań służb policyjnych i/lub bezpieczeństwa w pełnym poszanowaniu prawa.
Poprawka 26 Artykuł 5 ustęp 1
1. Program jest przeznaczony dla organów egzekwujących prawo, innych publicznych i/lub prywatnych podmiotów, uczestników działań i instytucji, w tym władz lokalnych, regionalnych i krajowych, partnerów społecznych, uniwersytetów, urzędów statystycznych, mediów, organizacji pozarządowych, partnerstw publiczno-prywatnych i odpowiednich organów międzynarodowych.
1. Program jest przeznaczony dla organów egzekwujących prawo, innych publicznych i/lub prywatnych podmiotów, uczestników działań i instytucji, w tym władz lokalnych, regionalnych i krajowych, partnerów społecznych, uniwersytetów, urzędów statystycznych, mediów, organizacji pozarządowych, odpowiednich organów międzynarodowych, jak również partnerstw publiczno-prywatnych, pod warunkiem że wpisują się one wyłącznie w ramy priorytetów określonych w art. 3 ust. 1 lit. b) i c) i podlegają ścisłej kontroli pod kątem przestrzegania praw podstawowych, a zwłaszcza prawa do ochrony danych osobowych.
Poprawka 13 Artykuł 6 ustęp 1
1. Wsparcie finansowe Unii może przyjąć formę:
1. Wsparcie finansowe Unii może przyjąć następujące formy prawne w rozumieniu art. 108 i 88 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r., zwanego dalej "rozporządzeniem finansowym":
a) konwencji,
a) dotacji,
b) kontraktów na zamówienia publiczne.
b) umów na zamówienia publiczne.
Poprawka 14 Artykuł 6 ustęp 2 a (nowy)
2a. Dostęp do środków finansowych jest łatwiejszy dzięki stosowaniu zasady proporcjonalności w odniesieniu do dokumentów, które należy złożyć, jak i dzięki stworzeniu bazy danych dla składanych wniosków.
Poprawka 15 Artykuł 7 ustęp 3 a (nowy)
3a. Komisja musi w miarę możliwości uprościć procedury i upewnić się, że zaproszenia do składania ofert przewidziane w niniejszym programie nie będą stanowić obciążenia biurokratycznego dla inicjatorów zgłaszanych projektów. W takim przypadku, zaproszenie może być przeprowadzone dwuetapowo, przy czym w pierwszym etapie konieczne będzie jedynie przesłanie informacji niezbędnych do dokonania właściwej oceny projektu.
(d) skutków geograficznych i implikacji społecznych przeprowadzonych działań,
Poprawka 17 Artykuł 9
1. W przypadku odniesienia do niniejszego artykułu przedstawiciel Komisji przedstawia komitetowi propozycję działań, które należy podjąć. Komitet przedstawia swoją opinię o propozycji w czasie wyznaczonym przez przewodniczącego, zależnie od pilności sprawy, zarządzając w razie potrzeby głosowanie.
W przypadku odesłania do niniejszego artykułu stosuje się art. 3 i 7 decyzji 1999/468/WE.
2.Opinia komitetu zostaje odnotowana w protokole; ponadto każde państwo członkowskie ma prawo wnosić o umieszczenie w protokole swojego stanowiska.
3.Komisja uwzględnia w najwyższym stopniu opinię przedstawioną przez komitet. Komisja informuje komitet o tym, w jaki sposób została uwzględniona jego opinia.
Poprawka 18 Artykuł 14 ustęp 1 a (nowy)
1a. Komisja gwarantuje, że działania przewidziane na mocy niniejszej decyzji podlegają ocenie ex ante, monitorowaniu i ocenie ex post. Komisja czuwa nad zapewnieniem dostępu do programu oraz przejrzystości przy jego wdrażaniu.
Poprawka 19 Artykuł 14 ustęp 2
2. Komisja zapewnia regularną, niezależną i zewnętrzną ocenę programu.
2. Komisja zapewnia regularną, niezależną i zewnętrzną ocenę programu. Ponadto prowadzi regularne wymiany poglądów z beneficjentami niniejszego programu na temat jego koncepcji, realizacji i monitorowania.
Poprawki 20 i 21 Artykuł 14 ustęp 3
3. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie:
3. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno - Społecznemu, Komitetowi Regionów oraz parlamentom krajowym:
(- a) krótkie sprawozdanie roczne zawierające w szczególności informacje umożliwiające określenie skuteczności niniejszego programu z perspektywy ilościowej;
a) śródokresowe sprawozdanie oceniające wyniki oraz aspekty jakościowe i ilościowe dotyczące realizacji niniejszego programu, nie później niż do dnia 31 marca 2010 r.;
a) trzy lata po przyjęciu niniejszej decyzji - śródokresowe sprawozdanie oceniające wyniki oraz aspekty jakościowe i ilościowe dotyczące realizacji niniejszego programu;
b) komunikat w sprawie kontynuacji programu, nie później niż do dnia 31 grudnia 2010 r.;
b) cztery lata po przyjęciu niniejszej decyzji - komunikat w sprawie kontynuacji programu;
c) sprawozdanie oceniające ex post – nie później niż do dnia 31 marca 2015 r.
(c) nie później niż do dnia 31 marca 2015 r. - szczegółowe sprawozdanie ex post oceniające wykonanie i wyniki programu po zakończeniu jego realizacji.
Poprawka 22 Artykuł 14 a (nowy)
Artykuł 14a
Równość traktowania
Podmioty, które korzystają z subwencji na działalność w ramach niniejszego programu mogą brać udział w zaproszeniach do składania ofert dotyczących innych programów, przy czym nie będą one traktowane preferencyjnie w stosunku do innych organizacji finansowanych z innych środków, niż środki budżetowe Unii Europejskiej.
Poprawka 23 Artykuł 14 b (nowy)
Artykuł 14 b
Upublicznienie dofinansowania
Jakakolwiek instytucja, stowarzyszenie lub działalność będąca beneficjentem dotacji z tytułu niniejszego programu zobowiązana jest do zapewnienia upublicznienia wsparcia przyznanego przez UE; Komisja w tym celu sporządza szczegółowe wytyczne odnośnie przejrzystości.
Poprawka 24 Artykuł 14 c (nowy)
Artykuł 14c
Udostępnienie wyników
Narzędzia powstałe w ramach projektów finansowanych przez niniejszy program - przede wszystkim w zakresie statystyk i danych kryminologiczny - oddaje się do dyspozycji i nieodpłatnie ogółowi społeczeństwa w celu ułatwienia rozpowszechnienia wyników programu.
Poprawka 25 Artykuł 14 d (nowy)
Artykuł 14 d
Publikacja projektów
Komisja i państwa członkowskie publikują co roku wykaz projektów finansowanych w ramach niniejszego programu wraz z krótkim opisem każdego projektu.
Rozwój Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) (rozporządzenie) *
198k
31k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2424/2001 w sprawie rozwoju Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) (COM(2006)0383 – C6-0296/2006 – 2006/0125(CNS))
Rozwój Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) (decyzja) *
198k
31k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady zmieniającej decyzję 2001/886/WSiSW w sprawie rozwoju Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) (COM(2006)0383 – C6-0297/2006 – 2006/0126(CNS))
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie projektu rozporządzenia Rady ustanawiającego instrument na rzecz wspierania ochrony i bezpieczeństwa jądrowego (9037/2006 – C6-0153/2006 – 2006/0802(CNS))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2004)0630)(1),
– uwzględniając art. 203 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0153/2006),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz Komisji Budżetowej (A6-0397/2006),
1. zatwierdza po poprawkach tekst Rady,
2. uważa, że indykatywna kwota referencyjna, wskazana w projekcie legislacyjnym, musi być zgodna z pułapem działu 4 nowych wieloletnich ram finansowych (WRF) i wskazuje, że roczna kwota będzie określana w ramach corocznej procedury budżetowej zgodnie z postanowieniami punktu 38 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r.(2);
3. zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 119 drugi akapit Traktatu Euratom;
4. zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;
5. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli ta uznałaby za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do tekstu przedłożonego do konsultacji;
6. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Tekst proponowany przez Radę
Poprawki Parlamentu
Poprawka 1 Punkt 1 preambuły
(1) Wspólnota Europejska udziela państwom trzecim znacznego wsparcia gospodarczego, finansowego, technicznego, humanitarnego i makroekonomicznego. W celu poprawy skuteczności pomocy zewnętrznej dostarczanej przez Wspólnotę Europejską opracowano nowe ramy planowania i zapewniania wsparcia. Rozporządzenie (WE) nr … Rady z dnia … ustanowi instrument przedakcesyjny (IPA) obejmujący pomoc Wspólnoty dla krajów kandydujących i potencjalnych kandydatów. Rozporządzenie (WE) nr … Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia … wprowadzi instrument sąsiedztwa i partnerstwa europejskiego (ENPI. Celem rozporządzenia (WE) nr … Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia … jest wspieranie współpracy rozwojowej iwspółpracy gospodarczej z pozostałymi państwami trzecimi. Rozporządzenie (WE) nr … Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia … ustanowi instrument na rzecz stabilności. Obecne rozporządzenie jest instrumentem uzupełniającym, którego celem jest wspieranie wysiłków na rzecz poprawy bezpieczeństwa jądrowego oraz stosowanie sprawnych i skutecznych zabezpieczeń materiałów jądrowych w państwach trzecich.
(1) Wspólnota Europejska udziela państwom trzecim znacznego wsparcia gospodarczego, finansowego, technicznego, humanitarnego i makroekonomicznego. W celu poprawy skuteczności pomocy zewnętrznej dostarczanej przez Wspólnotę Europejską opracowano nowe ramy planowania i zapewniania wsparcia. Rozporządzenie (WE) nr … Rady z dnia … ustanowi instrument przedakcesyjny (IPA) obejmujący pomoc Wspólnoty dla krajów kandydujących i potencjalnych kandydatów. Rozporządzenie (WE) nr … Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia … wprowadzi instrument sąsiedztwa i partnerstwa europejskiego (ENPI). Celem rozporządzenia (WE) nr … Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia … jest wspieranie współpracy rozwojowej z państwami trzecimi1. Rozporządzenie Rady (WE) nr … z dnia … wspiera współpracę gospodarczą z pozostałymi krajami trzecimi. Rozporządzenie (WE) nr … Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia … wprowadzi instrument na rzecz stabilności. Rozporządzenie (WE) nr … Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia … wprowadza instrument finansowy na rzecz propagowania demokracji i praw człowieka na świecie (EIDHR)2. Obecne rozporządzenie jest instrumentem uzupełniającym, którego celem jest wspieranie wysiłków na rzecz poprawy bezpieczeństwa jądrowego oraz stosowanie sprawnych i skutecznych zabezpieczeń materiałów jądrowych w państwach trzecich. _______________· 1 Dz.U. L […] z […], str. […]. 2 Dz.U. L […] z […], str. […].
Poprawka 3 Punkt 2 a preambuły (nowy)
(2a) Łatwiejszy dostęp do materiałów jądrowych zwiększa groźbę rozprzestrzeniania się broni jądrowej, dlatego też ma wyraźny wpływ na bezpieczeństwo jądrowe, co powinno zostać uwzględnione w niniejszym instrumencie.
Poprawka 4 Punkt 3 a preambuły (nowy)
(3a) Sprawą najwyższej wagi jest zapewnienie poufności informacji dotyczących bezpieczeństwa jądrowego i radiologicznego, które powinny być dokładne i sprawdzone, co dotyczy zwłaszcza informacji, które mogłyby mieć istotne znaczenie dla terrorystów.
Poprawka 5 Punkt 4 preambuły
(4) Zgodnie z rozdziałem Xtraktatu Wspólnota prowadzi już ścisłą współpracę z Międzynarodową Agencją Energii Atomowej, zarówno w odniesieniu do zabezpieczeń jądrowych (dla realizacji celów wynikających z rozdziału VII części drugiej traktatu), jak i w związku z bezpieczeństwem jądrowym.
(4) Zgodnie z rozdziałem 10 Traktatu Wspólnota prowadzi już ścisłą współpracę z Międzynarodową Agencją Energii Atomowej, zarówno w odniesieniu do zabezpieczeń jądrowych (dla realizacji celów wynikających z rozdziału 7 tytułu drugiegoTraktatu), jak i w związku z bezpieczeństwem jądrowym. Z tego względu Wspólnota aktywnie wspiera prace związane ze sporządzeniem, pod egidą Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, kodeksu postępowania w zakresie międzynarodowego systemu nadzorowania wypadków w elektrowniach jądrowych.
Poprawka 6 Punkt 7 preambuły
(7) Oprócz międzynarodowych konwencji i traktatów niektóre państwa członkowskie zawarły umowy dwustronne dotyczące zapewniania pomocy technicznej.
(7) Oprócz międzynarodowych konwencji i traktatów niektóre państwa członkowskie zawarły umowy dwustronne dotyczące zapewniania pomocy technicznej. Pożądana byłaby koordynacja działań prowadzonych w ramach tych umów z działaniami wspólnotowymi.
Poprawka 7 Punkt 9 preambuły
(9) Oznacza to, że udzielanie pomocy danej instalacji jądrowej ma na celu osiągnięcie jak największych korzyści, jednakże przy poszanowaniu zasady, że odpowiedzialność za bezpieczeństwo instalacji powinien ponosić jej operator oraz państwo sprawujące jurysdykcję nad instalacją.
(9) Oznacza to, że udzielanie pomocy danej instalacji jądrowej ma na celu osiągnięcie jak największych korzyści, jednakże przy poszanowaniu zasady "zanieczyszczający płaci", jak również, że odpowiedzialność prawną za bezpieczeństwo instalacji, jej likwidację oraz odpady, które wytworzyła, powinien ponosić jej operator oraz państwo sprawujące jurysdykcję nad instalacją. Ponadto należy nadać pierwszeństwo pomocy udzielanej instalacjom jądrowym i działaniom, których skutki mogłyby być znaczące dla państw członkowskich.
Poprawka 8 Punkt 13 preambuły
(13) Niniejsze rozporządzenie, zapewniające pomoc finansową dla realizacji celów traktatu, nie narusza odpowiednich kompetencji Wspólnoty i państw członkowskich w przedmiotowych dziedzinach, zwłaszcza w zakresie zabezpieczeń jądrowych.
(13) Niniejsze rozporządzenie, zapewniające pomoc finansową dla realizacji celów traktatu, nie narusza wyłącznych kompetencji państw członkowskich w kwestii prawa do dokonywania własnych wyborów w dziedzinie energetyki, ani odpowiednich kompetencji Wspólnoty i państw członkowskich w przedmiotowych dziedzinach, zwłaszcza w zakresie zabezpieczeń jądrowych.
Poprawka 9 Punkt 13 a preambuły (nowy)
(13a) W niniejszym rozporządzeniu na cały okres obowiązywania instrumentu powinna zostać przewidziana finansowa kwota referencyjna w znaczeniu pkt 38 porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami zawartego dnia 17 maja 2006 r. między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją1, jednakże pozostając bez wpływu na uprawnienia dwóch organów władzy budżetowej określonych w Traktacie. _______________· 1 Dz.U. C 139 z 14.6.2006, str. 1.
Poprawka 10 Artykuł 1
Wspólnota finansuje działania wspierające propagowanie wysokiego poziomu bezpieczeństwa jądrowego, ochrony przed promieniowaniem oraz stosowania sprawnych i skutecznych zabezpieczeń materiału jądrowego w państwach trzecich zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia.
Wspólnota może finansować działania wspierające efektywne wdrażanie w przypadkach, które prowadzą do osiągnięcia poziomu bezpieczeństwa jądrowego odpowiadającego najnowocześniejszemu poziomowi technologicznemu, regulacyjnemu i operacyjnemu w Unii, biorąc pod uwagę najnowszy rozwój naukowy i technologiczny, ochrony przed promieniowaniem oraz stosowania sprawnych i skutecznych zabezpieczeń materiału jądrowego w państwach trzecich zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia, bez uszczerbku dla zasady "zanieczyszczający płaci".
Poprawka 11 Artykuł 2 litera a)
a) propagowanie skutecznej kultury bezpieczeństwa jądrowego na wszystkich szczeblach, zwłaszcza poprzez:
a) wspieranie skutecznych środków bezpieczeństwa jądrowego na wszystkich szczeblach, zwłaszcza poprzez:
Poprawka 13 Artykuł 2 ustęp 1 litera a) tiret trzecie
- poprawę aspektów bezpieczeństwa w zakresie projektowania, eksploatacji i konserwacji istniejących elektrowni jądrowych lub innych istniejących instalacji jądrowych, tak by możliwe było osiągnięcie wysokiego poziomu bezpieczeństwa,
- poprawę aspektów bezpieczeństwa w zakresie eksploatacji, modernizacji i konserwacji istniejących elektrowni jądrowych lub innych istniejących instalacji jądrowych, uwzględniając doświadczenie wynikające z eksploatacji, tak by możliwe było osiągnięcie jak najwyższego poziomu bezpieczeństwa,
Poprawka 14 Artykuł 2 litera a) tiret czwarte
- wspieranie bezpiecznego transportu, przetwarzania i usuwania paliwa jądrowego i odpadów radioaktywnych,
- wspieranie rozwoju odpowiednich metod i technologii bezpiecznego transportu, przetwarzania i usuwania wypalonego paliwa jądrowego i odpadów radioaktywnych, oraz
Poprawka 15 Artykuł 2 ustęp 1 litera a) tiret piąte
- jak również rozwój i realizację strategii likwidacji istniejących instalacji oraz rekultywację terenów dawnych elektrowni jądrowych;
- jak również rozwój i realizację strategii likwidacji istniejących instalacji oraz rekultywację terenów dawnych elektrowni jądrowych mogących osiągnąć wysoki stopień bezpieczeństwa przy rozsądnych kosztach i w rozsądnym terminie;
Poprawka 16 Artykuł 2 litera b)
b) propagowanie skutecznych ram regulacyjnych, procedur i systemów zapewniających właściwe zabezpieczenie przed promieniowaniem jonizującym materiałów radioaktywnych, zwłaszcza ze źródeł o wysokiej radioaktywności, a także bezpieczne usuwanie ich;
b) propagowanie skutecznych ram regulacyjnych, procedur i systemów zapewniających właściwe zabezpieczenie przed promieniowaniem jonizującym materiałów radioaktywnych, zwłaszcza ze źródeł o wysokiej radioaktywności, a także bezpieczne usuwanie takich materiałów, za co odpowiedzialność finansową musi nadal ponosić wyłącznie operator;
Poprawka 17 Artykuł 2 litera d)
d) skuteczne uzgodnienia związane z planowaniem interwencji, gotowością i reagowaniem w sytuacjach kryzysowych, działaniami w zakresie ochrony ludności i odbudowy;
d) skuteczne uzgodnienia związane z zapobieganiem wypadkom, planowaniem interwencji, gotowością i reagowaniem w sytuacjach kryzysowych, działaniami w zakresie ochrony ludności, łagodzenia następstw i odbudowy;
Poprawka 18 Artykuł 2 litera e)
e) działania propagujące współpracę międzynarodową (w tym w ramach właściwych organizacji międzynarodowych, mianowicie MAEA) w powyższych dziedzinach, w tym wykonywanie i monitorowanie międzynarodowych konwencji i traktatów, wymianę informacji, szkolenia i badania naukowe;
e) działania propagujące współpracę międzynarodową (w tym w ramach właściwych organizacji międzynarodowych, mianowicie MAEA) w powyższych dziedzinach, w tym wykonywanie i monitorowanie międzynarodowych konwencji i traktatów, wymianę informacji, szkolenia, kształcenie i badania naukowe;
Poprawka 19 Artykuł 5 ustęp 2
2. Te programy działania określają wyznaczone cele, dziedziny interwencji, przewidywane środki, spodziewane wyniki, procedury zarządzania, jak również całkowitą kwotę planowanego finansowania. Obejmują zwięzły opis działań, które mają być finansowane, orientacyjne kwoty przeznaczone na każde działanie oraz orientacyjny harmonogram realizacji. W razie potrzeby mogą zawierać wyniki doświadczeń nabytych w związku z wcześniejszą pomocą.
2. Te programy działania określają wyznaczone cele, dziedziny interwencji, przewidywane środki, spodziewane wyniki, procedury zarządzania, jak również całkowitą kwotę planowanego finansowania. Obejmują zwięzły opis działań, które mają być finansowane, orientacyjne kwoty przeznaczone na każde działanie oraz orientacyjny harmonogram realizacji. W stosownym przypadkuzawierają wyniki doświadczeń nabytych w związku z wcześniejszą praktyką.
Poprawka 20 Artykuł 5 ustęp 3
3. Programy działania, a także wszelkie ich zmiany lub rozszerzenia, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 20 ust. 2 na podstawie porozumienia, w razie potrzeby, z zainteresowanym krajem lub krajami partnerskimi w regionie.
3. Programy działania, a także wszelkie ich zmiany lub rozszerzenia, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 20 ust. 2 oraz z uwzględnieniem art. 18 na podstawie porozumienia, w razie potrzeby, z zainteresowanym krajem lub krajami partnerskimi w regionie.
Poprawka 21 Artykuł 7 ustęp 1 tiret piąte
- agencje Unii Europejskiej;
-Wspólnotowe Centrum Badawcze oraz agencje Unii Europejskiej;
Poprawka 22 Artykuł 8 ustęp 1 tiret szóste
- programów redukcji zadłużenia;
- programów redukcji zadłużenia, w wyjątkowych wypadkach i w następstwie uzgodnionych międzynarodowych programów umarzania długów,
Poprawka 23 Artykuł 8 ustęp 2 a (nowy)
2a. Finansowanie wspólnotowe w zasadzie nie powinno być wykorzystywane na opłacanie podatków, ceł lub innych obciążeń podatkowych w krajach z niego korzystających.
Poprawka 24 Artykuł 18
Komisja regularnie ocenia wyniki prowadzonej polityki i programów oraz skuteczność programowania, aby ustalić, czy cele zostały osiągnięte, co umożliwi jej również opracowywanie zaleceń w celu udoskonalenia przyszłych działań. Komisja przesyła komitetowi utworzonemu zgodnie z art. 20 odpowiednie sprawozdania oceniające.
Komisja, z pomocą niezależnych ekspertów, regularnie ocenia, rozpatrując poszczególne projekty, wyniki prowadzonej polityki i programów oraz skuteczność programowania, aby ustalić, czy cele zostały osiągnięte, co umożliwi jej również opracowywanie zaleceń w celu udoskonalenia przyszłych działań. Komisja przesyła Parlamentowi Europejskiemu, Radzie oraz komitetowi utworzonemu zgodnie z art. 20 odpowiednie sprawozdania oceniające.
Poprawka 25 Artykuł 20 a (nowy)
Artykuł 20a
Finansowa kwota referencyjna
Finansowa kwota referencyjna na wdrożenie niniejszego rozporządzenia w okresie 2007-2013 wynosi 524 mln EUR.
Kwotę rocznej sumy środków określa władza budżetowa w granicach ram finansowych.
Poprawka 26 Artykuł 21
Nie później niż 31 grudnia 2010 r. Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oceniające wykonanie rozporządzenia w okresie pierwszych trzech lat wraz z wnioskiem legislacyjnym wprowadzającym, w razie potrzeby, konieczne zmiany w instrumencie.
Nie później niż 31 grudnia 2010 r. Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oceniające wykonanie rozporządzenia w okresie pierwszych trzech lat,a następnie składa sprawozdanie co dwa lata, wraz z wnioskiem legislacyjnym wprowadzającym, w razie potrzeby, konieczne zmiany w instrumencie.
Wizy na przekraczanie granic zewnętrznych państw członkowskich *
374k
55k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 539/2001 wymieniające państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu (COM(2006)0084 – C6-0256/2006 – 2006/0022(CNS))
– uwzględniając art. 67 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0256/2006),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0431/2006),
1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;
2. zwraca się do Komisji o zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;
3. zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;
4. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;
5. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Tekst proponowany przez Komisję
Poprawki Parlamentu
Poprawka 1 PUNKT 3 PREAMBUŁY
(3) Do załącznika II należy przenieść następujące kraje: Antigua i Barbuda, Wyspy Bahama, Barbados, Mauritius, Saint Kitts i Nevis oraz Seszele. Zwolnienie obywateli tych państw z obowiązku wizowego powinno zacza obowiązywać dopiero po zawarciu umowy dwustronnej w sprawie zwolnienia z obowiązku wizowego między Wspólnotą a danym państwem.
(3) Do załącznika II należy przenieść następujące kraje: Antigua i Barbuda, Wyspy Bahama, Barbados, Mauritius, Saint Kitts i Nevis oraz Seszele. Zwolnienie obywateli tych państw z obowiązku wizowego powinno zacząć obowiązywać dopiero po zawarciu umowy dwustronnej w sprawie zwolnienia z obowiązku wizowego między Wspólnotą a danym państwem. Przy kolejnej rewizji rozporządzenia (WE) 539/2001 powinno się również rozpatrzyć przypadki innych małych państw wyspiarskich.
Poprawka 2 PUNKT 6 PREAMBUŁY
(6) Państwa członkowskie mają możliwość zniesienia obowiązku wizowego wobec osób ze statusem uchodźcy i bezpaństwowców, którzy na stałe zamieszkują w państwie trzecim wymienionym w załączniku II, jak również wobec uczniów podróżujących w ramach wycieczki szkolnej, którzy na stałe zamieszkują w jednym z tych państw. Należy wprowadzić wobec nich całkowite zniesienie obowiązku wizowego, jeśli zamieszkują oni na stałe w którymś z państw członkowskich.
(6) Państwa członkowskie mają możliwość zniesienia obowiązku wizowego wobec osób ze statusem uchodźcy i wszystkich bezpaństwowców, zarówno osób, które obejmuje konwencja z 1954 r. dotycząca statusu bezpaństwowców, jak i osób nieobjętych jej zakresem, jak również wobec uczniów podróżujących w ramach wycieczki szkolnej, którzy na stałe zamieszkują w państwie trzecim wymienionym w załączniku II. W odniesieniu do tych trzech kategorii osób zamieszkałych na stałe w obrębie obszaru Schengen, w przypadku ponownego wjazdu na ten obszar obowiązuje już całkowite zniesienie obowiązku wizowego. Wobec osób należących do tych kategorii i zamieszkujących na stałe w państwie członkowskim, które nie przystąpiło lub jeszcze nie przystąpiło do obszaru Schengen, należy wprowadzić ogólne zwolnienie z obowiązku wizowego w przypadkach ponownego wjazdu na terytorium każdego innego państwa członkowskiego, które obowiązuje dorobek z Schengen.
Poprawka 3 ARTYKUŁ 1 PUNKT 1) LITERA B) Artykuł 1 ustęp 2 akapit pierwszy a tiret trzecie (rozporządzenie (WE) nr 539/2001)
– osoby ze statusem uchodźcy i bezpaństwowcy, którzy zamieszkują na stałe w danym państwie członkowskim i są posiadaczami dokumentu podróży wydanego przez to państwo członkowskie.
- osoby ze statusem uchodźcy,osoby ze statusem bezpaństwowcaoraz inne osoby niebędące obywatelami żadnego kraju, które zamieszkują na stałe w danym państwie członkowskim i są posiadaczami paszportu dla cudzoziemców, paszportu dla osób niebędących obywatelami lub innego dokumentu podróży wydanego przez to państwo członkowskie. - obywatele państw trzecich posiadający zezwolenie na pobyt długoterminowy zgodnie z art. 8 dyrektywy Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotycząca statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi1. 1 Dz.U. L 16 z 23.1.2004, str. 44.
Poprawka 4 ARTYKUŁ 1 PUNKT 2 LITERA A) Artykuł 4 ustęp 1 litera a) (rozporządzenie (WE) nr 539/2001)
a) posiadaczy paszportów dyplomatycznych, paszportów służbowych/urzędowych lub paszportów specjalnych, zgodnie z jedną z procedur przewidzianych w art. 1 ust. 1 i art. 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 789/2001.
a) posiadaczy paszportów dyplomatycznych lub paszportów służbowych/urzędowych, zgodnie z jedną z procedur przewidzianych w art. 1 ust. 1 i art. 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 789/2001.
Poprawka 5 ARTYKUŁ 1 PUNKT 3 LITERA C) Załącznik I punkt 3 (rozporządzenie (WE) nr 539/2001)
3) OBYWATELE BRYTYJSCY, KTÓRZY NIE SĄ OBYWATELAMI ZJEDNOCZONEGO KRÓLESTWA WIELKIEJ BRYTANII I IRLANDII PÓŁNOCNEJ W ROZUMIENIU PRAWA WSPÓLNOTOWEGO:
3) OBYWATELE BRYTYJSCY, KTÓRZY NIE SĄ OBYWATELAMI ZJEDNOCZONEGO KRÓLESTWA WIELKIEJ BRYTANII I IRLANDII PÓŁNOCNEJ W ROZUMIENIU PRAWA WSPÓLNOTOWEGO:
obywatele brytyjskich terytoriów zamorskich (ang. British Overseas Territories Citizens)
obywatele brytyjskich terytoriów zamorskich (ang. British Overseas Territories Citizens) bez prawa stałego pobytu w Zjednoczonym Królestwie.
brytyjscy obywatele zamorscy (ang. British Overseas Citizens)
brytyjscy obywatele zamorscy (ang. British Overseas Citizens)
poddani Korony Brytyjskiej (ang. British Subjects)
poddani Korony Brytyjskiej (ang. British Subjects) bez prawa stałego pobytu w Zjednoczonym Królestwie.
obywatele byłych protektoratów brytyjskich (ang. British Protected Persons)
obywatele byłych protektoratów brytyjskich (ang. British Protected Persons)
A. mając na uwadze, że nagroda im. Sacharowa na rzecz wolności przekonań powstała w 1988 r. stanowiąc jedno z licznych świadectw opowiadania się Parlamentu Europejskiego za prawami człowieka i demokracją oraz umożliwiając wyrażenie uznania walczącym z uciskiem, nietolerancją i niesprawiedliwością na świecie,
B. mając na uwadze, że wśród laureatów nagrody znajdują się takie osobowości i organizacje jak: Anatolij Marczenko(1989), Aung San Suu Kyi (1990), Adem Demaçi(1991), Las Madres de la Plaza de Mayo (1992), Oslobodjenje (1993), Taslima Nasreen (1994), Leyla Zana (1995), Wei Jingsheng (1996), Salima Ghezali (1997), Ibrahim Rugova (1998), Xanana Gusmão (1999), Basta Ya! (2000), Nurit Peled Elhanan, Izzat Ghazzawi, Dom Zacarias Kamwenho (2001), Oswaldo Payá Sardiñas (2002), Kofi Annan, i wszyscy pracownicy ONZ (2003), Białoruski Związek Dziennikarzy (2004), Kobiety w Bieli (Kuba), Reporterzy bez Granic i Huawa Ibrahim (ex−aequo) (2005), Aleksander Milinkiewicz (2006),
C. mając na uwadze, że laureatce z 1990 r. - opozycjonistce z Birmy, Aung San Suu Kyi, przebywającej w areszcie domowym, oraz laureatce z 2005 r. - organizacji kubańskiej Kobiety w Bieli, do tej pory nie wydano zezwolenia na odebranie nagrody,
D. mając na uwadze, że Konferencja Przewodniczących postanowiła wysłać delegację na Kubę i do Birmy w celu nawiązania kontaktu z laureatami, aby sprawdzić jak przedstawia się ich sytuacja osobista,
E. mając na uwadze, że laureat nagrody im. Sacharowa z 1996 r., Wei Jingsheng, wówczas nadal więziony, nie miał dotąd możliwości zabrania głosu przed zgromadzeniem oraz odebrania nagrody,
1. wyraża ubolewanie w związku z faktem odmówienia laureatom zgody na osobiste odebranie przyznanych im nagród, co stanowi pogwałcenie jednego z podstawowych praw człowieka, a mianowicie prawa do swobodnego wjazdu i wyjazdu ze swego kraju, jednoznacznie określonego w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka;
2. w związku z decyzją Konferencji Przewodniczących o wysłaniu dwóch delegacji - jednej do Birmy, drugiej na Kubę - zwraca się do władz tych państw o ułatwienie tym delegacjom przemieszczania się;
3. z zadowoleniem przyjmuje decyzję Konferencji Przewodniczących z dnia 16 listopada 2006 r. o utworzeniu mechanizmu monitoringu w odniesieniu do laureatów nagrody im. Sacharowa i systematycznym wysyłaniu delegacji Parlamentu Europejskiego na spotkania z laureatami, którym władze w ich krajach nie wydały zezwolenia na wyjazd w celu uczestniczenia w ceremonii wręczenia nagrody;
4. ponownie wnosi o zezwolenie wszystkim laureatom nagrody im. Sacharowa, a w szczególności Aung San Suu Kyi, Oswaldowi Payá Sardiñas i organizacji kubańskiej Kobiety w Bieli, na przyjazd do instytucji europejskich;
5. zwraca się do swojego Przewodniczącego o podjęcie wszystkich koniecznych kroków w celu realizacji tych decyzji;
6. zwraca się do Konferencji Przewodniczących o włączenie do porządku obrad jej najbliższego posiedzenia organizacji wręczenia Wei Jingshengowi nagrody im. Sacharowa,
7. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom Birmy, Chin i Kuby, parlamentowi Chin, parlamentowi Birmy, Zgromadzeniu Narodowemu Władzy Ludowej Republiki Kuby oraz Radzie Praw Człowieka Narodów Zjednoczonych.
Ochrony danych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych
288k
61k
Zalecenie Parlamentu Europejskiego dla Rady w sprawie oceny negocjacji dotyczących decyzji ramowej w sprawie ochrony danych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (2006/2286(INI))
– uwzględniając projekt zalecenia dla Rady, złożony przez Martine Roure w imieniu grupy politycznej PSE w sprawie ochrony danych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (B6-0618/2006),
– uwzględniając swe stanowisko z dnia 27 września 2006 r w sprawie wniosku dotyczącego decyzji ramowej Rady w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych.(1)(dalej "wniosek decyzji ramowej"),
– uwzględniając opinię Europejskiego Inspektora Ochrony Danych w tej sprawie z dnia 19 grudnia 2005(2) r. oraz z dnia 29 listapada 2006 r.(3),
– uwzględniając Konwencję nr 108 Rady Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych,
– uwzględniając Konwencję wykonawczą do układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 roku między rządami Państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach(4),
– uwzględniając art. 114 ust. 3, oraz art. 94 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0456/2006),
A. mając na uwadze, że Rada wypełniła zobowiązanie, którego podjęła się w dniu 27 września 2006 r. wobec Parlamentu przyspieszając tempo dyskusji nad wnioskiem dotyczącym decyzji ramowej oraz że jest bliska osiągnięcia porozumienia co do tego tekstu,
B. mając na uwadze, że pomimo niniejszego zobowiązania podjętego przez Radę w dniu 27 września 2006 r. wobec Parlamentu, jego ww. stanowisko, mimo iż przyjęte jednomyślnie, nie wydaje się być uwzględniane podczas trwających w Radzie negocjacji,
C. mając na uwadze, że Parlament Europejski i parlamenty krajowe nie były informowane o stanie negocjacji w Radzie,
D. mając na uwadze ostrożne opinie wyrażone przez Europejską konferencję komisarzy ds. ochrony danych, która odbyła się 24 stycznia 2006, jak również ich oświadczenie z Londynu z dnia 2 listopada 2006 r., dotyczące podwyższonego poziomu ochrony danych w ramach trzeciegio filaru, w którym wzywają do ustanowienia spójnych ram w dziedzinie ochrony danych, które powinny być wymieniane na szczeblu krajowym, między państwami członkowskimi czy z krajami trzecimi,
E. mając na uwadze, że opinia Europejskiego Pełnomocnika ds. Ochrony Danych oraz Europejskiej konferencji komisarzy ds. ochrony danych nie została najwyraźniej wzięta pod uwagę w negocjacjach z Radą,
F. mając na uwadze poważne zaniepokojenie Parlamentu obrotem, jaki przybierają obrady w Radzie, że państwa członkowskie zmierzają do zawarcia porozumienia w oparciu o najmniejszy wspólny mianownik w dziedzinie ochrony danych; obawia się natomiast, że poziom ochrony danych osobowych będzie niższy niż ten zapewniony dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych(5) oraz konwencją nr 108 Rady Europy oraz że jego wdrożenie będzie miało negatywny wpływ na ogólną zasadę ochrony danych w państwach członkowskich Unii Europejskiej, a jednocześnie nie zapewni zadowalającego poziomu ochrony na szczeblu europejskim,
G. mając na uwadze, że aktualnie dyskutowany w Radzie tekst wprowadziłby różne przepisy dotyczące ochrony danych: tzn. przepisy stosowane przez państwa należące do układu z Schengen oraz takie, które mają zastosowanie w państwach członkowskich będących poza układem, co doprowadziłoby do niespójności norm ochrony danych w obrębie tej samej Unii Europejskiej,
H. mając na uwadze, że ów projekt decyzji ramowej jest ściśle związany ze stosowaniem zasady dyspozycyjności, będącej priorytetem programu haskiego,
I. przypomina, że przedmiotowy projekt decyzji ramowej zastąpi ostatecznie ww. konwencję nr 108 Rady Europy, wyposażając UE w odpowiedni instrument ochrony danych osobowych w ramach współpracy policyjnej i sądowej,
1. występuje do Rady z następującymi zaleceniami:
Zasady ogóle
a)
zapewnienia zwiększonej ochrony podstawowym prawom obywateli europejskich poprzez stworzenie ochronnych ram prawnych dla danych osobowych w dziedzinach objętych tytułem VI Traktatu UE,
b)
wspomożenie lepszego funkcjonowania współpracy europejskiej w dziedzinie policji i wymiaru sprawiedliwości oraz zwiększenie wzajemnego zaufania między właściwymi organami państw członkowskich, zapewniając minimalny i zharmonizowany poziom ochrony danych osobowych,
c)
zapewnienia tego, by przyszła decyzja ramowa wniosła europejską wartość dodaną poprzez zagwarantowanie wysokiego poziomu ochrony danych osobowych we wszystkich państwach członkowskich,
d)
określenia ogólnych zasad ochrony danych osobowych dla trzeciego filaru poprzez przejęcie zasad zawartych w dyrektywach wspólnotowych w tej dziedzinie, ustanawiając jednocześnie dodatkowe zasady ochrony danych osobowych uwzględniające specyfikę pracy policyjnej i wymiaru sprawiedliwości,
e)
zagwarantowania poszanowania zasad celowości i proporcjonalności, które zakładają, że jakakolwiek ingerencja w prywatne życie obywatela powinna być konieczna i uzasadniona, a dalsze przetwarzanie danych winno odbywać się przy poszanowaniu pierwszego celu, dla jakiego są one zbierane, zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
f)
przyznania szerokiego zakresu stosowania przyszłej decyzji ramowej, aby objęła ona również ochronę danych w ramach przetwarzania domowego, której celem, tak jak w przypadku dyrektywy 95/46/WE, jest również zaoferowanie obywatelom wysokiego poziomu ochrony w obrębie obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości oraz likwidacja różnic w poziomie ochrony praw osób i poziomie bezpieczeństwa plików, a także systemów danych, które to różnice blokują przekazywanie i wymianę danych pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi;
Minimalne standardy ochrony danych osobowych w obrębie szczególnych ram współpracy policyjnej i sądowej
g)
nie osłabiania istniejących standardów w zakresie ochrony danych osobowych poprzez przyjęcie tekstu, który zostałby w tyle w stosunku do dyrektywy 95/46/WE oraz konwencji 108 Rady Europy, która jest prawnie wiążąca dla państw członkowskich, zwłaszcza jeśli chodzi o:
-
zachowanie praw do informacji i dostępu do danych przez zainteresowane osoby, oraz prawa odwołania się zgodnie z art. 5 lit. a) oraz art. 8 Konwencji 108,
-
utrzymanie wysokiego poziomu ochrony danych szczególnie chronionych, zgodnie z obowiązującymi standardami w pierwszym filarze tak, by przeważyła zasada zakazu wykorzystywania szczególnych kategorii danych, uzupełniona o ograniczone odstępstwa; zagwarantowanie bardzo wysokiego poziomu ochrony danych biometrycznych i dotyczących DNA;
-
zachowanie rozróżnienia między różnymi typami danych (dane o ofiarach, podejrzanych, świadkach itp.), aby przewidzieć inne i specyficzne przetwarzanie oraz gwarancje w zależności od typu danych, zwłaszcza w odniesieniu do osób niebędących podejrzanymi,
h)
uwzględnienia faktu, że zbyt duża rozbieżność poziomu ochrony danych osobowych pomiędzy pierwszym i trzecim filarem miałaby negatywny wpływ nie tylko na prawo obywateli do ochrony ich danych osobowych, ale też na wzajemne zaufanie pomiędzy państwami członkowskimi oraz na skuteczność pracy policji,
i)
zapewnienia jakości danych: wyłącznie dokładne dane a priori powinny być przekazywane, na uprzedni i umotywowany wniosek właściwych organów,
j)
zapewniania wdrożenia europejskich norm w zakresie poufności danych osobowych,
Przetwarzanie i przyszłe przekazywanie danych osobowych
k)
określenia ograniczeń oraz szczególnych gwarancji, jeśli chodzi o późniejsze przetwarzanie oraz przekazywanie danych organom innym niż właściwie organy, przy zachowaniu zasady celowości,
l)
nalegania, aby wymiana danych z właściwymi władzami krajów trzecich została włączona do zakresu stosowania przyszłej decyzji ramowej w celu zagwarantowania właściwego poziomu ochrony danych poprzez negocjowanie, o ile to konieczne, odpowiednich umów międzynarodowych; domagania się również, by jakość danych otrzymywanych od państw trzecich była poddawana ocenie, również w oparciu o ochronę praw podstawowych,
m)
przygotowania szczególnych gwarancji jeśli chodzi o przekazywanie i wykorzystywanie danych zebranych przez podmioty prywatne oraz przetwarzanych w ramach funkcji publicznej; przewidzenia w związku z tym sankcji, również karnych, za wszelkie niewłaściwe korzystanie z przetwarzanych danych osobowych,
Uwagi szczegółowe
n)
docenienia, że w ramach tak delikatnego i nierównego układu, jaki istnieje między władzą państwową a obywatelem, przyzwolenie osoby nie może być, w uprzednio określonych sytuacjach, traktowane jako jedyna i wystarczająca podstawa prawna do usprawiedliwienia późniejszego przetwarzania danych osobowych do celów bezpieczeństwa i przypomnienia, że dyrektywa 95/46/WE ma w dalszym ciągu zastosowanie do każdego późniejszego przetwarzania wchodzącego w zakres pierwszego filara,
o)
docenienia, że konieczne jest, by obowiązkowo zasięgano opinii krajowych organów ochrony danych osobowych (zgodnie z dyrektywą 95/46/WE) oraz ich instytucjonalnej europejskiej sieci, tzw. "grupy roboczej powstałej na mocy art. 29" w ramach opracowywania wszelkich rozwiązań prawnych lub administracyjnych odnoszących się do ochrony danych osobowych,
p)
pełnego włączenia Parlamentu Europejskiego oraz parlamentów krajowych w trwającą w Radzie dyskusję, oraz wzięcia pod uwagę opinii przyjętej jednogłośnie przez Parlament Europejski,
q)
przyjęcia najkrótszym możliwym terminie projektu decyzji ramowej w sprawie ochrony danych przy należytym uwzględnieniu wspomnianego, przyjętego jednomyślnie przez Parlament stanowiska; uznania za wysoce pożądane przyjęcie właściwej decyzji ramowej w sprawie ochrony danych w trzecim filarze przed przyjęciem projektu decyzji Rady w sprawie Wizowego Systemu Informacyjnego (VIS) (COM(2005)0600) oraz wniosku w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Wizowego Systemu Informacyjnego (VIS) (COM(2004)0835),
r)
utrzymania w przzszłej decyzji ramowej szczegółowych zasad odnoszących się do bezpieczeństwa danych osobowych, porównywalnych z zasadami przewidzianymi konwencją o Europolu,
s)
szybkiego przyjęcia decyzji ramowej przy czym szybkość w podejmowaniu decyzji nie może prowadzić do "równania w dół" poziomu ochrony danych osobowych a problematyczne artykuły nie mogą być zwyczajnie i po prostu skreślone lub uproszczone,
2. zastrzega sobie prawo do przedyskutowania z parlamentami państw członkowskich swojego przyszłego stanowiska dotyczącego tekstu wniosku decyzji ramowej, po ustaleniu przez Radę stanowiska w przedmiotowej sprawie;
o o o
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie oraz przedstawienia go do wglądu Komisji, jak również przekazania jej parlamentom i rządom państw członkowskich oraz Radzie Europy.
Europejska strategia na rzecz zrównoważonej, konkurencyjnej i bezpiecznej energii
468k
171k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie europejskiej strategii na rzecz zrównoważonej, konkurencyjnej i bezpiecznej energii – Zielona księga (2006/2113 (INI))
– uwzględniając zieloną księgę Komisji – Europejska strategia na rzecz zrównoważonej, konkurencyjnej i bezpiecznej energii (COM (2006)0105),
– uwzględniając wspólny dokument Komisji i wysokiego przedstawiciela w sprawie zewnętrznych aspektów polityki energetycznej przedłożony Radzie Europejskiej z 15-16 czerwca 2006 r.,
– uwzględniając stanowisko Parlamentu przyjęte w drugim czytaniu w dniu 8 marca 2005 r. mające na celu przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego warunków dostępu do sieci przesyłowych gazu ziemnego(1),
– uwzględniając stanowisko Parlamentu przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 26 października 2005 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego określenia ogólnych zasad przyznawania pomocy finansowej Wspólnoty w zakresie transeuropejskich sieci transportowych i energetycznych(2),
– uwzględniając stanowisko Parlamentu przyjęte w drugim czytaniu w dniu 13 grudnia 2005 r. mające na celu przyjęcie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej efektywności końcowego wykorzystania energii oraz usług energetycznych(3),
– uwzględniając stanowisko Parlamentu przyjęte w drugim czytaniu w dniu 4 kwietnia 2006 r. mające na celu przyjęcie decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej wytyczne dotyczące transeuropejskich sieci energetycznych(4),
– uwzględniając stanowisko Parlamentu z dnia 18 maja 2006 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia przez Wspólnotę Europejską Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Energetyczną(5),
– uwzględniając stanowisko Parlamentu z dnia 16 listopada 2005 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie wdrożenia protokołu nr 9 dołączonego do Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji, w sprawie elektrowni jądrowej Bohunice V1 na Słowacji(6),
– uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 16 listopada 2005 r. w sprawie wykorzystywania zasobów finansowych przeznaczonych na likwidację elektrowni jądrowych(7),
– uwzględniając rezolucję z dnia 16 listopada 2005 r. w sprawie powstrzymywania globalnych zmian klimatycznych(8),
– uwzględniając swe stanowisko z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie projektu dyrektywy Rady dotyczącej obowiązku utrzymywania przez państwa członkowskie minimalnych zapasów nieprzetworzonej ropy naftowej i/lub produktów ropopochodnych (wersja skodyfikowana)(9),
– uwzględniając swe stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 5 lipca 2005 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej działań na rzecz zagwarantowania bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej i inwestycji infrastrukturalnych(10),
– uwzględniając swe stanowisko z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie nadzoru i kontroli transportu odpadów radioaktywnych oraz wypalonego paliwa jądrowego(11),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 lutego 2006 r. zawierającą zalecenia dla Komisji w sprawie ogrzewania i chłodzenia z wykorzystaniem odnawialnych źródeł energii(12),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 września 2005 r. w sprawie udziału odnawialnej energii w UE oraz propozycji konkretnych działań(13),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie bezpieczeństwa dostaw energii w Unii Europejskiej(14),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 czerwca 2006 r. dotyczącą Zielonej Księgi w sprawie racjonalizacji zużycia energii, czyli jak uzyskać więcej mniejszym nakładem środków(15),
– uwzględniając wnioski prezydencji z posiedzeń Rady Europejskiej w dniach 23-24 marca 2006 r. w sprawie poparcia przez Radę Europejską zielonej księgi dotyczącej polityki energetycznej dla Europy oraz w dniach 15-16 czerwca 2006 r. dotyczące wspólnego dokumentu Komisji i wysokiego przedstawiciela w sprawie zewnętrznych aspektów bezpieczeństwa energetycznego,
– uwzględniając rozważania z jawnego przesłuchania zorganizowanego w tej sprawie przez Komisję Przemysłu, Badań Naukowych i Energii Parlamentu Europejskiego w dniu 12 września 2006 r.,
– uwzględniając Traktat ustanawiający Konstytucję dla Europy, na mocy którego energetyka jest dziedziną, w której kompetencje są dzielone z państwami członkowskimi,
– uwzględniając art. 45 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Rozwoju, Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisji Transportu i Turystyki oraz Komisji Rozwoju Regionalnego (A6-0426/2006),
1. z zadowoleniem przyjmuje zieloną księgę Komisji w sprawie europejskiej strategii na rzecz zrównoważonej, konkurencyjnej i bezpiecznej energii, ale podkreśla konieczność uznania wciąż zmieniających się warunków na szerszym, światowym rynku energii oraz uwydatnia znaczenie rozszerzenia perspektywy producenta na systematyczne podejście uwzględniające produkcję, dystrybucję i konsumpcję w celu rozwinięcia europejskiej polityki energetycznej gwarantującej energię po przystępnych cenach, o ile to możliwe ze źródeł o niskiej emisji związków węgla w perspektywie krótkoterminowej oraz ze źródeł nieemisyjnych w perspektywie średnioterminowej, a także z zasobów lokalnych, z zastosowaniem mechanizmów rynkowych, a jednocześnie chroniąc środowisko, zwalczając zmiany klimatyczne i promując wydajność energetyczną;
2. podkreśla, że Komisja stwierdziła w swojej zielonej księdze, że zagwarantowanie dostaw energii w Europie w perspektywie długoterminowej wymaga zainwestowania w europejski rynek energetyczny kwoty 1 bilion euro; zwraca również uwagę na fakt, że nie można przyjąć, że inwestycje te będą mogły zostać sfinansowane ze środków publicznych, w związku z czym istotne znaczenie ma zaangażowanie podmiotów z sektora energetycznego Unii Europejskiej w dalsze uzgodnienia dotyczące polityki energetycznej;
3. wzywa Radę Europejską, by na szczycie wiosną 2007 r. przyjęła plan działania obejmujący co najmniej następujące elementy: zapewnienie, by konsumenci znaleźli się w centrum polityki energetycznej; radykalną reformę unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji (ETS), aby skłonić operatorów rynkowych do inwestycji w gospodarkę opartą na niskiej emisji dwutlenku węgla, zgodnie z wyznaczonym celem w zakresie poziomu emisji dwutlenku węgla w UE do roku 2020 r., w tym z celem dotyczącym uzyskiwania do 2020 r. 25% energii ze źródeł odnawialnych oraz wiążącym celem w zakresie emisji z samochodów; istotne zwiększenie wydajności zużycia energii, większe wysiłki w celu rozdzielenia zgodnie z literą i duchem prawa, wraz z pełnym uwolnieniem własności sieci energetycznych w sytuacji, kiedy inne środki okazują się niewystarczające, bardziej rygorystyczne przepisy w zakresie polityki konkurencji oraz pełne uwolnienie własności sieci energetycznych; ustalenie minimalnych wiążących wytycznych dla organów regulacyjnych, w tym dotyczących procedury powoływania organów regulacyjnych, niezależności, przejrzystości i odpowiedzialności; ambitna strategia badawczo-rozwojowa w dziedzinie technologii czystej energii; wspólna strategia w dziedzinie zagranicznej polityki energetycznej oraz pełne wdrożenie wszystkich obowiązujących przepisów energetycznych UE;
Trwały rozwój Zmiany klimatyczne
4. uznaje, że zmiany klimatyczne powodują poważne problemy wymagające natychmiastowych działań ze strony UE oraz działań międzynarodowych; jest zdania, że do roku 2050 przeważająca część energii w UE musi pochodzić ze źródeł nieemisyjnych lub musi być produkowana w oparciu o technologie wstrzymujące emisje gazów cieplarnianych, przy skoncentrowaniu się na oszczędności energii, wydajności i energiach odnawialnych i że w związku z tym istnieje potrzeba sporządzenia jasnego planu, aby ten cel osiągnąć; nalega, by przywódcy UE ustalili do końca przyszłego roku wiążący cel w zakresie CO2 do roku 2020 oraz orientacyjny cel w zakresie CO2 do roku 2050, a ponadto jest zdania, że:
a)
Komisja powinna zaproponować rewizję ETS, obejmującą zarządzanie kredytami ETS dopuszczalne pod względem ekonomicznym, takie jak stopniowe zmierzanie w kierunku wystawiania na aukcje lub analiz porównawczych opartych na wydajności; system ETS powinien opierać się na ostrożnej ocenie wpływu na gospodarkę i środowisko, na pogłębionej analizie metod przyznawania, na przeglądzie systemu kar,
b)
Drugi etap kredytowania ETS (2008-2012) winien uwzględnić taką alokację tych środków finansowych, która prowadziłaby do przedsięwzięć zmniejszających emisję CO2 oraz energochłonność;
c)
system handlu emisjami (ang. cap and trade) powinien być rozszerzony na skalę międzynarodową i obowiązywać przez dłuższy okres niż obecnie,
d)
ETS powinien obejmować dodatkowe duże sektory emitujące, w tym wszystkie środki transportu towarowego; powinno rozwijać się strategię w zakresie zmniejszania emisji statków, po ocenie wpływu, a także powinno się wprowadzić jak najszybciej oddzielny system dla lotnictwa,
e)
ze względu na wahania cen świadectw emisji, Komisja powinna rozważyć zastosowanie środków służących złagodzeniu ich skutków. Powinny one obejmować propagowanie zaufania do rynku poprzez zwiększenie jego przejrzystości, np. przez punktualne i ujednolicone publikowanie danych dotyczących emisji w całej UE, jak również szersze zastosowanie elastycznych mechanizmów przewidzianych w protokole z Kioto (wspólne wdrażanie i czysty rozwój), w celu zwiększenia płynności rynku;
f)
wzywa Komisję do zbadania do 2007 r., na jakich zasadach krajowe metody przyznawania powinny zostać w większym stopniu ujednolicone i jak można uprościć i nadać przejrzystość metodologii ETS, zgodnie z zasadami rynku giełdowego;
g)
Komisja powinna sporządzić sprawozdania w sprawie ewentualnej potrzeby regulacji rynku kompensacji związków węgla;
Badania, rozwój i innowacje
5. wzywa Radę Europejską, aby na wiosennym posiedzeniu w 2007 r. zagwarantowała, że przyszła polityka energetyczna Europy jest wspierana ambitną strategią w zakresie badań i rozwoju w dziedzinie energii, obejmującą odpowiednie finansowanie publiczne i silne zachęty dla zwiększenia prywatnego finansowania badań i rozwoju, przy spełnianiu zobowiązań odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw; zachęca państwa członkowskie do ustanowienia strategii na rzecz zwiększenia budżetu na badania w dziedzinie energii, w szczególności tam, gdzie istnieje przegląd śródokresowy budżetu w siódmym programie ramowym w dziedzinie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji oraz w programie "Inteligentna energia dla Europy"; domaga się europejskiego strategicznego planu technologii energetycznych i wyraża nadzieję, że jego zawartość obejmie dziedziny badawcze skupiające się na nowych technologiach energetycznych, w perspektywie średnio i długoterminowej, w tym w szczególności na magazynowaniu energii;
6. wzywa Komisję do zagwarantowania, że w unijnych, krótkofalowych działaniach politycznych w dziedzinie energetyki i transportu oraz w organach wspierających uwzględniony zostanie wkład zastosowań wodoru i ogniw paliwowych w przyśpieszenie procesu przechodzenia z systemu energetycznego i transportowego opartego na paliwach kopalnych na system efektywny i niepowodujący emisji CO2;
7. przypomina, że UE musi nadal odgrywać główną rolę w takich inicjatywach jak międzynarodowe partnerstwo w zakresie gospodarki wodorowej (IPHE)(16) i międzynarodowy projekt budowy eksperymentalnego reaktora termojądrowego (International Thermonuclear Experimental Reactor - ITER)(17);
8. wzywa Komisję i państwa członkowskie do opracowania planu działań na rzecz innowacji sprzyjających przeciwdziałaniu zmianom klimatycznym i poprawie stanu środowiska naturalnego, opartego nie tylko na innowacjach technologicznych, lecz także na opracowaniu strategii służących zwiększeniu udziału w rynku najlepszych z dostępnych technologii oraz udoskonalonych rozwiązań organizacyjnych, np. w sektorze logistycznym;
9. wzywa Komisję do przeprowadzenia audytu energii na istniejących platformach technologicznych w celu poprawy koordynacji oraz wymiany specjalistycznej wiedzy;
10. stwierdza, że badania w zakresie technologii energetycznych stanowią ważny krok na drodze do otwarcia rynków eksportowych; dlatego wzywa Komisję do dalszego wspierania badań nad wszystkimi źródłami energii (konwencjonalnej, jądrowej i odnawialnej), aby Europa, oprócz wykorzystania tych badań do własnych celów w państwach członkowskich , mogła również otworzyć rynki eksportowe;
Inwestycje
11. przypomina o potrzebie realizacji znaczących inwestycji w infrastrukturę dostaw energii elektrycznej i gazu w celu zabezpieczenia dostaw energii w Europie. Zwraca się do Komisji o:
a)
działania na rzecz stworzenia korzystnego klimatu inwestycyjnego,
b)
zagwarantowanie, że rynki mogą wysyłać inwestorom właściwe sygnały inwestycyjne.
12. ponieważ sieci elektryczne będą musiały zostać dostosowane do coraz szerszego wykorzystywania odnawialnych źródeł energii oraz zdecentralizowanego wytwarzania, wzywa Komisję i państwa członkowskie do dalszego wspierania badań nad niezbędnymi technologiami informacyjnymi i komunikacyjnymi;
13. zachęca do zaangażowania zainteresowanych stron na szczeblu regionów w kwestie energetyczne, ponieważ wiele problemów można rozwiązać dzięki inwestycjom na szczeblu regionów i miast, w szczególności poprzez popieranie wykorzystania różnorodnych, odnawialnych źródeł energii; podkreśla możliwości rozwoju małej i średniej przedsiębiorczości w dziedzinie inwestycji energetycznych oraz potencjalną rolę zrównoważonych inwestycji energetycznych (np. w biomasę, biopaliwa oraz ciepłownictwo) w rozwoju regionalnym i miejskim; w związku z tym wzywa państwa członkowskie i Komisję do zaangażowania w te kwestie władz regionalnych i lokalnych, aby w jeszcze wyższym stopniu przyczyniały się do propagowania większego udziału odnawialnych źródeł energii w ogólnym bilansie energetycznym;
14. zwraca uwagę na problemy dotykające regiony graniczne, spowodowane różnicami w krajowej polityce energetycznej, brakiem wymiany informacji między dostawcami energii z państw członkowskich oraz brakiem zharmonizowanej polityki energetycznej UE.
15. podkreśla pozytywny wpływ propagowania i rozwoju technologii opartych na odnawialnych źródłach energii na tworzenie nowych, długoterminowych miejsc pracy dla wysoko wykwalifikowanych pracowników;
Bezpieczeństwo dostaw Wydajność energetyczna i oszczędzanie energii
16. wzywa Radę i Komisję do przyjęcia środków mających na celu uczynienie z UE najbardziej wydajnej pod względem energetycznym gospodarki na świecie do 2020 r. oraz do uczynienia środków wydajności energetycznej priorytetem horyzontalnym dla wszystkich sektorów polityki w UE; wzywa Komisję do zapewnienia planowego wdrożenia dyrektyw WE w tej dziedzinie i nalega, na Radę by przyjęła wnioski w zakresie planu działania dotyczącego wydajności energetycznej, a na państwa członkowskie, by stosowały najlepsze praktyki jak podstawę ich krajowych planów działania dotyczących wydajności energetycznej, do przedstawienia w czerwcu 2007 r.; nalega, by Komisja udostępniła wystarczającą liczbę personelu na wszystkich poziomach do przekształcenia środków proponowanych w planie działania w konkretne działania; przypomina, że gdyby państwa członkowskie w pełni wdrożyły istniejące prawodawstwo UE, 50% celu UE, jakim jest zaoszczędzenie 20% energii do 2020 r. byłoby już osiągnięte; wzywa przewodniczącego Komisji do promowania światowego porozumienia dotyczącego wydajności energetycznej;
17. wskazuje na fakt, że istnieją bardzo obiecujące technologie dostępne do użytku w procesach skojarzonego wytwarzania ciepła, energii i chłodzenia oraz, że ogrzewanie komunalne również oferuje infrastrukturę dla przyszłych odnawialnych źródeł energii; ponagla w związku z tym rządy krajowe, aby w pełni wdrożyły istniejąca dyrektywę w sprawie skojarzonego wytwarzania ciepła i energii oraz aby wprowadziły niezbędne warunki prawne i finansowe w celu pełnego wykorzystania potencjału skojarzonego wytwarzania ciepła i energii, zgodnie z rekomendacjami krajowych badań nad potencjałem energetycznym;
18. przypomina, że 40% całkowitej energii UE jest wykorzystywane w budynkach i że istnieje ogromny potencjał do ograniczenia tego spożycia podczas projektowania nowych budynków i modernizacji istniejących; nalega, by Komisja dokonała rewizji istniejącej dyrektywy w sprawie budynków w celu włączenia do niej budynków o powierzchni mniejszej niż 1000 m²; wzywa Komisję do dopilnowania, by wszystkie budynki instytucji UE stanowiły przykład osiągając do roku 2012 neutralny status pod względem emisji węgla; wyraża przekonanie, że państwa członkowskie zobowiążą się do zagwarantowania tego również we wszystkich krajowych budynkach rządowych i że ten cel powinien zostać rozciągnięty na lokalne władze i budynki regionalne do 2015 r.; nalega, by Komisja wdrożyła program skierowany na rozpowszechnianie na szeroką skalę w UE domów i budynków pasywnych energetycznie oraz o pozytywnym bilansie energetycznym netto;
19. wzywa przewodniczącego Komisji do zorganizowania posiedzenia przedstawicieli największych miast z państw członkowskich w celu wymiany doświadczeń na temat lokalnych projektów w zakresie oszczędzania energii w ramach starań prowadzących do ograniczania zużycia energii w mieście i czynienia jej bardziej wydajną; wyraża przekonanie, że należy podjąć poważne wysiłki na rzecz zwiększenia energii pochodzącej ze skojarzonej produkcji energii cieplnej, elektrycznej i chłodniczej oraz ogrzewania komunalnego; dodaje, że technologie te są bardzo obiecujące z uwagi na możliwość szerszego wykorzystania biomasy i biopaliw, a także podkreśla, że ciepłownictwo zapewnia infrastrukturę, którą można wykorzystać także na potrzeby przyszłych, odnawialnych źródeł energii; wyraża przekonanie, że Komisja powinna ściśle współpracować w tej dziedzinie z Komitetem Regionów;
20. wzywa Komisję do przedłożenia, najpóźniej do wiosny 2007 r., środków wykonawczych w zakresie wydajnych energetycznie produktów na mocy dyrektywy 2005/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 lipca 2005 r. ustanawiającej ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojektu dla produktów wykorzystujących energię(18) (dyrektywa o produktach wykorzystujących energię);
21. wymaga od Komisji wspomożenia przemysłu w rozwijaniu i wdrażaniu inteligentnych systemów liczników i pobierania opłat, w miarę możliwości poprzez system inteligentnych pomiarów dokonywanych przez mechanizmy działające na odległość; wzywa Komisję do przeprowadzenia dokładnej analizy kosztów i korzyści tych kroków, z uwzględnieniem zmian w zachowaniu konsumentów;
22. jest zdania, że opodatkowanie odgrywa znaczącą rolę w zwiększaniu wydajności energetycznej; jest zdania, że należy poczynić wysiłki na rzecz wprowadzenia w krajowych systemach podatkowych państw członkowskich rozwiązań faworyzujących wydajne praktyki energetyczne;
23. zwraca uwagę Komisji na konieczność włączenia środków strukturalnych UE dla przeprowadzenia szerokiej termo-modernizacji budynków mieszkalnych, zwłaszcza w nowych krajach członkowskich, co umożliwi znaczne ograniczenie zużycia energii oraz zmniejszenie emisji CO2;
24. domaga się kompleksowej strategii UE w sektorze transportu, skierowanej na zaprzestanie użycia paliw kopalnych, zmniejszenie zależności UE od ropy oraz stopniowe przechodzenie na czyste energie w transporcie; przychylnie odnosi się do zmian w kierunku najbardziej wydajnych i czystych środków transportu, do osiągnięcia w szczególności dzięki nowemu prawodawstwu, w tym prawodawstwu , które dotyczy przemysłu samochodowego ulepszające wprowadzanie na rynek pojazdów hybrydowych zasilanych z sieci oraz pojazdów w pełni elektrycznych;
25. wyraża ubolewanie, że Komisja ma olbrzymie problemy w powiązaniu transportu i energii; przypomina, że sektor transportowy jest przyczyną największego europejskiego problemu bezpieczeństwa dostaw oraz poważnej zależności od produktów naftowych, a także, że gwałtownie rośnie poziom emisji wpływających na klimat, pochodzących z sektora transportowego, w szczególności emisji pochodzących z lotnictwa;
26. zwraca uwagę na fakt, że wiele regionów peryferyjnych i najbardziej oddalonych posiada znaczny potencjał w zakresie energii odnawialnych związany z ich położeniem geograficznym lub klimatycznym (nasłonecznienie, wystawienie na działanie wiatru, biomasa, energia fal); pragnie, aby ta wyjątkowa możliwość była w większym stopniu wykorzystywana, przede wszystkim w celu aktywnego przyczynienia się do realizacji celów z Kioto;
27. wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyjęcia praktycznych środków na rzecz zwiększenia wydajności energetycznej w małych i średnich przedsiębiorstwach; należą do nich w szczególności środki na rzecz edukacji oraz działania służące zapewnieniu łatwiejszego dostępu do finansowania, w tym środków z funduszy strukturalnych, EBOR i EBI, aby umożliwić takim przedsiębiorstwom inwestycje w rozwiązania pozwalające zmniejszyć zużycie energii;
28. wyraża nadzieję, że państwa trzecie będą zachęcane do zwiększenia wydajności energetycznej oraz popiera propozycję Komisji dotyczącą pracy na rzecz przyjęcia międzynarodowej umowy w sprawie wydajności energetycznej;
29. przyjmuje stanowisko, że system wzorców przyjęty w dyrektywie 2006/32/WE w Parlamentu Europejskiego i Rady z 5 kwietnia 2006 wsprawie efektywności końcowego wykorzystania energii i usług energetycznych(19) w celu uzyskania końcowej efektywności energetycznej stanowi racjonalną ekonomicznie, niezbiurokratyzowaną i skuteczną metodę zwiększenia wydajności energetycznej, w związku z czym proponuje szersze zastosowanie tego systemu w pozostałych sektorach energetycznych; zwraca się do Komisji o podjęcie wysiłków na rzecz przyśpieszenia procesu ustanawiania wspólnych, ogólnounijnych wzorców we wszystkich właściwych dziedzinach, na podstawie sektorowych wskaźników efektywności energetycznej, zgodnie z art. 16 wspomnianej dyrektywy;
Energia pochodząca z różnych źródeł
30. jest zdania, że dywersyfikacja źródeł energii wraz ze zwiększeniem wykorzystania źródeł lokalnych i zdecentralizowaną produkcją energii poprawi bezpieczeństwo dostaw, ale uznaje fakt, że decyzje o zróżnicowaniu energii w jednym z państw członkowskich może odbić się na bezpieczeństwie dostaw w innym państwie członkowskim; postrzega zależność UE od ograniczonej liczby producentów energii i dróg zaopatrzenia jako poważne zagrożenie dla jej stabilności i dobrobytu; z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie mechanizmu pozwalającego na szybkie zapewnienie solidarności i wsparcia państwu członkowskiemu borykającemu się z problemami wskutek uszkodzenia posiadanej infrastruktury;
31. uważa, że zasadnicze znaczenie ma oparcie europejskiej strategii energetycznej w maksymalnym stopniu na zasadzie pomocniczości, a decyzje dotyczące wyboru źródeł energii powinny pozostać prerogatywą państw członkowskich;
32. z zadowoleniem przyjmuje oficjalne prognozy Dyrekcji Generalnej ds. Transportu i Energii (DG TREN) z lipca 2006 r. dotyczące uzyskania wysokiej wydajności i udziału odnawialnych źródeł energii oraz zamówioną przez parlamentarną Komisję Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (ITRE) analizę bezpieczeństwa dostaw, przedstawioną przez tę komisję w dniu 9 października 2006 r.; w związku z tym apeluje do Komisji o przyjęcie obu dokumentów za podstawę przeglądu energetycznego zaplanowanego na styczeń 2007 r.;
33. zwraca się do Komisji i państw członkowskich, nie lekceważąc kwestii krótko- i średnioterminowych kosztów, do przyznania priorytetu tym formom energii, które zmniejszają zależność od przywozu, w szczególności paliw kopalnych, i które sprzyjają środowisku naturalnemu, są zrównoważone oraz ograniczają ryzyko zakłócenia dostaw, m.in. ze względu na decentralizację produkcji;
34. wzywa przewodniczącego Komisji do realizacji planu zakładającego comiesięczną publikację danych dotyczących wielkości europejskich zapasów oraz przywozu i wywozu ropy i produktów ropopochodnych z podziałem na rodzaje produktów (ropa naftowa, benzyna, olej napędowy, olej opałowy i inne); uważa, że tego rodzaju dane (które byłyby publicznie dostępne, tak jak ma to miejsce w Stanach Zjednoczonych), pozwoliłyby lepiej zrozumieć czynniki wpływające na funkcjonowanie światowego rynku oraz uzyskać jasny obraz europejskiej konsumpcji, jak również zmniejszyć obsesję operatorów na punkcie stanu amerykańskich zapasów, tym samym przyczyniając się do ograniczenia wahań cen ropy;
35. wzywa Komisję do przeprowadzenia przejrzystej i obiektywnej debaty na temat przyszłego wyboru źródeł energii, uwzględniającej wady i zalety wszystkich form energii, w tym koszty oraz konsekwencje dla gospodarki i środowiska naturalnego;
36. apeluje do Komisji o zakończenie, najpóźniej do końca 2008 r., prac nad nowym narzędziem modelowania energii i transportu dla UE; taki oddolny model powinien zostać opracowany w warunkach bliskiej współpracy między służbami Komisji, Międzynarodową Agencją Energii oraz rządami krajowymi i służyć uproszczeniu wszelkich danych statystycznych dotyczących energii i transportu w Europie; model ten zastąpiłby następnie liczne modele stosowane obecnie w różnych służbach Komisji, jak również doprowadziłby do harmonizacji danych statystycznych na temat energii w całej Europie; powinien on zostać publicznie udostępniony, z możliwością jego wykorzystania, na życzenie przez różne zainteresowane strony, tak jak ma to miejsce obecnie w Stanach Zjednoczonych, w celu opracowania różnorodnych scenariuszy przyszłego rozwoju unijnej energetyki;
37. w celu pobudzenia dywersyfikacji źródeł energii proponuje, by UE ustaliła długoterminowe stabilne ramy polityczne w celu stworzenia koniecznych warunków dla inwestycji; wyraża przekonanie, że takie ramy powinny obejmować cel UE w zakresie poprawy wydajności energetycznej o co najmniej 20% do 2020 r. i wzywa Komisję do zaproponowania ram dla opcji ujednoliconych systemów wsparcia dla energii odnawialnych jako części mapy drogowej w dziedzinie energii odnawialnych, a co więcej do ustalenia wiążących celów sektorowych w odniesieniu do energii odnawialnych, tak aby osiągnąć 25% udział energii odnawialnych w energii pierwotnej do 2020 r., a także mapy drogowej na szczeblu Rady i Komisji dla osiągnięcia celu zakładającego 50% udział energii odnawialnych do 2040 r., celu zakładającego redukcję o 30% emisji CO2 do 2020 r. oraz redukcję o 60-80% do 2050 r.;
38. podkreśla, że konieczność zmiany obecnego modelu produkcji energii nie stanowi obciążenia lecz szansę. Wykorzystanie energii słonecznej, wiatrowej, wodnej, geotermicznej i biomasy oraz bardziej wydajnych energetycznie technologii przyczyni się do wypełnienia zobowiązań poczynionych w Kioto oraz na mocy Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, jak również do poprawy sytuacji w zakresie innowacyjności, tworzenia miejsc pracy i konkurencyjności w Europie.
39. wyraża przekonanie, że proponowany Strategiczny Przegląd Energetyki powinien obejmować działalność proponowanego Europejskiego Obserwatorium Zaopatrzenia w Energię (które nie powinno być niezależnym organem) oraz że powinien on regularnie analizować bezpieczeństwo dostaw; uważa, że Strategiczny Przegląd Energetyki w ramach właściwości powinien obejmować strategiczną analizę problemów, z jakimi styka się UE w sektorze energii, w tym aspekty zewnętrzne; zachęca Komisję do wykorzystania Strategicznego Przeglądu Energetyki do opracowania metody umożliwiającej państwom członkowskim analizę kompromisów pomiędzy różnymi opcjami politycznymi w odniesieniu do środowiska, bezpieczeństwa dostaw, konkurencyjności i tworzenia miejsc pracy, i który służyłby zmniejszaniu ryzyka; z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji prowadzące do podjęcia szczegółowego badania subsydiów i kosztów wszystkich źródeł energii, w tym internalizacji kosztów zewnętrznych w ramach Strategicznego Przeglądu Energetyki, z zastosowaniem podejścia opartego na cyklu życia i pełnym cyklu, od produkcji do zużycia (ang. well-to-wheel); domaga się opublikowania takiego badania w celu podniesienia poziomu świadomości społeczeństwa; proponuje przeprowadzenie w całej Europie perspektywicznych, średnio i długoterminowych badań dotyczących dostaw i popytu w celu określenia potrzeb inwestycyjnych, w szczególności od strony produkcji, a także podniesienia statusu operatorów; proponuje, by analiza kosztów i korzyści skupiała się na wkładzie każdego źródła energii do trzech celów UE w dziedzinie energii, mianowicie bezpieczeństwa dostaw, konkurencyjności i zrównoważonego środowiska;
40. Strategiczny Przegląd Energetyki powinien obejmować również kwestie handlowe, tzn. analizować konsekwencje współpracy międzynarodowej, już podpisanych i planowanych do podpisania kontraktów długoterminowych i ocenić spójność polityki przedsiębiorstw z polityką państw i UE jako całości;
41. przypomina, że ropa w dalszym ciągu stanowi najważniejsze źródło energii pierwotnej w UE, w zakresie którego UE jest uzależniona od przywozu; wyraża ubolewanie, że Komisja nie poświęciła tej kwestii uwagi w zielonej księdze; wzywa Komisję i państwa członkowskie do uwzględnienia potrzeby ograniczenia zużycia ropy, zmniejszenia zależności od przywozu oraz podjęcia starań na rzecz ograniczenia emisji CO2;
42. nalega, by państwa członkowskie opracowały systematyczne podejście obejmujące gospodarcze, ekologiczne i technologiczne aspekty produkcji, dystrybucji, zużycia i wprowadzania na rynek płynnych i gazowych biopaliw, w szczególności tych wykorzystywanych w transporcie, w celu polepszenia dostępu do biopaliw i promowania handlu nimi; nalega na pełne wdrożenie istniejącego wiążącego prawodawstwa; nalega, by Komisja usunęła techniczne i administracyjne przeszkody dotyczące łączenia poziomów i zapewniła spójność między różnymi dziedzinami polityki, tj. transportem, wymianami rolnymi oraz by uznano zarówno płynne, jak i gazowe biopaliwa za opcję dla sektora transportu, a nie tylko za paliwo służące do wytwarzania energii elektrycznej; zachęca państwa członkowskie do uwzględnienia obowiązkowego i kompleksowego systemu certyfikacji, który ma zostać wprowadzony przez Komisję, umożliwiającego zrównoważoną produkcję biopaliw na wszystkich etapach, jak również w zakresie emisji gazów cieplarnianych podczas całego cyklu życia, obowiązującego dla biopaliw wyprodukowanych w UE i przywożonych do niej;
43. wzywa Komisję do jak najszybszego przedłożenia wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie ciepłownictwa i chłodnictwa z wykorzystaniem odnawialnych źródeł energii oraz przypomina o swojej rezolucji z dnia 14 lutego 2006 r. zawierającej zalecenia dla Komisji i Rady w sprawie ciepłownictwa i chłodnictwa z wykorzystaniem odnawialnych źródeł energii;
44. wzywa Komisję do uznania w perspektywie średnioterminowej znaczącej roli paliw kopalnych i możliwości podjęcia dalszych badań nad ograniczaniem ich zawartości węgla zgodnie z celem zakładającym redukcję o 2oC w odniesieniu do redukcji emisji CO2; uważa, że powinno to obejmować stałą modernizację i poprawę wydajności, rozwijanie instalacji nowej generacji opierających się na gazyfikacji i równoległej produkcji elektrycznej i chemicznej, dalsze rozwijanie ekonomicznej metody wychwytywania i sekwestracji związków węgla w odniesieniu do węgla, gazu i ropy, zgodnie z decyzjami podjętymi przez europejską platformę technologiczną na rzecz nieemisyjnych elektrowni wykorzystujących paliwa kopalne, a także usuwania przeszkód zawartych w prawodawstwie UE;
45. wzywa Komisję i państwa członkowskie do uznania społeczno-gospodarczego znaczenia lokalnych i własnych źródeł energii w UE oraz zachęcania do ich zwiększania, jako sposobu na przyczynienie się do bezpieczeństwa dostaw energii w Europie;
46. wzywa Komisję do wdrażania transeuropejskich sieci energetycznych i ustalenia priorytetowego planu wzajemnych połączeń, w kontekście zmienionej ostatnio decyzji określającej wytyczne dla transeuropejskich energetycznych sieci przekazowych, z uwzględnieniem odbioru gazu płynnego, infrastruktury regazyfikacyjnej oraz magazynowania; wyraża ponadto przekonanie, że wszystkie źródła energii, w tym odnawialne, powinny mieć sprawiedliwy i niedyskryminujący dostęp do sieci elektrycznych, tak aby zwiększyć integrację rynków i zapewnić bezpieczeństwo dostaw; uważa, że przybrzeżne elektrownie wiatrowe powinny być włączone najpierw do sieci regionalnych, a ostatecznie do transeuropejskich sieci energetycznych;
47. wzywa Komisję do poświęcenia szczególnej uwagi kwestii szerszego wykorzystania morskich źródeł energii odnawialnej (przybrzeżne wiatry, energia fal, pływy morskie), w szczególności na Morzu Północnym, Morzu Bałtyckim, Morzu Irlandzkim i Morzu Śródziemnym, oraz energii słonecznej, w szczególności w regionie śródziemnomorskim, w celu zagwarantowania, że zasoby te zostaną uwzględnione w planie na rzecz odnawialnych źródeł energii na 2007 r. oraz że nastąpi szybki i pełny rozwój produkcji energii z tych źródeł;
48. wzywa do rewizji obecnej legislacji UE powstrzymującej rozwój priorytetów w dziedzinie polityki energetycznej określonych w niniejszej rezolucji, w tym wdrażania w przyszłości projektów z wykorzystaniem pływów na dużą skalę;
49. jest zdania, że energia jądrowa stanowi część europejskiej debaty politycznej nad zróżnicowaniem energii; uznaje rolę odgrywaną obecnie przez energię jądrową w niektórych państwach członkowskich w utrzymywaniu bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, jako elementu zróżnicowania energii i sposobu na unikanie emisji CO2; uważa, że decyzje w sprawie tego, czy produkcja energii jądrowej powinna nadal mieć miejsce w niektórych państwach członkowskich może zostać podjęta jedynie na szczeblu państw członkowskich, zgodnie z zasadą pomocniczości;
50. nalega, aby Komisja odniosła się do kwestii rozwoju energetyki jądrowej w krajach członkowskich, biorąc pod uwagę zarówno korzyści, jakie z tej technologii wynikają (niskie zmienne koszty wytwarzania, wysoka niezawodność dostaw i zero emisji CO2), jak i ryzyko, które wiąże się z istnieniem elektrowni jądrowych (awarie i kwestie składowania odpadów);
51. zwraca uwagę na fakt, że mając na uwadze znaczne uzależnienie UE od przywozu, szczególnie istotna jest większa dywersyfikacja krajów pochodzenia i szlaków tranzytowych;
52. uznaje, że decyzje dotyczące wyboru elementów bilansu energetycznego muszą być podejmowane z uwzględnieniem uwarunkowań krajowych i regionalnych; w związku z tym jest zdania, że wspieranie odnawialnych źródeł energii musi odbywać się z uwzględnieniem właściwych uwarunkowań geograficznych, klimatycznych i gospodarczych;
Infrastruktura i inwestycje na rzecz bezpieczeństwa dostaw
53. wzywa państwa członkowskie do wdrożenia ich zobowiązań politycznych dotyczących rozwoju brakujących wzajemnych połączeń energetycznych, ze zwróceniem szczególnej uwagi na odizolowane i graniczne regiony UE, takie jak kraje bałtyckie; przypomina o konieczności osiągania tego celu przez inwestycje, a także wymaga od Komisji, żeby zaproponowała środki dla ustanowienia sprzyjającego dla inwestycji klimatu w celu zagwarantowania, że rynki wysyłają właściwe sygnały inwestorom; wzywa państwa członkowskie i Komisję do dokładnego rozważenia aspektów ekologicznych przed zatwierdzeniem kolejnych dużych inwestycji infrastrukturalnych, takich jak np. planowana północna nitka rurociągu północnoeuropejskiego;
54.
jest zdania, że obok korzyści dla środowiska naturalnego o propagowaniu odnawialnych źródeł energii powinna decydować również ich efektywność ekonomiczna, pozwalająca zminimalizować obciążenia finansowe dla użytkownika końcowego;
Aspekty zewnętrzne
55. wyraża przekonanie, że opracowanie wspólnego stanowiska UE dla dialogu z krajami trzecimi zwiększy zdolność UE do negocjowania z krajami produkującymi i zużywającymi energię oraz że komisarz odpowiedzialny za energię powinien postępować zgodnie ze ściśle określonymi uprawnieniami, wyznaczającymi długoterminową wizję planowania energii europejskiej;
56. nalega by państwa członkowskie, świadome konieczności poprawy współpracy z instytucjami UE, ustaliły wykaz obszarów priorytetowych, w których osiągnęły porozumienie w dziedzinie zewnętrznej polityki energetycznej, w tym w odniesieniu do:
a)
celów w zakresie zmian klimatycznych, wydajności energetycznej i oszczędności, rozwoju technologii odnawialnych,
b)
praw człowieka i dialogu społecznego, w ramach starań zmierzających do ustalenia norm odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw w tej dziedzinie, zarówno na szczeblu UE, jak i ONZ,
c)
zawarcia we wszystkich nowych porozumieniach handlowych i międzynarodowych UE sekcji dotyczącej energii, z uwzględnieniem zasad wzajemności, przejrzystości i praworządności,
d)
wprowadzenia na szczeblu UE wymiany informacji dotyczących istotnych kontraktów gazowych lub sprzedaży infrastruktury energetycznej z krajami trzecimi,
e)
dywersyfikacji dostaw i szlaków tranzytowych dla ropy i gazu, z uwzględnieniem polityki sąsiedztwa UE;
57. wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby wspierały inwestycje w Unii Europejskiej oraz przejmowanie udziałów w tutejszym rynku przez przedsiębiorstwa z krajów produkujących energię wyłącznie pod warunkiem zapewnienia wzajemności, tzn. bezpieczeństwa inwestycji w tych państwach, opierając się na strategii pozwalającej połączyć transfer najlepszych dostępnych technologii z ukształtowaniem stabilnych ram dla inwestycji zarządzanych na szczeblu międzynarodowym, z wykorzystaniem istniejących struktur, takich jak WTO oraz dwustronne umowy gospodarcze;
58. uważa za istotne, by UE nadal przewodziła w światowej walce ze zmianami klimatycznymi oraz usilnie dążyła do osiągnięcia celów protokołu z Kioto; za niezbędną uznaje integrację wysiłków UE na rzecz rozwoju odnawialnych i czystych zasobów energii oraz technologii służących oszczędności energii i wydajności energetycznej, we wszystkich stosunkach zewnętrznych UE, zgodnie ze światową agendą zrównoważonego rozwoju uzgodnioną w Johannesburgu w 2002 r.;
59. podkreśla potrzebę opracowania wspólnej polityki energetycznej w zakresie regulacji dotyczących rynku wewnętrznego, jak również aspektów zewnętrznych, przy uwzględnieniu interesów politycznych i gospodarczych wszystkich państw członkowskich;
60. podkreśla znaczenie opracowania traktatu ustanawiającego paneuropejską wspólnotę energetyczną;
61. z zadowoleniem przyjmuje niedawną inicjatywę Komisji, w kontekście Zielonej Księgi, aby przeprowadzić badanie "wzajemnych powiązań pomiędzy gospodarowaniem zasobami naturalnymi a konfliktem w zewnętrznych stosunkach Komisji", oraz podkreśla w szczególności powiązania pomiędzy bezpieczeństwem energetycznym a klimatycznym;
62. zwraca się do Komisji o wyznaczenie, jako nadrzędnego celu zewnętrznej polityki energetycznej UE, zmniejszenia zależności od paliw kopalnych dostarczanych przez kilku dużych dostawców oraz dywersyfikację źródeł energii; w tym celu Parlamentowi i Radzie powinien zostać przedłożony długoterminowy plan zawierający orientacyjne daty;
63. podkreśla, że niezbędne stało się ustanowienie nowych form dialogu politycznego i współpracy z państwami importującymi energię, w szczególności ze Stanami Zjednoczonymi, Chinami, Indiami i Japonią; zwraca uwagę, że podobny dialog między państwami będącymi głównymi importerami i producentami energii stał się konieczny, także w celu opracowania globalnej strategii w dziedzinie energetyki; wyraża przekonanie, że powyższe nowe formy światowego dialogu w dziedzinie energetyki powinny zmierzać do zapewnienia stabilizacji, bezpieczeństwa i przejrzystości na światowych rynkach energii, a równocześnie stale zachęcać do działań na rzecz czystych źródeł energii i wydajności energetycznej;
64. Wzywa Komisję i Radę do stworzenia strategicznego partnerstwa energetycznego z takimi krajami jak Chiny, Indie, Afryka Południowa, Brazylia i Meksyk w celu udzielenia im pomocy technicznej w opracowaniu strategii zrównoważonej energii, co zapewni ich udział w staraniach zmierzających do ograniczenia zmian klimatycznych;
65. wzywa Komisję w trybie pilnym, aby nie koncentrowała się wyłącznie na zacieśnianiu współpracy z Rosją, lecz także umacniała współpracę z innymi krajami eksportującymi energię, z WNP, a w szczególności z krajami należącymi do OPEC; z zadowoleniem przyjmuje planowany rozwój wspólnoty energetycznej obejmującej całą UE;
66. nalega, by Komisja i państwa członkowskie bardzo poważnie potraktowały rzeczywiste niebezpieczeństwo deficytu dostaw gazu z Rosji po 2010 r., spowodowane między innymi brakiem inwestycji, nadmiernymi wyciekami oraz stratami energii na rosyjskim rynku wewnętrznym; nalega, by państwa członkowskie jasno sprecyzowały, że istnieje większe prawdopodobieństwo zrealizowania tego typu koniecznych inwestycji przy większym stopniu bezpieczeństwa inwestycji ponieważ nie będą one realizowane bez umów długoterminowych; nalega, by państwa członkowskie i Unia w dotyczących energii rozmowach z Rosją wystąpiły o ratyfikowanie protokołu tranzytowego i Traktatu Karty Energetycznej, co jest zasadnicze dla zapewnienia przyszłych niezbędnych inwestycji zagranicznych w rosyjską infrastrukturę energetyczną oraz odpowiednich dostaw do UE w przyszłości;
67. zauważa, że na nieformalnym porozumieniu Rady Europejskiej w Lahti uzgodniono, że zasady karty energetycznej i wnioski G8 powinny zostać włączone do nadchodzącego porozumienia między UE a Rosją, które powinno obejmować między innymi:
a)
wzorowany na WTO mechanizm decydowania w sporach dotyczących UE i Rosji i/lub prywatnych inwestorów,
b)
przepis dotyczący wzajemnego dostępu do infrastruktury,
c)
zasady konkurencji ograniczające uprawnienia quasi-monopolistycznych firm, które nie zostały podzielone, mających dostęp do swoich odpowiednich rynków energii,
d)
uregulowanie kwestii występujących w krajach trzecich awarii technicznych, odbijających się na dostawach transgranicznych do państw członkowskich UE;
68. Podkreśla, że brak bezpieczeństwa dostaw energii i bezpieczeństwa klimatycznego niejednokrotnie wywołuje kryzysy i konflikty międzynarodowe, które mają wpływ na demokrację, prawa człowieka i problem ubóstwa;
69. stwierdza, że braki na rynku gazu ziemnego w kilku państwach członkowskich podczas ostatniej zimy już spowodowały przenoszenie przedsiębiorstw w energochłonnych dziedzinach przemysłu; w tym kontekście uważa, że należy koniecznie zbadać możliwości wspierania solidarności między państwami członkowskimi oraz rozważyć, czy zasadne jest uznanie tej kwestii za priorytetową dla zapewnienia prawidłowego działania zarówno istniejących, jak i przyszłych połączeń wzajemnych;
70. wzywa UE, by dążyła do włączenia postanowień dotyczących handlu energią do regulacji WTO, co umożliwiłoby tej organizacji stanie się międzynarodowym mediatorem zdolnym do rozstrzygania sporów dotyczących dostaw i dystrybucji energii;
71. jest zdania, że UE odpowiada za opracowanie, wraz z państwami których to dotyczy, rozwiązań w zakresie zdecentralizowanego wytwarzania energii, dostosowanych do warunków panujących na obszarach wiejskich;
72. wzywa Komisję do poddania analizie i zajęcia się kwestią awarii technicznych w państwach trzecich, mających negatywny wpływ na transgraniczne dostawy do państw członkowskich, tak jak w przypadku zakłócenia dostaw ropy z rurociągu "Przyjaźń";
73. podkreśla potrzebę zapewnienia większej dywersyfikacji na unijnym rynku gazu poprzez poszukiwanie metod zabezpieczenia większych dostaw energii bezpośrednio od producentów z Azji Środkowej, m.in. z Kazachstanu, Azerbejdżanu, Turkmenistanu i Uzbekistanu;
74. wzywa do podjęcia kroków zmierzających do zapewnienia rozwoju paneuropejskiego traktatu Wspólnoty Energetycznej (ang. PEEC), rozszerzenia traktatu Wspólnoty Energetycznej w celu objęcia nim Turcji, a także zbadania możliwości dołączenia do PEEC przez kraje Maszreku i Maghrebu;
Jednolity rynek energetyczny i konkurencyjność
75. wzywa państwa członkowskie do uznania, że rynek energetyczny UE wciąż nie jest w pełni zliberalizowany i że niezbędne jest pełne jego wdrożenie; jest zdania, że potrzebne są jasne i stabilne ramy polityczne oraz konkurencyjny i sprawiedliwy rynek energetyczny w celu stworzenia wysokiego stopnia niezależności energetycznej, długotrwałej stabilności, wydajności, wrażliwości na środowisko naturalne i bezpieczeństwa dostaw; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie do dokładnej oceny konieczności interwencji o charakterze regulacyjnym w tym kontekście;
76. zwraca uwagę, że państwa członkowskie w niejednorodny sposób sprzyjały strategiom w zakresie liberalizacji rynku energetycznego, oraz że różnice można dostrzec także w ich ramach regulacyjnych;
77. wzywa Radę, aby na swoim wiosennym posiedzeniu w 2007 r. przedstawiła szerszą wizję wspólnego europejskiego interesu w dziedzinie energii w celu umieszczenia zakończenia formowania rynku wewnętrznego w jasnych ramach politycznych, których obecnie brak;
78. wzywa Komisję do wykorzystania art. 86 ust. 3 umożliwiającego jej zwiększenie wysiłków na rzecz rozdzielenia infrastruktury związanej z gazem w celu wspierania konkurencji w obszarze przesyłowych sieci gazowych oraz zachęcania podmiotów gospodarczych do otwarcia rynków także dla innych niż tradycyjni dostawcy gazu podmiotów,
79. wyraża uznanie dla Komisji w związku z badaniem poświęconym sektorowi energetycznemu; wzywa Komisję do podjęcia działań represyjnych, w tym kar finansowych, wobec firm łamiących przepisy o konkurencji; zachęca Komisję do ścigania państw członkowskich, które nadmiernie chronią krajowych liderów energetycznych, próbują ustalać ceny końcowe na poziomie poniżej ceny rynkowej lub próbują blokować fuzje i nabycia, ponieważ takie praktyki uniemożliwiają rozwój rynku wewnętrznego; zwraca się do Komisji o sporządzenie wytycznych dotyczących właściwej formy kontraktów długoterminowych oraz warunków, zgodnie z którymi takie porozumienia są możliwe do przyjęcia;
80. jest zdania, że państwa członkowskie i regiony powinny zabezpieczyć równe traktowanie rynkowe małych i średnich przedsiębiorstw produkujących energię oraz dużych jej wytwórców, w celu zabezpieczenia konsumentów energii przed skutkami monopolizacji rynku;
81. wzywa Komisję, aby w swojej ocenie krajowych planów alokacji odrzuciła wynikające z nich zakłócenia rynkowe i podkreśla potrzebę harmonizacji tych planów, bowiem wiele z nich obecnie podważa zasadę "zanieczyszczający płaci";
82. wzywa Komisję do zlikwidowania regulowanych cen energii, ponieważ podważa to prawdziwą istotę otwartych rynków energetycznych; wzywa przede wszystkim Komisję do zajęcia się kwestią systemów regulowanych cen energii dla energochłonnego przemysłu, ponieważ szkodzi to nie tylko rynkowi energetycznemu UE, ale także rynkowi wewnętrznemu innych produktów; zgadza się, że specjalne środki mogłyby być konieczne dla energochłonnych gałęzi przemysłu UE, podlegających ogólnoświatowej konkurencji, ale środki te muszą być podjęte w skoordynowany w skali UE sposób; nalega w związku z tym na Dyrekcję Genaralną ds. Konkurencji, aby opracowała jasny zestaw kryteriów służących zdefiniowaniu energochłonnych gałęzi przemysłu UE podlegających ogólnoświatowej konkurencji oraz aby wykorzystała te kryteria do oceny słuszności stosowania specjalnych krajowych systemów dotyczących energii wobec energochłonnych gałęzi przemysłu;
83. wzywa Komisję do podjęcia dalszych kroków w celu rozwiązania problemu koncentracji na rynku energetycznym w przypadku nadużywania dominującej pozycji rynkowej;
84. proponuje znaczące zwiększenie uprawnień organów regulacyjnych w państwach członkowskich, które powinny być w pełni niezależne od rządu i przemysłu oraz zharmonizowanie ich uprawnień, które może zostać osiągnięte poprzez ustanowienie wspólnych przepisów dotyczących przejrzystości, ujawnienia i odpowiedzialności, co powinno być monitorowane przez Komisję i dorocznie przez Parlament Europejski, a także ustalenie minimalnych wiążących wytycznych dotyczących procedury mianowania organów regulacyjnych; wyraża przekonanie, że krajowe organy regulujące rynek energii powinny pełnić rolę doradców władz zajmujących się konkurencją w państwach członkowskich, a także powinny zapewniać, aby firmy energetyczne miały ustawowy obowiązek doradzania klientom, jak oszczędzać energię;
85. wzywa Komisję do przygotowania przeglądu uprawnień i niezależności krajowych organów regulacyjnych; dopiero potem Komisja przygotowuje zalecenie w kwestii zharmonizowanego rozwoju uregulowań na rynku wewnętrznym UE;
86. wzywa państwa członkowskie, aby przyznały krajowym organom regulującym zaakceptowanym na szczeblu UE uprawnienia dające im narzędzia opiniowania transgranicznych przesyłów energii elektrycznej i gazu, z uwzględnieniem niedyskryminacyjnego dostępu do sieci, taryf przesyłowych, alokacji mocy, zarządzania zatorami i operowania sieciami, oraz jasnego harmonogramu ofert na rynku energetycznym; uważa, że krajowe organy regulacyjne powinny także nalegać na fakt, że operatorzy sieci mają działać w interesie europejskich konsumentów; uważa, że przed ustanowieniem europejskiego organu regulacyjnego należy zharmonizować obszary odpowiedzialności organów regulacyjnych państw członkowskich w celu zapewnienia większej spójności działań skierowanych na poprawę funkcjonowania rynku;
87. wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania zwiększonej współpracy operatorów systemów przesyłowych, zwłaszcza w takich obszarach, jak transgraniczna alokacja mocy, przejrzystość, rynki dnia bieżącego (intra-day markets), planowanie sieci oraz inwestycji związanych z rozwojem rynków regionalnych; zwraca się do Komisji o przygotowanie, wspólnie z operatorami systemów przesyłowych, europejskiego kodeksu sieci;
88. wzywa Komisję do rozwiązania problemów związanych z niezależnością/konfliktem interesów i przejrzystością w odniesieniu do operatorów systemów przesyłowych, do wysunięcia propozycji umożliwiających tym operatorom działanie w charakterze czynnika usprawniającego rynek, a także do harmonizacji przepisów międzynarodowych dotyczących operatorów systemów przesyłowych w celu poprawy transportu transgranicznego;
89. wzywa Komisję do zagwarantowania rygorystycznego przestrzegania przez państwa członkowskie zgodności z warunkami wymienionymi w art. 7 ust. 6 dyrektywy 2001/77/WE, a mianowicie, że obciążanie opłatami za przesył za pośrednictwem sieci nie dyskryminuje w żaden sposób energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii wytwarzanej w regionach peryferyjnych, jak regiony wyspiarskie i regiony o niskiej gęstości zaludnienia; nalega także na Komisję, aby podjęła kroki mające na celu zagwarantowanie zakończenia istniejącej wewnętrznej dyskryminacji w państwach członkowskich,
90. wzywa Komisję i państwa członkowskie do dokonania skrupulatnej oceny, czy w celu uzyskania równych warunków istnieje rzeczywista potrzeba tworzenia nowych instytucji takich jak Europejskie Centrum Sieci Energetycznych, zważywszy już znaczną liczbę istniejących instytucji, które mogłyby się na nie nałożyć;
91. wzywa Komisję do intensywniejszego wsparcia połączeń międzysieciowych między państwami członkowskimi UE, a szczególnie w ramach państw członkowskich, umożliwiając dostawcom energii na wyspach oraz w regionach oddalonych lepszy dostęp do kontynentalnej sieci energetycznej.
92. wzywa Komisję do dokładnego przeanalizowania problemów istniejących w zakresie przyznawania pozwoleń na planowanie przesyłów na granicach i przedstawiania sprawozdań Parlamentowi Europejskiemu; wzywa państwa członkowskie do przyznawania pozwoleń na planowanie przesyłów w okresie czterech lat od przedstawienia wniosku; dodaje, że jednym z możliwych sposobów osiągnięcia tego celu może być wprowadzenie prawodawstwa tam, gdzie to konieczne;
93. uważa, że ustanowienie regionalnych rynków energetycznych powinno pomóc przyspieszyć integrację rynków energetycznych UE, a nie stwarzać kolejne bariery w integracji wszystkich rynków energetycznych;
94. wzywa Komisję do zagwarantowania częstszego wykorzystania rynkowych mechanizmów alokacji w przypadku ograniczonych transgranicznych zdolności przesyłowych;
95. wzywa Komisję do uznania za priorytet ustanowienia dobrze funkcjonujących regionalnych rynków elektryczności do roku 2009, w celu integracji rynków o największym potencjale rozwojowym na szczeblu europejskim do roku 2012 oraz kontynuacji tworzenia jednolitego europejskiego rynku energetycznego oraz sieci energetycznej;
96. zwraca uwagę, że połączenia transgraniczne wymagać będą specjalnych środków, np. preferencyjnego podejścia do finansowania i zwolnień podatkowych; wzywa UE do dokonania szybkich postępów w pracach nad projektami w zakresie transeuropejskich sieci energetycznych; zauważa, że uzupełnienie brakujących połączeń w tych sieciach poprawia bezpieczeństwo dostaw, a także przyczynia się do zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego;
97. uważa za właściwe wstrzymanie się z planami rozszerzenia ram regulacyjnych, a w zamian - przyspieszenie wprowadzania w państwach członkowskich istniejących przepisów europejskich; uważa, że dalsze środki regulacyjne, takie jak pełne uwolnienie własności powinno się rozważyć dopiero wtedy, gdy mechanizmy przewidziane w istniejącym prawodawstwie rynku wewnętrznego w praktyce okażą się nieskuteczne; podkreśla znaczenie poprawy skuteczności przepisów i zapewnienia właściwego, spójnego wdrażania przepisów dotyczących rozdziału działalności określonego w istniejących dyrektywach;
98. wzywa Komisję do pełnego rozpatrzenia ostatnich sprawozdań UCTE (Unii ds. Koordynacji Przesyłu Energii Elektrycznej) i ERGEG (Grupy Regulatorów Energii Elektrycznej i Gazu) w sprawie awarii systemu elektroenergetycznego wywołanej w Niemczech w listopadzie 2006 r., przy opracowywaniu stanowiska w sprawie przyszłego zarządzania i struktury własności sieci elektroenergetycznych oraz potrzeby nowych inicjatyw prawnych w celu lepszego uregulowania unijnego rynku energii;
99. podkreśla, że systemy przesyłowe w sektorze energetycznym powinny zostać w pełni uwolnione w zakresie stosunków własnościowych niezwłocznie po stwierdzeniu przez Komisję, że obowiązujące prawodawstwo jest nieskuteczne, ponieważ zapobiegłoby to występowaniu konfliktów interesów pomiędzy konkurującymi ze sobą przedsiębiorstwami energetycznymi;
100. jest zdania, że Komisja powinna wystąpić z kompleksową strategią dotyczącą gazu, która analizuje potrzebę ograniczenia zużycia gazu, zagwarantowanie dostępu stron trzecich z zapewnieniem oszczędnego i wydajnego wykorzystania gazu, dywersyfikacji źródeł zaopatrzenia, szlaków tranzytowych i ulepszonej infrastruktury w dziedzinie gazu (np. przechowywanie gazu, urządzenia do gazu płynnego oraz brakujące gazowe terminale przeładunkowe) - przygotowując się tym samym na wprowadzenie biogazu - potrzebę odwrócenia w niektórych państwach członkowskich kierunku przepływu gazu, a ponadto zajmuje się kwestią przechowywania i zapasów po przeprowadzeniu dokładnej analizy kosztów i korzyści uwzględniającej fizyczne i ekonomiczne ograniczenia cechujące sektor gazowy;
101. wzywa Komisję do opracowania projektów dyrektywy dotyczącej dyrektywy w sprawie gazu ziemnego w celu zrównoważenia projektów dotyczących biopaliw i wodoru;
102. zwraca się do Komisji o opracowanie definicji podmiotu wykorzystującego dużą ilość energii; zwraca się do Komisji o szczególne uwzględnienie podmiotów wykorzystujących dużą ilość energii w UE, które konkurują w gospodarce światowej;
103. wzywa Komisję do skorzystania ze swych uprawnień w zakresie konkurencji i odniesienia się do klauzul dotyczących podziału rynku zawartych w umowach dostawy między producentami gazu a krajowymi dostawcami energii w UE, które zakazują krajowym dostawcom energii w UE sprzedawania niepotrzebnego gazu producentów na inne rynki UE, a także do zbadania legalności tych długoterminowych umów na dostawy, które zamykają rynek dla innych dostawców;
Ubóstwo energetyczne i prawa konsumenta
104. jest zdania, że konsumenci powinni znaleźć się w centrum całej przyszłej polityki energetycznej i że ubóstwo energetyczne powinno być wyraźniej przedstawione we wnioskach Komisji; przypomina, że konsumenci, a zwłaszcza władze publiczne, które powinny stanowić przykład w tej dziedzinie, także mają obowiązki w zakresie oszczędzania energii; uznaje, że system inteligentnych pomiarów i inteligentnego naliczania opłat może odegrać główną rolę w uświadomieniu ludziom, jak i dlaczego wykorzystuje się energię, zmieniając w ten sposób zachowania konsumentów; wzywa Radę i Komisję do zaproponowania środków pomagających gospodarstwom domowym o niskich dochodach w uzyskiwaniu oszczędności zużycia energii w swych domach, doprowadzając w ten sposób do obniżenia ich rachunków za energię i powodując tym samym mniejsze narażenie na przyszłe wzrosty cen;
105. podkreśla potrzebę kampanii na rzecz edukacji i zmian zachowań, ukierunkowanej na bardziej zrównoważoną mobilność obywateli Europy,
106. domaga się udzielania zintegrowanego i stałego wsparcia władzom lokalnym i regionalnym w zakresie środków odnoszących się do efektywności energetycznej i trwałości źródeł energii wprowadzanych w ramach wszystkich unijnych programów finansowania, takich jak fundusze strukturalne, siódmy program ramowy, "Inteligentna Energia dla Europy" oraz ogólnie całej polityki regionalnej i środków inżynierii finansowej objętych polityką spójności na lata 2007-2013, a także w odniesieniu do działalności Europejskiego Banku Inwestycyjnego;
107. wzywa Komisję do okazania zainteresowania zarówno odnawialnymi źródłami energii, jak i oszczędzaniem energii poprzez zaakcentowanie tych obszarów polityki we wszystkich inicjatywach finansowanych przez Fundusze Strukturalne i Fundusz Spójności oraz w szczególności przez inicjatywy Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego dla wszystkich regionów Unii przez okres programowania 2007-2013, a także do opracowania wniosku w sprawie sposobu zniesienia ograniczenia oszczędności energii wynikającego z 3% progu dla wydatków na wydajność energetyczną ponoszonych z tych funduszy, a także do rozpatrzenia możliwości zniesienia tego progu po roku 2013,
108. ponownie potwierdza, że dostarczanie energii społeczeństwu jest niezbędne w celu zaspokojenia podstawowych potrzeb i że dostawy takie muszą być zagwarantowane; wzywa organy regulujące obszar energii w państwach członkowskich do zagwarantowania wypełniania obowiązku powszechnej usługi, a także należytej ochrony szczególnie narażonych i ubogich konsumentów;
109. popiera włączenie celów polityki energetycznej do formułowania kryteriów udzielania zamówień publicznych, jeśli jest to wykonalne dla organu udzielającego zamówienia, jest uzasadnione w odniesieniu do danego przetargu oraz nie stanowi nieuczciwej interwencji w zasady konkurencji;
110. podkreśla, że ważne jest, aby konsumenci mieli łatwy dostęp do informacji o cenach i możliwości wyboru, do łatwej metody zmiany dostawcy energii i dostęp do organów regulacyjnych we wszystkich państwach członkowskich;
Rozwój
111. wzywa, aby Komisja i Rada uznały, że 2 mld ludzi na świecie nie ma możliwości korzystania z podstawowych usług energetycznych oraz że UE powinna określić kierunek polityczny mający na celu poprawę ich sytuacji oraz osiągnięcie Milenijnych Celów Rozwoju;
112. z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę dotyczącą funduszu na rzecz racjonalnego wykorzystania energii oraz odnawialnych źródeł energii na świecie, traktując ją jako część polityki światowej na rzecz promocji rozwoju;
113. podkreśla, że UE i jej państwa członkowskie muszą wykorzystywać swe stosunki dyplomatyczne, handlowe i pomocowe z krajami dostarczającymi energię w celu propagowania przejrzystości podatkowej; zwraca się pilnie do Komisji o formalne zatwierdzenie inicjatywy na rzecz przejrzystości w przemyśle wydobywczym i wspieranie jej, a także opracowanie strategii włączenia jej założeń oraz założeń projektu dotyczącego społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw do wszystkich porozumień z krajami trzecimi; uważa, że szczegółowe postanowienia tych porozumień powinny wspierać rolę społeczeństwa obywatelskiego jako niezależnego czynnika nadzorującego zarządzanie dochodami w sektorze energetycznym;
114. uważa, że środki UE mogłyby mieć znacznie większy wpływ w przypadku prowadzenia zdecydowanej polityki zagranicznej służącej przekonaniu wszystkich państw uprzemysłowionych do przyłączenia się do walki ze zmianami klimatycznymi oraz poprzez włączenie w ramy polityki rozwojowej UE większej liczby programów służących wspieraniu czystej i wydajnej energii;
115. ponadto uważa, że UE, wraz z najbardziej zaawansowanymi krajami rozwiniętymi, powinna zbadać metody umożliwiające im odgrywanie większej roli w wysiłkach podejmowanych na świecie na rzecz przeciwdziałania globalnemu ociepleniu i dostosowania się do niego oraz rozważyć jakie kroki powinny zostać podjęte;Unia powinna również rozważyć działania, jakie można podjąć w celu wzmocnienia światowej solidarności w obliczu skutków zmian klimatycznych, w szczególności tych odczuwanych przez najbiedniejsze kraje;
116. podkreśla, że wszystkie kraje rozwijające się mają prawo do rozwoju gospodarczego; zwraca jednak uwagę, że kraje rozwijające się nie muszą przejmować od krajów uprzemysłowionych praktyk zanieczyszczania środowiska, wzywa więc do zwrócenia większej uwagi na współpracę technologiczną i rozwój zdolności w zakresie zrównoważonej energii oraz na ogólnoświatowe normy wydajności dla produktów zużywających energię;
117. wzywa, aby w większym stopniu wspierać stosowanie zrównoważonych, lokalnie dostępnych form energii i zdecentralizowanych sieci energetycznych zwłaszcza w krajach rozwijających się, np. poprzez transfer wiedzy i technologii, ponieważ w ten sposób można zapewnić dostęp do energii, oszczędzać surowce, tworzyć miejsca pracy, zmniejszać zależność i przyczyniać się do tworzenia prawidłowo funkcjonujących gospodarek rynkowych;
o o o
118. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.
– uwzględniając komunikat Komisji "Plan działania w sprawie biomasy" (COM(2005)0628),
– uwzględniając komunikat Komisji "Strategia UE na rzecz biopaliw" (COM(2006)0034),
– uwzględniając dyrektywę 2001/77/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. w sprawie wspierania produkcji na rynku wewnętrznym energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych(1),
– uwzględniając dyrektywę 2003/30/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych(2),
– uwzględniając rezolucję z dnia 14 lutego 2006 r. zawierającą zalecenia dla Komisji w sprawie ogrzewania i chłodzenia z wykorzystaniem odnawialnych źródeł energii(3),
– uwzględniając przyznane Komisji pełnomocnictwo do negocjacji z WTO w dziedzinie rolnictwa, zdefiniowane we wniosku WE dotyczącym warunków negocjacji z WTO w sprawie rolnictwa (dokument referencyjny 625/02 ze stycznia 2003 r.),
– uwzględniając art. 45 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisji Handlu Międzynarodowego i Komisji Transportu i Turystyki (A6-0347/2006),
A. mając na uwadze, że w perspektywie długofalowej między innymi biomasa powinna być w intensywny sposób stosowana jako źródło energii, a jej właściwości energetyczne należy wykorzystywać w jak największym stopniu, przede wszystkim w leśnictwie, rolnictwie i gospodarce odpadami,
B. mając na uwadze, że spodziewane jest uzyskanie zrównoważonych rozwiązań dotyczących problemu energetycznego w drodze nadzwyczajnych, niezbędnych ulepszeń w dziedzinie racjonalizacji zużycia energii poprzez oszczędzanie energii i jednoczesne rozszerzenie zakresu wykorzystania odnawialnych źródeł energii,
C. mając na uwadze, że podstawowe możliwości wykorzystania biomasy daje produkcja energii elektrycznej, ogrzewanie i chłodzenie, wytwarzanie wodoru i metanu, produkcja paliw oraz przemysł chemiczny, spożywczy, papierniczy i stolarski,
D. mając na uwadze, że biomasa jest jedynym zawierającym węgiel surowcem spośród wszystkich odnawialnych źródeł energii i dlatego na uwagę zasługuje zarówno jej zastosowanie energetyczne, jak i wykorzystanie jej do produkcji wyrobów zawierających węgiel,
E. mając na uwadze, że wzmożone wykorzystywanie biomasy może przyczynić się do realizacji trzech głównych celów polityki energetycznej, tzn. bezpieczeństwa dostaw, konkurencyjności i równowagi środowiska naturalnego, poprzez redukcję emisji gazów cieplarnianych,
F. mając na uwadze, że sposób wykorzystywania bioenergii oraz wybór roślin uprawnych oraz charakterystyka systemu rolnego w którym są one uprawiane zadecyduje o tym, czy wykorzystanie bioenergii przyczyni się do redukcji emisji gazów cieplarnianych,
G. mając na uwadze, że ponad 20% emisji gazów cieplarnianych pochodzi z sektora transportu, a sektor ten nie jest objęty mechanizmem handlu pozwoleniami na emisje; mając na uwadze, że w kolejnych latach przewiduje się stały wzrost ilości tego typu emisji, a biopaliwa są jednym ze sposobów poprawy funkcjonowania tego sektora w aspekcie ochrony środowiska,
H. mając na uwadze, że dzięki biomasie może zmniejszyć się zależność od zewnętrznych źródeł energii, a na obszarach wiejskich mogą powstać nowe możliwości rozwoju gospodarczego i zatrudnienia,
I. mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie nie przestrzegają przepisów dyrektywy 2003/30/WE w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw i wyznaczają bardzo niskie cele,
J. mając na uwadze, że obecnie wykorzystywanie biomasy nadal napotyka bariery logistyczne i techniczne związane ze stosunkowo niską wydajnością energetyczną, zdecentralizowanym występowaniem, różnorodnością stosowanych materiałów i syntezą paliw,
K. mając na uwadze, że biopaliwa drugiej generacji (paliwa płynne z biomasy "Biomass-To-Liquid" BTL) umożliwiają uzyskanie znacznie wyższej wydajności energetycznej niż biopaliwa pierwszej generacji (olej roślinny, biodiesel, etanol),
L. mając na uwadze, że prawodawstwo wspólnotowe w zakresie jakości benzyny zabrania stosowania mieszanek zawierających powyżej 5% bioetanolu,
M. mając na uwadze, że dostępna jest technologia produkcji biopaliw drugiej generacji, rośnie zapotrzebowanie na wysokowartościowe paliwa oraz istnieje odpowiednia infrastruktura i technika napędowa,
N. mając na uwadze, że pod względem ekonomicznym na całym świecie możliwe jest przestawienie się na wytwarzanie produktów zawierających węgiel wykorzystując paliwa syntetyczne, jak potwierdzają przykłady z Republiki Południowej Afryki i Trynidadu, jednak produkcja biopaliw drugiej generacji nie może stanowić przeszkody dla produkcji paliw pierwszej generacji rozpoczętej przez państwa członkowskie zgodnie z dyrektywą 2003/30/WE,
O. mając na uwadze, że przy określaniu europejskiej polityki propagującej biomasę konieczne jest zintegrowane podejście, umożliwiające konkurencję w zakresie wszystkich sposobów jej zastosowania,
P. mając na uwadze, że plan działania w sprawie biomasy zgodnie z zasadą pomocniczości musi umożliwiać państwom członkowskim konieczną swobodę decyzyjną i zapewniać elastyczność, aby mogły one same określać własne cele i działania polityczne, a także instrumenty służące wspieraniu bioenergii, pod warunkiem że działania te nie będą zakłócać konkurencji między państwami członkowskimi,
Q. mając na uwadze, że opłacalność i trwały rozwój stanowią istotne wytyczne dla uzasadnionego ekologicznie wspierania bioenergii, łącząc wysoki poziom bezpieczeństwa ekologicznego i realną pod względem gospodarczym, długotrwałą podstawę finansowania,
R. mając na uwadze, że warunkiem koniecznym do realizacji celów związanych z równowagą środowiska naturalnego i redukcją emisji gazów cieplarnianych jest zagwarantowanie, że cały cykl życia biopaliw – począwszy od pola uprawnego, a skończywszy na zbiorniku paliwa, z uwzględnieniem transportu – przyczyni się do znacznego zmniejszenia emisji węgla w porównaniu z poziomem emisji wytwarzanych przez paliwa kopalne,
S. mając na uwadze, że kwestię krajowej produkcji biomasy oraz jej przywozu należy rozpatrywać przy założeniu, że warto promować rozwój samodzielnego sektora biomasy w Unii Europejskiej, również zw względu na możliwość stworzenia dodatkowego źródła dochodu w rolnictwie,
T. mając na uwadze, że powstanie europejskiego sektora biopaliw stwarza możliwości transferu technologii biopaliw do krajów rozwijających się, które są paraliżowane przez rosnące ceny ropy,
U. mając na uwadze, że brak jasnych norm i zabezpieczeń dotyczących środowiska naturalnego, w szczególności w przypadku biopaliw, może mieć znaczące negatywne skutki, takie jak wzrost wytrzebienia lasów tropikalnych przy braku istotnej redukcji emisji gazów cieplarnianych,
V. mając na uwadze, że obowiązujące przepisy prawne w Unii Europejskiej powinny zostać zbadane pod kątem lepszego wykorzystania biomasy,
W. mając na uwadze, że należy znaleźć równowagę pomiędzy produkcją towarów a zużyciem energii, przy czym wykorzystanie energetyczne stanowi tylko jedną z możliwości zastosowania biomasy,
X. mając na uwadze, że utylizacja chemiczna produktów z tłuszczów zwierzęcych i olejów roślinnych stanowi konkurencyjną gałąź gospodarki, której istnienie nie powinno być zagrożone,
Y. mając na uwadze, że wykorzystywanie drewna i drewnianych produktów ubocznych jako surowców w przemyśle stanowi konkurencyjną gałąź gospodarki, która tworzy miejsca pracy oraz wartość dodaną i której istnienie nie powinno być zagrożone,
Z. mając na uwadze, że w innych, pozaeuropejskich krajach podjęto istotne działania mające na celu wspieranie biopaliw i krajom tym udało się już uzyskać wysoki poziom penetracji rynku paliw,
1. przyjmuje z zadowoleniem obydwa komunikaty Komisji w sprawie planu działania w sprawie biomasy oraz strategii UE na rzecz biopaliw;
2. podziela ocenę Komisji dotyczącą stanu wykorzystania biomasy i przeszkód dla jej dalszego rozpowszechniania w sektorze energetycznym;
3. wyraża przekonanie, że strategia Unii Europejskiej w zakresie promowania biopaliw musi kierować się zasadą efektywności trwałości, szczególnie w kontekście strategii lizbońskiej, a podejmowane działania nie mogą prowadzić do nieproporcjonalnie wysokich nakładów administracyjnych;
4. jest zdania, że na szczeblu regionalnym, krajowym i europejskim należy stworzyć przejrzyste i otwarte rynki biomasy i biopaliw, które spełniają normy zrównoważonej produkcji oraz jest przekonany, że rynki te powinny zostać włączone do systemu Światowej Organizacji Handlu (WTO) i powinny być zgodne z jednolitym, przejrzystym i konkurencyjnym rynkiem energetycznym;
5. jest zdania, że producenci biopaliw potrzebują spójnej polityki inwestycyjnej i cenowej w perspektywie średnioterminowej na szczeblu państw członkowskich i Unii Europejskiej, która umożliwi zwrot inwestycji w rozsądnym okresie;
6. wzywa Komisję do podjęcia działań na rzecz jednolitego europejskiego rynku biomasy, a państwa członkowskie do usunięcia barier na szczeblu państw członkowskich i pomiędzy państwami członkowskimi;
7. jest zdania, że plan działania w sprawie biomasy i komunikat w sprawie strategii na rzecz biopaliw stanowią podstawę do podjęcia konkretnych i skutecznych działań;
8. wzywa Komisję do ponownego zbadania celów planu działania w sprawie biomasy dotyczących produkcji energii cieplnej i elektrycznej oraz biopaliw pod względem konkurencyjności, skuteczności oraz wydajności energetycznej każdego z sektorów;
9. uważa, że Komisja powinna dokonać przeglądu wszystkich planów działania i dyrektyw w celu umożliwienia racjonalnej produkcji i wykorzystania bioenergii i biopaliw i że przegląd ten powinien objąć w pierwszej kolejności uprawę roślin, leśnictwo i gospodarkę odpadami;
10. podziela zdanie Komisji, że wykorzystanie biomasy w zastosowaniach stacjonarnych, na przykład jako źródło energii, ogrzewania i chłodzenia, może w optymalny sposób przyczynić się do osiągnięcia celów UE w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych; wzywa do wydajnej i zrównoważonej produkcji biomasy i jej wykorzystywania w sektorze produkcji energii elektrycznej oraz metanu, transportu oraz ogrzewania i chłodzenia, gdy jest to konieczne - za pomocą odpowiednich środków zmierzających do osiągnięcia celów protokołu z Kioto oraz długookresowego celu ograniczenia wzrostu temperatury na świecie do 2ºC; w związku z powyższym wzywa do zwrócenia szczególnej uwagi na kwestię dostosowania lokalnych sieci ciepłowniczych;
11. uważa, że pomoc w zakresie energii odnawialnych, których podstawę stanowi biomasa, nie powinna w perspektywie długookresowej zakłócać konkurencji na rynkach surowców;
12. uważa, że także na podstawie dobrowolnych umów można zapewnić szybszy rozwój i większy stopień wykorzystania biomasy i biopaliw, wzywa więc państwa członkowskie i Komisję do wsparcia wykorzystania biomasy do produkcji energii między innymi przez stosowanie wymogów dotyczących ochrony środowiska naturalnego w zakresie emisji, a nie wyboru paliwa;
13. jest zdania, że przede wszystkim biomasa drzewna ze względu na rozmiary rynku i istniejące możliwości zastosowania nadaje się do stworzenia rynków funkcjonujących w całej Europie, należy jednak brać pod uwagę obecne braki na rynku i wzrost cen; w związku z tym popiera zamiar Komisji, aby jak najszybciej przedstawić plan działania w sprawie leśnictwa;
14. uważa jednak, że stosowanie biomasy leśnej nie może prowadzić do wzmożonej eksploatacji lasów naturalnych, zatrzymać procesu odnowy lasów nadmiernie eksploatowanych w przeszłości ani doprowadzić do wzrostu liczby monokultur lub plantacji gatunków egzotycznych, a sposób jego wspierania musi być zgodny z celem poprawy jakości ekologicznej lasów;
15. wzywa państwa członkowskie do uzależnienia finansowego wsparcia na rzecz biomasy nie od wielkości, lecz od wydajności instalacji, od zdecydowanie korzystnego bilansu w zakresie emisji gazów cieplarnianych i odczuwalnych korzyści dla środowiska naturalnego i bezpieczeństwa dostaw, zgodnie z zasadą dodatkowości i z uwzględnieniem rodzaju i rozmiarów wsparcia niezbędnego do penetracji rynku pod kątem danego rodzaju biomasy;
16. wzywa Komisję do opracowania instrumentu pozwalającego na ocenę poziomu zrównoważenia produkcji oraz wykorzystania (bio)paliw; uważa, że należy opracować wspólne metody oceny pozwalające na obiektywny pomiar aspektów stabilności środowiskowej, społecznej i ekonomicznej paliw mineralnych i biopaliw, co może również posłużyć za punkt odniesienia przy tworzeniu inicjatyw politycznych faworyzujących biopaliwa sprzyjające zrównoważonemu rozwojowi;
17. 17 wzywa państwa członkowskie, aby w trybie pilnym stworzyły zachęty dla produkcji energii zgodnie z umowami dotyczącymi łańcucha dostaw pomiędzy rolnikami i firmami używającymi biomasy dla celów energetycznych;
18. 18 oczekuje od państw członkowskich wsparcia dla inwestycji służących produkcji i wykorzystaniu biomasy i biopaliw, które będzie najbardziej skuteczne, biorąc pod uwagę kwestie klimatyczne i zgodne z przepisami polityki strukturalnej i rolnej, w szczególności uwzględniając tradycyjne odmiany przyjazne dla środowiska i dostosowane do potrzeb danego regionu; wyraża przekonanie, że takie systemy wsparcia nie mogą w żadnym wypadku zastąpić zrównoważonej lokalnej produkcji żywności;
19. oczekuje od państw członkowskich opracowania krajowych planów działania w sprawie biomasy, połączenia ich w odpowiednim czasie z własnymi środkami polityki strukturalnej i rolnej oraz aktualizacji takich krajowych planów działania w określonych odstępach czasu; oczekuje ponadto podjęcia wszelkich możliwych działań w celu realizacji celów dyrektywy 2003/30/WE;
20. wzywa Komisję do zbadania trwałości biomasy i biopaliw we wszystkich dziedzinach zastosowania na podstawie naukowych porównań różnych rodzajów przywożonej i produkowanej w UE biomasy na wszystkich etapach cyklu życia biomasy (well-to-wheels) i przedstawienia bilansu zgodności z dorobkiem prawnym Wspólnoty oraz przekazania sprawozdania Parlamentowi i Radzie do końca 2007 r.;
21. wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia poszanowania ochrony przyrody oraz interesów i ograniczeń związanych z zarządzaniem terenami zielonymi, obszarami wiejskimi i lasami, w obliczu zwiększonego wykorzystania biomasy na cele energetyczne;
22. oczekuje od Komisji propozycji udzielania wsparcia dla wydajnego i zrównoważonego stosowania biomasy w celach ogrzewania i chłodzenia, zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym, zgodnie ze strategiczną oceną oddziaływania na środowisko naturalne;
23. wyraża przekonanie, że z uwagi na sprzeczne żądania dotyczące pozyskiwania biomasy z odpadów, istotne jest, aby bioenergia nie była wykorzystywana jako usprawiedliwienie dla promowania spalania odpadów wobec możliwości pozwalających na większą oszczędność zasobów, takich jak ponowne użycie, recykling lub kompostowanie;
24. oczekuje, że w związku z badaniem ram prawnych dotyczących odpadów ułatwione będzie stosowanie jako paliwa odpadów, które nie mogą być ponownie przetworzone, włączając w to produkty uboczne produkcji rolno-spożywczej, z wyjątkiem tych, które pochodzą z obszarów dotkniętych pustynnieniem; zwraca jednak uwagę na fakt, że powinno to być możliwe pod warunkiem, że nie będzie stanowiło przeszkody dla ponownego wykorzystania surowców, które nadają się do ponownego przetworzenia;
25. zwraca się do Komisji o usunięcie ewentualnych przeszkód wynikających z przepisów prawa wspólnotowego w celu umożliwienia i wspierania fermentacji obornika i odpadów organicznych z myślą o produkcji biogazu;
26. wzywa do otwarcia sieci gazowych w celu dostarczania i transportu biogazu na niedyskryminujących zasadach, jeżeli wprowadzenie biogazu do systemu gazu naturalnego oraz jego bezpieczny transport w nim jest możliwy pod względem technicznym;
27. oczekuje, że procedury administracyjne dla produkcji i wykorzystania bioenergii zostaną uproszczone i rozszerzone na wszystkie państwa członkowskie;
28. podkreśla, że w ramach reformy wspólnej polityki rolnej zainicjowano wsparcie na rzecz promowania roślin energetycznych;
29. podkreśla, że mając na uwadze zrównoważony rozwój, przy wykorzystaniu biomasy należy promować jej stosowanie w miejscu najbliższym powstania surowców rolniczych, unikając w ten sposób strat energii powodowanych przez jej przesył; dlatego też wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykorzystania funduszy na rzecz rozwoju obszarów wiejskich z myślą o tym, aby instytucje publiczne na obszarach wiejskich przechodziły na ogrzewanie bioenergią;
30. wzywa do uznania i wspierania całkowitego spalania roślin, na przykład zbóż;
31. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja podkreśliła znaczenie wykorzystania zapasów zbóż pochodzących ze wspólnotowych działań interwencyjnych do produkcji bioenergii; podkreśla, że umożliwi to zmniejszenie ilości zbóż pochodzących z zapasów interwencyjnych przeznaczonych na eksport, dzięki czemu UE będzie mogła łatwiej wypełniać zobowiązania podjęte w WTO; w związku z tym zwraca się do Komisji o opracowanie odpowiednich zachęt, aby do wspomnianego celu wykorzystywać jak największą ilość zbóż pochodzących z działań interwencyjnych;
32. przyjmuje z zadowoleniem cel będący podstawą komunikatu Komisji, aby nadal wspierać wykorzystywanie energii odnawialnej, w tym biopaliw, jak również ich zastosowanie w transporcie, bez uszczerbku dla swobody wyboru przez państwa członkowskie innych technologii wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych oraz sektora i zastosowania, w których biomasa przyczynia się do największych korzyści w zakresie redukcji gazów cieplarnianych i produkcji energii;
33. wzywa państwa członkowskie do wspierania stosowania biopaliw poprzez system podatków i akcyzy, aby produkcja i użycie biopaliw stały się bardziej atrakcyjne; wzywa (skreślenie) państwa członkowskie do zwiększenia poparcia dla skoordynowanej polityki w tej dziedzinie; wspiera zatem dążenia Komisji do zaproponowania zobowiązań w zakresie biopaliw, zgodnie ze strategią UE w sprawie biopaliw (COM(2006)0034); wzywa Komisję do ustalenia nowych, ambitniejszych oraz długoterminowych celów do roku 2020, aby zapewnić bezpieczeństwo inwestycyjne;
34. wzywa Komisję do zwiększenia dostępu do pojazdów przyjaznych dla środowiska oraz poprawy dystrybucji biopaliw i dostępu konsumentów do nich, w porozumieniu ze spółkami naftowymi i gazowymi oraz producentami pojazdów;
35. wzywa Komisję do usunięcia wszelkich nieuzasadnionych barier występujących na rynku biomasy i biopaliw, nie pomijając jednakże względów dotyczących środowiska i zdrowia, na których to opierają się te środki;
36. popiera zamiar Komisji, aby trwale wspierać badania i rozwój, w szczególności w dziedzinie biopaliw drugiej generacji, i ułatwiać ich techniczne wdrażanie na dużą skalę;
37. uważa, że biopaliwa drugiej generacji (paliwa BTL) umożliwiają znacznie wyższą wydajność energetyczną niż biopaliwa pierwszej generacji;
38. uważa za pilnie potrzebne określenie w możliwie najszybszym terminie norm technicznych dla biopaliw i dokonanie przeglądu dyrektywy 98/70/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1998 r. odnoszącej się do jakości benzyny i olejów napędowych oraz zbadania, w jakim stopniu dotyczy ona użycia biopaliw, nie stwarzając przy tym zagrożenia dla kwestii dotyczących środowiska naturalnego i zdrowia, które stanowiły podstawę podjęcia tego środka; podkreśla, że dostosowanie istniejących norm lub zmiana dyrektywy 98/70/WE powinny nastąpić dopiero po zakończeniu przez Komisję oceny oddziaływania na jakość powietrza mieszanek z wyższą zawartością biopaliw w benzynie i olejach napędowych;
39. wzywa w szczególności do przeglądu obecnie obowiązującej normy EN 14214 w celu włączenia kolejnych form biomasy;
40. wzywa do zdefiniowania różnych rodzajów biopaliw drugiej generacji, aby odróżnić, z uwagi na ich wpływ na środowisko, produkty związane z leśnictwem od produktów uzyskiwanych z ligninowo-celulozowych surowców odpadowych, z odpadów organicznych przeznaczonych na wysypiska oraz z surowców pochodzenia roślinnego i zwierzęcego;
41. wspiera utworzenie platformy technologicznej biopaliw wraz ze wszystkimi dostawcami technologii, którzy mają udział w rozwoju, produkcji, przetwarzaniu i końcowym wykorzystaniu upraw energetycznych;
42. oczekuje, że wspierając badania, Komisja w należyty sposób uwzględni dążenia do zwiększonego wykorzystania biomasy w systemach chłodzenia i ogrzewania z sieci, zgodnie ze stanowiskiem Parlamentu Europejskiego przyjętym w pierwszym czytaniu na temat siódmego programu ramowego w dziedzinie badań(4);
43. stanowczo wzywa państwa członkowskie do jak najszybszego wyznaczenia krajowych celów w zakresie bioenergii, które powinny być zgodne z krajowymi celami zawartymi w protokole z Kioto oraz z długofalowym celem UE ograniczenia wzrostu temperatury na świecie do 2ºC;
44. zwraca się do Komisji z prośbą o wprowadzenie obowiązkowego i kompleksowego systemu certyfikacji umożliwiającego zrównoważoną produkcję biopaliw na wszystkich etapach, wraz z normami dla etapów uprawy i przetwarzania, jak również w zakresie emisji gazów cieplarnianych podczas całego cyklu życia, obowiązującego zarówno dla biopaliw wyprodukowanych w Unii Europejskiej, jak i do niej przywożonych;
45. wzywa Komisję do wsparcia rozwoju i wykorzystania systemu globalnego monitoringu na rzecz środowiska i bezpieczeństwa (GMES) w celu monitorowania wykorzystania gruntów do produkcji bioetanolu, aby zapobiec niszczeniu lasów tropikalnych i innym negatywnym skutkom dla środowiska;
46. uważa, że dalsze zwiększenie produkcji oleju palmowego może mieć wpływ na lasy naturalne i tradycyjną produkcję żywności, powodując utratę różnorodności biologicznej, konflikty na tle terytorialnym i znaczącą emisję gazów cieplarnianych; w związku z powyższym wzywa Komisję do uzależnienia importu do UE produktów opartych na oleju palmowym od spełnienia kryteriów zrównoważonej produkcji określonych w ramach globalnego systemu certyfikacji;
47. oczekuje, że wszystkie ogólnoeuropejskie cele dotyczące biomasy zostaną wyznaczone zgodnie z celem UE zakładającym 25% udział energii ze źródeł odnawialnych w ogólnym zużyciu energii do roku 2020;
48. popiera te strategie i środki, a także alternatywne technologie w sektorze transportu, które są zgodne z celami UE w dziedzinie klimatu;
49. wzywa Komisję do podjęcia działań w celu jak najszybszego osiągnięcia kompromisu w zakresie produkcji biopaliw między przemysłem samochodowym a sektorem naftowym, w myśl zasady "biopaliwa dla samochodów, a nie samochody dla biopaliw";
50. wzywa do zastosowania w praktyce ósmego zalecenia grupy CARS 21, w którym wskazuje się na biopaliwa drugiej generacji jako technologię szczególnie obiecującą z punktu widzenia redukcji emisji CO2 w sektorze transportu;
51. zaleca uwzględnienie w ramach wspierania produktów i technologii ewentualnego zastosowania biopaliw we wszystkich rodzajach transportu;
52. uważa, że zasadne może być wprowadzenie zachęt do stosowania biopaliwa w formie dłuższego okresu zwolnienia podatkowego dotyczącego czystego paliwa zgodnego z odpowiednim systemem certyfikacji, które obowiązywałoby w przypadku stosowania biopaliw w wybranych sektorach, jak rolnictwo i leśnictwo, transport wodny i lokalna komunikacja publiczna;
53. wzywa Komisję do wspierania w poszczególnych państwach członkowskich mieszania biopaliw z paliwami tradycyjnymi poprzez reformę wspólnotowego systemu podatków akcyzowych;
54. podkreśla znaczenie korzystania ze środków podatkowych, takich jak zwolnienia podatkowe, wzywa jednak Komisję do zwracania szczególnej uwagi na zaburzenia rynku;
55. wspiera zamiar Komisji stworzenia jasnych regulacji, w ramach negocjacji z WTO, które umożliwią rozwój europejskiego sektora biopaliw, w szczególności dzięki ustanowieniu odpowiednich i spójnych ram dotyczących handlu i ceł;
56. wzywa Komisję do przywiązywania większej wagi do spraw pozahandlowych w ramach przyszłej umowy WTO; zauważa, że powinno to pozwolić UE na zapewnienie zachowania równowagi przez importowane biopaliwa w perspektywie długofalowej, szczególnie w dziedzinie ochrony środowiska;
57. stwierdza, że biopaliwa są obecnie przedmiotem obrotu na rynkach światowych i że UE nie jest jeszcze samowystarczalna w tym zakresie; uważa jednak, że wspieranie produkcji krajowej powinno stanowić bezwzględny priorytet;
58. uważa, że na dany okres należy ustalić akceptowalny poziom importu bioetanolu do UE, możliwy do pogodzenia ze stopniowym rozwojem produkcji wspólnotowej zgodnie z europejską strategią na rzecz trwałego rozwoju, w szczególności w sektorze energetycznym;
59. uważa za konieczne przedłożenie do końca 2007 r. sprawozdania przez Komisję w sprawie warunków produkcji i wywozu biopaliw w najważniejszych krajach, w których są one produkowane;
60. wzywa Komisję do wspierania w ramach planu działania w sprawie biomasy dalszych analiz i badań tworzyw sztucznych opartych na biomasie w celu lepszego zrozumienia ich wkładu w całym cyklu życia w oszczędność paliw kopalnych, redukcję emisji gazów cieplarnianych i oszczędność energii w procesach odzysku, innych niż kompostowanie; wzywa Komisję do zbadania możliwości obowiązkowego wykorzystania pewnych bioplastików w przypadkach, gdy okażą się one dobrą alternatywą dla tradycyjnego plastiku;
61. wzywa Komisję do rozważenia, jako projektu pilotażowego, utworzenia parków energii odnawialnej, gdzie zapotrzebowanie na energię byłoby pokrywane przez połączenie różnych źródeł energii odnawialnej, takich jak biomasa, wiatr i energia słoneczna;
62. jest przekonany, że konieczne jest społeczne poparcie dla biopaliw, jednocześnie odnotowuje powszechne obawy wśród społeczeństwa związane z zieloną inżynierią genetyczną; uważa, że rozwój wysokoenergetycznej biomasy musi być bezpieczny dla środowiska i nie może stwarzać realnego ani domniemanego zagrożenia dla produkcji żywności niemodyfikowanej genetycznie; jest przekonany, że selekcja z wykorzystaniem markerów (MAS) umożliwiająca uzyskanie lepszych upraw dzięki "inteligentnej uprawie", czyli krzyżowaniu roślin z podobnych rodzin zamiast genetycznej modyfikacji w drodze wprowadzenia obcych genów, powinna istotnie przyczynić się do rozwoju wysokoenergetycznej i jednocześnie przyjaznej dla środowiska biomasy;
63. wzywa do stworzenia we wszystkich państwach członkowskich odpowiednich zachęt do prowadzenia zrównoważonych upraw energetycznych, bez stwarzania zagrożenia dla produkcji żywności, co ułatwiłoby zrównoważony dostęp do dodatkowej biomasy z rolnictwa i leśnictwa oraz jej wykorzystanie;
64. wzywa Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na małe projekty mające na celu wytwarzanie biopaliw w sektorze pierwotnej produkcji rolniczej, takie jak mobilna destylacja i fermentacja, gdyż mogą one mieć duże znaczenie dla przyszłego przetwarzania głównych produktów ubocznych;
65. uważa, że środki z budżetu przewidziane w dziale 2 pierwszego filaru wspólnej polityki rolnej (§60) i z Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich należy przeznaczyć także na energetyczne wykorzystanie biomasy;
66. uważa, że promocji biomasy na obszarach wiejskich należy osiągnąć nadając priorytet badaniom naukowym, rozwojowi oraz prezentacji tych zastosowań biomasy, co do których wykazane zostało, że zapewniają największą i najbardziej opłacalną redukcję emisji gazów cieplarnianych i oszczędność energii; a także poprzez tworzenie wyspecjalizowanego rynku, aby poprawić rentowność za pomocą kampanii informacyjnych; wskazuje, że należy poświęcić szczególną uwagę rozwojowi i promowaniu rozwiązań korzystnych dla wszystkich zainteresowanych stron, w których produkcja biomasy może być połączona z odtwarzaniem siedlisk, rolnictwem niskonakładowym i przyjaznym dla środowiska gospodarowaniem gruntami;
67. wzywa do znacznego zwiększenia maksymalnego gwarantowanego areału określonego w systemie dopłat do upraw energetycznych, wynoszącego 1,5 mln ha oraz do niewyłączania z tego systemu żadnych upraw, przy czym należy w szczególny sposób wyróżnić te uprawy, które przyczyniają się do wysokiego stopnia racjonalizacji zużycia energii;
68. wzywa Komisję do zlikwidowania systemu odłogowania i stworzenia nowych zachęt do uprawy roślin energetycznych;
69. zwraca uwagę, że uprawa surowców odnawialnych powinna się odbywać zgodnie z zasadami dobrej praktyki zawodowej oraz że w odniesieniu do uprawy obowiązują zasady współzależności (cross compliance);
70. wzywa Komisję do rozszerzenia listy upraw przeznaczonych do produkcji biopaliw w systemach wsparcia, celem zapewnienia wyboru najbardziej odpowiednich upraw energetycznych na poziomie lokalnym i regionalnym oraz wspierania fermentacji obornika;
71. wzywa Komisję do zlikwidowania barier utrudniających rozwój upraw energetycznych w nowych państwach członkowskich stosujących uproszczony system jednolitych płatności obszarowych;
72. wzywa do przyjęcia jednolitych ram na szczeblu europejskim, aby nawet w krajach, gdzie bioenergia nie odgrywa jeszcze żadnej roli, udostępnianie biomasy do celów energetycznych było priorytetem;
73. wyraża przekonanie, że zrównoważona produkcja i wykorzystanie biomasy, które powinny zostać poszerzone także o uprawę na małą skalę i włączone do strategii na rzecz rozwoju obszarów wiejskich, oferują znaczne korzyści dla krajów rozwijających się oraz że transfer technologii do tych krajów trzecich i eksport technologii bioenergetycznych należy wspierać w Unii Europejskiej; jest jednak zdania, że polityka ta powinna być zrównoważona, a tego typu starania powinny koncentrować się w większym stopniu na umożliwieniu tym krajom pokrycia własnego zapotrzebowania energetycznego niż wyłącznie na rozwoju ich zdolności wywozowej;
74. wzywa Komisję do opracowania szczególnej inicjatywy mającej na celu informowanie, szkolenie i poszerzanie wiedzy wśród rolników, obywateli i lokalnych władz administracyjnych w zakresie wykorzystania biomasy i biopaliw;
75. uważa, że produkcja biomasy i biopaliw może w znacznym stopniu przyczynić się do osiągnięcia europejskich celów związanych z kontrolowaniem klimatu;
76. wzywa Komisję do jak najszybszego przedstawienia projektu dyrektywy w sprawie ogrzewania i chłodzenia z wykorzystaniem odnawialnych źródeł energii jako części pakietu energetycznego w 2007 r.oraz przypomina o swojej rezolucji z dnia 14 lutego 2006 r. z zaleceniami dla Komisji w sprawie ogrzewania i chłodzenia z wykorzystaniem odnawialnych źródeł energii;
77. podkreśla potrzebę prowadzenia unijnej polityki informacyjnej na temat biomasy i biopaliw;
78. wzywa Komisję do włączenia torfu, z uwzględnieniem cyklu życiowego, jako długoterminowego źródła energii odnawialnej dla produkcji biomasy i bioenergii;
79. domaga się ustalenia wiarygodnych warunków ramowych dla inwestorów i producentów w myśl długofalowej strategii na rzecz wspierania konkurencyjnego rynku biopaliw w Unii Europejskiej, zwłaszcza w odniesieniu do zachęt podatkowych;
80. wzywa do większego uwzględnienia w działaniach politycznych i gospodarczych współpracy i integracji rynków biopaliw w UE i w państwach sąsiadujących z UE, szczególnie w ramach specjalnych umów o partnerstwie;
81. wyraża przekonanie, że program Inteligentna Energia dla Europy przyczyni się do wspierania lokalnych projektów związanych z oszczędzaniem energii i właściwym wykorzystaniem zasobów naturalnych;
82. wzywa Komisję do powstrzymania się od oferowania w ramach dwustronnych negocjacji regionalnych oraz negocjacji dwustronnych więcej niż zostało przyznane w ramach WTO w zakresie wniosków o preferencyjny dostęp do wspólnotowego rynku bioetanolu oraz do wprowadzenia w ramach wdrażania ogólnego systemu preferencji taryfowych (SPG) i SPG + przepisów umożliwiających ograniczenie lub wyeliminowanie preferencji przyznawanych niektórym państwom w zakresie bioetanolu w przypadku, gdy nie są one już uzasadnione;
83. zachęca Komisję i państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na próby nadużyć lub omijania prawa celnego w odniesieniu do bioetanolu ze szczególnym uwzględnieniem przestrzegania reguł pochodzenia i klasyfikacji celnej oraz do zapobiegania nadużywaniu niektórych zawieszających procedur celnych;
84. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.
– uwzględniając swoją poprzednią rezolucję z dnia 8 września 2000 r. w sprawie sytuacji na Fidżi(1),
– uwzględniając oświadczenie Prezydencji UE z dnia 5 grudnia 2006 r. w sprawie wojskowego zamachu stanu na Fidżi,
– uwzględniając oświadczenie Sekretarza Generalnego ONZ z dnia 5 grudnia 2006 r. w sprawie przejęcia władzy przez wojsko na Fidżi,
– uwzględniając deklarację Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka z dnia 6 grudnia 2006 r.,
– uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że komandor Frank Bainimarama obalił demokratycznie wybrany rząd Fidżi w zamachu stanu w dniu 5 grudnia 2006 r., okazując lekceważenie wobec konstytucji Fidżi i praworządności, wobec ludności Wysp Fidżi i ich tradycyjnych instytucji,
B. mając na uwadze, że dwa wojskowe zamachy stanu, przeprowadzone przez podpułkownika Sitiveni Rabukę i rdzennych mieszkańców Fidżi, miały miejsce w maju i wrześniu 1987 r.
C. mając na uwadze, że w dniu 19 maja 2000 r. uzbrojona grupa wzięła jako zakładnika pierwszego premiera pochodzenia hinduskiego, Mahendrę Chaudhry'ego, oraz kilku parlamentarzystów, i przetrzymywała ich przez kilka tygodni,
D. mając na uwadze, że kryzys paraliżuje gospodarkę Fidżi – opóźniając produkcję cukru, dramatycznie redukując działalność branży turystycznej i pozostawiając tysiące osób bez pracy,
E. mając na uwadze, że pomoc na rzecz rozwoju dla Wysp Fidżi w ramach 9. Europejskiego Funduszu Rozwoju, o wartości 23 mln EUR, została przywrócona przez UE w 2004 r. w celu zagwarantowania wszystkim grupom etnicznym równego dostępu do edukacji i szkoleń,
F. mając na uwadze, że poszanowanie praw człowieka, zasad demokratycznych i praworządności stanowi istotny element Umowy o partnerstwie z Kotonu, która reguluje stosunki między państwami AKP a Unią Europejską,
G. mając na uwadze, że współpraca na rzecz rozwoju między Fidżi a Unią Europejską rozpoczęła się w 1975 r.,
H. mając na uwadze, że Wspólnota Narodów podjęła decyzję o zawieszeniu członkostwa Fidżi w swoich organach decyzyjnych,
1. zdecydowanie potępia odsunięcie od władzy demokratycznie wybranego rządu Fidżi przez siły zbrojne i ponawia swój stanowczy protest wobec działań, które podważają procesy demokratyczne na Fidżi;
2. żąda, aby siły wojskowe ustąpiły i oddały władzę demokratycznie wybranemu rządowi;
3. uważa, że trwałe rozwiązanie obecnego kryzysu politycznego może zostać osiągnięte wyłącznie środkami pokojowymi przy poszanowaniu problemów i interesów wszystkich grup;
4. podkreśla, że powstaje pokojowa opozycja wobec wojskowego reżimu, po tym jak usunięty ze stanowiska premier wezwał do pokojowego oporu, a zarówno Wielka Rada Wodzów jak i wpływowe grupy wyznaniowe potępiły zamach;
5. przypomina, że na Fidżi odbyły się w maju 2006 r. wybory powszechne, które międzynarodowi obserwatorzy uznali za wiarygodne, w tym zwłaszcza liczna misja obserwacyjna UE;
6. przypomina, że rząd koalicyjny utworzony przez premiera L. Qarasego w następstwie wyborów posiada pełną demokratyczną legitymację, jak również znaczną przewagę w parlamencie;
7. podkreśla, że przyszłość wieloetnicznego społeczeństwa Fidżi zależy od wiarygodności i legitymacji demokratycznych instytucji, w oparciu o zasadę równego traktowania wszystkich istot ludzkich niezależnie od ich pochodzenia etnicznego, wspieranych przez wszystkie społeczności;
8. sugeruje powołanie komisji prawdy i pojednania na Fidżi jako wkładu na rzecz pokojowego współistnienia dwóch największych grup etnicznych;
9. wzywa Komisję i państwa członkowskie do natychmiastowego zawieszenia wszelkiej pomocy nie mającej charakteru humanitarnego, zgodnie z art. 96 Umowy o partnerstwie z Kotonu; za wyjątkiem programów edukacyjnych, pod warunkiem, że realizują je organizacje pozarządowe;
10. wzywa Unię Europejską do natychmiastowego wprowadzenia zakazu podróżowania wobec członków sił zbrojnych, ich rodzin i wszystkich osób zaangażowanych w zamach stanu na Fidżi, aby uniemożliwić im wjazd do państw członkowskich;
11. wzywa wszystkich członków Forum Wysp Pacyfiku i pozostałe regionalne i międzynarodowe podmioty do wywierania presji, aby kryzys został rozwiązany i aby osiągnąć trwałą polityczną, gospodarczą i społeczną stabilizację na Fidżi;
12. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, Sekretarzowi Generalnemu Wspólnoty Narodów, rządom krajów zrzeszonych w Forum Wysp Pacyfiku, w tym Australii i Nowej Zelandii oraz rządom krajów partnerskich Dialogu po etapie Forum, w tym Stanom Zjednoczonym.
– uwzględniając konferencję ONZ na wysokim szczeblu w sprawie eliminacji wykorzystywania seksualnego przez personel ONZ i personel organizacji pozarządowych, która odbyła się w Nowym Jorku w dniu 4 grudnia 2006 r., oraz uwagi wygłoszone na tej konferencji przez Sekretarza Generalnego,
– uwzględniając czwartą konwencję genewską z 1949 r. o ochronie ludności cywilnej w czasie wojny oraz protokoły dodatkowe przewidujące, że kobiety muszą być chronione przed zgwałceniem i wszelkimi innymi formami przemocy seksualnej,
– uwzględniając deklarację ONZ o eliminacji przemocy wobec kobiet z dnia 20 grudnia 1993 r. oraz Konwencję Praw Dziecka ONZ z dnia 20 listopada 1989 r.,
– uwzględniając rezolucję 1325 (2000) Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa z dnia 31 października 2000 r.,
– uwzględniając rezolucję 1265 (1999) Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie ochrony ludności cywilnej w czasie konfliktów zbrojnych z dnia 17 września 1999 r., a w szczególności jej ust. 14, na mocy którego personel ONZ biorący udział w akcjach przywracania, utrzymywania i budowania pokoju musi być odpowiednio przeszkolony, zwłaszcza w zakresie praw człowieka, w tym przepisów związanych ze sprawami płci,
– uwzględniając Rzymski Statut Międzynarodowego Trybunału Karnego, a w szczególności jego art. 7 i 8, które wymieniają zgwałcenie, niewolnictwo seksualne, przymusową prostytucję, wymuszoną ciążę i przymusową sterylizację oraz wszelkie inne formy przemocy seksualnej o porównywalnym stopniu ciężkości jako zbrodnie przeciwko ludzkości i zbrodnie wojenne oraz uznają je za formę tortur i poważną zbrodnią wojenną, niezależnie od tego czy czyny te popełniane są w sposób systematyczny, w trakcie konfliktów międzynarodowych lub wewnętrznych;
– uwzględniając rezolucję 1712 (2006) Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie Liberii z dnia 29 września 2006 r.,
– uwzględniając sprawozdanie księcia Zeida Ra'Ad Zeid Al-Husseina, doradcy Sekretarza Generalnego ds. wykorzystywania seksualnego w czasie operacji pokojowych ONZ, zatytułowane "Kompleksowa strategia w celu eliminacji wykorzystywania seksualnego w czasie operacji pokojowych Narodów Zjednoczonych", z dnia 4 kwietnia 2005 r.,
– uwzględniając raport Biura Nadzoru Wewnętrznego dotyczący dochodzeń w sprawie podejrzeń o wykorzystywanie i nadużycia seksualne podczas misji Organizacji Narodów Zjednoczonych w Demokratycznej Republice Konga z dnia 5 stycznia 2005 r.,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie sytuacji kobiet w konfliktach zbrojnych i ich roli w odbudowie i procesie demokratycznym w krajach po zakończeniu konfliktu(1),
– uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że ostatnie zarzuty wobec członków sił pokojowych ONZ dotyczące dopuszczania się przez nich gwałtów na dzieciach na Haiti i w Liberii i zmuszaniu ich do prostytucji stanowią najnowszy element w smutnej serii podobnych skandalicznych przypadków, w tym aktów pedofilii ze strony personelu ONZ w Demokratycznej Republice Konga oraz handlu ludźmi w Kosowie;
B. mając na uwadze, że w misjach pokojowych ONZ na świecie uczestniczy blisko 100 000 osób, a zdecydowana większość z nich odbywa służbę lojalnie i z honorem, jednak ich wkład w utrzymanie pokoju i bezpieczeństwa jest umniejszany przez poważne przypadki wykorzystywania seksualnego ze strony niewielkiej liczby osób stanowiących personel ONZ;
C. mając na uwadze, że od 2004 r. ONZ przeprowadziła dochodzenie wobec 319 uczestników sił pokojowych w związku z wykorzystywaniem seksualnym i ukarały 179 osób, w tym żołnierzy, cywili i policjantów;
D. mając na uwadze, że personel ONZ wydalany z organizacji z powodu wykorzystywania seksualnego rzadko jest ścigany sądownie w kraju pochodzenia;
E. mając na uwadze, że głównym celem misji pokojowych jest pomoc krajom zniszczonym przez konflikty wewnętrzne lub międzynarodowe w przywróceniu równowagi, zagwarantowaniu bezpieczeństwa publicznego i wprowadzeniu rządów prawa;
1. wyraża głębokie oburzenie z powodu odrażających zbrodni przypisywanych personelowi ONZ, w tym żądania usług seksualnych w zamian za żywność;
2. potępia działania uczestników misji pokojowych ONZ na Haiti i w Liberii, dopuszczających się gwałtów na dzieciach i zmuszających je do prostytucji;
3. potępia wszelkie akty wykorzystywania seksualnego oraz inne formy czynów przestępczych dokonywanych przez personel ONZ z naruszeniem praw człowieka, które stanowią jawne zaprzeczenie oraz zdradę misji pokojowej i humanitarnej samej organizacji;
4. podkreśla szczególnie naganną naturę tych czynów, żerujących na niezwykle podatnych na zagrożenia i słabych populacjach lokalnych, które powinny być chronione, a nie wykorzystywane przez personel ONZ;
5. wzywa wszystkie państwa członkowskie ONZ, które wysłały personel na misje pokojowe, do zbadania wszelkich skarg dotyczących wykorzystywania seksualnego, szczególnie w odniesieniu do nieletnich, oraz do jak najszybszego postawienia przed sądem sprawców tych czynów;
6. wzywa Sekretarza Generalnego ONZ do przeprowadzenia dalszego dochodzenia w sprawie roli uczestników misji pokojowych i humanitarnych ONZ w wykorzystywaniu seksualnym dzieci i osób podatnych na zagrożenia w celu wprowadzenia skutecznego systemu monitorowania i egzekwowania polityki zerowej tolerancji prowadzonej przez ONZ;
7. z zadowoleniem przyjmuje ostatnią konferencję ONZ wysokiego szczebla z dnia 4 grudnia 2006 r., która dotyczyła kwestii zapobiegania wykorzystywaniu seksualnemu przez personel terenowy oraz oświadczenia Sekretarza Generalnego w sprawie przyszłej strategii pomocy ofiarom wykorzystywania seksualnego, a także pobierania próbek DNA w celu zapobiegania dalszym nadużyciom;
8. wyraża poważne zaniepokojenie sprawozdaniami na temat zmowy milczenia przy okazji niektórych misji ONZ, która wynika ze strachu przed karą i odwetem; wzywa ONZ do podjęcia wszelkich niezbędnych kroków w celu stworzenia środowiska pracy umożliwiającego pracownikom informowanie o nadużyciach bez obaw o zemstę;
9. podkreśla, że pomimo obecnych środków oraz długotrwałej polityki zerowej tolerancji prowadzonej przez ONZ nadal pojawiają się oskarżenia o wykorzystywanie seksualne; zaznacza również, że jeżeli ONZ nie powstrzyma natychmiast takiego zachowania, będzie to miało szkodliwy wpływ na wiarygodność i autorytet moralny całej instytucji; ponadto podkreśla, że w końcu niektóre państwa członkowskie mogą ograniczyć liczbę swoich oddziałów w okresie, w którym istnieje ogromna potrzeba misji pokojowych;
10. podkreśla trudności, wobec których staje ONZ w kwestii zdyscyplinowania oddziałów winnych wykorzystywania seksualnego, ponieważ odpowiedzialność za szkolenie i dyscyplinę oddziałów pozostaje w gestii państw członkowskich; w związku z tym wzywa, aby państwa, których ta kwestia dotyczy, wszczynały postępowanie dyscyplinarne tam, gdzie to możliwe;
11. z zadowoleniem przyjmuje ambicje stworzenia wiążącego traktatu ONZ w sprawie ścigania uczestników misji pokojowych dopuszczających się wykorzystywania seksualnego;
12. podkreśla, że traktat taki powinien również zawierać postanowienia, zgodnie z którymi personel ONZ oskarżony o tego typu przestępstwo nie mógłby być powtórnie zatrudniony, a także postanowienia dotyczące utworzenia funduszu pomocy ofiarom wykorzystywania seksualnego oraz środków mających na celu poprawę szkolenia personelu ONZ w zakresie praw człowieka;
13. wzywa ONZ do podjęcia kroków w celu zapewnienia ochrony osobom podatnym na zagrożenia, w szczególności kobietom, dzieciom i uchodźcom, na terenach działania oddziałów ONZ; ponadto wzywa ONZ i UE do poparcia środków na rzecz wzmocnienia pozycji kobiet w czasie konfliktów i po ich zakończeniu, tak aby były mniej narażone na wykorzystywanie seksualne;
14. z zadowoleniem przyjmuje krajową kampanię na rzecz zwalczania wykorzystywania seksualnego, zainicjowaną przez rząd Liberii w dniu 4 grudnia 2006 r. wspólnie z ONZ i organizacjami społeczeństwa obywatelskiego, a także apel prezydent Ellen Johnson Sirleaf do społeczności międzynarodowej o nienadużywanie swojego bogactwa i swojej władzy do wykorzystywania seksualnego dzieci i kobiet;
15. uznaje wkład misji pokojowych ONZ w propagowanie pokoju i bezpieczeństwa na całym świecie;
16. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz rządom państw członkowskich ONZ.
– uwzględniając raport specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. sytuacji praw człowieka w Myanmar, Paulo Sérgio Pinheiro, z dnia 21 września 2006 r.,
– uwzględniając decyzję Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 15 września 2006 r. o włączeniu do oficjalnego porządku obrad wizyty w dniach 9-12 listopada 2006 r. w Myanmar zastępcy sekretarza generalnego ONZ ds. politycznych, Ibrahima Gambami, a następnie udzielenie przez niego informacji Radzie Bezpieczeństwa,
– uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Birmy, w szczególności z dnia 17 listopada 2005 r.(1),
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 817/2006 z dnia 29 maja 2006 r. odnawiające środki ograniczające skierowane przeciwko Birmie/Związkowi Myanmar(2),
– uwzględniając oświadczenie przewodniczącego szóstego spotkania w ramach dialogu Azja-Europa (ASEM), które odbyło się w Helsinkach w dniach 10-11 września 2006 r.,
– uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że Państwowa Rada ds. Pokoju i Rozwoju nie przestaje wystawiać narodu Birmy na tak przerażające akty naruszania praw człowieka, jak praca przymusowa, prześladowanie dysydentów, wcielanie dzieci do wojska oraz przymusowe przesiedlania,
B. mając na uwadze, że Konwent Narodowy, po raz pierwszy zwołany w 1993 r. w celu sporządzenia projektu konstytucji, a od tamtej pory wiele razy zawieszany, zebrał się ponownie 10 października 2006 r., jednak wciąż nie dysponuje wiarygodnością z powodu braku demokratycznie wybranych przedstawicieli, zwłaszcza z Narodowej Ligii na rzecz Demokracji, jak i z grup etnicznych,
C. mając na uwadze, że liderka Narodowej Ligii na rzecz Demokracji, laureatka Pokojowej Nagrody Nobla oraz Nagrody im. Sacharowa, Aung San Suu Kyi, spędziła 10 z ostatnich 16 lat w areszcie domowym, który to bezprawny środek junta wojskowa przedłuża co roku,
D. mając na uwadze, że kraje sąsiadujące z Birmą muszą zająć bardziej zdecydowane stanowisko w sprawie przemocy reżimu wojskowego w tym kraju oraz zażądać, by Birma poprawiła sytuację w zakresie poszanowania praw człowieka i wkroczyła na ścieżkę demokracji,
E. mając na uwadze, że ponad 30% dzieci poniżej piątego roku życia cierpi na niedożywienie, a także mając na uwadze utrzymywanie się na wysokim poziomie wskaźników umieralności na malarię i gruźlicę, rozszerzanie się epidemii HIV/AIDS na ogół społeczeństwa, oraz to, że prawie połowa dzieci w wieku szkolnym nie uczęszcza do szkoły,
F. mając na uwadze, że rząd Birmy niedawno nakazał Międzynarodowemu Komitetowi Czerwonego Krzyża zamknąć pięć placówek przedstawicielskich w tym kraju, skutecznie uniemożliwiając tej organizacji prowadzenie większości z jej działań w zakresie udzielania pomocy i ochrony, z której korzystają cywile, mieszkający w trudnych warunkach w regionach przygranicznych,
G. mając na uwadze dane za rok 2006 opublikowane w International Narcotics Control Strategy Report, według których Birma jest drugim w świecie producentem nielegalnego opium, odpowiadającego za przeszło 90% heroiny południowo-wschodniej Azji,
1. potępia Państwową Radę ds. Pokoju i Rozwoju za trwający od ponad 40 lat ucisk narodu birmańskiego oraz całkowity brak znaczących postępów w zbliżaniu się do demokracji;
2. odmawia uznania wiarygodności jakichkolwiek projektów konstytucyjnych proponowanych przez Konwent Narodowy dopóty, dopóki nie zasiądą w nim Narodowa Liga na rzecz Demokracji oraz inne partie polityczne; apeluje do Konwentu Narodowego o zaproponowanie "mapy drogowej" ku demokracji, która rzeczywiście odzwierciedlałaby pragnienia ludu birmańskiego, a nie prowadziła do zacieśnienia wojskowej kontroli władz;
3. domaga się natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia Aung San Suu Kyi oraz wszystkich więźniów politycznych, przetrzymywanych przez Państwową Radę ds. Pokoju i Rozwoju, których liczbę szacuje się na ponad 1 100;
4. ubolewa nad niedawnym zamknięciem przez rząd Birmy pięciu placówek Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża (w Mandalay, Mawlamyine, Hpa-an, Taunggyi i Kyaing Tong), co skutecznie uniemożliwia organizacji prowadzenie pracy humanitarnej, a także nad innymi działaniami zmierzającymi do zastraszenia organizacji pozarządowych niosących pomoc humanitarną; apeluje do rządu Birmy o zezwolenie tym organizacjom na prowadzenie działalności bez jej zakłócania ani ograniczania;
5. ostro potępia brutalne prześladowanie przez reżim kilku dużych grup etnicznych, w tym Karenów we wschodniej Birmie, które doprowadziło do ogromnych cierpień oraz wewnętrznych przesiedleń oraz zmuszenia 82 000 osób do opuszczenia swych domów we wschodniej Birmie w 2006 r., co podniosło liczbę uchodźców wewnętrznych w granicach Birmy do przynajmniej 500 000;
6. z zadowoleniem przyjmuje misję informacyjną z 2006 r. do Birmy Syeda Hamida Albara, ministra spraw zagranicznych Malezji, w efekcie stanowiska przyjętego w zeszłym roku przez 11. szczyt Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN), i wyraża ufność, że doprowadzi ona do podjęcia przez kraje ASEAN surowszych środków przeciwko juncie wojskowej w Birmie;
7. z zadowoleniem przyjmuje decyzję Międzynarodowej Organizacji Pracy, by swą troskę o odrażające wykorzystywanie przez Państwową Radę ds. Pokoju i Rozwoju pracy przymusowej przedstawić Radzie Bezpieczeństwa ONZ oraz Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości, i ufa, że to surowsze podejście wkrótce doprowadzi Państwową Radę ds. Pokoju i Rozwoju do zaprzestania takich praktyk;
8. uznaje, że ukierunkowane sankcje UE nie zostały wymierzone w obszary ekonomiczne, dzięki którym reżim czerpie znaczące dochody, i w związku z tym jak dotąd nie doprowadziły do osiągnięcia oczekiwanego efektu na osobach bezpośrednio odpowiedzialnych za cierpienie narodu birmańskiego; wzywa Radę do zagwarantowania ścisłego przestrzegania przez państwa członkowskie obowiązujących środków ograniczających;
9. wzywa Radę do rozszerzenia zasięgu swoich sankcji oraz uzupełniania listy osób objętych sankcjami, tak by objęła ona wszystkich ministrów Państwowej Rady ds. Pokoju i Rozwoju, wiceministrów, członków, zwolenników i pracowników oraz członków rodzin ww. osób, a także biznesmenów i innych prominentnych działaczy związanych z reżimem;
10. wzywa Chiny, Indie oraz inne kraje, które nadal dostarczają broń oraz udzielają wsparcia juncie wojskowej, do odstąpienia od tego i do przyłączenia się do wysiłków wspólnoty międzynarodowej, aby dokonała się zmiana na lepsze w Birmie;
11. przyjmuje z zadowoleniem decyzję prokuratorów Korei Południowej do wniesienia aktu oskarżenia przeciwko 14 osobom zatrudnionym w siedmiu południowokoreańskich firmach za usiłowanie dostarczenia technologii i sprzętu birmańskiemu reżimowi, mających pomóc mu w budowie fabryki broni w Pyay, w środkowej Birmie;
12. przyjmuje z zadowoleniem niedawne otwarcie przez ONZ pierwszego z siedmiu centrów pomocy prawnej, położonego w obozie Ban Mae Nai Soi w północno-wschodniej Tajlandii z myślą o birmańskich uchodźcach przebywających w sąsiadującej z Birmą Tajlandii, i oczekuje podjęcia przez ONZ dalszych zdecydowanych kroków wymierzonych przeciwko Państwowej Radzie ds. Pokoju i Rozwoju;
13. nalega, aby wszelką pomoc przeznaczoną dla Birmy dostarczały prawdziwie pozarządowe organizacje oraz aby dotarła ona do osób, dla których jest przeznaczona, przy jak najmniejszym zaangażowaniu Państwowej Rady ds. Pokoju i Rozwoju;
14. wzywa Radę Bezpieczeństwa ONZ do przyjęcia wiążącej rezolucji, domagającej się przywrócenia demokracji w Birmie oraz uwolnienia wszystkich więźniów politycznych, łącznie z Aung San Suu Kyi;
15. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich, rządom państw ASEAN, Narodowej Lidze na rzecz Demokracji, Państwowej Radzie ds. Pokoju i Rozwoju oraz Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
– uwzględniając Konwencję haską w sprawie prawa właściwego dla niektórych praw dotyczących papierów wartościowych zapisanych na rachunku w instytucji pośredniczącej (zwaną dalej "konwencją haską w sprawie papierów wartościowych")oraz sprawozdanie wyjaśniające,
– uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady w sprawie podpisania konwencji haskiej w sprawie papierów wartościowych (COM(2003)0783),
– uwzględniając analizę Komisji dotyczącą niektórych aspektów prawnych konwencji haskiej w sprawie papierów wartościowych,
– uwzględniając dyrektywę 2002/47/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 czerwca 2002 r. w sprawie uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych(1), w szczególności jej art. 9,
– uwzględniając dyrektywę 98/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 1998 r. w sprawie zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozrachunku papierów wartościowych(2), w szczególności jej art. 9 ust. 2,
– uwzględniając dyrektywę 2001/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 kwietnia 2001 r. w sprawie reorganizacji i likwidacji instytucji kredytowych(3), w szczególności jej art. 24 i art. 31 tiret trzecie,
– uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego z dnia 17 marca 2005 r. dotyczące podpisania konwencji haskiej w sprawie papierów wartościowych(4),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 września 2006 r. w sprawie udziału Parlamentu Europejskiego w pracach Konferencji Haskiej po przystąpieniu Wspólnoty(5),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 stycznia 2003 r. w sprawie komunikatu Komisji i Rady skierowanego do Parlamentu Europejskiego zatytułowanego "Mechanizmy rozliczeń i rozrachunku w Unii Europejskiej – Główne problemy i wyzwania na przyszłość"(6),
– uwzględniając art. 300 ust. 2 akapit pierwszy oraz ust. 3 akapit drugi Traktatu WE,
– uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że konwencja haska w sprawie papierów wartościowych jest niezgodna z dyrektywami 2002/47/WE, 98/26/WE i 2001/24/WE,
B. mając na uwadze, że Komisja przewiduje w związku z tym przegląd tych trzech dyrektyw, przyjętych w ramach procedury współdecyzji przez Parlament Europejski,
C. mając na uwadze, że dyrektywy te wprowadziły tak zwaną zasadę "PRIMA" ("Place of the Relevant Intermediary Approach", czyli "podejście czyniące odniesienie do miejsca prowadzenia działalności przez danego pośrednika"), aby zapewnić bezpieczeństwo prawne płatności i skuteczny nadzór finansowych instytucji pośredniczących,
D. mając na uwadze, że wobec braku ujednolicenia prawa materialnego w zakresie własności, prawa do głosowania oraz praw i obowiązków centralnych depozytariuszy papierów wartościowych wobec właścicieli kont, w szczególności w odniesieniu do rozróżnienia między ich aktywami własnymi a zapisanymi na rachunku aktywami klienta, zanim odrzuci się zasadę PRIMA, należy skonsultować się z Parlamentem Europejskim, który oprze się na wyczerpujących analizach przeprowadzonych uprzednio przez wszystkie swoje właściwe komisje,
E. mając na uwadze, że Parlament Europejski ma prawo do wydania opinii w odniesieniu do ratyfikacji konwencji haskiej w sprawie papierów wartościowych,
1. ponownie podkreśla potrzebę demokratycznej kontroli negocjacji prowadzonych w ramach Haskiej Konferencji Międzynarodowego Prawa Prywatnego;
2. podkreśla konieczność konsultacji z Parlamentem Europejskim przed ratyfikacją, zwłaszcza w odniesieniu do projektów mandatów negocjacyjnych oraz do celowości wprowadzenia klauzul rozłączności;
3. przypomina swoje przywiązanie do zasady PRIMA, do określenia wspólnych ram wykonywania działalności rozliczeniowej i rozrachunkowej, do skutecznej walki z praniem brudnych pieniędzy oraz do poszanowania prawa głosu akcjonariuszy;
4. uważa za sprawę kluczową zapewnienie ex ante bezpieczeństwa prawnego w kontekście międzynarodowym w odniesieniu do prawa właściwego dla niektórych zagadnień dotyczących posiadania, możliwości wniesienia sprzeciwu i przenoszenia papierów wartościowych zapisanych na rachunku w instytucji pośredniczącej oraz zabezpieczeń ustanowionych na tych papierach wartościowych, a także ograniczenie zagrożeń systemowych, które mogą wynikać z niepewności utrzymującej się w tych dziedzinach;
5. wyraża najwyższe zaniepokojenie z powodu wielokrotnie zgłaszanych zastrzeżeń Europejskiego Banku Centralnego dotyczących zagrożeń systemowych oraz z powodu zagrożenia gwałtownym wzrostem liczby sporów dotyczących realizacji zabezpieczeń, w których sądy będą musiały stosować prawo innego kraju, zwłaszcza w celu ustalenia kolejności zabezpieczenia;
6. jest zdania, że do kwestii majątkowych dotyczących wszystkich papierów wartościowych zapisanych na rachunkach uczestników systemu rozliczeniowo-rozrachunkowego powinien mieć zastosowanie jeden system prawny stosowany w taki sam sposób, że do kwestii umownych dotyczących stosunków między systemem rozliczeniowo-rozrachunkowym a jego poszczególnymi uczestnikami powinien mieć zastosowanie jeden system prawny, aby chronić ostateczny charakter operacji, bezpieczeństwo i przejrzystość systemu rozliczeniowo-rozrachunkowego;
7. jest zdania, że zapewnienie bezpieczeństwa transakcji wykonywanych wewnątrz Europy powinno mieć pierwszeństwo nad ułatwianiem transakcji między Unią Europejską a resztą świata;
8. wyraża ubolewanie z powodu bardzo niewystarczającego charakteru testu zgodności z rzeczywistością (art. 4 ust. 1 konwencji haskiej w sprawie papierów wartościowych) oraz wyjątków w zakresie przepisów bezwzględnie obowiązujących (art. 11 ust. 3 konwencji haskiej w sprawie papierów wartościowych), co może zachęcać do wybierania najmniej rygorystycznego prawa i grozi zakłóceniami na wewnętrznym rynku usług finansowych;
9. wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi wyczerpującej analizy skutków, prezentującej konsekwencje przystąpienia do konwencji haskiej w sprawie papierów wartościowych dla prawa i gospodarki Unii Europejskiej; domaga się, aby analiza ta w szczególności określała konsekwencje fiskalne przystąpienia do tej konwencji, konsekwencje związane z przenoszeniem ryzyka między podmiotami (centralni depozytariusze, banki, deponenci) spowodowanym odrzuceniem zasady PRIMA, konsekwencje dotyczące wykonywania prawa do głosowania związanego z papierami wartościowymi, wpływ na wynagrodzenie ostatecznego właściciela papierów wartościowych, na zwalczanie nadużyć rynkowych, walkę z praniem brudnych pieniędzy i z finansowaniem terroryzmu, skuteczność systemu rozrachunkowego i wykrywanie zagrożenia niewypłacalnością instytucji kredytowych;
10. wzywa o przyjęcie analizy skutków przez kolegium komisarzy przed podpisaniem konwencji haskiej w sprawie papierów wartościowych w imieniu Wspólnoty;
11. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.