Parlament Europejski,

–   uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka z dnia 20 listopada 1989 r., w szczególności art. 37 i 40,

–   uwzględniając Wzorcowe reguły minimum Narodów Zjednoczonych dotyczące wymiaru sprawiedliwości wobec nieletnich ("reguły pekińskie") z 1985 r., przyjęte rezolucją Zgromadzenia Ogólnego 40/33 z dnia 29 listopada 1985 r.,

–   uwzględniając Wskazania Narodów Zjednoczonych dotyczące zapobiegania przestępczości nieletnich ("wskazania z Rijadu") z 1990 r., przyjęte rezolucją Zgromadzenia Ogólnego 45/112 z dnia 14 grudnia 1990 r.,

–   uwzględniając Reguły Narodów Zjednoczonych dotyczące Ochrony Nieletnich Pozbawionych Wolności, przyjęte rezolucją Zgromadzenia Ogólnego 45/113 z dnia 14 grudnia 1990 r.,

–   uwzględniając Europejski traktat Rady Europy w sprawie wykonywania praw z dnia 25 stycznia 1996 r., w szczególności art. 1 oraz art. 3 do 9,

–   uwzględniając zalecenie Komitetu Ministrów Rady Europy dla państw członkowskich w sprawie nowych sposobów podejścia do przestępczości młodocianych i roli wymiaru sprawiedliwości wobec nieletnich (Rec (2003)20) z dnia 24 września 2003 r(1).,

–   uwzględniając zalecenie Komitetu Ministrów Rady Europy w sprawie reakcji społecznych wobec przestępczości młodocianych, (Rec (87)20) z dnia 17 września 1987 r.(2),

–   uwzględniając zalecenie Komitetu Ministrów Rady Europy w sprawie reakcji społecznych wobec przestępczości młodocianych wśród rodzin imigrantów, (Rec (88) 6E) z dnia 18 kwietnia 1988 r.(3),

–   uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności art. 6, oraz postanowienia tytułu VI dotyczące współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych,

–   uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności tytuł XI dotyczący polityki społecznej, edukacji, kształcenia zawodowego i młodzieży, zwłaszcza art. 137,

–   uwzględniając program ramowy dotyczący współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (AGIS), który wygasł z dniem 31 grudnia 2006 r., oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 168/2007 ustanawiające Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej, przyjęte w dniu 15 lutego 2007 r.(4),

–   uwzględniając swoje stanowisko z dnia 30 listopada 2006 r. w sprawie projektu decyzji Rady upoważniającej Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej do podejmowania działań w obszarach, o których mowa w tytule VI Traktatu o Unii Europejskiej(5),

–   uwzględniając swoje stanowisko z dnia 22 maja 2007 r. w sprawie wspólnego stanowiska Rady z myślą o przyjęciu decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej na lata 2007 – 2013 program szczegółowy służący zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec dzieci, młodzieży i kobiet oraz ochronie ofiar i grup ryzyka (Daphne III), będący częścią programu ogólnego "Prawa podstawowe i sprawiedliwość"(6),

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "W kierunku strategii UE na rzecz praw dziecka" (COM(2006)0367),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 lipca 1992  r. w sprawie Europejskiej karty praw dziecka(7), w szczególności ust. 8.22 i 8.23,

–   uwzględniając decyzję Rady(8) 2001/427/JAI z dnia 28 maja 2001 r. ustanawiającą europejską sieć prewencji kryminalnej,

–   uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie zapobiegania przestępczości nieletnich, sposobów postępowania w kwestii przestępczości nieletnich oraz roli wymiaru sprawiedliwości wobec nieletnich w Unii Europejskiej(9),

–   uwzględniając wnioski z konferencji "Młodzież a przestępczość: perspektywa europejska" zorganizowanej w Glasgow w dniach 5-7 września 2005 r. w czasie trwania brytyjskiego przewodnictwa Rady

–   uwzględniając ostatnie sprawozdania roczne Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0212/2007),

A.   mając na uwadze, że przestępczość nieletnich z natury stanowi większe zagrożenie niż przestępczość dorosłych, ponieważ zjawisko to dotyka szczególnie wrażliwej części populacji w okresie rozwoju osobowego i stwarza zagrożenie wykluczeniem społecznym i napiętnowaniem osób nieletnich w bardzo wczesnej fazie życia społecznego,

B.   mając na uwadze, że przerywanie nauki stanowi jeden z czynników zwiększających ryzyko przestępczości nieletnich,

C.   mając na uwadze, że badania na szczeblu krajowym, europejskim i międzynarodowym dowodzą, że w ciągu ostatnich dwudziestu lat zjawisko przestępczości nieletnich znacznie się zaostrzyło,

D.   mając na uwadze, że przestępczość nieletnich staje się niepokojąca ze względu na masowy charakter, jaki obecnie przybiera z uwagi na obniżenie wieku wkraczania na drogę przestępczości, wzrost liczby występków popełnianych przez dzieci poniżej 13 roku życia oraz fakt, że ich zachowanie jest coraz bardziej okrutne,

E.   mając na uwadze, że obecny sposób uzyskiwania i przedstawiania danych statystycznych dotyczących przestępczości nieletnich nie odpowiada ani rzeczywistym potrzebom ani obecnym warunkom, co czyni tym pilniejszą konieczność posiadania wiarygodnych danych na szczeblu krajowym,

F.   mając na uwadze, że niełatwo jest klasyfikować w oderwaniu od rzeczywistości przyczyny powodujące przestępczość nieletnich, ponieważ droga prowadząca ich do zachowań społecznie odbiegających od normy i w konsekwencji przestępczych w każdym przypadku wynika z indywidualnych szczególnych okoliczności tworzonych przez ich przeżycia i związanych z głównymi biegunami, wokół których rozwija się każde dziecko, tzn. rodziną, szkołą, gronem przyjaciół oraz w szerszym zakresie środowiskiem społeczno-gospodarczym, w którym żyje,

G.   mając na uwadze, że główne czynniki powodujące przestępczość nieletnich to: brak organizacji, komunikacji i właściwych wzorców w rodzinie spowodowany często nieobecnością rodziców, problemy psychopatologiczne spowodowane przemocą i wykorzystywaniem seksualnym w rodzinie, nieprzekazywanie wartości społecznych w szkołach, a także ubóstwo, bezrobocie, wykluczenie społeczne i rasizm; mając na uwadze, że inne istotne czynniki to silna tendencja do naśladowania cechująca młodzież, której osobowość się rozwija, zaburzenia osobowości związane ze spożywaniem alkoholu i używaniem narkotyków oraz pokazywanie w mediach, jak również na stronach internetowych i w grach komputerowych przykładów bezmyślnej, nadmiernej i niepotrzebnej przemocy,

H.   mając na uwadze, że odbiegające od normy zachowanie młodzieży nie zawsze ma za przyczynę sytuację rodzinną,

I.   mając na uwadze, że wzrost konsumpcji konopi i innych narkotyków i/lub alkoholu przez młodzież ma ścisły związek ze wzrostem przestępczości nieletnich,

J.   mając na uwadze, że migranci, zwłaszcza małoletni, podlegają w dużo większym stopniu kontroli społecznej, co może prowadzić do przypuszczeń, że problem przestępczości nieletnich dotyka w pierwszym rzędzie środowisk migrantów, nie zaś całego społeczeństwa, poglądu nie tylko błędnego, ale społecznie niebezpiecznego,

K.   mając na uwadze, że dwie "obecne" formy przestępczości nieletnich polegają na tworzeniu "gangów młodzieżowych" oraz na wzroście przemocy w środowisku szkolnym, zjawiskach o szczególnym nasileniu w niektórych państwach członkowskich i których badanie, a także ewentualne środki zaradcze, okazują się złożone,

L.   mając na uwadze, że rozmiar takich zjawisk jak powstawanie zorganizowanych gangów brutalnej młodzieży spowodował w niektórych państwach członkowskich otwarcie debaty nad koniecznością zmian w prawie karnym dla nieletnich,

M.   mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich okolice szkoły, a nawet podwórka szkolne, również w dzielnicach uprzywilejowanych, stały się strefami bezprawia (oferowanie narkotyków, przemoc - czasami z użyciem broni białej, różnego rodzaju wymuszenia i rozwój niebezpiecznych gier - patrz zjawisko "happy slapping" z umieszczaniem na stronach internetowych robionych telefonami komórkowymi zdjęć obrazujących sceny przemocy),

N.   mając na uwadze, że w ostatnich latach miały miejsce postępujące zmiany krajowych przepisów prawa karnego odnoszących się do nieletnich, które powinny być nakierowane na prewencję, środki sądowe lub pozasądowe oraz na resocjalizację i rehabilitację, wraz z terapią w niezbędnych przypadkach; że należy jednak podkreślić, że wdrożenie tych nowych środków jest często niewykonalne z uwagi na brak odpowiedniej nowoczesnej infrastruktury i odpowiednio przeszkolonego personelu, (skreślenie) ograniczone środki finansowe, czasem z uwagi na brak woli zainteresowanych podmiotów, a czasem z uwagi na wewnętrzne wady systemu,

O.   mając na uwadze, że lawina obrazów scen skrajnej przemocy i sprzętu pornograficznego w grach, telewizji i internecie, a także wykorzystywanie przez środki masowego przekazu obrazu nieletnich przestępców i ofiar graniczą często z naruszaniem podstawowych praw dziecka i przyczyniają się do banalizowania przemocy,

P.   stwierdzając, że statystyki publikowane w niektórych państwach członkowskich wskazują, że od 70% do 80% nieletnich przestępców, którzy zostali ukarani za pierwsze przestępstwo, nie dopuszcza się ponownie przestępstwa,

Q.   mając na uwadze publikowane w niektórych państwach członkowskich opracowania i artykuły ujawniające wzrost liczby przypadków przemocy stosowanej przez młodzież wobec rodziców oraz bezsilność, jaką odczuwają ci ostatni,

R.   mając na uwadze, że sieci przestępczości zorganizowanej najmują nieletnich przestępców do swojej działalności;

S.   mając na uwadze, że w ramach europejskiej sieci prewencji kryminalnej ustanowionej w 2001 r. utworzono specjalną grupę roboczą ds. przestępczości nieletnich, która rozpoczęła sporządzanie szczegółowej analizy porównawczej obejmującej 27 państw członkowskich, która będzie stanowiła podstawę przyszłych kierunków rozwoju polityki Unii w tej dziedzinie,

1.   podkreśla, że jedynym sposobem skutecznej walki z przestępczością nieletnich jest przyjęcie na szczeblu krajowym i europejskim zintegrowanej strategii zawierającej następujące trzy zasady przewodnie: prewencja, środki sądowe i pozasądowe oraz integracja społeczna całej młodzieży,

Polityki na szczeblu krajowym

2.   podkreśla kluczowe znaczenie bezpośredniego zaangażowania wszystkich zainteresowanych stron w społeczeństwie w planowanie i wdrażanie zintegrowanej strategii krajowej, którą powinny współtworzyć: centralna administracja państwowa, władze regionalne i lokalne, kierownictwo wspólnoty szkolnej, rodzina, organizacje pozarządowe, zwłaszcza zajmujące się młodzieżą, społeczeństwo obywatelskie i wszyscy obywatele; utrzymuje również znaczenie dysponowania odpowiednimi środkami finansowymi, które umożliwiają wdrażanie skutecznych środków na rzecz walki z przestępczością nieletnich;

3.   jest zdania, że konieczność skutecznej walki z przestępczością nieletnich sprawia, że konieczna jest zintegrowana i efektywna polityka obejmująca szkołę, społeczeństwo, rodzinę i szkolnictwo, która przyczyni się do przekazywania wartości społecznych i obywatelskich oraz do wczesnej socjalizacji młodzieży; uważa poza tym, że niezbędne jest opracowanie polityki ukierunkowanej na lepszą spójność gospodarczą i społeczną, mającej na celu zmniejszenie nierówności społecznej oraz walkę z wykluczeniem społecznym i biedą, ze szczególnym uwzględnieniem ubóstwa wśród dzieci;

4.   uważa, że konieczne jest, by rodziny, wychowawcy i społeczeństwo od najwcześniejszych lat przekazywali młodzieży wartości;

5.   jest zdania, że zapobieganie przestępczości nieletnich wymaga również polityki publicznej w innych dziedzinach, w tym w mieszkalnictwie, zatrudnieniu, szkoleniach zawodowych, spędzaniu czasu wolnego i wymianie młodzieżowej;

6.   przypomina, że zarówno rodziny, jak i szkoły oraz społeczeństwo w ogóle muszą uczestniczyć w walce z rosnącym zjawiskiem przemocy młodzieży;

7.   zwraca uwagę państw członkowskich na specyficzną rolę rodziny na każdym etapie walki z przestępczością nieletnich i wzywa je do ustanowienia odpowiedniego wsparcia dla rodziców;

8.   zachęca państwa członkowskie do przewidzenia w ich polityce krajowej wprowadzenia rocznego urlopu rodzicielskiego, umożliwiającego rodzinom, które sobie tego życzą, postawienie na pierwszym planie początkowego wychowania ich dziecka, mającego podstawowe znaczenie w jego rozwoju uczuciowym;

9.   zachęca państwa członkowskie do przyznania szczególnej pomocy rodzinom stojącym wobec problemów materialnych i społecznych; podkreśla, że przyjęcie środków mających na celu zaspokojenie podstawowych potrzeb w zakresie mieszkania i żywności, zagwarantowany wszystkim członkom rodziny, poczynając od dzieci, dostęp do podstawowego wykształcenia i opieki zdrowotnej, jak również działania zmierzające do zagwarantowania członkom tych rodzin sprawiedliwego dostępu do rynku pracy i do życia społecznego, ekonomicznego i politycznego przyczynią się do zagwarantowania zdrowego i uczciwego środowiska rodzinnego dla rozwoju i pierwszej socjalizacji dzieci;

10.   zachęca państwa członkowskie do udostępnienia zasobów niezbędnych do rozszerzenia usług skutecznej pomocy w zakresie poradnictwa psychologicznego i socjalnego, włączając w to punkty kontaktowe dla rodzin dotkniętych przestępczością nieletnich;

11.   podkreśla szczególną rolę szkoły i wspólnoty szkolnej w kształtowaniu osobowości dzieci i młodzieży; podkreśla, że dwie zasadnicze cechy charakterystyczne dzisiejszej szkoły, tzn. różnorodność kulturowa i uwypuklenie rozróżnienia klasowego mogą doprowadzić, wobec braku koniecznych w systemie kształcenia struktur w zakresie interwencji, pomocy oraz kontaktu z uczniami, do zjawisk przemocy szkolnej;

12.   zachęca w tym kontekście państwa członkowskie do sformułowania pod adresem władz szkolnych koniecznych wytycznych na rzecz stworzenia nowoczesnej procedury rozwiązywania konfliktów w środowisku szkolnym dzięki instancjom mediacyjnym, w których zasiadaliby wspólnie uczniowie, rodzice, nauczyciele i właściwe służby lokalnego kierownictwa;

13.   uważa, że niezbędne jest zapewnienie nauczycielom odpowiedniego szkolenia umożliwiającego im radzenie sobie z niejednorodnością klas, stosowanie pedagogiki nie będącej moralizatorską, lecz zapobiegawczą i opartą na solidarności oraz zapobieganie piętnowaniu i marginalizacji zarówno nieletnich przestępców, jak i tych spośród uczniów, którzy są ich ofiarami;

14.   wzywa poza tym państwa członkowskie do włączenia do polityki edukacyjnej przyznawania wsparcia psychologicznego i doradztwa szczególnie przeznaczonych dla dzieci mających problemy resocjalizacyjne, możliwości udzielania pomocy medycznej w każdym obiekcie szkolnym, wyznaczania pracownika socjalnego przydzielanego do każdego przypadku w ograniczonej liczbie obiektów szkolnych, socjologa-kryminologa, pedopsychiatry i ekspertów w dziedzinie przestępczości dziecięcej, ścisłej kontroli spożywania alkoholu i używania narkotyków przez uczniów, walki z wszelkiego rodzaju dyskryminacją wobec członków wspólnoty szkolnej, wyznaczenia wspólnotowego mediatora będącego łącznikiem między szkołą a wspólnotą, a także współpracy między poszczególnymi wspólnotami szkolnymi w zakresie opracowywania i realizacji programów przeciw przemocy;

15.   wzywa państwa członkowskie i właściwe władze regulacyjne na szczeblach krajowym i regionalnym do wzmożonego czuwania nad ścisłym przestrzeganiem wspólnotowych i krajowych przepisów dotyczących sygnalizowania treści programów telewizyjnych i innych mogących zawierać sceny szczególnie gwałtowne lub niepolecane dla nieletnich; wzywa poza tym państwa członkowskie do opracowania w porozumieniu z kierownictwem środków masowego przekazu "mapy drogowej" mającej na celu ochronę praw dziecka, a szczególnie nieletnich przestępców, i zakładającej zakaz rozpowszechniania scen skrajnej przemocy w pewnych godzinach dnia oraz ujawniania tożsamości nieletnich zamieszanych w działania przestępcze;

16.   zaleca państwom członkowskim umocnienie roli i podniesienie jakości ośrodków młodzieżowych uważanych za miejsca wymiany dla młodych ludzi i podkreśla, że integracja młodocianych przestępców w tych miejscach przyczyni się do ich resocjalizacji i umocni w nich uczucie przynależności do społeczeństwa;

17.   podkreśla, że środki masowego przekazu mogą odegrać ważną rolę w zapobieganiu przestępczości nieletnich, podejmując inicjatywy w dziedzinie informowania i uwrażliwiania publiczności i rozpowszechniając wysokiej jakości programy podkreślające pozytywny udział młodzieży w społeczeństwie, kontrolując jednocześnie rozpowszechnianie scen przemocy, pornografii i spożywania narkotyków, a wszystko to w oparciu o porozumienia włączone do "mapy drogowej" mającej na celu ochronę praw dzieci;

18.   podkreśla również znaczenie opracowywania w państwach członkowskich w ramach walki z przestępczością nieletnich środków przewidujących kary alternatywne w stosunku do kary pozbawienia wolności oraz kary o charakterze pedagogicznym, do których w szerokiej mierze będą mogli uciekać się sędziowie krajowi: oferowanie prac użyteczności publicznej, resocjalizacja i intermediacja z ofiarami i kursy szkolenia zawodowego w zależności od powagi występku, wieku winnego, jego osobowości i dojrzałości;

19.   zachęca państwa członkowskie do przyjmowania nowych innowacyjnych środków mających na celu sądową odpowiedź, takich jak bezpośredni udział rodziców i kuratorów nieletniego w procedurze karnej - od momentu wniesienia skargi do chwili wymierzenia kary - uzupełniony resocjalizacją i intensywną pomocą psychologiczną, wybór rodziny zastępczej upoważnionej w razie potrzeby do wychowania nieletniego i wsparcie, z punktu widzenia doradztwa i informacji, dla rodziców, nauczycieli i uczniów w przypadku stwierdzenia gwałtownych zachowań u nieletnich w środowisku szkolnym;

20.   przypomina, że w dziedzinie przestępczości nieletnich przebieg procedury sądowej, czas jej trwania, wybór zastosowanej kary oraz jej późniejsze wykonanie muszą kierować się zasadami nadrzędnego dobra dziecka i poszanowania prawa proceduralnego każdego państwa członkowskiego; w związku z tym podkreśla, że kary więzienia mają być stosowane jedynie w ostateczności i być wykonywane w infrastrukturach przystosowanych dla młodocianych przestępców;

21.   wzywa państwa członkowskie do zaplanowania w ramach zintegrowanego podejścia do przestępczości nieletnich specjalnych niezależnych środków budżetowych przewidzianych na przyjęcie działań zapobiegających przestępczości nieletnich, zwiększenia środków finansowych przeznaczonych na programy integracji społecznej i zawodowej młodzieży oraz wzrostu środków nakierowanych na odnowę i modernizację struktur przyjmujących młodocianych przestępców na szczeblu centralnym i regionalnym, a także na specjalistyczne szkolenia i kształcenie ustawiczne wszystkich odnośnych profesjonalistów i osób odpowiedzialnych;

W kierunku strategii europejskiej

22.   apeluje do państw członkowskich, aby we współpracy z Komisją sporządziły i bezzwłocznie przyjęły pewne minimalne standardy i zasady dotyczące walki z przestępczością nieletnich obowiązujące we wszystkich państwach członkowskich; standardy te powinny opierać się na trzech podstawowych filarach, którymi są po pierwsze prewencja, po drugie środki sądowe lub pozasądowe, po trzecie resocjalizacja, reintegracja i integracja społeczna, stworzone w oparciu o zasady uznane na szczeblu międzynarodowym w ramach reguł pekińskich i wskazań z Rijadu, ONZ-owskiej Konwencji praw dziecka, a także innych międzynarodowych konwencji w tej dziedzinie;

23.   jest zdania, że celem wspólnego europejskiego podejścia powinno być określenie modeli interwencji pozasądowej umożliwiającej walkę z przestępczością nieletnich i kontrolowanie jej, oraz że pozbawienie wolności i środki karne powinny być stosowane w ostateczności – wyłącznie wtedy, gdy jest to bezwzględnie konieczne;

24.   uważa, że przyłączenie młodzieży do wszystkich kwestii i decyzji z nią związanych i jej uczestnictwo w nich są niezbędne, jeżeli ma nastąpić określenie wspólnych rozwiązań zakończonych sukcesem; uważa, że z tego też powodu należy czuwać nad tym, aby występujący w sądach dla dzieci asesorzy mieli nie tylko doświadczenie w dziedzinie edukacji młodzieży, ale także odbyli szkolenie uwrażliwiające ich na problem przemocy i młodzieży;

25.   wzywa Komisję do określenia szczegółowych kryteriów, według których wszystkie państwa członkowskie zgromadzą dane statystyczne na szczeblu krajowym, tak aby dane te były porównywalne i mogły zostać wykorzystane podczas planowania środków na szczeblu europejskim; wzywa państwa członkowskie, aby wzięły czynny udział w pracach Komisji, propagując tę inicjatywę i pozyskując informacje od właściwych władz krajowych, regionalnych i lokalnych, od stowarzyszeń, organizacji pozarządowych i innych organizacji społeczeństwa obywatelskiego prowadzących działalność w tej dziedzinie;

26.   zachęca Komisję i władze krajowe i lokalne państw członkowskich do inspirowania się najlepszymi praktykami mającymi miejsce w krajach Unii, ponieważ umożliwiają one aktywizację całego społeczeństwa oraz pozytywne działania i interwencje ze strony stowarzyszeń rodziców i organizacji pozarządowych w szkołach, jak również społeczności mieszkańców; zachęca również do sporządzenia bilansu prób prowadzonych w państwach członkowskich, a dotyczących umów o współpracy pomiędzy policją, instytucjami edukacyjnymi, władzami lokalnymi, organizacjami zrzeszającymi młodzież, placówkami socjalnymi na szczeblu lokalnym przy zachowaniu zasady wspólnej poufności, a także strategii krajowych i krajowych programów na rzecz młodzieży; zachęca państwa członkowskie do inspirowania się najlepszymi mającymi w nich miejsce praktykami w celu walki z niepokojącym wzrostem spożycia narkotyków przez nieletnich oraz ze związaną z tym przestępczością, a także najlepszymi rozwiązaniami do stosowania w przypadkach konsumpcji problematycznej, zwłaszcza w dziedzinie opieki medycznej;

27.   wyraża zadowolenie z istnienia krajowych inicjatyw zawierających pozytywne działania integracyjne, jak np. działający już w regionie Rioja "wychowawcy pozaszkolni";

28.   zwraca się do Komisji i państw członkowskich o wykorzystanie istniejących europejskich środków i programów, włączając do nich działania mające na celu walkę z przestępczością nieletnich i zapobieganie temu zjawisku, a także zapewnienie normalnej integracji społecznej przestępców i ofiar; w związku z tym zwraca uwagę na:

29.   podkreśla potrzebę bliskiej współpracy i tworzenia sieci między wszystkimi organami sądowymi i policyjnymi na szczeblu krajowym i wspólnotowym w zakresie dochodzeń i rozwiązywania przypadków zaginionych dzieci, ofiar przestępczości nieletnich; podstawą tych działań powinny być szczegółowe cele strategii UE na rzecz praw dziecka, wymienione w komunikacie Komisji;

30.   podkreśla, iż jednym z elementów prewencji i walki z przestępczością nieletnich jest rozwijanie polityki komunikacyjnej umożliwiającej uwrażliwienie społeczeństwa na problemy, wyeliminowanie przemocy ze środków masowego przekazu i popieranie tych środków masowego przekazu, których planowanie programów nie skupia się wyłącznie na programach obrazujących przemoc; apeluje w związku z tym o określenie europejskich standardów mających na celu ograniczenie propagowania przemocy zarówno w mediach audio-wizualnych, jak i drukowanych;

31.   podkreśla, że dyrektywa 89/552/EWG(10) ("Telewizja bez granic") ustala konkretne granice dla projekcji scen gwałtownych i, ogólniej, scen niepolecanych przy resocjalizacji dzieci, co stanowi odpowiedni środek zapobiegający przemocy nieletnich i wobec nieletnich; wzywa Komisję do podjęcia działań dodatkowych w tym kierunku, rozciągając zobowiązanie na sektor telefonii komórkowej i Internet; działania te będą musiały stanowić podstawowy priorytet polityczny w ramach wspomnianego komunikatu Komisji na temat praw dziecka;

32.   wyraża zadowolenie z powodu wejścia w życie europejskich ram samoregulacji przedsiębiorstw europejskich na rzecz bezpieczniejszego wykorzystywania telefonów komórkowych przez dzieci i młodzież i podkreśla, że informowanie i uwrażliwianie dotyczące bezpiecznej nawigacji w internecie oraz bezpiecznego wykorzystywania telefonów komórkowych muszą w związku z tym być przedmiotem propozycji konkretnych i przymuszających na szczeblu europejskim;

33.   zwraca się do Komisji o zachęcanie do uruchomienia europejskiego bezpłatnego numeru telefonicznego dla dzieci i młodzieży mających problemy, gdyż takie numery mogą w znacznym stopniu przyczynić się do zapobiegania przestępczości nieletnich;

34.   wzywa Komisję, aby po sporządzeniu niezbędnych analiz na szczeblu europejskim przedłożyła wniosek dotyczący zintegrowanego programu wspólnotowego zawierającego przepisy dotyczące prewencji, wsparcia dla inicjatyw organizacji pozarządowych i współpracy pomiędzy krajami, jak również środków na programy pilotażowe na szczeblu regionalnym i lokalnym; przepisy zawarte we wniosku winny być oparte na najlepszych praktykach krajowych i powinny mieć na celu rozpowszechnianie tych praktyk w całej Europie, powinny również uwzględniać wymogi dotyczące szkolenia i infrastruktury socjalnej i pedagogicznej;

35.   podkreśla, że na szczeblu działań wspólnotowych należy bezzwłocznie uwzględnić dwa podstawowe obszary polityki :

36.   w tym kontekście wzywa Komisję do sporządzenia programu, któremu będą towarzyszyć działania współfinansowane i w którego skład wejdą następujące elementy:

37.   zaleca Komisji, aby w ramach prac wstępnych nad europejskim obserwatorium przestępczości nieletnich i powiązanym z nim programem ramowym, bezzwłocznie zaproponowała następujące środki mające na celu promowanie i rozpowszechnianie doświadczeń i wiedzy specjalistycznej:

o
o   o

38.   zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu oraz Komitetowi Regionów.

(1) Rec(2003)20. (2) Rec(87)20. (3) Rec(88)6. (4) Dz.U. L 53 z 22.2.2007, str. 1. (5) Teksty przyjęte w tym dniu, P6_TA(2006)0510. (6) Teksty przyjęte w tym dniu, P6_TA(2007)0188. (7) Dz.U. C 241 z 21.9.1992, str. 67. (8) Dz.U. L 153 z 8.6.2001, str.1. (9) Dz.U. C 110 z 9.5.2006, str. 75. (10) Dz.U. L 298 z 17.10.1989, str. 23.