Parlament Europejski,

–   uwzględniając dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług(1),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 4 kwietnia 2006 r. zatytułowany "Wytyczne dotyczące delegowania pracowników w ramach świadczenia usług" (COM(2006)0159),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 czerwca 2007 r. zatytułowany "Delegowanie pracowników w ramach świadczenia usług: maksymalizacja jego korzyści i potencjału przy zapewnieniu ochrony pracowników" (COM(2007)0304) ("komunikat w sprawie oddelegowywania pracowników"),

–   uwzględniając swoje rezolucje w sprawie oddelegowywania pracowników z dnia 15 stycznia 2004 r.(2) i z dnia 26 października 2006 r.(3),

–   uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

–   uwzględniając pytanie wymagające ustnej odpowiedzi B6-0132/2007 skierowane do Komisji odnośnie komunikatu Komisji w sprawie oddelegowywania pracowników,

A.   mając na uwadze, że pełne i spójne wykonanie dyrektywy 96/71/WE okazało się problematyczne z powodu braku jej odpowiedniego wykonania w państwach członkowskich oraz koordynacji przez ich odpowiednie władze;

B.   mając na uwadze, że poprzednie komunikaty Komisji w tej sprawie zostały uznane przez Parlament Europejski za niewystarczające i nie rozwiązały problemów związanych z tą dyrektywą; mając na uwadze, że punkt widzenia Komisji i Parlamentu Europejskiego w dalszym ciągu jest rozbieżny w takich kwestiach, jak dostępność w państwie przyjmującym przedstawiciela prawnego firmy delegującej pracowników oraz przechowywanie dokumentów w miejscu pracy w celu kontroli zgodności z dyrektywą;

C.   mając na uwadze, że ochrona delegowanych pracowników ma największe znaczenie pod względem zagwarantowania swobodnego przepływu pracowników oraz zabezpieczenia warunków pracy zgodnie z przepisami Traktatu oraz powinna być traktowana jako kwestia nadrzędnego interesu publicznego,

D.   mając na uwadze, że w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości stwierdza się wyraźnie, że środki wchodzące w zakres dyrektywy, a skutkiem tego także w zakres komunikatu w sprawie oddelegowywania pracowników, są uzasadnione, jeżeli umotywowane są celami interesu publicznego, takimi jak ochrona pracowników,

1.   wyraża przekonanie, że pełne wykonanie dyrektywy 96/71/WE jest najważniejsze dla osiągnięcia właściwej równowagi pomiędzy swobodą świadczenia usług i ochroną pracownika, zwłaszcza ochroną przed dumpingiem społecznym;

2.   jest przekonany, że Komisja w swoich wytycznych i interpretacji prawnej wyszła w pewnych przypadkach poza ustalenia orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości;

3.   wzywa Komisję do wzięcia w pełni pod uwagę różnorodności istniejących w Unii Europejskiej modeli rynku pracy w trakcie przyjmowania wszelkich środków dotyczących delegowania; wzywa Komisję także do uszanowania faktu, że niektóre państwa członkowskie wymagają dostępności umocowanego przedstawiciela posiadającego zdolność prawną w państwie przyjmującym w celu właściwego wykonania dyrektywy i kontroli zgodności z dyrektywą; uważa, że mogłaby nim być jakakolwiek osoba (w tym pracownik), która otrzymała wyraźne pełnomocnictwo przedsiębiorstwa;

4.   uważa, że współpraca i wymiana informacji pomiędzy państwami członkowskimi jest do tej pory niewystarczająca, a także, że podjęcie tego problemu jest warunkiem wstępnym pomyślnego wykonania dyrektywy; jest zdania, że Komisja powinna być bardziej precyzyjna w wydawanych przez nią wytycznych dla państw członkowskich, dotyczących kontroli środków, które mogą zostać w ramach tej dyrektywy zaakceptowane w celu ochrony pracowników;

5.   uważa, że weryfikacje i kontrole przeprowadzane na mocy dyrektywy przez państwa przyjmujące, zwłaszcza obowiązek przechowywania niektórych dokumentów w państwie przyjmującym, muszą być traktowane jako ważne narzędzie zapewniające ochronę praw delegowanych pracowników; uważa jednakże, że środki te powinny być ściśle proporcjonalne i nie powinny stanowić ukrytej przeszkody w korzystaniu z prawa do swobodnego przepływu;

6.   podkreśla fakt, że istniejące orzecznictwo uznaje prawo przyjmujących państw członkowskich do wymagania pewnych dokumentów w celu sprawdzenia zgodności z warunkami zatrudnienia określonymi w dyrektywie;

7.   zachęca Komisję do znalezienia właściwego zbioru wytycznych adresowanych zarówno do przedsiębiorstw, jak i do państw członkowskich w celu pełniejszego zrozumienia przez nie przysługujących im na mocy dyrektywy uprawnień, a także odnośnego orzecznictwa; zwraca się do Komisji o aktywne wspieranie ścisłej współpracy pomiędzy organami kontroli w państwach członkowskich poprzez utworzenie stałej europejskiej platformy współpracy transgranicznej; z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście planowane utworzenie przez Komisję grupy wysokiego szczebla w celu udzielenia wsparcia i pomocy państwom członkowskim w określaniu i wymianie dobrych praktyk oraz w celu zapewnienia formalnego i regularnego udziału partnerów społecznych;

8.   jest zdania, że w tych państwach członkowskich, w których dyrektywa wykonywana jest za pośrednictwem układów zbiorowych, właściwe byłoby udzielenie partnerom społecznym bezpośredniego dostępu do informacji o delegujących przedsiębiorstwach, tak aby mogli oni sprawować kontrolę, która w innych państwach członkowskich należy do władz, które mają taki dostęp do informacji o przedsiębiorstwach;

9.   podziela wniosek Komisji, zgodnie z którym przyjmujące państwa członkowskie powinny mieć możliwość wymagania wcześniejszej deklaracji od operatora świadczącego usługi, tak aby mogły one sprawdzić zgodność z warunkami zatrudnienia;

10.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji i Radzie.

(1) Dz.U. L 18 z 21.1.1997, str. 1. (2) Dz.U. C 92 E z 16.4.2004, str. 404. (3) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0463.