Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie MEDA i wsparcia finansowego dla Palestyny - ocena, realizacja i kontrola (2006/2128(INI))

P6_TA(2007)0277 A6-0210/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając deklarację barcelońską przyjętą na konferencji euro-śródziemnomorskiej w dniu 28 listopada 1995 r. która zainicjowała partnerstwo euro-śródziemnomorskie(1),

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1488/96 z dnia 23 lipca 1996 r. w sprawie środków finansowych i technicznych towarzyszących reformom struktur gospodarczych i społecznych w ramach partnerstwa euro-śródziemnomorskiego(2) (rozporządzenie MEDA),

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2698/2000 z dnia 27 listopada 2000 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1488/96(3) (rozporządzenie MEDA II),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 lutego 2001 r. w sprawie komunikatu Komisji do Rady oraz Parlamentu Europejskiego dotyczącego zorganizowania czwartego spotkania ministrów zagranicznych obszaru euro-śródziemnomorskiego dotyczącego "ożywienia procesu barcelońskiego"(4),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego programu MEDA 2000(5),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 listopada 2003 r. w sprawie Euromedu(6),

–   uwzględniając swoje rezolucje z dnia 12 lutego 2004 r. w sprawie stworzenia nowego impulsu do działań prowadzonych przez UE w dziedzinie praw człowieka i demokratyzacji we współpracy z partnerami śródziemnomorskimi(7) oraz z dnia 27 października 2005 r. w sprawie nowego spojrzenia na proces barceloński(8),

–   uwzględniając priorytety polityczne sformułowane podczas europejskiego przewodnictwa Euro-śródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego dnia 21 kwietnia 2005 r.(9),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 stycznia 2006 r. w sprawie europejskiej polityki sąsiedztwa(10),

–   uwzględniając swoje stanowisko z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy ogólne w sprawie Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa(11),

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1638/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 2006 r. określające przepisy ogólne w sprawie utworzenia Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa(12),

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego z dnia 4 grudnia 2006 r. w sprawie wzmocnienia europejskiej polityki sąsiedztwa (COM(2006)0726),

–   uwzględniając sprawozdanie końcowe z dnia 18 lipca 2005 r. w sprawie oceny śródokresowej programu MEDA II(13),

–   uwzględniając sprawozdanie roczne za 2006 r. w sprawie polityki rozwojowej Wspólnoty Europejskiej i realizacji pomocy zagranicznej w 2005 r.(14),

–   uwzględniając sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 5/2006 dotyczące programu MEDA oraz odpowiedzi Komisji(15),

–   uwzględniając sprawozdanie roczne z funkcjonowania Instrumentu na rzecz inwestycji i partnerstwa euro-śródziemnomorskiego (FEMIP) w 2005 r. z dnia 26 czerwca 2006 r.(16),

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady z dnia 17 października 2006 r. zatytułowany "Ocena Instrumentu na rzecz inwestycji i partnerstwa śródziemnomorskiego oraz jego przyszłych perspektyw" (COM(2006)0592),

–   uwzględniając strategiczne partnerstwo z państwami basenu Morza Śródziemnego oraz Bliskiego Wschodu zainicjowane przez Radę Europejską w grudniu 2006 r.(17),

–   uwzględniając decyzję Rady 2002/817/WE z dnia 23 września 2002 r. w sprawie zawarcia konwencji pomiędzy Wspólnotą Europejską oraz Agencji Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (UNRWA) dotyczącej pomocy dla uchodźców w krajach Bliskiego Wschodu (2002-2005)(18),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2003 r. w sprawie pokoju i poszanowania godności na Bliskim Wschodzie(19),

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 669/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 1734/94 w sprawie współpracy finansowej i technicznej z Zachodnim Brzegiem i Strefą Gazy(20),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 2 lutego 2006 r. w sprawie wyniku wyborów w Palestynie oraz sytuacji w Jerozolimie Wschodniej(21),

–   uwzględniając oświadczenia Kwartetu Bliskowschodniego (składającego się z przedstawicieli UE, ONZ, Stanów Zjednoczonych i Rosji) z dnia 30 stycznia 2006 r.(22) oraz z dnia 9 maja 2006 r.(23), w których wyraził on poważne zaniepokojenie pogarszającą się sytuacją na terytorium Palestyny oraz wyraził chęć wprowadzenia mechanizmu tymczasowego udzielania bezpośredniej pomocy ludności Palestyny,

–   uwzględniając wnioski Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych w sprawie procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie z dnia 15 maja 2006 r.(24), w których Rada wyraziła poważne zaniepokojenie pogorszeniem się sytuacji humanitarnej, gospodarczej i finansowej na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy oraz z zadowoleniem przyjęła gotowość Kwartetu do wprowadzenia tymczasowego mechanizmu międzynarodowego, którego celem jest bezpośrednie udzielanie pomocy ludności palestyńskiej, a także nadzorowanie jej udzielania,

–   uwzględniając swoja rezolucję z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie kryzysu humanitarnego na terytorium palestyńskim i roli UE(25),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 września 2006 r. w sprawie sytuacji na Bliskim Wschodzie(26),

–   uwzględniając sprawozdanie delegacji ad hoc do Izraela i na terytorium Palestyny w dniach 20-21 grudnia 2006 r.,

–   uwzględniając sprawozdanie Międzynarodowej Komisji Rozwoju brytyjskiej Izby Lordów z dnia 31 stycznia 2007 r. zatytułowane "Pomoc rozwojowa oraz zajęte terytoria palestyńskie"(27),

–   uwzględniając sprawozdanie Banku Światowego z lutego 2007 r. zatytułowane "Zachodni Brzeg Jordanu i Strefa Gazy - przegląd wydatków publicznych - od kryzysu do większej niezależności fiskalnej"(28),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0210/2007),

A.   mając na uwadze, że program MEDA jest głównym instrumentem finansowym UE przeznaczonym do wprowadzania środków wspierających realizację partnerstwa euro-śródziemnomorskiego, który towarzyszy reformom struktur gospodarczych i socjalnych w krajach partnerskich basenu Morza Śródziemnego w celu zniwelowania różnic pomiędzy obiema częściami regionu śródziemnomorskiego,

B.   mając na uwadze, że główne obszary interwencji programu MEDA wywodzą się bezpośrednio z celów deklaracji barcelońskiej z 1995 r., które zostały potwierdzone przy wielu okazjach:

C.   mając na uwadze, że średni poziom zobowiązań w ramach MEDA I i MEDA II jest podobny, tzn. odpowiednio 613 i 618 mln EUR, a według wskaźników na lata 2005-2006 zobowiązania te wzrosną do ok. 660 mln EUR,

D.   mając na uwadze, że MEDA II ma zapewnić partnerstwu euro-śródziemnomorskiemu kwotę 5 350 mln EUR w latach 2000-2006,

E.   mając na uwadze, że roczny poziom zobowiązań w ramach MEDA II wynosił od 569 mln EUR (2000 r.) do 817 mln EUR (2006 r.) oraz mając na uwadze, że w stosunku do MEDA I, w programie MEDA II uwzględniono wzrost zobowiązań w przypadku Algierii, terytoriów palestyńskich, Jordanii, Maroka, Syrii, Tunezji oraz na działania regionalne, a także obniżenie zobowiązań w przypadku Egiptu i Libanu,

F.   mając na uwadze, że MEDA II obejmuje nowe sektory, takie jak sprawiedliwość i policję, społeczeństwo obywatelskie/prawa człowieka i migrację; mając również na uwadze, że w porównaniu do MEDA I w MEDA II na takie sektory jak oświata, szkolenie i ekonomiczne wsparcie instytucji przeznaczono znacznie wyższe kwoty, natomiast takie sektory, jak rolnictwo, rozwój lokalny oraz reformy prywatne otrzymają mniejszą ilość środków;

G.   mając na uwadze, że rozporządzenie w sprawie MEDA II stanowi, że operacje kierowane przez Europejski Bank Inwestycyjny mogą zostać wsparte funduszami unijnymi z budżetu MEDA przeznaczonymi na projekty środowiskowe oraz na realizację operacji z udziałem kapitału podwyższonego ryzyka w śródziemnomorskich krajach partnerskich; mając na uwadze, że całkowity wolumen operacji EBI w ramach MEDA II jest porównywalny do liczby operacji przeprowadzonych w ramach MEDA I, jednak uległ zmianie ich skład: znacznie zmniejszyła się liczba programów wspierania programów dotacji o wysokim stopniu ryzyka, zaś wzrosła liczba operacji z udziałem kapitału podwyższonego ryzyka;

H.   mając na uwadze, że od października 2002 r. operacje EBI w śródziemnomorskich krajach partnerskich prowadzone są w ramach Instrumentu na rzecz inwestycji i partnerstwa euro-śródziemnomorskiego;

I.   mając na uwadze, że rozporządzenie w sprawie MEDA wygasło w 2006 r., a w życie wszedł nowy Instrument sąsiedztwa i partnerstwa europejskiego;

J.   mając na uwadze, że od 1994 do 2006 r. Komisja przekazała ok. 2 300 mln EUR na rzecz ludności Palestyny, łącznie ze wsparciem dla uchodźców z Palestyny za pośrednictwem UNRWA, pomocą humanitarną za pośrednictwem Biura Pomocy Humanitarnej Wspólnoty Europejskiej (ECHO), wsparciem na rzecz bezpieczeństwa żywności, działań w ramach procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie oraz wsparciem dla działań promujących zdrowie, oświatę oraz rozwój instytucji;

K.   mając na uwadze, że poziom płatności przekazywanych na terytorium palestyńskie był stabilny i utrzymywał się w latach 2002-2005 na poziomie 233-260 mln EUR oraz że różny stopień wykorzystania środków odzwierciedla złożoną naturę procesu pokojowego, jednak stosunek płatności do zobowiązań uległ zmianie i wzrósł z poniżej 45% w 2000 r. na ponad 90% w 2005 r.,

L.   mając na uwadze, że Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) zamknął w marcu 2005 r. dochodzenie w sprawie przekazywania przez Komisję Europejską bezpośredniej pomocy do budżetu Autonomii Palestyńskiej i na podstawie informacji dostępnych w komunikacie prasowym OLAF z dnia 17 marca 2005 r. nie znalazł on wiążących dowodów wspierania ataków zbrojnych lub niezgodnych z prawem działań z funduszy UE przekazywanych Autonomii Palestyńskiej; mając jednak na uwadze, że według komunikatu prasowego "istnieją przesłanki na potwierdzenie hipotezy, zgodnie z którą nie można wykluczyć, że niektóre środki Autonomii Palestyńskiej mogły zostać przez niektóre osoby wykorzystane do innych celów, niż zamierzone",

M.   mając na uwadze, że Grupa Banku Światowego ds. rozwoju społecznego i gospodarczego regionu Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej szczegółowo przeanalizowała sytuację finansową Autonomii Palestyńskiej i ogłosiła swe wnioski i zalecenia w lutym 2007 r.,

N.   mając na uwadze, że Izrael wstrzymuje transfer wpływów z rozliczeń podatków palestyńskich w wysokości ok. 50 mln EUR miesięcznie, co stanowi około 2/3 dochodu narodowego od chwili zwycięstwa Hamasu w wyborach do Palestyńskiej Rady Legislacyjnej w styczniu 2006 r.,

O.   mając na uwadze, że w dniu 9 maja 2006 r. Kwartet zajął się sytuacją humanitarną na terytorium Palestyny i w obliczu powagi sytuacji i kolosalnych problemów, z jakimi boryka się naród palestyński, zwrócił się do UE o zaproponowanie i opracowanie tymczasowego mechanizmu międzynarodowego o ograniczonym zakresie i czasie obowiązywania, o działanie w sposób przejrzysty i odpowiedzialny oraz o zagwarantowanie bezpośredniego dostarczania pomocy ludności palestyńskiej,

P.   mając na uwadze, że Unia Europejska (w budżecie UE oraz poprzez wpłaty państw członkowskich UE) przeznaczyła w 2006 r. dla Palestyny kwotę większą niż kiedykolwiek, wynoszącą prawie 700 mln EUR,

Q.   mając na uwadze, że tymczasowy mechanizm międzynarodowy został opracowany przez Komisję i zatwierdzony przez Radę Europejską w dniu 16 czerwca 2006 r.,

R.   mając na uwadze, że w 2006 r. Komisja przeznaczyła kwotę w wysokości 107,5 mln EUR na trzy elementy wsparcia:

S.   mając na uwadze, że walka pomiędzy zwolennikami Hamasu i Fatah na początku 2007 r. bardzo utrudniła prowadzenie operacji w ramach tymczasowego mechanizmu międzynarodowego;

1.   potwierdza przekonanie wyrażone w jego rezolucji z dnia 27 października 2005 r. w sprawie zmienionego procesu barcelońskiego, że nawet jeśli partnerstwo euro-śródziemnomorskie nie przyniosło oczekiwanych korzyści i nie przyczyniło się do całkowitego zmniejszenia napięcia w tej strefie, poprawa może zostać dokonana i dlatego proces barceloński stanowi nadal właściwe ramy dla polityki śródziemnomorskiej, w której dla osiągnięcia lepszych rezultatów konieczne są zarówno zmiany, jak i niezbędna wola polityczna;

2.   zauważa, że z punktu widzenia strategii globalnej program MEDA, będąc instrumentem pomocy wspólnotowej wspomagającym proces barceloński oraz dwustronne umowy o stowarzyszeniu, został uznany za zadowalający, jak podaje się w "ogólnej opinii" śródokresowej oceny programu MEDA II, w której stwierdza się również, że przydatność programu wzrosła wraz z przejściem od MEDA I do MEDA II i że może ona jeszcze wzrosnąć w nadchodzących latach;

3.   podkreśla, że skuteczność i wydajność zarządzania programem MEDA oraz ustalenia dotyczące wdrażania poprawiają się, lecz nie są jeszcze w pełni zadowalające;

4.   zauważa, że z punktu widzenia wydajności finansowej wykorzystanie funduszy przez cały program MEDA II nastąpiło szybciej niż w przypadku programu MEDA I: w podobnym okresie w przypadku programu MEDA I potrzeba było trzech lat, aby osiągnąć 30% poziom płatności, zaś w przypadku programu MEDA II został on osiągnięty w ciągu dwóch lat;

5.   zauważa, że zgodnie ze specjalnym sprawozdaniem nr 5/2006 Trybunału Obrachunkowego zarządzanie przez Komisję programem MEDA znacznie się poprawiło w ostatnich latach i można je uznać za zadowalające uwzględniając ograniczenia proceduralne i zewnętrzne, zaś wysiłki dokonywane w ramach programu zaowocowały bardziej równomiernym rozdzielaniem środków w czasie, okresy przygotowawcze stały się krótsze i wypłaty znacznie wzrosły;

6.   podkreśla, że wnioski średnioterminowej oceny programu MEDA II oraz Trybunału Obrachunkowego dotyczące skuteczności i wydajności we wdrażaniu i zarządzaniu - "poprawiających się, ale nie w pełni zadowalających" - nie mogą same w sobie wytłumaczyć różnic w osiągnięciach programu MEDA między krajami i programami; zauważa, że czynniki zewnętrzne (rozporządzenie finansowe, zarządzanie, czynniki kulturowe) w sposób oczywisty odgrywają ważną rolę w wyjaśnieniu istniejących różnic w szybkości zmian oraz systemach wypłat; zachęca Komisję do uwzględniania tych czynników w swoim planowaniu oraz we wdrażaniu, monitorowaniu i ocenie;

7.   zwraca się do Komisji i Rady o nadanie wysokiego priorytetu procesowi barcelońskiemu, jako sile napędowej tworzenia polityki w ramach instrumentu europejskiej polityki sąsiedztwa (lata 2007-2013), ze skuteczniejszymi działaniami i środkami, z uwagi na szczególne wyzwania i problemy partnerskich krajów śródziemnomorskich;

8.   przypomina, że zgodnie z art. 15 II rozporządzenia MEDA Komisja i EBI przedstawiają ogólne sprawozdanie oceniające na temat pomocy udzielonej do tej pory partnerom śródziemnomorskim, zawierające ocenę skuteczności programów, dokonują oceny ex post własnych projektów oraz głównych sektorów interwencji, badają poczynione postępy we wdrażaniu oraz składają Parlamentowi i Radzie roczne sprawozdanie najpóźniej do dnia 30 czerwca następnego roku; z uwagi na ten obowiązek zwraca się do Komisji o przekazanie Parlamentowi informacji dotyczących obecnego etapu prac nad takimi ocenami ex post w odniesieniu do poszczególnych projektów i sektorów oraz o przekazanie tych ocen i ostatnich sprawozdań rocznych Parlamentowi i Radzie;

9.   wzywa Komisję do uwzględnienia czynników przyczyniających się do udoskonalenia zarządzania w przyszłości, takich jak:

10.   uważa, że do innych udoskonaleń należy bardziej systematyczne monitorowanie i ocena oraz bardziej intensywny dialog i koordynacja w udziałem partnerów lokalnych i innych darczyńców; zwraca się do Komisji o zapewnienie bardziej regularnych mechanizmów monitorowania dostosowanych do poszczególnych typów projektów;

11.   zgadza się z Trybunałem Obrachunkowym co do tego, że Komisja powinna:

12.   popiera 19 zaleceń oceny śródokresowej programu MEDA II dotyczących adekwatności, skuteczności i wydajności zarządzania programem MEDA;

13.   wzywa Komisję do utrzymania równowagi pomiędzy skutecznością pomocy w zakresie trwałego rozwoju instytucjonalnego i wydajnością pomocy w zakresie możliwości absorpcyjnych i tempa wypłat funduszy, przejrzystości i kontroli zarządzania budżetowego;

14.   wzywa Komisję do dalszej poprawy jakości programowania strategicznego i indykatywnego poprzez inwestowanie w centrum wiedzy MEDA w celu obszernego zrozumienia warunków wdrożenia oraz tempa instytucjonalnego biegu aspektów związanych ze zmianami w krajach MEDA, tak jak to zasugerowane zostało w ocenie śródokresowej w świetle rewizji rozporządzenia w sprawie Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa;

15.   jest zdania, że aspekt ekonomiczny partnerstwa powinien zostać skierowany na spójność społeczną i trwały rozwój gospodarczy, lecz uważa również, że dążenie do wszystkich celów procesu barcelońskiego jest istotne dla całego regionu; z tego względu zachęca Komisję do poświęcenia jak największej uwagi kwestiom rozwoju instytucji, rządom prawa, wolności prasy, praw człowieka i równouprawnienia płci;

16.   zwraca się do Komisji o motywowanie i zobowiązanie partnerów w krajach MEDA do dążenia również do wszystkich celów programu MEDA niezwiązanych z kwestiami gospodarczymi oraz o systematyczne monitorowanie wskaźników dotyczących tych celów;

17.   uważa, że, w świetle sytuacji gospodarczej śródziemnomorskich krajów partnerskich, wymagane jest znaczące wsparcie projektów związanych z infrastrukturą, szczególnie w dziedzinie transportu, zdrowia, gospodarki mieszkaniowej i dostaw wody pitnej;

18.   zaleca zwiększenie przez Komisję możliwości zarządzania projektami na niewielką skalę opartymi na inicjatywach społeczeństwa obywatelskiego oraz zaleca podjęcie kroków mających na celu zwiększenie wzrostu gospodarczego i spójności, w szczególności za pomocą wykorzystania przez MŚP w krajach partnerskich dostępu do pożyczek i mikrokredytów;

19.   podkreśla, że przestrzeganie wdrażania zasady równouprawnienia płci stanowi kwestię poszanowania praw człowieka i demokracji oraz wzywa do stanowczego, horyzontalnego włączenia problematyki płci do procesu barcelońskiego i do trzech filarów partnerstwa;

20.   podkreśla fakt, że kobiety odgrywają znaczącą rolę w rozwoju gospodarczym i społecznym krajów partnerskich i wzywa Komisję do przedstawienia sprawozdania na temat realizacji i skutecznego wdrażania zobowiązań finansowych przewidzianych w programie MEDA na rzecz aktywnego udziału kobiet w życiu gospodarczym i społecznym (edukacja, szkolenia, zatrudnienie);

21.   przypomina znaczenie wspierania komplementarności i spójności pomiędzy działaniami MEDA, pozostałymi działaniami zewnętrznymi UE i działalnością EBI;

22.   uznaje, że Euro-śródziemnomorskie Zgromadzenie Parlamentarne mogłoby za pomocą międzyparlamentarnego dialogu odgrywać kluczową rolę w poprawie partnerstwa euro-śródziemnomorskiego, ponieważ powoduje ono rozwój stabilnych stosunków między parlamentami, przedstawia wytyczne polityczne poprzez swoje oświadczenia i rezolucje oraz promuje systematyczną polityczną kontrolę i ocenę wdrożenia programu MEDA;

23.   z zadowoleniem przyjmuje powołanie w 2002 r. Instrumentu Euro-śródziemnomorskiego Partnerstwa i Inwestycji w ramach EBI, ale wzywa do dalszej dyskusji pomiędzy państwami członkowskimi UE i ich euro-śródziemnomorskimi partnerami w celu przekształcenia tej inicjatywy w prawdziwy instrument finansowy na rzecz współpracy, aby sprostać nowym potrzebom i wyzwaniom zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym;

24.   zwraca uwagę, że podział obowiązków pomiędzy DG Relex i EuropeAid jest korzystny z tego względu, że polityczny wymiar programu jest oddzielony od opracowywania i świadczenia fachowej pomocy oraz że wciąż jest jednak miejsce na poprawę wydajności i skuteczności;

25.   odnotowuje postępy poczynione przez Komisję w zapewnieniu wyższego profilu wspólnotowej współpracy zewnętrznej i wzywa Komisję, aby w dalszym ciągu podejmowała wysiłki w tym kierunku; ubolewa jednak nad faktem, że społeczeństwo nie jest świadome aktywnego zaangażowania UE w wiele projektów i programów; wzywa Komisję do wysłania przedstawicieli do organizacji międzynarodowych i organizacji pozarządowych w celu:

26.   przypomina swoją rezolucję z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie kryzysu humanitarnego na terytorium palestyńskim i roli UE, w którym wezwał on Komisję i Radę do utworzenia takiego mechanizmu w celu uniknięcia poważnego kryzysu humanitarnego na tym terytorium; przypomina, że w następstwie zaleceń Rady Europejskiej i Kwartetu z czerwca 2006 r. z zadowoleniem przyjął stworzenie przez Unię Europejską tymczasowego mechanizmu międzynarodowego (TMM) dla Autonomii Palestyńskiej oraz jego kolejnych wznowień;

27.   zauważa, że ten mechanizm finansowy, będący jedynie półśrodkiem, w przejrzysty sposób i we współpracy z prezydentem Autonomii Palestyńskiej pozwolił na ograniczenie najdotkliwszych szkód humanitarnych, spowodowanych zamrożeniem europejskiej i międzynarodowej pomocy finansowej, nieprzekazywaniem przez Izrael całości wpływów z palestyńskich opłat celnych oraz ogólnym brakiem możliwości rozwoju sprawnej gospodarki w warunkach obecnie panującej okupacji;

28.   z uznaniem wyraża się o opracowaniu i wdrożeniu przez Komisję tymczasowego mechanizmu międzynarodowego w tych trudnych okolicznościach i uznaje administracyjny koszt mechanizmu na poziomie 5% dla elementu II i elementu III za niewysoki(29), zaś metodę bezpośrednich płatności dokonywanych przez banki komercyjne na rzecz gospodarstw domowych będących beneficjentami pomocy za odpowiednią; ponadto podkreśla, że w ramach elementu III bank międzynarodowy, który działa na szczeblu lokalnym (HSBC) otrzymuje 8 EUR za każdy transfer (3% wszystkich środków przekazanych na ten cel);

29.   podkreśla, że płatności w ramach TMM nie były przekazywane do Urzędu Prezydenta Autonomii Palestyńskiej lub do Ministerstwa Finansów ani za pośrednictwem tych organów, ale opierały się na bezpośrednich płatnościach faktur lub na wypłatach gotówki indywidualnym beneficjentom; odnotowuje, że przyznane środki nie obejmowały personelu służb bezpieczeństwa ani wsparcia polityków;

30.   wyraża jednak ubolewanie, że ta pomoc finansowa nie polepszyła tragicznej sytuacji w Palestynie, oraz że pod wszelkimi względami warunki gospodarcze, społeczne i warunki życia uległy tam w ciągu ostatnich miesięcy pogorszeniu(30);

31.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że poprzez tymczasowy mechanizm międzynarodowy i bez udziału rządu kierowanego przez ugrupowanie Hamas, ponad 140 000 gospodarstw domowych o niskim dochodzie, w których skład wchodzi ponad 800 000 osób, mogło bezpośrednio otrzymać skromne, ale potrzebne świadczenia w ramach elementu III oraz że udało się zapobiec całkowitemu załamaniu się funkcjonowania szpitali i innych usług podstawowych dzięki wspieraniu przez tymczasowy mechanizm międzynarodowy nieprzerwanych dostaw podstawowych usług w ramach elementu II;

32.   ubolewa nad wolnym wdrażaniem elementu I tymczasowego mechanizmu międzynarodowego na rzecz zapewnienia szpitalom podstawowych dostaw i pokrycia ich kosztów bieżących poprzez program wsparcia usług medycznych i socjalnych Banku Światowego (ESSP); odnotowuje, że pierwsza dostawa lekarstw w ramach ESSP do szpitali w strefie Gazy odbyła się dopiero 24 stycznia 2007 r.; zwraca się do Komisji o przeanalizowanie powodów tych opóźnień i zaproponowanie alternatywnych rozwiązań, aby zapewnić terminową realizację celów elementu I tymczasowego mechanizmu międzynarodowego;

33.   podkreśla, że mechanizmy kontroli i audytu wewnętrznego wprowadzone przez Autonomię Palestyńską od 2003 r. stanowią solidne zabezpieczenie przed nadużyciami i korupcją;

34.   ponownie wzywa Izrael do wywiązania się z zobowiązań prawnych poprzez wznowienie transferu wstrzymanych wpływów z podatków i cel palestyńskich; zwraca się do Izraela, w przypadku odmowy wznowienia transferu, aby przynajmniej rozważył możliwość przekazywania zatrzymanych podatków tymczasowemu mechanizmowi międzynarodowemu, co tym samym umożliwi Palestyńczykom zaspokojenie podstawowych potrzeb; zwraca się do Izraela o zaangażowanie się w wysiłki podejmowane przez ludność palestyńską w celu stworzenia trwałej i niezależnej gospodarki oraz o zaprzestanie tworzenia nieuzasadnionych przeszkód na drodze do realizacji tego celu;

35.   zwraca uwagę na rzetelną pracę analityczną widoczną w przeglądzie wydatków publicznych na Zachodnim Brzegu Jordanu i w Strefie Gazy dokonanym przez Bank Światowy; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że według tego przeglądu Autonomia Palestyńska osiągnęła postęp, szczególnie w sektorze oświaty i ochrony zdrowia, w porównaniu do pozostałych krajów Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej, a także w dziedzinie rządów i gospodarowania finansami publicznymi, gdzie Autonomia Palestyńska przeprowadziła w latach 2002-2004 szereg reform, które doprowadziły do ograniczenia korupcji i poprawy przejrzystości; zwraca się do wszystkich zaangażowanych stron z prośbą o ponowne uruchomienie procesu reform, a tym samym poważne rozważenie szczegółowych zaleceń zawartych w sprawozdaniu Banku Światowego, w szczególności zaleceń dotyczących reformy administracji państwowej i gospodarowania finansami publicznymi, łącznie z kontrolą finansową;

36.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że pośród celów i zobowiązań Ministerstwa Finansów (np. niedawne porozumienie z międzynarodową firmą audytorską) figuruje realizacja reformy finansów publicznych i zapewnienie pełnej przejrzystości i odpowiedzialności, w tym przestrzegania międzynarodowych standardów księgowości;

37.   wzywa wszystkie ugrupowania na terytorium Palestyny do zastosowania wszelkich dostępnych środków, aby rozwiązać konflikty w sposób pokojowy i utrzymać stabilny i skuteczny rząd, zdolny do współpracy ze wspólnotą międzynarodową i wydajnego wykorzystania pomocy ze strony UE i darczyńców międzynarodowych;

38.   z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady z dnia 18 czerwca 2007 wzywającą UE do bezzwłocznego wznowienia normalnych stosunków z Autonomią Palestyny i w tym celu stworzenia warunków do pilnej i praktycznej pomocy finansowej zawierającej bezpośrednią pomoc finansową dla nowego rządu jak również , w celu zapewnienia zaopatrzenia pomocy humanitarnej i pomocy w sytuacjach krytycznych dla ludności Gazy (w szczególności za pośrednictwem TIM).

39.   w związku z powyższym za niezwykle istotne dla utrzymania porządku publicznego uznaje wyszkolenie i wyposażenie, w tym w broń policyjną, służb bezpieczeństwa, którym przyświeca idea zachowania pokoju i tolerancji, uważa, że finansowanie takiego szkolenia i wyposażenia musi być przeprowadzone z zachowaniem odpowiednich środków ostrożności, pod nadzorem prezydenta Autonomii Palestyńskiej Mahmuda Abbasa, aby uniknąć wykorzystania funduszy na inne cele lub działania niezgodne z prawem; podkreśla, że brak wypłat pensji urzędników publicznych, w tym służb bezpieczeństwa, przyczynia się do pogorszenia sytuacji politycznej, społecznej i gospodarczej na terytoriach palestyńskich;

40.   podkreśla niebezpieczeństwo związane z obecnym stanem załamania się administracji palestyńskiej; podkreśla konieczność wykroczenia przez Unię Europejską i wspólnotę międzynarodową poza ich zobowiązania w dziedzinie pomocy humanitarnej i zaangażowania się na nowo w budowanie potencjału i w bezpieczeństwo, tak aby nie dopuścić do sytuacji, w której warunki życia Palestyńczyków zostałyby zagrożone w perspektywie długoterminowej;

41.   wzywa Komisję do rozpatrzenia strategii, wykorzystując tymczasowy mechanizm międzynarodowy lub inny organ stały, we współpracy z pozostałymi instrumentami finansowymi, które mogłyby w bliskiej przyszłości objąć nie tylko kwestie pilne, ale również wiele ogólniejszych potrzeb ludności palestyńskiej; w każdym przypadku, popiera zmiany polityczne i gospodarcze, dzięki którym zależność Autonomii Palestyńskiej od międzynarodowej pomocy będzie stopniowo malała;

42.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu, EBI, parlamentom państw członkowskich i rządom oraz parlamentom partnerów śródziemnomorskich.

(1) http://ec.europa.eu/comm/external_relations/euromed/bd.htm. (2) Dz.U. L 189 z 30.7.1996, str. 1. Uchylone rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1638/2006 z dnia 24 października 2006 r. określające przepisy ogólne w sprawie ustanowienia Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa (Dz.U. L310 z 9.11.2006, str. 1). (3) Dz.U. L 311 z 12.12.2000, str. 1. (4) Dz.U. C 267 z 21.9.2001, str. 68. (5) Dz.U. C 68 E z 18.3.2004, str. 134. (6) Dz.U. C 87 E z 7.4.2004, str. 500. (7) Dz.U. C 97 E z 22.4.2004, str. 656. (8) Dz.U. C 272 E z 9.11.2006, str. 570. (9) http://www.europarl.europa.eu/intcoop/empa/home/politicalpriorities_en.pdf. (10) Dz.U. C 287 E z 24.11.2006, str. 312. (11) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0306. (12) Dz.U. L 310 z 9.11.2006, str. 1. (13) http://ec.europa.eu/europeaid/reports/meda-evaluation-midterm-report-2005_en.pdf. (14) http://ec.europa.eu/europeaid/reports/europeaid_annual_report_2006_full_version_en.pdf. (15) Dz.U. C 200 z 24.8.2006, str. 1. http://eca.europa.eu/audit_reports/special_reports/docs/2006/rs05_06en.pdf. (16) http://www.eib.org/publications/publication.asp?publ=257. (17) Konkluzje Prezydencji ze spotkania Rady Europejskiej w Brukseli (14-15 grudnia 2006 r.), dokument Rady 16879/06. (18) Dz.U. L 281 z 19.10.2002, str. 10. (19) Dz.U. C 82 E z 1.4.2004, str. 610. (20) Dz.U. L 105 z 14.4.2004, str. 1. (21) Dz.U. C 288 E z 25.11.2006, str. 79. (22) http://www.un.org/news/dh/infocus/middle_east/quartet-30jan2006.htm. (23) http://www.un.org/news/dh/infocus/middle_east/quartet-9may2006.htm. (24) Dokument Rady 9397/06, http://register.consilium.europa.eu/pdf/en/06/st09/st09397.en06.pdf. (25) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0237. (26) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0348. (27) http://www.publications.parliament.uk/pa/cm200607/cmselect/cmintdev/114/114i.pdf (28) Sprawozdanie nr 38207 - WBG, tom 1 i 2. (29) Źródło: Komunikat DG AidCo, Dział ds. finansów, umów i audytu dla Europy, regionu śródziemnomorskiego i Bliskiego Wschodu z dnia 4 czerwca 2007 r.: Koszty wdrożenia TMM, elementu II i III - krótkie omówienie przyznanych środków i kosztów bankowych. (30) Sprawozdanie delegacji Parlamentu ds. stosunków z Palestyńską Radą Legislacyjną z misji do Wschodniej Jerozolimy, Ramallah i Strefy Gazy w dniach 29 kwietnia - 3 maja 2007 r.; Omówienie wydatków publicznych na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy: "Od kryzysu do większej niezależności fiskalnej" - dokument Banku Światowego, luty 2007 r.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywy Rady 89/665/EWG i 92/13/EWG w zakresie poprawy skuteczności procedur odwoławczych w dziedzinie udzielania zamówień publicznych (COM(2006)0195 – C6-0141/2006 – 2006/0066(COD))

P6_TA(2007)0278 A6-0172/2007

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0195)(1),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0141/2006),

–   uwzględniając art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej,

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinie Komisji Prawnej i Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0172/2007),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 21 czerwca 2007 r. w celu przyjęcia dyrektywy 2007/.../WE Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywy Rady 89/665/EWG i 92/13/EWG w zakresie poprawy skuteczności procedur odwoławczych w dziedzinie udzielania zamówień publicznych

(Jako że osiągnięto porozumienie między Parlamentem a Radą, stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu odpowiada treści ostatecznego aktu prawnego, dyrektywy 2007/66/WE.)

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji ramowej Rady w sprawie organizacji wymiany informacji pochodzących z rejestru skazanych pomiędzy państwami członkowskimi oraz treści tych informacji (COM(2005)0690 – C6-0052/2006 – 2005/0267(CNS))

P6_TA(2007)0279 A6-0170/2007

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji (COM(2005)0690)(1),

–   uwzględniając art. 31 i 34 ust. 2 litera b) Traktatu UE,

–   uwzględniając art. 39 ust. 1 Traktatu UE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0052/2006),

–   uwzględniając art. 93 oraz art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0170/2007),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 traktatu WE;

3.   zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawki Parlamentu Poprawka 1 Punkt 8 a preambuły (nowy) (8a)  Fakt, że różne systemy prawne mogą mieć zastosowanie do jednego wyroku skazującego prowadzi do obiegu niewiarygodnych informacji między państwami członkowskimi i naraża osobę skazaną na niepewność prawną. Aby uniknąć tej sytuacji państwo członkowskie skazania powinno być uważane za właściciela danych dotyczących wyroków skazujących wydanych na jego terytorium przeciw obywatelom innych państw członkowskich. W związku z tym państwo członkowskie, którego osoba skazana jest obywatelem i któremu te dane zostaną przekazane, powinno zapewnić, że będą one uaktualniane uwzględniając każdą zmianę lub usunięcie dokonywane w państwie członkowskim skazania. Tylko dane, które były w ten sposób uaktualniane powinny być wykorzystywane wewnętrznie przez państwo członkowskie obywatelstwa, lub przekazywane przez nie dalej do innych państw, czy to państw członkowskich, czy też krajów trzecich. Poprawka 2 Punkt 10 preambuły (10)  Dane osobowe przetwarzane w celu wykonania niniejszej decyzji ramowej są chronione zgodnie z przepisami decyzji ramowej XXX w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych. Niniejsza decyzja ramowa zawiera między innymi przepisy decyzji z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie wymiany informacji pochodzących z rejestru skazanych, które ustalają ograniczenia w wykorzystaniu przez Państwo Członkowskie będące wnioskodawcą informacji przekazanych mu w odpowiedzi na jego wniosek. Niniejsza decyzja uzupełnia je, określając również szczególne zasady dotyczące sytuacji, w której Państwo Członkowskie obywatelstwa przekazuje dalej informacje o wyrokach karnych, które zostały mu najpierw przekazane przez Państwo Członkowskie skazania. (10)  Dane osobowe przetwarzane w celu wykonania niniejszej decyzji ramowej są chronione zgodnie z przepisami decyzji ramowej XXX w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych, a zwłaszcza zgodnie z podstawowymi zasadami ochrony danych, o których mowa w art. 9 niniejszej decyzji ramowej. Niniejsza decyzja ramowa zawiera między innymi przepisy decyzji z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie wymiany informacji pochodzących z rejestru skazanych, które ustalają ograniczenia w wykorzystaniu przez państwo członkowskie będące wnioskodawcą informacji przekazanych mu w odpowiedzi na jego wniosek. Niniejsza decyzja uzupełnia je, określając również szczególne zasady dotyczące sytuacji, w której państwo członkowskie obywatelstwa przekazuje dalej informacje o wyrokach karnych, które zostały mu najpierw przekazane przez państwo członkowskie skazania. Poprawka 3 Punkt 12 a preambuły (nowy) (12a)  Poprawa wymiany i obiegu informacji o wyrokach skazujących może znacznie poszerzyć współpracę sądową i policyjną na szczeblu UE, ale taka współpraca może zostać zahamowana, jeśli nie zostanie uzupełniona szybkim przyjęciem jednorodnego zestawu podstawowych gwarancji proceduralnych dla podejrzanych i oskarżonych w postępowaniach karnych, obowiązujących we wszystkich państwach członkowskich. Poprawka 5 Artykuł 2 litera a) a) "wyrok skazujący" oznacza wszelką prawomocną decyzję wydaną przez sąd karny lub organ administracyjny, którego decyzja może być przedmiotem odwołania do właściwego sądu zwłaszcza w sprawach karnych, orzekającą o winie danej osoby za popełnienie przestępstwa karnego lub czynu, który zgodnie z prawem krajowym karany jest jako naruszenie prawa; a) "wyrok skazujący" oznacza każde prawomocne orzeczenie sądu w sprawie karnej orzekające według prawa krajowego o winie danej osoby za czyn przestępczy Poprawka 6 Artykuł 3 ustęp 1 1.  Każde państwo członkowskie wyznacza do celów niniejszej decyzji ramowej organ centralny. Jednakże w celu przekazywania informacji na mocy art. 4 i udzielania odpowiedzi na wnioski określone w art. 6 i 7 państwa członkowskie mogą wyznaczyć jeden lub więcej organów centralnych. 1.  Każde państwo członkowskie wyznacza do celów niniejszej decyzji ramowej organ centralny. Jednakże w celu przekazywania informacji na mocy art. 4 i odpowiadania na wnioski o udzielenie informacji na mocy art. 7 państwa członkowskie mogą wyznaczyć jeden lub więcej organów centralnych. Poprawka 7 Artykuł 4 ustęp 1 1.  Każde państwo członkowskie podejmuje konieczne kroki, aby orzeczeniom skazującym wydanym na jego terytorium i przekazywanym do krajowego rejestru skazanych towarzyszyła informacja o obywatelstwie osoby skazanej, jeżeli jest ona obywatelem jednego z państw członkowskich. 1.  Każde państwo członkowskie podejmuje konieczne kroki, aby orzeczeniom skazującym wydanym na jego terytorium, które zostały już wpisane do rejestru skazanych, podczas przekazywania do krajowego rejestru skazanych towarzyszyła informacja o obywatelstwie lub obywatelstwach osoby skazanej, jeżeli jest ona obywatelem innego państwa członkowskiego. Poprawka 8 Artykuł 4 ustęp 2 akapit drugi Jeżeli dana osoba jest obywatelem kilku państw członkowskich, informacje są przekazywane każdemu z nich, nawet jeżeli osoba skazana jest obywatelem państwa członkowskiego, na którego terytorium została skazana. Jeżeli wiadomo, że skazany jest obywatelem kilku państw członkowskich, informacje są przekazywane każdemu z nich, nawet jeżeli osoba skazana jest obywatelem państwa członkowskiego, na którego terytorium została skazana. Poprawka 9 Artykuł 4 ustęp 3 3.  Przekaz informacji dotyczących orzeczeń skazujących obejmuje również dane o długości okresu przechowywania wpisu o wyroku skazującym w rejestrze państwa członkowskiego skazania, zależnej od przepisów ustawodawstwa krajowego państwa członkowskiego skazania obowiązujących w chwili przekazania informacji o wyroku skazującym państwu członkowskiemu obywatelstwa. skreślony Poprawka 10 Artykuł 4 ustęp 4 4.  Organ centralny państwa członkowskiego skazania powiadamia bezzwłocznie organ centralny państwa członkowskiego obywatelstwa o środkach podjętych zgodnie z ustawodawstwem krajowym państwa członkowskiego skazania, których zastosowanie powoduje zmianę lub skreślenie informacji zawartych w rejestrze skazanych, w tym zmiany dotyczące długości okresu przechowywania informacji. 4.  Organ centralny państwa członkowskiego skazania powiadamia bezzwłocznie organ centralny państwa członkowskiego obywatelstwa o zmianie lub skreśleniu informacji zawartych w rejestrze skazanych. Poprawka 11 Artykuł 5 ustęp 1 1.  Organ centralny państwa członkowskiego obywatelstwa przechowuje całość informacji przekazanych na mocy art. 4, tak aby móc je przekazać dalej zgodnie z art. 7. 1.  Organ centralny państwa członkowskiego obywatelstwa przechowuje informacje przekazane na mocy art. 4 ust. 2 i art. 11, tak aby móc je przekazać dalej zgodnie z art. 7. Poprawka 12 Artykuł 5 ustęp 3 3.  Państwo członkowskie obywatelstwa może wykorzystywać jedynie informacje uaktualnione zgodnie z ust. 2. Obowiązek określony w ust. 2 może prowadzić do traktowania danej osoby w toku postępowania krajowego w sposób mniej korzystny jedynie w sytuacji, gdy została ona już skazana przez sąd krajowy. 3.  Państwo członkowskie obywatelstwa może wykorzystywać jedynie informacje uaktualnione zgodnie z ust. 2. Poprawka 13 Artykuł 6 ustęp 1 1.  Po otrzymaniu wniosku o udzielenie informacji zawartych w krajowym rejestrze skazanych państwa członkowskiego, organ centralny może zgodnie z prawem krajowym skierować wniosek o wyciąg z rejestru skazanych i o udzielenie odpowiednich informacji do organu centralnego innego państwa członkowskiego. 1.  Po otrzymaniu wniosku o udzielenie informacji zawartych w krajowym rejestrze skazanych państwa członkowskiego, złożonym w ramach postępowania karnego przeciwko danej osobie bądź z jakichkolwiek innych powodów poza postępowaniem karnym, organ centralny może zgodnie z prawem krajowym skierować wniosek o wyciąg z rejestru skazanych i o udzielenie odpowiednich informacji do organu centralnego innego państwa członkowskiego. Poprawka 14 Artykuł 6 ustęp 1a (nowy) 1a.  W przypadku wniosku o udzielenie informacji z rejestru skazanych państwa członkowskiego obywatelstwa do celów innych niż postępowanie karne państwo członkowskie składające wniosek określa powody jego złożenia. Poprawka 15 Artykuł 6 ustęp 2 2.  Jeżeli dana osoba zwraca się z wnioskiem o udzielenie informacji z rejestru skazanych jej dotyczących, organ centralny państwa członkowskiego, do którego wpływa ten wniosek, może zgodnie z prawem krajowym skierować wniosek o wyciąg z rejestru skazanych i o udzielenie informacji z nim związanych do organu centralnego innego państwa członkowskiego, jeżeli osoba zainteresowana mieszka lub mieszkała bądź jest lub była obywatelem państwa członkowskiego będącego wnioskodawcą lub państwa członkowskiego, do którego wniosek jest skierowany. 2.  Jeżeli dana osoba zwraca się z wnioskiem o udzielenie informacji z rejestru skazanych jej dotyczących, organ centralny państwa członkowskiego, do którego wpływa ten wniosek, kieruje zgodnie z prawem krajowym wniosek o wyciąg z rejestru skazanych i o udzielenie informacji z nim związanych do organu centralnego innego państwa członkowskiego, jeżeli osoba zainteresowana mieszka lub mieszkała bądź jest lub była obywatelem państwa członkowskiego będącego wnioskodawcą lub państwa członkowskiego, do którego wniosek jest skierowany. Poprawka 16 Artykuł 7 ustęp 1 litera a) a) informacje o krajowych wyrokach skazujących; a) informacje o krajowych wyrokach skazujących wpisanych do rejestru skazanych; Poprawka 17 Artykuł 7 ustęp 1 litera d) d) przekazane mu informacje o wyrokach skazujących wydanych przez państwa trzecie. d) przekazane mu informacje o wyrokach skazujących wydanych przez państwa trzecie i wpisanych do rejestru skazanych tego państwa członkowskiego. Poprawka 18 Artykuł 7 ustęp 2 akapit pierwszy 2.  Jeżeli organ centralny państwa członkowskiego obywatelstwa otrzymuje zgodnie z art. 6 wniosek o udzielenie informacji pochodzących z rejestru skazanych do celów innych niż postępowanie karne, udziela on odpowiedzi zgodnie z prawem krajowym w przypadku krajowych wyroków skazujących i wyroków wydanych przez państwa trzecie, które przekazały mu informacje o nich. 2.  Jeżeli organ centralny państwa członkowskiego obywatelstwa otrzymuje zgodnie z art. 6 wniosek o udzielenie informacji pochodzących z rejestru skazanych do celów innych niż postępowanie karne, udziela on odpowiedzi odnośnie krajowych wyroków skazujących i wyroków wydanych przez państwa trzecie, które przekazały mu informacje o nich, przy czym wyroki te zostały wpisane do rejestru skazanych tego państwa członkowskiego obywatelstwa zgodnie z prawem krajowym. Poprawka 19 Artykuł 7 ustęp 2 akapit drugi Organ centralny państwa członkowskiego obywatelstwa zwraca się bezzwłocznie do organu centralnego państwa członkowskiego skazania celem sprawdzenia, czy i w jakim zakresie informacje o wyrokach skazujących wydanych przez to ostatnie i przekazane państwu członkowskiemu obywatelstwa mogą zostać przekazane państwu członkowskiemu będącemu wnioskodawcą. Jeżeli informacja jest przekazywana przez państwo członkowskie skazania, organ centralny państwa członkowskiego obywatelstwa przekazuje otrzymaną informację. Przekazując informację zgodnie z art. 4, organ centralny państwa członkowskiego skazania może poinformować organ centralny państwa członkowskiego obywatelstwa, że informacje dotyczące wyroków skazujących wydanych w państwie członkowskim skazania i przekazane państwu członkowskiemu obywatelstwa mogą zostać przekazane organowi centralnemu innego wnioskującego o nie państwa członkowskiego wyłącznie za zgodą państwa członkowskiego skazania. Poprawka 20 Artykuł 7 ustęp 2 akapit trzeci Organ centralny państwa członkowskiego skazania udziela odpowiedzi organowi centralnemu państwa członkowskiego obywatelstwa w terminie pozwalającym temu ostatniemu na dotrzymanie terminu odpowiedzi określonego w art. 8. Jeżeli wymagana jest zgoda państwa członkowskiego skazania, jego organ centralny udziela odpowiedzi organowi centralnemu państwa członkowskiego obywatelstwa w terminie pozwalającym temu ostatniemu na dotrzymanie terminu odpowiedzi określonego w art. 8. Poprawka 21 Artykuł 7 ustęp 4 4.  Jeżeli organ centralny państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie obywatelstwa otrzymuje wniosek o udzielenie informacji pochodzących z rejestru skazanych, przekazuje on państwu członkowskiemu będącemu wnioskodawcą informacje o krajowych wyrokach skazujących. Jeżeli wniosek jest sporządzony do celów innych niż postępowanie karne, organ centralny udziela odpowiedzi zgodnie z prawem krajowym. 4.  Jeżeli organ centralny państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie obywatelstwa otrzymuje wniosek o udzielenie informacji pochodzących z rejestru skazanych, państwo członkowskie, do którego wniosek jest kierowany, przekazuje państwu członkowskiemu będącemu wnioskodawcą informacje o tych wyrokach skazujących, które są wpisane do jego rejestru skazanych. Jeżeli wniosek jest sporządzony do celów innych niż postępowanie karne, organ centralny państwa członkowskiego, do którego wniosek jest kierowany, udziela odpowiedzi zgodnie z prawem krajowym. Poprawka 22 Artykuł 9 ustęp -1 (nowy) -1.  Przetwarzanie danych osobowych do celów niniejszej decyzji ramowej odbywa się z poszanowaniem przynajmniej następujących podstawowych zasad: a) przetwarzanie danych jest zgodne z prawem, niezbędne i proporcjonalne w stosunku do celów gromadzenia i/lub dalszego przetwarzania; b) dane są gromadzone tylko w określonych i zgodnych z prawem celach oraz następnie przetwarzane w sposób zgodny z tymi celami; c) dane są rzetelne i aktualne; d) specjalne kategorie danych dotyczące pochodzenia rasowego lub etnicznego, poglądów politycznych, przekonań religijnych lub filozoficznych, członkostwa w partiach lub związkach zawodowych, orientacji seksualnej lub zdrowia są przetwarzane tylko, jeśli jest to absolutnie konieczne dla celów konkretnej sprawy i zgodnie ze szczególnymi zabezpieczeniami. Poprawka 23 Artykuł 9 ustęp 1 1.  Dane osobowe przekazane na mocy art. 7 ust. 1 i 4 do celów postępowania karnego mogą być wykorzystywane przez Państwo Członkowskie będące wnioskodawcą jedynie do celów postępowania karnego, w ramach którego zwrócono się o nie, zgodnie z załączonym formularzem. 1.  Dane osobowe przekazane na mocy art. 7 ust. 1 i 4 do celów postępowania karnego mogą być wykorzystywane przez państwo członkowskie będące wnioskodawcą, zgodnie z zasadami, o których mowa w ust. -1, jedynie do celów postępowania karnego, w ramach którego zwrócono się o nie, zgodnie z załączonym formularzem. Poprawka 24 Artykuł 9 ustęp 2 2.  Dane osobowe przekazane na mocy art. 7 ust. 2 i 4 do celów innych niż postępowanie karne mogą być wykorzystywane przez Państwo Członkowskie będące wnioskodawcą zgodnie z prawem krajowym jedynie do celów, w których się o nie zwrócono i w granicach określonych w formularzu przez Państwo Członkowskie, do którego skierowano wniosek. 2.  Dane osobowe przekazane na mocy art. 7 ust. 2 i 4 do celów innych niż postępowanie karne mogą być wykorzystywane przez państwo członkowskie będące wnioskodawcą zgodnie z prawem krajowym i z zasadami, o których mowa w ust. -1, i w szczególności jedynie do celów, w których się o nie zwrócono i w granicach określonych w formularzu przez państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek. Poprawka 25 Artykuł 9 ustęp 3 3.  Nie naruszając przepisów ust. 1 i 2, dane osobowe przekazane na mocy art. 7 ust. 1, 2 i 4 mogą być wykorzystane przez Państwo Członkowskie będące wnioskodawcą w celu uniknięcia natychmiastowego i poważnego zagrożenia bezpieczeństwa publicznego. 3.  Nie naruszając przepisów ust. 1 i 2, dane osobowe przekazane na mocy art. 7 ust. 1, 2 i 4 mogą być wykorzystane przez państwo członkowskie będące wnioskodawcą, o ile takie ich wykorzystanie jest konieczne i proporcjonalne w celu uniknięcia natychmiastowego i poważnego zagrożenia bezpieczeństwa publicznego; w takim przypadku państwo członkowskie będące wnioskodawcą dostarcza państwu członkowskiemu, do którego wniosek jest kierowany, powiadomienie ex post przedstawiające spełnienie warunku niezbędności, proporcjonalności, nagłości i powagi zagrożenia. Poprawka 26 Artykuł 9 ustęp 4 4.  Państwa Członkowskie podejmują niezbędne kroki, aby dane osobowe przekazane państwu trzeciemu na mocy art. 7 ust. 3 były objęte tymi samymi ograniczeniami dotyczącymi wykorzystywania, które mają zastosowanie w przypadku Państw Członkowskich na mocy ust. 1, 2 i 3 niniejszego artykułu. 4.  Ponadto państwa członkowskie podejmują niezbędne kroki, aby dane osobowe przekazane państwu trzeciemu na mocy art. 7 ust. 3 były objęte tymi samymi ograniczeniami dotyczącymi wykorzystywania, które mają zastosowanie w przypadku państw członkowskich na mocy ust. 1, 2 i 3 niniejszego artykułu. Poprawka 27 Artykuł 9 ustęp 5 5.  Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do danych osobowych uzyskanych przez Państwo Członkowskie na mocy niniejszej decyzji ramowej i pochodzących z tego samego Państwa Członkowskiego. 5.  Ustępy 1-4 nie mają zastosowania do danych osobowych uzyskanych przez państwo członkowskie na mocy niniejszej decyzji ramowej i pochodzących z tego samego państwa członkowskiego. Poprawka 28 Artykuł 9 ustęp 5 a (nowy) 5a.  Każde państwo członkowskie zapewnia, że krajowe organy odpowiedzialne za ochronę danych otrzymują regularnie informacje na temat wymiany danych osobowych na mocy niniejszej decyzji ramowej, a zwłaszcza na temat wykorzystania danych osobowych w okolicznościach, o których mowa w art. 9 ust. 3. Organy odpowiedzialne za ochronę danych w państwach członkowskich nadzorują wymianę, o której mowa w ust. 1 i współpracują ze sobą w tym celu. Poprawka 29 Artykuł 9 a (nowy) Artykuł 9a Prawa osób, których dotyczą dane 1.  Osoba, której dotyczą dane, jest powiadamiana o fakcie, że dotyczące jej dane osobowe są przetwarzane. Dostarczenie tego typu informacji ulega w razie konieczności opóźnieniu, aby nie utrudniać osiągnięcia celów, dla których dane te są przetwarzane. 2.  Osoba, której dane dotyczą, ma prawo uzyskać bez zbędnej zwłoki informacje o tym jakie dane są przetwarzane, w zrozumiałym dla niej języku, oraz skorygować i, w miarę potrzeby, usunąć dane naruszające zasady, o których mowa w art. 9 ust. -1. 3.  Można odmówić lub opóźnić udzielenie informacji, o której mowa w ust. 1, jeśli jest to absolutnie niezbędne: a) w celu ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego; b) aby zapobiec przestępstwu; c) aby nie utrudniać dochodzenia i ścigania przestępstw; d) w celu ochrony praw i gwarancji osób trzecich. Poprawka 30 Artykuł 11 ustęp 2 litera a) a) informacje o osobie, której dotyczy wyrok skazujący (nazwisko, imiona, data urodzenia, miejsce urodzenia, pseudonim lub w stosownych przypadkach przydomek, płeć, obywatelstwo, forma prawna i siedziba w przypadku osób prawnych); a) informacje o osobie, której dotyczy wyrok skazujący (nazwisko, imiona, poprzednie imię i nazwisko, data urodzenia, miejsce i kraj urodzenia, pseudonim lub w stosownych przypadkach przydomek, płeć, obywatelstwo, forma prawna i siedziba w przypadku osób prawnych); Poprawka 31 Artykuł 11 ustęp 2 litera b) b) informacje dotyczące formy wyroku skazującego (data i miejsce, nazwa i rodzaj organu, który go wydał); b) informacje dotyczące formy wyroku skazującego (data i miejsce, numer referencyjny, jeśli jest on znany, nazwa i rodzaj organu, który go wydał); Poprawka 32 Artykuł 11 ustęp 2 litera c) c) informacje dotyczące okoliczności prowadzących do wydania wyroku skazującego (data, miejsce, rodzaj czynu, kwalifikacja prawna, przepisy prawa karnego mające zastosowanie); c) informacje dotyczące okoliczności prowadzących do wydania wyroku skazującego (data, rodzaj czynu, kwalifikacja prawna, przepisy prawa karnego mające zastosowanie); Poprawka 33 Artykuł 11 ustęp 6 6.  Dostosowania techniczne określone w ust. 5 winny być przeprowadzone w terminie nie dłuższym niż trzy lata licząc od daty przyjęcia formatu i zasad skomputeryzowanej wymiany informacji o wyrokach karnych. 6.  Dostosowania techniczne określone w ust. 5 winny być przeprowadzone w terminie nie dłuższym niż jeden rok licząc od daty przyjęcia formatu i zasad skomputeryzowanej wymiany informacji o wyrokach karnych. Poprawka 34 Artykuł 14 ustęp 5 5.  Niniejsza decyzja ramowa nie ma wpływu na stosowanie bardziej korzystnych postanowień porozumień dwustronnych lub wielostronnych zawartych między państwami członkowskimi. 5.  Niniejsza decyzja ramowa nie ma wpływu na stosowanie bardziej korzystnych postanowień porozumień bądź konwencji dwustronnych lub wielostronnych zawartych między państwami członkowskimi.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie projektu decyzji Komisji ustanawiającej regionalny dokument strategiczny na lata 2007-2013 oraz wieloletni program orientacyjny dla Azji

P6_TA(2007)0280 B6-0265/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiające instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju(1),

–   uwzględniając projekt decyzji Komisji ustawiającej regionalny dokument strategiczny 2007-2013 i wieloletni program orientacyjny dla Azji (CMT-2007-1122),

–   uwzględniając opinię wydaną dnia 8 czerwca 2007 r. przez komitet, o którym mowa w art. 35 ust. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia (zwany dalej "komitetem zarządzającym instrumentem współpracy na rzecz rozwoju"),

–   uwzględniając art. 8 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(2),

–   uwzględniając art. 81 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że w dniu 8 czerwca 2007 r. komitet zarządzający instrumentem współpracy na rzecz rozwoju przyjął w drodze głosowania projekt regionalnego dokumentu strategicznego 2007-2013 i wieloletniego programu orientacyjnego dla Azji (CMT-2007-1122),

B.   mając na uwadze, że zgodnie z art. 7 ust. 3 decyzji 1999/468/WE oraz pkt 1 Porozumienia pomiędzy Parlamentem Europejskim a Komisją w sprawie procedur wprowadzenia w życie decyzji Rady 1999/468/WE(3), Parlament otrzymał wyniki głosowania,

C.   mając na uwadze, że art. 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 stanowi, że "podstawowym i nadrzędnym celem współpracy na podstawie niniejszego rozporządzenia jest likwidacja ubóstwa w krajach i regionach partnerskich w kontekście trwałego rozwoju",

D.   mając na uwadze, że art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 stanowi, że "działania, o których mowa w art. 1 ust. 1(4), są opracowywane w taki sposób, by spełnić kryteria oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) określone przez OECD/DAC",

E.   mając na uwadze, że w dyrektywach sprawozdawczych dotyczących systemu informacji o wierzycielach (DCD/DAC (2002)21) OECD/DAC definiuje oficjalną pomoc rozwojową jako przepływy pieniężne do krajów wyszczególnionych na liście DAC odbiorców oficjalnej pomocy rozwojowej, dla których m.in. "głównym celem każdej prowadzonej operacji jest wspieranie rozwoju gospodarczego i dobrobytu w krajach rozwijających się"(5),

F.   mając na uwadze, że art. 19 ust. 3 i 8 rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 stanowią odpowiednio, że "co do zasady, dokumenty strategiczne sporządzane są w oparciu o dialog z krajami lub regionami partnerskimi, obejmujący społeczeństwo obywatelskie oraz władze regionalne i lokalne" oraz że "w celu zwiększenia komplementarności swoich działań w zakresie współpracy we wczesnej fazie procesu programowania Komisja oraz państwa członkowskie prowadzą konsultacje między sobą oraz z pozostałymi darczyńcami i partnerami w dziedzinie rozwoju, w tym z przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego oraz władz regionalnych i lokalnych",

1.   jest zdania, że w projekcie dokumentu strategicznego na lata 2007-2013 oraz projekcie wieloletniego programu orientacyjnego dla Azji na lata 2007-2010 Komisja przekracza swoje uprawnienia wykonawcze określone w akcie podstawowym, włączając do pierwszego sektora głównego ("wsparcie integracji regionalnej") wymienione poniżej elementy, które są niezgodne z art. 2 ust. 1 i 4 rozporządzenia (WE) nr 1905/2006, ponieważ ich nadrzędnym celem nie jest likwidacja ubóstwa i nie spełniają one kryteriów oficjalnej pomocy rozwojowej określonych przez OECD/DAC:

2.   jest zdania, że w projekcie dokumentu strategicznego na lata 2007-2013 oraz projekcie wieloletniego programu orientacyjnego dla Azji Komisja przekracza swoje uprawnienia wykonawcze określone w akcie podstawowym, włączając do drugiego sektora głównego ("szkolnictwo wyższe i instytuty badawcze") – na który przeznacza około 15% funduszy w ramach wieloletniego programu orientacyjnego – wymienione poniżej elementy, które są niezgodne z art. 2 ust. 1 i 4 rozporządzenia (WE) nr 1905/2006, ponieważ ich nadrzędnym celem nie jest likwidacja ubóstwa i nie spełniają one kryteriów oficjalnej pomocy rozwojowej określonych przez OECD/DAC:

3.   wzywa Komisję do wycofania projektu decyzji ustanawiającej regionalny dokument strategiczny 2007-2013 oraz wieloletni program orientacyjny dla Azji oraz do przedłożenia komitetowi zarządzającemu instrumentem współpracy na rzecz rozwoju nowego projektu decyzji w pełni zgodnego z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1905/2006;

4.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, jak również parlamentom i rządom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 378 z 27.12.2006, str. 41. (2) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. (3) Dz.U. L 256 z 10.10.2000, str. 19. (4) Art. 1 ust. 1: "Wspólnota finansuje działania służące wspieraniu współpracy z krajami, terytoriami i regionami rozwijającymi się (…)". (5) Broszura OECD/DAC z października 2006: pt. "Czy to jest oficjalna pomoc rozwojowa?", str. 1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie rezultatów wizyty rozpoznawczej w regionach Andaluzji, Walencji i Madrytu, przeprowadzonej w imieniu Komisji Petycji

P6_TA(2007)0281 B6-0251/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 194 traktatu WE, który przyznaje wszystkim obywatelom i mieszkańcom UE prawo do składania petycji,

–   uwzględniając art. 6 traktatu UE, który stanowi, że Unia szanuje prawa podstawowe zagwarantowane w Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz zapewnia sobie środki niezbędne do osiągnięcia swych celów i prowadzenia swych polityk,

–   uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze treść i zalecenia przyjętego przez Komisję Petycji 11 kwietnia 2007 r. sprawozdania w sprawie trzeciej wizyty rozpoznawczej do Hiszpanii, badającej zarzuty zawarte w ogromnej liczbie petycji dotyczących naruszenia przysługujących obywatelom europejskim praw własności oraz szczegółowo przedstawione obawy odnoszące się do zrównoważonego rozwoju, ochrony środowiska, zaopatrzenia w wodę i jej jakości, a także zamówień publicznych w ogóle, w związku z niewystarczającą kontrolą procedur dotyczących urbanizacji sprawowaną przez władze lokalne i regionalne,

B.   mając na uwadze swoją rezolucję przyjętą dnia 13 grudnia 2005 r. w sprawie domniemanych nadużyć przy stosowaniu walencjańskiej ustawy o działalności urbanistycznej (LRAU) oraz jej oddziaływania na obywateli europejskich(1),

C.   mając na uwadze zgłaszane przypadki praktyk korupcyjnych związanych z projektami urbanistycznymi na dużą skalę, za stosowanie których aresztowano i skazano miejscowych urzędników oraz polityków wybranych w wyborach,

D.   mając na uwadze, że Hiszpania uchwaliła ostatnio nową krajową ustawę ramową dotyczącą prawa nieruchomości, która ma wejść w życie 1 lipca 2007 r.,

E.   mając na uwadze, że Komisja wszczęła przeciwko Hiszpanii postępowanie w sprawie naruszenia przepisów z powodu niestosowania dyrektyw unijnych w sprawie zamówień publicznych w odniesieniu do programów urbanistycznych w Walencji,

1.   uważa, że obowiązek zrzeczenia się praw do legalnie nabytych nieruchomości bez uczciwego procesu i należnego odszkodowania, połączony z obowiązkiem pokrycia arbitralnych kosztów za niepożądaną i często niepotrzebną rozbudowę infrastruktury stanowi pogwałcenie podstawowych praw jednostki zawartych w Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności i orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (zob. np. sprawa Aka przeciwko Turcji(2)), a także zawartych w traktacie UE;

2.   wyraża głębokie ubolewanie, iż tego typu praktyki są rozpowszechnione w różnych regionach autonomicznych Hiszpanii, zwłaszcza w regionie Walencji i innych częściach wybrzeża śródziemnomorskiego, ale także np. w regionie Madrytu;

3.   stanowczo potępia i wyraża swój sprzeciw wobec poważnych projektów urbanistycznych zainicjowanych przez firmy budowlane i deweloperów nieruchomości, które nie mają związku z faktycznymi potrzebami danych miast i wsi, naruszają równowagę ekologiczną oraz wywierają katastrofalny wpływ na tożsamość historyczną i kulturową dotkniętych tym problemem obszarów;

4.   potępia udzielanie przez niektóre władze miejskie milczącej zgody na projekty budowlane, które następnie są uznawane za nielegalne, co w rezultacie prowadzi do rozbiórki lub groźby rozbiórki nieruchomości zakupionych w dobrej wierze przez obywateli europejskich za pośrednictwem legalnie działających firm deweloperskich i agencji sprzedaży;

5.   odnotowuje wysiłki Komisji na rzecz zapewnienia przestrzegania przez Hiszpanię dyrektyw dotyczących zamówień publicznych, jest jednak zdania, że Komisja powinna zwrócić szczególną uwagę na udokumentowane przypadki naruszenia dyrektyw dotyczących środowiska naturalnego, wody i polityki konsumenckiej;

6.   uważa, że konieczne jest przyjęcie odpowiednich środków w celu zapewnienia właściwego stosowania i wdrażania ramowej dyrektywy wodnej w odniesieniu do dużych projektów urbanistycznych(3);

7.   zaleca Radzie i Komisji, a także państwom członkowskim, których ta sprawa dotyczy, aby zapewniły prawidłowe stosowanie prawa wspólnotowego i praw podstawowych względem wszystkich obywateli i mieszkańców UE;

8.   wzywa hiszpańskie władze i rządy regionalne, zobowiązane do poszanowania i stosowania postanowień traktatu UE i prawodawstwa UE, a w szczególności rząd Walencji, aby uznały słuszne prawo jednostki do legalnie nabytej własności i prawnie ustanowiły precyzyjniej zdefiniowane kryteria stosowania art. 33 hiszpańskiej konstytucji w odniesieniu do interesu publicznego, z myślą o uniemożliwieniu i zakazie naruszania prawa własności nieruchomości decyzjami władz lokalnych i regionalnych;

9.   kwestionuje metody wyboru architektów miejskich i deweloperów oraz często nadmierne uprawnienia nadawane im w praktyce przez niektóre władze lokalne, kosztem lokalnych społeczności oraz obywateli, którzy mieszkają w danym miejscu i posiadają tam legalnie nabyte nieruchomości;

10.   wzywa lokalne władze do konsultowania się z obywatelami i do angażowania ich w projekty urbanistyczne, w celu wspierania akceptowalnej i zrównoważonej urbanizacji, tam, gdzie jest to konieczne, w interesie lokalnych społeczności, a nie tylko deweloperów, agentów nieruchomości i innych zainteresowanych podmiotów;

11.   zdecydowanie potępia ukryte praktyki niektórych deweloperów polegające na podstępnym podważaniu prawa własności nieruchomości, przysługującego obywatelom europejskim, poprzez ingerowanie w ewidencję gruntów; wzywa lokalne władze do ustanowienia odpowiednich zabezpieczeń prawnych przed tego rodzaju praktykami;

12.   wzywa władze regionalne do ustanawiania specjalnych komisji administracyjnych, w których skład wchodziliby lokalni rzecznicy praw obywatelskich; komisje te otrzymywałyby raporty od niezależnych służb dochodzeniowych, posiadałyby uprawnienia do arbitrażowego rozstrzygania sporów dotyczących projektów urbanistycznych i bezpłatnie służyłyby osobom bezpośrednio dotkniętym programami urbanizacji, w tym osobom, które padły ofiarą nielegalnych transakcji nieruchomościowych dotyczących bezprawnych przedsięwzięć budowlanych;

13.   uważa, że w przypadkach, gdy należne jest odszkodowanie za utratę własności, powinno ono być odpowiednio wysokie, zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka;

14.   wzywa Komisję do zainicjowania kampanii informacyjnej skierowanej do obywateli europejskich nabywających nieruchomości w państwie członkowskim innym niż ich własne;

15.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz hiszpańskim władzom i rządom regionalnym.

(1) Dz.U. C 286 E z 23.11.2006, str. 225. (2) Orzeczenie z dnia 23 września 1998 r. (3) Dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. (Dz.U. L 327 z 22.12.2000, str. 1).

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie traktatu o handlu bronią: ustanowienie wspólnych międzynarodowych norm importu, eksportu i transferu broni konwencjonalnej

P6_TA(2007)0282 B6-0249/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje rezolucje z dnia 15 marca 2001 r. w sprawie konferencji ONZ w sprawie nielegalnego handlu bronią ręczną strzelecką i lekką(1), z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie broni ręcznej(2), z dnia 19 czerwca 2003 r. w sprawie wdrażania programu ONZ w celu zwalczania nielegalnego handlu bronią lekką(3) oraz z dnia 26 maja 2005 r. w sprawie broni ręcznej strzeleckiej i lekkiej(4), jak również swoje coroczne rezolucje w sprawie wdrażania kodeksu postępowania UE w dziedzinie eksportu broni,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 czerwca 2006 r.(5) w sprawie lekkiej i ręcznej broni palnej wzywającą wspólnotę międzynarodową do rozpoczęcia w ramach ONZ negocjacji w sprawie Międzynarodowego traktatu o handlu bronią bezpośrednio po konferencji przeglądowej w 2006 r. na temat programu działania ONZ w celu ustanowienia prawnie wiążącego instrumentu regulującego transfery broni na szczeblu światowym,

–   uwzględniając art. 103 ust. 2 Regulaminu,

A.   z zadowoleniem odnosząc się do przyjęcia w dniu 6 grudnia 2006 r. przez Zgromadzenie ogólne ONZ rezolucji A/RES/61/89 wyznaczającej oficjalny początek procesu zmierzającego do podpisania traktatu o handlu bronią oraz zwracając uwagę na zdecydowane poparcie, jakie rezolucja otrzymała od 153 państw, co świadczy o silnym przekonaniu politycznym na całym świecie, że nadszedł czas położenia kresu nieodpowiedzialnemu handlowi bronią,

B.   zwracając uwagę, że w pierwszej kolejności Sekretarz Generalny ONZ ma wysłuchać opinii członków ONZ na temat możliwości, zakresu i proponowanych parametrów kompleksowego, prawnie wiążącego instrumentu ustanawiającego wspólne międzynarodowe normy importu, eksportu i transferu broni konwencjonalnej;

C.   mając na uwadze, że rządy około 100 państw przedstawiły swoje opinie; mając również na uwadze, że departament ds. rozbrojenia ONZ poinformował, że o ile opinie przekazane przed 20 czerwca 2007 r. zostaną uwzględnione w raporcie Sekretarza Generalnego ONZ, który ma zostać przedstawiony głównej komisji ds. rozbrojenia i bezpieczeństwa światowego Zgromadzenia ogólnego ONZ w październiku 2007 r., opinie państw złożone po wyznaczonym na 20 czerwca 2007 r. terminie, będą mogły jeszcze zostać dołączone w postaci załącznika do raportu,

D.   mając na uwadze, że powyższa rezolucja Zgromadzenia ogólnego ONZ z dnia 6 grudnia 2006 r. upoważnia również Sekretarza Generalnego do utworzenia w 2008 r. grupy ekspertów rządowych celem zbadania począwszy od 2008 r. możliwości, zakresu i proponowanych parametrów kompleksowego, prawnie wiążącego instrumentu ustanawiającego wspólne międzynarodowe normy importu, eksportu i transferu broni konwencjonalnej,

E.   mając na uwadze, że pozytywny wynik procesu konsultacji ma kluczowe znaczenie dla stworzenia podstaw przyszłych negocjacji w sprawie traktatu,

F.   potwierdzając, że do czasu pomyślnego zakończenia negocjacji nieodpowiedzialne transfery broni nadal będą powodowały niedopuszczalne cierpienie ludzkie oraz spowodują nasilenie konfliktów zbrojnych, niestabilności, ataków terrorystycznych, złych rządów i korupcji, jak również poważne naruszenia międzynarodowego prawa humanitarnego, praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego, oraz zagrożą zrównoważonemu rozwojowi,

G.   wyrażając przekonanie, że w oczekiwaniu na wynik negocjacji państwa nie powinny pozwalać na lekceważenie i kpienie przez strony konfliktów oraz pozbawionych skrupułów dostawców broni z nałożonego wcześniej embarga na broń,

H.   z zadowoleniem przyjmując i popierając trwającą kampanię zorganizowaną przez organizacje społeczeństwa obywatelskiego,

1.   wzywa wszystkie 153 państwa, które poparły w głosowaniu powyższą rezolucję Zgromadzenia ogólnego ONZ z dnia 6 grudnia 2006 r., w tym wszystkie państwa członkowskie UE, do bezzwłocznego przekazania Sekretarzowi Generalnemu swoich oświadczeń popierających traktat o handlu bronią;

2.   wzywa Radę do przygotowania programu działań z wykorzystaniem międzynarodowych for, w tym NATO, Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) oraz Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE, aby zachęcić państwa do przekazania swoich oświadczeń;

3.   wzywa wszystkie państwa do podkreślenia w oświadczeniach, że traktat o handlu bronią powinien kodyfikować dotychczasowe obowiązki dotyczące transferu broni wynikające z prawa międzynarodowego, w szczególności obowiązki związane z poszanowaniem praw człowieka i prawem humanitarnym;

4.   zdecydowanie zaleca, aby w celu zapewnienia skuteczności traktatu o handlu bronią państwa sporządzały swoje oświadczenia zgodnie z następującymi parametrami:

5.   wzywa wszystkie państwa do wsparcia działań i zaangażowania się w pracę Grupy Ekspertów Rządowych oraz do zaangażowania w jej działania, tak aby można było zagwarantować, iż dokona ona znaczącego postępu w kierunku opracowania rzeczowego traktatu o handlu bronią;

6.   jest niezmiennie przekonany, że większa otwartość oraz nowa gotowość do wymiany informacji na temat transferu broni, między innymi informacji na temat użytkowników końcowych, będą miały kluczowe znaczenie dla powodzenia traktatu o handlu bronią oraz że będzie to wymagało wykorzystania mechanizmów takich jak poprawiona wersja Rejestru Broni Konwencjonalnej Narodów Zjednoczonych celem stworzenia wzajemnej kompensacyjnej gwarancji globalnej przejrzystości;

7.   wzywa wszystkie państwa członkowskie, w oczekiwaniu na przyjęcie traktatu o handlu bronią, do przyjęcia skutecznych środków powstrzymania nieodpowiedzialnego pośrednictwa w handlu bronią, amunicją i tym podobnym sprzętem wojskowym i sprzętem ochrony wszelkiego rodzaju, między innymi elementami i przedmiotami o podwójnym zastosowaniu, ich transportu, jak również transferu i wytwarzania na licencji zagranicznej takiego sprzętu dla stron, na które nałożono międzynarodowe embargo na broń, bądź które nieustannie dopuszczają się naruszenia międzynarodowych praw człowieka lub międzynarodowego prawa humanitarnego;

8.   wzywa w tym kontekście wszystkie państwa członkowskie do transpozycji do prawa krajowego przepisów wspólnego stanowiska 2003/468/WPZiB z dnia 23 czerwca 2003 r. w sprawie pośrednictwa w handlu bronią(6) celem zapewnienia maksymalnej skuteczności wysiłków na rzecz powstrzymania nieodpowiedzialnego pośrednictwa w handlu bronią;

9.   kategorycznie potępia handel bronią i amunicją łamiący nałożone przez Radę Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych embargo na handel bronią i stwierdza, że handel takimi towarami odbywa się przede wszystkim drogą powietrzną; wzywa państwa członkowskie UE do zacieśnienia w tej dziedzinie współpracy z innymi państwami; wzywa właściwe organizacje międzynarodowe i odpowiednie organizacje regionalne do zalecenia odpowiednich środków zapobiegawczych, w koordynacji z sektorem transportu powietrznego;

10.  zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, Przewodniczącemu Zgromadzenia Ogólnego ONZ, Sekretarzowi Generalnemu NATO, OBWE, Unii Afrykańskiej, Parlamentarnemu Forum w sprawie broni strzeleckiej i lekkiej, Zgromadzeniu Unii Międzyparlamentarnej oraz grupie organizacji pozarządowych znanych pod nazwą komitet zarządzający ds. traktatu o handlu bronią.

(1) Dz.U. C 343 z 5.12.2001, str. 311. (2) Dz.U. C 140 E z 13.6.2002, str. 587. (3) Dz.U. C 69 E z 19.3.2004, str. 136. (4) Dz.U. C 117 E z 18.5.2006, str. 230. (5) Dz.U. C 300 E z 9.12.2006, str. 496. (6) Dz.U. L 156 z 25.6.2003, str. 79.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie przestępczości nieletnich, roli kobiet, rodziny i społeczeństwa (2007/2011(INI))

P6_TA(2007)0283 A6-0212/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka z dnia 20 listopada 1989 r., w szczególności art. 37 i 40,

–   uwzględniając Wzorcowe reguły minimum Narodów Zjednoczonych dotyczące wymiaru sprawiedliwości wobec nieletnich ("reguły pekińskie") z 1985 r., przyjęte rezolucją Zgromadzenia Ogólnego 40/33 z dnia 29 listopada 1985 r.,

–   uwzględniając Wskazania Narodów Zjednoczonych dotyczące zapobiegania przestępczości nieletnich ("wskazania z Rijadu") z 1990 r., przyjęte rezolucją Zgromadzenia Ogólnego 45/112 z dnia 14 grudnia 1990 r.,

–   uwzględniając Reguły Narodów Zjednoczonych dotyczące Ochrony Nieletnich Pozbawionych Wolności, przyjęte rezolucją Zgromadzenia Ogólnego 45/113 z dnia 14 grudnia 1990 r.,

–   uwzględniając Europejski traktat Rady Europy w sprawie wykonywania praw z dnia 25 stycznia 1996 r., w szczególności art. 1 oraz art. 3 do 9,

–   uwzględniając zalecenie Komitetu Ministrów Rady Europy dla państw członkowskich w sprawie nowych sposobów podejścia do przestępczości młodocianych i roli wymiaru sprawiedliwości wobec nieletnich (Rec (2003)20) z dnia 24 września 2003 r(1).,

–   uwzględniając zalecenie Komitetu Ministrów Rady Europy w sprawie reakcji społecznych wobec przestępczości młodocianych, (Rec (87)20) z dnia 17 września 1987 r.(2),

–   uwzględniając zalecenie Komitetu Ministrów Rady Europy w sprawie reakcji społecznych wobec przestępczości młodocianych wśród rodzin imigrantów, (Rec (88) 6E) z dnia 18 kwietnia 1988 r.(3),

–   uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności art. 6, oraz postanowienia tytułu VI dotyczące współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych,

–   uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności tytuł XI dotyczący polityki społecznej, edukacji, kształcenia zawodowego i młodzieży, zwłaszcza art. 137,

–   uwzględniając program ramowy dotyczący współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (AGIS), który wygasł z dniem 31 grudnia 2006 r., oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 168/2007 ustanawiające Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej, przyjęte w dniu 15 lutego 2007 r.(4),

–   uwzględniając swoje stanowisko z dnia 30 listopada 2006 r. w sprawie projektu decyzji Rady upoważniającej Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej do podejmowania działań w obszarach, o których mowa w tytule VI Traktatu o Unii Europejskiej(5),

–   uwzględniając swoje stanowisko z dnia 22 maja 2007 r. w sprawie wspólnego stanowiska Rady z myślą o przyjęciu decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej na lata 2007 – 2013 program szczegółowy służący zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec dzieci, młodzieży i kobiet oraz ochronie ofiar i grup ryzyka (Daphne III), będący częścią programu ogólnego "Prawa podstawowe i sprawiedliwość"(6),

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "W kierunku strategii UE na rzecz praw dziecka" (COM(2006)0367),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 lipca 1992  r. w sprawie Europejskiej karty praw dziecka(7), w szczególności ust. 8.22 i 8.23,

–   uwzględniając decyzję Rady(8) 2001/427/JAI z dnia 28 maja 2001 r. ustanawiającą europejską sieć prewencji kryminalnej,

–   uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie zapobiegania przestępczości nieletnich, sposobów postępowania w kwestii przestępczości nieletnich oraz roli wymiaru sprawiedliwości wobec nieletnich w Unii Europejskiej(9),

–   uwzględniając wnioski z konferencji "Młodzież a przestępczość: perspektywa europejska" zorganizowanej w Glasgow w dniach 5-7 września 2005 r. w czasie trwania brytyjskiego przewodnictwa Rady

–   uwzględniając ostatnie sprawozdania roczne Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0212/2007),

A.   mając na uwadze, że przestępczość nieletnich z natury stanowi większe zagrożenie niż przestępczość dorosłych, ponieważ zjawisko to dotyka szczególnie wrażliwej części populacji w okresie rozwoju osobowego i stwarza zagrożenie wykluczeniem społecznym i napiętnowaniem osób nieletnich w bardzo wczesnej fazie życia społecznego,

B.   mając na uwadze, że przerywanie nauki stanowi jeden z czynników zwiększających ryzyko przestępczości nieletnich,

C.   mając na uwadze, że badania na szczeblu krajowym, europejskim i międzynarodowym dowodzą, że w ciągu ostatnich dwudziestu lat zjawisko przestępczości nieletnich znacznie się zaostrzyło,

D.   mając na uwadze, że przestępczość nieletnich staje się niepokojąca ze względu na masowy charakter, jaki obecnie przybiera z uwagi na obniżenie wieku wkraczania na drogę przestępczości, wzrost liczby występków popełnianych przez dzieci poniżej 13 roku życia oraz fakt, że ich zachowanie jest coraz bardziej okrutne,

E.   mając na uwadze, że obecny sposób uzyskiwania i przedstawiania danych statystycznych dotyczących przestępczości nieletnich nie odpowiada ani rzeczywistym potrzebom ani obecnym warunkom, co czyni tym pilniejszą konieczność posiadania wiarygodnych danych na szczeblu krajowym,

F.   mając na uwadze, że niełatwo jest klasyfikować w oderwaniu od rzeczywistości przyczyny powodujące przestępczość nieletnich, ponieważ droga prowadząca ich do zachowań społecznie odbiegających od normy i w konsekwencji przestępczych w każdym przypadku wynika z indywidualnych szczególnych okoliczności tworzonych przez ich przeżycia i związanych z głównymi biegunami, wokół których rozwija się każde dziecko, tzn. rodziną, szkołą, gronem przyjaciół oraz w szerszym zakresie środowiskiem społeczno-gospodarczym, w którym żyje,

G.   mając na uwadze, że główne czynniki powodujące przestępczość nieletnich to: brak organizacji, komunikacji i właściwych wzorców w rodzinie spowodowany często nieobecnością rodziców, problemy psychopatologiczne spowodowane przemocą i wykorzystywaniem seksualnym w rodzinie, nieprzekazywanie wartości społecznych w szkołach, a także ubóstwo, bezrobocie, wykluczenie społeczne i rasizm; mając na uwadze, że inne istotne czynniki to silna tendencja do naśladowania cechująca młodzież, której osobowość się rozwija, zaburzenia osobowości związane ze spożywaniem alkoholu i używaniem narkotyków oraz pokazywanie w mediach, jak również na stronach internetowych i w grach komputerowych przykładów bezmyślnej, nadmiernej i niepotrzebnej przemocy,

H.   mając na uwadze, że odbiegające od normy zachowanie młodzieży nie zawsze ma za przyczynę sytuację rodzinną,

I.   mając na uwadze, że wzrost konsumpcji konopi i innych narkotyków i/lub alkoholu przez młodzież ma ścisły związek ze wzrostem przestępczości nieletnich,

J.   mając na uwadze, że migranci, zwłaszcza małoletni, podlegają w dużo większym stopniu kontroli społecznej, co może prowadzić do przypuszczeń, że problem przestępczości nieletnich dotyka w pierwszym rzędzie środowisk migrantów, nie zaś całego społeczeństwa, poglądu nie tylko błędnego, ale społecznie niebezpiecznego,

K.   mając na uwadze, że dwie "obecne" formy przestępczości nieletnich polegają na tworzeniu "gangów młodzieżowych" oraz na wzroście przemocy w środowisku szkolnym, zjawiskach o szczególnym nasileniu w niektórych państwach członkowskich i których badanie, a także ewentualne środki zaradcze, okazują się złożone,

L.   mając na uwadze, że rozmiar takich zjawisk jak powstawanie zorganizowanych gangów brutalnej młodzieży spowodował w niektórych państwach członkowskich otwarcie debaty nad koniecznością zmian w prawie karnym dla nieletnich,

M.   mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich okolice szkoły, a nawet podwórka szkolne, również w dzielnicach uprzywilejowanych, stały się strefami bezprawia (oferowanie narkotyków, przemoc - czasami z użyciem broni białej, różnego rodzaju wymuszenia i rozwój niebezpiecznych gier - patrz zjawisko "happy slapping" z umieszczaniem na stronach internetowych robionych telefonami komórkowymi zdjęć obrazujących sceny przemocy),

N.   mając na uwadze, że w ostatnich latach miały miejsce postępujące zmiany krajowych przepisów prawa karnego odnoszących się do nieletnich, które powinny być nakierowane na prewencję, środki sądowe lub pozasądowe oraz na resocjalizację i rehabilitację, wraz z terapią w niezbędnych przypadkach; że należy jednak podkreślić, że wdrożenie tych nowych środków jest często niewykonalne z uwagi na brak odpowiedniej nowoczesnej infrastruktury i odpowiednio przeszkolonego personelu, (skreślenie) ograniczone środki finansowe, czasem z uwagi na brak woli zainteresowanych podmiotów, a czasem z uwagi na wewnętrzne wady systemu,

O.   mając na uwadze, że lawina obrazów scen skrajnej przemocy i sprzętu pornograficznego w grach, telewizji i internecie, a także wykorzystywanie przez środki masowego przekazu obrazu nieletnich przestępców i ofiar graniczą często z naruszaniem podstawowych praw dziecka i przyczyniają się do banalizowania przemocy,

P.   stwierdzając, że statystyki publikowane w niektórych państwach członkowskich wskazują, że od 70% do 80% nieletnich przestępców, którzy zostali ukarani za pierwsze przestępstwo, nie dopuszcza się ponownie przestępstwa,

Q.   mając na uwadze publikowane w niektórych państwach członkowskich opracowania i artykuły ujawniające wzrost liczby przypadków przemocy stosowanej przez młodzież wobec rodziców oraz bezsilność, jaką odczuwają ci ostatni,

R.   mając na uwadze, że sieci przestępczości zorganizowanej najmują nieletnich przestępców do swojej działalności;

S.   mając na uwadze, że w ramach europejskiej sieci prewencji kryminalnej ustanowionej w 2001 r. utworzono specjalną grupę roboczą ds. przestępczości nieletnich, która rozpoczęła sporządzanie szczegółowej analizy porównawczej obejmującej 27 państw członkowskich, która będzie stanowiła podstawę przyszłych kierunków rozwoju polityki Unii w tej dziedzinie,

1.   podkreśla, że jedynym sposobem skutecznej walki z przestępczością nieletnich jest przyjęcie na szczeblu krajowym i europejskim zintegrowanej strategii zawierającej następujące trzy zasady przewodnie: prewencja, środki sądowe i pozasądowe oraz integracja społeczna całej młodzieży,

Polityki na szczeblu krajowym

2.   podkreśla kluczowe znaczenie bezpośredniego zaangażowania wszystkich zainteresowanych stron w społeczeństwie w planowanie i wdrażanie zintegrowanej strategii krajowej, którą powinny współtworzyć: centralna administracja państwowa, władze regionalne i lokalne, kierownictwo wspólnoty szkolnej, rodzina, organizacje pozarządowe, zwłaszcza zajmujące się młodzieżą, społeczeństwo obywatelskie i wszyscy obywatele; utrzymuje również znaczenie dysponowania odpowiednimi środkami finansowymi, które umożliwiają wdrażanie skutecznych środków na rzecz walki z przestępczością nieletnich;

3.   jest zdania, że konieczność skutecznej walki z przestępczością nieletnich sprawia, że konieczna jest zintegrowana i efektywna polityka obejmująca szkołę, społeczeństwo, rodzinę i szkolnictwo, która przyczyni się do przekazywania wartości społecznych i obywatelskich oraz do wczesnej socjalizacji młodzieży; uważa poza tym, że niezbędne jest opracowanie polityki ukierunkowanej na lepszą spójność gospodarczą i społeczną, mającej na celu zmniejszenie nierówności społecznej oraz walkę z wykluczeniem społecznym i biedą, ze szczególnym uwzględnieniem ubóstwa wśród dzieci;

4.   uważa, że konieczne jest, by rodziny, wychowawcy i społeczeństwo od najwcześniejszych lat przekazywali młodzieży wartości;

5.   jest zdania, że zapobieganie przestępczości nieletnich wymaga również polityki publicznej w innych dziedzinach, w tym w mieszkalnictwie, zatrudnieniu, szkoleniach zawodowych, spędzaniu czasu wolnego i wymianie młodzieżowej;

6.   przypomina, że zarówno rodziny, jak i szkoły oraz społeczeństwo w ogóle muszą uczestniczyć w walce z rosnącym zjawiskiem przemocy młodzieży;

7.   zwraca uwagę państw członkowskich na specyficzną rolę rodziny na każdym etapie walki z przestępczością nieletnich i wzywa je do ustanowienia odpowiedniego wsparcia dla rodziców;

8.   zachęca państwa członkowskie do przewidzenia w ich polityce krajowej wprowadzenia rocznego urlopu rodzicielskiego, umożliwiającego rodzinom, które sobie tego życzą, postawienie na pierwszym planie początkowego wychowania ich dziecka, mającego podstawowe znaczenie w jego rozwoju uczuciowym;

9.   zachęca państwa członkowskie do przyznania szczególnej pomocy rodzinom stojącym wobec problemów materialnych i społecznych; podkreśla, że przyjęcie środków mających na celu zaspokojenie podstawowych potrzeb w zakresie mieszkania i żywności, zagwarantowany wszystkim członkom rodziny, poczynając od dzieci, dostęp do podstawowego wykształcenia i opieki zdrowotnej, jak również działania zmierzające do zagwarantowania członkom tych rodzin sprawiedliwego dostępu do rynku pracy i do życia społecznego, ekonomicznego i politycznego przyczynią się do zagwarantowania zdrowego i uczciwego środowiska rodzinnego dla rozwoju i pierwszej socjalizacji dzieci;

10.   zachęca państwa członkowskie do udostępnienia zasobów niezbędnych do rozszerzenia usług skutecznej pomocy w zakresie poradnictwa psychologicznego i socjalnego, włączając w to punkty kontaktowe dla rodzin dotkniętych przestępczością nieletnich;

11.   podkreśla szczególną rolę szkoły i wspólnoty szkolnej w kształtowaniu osobowości dzieci i młodzieży; podkreśla, że dwie zasadnicze cechy charakterystyczne dzisiejszej szkoły, tzn. różnorodność kulturowa i uwypuklenie rozróżnienia klasowego mogą doprowadzić, wobec braku koniecznych w systemie kształcenia struktur w zakresie interwencji, pomocy oraz kontaktu z uczniami, do zjawisk przemocy szkolnej;

12.   zachęca w tym kontekście państwa członkowskie do sformułowania pod adresem władz szkolnych koniecznych wytycznych na rzecz stworzenia nowoczesnej procedury rozwiązywania konfliktów w środowisku szkolnym dzięki instancjom mediacyjnym, w których zasiadaliby wspólnie uczniowie, rodzice, nauczyciele i właściwe służby lokalnego kierownictwa;

13.   uważa, że niezbędne jest zapewnienie nauczycielom odpowiedniego szkolenia umożliwiającego im radzenie sobie z niejednorodnością klas, stosowanie pedagogiki nie będącej moralizatorską, lecz zapobiegawczą i opartą na solidarności oraz zapobieganie piętnowaniu i marginalizacji zarówno nieletnich przestępców, jak i tych spośród uczniów, którzy są ich ofiarami;

14.   wzywa poza tym państwa członkowskie do włączenia do polityki edukacyjnej przyznawania wsparcia psychologicznego i doradztwa szczególnie przeznaczonych dla dzieci mających problemy resocjalizacyjne, możliwości udzielania pomocy medycznej w każdym obiekcie szkolnym, wyznaczania pracownika socjalnego przydzielanego do każdego przypadku w ograniczonej liczbie obiektów szkolnych, socjologa-kryminologa, pedopsychiatry i ekspertów w dziedzinie przestępczości dziecięcej, ścisłej kontroli spożywania alkoholu i używania narkotyków przez uczniów, walki z wszelkiego rodzaju dyskryminacją wobec członków wspólnoty szkolnej, wyznaczenia wspólnotowego mediatora będącego łącznikiem między szkołą a wspólnotą, a także współpracy między poszczególnymi wspólnotami szkolnymi w zakresie opracowywania i realizacji programów przeciw przemocy;

15.   wzywa państwa członkowskie i właściwe władze regulacyjne na szczeblach krajowym i regionalnym do wzmożonego czuwania nad ścisłym przestrzeganiem wspólnotowych i krajowych przepisów dotyczących sygnalizowania treści programów telewizyjnych i innych mogących zawierać sceny szczególnie gwałtowne lub niepolecane dla nieletnich; wzywa poza tym państwa członkowskie do opracowania w porozumieniu z kierownictwem środków masowego przekazu "mapy drogowej" mającej na celu ochronę praw dziecka, a szczególnie nieletnich przestępców, i zakładającej zakaz rozpowszechniania scen skrajnej przemocy w pewnych godzinach dnia oraz ujawniania tożsamości nieletnich zamieszanych w działania przestępcze;

16.   zaleca państwom członkowskim umocnienie roli i podniesienie jakości ośrodków młodzieżowych uważanych za miejsca wymiany dla młodych ludzi i podkreśla, że integracja młodocianych przestępców w tych miejscach przyczyni się do ich resocjalizacji i umocni w nich uczucie przynależności do społeczeństwa;

17.   podkreśla, że środki masowego przekazu mogą odegrać ważną rolę w zapobieganiu przestępczości nieletnich, podejmując inicjatywy w dziedzinie informowania i uwrażliwiania publiczności i rozpowszechniając wysokiej jakości programy podkreślające pozytywny udział młodzieży w społeczeństwie, kontrolując jednocześnie rozpowszechnianie scen przemocy, pornografii i spożywania narkotyków, a wszystko to w oparciu o porozumienia włączone do "mapy drogowej" mającej na celu ochronę praw dzieci;

18.   podkreśla również znaczenie opracowywania w państwach członkowskich w ramach walki z przestępczością nieletnich środków przewidujących kary alternatywne w stosunku do kary pozbawienia wolności oraz kary o charakterze pedagogicznym, do których w szerokiej mierze będą mogli uciekać się sędziowie krajowi: oferowanie prac użyteczności publicznej, resocjalizacja i intermediacja z ofiarami i kursy szkolenia zawodowego w zależności od powagi występku, wieku winnego, jego osobowości i dojrzałości;

19.   zachęca państwa członkowskie do przyjmowania nowych innowacyjnych środków mających na celu sądową odpowiedź, takich jak bezpośredni udział rodziców i kuratorów nieletniego w procedurze karnej - od momentu wniesienia skargi do chwili wymierzenia kary - uzupełniony resocjalizacją i intensywną pomocą psychologiczną, wybór rodziny zastępczej upoważnionej w razie potrzeby do wychowania nieletniego i wsparcie, z punktu widzenia doradztwa i informacji, dla rodziców, nauczycieli i uczniów w przypadku stwierdzenia gwałtownych zachowań u nieletnich w środowisku szkolnym;

20.   przypomina, że w dziedzinie przestępczości nieletnich przebieg procedury sądowej, czas jej trwania, wybór zastosowanej kary oraz jej późniejsze wykonanie muszą kierować się zasadami nadrzędnego dobra dziecka i poszanowania prawa proceduralnego każdego państwa członkowskiego; w związku z tym podkreśla, że kary więzienia mają być stosowane jedynie w ostateczności i być wykonywane w infrastrukturach przystosowanych dla młodocianych przestępców;

21.   wzywa państwa członkowskie do zaplanowania w ramach zintegrowanego podejścia do przestępczości nieletnich specjalnych niezależnych środków budżetowych przewidzianych na przyjęcie działań zapobiegających przestępczości nieletnich, zwiększenia środków finansowych przeznaczonych na programy integracji społecznej i zawodowej młodzieży oraz wzrostu środków nakierowanych na odnowę i modernizację struktur przyjmujących młodocianych przestępców na szczeblu centralnym i regionalnym, a także na specjalistyczne szkolenia i kształcenie ustawiczne wszystkich odnośnych profesjonalistów i osób odpowiedzialnych;

W kierunku strategii europejskiej

22.   apeluje do państw członkowskich, aby we współpracy z Komisją sporządziły i bezzwłocznie przyjęły pewne minimalne standardy i zasady dotyczące walki z przestępczością nieletnich obowiązujące we wszystkich państwach członkowskich; standardy te powinny opierać się na trzech podstawowych filarach, którymi są po pierwsze prewencja, po drugie środki sądowe lub pozasądowe, po trzecie resocjalizacja, reintegracja i integracja społeczna, stworzone w oparciu o zasady uznane na szczeblu międzynarodowym w ramach reguł pekińskich i wskazań z Rijadu, ONZ-owskiej Konwencji praw dziecka, a także innych międzynarodowych konwencji w tej dziedzinie;

23.   jest zdania, że celem wspólnego europejskiego podejścia powinno być określenie modeli interwencji pozasądowej umożliwiającej walkę z przestępczością nieletnich i kontrolowanie jej, oraz że pozbawienie wolności i środki karne powinny być stosowane w ostateczności – wyłącznie wtedy, gdy jest to bezwzględnie konieczne;

24.   uważa, że przyłączenie młodzieży do wszystkich kwestii i decyzji z nią związanych i jej uczestnictwo w nich są niezbędne, jeżeli ma nastąpić określenie wspólnych rozwiązań zakończonych sukcesem; uważa, że z tego też powodu należy czuwać nad tym, aby występujący w sądach dla dzieci asesorzy mieli nie tylko doświadczenie w dziedzinie edukacji młodzieży, ale także odbyli szkolenie uwrażliwiające ich na problem przemocy i młodzieży;

25.   wzywa Komisję do określenia szczegółowych kryteriów, według których wszystkie państwa członkowskie zgromadzą dane statystyczne na szczeblu krajowym, tak aby dane te były porównywalne i mogły zostać wykorzystane podczas planowania środków na szczeblu europejskim; wzywa państwa członkowskie, aby wzięły czynny udział w pracach Komisji, propagując tę inicjatywę i pozyskując informacje od właściwych władz krajowych, regionalnych i lokalnych, od stowarzyszeń, organizacji pozarządowych i innych organizacji społeczeństwa obywatelskiego prowadzących działalność w tej dziedzinie;

26.   zachęca Komisję i władze krajowe i lokalne państw członkowskich do inspirowania się najlepszymi praktykami mającymi miejsce w krajach Unii, ponieważ umożliwiają one aktywizację całego społeczeństwa oraz pozytywne działania i interwencje ze strony stowarzyszeń rodziców i organizacji pozarządowych w szkołach, jak również społeczności mieszkańców; zachęca również do sporządzenia bilansu prób prowadzonych w państwach członkowskich, a dotyczących umów o współpracy pomiędzy policją, instytucjami edukacyjnymi, władzami lokalnymi, organizacjami zrzeszającymi młodzież, placówkami socjalnymi na szczeblu lokalnym przy zachowaniu zasady wspólnej poufności, a także strategii krajowych i krajowych programów na rzecz młodzieży; zachęca państwa członkowskie do inspirowania się najlepszymi mającymi w nich miejsce praktykami w celu walki z niepokojącym wzrostem spożycia narkotyków przez nieletnich oraz ze związaną z tym przestępczością, a także najlepszymi rozwiązaniami do stosowania w przypadkach konsumpcji problematycznej, zwłaszcza w dziedzinie opieki medycznej;

27.   wyraża zadowolenie z istnienia krajowych inicjatyw zawierających pozytywne działania integracyjne, jak np. działający już w regionie Rioja "wychowawcy pozaszkolni";

28.   zwraca się do Komisji i państw członkowskich o wykorzystanie istniejących europejskich środków i programów, włączając do nich działania mające na celu walkę z przestępczością nieletnich i zapobieganie temu zjawisku, a także zapewnienie normalnej integracji społecznej przestępców i ofiar; w związku z tym zwraca uwagę na:

29.   podkreśla potrzebę bliskiej współpracy i tworzenia sieci między wszystkimi organami sądowymi i policyjnymi na szczeblu krajowym i wspólnotowym w zakresie dochodzeń i rozwiązywania przypadków zaginionych dzieci, ofiar przestępczości nieletnich; podstawą tych działań powinny być szczegółowe cele strategii UE na rzecz praw dziecka, wymienione w komunikacie Komisji;

30.   podkreśla, iż jednym z elementów prewencji i walki z przestępczością nieletnich jest rozwijanie polityki komunikacyjnej umożliwiającej uwrażliwienie społeczeństwa na problemy, wyeliminowanie przemocy ze środków masowego przekazu i popieranie tych środków masowego przekazu, których planowanie programów nie skupia się wyłącznie na programach obrazujących przemoc; apeluje w związku z tym o określenie europejskich standardów mających na celu ograniczenie propagowania przemocy zarówno w mediach audio-wizualnych, jak i drukowanych;

31.   podkreśla, że dyrektywa 89/552/EWG(10) ("Telewizja bez granic") ustala konkretne granice dla projekcji scen gwałtownych i, ogólniej, scen niepolecanych przy resocjalizacji dzieci, co stanowi odpowiedni środek zapobiegający przemocy nieletnich i wobec nieletnich; wzywa Komisję do podjęcia działań dodatkowych w tym kierunku, rozciągając zobowiązanie na sektor telefonii komórkowej i Internet; działania te będą musiały stanowić podstawowy priorytet polityczny w ramach wspomnianego komunikatu Komisji na temat praw dziecka;

32.   wyraża zadowolenie z powodu wejścia w życie europejskich ram samoregulacji przedsiębiorstw europejskich na rzecz bezpieczniejszego wykorzystywania telefonów komórkowych przez dzieci i młodzież i podkreśla, że informowanie i uwrażliwianie dotyczące bezpiecznej nawigacji w internecie oraz bezpiecznego wykorzystywania telefonów komórkowych muszą w związku z tym być przedmiotem propozycji konkretnych i przymuszających na szczeblu europejskim;

33.   zwraca się do Komisji o zachęcanie do uruchomienia europejskiego bezpłatnego numeru telefonicznego dla dzieci i młodzieży mających problemy, gdyż takie numery mogą w znacznym stopniu przyczynić się do zapobiegania przestępczości nieletnich;

34.   wzywa Komisję, aby po sporządzeniu niezbędnych analiz na szczeblu europejskim przedłożyła wniosek dotyczący zintegrowanego programu wspólnotowego zawierającego przepisy dotyczące prewencji, wsparcia dla inicjatyw organizacji pozarządowych i współpracy pomiędzy krajami, jak również środków na programy pilotażowe na szczeblu regionalnym i lokalnym; przepisy zawarte we wniosku winny być oparte na najlepszych praktykach krajowych i powinny mieć na celu rozpowszechnianie tych praktyk w całej Europie, powinny również uwzględniać wymogi dotyczące szkolenia i infrastruktury socjalnej i pedagogicznej;

35.   podkreśla, że na szczeblu działań wspólnotowych należy bezzwłocznie uwzględnić dwa podstawowe obszary polityki :

36.   w tym kontekście wzywa Komisję do sporządzenia programu, któremu będą towarzyszyć działania współfinansowane i w którego skład wejdą następujące elementy:

37.   zaleca Komisji, aby w ramach prac wstępnych nad europejskim obserwatorium przestępczości nieletnich i powiązanym z nim programem ramowym, bezzwłocznie zaproponowała następujące środki mające na celu promowanie i rozpowszechnianie doświadczeń i wiedzy specjalistycznej:

o
o   o

38.   zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu oraz Komitetowi Regionów.

(1) Rec(2003)20. (2) Rec(87)20. (3) Rec(88)6. (4) Dz.U. L 53 z 22.2.2007, str. 1. (5) Teksty przyjęte w tym dniu, P6_TA(2006)0510. (6) Teksty przyjęte w tym dniu, P6_TA(2007)0188. (7) Dz.U. C 241 z 21.9.1992, str. 67. (8) Dz.U. L 153 z 8.6.2001, str.1. (9) Dz.U. C 110 z 9.5.2006, str. 75. (10) Dz.U. L 298 z 17.10.1989, str. 23.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości: strategia na rzecz zewnętrznego wymiaru, plan działania wdrażający program haski (2006/2111(INI))

P6_TA(2007)0284 A6-0223/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 2 i 6 oraz tytuł VI Traktatu o Unii Europejskiej, a także tytuł VI Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, dotyczące umacniania Unii Europejskiej jako przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości (PWBiS),

–   uwzględniając konkluzje Prezydencji oraz cele ustanowione na kolejnych posiedzeniach Rady Europejskiej od 1999 r. w obszarze zewnętrznego wymiaru PWBiS, wraz z posiedzeniem Rady Europejskiej, które odbyło się w dniach 14-15 grudnia 2006 r.,

–   uwzględniając wniosek Komisji dotyczący decyzji ramowej Rady w sprawie współpracy w dziedzinie niektórych praw proceduralnych w postępowaniu karnym w Unii Europejskiej (COM(2004)0328),

–   uwzględniając wniosek Komisji dotyczący decyzji ramowej Rady w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (COM(2005)0475),

–   uwzględniając komunikat Komisji na temat strategii zewnętrznego wymiaru przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości (COM(2005)0491) oraz sprawozdanie Komisji z postępów w realizacji tej strategii (SEC(2006)1498),

–   uwzględniając strategię Rady dotyczącą zewnętrznego wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych: wolność, bezpieczeństwo i sprawiedliwość na świecie, przyjętą dnia 1 grudnia 2005 r., oraz sprawozdanie Rady w sprawie realizacji tej strategii za rok 2006, zatwierdzone na 2768. posiedzeniu Rady ds. wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych (WSiSW), które odbyło się w dniach 4-5 grudnia 2006 r.,

–   uwzględniając program prac obejmujący kilka prezydencji dotyczący stosunków zewnętrznych w zakresie WSiSW (5003/1/7), przyjęty w dniu 23 stycznia 2007 r., a także dokument Rady dotyczący działań w sprawie poprawy współpracy w zakresie przestępczości zorganizowanej, korupcji, nielegalnej imigracji i zwalczania terroryzmu między Unią Europejską a Bałkanami Zachodnimi (9360/06), dokument dotyczący działań w sprawie zwiększenia wsparcia Unii dla zwalczania produkcji narkotyków w Afganistanie i przemytu z tego kraju, włączając w to szlaki tranzytowe (9305/06), oba przyjęte na posiedzeniu Rady ds. WSiSW, które odbyło się w dniach 1-2 czerwca 2006 r., oraz dokument dotyczący działań w sprawie budowania z Rosją wspólnego obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości (15534/06), przyjęty w dniu 11 listopada 2006 r.,

–   uwzględniając poprzednie debaty roczne na temat PWBiS i rezolucje dotyczące jej zewnętrznego wymiaru (terroryzm, CIA, ochrona danych, migracje, przemyt ludzi, zwalczanie narkotyków, pranie brudnych pieniędzy),

–   uwzględniając zalecenie z dnia 14 października 2004 r. dla Rady i Rady Europejskiej w sprawie umacniania PWBiS (1),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0223/2007),

A.   mając na uwadze, że zewnętrzny wymiar PWBiS rozrasta się, ponieważ wewnętrzny obszar wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości stopniowo nabiera kształtów pod presją coraz bardziej współzależnego świata i nieodłącznie międzynarodowego charakteru takich zagrożeń, jak terroryzm, przestępczość zorganizowana, i takich wyzwań, jak przepływy migracyjne; mając także na uwadze, że rozprzestrzenianie wartości leżących u podstaw przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości jest niezbędne dla zapewnienia przestrzegania rządów prawa, praw podstawowych, bezpieczeństwa i stabilności w samej UE,

B.   mając na uwadze, że przyjmując i realizując spójną strategię zewnętrznego wymiaru PWBiS Unia Europejska zwiększa swoją wiarygodność i znaczenie w świecie; mając ponadto na uwadze, że strategię Rady można zrealizować wyłącznie w ścisłej współpracy z krajami trzecimi, w tym także z sojusznikami takimi jak Stany Zjednoczone, i organizacjami międzynarodowymi,

C.   mając na uwadze, że strategia ta stanowi ważny krok w kierunku ustanowienia wewnętrznej PWBiS poprzez stworzenie bezpiecznego środowiska zewnętrznego, a także rozwijanie stosunków zewnętrznych UE za pomocą działania na rzecz rządów prawa, wartości demokratycznych, poszanowania praw człowieka i solidnych instytucji,

D.   mając na uwadze, że wzmocnienie prawdziwej równowagi pomiędzy bezpieczeństwem a sprawiedliwością powinno znaleźć swój wyraz na etapie przygotowywania i wprowadzania w życie wszystkich różnego rodzaju polityk prowadzonych w celu powstania prawdziwie zrównoważonego obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości,

E.   mając na uwadze, że na przeszkodzie spójności politycznej i skuteczności działań zewnętrznych Unii stoją obecnie:

F.   mając na uwadze, że Unia dysponuje wieloma narzędziami politycznymi, dzięki którym może przyczyniać się do realizacji strategii dotyczącej zewnętrznego wymiaru PWBiS; takimi narzędziami są umowy dwustronne (umowy o stowarzyszeniu, umowy o partnerstwie i współpracy, umowy o stabilizacji i stowarzyszeniu), procesy rozszerzenia Unii i procesy poprzedzające rozszerzenie, plany działania Europejskiej Polityki Sąsiedztwa (EPS), współpraca regionalna, umowy indywidualne (ze Stanami Zjednoczonymi, Japonią, Chinami itd.), współpraca operacyjna, polityka rozwojowa i pomoc zewnętrzna,

przedkłada pod rozwagę Radzie i Komisji następujące zalecenia:
Zwiększanie kontroli demokratycznej w zewnętrznym wymiarze PWBiS

1.   nalega na Radę Europejską, aby postąpiła zgodnie z obecnymi i poprzednimi zaleceniami Parlamentu dotyczącymi zewnętrznej strategii UE w zakresie PWBiS; przypomina, że Parlament ma do odegrania zasadniczą rolę we wzmacnianiu kontroli nad działaniami zewnętrznymi Unii;

2.   nalega na Prezydencję Rady i na Komisję, aby

3.   nalega na Radę, aby uruchomiła klauzulę przejściową zawartą w art. 42 traktatu o UE, równocześnie z postępami procesu konstytucyjnego, co doprowadziłoby do objęcia ramami wspólnotowymi przepisów dotyczących współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych, co będzie skutkować większą efektywnością, przejrzystością, odpowiedzialnością, a także kontrolą demokratyczną i sądową; w związku z tym nalega na Komisję, aby do października 2007 r. przedłożyła Radzie formalny wniosek w sprawie decyzji uruchamiającej art. 42 traktatu o UE; uważa, że wejście w życie Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy mogłoby zwiększyć spójność wewnętrzną, szczególnie poprzez utworzenie urzędu ministra spraw zagranicznych oraz zewnętrznych służb dyplomatycznych;

4.   wzywa Radę do przyspieszenia przyjęcia zwłaszcza decyzji ramowych w sprawie przechowywania, wykorzystywania i wymiany informacji odnoszących się do wyroków skazujących za przestępstwa karne oraz do kodyfikacji praw proceduralnych w postępowaniu karnym w Unii Europejskiej, takich jak wyżej wymieniony wniosek Komisji (COM(2004)0328);

Co do głównych celów strategii Rady

5.   z zadowoleniem przyjmuje zasady ustanowione w strategii Rady, w szczególności potrzebę partnerstwa z krajami trzecimi w celu zmierzenia się ze wspólnymi problemami i osiągnięcia wspólnych celów politycznych; podkreśla potrzebę koordynowania szerokiej gamy narzędzi, którymi dysponuje Unia Europejska, tak aby osiągnąć adekwatny i spójny skutek; ponadto podkreśla potrzebę koordynowania działań państw członkowskich i Komisji w celu zapewnienia wzajemnego uzupełniania się działań i uniknięcia ich dublowania; mając na względzie wagę, jaką UE i jej państwa członkowskie przywiązują do budowy PWBiS, uważa, że ścisła współpraca państw trzecich w tych dziedzinach pozytywnie wpłynęłaby na ich stosunki z UE;

6.   podkreśla konieczność wykorzystania instrumentów i stosunków wynikających z umów zawartych przez UE z krajami trzecimi jako zachęty do przyjmowania i wdrażania przez te kraje odpowiednich międzynarodowych standardów i zobowiązań w dziedzinie WSiSW;

7.   przypomina potrzebę racjonalizacji funkcjonowania instytucji Wspólnoty i wykorzystywania istniejących narzędzi, a także koordynowania działań podejmowanych przez państwa członkowskie i działań na szczeblu unijnym, tak aby zapewnić spójną i skuteczną reakcję w stosunkach UE z państwami trzecimi i aby zapobiec pokrywaniu się działań; podkreśla, że konieczne jest, aby wymiar zewnętrzny i wymiar wewnętrzny przestrzeni PWBiS rozwijały się w sposób zrównoważony;

8.   podkreśla potrzebę, aby Parlament Europejski poprawił spójność działań zewnętrznych, angażujących wiele podmiotów; w związku z tym wzywa do usprawnienia działań mających związek z prawami człowieka, rządami demokratycznymi i rządami prawa w państwach trzecich oraz w zewnętrznym wymiarze bezpieczeństwa;

9.   wzywa Radę, aby nadal wyjaśniała swoje polityczne wybory w zakresie zewnętrznego wymiaru PWBiS oraz aby zapewniła koordynację między geograficznymi grupami roboczymi Rady i grupami zajmującymi się zagadnieniami sprawiedliwości, wolności i bezpieczeństwa;

10.   zauważa, że konieczne jest usprawnienie koordynacji między filarami i unikanie pokrywania się różnych narzędzi należących do PWBiS, europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony (EPBiO), wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) oraz Wspólnoty; podkreśla, że skuteczność takiej koordynacji powinna podlegać stałemu nadzorowi ze strony Parlamentu; z zadowoleniem przyjmuje kroki podjęte na rzecz większej spójności zintegrowanej współpracy cywilno-wojskowej w ramach europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony, szczególnie w dziedzinie zarządzania kryzysowego;

11.   podkreśla, że w procesie planowania operacji EPBiO należy uwzględniać różne środki towarzyszące lub następcze przewidziane przez instrumenty wspólnotowe w dziedzinie rządów prawa, nielegalnego handlu bronią i narkotykami, handlu kobietami i dziećmi, zapobiegania terroryzmowi i przestępczości zorganizowanej oraz ich zwalczania, jak również przywracania stabilizacji po konfliktach, szczególnie jeżeli chodzi o instrument na rzecz stabilności i europejski instrument sąsiedztwa i partnerstwa;

12.   wyraża przekonanie, że nadszedł czas na przełamanie przeszkód politycznych utrudniających rozwój pogłębionej współpracy transatlantyckiej w zakresie szerszego wymiaru wolności i bezpieczeństwa, w oparciu o poszanowanie praw podstawowych, na przykład w dziedzinie walki z nielegalnym handlem narkotykami, przestępczością zorganizowaną i terroryzmem, szczególnie w perspektywie planowanych operacji cywilnych EPBiO w Kosowie i Afganistanie, oraz w dziedzinie praw kobiet oraz wymiany i ochrony danych osobowych; przypomina w związku z tym apele Parlamentu wzywające do zamknięcia nielegalnego więzienia w Guantánamo i podkreślające fakt, że samo istnienie tego ośrodka jest negatywnym sygnałem co do sposobów zwalczania terroryzmu;

13.   wzywa do wspierania przez państwa członkowskie – wspólnie oraz na każdym odpowiednim dwustronnym i międzynarodowym forum – dyplomatycznego i pokojowego rozwiązania istniejących na świecie konfliktów, unikając jednocześnie przyjmowania lub robienia wrażenia przyjmowania przez Europę podwójnej moralności w stosunku do jej polityki zagranicznej, bezpieczeństwa i w zakresie praw człowieka;

14.   wzywa do lepszej koordynacji pomiędzy Unią Europejską a organizacjami międzynarodowymi, zwłaszcza Radą Europy i Organizacją Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, oraz podkreśla konieczność zintensyfikowania regionalnego dialogu i współpracy w dziedzinie sprawiedliwości, wolności i bezpieczeństwa;

15.   wzywa Komisję do podjęcia wzmożonych wysiłków na rzecz wspierania współpracy regionalnej w sprawach dotyczących wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości przez działające obecnie organy, jak Unia Afrykańska, oraz poprzez udzielenie wsparcia nowym inicjatywom podejmowanym na obszarach, gdzie współpraca regionalna jest słabo rozwinięta, jak Bliski Wschód i Europa Wschodnia;

16.   wzywa Komisję do stałego monitorowania realizacji strategii pod kątem celów i priorytetów określonych w strategii oraz do składania sprawozdania w tej sprawie co 18 miesięcy; wzywa Komisję do regularnej oceny skuteczności wykorzystania funduszy w obszarach objętych strategią; wzywa Radę do regularnego prowadzenia przeglądów postępów i priorytetów z tego względu, że gwałtownie rozwija się zewnętrzny wymiar przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości;

Zwiększenie bezpieczeństwa i praw człowieka

17.   wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie do:

18.   zaleca Komisji, państwom członkowskim i Radzie rozważenie możliwości uzupełnienia działań finansowanych w obszarze wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości z krajami trzecimi i regionami poprzez przewidzenie konkretnych środków na finansowanie projektów związanych z ochroną i przestrzeganiem praw człowieka;

19.   wyraża zaniepokojenie brakiem zaangażowania w kwestię spełniania praw podstawowych, widocznym w niektórych państwach trzecich, z którymi UE łączą bliskie więzy, szczególnie w państwach będących beneficjentami polityki sąsiedztwa oraz w Federacji Rosyjskiej, gdzie naruszana jest zwłaszcza wolność prasy i swoboda wypowiedzi, i wzywa do nasilenia dialogu w tej sprawie z rzeczonymi państwami;

20.   wyraża też zaniepokojenie jakością spełniania standardów praw człowieka w samej Unii Europejskiej, zważywszy na niedawny przykład prowadzonego przez CIA programu wydawania w trybie nadzwyczajnym oraz na wszystkie budzące wątpliwości praktyki podejmowane przez niektóre państwa członkowskie;

21.   wzywa UE i państwa członkowskie do pełnego poszanowania zasady nieprzeprowadzania ekstradycji do państw, w których wydane osoby byłyby torturowane i/lub podlegałyby karze śmierci; wzywa Radę i Komisję, aby dołożyły wszelkich starań, aby w krajach, z którymi utrzymuje ona ścisłe stosunki, zaprzestano tych praktyk, i zapewniły, że wszystkie osoby mają prawo do sprawiedliwego procesu;

22.   wyraża głębokie zaniepokojenie niewystarczającym zabezpieczeniem prawnym obywateli UE w sytuacjach, w których dane osobowe tych obywateli są udostępniane państwom trzecim, zwłaszcza w związku z danymi o pasażerach (PNR), SWIFT oraz zbieraniem danych telekomunikacyjnych przez FBI; ponownie zwraca się do Komisji z prośbą o przeprowadzenie dochodzenia w sprawie rodzajów danych osobowych obywateli Unii, do których państwa trzecie w ramach ich własnych jurysdykcji mają wgląd i które są przez nie wykorzystywane; podkreśla, że dzielenie się danymi musi odbywać się w oparciu o właściwe podstawy prawne, powiązane z jasnymi zasadami i warunkami, oraz zgodnie z prawodawstwem Wspólnoty w dziedzinie odpowiedniej ochrony prywatności i swobód obywatelskich; podkreśla, że dzielenie się danymi ze Stanami Zjednoczonymi musi odbywać się w odpowiednim kontekście prawnym współpracy transatlantyckiej i w oparciu o porozumienia UE-USA, natomiast umowy dwustronne są niedopuszczalne;

23.   ubolewa nad brakiem demokratycznej kontroli w stosunkach UE-USA wypracowanych w ramach grupy kontaktowej wysokiego szczebla, złożonej z przedstawicieli Komisji i Rady, a ze strony amerykańskiej z rządowych przedstawicieli Departamentu Sprawiedliwości i Departamentu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, i wykluczającej z tego dialogu Parlament Europejski, parlamenty krajowe oraz Kongres Stanów Zjednoczonych;

24.   zaleca ustanowienie wspólnej polityki ochrony danych obejmującej zarówno pierwszy, jak i trzeci filar; przypomina, że rozbieżności istniejące pomiędzy filarami oddziałują nie tylko na prawo obywateli do ochrony ich danych osobowych, ale też na skuteczność egzekwowania prawa i wzajemne zaufanie między państwami członkowskimi; w tym celu wzywa Radę do jak najszybszego przyjęcia wniosku dotyczącego decyzji ramowej Rady w sprawie ochrony danych osobowych (COM(2005)0475);

Zapewnić obywatelom Unii wysoki poziom bezpieczeństwa w obliczu terroryzmu i przestępczości zorganizowanej

25.   uważa, że unijna polityka przeciwdziałania terroryzmowi powinna być całkowicie zgodna z zasadami demokratycznej prawomocności, proporcjonalności, skuteczności i poszanowania praw człowieka, odpowiednio do wniosków wynikających z ww. rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 14 lutego 2007 r. w sprawie zbadania sprawy rzekomego wykorzystania krajów europejskich przez CIA do transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów(2);

26.   zachęca Komisję i Radę do wprowadzenia w życie – w ramach zwalczania międzynarodowego terroryzmu – wniosków, do jakich doszła komisja tymczasowa do zbadania sprawy rzekomego wykorzystania krajów europejskich przez CIA do transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów i które zostały przyjęte przez Parlament dnia 14 lutego 2007 r.; zaleca zwłaszcza wszystkim instytucjom Wspólnoty dbanie o to, aby przepisy państw członkowskich w dziedzinie bezpieczeństwa w żaden sposób nie naruszały obowiązku przestrzegania praw podstawowych każdej poszczególnej jednostki, nawet jeżeli jest ona podejrzana o przestępstwo terrorystyczne;

27.   wzywa instytucje Wspólnoty i państwa członkowskie do podjęcia wszelkich możliwych środków ograniczających współpracę z państwami trzecimi, które chronią lub finansują organizacje terrorystyczne; podkreśla też, że poprawa stosunków z UE jest uzależniona od uprzedniego całkowitego odrzucenia terroryzmu przez dane państwo; wzywa państwa, które jeszcze tego nie uczyniły, do podpisania lub ratyfikowania wszystkich konwencji ONZ w sprawie terroryzmu;

28.   zwraca uwagę na wieloaspektowy charakter reakcji, którymi dysponuje UE w działaniach zewnętrznych mających na celu zwalczanie terroryzmu, i podkreśla potrzebę spójnego wykorzystania wszystkich dostępnych środków; wzywa państwa członkowskie do dalszych działań zmierzających do wypracowania wspólnej dla ONZ definicji terroryzmu;

29.   przypomina o potrzebie oceniania skuteczności międzynarodowych inicjatyw w zakresie działań przeciwdziałających terroryzmowi (takich jak prowadzony obecnie przegląd amerykańskiego Patriot Act); podkreśla znaczenie prowadzenia przez Wspólnotę odpowiedniej polityki w zakresie terroryzmu, ponieważ skuteczność środków przeciwdziałających terroryzmowi zwiększy się tylko wtedy, gdy w trakcie prowadzonych z państwami trzecimi negocjacji w sprawie tych środków UE będzie mówiła jednym głosem;

30.   przypomina o konieczności poprawy współpracy ze wszystkimi przodującymi w regionach państwami w dziedzinach odnoszących się do zwalczania terroryzmu, rekrutacji do organizacji terrorystycznych, finansowania terroryzmu oraz ochrony kluczowych infrastruktur, przestrzegając jednocześnie praw podstawowych i wartości propagowanych przez Unię Europejską;

31.   wzywa Radę do usprawnienia dialogu z innymi państwami trzecimi w celu wsparcia rozwoju potencjału instytucjonalnego i rozwijania umiejętności, do dalszego rozwijania i realizacji krajowych planów działania w celu skutecznego przeciwdziałania korupcji oraz do uwzględniania "klauzul przeciwdziałania terroryzmowi" w porozumieniach podpisywanych z państwami trzecimi; uważa, że w omawianym obszarze potrzebne jest większe finansowanie oraz stosowanie nowopowstałych instrumentów Wspólnoty;

32.   wzywa państwa, które jeszcze tego nie uczyniły, do podpisania i/lub ratyfikowania takich instrumentów, jak Konwencja ONZ przeciwko korupcji, Konwencja ONZ przeciw międzynarodowej przestępczości zorganizowanej i jej trzech protokołów: przeciw przemytowi migrantów, handlowi ludźmi oraz nielegalnemu wytwarzaniu broni palnej i obrotowi nią, a także międzynarodowa Konwencja w sprawie ochrony wszystkich osób przed wymuszonymi zaginięciami;

33.   wzywa Radę do wymagania od państw trzecich będących partnerami UE zawarcia, jeżeli jeszcze tego nie uczyniły, ujednoliconych porozumień o ekstradycji, wykorzystujących jako model porozumienia wynegocjowane z USA i dotyczące ekstradycji oraz wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych w przypadku ekstradycji domniemanych terrorystów i osób podejrzanych o popełnienie przestępstw w celu postawienia ich przed sądem;

34.   podkreśla potrzebę ratyfikowania Konwencji Rady Europy w sprawie cyberprzestępczości w celu uniknięcia niewłaściwego wykorzystania danych i sieci telekomunikacyjnych do terrorystycznych i przestępczych celów dostępnych przez systemy komputerowe wewnątrz państw trzecich;

35.   wzywa Komisję i Radę do stworzenia standardowych procedur monitorowania produkcji, przechowywania, handlu, transportu, importu i eksportu broni i materiałów wybuchowych w celu uniknięcia ich niewłaściwego stosowania zarówno na terytorium UE, jak i w państwach trzecich;

Wzmocnienie współpracy policyjnej i w sprawach sądowych oraz zarządzanie granicami

36.   wzywa do skuteczniejszej współpracy policyjnej i w sprawach sądowych, obejmującej lepsze wspólne korzystanie z takich krajowych atutów, jak urzędnicy łącznikowi; podkreśla, że choć działania rozwoju zdolności instytucjonalnej i współpracy operacyjnej są we wspomnianych obszarach ważne, działania UE powinny być realizowane z myślą o wspieraniu uniwersalnych standardów praw człowieka;

37.   zaleca szybkie nadanie Europolowi uprawnień do organizacji i koordynowania operacyjnych działań i dochodzeń, uczestniczenia we wspólnych grupach śledczych oraz delegowania własnych urzędników łącznikowych do regionów priorytetowych, takich jak Bałkany Zachodnie;

38.   zaleca wynegocjowanie przez UE – w oparciu o art. 30 traktatu o UE – standardowych porozumień w sprawie policyjnej współpracy z USA, państwami-stronami EPS oraz innymi partnerami; domaga się, by Parlament – jako organ będący pełnoprawnym przedstawicielem obywateli, których dotyczy tego typu porozumienie – był aktywnie zaangażowany w dialog prowadzony z amerykańskim Kongresem podczas negocjowania kolejnego porozumienia;

39.   popiera postępy osiągnięte w ramach wymiany informacji pomiędzy UE i Rosją, ale podkreśla, że można uczynić więcej, zwłaszcza w zakresie przestępczości zorganizowanej i terroryzmu;

40.   stwierdza, że niezbędne są usprawnienia w ramach współpracy UE-Rosja, aby zminimalizować źródła niestabilności w UE i obszarze europejskiej polityki sąsiedztwa, takie jak "zamrożone" konflikty w Mołdawii i Gruzji, oraz agresywne i radykalne tendencje przejawiane przez rosyjskie mniejszości w państwach członkowskich UE;

41.   wzywa prezydencję Rady oraz Komisję do zawarcia międzynarodowych konwencji z zakresu prawa prywatnego niezbędnych w kontekście konieczności ochrony praw obywateli wspólnotowych w krajach trzecich, a także do prowadzenia działań na rzecz wzmocnienia w ramach tego procesu wiarygodności Unii Europejskiej i jej państw członkowskich;

42.   przychylnie odnosi się do porozumień w sprawie ekstradycji oraz współpracy sądowej w sprawach karnych zawartych pomiędzy UE i USA, które można uznać za prawdziwy sukces; zauważa, że Kongres rozpoczął procedurę ratyfikacji tych porozumień, i zwraca się do państw członkowskich UE o podążenie za jego przykładem; ponadto z zadowoleniem przyjmuje też porozumienie o współpracy Eurojust-USA;

43.   wzywa USA i inne państwa obciążające wymaganiami wiz wjazdowych niektóre państwa członkowskie UE do natychmiastowego zniesienia obowiązku wizowego oraz do jednakowego traktowania wszystkich obywateli państw członkowskich UE; wyraża ubolewanie z powodu ujęcia dodatkowej "klauzuli wymiany informacji" (klauzuli PNR) w proponowanych zmianach do amerykańskiego programu Visa Waiver;

44.   uważa, że Unia Europejska i Stany Zjednoczone są kluczowymi sojusznikami w walce z terroryzmem oraz że należy zawrzeć międzynarodowe porozumienie dla zapewnienia zgodności SWIFT z dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych(3); zwraca się o to, aby wspomniane międzynarodowe porozumienie zawierało niezbędne zabezpieczenia przed niewłaściwym wykorzystywaniem danych w celach gospodarczych i handlowych; zaznacza, że SWIFT powinien zaprzestać obecnej praktyki, polegającej na powielaniu wszystkich danych na bliźniaczej amerykańskiej stronie internetowej;

45.   podkreśla fakt, że skuteczne kontrole graniczne są ważnym elementem zwalczania nielegalnej imigracji, a w pewnych sytuacjach mogą okazać się przydatne w zwalczaniu przestępczości zorganizowanej i terroryzmu;

46.   zaleca, aby Europejska Agencja Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich (Frontex) odgrywała rolę operacyjną w zarządzaniu granicami zewnętrznymi poprzez zwiększenie jej zdolności operacyjnych i zapewnienie wystarczających zasobów finansowych, ludzkich i technicznych, stosując się do zasady solidarności i wzajemnej pomocy pomiędzy państwami członkowskimi, zgodnie z którą ciężar wynikający z zarządzania granicami zewnętrznymi Unii Europejskiej należy rozłożyć na wszystkie państwa członkowskie;

47.   wzywa Radę i Komisję do uczynienia wszystkiego co w ich mocy, aby doprowadzić do prawdziwej współpracy ze strony władz państw pochodzenia i tranzytu z UE i jej państwami członkowskimi w celu zapobieżenia nielegalnej imigracji i likwidacji organizacji angażujące się w handel z ludźmi; wzywa też Radę i Komisję do regularnej oceny stopnia, w jakim owe państwa trzecie współpracują w zakresie kwestii nielegalnej imigracji oraz, w tym samym duchu, podkreśla znaczenie mechanizmu monitoringu i oceny państw trzecich w zakresie zwalczania nielegalnej imigracji, który został utworzony przez Radę w 2003 r. na wniosek Rady Europejskiej obradującej w Salonikach;

48.   opowiada się za zwiększeniem roli Eurojustu oraz za ujednoliceniem uprawnień jego krajowych członków, co powinno zwiększyć zdolność tego organu do skutecznej koordynacji oraz otwierania dochodzeń i wszczynania postępowań;

Wzmocnić międzynarodową solidarność odnośnie polityki migracyjnej, readmisyjnej i azylowej

49.   zaleca przyjęcie przez Radę wspólnej polityki migracyjnej UE, obejmującej środki odpowiednie do skutecznego stawienia czoła wyzwaniom, jakie niesie zarówno legalna, jak i nielegalna imigracja; wzywa w tym kontekście do realizacji konkluzji przyjętych osiem lat temu na posiedzeniu Rady Europejskiej w Tampere i potwierdzonych następnie na nieoficjalnym posiedzeniu Rady Europejskiej w Lahti, programu haskiego oraz konkluzji z posiedzenia Rady Europejskiej w grudniu 2006 r., na którym uznano konieczność wprowadzenia w życie globalnej strategii w dziedzinie imigracji zatwierdzonej w 2005 r.;

50.   przypomina, że dobrze zarządzana imigracja – z zachowaniem solidarności i partnerstwa z państwami trzecimi – może przynieść niebagatelne korzyści oraz że integracja imigrantów powinna stanowić podstawowy element składowy przyszłej polityki migracyjnej UE; podkreśla, że działania UE, służące poprawie zdolności państw trzecich do zarządzania przepływani migracyjnymi oraz ich własnymi granicami, muszą być prowadzone w ramach skutecznej polityki rozwojowej, uwzględniającej specyficzną sytuację gospodarczą i społeczną oraz odwołującej się do prawdziwych źródeł legalnej i nielegalnej migracji, takich jak ubóstwo i niedostateczne respektowanie praw człowieka w danych krajach, oraz powinny obejmować zarówno pomoc na rzecz poprawy zdolności zarządzania przepływami migracyjnymi, jak i pomoc na rzecz skutecznego rozwoju i współrozwoju;

51.   wzywa Radę do wprowadzenia procedury współdecyzji oraz głosowania większością kwalifikowaną w obszarach legalnej migracji i integracji w celu usprawnienia procesu decyzyjnego i zamknięcia procesu zapoczątkowanego w 2005 r., kiedy to metodą wspólnotową objęto kwestie nielegalnej migracji i kontroli granicznych;

52.   wzywa Radę i Komisję do dokonania wszelkich możliwych starań w celu zapenienia, aby władze krajów pochodzenia i tranzytu efektywnie współpracowały z UE w celu zapobiegania nielegalnej imigracji i zwalczały organizacje zaangażowane w handel ludźmi; wzywa również Radę i Komisję do dokonywania regularnej oceny stopnia współpracy odnośnych krajów trzecich w zakresie nielegalnej imigracji; podkreśla w związku z tym wagę monitorowania krajów trzecich i oceny mechanizmów walki z nielegalną imigracją, stworzonego przez Radę w 2003 r. w następstwie inicjatywy Rady Europejskiej z dnia 19 i 20 czerwca 2003 r., która odbyła się w Salonikach;

53.   wzywa do bezzwłocznego ustanowienia sprawiedliwego i skutecznego europejskiego systemu azylowego i wzywa Radę do usunięcia wszelkich przeszkód stojących na drodze do jego utworzenia;

54.   uznaje priorytetowy charakter zawarcia porozumień o readmisji, będący częścią szerszej strategii zwalczania nielegalnej imigracji; przypomina o potrzebie posiadania jasnych, przejrzystych i sprawiedliwych wspólnych przepisów dotyczących odsyłania migrantów; jest zaniepokojony faktem, że z zakresu porozumień o readmisji, podpisanych w imieniu UE, nie wyłączono jednoznacznie osób ubiegających się o azyl, co może prowadzić do readmisji osób ubiegających się o azyl, których wnioski jeszcze nie zostały rozpatrzone, lub których wnioski zostały odrzucone lub uznane za niedopuszczalne zgodnie z zasadą "bezpiecznego państwa trzeciego"; wzywa do stosowania środków ochronnych gwarantujących przestrzeganie zasady niewydalania (non-refoulement);

55.   tam gdzie to możliwe i w oparciu o zasadę wzajemności, zaleca negocjowanie dyrektyw w sprawie ułatwień wizowych z państwami trzecimi, w celu rozwijania prawdziwego partnerstwa w kwestiach dotyczących zarządzania migracją; wzywa Radę do zachęcenia państw członkowskich do obniżenia opłat wizowych w celu wsparcia demokratycznych przemian w krajach objętych europejskim instrumentem sąsiedztwa i partnerstwa oraz w celu uniknięcia tworzenia – w imię wymogów bezpieczeństwa – kolejnych przeszkód utrudniających przemieszczanie się zwykłym i mającym do tego prawo podróżnym;

56.   popiera regionalne programy ochrony opracowywane przez Komisję w ścisłej współpracy z Wysokim Komisarzem Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców oraz z zainteresowanymi państwami trzecimi i przypomina o znaczeniu zagwarantowania jak najszybszego dostępu do ochrony osobom jej potrzebującym, niezależnie od tego, w jakim państwie lub regionie osoby te się znajdują;

o
o   o

57.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej, Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 166 E z 7.7.2005, str. 58. (2) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0032 (3) Dz.U. L 281 z 23.11.1995, str. 31.

Zalecenie Parlamentu Europejskiego dla Rady z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie postępów w negocjacjach dotyczących decyzji ramowej w sprawie zwalczania rasizmu i ksenofobii (2007/2067(INI))

P6_TA(2007)0285 A6-0151/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając projekt zalecenia dla Rady w sprawie postępów w negocjacjach dotyczących decyzji ramowej w sprawie zwalczania rasizmu i ksenofobii (B6-0076/2007), który złożyła Martine Roure w imieniu grupy politycznej PSE,

–   uwzględniając swoje stanowisko z dnia 4 lipca 2002 r. w sprawie zwalczania rasizmu i ksenofobii(1),

–   uwzględniając wspólne działanie 96/443/WSiSW z dnia 15 lipca 1996 r. przyjęte przez Radę na podstawie art. K.3 Traktatu o Unii Europejskiej, dotyczące działania w celu zwalczania rasizmu i ksenofobii(2) (dalej "wspólne działanie"),

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady w sprawie zwalczania rasizmu i ksenofobii przedstawiony przez Komisję (COM(2001)0664)(3),

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady z 2005 r. nazwany "kompromisem luksemburskim"(4),

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady ze stycznia 2007 r.(5),

–   uwzględniając Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych z dnia 16 grudnia 1966 r., a zwłaszcza art. 20 ust. 2,

–   uwzględniając Międzynarodową Konwencję w sprawie Likwidacji Wszelkich Form Dyskryminacji Rasowej z dnia 21 grudnia 1965 r.,

–   uwzględniając Protokół dodatkowy do Konwencji o cyberprzestępczości z dnia 28 stycznia 2003 r. dotyczący karania czynów o charakterze rasistowskim i ksenofobicznym, popełnianych przy użyciu systemów komputerowych(6),

–   uwzględniając art. 114 ust. 3 oraz art. 94 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0151/2007),

A.   mając na uwadze, że sprawozdania roczne Europejskiego Centrum Monitorowania Rasizmu i Ksenofobii, jego raporty porównawcze na temat przestępstw na tle rasistowskim oraz dwa niedawno opublikowane raporty na temat antysemityzmu i islamofobii wykazały, że przestępstwa na tle rasistowskim są nadal utrzymującym się i niezmiennym problemem we wszystkich państwach członkowskich; szacuje się, że ponad 9 mln osób padło ofiarą przestępstwa na tle rasistowskim w 2004 r.,

B.   mając na uwadze, że rok 2007 został ogłoszony Europejskim Rokiem Równych Szans dla Wszystkich oraz że w trakcie tego roku należy położyć szczególny nacisk na zwalczanie wszelkich form dyskryminacji,

C.   mając na uwadze, że konieczne jest utrzymanie równowagi między przestrzeganiem swobody wypowiedzi a walką z rasizmem i ksenofobią,

D.   mając na uwadze fakt, że mimo iż polityka kryminalna jest w tej dziedzinie wskazana, musi ona brać pod uwagę fakt, że w kulturze opartej na wolności i prawach uciekanie się do prawa karnego stanowi zawsze ostateczne i stosowane jak najrzadziej rozwiązanie, uważając też, że polityka legislacyjna w tej dziedzinie musi należycie uwzględniać wszystkie wartości, o których mowa, w szczególności konflikt między wolnością słowa a prawem każdej osoby ludzkiej do równego traktowania i szacunku;

E.   mając na uwadze, że powinno się chronić swobodę wypowiedzi oraz swobodę stowarzyszania się, chyba że są one wykorzystywane do szerzenia użycia siły, przemocy lub nienawiści, mają za cel nakłanianie do bezprawnych czynów lub ich popełniania lub z dużym prawdopodobieństwem mogą stać się przyczyną dokonania takich czynów,

F.   mając na uwadze, że pomimo iż wszystkie państwa członkowskie dysponują przepisami prawnymi w celu zwalczania rasizmu i ksenofobii, istnieje pomiędzy nimi wiele istotnych rozbieżności; rozbieżności te wskazują na wyraźną potrzebę ujednolicenia do pewnego stopnia przepisów na poziomie europejskim, aby zapewnić skuteczne zwalczanie rasizmu i ksenofobii zarówno na szczeblu transgranicznym, jak i ogólnoeuropejskim,

G.   mając na uwadze, że trzeba zdecydowanie zwalczać rasizm i ksenofobię w całej Unii Europejskiej, przede wszystkim poprzez edukację oraz niesłabnący społeczny i polityczny dyskurs demaskujący argumenty na poparcie rasizmu i ksenofobii oraz izolujący jego zwolenników,

H.   mając na uwadze, że po sześciu latach negocjacji w Radzie, na posiedzeniu Rady ds. wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych obradującej dnia 19 kwietnia 2007 r., osiągnięto polityczne porozumienie w zakresie wniosku dotyczącego propozycji ramowej w sprawie zwalczania rasizmu i ksenofobii,

I.   mając na uwadze, że wspomniane porozumienie polityczne jest owocem wieloletnich negocjacji i powinno stanowić punkt wyjścia do wdrożenia obszerniejszych przepisów unijnych w tej dziedzinie,

J.   mając na uwadze, że Parlament Europejski przyjął swoje ww. stanowisko dnia 4 lipca 2002 r., lecz dotyczyło ono pierwotnego wniosku Komisji z 2001 r., oraz że porozumienie polityczne z dnia 19 kwietnia 2007 r. jest owocem żmudnych negocjacji i – co za tym idzie – zmieniło ono w sposób zasadniczy pierwotny tekst Komisji; uznając w związku z tym, że należy ponownie zasięgnąć opinii Parlamentu w oparciu o rzeczony nowy tekst,

K.   przypominając, że przyjęcie decyzji ramowej pociągnie za sobą uchylenie wspólnego działania i że w związku z tym decyzja ta nie powinna odbiegać od wspomnianego działania,

1.   mając na względzie wniosek dotyczący decyzji ramowej, będący przedmiotem politycznego porozumienia na posiedzeniu Rady ds. wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych obradującej dnia 19 kwietnia 2007 r., występuje do Rady z następującymi zaleceniami:

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie oraz przedstawienia go do wglądu Komisji, jak również parlamentom i rządom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 271 E z 12.11.2003, str. 558. (2) Dz.U. L 185 z 24.7.1996, str. 5. (3) Dz.U. C 75 E z 26.3.2002, str. 269. (4) Dokumenty 8994/1/05 REV 1 DROIPEN 24, 8994/1/05 REV ADD 1 DROIPEN 24. (5) Dokument 5118/07 DROIPEN 1. (6) Rada Europy, Seria traktatów europejskich, nr 189. (7) Dz.U. L 180 z 19.7.2000, str. 22.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie azylu: współpraca praktyczna, jakość procesu decyzyjnego w ramach wspólnego europejskiego systemu azylowego (2006/2184(INI))

P6_TA(2007)0286 A6-0182/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 63 ust. 1 i ust. 2 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską,

–   uwzględniając dyrektywę Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich(1),

–   uwzględniając dyrektywę Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych standardów dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub osób, które z innych powodów potrzebują ochrony międzynarodowej, oraz zakresu przyznanej ochrony(2),

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiające kryteria i mechanizmy określania państwa członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl, wniesionego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego (rozporządzenie Dublin II)(3),

–   uwzględniając dyrektywę Rady 2003/9/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiającą minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl(4),

–   uwzględniając program haski z dnia 4 i 5 listopada 2004 r.,

–   uwzględniając swoje stanowisko z dnia 27 września 2005 r. w sprawie projektu dyrektywy Rady w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich(5),

–   uwzględniając komunikat Komisji "W sprawie wzmożonej współpracy praktycznej: nowe struktury, nowe koncepcje: poprawa jakości procesu decyzyjnego w ramach wspólnego europejskiego systemu azylowego" (COM(2006)0067),

–   uwzględniając komunikat Komisji dotyczący dostosowania przepisów tytułu IV Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską dotyczących właściwości Trybunału Sprawiedliwości, w celu zagwarantowania skuteczniejszej ochrony sądowej (COM(2006)0346),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0182/2007),

A.   mając na uwadze, że należy w pełni przestrzegać konwencji międzynarodowych, w tym Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, oraz zawsze stosować zasadę non-refoulement,

B.   mając na uwadze, że pierwszy etap wprowadzania wspólnego systemu azylowego zakończył się wraz z przyjęciem czterech instrumentów, przewidzianych w art. 63 ust. 1 Traktatu WE; mając na uwadze, że przejście do drugiego etapu wprowadzania wspólnego systemu azylowego, którego celem jest wprowadzenie wspólnej procedury przyznawania azylu oraz jednolitego statusu dla osób posiadających prawo do azylu lub dodatkowej ochrony, wymaga pokonania przeszkód natury politycznej i technicznej oraz mając nadzieję, że termin zakończenia tego etapu wyznaczony na 2010 rok zostanie dotrzymany,

C.   mając na uwadze, że udzielił już swego poparcia dla definicji "uchodźcy", która pojawiła się w dyrektywie Rady 2004/83/WE i że w związku z tym definicja ta obowiązuje także w przypadku niniejszej rezolucji,

D.   mając na uwadze, że przyjęcie dyrektyw w ramach wdrażania wspólnych standardów stanowi jedynie pierwszy krok i że po tym etapie konieczne jest właściwe wdrożenie we wszystkich państwach członkowskich postanowień przyjętych na szczeblu Wspólnoty; mając na uwadze, że istotne znaczenie ma dokonywana przez Komisję kontrola wdrożenia powyższych postanowień i że w związku z tym należy przeznaczyć odpowiednie środki na taką kontrolę,

E.   mając na uwadze, że instrumenty przyjęte do tej pory w dziedzinie polityki azylowej wyznaczyły jedynie minimalne standardy, oraz pamiętając, że należy przezwyciężyć tendencję do godzenia się na przyjęcie najmniejszego wspólnego mianownika, mając na celu uniknięcie obniżania standardów, zakresu ochrony oraz jakości przyjmowania, procedur i ochrony,

F.   mając na uwadze, że Rada Europejska w programie haskim z 4-5 listopada 2004 r. wezwała Radę i Komisję, aby w celu ułatwienia konkretnej współpracy utworzono odpowiednie struktury, obejmujące krajowe służby państw członkowskich właściwe do spraw azylu, oraz uważając, że istotnym środkiem osiągnięcia celu wspólnej procedury azylowej i jednolitego statusu jest zacieśnienie współpracy w praktyce oraz zwiększenie wymiany informacji i wymiany sprawdzonych praktyk między państwami członkowskimi,

G.   mając na uwadze, że wzmocnienie wzajemnego zaufania ma fundamentalne znaczenie przy tworzeniu wspólnego systemu azylowego i że konkretna i regularna współpraca między różnymi krajowymi szczeblami administracji jest najodpowiedniejszą drogą do zbudowania takiego zaufania; mając na uwadze, że wzmacnianie wzajemnego zaufania jest konieczne dla zapewnienia jakości, a także dla podniesienia poziomu zaufania społecznego do zarządzania systemem udzielania azylu, tworząc w ten sposób mniej nieprzyjazne i bardziej skuteczne procedury,

H.   mając na uwadze, że warunkiem skutecznego wdrożenia polityki azylowej jest dążenie do zrealizowania szeregu uzupełniających się celów, jak chociażby poprawa jakości procesu decyzyjnego, szybkie i bezpieczne rozpatrywanie wniosków o ochronę oraz organizacja kampanii informacyjnych w krajach pochodzenia i tranzytu, uświadamiających sposoby legalnej imigracji, zasady uzyskania statusu uchodźcy lub ochrony humanitarnej, niebezpieczeństwa związane z handlem ludźmi, zwłaszcza kobietami i niepełnoletnimi bez opiekunów, oraz informujących o konsekwencjach związanych zarówno z nielegalną imigracją, jak i nieprzyznaniem statusu uchodźcy,

I.   mając na uwadze, że w dążeniu do poprawy jakości mechanizmów rozpatrywania wniosków o azyl i tym samym do zmniejszenia ilości postępowań sądowych oraz opóźnień w postępowaniach zasadne może być skorzystanie z pomocy właściwych organizacji, np. biura UNHCR, które opracowało metodę wspierania władz w działaniach na rzecz poprawy jakości procesu decyzyjnego (Quality Initiative),

J.   mając na uwadze, że Rada ds. wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych na posiedzeniu w dniach 27-28 kwietnia 2006 r. oświadczyła, że należy wspierać wprowadzanie jednolitej procedury, aby uniknąć opóźnień i poprzez to w konkretny sposób przyczynić się do poprawy skuteczności procedur,

K.   mając na uwadze, że mimo wspólnego katalogu podstawowych środków, przyjętych w dziedzinie polityki azylowej po wejściu w życie Traktatu z Amsterdamu, państwa członkowskie na szczeblu krajowym nadal wdrażają środki lub podejmują decyzje mające wpływ na inne państwa członkowskie, w szczególności w zakresie przyznawania ochrony międzynarodowej,

L.   mając na uwadze, że w art. 29 dyrektywy 2005/85/WE przewidziano sporządzenie wspólnej minimalnej listy krajów trzecich uznanych za bezpieczne kraje pochodzenia zauważa, że lista ta nadal jeszcze nie została sporządzona, zdając sobie jednocześnie sprawę z tego, że przyjmując tę dyrektywę Rada nie uwzględniła opinii Parlamentu, z uwagi na co przed Trybunałem Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (Trybunał Sprawiedliwości) toczy się obecnie postępowanie w sprawie o uchylenie dyrektywy 2005/85/WE; mając na uwadze, że lista ta powinna zostać przyjęta w ramach procedury współdecyzji; mając na uwadze, że wpisanie danego kraju na listę nie oznacza automatycznie, że ubiegające się o azyl osoby z tego kraju otrzymają zasadniczo odmowę udzielenia azylu, ale raczej, że zgodnie z Konwencją Genewską z dnia 28 lipca 1951 r. dotyczącą statusu uchodźców, zmienioną Protokołem Nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r. (Konwencja Genewska), każdy wniosek oceniany jest indywidualnie,

M.   mając na uwadze, że godny ubolewania jest fakt, iż przy sporządzaniu listy bezpiecznych krajów pochodzenia Rada nie uznała za właściwe zastosowanie procedury współdecyzji oraz że orzeczenie, które wyda w tej sprawie Trybunał Sprawiedliwości, oczekiwane jest z zainteresowaniem,

N.   mając na uwadze, że państwa członkowskie powinny posiadać bardzo dobre informacje o aktualnym stopniu zagrożenia w krajach pochodzenia, jeżeli mają zapewnić rzetelne i sprawiedliwe postępowania, zapewniające przestrzeganie praw osób ubiegających się o azyl,

O.   mając na uwadze, że przemoc i zagrożenie przemocą wobec kobiet stanowi naruszenie prawa do życia, bezpieczeństwa, wolności, godności oraz integralności fizycznej i emocjonalnej, a także jest poważnym zagrożeniem zdrowia fizycznego i psychicznego ofiar takiej przemocy,

P.   mając na uwadze, że choć występują przeszkody natury technicznej i politycznej, które utrudniają wspólne korzystanie z niejawnych informacji o krajach pochodzenia, jednak ostatecznie musi się udać stworzyć wspólną bazę danych o krajach pochodzenia, aby wszystkie osoby biorące udział w procesie podejmowania decyzji w sprawie danego wniosku mogły opierać się na tych samych informacjach,

Q.   mając na uwadze, że poprawa procesu decyzyjnego wymaga podwyższenia poziomu przeszkolenia urzędników państwowych podejmujących te decyzje,

R.   mając na uwadze, że najodpowiedniejszą procedurą umożliwiającą Trybunałowi Sprawiedliwości zagwarantowanie jednolitości prawa wspólnotowego jest procedura orzekania w trybie prejudycjalnym, przewidziana w art. 234 Traktatu WE, oraz że kluczową częścią tej procedury jest zasada, zgodnie z którą każdy sąd krajowy może wystąpić do Trybunału Sprawiedliwości o wydanie takiego orzeczenia; mając na uwadze, że - z uwagi na derogację od tej zasady przewidzianą w art. 68 Traktatu WE - Trybunał Sprawiedliwości jest niestety uprawniony do dokonywania wykładni postanowień w dziedzinie polityki azylowej tylko wówczas, gdy sąd krajowy ostatniej instancji zwróci się do Trybunału z takim zapytaniem,

1.   wyraża zadowolenie w związku z wysiłkami podjętymi w celu poprawy praktycznej współpracy w ramach wspólnego europejskiego systemu azylowego; jest zdania, że poprawa jakości procedur i decyzji leży w interesie zarówno państw członkowskich, jak i osób ubiegających się o azyl;

2.   potwierdza potrzebę stworzenia aktywnej wspólnej unijnej polityki azylowej, opartej na zobowiązaniu do przyjmowania osób ubiegających się o azyl oraz na poszanowaniu zasady niewydalania (non-refoulement); przypomina w tym kontekście zasadniczą rolę silnej wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, wspierającej i chroniącej demokrację i podstawowe prawa;

3.   ponownie podkreśla, że końcowym celem wprowadzenia wspólnego systemu azylowego musi być zapewnienie wysokiego poziomu ochrony i oceny poszczególnych wniosków azylowych oraz procedur prowadzących do właściwie uzasadnionych i sprawiedliwych decyzji; zwraca uwagę, że poprawa jakości procesu decyzyjnego musi gwarantować, że osoby potrzebujące ochrony będą mogły bezpiecznie wjechać do UE, a ich wnioski zostaną właściwie rozpatrzone, oraz musi zapewniać ścisłe przestrzeganie międzynarodowych standardów praw człowieka i prawa dotyczącego uchodźców, a w szczególności zasady non-refoulement;

4.   potępia powszechnie wiadomy brak wystarczających możliwości Komisji w zakresie kontroli wdrażania różnych dyrektyw w dziedzinie polityki azylowej i wzywa państwa członkowskie do ułatwiania pracy Komisji poprzez systematyczne przedkładanie jej tabeli ekwiwalencyjnej zawierającej wpisy, z których wynikać będzie, jakie środki krajowe przyjęto do wdrażania których postanowień zawartych w tych dyrektywach;

5.   wzywa Radę i Komisję do podjęcia działań mających na celu wprowadzenie we wszystkich państwach członkowskich jednolitej procedury, dzięki której proces decyzyjny zyska na sprawiedliwości i skuteczności, aby zapewnić możliwie sprawne przyznawanie statusu uchodźcy wszystkim osobom do tego uprawnionym;

6.   zauważa, że dopóki obowiązujące przepisy prawne w zakresie azylu będą opierały się na minimalnych standardach i na najmniejszym wspólnym mianowniku, dopóty będą istniały różnice między państwami członkowskimi w odniesieniu do warunków i sposobu przyznawania ochrony międzynarodowej, a w szczególności ochrony dodatkowej, oraz będzie utrzymywał się problem wybierania na tej podstawie najlepszego potencjalnego kraju do ubiegania się o azyl;

7.   podkreśla, że jednym z celów instrumentów przyjętych w ramach polityki azylowej jest ograniczenie wtórnego przemieszczania się; w związku z tym wzywa państwa członkowskie do podjęcia już dziś działań zmierzających do osiągnięcia jak najwyższej zgodności polityk azylowych;

8.   uważa, że jedno z ulepszeń, które należy wprowadzić do unijnego systemu azylowego, powinno z uwagi na większą solidarność polegać na sprawiedliwszym rozłożeniu obciążenia zwłaszcza między państwami członkowskimi położonymi przy zewnętrznych granicach UE i czeka już dziś z zainteresowaniem na dokonaną przez Komisję ocenę rozporządzenia Dublin II oraz na ewentualne propozycje Komisji w tej dziedzinie;

9.   jest zdania, że należy dopilnować, aby urzędnicy państwowi odpowiadający za podejmowanie decyzji o przyznaniu statusu uchodźcy byli odpowiednio przeszkoleni w oparciu o europejski program szkolenia oraz rozważyć możliwość wprowadzenia obowiązujących kwalifikacji lub obowiązującego poziomu kwalifikacji;

10.   wzywa do przeprowadzenia w krajach pochodzenia oraz krajach tranzytowych kampanii informacyjnych, powiadamiających potencjalnych przesiedleńców zarówno o ryzyku związanym z nielegalną imigracją i konsekwencjach nieprzyznania statusu uchodźcy, jak również o sposobach legalnej imigracji i możliwości ubiegania się o azyl w uzasadnionym przypadku, a także o niebezpieczeństwach związanych z handlem ludźmi, w szczególności kobietami i nieletnimi bez opiekunów;

11.   wzywa, po wyczerpaniu sądowych środków naprawczych, do niezwłocznego i sprawiedliwego wdrożenia środków stosowanych wobec osób, którym nie przyznano statusu uchodźcy lub im go odebrano, z pełnym poszanowaniem godności ludzkiej oraz przestrzegając podstawowych praw osób przewidzianych do repatriacji; ponadto wzywa w związku z tym do możliwie jak najszybszego stworzenia unijnej procedury repatriacyjnej;

12.   wzywa do szybkiego i sprawiedliwego wdrożenia środków stosowanych wobec osób, które otrzymały status uchodźcy lub ochronę humanitarną, w celu stworzenia im godziwych warunków życia, wsparcia skutecznego włączenia ich do życia społecznego i politycznego oraz wspólnego aktywnego uczestnictwa w decyzjach podejmowanych przez społeczność przyjmującą;

13.   wzywa Komisję do możliwie jak najszybszego usunięcia przeszkód technicznych i politycznych, które utrudniają wprowadzenie wspólnej bazy danych dotyczącej krajów pochodzenia; uważa, że unijna baza danych powinna funkcjonować jako otwarty system, tak aby wszystkie osoby biorące udział w procesie podejmowania decyzji w sprawie danego wniosku mogły opierać się na tych samych informacjach; pragnie, aby znaleziono praktyczne rozwiązanie problemu wielojęzyczności;

14.   z jednej strony dostrzega dotychczasowe działania Komisji dotyczące sporządzenia listy bezpiecznych krajów pochodzenia, zgodnie z postanowieniami art. 29 dyrektywy 2005/85/WE, lecz z drugiej strony przypomina o oczekiwanym orzeczeniu we wniesionej do Trybunału Sprawiedliwości sprawie o unieważnienie tej dyrektywy, z uwagi na co tworzenie tej listy zostało aktualnie zawieszone, i wzywa Radę do uwzględnienia tych sprzecznych elementów i do podjęcia odpowiednich decyzji; podkreśla ponadto, że koncepcja bezpiecznego kraju trzeciego nie zwalnia państw członkowskich z obowiązków wynikających z prawa międzynarodowego, w szczególności z przepisów ustanowionych w Konwencji Genewskiej dotyczących zasady non-refoulment oraz indywidualnej oceny każdego wniosku o udzielenie azylu;

15.   jest zdania, że koordynacja działań podejmowanych w związku z praktyczną współpracą w dziedzinie azylu musi pozostać zadaniem Komisji, która musi w tym celu dysponować środkami odpowiednimi do tego zadania; wzywa Komisję do opowiedzenia się za tą opcją w sprawozdaniu na temat postępów poczynionych w pierwszym etapie działań, które zostanie przedstawione na początku 2008 r., a w razie wyboru przez Komisję innej opcji - do uzasadnienia, dlaczego utworzenie nowej struktury w postaci "europejskiego biura pomocniczego" uważane jest za konieczne, przy jednoczesnym uwzględnieniu proporcji kosztów i korzyści; jest zdania, że jeżeli Komisja przewiduje utworzenie europejskiego biura pomocniczego, powinna być ściśle zobowiązana do dołączenia gwarancji jego przejrzystości i odpowiedzialności;

16.   wzywa państwa członkowskie do pełnej współpracy z Wysokim Komisarzem Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR), do zapewnienia mu właściwego wsparcia oraz zrealizowania inicjatywy na rzecz jakości ("Quality Initiative"), a także do opublikowania wyników tej inicjatywy w celu zapoznania z nią ogółu oraz zachęcania do korzystania z najlepszych praktycznych wzorców w zakresie rozpatrywania wniosków o przyznanie ochrony międzynarodowej;

17.   uważa, że nie do przyjęcia jest fakt, iż osoby ubiegające się o azyl przetrzymywane są w warunkach pozbawiających ich wolności osobistej;

18.   podkreśla konieczność utworzenia ośrodków przyjmujących, wyposażonych w osobne struktury dla rodzin, kobiet i dzieci, a także w struktury odpowiadające potrzebom ubiegających się o azyl osób starszych i niepełnosprawnych; domaga się, aby przeprowadzono ocenę warunków przyjmowania w ramach środków wdrażania dyrektywy 2003/9/WE; podkreśla w tym miejscu, że należy w pełni wykorzystać możliwości, jakie stwarza nowy Europejski Fundusz na rzecz Uchodźców;

19.   z zadowoleniem przyjmuje planowane przez Komisję środki mające na celu udzielenie wsparcia państwom członkowskim znajdującym się pod ogromną presją, aby mogły one uporać się z problemami dotyczącymi przyjmowania osób ubiegających się o azyl i rozpatrywania wniosków o azyl; ze szczególnym zadowoleniem przyjmuje przede wszystkim propozycję oddelegowania grup ekspertów złożonych z członków pochodzących z różnych państw członkowskich;

20.   podkreśla, że kontrola stosowania dyrektyw w zakresie polityki azylowej jest zadaniem Komisji, a udostępnione jej w tym celu środki w chwili obecnej są całkowicie niewystarczające, aby możliwe było skuteczne wypełnienie tak kompleksowego zadania; jest zdania, że wiarygodność Unii w tej dziedzinie, a także przyszłość wspólnej polityki azylowej są zagrożone;

21.   zachęca Komisję do ułatwienia dostępu do instrumentów finansowych, takich jak Europejski Fundusz na rzecz Uchodźców i program ARGO, aby w sytuacjach kryzysowych państwa członkowskie mogły szybko otrzymać fundusze;

22.   zwraca uwagę na konieczność jednolitej wykładni i jednolitego stosowania w całej Unii dorobku prawa wspólnotowego w dziedzinie polityki azylowej; wyraża opinię, że harmonizacja w dziedzinie polityki azylowej będzie łatwiejsza i zostanie przyspieszona, jeżeli w przyszłości do Trybunału Sprawiedliwości będą mogły występować sądy inne niż sądy ostatniej instancji, jak ma to miejsce obecnie; wobec tego wzywa Radę do przyznania Trybunałowi Sprawiedliwości pełni uprawnień w zakresie orzekania w trybie prejudycjalnym, zgodnie z tytułem IV Traktatu WE; z zadowoleniem przyjmuje dokument do dyskusji Trybunału Sprawiedliwości w sprawie trybu rozpatrywania pytań prejudycjalnych dotyczących obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości(6) oraz zachęca do dyskusji na temat potrzeby wypracowania procedury przystosowanej do szczególnego charakteru spraw w dziedzinie azylu i imigracji;

23.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 326 z 13.12.2005, str. 13. (2) Dz.U. L 304 z 30.9.2004, str. 12 (3) Dz.U. L 50 z 25.2.2003, str. 1 (4) Dz.U. L 31 z 6.2.2003, str. 18 (5) Dz.U. C 227 E z 21.9.2006, str. 46. (6) Dokument Rady 13272/06.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie zaufania konsumentów do środowiska cyfrowego (2006/2048(INI))

P6_TA(2007)0287 A6-0191/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając Zieloną księgę Komisji w sprawie przeglądu dorobku wspólnotowego w dziedzinie praw konsumenta (COM(2006)0744) oraz opracowanie "Kompendium prawa konsumenckiego we WE – analiza porównawcza"(1),

–   uwzględniając posiedzenie otwarte dotyczące zaufania konsumentów do środowiska cyfrowego, które odbyło się w Parlamencie Europejskim w dniu 24 stycznia 2007 r., oraz przedstawione na nim ekspertyzy,

–   uwzględniając Traktat WE, w szczególności jego art. 95 i 153,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie europejskiego prawa umów i rewizji dorobku prawnego: kierunek(2), a także rezolucję z dnia 7 września 2006 r. w sprawie europejskiego prawa umów(3),

–   uwzględniając obowiązujące obecnie we Wspólnocie akty prawne regulujące kwestie ochrony konsumentów, handlu elektronicznego i rozwoju społeczeństwa informacyjnego,

–   uwzględniając opracowaną przez prezydencję niemiecką kartę zatytułowaną "Suwerenność konsumentów w środowisku cyfrowym",

–   uwzględniając komunikat Komisji w sprawie walki ze spamem, oprogramowaniem szpiegującym i złośliwym (COM(2006)0688),

–   uwzględniając komunikat Komisji w sprawie przeglądu ram regulacyjnych UE dotyczących sieci i usług łączności elektronicznej (COM(2006)0334),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinię Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6-0191/2007),

A.   mając na uwadze, że technologia cyfrowa jest częścią życia codziennego: przemysł technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT) odgrywa ważną rolę w dostarczaniu platform, urządzeń, oprogramowania, usług informacyjnych, łączności, rozrywki i dóbr kultury, zaciera się granica pomiędzy towarami i usługami, rozmaite formy ICT upodabniają się do siebie, zróżnicowaniu ulegają sposoby zakupu, a konsumenci coraz częściej tworzą sam produkt lub podwyższają jego wartość; mając ponadto na uwadze, że w tej nowej skomplikowanej strukturze coraz trudniej jest stwierdzić, kto dostarcza określonej części usługi i zrozumieć jaki wpływ mają pewne technologie i nowe modele biznesu;

B.   mając na uwadze, że europejscy konsumenci i przedsiębiorcy nie mają dużego zaufania do środowiska cyfrowego i że Europa zostaje w tyle za USA i Azją, jeśli chodzi o niektóre aspekty handlu elektronicznego,

C.   mając na uwadze, że mimo potencjału komunikacji cyfrowej z transgranicznego elektronicznego handlu towarami, usługami i treścią korzysta zaledwie 6% konsumentów, chociaż odsetek ten wzrasta,

D.   mając na uwadze, że pomimo znacznego potencjału systemów alternatywnego rozstrzygania sporów (ADR) korzysta z nich regularnie tylko 3% sprzedawców detalicznych, a 41% spośród nich nie wie o możliwościach stosowania tego narzędzia,

E.   mając na uwadze, że rozwój rynku cyfrowego w UE mógłby również znacznie podnieść konkurencyjność UE w handlu światowym,

F.   mając na uwadze, że neutralność sieci zasługuje na dogłębne zbadanie i ścisłe monitorowanie na poziomie europejskim w celu uwolnienia i pełnego wykorzystania jej potencjału do pobudzenia wyborów konsumentów i umożliwienia nowym przedsiębiorstwom równego dostępu do rynku wewnętrznego,

G.   mając na uwadze, że rozdrobnienie części rynku elektronicznego w UE stanowi zagrożenie dla praw określonych w dorobku wspólnotowym,

H.   mając na uwadze, że przepaść cyfrowa wiąże się z czynnikami społecznymi i geograficznymi oraz że na marginesie ewolucji cyfrowej zostają często środowiska mniej uprzywilejowane i obszary wiejskie,

I.   mając na uwadze, że europejscy konsumenci i przedsiębiorcy korzystają z mniejszej pewności prawnej w przypadku transgranicznych operacji elektronicznych w UE niż w przypadku transakcji dokonywanych wewnątrz kraju czy też poza UE,

J.   mając na uwadze, że jednej transakcji elektronicznej dotyczy wiele przepisów prawnych zawierających odmienne wymogi, co ani przedsiębiorcom, ani konsumentom nie zapewnia jednoznacznych i łatwo egzekwowalnych zasad,

K.   mając na uwadze, że przyszłość społeczeństwa cyfrowego w bardzo dużej mierze zależy od podjęcia wyzwania, jakim jest zapewnienie odpowiedniej ochrony danych osobowych oraz wysokiego poziomu bezpieczeństwa w środowisku elektronicznym,

1.   wzywa Komisję, aby propagowała odpowiednie ramy rozwoju handlu elektronicznego, które zwiększą niskie obecnie zaufanie konsumentów, stworzą środowisko bardziej sprzyjające przedsiębiorczości, poprawią jakość prawodawstwa, umocnią prawa konsumentów i pozycję drobnych przedsiębiorców na rynku, a także ograniczą rozdrobnienie rynku wewnętrznego w środowisku cyfrowym; w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem komunikat Komisji w sprawie strategii polityki konsumenckiej UE na lata 2007-2013 - Wzmocnienie pozycji konsumentów, polepszenie ich dobrobytu oraz zapewnienie ich skutecznej ochrony (COM(2007)0099);

2.   wzywa Komisję, aby oprócz starań o podniesienie jakości prawodawstwa dotyczącego konsumentów zajęła się opracowaniem odpowiednich zasad dla transgranicznego handlu elektronicznego w formie norm, których dobrowolnie przestrzegaliby posiadacze europejskiego znaku zaufania do transgranicznego handlu elektronicznego;

3.   wzywa Komisję, aby zaproponowała strategię zwiększania zaufania konsumentów do środowiska cyfrowego jako całości w oparciu o doświadczenia zebrane w ramach inicjatywy podnoszenia zaufania do Internetu (eConfidence)(4);

4.   jest przekonany o konieczności faktycznego i bezzwłocznego wdrożenia inicjatywy "e-inclusion"; dlatego też zwraca się do Komisji o zachęcanie państw członkowskich będących sygnatariuszami tej ogólnoeuropejskiej inicjatywy do podejmowania działań w tym kierunku;

5.   wyraża przekonanie o konieczności przyjęcia szerszej definicji konsumenta, lepiej odpowiadającej społeczeństwu informacyjnemu;

6.   jest przekonany, że mali przedsiębiorcy zasługują na specjalną ochronę w celu poprawienia ich pozycji na rynkach w społeczeństwie informacyjnym;

7.   podkreśla, że istnieją czynniki wywołujące nieufność konsumentów w środowisku cyfrowym, i właśnie z tego powodu uważa, że należy prowadzić aktywną politykę i wspierać konkretne mechanizmy zmierzające do zwiększania zaufania konsumentów poprzez dążenie do bezpiecznego i prawidłowego prowadzenia transakcji w środowisku cyfrowym;

8.   wzywa Komisję, by zgodnie z art. 18 rozporządzenia (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 2004 r. w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów ("Rozporządzenie w sprawie współpracy w dziedzinie ochrony konsumentów")(5) zawarła z państwami trzecimi (zwłaszcza z państwami należącymi do OECD) umowy o współpracy w dziedzinie ochrony konsumentów, co poprawiłoby egzekwowalność praw konsumentów w środowisku cyfrowym;

9.   z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji dotyczącą przeglądu i aktualizacji dorobku w zakresie praw konsumentów, a szczególnie nacisk położony na handel elektroniczny;

Podnoszenie zaufania konsumentów do środowiska cyfrowego

10.   uważa, że nowa strategia eConfidence przyczyniłaby się do zwiększenia zaufania konsumentów, zwłaszcza w następujących dziedzinach:

11.   podkreśla znaczenie terminowej i skutecznej transpozycji przez wszystkie państwa członkowskie dyrektywy 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym ("Dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych")(6) jako kluczowego instrumentu gwarantującego ochronę konsumentów w transakcjach transgranicznych;

12.   uważa również, że podjęta na nowo inicjatywa eConfidence powinna zajmować się nie tylko sprawą ochrony konsumentów, ale także skoordynowanym podejściem do szeroko rozumianej problematyki środowiska cyfrowego, w tym również analizą czynników pozarynkowych, jak np. ochrona prywatności, dostęp obywateli do technologii informacyjnych ("e-inclusion"), bezpieczeństwo Internetu itd.;

13.   podkreśla z naciskiem nadrzędność prawa Europejczyków do dostępu do środowiska cyfrowego i w związku z tym przypomina o znaczeniu wdrażania odpowiednich narzędzi finansowych i prawnych w celu propagowania "e-inclusion", zwłaszcza poprzez egzekwowanie i w razie potrzeby rozszerzenie obowiązków świadczenia usług powszechnych w dziedzinie komunikacji elektronicznej, a także udostępnianie zasobów finansowych dla inwestycji w rozwój infrastruktury do komunikacji cyfrowej;

14.   wyraża przekonanie, że przyszłe działania należy konsultować z zainteresowanymi stronami (przedstawicielami branży, organizacjami konsumentów);

Kultura handlu elektronicznego

15.   wzywa Komisję, aby zainicjowała opracowywanie dobrowolnych europejskich norm ułatwiających transgraniczny handel elektroniczny, tzn. europejskich norm służących niwelowaniu różnic językowych i rozbieżności między prawodawstwem poszczególnych krajów, poważnie utrudniających konsumentom oraz małym i średnim przedsiębiorstwom pełne wykorzystanie potencjału rynku wewnętrznego w środowisku cyfrowym;

16.   wzywa Komisję, by wsparła opracowanie fakultatywnych standardowych umów i nieobowiązkowych standardowych ogólnych warunków umownych w handlu elektronicznym,w celu zapewnienia zrównoważonych stosunków, z uwzględnieniem faktu, że ani konsumenci, ani przedsiębiorcy nie są na ogół specjalistami w dziedzinie prawa i techniki, ale pozostawiła jednak stronom możliwość swobodnego zawierania umów w oparciu o podstawową zasadę prawa cywilnego, jaką jest swoboda zawierania umów;

17.   wzywa Komisję, aby nałożyła na przedsiębiorców używających dobrowolnie umów standardowych i standardowych ogólnych warunków umownych obowiązek zaznaczania postanowień umownych różniących się od zawartych w tych umowach;

18.   wzywa Komisję, aby zaproponowała zmianę zasad rządzących komunikacją elektroniczną w celu zwiększenia przejrzystości i publicznej dostępności informacji dla użytkowników końcowych;

Europejski znak zaufania w transgranicznym handlu elektronicznym

19.   wzywa Komisję, po usunięciu przeszkód stojących na drodze do integracji detalicznych aspektów rynku wewnętrznego, do dokonania oceny możliwości ustanowienia definicji warunków i logo europejskiego znaku zaufania w celu zagwarantowania większej pewności w transgranicznym handlu elektronicznym i aby w związku z tym zapewniła powszechne ramy prawne dla dobrowolnych znaków zaufania, do czego została wezwana w dyrektywie 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym)(7); zaleca w tym celu:

20.   odnotowuje jednak następujące problemy związane z wdrażaniem skutecznych programów mających na celu wprowadzenie znaków zaufania:

21.   wyraża przekonanie, że najskuteczniejsze metody pobudzania zaufania konsumentów to:

22.   zauważa, że dyrektywa w sprawie nieuczciwych praktyk handlowych obejmuje nieuczciwe korzystanie ze znaków zaufania i innych znaków oraz z fałszywych referencji od konsumentów; zwraca się do państw członkowskich o zagwarantowanie zgłaszania podobnych nadużyć krajowym centrom ochrony konsumentów;

23.   wzywa Komisję do oceny doświadczeń zdobytych dzięki istniejącym i cieszącym się powodzeniem znakom zaufania, zwłaszcza znakom funkcjonującym w większej liczbie państw członkowskich (np. Euro-Label), oraz do wykorzystania tych doświadczeń do opracowania znaku zaufania UE do trangranicznego handlu elektronicznego (w tym sprawdzenie, czy na upowszechnienie znaków zaufania w nowych państwach członkowskich ma wpływ niedostatek środków finansowych na ich wprowadzenie);

24.   jest przekonany, że znaki zaufania oferują szczególnie małym i średnim przedsiębiorcom znakomitą okazję do zdobycia zaufania konsumentów w środowisku cyfrowym;

Europejska karta praw użytkowników w społeczeństwie informacyjnym

25.   wzywa Komisję do przedstawienia - po zasięgnięciu opinii organizacji konsumenckich - europejskiej karty praw użytkowników, wyjaśniającej prawa i obowiązki uczestników społeczeństwa informacyjnego, w tym konsumentów, mianowicie prawa użytkowników dotyczące treści cyfrowych (tzn. praw użytkowników w przypadku wykorzystywania treści cyfrowych), prawa i obowiązki użytkowników zapewniające podstawowe standardy interoperacyjności czy też prawa użytkowników znajdujących się w szczególnie niekorzystnej sytuacji (tzn. poprawa dostępności stron internetowych dla osób niepełnosprawnych); jeżeli opracowanie karty okazałoby się chwilowo niemożliwe ze względu na dynamiczny rozwój omawianej dziedziny, wzywa Komisję do przedstawienia wytycznych wyjaśniających prawa i obowiązki uczestników społeczeństwa informacyjnego na mocy obowiązującego obecnie dorobku prawnego;

26.   wzywa Komisję do ustanowienia podstawowych swobód i praw użytkowników w społeczeństwie informacyjnym; uważa, że w tym względzie niektóre swobody i prawa użytkowników należy ustanowić w ramach przygotowywanego komunikatu Komisji w sprawie własności intelektualnej on-line na jednolitym rynku;

27.   jest zdania, że środowisko internetowe i technologie cyfrowe umożliwiają oferowanie konsumentom szerokiej gamy nowych produktów i usług i że własność intelektualna stanowi podstawę tego typu usług; jest przekonany, że aby konsumenci mogli jak najpełniej korzystać z takich usług i aby spełnione zostały ich oczekiwania, potrzebują oni jasnych informacji na temat dozwolonych i zabronionych działań w odniesieniu do treści cyfrowych, administracji praw cyfrowych i spraw ochrony technologicznej; jest przekonany, że konsumenci powinni mieć prawo do współdziałających ze sobą rozwiązań;

28.   wzywa Komisję do upowszechniania europejskiej karty praw uzytkownikówi do działań na rzecz jej szerokiego upowszechniania przez państwa członkowskie i zainteresowane organizacje wśród wszystkich użytkowników Internetu, aby użytkownicy ci znali swoje prawa i byli w stanie je egzekwować;

Rozdrobnienie rynku wewnętrznego w środowisku cyfrowym

29.   wzywa Komisję, by zaproponowała środki mające na celu ograniczenie rozdrobnienia rynku wewnętrznego w środowisku cyfrowym (tzn. odmowa transgranicznego dostępu do oferowanych towarów, usług lub treści), które ma istotne konsekwencje zwłaszcza dla konsumentów pochodzących z nowych lub małych państw członkowskich, wyłącznie na podstawie ich obywatelstwa, miejsca pobytu lub posiadania karty płatniczej wydanej w określonym państwie członkowskim, oraz by regularnie informowała Parlament o postępach w tej dziedzinie;

30.   jest przekonany, że praktyki stosowane przez niektóre przedsiębiorstwa sprzedające towary lub świadczące usługi i oferujące treści przez Internet w kilku państwach członkowskich, uniemożliwiające konsumentom dostęp do stron internetowych w państwach członkowskich i zmuszające ich do korzystania ze stron internetowych w państwie miejsca pobytu konsumenta lub w państwie, którego posiada on obywatelstwo, są niedopuszczalne;

31.   wzywa Komisję do przedstawienia propozycji przepisów dotyczących dostępu do produktów dostarczanych transgranicznie, zgodnie z art. 20 dyrektywy usługowej;

32.   wzywa Komisję do ścisłego monitorowania skuteczności art. 20 dyrektywy usługowej, zwłaszcza w odniesieniu do obiektywnych kryteriów;

33.   z zadowoleniem przyjmuje fakt badania przez Komisję sposobu, w jaki praktyka udzielania koncesji albo zawierania umów na wyłączność dla określonych obszarów koliduje z zasadami rynku wewnętrznego oraz zachęca ją i wzywa do kompleksowego informowania Parlamentu o wynikach tych badań;

34.   podkreśla znaczenie zagwarantowania europejskim przedsiębiorcom w środowisku cyfrowym należytej motywacji do transgranicznego oferowania towarów, usług lub własności intelektualnej dla całego rynku wewnętrznego;

35.   zauważa, że interoperacyjność to podstawowy czynnik gospodarczy i podkreśla znaczenie skierowanych na przemysł, dostępnych, interoperacyjnych norm na poziomie technicznym i prawnym, tak aby umożliwić ekonomię skali, zapewnić konsumentom niedyskryminacyjny dostęp do sprzętu, usług i treści, promować szybkie wykorzystanie technologii i przyczynić się do uniknięcia fragmentacji rynku; podkreśla, że powinno się promować rzeczywistą interoperacyjność urządzeń, usług i treści przynajmniej na poziomie konsumentów (użytkowników końcowych);

Poprawa ochrony prawnej konsumentów w środowisku cyfrowym

36.   wyraża przekonanie, że podnieść zaufanie konsumentów w środowisku cyfrowym może bardziej jednoznaczny i doskonalszy dorobek wspólnotowy w zakresie praw konsumentów, zorientowany na horyzontalne środki prawne i ujednolicenie niektórych aspektów prawa umów konsumenckich; wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi i Radzie sprawozdania na temat wykonania dyrektywy w sprawie handlu elektronicznego, określającego dylematy dotyczące kwestii zaufania konsumenta;

37.   z zadowoleniem przyjmuje zawartą w zielonej księdze w sprawie przeglądu dorobku wspólnotowego w dziedzinie praw konsumenta sugestię Komisji dotyczącą objęcia dokumentacji cyfrowej zakresem dyrektywy 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji(9);

38.   wyraża przekonanie, że należy wzmocnić stosowanie przepisów dotyczących nieuczciwych klauzul umownych w odniesieniu do umów licencyjnych z użytkownikami końcowymi i że przepisy te powinny obejmować tzw. techniczne warunki umowne;

39.   wzywa Komisję, by zaproponowała rozszerzenie stosowania zasad regulujących umowy zawierane na odległość na umowy zawierane między konsumentem a podmiami handlowymi i dotyczące operacji prowadzonych w ramach aukcji on-line oraz na umowy dotyczące usług turystycznych (bilety lotnicze, pobyt w hotelu, wynajem pojazdów, usługi z branży rekreacji itd.) zamawianych indywidualnie przez Internet;

40.   wzywa Komisję do uproszczenia i ujednolicenia wymogów dotyczących informacji udzielanych obowiązkowo kupującemu przez sprzedawcę w ramach transakcji w handlu elektronicznym i do ustalenia priorytetowych podstawowych informacji obowiązkowych;

41.   wzywa Komisję do wprowadzenia przejrzystości łańcucha dostaw w środowisku cyfrowym, by konsument zawsze wiedział, kim jest dostawca i czy dostawca jest pośrednikiem, czy bezpośrednim dostawcą;

42.   jest przekonany, że niedopuszczalne jest przekierowywanie konsumenta ze strony internetowej sprzedawcy na inną stronę internetową bez wyraźnego ostrzeżenia, ponieważ oznacza to ukrywanie przed konsumentem faktycznej tożsamości rzeczywistego dostawcy towaru, usług czy treści;

43.   wzywa Komisję do wzmocnienia ochrony konsumentów w przypadku, gdy konsument ponosi wszelkie ryzyko umowne, na przykład płacąc z góry, a zwłaszcza w przypadku umów elektronicznych;

44.   wzywa Komisję do przyspieszenia rozważań nad postępowaniem w sprawie mechanizmów zbiorowego odszkodowania w transgranicznych sporach między przedsiębiorcami a konsumentami w środowisku cyfrowym;

45.   przypominając o pozytywnych doświadczeniach SOLVIT i sieci europejskich centrów konsumenckich, wzywa do utworzenia europejskiego systemu informacyjnego dla e-konsumentów, oferującego wszystkim europejskim e-konsumentom szczegółowe porady i informacje na temat praw i obowiązków konsumentów i przedsiębiorców w środowisku cyfrowym oraz praktyczne wskazówki dotyczące możliwości, jakie oferują mechanizmyADR, zarówno na poziomie ogólnym, jak i - w razie potrzeby - w odniesieniu do przypadków indywidualnych;

46.   wzywa Komisję do zapewnienia skutecznej ochrony konsumentów przed atakami na bezpieczeństwo i prywatność w środowisku cyfrowym, z wykorzystaniem zarówno środków prawnych, jak i technicznych;

47.   wzywa Komisję do szczegółowego monitorowania tendencji w zakresie ochrony konsumentów w handlu elektronicznym prowadzonym za pomocą telefonów komórkowych, ze szczególnym uwzględnieniem ochrony młodych konsumentów;

48.   wzywa państwa członkowskie do współpracy przy realizacji celu, jakim jest wysoki poziom ochrony konsumentów w środowisku cyfrowym na całym rynku wewnętrznym;

49.   wzywa Komisję do regularnego (najlepiej corocznego) informowania Parlamentu o postępach w dziedzinie ochrony konsumentów w środowisku cyfrowym (w tym o konkretnych działaniach podejmowanych w celu realizacji niniejszej rezolucji);

o
o   o

50.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) http://ec.europa.eu/consumers/cons_int/safe_shop/acquis/comp_analysis_en.pdf (2) Dz.U. C 292 E z 1.12.2006, str. 109. (3) Dz.U. C 305 E z 14.12.2006, str. 247. (4) Patrz: dokument roboczy Komisji pt. "Zaufanie konsumentów do handlu elektronicznego: wnioski z inicjatywy "eConfidence" (5) Dz.U. L 364 z 9.12.2004, str. 1. (6) Dz.U. L 149 z 11.6.2005, str. 22. (7) Dz.U. L 178 z 17.7.2000, str. 1. (8) Dz.U. L 376 z 27.12.2006, str. 36. (9) Dz.U. L 171 z 7.7.1999, str. 12.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie Kuby *

P6_TA(2007)0288 RC-B6-0250/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wcześniejsze rezolucje w sprawie sytuacji na Kubie, a w szczególności rezolucje z dnia 17 listopada 2004 r.(1) i z 2 lutego 2006 r.,(2)

–   uwzględniając poprzednie rezolucje w sprawie rocznego raportu dotyczącego praw człowieka na świecie za rok 2004, 2005 i 2006 oraz w sprawie polityki UE w tym zakresie z dnia 28 kwietnia 2005 r.(3), 18 maja 2006 r.(4) i 26 kwietnia 2007 r.(5),

–   uwzględniając rezolucję w sprawie monitorowania nagrody im. Sacharowa z dnia 14 grudnia 2006 r.(6),

–   uwzględniając deklarację prezydencji Rady z dnia 14 grudnia 2005 r. w sprawie Dam w Bieli, jak również poprzednie deklaracje, z 26 marca 2003 r. i 5 czerwca 2003 r., w sprawie sytuacji na Kubie,

–   uwzględniając wspólne stanowisko UE 96/697/WPZiB(7) w sprawie Kuby przyjęte w dniu 2 grudnia 1996 r. i okresowo aktualizowane,

–   uwzględniając wnioski Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych (GAERC) z dnia 18 czerwca 2007 r. w sprawie Kuby,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że obrona uniwersalności i niepodzielności praw człowieka, w tym praw obywatelskich, politycznych, gospodarczych, społecznych i kulturowych pozostaje jednym z głównych celów UE,

B.   mając na uwadze, że dziesiątki niezależnych dziennikarzy, pokojowych dysydentów i obrońców praw człowieka (członków demokratycznej opozycji w większości związanych z projektem Vareli) są wciąż przetrzymywane w więzieniu, przy czym niektórzy z nich są poważnie chorzy, a wielu jest blisko spokrewnionych z Damami w Bieli;

C.   mając na uwadze, że Parlament przyznał nagrodę im. Sacharowa za krzewienie wolności przekonań Damom w Bieli; mając na uwadze, że odmowa władz kubańskich wydania zezwolenia na wyjazd Damom w Bieli do siedziby Parlamentu w celu odebrania nagrody narusza podstawowe prawa człowieka, a mianowicie prawo do swobodnego opuszczenia i powrotu do własnego kraju, zapisanego w Powszechnej deklaracji praw człowieka,

D.   mając na uwadze, że Parlament Europejski podjął decyzję o wysłaniu delegacji na Kubę, aby zbadać sytuację laureatów nagrody im. Sacharowa; ubolewając nad odmową władz kubańskich wydania wiz dla członków delegacji,

E.   mając ponadto na uwadze, że laureatowi przyznawanej przez Parlament Europejski nagrody im. Sacharowa za 2002 r., Oswaldowi Payá Sardiñas, systematycznie odmawia się prawa do wyjazdu z Kuby i do przyjęcia zaproszeń wystawianych przez Parlament i inne instytucje UE,

F.   mając na uwadze konieczność rozpoczęcia procesu transformacji politycznej na Kubie w kierunku pluralistycznej demokracji, w którym to procesie powinny uczestniczyć i decydować wszyscy Kubańczycy w oparciu o otwarty dialog i bez eliminowania kogokolwiek;

G.   mając na uwadze, że zgodnie z tym co przyznała Rada, nie osiągnięto wymiernych rezultatów w dziedzinie poszanowania praw człowieka na wyspie, nawet mimo dobrej woli okazanej przez Radę, która zawiesiła w 2005 r. postanowienia uzupełniające zawarte we wspólnym stanowisku;

H.   mając na uwadze, że dialog polityczny między UE i rządem kubańskim, zgodnie z konkluzjami Rady, nie może odsuwać w zapomnienie ani zaniedbywać bezpośredniego "intensywnego dialogu ze społeczeństwem obywatelskim i pokojową opozycją"; oraz powinien uwzględniać stanowisko UE w sprawie demokracji, uniwersalnych praw człowieka i podstawowych swobód, a także jej światową politykę wspierania obrońców praw człowieka;

I.   mając na uwadze, że ostatnia zmiana wspólnego stanowiska Rady oznaczała, że wizyty wysokiego szczebla składane w Hawanie powinny uwzględniać jednocześnie spotkania z władzami kubańskimi, a także z pokojową i demokratyczną opozycją oraz ze społeczeństwem obywatelskim, jak również obowiązek rozmów na temat sytuacji praw człowieka;

J.  

1.   ubolewa nad faktem, że mimo pierwszego od 48 lat czasowego przekazania władzy z rąk Fidela Castro kolegialnemu kierownictwu pod przewodnictwem jego brata Raula Castro, system polityczny, gospodarczy i społeczny na Kubie pozostaje zasadniczo bez zmian;

2.   ubolewa nad brakiem jakichkolwiek znaczących reakcji ze strony kubańskich władz w odpowiedzi na wezwania UE do pełnego poszanowania praw podstawowych, zwłaszcza wolności słowa i stowarzyszeń politycznych;

3.   ubolewa, że nie uwzględniono wniosku Parlamentu i Rady w sprawie natychmiastowego uwolnienia wszystkich więźniów politycznych i więźniów sumienia i podkreśla, że więzienie dysydentów na Kubie za poglądy i pokojową działalność polityczną jest sprzeczne z Powszechną deklaracją praw człowieka;

4.   nalega, aby Rada i Komisja kontynuowały podejmowanie wszelkich niezbędnych działań, aby uzyskać uwolnienie więźniów politycznych i zapewnić natychmiastowe zaprzestanie nękania przeciwników politycznych i obrońców praw człowieka;

5.   nalega, aby instytucje UE bezwarunkowo wspierały i zachęcały do rozpoczęcia pokojowego procesu transformacji politycznej w kierunku pluralistycznej demokracji na Kubie zgodnie ze wspólnym stanowiskiem Rady 96/697/WPZiB;

6.   z zadowoleniem przyjmuje porozumienie osiągnięte niedawno przez kubańskie grupy opozycyjne zawarte w dokumencie zatytułowanym "Unidad por la Libertad" (Jedność na rzecz Wolności); wzywa Komisję Europejską do przygotowania planu działań w celu rozpowszechnienia wśród Kubańczyków wymienionego dokumentu;

7.   przypomina, że pojednanie i wzajemne zrozumienie musi uwzględniać wszystkich Kubańczyków gotowych w pokoju pracować na rzecz wolności, demokracji i zgody;

8.   wzywa instytucje UE do kontynuowania dialogu ze społeczeństwem obywatelskim Kuby i do zaoferowania wsparcia dla pokojowych zmian na Kubie, poprzez instrumenty współpracy rozwojowej, w tym Europejska Inicjatywa na rzecz Demokracji i Praw Człowieka(8);

9.   przypomina pełną aktualność wspólnego stanowiska Rady 96/697/WPZiB i jego celów; głęboko ubolewa nad tym, że dotychczasowe wizyty wysokiego szczebla instytucji i państw członkowskich UE obejmowały spotkania z wszystkimi władzami reżimu kubańskiego, a nie uwzględniały spotkań bezpośrednio z przedstawicielami pokojowej opozycji, ani też z rodzinami więźniów politycznych;

10.   potwierdza swą decyzję o wysłaniu oficjalnej delegacji Parlamentu Europejskiego na Kubę; nalega, aby władze kubańskie ponownie przemyślały swe stanowisko i zezwoliły na wjazd wymienionej delegacji;

11.   nalega, aby kubańskie władze natychmiast zezwoliły Damom w Bieli na opuszczenie wyspy, taka by mogły przyjąć zaproszenie Parlamentu Europejskiego, oraz zobowiązuje przewodniczącego do podjęcia wszelkich możliwych kroków w celu zapewnienia, by laureaci mogli osobiście odbierać nagrodę im. Sacharowa;

12.   ponawia zaproszenie dla Oswalda Payá Sardiñas, oraz domaga się, aby kubańskie władze zezwoliły mu na podróż do Europy w celu wystąpienia przez instytucjami Wspólnoty;

13.   domaga się, aby kubańskie władze zezwoliły członkom opozycji politycznej, działaczom organizacji praw człowieka i wszystkim obywatelom na swobodne podróżowanie za granicę i swobodny powrót na Kubę;

14.   zauważa, że Rada podjęła decyzję o zaproszeniu delegacji kubańskiej do Brukseli w celu wznowienia wszechstronnego i otwartego dialogu politycznego z kubańskimi władzami; ma nadzieję, że podczas tej wizyty Rada uwzględni w rozmowach z rządem kubańskim zaproszenia instytucji UE dla Dam w Bieli i dla Oswalda Payá Sardiñas, jak również zamiar Parlamentu wysłania delegacji na Kubę;

15.   uważa za niesłychanie ważne, aby wszelkie nasilenie kontaktów politycznych i gospodarczych – w tym pomocy na rzecz rozwoju – między UE i Kubą, które może być rezultatem tak wszechstronnego i otwartego dialogu politycznego, było uzależnione od konkretnej i możliwej do sprawdzenia poprawy sytuacji praw człowieka dla wszystkich obywateli Kuby, poczynając od uwolnienia wszystkich więźniów politycznych i więźniów sumienia;

16.   potępia wszelką politykę dyskryminowania ze względu na płeć i represji w formie stosowanej do tej pory na Kubie oraz z zadowoleniem przyjmuje kampanie edukacyjne poświęcone zwalczaniu dyskryminacji ze względu na płeć, które są obecnie prowadzone przez Narodowe Centrum Wychowania Seksualnego na Kubie.

17.   przypomina, że kolejna ocena wspólnego stanowiska Rady odbędzie się w czerwcu 2008 r.;

18.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, Zgromadzeniu EUROLAT, rządowi Kuby i Zgromadzeniu Narodowemu Władzy Ludowej oraz laureatom przyznawanej przez Parlament nagrody im. Sacharowa – Damom w Bieli i Oswaldowi Payá Sardiñas.

(1) Dz.U. C 201 E z 18.8.2005, str. 83. (2) Dz.U. C 288 E z 25.11.2006, str. 81. (3) Dz.U. C 45 E z 23.2.2006, str. 107. (4) Dz.U. C 297 E z 7.12.2006, str. 341. (5) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0165. (6) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0601. (7) Dz.U. L 322 z 12.12.1996, str. 1. (8) Rozporządzenie (WE) nr 1889/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. Parlamentu Europejskiego i Rady . w sprawie ustanowienia instrumentu finansowego na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie (Dz.U. L 386 z 29.12.2006, str. 1).

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie sytuacji w Etiopii

P6_TA(2007)0289 RC-B6-0246/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie kryzysu powyborczego oraz poważnych przypadków naruszania praw człowieka, zwłaszcza rezolucję z dnia 7 lipca 2005 r. w sprawie sytuacji praw człowieka w Etiopii(1), z dnia 13 października 2005 r. w sprawie sytuacji w Etiopii(2), z dnia 15 grudnia 2005 r. w sprawie sytuacji w Etiopii i nowego konfliktu przygranicznego(3), z dnia 16 listopada 2006 r. w sprawie Etiopii(4) i z dnia 10 maja 2007 r. w sprawie strategii UE na rzecz Afryki: regionalne partnerstwo polityczne Unii Europejskiej na rzecz pokoju, bezpieczeństwa i rozwoju w Rogu Afryki(5),

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że w dniu 11 czerwca 2007 r. sąd etiopski uznał 38 ważnych opozycjonistów winnymi czynów zarzucanym im w związku z masowymi protestami po kontrowersyjnych wyborach sprzed dwóch lat, począwszy od "naruszenia porządku konstytucyjnego", a na kwalifikowanej zdradzie stanu skończywszy,

B.   mając na uwadze, że wyroki mają zapaść w przyszłym miesiącu i że większość oskarżonych może zostać skazana na karę śmierci,

C.   mając na uwadze, że do osób uznanych winnymi zarzucanych czynów należy przewodniczący Koalicji na rzecz Jedności i Demokracji Hailu Shawel, były przewodniczący Rady Praw Człowieka w Etiopii (EHRCO) prof. Mesfin Woldemariam, specjalny wysłannik ONZ i były prokurator Międzynarodowego Trybunału Karnego dla Rwandy dr Yacob Hailemariam, burmistrz elekt Addis Abeby dr Birhanu Nega oraz była sędzia Birtukan Mideksa, a także mając na uwadze, że Amnesty International uznała wszystkie te osoby za więźniów sumienia,

D.   mając na uwadze, że 38 więźniów uznanych winnymi, z których wszyscy odmówili przyznania się do winy, należało do szacowanej na 30 000 grupy osób aresztowanych w czasie rządowych akcji przeciwko demonstrantom sprzeciwiającym się oszustwom i fałszowaniu przez rząd premiera Melesa Zenawiego wyników wyborów z 2005 r.,

E.   mając na uwadze, że komisja śledcza ustanowiona przez parlament etiopski z końcem listopada 2005 r. w celu zbadania aktów przemocy z czerwca i listopada 2005 r. uznała, że 193 cywilów zginęło, a 763 zostało rannych w wyniku działań rządowych sił bezpieczeństwa; mając na uwadze, że według sprawozdania komisji niektóre ofiary zginęły od pojedynczego strzału w głowę, a snajperzy celowali w niektórych przywódców opozycji; mając także na uwadze, że według sprawozdania protestujący byli nieuzbrojeni, a oddziały bezpieczeństwa użyły nieproporcjonalnych sił,

F.   mając na uwadze, że w sprawozdaniu stwierdzono również, że w czasie demonstracji zginął czternastoletni chłopiec, że jego brata, który biegł mu na pomoc, zabito strzałem od tyłu, a żonę kandydata opozycyjnego Etenesh Yimam zastrzelono przed domem na oczach dzieci,

G.   mając na uwadze, że opozycyjna Koalicja na rzecz Jedności i Demokracji obarcza odpowiedzialnością za śmierć tych osób siły bezpieczeństwa, ale Meles Zenawi oskarżył opozycję o rozpoczęcie pełnych przemocy protestów,

H.   mając na uwadze, że przewodniczącego i wiceprzewodniczącego komisji śledczej zmuszono do ucieczki w wyniku nacisków rządu zmierzających do obalenia ustaleń komisji, a także mając na uwadze, że wiceprzewodniczący komisji śledczej Woldemichael Meshesha złożył w Parlamencie Europejskim zeznanie w sprawie opisywanych wydarzeń podczas przesłuchania, które odbyło się w dniu 5 czerwca 2007 r.,

I.   mając na uwadze trwające zatrzymania dziennikarzy i uniemożliwianie im wykonywania zawodu,

J.   mając na uwadze, że w styczniu 2007 r. siły policyjne rzekomo pobiły i poważnie poraniły studentów w miastach Dembi Dollo i Ghimbi, co doprowadziło do śmierci trzech spośród nich, a także mając na uwadze, że 30 do 50 studentów zatrzymano,

K.   mając na uwadze, że w sposób arbitralny zatrzymano i "wydano" osoby oskarżane o terroryzm międzynarodowy, w tym obywateli UE,

L.   mając na uwadze, że polityczna i demokratyczna stabilność Etiopii jest sprawą kluczową dla rozwoju państw Rogu Afryki,

M.   mając na uwadze, że Etiopia potrzebuje procesu pojednania, aby odzyskać utracone zdobycze demokracji i utorować drogę do trwałego rozwoju w poszanowaniu dla podstawowych praw człowieka, politycznego pluralizmu, praw mniejszości, a konkretnie praw ludu Oromo, oraz zasad praworządności,

N.   mając na uwadze, że Etiopia podpisała umowę z Kotonu(6), która stanowi w art. 96, że poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności jest podstawowym elementem współpracy AKP-UE,

O.   mając na uwadze, że członkowie Rady Bezpieczeństwa ONZ spotkali się w dniu 16 czerwca 2007 r. w Addis Abebie z urzędnikami Unii Afrykańskiej (UA) i z urzędnikami etiopskimi, a także z Radą ds. Pokoju i Bezpieczeństwa UA,

1.   wzywa rząd Etiopii do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia wszystkich więźniów politycznych, w tym posłów do parlamentu, przywódców Koalicji na rzecz Jedności i Demokracji, bojowników o prawa człowieka, dziennikarzy, nauczycieli, studentów, działaczy związkowych i zwykłych obywateli;

2.   ubolewa z powodu niedawnej decyzji etiopskiego sądu uznającej winnymi 38 przywódców opozycji, bojowników o prawa człowieka i dziennikarzy, a także zdecydowanie potępia fakt, że decyzję tę wydano, nie dając możliwości obrony, w procesie sądowym niespełniającym międzynarodowych standardów wolnego i sprawiedliwego procesu, co powszechnie potępiły międzynarodowe organizacje walczące o prawa człowieka;

3.   nalega, by etiopskie organy sądownicze ponownie rozważyły wydany wyrok, i wzywa rząd Etiopii do uchylenia ewentualnych wyroków śmierci lub więzienia i do zagwarantowania niezawisłości sądownictwa;

4.   z zadowoleniem przyjmuje zwolnienie 28 oskarżonych w dniu 10 kwietnia 2007 r., w tym siedmiu dziennikarzy (dziennikarce Serkalem Fasil, która w chwili aresztowania była w szóstym miesiącu ciąży, nie udzielono odpowiedniej opieki medycznej);

5.   wzywa do utworzenia niezależnej międzynarodowej komisji śledczej i nalega, by rząd Etiopii zezwolił jej na kontynuowanie pierwotnych prac komisji i na nieograniczony dostęp do źródeł i dokumentów mających związek ze śledztwem;

6.   potępia aresztowanie niezależnych dziennikarzy i zwraca się do rządu Etiopii o zagwarantowanie wolności prasy;

7.   nalega, by rząd Etiopii bezzwłocznie wszczął śledztwo w sprawie wydarzeń z udziałem studentów w Dembi Dollo i Ghimbi oraz by pociągnął winnych do odpowiedzialności;

8.   zwraca się do rządu Etiopii o ujawnienie łącznej liczby zatrzymanych osób i o zezwolenie wszystkim zatrzymanym na kontakt z rodzinami i adwokatem oraz na dostęp do opieki medycznej;

9.   potępia arbitralne zatrzymania i wydawanie osób oskarżanych o terroryzm międzynarodowy, w tym obywateli UE, i wzywa rząd Etiopii do niezwłocznego ujawnienia informacji o ich "wydaniu";

10.   wzywa reżim etiopski do przestrzegania praw człowieka, zasad praworządności i swobód demokratycznych, w tym wolności zgromadzeń i swobody wypowiedzi, Powszechnej deklaracji praw człowieka ONZ oraz Karty praw człowieka i praw ludów Unii Afrykańskiej, a także do wdrożenia Międzynarodowej konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej;

11.   nalega, by rząd Etiopii nawiązał poważny dialog z opozycją i społeczeństwem obywatelskim z myślą o pojednaniu narodowym, co umożliwi zaistnienie rzeczywistego procesu demokratyzacji;

12.   wzywa Komisję, Radę, Unię Afrykańską i ONZ do zachęcania i wspierania powszechnego dialogu w Etiopii, z udziałem partii politycznych i organizacji społeczeństwa obywatelskiego, w celu wypracowania trwałego rozwiązania obecnego kryzysu politycznego;

13.   wzywa Komisję i Radę, by wystąpiły do rządu Etiopii z wyraźnym wnioskiem o niezwłoczne i bezwarunkowe uwolnienie wszystkich więźniów politycznych;

14.   wzywa Komisję, Radę i państwa członkowskie do potępienia stosowania kary śmierci w Etiopii;

15.   zwraca się do Komisji i Rady o udostępnienie Parlamentowi Europejskiemu sprawozdań opracowanych przez osoby, które z ramienia Komisji i Rady obserwują toczące się obecnie procesy, w tym Brytyjczyka Michaela Ellmana i innych osób;

16.   wzywa Komisję i Radę do zdecydowanego potępienia rządu Etiopii za brutalne represje po wyborach w maju 2005 r. i za poważne naruszanie praw człowieka i zasad demokracji, jakich od tamtego czasu dopuszczają się władze, a także do śledzenia sytuacji w Etiopii;

17.   wzywa Komisję i Radę do prowadzenia spójnej polityki powyborczej wobec Etiopii;

18.   wzywa Radę Europejską do rozważenia zastosowania sankcji skierowanych przeciwko wysokim rangą członkom rządu;

19.   wzywa Radę i Komisję do udzielenia wsparcia ofiarom potwornych naruszeń praw człowieka i krewnym więźniów politycznych;

20.   zwraca się do Komisji i Rady o podjęcie konkretnych działań w celu ponownego skierowania na właściwe tory przerwanego procesu demokratycznego oraz uniknięcia dalszego pogorszenia się sytuacji praw człowieka w Etiopii, które może mieć daleko idące konsekwencje dla regionu, jeśli nie zajmiemy się nimi odpowiednio i bezzwłocznie;

21.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do wpierania rozwoju wolnych mediów w Etiopii poprzez instrumenty współpracy;

22.   wzywa Komisję i Radę do zajęcia skoordynowanego stanowiska spójnego z art. 96 umowy z Kotonu; podkreśla, że programy współpracy na rzecz rozwoju oparte na umowie z Kotonu powinny być uzależnione od przestrzegania praw człowieka i zasad dobrych rządów;

23.   wzywa ONZ do mianowania specjalnego sprawozdawcy w celu przeprowadzenia w Etiopii śledztwa w sprawie niezawisłości sądownictwa i arbitralnych zatrzymań, sytuacji praw człowieka, w tym praw mniejszości, powyborczych aktów przemocy i zabójstw, a także zarzutów zdrady i naruszenia porządku konstytucyjnego postawionych przywódcom opozycji, dziennikarzom i działaczom społeczeństwa obywatelskiego;

24.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, współprzewodniczącym Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE, Komisji Unii Afrykańskiej i Parlamentowi Panafrykańskiemu, rządowi Etiopii oraz Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

(1) Dz.U. C 157 E z 6.7.2006, str. 495. (2) Dz.U. C 233 E z 28.9.2006, str. 116. (3) Dz.U. C 286 E z 23.11.2006, str. 528. (4) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0501. (5) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0180. (6) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, str. 3.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie Birmy

P6_TA(2007)0290 RC-B6-0248/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając pierwsze oficjalne posiedzenie Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie Birmy, które odbyło się w dniu 29 września 2006 r.,

–   uwzględniając oświadczenie Sekretarza Generalnego ONZ Ban Ki-moona z dnia 25 maja 2007 r. wzywające do zniesienia "ograniczeń w stosunku do Aung San Suu Kyi i innych działaczy politycznych",

–   uwzględniając 12. szczyt stowarzyszenia ASEAN, który odbył się na Filipinach w dniach 9-15 stycznia 2007 r.,

–   uwzględniając ósmą konferencję ministrów spraw zagranicznych ASEM, która odbyła się w Niemczech w dniach 28-29 maja 2007 r.,

–   uwzględniając pismo do generała Than Shwe z dnia 15 maja 2007 r., podpisane przez 59 byłych przywódców państw, wzywające do "natychmiastowego uwolnienia Aung San Suu Kyi, jedynej na świecie laureatki nagrody Nobla, którą uwięziono",

–   uwzględniając swoje rezolucje w sprawie Birmy z dnia 12 maja 2005 r.(1), 17 listopada 2005 r.(2) i 14 grudnia 2006 r.(3),

–   uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 481/2007 z dnia 27 kwietnia 2007 r.(4) odnawiające środki ograniczające w odniesieniu do Birmy,

–   uwzględniając 17. rocznicę zwycięstwa Narodowej Ligi na rzecz Demokracji (NLD) w wyborach parlamentarnych w dniu 27 maja 1990 r.,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że liderka NLD, laureatka Pokojowej Nagrody Nobla oraz Nagrody im. Sacharowa, Daw Aung San Suu Kyi, spędziła 11 z ostatnich 17 lat w areszcie domowym,

B.   mając na uwadze, że w dniu 25 maja 2007 r. Państwowa Rada ds. Pokoju i Rozwoju (SDPC) przedłużyła nielegalny areszt domowy Daw Aung San Suu Kyi o kolejny rok,

C.   mając na uwadze, że SDPC nie przestaje wystawiać narodu Birmy na tak przerażające akty gwałcenia praw człowieka, jak praca przymusowa, prześladowanie dysydentów, wcielanie dzieci do wojska oraz przymusowe przesiedlania,

D.   mając na uwadze, że 30% ludności Birmy, czyli około 15 milionów ludzi, żyje poniżej granicy ubóstwa,

E.   mając na uwadze, że Konwent Narodowy, po raz pierwszy zwołany w 1993 r. w celu przygotowania projektu konstytucji, a od tego czasu wiele razy zawieszany, zbierze się ponownie w dniu 18 lipca 2007 r. na ostatnim posiedzeniu, ale że nie posiada on legitymacji demokratycznej ani międzynarodowej wiarygodności z powodu braku demokratycznie wybranych przedstawicieli, zwłaszcza z Narodowej Ligi na rzecz Demokracji,

F.   mając na uwadze, że stowarzyszenie ASEAN zaczęło zajmować bardziej zdecydowane stanowisko w sprawie nadużyć reżimu wojskowego w Birmie oraz nalega, by Birma poprawiła sytuację w zakresie poszanowania praw człowieka i wkroczyła na ścieżkę demokracji,

G.   mając na uwadze, że w dniu 15 maja 2007 r. Rosja i Birma zawarły porozumienie w sprawie budowy w Birmie reaktora dla potrzeb badań jądrowych, pomimo międzynarodowych zastrzeżeń dotyczących norm bezpieczeństwa i podwójnego zastosowania,

1.   wzywa do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia Daw Aung San Suu Kyi;

2.   ubolewa, że Daw Aung San Suu Kyi była skazana na wiele lat aresztu domowego, łącznie z odosobnieniem, a od 2003 r. pozwolono jej wychodzić jedynie w razie konieczności pilnej pomocy medycznej oraz, aby odbyć krótkie spotkania z zastępcą Sekretarza Generalnego ONZ ds. politycznych;

3.   potępia SPDC za jej nieprzerwany ucisk narodu birmańskiego oraz nieustające prześladowania i więzienie działaczy na rzecz demokracji; zwraca szczególną uwagę na przypadek U Win Tina, 78-letniego dziennikarza przetrzymywanego w charakterze więźnia politycznego już blisko 20 lat za napisanie do ONZ listu opisującego złe traktowanie więźniów politycznych i złe warunki ich;

4.   nalega na natychmiastowe uwolnienie U Win Tina oraz wszystkich przetrzymywanych przez SPDC więźniów politycznych, których liczbę szacuje się na 1 200 osób;

5.   ubolewa nad faktem, że pomimo sytuacji w kraju, regionalnej i międzynarodowej krytyki oraz 45 lat rządów, SPDC nie uczyniła żadnych znaczących postępów na rzecz demokracji;

6.   apeluje o legitymizację Konwentu Narodowego poprzez włączenie do niego NLD i innych partii i grup politycznych oraz o przyjęcie "mapy drogowej" ku demokracji, która odzwierciedlałaby rzeczywiste pragnienia ludu birmańskiego, a nie prowadziła do zacieśnienia wojskowej kontroli władz;

7.   z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie przewodniczącego 12. szczytu ASEAN, na którym liderzy stowarzyszenia "zachęcali Birmę do poczynienia większych postępów w drodze do pojednania narodowego", wezwali "do uwolnienia przetrzymywanych osób oraz do konstruktywnego dialogu ze wszystkimi zainteresowanymi stronami" oraz zgodzili się "z potrzebą ochrony wiarygodności ASEAN jako skutecznej organizacji regionalnej poprzez wykazanie się umiejętnością reagowania na istotne kwestie w regionie";

8.   ubolewa jednak, że przeprowadzona w 2006 r. przez ministra spraw zagranicznych Malezji misja rozpoznawcza do Birmy, która otrzymała mandat na 11. szczycie ASEAN, nie doprowadziła jeszcze do przyjęcia surowszych środków przeciwko juncie wojskowej w Birmie i wyraża nadzieję, że zostaną one podjęte;

9.   wzywa Radę i Komisję do dalszego utrzymywania konstruktywnych stosunków z krajami ASEAN oraz do zagwarantowania, że negocjacje pomiędzy UE a ASEAN w sprawie wolnego handlu zostaną wykorzystane jako czynnik zwiększenia nacisku na SPDC, aby utworzyła ona w obywatelski i demokratyczny rząd;

10.   wyraża ubolewanie, że minister spraw zagranicznych Birmy, Nyan Win, otrzymał pozwolenie na udział w ósmej konferencji ministrów spraw zagranicznych ASEM, która odbyła się w Niemczech w b.r., zaledwie kilka dni po tym, jak junta wojskowa w Birmie przedłużyła nielegalny areszt domowy Daw Aung San Suu Kyi o kolejny rok; przypomina, że Nyan Win znajduje się wśród obywateli Birmy, którzy otrzymali unijny zakaz podróżowania i wzywa państwa członkowskie UE do surowszego egzekwowania tego zakazu;

11.   nalega, aby Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej objęła każdy reaktor wzniesiony dla potrzeb badań jądrowych w Birmie szczegółowymi zabezpieczeniami, aby zagwarantować, że żaden cywilny program nuklearny nie zostanie przekształcony na potrzeby wojskowe, oraz wzywa władze Birmy do spełnienia swoich zobowiązań na mocy Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej;

12.   wzywa Chiny i Indie do wykorzystania swojego znacznego wpływu gospodarczego i politycznego w stosunkach z władzami Birmy, tak aby doprowadzić do znacznej poprawy sytuacji w kraju, a w każdym razie do zaprzestania dostaw broni i innych zasobów strategicznych;

13.   wzywa inwestujące w Birmie przedsiębiorstwa do zagwarantowania, że ich projekty będą prowadzone w sposób respektujący prawdziwe prawa człowieka, a w przypadku ich naruszenia, do zawieszenia działalności w Birmie wyraża niezadowolenie, że niektóre kraje postanowiły znacznie zwiększyć swoje inwestycje w Birmie, bez względu na panującą tam dramatyczną sytuację związaną z prawami człowieka;

14.   z zadowoleniem przyjmuje ponowne wprowadzenie sankcji UE, ale uważa, że nie wywarły one oczekiwanego wpływu na strony bezpośrednio odpowiedzialne za cierpienie ludności Birmy; wzywa Radę do zagwarantowania ścisłego przestrzegania przez państwa członkowskie obowiązujących środków ograniczających;

15.  wzywa Radę do rozszerzenia zasięgu swych sankcji oraz uzupełniania listy sankcjonowanych, tak by objęła ona wszystkich ministrów, wiceministrów, członków, zwolenników i pracowników SPDC oraz członków rodzin ww. osób, a także biznesmenów i innych prominentów związanych z reżimem;

16.  zauważa, że zgodnie ze wspólnym stanowiskiem Rady 2006/318/WPZiB z dnia 27 kwietnia 2006 r.(5) odnawiającym środki ograniczające w odniesieniu do Birmy, wsparcie ogranicza się do pomocy humanitarnej i wsparcia dla osób najbardziej potrzebujących; domaga się, by wszelką pomoc przeznaczoną dla Birmy dostarczały prawdziwie organizacje pozarządowe oraz by dotarła ona do osób, dla których jest przeznaczona, przy jak najmniejszym zaangażowaniu reżimu SPDC;

17.   proponuje w tym kontekście, aby podjęto wysiłki zmierzające do zacieśnienia kontaktów i ułożenia programów koncentrujących się na społeczeństwie obywatelskim Birmy, w szczególności na organizacjach kobiet i mniejszościach etnicznych;

18.   wyraża ubolewanie, że Chiny i Rosja, wspierane przez Republikę Południowej Afryki, zawetowały projekt rezolucji ONZ w sprawie Birmy z dnia 12 stycznia 2007 r., oraz wzywa Radę Bezpieczeństwa ONZ do podwojenia wysiłków w celu zapewnienia jednomyślnego poparcia dla wiążącej rezolucji wzywającej do uwolnienia więźniów politycznych, w tym Daw Aung San Suu Kyi;

19.   z zadowoleniem przyjmuje mianowanie Ibrahima Gambariego na stanowisko specjalnego doradcy sekretarza generalnego ONZ ds. Birmy, które przypadło w krytycznym momencie, jeśli chodzi o podejście ONZ do Birmy oraz wzywa SPDC do pełnej współpracy z ONZ oraz do niezakłócania jej pracy;

20.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich, rządom krajów ASEAN, Narodowej Lidze Birmy na rzecz Demokracji, Radzie ds. Pokoju i Rozwoju Birmy, rządowi Chińskiej Republiki Ludowej, rządowi Indii, rządowi Rosji, dyrektorowi generalnemu Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA) oraz sekretarzowi generalnemu ONZ.

(1) Dz.U. C 92 E z 20.4.2006, str. 410. (2) Dz.U. C 280 E z 18.11.2006, str. 473. (3) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0607. (4) Dz.U. L 111 z 28.4.2007, str. 50. (5) Dz.U. L 116 z 29.4.2006, str. 77.