Parlament Europejski,

–   uwzględniając 200. rocznicę zniesienia handlu niewolnikami obchodzoną w roku 2007,

–   uwzględniając Międzynarodową konwencję o zwalczaniu handlu kobietami i dziećmi (1921), której sygnatariuszem jest Japonia,

–   uwzględniając konwencję MOP nr 29 w sprawie pracy przymusowej, ratyfikowaną przez Japonię,

–   uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1325 w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa (2000),

–   uwzględniając sprawozdanie sporządzone przez Gay McDougall, specjalną sprawozdawczynię ONZ, w sprawie systematycznych gwałtów, niewolnictwa seksualnego i praktyk zbliżonych do niewolniczych podczas konfliktów zbrojnych (22 czerwca 1998 r.),

–   uwzględniając wnioski i zalecenia sformułowane podczas 38. posiedzenia Komitetu ONZ przeciwko Torturom (9-10 maja 2007 r.),

–   uwzględniając sprawozdanie z badania dokumentów rządu holenderskiego w sprawie przymusowej prostytucji kobiet z Holandii w Holenderskich Indiach Wschodnich podczas japońskiej okupacji, Haga (2004),

–   uwzględniając rezolucję Kongresu Stanów Zjednoczonych w sprawie "kobiet do towarzystwa", przyjętą w dniu 30 lipca 2007 r., i rezolucję parlamentu kanadyjskiego, przyjętą w dniu 29 listopada 2007 r.,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że w okresie okupacji kolonialnej i wojennej Azji i wysp Pacyfiku od lat 30. XX w. do końca II wojny światowej rząd Japonii złożył oficjalne zamówienie dotyczące nabycia młodych kobiet, znane na świecie jako "ianfu" lub "kobiety do towarzystwa", w wyłącznym celu świadczenia usług seksualnych na rzecz cesarskich sił zbrojnych,

B.   mając na uwadze, że system "kobiet do towarzystwa" obejmował gwałty zbiorowe, przymusowe aborcje, upokarzanie i przemoc seksualną prowadzącą do okaleczenia, śmierci lub ostatecznie do samobójstwa i stanowił jeden z największych przypadków handlu ludźmi w XX w.,

C.   mając na uwadze, że wszystkie spośród dziesiątków spraw dotyczących "kobiet do towarzystwa" wniesionych do sądów japońskich zakończyły się oddaleniem pozwów o odszkodowania, mimo iż w wyrokach sądowych uznano bezpośredni i pośredni udział cesarskich sił zbrojnych i odpowiedzialność państwa,

D.   mając na uwadze, że większość ofiar systemu "kobiet do towarzystwa" już nie żyje, a kobiety, które ocalały, mają 80 lat lub więcej,

E.   mając na uwadze, że w minionych latach wielu wysokich rangą członków i przedstawicieli rządu japońskiego wyraziło ubolewanie w związku z istnieniem systemu "kobiet do towarzystwa", tymczasem niektórzy urzędnicy japońscy wyrazili ostatnio godne pożałowania życzenie osłabienia lub podważenia tych twierdzeń,

F.   mając na uwadze, że rząd japoński nigdy nie ujawnił pełnej skali systemu niewolnictwa seksualnego, a w niektórych nowych lekturach obowiązkowych, z których korzysta się w japońskich szkołach, dąży się do minimalizacji tragedii "kobiet do towarzystwa" i innych przestępstw wojennych popełnianych przez Japończyków podczas II wojny światowej,

G.   mając na uwadze, że mandat Funduszu na rzecz Kobiet z Azji, prywatnej fundacji zainicjowanej przez rząd, której celem była realizacja programów i projektów w celu zadośćuczynienia nadużyciom wobec "kobiet do towarzystwa" i ich cierpieniom, zakończył się z dniem 31 marca 2007 r.,

1.   przychylnie odnosi się do doskonałych stosunków między Unią Europejską i Japonią, których podstawą są wspólne wartości wielopartyjnej demokracji, rządów prawa i przestrzegania praw człowieka;

2.   wyraża solidarność z kobietami, które padły ofiarą systemu "kobiet do towarzystwa" podczas II wojny światowej;

3.   przychylnie odnosi się do oświadczeń złożonych przez japońskiego szefa kancelarii rządu Yohei Kono w 1993 r. oraz ówczesnego premiera Tomiichi Murayamę w 1995 r. dotyczących "kobiet do towarzystwa", jak również rezolucji parlamentu japońskiego (diet) z 1995 r. i 2005 r., w których wyrażono ubolewanie z powodu ofiar wojennych, w tym ofiar systemu "kobiet do towarzystwa";

4.   przychylnie odnosi się do inicjatywy rządu japońskiego dotyczącej ustanowienia w 1995 r. obecnie rozwiązanego już Funduszu na rzecz Kobiet z Azji, prywatnej fundacji w dużej mierze finansowanej przez rząd, która rozdzieliła część "pieniędzy pojednania" na rzecz kilkuset "kobiet do towarzystwa", jest jednak zdania, że ta inicjatywa humanitarna nie może zaspokoić roszczeń dotyczących prawnego uznania i odszkodowania na mocy prawa międzynarodowego publicznego, jak stwierdzono ww. w sprawozdaniu z 1998 r. sporządzonym przez specjalną sprawozdawczynię, Gay Mc Dougall;

5.   wzywa rząd japoński do oficjalnego przyznania, że cesarskie siły zbrojne zmuszały młode kobiety – określane na świecie mianem "kobiet do towarzystwa" – do niewolnictwa seksualnego podczas okupacji kolonialnej i wojennej Azji i wysp Pacyfiku od lat 30. XX w. do końca II wojny światowej, do przeprosin i przyjęcia w sposób jasny i jednoznaczny historycznej i prawnej odpowiedzialności za ten proceder,

6.   wzywa rząd japoński do wprowadzenia skutecznych mechanizmów administracyjnych w celu zapewnienia odszkodowań wszystkim ocalałym ofiarom systemu "kobiet do towarzystwa" i rodzinom zmarłych ofiar;

7.   wzywa japoński parlament do podjęcia prawnych środków mających na celu zniesienie istniejących przeszkód uniemożliwiających otrzymanie odszkodowania przed sądami japońskimi; w szczególności należy wyraźnie przyznać w prawie krajowym prawo do występowania do rządu o odszkodowanie, a sprawy o odszkodowanie dla osób, które przeżyły niewolnictwo seksualne, stanowiące zbrodnię zgodnie z prawem międzynarodowym, należy potraktować priorytetowo, mając na uwadze wiek tych osób;

8.   wzywa rząd japoński do zaniechania wszelkich publicznych stwierdzeń, że ubezwłasnowolnienie i niewolnictwo "kobiet do towarzystwa" nigdy nie miały miejsca;

9.   zachęca japoński naród i rząd do podjęcia dalszych kroków mających na celu pełne uznanie historii swojego narodu, co stanowi moralny obowiązek wszystkich państw oraz do zwiększania świadomości w Japonii na temat działań, jakie miały miejsce w latach 30. i 40. XX w., w tym również w odniesieniu do "kobiet do towarzystwa"; wzywa rząd Japonii do przekazywania wiedzy o tych wydarzeniach obecnym i przyszłym pokoleniom;

10.  zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, parlamentom i rządom państw członkowskich, rządowi i parlamentowi Japonii, Radzie Praw Człowieka ONZ, rządom państw ASEAN, rządom Koreańskiej Republiki Ludowo – Demokratycznej, Republiki Korei, Chińskiej Republiki Ludowej, Tajwanu oraz Timoru Wschodniego.