Protokół do Układu euro-śródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie WE/Algieria w celu uwzględnienia rozszerzenia ***
196k
35k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia Protokołu do Układu euro-śródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony, a Algierską Republiką Ludowo-Demokratyczną z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Malty, Rzeczpospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej (8937/2007 – COM(2006)0765 – C6-0153/2007 – 2006/0254(AVC))
– uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2006)0765)(1),
– uwzględniając tekst Rady (8937/2007),
– uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 300 ust. 3 akapit drugi, w związku z art. art. 310 i art. 300 ust. 2 akapit pierwszy Traktatu WE (C6-0153/2007),
– uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0274/2007),
1. wyraża zgodę na zawarcie Protokołu;
2. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej.
Protokół do Umowy o partnerstwie i współpracy między Wspólnotą Europejską a Republiką Mołdowy w następstwie rozszerzenia z dnia 1 stycznia 2007 r. *
194k
34k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady i Komisji w sprawie zawarcia Protokołu do Umowy o partnerstwie i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Mołdowy, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej (COM(2007)0009 – C6-0103/2007 – 2007/0003(CNS))
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0224/2007),
1. zatwierdza zawarcie Protokołu;
2. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Mołdowy.
Protokół do Umowy o partnerstwie i współpracy WE/Ukraina w następstwie rozszerzenia *
194k
34k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady i Komisji w sprawie zawarcia Protokołu do Umowy o partnerstwie i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Ukrainą, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej (COM(2007)0007 – C6-0102/2007 – 2007/0004(CNS))
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0216/2007),
1. zatwierdza zawarcie Protokołu;
2. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Ukrainy.
Protokół do Umowy o partnerstwie i współpracy WE/Armenia w następstwie rozszerzenia *
195k
34k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady i Komisji w sprawie zawarcia Protokołu do Umowy o partnerstwie i współpracy między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Armenii, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej (COM(2007)0113 – C6-0161/2007 – 2007/0041(CNS))
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0254/2007),
1. zatwierdza zawarcie Protokołu;
2. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Armenii.
Protokół do Umowy o partnerstwie i współpracy WE/Azerbejdżan w następstwie rozszerzenia *
196k
34k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady i Komisji w sprawie zawarcia Protokołu do Umowy o partnerstwie i współpracy między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Azerbejdżańską, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej (COM(2007)0114 – C6-0160/2007 – 2007/0040(CNS))
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0255/2007),
1. zatwierdza zawarcie Protokołu;
2. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Europejskiego Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Azerbejdżańskiej.
Protokół do Umowy o partnerstwie i współpracy WE/Gruzja w następstwie rozszerzenia *
196k
38k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady i Komisji w sprawie zawarcia Protokołu do Umowy o partnerstwie i współpracy między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Gruzją, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej (COM(2007)0098 – C6-0162/2007 – 2007/0046(CNS))
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0256/2007),
1. zatwierdza zawarcie Protokołu;
2. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Gruzji.
Przystąpienie Bułgarii i Rumunii do Konwencji z dnia 26 lipca 1995 r. o wykorzystaniu technologii informatycznej dla potrzeb celnych *
198k
37k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie przystąpienia Bułgarii i Rumunii do Konwencji z dnia 26 lipca 1995 r. sporządzonej na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej o wykorzystaniu technologii informatycznej dla potrzeb celnych (COM(2007)0211 – C6-0168/2007 – 2007/0079(CNS))
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę Rady 92/49/EWG w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie w odniesieniu do uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (COM(2006)0924 – C6-0009/2007 – 2006/0289(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0924)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 47 ust. 2 i art. 55 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0009/2007),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0237/2007),
1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 lipca 2007 r. w celu przyjęcia dyrektywy 2007/.../WE Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę Rady 92/49/EWG w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie w odniesieniu do uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji
(Jako że osiągnięto porozumienie między Parlamentem a Radą, stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu odpowiada treści ostatecznego aktu prawnego, dyrektywy 2007/.../WE.)
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę Rady 85/611/EWG w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) w odniesieniu do uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (COM(2006)0926 – C6-0010/2007 - 2006/0293(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0926)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 i art. 47 ust. 2 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0010/2007),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0239/2007),
1. zatwierdza wniosek Komisji;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2005/68/WE w sprawie reasekuracji w odniesieniu do uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (COM(2006)0905 – C6-0017/2007 – 2006/0280(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0905)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 47 ust. 2 i art. 55 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0017/2007),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0238/2007),
1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego nową klasyfikację statystyczną produktów według działalności (CPA) i uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3696/93 (COM(2006)0655 – C6-0376/2006 –2006/0218(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM (2006)0655)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 285 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C6-0376/2006),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0242/2007),
1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;
2. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 lipca 2007 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2007 Parlamentu Europejskiego i Radynową klasyfikację statystyczną produktów według działalności (CPA) i uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3696/93
(Jako że osiągnięto porozumienie między Parlamentem a Radą, stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu odpowiada treści ostatecznego aktu prawnego, rozporządzenia (WE) nr .../2007.)
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 577/98 w sprawie organizacji badania prób losowych dotyczącego siły roboczej we Wspólnocie (COM(2006)0565 – C6-0326/2006 – 2006/0180(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0565)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 285 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0326/2006),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A6-0181/2007),
1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 lipca 2007 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2007 Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 577/98 w sprawie organizacji badania prób losowych dotyczącego siły roboczej we Wspólnocie
(Jako że osiągnięto porozumienie między Parlamentem a Radą, stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu odpowiada treści ostatecznego aktu prawnego, rozporządzenia (WE) nr 1372/2007.)
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnotowego programu znakowania efektywności energetycznej urządzeń biurowych (przekształcenie) (COM(2006)0576 – C6-0329/2006 –2006/0187 (COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0576),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 175 ust. 2 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0329/2006),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6-0234/2007),
1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 lipca 2007 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2007 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnotowego programu znakowania efektywności energetycznej urządzeń biurowych (wersja przekształcona)
(Jako że osiągnięto porozumienie między Parlamentem a Radą, stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu odpowiada treści ostatecznego aktu prawnego, rozporządzenia (WE) nr .../2007.)
Konwencja ONZ w sprawie Kodeksu postępowania dla Konferencji Linii Żeglugowych (uchylenie rozporządzenia Rady (EWG) nr 954/79) ***I
198k
32k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 954/79 dotyczące ratyfikacji lub przystąpienia przez państwa członkowskie do Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Kodeksu postępowania dla Konferencji Linii Żeglugowych (COM(2006)0869 – C6-0059/2007 – 2006/0308(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0869)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 80 ust. 2 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0059/2007),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0258/2007),
1. zatwierdza wniosek Komisji;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 601/2004 z dnia 22 marca 2004 r. ustanawiające określone środki kontrolne stosowane wobec działalności połowowej na obszarze objętym Konwencją o zachowaniu żywych zasobów morskich Antarktyki i uchylające rozporządzenia: (EWG) Nr 3943/90, (WE) Nr 66/98 i (WE) Nr 1721/1999 (COM(2006)0867 – C6-0054/2007 – 2007/0001(CNS))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2006)0867)(1),
– uwzględniając art. 37 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0054/2007),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa (A6-0213/2007),
1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;
2. zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;
3. zwraca się do Rady, jeśli uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;
4. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli uznałaby za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;
5. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Tekst proponowany przez Komisję
Poprawki Parlamentu
Poprawka 1 ARTYKUŁ 1 PUNKT 2 A (nowy) Artykuł 5 a (nowy) (Rozporządzenie (WE) nr 601/2004)
2a.Dodaje się art. 5a w następującym brzmieniu:
"Artykuł 5a Powiadamianie o zamiarze uczestniczenia w połowach kryla
Wszystkie strony zamierzające prowadzić połowy kryla na obszarze objętym Konwencją powiadamiają Sekretariat CCAMLR o takim zamiarze nie później niż cztery miesiące przed regularnym corocznym posiedzeniem CCAMLR bezpośrednio poprzedzającym sezon, w którym zamierzają prowadzić połowy."
Poprawka 2 ARTYKUŁ 1 PUNKT 2 B (nowy) Artykuł 6 ustęp 3 (Rozporządzenie (WE) nr 601/2004)
2b.Artykuł 6 ust. 3 otrzymuje następujące brzmienie:
"3. Państwo członkowskie bandery powiadamia Komisję nie później niż cztery miesiące przed corocznym regularnym posiedzeniem CCAMLR o zamiarze podjęcia przez statek rybacki Wspólnoty nowych połowów na obszarze objętym Konwencją.
Do wspomnianego powiadomienia dołącza się możliwie jak najwięcej wymienionych poniżej informacji, które państwo członkowskie może podać:
a) charakter połowów, które zamierza prowadzić, w tym gatunków docelowych, metod połowu, regionu rybackiego, w którym zamierza prowadzić połowy oraz minimalnego poziomu połowów wymaganego do prowadzenia zrównoważonego rybołówstwa;
b) informacje dotyczące życia biologicznego pozyskane dzięki rejsom badawczym, takich jak rozmieszczenie, obfitość, dane dotyczące populacji oraz rodzaje zasobu;
c) szczegółowe dane na temat gatunków zależnych i powiązanych oraz prawdopodobieństwa negatywnego wpływu planowanych połowów na te gatunki;
d) informacje uzyskane na podstawie innych połowów w regionie lub podobnych połowów w innych miejscach, które mogą ułatwić ocenę potencjalnej wielkości połowów;
e) jeżeli planowane połowy mają odbyć się przy użyciu włoka dennego, informacje o znanym i przewidywanym wpływie takiego sprzętu na wrażliwe ekosystemy morskie, w tym na bentos i populacje bentoniczne."
Poprawka 3 ARTYKUŁ 1 PUNKT 4 Artykuł 7 b litera a) (Rozporządzenie (WE) nr 601/2004)
a) Osobniki Dissostichus spp. są znakowane oraz wypuszczane w liczbie jednego osobnika na tonę żywej wagi w trakcie sezonu, zgodnie z protokołem znakowania CCAMLR. Statki zaprzestają znakowania po oznakowaniu 500 osobników lub opuszczają łowisko po oznakowaniu jednego osobnika na tonę żywej wagi;
a) Osobniki Dissostichus spp. są znakowane oraz wypuszczane w liczbie jednego osobnika na tonę żywej wagi w trakcie sezonu, zgodnie z protokołem znakowania CCAMLR. Statki zaprzestają znakowania po oznakowaniu 500 osobników lub opuszczają łowisko po oznakowaniu jednego osobnika na tonę żywej wagi wymienionej liczby Dissostichus spp.
Poprawka 4 ARTYKUŁ 1 PUNKT 4 Artykuł 7 b litera b) (Rozporządzenie (WE) nr 601/2004)
b) program koncentruje się na osobnikach wszystkich rozmiarów w celu spełnienia wymogu oznakowania jednego osobnika na tonę żywej wagi. Wszystkie wypuszczone osobniki powinny być dwukrotnie oznakowane, a wypuszczanie powinno obejmować możliwie największy obszar geograficzny;
b) program koncentruje się na osobnikach wszystkich rozmiarów w celu spełnienia wymogu oznakowania jednego osobnika na tonę żywej wagi. Wszystkie wypuszczone osobniki powinny być dwukrotnie oznakowane, a wypuszczanie powinno obejmować możliwie największy obszar geograficzny; w regionach, w których występują oba gatunki Dissostichus spp., liczba oznakowań jest w miarę możliwości proporcjonalna do gatunku i rozmiaru złowionych osobników Dissostichus spp.
Poprawka 5 ARTYKUŁ 1 PUNKT 4 Artykuł 7 b litera c) (Rozporządzenie (WE) nr 601/2004)
c) wszystkie znaczki posiadają wyraźny nadruk niepowtarzalnego numeru seryjnego oraz adresu zwrotnego, tak aby pochodzenie znaczków mogło zostać odtworzone w przypadku ponownego złapania oznakowanego osobnika;
c) wszystkie znaczki posiadają wyraźny nadruk niepowtarzalnego numeru seryjnego oraz adresu zwrotnego, tak aby pochodzenie znaczków mogło zostać odtworzone w przypadku ponownego złapania oznakowanego osobnika; począwszy od dnia 1 września 2007 r. wszystkie znaczki stosowane w połowach badawczych pochodzą z Sekretariatu CCAMLR.
Poprawka 6 ARTYKUŁ 1 PUNKT 4 Artykuł 7 b litera e) (Rozporządzenie (WE) nr 601/2004)
e) od wszystkich ponownie złapanych, oznakowanych osobników pobiera się próbki biologiczne (długość, waga, płeć, gruczoły płciowe), w miarę możliwości wykonuje się elektroniczne zdjęcie, pobiera się otolity i usuwa się znaczek;
e) od wszystkich ponownie złapanych, oznakowanych osobników pobiera się próbki biologiczne (długość, waga, płeć, gruczoły płciowe), wykonuje się elektroniczne zdjęcie z datą i godziną, pobiera się otolity i usuwa się znaczek;
Poprawka 7 ARTYKUŁ 1 PUNKT 4 Artykuł 7 b litera g a) (nowa) (Rozporządzenie (WE) nr 601/2004)
ga) oznaczone i wypuszczone osobniki Dissostichus spp. nie są wliczane do limitu połowów.
Poprawka 8 ARTYKUŁ 1 PUNKT 12 A (nowy) Artykuł 26 a (Rozporządzenie (WE) nr 601/2004)
12a.Dodaje się art. 26a w następującym brzmieniu:
"Artykuł 26a Sprawozdanie z obserwacji statków
1.Jeżeli kapitan statku rybackiego posiadającego licencję zaobserwuje statek rybacki na obszarze objętym Konwencją powinien zebrać, w miarę możliwości jak najwięcej informacji na temat zaobserwowanego statku, w tym:
a) nazwę i opis statku;
b) sygnał wywoławczy statku;
c) numer rejestracyjny i numer Lloyds/IMO statku;
d) państwo bandery statku;
e) zdjęcia statku dla celów sprawozdania;
f) wszelkie inne istotne informacje dotyczące zaobserwowanych działań statku.
2.Kapitan jak najszybciej przekazuje sprawozdanie zawierające informacje, o których mowa w ust. 1, swojemu państwu bandery. Państwo bandery przekazuje wspomniane sprawozdanie Sekretariatowi CCAMLR, jeżeli zaobserwowany statek prowadził według norm CCAMLR nielegalne, nieuregulowane i nieudokumentowane połowy (IUU)."
Poprawka 9 ARTYKUŁ 1 PUNKT 14 Artykuł 30 ustęp 1 litera d) (Rozporządzenie (WE) nr 601/2004)
d) statki umieszczone w wykazie statków IUU, które dobrowolnie wpływają do ich portów były poddawane inspekcji w porcie zgodnie z art. 27;
d) odmówić wstępu do portów statkom umieszczonym w wykazie statków IUU, z wyjątkiem działań lub przypadków siły wyższej lub też w celu udzielenia pomocy statkom lub osobom znajdującym się w niebezpieczeństwie na tych statkach. Statki, którym zezwoli się na wpłynięcie do portu zostaną poddane inspekcji zgodnie z art. 27;
d a) w przypadku zezwolenia takim statkom na wejście do portu:
– przeprowadza się w danym przypadku analizę dokumentacji i innych informacji, w tym dokumentów dotyczących połowów gatunku Dissostichus spp., w celu sprawdzenia na jakim obszarze dokonano połowów; jeżeli nie można należycie sprawdzić ich pochodzenia połowy zostają zatrzymane lub zabrania się wyładunku lub przeładunku połowów, i
– w zależności od przypadku, jeżeli okaże się, że połowów dokonano z naruszeniem środków ochronnych CCAMLR, połowy zostają skonfiskowane.
Zabrania się udzielania jakiejkolwiek pomocy takim statkom, w tym tankowania innego niż w sytuacji awaryjnej, uzupełniania zaopatrzenia oraz napraw.
Poprawka 10 ARTYKUŁ 1 PUNKT 15 Artykuł 30 ustęp 2 litery a) i b) (Rozporządzenie (WE) nr 601/2004)
a) w drodze odstępstwa od art. 11 rozporządzenia (EWG) 2847/93, uczestniczenia wspólnotowych statków rybackich, statków pomocniczych, statków baz i statków towarowych w jakichkolwiek przeładunkach na inne statki lub wspólnej działalności połowowej ze statkami umieszczonymi w wykazie statków IUU;
a) w drodze odstępstwa od art. 11 rozporządzenia (EWG) 2847/93, uczestniczenia wspólnotowych statków rybackich, statków pomocniczych, statków zaopatrujących inne statki w paliwo, statków baz i statków towarowych w jakichkolwiek przeładunkach na inne statki lub wspólnej działalności połowowej ze statkami umieszczonymi w wykazie statków IUU;
b) wyładunku na ląd lub przeładunku na inny statek w porcie w odniesieniu do statków umieszczonych w wykazie statków IUU, które dobrowolnie wpłynęły do portu;
Poprawka 11 ARTYKUŁ 1 PUNKT 15 A (nowy) Artykuł 31 (Rozporządzenie (WE) nr 601/2004)
15a.Artykuł 31 otrzymuje następujące brzmienie:
"Artykuł 31 System wspierania stosowania przez obywateli państw stron Konwencji środków ochronnych CCAMLR
1.Niezależnie od pierwszeństwa odpowiedzialności państwa bandery, państwa członkowskie podejmują odpowiednie środki zgodnie z ich obowiązującym prawodawstwem w celu:
a) sprawdzenia czy jakakolwiek osoba prawna lub fizyczna podlegająca ich jurysdykcji uczestniczy w działalności IUU opisanej w art. 28,
b) umożliwienia im podjęcia odpowiednich działań w odpowiedzi na wszelką stwierdzoną działalność, o której mowa w lit. a) oraz
c) umożliwienia współpracy w celu wdrożenia środków i działań, o których mowa w lit. a). W tym celu właściwe organy państw członkowskich współpracują przy wdrażaniu środków ochronnych CCAMLR oraz nawiązują współpracę z przemysłem na obszarze ich jurysdykcji.
2.W celu wsparcia wdrożenia niniejszego środka ochronnego, państwa członkowskie przedstawiają z odpowiednim wyprzedzeniem, z kopią do Komisji, Sekretariatowi CCAMLR oraz stronom Konwencji oraz innym stronom współpracującym z CCAMLR w zakresie wdrożenia systemu dokumentowania połowów Dissostichus spp., sprawozdanie na temat działań i środków podjętych zgodnie z ust. 1. "
Przystąpienie Bułgarii i Rumunii do Konwencji o Europolu z dnia 26 lipca 1995 r. *
194k
32k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie zalecenia dotyczącego decyzji Rady dotyczącej przystąpienia Bułgarii i Rumunii do Konwencji z dnia 26 lipca 1995 r. sporządzonej na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Policji (konwencji o Europolu) (COM(2007)0215 – C6-0169/2007 – 2007/0076(CNS))
Przystąpienie Bułgarii i Rumunii do konwencji o wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych z dnia 29 maja 2000 r. *
196k
32k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie zalecenia w sprawie decyzji Rady dotyczącej przystąpienia Bułgarii i Rumunii do konwencji z dnia 29 maja 2000 r. ustanowionej przez Radę zgodnie z artykułem 34 Traktatu o Unii Europejskiej o wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej (COM(2007)0213 – C6-0158/2007 – 2007/0080(CNS))
Przystąpienie Bułgarii i Rumunii do konwencji z dnia 17 czerwca 1998 r. o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych *
196k
32k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie zalecenia dotyczącego decyzji Rady w sprawie przystąpienia Bułgarii i Rumunii do konwencji z dnia 17 czerwca 1998 r. sporządzonej na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych (COM(2007)0214 – C6-0155/2007 – 2007/0075(CNS))
Przystąpienie Bułgarii i Rumunii do Konwencji z dnia 26 maja 1997 r. w sprawie zwalczania korupcji urzędników Wspólnot Europejskich lub urzędników państw członkowskich Unii Europejskiej *
197k
32k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie zalecenia dotyczącego decyzji Rady dotyczącej przystąpienia Bułgarii i Rumunii do Konwencji z dnia 26 maja 1997 r. sporządzonej na podstawie art. K.3 ust. 2 lit. c) Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie zwalczania korupcji urzędników Wspólnot Europejskich lub urzędników państw członkowskich Unii Europejskiej (COM(2007)0218 – C6-0156/2007 – 2007/0072(CNS))
Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie dodania do Regulaminu Parlamentu Europejskiego nowego artykułu 204a dotyczącego sprostowania (2005/2041(REG))
– uwzględniając pismo Przewodniczącego z dnia 10 marca 2005 r.,
– uwzględniając art. 201 oraz art. 202 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A6-0229/2007),
1. podejmuje decyzję o wprowadzeniu do swojego Regulaminu poniższej zmiany;
2. przypomina, iż zmiana ta wchodzi w życie pierwszego dnia najbliższej sesji miesięcznej;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do zawiadomienia Rady i Komisji o niniejszej decyzji.
Tekst obowiązujący
Poprawki
Poprawka 1 Artykuł 204 a (nowy)
Art.204a Sprostowanie 1.W przypadku wystąpienia błędu w dokumencie przyjętym przez Parlament Przewodniczący przekazuje, w stosownych przypadkach, projekt sprostowania komisji przedmiotowo właściwej.
2.W przypadku wystąpienia błędu w dokumencie przyjętym przez Parlament i uzgodnionym z innymi instytucjami, Przewodniczący, zanim postąpi zgodnie z ust. 1, dąży do osiągnięcia porozumienia z tymi instytucjami w sprawie niezbędnych zmian.
3.Komisja przedmiotowo właściwa rozpatruje projekt sprostowania i przedkłada go Parlamentowi, jeżeli dojdzie do przekonania, że błąd, który wystąpił można usunąć w proponowany sposób.
4.Sprostowanie ogłasza się na kolejnej sesji miesięcznej. Uważa się je za zatwierdzone, chyba że nie później niż 48 godzin po jego ogłoszeniu grupa polityczna lub co najmniej czterdziestu posłów złoży wniosek o poddanie go pod głosowanie. Jeżeli sprostowanie nie zostanie przyjęte, odsyła się je do komisji przedmiotowo właściwej, która może zaproponować zmienione sprostowanie albo zakończyć postępowanie.
5.Przyjęte sprostowania publikuje się w ten sam sposób jak dokument, którego dotyczą. Art. 66 ust. 3, art. 67 i art. 68 stosuje się odpowiednio.
Stosowanie i wykładnia Regulaminu (zmiana art. 201 Regulaminu PE)
332k
38k
Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie zmiany art. 201 Regulaminu Parlamentu Europejskiego w sprawie stosowania i wykładni Regulaminu (2006/2192(REG))
– uwzględniając projekt zmiany Regulaminu (B6-0166/2006),
– uwzględniając art. 201 oraz art. 202 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A6-0230/2007),
1. podejmuje decyzję o wprowadzeniu do swojego Regulaminu poniższej zmiany;
2. przypomina, iż zmiana ta wchodzi w życie pierwszego dnia najbliższej sesji miesięcznej;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do zawiadomienia Rady i Komisji o niniejszej decyzji.
Tekst obowiązujący
Poprawki
Poprawka 1 Artykuł 201 ustęp 1
1. W przypadku wątpliwości dotyczących stosowania lub wykładni niniejszego Regulaminu, Przewodniczący może przekazać kwestię właściwej komisji do rozpatrzenia, nie naruszając wcześniej podjętych decyzji w tym zakresie.
1. W przypadku wątpliwości dotyczących stosowania lub wykładni niniejszego Regulaminu, przewodniczący może przekazać kwestię właściwej komisji do rozpatrzenia.
W przypadku zgłoszenia wniosku w sprawie przestrzegania Regulaminu na podstawie art. 166, Przewodniczący może również przekazać tę kwestię właściwej komisji.
Przewodniczący komisji mogą postąpić w ten sam sposób w przypadku pojawienia się takich wątpliwości w trakcie prac komisji i w związku z nimi.
Wniosek o skorzystanie z immunitetu i przywilejów Alessandry Mussolini
119k
33k
Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku o skorzystanie z immunitetu i przywilejów Alessandry Mussolini (2006/2301(IMM))
– uwzględniając wniosek Anny Marii Pagliari, sędziego śledczego, o wydanie przez Parlament Europejski decyzji, czy immunitet parlamentarny ma zastosowanie do wypowiedzi Alessandry Mussolini na temat Giuseppe Pisanu, co do których wszczął on przeciwko niej postępowanie cywilne przez sądem rejonowym w Rzymie w celu uzyskania zadośćuczynienia za zniesławienie (postępowanie nr R.G. 54191/05), z dnia 24 lipca 2006 r., ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 16 listopada 2006 r.,
‐ po wysłuchaniu wyjaśnień Alessandry Mussolini, zgodnie z art. 7 ust. 3 Regulaminu,
– uwzględniając art. 9 i 10 Protokołu w sprawie Przywilejów i Immunitetów Wspólnot Europejskich z dnia 8 kwietnia 1965 r., jak również art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,
– uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 12 maja 1964 r. i 10 lipca 1986 r.(1),
– uwzględniając art. 68 Konstytucji Republiki Włoskiej,
‐ uwzględniając art. 3 włoskiej ustawy nr 140 z dnia 20 czerwca 2003 r.,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0251/2007),
1. stwierdza, że immunitet parlamentarny, w rozumieniu art. 9 i 10 Protokołu w sprawie Przywilejów i Immunitetów Wspólnot Europejskich z dnia 8 kwietnia 1965 r. oraz, w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie, art. 68 konstytucji włoskiej, w pełni obejmuje wypowiedzi Alessandry Mussolini i w związku z tym postanawia utrzymać jej immunitety i przywileje;
2. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niezwłocznie niniejszej decyzji oraz sprawozdania komisji przedmiotowo właściwej właściwym władzom Republiki Włoskiej.
– uwzględniając wniosek Ashleya Mote`a dotyczący skorzystania z immunitetu w związku z postępowaniem karnym toczącym się przed sądem w Wielkiej Brytanii, z dnia 4 maja 2007 r., ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 10 maja 2007 r.,
– po wysłuchaniu wyjaśnień Ashleya Mote`a, zgodnie z art. 7 ust. 3 Regulaminu,
– uwzględniając art. 10 Protokołu w sprawie Przywilejów i Immunitetów Wspólnot Europejskich z dnia 8 kwietnia 1965 r., jak również art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,
– uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 12 maja 1964 r. i z dnia 10 lipca 1986 r.(1),
– uwzględniając art. 6 ust. 3 oraz art. 7 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0250/2007),
A. mając na uwadze art. 10 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich, który stanowi, że: "Podczas sesji Zgromadzenia, jego członkowie korzystają: a) na terytorium swojego państwa - z immunitetów przyznawanych członkom parlamentu ich państwa...",
B. mając na uwadze, że przedmiotowe postępowanie karne zostało wszczęte przeciwko Ashleyowi Mote`owi na terytorium Wielkiej Brytanii,
C. mając na uwadze, że posłowie do parlamentu Wielkiej Brytanii nie są chronieni immunitetem przed postępowaniem karnym,
D. mając zatem na uwadze, że Ashleyowi Mote`owi nie przysługuje immunitet, z którego mógłby skorzystać,
E. mając na uwadze, że okoliczności nie stanowią ograniczenia administracyjnego lub innego ograniczenia dla swobodnego przemieszczania się posła w ramach podróży z lub do miejsca posiedzenia Parlamentu,
1. postanawia nie udzielić zgody na skorzystanie przez Ashleya Mote`a z immunitetu i przywilejów;
2. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do niezwłocznego przekazania niniejszej decyzji oraz sprawozdania właściwej komisji właściwym władzom Wielkiej Brytanii.
Sprawa 101/63, Wagner/Fohrmann i Krier, Zbiór Orzeczeń 1964, str. 383 i sprawa 149/85, Wybot/Faure i inni, Zbiór Orzeczeń 1986, str. 2391.
Projekt budżetu korygującego nr 4/2007
201k
34k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 4/2007 na rok budżetowy 2007, Sekcja III - Komisja (10966/2007 – C6-0195/2007 – 2007/2072(BUD))
– uwzględniając art. 272 Traktatu WE oraz art. 177 Traktatu Euratom,
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(1), a w szczególności art. 37 i 38,
– uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007, przyjęty ostatecznie w dniu 14 grudnia 2006 r.(2),
– uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą a Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(3),
– uwzględniając wstępny projekt budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 3/2007 na rok budżetowy 2007 przedstawiony przez Komisję dnia 13 kwietnia 2007 r. (SEC(2007)0476),
– uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 4/2007 opracowany przez Radę w dniu 18 czerwca 2007 r. (10966/2007 – C6-0195/2007),
– uwzględniając art. 69 oraz załącznik IV do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A6-0268/2007),
A. mając na uwadze konieczność dostosowań, tak by można było uwzględnić i wdrożyć w budżecie Unii Europejskiej na 2007 r. konieczną strukturę budżetową oraz środki, które pozwoliłyby na finansowanie Agencji Wykonawczej ds. Konkurencyjności i Innowacji;
B. mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego przewiduje także wniesienie zmian do struktury budżetowej w wyniku rozszerzenia mandatu Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego, a także zmiany w planach zatrudnienia trzech innych agencji: Eurojust, Europejskiej Agencji Praw Podstawowych i agencji Frontex;
C. mając na uwadze, że celem projektu budżetu korygującego nr 4/2007 jest oficjalne włączenie tych środków budżetowych do budżetu na 2007 r.;
1. odnotowuje projekt budżetu korygującego nr 4/2007;
2. przypomina, że środki na agencje wykonawcze wypłaca się z budżetu operacyjnego odnośnych programów;
3. zatwierdza projekt budżetu korygującego nr 4/2007 bez poprawek;
4. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.
Specjalne sprawozdanie Europejskiego Trybunału Obrachunkowego dotyczące kosztów tłumaczeń ponoszonych przez Komisję, Parlament i Radę
291k
53k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie specjalnego sprawozdania nr 9/2006 Europejskiego Trybunału Obrachunkowego dotyczącego kosztów tłumaczeń ponoszonych przez Komisję, Parlament i Radę (2007/2077(INI))
– uwzględniając specjalne sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego nr 9/2006 dotyczące wydatków na tłumaczenia poniesionych przez Komisję, Parlament oraz Radę wraz z odpowiedziami udzielonymi przez instytucje(1),
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0215/2007),
Poszanowanie wielojęzyczności
1. uznaje wielojęzyczność za kluczową cechę UE, która podkreśla kulturową i językową różnorodność oraz zapewnia równe traktowanie obywateli UE; uważa, że wielojęzyczność gwarantuje prawo obywateli do komunikowania się z instytucjami UE w każdym z języków urzędowych, umożliwiając im tym samym wykonywanie prawa do demokratycznej kontroli; zauważa też, że służby językowe instytucji UE przyczyniają się jednocześnie do tego, aby instytucje te były otwarte i przejrzyste dla obywateli Europy;
2. uważa, że zapisana w Kodeksie postępowania w kwestii wielojęzyczności(2) koncepcja "kontrolowanej pełnej wielojęzyczności" to jedyny sposób utrzymania kosztów w dopuszczalnych limitach budżetowych przy jednoczesnym zapewnieniu równości posłów i obywateli;
3. ubolewa, że coraz większa liczba dokumentów i komunikatów, zwłaszcza poprawek kompromisowych w chwili poddawania ich pod głosowanie w komisji lub np. załączników do sprawozdań, jest składana tylko w jednym języku;
Koszt tłumaczeń
4. podkreśla, że całkowity koszt wszystkich usług tłumaczeniowych instytucji UE – tłumaczeń pisemnych i ustnych łącznie – wynosi jedynie 1 % całego budżetu UE;
5. odnotowuje, że w 2005 r. objętość tłumaczeń wyniosła 1 324 000 stron w Komisji (1 450 tłumaczy), 1 080 000 stron w Parlamencie (550 tłumaczy) oraz 475 000 stron w Radzie (660 tłumaczy);
6. wyraża zdziwienie, iż instytucje nie dokonały dotychczas obliczeń całkowitego kosztu tłumaczeń(3) ani też jednostkowego kosztu za stronę; zauważa ponadto, że w 2003 r. ETO oszacował całkowity koszt tłumaczeń na 414,2 miliona EUR (2005 r.: 511 milionów EUR), w tym 214,8 miliona EUR w przypadku Komisji (2005 r.: 257 milionów EUR), 99 milionów EUR w przypadku Parlamentu (2005 r.: 128 milionów EUR) oraz 100,4 miliona EUR w przypadku Rady (2005 r.: 126 milionów EUR); w tym samym roku średni koszt na stronę wynosił 166,37 EUR (2005 r.: 196,3 EUR): 150,2 euro w przypadku Komisji (2005 r.: 194 EUR), 149,7 EUR w przypadku Parlamentu (2005 r.: 119 EUR) i 251,8 EUR w przypadku Rady (2005 r.: 276 EUR);
7. w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż pomimo rozszerzenia administracja zdołała obniżyć koszt tłumaczenia za stronę;
8. wyraża zaniepokojenie w związku z uwagą ETO, iż wydajność służb tłumaczeniowych Rady jest niska;
9. wzywa instytucje do podjęcia odpowiednich środków w celu zapewnienia dalszej poprawy wydajności służb tłumaczeniowych UE;
10. odnotowuje, że kwoty wypłacone tłumaczom zewnętrznym były średnio o 12% wyższe niż kwoty płacone przez Komisję; odnotowuje wyjaśnienie udzielone przez administrację Parlamentu, w którym zaznacza się, że zakres językowy tłumaczy zewnętrznych Parlamentu jest szerszy i że tłumacze ci muszą też przestrzegać krótszych terminów i bardzo wysokich standardów jakości;
11. z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż Komisja i Rada zdołały ograniczyć zwiększenie ilości tłumaczeń po rozszerzeniu UE w 2004 o 10 nowych państw, a tym samym zatrzymały wzrost kosztów; odnotowuje, że Parlament wprowadził koncepcję "kontrolowanej pełnej wielojęzyczności", umożliwiając tym samym utrzymanie poziomu usług przy jednoczesnej kontroli kosztów;
12. wzywa trzy instytucje do ustanowienia jasnych i porównywalnych parametrów kosztowych w celu ustalenia zarówno całkowitego kosztu tłumaczeń, jak i kosztu za stronę; podkreśla, że uzyskane liczby powinny być wykorzystywane nie tylko do celów budżetowych, lecz również, aby podnieść świadomość kosztów wśród użytkowników;
13. zgadza się z zasadą(4), według której stenogramy z sesji plenarnych powinny być publikowane w formie wielojęzycznego dokumentu, w których wystąpienia mówców zapisane są wyłącznie w oryginalnym języku wystąpienia, a także, iż należy na życzenie udostępniać nieodpłatnie opinii publicznej filmowe wersje debat wraz z tłumaczeniem ustnym na wszystkie języki urzędowe na odpowiednim nośniku biorąc pod uwagę, że jedynie tekst oryginalny jest wiążący, gdyż z prawnego punktu widzenia tłumaczenie ustne nie jest ustną wersją tłumaczenia pisemnego; uważa, że posłowie muszą mieć prawo do niezwłocznego dostępu z możliwością załadowania fragmentów debat przetłumaczonych na żądanie na ich języki; uważa też, że należy wprowadzić także przepis, na podstawie którego utworzone zostanie cyfrowe archiwum pozwalające na wyszukiwanie danych; wnosi, by sekretarz generalny sporządził formalny projekt mający na celu realizację tej zasadniczej decyzji, który zawierałby klauzule przeciw nadużyciom, a także określał potencjalne zmiany w Regulaminie (np. art. 173) i innych zasadach wewnętrznych, które są konieczne dla wprowadzenia w życie proponowanego nowego podejścia;
Jakość tłumaczeń
14. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że według badań zadowolenia klienta przeprowadzonych przez ETO, jakość i terminowość tłumaczeń na języki UE-15 (języki urzędowe 15 państw członkowskich przed rozszerzeniem z 2005 r. i 2007 r.) uznawane są za ogólnie zadowalające, choć nadal istnieją pewne problemy związane z terminologią techniczną i prawniczą;
15. wyraża zaniepokojenie w związku ze znacząco niższą jakością tłumaczeń na języki UE-10 (tłumaczenie na języki urzędowe 10 państw członkowskich, które przystąpiły do UE w 2005 r.) w niektórych instytucjach w 2004 r., spowodowaną głównie brakiem wykwalifikowanych tłumaczy; odnotowuje, że w międzyczasie Komisja zajęła się tym problemem i że wszystkie instytucje dokonały, z pomocą państw członkowskich, postępu w rekrutacji wykwalifikowanych tłumaczy;
16. wzywa Komisję do dokonania krytycznego przeglądu w odniesieniu do niepowodzenia EPSO w zakresie rekrutacji niezbędnego personelu z krajów UE-10;
17. uważa, że instytucje muszą podjąć środki konieczne dla zapewnienia wysokiej jakości tłumaczeń; wzywa zatem swoją administrację oraz administracje Rady i Komisji do złożenia w odpowiednim czasie przed przeprowadzeniem procedury udzielania absolutorium za 2006 r. sprawozdania w sprawie środków podjętych w celu monitorowania i podnoszenia jakości tłumaczeń;
18. wzywa instytucje do stworzenia narzędzi umożliwiających pomiar zadowolenia użytkowników; dodatkowo wzywa do przeprowadzania regularnych wyrywkowych kontroli jakości oraz badań zadowolenia klientów;
Procedury w zakresie zarządzania zapotrzebowaniem na usługi tłumaczeniowe
19. odnotowuje, że ETO skrytykował niejednoznaczne procedury zamawiania tłumaczeń, a także niejasne wytyczne dotyczące tego, jakie dokumenty muszą, a jakie nie muszą być przetłumaczone;
20. w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje gotowość Komisji do przeanalizowania procedury zezwoleń i przeglądu zamówień na tłumaczenia w 2006 r.; z zadowoleniem przyjmuje też fakt, że w 2003 r. Rada opracowała listę kluczowych dokumentów, ograniczając tym samym tłumaczenie pozostałych tekstów;
21. zaleca, by w większym stopniu wykorzystywać dokumenty o ograniczonej długości, a także pisemne streszczenia;
22. zachęca komisje i delegacje parlamentarne do dostarczania - kiedy to możliwe - tekstów wyłącznie w językach członków komisji i delegacji oraz ich zastępców; uważa, że dodatkowe wersje językowe powinny być dostarczane wyłącznie na specjalne życzenie;
23. podkreśla znaczenie komisji, delegacji i grup politycznych w procesie sporządzania miesięcznych prognoz tłumaczeniowych(5); akcentuje, że należy informować użytkowników o kosztach związanych ze złożonymi przez nich zamówieniami na tłumaczenia;
Efektywność procesu tłumaczenia
24. wzywa instytucje do opracowania wskaźników jakościowych i ilościowych, tak aby dla celów zarządzania ułatwić monitorowanie procesów tłumaczeniowych;
25. wyraża ubolewanie, iż służby tłumaczeniowe nie korzystają systematycznie z narzędzi tłumaczeniowych; wzywa zatem ich kierownictwo to podjęcia niezbędnych kroków w celu zapewnienia systematycznego wykorzystywania takich narzędzi, w szczególności systemów pamięci tłumaczeniowej (tj. Euramis), które oferują duże możliwości ponownego wykorzystania tekstów, a zatem podniesienia jakości;
26. wzywa Parlament, Radę i Komisję do efektywnego i wydajnego wykorzystywania zasobów wewnętrznych i zewnętrznych, takich jak bazy danych, tłumaczenia wspomagane komputerowo, telepraca i zlecanie na zewnątrz;
27. z zadowoleniem przyjmuje poprawę międzyinstytucjonalnej współpracy służb tłumaczeniowych, w szczególności utworzenie wspólnej bazy terminologicznej, rozwijanie wspólnych pamięci tłumaczeniowych i dzielenie się zasobami w oparciu o projekt równoważący obciążenie pracą;
o o o
28. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu.
Według Trybunału liczby te obejmują koszty tłumaczy, obsługi sekretarskiej, zarządzania, pracowników obsługi, planowania, budynków, IT oraz zarządzania zasobami ludzkimi (tj. szkoleń).
Art. 12 ust. 2 Kodeksu postępowania w kwestii wielojęzyczności.
Minimalizacja kosztów administracyjnych nałożonych w drodze legislacji
323k
85k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie minimalizacji kosztów administracyjnych nałożonych w drodze legislacji (2005/2140(INI)
‐ uwzględniając komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie poprawy otoczenia regulacyjnego w dziedzinie wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w Unii Europejskiej (COM(2005)0097) oraz komunikat Komisji w sprawie wspólnej metodologii UE dotyczącej oceny kosztów administracyjnych nakładanych przez prawodawstwo (COM(2005)0518),
‐ uwzględniając dokument roboczy służb Komisji zatytułowany "Załącznik do komunikatu w sprawie wspólnej metodologii UE dotyczącej oceny kosztów administracyjnych nakładanych przez prawodawstwo: Zarys proponowanej wspólnej metodologii UE oraz sprawozdanie z etapu pilotażowego (kwiecień-wrzesień 2005 r.)" (SEC(2005)1329),
‐ uwzględniając komunikat Komisji na wiosenny szczyt Rady Europejskiej zatytułowany "Czas wrzucić wyższy bieg - Nowe partnerstwo na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia" (COM(2006)0030),
‐ uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 kwietnia 2004 r. w sprawie oceny wpływu prawodawstwa Wspólnoty i procedur konsultacji(1),
‐ uwzględniając sprawozdanie Komisji "Lepsze stanowienie prawa 2004" (COM(2005)0098),
‐ uwzględniając konkluzje Rady ds. Konkurencyjności z dnia 13 marca 2006 r. w sprawie polityki MŚP na rzecz wzrostu i zatrudnienia oparte na komunikacie Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowanym "Wdrażanie Programu Lizbońskiego Wspólnoty - Nowoczesna polityka MŚP na rzecz wzrostu i zatrudnienia" (COM(2005)0551),
‐ uwzględniając komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowany "Strategiczny przegląd procesu lepszego stanowienia prawa w Unii Europejskiej" (COM(2006)0689),
‐ uwzględniając dokument roboczy Komisji – Pomiar kosztów administracyjnych oraz redukcja obciążeń administracyjnych w Unii Europejskiej (COM(2006)0691),
‐ uwzględniając komunikat Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowany "Program działań na rzecz zmniejszenia obciążeń administracyjnych w Unii Europejskiej" (COM(2007)0023),
‐ uwzględniając projekt pilotażowy "Zmniejszenie obciążeń administracyjnych" (budżet UE na rok 2007, artykuł 26 01 08),
‐ uwzględniając art. 45 Regulaminu,
‐ uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych i Komisji Prawnej (A6-0275/2007),
A. mając na uwadze, że kwestia zmniejszenia kosztów legislacyjnych nałożonych w drodze legislacji jest jednym z najważniejszych aspektów ogólnego celu, jakim jest lepsze stanowienie prawa,
B. mając na uwadze, że istotne jest dążenie do elastycznej i spójnej współpracy między komisjami parlamentarnymi w kwestiach, które mogą mieć znaczny wpływ na wykonanie budżetu Unii Europejskiej,
C. mając na uwadze, że zadaniem jego Komisji Kontroli Budżetowej jest zapewnienie obywateli Unii Europejskiej, że fundusze UE są uzyskiwane i wydawane efektywnie i we właściwy sposób, oraz że są odpowiednio przyznawane na zadania, jakie powierzono UE do wykonania; mając na uwadze, że aby spełnić ten cel komisja stara się opracować nowoczesny, skuteczny i wydajny publiczny unijny system odpowiedzialności, który zapewni należyte wykonanie budżetu, lepsze zarządzanie i jasną odpowiedzialność,
D. mając na uwadze, że koszty regulacyjne – a obowiązki administracyjne są tylko jednym ich elementem – muszą być przeanalizowane w szerokim kontekście, obejmującym koszty i korzyści regulacji – koszty ekonomiczne, społeczne oraz w zakresie ochrony środowiska, a wszyscy powinni traktować taki regularny przegląd oraz zintegrowaną analizę jako kluczowe składniki lepszych uregulowań prawnych,
E. mając na uwadze, że koszty przestrzegania przepisów to wszelkie koszty związane z przestrzeganiem regulacji, za wyjątkiem bezpośrednich kosztów finansowych i długofalowych konsekwencji, które mogą zostać podzielone – w kontekście standardowego modelu kosztów – na istotne koszty i na koszty administracyjne,
F. mając na uwadze, że koszty administracyjne są określane jako koszty poniesione przez przedsiębiorstwa, sektor wolontariatu, władze publiczne i obywateli podczas spełniania zobowiązań prawnych związanych z udzielaniem informacji na temat ich działań lub produktów, zarówno władzom publicznym jak i osobom prywatnym,
G. mając na uwadze, że Europejski Trybunał Obrachunkowy wielokrotnie stwierdzał, na podstawie rezultatów kontroli, że jedną z głównych przyczyn nieprawidłowości są podstawowe zasady i przepisy, które nie pozwalają na odpowiednie zarządzanie ryzykiem i poważnie utrudniają legalne i prawidłowe wydatki z funduszów UE,
H. mając na uwadze, że proponowany "Program działań na rzecz zmniejszenia obciążeń administracyjnych w Unii Europejskiej" mógłby zmniejszyć obciążenia administracyjne o 25% do 2012 r., obejmując obciążenia spowodowane przepisami wspólnotowymi jak i krajowymi, co doprowadziłoby do wzrostu poziomu PKB UE o około 1,4% lub 150 mld euro w perspektywie średniookresowej(2),
I. mając na uwadze, że Rada Europejska w dniach 8-9 marca 2007 r. zdecydowała, że wiosną 2008 r., w oparciu o przegląd Komisji, postanowi czy konieczne są dalsze działania, biorąc pod uwagę różnorodne opinie, w tym opinię grupy niezależnych ekspertów doradzających instytucjom w sprawie prac nad lepszym stanowieniem prawa,
J. mając na uwadze, że Rada Europejska w dniach 8-9 marca 2007 r. poparła zamiar powołania przez Komisję, w charakterze projektu pilotażowego, niezależnego komitetu ekspertów, który pomoże Komisji i państwom członkowskim we wdrożeniu ww. programu działań na rzecz zmniejszenia obciążenia administracyjnego,
K. mając na uwadze, że zmniejszenie obciążenia administracyjnego ma duże znaczenie dla pobudzenia europejskiej gospodarki, zwłaszcza z uwagi na jego wpływ na małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP),
L. mając na uwadze, że legislacja jest fundamentem właściwie funkcjonujących społeczeństw, biorąc pod uwagę kwestie społeczne, gospodarcze i środowiskowe i oceniając ich rolę jednakowo,
1. z zadowoleniem przyjmuje porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie lepszego stanowienia prawa(3) i wzywa Radę, Komisję i Parlament do wprowadzenia go w życie;
2. przypomina, że Protokół w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności załączony do traktatu WE stanowi, że Komisja powinna "wziąć odpowiednio pod uwagę potrzebę, aby jakiekolwiek obciążenie, czy to finansowe czy też administracyjne, spadające na Wspólnotę, rządy krajowe, władze lokalne, podmioty gospodarcze i obywateli, było zminimalizowane i proporcjonalne do celu, który ma zostać osiągnięty";
3. uznaje, że środowisko prawne, w którym działają przedsiębiorstwa, ma podstawowe znaczenie dla ich konkurencyjności, zrównoważonego rozwoju i zatrudnienia, oraz że ważnym celem polityki unijnej powinno być zagwarantowanie, że obecne i przyszłe środowisko prawne będzie przejrzyste, jasne, skuteczne i ogólnie wysokiej jakości;
4. podkreśla wagę pełnego zastosowania zasady pomocniczości i proporcjonalności w przyjmowaniu prawodawstwa wspólnotowego;
5. uważa, że stałe konsultacje z zainteresowanymi podmiotami są ważnym elementem analizy wniosków legislacyjnych; zaznacza, że konsultacje powinny obejmować wszystkie zainteresowane grupy, ze szczególnym uwzględnieniem tych, które ponoszą stosunkowo największe obciążenia wynikające z prawodawstwa, a także że wybór konsultowanych grup powinien być przejrzysty i zrównoważony; zaznacza ponadto, że procedura konsultacji powinna w pełni respektować postanowienia traktatu dotyczące roli partnerów społecznych, o czym mowa w art. 138 Traktatu, a także zasady ustanowione w komunikacie Komisji zatytułowanym "W kierunku wzmocnionej kultury konsultacji i dialogu - ogólne zasady i minimalne standardy konsultacji przez Komisję z zainteresowanymi stronami" (COM (2002)0704), zgodnie z którym Komisja ma obowiązek zagwarantowania odpowiednim stronom możliwości wyrażenia własnej opinii;
6. podkreśla ponadto, że należy prowadzić aktywne konsultacje z mniejszymi podmiotami, bowiem zwyczajnie nie są one w stanie konkurować z międzynarodowymi oraz dużymi korporacjami lub organizacjami, które dysponują środkami pozwalającymi na zatrudnianie lobbystów i konsultantów, którzy przedstawiają ich zastrzeżenia;
7. jest zdania, że istotne jest, aby redukując obciążenie administracyjne nakładane na przedsiębiorców i obywateli, Komisja konsultowała ex-post grupy docelowe w celu określenia do jakiego stopnia obciążenia administracyjne zostały faktycznie zmniejszone;
8. podkreśla w tym kontekście konieczność udostępnienia istniejących portali internetowych wszystkim obywatelom, firmom i organizacjom pozarządowym UE we wszystkich językach urzędowych UE, w celu zapewnienia maksymalnej dostępności i wpływu;
9. wyraża zadowolenie, że przywiązuje się dużą wagę do wczesnych konsultacji z zainteresowanymi stronami, w tym z małymi i średnimi przedsiębiorstwami, prawodawcami, organami ścigania i organizacjami pozarządowymi; podkreśla rolę dialogu społecznego jako pożytecznego narzędzia, które przyczynia się do lepszego europejskiego zarządzania, zapewniając większą równowagę interesów poprzez zaangażowanie wszystkich podmiotów w proces decyzyjny i wykonawczy; podkreśla, że termin "wszystkie podmioty" musi obejmować osoby pracujące w małych i średnich przedsiębiorstwach, zgodnie z postanowieniami Karty Małych i Średnich Przedsiębiorstw oraz uzgodnieniami Rady Europejskiej w Lizbonie w dniach 23-24 marca 2000 r.; wzywa Komisję Europejską do rozszerzenia i ulepszenia dialogu społecznego na płaszczyźnie europejskiej oraz na podstawie jego wyniku do dalszego podnoszenia standardów społecznych, bez pomijania potrzeby zachowania miejsc pracy.
10. zachęca Komisję do złożenia sprawozdania w sprawie bieżących inicjatyw mających na celu zapewnienie bezpośrednich konsultacji z zainteresowanymi stronami; uważa, że istotne jest również aby Komisja przeprowadziła ocenę ex-post, która zaświadczy o uzyskanych wynikach;
11. wzywa Komisję, aby proponując nowe prawodawstwo, wskazywała koszty jego wdrożenia i kontroli; twierdzi, że Komisja powinna przyjąć jako podstawę całkowite wydatki, jakie dane przepisy powodują;
12. podkreśla, że efektem uproszczenia i aktualizacji istniejących przepisów nie powinna być deregulacja rozwadniająca legislację w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa lub demontaż podstawowych standardów socjalnych; wzywa Komisję Europejską do zagwarantowania, że legislacja będzie w dalszym ciągu umożliwiać poprawę standardów socjalnych bez działania na szkodę konkurencyjności przedsiębiorstw; uważa, że głównym sposobem poprawy standardów socjalnych jest zmniejszenie bezrobocia poprzez stworzenie atmosfery prawodawczej propagującej przedsiębiorczość i tworzenie miejsc pracy;
13. uważa za bardzo ważne przeciwdziałanie wszelkim próbom zbędnego "upiększania" lub poszerzania legislacji przez państwa członkowskie; nalega, aby Komisja wzięła to pod uwagę podczas wydawania rozporządzeń i dyrektyw; jest głęboko przekonany, że Komisja musi wyraźnie określić, jakie są minimalne wymogi rozporządzeń i dyrektyw;
14. oczekuje od państw członkowskich, że zwiększając poziom wymogów i pomiarów kontrolnych ponad minimalne wymogi określone przez Komisję będą o tym informować i sygnalizować w przepisach krajowych lub środkach wykonawczych; wzywa Komisję do monitorowania państw członkowskich jeśli chodzi o zbędne obciążenia administracyjne związane ze środkami wykonawczymi i przepisami krajowymi;
15. wzywa Komisję, aby w ramach wyżej wspomnianego porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa przyjęła ukierunkowane i przemyślane prawodawstwo o przewidywalnych konsekwencjach, które poprzez zapewnienie przedsiębiorstwom i firmom odpowiedniej motywacji, redukcję nadmiernych wydatków i procedur, usunięcie barier dla przystosowań i innowacyjności oraz ogólne zapewnienie pewności prawnej przyczyni się do stworzenia sprzyjających warunków;
16. nalega, aby proponując nowe przepisy Komisja wskazywała obciążenia administracyjne, jakie nałożą one na liczne sektory gospodarcze, społeczne i środowiskowe w porównaniu z podobnymi sektorami poza UE; proponuje, aby poświęcono temu specjalną uwagę w ramach niedawno zaproponowanego testowania konkurencyjności, które jest integralną częścią oceny skutków;
17. zachęca Komisję do przedstawienia Parlamentowi opracowywanego obecnie "projektu sprawdzenia konkurencyjności" w celu umożliwienia wymiany poglądów na jego temat zanim zostanie on faktycznie przedstawiony;
18. zwraca uwagę na konieczność współpracy i zaangażowania Komisji, państw członkowskich i Parlamentu na rzecz opracowania wspólnej, obszernej strategii tworzenia lepszego prawa w celu wzmocnienia partnerstwa na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, poprzez analizę różnych krajowych ram legislacyjnych oraz wprowadzenie najlepszych rozwiązań; wzywa Komisję do respektowania różnych praktyk i strategii krajowych przyjętych przez państwa członkowskie, wdrażające dyrektywy europejskie w sprawie zatrudnienia i ochrony socjalnej na drodze porozumień zbiorowych lub poprzez regulacje i prawo;
19. podkreśla znaczenie lepszego wprowadzania i stosowania istniejącego prawodawstwa we wszystkich państwach członkowskich i wzywa do szybkiego przeprowadzania postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego w celu zapewnienia równych reguł gry; wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do poprawy mechanizmów identyfikacji legislacji, którą należy uprościć;
20. wspiera program działań Komisji na rzecz zmniejszenia obciążeń administracyjnych w UE, którego celem jest pomiar kosztów administracyjnych dla przedsiębiorstw w Europie i zmniejszenia obciążeń administracyjnych o 25% do 2012 r.;
21. zauważa, że strategia dotycząca zmniejszenia obciążenia o 25% odnosi się do obciążenia administracyjnego dla firm, zwłaszcza zbędnych obciążeń i nie może, jak zaznacza sama Komisja, być postrzegana jako zniesienie kontroli;
22. w pełni popiera inicjatywę Komisji, ale jednocześnie będzie czuwał nad tym, aby takie podejście nie wpłynęło negatywnie na cele legislacji;
23. podkreśla konieczność wprowadzenia przyspieszonych procedur w celu efektywnego zmniejszenia obciążenia administracyjnego o 25% do 2012 r.; podkreśla, że Parlament i Rada powinny zaoferować swe pełne wsparcie, aby proces upraszczania legislacji okazał się skuteczny;
24. wspiera zatem wniosek Komisji w sprawie "przyspieszonych działań" w odniesieniu do środków Komisji, propozycji zbiorowych i niezależnych; zachęca Komisję do częstszego korzystania z doświadczenia zdobytego przez państwa członkowskie, które już przeprowadziły podstawowe pomiary, w celu ustalenia kolejnych "działań przyspieszonych";
25. przyjmuje do wiadomości ustalenie 13 obszarów priorytetowych w wyżej wspomnianym programie działań Komisji w oparciu o fakt, że 80% całkowitego obciążenia administracyjnego występuje w tych obszarach; podkreśla, że niniejsza ocena opiera się na krajowych doświadczeniach i pomiarach(4); zgadza się z Komisją, że takie podejście jest pragmatyczne, ale uważa, że powinno ono zostać uznane za pierwszy etap;
26. wspiera w związku z tym zamiar Komisji rozszerzenia programu działań na inne obszary, które nie są nim obecnie objęte; oczekuje, że Komisja włączy identyfikację wszystkich kolejnych kwalifikujących się redukcji obciążenia do swej strategii zlecania wykonania faktycznych pomiarów konsultantom zewnętrznym;
27. jest zdania, że wprowadzenie "Programu działań na rzecz zmniejszenia obciążenia administracyjnego" oznacza w dalszej kolejności, że Komisja musi na niego przeznaczyć wystarczające środki i zasoby; w związku z tym wyraża aprobatę dla wyasygnowania na ten cel przez służby Komisji kwoty w wysokości około 19,6 mln euro (bez VAT); zachęca jednak Komisję do złożenia Komisji Budżetowej sprawozdania precyzującego co do tego, z których linii budżetowych pobrano środki, do jakiego stopnia wpływa to na inne obszary polityki i jak i kiedy suma ta zostaną wydana oraz jaka podstawa prawna uzasadnia ten wydatek;
28. podkreśla, że jeśli Komisja uważa, że nie jest w stanie przeznaczyć wystarczających środków i zasobów w ramach obecnych ram administracyjnych, powinna określić z maksymalną dokładnością i poinformować władzę budżetową o możliwych rozwiązaniach pozwalających na przezwyciężenie tego problemu;
29. zaznacza, że zmniejszenie obciążenia o 25% powinno odzwierciedlać redukcję netto; podkreśla zatem konieczność uwzględnienia obciążenia administracyjnego w nowych regulacjach poczynając od 2008 r., jak również w końcowej ocenie w 2012 r.; podkreśla, że zmniejszenie o 25% w ramach 13 obszarów priorytetowych można uznać tylko za ogólny cel zmniejszenia; zauważa, że obecne podejście nie może zatem zapewnić faktycznej redukcji o 25% dla przedsiębiorstw;
30. wzywa Komisję do opublikowania i przedłożenia właściwym komisjom Parlamentu szczegółowego harmonogramu wdrażania środków koniecznych dla osiągnięcia zmniejszenia o 25 % obciążenia administracyjnego do 2012 r., z jasno określonymi celami do osiągnięcia w wyznaczonych terminach, i do składnia corocznych sprawozdań na temat jego postępów właściwym komisjom Parlamentu;
31. podkreśla, że Rada, Parlament i Komisja muszą się w pełni zaangażować i przyjąć polityczną odpowiedzialność za zmniejszenie obciążeń administracyjnych; jest przekonany, że bez określenia odpowiedzialności na szczeblu politycznym UE nie będzie w stanie zmienić z powodzeniem jej kultury tworzenia prawa;
32. zamierza w pełni zastosować procedury oceny wpływu, aby określić skutek poprawek do wniosków, oraz wzywa Radę do pójścia jego śladem; zwraca się do Komisji o dostarczenie koniecznej pomocy i wiedzy;
33. wzywa Komisję do zagwarantowania, że podczas wdrażania wytycznych dotyczących oceny skutków, analiza działalności gospodarczej przyczyni się do poprawy oceny jakości rzeczywistych skutków; podkreśla, iż rzeczą niezbędną jest, by ocena skutków przeprowadzana była w sposób dokładny, przejrzysty i wyważony, stawiający na równi aspekty społeczne, gospodarcze i środowiskowe;
34. podkreśla, że odpowiedzialności na szczeblu politycznym musi towarzyszyć ulepszona praktyka na szczeblu zarządzania i wdrażania; podkreśla zatem, że każda dyrekcja generalna musi uzyskać wiedzę na temat zbędnych obciążeń administracyjnych w jej obszarach polityki dzięki początkowym pomiarom podstawowym, a następnie proponuje system taki jak, na przykład, audyt wewnętrzny w każdej dyrekcji generalnej Komisji, który mógłby doradzać i pomagać różnym dyrektorom generalnym w rozwijaniu i wdrażaniu polityki zmniejszania obciążenia i indywidualnych celów każdej dyrekcji;
35. zwraca się do Komisji o złożenie sprawozdania na temat wewnętrznej struktury organizacyjnej polityki zmniejszania obciążenia administracyjnego; zwraca się o porównanie tej struktury ze strukturami stosowanymi w różnych państwach członkowskich, które już stosują politykę zmniejszania obciążenia administracyjnego;
36. wzywa Komisję do oceny zalet komisji oceny skutków (IAB – Impast Assessment Board) na procedury oceny wpływu do 2008 r.; zachęca Komisję do złożenia sprawozdania w szczególności na temat porównania wpływu IAB z wpływem niezależnych komisji doradczych w różnych państwach członkowskich i do oceny maksymalnych zalet prawdziwie niezależnej kontroli na szczeblu europejskim;
37. proponuje, aby środki zarezerwowane na linię 26 01 08 w budżecie UE na projekt pilotażowy zmniejszenia obciążeń administracyjnych zostały wykorzystane na powołanie niezależnego panelu ekspertów, obejmującego przedstawicieli wszystkich zainteresowanych stron, który będzie w pełni kontrolował wdrażanie "Programu działań na rzecz zmniejszenia obciążeń administracyjnych w UE"; podkreśla, że oznacza to również, że niezależna komisja ekspertów może się skoncentrować na wszystkich procedurach oceny wpływu, pomiarach i wnioskach legislacyjnych spoza 13 obszarów priorytetowych;
38. podkreśla, że wybór i prace wspomnianego niezależnego panelu ekspertów powinny być całkowicie przejrzyste oraz że jego członkowie powinni być zobowiązani do wypełnienia oświadczenia w sprawie interesów;
39. wyraża swe zadowolenie z poparcia już udzielonego temu podejściu przez Radę i Komisję, wyrażonego w pkt 25 konkluzji Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 8-9 marca 2007 r.; podkreśla, że jest ono również zbieżne z zaleceniami Nationaler Normenkonntrollrat (Niemcy), komisji ds. lepszego stanowienia prawa (Wielka Brytania) i holenderskiej komisji doradczej ds. obciążenia administracyjnego (Holandia) wyrażonymi w dokumencie określającym ich stanowisko w sprawie programu działań Komisji(5);
40. proponuje następnie, aby wyżej wspomniany niezależny panel ekspertów, oprócz pełnego nadzoru nad wdrażaniem europejskiego programu działań, oceniał również wnioski i wyniki konsultacji internetowych i na szczeblu lokalnym; proponuje, aby przyznać takiemu panelowi dostęp do oceny wpływu wniosków w sprawie zmniejszenia obciążenia przed przyjęciem ich przez Komisję;
41. zwraca się do Komisji o powołanie niezależnego przedstawiciela na przewodniczącego wyżej wspomnianego niezależnego panelu ekspertów i przygotowanie takiego panelu tak, aby był on w pełni operacyjny we wrześniu 2007 r.; zwraca się ponadto, aby pozostali członkowie panelu reprezentowali zewnętrzne zainteresowane strony w procesie legislacyjnym, oraz by objął on również niezależnych ekspertów i pracowników naukowych w dziedzinie zmniejszenia obciążenia administracyjnego;
42. zwraca się do Komisji o umożliwienie niezależnemu panelowi również wydawania opinii na temat kroków już podjętych w 2006 i 2007 r., które określają politykę zmniejszania obciążenia administracyjnego;
43. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.
Arjan M. Lejour, George M.M. Gelauff, "Five Lisbon Highlights: The economic impact of reaching these targets", CPB Document No 104, CPB, The Hague, 2006.
Stanowisko w sprawie przygotowanego przez Komisję Europejską "Programu działań na rzecz zmniejszenia obciążenia administracyjnego", 1 marca 2007 r.
Prawo właściwe dla zobowiązań pozaumownych ("RZYM II") ***III
198k
39k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie zatwierdzonego przez komitet pojednawczy wspólnego tekstu dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych ("RZYM II") (PE-CONS 3619/2007 – C6-0142/2007 – 2003/0168(COD))
– uwzględniając wspólny tekst przyjęty przez komitet pojednawczy (PE-CONS 3619/2007 – C6-0142/2007),
– uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(1) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2003)0427)(2),
– uwzględniając swoje stanowisko zajęte w drugim czytaniu(4) w sprawie wspólnego stanowiska Rady(5),
– uwzględniając opinię wydaną przez Komisję w sprawie poprawek Parlamentu do wspólnego stanowiska (COM(2007)0126)(6),
– uwzględniając art. 251 ust. 5 Traktatu WE
– uwzględniając art. 65 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie swojej delegacji do komitetu pojednawczego (A6-0257/2007),
1. przyjmuje wspólny tekst i zwraca uwagę na zawarte w nim oświadczenia Rady i Komisji;
2. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do podpisania wraz z Przewodniczącym Rady aktu prawnego, zgodnie z art. 254 ust. 1 Traktatu WE;
3. zobowiązuje swojego Sekretarza Generalnego do podpisania aktu prawnego po stwierdzeniu, że wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do zapewnienia, w porozumieniu z Sekretarzem Generalnym Rady, jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;
4. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji legislacyjnej Radzie i Komisji.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej drugi wspólnotowy program działań w dziedzinie zdrowia na lata 2008-2013 (16369/2/2006 – C6-0100/2007 – 2005/0042A(COD))
– uwzględniając wspólne stanowisko Rady (16369/2/2006 – C6-0100/2007),
– uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(1) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2005)0115)(2),
– uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0184/2007),
– uwzględniając deklarację trójstronną Parlamentu, Rady i Komisji oraz deklarację Komisji, załączone do niniejszego dokumentu,
1. zatwierdza wspólne stanowisko po poprawkach;
2. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 10 lipca 2007 r. w celu przyjęcia decyzji nr .../2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej drugi wspólnotowy program działań w dziedzinie zdrowia na lata 2008-2013
(Jako że osiągnięto porozumienie między Parlamentem a Radą, stanowisko Parlamentu w drugim czytaniu odpowiada treści ostatecznego aktu prawnego, decyzji nr 1350/2007/WE.)
TRÓJSTRONNA DEKLARACJA
Parlament Europejski, Rada i Komisja:
‐
podzielają pogląd, że w ramach drugiego programu działań Wspólnoty w dziedzinie zdrowia (2008-2013) należy zapewnić środki finansowe, które zagwarantują jego pełne wdrożenie;
‐
przypominają, że art. 37 porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(4) przewiduje, iż władza budżetowa i Komisja zobowiązują się nie odchodzić od budżetu o ponad 5%, chyba że pojawią się nowe obiektywne długoterminowe okoliczności, dla których podane zostaną wyraźne i szczegółowe przyczyny. Jakiekolwiek zwiększenie wynikające z takich zmian musi się mieścić w granicach pułapu istniejącego dla danego działu;
‐
zapewniają o chęci rzetelnej oceny szczegółowych potrzeb i uwarunkowań programu działań w dziedzinie zdrowia w corocznej procedurze budżetowej.
DEKLARACJA KOMISJI
1. Dnia 24 maja 2006 r. Komisja wystąpiła z poprawioną propozycją drugiego wspólnotowego programu działań w dziedzinie zdrowia (2007 – 2013)(5). W art. 7 zaproponowano ustalenie kwoty referencyjnej programu w wysokości 365,6 miliona EUR na okres rozpoczynający się w 2007 r. i kończący się w 2013 r.
2. Z powodu opóźnień w procedurze legislacyjnej w dniu 23 marca 2007 r. Komisja poinformowała władzę budżetową, że rozpoczęcie nowego programu zdrowia publicznego będzie musiało zostać odłożone do roku budżetowego 2008(6). W rezultacie koperta dla nowego programu zdrowia publicznego na lata 2008 – 2013 musiałaby zostać zmieniona do poziomu 321,5 miliona EUR.
3. Kwota 44,1 miliona EUR zostanie wykorzystana w roku budżetowym 2007 r. w ramach obecnego programu zdrowia publicznego(7) w celu zapewnienia maksymalnej ciągłości działań w dziedzinie zdrowia publicznego. Z tego powodu całkowita koperta dla działań w dziedzinie zdrowia publicznego finansowana z programów w okresie 2007 – 2013 wynosi 365,6 miliona EUR.
Decyzja nr 1786/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. przyjmująca program działań wspólnotowych w dziedzinie zdrowia publicznego (2003-2008) (Dz.U. L 271 z 9.10.2002, str. 1).
Urządzenia pomiarowe zawierające rtęć ***II
198k
33k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. dotycząca wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę Rady 76/769/EWG w odniesieniu do ograniczeń w zakresie wprowadzania do obrotu niektórych urządzeń pomiarowych zawierających rtęć (5665/1/2007 – C6-0114/2007 – 2006/0018(COD))
– uwzględniając wspólne stanowisko Rady (5665/1/2007 – C6-0114/2007),
– uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(1) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0069)(2),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,
– uwzględniając art. 67 Regulaminu,
– uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0218/2007),
1. zatwierdza wspólne stanowisko;
2. stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze wspólnym stanowiskiem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do podpisania wraz z Przewodniczącą Rady aktu prawnego, zgodnie z art. 254 ust. 1 Traktatu WE;
4. zobowiązuje swojego Sekretarza Generalnego do podpisania aktu prawnego po stwierdzeniu, że wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do zapewnienia, w porozumieniu z Sekretarzem Generalnym Rady, jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;
5. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności (COM(2006)0423 – C6-0258/2006 – 2006/0143(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0423),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0258/2006),
– uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie podstawy prawnej wniosku,
– uwzględniając art. 51 i 35 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0153/2007),
1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 lipca 2007 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2008 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 95,
uwzględniając wniosek Komisji║,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno - Społecznego(1),
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 traktatu(2),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Swobodny przepływ bezpiecznej i zdrowej żywności jest ważnym aspektem rynku wewnętrznego i ma znaczący wpływ na zdrowie i ogólne dobro obywateli oraz ich interesy gospodarcze i społeczne.
(2) W ramach realizacji polityk wspólnotowych należy zapewnić wysoki poziom ochrony życia i zdrowia ludzkiego oraz środowiska naturalnego.
(3) W celu ochrony zdrowia ludzkiego, stosowanie dodatków, enzymów i środków aromatyzujących w produktach spożywanych przez ludzi powinno być poddane ocenie nieszkodliwości przed wprowadzeniem ich na rynek Wspólnoty.
(4) Rozporządzenie (WE) nr XXX/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... [w sprawie dodatków do żywności](3), rozporządzenie (WE) nr YYY/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ...[w sprawie enzymów spożywczych](4) oraz rozporządzenie (WE) nr ZZZ/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... [w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o własnościach aromatyzujących](5) ustanawiają █kryteria i wymagania dotyczące oceny i wydawania zezwoleń na stosowanie tych substancji.
(5) Przewiduje się w szczególności, że dodatki do żywności, enzymy spożywcze i środki aromatyzujące do żywności, w zakresie w jakim te ostatnie powinny być poddane ocenie bezpieczeństwa zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr ZZZ/2007, mogą być wprowadzone na rynek i spożywane przez ludzi, zgodnie z warunkami określonymi poszczególnymi przepisami sektorowymi prawa żywnościowego jedynie, jeżeli są ujęte w wykazie wspólnotowym dozwolonych substancji.
(6)Przejrzystość w produkcji i obrocie żywnością ma podstawowe znaczenie dla osiągnięcia zaufania konsumenta.
(7) W związku z tym stosowne wydaje się ustanowienie na poziomie Wspólnoty jednolitej procedury oceny i wydawania zezwoleń dla tych trzech kategorii substancji, która będzie skuteczna, ograniczona w czasie i przejrzysta tak, aby przyczynić się do swobodnego przemieszczania tych substancji na rynku wspólnotowym.
(8) Jednolita procedura powinna być oparta na zasadach dobrej administracji i bezpieczeństwa prawnego i musi być wprowadzona w życie z zachowaniem tych zasad.
(9)Kryteria wydawania zezwoleń określone w rozporządzeniach (WE) nr XXX/2007, (WE) nr YYY/2007 i (WE) nr ZZZ/2007 również powinny być przestrzegane w odniesieniu do zezwoleń na mocy niniejszego rozporządzenia.
(10) Niniejsze rozporządzenie uzupełnia ramy prawne dotyczące zezwoleń na stosowanie substancji poprzez określenie poszczególnych etapów procedury, przypisanych do nich terminów, roli uczestników i stosowanych zasad. Niemniej jednak w odniesieniu do niektórych aspektów procedury niezbędne jest uwzględnienie specyfiki poszczególnych przepisów sektorowych prawa żywnościowego.
(11) Zgodnie z ramami określonymi dla oceny ryzyka w zakresie bezpieczeństwa żywności(6), ustanowionymi w rozporządzeniu (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującym Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającym procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności, zezwolenie na wprowadzenie na rynek tych substancji powinno być wydane dopiero po przeprowadzeniu, możliwie najbardziej wnikliwej, niezależnej naukowej oceny ryzyka, jakie stanowią one dla zdrowia ludzkiego. Po ocenie przeprowadzonej pod nadzorem Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwanego dalej "Urzędem"), Komisja powinna podjąć decyzję w sprawie zarządzania ryzykiem, w ramach procedury prawnej gwarantującej ścisłą współpracę między Komisją a państwami członkowskimi.
(12) Uznaje się, że █sama naukowa ocena ryzyka nie może dostarczyć wszystkich informacji, na których powinna opierać się decyzja w sprawie zarządzania ryzykiem oraz że inne czynniki uzasadnione i ważne dla rozpatrywanej sprawy muszą być wzięte pod uwagę.
(13) Aby zarówno podmioty gospodarcze danych sektorów jak i społeczeństwo były poinformowane o obowiązujących zezwoleniach, dozwolone substancje powinny być umieszczane w sporządzonym, prowadzonym i publikowanym przez Komisję wykazie wspólnotowym.
(14) Połączenie w sieć Urzędu i organizacji państw członkowskich działających w dziedzinach objętych zakresem misji Urzędu jest jedną z podstawowych zasad jego działania. W związku z tym w celu wydania opinii, Urząd może wykorzystać dostępną dla niego sieć ustanowioną w art. 36 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 oraz rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2230/2004 z dnia 23 grudnia 2004 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia (WE) nr 178/2002 dotyczącego sieci organizacji zajmujących się dziedzinami wchodzącymi w zakres misji Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności(7).
(15) Jednolita procedura wydawania zezwoleń na stosowanie substancji musi spełniać wymagania przejrzystości i informowania społeczeństwa, jednocześnie gwarantując wnioskodawcy prawo do zachowania poufności niektórych informacji, w uzasadnionych przypadkach i z określonych powodów.
(16) Na mocy art. 41 rozporządzenia (WE) nr 178/2002, do dokumentów przechowywanych przez Urząd stosuje się rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji(8).
(17) Artykuły 53 i 54 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 ustanawiają procedury przyjęcia środków nadzwyczajnych w odniesieniu do żywności pochodzenia wspólnotowego lub przywożonej z państw trzecich. Upoważniają one Komisję do przyjęcia takich środków, jeżeli żywność może stanowić poważne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego, zdrowia zwierząt i środowiska naturalnego oraz jeżeli zagrożenie to nie może być w wystarczającym stopniu uwzględnione w ramach środków przyjętych przez dane państwo lub państwa członkowskie.
(18) W trosce o skuteczność i uproszczenie przepisów należy dokonać średnioterminowej analizy, włącznie z konsultacją z zainteresowanymi stronami, możliwości objęcia zakresem stosowania jednolitej procedury innych przepisów istniejących w dziedzinie żywności.
(19) Zważywszy, że cele określone w niniejszym rozporządzeniu nie mogą być w wystarczający sposób zrealizowane przez państwa członkowskie z uwagi na rozbieżności istniejące między systemami prawnymi i przepisami krajowymi, i mogą być w związku z tym lepiej zrealizowane na szczeblu wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości ustanowioną w art. 5 traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w wymienionym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne dla osiągnięcia tych celów.
(20) Środki niezbędne do wprowadzenia w życie niniejszego rozporządzenia należy przyjąć zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(9). Komisja w odpowiednich wypadkach powinna konsultować się z zainteresowanymi stronami podczas przygotowania środków do przedłożenia komitetowi, o którym mowa w tej decyzji.
(21)W szczególności należy przyznać Komisji uprawnienia do aktualizowania i modyfikowania ustanowionego niniejszym rozporządzeniem wspólnotowego wykazu dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących. Ponieważ tego rodzaju działania mają zasięg ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez dodanie do niego nowych elementów innych niż istotne, środki te powinny zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
ZASADY OGÓLNE
Artykuł 1
Cel i zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia jednolitą procedurę oceny i wydawania zezwoleń (zwaną dalej "jednolitą procedurą") na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych, środków aromatyzujących do żywności i źródeł środków aromatyzujących do żywności, stosowanych lub przeznaczonych do stosowania w lub na środkach spożywczych (zwanych dalej "substancjami"), która przyczynia się do lepszej ochrony konsumentów i zdrowia publicznego oraz swobodnego przemieszczania żywności we Wspólnocie.
Niniejsze rozporządzenie nie stosuje się do produktów dozwolonych na mocy rozporządzenia (WE) nr 2065/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 listopada 2003 r. w sprawie środków aromatyzujących dymu wędzarniczego używanych lub przeznaczonych do użycia w środkach spożywczych lub na ich powierzchni(10).
2. Jednolita procedura określa uregulowania proceduralne dotyczące uaktualniania wykazu substancji, których wprowadzanie na rynek Wspólnoty jest dozwolone na mocy rozporządzeń (WE) nr XXX/2007, (WE) nr YYY/2007 oraz (WE) nr ZZZ/2007 (zwanych dalej "przepisami sektorowymi prawa żywnościowego").
3. Kryteria, na podstawie których substancje mogą zostać umieszczone w wykazie wspólnotowym wymienionym w art. 2, treść rozporządzenia wymienionego w art. 7, oraz, w razie potrzeby, przepisy przejściowe dotyczące toczących się procedur, są określone przez poszczególne przepisy sektorowe prawa żywnościowego.
Artykuł 2
Wspólnotowy wykaz substancji
1. W ramach poszczególnych przepisów sektorowych prawa żywnościowego, substancje, których wprowadzenie na rynek Wspólnoty jest dozwolone, są ujęte w wykazie, którego treść jest określona przez wymienione przepisy (zwanym dalej "wykazem wspólnotowym"). Wykaz wspólnotowy jest aktualizowany przez Komisję zgodnie z zasadami procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą określonej w art. 14 ust. 3. Jest on publikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Substancje objęte wykazem Wspólnoty mogą być używane przez wszystkie podmioty działające na rynku spożywczym, z zachowaniem warunków mających do nich zastosowanie, o ile ich użycie nie jest ograniczone na mocy art. 12 ust. 7.
2. Aktualizacja wykazu wspólnotowego oznacza:
a)
dodanie danej substancji do wykazu wspólnotowego;
b)
usunięcie danej substancji z wykazu wspólnotowego;
c)
dodanie lub zmianę warunków, specyfikacji lub ograniczeń związanych z obecnością danej substancji w wykazie wspólnotowym.
ROZDZIAŁ II
JEDNOLITA PROCEDURA
Artykuł 3
Główne etapy jednolitej procedury
1. Jednolita procedura prowadząca do uaktualnienia wykazu wspólnotowego może być wszczęta z inicjatywy Komisji albo na podstawie wniosku. Wniosek ten może być złożony przez państwo członkowskie lub przez zainteresowaną osobę (zwaną dalej "wnioskodawcą"), przy czym osoba ta może reprezentować większą liczbę zainteresowanych osób, na warunkach określonych zgodnie z zasadami stosowania, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a).
2. Komisja zasięga z wyprzedzeniem opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwanego dalej "Urzędem"), zgodnie z art. 5.
Jednakże, w przypadku aktualizacji wymienionych w art. 2 ust. 2 lit. b) i c) Komisja zasięga opinii Urzędu jedynie, jeżeli aktualizacje te mogą mieć wpływ na zdrowie publiczne.
3. Jednolita procedura kończy się przyjęciem przez Komisję rozporządzenia dokonującego aktualizacji, zgodnie z art. 7.
4. W drodze odstępstwa od ust. 3, Komisja może zakończyć jednolitą procedurę i odmówić dokonania planowanej aktualizacji na każdym etapie procedury, jeżeli uznaje, że aktualizacja nie jest uzasadniona. Komisja uwzględnia w tym wypadku opinię Urzędu, wszystkie właściwe przepisy prawodawstwa wspólnotowego i inne uzasadnione czynniki użyteczne dla podjęcia decyzji w przedmiotowej sprawie.
W tym przypadku Komisja publikuje swoją decyzję zgodnie z art. 12 i powiadamia w razie potrzeby bezpośrednio wnioskodawcę, wskazując w swoim piśmie powody, dla których uznaje, że aktualizacja jest nieuzasadniona.
Artykuł 4
Wszczęcie procedury
1. Komisja w chwili otrzymania wniosku dotyczącego aktualizacji wykazu wspólnotowego:
a)
przesyła wnioskodawcy pisemne potwierdzenie otrzymania wniosku w terminie czternastu dni roboczych od dnia jego otrzymania;
b)
█powiadamia Urząd o wniosku i zwraca się do niego o wydanie opinii.
Komisja udostępnia wniosek Parlamentowi Europejskiemu, państwom członkowskim i zainteresowanym stronom.
2. Jeżeli Komisja wszczyna procedurę z własnej inicjatywy, informuje o tym państwa członkowskie i podaje ten fakt do wiadomości publicznej oraz, w razie potrzeby, zwraca się do Urzędu o wydanie opinii.
Artykuł 5
Opinia Urzędu
1. Urząd wydaje opinię w terminie dziewięciu miesięcy od dnia otrzymania ważnego wniosku.
2. Urząd przekazuje swoją opinię Komisji i państwom członkowskim oraz █wnioskodawcy. Opinia zostaje także podana do wiadomości publicznej zgodnie z art. 12.
Artykuł 6
Dodatkowe informacje dotyczące oceny ryzyka
1. █Gdy Urząd zwraca się do wnioskodawcy o dodatkowe informacje, termin wymieniony w art. 5 ust. 1 może zostać przedłużony. Po konsultacji z wnioskodawcą Urząd ustala termin, w jakim wymienione informacje można dostarczyć i informuje Komisję o niezbędnym terminie dodatkowym. Jeżeli w ciągu ośmiu dni roboczych od przekazania informacji przez Urząd Komisja nie zgłasza zastrzeżeń, termin wymieniony w art. 5 ust. 1 zostaje automatycznie przedłużony o dodatkowy termin.
2. Jeżeli dodatkowe informacje nie zostają przekazane w dodatkowym terminie wymienionym w ust. 1, Urząd wydaje opinię na podstawie przekazanych wcześniej informacji.
3. Jeżeli wnioskodawca przedkłada dodatkowe informacje ze swojej własnej inicjatywy, przekazuje je Urzędowi i Komisji. W tym przypadku Urząd wydaje opinię w pierwotnym terminie, chyba że istnieją specjalne powody do przedłużenia tego terminu.
4. Urząd udostępnia dodatkowe informacje państwom członkowskim.
Artykuł 7
Aktualizacja wykazu wspólnotowego
W terminie sześciu miesięcy od dnia wydania przez Urząd opinii, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek w sprawie rozporządzenia dokonującego aktualizacji wykazu wspólnotowego, z uwzględnieniem opinii Urzędu, właściwych przepisów prawodawstwa wspólnotowego i innych uzasadnionych czynników użytecznych dla podjęcia decyzji w przedmiotowej sprawie.
Komisja uzasadnia swój wniosek i przedstawia powody, dla których podjęła decyzję.
Jeżeli wniosek dotyczący rozporządzenia jest niezgodny z opinią Urzędu, Komisja wyjaśnia przyczyny swojej decyzji.
Rozporządzenie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 14 ust. 3.
Artykuł 8
Dodatkowe informacje dotyczące zarządzania ryzykiem
1. Jeżeli Komisja zwraca się do wnioskodawcy o dodatkowe informacje dotyczące zagadnień związanych z zarządzaniem ryzykiem, w porozumieniu z wnioskodawcą ustala termin, w jakim można dostarczyć wymienione informacje. W takim przypadku Komisja może przedłużyć termin, o którym mowa w art. 7 i informuje o tym państwa członkowskie.
2. Jeżeli dodatkowe informacje nie zostają przekazane w dodatkowym terminie wymienionym w ust. 1, Komisja działa w oparciu o przekazane wcześniej informacje.
ROZDZIAŁ III
POSTANOWIENIA RÓŻNE
Artykuł 9
Zasady stosowania
1. Zgodnie z procedurą regulacyjną określoną w art. 14 ust. 2, nie później niż w terminie 24 miesięcy od przyjęcia poszczególnych przepisów sektorowych prawa żywnościowego, przyjmuje się zasady stosowania niniejszego rozporządzenia, w szczególności w odniesieniu do:
a)
treści, sporządzania i składania wniosku, o którym mowa w art. 4 ust. 1;
b)
zasad kontroli ważności wniosku;
c)
charakteru informacji, które powinna zawierać opinia Urzędu, o której mowa w art. 5.
2. W celu przyjęcia zasad stosowania, o których mowa w ust. 1 lit. a), Komisja konsultuje się z Urzędem, który przedstawia jej, w terminie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, wniosek dotyczący danych niezbędnych do analizy ryzyka związanego z przedmiotowymi substancjami.
Artykuł 10
Przedłużenie terminów
Komisja może przedłużyć terminy wymienione w art. 5 ust. 1 oraz w art. 7, z własnej inicjatywy lub, w danym przypadku, jeżeli uzasadnia to charakter dokumentacji wniosku, na wniosek Urzędu, nie naruszając przepisów art. 6 ust. 1 i art. 8 ust. 1. W tym przypadku █Komisja informuje wnioskodawcę i państwa członkowskie o przedłużeniu terminu, jak również o powodach uzasadniających jego przedłużenie.
Artykuł 11
Przejrzystość
Urząd zapewnia przejrzystość swoich działań zgodnie z art. 38 rozporządzenia (WE) nr 178/2002. W szczególności bezzwłocznie podaje do publicznej wiadomości swoje opinie. Ponadto Urząd podaje do publicznej wiadomości wnioski o wydanie opinii oraz informuje o przedłużeniu terminów wymienionych w art. 6 ust. 1.
Artykuł 12
Poufność
1. Informacje przekazanych przez wnioskodawcę mogą być traktowane jako poufne jedynie wtedy, gdy ich ujawnienie może w istotny sposób zaszkodzić jego pozycji konkurencyjnej.
W żadnym wypadku za poufne nie mogą nigdy zostać uznanenastępujące informacje:
a)
nazwa/nazwisko i adres wnioskodawcy oraz nazwa substancji;
b)
jasny opis substancji oraz warunki jej stosowania w lub na konkretnych środkach spożywczych lub kategorie żywności;
c)
informacje mające znaczenie dla oceny bezpieczeństwa substancji;
d)
w stosownych przypadkach, metoda lub metody analizy.
2. Aby umożliwić zastosowanie ust. 1, wnioskodawca wskazuje wśród przekazanych informacji te, które według niego miałyby być potraktowane jako poufne. W takim przypadku, należy podać możliwe do sprawdzenia uzasadnienie.
3. Komisja określa, jakie informacje mogą pozostać poufne i informuje o tym wnioskodawcę i państwa członkowskie.
4. Po zapoznaniu się ze stanowiskiem Komisji, wnioskodawcy przysługuje termin trzech tygodni na wycofanie swojego wniosku, w celu zachowania poufności przekazanych informacji. Poufność tych informacji zostaje zachowana do chwili upływu tego terminu.
5. Komisja, Urząd i państwa członkowskie przyjmują niezbędne środki w celu zapewnienia wymaganej poufności informacji otrzymywanych na mocy niniejszego rozporządzenia, z wyjątkiem informacji, które muszą być opublikowane, jeżeli okoliczności tego wymagają, w celu ochrony zdrowia ludzi, zdrowia zwierząt i środowiska naturalnego.
6. Jeżeli wnioskodawca wycofuje lub wycofał swój wniosek, Urząd, Komisja i państwa członkowskie przestrzegają poufnego charakteru informacji handlowych i przemysłowych, w tym w zakresie badań i rozwoju, włącznie z informacjami, których poufny charakter jest przedmiotem rozbieżności stanowisk między Komisją a wnioskodawcą.
7.Dane naukowe i inne informacje dostarczane przez wnioskodawców nie mogą być wykorzystane na korzyść kolejnego wnioskodawcy przez okres pięciu lat od daty wydania zezwolenia, chyba że kolejny wnioskodawca ustalił z poprzednim wnioskodawcą, że takie dane i informacje mogą zostać wykorzystane, a koszty są ponoszone odpowiednio, w przypadku gdy:
a)
dane naukowe i inne informacje były zastrzeżone przez poprzedniego wnioskodawcę w chwili składania poprzedniego wniosku; oraz
b)
poprzedni wnioskodawca posiadał wyłączne prawa odnoszenia się do zastrzeżonych danych w chwili składania poprzedniego wniosku; oraz
c)
substancja nie mogła uzyskać zezwolenia bez przedłożenia zastrzeżonych danych przez poprzedniego wnioskodawcę.
8. Stosowanie ust. 1-6 nie narusza przepływu informacji między Komisją, państwami członkowskimi i Urzędem.
Artykuł 13
Sytuacje zagrożenia
W przypadku zaistnienia sytuacji zagrożenia związanego z substancją wymienioną w wykazie wspólnotowym, w szczególności w świetle opinii Urzędu, środki przyjmuje się zgodnie z procedurami wymienionymi w art. 53 i 54 rozporządzenia (WE) nr 178/2002.
Artykuł 14
Komitet
1. Komisję wspiera Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt ustanowiony w art. 58 rozporządzenia (WE) nr 178/2002.
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, zastosowanie mają art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.
Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi trzy miesiące.
3. Jeżeli dokonuje się odniesień do niniejszego ustępu, zastosowanie mają art. 5a ust.1 i 4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.
Artykuł 15
Właściwe organy w państwach członkowskich
Nie później niż w terminie sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie przekazują Komisji i Urzędowi, w odniesieniu do poszczególnych przepisów sektorowych prawa żywnościowego, nazwę i adres właściwego organu krajowego oraz punkt kontaktowy ds. jednolitej procedury.
ROZDZIAŁ IV
PRZEPISY KOŃCOWE
Artykuł 16
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
W odniesieniu do poszczególnych przepisów sektorowych prawa żywnościowego niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia zastosowania środków, o których mowa w art. 9 ust. 1.
Artykuł 9 stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego dodatków do żywności (COM(2006)0428 – C6-0260/2006 – 2006/0145(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0428)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0260/2006),
– uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,
– uwzględniając art. 51 oraz 35 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0154/2007),
1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 lipca 2007 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2008 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie dodatków do żywności
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 95,
uwzględniając wniosek Komisji║,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 traktatu(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Swobodny przepływ bezpiecznej i zdrowej żywności stanowi istotny aspekt rynku wewnętrznego i znacząco przyczynia się do podniesienia poziomu zdrowia i dobrego samopoczucia obywateli, a także do poprawy ich sytuacji ekonomiczno-społecznej.
(2) Wysoki poziom ochrony zdrowia i życia ludzi powinien zostać zagwarantowany w ramach realizacji polityk Wspólnoty.
(3) Niniejsze rozporządzenie uchyla obowiązujące dyrektywy i decyzje dotyczące dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w środkach spożywczych w celu zapewnienia efektywnego funkcjonowania rynku wewnętrznego i wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi oraz środowiska naturalnego, jak również interesów konsumentów, w tym konsumentów nietolerujących niektórych substancji, poprzez wprowadzenie procedur zbiorczych i uproszczonych.
(4) Niniejsze rozporządzenie harmonizuje przepisy dotyczące stosowania dodatków do żywności w środkach spożywczych we Wspólnocie; przepisy te dotyczą stosowania dodatków do żywności w środkach spożywczych, objętych dyrektywą Rady 89/398/EWG z dnia 3 maja 1989 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego(4), a także stosowania niektórych barwników spożywczych do celów znakowania zdrowotności mięsa oraz dekoracji i stemplowania skorup jaj; ponadto niniejsze rozporządzenie harmonizuje przepisy dotyczące stosowania dodatków do żywności w dodatkach do żywności i w enzymach spożywczych, tym samym gwarantując ich bezpieczeństwo i jakość oraz ułatwiając ich przechowywanie i stosowanie; ostatnia z określonych powyżej kategorii dodatków nie była wcześniej przedmiotem regulacji na poziomie Wspólnoty.
(5) Dodatki do żywności są substancjami, które w normalnych warunkach nie są spożywane same jako żywność, ale dodawane są do żywności celowo, ze względów technologicznych takich, jak konserwowanie żywności. Jednakże dana substancja nie powinna być uważana za dodatek do żywności, jeżeli jest stosowana w celu nadania tej żywności określonego aromatu i/lub smaku. Ponadto substancje uważane za środki spożywcze, które mogą być stosowane ze względu na ich funkcję technologiczną, takie jak chlorek sodu czy szafran do barwienia, a także enzymy spożywcze nie powinny wchodzić w zakres stosowania niniejszego rozporządzenia. Wreszcie, odnośnie do enzymów spożywczych, są one objęte rozporządzeniem (WE) nr …/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... [w sprawie enzymów spożywczych](5), co wyklucza zastosowanie niniejszego rozporządzenia.
(6) Substancje niespożywane jako żywność, ale celowo stosowane w przetwarzaniu żywności, które w gotowej żywności obecne są jedynie jako pozostałości, a w produkcie końcowym nie pełnią funkcji technologicznej (substancje pomocnicze) nie powinny być objęte niniejszym rozporządzeniem.
(7) Dodatki do żywności powinny być dopuszczane i stosowane jedynie wtedy, gdy spełniają kryteria określone w niniejszym rozporządzeniu. Stosowanie dodatków do żywności musi być bezpieczne, a ich zastosowanie musi być niezbędne ze względu technologicznego, nie może wprowadzać w błąd konsumentów i musi przynosić im korzyści. Wprowadzenie w błąd konsumentów odnosi się między innymi do kwestii jakości użytych składników, naturalności produktu lub procesu produkcji, wartości odżywczej oraz zawartości owoców i warzyw w produkcie.
(8) Dodatki do żywności muszą zawsze odpowiadać obowiązującym specyfikacjom. Specyfikacje powinny zawierać informacje niezbędne do odpowiedniej identyfikacji danego dodatku do żywności, w tym jego pochodzenia, a także określać dopuszczalne kryteria czystości. Specyfikacje opracowane uprzednio dla dodatków do żywności zawartych w dyrektywie Komisji 95/31/WE z dnia 5 lipca 1995 r. ustanawiającej szczególne kryteria czystości dotyczące substancji słodzących stosowanych w środkach spożywczych(6), dyrektywie Komisji 95/45/WE z dnia 26 lipca 1995 r. ustanawiającej szczególne kryteria czystości dotyczące barwników stosowanych w środkach spożywczych(7) i dyrektywie Komisji 96/77/WE z dnia 2 grudnia 1996 r. ustanawiającej szczególne kryteria czystości dla dodatków do żywności innych niż barwniki i substancje słodzące(8) powinny zostać utrzymane w mocy do czasu uwzględnienia odpowiednich dodatków do żywności w załącznikach do niniejszego rozporządzenia. W tym samym czasie, specyfikacje dotyczące takich dodatków powinny zostać określone w rozporządzeniu. Specyfikacje te powinny odnosić się bezpośrednio do dodatków do żywności uwzględnionych w wykazach wspólnotowych zawartych w załącznikach do niniejszego rozporządzenia. Jednakże ze względu na ich kompleksowy i obszerny charakter oraz konieczność zapewnienia przejrzystości, specyfikacje nie powinny zostać uwzględnione jako takie w wykazach wspólnotowych, ale powinny zostać określone w jednym lub większej liczbie odrębnych rozporządzeń.
(9) Niektóre dodatki do żywności dopuszczone są wyłącznie do celów zastosowań szczególnych, w ramach niektórych obowiązujących praktyk i dozwolonych procesów enologicznych. Takie dodatki do żywności powinny być stosowane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i przepisami szczególnymi, określonymi w odpowiednich wspólnotowych przepisach prawnych.
(10) W celu zapewnienia jednolitości, ocena ryzyka i zezwalanie na stosowanie dodatków do żywności powinny być dokonywane zgodnie z zasadą ostrożności i z procedurą określoną w rozporządzeniu (WE) nr …/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... [ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności](9).
(11) Zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności i ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności(10), w sprawach mogących mieć wpływ na zdrowie publiczne konsultowany jest Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności ( zwany dalej "Urzędem").
(12) Dodatki do żywności wchodzące w zakres stosowania rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy(11) powinny najpierw zostać dopuszczone zgodnie z przepisami tego rozporządzenia, jak również zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia.
(13) Dopuszczony na mocy niniejszego rozporządzenia dodatek do żywności, który jest przygotowywany z wykorzystaniem metod produkcji lub materiałów wyjściowych w zasadniczy sposób różniących się od tych, które zostały objęte oceną ryzyka dokonaną przez Urząd lub od tych, które określone zostały w ustanowionych specyfikacjach, powinien zostać zgłoszony do zbadania przez Urząd w celu dokonania oceny, ze szczególnym naciskiem na specyfikacje. Zasadnicze różnice w odniesieniu do metod produkcji lub materiałów wyjściowych występują na przykład w przypadku zmiany metody produkcyjnej z metody polegającej na sporządzeniu wyciągu z danej rośliny na metodę polegającą na produkcji drogą fermentacji z wykorzystaniem mikroorganizmu lub jeżeli pierwotny mikroorganizm został genetycznie zmodyfikowany.
(14) Każdy dodatek do żywności powinien podlegać stałemu nadzorowi, a gdy tylko jest to konieczne ze względu na zmianę warunków jego stosowania lub pojawienie się nowych informacji naukowych, musi zostać poddany ponownej ocenie. Należy przyjąć specjalne programy oceny w celu dokonania przeglądu udzielonych zezwoleń.
(15) Państwa członkowskie, które utrzymały w mocy zakazy stosowania niektórych dodatków w niektórych szczególnych środkach spożywczych uważanych za tradycyjne i produkowanych na swoim terytorium, powinny móc nadal stosować te zakazy. Ponadto w odniesieniu do produktów takich jak "feta" czy "salame cacciatore", przepisy niniejszego rozporządzenia nie wykluczają możliwości stosowania bardziej restrykcyjnych zasad związanych ze stosowaniem niektórych określeń zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych(12) oraz rozporządzenia Rady (WE) nr 509/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie produktów rolnych i środków spożywczych będących gwarantowanymi tradycyjnymi specjalnościami(13).
(16) Dodatki do żywności podlegają nadal ogólnym obowiązkom etykietowania określonym w dyrektywie 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych(14), a także w rozporządzeniu (WE) nr 1829/2003 i rozporządzeniu (WE) nr 1830/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. dotyczące możliwości śledzenia i etykietowania organizmów zmodyfikowanych genetycznie oraz możliwości śledzenia żywności i produktów paszowych wyprodukowanych z organizmów zmodyfikowanych genetycznie i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE(15). Ponadto niniejsze rozporządzenie powinno zawierać przepisy szczególne dotyczące etykietowania dodatków do żywności sprzedawanych jako takie producentom lub konsumentowi końcowemu.
(17) Środki konieczne do wdrożenia niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z przepisami decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(16).
(18)Komisja powinna w szczególności posiadać uprawnienia do aktualizacji i zmiany wspólnotowego wykazu dodatków do żywności, który ma powstać na mocy niniejszego rozporządzenia. Ponieważ środki te mają charakter ogólny i mają na celu zmianę, skreślenie lub uzupełnienie innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.
(19) W celu opracowania i uaktualnienia wspólnotowych przepisów prawnych dotyczących dodatków do żywności w odpowiedni i skuteczny sposób, niezbędne jest gromadzenie przez państwa członkowskie danych oraz wzajemna wymiana informacji i koordynacja zadań pomiędzy nimi. Do osiągnięcia tego celu wskazanym może być przeprowadzenie badań dotyczących kwestii szczególnych tak, aby usprawnić proces podejmowania decyzji. Właściwym jest, aby Wspólnota finansowała takie badania ze swojego budżetu. Finansowanie takiego środka objęte jest rozporządzeniem (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt(17) i w związku z tym podstawą prawną do finansowania środków, o których mowa powyżej będzie rozporządzenie (WE) nr 882/2004.
(20) Państwa członkowskie będą przeprowadzać urzędowe kontrole mające na celu egzekwowanie zgodności z przepisami niniejszego rozporządzenia zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 882/2004.
(21) Ponieważ cel działania, które ma zostać podjęte, tzn. ustanowienie wspólnotowych zasad dotyczących dodatków do żywności, nie może zostać w zadowalający sposób osiągnięty przez państwa członkowskie, a ze względu na jedność rynku i wysoki poziom ochrony konsumentów może zostać lepiej osiągnięty na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 traktatu. Zgodnie z określoną w tym artykule zasadą proporcjonalności, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tych celów.
(22) Po przyjęciu niniejszego rozporządzenia Komisja, wspomagana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt, powinna dokonać przeglądu wszystkich obowiązujących zezwoleń w oparciu o warunki udzielania zezwoleń ustanowione w niniejszym rozporządzeniu. Wszystkie dodatki do żywności, które mają nadal podlegać procedurze zezwalania na stosowanie we Wspólnocie, powinny zostać ujęte we wspólnotowych wykazach w załącznikach II i III do niniejszego rozporządzenia. Załącznik III do niniejszego rozporządzenia powinien zostać uzupełniony o inne dodatki do żywności, stosowane w dodatkach do żywności i w enzymach, a także o warunki ich stosowania zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr …/2008 [ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności]. W celu zapewnienia odpowiedniego okresu przejściowego, przepisy załącznika III, inne niż przepisy dotyczące nośników dodatków do żywności, nie powinny mieć zastosowania do dnia [1 stycznia 2011] r.
(23) Bez uszczerbku dla wyników tego przeglądu, w terminie jednego roku od przyjęcia niniejszego rozporządzenia, Komisja powinna ustanowić dla Urzędu program ponownej oceny bezpieczeństwa tych dodatków do żywności, które zostały już wcześniej dopuszczone we Wspólnocie. Program ten powinien określić konieczność i ustalić porządek priorytetów, według których mają zostać zbadane dozwolone dodatki do żywności.
(24) Niniejsze rozporządzenie uchyla i zastępuje: dyrektywę Rady 62/2645/EWG w sprawie zbliżenia przepisów państw członkowskich dotyczących barwników dopuszczonych do użycia w środkach spożywczych przeznaczonych do spożycia przez ludzi(18), ║dyrektywę Rady 78/663/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. ustanawiającą szczególne kryteria czystości środków emulgujących, stabilizujących, zagęszczających i żelujących stosowanych w środkach spożywczych(19), dyrektywę Rady 78/664/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. ustanawiającą szczególne kryteria czystości dla przeciwutleniaczy dopuszczonych do użycia w środkach spożywczych przeznaczonych do spożycia przez ludzi(20), pierwszą dyrektywę Komisji 81/712/EWG z dnia 28 lipca 1981 r. ustanawiającą wspólnotowe metody analiz w celu kontroli spełniania kryteriów czystości przez niektóre dodatki stosowane w środkach spożywczych(21), dyrektywę Rady 89/107/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących dodatków do środków spożywczych dopuszczonych do użytku w środkach spożywczych przeznaczonych do spożycia przez ludzi(22), dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 94/35/WE z dnia 30 czerwca 1994 r. w sprawie substancji słodzących używanych w środkach spożywczych(23), dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 94/36/WE z dnia 30 czerwca 1994 r. w sprawie barwników używanych w środkach spożywczych(24), dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 95/2/WE z dnia 20 lutego 1995 r. w sprawie dodatków do żywności innych niż barwniki i substancje słodzące(25), jak również decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 292/97/WE z dnia 19 grudnia 1996 r. w sprawie utrzymania w mocy przepisów prawa krajowego zakazujących użycia niektórych dodatków w produkcji niektórych szczególnych środków spożywczych(26)oraz decyzję Komisji 2002/247/WE z dnia 27 marca 2002 r. zawieszającą wprowadzanie do obrotu i przywóz słodyczy galaretkowych zawierających dodatek do żywności E 425 konjac(27). Jednakże w okresie przejściowym, niektóre przepisy tych aktów należy utrzymać w mocy, aby dać czas na opracowanie wspólnotowych wykazów zawartych w załącznikach do niniejszego rozporządzenia,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEDMIOT, ZAKRES I DEFINICJE
Artykuł 1
Przedmiot
Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dotyczące dodatków do żywności stosowanych w środkach spożywczych w celu zapewnienia efektywnego funkcjonowania rynku wewnętrznego i wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi █, konsumentów i środowiska naturalnego.
Do tych celów niniejsze rozporządzenie ustanawia:
a)
wspólnotowe wykazy zatwierdzonych dodatków do żywności;
b)
warunki stosowania dodatków do żywności w środkach spożywczych, w tym dodatkach do żywności i w enzymach spożywczych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr…/2008 [w sprawie enzymów spożywczych] oraz w środkach aromatyzujących zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr …/2008 [w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników spożywczych o właściwościach aromatyzujących];
c)
zasady etykietowania dodatków do żywności sprzedawanych odrębnie.
Artykuł 2
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do dodatków do żywności.
2. Niniejsze rozporządzenie nie stosuje się do następujących substancji, chyba, że są one stosowane jako dodatki do żywności:
a)
substancje pomocnicze;
b)
substancji stosowanych do ochrony roślin i produktów roślinnych zgodnie z zasadami wspólnotowymi odnoszącymi się do zdrowotności roślin, z wyjątkiem produktów ochrony roślin stosowanych po zbiorach jako środek konserwujący;
c)
substancji dodawanych do żywności jako składników odżywczych;
d)
substancji stosowanych do uzdatniania wody pitnej wchodzących w zakres stosowania dyrektywy Rady 98/83/WE(28);
e)
kultur bakterii wykorzystywanych w produkcji żywności i które mogą wytworzyć w efekcie dodatki spożywcze, lecz nie są w specjalny sposób wykorzystywane do ich produkcji.
3. Niniejsze rozporządzenie nie stosuje się do enzymów spożywczych wchodzących w zakres stosowania rozporządzenia (WE) nr …/2008 [w sprawie enzymów spożywczych].
4. Niniejsze rozporządzenie stosuje się bez uszczerbku dla jakichkolwiek wspólnotowych zasad szczególnych dotyczących stosowania dodatków do żywności:
a)
w szczególnych artykułach spożywczych;
b)
do celów innych niż cele objęte niniejszym rozporządzeniem.
5. W razie konieczności, kwestia, czy dana substancja wchodzi w zakres stosowania niniejszego rozporządzenia może zostać rozstrzygnięta w drodze decyzji podjętej zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 28 ust. 3.
6.Nie wprowadza się do obrotu środków spożywczych zawierających dodatki, jeżeli ich użycie nie spełnia wymagań niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 3
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się definicje ustanowione w rozporządzeniach (WE) nr 178/2002 i 1829/2003.
2. Stosuje się również następujące definicje:
a)
"dodatek do żywności" oznacza każdą substancję, która w normalnych warunkach ani nie jest spożywana sama jako żywność, ani nie jest stosowana jako charakterystyczny składnik żywności, bez względu na swoją ewentualną wartość odżywczą, której celowe dodanie, ze względów technologicznych, do żywności w trakcie jej produkcji, przetwarzania, przygotowywania, obróbki, pakowania, przewozu lub przechowywania powoduje, lub można spodziewać się zasadnie, że powoduje, iż substancja ta lub jej produkty pochodne stają się bezpośrednio lub pośrednio składnikiem tej żywności;
█za dodatki do żywności nie uważa się:
i)
█monosacharydów, disacharydów lub oligosacharydóworaz żywności z ich zawartością, gdy zostały zastosowane ze względu na swoje właściwości słodzące;
ii)
żywności, zarówno suszonej jak i w formie skoncentrowanej, w tym środków aromatyzujących dodanych w trakcie produkcji wieloskładnikowych środków spożywczych ze względu na ich właściwości aromatyczne, smakowe lub odżywcze wraz z barwiącym efektem wtórnym oraz dodatkową funkcją technologiczną;
iii)
substancji stosowanych w materiałach pokrywających lub powlekających, które nie stanowią elementu środków spożywczych i nie są przeznaczone do spożycia wraz z tymi środkami spożywczymi;
iv)
produktów zawierających pektynę i pochodzących z wysuszonych wytłoków z jabłek lub wysuszonych skórek owoców cytrusowych albo ich mieszaniny, otrzymywanych poprzez działanie rozcieńczonym kwasem, po którym następuje częściowa neutralizacja solami sodowymi lub potasowymi ("pektyna w płynie");
v)
baz gumy do żucia;
vi)
dekstryn białej lub żółtej, skrobi prażonej lub dekstrynowanej, skrobi modyfikowanej działaniem kwasów lub zasad, skrobi bielonej, skrobi modyfikowanej fizycznie i skrobi poddanej działaniu enzymów amylolitycznych;
vii)
chlorku amonu;
viii)
osocza krwi, białek krwi, żelatyny spożywczej, hydrolizatów białkowych i ich soli, białka mleka i glutenu;
ix)
pozbawionych funkcji technologicznej aminokwasów i ich soli, innych niż kwas glutaminowy, glicyna, cysteina i cystyna oraz ich sole;
x)
kazeinianów i kazeiny;
xi)
inuliny;
b)
"substancja pomocnicza" oznacza każdą substancję, która:
i)
nie jest spożywana sama jako żywność;
ii)
jest celowo stosowana przy przetwarzaniu surowców, żywności lub jej składników, w celu osiągnięcia określonego celu technologicznego w trakcie obróbki lub przetwarzania; i
iii)
może spowodować niezamierzoną ale technicznie nieuniknioną obecność w produkcie końcowym pozostałości tej substancji lub jej pochodnych pod warunkiem, że nie stanowią one jakiegokolwiek zagrożenia dla zdrowia oraz nie mają żadnego wpływu technologicznego na produkt końcowy;
c)
"rodzaj pełnionej funkcji" oznacza jeden z rodzajów określonych w załączniku I w oparciu o funkcję technologiczną, którą w odnośnym środku spożywczym pełni dany dodatek do żywności;
d)
"żywność nieprzetworzona" oznacza żywność, która nie została poddana jakiejkolwiek obróbce wywołującej zasadniczą zmianę jej stanu pierwotnego, przy czym uważa się, że zasadniczej zmiany nie wywołują w szczególności czynności takie, jak: dzielenie, porcjowanie, odcinanie, obieranie z kości lub ości, mielenie mięsa, zdejmowanie skóry, obcinanie, okrawanie, obieranie, rozdrabnianie, krojenie, czyszczenie, garnirowanie, głębokie mrożenie, zamrażanie, schładzanie, mielenie, łuskanie, pakowanie lub rozpakowywanie;
e)
"żywność bez dodatku cukru" oznacza żywność bez:
i)
żadnego dodatku monosacharydów lub disacharydów █; lub
ii)
środków spożywczych zawierających monosacharydy lub disacharydy █, stosowanych ze względu na swoje właściwości słodzące;
f)
"żywność o obniżonej wartości energetycznej" oznacza żywność, której wartość energetyczna została, w porównaniu do żywności pierwotnej lub do podobnego produktu, obniżona o co najmniej 30 %;
g)
"słodziki stołowe" oznaczają preparaty dozwolonych substancji słodzących, które mogą zawierać inne dodatki do żywności i/lub składniki żywności, oraz które są przeznaczone do sprzedaży konsumentowi końcowemu jako substytut cukrów;
h)
"żywność o ograniczonej zawartości cukrów" oznacza żywność, w której całkowite zmniejszenie zawartości mono- i disacharydów stanowi co najmniej 30% w porównaniu do podobnego produktu;
i)
zasada "quantum satis" oznacza, że nie określono najwyższego dopuszczalnego poziomu. Jednakże dodatki stosuje się zgodnie z dobrą praktyką wytwarzania, w dawkach nieprzekraczających dawki koniecznej do uzyskania zamierzonego celu, pod warunkiem niewprowadzania w błąd konsumenta.
ROZDZIAŁ II
WSPÓLNOTOWE WYKAZY ZATWIERDZONYCH DODATKÓW DO ŻYWNOŚCI
Artykuł 4
Wspólnotowe wykazy dodatków do żywności
1. Tylko dodatki do żywności uwzględnione we wspólnotowym wykazie w załączniku II mogą być wprowadzane same do obrotu i stosowane w środkach spożywczych, w tym w środkach spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, wchodzących w zakres stosowania dyrektywy 89/398/EWG.
2. Tylko dodatki do żywności uwzględnione we wspólnotowym wykazie w załączniku III mogą być stosowane w dodatkach do żywności i w enzymach spożywczych.
3. Umieszczanie dodatków do żywności w załączniku II dokonywane jest w oparciu o kategorie żywności, do której mogą być dodawane.
4. Umieszczanie dodatków do żywności w załączniku III dokonywane jest w oparciu o dodatki do żywności lub enzymy spożywcze lub ich kategorie, do których mogą być dodawane.
5. Dodatki do żywności muszą zawsze odpowiadać specyfikacjom określonym w art. 12.
Artykuł 5
Ogólne warunki umieszczania dodatków do żywności w wykazach wspólnotowych i stosowania dodatków do żywności
1. Dodatek do żywności może zostać umieszczony w wykazach wspólnotowych w załącznikach II i III tylko wtedy, gdy spełnia następujące warunki:
a)
na proponowanym poziomie stosowania, nie stanowi, w oparciu o dostępne dowody naukowe, zagrożenia dla zdrowia konsumentów;
b)
istnieje uzasadniony wymóg technologiczny, w zakresie korzyści dla konsumentów, który nie może zostać spełniony inną, możliwą do zaakceptowania z ekonomicznych i technologicznych względów drogą;
c)
jego stosowanie nie wprowadza w błąd konsumentów;
d)
w oparciu o dostępne dowody naukowe na żadnym etapie cyklu życia nie pociąga za sobą żadnych niepożądanych skutków dla środowiska.
2. Aby został umieszczony w wykazach wspólnotowych w załącznikach II i III, dodatek do żywności musi przynosić konsumentom korzyści i pożytki, a zatem spełniać jeden lub większą liczbę następujących celów:
a)
zachowywać wartość odżywczą danego środka spożywczego;
b)
stanowić niezbędne składniki w środkach spożywczych produkowanych dla grup konsumentów o szczególnych potrzebach żywieniowych;
c)
zwiększać możliwość przechowywania lub stabilność środka spożywczego lub polepszać jego właściwości organoleptyczne, pod warunkiem, że charakter, istota i jakość żywności nie zostanie zmieniona w sposób, który wprowadzałby w błąd konsumentów; wprowadzanie w błąd konsumentów obejmuje m.in. kwestie dotyczące świeżości, jakości użytych składników, naturalności produktu oraz zawartości owoców i warzyw w produkcie;
d)
pomagać w produkcji, przetwarzaniu, przygotowywaniu, obróbce, pakowaniu, przewozie lub przechowywaniu żywności, pod warunkiem, że dodatek do żywności nie jest stosowany w celu ukrycia skutków wykorzystania wybrakowanych surowców lub zastosowania w trakcie wykonywania którejkolwiek z tych czynności jakichkolwiek innych niepożądanych praktyk lub technik, w tym praktyk lub technik niehigienicznych.
3. W drodze odstępstwa od ust. 2 lit. a), dodatek do żywności, który obniża wartość odżywczą środka spożywczego, może zostać umieszczony we wspólnotowym wykazie w załączniku II pod warunkiem, że:
a)
ten środek spożywczy nie stanowi istotnego składnika normalnej diety; lub
b)
ten dodatek do żywności jest niezbędny do produkcji środków spożywczych przeznaczonych dla grup konsumentów o szczególnych potrzebach żywieniowych.
4.Z wyłączeniem informacji zastrzeżonych oraz informacji, których nie należy ujawniać, zezwolenie na dodatek do żywności w wyraźny i jasny sposób zawiera odniesienie do uwzględnionych kryteriów ustanowionych w ust. 1-3, z podaniem uzasadnienia końcowej decyzji.
Artykuł 6
Warunki szczególne dotyczące substancji słodzących
Dodatek do żywności może zostać umieszczony we wspólnotowym wykazie w załączniku II ze względu na rodzaj pełnionej funkcji jako substancja słodząca tylko wtedy, gdy oprócz spełniania jednego lub większej liczby celów określonych w art. 5 ust. 2, spełnia również jeden lub większą liczbę następujących celów:
a)
zastępuje cukry do celów produkcji żywności o obniżonej wartości energetycznej, żywności niepowodującej próchnicy zębów, żywności o obniżonej zawartości cukrów lub żywności bez dodatku cukrów;
█
b)
umożliwia produkcję żywności specjalnego przeznaczenia żywieniowego określoną w art. 1 ust. 2 lit. a) dyrektywy 89/398/EWG.
Artykuł 7
Warunki szczególne dotyczące barwników
Dodatek do żywności może zostać umieszczony we wspólnotowym wykazie w załączniku II ze względu na rodzaj pełnionej funkcji jako barwnik tylko wtedy, gdy oprócz spełniania jednego lub większej liczby celów określonych w art. 5 ust. 2, spełnia jeden z następujących celów:
a)
przywraca pierwotny wygląd zewnętrzny żywności, której barwa uległa zmianie w wyniku przetwarzania, przechowywania, pakowania i dystrybucji, co spowodowało ewentualne zmniejszenie możliwości zaakceptowania jej wyglądu zewnętrznego;
b)
powoduje, że żywność staje się wizualnie bardziej atrakcyjna;
c)
nadaje barwę żywności, która w przeciwnym razie byłaby bezbarwna.
Nie może jednak wystąpić ryzyko, że dodatek wprowadzi w błąd konsumentów, którzy będą przekonani, że żywność zawiera składniki inne niż rzeczywiście w niej obecne.
Artykuł 8
Rodzaje funkcji pełnionej przez dodatki do żywności
1. Dodatki do żywności mogą być przyporządkowane do jednego lub większej liczby rodzajów pełnionej funkcji określonych w załączniku I w oparciu o podstawową funkcję technologiczną danego dodatku do żywności.
Przyporządkowanie danego dodatku do żywności do odpowiedniego rodzaju pełnionej funkcji nie wyklucza stosowania jej w kilku funkcjach.
2. W razie konieczności, na skutek postępu naukowego lub technicznego, dodatkowe rodzaje pełnionej funkcji mogą zostać uwzględnione w załączniku I zgodnie z procedurą określoną w art. 28 ust. 2.
Artykuł 9
Zawartość wspólnotowych wykazów dodatków do żywności
1. Dodatek do żywności, który spełnia warunki określone w art. 5, 6 i 7, może, zgodnie z procedurą określoną w rozporządzeniu (WE) nr .../2008 [ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności], zostać umieszczony we:
a)
wspólnotowym wykazie w załączniku II do niniejszego rozporządzenia; i/lub
b)
wspólnotowym wykazie w załączniku III do niniejszego rozporządzenia.
2. Zapis dotyczący dodatku do żywności uwzględnionego we wspólnotowych wykazach w załącznikach II i III określa:
a)
nazwę tego dodatku do żywności, grupy dodatków, i █numer E, jeżeli został mu nadany;
b)
środki spożywcze lub dodatki do żywności lub enzymy spożywcze lub substancje aromatyzujące, do których ten dodatek do żywności może być dodawany;
c)
warunki, na jakich ten dodatek do żywności może być stosowany;
d)
jeżeli jest to stosowne, ewentualne ograniczenia w sprzedaży tego dodatku do żywności bezpośrednio konsumentom;
e)
pozostałe dodatki do żywności, których nie można stosować w połączeniu z dodatkami do żywności.
3. Wspólnotowe wykazy w załącznikach II i III są zmieniane zgodnie z procedurą określoną w rozporządzeniu (WE) nr …/2008 [ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności].
Artykuł 10
Poziomy stosowania dodatków do żywności
1. Ustanawiając warunki stosowania określone w art. 9 ust. 2 lit. c):
a)
poziom stosowania ustalany jest na najniższym poziomie, który jest niezbędny do osiągnięcia zamierzonego efektu;
b)
taki poziom uwzględnia:
i)
dopuszczalną dawkę dzienną, lub równoważną jej ilość szacunkową, ustanowioną dla odnośnego dodatku do żywności i prawdopodobną dawkę dzienną jego spożycia ze wszystkich źródeł;
ii)
w przypadku, w którym dodatek do żywności ma być stosowany w środkach spożywczych spożywanych przez szczególne grupy konsumentów, prawdopodobną dawkę dzienną jego spożycia przez konsumentów tych grup.
2.Jeśli zatwierdzone zostało stosowanie nanotechnologii, ustala się w tym celu odrębne wartości graniczne zgodnie z ust. 1 lit. a).
3. W stosownych przypadkach dla danego dodatku do żywności nie wyznacza się żadnego poziomu maksymalnego (quantum satis). W takim przypadku, odnośny dodatek do żywności stosowany jest zgodnie z definicją zawartę w art. 3 ust. 2 lit. i).
4. Maksymalne poziomy stosowania dodatków do żywności, w tym w odpowiednich przypadkach w rozcieńczeniu, określone w załączniku II mają zastosowanie do środków spożywczych gotowych do spożycia, przygotowanych zgodnie z instrukcjami stosowania, chyba, że określono inaczej.
5. Maksymalne poziomy barwników określone w załączniku II mają zastosowanie do ilości substancji barwiących zawartych w danym preparacie barwiącym, chyba, że określono inaczej.
Artykuł 11
Dodatki do żywności wchodzące w zakres stosowania rozporządzenia (WE) nr 1829/2003
Dodatek do żywności wyprodukowany z organizmów zmodyfikowanych genetycznie (GMO), z ich wykorzystaniem lub przez nie lub wchodzący w zakres stosowania rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 , a jeszcze niewłączony do wspólnotowych wykazów w załącznikach II i III do niniejszego rozporządzenia może zostać umieszczony wtych załącznikach zgodnie z niniejszym rozporządzeniem jedynie, jeśli objęty jest dopuszczeniem zgodnie z przepisami art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003. Jest on wyraźnie oznaczony poprzez umieszczenie obok nazwy lub numeru E słów "wyprodukowane przez GMO" lub "wyprodukowane z GMO".
Artykuł 12
Specyfikacje dodatków do żywności
Specyfikacje dodatków do żywności odnoszące się w szczególności do pochodzenia, kryteriów czystości i wszelkich innych niezbędnych informacji przyjmowane są, gdy dodatek do żywności zostaje umieszczony we wspólnotowych wykazach w załącznikach II i III po raz pierwszy, zgodnie z procedurą określoną w rozporządzeniu (WE) nr .../2008 [ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności].
ROZDZIAŁ III
STOSOWANIE DODATKÓW DO ŻYWNOŚCI W ŚRODKACH SPOŻYWCZYCH
Artykuł 13
Stosowanie dodatków do żywności w żywności nieprzetworzonej
Dodatki do żywności nie mogą być stosowane w żywności nieprzetworzonej, chyba że takie stosowanie zostało określone wyraźnie w załączniku II.
Artykuł 14
Stosowanie barwników i substancji słodzących w żywności dla niemowląt i małych dzieci
Barwniki i substancje słodzące nie mogą być stosowane w żywności dla niemowląt i małych dzieci, zgodnie z przepisami dyrektywy 89/398/EWG, w tym w żywności dietetycznej dla niemowląt i żywności dla małych dzieci, specjalnego przeznaczenia medycznego, chyba, że w załączniku II do niniejszego rozporządzenia wyraźnie określono inaczej.
Artykuł 15
Stosowanie barwników do znakowania
Tylko barwniki spożywcze wymienione w załączniku II do niniejszego rozporządzenia mogą być stosowane do celów znakowania zdrowotności, o którym mowa w dyrektywie Rady 91/497/EWG z dnia 29 lipca 1991 r. zmieniająca i ujednolicająca dyrektywę 64/433/EWG dotyczącą problemów sanitarnych wpływających na handel świeżym mięsem we Wspólnocie w celu rozszerzenia jej stosowania na produkcję i wprowadzanie na rynek świeżego mięsa(29) oraz do celów innych oznakowań wymaganych na produktach mięsnych, dekoracyjnego barwienia skorup jaj i stemplowania skorup jaj, przewidzianego w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 557/2007 z dnia 23 maja 2007 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia Rady (WE) nr 1028/2006 w sprawie norm handlowych w odniesieniu do jaj(30).
Artykuł 16
Zasada przenoszenia
1. Obecność danego dodatku do żywności dopuszczalna jest:
a)
w wieloskładnikowym środku spożywczym innym niż środki spożywcze określone w załączniku II, jeżeli ten dodatek do żywności został dopuszczony do stosowania w jednym ze składników danego wieloskładnikowego środka spożywczego;
b)
w środku spożywczym, do którego dodany został dodatek do żywności, enzym spożywczy lub środek aromatyzujący, jeżeli ten dodatek do żywności:
i)
został dopuszczony do stosowania w dodatku do żywności, enzymie spożywczym lub środku aromatyzującym zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia;
ii)
został wprowadzony do tego środka spożywczego wraz z tym dodatkiem do żywności, enzymem spożywczym lub środkiem aromatyzującym;
iii)
nie pełni funkcji technologicznej w ostatecznym środku spożywczym;
c)
w środku spożywczym, który ma zostać wykorzystany wyłącznie do przygotowania wieloskładnikowego środka spożywczego, pod warunkiem, że ten wieloskładnikowy środek spożywczy jest zgodny z przepisami niniejszego rozporządzenia.
2. Przepisy ust. 1 niniejszego artykułu nie mają zastosowania do preparatów do początkowego żywienia niemowląt i preparatów do dalszego żywienia niemowląt, żywności przetworzonej na bazie zbóż, żywności dla niemowląt i żywności dietetycznej specjalnego przeznaczenia medycznego przeznaczonej dla niemowląt i małych dzieci określonej w dyrektywie 89/398/EWG, chyba, że wyraźnie określono inaczej.
3. Jeżeli do środka spożywczego dodany jest dodatek do żywności zawarty w środku aromatyzującym, dodatku do żywności lub enzymie spożywczym, pełniący w tym środku spożywczym funkcję technologiczną, dodatek ten uważany jest za dodatek do żywności zawarty w tym środku spożywczym, a nie za dodatek do żywności zawarty w środku aromatyzującym, dodatku do żywności lub enzymie spożywczym.
4. Bez uszczerbku dla przepisów ust. 1, obecność substancji o intensywnym działaniu słodzącym dopuszczona jest w wieloskładnikowych środkach spożywczych bez dodatku cukru, wieloskładnikowych środkach spożywczych o obniżonej wartości energetycznej, dietetycznych wieloskładnikowych środkach spożywczych przeznaczonych do stosowania w dietach niskokalorycznych i wieloskładnikowych środkach spożywczych o długim okresie przydatności do spożycia, pod warunkiem, że ta substancja o intensywnym działaniu słodzącym została dopuszczona do stosowania w jednym ze składników odnośnego wieloskładnikowego środka spożywczego.
Artykuł 17
Decyzje dotyczące interpretacji
W razie konieczności, kwestia czy ewentualnie:
a)
dany środek spożywczy jest środkiem należącym do kategorii wymienionej w załączniku II; lub
b)
dany dodatek do żywności wymieniony w załącznikach II i III i dopuszczony zgodnie z zasadą quantum satis stosowany jest zgodnie z kryteriami, kryteriami których mowa w art. 10 ust. 3. może zostać rozstrzygnięta zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 28 ust. 3.
Artykuł 18
Tradycyjne środki spożywcze
Państwa członkowskie wymienione w załączniku IV mogą nadal zakazywać stosowania określonych rodzajów dodatków do żywności w wymienionych w tym załączniku tradycyjnych środkach spożywczych produkowanych na swoim terytorium.
ROZDZIAŁ IV
ETYKIETOWANIE
Sekcja 1
Etykietowanie dodatków do żywności nieprzeznaczonych do sprzedaży konsumentowi końcowemu
Artykuł 19
Etykietowanie dodatków do żywności nieprzeznaczonych do sprzedaży konsumentowi końcowemu
Dodatki do żywności nieprzeznaczone do sprzedaży konsumentowi końcowemu, sprzedawane odrębnie lub w mieszaninach i/lub zawierające składniki zgodnie z definicją w art. 6 ust. 4 dyrektywy 2000/13/WE, można wprowadzać do obrotu wyłącznie wtedy, gdy na ich opakowaniach lub pojemnikach zamieszczone są informacje przewidziane w art. 20 do 23 niniejszego rozporządzenia, które muszą być łatwo dostrzegalne, wyraźnie czytelne i nieusuwalne.
Artykuł 20
Wymogi w zakresie informacji w odniesieniu do identyfikacji dodatków do żywności
1. W przypadku, w którym dodatki do żywności nieprzeznaczone do sprzedaży konsumentowi końcowemu sprzedawane są odrębnie lub w mieszaninach, na ich opakowaniach lub pojemnikach podawane są w odniesieniu do każdego dodatku do żywności następujące informacje:
a)
jego nazwa i/lub numer E, określone w niniejszym rozporządzeniu; lub
b)
w przypadku braku nazwy i/lub numeru E, o których mowa w lit. a), opis dodatku do żywności, który jest na tyle precyzyjny, aby umożliwić odróżnienie tego dodatku od produktów, z którymi można by go pomylić.
2. W przypadku, w którym dodatki do żywności sprzedawane są w mieszaninach, informacje określone w ust. 1 podawane są w odniesieniu do każdego dodatku do żywności, w porządku malejącym, według jego udziału procentowego w masie całkowitej.
Artykuł 21
Wymogi w zakresie informacji w przypadku, w którym inne substancje, materiały lub składniki żywności stanowią składniki dodatków do żywności
W przypadku, w którym substancje, materiały lub składniki żywności inne niż dodatki do żywności stanowią składniki dodatków do żywności nieprzeznaczonych do sprzedaży konsumentowi końcowemu, w celu ułatwienia ich przechowywania, sprzedaży, standaryzacji, rozcieńczania lub rozpuszczania, na opakowaniach lub pojemnikach lub w dokumentach towarzyszących dotyczących dodatków do żywności zamieszczone są informacje przewidziane w art. 20 oraz wskazany jest każdy składnik w porządku malejącym, według jego udziału procentowego w masie całkowitej.
Artykuł 22
Wymogi w zakresie informacji w przypadku, w którym dodatki do żywności mieszane są z innymi składnikami żywności
W przypadku, w którym dodatki do żywności nieprzeznaczone do sprzedaży konsumentowi końcowemu mieszane są z innymi składnikami żywności, na opakowaniach lub pojemnikach dodatków do żywności zamieszczany jest wykaz wszystkich składników w porządku malejącym, według ich udziału procentowego w masie całkowitej.
Artykuł 23
Wymogi w zakresie ogólnych informacji w odniesieniu do dodatków do żywności
1. Na opakowaniach lub pojemnikach dodatków do żywności nieprzeznaczonych do sprzedaży konsumentowi końcowemu zamieszczane są następujące informacje:
a)
określenie "do stosowania w środkach spożywczych" lub określenie "ograniczone stosowanie w środkach spożywczych" lub bardziej szczegółowe odniesienie do zamierzonego zastosowania w środkach spożywczych;
b)
w razie konieczności, specjalne warunki przechowywania i użycia;
c)
wskazówki dotyczące stosowania, jeżeli ich pominięcie mogłoby spowodować nieprawidłowe zastosowanie danego dodatku do żywności;
d)
oznaczenie umożliwiające identyfikację danej partii towaru;
e)
nazwa lub nazwa firmowa i adres wytwórcy lub podmiotu pakującego albo sprzedawcy;
f)
w przypadku, w którym składnik dodatku do żywności podlega ograniczeniu ilościowemu w środku spożywczym, wskazanie procentowej zawartości tego składnika dodatku do żywności lub dostateczne informacje dotyczące składu tego dodatku do żywności w celu umożliwienia nabywcy zastosowania się do przepisów dotyczących ograniczenia ilościowego w środku spożywczym; w przypadku, w którym to samo ograniczenie ilościowe stosuje się do grupy składników stosowanych odrębnie lub razem, łączna zawartość procentowa może zostać podana jako pojedyncza wartość; ograniczenie ilościowe jest wyrażane liczbowo lub zgodnie z zasadą quantum satis;
g)
masa netto;
h)
odpowiednio, informacje dotyczące dodatku do żywności lub innych substancji określonych w art. 20, 21 i 22 niniejszego rozporządzenia i wymienionych w załączniku IIIa do dyrektywy 2000/13/WE w odniesieniu do wskazania składników obecnych w środkach spożywczych;
i)
data przydatności do spożycia.
2. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1, informacje wymagane w lit. c) do f) oraz h) i i) tego ustępu mogą być podawane jedynie w dokumentach odnoszących się do danej przesyłki, które mają zostać dostarczone przed dostawą lub wraz z nią, pod warunkiem, że określenie "przeznaczony do wytwarzania środków spożywczych, nie do sprzedaży detalicznej" umieszczone zostanie w łatwo widocznym miejscu opakowania lub pojemnika odnośnego produktu.
3.W drodze odstępstwa od wymogów dotyczących etykietowania i informacji podanych w art. 19 - 22 oraz ust. 1 niniejszego artykułu, w przypadku dostaw produktów luzem wszystkie informacje można podawać w dokumentach towarzyszących, które należy dostarczyć nie później niż wraz z dostawą.
sekcja 2
Etykietowanie dodatków do żywności przeznaczonych do sprzedaży konsumentowi końcowemu
Artykuł 24
Etykietowanie dodatków do żywności przeznaczonych do sprzedaży konsumentowi końcowemu
1. Bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2000/13/WE, dodatki do żywności przeznaczone do sprzedaży konsumentowi końcowemu można wprowadzać do obrotu wyłącznie wtedy, gdy na ich opakowaniu zamieszczone są następujące informacje, które muszą być łatwo dostrzegalne, wyraźnie czytelne i nieusuwalne:
a)
nazwa pod którą sprzedawany jest dany dodatek do żywności; nazwa ta musi być nazwą ustanowioną przepisami wspólnotowymi, które mają zastosowanie do tego dodatku do żywności i do jego numeru E;
b)
informacje wymagane zgodnie z przepisami art. 20, 21 i 22 i art. 23 ust. 1 lit. a) do e), g) i h).
2. Opis handlowy słodzika stołowego zawiera wyrażenie "słodzik stołowy na bazie [...]", z wykorzystaniem nazwy (nazw) substancji słodzącej (słodzących) zawartej (zawartych) w jego składzie.
3. Etykiety opakowań słodzików stołowych zawierających poliole i/lub aspartam i/lub sól aspartamu i acesulfamu zawierają następujące ostrzeżenia:
a)
poliole: "nadmierne spożycie może mieć efekt przeczyszczający";
b)
aspartam/ sól aspartamu i acesulfamu: "zawiera źródło fenyloalaniny".
4.Etykiety opakowań dodatków do środków spożywczych zawierających barwniki azowe zawierają ostrzeżenie: "Barwniki azowe mogą wywoływać uczulenie".
sekcja 3
Inne wymogi dotyczące etykietowania
Artykuł 25
Inne wymogi dotyczące etykietowania
1. Przepisy art. 19 do 24 nie wykluczają możliwości stosowania bardziej szczegółowych lub mających szerszy zakres stosowania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych dotyczących wag i miar lub mających zastosowanie do prezentacji, klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji i preparatów niebezpiecznych lub do przewozu takich substancji.
2. Informacje określone w art. 19 do 24 podawane są w języku, który jest łatwo rozumiany przez nabywców.
Na swoim terytorium, państwo członkowskie, w którym dany produkt jest sprzedawany, może, zgodnie z postanowieniami traktatu, zastrzec, że informacje na etykiecie muszą być podawane w jednym lub w większej liczbie języków urzędowych Wspólnoty, określonych przez to państwo członkowskie. Przepisy pierwszego i drugiego akapitu niniejszego ustępu nie wykluczają możliwości podawania tych informacji w kilku językach.
ROZDZIAŁ V
PRZEPISY PROCEDURALNE I WDRAŻANIE
Artykuł 26
Obowiązek przekazywania informacji
1. Producent dodatku do żywności lub stosujący dany dodatek do żywności przekazuje Komisji niezwłocznie wszelkie nowe informacje naukowe lub techniczne, które mogą mieć wpływ na ocenę bezpieczeństwa tego dodatku do żywności.
2. Producent dodatku do żywności lub stosujący dany dodatek do żywności, działając na wniosek Komisji, powiadamia ją o faktycznym stosowaniu tego dodatku do żywności.
Artykuł 27
Monitorowanie spożycia dodatków do żywności
1. Stosując podejście oparte na ocenie ryzyka,państwa członkowskie monitorują spożycie i stosowanie dodatków do żywności i co roku przedstawiają swoje wyniki Komisji i Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwanemu dalej "Urzędem").
2. Po zasięgnięciu opinii Urzędu, wspólna metodologia gromadzenia przez państwa członkowskie informacji dotyczących spożycia dodatków do żywności we Wspólnocie zostaje przyjęta zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 28 ust. 3.
Artykuł 28
Komitet
1. Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt (dalej zwany "Komitetem").
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.
Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi trzy miesiące.
3.W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, zastosowanie mają art. 5a ust. 1 - 4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.
║
Artykuł 29
Wspólnotowe finansowanie zharmonizowanych polityk
Podstawą prawną finansowania środków wynikających z niniejszego rozporządzenia jest art. 66 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 822/2004.
ROZDZIAŁ VI
PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE
Artykuł 30
Ustanowienie wspólnotowego wykazu dodatków do żywności
1. Dodatki do żywności, które zostały dopuszczone do stosowania w środkach spożywczych na mocy dyrektyw 94/35/WE, 94/36/WE i 95/2/WE przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, i warunki ich stosowania zostaną umieszczone w załączniku II do niniejszego rozporządzenia z chwilą zakończenia przeglądu ich zgodności z art. 5, 6 i 7 niniejszego rozporządzenia zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 28 ust. 3. Przegląd ten nie obejmuje ponownej oceny ryzyka przez Urząd. Przegląd, o którym tutaj mowa, zakończony zostanie do dnia […] r.
2. Dodatki do żywności dopuszczone do stosowania w dodatkach do żywności jako dozwolone nośniki w załączniku V do dyrektywy 95/2/WE i warunki ich stosowania zostaną umieszczone w części 1 załącznika III do niniejszego rozporządzenia z chwilą zakończenia przeglądu ich zgodności z art. 5 niniejszego rozporządzenia zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 28 ust. 3. Przegląd ten nie obejmuje ponownej oceny ryzyka przez Urząd. Przegląd, o którym tutaj mowa, zakończony zostanie do dnia […] r.
3. Specyfikacje dodatków do żywności objętych przepisami ust. 1 i 2 niniejszego artykułu przyjęte zostaną zgodnie z przepisami rozporządzenia WE nr .../2008 [ustanawiającego jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności], jednocześnie z umieszczeniem tych dodatków do żywności w załącznikach zgodnie z przepisami tych ustępów.
4. Wszelkie właściwe środki przejściowe mogą być przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 28 ust. 3.
Artykuł 31
Ponowna ocena zatwierdzonych dodatków do żywności
1. Dodatki do żywności, które były wprowadzone do obrotu w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, ale nie zostały poddane przeglądowi i nie uzyskały pozytywnej opinii Komitetu Naukowego ds. Żywności lub Urzędu, podlegają ponownej ocenie ryzyka przez Urząd. Dodatki te uzyskają pozwolenie na pozostanie na rynku aż do czasu przeprowadzenia przez Urząd ponownej oceny ryzyka.
2. Ocena ryzyka przez Urząd stanowi część przeprowadzanego przez Komisję Europejską z pomocą komisji przeglądu wszystkich dodatków do żywności, na które udzielono zezwoleń przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia. Przegląd przeprowadzany jest w oparciu o warunki udzielania zezwoleń określone w niniejszym rozporządzeniu oraz w oparciu o ocenę spożycia oraz zarządzanie ryzykiem.
Wszystkie dodatki do żywności, których stosowanie ma być nadal dozwolone na terenie Wspólnoty zostaną przeniesione do wykazów wspólnotowych zawartych w załączniku II i III. Załącznik III jest uzupełniany o inne dodatki do żywności, stosowane w dodatkach do żywności i enzymach, a także o warunki ich stosowania zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr .../2008 [ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności]. W celu zapewnienia odpowiedniego okresu przejściowego przepisy załącznika III - oprócz przepisów dotyczących nośników dodatków do żywności - nie będą mieć zastosowania do dnia [1 stycznia 2011 r.].
Przegląd przeprowadza się na podstawie programu oceny przyjętego po zasięgnięciu opinii Urzędu w terminie ...(31) zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 28 ust. 3. Program oceny zostanie opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
3.Po dokonaniu przeglądu, o którym mowa w ust. 2 oraz po zasięgnięciu opinii Urzędu zostanie przyjęty nowy program oceny w celu udzielania zezwoleń zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Nowy program oceny zostanie przyjęty zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 28 ust. 3, i zostanie opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
4.W trakcie przeglądu udzielonych zezwoleń dodatki do żywności oraz zastosowania, które straciły aktualność, są usuwane z załączników.
Artykuł 32
Uchylenia
1. Uchylone zostają:
a)
dyrektywa 62/2645/EWG;
║
b)
dyrektywa 78/663/EWG;
c)
dyrektywa 78/664/EWG;
d)
dyrektywa 81/712/EWG;
e)
dyrektywa 89/107/EWG;
f)
dyrektywa 94/35/WE;
g)
dyrektywa 94/36/WE;
h)
dyrektywa 95/2/WE;
i)
decyzja nr 292/97/WE;
j)
decyzja 2002/247/WE.
2. Odesłania do uchylonych aktów rozumiane są jako odesłania do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 33
Przepisy przejściowe
W drodze odstępstwa od art. 32, przepisy pozostają w mocy do dnia […] r.:
a) art.
2 ust. 1), 2) i 4) dyrektywy 94/35/WE i jej załącznika;
b) art.
2 ust. 1) do 6), 8), 9) i 10) dyrektywy 94/36/WE i jej załączników I do V;
c) art.
2 i 4 dyrektywy 95/2/WE i jej załączników I do VI.
Bez względu na przepisy lit. c), określone w dyrektywie 95/2/WE zezwolenia na stosowanie E 1103 inwertazy i E 1105 lizozymu zostają uchylone ze skutkiem od dnia wejścia w życie wspólnotowego wykazu enzymów spożywczych zgodnie z art. 18 rozporządzenia nr .../2008 [w sprawie enzymów spożywczych].
Artykuł 34
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niemniej jednak art. 4 ust. 2 stosuje się do załącznika III, części 2 i 3 od dnia [1 stycznia 2011] r.
Środki spożywcze niespełniające wymogów niniejszego rozporządzenia, ale wyprodukowane zgodnie z prawem wspólnotowym, mogą być nadal wprowadzane do obrotu przez okres ich przydatności do spożycia.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Sporządzono w ║,
W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady
Przewodniczący Przewodniczący
ZAŁĄCZNIK I
Rodzaje funkcji pełnionej przez dodatki do żywności w środkach spożywczych oraz dodatki do żywności w dodatkach do żywności i w enzymach spożywczych
1. "Substancje słodzące" to substancje (substancje słodzące luzem i substancje o intensywnym działaniu słodzącym), stosowane do nadania środkom spożywczym słodkiego smaku lub stosowane w słodzikach stołowych;
2. "barwniki" to substancje nadające lub przywracające żywności barwę, obejmujące naturalne składniki żywności i naturalne źródła, które w normalnych warunkach ani nie są same spożywane jako żywność ani nie są stosowane jako typowe składniki żywności; w rozumieniu niniejszego rozporządzenia barwnikami są preparaty uzyskane ze środków spożywczych i innych surowców naturalnych uzyskanych poprzez fizyczną i/lub chemiczną ekstrakcję, której efektem jest selektywna ekstrakcja pigmentów względem składników odżywczych lub aromatycznych;
3. "środki konserwujące" to substancje przedłużające okres przydatności żywności do spożycia poprzez ochronę przed zepsuciem spowodowanym obecnością mikroorganizmów;
4. "przeciwutleniacze" to substancje przedłużające okres przydatności żywności do spożycia poprzez ochronę przed zepsuciem na skutek utleniania, takim jak jełczenie tłuszczu czy zmiana barwy;
5. "nośniki" to substancje stosowane do rozpuszczania, rozcieńczenia, dyspersji lub innej fizycznej modyfikacji dodatku do żywności, środka aromatyzującego█, enzymu spożywczego, składnika odżywczego lub innej substancji dodawanej do danego środka spożywczego (lub żywności lub suplementu żywnościowego) ze względów odżywczych lub fizjologicznych, które nie zmieniają ich funkcji technologicznej (i same nie wywołują jakichkolwiek skutków technologicznych), w celu ułatwienia posługiwania się nimi lub wykorzystania czy zastosowania ich;
6. "kwasy" to substancje, które zwiększają kwasowość środka spożywczego i/lub nadają mu kwaśny smak;
7. "regulatory kwasowości" to substancje zmieniające lub kontrolujące kwasowość lub zasadowość środka spożywczego;
8. "środki przeciwzbrylające" to substancje ograniczające tendencję pojedynczych cząstek środka spożywczego do zlepiania się;
9. "środki przeciwpieniące" to substancje zapobiegające lub ograniczające powstawanie piany;
10. "substancje wypełniające" to substancje zwiększające objętość środka spożywczego nie zwiększając znacząco jego wartości energetycznej;
11. "emulgatory" to substancje umożliwiające utworzenie lub utrzymanie jednorodnej mieszaniny dwóch lub większej liczby niemieszających się faz, takich jak olej i woda w środkach spożywczych;
12. "sole emulgujące" to substancje które rozrzedzają proteiny zawarte w serze, wprowadzając w ten sposób jednolite rozłożenie tłuszczów i innych składników;
13. "środki utwardzające" to substancje powodujące lub utrzymujące jędrność lub kruchość tkanek owoców i warzyw lub współdziałające z substancjami żelującymi w tworzeniu lub wzmacnianiu żelu;
14. "wzmacniacze smaku" to substancje wzmacniające istniejący smak i/lub zapach środków spożywczych;
15. "środki pianotwórcze" to substancje umożliwiające powstanie jednorodnej dyspersji fazy gazowej w środkach spożywczych w płynie lub w postaci stałej;
16. "środki żelujące" to substancje nadające środkom spożywczym konsystencję poprzez tworzenie żelu;
17. "środki glazurujące" (w tym środki do smarowania) to substancje, które po nałożeniu na zewnętrzną powierzchnię środka spożywczego tworzą warstwę ochroną lub nadają jej błyszczący wygląd;
18. "substancje utrzymujące wilgoć" to substancje zapobiegające wysychaniu żywności poprzez przeciwdziałanie wpływom atmosferycznym, posiadające niski stopień wilgotności, lub ułatwiające rozpuszczanie się proszku w środowisku wodnym;
19. "skrobie modyfikowane" to substancje otrzymane w wyniku jednego lub większej ilości zabiegów chemicznych na skrobiach spożywczych, które mogły być wcześniej podane zabiegom fizycznym lub działaniu enzymów, i mogą być rozcieńczone lub odbarwione kwasem lub ługiem;
20. "gazy do pakowania" oznacza gazy inne niż powietrze, wprowadzane do pojemnika przed, w trakcie lub po umieszeniu środka spożywczego w tym pojemniku;
21. "gazy nośne" oznacza gazy inne niż powietrze, które wypychają środek spożywczy z pojemnika;
22. "środki spulchniające" to substancje lub mieszaniny substancji uwalniające gaz, a tym samym zwiększające objętość ciasta;
23. "sekwestranty" to substancje tworzące związki chemiczne z jonami metali;
24. "stabilizatory" to substancje umożliwiające utrzymanie właściwości fizyczno-chemicznych środków spożywczych; stabilizatory obejmują substancje umożliwiające utrzymanie w środkach spożywczych jednorodnej dyspersji dwóch lub większej liczby wzajemnie nierozpuszczalnych substancji, substancje stabilizujące, zachowujące lub wzmacniające istniejącą barwę środków spożywczych i substancje zwiększające zdolność środków spożywczych do wiązania, w tym do tworzenia wiązań poprzecznych pomiędzy białkami, umożliwiających wiązanie się elementów środków spożywczych, a tym samym uzyskiwanie produktów zrekonstytuowanych;
25. "środki zagęszczające" to substancje zwiększające lepkość środków spożywczych;
26. "środki do przetwarzania mąki (polepszacze)" to substancje, inne niż emulgatory, dodawane do mąki lub ciasta w celu poprawy ich właściwości wypiekowych.
ZAŁĄCZNIK II
Wspólnotowy wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w środkach spożywczych oraz warunki ich stosowania
ZAŁĄCZNIK III
Wspólnotowy wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w dodatkach do żywności, w enzymach spożywczych i w środkach aromatyzujących do żywności oraz warunki ich stosowania
Część 1 Nośniki w dodatkach do żywności, enzymach spożywczych i środkach aromatyzujących do żywności
Część 2 Dodatki inne niż nośniki w dodatkach do żywności, enzymach spożywczych i środkach aromatyzujących do żywności
Część 3 Dodatki w środkach aromatyzujących do żywności
Część 4 Nośniki w składnikach odżywczych
ZAŁĄCZNIK IV
Tradycyjne środki spożywcze, w przypadku których określone państwa członkowskie mogą nadal zakazywać stosowania określonych rodzajów dodatków do żywności
Państwo członkowskie
Wyszczególnienie
Rodzaje dodatków, które nadal mogą być zakazywane
Niemcy
Tradycyjne piwo niemieckie ("Bier nach deutschem Reinheitsgebot gebraut")
Wszystkie, z wyjątkiem gazów nośnych
Francja
Tradycyjny chleb francuski
Wszystkie
Francja
Tradycyjne francuskie trufle konserwowane
Wszystkie
Francja
Tradycyjne francuskie ślimaki konserwowane
Wszystkie
Francja
Tradycyjne francuskie prezerwy z gęsi lub z kaczki ("confit")
Wszystkie
Austria
Tradycyjny austriacki "Bergkäse"
Wszystkie, z wyjątkiem środków konserwujących
Finlandia
Tradycyjna fińska "Mämmi"
Wszystkie, z wyjątkiem środków konserwujących
Szwecja
Finlandia
Tradycyjne szwedzkie i fińskie syropy owocowe
Barwniki
Dania
Tradycyjne duńskie "Kødboller"
Środki konserwujące i barwniki
Dania
Tradycyjny duński "Leverpostej"
Środki konserwujące (inne niż kwas sorbinowy) i barwniki
Hiszpania
Tradycyjne hiszpańskie "Lomo embuchado"
Wszystkie, z wyjątkiem środków konserwujących i przeciwutleniaczy
Włochy
Tradycyjna włoska "Mortadella"
Wszystkie, z wyjątkiem środków konserwujących, przeciwutleniaczy, regulatorów kwasowości, środków wzmacniających smak i zapach, stabilizatorów i gazów do pakowania
Włochy
Tradycyjny włoski "Cotechino e zampone"
Wszystkie, z wyjątkiem środków konserwujących, przeciwutleniaczy, regulatorów kwasowości, środków wzmacniających smak i zapach, stabilizatorów i gazów do pakowania
Dz.U. L 186 z 30.6.1989, str. 27. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 284 z 31.10.2003, str. 1).
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego enzymów spożywczych i zmieniającego dyrektywę Rady 83/417/EWG, rozporządzenie Rady (WE) nr 1493/1999, dyrektywę 2000/13/WE oraz dyrektywę Rady 2001/112/WE (COM(2006)0425 – C6-0257/2006 – 2006/0144(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0425)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 37 i 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0257/2006),
– uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,
– uwzględniając art. 51 i 35 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinię Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6-0177/2007),
1. zatwierdza wniosek Komisji z poprawkami;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 lipca 2007 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2008 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie enzymów spożywczych i zmieniające dyrektywę Rady 83/417/EWG, rozporządzenie (WE) nr 258/97, rozporządzenie Rady (WE) nr 1493/1999, dyrektywę 2000/13/WE oraz dyrektywę Rady 2001/112/WE
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 95,
uwzględniając wniosek Komisji ║,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 traktatu(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Swobodny przepływ bezpiecznej i zdrowej żywności stanowi istotny aspekt funkcjonowania rynku wewnętrznego i przyczynia się do podniesienia poziomu zdrowia i ochrony obywateli, a także do poprawy ich ekonomicznej i społecznej sytuacji.
(2) W ramach realizacji polityk Wspólnoty powinien zostać zagwarantowany wysoki poziom ochrony zdrowia i życia ludzi.
(3) Enzymy niebędące enzymami stosowanymi jako dodatki do żywności, nie podlegają obecnie regulacji lub podlegają regulacji jako substancje pomocnicze na mocy przepisów państw członkowskich. Różnice między przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi dotyczącymi oceny i zezwalania na stosowanie enzymów spożywczych utrudniają ich swobodny przepływ, stwarzając warunki nierównej i nieuczciwej konkurencji. Konieczne jest zatem przyjęcie wspólnotowych przepisów ujednolicających przepisy krajowe w zakresie stosowania enzymów w środkach spożywczych.
(4) Niniejsze rozporządzenie powinno wyłącznie obejmować enzymy dodawane do żywności w celu spełnienia funkcji technologicznej w produkcji, przetwórstwie, przygotowywaniu, obróbce, pakowaniu, transporcie i przechowywaniu takiej żywności, włączając enzymy stosowane jako substancje pomocnicze ("enzymy spożywcze"). Zakres niniejszego rozporządzenia nie powinien zatem obejmować enzymów niedodawanych do żywności w celu spełnienia funkcji technologicznej, lecz przeznaczonych do spożycia przez ludzi, takich jak enzymy stosowane do celów żywieniowych lub trawiennych. Kultury bakterii tradycyjnie stosowane w produkcji środków żywnościowych takich jak sery i wino, które mogą zawierać enzymy, lecz nie są wykorzystywane specjalnie do ich produkcji, nie powinny być traktowane jako enzymy spożywcze.
(5) Enzymy spożywcze wykorzystywane wyłącznie w produkcji dodatków do żywności wchodzących w zakres rozporządzenia (WE) nr ... Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia .... [w sprawie dodatków do żywności](4), środków aromatyzujących wchodzących w zakres rozporządzenia (WE) nr ... Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ..., [w sprawie środków aromatyzujących i pewnych składników żywnościowych o właściwościach aromatyzujących przeznaczonych do użytku](5) i nowej żywności wchodzącej w zakres rozporządzenia (WE) nr 258/97 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 1997 w sprawie nowej żywności i nowych składników żywności(6) powinny zostać wyłączone z zakresu niniejszego rozporządzenia, ponieważ bezpieczeństwo tych środków spożywczych zostało już objęte oceną i uregulowaniami. Jednakże, w przypadku gdy wspomniane enzymy spożywcze stosuje się jako takie w żywności, są one objęte zakresem niniejszego rozporządzenia. Rozporządzenie (WE) nr 258/97 powinno zostać odpowiednio zmienione.
(6) Enzymy spożywcze powinny być zatwierdzone i stosowane, wyłącznie jeżeli spełniają kryteria określone w niniejszym rozporządzeniu. Stosowanie enzymów spożywczych powinno być bezpieczne i niezbędne z punktu widzenia technologicznego, █nie powinno wprowadzać w błąd konsumenta, a ich wykorzystanie powinno być dla konsumenta korzystne. Wprowadzenie w błąd konsumentów odnosi się między innymi do kwestii charakteru, świeżości i jakości użytych składników, naturalności produktu lub procesu produkcji lub wartości odżywczej produktu.
(7) Niektóre enzymy spożywcze są dopuszczone wyłącznie do celów zastosowań szczególnych, np. w sokach owocowych i niektórych podobnych produktach, a także w białkach mleka przeznaczonych do spożycia przez człowieka oraz do zastosowania w określonych praktykach i procesach enologicznych. Wymienione enzymy spożywcze powinny być stosowane zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia oraz przepisami szczegółowymi określonymi w odpowiednim prawodawstwie unijnym. Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę Rady 2001/112/WE z dnia 20 grudnia 2001 r. odnoszącą się do soków owocowych i niektórych podobnych produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi(7), dyrektywę Rady 83/417/EWG z 25 lipca 1983 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do niektórych białek mleka (kazein i kazeinianów) przeznaczonych do spożycia przez ludzi(8) i dyrektywę Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina(9).
(8) Enzymy spożywcze, których stosowanie jest dopuszczone w obrębie Wspólnoty, powinny znajdować się we wspólnotowym wykazie, który powinien wyraźnie opisywać te enzymy, określać wszelkie warunki dotyczące ich stosowania, a także powinien być uzupełniony specyfikacjami, w szczególności dotyczącymi kryteriów pochodzenia i czystości. W przypadku gdy enzym spożywczy został wyprodukowany z organizmów genetycznie zmodyfikowanych ("GMO") lub przez nie, w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1830/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. dotyczącego możliwości śledzenia i etykietowania organizmów zmodyfikowanych genetycznie oraz możliwości śledzenia żywności i produktów paszowych wyprodukowanych z organizmów zmodyfikowanych genetycznie i zmieniającego dyrektywę 2001/18/WE(10), w specyfikacjach należy również podać niepowtarzalny identyfikator przypisany GMO na mocy tego rozporządzenia.
(9) W celu harmonizacji, oceny ryzyka związanego z enzymami spożywczymi i ich włączenia do wspólnotowego wykazu należy dokonać zgodnie z zasadą ostrożności i z procedurą określoną w rozporządzeniu (WE) nr […] Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia […] ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności(11).
(10) Na mocy rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności i ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności(12) w kwestiach, które mogą mieć wpływ na zdrowie publiczne, należy prowadzić konsultacje z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności ("Urząd").
(11) Enzym spożywczy pochodzący z organizmu wchodzącego w zakres rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy(13) powinien być dozwolony na mocy wspomnianego rozporządzenia, zanim uzyska zezwolenie lub równocześnie z jego uzyskaniem na mocy niniejszego rozporządzenia.
(12) Enzym spożywczy już włączony do wspólnotowego wykazu, o którym mowa w niniejszym rozporządzeniu, i przygotowywany przy pomocy metod produkcyjnych lub surowców znacząco różniących się od metod produkcyjnych i surowców uwzględnionych w ocenie ryzyka przeprowadzonej przez Urząd, lub różniących się od surowców lub metod objętych zezwoleniem i specyfikacjami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, powinien zostać przedłożony Urzędowi do oceny ze zwróceniem szczególnej uwagi na specyfikacje. Znacznie różniące się metody produkcji lub surowce mogłyby oznaczać zmiany w metodzie produkcji polegające na przejściu z ekstrakcji z roślin na produkcję w drodze fermentacji z wykorzystaniem mikroorganizmów lub modyfikacji genetycznej pierwotnego mikroorganizmu.
(13) Ponieważ wiele enzymów jest już w obrocie na rynku Wspólnoty, należy zapewnić, aby przejście na system oparty na wspólnotowym wykazie enzymów spożywczych odbyło się w sposób płynny i nie zakłóciło istniejącego rynku enzymów spożywczych. Wnioskodawcy powinni uzyskać wystarczająco dużo czasu na przedstawienie informacji koniecznych do oceny ryzyka w odniesieniu do ich produktów. Należy zatem przewidzieć okres dwóch lat od dnia zastosowania środków wykonawczych określonych zgodnie z art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr […] [ustanawiającego jednolitą procedurę ║wobec dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności], w celu zapewnienia wnioskodawcom wystarczającej ilości czasu na przedłożenie informacji dotyczących istniejących enzymów, które mogą zostać włączone do wspólnotowego wykazu określonego w niniejszym rozporządzeniu. Należy również umożliwić składanie wniosków o zezwolenie dla nowych enzymów w dwuletnim okresie wstępnym. Urząd powinien bezzwłocznie rozpatrzyć wszystkie wnioski dotyczące enzymów spożywczych, dla których w tym okresie przedłożono wystarczające informacje.
(14) W celu zapewnienia uczciwych i równych warunków wszystkim wnioskodawcom wspólnotowy wykaz powinien zostać sporządzony jednoetapowo. Powinien on zostać sporządzony po przeprowadzeniu oceny ryzyka wszystkich enzymów spożywczych, dla których przedłożono wystarczające informacje w dwuletnim okresie wstępnym. Opinie Urzędu powinny być jednak publikowane niezwłocznie po zakończeniu oceny naukowej.
(15) Oczekuje się, że znaczna liczba wniosków zostanie złożona w dwuletnim okresie wstępnym. Wymagany może być zatem dłuższy okres, zanim ocena ryzyka dla tych wniosków zostanie ukończona, i wspólnotowy wykaz zostanie sporządzony. W celu zapewnienia równego dostępu do rynku nowych enzymów spożywczych po dwuletnim okresie wstępnym, należy przewidzieć okres przejściowy, w którym enzymy spożywcze oraz żywność, w której stosowane są enzymy spożywcze, będą mogły być wprowadzane do obrotu i stosowane na podstawie przepisów krajowych obowiązujących w państwach członkowskich, do momentu sporządzenia wspólnotowego wykazu.
(16) Enzymy spożywcze Inwertaza E 1103 i Lizozym E 1105, które zostały dopuszczone jako dodatki do żywności na mocy dyrektywy 95/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lutego 1995 w sprawie dodatków do żywności innych niż barwniki i substancje słodzące(14), a także warunki ich stosowania, powinny zostać przeniesione z dyrektywy 95/2/WE do wspólnotowego wykazu w toku jego sporządzania na mocy niniejszego rozporządzenia. Ponadto, rozporządzenie║(WE) nr 1493/1999 dopuszcza stosowanie ureazy, betaglukanazy i lizozymu w winach na warunkach określonych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1622/2000 z dnia 24 lipca 2000 r. ustanawiającym niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina oraz wspólnotowy kodeks praktyk i procesów enologicznych(15). Substancje te są enzymami spożywczymi i powinny wejść w zakres niniejszego rozporządzenia. Powinny one zatem zostać dodane do wspólnotowego wykazu w toku jego sporządzania dla celów ich stosowania w winie zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1493/1999 i rozporządzeniem (EC) nr 1622/2000.
(17) Enzymy spożywcze nadal podlegają ogólnym wymaganiom dotyczącym etykietowania określonym w rozporządzeniu (WE) nr 1829/2003 i rozporządzeniu (WE) nr 1830/2003. Ponadto, w niniejszym rozporządzeniu należy określić przepisy szczegółowe dotyczące etykietowania enzymów spożywczych sprzedawanych producentom jako enzymy spożywcze.
(18) Enzymy spożywcze są objęte definicją żywności określoną w rozporządzeniu (WE) nr 178/2002, należy zatem, o ile stosuje się je w żywności, wskazać je jako składniki na etykiecie żywności zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych(16). Dany enzym spożywczy należy oznakować poprzez wskazanie jego funkcji technologicznej w żywności i jego konkretnej nazwy. Należy jednak przewidzieć odstępstwo od przepisów dotyczących etykietowania, w przypadku gdy dany enzym nie pełni żadnej funkcji technologicznej w produkcie końcowym, lecz jest obecny w danym środku spożywczym wyłącznie w wyniku przeniesienia z jednego lub kilku składników tego środka spożywczego, lub w przypadku gdy jest stosowany jako substancja pomocnicza. Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2000/13/WE.
(19) Enzymy spożywcze powinny podlegać ciągłemu nadzorowi i ponownej ocenie, o ile wystąpi taka konieczność w przypadku zmiany warunków regulujących ich stosowanie i nowych informacji naukowych. Ponowne badania naukowe i klasyfikacja muszą mieć jednak miejsce przynajmniej co 10 lat.
(20) Środki konieczne do wdrożenia niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z przepisami decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(17).
(21)W szczególności Komisja powinna być uprawniona do ustalenia, czy enzym spożywczy jest objęty zakresem niniejszego rozporządzenia i do przyjęcia środków przejściowych dotyczących ustanowienia wspólnotowej listy enzymów spożywczych. Ponieważ środki te mają zasięg ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez uzupełnienie niniejszego rozporządzenia o nowe elementy inne niż istotne, środki te należy przyjąć zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.
(22) W celu opracowania i dostosowania przepisów wspólnotowych dotyczących enzymów spożywczych w sposób proporcjonalny i efektywny, konieczne jest gromadzenie danych, wymiana informacji i koordynowanie prac między państwami członkowskimi. W tym celu użyteczne może okazać się podjęcie badań w celu rozwiązania konkretnych problemów i ułatwienia procesu decyzyjnego. Wskazane jest, aby Wspólnota mogła finansować te badania w ramach wspólnotowej procedury budżetowej. Finansowanie takiego środka objęte jest rozporządzeniem (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt(18) i w związku z tym podstawą prawną do finansowania środków, o których mowa powyżej będzie rozporządzenie (WE) nr 882/2004.
(23) Państwa członkowskie są zobowiązane przeprowadzać kontrole urzędowe mające na celu egzekwowanie realizacji niniejszego rozporządzenia zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 882/2004.
(24) Zważywszy, że cel planowanego działania, polegający na ustanowieniu wspólnotowych przepisów w zakresie enzymów spożywczych, nie może być w wystarczającym stopniu zrealizowany przez państwa członkowskie, ale może być lepiej zrealizowany na szczeblu Wspólnoty dzięki ujednoliceniu rynku i wysokiemu poziomowi ochrony konsumentów, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości, o której mowa w art. 5 traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, o której mowa w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tego celu,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Rozdział I
Przedmiot, zakres i definicje
Artykuł 1
Przedmiot
Niniejsze rozporządzenie określa przepisy dotyczące enzymów spożywczych stosowanych w żywności, w tym enzymów będących substancjami pomocniczymi, w celu zapewnienia efektywnego funkcjonowania rynku wewnętrznego, a także wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzkiego i ochrony konsumentów.
Dla zrealizowania powyższych celów, niniejsze rozporządzenie ustanawia:
warunki stosowania enzymów spożywczych w żywności;
c)
zasady etykietowania enzymów spożywczych sprzedawanych jako enzymy spożywcze.
Artykuł 2
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do enzymów spożywczych.
2. Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się do enzymów spożywczych stosowanych wyłącznie w produkcji:
a)
dodatków do żywności wchodzących w zakres rozporządzenia (WE) nr …[w sprawie dodatków do żywności];
b)
środków aromatyzujących wchodzących w zakres rozporządzenia (WE) nr …[w sprawie środków aromatyzujących];
c)
nowych środków spożywczych wchodzących w zakres rozporządzenia (WE) nr 258/97;
d)
środków ułatwiających trawienie.
3. Niniejsze rozporządzenie nie narusza szczegółowych zasad wspólnotowych dotyczących stosowania enzymów spożywczych:
a)
w określonych środkach spożywczych;
b)
do celów innych niż cele objęte niniejszym rozporządzeniem.
4. Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się do:
a)
kultur bakterii, które są █wykorzystywane w produkcji żywności i które mogą przypadkowo wyprodukować enzymy, lecz nie są wykorzystywane specjalnie do ich produkcji;
b)
enzymów przeznaczonych do bezpośredniego spożycia przez ludzi, takich jak enzymy do celów odżywczych lub enzymy używane w celu ułatwienia trawienia.
5. O ile wystąpi taka konieczność, zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 12 ust. 2, można zdecydować, czy dana substancja wchodzi w zakres stosowania niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 3
Definicje
Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się definicje zawarte w rozporządzeniu (WE) nr 178/2002, rozporządzeniu (WE) nr 1829/2003 i rozporządzeniu (WE) nr […] [║w sprawie dodatków do żywności].
Stosuje się również następujące definicje:
1)
"enzym" oznacza każde białko pochodzenia roślinnego, zwierzęcego lub mikrobiologicznego katalizujące określone reakcje biochemiczne bez zmiany własnej struktury podczas tego procesu; dla celów niniejszego rozporządzenia definicja ta powinna obejmować również "proenzymy", to jest związki będące nieaktywnymi lub prawie nieaktywnymi prekursorami enzymów, a które można przekształcić w aktywne enzymy po poddaniu ich konkretnej przemianie katalitycznej;
2)
"enzym spożywczy" oznacza produkt otrzymany poprzez ekstrakcję z roślin, zwierząt, mikroorganizmów lub ich produktów bądź poprzez proces fermentacji z wykorzystaniem mikroorganizmów:
a)
zawierający jeden lub kilka enzymów zdolnych do katalizy określonej reakcji biochemicznej; oraz
b)
dodawany do żywności w celu spełnienia funkcji technologicznej w produkcji, przetwórstwie, przygotowaniu, obróbce, pakowaniu, transporcie i przechowywaniu środków spożywczych;
3)
"spożywczy preparat enzymatyczny" oznacza preparat składający się z jednego lub więcej enzymów spożywczych, do których dodane są substancje takie jak dodatki do żywności lub inne składniki spożywcze w celu łatwiejszego magazynowania, sprzedaży, standaryzacji, rozcieńczenia lub rozpuszczenia;
4)
"wyprodukowany przez organizmy modyfikowane genetycznie" oznacza powstały przy użyciu takiego organizmu jako ostatniego żywego organizmu w procesie produkcji, ale niezawierający ani niemający w składzie organizmów genetycznie zmodyfikowanych ani z nich niewyprodukowany;
5)
"quantum satis" oznacza niewyznaczanie żadnego poziomu maksymalnego. Dodatki stosuje się jednak zgodnie z dobrą praktyką wytwarzania, w dawkach nieprzekraczających dawki koniecznej do uzyskania zamierzonego celu, pod warunkiem niewprowadzania w błąd konsumenta.
Wyłącznie enzymy spożywcze włączone do wspólnotowego wykazu mogą być wprowadzane do obrotu jako enzymy spożywcze i stosowane w środkach spożywczych, zgodnie ze specyfikacjami i warunkami stosowania, o których mowa w art. 6 ust. 2.
Nikt nie wprowadza na rynek enzymu spożywczego ani jakiejkolwiek żywności, w której taki enzym jest obecny, jeśli użycie enzymu spożywczego nie jest zgodne z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 5
Ogólne warunki włączania enzymów spożywczych do wspólnotowego wykazu i ich stosowania na podstawie wspólnotowego wykazu
Enzym spożywczy może zostać włączony do wspólnotowego wykazu, wyłącznie jeżeli spełnia następujące warunki:
a)
nie stwarza on, w świetle dostępnych dowodów naukowych oraz zasady ostrożności, zagrożenia dla zdrowia konsumentów przy proponowanym stopniu zastosowania;
b)
istnieje uzasadniona potrzeba technologiczna jego użycia;
c)
nie wprowadza on w błąd konsumenta; wprowadzenie w błąd konsumenta odnosi się m.in. do kwestii charakteru, świeżości i jakości użytych składników, naturalności produktu lub procesu produkcji wartości odżywczej produktu lub zawartości owoców i warzyw;
d)
jego zastosowanie przynosi konsumentom wyraźną korzyść.
Artykuł 6
Treść wspólnotowego wykazu enzymów spożywczych
1. Enzym spożywczy spełniający warunki określone w art. 5 może zostać włączony do wspólnotowego wykazu zgodnie z procedurą przewidzianą w rozporządzeniu (WE) nr […][ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności].
2. Wpis enzymu spożywczego we wspólnotowym wykazie zawiera:
a)
definicję enzymu spożywczego, zawierającą jego nazwę zwyczajową lub zalecaną, nazwę systematyczną i synonimy, w miarę możliwości zgodnie z nazewnictwem stosowanym przez Międzynarodową Unię Biochemii i Biologii Molekularnej (International Union of Biochemistry and Molecular Biology), a w przypadku enzymów złożonych nazwę wybraną na podstawie działania enzymu określającego jego funkcję;
b)
specyfikacje tego enzymu spożywczego, w tym jego pochodzenie, kryteria czystości i inne niezbędne informacje; w przypadku enzymu pochodzącego z organizmu wchodzącego w zakres stosowania rozporządzenia (WE) nr 1830/2003, specyfikacja zawiera odniesienie do niepowtarzalnego identyfikatora przypisanego organizmowi genetycznie zmodyfikowanemu na mocy tego rozporządzenia;
c)
█środki spożywcze, do których dany enzym spożywczy może zostać dodany;
d)
█warunki, na jakich enzym ten może być stosowany;
e)
stosownie do potrzeb, informację, czy istnieją ograniczenia dotyczące bezpośredniej sprzedaży enzymów spożywczych konsumentom;
f)
█wymagania szczegółowe dotyczące etykietowania żywności, w której stosowane są dane enzymy spożywcze, w celu zapewnienia, że końcowy konsument jest poinformowany o warunków fizycznych tej żywności lub o szczególnej obróbce, której zostały poddane.
3. Zmiany we wspólnotowym wykazie wprowadza się zgodnie z procedurą określoną w rozporządzeniu (WE) nr […] [ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności].
Artykuł 7
Enzymy spożywcze wchodzące w zakres stosowania rozporządzenia (WE) nr 1829/2003
Enzym spożywczy wchodzący w zakres stosowania rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, a jeszcze niewłączony do wspólnotowego wykazu, może na mocy niniejszego rozporządzenia zostać włączony do niego wyłącznie, jeśli objęty jest zezwoleniem zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1829/2003.
Rozdział III
Etykietowanie
Sekcja 1
Etykietowanie enzymów spożywczych i preparatów zawierających enzymy spożywcze nieprzeznaczonych do sprzedaży konsumentowi końcowemu
Artykuł 8
Etykietowanie enzymów spożywczych i preparatów zawierających enzymy spożywcze nieprzeznaczonych do sprzedaży konsumentowi końcowemu
1.Enzymy spożywcze oraz preparaty zawierające enzymy spożywcze nieprzeznaczone do sprzedaży konsumentowi końcowemu, niezależnie od tego, czy są sprzedawane pojedynczo czy zmieszane ze sobą, █mogą być wprowadzane do obrotu wyłącznie, jeżeli ich opakowanie lub pojemniki zawierają informację, o której mowa w niniejszym artykule, która musi być wyraźnie widoczna, czytelna i nieusuwalna.
2.Na opakowaniach lub pojemnikach podaje się następujące informacje:
a)
nazwę ustaloną w niniejszym rozporządzeniu oraz opis zgodny z nomenklaturą Międzynarodowej Unii Biochemii i Biologii Molekularnej; oraz
b)
wystarczająco szczegółowy opis enzymu spożywczego pozwalający na jego odróżnienie od produktów, z którymi mógłby zostać pomylony.
W przypadku gdy sprzedawane są mieszanki enzymów spożywczych lub spożywczych preparatów enzymatycznych, podaje się informacje wymienione w lit. a) lub b) odnośnie każdego enzymu w porządku malejącym procentowo według masy względem całości;
c)
wagę netto;
d)
datę ważności, po której upływie użycie enzymu spożywczego byłoby niewskazane;
e)
informację o następującej treści: "do stosowania w środkach spożywczych" bądź "ograniczone stosowanie w środkach spożywczych" lub bardziej szczegółowy opis przewidywanego stosowania w żywności;
f)
w niezbędnych przypadkach szczególne wymogi dotyczące przechowywania i zastosowania.
3.Dodatkowo na opakowaniu, pojemniku lub w dokumencie związanym z dostawą, który musi być dostarczony nie później niż wraz z nią, i pod warunkiem zamieszczenia na opakowaniu lub pojemniku danego produktu informacji "produkt przeznaczony jedynie do produkcji żywności, nie do sprzedaży detalicznej", podaje się następujące informacje:
a)
nazwę lub firmę producenta i adres producenta, firmy pakującej lub sprzedającej z siedzibą na terenie Wspólnoty;
b)
znak identyfikacyjny partii lub serii;
c)
sposób użycia, jeśli brak tej informacji uniemożliwia właściwe zastosowanie enzymu;
d)
w uzasadnionych przypadkach również informacje o składzie enzymu lub enzymatycznego preparatu spożywczego umożliwiającą użytkownikowi przestrzeganie ograniczeń ilościowych jego stosowania w żywności; ograniczenie ilościowe wyraża się bądź numerycznie, bądź zgodnie z zasadą quantum satis; dodawanie enzymów do środków spożywczych powinno następować jedynie w dawkach niezbędnych do spełnienia celu. W ten sposób zminimalizuje się ilość pobieranych enzymów i poprawi ochronę wrażliwych grup ludności;
e)
informacje potrzebne użytkownikowi do przestrzegania wymogów dyrektywy 2000/13/WE, w szczególności wymogu podawania informacji o alergenach;
f)
skutki uboczne stosowania nadmiernej ich ilości.
4.Niniejszy artykuł pozostaje bez uszczerbku dla bardziej szczegółowych lub obszerniejszych aktów prawnych, rozporządzeń lub przepisów administracyjnych odnoszących się do wag i miar lub prezentacji, klasyfikacji, opakowania i oznakowania niebezpiecznych substancji i preparatów lub odnoszącym się do transportu takich substancji.
5.Informacje przewidziane w niniejszym artykule podaje się w języku łatwo zrozumiałym dla nabywcy. Państwo członkowskie, w którym produkt został wytworzony, może na własnym terytorium, zgodnie z literą Traktatu, postanowić, że informacje udostępnia się na żądanie w jednym lub więcej języku urzędowym Wspólnoty, który określa dane państwo członkowskie. Nie wyklucza to podawania informacji w wielu językach.
█
█
Artykuł 9
Wymóg dotyczący informacji, w przypadku gdy enzymy spożywcze lub preparaty zawierające enzymy spożywcze są zmieszane z innymi składnikami spożywczymi
W przypadku gdy enzymy spożywcze lub preparaty zawierające enzymy spożywcze nieprzeznaczone do sprzedaży końcowemu konsumentowi są zmieszane z innymi składnikami, opakowanie lub pojemniki tak powstałych produktów muszą zawierać wykaz składników sporządzony w porządku malejącym, procentowo według masy względem całości.
█
Sekcja 2
Etykietowanie enzymów spożywczych i preparatów zawierających enzymy spożywcze przeznaczonych do sprzedaży konsumentowi końcowemu
Artykuł 10
Etykietowanie enzymów spożywczych i preparatów zawierających enzymy spożywcze przeznaczonych do sprzedaży końcowemu konsumentowi
Bez uszczerbku dla dyrektywy 2000/13/WE, enzymy spożywcze lub preparaty zawierające enzymy spożywcze, przeznaczone do sprzedaży końcowemu konsumentowi mogą być wprowadzane do obrotu, wyłącznie, jeżeli ich opakowanie jest opatrzone następującą informacją, która musi być wyraźnie widoczna, czytelna i nieusuwalna:
a)
nazwa, pod którą dany enzym jest sprzedawany lub nazwa, pod którą dany enzym jest sprzedawany i funkcja technologiczna w środku spożywczym; nazwa ta jest zgodna z przepisami wspólnotowymi mającymi zastosowanie do danego enzymu spożywczego;
b)
informacje wymagane na podstawie art. 9;
c)
w stosownych przypadkach, informację, że produkt zawiera organizmy zmodyfikowane genetycznie lub substancje z nich wytworzone.
Ponadto należy udostępnić konsumentom informacje o wszystkich enzymach zastosowanych w procesie produkcji, jeżeli nie na etykiecie, to przynajmniej poprzez inne kanały informacyjne, najlepiej w miejscu sprzedaży. Dodatkowo należy przewidzieć możliwość uzyskania takich informacji przez konsumenta również z domu, np. przez Internet lub informacyjne linie telefoniczne.
█
Rozdział IV
Przepisy proceduralne i wdrażanie
Artykuł 11
Zobowiązanie do przekazania informacji
1. Producent lub użytkownik enzymu spożywczego niezwłocznie przedstawia Komisji wszelkie nowe informacje naukowe i techniczne, które mogą mieć wpływ na ocenę bezpieczeństwa odnośnego enzymu spożywczego.
2. Na żądanie Komisji producent lub użytkownik enzymu spożywczego jest zobowiązany przedstawić informacje na temat rzeczywistego zastosowania danego enzymu spożywczego.
Artykuł 12
Komitet
1. Komisję wspiera Stały Komitet ds. Łańcuch Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt (║ "Komitet").
2.W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, zastosowanie mają art. 5a ust. 1 - 4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.
║
Artykuł 13
Wspólnotowe finansowanie zharmonizowanych polityk
Podstawą prawną finansowania środków wynikających z niniejszego rozporządzenia jest art. 66 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 882/2004.
1. Wspólnotowy wykaz enzymów spożywczych zostanie sporządzony w oparciu o wnioski sporządzone zgodnie z ust. 2.
2. Zainteresowane strony mogą składać wnioski o wpisanie danego enzymu spożywczego do wykazu wspólnotowego.
Ostateczny termin składania wniosków wynosi 24 miesiące od daty wejścia w życie środków wykonawczych określonych zgodnie z art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr […] [ustanawiającego jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności].
3. Komisja ustanawia rejestr wszystkich enzymów spożywczych, których włączenie do wykazu będzie rozpatrywane i w odniesieniu do których przedłożono wniosek spełniający kryteria ważności określone zgodnie z art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr […] [ustanawiającego jednolitą procedurę wydawania zezwoleń], zgodnie z ust. 2 (zwany dalej "rejestrem"). Rejestr jest podawany do wiadomości publicznej.
Komisja przedkłada Urzędowi wnioski do zaopiniowania.
4. Wspólnotowy wykaz zostanie przyjęty przez Komisję zgodnie z procedurą określoną w rozporządzeniu (WE) nr […][ustanawiającym jednolitą procedurę wobec dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności], po wydaniu przez Urząd opinii na temat każdego enzymu wpisanego do rejestru.
Jednakże w drodze odstępstwa od tej procedury:
a)
Artykułu 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr […] [ustanawiającego jednolitą procedurę wobec dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności] nie stosuje się do przyjmowania przez Urząd jego opinii;
b)
Urząd może podjąć decyzję o zastosowaniu szybkiej procedury wydawania zezwoleń i bezpośrednim wciągnięciu enzymów do rejestru enzymów spożywczych w przypadku enzymów znajdujących się już na rynku, jeśli upewni się, że zostały one poddane odpowiedniej ocenie bezpieczeństwa na poziomie krajowym lub wspólnotowym na terenie UE;
c)
Komisja przyjmuje wspólnotowy wykaz po raz pierwszy po przedstawieniu przez Urząd jego opinii na temat wszystkich enzymów spożywczych wpisanych do rejestru.
5. W razie konieczności, dla celów niniejszego artykułu możliwe jest przyjęcie dowolnych środków przejściowych, zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą,o której mowa w art. 12 ust. 2.
Artykuł 15
Środki przejściowe w odniesieniu do niektórych enzymów spożywczych już objętych przepisami wspólnotowymi
Nie naruszając przepisów art. 6 i 14 niniejszego rozporządzenia, wspólnotowy wykaz obejmie następujące enzymy spożywcze:
a) Inwertazę E 1103 i Lizozym E 1105, z określeniem warunków regulujących ich stosowanie, zgodnie z załącznikiem I i częścią C załącznika III do dyrektywy 95/2/WE;
b)
Ureaza, betaglukanaza i lizozym stosowane w winie zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 i przepisami wykonawczymi do tego rozporządzenia.
Artykuł 16
Zmiany w dyrektywie 83/417/EWG
W dyrektywie 83/417/EWG, w załączniku I, sekcja III pkt d), tiret otrzymują następujące brzmienie:
"
– podpuszczka spełniająca wymagania ║ rozporządzenia (WE) nr .../... Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... [ w sprawie enzymów spożywczych]*;
– inne enzymy powodujące koagulację mleka spełniające wymagania ║ rozporządzenia (WE) nr .../... [w sprawie enzymów spożywczych]
_______________
* Dz.U. L ...."
"
Artykuł 17
Zmiana w rozporządzeniu (WE) nr 258/97
1 rozporządzenia (WE) nr 258/97 dodaje się literę d) w brzmieniu:
"
d)
enzymów spożywczych objętych zakresem rozporządzenia (WE) nr ... Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... [w sprawie enzymów spożywczych]*.
_______________
* Dz.U. L ....
"
Artykuł 18
Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 1493/1999
W artykule 43 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999, dodaje się ust. 3 o następującej treści:
"
3. Enzymy i preparaty enzymatyczne stosowane w usankcjonowanych praktykach i procesach enologicznych wymienionych w załączniku IV muszą spełniać wymagania ║rozporządzenia (WE) nr .../... Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... [w sprawie enzymów spożywczych]*.
_____________
* Dz.U. L ...
"
Artykuł 19
Zmiany w dyrektywie 2000/13/WE
W dyrektywie 2000/13/WE wprowadza się następujące zmiany:
1. W artykule 6 ust. 4 wprowadza się następujące zmiany:
a)
Litera a) otrzymuje następujące brzmienie:" a) "Składnik" oznacza każdą substancję, włączając dodatki i enzymy, użytą przy wytworzeniu lub przygotowywaniu środka spożywczego i nadal obecną w produkcie gotowym, nawet jeżeli w zmienionej formie."
b)
W literze c) pkt (ii), słowo "dodatki" zostaje zastąpione słowami "dodatki i enzymy";
2. W artykule 6 ust. 6, dodaje się następujące tiret:
"
−
enzymy obecne w produkcie spożywczym muszą być oznaczone nazwą jednej z kategorii składników wymienionych w załączniku II, a następnie ich nazwą oraz wskazówką dotyczącą tego, czy nadal są one czynne w produkcie końcowym, czy nie; w przypadku enzymów wyprodukowanych z organizmów genetycznie modyfikowanych na etykiecie podaje się informację "wyprodukowano z GMO,
"
Artykuł 20
Zmiany w dyrektywie 2001/112/WE
W dyrektywie 2001/112/WE, załącznik I, sekcja II (2), tiret czwarte, piąte i szóste otrzymują następujące brzmienie:
"
–
Enzymy pektolityczne spełniające wymagania rozporządzenia (WE) nr .../... Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... [w sprawie enzymów spożywczych]*
–
Enzymy proteolityczne spełniające wymagania ║rozporządzenia (WE) nr .../... [w sprawie enzymów spożywczych]
–
Enzymy amylolityczne spełniające wymagania ║rozporządzenia (WE) nr .../... [w sprawie enzymów spożywczych]
_______________
* Dz.U. L ...
"
Artykuł 21
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Artykuł 4 stosuje się od dnia wejścia w życie wspólnotowego wykazu. Do tego dnia w państwach członkowskich nadal stosuje się przepisy krajowe dotyczące wprowadzania do obrotu i stosowania enzymów spożywczych i żywności produkowanej przy użyciu enzymów spożywczych.
Enzymy spożywcze, preparaty na bazie enzymów spożywczych oraz żywność zawierająca enzymy spożywcze, które nie spełniają przepisów art. 8 i 9, a zostały przed ...(20) wprowadzone na rynek lub oznakowane, mogą być dopuszczone do obrotu do czasu upływu ich terminu przydatności.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o własnościach aromatyzujących do użycia w i na środkach spożywczych oraz zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 1576/89, rozporządzenie Rady (EWG) nr 1601/91, rozporządzenie (WE) nr 2232/96 i dyrektywę 2000/13/WE (COM(2006)0427 – C6-0259/2006 – 2006/0147(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0427)(1),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 37 i 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0259/2006),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0185/2007),
1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 lipca 2007 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2007 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o własnościach aromatyzujących do użycia w i na środkach spożywczych oraz zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 1576/89, rozporządzenie Rady (EWG) nr 1601/91, rozporządzenie (WE) nr 2232/96 i dyrektywę 2000/13/WE
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 37 i 95,
uwzględniając wniosek Komisji ║,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),
stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 traktatu(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) W związku z postępem technicznym i naukowym należy uaktualnić dyrektywę Rady 88/388/EWG z dnia 22 czerwca 1988 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do środków aromatyzujących przeznaczonych do użytku w środkach spożywczych i materiałów źródłowych służących do ich produkcji(4). Dyrektywę 88/388/EWG należy zastąpić niniejszym rozporządzeniem w celu zapewnienia jasności i skuteczności.
(2) Decyzja Rady 88/389/EWG z dnia 22 czerwca 1988 r. w sprawie ustanowienia przez Komisję wykazu materiałów źródłowych i substancji stosowanych w produkcji środków aromatyzujących(5) przewiduje ustanowienie tego wykazu w terminie 24 miesięcy od jej przyjęcia. Decyzja ta jest już nieaktualna i należy ją uchylić.
(3) Dyrektywa Komisji 91/71/EWG z dnia 16 stycznia 1991 r. uzupełniająca dyrektywę Rady 88/388/EWG w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do środków aromatyzujących przeznaczonych do użytku w środkach spożywczych i materiałów źródłowych służących do ich produkcji(6) ustanawia zasady etykietowania środków aromatyzujących. Niniejsze rozporządzenie zastępuje te zasady i wymienioną dyrektywę należy uchylić.
(4) Swobodny przepływ bezpiecznej i zdrowej żywności to zasadniczy aspekt rynku wewnętrznego, mający znaczny wkład w zdrowie i dobre samopoczucie obywateli oraz ich interesy społeczne i gospodarcze.
(5) Aby zapewnić ochronę zdrowia ludzi, zakresem niniejszego rozporządzenia należy objąć środki aromatyzujące, materiały źródłowe do ich produkcji oraz środki spożywcze zwierające środki aromatyzujące. Należy w nim również uwzględnić niektóre składniki żywności o własnościach aromatyzujących, które są dodawane do żywności przede wszystkim w celu nadania aromatu, oraz które w znacznym stopniu przyczyniają się do obecności w środkach spożywczych niektórych naturalnie występujących substancji niepożądanych ("składniki żywności o własnościach aromatyzujących"), a także ich materiały źródłowe i środki spożywcze je zawierające.
(6) Środki aromatyzujące i składniki żywności o własnościach aromatyzujących można stosować wyłącznie w przypadku, gdy spełniają kryteria ustanowione w niniejszym rozporządzeniu. Muszą one być bezpieczne w zastosowaniu, w związku z czym niektóre środki aromatyzujące należy poddać ocenie ryzyka, zanim zostaną dopuszczone do użycia w środkach spożywczych. O ile to możliwe, należy zwrócić uwagę na ewentualność wystąpienia jakichkolwiek negatywnych skutków dla grup podatnych na zagrożenia, z rozwojem preferencji smakowych u dzieci włącznie. Aby nie wprowadzać konsumenta w błąd, ich obecność należy zawsze odpowiednio zaznaczyć na etykiecie. Wprowadzenie w błąd konsumentów odnosi się m.in. do kwestii charakteru, świeżości, jakości użytych składników, naturalności produktu lub procesu produkcji lub wartości odżywczej produktu.
(7) Od 1999 r. Komitet Naukowy ds. Żywności, a następnie Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności, wydał szereg opinii dotyczących substancji naturalnie występujących w materiałach źródłowych środków aromatyzujących oraz składników żywności o własnościach aromatyzujących(7), które zdaniem Komitetu Ekspertów ds. Substancji Aromatycznych, działającego przy Radzie Europy, zwiększają zagrożenie toksykologiczne. Substancje, co do których Komitet Naukowy ds. Żywności potwierdził zagrożenie toksykologiczne, należy uznać za substancje niepożądane, których nie należy dodawać do środków spożywczych.
(8) Z uwagi na ich naturalną obecność w roślinach, substancje niepożądane mogą występować w preparatach aromatycznych i składnikach żywności o własnościach aromatyzujących. Rośliny są tradycyjnie wykorzystywane jako żywność lub składniki żywności. Mając na uwadze konieczność ochrony zdrowia ludzi i nieuniknioną obecność niepożądanych substancji w tradycyjnych środkach spożywczych, należy ustanowić odpowiednie najwyższe dopuszczalne poziomy zawartości tych substancji w środkach spożywczych, które najbardziej przyczyniają się do spożycia substancji o zagrożeniu toksykologicznym przez człowieka.
(9) Na poziomie Wspólnoty należy ustanowić przepisy zakazujące lub ograniczające stosowanie niektórych materiałów pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego, które zwiększają zagrożenie dla zdrowia ludzi, w produkcji środków aromatyzujących i składników żywności o własnościach aromatyzujących oraz w wytwarzaniu żywności.
(10) Przeprowadzanie oceny ryzyka należy powierzyć Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności, dalej zwanemu "Urzędem", powołanemu rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującym Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności i ustanawiającym procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności(8).
(11) W celu zapewnienia harmonizacji, ocenę ryzyka oraz zatwierdzanie środków aromatyzujących i materiałów źródłowych, które muszą zostać poddane ocenie, należy przeprowadzać zgodnie z zasadą ostrożności oraz procedurą ustanowioną w rozporządzeniu (WE) nr …/2007 z dnia ... [ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności](9).
(12) Substancje aromatyczne to substancje zdefiniowane chemicznie o własnościach aromatyzujących. Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2232/96 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 października 1996 r. ustanawiającym wspólnotową procedurę dla substancji aromatycznych używanych lub przeznaczonych do użycia w lub na środkach spożywczych(10) program oceny substancji aromatycznych jest obecnie realizowany. Na podstawie tego rozporządzenia, wykaz substancji aromatycznych ma zostać przyjęty w ciągu pięciu lat od zatwierdzenia programu. Należy ustanowić nowy termin dla przyjęcia tego wykazu. Zostanie przedstawiony wniosek o włączenie tego wykazu do wykazu określonego w art. 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr .../2007 [ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności](11)+.
(13) Preparaty aromatyczne to środki aromatyzujące inne niż substancje zdefiniowane chemicznie, otrzymywane z materiałów pochodzenia roślinnego, zwierzęcego lub mineralnego w drodze odpowiednich procesów fizycznych, enzymatycznych lub mikrobiologicznych, zarówno w stanie niezmienionym albo przetworzonym do spożycia przez ludzi. Preparatów aromatycznych wytwarzanych z żywności nie trzeba poddawać ocenie ani obejmować procedurą zatwierdzenia do użycia w i na środkach spożywczych, chyba że poddawane jest w wątpliwość ich bezpieczeństwo. Jednak zatwierdzenie preparatów aromatycznych wytwarzanych z materiałów nieprzeznaczonych do spożycia należy uwarunkować uprzednią oceną ich bezpieczeństwa.
(14) Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 definiuje żywność jako substancje lub produkty przetworzone, częściowo przetworzone lub nieprzetworzone, przeznaczone do spożycia przez ludzi, lub których spożycia przez ludzi można się spodziewać. Materiały pochodzenia roślinnego, zwierzęcego lub mikrobiologicznego, których stosowanie do wytwarzania środków aromatyzujących jest potwierdzone znaczącymi dowodami, uważa się w tym przypadku za surowce żywnościowe, nawet jeżeli niektórych z tych materiałów źródłowych, takich jak palisander, wióry dębu i liście truskawki, nie można stosować w formie pożywienia. Nie trzeba ich poddawać ocenie.
(15) Podobnie nie ma potrzeby poddawania ocenie czy obejmowania procedurą zatwierdzenia do użycia w i na środkach spożywczych środków aromatyzujących z przetworzenia termicznego, wytwarzanych z żywności w zatwierdzonych warunkach, chyba że istnieją wątpliwości dotyczące ich bezpieczeństwa. Jednak zatwierdzenie środków aromatyzujących z przetworzenia termicznego, wytwarzanych z surowców nieprzeznaczonych do spożycia lub wytwarzanych w niezatwierdzonych warunkach, należy uwarunkować uprzednią oceną ich bezpieczeństwa.
(16) Rozporządzenie (WE) nr 2065/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 listopada 2003 r. w sprawie środków aromatyzujących dymu wędzarniczego używanych lub przeznaczonych do użycia w środkach spożywczych lub na ich powierzchni(12) ustanawia procedurę oceny bezpieczeństwa i wydawania zezwoleń na środki aromatyzujące dymu wędzarniczego, oraz ma na celu ustanowienie wykazu początkowych koncentratów dymnych i początkowych frakcji smołowych, które jako jedyne są dopuszczone do stosowania.
(17) Prekursory środków aromatyzujących dodają środkom spożywczym aromatu w drodze reakcji chemicznych zachodzących podczas przetwarzania żywności. Prekursorów środków aromatyzujących wytwarzanych z żywności nie trzeba poddawać ocenie czy obejmować procedurą zatwierdzenia do użycia w i na środkach, chyba że istnieją wątpliwości dotyczące ich bezpieczeństwa. Jednak zatwierdzenie prekursorów środków aromatyzujących wytwarzanych z surowców innych niż żywnościowe należy uwarunkować uprzednią oceną ich bezpieczeństwa.
(18) Inne środki aromatyzujące, których nie obejmują definicje wymienionych poprzednio środków aromatyzujących, można stosować w i na środkach spożywczych pod warunkiem poddania ich uprzedniej ocenie i objęcia procedurą zatwierdzenia.
(19) Zezwolenie na stosowanie do produkcji środków aromatyzujących materiałów pochodzenia roślinnego, zwierzęcego, mikrobiologicznego lub mineralnego innych niż surowce żywnościowe należy uwarunkować uprzednią naukową oceną ich bezpieczeństwa. Może zaistnieć konieczność wydania zezwolenia na stosowanie tylko niektórych elementów danego materiału lub ustalenia warunków jego zastosowania.
(20) Wydanie na mocy niniejszego rozporządzenia zezwolenia na stosowanie środka aromatyzującego lub materiału źródłowego objętego zakresem rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy(13) powinno zostać zatwierdzone również na mocy wymienionego rozporządzenia.
(21) Na etykietach substancji lub preparatów aromatycznych należy umieszczać oznaczenie "naturalny" tylko w przypadku, gdy spełniają one określone kryteria zapewniające, że konsument nie zostanie wprowadzony w błąd.
(22) Określone wymogi w odniesieniu do informacji o materiale źródłowym stosowanym do wytwarzania naturalnych środków aromatyzujących mają zapewnić, że konsument nie będzie wprowadzany w błąd. █
(23)Środki aromatyzujące powinny w dalszym ciągu podlegać ogólnemu obowiązkowi etykietowania, przewidzianemu w dyrektywie 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych(14) oraz – w stosownych przypadkach – w rozporządzeniu (WE) nr 1829/2003. Ponadto niniejsze rozporządzenie powinno zawierać szczegółowe przepisy dotyczące etykietowania środków aromatyzujących sprzedawanych jako takie wytwórcy lub konsumentowi końcowemu.
(24) Konsumentów należy informować, jeżeli smak dymu jest spowodowany dodaniem środków aromatyzujących dymu wędzarniczego. Zgodnie z art. 5 dyrektywy 2000/13/WE║, nazwa, pod którą dany produkt jest sprzedawany nie może wprowadzać konsumenta w błąd, jeśli chodzi o informację, czy produkt jest zwyczajnie wędzony świeżym dymem, czy też doprawiony środkami aromatyzującymi dymu wędzarniczego. Omawianą dyrektywę należy dostosować do ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu definicji środków aromatyzujących, środków aromatyzujących dymu wędzarniczego i określenia "naturalny" do oznaczania środków aromatyzujących.
(25) Zasadnicze znaczenie do celów oceny bezpieczeństwa substancji aromatycznych do spożycia przez ludzi mają informacje dotyczące spożycia i stosowania substancji aromatycznych. W związku z tym należy regularnie sprawdzać ilości substancji aromatycznych dodawanych do żywności.
(26) Środki konieczne w celu wykonania niniejszego rozporządzenia należy przyjąć zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(15).
(27)W szczególności Komisja powinna być uprawniona między innymi do dostosowania załączników II do V║ do postępu naukowego i technicznego oraz do ustanowienia metodologii gromadzenia informacji na temat spożycia i stosowania środków aromatyzujących. Ponieważ środki te mają zasięg ogólny oraz mają na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez usunięcie niektórych z tych elementów lub poprzez dodanie do niniejszego rozporządzenia nowych elementów, środki te należy przyjąć zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.
(28) W celu opracowania i uaktualnienia wspólnotowych przepisów prawnych dotyczących dodatków do żywności w odpowiedni i skuteczny sposób, niezbędne jest gromadzenie przez państwa członkowskie danych oraz wzajemna wymiana informacji i koordynacja zadań pomiędzy nimi. Do osiągnięcia tego celu wskazanym może być przeprowadzenie badań dotyczących kwestii szczególnych tak, aby usprawnić proces podejmowania decyzji. Wskazane jest, aby Wspólnota mogła finansować te badania w ramach wspólnotowej procedury budżetowej. Finansowanie takiego środka objęte jest rozporządzeniem (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt(16) i w związku z tym podstawą prawną do finansowania środków, o których mowa powyżej będzie rozporządzenie (WE) nr 882/2004.
(29) Do czasu ustanowienia wspólnotowego wykazu należy przyjąć przepis dotyczący oceny i zatwierdzania substancji aromatycznych, które nie są objęte programem oceny przewidzianym w rozporządzeniu (WE) nr 2232/96. W związku z tym należy ustanowić system przejściowy. W ramach tego systemu, omawiane substancje aromatyczne należy poddawać ocenie i zatwierdzać zgodnie z procedurą ustanowioną w rozporządzeniu (WE) nr .../2007 [ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności](17). Nie należy jednak stosować przewidzianych w tym rozporządzeniu terminów przyjęcia przez Urząd opinii, oraz terminów odnoszących się do przedłożenia przez Komisję Stałemu Komitetowi ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt projektu rozporządzenia uaktualniającego wykaz wspólnotowy, ponieważ priorytetowe znaczenie należy nadać realizowanemu aktualnie programowi oceny.
(30) Ponieważ cel działania, które ma zostać podjęte, tzn. ustanowienie wspólnotowych zasad dotyczących stosowania środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o własnościach aromatyzujących, nie może zostać w zadowalający sposób osiągnięty przez państwa członkowskie, a ze względu na jedność rynku i wysoki poziom ochrony konsumentów może zostać lepiej osiągnięty na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 traktatu. Zgodnie z określoną w tym artykule zasadą proporcjonalności, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tych celów.
(31) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1576/89 z dnia 29 maja 1989 r. ustanawiające ogólne zasady definicji, opisu i prezentacji napojów spirytusowych(18) oraz rozporządzenie Rady (EWG) nr 1601/91 z dnia 10 czerwca 1991 r. ustanawiające ogólne zasady definicji, opisu i prezentacji win aromatyzowanych, aromatyzowanych napojów winopochodnych i aromatyzowanych koktajli winopodobnych(19) należy dostosować do niektórych nowych definicji ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu.
(32) Rozporządzenia (EWG) nr 1576/89, (EWG) nr 1601/91 i (WE) nr 2232/96, a także dyrektywę 2000/13/WE należy odpowiednio zmienić,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEDMIOT, ZAKRES I DEFINICJE
Artykuł 1
Przedmiot
Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy dotyczące środków aromatyzujących i składników żywności o własnościach aromatyzujących do użycia w i na środkach spożywczych, w celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i ochrony konsumentów oraz efektywnego funkcjonowania rynku wewnętrznego █.
Dla zrealizowania powyższych celów, niniejsze rozporządzenie ustanawia:
a)
wspólnotowy wykaz środków aromatyzujących i materiałów źródłowych zatwierdzonych do użycia w i na środkach spożywczych, określony w załączniku I ("Wspólnotowy wykaz");
b)
warunki użycia środków aromatyzujących i składników żywności o własnościach aromatyzujących w i na środkach spożywczych;
c)
przepisy w zakresie etykietowania środków aromatyzujących.
Artykuł 2
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do:
a)
środków aromatyzujących wykorzystywanych lub przeznaczonych do wykorzystania w lub na środkach spożywczych, nie naruszając bardziej szczegółowych przepisów ustanowionych w rozporządzeniu (WE) nr 2065/2003;
b)
składników żywności o własnościach aromatyzujących;
c)
środków spożywczych zawierających środki aromatyzujące lub składniki żywności o własnościach aromatyzujących;
d)
materiałów źródłowych środków aromatyzujących i składników żywności o własnościach aromatyzujących.
2. Niniejszego rozporządzenia nie stosuje się do:
a)
substancji wyłącznie słodkich, kwaśnych lub słonych;
b)
surowych i jednoskładnikowych środków spożywczych, takich jak m.in. świeże, suszone lub mrożone zioła i przyprawy lub herbaty/napary ziołowe jako takie.
3. W razie konieczności, kwestia, czy dana substancja wchodzi w zakres stosowania niniejszego rozporządzenia może zostać rozstrzygnięta w drodze decyzji podjętej zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 18 ust. 3.
Artykuł 3
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się definicje ustanowione w rozporządzeniach (WE) nr 178/2002 oraz (WE) nr 1829/2003.
2. Stosuje się również następujące definicje:
a)
"środki aromatyzujące" to produkty:
i)
nieprzeznaczone do bezpośredniego spożycia, dodawane do środków spożywczych w celu nadania im aromatu i/lub smaku;
ii)
wytworzone z następujących kategorii lub zawierające je: substancje aromatyczne, preparaty aromatyczne, środki aromatyzujące z przetworzenia termicznego, środki aromatyzujące dymu wędzarniczego, prekursory środków aromatyzujących lub inne środki aromatyzujące albo ich mieszanki;
iii)
które mogą zawierać środki spożywcze zawierające dodatek do żywności dozwolony przez rozporządzenie (WE) nr .../2007 [w sprawie dodatków do żywności](20);
b)
"substancja aromatyczna" oznacza substancję zdefiniowaną chemicznie o własnościach aromatyzujących, otrzymaną w wyniku odpowiedniego procesu naturalnego lub syntezy chemicznej;
c)
"naturalna substancja aromatyczna" oznacza substancję aromatyczną otrzymaną w wyniku odpowiednich procesów fizycznych, enzymatycznych lub mikrobiologicznych, z materiałów pochodzenia roślinnego, zwierzęcego lub mikrobiologicznego, w stanie niezmienionym albo przetworzoną do spożycia przez ludzi z zastosowaniem jednego lub kilku tradycyjnych procesów przetwarzania żywności wymienionych w załączniku II;
d)
"preparat aromatyczny" oznacza produkt inny niż substancja aromatyczna, otrzymany z:
i)
żywności, w wyniku odpowiednich procesów fizycznych, enzymatycznych lub mikrobiologicznych, w stanie niezmienionym surowca lub przetworzony do spożycia przez ludzi z zastosowaniem jednego lub kilku tradycyjnych procesów przetwarzania żywności wymienionych w załączniku II i/lub odpowiednich procesów fizycznych;
i/lub
ii)
materiału pochodzenia roślinnego, zwierzęcego lub mikrobiologicznego innego niż żywność, otrzymanego w wyniku jednego lub kilku tradycyjnych procesów przetwarzania żywności wymienionych w załączniku II i/lub odpowiednich procesów fizycznych, enzymatycznych lub mikrobiologicznych;
e)
"środek aromatyzujący z przetworzenia termicznego" oznacza produkt otrzymany w wyniku obróbki cieplnej, z mieszanki składników, które niekoniecznie odznaczają się własnościami aromatyzującymi, z których co najmniej jeden zawiera azot (amino), a inny jest cukrem redukującym; składnikami do wytwarzania środków aromatyzujących z przetworzenia termicznego mogą być:
i)
żywność;
i/lub
ii)
materiał źródłowy inny niż żywność;
f)
"środek aromatyzujący dymu wędzarniczego" oznacza produkt otrzymany w wyniku frakcjonowania i oczyszczania skondensowanego dymu, co prowadzi do powstania początkowych koncentratów dymnych, początkowych frakcji smołowych i/lub pochodnych środków aromatyzujących dymu wędzarniczego określonych w art. 4 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia (WE) nr 2065/2003;
g)
"prekursor środka aromatyzującego" oznacza produkt, który jako taki niekoniecznie ma własności aromatyzujące, celowo dodawany do środków spożywczych wyłącznie dla wytworzenia aromatu poprzez złamanie innych składników żywności lub reakcję z tymi składnikami w trakcie przetwarzania żywności; można go otrzymywać z:
i)
żywności;
i/lub
ii)
materiału źródłowego innego niż żywność;
h)
"█środek aromatyzujący gdzieindziej niesklasyfikowany" oznacza środek aromatyzujący dodany lub przeznaczony do dodania do środków spożywczych w celu nadania im aromatu i/lub smaku, który nie podlega definicjom wymienionym w lit. b) do g);
i)
"składnik żywności o własnościach aromatyzujących" oznacza składnik żywności inny niż środki aromatyzujące, który można dodać do środków spożywczych przede wszystkim w celu nadania im aromatu lub zmiany aromatu danego środka spożywczego i zastosowanie którego w znacznym stopniu przyczynia się do obecności substancji w wieloskładnikowych środkach spożywczych określonych w załączniku III część B;
j)
"materiał źródłowy" to surowiec pochodzenia roślinnego, zwierzęcego, mikrobiologicznego lub mineralnego, z którego wytwarza się środki aromatyzujące lub składniki żywności o własnościach aromatyzujących; może to być:
i)
żywność;
lub
ii)
materiał źródłowy inny niż żywność;
k)
"wyprodukowany z wykorzystaniem organizmów zmodyfikowanych genetycznie" oznacza powstały przy zastosowaniu takiego organizmu jako ostatniego żywego organizmu w procesie produkcyjnym, ale niezawierający organizmów zmodyfikowanych genetycznie, nieskładający się z nich ani niewyprodukowany z takich organizmów;
l)
"odpowiedni proces fizyczny" to proces fizyczny, który nie zmienia celowo charakteru chemicznego składników środka aromatyzującego, bez naruszenia wykazu tradycyjnych procesów przygotowania żywności w załączniku II, który nie obejmuje wykorzystania tlenu singletowego, ozonu, nieorganicznych katalizatorów, █odczynników metaloorganicznych i/lub promieniowania ultrafioletowego.
3. Do celów definicji podanych w ust. 2 lit. d), e), g) i j), materiały źródłowe, których stosowanie do wytwarzania środków aromatyzujących jest potwierdzone znaczącymi dowodami, uważa się za żywność.
█
ROZDZIAŁ II
WARUNKI STOSOWANIA ŚRODKÓW AROMATYZUJĄCYCH, SKŁADNIKÓW ŻYWNOŚCI O WŁASNOŚCIACH AROMATYZUJĄCYCH I MATERIAŁÓW ŹRÓDŁOWYCH
Artykuł 4
Ogólne warunki stosowania środków aromatyzujących lub składników żywności o własnościach aromatyzujących
W lub na środkach spożywczych można stosować wyłącznie środki aromatyzujące lub składniki żywności o własnościach aromatyzujących, które spełniają następujące warunki:
a)
nie stwarza on, w świetle dostępnych dowodów naukowychoraz zasady ostrożności, zagrożenia dla zdrowia konsumentów;
b)
ich stosowanie nie skutkuje wprowadzeniem konsumenta w błąd;
c)
stosowanie ich musi wiązać się z pożytkiem i korzyścią dla konsumentów;
d)
istnieje uzasadniony wymóg technologiczny stosowania ich.
Artykuł 5
Obecność niektórych substancji
1. Do środków spożywczych nie wolno dodawać substancji wymienionych w części A załącznika III.
2. W sytuacji uzasadnionego zaniepokojenia naukowców faktem, że niektóre substancje naturalnie występujące w środkach aromatyzujących i składnikach żywności o własnościach aromatyzujących, w wieloskładnikowych środkach spożywczych mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia konsumentów, Komisja może, z inicjatywy własnej lub na podstawie informacji przekazanych przez państwa członkowskie oraz po uzyskaniu opinii Urzędu, ustalić maksymalne poziomy tych substancji, które zostaną wymienione w części B załącznika III █.
Najwyższe dopuszczalne poziomy stosuje się do wieloskładnikowych środków spożywczych oferowanych jako gotowe do spożycia lub do przygotowania zgodnie z instrukcją wytwórcy.
3.W drodze odstępstwa od ust. 2, maksymalne poziomy substancji nie mają zastosowania w przypadkach, gdy wieloskładnikowy środek spożywczy nie zawiera dodanych środków aromatyzujących, a jedynymi dodanymi składnikami żywności posiadającymi właściwości aromatyzujące są świeże, suszone lub mrożone zioła i przyprawy.
4. Szczegółowe przepisy wykonawcze do ust. 2 można przyjmować zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 18 ust. 3.
Artykuł 6
Użycie niektórych materiałów źródłowych
1. Do wytwarzania środków aromatyzujących i składników artykułów żywnościowych o własnościach aromatyzujących nie wolno używać materiałów źródłowych wymienionych w części A załącznika IV.
2. Środków aromatyzujących i składników żywności o własnościach aromatyzujących wytworzonych z materiałów źródłowych wymienionych w części B załącznika IV można używać wyłącznie w warunkach określonych w tym załączniku.
Artykuł 7
Środki aromatyzujące nieobjęte wymogiem oceny i zatwierdzenia
1. W lub na środkach spożywczych można używać następujących środków aromatyzujących, bez konieczności poddawania ich procedurze zatwierdzenia na mocy niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem spełnienia przepisów art. 4:
a)
preparaty aromatyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2 lit. d) pkt (i);
b)
środki aromatyzujące z przetworzenia termicznego, o których mowa w art. 3 ust. 2 lit. e) pkt (i) i które spełniają warunki wytwarzania środków aromatyzujących z przetworzenia termicznego oraz najwyższe dopuszczalne poziomy dla niektórych substancji w środkach aromatyzujących z przetworzenia, określone w załączniku V;
c)
prekursory środków aromatyzujących, o których mowa w art. 3 ust. 2 lit. g) pkt (i);
d)
składniki żywności o własnościach aromatyzujących.
2. Nie uchybiając przepisom ust. 1, jeżeli Komisja, państwo członkowskie lub ║Urząd poddaje w wątpliwość bezpieczeństwo środka aromatyzującego lub składnika żywności o własnościach aromatyzujących, o którym mowa w ust. 1, Urząd dokonuje oceny ryzyka w odniesieniu do danego środka aromatyzującego lub składnika żywności o własnościach aromatyzujących. ║Art. 4 do 6 rozporządzenia (WE) nr .../2007 [ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności](21) stosuje się odpowiednio.
W razie konieczności, Komisja przyjmuje środki na podstawie opinii Urzędu, zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 18 ust. 3. Środki takie ustanawia się odpowiednio w załącznikach III, IV i/lub V.
ROZDZIAŁ III
WSPÓLNOTOWY WYKAZ ŚRODKÓW AROMATYZUJĄCYCH I MATERIAŁÓW ŹRÓDŁOWYCH ZATWIERDZONYCH DO UŻYCIA W LUB NA ŚRODKACH SPOŻYWCZYCH
Artykuł 8
Środki aromatyzujące i materiały źródłowe objęte wymogiem oceny i zatwierdzenia
Niniejszy rozdział stosuje się do:
a)
substancji aromatycznych;
b)
preparatów aromatycznych, o których mowa w art. 3 ust. 2 lit. d) pkt (ii);
c)
środków aromatyzujących z przetworzenia termicznego, które otrzymano w wyniku ogrzewania składników podlegających częściowo lub całkowicie przepisom art. 3 ust. 2 lit. e) pkt (ii), lub które nie spełniają warunków wytwarzania środków aromatyzujących z przetworzenia termicznego bądź najwyższych dopuszczalnych poziomów dla niektórych substancji niepożądanych, określonych w załączniku V;
d)
prekursorów środków aromatyzujących, o których mowa w art. 3 ust. 2 lit. g) pkt (ii);
e)
║środków aromatyzujących niewymienionych gdzie indziej, o których mowa w art. 3 ust. 2 lit. h);
f)
materiałów źródłowych innych niż żywność, o których mowa w art. 3 ust. 2 lit. j) pkt (ii).
Artykuł 9
Wspólnotowy wykaz środków aromatyzujących i materiałów źródłowych
Wprowadzać do obrotu i używać w lub na środkach spożywczych można wyłącznie środki aromatyzujące i materiały źródłowe spośród tych określonych w art. 8, które znajdują się w wykazie wspólnotowym.
Artykuł 10
Umieszczenie środków aromatyzujących i materiałów źródłowych w wykazie wspólnotowym
1. Środek aromatyzujący lub materiał źródłowy można umieścić w wykazie wspólnotowym zgodnie z procedurą ustanowioną w rozporządzeniu (WE) nr .../2007 [ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności](22) tylko wtedy, gdy spełnia on warunki określone w art. 4.
2. Przy wpisywaniu środka aromatyzującego lub materiału źródłowego do wykazu wspólnotowego należy wyszczególnić:
a)
oznaczenie zatwierdzonego środka aromatyzującego lub materiału źródłowego;
b)
w razie konieczności, dopuszczalne warunki użycia danego środka aromatyzującego.
3. Zmian w wykazie wspólnotowym dokonuje się zgodnie z procedurą określoną w rozporządzeniu (WE) nr …/2007 [ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności]+.
Artykuł 11
Środki aromatyzujące lub materiały źródłowe objęte zakresem rozporządzenia (WE) nr 1829/2003
Środek aromatyzujący lub materiał źródłowy objęty zakresem rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 i jeszcze nie umieszczony w wykazie wspólnotowym zawartym w załączniku I do niniejszego rozporządzenia można umieścić w tym wykazie zgodnie z niniejszym rozporządzeniem wyłącznie jeżeli jest on objęty zezwoleniem wydanym na mocy rozporządzenia (WE) nr 1829/2003.
ROZDZIAŁ IV
ETYKIETOWANIE
SEKCJA 1
ETYKIETOWANIE ŚRODKÓW AROMATYZUJĄCYCH NIEPRZEZNACZONYCH DO SPRZEDAŻY KONSUMENTOWI KOŃCOWEMU
Artykuł 12
Etykietowanie środków aromatyzujących nieprzeznaczonych do sprzedaży konsumentowi końcowemu
Środki aromatyzujące nieprzeznaczone do sprzedaży konsumentowi końcowemu można wprowadzać do obrotu wyłącznie wtedy, gdy na ich opakowaniach, pojemnikach lub w dokumentach towarzyszących zamieszczone są informacje przewidziane w art. 13 i 14, które muszą być łatwo dostrzegalne, wyraźnie czytelne i nieusuwalne.
Artykuł 13
Wymogi w zakresie ogólnych informacji w odniesieniu do etykietowania środków aromatyzujących
1. Na opakowaniach lub pojemnikach ze środkami aromatyzującymi nieprzeznaczonymi do sprzedaży konsumentowi końcowemu zamieszczane są następujące informacje:
a)
opis handlowy: określenie "środek aromatyzujący" lub bardziej szczegółowa nazwa albo opis środka aromatyzującego;
b)
nazwa lub nazwa firmowa i adres wytwórcy lub podmiotu pakującego albo sprzedawcy mającego siedzibę w obrębie Wspólnoty;
c)
adnotacja "do stosowania w środkach spożywczych" lub "ograniczone stosowanie w środkach spożywczych" lub bardziej szczegółowe odniesienie do zamierzonego zastosowania w środkach spożywczych;
d)
wykaz, w porządku malejącym według wagi:
i)
kategorii zawartych środków aromatyzujących; i
ii)
nazw wszystkich innych substancji lub materiałów zawartych w danym produkcie, ich numer E, lub, jeśli stosowne oznaczenie "wytworzone z organizmów genetycznie zmodyfikowanych";
e)
maksymalna ilość każdego składnika lub grupy składników podlegających ograniczeniom ilościowym w środkach spożywczych i/lub odpowiednie informacje, napisane w zrozumiały sposób, umożliwiające nabywcy zachowanie zgodności z przepisami niniejszego rozporządzenia lub z innymi odpowiednimi przepisami wspólnotowymi, w tym z rozporządzeniem (WE) nr 1829/2003;
f)
w razie konieczności, specjalne warunki przechowywania i użycia;
g)
data wskazująca minimalny okres trwałości;
h)
numer partii;
i)
ilość netto.
2. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1, informacje wymagane w lit. c) do g) tego ustępu mogą być podawane jedynie w dokumentach odnoszących się do danej przesyłki, które mają zostać dostarczone przed dostawą lub wraz z nią, pod warunkiem, że określenie "przeznaczony do wytwarzania środków spożywczych, nie do sprzedaży detalicznej" umieszczone zostanie w łatwo widocznym miejscu opakowania lub pojemnika odnośnego produktu.
Artykuł 14
Szczególne wymogi w zakresie informacji w odniesieniu do opisu handlowego środków aromatyzujących
1. Określenia "naturalny" można używać do opisu środka aromatyzującego w opisie handlowym, o którym mowa w art. 13 ust. 1 lit. a), wyłącznie zgodnie z ust. 2 do 6 niniejszego artykułu.
2. Określenia "naturalny" można używać do opisu środka aromatyzującego wyłącznie w przypadku, gdy składnik aromatyzujący zawiera tylko preparaty aromatyczne i/lub naturalne substancje aromatyczne.
3. Określenia "naturalna substancja aromatyczna" lub "naturalne substancje aromatyczne" można używać wyłącznie w odniesieniu do środków aromatyzujących, w których składnik aromatyzujący zawiera tylko naturalne substancje aromatyczne.
4. Określenia "naturalny" można używać wyłącznie w połączeniu z odniesieniem do żywności, kategorii żywności lub roślinnego albo zwierzęcego źródła pochodzenia środka aromatyzującego, jeżeli co najmniej 95 % [według zawartości wagowej] składnika aromatyzującego otrzymano ze wskazanego materiału źródłowego.
Składnik aromatyzujący może zawierać preparaty aromatyczne i/lub naturalne substancje aromatyczne.
Opis musi być następujący: "naturalny <<żywność/środki spożywcze lub kategoria żywności lub źródło (-a)>> środek aromatyzujący".
5. Opis "naturalny <<żywność lub środki spożywcze lub kategoria żywności lub źródło (-a)>> środek aromatyzujący z innymi naturalnymi środkami aromatyzującymi" można stosować tylko w przypadku, gdy składnik aromatyzujący pochodzi częściowo ze wskazanego materiału źródłowego i jest łatwo rozpoznawalny.
Składnik aromatyzujący może zawierać preparaty aromatyczne i/lub naturalne substancje aromatyczne.
6. Wyrażenia "naturalny środek aromatyzujący" można używać wyłącznie w przypadku, gdy składnik aromatyzujący pochodzi z różnych materiałów źródłowych, a odniesienie do materiałów źródłowych nie wskazałoby na ich aromat czy smak, oraz w warunkach opisanych w ust. 4 i 5.
Składnik aromatyzujący może zawierać preparaty aromatyczne i/lub naturalne substancje aromatyczne.
SEKCJA 2
ETYKIETOWANIE ŚRODKÓW AROMATYZUJĄCYCH PRZEZNACZONYCH DO SPRZEDAŻY KONSUMENTOWI KOŃCOWEMU
Artykuł 15
Etykietowanie środków aromatyzujących przeznaczonych do sprzedaży konsumentowi końcowemu
1. Bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2000/13/WE, dyrektywy 89/396/EWG(23) i w stosownych przypadkach rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, środki aromatyzujące przeznaczone do sprzedaży konsumentowi końcowemu można wprowadzać do obrotu wyłącznie wtedy, gdy na ich opakowaniu zamieszczone jest oznaczenie "do stosowania w środkach spożywczych" lub "ograniczone stosowanie w środkach spożywczych", albo bardziej szczegółowe odniesienie do zamierzonego zastosowania w środkach spożywczych, które musi być łatwo dostrzegalne, wyraźnie czytelne i nieusuwalne.
2. Określenia "naturalny" można używać do opisu środka aromatyzującego w opisie handlowym, o którym mowa w art. 13 ust. 1 lit. a), wyłącznie zgodnie z przepisami art. 14.
ROZDZIAŁ V
PRZEPISY PROCEDURALNE I WDRAŻANIE
Artykuł 16
Przedkładanie sprawozdań przez podmioty gospodarcze z sektora spożywczego
1. Producent substancji aromatycznej lub stosujący daną substancję aromatyczną niezwłocznie przekazuje Komisji wszelkie nowe znane mu i dostępne informacje naukowe lub techniczne, które mogą mieć wpływ na ocenę bezpieczeństwa tej substancji aromatycznej.
2.Podmiot z przemysłu spożywczego stosujący środek aromatyzujący zawierający daną substancję aromatyczną oraz producent tego środka aromatyzującego, działając wspólnie i na wniosek Komisji, powiadamiają ją o faktycznym stosowaniu tej substancji aromatycznej. Przekazane w tym kontekście informacje są traktowane jako poufne.
3. Szczegółowe przepisy wykonawcze do ust. 1 należy przyjąć zgodnie z procedurą regulacyjną określoną w art. 18 ust. 2.
Artykuł 17
Monitorowanie i przedkładanie sprawozdań przez państwa członkowskie
1. Państwa członkowskie ustanawiają systemy monitorowania spożycia i stosowania środków aromatyzujących umieszczonych w wykazie wspólnotowym oraz spożycia substancji wymienionych w załączniku III, a uzyskane wyniki przekazują każdego roku do wiadomości Komisji i Urzędu.
2. Po konsultacji z Urzędem przyjmuje się wspólną metodologię gromadzenia przez państwa członkowskie informacji dotyczących spożycia oraz zastosowania substancji umieszczonych w wykazie wspólnotowym i wymienionych w załączniku III, zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 18 ust. 3.
Artykuł 18
Komitet
1. Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt║.
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.
Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi trzy miesiące.
3. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, zastosowanie mają art. 5a ust. 1 - 4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.
Artykuł 19
Zmiany do załączników II do V
Zmiany do załączników II do V ║, w celu uwzględnienia postępu naukowego i technicznego, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 18 ust. 3.
Artykuł 20
Wspólnotowe finansowanie zharmonizowanych polityk
Podstawą prawną finansowania środków wynikających z niniejszego rozporządzenia jest art. 66 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 882/2004.
ROZDZIAŁ VI
PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE
Artykuł 21
Uchylenia
1. Niniejszym uchyla się dyrektywę 88/388/EWG, decyzję 88/389/EWG oraz dyrektywę 91/71/EWG.
Rozporządzenie (WE) nr 2232/96 uchyla się z dniem zastosowania wykazu określonego w art. 2 ust. 2 tego rozporządzenia.
2. Odesłania do uchylonych aktów należy rozumieć jako odesłania do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ustanowienie wspólnotowego wykazu środków aromatyzujących i materiałów źródłowych oraz systemu przejściowego
1. Wspólnotowy wykaz ustanawia się przez zamieszczenie wykazu środków aromatyzujących określonego w art. 2 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2232/96 w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, z chwilą jego przyjęcia.
2. Do czasu ustanowienia wspólnotowego wykazu, ocena i zatwierdzanie substancji aromatycznych, które nie są objęte programem oceny przewidzianym w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 2232/96, podlegają przepisom rozporządzenia (WE) nr …/2007 [ustanawiającego jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności](24).
W drodze odstępstwa od tej procedury, do oceny takiej i zatwierdzenia nie mają zastosowania okresy sześcio- i dziewięciomiesięczne, o których mowa w art. 5 ust. 1 i art. 7 rozporządzenia (WE) nr …/2007 [ustanawiającego jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących do żywności](25).
3. Właściwe środki przejściowe można przyjmować zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 18 ust. 3.
Artykuł 23
Zmiana rozporządzenia (EWG) nr 1576/89
Do rozporządzenia (EWG) nr 1576/89 wprowadza się następujące zmiany:
1. Do art. 1 ust. 4 lit. m) wprowadza się następujące zmiany:
a) pkt 1 ppkt (a) akapit drugi otrzymuje brzmienie:
"
Można zastosować dodatkowo inne substancje aromatyczne określone w art. 3 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr …/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... [w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o własnościach aromatyzujących do użycia w i na środkach spożywczych]*(26)+ i/lub rośliny aromatyczne lub części roślin aromatycznych, lecz organoleptyczne cechy charakterystyczne jałowca muszą być wyczuwalne, nawet, gdy zdarza się, że są osłabione.
–––––––––––
* Dz.U...
"
b) pkt 2 ppkt (a) otrzymuje brzmienie:
"
Napój może być określany nazwą "gin", jeśli jest wytwarzany poprzez aromatyzowanie odpowiedniego pod względem organoleptycznym alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego, substancjami aromatycznymi określonymi w art. 3 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr …/2007 [w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o własnościach aromatyzujących do użycia w i na środkach spożywczych](27)++ i/lub preparatami aromatycznymi określonymi w art. 3 ust. 2 lit. d) tego rozporządzenia, w sposób zapewniający dominację smaku jałowca.
"
c) pkt 2 ppkt (b) akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:
"
Napój może być określany nazwą "gin destylowany", jeśli jest produkowany wyłącznie poprzez redestylowanie odpowiedniego pod względem organoleptycznym alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego, stosownej jakości i o początkowej zawartości alkoholu wynoszącej co najmniej 96 % obj., w aparaturze tradycyjnie używanej do ginu, z dodatkiem jagód jałowca i innych naturalnych składników botanicznych, pod warunkiem, że dominuje smak jałowca. Wyrażenie "gin destylowany" można również stosować do mieszaniny produktu takiej destylacji i alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego o tym samym składzie, czystości i mocy alkoholu. Do aromatyzowania ginu destylowanego można używać również substancji aromatycznych określonych w art. 3 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr …/2007 [w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o własnościach aromatyzujących do użycia w i na środkach spożywczych](28) i/lub preparatów aromatycznych określonych w lit. a). "London gin" jest rodzajem ginu destylowanego.
"
2. Artykuł 1 ust. 4 lit. n) pkt 1 akapit drugi otrzymuje brzmienie:
"
Dodatkowo można stosować inne substancje aromatyczne określone w art. 3 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr …/2007 [w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o własnościach aromatyzujących do użycia w i na środkach spożywczych]+ i/lub preparaty aromatyczne określone w art. 3 ust. 2 lit. d) tego rozporządzenia, z zastrzeżeniem, że smak kminku jest dominujący.
"
3. Artykuł 1 ust. 4 lit. p) akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:
"
Napoje spirytusowe o dominującym gorzkim smaku, wytwarzane poprzez aromatyzowanie alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego substancjami aromatycznymi określonymi w art. 3 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr …/2007 [w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o własnościach aromatyzujących do użycia w i na środkach spożywczych]+ i/ lub preparatami aromatycznymi określonymi w art. 3 ust. 2 lit. d) tego rozporządzenia.
"
4. Artykuł 1 ust. 4 lit. u) akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:
"
Napój spirytusowy wytwarzany poprzez aromatyzowanie alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego środkiem aromatyzującym goździków i/lub cynamonu, z zastosowaniem jednego z następujących procesów: maceracja i/lub destylacja, redestylacja alkoholu w obecności części wymienionych wyżej roślin, dodanie substancji aromatycznych określonych w art. 3 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr …/2007 [w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o własnościach aromatyzujących do użycia w i na środkach spożywczych](29) z goździków lub cynamonu, lub z zastosowaniem kombinacji tych metod.
"
5. Artykuł 4 ust. 5 akapit pierwszy i drugi, z wyjątkiem wykazów w lit. a) i b), otrzymuje brzmienie:
"
Do przyrządzania napojów spirytusowych określonych w art. 1 ust. 4, z wyjątkiem tych określonych w art. 1 ust. 4 lit. m), n) i p), można używać wyłącznie naturalnych substancji aromatycznych i preparatów aromatycznych określonych w art. 3 ust. 2 lit. b) i d) rozporządzenia (WE) nr …/2007 [w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o własnościach aromatyzujących do użycia w i na środkach spożywczych]+.
Stosowanie substancji aromatycznych określonych w art. 3 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (WE) nr …/2007 [w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o własnościach aromatyzujących do użycia w i na środkach spożywczych]+ oraz preparatów aromatycznych określonych w art. 3 ust. 2 lit. d) tego rozporządzenia, jest jednakże dozwolone w likierach z wyjątkiem tych wymienionych poniżej:
"
Artykuł 24
Zmiana rozporządzenia (EWG) nr 1601/91
1 wprowadza się następujące zmiany:
1. Litera a), tiret trzecie, subtiret pierwsze otrzymuje brzmienie:
"
−
substancje aromatyczne i/lub preparaty aromatyczne określone w art. 3 ust. 2 lit. b) i d) rozporządzenia (WE) nr …/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... [w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o własnościach aromatyzujących do użycia w i na środkach spożywczych]*(30)+, oraz/lub║
–––––––––––
* Dz.U ...
"
2. Litera b), tiret drugie, subtiret pierwsze otrzymuje brzmienie:
"
−
substancje aromatyczne i/lub preparaty aromatyczne określone w art. 3 ust. 2 lit. b) i d) rozporządzenia (WE) nr …/2007 [w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o własnościach aromatyzujących do użycia w i na środkach spożywczych](31), oraz/lub
"
3. Litera c), tiret drugie, subtiret pierwsze otrzymuje brzmienie:
"
−
substancje aromatyczne i/lub preparaty aromatyczne określone w art. 3 ust. 2 lit. b) i d) rozporządzenia (WE) nr …/2007 [w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o własnościach aromatyzujących do użycia w i na środkach spożywczych]+, oraz/lub
"
Artykuł 25
Zmiana rozporządzenia (WE) nr 2232/96
W rozporządzeniu (WE) nr 2232/96 art. 5 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"
1. Wykaz substancji aromatycznych, o którym mowa w art. 2 ust. 2, przyjmuje się zgodnie z procedurą określoną w art. 7, najpóźniej do dnia 31 grudnia 2008 r.
"
Artykuł 26
Zmiany do dyrektywy 2000/13/WE
Załącznik III do dyrektywy 2000/13/WE otrzymuje brzmienie:
"
Załącznik III
NAZWY ŚRODKÓW AROMATYZUJĄCYCH W WYKAZIE SKŁADNIKÓW
1. Bez uszczerbku dla ust. 2, środki aromatyzujące oznacza się wyrażeniami
–
"środki aromatyzujące" lub bardziej szczegółową nazwą bądź opisem danego środka aromatyzującego, jeżeli składnik aromatyzujący zawiera środki aromatyzujące określone w art. 3 ust. 2 lit. b), c), d), e), f) g) i h) rozporządzenia (WE) nr …/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... [w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o własnościach aromatyzujących do użycia w i na środkach spożywczych]*(32) ;
–
"środki aromatyzujące dymu wędzarniczego" lub bardziej szczegółowa nazwa lub opis środków aromatyzujących dymu wędzarniczego, jeżeli składnik aromatyzujący zawiera środki aromatyzujące określone w art. 3 ust. 2 lit. f) rozporządzenia (WE) nr .../2007 [w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o własnościach aromatyzujących do użycia w i na środkach spożywczych](33)+ i nadaje żywności aromatu dymu.
2. Określenia "naturalny" do opisu środków aromatyzujących używa się zgodnie z przepisami art. 14 rozporządzenia (WE) nr …/2007 [w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o własnościach aromatyzujących do użycia w i na środkach spożywczych]++.
3.W przypadku środków aromatyzujących wytworzonych z materiału źródłowego wchodzącego w zakres rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy**, na etykiecie podaje się informację "wyprodukowano z organizmów genetycznie zmodyfikowanych
W przypadku środków aromatyzujących wytworzonych z organizmu wchodzącego w zakres rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, szczegółowe oznaczenie na etykiecie nie jest wymagane.
–––––––––––
* Dz.U. L ...
** Dz.U. L 268 z 18.10.2003, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1981/2006 (Dz.U. L 368 z 23.12.2006, str. 99)"
"
Artykuł 27
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia ...(34). Niemniej jednak, art. 9 stosuje się od ... (35)*.
Środki aromatyzujące i żywność wprowadzone zgodnie z prawem na rynek przed wyżej wymienionymi datami mogą być w dalszym ciągu wykorzystywane do czasu wyczerpania zapasów.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane przez wszystkie państwa członkowskie.
Sporządzono w ║
W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady
Przewodniczący Przewodniczący
ZAŁĄCZNIK I
Wspólnotowy wykaz środków aromatyzujących i materiałów źródłowych zatwierdzonych do stosowania w i na środkach spożywczych
ZAŁĄCZNIK II
Wykaz tradycyjnych procesów przygotowywania żywności, w których otrzymuje się naturalne substancje aromatyczne i naturalne preparaty aromatyczne
Siekanie
Powlekanie
Gotowanie, pieczenie, smażenie (w temperaturze do 240 °C)
Schładzanie
Krojenie
Destylacja / rektyfikacja
Suszenie
Emulsyfikacja
Odparowanie
Ekstrakcja, w tym ekstrakcja rozpuszczalnikowa
Fermentacja
Filtracja
Mielenie
Podgrzewanie
Infuzja
Maceracja
Procesy mikrobiologiczne
Mieszanie
Obieranie
Perkolacja
Tłoczenie
Chłodzenie/Zamrażanie
Prażenie / Pieczenie na ruszcie
Wyciskanie
Moczenie
ZAŁACZNIK III
Obecność niektórych substancji
Część A: Substancje, których nie można dodawać do środków spożywczych
Kwas pieczarkowy
Kapsaicyna
Hyperycyna
beta- azaron
1-allilo-4-metoksybenzen
Kwas cyjanowodorowy
Mentofuran
4-allilo-1,2-dimetoksybenzen
Pulegon
Kwasyna
1-allilo-3,4-metylenodioksybenzen, safrol
Teucryn A
Tujony (alfa i beta)
Część B: Najwyższe dopuszczalne poziomy niektórych substancji naturalnie występujących w środkach aromatyzujących i składnikach żywności o własnościach aromatyzujących, w niektórych wieloskładnikowych środkach spożywczych, do których dodano środki aromatyzujące i/lub składniki żywności o własnościach aromatyzujących
Nazwa substancji
Wieloskładnikowy środek spożywczy, w którym obecność danej substancji podlega ograniczeniu
Najwyższy dopuszczalny poziom
[mg/kg]
█
ZAŁĄCZNIKI IV
Wykaz materiałów źródłowych, których użycie do wytwarzania środków aromatyzujących i składników żywności o własnościach aromatyzujących podlega ograniczeniom
Część A: Materiały źródłowe, których nie wolno używać do wytwarzania środków aromatyzujących i składników żywności o własnościach aromatyzujących
Materiał źródłowy
Nazwa łacińska
Nazwa zwyczajowa
Acorus calamus – Tetraploid
Tetraploid tataraku zwyczajnego
Część B: Warunki stosowania środków aromatyzujących i składników żywności o własnościach aromatyzujących, wytwarzanych z niektórych materiałów źródłowych
Materiał źródłowy
Warunki stosowania
Nazwa łacińska
Nazwa zwyczajowa
Quassia amara L. i
Picrasma excelsa (Sw)
Gorzknia właściwa
Środków aromatyzujących i składników żywności o własnościach aromatyzujących, wytwarzanych z danego materiału źródłowego, można używać wyłącznie do wytwarzania napojów i wyrobów piekarniczych.
Laricifomes officinales (Vill.: Fr) Kotl. et Pouz
lub
Fomes officinalis
Pniarek lekarski (modrzewnik lekarski)
Środków aromatyzujących i składników żywności o własnościach aromatyzujących, wytwarzanych z danego materiału źródłowego, można używać wyłącznie do wytwarzania napojów alkoholowych.
Hypericum perforatum
Dziurawiec zwyczajny
Teucrium chamaedrys
Ożanka właściwa
ZAŁĄCZNIK V
Warunki wytwarzania środków aromatyzujących z przetworzenia termicznego oraz najwyższe dopuszczalne poziomy niektórych substancji w środkach aromatyzujących z przetworzenia termicznego
Część A: Warunki wytwarzania:
a) Temperatura produktów podczas przetwarzania nie może przekraczać 180°C.
b) Czas trwania procesu obróbki cieplnej w temperaturze 180°C nie może przekraczać 15 minut, natomiast w przypadku niższych temperatur może być odpowiednio dłuższy, tj. każdorazowo w przypadku obniżenia temperatury o 10°C można podwoić czas przetwarzania na ciepło, przy czym maksymalny czas trwania procesu wynosi 12 godzin.
c) Wartość pH podczas przetwarzania nie może przekraczać 8,0.
Część B: Najwyższe dopuszczalne poziomy niektórych substancji
Dz.U. L 184 z 15.7.1988, str. 61. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 284 z 31.10.2003, str. 1).
Dyrektywa Rady 89/396/EWG z dnia 14 czerwca 1989 r. w sprawie wskazówek lub oznakowań identyfikacyjnych partii towaru, do której należy dany środek spożywczy (Dz.U. L 186 z 30.6.1989, str. 21). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 92/11/EWG (Dz.U. L 65 z 11.3.1992, str. 32).
** 18 miesięcy od daty wejścia w życie wspólnotowego wykazu.
Zbliżenie stawek podatku akcyzowego dla alkoholu i napojów alkoholowych*
197k
31k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 92/84/EWG w sprawie zbliżenia stawek podatku akcyzowego dla alkoholu i napojów alkoholowych (COM(2006)0486 – C6-0319/2006 – 2006/0165(CNS))
Rozpoznanie i wyznaczenie europejskiej infrastruktury krytycznej oraz ocena potrzeb w zakresie zwiększenia jej ochrony *
466k
177k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie rozpoznania i wyznaczenia europejskiej infrastruktury krytycznej oraz oceny potrzeb w zakresie zwiększenia jej ochrony (COM(2006)0787 – C6-0053/2007 – 2006/0276(CNS))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2006)0787)(1),
– uwzględniając art. 308 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0053/2007),
– uwzględniając konkluzje Rady z dnia 1 i 2 grudnia 2005 r. w sprawie zasad rozpoznania i wyznaczenia europejskiej infrastruktury krytycznej,
– uwzględniając zalecenie Parlamentu z dnia 7 czerwca 2005 r. skierowane do Rady Europejskiej i do Rady UE, w sprawie ochrony infrastruktury o kluczowym znaczeniu w ramach walki z terroryzmem(2),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinie Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz Komisji Transportu i Turystyki (A6-0270/2007),
1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;
2. zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;
3. zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;
4. występuje o rozpoczęcie postępowania pojednawczego przewidzianego we wspólnej deklaracji z dnia 4 marca 1975 r., jeśli Rada uznałaby za stosowne odejść od przyjętego przez Parlament tekstu;
5. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli ta uznałaby za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;
6. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Tekst proponowany przez Komisję
Poprawki Parlamentu
Poprawka 1 Tytuł
Dyrektywa Rady w sprawie rozpoznania i wyznaczenia europejskiej infrastruktury krytycznej oraz oceny potrzeb w zakresie zwiększenia jej ochrony
Dyrektywa Rady w sprawie rozpoznania i wyznaczenia priorytetowych sektorów zeuropejską infrastrukturą krytyczną oraz oceny potrzeb w zakresie zwiększenia jej ochrony
Poprawka 2 Punkt 2 preambuły
(2) W dniu 17 listopada 2005 r. Komisja przyjęła zieloną księgę w sprawie europejskiego programu ochrony infrastruktury krytycznej, w której opisano opcje polityczne dotyczące opracowywania tego programu oraz sieci ostrzegania o zagrożeniach dla infrastruktury krytycznej (SOZIK). Opinie uzyskane w odpowiedzi na wspomnianą zieloną księgę wyraźnie wskazują na potrzebę ustanowienia wspólnotowego zbioru przepisów regulujących ochronę infrastruktury krytycznej. Uznano potrzebę zwiększenia zdolności w zakresie ochrony infrastruktur krytycznych w Europie oraz wsparcia działań na rzecz ograniczenia słabych stron takich infrastruktur. Podkreślono znaczenie zasady pomocniczości i dialogu zainteresowanych stron.
(2) W dniu 17 listopada 2005 r. Komisja przyjęła zieloną księgę w sprawie europejskiego programu ochrony infrastruktury krytycznej, w której opisano opcje polityczne dotyczące opracowywania tego programu oraz sieci ostrzegania o zagrożeniach dla infrastruktury krytycznej (SOZIK). Opinie uzyskane w odpowiedzi na wspomnianą zieloną księgę podkreślały możliwą wartość dodaną wspólnotowego zbioru przepisów regulujących ochronę infrastruktury krytycznej. Uznano potrzebę zwiększenia zdolności w zakresie ochrony infrastruktur krytycznych w Europie oraz wsparcia działań na rzecz ograniczenia słabych stron takich infrastruktur. Podkreślono znaczenie podstawowych zasad pomocniczości, proporcjonalności oraz komplementarności jak też dialogu zainteresowanych stron.
Poprawka 3 Punkt 3 preambuły
(3) W grudniu 2005 r. Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych wezwała Komisję do przygotowania wniosku legislacyjnego dotyczącego europejskiego programu ochrony infrastruktury krytycznej (EPOIK) i zdecydowała, że program ten powinien zakładać ochronę wszechstronną, traktując jednak przeciwdziałanie zagrożeniom terrorystycznym jako priorytet. Zgodnie z takim podejściem w procesie ochrony infrastruktury należy uwzględniać zagrożenia wywołane działalnością człowieka, zagrożenia technologiczne i klęski żywiołowe, największą uwagę poświęcając jednak zagrożeniom terrorystycznym. Jeżeli w danym sektorze infrastruktury krytycznej poziom zabezpieczenia przed określonym rodzajem poważnego zagrożenia zostanie uznany za odpowiedni, zainteresowane strony powinny skoncentrować się na tych obszarach, gdzie ochrona nadal nie jest wystarczająca.
(3) W grudniu 2005 r. Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych wezwała Komisję do przygotowania wniosku legislacyjnego dotyczącego europejskiego programu ochrony infrastruktury krytycznej (EPOIK) i zdecydowała, że program ten powinien zakładać ochronę wszechstronną, traktując jednak przeciwdziałanie zagrożeniom terrorystycznym jako priorytet. Zgodnie z takim podejściem w procesie ochrony infrastruktury należy uwzględniać zagrożenia wywołane działalnością człowieka, zagrożenia technologiczne i klęski żywiołowe .Powinny być w nim ujęte również zagrożenia wynikające ze struktury. Największą uwagę poświęcić należy jednak zagrożeniom terrorystycznym.
Poprawka 4 Punkt 4 preambuły
(4) Odpowiedzialność za ochronę infrastruktury krytycznej spoczywa obecnie głównie na państwach członkowskich i właścicielach/operatorach infrastruktur krytycznych. W tym względzie nie powinno być zmian.
(4) Ostateczna odpowiedzialność za ochronę infrastruktury krytycznej spoczywa głównie na państwach członkowskich i właścicielach/operatorach infrastruktur krytycznych. Biorąc pod uwagę, iż krajowi operatorzy najlepiej wiedzą, co dzieje się w ich krajach należy przyjąć oddolne podejście do ochrony europejskiej infrastruktury krytycznej (EIK).
Poprawka 5 Punkt 4 a preambuły (nowy)
(4a)Ochrona infrastruktury krytycznej ma zasadnicze znaczenie dla bezpieczeństwa wewnętrznego w Unii oraz dla dobra jej obywateli. Ostatecznie zakłócenie lub naruszenie określonej infrastruktury może zniszczyć życie ludzkie, środowisko naturalne i dobra gospodarcze, a także w niekorzystny sposób trwale wpłynąć na poczucie zaufania społecznego wobec możliwości ochrony i opieki ze strony państwa.
Poprawka 6 Punkt 5 preambuły
(5) Na terenie Wspólnoty znajduje się szereg infrastruktur krytycznych, których zakłócenie lub zniszczenie dotknęłoby co najmniej dwa państwa członkowskie lub państwo członkowskie inne niż to, w którym taka infrastruktura krytyczna jest zlokalizowana. Chodzi miedzy innymi o skutki ponadgraniczne wynikające ze współzależności między powiązanymi ze sobą infrastrukturami. Tego typu europejskie infrastruktury krytyczne należy rozpoznać i wyznaczyć za pomocą wspólnej procedury. Potrzebę zwiększenia ochrony takich infrastruktur należy ocenić na podstawie wspólnego zbioru zasad. Sprawdzonym i skutecznym środkiem rozwiązywania kwestii związanych z ponadgraniczną infrastrukturą krytyczną są dwustronne programy współpracy między państwami członkowskimi w dziedzinie ochrony infrastruktury krytycznej. EPOIK powinien opierać się na takiej właśnie współpracy.
(5) Na terenie Wspólnoty znajduje się szereg infrastruktur krytycznych, których zakłócenie lub zniszczenie dotknęłoby co najmniej trzy państwa członkowskie lub przynajmniej dwa państwa członkowskie inne niż to, w którym taka infrastruktura krytyczna jest zlokalizowana. Chodzi miedzy innymi o skutki ponadgraniczne wynikające ze współzależności między powiązanymi ze sobą infrastrukturami. Tego typu europejskie infrastruktury krytyczne należy rozpoznać i wyznaczyć za pomocą wspólnej procedury. W oparciu o wspólne kryteria należy sporządzić wykaz sektorów priorytetowych europejskiej infrastruktury krytycznej. Należy określić wspólne ramy działania z myślą o ochronie takich europejskich infrastruktur, które umożliwiłyby państwom członkowskim ograniczenie ewentualnego zagrożenia infrastruktury krytycznej na ich terytorium poprzez podjęcie odpowiednich kroków. Sprawdzonym i skutecznym środkiem rozwiązywania kwestii związanych z ponadgraniczną infrastrukturą krytyczną są dwustronne programy współpracy między państwami członkowskimi w dziedzinie ochrony infrastruktury krytycznej. EPOIK powinien opierać się na takiej właśnie współpracy.
Poprawka 7 Punkt 5 a preambuły (nowy)
(5a)W określonych sektorach istnieje już szereg środków regulujących rozpoznawanie, wyznaczanie i ochronę europejskiej infrastruktury krytycznej. Przyszła regulacja wspólnotowa nie może doprowadzić do powielania przepisów w tych sektorach bez dodatkowego zwiększenia bezpieczeństwa.
Poprawka 8 Punkt 6 preambuły
(6) Poszczególne sektory mają własne, specyficzne doświadczenia, wiedzę i wymagania w odniesieniu do ochrony infrastruktury krytycznej, dlatego należy opracować i wdrożyć wspólnotową koncepcję ochrony infrastruktury krytycznej, biorąc pod uwagę specyfikę poszczególnych sektorów i dotychczasowe środki sektorowe, w tym środki istniejące już na poziomie UE, krajowym i regionalnym oraz obowiązujące właścicieli/operatorów infrastruktury krytycznej, transgraniczne porozumienia o wzajemnej pomocy. Wspólnotowa koncepcja musi zakładać pełne zaangażowanie sektora prywatnego z uwagi na bardzo istotny udział tego sektora w nadzorowaniu ryzyka, zarządzaniu ryzykiem, tworzeniu planów zachowania ciągłości działania i usuwaniu skutków awarii. Konieczne jest stworzenie wspólnego wykazu sektorów infrastruktury krytycznej, aby ułatwić realizację koncepcji indywidualnego traktowania poszczególnych sektorów w procesie ochrony infrastruktury krytycznej.
(6) Poszczególne sektory mają własne, specyficzne doświadczenia, wiedzę i wymagania w odniesieniu do ochrony infrastruktury krytycznej, dlatego należy opracować i wdrożyć wspólnotową koncepcję ochrony infrastruktury krytycznej, biorąc pod uwagę specyfikę poszczególnych sektorów i dotychczasowe środki sektorowe, w tym środki istniejące już na poziomie UE, krajowym i regionalnym oraz obowiązujące właścicieli/operatorów infrastruktury krytycznej, transgraniczne porozumienia o wzajemnej pomocy. Wspólnotowa koncepcja powinna zapewniać pełne zaangażowanie sektora prywatnego z uwagi na bardzo istotny udział tego sektora w nadzorowaniu ryzyka, zarządzaniu ryzykiem, tworzeniu planów zachowania ciągłości działania i usuwaniu skutków awarii. Konieczne jest stworzenie wspólnego wykazu sektorów infrastruktury krytycznej, aby ułatwić realizację koncepcji indywidualnego traktowania poszczególnych sektorów w procesie ochrony europejskiej infrastruktury krytycznej.
Poprawka 9 Punkt 6 a preambuły (nowy)
(6a)Europejska infrastruktura krytyczna powinna być projektowana w taki sposób, aby jak najbardziej ograniczyć liczbę powiązań z krajami trzecimi i lokalizację infrastruktur w tych krajach. Umiejscowienie elementów europejskiej infrastruktury krytycznej poza UE zwiększa zagrożenie atakami terrorystycznymi oddziaływującymi pośrednio na całą infrastrukturę, dostęp terrorystów do danych zgromadzonych poza UE, a także ryzyko niezgodności ze wspólnotowym prawodawstwem, czyniąc w ten sposób całą infrastrukturę bardziej podatną na ataki.
Poprawka 10 Punkt 7 preambuły
(7) Każdy właściciel/operator infrastruktury krytycznej powinien opracować własny plan bezpieczeństwa infrastruktury, w którym określi najważniejsze składniki infrastruktury i zaproponuje rozwiązania służące ich ochronie. Plan bezpieczeństwa infrastruktury powinien uwzględniać ocenę słabych stron, zagrożeń i ryzyka oraz inne istotne informacje dostarczone przez organy państw członkowskich.
(7) Każdy właściciel/operator infrastruktury krytycznej powinien opracować własny plan bezpieczeństwa infrastruktury, w którym określi najważniejsze składniki infrastruktury i zaproponuje rozwiązania służące ich ochronie. Plan bezpieczeństwa infrastruktury powinien uwzględniać ocenę słabych stron, zagrożeń i ryzyka oraz inne istotne informacje dostarczone przez organy państw członkowskich. Takie plany bezpieczeństwa powinny zostać przekazane do punktu kontaktowego ds. europejskiej ochrony infrastruktury krytycznej (EOIK) w państwach członkowskich. Przestrzeganie istniejących sektorowych środków bezpieczeństwa mogłoby spełnić wymóg sporządzenia i uaktualnienia planu bezpieczeństwa operatora.
Poprawka 11 Punkt 8 preambuły
(8) Każdy właściciel/operator europejskiej infrastruktury krytycznej powinien wyznaczyć urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa odpowiedzialnego za współpracę i komunikację z odpowiednimi krajowymi organami ds. ochrony infrastruktury krytycznej.
(8) Każdy właściciel/operator europejskiej infrastruktury krytycznej powinien wyznaczyć urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa odpowiedzialnego za współpracę i komunikację z odpowiednimi krajowymi organami ds. ochrony infrastruktury krytycznej. Przestrzeganie istniejących sektorowych środków bezpieczeństwa należy uznawać za potencjalnie spełniających wymóg wyznaczenia urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa.
Poprawka 12 Punkt 10 preambuły
(10) W trosce o lepszą ochronę europejskich infrastruktur krytycznych należy opracować wspólne metody rozpoznawania i klasyfikowania słabych stron, zagrożeń i ryzyka charakteryzujących poszczególne składniki infrastruktury krytycznej.
(10) W trosce o lepszą ochronę europejskich infrastruktur krytycznych należy opracować i wdrożyć wspólne metody rozpoznawania i klasyfikowania zagrożeń i ryzyka oraz strukturalnych słabych stron, charakteryzujących poszczególne składniki infrastruktury krytycznej.
Poprawka 13 Punkt 11 preambuły
(11) Jedynie wspólne ramy prawne mogą dać gwarancję spójnego wdrażania środków służących ochronie europejskiej infrastruktury krytycznej i pozwolić na jasne określenie zakresu odpowiedzialności wszystkich uczestników procesu. Właściciele/operatorzy europejskiej infrastruktury krytycznej powinni uzyskać dostęp do najlepszych praktyk i metod w dziedzinie ochrony infrastruktury krytycznej.
(11) Dzięki określeniu odpowiednich obowiązków wszystkich zainteresowanych stron wspólne ramy prawne mogą dać gwarancję spójnego wdrażania środków służących ochronie europejskiej infrastruktury krytycznej. Państwa członkowskie i właściciele/operatorzy europejskiej infrastruktury krytycznej powinni uzyskać dostęp do najlepszych praktyk i metod w dziedzinie ochrony infrastruktury krytycznej.
Poprawka 14 Punkt 12 preambuły
(12) Skuteczna ochrona infrastruktury krytycznej wymaga komunikacji, koordynacji i współpracy na poziomie krajowym i wspólnotowym. Najlepszym sposobem osiągnięcia tego celu jest wyznaczenie w każdym państwie członkowskim punktów kontaktowych, które powinny koordynować sprawy związane z OIK na terenie tego państwa, a także odpowiadać za współpracę w tym względzie z innymi państwami członkowskimi i Komisją.
(12) Skuteczna ochrona europejskiej infrastruktury krytycznej wymaga komunikacji, koordynacji i współpracy na poziomie krajowym i wspólnotowym. Najlepszym sposobem osiągnięcia tego celu jest wyznaczenie w każdym państwie członkowskim punktów kontaktowych, które powinny koordynować sprawy związane z EOIK na terenie tego państwa, a także odpowiadać za współpracę w tym względzie z innymi państwami członkowskimi i Komisją.
Poprawka 15 Punkt 13 preambuły
(13) Aby możliwe było prowadzenie działań służących ochronie infrastruktury krytycznej w obszarach wymagających zachowania określonego stopnia poufności, celowe jest zawarcie w niniejszej dyrektywie przepisów regulujących spójną i bezpieczną wymianę informacji. Niektóre informacje dotyczące ochrony infrastruktury krytycznej mają taki charakter, że ich ujawnienie mogłoby naruszyć interes publiczny i spowodować zagrożenie dla bezpieczeństwa publicznego. Konkretne fakty dotyczące danego składnika infrastruktury krytycznej, które można by wykorzystać do planowania i prowadzenia działań mających na celu niedopuszczalne w skutkach uszkodzenie urządzeń infrastruktury krytycznej, powinny być zastrzeżone, a dostępu do nich należy udzielać jedynie w przypadkach koniecznych, zarówno na poziomie wspólnotowym, jak i krajowym.
(13) Aby możliwe było prowadzenie działań służących ochronie infrastruktury krytycznej w obszarach wymagających zachowania określonego stopnia poufności, celowe jest zawarcie w niniejszej dyrektywie przepisów regulujących spójną i bezpieczną wymianę informacji. Niektóre informacje dotyczące europejskiejochrony infrastruktury krytycznej mają taki charakter, że ich ujawnienie mogłoby naruszyć interes publiczny i spowodować zagrożenie dla bezpieczeństwa publicznego. Konkretne fakty dotyczące danego składnika infrastruktury krytycznej, które można by wykorzystać do planowania i prowadzenia działań mających na celu niedopuszczalne w skutkach uszkodzenie urządzeń infrastruktury krytycznej, powinny być zastrzeżone, a dostępu do nich należy udzielać jedynie w przypadkach koniecznych, zarówno na poziomie wspólnotowym, jak i krajowym.
Poprawka 16 Punkt 14 preambuły
(14) Wymiana informacji dotyczących infrastruktury krytycznej powinna odbywać się w warunkach zaufania i bezpieczeństwa. Wymiana informacji musi opierać się na wzajemnym zaufaniu, firmy i organizacje muszą być przekonane, że dotyczące ich poufne dane są należycie chronione. Dla przedstawicieli przemysłu zachętą do wymiany informacji powinna być pewność, że korzyści płynące z dostarczenia informacji na temat infrastruktury krytycznej są w ogólnym rozrachunku społeczno-gospodarczym większe niż koszty, jakie się z tym wiążą. Należy zatem zachęcać do wymiany informacji dotyczących ochrony infrastruktury krytycznej.
(14) Wymiana informacji dotyczących europejskiej infrastruktury krytycznej powinna odbywać się w warunkach zaufania i bezpieczeństwa. Wymiana informacji musi opierać się na wzajemnym zaufaniu, firmy i organizacje muszą być przekonane, że dotyczące ich poufne dane są należycie chronione.
Poprawka 17 Punkt 15 preambuły
(15) Niniejsza dyrektywa jest uzupełnieniem istniejących środków sektorowych, które obowiązują na poziomie wspólnotowym i w państwach członkowskich. Tam, gdzie działają już odpowiednie mechanizmy wspólnotowe, należy nadal z nich korzystać i traktować jako wkład w ogólny proces wdrożenia niniejszej dyrektywy.
(15) Niniejsza dyrektywa jest uzupełnieniem istniejących środków sektorowych, które obowiązują na poziomie wspólnotowym i w państwach członkowskich. Tam, gdzie istnieją już odpowiednie mechanizmy i przepisy wspólnotowe, należy je wdrożyć i stosować jako wkład w poprawę bezpieczeństwa publicznego. Należy przy tym unikać powielania niniejszej dyrektywy i wprowadzania przepisów z nią sprzecznych, jak również powstawania dodatkowych kosztów bez korzyści w zakresie bezpieczeństwa.
Poprawka 18 Punkt 17 preambuły
(17) Państwa członkowskie same nie są w stanie osiągnąć w wystarczającym stopniu celów niniejszej dyrektywy, czyli stworzyć procedury rozpoznawania i wyznaczania europejskich infrastruktur krytycznych oraz opracować wspólnej koncepcji oceny potrzeb w zakresie zwiększenia ochrony takich infrastruktur, natomiast – biorąc pod uwagę skalę takiego działania – cele te można skuteczniej osiągnąć na szczeblu wspólnotowym, dlatego Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.
(17) Państwa członkowskie w niektórych przypadkach same nie są w stanie osiągnąć w wystarczającym stopniu celów niniejszej dyrektywy, czyli stworzyć procedury rozpoznawania i wyznaczania sektorów priorytetowych europejskiej infrastruktury krytycznej, oraz opracować wspólnej koncepcji oceny potrzeb w zakresie zwiększenia ochrony takich infrastruktur, natomiast – biorąc pod uwagę skalę takiego działania – cele te można skuteczniej osiągnąć na szczeblu wspólnotowym, dlatego Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów, jednak szczególną uwagę należy zwrócić na akceptowalność warunków finansowych przez właścicieli lub operatorów i państwa członkowskie.
Poprawka 19 Artykuł 1
Niniejsza dyrektywa ustanawia procedury rozpoznawania i wyznaczania europejskich infrastruktur krytycznych oraz wspólne zasady oceny potrzeb w zakresie zwiększenia ochrony takich infrastruktur.
Niniejsza dyrektywa ustanawia procedury rozpoznawania i wyznaczania priorytetowych sektorów europejskich infrastruktur krytycznych oraz wspólne zasady oceny potrzeb w zakresie zwiększenia ochrony takich infrastruktur.
Poprawka 20 Artykuł 2 litera b)
b) "europejska infrastruktura krytyczna" oznacza infrastruktury krytyczne, których zakłócenie lub zniszczenie miałoby istotny negatywny wpływ na co najmniej dwa państwa członkowskie lub na jedno państwo członkowskie, w sytuacji gdy dana infrastruktura krytyczna jest zlokalizowana w innym państwie członkowskim. Chodzi miedzy innymi o skutki wynikające ze współzależności z innymi rodzajami infrastruktury;
b) "europejska infrastruktura krytyczna" oznacza infrastruktury krytyczne, których zakłócenie lub zniszczenie miałoby istotny negatywny wpływ na co najmniej trzylub więcej państw członkowskich lub co najmniej na dwa państwa członkowskie, inne niż to w którym infrastruktura krytyczna jest zlokalizowana w innym państwie członkowskim. Chodzi miedzy innymi o skutki wynikające ze współzależności z innymi rodzajami infrastruktury;
Poprawka 21 Artykuł 2 litera d)
d) "słaba strona" oznacza cechę elementu konstrukcji, oprzyrządowania lub działania infrastruktury krytycznej, która czyni tę infrastrukturę podatną na zakłócenia lub zniszczenie i która obejmuje współzależności z innymi rodzajami infrastruktury;
d) "słaba strona struktury" oznacza cechę elementu konstrukcji, oprzyrządowania lub działania infrastruktury krytycznej, która czyni tę infrastrukturę podatną na zakłócenia lub zniszczenie i która obejmuje współzależności z innymi rodzajami infrastruktury; (niniejsza poprawka odnosi się do całego tekstu legislacyjnego; jej przyjęcie spowoduje konieczność technicznych dostosowań w całym tekście)
Poprawka 22 Artykuł 3 ustęp 1
1. Przekrojowe i sektorowe kryteria rozpoznawania europejskich infrastruktur krytycznych przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3. Ich zmiany dokonuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.
1. Przekrojowe i sektorowe kryteria rozpoznawania europejskich infrastruktur krytycznych tworzy się na podstawie istniejących kryteriów ochrony oraz przyjmuje i zmienia się zgodnie z art. 308 traktatu WE i art. 203 traktatu Euratom.
Kryteria przekrojowe, które mają zastosowanie horyzontalne do wszystkich sektorów infrastruktury krytycznej, opracowuje się, biorąc pod uwagę rozmiar strat wynikłych z zakłócenia lub zniszczenia danej infrastruktury. Przyjmuje się je najpóźniej [rok po wejściu w życie niniejszej dyrektywy].
Kryteria przekrojowe, które mają zastosowanie horyzontalne do wszystkich europejskich sektorów infrastruktury krytycznej, opracowuje się, biorąc pod uwagę rozmiar strat wynikłych z zakłócenia lub zniszczenia danej infrastruktury. Przyjmuje się je najpóźniej do dnia [rok po wejściu w życie niniejszej dyrektywy].
Kryteria sektorowe opracowuje się dla sektorów priorytetowych, uwzględniając cechy charakterystyczne poszczególnych sektorów infrastruktury krytycznej i odpowiednio włączając do udziału zainteresowane strony. Kryteria takie przyjmuje się dla każdego sektora priorytetowego najpóźniej rok po wytypowaniu danego sektora jako priorytetowy.
Kryteria sektorowe opracowuje się w oparciu o istniejące sektorowe środki ochrony dla sektorów priorytetowych, uwzględniając cechy charakterystyczne poszczególnych sektorów infrastruktury krytycznej i włączając do udziału wszystkie zainteresowane strony, pod warunkiem, że każdy z sektorów dysponuje szczególnym doświadczeniem, umiejętnościami i znajomością wymogów ochrony ich krytycznej infrastruktury. Kryteria takie przyjmuje się dla każdego sektora priorytetowego najpóźniej rok po wytypowaniu danego sektora jako priorytetowy.
Tam gdzie istnieją mechanizmy wspólnotowe, wykorzystuje się je nadal. Za wszelką cenę unika się sprzeczności lub nakładania się na siebie różnych ustaw i przepisów.
Poprawka 23 Artykuł 3 ustęp 2
1.Sektory priorytetowe, o których mowa w kontekście opracowania kryteriów przewidzianych w ust. 1, wyznacza co roku Komisja spośród wymienionych w załączniku 1. Do załącznika I wprowadza się zmiany zgodnie z procedurą, o której w art. 11 ust. 3, i w stopniu, który nie powoduje rozszerzenia zakresu niniejszej dyrektywy.
skreślony
Poprawka 24 Artykuł 3 ustęp 3
3. Każde państwo członkowskie rozpoznaje infrastruktury krytyczne zlokalizowane na swoim terytorium – a także infrastruktury krytyczne, które mogą mieć wpływ na to państwo chociaż są zlokalizowane poza granicami jego terytorium – które spełniają kryteria przyjęte na podstawie ust. 1 i 2.
3. Każde państwo członkowskie rozpoznaje europejskie potencjalne infrastruktury krytyczne zlokalizowane na swoim terytorium – a także potencjalne europejskie infrastruktury krytyczne, które mogą mieć wpływ na to państwo chociaż są zlokalizowane poza granicami jego terytorium – które spełniają kryteria przyjęte na podstawie ust. 1 i 2, najpóźniej rok od przyjęcia kryteriów, a potem na bieżąco.
Każde państwo członkowskie zgłasza Komisji tak określone infrastruktury najpóźniej rok od przyjęcia odpowiednich kryteriów, a potem na bieżąco.
-1.Każde państwo członkowskie rozpoznaje sektory priorytetowe zlokalizowane na swoim terytorium, a także sektory priorytetowe zlokalizowane poza jego terytorium, ale mogące mieć na nie wpływ, i które należy wykorzystać do opracowania kryteriów przyjętych w trybie art. 3 ust. 1.
Każde państwo członkowskie powiadamia Komisję o sektorach priorytetowych rozpoznanych w ten sposób najpóźniej rok od przyjęcia odpowiednich kryteriów, a potem na bieżąco.
Poprawka 27 Artykuł 4 ustęp 1
1. Na podstawie zgłoszeń dokonanych zgodnie z art. 3 ust. 3 akapit drugi i innych dostępnych informacji Komisja przedstawia wykaz infrastruktur krytycznych wyznaczonych jako europejskie infrastruktury krytyczne.
1. Na podstawie zgłoszeń dokonanych zgodnie z ust. -1 i innych dostępnych informacji Komisja przedstawia wykaz sektorów o znaczeniu priorytetowym, w których znajduje się infrastruktura krytyczna wyznaczona jako europejska infrastruktura krytyczna.
Poprawka 28 Artykuł 4 ustęp 1 a (nowy)
1a.Europejskie infrastruktury krytyczne projektuje się w taki sposób, aby jak najbardziej ograniczyć liczbę powiązań z krajami trzecimi.
Poprawka 29 Artykuł 4 ustęp 2
2. Wykaz infrastruktur krytycznych wyznaczonych jako europejskie infrastruktury krytyczne przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.
2. Wykaz sektorów priorytetowych europejskiej infrastruktury krytycznej wyznaczonych jako europejskie infrastruktury krytyczne przyjmuje i zmienia Rada.
Zmiany do wykazu wprowadza się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.
Poprawka 30 Artykuł 4 a (nowy)
Artykuł 4a Przetwarzanie danych osobowych Przetwarzanie danych osobowych dokonywane przez europejskie infrastruktury krytyczne, bezpośrednio lub poprzez pośredników oraz niezbędne do działalności ochrony europejskiej infrastruktury krytycznej, przeprowadza się zgodnie z przepisami dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 95/46/WE z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych1 i stosownymi zasadami ochrony danych. Przetwarzanie danych odbywa się w Unii, a ze względów bezpieczeństwa zabrania się wszelkiego kopiowania danych w krajach trzecich. ___________________________ 1 Dz.U. L 281 z 23.11.1995, str. 31.
Poprawka 31 Artykuł 5 ustęp 1 i 2
1. Każde państwo członkowskie nakłada na właścicieli/operatorów wszystkich europejskich infrastruktur krytycznych znajdujących się na jego terytorium obowiązek stworzenia i uaktualniania planu bezpieczeństwa infrastruktury oraz dokonywania przeglądu takiego planu co najmniej raz na dwa lata.
1. Każde państwo członkowskie nakłada na właścicieli/operatorów wszystkich europejskich infrastruktur krytycznych znajdujących się na jego terytorium obowiązek stworzenia i uaktualniania planu bezpieczeństwa infrastruktury oraz dokonywania przeglądu takiego planu co najmniej raz na dwa lata.
Komisja i Rada zatwierdzają listę istniejących środków ochrony odnoszących się do określonych sektorów wymienionych w załącznika I. Zastosowanie się do co najmniej jednego z wymienionych środków ochrony spełnia wymóg sporządzenia i aktualizacji planu bezpieczeństwa infrastruktury.
2. W planie bezpieczeństwa infrastruktury należy określić składniki europejskiej infrastruktury krytycznej i podać odpowiednie rozwiązania gwarantujące ich ochronę zgodnie z załącznikiem II. Wymogi sektorowe dotyczące planu bezpieczeństwa infrastruktury z uwzględnieniem istniejących środków wspólnotowych przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.
2. W planie bezpieczeństwa infrastruktury należy określić składniki europejskiej infrastruktury krytycznej i podać odpowiednie rozwiązania gwarantujące ich ochronę zgodnie z załącznikiem II. Wymogi sektorowe dotyczące planu bezpieczeństwa infrastruktury z uwzględnieniem istniejących środków wspólnotowych przyjmuje Rada.
Postępując zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 2, Komisja może uznać, że przestrzeganie przepisów obowiązujących w określonych sektorach wymienionych w załączniku I jest jednoznaczne ze spełnieniem wymogu stworzenia i uaktualniania planu bezpieczeństwa infrastruktury.
Poprawka 32 Artykuł 5 ustęp 3
3. Nie później niż rok od daty wyznaczenia danej infrastruktury krytycznej jako europejska infrastruktura krytyczna jej właściciel/operator przedkłada odpowiedniemu organowi państwa członkowskiego plan bezpieczeństwa infrastruktury.
3. Nie później niż rok od daty wyznaczenia danej infrastruktury krytycznej jako europejska infrastruktura krytyczna jej właściciel/operator przedkłada w odpowiednim punkcie kontaktowym OIK plan bezpieczeństwa infrastruktury.
Jeśli przyjęto wymogi sektorowe dotyczące planu bezpieczeństwa infrastruktury w oparciu o przepisy ust. 2, plan taki należy przedłożyć odpowiedniemu organowi państwa członkowskiego nie później niż rok od daty przyjęcia takich wymogów sektorowych.
Jeśli przyjęto wymogi sektorowe dotyczące planu bezpieczeństwa infrastruktury w oparciu o przepisy ust. 2, plan taki należy przedłożyć w odpowiednim punkcie kontaktowym OIK nie później niż rok od daty przyjęcia takich wymogów sektorowych.
Poprawka 33 Artykuł 5 ustęp 5
5.Wykonanie przepisów dyrektywy 2005/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie wzmocnienia ochrony portów uznaje się za równoznaczne ze spełnieniem wymogu opracowania planu bezpieczeństwa infrastruktury.
skreślony
Poprawka 34 Artykuł 6 ustęp 1
1. Każde państwo członkowskie nakłada na właścicieli/operatorów europejskich infrastruktur krytycznych zlokalizowanych na swoim terytorium obowiązek wyznaczenia urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa działającego jako skrzynka kontaktowa w sprawach bezpieczeństwa dla właścicieli/operatorów infrastruktury i właściwych organów ds. ochrony infrastruktury krytycznej w państwach członkowskich. Urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa wyznacza się najpóźniej rok od daty wyznaczenia danej infrastruktury krytycznej jako europejska infrastruktura krytyczna.
1. Każde państwo członkowskie nakłada na właścicieli/operatorów europejskich infrastruktur krytycznych zlokalizowanych na swoim terytorium obowiązek wyznaczenia urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa działającego jako skrzynka kontaktowa w sprawach bezpieczeństwa dla właścicieli/operatorów infrastruktury i punktu kontaktowego OIK w państwach członkowskich. Urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa wyznacza się najpóźniej rok od daty wyznaczenia danej infrastruktury krytycznej jako europejska infrastruktura krytyczna.
Zastosowanie się do co najmniej jednego ze środków ochrony zawartych w wykazie, o którym mowa w art. 5 ust. 1, spełnia wymóg wyznaczenia urzędnika łącznikowego ds. bezpieczeństwa.
Poprawka 35 Artykuł 6 ustęp 2
2. Każde państwo członkowskie przekazuje urzędnikowi łącznikowemu ds. bezpieczeństwa istotne informacje dotyczące rozpoznanych zagrożeń i ryzyka dla danej europejskiej infrastruktury krytycznej.
2. Każde państwo członkowskie przekazuje urzędnikowi łącznikowemu ds. bezpieczeństwa za pośrednictwem krajowego punktu kontaktowego OIK istotne informacje dotyczące rozpoznanych zagrożeń i ryzyka dla danej europejskiej infrastruktury krytycznej.
Poprawka 36 Artykuł 7 ustęp 2
2. Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji skrócone zestawienie słabych stron, typów zagrożeń i ryzyka stwierdzonych w każdym z sektorów wymienionych w załączniku I nie później niż 18 miesięcy od daty przyjęcia wykazu przewidzianego w art. 4 ust. 2, a potem na bieżąco.
2. Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji skrócone zestawienie słabych stron strukturalnych, typów zagrożeń i ryzyka stwierdzonych w każdym z obiektów europejskiej infrastruktury krytycznej nie później niż 12 miesięcy od daty przyjęcia wykazu przewidzianego w art. 4 ust. 2, a potem na bieżąco co dwa lata.
Wspólny wzór takich sprawozdań opracowuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.
Wspólny wzór takich sprawozdań opracowuje Komisja i zatwierdza Rada.
Poprawka 37 Artykuł 7 ustęp 3
3. Komisja ocenia na zasadzie indywidualnej, czy w poszczególnych sektorach europejskiej infrastruktury krytycznej wymagane jest wprowadzenie konkretnych środków zabezpieczających.
3. Komisja i państwa członkowskie oceniają na zasadzie indywidualnej, czy w poszczególnych sektorach europejskiej infrastruktury krytycznej wymagane jest wprowadzenie konkretnych środków zabezpieczających. W tym kontekście należy uwzględnić praktyki i metodologie już istniejące.
Poprawka 38 Artykuł 7 ustęp 4
4. Wspólne metody oceny słabych stron, zagrożeń i ryzyka w odniesieniu do europejskich infrastruktur krytycznych, opracowuje się według sektorów, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 11 ust. 3.
4. W razie konieczności wspólne metody oceny słabych stron strukturalnych, zagrożeń i ryzyka w odniesieniu do europejskich infrastruktur krytycznych, opracowuje się według sektorów. Te wspólne metodologie uwzględniają już istniejące metodologie.
Poprawka 39 Artykuł 8
Komisja udziela właścicielom/operatorom wyznaczonych europejskich infrastruktur krytycznych wsparcia polegającego na udostępnieniu im najlepszych praktyk i metod w zakresie ochrony infrastruktury krytycznej.
Komisja i państwa członkowskie udzielają właścicielom/operatorom wyznaczonych europejskich infrastruktur krytycznych wsparcia polegającego na udostępnieniu im najlepszych praktyk i metod w zakresie ochrony infrastruktury krytycznej.
Poprawka 40 Artykuł 10 ustęp 2
2. Każda osoba, która na mocy niniejszej dyrektywy zajmuje się przetwarzaniem informacji w imieniu państwa członkowskiego, podlega odpowiedniej kontroli tego państwa pod kątem przestrzegania zasad ochrony danych.
2. Każda osoba, która na mocy niniejszej dyrektywy zajmuje się przetwarzaniem informacji w imieniu państwa członkowskiego, podlega optymalnej kontroli tego państwa pod kątem przestrzegania zasad ochrony danych.
Poprawka 41 Artykuł 10 ustęp 3
3. Państwa członkowskie dbają o to, by informacje dotyczące ochrony infrastruktury krytycznej przekazywane państwom członkowskim lub Komisji nie były wykorzystywane do celów innych niż ochrona infrastruktur krytycznych.
3. Państwa członkowskie i Komisja dbają o to, by przekazywane im informacje dotyczące ochrony europejskiej infrastruktury krytycznej nie były wykorzystywane do celów innych niż ochrona europejskich infrastruktur krytycznych oraz aby w należyty sposób uwzględnić zasadę proporcjonalności z materialnego punktu widzenia, a także podstawowe prawa oraz instytucje, które należy chronić.
Poprawka 42 Artykuł 11
Artykuł 11 Komisja
skreślony
1.Komisję wspomaga komitet, w skład którego wchodzi po jednym przedstawicielu każdego punktu kontaktowego ds. OIK.
2.W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, zastosowanie mają art. 3 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów art. 8 tejże decyzji.
3.W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, zastosowanie mają art. 5 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów art. 8 tejże decyzji. Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na jeden miesiąc.
4.Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.
Poprawka 43 Artykuł 12 ustęp 1 akapit 1
1. Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 31 grudnia 2007 r. Państwa członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji między tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.
1. Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 31 grudnia 2008r. Państwa członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji między tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.
– uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Europejska polityka energetyczna" (COM(2007)0001),
– uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Perspektywy rynku wewnętrznego energii elektrycznej i gazu" (COM(2006)0841),
– uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Dochodzenie w ramach art. 17 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 w odniesieniu do europejskich sektorów gazu i energii elektrycznej" (COM(2006)0851) i towarzyszacy mu dokument roboczy sluzb Komisji - sprawozdanie DG ds. Konkurencji,
– uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Plan priorytetowych połączeń międzysieciowych" (COM(2006)0846),
– uwzględniając dokument roboczy służb Komisji zatytułowany "Sprawozdanie na temat perspektyw wewnętrznego rynku energii elektrycznej i gazu" – SEC(2006)1709), dokument załączony do komunikatu Komisji (COM(2006)0841),
– uwzględniając dokument roboczy służb Komisji zatytułowany "Dane dotyczące polityki energetycznej UE" (SEC(2007)0012),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 grudnia 2006 r. zatytułowaną "Zielona księga – europejska strategia na rzecz zrównoważonej, konkurencyjnej i bezpiecznej energii"(1),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie bezpieczeństwa dostaw energii w Unii Europejskiej(2),
– uwzględniając decyzję nr 1364/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. ustanawiającą wytyczne w zakresie transeuropejskich sieci energetycznych(3),
– uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w trakcie drugiego czytania w dniu 23 maja 2007 dotyczące przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady określającego ogólne zasady przyznawania pomocy finansowej Wspólnoty w zakresie transeuropejskich sieci transportowych i energetycznych(4),
– uwzględniając dyrektywę 2005/89/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 stycznia 2006 r. dotyczącą środków zabezpieczenia dostaw energii elektrycznej i inwestycji infrastrukturalnych(5),
– uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1775/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 września 2005 r. w sprawie warunków dostępu do sieci przesyłowych gazu ziemnego(6),
– uwzględniając dyrektywę Rady 2004/67/WE z dnia 26 kwietnia 2004 r. dotyczącą środków zapewnienia bezpieczeństwa dostaw gazu ziemnego(7),
– uwzględniając dyrektywę 2003/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącą wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej(8),
– uwzględniając dyrektywę 2003/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącą wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego(9),
– uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1228/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie warunków dostępu do sieci w odniesieniu do transgranicznej wymiany energii elektrycznej(10),
– uwzględniając roczne sprawozdanie Europejskich Urzędów ds. Regulacji Energii za okres od 1 stycznia 2006 r. do 31 grudnia 2006 r., sporządzone dla wszystkich członków Rady Europejskich Urzędów ds. Regulacji Energii (CEER) i Europejskiej Grupy Regulatorów Elektroenergetyki i Gazownictwa (ERGEG), Parlamentu Europejskiego, Rady Ministrów i Komisji Europejskiej na mocy art. 3 ust. 8 decyzji Komisji 2003/796/WE z dnia 11 listopada 2003 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Organu Nadzoru Energii Elektrycznej i Gazu(11),
– uwzględniając konkluzje Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej z dni 8-9 marca 2007 r. dotyczące zatwierdzenia przez Radę Europejską "Planu działań Rady Europejskiej na lata 2007-2009 - Europejska polityka energetyczna",
– uwzględniając art. 45 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz Komisji Rozwoju Regionalnego (A6-0249/2007),
A. mając na uwadze, że nowa polityka Unii Europejskiej na rzecz zrównoważonej, bezpiecznej i konkurencyjnej energii powinna być bardziej ambitna i mieć na celu korzyści długoterminowe, skupiając się głównie na przeciwdziałaniu zmianom klimatycznym, ograniczeniu uzależnienia UE od importu oraz promowaniu wzrostu gospodarczego i tworzenia nowych miejsc pracy;
B. mając na uwadze, że w stosownym czasie należy ustanowić odpowiednie ramy prawne zgodnie z zasadą pomocniczości w celu osiągnięcia tych ambitnych i długofalowych korzyści;
C. mając na uwadze, że zakończenie tworzenia wewnętrznego rynku energii oraz stworzenie skutecznych mechanizmów solidarności między państwami członkowskimi stanowi wstępny warunek zagwarantowania bezpieczeństwa dostaw i efektywności ekonomicznej,
D. mając na uwadze, że liberalizacja i integracja rynku mają równe znaczenie dla ułatwienia handlu transgranicznego, osiągnięcia większej efektywności gospodarczej oraz zwiększenia płynności rynku, gdyż powodują zakończenie tworzenia wewnętrznego rynku energii,
E. mając na uwadze, że decyzje dotyczące zróżnicowania energii w jednym państwie członkowskim wywierają wpływ na całą Unię, jeżeli chodzi o konkurencję, bezpieczeństwo dostaw oraz równowagę ekologiczną,
F. mając na uwadze zasady integracji społecznej oraz równe szanse dla wszystkich oznaczające, że dostęp do energii po przystępnej cenie ma zasadnicze znaczenie dla każdego obywatela Unii,
G. mając na uwadze, że 20 z 27 państw członkowskich musi jeszcze dokonać pełnej transpozycji treści i istoty dyrektywy 2003/54/WE i dyrektywy 2003/55/WE,
H. mając na uwadze, że w wyżej wymienionym komunikacie Komisji dotyczącym perspektyw rynku wewnętrznego energii elektrycznej i gazu oraz sprawozdaniu DG ds. Konkurencji z badania sektora energetycznego stwierdzono, że obecne zasady i środki liberalizacji doprowadziły do poprawy wydajności w zakresie dostaw energii i oszczędności dla klientów, ale że nie osiągnięto jeszcze pełnego otwarcia rynku, a bariery utrudniające swobodną konkurencję utrzymują się;
I. mając na uwadze, że ustanowienie przez krajowe organy regulacyjne silnych i skutecznych zharmonizowanych zasad dotyczących dostępu do sieci wraz ze skutecznym uwalnianiem własności stanowią warunek wstępny umożliwiający nowym podmiotom wejście na rynek,
J. mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich umowy długoterminowe mają znaczący udział w rynku, stanowiąc zagrożenie dla rozwoju swobodnej konkurencji, a zarazem dla ukończenia tworzenia wewnętrznego rynku energii,
K. mając na uwadze, że wdrażanie dotychczasowych przepisów UE dotyczących uwalniania własności oraz wdrażanie ram regulacyjnych różni się znacznie w państwach członkowskich, co ma poważne skutki dla rozwoju wewnętrznego rynku elektryczności,
L. mając na uwadze, że konwergencja i synchronizacja działań krajowych w odniesieniu do uwolnienia własności stanowi jedyny sposób dążenia do ukończenia tworzenia wewnętrznego europejskiego rynku energii,
M. mając na uwadze, że przedsiębiorstwa gazownicze osiągają większość zysków głównie w wyniku działalności handlowej, a nie dzięki wydobyciu gazu,
N. mając na uwadze, że nieliczne państwa Unii Europejskiej otworzyły rynki gazu; mając na uwadze, że podstawę dla całego systemu, zarówno dla odbiorców, jak i przedsiębiorstw, stanowią niższe ceny i wysoka jakość usług dostawczych na rynku gazu;
O. mając na uwadze, że w celu zmniejszenia zatorów w przesyle energii elektrycznej konieczne są zarówno olbrzymie inwestycje w rozwój i modernizację sieci elektrycznej, jak i skuteczniejsze mechanizmy zarządzania zatorami związanymi z sytuacją na rynku,
P. mając na uwadze, że nowe propozycje w zakresie prawodawstwa powinny rozwiązywać problemy, przed którymi stają energochłonne sektory przemysłu, jak na przykład wysokie ceny energii wynikające z braku konkurencji na rynkach,
Q. mając na uwadze, że poziom połączeń międzysieciowych między kilkoma państwami członkowskimi jest nadal niewystarczający, dalece odbiega od ustaleń przyjętych na szczycie w Barcelonie w dniach 15 i 16 marca 2002 r., a w wielu przypadkach opóźnienia w budowie tych połączeń wynikają z różnych przeszkód natury politycznej i administracyjnej,
R. mając na uwadze, że przed wystąpieniem z wnioskiem legislacyjnym w sprawie obowiązku utworzenia infrastruktury do składowania gazu w każdym państwie członkowskim, Komisja powinna przeprowadzić analizę kosztów i korzyści oraz szczegółową ocenę wpływu,
S. mając na uwadze, że liberalizacja i integracja rynku mają równe znaczenie dla utworzenia wewnętrznego rynku energii,
T. mając na uwadze, że w ostatnim zdaniu punktu 33 wyżej wspomnianych konkluzji Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 8 i 9 marca 2007 r. stwierdzono, że sektor energochłonny ma kapitalne znaczenie oraz podkreślono, że konieczne jest wprowadzenie efektywnych ekonomicznie środków celem poprawienia zarówno konkurencyjności, jak i wpływu na środowisko naturalne tych sektorów przemysłu europejskiego,
U. mając na uwadze, że Komisja uznała brak przejrzystości za barierę w promowaniu konkurencji na rynku wewnętrznym;
V. mając na uwadze konieczność przyjęcia w sektorze energetycznym jasnych, stabilnych i przewidywalnych ram regulacyjnych,
W. mając na uwadze, że władze publiczne UE w sektorze energetycznym mogą pomóc w finansowaniu badań naukowych i rozwoju energii odnawialnej, utrzymaniu równych taryf i zapewnieniu równego dostępu do sieci dla wszystkich obywateli;
X. mając na uwadze, że według dostępnych danych państwa członkowskie zrealizowały jedynie w ograniczonym stopniu cele wynikające z obowiązku świadczenia usług użyteczności publicznej w odniesieniu do najuboższych konsumentów;
1. ponownie podkreśla, że strategia lizbońska może odnieść sukces wyłącznie, jeżeli podejmowane będą dalsze wysiłki celem ustanowienia wspólnej polityki energetycznej opartej na szerszej wizji wspólnych interesów europejskich w dziedzinie energii z poszanowaniem cech narodowych i umożliwiając państwom członkowskim pozostanie przy własnej strukturze dostaw w celu zróżnicowania w jak największym stopniu źródeł i producentów energii;
Uwolnienie własności systemów przesyłowych
2. uważa, że uwolnienie własności infrastruktury przesyłowej jest najskuteczniejszym narzędziem promowania inwestycji w infrastrukturę w sposób niedyskryminacyjny, uczciwego dostępu do sieci dla nowych podmiotów oraz przejrzystości na rynku; podkreśla jednak, że taki model nie rozwiązuje być może wszystkich ważnych kwestii, takich jak połączenia międzysieciowe lub punkty, w których powstają zatory;
3. dostrzega, że zastosowanie dalszych środków w zakresie uwalniania własności w sektorze gazu ziemnego nie jest jasne; wobec tego proponuje przygotowanie specyficznych rozwiązań umożliwiających temu sektorowi utworzenie wewnętrznego rynku gazu ziemnego z uwzględnieniem różnic między rynkami w ramach wcześniejszych lub późniejszych ogniw łańcucha produkcyjnego;
4. wzywa Komisję do przedstawienia analizy obrazującej szacunkowe koszty uwolnienia stosunków własności i ustanowienia niezależnego systemu operatorów, które to koszty poniosą państwa członkowskie, przewidywany wpływ na inwestycje w sieci, a także korzyści dla rynku wewnętrznego i konsumentów; wskazuje, że analiza powinna zbadać kwestię, czy i ewentualnie jakie problemy i koszty pojawią się, jeśli państwo nie przeprowadzi uwolnienia własności oraz czy negatywne skutki będą różne w przypadku własności państwowej i prywatnej; sugeruje ponadto, że w analizie należy stwierdzić, jakie korzyści dla osiągnięcia celów wynikałyby z uwolnienia stosunków własności w porównaniu do podejścia opartego na niezależnych operatorach rynku regionalnego;-
5. wzywa Komisję do wzięcia pod uwagę różnic strukturalnych występujących między sektorem energii elektrycznej a sektorem gazu ziemnego w UE, w tym również faktu, iż niektóre państwa członkowskie nie posiadają własnej produkcji energii w oparciu o te źródła oraz że na ważnych rynkach gazu ziemnego w ramach wczesnych ogniw łańcucha produkcyjnego nie gwarantuje się obecnie pełnej wzajemności w stosunkach gospodarczych; wzywa wobec tego Komisję do przedstawienia wyważonego wniosku pozwalającego przedsiębiorstwom unijnym z sektora gazu ziemnego na wykorzystywanie nowych inwestycji w rurociągi - wczesne ogniwa łańcucha produkcyjnego -i długoterminowych kontraktów w celu wzmocnienia swojej pozycji w negocjacjach z krajami trzecimi;
6. podkreśla, że żadna spółka działająca w kraju trzecim nie powinna mieć możliwości zakupu struktury energetycznej, o ile do stosunków z tym krajem nie ma zastosowania zasada wzajemności;
Organy regulacyjne
7. z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie zacieśnienia współpracy krajowych organów regulacyjnych na szczeblu UE za pośrednictwem podmiotu działającego na płaszczyźnie unijnej jako jednego ze sposobów promowania bardziej europejskiego podejścia do uregulowania kwestii transgranicznych; uważa, że większa konwergencja i harmonizacja kompetencji krajowych organów regulacyjnych jest warunkiem zniwelowania różnic technicznych i regulacyjnych stanowiących poważne przeszkody dla transgranicznego handlu i połączeń międzysieciowych; podkreśla, że Komisja powinna odgrywać decydującą rolę, nie ograniczając jednak niezależności organów regulacyjnych; uważa, że decyzje organów regulacyjnych powinny być podejmowane w ściśle określonych kwestiach natury technicznej i handlowej oraz w oparciu o stosowne informacje, w razie potrzeby przy uwzględnieniu opinii operatorów systemów przesyłowych i innych zainteresowanych podmiotów oraz że powinny one mieć charakter wiążący;
8. wskazuje, że krajowe organy regulacyjne winny pozostać jedynymi władzami odpowiedzialnymi za decyzje mające wpływ jedynie na ich rynek krajowy; popiera rozszerzenie kompetencji w taki sposób, aby objąć nimi sporządzenie spisu potrzebnych inwestycji oraz aktywne promowanie ich późniejszej realizacji;
9. uważa, że organy regulacyjne muszą zapewnić, że wszystkie spółki posiadające infrastrukturę energetyczną, w szczególności sieci przesyłowe lub rurociągi, podejmują się spełnienia jasno wyznaczonych celów inwestycyjnych, aby uniknąć spekulacji w tej dziedzinie;
10. uważa, że krajowe organy regulacyjne powinny być niezależne, silne i posiadać dobrze określone kompetencje, co stanowi warunek pełnego wdrożenia w praktyce przepisów prawnych oraz ich poszanowania przez podmioty rynkowe, jak również zapewnienia koniecznych inwestycji i niezbędnego poziomu przejrzystości; uważa ponadto, że ich kompetencje powinny być zharmonizowane na szczeblu UE poprzez ustalenie wspólnych zasad dotyczących przejrzystości, jawności i odpowiedzialności w celu zagwarantowania organom regulacyjnym pełnej niezależności od władz krajowych i przemysłu;
11. uważa, że krajowe organy regulujące rynek energii powinny otrzymać zadanie nakładania kar na operatorów, którzy nie stosują się do ich decyzji, lub operatorów systemów przesyłowych, którzy nie wywiązują się ze swoich obowiązków w zakresie utrzymania sieci, jak również zadanie polegające na zagwarantowaniu, aby przedsiębiorstwa energetyczne udzielały konsumentom porad w zakresie oszczędności energii, zgodnie z dyrektywą 2006/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie efektywności końcowego wykorzystania energii oraz usług energetycznych(12), oraz na narzucaniu realizacji programów uwalniania energii elektrycznej i gazu; jest ponadto zdania, że należy wzmocnić wzajemną współpracę między organami regulacyjnymi oraz odpowiednimi urzędami ds. ochrony konkurencji zarówno na szczeblu krajowym, jak i unijnym;
12. wzywa Komisję do rozwiązania problemów związanych z niezależnością/konfliktami interesów i przejrzystością w odniesieniu do operatorów systemów przesyłowych (OSP), wzywa Komisję do przedstawienia wniosków umożliwiających OSP pełnienie swej funkcji polegającej na działaniu w charakterze czynnika usprawniającego rynek oraz harmonizacja międzynarodowych zasad dotyczących OSP celem poprawy transportu transgranicznego;
13. z zadowoleniem przyjmuje propozycję nadania istniejącym stowarzyszeniom OSP urzędowej roli z formalnymi zobowiązaniami i celami (rozwiązanie ETSO+ / GTO+);
14. poddaje krytyce nadmierny interwencjonizm niektórych rządów w zakresie decyzji podejmowanych przez krajowe organy regulacyjne, ponieważ podważa to ich funkcję niezależnych władz;
15. dostrzega rozwój niektórych rynków regionalnych; zwraca uwagę, że potrzebne będą odpowiednie środki w celu zapobieżenia powstawaniu większych "wysp energetycznych" oraz domaga się, aby te struktury regionalne nie zagrażały dokończeniu procesu tworzenia wewnętrznego rynku energii;
Taryfy regulowane
16. wzywa państwa członkowskie do stopniowego odchodzenia od stosowania ogólnych taryf regulowanych z wyjątkiem taryf stanowiących ostateczne rozwiązanie, zgodnie z dyrektywą 2003/54/WE, oraz do jednoczesnego zagwarantowania dostępności odpowiednich środków ochrony najsłabszych odbiorców, szczególnie pod względem ubóstwa energetycznego, obejmujących mechanizmy pozarynkowe; ubolewa, że we wspomnianym wcześniej komunikacie Komisji w sprawie polityki energetycznej dla Europy brak jest odniesienia do mechanizmów cenowych; przypomina, że ingerencja w ceny byłaby dozwolona tylko jako ostateczne rozwiązanie w przypadku, gdy krajowe organy regulacyjne próbują zahamować sztucznie napędzany wzrost cen, aby ochronić konsumentów, firmy i nowe podmioty wchodzące na rynek, ale że ceny powinny również zawsze pokrywać rzeczywiste koszty;
17. uważa, że należy zlikwidować dotacje dla źródeł energii innych niż odnawialne, zapewniając jednakowe reguły gry, uważa że w cenę energii należy wyliczyć zewnętrzne koszty środowiskowe oraz że należy wykorzystać instrumenty rynkowe, aby osiągnąć cele w dziedzinie polityki ochrony środowiska i polityki energetycznej;
18. pragnie zauważyć, że cele przyjęte w odniesieniu do zobowiązań z tytułu świadczenia usług powszechnych oraz z tytułu usług użyteczności publicznej wysokiej jakości powinny być zgodne z zasadami udzielania pomocy publicznej oraz że prawo konkurencji ma zastosowanie do dyskryminacji cenowej oraz do ograniczeń dotyczących odsprzedaży; podkreśla, że niezwykle istotne jest przeprowadzenie oceny wpływu pozostałych regulowanych taryf przesyłowych na rozwój konkurencji i zlikwidowanie zakłóceń rynku.
Skutki społeczne i ochrona konsumentów
19. zwraca się do Komisji z prośbą o przedstawienie pełnych ocen wpływu, w tym również oceny skutków społecznych różnych wniosków, a także o wsparcie tego sektora w opracowaniu mechanizmów szkoleniowych i umożliwiających przekwalifikowanie;
20. uważa, że dostarczanie konsumentom energii potrzebnej do zaspokojenia podstawowych potrzeb jest niezbędne oraz że ubóstwo energetyczne należy zwalczać, wykorzystując wszelkie dostępne środki, zwłaszcza poprzez zachęcanie do oszczędności energii i wydajności energetycznej; wzywa również do podjęcia odpowiednio ukierunkowanych i przejrzystych środków o charakterze społecznym, które są potrzebne w celu ochrony najsłabszych konsumentów znajdujących się w trudnej sytuacji, przy czym nie może dochodzić do zakłócania uczciwej konkurencji;
21. wzywa Komisję do przedłożenia do końca 2007 r. wniosku w sprawie karty konsumenta energii;
Połączenia międzysieciowe
22. z zadowoleniem przyjmuje orientacyjny cel, jakim jest osiągnięcie poziomu wzajemnych połączeń w wysokości 10% w państwach członkowskich;
23. wzywa państwa członkowskie do wzmożenia wysiłków, w tym do wzmocnienia współpracy dwustronnej, na rzecz usuwania przeszkód technicznych, administracyjnych i politycznych w ukończeniu prowadzonych i przyszłych przedsięwzięć, a zwłaszcza czterech projektów określonych przez Komisję jako będące przedmiotem zainteresowania Wspólnoty; zwraca się z prośbą do państw członkowskich o ułatwienie procedur wydawania zezwoleń na budowę linii połączeń międzysieciowych oraz do ograniczenia czasu trwania takich procedur; uważa jednak, że zawsze należy brać pod uwagę względy w interesie ogólnym;
24. ponownie potwierdza konieczność zwiększenia budżetu przyznanego na europejskie sieci energetyczne, w szczególności na zlikwidowanie przeszkód środowiskowych;
25. wzywa Komisję do szybszego wyznaczania europejskich koordynatorów przedsięwzięć w interesie europejskim napotykających na problemy podczas realizacji;
26. podkreśla, że zdecentralizowana infrastruktura energetyczna i produkcja energii mogą przyczynić się do podniesienia poziomu bezpieczeństwa dostaw energii, należy zatem je wspierać przy formułowaniu strategii polityki energetycznej;
Umowy długoterminowe
27. uznaje, że długoterminowe umowy w zakresie wydobycia i produkcji, zwłaszcza w sektorze gazu ziemnego, są warunkiem sprzyjającego klimatu inwestycyjnego, przyczyniają się znacznie do bezpieczeństwa dostaw i nie stanowią szkody dla integracji wewnętrznego rynku energii, pod warunkiem, że nie wyklucza się możliwości wejścia na rynek nowych podmiotów;
28. uważa, że konieczne jest zapewnienie wyważonego, skutecznego stosowania zasady "wykorzystaj lub strać", tak aby nowe podmioty wchodzące na rynek mogły uzyskać dostęp do sieci, tam gdzie nie jest wykorzystywana zdolność przesyłowa sieci;
29. uważa, że długoterminowe dwustronne umowy dotyczące dystrybucji wśród odbiorców końcowych – o ile nie obejmują swoim zasięgiem znacznej części rynku i nie odbierają konsumentom możliwości zmiany dostawcy – pozwalają energochłonnym gałęziom przemysłu na negocjowanie bardziej konkurencyjnych i stabilnych cen energii z dowolnym dostawcą, winny zatem być dozwolone pod warunkiem właściwej regulacji ze strony odpowiednich władz oraz jeżeli nie prowadzą do powstawania dodatkowych kosztów obciążających sieci, zamknięcia rynku dla nowych podmiotów lub utrudnienia rozwoju tego rynku;
30. zwraca się do Komisji o zaproponowanie definicji podmiotu wykorzystującego dużą ilość energii; zwraca się do Komisji o szczególne uwzględnienie podmiotów wykorzystujących dużą ilość energii w UE, które konkurują w gospodarce światowej;
31. występuje do Komisji o jasne wytyczne w sprawie takich długoterminowych umów dotyczących dystrybucji wśród odbiorców końcowych w celu zmniejszenia stopnia niepewności na rynku oraz w celu dążenia do standaryzacji umów;
32. przypomina, że urządzenia do produkcji, przesyłu, magazynowania i dystrybucji energii stanowią infrastrukturę strategiczną, której trzeba zagwarantować pełne bezpieczeństwo bez względu na okoliczności;
Sieci energetyczne i sieci gazowe
33. ponownie wyraża zaniepokojenie potrzebami inwestycyjnymi w zakresie modernizacji sieci elektrycznej i sieci gazowych, aby zagwarantować bezpieczeństwo dostaw w UE; domaga się stabilności, spójności i przejrzystości ram regulacyjnych w celu zapewnienia warunków sprzyjających inwestycjom i wobec tego wzywa do opracowania takich ram regulacyjnych ze wspólną korzyścią dla konsumentów i przedsiębiorstw w UE;
34. ubolewa, że w państwach członkowskich występuje nadal wiele przeszkód powodujących niewspółmierne opóźnienia w tworzeniu nowej infrastruktury importu energii oraz w podłączaniu urządzeń nowej generacji do głównej sieci energetycznej; wzywa zatem władze krajowe, regionalne i lokalne do podjęcia wszystkich niezbędnych kroków na rzecz maksymalnego skrócenia tych opóźnień oraz do podłączenia do głównej sieci elektrycznej wszelkich zamieszkałych obszarów peryferyjnych i niedostępnych (w tym wysp i obszarów górskich);
35. wzywa państwa członkowskie do ułatwienia zwiększenia mocy sieci w celu umożliwienia włączenia nowej masowej produkcji energii ze źródeł odnawialnych na lądzie i morzu; wzywa Komisję do oceny wykonalności utworzenia europejskiej sieci inteligentnej (z ang. smart-grid) w pełni wykorzystującej najnowsze dostępne technologie teleinformatyczne; sieć taka umożliwiałaby szeroką gamę rozwiązań w zakresie generacji energii, wzmacniałaby pozycję konsumentów i powinna być w stanie szybko wykrywać i analizować zakłócenia oraz reagować na nie i likwidować ich skutki; wzywa państwa członkowskie do wspierania inwestycji oraz udzielenia swoim organom regulacyjnym wyraźnego mandatu sprzyjającego osiągnięciu tych celów;
36. podkreśla konieczność harmonizacji technicznej sieci UE;
37. wzywa Komisję do sporządzenia planu utworzenia jednolitej sieci gazu i energii elektrycznej w UE;
38. z zadowoleniem przyjmuje najnowszy postęp techniczny w zakresie wprowadzania biogazu do sieci gazowej; wzywa Komisję do przestawienia propozycji konkretnych środków pozwalających na intensywniejsze wykorzystanie tego potencjału, przyczyniając się w ten sposób do bezpieczeństwa dostaw gazu, a w szczególności do zagwarantowania dostępu do sieci gazu biogazu;
Rezerwy strategiczne
39. zgadza się z oceną Komisji, że w odniesieniu do gazu - uwzględniając obecny stan technologii - lepiej jest różnicować szlaki i technologie dostaw, takie jak zakłady odgazowujące i terminale skroplonego gazu ziemnego (LNG), niż tworzyć olbrzymie rezerwy gazu; wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych propozycji lepszego wykorzystania istniejących rezerw gazu, bez naruszenia równowagi między bezpieczeństwem dostaw i faworyzowaniem nowych podmiotów wchodzących na rynek;
40. podkreśla komplementarność sieci elektrycznej i gazowej; zaznacza w tym kontekście, że magazynowanie stanowi integralną część sieci gazowej i powinno być zarządzane w ramach solidarności krajowej i europejskiej; uważa również, że magazynowanie mogłyby wspierać generatory elektryczne w stanie czuwania, zwiększając w ten sposób bezpieczeństwo dostaw;
41. zauważa, że strategiczne rezerwy gazu mogą być proponowane i rozwijane przez poszczególne państwa członkowskie w zależności od ich możliwości gospodarczych i technicznych;
Przejrzystość
42. uważa, że przejrzystość stanowi warunek wstępny rozwoju konkurencji oraz że informacje powinny zawsze być przekazywane w sposób konkretny, jasny, łatwo dostępny i niedyskryminacyjny;
43. zauważa trudności, jakie gospodarstwa domowe napotykają przy korzystaniu z liberalizacji rynku; wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych wniosków w sprawie większej przejrzystości w stosunku do konsumentów; do zapewnienia konsumentom pełnych i jasnych informacji (w tym również na temat dostępnych taryf, kombinacji źródeł energii wykorzystywanych przez dane przedsiębiorstwo oraz innych pożytecznych informacji, takich jak etykietowanie, zgodnie z dyrektywą 2003/54/WE) oraz do wzmocnienia roli organizacji konsumenckich na rynku wewnętrznym energii w UE;
44. zgadza się z Komisją co do potrzeby wprowadzenia obowiązujących zasad w zakresie przejrzystości, wiążących zarówno dla rynku energii elektrycznej, jak i rynku gazu; uważa, że wysoki, zharmonizowany poziom przejrzystości sprzyja skutecznej konkurencji i wchodzeniu na rynek nowych podmiotów;
45. w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do zapewnienia lepszej przejrzystości na rynkach;
Wdrożenie prawodawstwa wspólnotowego
46. jest zaniepokojony liczbą państw członkowskich, które nadal mają jeszcze włączyć do prawa krajowego dyrektywy 2003/54/WE oraz 2003/55/WE i tych, którym nie powiodło się ich należyte wdrożenie; wzywa państwa członkowskie do niezwłocznego włączenia tych dyrektyw do prawa krajowego i pełnego ich wdrożenia;
47. uważa, że dyrektywy 2003/54/WE i 2003/55/WE zawierają wystarczające przepisy, które pod warunkiem ich prawidłowego stosowania, zapewniłyby konkurencyjność i utworzenie jednolitego rynku energii;
48. zgadza się z Komisją, że nie istnieje alternatywa wobec procesu liberalizacji i wzywa państwa członkowskie do zapewnienia pełnej i skutecznej transpozycji dotychczasowych dyrektyw liberalizujących; ponadto popiera propozycję Komisji dotyczącą rozwiązania nieprawidłowości w funkcjonowaniu rynku za pomocą zarówno środków opartych na konkurencji, jak i środków regulacyjnych;
49. wzywa Komisję do opublikowania wszystkich wyników i odpowiedzi uzyskanych w ramach oceny wpływu oraz do przekazania tych informacji Parlamentowi przed przedłożeniem nowych wniosków legislacyjnych;
50. z zadowoleniem przyjmuje zatem inicjatywę Komisji wszczęcia postępowania w sprawie naruszenia przeciwko tym państwom członkowskim, które nie dokonały transpozycji dyrektywy 2003/54/WE lub 2003/55/WE lub nie wdrożyły tych dyrektyw w sposób właściwy;
51. ostrzega przed nadmierną koncentracją rynku i uważa, że najlepiej można temu zapobiec poprzez dalsze postępy w zakresie integracji rynku i środki regulacyjne, ponieważ konsument powinien mieć wybór dostawcy w warunkach otwartej konkurencji, oraz ponownie wzywa Komisję do podjęcia dalszych kroków w związku z koncentracją na rynku energetycznym w przypadkach nadużywania dominującej pozycji na rynku;
52. zwraca uwagę na fakt, że pomimo osiągnięć w zakresie koordynacji transgranicznej dystrybucji zdolności przesyłowej, niski poziom przejrzystości obliczania zdolności przesyłowej netto koniecznych do przeprowadzania aukcji i określenia dostępnej zdolności przesyłowej stanowi poważna przeszkodę dla konkurencji, którą należy zlikwidować poprzez wprowadzenie bardziej rygorystycznych regulacji dotyczących praktyk uzgodnionych, których stosowanie podczas aukcji zostało stwierdzone, poprzez zwiększenie monitorowania konkurencji;
53. wzywa Komisję do ścisłego nadzorowania wpływu koncentracji na konkurencję, zarówno na szczeblu krajowym, jak i UE, biorąc również pod uwagę bieżące procesy konsolidacyjne powodujące powstawanie nowych, dużych, wielonarodowych przedsiębiorstw działających w wielu państwach członkowskich oraz wysoki stopień integracji wertykalnej i integracji sektora gazu i energii elektrycznej;
54. uważa, że własność publiczna na rynkach energii elektrycznej i gazu stanowi jeden z głównych czynników prowadzących do zakłóceń na szczeblu UE oraz że bodźce sprzyjające konkurencji na tych rynkach są znacznie mniejsze, jeśli działają przedsiębiorstwa publiczne, ponieważ w większości przypadków, poprzez swoje statuty spółki, posiadają one niższy poziom przejrzystości i informacji dla potencjalnych inwestorów oraz są uzależnione od politycznych decyzji podejmowanych przez rządy tych państw;
55. wzywa Komisję do uwzględniania we wszystkich swych działaniach i propozycjach, jak ważny wpływ wywierają małe i średnie spółki energetyczne na funkcjonowanie konkurencyjnych rynków energii;
56. wzywa rządy państw członkowskich do zaprzestania promocji tzw. krajowych liderów i powstrzymania się od uchwalania protekcjonistycznych przepisów prawnych uniemożliwiających rozwój prawdziwie zintegrowanego rynku energii UE; wzywa do ustanowienia programów aktywnego uwolnienia gazu i energii elektrycznej oraz bardziej płynnej równowagi na rynku celem stworzenia warunków korzystnych dla nowych podmiotów rynkowych;
57. uznaje za sprawę o zasadniczym znaczeniu pełne włączenie do zliberalizowanego rynku energii przyszłego, zmienionego systemu handlu uprawnieniami do emisji, przeprowadzonego w przejrzysty sposób pod nadzorem krajowych organów regulacyjnych, tak aby nie spowodować zakłócenia mechanizmów rynkowych;
58. ponownie podkreśla wagę jak najszybszego osiągnięcia w pełni zliberalizowanego rynku energii UE i nalega, aby zgodnie z zapowiedziami Komisja przedstawiła pod koniec września 2007 r. pakiet dodatkowych środków na rzecz rynku wewnętrznego;
o o o
59. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie rybołówstwa przemysłowego oraz produkcji mączki rybnej i oleju rybnego (2004/2262(INI))
– uwzględniając zakaz żywienia przeżuwaczy mączką rybną nałożony przez Komisję w 2001 r., środek zapobiegawczy wprowadzony decyzją Rady 2000/766/WE z dnia 4 grudnia 2000 r. dotyczący niektórych środków ochronnych w odniesieniu do pasażowalnych encefalopatii gąbczastych oraz do stosowania białek zwierzęcych w żywieniu zwierząt(1), skonsolidowany następnie rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1234/2003 z dnia 10 lipca 2003 r.(2) zmieniającym załączniki I, IV i XI do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 w odniesieniu do pasażowalnych encefalopatii gąbczastych, ustanawiający warunki zezwalania przez Państwa Członkowskie na żywienie mączką rybną zwierząt innych niż przeżuwacze (Załącznik IV do zmienionego rozporządzenia (WE) nr 999/2001),
– uwzględniając dokument roboczy Dyrekcji Generalnej ds. Badań Parlamentu Europejskiego z 2004 r., zatytułowany "Mączka rybna i przemysł związany z olejem rybnym - ich rola we Wspólnej Polityce Rybołówstwa",
– uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiające przepisy dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych pasażowalnych encefalopatii gąbczastych(3), zmienionego w szczególności rozporządzeniem (WE) nr 1923/2006 z dnia 18 grudnia 2006 r(4) oraz rozporządzenie Komisji (WE) nr1292/2005 z dnia 5 sierpnia 2005 r. zmieniające załącznik IV do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie żywienia zwierząt(5), przyjęty przez Komisję w następstwie opracowania zatwierdzonej metody (patrz dyrektywa Komisji 2003/126/WE z dnia 23 grudnia 2003 r. w sprawie analitycznej metody określania składników pochodzenia zwierzęcego do celów urzędowej kontroli pasz(6)) pozwalającej na wykrywanie mięsa i mączki kostnej ssaków w paszy nawet w przypadku obecności w niej mączki rybnej, uznający, że zakaz żywienia przeżuwaczy mączką rybną nie jest już dłużej uzasadniony i że zakaz ten winien być uchylony,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 28 października 2004 r., w sprawie projektu wyżej wymienionego rozporządzenia Komisji(7), wzywającego Komisję do wycofania tego projektu i stwierdzającego, że żywienie przeżuwaczy mączką rybną jest nie do pogodzenia z obowiązkiem Wspólnoty polegającym na ochronie zdrowia jej obywateli,
– uwzględniając najwyższe dopuszczalne poziomy substancji niepożądanych w paszach określone w dyrektywie 2002/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 maja 2002 r. w sprawie niepożądanych substancji w paszach(8), zmienionej dyrektywą Komisji 2003/57/WE z dnia 17 czerwca 2003 r.(9) w celu objęcia nią dioksyn oraz ponownie zmienionej dyrektywą Komisji 2003/100/WE z dnia 31 października 2003 r.(10),
– uwzględniając komunikat Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie usprawnienia kontroli rybołówstwa przemysłowego w UE (COM(2004)0167), który ma na celu ustanowienie przejrzystej i skutecznej kontroli wyładunków przemysłowych na terenie całej Wspólnoty,
- uwzględniając swoje stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu w dniu 17 maja 2006 r. w sprawie przepisów dotyczących zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych pasażowalnych encefalopatii gąbczastych (11),
- uwzględniając odpowiedzi na pytania Parlamentu Europejskiego z dnia 26 października 2005 r. przedstawione przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności,
– uwzględniając art. 45 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa (A6-0155/2005),
A. mając na uwadze, że stabilność przemysłu związanego z produkcją mączki rybnej i oleju rybnego wymaga spójnego podejścia do pojawiających się czasem kwestii dotyczących etyki, stabilności, toksyn, metali ciężkich i zanieczyszczeń,
B. mając na uwadze, że nie istnieje dowód naukowy na to, że BSE i TSE mogą być przenoszone poprzez użycie produktów rybnych w paszach; mając na uwadze, że ścisłe kontrole urzędowe wraz ze znaczącymi inwestycjami przemysłu zapewniają zabezpieczenie łańcucha produkcji żywności przed skażeniem dioksynami oraz dioksynopodobnymi PCB,
C. mając na uwadze, że z powodu ulepszonych metod stosowanych przy urzędowych badaniach nie występuje ryzyko pomylenia mięsa ssaków i mączki kostnej z mączką rybną,
D. mając na uwadze, że mączka rybna jest bogata w podstawowe aminokwasy, a olej rybny i mączka rybna zawierają duże ilości kwasów tłuszczowych przyczyniających się do dobrego stanu zdrowia zarówno ludzi, jak i zwierząt,
E. mając na uwadze, że jakkolwiek istnieją różne opinie na temat skutków rybołówstwa przemysłowego i nie należy polegać na pojedynczych źródłach informacji, to jednak wyniki badań ICES z 2004 r. wskazują, że wpływ rybołówstwa przemysłowego na ekosystemy morskie jest relatywnie mały w porównaniu z wpływem połowów na spożycie przez człowieka,
F. mając na uwadze, że należy jednak kontynuować badania nad wpływem rybołówstwa przemysłowego na ekosystemy morskie i środowisko w ogólności,
G. mając na uwadze, że wszystkie kraje i regiony zaopatrujące UE w mączkę rybną wspierają i wdrażają wytyczne techniczne FAO dotyczące odpowiedzialnego rybołówstwa,
H. mając na uwadze, że dokument roboczy Dyrekcji Generalnej ds. Badań stwierdza, że większość z docelowych gatunków w wodach UE, co do których istnieją dane, należy postrzegać jako znajdujące się w obrębie bezpiecznych limitów biologicznych,
I. mając na uwadze, że przemysł związany z mączką rybną i olejem rybnym ma znaczenie globalne, zatrudniając w Europie około 2 222 osób bezpośrednio i 30 000 pośrednio oraz przeszło 100 000 osób w Peru, będącym największym producentem i eksporterem mączki rybnej,
J. mając na uwadze, że mączka rybna i olej rybny mają kluczowe znaczenie jako podstawowa karma dla ryb hodowlanych w stale rosnącym sektorze akwakultury w UE,
1. uznaje, że Komisja stosuje obecnie zasadę ustanowienia całkowitych dopuszczalnych połowów (TAC) i limitów zgodnie z określonymi kryteriami naukowymi i uważa wykorzystanie złowionych już ryb za kwestię ekonomiczną, a nie kwestię ochrony zasobów;
2. z zadowoleniem przyjmuje wyżej wymieniony komunikat Komisji w sprawie usprawnienia kontroli rybołówstwa przemysłowego w obrębie UE,
3. podkreśla, że dalsze prace badawcze nad skutkami rybołówstwa przemysłowego oraz jego wpływu na inne rodzaje rybołówstwa, jak również ogólnie na środowisko morskie są niezbędne w celu utrzymania wszelkich działań związanych z rybołówstwem na zrównoważonym poziomie oraz nagradzania rybaków stosujących techniki najbardziej przyjazne środowisku;
4. zwraca się do Komisji o intensyfikację badań naukowych błękitka, tak aby w bliskiej przyszłości ulepszyć doradztwo i gospodarowanie;
5. podkreśla problem odrzutów z połowów morskich, zważywszy, że odrzuty z europejskich połowów szacuje się na około 1 milion ton rocznie;
6. wzywa Komisję do przeprowadzenia badań lub projektów pilotażowych w celu zbadania obecnego stanu odrzutów oraz możliwości ich wykorzystania przez sektor rybołówstwa przemysłowego, tak aby w żadnym wypadku nie mogło dojść do nadmiernego zarybienia;
7. proponuje, aby Komisja w ścisłej współpracy z Komisją Rybołówstwa Parlamentu Europejskiego zbadała wykorzystanie ryb, które musiały zostać odrzucone, przez przemysł związany z produkcją mączki rybnej i oleju rybnego z uwagi na szybko powiększający się sektor akwakultury w UE;
8. podkreśla, że obowiązujące w UE kontrole zapewniają ograniczenie obecności substancji niepożądanych i zanieczyszczeń w paszach oraz że poziom zawartości tych substancji w mączce rybnej i oleju rybnym kształtuje się znacznie poniżej wartości maksymalnych; z zadowoleniem przyjmuje zainwestowanie 25 milionów EUR przez przemysł związany z produkcją mączki rybnej i oleju rybnego w Danii i Wielkiej Brytanii w celu eliminacji dioksyn i dioksynopodobnych PCB oraz zapewnienia bezpiecznych i zdrowych produktów; wzywa Komisję i państwa członkowskie do dokładnego monitorowania istniejących kontroli;
9. z zadowoleniem zauważa, że przemysł dokonał tych inwestycji dobrowolnie pomimo tego, że zasada UE "zanieczyszczający płaci" w tym przypadku nie ma zastosowania;
10. podkreśla potrzebę stosowania przez przemysł zasady ALARA (tj. najniższego rozsądnie osiągalnego poziomu) zawsze w odniesieniu do dioksyn i dioksynopodobnych PCB;
11. wzywa do przeprowadzenia badań naukowych zmierzających do określenia dopuszczalnych wartości granicznych dla dioksyn w mączce rybnej używanej do żywienia świń i drobiu;
12. podkreśla, że nie istnieje żaden dowód naukowy uzasadniający całkowity zakaz stosowania mączki rybnej jako paszy z powodu możliwości przenoszenia przez nią BSE lub innych TSE;
13. zauważa, że rozporządzenie (WE) nr 1923/2006 zabrania żywienia przeżuwaczy białkiem pochodzenia zwierzęcego, lecz umożliwia Komisji udzielenia odstępstw w odniesieniu żywienia młodych przeżuwaczy karmą rybną, pod warunkiem oparcia tego rodzaju odstępstwa na naukowej ocenie potrzeb żywieniowych młodych przeżuwaczy oraz przeprowadzenia oceny aspektów kontroli;
14. przypomina swoje powyższe stanowisko z dnia 17 maja 2006 r., które przewiduje, w związku z art. 7, tego rozporządzenia odstępstwo zezwalające, w niektórych przypadkach, na żywienie młodych przeżuwaczy białkami pochodzenia rybnego;
15. wzywa Komisję i Radę do zniesienia zakazu żywienia przeżuwaczy mączką rybną i olejem rybnym,
16. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.