Indeks 
Teksty przyjęte
Czwartek, 25 października 2007 r. - Strasburg
Projekt budżetu ogólnego na rok 2008 (Sekcja III)
 Projekt budżetu ogólnego na rok 2008 (sekcje I, II, IV, V, VI, VII, VIII i IX)
 Uznawanie i nadzorowanie wykonywania kar z zawieszeniem wykonania, kar alternatywnych i kar warunkowych *
 Współpraca sądowa w sprawach karnych *
 Umowa o partnerstwie w sprawie połowów WE/Madagaskar *
 Umowa o partnerstwie w sprawie połowów WE/Mozambik *
 Rejestry przedsiębiorstw do celów statystycznych ***II
 Podwyżki cen artykułów spożywczych
 Środek szczególny 2007 na rzecz Iraku
 Stosunki między UE a Serbia
 Stosunki UE - Afryka
 Międzynarowy traktat o zakazie stosowania amunicji kasetowej
 Produkcja opium dla celów medycznych w Afganistanie
 Poprawa skuteczności wykonywania orzeczeń w Unii Europejskiej
 Dzialność Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w 2006 r.
 Iran
 Pakistan
 Sudan
 Prawo spółek

Projekt budżetu ogólnego na rok 2008 (Sekcja III)
PDF 439kWORD 129k
Rezolucja
Załącznik
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. w sprawie projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2008, Sekcja 3 – Komisja (C6-0287/2007 – 2007/2019(BUD)) oraz pismo w sprawie poprawek nr 1/2008 (13659/2007 - C6-0341/2007) do projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 20088
P6_TA(2007)0473A6-0397/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 272 Traktatu WE oraz art. 177 Traktatu Euratom,

–   uwzględniając decyzję Rady 2000/597/WE, Euratom z dnia 29 września 2000 r. w sprawie systemu środków własnych Wspólnot Europejskich(1),

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(2),

–   uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(3),

–   uwzględniając rezolucję z dnia 24 kwietnia 2007 r. w sprawie rocznej strategii politycznej Komisji dotyczącej procedury budżetowej 2008(4),

–   uwzględniając wstępny projekt budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2008 przedstawiony przez Komisję dnia 2 maja 2007 r. (SEC(2007)0500),

–   uwzględniając projekt budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2008 przedstawiony przez Komisję dnia 13 lipca 2007 r. (C6-0287/2007),

–   uwzględniając decyzję Komisji Budżetowej z dnia 9 lipca 2007 r. w sprawie mandatu do postępowania pojednawczego w sprawie budżetu na rok 2008 przed pierwszym czytaniem w Radzie(5),

–   uwzględniając pismo w sprawie poprawek nr 1/2008 (13659/2007 - C6-0341/2007) do projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2008,

–   uwzględniając art. 69 oraz załącznik IV Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinie zainteresowanych komisji (A6-0397/2007),

Kluczowe kwestie – ogólne kwoty, wniosek o przegląd wieloletnich ram finansowych (WRF), pismo w sprawie poprawek nr 1

1.   przypomina, że priorytety polityczne w zakresie budżetu na rok 2008 określono we wspomnianej powyżej rezolucji w sprawie rocznej strategii politycznej z dnia 24 kwietnia 2007 r. w oparciu o podejścia przyjęte podczas przygotowywania budżetu na 2007 r. oraz negocjacje prowadzące do porozumienia międzyinstytucjonalnego (PMI) z dnia 17 maja 2006 r.; podkreśla, że poparte w owej rezolucji podejście tzw. budżetu ukierunkowanego na wyniki zbudowano na filarach przejrzystej prezentacji, jasno określonych celów i właściwego wykonania, tak aby Komisję oceniano nie na podstawie procesu biurokracji, a na podstawie wyników, które osiąga na rzecz uzgodnionych politycznie celów; nadal będzie podkreślać te elementy w swoich dalszych pracach nad budżetem na rok 2008;

2.   w odniesieniu do ogólnych kwot ubolewa nad faktem, że Rada zmniejszyła środki na zobowiązania w projekcie budżetu (PB) na 2008 r. o 717 milionów EUR w stosunku do wstępnego projektu budżetu (WPB), tak że środki na zobowiązania zmniejszono do 128 401 milionów EUR; opowiada się zdecydowanie przeciwko ograniczeniu przez Radę ogólnych płatności w PB o 2 123 miliony EUR, w związku z czym całość płatności wynosi 119 410 milionów EUR, co stanowi 0,95% DNB UE, pozostawiając tym samym margines ponad 10 miliardów EUR poniżej pułapu środków na płatności wieloletnich ram finansowych (WRF) na 2008 r.;

3.   w kwestii środków na zobowiązania szczególnie krytycznie ocenia obniżenie przez Radę środków na programy o wieloletnich przydziałach środków, które dopiero niedawno wynegocjowano i uzgodniono w procedurze współdecyzji z Parlamentem Europejskim; proponuje w swoim pierwszym czytaniu w sprawie budżetu na 2008 r. przywrócenie tych obniżek i uważa za konieczne zwiększenie niektórych środków na zobowiązania przeznaczonych na niektóre pozycje o priorytetowym znaczeniu politycznym; wskutek tego łącznie uzyskano 129 688 116 518 EUR;

4.   w odniesieniu do środków na płatności uważa, że 0,95 % DNB UE jest liczbą niewystarczającą w świetle wyzwań politycznych stojących przed UE; wyraża zdumienie, że Rada proponuje zmniejszenie o ponad 1 miliard EUR płatności, o których mowa w dziale 1a i 1b, na programy uznane za priorytetowe zgodnie z założeniami strategii lizbońskiej ze względu na poprawę konkurencyjności i spójności Europy, co jest długoletnim priorytetem Rady i Parlamentu; dlatego proponuje zwiększenie ogólnego poziomu płatności do 0,99% DNB UE; zgodnie z naciskiem kładzionym na właściwe wykonanie budżetu w podejściu tzw. budżetu ukierunkowanego na wyniki w sprawie zwiększenia płatności skupił się na priorytetach lizbońskich i na programach, w których poziom niezapłaconych zobowiązań ("reste à liquider" (RAL)) jest regularnie wysoki;

5.   z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji z dnia 19 września 2007 r., w którym domaga się ona przeglądu WRF w celu zapewnienia odpowiedniego finansowania programu Galileo i Europejskiego Instytutu Innowacji i Technologii (EIT) w latach 2007–2013; w sprawie programu Galileo przypomina własną rezolucję z dnia 20 czerwca 2007 r.(6) na rzecz wspólnotowego rozwiązania dotyczącego Galileo; w sprawie EIT uważa, że środki należy zapisać w budżecie w zakresie polityki "08 badania", wydzielając dla struktury zarządzającej osobną pozycję ("Europejski Instytut Technologii – struktura zarządzająca") w ramach działu 5 ("Administracja") oraz odrębną pozycję dla WWI ("Europejski Instytut Technologii – wspólnoty wiedzy i innowacji (WWI)"); przypomina, że środki na Galileo i EIT umieszczono w rezerwie, ale nie zostały one obniżone przez Radę w PB; zaproponował poprawki dotyczące Galileo i EIT w swoim pierwszym czytaniu, tak aby końcowe środki w budżecie na 2008 r. zależały od zadowalającego porozumienia w sprawie proponowanego przeglądu WRF;

6.   popiera pismo w sprawie poprawek do wstępnego budżetu na rok 2008 przyjętego przez Komisję w dniu 17 września 2007 r., a w szczególności zwiększenie środków na zobowiązania przewidziane na rzecz Kosowa (120 mln EUR) i Palestyny (142 mln EUR) na łączną kwotę 262 milionów EUR zgodnie z kwotami określonymi w WPB; zauważa, że Rada również zaproponowała w PB zwiększone środki na zobowiązania dla Kosowa i Palestyny na łączną kwotę 260 milionów EUR; uważa, że Komisja i Rada powinny w jasny sposób wytłumaczyć strategię leżącą u podstaw tego zwiększenia oraz podziału środków między kategorie KE i WPZiB dla Kosowa przed drugim czytaniem w Parlamencie w sprawie budżetu na 2008 r.;

7.   zwraca uwagę na komunikat Komisji z dnia 12 września 2007 r. w sprawie "reformowania budżetu, zmieniania Europy" (SEC(2007)1188); podkreśla fakt, że stały sprawozdawca odpowiedzialny za WRF na lata 2007-2013 przygotował już dokument na ten temat i będzie kierował dalszymi refleksjami i pracami Parlamentu w sprawie przyszłości rowiązań budżetowych UE;

Przedstawienie budżetu ukierunkowanego na wyniki w oparciu o postępowanie pojednawcze dotyczące pierwszego czytania

8.   z zadowoleniem przyjmuje porozumienie w sprawie pięciu wspólnych oświadczeń, załączonych do niniejszej rezolucji, między Parlamentem Europejskim a Radą w pierwszym czytaniu w postępowaniu pojednawczym w sprawie budżetu na 2008 r. z dnia 13 lipca 2007 r.; zwiększył polityczne znaczenie tych oświadczeń poprzez uwzględnienie ich w przygotowaniu poprawek do projektu budżetu zgodnie z podejściem "budżetu ukierunkowanego na wyniki";

9.   zgodnie z uzgodnionym z Radą w dniu 13 lipca 2007 r. wspólnym oświadczeniem wyraża życzenie szybkiego zatwierdzania przez Komisję programów operacyjnych w ramach funduszy strukturalnych, Funduszu Spójności i programów rozwoju obszarów wiejskich, umożliwiającego wykorzystanie funduszy operacyjnych; zwraca się do Komisji o dokonanie szybkich postępów w tym zakresie; w celu przyspieszenia postępów umieszcza niektóre koszty administracyjne Komisji w rezerwie; podkreśla, ze nie umiwszczono żadnych funduszy operacyjnych w rezerwie; uwolni rezerwy na koszty administracyjne proporcjonalnie do poprawiającego się wskaźnika zatwierdzania programów operacyjnych;

10.   w kwestii rekrutacji i przesunięć umieścił 49 mln EUR w rezerwie w oczekiwaniu na zobowiązanie Komisji do wykonania do dnia 30 kwietnia 2008 r. studium w sprawie realizacji zarządzania kosztami operacyjnymi, zawierajacego następujące informacje na użytek władzy budżetowej:

   · w jaki sposób poszczególne składniki cyklu SPP-ABM (APS, CLWP, AMP...) mogą być lepiej wzajemnie zintegrowane?
   · w jaki sposób integracja cyklu PPP-ZKO z innymi cyklami (WR, zarządzania ryzykiem, oceny ...) może zostać polepszona, możliwie za pomocą zintegrowanego systemu informatycznego?
   · podanie listy wcześniej ustalonych jasnych wskaźników wyników używanych podczas całego cyklu w celu poprawy zarządzania wynikami;
  

oraz

   · zobowiązanie ze strony Komisji do przedstawienia do dnia 30 kwietnia 2008 r. kroków będących następstwem sprawozdania "w sprawie planowania i optymalizacji zasobów ludzkich Komisji na rzecz priorytetów UE" ze szczególnym uwzględnieniem szczegółowego podziału personelu na kategorie i dyrekcje generalne oraz przewidywanych zmian na nadchodzące lata;
   · komunikat Komisji w sprawie obecnej sytuacji i stanu zaawansowania w zakresie realizacji pkt 44 PMI z dnia 17 maja 2006 r.;

11.   w sprawie dochodów przeznaczonych na określony cel nalega na zwiększenie przejrzystości w tym zakresie; proponuje zmiany w instrumencie dotyczącym dochodów przeznaczonych na określony cel w odniesieniu do agencji zdecentralizowanych w celu lepszego dopasowania dochodów przeznaczonych na określony cel do konkretnych agencji; wyraża obawę, że wykorzystanie dochodów przeznaczonych na określony cel w ramach funduszu restrukturyzacji sektora cukrowego doprowadziło do stworzenia de facto "budżetu w budżecie", który trudno jest pogodzić z budżetową zasadą uniwersalności zapisaną w rozporządzeniu finansowym; wyraża otwartość na dokonanie przeglądu rozporządzenia finansowego w zakresie dochodów przeznaczonych na określony cel;

12.   w kwestii agencji zdecentralizowanych przywraca środki na poziomie przewidzianym we WPB z wyjątkiem agencji FRONTEX, w przypadku której w ramach tytułu 3 przyjmuje się wzrost w wysokości 30 mln EUR oraz z wyjątkiem Europejskiej Agencji Ochrony Środowiska, w przypadku której w ramach tytułu 3 przyjmuje się niewielki wzrost; przychylnie odnosi się do postępów poczynionych przez najnowsze agencje w zakresie rozszerzania działalności w sposób skuteczny i wydajny; domaga się większej przejrzystości w przyszłości w odniesieniu do planów pracy i średnioterminowego zapotrzebowania kadrowego;

13.   podkreśla, że w celu ustanowienia wspólnych przedsięwzięć, a także zapowiedzianej nowej zdecentralizowanej Agencji ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki należy uruchomić procedurę przewidzianą w punkcie 47 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r.;

14.   w sprawie agencji wykonawczych przypomina o zobowiązaniach Komisji określonych w "Kodeksie postępowania dotyczącym powoływania agencji wykonawczej"(7); uważa, że agencje wykonawcze nie mogą, ani obecnie, ani w przyszłości, być przyczyną zwiększenia udziału kosztów administracyjnych; podkreśla, że każdy wniosek w sprawie stworzenia nowej agencji wykonawczej lub poszerzenia już istniejących agencji wykonawczych musi opierać się na kompleksowej analizie kosztów i korzyści oraz że we wniosku należy precyzyjnie określić zakres odpowiedzialności i obowiązków;

15.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w opisach zadań przedstawionych wraz z WPB na rok 2008 w większym stopniu skupiono się na celach i wskaźnikach wyników niż na długich opisach procesu administracyjnego; zauważa jednak, że nadal istnieje znaczna rozbieżność między poszczególnymi dyrekcjami generalnymi Komisji pod względem jakości opisów zadań; oczekuje dalszej poprawy w kolejnych latach;

16.   zauważa, że obecnie Komisja wykorzystuje wskaźniki wyników jako integralną część planowania budżetowego ex ante, postuluje jednak, aby wskaźniki wyników odgrywały większą rolą w ocenie wyników ex post; jest zdania, że dane przedstawione w opisach zadań powinny być lepiej zintegrowane z rocznymi sprawozdaniami z działań poszczególnych dyrekcji generalnych; jest zdania, że pomogłoby to władzy budżetowej w monitorowaniu, w jakim stopniu postulowane dodatkowe środki prowadzą do osiągania wyników, a nie tylko do tworzenia dodatkowej biurokracji;

17.   z zadowoleniem przyjmuje działalność grupy ds. monitorowania, prowadzoną w ramach Komisji Budżetowej w 2007 r.; wyraża nadzieję, że działalność ta nadal będzie się przyczyniać do podwyższenia poziomu monitoringu budżetowego w 2007 r.; w dalszym ciągu popiera system ostrzeżeń dotyczących stanu realizacji prognoz budżetowych (BFA), przyczyniający się do poprawy realizacji budżetu; postuluje, aby drugi dokument w sprawie BFA został przedstawiony nie w październiku, a we wrześniu 2008 r., tak aby Parlament mógł uwzględnić ten dokument, przygotowując pierwsze czytanie projektu budżetu na rok 2009;

18.   przypomina, że państwa członkowskie – zgodnie z art. 53b rozporządzenia finansowego oraz pkt 44 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r., które docelowo mają zapewnić skuteczną i zintegrowaną kontrolę wewnętrzną wspólnotowych środków finansowych oraz krajowych deklaracji w sprawie zarządzania – zobowiązały się do "przygotowywania na właściwym szczeblu krajowym rocznego podsumowania dotyczącego dostępnych audytów i deklaracji"; zauważa, że zgodnie z informacjami otrzymanymi od Komisji jak dotąd jedynie ograniczona liczba państw członkowskich stosuje przepisy porozumienia międzyinstytucjonalnego; ubolewa nad niewłączeniem do strategii audytu Komisji żadnych konkretnych propozycji dotyczących krajowych deklaracji (w sprawie zarządzania) przedstawionych przez Parlament Europejski w rezolucjach w sprawie absolutorium na lata 2003, 2004 oraz 2005 i zwraca się do Komisji o poinformowanie Parlamentu; przypomina państwom członkowskim o obowiązku przestrzegania przepisów zmienionego rozporządzenia finansowego, na które dopiero niedawno wyraziły zgodę; powtarza, że państwa członkowskie są ponadto zobowiązane do spełnienia warunków określonych w pkt 44 porozumienia międzyinstytucjonalnego oraz – na mocy art. 274 TWE – do pełnej współpracy z Komisją zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansami;

19.   ponownie podkreśla znaczenie lepszego wykonywania budżetu zgodnie z deklaracją przyjętą w ramach postępowania pojednawczego w sprawie budżetu w listopadzie 2006 r.; zwraca się do Komisji o przekazanie informacji na temat działań podjętych lub przewidzianych w celu wprowadzenia w życie tej deklaracji; przypomina, że informacje te winny być przekazywane w sposób regularny podczas posiedzeń trójstronnych;

20.   wzywa Komisję do stosowania w całości rozporządzenia Rady nr 1 z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej oraz odrzuca finansowe motywy odstępstw jako nieprzekonywające, ponieważ nie zostały one przedstawione w ramach procedury budżetowej;

Zagadnienia szczegółowe – główne elementy z podziałem na działy budżetowe, projekty pilotażowe, działania przygotowawcze

21.   w sprawie działu 1a: "Konkurencyjność na rzecz wzrostu i zatrudnienia" – odrzuca redukcje środków na zobowiązania i płatności dokonane przez Radę w pierwszym czytaniu, szczególnie w przypadkach, gdy dotyczą one programów wieloletnich, o których zadecydowano niedawno przy udziale Parlamentu, a których celem jest realizacja strategii lizbońskiej; przywraca zredukowane środki i proponuje zwiększenie liczby linii stanowiących priorytet polityczny dla Parlamentu; proponuje pewną liczbę projektów pilotażowych i działań przygotowawczych zgodnie ze swoimi uprawnieniami budżetowymi; podkreśla znaczenie zmniejszenia stygmatu niepowodzenia w prowadzeniu działalności gospodarczej w świetle programu na rzecz konkurencyjności i innowacji (CIP);

22.   w sprawie działu 1b: "Spójność na rzecz wzrostu i zatrudnienia" – z ubolewaniem przyjmuje redukcje środków na płatności dokonane przez Radę w pierwszym czytaniu; przywraca zredukowane środki i proponuje zwiększenie, na kwotę w wysokości 2 000 000 000 EUR, środków na płatności w liniach, w których RAL utrzymywały się na wysokim poziomie w ubiegłych latach; postuluje usprawnienie procedur administracyjnych w celu poprawy wdrażania programów operacyjnych dotyczących funduszy strukturalnych i funduszu spójności, również pod względem aspektów jakościowych, gdzie wpływ Unii na życie jej obywateli jest najsilniejszy;

23.   przypomina decyzję o ustanowieniu do 31 grudnia 2008 r. unijnego centrum danych systemów identyfikacji i śledzenia statków dalekiego zasięgu (LRIT) obsługiwanego przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa Morskiego (EMSA) (stanowisko PE z dnia 25 kwietnia 2007 r.(8) oraz rezolucja Rady z dnia 2 października 2007 r.); uznaje potrzebę przyznania EMSA dodatkowych funduszy w 2008 r. w celu sfinansowania tej nowej funkcji;

24.   przychylnie odnosi się do dokumentacji i wyjaśnień przekazanych przez Komisję i Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) dotyczących mechanizmów finansowego podziału ryzyka (RSFF); jest zdania, że można usunąć z budżetu rezerwę dotyczącą tych pozycji; niemniej wnosi o przekazywanie mu bieżących informacji i odnośnych dokumentów po przyjęciu wytycznych dotyczących drugiego komponentu CIP, instrumentów dotyczących kapitału podwyższonego ryzyka, oraz wnosi o informowanie go o wynikach negocjacji prowadzonych przez EBI i Komisję w sprawie współpracy na rzecz instrumentu gwarancji pożyczkowej dla projektów transportowych TEN (LGTT);

25.   w sprawie działu 2: "Ochrona zasobów naturalnych" – zdecydowanie przeciwstawia się ogólnym redukcjom proponowanym przez Radę w odniesieniu do wielu linii tej pozycji budżetowej; przywraca środki przewidziane w WPB dla wielu takich linii, zauważa jednak, że do Rady należy ostateczna decyzja w sprawie tych linii, które dotyczą wydatków obowiązkowych; zwraca się o bardziej przejrzyste przedstawianie danych liczbowych dotyczących środków rynkowych i pomocy bezpośredniej w przyszłych procedurach budżetowych; jest zaniepokojony powolnym tempem przyjmowania programów operacyjnych w zakresie filaru rozwoju obszarów wiejskich w ramach WPR, który od dawna stanowi priorytet Parlamentu; oczekuje szybkiej poprawy w tym zakresie; w sprawie działu 3a:

26.   zwraca uwagę na konieczność przyspieszenia procedury związanej z opracowywaniem specjalnych programów krajowych wznowienia produkcji zbóż i żywności pochodzenia zwierzęcego na terenach dotkniętych pożarami i innego rodzaju klęskami żywiołowymi, podkreśla, że programy te powinny być finansowane w ramach EFRROW (Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich) za pośrednictwem transferów wewnętrznych lub dotacji w obrębie państwa członkowskiego;

27.   w sprawie działu 3a: "Wolność, bezpieczeństwo i sprawiedliwość" – umieszcza środki na Fundusz Powrotów Imigrantów w rezerwie, w oczekiwaniu na przyjęcie podstawy prawnej; umieszcza też w rezerwie środki w oczekiwaniu na udzielenie Parlamentowi dokładniejszych informacji dotyczących walki z przestępczością; podkreśla znaczenie prac prowadzonych przez agencję Frontex; jest zdania, że agencja Frontex winna w sposób bardziej skuteczny przyczyniać się do wzmacniania granic zewnętrznych UE, w szczególności zmniejszając ciężar spoczywający obecnie na państwach członkowskich w związku z nielegalną imigracją; wzywa agencję do regularnego przedstawiania właściwej komisji bieżącej sytuacji i zaplanowanych działań; wzywa państwa członkowskie do spełnienia obietnic i udzielenia wsparcia w realizacji misji agencji w sposób umożliwiający jej efektywniejsze wywiązanie się z zadań;

28.   w sprawie działu 3b: "Obywatelstwo" – z ubolewaniem przyjmuje redukcje dokonane przez Radę w tym dziale, które wpłyną na programy takie jak Kultura 2007, Media 2007 oraz Młodzież w Działaniu; przywraca WPB oraz proponowane środki na pewną liczbę nowych oraz już realizowanych projektów pilotażowych i działań przygotowawczych w tym zakresie; zwraca uwagę, że środki przeznaczone na kampanię informacyjną i prewencyjną HELP wygasają wraz z budżetem na 2008 rok i oczekuje, że Komisja przedstawi kolejną inicjatywę; ponadto w ramach instrumentu finansowego ochrony cywilnej popiera udostępnienie dodatkowego potencjału w postaci sił szybkiego reagowania (ang. stand-by force) w obliczu klęsk żywiołowych lub katastrof spowodowanych przez człowieka, a także w przypadku aktów terrorystycznych lub katastrof ekologicznych;

29.   wzywa Komisję do ponownego udzielenia wsparcia dla inwestycji w infrastrukturę służącą poprawie możliwości zakwaterowania uchodźców;

30.   pragnie zachęcać słabiej reprezentowane grupy społeczeństwa obywatelskiego do bardziej stanowczego zabierania głosu, zwalczając wszelkie formy dyskryminacji oraz wzmacniając prawa kobiet, dzieci, osób niepełnosprawnych i osób starszych;

31.   wzywa Komisję do wykorzystania środków przeznaczonych na informację na dostarczanie zróżnicowanych informacji, które między innymi spełniać będą potrzeby mniejszości parlamentarnych w zakresie informacji o charakterze publicznym;

32.   w sprawie działu 4: "UE jako partner globalny" – popiera zwiększenie środków, w tym przeznaczonych dla Kosowa i Palestyny oraz zwiększenie środków, o którym mowa w piśmie w sprawie poprawek do WPB z dnia 17 września 2007 r. przedłożonym przez Komisję; proponuje po dodatkowych 10 mln EUR dla Kosowa (linia budżetowa 22 02 02) i Palestyny (linia budżetowa 19 08 01 02), a także dalsze zwiększanie na swoje priorytety aż do pułapu WRF, w tym przywrócenie WPB dla rezerwy na pomoc nadzwyczajną; redukuje wydatki na WPZiB o 40 mln EUR, przywracając je do poziomu budżetu na rok 2007; występuje o zastosowanie instrumentu elastyczności w całkowitej wysokości 87 mln EUR na wydatki zwiazane z WPZiB i inne priorytety, łącznie z Kosowem i Palestyną; jest zdania, że odzwierciedla to stałe niedofinansowanie działu 4 w WRF na lata 2007-2013;

33.   jest zdania, że poszanowanie praw człowieka i wartości demokratycznych powinno stanowić jeden z warunków przyznawania funduszy UE dla państw sąsiadujących i rozwijających się;

34.   przypomina Radzie, że regularne wspólne posiedzenia komisji w sprawie WPZiB powinny promować prawdziwy dialog polityczny ex ante, a nie jedynie służyć informowaniu Parlamentu ex post;

35.   uważa, że UE powinna lepiej koordynować swe różnorodne i godne pochwały inicjatywy na rzecz zwalczania i wykorzenienia chorób związanych z ubóstwem w państwach sąsiadujących i krajach rozwijających się; proponuje przeznaczyć odpowiednie środki budżetowe w celu wyposażenia tych państw w niezbędne instrumenty pomocy technicznej; zdecydował utworzyć osobną pozycję budżetową dla Globalnego Funduszu Zwalczania AIDS, Gruźlicy i Malarii w celu zwiększenia przejrzystości oraz zapewnienia niezbędnych środków zarówno dla Globalnego Funduszu, jak i dla innych priorytetów w zakresie zdrowia;

36.   w sprawie działu 5: "Administracja" – jest zdania, że podstawowym elementem procesu modernizacji administracji UE jest wyraźne określenie odpowiedzialności i obowiązków; przypomina, że jasne cele polityczne oraz indywidualna odpowiedzialność za ich realizację, oceniane przy użyciu wskaźników, które zostaną określone w czasie przekazywania danych uzyskanych w ramach różnych badań zleconych przez Komisję Budżetową w tej kwestii, powinny stanowić wytyczną przyszłych reform systemu;

37.   w tym kontekście z ubolewaniem przyjmuje niewydolność charakterystyczną dla systemu konkursów, wskutek której "zaakceptowani kandydaci" latami oczekują na listach rezerwowych bez gwarancji, że zostanie im zaoferowane stanowisko; jest zdania, że utrzymanie tego podejścia przyczyni się do obniżenia przeciętnego poziomu nowych urzędników UE, gdyż najlepsi kandydaci będą szukać zatrudnienia w bardziej dynamicznych sektorach gospodarki UE; domaga się poważnego zaangażowania ze strony Komisji na rzecz ponownego rozważenia tej kwestii w kontekście prac prowadzonych w następstwie kontroli oraz dostarczenia dodatkowych informacji z uwzględnieniem bardziej szczegółowego podziału personelu na kategorie i dyrekcje generalne oraz przewidywanych zmian na nadchodzące lata;

38.   przywraca WPB w reakcji na dokonaną przez Radę redukcję środków i planów zatrudnienia w dziale 5; umieszcza 49 mln EUR w rezerwie, w oczekiwaniu na przedstawienie wspomnianych wyżej danych i analiz; pragnie podtrzymać i rozwijać konstruktywny dialog międzyinstytucjonalny w zakresie trwających wysiłków na rzecz poprawy praktyki administracyjnej w instytucjach UE; podkreśla znaczenie odpowiedniej rekrutacji pracowników z państw członkowskich "UE 12"; jest zdania, że w toku poszerzeń UE dokumenty istotne z punktu widzenia doradztwa i podejmowania decyzji, jak np. oceny oddziaływania, powinny być dostępne we wszystkich koniecznych językach, ponieważ dokumenty te przedstawiają instrumenty lepszego stanowienia prawa; przypomina w tym kontekście, że Komisja Budżetowa rozpoczęła, za pośrednictwem dwóch badań, proces analizy celów reformy administracyjnej Komisji, skupiając się zwłaszcza na uruchomieniu ABB/ABM (Activity based budgeting - budżetu zadaniowego/Activity based management - zarządzania kosztami działań), wprowadzeniu cyklu planowania strategicznego oraz przyznaniu środków na odnośne wydatki administracyjne;

39.   zwraca się do Komisji o przedstawienie sprawozdania dotyczącego przyjętych wzorców wraz z pracownikami innych organizacji międzynarodowych stanowiącego uzupełnienie jej sprawozdania na temat planowania i optymalizacji zasobów ludzkich; ponadto zwraca się do Komisji o przedstawienie wytycznych w celu ułatwienia finansowania infrastruktury publicznej w ramach partnerstw publiczno-prywatnych (PPP);

40.   w sprawie projektów pilotażowych ‐ proponuje szereg innowacyjnych projektów, które wychodzą naprzeciw aktualnym wyzwaniom w UE;

41.   w sprawie działań przygotowawczych ‐ proponuje szereg inicjatyw mających stworzyć podstawy do przyszłych działań zwiększających zdolność UE do odpowiadania na rzeczywiste potrzeby jej obywateli;

o
o   o

42.   odnotowuje przegłosowane przez wyspecjalizowane komisje opinie zawarte w sprawozdaniu A6-0397/2007;

43.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji, wraz z poprawkami oraz propozycjami zmian do sekcji III projektu budżetu ogólnego, Radzie i Komisji, a także innym zainteresowanym instytucjom oraz organom.

ZAŁĄCZNIK

Wspólne oświadczenia uzgodnione w trakcie postępowania pojednawczego w dniu 13 lipca 2007 r.

1.  Programy w ramach funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności oraz programy dotyczące rozwoju obszarów wiejskich na lata 2007–2013

"Parlament Europejski i Rada przywiązują największą wagę do szybkiego zatwierdzania przez Komisję programów i projektów operacyjnych przedstawianych przez państwa członkowskie w związku z nowymi programami w ramach funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności na lata 2007–2013, jak również programów finansowanych w ramach rozwoju obszarów wiejskich.

W celu uniknięcia doświadczeń z początku okresu programowania 2000–2006 Parlament Europejski i Rada będą uważnie i regularnie monitorować proces zatwierdzania programów i projektów operacyjnych z myślą o zwiększeniu skuteczności oraz prawidłowym zarządzaniu. W tym celu wzywa się Komisję do dalszego regularnego zapewniania szczególnych narzędzi monitorujących, w tym również schematu działań, w trakcie procedury budżetowej".

2.  Rekrutacja związana z rozszerzeniami w latach 2004 i 2007

"Parlament Europejski i Rada z niepokojem odnotowują niski wskaźnik zatrudnienia na stanowiskach średniego szczebla kierowniczego, stosunkowo wysoki wskaźnik stałych stanowisk zajmowanych przez pracowników czasowych i brak wystarczającej liczby odpowiednich konkursów.

Parlament Europejski i Rada żądają od instytucji, w szczególności od EPSO, podjęcia wszelkich starań w celu zapewnienia podjęcia działań niezbędnych dla poprawy sytuacji i przyspieszenia całego procesu obsadzania urzędnikami stanowisk przyznanych przez władzę budżetową. Kryteria powinny być zgodne z kryteriami ustanowionymi w art. 27 regulaminu pracowniczego i mieć na celu jak najszybsze osiągnięcie możliwie najszerszej geograficznej proporcji.

Parlament Europejski i Rada zamierzają w dalszym ciągu uważnie monitorować trwający proces rekrutacyjny. W tym celu wymagają od każdej instytucji oraz EPSO przedstawiania władzy budżetowej dwa razy w roku informacji na temat sytuacji w dziedzinie rekrutacji związanej z rozszerzeniami w latach 2004 i 2007.

Parlament Europejski i Rada wzywają sekretarzy generalnych poszczególnych instytucji do przedstawienia sprawozdań na temat postępów osiągniętych w tej dziedzinie w następujących terminach:

   - sprawozdania dotyczące obsadzenia stanowisk przyznanych w budżetach na lata 2004–2007 – do końca stycznia 2008 r.;
   - sprawozdania dotyczące obsadzenia stanowisk przyznanych w 2008 roku – do 15 czerwca 2008 r. i do 31 października 2008 r."

3.  Dochody przeznaczone na określony cel

"Parlament Europejski i Rada uważają, że zwiększanie przejrzystości w dziedzinie budżetu stanowi część należytego zarządzania finansami w zakresie środków finansowych UE.

W tym kontekście zwracają się do Komisji i innych instytucji o dostarczanie odpowiedniej, terminowej i szczegółowej dokumentacji na temat dochodów przeznaczonych na określony cel obejmującej w możliwie największym stopniu faktyczne wykonanie i prognozy, która towarzyszyłaby wstępnemu projektowi budżetu. Komisja przedstawi odpowiednie informacje na temat dochodów przeznaczonych na określony cel w odniesieniu do przeniesień, a w miarę możliwości także przesunięć niewykorzystanych środków; wiąże się to ze zmianą formatu i treści bieżącej dokumentacji i nie wpłynie na decyzje podejmowane przez władzę budżetową.

Parlament Europejski i Rada przywiązują ogromną wagę do monitorowania dochodów przeznaczonych na określony cel, zwłaszcza dochodów odnoszących się do agencji wspólnotowych, i zwracają się do Komisji o przedstawianie regularnych sprawozdań z ich wykonania, w szczególności na podstawie konkretnego dokumentu przed pierwszym czytaniem budżetu. Wzywają Komisję do przedstawiania stosownych wniosków umożliwiających skuteczne monitorowanie i kontrolę dochodów przeznaczonych na określony cel w kontekście nadchodzącej zmiany rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2343/2002 dla agencji wspólnotowych.

Komisję wzywa się do przedstawiania sprawozdań na temat wprowadzonych ulepszeń nie później niż na początku kolejnej procedury budżetowej. Parlament Europejski i Rada będą nadal zwracać baczną uwagę na zarządzanie dochodami przeznaczonymi na określonymi cel, oczekując szybkiej poprawy w tej dziedzinie".

4.  Agencje zdecentralizowane

"Odnośnie do tworzenia organu objętego art. 185 rozporządzenia finansowego lub zmiany jego zakresu działalności, obydwa organy władzy budżetowej zwracają się do Komisji o terminowe dostarczanie im informacji na temat trwającej procedury prawodawczej w celu umożliwienia im wykonywania prerogatyw zgodnie z pkt 47 porozumienia międzyinstytucjonalnego.

Parlament Europejski, Rada i Komisja żądają większej przejrzystości w odniesieniu do agencji zdecentralizowanych z myślą o lepszym monitorowaniu ich rozwoju. Komisja określi dla każdego z działów wydatki dla poszczególnych agencji, w tym zmiany tych wydatków w latach 2007–2013.

Parlament i Rada przywołują swoje wspólne oświadczenie w sprawie agencji wspólnotowych, przyjęte dnia 18 kwietnia 2007 r., a w szczególności jego pkt 4, oraz zwracają się do Komisji o przedstawienie wykazu agencji, które zamierza ona poddać ocenie, wraz ze szczegółowym harmonogramem tej procedury oraz szczegółowym wyjaśnieniem kryteriów wyboru agencji, a także o przedstawianie wyników oceny raz do roku, najpóźniej podczas odbywających się w październiku rozmów trójstronnych.

Aby umożliwić władzy budżetowej uzyskanie jasnego i wszechstronnego obrazu dotychczasowych ocen, Komisja powinna przekazać wykaz agencji, które zostały już poddane ocenie oraz streszczenie najważniejszych ustaleń tych analiz.

Parlament i Rada przypominają także, że w wyżej wymienionym wspólnym oświadczeniu z dnia 18 kwietnia 2007 r. zwróciły się do Komisji o przedstawienie wraz z każdym WPB dokumentu roboczego dotyczącego wszystkich agencji wspólnotowych. W tym celu apeluje się do agencji zdecentralizowanych o przedstawianie co roku szczegółowych informacji wraz z projektem preliminarza na nadchodzący rok budżetowy.

Aby zrealizować ten cel, agencje zdecentralizowane są proszone o coroczne przedstawianie szczegółowych informacji towarzyszących ich projektom preliminarzy na nadchodzący rok budżetowy. n-1, n oraz n+1; a ponadto program prac agencji oraz informacje na temat ich budżetu z wyszczególnieniem tytułu 1 i 2.

Przedmiotowe agencje udostępniają również preliminarze i wskaźniki, takie jak czynsze lub szacunkowa wartość budynków, status personelu oraz wszelkie przywileje przyznane agencjom przez państwa członkowskie, w których mają one siedzibę.

Ponadto agencje powinny przedstawić, nie później niż przed końcem marca każdego roku n, szacunkową kwotę nadwyżki operacyjnej z roku n-1, którą należy zwrócić do budżetu Wspólnoty w późniejszym okresie w roku n, w celu uzupełnienia tej już dostępnej informacji dotyczącej nadwyżki pochodzącej z roku n-2.

Parlament Europejski i Rada wzywają Komisję do rozpoczęcia gromadzenia wszystkich wyżej wymienionych informacji, w należytym terminie dla każdego WPB, oraz do gromadzenia brakujących informacji za bieżący rok".

5.  Agencje wykonawcze

"Parlament Europejski i Rada z zadowoleniem przyjmują wszelkie starania służące poprawie skuteczności metod stosowanych przez Komisję Europejską w celu realizacji polityk i programów UE.

Tworzenie agencji wykonawczych może przyczynić się do takiej skuteczności, jednak wyłącznie wtedy, gdy odbywa się to z pełnym poszanowaniem zasady należytego zarządzania finansami i całkowitej przejrzystości. Oznacza to, że takie agencje nie mogą, ani obecnie, ani w przyszłości, być przyczyną zwiększenia udziału kosztów administracyjnych. Zasada blokowania stanowisk, określona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r., w wyniku takiej reorganizacji zadań musi być zatem rygorystycznie przestrzegana. Wszelkie wnioski dotyczące stworzenia nowej agencji wykonawczej powinny być oparte na wszechstronnej analizie kosztów i korzyści. We wniosku takim należy jasno określić zakres odpowiedzialności.

Władza budżetowa musi dysponować wszystkimi niezbędnymi informacjami umożliwiającymi jej uważne monitorowanie wykonania wyżej wymienionej zasady zarówno obecnie, jak i w przyszłości. Ocena skutków finansowych regulacji dotycząca agencji wykonawczej powinna zatem zawierać następujące informacje:

   a. zasoby w znaczeniu środków finansowych i personelu wymaganych do funkcjonowania agencji wykonawczej, z podziałem na wydatki na personel (urzędników stałych i czasowych oraz pracowników kontraktowych) i inne wydatki administracyjne;
   b. planowane oddelegowania służbowe urzędników Komisji do agencji wykonawczej;
   c. zasoby administracyjne uwolnione w związku z przekazaniem zadań służb Komisji agencji wykonawczej oraz realokacja zasobów ludzkich;. w szczególności liczba pracowników (w tym pracowników zewnętrznych) przypisanych do każdego odnośnego zadania w Komisji, liczba tych pracowników, którzy mają zostać przeniesieni do postulowanej nowej lub powiększanej agencji, liczba stanowisk w Komisji, które mają zostać w konsekwencji zablokowane oraz liczba członków personelu Komisji, których proponuje się przenieść do wykonywania innych zadań;
   d. dalsze przesunięcia stanowisk w planie zatrudnienia Komisji;
   e. korzyści z przekazania zadań wykonawczych agencji wykonawczej w porównaniu do zarządzania bezpośredniego przez służby Komisji: wszelkie porównania scenariusza "zarządzania bezpośredniego przez służby Komisji" ze scenariuszem "agencji wykonawczej" oparte są na zasobach wykorzystywanych do realizacji istniejącego(-ych) programu(-ów) w jego(ich) obecnej formie, aby zagwarantować rzetelne porównanie oparte na faktach; w przypadku nowych i rozszerzanych programów uwzględnione zostaną również zmiany w wysokości przyznanych środków finansowych, którymi ma zarządzać agencja;
   f. projekt planu zatrudnienia według grup zaszeregowania i kategorii oraz oparta na solidnych danych szacunkowa liczba pracowników kontraktowych, która została zaplanowana i wstępnie zapisana w budżecie;
   g. jasne wyszczególnienie wszystkich podmiotów zaangażowanych w realizację programu, w tym pozostałą część operacyjną środków finansowych programu, za realizację której odpowiadają (Komisja, agencje wykonawcze, pozostałe biura pomocy technicznej, państwa członkowskie, agencje krajowe itd.).

Parlament Europejski i Rada wzywają Komisję, aby – przed podjęciem decyzji o utworzeniu nowej agencji lub poszerzeniu zakresu obowiązków istniejącej agencji – dostarczała kompletne i szczegółowe informacje na temat poziomów zatrudnienia i wykorzystania środków, umożliwiając władzy budżetowej stwierdzenie, czy wydatki administracyjne na realizację programu faktycznie nie uległy zwiększeniu.

Należy przypomnieć, że ostateczna decyzja dotycząca zatrudnienia pozostaje w gestii władzy budżetowej".

Deklaracja Komisji na temat dochodów przeznaczonych na określonych cel

"Komisja przypomina, że odzyskiwanie nienależnie wypłaconych kwot jest podstawowym narzędziem należytego zarządzania finansami; kwoty te należy uwzględniać w perspektywie całkowitej realizacji programów przyjmowanych w kontekście wieloletnich ram finansowych.

Ponadto Komisja uważa, że nie ma możliwości przedstawienia władzy budżetowej innych prognoz dochodów przeznaczonych na określony cel niż prognozy zawarte już we wstępnym projekcie budżetu".

(1) Dz.U. L 253 z 7.10.2000, str. 42.
(2) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE, Euratom) nr 1995/2006 (Dz.U. L 390 z 30.12.2006, str.1).
(3) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, str. 1.
(4) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0131.
(5) PE 391.970.
(6) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0272.
(7) "Kodeks postępowania dotyczący powoływania agencji wykonawczej" zatwierdzony przez Komisję w piśmie z dnia 20 kwietnia 2004 r. (załącznik do rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie projektu budżetu korygującego nr 6 Unii Europejskiej na rok budżetowy 2004 (Dz.U. C 104 E z 30.4.2004, str. 951)).
(8) P6_TA(2007)0146.


Projekt budżetu ogólnego na rok 2008 (sekcje I, II, IV, V, VI, VII, VIII i IX)
PDF 433kWORD 109k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. w sprawie projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2008, Sekcja I - Parlament Europejski, Sekcja II - Rada, Sekcja IV - Trybunał Sprawiedliwości, Sekcja V - Trybunał Obrachunkowy, Sekcja VI - Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny, Sekcja VII - Komitet Regionów, Sekcja VIII - Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich, Sekcja IX - Europejski Inspektor Ochrony Danych (C6-0288/2007 – 2007/2019B(BUD))
P6_TA(2007)0474A6-0394/2007

Parlament Europejski,

-   uwzględniając art. 272 Traktatu WE,

-   uwzględniając decyzję Rady 2000/597/WE, Euratom z dnia 29 września 2000 r. w sprawie systemu środków własnych Wspólnot Europejskich(1),

-   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(2),

-   uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(3),

-   uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 6 maja 1999 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i poprawy procedury budżetowej(4), a zwłaszcza jego punkt 26,

-   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie wytycznych dotyczących procedury budżetowej na rok 2008 - sekcje 2, 4, 5, 6, 7, 8 i 9 oraz wstępnego projektu preliminarza budżetowego Parlamentu Europejskiego (sekcja 1) dla procedury budżetowej na rok 2008(5),

-   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie preliminarza dochodów i wydatków Parlamentu Europejskiego w roku budżetowym 2008(6),

-   uwzględniając wstępny projekt budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2008 przedstawiony przez Komisję dnia 2 maja 2007 r. (SEC(2007)0500),

-   uwzględniając projekt budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2008 sporządzony przez Radę dnia 13 lipca 2007 r. (C6-0288/2007),

-   uwzględniając art. 69 oraz załącznik IV Regulaminu,

-   uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz Komisji Petycji (A6-0394/2007),

A.   mając na uwadze, że rok 2008 jest drugim rokiem obowiązywania nowych ram finansowych (2007-2013), w których pułap wydatków w dziale 5 (Administracja) został wyznaczony na 7 457 mln EUR w cenach bieżących,

B.   mając na uwadze, że we wstępnym projekcie budżetu (WPB) wszystkich instytucji pozostawiono margines w kwocie 121 285 164 EUR poniżej pułapu w dziale 5 ram finansowych na rok budżetowy 2008 r.,

C.   mając na uwadze, że po decyzji Rady w projekcie budżetu (PB) margines poniżej pułapu w dziale 5 na 2008 r. wynosi 266 755 254 EUR,

Kontekst ogólny

1.   zauważa, że po pierwszym czytaniu Rady instytucje podjęły starania w celu ograniczenia części tradycyjnych wydatków, tak aby odzwierciedlały one ich niezbędne potrzeby; jest zdania, że przyczyniło się to do opracowania budżetu, który jest budżetem podatnika UE, zgodnie z postulatem wyrażonym w rezolucji w sprawie wytycznych; zachęca instytucje do dalszych działań w tym kierunku, tak aby pogłębić zaufanie obywateli do instytucji europejskich i do Europy;

2.   zwraca uwagę na fakt, że większość podwyżek wykraczających poza stopę inflacji wynika z wydatków związanych z budynkami; wyraża zaniepokojenie obciążeniem kosztami budynków w nadchodzących latach, jeżeli nie będą one uważnie monitorowane przez instytucje; zwraca się do instytucji o regularne informowanie władzy budżetowej na temat postępów w poszczególnych projektach w perspektywie średnioterminowej oraz o kontrolowanie ich rozbudowy; domaga się, aby w obliczu wejścia w życie statutu posła w 2009 r. władza budżetowa otrzymała do 31 marca 2008 r. zaktualizowany plan inwestycji w nieruchomości na najbliższe 3 lata, obejmujący także koszty renowacji;

3.   w związku z powyższym postanowił ograniczyć zwiększenie budżetu na 2008 r. do 6,92%; postanawia pozostawić margines w dziale 5; zaleca przywrócenie kwoty 8 180 945 EUR z wprowadzonej przez Radę obniżki w kwocie 22 127 359 EUR w budżecie pozostałych instytucji (z wyłączeniem Komisji), czyli 37% tej kwoty, po przeanalizowaniu poszczególnych wniosków i zapotrzebowania każdej z instytucji; jest zdania, że taka strategia odpowiada potrzebie zapewnienia skuteczności działań instytucji oraz gwarantuje stabilność ich budżetów;

4.   w kontekście ogólnej troski o ochronę środowiska naturalnego zachęca wszystkie instytucje, z Komisją włącznie, do zbadania wraz z odpowiednimi państwami członkowskimi różnych możliwości zapewnienia wydajniejszego systemu transportu publicznego obejmującego wewnętrzne punkty informacji o mobilności, informacje na temat rozkładów jazdy pochodzące z intranetu oraz inne zachęty, tak aby zachęcić pracowników instytucji europejskich do korzystania ze środków transportu publicznego lub rowerów w bezpiecznych warunkach;

5.   docenia wysiłki na rzecz przesunięcia stanowisk, jakie Parlament podejmował przez ostatnie dwa lata; wyraża ubolewanie, że wiele innych instytucji nie wdraża skutecznej strategii dotyczącej przeniesienia stanowisk; oczekuje, że instytucje te włączą kwestię przesunięcia jako integralną część do swoich budżetów w nadchodzących latach;

6.   odnotowuje, że w 2006 r. Parlament domagał się od pozostałych instytucji dokładniejszych informacji na temat wykonania i kosztów ich podstawowych zadań, aby uzasadnić w bardziej przejrzysty sposób ich skuteczność lub – w innym wypadku – zapewnienie dodatkowych środków; zauważa, że bardzo niewiele instytucji przedkłada takie sprawozdania informujące o działalności; zwraca się do wszystkich instytucji, których to dotyczy, o przedstawianie tych informacji w terminie do pierwszego tygodnia września każdego roku;

Sekcja I - Parlament Europejski
Uwagi ogólne

7.   przypomina, że rok 2008 jest ostatnim pełnym rokiem obecnej kadencji i ostatnim rokiem przed wejściem w życie nowego statutu posła; jest zdania, że należy wziąć ten fakt pod uwagę w świetle przyszłych potrzeb finansowych;

8.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w piśmie w sprawie poprawek Prezydium po raz pierwszy przedstawiło nowe wnioski poniżej przyjętego pułapu 20% środków w dziale 5 (tzn. na poziomie 19,87%), choć uwzględniło zwiększenie preliminarza o 45,6 mln EUR; zwraca uwagę na fakt, że Prezydium zamierza uruchomić szereg nowych projektów, które nie są bezpośrednio powiązane z podstawową działalnością Parlamentu; jest zdania, że z uwagi na brak elastyczności w budżecie administracyjnym realizację nowych przedsięwzięć należy podejmować w sposób rozważny, uwzględniając ograniczoną dostępność środków finansowych oraz perspektywy od 2009 r.; zachęca administrację i Prezydium do uwzględnienia rzeczywistych potrzeb oraz działań administracyjnych i politycznych Parlamentu, a także do poszukiwania sposobów na ograniczenie obecnych kosztów podjętych zadań; przypomina, że powyższa treść nie stanowi jakiegokolwiek ograniczenia prawa Parlamentu do pełnego wykorzystania pułapu 20% środków w 2008 r. i w latach kolejnych, o ile uzna on to za konieczne i uzasadnione;

9.   proponuje przeprowadzenie na szczeblu ekspertów szerokiej debaty na temat historii Europy oraz jej interpretacji, zanim powstanie "Dom historii europejskiej";

10.   z zadowoleniem przyjmuje zaproponowany przez Sekretarza Generalnego plan przesunięć dotyczący 58 stanowisk; jest zdania, że stanowi to krok we właściwym kierunku, który pozwoli zapełnić braki kadrowe, a równocześnie zapewni stabilne zatrudnienie w przyszłości; zachęca Sekretarza Generalnego do kontynuowania wyżej wspomnianych działań oraz do przeprowadzenia kolejnej analizy służącej zracjonalizowaniu zadań i równoczesnemu kontrolowaniu kosztów zewnętrznych;

11.   zgodnie z wyżej wspomnianą rezolucją z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie preliminarza Parlamentu na rok 2008 postanawia obniżyć szereg linii budżetowych, zwłaszcza tych, które okazały się zawyżone w 2006 r.; zwraca uwagę, że ograniczenia te nie dotyczą rozdziału 10 i 12 oraz tytułu 4;

12.   uznaje, że nowe propozycje zostały przedstawione na zaawansowanym etapie procedury budżetowej i utrudniły podjęcie decyzji na posiedzeniu plenarnym o utrzymaniu zgodności z poziomem wzrostu odpowiadającym stopie inflacji z wyjątkiem przypadków, w których nowe inicjatywy są należycie uzasadnione; postanowił ustalić ostateczną kwotę budżetu Parlamentu na poziomie 1 452 517 167 EUR, co stanowi wzrost o 3,9% w stosunku do budżetu na 2007 r. oraz 19,48% środków w dziale 5;

13.   zauważa, że czasami z różnych powodów instytucje były zmuszone do zakupu lub wynajmu nieruchomości po cenie, która prima facie wydawała się wyższa od ceny rynkowej; pragnie zbadać dalej w kontekście międzyinstytucjonalnym możliwości poprawy warunków dotyczących zamówień publicznych na zakup lub wynajem budynków przez instytucje UE, jak również na prace remontowe wykonywane przez instytucje UE głównie w celu obniżenia ceny zakupu lub wynajmu nieruchomości oraz obniżenia kosztów remontu, a także zagwarantowania niezbędnej elastyczności w celu uniknięcia działań kartelowych i monopolistycznych;

14.   potwierdza swoje zaangażowanie w lepsze stanowienie prawa, będące priorytetem podstawowych działań Parlamentu oraz wspiera podejmowane w tym celu decyzje; zachęca Sekretarza Generalnego do kontynuacji wysiłków zmierzających do zwiększenia biegłości Parlamentu w lepszym stanowieniu prawa;

Zwiększenie liczby asystentów posłów

15.   jest zdania, że zachowanie różnorodności językowej wśród posłów do Parlamentu Europejskiego jest dla administracji jednym z najważniejszych wyzwań; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje pilotażowy projekt, którego rozpoczęcie jest planowane na 2008 r., służący zaspokojeniu wielokrotnie sygnalizowanego przez posłów zapotrzebowania na pomoc językową, zarówno indywidualną, jak i podczas nieoficjalnych spotkań związanych z wykonywaniem obowiązków legislacyjnych;

16.   w związku z tym postanawia ograniczyć całkowity przydział środków na projekt pilotażowy do 4 mln EUR i równocześnie zapisać 2 mln EUR w rezerwie, tak aby skłonić administrację do priorytetowego potraktowania kwestii bardziej skutecznego wsparcia lingwistycznego dla posłów podczas oficjalnych posiedzeń; rezerwa w wysokości 2 mln EUR nie będzie miała wpływu na projekt pilotażowy;

17.   przypomina, że tłumaczenie ustne oraz koszty związane z organizacją posiedzeń powinny być wykorzystywane w możliwie najwydajniejszy sposób; jest zdania, że wyposażenie wszystkich sal posiedzeń w system głosowania elektronicznego stanowi sposób na lepsze wykorzystanie usług tłumaczenia ustnego;

18.   wzywa Prezydium do zasięgnięcia opinii grup politycznych w sprawie wyposażenia i przebudowy sal posiedzeń WIC 100 i WIC 200 w Strasburgu, zanim podejmie ono dalsze decyzje w tej sprawie;

19.   przypomina, że Kodeks postępowania w kwestii wielojęzyczności służy zapewnieniu posłom najlepszej obsługi w ramach obecnie dostępnych środków; wzywa administrację do aktywniejszego egzekwowania Kodeksu postępowania w kwestii wielojęzyczności, aby zapobiegać niedociągnięciom, nieodpowiedzialnemu wykorzystywaniu lub nadużywaniu usług językowych; wyraża jednak ubolewanie z powodu braku elastyczności przy tłumaczeniu ważnych dokumentów w szczególnie trudnych okresach; wzywa administrację do dołożenia wszelkich starań, aby zagwarantować wysoką jakość usług tłumaczeniowych, pozostających w zgodności ze szczególnymi wymogami Parlamentu pod względem jakości, terminów i poufności oraz aby zapewnić odpowiednie środki i właściwą organizację służb tłumaczeniowych w celu uniknięcia wszelkich niedociągnięć i wynikających stąd wyższych kosztów, w szczególności, gdy terminy decyzji określone są w Traktacie;

20.   uznaje potrzebę i użyteczność rozwoju w ramach obecnej Biblioteki Parlamentu działu analiz dostarczającego poszczególnym posłom analitycznych dokumentów związanych z ich działalnością parlamentarną;

21.   zwraca uwagę na wniosek o utworzenie nowego art. 323 dotyczącego "kontaktów z parlamentami w krajach trzecich oraz wsparcia demokracji parlamentarnej" z kwotą 360 000 EUR w celu zróżnicowania działalności Parlamentu według kryterium geograficznego; wyraża zaniepokojenie liczbą delegacji i zgromadzeń uwzględnionych w budżecie Parlamentu, szczególnie z uwagi na fakt, że ich wpływ finansowy nie został wyraźnie określony w budżecie, gdyż obejmuje on nie tylko środki w odpowiednich pozycjach, lecz również związane z tym koszty tłumaczenia ustnego oraz wsparcia technicznego i logistycznego; zwraca się do administracji o przedstawienie wniosku dotyczącego zwiększenia przejrzystości tego rodzaju działań;

22.   jest zdania, że przewodniczący Parlamentu i prezydencja Rady powinny uwzględnić opinię obywateli UE w kwestii rozłożenia prac Parlamentu na trzy miejsca oraz związanych z tym kosztów i konsekwencji dla środowiska;

23.   w kwestii asystentów wzywa administrację do wzmocnienia systemu wewnętrznej kontroli w celu zapewnienia, że rekrutacja asystentów posłów odbywa się w jasny i przejrzysty sposób, gwarantując, że regulacje podatkowe i socjalne (pensje, uprawnienia socjalne itd.) są przestrzegane;

24.   wzywa Komisję do przedłożenia nowego wniosku w sprawie statutu asystentów, zapewniającego posłom z jednej strony niezbędną swobodę wyboru i elastyczność w odniesieniu do okresu obowiązywania kontraktów i wysokości wynagrodzeń, z drugiej zaś gwarantującego asystentom jednolitość i bezpieczeństwo w zakresie systemów podatkowych, przepisów dotyczących ubezpieczeń socjalnych i ubezpieczeń zdrowotnych;

Europejskie fundacje polityczne

25.   postanowił na obecnym etapie procedury budżetowej, w oczekiwaniu na przyjęcie podstawy prawnej dla finansowania europejskich fundacji politycznych, utworzyć nową pozycję budżetową (nr 403 "Wkład na rzecz europejskich fundacji politycznych"), której środki wynosiłyby 5 milionów EUR w rezerwie, i opatrzoną komentarzem "p.m.";

Program praktyk Parlamentu Europejskiego

26.   z zadowoleniem przyjmuje starania Sekretariatu mające na celu ocenę wprowadzenia programu praktyk PE i wzywa Prezydium do kontynuacji niezbędnych prac przygotowawczych przy wykorzystaniu pięciu dostępnych etatów;wzywa administrację do włączenia do procedur przetargowych jako jednego z kryteriów udzielania zamówień zatrudniania praktykantów przez przedsiębiorstwa składające oferty przetargowe;

Parlament przyjazny dla środowiska

27.   wyraża ubolewanie z powodu faktu, że w ponad pięć lat od rozpoczęcia wdrażania procesu EMAS w procedurze budżetowej nadal nie zarejestrowano procesu EMAS oraz nadal nieznany jest jego wpływ na środowisko naturalne, a także oszczędności i inwestycje związane z jego wdrożeniem; zwraca się do administracji o przedstawienie powyższych informacji, o które zwracał się już w ust. 37 wyżej wymienionej rezolucji z dnia 29 marca 2007 r. oraz w ust. 31 wyżej wymienionej rezolucji z 7 czerwca 2007 r. i do przedłożenia ich odpowiednim komisjom i innym organom; zwraca się ponadto do administracji o przedstawienie sprawozdania dotyczącego wpływu zmniejszenia zużycia energii elektrycznej w związku z ograniczeniem stosowania klimatyzacji w sezonie letnim, a także planu działania w zakresie zmniejszenia i offsetu emisji CO2 spowodowanych działalnością Parlamentu, w szczególności w zakresie podróży i budynków, oraz zmniejszenia zużycia wody, papieru i innych surowców; w związku z tym wzywa administrację do przedłożenia sprawozdania ekspertów w sprawie możliwości zainstalowania na dachach i ścianach budynków Parlamentu paneli fotowoltaicznych lub słonecznych wytwarzających energię elektryczną;

28.   zwraca się do administracji o wymianę floty samochodowej poprzez kupno lub wynajem pojazdów, które powodują mniejsze zanieczyszczenie niż pojazdy obecnie używane, na przykład samochodów z silnikiem hybrydowym, w oparciu o przedstawienie odpowiedniego planu działania;, uwzględniające również finansowe skutki tego rodzaju decyzji;

29.   zwraca się do administracji o ograniczenie liczby podróży służbowych oraz do zachęcania pracowników, by podróżując pomiędzy trzema miejscami pracy, korzystali z najbardziej przyjaznych dla środowiska środków transportu;

Polityka informacyjna

30.   podkreśla dążenie do stworzenia stabilnej polityki informacyjnej z udziałem grup politycznych, docierającej do europejskich obywateli; jest zdania, że można ten cel osiągnąć poprzez wzmocnienie mediów lokalnych i regionalnych, bezzwłoczne otwarcie Wszechnicy w Brukseli oraz większą elastyczność w przyjmowaniu grup odwiedzających; w tej ostatniej kwestii przypomina, że zwrot kosztów rzeczywiście poniesionych w ramach wyznaczonego wcześniej pułapu zapewni pełną przejrzystość programu; w tym celu zachęca kwestorów do ponownego przeanalizowania obecnie obowiązujących przepisów;

31.   wzywa Prezydium do przyjęcia programu na okres zbliżającej się kampanii wyborczej, uwzględniającego konieczność utrzymywania bliskich kontaktów między posłami i obywatelami UE; przypomina w tym kontekście o roli biur informacyjnych oraz mediów lokalnych i regionalnych w zakresie poszerzania wiedzy obywateli na temat działalności Parlamentu; zwraca się do administracji o wzmożenie przy udziale posłów działań na rzecz lokalnych i regionalnych mediów w biurach zewnętrznych; w związku z tym oczekuje do grudnia 2007 r. ich rocznych planów pracy na 2008 r., aby móc w styczniu uwolnić środki z rezerw;

32.   wzywa Prezydium do wykorzystania środków przeznaczonych na politykę informacyjną w celu dostarczania różnorodnych informacji, które między innymi zaspokajają potrzeby mniejszości parlamentarnych w zakresie informacji publicznej;

33.   wyraża ubolewanie z powodu nieprzekazywania władzy budżetowej informacji o dotychczasowych postępach prototypu WebTV, zwłaszcza z uwagi na to, że polityka informacyjna, w tym WebTV, jest uważana za priorytet na 2008 r.; postanawia zatrzymać 9 mln EURw rezerwie na informację i komunikację do czasu przedłożenia prototypu do akceptacji władzy budżetowej;

34.   oczekuje na prototyp WebTV; przypomina, że warunkiem finansowania tego projektu zawartymi w poprzedniej procedurze budżetowej i rezolucji Parlamentu z dnia 26 października 2006 r. w sprawie budżetu na rok 2007 (sekcje I, II, IV, V, VI, VII, VIII(A) i VIII(B))(7) jest zatwierdzenie prototypu;

Bezpieczeństwo

35.   podziela zaniepokojenie administracji dotyczące tak istotnej kwestii, jaką jest bezpieczeństwo; zwraca jednak uwagę, że administracja nie jest w stanie podać dokładnej liczby osób przebywających w budynkach Parlamentu, gdyż niektóre z nich nie używają kart wstępu do otwierania bramek; zwraca się w związku z tym do administracji o dopilnowanie, by pracownicy przestrzegali przepisów i zachęca kwestorów do ponownego przeanalizowania kwestii elektronicznych kart wstępu dla posłów, co pozwoliłoby wdrożyć pewne nowe rozwiązania, takie jak podpis elektroniczny;

36.   podkreśla, że bezpieczeństwo posłów i pracowników w pobliżu budynków Parlamentu w Brukseli po zwykłych godzinach pracy nie jest wystarczająco dobrze zapewnione; zwraca się do administracji, aby skłoniła belgijskie władze do poprawy tej sytuacji;

Plan zatrudnienia

37.   popiera ustanowienie dwóch nowych dyrekcji generalnych: DG. ds. Tłumaczeń Ustnych i DG ds. Wspierania Innowacji; jest zdania, że poprawi to jakość usług świadczonych na rzecz posłów i poszczególnych działów administracji;

38.   jest zdania, że przedstawiony przez Sekretarza Generalnego wniosek dotyczący zatrudnienia, obejmujący utworzenie nowych stanowisk, przeniesienie niektórych stanowisk oraz szereg przekształceń, odzwierciedla dążenia Parlamentu do ograniczenia wzrostu zatrudnienia wyłącznie do nowych projektów lub określonych obowiązków; zwraca uwagę, że liczba stanowisk przeniesionych osiągnęła roczny docelowy poziom 1%, wyznaczony w rezolucji w sprawie preliminarza; zwraca się o regularne informacje na temat wykonania planu przesunięć; podkreśla ponadto, że przedstawiony wniosek ma bardzo niewielki wpływ na budżet na 2008 r. pod względem finansowym;

39.   w związku z powyższym postanowił zatwierdzić zmiany w zaproponowanym przez Sekretarza Generalnego pakiecie działań w zakresie zatrudnienia w następującym zakresie:

   - uwolnienie z rezerwy 16 nowych stanowisk wymienionych w preliminarzu oraz przeznaczonych na nie środków; dotyczy to dziewięciu stanowisk AD5 i siedmiu stanowisk AST3, w tym jedno stanowisko czasowe dla szóstego kwestora,
   - udostępnienie niezbędnych środków na utworzenie pięciu stanowisk AD5 do działu analiz w Bibliotece oraz dwóch stanowisk AD16 w związku z utworzeniem nowych dyrekcji generalnych,
   - przekształcenie 35 stanowisk AST (10 AST1, 10 AST2, 5 AST3, 5 AST4 i 5 AST5) w stanowiska AD5, które wpisano w rezerwie,
   - jeden indywidualny awans (z AD14 na AD15),
   - przekształcenie 25 stanowisk AST6 na AD5 i 1 stanowiska AST1 na AD5,
   - zmiana stopnia zaszeregowania 23 stanowisk stałych (2 AD12 na AD15, 11 AD12 na AD7, 4 AST11 na AST3, 3 AST11 na AST1 oraz 3 AST6 na AST1)

40.   postanowił uwolnić z rezerwy 448 przesunięć na wyższy stopień zaszeregowania dla sekretariatu Parlamentu, o które zwróciła się administracja w kontekście art. 6 regulaminu pracowniczego dla pracowników stałych i czasowych oraz odpowiadających im środków; w przypadku pracowników stałych dotyczy to następujących stanowisk:2 AD13 na AD14, 45 AD12 na AD13, 25 AD11 na AD12; 10 AD7 na AD8, 3 AD6 na AD7, 165 AD5 na AD6, 50 AST7 na AST8, 65 AST4 na AST5, 65 AST1 na AST2, zaś w przypadku pracowników czasowych są to stanowiska: 1 AD12 na AD13, 2 AD10 na AD11, 1 AST2 na AST3, 2 AST1 na AST2, 12 AST1 na AST3;

41.   postanowił także zatwierdzić 74 przesunięcia na wyższy stopień zaszeregowania, o które zwróciły się grupy polityczne: 1 AD12 na AD13, 6 AD11 na AD12, 4 AD10 na AD11, 2 AD9 na AD10, 4 AD8 na AD9, 3 AD7 na AD8, 7 AD6 na AD7, 8 AD5 na AD6, 3 AST10 na AST11, 9 AST8 na AST9, 9 AST7 na AST8, 3 AST6 na AST7, 2 AST5 na AST6, 2 AST4 na AST5, 1 AST3 na AST4, 2 AST2 na AST3, 8 AST1 na AST2;

42.   zwraca uwagę, że sprawowanie kontroli demokratycznej nad Komisją jest podstawowym zadaniem Parlamentu i zwraca się do Prezydium i administracji o przyznanie dla tego zadania niezbędnych stanowisk komitologicznych, biorąc pod uwagę nowe zadania Parlamentu w zakresie działań obejmujących sprawy zagraniczne i politykę rozwojową; podkreśla ponadto rolę wzmocnienia zdolności administracyjnych Parlamentu w związku z jego nowymi uprawnieniami kontroli demokratycznej instrumentów pomocy zewnętrznej; zwraca się do administracji o przedłożenie do marca 2008 r. sprawozdania oceniającego doświadczenia polityczne i administracyjne zdobyte przy realizacji tych uprawnień; w związku z tym zwraca się do sekretarza generalnego o dokonanie przesunięcia dwóch stanowisk AD – jednego do Komisji Spraw Zagranicznych i jednego do Komisji Rozwoju – w 2008 r. wraz ze zwolnieniem się stanowiska w dowolnym wydziale uznanym za jeden z "negatywnych priorytetów";

43.   z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Prezydium ustalenia wytycznych dotyczących naboru personelu z uwzględnieniem osób niepełnosprawnych, w tym praktykantów oraz personelu na kontraktach okresowych lub czasowych zgodnie z Kodeksem właściwego postępowania w zakresie zatrudniania osób niepełnosprawnych; z zadowoleniem przyjmuje również inicjatywę administracji w zakresie programu szkoleniowego osób niepełnosprawnych; jest zdania, że w celu ułatwienia ich przyjmowania do administracji parlamentu, powinna ona rozważyć powołanie "koordynatora ds. osób niepełnosprawnych";

44.   postanawia przenieść dwa etaty bibliotekarzy do rezerwy w celu zachęcenia administracji do stworzenia pełnego wewnętrznego systemu zarządzania wiedzą;

Sprawy różne

45.   przyjmuje do wiadomości wniosek Prezydium o przyznanie 100 000 EUR Fundacji im. Sacharowa w charakterze subsydium wspierającego działania na rzecz praw człowieka; sprawdzi, czy przyznanie subsydium Fundacji im Sacharowa w Moskwie w wyniku decyzji podjętej przez Prezydium w dniu 10 października 2007 r. dotyczącej ogólnej zgody na projekt konwencji jest zgodna z przepisami rozporządzenia finansowego, w szczególności z możliwością udzielania przez Parlament subsydiów na prowadzenie działalności informacyjnej (art. 108 ust. 4 rozporządzenia finansowego);

Sekcja IV – Trybunał Sprawiedliwości

46.   podkreśla, że zwiększenie budżetu wynika przede wszystkim z oddania nowego Pałacu; jest zdania, że wywrze ono szczególnie istotny wpływ na budżet na 2008 r. i powinno mieć charakter wyjątkowy; podkreśla, że zgodnie z wieloletnimi ramami finansowymi dostępny margines w dziale 5 w 2009 r. będzie niewielki; w związku z tym zachęca Trybunał Sprawiedliwości, aby przystąpił do szczegółowej analizy wydatków w celu ograniczenia ich wzrostu w 2009 r.;

47.   przychyla się do wniosku Trybunału Sprawiedliwości o ograniczenie jego wkładu w spłatę rat leasingowych nowego Pałacu o kwotę 4 mln EUR dzięki nadpłacie w tej wysokości z budżetu na 2007 r.;

48.   w porozumieniu z Trybunałem Sprawiedliwości postanowił przywrócić standardową ulgę podatkową na poziomie 3,7%; przywrócił w związku z powyższym odpowiednie środki;

49.   zatwierdził następujące zmiany w zakresie zatrudnienia:

   - utworzenie dziewięciu stanowisk czasowych AD10 w celu wsparcia gabinetów rzeczników generalnych oraz prezesa Sądu do spraw Służby Publicznej,
   - utworzenie jednego stanowiska AD5 w celu zatrudnienia prawnika w związku z zaostrzonymi wymogami w zakresie ochrony danych oraz jednego stanowiska AST3 w związku z wdrożeniem międzyinstytucjonalnych projektów oprogramowania SAP;

50.   zwiększył środki udostępnione przez Radę w projekcie budżetu o kwotę 3 102 000 EUR, co stanowi wzrost o 8,03% w stosunku do budżetu na 2007 r.;

Sekcja V – Trybunał Obrachunkowy

51.   w porozumieniu z Trybunałem Obrachunkowym postanowił przywrócić standardową ulgę podatkową na poziomie 4,82%; przywrócił w związku z powyższym odpowiednie środki;

52.   zatwierdził następujące zmiany w zakresie zatrudnienia:

   - utworzenie 2 stanowisk AST1 do wydziału kadr w związku z decyzją o jego powiększeniu w ciągu dwóch lat,
   - utworzenie jednego stanowiska AD5 w celu wdrożenia nowego projektu SAP oraz jednego stanowiska AD5 ds. planu dokumentacji i uproszczenia;
   - obniżenie stopnia zaszeregowania jednego czasowego stanowiska AD12T na AD11T w celu ograniczenia wpływu finansowego zmian w planie zatrudnienia;
   - przekształcenie jednego czasowego stanowiska AD12T na AD14T oraz trzech stałych stanowisk AST3 na AD5 w wydziale informatycznym;

53.   przywrócił środki związane z zainstalowaniem wyposażenia wymaganego zgodnie z obowiązującymi w Luksemburgu przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy oraz w związku z remontem sali posiedzeń Trybunału; jest zdania, że powyższe wydatki mają charakter wyjątkowy i nie mogą zostać powtórzone w budżecie na 2009 r.;

54.   zwiększył środki udostępnione przez Radę w projekcie budżetu o kwotę 3 261 204 EUR, co stanowi wzrost o 9,65 % w stosunku do budżetu na 2007 r.;

Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny i Komitet Regionów

55.   wyraża ubolewanie z powodu faktu, że na obecnym etapie procedury budżetowej komitety nie przedłożyły nadal nowego porozumienia o współpracy; przypomina decyzję podjętą w swojej rezolucji z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007 po zmianach wprowadzonych przez Radę (wszystkie sekcje)(8), zgodnie z którą oczekiwał zawarcia porozumienia do lipca 2007 r.; postanowił w związku z powyższym wpisać w rozdziale 10 0 ("Środki rezerwowe") 10% budżetu wspólnego działu na 2007 r.; wyraża gotowość do uwolnienia środków z rezerwy, gdy tylko zostanie zawarte nowe porozumienie o współpracy;

56.   potwierdza swoją chęć do utrzymania porozumienia o współpracy, stanowiącego przykład dobrej współpracy międzyinstytucjonalnej oraz zwiększającego skuteczność obu podmiotów dzięki większemu wyspecjalizowaniu w wypełnianiu zadań logistycznych i technicznych oraz możliwości zwolnienia głównych działów z codziennej działalności zarządczej;

Sekcja VI – Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny

57.   w porozumieniu z Europejskim Komitetem Ekonomiczno-Społecznym postanowił pozostawić standardową ulgę podatkową na poziomie 4%;

58.   przychyla się do wniosku Rady dotyczącego przesunięć na wyższy stopień zaszeregowania w związku z art. 6 regulaminu pracowniczego oraz art. 6, 9 i 10 załącznika XIII do regulaminu; przypomina, że przewidziany w art. 47 ust. 1 rozporządzenia finansowego 10% margines elastyczności w zakresie planu zatrudnienia dotyczy wyłącznie zdarzeń nieprzewidzianych, a zatem nie powinien być wykorzystywany jako główny sposób przesuwania pracowników na wyższy stopień zaszeregowania;

59.   postanowił utworzyć pięć nowych stanowisk stałych (4 AD5 oraz 1 AST3);

60.   zwiększył środki udostępnione przez Radę w projekcie budżetu o kwotę 546 178 EUR, co stanowi wzrost o 1,82 % w stosunku do budżetu na 2007 r.;

Sekcja VII – Komitet Regionów

61.   w porozumieniu z Komitetem Regionów postanowił przywrócić standardową ulgę podatkową na poziomie 4%; przywrócił w związku z powyższym odpowiednie środki;

62.   zatwierdził następujące zmiany w zakresie planu zatrudnienia:

   - zatwierdzenie 15 stanowisk AD związanych z rozszerzeniem na Bułgarię i Rumunię, zaakceptowanych przez Radę w projekcie budżetu (1 AD9 oraz 14 AD5),
   - utworzenie 10 dodatkowych stałych stanowisk AST związanych z rozszerzeniem na Bułgarię i Rumunię (5 AST3 i 5 AST1); wyraża gotowość do zbadania możliwości utworzenia w przyszłości siedmiu kolejnych stanowisk AST w związku z wyżej wymienionym rozszerzeniem,
   - utworzenie nowego stanowiska dyrektorskiego w dziale komunikacji, prasy i protokołu poprzez przekształcenie dostępnego stanowiska AD14 w stanowisko AD15;

63.   zwiększył środki udostępnione przez Radę w projekcie budżetu o kwotę 1 054 962 EUR, co stanowi wzrost o 6,12 % w stosunku do budżetu na 2007 r., włączając koszty związane z rozszerzeniem;

Sekcja VIII – Rzecznik Praw Obywatelskich

64.   zgodnie z priorytetami określonymi przez Rzecznika Praw Obywatelskich zwiększył środki udostępnione przez Radę w projekcie budżetu o kwotę 142 230 EUR, a więc o 4,36% w stosunku do budżetu na 2007 r.;

Sekcja IX – Europejski Inspektor Ochrony Danych

65.   przychyla się do wniosku Rady dotyczącego niezastosowania standardowej ulgi podatkowej;

66.   postanowił utworzyć cztery stanowiska, o które wnioskowano, przeznaczając na nie środki na okres sześciu miesięcy:

   - zatwierdzenie trzech stanowisk AD zaakceptowanych przez Radę w projekcie budżetu (2 AD7 i 1 AD9),
   - utworzenie jednego dodatkowego stanowiska na poziomie AST3 zamiast AST9;

67.   zwiększył środki udostępnione przez Radę w projekcie budżetu o kwotę 83 058 EUR w celu utrzymania obecnego poziomu, co stanowi wzrost o 7,10% w stosunku do budżetu na 2007 r.;

o
o   o

68.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji, wraz z poprawkami do sekcji I, II, IV, V, VI, VII, VIII i IX do projektu budżetu ogólnego, Radzie i Komisji oraz pozostałym instytucjom i zainteresowanych organom.

(1) Dz.U. L 253 z 7.10.2000, str. 42.
(2) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE, Euratom) nr 1995/2006 (Dz.U. L 390 z 30.12.2006, str. 1).
(3) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, str.1
(4) Dz.U. C 172 z 18.6.1999, str. 1. Porozumienie ostatnio zmienione decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/708/WE (Dz.U. L 269 z 14.10.2005, str. 24).
(5) Teksty przyjęte w tym dniu, P6_TA(2007)0099.
(6) Teksty przyjęte w tym dniu, P6_TA(2007)0237.
(7) Dz.U. C 313 E z 20.12.2006, str. 415.
(8) Teksty przyjęte w tym dniu, P6_TA(2006)0570.


Uznawanie i nadzorowanie wykonywania kar z zawieszeniem wykonania, kar alternatywnych i kar warunkowych *
PDF 464kWORD 167k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. w sprawie inicjatywy Republiki Federalnej Niemiec i Republiki Francuskiej mającej na celu przyjęcie decyzji ramowej Rady o uznawaniu i nadzorowaniu wykonywania kar z zawieszeniem wykonania, kar alternatywnych i kar warunkowych (6480/2007 – C6-0129/2007 – 2007/0807(CNS))
P6_TA(2007)0475A6-0356/2007

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając inicjatywę Republiki Federalnej Niemiec i Republiki Francuskiej (6480/2007)(1),

–   uwzględniając art. 31 ust. 1 litera a) i c) oraz art. 34 ust. 2 litera b) traktatu UE,

–   uwzględniając art. 39 ust. 1 traktatu UE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0129/2007),

–   uwzględniając art. 93 i 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0356/2007),

1.   zatwierdza po poprawkach inicjatywę Republiki Federalnej Niemiec i Republiki Francuskiej;

2.   zwraca się do Rady o odpowiednią zmianę tekstu;

3.   zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do inicjatywy Republiki Federalnej Niemiec i Republiki Francuskiej;

5.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom Republiki Federalnej Niemiec i Republiki Francuskiej.

Tekst proponowany przez Republikę Federalną Niemiec i Republikę Francuską   Poprawki Parlamentu
Poprawka 1
Tytuł
Inicjatywa Republiki Federalnej Niemiec i Republiki Francuskiej mająca na celu przyjęcie decyzji ramowej Rady o uznawaniu i nadzorowaniu wykonywania kar z zawieszeniem wykonania, kar alternatywnych i kar warunkowych
Inicjatywa Republiki Federalnej Niemiec i Republiki Francuskiej mająca na celu przyjęcie decyzji ramowej Rady o uznawaniu, nadzorowaniu i wykonywaniu kar z zawieszeniem wykonania, kar alternatywnych i kar warunkowych
Poprawka 2
Punkt 5 preambuły
(5)  Niniejsza decyzja ramowa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej, wyrażonymi również w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności w jej rozdziale VI. Żaden z przepisów niniejszej decyzji ramowej nie powinien być interpretowany jako zakaz odmowy uznania wyroku lub przejęcia nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych, jeżeli istnieją obiektywne przesłanki wskazujące, że warunki zawieszenia lub kary alternatywne zostały nałożone w celu ukarania danej osoby ze względu na jej płeć, rasę, religię, pochodzenie etniczne, narodowość, język, przekonania polityczne lub orientację seksualną lub że dana osoba z uwagi na jeden z wymienionych powodów może znaleźć się w niekorzystnej sytuacji.
(5)  Niniejsza decyzja ramowa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej, wyrażonymi również w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności w jej rozdziale VI. Żaden z przepisów niniejszej decyzji ramowej nie powinien być interpretowany jako zakaz odmowy uznania wyroku lub przejęcia nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych, jeżeli istnieją obiektywne przesłanki wskazujące, że warunki zawieszenia lub kary alternatywne zostały nałożone przy rażącym łamaniu podstawowych praw zapisanych w traktatach Unii Europejskiej.
Poprawka 3
Punkt 6 preambuły
(6)  Niniejsza decyzja ramowa nie powinna uniemożliwiać żadnemu z państw członkowskich stosowania własnych przepisów konstytucyjnych dotyczących prawa do rzetelnego procesu sądowego, wolności stowarzyszania się, wolności prasy i wyrażania opinii w innych mediach.
(6)  Niniejsza decyzja ramowa nie powinna uniemożliwiać żadnemu z państw członkowskich stosowania własnych przepisów konstytucyjnych dotyczących prawa do rzetelnego procesu sądowego, wolności stowarzyszania się, wolności prasy i wyrażania opinii w innych mediach oraz ogólnie wszystkich przepisów konstytucyjnych dotyczących praw podstawowych, których zakres nie jest niespójny z ich charakterem wykonawczym.
Poprawka 4
Punkt 8 preambuły
(8)  Wzajemne uznawanie i nadzorowanie wykonywania w państwie wykonania kar z zawieszeniem wykonania, obowiązków wynikających z kar alternatywnych oraz kar warunkowych ma służyć zarówno zwiększeniu szans osoby skazanej na społeczną readaptację, umożliwiając jej zachowanie więzi rodzinnych, językowych, kulturowych i innych, jak i poprawie kontroli przestrzegania warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych w celu przeciwdziałania powrotowi do przestępstwa i tym samym zwróceniu odpowiedniej uwagi na ochronę ofiar.
(8)  Wzajemne uznawanie i nadzorowanie wykonywania w państwie wykonania kar z zawieszeniem wykonania, obowiązków wynikających z kar alternatywnych oraz kar warunkowych ma służyć zarówno zwiększeniu szans osoby skazanej na społeczną readaptację, umożliwiając jej zachowanie więzi rodzinnych, językowych, kulturowych i innych, jak i poprawie kontroli przestrzegania warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych w celu przeciwdziałania powrotowi do przestępstwa i tym samym zwróceniu odpowiedniej uwagi na ochronę ofiar i obronę ogółu społeczeństwa.
Poprawka 5
Punkt 9 preambuły
(9)  Aby zapewnić skuteczną wymianę informacji na temat wszystkich okoliczności mających znaczenie dla zawieszenia wykonania kary, zachęca się państwa członkowskie, aby umożliwiły w swoim prawie krajowym dokumentowanie w rejestrach krajowych przejęcia nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia oraz obowiązków wynikających z kar alternatywnych.
(9)  Aby zapewnić skuteczną wymianę informacji na temat wszystkich okoliczności mających znaczenie dla zawieszenia wykonania kary, zachęca się państwa członkowskie, aby umożliwiły w swoim prawie krajowym dokumentowanie w rejestrach krajowych przejęcia nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia oraz obowiązków wynikających z kar alternatywnych i kar warunkowych.
Poprawka 6
Article 1 ustęp 1
1.  Celem niniejszej decyzji ramowej jest – z myślą o ułatwieniu społecznej readaptacji osób skazanych i skuteczniejszej ochronie ofiar – ustanowienie przepisów, zgodnie z którymi dane państwo członkowskie nadzoruje przestrzeganie warunków zawieszenia nałożonych na mocy wyroku, który został wydany w innym państwie członkowskim, lub przestrzeganie obowiązków wynikających z kar alternatywnych orzeczonych w takim wyroku oraz podejmuje wszystkie inne decyzje dotyczące wykonania takiego wyroku, o ile należą one do jego właściwości.
1.  Niniejsza decyzja ramowa ma na celu ułatwianie społecznej readaptacji osób skazanych i skuteczniejszą ochronę ofiar i społeczeństwa, a także ułatwianie stosowania kar z zawieszeniem, kar alternatywnych i kar warunkowych właściwych w przypadku przestępców, którzy nie są rezydentami w państwie, w którym zostali skazani. Mając na uwadze osiągnięcie tych celów, niniejsza decyzja ramowa ustanawia zasady, zgodnie z którymi państwo członkowskie, w którym skazany ma zgodne z prawem stałe miejsce pobytu, musi uznać wyroki wydane w innym państwie członkowskim i przystępuje do nadzoru i wykonania kar z zawieszeniem, kar alternatywnych i kar warunkowych.
Poprawka 7
Artykuł 1 ustęp 2
2.  Niniejsza decyzja ramowa ma zastosowanie wyłącznie do uznawania wyroków i przejęcia nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych oraz wszystkich innych orzeczeń sądowych, o których mowa w niniejszej decyzji ramowej. Niniejsza decyzja ramowa nie ma zastosowania do wykonywania wyroków skazujących na karę pozbawienia wolności lub środek polegający na pozbawieniu wolności objętych zakresem stosowania decyzji ramowej Rady 2007/…/WSiSW. Uznawanie i wykonywanie kar pieniężnych i nakazów konfiskaty uregulowane jest aktami prawnymi stosowanymi między państwami członkowskimi, w szczególności decyzją ramową Rady 2005/214/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym oraz decyzją ramową Rady 2006/783/WSiSW z dnia 6 października 2006 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do nakazów konfiskaty.
2.  Niniejsza decyzja ramowa ma zastosowanie wyłącznie do uznawania wyroków i przejęcia nadzoru nad przestrzeganiem i wykonywaniem kar z zawieszeniem, kar alternatywnych i kar warunkowych oraz wszystkich innych późniejszych orzeczeń, o których mowa w niniejszej decyzji ramowej. Niniejsza decyzja ramowa nie ma zastosowania do wykonywania wyroków skazujących na karę pozbawienia wolności lub środek polegający na pozbawieniu wolności objętych zakresem stosowania decyzji ramowej Rady 2007/…/WSiSW. Uznawanie i wykonywanie kar pieniężnych i nakazów konfiskaty uregulowane jest aktami prawnymi stosowanymi między państwami członkowskimi, w szczególności decyzją ramową Rady 2005/214/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym oraz decyzją ramową Rady 2006/783/WSiSW z dnia 6 października 2006 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do nakazów konfiskaty.
Poprawka 8
Artykuł 2 litera (b) punkt (ii)
ii) po częściowym odbyciu kary pozbawienia wolności lub środka polegającego na pozbawieniu wolności (zwolnienie warunkowe);
ii) po częściowym odbyciu kary pozbawienia wolności lub środka polegającego na pozbawieniu wolności (decyzja o zwolnieniu warunkowym), z nałożeniem jednego lub kilku warunków zwieszenia kary;
Poprawka 9
Artykuł 2 litera (c)
c) "kara alternatywna" oznacza obowiązek lub polecenie nałożone jako kara samoistna, które nie stanowią kary pozbawienia wolności, środka polegającego na pozbawieniu wolności lub kary pieniężnej;
c) "kara alternatywna" oznacza obowiązek lub polecenie nałożone jako kara niezależna, które nie stanowią kary pozbawienia wolności lub obowiązku zapłaty kary pieniężnej;
Poprawka 10
Artykuł 2 litera (d)
d) "kara warunkowa" oznacza orzeczenie sądu, na mocy którego nałożenie kary zostało warunkowo zawieszone przez nałożenie jednego lub kilku warunków zawieszenia;
d) "kara warunkowa" oznacza orzeczenie sądu, na mocy którego nałożenie kary zostało warunkowo zawieszone przy nałożeniu jednego lub kilku warunków zawieszenia;
Poprawka 11
Artykuł 2 litera (g)
g) "państwo wykonania" oznacza państwo członkowskie, w którym nadzorowane jest przestrzeganie warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych oraz w którym podejmowane są wszystkie pozostałe decyzje dotyczące wykonania wyroku, w zakresie, w jakim to państwo członkowskie przejęło właściwość do ich podejmowania.
g) "państwo wykonania" oznacza państwo członkowskie, w którym nadzorowane jest przestrzeganie warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych oraz w którym podejmowane są wszystkie pozostałe decyzje dotyczące wykonania kar z zawieszeniem, kar alternatywnych i kar warunkowych w związku z decyzją przewidzianą w art. 7.
Poprawka 12
Artykuł 2 litera (g a) (nowa)
ga) "zgodne z prawem stałe miejsce pobytu" oznacza miejsce, w którym zainteresowany ustanowił na stałe miejsce swoich interesów, określone na podstawie wszystkich istotnych faktów.
Poprawka 13
Artykuł 3
Niniejsza decyzja ramowa nie ma wpływu na obowiązek poszanowania praw podstawowych i podstawowych zasad prawnych określonych w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej.
Niniejsza decyzja ramowa nie ma wpływu na obowiązek poszanowania praw podstawowych i podstawowych zasad prawnych określonych w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej oraz w konstytucjach państw członkowskich.
Poprawka 14
Artykuł 4 ustęp 1
1.  Każde państwo członkowskie informuje Sekretariat Generalny Rady o tym, który organ lub organy sądowe są na mocy jego prawa krajowego właściwe do podejmowania działań zgodnie z niniejszą decyzją ramową, w przypadku gdy państwo to jest państwem wydania lub państwem wykonania.
1.  Każde państwo członkowskie informuje Sekretariat Generalny Rady o tym, który organ lub organy są na mocy jego prawa krajowego właściwe do podejmowania działań zgodnie z niniejszą decyzją ramową, w przypadku gdy państwo to jest państwem wydania lub państwem wykonania. Spis właściwych organów jest publikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Poprawka 15
Artykuł 5 ustęp 1, zdanie wprowadzające
1.  Wyrok, który zawiera jeden lub kilka spośród następujących warunków zawieszenia lub kar alternatywnych, może zostać przekazany do innego państwa członkowskiego, w którym osoba skazana ma zgodne z prawem stałe miejsce pobytu, w celu uznania i nadzorowania przestrzegania tych warunków zawieszenia i kar alternatywnych:
1.  Wyrok lub orzeczenie o zwolnieniu warunkowym, które zawierają jeden lub kilka spośród następujących warunków zawieszenia lub obowiązków albo poleceń, mogą zostać przekazane do innego państwa członkowskiego, w którym osoba skazana ma zgodne z prawem stałe miejsce pobytu, w celu uznania i nadzorowania przestrzegania tych warunków zawieszenia lub obowiązków albo poleceń. Zaświadczenie, o którym mowa w art. 6, może zawierać - dla celów nadzorowania - jeden lub kilka warunków zawieszenia kary lub obowiązków albo poleceń zawartych w orzeczeniu:
Poprawka 16
Artykuł 5 ustęp 1 litera (a)
a) zobowiązanie osoby skazanej do informowania właściwego organu w państwie wykonania o każdej zmianie miejsca zamieszkania,
a) zobowiązanie osoby skazanej do informowania właściwego organu w państwie wykonania o każdej zmianie miejsca zamieszkania lub miejsca pracy lub miejsca kształcenia;
Poprawka 17
Artykuł 5 ustęp 1 litera (b)
b) zakaz opuszczania bez zezwolenia określonych miejsc znajdujących się w państwie wydania lub państwie wykonania, lub zakaz dostępu do określonych miejsc oraz inne nakazy dotyczące trybu życia, miejsca zamieszkania, kształcenia się i szkolenia zawodowego, działalności zawodowej lub spędzania czasu wolnego;
b) zakaz dostępu bez zezwolenia do określonych miejsc znajdujących się w państwie wydania lub państwie wykonania oraz inne nakazy dotyczące trybu życia, miejsca zamieszkania, kształcenia się i szkolenia zawodowego, działalności zawodowej lub spędzania czasu wolnego;
Poprawka 18
Artykuł 5 ustęp 1 litera (e)
e) nakaz naprawienia szkody wyrządzonej w związku z popełnieniem przestępstwa;
e) nakaz naprawienia szkody wyrządzonej w związku z popełnieniem przestępstwa i poinformowania właściwego organu w państwie wykonania o spełnieniu tego obowiązku;
Poprawka 19
Artykuł 5 ustęp 1 a (nowy)
1 a.  Dla celów niniejszej decyzji ramowej osoba stająca przed sądem musi zostać wysłuchana przed przekazaniem wyroku lub orzeczenia o zwolnieniu warunkowym.
Poprawka 20
Artykuł 5 ustęp 3
3.  Poza warunkami zawieszenia i karami, o których mowa w ust. 1, zaświadczenie, o którym mowa w art. 6, zawiera tylko warunki zawieszenia lub kary, o których poinformowało dane państwo wykonania zgodnie z ust. 2.
3.  Poza warunkami zawieszenia i karami, o których mowa w ust. 1, zaświadczenie, o którym mowa w art. 6, zawiera tylko warunki zawieszenia kary lub obowiązki albo polecenia, o których poinformowało dane państwo wykonania zgodnie z ust. 2.
Poprawka 21
Artykuł 6 ustęp 1
1.  Właściwy organ sądowy państwa wydania przekazuje wyrok lub jego poświadczony odpis wraz z zaświadczeniem, którego standardowy formularz określony jest w załączniku I, bezpośrednio właściwemu organowi sądowemu państwa wykonania w dowolny sposób pozwalający na uzyskanie dokumentu pisemnego, umożliwiającego państwu wykonania stwierdzenie jego autentyczności. Oryginał wyroku lub jego poświadczony odpis oraz oryginał zaświadczenia wysyła się państwu wykonania, jeśli tego zażąda. Wszelkie oficjalne zawiadomienia są również przekazywane bezpośrednio pomiędzy wspomnianymi właściwymi organami sądowymi.
1.  Właściwy organ sądowy państwa wydania przekazuje zaświadczenie, którego standardowy formularz określony jest w załączniku I, wraz z wyrokiem lub jego poświadczonym odpisem oraz, w razie potrzeby, orzeczeniem o zwolnieniu warunkowym bezpośrednio właściwemu organowi sądowemu państwa wykonania w dowolny sposób pozwalający na uzyskanie dokumentu pisemnego, umożliwiającego państwu wykonania stwierdzenie jego autentyczności. Oryginał wyroku lub jego poświadczony odpis oraz oryginał zaświadczenia wysyła się państwu wykonania, jeśli tego zażąda. Wszelkie oficjalne zawiadomienia są również przekazywane bezpośrednio pomiędzy wspomnianymi właściwymi organami sądowymi.
Poprawka 22
Artykuł 6 ustęp 3
3.  Właściwy organ sądowy państwa wydania przekazuje za każdym razem wyrok wraz z zaświadczeniem tylko jednemu państwu wykonania.
3.  Właściwy organ sądowy państwa wydania przekazuje za każdym razem wyrok wraz z zaświadczeniem i orzeczeniem o zwolnieniu warunkowym tylko jednemu państwu wykonania.
Poprawka 23
Artykuł 6 ustęp 5
5.  Jeżeli organ sądowy państwa wykonania, do którego wpłynął wyrok wraz z zaświadczeniem, nie jest właściwy do uznania tego wyroku, z urzędu przekazuje wyrok wraz z zaświadczeniem właściwemu organowi sądowemu. Właściwy organ sądowy państwa wykonania niezwłocznie informuje właściwy organ sądowy państwa wydania – w dowolny sposób umożliwiający uzyskanie dokumentu pisemnego – o przekazaniu mu wyroku wraz z zaświadczeniem.
5.  Jeżeli organ sądowy państwa wykonania, do którego wpłynął wyrok wraz z zaświadczeniem i orzeczeniem o zwolnieniu warunkowym, nie jest właściwy do uznania tego wyroku, z urzędu przekazuje wyrok wraz z zaświadczeniem właściwemu organowi sądowemu. Właściwy organ sądowy państwa wykonania niezwłocznie informuje właściwy organ sądowy państwa wydania – w dowolny sposób umożliwiający uzyskanie dokumentu pisemnego – o przekazaniu mu wyroku wraz z zaświadczeniem.
Poprawka 24
Artykuł 7 ustęp 1
1.  Właściwy organ sądowy państwa wykonania uznaje wyrok przekazany zgodnie z procedurą określoną w art. 6 i niezwłocznie podejmuje wszelkie środki niezbędne do nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych, chyba że podejmie on decyzję o powołaniu się na jedną z podstaw odmowy uznania i przejęcia nadzorowania wyroku określonych w art. 9.
1.  Właściwy organ sądowy państwa wykonania uznaje wyrok przekazany zgodnie z procedurą określoną w art. 6 i niezwłocznie podejmuje wszelkie środki niezbędne do nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia oraz obowiązków i poleceń stanowiących karę alternatywną, chyba że podejmie on decyzję o powołaniu się na jedną z podstaw odmowy uznania i nadzorowania wyroku określonych w art. 9.
Poprawka 25
Artykuł 7 ustęp 2
2.  Jeżeli charakter lub okres obowiązywania warunków zawieszenia lub kar alternatywnych jest niezgodny z przepisami państwa wykonania, właściwy organ sądowy tego państwa może dostosować je do warunków zawieszenia lub kar alternatywnych, które, zgodnie z prawem państwa wykonania, są przewidziane w przypadku przestępstw tego samego rodzaju. Dostosowany warunek zawieszenia lub dostosowana kara alternatywna odpowiadają możliwie najściślej warunkowi lub karze nałożonym w państwie wydania.
2.  Jeżeli okres obowiązywania warunków zawieszenia lub kar alternatywnych jest niezgodny z przepisami państwa wykonania, właściwy organ sądowy tego państwa może dostosować go do warunków zawieszenia oraz obowiązków i poleceń stanowiących istniejące kary alternatywne, które, zgodnie z prawem państwa wykonania, są przewidziane w przypadku podobnych przestępstw. Dostosowany warunek zawieszenia lub dostosowana kara alternatywna odpowiadają możliwie najściślej warunkowi lub karze nałożonym w państwie wydania.
Poprawka 26
Artykuł 7 ustęp 3 a (nowy)
3a.  W przypadku dostosowywania warunków zawieszenia kary lub kar alternatywnych w myśl ust. 2, właściwy organ sądowy państwa wykonującego bezzwłocznie powiadamia właściwy organ sądowy państwa wydania o takim orzeczeniu. Po otrzymaniu takiego powiadomienia właściwy organ sądowy państwa wydania może orzec o wycofaniu zaświadczenia i wyroku, a także, w stosownym przypadku, orzeczenia o zwolnieniu warunkowym. W takim przypadku skazanemu gwarantuje się prawo do wysłuchania.
Poprawka 27
Artykuł 9 ustęp 1, zdanie wprowadzające
1.  Właściwy organ sądowy państwa wykonania może odmówić uznania wyroku i przejęcia nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych, jeżeli:
1.  Właściwy organ sądowy państwa wykonania może odmówić uznania wyroku lub, w stosownym przypadku, orzeczenia o zwolnieniu warunkowym, a także przejęcia nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych, jeżeli:
Poprawka 28
Artykuł 9 ustęp 1 litera (a)
a) zaświadczenie, o którym mowa w art. 6, jest niekompletne lub w sposób oczywisty nie odpowiada wyrokowi i nie zostało uzupełnione lub poprawione w rozsądnym terminie wyznaczonym przez właściwy organ sądowy państwa wykonania;
a) zaświadczenie, o którym mowa w art. 6, jest niekompletne lub w sposób oczywisty nie odpowiada wyrokowi lub orzeczeniu o zwolnieniu warunkowym i nie zostało uzupełnione lub poprawione w rozsądnym terminie wyznaczonym przez właściwy organ sądowy państwa wykonania;
Poprawka 29
Artykuł 9 ustęp 1 litera (b)
b) nie zostały spełnione kryteria określone w art. 5;
b) nie zostały spełnione kryteria określone w art. 5, w tym - lecz nie tylko - obowiązek zgodnego z prawem stałego miejsca pobytu w państwie wykonania;
Poprawka 30
Artykuł 9 ustęp 1 litera (e)
e) karalność przestępstwa lub wykonanie kary uległo przedawnieniu zgodnie z prawem państwa wykonania i odnosi się do czynu, który objęty jest właściwością państwa wykonania na mocy jego prawa krajowego;
e) kara uległa przedawnieniu zgodnie z prawem państwa wykonania;
Poprawka 31
Artykuł 9 ustęp 1 litera (i)
i) wyrok zawiera postanowienia przewidujące poddanie leczeniu lub terapii, których, niezależnie od przepisów art. 7 ust. 2, państwo wykonania nie jest w stanie nadzorować ze względu na obowiązujący w nim system prawny lub system opieki zdrowotnej, lub
i) wyrok lub ewentualnie orzeczenie o zwolnieniu warunkowym zawiera postanowienia przewidujące poddanie leczeniu lub terapii których, niezależnie od przepisów art. 7 ust. 2, państwo wykonania nie jest w stanie nadzorować ze względu na obowiązujący w nim system opieki zdrowotnej; lub
Poprawka 32
Artykuł 9 ustęp 1 litera (j)
j) w przypadku, o którym mowa w art. 13 ust. 1, nie jest możliwe osiągnięcie porozumienia w odniesieniu do dostosowania warunków zawieszenia lub kar alternatywnych.
skreślona
Poprawka 33
Artykuł 9 ustęp 1 litera (j a) (nowa)
ja) zaświadczenie lub wyrok zawiera warunki niewymienione lub nieprzyjęte na mocy art. 5 ust. 1 i 2 niniejszej decyzji ramowej.
Poprawka 34
Artykuł 9 ustęp 2
2.  Zanim właściwy organ sądowy państwa wykonania podejmie – w przypadkach, o których mowa w ust. 1 – decyzję o odmowie uznania wyroku i przejęcia nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych, informuje o tym w odpowiedni sposób właściwy organ sądowy państwa wydania i, w razie konieczności, wzywa ten organ do dostarczenia wszystkich niezbędnych informacji dodatkowych.
2.  Zanim właściwy organ sądowy państwa wykonania podejmie – w przypadkach, o których mowa w ust. 1 lit. a), b), c), h) i i) - decyzję o nieuznaniu wyroku lub, w stosownym przypadku, decyzji o zwolnieniu warunkowym i przejęciu nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych, informuje o tym w odpowiedni sposób właściwy organ sądowy państwa wydania i, w razie konieczności, wzywa ten organ do dostarczenia wszystkich niezbędnych informacji dodatkowych.
Poprawka 35
Artykuł 10 ustęp 1
1.  Właściwy organ sądowy państwa wykonania w terminie dziesięciu dni od otrzymania wyroku i zaświadczenia podejmuje decyzję o uznaniu wyroku i przejęciu nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych. O podjętej decyzji niezwłocznie informuje właściwy organ sądowy państwa wydania w dowolny sposób umożliwiający uzyskanie dokumentu pisemnego. Decyzje o odmowie uznania wyroku i odmowie przejęcia nadzoru są uzasadniane.
1.  Właściwy organ sądowy państwa wykonania w terminie trzydziestu dni od otrzymania wyroku i zaświadczenia podejmuje decyzję o uznaniu wyroku i przejęciu nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych. O podjętej decyzji niezwłocznie informuje właściwy organ sądowy państwa wydania w dowolny sposób umożliwiający uzyskanie dokumentu pisemnego. Decyzje o odmowie uznania wyroku i odmowie przejęcia nadzoru są uzasadniane.
Poprawka 36
Artykuł 10 ustęp 2
2.  Jeżeli w danej sprawie właściwy organ sądowy państwa wykonania nie jest w stanie zachować terminu określonego w ust. 1, niezwłocznie informuje o tym właściwy organ sądowy państwa wydania, w wybrany przez siebie sposób, uzasadniając opóźnienie i wskazując, kiedy zgodnie z jego przewidywaniami zostanie wydana ostateczna decyzja.
2.  Jeżeli w wyjątkowych przypadkach właściwy organ sądowy państwa wykonania nie jest w stanie zachować terminu określonego w ust. 1, niezwłocznie informuje o tym właściwy organ sądowy państwa wydania, w wybrany przez siebie sposób, uzasadniając opóźnienie i wskazując, kiedy zgodnie z jego przewidywaniami zostanie wydana ostateczna decyzja.
Poprawka 37
Artykuł 11
W sprawach dotyczących nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych właściwe jest prawo państwa wykonania.
W sprawach dotyczących nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków oraz poleceń stanowiących kary alternatywne, właściwe jest prawo państwa wykonania.
Poprawka 38
Artykuł 12 ustęp 1
1.  Właściwy organ sądowy państwa wykonania jest uprawniony do podejmowania wszelkich dalszych decyzji w sprawie kary z zawieszeniem wykonania, kary alternatywnej lub kary warunkowej, takich jak zmiana warunków zawieszenia, uchylenie zawieszenia kary, orzekanie o karze w przypadku kary warunkowej lub darowanie części kary. W powyższych sprawach oraz w odniesieniu do wszystkich konsekwencji wynikających z wyroku właściwe jest prawo państwa wykonania.
1.  Właściwy organ państwa wykonania jest uprawniony do podejmowania wszelkich późniejszych decyzji w sprawie kary z zawieszeniem wykonania, kary alternatywnej, kary warunkowej lub zwolnienia warunkowego, takich jak zmiana warunków zawieszenia, uchylenie zawieszenia kary, orzekanie o karze w przypadku kary warunkowej lub jej przedawnienie lub wygaśnięcie kary. W powyższych sprawach oraz w odniesieniu do wszystkich konsekwencji wynikających z wyroku właściwe jest prawo państwa wykonania.
Poprawka 39
Artykuł 12 ustęp 2
2.  Właściwy organ sądowy państwa wydania może zastrzec sobie uprawnienie do podejmowania wszelkich dalszych decyzji dotyczących kar warunkowych. W takim przypadku w odniesieniu do wszelkich konsekwencji wynikających z wyroku właściwe jest prawo państwa wydania.
2.  Właściwy organ państwa wydania może zastrzec sobie uprawnienie do podejmowania wszelkich późniejszych decyzji dotyczących kar warunkowych. W takim przypadku w odniesieniu do wszystkich decyzji, o których mowa w ust. 1 i do wszelkich konsekwencji wynikających z wyroku właściwe jest prawo państwa wydania.
Poprawka 40
Artykuł 12 ustęp 3
3.  Transponując niniejszą decyzję ramową, każde państwo członkowskie może oświadczyć, że jako państwo wykonania może, w poszczególnych przypadkach, odmówić przejęcia właściwości w sprawach, o których mowa w ust. 1. W takich przypadkach podejmuje się decyzję i dokonuje się powiadomienia zgodnie z procedurą określoną w art. 10. Nie wpływa to na obowiązek ustanowiony w art. 7 ust. 1.
3.  Przyjmując niniejszą decyzję ramową lub, w czasie późniejszym, w chwili jej transpozycji i w oświadczeniu złożonym w Sekretariacie Generalnym Rady, każde państwo członkowskie może wskazać, że jako państwo wykonania, w kategorii przypadków do ustalenia dla danego państwa członkowskiego, odmawia przejęcia właściwości w sprawach, o których mowa w ust. 1. W takich przypadkach podejmuje się decyzję, podając jej przyczyny, i dokonuje się powiadomienia zgodnie z procedurą określoną w art. 10. Nie wpływa to na obowiązek ustanowiony w art. 7 ust. 1. Takie oświadczenie państwa członkowskiego może w każdej chwili zostać wycofane. Oświadczenia lub wycofanie oświadczeń publikowane są w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Poprawka 41
Artykuł 13
Artykuł 13
Konsultacje między właściwymi organami sądowymi
skreślony
1.  Jeżeli właściwy organ sądowy państwa wykonania zamierza wprowadzić dostosowania zgodnie z art. 7 ust. 2 i 3, przeprowadza wcześniej z właściwym organem sądowym państwa wydania konsultacje na temat dostosowywanych warunków zawieszenia lub kar alternatywnych.
2.  W przypadku gdy wyrok wraz z zaświadczeniem są przekazywane zgodnie z art. 6, właściwy organ sądowy państwa wydania może odstąpić od konsultacji, o których mowa w ust. 1. W takim przypadku właściwy organ sądowy państwa wykonania informuje właściwy organ sądowy państwa wydania o wszelkich dostosowaniach na podstawie art. 7 ust. 2 i 3 po ich dokonaniu.
Poprawka 42
Artykuł 14 tytuł
Obowiązki właściwych organów w przypadkach, gdy w sprawach wszelkich dalszych decyzji właściwe jest państwo wykonania
Obowiązki właściwych organów w przypadkach, gdy w sprawach wszelkich późniejszych decyzji właściwe jest państwo wykonania
Poprawka 43
Article 14 ustęp 1 litera (a)
a) zmiany warunków zawieszenia lub kary alternatywnej;
a) kary alternatywnej oraz zmiany warunków zawieszenia;
Poprawka 44
Article 14 ustęp 1 litera (b)
b) uchylenia zawieszenia kary;
b) uchylenia zawieszonej kary lub kary warunkowej;
Poprawka 45
Article 14 ustęp 1 litera (c)
c) nałożenia kary w przypadku kary warunkowej;
c) orzekania o karze w przypadku kary warunkowej;
Poprawka 46
Article 14 ustęp 1 litera (d)
d) wygaśnięcia warunków zawieszenia lub kary alternatywnej.
d) wygaśnięcia kar zawieszonych, kar warunkowych lub kary alternatywnej.
Poprawka 47
Article 14 ustęp 1 a (nowy)
1a.  W przypadkach uchylenia kar z zawieszeniem, kar warunkowych lub kar alternatywnych państwo wykonania jest odpowiedzialne za wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wyroku, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w art. 12 ust. 2 i 3.
Poprawka 48
Article 14 ustęp 2
2.  Właściwy organ sądowy państwa wydania niezwłocznie informuje właściwy organ sądowy państwa wykonania w dowolny sposób umożliwiający uzyskanie dokumentu pisemnego o wszelkich okolicznościach lub ustaleniach, które jego zdaniem mogłyby prowadzić do uchylenia zawieszenia kary lub zmiany warunków zawieszenia lub kary alternatywnej.
2.  Właściwy organ sądowy państwa wydania niezwłocznie informuje właściwy organ sądowy państwa wykonania w dowolny sposób umożliwiający uzyskanie dokumentu pisemnego o wszelkich okolicznościach lub ustaleniach, które jego zdaniem mogłyby prowadzić do uchylenia zawieszenia kary lub kary warunkowej lub zmiany warunków zawieszenia lub obowiązków albo poleceń stanowiących karę alternatywną.
Poprawka 49
Article 14 ustęp 2 a (nowy)
2a.  Osoba stająca przed sądem musi zostać wysłuchana przez organ sądowy przed orzeczeniem kary w przypadku kary warunkowej lub przed uchyleniem zawieszenia kary w celu zagwarantowania przestrzegania podstawowej zasady stanowiącej, że oskarżony musi zostać wysłuchany.
Poprawka 50
Artykuł 15 tytuł
Obowiązki właściwych organów w przypadkach, gdy w sprawach wszelkich dalszych decyzji właściwe jest państwo wydania
Obowiązki właściwych organów w przypadkach, gdy w sprawach wszelkich późniejszych decyzji właściwe jest państwo wydania
Poprawka 51
Article 15 ustęp 1, zdanie wprowadzające
1.  Jeżeli właściwy organ sądowy państwa wydania jest zgodnie z art. 12 ust. 2 i 3 właściwy w sprawach wszelkich dalszych decyzji, właściwy organ sądowy państwa wykonania zawiadamia niezwłocznie właściwy organ sądowy państwa wydania o:
1.  Jeżeli właściwy organ sądowy państwa wydania jest zgodnie z art. 12 ust. 2 i 3 właściwy w sprawach wszelkich późniejszych decyzji, właściwy organ sądowy państwa wykonania zawiadamia niezwłocznie właściwy organ sądowy państwa wydania o:
Poprawka 52
Article 15 ustęp 1 litera (a)
a) wszelkich naruszeniach warunków zawieszenia lub obowiązków wynikających z kary alternatywnej oraz
a) naruszeniach warunków zawieszenia lub obowiązków i poleceń stanowiących karę alternatywną; oraz
Poprawka 53
Article 15 ustęp 1 litera (b) punkt (i)
i) mogą stanowić podstawę zmiany warunków zawieszenia lub kary alternatywnej,
i) mogą stanowić podstawę zmiany warunków zawieszenia lub obowiązków albo poleceń stanowiących karę alternatywną,
Poprawka 54
Article 15 ustęp 1 litera (b) punkt (ii)
ii) mają znaczenie dla nałożenia kary w przypadku kary warunkowej, lub
ii) mają znaczenie dla orzekania o karze w przypadku kary warunkowej, lub
Poprawka 55
Article 15 ustęp 1 litera (b) punkt (iii)
iii) mogłyby prowadzić do uchylenia zawieszenia kary.
iii) mogłyby prowadzić do uchylenia zawieszenia kary i kary warunkowej.
Poprawka 56
Article 15 ustęp 3
3.  Przed podjęciem decyzji o nałożeniu kary w przypadku kary warunkowej lub o uchyleniu zawieszenia kary, osobie skazanej przysługuje prawo do wysłuchania przez sąd. W stosownych przypadkach wymóg ten może zostać spełniony zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 10 Konwencji z dnia 29 maja 2000 r. o wzajemnej pomocy w sprawach karnych między państwami członkowskimi Unii Europejskiej.
3.  Przed podjęciem decyzji o orzeczeniu o karze w przypadku kary warunkowej lub o uchyleniu zawieszenia kary, osobie skazanej przysługuje prawo do wysłuchania przez organ sądowy, aby zagwarantować przestrzeganie podstawowej zasady stanowiącej, że oskarżony musi zostać wysłuchany.
Poprawka 57
Article 15 ustęp 4 litera (a)
a) zmiany warunków zawieszenia lub kary alternatywnej;
a) zmiany warunków zawieszenia lub obowiązków albo poleceń stanowiących karę alternatywną;
Poprawka 58
Article 15 ustęp 4 litera (b)
b) uchylenia zawieszenia kary;
b) uchylenia zawieszenia kary i kary warunkowej;
Poprawka 59
Article 15 ustęp 4 litera (c)
c) nałożenia kary w przypadku kary warunkowej;
c) orzeczenia o karze w przypadku kary warunkowej;
Poprawka 60
Article 15 ustęp 4 litera (d)
d) wygaśnięcia warunków zawieszenia lub kary alternatywnej.
d) wygaśnięcia kary zawieszonej, kary warunkowej lub kary alternatywnej.
Poprawka 61
Article15 ustęp 4 a (nowy)
4a.  Wszelkie zmiany dotyczące warunków zawieszenia kary lub obowiązków albo poleceń stanowiących karę alternatywną, dokonywane przez właściwy organ sądowy państwa wydania muszą być dokonywane z należytym uwzględnieniem art. 5. W przypadku zmiany właściwy organ państwa wykonania może skorzystać z możliwości wydania nowego orzeczenia zgodnie z art. 7 ust. 2 lub z art. 9 ust. 1 lit. i).
Poprawka 62
Artykuł 15 ustęp 5
5.  W przypadku nałożenia kary lub uchylenia zawieszenia kary właściwy organ sądowy państwa wydania informuje jednocześnie właściwy organ sądowy państwa wykonania o ewentualnym zamiarze przekazania do państwa wykonania:
5.  W przypadku nałożenia kary lub uchylenia zawieszenia kary właściwy organ sądowy państwa wydania zawiadamia jednocześnie właściwy organ sądowy państwa wykonania o ustaniu konieczności nadzorowania warunków zawieszenia kary.
Poprawka 63
Article 15 ustęp 5 litera (a)
a) wyroku i zaświadczenia, o którym mowa w decyzji ramowej Rady 2007/…/WSiSW, w celu przejęcia wykonania środka polegającego na pozbawieniu wolności; lub
skreślona
Poprawka 64
Article 15 ustęp 5 litera (b)
b) europejskiego nakazu aresztowania w celu wydania osoby skazanej zgodnie z decyzją ramową Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi.
skreślona
Poprawka 65
Article 15 ustęp 6
6.  Jeżeli obowiązek wykonania warunków zawieszenia lub kar alternatywnych wygasł, właściwy organ państwa wykonania zaprzestaje stosowania zarządzonych środków niezwłocznie po uzyskaniu informacji o tym od właściwego organu państwa wydania.
6.   Od chwili otrzymania zawiadomienia od właściwego organu państwa wydania zgodnie z ust. 5, właściwy organ państwa wykonania zaprzestaje nadzorowania i wykonywania warunków zawieszenia kary.
Poprawka 66
Artykuł 16 tytuł
Amnestia i ułaskawienie
Amnestia, ułaskawienie i rewizja wyroku
Poprawka 67
Artykuł 16 ustęp 1 a (nowy)
Jedynie państwo wydania może podjąć decyzję dotyczącą wniosków o rewizję wyroków nakładających kary z zawieszeniem, kary alternatywne i kary warunkowe, których nadzorowanie i wykonanie objęte jest zakresem niniejszej decyzji ramowej.
Poprawka 68
Artykuł 17
Jeżeli osoba skazana opuszcza państwo wykonania, przenosząc swoje zgodne z prawem stałe miejsce pobytu do innego państwa członkowskiego, właściwy organ sądowy państwa wykonania przekazuje właściwemu organowi sądowemu państwa wydania właściwość w zakresie nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych oraz w zakresie wszystkich dalszych decyzji dotyczących wykonania wyroku.
Jeżeli osoba skazana opuszcza państwo wykonania lub przestaje mieć zgodne z prawem stałe miejsce pobytu w państwie wykonania, właściwy organ sądowy państwa wykonania przekazuje właściwemu organowi sądowemu państwa wydania właściwość w zakresie nadzoru nad przestrzeganiem warunków zawieszenia i obowiązków albo poleceń stanowiących karę alternatywną, oraz w zakresie wszystkich dalszych decyzji dotyczących wykonania wyroku lub, w stosownym przypadku, decyzji o zwolnieniu warunkowym.
Poprawka 69
Artykuł 17 ustęp 1 a (nowy)
Należy także dokonać przekazania uprawnień, o których mowa w ust. 1, w przypadku gdy państwo wydania wnioskuje o to do właściwego organu sądowego państwa wykonania w związku z rozpoczęciem nowego postępowania karnego przeciwko danej osobie w państwie wydania.

(1) Dz.U. C 147 z 30.6.2007, str. 1.


Współpraca sądowa w sprawach karnych *
PDF 284kWORD 40k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. w sprawie projektu decyzji ramowej Rady w sprawie wprowadzenia w życie zasady wzajemnego uznawania wyroków w sprawach karnych skazujących na karę pozbawienia wolności lub środków polegających na pozbawieniu wolności, do celów ich wykonywania w Unii Europejskiej (9688/2007 – C6-0209/2007 – 2005/0805(CNS))
P6_TA(2007)0476A6-0362/2007

(Procedura konsultacji - ponowna konsultacja)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając projekt Rady (9688/2007),

–   uwzględniając inicjatywę Republiki Austrii, Republiki Finlandii oraz Królestwa Szwecji (7307/2005)(1),

–   uwzględniając swoje stanowisko z dnia 14 czerwca 2006 r.(2),

–   uwzględniając art. 31 ust. 1 litera a) oraz art. 34 ust. 2 litera b) Traktatu UE,

–   uwzględniając art. 39 ust. 1 Traktatu UE, na mocy którego Rada ponownie skonsultowała się z Parlamentem (C6-0209/2007),

–   uwzględniając art. 93, art. 51 oraz art. 55 ust. 3 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0362/2007),

1.   zatwierdza projekt Rady po poprawkach;

2.   zwraca się do Rady o wprowadzenie do tekstu dokumentu odpowiednich zmian;

3.   zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu zatwierdzonego przez Parlament;

4.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do projektu;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Radę   Poprawki Parlamentu
Poprawka 1
Punkt 2 a preambuły (nowy)
(2a)  Uprawnienia proceduralne w postępowaniu karnym są istotnym czynnikiem zapewniającym wzajemne zaufanie państw członkowskich w dziedzinie współpracy sądowej, lecz pomimo wysiłków ze strony prezydencji niemieckiej nie osiągnięto porozumienia od czasu przedstawienia przez Komisję projektu decyzji ramowej w sprawie uprawnień proceduralnych, który został poparty przez Parlament Europejski w pierwszym czytaniu1.
--  ----------------------------------------------
1 Dz.U. C 33 E z 9.2.2006, str. 159.

(1) Dz.U. C 150 z 21.6.2005, str. 1.
(2) Dz.U. C 300 E z 9.12.2006, str. 201.


Umowa o partnerstwie w sprawie połowów WE/Madagaskar *
PDF 350kWORD 45k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. w sprawie zmienionego wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie zawarcia Umowy o partnerstwie w sprawie połowów pomiędzy Wspólnotą Europejską a Republiką Madagaskaru (COM(2007)0428 – C6-0064/2007 – 2007/0006(CNS))
P6_TA(2007)0477A6-0405/2007

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając zmieniony wniosek dotyczący rozporządzenia Rady (COM(2007)0428),

–   uwzględniając art. 37 oraz art. 300 ust. 2 traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0064/2007),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinie Komisji Rozwoju oraz Komisji Budżetowej (A6-0405/2007),

1.   zatwierdza zmieniony wniosek dotyczący rozporządzenia Rady po poprawkach oraz zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom Państw Członkowskich oraz Republiki Madagaskaru.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawki Parlamentu
Poprawka 1
Punkt 2 a preambuły (nowy)
(2a)  Konieczna jest poprawa jakości informacji dostarczanych Parlamentowi Europejskiemu. Komisja powinna w tym celu przekazywać konkluzje z posiedzeń Wspólnego Komitetu, o którym mowa w art. 9 umowy o partnerstwie.
Poprawka 3
Artykuł 3 a (nowy)
Artykuł 3a
Komisja corocznie przedkłada Parlamentowi Europejskiemu oraz Radzie sprawozdanie dotyczące wyników wieloletniego programu sektorowego określonego w art. 7 protokołu.
Poprawka 4
Artykuł 3 b (nowy)
Artykuł 3b
W trakcie ostatniego roku obowiązywania protokołu oraz przed zawarciem umowy przedłużającej Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie ze stosowania umowy oraz warunków jej wykonywania.
Poprawka 5
Artykuł 3 c (nowy)
Artykuł 3c
Na podstawie sprawozdania, o którym mowa w art. 3a, oraz po konsultacji z Parlamentem Europejskim Rada, w odpowiednim przypadku, udziela Komisji mandatu negocjacyjnego w celu przyjęcia nowego protokołu.
Poprawka 6
Artykuł 3 d (nowy)
Artykuł 3d
Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu konkluzje z posiedzeń wspólnego komitetu, o którym mowa w art. 9 umowy o partnerstwie.

Umowa o partnerstwie w sprawie połowów WE/Mozambik *
PDF 284kWORD 47k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie zawarcia Umowy o partnerstwie w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską a Republiką Mozambiku (COM(2007)0472) – C6-0284/2007 – 2007/0170(CNS))
P6_TA(2007)0478A6-0404/2007

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Rady (COM(2007)0472),

–   uwzględniając art. 37 oraz art. 300 ust. 2 traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 pierwszy akapit traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0284/2007),

–   uwzględniając art. 51 oraz 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinie Komisji Rozwoju i Komisji Budżetowej (A6-0404/2007),

1.   zatwierdza wniosek dotyczący rozporządzenia Rady po poprawkach oraz zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Parlamentu Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich i Republiki Mozambiku.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawki Parlamentu
Poprawka 1
Punkt 2 a preambuły (nowy)
(2a)  Rekompensata finansowa Wspólnoty Europejskiej powinna zostać wykorzystana na rzecz rozwoju ludności zamieszkałej w strefach przybrzeżnych i utrzymującej się z działalności połowowej oraz na rzecz tworzenia małych przedsiębiorstw przemysłowych zajmujących się mrożeniem i przetwórstwem ryb na poziomie lokalnym.
Poprawka 2
Punkt 2 b preambuły (nowy)
(2a)  Konieczna jest poprawa jakości informacji dostarczanych Parlamentowi Europejskiemu. Komisja powinna w tym celu przekazywać konkluzje z posiedzeń Wspólnego Komitetu, o którym mowa w art. 9 Umowy o partnerstwie.
Poprawka 4
Artykuł 3 a (nowy)
Artykuł 3a
Komisja corocznie przedkłada Parlamentowi Europejskiemu oraz Radzie sprawozdanie dotyczące wyników wieloletniego programu sektorowego określonego w art. 7 protokołu.
Poprawka 5
Artykuł 3 b (nowy)
Artykuł 3b
Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu konkluzje z posiedzeń wspólnego komitetu, o którym mowa w art. 9 Umowy o partnerstwie.
Poprawka 6
Artykuł 3 c (nowy)
Artykuł 3c
W trakcie ostatniego roku obowiązywania protokołu oraz przed zawarciem umowy przedłużającej Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie ze stosowania umowy oraz warunków jej wykonywania.
Poprawka 7
Artykuł 3 d (nowy)
Artykuł 3d
Na podstawie sprawozdania, o którym mowa w art. 3a, oraz po konsultacji z Parlamentem Europejskim Rada, w odpowiednim przypadku, udziela Komisji mandatu negocjacyjnego w celu przyjęcia nowego protokołu.

Rejestry przedsiębiorstw do celów statystycznych ***II
PDF 274kWORD 76k
Rezolucja
Tekst
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. w sprawie wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólne ramy dla rejestrów przedsiębiorstw do celów statystycznych i uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 2186/93 (7656/5/2007 – C6-0218/2007 – 2005/0032(COD))
P6_TA(2007)0479A6-0353/2007

(procedura współdecyzji; drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wspólne stanowisko Rady (7656/5/2007 – C6-0218/2007),

–   uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(1) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2005)0112),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 traktatu WE,

–   uwzględniając art. 62 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenia do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Gospodarczą i Monetarną (A6-0353/2007),

1.   zatwierdza wspólne stanowisko po poprawkach;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 25 października 2007 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2008 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólne ramy dla rejestrów przedsiębiorstw do celów statystycznych i uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 2186/93

P6_TC2-COD(2005)0032


(Jako że zostało osiągnięte porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą, stanowisko Parlamentu w drugim czytaniu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (WE) nr 177/2008.)

(1) Dz.U. C 298 E z 8.12.2006, str. 127.


Podwyżki cen artykułów spożywczych
PDF 287kWORD 58k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. w sprawie podwyżki cen paszy i żywności
P6_TA(2007)0480RC-B6-0400/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 33 Traktatu WE,

–   uwzględniając swoje stanowisko z dnia 26 września 2007 r.(1) w sprawie odłogowania gruntów w roku 2008,

–   uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że światowe ceny zbóż w ostatnich miesiącach ogromnie wzrosły, a publiczne i prywatne zapasy zbóż spadły do poziomu najniższego od 40 lat,

B.   mając na uwadze, że zgodnie z najnowszymi szacunkami plony zbóż w krajach UE-27 wyniosą w roku 2007 o około 8 milionów ton mniej niż w 2006 r.,

C.   mając na uwadze, że plony w 2006 r. wyniosły zaledwie 265,5 miliona ton, co daje jedynie milion ton na interwencje w 2007 r.,

D.   mając na uwadze, że światowa podaż zbóż ucierpiała wskutek niesprzyjających warunków pogodowych, szczególnie suszy i powodzi, które najprawdopodobniej można przypisać zmianom klimatycznym,

E.   mając na uwadze, że w większości państw członkowskich nie można dostrzec bezpośredniego i długoterminowego związku między wzrostem cen niektórych produktów a popytem na biopaliwo, należy jednak podkreślić, że w takich krajach, jak USA aktywna polityka wspierania uprawy kukurydzy z przeznaczeniem na produkcję bioetanolu wywiera bezpośredni wpływ na ceny paszy i żywności, co zostało potwierdzone przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD),

F.   mając na uwadze, że opublikowane we wrześniu 2007 r. badanie OECD na temat wpływu produkcji biopaliw na ogólne bezpieczeństwo żywnościowe i różnorodność biologiczną w skali światowej ostrzega, że współzawodnictwo o grunty i zasoby między sektorami produkcji żywności i paszy z jednej strony a producentami paliw z drugiej może spowodować wzrost cen żywności w stopniu zagrażającym ograniczeniem dostępu do żywności dla najuboższych narodów i regionów,

G.   mając na uwadze, że światowy popyt na żywność rośnie szybciej niż jej podaż, również dlatego, iż rosnące dochody w krajach wchodzących, takich jak Indie i Chiny, w połączeniu ze wzrostem liczby ludności nakręcają popyt, zwłaszcza na mięso i produkty mleczne, a co za tym idzie także na pasze,

H.   mając na uwadze, że brak bezpieczeństwa żywnościowego jest nadal faktem dla ponad 854 milionów ludzi, z których około 820 milionów mieszka w krajach rozwijających się,

I.   mając na uwadze, że detaliczne ceny żywności nie dotrzymują kroku kosztom utrzymania, a ceny u producentów nie nadążają za cenami detalicznymi,

J.   mając na uwadze, że duże sieci dystrybucyjne i niewielka liczba sieci supermarketów w UE mają istotny wpływ na ustalanie cen artykułów spożywczych oraz mając na uwadze, że stopień ich koncentracji sprawia, iż zajmują one dominującą pozycję w stosunkach z producentami,

K.   mając na uwadze, że rosnące ceny mieszanek paszowych podnoszą koszty produkcji w sektorze hodowli zwierząt,

L.   mając na uwadze, że w ciągu ostatnich 15 lat wspólna polityka rolna (WPR) uległa już radykalnym zmianom w reakcji na naciski ze strony społeczeństwa europejskiego i zmieniającej się gospodarki oraz mając na uwadze, że "decoupling", tzn. oddzielenie dopłat dla rolników i ich dochodów od poziomu produkcji ich gospodarstw, daje rolnikom możliwość reagowania na sygnały rynkowe,

M.   mając na uwadze, że zgodnie z art. 33 traktatu WE celami WPR są zagwarantowanie bezpieczeństwa dostaw i zapewnienie rozsądnych cen w dostawach dla konsumentów,

Odłogowanie

1.   z zadowoleniem przyjmuje niedawną decyzję rady ministrów rolnictwa państw UE o przyjęciu wniosku Komisji w sprawie zawieszenia obowiązku odłogowania gruntów na 2008 r.(2);

2.   odnotowuje szacunki Komisji, zgodnie z którymi ruch ten uwolni około 2,9 milionów hektarów pod produkcję zbóż, zwiększając przyszłoroczne plony w roku 2008 o około 10 milionów ton;

3.   ubolewa z powodu faktu, że Rada nie przyjęła poprawek Parlamentu zmierzających do zawieszenia obowiązku odłogowania gruntów także na rok 2009, i oczekuje podjęcia tego tematu przy okazji nadchodzącej oceny stanu WPR;

Produkcja żywności a ceny detaliczne

4.   odnotowuje niedawną uwagę komisarz Mariann Fischer Boel, zgodnie z którą w 2008 r. ceny mięsa i przetworów mięsnych mogą wzrosnąć nawet o 30% z powodu wzrostu kosztów paszy;

5.   odnotowuje, że wzrost cen mleka w 2007 r. odpowiada niewielkiej, lecz pilnie potrzebnej podwyżce dochodów producentów mleka, ale stanowi problem z punktu widzenia konsumentów i utrudnia uzyskanie wymaganych dostaw produktów mlecznych, na przykład na potrzeby szkół i szpitali;

6.   wzywa Komisję, aby w trybie pilnym zaproponowała tymczasowe zwiększenie kwot mlecznych w celu ustabilizowania cen na rynku wewnętrznym;

7.   odnotowuje z zaniepokojeniem, że europejscy producenci drobiu muszą płacić za pasze 40% do 60% więcej niż rok temu, zwłaszcza, że pasza stanowi około 60% ich kosztów ogólnych;

8.   podkreśla jak najdobitniej, że koszty surowców stanowią stosunkowo niewielką część kosztów ogólnych wielu produktów spożywczych, szczególnie przetworów spożywczych, i że nawet po niedawnych wzrostach cen pszenicy koszt pszenicy stanowi mniej niż 10% ceny detalicznej bochenka chleba w Wielkiej Brytanii i mniej niż 5% ceny bagietki we Francji;

9.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do zbadania rozbieżności między cenami u producentów a cenami dyktowanymi przez największych detalistów; podkreśla w szczególności, że Komisja powinna zbadać konsekwencje koncentracji sektora detalistów, która jest niekorzystna zwłaszcza dla drobnych producentów, małych przedsiębiorstw i konsumentów, oraz powinna zastosować wszystkie dostępne jej środki prawne w przypadku zidentyfikowania nadużyć siły rynkowej;

10.   wzywa Komisję do zatwierdzenia wypłaty hodowcom zwierząt zaliczek dopłat bezpośrednich, w szczególności tym, których inwentarz został dotknięty epidemiami (np. chorobą niebieskiego języka), ponieważ w wyniku wzrostu cen paszy mogą oni stanąć w obliczu poważnych problemów z płynnością finansową;

Biopaliwa

11.   podkreśla, że jedynie bardzo niewielka część produkcji zbóż w UE jest obecnie wykorzystywana do produkcji biopaliw i że spełnienie w 2020 r. założonych przez UE celów w zakresie biopaliw nadal wymagałoby wykorzystania tylko 15% gruntów ornych w UE;

12.   zauważa, że od 2004 r. powierzchnia upraw roślin energetycznych w UE wzrosła dziesięciokrotnie, do 2,84 milionów ha,

13.   podkreśla, że biopaliwa stanowią obecnie jedyny zamiennik dla paliw kopalnych dostępny na dużą skalę na rynku i że – w przeciwieństwie do paliw kopalnych – są one odnawialne i mogą pomóc w uzyskaniu znacznej redukcji emisji gazów cieplarnianych;

14.   odnotowuje, że w przypadku wykorzystywania w UE tony zbóż do produkcji bioetanolu aż do 40% surowca wraca do sektora pasz zwierzęcych w postaci produktów ubocznych;

15.   wzywa jednak Komisję i państwa członkowskie do lepszej promocji wykorzystania i produkcji bioenergii drugiej generacji, w której zamiast pierwotnych produktów rolnych przetwarza się nawozy naturalne i odpady rolne;

16.   wzywa Komisję do dokonania oceny wpływu na środowisko oraz bezpieczeństwo żywnościowe, biorącej pod uwagę istniejące współzawodnictwo o grunty i zasoby między producentami żywności i producentami paliw roślinnych oraz badającej wpływ zmian klimatu oraz ewentualne środki mające na celu uniknięcie dalszego uszczuplenia zasobów służących do produkcji żywności;

Przywóz i wywóz

17.   odnotowuje z poważnym zaniepokojeniem, że cena tony mieszanki paszowej wzrosła o 75 EUR i nadal rośnie z uwagi na dotkliwy brak ziarna na paszę, co dla sektora hodowlanego w UE stanowi dodatkowy koszt w wysokości 10 miliardów EUR;

18.   odnotowuje ogłoszenie przez Komisję na ostatnim posiedzeniu Rady ds. rolnictwa we wrześniu 2007 r. zamiaru sformułowania wniosku w sprawie zniesienia na 2008 r. ceł przywozowych na zboża jako sposobu poprawy trudnej sytuacji w sektorze hodowli, zwłaszcza w sektorze wieprzowiny;

19.   wskazuje, że decyzje takie mogą w istocie osłabić pozycję negocjacyjną UE w sprawie dostępu do rynku w trakcie negocjacji w ramach WTO;

20.   podkreśla, że decyzja ta nie powinna posłużyć za precedens dla innych sektorów, np. sektora ryżu;

21.   odrzuca wszelkie kroki na rzecz nałożenia na produkcję rolną w UE kwot i taryf wywozowych;

22.   domaga się, aby podmioty z krajów trzecich poddawano takim samym ostrym kontrolom, jak producentów z UE;

23.   wzywa Komisję do dokonania przeglądu ewentualnych środków w zakresie zarządzania podażą oraz bezpieczeństwa żywnościowego, pozwalających uniknąć dalszego zwiększenia wyjątkowej niestabilności cen paszy i żywności oraz niezrównoważonej konkurencji między produkcją żywności i paliw;

Światowy brak bezpieczeństwa żywnościowego

24.   jest świadomy, że zmniejszenie zapasów żywności na świecie wywiera poważny i szczególny wpływ na kraje o niskich dochodach i deficycie żywności, należące do grupy krajów rozwijających się, w których zgodnie z prognozami znacznie wzrosną ogólne koszty przywożonego zboża – osiągając w latach 2007-2008 niespotykany dotychczas poziom 28 miliardów USD, czyli o około 14% więcej w stosunku do i tak już wysokiego poziomu z ubiegłego roku;

25.   odnotowuje, że kraje rozwijające się wydadzą ogółem na przywóz zbóż rekordowo wysoką kwotę 52 miliardów USD w latach 2007/2008;

26.   wzywa Komisję do uważnego przeanalizowania skutków niedoborów zaopatrzenia w zboże i nasiona oleiste dla szczególnie narażonych producentów żywności i konsumentów w UE i krajach trzecich oraz do przedstawienia propozycji aktów prawnych i środków mających na celu zapobieganie zakłóceniom podaży żywności oraz inflacyjnym skutkom nowych wzrostów cen;

27.   wzywa Komisję do przeprowadzenia dogłębnej analizy tendencji występujących na rynkach światowych, łącznie ze wzrostem popytu na żywność w krajach rozwijających się, w celu rozważenia – w ramach dokonywania oceny stanu WPR – stworzenia stałych mechanizmów na rzecz zapewnienia w przyszłości wystarczającej podaży rynkowej;

28.   wzywa Komisję Europejską do podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu zagwarantowania zrównoważonego rolnictwa umożliwiającego poczynienie znacznych oszczędności w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zagwarantowanie niezależności żywieniowej państw członkowskich;

o
o   o

29.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0411.
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1107/2007 z 26 września 2007 r. wprowadzające, w odniesieniu do odłogowania w 2008 r., odstępstwo od rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej oraz ustanawiającego systemy wsparcia dla rolników (Dz.U. L 253 z 28.9.2007, str. 1).


Środek szczególny 2007 na rzecz Iraku
PDF 204kWORD 49k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. w sprawie projektu decyzji Komisji ustanawiającej specjalne środki dla Iraku na rok 2007
P6_TA(2007)0481B6-0422/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiające instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju(1),

–   uwzględniając projekt decyzji Komisji ustanawiającej specjalne środki dla Iraku na rok 2007 (CMT-2007-2245),

–   uwzględniając opinię wydaną w dniu 8 października 2007 przez komitet, o którym mowa w artykule 35 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 (zwany dalej "komitetem zarządzającym instrumentem na rzecz rozwoju"),

–   uwzględniając art. 8 decyzji 1999/468/WE Rady z dnia 28 czerwca 1999 r. w sprawie ustalenia zasad wykonywania kompetencji wykonawczych przyznanych Komisji(2),

–   uwzględniając art. 81 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że w dniu 8 października 2007 r. komitet zarządzający instrumentem na rzecz rozwoju przyjął w głosowaniu projekt decyzji Komisji ustanawiającej specjalne środki dla Iraku na rok 2007 (CMT-2007-2245),

B.   mając na uwadze, że zgodnie z art. 7 ust. 3 decyzji 1999/468/WE oraz pkt. 1 porozumienia pomiędzy Parlamentem Europejskim i Komisją w sprawie procedur dotyczących wdrażania decyzji Rady 1999/468/WE(3), Parlament Europejski otrzymał projekt środków wykonawczych przedstawionych komitetowi zarządzającemu instrumentem na rzecz rozwoju oraz wyniki głosowania,

C.   mając na uwadze, że art. 2 ust.1 rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 stanowi, że "podstawowym i nadrzędnym celem współpracy na podstawie niniejszego rozporządzenia jest likwidacja ubóstwa w krajach i regionach partnerskich w kontekście trwałego rozwoju",

D.   mając na uwadze, że art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 stanowi, że "Działania, o których mowa w art. 1 ust. 1(4) są opracowywane w taki sposób, by spełnić kryteria oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) określone przez [Komitet Pomocy Rozwojowej przy Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju] (OECD/DAC)",

E.   mając na uwadze, że w swoim raporcie "Reporting Directives for the Creditor Reporting System" z 2002 r. (DCD/DAC(2002)21), OECD/DAC określił ODA jako przepływy finansowe do państw znajdujących się na jego liście beneficjentów ODA, dla których między innymi każda transakcja jest dokonywana z zachowaniem głównego celu, jakim jest promowanie rozwoju gospodarczego i dobrobytu krajów rozwijających się,

F.   mając na uwadze, że art. 23 ust. 1 i 3 rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 stanowią odpowiednio, że (art. 23 ust.1) "W przypadku nieprzewidzianych i należycie uzasadnionych potrzeb lub okoliczności, które związane są z klęskami żywiołowymi, konfliktami społecznymi lub kryzysami i nie mogą być finansowane na mocy rozporządzenia (WE) nr 1717/2006 i rozporządzenia (WE) nr 1257/96, Komisja przyjmuje środki specjalne nieprzewidziane w dokumentach strategicznych ani w wieloletnich programach indykatywnych (zwane dalej "środkami specjalnymi")", oraz, że te środki specjalne mogą również finansować zadania ułatwiające przejście od pomocy kryzysowej do działań z zakresu długoterminowego rozwoju, oraz że (art. 23 ust. 3) "jeżeli koszt tych działań przekracza 10 mln EUR przyjmowane są przez Komisję zgodnie z procedurą zarządzania określoną w art. 35 ust. 2",

1.   uważa, że w projekcie dotyczącym specjalnych środków dla Iraku na rok 2007, milenijne cele rozwoju nie są wyraźnie przedstawione jako główny priorytet; uważa, że jest to niezgodne z art. 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1905/2006, w którym realizacja milenijnych celów rozwoju stanowi jedną z nadrzędnych zasad współpracy w ramach instrumentu współpracy na rzecz rozwoju;

2.   wyraża przekonanie, że w projekcie dotyczącym specjalnych środków dla Iraku na rok 2007, Komisja wykracza poza kompetencje wykonawcze przewidziane w rozporządzeniu (WE) nr 1905/2006, wybierając jako jeden z obszarów interwencji "Analizę możliwości wykonania pola gazowego Akkas", której głównym celem jest "zbadanie warunków możliwości eksploracji pola gazowego Akkas w zachodnim Iraku, aby połączyć jego wyjście z siecią gazociągów syryjskich" oraz, o ile to możliwe, "zintegrować ten projekt z pracami nad projektem rynku gazu państw europejskich, arabskich i Maszreku"; zaznacza, że "badanie to uwzględni przyszłe zainteresowanie sąsiadów z państw Maszreku i UE zintegrowaniem rynku gazu państw europejskich, arabskich i Maszreku" oraz że "ta integracja otworzy szeroki potencjalny rynek dla produkcji z pola gazowego Akkas i umożliwi pierwszą integrację irackiego gazu naturalnego na rynku regionalnym i europejskim", i w związku z tym uważa, że cel ten nie jest zgodny z art. 2 ust. 1 i 4 rozporządzenia (WE) nr 1905/2006, ponieważ podstawowym celem proponowanych środków specjalnych nie jest eliminacja ubóstwa oraz, że cele, o których mowa nie wypełniają kryteriów ODA ustanowionych przez OECD/DAC;

3.   wzywa Komisję do wycofania lub zmiany projektu decyzji ustanawiającej specjalne środki dla Iraku oraz do przedłożenia komitetowi zarządzającemu instrumentem współpracy na rzecz rozwoju nowego projektu decyzji, w pełni zgodnego z postanowieniami rozporządzenia (WE) nr 1905/2006;

4.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, przedstawicielom państw członkowskich w komitecie zarządzającym instrumentu na rzecz rozwoju, jak również parlamentom i rządom Państw Członkowskich.

(1) Dz.U. L 378 z 27.12.2006, str. 41.
(2) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200, z dn. 22.7.2006, str. 11)
(3) Porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim i Komisją w sprawie procedur dotyczących wdrażania decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (Dz.U. L 256 z 10.10.2000, str. 19).
(4) Art. 1 ust. :1: "Wspólnota finansuje działania służące wspieraniu współpracy z krajami, terytoriami i regionami rozwijającymi się (...)."


Stosunki między UE a Serbia
PDF 245kWORD 91k
Zalecenie Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. w sprawie stosunków między Unią Europejską a Serbią (2007/2126(INI))
P6_TA(2007)0482A6-0325/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając projekt zalecenia dla Rady, który złożył Jelko Kacin w imieniu grupy politycznej ALDE, w sprawie stosunków między Unią Europejską a Serbią (B6-0202/2007),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 września 2005 r. w sprawie obrony wieloetniczności w Wojwodinie(1),

–   uwzględniając sprawozdanie końcowe z dnia 2 marca 2005 r. w sprawie misji informacyjnej do Wojwodiny przeprowadzonej przez delegację ad hoc do Wojwodiny i Belgradu,

–   uwzględniając proklamowanie Republiki Serbii, będącej sukcesorem unii państwowej Serbii i Czarnogóry, w wyniku referendum w Czarnogórze w dniu 21 maja 2006 r., w którym opowiedziano się za niezależnością,

–   uwzględniając nową serbską konstytucję przyjętą w powszechnym referendum w dniach 28-29 października 2006 r.,

–   uwzględniając sporządzone przez Komisję sprawozdanie z postępów w roku 2006 dotyczące Serbii z dnia 8 listopada 2006 r. (SEC(2006)1389),

–   uwzględniając przystąpienie Serbii do NATO-wskiego programu Partnerstwo dla Pokoju w dniu 14 grudnia 2006 r.,

–   uwzględniając wynik serbskich wyborów parlamentarnych, które odbyły się w dniu 21 stycznia 2007 r.,

–   uwzględniając orzeczenie Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości (MTS) z dnia 26 lutego 2007 r. w sprawie Bośni i Hercegowiny przeciwko Serbii i Czarnogórze,

–   uwzględniając opinię Komisji Weneckiej Rady Europy nr 405/2006 z dnia 19 marca 2007 r. w sprawie konstytucji Serbii,

–   uwzględniając powstanie nowego rządu w Belgradzie w dniu 15 maja 2007 r.,

–   uwzględniając pięć kluczowych celów nowego rządu Serbii, przedstawionych w dniu 15 maja 2007 r.,

–   uwzględniając wznowienie negocjacji UE-Serbia w sprawie układu o stabilizacji i stowarzyszeniu w dniu 13 czerwca 2007 r.,

–   uwzględniając konkluzje dotyczące Bałkanów Zachodnich Rady ds. Ogólnych z dnia 12 lutego i 18 czerwca 2007 r.,

–   uwzględniając sprawozdanie głównej prokurator Międzynarodowego Trybunału Karnego dla byłej Jugosławii (ICTY) z dnia 18 czerwca 2007 r. w sprawie współpracy Serbii z ICTY przedłożone Radzie Bezpieczeństwa ONZ,

–   uwzględniając wymianę poglądów z główną prokurator Międzynarodowego Trybunału Karnego dla byłej Jugosławii (ICTY) na posiedzeniu Komisji Spraw Zagranicznych Parlamentu w dniu 26 czerwca 2007 r.,

–   uwzględniając porozumienie między UE i Serbią dotyczące odpowiedniego egzekwowania praw własności w celu osiągnięcia stabilności politycznej i gospodarczej,

–   uwzględniając art. 114 ust. 3, oraz art. 90 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0325/2007),

A.   mając na uwadze, że przyszłość Serbii leży w Unii Europejskiej;

B.   mając na uwadze, że Serbia wywiera istotny wpływ na stabilność i dobrobyt w regionie, przy czym perspektywa członkostwa w UE stanowi silną zachętę do reform;

C.   mając na uwadze, że Serbia jest sygnatariuszem Europejskiego porozumienia o wolnym handlu (CEFTA), a ostatnio zakończyła techniczne negocjacje w sprawie Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu; mając na uwadze, że Serbia może przystąpić do WTO przed rokiem 2008;

D.   mając na uwadze, że 70% obywateli serbskich, którzy głosowali, opowiada się za członkostwem w UE, a dwie trzecie z nich głosowało na partie należące do obozu demokratycznego;

E.   mając na uwadze, że Serbia ma nowy rząd, proeuropejski i proreformatorski;

F.   mając na uwadze, że ponowne podjęcie przez Serbię negocjacji w sprawie Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu może służyć jako kolejny przykład pozytywnych zmian na Bałkanach Zachodnich, do których przyczyniła się między innymi UE;

G.   mając na uwadze, że podjęto już i nadal należy podejmować rzeczywiste starania, aby przezwyciężyć obecne w przeszłości podziały i postawy oraz wspierać europejskie perspektywy dla obywateli Serbii;

H.   mając na uwadze, że gospodarka serbska wykazała duży wzrost w 2006 r. (około 5,8%) oraz wzrost wartości bezpośrednich inwestycji zagranicznych w 2006 r.; mając jednak również na uwadze, że przedmiotem zaniepokojenia pozostaje występujący obecnie deficyt na rachunku obrotów bieżących, który nadal rośnie, a także wysoka stopa bezrobocia (około 20,9% w 2006 r.);

I.   mając na uwadze, że poważnym problemem w Serbii pozostaje korupcja oraz mając na uwadze, że opublikowany przez Transparency International wskaźnik postrzegania korupcji za rok 2006 dla Serbii wynosi 3,0 (w skali od 0 - "kraj wysoce skorumpowany" do 10 - "brak korupcji");

J.   mając na uwadze, że dwóch z sześciu ukrywających się oskarżonych o zbrodnie wojenne, poszukiwanych przez ICTY, zostało niedawno aresztowanych i przekazanych do Hagi, natomiast pozostali czterej, w tym Ratko Mladić i Radovan Karadżić, pozostają na wolności;

K.   mając na uwadze, że serbska opinia publiczna nie jest wystarczająco poinformowana o rozmiarach zbrodni popełnionych w czasie ostatnich wojen, zwłaszcza w Srebrenicy;

L.   mając na uwadze, że wojny w Jugosławii głęboko zmieniły tkankę społeczną Serbii oraz doprowadziły m.in. do emigracji znacznej części elity politycznej i intelektualnej oraz do napływu uchodźców i przesiedleńców wewnętrznych, przy jednoczesnym powrocie kombatantów, dotkniętych urazami psychicznymi w wyniku przemocy w latach dziewięćdziesiątych;

M.   mając na uwadze, że rozpad Jugosławii przyniósł niszczące konsekwencje w postaci ofiar śmiertelnych i ludzkich cierpień, czyniąc tym samym z pojednania między wspólnotami etnicznymi czynnik pierwszorzędnej wagi dla zapewnienia stabilności w regionie;

1.   jest zdania, że Serbia zasługuje na szczególne uznanie za pokojową odpowiedź na szereg poważnych wyzwań, które pojawiły się w ubiegłym roku, w tym za rozwiązanie unii państwowej Serbii i Czarnogóry, sprawiedliwe i wolne wybory parlamentarne oraz utworzenie nowego rządu o nastawieniu proeuropejskim;

2.   z zadowoleniem przyjmuje zakończenie po trzynastomiesięcznej przerwie negocjacji technicznych w sprawie Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między rządem serbskim a UE; zachęca obydwie strony do poczynienia wszelkich niezbędnych w celu uniknięcia opóźnień technicznych przed podpisaniem układu, aby podpisanie to mogło mieć miejsce przed końcem 2007 r.; uważa, że podpisanie Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu stanowi ważny krok na drodze do przystąpienia do UE;

3.   z zadowoleniem przyjmuje wolę współpracy rządu Serbii z ICTY, co otwiera drogę dalszej współpracy z UE, nalega jednak, by współpraca ta przyniosła w krótkim terminie dodatkowe wyniki;

4.   zwraca uwagę na informacje przedstawione Radzie UE ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych przez główną prokurator ICTY Carlę del Ponte na posiedzeniu w Luksemburgu w dniu 15 października 2007 r.; zwraca się do Serbii o rozwiązanie wciąż nierozstrzygniętych kwestii dotyczących pełnej współpracy z ICTY w związku ze zbliżającą się wizytą Carli del Ponte w Belgradzie; wzywa Komisję – jak tylko wspomniane kwestie zostaną rozstrzygnięte – do niezwłocznego podjęcia działań na rzecz Układu o stowarzyszeniu i stabilizacji;

5.   gratuluje Serbii ostatnich postępów w prowadzeniu współpracy z ICTY, które umożliwiły wznowienie negocjacji w sprawie Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu i dzięki którym główna prokurator ICTY, Carla Del Ponte, mogła pozytywnie ocenić współpracę Serbii z Trybunałem; z zadowoleniem odnotowuje aresztowanie i przekazanie do Hagi Zdravko Tolimira i Vlastimira Djordjevicia, zapewnienie udzielone prokurator Del Ponte przez premiera Kostunicę o prawdopodobieństwie dalszych aresztowań (w tym byłego generała Serbów bośniackich Ratko Mladicia) oraz utworzenie nowych struktur mających na celu centralizację wszystkich działań zmierzających do ujęcia osób ukrywających się, w tym zwiększenie przejrzystości w Radzie Bezpieczeństwa Narodowego; z zadowoleniem przyjmuje współpracę władz Serbii, Bośni i Hercegowiny oraz Czarnogóry w ułatwieniu niedawnych przekazań do Hagi;

6.   przypomina Serbii, że podpisanie Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu jest uzależnione od pełnej współpracy z ICTY oraz że współpraca ta powinna doprowadzić do aresztowania i przekazania wszystkich pozostałych oskarżonych, a jednocześnie zauważa, że niedawne aresztowania dowodzą, iż władze serbskie są zdolne do odnajdywania i ujmowania oskarżonych o zbrodnie wojenne; podkreśla, że pełna współpraca z ICTY jest nie tylko międzynarodowym zobowiązaniem, ale również kluczowym krokiem w kierunku osiągnięcia trwałego pojednania w regionie; w związku z tym wzywa parlament serbski do wypełnienia zobowiązań wynikających z orzeczenia MTS oraz do przyjęcia oświadczenia potępiającego ludobójstwo w Srebrenicy;

7.   biorąc pod uwagę harmonogram zamknięcia prac ICTY, który obecnie przewiduje zakończenie procesów do roku 2008, uważa, że konieczne byłoby rozważenie wydłużenia mandatu tego organu w przypadku, gdyby osoby oskarżone o zbrodnie wojenne zostały aresztowane po tym czasie;

8.   zwraca uwagę, że kompromisowe porozumienie zawarte na spotkaniu Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 21 i 22 czerwca 2007 r. toruje drogę ku nowej podstawie prawnej dla Unii Europejskiej do roku 2009, tworząc niezbędne środowisko instytucjonalne dla przyszłych rozszerzeń i umożliwiając UE i Serbii dynamiczne przeprowadzenie procesu przystąpienia na bazie rozwoju i osiągnięć Serbii;

9.   uważa, że rozwiązanie kwestii statusu Kosowa przyczyni się do stabilizacji Bałkanów Zachodnich i ułatwi integrację tego regionu z Unią Europejską;

10.   z zadowoleniem zauważa, że od 2000 r. Serbia dokonała znaczącego postępu gospodarczego, osiągając średni wzrost rzędu 5% rocznie; zwraca jednak uwagę, że w ocenie MFW nie przełożyło się to na zmniejszenie ubóstwa i wysokiej stopy bezrobocia (ponad 20%); uważa, że rozwiązanie tych problemów stanowi główne wyzwanie stojące przed nowym rządem; wzywa w związku z tym rząd Serbii to intensywniejszego zajęcia się tworzeniem miejsc pracy i redukcją ubóstwa i podjęcia konkretnych kroków zmierzających do zapewnienia bardziej zrównoważonego rozwoju gospodarczego we wszystkich regionach kraju, zwracając szczególną uwagę na najmniej rozwinięte gospodarczo części kraju – południowo-wschodnie i wschodnie;

11.  11 uważa, że dalszy rozwój struktur i procedur administracyjnych może zwiększyć zaufanie do państwa prawa, wzmocnić gospodarkę rynkową oraz zaowocować wzrostem gospodarczym w Serbii; wzywa władze Serbii do poprawy klimatu gospodarczego dla zagranicznych inwestycji oraz przejrzystości stosunków handlowych;

12.   z zadowoleniem odnotowuje, że Serbia ma nową konstytucję, która zawiera pozytywne przepisy dotyczące praw człowieka; zauważa jednak również, że ramy prawne w zakresie ochrony mniejszości nadal potrzebują ulepszenia; jest zaniepokojony problematycznymi przepisami dotyczącymi między innymi procedury mianowania, awansowania i odwoływania sędziów i prokuratorów oraz brakiem odpowiedniej konsultacji z opinią publiczną lub debaty parlamentarnej w czasie przygotowywania projektu tych przepisów; wzywa władze serbskie do rozważenia rozszerzenia zakresu decentralizacji terytorialnej, w szczególności w odniesieniu do Wojwodiny.

13.   podkreśla znaczenie zagwarantowania świadczenia pomocy UE w sposób uwzględniający obecną terytorialną i administracyjną strukturę Serbii, jej skład etniczny oraz tradycyjne stosunki gospodarcze i kulturowe na danych obszarach, przy pełnym zaangażowaniu władz lokalnych i regionalnych; wzywa Komisję, Radę i swoje właściwe komisje do ścisłego monitorowania organizacji regionów poziomu NUTS 2 w Serbii;

14.   wyraża uznanie dla Serbii w związku z osiągniętą przez nią większą przejrzystością w działaniach rządu i parlamentu oraz wysoką zdolnością administracyjną; gratuluje Serbii przyjęcia ustawy budżetowej na rok 2007 oraz wyboru rzecznika praw obywatelskich i komisarza ds. informacji publicznej, prezesa Narodowego Banku Serbii i członków Rady Organu Kontroli Państwowej; wyraża ubolewanie z powodu niepowołania jeszcze sędziów Trybunału Konstytucyjnego;

15.   wyraża przekonanie, że w kontekście praw człowieka kluczowe znaczenie ma znalezienie trwałego rozwiązania dla uchodźców i przesiedleńców wewnętrznych, zwłaszcza że w Serbii w dalszym ciągu przebywa duża liczba uchodźców, głównie z Chorwacji i częściowo z Bośni i Hercegowiny oraz przesiedleńców wewnętrznych z Kosowa; wyraża głębokie ubolewanie z powodu niedotrzymania terminu końca 2006 r. przewidzianego w deklaracji z Sarajewa dla rozwiązania wszystkich nierozstrzygniętych kwestii związanych z powrotem uchodźców i odszkodowaniami majątkowymi podpisanej dnia 31 stycznia 2005 r. przez Chorwację, Bośnię i Hercegowinę i Serbię-Czarnogórę oraz z powodu jedynie niewielkiego postępu w tej dziedzinie;

16.   dlatego też wzywa rząd Serbii do kontynuowania wysiłków zmierzających do wypełnienia deklaracji z Sarajewa, w tym poprzez przyjęcie jasnych ram prawnych określających, między innymi, prawo powrotu do miejsca pochodzenia i prawo do odszkodowań materialnych; wzywa UE, jej państwa członkowskie i społeczność międzynarodową do dalszego wspierania praw uchodźców i dotkniętych tym problemem krajów, w tym poprzez przeznaczenie wystarczających środków na ten cel; podkreśla, że integracja przesiedleńców i uchodźców nie powinna w poważnym stopniu zmieniać oryginalnej równowagi etnicznej regionu pochodzenia; w związku z tym zwraca uwagę na konwencję ramową Rady Europy z dnia 1 lutego 1995 o ochronie mniejszości narodowych z 1995 r.;

17.   uznaje postępy poczynione w walce z przestępczością zorganizowaną i korupcją, które doprowadziły ostatnio do wielu głośnych aresztowań, zauważając jednocześnie, że korupcja, w szczególności w policji i sądownictwie, pozostaje poważnym problemem oraz że oficjalne dochodzenia w sprawach korupcji często wydają się umotywowane politycznie; podkreśla, że korupcja stanowi poważną przeszkodę w przyciąganiu większych inwestycji zagranicznych i wzywa rząd serbski do wdrożenia szerokiej strategii antykorupcyjnej; uważa, że konieczne jest zwalczanie przestępczości zorganizowanej;

18.   z zadowoleniem zauważa, że ochrona granic państwowych, dotychczas podlegająca armii, została przekazana w gestię policji, co stanowi istotny krok w kierunku spełnienia standardów UE; wzywa Radę i Komisję, aby dalej zachęcały rząd serbski do przeprowadzenia gruntownej reformy policji, służb bezpieczeństwa i armii, w tym do wprowadzenia środków zapewniających większą kontrolę cywilną nad wojskiem; uważa, że reforma policji powinna uwzględniać potrzebę znajomości przez część sił policyjnych języków mniejszości w regionach zamieszkanych przez duże społeczności mniejszościowe;

19.   uważa, że umacnianie praworządności i ścisłe stosowanie prawa musi należeć do czołowych priorytetów rządu; z zadowoleniem przyjmuje dotychczasowe działania reformatorskie w wymiarze sprawiedliwości, podkreślając jednocześnie konieczność ich kontynuacji, szczególnie w dziedzinie szybkości procesu, ochrony świadków, zapobiegania korupcji i gwarancji niezawisłości sędziów; z żalem zauważa, że Trybunał Konstytucyjny nie funkcjonuje i wskazuje, że nie sprzyja to rozwojowi demokracji i demokratycznej legislacji w Serbii;

20.   z zadowoleniem przyjmuje zakończenie procesu w sprawie zabójstwa premiera Zorana Djindjicia i popiera niedawno podjętą przez prokuratura specjalnego inicjatywę ujawnienia politycznych motywów tego zabójstwa;

21.   z zadowoleniem przyjmuje działalność prokuratora do spraw zbrodni wojennych w Serbii, jednak z żalem zauważa, że procesy dotyczące zbrodni popełnionych w czasie wojny domowej utrudnia brak przejrzystości i politycznej woli prześledzenia odpowiedzialności w łańcuchu rozkazów z myślą nie tylko o bezpośrednich sprawcach, lecz także o ich mocodawcach; uważa, że wyroki wydane przez serbski trybunał ds. zbrodni wojennych na czterech członków paramilitarnej grupy "Skorpionów" za egzekucję 6 muzułmanów ze Srebrenicy nie są adekwatne do odrażającej natury tej zbrodni i zauważa, że prezydent Serbii publicznie wyraził ubolewanie z powodu niskiego wymiaru zasądzonych kar;

22.   uważa, że obywatele Serbii maja prawo do poznania prawdy o niedawnej polityce wojny i ludobójstwa prowadzonej w ich imieniu oraz do poznania sprawców zbrodni wojennych; uważa, że aby dokonać postępu, Serbia musi uczciwie zmierzyć się z niedawną przeszłością oraz że rozliczenie się z przeszłością jest nieodzownym elementem dążenia do pojednania z sąsiadami Serbii; wzywa rząd do wznowienia działalności Komisji Prawdy i Pojednania, powołanej w 2001 r., przede wszystkim, aby wspierać pozytywny klimat w tych częściach kraju, których najmocniej dotknęły konflikty etniczne; wzywa Komisję do promowania inicjatyw ułatwiających kontakty międzyludzkie w regionie oraz do przyznania większych środków finansowych na ten cel;

23.   z zadowoleniem przyjmuje przeprosiny prezydenta Serbii skierowane do obywateli chorwackich za zbrodnie wojenne popełnione w imieniu Serbii w czasie niedawnej wojny ; uważa te przeprosiny za wyraz wielkiej politycznej dojrzałości demokratycznego przywództwa oraz za konkretny dowód determinacji obecnego rządu w prowadzeniu polityki przyjaźni i współpracy z sąsiednimi krajami;

24.   jest zdania, że pojednanie i sprawiedliwość są niezbędne dla stabilności i rozwoju wszystkich krajów tego regionu oraz dla ich integracji z Unią Europejską; wzywa sąsiadów Serbii do podążania tą drogą i do potępienia wszystkich objawów nietolerancji etnicznej i rasizmu, do których dochodzi na ich terenie;

25.   uważa, że UE i jej państwa członkowskie powinny zainicjować i wspierać programy mające na celu zapewnienie pomocy psychospołecznej, koncentrującej się przede wszystkim, ale nie tylko, na kobietach i dzieciach, u których doświadczenia sprzed wojny oraz doświadczenia wojenne spowodowały urazy psychiczne;

26.   z zadowoleniem przyjmuje niedawno nawiązaną współpracę między Belgradem a Prisztiną w zakresie poszukiwania osób zaginionych w wyniku konfliktu w Kosowie, w szczególności wspólne działania w rejonie Raszka; wzywa rząd Serbii do wydania publicznego raportu w sprawie Maczkaticy;

27.   wzywa Radę i Komisję do przeznaczenia wystarczających środków finansowych dla Międzynarodowej Komisji ds. Osób Zaginionych (ICMP), aby umożliwić jej do 2010 r. identyfikację wszystkich osób zaginionych na terytorium byłej Jugosławii; uważa, że prace komisji mają znaczny udział w procesie odkrywania prawdy, sprawiedliwości i pojednania w regionie;

28.   zauważa, że według sondażu przeprowadzonego przez Strategic Marketing Agency w 2004 r. dla Związku Studentów Serbii, 70% serbskich studentów nigdy nie było za granicą; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę polegającą na umożliwieniu serbskim studentom studiowania w krajach UE; wzywa państwa członkowskie do poszukiwania nowych metod promowania porozumienia z ludnością Serbii;

29.   zauważa, że Serbia aktywnie przyczynia się do współpracy regionalnej i stosunków dobrosąsiedzkich poprzez członkostwo w licznych regionalnych inicjatywach, takich jak Pakt Stabilności/Rada Współpracy Regionalnej oraz CEFTA; wzywa Serbię do dalszego pełnienia odpowiedzialnej roli w regionie; podkreśla, że w najlepszym interesie Serbii jest rozwijanie i utrzymywanie dobrych stosunków z jej partnerami regionalnymi, zwiększenie skutecznej współpracy transgranicznej przy pełnym wykorzystaniu potencjału mniejszości narodowych na obszarach przygranicznych, a także czynny udział w dwustronnych, regionalnych i europejskich projektach w dziedzinie infrastruktury, podkreśla również, że przyszłość wszystkich krajów w regionie jest związana z UE;

30.   zachęca rząd Serbii do propagowania stosunków dobrosąsiedzkich z obydwoma jednostkami składowymi Bośni i Hercegowiny;

31.   wzywa rząd serbski do kontynuowania dialogu w sprawie granic z południowo-wschodnimi europejskimi sąsiadami Serbii, biorąc pod uwagę, że granice między Serbią a Chorwacją oraz między Serbią a Bośnią i Hercegowiną nie zostały jeszcze ustalone;

32.   wyraża uznanie dla Serbii w związku z poprawą stosunków między grupami etnicznymi, w szczególności w Wojwodinie, gdzie doszło zmniejszenia liczby międzyetnicznych incydentów, choć nie zostały one całkowicie wyeliminowane; wzywa władze serbskie do podjęcia dodatkowych działań w celu wsparcia rozwoju mniejszości narodowych w wieloetnicznej Wojwodinie, wspierania pokojowego współistnienia między nimi oraz zagwarantowania, że policja, prokuratura, sądy i inne organy państwowe będą pełnić swoje obowiązki z zachowaniem etnicznej neutralności oraz – w celu zyskania niezbędnego zaufania społeczeństwa do tych instytucji – do zadbania, aby personel tych organów władzy odpowiednio odzwierciedlał skład etniczny; wzywa ponadto władze Serbii do ostrożnego podejścia do każdego możliwego napływu uchodźców, aby nie zakłócić równowagi etnicznej, kulturowej, religijnej, ekonomicznej i politycznej regionu i zapewnić ich udaną integrację w wielokulturowym środowisku; podkreśla olbrzymie znaczenie programów mających na celu wzrost tolerancji pomiędzy społecznościami, w szczególności w Wojwodinie; uważa, że programy te powinny otrzymywać również fundusze z UE;

33.   z zadowoleniem odnotowuje, że etniczne partie albańskie z Doliny Preszewa wzięły udział w niedawnych wyborach po raz pierwszy od dziesięciolecia i mniejszości są reprezentowane we władzach prawodawczych i wykonawczych; jest zdania, że Sandżak pozostaje regionem szczególnej troski i wzywa rząd do współpracy z lokalnymi siłami politycznymi w celu opracowania działań mających na celu zapobieżenie dalszej radykalizacji i podziałowi społeczności;

34.   z zadowoleniem przyjmuje przeznaczenie środków w budżecie na rok 2007 na projekty bezpośrednio połączone z "Dekadą integracji społecznej Romów"; wyraża jednak zaniepokojenie ogólnym brakiem systematycznego podejścia do poprawy życia i warunków życiowych Romów, w tym przesiedleńców wewnętrznych i osób powracających, oraz utrzymującą się dyskryminacją społeczności romskiej;

35.   wzywa rząd Serbii do pełnej realizacji instytucjonalnej i finansowej narodowego planu działań wdrażających Dekadę integracji społecznej Romów w celu opracowania praktycznych i trwałych rozwiązań dla społeczności romskiej; przypomina Serbii, że przyjęcie obszernego prawodawstwa antydyskryminacyjnego i trwała repatriacja ludności romskiej nadal mieszkającej w obozach należą do priorytetów europejskiego partnerstwa z Serbią;

36.   odnotowuje utworzenie podlegającej premierowi Agencji ds. praw człowieka i praw mniejszości, która zastąpiła istniejące uprzednio Federalne ministerstwo ds. praw człowieka i praw mniejszości; wzywa premiera do prowadzenia spójnej i aktywnej polityki w zakresie mniejszości i do zagwarantowania, że prawa człowieka i mniejszości będą traktowane priorytetowo w pracach rządu; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że nowa konstytucja Serbii nadaje podstawy konstytucyjne krajowym radom mniejszości etnicznych i wzywa do przyjęcia nowych przepisów lepiej regulujących status, pracę i wybory do tych rad; oczekuje takiego prawodawstwa tworzącego lepsze ramy prawne dla ochrony praw mniejszości oraz włączającego wszystkie mniejszości narodowe do struktur państwowych;

37.   z zadowoleniem reaguje na przyjęcie kompleksowej strategii krajowej na rzecz zwalczania handlu ludźmi, jednak wzywa rząd Serbii do bardziej rygorystycznego podejścia do spraw sądowych oraz zagwarantowania, że sprawcy zostaną skazani oraz odbędą karę więzienia proporcjonalną do charakteru przestępstwa;

38.   uważa, że przekształcenie Serbskiego Radia i Telewizji (RTS) w stację publiczną stanowi krok naprzód, jednak zwraca uwagę na brak publicznej debaty nad zmianami w ustawie o radiofonii i telewizji oraz nad niedoskonałościami w procedurze mianowania członków zarządu Serbskiego Radia i Telewizji; zwraca również uwagę na konieczność stworzenia w pełni demokratycznych reguł przydzielania koncesji na nadawanie programów radiowych i telewizyjnych, uwzględniających w szczególności możliwość odwołania się od decyzji organu koncesyjnego; wyraża głęboki żal w związku z brakiem postępów w rozwiązywaniu spraw zabójstw dziennikarzy i ubolewa nad niedawną próbą zamordowania wybitnego reportera śledczego zajmującego się zbrodniami wojennymi i przestępczością zorganizowaną; zwraca się do właściwych władz o odnalezienie sprawców i przeprowadzenie wyczerpującego śledztwa w związku z tym przestępstwem;

39.   odnotowuje istnienie dobrze rozwiniętego sektora pozarządowego i z zadowoleniem przyjmuje starania władz, by konsultować się z sektorem obywatelskim, w szczególności specjalne porozumienie o współpracy zawarte przez serbski Urząd ds. Integracji Europejskiej, organizacje pozarządowe i Radę ds. Stosunków ze Społeczeństwem Obywatelskim, powołaną przez prezydenta Serbii, Radę ds. Polityki Zagranicznej, powołaną przez serbskiego ministra spraw zagranicznych, jak również włączenie przedstawicieli organizacji pozarządowych do Krajowej Rady ds. Integracji Europejskiej, której przewodniczy premier; wzywa parlament Serbii do przyjęcia przepisów służących poprawie sytuacji prawnej organizacji społeczeństwa obywatelskiego;

40.   potępia publiczne oczernianie działaczy społeczeństwa obywatelskiego krytykujących rząd lub zwracających uwagę na newralgiczne sprawy, takie jak zbrodnie wojenne; wyraża ubolewanie z powodu mającego niedawno miejsce szeregu politycznie umotywowanych ataków i przestrzega przed coraz znaczniejszą dominacją, w mediach i na scenie politycznej, mowy nienawiści skierowanej przeciw działaczom praw człowieka, dziennikarzom i politykom;

41.   z zadowoleniem przyjmuje podpisanie porozumień o ułatwieniach wizowych i (skreślenie) readmisji w dniu 18 września 2007 r. oraz wzywa Radę do zagwarantowania, że wejdą one w życie do końca 2007 r.; przyjmuje z zadowoleniem przyjęcie ustawy o dokumentach podróżnych i zauważa, że trwa obecnie przyjmowanie ustaw o azylu, granicach państwa i obcokrajowcach; wzywa Radę do utworzenia, przy wsparciu ze strony Komisji, konkretnego planu działań mającego na celu ruch bezwizowy i do wprowadzenia środków wspierających, przygotowanych z myślą o zwiększeniu możliwości podróżowania dla większej liczby obywateli, w szczególności dla ludzi młodych; kładzie nacisk na znaczenie mobilności dla rozwoju politycznego i gospodarczego Serbii, ponieważ mobilność daje ludziom możliwość bezpośredniego zapoznania się z UE i ułatwia proces integracji europejskiej Serbii; wzywa do zwiększenia uczestnictwa w projektach z zakresu nauki przez całe życie i wymiany kulturalnej; zwraca się do Rady o rozważenie możliwości utworzenia wspólnego systemu zarządzania wnioskami wizowymi w taki sposób, by zmniejszyć obciążenie najbardziej obleganych konsulatów i zapewnić rozpatrywanie wniosków w rozsądnych terminach;

42.   uważa, że reforma systemu oświaty jest nie tylko koniecznością, lecz również jedynym sposobem rozwoju w Serbii nowego systemu wartości dla młodszych pokoleń w ramach trwającego obecnie procesu budowy demokracji;

43.   wzywa Radę, Komisję i wszystkie państwa członkowskie do zgodnych wysiłków na rzecz zwiększenia widoczności UE w Serbii; wzywa Komisję do unikania dalszych opóźnień w rekrutacji personelu biura jej przedstawicielstwa, w tym ekspertów, którzy będą zarządzać środkami z Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej;

44.   wzywa Komisję Spraw Zagranicznych oraz jej Podkomisję ds. Praw Człowieka do dalszego bliskiego śledzenia sytuacji w Wojwodinie, zgodnie z wnioskami sprawozdania końcowego z misji informacyjnej Parlamentu do Wojwodiny ;

45.   wzywa władze Serbii do pilnego przyjęcia przepisów dotyczących zwrotu mienia, wzorując się na przepisach przyjętych przez inne kraje, gwarantujących w stosownych przypadkach rzeczywistą rekompensatę zamiast rządowych obligacji;

46.   wzywa nowe państwa członkowskie do odegrania aktywnej roli w procesie zbliżania się Serbii do UE poprzez umożliwienie Serbii skorzystania z nabytych przez nie doświadczeń w zakresie reform;

47.   wzywa władze Serbii do dalszego zbliżania ustawodawstwa krajowego do prawodawstwa wspólnotowego i standardów w zakresie ochrony środowiska oraz do wdrożenia i egzekwowania przyjętych przepisów;

48.   z zadowoleniem przyjmuje uczestnictwo Serbii w 7. Programie Ramowym Badań i Rozwoju Technologicznego; wzywa Radę do zwiększenia liczby programów partnerskich i programów pomocy technicznej, w szczególności programów skierowanych do ludzi młodych;

49.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie, a także, do wiadomości, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich i Serbii.

(1) Dz.U. C 227 E z 21.9.2006, str. 620.


Stosunki UE - Afryka
PDF 472kWORD 168k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. w sprawie stanu stosunków między UE a Afryką (2007/2002(INI))
P6_TA(2007)0483A6-0375/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając deklarację i plan działań opracowane na szczycie Afryka-Europa, który odbył się w Kairze w dniach 3-4 kwietnia 2000 r., pod egidą Organizacji Jedności Afrykańskiej i UE,

–   uwzględniając plan strategiczny Komisji Unii Afrykańskiej (KUA) na lata 2004-2007, przyjęty dnia 7 lipca 2004 r. na trzecim szczycie głów państw i szefów rządów państw afrykańskich w Addis Abebie w Etiopii,

–   uwzględniając "Konspekt wspólnej strategii UE-Afryka" zatwierdzony na 8. posiedzeniu trojki ministerialnej UE-Afryka w dniu 15 maja 2007 r. w Brukseli,

–   uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2007 r. zatytułowany "Od Kairu do Lizbony – Partnerstwo strategiczne między UE i Afryką" (COM(2007)0357),

–   uwzględniając wspólny dokument Komisji i Sekretariatu Rady z dnia 27 czerwca 2007 r. zatytułowany "Po strategii lizbońskiej: Jak zrealizować partnerstwo UE-Afryka?" (SEC(2007)0856),

–   uwzględniając plan strategiczny Parlamentu Panafrykańskiego (PAP) na lata 2006-2010 "Jedna Afryka, jeden głos", przyjęty w listopadzie 2005 r.,

–   uwzględniając dokument roboczy w sprawie wspólnej wizji strategii Unia Afrykańska (UA) -UE, sporządzony przez Komisję Unii Afrykańskiej,

–   uwzględniając podpisaną w dniu 23 czerwca 2000 r.(1) w Kotonu umowę o partnerstwie zawartą pomiędzy członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej, zmienioną umową zmieniającą umowę o partnerstwie (umowę z Kotonu) podpisaną w Luksemburgu w dniu 25 czerwca 2005 r.(2),

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiające instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju(3) (zwany dalej instrumentem na rzecz rozwoju),

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 12 października 2005 r. zatytułowany "Strategia UE na rzecz Afryki: Europejsko-afrykański pakt na rzecz przyspieszenia rozwoju Afryki" (COM(2005)0489),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 listopada 2005 r. w sprawie strategii rozwoju dla Afryki(4),

–   uwzględniając wnioski Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych (GAERC) z dni 21-22 listopada 2005 r. w sprawie strategii UE dla Afryki,

–   uwzględniając wnioski z 5. posiedzenia ministerialnego trojek z Afryki i UE w Bamako w Mali w dniu 2 grudnia 2005 r.,

–   uwzględniając dokument "UE i Afryka: w stronę partnerstwa strategicznego", przyjęty na posiedzeniu Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 15-16 grudnia 2005 r.,

–   uwzględniając wspólne sprawozdanie Komisji i Sekretariatu Generalnego Rady dla Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych w sprawie postępów we wdrażaniu strategii UE dla Afryki, z dnia 12 października 2006 r.,

–   uwzględniając wyniki i wnioski z konsultacji z afrykańskimi organizacjami społeczeństwa obywatelskiego w sprawie wspólnej strategii UA/UE na rzecz rozwoju Afryki, zorganizowanych przez Komisję Unii Afrykańskiej w Akrze w Ghanie, w dniach 26-28 marca 2007 r.,

–   uwzględniając wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w ramach Rady, Parlamentu Europejskiego i Komisji w sprawie polityki rozwojowej Unii Europejskiej: "Konsensus Europejski", podpisane dnia 20 grudnia 2005 r.(5),

–   uwzględniając kolejne raporty o rozwoju społecznym sporządzone w ramach Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju,

–   uwzględniając swoje rezolucje z dnia 12 kwietnia 2005 r. w sprawie roli Unii Europejskiej w osiągnięciu milenijnych celów rozwoju (MDG)(6) i z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie milenijnych celów rozwoju – bilans półmetka(7),

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego oraz Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 12 kwietnia 2005 r. zatytułowany "Przyspieszenie postępów w realizacji milenijnych celów rozwoju - Wkład Unii Europejskiej"(COM(2005)0132),

–   uwzględniając Deklarację Milenijną Narodów Zjednoczonych z dnia 8 września 2000 r., która ustanawia milenijne cele rozwoju (MDG) jako kryteria ustalone wspólnie przez społeczność międzynarodową w celu wyeliminowania ubóstwa,

–   uwzględniając sprawozdanie z grudnia 2001 r. Międzynarodowej Komisji ds. Interwencji i Suwerenności Państwa pod tytułem "Obowiązek zapewnienia ochrony",

–   uwzględniając plan działania z Maputo na okres 2007-2010 dotyczący usprawnienia ram polityki kontynentalnej w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz praw w tej dziedzinie, przyjęty podczas specjalnej sesji konferencji ministrów zdrowia Unii Afrykańskiej, która odbyła się w dniach 18-22 września 2006 r. w Maputo w Mozambiku,

–   uwzględniając wezwanie do przyśpieszenia działań w kierunku zapewnienia powszechnego dostępu do leczenia HIV i AIDS, gruźlicy i malarii w Afryce, przyjęte podczas specjalnego szczytu UA poświęconego HIV i AIDS, gruźlicy i malarii, który odbył się w Abudży w Nigerii w dniach 2-4 maja 2006 r.,

–   uwzględniając czwarte sprawozdanie oceniające grupy roboczej II przy Międzyrządowym Zespole ds. Zmian Klimatu zatytułowane "Wpływ, dostosowanie i podatność",

–   uwzględniając raport w sprawie milenijnej oceny ekosystemu z 2005 r. analizujący wykorzystanie i zanikanie różnorodności bogactw naturalnych planety,

–   uwzględniając wyniki publicznych konsultacji w sprawie wspólnej strategii UE-Afryka, zorganizowanych na wniosek Komisji Europejskiej i Komisji Unii Afrykańskiej przez Europejskie Centrum Zarządzania Polityką Rozwoju,

–   uwzględniając art.177-181 traktatu WE,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0375/2007),

A.   mając na uwadze, że od 2000 r. kontekst międzynarodowy uległ znacznym zmianom wraz z pojawieniem się ogólnoświatowych wyzwań, takich jak bezpieczeństwo ludności, migracja, zmiany klimatyczne i pustynnienie, zrównoważone zarządzanie dobrami publicznymi, walka z ubóstwem i pandemiami, powstanie UA i rozszerzenie UE,

B.   mając na uwadze, że na 5. posiedzeniu ministerialnym trojek z Afryki i UE, które odbyło się w dniu 2 grudnia 2005 r. w Bamako, strona afrykańska z zadowoleniem przyjęła strategię UE dla Afryki na 2005 r. i obie strony uzgodniły przekształcenie jej we wspólną strategię Afryka-UE, odzwierciedlającą potrzeby i aspiracje ich obywateli, oraz opracowanie planu działania na rzecz jej wdrażania,

C.   mając na uwadze, że we wspomnianym wyżej dokumencie roboczym w sprawie wspólnej wizji strategii UA-EU w opinii Rady Wykonawczej Unii Afrykańskiej "należy wyraźnie zaznaczyć, iż celem wspólnej strategii nie może być zatwierdzenie dotychczasowej strategii UE dla Afryki, ale zaproponowanie nowej wspólnej strategii, która może odzwierciedlać połączone aspiracje obu stron",

D.   mając na uwadze, że w związku z tym celem wspólnej strategii powinno być stworzenie wspólnej wizji politycznej i praktycznego podejścia do przyszłego partnerstwa między UE a Afryką, w oparciu o wzajemny szacunek, wspólne interesy i wartości oraz zasadę zaangażowania,

E.   mając na uwadze, że gotowość obu stron do ponownego zdefiniowania wspólnego partnerstwa wydaje się wynikać z rosnącej świadomości, iż Afryka i UE nie są już dla siebie nawzajem uprzywilejowanymi partnerami,

F.   mając na uwadze, że wspomniane wyżej wspólne sprawozdanie z postępów we wdrażaniu strategii UE dla Afryki nie zostało sporządzone na podstawie niezależnej oceny z zewnątrz,

G.   mając na uwadze, że Afryka jest najbiedniejszym kontynentem świata i jedynym, na którym ubóstwo wzrosło w ciągu minionych 25 lat,

H.   mając na uwadze, że sygnatariusze wspomnianego wyżej kairskiego planu działania, "potępiają niemożliwy do przyjęcia fakt, iż ponad połowa wszystkich Afrykanów żyje w skrajnym ubóstwie, i zgadzają się podjąć bardziej intensywne działania na rzecz walki z ubóstwem. Główna odpowiedzialność za zmniejszanie ubóstwa spoczywa na poszczególnych krajach, ale nie pomniejsza to znaczenia międzynarodowego wymiaru walki z ubóstwem",

I.   mając na uwadze, że w 2006 r. Parlament Europejski powołał delegację ad hoc ds. stosunków z Parlamentem Panafrykańskim, a w 2007 r. PAP powołał komisję ad hoc ds. stosunków z Parlamentem Europejskim,

J.   mając na uwadze, że parlamenty w obu Uniach, jako podstawowe podmioty w procesie rozwoju, muszą w sposób aktywny uczestniczyć w strategiach i planach działania, mających wpływ na społeczeństwa, których są przedstawicielami,

K.   mając na uwadze, że większość krajów afrykańskich należy do grupy AKP i jest sygnatariuszami umowy z Kotonu,

L.   mając na uwadze, że Afryka nalega, aby być traktowaną jako jedność i wspieraną w swoim procesie integracji panafrykańskiej, uwzględniającym Afrykę Północną, Afrykę Subsaharyjską i Afrykę Południową oraz mając na uwadze, że Unia Afrykańska stworzyła swój własny program strategiczny dla rozwoju Afryki,

M.   mając na uwadze, że w trakcie szczytu światowego w sprawie zrównoważonego rozwoju, który odbył się w Johanesburgu w 2002 r., rządy uzgodniły, że dobre zarządzanie musi opierać się na solidnej polityce środowiskowej, społecznej i gospodarczej, na instytucjach demokratycznych reagujących na potrzeby wszystkich obywateli, na prawach człowieka i praworządności, działaniach antykorupcyjnych, równouprawnieniu płci oraz tworzeniu otoczenia sprzyjającego inwestycjom,

N.   mając na uwadze, że holistyczne podejście do praw człowieka we wspólnej strategii, w tym praw ekonomicznych, społecznych i kulturalnych, ma podstawowe znaczenie,

O.   mając na uwadze, że instytucje Unii Afrykańskiej zostały utworzone stosunkowo niedawno i nie osiągnęły jeszcze takiego samego poziomu integracji, organizacji i efektywności, jak instytucje UE,

P.   mając na uwadze, że skuteczność i wzajemna odpowiedzialność wymagają zapewnienia przewidywalnych i długoterminowych środków finansowych, jasnego harmonogramu oraz wypełnienia zobowiązań po obu stronach,

Q.   mając na uwadze, że zbyt często linie odpowiedzialności przebiegają bezpośrednio od krajowych władz wykonawczych do partnerów zajmujących się rozwojem, omijając w ten sposób konieczność uzyskania zgody parlamentu w sprawie porozumień międzynarodowych (oraz konsultacje ze społeczeństwem obywatelskim i władzami lokalnymi),

R.   mając na uwadze, że w przeszłości Afryka w znikomym stopniu przyczyniała się do zmian klimatycznych, a jednak jako kontynent będzie musiała ponieść ich najsroższe konsekwencje (według szacunków IPCC do 2020 r. od 75 do 250 milionów osób w Afryce zostanie narażone na niedostatek wody, a w tym samym okresie w niektórych krajach uzależnione od opadów deszczu plony rolne ulegną zmniejszeniu o 50%,

S.   mając na uwadze, że uszczuplenie bogactw naturalnych Afryki stanowi poważne zagrożenie dla zmniejszania ubóstwa i osiągnięcia milenijnych celów rozwoju,

T.   mając na uwadze, że Afryka zapewnia światu, bez odpowiedniej rekompensaty, szeroką gamę korzyści ekosystemowych, w tym gromadzenie węgla przez lasy tropikalne,

Proces, struktura i zasady wspólnej strategii
Proces i struktura

1.   z zadowoleniem przyjmuje konspekt trojki z dnia 15 maja 2007 r. , jako pierwsze wspólne działanie na rzecz wspólnej strategii;

2.   wyraża ubolewanie, że powyższa strategia UE dla Afryki z 2005 r. została przyjęta bez przeprowadzenia szeroko zakrojonych konsultacji z instytucjami Unii Afrykańskiej i rządami oraz parlamentami państw afrykańskich oraz bez udziału europejskiego i afrykańskiego społeczeństwa obywatelskiego i lokalnych władz; zauważa w tym kontekście, że przedmiotowa strategia narzuca główne tematy uwzględnione w proponowanej nowej wspólnej strategii, stwarzając w ten sposób ryzyko pominięcia innych zagadnień, istotnych dla trwałego rozwoju Afryki; wyraża nadzieję, że nowa proponowana strategia wypływać będzie z szeroko zakrojonych konsultacji z instytucjami UA,

3.   wyraża ubolewanie, że terminy przygotowania i przyjęcia wspólnej strategii, ustalone przez Komisję Europejską i Radę UE oraz przez Komisję Unii Afrykańskiej i Radę Wykonawczą Unii Afrykańskiej, doprowadziły do poważnych ograniczeń tego procesu; zwraca uwagę na wyzwanie, jakim jest zapewnienie pełnego udziału parlamentów i podkreśla, że podmioty niepaństwowe i władze lokalne muszą zostać również pilnie zaangażowane oraz że należy uwzględniać je na wszystkich etapach przyjmowania, wdrażania, monitorowania i oceniania wspólnej strategii, ponieważ szczyt w Lizbonie powinno się uznać za kamień milowy dłuższego i otwartego procesu;

4.   z zadowoleniem przyjmuje zapewnienia Komisji, zgodnie z którymi "Parlament ma wyraźnie istotną rolę do odegrania w tym procesie" i obietnicę "regularnego informowania Parlamentu o postępach w przygotowywaniu wspólnej strategii" oraz skierowane do Parlamentu wezwanie "do udziału w debatach i rzeczywistego występowania z inicjatywą"; zwraca jednak uwagę na fakt, że kalendarz negocjacji jest ustalany przez Komisję Europejską i Komisję Unii Afrykańskiej, a zatem oczekuje, że Komisja Europejska i Komisja Unii Afrykańskiej podejmą zdecydowane działania w celu zaangażowania Parlamentu Europejskiego i Parlamentu Panafrykańskiego w dalszy ciąg przygotowywania wspólnej strategii oraz w fazy jej przyjmowania i wdrażania;

Wspólne zasady i wizja

5.   zgadza się z oświadczeniem Rady Wykonawczej UA w sprawie wspólnej wizji: "Afryka i Europa mają wspólną wizję rozwoju, pokoju, bezpieczeństwa i dobrobytu, w ramach której główne starania koncentrują się na potrzebach ludności. Podstawą realizacji tej wizji jest partnerstwo oparte na wzajemnym szacunku, wspólnym interesie i wspólnym celu, który zobowiązuje oba regiony do pogłębienia procesu integracji regionalnej, prowadzącej do rozwoju gospodarczego i społecznego. Mają także wspólną wizję rozwijającej się demokracji, dobrych rządów i praw człowieka jako uniwersalnych wartości wspierających rozwój i umacniających współpracę w warunkach poszanowania solidarności i niepodzielności obydwu kontynentów";

6.   przypomina, że pomoc humanitarna jest jednym ze sposobów przyczyniania się do ochrony zagrożonej ludności, którymi dysponuje wspólnota międzynarodowa, i podkreśla troskę UE, by nie pozostawać biernym w obliczu łamania międzynarodowego prawa humanitarnego (MPH); wzywa do pogłębionej debaty politycznej państw członkowskich i instytucji europejskich na temat prawa, a nawet obowiązku ingerencji w przypadku poważnego naruszania MPH i/lub praw człowieka, uwzględniając również wnioski i zalecenia wyżej wymienionego sprawozdania międzynarodowej komisji ds. interwencji i suwerenności państwa zatytułowanego "Odpowiedzialność za ochronę";

7.   podkreśla, że te wspólne zasady i wizja powinny także obejmować poszanowanie rządów prawa oraz demokrację uczestniczącą, pluralizm i podstawowe wolności, co zostało uznane w wyżej wymienionej deklaracji z Kairu.;

8.   z zadowoleniem przyjmuje cele wymienione w wyżej wspomnianym konspekcie Trojki z dnia 15 maja 2007 r., do których należą: i) partnerstwo polityczne UE-Afryka, ii) stałe wspieranie pokoju, bezpieczeństwa, trwałego rozwoju, praw człowieka oraz integracji regionalnej i kontynentalnej w Afryce, zmierzające do osiągnięcia milenijnych celów rozwoju, iii) wspólne rozwiązywanie globalnych problemów oraz iv) "partnerstwo koncentrujące się na problemach ludności"; nalega, aby cele te były rzeczywiście wyrazem priorytetów sformułowanych przez Afrykanów i przypomina, że ponad wszystko rozwój stanowi główny i priorytetowy cel tej strategii;

9.   zwraca się do Komisji o wyjaśnienie, w jaki sposób nowa strategia odzwierciedlać będzie krajowe dokumenty strategiczne oraz krajowe i regionalne programy indykatywne zgodne z umową z Kotonu, a także w jaki sposób ewentualne nowe czynniki wynikające z ustanowienia w grudniu 2007 r. nowej wspólnej strategii wpłyną na te dokumenty strategiczne i programy indykatywne;

10.   wyraża ubolewanie, że wkład Komisji i Rady w strategię nie zawiera poparcia dla jednego z głównych żądań strony afrykańskiej, a mianowicie aby traktować Afrykę jako jedność; zauważa w tym kontekście, że podejście typu "kontynent z kontynentem" należy stosować na szczeblu dialogu politycznego i negocjacji, nie ograniczając jednak zróżnicowanego podejścia na szczeblu wprowadzania polityki w życie; żąda od instytucji UE dostosowania ich instrumentów współpracy na rzecz rozwoju do tego nowego żądania politycznego ze strony UA; żąda także pełnego poparcia procesu politycznej i gospodarczej integracji w Afryce na szczeblu kontynentu;

11.   zwraca się do instytucji UE, aby z europejskiego funduszu rozwoju (EFR), instrumentów tematycznych w ramach instrumentu współpracy na rzecz rozwoju oraz funduszy instrumentu europejskiej polityki sąsiedztwa (ENPI) utworzyła nową, dającą się zaplanować i przewidywalną panafrykańską kopertę finansową w celu finansowania i wspierania wdrażania nowej wspólnej strategii;

12.   wyraża ubolewanie, że wspólna strategia nie nawiązuje do wyżej wymienionego planu strategicznego Komisji UA na lata 2004-2007 i apeluje do Komisji Europejskiej, aby zamiast proponować nowe, sterowane przez darczyńców inicjatywy i równoległe struktury, kierowała wnioskowane przez siebie działania na rzecz wspierania instytucji UA pod względem politycznym, finansowym, logistycznym, technicznym i kadrowym, jak również wypracowanych przez te instytucje inicjatyw i priorytetów;

13.   potwierdza, że zaangażowanie, dialog i wzajemna odpowiedzialność stanowią obowiązek obu stron; w związku z powyższym nalega, aby w przedmiotowej wspólnej strategii uwzględniono również fakt, że partnerzy są równi pod względem praw i obowiązków, ale nie pod względem poziomu integracji oraz dostępności i poziomu rozwoju zasobów finansowych, technicznych i ludzkich, oraz że strategia musi być wdrażana w sposób uwzględniający rzeczywiste warunki i w w związku z tym konieczne jest zdefiniowanie "partnerstwa" i "odpowiedzialności" właśnie w kontekście istniejącej rzeczywistości;

Struktura: cztery priorytetowe obszary działania

14.   twierdzi, że sprawiedliwy i trwały rozwój i likwidacja ubóstwa muszą stanowić wspólne zadanie i nadrzędny cel współpracy UE-Afryka i podstawę wszelkich połączonych strategii, oraz podkreśla centralne znaczenie milenijnych celów rozwoju, które stanowią przyjęte na całym świecie ramy wspomnianego celu nadrzędnego;

15.   wyraża opinię, że wspólna strategia musi również podkreślać rolę kobiet, młodzieży i organizacji społeczeństwa obywatelskiego w procesach rozwoju Afryki;

16.   zwraca się do Komisji, aby zadbała o spójność między nową strategią a innymi europejskimi strategiami politycznymi, które mogą mieć niekorzystny wpływ na propagowanie nowego partnerstwa strategicznego między UE i Afryką, zwłaszcza strategiami politycznymi dotyczącymi handlu, środowiska naturalnego, migracji i rolnictwa; nalega, aby sprawy zostały poruszone w trakcie dialogu politycznego między UE i Afryką;

Pokój i bezpieczeństwo

17.   popiera kompleksowe podejście do rozwiązywania konfliktów i sytuacji konfliktowych, oparte na koncepcji odpowiedzialności za ochronę i uwzględniające zapobieganie konfliktom, ich rozstrzyganie, zarządzanie nimi oraz odbudowę po ich ustąpieniu;

18.   jest przekonany, że pokój ma kluczowe znaczenie jako pierwszy krok w kierunku rozwoju politycznego, gospodarczego i społecznego oraz że trwały i sprawiedliwy rozwój gospodarczy stanowi podstawowy warunek wstępny trwałego pokoju;

19.   wyraża opinię, że zapobieganie konfliktom stanowi również podstawowy warunek wstępny trwałego pokoju oraz apeluje o to, aby wspólna strategia UA/EU zajęła się strukturalnymi przyczynami konfliktów, wprowadzając politykę trwałego rozwoju w celu zaspokojenia podstawowych potrzeb ludności afrykańskiej i zwalczania bezrobocia oraz niesprawiedliwości społecznej i ekonomicznej;

20.   przypomina, że problemy państw o niestabilnej sytuacji wewnętrznej należy rozwiązywać, przyjmując podejście biorące pod uwagę specyfikę konfliktu, które uwzględnia propagowanie bezpieczeństwa ludzi, podnosi kwestie ekonomii politycznej konfliktu i przyczyn nierówności i dyskryminacji, aby w ten sposób osiągnąć trwały pokój i bezpieczeństwo; apeluje o większą spójność polityki UE, np. poprzez realizację istniejących zobowiązań dotyczących kontroli handlu bronią, ale również poprzez podniesienie rangi kodeksu postępowania UE w sprawie eksportu broni do prawnie wiążącego wspólnego stanowiska w dziedzinie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz poprzez szybsze wdrażanie strategii UE w sprawie zwalczania niedozwolonego gromadzenia broni strzeleckiej i lekkiej (BSiL) oraz handlu nią; podkreśla w związku z tym, jak ważne jest raczej zapobieganie konfliktom niż ich rozwiązywanie; zwraca się o pomoc międzynarodową w powoływaniu regionalnych obserwatoriów będących w stanie zauważyć ewentualne zaostrzenie napięć etnicznych, religijnych czy językowych i zaalarmować wspólnotę międzynarodową o istnieniu na kontynencie sytuacji, które zagrażają przemocą;

21.   apeluje do Komisji oraz jej przedstawicielstw o szczególną czujność i o terminowe ostrzeganie wspólnoty międzynarodowej o napięciach etnicznych i religijnych na kontynencie;

22.   jest zdania, że należy wzmocnić istniejący europejski kodeks postępowania w sprawie wywozu broni, aby przeciwstawić się rozprzestrzenianiu się ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej, gdyż utrwala ono krwawe konflikty w wielu krajach rozwijających się; uważa także, że wspólna strategia nasili walkę z handlem bronią;

23.   uznaje, że państwa już znajdujące się w niestabilnej sytuacji wewnętrznej zostaną dodatkowo dotknięte zmianami klimatycznymi; w kontekście partnerstw UE-Afryka w zakresie zmian klimatycznych oraz energetyki; podkreśla konieczność wypracowania kompleksowego podejścia do sprawy dostosowania się do zmian klimatycznych, biorąc pod uwagę ich wpływ na bezpieczeństwo, w tym intensywniejsze zapobieganie katastrofom oraz lepsze zarządzanie i zapobieganie konfliktom;

24.   uznaje, że należy wzmocnić Afrykański Fundusz na rzecz Pokoju i wzywa inne instytucje cywilne do zasilania go poprzez zwiększone, elastyczne i trwałe finansowanie; podkreśla, że polityka rozwoju stanowi jedno z głównych narzędzi likwidowania zasadniczych przyczyn braku bezpieczeństwa, ale nie może być ona podporządkowana polityce bezpieczeństwa; przypomina w związku z tym, że ustanowione przez Komitet Pomocy Rozwojowej Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD/DAC) kryteria zakwalifikowania do otrzymania oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) są obecnie zbyt szerokie, aby zagwarantować, że niektóre wydatki nie zostaną przydzielone na inne potrzeby niż te, które są ściśle powiązane z walką z ubóstwem i przyznaniem rzeczywistej pomocy oraz podkreśla, że EFR nie jest właściwym źródłem zasilania Afrykańskiego Funduszu na rzecz Pokoju w przyszłości;

25.   podkreśla znaczenie trwałej demokracji, w tym dobrych rządów i demokratycznych wyborów, która musi uwzględniać poparcie dla budowania zdolności parlamentarnych, propagując w szczególności współpracę między Parlamentem Europejskim, PAP i afrykańskimi parlamentami regionalnymi, a także poparcie dla organizacji społeczeństwa obywatelskiego i zaangażowanie lokalnych władz w dialog polityczny, pobudzając zwłaszcza współpracę i wymianę między organizacjami społeczeństwa obywatelskiego w Afryce i Europie;

26.  w tym kontekście wzywa do wzmożenia działań na rzecz obserwacji wyborów prowadzonych zarówno przez UE, jak i UA, a także inne regionalne organy afrykańskie oraz podkreśla konieczność większej współpracy między wyborczymi misjami obserwacyjnymi;

27.   podkreśla znaczenie demokratycznej kontroli nad siłami zbrojnymi; w tym kontekście wzywa UE do przyspieszenia działań na rzecz reformy sektora bezpieczeństwa (SSR), zwłaszcza poprzez pełne wdrożenie dokumentów koncepcyjnych dotyczących SSR opracowanych przez Komisję i Radę;

28.   apeluje o włączenie do wspólnej strategii przepisów umożliwiających rozwiązanie problemu bezkarności; w tym względzie apeluje o wzmocnienie systemów prawnych i sądowniczych w Afryce, a także mechanizmów kontroli demokratycznej tych systemów zgodnie z prawami człowieka, aby umożliwić sądzenie sprawców poważnych zbrodni przeciwko ludzkości bezpośrednio w Afryce; podkreśla znaczny postęp osiągnięty dzięki ustanowieniu międzynarodowej jurysdykcji;

29.   wzywa wszystkie podmioty zaangażowane w budowanie pokoju i bezpieczeństwa w Afryce do podchodzenia do problemów z punktu widzenia równouprawnienia płci oraz do zwiększenia reprezentacji kobiet na wszystkich szczeblach procesu decyzyjnego w sprawie rozwiązania sytuacji konfliktowych, w tym we wszystkich cywilnych i wojskowych misjach pokojowych; wzywa państwa członkowskie ONZ do pełnego wdrożenia rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa (S/RES/1325) z dnia 31 października 2000 r.;

30.   zachęca do prowadzenia działań w kierunku zdefiniowania przez ONZ pojęcia "zasoby konfliktów" w celu lepszego zwalczania gospodarki wojennej;

31.   wzywa do wprowadzenia uwrażliwienia na konflikty do wszystkich celów wspólnej strategii: dotyczących nie tylko spraw pokoju i bezpieczeństwa, ale również handlu, zarządzania bogactwami naturalnymi, zmian klimatycznych i innych kluczowych kwestii związanych z rozwojem;

32.   wzywa do włączenia do wspólnej strategii zobowiązania do uzgodnienia działań międzynarodowych ukierunkowanych na nielegalny handel bogactwami naturalnymi jako siły napędowej konfliktów, w tym definicji, co stanowi zasoby konfliktów; wzywa do powołania grupy ekspertów w celu wypracowania wielostronnego podejścia do tych kwestii;

Sposób sprawowania rządów, w tym prawa człowieka i praworządność oraz wzajemna odpowiedzialność

33.   przypomina, że koncepcja sposobu sprawowania rządów oraz wskaźniki używane do jej oceny, nie mogą być narzucone przez podmioty zewnętrzne, lecz powinny być rozwijane w porozumieniu z podmiotami lokalnymi oraz w oparciu o wspólne wartości i normy uznane na szczeblu międzynarodowym;

34.   podkreśla znaczenie dobrych rządów i demokratycznych wyborów; wzywa do zwiększenia wsparcia dla działań na rzecz budowania zdolności skierowanych do parlamentarzystów i organizacji społeczeństwa obywatelskiego, w szczególności w celu zapewnienia kontroli budżetowej i zwalczania korupcji;

35.   ponawia swoje poparcie dla wniosku Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE (WZP), przedstawionego podczas 9. sesji WZP w kwietniu 2005 r., zgodnie z którym odpowiednia część środków z EFR powinna być przeznaczana na edukację polityczną i szkolenie parlamentarzystów oraz przywódców politycznych, ekonomicznych i społecznych, w interesie trwałego wzmacniania dobrych rządów, państwa prawa, struktur demokratycznych oraz współdziałania między rządem a opozycją w pluralistycznych demokracjach opartych na wolnych wyborach; jest zdania, że przedmiotowe środki powinny być wykorzystane do utworzenia wyższych szkół administracji publicznej oraz edukacji politycznej członków parlamentu, władz lokalnych oraz osób sprawujących odpowiedzialnych funkcje w partiach politycznych i stowarzyszeniach;

36.   przyznaje, że wzmocnienie rządów w krajach afrykańskich jest sprawą priorytetową; zauważa jednak, że należy poprawić zarządzanie po obu stronach - po stronie europejskiej należy przede wszystkim poprawić zarządzenie i odpowiedzialność za zobowiązania w odniesieniu do pomocy oraz koordynację darczyńców w celu uwzględnienia w większym stopniu krajów pozbawionych pomocy (aid orphans); podkreśla, że istotną rolę do odegrania na tym polu mają parlamenty krajowe i kontynentalne, podmioty niepaństwowe i władze lokalne;

37.   z zadowoleniem przyjmuje rozpoczęcie we wrześniu 2007 r. dialogu UE-UA na temat praw człowieka oraz wyraża nadzieję, że z czasem przekształci się on w skuteczną platformę, zajmującą się pilnymi sprawami w poszczególnych krajach, która jednocześnie stworzy partnerom z UE i Afryki możliwość określania obszarów wspólnej troski i koordynacji działań na forum Rady Praw Człowieka ONZ i innych organów ONZ;

38.   ponawia swój apel do Komisji i Rady, aby regularnie przekazywały Parlamentowi informacje o treści i wynikach dialogu na temat praw człowieka i konsultacji prowadzonych przez UE z krajami trzecimi, ze szczególnym uwzględnieniem dialogu na temat praw człowieka między UE i UA;

39.   podkreśla rolę organów międzyparlamentarnych Parlamentu Europejskiego i parlamentów Afryki, takich jak WZP AKP-UE i WZP Euromed, we wzmacnianiu pokoju i bezpieczeństwa, dobrych rządów i demokracji oraz ich rolę jako skutecznej platformy współpracy i rozwiązywania problemów wspólnej troski;

40.   apeluje o stały dialog między UE a Afryką w sprawie sposobu sprawowania rządów oraz o stworzenie platform dialogu na różnych szczeblach, tak aby dialog ten nie został przerwany w przypadku różnicy zdań lub kryzysu politycznego;

41.   podkreśla, że same organizacje pozarządowe są podmiotami rozwoju, wnosząc znaczący wkład w takich dziedzinach, jak zarządzanie, pokój i rozwiązywanie konfliktów, świadczenie usług socjalnych, prawa człowieka, równouprawnienie płci, zmniejszanie ubóstwa i przekazywanie wiedzy; podkreśla, że w partnerstwie UE-Afryka należy przestrzegać zasady konsultowania organizacji pozarządowych w formułowaniu polityki i w procesie jej realizacji, a także w ustalaniu programu rozwoju;

42.   apeluje o większe poparcie dla obecnych afrykańskich inicjatyw, takich jak Afrykański Mechanizm Wzajemnej Oceny (APRM), który stanowi dotychczas najpoważniejszy krok przywódców afrykańskich w kierunku poprawy rządów na kontynencie, oraz różnorodne instrumenty wprowadzone przez Unię Afrykańską, które zwiększą zaangażowanie Afryki w ten proces;

43.   wyraża poważne zaniepokojenie, że "profile sposobu sprawowania rządów", które Komisja opracowała dla każdego z krajów AKP i które będą stanowiły wytyczne w programowaniu pomocy na rzecz rozwoju w związku z dodatkowymi środkami w wysokości 2 700 000 000 EUR w ramach 10. EFR, zostały przygotowane bez udziału zainteresowanych stron; zauważa, że kwalifikowalność krajów do otrzymania dodatkowych funduszy została oceniona za pomocą zestawu kryteriów związanych z takimi kwestiami, jak migracja, liberalizacja handlu i zwalczanie terroryzmu, przy czym tylko jedno kryterium było bezpośrednio związane z milenijnymi celami rozwoju; wyraża głębokie zaniepokojenie, że "profile" Komisji stwarzają ryzyko wydrążenia procesu APRM oraz że dopiero po zakończeniu programowania dodatkowego funduszu Komisja proponuje zapoczątkować, poza procesem APRM, "forum zarządzania", a także że, "aby możliwić bardziej efektywne wsparcie wysiłków na rzecz panafrykańskiej struktury rządów (...), UE zbada nowe sposoby przekazania środków z funduszy Wspólnoty i państw członkowskich"; zwraca się do Komisji, aby konsultowała się z Parlamentem Europejskim i Radą i informowała obie instytucje o monitorowaniu działań i wdrażaniu tych funduszy, tak aby mieć pewność, że przeznaczane są one na inicjatywy w zakresie rządzenia, na wspieranie programu rządów UA i na proces APRM;

44.   twierdzi, że wzajemna odpowiedzialność oznacza także, iż UE musi poradzić sobie z własną niespójnością związaną z wieloma unijnymi umowami o współpracy i instrumentami finansowymi oraz z brakiem harmonizacji między różnymi podmiotami unijnymi (państwami członkowskimi, Komisją i jej różnymi służbami), a także że instytucje UE powinny w ramach swoich ocen wyraźnie relacjonować postępy w zakresie spójności polityki wewnętrznej i zewnętrznej;

45.   nalega, aby w ramach wyżej wspomnianych stosunków, zarówno Unia Europejska, jak i partnerzy afrykańscy uznali swoje zobowiązania w zakresie poszanowania i obrony i wypełniania praw człowieka w rozwoju międzynarodowym, polityce inwestycyjnej i w praktykach;

46.   wzywa Komisję i Radę do kontynuowania prac nad spójnością polityki na rzecz rozwoju w zakresie innych strategii politycznych UE, jak np. handel, rolnictwo, rybołówstwo, migracje (drenaż mózgów), handel bronią itp.

47.   podkreśla znaczenie kontroli parlamentarnej w odniesieniu do geograficznych dokumentów strategicznych; w związku z powyższym z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady o przekazaniu projektu krajowych dokumentów strategicznych (ang. CSP) dotyczących krajów AKP "do wglądu" Wspólnemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP-UE, jednak wskazuje, że jest to dopiero pierwszy krok i parlamenty powinny mieć możliwość pełnej kontroli tych dokumentów programowych;

48.   zwraca uwagę na fakt, że wzmocnione partnerstwo UE-Afryka powinno wiązać się ze wspomaganiem rozwoju Afryki na arenie światowej i tworzeniem euro-afrykańskich sojuszy w takich kwestiach, jak zmiana klimatu, pustynnienie, handel, zarządzanie międzynarodowym systemem rozwoju, z uwzględnieniem międzynarodowych instytucji finansowych;

49.   zwraca uwagę na fakt, że konieczne jest zachowanie spójności pomiędzy wszystkimi aspektami partnerstwa między UE a Afryką oraz że cele partnerstwa energetycznego powinny być opracowane zgodnie z celami partnerstwa w zakresie demokratycznych rządów i partnerstwa na rzecz pokoju i bezpieczeństwa;

50.   wzywa Komisje, aby wykorzystały swój program wsparcia dla Unii Afrykańskiej w celu ułatwienia dostępu parlamentów afrykańskich, władz lokalnych i podmiotów niepaństwowych do dialogu politycznego toczącego się w UA i przeznaczenia części kwoty w wysokości 55 000 000 EUR specjalnie na umocnienie Parlamentu Panafrykańskiego;

51.   zgadza się z Parlamentem Panafrykańskim, że istnieje pilna potrzeba wzmocnienia roli i zdolności, w tym autonomii finansowej Afrykańskiego Trybunału Sprawiedliwości oraz Afrykańskiej Komisji Praw Człowieka i Narodów; oraz zwiększenia liczby państw członkowskich UA, które ratyfikowały protokół w sprawie ustanowienia Trybunału i do zapewnienia bezpośredniego dostępu dla obywateli i organizacji pozarządowych; zwraca się do Komisji Europejskiej oraz do Komisji UA o występowanie z propozycjami idącymi w kierunku zaspokojenia tej podstawowej potrzeby;

52.   podkreśla konieczność uwzględnienia praw człowieka przez wszystkie organy UA dla zapewnienia pełnego wykorzystania wszystkich możliwości rozwiązania problemu łamania praw człowieka;

53.   domaga się włączenia do wspólnej strategii punktów działania w zakresie promowania konsolidacji pokoju, sprawiedliwości międzynarodowej i zwalczania przestępczości międzynarodowej zgodnie z przepisami prawa międzynarodowego, stwierdzając, że UE i jej państwa członkowskie będą zmierzały do dzielenia się doświadczeniami z państwami afrykańskimi przy przyjmowaniu dostosowań prawnych, wymaganych do przystąpienia do Statutu Rzymskiego Międzynarodowego Trybunału Karnego, oraz w związku z tym udzielą pomocy technicznej i podejmą ścisłą współpracę mającą na celu opracowanie zmian legislacyjnych i konstytucyjnych wymaganych do przystąpienia do Statutu Rzymskiego i do jego wdrożenia;

54.   zaznacza, ze partnerstwo opracowane dla wzmocnienia dobrych rządów na poziomie lokalnym i krajowym musi obejmować budowanie zdolności do uwzględnienia zmian klimatycznych w krajowych procesach podejmowania decyzji, zwiększanie uczestnictwa w międzynarodowych negocjacjach w sprawie zmian klimatu i instytucjach wielostronnych oraz poprawę strategii zarządzania ryzykiem i zapobiegania katastrofom;

Wzrost gospodarczy, wymiana handlowa i integracja regionalna

55.   podkreśla, że pomoc na rzecz rozwoju jest koniecznym, lecz niewystarczającym warunkiem dla zwalczania ubóstwa, oraz że wyłącznie sprawiedliwy i trwały wzrost gospodarczy może umożliwić danemu państwu rozpoczęcie drogi ku coraz wyższym poziomom rozwoju, a jego narodowi stopniowe wyzwalanie się z ubóstwa - pod warunkiem, że wzrostowi temu towarzyszy właściwa społeczna i środowiskowa polityka wewnętrzna i międzynarodowa;

56.   wyraża przekonanie, że wspólna strategia UE-Afryka powinna opierać się na polityce trwałego rozwoju, uwzględniającej prawdziwe potrzeby populacji afrykańskiej, mającej na celu zapewnienie godnego wynagrodzenia dla drobnych rolników, zwiększenie lokalnej produkcji, zapewnienie bezpieczeństwa żywności i źródeł utrzymania oraz budowanie rynków lokalnych i regionalnych w celu zwalczenia ubóstwa w Afryce;

57.   uważa, że wspólna strategia powinna uwzględniać niszczący wpływ zmian klimatu na państwa afrykańskie i wzywa w związku z tym, aby UA i UE włączyły zmiany klimatyczne w jej centrum;

58.   uznaje potencjał zagranicznych inwestycji publicznych i prywatnych w zwiększaniu rozwoju; wzywa do uwzględnienia we wspólnej strategii wsparcia i działań na rzecz zwiększających możliwości w celu umożliwienia krajom afrykańskim stworzenia przyjaznego klimatu dla inwestycji;

59.   wyraża ubolewanie, że podczas gdy zwalczanie ubóstwa i osiągnięcie milenijnych celów rozwoju do roku 2015 stanowią priorytety, wyżej wymieniony konspekt trojki z dnia 15 maja 2007 r. nie wnosi konkretnych propozycji mających na celu promowanie wzrostu poprzez promowanie małych i średnich przedsiębiorstw, bezpośrednich inwestycji zagranicznych, wzmocnienie prawa własności i zmniejszenie obciążeń administracyjnych;

60.   wzywa UE do zagwarantowania, że instytucje kredytowe, takie jak Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) i Centrum Rozwoju Przedsiębiorczości (CDE), będą wspierały małe i średnie przedsiębiorstwa w Afryce oraz do poszanowania zasad określonych w "Extractive Industry Review" (2004 r.) dotyczących dobrego zarządzania w zakresie eksploatacji zasobów naturalnych; uważa, że należy zwrócić więcej uwagi na szarą strefę oraz poszerzać i propagować praktykę mikrofinansowania, tak aby uczynić zeń narzędzie wzmocnienia pozycji i integracji społecznej kobiet;

61.   podkreśla, że liberalizacja przepływu handlu stanowi najskuteczniejszy bodziec wzrostu gospodarczego oraz politycznego i społecznego postępu; uznaje to za nieodzowny czynnik w dążeniu do wyeliminowania ubóstwa i za istotny katalizator trwałego i powszechnego rozwoju;

62.   przypomina, że umowy o partnerstwie gospodarczym (EPA) muszą być przygotowywane i negocjowane jako umowy na rzecz rozwoju, tzn. muszą opierać się na zasadach takich jak asymetria na korzyść regionów AKP, wspieranie integracji regionalnej AKP, wdrażanie solidnych i wiarygodnych ram promowania handlu i inwestycji w regionach AKP oraz tworzenie i umacnianie rynków regionalnych przed jakimkolwiek otwarciem rynku dla UE; w związku z tym zwraca się do Komisji o powstrzymanie się, w stosownych przypadkach, od otwierania rynków do czasu, gdy osiągnięte zostaną konkretne poziomy rozwoju oraz o znalezienie rozwiązań, przy jednoczesnym kontynuowaniu negocjacji;

63.   przyznaje, że umowy o partnerstwie gospodarczym (EPA) mogą stać się ważnym narzędziem handlu i integracji regionalnej w Afryce, o ile ich treść będzie w pełni zgodna z celami polityki na rzecz rozwoju, ale tylko pod warunkiem, że będą "przyjazne dla rozwoju" i zostaną w nich przewidziane zwolnienia i długie okresy przejściowe, w razie potrzeby, aby dla krajowych producentów i branże istniała możliwość dostosowania się do nowej sytuacji rynkowej;

64.   uważa, że wspólna strategia powinna wspierać dialog w celu zbadania stopnia spójności między umowami o partnerstwie gospodarczym i umową handlową z Afryką Północną, tak aby obie stały się fundamentami integracji kontynentu afrykańskiego;

65.   apeluje o zróżnicowane podejście oparte na dywersyfikacji, które będzie sprzyjało istniejącym dobrym praktykom gwarantującym godne warunki pracy w krajach rozwijających się, np. praktykom międzynarodowego ruchu Fair Trade, oraz które będzie wspierało istniejące regionalne wspólnoty gospodarcze w Afryce i umożliwiało integrację panafrykańską we właściwym dla tego procesu tempie i zgodnie z przewidzianym dla niego harmonogramem; podkreśla, że obok wspierania integracji regionalnej oraz utrzymania wysokiego wskaźnika inwestycji, zarówno spoza Afryki jak i pochodzących z kontynentu, kluczowe jest również wzmocnienie handlu między krajami południowymi; w związku z tym wskazuje na potrzebę zwiększenia ukierunkowanego na ten aspekt technicznego wsparcia, by podnieść potencjał Afryki jeśli chodzi o większe zróżnicowanie towarów i usług;

66.   podkreśla, że regionalne wspólnoty gospodarcze powinny być filarami afrykańskiego procesu integracji i ustanowienia rynku panafrykańskiego, a nie tylko współdziałać bezpośrednio z Europą oraz że umowy o partnerstwie gospodarczym nie powinny podważać harmonogramu integracji regionalnej Afryki, lecz stanowić narzędzia integracji i handlu południe-południe; w związku z tym wzywa UE do poszanowania afrykańskiego procesu integracji w formie, w jakiej został on określony w Traktacie ustanawiającym Afrykańską Wspólnotę Gospodarczą z czerwca 1991 r. (znanym pod nazwą traktatu z Abudży), który przewiduje stopniowe tworzenie Afrykańskiej Wspólnoty Gospodarczej w procesie wymagającym koordynacji, harmonizacji i stopniowej integracji działań obecnych i przyszłych regionalnych wspólnot gospodarczych w Afryce;

67.   zwraca uwagę, że ubóstwo w Afryce jest w przeważającej mierze zjawiskiem wiejskim – warunki życia i żywność ponad 70% najuboższej ludności Afryki są uzależnione od rolnictwa – a jednak pomoc rozwojowa dla rolnictwa maleje; przyjmuje zatem z zadowoleniem wszystkie dalsze inicjatywy na rzecz budowania potencjału afrykańskiego sektora rolnego, np. poprzez wspieranie banków nasion i badań nad dywersyfikacją upraw; oraz wzywa do wspierania lokalnego eksportu o wartości dodanej zgodnie z inicjatywą "Wszystko oprócz broni";

68.   przypomina o znaczeniu sprawnej administracji i przejrzystości w eksploatacji zasobów naturalnych dla rozwoju; podkreśla, że sektor zasobów może stać się siłą napędową trwałego rozwoju tylko wówczas, gdy zostanie zminimalizowane jego negatywne oddziaływanie społeczne i ekologiczne, a związane z nim korzyści i koszty będą sprawiedliwie dzielone wśród ludności; wzywa wszystkich partnerów z UE i Afryki oraz innych partnerów, jak Chiny, do zdwojenia wysiłków w celu osiągnięcia powyższych celów; wzywa kraje afrykańskie do zapewnienia, że dochody będą także wykorzystywane do zdywersyfikowania gospodarki i rozwoju działalności gospodarczej na wyższym poziomie produkcji, aniżeli tylko wydobycie zasobów naturalnych;

69.   przyjmuje z zadowoleniem inicjatywę Komisji w zakresie nawiązania partnerstwa energetycznego UE-Afryka, uznając, że właściwe wykorzystanie dochodów ze zrównoważonych źródeł energii może być siłą napędową wzrostu gospodarczego i rozwoju; podkreśla, że w centrum uwagi partnerstwa powinno znaleźć się nie tyle zabezpieczenie dostaw energii dla Europy, co przede wszystkim zapewnienie energii w przystępnej cenie w celu ograniczenia ubóstwa, w oparciu o efektywność i odnawialne źródła energii;

70.   podkreśla, że osiągnięcie długoterminowego wzrostu gospodarczego i rozwoju wymaga kompleksowej strategii na rzecz odwrócenia trwającego uszczuplania zasobów naturalnych Afryki; podkreśla w szczególności pilną potrzebę zahamowania trwającego wylesiania i usunięcia czynników zachęcających do niszczenia lasów; w tym kontekście wzywa UE do wprowadzenia "kredytów węglowych" dla lasów tropikalnych i użytkowania gruntów w ramach systemu handlu emisjami UE oraz do wprowadzenia zachęt dla odtwarzania zdegradowanych ekosystemów;

Inwestowanie w ludzi

71.   zwraca uwagę na fakt, że priorytetem Afryki w każdym partnerstwie jest rozwój społeczno-gospodarczy jej mieszkańców;

72.   przypomina, że cele rozwojowe nie zostaną zrealizowane, jeżeli nie zostanie osiągnięta równość płci i prawa kobiet; zwraca uwagę, że UE ponowiła w kluczowych dokumentach politycznych zobowiązanie w zakresie równości płci, a Unia Afrykańska sama poczyniła w tej dziedzinie daleko idące zobowiązania, które powinny stanowić podstawę partnerstwa; podkreśla zatem, że wspólna strategia powinna stanowić wkład w zwiększenie znaczenia kwestii płci i wdrożenie szczególnych i konkretnych działań ukierunkowanych na wzmocnienie pozycji kobiet;

73.   przypomina, że zdrowie jest jedną z najważniejszych sił napędowych rozwoju gospodarczego i że zwłaszcza wskaźniki umieralności dzieci są istotnym wyznacznikiem ubóstwa; podkreśla w związku z tym znaczenie ochrony dzieci przed chorobami, a w szczególności tymi chorobami, którym można zapobiegać dzięki nowym i zbyt rzadko stosowanym szczepionkom;

74.   podkreśla znaczenie ochrony dziewczynek i zwiększania świadomości na temat wczesnego małżeństwa, gwałtu, molestowania seksualnego w szkołach oraz narażenia dziewcząt na szerzące się HIV/AIDS;

75.   podkreśla, że do wspólnej strategii należy wyraźnie włączyć obecne zobowiązania międzynarodowe dotyczące powszechnej edukacji i opieki medycznej; stwierdza, że zdrowie i edukacja powinny stanowić trzon wszelkich strategii rozwojowych na rzecz ubogich oraz że szczególną uwagę należy poświęcić dostępowi do usług, zwłaszcza na rzecz kobiet, dzieci, grup wrażliwych i osób z niepełnosprawnością;

76.   uważa, że niewydolne systemy opieki zdrowotnej – w tym kryzys zasobów ludzkich – stanowią główną przeszkodę w realizacji milenijnych celów rozwoju, i podkreśla, że wzmocnienie systemów opieki zdrowotnej powinno stanowić podstawowy element wspólnej strategii, łącznie z uznaniem ważnej roli, jaką niepaństwowe podmioty świadczące usługi ochrony zdrowotnej – takie jak organizacje związane ze społecznością lokalną – odgrywają we wspieraniu świadczenia takich usług, szczególnie w trudno osiągalnych obszarach i pośród najbardziej zmarginalizowanej i najwrażliwszej ludności;

77.   zwraca uwagę, że 63% ludności świata zainfekowanej HIV mieszka w Afryce i że w wielu krajach afrykańskich średnia długość życia dramatycznie spada w wyniku pandemii AIDS; podkreśla zatem, że powszechny dostęp w Afryce do usług związanych z HIV/AIDS, gruźlicą i malarią – a zwłaszcza powszechny dostęp do zapobiegania, leczenia, opieki i wsparcia – powinien być włączony do wspólnej strategii, jako że choroby te mają ogromny wpływ na rozwój gospodarczy i społeczny Afryki;

78.   podkreśla, że kobiety i dziewczęta są szczególnie narażone na choroby przenoszone drogą płciową, w tym HIV/AIDS, a komplikacje związane z ciążą powodują wysoką śmiertelność matek i noworodków; wzywa zatem do włączenia strategii dotyczącej zdrowia oraz praw seksualnych i reprodukcyjnych do wspólnej strategii, zgodnie z wyżej wymienionym planem działania z Maputo na okres 2007-2010, dotyczącym usprawnienia ram polityki kontynentalnej w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz praw w tej dziedzinie,

79.   stwierdza, że podrabianie leków w Afryce, dotyczące zwłaszcza takich chorób śmiertelnych jak malaria, gruźlica i HIV/AIDS, stanowi rosnącą plagę stawiającą zagrożenie życia milionów osób; zachęca UE i zainteresowane kraje do podjęcia środków, sądowniczych i karnych, służących do walki z tą plagą;

80.   podkreśla, że należy zwrócić szczególną uwagę na wrażliwą ludność taką jak przesiedleńcy i uchodźcy; podkreśla zatem, że także podczas kryzysów humanitarnych należy zapewniać opiekę zdrowotną, w tym usług na rzecz zdrowia reprodukcyjnego;

81.   podkreśla znaczenie zwiększenia wsparcia dla NEPAD (Nowego Partnerstwa na rzecz Rozwoju Afryki) jako głównej afrykańskiej inicjatywy na rzecz trwałego rozwoju;

82.   podkreśla, że rolnictwo i bezpieczeństwo żywnościowe winny mieć ogromne znaczenie dla wspólnej strategii, i podkreśla, że unijne dziedziny polityki, w tym polityka dotacji, nie mogą stanowić przeszkody dla rolnictwa i bezpieczeństwa żywnościowego w Afryce; wzywa zatem, aby strategia wspierała zwiększoną konkurencyjność i produktywność afrykańskiego rolnictwa, również w kontekście rundy rozwoju z Ad-Dauhy; wzywa ponadto UE, aby zaoferowała wsparcie finansowe dla kompleksowego programu na rzecz rolnictwa Afryki przyjętego przez Unię Afrykańską i NEPAD;

83.   podkreśla – również w związku z niepokojącym i pogłębiającym się zjawiskiem pustynnienia – potrzebę wspierania zrównoważonych metod w rolnictwie; przypomina w związku z tym, że aby wzrost przyczyniał się do zmniejszenia ubóstwa, musi on być rozpowszechniony, zorientowany na małe gospodarstwa i zapewniać zwiększone możliwości pracy;

84.   podkreśla, że kwestia pustynnienia i powszechnego dostępu do wody powinna mieć ogromne znaczenie dla wspólnej strategii; wyraża szczególne zaniepokojenie licznymi negatywnymi konsekwencjami pustynnienia m.in. dla bezpieczeństwa żywności, migracji, uchodźców i przesiedleńców;

85.   wskazuje, że według przewidywań Afryka jest kontynentem, który najpoważniej odczuje efekty zmian klimatycznych, w związku z czym wzywa UE, Unię Afrykańską i ich państwa członkowskie oraz inwestorów i podmioty gospodarcze do uznania swojej odpowiedzialność za zmianę klimatu, a także do opracowania przyjaznej dla środowiska strategii rozwoju na rzecz przeciwdziałania tej sytuacji, w tym do opracowania ram finansowych na rzecz środowiskowej adaptacji; wzywa ponadto UE, aby zaoferowała wsparcie finansowe na rzecz planu działania dla inicjatywy ochrony środowiska NEPAD i jego roboczych decyzji przyjęty przez Afrykańską konferencję ministerialną w sprawie środowiska w Brazzaville, w Kongo, w 2006 r. oraz zatwierdzony przez Ósmy szczyt UA, w Addis Abebie w Etiopii w styczniu 2007 r.;

86.   przyjmuje z zadowoleniem inicjatywę Komisji dotyczącą nawiązania partnerstwa UE-Afryka w zakresie zmian klimatu oraz zainicjowania światowego sojuszu na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym; podkreśla w tym kontekście, że UE musi udostępnić znaczne finansowanie na rzecz środków dostosowawczych w krajach afrykańskich; podkreśla również, że dostosowania tego nie należy traktować wyłącznie jako kwestię humanitarną; podkreśla, że redukcja zagrożenia i działania pod kątem klimatu muszą być włączone do nadrzędnej agendy rozwoju, w tym dokumentów strategicznych na temat zmniejszenia ubóstwa i krajowych dokumentów strategicznych;

87.   wzywa do opracowania wspólnej strategii, w której zostaną uwzględnione podstawowe przyczyny migracji, a szczególna uwaga zostanie poświęcona prawom i integracji migrantów oraz problemowi drenażu mózgów, zwłaszcza w sektorze zdrowia, poprzez zaproponowanie praktycznych rozwiązań dla udanej migracji wahadłowej; podkreśla, że ograniczenie migracji do UE nie powinno być uważane ani za warunek pomocy, ani za strategię na rzecz rozwoju;

88.   uważa, że kultura jest kluczowym czynnikiem dialogu międzykulturowego i porozumienia między religiami, poczucia tożsamości narodowej i regionalnej, solidnej podstawy społecznej i pewnego umocowania solidarności wśród narodów i pomiędzy nimi, oraz że agenda trwałego rozwoju musi obejmować kulturę;

89.   uważa, że ponieważ dla wielu krajów afrykańskich zadłużenie jest nadal poważnym obciążeniem stanowiącym przeszkodę dla wysiłków podejmowanych na rzecz rozwoju, zmniejszenie długu należy rozważyć na podstawie poszczególnych przypadków i uzależnić od wzmocnienia zarządzania, polityk gospodarczych, zarządzania długiem i zwłaszcza od zagwarantowania, aby długi nie były systematycznie przedłużane u innych pożyczkodawców;

90.   uznaje użyteczność i stosowność pomocy budżetowej umożliwiającej zwłaszcza sprzyjanie poprawie podstawowych usług socjalnych z jednoczesnym przyczynianiem się do umacniania struktury państw afrykańskich; apeluje jednakże o ostrożność podczas wydatkowania pomocy w postaci wsparcia budżetowego; nalega, aby pomoc budżetowa dla każdego kraju była uwzględniana oddzielnie, w zależności od konkretnej sytuacji tego kraju, oraz twierdzi, że tego rodzaju pomoc nie jest właściwa dla państw o niestabilnej sytuacji lub krajów znajdujących się w stanie konfliktu; apeluje o utworzenie wskaźników rozwoju ludzkiego i społecznego, o sporządzanie budżetu z uwzględnieniem kwestii płci oraz edukacji i zdrowia; w tym względzie wzywa Komisję do dalszej pracy nad proponowaną "umową MCR" wraz z przewidywanymi beneficjentami wsparcia budżetowego; twierdzi, że wsparciu budżetowemu musi towarzyszyć wzmocnienie zdolności parlamentów, krajowych trybunałów obrachunkowych, władz lokalnych i społeczeństwa obywatelskiego do kontroli tego procesu, aby uniknąć niedofinansowania podstawowych usług społecznych; proponuje, aby wsparcie budżetowe nie zastępowało wsparcia pewnych kluczowych sektorów rozwoju, takich jak edukacja i zdrowie, lub sektorów, którym grozi marginalizacja ze strony rządów krajów-odbiorców;

91.   podkreśla, że trwały rozwój jest możliwy tylko wówczas, gdy oznacza on rozwój dla wszystkich, w tym kobiet, mniejszości i/lub grup wrażliwych;

92.   podkreśla wagę wspierania przez UE strategii na rzecz wzmocnienia pozycji kobiet, w tym poprzez wspieranie mikrokredytów oraz programów na rzecz zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, które są kluczowe w walce z HIV/AIDS;

Realizacja i monitorowanie

93.   zwraca się do Komisji i sekretariatu generalnego Rady o przesyłanie Parlamentowi Europejskiemu wszystkich dalszych sprawozdań z postępów we wdrażaniu strategii UE na rzecz Afryki; zwraca się również o informacje na temat wydatkowania i wdrażania dodatkowych funduszy w kwocie 2 700 000 000 EUR w ramach 10. EFR przyznanych na "inicjatywy w zakresie sprawowania rządów" opracowywane przez Komisję dla każdego kraju AKP;

94.   zwraca się do Komisji, aby wskazała, w jaki sposób wykorzystano i przeprogramowano 9. EFR, aby umożliwić wdrażanie strategii UE na rzecz Afryki; wzywa do niezależnej oceny wdrażania tej strategii; zwraca się do Komisji, aby zaproponowała wspólny mechanizm wdrażania i oceny nowej wspólnej strategii pod kątem technicznym i politycznym, włączając w to wszystkie instrumenty finansowe Wspólnoty Europejskiej na rzecz rozwoju na wszystkich szczeblach;

95.   z zadowoleniem przyjmuje zamiar sporządzenia przez UE i Unię Afrykańską planu działania obejmującego pierwszy okres wspólnej strategii; wskazuje, że musi on zawierać konkretne wskaźniki finansowe i wymierne na wszystkich szczeblach wdrażania (lokalnym, krajowym, regionalnym i kontynentalnym) oraz w odniesieniu do wszystkich stosownych instrumentów współpracy finansowej, dzięki którym monitorowanie będzie łatwiejsze i bardziej przejrzyste; podkreśla, że monitorowanie przez parlament, władze lokalne i społeczeństwo obywatelskie musi stanowić część oficjalnego procesu monitorowania;

96.   wzywa Komisję do zapewnienia, że wszelkie ramy monitorowania obejmują monitorowanie istniejących zobowiązań Unii Afrykańskiej i Unii Europejskiej, takich jak milenijne cele rozwoju, wyżej wymieniona umowa z Kotonu i wezwanie do przyśpieszenia działań z Abudży, a także Powszechna Deklaracja Praw Człowieka;

97.   wzywa, aby strategia zawierała wyraźną wzmiankę o wspólnej strategii komunikacyjnej na rzecz budowania świadomości społecznej na temat działań rządów i przewidywała pętlę informacyjną dla zapewnienia, że rządy mają świadomość potrzeb swoich wyborców w zakresie tych polityk;

98.   zachęca do utworzenia jako części wspólnej strategii przestrzeni politycznej niezbędnej do rzeczywistego i skutecznego dialogu między obywatelami poprzez odpowiednie finansowanie i gwarancje niezależności politycznej oraz aby ustanowiła mechanizmy, dzięki którym społeczeństwo obywatelskie i podmioty niepaństwowe będą mogły uczestniczyć w procesach podejmowania decyzji oraz pociągać władze do odpowiedzialność przed obywatelami;

99.   wzywa Komisję, aby wskazała, w jaki sposób będzie finansować nową strategię i związany z nią program działania; zauważa, że 10. EFR, program geograficzny na rzecz Południowej Afryki i programy tematyczne instrumentu współpracy na rzecz rozwoju oraz ENPI są jedynymi dostępnymi funduszami w zakresie wdrażania wspólnej strategii; wzywa Komisję, aby zapewniła spójność wdrażania tych instrumentów współpracy i wspólnej strategii; zwraca się do Komisji, aby informowała Parlament Europejski i Parlament Panafrykański na wszystkich etapach procesu (programowanie, identyfikacja, oszacowanie, wdrożenie finansowania i ocena);

100.   apeluje, aby pierwszy plan działania zawierał specjalną kopertę finansową dla instytucji panafrykańskich, działania do wdrożenia na szczeblu panafrykańskim oraz nowe partnerstwa (inicjatywy lizbońskie); twierdzi także, że parlamenty krajowe, regionalne i ogólnokontynentalne muszą być jednoznacznie uwzględniane jako beneficjenci pomocy;

101.  przyjmuje z zadowoleniem fakt, że Rada ustanowiła doraźną grupę roboczą z udziałem ekspertów z zainteresowanych państw członkowskich w celu koordynacji stanowisk państw członkowskich w kwestiach objętych wspólną strategią, i zwraca się do Komisji i Rady, aby regularnie zdawały sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu z działań tejże grupy roboczej;

102.  stwierdza, że zarówno PAP oraz Parlament Europejski, jako ważne organy władzy, muszą być głównymi podmiotami dalszych działań wspólnej strategii oraz że muszą być też zaangażowane władze lokalne i podmioty niepaństwowe, takie jak Rada Gospodarcza, Społeczna i Kulturalna (ECOSOCC) Unii Afrykańskiej oraz jej europejski odpowiednik – Rada Gospodarcza i Społeczna (ECOSOC);

103.  wyraża zatem gotowość do ścisłego monitorowania, wraz z Parlamentem Panafrykańskim, wdrażania przedmiotowej wspólnej strategii i programów działania; w związku z powyższym apeluje o utworzenie wspólnej delegacji parlamentarnej Parlamentu Europejskiego i Parlamentu Panafrykańskiego, jako forum, na którym w demokratyczny sposób będą omawiane problemy mające wpływ na stosunki między narodami UE i Afryki;

104.  jest zdecydowany na zagwarantowanie wspólnie z panafrykańskimi organizacjami spójności między polityką współpracy na rzecz rozwoju i innymi obszarami polityki UE mającymi wpływ na kraje rozwijające się w Afryce;

105.  ocenia, że kontrola parlamentarna i zatwierdzanie pakietów pomocy rozwojowej musi stanowić warunek wydatkowania funduszy;

106.  postanawia zorganizować, wraz z Parlamentem Panafrykańskim, wspólne spotkanie parlamentarne przed drugim szczytem UE-Afryka zaplanowanym na grudzień 2007 r. w Lizbonie;

o
o   o

107.  zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Komisji UA, Radzie Wykonawczej UA, Parlamentowi Panafrykańskiemu, Radzie Ministrów AKP oraz WZP AKP-UE.

(1) Dz.U. L 317, z 15.12.2000, str. 3.
(2) Dz.U. L 209, z 11.8.2005, str. 27.
(3) Dz.U. L 378 z 27.12.2006, str. 41.
(4) Dz.U. C 280 E z 18.11.2006, str. 475.
(5) Dz.U. C 46 z 24.2.2006, str. 1.
(6) Dz.U. C 33 E z 9.2.2006, str. 311.
(7) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0274.


Międzynarowy traktat o zakazie stosowania amunicji kasetowej
PDF 212kWORD 51k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. w sprawie międzynarodowego traktatu o zakazie stosowania amunicji kasetowej
P6_TA(2007)0484B6-0429/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie szkodliwych skutków stosowania przez państwa i podmioty niepaństwowe pewnych rodzajów broni konwencjonalnej (miny lądowe i amunicja kasetowa, amunicja zawierająca zubożony uran, pociski fosforowe, niewybuchy),

–   uwzględniając w szczególności rezolucję z dnia 16 listopada 2006 r. w sprawie konwencji o zakazie broni biologicznej i toksycznej (BTWC), bomb kasetowych i broni konwencjonalnej(1), wzywającą instytucje UE do poparcia inicjatywy dotyczącej kompleksowej i skutecznej konwencji o światowym zakazie stosowania amunicji kasetowej,

–   uwzględniając protokół V z dnia 28 listopada 2003 r. o niewybuchach do konwencji ONZ w sprawie niektórych typów broni konwencjonalnej (CCW) i przyjmując z zadowoleniem jego wejście w życie w dniu 12 listopada 2006 r.,

–   uwzględniając deklarację z Oslo przyjętą w dniach 22 i 23 lutego 2007 r. przez grupę państw, Organizację Narodów Zjednoczonych, Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża, Koalicję przeciwko Amunicji Kasetowej i inne organizacje humanitarne, zgodnie z którą ustalono, że do 2008 r. zostanie zawarty prawnie wiążący akt międzynarodowy zakazujący stosowania, produkcji, przekazywania i składowania amunicji kasetowej powodującej niedopuszczalne straty wśród ludności cywilnej ("proces z Oslo"),

–   uwzględniając projekt mandatu negocjacyjnego w sprawie konwencji o broni konwencjonalnej, dotyczący amunicji kasetowej, a przedłożony przez Niemcy w imieniu Unii Europejskiej międzyrządowej grupie ekspertów ds. konwencji o broni konwencjonalnej,

–   uwzględniając wspólne działanie Rady 2007/528/CFSP z dnia 23 lipca 2007 r. wspierające w ramach Europejskiej strategii bezpieczeństwa Konwencję o zakazie lub ograniczeniu użycia pewnych rodzajów broni konwencjonalnej, które mogą być uważane za powodujące nadmierne cierpienia lub mające niekontrolowane skutki(2), która popiera konwencję o zakazie lub ograniczeniu stosowania niektórych typów broni konwencjonalnej, które można uznać za nadmiernie szkodliwe lub przynoszące masowe skutki,

–   uwzględniając nowe stanowisko ONZ w sprawie amunicji kasetowej wyrażone na posiedzeniu wysokich rangą przedstawicieli ONZ w dniu 17 września 2007 r., w którym ONZ wzywa państwa członkowskie "do niezwłocznego rozwiązania problemu potwornych skutków stosowania amunicji kasetowej w odniesieniu do aspektów humanitarnych, praw człowieka i rozwoju, poprzez zawarcie prawnie wiążącego aktu międzynarodowego prawa humanitarnego, który: wprowadzi zakaz stosowania, tworzenia, produkcji, składowania i przekazywania amunicji kasetowej powodującej niedopuszczalne straty wśród ludności cywilnej; wprowadzi wymóg zniszczenia istniejących składów takiej amunicji, a także będzie przewidywał działania dotyczące rozbrajania, szkoleń na temat zagrożeń oraz innych działań zmniejszających ryzyko, pomoc dla ofiar, wsparcie i współpracę oraz środki dotyczące przestrzegania i przejrzystości", a "do czasu przyjęcia takiego traktatu ONZ wzywa państwa do podejmowania działań krajowych zmierzających do niezwłocznego zablokowania stosowania i przekazywania amunicji kasetowej",

–   uwzględniając i z zadowoleniem przyjmując powstanie Koalicji przeciwko Amunicji Kasetowej, w skład której wchodzi około 200 wyspecjalizowanych organizacji pozarządowych,

–   uwzględniając art. 108 ust. 5 regulaminu,

A.   mając na uwadze, że termin "niewybuchy" odnosi się do materiałów wybuchowych uaktywnionych, odbezpieczonych, uzbrojonych lub w inny sposób przygotowanych do użycia i wykorzystywanych w konflikcie zbrojnym, które powinny były wybuchnąć, ale nie wybuchły,

B.   mając na uwadze, że termin "amunicja kasetowa" odnosi się do zarówno do systemów uzbrojenia zrzucanych z powietrza, jak też wystrzeliwanych z ziemi,

C.   mając na uwadze, że nawet najnowocześniejsza amunicja kasetowa charakteryzuje się wysokim poziomem nieskuteczności, często nie eksploduje przy uderzeniu w cel i stwarza stałe zagrożenie dla ludności jeszcze długo po zakończeniu konfliktu; mając na uwadze, że wiele typów amunicji kasetowej wyposażono w czujniki odbezpieczające reagujące na słabszy kontakt fizyczny niż w przypadku min przeciwpiechotnych,

D.   mając na uwadze, że amunicja kasetowa jest wysoce nieprecyzyjna, że często stosowana jest w dużych ilościach zarówno nad obszarami wiejskimi, jak miejskimi, a po zrzuceniu pokrywa duże obszary, powodując powstanie dużej liczby niewybuchów,

E.   mając na uwadze, że amunicja kasetowa to broń przynosząca bardzo masowe skutki, ponieważ stosujący ją nie mogą odróżnić personelu wojskowego od ludności cywilnej; mając na uwadze, że udokumentowano, iż 98% ofiar tej broni to ludność cywilna,

F.   mając na uwadze, że amunicja kasetowa przynosi poważne konsekwencje humanitarne dla narażonych na nie społeczności i pracowników humanitarnych, a także wysoką liczbę ofiar śmiertelnych i rannych, szczególnie wśród dzieci, zaintrygowanych kolorami i małymi rozmiarami tego rodzaju broni,

G.   mając na uwadze, że wszystkie rodzaje systemów antymanipulacyjnych stanowią zagrożenie dla pracowników organizacji humanitarnych rozbrajających pociski,

H.   mając na uwadze, że niewybuchy amunicji kasetowej mają niszczące skutki dla rozwoju i odbudowy, gdyż groźba niewybuchów uniemożliwia dostęp do dróg, budynków i kluczowej infrastruktury oraz uniemożliwia gospodarowanie na gruntach rolnych, hamując lokalny handel i komunikację oraz wpływając na bezpieczeństwo żywności, a także może zablokować dostarczanie pomocy humanitarnej,

I.   mając na uwadze, że do krajów, o których wiadomo, że dotknęły je skutki amunicji kasetowej, należą najbiedniejsze kraje świata, a w krajach tych najwięcej ofiar występuje często wśród ludności najuboższej,

J.   mając na uwadze, że istnieją dowody, iż ponad 15 państw członkowskich UE składuje amunicję kasetową, a co najmniej 10 państw członkowskich UE ją produkuje,

K.   mając na uwadze, że rząd Belgia przyjął w dniu 26 kwietnia 2007 r. "ustawę Mahouxa" zakazującą finansowania, produkcji, stosowania i posiadania amunicji kasetowej,

1.   ponownie stwierdza potrzebę wzmocnienia międzynarodowego prawa humanitarnego w odniesieniu do amunicji kasetowej oraz szybkiego przyjęcia na szczeblu międzynarodowym kompleksowego zakazu stosowania, produkcji, przekazywania i składowania amunicji kasetowej, dlatego też zdecydowanie popiera proces z Oslo;

2.   wzywa do niezwłocznego przyjęcia moratorium na stosowanie amunicji kasetowej, inwestowanie w nią, jej składowanie, produkcję, przekazywanie lub wywóz, obejmujące amunicję kasetową zrzucaną z powietrza oraz podpociski wystrzeliwane w pociskach rakietowych, rakietach i pociskach artyleryjskich, do czasu wynegocjowania międzynarodowego traktatu o zakazie produkcji, składowania, wywozu i stosowania tego rodzaju broni;

3.   wzywa wszystkie państwa członkowskie UE do przyjęcia krajowych środków wprowadzających całkowity zakaz stosowania, produkcji, wywozu i składowania bomb kasetowych;

4.   wzywa wszystkie państwa wykorzystujące amunicję kasetową i podobnego rodzaju broń powodującą powstawanie niewybuchów do przyjęcia odpowiedzialności za rozbrajanie tej amunicji w terenie, w szczególności do prowadzenia dokładnych rejestrów miejsc jej użycia w celu wsparcia działań rozbrojeniowych prowadzonych po zakończeniu konfliktu; uważa, że zgodnie z protokołem V o niewybuchach rejestry takie powinny służyć do wydawania wyraźnych ostrzeżeń o obszarach niebezpiecznych dla lokalnej ludności i pracowników organizacji humanitarnych;

5.   podtrzymuje opinię, że oddziały państw członkowskich UE nie mogą w żadnym wypadku i pod żadnymi warunkami stosować amunicji kasetowej jakiegokolwiek rodzaju do czasu wynegocjowania międzynarodowego porozumienia w sprawie regulacji, ograniczenia i zakazu stosowania takiej broni;

6.   podkreśla odpowiedzialność państwa kontrolującego terytorium za wydawanie ostrzeżeń i podejmowanie działań mających na celu ochronę ludności cywilnej, w tym poprzez edukację i dostarczanie specjalnych informacji o udzielaniu pomocy ofiarom niewybuchów;

7.   wzywa wszystkie państwa członkowskie UE stosujące amunicję kasetową do zapewnienia pomocy dotkniętej przez nią ludności;

8.   wzywa Komisję do pilnego zwiększenia pomocy finansowej, z wykorzystaniem wszelkich dostępnych instrumentów, dla społeczności i osób poszkodowanych w wyniku zastosowania amunicji kasetowej;

9.   wzywa z naciskiem wszystkie państwa niebędące stronami protokołu V o niewybuchach do jego podpisania i ratyfikowania oraz do przestrzegania ducha tego protokołu w okresie przejściowym;

10.   z zadowoleniem przyjmuje wysiłki prezydencji Rady oraz państw członkowskich UE na rzecz opracowania mandatu negocjacyjnego w sprawie nowego protokołu do CCW, obejmującego wszelkie problemy humanitarne związane ze stosowaniem amunicji kasetowej, a także wyraża ubolewanie, że jak dotychczas nie dokonano rzeczywistych postępów w tej materii;

11.   wzywa Radę do przyjęcia wspólnego stanowiska zobowiązującego wszystkie państwa członkowskie UE do wysiłków na rzecz solidnego mandatu negocjacyjnego w ramach CCW i do aktywnego poparcia dla procesu z Oslo;

12.   zauważa, że aby instrumenty międzynarodowe były skuteczne, muszą obejmować co najmniej następujące postanowienia:

   a) zakaz stosowania, produkcji, finansowania, przekazywania i składowania amunicji kasetowej,
   b) zakaz udzielania pomocy korzystaniu z, produkcji, przekazywaniu lub składowaniu amunicji kasetowej,
   c) obowiązek zniszczenia składowanej amunicji kasetowej w określonym, jak najkrótszym terminie,
   d) obowiązek jak najszybszego oznakowania, ogrodzenia i rozbrojenia dotkniętych obszarów, najpóźniej w określonym terminie, oraz ustanowienia i utrzymania skutecznej zdolności do podejmowania tego rodzaju działań; obowiązek udzielenia pomocy w znakowaniu, grodzeniu i ostrzeganiu na inne sposoby, w edukacji na temat zagrożeń oraz w rozbrajaniu; na stosujących amunicję kasetową powinny spoczywać szczególne obowiązki w zakresie zapewnienia tego rodzaju pomocy, w tym postanowienie o terminowym i szczegółowym informowaniu o zastosowaniu tego rodzaju amunicji,
   e) obowiązek udzielania pomocy ofiarom, między innymi w zakresie wdrożenia zbierania danych, pilnej pomocy medycznej i kontynuacji takiej pomocy, rehabilitacji fizycznej, wsparcia psychologicznego, integracji społecznej, integracji lub reintegracji gospodarczej, wsparcia prawnego oraz przepisów i polityki dotyczącej osób niepełnosprawnych;

13.   zaleca wysłanie przedstawicieli na zbliżające się konferencje w ramach procesu z Oslo;

14.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wysokiemu przedstawicielowi ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich UE, sekretarzowi generalnemu ONZ oraz Koalicji przeciwko Amunicji Kasetowej.

(1) Dz.U. C 314 z 21.12.2006, str. 327.
(2) Dz.U. L 194 z 26.7.2007, str. 11.


Produkcja opium dla celów medycznych w Afganistanie
PDF 222kWORD 62k
Zalecenie Parlamentu Europejskiego dla Rady z dnia 25 października 2007 r. w sprawie produkcji opium dla celów medycznych w Afganistanie (2007/2125(INI))
P6_TA(2007)0485A6-0341/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając projekt zalecenia dla Rady złożony w imieniu grupy politycznej ALDE w sprawie produkcji opium dla celów medycznych w Afganistanie (B6-0187/2007);

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Afganistanu, w tym ostatnią z dnia 18 stycznia 2006 r.(1);

–   uwzględniając sprawozdanie Biura ONZ ds. Narkotyków i Przestępczości (UNODC) i Banku Światowego za rok 2006 zatytułowane "Przemysł farmaceutyczny w Afganistanie",

–   uwzględniając roczne sprawozdanie UNODC za rok 2007, wydane w czerwcu 2007 r.;

–   uwzględniając rezolucję Rady Społeczno-Gospodarczej ONZ (ECOSOC) nr 2005/25 z dnia 22 lipca 2005 r. w sprawie leczenia przeciwbólowego przy zastosowaniu środków opiatowych, w której dyskutuje się możliwość realizacji ewentualnego mechanizmu pomocy ułatwiającego takie leczenie, rezolucję ECOSOC nr 2004/40 z dnia 21 lipca 2004 r. w sprawie wytycznych dotyczących farmakologicznego leczenia osób uzależnionych od opiatów przy wsparciu psychospołecznym, rezolucję ECOSOC nr 2005/26 z dnia 22 lipca 2005 r. w sprawie popytu na opiaty stosowane do potrzeb medycznych i naukowych oraz ich podaży, rezolucję Światowego Zgromadzenia Zdrowia (WHA) nr 58.22 z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie profilaktyki i kontroli chorób nowotworowych, rezolucję WHA nr 55.14 z dnia 18 maja 2002 r. w sprawie zapewnienia dostępu do podstawowych leków, a także końcowe zalecenia 12. międzynarodowej konferencji organów regulujących rynek leków, która odbyła się w dniach 3-6 kwietnia 2006 r. w Seulu, wzywające organy regulujące do zapewnienia lepszego dostępu do narkotycznych środków przeciwbólowych;

–   uwzględniając sprawozdania z misji delegacji ad hoc PE do Afganistanu w lipcu 2005 r. oraz z misji obserwacji wyborów we wrześniu 2005 r.;

–   uwzględniając końcowe sprawozdanie unijnej misji obserwacji wyborów parlamentarnych i wyborów do władz prowincji, przeprowadzonych 18 września 2005 r.;

–   uwzględniając art. 114 ust. 3 Regulaminu;

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0341/2007);

A.   mając na uwadze, że międzynarodowe strategie polityczne dotyczące narkotyków opierają się na konwencjach Narodów Zjednoczonych z 1961, 1971 i z 1988 r., które zakazują w szczególności produkcji, handlu, sprzedaży i zażywania szeregu substancji, z wyjątkiem celów medycznych lub naukowych,

B.   mając na uwadze, że w sprawozdaniu UNODC zatytułowanym "Afganistan: ekspertyza 2006 na temat opium" podkreśla się, że na obszarze wykorzystywanym do nielegalnej uprawy opium w 2006 r. uzyskano rekordową ilość ok. 6 100 ton, co oznacza wzrost o prawie 50% w stosunku do roku 2004,

C.   mając na uwadze, że przyjęta w styczniu 2006 r. narodowa strategia walki z narkotykami w Afganistanie poświęcona jest zarówno ograniczeniu podaży, jak i popytu, a także alternatywnym źródłom utrzymania oraz umocnieniu instytucji rządowych, oraz mając na uwadze, że ministerstwo ds. walki z narkotykami, ustanowione przy pomocy środków UE, jest główną instancją wdrażającą tę strategię,

D.   mając na uwadze, że rząd Afganistanu powołał komisję ds. regulacji rynku leków, w której skład wchodzą urzędnicy z ministerstwa ds. walki z narkotykami, ministerstwa zdrowia i ministerstwa finansów, w celu "regulowania wydawania licencji, sprzedaży, dystrybucji, importu i eksportu wszelkich leków do legalnego wykorzystywania na terenie kraju",

E.   mając na uwadze, że UE powinna więcej zrobić dla zmniejszenia produkcji opium (poprzez udział w Antynarkotykowym Funduszu Powierniczym i Funduszu Dobrych Wyników), ponieważ – zgodnie z rocznym sprawozdaniem UNDOC Afganistan 2007 Opium Poppy Survey – produkcja opium w Afganistanie osiągnęła nowy zatrważający poziom tzn. jest dwa razy większa niż dwa lata temu; mając na uwadze, że Afganistan stał się praktycznie wyłącznym dostawcą najbardziej śmiertelnego narkotyku na świecie obejmując 93% światowej produkcji opiatów; należy jednak zauważyć, że liczba prowincji wolnych od produkcji opium zwiększyła się co najmniej dwukrotni, z 6 w 2006 r. do 13 w 2007 r., dzięki powodzeniu projektów wspierających alternatywne źródła utrzymania, przez które podniósł się również poziom bezpieczeństwa na północy, jak również dzięki skutecznym programom podnoszenia świadomości, obejmującym system nagradzania za dobre wyniki, oraz że 50% ogólnej produkcji opium w Afganistanie pochodzi z samej tylko prowincji Helmand,

F.   mając na uwadze, że według szacunków Banku Światowego i Międzynarodowego Funduszu Walutowego prawie 40% PKB Afganistanu ma związek z produkcją opium oraz mając na uwadze, że według szacunków UNODC 3,3 mln osób (z ludności liczącej ponad 31 mln) zajmuje się działalnością w sektorze maku, wytwarzając roczny dochód w wysokości 1 965 USD na rodzinę,

G.   mając na uwadze, że w 2007 r. wartość zbiorów opium wyniosła 1 mld USD, tj. 13% oficjalnego PKB Afganistanu wynoszącego 7,5 mld USD, oraz mając na uwadze, że całkowita potencjalna wartość krajowych zbiorów opium w 2007 r. przypadająca na rolników, właścicieli laboratoriów i handlarzy afgańskich sięgnęła 3,1 mld USD, co stanowi prawie połowę oficjalnego PKB kraju lub 32% całej gospodarki z sektorem opium włącznie,

H.   mając na uwadze, że zachętą dla farmerów afgańskich do produkcji opiatów jest głównie zysk finansowy oraz, że, aby licencjonowana produkcja opiatów była finansowo atrakcyjna, będzie musiała przynosić wyższy zysk niż pochodzący z nielegalnej produkcji,

I.   mając na uwadze, że Unia Europejska nadal przekazuje najwięcej środków na działania zmierzające do zmniejszenia podaży opium poprzez projekty promujące alternatywne źródła utrzymania zastępujące nielegalne uprawy, na co istnieje dramatyczne zapotrzebowanie również ze względu na uzupełnienie krajowego systemu żywienia,

J.   mając na uwadze na spostrzeżenie Komisji, zawarte w dokumencie strategicznym Komisji w sprawie Afganistanu (2007-2013), że rozwijająca się gospodarka opiumowa oraz groźba zawładnięcia państwem przez interesy narkotykowe stanowią krytyczne zagrożenia dla rozwoju, tworzenia państwowości i bezpieczeństwa w Afganistanie,

K.   mając na uwadze potwierdzone doniesienia, że głównym źródłem finansowania rebeliantów, lokalnych watażków, talibów oraz ugrupowań terrorystycznych jest handel nielegalnymi środkami odurzającymi,

L.   mając na uwadze, że dnia 25 czerwca 2007 r. Rada Senlis, międzynarodowy zespół doradców ds. bezpieczeństwa i rozwoju, przedstawiła szczegółową dokumentację techniczną opisującą, w jaki sposób projekt zatytułowany "mak jako lekarstwo", posiadający charakter lokalny, mógłby funkcjonować w Afganistanie; projekt ten obejmowałby zintegrowany system kontroli społecznej, produkcję lekarstw na szczeblu lokalnym, obowiązkową dywersyfikację gospodarczą oraz ogólny rozwój obszarów wiejskich,

M.  odnotowując, że Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wskazuje, że 10 państw zużywa 80% opiatów legalnie dostępnych na świecie, a do pozostałych 180 państw należy większość krajów rozwijających się, które reprezentują 80% światowej ludności; odnotowując ponadto, że Międzynarodowy Organ Kontroli Środków Odurzających wezwał wspólnotę międzynarodową do popierania przepisywania środków przeciwbólowych zwłaszcza w ubogich krajach, ponieważ doniesienia mówią o poważnych brakach w opiece medycznej w ponad 150 krajach, gdzie prawie nie udziela się opieki osobom potrzebującym leczenia, oraz w kolejnych 30 krajach, w których brak opieki jest jeszcze bardziej rozpowszechniony lub w których brakuje danych na ten temat,

N.   mając na uwadze, że art. 23 konwencji ONZ z 1961 r. określa warunki uprawy, produkcji i rozprowadzania opium pod nadzorem agencji rządowej oraz kładąc nacisk na fakt, że rząd Afganistanu musi spełnić te warunki, zwłaszcza w odniesieniu do południowych prowincji kraju, gdzie jest za dużo upraw opium,

O.   mając na uwadze, że Międzynarodowy Organ Kontroli Środków Odurzających, stwierdził, że istnieje światowa nadmierna podaż opiatów dla celów medycznych, nawet jeżeli ta ocena nie uwzględnia potencjalnego popytu,

P.   mając na uwadze, że według sprawozdania Międzynarodowego Organu Kontroli Środków Odurzających na świecie występuje nadmierna podaż opiatów do celów medycznych, a produkcja opium w Afganistanie znacznie tę podaż przekracza, nawet przy uwzględnieniu krajów mniej rozwiniętych,

Q.   mając na uwadze, że konstytucja afgańska stanowi, iż "państwo uniemożliwia wszelkiego rodzaju uprawy i przemyt narkotyków" oraz mając na uwadze, że afgańska ustawa o zwalczaniu narkotyków z 2005 r. przewiduje możliwość licencjonowanej produkcji i dystrybucji substancji będących pod kontrola w Afganistanie.

R.   mając na uwadze, że w celu wspierania i umacniania pokoju i bezpieczeństwa w Afganistanie obecności międzynarodowych sił powinna towarzyszyć szersza współpraca cywilna, tak aby wspierać postęp społeczno-polityczny i rozwój gospodarczy, a także zdobyć serca i umysły miejscowej ludności,

S.   mając ponownie pod uwagę ogromne koszty strategii zwalczania narkotyków oraz poważne niedociągnięcia w zakresie jej skuteczności, nie uwzględniającej regionalnej, społecznej i gospodarczej różnorodności terenów wiejskich w Afganistanie przy opracowywaniu i wprowadzaniu środków alternatywnych źródeł utrzymania oraz strategii opierającej się jedynie na eliminowaniu tego zjawiska;

T.   biorąc pod uwagę, że do wspierania procesu tworzenia instytucji, demokratyzacji i przyjmowania zasad państwa prawa, sprawiedliwego systemu sądownictwa, a także do poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności można doprowadzić jedynie poprzez politykę, która nie narzuca rozwiązań z zastosowaniem przemocy, takich jak przymusowa likwidacja upraw, w odniesieniu do praktyk, które same w sobie są przemocy pozbawione;

U.   mając na uwadze, że walka z produkcją narkotyków w Afganistanie powinna charakteryzować się podejściem zróżnicowanym pod względem regionalnym; mając na uwadze, że działania mające na celu zwalczanie produkcji narkotyków uprawianych przez rolników muszą być dokładnie ograniczone do obszarów na których legalne źródła utrzymania są możliwe (obszary, na których jest lepszy dostęp do ziemi i wody, gdzie istnieją rynki oraz, gdzie jest wyższy stosunek człowiek/ziemia); mając na uwadze, że programy na rzecz alternatywnych źródeł utrzymania muszą skupić się zwłaszcza na biedniejszych regionach z ograniczonymi zasobami, które w największym stopniu są uzależnione od produkcji opium,

V.   mając na uwadze, że komisyjny dokument strategia dla Afganistanu na lata 2007-2013 właściwie koncentruje się na rozwoju obszarów wiejskich i zarządzaniu, to jednak należy położyć większy nacisk na reformę afgańskich ministerstw odpowiedzialnych za kontrolowanie produkcji narkotyków, zwłaszca ministerstwa spraw wewnętrznych,

1.   zwraca się do Rady z następującymi zaleceniami, zgodnie z którymi Rada powinna:

   a) przeciwstawić się w ramach programów zintegrowanego rozwoju metodzie fumigacji jako sposobu na likwidację upraw maku w Afganistanie;
   b) opracować i przedstawić rządowi afgańskiemu – w ramach finansowanych przez UE programów dotyczących zmniejszenia nielegalnej podaży – kompleksowy plan i strategię mającą na celu kontrolowanie produkcji narkotyków w Afganistanie poprzez lepsze zarządzanie oraz zwalczanie korupcji na najwyższych szczeblach administracji afgańskiej (zwłaszcza ministerstwo spraw wewnętrznych) przy użyciu istniejących międzynarodowych narzędzi prawnych, a także poprzez działania przeciw handlarzom na miejscu, poprawę ogólnego rozwoju obszarów wiejskich w szczególności w najuboższych regionach i w tych, które jeszcze nie produkują opium na szeroką skalę, ostrożne i selektywne angażowanie się w ręczne niszczenie upraw, zbadanie możliwości przeprowadzenia programów pilotażowych na małą skalę mających na celu przekształcenie części obecnych nielegalnych upraw maku w tereny do produkcji legalnych środków przeciwbólowych na bazie opium; produkcja ta powinna podlegać ścisłej kontroli na miejscu, którą z kolei powinna uzupełniać kontrola ze strony instytucji międzynarodowej, na przykład UNDCP, nadzorującej produkcję i zapobiegającej przeznaczaniu jej na inne nielegalne rynki, na przykład na rynek heroiny;
   c) zaoferować pomoc przy rozpatrywaniu możliwości i wykonalności naukowego projektu pilotażowego "mak jako lekarstwo", który pozwoli na dalsze zbadanie, w jaki sposób udzielanie licencji może przyczynić się do zmniejszenia ubóstwa, dywersyfikacji gospodarki wiejskiej, ogólnego rozwoju i wzrostu bezpieczeństwa, a także w jaki sposób może ono z powodzeniem stać się częścią międzynarodowych działań na rzecz poprawy sytuacji w Afganistanie, jednocześnie zapewniając mechanizm wykluczenia z projektu regionów, w których niedawne osiągnięcia związane z wprowadzeniem rządów prawa i w rezultacie z wyeliminowaniem lub ograniczeniem upraw mogłyby łatwo zostać zagrożone.

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie, a także do wiadomości Komisji, rządów i parlamentów państw członkowskich oraz Islamskiej Republiki Afganistanu.

(1) Dz.U. C 287 E z 24.11.2006, str. 176.


Poprawa skuteczności wykonywania orzeczeń w Unii Europejskiej
PDF 260kWORD 47k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. w sprawie zielonej księgi w sprawie poprawy skuteczności wykonywania orzeczeń w Unii Europejskiej: zajmowanie rachunków bankowych (2007/2026(INI))
P6_TA(2007)0486A6-0371/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając zieloną księgę w sprawie poprawy skuteczności wykonywania orzeczeń w Unii Europejskiej: zajmowanie rachunków bankowych (COM(2006)0618),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, jak również Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0371/2007),

A.   mając na uwadze, że bezgotówkowa forma regulowania płatności i transgraniczny obrót płatniczy znacząco się rozwinęły i że w związku z SEPA (Jednolity Europejski Obszar Płatniczy) rozwijać się będą nadal,

B.   mając na uwadze, że przepisy o wykonywaniu zarządzeń tymczasowych, mimo iż istnieją w niemalże wszystkich państwach członkowskich, z powodu różnic w porządkach prawnych i w przepisach proceduralnych mogą być wykonywane na obszarze UE jedynie w toku skomplikowanych i żmudnych procedur i że stwarzają one dłużnikowi możliwość przeniesienia swoich środków na zagraniczne rachunki bankowe,

C.   mając na uwadze, że jednolita europejska procedura dla przypadków transgranicznych byłaby z korzyścią dla tych, którzy są stronami w procesach w wielu państwach oraz dla instytucji bankowych, które otrzymają nakazy z kilku państw członkowskich,

D.   mając na uwadze, że wierzyciel musi mieć możliwość przeciwdziałania sytuacjom, w których jego dłużnik w krótkim okresie czasu i, w zależności od przypadku, wielokrotnie wyprowadza pieniądze na zagraniczne rachunki bankowe,

1.   przyjmuje z zadowoleniem fakt, że wydając zieloną księgę Komisja podjęła inicjatywę na rzecz wprowadzenia europejskiej procedury transgranicznej w sprawie tymczasowego zabezpieczania środków na rachunkach bankowych;

2.   zachęca, aby w ramach dalszych badań gromadzono również dane statystyczne dotyczące rzeczywistej skali zjawiska utrudniania egzekucji przez dłużników, co pozwoli na lepszą ocenę względów praktycznych zaproponowanych działań;

3.   wyraża poparcie dla wprowadzenia jednolitego europejskiego aktu prawnego, który występowałby autonomicznie i dodatkowo do krajowych przepisów państw członkowskich o wykonywaniu orzeczeń sądowych;

4.   uważa, że taka spójna, łatwa w zastosowaniu i samodzielna europejska procedura zajmowania rachunków bankowych, podlegająca sztywnym procedurom dochodzenia, wydaje się lepszym rozwiązaniem niż harmonizacja przepisów prawnych państw członkowskich,

5.   podkreśla, że procedura ta ma obowiązywać jedynie w sprawach o charakterze transgranicznym;

6.   podkreśla, że uregulowane prawnie powinno zostać jedynie tymczasowe zajęcie rachunków bankowych i zabezpieczenie w postaci blokady środków na rachunkach bankowych, lecz w żadnym przypadku nie zaspokajanie roszczeń wierzyciela;

7.   uważa, że przyjęcie za podstawę prawną takiej procedury możliwe jest uznanie art. 65 lit. c) Traktatu WE;

8.   zwraca uwagę, że wdrożenie takiej procedury musi być możliwe jeszcze przed wszczęciem postępowania głównego;

9.   zwraca uwagę, że chodzi jedynie o procedurę doraźną, w której wierzyciel musi uwiarygodnić dochodzone przez siebie wierzytelności oraz wykazać pilny charakter sprawy oraz zagrożenie swoich praw;

10.   uważa, że odpowiednie postanowienie służy zamrożeniu kont, nie zaś transferom środków, do momentu wydania orzeczenia sądowego w państwie członkowskim, w którym prowadzony jest rachunek, co powinno również rozwiązać kwestię pierwszeństwa roszczeń; uważa ponadto, że nie należy zabezpieczać środków przekraczających wartość wierzytelności wraz z kosztami;

11.   jest zdania, że konieczne jest uzasadnienie postanowienia np. ze względu na ryzyko roztrwonienia środków; wskazuje, że należy ustanowić procedury zapobiegające objęciu zarządzeniem większej liczby rachunków, niż będzie to konieczne;

12.   uważa, że należy zachować należytą równowagę pomiędzy prawami wierzyciela do zaspokojenia wierzytelności, a ustanowieniem odpowiedniej ochrony dłużników;

13.   uważa, że należy wziąć pod uwagę kwestię odpowiedzialności wierzyciela bezpodstawnie zajmującego rachunki bankowe za szkody powstałe w wyniku tego po stronie dłużnika;

14.   uważa, że należy dostarczyć informacji niezbędnych do identyfikacji rachunku, także wtedy, gdy banki musiałyby przeprowadzić skrupulatne poszukiwania nazwiska i adresu, przy czym powinny one działać przy tym z należytą rozwagą;

15.   uznaje za właściwe sprawdzenie możliwości zwrotu kosztów poniesionych przez banki w związku z zajęciem rachunku bankowego;

16.   opowiada się za zobowiązaniem wierzyciela do wszczęcia w ustalonym terminie postępowania głównego;

17.   uważa, że jego przedłużenie powinno być jednak możliwe w przypadku niezakończonego jeszcze postępowania przed sądem, pod warunkiem że postępowanie jest prowadzone z należytą starannością;

18.   uważa, że w celu uniknięcia nadmiernego zabezpieczenia roszczeń wierzyciela oraz w celu ochrony dłużnika konieczne jest wprowadzenie ograniczenia kwotowego w przypadku zajmowania rachunków bankowych;

19.   podkreśla z naciskiem konieczność ochrony dłużnika, rozumianej jako działania zapobiegające nieuzasadnionemu naruszaniu dobrego imienia dłużnika i gwarantujące mu zachowanie minimum egzystencji do pokrycia kosztów swojego utrzymania;

20.   uważa, że w ramach ochrony dłużnika oraz w celu zapobieżenia nadużyciom ze strony wierzyciela konieczne jest - do momentu uprawomocnienia się orzeczenia sądu - zobowiązanie wierzyciela do złożenia zabezpieczenia, którego wysokość kształtować się będzie w zależności od kwoty podlegającej zabezpieczeniu;

21.   odrzuca koncepcję jednolitej ogólnoeuropejskiej kwoty zwolnionej z egzekucji i uważa za właściwe pozostawienie dłużnikowi decyzji o dochodzeniu krajowej kwoty zwolnionej z egzekucji;

22.   opowiada się za prawem dłużnika do wniesienia środka odwoławczego oraz do możliwości uchylenia zajęcia poprzez złożenie zabezpieczenia; uważa w szczególności, że wniesienie odwołania lub wniosku o stwierdzenie nieważności postanowienia o zajęciu wierzytelności z rachunków bankowych nie może sytuować strony pozwanej w gorszym położeniu co do zasad i czasu trwania postępowania;

23.   uważa, że rachunki powiernicze wymagają szczególnej ochrony przez zajęciem; uważa, że zajmowanie rachunków wspólnych powinno być możliwe jedynie pod warunkiem dostarczenia odpowiednich gwarancji i zabezpieczeń oraz przy poszanowaniu praw osób trzecich innych niż dłużnik;

24.   podkreśla, że w kwestii doręczania postanowień o zajęciu wierzytelności z rachunków bankowych należy zapewnić stworzenie jednolitych norm (np. poprzez stosowanie standardowych formularzy) w Unii Europejskiej dotyczących komunikacji między sądami i bankami;

25.   jest zdania, że należy przekazywać postanowienia o zajęciu w taki sposób, aby zapewnić dostarczenie informacji bankowi w dzień po przekazaniu i realizację w przeciągu 24 godzin od identyfikacji konta; bank dokonuje formalnego powiadomienia organu wykonującego orzeczenie oraz dłużnika, wskazując, czy dochodzona suma została zabezpieczona; bank musi też formalnie powiadomić dłużnika o terminie, w którym postanowienie o zajęciu staje się wykonalne; przydatne mogą się okazać oficjalne standardowe zawiadomienia we wszystkich językach Unii Europejskiej wykluczające lub ograniczające potrzebę każdorazowego tłumaczenia;

26.   sądzi, że należałoby w odpowiednim przypadku przyjąć odnośny akt prawny w formie rozporządzenia;

27.   wzywa Komisję, aby przed przedstawieniem wniosku wyjaśniła otwarte i po części trudne pytania przeprowadzając w tym celu wnikliwe i szeroko zakrojone badania, a zwłaszcza aby dokonała oceny skutków regulacji.

28.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.


Dzialność Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w 2006 r.
PDF 232kWORD 79k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. w sprawie sprawozdania rocznego dotyczącego działalności Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w 2006 r. (2007/2131(INI))
P6_TA(2007)0487A6-0301/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając sprawozdanie roczne dotyczące działalności Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w 2006 r.,

–   uwzględniając art. 195, 230 i 232 traktatu WE,

–   uwzględniając art. 43 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej,

–   uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego 94/262/EWWiS, WE, Euratom z dnia 9 marca 1994 r. w sprawie przepisów i ogólnych warunków regulujących wykonywanie funkcji Rzecznika Praw Obywatelskich(1),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 września 2001 r. zmieniającą art. 3 przepisów i ogólnych warunków regulujących wykonywanie funkcji Rzecznika Praw Obywatelskich(2),

–   uwzględniając porozumienie ramowe w sprawie współpracy zawarte między Parlamentem Europejskim a Rzecznikiem Praw Obywatelskich w dniu 15 marca 2006 r., które weszło w życie 1 kwietnia 2006 r.,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 5 października 2005 "Uprawnienia w zakresie przyjmowania i przekazywania komunikatów do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich oraz upoważniania urzędników służby cywilnej do występowania przed Europejskim Rzecznikiem Praw Obywatelskich" (SEC(2005)1227),

–   uwzględniając pismo z 11 lipca 2006 r., skierowane przez Rzecznika Praw Obywatelskich do przewodniczącego Parlamentu Europejskiego i mające na celu rozpoczęcie procedury przeglądu statutu Rzecznika Praw Obywatelskich,

–   uwzględniając art. 195 ust. 2 zdanie drugie i trzecie Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Petycji (A6-0301/2007),

A.   mając na uwadze, że sprawozdanie roczne Rzecznika z 2006 r. zostało oficjalnie przedstawione przewodniczącemu Parlamentu Europejskiego w dniu 12 marca 2007 r., zaś w dniu 2 maja 2007 r. Rzecznik, Nikiforos Diamandouros, przedstawił w Strasburgu swoje sprawozdanie Komisji Petycji,

B.   mając na uwadze, że art. 41 Karty Praw Podstawowych stanowi, że "każda osoba ma prawo do bezstronnego i sprawiedliwego rozpatrzenia jej sprawy w rozsądnym terminie przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii",

C.   mając na uwadze, że art. 195 ust. 1 Traktatu WE oraz art. 43 Karty Praw Podstawowych stanowi, że "każdy obywatel Unii i każda osoba fizyczna lub prawna mająca miejsce zamieszkania lub statutową siedzibę w Państwie Członkowskim ma prawo zwracać się do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w przypadkach niewłaściwego administrowania w działaniach instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii, z wyłączeniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Sądu Pierwszej Instancji wykonujących swoje funkcje sądowe",

D.   mając na uwadze, że w kontekście rozwoju w Europie demokracji uczestniczącej i lepszego przedstawienia Unii Europejskiej jej obywatelom, rzeczą ważną jest, by otrzymywali oni od instytucji i organów europejskich szybkie i rzeczowe odpowiedzi na swoje pytania, skargi i petycje, oraz mając na uwadze, że rzeczą ważną jest, by instytucje te i organy dysponowały niezbędnymi środkami budżetowymi i personalnymi zapewniającymi, że obywatele otrzymają te szybkie i rzeczowe odpowiedzi,

E.   mając na uwadze, że pomimo iż od przyjęcia rezolucji z dnia 6 września 2001 r., w której Parlament zatwierdził kodeks dobrego postępowania administracyjnego Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, upłynęła cała kadencja Parlamentu, a obecnie minęła już połowa następnej kadencji, zaś inne główne instytucje Unii dotychczas nie spełniły pilnego żądania Parlamentu dostosowania swoich praktyk do przepisów tego kodeksu,

F.   mając na uwadze, że w roku 2006 pomimo dużej liczby skarg pozostającej na osiągniętym w roku 2004 wysokim poziomie ponad trzy czwarte z nich wykraczało poza kompetencje Rzecznika Praw Obywatelskich, gdyż nie dotyczyły one instytucji ani organów wspólnotowych,

G.   mając na uwadze, że w 95 przypadkach (26% przypadków zbadanych) Rzecznik Praw Obywatelskich nie stwierdził niewłaściwego administrowania,

H.   mając na uwadze, że działalność rzecznika i Komisji Petycji muszą z zasady pozostać rozdzielone, a w celu uniknięcia konfliktów dotyczących praw każdego z nich powinny one obejmować wzajemne informowanie się o wynikach postępowań,

I.   mając na uwadze, że w 2006 r. było znacznie mniej przypadków niewłaściwego administrowania, w których znaleziono polubowne rozwiązanie, a jednocześnie w równie zaskakujący sposób wzrosła liczba dochodzeń zakończonych krytycznymi uwagami, natomiast instytucje w mniejszym stopniu akceptowały projekty zaleceń Rzecznika Praw Obywatelskich,

J.   mając na uwadze, że ani krytyczne uwagi w decyzjach dotyczących zamknięcia spraw związanych z niewłaściwym administrowaniem, w których nie dało się znaleźć rozwiązania, ani zalecenia czy specjalne sprawozdania Rzecznika Praw Obywatelskich nie mają charakteru wiążącego, ponieważ jego uprawnienia nie obejmują bezpośredniego rozwiązywania problemów niewłaściwego administrowania, lecz mają służyć jako zachęta do samoregulacji dla instytucji i organów Unii Europejskiej,

K.   mając na uwadze, że ostatecznym środkiem, którym dysponuje Rzecznik Praw Obywatelskich w przypadku odmowy ze strony instytucji zastosowania się do jego zaleceń, jest przedłożenie Parlamentowi specjalnego sprawozdania,

L.   mając na uwadze, że od wejścia w życie Traktatu Nicejskiego Parlament na równi z państwami członkowskimi, Radą i Komisją ma prawo składania skarg w Trybunale Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich na brak kompetencji, naruszenie ważnych wymogów proceduralnych, naruszenie Traktatu WE, lub prawa związanego z jego stosowaniem, albo nadużycie władzy,

M.   mając na uwadze, że w 2006 r. Rzecznik Praw Obywatelskich, przedkładając Parlamentowi dwa specjalne sprawozdania(3) po odrzuceniu odpowiedniego projektu zalecenia przez Radę i Komisję, nader roztropnie korzystał ze swoich uprawnień,

N.   mając na uwadze, że nowe podejście Rzecznika Praw Obywatelskich do Komisji, które polega na promowaniu kultury służby jako integralnego elementu dobrych praktyk administracyjnych oraz najważniejszego sposobu zmiany niewłaściwych działań lub niewłaściwego zachowania na odpowiednie, musi być realizowane oddolnie w oparciu o konsensus,

O.   mając na uwadze, że krytyczne uwagi zgłoszone przez Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w związku z 41 przypadkami złego administrowania zawartymi w jego sprawozdaniu za 2006 r.( krytyczne uwagi, projekty zaleceń i specjalne sprawozdania) mogą w przyszłości pozwolić uniknąć powtórzenia błędów i złego funkcjonowania, jeśli instytucje i inne organy UE podejmą i wprowadzą odpowiednie kroki,

P.   mając na uwadze, że dobrowolna współpraca podjęta przez Rzecznika Praw Obywatelskich w ramach europejskiej sieci rzeczników praw obywatelskich od ponad dziesięciu lat funkcjonuje jako elastyczny system wymiany informacji i najlepszych praktyk oraz kierowania skarg do rzeczników lub podobnych organów mogącym najskuteczniej udzielić pomocy,

Q.   mając na uwadze, że rola Rzecznika Praw Obywatelskich, polegająca na ochronie obywateli europejskich, nabrała wyrazistości w ciągu ponad dziesięciu lat od chwili utworzenia tego urzędu, a to dzięki niezależności Rzecznika Praw Obywatelskich i demokratycznej kontroli sprawowanej przez Parlament Europejski w odniesieniu do przejrzystości podejmowanych przezeń działań,

R.   mając na uwadze, że Rzecznik Praw Obywatelskich oświadczył, iż wykorzysta swe uprawnienia rozpoczynania dochodzeń z inicjatywy własnej w przypadku skarg obywateli państw trzecich niezamieszkałych na terenie UE, które w innych przypadkach objęte byłyby jego mandatem,

S.   mając na uwadze, że dnia 30 listopada 2006 r. Rzecznik Praw Obywatelskich i Pełnomocnik ds. Ochrony Danych podpisali porozumienie w sprawie współpracy i warunków wykonywania swych obowiązków,

T.   mając na uwadze, że jedną z podstawowych zasad integracji europejskiej jest demokratyczna równość wszystkich obywateli Europy, pozbawiona wszelkich przejawów dyskryminacji z powodu narodowości lub języka oraz że wciąż nadchodzą liczne skargi od obywateli, stowarzyszeń lub przedsiębiorstw, które nie otrzymały żądanych informacji w swoim własnym języku w związku z przetargiem wspólnotowym lub procedurami dotyczącymi konkurencji,

U.   mając na uwadze, że Rzecznik Praw Obywatelskich w lipcu 2006 r. ponownie zwrócił się o dokonanie przeglądu własnego statutu oraz że część z jego wniosków dotyczących poprawki do art. 3 statutu została już przyjęta przez Parlament Europejski na podstawie ww. rezolucji w dniu 6 września 2001 r.,

1.   zatwierdza sprawozdanie roczne za 2006 r., przedstawione przez Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, a także jego formę, która łączy podsumowanie rocznej działalności z analizą tematyczną decyzji Rzecznika Praw Obywatelskich i problemów poruszanych na różnych etapach procedury; wzywa jednak Rzecznika Praw Obywatelskich do wprowadzenia zmian technicznych ułatwiających czytanie różnych rozdziałów, a zwłaszcza do takiego przedstawiania danych statystycznych, aby były one lepiej zrozumiałe, takich jak tabele statystyczne i streszczenia części analitycznej;

2.   wzywa do przyznania wszystkim instytucjom i organom europejskim niezbędnych środków budżetowych i personalnych, aby zapewnić, że obywatele otrzymają szybkie i rzeczowe odpowiedzi na swoje pytania, skargi i petycje;

3.   uważa, że Rzecznik Praw Obywatelskich w dalszym ciągu sprawuje swoją funkcję w sposób wyważony i energiczny, zarówno jeżeli chodzi o badanie i rozpatrywanie skarg, jak i o prowadzenie i finalizowanie dochodzeń, a także w odniesieniu do utrzymywania konstruktywnych relacji z instytucjami i organami Unii Europejskiej oraz zachęcania obywateli do korzystania ze swoich praw związanych z tymi instytucjami i organami;

4.   zachęca Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich do kontynuacji wysiłków i skutecznej oraz elastycznej promocji swej działalności, aby w oczach obywateli stał się gwarantem dobrego administrowania instytucji wspólnotowych;

5.   podkreśla, że podstawowym celem wszelkich interwencji Rzecznika Praw Obywatelskich jest dążenie do polubownych rozwiązań problemów zaistniałych w relacji skarżącego z instytucją oraz zapobieżenie sporowi na drodze sądowej;

6.   zgadza się, że pojęcie "niewłaściwego administrowania wspólnotowego" powinno być szeroko interpretowane, tak aby obejmowało nie tylko bezprawne działania administracyjne lub wykroczenia przeciwko obowiązującym przepisom prawa czy zasadom, ale również, na przykład, przypadki, w których organy administracji dopuściły się niedbalstwa, niestaranności lub doprowadziły do braku przejrzystości, albo uchybiły innym zasadom dobrego administrowania;

7.   zachęca Rzecznika Praw Obywatelskich do dalszego promowania rzeczywistej kultury służby jako integralnego elementu dobrych praktyk administracyjnych, w celu zagwarantowania, aby administracja publiczna Unii Europejskiej była otwarta i gotowa do dialogu z opinią publiczną za pośrednictwem swoich służb oraz do przyznawania się do błędów i przepraszania za nie, a także do poszukiwania rozwiązań satysfakcjonujących skarżących;

8.   uważa, że nie wystarczy przyjęcie odrębnych kodeksów dobrych praktyk administracyjnych przez kilka pozostałych instytucji i organów Wspólnoty, głównie przez Komisję i Radę: w przypadku Komisji – kodeks z dnia 13 września 2000 r. obejmujący relacje jej pracowników z opinią publiczną, a w przypadku Rady – kodeks z dnia 25 czerwca 2001 r. regulujący kontakty służbowe jej pracowników ze społeczeństwem;

9.   domaga się, aby Europejski kodeks dobrych praktyk administracyjnych, zaproponowany przez Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich i zatwierdzony przez Parlament Europejski w dniu 6 września 2001 r., obejmował pracowników wszystkich instytucji i organów wspólnotowych oraz – w przeciwieństwie do innych kodeksów – był regularnie aktualizowany i publikowany na stronie internetowej Rzecznika Praw Obywatelskich;

10.   podkreśla, że Rzecznik Praw Obywatelskich w piśmie z dnia 11 marca 2002 r., skierowanym do przewodniczącego Parlamentu i opublikowanym na własnej stronie internetowej, wyjaśnił zasady skuteczności kodeksu erga omnes; uważa wobec tego, że żaden inny kodeks, którego zastosowanie jest bardziej ograniczone, nie może zastąpić "europejskiego" kodeksu postępowania lub odbiegać od niego;

11.   wzywa wszystkie instytucje do konstruktywnej współpracy z Rzecznikiem Praw Obywatelskich na wszystkich etapach procedury, stosowania się do rozwiązań polubownych, wdrażania jego praktycznych uwag i stosowania jego projektów zaleceń;

12.   zachęca Rzecznika Praw Obywatelskich do sporządzania co roku listy najlepszych praktyk administracyjnych oraz takich, które nie są zgodne z jego decyzjami, a także do przedkładania analizy skutków jego krytycznych komentarzy;

13.   wzywa wszystkich, których dotyczą krytyczne uwagi, do stosowania się do nich i brania ich pod uwagę w przyszłości, aby uniknąć wszelkich przypadków braku spójności między oficjalnymi deklaracjami a działaniami administracyjnymi lub brakiem takich działań;

14.   przypomina wszystkim instytucjom i organom Wspólnoty o ich obowiązkach wynikających z rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1049/2001 z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji(4), które należy skutecznie stosować, również w celu zagwarantowania wiarygodności proponowanej rewizji tego rozporządzenia, którą się w chwili obecnej bierze pod uwagę, a także o ich obowiązkach wynikających z dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 95/46/WE z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych(5);

15.   ponownie wzywa Komisję do należytego korzystania z uprawnień dyskrecjonalnych w celu wszczynania postępowań w sprawie naruszenia przepisów prawa, zgodnie z art. 226 traktatu WE, lub zaproponowania sankcji, zgodnie z art. 228 traktatu WE, dbając jednocześnie o to, aby unikać opóźnień lub nieuzasadnionego niepodejmowania szybkich działań, gdyż jest to niezgodne z uprawnieniami Komisji w zakresie nadzorowania stosowania prawa wspólnotowego;

16.   jest zdania, że jeżeli instytucja odmawia zastosowania się do zalecenia zawartego w specjalnym sprawozdaniu Rzecznika Praw Obywatelskich, mimo że zostało ono przyjęte przez Parlament Europejski, Parlament mógłby wykorzystać swe prawo do podjęcia kroków prawnych przed Trybunałem Sprawiedliwości w przypadku uchybienia, którego dotyczyło to sprawozdanie;

17.   wzywa wszystkie instytucje i organy Wspólnoty, a także stałe przedstawicielstwa państw członkowskich, do współpracy w interesie przejrzystości i przestrzegania zasad dobrej administracji zawartych w tym sprawozdaniu oraz do nieprzenoszenia własnej odpowiedzialności na silne organy centralne, takie jak prezydencja Rady lub Rada Zarządzająca Szkół Europejskich, nad którymi Rzecznikowi Praw Obywatelskich trudno byłoby sprawować kontrolę;

18.   wzywa Europejskie Biuro Doboru Kadr do skutecznego i pełnego przestrzegania zasad i ustalonych praktyk w zakresie otwartości i przejrzystości procedur konkursowych, zwłaszcza jeżeli chodzi o dostęp kandydatów do informacji dotyczących poprawy ich testów, aby położyć kres dyskryminacji ze względu na język i aby EPSO nie unikało własnej odpowiedzialności poprzez odwoływanie się do decyzji podjętych przez komisje selekcyjne;

19.   z dużym zadowoleniem przyjmuje deklarację Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich zajęcia się działalnością kredytową Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) poza granicami UE przy wykorzystaniu swych uprawnień do przeprowadzania dochodzeń z inicjatywy własnej i zauważa, że Rzecznik Praw Obywatelskich będzie musiał dokonać oceny swych wewnętrznych możliwości i zapewnić zdolność zajęcia się skargami w tym zakresie;

20.   zaleca Rzecznikowi Praw Obywatelskich podpisanie porozumienia z EBI dotyczącego szczegółów współpracy międzyinstytucjonalnej w zakresie jego prawa do badania skarg dotyczących przypadków złego administrowania działań EBI i jest zdania, że EBI powinien aktywnie informować obywateli, których dotyczą projekty przezeń finansowane, o możliwości kierowania do Rzecznika Praw Obywatelskich skarg, w tym obywateli państw trzecich niezamieszkałych na terenie UE;

21.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Rzecznik Praw Obywatelskich może prowadzić dochodzenia w sprawie postępowania organów działających w ramach trzeciego filaru Unii Europejskiej;

22.   odnotowuje, że Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich przedstawił dwa sprawozdania specjalne, z których jedno osiągnęło już swój zamierzony cel, a drugie zostanie rozpatrzone przez Parlament; popiera w tym kontekście wnioski wyciągnięte przez Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich i skierowane do Rady dotyczące wprowadzenia spójnych reguł stosowania języków przez prezydencje Rady oraz potrzeby wyjaśnienia instytucjonalnego statusu prezydencji jako części Rady;

23.   z zadowoleniem przyjąłby zacieśnienie wewnętrznych procedur parlamentarnych w celu zapewnienia w przyszłości szybszego rozpatrywania przez Komisję Petycji Parlamentu sprawozdań rocznych Rzecznika Praw Obywatelskich;

24.   wzywa Rzecznika Praw Obywatelskich do przedstawienia Parlamentowi wniosków, które jego zdaniem przyczynią się do usprawnienia wymiany informacji między odpowiednimi służbami obydwu instytucji i wzmocnią współpracę w ramach określonych w art. 1 ramowego porozumienia o współpracy z dnia 15 marca 2006 r., ze szczególnym uwzględnieniem komunikacji, technologii informacyjnej i działów tłumaczeń.;

25.   wyraża swoje zadowolenie z konstruktywnych relacji utrzymywanych z parlamentarną Komisji Petycji, zarówno w odniesieniu do uczestnictwa Rzecznika Praw Obywatelskich w posiedzeniach komisji jak i wzajemnego poszanowania kompetencji i uprawnień; wzywa wobec tego Rzecznika Praw Obywatelskich do szybkiego przekazania Komisji Petycji swojego stanowiska dotyczącego najważniejszych dochodzeń, które sam rozpoczął, aby osiągnąć pożyteczne synergie;

26.   potwierdza swoją przychylną opinię z 2001 r. dotyczącą wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich w sprawie zmian w statucie Rzecznika Praw Obywatelskich dotyczących dostępu do dokumentów i przesłuchiwania świadków, wyrażając swoje poparcie dla zasady, że proponowane później zmiany będą miały na celu jaśniejsze określenie uprawnień Rzecznika Praw Obywatelskich w obliczu coraz większych wymagań wobec niego i sprawowanego przezeń urzędu, a także ze względu na fakt, iż w praktyce główne instytucje europejskie przyjęły już większość z nich;

27.   podkreśla, że zmiany te nie powinny mieć wpływu na podstawę i charakter roli Rzecznika Praw Obywatelskich jako strażnika interesów obywateli w stosunku do administracji publicznej Unii Europejskiej;

28.   dostrzega wartościowy wkład europejskiej sieci rzeczników praw obywatelskich, przy jednoczesnym przestrzeganiu zasady pomocniczości, w umożliwienie pozasądowego rozstrzygania sporów;

29.   zachęca do wzajemnych konsultacji w ramach europejskiej sieci rzeczników praw obywatelskich między Rzecznikiem Praw Obywatelskich i Komisją Petycji w celu rozwiązywania kwestii, które już rozpatrzono w ramach petycji;

30.   z zadowoleniem przyjmuje rosnący wkład mediów w publikowanie prac Rzecznika Praw Obywatelskich i pochwala przyjętą przez niego strategię komunikacyjną przyjętą przez Rzecznika Praw Obywatelskich, wykorzystującą różne środki informowania obywateli i oddziaływania na świadomość opinii publicznej, które w perspektywie długoterminowej, umożliwiając określenie wielu różnych form dialogu mającego na celu przybliżenie obywatelom instytucji i organów Unii Europejskiej, powinny w większym stopniu uświadomić obywatelom ich prawa oraz kompetencje Wspólnoty, jak również lepiej zrozumieć zakres uprawnień Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich;

31.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz ich rzecznikom praw obywatelskich lub odpowiadającym im organom.

(1) Dz.U. L 113 z 4.5.1994, str. 15. Decyzja zmieniona decyzją 2002/262/WE, EWWiS, Euratom (Dz.U. L 92 z 9.4.2002, str. 13).
(2) Dz.U. C 72 z 21.3.2002, str. 336.
(3) Sprawozdanie specjalne Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich skierowane do Parlamentu Europejskiego w nawiązaniu do zalecenia wstępnego dla Rady Unii Europejskiej w skardze 1487/2005/GG oraz sprawozdanie specjalne Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich skierowane do Parlamentu Europejskiego w nawiązaniu do zalecenia wstępnego dla Komisji w skardze 289/2005/(WP)/G.
(4) Dz.U. L 145 z 31.5.2001, str. 43
(5) Dz.U. L 281 z 23.11.1995, str. 31. Dyrektywa zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 (Dz.U. L 284 z 31.10.2003, str. 1).


Iran
PDF 214kWORD 55k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. w sprawie Iranu
P6_TA(2007)0488RC-B6-0406/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Iranu, w szczególności rezolucje dotyczące praw człowieka,

–   uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka ONZ, Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych oraz Konwencję o prawach dziecka, których stroną jest Iran,

–   uwzględniając dialog UE-Iran na temat praw człowieka,

–   uwzględniając oświadczenie przewodniczącego Parlamentu w sprawie ukamienowania mężczyzny w Iranie, oświadczenie prezydencji oraz oświadczenie komisarz Ferrero-Waldner w sprawie ukamienowania Jafara Kianiego,

–   uwzględniając oświadczenia prezydencji w imieniu 25 państw członkowskich UE z dnia 25 maja 2007 i 3 sierpnia 2007 r. w sprawie kary śmierci nałożonej na Siana Paymarda, kar śmierci dla Adnana Hassanpoura i Abdolvaheda "Hiva'Botimara, zbliżającej się egzekucji Behnama Zare'a oraz kary śmierci dla Alego Mahina Torabiego,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że jeśli chodzi o prawa obywatelskie i swobody polityczne, sytuacja w Islamskiej Republice Iranu pogorszyła się przez ostatnie 2 lata, w szczególności od czasu wyborów prezydenckich w czerwcu 2005 r., pomimo faktu, że Iran podjął się propagowania i ochrony praw człowieka oraz podstawowych wolności w ramach różnych międzynarodowych instrumentów w tym obszarze,

B.  mając na uwadze, że liczba egzekucji w Iranie, w tym egzekucji małoletnich i homoseksualistów, odbywających się często przez publiczne powieszenie, gwałtownie wzrosła - od początku 2007 r. odnotowano co najmniej 244(1) egzekucji w porównaniu z 177 egzekucjami w 2006 r.,

C.  mając na uwadze, że podczas 62. sesji w 2007 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ będzie głosować nad rezolucją wzywającą do sporządzenia międzynarodowego moratorium w sprawie egzekucji, które ma być krokiem w stronę zniesienia kary śmierci,

D.  mając na uwadze, że ostatnio po raz pierwszy skazano na śmierć dziennikarzy Adnana Hassanpoura i Abdolvaheda Botimara,

E.  mając na uwadze, że torturowanie oraz złe traktowanie więźniów, przetrzymywanie w odosobnieniu, przetrzymywanie w ukryciu, stosowanie okrutnych, nieludzkich i poniżających kar oraz bezkarność funkcjonariuszy państwowych są zjawiskami powszechnymi,

F.  mając na uwadze, że przetrzymywanych jest coraz więcej intelektualistów; mając również na uwadze, że represjami objęto osoby o podwójnym obywatelstwie, na które padają najpoważniejsze oskarżenia o współpracę z obcymi siłami lub o szpiegostwo,

G.  mając na uwadze, że kilka aktywistek zaangażowanych w obronę praw kobiet jest lub było ściganych za udział w kampanii "milion podpisów", której celem było doprowadzenie do zniesienia przepisów dyskryminujących kobiety oraz przekazanie podpisów do parlamentu krajowego (Madżilis),

H.  mając na uwadze, że Iran w dalszym ciągu nie jest stroną Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet,

I.  mając na uwadze, że w czerwcu 2007 r. władze Iranu rozbiły ostatnio dwie organizacje studenckie z Teheranu; mając na uwadze, że zakończyło się to aresztowaniami, chociaż niektórych studentów wypuszczono później za kaucją; mając na uwadze, że zlikwidowano stowarzyszenie irańskich absolwentów, łamiąc w ten sposób irańskie prawo i międzynarodowe standardy praw człowieka dotyczące swobody stowarzyszania się,

J.  mając na uwadze, że po wprowadzeniu przez Ministerstwo Kultury i Spraw Kościelnych wytycznych w zakresie procedur publikacji zwiększono cenzurę, oraz mając na uwadze, że dziennikarze są coraz częściej nękani i aresztowani, a środki masowego przekazu są regularnie zamykane przez władzę,

K.  mając na uwadze, że w czerwcu 2007 r. zwiększyły się represje wobec związków zawodowych oraz aresztowano ich znanych liderów, takich jak Mansoura Osanlou, przewodniczącego związku zawodowego pracowników spółki autobusowej Teheranu i jego aglomeracji oraz jego zastępcy Ebrahima Madadi, jak również Mahmuda Salehi, byłego przewodniczącego związku zawodowego piekarzy,

L.  mając na uwadze, że mniejszości są coraz silniej dyskryminowane i napastowane ze względu na przynależność religijną lub pochodzenie etniczne, szczególnie w regionach przygranicznych ( Kurdystan, Chuzestan, Beludżystan i Sistan, Azerbejdżan), oraz mając na uwadze że obejmuje to nadal utrzymujące się przetrzymywanie i kary śmierci dla niektórych obywateli tych regionów,

M.  mając na uwadze, że członkowie wspólnoty religijnej Bahaitów nie mogą wyznawać swojej wiary, padają ofiarą poważnych prześladowań i są pozbawieni dosłownie wszystkich praw obywatelskich (np. praw własności, dostępu do szkolnictwa wyższego), a ich miejsca modlitwy są niszczone,

N.  mając na uwadze, że Irańczycy ubiegający się o azyl, którzy zostali odesłani z powrotem do Iranu przez państwa trzecie, są narażeni na poważne ryzyko prześladowań, jak pokazuje niedawny przypadek Rasoola Ali Mezrea, członka organizacji wyzwolenia Al Ahwaz, któremu grozi egzekucja po tym, jak został zmuszony do powrotu z Syrii, pomimo uznanego statusu uchodźcy UNHCR,

1.   wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu pogorszenia sytuacji praw człowieka w Iranie w ciągu ostatnich lat; apeluje do władz Iranu o przestrzeganie zobowiązań wynikających z międzynarodowych standardów praw człowieka i instrumentów ratyfikowanych przez Iran, poprzez promowanie uniwersalnych wartości i przyznanie wszystkim osobom praw obywatelskich i swobód politycznych;

2.   surowo potępia ukamienowanie Jafara Kianiego w dniu 5 lipca 2007 r. w wiosce Aghche k-and (prowincja Kazwin) oraz wzywa władze Iranu do wdrożenia zapowiadanego moratorium na kamienowanie; wzywa do zreformowania islamskiego kodeksu karnego poprzez zniesienie kary ukamienowania;

3.   jest głęboko zaniepokojony gwałtownym wzrostem w ostatnim roku represji wobec organizacji społeczeństwa obywatelskiego w Iranie; wzywa władze Iranu do położenia kresu brutalnemu tłamszeniu praw obrońców kobiet, aktywistek w kampanii "milion podpisów", ruchów studenckich, obrońców praw mniejszości, intelektualistów, nauczycieli, dziennikarzy, osób publikujących w Internecie i działaczy związków zawodowych;

4.   przypomina rządowi Iranu o zobowiązaniach, jakie przyjął na siebie przez podpisanie Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych oraz Międzynarodowego paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, które to zobowiązania polegają na zachowaniu podstawowych praw człowieka, a zwłaszcza swobody przekonań, oraz wzywa do uwolnienia wszystkich więźniów ukaranych za przekonania;

5.   jest zbulwersowany faktem, że odnotowano gwałtowny wzrost liczby egzekucji, przy czym wiele straconych osób występowało w niesprawiedliwych procesach;

6.   wzywa Iran, żeby w pełni przestrzegał przepisów swojego kodeksu postępowania karnego i przyznał wszystkim jednostkom prawo do sprawiedliwego procesu, w szczególności umożliwiając im dostęp do prawnika od początku postępowania sądowego; nalega na bezwarunkowe zapewnienie odpowiedniej opieki medycznej tym więźniom, którzy mają słabe zdrowie;

7.   z całą stanowczością potępia wyroki śmierci i egzekucje, jakie przeprowadza się w Iranie, w szczególności na przestępcach młodocianych i nieletnich, oraz nalega na władze irańskie, żeby w odniesieniu do nieletnich przestrzegały uznanych na arenie międzynarodowej gwarancji prawnych, takich jak Konwencja ONZ o prawach dziecka;

8.   wzywa władze irańskie, żeby stosowały w praktyce zakaz tortur, który prezes Sądu Najwyższego ogłosił w kwietniu 2004 r.;

9.   wzywa parlament irański do zmiany irańskiego prawa prasowego i kodeksu karnego, tak aby dostosować je do Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, a zwłaszcza do uchylenia wszelkich przepisów karnych sankcjonujących pokojowe wyrażanie opinii m.in. na łamach prasowych;

10.   żąda, aby liczne organy prasowe, które zamknięto lub poddano cenzurze, mogły prowadzić działalność na ustanowionych zasadach wolności prasy;

11.   wzywa władze Iranu do przyspieszenia śledztwa w sprawie podejrzanych przypadków śmierci intelektualistów i działaczy politycznych oraz takich przypadków ich zabijania, tak aby domniemani sprawcy stanęli przed wymiarem sprawiedliwości;

12.   wzywa członków Madżlisu do pilnej zmiany kodeksu karnego, żeby moratorium na ukamienowanie przekształcono w ostateczny zakaz, oraz do uchwalenia prawa delegalizującego egzekucję przestępców młodocianych oraz orzekanie kary śmierci za akty homoseksualizmu czy cudzołóstwo;

13.   wzywa władze irańskie do stosowania wszelkich wymaganych gwarancji procesowych w postępowaniach dotyczących kary śmierci oraz do ograniczenia zbioru czynów, za które grozi kara śmierci, co stanowiłoby pierwszy krok w kierunku całkowitego jej zniesienia; zwraca się do obywateli Iranu o wsparcie kampanii pod hasłem "Stop karze śmierci – świat decyduje", którą zorganizowały Światowa koalicja przeciwko karze śmierci (WCADP) i inne organizacje pozarządowe;

14.   zwraca się do władz o przestrzeganie uznanych na arenie międzynarodowej gwarancji prawnych dla osób należących do mniejszości religijnych – uznanych oficjalnie lub nie; potępia obecny brak poszanowania praw mniejszości i żąda, aby mniejszości mogły wykonywać wszystkie prawa przyznane przez irańską konstytucję i prawo międzynarodowe; ponadto wzywa władze do usunięcia wszelkich form dyskryminacji z przyczyn religijnych lub etycznych, czy też dyskryminacji osób należących do mniejszości, takich jak Kurdowie, Azerowie, Arabowie, Beludżowie i Bahaici; wzywa zwłaszcza do zniesienia obowiązującego de facto zakazu bahaizmu;

15.   wzywa władze irańskie do bezwarunkowego uwolnienia więźniów ukaranych za przekonania, zwłaszcza dziennikarzy: Emaddedina Baghiego, Ako Kurdnasaba, Ejlala Ghavamiego, Mohammada Sadegha Kaboudvanda, Saida Matinpoura, Adnana Hassanpoura, Abdolvaheda Botimara, Kaveha Javanmarda i Mohammanda Hassana Fallahieha, a także działaczy związków zawodowych Mansoura Osanlou, Ebrahima Madadiego i Mahmuda Salehiego, oraz studentów Ehsana Mansouriego, Majida Tavakoliego i Ahmada Ghassabana; potępia aresztowanie i przetrzymywanie obrońcy praw człowieka dr. Sohraba Razzaghi w dniu 24 października 2007 r. i wzywa do jego natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia;

16.   nalega na Zgromadzenie Ogólne ONZ, żeby przegłosowało rezolucję, która w wyraźny i stanowczy sposób potępi naruszanie podstawowych praw człowieka w Iranie, oraz żeby podjęło pilne środki mające na celu powstrzymanie ostatniej fali egzekucji w Iranie;

17.   zwraca się do Rady i do Komisji o ścisłe monitorowanie wydarzeń w Iranie, a także wskazywanie na konkretne przypadki naruszania praw człowieka; zwraca się do Rady i Komisji o przedstawianie sprawozdań z monitorowania sytuacji w Iranie;

18.   proponuje ponowne rozpoczęcie dialogu UE-Iran na temat praw człowieka, który przerwano w czerwcu 2004 r.;

19.   potwierdza swoje poparcie dla wszystkich tych organizacji i osób w Iranie, które za pomocą dialogu prowadzą walkę o prawa demokratyczne;

20.   wzywa Komisję Europejską, aby dołożyła wszelkich możliwych starań na rzecz wsparcia społeczeństwa obywatelskiego, wymiany akademickiej, społeczno-gospodarczej i kulturalnej między Europą i Iranem w interesie otwartego dialogu, zwłaszcza przez wykorzystanie nowego Instrumentu na rzecz demokracji i praw człowieka;

21.   wzywa państwa członkowskie UE, żeby powstrzymały się od wydalania Irańczyków ubiegających się o azyl, w tym osób prześladowanych ze względu na orientację seksualną, oraz wzywa Grecję, żeby nie deportowała do Iranu Mohammada Hassana Talebiego, Mohammada Hosseina Dżaafariego i Wahida Szokoohi Nii;

22.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wysokiemu przedstawicielowi ds. WPZiB, rządom i parlamentom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, Radzie Praw Człowieka ONZ, prezesowi Sądu Najwyższego Iranu oraz rządowi i parlamentowi Islamskiej Republiki Iranu.

(1) Źródło: Amnesty International na dzień18 października 2007 r.


Pakistan
PDF 274kWORD 49k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. w sprawie Pakistanu
P6_TA(2007)0489RC-B6-0409/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając poprzednie rezolucje w sprawie Pakistanu, w szczególności rezolucję z dnia 12 lipca 2007 r.(1),

–   uwzględniając Umowę o współpracy między Wspólnotą Europejską a Islamską Republiką Pakistanu w sprawie partnerstwa i rozwoju z dnia 24 listopada 2001 r.,

–   uwzględniając rezolucję z dnia 24 maja 2007 r. w sprawie Kaszmiru(2),

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że dnia 18 października 2007 r. powróciła do Pakistanu dożywotnia przewodnicząca Pakistańskiej Partii Ludowej (PPL) Benazir Bhutto; mając na uwadze, że po powrocie Benazir Bhutto do Karaczi miał miejsce tragiczny w skutkach zamach bombowy, w którym śmierć poniosło ponad 130 osób, zaś obrażenia odniosło ponad 500 osób; mając na uwadze, że zamach ten dodatkowo zaognił niepewną sytuację przedwyborczą w Pakistanie;

B.   mając na uwadze nieudaną próbę powrotu do Pakistanu przywódcę Pakistańskiej Ligi Muzułmańskiej Nawaza Sharifa, który został zmuszony do opuszczenia kraju niezwłocznie po przybyciu do niego;

C.   mając na uwadze wyraźne oznaki militaryzacji Pakistanu oraz rosnącej roli tajnych służb, które wciąż wywierają ogromny wpływ na politykę, rząd oraz gospodarkę Pakistanu,

D.   mając na uwadze, że kadencja parlamentarna kończy się dnia 15 listopada 2007 r., a wybory powszechne w Pakistanie zapowiedziano na połowę stycznia 2008 r.,

E.   mając na uwadze, że przywrócenie demokracji wymaga ponownego przekazania władzy rządowi cywilnemu,

F.   mając na uwadze, że dnia 17 października 2007 r. Sąd Najwyższy w Pakistanie wznowił rozprawę w sprawie zgodności z konstytucją wyboru prezydenta Musharaffa, zaś orzeczenie w tej sprawie oczekiwane jest w najbliższych dniach,

G.   mając na uwadze, że Unia Europejska zapewnia Pakistanowi znaczące fundusze przeznaczone na zmniejszanie ubóstwa, opiekę zdrowotną i edukację państwową,

1.   zdecydowanie potępia samobójczy zamach bombowy skierowany przeciwko przywódczyni opozycji i ludności cywilnej; żąda, aby rząd Pakistanu podjął natychmiastowe działania w celu przeprowadzenia starannego i niezależnego dochodzenia w sprawie tego zamachu tak, aby postawiono przed sądem osoby za niego odpowiedzialne;

2.   okazuje głębokie współczucie ludności pakistańskiej, a szczególnie rodzinom osób, które zginęły lub odniosły obrażenia w wyniku tego nikczemnego czynu;

3.   wyraża swoją solidarność z ludnością pakistańską, która podziela cele demokratycznego rządzenia oraz przejrzystych, odpowiedzialnych rządów i która z odwagą i determinacją stawia czoło przemocy terrorystycznej i przestępczej;

4.   wzywa Pakistan, aby stał na straży zasad zapisanych w powyższej umowie o współpracy, w szczególności klauzuli dotyczącej demokracji i praw człowieka;

5.   surowo potępia deportację byłego premiera Nawaza Sharifa do Arabii Saudyjskiej w dniu 10 września 2007 r. mimo orzeczenia Sądu Najwyższego w Pakistanie zezwalającego na jego powrót do Pakistanu;

6.   zwraca się do rządu Pakistanu – jako warunek wstępny demokratycznych wyborów – o zezwolenie na powrót wszystkich przywódców politycznych w celu przeciwdziałania siłom ekstremistycznym w kraju oraz przyczynienia się do ustanowienia prawomocnego rządu w wyniku wolnych i uczciwych wyborów, w miejsce obecnej dyktatury wojskowej;

7.   powtarza żądanie, aby rząd tymczasowy, który zostanie ustanowiony, był neutralny i ponownie wyraża zaniepokojenie faktem, że o składzie rządu tymczasowego decyduje samodzielnie prezydent Musharraf;

8.   wyraża swoje ubolewanie nad postępowaniem Wysokiego Sądu w Pakistanie, które rodzi poważne obawy co do braku praworządności; wzywa rząd Pakistanu do powstrzymania się od wszelkiej ingerencji politycznej i poszanowania niezawisłości sądownictwa;

9.   ubolewa nad faktem, że prezydent Musharraf nie zrezygnował z funkcji zwierzchnika sił zbrojnych przed zgłoszeniem swojej kandydatury i wyborem na prezydenta, do czego uprzednio się zobowiązał wobec UE; ponawia żądanie, aby to uczynił przed objęciem stanowiska; zauważa, że nieuczynienie tego negatywnie wpłynęło na wiarygodność funkcji prezydenta w Pakistanie;

10.   potępia samowolne zatrzymanie członków opozycji, gdy skrytykowali prezydenta Musharrafa, oraz wzywa rząd do przyjęcia i wprowadzenia w życie wytycznych Sądu Najwyższego dotyczących położenia kresu zniknięciom przeciwników politycznych;

11.   wzywa rząd Pakistanu do powrotu do zasad demokracji poprzez zorganizowanie w styczniu 2008 r. wolnych, uczciwych i przejrzystych wyborów i ostrzega przed wprowadzeniem stanu wyjątkowego lub innych środków ograniczających wolność słowa, stowarzyszeń i zgromadzeń oraz swobodę poruszania się; wzywa rząd Pakistanu do zapewnienia wszystkim stronom równego dostępu do mediów;

12.   wzywa Pakistan do podjęcia natychmiastowych działań w celu ograniczenia wpływów wojska w całym społeczeństwie; apeluje do rządu pakistańskiego o poszanowanie przejścia na rządy administracji cywilnej oraz o wzmocnienie instytucji demokratycznych jako jedynego rozwiązania umożliwiającego sprostanie wyzwaniom stojącym przed społeczeństwem pakistańskim; ponownie wzywa rząd do ograniczenia roli i wpływu wojska i innych uzbrojonych ugrupowań oraz do oddania władzy instytucjom demokratycznym;

13.   wyraża zaniepokojenie uciskiem mniejszości religijnych takich jak chrześcijanie, buddyści, hinduiści, sikhowie i ahmadi oraz wykorzystywaniem przeciwko nim prawa zakazującego rozpowszechniania materiałów, które mogą ranić uczucia religijne;

14.   wzywa rząd Pakistanu do podjęcia natychmiastowych działań w celu zaprzestania takich represji na tle religijnym oraz zapewnienia integralności i bezpieczeństwa wszystkich mniejszości poprzez przyznanie im realnej i skutecznej ochrony prawnej i politycznej; apeluje do Pakistanu o przeprowadzenie reformy prawa zakazującego rozpowszechniania materiałów, które mogą ranić uczucia religijne, które często bywają wykorzystywane do innych celów; wzywa rząd Pakistanu do zapewnienia odpowiedniej ochrony prawnikom i obrońcom praw człowieka, którym grozi się z powodu obrony osób, którym postawiono zarzut bluźnierstwa; wzywa rząd Pakistanu do zapewnienia odpowiedniej ochrony zagrożonym mniejszościom religijnym i innym społecznościom mniejszościowym, którym grozi przymus nawrócenia i brutalne zastraszenie ze strony ekstremistów;

15.   apeluje do władz pakistańskich o odrzucenie dekretów hudud, które doprowadziły do uwięzienia setek kobiet;

16.   przychylnie odnosi się do monitorowania przez UE wyborów parlamentarnych w Pakistanie i uczestnictwa Parlamentu Europejskiego w misji obserwacyjnej; wyraża zaniepokojenie faktem, że kobiety pakistańskie mogą nie mieć możliwości pełnego uczestnictwa w procesie demokratycznym z powodu braku kwalifikacji akademickich będących warunkiem wstępnym kandydowania do wyborów, co uniemożliwi udział 70% kobiet pakistańskich; wzywa do zniesienia tego ograniczenia;

17.   uznaje starania Pakistanu na rzecz powstrzymania powstawania ugrupowań terrorystycznych; ubolewa, że porozumienie osiągnięte w celu zapobieżenia dalszemu konfliktowi w północnym Waziristanie nie zakończyło się powodzeniem; apeluje do rządu o zwalczanie wznowionej przemocy związanej z rebelią za pomocą współmiernych środków oraz o narzucenie rządów prawa i rozszerzenie praw cywilnych i politycznych na ten obszar;

18.   nalega, mając w szczególności na uwadze rewoltę mającą miejsce w Beludżystanie, aby wojsko wstrzymało się od wspierania partii islamskich, próbując zwalczyć świeckie siły Beludżów oraz umiarkowane siły Pasztunów; domaga się następnie uwolnienia wszystkich więźniów politycznych, w tym więźniów bezprawnie zatrzymanych przez agencje wywiadu;

19.   podkreśla znaczenie powszechnego dostępu do edukacji państwowej oraz skutecznego monitorowania madras w celu zapobieżenia ich kontroli przez ekstremistów; apeluje do rządu Pakistanu o wprowadzenie w życie wcześniejszego przedsięwzięcia dotyczącego uczęszczania do madras studentów zagranicznych;

20.   wzywa państwa członkowskie, żeby w pełni przestrzegały Kodeksu postępowania Unii Europejskiej w sprawie eksportu broni;

21.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządowi Pakistanu.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0351.
(2) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0214.


Sudan
PDF 206kWORD 48k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. w sprawie Sudanu
P6_TA(2007)0490RC-B6-0408/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie sytuacji w Darfurze, zwłaszcza rezolucję z dnia 27 września 2007 r.(1),

–   uwzględniając rezolucję Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP–UE w sprawie sytuacji w Darfurze, przyjętą w Wiesbaden w dniu 28 czerwca 2007 r.,

–   uwzględniając porozumienie z Trypolisu w sprawie procesu politycznego w Darfurze, przyjęte w Trypolisie w dniach 28–29 kwietnia 2007 r.,

–   uwzględniając decyzję Unii Afrykańskiej (UA) z kwietnia 2004 r. o utworzeniu misji Unii Afrykańskiej w Sudanie (AMIS),

–   uwzględniając rezolucję Narodów Zjednoczonych nr 1706 zawierającą propozycję sił pokojowych dla Darfuru w sile 22 000,

–   uwzględniając statut Międzynarodowego Trybunału Karnego w zakresie międzynarodowych misji pokojowych,

–   uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych nr 1778 z dnia 25 września 2007 r., która przewiduje obecność wielowymiarowych międzynarodowych sił we wschodnim Czadzie i w północno-wschodniej części Republiki Środkowoafrykańskiej, składających się z misji Narodów Zjednoczonych (MINURCAT), czadyjskich sił policyjnych wyszkolonych przez Narody Zjednoczone oraz z operacji wojskowej Unii Europejskiej (EUFOR),

–   uwzględniajac art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że w dniu 30 września 2007 r. niezidentyfikowani napastnicy zaatakowali bazę Unii Afrykańskiej (UA) w miejscowości Haskanita na południu Darfuru, zabijając – jak wynika z oświadczeń UA – 10 żołnierzy sił pokojowych UA i członków policji cywilnej oraz co najmniej 8 innych członków personelu misji Unii Afrykańskiej w Sudanie zostało ciężko rannych i około 40 wciąż uznaje się za zaginionych,

B.   mając na uwadze, że były to dotychczas największe straty w ludziach poniesione przez niedofinansowane siły UA,

C.   mając na uwadze, że w wyniku nasilenia się przemocy na południu Darfuru w ciągu ostatnich tygodni zginęło trzech kierowców pracujących dla Światowego Programu Żywnościowego, a organizacja udzielająca pomocy medycznej Lekarze bez Granic (Médecins Sans Frontières) postanowiła wycofać swoich pracowników z miejscowości Muhajiriya, zostawiając tam bez opieki medycznej liczną grupę przesiedleńców,

D.   mając na uwadze, że w chwili obecnej siły misji Unii Afrykańskiej w Sudanie znajdujące się w Darfurze składają się z ok. 7 000 żołnierzy i członków policji cywilnej i są w rzeczywistości jedynymi siłami w Darfurze, które na miejscu niosą pomoc ludności cywilnej; mając na uwadze, że w lipcu 2007 r. udzielono pozwolenia na mieszaną operację UA i Narodów Zjednoczonych UNAMID z udziałem 26 000 osób, która wciąż czeka na realizację;

E.   mając na uwadze, że misja Unii Afrykańskiej w Sudanie polega na monitorowaniu porozumienia pokojowego z Darfuru i kilku innych porozumień o zaprzestaniu walk,

F.   mając na uwadze, że ataki na personel misji Unii Afrykańskiej w Sudanie nasiliły się w ostatnim czasie i od czasu rozmieszczenia sił w 2004 r. zginęło 25 żołnierzy i członków personelu, a kilkadziesiąt osób odniosło rany,

G.   mając na uwadze, że od czasu nieudanego porozumienia pokojowego w sprawie Darfuru coraz bardziej szerzy się bezprawie i pogarsza bezpieczeństwo,

H.   mając na uwadze, że siły UNAMID, w przeciwieństwie do obecnych obserwatorów z ramienia Unii Afrykańskiej, mają prawo interweniowania w celu ratowania życia,

I.   mając na uwadze, że osiągnięcie przez misję pokojową pełni sił potrwa rok lub nawet dłużej,

1.   jest głęboko zasmucony i wstrząśnięty przypadkami śmierci w wyniku aktów przemocy i grabieżami w okolicach miast Haskanita i Muhajiriya,

2.   zdecydowanie potępia zabójstwo 10 żołnierzy sił pokojowych UA w Darfurze i uważa ten czyn za zbrodnię wojenną, którą jak najszybciej powinny zbadać UA i ONZ;

3.  ubolewa nad pogarszającą się sytuacją w zakresie bezpieczeństwa w regionie, o czym świadczą akty przemocy i ciągle napływające z Darfuru doniesienia międzynarodowych obserwatorów oraz organizacji pozarządowych;

4.  domaga się natychmiastowego zaprzestania działań wojennych i ataków na misję Unii Afrykańskiej w Sudanie, cywilów oraz organizacje humanitarne, ich personel i środki trwałe, jak również na konwoje z pomocą;

5.   wzywa rząd Sudanu i grupy rebeliantów do pełnej współpracy w ramach niezależnego dochodzenia mającego wyjaśnić tragiczny atak w miejscowości Haskanita, aby można było wymierzyć sprawiedliwość wszystkim winnym;

6.   podkreśla, że należy ustalić, jaki jest los osób wciąż uznawanych za zaginione oraz żąda, aby grupa odpowiedzialna za napaść natychmiast wskazała ich miejsce pobytu;

7.   ubolewa nad tym, że napaść miała miejsce w czasie, kiedy UA i ONZ czynią wszystko, aby podjąć rozmowy pokojowe w sprawie Darfuru w Libii w dniu 27 października bieżącego roku; domaga się rozmieszczenia sił UNAMID w Darfurze, aby pomogły one zakończyć trwający tam konflikt;

8.   podkreśla, że zwyczajowe prawo wojny zakazuje przeprowadzania ataków na personel i środki trwałe międzynarodowych misji pokojowych, jeżeli nie angażują się one w bezpośrednie działania wojenne;

9.   wyraża zadowolenie z przyjęcia przez rząd Sudanu w dniu 12 czerwca 2007 r. sił UNAMID; przypomina jednak, że rząd Sudanu już wcześniej zobowiązał się do wpuszczenia sił mieszanych do Sudanu, ale zobowiązań tych nie spełnił; wzywa do szybkiego rozmieszczenia sił UNAMID i wyposażenia ich w mandat umożliwiający skuteczną ochronę ludności cywilnej oraz wzywa ONZ do wypełnienia swojego zobowiązania i wysłania obiecanych żołnierzy;

10.   przypomina rządowi Sudanu, że ponosi on główny ciężar odpowiedzialności za bezpieczeństwo wewnętrzne oraz że nie powinien uchylać się od tej odpowiedzialności na rzecz społeczności międzynarodowej;

11.   wzywa państwa członkowskie UE i Narody Zjednoczone do bezzwłocznego zmobilizowania decydujących środków w ramach wsparcia politycznego, finansowego, logistycznego, technicznego i in., w tym również wyspecjalizowanego personelu na potrzeby misji Unii Afrykańskiej w Sudanie i UNAMID, aby na czas zakończyć przejęcie misji do końca grudnia 2007 r.; wzywa rząd Sudanu do zaakceptowania wsparcia i żołnierzy ze wszystkich krajów oraz do uczynienia wszystkiego, co w jego mocy, aby ułatwić im wykonywanie mandatów;

12.   podkreśla, że żołnierze wszystkich stron oraz ich personel, pojazdy i środki trwałe muszą się wyraźnie odróżniać od pracowników organizacji humanitarnych, aby zagwarantować ich całkowitą neutralność i uniknąć zbrojnych napaści;

13.  wzywa Komisję do informowania Parlamentu o wszelkich postępach w zakresie właściwego wykorzystania jej pomocy finansowej udzielanej misji Unii Afrykańskiej w Sudanie, zwłaszcza jeżeli chodzi o wypłacanie pensji i diet dziennych żołnierzom misji Unii Afrykańskiej w Sudanie;

14.   wzywa UE, Narody Zjednoczone i UA do wspólnego podejmowania wysiłków na rzecz rozwiązania konfliktu w Darfurze oraz do nadania priorytetowego znaczenia szeroko rozumianemu procesowi pokojowemu poprzez dialog polityczny ze wszystkimi zainteresowanymi stronami;

15.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich UE, rządowi i parlamentowi Sudanu, sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, szefom państw i rządów Ligi Arabskiej, rządom państw AKP, Wspólnemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP–UE oraz instytucjom Unii Afrykańskiej.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0419.


Prawo spółek
PDF 195kWORD 35k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. w sprawie europejskiej spółki prywatnej i czternastej dyrektywy o prawie spółek dotyczacej przenoszenia siedzib spółek
P6_TA(2007)0491B6-0399/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 192 i 232 traktatu WE,

–   uwzględniając porozumienie ramowe w sprawie stosunków między Parlamentem a Komisją z dnia 26 maja 2005 r.,

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Modernizacja prawa spółek i wzmocnienie ładu korporacyjnego w Unii Europejskiej - plan w kierunku postępu" (COM(2003)0284),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lipca 2006 r. w sprawie ostatnich działań i perspektyw w dziedzinie prawa spółek (1),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 lutego 2007 r. w sprawie statutu europejskiej spółki prywatnej(2),

–   uwzględniając pytanie ustne O-0042/2007 przedłożone przez swoją Komisję Prawną dotyczące stanu postępowania legislacyjnego w sprawie statutu europejskiej spółki prywatnej oraz czternastej dyrektywy w sprawie prawa spółek,

–   uwzględniając odpowiednie oświadczenie Komisji złożone podczas bieżącej sesji plenarnej,

–   uwzględniając art. 39 ust. 5 i art. 103 ust. 2 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że należy dostosować ramy regulacyjne UE dotyczące prawa spółek i ładu korporacyjnego, tak aby uwzględniona została narastająca tendencja spółek europejskich do prowadzenia operacji transgranicznych w UE oraz ciągła integracja rynków europejskich,

1.   z zadowoleniem przyjmuje zapowiedziany przez Komisję zamiar przedstawienia wniosku legislacyjnego w sprawie statutu europejskiej spółki prywatnej najpóźniej do 30 czerwca 2008 r.;

2.   z zadowoleniem przyjmuje zapowiedź Komisji, szczególnie w świetle rezolucji Parlamentu z dnia 1 lutego 2007 r. oraz art. 192 Traktatu, w sprawie wniosków Parlamentu do Komisji o przedłożenie wniosków legislacyjnych;

3.   zaznacza, że oczekuje oficjalnego ujęcia tego wniosku w programie prac legislacyjnych i programie pracy na 2008 r.;

4.   ufa, że Komisja dołoży starań i przedstawi wniosek w terminie do 30 czerwca 2008 r. zgodnie z zapowiedzią;

5.   ubolewa, ze Komisja, ze znacznym opóźnieniem, poinformowała obecnie Parlament, że nie zamierza przygotowywać wniosku legislacyjnego dotyczącego czternastej dyrektywy w sprawie przenoszenia siedziby;

6.   zastrzega sobie jednak prawo do podejmowania dalszych działań w związku z kwestią transgranicznego przenoszenia siedzib spółek;

7.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 303 E z 13.12.2006, str. 114.
(2) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0023.

Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności