Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie podpisania i tymczasowego stosowania Umowy o udziale Republiki Bułgarii i Rumunii w Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz czterech powiązanych umów (12641/2007 – C6-0350/2007 – 2007/0115(AVC))

P6_TA(2007)0492 A6-0413/2007

(Procedura zgody)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (12641/2007),

–   uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 300 ust. 3 akapit drugi w związku z art. 310 i art. 300 ust. 2 Traktatu WE (C6-0350/2007),

–   uwzględniając art. 75, art. 83 ust. 7 oraz art. 43 ust. 1 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenie Komisji Handlu Międzynarodowego (A6-0413/2007),

1.   wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz członkom Europejskiego Obszaru Gospodarczego.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia umowy o ułatwieniach w wydawaniu wiz krótkoterminowych między Wspólnotą Europejską a Ukrainą (COM(2007)0190 – C6-0187/2007 – 2007/0069(CNS))

P6_TA(2007)0493 A6-0363/2007

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2007)0190),

–   uwzględniając art. 62 ust. 2 lit. b) pkt. i) i ii) oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy zdanie pierwsze Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0187/2007),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0363/2007),

1.   zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Ukrainy.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady dotyczącej zawarcia umowy o readmisji między Wspólnotą Europejską a Ukrainą (COM(2007)0197 – C6-0188/2007 – 2007/0071(CNS))

P6_TA(2007)0494 A6-0364/2007

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2007)0197),

–   uwzględniając art. 63 ust. 3 litera b) oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy pierwsze zdanie Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0188/2007),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0364/2007),

1.   zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Ukrainy.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia umowy o ułatwieniach w wydawaniu wiz krótkoterminowych między Wspólnotą Europejską a Republiką Mołdowy (COM(2007)0488 – C6-0339/2007 –2007/0175(CNS))

P6_TA(2007)0495 A6-0426/2007

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2007)0488),

–   uwzględniając art. 62 ust. 2 lit. b) pkt i) i ii) oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy pierwsze zdanie Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0339/2007),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0426/2007),

1.   zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Mołdowy.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady dotyczącej zawarcia umowy między Wspólnotą Europejską a Republiką Mołdowy o readmisji osób przebywających nielegalnie (COM(2007)0504 – C6-0340/2007 – 2007/0182(CNS))

P6_TA(2007)0496 A6-0427/2007

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2007)0504),

–   uwzględniając art. 63 ust. 3 lit. b) oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy zdanie pierwsze Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0340/2007),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0427/2007),

1.   zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Mołdowy.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie interoperacyjności usług w zakresie interaktywnej telewizji cyfrowej (2007/2152(INI))

P6_TA(2007)0497 A6-0390/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 11 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, dotyczący wolności wypowiedzi i informacji,

–   uwzględniając dyrektywę 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa)(1),

–   uwzględniając dyrektywę 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywa o dostępie)(2),

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie interoperacyjności usług interaktywnej telewizji cyfrowej zgodnie z komunikatem COM(2004)0541 z dnia 30 lipca 2004 r. (COM(2006)0037),

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie interoperacyjności usług interaktywnej telewizji cyfrowej COM(2004)0541,

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie przyspieszenia przejścia z nadawania analogowego na cyfrowe (COM(2005)0204),

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie przejścia z nadawania analogowego na cyfrowe (od "przełączenia" cyfrowego do analogowego "wyłączenia") (COM(2003)0541),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 kwietnia 2006 r. w sprawie przejścia z nadawania analogowego na nadawanie cyfrowe: szansa dla europejskiej polityki audiowizualnej i różnorodności kulturalnej(3),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 listopada 2005 r. w sprawie przyspieszenia przejścia z nadawania analogowego na cyfrowe(4),

–   uwzględniając wyniki posiedzenia Rady ds. Transportu, Telekomunikacji i Energii, które odbyło się w Brukseli w dniach 6-8 czerwca 2007 r. w sprawie inicjatywy i2010 – rocznego sprawozdania na temat społeczeństwa informacyjnego za rok 2007,

–   uwzględniając wyniki posiedzenia Rady ds. Transportu, Telekomunikacji i Energii, które odbyło się w Brukseli w dniach 9-10 grudnia 2004 r.,

–   uwzględniając Zalecenie CM/Rec(2007)3 Komitetu Ministrów państw członkowskich Rady Europy w sprawie roli mediów publicznych w społeczeństwie informacyjnym,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6-0390/2007),

A.   mając na uwadze, że przejście z nadawania analogowego na cyfrowe stanowi duży postęp i może przyczynić się do rozprzestrzeniania się kultur i poprawy spójności społecznej,

B.   mając na uwadze, że telewizja cyfrowa może wykorzystać nowe technologie w zakresie mediów do świadczenia usług informacyjnych i może w związku z tym zwiększyć spójność społeczną i przyczynić się do włączenia wszystkich do społeczeństwa informacyjnego,

C.   mając na uwadze, zgodnie z opinią Komisji, że udane przejście na telewizję cyfrową jest warunkiem wstępnym rozwoju interaktywnych usług cyfrowych,

D.   mając na uwadze ogromny potencjał gospodarczy sektora usług telewizji cyfrowej i jego znaczenie jako źródła zatrudnienia,

E.   mając na uwadze, że wszelka inicjatywa legislacyjna w dziedzinie nadawania cyfrowego nie może zostać zredukowana jedynie do kwestii infrastruktur i danych technicznych, a także mając na uwadze, że zagadnienia te muszą być omawiane względem celów politycznych, pamiętając zawsze o stałym poszukiwaniu wartości dodanej dla użytkowników,

F.   mając na uwadze, że na szczeblu europejskim i krajowym należy wprowadzić środki ochronne, aby uniknąć sytuacji, w której jedynie konkurencja i prawo rynku mają znaczenie przy dokonywaniu podstawowych wyborów,

G.   mając na uwadze wcześniejsze stanowisko Parlamentu Europejskiego, że wprowadzenie jednolitego standardu europejskiego nie jest dobrym rozwiązaniem, biorąc pod uwagę rozbieżności w poszczególnych państwach w celu osiągnięcia zamierzonych celów oraz że jak dotychczas doświadczenie każe się skłaniać ku niewiążącym inicjatywom normalizacyjnym pochodzącym od przedsiębiorstw, na co wskazują niektóre pozytywne przykłady krajowe,

H.   mając na uwadze, że sektor telewizji cyfrowej w Unii Europejskiej jest już objęty szerokim wachlarzem solidnych norm europejskich,

I.   mając na uwadze, jak istotne jest, aby obywatele europejscy w pełni skorzystali z potencjalnych zalet telewizji cyfrowej,

J.   mając na uwadze niewielki dotychczas rozwój usług interaktywnych w porównaniu z optymistycznymi prognozami sporządzonymi przez ekspertów,

K.   mając na uwadze, że szeroki wachlarz możliwości, jaki zapewnia technologia cyfrowa, jak np. interaktywność, nie powinien stanowić nowego źródła nierówności przez dodanie "podziału cyfrowego" do podziału społecznego i kulturowego,

L.   mając na uwadze, że wzrost tego ryzyka wśród osób mniej uprzywilejowanych ze względu na dodatkowe koszty niezbędnych urządzeń budzi zaniepokojenie,

M.   mając na uwadze, że przejście z telewizji analogowej na cyfrową umożliwia zwolnienie częstotliwości oraz rozwój nowych technologii i innowacyjnych rozwiązań, podnoszących konkurencyjność Europy w omawianym sektorze,

N.   mając na uwadze, że znajomość nowych technologii musi być zdobywana jak najwcześniej oraz że systemy szkolnictwa muszą, jak najszybciej i jak najskuteczniej, przystosować się do zmian kulturowych i społecznych, które pociągają za sobą nowe technologie informatyczne i komunikacyjne, konwergencja i cyfryzacja,

O.   mając na uwadze, że ze szczególną uwagą należy potraktować dostęp osób niepełnosprawnych do nowych technologii informacyjnych i komunikacyjnych oraz ich umiejętność posługiwania się nimi;

P.   mając na uwadze, że usługi w zakresie interaktywnej telewizji cyfrowej obejmują wielojęzyczne napisy, dzięki którym telewizja cyfrowa może zwiększyć dialog międzykulturowy i uczenie się przez całe życie,

Q.   mając na uwadze, że dostęp do jak największej ilości usług musi zawsze iść w parze z wolnością informacji i wypowiedzi,

R.   mając na uwadze, że w całym procesie zmiany technologii należy pamiętać, aby nie osłabić publicznych usług audiowizualnych, a przeciwnie, wesprzeć je w powierzonej im roli usługodawcy publicznego, zachowując jednocześnie dynamizm prywatnych usług audiowizualnych,

Korzystanie z pozytywnych aspektów technologii

1.   potwierdza, że nowe technologie audiowizualne powinny umożliwić nadawanie różnorodnych informacji i wysokiej jakości programów dostępnych dla stale rosnącej liczby obywateli;

2.   przypomina, że poszanowanie pluralizmu w dziedzinie informacji i różnorodności treści nie zostanie automatycznie zagwarantowane poprzez postęp technologiczny, ale musi się dokonać poprzez aktywną, trwałą i uważną politykę władz publicznych, zarówno na szczeblu krajowym, jak i europejskim;

3.   uważa, że ze względu na rolę telewizji w zglobalizowanym społeczeństwie dokonywane wybory techniczne i prawne dotyczące interoperacyjności nie powinny posiadać wymiaru jedynie gospodarczego, ale także społeczny i kulturalny oraz podkreśla, że szczególną uwagę należy poświęcić przede wszystkim interesom użytkowników;

4.   podkreśla, że ustanowienie platform cyfrowych jest istotne dla utrzymania wspólnej strefy mediów publicznych w następstwie porzucenia technologii analogowej, i wzywa państwa członkowskie do promowania świadczenia usług w zakresie bezprzewodowej interaktywnej telewizji cyfrowej z gwarancją odbioru przez wszystkie platformy będące właścicielami;

5.   uznaje zatem konieczność przedstawienia przez Komisję sprawozdania z wyników wymiany dobrych praktyk, poprzez fora i grupy robocze wśród podmiotów zainteresowanych, nie zapominając o stowarzyszeniach konsumentów, użytkowników i widzów;

6.   podkreśla, że stosowanie interoperacyjnych i neutralnych z technologicznego punktu widzenia rozwiązań technicznych stanowi sposób promowania inwestycji i innowacji w sektorze, stymulując tym samym konkurencję i gwarantując konsumentom możliwość wyboru;

Udane przejście na technologię cyfrową i promowanie otwartych standardów

7.   jest zdania, że jak najszybsze pomyślne przejście z technologii analogowej na cyfrową jest warunkiem wstępnym i priorytetem; wyraża zaniepokojenie z powodu opóźnienia względem dotrzymania ostatecznego terminu wyznaczonego na rok 2012;

8.   wyraża pogląd, że skoordynowany rozwój telewizji cyfrowej na szczeblu wspólnotowym jest niezbędny jeżeli użytkownicy mają odnieść korzyści z zalet rynku wewnętrznego oraz w celu obniżenia cen odbiorników telewizyjnych i zwiększenia penetracji usług w zakresie interaktywnej telewizji cyfrowej; w związku z tym wzywa Komisję, aby wsparła państwa członkowskie w sporządzaniu wspólnego planu działania na szczeblu wspólnotowym;

9.   wzywa państwa członkowskie do przyspieszenia przejścia na telewizję cyfrową przy uwzględnieniu popytu na rynku oraz czynników topograficznych i regionalnych czynników demograficznych oraz wzywa te państwa członkowskie, które do tej pory nie sporządziły krajowego planu pełnego przejścia na telewizję cyfrową, aby uczyniły to do końca 2008 roku;

10.   podkreśla, że środki, które przyjmą państwa członkowskie i które doprowadzą do rozpowszechnienia cyfrowych interaktywnych usług telewizyjnych, muszą być zgodne z zasadami dotyczącymi pomocy państwa;

11.   podkreśla znaczenie zasady interoperacyjności dla zwiększania zaufania użytkowników do nowych usług i do pomyślnego rozwoju rynku w oparciu o otwarte standardy interoperacyjne;

12.   podkreśla znaczenie zapewnienia neutralności technologicznej i rozwoju wydajnych modeli biznesowych;

13.   wyraża uznanie dla pracy Komisji i jej roli jako niezastąpionego i niezbędnego koordynatora pomiędzy wszystkimi zainteresowanymi stronami;

14.   całkowicie popiera podejście Komisji, które zakłada pełną współpracę z państwami członkowskimi w zakresie pomyślnego przejścia na telewizję cyfrową i ułatwienia interaktywnych usług cyfrowych;

15.   ponownie przyznaje, że prawne wprowadzenie jednolitego standardu nie jest dobrym rozwiązaniem, a jedynie ostateczną sankcją, ale nie jest przychylny interwencji wyłącznie rynku jako narzędzia służącego rozwiązaniu problemu interaktywności;

16.   podziela w związku z tym opinię Komisji, której zdaniem należy podtrzymać rozpowszechnianie otwartych standardów, takich jak MHP i MHEG-5, uznanych przez europejskie organy normalizacyjne, w zakresie przechodzenia na technologie cyfrowe i interoperacyjności usług oraz uważa, że te otwarte standardy są najbardziej odpowiednie dla zapewnienia neutralności technologicznej sieci i wolnego przypływu informacji, przy uwzględnieniu szczególnych wymogów krajów, w których częstotliwości mają ograniczone możliwości;

17.   podkreśla, że w świetle przykładowo "patentów podwodnych", jakie pojawiły się pięć lat temu po wprowadzeniu standardów MHP, rozsądne jest, aby koszty licencyjne były sprawiedliwe i upubliczniane od początku wprowadzania wszelkich otwartych standardów dla zapewnienia powodzenia tych standardów;

18.   podkreśla znaczenie dobrowolnych umów pomiędzy dostawcami usług w zakresie telewizji cyfrowej dla ustanowienia pewnej liczby wspólnych specyfikacji technicznych dotyczących wdrożenia norm przyjętych przez Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych;

19.   wzywa Komisję, aby nadal czynnie wspierała wprowadzanie otwartych standardów europejskich w zakresie telewizji cyfrowej we wszystkich regionach świata oraz zachęcała do współpracy międzynarodowej w tej dziedzinie, zapewniając tym samym jak najszerszy dostęp do treści cyfrowych;

20.   wyraża ubolewanie, że komercyjny sukces telewizji interaktywnej w UE okazuje się być mniejszy, niż oczekiwano; zwraca się do Komisji o zbadanie powodów tego zjawiska i składanie regularnych sprawozdań z wysiłków podejmowanych przez Komisję i państwa członkowskie celem rozwinięcia rynku telewizji cyfrowej i jej licznych zastosowań;

21.   uznaje za niezbędne dostarczenie bardziej szczegółowych informacji konsumentom w zakresie możliwości oferowanych przez platformy cyfrowe i wymaganych urządzeń, aby byli oni w stanie dokonać wyborów technicznych i kulturowych przy pełnej znajomości tematu;

22.   podkreśla, że ewentualne interwencje państwa nie mogą dyskryminować ani faworyzować jednego z podmiotów rynkowych;

23.   wzywa Komisję, aby pomogła państwom członkowskim i władzom lokalnym, poprzez rozpowszechnianie najlepszych praktyk, w wykorzystaniu możliwości nowych technologii w celu poprawy komunikacji z obywatelami;

Konieczność rozważenia kwestii wpływu i znajomości nowych technologii

24.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do informowania społeczeństwa o przyszłym rozwoju usług telewizji cyfrowej oraz zaleca dostawcom usług telewizji cyfrowej aktywne informowanie użytkowników o istniejących usługach interaktywnych;

25.   jako istotne postrzega zapewnienie bezpieczeństwa użytkowników oraz ochronę ich danych osobowych i prywatności; podkreśla znaczenie zaufania konsumentów do usług w zakresie interaktywnej telewizji cyfrowej;

26.   podkreśla znaczenie omówienia na szczeblu europejskim konsekwencji społeczno-kulturowych społeczeństwa cyfrowego i przystosowania krajowych systemów edukacyjnych do zmian kulturowych i społecznych spowodowanych przez nowe technologie;

27.   przypomina znaczenie edukacji z zakresu technologii cyfrowych i środków przekazu we wszystkich przedziałach wiekowych;

28.   wzywa państwa członkowskie do utworzenia mechanizmów gwarantujących niedyskryminującą strukturę elektronicznych przewodników po programach, które mogą ułatwić użytkownikom korzystanie z oferty usług cyfrowych.

29.   przypomina, że europejski model audiowizualny jest oparty na twórczym dualizmie publicznych oraz prywatnych usług audiowizualnych i podkreśla, że w żadnym przypadku nowe technologie nie powinny zakłócać równowagi poprzez osłabianie konkurencyjności sektora publicznego; przypomina, że sektor publiczny powinien nadal mieć zagwarantowany dostęp do platform cyfrowych;

o
o   o

30.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również Europejskiemu Komitetowi Regionów, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu, parlamentom i rządom państw członkowskich, a także Radzie Europy.

(1) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, str. 33. (2) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, str. 7. (3) Dz.U. C 296 E z 6.12.2006, str. 120. (4) Dz.U. C 280 E z 18.11.2006, str. 115.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z 13 listopada 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie ustanowienia wspólnotowych ram dla gromadzenia danych, zarządzania danymi i ich wykorzystywania w sektorze rybołówstwa oraz wsparcia doradztwa naukowego w zakresie wspólnej polityki rybackiej (COM(2007)0196 – C6-0152/2007 – 2007/0070(CNS))

P6_TA(2007)0498 A6-0407/2007

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2007)0196),

–   uwzględniając art. 37 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0152/2007),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinię Komisji Budżetowej (A6-0407/2007),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;

3.   zwraca się do Rady, jeśli ta uzna za stosowne odejść od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

4.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawki Parlamentu Poprawka 1 Punkt 6 preambuły (6)  Konieczne jest dokonanie przeglądu rozporządzenia Rady (WE) nr 1543/2000 z dnia 29 czerwca 2000 r. ustanawiającego ramy wspólnotowe w zakresie zbierania i zarządzania danymi niezbędnymi do prowadzenia wspólnej polityki rybołówstwa, tak aby odpowiednio uwzględniało ono oparte na flocie podejście do zarządzania rybołówstwem, konieczność opracowania podejścia opartego na ekosystemie, potrzebę lepszej jakości, kompletności danych dotyczących rybołówstwa i szerszego dostępu do nich, bardziej wydajne wsparcie dostarczania opinii naukowych i wspierania współpracy między państwami członkowskimi. (6)  Konieczne jest dokonanie przeglądu rozporządzenia Rady (WE) nr 1543/2000 z dnia 29 czerwca 2000 r. ustanawiającego ramy wspólnotowe w zakresie zbierania i zarządzania danymi niezbędnymi do prowadzenia wspólnej polityki rybołówstwa, tak aby odpowiednio uwzględniało ono oparte na flocie podejście do zarządzania rybołówstwem, konieczność opracowania podejścia opartego na ekosystemie, potrzebę lepszej jakości, kompletności danych dotyczących rybołówstwa i szerszego dostępu do nich, bardziej wydajne wsparcie dostarczania opinii naukowych i wspierania współpracy między państwami członkowskimi. Państwa członkowskie i Komisja powinny być zobowiązane do zapewnienia odpowiedniego poziomu poufności, w zależności od rodzaju danych, cech użytkownika końcowego i prawodawstwa poszczególnych krajów w tej dziedzinie. Poprawka 2 Punkt 9 preambuły (9)  Obowiązki dotyczące dostępu do danych objętych niniejszym rozporządzeniem pozostają bez wpływu na obowiązki państw członkowskich na mocy dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylającej dyrektywę Rady 90/313/EWG w odniesieniu do informacji o środowisku, jak określono w art. 2 ust. 1 tej dyrektywy. (9)  Obowiązki dotyczące dostępu do danych objętych niniejszym rozporządzeniem pozostają bez wpływu na obowiązki, prawa i wyjątki zawarte w dyrektywie 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylającej dyrektywę Rady 90/313/EWG w odniesieniu do informacji o środowisku, jak określono w art. 2 ust. 1 tej dyrektywy. Poprawka 3 Punkt 14 preambuły (14)  Dane określone w niniejszym rozporządzeniu powinny być wprowadzane do komputerowych baz danych tak, aby były dostępne dla upoważnionych użytkowników końcowych i mogły być wymieniane. W interesie środowiska naukowego jest, aby dane, na podstawie których niemożliwe jest zidentyfikowanie podmiotu, były dostępne dla każdego, kto jest zainteresowany analizą takich danych. (14)  Dane określone w niniejszym rozporządzeniu powinny być wprowadzane do komputerowych baz danych tak, aby były dostępne dla upoważnionych użytkowników końcowych i mogły być wymieniane. Poprawka 4 Punkt 16 a preambuły (nowy) (16a)  Jeżeli użytkownik końcowy nie jest organem publicznym, uznanym organem badawczym, międzynarodową organizacją zarządzania połowami lub innym organem powiązanym z jakimkolwiek z wyżej wymienionych w celu badania żywych zasobów wodnych lub zarządzania nimi, a chodzi o osoby, organy lub stowarzyszenia prywatne, organy publiczne powinny mieć możliwość uzależnienia udostępnienia informacji, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, od uiszczenia opłaty, której wysokość powinna się mieścić w rozsądnych granicach. Poprawka 5 Artykuł 2 litera g) g) "użytkownicy końcowi" oznaczają osoby fizyczne lub prawne lub organizacje zainteresowane naukową analizą danych dotyczących sektora rybołówstwa; g) "użytkownicy końcowi" oznaczają krajowe lub międzynarodowe organy naukowe o charakterze naukowym lub innym, będące partnerami i działające aktywnie na polu poznawania łowisk i zarządzania nimi; stopień zaangażowania użytkownika końcowego w zarządzanie żywymi zasobami wodnymi i ich badanie określa poziom dostępu do danych pierwotnych, szczegółowych i sumarycznych; Poprawka 6 Artykuł 7 ustęp 4 litera c) c) jeżeli użytkownik końcowy złożył oficjalny wniosek o udostępnienie danych i dane te nie zostały mu dostarczone na czas. c) jeżeli użytkownik końcowy złożył oficjalny wniosek o udostępnienie danych i dane te nie zostały mu dostarczone na czas, zawsze zgodnie z art. 3 i 4 dyrektywy 2003/4/WE. Poprawka 7 Artykuł 7 ustęp 4 a (nowy) 4a.  Komisja jasno określa różne poziomy kar w zależności od stopnia niespełnienia wymagań oraz pojęcia "oficjalnego wniosku o udostępnienie danych" i "niekompletnego programu krajowego". Poprawka 8 Artykuł 7 a (nowy) Artykuł 7a Opłaty 1.  Jeżeli użytkownik końcowy nie jest organem publicznym, uznanym organem badawczym, międzynarodową organizacją zarządzania połowami lub innym organem powiązanym z jakimkolwiek z wyżej wymienionych w celu badania żywych zasobów wodnych lub zarządzania nimi, a chodzi o osoby, organy lub stowarzyszenia prywatne, organy publiczne mogą uzależnić udostępnienie informacji dotyczących środowiska od uiszczenia opłaty, której wysokość powinna się mieścić w rozsądnych granicach. 2.  Jeśli pobierane są opłaty, organy publiczne publikują i udostępniają wnioskodawcom tabelę opłat, jak również informacje na temat warunków, w których opłaty mogą być lub nie być wymagane. Poprawka 9 Artykuł 10 ustęp 4 a (nowy) 4a.  Przy kwalifikowaniu wydatków, które zostaną włączone do programu krajowego, uwzględnia się wydatki związane z programem pobierania próbek. Poprawka 10 Artykuł 13 ustęp 2 litera b) b) zatwierdzenie danych szczegółowych i sumarycznych uzyskanych z danych pierwotnych zgromadzonych w ramach programów krajowych przed ich przekazaniem użytkownikom końcowym; b) zatwierdzenie danych szczegółowych i sumarycznych uzyskanych z danych pierwotnych zgromadzonych w ramach programów krajowych przed ich przekazaniem użytkownikom końcowym w rozumieniu art. 2 lit g); Poprawka 11 Artykuł 15 ustęp 1 1.  Państwa członkowskie zapewniają Komisji bezpośredni elektroniczny dostęp do danych pierwotnych wprowadzonych do krajowych komputerowych baz danych w celu sprawdzenia, czy dane te istnieją. 1.  W celu sprawdzenia istnienia danych pierwotnych, których gromadzenie jest obowiązkowe na mocy niniejszego rozporządzenia, Komisja może dokonywać kontroli na miejscu krajowych baz danych. Poprawka 12 Artykuł 15 ustęp 2 2.  Bez uszczerbku dla obowiązków ustanowionych przez inne przepisy Wspólnoty państwa członkowskie zawierają z Komisją porozumienia dotyczące dostępu informatycznego, w celu zapewnienia bezpośredniego dostępu do swoich baz danych. 2.  Bez uszczerbku dla przepisów ust. 1 Komisja, we współpracy z państwami członkowskimi, może ustanowić platformę informatyczną w celu wymiany informacji umożliwiających przeprowadzenie takich kontroli. Poprawka 13 Artykuł 15 ustęp 3 3.  Państwa członkowskie zapewniają przekazywanie międzynarodowym organizacjom naukowym i odpowiednim organom naukowym w ramach regionalnych organizacji rybackich danych pierwotnych zgromadzonych w ramach programów badań na morzu zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami Wspólnoty i państw członkowskich. 3.  Komisja i państwa członkowskie zapewniają przekazywanie międzynarodowym organizacjom naukowym i odpowiednim organom naukowym w ramach regionalnych organizacji rybackich danych pierwotnych zgromadzonych w ramach programów badań na morzu zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami Wspólnoty i państw członkowskich. Poprawka 14 Artykuł 15 ustęp 3 a (nowy) 3a.  Komisja przewiduje dostęp do tych danych, które mogą zawierać dane indywidualne, na przykład dotyczących danego statku. Zapewnia się jednak ochronę poufności informacji dotyczących danego podmiotu gospodarczego. Komisja może mieć zatem dostęp do danych sumarycznych, a nie indywidualnych, zgodnie z warunkami tworzenia danych sumarycznych, które należy określić w rozporządzeniu wykonawczym. Poprawka 15 Artykuł 17 Państwa członkowskie udostępniają użytkownikom końcowym dane szczegółowe i sumaryczne w celu wykorzystania ich w analizach naukowych: Państwa członkowskie, czuwając nad zapewnieniem poufności, udostępniają dane użytkownikom końcowym w rozumieniu przepisów art. 2 lit. g) w celu wykorzystania ich w analizach naukowych przy uwzględnieniu: a) jako podstawy zaleceń w dziedzinie zarządzania rybołówstwem; a) danych szczegółowych jako podstawy zaleceń w dziedzinie zarządzania rybołówstwem; b) w interesie debaty publicznej i uczestnictwa zainteresowanych stron w opracowywaniu polityki; b) danych sumarycznych: - w interesie debaty publicznej i uczestnictwa zainteresowanych stron w opracowywaniu polityki; c) przeznaczonych do publikacji w pismach naukowych lub do celów edukacyjnych, - przeznaczonych do publikacji w celach naukowych. Poprawka 16 Artykuł 18 Państwa członkowskie zapewniają bezzwłoczne dostarczenie właściwym międzynarodowym organizacjom naukowym i odpowiednim organom naukowym w ramach regionalnych organizacji rybackich właściwych danych szczegółowych i sumarycznych zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami Wspólnoty i państw członkowskich. Komisja i państwa członkowskie zapewniają bezzwłoczne dostarczenie właściwym międzynarodowym organizacjom naukowym i odpowiednim organom naukowym w ramach regionalnych organizacji rybackich właściwych danych szczegółowych i sumarycznych zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami Wspólnoty i państw członkowskich. Poprawka 17 Artykuł 19 ustęp 2 2.  W przypadku, gdy dane, o które wystąpiono, są przeznaczone do publikacji w pismach naukowych lub do celów edukacyjnych, państwa członkowskie mogą, w celu ochrony interesu zawodowego osób, które zgromadziły dane, wstrzymać przekazanie danych użytkownikom końcowym na okres dwóch lat od dnia zgromadzenia danych. Państwa członkowskie informują użytkowników końcowych i Komisję o wszelkich takich decyzjach. W należycie uzasadnionych przypadkach Komisja może zezwolić na przedłużenie tego okresu. 2.  Jeżeli dane szczegółowe i sumaryczne, o które wystąpiono, są przeznaczone do celów wykraczających poza przepisy art. 17, w szczególności do publikacji w pismach naukowych lub do celów edukacyjnych, państwa członkowskie mogą, w celu ochrony interesu zawodowego osób, które zgromadziły dane, wstrzymać przekazanie danych użytkownikom końcowym na okres dwóch lat od dnia zgromadzenia danych. Państwa członkowskie informują użytkowników końcowych i Komisję o wszelkich takich decyzjach. W należycie uzasadnionych przypadkach Komisja może zezwolić na przedłużenie tego okresu. Poprawka 18 Artykuł 19 ustęp 3, część wprowadzająca 3.  Państwa członkowskie mogą odmówić przekazania odpowiednich danych szczegółowych i sumarycznych jedynie: 3.  Państwa członkowskie mogą stosować odpowiednio warunki przewidziane w art. 4 dyrektywy 2003/4/WE. Państwa członkowskie mogą odmówić przekazania odpowiednich danych szczegółowych i sumarycznych w szczególności: Poprawka 19 Artykuł 19 ustęp 3 litera a) a) jeżeli istnieje ryzyko identyfikacji osób fizycznych i/lub podmiotów prawnych; w takim przypadku państwo członkowskie może zaproponować alternatywne sposoby spełnienia potrzeb użytkownika końcowego, które zapewniają anonimowość; a) jeżeli istnieje ryzyko identyfikacji osób fizycznych i/lub podmiotów prawnych; Poprawka 20 Artykuł 19 ustęp 3 litera b a) (nowa) ba) w przypadku danych szczegółowych, jeżeli wnioskodawca nie może udowodnić, że dane tego rodzaju są niezbędne do zadań badawczych lub zarządczych, na które się powołał. Poprawka 21 Artykuł 25 akapit pierwszy a (nowy) Na podstawie przekazanych informacji Komisja przedstawia co roku: a) sprawozdanie dla Parlamentu Europejskiego i Rady, oceniające środki wprowadzone przez poszczególne państwa członkowskie, stosowność zastosowanych metod oraz wyniki osiągnięte w zakresie gromadzenia danych, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 2371/2002, oraz w zakresie zarządzania nimi; b) sprawozdanie na temat wykorzystania przez Wspólnotę danych gromadzonych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie zmiany art. 23 Regulaminu Parlamentu dotyczącym składu Konferencji Przewodniczących (2007/2066(REG))

P6_TA(2007)0499 A6-0355/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając projekt zmiany do Regulaminu (B6-0039/2007),

–   uwzględniając art. 202 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A6-0355/2007),

1.   podejmuje decyzję o wprowadzeniu do swojego Regulaminu poniższej zmiany;

2.   przypomina, iż zmiana ta wchodzi w życie pierwszego dnia najbliższej sesji miesięcznej;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do zawiadomienia Rady i Komisji o niniejszej decyzji.

Tekst obowiązujący   Poprawki Poprawka 1 Artykuł 23 ustęp 2 2.  Posłowie niezrzeszeni delegują na posiedzenia Konferencji Przewodniczących dwóch przedstawicieli, którzy uczestniczą w nich bez prawa głosu. 2.  Posłowie niezrzeszeni delegują na posiedzenia Konferencji Przewodniczących jednego przedstawiciela, który uczestniczy w nich bez prawa głosu.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie zmiany Regulaminu Parlamentu Europejskiego w świetle Statutu posła do Parlamentu Europejskiego (2006/2195(REG))

P6_TA(2007)0500 A6-0368/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając pismo swojego Przewodniczącego z dnia 29 czerwca 2006 r. i jego ogłoszenie na posiedzeniu plenarnym w dniu 7 września 2006 r.,

–   uwzględniając art. 201 oraz art. 202 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych oraz opinii Komisji Prawnej (A6-0368/2007),

1.   podejmuje decyzję o wprowadzeniu do swojego Regulaminu poniższych zmian;

2.   wskazuje, że poniższe zmiany wchodzą w życie w pierwszym dniu następnej kadencji Parlamentu Europejskiego, rozpoczynającej się w 2009 r.;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do zawiadomienia Rady i Komisji o niniejszej decyzji.

Tekst obowiązujący   Poprawki Poprawka 1 Artykuł 8 Zwrot wydatków i diety Stosowanie Statutu posła Przepisy dotyczące diet oraz zwrotu wydatków posłów ustanawia Prezydium. Prezydium określa zasady stosowania Statutu posła do Parlamentu Europejskiego, o ile nie zastrzeżono inaczej. Poprawka 2 Artykuł 39 ustęp 1 1.  Zgodnie z art. 192 akapit drugi Traktatu WE Parlament może, przyjmując rezolucję na podstawie sprawozdania z inicjatywy własnej właściwej komisji, zwrócić się do Komisji o przedłożenie wszelkich stosownych wniosków mających na celu przyjęcie nowego lub modyfikację istniejącego aktu prawnego. Rezolucja jest przyjmowana większością głosów posłów do Parlamentu. Parlament może jednocześnie ustalić termin przedstawienia wniosku. 1.  Zgodnie z art. 192 Traktatu WE Parlament może, przyjmując rezolucję na podstawie sprawozdania z inicjatywy własnej właściwej komisji sporządzonego zgodnie z art. 45, zwrócić się do Komisji o przedłożenie wszelkich stosownych wniosków mających na celu przyjęcie nowego lub modyfikację istniejącego aktu prawnego. Rezolucja jest przyjmowana większością głosów posłów do Parlamentu. Parlament może jednocześnie ustalić termin przedłożenia wniosku. Poprawka 3 Artykuł 39 ustęp 1 a (nowy) 1a.  Każdy poseł może przedłożyć wniosek dotyczący wspólnotowego aktu prawnego w ramach prawa Parlamentu do inicjatywy legislacyjnej zgodnie z art. 192 Traktatu WE. Poprawka 4 Artykuł 39 ustęp 1b (nowy) 1b.  Wniosek przedkładany jest Przewodniczącemu, który przekazuje go właściwej komisji do rozpatrzenia. Przed przekazaniem wniosek tłumaczony jest na języki urzędowe, które Przewodniczący właściwej komisji uzna za niezbędne do podjęcia decyzja w przedmiocie nadania wnioskowi dalszego biegu. W ciągu trzech miesięcy od przekazania wniosku komisja podejmuje decyzję w sprawie dalszej procedury po wysłuchaniu autora wniosku. Jeżeli komisja podejmie decyzję o przedłożeniu wniosku Parlamentowi zgodnie z procedurą opisaną w art. 45, w tytule sprawozdania wymienia się nazwisko autora wniosku. Poprawka 5 Artykuł 39 ustęp 2 2.  Przed wszczęciem procedury określonej w art. 45 właściwa komisja upewnia się, że nie trwają prace przygotowawcze nad tego rodzaju wnioskiem, a mianowicie, że: skreślony a) wniosek tego rodzaju nie figuruje w rocznym programie działalności legislacyjnej; b) przygotowania do sporządzenia takiego wniosku nie zostały rozpoczęte lub też bez powodu się opóźniają; c)  Komisja nie rozpatrzyła pozytywnie wcześniejszych wniosków przedstawionych przez właściwą komisję albo zawartych w rezolucjach przyjętych przez Parlament większością oddanych głosów. Poprawka 6 Artykuł 45 ustęp 1 (nowe) Jeżeli komisja, do której nie zwrócono się o konsultację lub opinię na podstawie art. 179 ust. 1, zamierza przygotować sprawozdanie dotyczące kwestii należącej do jej kompetencji oraz przedstawić Parlamentowi projekt rezolucji w tej sprawie, powinna ona zwrócić się wcześniej o zgodę do Konferencji Przewodniczących. Ewentualna odmowa musi zawierać uzasadnienie. Jeżeli komisja, do której nie zwrócono się o konsultację lub opinię na podstawie art. 179 ust. 1, zamierza przygotować sprawozdanie dotyczące kwestii należącej do jej kompetencji oraz przedstawić Parlamentowi projekt rezolucji w tej sprawie, powinna ona zwrócić się wcześniej o zgodę do Konferencji Przewodniczących. Ewentualna odmowa musi zawierać uzasadnienie. Jeżeli przedmiotem sprawozdania jest wniosek, który został złożony przez posła zgodnie z art. 39 ust. 1a, zgoda może nie zostać wydana jedynie w przypadku, gdy nie są spełnione warunki art. 5 Statutu posła do Parlamentu Europejskiego oraz art. 192 Traktatu WE. Poprawka 7 Artykuł 150 ustęp 6 akapit pierwszy 6.  Poprawki mogą zostać poddane pod głosowanie wyłącznie po ich wydrukowaniu i doręczeniu we wszystkich językach urzędowych, chyba że Parlament postanowi inaczej. Decyzja taka nie może zostać podjęta, jeśli sprzeciwi się jej co najmniej czterdziestu posłów. 6.  Poprawki mogą zostać poddane pod głosowanie wyłącznie po ich wydrukowaniu i doręczeniu we wszystkich językach urzędowych, chyba że Parlament postanowi inaczej. Decyzja taka nie może zostać podjęta, jeśli sprzeciwi się jej co najmniej czterdziestu posłów. Parlament unika podjęcia decyzji, w wyniku których w niedopuszczalnym stopniu poszkodowani zostaliby posłowie posługujący się określonym językiem. Poprawka 8 Załącznik I artykuł 2 ustęp 1 litera aa (nowa) aa) wynagrodzenia, które otrzymują z tytułu sprawowania mandatu w innym parlamencie, Poprawka 9 Załącznik I, artykuł 4 W oczekiwaniu na zastąpienie różnorodnych przepisów krajowych przez przepisy o wykonywaniu mandatu posła do Parlamentu Europejskiego, w sprawach związanych z oświadczeniami majątkowymi posłowie podlegają przepisom obowiązującym w państwach członkowskich, w których zostali wybrani. W sprawach związanych z oświadczeniami majątkowymi posłowie podlegają przepisom obowiązującym w państwach członkowskich, w których zostali wybrani. Poprawka 10 Załącznik VII litera C a (nowa) Ca.  Osobisty konflikt interesów Za zgodą Prezydium można drogą umotywowanej decyzji odmówić posłowi dostępu do dokumentu Parlamentu, jeżeli Prezydium po wysłuchaniu posła stwierdzi, że udzielenie dostępu wpłynęłoby negatywnie na interes instytucjonalny Parlamentu lub na interes publiczny w stopniu, który byłby nie do przyjęcia, oraz że poseł pragnie dostępu ze względów prywatnych i osobistych. Poseł może wnieść na piśmie umotywowany sprzeciw wobec tej decyzji w terminie jednego miesiąca od powiadomienia o niej. Decyzję w przedmiocie sprzeciwu podejmuje Parlament bez debaty w trakcie pierwszego posiedzenia po wniesieniu sprzeciwu.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego statystyk Wspólnoty w zakresie zdrowia publicznego oraz bezpieczeństwa i higieny pracy (COM(2007)0046 – C6-0062/2007 – 2007/0020(COD))

P6_TA(2007)0501 A6-0365/2007

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0046),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 285 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0062/2007),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A6-0365/2007),

1.   zatwierdza wniosek Komisji wraz ze zmianami;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 13 listopada 2007 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2008 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie statystyk Wspólnoty w zakresie zdrowia publicznego oraz bezpieczeństwa i higieny pracy

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 285 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji║,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(1),

uwzględniając opinię Europejskiego Inspektora Ochrony Danych(2),

po konsultacji z Komitetem ds. Programu Statystycznego ║ zgodnie z art. 3 ust. 1 decyzji Rady 89/382/EWG, Euratom(3),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(4),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  W decyzji nr 1786/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002r. przyjmującej wspólnotowy program działań w dziedzinie zdrowia publicznego (na lata 2003-2008)(5) stwierdzono, że element statystyczny systemu informacyjnego dotyczącego zdrowia publicznego zostanie opracowany we współpracy z państwami członkowskimi przy użyciu w zależności od potrzeby wspólnotowego programu statystycznego w celu promowania synergii i unikania dublowania.

(2)  Wspólnotowe informacje dotyczące zdrowia publicznego tworzono systematycznie poprzez wspólnotowe programy w zakresie zdrowia publicznego. Na bazie tego powstał wykaz wskaźników zdrowotnych Wspólnoty Europejskiej (ECHI) przedstawiający ogólny przegląd stanów zdrowia, czynników warunkujących zdrowie i systemów opieki zdrowotnej. W celu udostępnienia minimum danych statystycznych niezbędnych do obliczenia ║ ECHI, wspólnotowe statystyki w zakresie zdrowia powinny być, jeśli to możliwe i w stosownych przypadkach, spójne z działaniami i osiągnięciami wynikającymi z działań Wspólnoty w zakresie zdrowia publicznego.

(3)  Rezolucja Rady ║ z dnia 3 czerwca 2002 r. w sprawie nowej wspólnotowej strategii dotyczącej bezpieczeństwa i higieny pracy (2002-2006)(6), wezwała Komisję i państwa członkowskie do przyspieszenia prac, jakie należy wykonać w zakresie harmonizacji danych statystycznych dotyczących wypadków przy pracy i chorób zawodowych, w celu otrzymania porównywalnych danych, na podstawie których można będzie dokonać obiektywnej oceny wpływu i skuteczności środków podjętych w ramach nowej wspólnotowej strategii, w jednej części podkreślono również konieczność uwzględnienia wzrostu udziału kobiet w rynku pracy i sprostania ich szczególnym potrzebom w odniesieniu do polityk dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy. Oprócz tego w swoim zaleceniu ║ z dnia 19 września 2003 r. dotyczącym europejskiego wykazu chorób zawodowych(7) Komisja zaleca państwom członkowskim stopniowe uzgadnianie swoich statystyk dotyczących chorób z wykazem europejskim, zgodnie z pracami wykonywanymi w sprawie systemu harmonizacji europejskich statystyk dotyczących chorób zawodowych.

(4)  Podczas posiedzenia Rady Europejskiej w Barcelonie w 2002 r. określono trzy główne wytyczne dotyczące systemów opieki zdrowotnej: dostępność dla wszystkich, opieka wysokiej jakości oraz długotrwała stabilność finansowa. W komunikacie Komisji ║ z dnia 20 kwietnia 2004 r., dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów zatytułowanym "Modernizacja zabezpieczenia socjalnego w celu ukształtowania efektywnej, dostępnej i stabilnej opieki zdrowotnej i opieki długoterminowej: wsparcie strategii krajowych przy użyciu "otwartej metody koordynacji" (COM(2004)0304) zaproponowano rozpoczęcie pracy nad określaniem potencjalnych wskaźników dla wspólnych celów stworzenia systemów opieki zdrowotnej w oparciu o działania podjęte w kontekście wspólnotowego programu działania w dziedzinie zdrowia, statystyki Eurostatu w zakresie zdrowia oraz współpracę z organizacjami międzynarodowymi.

(5)  W decyzji nr 1600/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lipca 2002 r. ustanawiającej szósty wspólnotowy program działań w zakresie środowiska naturalnego(8), jako priorytet zawarto działanie w zakresie środowiska naturalnego, zdrowia i jakości życia, wzywające do zdefiniowania i opracowania wskaźników zdrowia i środowiska naturalnego. Ponadto w konkluzjach Rady z dnia 8 grudnia 2003 r. wezwano włączenia wskaźników dotyczących różnorodności biologicznej i zdrowia w tytule "środowisko" w bazie danych wskaźników strukturalnych wykorzystanej w corocznym Sprawozdaniu Wiosennym dla Rady Europejskiej; wskaźniki dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy są również zawarte w tej bazie danych w tytule "zatrudnienie". Zestaw wskaźników dotyczących zrównoważonego rozwoju przyjęty przez Komisję w 2005 r. również zawiera jednostkę tematyczną związaną ze wskaźnikami dotyczącymi zdrowia publicznego.

(6)  Europejski Plan Działania na rzecz Środowiska i Zdrowia na lata 2004-2010 (COM(2004)0416) uznaje potrzebę poprawy jakości, porównywalności i dostępności danych w zakresie stanu zdrowia w odniesieniu do chorób i zaburzeń stanu zdrowia związanych ze środowiskiem, przy pomocy wspólnotowego programu statystycznego.

(7)  Rezolucja Rady ║ z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie promowania zatrudnienia i integracji społecznej osób niepełnosprawnych (9) wezwała państwa członkowskie i Komisję do zbierania danych statystycznych na temat sytuacji osób niepełnosprawnych, w tym rozwoju usług i korzyści dla tej grupy. Ponadto, Komisja w swoim komunikacie z dnia 30 października 2003 r. do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów, zatytułowana "Równe szanse dla osób niepełnosprawnych - europejski plan działania" (COM(2003)0650) postanowiła opracować wskaźniki kontekstu, które byłyby porównywalne między państwami członkowskimi w celu oceny skuteczności polityk dotyczących niepełnosprawności. Wskazała ona, że powinno się maksymalnie wykorzystać źródła i struktury Europejskiego Systemu Statystycznego, zwłaszcza poprzez opracowanie zharmonizowanych modułów do badań, by gromadzić porównywalne międzynarodowe informacje statystyczne konieczne dla monitorowania postępu.

(8)  W celu zapewnienia przydatności i porównywalności danych i aby uniknąć powielania pracy, działalność statystyczna Eurostatu w dziedzinie zdrowia publicznego oraz bezpieczeństwa i higieny pracy musi być prowadzona, tam, gdzie to możliwe i uzasadnione, we współpracy z Organizacją Narodów Zjednoczonych i jej organizacjami specjalnymi, Światową Organizacją Zdrowia (WHO) i Międzynarodową Organizacją Pracy (ILO), a także z Organizacją Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD). Wraz z OECD i WHO wprowadzono niedawno wspólny zbiór danych statystycznych dotyczących Systemów Rachunków Zdrowia.

(9)  Komisja (Eurostat) zbiera już rutynowo dane statystyczne dotyczące zdrowia publicznego oraz bezpieczeństwa i higieny pracy od państw członkowskich, które je dobrowolnie przekazują. Ponadto, zbiera ona także dane w tych dziedzinach korzystając z innych źródeł. Działania te prowadzone są w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi. Zwłaszcza w dziedzinie statystyk dotyczących zdrowia publicznego rozwojem i wdrażaniem zarządza się w ramach partnerstwa między Eurostatem a państwami członkowskimi. Jednakże, niezbędna jest większa dokładność, wiarygodność, spójność, porównywalność, zasięg, aktualność i terminowość obecnie zbieranych danych statystycznych, a także należy zapewnić realizację dalszych zbiorów danych uzgodnionych i opracowanych z państwami członkowskimi w celu uzyskania niezbędnego na poziomie Wspólnoty minimalnego zbioru danych w dziedzinach zdrowia publicznego oraz bezpieczeństwa i higieny pracy.

(10)  Tworzenie określonych statystyk Wspólnoty objęte jest postanowieniami zawartymi w rozporządzeniu Rady (WE) nr 322/97 z dnia 17 lutego 1997 r. w sprawie statystyk Wspólnoty (10).

(11)  Niniejsze rozporządzenie zapewnia pełne poszanowanie prawa do ochrony danych osobowych, gwarantowanego w art. 8 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

(12)  Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych(11) oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 45/2001 z dnia 18 grudnia 2000 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe oraz swobodnego przepływu takich danych (12) stosują się w kontekście tego rozporządzenia. Wymogi statystyczne, które wynikają ze wspólnotowego działania w dziedzinie zdrowia publicznego, krajowych strategii na rzecz rozwoju efektywnej, dostępnej i stabilnej opieki zdrowotnej oraz wspólnotowej strategii dotyczącej bezpieczeństwa i higieny pracy, a także wymogi wynikające w związku ze wskaźnikami strukturalnymi, wskaźnikami zrównoważonego rozwoju i ECHI i innymi zestawami wskaźników, których opracowanie jest niezbędne dla celów monitorowania wspólnotowych i krajowych działań i strategii politycznych w dziedzinach zdrowia publicznego oraz bezpieczeństwa i higieny pracy, stanowią ważny interes publiczny.

(13)  Przekazywanie danych podlegających zasadzie poufności regulują przepisy rozporządzenia (WE) nr 322/97 oraz rozporządzenia Rady (Euratom, EWG) nr 1588/90 z dnia 11 czerwca 1990 r. w sprawie przekazywania do Urzędu Statystycznego Wspólnot Europejskich danych statystycznych podlegających zasadzie poufności(13). Środki podjęte zgodnie z tymi rozporządzeniami zapewniają fizyczną i logiczną ochronę poufnych danych i gwarantują, że nie ma miejsca żadne bezprawne ujawnienie i wykorzystanie do celów innych niż statystyczne podczas tworzenia i upowszechniania statystyk wspólnotowych.

(14)  W tworzeniu i upowszechnianiu statystyk wspólnotowych w ramach tego rozporządzenia, krajowe i wspólnotowe organy statystyczne powinny uwzględnić zasady określone w Kodeksie postępowania w statystyce europejskiej, który został przyjęty przez Komitet ds. Programu Statystycznego 24 lutego 2005 r. i załączony do komunikatu Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie niezależności, wiarygodności i odpowiedzialności krajowych i wspólnotowych organów statystycznych oraz opublikowany w zaleceniu Komisji z dnia 25 maja 2005 r. w tej samej sprawie (COM(2005)0217).

(15)  Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, do których należy ustanowienie wspólnych ram dla systematycznego tworzenia statystyk wspólnotowych dotyczących zdrowia publicznego oraz bezpieczeństwa i higieny pracy nie może być skutecznie osiągnięty przez państwa członkowskie i może być lepiej zrealizowany na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza zakres niezbędny do osiągnięcia wyżej wymienionego celu.

(16)  Działania niezbędne do wdrożenia niniejszego rozporządzenia powinny zostać podjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (14).

(17)  Komisja powinna w szczególności być uprawniona do określania definicji, tematów i sposobów podziału (w tym zmiennych i klasyfikacji oraz, w miarę możliwości i potrzeby, klasyfikacji z podziałem na płeć i wiek), a także źródeł, we wszystkich uzasadnionych przypadkach, i sposobów dostarczania danych i metadanych (w tym okresów referencyjnych, odstępów czasu i terminów) w zakresie dziedzin, o których mowa w art. 2 oraz w załącznikach I–V do niniejszego rozporządzenia. Ważne jest, aby kwestie płci i wieku włączone zostały do zmiennych dotyczących podziału, gdyż pomoże to w uwzględnianiu wpływu różnic wynikających z płci i wieku na bezpieczeństwo i higienę w miejscu pracy. Ponieważ są to środki o zakresie ogólnym, których celem jest zmiana innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez ich skreślenie tych elementów lub uzupełnienie niniejszego rozporządzenia o nowe inne niż istotne elementy, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(18)  Dodatkowe fundusze na gromadzenie danych z dziedziny bezpieczeństwa i higieny pracy przyznane zostaną w ramach wspólnotowego programu na rzecz zatrudnienia i solidarności społecznej - Progress, ustanowionego decyzją nr 1672/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 2006 r.(15). Zasoby finansowe powinny być przeznaczone na wspieranie państw członkowskich w dalszym budowaniu zdolności administracyjnych, które pozwolą wprowadzać ulepszenia i nowe statystyczne narzędzia poboru danych w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot

1.  Niniejsze rozporządzenie ustanawia wspólne ramy dla systematycznego tworzenia statystyk w zakresie zdrowia publicznego oraz bezpieczeństwa i higieny pracy. Statystyki będą prowadzone zgodnie ze standardami bezstronności, wiarygodności, obiektywności, efektywności kosztowej oraz poufności danych statystycznych.

2.  Statystyki te obejmują, w postaci minimalnego zbioru danych, informacje niezbędne dla działań wspólnotowych w dziedzinie zdrowia publicznego, dla wsparcia strategii krajowych w celu ukształtowania efektywnej, powszechnie dostępnej i stabilnej opieki zdrowotnej oraz dla działań wspólnotowych w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.

3.  Statystyki te dostarczają dane dla wskaźników strukturalnych, wskaźników zrównoważonego rozwoju oraz ECHI, a także dla innych zestawów wskaźników, które należy opracować dla celów monitorowania działań wspólnotowych w dziedzinie zdrowia publicznego oraz bezpieczeństwa i higieny pracy.

Artykuł 2

Zakres

Artykuł 3

Definicje

Artykuł 4

Źródła

Artykuł 5

Metodologia, podręczniki i badania pilotażowe

1.  Komisja (Eurostat) opracuje oraz, w stosownych przypadkach, będzie ulepszała lub aktualizowała podręczniki, wytyczne lub zalecenia dotyczące ram, pojęć i metodologii związanych ze statystykami wspólnotowymi tworzonymi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

2.  Wiedza specjalistyczna i doświadczenie państw członkowskich będzie wykorzystana przy opracowywaniu, o którym mowa w ust. 1. Metody wykorzystywane do realizacji zbiorów danych uwzględniają – również w przypadku czynności przygotowawczych – krajową specyfikę, istniejące możliwości i zbiory danych, w ramach struktur współpracy z państwami członkowskimi ustanowionych przez Komisję (Eurostat). Należy również uwzględnić metodologie regularnego zbierania danych pochodzących z projektów o statystycznym wymiarze realizowanych w ramach programów wspólnotowych, takich jak programy w zakresie zdrowia publicznego lub programy badawcze.

3.  Metodologie statystyczne i zbiory danych, które mają zostać opracowane do celów zestawiania danych statystycznych dotyczących zdrowia publicznego oraz bezpieczeństwa i higieny pracy na poziomie Wspólnoty, uwzględniają w stosownych przypadkach konieczność koordynacji z działaniami międzynarodowych organizacji w tej dziedzinie tak, by zapewnić międzynarodową porównywalność statystyk i spójność zbieranych danych. W ramach Unii Europejskiej uwzględni się badania i ankiety Europejskiej Agencji ds. Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia w Miejscu Pracy i Europejskiej Fundacji na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy. Poza Unią Europejską wzmacnia się współpracę z ONZ, a w szczególności z MOP i WHO.

4.  W przypadku pojawienia się ważnych nowych wymagań w odniesieniu do danych lub danych o niewystarczającej jakości w dziedzinach, o których mowa w art. 2, Komisja (Eurostat) przeprowadzi badania pilotażowe, w których państwa członkowskie mogą uczestniczyć na zasadzie dobrowolności. Celem takich badań pilotażowych będzie przetestowanie pojęć i metod oraz dokonanie oceny wykonalności odnośnych zbiorów danych, w tym ich jakości statystycznej, porównywalności i efektywności pod względem kosztów, zgodnie z zasadami określonymi w Kodeksie postępowania w statystyce europejskiej. Podejścia stosowane w takich badaniach powinny zostać uzgodnione w ramach struktur współpracy z państwami członkowskimi.

Artykuł 6

Przekazywanie, przetwarzanie, upowszechnianie i publikowanie danych

1.  Państwa członkowskie przekazują dane jednostkowe lub, w zależności od dziedziny i tematu, dane zagregowane włącznie z danymi poufnymi określonymi w art. 13 rozporządzenia ║ (WE) nr 322/97, a także metadane wymagane przez niniejsze rozporządzenie i jego środki wykonawcze do Komisji (Eurostatu), zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa wspólnotowego w sprawie przekazywania danych statystycznych objętych zasadą poufności określonymi w rozporządzeniach ║ (WE) nr 322/97 i (Euratom, EWG) nr 1588/90. Przepisy te stosuje się do przetwarzania danych przez Eurostat w takiej mierze w jakiej dane te są uznawane za poufne w rozumieniu art. 13 rozporządzenia ║ (WE) nr 322/97.

2.  Państwa członkowskie przekazują do Komisji (Eurostatu) dane i metadane wymagane przez niniejsze rozporządzenie w formie elektronicznej, zgodnie ze standardem wymiany uzgodnionym między Komisją a państwami członkowskimi. Dane przekazywane są w określonych w załącznikach terminach, odstępach czasu oraz odnoszą się do wskazanych tam okresów referencyjnych.

3.  Komisja (Eurostat) podejmuje niezbędne kroki w celu ulepszenia upowszechniania, dostępności i dokumentowania informacji statystycznych zgodnie z zasadami porównywalności, wiarygodności i poufności informacji statystycznych określonymi w rozporządzeniu ║ (WE) nr 322/97.

Artykuł 7

Kryteria jakości i sprawozdania

1.  Komisja (Eurostat) dokonuje oceny jakości przekazywanych danych.

2.  Komisja (Eurostat) w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi opracuje wspólne normy, których celem jest zapewnienie jakości i porównywalności przekazywanych danych zgodnie z zasadami określonymi w Kodeksie postępowania w statystyce europejskiej. Normy te zostaną opublikowane w metodologicznych podręcznikach lub wytycznych.

3.  Państwa członkowskie podejmują wszelkie konieczne środki w celu zapewnienia jak najlepszej jakości przekazywanych danych.

4.  Co pięć lat państwa członkowskie przedkładają Komisji (Eurostatowi) dwa sprawozdania przygotowane zgodnie z normami, o których mowa w ust. 2, dotyczące jakości przekazanych danych oraz ich źródeł. Pierwsze sprawozdanie dotyczy statystyk w zakresie zdrowia publicznego, a drugie statystyk w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy. Co pięć lat Komisja (Eurostat) sporządza sprawozdanie na temat porównywalności upowszechnionych danych.

Artykuł 8

Środki wykonawcze

Artykuł 9

Komitet

1.  Komisję wspomaga Komitet ds. Programu Statystycznego powołany decyzją ║ 89/382/EWG, Euratom ║.

2.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1–4 i art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów art. 8 tej decyzji.

║

Artykuł 10

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK I

Dziedzina: Stan zdrowia i czynniki warunkujące zdrowie

a)  Cele

Celem tej dziedziny jest terminowe dostarczanie statystyk dotyczących stanu zdrowia i czynników warunkujących.

b)  Zakres

Dziedzina zostanie zestawiona głównie z badań ludności i modułów badań w zakresie zdrowia. Dane z rejestrów i innych źródeł administracyjnych mogą także być wykorzystywane pod warunkiem uzupełnienia zakresu i informacji o niektóre konkretne zagadnienia takie jak zachorowalność, wypadki lub urazy. Tam, gdzie to uzasadnione, osoby przebywające w domach opieki, a także dzieci w wieku 0-14 lat zostaną włączone do badań pod warunkiem udanych wstępnych badań pilotażowych.

c)   okresy referencyjne, odstępy czasu i terminy dostarczania danych

Dane statystyczne będą dostarczane co najmniej raz na pięć lat; Większa częstotliwość może być konieczna dla niektórych specyficznych systemów gromadzenia danych takich jak dane o zachorowalności, wypadkach i urazach; pierwszy rok referencyjny, odstęp czasu i termin dostarczenia danych zostaną określone i uzgodnione dla każdego źródła i tematu jako część środków wykonawczych wymienionych w art. 8.

d)   uwzględnione tematy

Przy każdorazowym dostarczeniu danych nie jest konieczne uwzględnianie wszystkich tematów. Źródłem zmiennych, podziałów i danych jednostkowych jest powyższa lista.

Jeśli jako źródła wykorzystane zostaną badania, rozwój instrumentów badawczych w dziedzinie oceny stanu zdrowia i sporządzanie zalecanych charakterystyk oraz ocena jakości projektowanych badań, dobór próby i ważenie, oraz ich przeprowadzanie zostanie osiągnięte w oparciu o wytyczne nakreślone przez państwa członkowskie. Specyfikacje dotyczące zebranych danych i zastosowanych badań zostaną uzgodnione w kontekście właściwych środków wykonawczych i określone szczegółowo w podręcznikach i wytycznych.

e)  Metadane

Przy przedkładaniu danych statystycznych objętych tą dziedziną, państwa członkowskie dostarczą wymaganych metadanych do uzgodnienia jako część środków wykonawczych (w tym tych dotyczących charakterystyki badań) a także informacji dotyczących jakiejkolwiek specyfiki krajowej niezbędnej do interpretacji i zestawiania porównywalnych statystyk i wskaźników.

ZAŁĄCZNIK II

Dziedzina: Opieka zdrowotna

a)  Cele

Celem tej dziedziny jest terminowe dostarczanie statystyk dotyczących opieki zdrowotnej.

b)  Zakres

Dziedzina ta obejmuje całość działań mających za cel zdrowie prowadzonych przez instytucje lub jednostki przy zastosowaniu wiedzy i technologii medycznej, paramedycznej i pielęgniarskiej, a także powiązane z nimi działania administracji i zarządzania.

Dane są zbierane głównie ze źródeł administracyjnych.

c)   okresy referencyjne, odstępy czasu i terminy dostarczania danych

Statystyki są dostarczane corocznie; pierwszy rok referencyjny, odstęp czasu i termin dostarczenia danych zostaną określone i uzgodnione dla każdego źródła i tematu jako część środków wykonawczych wymienionych w art. 8.

d)   uwzględnione tematy

Przy każdorazowym dostarczeniu danych nie jest konieczne uwzględnianie wszystkich tematów. Źródłem zmiennych, podziałów i danych jednostkowych jest powyższa lista. Zbiór danych sporządza się w oparciu o Międzynarodową Klasyfikację Rachunków Zdrowia OECD oraz International Shortlist for Hospital Morbidity Tabulation (międzynarodową skróconą listę chorób do celów statystyk szpitalnych) WHO. Specyfikacje te zostaną uzgodnione w kontekście właściwych środków wykonawczych i określone szczegółowo w podręcznikach i wytycznych.

e)  Metadane

Przy przedkładaniu danych statystycznych objętych tą dziedziną, państwa członkowskie dostarczają wymagane metadane do uzgodnienia jako część środków wykonawczych (w tym źródła, definicje i zestawienia), a także informacje dotyczące jakiejkolwiek specyfiki krajowej niezbędnej do interpretacji i zestawiania porównywalnych statystyk i wskaźników.

ZAŁĄCZNIK III

Dziedzina: Przyczyny zgonów

a)  Cele

Celem tej dziedziny jest terminowe dostarczanie statystyk dotyczących przyczyn zgonów.

b)  Zakres

Dziedzina ta obejmuje statystyki dotyczące przyczyn zgonów pochodzące z krajowych medycznych kart zgonu z uwzględnieniem zaleceń WHO. Statystyki do celów zestawień odnoszą się do przyczyny, która zdefiniowana jest przez WHO jako "choroba lub obrażenia, który zapoczątkowały przebieg procesów chorobowych prowadzących bezpośrednio do śmierci albo okoliczności wypadku lub aktu przemocy, który spowodował śmiertelne obrażenia". Statystyki zestawiane są dla mieszkańców Europy i porodów martwych.

c)   okresy referencyjne, odstępy czasu i terminy dostarczania danych

Statystyki są dostarczane corocznie. Pierwszy rok referencyjny określa się i uzgadnia jako część środków wykonawczych wymienionych w art. 8. Dane składa się najpóźniej w drugim roku następującym po roku referencyjnym. Tymczasowe lub szacunkowe dane można dostarczyć wcześniej. W przypadku zdarzeń zachodzących w ramach publicznej opieki zdrowotnej, można dodatkowo ustanowić specjalne zbiory danych, dla wszystkich zgonów lub szczególnych przyczyn zgonów.

d)   uwzględnione tematy

Źródłem zmiennych i podziałów jest powyższa lista. Zbiór danych dotyczących przyczyn zgonów sporządza się w ramach Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób WHO i zgodnie z zasadami Eurostatu i zaleceniami ONZ i WHO dla statystyk dotyczących ludności. Specyfikacje te zostaną uzgodnione w kontekście właściwych środków wykonawczych i określone szczegółowo w podręcznikach i wytycznych.

e)  Metadane

Przy przedkładaniu danych statystycznych objętych tą dziedziną, państwa członkowskie dostarczą wymagane metadane do uzgodnienia jako część środków wykonawczych, a także informacje dotyczące jakiejkolwiek specyfiki krajowej niezbędnej do interpretacji i zestawiania porównywalnych statystyk i wskaźników.

ZAŁĄCZNIK IV

Dziedzina: Wypadki przy pracy

a)  Cele

Celem tej dziedziny jest terminowe dostarczanie statystyk dotyczących wypadków przy pracy.

b)  Zakres

Wypadek przy pracy definiuje się jako "zdarzenie dyskretne mające miejsce w czasie pracy, które doprowadza do urazu fizycznego lub psychicznego". Przeprowadza się zbiór danych dla całej pracującej populacji, dotyczący śmiertelnych wypadków przy pracy, a także wypadków które skutkują ponad 3-dniową absencją, korzystając ze źródeł administracyjnych uzupełnionych odpowiednimi źródłami dodatkowymi. W ramach współpracy z ILO zebrać można także ograniczony podzbiór danych podstawowych dotyczących wypadków skutkujących absencją krótszą niż 4-dniowa, jeśli są one dostępne.

c)   okresy referencyjne, odstępy czasu i terminy dostarczania danych

Statystyki są dostarczane corocznie. Pierwszy rok referencyjny określa się i uzgadnia jako część środków wykonawczych wymienionych w art. 8. Dane składa się najpóźniej w czerwcu drugiego roku następującego po roku referencyjnym. Dane tymczasowe można przedłożyć wcześniej.

d)   uwzględnione tematy

Źródłem wymaganych zmiennych i podziałów, a także powiązanych z nimi opcji i ważenia prób jest powyższa lista w ramach metodologii ESAW. Zostaną one uzgodnione w kontekście właściwych środków wykonawczych i określone szczegółowo w podręcznikach i wytycznych.

e)  Metadane

Przy składaniu danych statystycznych objętych tą dziedziną państwa członkowskie dostarczą wymagane metadane w odniesieniu do populacji objętej statystykami, odsetek zgłaszalności wypadków przy pracy określonych w pkt b), a także tam gdzie to uzasadnione, charakterystykę próby, a także informacje o jakiejkolwiek specyfice krajowej niezbędnej do interpretacji i zestawiania porównywalnych statystyk i wskaźników.

ZAŁĄCZNIK V

Dziedzina: Choroby zawodowe i inne związane z pracą problemy zdrowotne i choroby

a)  Cele

Celem tej dziedziny jest terminowe dostarczanie statystyk dotyczących rozpoznanych przypadków choroby zawodowej i innych związanych z pracą problemów zdrowotnych i chorób.

b)  Zakres

Przypadek choroby zawodowej definiuje się jako przypadek stwierdzony przez organy krajowe odpowiedzialne za stwierdzanie chorób zawodowych. Dane zbiera się dla występujących przypadków choroby zawodowej i zgonów wywołanych chorobą zawodową. Przypadek problemu zdrowotnego i choroby związanej z pracą nie musi odnosić się do faktu stwierdzenia choroby przez organ krajowy, a powiązane dane zbiera się głównie w badaniach ludności. Choroby zawodowe i inne problemy zdrowotne związane z pracą są to choroby i problemy zdrowotne, których przyczyną, czynnikiem pogarszającym stan lub współprzyczyną mogą być warunki pracy. Obejmuje to zdrowotne problemy fizyczne i psychospołeczne.

c)   okresy referencyjne, odstępy czasu i terminy dostarczania danych

Statystyki dotyczące chorób zawodowych są dostarczane corocznie i przedkładane najpóźniej w pierwszym kwartale drugiego roku następującego po roku referencyjnym. Okresy referencyjne, odstępy czasu i terminy dostarczenia pozostałych zbiorów danych określa się i uzgadnia z państwami członkowskimi.

d)   uwzględnione tematy

Przy każdorazowym dostarczeniu danych nie wszystkie tematy muszą być uwzględnione. Źródłem zmiennych i podziałów jest powyższa lista i uzgodnienia z państwami członkowskimi.

e)  Metadane

Przy przedkładaniu danych statystycznych objętych tą dziedziną, państwa członkowskie dostarczą wymagane metadane dotyczące populacji objętej statystykami, a także informacje dotyczące jakiejkolwiek specyfiki krajowej niezbędnej do interpretacji i zestawiania porównywalnych statystyk i wskaźników.

(1) Opinia z dnia 25 października 2007 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym). (2) Dz.U. C 295 z 7.12.2007, str. 1. (3) Dz.U. L 181 z 28.6.1989, str. 47. (4) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 13 listopada 2007 r. (5) Dz.U. L 271 z 9.10.2002, str. 1. (6) Dz.U. C 161 z 5.7.2002, str. 1. (7) Dz.U. L 238 z 25.9.2003, str. 28. (8) Dz.U. L 242 z 10.9.2002, str.1. (9) Dz.U. C 175 z 24.7.2003, str. 1. (10) Dz.U. L 52 z 22.2.1997, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 284 z 31.10.2003, str. 1). (11) Dz.U. L 281 z 23.11.1995, str. 31. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 ║. (12) Dz.U. L 8 z 12.1.2001, str. 1. (13) Dz.U. L 151 z 15.6.1990, str. 1. Rozporządzenie ║ zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003. (14) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11). (15) Dz.U. L 315 z 15.11.2006, str. 1.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 13 listopada 2007 r. sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady ustanawiającej statut Agencji Dostaw Euratomu (COM(2007)0119 – C6-0131/2007 – 2007/0043(CNS))

P6_TA(2007)0502 A6-0376/2007

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2007)0119),

–   uwzględniając art. 54 ust. 2 Traktatu Euratom, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0131/2007),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Budżetowej (A6-0376/2007),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   uważa, że wydatek z budżetu Unii Europejskiej na Agencję Dostaw Euratomu musi być zgodny z odpowiednim pułapem nowych wieloletnich ram finansowych oraz z przepisami pkt 47 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(1) (PMI);

3.   przypomina, że opinia przedstawiona przez Komisję Budżetową nie przesądza wyniku procedury określonej w punkcie 47 porozumienia międzyinstytucjonalnego stosującego się do utworzenia Agencji Dostaw Euratomu;

4.   zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 119 drugi akapit traktatu Euratom;

5.   zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament

6.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

7.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawki Parlamentu Poprawka 1 Odniesienie 1 a (nowe) uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami1, w szczególności jego pkt 47, ___________________________________ 1 Dz.U. C 139 z 14.6.2006, str. 1. Poprawka 2 Załącznik artykuł 1 ustęp 1 litera a) a) wykonuje uprawnienia nadane jej Traktatem; a) wykonuje uprawnienia nadane jej Traktatem oraz prawo pochodne; Poprawka 3 Załącznik artykuł 1 ustęp 1 litera b) b) wykonuje pozostałe zadania powierzone jej przez Komisję; b) w tym celu wykonuje zadania powierzone jej na mocy art. 52 i kolejnych artykułów Traktatu; Poprawka 4 Załącznik artykuł 1 ustęp 1 a (nowy) 1a.  Aby osiągnąć te cele Agencja przeprowadza następujące szczególne zadania, działając - zgodnie z celami wyznaczonymi przez Traktat - jako obserwatorium energii w dziedzinie zaopatrzenia w materiały radioaktywne i usług: a) monitoruje i analizuje podaż oraz popyt, a także bezpieczeństwo dostaw materiałów radioaktywnych; b) dostarcza państwom członkowskim oraz sektorowi przemysłu okresowych badań rynku w zakresie składów materiałów radioaktywnych w Unii Europejskiej i pokrycia umowami długoterminowymi instalacji Unii Europejskiej oraz okresowych analiz zagrożeń na rynku, mających na celu: − uniknięcie niedoborów lub przerw w dostawach materiałów radioaktywnych na wszystkich etapach cyklu produkcji paliwa jądrowego (od wydobycia do przetwarzania, wzbogacania i wytwarzania), − zapewnienie długoterminowej wizji koniecznej dla stworzenia ram dla inwestycji w zakłady produkcyjne oraz eksplorację górniczą, − zapewnianie sprawiedliwej konkurencji na rynku; c) w bliskiej współpracy z Komitetem Doradczym, o którym mowa w art. 11, opracowuje ekspertyzy na wysokim poziomie oraz analizy prospekcyjne, a w szczególności sprawozdanie prospekcyjne na temat podaży i popytu, sprawozdanie w sprawie wdrażania polityki w zakresie zaopatrzenia i okresowe badania tendencji rynkowych, oparte na odpowiednich analizach wykonanych wspólnie z Komitetem Doradczym, tak aby móc udzielać wskazówek sektorowi przemysłu, formułować zalecenia dla producentów i zakładów oraz występować do Komisji z wnioskami w sprawie rozporządzeń w odpowiednich dziedzinach. Poprawka 5 Załącznik artykuł 2 ustęp 1 1.  Zgodnie z art. 54 Traktatu Agencja posiada osobowość prawną. Agencja uznawana jest za instytucję użyteczności publicznej, a jej działalność nie ma celu zarobkowego. 1.  Zgodnie z art. 54 Traktatu Agencja posiada osobowość prawną. W każdym z państw członkowskich Agencja posiada zdolność prawną w najszerszym zakresie przyznanym osobom prawnym zgodnie z prawem danego państwa. Może ona w szczególności nabywać lub zbywać majątek ruchomy i nieruchomości oraz być stroną w postępowaniu. Agencja uznawana jest za instytucję użyteczności publicznej, a jej działalność nie ma celu zarobkowego. Poprawka 6 Załącznik artykuł 2 ustęp 3 3.  Siedziba Agencji znajduje się w jednej z lokalizacji służb Komisji. Komisja podejmie w tej sprawie decyzję. 3.  Siedziba Agencji znajduje się w jednej z lokalizacji służb Komisji. Na wniosek Komisji Rada podejmie w tej sprawie decyzję po konsultacji z Komitetem Doradczym. Poprawka 7 Załącznik artykuł 2 ustęp 4 4.  Agencja może z własnej inicjatywy podejmować wszelkie inne środki dotyczące własnej organizacji wewnętrznej, jakie mogą być niezbędne do wypełnienia jej zadań, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz Wspólnoty. 4.  Agencja może z własnej inicjatywy przyjmować wszelkie inne środki dotyczące własnej organizacji wewnętrznej, jakie mogą być niezbędne do wypełnienia jej zadań, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz Wspólnoty, pod warunkiem że środki te nie pociągają za sobą istotnych skutków finansowych. Powiadamia ona Parlament Europejski i Radę (zwane dalej łącznie "władzą budżetową") o wszelkich projektach mogących mieć znaczące skutki finansowe dla finansowania jej budżetu, zwłaszcza o projektach dotyczących własności, takich jak najem lub zakup budynków oraz informuje o tym Komisję. Poprawka 8 Załącznik artykuł 3 ustęp 1 1.  Dyrektora generalnego mianuje Komisja. 1.  Dyrektora generalnego mianuje Komisja, po konsultacji z Komitetem Doradczym. Pracuje on/ona w pełnym wymiarze godzin dla Agencji i nie jest pracownikiem Komisji. Poprawka 9 Załącznik artykuł 3 ustęp 3 tiret drugie do piąte − bieżące administrowanie Agencją; - zarządzanie Agencją, jej administracją i zasobami, w tym polityką kadrową; − zarządzanie wszystkimi zasobami Agencji; − przygotowanie projektu deklaracji szacunków dochodów i wydatków Agencji, i realizacji jego budżetu; - przygotowanie projektu preliminarzy dochodów i wydatków Agencji oraz wykonanie jej budżetu; − wszelkie sprawy pracownicze. - przeprowadzanie wszelkich analiz i sporządzanie wszelkich sprawozdań uznanych za konieczne zgodnie z art. 1 ust. 1a oraz ich przekazywanie Komisji, Parlamentowi Europejskiemu i Radzie; - czuwanie nad wypełnianiem - w ogólnym interesie Wspólnoty - zadań przewidzianych w art. 1. Poprawka 10 Załącznik artykuł 3 ustęp 4 4.  Każdego roku dyrektor generalny przedkłada Komisji sprawozdanie z działalności Agencji w roku poprzednim oraz program prac na rok nadchodzący. 4.  Do 31 marca każdego roku dyrektor generalny przedkłada Komisji, po konsultacji z Komitetem Doradczym, sprawozdanie z działalności Agencji w roku poprzednim oraz program prac na rok nadchodzący. Dyrektor przekazuje roczne sprawozdanie wraz z programem prac Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Trybunałowi Obrachunkowemu i państwom członkowskim wraz z opinią Komitetu Doradczego. Poprawka 11 Załącznik artykuł 4 ustęp 1 1.  Dyrektor generalny i pracownicy Agencji są urzędnikami Wspólnot Europejskich i podlegają regulaminowi pracowniczemu urzędników Wspólnot Europejskich oraz przepisom przyjętym wspólnie przez instytucje Wspólnot Europejskich do celów zastosowania wspomnianego regulaminu pracowniczego. Urzędnicy mianowani są przez Komisję, która również wypłaca im wynagrodzenia. 1.  W odniesieniu do personelu Agencji zastosowanie ma regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich, warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich oraz zasady przyjęte wspólnie przez instytucje Wspólnot Europejskich dla celów stosowania tego regulaminu pracowniczego oraz warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich. Poprawka 12 Załącznik artykuł 4 ustęp 1 a (nowy) 1a.  Wobec swoich pracowników agencja realizuje uprawnienia przysługujące organowi mianującemu. Poprawka 13 Załącznik artykuł 5 ustęp 5 5.  Każde działanie Agencji, o którym mowa w art. 53 Traktatu, może zostać zgłoszone Komisji przez zainteresowaną stronę przed upływem dziesięciu dni roboczych od otrzymania powiadomienia lub, w razie braku takiego powiadomienia, przed upływem dziesięciu dni roboczych od publikacji. W razie braku powiadomienia i publikacji, termin liczy się od dnia, w którym zainteresowana strona poweźmie wiadomość od danym działaniu. 5.  Każde działanie Agencji, o którym mowa w art. 53 Traktatu, może zostać zgłoszone Komisji przez zainteresowaną stronę przed upływem piętnastu dni roboczych od otrzymania powiadomienia lub, w razie braku takiego powiadomienia, przed upływem piętnastu dni roboczych od publikacji. W razie braku powiadomienia i publikacji, termin liczy się od dnia, w którym zainteresowana strona poweźmie wiadomość od danym działaniu. Poprawka 14 Załącznik artykuł 7 ustęp 3 3.  Dochody Agencji obejmują wkład wspólnotowy, odsetki bankowe oraz dochody z inwestycji kapitałowych i bankowych, a także, w razie potrzeby, opłatę przewidzianą w art. 54 Traktatu oraz pożyczki. 3.  Dochody Agencji obejmują wkład wspólnotowy ujęty w budżecie ogólnym Unii Europejskiej (sekcja Komisji), odsetki bankowe oraz dochody z inwestycji kapitałowych i bankowych, a także, w razie potrzeby, opłatę przewidzianą w art. 54 traktatu oraz pożyczki. Finansowanie Agencji uzależnione jest od zgody władzy budżetowej, jak przewidziano w porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 17 maja 2006 r. Poprawka 15 Załącznik artykuł 7 ustęp 4 4.  Wydatki Agencji obejmują koszty administracyjne jej pracowników i Komitetu Doradczego, a także wydatki wynikające z umów zawartych z osobami trzecimi. 4.  Wydatki Agencji obejmują wydatki na jej pracowników, administrację, infrastrukturę i działalność operacyjną, w tym wydatki wynikające z umów zawartych ze stronami trzecimi. Poprawka 16 Załącznik artykuł 7 ustęp 5 a (nowy) 5a.  Komisja przekazuje władzy budżetowej preliminarz wraz ze wstępnym projektem budżetu ogólnego Unii Europejskiej. Poprawka 17 Załącznik artykuł 7 ustęp 6 6.  Na podstawie preliminarza Komisja wykazuje we wstępnym projekcie budżetu ogólnego Unii Europejskiej szacunkowe wartości niezbędne jej zdaniem w odniesieniu do planu zatrudnienia oraz kwotę dotacji z budżetu ogólnego. 6.  Na podstawie preliminarza Komisja wykazuje we wstępnym projekcie budżetu ogólnego Unii Europejskiej szacunkowe wartości niezbędne jej zdaniem w odniesieniu do planu zatrudnienia oraz kwotę dotacji z budżetu ogólnego, które przedkłada władzy budżetowej zgodnie z art. 272 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Poprawka 18 Załącznik artykuł 7 ustęp 7 7.  W ramach procedury budżetowej władza budżetowa zatwierdza środki na dotacje dla Agencji oraz przyjmuje jej plan zatrudnienia, który ujmuje się odrębnie w planie zatrudnienia Komisji. 7.  W ramach procedury budżetowej władza budżetowa zatwierdza środki na dotacje dla Agencji oraz przyjmuje jej plan zatrudnienia, który publikuje się odrębnie w budżecie ogólnym Unii Europejskiej. Poprawka 19 Załącznik artykuł 7 ustęp 9 9.  Wszelkie zmiany planu zatrudnienia i budżetu Agencji są przedmiotem budżetu korygującego, przyjmowanego w drodze tej samej procedury, co budżet początkowy. Zmiany w planie zatrudnienia zgłaszane są władzy budżetowej. Budżety korygujące przekazywane są do informacji Parlamentu Europejskiego i Rady. 9.  Wszelkie zmiany planu zatrudnienia i budżetu Agencji są przedmiotem budżetu korygującego i są przyjmowane zgodnie z procedurą określoną w ust. 5-8. Poprawka 20 Załącznik artykuł 8 ustęp 10 10.  Rozporządzenie finansowe mające zastosowanie do Agencji przyjmuje się zgodnie z art. 183 Traktatu. 10.  Rozporządzenie finansowe mające zastosowanie do Agencji przyjmuje się zgodnie z art. 183 Traktatu. Są one zgodne z rozporządzeniem Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w art. 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich1, chyba że są szczególnie wymagane na potrzeby operacyjne Agencji i po uzyskaniu wcześniejszej zgody Komisji. _____________________ 1 Dz.U. L 357 z 31.12.2002, str. 72. Poprawka 21 Załącznik artykuł 10 ustęp 1 akapit drugi Przepisy dotyczące takiej opłaty przedstawione są szczegółowo w decyzji wykonawczej. Komisja, po konsultacji z Radą, określa wysokość opłaty i warunki jej pobierania. Komisja działa na wniosek dyrektora generalnego, który otrzymuje opinię Komitetu Doradczego określonego w art. 11. Przepisy dotyczące praktycznych rozwiązań w kwestii takiej opłaty przedstawione są szczegółowo w decyzji wykonawczej. Poprawka 22 Załącznik artykuł 11 ustęp 1 akapit pierwszy 1.  W skład Komitetu Doradczego (zwanego dalej "Komitetem") wchodzi po jednym członku z każdego państwa członkowskiego nieprowadzącego działalności w zakresie cyklu paliwowego energetyki jądrowej oraz po dwóch członków z każdego państwa członkowskiego prowadzącego taką działalność. Każde państwo członkowskie może jednak podjąć decyzję o wstrzymaniu się od uczestnictwa w Komitecie. Każdy członek może mieć zastępcę, który może uczestniczyć w posiedzeniach Komitetu wraz z pełnoprawnym członkiem, nie może jednak uczestniczyć w głosowaniu, jeżeli pełnoprawny członek jest również obecny. W razie rezygnacji członka lub niemożności pełnienia przez niego obowiązków, na pozostałą część kadencji mianuje się jego następcę. 1.  W skład Komitetu Doradczego (zwanego dalej "Komitetem") wchodzi po jednym członku z każdego państwa członkowskiego nieprowadzącego działalności w zakresie cyklu paliwowego energetyki jądrowej oraz po dwóch członków z każdego państwa członkowskiego prowadzącego taką działalność. W jego skład wchodzi jeden dodatkowy członek z każdego państwa członkowskiego prowadzącego działalność w zakresie cyklu paliwowego energetyki jądrowej i płacącego składki wyższe niż 300 000 EUR. Każde państwo członkowskie może jednak podjąć decyzję o wstrzymaniu się od uczestnictwa w Komitecie. Każdy członek może mieć zastępcę, który może uczestniczyć w posiedzeniach Komitetu, kiedy pełnoprawny członek nie jest dostępny. W razie rezygnacji członka lub niemożności pełnienia przez niego obowiązków, na pozostałą część kadencji mianuje się jego następcę. Poprawka 23 Załącznik artykuł 11 ustęp 1 akapit drugi Członkowie Komitetu oraz ich zastępcy mianowani są przez odnośne państwa członkowskie na podstawie zakresu odpowiedniego doświadczenia i wiedzy specjalistycznej w dziedzinie cyklu paliwowego energetyki jądrowej lub wytwarzania energii jądrowej. Czas trwania kadencji wynosi trzy lata. Kadencja może być jednokrotnie odnowiona. Członkowie Komitetu oraz ich zastępcy mianowani są przez odnośne państwa członkowskie na podstawie zakresu odpowiedniego doświadczenia i wiedzy specjalistycznej w dziedzinie cyklu paliwowego energetyki jądrowej lub wytwarzania energii jądrowej. Czas trwania kadencji wynosi trzy lata. Kadencja może być odnowiona. Poprawka 24 Załącznik artykuł 12 ustęp 1 a (nowy) 1a.  Komitet może wyznaczyć dwóch członków na doradców przy kierownictwie. Kierownictwo i ich doradcy tworzą biuro Komitetu, a ich zadaniem jest utrzymywanie wszystkich przydatnych powiązań w imieniu Komitetu. Biuro działa jako łącznik między członkami Komitetu a dyrektorem generalnym Agencji i koordynuje działalność Komitetu, w szczególności w odniesieniu do przygotowywania, oceny i oceny sprawozdań oraz rozpowszechniania ekspertyz. Poprawka 25 Załącznik artykuł 12 ustęp 2 2.  Kadencje przewodniczącego i wiceprzewodniczących wynoszą trzy lata. Ich kadencje nie mogą być przedłużane, a przewodnictwo sprawują na przemian poszczególne segmenty branży. Mandat przewodniczącego lub wiceprzewodniczącego wygasa automatycznie, jeżeli jego kadencja jako członka Komitetu upływa bez przedłużenia. 2.  Kadencje przewodniczącego, wiceprzewodniczących i dwóch doradców kierownictwa wynoszą trzy lata. Ich kadencje mogą być przedłużane jednorazowo, a przewodnictwo sprawują na przemian poszczególne segmenty branży. Mandat przewodniczącego lub wiceprzewodniczącego lub każdego z doradców kierownictwa wygasa automatycznie, jeżeli jego kadencja jako członka Komitetu upływa bez przedłużenia. Poprawka 26 Załącznik artykuł 13 ustęp 1 1.  Komitet pomaga Agencji w realizacji jej zadań, wydając opinie i dostarczając informacji. Stanowi łącznik między Agencją, a producentami i użytkownikami w przemyśle jądrowym. 1.  Komitet pomaga Agencji w realizacji jej zadań, wydając opinie oraz dostarczając analiz i informacji. Pomoc ta obejmuje również przygotowywanie sprawozdań, badań i analiz określonych w art. 1 ust. 1a. Stanowi łącznik między Agencją, a producentami i użytkownikami w przemyśle jądrowym. Poprawka 27 Załącznik artykuł 13 ustęp 2 2.  Z Komitetem można konsultować się we wszystkich sprawach leżących w kompetencji Agencji, ustnie podczas posiedzeń lub pisemnie w czasie między takimi posiedzeniami. Komitet może również wydawać opinie we wszelkich takich sprawach z inicjatywy co najmniej jednej trzeciej jego członków. 2.  Z Komitetem można konsultować się we wszystkich sprawach leżących w kompetencji Agencji, ustnie podczas posiedzeń lub pisemnie w czasie między takimi posiedzeniami. Zasięga się opinii Komitetu w szczególności w przypadkach wyraźnie przewidzianych w niniejszej decyzji. Komitet może również wydawać opinie we wszelkich takich sprawach z inicjatywy co najmniej jednej trzeciej jego członków. Poprawka 28 Załącznik artykuł 13 ustęp 3 litera c) c) zastosowania opłaty od transakcji, przeznaczonej na pokrycie wydatków operacyjnych Agencji (art. 54 ust. 5 Traktatu); c) zastosowania opłaty od transakcji, przeznaczonej na pokrycie wydatków operacyjnych Agencji (art. 54 ust. 5 Traktatu) i jej wysokości; Poprawka 29 Załącznik artykuł 13 ustęp 3 litera c a) (nowa) ca) warunków zaciągania pożyczek, o których mowa w art. 6 ust. 3; Poprawka 30 Załącznik artykuł 13 ustęp 3 litera c b) (nowa) cb) warunków określania praktyk cenowych zabronionych w art. 68 Traktatu; Poprawka 31 Załącznik artykuł 13 ustęp 3 litera d a) (nowa) da) prowadzenia "rachunku finansowego specjalnych materiałów rozszczepialnych", o którym mowa w art. 88 Traktatu; Poprawka 32 Załącznik artykuł 13 ustęp 3 litera e) e) uregulowań finansowych dotyczących budżetu rocznego Agencji, jej sprawozdania finansowego, sprawozdania rynkowego i programu prac. e) uregulowań finansowych dotyczących budżetu rocznego Agencji oraz specjalnego zestawienia Agencji, o którym mowa w art. 171 ust. 2 Traktatu; Poprawka 33 Załącznik artykuł 13 ustęp 3 litera e a) (nowa) ea) sprawozdania rocznego i programu prac. Poprawka 34 Załącznik artykuł 14 ustęp 1 część wprowadzająca 1.  Posiedzenia Komitetu zwoływane są w siedzibie Agencji: 1.  Posiedzenia Komitetu zwoływane są przez przewodniczącego w siedzibie Agencji: Poprawka 35 Załącznik artykuł 14 ustęp 1 litera a) a) w trybie normalnym dwa razy w roku; a) w trybie normalnym dwa razy w roku i za każdym razem, gdy przewodniczący Komitetu uzna za konieczne; Poprawka 36 Załącznik artykuł 14 ustęp 6 6.  Sekretariat Komitetu zapewnia Agencja. 6.  Sekretariat Komitetu zapewnia Agencja. Wraz z przewodniczącym Sekretariat przygotowuje porządek dzienny do zatwierdzenia przez Komitet, wysyła wszelkie potrzebne dokumenty członkom Komitetu najpóźniej na piętnaście dni roboczych przed terminem posiedzenia, przygotowuje protokoły posiedzeń Komitetu Doradczego i kierownictwa. Poprawka 37 Załącznik artykuł 14 ustęp 7 7.  Koszty podróży jednego członka Komitetu pokrywane są przez Agencję. 7. 7.  Koszty podróży jednego członka Komitetu z każdego państwa członkowskiego pokrywane są przez Agencję. Poprawka 38 Załącznik, przepisy końcowe i artykuł 15 Przepisy końcowe Artykuł 15 – Zdolność prawna Agencji W każdym z państw członkowskich Agencja posiada zdolność prawną w najszerszym zakresie przyznanym osobom prawnym zgodnie z prawem danego państwa. Może ona w szczególności nabywać lub zbywać majątek ruchomy i nieruchomości oraz być stroną w postępowaniu prawnym. skreślony

(1) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, str. 1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie roli sportu w edukacji (2007/2086(INI))

P6_TA(2007)0503 A6-0415/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 149, 150 oraz 152 Traktatu WE,

–   uwzględniając Deklarację nr 29 w sprawie sportu, załączoną do Traktatu Amsterdamskiego, raport Komisji w sprawie sportu przedstawiony na posiedzeniu Rady Europejskiej w Helsinkach w dniach 10-11 grudnia 1999 r. (COM(1999)0644 oraz deklarację nicejską dotyczącą szczególnych cech sportu i jego funkcji społecznej w Europie zawartą w w załaczniku IV do konkluzji Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Nicei (7-9 grudnia 2000 r.),

–   uwzględniając białą księgę Komisji w sprawie sportu (COM(2007)0391),

–   uwzględniając białą księgę Komisji zatytułowaną "Strategia dla Europy w sprawie zagadnień zdrowotnych związanych z odżywianiem, nadwagą i otyłością (COM(2007)0279),

–   uwzględniając ocenę Komisji dotyczącą programu Europejskiego Roku Edukacji przez Sport (EYES 2004) (COM(2005)0680),

–   uwzględniając zalecenie Rady Europy dotyczące poprawy jakości wychowania fizycznego i zajęć sportowych skierowanych do dzieci i młodzieży we wszystkich krajach europejskich, przyjęte przez Komitet Ministrów dnia 30 kwietnia 2003 r. (Rec(2003)6),

–   uwzględniając zieloną księgę Komisji zatytułowaną "Promowanie zdrowego żywienia i aktywności fizycznej: europejski wymiar zapobiegania nadwadze, otyłości i chorobom przewlekłym" (COM(2005)0637),

–   uwzględniając opublikowane przez Parlament Europejski opracowanie zatytułowane "Obecna sytuacja i perspektywy wychowania fizycznego w Unii Europejskiej",

–   uwzględniając swoje rezolucje z dnia 13 czerwca 1997 r. w sprawie roli Unii Europejskiej w dziedzinie sportu(1) oraz z dnia 5 czerwca 2003 r. w sprawie kobiet w sporcie(2),

–   uwzględniając swojąrezolucję z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie przyszłości zawodowej piłki nożnej w Europie(3),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 kwietnia 2005 r. w sprawie zwalczania dopingu w sporcie(4),

–   uwzględniając art. 6 i art. 49 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w brzmieniu określonym w projekcie Traktatu z Lizbony,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji oraz opinie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia, a także Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A6-0415/2007),

A.   mając na uwadze, że wychowanie fizyczne jest jedynym przedmiotem szkolnym mającym na celu przygotowanie dzieci do prowadzenia zdrowego trybu życia i koncentrującym się na ich ogólnym rozwoju fizycznym i psychicznym oraz na przekazywaniu istotnych wartości społecznych, takich jak uczciwość, samodyscyplina, solidarność, duch zespołowy, tolerancja i zasady fair play,

B.   mając na uwadze, że nadwaga spowodowana siedzącym trybem życia oraz nieprawidłowym odżywianiem, mogąca przyczynić się w niektórych przypadkach do zaistnienia złego stanu zdrowia oraz problemów i schorzeń natury psychospołecznej implikujących komplikacje, których leczenie jest kosztowne (np. nadciśnienie, cukrzyca i choroby układu sercowo-naczyniowego), dotyka coraz większą część populacji UE, przy czym jej czwartą część stanowią dzieci,

C.   mając na uwadze, że wychowanie fizyczne i sport w szkołach stanowią jedno z najważniejszych narzędzi integracji społecznej, ale również fakt, że w przypadku pewnych mniejszości oraz wspólnot religijnych, a także dzieci niepełnosprawnych, pełne uczestnictwo w zajęciach wychowania fizycznego nie jest w wielu przypadkach zagwarantowane i stwarza liczne trudne do rozwiązania problemy,

D.   mając na uwadze, że liczba godzin lekcyjnych wychowania fizycznego spadła w ciągu ostatnich dziesięciu lat nie tylko w szkołach podstawowych, ale również średnich, a także mając na uwadze, że istnieją ogromne rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w odniesieniu do udostępniania obiektów sportowych oraz sprzętu,

E.   mając na uwadze, że programy szkoleniowe dla nauczycieli wychowania fizycznego w poszczególnych państwach członkowskich mocno się różnią, oraz to, że coraz powszechniejsza staje się praktyka prowadzenia zajęć wychowania fizycznego w szkołach przez nauczycieli z nieodpowiednim przygotowaniem specjalistycznym,

F.   mając na uwadze brak stosownej koordynacji, mającej na celu pogodzenie szkolnych oraz pozaszkolnych zajęć sportowych oraz lepsze wykorzystanie istniejącej infrastruktury sportowej, a także mając na uwadze, że powiązanie między nimi jest różne w poszczególnych państwach członkowskich,

G.   mając na uwadze, że rodzice odgrywają kluczową rolę jako jedna ze stron współpracujących w tym zakresie oraz fakt, że wsparcie rodziców w odniesieniu do zajęć sportowych dzieci jest sprawą najwyższej wagi, gdyż rodzice stanowią przykład dla swoich dzieci i zapewniają im dostęp do obiektów i programów sportowych,

H.   mając na uwadze, że ramy prawne regulujące kwestię wychowania fizycznego oraz sportu, a także uregulowania w zakresie finansowania tych zajęć przez UE, są jednakowo niejasne,

I.   mając na uwadze, że zdrowie publiczne oraz ochrona młodzieży stanowią priorytety UE, a co za tym idzie szczególny nacisk położyć należy na zwalczanie dopingu w sporcie;

J.   mając na uwadze, że sport stanowi jeden z najbardziej efektywnych środków zwalczania palenia, szczególnie wśród osób młodych;

1.   podkreśla uzasadnione zainteresowanie UE sportem, w szczególności jego aspektami społecznymi i kulturowymi oraz przekazywanymi przezeń wartościami wychowawczymi i społecznymi, takimi jak samodyscyplina, pokonywanie własnych ograniczeń, solidarność, zdrowa konkurencja, szacunek dla przeciwników, integracja społeczna, przeciwstawianie się wszelkim formom dyskryminacji, duch współpracy zespołowej, tolerancja i fair-play;

2.   podkreśla znaczenie realizacji wyżej wymienionych deklaracji amsterdamskich i nicejskich, w szczególności specyficznej charakterystyki europejskiego sportu i jego funkcji społecznej, którą należy uwzględnić przy realizacji wspólnych polityk;

3.   podkreśla, że w naszym wielokulturowym społeczeństwie sport może i powinien być integralną częścią formalnej i nieformalnej edukacji oraz że badania wykazały, iż regularna aktywność fizyczna poprawia samopoczucie psychiczne i fizyczne i ma jednocześnie pozytywny wpływ na umiejętność uczenia się;

4.   wzywa państwa członkowskie oraz właściwe władze do zapewnienia uwypuklenia w szkolnych i przedszkolnych programach nauczania rozwoju zdrowotnego, poprzez propagowanie szczególnych form ćwiczeń fizycznych odpowiednich dla przedszkolnej grupy wiekowej oraz podnoszenie poziomu świadomości klubów i stowarzyszeń w celu zapewnienia między innymi, że od najmłodszych lat, i z korzyścią dla rozwoju i zdrowia, dzieci będą mogły korzystać z właściwych form aktywności fizycznej, a tym samym do zagwarantowania, że lekcje wychowania fizycznego uzyskają status zgodny z profilem placówki i związany z poziomem nauczania;

5.   podkreśla, że sport i aktywność fizyczna mogą się znacznie przyczynić do zwalczania negatywnych tendencji zdrowotnych, takich jak siedzący tryb życia i otyłość; odwołuje się do sondażu Eurobarometru na temat zdrowia, żywności i odżywiania opublikowanego w listopadzie 2006 r., który bada zdrowotne i fizyczne cechy Europejczyków, ich dietę i problemy związane z otyłością i brakiem ruchu;

6.   zachęca państwa członkowskie do przeprowadzenia kampanii informacyjnych, skierowanych do dzieci od najwcześniejszych lat życia oraz do ich rodziców, na temat konieczności prowadzenia zdrowego trybu życia, podejmowania regularnej aktywności fizycznej i ryzyka zdrowotnego wynikającego z niewłaściwego sposobu odżywiania;

7.   z zadowoleniem przyjmuje ustanowienie przez Komisję i Radę nieformalnych grup roboczych zajmujących się kwestiami związanymi ze sportem i wnioskuje, by wspomniane grupy robocze zwróciły większą uwagę na kwestię związku pomiędzy zdrowiem a szkolnymi zajęciami wychowania fizycznego;

8.   proponuje, by prace grupy ekspertów zaangażowanych w ustanowioną przez Komisję w marcu 2005 r. Platformę UE na rzecz żywienia, aktywności fizycznej i zdrowia zostały wsparte poprzez udział nauczycieli wychowania fizycznego oraz ekspertów z zakresu sportu;

9.   wzywa państwa członkowskie do poddania pod rozwagę, oraz w razie potrzeby do wprowadzenia zmian w ukierunkowaniu wychowania fizycznego jako przedmiotu, biorąc pod uwagę społeczne i zdrowotne potrzeby i oczekiwania dzieci;

10.   wzywa państwa członkowskie do zapewnienia, że lekcje wychowania fizycznego w szkołach szczebla podstawowego i średniego będą obowiązkowe oraz do przyjęcia zasady, że plan zajęć powinien uwzględniać co najmniej 3 godziny lekcyjne wychowania fizycznego tygodniowo, a szkoły winny być zachęcane do możliwie jak najznaczniejszego zwiększania tejże zalecanej minimalnej ilości godzin;

11.   wzywa państwa członkowskie i właściwe organy do propagowania świadomości ciała i zdrowia poprzez ściślejsze zintegrowanie sportu z przedmiotami o charakterze intelektualnym;

12.   oczekuje na wnioski ustanowionej przez Komisję grupy roboczej ds. sportu i zdrowia w zakresie zalecanego minimalnego dziennego czasu wykonywania ćwiczeń fizycznych oraz propagowaniem zajęć wychowania fizycznego w szkole;

13.   z zadowoleniem przyjmuje opublikowaną przez Komisję białą księgę w sprawie sportu, stanowiącą istotny krok na drodze ku przyszłemu rozwojowi działań wspólnotowych w tej dziedzinie, a także wyraża nadzieję, że kwestia wychowania fizycznego prowadzonych w szkole stanie się częścią planu działania "Pierre de Coubertin" (SEC(2007)0934);

14.   z zadowoleniem przyjmuje opublikowanie przez Komisję ww. białej księgi w sprawie zagadnień zdrowotnych, która za priorytet uznaje działania prewencyjne, prowadzone w szczególności za pomocą propagowania ćwiczeń fizycznych i zwiększenia liczby osób uprawiających sporty;

15.   z zadowoleniem przyjmuje osiągnięcia wspomnianego wyżej programu EYES 2004, który podkreślił rolę sportu w edukacji oraz zwrócił uwagę na wszechstronną społeczną rolę sportu;

16.   podkreśla, że wyniki programu EYES 2004 muszą zostać wykorzystane do pełnego, dającego korzyści i dalszego rozwijania dobrych praktyk poprzez nowe inicjatywy, na które przeznaczane są środki publiczne i prywatne, lub które promowane są w duchu społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw;

17.   z zadowoleniem przyjmuje decyzję Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego o organizowaniu począwszy od roku 2010 Olimpiad Młodzieży, zawodów stanowiących niewątpliwie pozytywny bodziec na rzecz zwiększania poziomu świadomości ludzi młodych z zakresu ducha mistrzostw sportowych i wartości sportu;

18.   uważa, że wychowanie sportowe i trening, ze szczególnym naciskiem na ideały olimpijskie, są skutecznymi instrumentami wspierania dialogu kultur i integracji społecznej grup znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, promują pracę społeczną; uważa również, że odgrywają one czynną rolę w przeciwdziałaniu dyskryminacji, nietolerancji, rasizmowi, ksenofobii i przemocy;

19.   zachęca państwa członkowskie do zmodernizowania swojej polityki w zakresie wychowania fizycznego, przede wszystkim w celu zagwarantowania równowagi między aktywnością fizyczną i intelektualną w szkołach, do inwestowania w obiekty sportowe najwyższej jakości oraz podjęcia odpowiednich działań w celu udostępnienia obiektów i programów sportowych w szkołach wszystkim uczniom, z należytym uwzględnieniem potrzeb uczniów niepełnosprawnych; sugeruje przyznanie wsparcia szerokiej gamie dyscyplin sportowych, tak aby każdy uczeń rzeczywiście miał możliwość uprawiania różnych dyscyplin sportowych; wzywa państwa członkowskie do poparcia wymogu zwiększenia w szkołach liczby godzin przeznaczanych na wychowanie fizyczne i do popierania prawnego uznania instytucji i organizacji przyczyniających się do szerzenia działalności sportowej w szkołach i przedszkolach; popiera zachęty dla klubów sportowych, które zawarły porozumienia o patnerstwie ze szkołami, placówkami oświatowymi, ośrodkami młodzieżowymi oraz innymi organizacjami społecznymi lub ochotniczymi, zaangażowanymi w projekty w zakresie uczenia się przez całe życie;

20.   wzywa państwa członkowskie do zapewnienia odpowiednich warunków do przestrzegania zalecanej minimalnej ilości zajęć wychowania fizycznego, biorąc pod uwagę, że regularne ćwiczenia w znaczący sposób przyczyniają się do ograniczenia wydatków związanych z opieką zdrowotną;

21.   zwraca się do wszystkich państw członkowskich o zapewnienie prowadzenia zajęć wychowania fizycznego na wszystkich możliwych poziomach, w tym również w szkołach podstawowych, przez wyspecjalizowanych instruktorów wychowania fizycznego;

22.   w duchu procesu bolońskiego zachęca państwa członkowskie do zapewnienia większej zbieżności programów szkoleniowych dla nauczycieli wychowania fizycznego wszystkich poziomów nauczania w szkole oraz zagwarantowania nauczycielom wychowania fizycznego ustawicznego szkolenia zawodowego obejmującego aspekty związane z równością płci, jak również do opracowania niezależnego systemu nadzoru mającego na celu zagwarantowanie wysokiej jakości;

23.   wzywa państwa członkowskie, we współpracy ze szkołami sportowymi, do zapewniania wysokiej jakości i wszechstronnego wykształcenia, pozwalającego sportowcom na nabycie wszystkich umiejętności niezbędnych do wejścia na rynek pracy lub do kontynuowania nauki na studiach wyższych i podyplomowych;

24.   wzywa państwa członkowskie oraz odnośne władze do zapewnienia nauczycielom wychowania fizycznego szkolenia w zakresie problematyki płci poprzez włączenie tej problematyki do ich programu nauczania, wzywa do zaprzestania umniejszania roli wychowania fizycznego jako przedmiotu nauczania oraz nauczycieli wychowania fizycznego; podkreśla znaczenie możliwości koedukacji w dziedzinie sportu na poziomie przedszkolnym i szkoły podstawowej, a także możliwości wyboru nauczania w systemie koedukacyjnym lub niekoedukacyjnym począwszy od szkoły średniej w celu zachęcenia dziewcząt do wypróbowania dyscyplin sportowych tradycyjnie uprawianych przez mężczyzn; podkreśla konieczność wypracowania nowych form aktywności fizycznej o charakterze dobrowolnym, najlepiej poza ramami obowiązkowego nauczania publicznego;

25.   jest zdania, że umiejętności zdobyte dzięki zajęciom sportowym powinny być uznawane na mocy wspólnego systemu odniesienia zawartego w przyszłych europejskich ramach kwalifikacji; z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie włączenia sportu w zakres stosowania europejskiego systemu transferu punktów kredytowych w szkoleniu i kształceniu zawodowym; uważa, że większy stopień przejrzystości i wzajemne uznawanie licencji i dyplomów uprawniających do świadczenia usług w sektorze sportowym w UE przyczyniłoby się do swobodnego przepływu osób (studentów, sportowców i pracowników) oraz do długoterminowej asymilacji sportowców na rynku pracy, a także do spójności społecznej w Europie oraz do osiągnięcia celów strategii lizbońskiej, gdyż jest to dziedzina charakteryzująca się dużym potencjałem w zakresie tworzenia nowych miejsc pracy;

26.   wzywa Komisję do zainicjowania i wsparcia interdyscyplinarnych badań w dziedzinie sportu i wychowania fizycznego oraz do rozpowszechniania najlepszych praktyk; zaleca, aby Komisja ustaliła podstawowe zasady, w oparciu o które przeprowadzono by ogólnoeuropejskie badanie dotyczące polityki i praktyk w zakresie wychowania fizycznego, uznane przez Radę Europy jako kwestia priorytetowa;

27.   podkreśla, że wykorzystywanie substancji chemicznych zwiększających osiągi stoi w sprzeczności z wartościami społecznymi, kulturowymi i edukacyjnymi sportu; wzywa również państwa członkowskie do zapewnienia, że nauczyciele wychowania fizycznego, zarówno w szkołach, jak i poza nimi, będą informować uczniów o związanych z zażywaniem substancji dopingowych niebezpieczeństwach natury fizycznej i psychologicznej;

28.   wzywa państwa członkowskie do przeprowadzenia analizy ilościowego i jakościowego uczestnictwa chłopców i dziewcząt w zajęciach sportowych w szkole i poza nią, a także do przeznaczenia niezbędnych zasobów na dalsze rozszerzanie oferty zajęć sportowych, a przez to zwiększenie uczestnictwa dziewcząt w zajęciach sportowych; ponownie przypomina o konieczności nadzorowania i oceny skuteczności wydatków publicznych na ten cel za pomocą budżetowania pod kątem płci oraz oceny wpływu takiego budżetowania;

29.   nalega, aby państwa członkowskie, opracowując strategie w dziedzinie sportu i wychowania fizycznego, włączały do nich kwestie płci systematycznie uwzględniając w tych strategiach różnice pomiędzy warunkami, sytuacją i potrzebami kobiet i mężczyzn; wzywa Eurostat do dalszego opracowywania wskaźników oraz poprawy jakości statystyk na temat uprawiania sportu przez kobiety i mężczyzn na wszystkich poziomach;

30.   w pełni uwzględniając zasadę pomocniczości wzywa Komisję, Radę oraz państwa członkowskie do stworzenia właściwych instrumentów mogących promować dalsze inwestycje i poprawę infrastruktury w zakresie zajęć sportowych dla młodzieży;

31.   przyjmuje z zadowoleniem wprowadzenie jasnego i jednoznacznego odniesienia do społecznych, kulturowych i gospodarczych wartości związanych z uprawianiem sportu, które stanowi podstawę ram prawnych dla przyszłych działań wspólnotowych w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w brzmieniu określonym w projekcie Traktatu z Lizbony;

32.   proponuje, by unijny program zdrowia publicznego kładł większy nacisk na kwestię podnoszenia poziomu świadomości społecznej dotyczącej istotnej roli odgrywanej w tym zakresie przez edukację, wychowanie fizyczne i sport;

33.   uznaje, że względy zdrowotne nie są wystarczającym powodem do zachęcania do regularnego uprawiania sportu; zwraca się zatem do państw członkowskich o zdwojenie wysiłków w zakresie promowania dyscyplin sportu związanych z wypoczynkiem i kontaktami społecznymi;

34.   wzywa Komisję do opracowania przejrzystych wytycznych w zakresie przepisów dotyczących pomocy państwowej ­ takiej jak pomoc finansowa lub inna udzielana przez władze publiczne szkołom w celu tworzenia oraz modernizacji szkolnych sal i urządzeń sportowych, a także ulepszania i dywersyfikacji istniejącego wyposażenia i sprzetu, gdyż w wielu szkołach sprzęt sportowy jest nieodpowiedni lub całkowicie zniszczony ­ określających, jakie formy pomocy państwa postrzegane są jako dopuszczalne i konieczne, aby skutecznie wykorzystywać społeczne, kulturowe, zdrowotne oraz edukacyjne funkcje sportu;

35.   wzywa Komisję do określenia dziedzin, w których działania UE mogą przyczynić się do powstania wartości dodanej działań prowadzonych przez organizacje sportowe i władze państw członkowskich; uważa, że otwarta metoda koordynacji jest właściwym sposobem osiągnięcia lepszej współpracy na płaszczyźnie europejskiej w specyficznej dziedzinie polityki wychowania fizycznego i zajęć sportowych dla wszystkich;

36.   wzywa Komisję do wzięcia pod uwagę i opracowania polityki skierowanej na zainteresowane strony, decydentów i obywateli aby ułatwiać konsultacje dotyczące europejskich działań w zakresie roli sportu w edukacji.

37.   zaleca wykorzystanie funduszy strukturalnych UE do tworzenia oraz rozwijania szkolnych i innych obiektów sportowych na obszarach znajdujących się w niekorzystnej sytuacji;

38.   zwraca się do Komisji o zagwarantowanie, że prawo obejmie świadczenie usług w sektorze sportu w ten sam sposób, w który odnosi się do innych dziedzin w ramach wszystkich strategii politycznych Wspólnoty;

39.   wzywa państwa członkowskie do zapewnienia równości szans poprzez podjęcie kroków mających na celu położenie kresu dyskryminacji związanej z płcią, wyznaniem czy pochodzeniem etnicznym, propagowania bardziej otwartego podejścia opartego na odpowiedniej informacji, lepszym zrozumieniu, szerszym dostępie publicznym oraz różnorodności i współistnieniu metod, a także do zagwarantowania dostępu do wychowania fizycznego przynajmniej w podstawowym zakresie dzieciom niepełnosprawnym, a tam gdzie to możliwe w zakresie rozszerzonym;

40.   w związku z faktem, że sport stanowi swoisty środek socjalizacji, komunikacji i integracji społecznej oraz przekazuje jednocześnie zasady ducha gry zespołowej, uczciwości i poszanowania ustanowionych reguł, wzywa państwa członkowskie do zintensyfikowania programów sportowych oraz rozkładów lekcji wychowania fizycznego dla młodzieży z ośrodków rehabilitacyjnych dla niepełnoletnich;

41.   zachęca państwa członkowskie do promowania współpracy oraz do poprawienia wymiany informacji i najlepszych praktyk pomiędzy szkołami oraz pozaszkolnymi zrzeszeniami sportowymi, władzami lokalnymi, organizacjami wolontariackimi oraz organizacjami społeczeństwa obywatelskiego, które prowadzą zajęcia sportowe;

42.   zachęca państwa członkowskie do aktywnego wspierania form aktywności fizycznej, które mogą być uprawiane przez rodziny, a także do poprawienia dialogu pomiędzy rodzicami, nauczycielami wychowania fizycznego oraz pozaszkolnymi zrzeszeniami sportowymi;

43.   podkreśla konieczność większego wyczulenia społeczeństwa europejskiego na obecną rolę i znaczenie edukacyjne sportu, zachęcając organizacje edukacyjne i sportowe do tworzenia i rozwijania ścisłych stosunków partnerskich i wspólnych celów, promując solidarność między sektorem zawodowym i sektorem amatorskim, a także wyczulając wspólnotę edukacyjną na konieczność zwalczania siedzącego trybu życia poprzez zachęcanie do ćwiczeń fizycznych w szkołach;

44.   podkreśla wagę roli edukacyjnej oraz odpowiedzialności społecznej zrzeszeń sportowych i klubów, uznaną w deklaracji z Nicei;

45.   uznaje ważną rolę społeczną i kulturową, jaką kluby i zrzeszenia sportowe mogą odgrywać w obrębie lokalnych i narodowych społeczności; jest zdania, że szkoły, ośrodki treningowe, kluby i zrzeszenia sportowe powinny zostać bardziej włączone w różne formy zaangażowania i udziału społeczności lokalnych poprzez poprawę dialogu społecznego, inicjowanego najchętniej przez władze lokalne (wydziały zajmujące się problematyką zdrowia, kwestiami społecznymi czy edukacją); wzywa do zadbania w szczególności o to, aby kluby sportowe działały bez szerzenia postawy fanatyzmu, stojąc przez to na straży ideałówi sportowych i społecznych;

46.   podkreśla rolę organizacji i inicjatyw sportowych , takich jak olimpiada specjalna, które przyczyniają się do integracji osób niepełnosprawnych ze światem sportu, a także ze społeczeństwem; usilnie zachęca państwa członkowskie i UE udzielania wsparcia w celu kontynuacji i rozszerzania działalności tych organizacji i zakresu inicjatyw;

47.   podziwia pracę wolontariuszy we wszystkich organizacjach sportowych i uznaje, że większość z tych organizacji nie mogłaby istnieć bez wolontariuszy; zaleca zatem, aby środki finansowe lub inna forma wyróżnienia za pracę ochotniczą została wprowadzona na poziomie europejskim jako wyraz uznania i promocji tego rodzaju pracy;

48.   wzywa Komisję do wykorzystania doświadczeń akcji "szkoła zorientowana na sport", zainicjowanej przez prezydencję luksemburską, oraz do opracowania we współpracy z państwami członkowskimi ujednoliconego zestawu kryteriów przyznawania tego miana, jak również warunków przyznawania europejskiej nagrody w dziedzinie sportu w uznaniu nowych inicjatyw;

49.   wzywa Komisję do korzystania z doświadczeń płynących z programu EYES 2004 w ramach programów Uczenie się przez całe życie (Lifelong Learning), Młodzież (Youth) i Obywatele dla Europy (Europe for Citizens), aby stworzyć nowe inicjatywy mające na celu podniesienie statusu sportu i zwiększenie świadomości społeczeństwa odnośnie do roli sportu i zajęć wychowania fizycznego nie tylko w edukacji i kulturze, ale także w zakresie integracji społecznej i ochrony zdrowia, szczególnie poprzez zapobieganie nadwadze i stresowi w szkole; wzywa w szczególności do rozwijania inicjatyw sportowych w ramach programu Uczenia się przez całe życie;

50.   wzywa Komisję do propagowania europejskiej mobilności nauczycieli wychowania fizycznego i trenerów, jako części programu Uczenia się przez całe życie, oraz umożliwienia im tym samym uzyskiwania wiedzy z zakresu najlepszych praktyk i zdobywania doświadczenia w wyniku wymiany ;

51.   wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania, aby obiekty sportowe były projektowane z myślą o zapewnieniu łatwego do nich dostępu niepełnosprawnym widzom i zawodnikom;

52.   wzywa państwa członkowskie do zapewnienia, aby różnorodność oferowanych zajęć sportowych zachęcała dzieci do przyjęcia otwartego spojrzenia na świat i rozwijania wartości takich jak poszanowanie samego siebie, szacunek dla innych, solidarność, świadomość społeczna i tolerancja;

53.   uznaje, że sport odgrywa ważną rolę w uczeniu się przez całe życie oraz że uczniom w każdym wieku powinno zostać umożliwione uczestnictwo w nim;

54.   wzywa państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na przypadki, w których talent dzieci wykorzystywany jest do celów odnoszenia sukcesów na zawodach sportowych, i nalega, aby sport profesjonalny, w którym uczestniczą dzieci, przestrzegał ich podstawowych praw i nadrzędnego interesu;

55.   uznaje znaczenie pełnego uczestnictwa dziewcząt i kobiet w zajęciach sportowych na wszystkich poziomach; uważa równouprawnienie płci oraz brak dyskryminacji za cele stanowiące nieodłączny element oświatowych i społecznych funkcji sportu; podkreśla konieczność zapewnienia równego dostępu kobiet i mężczyzn oraz chłopców i dziewcząt do sportu na wszystkich poziomach, we wszystkich funkcjach i obszarach oraz do uczestnictwa w nim, niezależnie od środowiska społecznego; odnosi to w szczególności do osób niepełnosprawnych, z uwagi na to, że kobiety podlegają różnym rodzajom dyskryminacji; zwraca ponadto uwagę na ważną rolę sportu dla zdrowia publicznego, zwłaszcza w walce z otyłością, na którą cierpi obecnie 21 mln dzieci w UE;

56.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na zdrowie psychiczne i fizyczne nastolatków uczestniczących w zawodach na wysokim poziomie, uważnie oceniając skutki, jakie pewne wymogi mogą wywierać na zdrowie seksualne i reprodukcyjne młodych dziewcząt oraz na ich rozwój fizyczny i psychiczny, tak aby nie spowodować skutków odwrotnych niż te, jakich oczekuje się od edukacyjnej roli sportu;

57.   domaga się, aby Komisja wskazała wzorce walki z molestowaniem i wykorzystywaniem seksualnym w sporcie; nalega, aby państwa członkowskie podjęły środki zapobiegawcze i eliminujące, a także organizowały kampanie podnoszące poziom świadomości społecznej na temat dostępnych działań prawnych w tym względzie, biorąc pod uwagę liczne istniejące rezolucje w omawianej sprawie, a w szczególności rezolucję Rady Europy z marca 2000 r. dotyczącą zapobiegania molestowaniu i wykorzystywaniu seksualnemu kobiet, młodzieży i dzieci w sporcie (rezolucja z Bratysławy) oraz swoją wyżej wymienioną rezolucję z dnia 5 czerwca 2003 r.;

58.   wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania zasady równych szans i równego traktowania dla mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do szkolenia i realizowania kariery w świecie sportu;

59.   zwraca się do państw członkowskich i właściwych organów o podjęcie działań mających na celu uświadomienie osobom pracującym w branży sportowej (kluby, federacje itp.) znaczenia, jakie ma uwzględnianie zagadnień dotyczących równouprawnienia płci we wszystkich ich decyzjach, jak również we wszystkich inicjowanych przez nie działaniach, a także konieczności włączenia do programu zajęć równouprawnienia kobiet i mężczyzn jako celu do osiągnięcia;

60.   podkreśla znaczenie ćwiczeń fizycznych w hamowaniu otyłości i zwalczaniu niezdrowego trybu życia, co jest bardzo korzystne dla zdrowia każdej osoby; wyraża jednak zaniepokojenie faktem, że wydłużanie godzin pracy i generalnie obecne warunki zatrudnienia nie pozwalają pracownikom na regularne uprawianie ćwiczeń fizycznych i na większe zaangażowanie w aktywność sportową;

61.   uznaje, że sport jest sektorem tworzącym miejsca pracy oraz że inne sektory, takie jak edukacja, medycyna, środki komunikacji społecznej oraz produkcja i wprowadzanie na rynek specjalistycznego sprzętu i produktów, są bezpośrednio z nim związane;

62.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Radzie Europy oraz Międzynarodowemu Komitetowi Olimpijskiemu.

(1) Dz.U. C 200 z 30.6.1997, str. 252. (2) Dz.U. C 68 E z 18.3.2004, str. 605 (3) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0100. (4) Dz.U. C 33 E z 9.2.2006, str. 590.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie strategii tematycznej w dziedzinie ochrony gleby (2006/2293(INI))

P6_TA(2007)0504 A6-0411/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji pt. "Strategia tematyczna w dziedzinie ochrony gleby" (COM(2006)0231) oraz ocenę wpływu strategii tematycznej w dziedzinie ochrony gleby (SEC(2006)0620),

–   uwzględniając szósty wspólnotowy program działań w zakresie ochrony środowiska(1),

–   uwzględniając Konwencję o różnorodności biologicznej, Konwencję ONZ w sprawie przeciwdziałania pustynnieniu, Ramową konwencję ONZ w sprawie zmian klimatu oraz Protokół z Kioto, z uwagi na fakt, że bezpośrednio i pośrednio dotyczą one funkcji gleby i ochrony gleby,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 listopada 2003 r. w sprawie komunikatu Komisji pt. "Ku strategii tematycznej w dziedzinie ochrony gleby"(2),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinię Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6-0411/2007),

A.   mając na uwadze, że gleba to istotny składnik środowiska geograficznego, element pośredniczący między ziemią (litosfera), powietrzem (atmosfera) i wodą (hydrosfera) oraz podstawa zasadniczych funkcji życiowych na Ziemi; mając na uwadze, że polityka wspólnotowa w wielu obszarach ma na celu ochronę tych funkcji oraz że ocena wpływu przeprowadzona przez Komisję wykazała, że pomimo realizacji tych działań politycznych dewastacja, erozja i degradacja gleby rośnie, a zabiegi mające przywrócić żyzność i funkcje produkcyjne gleby nie przynoszą oczekiwanych efektów, przez co silniejszy jest jej wpływ na inne zjawiska zachodzące w środowisku naturalnym, a także zdrowia ludzi i zwierząt,

B.   mając na uwadze, że kompleksowa ochrona gleby i pełnionych przez nią funkcji środowiskowych, gospodarczych, społecznych, ekologicznych i kulturowych jest warunkiem podjęcia głównych wyzwań z zakresu ochrony środowiska w skali międzynarodowej, takich jak łagodzenie zmian klimatycznych i dostosowanie się do nich, zachowanie wystarczających zasobów czystej wody, przeciwdziałania obniżaniu się poziomu wód gruntowych, zapobieganiu katastrofom naturalnym i antropogenicznym, ochrona różnorodności biologicznej oraz walka z pustynnieniem, stepowieniem i wylesianiem, a także działania zmierzające do nie zanieczyszczania gleby i zahamowania procesów doprowadzających do jej całkowitej degradacji, czyli dewastacji,

C.   mając na uwadze, że struktura i właściwości gleby są wynikiem trwających tysiące lat procesów glebotwórczych geomorfologicznych i geologicznych, a zatem gleba nie należy do zasobów odnawialnych; mając w związku z tym na uwadze, że zapobieganie wszelkim rodzajom niszczenia pokrywy glebowej (erozji, dewastacji, degradacji, zasolenia etc.) i zanieczyszczeniu gleby jest o wiele mniej kosztowne niż próby przywracania jej funkcji,

D.   mając na uwadze, że dobrowolne inicjatywy krajowe oraz stosowane obecnie środki krajowe mają znaczenie dla realizacji celu lepszej ochrony gleby,

1.   z zadowoleniem przyjmuje zaproponowaną przez Komisję strategię tematyczną w dziedzinie ochrony gleby, wynikającą z komunikatu Komisji na ten temat (COM(2002)0179), który wyraźnie wskazuje na potrzebę skutecznych i produktywnych środków ochrony gleby w państwach członkowskich UE oraz wniosku dotyczącego przyjęcia dyrektywy ramowej w sprawie ochrony gleby;

2.   stwierdza, że zubożenie gleby ma lokalne lub regionalne przyczyny i skutki; pojedyncze przypadki ponadgranicznych oddziaływań są spowodowane regionalnymi czynnikami geomorfologicznymi, dlatego wymagają międzypaństwowych środków;

3.   wskazuje na fakt, że działalność ludzka wpływa w różny sposób na funkcje i wykorzystanie gleby; dlatego uważa, że wspólnotowa strategia w dziedzinie ochrony gleby musi przyczynić się do ochrony gruntów rolnych, które są najbardziej zagrożone, na przykład w związku ze zmianą sposobu wykorzystania gleby, zanieczyszczonymi miejscami przemysłowymi, uszczelnianiem gleby i erozją;

4.   wyraża zaniepokojenie z powodu skutków naturalnej degradacji gleby oraz degradacji spowodowanej działalnością człowieka; podkreśla konieczność opracowania europejskiej strategii służącej rozpoznaniu i rozwiązaniu problemów związanych z degradacją gleby;

5.   jest przekonany, że znaczna różnorodność rodzajów gleb (320 – z niezliczonymi podgatunkami) sprawia, że niezależnie od krajowego podejścia oddolnego konieczna jest strategia europejska, której podstawę stanowiłyby prewencja, uświadamianie obywateli, informowanie oraz definiowanie obszarów ryzyka, w celu rozwiązania tego problemu na płaszczyźnie europejskiej; wzywa państwa członkowskie, które nie posiadają przepisów prawnych w zakresie ochrony gleby, aby sprostały zobowiązaniu ochrony gleby przy uwzględnieniu odpowiedzialności właścicieli; stwierdza, że zwłaszcza zdecentralizowane organy państwowe muszą intensywnie uczestniczyć w opracowywaniu celów i planów w zakresie ochrony gleby;

6.   jest zdania, że konieczne jest wzmocnienie strategii tematycznej w odniesieniu do wszystkich państw członkowskich, a tempo realizacji tej strategii będzie znacznie szybsze, jeżeli uzupełni się ją o środki pomocy finansowej w ramach dostępnych środków budżetowych na korzyść regionów spójności;

7.   stwierdza, że gleba jest wspólnym zasobem; podkreśla, że w przeciwieństwie do wody, powietrza i różnorodności biologicznej, w odniesieniu do których istnieją już szczegółowe przepisy wspólnotowe, gleba ma decydujące znaczenie dla długofalowej i zrównoważonej produkcji żywności, paszy, roślin włóknistych i w coraz większym stopniu biomasy, a mimo to wciąż nie ma szczegółowych przepisów wspólnotowych w tym zakresie;

8.   podkreśla, że zgodnie z zasadami lepszego stanowienia prawa dyrektywa ramowa UE jest w pełni uzasadniona, ponieważ analiza istniejącego prawodawstwa UE, które ma zostać uzupełnione, a także dobrowolnych metod transferu wiedzy w dalszym ciągu wykazuje braki w dziedzinie ochrony gleby;

9.   domaga się, aby rozważać wprowadzenie nowych przepisów europejskich dopiero w oparciu o te działania i jeżeli wciąż będzie to uznawane za konieczne; w takim wypadku przepisy te muszą jednak zawierać wiążące wytyczne na rzecz poprawy jakości gleby;

10.   zgadza się z Komisją, że potrzebna jest dyrektywa ramowa w sprawie ochrony gleby, gdyż gleba ma istotne znaczenie dla rozwiązywania problemów w skali międzynarodowej, takich jak spadek produktywności gleby, pogarszanie się usług ekosystemowych i różnorodności biologicznej, spowodowanych wylesieniem, spadek jakości wody, stepowienie, utrzymująca się erozja gleby, nawracające powodzie i osuwanie się ziemi, a także dla zapewnienia bezpiecznej żywności produkowanej w wystarczających ilościach;

11.   uważa, że dyrektywa ramowa stanowi właściwy środek ochrony gleby przy uwzględnieniu zasady pomocniczości (art. 5 ust. 2 Traktatu WE) oraz proporcjonalności (art. 5 ust. 3 Traktatu WE) i dzięki niej państwa członkowskie, które jeszcze tego nie uczyniły, będą mogły rozwijać politykę ochrony gleby, nie powodując przy tym zakłóceń konkurencji; uważa, że dyrektywa ramowa powinna uznawać już istniejące przepisy krajowe i wspólnotowe oraz nie powinna dodawać jakichkolwiek zbędnych obciążeń administracyjnych dla państw członkowskich, władz regionalnych i lokalnych oraz właścicieli ziemi;

12.   zwraca uwagę, że duża różnorodność gleb, regionalnie zróżnicowane obszary problematyczne oraz istniejące krajowe koncepcje w dziedzinie ochrony gleby powinny zostać uwzględnione poprzez zapewnienie państwom członkowskim przy opracowywaniu ram legislacyjnych znacznego stopnia elastyczności; podkreśla to twierdząc, że gleba jest obszarem polityki, który z powodu swojej dużej różnorodności wymaga idealnie dostosowanych rozwiązań, które muszą być wypracowywane na poziomie lokalnym i regionalnym;

13.   stwierdza, że niezbędne jest wyraźne odgraniczenie tej dyrektywy od innych europejskich norm dotyczących ochrony gleby, aby uniknąć powielania przepisów;

Synergia z innymi politykami wspólnotowymi

14.   proponuje przeprowadzenie dokładnej oceny i analizy dyrektyw, które zostały już wprowadzone w Unii Europejskiej, jak na przykład dyrektywa w sprawie ochrony wód gruntowych i dyrektywa azotanowa, oceniając przy tym i analizując, w jakim stopniu państwa członkowskie spełniają obowiązujące rolników wymogi w zakresie stosowania systemu współzależności; stwierdza, że na podstawie tej analizy można określić, w razie potrzeby, wiążące środki na rzecz wspierania jakości gleby i że przy jej pomocy możliwa będzie również wszechstronna wymiana informacji w UE w zakresie wspierania jakości gleby;

15.   wzywa Komisję do zbadania wdrażania w państwach członkowskich odpowiednich przepisów z zakresu ochrony gleby zawartych w innych wspólnotowych aktach prawnych dotyczących powietrza, wody, odpadów, zmian klimatycznych, różnorodności biologicznej, pustynnienia, rolnictwa, energii, produktów, przemysłu, transportu i rozwoju regionalnego oraz do przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu przed końcem 2008 r. sposobu wykorzystania tych przepisów w celu poprawy ochrony gleby;

16.   podziela stanowisko Komisji, zgodnie z którym w wielu regionach Europy konieczna jest poprawa stanu gleb; uważa jednak, że Komisja musi podjąć dodatkowe działania w celu zagwarantowania spójności obowiązujących przepisów;

17.   podkreśla konieczność unikania powielania, sprzeczności i niespójności w stosunku do istniejących regulacji UE;

18.   popiera Komisję co do działań i harmonogramu przyjętych z myślą o przeglądzie dyrektyw w sprawie osadów ściekowych oraz w sprawie zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli, a także o ocenie możliwej synergii między środkami z zakresu ochrony gleby a środkami wprowadzonymi na mocy m.in. ramowej dyrektywy wodnej; ponadto wzywa Komisję do dokonania oceny możliwych synergii z dyrektywą w sprawie odpadów;

19.   ponownie wzywa Komisję do możliwie najszybszego przygotowania dyrektywy w sprawie należytego zarządzania odpadami biologicznymi w celu zmniejszenia ilości odpadów biologicznych, które są składowane lub spalane, a które można by wykorzystać do produkcji kompostu i biogazu; podkreśla, że odpowiedniej jakości kompost i przetworzone pozostałości z produkcji biogazu mogą znacznie przyczyniać się do utrzymania i zwiększenia zawartości materii organicznej w glebie;

Zmiany klimatyczne

20.   uznaje, że zmiany w użytkowaniu gleby mogą prowadzić do zwiększonej sekwestracji dwutlenku węgla lub też do zwiększenia emisji gazów cieplarnianych, np. w przypadku wylesień, osuszania torfowisk w wyniku niewłaściwej fitomelioracji lub melioracji wodnej, zaorywania użytków zielonych lub niewłaściwie prowadzonej orki na stoku; uznaje, że nie tylko użytkowanie gleby silnie wpływa na zmiany klimatyczne, lecz również same zmiany klimatyczne mogą prowadzić do poważnej degradacji czy erozji gleby;

21.   uznaje, że zmiany klimatyczne, poprzez zmiany temperatury i opadów deszczu, mogą wywierać poważny wpływ na cykle biogeochemiczne w glebie, które mają wpływ na jej żyzność; uznaje, że szczególnie zmiany równowagi środków odżywczych i wody w glebie oraz ich wpływ na produkcję żywności, transport środków odżywczych i zanieczyszczających oraz dostępność wody w glebie wymagają wzmożonej uwagi w warunkach zmieniającego się klimatu;

22.   zachęca Komisję do rozważenia środków, w tym wspólnej minimalnej opłaty, przykładowo od obniżenia poziomu emisji CO2; takie opłaty powinny być pobierane na szczeblu krajowym, a przychody z nich powinno się wykorzystać na rozwiązywanie problemów związanych z rodzajem zanieczyszczenia, które jest podstawą opłaty, przykładowo opracowywanie systemów charakteryzujących się wyższym poziomem sekwestracji CO2;

23.   wzywa Radę i Komisję, aby w negocjacjach w sprawie systemu, jaki ma obowiązywać po 2012 r. zgodnie z Ramową konwencją ONZ w sprawie zmian klimatu, uwzględniały ważną rolę polityki ochrony gleby zarówno w łagodzeniu zmian klimatycznych, jak i w dostosowywaniu się do skutków zmian klimatycznych;

24.   wzywa Komisję, aby wspierała dalsze badania nad rolą gleby w zwiększeniu retencji oraz przeciwdziałaniu obniżaniu się poziomu wód podziemnych, w łagodzeniu zmian klimatycznych, i w dostosowywaniu się do nich określiła najlepsze możliwe praktyki w zakresie środków zwiększających sekwestrację dwutlenku węgla w glebie oraz przedstawiła Parlamentowi Europejskiemu sprawozdanie przed końcem 2009 r., gdy badania obecnie przez nią prowadzone przyniosą rezultaty;

Rolnictwo

25.   zwraca uwagę, że produktywne tereny rolnicze stanowią coraz rzadszy zasób globalny, co wymaga stosowania trwałych praktyk rolniczych chroniących cenne właściwości gleby;

26.   uznaje, że praktyki rolnicze nie charakteryzujące się trwałością i stabilnością mogą wywrzeć głęboki negatywny wpływ na gleby oraz wody w dole rzek poprzez brak ochrony trudnej do utrzymania równowagi biogeochemicznej oraz różnorodności biologicznej gleby;

27.   wskazuje na fakt, że rolnictwo i leśnictwo odgrywają zasadniczą rolę w utrzymaniu jakości gleb oraz ich rewitalizacji, a w interesie rolników i leśników leży zachowanie swojej ziemi w dobrym stanie jako podstawy do produkcji; zauważa, że należy unikać trwałego uszczelniania gleb o wysokiej wartości ekologicznej lub produkcyjnej oraz pokrywania ich sztucznymi powierzchniami w rezultacie procesów urbanizacyjnych i rozbudowy infrastruktury, zwłaszcza w dorzeczach, na żyznych gruntach ornych i w strefach przybrzeżnych; wzywa wszystkie organy publiczne, od szczebla lokalnego po wspólnotowy, do zwrócenia szczególnej uwagi na strefy przybrzeżne, podlegające szczególnej presji wskutek działalności ludzkiej;

28.   zachęca Komisję do takiego ustalania priorytetów w zakresie europejskich powierzchni upraw, aby zapewniona została najlepsza możliwa ochrona gleby, a także do stworzenia podstaw wysokiej różnorodności biologicznej oraz składowania dwutlenku węgla; poza wychwytywaniem przez glebę, należałoby rozważyć także lasy, miedze oraz agroleśnictwo;

29.   ponownie wzywa Komisję do utworzenia wykazu metod rolniczych oraz ich różnych skutków dla gleby, tak aby promowane były najlepsze zabiegi agrotechniczne, stosownie do charakterystyki danej działalności rolniczej i do korzyści, jakie wynikają z niej dla gleby i szerszej pojętego środowiska;

30.   wzywa Komisję do promowania wzorcowych metod rolniczych ukierunkowanych na ochronę gleby;

Różnorodność biologiczna

31.   uważa za istotne, aby stosować zasadę zachowania ostrożności oraz zapewnić pełną realizację szóstego wspólnotowego programu działań w zakresie ochrony środowiska i pełne przestrzeganie aktów prawnych UE dotyczących ochrony środowiska, takich jak dyrektywa w sprawie siedlisk, dyrektywa w sprawie ptaków i ramowa dyrektywa wodna; ponadto uważa, że politykę wspólnotową należy w razie potrzeby poddać przeglądowi, aby lepiej zapobiegać spadkowi różnorodności biologicznej;

Badania naukowe

32.   wzywa Komisję do wspierania dalszych badań nad rolą gleby w ochronie różnorodności biologicznej oraz różnorodnością biologiczną gleby, w dziedzinach procesów leżących u podstaw funkcji gleby, zmian przestrzennych i czasowych w procesach gleby, czynników ekologicznych, ekonomicznych i społecznych będących przyczyną zagrożeń gleby, czynników mających wpływ na funkcje gleby w stosunku do środowiska oraz procedury operacyjne i technologie służące ochronie i rekultywacji gleby; pierwsze kroki w tym kierunku są zawarte w siódmym programie ramowym (2007-2013)(3) ;

Pustynnienie i stepowienie

33.   jest zdania, że wzmożony proces pustynnienia i stepowienia zachodzący w różnych regionach Unii jest wynikiem silnej antropopresji, spowodowanej głównie poprzez wylesianie dużych obszarów lub nadmiernego przesuszenia łąk i że jego reperkusje społeczno-ekonomiczne i oddziaływanie na środowisko naturalne nie są odpowiednio uwzględniane lub nie spotykają się z dostatecznym zrozumieniem ze strony niektórych organów wspólnotowych; uznaje potrzebę zintensyfikowanych badań naukowych oraz podwyższenia świadomości na ten temat w całej Wspólnocie;

34.   w tym kontekście wskazuje na fakt, że w 14 państwach członkowskich zachodzą procesy pustynnienia, a w 13 pozostałych nie odnotowuje się wprawdzie tego zjawiska, za to na poziomie regionalnym lub lokalnym występują tam takie zjawiska ekologiczne, jak erozja i zasolenie gleby;

35.   jest zdania, że dyrektywa ramowa znacznie poprawi wdrażanie konwencji ONZ w sprawie przeciwdziałania pustynnieniu oraz wzmocni wysiłki zmierzające do zapobiegania pustynnieniu i do łagodzenia pustynnienia i stepowienia w dotkniętych nim krajach Unii Europejskiej; uważa, że wiedza i doświadczenie zebrane w związku ze strategią tematyczną w dziedzinie gleby powinny być przekazywane i udostępniane krajom trzeciego świata, w których występuje problem pustynnienia;

36.   wzywa Komisję do przedstawienia komunikatu w sprawie pustynnienia i stepowienia – przede wszystkim w UE, a także w całym świecie – zawierającego precyzyjny opis regionów, które są lub mogą zostać dotknięte procesem pustynnienia lub stepowienia, oraz szczegółową analizę przyczyn i skutków społeczno-ekonomicznych w tych regionach, a także określającego właściwe działania wspólnotowe mające na celu przyczynienie się do ograniczenia negatywnych skutków tych procesów;

Zanieczyszczenie

37.   jest zdania, że zapobieganie zanieczyszczeniu gleby ma istotne znaczenie dla zachowania odpowiednich właściwości fizyko-chemicznych a także jakości gleby oraz dla zapewnienia ochrony innych elementów środowiskowa przyrodniczego; w związku z tym wzywa Komisję do zapewnienia zgodności istniejących i przyszłych wspólnotowych przepisów prawnych z tymi celami;

38.   uważa, że systemowe podejście do identyfikacji obszarów zanieczyszczonych, w oparciu o monitoring, o obiektywne parametry oraz wspólną listę działań, jest potrzebne do celów zgromadzenia niezbędnych informacji, stworzenia bazy danych pozwalających na rozwiązanie problemu spuścizny w postaci zanieczyszczonej gleby, co stanowiłoby sygnał dla podmiotów gospodarczych, zachęcający je do podejmowania skutecznych środków zapobiegawczych w celu uniknięcia zanieczyszczeń w przyszłości;

39.   podkreśla, że procedura identyfikacji zanieczyszczonych gruntów musi być powiązana ze spełnieniem warunku śledzenia zagrożeń, aby osiągnąć właściwe i proporcjonalne rozwiązanie problemu (podejście oparte na ocenie ryzyka);

40.   podkreśla, że oprócz różnych możliwości rekultywacji, takich jak dekontaminacja i zabezpieczenie, uwzględnić należy również inne opcje, takie jak odpowiednie środki ochronne i ograniczające oraz uwzględnienie naturalnych procesów redukcji szkodliwych substancji;

41.   wspiera Komisję w jej działaniach zmierzających do poszerzenia wiedzy społeczeństwa na temat miejsc zanieczyszczonych i potencjalnie zagrożonych zanieczyszczeniem oraz zwiększenie przejrzystości obrotu gruntami w oparciu o lokalne plany zagospodarowania przestrzennego, szczególnie poprzez opracowanie sprawozdania o stanie gleby, szczególnie w przypadku miejsc, w których prowadzono lub prowadzi się działania potencjalnie ją zanieczyszczające;

42.   przyjmuje z zadowoleniem fakt stworzenia ogólnoeuropejskiej platformy wymiany informacji między państwami członkowskimi dlatego, że wspiera ona transfer wiedzy i otwiera możliwość osiągnięcia efektów synergii; nalega, aby w trakcie dobrowolnego tworzenia tej platformy, która stanowi część strategii tematycznej UE w dziedzinie ochrony gleby, starano się już z powodu samych kosztów stosować podejście pragmatyczne uwzględniając systemy istniejące w państwach członkowskich;

43.   podkreśla, że należy ograniczyć do niezbędnych rozmiarów obowiązek sprawozdawczy i dokumentacyjny, ustanowiony w dyrektywie ramowej, aby nie obciążać nadmiernie miast, gmin i regionów; w szczególności państwa członkowskie powinny mieć prawo do stosowania własnego systemu sprawozdawczości;

Monitorowanie, skutki katastrof naturalnych, szkolenie i edukacja

44.   wzywa Komisję do zagwarantowania, że ochrona gleby i jej związek ze zmianami klimatycznymi, bioróżnorodnością, wylesieniem, osuszaniem gruntów, pustynnieniem, stepowieniem, obniżeniem poziomu wód gruntowych, zakwaszeniem, erozją i zwiększeniem ryzyka wskutek katastrof naturalnych i antropogenicznych będzie traktowana jako kwestia priorytetowa w ramach Globalnego Monitoringu Środowiska i Bezpieczeństwa (GMES) oraz programu INSPIRE;

45.   wzywa Komisję do popierania dalszych badań nad zwiększonym poziomem ryzyka powodzi i osuwania się ziemi spowodowanych zasychaniem i osiadaniem gleby, a także zwiększonym oddziaływaniem powodzi, osunięć ziemi i ruchów sejsmicznych powodowanych większym zagęszczeniem ludności oraz działalnością w strefach przybrzeżnych, dorzeczach i strefach otaczających wulkany i w pobliżu dużych emitorów CO2 i SO2, oraz wzywa do zidentyfikowania najlepszych działań służących stawieniu czoła temu zwiększonemu ryzyku;

46.   wzywa Komisję do zainicjowania transferu wiedzy na temat najlepszych praktyk dotyczących krajowego prawodawstwa w zakresie ochrony gleby oraz do opracowania systemów zachęt w tym celu;

47.   wzywa Komisję do zidentyfikowania bardziej strukturalnych dróg poprawy szkolenia i edukacji w obrębie Unii Europejskiej w dziedzinie klasyfikacji gleb, pobierania próbek, monitorowania i możliwych najlepszych działań w zakresie ochrony gleby wymiany informacji oraz najlepszych praktyk, pogłębiania wiedzy znaczenia i potrzeby ochrony gleby, a także promowania w rolnictwie najlepszych zabiegów agrotechnicznych przywracających funkcję produkcyjną gleby;

o
o   o

48.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państwa członkowskich.

(1) Dz.U. L 242 z 10.9.2002, str. 1. (2) Dz.U. C 87 E z 7.4.2004, str. 395. (3) Decyzja nr 1982/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. dotycząca siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007-2013) (Dz.U. L 412 z 30.12.2006, str. 1).

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE w celu uwzględnienia działalności lotniczej w systemie handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (COM(2006)0818 – C6-0011/2007 – 2006/0304(COD))

P6_TA(2007)0505 A6-0402/2007

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0818),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 175 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0011/2007),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinie Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz Komisji Transportu i Turystyki (A6-0402/2007),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 13 listopada 2007 r. w celu przyjęcia dyrektywy 2008/.../WE Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE w celu uwzględnienia działalności lotniczej w systemie handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji ║,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(1),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów(2),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie ║(4) ustanowiła system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie w celu wspierania redukcji emisji gazów cieplarnianych w sposób opłacalny i ekonomiczny.

(2)  Ostatecznym celem Ramowej konwencji ONZ w sprawie zmian klimatycznych, która została zatwierdzona w imieniu Wspólnoty Europejskiej decyzją Rady 94/69/WE z dnia 15 grudnia 1993 r. dotyczącą zawarcia Ramowej konwencji ONZ w sprawie zmian klimatu(5), jest osiągnięcie stabilizacji stężeń gazów cieplarnianych w powietrzu na poziomie, który zapobiega groźnej antropogenicznej ingerencji w system klimatyczny. Wspólnota wielokrotnie podkreślała, że średni wzrost temperatury powierzchni ziemi w skali światowej nie powinien przekroczyć 2°C w stosunku do okresu sprzed epoki przemysłowej. Z ostatnich badań naukowych i prac wynika, że aby osiągnięcie tego długoterminowego celu dotyczącego temperatury było możliwe, globalne emisje gazów cieplarnianych muszą osiągnąć najwyższy poziom w ciągu dwudziestu lat, a następnie ulec znacznym ograniczeniom rzędu 15 %, a być może nawet o 50 % w porównaniu do poziomów z 1990 r. W międzynarodowym procesie zmian klimatycznych nie został jeszcze ustalony poziom ilościowych redukcji, których muszą dokonać państwa od 2013 r. w celu osiągnięcia celu jakim jest stabilizacja stężeń gazów cieplarnianych. Podczas gdy niniejsza dyrektywa powinna być zgodna z wkładem UE w osiągnięcie tego długoterminowego celu dotyczącego temperatury, metody i podstawa przyznawania przydziałów operatorom statków powietrznych na mocy niniejszej dyrektywy po tej dacie powinny zostać poddane przeglądowi w świetle rozwoju nauki i sytuacji politycznej na arenie międzynarodowej.

(3)  Ramowa konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu wymaga od wszystkich stron opracowania i wdrożenia krajowych i, gdzie stosowne, regionalnych programów obejmujących działania mające na celu złagodzenie zmian klimatu.

(4)  Protokół z Kioto, który został zatwierdzony w imieniu Wspólnoty decyzją Rady 2002/358/WE z dnia 25 kwietnia 2002 r. dotyczącą zatwierdzenia przez Wspólnotę Europejską Protokołu z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu i wspólnej realizacji wynikających z niego zobowiązań(6), wymaga od krajów rozwiniętych dążenia do ograniczenia lub redukcji emisji gazów cieplarnianych pochodzących z sektora lotnictwa, kontrolowanych protokołem montrealskim, w drodze współpracy z Międzynarodową Organizacją Lotnictwa Cywilnego (ICAO).

(5)  Podczas gdy Wspólnota nie jest umawiającą się stroną Konwencji z Chicago z 1944 r., wszystkie państwa członkowskie są umawiającymi się stronami tej konwencji i członkami ICAO i wspierają prace nad przygotowaniem instrumentów rynkowych współpracując z innymi państwami na poziomie światowym. Na szóstym posiedzeniu Komitetu ICAO ds. ochrony środowiska naturalnego w zakresie lotnictwa, które odbyło się w 2004 r., uzgodniono, że system handlu emisjami pochodzącymi z lotnictwa oparty na nowym instrumencie i funkcjonujący pod kierownictwem ICAO wydaje się na tyle mało atrakcyjny, że nie należy się nim dalej zajmować. W związku z tym, w rezolucji 35-5 Zgromadzenia ICAO nie proponuje się nowego instrumentu, lecz zatwierdza "dalsze tworzenie systemu otwartego handlu emisjami w lotnictwie międzynarodowym" i przewiduje możliwość włączenia przez państwa emisji pochodzących z lotnictwa międzynarodowego do swoich systemów handlu ich emisjami.

(6)  Szósty wspólnotowy program działań środowiskowych ustanowiony decyzją nr 1600/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady(7) przewidywał, że Wspólnota określi i podejmie specjalne działania mające na celu redukcję emisji gazów cieplarnianych pochodzących z lotnictwa, jeżeli żadne tego rodzaju działanie nie zostanie uzgodnione w ramach ICAO przed 2002 r. W swoich konkluzjach z października 2002 r., grudnia 2003 r. i października 2004 r., Rada wielokrotnie wzywała Komisję do zaproponowania działania mającego na celu ograniczenie wpływu międzynarodowego transportu lotniczego na zmianę klimatu.

(7)  W celu osiągnięcia niezbędnej, znaczącej redukcji, polityki i działania powinny być realizowane na poziomie państw członkowskich i Wspólnoty we wszystkich sektorach gospodarki Wspólnoty, a nie tylko w sektorze przemysłowym i sektorze energetyki. Jeżeli wpływ sektora lotnictwa na zmianę klimatu będzie w dalszym ciągu wzrastał w dotychczasowym tempie, przyczyni się on do istotnego ograniczenia redukcji, osiągniętej przez inne sektory w ramach przeciwdziałania zmianie klimatu.

(8)   W celu wsparcia redukcji emisji ze statków powietrznych Komisja powinna sporządzić do 2009 r. studium wykonalności dotyczące możliwości określenia norm emisji dla silników lotniczych.

(9)  W swoim komunikacie z dnia 27 września 2005 r.(8) Komisja przyjęła strategię ograniczania wpływu lotnictwa na klimat. W ramach kompleksowego pakietu działań, w strategii zaproponowano włączenie lotnictwa do wspólnotowego systemu handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych i przewidziano utworzenie grupy roboczej do spraw lotnictwa, z udziałem przedstawicieli wielu zainteresowanych stron, w ramach drugiej fazy Europejskiego Program Zapobiegania Zmianom Klimatycznym, której zadaniem będzie rozważenie sposobów włączenia lotnictwa do systemu wspólnotowego. W swoich konkluzjach z grudnia 2005 r. Rada uznała, że z ekonomicznego punktu widzenia i z punktu widzenia ochrony środowiska, najlepszym rozwiązaniem będzie włączenie sektora lotnictwa do systemu wspólnotowego i wezwała Komisję do przedstawienia wniosku legislacyjnego przed końcem 2006 r. W swojej rezolucji z dnia 4 lipca 2006 r.(9) Parlament Europejski uznał, że handel emisjami może odegrać rolę jako część kompleksowego pakietu środków służących ograniczeniu wpływu lotnictwa na klimat, pod warunkiem, że będzie właściwie zaplanowany.

(10)   Oprócz narzędzi ekonomicznych istnieje znaczny potencjał w zakresie obniżenia emisji dzięki ulepszeniom technologiczno-operacyjnym, które obecnie należy wspierać jeszcze bardziej niż w przeszłości.

(11)   Zużycie paliwa można zmniejszyć nawet o 12 proc. jedynie poprzez sprawniejsze zarządzanie ruchem lotniczym, co przyczyniłoby się do ograniczenia emisji CO2. W związku z tym należy jak najszybciej i możliwie skutecznie doprowadzić do realizacji projektu jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej i projektu SESAR. Ustanowienie w sposób szybki i zdecydowany funkcjonalnych bloków przestrzeni powietrznej, elastycznych bloków przestrzeni powietrznej oraz zapewnienie elastycznego wykorzystania przestrzeni powietrznej jest przede wszystkim zadaniem państw członkowskich oraz Wspólnoty w porozumieniu z zainteresowanymi użytkownikami przestrzeni powietrznej. Z tego względu należy wspierać również inicjatywę AIRE (Atlantic Interoperability Initiative to Reduce Emissions) między UE a Federalną Administracją Lotnictwa Stanów Zjednoczonych.

(12)  Badania naukowe i technologia są kluczem do innowacji i dalszych kroków na drodze do ograniczenia emisji w ruchu lotniczym. Producentów samolotów i silników, jak również producentów paliw wzywa się do prowadzenia badań i wdrażania innowacji, co przyczyni się w znacznym stopniu do ograniczenia wpływu ruchu lotniczego na zmiany klimatyczne, oraz do wprowadzania tych innowacji w życie. Wspólnota w dalszym ciągu powinny wspierać wspólną inicjatywę technologiczną "Clean Sky", podjętą w siódmym programie ramowym, której celem jest radykalne ograniczenie negatywnego wpływu ruchu lotniczego na środowisko. Wspólnota powinna nadal zdecydowanie popierać prace ACARE (Komitetu Doradczego ds. Badań Aeronautycznych w Europie), a w szczególności jego strategiczny program badań (SRA), w którym za cel postawiono zmniejszenie o 50% emisji dwutlenku węgla na kilometr oraz zmniejszenie o 80% emisji tlenku azotu przez transport lotniczy do 2020 r.

(13)  Dotacje do portów lotniczych stanowią w niektórych przypadkach nieprawidłową zachętę dotyczącą emisji gazów cieplarnianych. Komisja musi zatem w pełni przestrzegać obowiązującego prawa konkurencji.

(14)  Celem niniejszej dyrektywy jest ograniczenie udziału lotnictwa w czynnikach powodujących globalną zmianę klimatu poprzez włączenie emisji pochodzących z działalności lotniczej do systemu wspólnotowego.

(15)  Operatorzy statków powietrznych mają najbardziej bezpośrednią kontrolę nad typami samolotów w eksploatacji oraz sposobami wykonywania lotów i dlatego powinni być odpowiedzialni za wypełnianie obowiązków nałożonych przez niniejszą dyrektywę. Operator może być identyfikowany za pomocą kodu linii ICAO lub każdego innego uznawanego kodu, stosowanego do identyfikacji lotu. Jeżeli tożsamość operatora nie jest znana, za operatora statku powietrznego powinno uważać się właściciela statku powietrznego, chyba że przedstawi on dowód wskazujący inną osobę będącą operatorem.

(16)  Należy zapewnić równe szanse portom lotniczym i operatorom statków powietrznych. Dlatego system wspólnotowy powinien od początku obejmować zarówno loty z, jak i do Unii Europejskiej, oraz loty w obrębie Unii Europejskiej.

(17)  Od 2011 r. system wspólnotowy powinien on obejmować ▌emisje z wszystkich lotów kończących się lub rozpoczynających w portach lotniczych we Wspólnocie. ▌Jeżeli kraj trzeci przyjmie środki mające na celu ograniczenie wpływu na zmianę klimatu lotów rozpoczynających się w tym kraju, które są co najmniej równoważne wymogom niniejszej dyrektywy, zakres systemu wspólnotowego powinien zostać zmieniony tak, aby zostały z niego wyłączone loty z tego kraju. Zmiany klimatyczne to globalne zjawisko wymagające globalnych rozwiązań. Wspólnota uważa niniejszą dyrektywę za ważny pierwszy krok w tym kierunku. Zachęca się strony niebędące członkami UE do udziału w debacie poprzez zgłaszanie propozycji pomysłów na rzecz dalszego rozwoju tego instrumentu politycznego. Aby przydać wagi opiniom stron trzecich, Komisja winna pozostawać z nimi w stałym kontakcie zarówno przed wdrożeniem niniejszej dyrektywy, jak i w trakcie jej wdrażania. Jeżeli Unia Europejska dojdzie do porozumienia ze stroną trzecią co do wspólnego systemu wywierającego co najmniej taki sam pozytywny wpływ na środowisko jak ta dyrektywa, Komisja może zaproponować zmianę dyrektywy. W każdym razie Komisja może zaproponować, aby system ten nie obejmował lotów rozpoczynających się w krajach trzecich, jeżeli w danym kraju trzecim działa system wywierający co najmniej taki sam korzystny wpływ na środowisko jak w przypadku przepisów niniejszej dyrektywy.

(18)  Sektor lotnictwa ma wpływ na globalny klimat poprzez uwalnianie dwutlenku węgla, tlenków azotu, pary wodnej, cząsteczek siarki i sadzy. Międzyrządowy Zespół do spraw Zmiany Klimatu ustalił, że łączny wpływ sektora lotnictwa jest obecnie dwu- do czterokrotnie wyższy od skutków emisji samego dwutlenku węgla, pochodzących z tego sektora w poprzednich latach. Wyniki ostatnich badań przeprowadzonych we Wspólnocie wskazują, że łączny wpływ lotnictwa mógłby być około dwukrotnie wyższy niż wpływ samego dwutlenku węgla. Niemniej jednak, w żadnym z tych szacunków nie bierze się pod uwagę wysoce niepewnego wpływu chmur Cirrus. Zgodnie z art. 174 ust. 2 Traktatu, polityka Wspólnoty dotycząca środowiska naturalnego musi się opierać na zasadzie ostrożności i dlatego każdym rodzajem wpływu lotnictwa należy zająć się w możliwie największym zakresie. Organy zarządzania ruchem lotniczym (ATM) powinny stosować skuteczne środki na rzecz zapobiegania powstawaniu smug kondensacyjnych i chmur Cirrus przy pomocy zmiany tras lotów, a mianowicie poprzez dopilnowanie, aby trasy lotów nie przebiegały przez obszary, w których przewiduje się powstawanie takich chmur z uwagi na szczególne warunki atmosferyczne. Ponadto powinny one zdecydowanie wspierać badania naukowe dotyczące tworzenia się smug kondensacyjnych i chmur Cirrus, w tym skutecznych środków ograniczających (np. paliwa, silników, zarządzania ruchem lotniczym), które nie wpływają niekorzystnie na realizację innych celów z zakresu ochrony środowiska. W oczekiwaniu na zaproponowanie przez Komisję innych instrumentów prawnych, które skoncentrują się w szczególności na problemie emisji tlenków azotu w ruchu lotniczym, należy zastosować mnożnik w odniesieniu do każdej emitowanej tony CO2.

(19)   Potrzebne są również inne działania, które uzupełniałyby niniejszą dyrektywę. Należy powołać grupy refleksji, które zajmą się rozpatrzeniem innych środków działania.

(20)  W celu niedopuszczenia do zakłócenia konkurencji, należy określić zharmonizowaną metodę rozdzielania przydziałów. Aby zapewnić dostęp do rynku nowym operatorom, pewna część przydziałów będzie rozdzielana w drodze licytacji, zgodnie z zasadami, które opracuje Komisja. Operatorzy statków powietrznych, którzy zaprzestali działalności, powinni być w dalszym ciągu brani pod uwagę przy wydawaniu przydziałów do końca okresu, w odniesieniu do którego nieodpłatne przydziały zostały już rozdzielone.

(21)  Mimo że operatorom statków powietrznych trudno jest przejść na alternatywne (odnawialne) źródła energii, sektor lotnictwa musi w znaczący sposób ograniczyć emisje zgodnie z ogólnym celem UE zmniejszenia emisji o 20 do 30% w porównaniu z poziomami z 1990 r. W przypadku każdego okresu zobowiązania w ramach systemu wspólnotowego, do którego ma zostać włączone lotnictwo oraz w zależności od okresu odniesienia zastosowanego dla lotnictwa w danym okresie zobowiązania, docelowy poziom dla lotnictwa powinien zostać ustalony na podstawie przeciętnych działań wymaganych w przypadku sektorów, w których występują źródła stacjonarne, we wszystkich państwach członkowskich.

(22)  Lotnictwo przyczynia się do ogólnego wpływu działalności człowieka na zmianę klimatu. Wpływy ze sprzedaży przydziałów w drodze licytacji powinny być wykorzystywane na ograniczanie skutków emisji gazów cieplarnianych oraz na dostosowywanie się do skutków zmian klimatu w UE i w krajach trzecich, szczególnie w krajach rozwijających się, a także na finansowanie badań naukowych i badań w zakresie rozwoju dotyczących ograniczania skutków i dostosowywania się do nich. W celu zmniejszenia do pewnego stopnia obciążenia dla obywateli przychody ze sprzedaży emisji w drodze licytacji powinny zostać również wykorzystane na obniżkę podatków i opłat nakładanych na przyjazne dla środowiska rodzaje transportu, takie jak kolej i autobusy. Powinny one zostać również wykorzystane na pokrycie uzasadnionych kosztów państw członkowskich, poniesionych w związku z wdrażaniem niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie mogą także wykorzystać te przychody na ograniczenie lub nawet wyeliminowanie wszelkich problemów dla najbardziej oddalonych regionów związanych z dostępnością i konkurencyjnością oraz problemów związanych ze zobowiązaniami z tytułu świadczenia usług publicznych w związku z wdrażaniem niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie powinny informować Komisję o działaniach podejmowanych w tym zakresie.

(23)  W celu zwiększenia opłacalności systemu, operatorzy statków powietrznych powinni mieć możliwość wykorzystania przydziałów dla instalacji w innych sektorach handlu przydziałami emisji, poświadczonych redukcji emisji (CER) i jednostek redukcji emisji (ERU) z działalności projektowej w celu wypełnienia obowiązku zrzeczenia się przydziałów▌.

(24)  Już w wyniku obowiązującego systemu handlu emisjami energochłonne sektory przemysłu znajdują się pod presją spowodowaną bardzo wysokimi cenami CO2. Występuje realne zagrożenie przeniesienia środka ciężkości emisji CO2 do krajów rozwijających się o najbardziej zaawansowanej gospodarce (tzw. "carbon leakage"), jeżeli do systemu zostanie włączony kolejny ważny sektor przemysłowy zobowiązany do wykupu zezwoleń na emisje. W celu uniknięcia takiego przesunięcia z energochłonnych sektorów przemysłowych, np. produkcji cementu, wapna lub hutnictwa stali, Komisja zbada różne możliwości, takie jak cele sektorowe lub dostosowanie podatku granicznego, i przed końcem 2008 r. opublikuje sprawozdanie w sprawie najlepszego sposobu rozwiązania tej kwestii.

(25)  W celu zmniejszenia obciążeń administracyjnych dla operatorów statków powietrznych, za każdego operatora statku powietrznego powinno być odpowiedzialne jedno państwo członkowskie. Na państwach członkowskich powinien spoczywać obowiązek zapewnienia, że operatorzy statków powietrznych, którym wydano licencję na prowadzenie działalności w tym państwie, lub operatorzy statków powietrznych nieposiadający takiej licencji lub operatorzy z krajów trzecich, których emisje w roku bazowym można w znacznej części przypisać temu państwu członkowskiemu, wypełniają wymogi niniejszej dyrektywy.

(26)  W celu zachowania integralności systemu rachunkowości stosowanego w ramach sytemu wspólnotowego i w związku z tym, że emisje pochodzące z lotnictwa międzynarodowego nie są jeszcze objęte zobowiązaniami państw członkowskich wynikającymi z Protokołu z Kioto, przydziały przyznane sektorowi lotnictwa powinny być wykorzystywane jedynie do celów wypełnienia obowiązków zrzekania się przydziałów, nałożonych na operatorów statków powietrznych na mocy niniejszej dyrektywy. Niemniej jednak operatorzy statków powietrznych powinni mieć możliwość wymiany przydziału wydanego dla sektora lotnictwa na przydział, który może być wykorzystany przez wszystkich operatorów w systemie, poprzez swojego administratora rejestru.

(27)  Dla zapewnienia równego traktowania operatorów statków powietrznych państwa członkowskie powinny stosować ujednolicone zasady administrowania podlegającymi im operatorami statków powietrznych zgodnie z konkretnymi wytycznymi, które ma opracować Komisja.

(28)  Europejska Organizacja ds. Bezpieczeństwa Żeglugi Powietrznej (Eurocontrol) może dysponować informacjami, które mogłyby pomóc państwom członkowskim lub Komisji w wywiązaniu się z ich obowiązków wynikających z niniejszej dyrektywy.

(29)  Przepisy regulujące funkcjonowanie systemu wspólnotowego w zakresie monitorowania, sprawozdawczości i weryfikacji emisji oraz kar dla operatorów powinny również mieć zastosowanie do operatorów statków powietrznych.

(30)  Niniejsza dyrektywa nie powinna uniemożliwiać państwom członkowskim utrzymania lub ustanowienia innych uzupełniających, równoległych polityk lub działań dotyczących ogólnego wpływu sektora lotnictwa na zmiany klimatu.

(31)  Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(10).

(32)  W szczególności Komisji należy przyznać uprawnienia do przyjęcia środków dotyczących sprzedaży w drodze licytacji tych przydziałów, które nie muszą być wydane nieodpłatnie, i do wprowadzania zmian do wykazu działalności lotniczej znajdującego się w załączniku I w przypadku, gdy kraj trzeci wprowadzi środki mające na celu ograniczenie wpływu lotnictwa na zmianę klimatu. Ponieważ środki te mają zakres ogólny i mają na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy i do jej uzupełnienia poprzez dodanie lub modyfikację nowych innych niż istotne elementów, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(33)  Ponieważ cel proponowanego działania nie może być osiągnięty przez państwa członkowskie działające samodzielnie, a może, z uwagi na skalę i skutki proponowanego działania, być lepiej zrealizowany na poziomie Wspólnoty, może ona przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości ustanowioną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, ustanowioną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(34)  Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2003/87/WE,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Zmiany do dyrektywy 2003/87/WE

W dyrektywie 2003/87/WE wprowadza się następujące zmiany:

1)  Przed art. 1 dodaje się nagłówek rozdziału I w następującym brzmieniu:

Rozdział I

Przepisy ogólne

2) W art.  3 wprowadza się następujące zmiany:

3)  Po art. 3 dodaje się następujący rozdział II i nagłówek rozdziału III i art. 3e:

"Rozdział II

Lotnictwo

Artykuł 3a

Zakres rozdziału II

Przepisy niniejszego rozdziału mają zastosowanie do rozdzielania i wydawania przydziałów emisji w odniesieniu do działalności lotniczych wymienionych w załączniku I.

Artykuł 3b

Łączna liczba przydziałów emisji dla lotnictwa

1.  ▌Łączna liczba przydziałów emisji, które zostaną przyznane operatorom statków powietrznych, odpowiada 90% sumy historycznych emisji pochodzących z lotnictwa w odniesieniu do każdego roku.

2.  W zależności od tego, czy docelowo na okres po 2012 r. zostanie wybrana redukcja o 30%, czy o 20% względem roku 1990, Komisja zmniejszy całkowitą ilość przydziałów dla operatorów statków powietrznych na kolejne okresy na mocy art. 11 ust. 2, zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 23 ust. 2a. W wyniku tego zmniejszenia ustanowiony zostanie mechanizm gwarantujący utrzymanie efektywności systemu w zakresie ochrony środowiska naturalnego. Przewiduje się kolejne zmniejszenia całkowitej ilości przyznawanych przydziałów.

▌

3.  W ciągu sześciu miesięcy od wejścia w życie niniejszej dyrektywy, Komisja podejmie decyzję w sprawie historycznych emisji pochodzących z lotnictwa, na podstawie najlepszych dostępnych danych.

Artykuł 3c

Metody rozdzielania przydziałów emisji dla lotnictwa

1.  Począwszy od 2011 r. 25% przydziałów jest sprzedawanych w drodze licytacji. ▌

2.  Dla kolejnych okresów odsetek, który zostanie sprzedany w drodze licytacji, o którym mowa w ust. 1, zostaje zwiększony zgodnie z maksymalnym poziomem sprzedaży w drodze licytacji w innych sektorach.

3.  Komisja przyjmie rozporządzenie zawierające szczegółowe przepisy regulujące sprzedaż przez państwa członkowskie w drodze licytacji przydziałów, które nie muszą być wydane nieodpłatnie zgodnie z ust. 1 i 2. Liczba przydziałów emisji, które mają być sprzedane w drodze licytacji w każdym okresie przez każde państwo członkowskie, jest proporcjonalna do jego udziału w łącznej ilości przypisanych emisji pochodzących z lotnictwa dla wszystkich państw członkowskich na rok odniesienia, wykazanych w sprawozdaniu składanym na mocy art. 14 ust. 3 i zweryfikowanym na mocy art. 15. Dla okresu, o którym mowa w art. 11 ust. 2, rokiem odniesienia jest 2010 r., dla każdego następnego okresu, o którym mowa w art. 11 ust. 2, rokiem odniesienia jest rok kalendarzowy kończący się 24 miesiące przed początkiem okresu, do którego odnosi się sprzedaż w drodze licytacji.

To rozporządzenie, służące wprowadzeniu zmian do mało istotnych elementów dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, zostanie przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 23 ust. 2a.

4.  Komisja przyjmuje rozporządzenie określające szczegółowe przepisy dotyczące ustanawiania europejskiej rezerwy przydziałów. Odsetek przydziałów stanowiących rezerwę na rzecz ewentualnych nowych operatorów statków powietrznych w każdym okresie określa Komisja, uwzględniając analizy prognoz rynkowych wydawanych przez stosowne organy.

5.  Przychody ze sprzedaży przydziałów emisji w drodze licytacji ▌ wykorzystuje się na ▌ograniczanie skutków emisji gazów cieplarnianych oraz na dostosowywanie się do skutków zmian klimatu w UE i w krajach trzecich, szczególnie w krajach rozwijających się, a także na finansowanie badań naukowych i badań w zakresie rozwoju dotyczących ograniczania skutków, zwłaszcza w sektorze lotnictwa, i dostosowywania się do nich. W celu zmniejszenia do pewnego stopnia obciążenia dla obywateli, przychody ze sprzedaży emisji w drodze licytacji powinny zostać również wykorzystane na obniżkę podatków i opłat nakładanych na przyjazne dla środowiska środki transportu, takie jak kolej i autobusy. Mogą one zostać również wykorzystane na pokrycie uzasadnionych kosztów państw członkowskich, poniesionych w związku z wdrażaniem niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie mogą także wykorzystać te przychody na ograniczenie lub nawet wyeliminowanie wszelkich problemów z dostępnością i konkurencyjnością występujących w najbardziej oddalonych regionach oraz problemów związanych ze zobowiązaniami z tytułu świadczenia usług publicznych w związku z wdrażaniem niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie informują Komisję o środkach podjętych na mocy niniejszego ustępu.

6.  Informacje dostarczone Komisji na podstawie niniejszej dyrektywy nie zwalniają państw członkowskich z obowiązku zgłoszenia na mocy art. 88 ust 3 Traktatu.

Artykuł 3d

Rozdzielanie i wydawanie przydziałów emisji dla operatorów statków powietrznych

1.  W odniesieniu do każdego okresu, o którym mowa w art. 11 ust. 2, każdy operator statku powietrznego może ubiegać się o przyznanie przydziałów emisji, które będą rozdzielane nieodpłatnie zgodnie z art. 3c. Z wnioskiem można wystąpić do właściwego organu administrującego państwa członkowskiego, przedstawiając zweryfikowane dane dotyczące tonokilometrów dla działalności lotniczej wymienionej w załączniku I wykonanej przez tego operatora w roku kalendarzowym kończącym się dwadzieścia cztery miesiące przed początkiem okresu, którego dotyczy wniosek, zgodnie z załącznikami IV i V. Wniosek należy złożyć na co najmniej dwadzieścia jeden miesięcy przed początkiem okresu, którego wniosek dotyczy.

2.  Co najmniej osiemnaście miesięcy przed początkiem okresu, którego dotyczy wniosek, państwa członkowskie przedkładają Komisji wnioski otrzymane na mocy ust. 1.

3.  Co najmniej piętnaście miesięcy przed początkiem każdego okresu, o którym mowa w art. 11 ust. 2, Komisja podejmuje decyzję w sprawie:

Wzorzec porównawczy, o którym mowa w lit. b), wylicza się poprzez podzielenie liczby przydziałów, przyznanych nieodpłatnie, przez sumę tonokilometrów podanych we wnioskach przedłożonych Komisji zgodnie z art. 2.

4.  W ciągu trzech miesięcy od dnia, w którym Komisja podejmie decyzję na mocy ust. 3, każde administrujące państwo członkowskie dokona obliczeń i opublikuje informację o:

5.  Przed dniem 28 lutego 2011 r. i przed dniem 28 lutego w każdym następnym roku, właściwy organ administrującego państwa członkowskiego wyda każdemu operatorowi statku powietrznego taką liczbę przydziałów emisji, jaka została przyznana temu operatorowi statku powietrznego na dany rok.

6.  Komisja wdraża odpowiednie środki w zakresie rozdzielania przydziałów, tak aby uwzględnić nowych operatorów lotniczych.

"Nowy operator lotniczy" oznacza operatora statku powietrznego, który uzyskał certyfikat przewoźnika lotniczego (AOC) po raz pierwszy od rozpoczęcia okresu, o którym mowa w art. 11 ust. 2 i rozpoczął działalność w tym samym okresie.

7.  W przypadku fuzji lub przejęcia, w które zaangażowanych jest wielu przewoźników przez dany okres czasu, przydziały uprzednio im przyznane lub, nabyte przez nich zostają przejęte przez nowy podmiot. W przypadku zaprzestania działalności przez dane towarzystwo przysługujące mu przydziały są wprowadzane na rynek wtórny przydziałów przez państwo macierzyste. Na początku następnego roku, pozostałą do dyspozycji część przydziałów w całości przeznacza się do sprzedaży w drodze licytacji, biorąc pod uwagę ogólny rytm zmniejszania dozwolonych przydziałów.

8.  Na podstawie doświadczeń okresu 2010-2012 Komisja przedstawi wniosek dotyczący części zezwoleń na emisję, którą lotnictwo ma prawo nabywać na wtórnym rynku szerszych systemów praw do emisji.

Rozdział III

Instalacje stacjonarne

Artykuł 3e

Zakres rozdziału III

Przepisy niniejszego rozdziału mają zastosowanie do pozwoleń na emisję gazów cieplarnianych i do rozdzielania i wydawania przydziałów w odniesieniu do działalności wymienionych w załączniku I innych niż działalność lotnicza.

4)  Artykuł 5 litera a) otrzymuje następujące brzmienie:

5) W art.  6 ust. 2 lit. e) po wyrazie "przydziałów" dodaje się wyrazy ", innych niż przydziały wydane na mocy rozdziału II,".

6)  Po art. 11 dodaje się nagłówek rozdziału IV w następującym brzmieniu:

Rozdział IV

Przepisy mające zastosowanie do lotnictwa i instalacji stacjonarnych

7)  W art. 11a dodaje się ust. 1a w następującym brzmieniu:

1a.  Z zastrzeżeniem ust. 3, w każdym z okresów, o których mowa w art. 11 ust. 2, państwa członkowskie zezwalają każdemu operatorowi statku powietrznego na wykorzystanie przydziałów wydanych na mocy rozdziału III, CER i ERU z działalności projektowej do wyrażonej procentowo liczby przydziałów, której jest on zobowiązany się zrzec zgodnie z art. 12 ust. 2a; ta wartość procentowa jest średnią wartości procentowych określonych przez państwa członkowskie na wykorzystanie CER i ERU na dany okres zgodnie z ust. 1.

Komisja publikuje te wartości procentowe co najmniej sześć miesięcy przed początkiem każdego okresu, o którym mowa w art. 11 ust. 2.

Udział poświadczonych redukcji emisji (CER) lub jednostek redukcji emisji (ERU) wykorzystywanych w związku z działalnością lotniczą jest poddawany przeglądowi jednocześnie z ich stosowaniem w innych sektorach jako część przeglądu systemu handlu przydziałami emisji.

8) W art.  11b ust. 2, wyraz "instalacje" zastępuje się wyrazem "działania".

9) W art.  12 wprowadza się następujące zmiany:

2f.  Mając na uwadze zobowiązanie przewoźników lotniczych do zwiększenia wydajności silników lotniczych o 50% do 2020 r., Komisja składa Parlamentowi Europejskiemu sprawozdanie w 2010 i 2015 r. na temat postępów w realizacji tego celu.

2g.  Natychmiast po udostępnieniu wystarczających dowodów naukowych zaproponowany zostanie odpowiedni mnożnik w celu uwzględnienia wpływu chmur Cirrus wywołanych działalnością lotniczą

10) W art.  13 ust.3 wyrazy "art. 12 ust. 3" zastępuje się wyrazami "art. 12 ust. 2a lub ust. 3".

11) W art.  14 wprowadza się następujące zmiany:

12) W art.  15 wprowadza się następujące zmiany:

13) W art.  16 wprowadza się następujące zmiany:

14)  Dodaje się art. 18a i art.18b w brzmieniu:

Artykuł 18a

Administrujące państwo członkowskie

1.  Administrującym państwem członkowskim dla operatora statku powietrznego jest:

2.  Na podstawie najlepszych dostępnych informacji Komisja:

3.  Do celów ust. 1 "rok bazowy" oznacza, w odniesieniu do operatora, który rozpoczął działalność we Wspólnocie po dniu 1 stycznia 2006 r., pierwszy rok kalendarzowy działalności; we wszystkich innych przypadkach oznacza rok kalendarzowy rozpoczynający się w dniu 1 stycznia 2006 r.

4.  W celu zapewnienia równego traktowania operatorów statków powietrznych Komisja przyjmuje szczegółowe wytyczne dla ujednolicenia administrowania operatorami statków powietrznych przez administrujące państwa członkowskie.

Artykuł 18b

Pomoc Europejskiej Organizacji ds. Bezpieczeństwa Żeglugi Powietrznej (Eurocontrol)

W celu wypełnienia swoich obowiązków, określonych w art. 3b ust. 3 i art. 18a, Komisja może zwrócić się o pomoc do Europejskiej Organizacji ds. Bezpieczeństwa Żeglugi Powietrznej (Eurocontrol) i wyznacza niezależną organizację, której linie lotnicze będą bezpośrednio dostarczać dane.

_________________________

* Dz.U. L 240 z 24.8.1992, str. 1.

▌

15) W art.  23 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:

2a.  W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, zastosowanie mają art. 5a ust. 1 do ust. 4 i art. 7 decyzji 1999/468/WE, przy uwzględnieniu przepisów jej art. 8.

16)  Dodaje się art. 25a w brzmieniu:

Artykuł 25a

Środki krajów trzecich mające na celu ograniczenie wpływu lotnictwa na zmianę klimatu

Jeżeli kraj trzeci przyjmuje środki mające na celu ograniczenie wpływu na zmianę klimatu lotów ▌, które są co najmniej równoważne wymogom niniejszej dyrektywy, Komisja wprowadza do niej zmiany w celu uniknięcia podwójnego liczenia i zagwarantowania równego traktowania.

Taką zmianę, służącą modyfikacji mało istotnych elementów niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 23 ust. 2a.

17) W art.  28 wprowadza się następujące zmiany:

18)  Po art. 30 dodaje się następujący nagłówek:

Rozdział V

Przepisy końcowe

19)  W załącznikach I, IV i V wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 2

Transpozycja

1.  Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy nie później niż ...(11). Państwa członkowskie przekażą Komisji teksty tych przepisów i tabelę korelacji między tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienia do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2.  Państwa członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą. Komisja poinformuje o tym pozostałe państwa członkowskie.

3.  W przypadku, gdy państwa trzecie lub grupy tych krajów dojdą do porozumienia z Unią Europejską co do wspólnego systemu handlu emisjami przynoszącego co najmniej takie same korzyści dla środowiska, jak system będący przedmiotem niniejszej dyrektywy, Komisja może zaproponować zmianę niniejszej dyrektywy w celu dostosowania jej do przepisów takiego wspólnego systemu.

Artykuł 3

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 4

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK

W załącznikach I, IV i V do dyrektywy 2003/87/WE wprowadza się następujące zmiany:

1)  W załączniku I wprowadza się następujące zmiany:

2)  W załączniku IV wprowadza się następujące zmiany:

a)   po tytule dodaje się następujący nagłówek:

CZĘŚĆ A – Monitorowanie i sprawozdawczość w zakresie emisji z instalacji stacjonarnych

b)   dodaje się część B w brzmieniu:

CZĘŚĆ B – Monitorowanie i sprawozdawczość w zakresie emisji z działalności lotniczej

Monitorowanie emisji ditlenku węgla

Emisje są monitorowane przez obliczanie. Emisje oblicza się za pomocą wzoru:

zużycie paliwa x współczynnik emisji

Zużycie paliwa obejmuje paliwo zużyte przez pomocniczy zespół napędowy. Jeżeli to możliwe, stosuje się rzeczywiste zużycie paliwa dla każdego lotu, które wylicza się za pomocą wzoru:

ilość paliwa w zbiornikach statku powietrznego po zakończeniu uzupełnienia zapasu dla danego lotu – ilość paliwa w zbiornikach paliwa po zakończeniu uzupełnienia zapasu dla następnego lotu + zapas paliwa dla tego następnego lotu.

Jeżeli dane dotyczące rzeczywistego zużycia paliwa nie są dostępne, stosuje się standardową metodę w celu oszacowania zużycia paliwa na podstawie najlepszych dostępnych danych.

Należy przyjąć standardowe współczynniki emisji określone przez IPCC, zaczerpnięte z wytycznych IPCC z 2006 r. (IPCC Inventory Guidelines) lub kolejnych uaktualnionych wersji tych wytycznych, chyba że współczynniki emisji dla danej działalności, określone przez niezależne akredytowane laboratoria za pomocą akceptowanych metod analitycznych są bardziej dokładne. Współczynnik emisji dla biomasy wynosi zero.

Dla każdego lotu i każdego rodzaju paliwa należy wykonać odrębne wyliczenie.

Sprawozdawczość dotycząca emisji

Każdy operator statku powietrznego w swoim sprawozdaniu przedkładanym na mocy art. 14 ust. 3 podaje następujące informacje:

A.  Dane identyfikacyjne operatora, w tym:

-  administrujące państwo członkowskie;

B.  Dla każdego rodzaju paliwa, dla którego wylicza się emisje:

Monitorowanie danych dotyczących tonokilometrów do celów art. 3d

Do celów ubiegania się o przyznanie przydziałów emisji zgodnie z art. 3d ust. 1, prowadzoną działalność lotniczą wylicza się w tonokilometrach za pomocą następującego wzoru:

tonokilometry = odległość x ładunek handlowy

gdzie:

"odległość" oznacza długość ortodromy między portem lotniczym odlotu a portem lotniczym przylotu; oraz

"ładunek handlowy" oznacza łączną masę przewożonego ładunku, przesyłek pocztowych i pasażerów.

Sprawozdawczość w odniesieniu do danych dotyczących tonokilometrów do celów art. 3d

Każdy operator statku powietrznego w swoim wniosku przedkładanym na mocy art. 3d ust. 1 podaje następujące informacje:

A.  Dane identyfikacyjne operatora, w tym:

-  administrujące państwo członkowskie;

B.  Dane dotyczące tonokilometrów:

3)  W załączniku V wprowadza się następujące zmiany:

a)   po tytule dodaje się następujący nagłówek:

CZĘŚĆ A – Weryfikacja emisji pochodzących z instalacji stacjonarnych

b)   dodaje się część B w brzmieniu:

CZĘŚĆ B – Weryfikacja emisji pochodzących z działalności lotniczej

(13)  Ogólne zasady i metoda ustanowione w niniejszym załączniku mają zastosowanie do weryfikacji sprawozdań dotyczących emisji pochodzących z lotów, które mieszczą się w zakresie działalności lotniczej wymienionej w załączniku I.

W tym celu:

a)   w pkt 3, odniesienie do operatora rozumie się jako odniesienie do operatora statku powietrznego, a w lit. c), odniesienie do instalacji rozumie się jako odniesienie do statku powietrznego wykorzystywanego do wykonywania działalności lotniczej objętej sprawozdaniem;

Dodatkowe przepisy odnośnie do weryfikacji sprawozdań dotyczących emisji pochodzących z lotnictwa

(14)  Kontroler w szczególności sprawdza:

Wspólnota i państwa członkowskie zapewniają dokonanie przed wdrożeniem dyrektywy harmonizacji metod pracy stosowanych przez weryfikatora oraz jednolite stosowanie przepisów dyrektywy.

Dodatkowe przepisy odnośnie do weryfikacji danych dotyczących tonokilometrów przekazanych do celów art. 3d ust. 1

(15)  Ogólne zasady i metoda wykorzystywane do weryfikacji sprawozdań dotyczących emisji na mocy art. 14 ust. 3, ustanowione w niniejszym załączniku, obowiązują, gdzie stosowne, również w odniesieniu do weryfikacji danych dotyczących tonokilometrów.

(16)  Kontroler sprawdza w szczególności, czy tylko loty rzeczywiście wykonane i mieszczące się w zakresie działalności lotniczej wymienionej w załączniku I, za którą jest odpowiedzialny operator statku lotniczego, zostały wzięte pod uwagę we wniosku tego operatora na mocy art. 3d ust. 1. W tym celu kontroler korzysta z danych dotyczących ruchu statków powietrznych operatora oraz danych z Eurocontrol, których zażądał operator. Ponadto, kontroler sprawdza, czy ładunek handlowy podany przez operatora w sprawozdaniu odpowiada ilościom widniejącym w rejestrach, prowadzonych przez operatora do celów bezpieczeństwa.

Wspólnota i państwa członkowskie zapewniają dokonanie przed wdrożeniem dyrektywy harmonizacji metod pracy stosowanych przez weryfikatora oraz jednolite stosowanie przepisów dyrektywy.

(1) Dz.U. C 175 z 27.7.2007, str. 47. (2) Dz.U. C 305 z 15.12.2007, str. 15. (3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 13 listopada 2007 r. (4) Dz.U. L 275 z 25.10.2003, str. 32. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 2004/101/WE (Dz.U. L 338 z 13.11.2004, str. 18). (5) Dz.U. L 33 z 7.2.1994, str. 11. Sprostowanie opublikowane w Dz.U. L 146 z 11.6.1994, str. 27. (6) Dz.U. L 130 z 15.5.2002, str. 1. (7) Dz.U. L 242 z 10.9.2002, str. 1. (8) COM(2005)0459. (9) Dz.U. C 303 E z 13.12.2006, str. 119. (10) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11). (11) * 12 miesięcy od wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

Oświadczenie pisemne w sprawie "dys'kryminacji i wykluczenia społecznego dzieci "dys-"

P6_TA(2007)0506 P6_DCL(2007)0064

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 116 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że według danych szacunkowych, że ponad 10% dzieci jest dotkniętych co roku zaburzeniami "dys-" (dysfazją, dyspraksją, dysleksją, dyskalkulią oraz zaburzeniami uwagi, itp.), przy czym dane statystyczne na ten temat wymagają uściślenia,

B.   mając na uwadze, że zaburzenia "dys-", które bardzo wcześnie zakłócają komunikację, pozostają niezidentyfikowane w wielu państwach członkowskich,

C.   mając na uwadze, że badania nad zaburzeniami "dys-", w tym w ramach 7 programu ramowego w dziedzinie badań, muszą być wzmożone,

D.   mając na uwadze, że jedynie wczesne, intensywne i wielodyscyplinarne zajęcie się takimi dziećmi (w zwykłym środowisku szkolnym przy zastosowaniu wspomagania lub w wyspecjalizowanych ośrodkach) pozwala uniknąć ich "dys'kryminacji,

1.   wzywa Komisję i Radę do:

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia wraz z nazwiskami sygnatariuszy Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich: