Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie Globalnego Funduszu Efektywności Energetycznej oraz Energii Odnawialnej (2007/2188(INI))

P6_TA(2008)0096 A6-0006/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Uruchamianie publicznych i prywatnych środków finansowych w celu zapewnienia powszechnego dostępu do przyjaznych środowisku, bezpiecznych usług energetycznych po przystępnych cenach: Globalny Fundusz Efektywności Energetycznej oraz Energii Odnawialnej" (COM(2006)0583),

–   uwzględniając konkluzje prezydencji przyjęte na posiedzeniu Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 8 i 9 marca 2007 r.,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 września 2007 r. w sprawie mapy drogowej na rzecz odnawialnej energii w Europie(1),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie "Zielonej księgi w sprawie racjonalizacji zużycia energii czyli jak uzyskać więcej mniejszym nakładem środków"(2),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie strategii na rzecz biomasy i biopaliw(3),

–   uwzględniając swoą rezolucję z dnia 29 września 2005 r. w sprawie udziału odnawialnej energii w UE oraz propozycji konkretnych działań(4),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinie Komisji Rozwoju oraz Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0006/2008),

A.   mając na uwadze, że w kontekście ograniczania wzrostu średnich temperatur na świecie do maksymalnie 2oC należy zdecydowanie wesprzeć energie odnawialne i efektywność energetyczną, aby po osiągnięciu w 2015 r. maksymalnych wartości globalne emisje uległy zmniejszeniu,

B.   mając na uwadze, że przegląd Sterna dotyczący ekonomii zmian klimatu (z października 2006 r.) oraz raporty Międzyrządowego Panelu ds. Zmian Klimatu wskazują, że najbiedniejsze kraje i najbiedniejsi mieszkańcy odczują niekorzystne skutki zmian klimatu najwcześniej i najmocniej,

C.   mając na uwadze, że odnawialne źródła energii i oszczędność energii stanowią kluczowe elementy zrównoważonego dostępu do usług energetycznych, przyczyniając się do:

D.   mając na uwadze, że w 2002 r. na Szczycie światowym na rzecz zrównoważonego rozwoju światowi przywódcy wspólnie postanowili zmniejszyć o połowę liczbę ludzi pozbawionych podstawowych usług energetycznych, obecnie wynoszącą 1,6 miliarda osób; mając na uwadze, że – o ile obecna tendencja się utrzyma – cel ten nigdy nie zostanie osiągnięty,

E.   mając na uwadze, że zrównoważone rozwiązania problemów energetycznych, przed którymi stoją kraje rozwijające się, powinno się zrealizować poprzez wzrost wykorzystania odnawialnych źródeł energii oraz większe usprawnienia w zakresie efektywności energetycznej i oszczędności energii,

F.   mając na uwadze, że przejrzystość i odpowiedzialność wobec inwestorów publicznych i prywatnych będą mieć kluczowe znaczenie przy ocenie i ewentualnym dalszym zwiększaniu wsparcia udzielanego w ramach Globalnego Funduszu Efektywności Energetycznej oraz Energii Odnawialnej(GEEREF) i że kontrola będzie dokładna, zwłaszcza w pierwszych latach wdrażania funduszu,

1.   z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie Globalnego Funduszu Efektywności Energetycznej oraz Energii Odnawialnej;

2.   jest zdania, że stabilny rozwój, w szczególności w krajach rozwijających się i we wschodzących gospodarkach - charakteryzujący się niskimi emisjami gazów cieplarnianych, czystym powietrzem i zrównoważonymi dostawami energii - można osiągnąć poprzez zapewnienie rozwoju technologii odnawialnych pozyskiwanych z lokalnych źródeł energii oraz dzięki poprawie dostępu do energii poprzez faworyzowanie inwestowania w odległe i zdecentralizowane jej źródła;

3.   uważa, że kluczowymi celami funduszu powinno być wspieranie efektywności energetycznej, oszczędności energii i energii odnawialnych, zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych i innych zagrożeń, poprawa dostępu do usług energetycznych w najbiedniejszych krajach oraz zróżnicowanie źródeł energii w krajach rozwijających się;

4.   ze szczególnym zadowoleniem przyjmuje fakt, że fundusz koncentruje się na ułatwianiu inwestycji prywatnych poprzez udostępnianie kapitału podwyższonego ryzyka, ponieważ w dłuższej perspektywie będzie to kluczowe dla skutecznego prowadzenia zrównoważonych projektów energetycznych w krajach rozwijających się;

5.   wzywa Komisję do dopilnowania, aby wsparcie dla poszczególnych projektów i wybór technologii były uzależnione od spełnienia kompleksowych kryteriów trwałości, od wniesienia wkładu na rzecz trwałego rozwoju oraz właściwości geograficznych i dostępnych zasobów regionalnych;

6.   wzywa Komisję do skupienia się podczas wdrażania funduszu na małych przedsięwzięciach, w przypadku których najtrudniej jest przyciągnąć inwestycje sektora prywatnego; uważa, że Komisja powinna dokonywać regularnych przeglądów swego górnego progu na inwestycje wynoszącego 10 milionów EUR na poszczególne projekty, jednocześnie przeznaczając co najmniej jedną trzecią dostępnych funduszy na małe przedsięwzięcia, kosztujące poniżej miliona EUR;

7.   wzywa Komisję do dopilnowania, aby wsparcie wszystkich projektów z zakresu biomasy, w tym projektów obejmujących wodę i oczyszczanie ścieków, w krajach rozwijających się było uzależnione od spełnienia surowych kryteriów dotyczących zrównoważenia, dzięki którym wsparcie otrzymają jedynie najbardziej zrównoważone technologie, biorąc pod uwagę wpływ pełnego cyklu życia biomasy na emisję gazów cieplarnianych, jakość powietrza, zarządzanie obszarami wiejskimi, warunki społeczno-gospodarcze oraz różnorodność biologiczną, w tym zachowanie lasów naturalnych oraz zapewnienie dostaw żywności dla wszystkich poprzez poprawę najlepszych praktyk lokalnego rolnictwa;

8.   wzywa Komisję do zapewnienia wsparcia przez GEEREF projektów z zakresu ogniw fotowoltaicznych i do wsparcia opracowywania technologii z zakresu inteligentnych sieci przesyłowych; zachęca w szczególności do inwestycji przydatnych dla ludzi ubogich na obszarach wiejskich, takich jak elektryfikacja z wykorzystaniem energii odnawialnej (w tym energii wodnej, słonecznej, wiatrowej i biomasy), wykorzystujące energię słoneczną grzejniki, pasteryzatory i kuchenki, pompy wiatrowe oraz ulepszone piece kuchenne, a także poparcie dla systemów mikrokredytów w celu zwiększenia udziału lokalnego w projektach w zakresie energetyki;

9.   nalega, aby GEEREF nie wspierał dużych przedsięwzięć o wartości powyżej 1 miliona EUR na rzecz tradycyjnych źródeł energii i współspalania biomasy w istniejących lub nowych elektrowniach węglowych, wykorzystywania paliw kopalnych na niewielką skalę (na przykład w generatorach dieslowych) ani produkcji biopaliw na dużą skalę; wzywa Komisję do dopilnowania, aby inwestycje z podfunduszy wspieranych przez GEEREF nie promowały tego rodzaju technologii; wzywa zatem Komisję do dopilnowania, aby odpowiednie umowy o zarządzanie oraz kryteria wyboru projektów wykluczały wybór tych projektów;

10.   uważa, że w miarę możliwości wsparcie należy koncentrować na przedsięwzięciach łączących technologie z zakresu energii odnawialnej z lepszą efektywnością energetyczną, takich jak projekty dotyczące poprawy zasobów budowlanych, oświetlenia i systemu chłodzenia;

11.   wzywa do pełnej koordynacji GEEREF i przyszłych działań podejmowanych w ramach zaproponowanej przez Komisję współpracy międzynarodowej w dziedzinie wydajności energetycznej w celu osiągnięcia lepszej współpracy w zakresie badań, rozwoju i wyznaczania standardów;

12.   wzywa Komisję do dopilnowania, aby fundusz wspierał rozwój lokalnych rynków, wytwórczości i zdolności w krajach rozwijających się, np. poprzez wsparcie udzielane lokalnym MŚP, aby dzięki temu mogły one brać odpowiedzialność za wprowadzanie na rynek nowych technologii w danym regionie;

13.   uważa, że fundusz powinien być również wykorzystywany do tworzenia firmom z UE, zwłaszcza MŚP, możliwości wspierania poprzez ich wiedzę techniczną rozwoju i stosowania zrównoważonych technologii energetycznych w krajach rozwijających się;

14.   wzywa Komisję do dopilnowania, aby fundusz był spójny z innymi kierunkami polityki rozwoju oraz inicjatywami energetycznymi na rzecz krajów rozwijających się prowadzonymi przez państwa członkowskie i UE i odpowiednio je uzupełniał;

15.   wzywa Komisję do dopilnowania, aby fundusz uzupełniał wiele innych międzynarodowych inicjatyw i funduszy wspierających obecnie zrównoważone przedsięwzięcia energetyczne w krajach rozwijających się, wraz z projektami prowadzonymi przez Bank Światowy i banki rozwoju regionalnego oraz przedsięwzięciami rozpoczętymi w 2002 r. w trakcie Światowego Szczytu Zrównoważonego Rozwoju, i aby sprawnie obok nich funkcjonował;

16.   wzywa Komisję do zapewnienia, aby fundusz przyczyniał się do znoszenia barier na stosowanie mechanizmu czystego rozwoju (MCR) w niektórych krajach, w szczególności najmniej rozwiniętych, oraz do dalszego stymulowania takich projektów w zakresie MCR, które są rzeczywiście uzupełniające, mają pozytywne oddziaływanie w zakresie stałego rozwoju i spełniają kryteria najwyższych standardów;

17.   wzywa Komisję do poszukiwania sposobów rozszerzenia funduszu w perspektywie przyszłego systemu, jaki będzie obowiązywał po 2012 r. w ramach Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, zważywszy że zrównoważona energia w krajach rozwijających się będzie mieć kluczowe znaczenie dla osiągnięcia celów konwencji;

18.   ubolewa nad faktem, że proponowany minimalny cel finansowania w wysokości 100 milionów EUR jako wkład z GEEREF – przy wkładzie z budżetu wynoszącym zaledwie po 15 milionów EUR na rok 2007 i rok 2008 – jest dalece niewystarczający, jeśli celem ma być "zwiększenie liczby projektów dotyczących efektywności energetycznej i energii ze źródeł odnawialnych oraz przyczynienie się w znacznym stopniu do trwałego rozwoju", a dotychczas tylko nieliczne kraje zdecydowały się uczestniczyć finansowo w funduszu; dlatego wzywa Komisję do zwiększenia wkładu i jednoczesnego zachęcania państw członkowskich oraz wielostronnych instytucji finansowych do połączenia sił w celu znacznego zwiększenia wielkości funduszu; wzywa wiele innych państw członkowskich do zgłoszenia swego udziału finansowego;

19.   uważa, że kluczowym celem w pierwszych latach GEEREF, będącego funduszem otwartym, powinno być opracowanie wzorców mogących stanowić zachętę do dalszych wkładów finansowych, co zwiększy przepływ inwestycji w energie odnawialne i efektywność energetyczną do krajów rozwijających się oraz do krajów przechodzących transformację gospodarczą, chroniąc przed niedostatkiem energii o wiele większą liczbę ludzi niż pierwotnie zakładane 1 do 3 milionów;

20.   podkreśla, że GEEREF musi w pierwszej kolejności zaspokajać konkretne potrzeby krajów najsłabiej rozwiniętych oraz wspierać działania o udokumentowanych silnych związkach ze zmniejszaniem ubóstwa; odnotowuje, że zakres działania GEEREF obejmuje wspieranie podfunduszy regionalnych dla Afryki Subsaharyjskiej, Karaibów i wyspiarskich państw Pacyfiku, krajów objętych europejską polityką sąsiedztwa (wraz z krajami Afryki Północnej oraz nienależącymi do UE krajami Europy Wschodniej), Ameryki Łacińskiej oraz Azji; wzywa jednak do położenia szczególnego nacisku na zaspokajanie potrzeb krajów AKP; wzywa Komisję do zapewnienia takiego rozdysponowania środków, by nie zasiliły one tylko jednego czy dwóch podfundyszy; zdecydowanie zaleca, aby wszelkie podfundusze przeznaczone dla Chin i Rosji – o ile stanowią część portfela – nie pochłaniały wszystkich dostępnych zasobów i aby były przedmiotem szczególnego zainteresowania jako projekty pilotażowe;

21.  Przyznaje jednak, że w formie, w jakiej został on obecnie przedstawiony, GEEREF może mieć trudności w sprostaniu kryteriom Komitetu Pomocy Rozwojowej OECD dotyczącym oficjalnej pomocy rozwojowej, jako że inwestycje będą opierały się raczej na przewidywaniach dotyczących rentowności niż na potrzebach rozwojowych; przyznaje, że istnieje ryzyko, iż zmniejszenie ubóstwa wymienione jako konkretny cel GEEREF może stać się jedynie drugorzędnym celem tego funduszu; dlatego podkreśla, że oprócz opracowania jasnych kryteriów rozwoju umożliwiających monitorowanie projektów kwalifikujących się do finansowania z GEEREF, Komisja musi też znaczenie zwiększyć wsparcie finansowe na rzecz rozwoju, by zapewnić najuboższym dostęp do zrównoważonych usług energetycznych;

22.   wzywa Komisję do składania regularnych sprawozdań z postępu prac nad wdrażaniem funduszu i ze wspieranych projektów oraz w szczególności do złożenia Parlamentowi rocznego sprawozdania z postępu prac;

23.   wzywa Komisję do zaproponowania sposobów ułatwiania wzmożonej komunikacji i wymiany doświadczeń w zakresie projektów oraz ich konkretnych wyników i wkładu wniesionego w trwały rozwój;

24.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0406. (2) Dz.U. C 298 E z 8.12.2006, s. 273. (3) Dz.U. C 317 E z 23.12.2006, s. 890. (4) Dz.U. C 227 E z 21.9.2006, s. 599.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie wyzwań wspólnotowej polityki współpracy na rzecz rozwoju dla nowych państw członkowskich (2007/2140(INI))

P6_TA(2008)0097 A6-0036/2008

Parlament Europejski, Prawodawstwo dotyczące współpracy na rzecz rozwoju

–   uwzględniając art. 177-181 Traktatu WE,

–   uwzględniając podpisaną w dniu 23 czerwca 2000 r. w Kotonu umowę o partnerstwie(1) pomiędzy członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej, zmienioną umową zmieniającą umowę o partnerstwie, podpisaną w Luksemburgu w dniu 25 czerwca 2005 r.(2),

–   uwzględniając deklarację milenijną popartą przez ONZ w 2000 r., sprawozdanie ONZ w sprawie inwestowania w rozwój z 2005 r. oraz Milenijne Cele Rozwoju,

–   uwzględniając deklarację paryską o efektywności pomocy przyjętą w dniu 2 marca 2005 r.,

–   uwzględniając porozumienie w sprawie finansowania rozwoju przyjęte w Monterrey w 2002 r.,

–   uwzględniając wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w ramach Rady, Parlamentu Europejskiego i Komisji w sprawie polityki rozwojowej Unii Europejskiej: "Konsensus Europejski" (Konsensus Europejski w sprawie rozwoju)(3),

–   uwzględniając wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w ramach Rady, Parlamentu Europejskiego i Komisji: "Europejski konsensus w sprawie pomocy humanitarnej"(4),

–   uwzględniając konkluzje Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich, którzy spotkali się dnia 15 maja 2007 r. w ramach szczytu Rady poświęconego kodeksowi postępowania UE w sprawie komplementarności i podziału pracy w ramach polityki na rzecz rozwoju,

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Spójność polityki na rzecz rozwoju: przyspieszanie postępu w osiąganiu Milenijnych Celów Rozwoju" (COM(2005)0134),

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Przyspieszenie tempa realizacji Milenijnych Celów Rozwoju - finansowanie rozwoju i efektywność pomocy" (COM(2005)0133),

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Udzielanie pomocy przez UE: więcej, lepiej i szybciej" (COM(2006)0087) oraz odnośne konkluzje Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych z dnia 11 kwietnia 2006 r.,

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Sprawozdanie roczne 2006 na temat wspólnotowej polityki rozwoju oraz realizacji pomocy zewnętrznej" (COM(2006)0326),

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiające instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (DCI)(5),

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Sposób sprawowania rządów w świetle konsensusu europejskiego w sprawie polityki rozwoju: W stronę zharmonizowanego podejścia w Unii Europejskiej" (COM(2006)0421),

–   uwzględniając politykę Republiki Czeskiej w zakresie międzynarodowej współpracy na rzecz rozwoju, w tym plan dwustronnej współpracy na rzecz rozwoju w 2007 r. oraz krajowe dokumenty strategiczne dla Angoli i Zambii,

–   uwzględniając politykę Węgier w zakresie międzynarodowej współpracy na rzecz rozwoju,

–   uwzględniając program Łotwy w zakresie polityki współpracy na rzecz rozwoju na lata 2006-2010,

–   uwzględniając politykę Litwy w zakresie współpracy na rzecz rozwoju na lata 2006-2010,

–   uwzględniając strategię Estonii na rzecz współpracy dla rozwoju i pomocy humanitarnej na lata 2006-2010,

–   uwzględniając strategię dotyczącą współpracy Polski na rzecz rozwoju ogłoszoną w 2003 r. oraz polski program pomocy na rok 2007,

–   uwzględniając krajową strategię Rumunii w zakresie międzynarodowej współpracy na rzecz rozwoju,

–   uwzględniając średniookresową strategię w zakresie oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) Słowacji na lata 2003-2008 oraz krajowy program ODA Słowacji na 2006 r.,

–   uwzględniając słoweńską współpracę na rzecz rozwoju w latach 2002-2004,

–   uwzględniając sprawozdanie organizacji pozarządowej Aid Watch (ds. monitorowania pomocy) za 2007 r. zatytułowane "Wstrzymać się z brawami! Istnieje ryzyko, że rządy UE nie dotrzymają obietnic pomocy" autorstwa europejskiej organizacji pozarządowej CONCORD (konfederacja na rzecz pomocy humanitarnej i rozwoju), zawierające dokonaną przez organizację pozarządową ocenę wyników poszczególnych krajów UE w zakresie ODA,

–   uwzględniając strategię UE dla Azji Środkowej (Strategia na rzecz nowego partnerstwa) na lata 2007- 2013,

–   uwzględniając "Europejski konsensus w sprawie rozwoju: wkład na rzecz edukacji dla rozwoju i podnoszenia świadomości", strategiczne ramy nakreślone przez przedstawicieli instytucji UE, państw członkowskich, społeczeństwa obywatelskiego i innych zainteresowanych podmiotów, przedstawione podczas Europejskich Dni Rozwoju w Lizbonie w listopadzie 2007 r.,

–   uwzględniając konsensus europejski w sprawie komunikatu organizacji pozarządowych przyjęty w dniach 7 - 9 listopada 2006 r.,

–   uwzględniając rezolucję Rady (Rozwój) z dnia 8 listopada 2001 r. w sprawie edukacji rozwojowej i podniesienia publicznej świadomości współpracy na rzecz rozwoju w Europie,

–   uwzględniając deklarację z Maastricht ogólnoeuropejskiego kongresu (15-17 listopada 2002 r.) na rzecz globalnej edukacji, reprezentującego parlamentarzystów, władze lokalne i regionalne oraz organizacje społeczeństwa obywatelskiego z państw członkowskich Rady Europy, w sprawie europejskich ram strategicznych dla poprawy i rozszerzenia globalnej edukacji w Europie do 2015 r.,

–   uwzględniając proces z Palermo w 2003 r., zainicjowany z myślą o stworzeniu nieformalnego forum do dyskusji nad najważniejszymi wydarzeniami i kwestiami w zakresie europejskiej pomocy na rzecz rozwoju jako nieformalnego uzupełnienia oficjalnych procedur konsultacji Komisji,

–   uwzględniając europejską konferencję w sprawie podnoszenia świadomości i edukacji dla rozwoju na rzecz solidarności północy z południem, zorganizowaną w Brukseli w dniach 19 i 20 maja 2005 r.,

–   uwzględniając konferencję helsińską w sprawie europejskiej edukacji dla rozwoju w dniach 3-4 lipca 2006 r.,

–   uwzględniając osiemnastomiesięczny program dotyczący polityki na rzecz rozwoju przeprowadzony dla niemieckiej, portugalskiej i słoweńskiej prezydencji,

–   uwzględniając art. 49 Traktatu UE,

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Szersza Europa - sąsiedztwo: nowe ramy stosunków z naszymi wschodnimi i południowymi sąsiadami" (COM(2003)0104) i rezolucję Parlamentu z dnia 20 listopada 2003 r. zatytułowaną "Szersza Europa - sąsiedztwo: nowe ramy stosunków z naszymi wschodnimi i południowymi sąsiadami"(6),

–   uwzględniając dokument zatytułowany "Bezpieczna Europa w lepszym świecie - europejska strategia bezpieczeństwa", zatwierdzony przez Radę Europejską w Brukseli w dniu 12 grudnia 2003 r.,

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Europejska Polityka Sąsiedztwa – Dokument strategiczny" (COM(2004)0373),

–   uwzględniając komunikat Komisji dotyczący propozycji Komisji w sprawie planów działania w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS) (COM(2004)0795),

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Europejska Polityka Sąsiedztwa – Dokument strategiczny" (COM(2005)0072),

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie wzmocnienia europejskiej polityki sąsiedztwa (COM(2006)0726),

–   uwzględniając plan działania dla Południowego Kaukazu (Armenia, Azerbejdżan, Gruzja) przyjęty przez Komisję w dniu 14 listopada 2006 r.,

–   uwzględniając dokument roboczy Komisji załączony do jej wyżej wymienionego komunikatu w sprawie wzmocnienia europejskiej polityki sąsiedztwa (SEC(2006)1504),

–   uwzględniając dokument roboczy Komisji (SEC(2007)0840) załączony do jej komunikatu zatytułowanego "Sprawozdanie roczne 2007 na temat wspólnotowej polityki rozwoju oraz realizacji pomocy zewnętrznej w 2006 r." (COM(2007)0349),

–   uwzględniając sprawozdania z postępu prac EPS w sprawie Ukrainy (SEC(2006)1505) oraz Mołdowy (SEC(2006)1506),

–   uwzględniając publikację Komisji z 24 listopada 2005 r. zatytułowaną "Europejska polityka sąsiedztwa: rok postępu prac" (IP/05/1467),

–   uwzględniając komunikat dla kolegium komisarzy przygotowany przez komisarz Benitę Ferrero-Waldner zatytułowany "Wdrażanie i propagowanie europejskiej polityki sąsiedztwa" (SEC(2005)1521),

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1638/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 2006 r. określające przepisy ogólne w sprawie ustanowienia Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa(7) (ENPI),

–   uwzględniając decyzję Rady 2006/62/EC z dnia 23 stycznia 2006 r. umożliwiającą krajom objętym europejską polityką sąsiedztwa, jak również Rosji korzystanie z Programu Pomocy Technicznej i Wymiany Informacji (TAIEX)(8),

–   uwzględniając decyzję Rady 2005/47/WE z dnia 22 grudnia 2004 r. zmieniającą decyzję 2000/24/WE w celu uwzględnienia rozszerzenia Unii Europejskiej oraz europejskiej polityki sąsiedztwa(9),

–   uwzględniając sprawozdanie zatytułowane "Europejski instrument sąsiedztwa i partnerstwa" Białoruś/Mołdowa/Ukraina/Armenia/Azerbejdżan/Gruzja (oddzielnie): krajowy dokument strategiczny na lata 2007-2013 oraz krajowy program indykatywny na lata 2007-2010",

–   uwzględniając wschodni regionalny dokument strategiczny WE-ENPI na lata 2007-2013 uzupełniający krajowe dokumenty strategiczne przyjęte przez Komisję,

–   uwzględniając wschodni regionalny program indykatywny ENPI na lata 2007-2010 doprecyzowujący zakres interwencji w ramach wschodniej regionalnej koperty nowego ENPI,

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Synergia czarnomorska – Nowa inicjatywa współpracy regionalnej" (COM(2007)0160),

–   uwzględniając komunikat Komisji dotyczący ogólnej koncepcji umożliwienia krajom partnerskim objętym europejską polityką sąsiedztwa uczestnictwa w agencjach i programach Wspólnoty (COM(2006)0724),

–   uwzględniając dokument z czerwca 2006 r., stanowiący część serii dokumentów okazjonalnych Dyrekcji Generalnej ds. Gospodarczych i Finansowych z czerwca 2006 r. zatytułowanej "Europejska polityka sąsiedztwa: przegląd ekonomiczny krajów objętych EPS",

–   uwzględniając program dotyczący budowania potencjału, uruchomiony przez Komisję w lipcu 2007 r. i mający na celu wspomaganie państw członkowskich i krajów kandydujących w zakresie współpracy na rzecz rozwoju,

–   uwzględniając rezolucję z dnia 19 stycznia 2006 r. w sprawie europejskiej polityki sąsiedztwa(10),

–   uwzględniając umowy o partnerstwie i współpracy,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju (A6-0036/2008),

Uwagi ogólne

A.   mając na uwadze, że w 2006 r. UE dostarczyła oficjalną pomoc rozwojową (ODA) w wysokości 47 524 miliony euro, co stanowi 57% ODA w skali światowej, która to kwota do 2010 r. ma wzrosnąć do 78 626 milionów euro,

B.   mając na uwadze, że nowe państwa członkowskie UE zobowiązały się do osiągnięcia założeń ODA w wysokości 0,17% swego DNB do 2010 r. i 0,33% do 2015 r., a przyszłe wkłady mają wzmocnić rolę UE w zakresie międzynarodowej współpracy na rzecz rozwoju,

C.   mając na uwadze, że pomoc nowych państw członkowskich na rzecz rozwoju dotyczy zarówno europejskiej polityki w zakresie współpracy na rzecz rozwoju, jak i europejskiej polityki sąsiedztwa,

D.   mając na uwadze, że kraje priorytetowe, na które ukierunkowana jest współpraca nowych państw członkowskich na rzecz rozwoju, to kraje ze Wspólnoty Niepodległych Państw (WNP) oraz kraje Zachodnich Bałkanów, a także kilka krajów będących członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP),

E.   mając na uwadze, że ramy instytucjonalne pozostają jednym z najważniejszych wyzwań w zakresie skutecznej współpracy nowych państw członkowskich na rzecz rozwoju,

F.   mając na uwadze, że jedno z najważniejszych wyzwań, przed jakim stoją państwa członkowskie, jest stworzenie stojącej ponad podziałami partyjnymi publicznej pomocy dla współpracy na rzecz rozwoju, w tym pomocy dla najmniej rozwiniętych krajów świata,

G.   mając na uwadze, że w większości państw członkowskich należy jeszcze zwiększyć świadomość zagadnień dotyczących współpracy na rzecz rozwoju;

H.   mając na uwadze, że prawo państw członkowskich do realizacji strategii na rzecz rozwoju zgodnie z priorytetami nakreślonymi na szczeblu krajowym jest wyrazem ich suwerenności i powinno być zawsze uznawane i przestrzegane jako takie;

Kraje stanowiące priorytet dla nowych państw członkowskich

I.   mając na uwadze, że większość dwustronnego ODA Estonii i Łotwy przeznaczona jest dla krajów WNP, zwłaszcza Gruzji, Mołdowy i Ukrainy, oraz Afganistanu, mając na uwadze, że wydatki Estonii na oficjalną pomoc rozwojową wynosiły w roku 2005 0,08% , a wydatki ODA Łotwy wyniosły w roku 2005 0,07%,

J.   mając na uwadze, że większość dwustronnego ODA Litwy przeznaczona jest dla Białorusi, Ukrainy, Mołdowy, krajów Południowego Kaukazu, Afganistanu (prowincja Ghor) i Iraku oraz tylko jednego kraju AKP, jakim jest Mauretania, a w 2005 r. Litwa wydała na ODA 0,06%,

K.   mając na uwadze, że większość dwustronnego ODA Polski przeznaczona jest dla Białorusi, Ukrainy, Mołdowy oraz Gruzji, a jej ODA w 2005 r. wyniosło 0,07%,

L.   mając na uwadze, że większość dwustronnego ODA Węgier przeznaczona jest dla Bałkanów Zachodnich (Czarnogóry, Serbii, Bośni i Hercegowiny), a ODA Węgier w 2005 r. wyniosło 0,11%,

M.   mając na uwadze, że większość dwustronnego ODA Rumunii przeznaczona jest dla Mołdowy, Serbii oraz Gruzji, a jej ODA w 2006 r. wyniosło 0,04%,

N.   mając na uwadze, że większość dwustronnego ODA Słowenii przeznaczona jest dla Bałkanów Zachodnich (Bośni i Hercegowiny, Czarnogóry, Serbii, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii, Albanii) oraz Mołdowy, a w 2005 r. wydała ona na ODA 0,11%,

O.   mając na uwadze, że większość dwustronnego ODA Słowacji przeznaczona jest dla Serbii, Czarnogóry, Kirgistanu, Kazachstanu, Ukrainy i Białorusi, a jej wydatki na ODA wyniosły w 2005 r. 0,12%,

P.   mając na uwadze, że większość dwustronnego ODA Republiki Czeskiej przeznaczona jest dla Bośni i Hercegowiny, Mołdowy, Mongolii, Serbii, Czarnogóry oraz Wietnamu, a jej wydatki na ODA wyniosły w 2005 r. 0,11%,

Q.   mając na uwadze, że Bułgaria przyjęła strategię krajową w zakresie współpracy na rzecz rozwoju dopiero pod koniec roku 2007, priorytetem są dla niej Albania, Była Jugosłowiańska Republika Macedonii, Bośnia i Hercegowina, Ukraina i Mołdowa, a w 2005 r. jej wydatki z tytułu ODA ocenia się na około 0,04%, co równa się wkładowi Bułgarii w instytucje wielostronne,

Stosunki między nowymi państwami członkowskimi i krajami AKP

R.   mając na uwadze, że w ramach polityki europejskiej współpracy na rzecz rozwoju Estonia, Łotwa i Rumunia nie ukierunkowują się na żadne kraje AKP; jednakże Estonia nie wykluczyła podjęcia w przyszłości dwustronnej współpracy z jednym najmniej rozwiniętym państwem Afryki Subsaharyjskiej,

S.   mając na uwadze, że Bułgaria zamierza ukierunkować się na te kraje Afryki, z którymi przed 1989 r. miała umowy dwustronne, takie jak Ghana,

T.   mając na uwadze, że Republika Czeska ukierunkowuje się na Angolę i Zambię, przy czym Angola otrzymuje 8% (956 000 euro w 2007 r.), a Zambia 4% (775 000 euro w 2007 r.) przydzielonych funduszy; mając na uwadze, że finansuje ona programy w Angoli w sektorze rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich, a także edukacji, oraz programy przekrojowe, takie jak oczyszczanie z min, zwiększanie zdolności sektora publicznego, promocja społeczeństwa obywatelskiego i równości płci oraz ochrony środowiska; mając na uwadze, że finansuje ona programy w Zambii – ukierunkowane na prowincję zachodnią o wyjątkowo nieprzyjaznym środowisku naturalnym – w sektorze ochrony zdrowia, z myślą o osiągnięciu Milenijnych Celów Rozwoju, takich jak zmniejszenie śmiertelności dzieci, poprawa zdrowia matek, walka z HIV/AIDS oraz innymi chorobami,

U.   mając na uwadze, że Węgry ukierunkowują się na Etiopię, a Polska głównie na Angolę i Tanzanię,

V.   mając na uwadze, że Słowacja ukierunkowuje się na Kenię, Sudan i Mozambik, na sektory gospodarczy i ochrony zdrowia w Kenii, oferując wsparcie dla wykorzystania odnawialnych zasobów; mając także na uwadze, że jej współpraca z Sudanem na rzecz rozwoju obejmuje zmniejszenie długu i skierowana jest na infrastrukturę techniczną, jak np. gospodarka wodna, a w sektorze społecznym zwłaszcza na wspieranie wykształcenia na poziomie podstawowym i podstawowej opieki zdrowotnej,

W.   mając na uwadze, że Słowenia zamierza ukierunkować się na Madagaskar, Niger, Mali, Burkinę Faso, Ugandę i Malawi poprzez słoweńskie organizacje pozarządowe na rzecz rozwoju i wspierać społeczności lokalne w sektorach takich jak infrastruktura, edukacja, zaopatrzenie w wodę, kanalizacja i zrównoważona dostawa energii,

X.   mając na uwadze, że Litwa rozpoczęła w roku 2006 swój pierwszy projekt dwustronny w Mauretanii (pomoc w rozwijaniu zasobów naturalnych),

Y.  Y mając na uwadze, że we wszystkich nowych państwach członkowskich znaczna część pomocy na rzecz rozwoju jest przekazywana wielostronnymi kanałami, łącznie z UE, w związku z czym wszystkie te kraje przyczyniają się pośrednio do rozwoju krajów AKP,

Stosunki między nowymi państwami członkowskimi i ich sąsiadami

Z.   mając na uwadze, że EPS stanowi jeden z priorytetów w zakresie zewnętrznych stosunków UE z myślą o wspieraniu dobrego zarządzania i rozwoju gospodarczego w pobliżu i zmniejszaniu w ten sposób politycznych, gospodarczych i społecznych różnic między państwami członkowskimi i ich sąsiadami,

AA.   mając na uwadze, że plany działania EPS dla trzech państw Południowego Kaukazu (Gruzji, Armenii i Azerbejdżanu) ogłoszono w dniu 14 listopada 2006 r. pomimo początkowego odrzucenia włączenia krajów Południowego Kaukazu do EPS w przypisie do wymienionego wyżej komunikatu Komisji w sprawie szerszej Europy,

AB.   mając na uwadze, że plany działania z założenia są dostosowane do każdego kraju,

AC.   mając na uwadze, że UE tradycyjnie popiera regionalne podejście w stosunkach zewnętrznych,

AD.   mając na uwadze, że rząd Gruzji wyraża nadzieję, iż Gruzja zostanie raczej włączona do regionu Morza Czarnego, wraz z Ukrainą i Mołdową, niż do regionu Południowego Kaukazu, co zostało również uwzględnione w planie działania,

AE.   mając na uwadze, że plan działania UE-Gruzja wskazuje, ze UE jest gotowa udzielić Gruzji pewnej zwiększonej pomocy politycznej w dziedzinie rozwiązywania konfliktów, czego dotychczas odmawiała,

AF.   mając na uwadze, że nowe państwa członkowskie uczestniczyły w opracowywaniu EPS przed przystąpieniem do UE,

AG.   mając na uwadze, że nowe państwa członkowskie nie miały żadnego wpływu na plany działania, a także nie były włączone w proces decyzyjny i procedurę przed uzyskaniem członkostwa,

AH.   mając na uwadze, że w celu podpisania EPS kraje sąsiadujące muszą posiadać obowiązujące stosunki wynikające z umów, takich jak umowa o partnerstwie i współpracy lub umowa o stowarzyszeniu; w związku z tym Białoruś, Libia oraz Syria są wyłączone z EPS, ponieważ nie posiadają obowiązujących stosunków wynikających z umów,

AI.   mając na uwadze, że UE dąży do stworzenia zrównoważonego dwustronnego i regionalnego podejścia do Azji Środkowej,

AJ.   mając na uwadze, że stosunki między Kazachstanem, Kirgistanem, Federacją Rosyjską, Tadżykistanem, Turkmenistanem, Uzbekistanem i UE opierają się na umowach o partnerstwie i współpracy, ramach współpracy takich jak Inicjatywa BAKU, a także na różnorodnych instrumentach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa,

AK.   mając na uwadze, że jeśli chodzi o ewentualne członkostwo, wszyscy sąsiedzi mają takie same możliwości nawiązania uprzywilejowanych stosunków z UE, opartych na wspólnych dla obu stron interesach i wspólnych wartościach, zgodnie z własnymi aspiracjami,

AL.   mając na uwadze, że podstawową zaletą planów działania jest pomaganie państwom w identyfikowaniu priorytetów, a także kierowanie pomocy UE na ich działania,

AM.   mając na uwadze, że Bułgaria i Rumunia zostały już włączone do współpracy transgranicznej z odnośnymi partnerami EPS,

AN.   mając na uwadze, że rola nowych państw członkowskich w dzieleniu się doświadczeniami z okresu przejściowego zostanie wzmocniona i zostanie uwzględniona przy przeprowadzaniu analizy "starych" państw członkowskich za pośrednictwem Programu Pomocy Technicznej i Wymiany Informacji (TAIEX) i programów bliźniaczych,

Podnoszenie świadomości społecznej

AO.   mając na uwadze, że obecny poziom wydatków w większości krajów Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) na podnoszenie świadomości społecznej w zakresie kwestii dotyczących rozwoju wynosi w sumie ok. 190 mln euro, czyli 0,25% całkowitego ODA,

AP.   mając na uwadze, że wszystkie nowe państwa członkowskie – z wyjątkiem Polski i Malty – uważają edukację dla rozwoju za priorytet swych krajowych platform organizacji pozarządowych na rzecz rozwoju,

AQ.   mając na uwadze, że żadne z nowych państw członkowskich nie posiada jeszcze krajowej strategii na rzecz edukacji dla rozwoju,

AR.   mając na uwadze, że jedynie 12% obywateli krajów OECD faktycznie słyszało o Milenijnych Celach Rozwoju, zaś wśród nich 62% nie wie, co ten termin oznacza, a 17% obywateli Europy nie jest przekonanych, czy pomoc w ogóle coś zmienia wobec występowania korupcji oraz poglądu, że nie przynosi ona korzyści ubogim (liczba ta sięga 34% w Portugalii, 24% we Włoszech, 23% w Irlandii i 22% w Hiszpanii),

AS.   mając na uwadze, że zaledwie 29% obywateli Europy uważa, że spadek skrajnego ubóstwa i głodu nastąpi do 2015 r., przy czym najczęściej podawane przeszkody to brak środków finansowych lub zasobów (18%), brak dobrej woli (18%) i duża skala założonych zadań (14%),

AT.   mając na uwadze, że w Programie Narodów Zjednoczonych ds. rozwoju (UNDP) zostało zaproponowane, aby Komisja i państwa członkowskie wyznaczyły sobie cel przeznaczenia 3% lub więcej ze środków ODA na podnoszenie stanu świadomości i edukację dla rozwoju,

1.   podkreśla, że polityka na rzecz rozwoju stanowi w całości część acquis communautaire i przypomina międzynarodowe zobowiązania nowych państw członkowskich na tym polu; podkreśla, że UE musi wspierać nowe państwa członkowskie i pomagać im w przyjmowaniu acquis communautaire;

2.   uważa, że dziesięć nowych państw członkowskich podpisało się pod konsensusem europejskim w sprawie rozwoju w ciągu roku od ich przystąpienia, zgadzając się na wdrożenie ambitnego modelu na rzecz rozwoju i na działania zmierzające do osiągnięcia w wyznaczonych ramach czasowych Milenijnych Celów Rozwoju;

3.  3 wyraża zaniepokojenie, że wiele nowych państw członkowskich nie znajduje się na dobrej drodze do realizacji założonego celu w wysokości 0,17% DNB wydatkowanych na ODA do 2010 r., ale według niektórych ODA może towarzyszyć ogólnym cięciom budżetowym wynikającym z konieczności zmniejszenia zadłużenia publicznego;

4.   podkreśla doświadczenie nowych państw członkowskich, zwłaszcza ich przejście na drogę demokratyczną, i uważa, że dobre zarządzanie i promowanie demokracji muszą być dla UE priorytetami w obszarze współpracy na rzecz rozwoju; wzywa instytucje UE do wykorzystania, w celu wzbogacenia polityki na rzecz rozwoju, doświadczenia zdobytego w tym zakresie przez nowe państwa członkowskie;

5.   uważa, że dzięki polityce czynnej współpracy nowe państwa członkowskie wniosą wkład w poszanowanie podstawowych praw i solidarność z nowymi pokoleniami w krajach trzecich objętych europejską polityką sąsiedztwa,

6.   podkreśla wymierne korzyści dla nowych państw członkowskich wynikające z uczestnictwa w polityce współpracy na rzecz rozwoju, zwłaszcza w obszarach rozwoju gospodarczego i handlu;

7.   z zadowoleniem przyjmuje nowe podejście Komisji wykraczające poza tradycyjną politykę na rzecz rozwoju oraz tworzące nowe partnerskie stosunki z krajami rozwijającymi się;

8.   z zadowoleniem przyjmuje gotowość społeczności międzynarodowej do przyjęcia zasady wspólnej odpowiedzialności w przypadku krytycznej sytuacji humanitarnej;

9.   sugeruje, by nowe i stare państwa członkowskie współpracowały aktywniej w obrębie UE w celu zagwarantowania, że sytuacja w poszczególnych krajach włączonych do EPS jest monitorowana bardziej na bieżąco, umożliwiając w ten sposób UE elastyczniejsze reagowanie w dziedzinie polityki wobec tych krajów;

10.   podkreśla związek między rozwojem a migracją, co stanowi poważne wyzwanie dla większości nowych państw członkowskich położonych przy zewnętrznych granicach UE;

11.   przyznaje, że nowe państwa członkowskie dokonały postępów, przekształcając się z odbiorców pomocy w kraje będące jej dawcami i uznaje związane z tym faktem wyzwania;

12.   odnotowuje, że po okresie przejściowym priorytety dla nowych państw członkowskich wyznaczają ich stosunki historyczne i związki z ich sąsiadami, a większość budżetu nowych państw członkowskich na współpracę na rzecz rozwoju ukierunkowana jest na ich najbliższych sąsiadów oraz kraje WNP; wzywa UE do wykorzystania okazji, jaką jest przystąpienie nowych państw członkowskich, do wzmocnienia jej strategicznej obecności w Europie Wschodniej, Azji Środkowej i na Kaukazie, które to regiony do tej pory nie były celem europejskiej pomocy, lecz które niemniej jednak stoją przed licznymi wyzwaniami w dziedzinie rozwoju;

13.   podkreśla, że skuteczne działania na rzecz wspierania demokracji i praworządności, które są kluczowymi obszarami interwencji nowych państw członkowskich, mają także długofalowe efekty w postaci zmniejszenia ubóstwa, które jest priorytetowym celem polityki UE na rzecz rozwoju określonym w DCI;

14.   przypomina "wschodni wymiar" zewnętrznych stosunków UE i uważa, że nowe zgromadzenie UE i krajów ościennych (podobne do Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE, Partnerstwa euro-śródziemnomorskiego (Euromed) i Europejsko-Latynoamerykańskiego Zgromadzenia Parlamentarnego (Eurolat)) może opierać się na historycznych doświadczeniach, stanowić bodziec dla wkładu nowych państw członkowskich w politykę UE i pomagać we wspólnym ukształtowaniu EPS, a także powiadamiać kraje sąsiedzkie o nowych obszarach polityki;

15.   uznaje, że w ministerstwach spraw zagranicznych większość państw członkowskich ma wydziały do zajmowania się konkretnie współpracą na rzecz rozwoju, niemniej jednak zaleca, by wzmocniły one koordynację we własnych ministerstwach, między sobą oraz z innymi państwami członkowskimi w zakresie zatwierdzonym przez parlamenty krajowe w procesie podejmowania decyzji;

16.   uznaje tworzenie właściwych instytucji oraz wdrażanie polityki za czasochłonny proces;

17.   uznaje, że największym wyzwaniem dla nowych państw członkowskich na nadchodzące lata będzie zwiększenie budżetu oraz rozszerzenie działań podnoszących świadomość;

18.   z zadowoleniem przyjmuje wyżej wymienione ramy strategiczne "Europejski konsensus w sprawie rozwoju: wkład na rzecz edukacji dla rozwoju i podnoszenia świadomości" i podkreśla, że Parlament ma istotną rolę do odegrania w podkreślaniu obecnego i potencjalnego znaczenia edukacji dla rozwoju i świadomości zarówno w formalnej, jak i nieformalnej edukacji w nowych państwach członkowskich;

19.   uważa, że długookresowe projekty z partnerami i sektorami, na które mają być one ukierunkowane, w których nowe państwa członkowskie mają względną przewagę i mogą przekazywać swoje doświadczenie, są jak najbardziej przydatne w procesie likwidacji ubóstwa na świecie;

20.  20 nawołuje do podziału pracy między państwa członkowskie na rzecz tworzenia przez każde z nich wartości dodanej i w celu skutecznej współpracy;

21.   uważa, że znaczna większość nowych państw członkowskich powinna nadać większą wagę prowadzonej przez siebie polityce rozwojowej, jak również zapewnić bardziej skoordynowane wewnętrznie podejście do planowania strategicznego (z wyjątkiem Litwy, gdzie ministerstwo spraw zagranicznych jest wiodącym ministerstwem w kwestiach planowania i zarządzania ODA);

22.   stwierdza, że celem UE w odniesieniu do nowych państw członkowskich jest nie tylko wykorzystanie doświadczenia, ale także pomoc w umocnieniu roli nowych ofiarodawców; w związku z tym zachęca stare i nowe państwa członkowskie do wspólnego podjęcia decyzji w sprawie realistycznego kalendarza z myślą o dostosowaniu sytuacji w nowych państwach członkowskich do nowych celów UE w zakresie pomocy na rzecz rozwoju, biorąc jednocześnie pod uwagę zarówno potencjał jak i ograniczenia partnerstwa między nowymi i starymi państwami członkowskimi;

23.   podkreśla, że nowe państwa członkowskie potrzebują pełnego włączenia w wymianę doświadczeń i specjalistycznego szkolenia w dziedzinach związanych z przygotowywaniem programów dla polityki współpracy na rzecz rozwoju oraz jej wdrażaniem i oceną; przypomina zróżnicowane doświadczenia w realizacji programu dotyczącego budowania potencjału (CBS - Capacity Building Scheme) i nawołuje do dalszych ulepszeń (przykładowo, by zatrzymać rotację urzędników służby cywilnej);

24.   przypomina znaczenie stałego dialogu z urzędnikami odpowiedzialnymi za nowe państwa członkowskie oraz kraje przystępujące lub kandydujące; podkreśla wagę pomocy technicznej przygotowywanej przez EuropeAid przy organizacji szkoleń, seminariów, konferencji i specjalistycznej pomocy technicznej przy zaspokajaniu potrzeb zgłaszanych przez te kraje; podkreśla znaczenie działań finansowanych w tym zakresie przez Dyrekcję Generalną ds. Rozwoju;

25.   ubolewa nad faktem, że specjalna grupa robocza ds. budowania potencjału nowych państw członkowskich nie zebrała się już ani razu w 2007 r., choć potrzeba wzmocnienia potencjału nowych państw członkowskich w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju jest pilna, a proces rozszerzania UE wciąż trwa;

26.   domaga się reaktywacji tej grupy roboczej zapewniając z jednej strony, aby udział w jej pracach brali przedstawiciele Komisji Rozwoju Parlamentu lub jej sekretariatu, a także przedstawiciele TRIALOGu, projektu, który ściśle współpracuje z europejskimi organizacjami pozarządowymi, a z drugiej strony, aby rozszerzono jej mandat uwzględniając w nim specyficzne problemy nowych państw członkowskich w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju;

27.   podkreśla znaczenie projektów "twinning" i "light twinning" dla szkolenia personelu nowych państw członkowskich za pośrednictwem pomocy technicznej wysokiej jakości; dotychczas jedynie Węgry i Słowacja wystąpiły o te fundusze;

28.   wzywa do przeprowadzania półrocznych spotkań międzyparlamentarnych Parlamentu oraz parlamentów nowych państw członkowskich, skoncentrowanych na kwestiach rozwoju i współpracy oraz tworzeniu specjalistycznej sieci w tym zakresie;

29.   uważa, że udział nowych państw członkowskich w Komitecie Europejskiego Funduszu Rozwoju przydałby debatom nowego wymiaru, pomagając dalej tworzyć ich zdolności techniczne;

30.   odnotowuje brak publicznego uznania dla priorytetów w zakresie współpracy na rzecz rozwoju w niektórych z nowych państw członkowskich i wzywa do ogólnej strategii komunikacyjno-edukacyjnej dla zrekompensowania tego deficytu; podkreśla wagę kampanii podnoszenia świadomości na temat kwestii dotyczących rozwoju w programach nauczania, a także rolę środków przekazu w uświadamianiu opinii publicznej i rozwijaniu międzynarodowej tradycji pracy wolontariackiej;

31.   jest pozytywnego zdania na temat znaczenia sprawozdania w sprawie podnoszenia świadomości edukacji dla rozwoju oraz jego roli we wdrażaniu "Europejskiego konsensusu w sprawie rozwoju", podkreślającego obecne i potencjalne znaczenie edukacji dla rozwoju i podnoszenia świadomości w oficjalnej i nieoficjalnej edukacji w Europie, w szczególności w nowych państwach członkowskich;

32.  32 mając na uwadze, że obywatele nowych państw członkowskich są już uwrażliwieni na kwestie związane z pomocą humanitarną, czego dowodem jest masowa mobilizacja podczas tsunami w 2004 r., co może stanowić doskonałe oparcie dla działań mających na celu uwrażliwienie społeczeństwa na potrzebę konkretnego zaangażowania w dłuższej perspektywie czasowej na rzecz skutecznej polityki rozwoju;

33.   wzywa Komisję do wszczęcia specjalnej kampanii podnoszącej świadomość, koncentrującej się na względnej przewadze i wartości dodanej nowych państw członkowskich w odniesieniu do kwestii dotyczących współpracy i rozwoju;

34.   wzywa do lepszej koordynacji wśród zainteresowanych podmiotów krajowych oraz do właściwego udziału organizacji pozarządowych i władz lokalnych w krajowych procedurach podejmowania decyzji;

35.   wzywa Komisję do aktywnego zaangażowania nowych państw członkowskich w przygotowanie i negocjowanie planów działania oraz o monitorowanie ich realizacji;

36.   zauważa, że dzięki całkowitemu uwolnieniu pomocy na rzecz rozwoju nowe państwa członkowskie mogłyby stać się pozytywnym przykładem dla wszystkich państw członkowskich;

37.   zauważa, że wszystkie państwa członkowskie powinny wyznaczyć terminy uwolnienia świadczonej przez nich pomocy na rzecz rozwoju, ponieważ w dłuższej perspektywie czasowej powiązana pomoc na rzecz rozwoju nie służy dobremu rządzeniu ani skutecznemu podziałowi środków i nie przyczynia się do realizacji celów współpracy na rzecz rozwoju;

38.  38 odnotowuje, że powiązania sektora prywatnego ze współpracą na rzecz rozwoju stanowią nowe obiecujące rozwiązanie dla nowych państw członkowskich oraz że aktywniejszy udział prywatnych przedsiębiorstw z tych państw członkowskich, które realizują w ramach zamówień publicznych UE projekty w zakresie współpracy na rzecz rozwoju mogłyby przyczynić się do podniesienia świadomości współpracy na rzecz rozwoju;

o
o   o

39.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, s. 3. Umowa ostatnio zmieniona decyzją nr 1/2006 Rady Ministrów AKP-WE (Dz.U. L 247 z 9.9.2006, s. 22). (2) Dz.U. L 209 z 11.8.2005, s. 27 (3) Dz.U. C 46 z 24.2.2006, s. 1. (4) Oświadczenie w sprawie europejskiego konsensusu w sprawie pomocy humanitarnej zostało przyjęte przez Radę w dniu 19 listopada i przez Parlament Europejski w dniu 29 listopada; w dniu 18 grudnia 2007 r. zostało ono podpisane przez przewodniczących Komisji, Rady i Parlamentu Europejskiego (5) Dz.U. L 378 z 27.12.2006, s. 41. (6) Dz.U. C 87 E z 7.4.2004, s. 506. (7) Dz.U. L 310 z 9.11.2006, s. 1. (8) Dz.U. L 32 z 4.2.2006, s. 80. (9) Dz.U. L 21 z 25.1.2005, s. 9. (10) Dz.U. C 287 E z 24.11.2006, s. 312.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie udziału Wspólnoty w programie badawczo-rozwojowym, którego celem jest poprawa jakości życia osób starszych poprzez zastosowanie nowych technologii informacyjno-komunikacyjnych, podjętym przez kilka państw członkowskich (COM(2007)0329 – C6-0178/2007 –2007/0116 (COD))

P6_TA(2008)0098 A6-0027/2008

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM (2007)0329),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art.  169 i 172 ust. 2 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0178/2007),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0027/2008),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 13 marca 2008 r. w celu przyjęcia decyzji nr .../2008/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie udziału Wspólnoty w programie badawczo-rozwojowym, którego celem jest podwyższenie jakości życia osób starszych poprzez zastosowanie nowych technologii informacyjno-komunikacyjnych, podjętym przez kilka państw członkowskich

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu z pierwszego czytania odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr .../2008/WE.)

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2003/96/WE w odniesieniu do dostosowania szczególnych przepisów podatkowych dotyczących oleju napędowego stosowanego jako paliwo silnikowe do celów handlowych oraz koordynacji opodatkowania benzyny bezołowiowej i oleju napędowego stosowanych jako paliwo silnikowe (COM(2007)0052 – C6-0109/2007 – 2007/0023(CNS))

P6_TA(2008)0099 A6-0030/2008

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2007)0052),

–   uwzględniając art. 93 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0109/2007),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0030/2008),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;

3.   zwraca się do Rady, jeśli ta uzna za stosowne odejść od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

4.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawki Parlamentu Poprawka 1 PUNKT 4 PREAMBUŁY (4)  Podczas gdy koszty paliwa stanowią dużą część bieżących kosztów firm transportowych, obserwuje się znaczne rozbieżności w poziomach opodatkowania oleju napędowego w poszczególnych państwach członkowskich. Prowadzą one do zjawiska turystyki paliwowej i zakłóceń konkurencji. Większe zbliżenie na poziomie wspólnotowym wysokości opodatkowania oleju napędowego stosowanego do celów handlowych skutecznie zwalczyłoby problem nierównej konkurencji, a ostatecznie doprowadziłoby do usprawnienia funkcjonowanie rynku wewnętrznego i zmniejszenia szkód dla środowiska. (4)  Podczas gdy koszty paliwa stanowią dużą część bieżących kosztów firm transportowych, obserwuje się znaczne rozbieżności w poziomach opodatkowania oleju napędowego w poszczególnych państwach członkowskich. Mogą prowadzić one do zjawiska turystyki paliwowej i zakłóceń konkurencji w regionach przygranicznych. Większe zbliżenie na poziomie wspólnotowym wysokości opodatkowania oleju napędowego stosowanego do celów handlowych skutecznie zwalczyłoby problem nierównej konkurencji, a ostatecznie doprowadziłoby do usprawnienia funkcjonowanie rynku wewnętrznego i zmniejszenia szkód dla środowiska. Zbliżenie stawek akcyzy powinno również uwzględniać skutki inflacyjne oraz potrzebę zwiększenia konkurencyjności Unii Europejskiej. Harmonizacja stawek akcyzy na benzynę bezołowiową oraz olej napędowy nie powinna prowadzić do niewspółmiernych wymogów w stosunku do tych państw członkowskich, które skądinąd prowadzą rygorystyczną politykę podatkową i są w znacznym stopniu zaangażowane w politykę walki z inflacyjną. Poprawka 28 PUNKT 5 PREAMBUŁY (5)  Ocena wpływu przeprowadzona przez Komisję wykazała, że najlepszym sposobem na osiągnięcie zbliżonych poziomów opodatkowania oleju napędowego stosowanego do celów handlowych jest podniesienie minimalnego poziomu akcyzy w odniesieniu oleju napędowego o takim zastosowaniu, ponieważ prowadzi to zarówno do redukcji zakłóceń konkurencji i zjawiska turystyki paliwowej, jak i do zmniejszenia całkowitego zużycia paliwa. Należy zatem zapewnić, by począwszy od 2012 r. minimalny poziom opodatkowania oleju napędowego zrównał się z minimalnym poziomem opodatkowania benzyny bezołowiowej, co odzwierciedla fakt, że oba paliwa mają podobny, niekorzystny wpływ na środowisko. Począwszy od 2014 r. minimalny poziom opodatkowania powinien wynosić 380 EUR za 1000 l, tak aby został utrzymany stały realny poziom minimalny, a zakłócenia konkurencji i szkodliwy wpływ na środowisko były coraz bardziej ograniczone. (5)  Ocena wpływu przeprowadzona przez Komisję wykazała, że najlepszym sposobem na osiągnięcie zbliżonych poziomów opodatkowania oleju napędowego stosowanego do celów handlowych jest podniesienie minimalnego poziomu akcyzy w odniesieniu oleju napędowego o takim zastosowaniu, ponieważ prowadzi to zarówno do redukcji zakłóceń konkurencji i zjawiska turystyki paliwowej, jak i do zmniejszenia całkowitego zużycia paliwa. Należy zatem zapewnić, by począwszy od 2015 r. minimalny poziom opodatkowania oleju napędowego zrównał się z minimalnym poziomem opodatkowania benzyny bezołowiowej, co odzwierciedla fakt, że oba paliwa mają podobny, niekorzystny wpływ na środowisko. Począwszy od 2014 r. minimalny poziom opodatkowania powinien wynosić 359 EUR za 1000 l, tak aby został utrzymany stały realny poziom minimalny, a zakłócenia konkurencji i szkodliwy wpływ na środowisko były coraz bardziej ograniczone. Poprawka 2 PUNKT 6 PREAMBUŁY (6)  Na obecnym etapie z ekologicznego punktu widzenia wydaje się właściwe ustanowienie tych samych minimalnych poziomów podatku od benzyny bezołowiowej i od oleju napędowego. Nie istnieją uzasadnione powody, dla których krajowe poziomy podatku od oleju napędowego stosowanego do celów niehandlowych oraz od benzyny bezołowiowej miałyby być niższe od poziomu krajowego w odniesieniu do oleju napędowego stosowanego do celów handlowych. Państwom członkowskim, które rozróżniają olej napędowy stosowany jako materiał napędowy do celów handlowych i niehandlowych, należy wyjaśnić, że krajowy poziom podatku od oleju napędowego stosowanego jako paliwo napędowe do celów niehandlowych nie może być niższy od krajowego poziomu ustanowionego przez to państwo członkowskie w odniesieniu do oleju napędowego stosowanego do celów handlowych. Ta sama zasada powinna dotyczyć benzyny bezołowiowej i oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy. (6)  Na obecnym etapie z ekologicznego punktu widzenia wydaje się właściwe ustanowienie tych samych minimalnych poziomów podatku od benzyny bezołowiowej i od oleju napędowego. Nie istnieją uzasadnione powody, dla których krajowe poziomy podatku od oleju napędowego stosowanego do celów niehandlowych oraz od benzyny bezołowiowej miałyby być niższe od poziomu krajowego w odniesieniu do oleju napędowego stosowanego do celów handlowych. Państwom członkowskim, które rozróżniają olej napędowy stosowany jako materiał napędowy do celów handlowych i niehandlowych, należy wyjaśnić, że krajowy poziom podatku od oleju napędowego stosowanego jako paliwo napędowe do celów niehandlowych nie może być niższy od krajowego poziomu ustanowionego przez to państwo członkowskie w odniesieniu do oleju napędowego stosowanego do celów handlowych, tak aby nie ucierpieli na tym użytkownicy paliwa napędowego do celów niehandlowych. Ta sama zasada powinna dotyczyć benzyny bezołowiowej i oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy. Poprawka 3 PUNKT 6 A PREAMBUŁY (nowy) (6a)  Państwa członkowskie korzystające z okresów przejściowych mają niestety tendencję do niepodejmowania działań mających na celu dostosowanie do minimalnych norm dotyczących stawek akcyzy, wbrew podjętym przez nie zobowiązaniom. Jakiekolwiek automatyczne przedłużenie okresu przejściowego jest w związku z tym całkowicie niedopuszczalne. W 2010 r. Komisja powinna przedstawić sprawozdanie na temat stopnia, w jakim te państwa członkowskie zbliżające się do końca okresu przejściowego, wypełniły swoje zobowiązania. Poprawka 4 PUNKT 6 B PREAMBUŁY (nowy) (6b)  W celu zapewnienia spójności dyrektywy 2003/96/WE ze wspólną polityką transportową i uniknięcia ewentualnych zakłóceń konkurencji na rynkach transportowych, należy zmienić definicję oleju napędowego wykorzystywanego jako materiał napędowy. Definicja handlowego wykorzystania dotyczy przewozu drogowego towarów pojazdami o maksymalnej dopuszczalnej całkowitej masie rzeczywistej brutto nie mniejszej niż 3,5 tony. Poprawka 5 PUNKT 7 PREAMBUŁY (7)  Niektórym państwom członkowskim przyznano okresy przejściowe, aby umożliwić im płynne wprowadzenie poziomów opodatkowania ustanowionych w dyrektywie 2003/96/WE. Z tych samych powodów wspomniane okresy przejściowe powinny być zachowane w ramach niniejszej dyrektywy. (7)  Niektórym państwom członkowskim przyznano okresy przejściowe, aby umożliwić im płynne wprowadzenie poziomów opodatkowania ustanowionych w dyrektywie 2003/96/WE. W przypadku niektórych spośród tych państw członkowskich wspomniane okresy przejściowe powinny być zachowane w ramach niniejszej dyrektywy. Poprawka 6 PUNKT 10 PREAMBUŁY (10)  Należy przedłużyć daną państwom członkowskim możliwość wprowadzenia obniżonej stawki w odniesieniu do oleju napędowego stosowanego do celów handlowych poniżej poziomu obowiązującego w dniu 1 stycznia 2003 r., o ile państwa członkowskie stosują lub wprowadzą system opłat drogowych w ten sposób, że obciążenie podatkowe pozostanie na równym poziomie. W tym celu oraz uwzględniając zdobyte doświadczenie nie należy utrzymywać wymogu, zgodnie z którym krajowy poziom opodatkowania oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy obowiązujący w dniu 1 stycznia 2003 r. musi być co najmniej dwa razy wyższy od minimalnego poziomu opodatkowania z dnia 1 stycznia 2004 r. (10)  Należy przedłużyć daną państwom członkowskim możliwość wprowadzenia obniżonej stawki w odniesieniu do oleju napędowego stosowanego do celów handlowych, o ile państwa członkowskie stosują lub wprowadzą system opłat drogowych w ten sposób, że obciążenie podatkowe pozostanie na równym poziomie. Państwa członkowskie powinny również mieć możliwość promowania wykorzystania materiałów napędowych niekopalnych i o niskiej zawartości węgla, poprzez zachęty podatkowe i systemy mające na celu zagwarantowanie określonego poziomu zużycia tych materiałów napędowych. W tym celu oraz uwzględniając zdobyte doświadczenie nie należy utrzymywać wymogu, zgodnie z którym krajowy poziom opodatkowania oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy obowiązujący w dniu 1 stycznia 2003 r. musi być co najmniej dwa razy wyższy od minimalnego poziomu opodatkowania z dnia 1 stycznia 2004 r. Poprawka 7 PUNKT 10 A PREAMBUŁY (nowy) (10a)  Uwzględniając w pełni zasadę subsydiarności, należy zachęcać państwa członkowskie, które czerpią dodatkowe dochody w wyniku wdrożenia niniejszej dyrektywy, do reinwestowania uzyskanych środków głównie w infrastrukturę, biopaliwa i nowe środki ochrony środowiska, których celem jest zmniejszenie emisji CO2. Poprawka 8 ARTYKUŁ 1 PUNKT 1 LITERA (A) Artykuł 7 ustęp 1 (Dyrektywa 2003/96/WE) 1.  Począwszy od dnia 1 stycznia 2004 r., dnia 1 stycznia 2010 r., dnia 1 stycznia 2012 r. oraz dnia 1 stycznia 2014 r. minimalne poziomy opodatkowania w odniesieniu do paliw silnikowych ustanawia się zgodnie z tabelą A w załączniku I . 1.  Począwszy od dnia 1 stycznia 2004 r., dnia 1 stycznia 2010 r., dnia 1 stycznia 2012 r. oraz dnia 1 stycznia 2015 r. minimalne poziomy opodatkowania w odniesieniu do paliw silnikowych ustanawia się zgodnie z tabelą A w załączniku I. Poprawka 9 ARTYKUŁ 1 PUNKT 1 LITERA (A) Artykuł 7 ustęp 2 pierwszy akapit (Dyrektywa 2003/96/WE) 2.  Państwa członkowskie mogą wprowadzić rozróżnienie pomiędzy handlowym a niehandlowym zastosowaniem oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy, pod warunkiem że zachowane są minimalne poziomy wspólnotowe oraz, że stawka w odniesieniu do napędowego stosowanego do celów handlowych nie jest niższa niż krajowy poziom opodatkowania obowiązujący w dniu 1 stycznia 2003 r. 2.  Państwa członkowskie mogą rozróżniać między handlowym i niehandlowym zastosowaniem oleju gazowego stosowanego jako materiał napędowy, pod warunkiem że zachowane są minimalne poziomy wspólnotowe. Poprawka 10 ARTYKUŁ 1 PUNKT 1 LITERA (AA) (nowa) Artykuł 7 ustęp 3 litera (a) (Dyrektywa 2003/96/WE) (aa) Ust.  3 lit. (a) otrzymuje brzmienie: "(a) przewóz towarów na rachunek cudzy lub własny, pojazdem silnikowym lub pojazdem przegubowym przeznaczonym wyłącznie do przewozu drogowego towarów i o maksymalnej dopuszczalnej całkowitej masie rzeczywistej brutto nie mniejszej niż 3,5 tony;" Poprawka 11 ARTYKUŁ 1 PUNKT 1 LITERA (B) Artykuł 7 ustęp 4 (Dyrektywa 2003/96/WE) 4.  Państwa członkowskie, które stosują lub wprowadzą system opłat dla użytkowników dróg w odniesieniu do pojazdów silnikowych napędzanych olejem napędowym do celów handlowych, zgodnie z ust. 3 mogą zastosować w odniesieniu do takiego oleju napędowego obniżoną stawkę, niższą od krajowego poziomu opodatkowania obowiązującego w dniu 1 stycznia 2003 r. pod warunkiem, że ogólne obciążenie podatkowe pozostaje na równym poziomie i że zachowany jest minimalny poziom wspólnotowy obowiązujący w odniesieniu do oleju napędowego." 4.  Państwa członkowskie mogą stosować lub wprowadzić system opłat dla użytkowników dróg w odniesieniu do pojazdów silnikowych napędzanych olejem napędowym do celów handlowych, zgodnie z ust. 3 pod warunkiem, że zachowany jest minimalny poziom wspólnotowy obowiązujący w odniesieniu do oleju napędowego. Poprawka 12 ARTYKUŁ 1 PUNKT 1 LITERA (C) Artykuł 7 ustęp 5 drugi akapit (Dyrektywa 2003/96/WE) Komisja ustanawia wspólne zasady dotyczące mechanizmów, o których mowa w pierwszym akapicie, zgodnie z procedurą przedstawioną w art. 27 ust. 2." Nie później niż ....* Komisja ustanawia wspólne zasady dotyczące mechanizmów, o których mowa w pierwszym akapicie, zgodnie z procedurą przedstawioną w art. 27 ust. 2. _____________ *Sześć miesięcy od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy. Poprawka 13 ARTYKUŁ 1 PUNKT 2 Artykuł 18 (Dyrektywa 2003/96/WE) (2) W art.  18 wprowadza się następujące zmiany: (2) W art.  18 wprowadza się następujące zmiany: (a) W ust.  3 pierwsze zdanie otrzymuje następujące brzmienie: (a) W ust.  3 skreśla się pierwsze zdanie. "Królestwo Hiszpanii może stosować okres przejściowy w celu dostosowania krajowego poziomu opodatkowania oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy do nowego poziomu minimalnego w wysokości 302 EUR do dnia 1 stycznia 2007 r., 330 EUR do dnia 1 stycznia 2012 r., 359 EUR do dnia 1 stycznia 2014 r. oraz 380 EUR do dnia 1 stycznia 2016 r." (b) W ust.  4 pierwsze zdanie otrzymuje następujące brzmienie: (b) W ust.  4 skreśla się pierwsze zdanie. "Republika Austrii może stosować okres przejściowy w celu dostosowania krajowego poziomu opodatkowania oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy do nowego poziomu minimalnego w wysokości 302 EUR do dnia 1 stycznia 2007 r., 330 EUR do dnia 1 stycznia 2012 r., 359 EUR do dnia 1 stycznia 2014 r. oraz 380 EUR do dnia 1 stycznia 2016 r." (c) W ust.  5 pierwsze zdanie otrzymuje następujące brzmienie: (c) W ust.  5 skreśla się pierwsze zdanie. "Królestwo Belgii może stosować okres przejściowy w celu dostosowania krajowego poziomu opodatkowania oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy do nowego poziomu minimalnego w wysokości 302 EUR do dnia 1 stycznia 2007 r., 330 EUR do dnia 1 stycznia 2012 r., 359 EUR do dnia 1 stycznia 2014 r. oraz 380 EUR do dnia 1 stycznia 2016 r.". (d) W ust.  6 pierwsze zdanie otrzymuje następujące brzmienie: (d) W ust.  6 skreśla się pierwsze zdanie. "Wielkie Księstwo Luksemburga może stosować okres przejściowy w celu dostosowania krajowego poziomu opodatkowania oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy do nowego poziomu minimalnego w wysokości 302 EUR do dnia 1 stycznia 2009 r., 330 EUR do dnia 1 stycznia 2012 r., 359 EUR do dnia 1 stycznia 2014 r. oraz 380 EUR do dnia 1 stycznia 2016 r." (e) W ust.  7 pierwsze zdanie drugiego akapitu otrzymuje następujące brzmienie: (e) W ust.  7 skreśla się pierwsze zdanie drugiego akapitu. "Republika Portugalska może stosować okres przejściowy w celu dostosowania krajowego poziomu opodatkowania oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy do nowego poziomu minimalnego w wysokości 302 EUR do dnia 1 stycznia 2009 r., 330 EUR do dnia 1 stycznia 2012 r., 359 EUR do dnia 1 stycznia 2014 r. oraz 380 EUR do dnia 1 stycznia 2016 r." (f) W ust.  8, pierwsze zdanie trzeciego akapitu otrzymuje następujące brzmienie: (f) W ust.  8 skreśla się pierwsze zdanie trzeciego akapitu. "Republika Grecka może stosować okres przejściowy w celu dostosowania krajowego poziomu opodatkowania oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy do nowego poziomu minimalnego w wysokości 302 EUR do dnia 1 stycznia 2010 r., 330 EUR do dnia 1 stycznia 2012 r., 359 EUR do dnia 1 stycznia 2014 r. oraz 380 EUR do dnia 1 stycznia 2016 r." Poprawka 14 ARTYKUŁ 1 PUNKT 3 LITERA (A) Artykuł 18a ustęp 5 akapit pierwszy (Dyrektywa 2003/96/WE) (a) W ust.  5 pierwsze zdanie otrzymuje następujące brzmienie: (a) W ust.  5 akapit pierwszy otrzymuje następujące brzmienie: "Republika Łotewska może stosować okres przejściowy w celu dostosowania krajowego poziomu opodatkowania oleju napędowego i nafty stosowanych jako materiał napędowy do nowego poziomu minimalnego w wysokości 302 EUR za 1000 l do dnia 1 stycznia 2011 r., w wysokości 330 EUR do dnia 1 stycznia 2013 r. oraz, w stosunku do oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy, w wysokości 359 EUR do dnia 1 stycznia 2015 r. oraz 380 EUR do dnia 1 stycznia 2017 r." "5. Republika Łotewska może stosować okres przejściowy w celu dostosowania krajowego poziomu opodatkowania oleju napędowego i nafty stosowanych jako materiał napędowy do nowego poziomu minimalnego w wysokości 302 EUR za 1000 l do dnia 1 stycznia 2012 r., w wysokości 330 EUR do dnia 1 stycznia 2013 r. oraz, w stosunku do oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy, w wysokości 359 EUR do dnia 1 stycznia 2016 r. Jednakże od dnia 1 maja 2004 r. poziom opodatkowania oleju gazowego wykorzystywanego jako materiał pędny nie może być niższy niż 287 EUR za 1 000 l oraz 274 EUR za 1 000 l od dnia 1 stycznia 2008." Poprawka 15 ARTYKUŁ 1 PUNKT 3 LITERA (B) Artykuł 18a ustęp 6 akapit pierwszy (Dyrektywa 2003/96/WE) (a) W ust.  6 pierwsze zdanie otrzymuje następujące brzmienie: (a) W ust.  6 akapit pierwszy otrzymuje następujące brzmienie: "Republika Litewska może stosować okres przejściowy w celu dostosowania krajowego poziomu opodatkowania oleju napędowego i nafty stosowanych jako materiał napędowy do nowego poziomu minimalnego w wysokości 302 EUR za 1000 l do dnia 1 stycznia 2011 r., w wysokości 330 EUR do dnia 1 stycznia 2013 r. oraz, w stosunku do oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy, w wysokości 359 EUR do dnia 1 stycznia 2015 r. oraz 380 EUR do dnia 1 stycznia 2017 r." "6. Republika Litewska może stosować okres przejściowy w celu dostosowania krajowego poziomu opodatkowania oleju napędowego i nafty stosowanych jako materiał napędowy do nowego poziomu minimalnego w wysokości 302 EUR za 1000 l do dnia 1 stycznia 2012 r., w wysokości 330 EUR do dnia 1 stycznia 2013 r. oraz, w stosunku do oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy, w wysokości 359 EUR do dnia 1 stycznia 2016 r. Jednakże od dnia 1 maja 2004 r. poziom opodatkowania oleju gazowego wykorzystywanego jako materiał pędny nie może być niższy niż 287 EUR za 1 000 l oraz 274 EUR za 1 000 l od dnia 1 stycznia 2008."" Poprawka 16 ARTYKUŁ 1 PUNKT 3 LITERA (C) Artykuł 18a ustęp 9 akapit pierwszy (Dyrektywa 2003/96/WE) (a) W ust.  9 pierwsze zdanie otrzymuje następujące brzmienie: (a) W ust.  9 akapit pierwszy otrzymuje następujące brzmienie: "Rzeczpospolita Polska może stosować okres przejściowy w celu dostosowania krajowego poziomu opodatkowania oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy do nowego poziomu minimalnego w wysokości 302 EUR za 1000 l do dnia 1 stycznia 2010  r., w wysokości 330 EUR do dnia 1 stycznia 2012 r., 359 EUR do dnia 1 stycznia 2014 r. oraz 380 EUR do dnia 1 stycznia 2016 r." "Rzeczpospolita Polska może stosować okres przejściowy w celu dostosowania krajowego poziomu opodatkowania oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy do nowego poziomu minimalnego w wysokości 302 EUR za 1000 l do dnia 1 stycznia 2012 r., w wysokości 330 EUR do dnia 1 stycznia 2013 r., 359 EUR do dnia 1 stycznia 2016 r. Jednakże od dnia 1 maja 2004 r. poziom opodatkowania oleju gazowego wykorzystywanego jako materiał pędny nie może być niższy niż 287 EUR za 1 000 l l oraz 274 EUR za 1 000 l od dnia 1 stycznia 2008." Poprawka 17 ARTYKUŁ 1 PUNKT 4 Artykuł 18c (Dyrektywa 2003/96/WE) Bez uszczerbku dla odstępstw od art. 7 zawartych w Traktacie dotyczącym przystąpienia Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej wymienione państwa członkowskie mogą stosować kolejny okres przejściowy w celu dostosowania poziomu opodatkowania oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy do poziomu 359 EUR do dnia 1 stycznia 2015  r. oraz 380 EUR do dnia 1 stycznia 2017 r. Bez uszczerbku dla odstępstw od art. 7 zawartych w Traktacie dotyczącym przystąpienia Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej wymienione państwa członkowskie mogą stosować kolejny okres przejściowy w celu dostosowania poziomu opodatkowania oleju napędowego stosowanego jako materiał napędowy do poziomu 359 EUR do dnia 1 stycznia 2016 r. Poprawka 18 ARTYKUŁ 1 PUNKT 5 Załącznik I Tabela A (Dyrektywa 2003/96/WE) Tekst proponowany przez Komisję 1 stycznia 2004 r. 1 stycznia 2010 r. 1 stycznia 2012 r. 1 stycznia 2014 r. benzyna bezołowiowa (w euro na 1 000 l) Kody CN 2710 11 31, 2710 11 41, 2710 11 45 i 2710 11 49 359 359 359 380 Olej napędowy (w euro na 1 000 l) Kody CN 2710 19 41 do 2710 19 49 302 330 359 380 Poprawka Parlamentu 1 stycznia 2004 r. 1 stycznia 2010 r. 1 stycznia 2012 r. 1 stycznia 2015 r. benzyna bezołowiowa (w euro na 1 000 l) Kody CN 2710 11 31, 2710 11 41, 2710 11 45 i 2710 11 49 359 359 359 359 Olej napędowy (w euro na 1 000 l) Kody CN 2710 19 41 do 2710 19 49 302 330 340 359 Poprawka 19 ARTYKUŁ 1 PUNKT 5 Załącznik I Tabela A, Uwagi (nowe) (Dyrektywa 2003/96/WE) Bez uszczerbku dla okresów określonych w art. 18a ust. 5, 6 i 9 oraz art. 18 c, zastosowanie mają poniższe przepisy: · Do dnia 1 stycznia 2015 r. stawki akcyzy zarówno na benzynę bezołowiową, jak i na olej napędowy nie mogą być niższe niż 359 EUR za 1 000 litrów. · Państwa członkowskie, które w świetle prawodawstwa wspólnotowego zobowiązane są do podniesienia stawek akcyzy na olej napędowy do 340 EUR za 1 000 litrów do dnia 1 stycznia 2012 r., muszą nałożyć stawkę w wysokości co najmniej 359 EUR za 1 000 litrów do dnia 1 stycznia 2015 r. · Państwa członkowskie, w których stawka akcyzy na olej napędowy przekraczała kwotę 400 EUR za 1 000 litrów w dniu 1 stycznia 2008 r., nie podniosą ponownie stawek akcyzy na olej napędowy do dnia 1 stycznia 2015 r. · Państwa członkowskie, w których stawka akcyzy na benzynę bezołowiową przekraczała kwotę 500 EUR za 1 000 litrów w dniu 1 stycznia 2008 r., nie podniosą tej stawki ponownie do dnia 1 stycznia 2015 r. Poprawka 20 ARTYKUŁ 1 PUNKT 5 A (nowy) Artykuł 29a (nowy) (Dyrektywa 2003/96/WE) (5a)  Dodaje się następujący art. 29a: "Artykuł 29a Komisja Europejska przedstawia sprawozdania z wypełnienia zobowiązań przez te państwa członkowskie, w których okres przejściowy kończy się w 2010 r."

Zalecenie Parlamentu Europejskiego dla Rady z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie roli Unii Europejskiej w Iraku (2007/2181(INI))

P6_TA(2008)0100 A6-0052/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając projekt zalecenia dla Rady, który złożyła Ana Maria Gomes w imieniu grupy politycznej PSE, w sprawie roli Unii Europejskiej w Iraku (B6-0328/2007),

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Iraku, z których ostatnia to rezolucja z dnia 25 października 2007 r.(1),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie sytuacji humanitarnej uchodźców irackich(2),

–   uwzględniając decyzje Konferencji Przewodniczących z dnia 15 listopada i 6 grudnia 2007 r. w sprawie składu i zadań delegacji ad hoc ds. stosunków z Irakiem,

–   uwzględniając wnioski Rady do Spraw Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych w sprawie zaangażowania UE w Iraku z 23-24 kwietnia, 15-16 października i 19-20 listopada 2007 r.,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 7 czerwca 2006 r. zatytułowany "Zalecenia w sprawie wznowienia zaangażowania Unii Europejskiej w Iraku" (COM(2006)0283),

–   uwzględniając międzynarodowe porozumienie z Irakiem (International Compact with Iraq) zainicjowane w dniu 3 maja 2007 r. w Szarm el-Szejk w Egipcie,

–   uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1546 (2004) z dnia 8 czerwca 2004 r., 1770 (2007) z dnia 10 sierpnia 2007 r. oraz 1790 (2007) z dnia 18 grudnia 2007 r., a zwłaszcza załącznik I i II do niej,

–   uwzględniając wspólne działanie Rady 2005/190/WPZiB z dnia 7 marca 2005 r. w sprawie zintegrowanej misji Unii Europejskiej w Iraku dotyczącej państwa prawnego, EUJUST LEX(3), ustanowionej w ramach europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony (EPBiO), oraz kolejne wspólne działania zmieniające i rozszerzające zadania tej misji,

–   uwzględniając europejską strategię bezpieczeństwa z 2003 r. – "Bezpieczna Europa w lepszym świecie" z dnia 12 grudnia 2003 r.,

–   uwzględniając Europejski konsensus w sprawie rozwoju z dnia 22 listopada 2005 r.,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie sytuacji kobiet w konfliktach zbrojnych i ich roli w odbudowie i procesie demokratycznym w krajach po zakończeniu konfliktu(4),

–   uwzględniając czwartą konwencję genewską z dnia 12 sierpnia 1949 r. w sprawie ochrony osób cywilnych podczas wojny i załączone do niej protokoły I i II, i szczególnie zaniepokojony przemocą, której ofiarą padają członkowie personelu humanitarnego i medycznego oraz duchowni w trakcie pełnienia swoich funkcji,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie małych i średnich przedsiębiorstw w krajach rozwijających się(5),

–   uwzględniając art. 114 ust. 3 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0052/2008),

A.   mając na uwadze, że od 2005 r. w Republice Iraku dwukrotnie odbyły się wielopartyjne wybory, przyjęto konstytucję w drodze referendum, stworzono podstawy państwa federalnego i rozpoczęto trudny proces budowy instytucji demokratycznych,

B.   mając na uwadze, że zarówno społeczeństwo, jak i przywódcy polityczni Iraku są podzieleni oraz że sytuacja w niektórych częściach kraju pod względem bezpieczeństwa jest w dalszym ciągu niezwykle niebezpieczna,

C.   mając na uwadze, że Irak przeżywa obecnie konflikty o podłożu religijnym i rewolty, a ponadto jest dotknięty powszechnym brakiem rządów prawa,

D.   mając na uwadze, że w Republice Iraku nastąpiła poprawa stanu bezpieczeństwa, lecz że przed siłami irackimi nadal stoi wyzwanie utrzymania i skonsolidowania tej poprawy przy pomocy międzynarodowej, a także mając na uwadze, że poważne starania na rzecz zagwarantowania odbudowy i zrównoważonego rozwoju oraz możliwości udzielania przez UE pomocy obywatelom Iraku zależą od ciągłej poprawy sytuacji politycznej i w zakresie bezpieczeństwa,

E.   mając na uwadze, że przez dziesiątki lat rządów dyktatorskich iracka administracja publiczna nastawiona była bardziej na kontrolę obywateli niż na służbę publiczną, a także mając na uwadze, że lata administracji ściśle scentralizowanej przez partię Ba'ath spowodowały poważne braki w zdolności do właściwego zarządzania budżetem i zasobami finansowymi przez Irakijczyków, czego skutkiem jest obecna niestabilność i słabość sektora publicznego oraz brak w pełni rozwiniętej kultury ustalania priorytetów w zakresie świadczenia usług publicznych obywatelom Iraku,

F.   mając na uwadze, że kraje sąsiednie muszą unikać ingerowania w wewnętrzne sprawy Iraku, szanować jego niepodległość, suwerenność i integralność terytorialną, a także pragnienie obywateli Iraku zbudowania własnymi siłami systemu konstytucyjnego i politycznego,

G.   mając na uwadze, że dotychczas konflikt spowodował przesiedlenie 2,4 miliona osób na terenie Iraku i 2,28 miliona uchodźców do krajów sąsiednich, głównie Syrii i Jordanii,

H.   mając na uwadze, że region kurdyjski jest częścią Iraku, gdzie zagwarantowany jest wystarczający poziom pokoju i stabilności oraz gdzie międzynarodowa współpraca na rzecz rozwoju i prywatne inwestycje stale rosną,

I.   mając na uwadze, że jako światowy gracz UE powinna przejąć odpowiedzialność za budowę nowego, demokratycznego Iraku, a także mając na uwadze, że politykę UE wobec Iraku należy postrzegać w szerszym kontekście jej strategicznego partnerstwa z regionem Morza Śródziemnego i Bliskim Wschodem,

J.   mając na uwadze, że UE powinna mieć bardziej strategiczne podejście w zakresie wspierania Iraku w procesie tworzenia demokratycznego państwa federalnego; mając na uwadze, że UE uznaje, iż w celu zapewnienia skutecznej pomocy konieczne jest trwałe partnerstwo z obywatelami Iraku, stałe zaangażowanie ze strony rządu irackiego na rzecz zapewnienia bezpieczeństwa i pojednania, chęć współpracy, starania na rzecz budowania potencjału i demokracji, walka z korupcją oraz zagwarantowanie przejrzystości i skuteczności jako zasadnicze warunki wstępne niezbędne do zwiększenia roli Unii Europejskiej w Iraku; mając na uwadze, że kluczowe wyzwania związane z odbudową dotyczą sfery instytucjonalnej i społecznej, a mianowicie budowania potencjału instytucji i administracji oraz konsolidacji rządów prawa, stosowania prawa i przestrzegania praw człowieka,

K.   mając na uwadze, że UE określiła potrzebę wprowadzenia wieloletniego planowania operacji wykraczającego poza obecne planowanie roczne oparte na środkach szczególnych w celu poprawy skuteczności udzielanej przez UE pomocy,

L.   mając na uwadze, że UE musi dostosować sposób wykorzystywania swoich zasobów do szczególnych, wewnętrznych wyzwań o charakterze regionalnym i humanitarnym, wobec których stoi Irak; mając na uwadze, że skuteczność, przejrzystość i widoczność są podstawowymi warunkami wstępnymi wzmocnienia roli Unii Europejskiej w Iraku,

M.   mając na uwadze, że Irak zanotował regres ze średniozamożnego kraju w latach siedemdziesiątych XX wieku oraz że UE musi w związku z tym odpowiednio dostosować wykorzystanie swoich środków,

N.   mając na uwadze, że od grudnia 2005 r. istnieje małe przedstawicielstwo Komisji w Bagdadzie, którego sekcja operacyjna mieści się w Ammanie i któremu bardzo trudno jest działać na niektórych obszarach, zwłaszcza w Bagdadzie, w wyniku ustaleń wojskowych i sytuacji pod względem bezpieczeństwa,

O.   mając na uwadze, że od 2003 r. Komisja przeznaczyła ponad 800 milionów EUR na pomoc dla Iraku (głównie poprzez Międzynarodowy Fundusz na rzecz Odbudowy Iraku (IRFFI)), a także mając na uwadze, że UE jest bezpośrednio zaangażowana w poprawę rządów prawa w tym kraju od 2005 r. poprzez misję ESDP EUJUST LEX; mając na uwadze, że mandat EUJUST LEX przedłużono po raz ostatni,

P.   mając na uwadze, że rząd iracki wspólnie z Bankiem Światowym i ONZ ustanowili międzynarodowe porozumienie z Irakiem w dniu 3 maja 2007 r. jako wizję irackiego rządu na następne 5 lat i jako główne odniesienie do zaangażowania wspólnoty międzynarodowej w tym państwie przy pełnym poparciu ze strony Unii Europejskiej jako jednego z głównych darczyńców,

Q.   mając na uwadze, że ww. rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1770 (2007) ostatnio znacznie rozszerzyła uprawnienia misji ONZ w Iraku,

R.   mając na uwadze, że lata reżimu partii Ba'ath i dziesiątki lat wojny podziałały traumatyzująco na społeczeństwo irackie, przyniosły represje, czystki etniczne (w tym poprzez ataki chemiczne jak w Halabdży) i obojętność wspólnoty międzynarodowej na te zbrodnie; mając na uwadze, że na wspólnocie międzynarodowej, a zwłaszcza na tych państwach, które wspierały zbrojną interwencję, spoczywa prawny i moralny obowiązek połączony z interesem bezpieczeństwa wspierania ludności Iraku, oraz mając na uwadze, że Unia Europejska, we współpracy z innymi międzynarodowymi darczyńcami, musi szybko i w przemyślany sposób zmobilizować wszystkie odpowiednie instrumenty, którymi dysponuje, aby wypełnić swoją rolę w tym zakresie,

S.   mając na uwadze, że Parlament Europejski jest zdecydowany dalej rozwijać stosunki z iracką Radą Reprezentantów, w tym na drodze więzi formalnych,

1.   przekazuje Radzie następujące zalecenia:

2.   podkreśla zobowiązanie Parlamentu w zakresie zasad i praktyk demokracji parlamentarnej; w związku z tym przypomina swoją inicjatywę na rzecz wspierania rozwoju demokracji w ramach współpracy z parlamentami krajów trzecich przedstawioną w budżecie na 2008 r., zobowiązanie do aktywnego wspierania irackiej Rady Reprezentantów poprzez zaproponowanie pomocy na budowę potencjału oraz działania parlamentarnej delegacji ad hoc ds. Iraku na rzecz wspierania stosunków dwustronnych; w związku z tym zamierza wspierać dalszy rozwój irackiej Rady Reprezentantów poprzez:

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie i dla informacji Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich, a także rządowi i Radzie Reprezentantów Republiki Iraku.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0481. (2) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0357. (3) Dz.U. L 62 z 9.3.2005, s. 37. (4) Dz.U. C 298 E z 8.12.2006, s. 287. (5) Dz.U. C 298 E z 8.12.2006, s. 171. (6) Zob. rozporządzenie (WE) nr 1717/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 listopada 2006 r. ustanawiające Instrument na rzecz Stabilności (Dz.U. L 327 z 24.11.2006, s. 1). (7) Zob. rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiające Instrument Finansowania Współpracy Rozwojowej (Dz.U. L 378 z 27.12.2006, s. 41). (8) Zob. rozporządzenie (WE) nr 1889/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające europejski instrument finansowy na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie (Dz.U. L 386 z 29.12.2006, s. 1).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie Kodeksu postępowania Unii Europejskiej w sprawie wywozu broni – brak przyjęcia przez Radę wspólnego stanowiska i przekształcenia kodeksu w prawnie wiążący instrument

P6_TA(2008)0101 RC-B6-0063/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że w roku 2008 obchodzona będzie dziesiąta rocznicę istnienia Kodeksu postępowania Unii Europejskiej w sprawie wywozu broni ("kodeks"),

B.   mając na uwadze, że ponad dwa lata temu, w dniu 30 czerwca 2005 r., Komitet Stałych Przedstawicieli (COREPER) osiągnął porozumienie na poziomie technicznym co do tekstu wspólnego stanowiska w wyniku gruntownego przeglądu Kodeksu postępowania Unii Europejskiej w sprawie wywozu broni w celu przekształcenia kodeksu w skuteczny instrument kontroli wywozu broni z terytorium UE i przez przedsiębiorstwa UE,

C.   mając na uwadze, że dzięki przyjęciu powyższego wspólnego stanowiska kodeks stanie się dla wszystkich państw członkowskich prawnie wiążącym instrumentem kontroli wywozu broni,

D.   mając na uwadze, że Parlament z ogromnym zadowoleniem odnosił się do tego wspólnego stanowiska przy wielu okazjach, między innymi w swojej rezolucji z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie siódmego i ósmego rocznego sprawozdania Rady, sporządzonych zgodnie z klauzulą operacyjną nr 8 Kodeksu postępowania Unii Europejskiej w sprawie wywozu broni(1),

E.   mając na uwadze, że od roku 2005 Radzie nie udało się jednak przyjąć wspomnianego wspólnego stanowiska na szczeblu politycznym,

F.   mając na uwadze, że przyczyny tej sytuacji nie zostały nigdy oficjalnie wyjaśnione, lecz mają oczywisty związek z wolą niektórych państw członkowskich zniesienia obecnego zbrojeniowego embarga UE na wywóz broni do Chińskiej Republiki Ludowej,

G.   mając na uwadze nowy naglący wymiar tej kwestii ze względu na następujący rozwój wypadków:

H.   mając na uwadze, że pozytywne wysiłki COARM (grupa robocza Rady ds. broni) na rzecz dalszego udoskonalenia kodeksu i jego stosowania osłabiane są przez wywóz broni z państw członkowskich do krajów objętych konfliktem, niestabilnych lub nieprzestrzegających praw człowieka, a zatem w świetle kodeksu postępowania uważanych za "nieodpowiedzialne miejsca docelowe",

I.   mając na uwadze, że brak woli politycznej, aby przekształcić kodeks we wspólne stanowisko pozostaje w sprzeczności z wiodącą rolą Unii Europejskiej i jej państw członkowskich w zakresie wspierania instrumentów prawnych mających na celu kontrolę całego publicznego i prywatnego wywozu broni na skalę międzynarodową, w szczególności traktatu o handlu bronią,

1.   biorąc pod uwagę dziesiątą rocznicę kodeksu, ubolewa nad obecnym politycznym impasem w zakresie przyjęcia tego wspólnego stanowiska;

2.   nalega, aby prezydencja słoweńska uczyniła z przyjęcia tego wspólnego stanowiska stały punkt obrad na każdym posiedzeniu Rady ds. Ogólnych dopóki sprawa ta nie zostanie rozstrzygnięta;

3.   wzywa państwa członkowskie sprzeciwiające się prawnie wiążącemu kodeksowi postępowania do ponownego rozważenia stanowiska w tej sprawie;

4.   wyraża przekonanie, że wkład UE w prace nad wiążącym na szczeblu międzynarodowym traktatem o handlu bronią zyska na wiarygodności, gdy tylko jej własny system kontroli broni stanie się prawnie wiążący;

5.   wyraża również przekonanie, że wraz z przyjęciem wspólnego stanowiska należy jednocześnie podjąć działania mające na celu między innymi:

6.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz wszystkim rządom i parlamentom krajowym państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 244 E z 18.10.2007, s. 210.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie szczególnej sytuacji kobiet w więzieniach oraz wpływu pobytu rodziców w więzieniu na życie społeczne i rodzinne (2007/2116(INI))

P6_TA(2008)0102 A6-0033/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 6 i 7 TUE i art. 4 nowej Karty Praw Podstawowych UE, podpisanej 12 grudnia 2007 r.,(1) dotyczącej ochrony praw człowieka,

–   uwzględniając Powszechną Deklarację Praw Człowieka, w szczególności jej art. 5, Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych, w szczególności jego art. 7, europejską Konwencję w sprawie zapobiegania torturom oraz innemu okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu z 1987 r. (Europejska Konwencja w sprawie zapobiegania torturom) i jej protokół dodatkowy w sprawie ustanowienia systemu regularnych wizyt przeprowadzanych przez niezależne organy międzynarodowe i krajowe w miejscach zatrzymań,

–   uwzględniając art. 3 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, jej protokoły oraz orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka,

–   uwzględniając wymienioną Konwencję w sprawie zapobiegania torturom, która ustanowiła Europejski Komitet do Spraw Zapobiegania Torturom oraz Nieludzkiemu lub Poniżającemu Traktowaniu albo Karaniu przy Radzie Europy, jak również sprawozdania tego Komitetu,

–   uwzględniając wzorcowe reguły minimum ONZ postępowania z więźniami z 1957 r. oraz deklaracje i zasady przyjęte w tym zakresie przez Zgromadzenie Ogólne ONZ,

–   uwzględniając Konwencję o prawach dziecka ONZ przyjętą w dniu 20 listopada 1989 r.,

–   uwzględniając rezolucje i zalecenia przyjęte przez Komitet Ministrów Rady Europy, a w szczególności rezolucję (73)5 w sprawie wzorcowych reguł minimum postępowania z więźniami, zalecenie R(87)3 w sprawie europejskich reguł więziennych i zalecenie R(2006)2 w sprawie europejskich reguł więziennych,

–   uwzględniając zalecenia przyjęte przez Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy, a w szczególności zalecenie R (2006) 1747 dotyczące ustanowienia europejskiej karty więziennej oraz zalecenie R (2000) 1469 w sprawie matek i niemowląt w więzieniach,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 maja 1989 r. w sprawie kobiet i dzieci w więzieniach(2), swoją rezolucję z dnia 18 stycznia 1996 r. w sprawie złych warunków panujących w więzieniach Unii Europejskiej(3), swoją rezolucję z dnia 17 grudnia 1998 r. w sprawie warunków więziennych w Unii Europejskiej: ulepszeń i kar zastępczych(4) oraz swoje zalecenie dla Rady z dnia 9 marca 2004 r. w sprawie praw więźniów w Unii Europejskiej(5),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0033/2008),

A.   mając na uwadze, że w myśl konwencji międzynarodowych(6) i europejskich wszystkie osoby przebywające w więzieniach powinny być traktowane zgodnie z prawami człowieka, a warunki panujące w więzieniach powinny być zgodne z zasadami godności ludzkiej, niedyskryminacji oraz poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, a także podlegać regularnej ocenie ze strony niezależnych organów,

B.   mając na uwadze, że szczególne potrzeby i położenie kobiet przebywających w więzieniach powinny być uwzględnianie w orzeczeniach sądowych, w przepisach prawa karnego i przez zakłady penitencjarne państw członkowskich,

C.   mając na uwadze, że należy wprowadzić konkretne i przystosowane do specyficznych potrzeb kobiet środki, a w szczególności kary alternatywne,

D.   uważa ponadto, że kobietom w ciąży powinno się zapewnić wsparcie i informacje, które mogłyby im pomóc w lepszym przeżyciu okresu ciąży i macierzyństwa, a zwłaszcza zrównoważone posiłki, odpowiednie warunki higieniczne, świeże powietrze, aktywność fizyczną oraz opiekę prenatalną i poporodową,

E.   mając na uwadze, że wszyscy więźniowie, mężczyźni i kobiety, powinni mieć równy dostęp do opieki zdrowotnej, lecz że w polityce penitencjarnej należy zwrócić szczególną uwagę na profilaktykę, monitorowanie i leczenie zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym problemów zdrowotnych typowych dla kobiet,

F.   mając na uwadze, że zdrowie psychiczne i fizyczne matki jest nierozerwalnie związane ze zdrowiem dziecka,

G.   mając na uwadze, że duża liczba kobiet przebywających w więzieniach cierpi lub cierpiała na uzależnienie od narkotyków lub innych substancji, co może być przyczyną zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania, które wymagają leczenia medycznego oraz właściwego wsparcia społecznego i psychologicznego w ramach powszechnej penitencjarnej polityki zdrowotnej,

H.   mając na uwadze, że dziś powszechnie wiadomo, że kobiety przebywające w więzieniach były w przeszłości ofiarami przemocy, wykorzystywania seksualnego, przemocy w rodzinie i ze strony partnera, że są w większości uzależnione materialnie i psychicznie; oraz że okoliczności te są bezpośrednio związane z ich kryminalną przeszłością i z następstwami fizycznymi i psychologicznymi, jak na przykład stres pourazowy,

I.   mając na uwadze, że służby więzienne powinny zostać odpowiednio przeszkolone i uwrażliwione na konieczność uwzględnienia wymiaru równości kobiet i mężczyzn oraz szczególnych potrzeb i sytuacji kobiet przebywających w więzieniach; mając na uwadze, że należałoby poświęcać szczególną uwagę najbardziej bezbronnym z nich, tj. nieletnim dziewczętom i kobietom niepełnosprawnym,

J.   mając na uwadze, że utrzymanie więzi rodzinnych jest istotnym sposobem na zapobieganie recydywie i na reintegrację społeczną, a także prawem wszystkich więźniów, ich dzieci i innych członków rodziny oraz że korzystanie z tego prawa jest często dla kobiet szczególnie skomplikowane ze względu na rzadkość i geograficzne oddalenie kobiecych zakładów karnych,

K.   mając na uwadze, że nadrzędne dobro dziecka powinno być zawsze brane pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o odseparowaniu lub pozostawieniu go przy osadzonym w więzieniu rodzicu, gwarantując przy tym korzystanie z praw rodzicielskich drugiemu rodzicowi oraz odpowiednie postępowanie pozwalające na utrzymanie więzów rodzinnych z pozostałymi członkami rodziny (rodzeństwo, babcie i dziadkowie oraz dalsza rodzina),

L.   mając na uwadze, że państwa będące stronami wyżej wymienionej Konwencji o prawach dziecka oraz innych narzędzi międzynarodowych zobowiązały się zapewnić wszystkim dzieciom, bez stosowania jakiejkolwiek formy dyskryminacji i niezależnie od statusu prawnego ich rodziców, wszystkie prawa przewidziane w tejże konwencji, a w szczególności prawo do odpowiedniej opieki zdrowotnej, do rozrywki i do oświaty, oraz że zobowiązanie to powinno być przestrzegane także w przypadku dzieci przebywających z rodzicami osadzonymi w więzieniach,

M.   mając na uwadze, że poza karaniem czynu bezprawnego rola zakładów penitencjarnych powinna również polegać na reintegracji społecznej i zawodowej, ze względu na sytuacje wykluczenia społecznego i ubóstwa, którymi cechuje się niejednokrotnie przeszłość wielu więźniów – kobiet i mężczyzn,

N.   mając na uwadze, że znaczna liczba kobiet przebywających w więzieniu jest stroną w trwających procesach sądowych (postępowanie w sprawie zaniedbania, czasowego pozbawienia opieki lub adopcji nieletnich, rozwody lub separacje, eksmisje itp.), które w momencie uwięzienia pozostają w zawieszeniu, co stawia je w trudnym położeniu i powoduje trwały stan stresu i niepewności,

O.   mając na uwadze, że osoby skazane często nie wiedzą o istniejącej pomocy socjalnej oraz że w wielu przypadkach całkowity brak, utrata lub utrata ważności posiadanych przez nie dokumentów (dokument tożsamości, książeczka ubezpieczeniowa, książeczka rodzinna itp.) uniemożliwia im w praktyce korzystanie z praw przysługujących każdemu obywatelowi państwa członkowskiego,

P.   mając na uwadze, że równy dostęp więźniów, mężczyzn i kobiet, do pracy, kształcenia zawodowego i rozrywki podczas ich pobytu w więzieniu ma zasadnicze znaczenie dla ich równowagi psychicznej oraz ich reintegracji ze społeczeństwem i światem pracy,

Q.   mając na uwadze, że dostępna oferta edukacyjna, w zakresie szkoleń, zatrudnienia, rozrywki i rozwoju osobistego, mimo że jest bardzo szeroka, nie jest sama w sobie wystarczająca, gdyż konieczne jest opracowanie programów wsparcia ułatwiających osadzonym (mężczyznom i kobietom) zaangażowanie w planowanie i przygotowanie ich stopniowej resocjalizacji,

R.   mając na uwadze, że kobiety przebywające w więzieniach powinny mieć możliwość wolnego od jakiejkolwiek formy dyskryminacji dostępu do płatnej pracy, jak również do zróżnicowanych i dostosowanych do potrzeb rynku pracy środków kształcenia zawodowego i obywatelskiego sprzyjających ich reintegracji po odbyciu kary,

S.   mając na uwadze, że powodzenie reintegracji społecznej więźniów – mężczyzn i kobiet, jak również zapobieganie recydywie zależą od jakości ram, jakimi zostaną objęci podczas ich pobytu w więzieniu, a w szczególności od partnerstw ustanowionych z przedsiębiorstwami i organizacjami pomocy społecznej oraz od wsparcia i pomocy społeczno-zawodowej oferowanych po odbyciu kary,

T.   mając na uwadze, że istnieje pilne zapotrzebowanie na wprowadzenie uwzględniających kategorię płci, wszechstronnych, jasnych oraz aktualnych danych i statystyk,

Warunki panujące w więzieniach

1.   zachęca państwa członkowskie, aby zainwestowały dostateczne środki w modernizację i adaptację swoich infrastruktur penitencjarnych oraz aby wdrożyły wyżej wymienione zalecenie R(2006)2 Rady Europy w celu zapewnienia więźniom warunków zgodnych z poczuciem ludzkiej godności i prawami podstawowymi, zwłaszcza w zakresie zakwaterowania, ochrony zdrowia, higieny, wyżywienia, wentylacji i oświetlenia;

2.   ponawia wniosek do Komisji i Rady o przyjęcie decyzji ramowej w sprawie minimalnych norm ochrony praw więźniów na podstawie art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej (zgodnie z zaleceniem Rady Europy zawartym w wymienionym zaleceniu R(2006)2 ) i zwraca się do Rady, aby upowszechniła i poparła wdrożenie reguł więziennych Rady Europy w celu większej harmonizacji warunków więziennych w Europie, a zwłaszcza w celu uwzględnienia odrębnych potrzeb kobiet, oraz jasnego określenia praw i obowiązków osadzonych – mężczyzn i kobiet;

3.   zwraca się do Komisji o włączenie do jej rocznego sprawozdania na temat praw człowieka oceny przestrzegania praw podstawowych w odniesieniu do więźniów – mężczyzn i kobiet, oraz specjalnych warunków więziennych przewidzianych w stosunku do kobiet;

4.   wzywa państwa członkowskie i kraje kandydujące do członkostwa do ratyfikacji protokołu dodatkowego do Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur ustanawiającego niezależny system wizyt w miejscach zatrzymań i zwraca się do Rady i Komisji, aby poparły ratyfikację tej konwencji i protokołu do niej w ramach polityki zewnętrznej Unii Europejskiej;

5.   przypomina, że zgodność zarządzania zakładami karnymi z krajowymi i międzynarodowymi normami prawnymi powinna być ustalana za pośrednictwem regularnych inspekcji właściwych władz;

6.   występuje do państw członkowskich o przyjęcie środków koniecznych do zapewnienia porządku w zakładach penitencjarnych oraz zapewnienia bezpieczeństwa personelowi i wszystkim skazanym poprzez wyeliminowanie aktów przemocy i molestowania, na które szczególnie narażone są kobiety oraz osoby wywodzące się z mniejszości etnicznych lub społecznych,

7.  zwraca się do każdego państwa członkowskiego o ułatwienie osadzonym kobietom dostępu do programów profilaktycznych prowadzonych zwykle wśród ludności, jak na przykład kampanie na rzecz wczesnego wykrywania raka piersi i szyjki macicy, oraz o zapewnienie, na takich samych warunkach, dostępu do krajowych programów planowania rodziny;

8.   przypomina o specyficznym charakterze więzień dla kobiet i nalega na stworzenie struktur bezpieczeństwa i reintegracji z myślą o kobietach; przypomina ponadto, że dla kobiet wykorzystywanych, wyzyskiwanych i wykluczonych duże znaczenie mają działania mające na celu reintegrację w sprzyjającym środowisku dostosowanym do ich potrzeb;

9.   występuje do państw członkowskich o włączenie wymiaru równości kobiet i mężczyzn do ich polityki penitencjarnej i ich zakładów karnych oraz o uwzględnienie w większym stopniu specyfiki kobiecej oraz niejednokrotnie traumatycznej przeszłości przebywających w więzieniu kobiet, w szczególności poprzez odpowiednie uwrażliwienie i przeszkolenie personelu medycznego i więziennego pod kątem podstawowych wartości:

10.   apeluje do państw członkowskich o zapewnienie kobietom równego i niedyskryminacyjnego dostępu do wszelkiego rodzaju świadczeń opieki zdrowotnej, których jakość powinna odpowiadać jakości świadczeń udzielanych reszcie społeczeństwa, w celu zapobiegania i skutecznego leczenia typowo kobiecych chorób;

11.   przypomina o konieczności podjęcia działań na rzecz uwzględniania w większym stopniu odmiennych potrzeb osadzonych kobiet w zakresie higieny w odniesieniu do infrastruktur penitencjarnych i niezbędnych materiałów higienicznych;

12.   zwraca się do państw członkowskich o przyjęcie globalnego podejścia do penitencjarnej polityki zdrowotnej zmierzającej do wykrywania i leczenia już od momentu osadzenia w zakładzie karnym zaburzeń fizycznych i psychicznych, a także udzielenie pomocy lekarskiej i psychologicznej wszystkim więźniom – mężczyznom i kobietom, cierpiącym na uzależnienia, przy poszanowaniu jednakże specyfiki sytuacji kobiet;

13.   wzywa państwa członkowskie do podjęcia wszelkich koniecznych środków mających na celu zapewnienie wsparcia psychologicznego wszystkim osadzonym kobietom, w szczególności tym, które doznały przemocy lub maltretowania, jak również matkom samotnie wychowującym dzieci i niepełnoletnim przestępczyniom, dla zapewnienia im lepszej ochrony i poprawienia ich relacji rodzinnych i społecznych, a tym samym zwiększenia szansy na ich resocjalizację; zaleca szkolenia i uświadamianie pracowników placówek penitencjarnych na szczególną wrażliwość tych osadzonych;

14.   zaleca, aby odbywanie kary więzienia przez kobiety w ciąży i matki opiekujące się małymi dziećmi było rozważane tylko w ostateczności i aby w tym ekstremalnym przypadku mogły być umieszczane w większej celi, w miarę możliwości jednoosobowej, oraz aby poświęcano im szczególną uwagę, zwłaszcza w zakresie wyżywienia i higieny; uważa ponadto, że kobietom w ciąży powinno się zapewnić taką samą opiekę przedporodową i poporodową oraz kursy edukacji rodzicielskiej jak to ma miejsce poza więzieniem;

15.   zwraca uwagę na fakt, że kiedy poród odbywa się w więzieniu, zazwyczaj oddziela się dziecko od matki w ciągu dwudziestu czterech do siedemdziesięciu dwóch godzin od narodzin, dlatego też z zadowoleniem przyjmie jakiekolwiek alternatywne rozwiązanie ze strony Komisji i państw członkowskich;

16.   podkreśla, że konieczne jest, by wymiar sprawiedliwości czuwał nad przestrzeganiem praw dziecka podczas rozpatrywania kwestii związanych z pozbawieniem wolności jego matki;

17.   zwraca się do państw członkowskich o pełne poszanowanie dla różnorodności orientacji seksualnych, jak również dla różnych form życia rodzinnego, które nie naruszają prawa;

18.   podkreśla konieczność położenia kresu osadzaniu dziewcząt i chłopców w wieku 18 lat i młodszych w więzieniach dla dorosłych;

Utrzymywanie więzi rodzinnych i stosunków społecznych

19.   zaleca częstsze stosowanie kar zastępczych zamiast kary więzienia, takich jak alternatywy przyjęte w społeczeństwie, zwłaszcza w przypadku matek, gdyż przewidziana kara i zagrożenie bezpieczeństwa publicznego są niskie, natomiast ich uwięzienie może prowadzić do poważnego zakłócenia życia rodzinnego, w szczególności gdy wychowują one samotnie swoje dzieci lub gdy dzieci są małe lub jeśli spada na nie odpowiedzialność za opiekę nad osobami zależnymi od nich lub niepełnosprawnymi; przypomina, że organy sądowe powinny przy ustalaniu kary brać pod uwagę te elementy , a zwłaszcza nadrzędny interes dziecka, którego rodzic jest sądzony; zaleca jednocześnie rozważenie możliwości, aby także osadzeni mężczyźni, który sprawują bezpośrednią opiekę nad nieletnimi dziećmi lub innymi członkami rodziny, mogli korzystać z podobnych rozwiązań jak te zaprojektowane dla matek;

20.   podkreśla, że następstwa dla zdrowia kobiet w ciąży przebywających w więzieniu wynikające z odosobnienia i cierpienia mogą również być negatywne, lub wręcz groźne w skutkach dla dziecka i konsekwencje te należy wziąć poważnie pod uwagę podczas podejmowania decyzji o pozbawieniu wolności;

21.   nalega ponadto na konieczność zasięgania przez administrację sądową informacji o istnieniu dzieci przed podjęciem decyzji o zastosowaniu tymczasowego aresztu lub podczas wydawania wyroku oraz upewniania się, czy podjęto odpowiednie środki w celu pełnego przestrzegania ich praw;

22.   zwraca się do państw członkowskich o zapewnienie powstania zakładów karnych dla kobiet i o lepsze ich rozmieszczenie na ich terytorium, tak aby ułatwić przebywającym w nich kobietom utrzymywanie więzi rodzinnych wraz z możliwością uczestnictwa w praktykach religijnych;

23.   zaleca państwom członkowskim, aby zachęcały zakłady karne do wprowadzenia elastycznych reguł w zakresie warunków, częstotliwości, czasu trwania i godzin odwiedzin, na które powinno się zezwolić członkom rodziny, przyjaciołom i osobom trzecim;

24.   występuje do państw członkowskich o ułatwienie kontaktów rodzinnych, a zwłaszcza stosunków przebywających w więzieniu rodziców z ich dziećmi, pod warunkiem że nie jest to wbrew interesowi dziecka, poprzez przygotowanie na ich przyjęcie struktur, których atmosfera różnić się będzie od atmosfery środowiska więziennego i które stworzą warunki do wspólnych zajęć oraz odpowiedniego kontaktu uczuciowego;

25.   zwraca się do państw członkowskich, aby spełniły swoje międzynarodowe zobowiązania i zapewniły równe prawa i traktowanie dzieci mieszkających z rodzicami osadzonymi w więzieniach oraz aby stworzyły warunki bytowe dostosowane do ich potrzeb w niezależnych i w miarę możliwości odseparowanych od środowiska więziennego oddziałach, poprzez umieszczanie dzieci w lokalnych żłobkach i szkołach, poprzez elastyczny i otwarty program wyjść pod opieką bliższych i dalszych członków rodziny lub personelu stowarzyszeń ochrony praw dziecka i umożliwiające ich prawidłowy rozwój fizyczny, umysłowy, moralny i społeczny; zaleca więc ułatwienie drugiemu rodzicowi, w przypadku gdy nieletnie dzieci znajdują się w więzieniu, możliwości sprawowania władzy rodzicielskiej;

26.   ubolewa nad tym, że wiele kobiet przebywających w więzieniach jest samotnymi matkami, które tracą kontakt z dziećmi, często na zawsze; zwraca się do Komisji i państw członkowskich o przygotowanie i wdrożenie alternatywnych strategii politycznych pozwalających uniknąć całkowitej separacji;

27.   zwraca się do państw członkowskich o zagwarantowanie bezpłatnej pomocy prawnej osadzonym w kwestiach dotyczących ich sytuacji, a w przypadku kobiet w kwestiach dotyczących prawa rodzinnego, tak aby rozwiązać problemy związane z opieką nad dziećmi, adopcją, separacją, przemocą domową itd.;

28.   zaleca opracowanie kampanii informacyjnych na temat lokalnej opieki społecznej, jak również stałych procedur aktualizacji dokumentów administracyjnych dotyczących sytuacji osobistej, rodzinnej i ubezpieczenia, które umożliwią osadzonym kobietom pełne korzystanie z przysługujących im praw obywatelskich;

29.   występuje do państw członkowskich o wprowadzenie środków wsparcia psychospołecznego w celu lepszego przygotowania rozłąki dziecka z matką przebywającą w więzieniu oraz złagodzenia jej negatywnych skutków;

Reintegracja społeczna i zawodowa

30.   zaleca państwom członkowskim przyjęcie środków koniecznych do zaoferowania wszystkim więźniom, mężczyznom i kobietom, możliwości odpowiednio płatnej i zróżnicowanej pracy, wolnej od wszelkiej segregacji płciowej czy innego rodzaju dyskryminacji, oraz stworzenie w tym celu partnerstw z przedsiębiorstwami;

31.   występuje do państw członkowskich o zwiększenie- m.in. poprzez wykorzystanie wspólnotowych instrumentów finansowych z zakresu zatrudnienia i integracji społecznej, takich jak Europejski Fundusz Społeczny czy PROGRESS- inwestycji na rzecz rozwoju w ramach zakładów karnych programów uczenia się przez całe życie i kształcenia zawodowego dostosowanych do potrzeb rynku pracy i pozwalających na uzyskanie dyplomu;

32.   podkreśla, że programy te powinny obejmować kursy językowe, w tym również naukę języka kraju osadzenia (lub przynajmniej jednego z języków) w przypadku obcokrajowców (mężczyzn i kobiet) przebywających w więzieniu, kursy komputerowe oraz kursy postaw społecznych i zawodowych;

33.   podkreśla podstawową rolę organizacji pozarządowych w dziedzinie reintegracji społecznej i zawodowej skazanych, a w szczególności kobiet, i w związku z tym występuje do państw członkowskich o sprzyjanie rozwojowi działalności tych organizacji w środowisku więziennym, zwłaszcza poprzez zwiększenie przyznawanych im środków, złagodzenie warunków dostępu ich członków do zakładów karnych oraz uwrażliwienie personelu więziennego na potrzebę dobrej współpracy z tymi podmiotami;

34.   uważa, że poza przypadkami poważnego zagrożenia bezpieczeństwa publicznego oraz ciężkich kar, częstsze stosowanie systemu probacji, pozwalającego osadzonym (mężczyznom i kobietom) pracować lub uczestniczyć w szkoleniu zawodowym poza zakładem karnym, mogłoby ułatwić ich reintegrację społeczną i zawodową;

35.   podkreśla, że warunki pracy skazanych (mężczyzn i kobiet), a w szczególności kobiet w ciąży lub w połogu, powinny być zgodne z prawodawstwem krajowym i wspólnotowym i podlegać regularnej kontroli właściwych władz;

36.   podkreśla konieczność wspierania zaangażowania skazanych mężczyzn i kobiet w dążenie do zatrudnienia i reintegracji społecznej m.in. poprzez dokonywanie bilansu ich sytuacji osobistej i zapewnianie rocznej oceny tego zaangażowania;

37.   uważa, że priorytetowym celem jest powołanie do istnienia w każdej placówce więziennej – indywidualnych programów terapeutycznych i wsparcia dostępnych dla wszystkich osadzonych, mężczyzn i kobiet, którzy wyrażą dobrowolną chęć uczestnictwa, w celu przygotowania, realizacji i ukończenia projektów indywidualnego rozwoju i resocjalizacji, które będą kontynuowane także po wyjściu z więzienia;

38.   przypomina o konieczności stosowania, w okresie pobytu w więzieniu i po jego zakończeniu, środków z zakresu pomocy społecznej, zmierzających do przygotowania i pomocy osadzonej osobie w staraniach o reintegrację, a w szczególności w poszukiwaniu mieszkania i zatrudnienia, w celu uniknięcia sytuacji wykluczenia społecznego i recydywy;

39.   podkreśla znaczenie utrzymywania i wspierania kontaktów skazanych kobiet i mężczyzn ze światem zewnętrznym, zwłaszcza poprzez ich dostęp do prasy i środków przekazu, oraz ich kontaktów z jednostkami pomocy społecznej, organizacjami pozarządowymi i stowarzyszeniami kulturalnymi, artystycznymi lub innymi stowarzyszeniami zatwierdzonymi przez organy więzienne;

40.   przypomina, że regularny dostęp wszystkich skazanych do zajęć sportowych i rekreacyjnych, jak również do ofert kształcenia artystycznego lub kulturalnego, jest niezwykle istotny dla zachowania ich równowagi psychicznej i zwiększa ich szanse na reintegrację społeczną;

41.   występuje do Komisji o poświęcenie szczególnej uwagi więźniom w ramach programu działania na rzecz zwalczania wykluczenia społecznego;

42.   zaleca państwom członkowskim, by poświeciły szczególną uwagę skazanym mężczyznom i kobietom, o obcym obywatelstwie, zwłaszcza na poziomie różnic językowych i kulturowych, oraz by ułatwiły utrzymywanie kontaktów z ich krewnymi, jak również kontakty z personelem konsularnym ich kraju oraz by zapewniły dostęp do zasobów i programów więziennych, jak również do informacji, które są oni w stanie zrozumieć; zaleca im również uwzględnienie specyficznych problemów cudzoziemek w planowaniu zajęć w więzieniach, szkolenia dla personelu w zakresie pracy w wielokulturowym środowisku w wiezieniu i poza nim i ustanowienia mediatorów w więzieniu i poza nim;

43.   występuje do państw członkowskich o przyjęcie, w ramach ułatwiania reintegracji społecznej i zawodowej, środków koniecznych do włączenia do ich krajowego ustawodawstwa przepisów, które będą sprzyjały zatrudnianiu byłych więźniarek, a w szczególności kobiet samotnie wychowujących dzieci i nieletnich przestępczyń, zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym;

44.   zachęca państwa członkowskie do wymiany informacji i dobrych praktyk w zakresie warunków więziennych, szczególnie w odniesieniu do kobiet, oraz w dziedzinie skuteczności środków kształcenia zawodowego i reintegracji społecznej; uważa w związku z tym za istotne pobudzanie i finansowanie udziału władz i bezpośrednich zainteresowanych w tworzeniu nowoczesnych programów i dobrych praktyk, jak również w kongresach i debatach krajowych i międzynarodowych, które mogą być inspirującym elementem prowokującym do pozytywnej współpracy;

45.   zwraca się do Komisji, aby we współpracy z państwami członkowskimi wspierała badania nad społecznością więzienną z uwzględnieniem perspektywy płci i sfinansowała badania przyczyn przestępczości, okoliczności niezgodnego z prawem zachowania oraz skuteczności krajowych systemów karnych, aby umożliwić poprawę uczestnictwa osadzonych, mężczyzn i kobiet w życiu społecznym, rodzinnym i zawodowym;

o
o   o

46.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, jak również parlamentom i rządom państw członkowskich oraz krajów kandydujących do członkostwa.

(1) Dz.U. C 303 z 14.12.2007, s. 1. (2) Dz.U. C 158 z 26.6.1989, s. 511 (3) Dz.U. C 32 z 5.2.1996, s. 102. (4) Dz.U. C 98 z 9.4.1999, s. 299. (5) Dz.U. C 102 E z 28.4.2004, s. 154. (6) Art. 1, 3, 5 i 12 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka i pierwsza podstawowa zasada dotycząca postępowania z więźniami, przejęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w załączniku do jego rezolucji 45/111 z dnia 14 grudnia 1990.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie równości płci oraz równouprawnienia kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju (2007/2182(INI))

P6_TA(2008)0103 A6-0035/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 8 marca 2007 r. w sprawie równości płci i równouprawnienia kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju (COM(2007)0100),

–   uwzględniając konkluzje: "Równość płci i równouprawnienie kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju" przyjęte w dniu 14 maja 2007 r. przez Radę ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych oraz przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w ramach Rady,

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 806/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wspierania równości płci w ramach współpracy na rzecz rozwoju(1),

–   uwzględniając art. 2, art. 3 ust. 2, art. 137 oraz art. 141 Traktatu WE,

–   uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej proklamowaną w 2000 r.(2), a w szczególności jej art. 23,

–   uwzględniając konwencję ONZ z dnia 18 grudnia 1979 r. w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW),

–   uwzględniając IV światową konferencję na temat kobiet, która odbyła się w Pekinie we wrześniu 1995 r., deklarację i platformę działania przyjętą w Pekinie, jak również następujące po nich dokumenty sesji specjalnych Narodów Zjednoczonych Pekin +5 oraz Pekin +10 w sprawie dalszych działań i inicjatyw w celu wdrożenia deklaracji pekińskiej i platformy działania, przyjęte odpowiednio 9 czerwca 2000 r. oraz 11 marca 2005 r.,

–   uwzględniając milenijne cele rozwoju przyjęte na szczycie milenijnym ONZ we wrześniu 2000 r., a w szczególności MCR dotyczący propagowania równości płci i równouprawnienia kobiet jako warunku wstępnego do likwidacji głodu, ubóstwa i chorób, wprowadzenia równości na wszystkich poziomach nauczania i we wszystkich dziedzinach pracy, równego zarządzania zasobami i równej reprezentacji w życiu publicznym i politycznym,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Europejskiej zatytułowane "Milenijne cele rozwoju 2000-2004" (SEC(2004)1379),

–   uwzględniając konkluzje Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 16 i 17 grudnia 2004 r., potwierdzające pełne zaangażowanie Unii Europejskiej w realizację milenijnych celów rozwoju oraz spójności polityki,

–   uwzględniając swoje rezolucje z dnia 12 kwietnia 2005 r. w sprawie roli Unii Europejskiej w osiągnięciu Milenijnych Celów Rozwoju (MCR)(3) oraz z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie milenijnych celów rozwoju – bilans półmetka(4),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 listopada 2005 r. w sprawie strategii rozwoju dla Afryki(5) oraz rezolucję z dnia 25 października 2007 r. w sprawie stosunków między UE a Afryką(6),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 listopada 2007 r. w sprawie wspierania rozwoju rolnictwa w Afryce(7),

–   uwzględniając rezolucję 1325 Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa przyjętą w dniu 31 października 2000 r. (UNSCR 1325 (2000)), a w szczególności jej ust. 1 wzywający państwa członkowskie do "zapewnienia większej reprezentacji kobiet na wszystkich szczeblach decyzyjnych instytucji krajowych, regionalnych i międzynarodowych [...]",

–   uwzględniając wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w ramach Rady, Parlamentu Europejskiego i Komisji Europejskiej w sprawie polityki rozwojowej Unii Europejskiej: "Konsensus europejski" (Konsensus europejski w sprawie rozwoju) podpisane w dniu 20 grudnia 2005 r.(8) oraz europejski konsensus w sprawie pomocy humanitarnej z grudnia 2007 r.(9),

–   uwzględniając podpisaną w dniu 23 czerwca 2000 r. w Kotonu umowę o partnerstwie zawartą pomiędzy członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej(10), zmienioną umową zmieniającą umowę o partnerstwie, podpisaną w Luksemburgu w dniu 25 czerwca 2005 r.(11) (umowa z Kotonu),

–   uwzględniając deklarację rzymską w sprawie harmonizacji przyjętą w dniu 25 lutego 2003 r. w następstwie forum wysokiego szczebla na temat harmonizacji oraz deklarację paryską o efektywności pomocy przyjętą w dniu 2 marca 2005 r.,

–   uwzględniając międzynarodową konferencję na temat finansowania rozwoju, która miała miejsce w Monterrey w marcu 2002 r. oraz światowy szczyt zrównoważonego rozwoju w Johannesburgu we wrześniu 2002 r.,

–   uwzględniając końcowe sprawozdanie Komisji ds. Statusu Kobiet przyjęte w marcu 2005 r. na 49. sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ,

–   uwzględniając pochodzące z 2006 r. sprawozdanie w ramach programu rozwoju ONZ zatytułowane "W drodze do równości",

–   uwzględniając raporty Funduszu Rozwoju Organizacji Narodów Zjednoczonych na temat sytuacji ludnościowej na świecie w 2005 i 2006 r., zatytułowane odpowiednio: "Obietnica równości: równość płci, zdrowie reprodukcyjne i Milenijne Cele Rozwoju" oraz "Droga do nadziei: kobiety a migracja międzynarodowa",

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiające instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju(12) (zwany dalej instrumentem na rzecz rozwoju),

–   uwzględniając statystyki sporządzone w oparciu o sprawozdanie członków Komitetu Pomocy Rozwojowej Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) w sprawie wyznaczników polityki równości płci w okresie 2004-2005 opublikowane w czerwcu 2007 r. oraz sprawozdanie OECD z 2006 r. w sprawie równości płci i udzielania pomocy,

–   uwzględniając strategię lizbońską na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia z marca 2000 r.,

–   uwzględniając protokół w sprawie praw kobiet w Afryce, znany również jako protokół z Maputo, który wszedł w życie w dniu 26 października 2005 r.,

–   uwzględniając konkluzje Rady z dni 5 i 6 grudnia 2007 r. w sprawie przeglądu wdrożenia pekińskiej platformy działania przez państwa członkowskie i instytucje UE, a w szczególności dołączonego do niej sprawozdania opracowanego przez prezydencję portugalską zawierającego wskaźniki dotyczące kobiet i ubóstwa,

–   uwzględniając międzynarodową konferencję ONZ na temat ludności i rozwoju, która odbyła się w Kairze we wrześniu 1994 r., program działania przyjęty w Kairze, a także następujące po nim dokumenty przyjęte na sesji specjalnej ONZ Kair +5 w sprawie dalszych działań mających na celu wdrożenie programu działania przyjętego w 1999 r.,

–   uwzględniając brukselskie wezwanie do działania w sprawie przemocy seksualnej w trakcie konfliktów i po ich zakończeniu (czerwiec 2006 r.),

–   uwzględniając plan działania z Maputo na okres 2007-2010 dotyczący usprawnienia ram polityki kontynentalnej w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz praw w tej dziedzinie, przyjęty podczas specjalnej sesji Unii Afrykańskiej we wrześniu 2006 r.,

–   uwzględniając brukselskie ramy działania i zalecenia dotyczące zdrowia mające na celu zrównoważony rozwój, przyjęte przez ministrów zdrowia grupy krajów Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) w Brukseli w październiku 2007 r.,

–   uwzględniając deklarację: "Równość płci: podstawowa sprawa w zmieniającym się społeczeństwie" i odpowiedni program działania przyjęte w trakcie 5. posiedzenia Europejskiej Rady Ministrów,

–   uwzględniając deklarację ministerialną konferencji ministrów ds. równości płci, która odbyła się w Luksemburgu w dniu 4 lutego 2005 r.,

–   uwzględniając przyjętą w dniu 7 grudnia 2004 r. w Sofii decyzję 14/04 Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie w sprawie planu działania OBWE na 2004 r. na rzecz promowania równości płci,

–   uwzględniając plan działania Wspólnoty Narodów na rzecz równości płci na lata 2005-2015,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju oraz opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0035/2008),

A.   mając na uwadze, że w deklaracji wiedeńskiej przyjętej przez światową konferencję ONZ na temat praw człowieka w dniu 25 czerwca 1993 r. stwierdzono, że "prawa człowieka przysługujące kobietom i dziewczętom stanowią niezbywalną, integralną i nieodłączną część powszechnych praw człowieka",

B.   mając na uwadze, że Konsensus europejski w sprawie rozwoju określa równość płci jako wspólną zasadę, stwierdzając, że "równość płci będzie stanowiła istotny składnik wszystkich polityk i praktyk stosowanych przez UE w stosunkach z krajami rozwijającymi się" (część I art. 19) oraz że umowa z Kotonu wyraźnie podkreśla wartość równości płci, potwierdzając, że "dzięki współpracy poprawie ulegnie dostęp kobiet do wszystkich zasobów niezbędnych do pełnego korzystania przez nie z praw podstawowych" (art. 31),

C.   mając na uwadze, że w katalogu MCR Zgromadzenie Ogólne ONZ zamieściło jako cel pośredni powszechny dostęp do zdrowia reprodukcyjnego do 2015 r.,

D.   mając na uwadze, że w pekińskiej platformie działania poparto włączenie spraw płci do głównego nurtu polityki jako skuteczną strategię propagowania równości płci oraz stwierdzono, że rządy oraz inne podmioty "powinny promować aktywną i widoczną politykę włączania perspektywy kulturowej tożsamości płci do wszystkich strategii politycznych i programów, tak aby przed podjęciem decyzji dokonywana była analiza ich skutków dla kobiet i mężczyzn",

E.   mając na uwadze, że okolło dwóch trzecich pracy na świecie wykonują kobiety i dziewczęta, jednak ich udział w dochodach wynosi poniżej 5%; mając na uwadze, że w wyniku pracy kobiet powstaje połowa żywności na świecie, a prawie 74% niezatrudnionych kobiet wykonuje przede wszystkim prace domowe i sprawuje opiekę nad członkami rodziny w domu w porównaniu do 27% niezatrudnionych mężczyzn,

F.   mając na uwadze, że 70% z 1,3 mld osób żyjących w skrajnej biedzie stanowią kobiety, a ubóstwo jest nie tylko objawem, ale także przyczyną nierównego podziału dochodów, własności, zasobów, pozycji rynkowej i władzy dysponowania zasobami; mając na uwadze, że w ramach współpracy na rzecz rozwoju UE propaguje równość płci i prawa kobiet poprzez dwutorowe podejście polegające na włączaniu kwestii płci do głównego nurtu polityki oraz podejmowaniu szczególnych działań ukierunkowanych na promowanie praw kobiet i równouprawnienie kobiet,

G.   mając na uwadze, że wzrost gospodarczy jest koniecznym, lecz niewystarczającym warunkiem zwalczania ubóstwa, ponieważ nie stwarza on wystarczających możliwości zatrudnienia i egzystencji,

H.   mając na uwadze, że nierówne traktowanie płci prowadzi zazwyczaj do dalszej dyskryminacji, mającej ujemne skutki dla dobrobytu kobiet, ich rodzin i społeczności, jak również dla możliwości ich rozwoju osobistego,

I.   mając na uwadze, że w wielu krajach działania w dziedzinie równości płci nie są traktowane jako priorytetowe, ponieważ problematyka płci jest uważana za kwestię o znaczeniu drugorzędnym, a praktyki kulturowe, religijne i społeczno-gospodarcze są wykorzystywane jako pretekst do utrudniania postępu w zakresie równości płci i praw kobiet,

J.   mając na uwadze, że – jak potwierdzają dowody – równouprawnienie kobiet przyspiesza realizację wszystkich pozostałych MCR dotyczących likwidacji ubóstwa oraz poprawy wskaźników demograficznych, społecznych i gospodarczych,

K.   mając na uwadze, że włączenie kwestii płci do głównego nurtu polityki może sprawić, że społeczeństwa staną się bardziej sprawiedliwe i demokratyczne, a kobiety i mężczyźni będą uznawani za równych we wszystkich aspektach życia, jednak nie zastąpi ono konkretnej polityki na rzecz równości i pozytywnych działań składających się na dwojakie podejście do osiągnięcia celu, jakim jest równość płci,

L.   mając na uwadze, że kształcenie podstawowe i szkolenie dziewcząt i kobiet (w tym kompleksowa edukacja seksualna) stanowią kluczowy element w zwalczaniu ubóstwa i powszechnych chorób, pozwalając im na zwiększanie wiedzy, umiejętności i pewności siebie w celu pełnego uczestnictwa w społeczeństwie i polityce,

M.   mając na uwadze, że zapewnienie kobietom zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego i pełne korzystanie przez nie z praw w tym zakresie stanowią warunek wstępny osiągnięcia równości płci, ponieważ zdolność kontrolowania przez kobiety własnej płodności ma podstawowe znaczenie dla ich równouprawnienia, a także ponieważ kobiety potrafiące planować rodzinę są w stanie planować również inne dziedziny życia, zdrowe kobiety mogą być bardziej produktywne, a ochrona praw reprodukcyjnych – takich jak planowanie rodziny pod względem terminu urodzenia dziecka, odstępów między poszczególnymi porodami, podejmowania decyzji dotyczących reprodukcji w sposób wolny od dyskryminacji, przymusu i przemocy – dają wolność pełniejszego i równego uczestnictwa w społeczeństwie,

N.   mając na uwadze, że podstawowe znaczenie ma zapewnienie organizacjom kobiecym pomocy finansowej i technicznej w celu propagowania programów skierowanych do najbardziej narażonych członków społeczności, w tym migrantek, kobiet przesiedlonych i kobiet-uchodźców, w szczególności dostarczenie sprzętu i odpowiedniej technologii do przetwarzania żywności i zmniejszenia obciążenia pracą, ułatwienie kobietom dostępu do własności gruntu i poprawa dostępu oraz uczęszczania dziewcząt do szkoły,

O.   mając na uwadze, że kobiety są narażone na dyskryminację w sferze małżeńskiej, a także w dziedzinie dostępu do własności nieruchomej i gruntowej, do zasobów i kontroli nad nimi,

P.   mając na uwadze, że wielu kobietom odmawia się dostępu do podstawowych usług zdrowotnych, wykształcenia na wszystkich poziomach, niezależności ekonomicznej, kariery zawodowej, udziału w procesach podejmowania decyzji itp.,

Q.   mając na uwadze, że w pewnych kulturach nadal utrzymują się przesądy wynikające z tradycji i przesądy religijne, ograniczające dostęp dziewcząt i młodych kobiet do nauki i dyskryminujące je pod tym względem,

R.   mając na uwadze, że co najmniej 130 milionów kobiet zostało zmuszonych do poddania się okaleczeniu narządów płciowych lub innym brutalnym tradycyjnym praktykom, a corocznie kolejne 2 miliony kobiet staje w obliczu zagrożenia poważnym naruszeniem swojej integralności fizycznej i praw człowieka,

S.   mając na uwadze, że migrantki są bardziej zagrożone przymusową pracą i narażone na wykorzystywanie seksualne niż mężczyźni, a także że są bardziej skłonne do akceptacji niepewnych warunków pracy,

T.   mając na uwadze, że w krajach, w których po zakończeniu konfliktu następuje proces odbudowy i reintegracji, mechanizmy instytucjonalne i zaangażowanie w sprawę równości płci stanowią skuteczny pierwszy krok w kierunku ochrony i promocji praw kobiet; mając na uwadze, że zaangażowanie wszystkich istotnych podmiotów, takich jak rządy i przedstawiciele polityczni, organizacje pozarządowe, grupy społeczeństwa obywatelskiego, naukowcy, a także bezpośredni udział grup i sieci kobiecych stanowią podstawowy warunek wstępny osiągnięcia wspólnego i zrównoważonego rozwoju,

U.   mając na uwadze, że w Afryce Subsaharyjskiej 57% dorosłych osób zarażonych HIV/AIDS stanowią kobiety, a prawdopodobieństwo zakażenia młodych kobiet w wieku od 15 do 24 lat jest ponad trzykrotnie większe niż prawdopodobieństwo zakażenia młodych mężczyzn,

V.   mając na uwadze, że między mężczyznami i kobietami istnieje luka informacyjna na temat sposobów przenoszenia HIV/AIDS oraz środków ochrony, którą dodatkowo powiększa atmosfera dyskryminacji i przemocy na tle płciowym; mając na uwadze, że edukacja w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz informacje i dostęp do usług w zakresie zdrowia reprodukcyjnego stanowią najlepszą gwarancję zapobiegania HIV/AIDS i innym chorobom przenoszonym drogą płciową,

W.   mając na uwadze, że nadal corocznie 536 000 kobiet umiera w czasie ciąży, porodu lub połogu (z czego 95% przypadków ma miejsce w Afryce i Azji), a na każdą umierającą kobietę przypada 20 lub więcej kobiet, które cierpią z powodu poważnych powikłań - począwszy od chronicznych infekcji do powodujących inwalidztwo uszkodzeń, takich jak przetoka położnicza, których można by łatwo uniknąć poprzez powszechny dostęp do podstawowej opieki położniczej i pogotowia położniczego oraz usług w zakresie zdrowia reprodukcyjnego,

X.   mając na uwadze, że według analizy Międzynarodowego Instytutu Badawczego Polityki Żywnościowej (IFPRI) istnieje silny związek między stanem wyżywienia dzieci a siłą podejmowania decyzji przez kobiety w gospodarstwie domowym, zgodnie z którym kobiety posiadające niższy statut i nie mające prawa do współdecydowania często same są niedożywione; mając na uwadze, że dzięki lepszemu odżywianiu dałoby się zapobiec znacznej części przypadków śmierci wśród dzieci i pomóc w osiągnięciu MCR, jakim jest obniżenie umieralności dzieci,

Y.   mając na uwadze, że skuteczność niektórych dotychczasowych projektów jest utrudniana przez słabości charakterystyczne dla poszczególnych krajów: niestabilną administrację lokalną i krajową, skorumpowane rządy i brak doświadczenia i wykształconego personelu, który zająłby się problemami związanymi z usamodzielnianiem kobiet i równością płci,

Z.   mając na uwadze, że zwiększone ryzyko wystąpienia klęsk żywiołowych, a także wywołane lokalnymi lub regionalnymi przyczynami procesy ubożenia zasobów dotykają w nieproporcjonalny sposób grupy poszkodowane społecznie,

1.   z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie równości płci i równouprawnienia kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju jako kolejny etap "Programu działania na rzecz włączenia kwestii równości płci do wspólnotowej współpracy w dziedzinie rozwoju" na lata 2001-2006;

2.   ubolewa, że odkąd Rada w swojej rezolucji z dnia 20 grudnia 1995 r. po raz pierwszy uznała uwzględnienie perspektywy płci we współpracy na rzecz rozwoju za podstawę polityki rozwoju prowadzonej przez Wspólnotę i państwa członkowskie, w międzyczasie nie podjęto satysfakcjonujących działań w praktyce;

3.  3 podkreśla, że rozumienie roli kobiet w powojennych społeczeństwach oraz ich wkładu w odbudowę powojenną musi wykraczać poza ogólne stwierdzenie o "doświadczeniach wojennych kobiet" oraz że należy uznać szczególny i zróżnicowany charakter doświadczeń kobiet;

4.   ubolewa nad faktem, że większość krajowych dokumentów strategicznych dotyczących instrumentu na rzecz rozwoju odnosi się do spraw płci jako dziedziny przekrojowej, nie wskazując żadnych specjalnych celów lub działań związanych z kwestiami płci; zdecydowanie wzywa, aby do przyszłych strategii włączyć cele i działania uwzględniające kwestie płci;

5.   z zadowoleniem przyjmuje żądanie Komisji, aby UE wspierała państwa trzecie w wypełnianiu i wprowadzaniu w życie międzynarodowych zobowiązań, takich CEDAW, kairski program działania, pekińska platforma działania oraz deklaracja ONZ w sprawie milenijnych celów rozwoju;

6.   podkreśla pogląd Komisji, że środki finansowe przeznaczone konkretnie na wsparcie procesu włączania kwestii płci do współpracy na rzecz rozwoju są minimalne w porównaniu ze środkami przeznaczanymi na inne cele horyzontalne; ubolewa, że jedynie 5% środków instrumentu na rzecz rozwoju przeznaczonych na program tematyczny "Inwestowanie w ludzi" (2007-2013) jest przydzielane na kwestie równości płci oraz że w regionalnych i krajowych dokumentach strategicznych brakuje przeglądu przeznaczenia środków budżetowych na sprawy równości płci, ponieważ kwestie płci wspomniane są jedynie przekrojowo, nie podaje się zatem szczegółów finansowych;

7.   wyraża zaniepokojenie nową strukturą pomocy udzielanej przez Komisję, która preferuje wspieranie budżetu, ponieważ może to stwarzać dodatkowe trudności przy ocenie postępów w zakresie równouprawnienia;

8.   uważa ogólne podejście Komisji za dobrą podstawę, dzięki której UE i jej państwa członkowskie mogłyby włączać problematykę płci do swoich programów współpracy na rzecz rozwoju w celu osiągnięcia równości płci i emancypacji kobiet jako głównego instrumentu wspierania praw człowieka i likwidacji ubóstwa, ale zwraca uwagę, że wciąż jest miejsce na wprowadzenie ulepszeń, w szczególności w zakresie analizy danych, aby zapobiec podjęciu działań, które mogą szkodzić pozycji kobiet;

9.   uważa, że skuteczność włączania problematyki płci do polityki w zakresie współpracy na rzecz rozwoju zależy od uwrażliwienia państw członkowskich i zaangażowanych instytucji UE na kwestie dotyczące płci; jego zdaniem wynika z tego, że osiągnięcie celów określonych w planie działań na rzecz równości kobiet i mężczyzn na lata 2006-2010 (COM(2006)0092) w UE jest koniecznym warunkiem wstępnym dla skutecznego włączania problematyki płci do współpracy na rzecz rozwoju;

10.   podkreśla potrzebę skoncentrowania się nie tylko na kobietach, ale także na stosunkach między płciami, zwłaszcza na stosunkach społecznych między mężczyznami i kobietami, które powodują nierówne traktowanie płci i kontynuują to zjawisko; uważa w konsekwencji, że celem projektów powinny być nie tylko kwestie dotyczące kobiet, lecz również te odnoszące się do mężczyzn;

11.   podkreśla, że proces globalizacji powinien oznaczać dla ubogich krajów nowe możliwości i uwzględniać specjalne potrzeby kobiet, ponieważ kobiety często stanowią niewykwalifikowaną siłę roboczą i znajdują się w związku z tym w niekorzystnej sytuacji społecznej;

12.   wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych propozycji dotyczących stworzenia możliwości zatrudnienia i konkretnych możliwości egzystencji dla wysokiej liczby niewykształconych kobiet w krajach rozwijających się w kontekście coraz bardziej zglobalizowanego świata;

13.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do podejmowania w ramach współpracy na rzecz rozwoju działań mających konkretne i wymierne skutki dla stosunków między płciami, poprzez zmianę przepisów prawnych, instytucji i istniejących wzorców patriarchalnych, zwiększenie środków budżetowych i poprawę warunków społecznych i gospodarczych dla kobiet;

14.   wzywa państwa członkowskie i Komisję, jako pracodawców w krajach rozwijających się, do uwzględniania zasady godziwej pracy, zwłaszcza poprzez podniesienie płac zgodnie z zaleceniem nr 135 Międzynarodowej Organizacji Pracy z dnia 22 czerwca 1970 r., dotyczącym ustalania płacy minimalnej ze szczególnym uwzględnieniem krajów rozwijających się;

15.   z zadowoleniem przyjmuje propozycje promowania ochrony praw pracowniczych i obywatelskich pracowników dorywczych oraz propagowania udziału kobiet w ruchach związkowych w celu skuteczniejszego łagodzenia problemów kobiet, z jakimi muszą się uporać w pracy zawodowej;

16.   wzywa Komisję, aby podczas przygotowywania strategii politycznych w zakresie współpracy na rzecz rozwoju popierała środki służące poprawie statusu prawnego kobiet, nadal promowała równy dostęp do godziwej pracy, podstawowe prawa człowieka i prawa socjalne oraz aby zwracała szczególną uwagę na rosnącą liczbę imigrantek i ich coraz trudniejszą sytuację, by kobiety nie stały się nową wyzyskiwaną klasą społeczną;

17.   wzywa Komisję do oceny potencjalnych skutków umów o partnerstwie gospodarczym z perspektywy kwestii płci;

18.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia spójności między polityką współpracy na rzecz rozwoju i innymi obszarami polityki Wspólnoty (takimi jak polityka handlowa i rolna) w celu zapobieżenia negatywnym ingerencjom międzysektorowym, w szczególności w odniesieniu do środków służących równouprawnieniu kobiet;

19.   zwraca uwagę, że wpływ kobiet na planowanie ich własnego życia jest zależny od ich wykształcenia; podkreśla znaczenie uwzględniających sprawy płci programów edukacyjnych skierowanych do kobiet i mężczyzn;

20.   wzywa Komisję do przeprowadzenia analizy kwestii płci na każdym etapie tworzenia, wdrażania i oceny polityki w celu zagwarantowania, że wszystkie formy dyskryminacji płciowej zostały wyeliminowane oraz w celu ochrony i propagowania praw człowieka przysługujących kobietom;

21.   wzywa Komisję do opracowania oceny skutków, jakie nowe sposoby pomocy wywierają na sytuację kobiet, z uwzględnieniem faktu, iż w coraz mniejszym stopniu uwaga skupiona jest na kwestiach dotyczących kobiet i równości płci, częściowo w wyniku tej nowej tendencji rozwojowej;

22.   z zadowoleniem przyjmuje apel Komisji o opracowanie uwzględniających kwestie płci wskaźników wydajności oraz wzywa do włączenia takich wskaźników do wszystkich krajowych dokumentów strategicznych dotyczących instrumentów na rzecz rozwoju i europejskiego funduszu rozwoju, a także do oceny wyników w trakcie średniookresowych i końcowych przeglądów tych strategii; wzywa Komisję do opracowania niekosztownych, przejrzystych i nadających się do wykorzystania parametrów w formie wskaźników wymiernych ilościowo i jakościowo, tak aby móc dokonywać regularnej i skutecznej oceny postępów w osiąganiu równości płci i równouprawnienia kobiet; zachęca Komisję, aby w dialogu z krajami trzecimi podnosiła świadomość znaczenia porównywalnych danych podzielonych ze względu na płeć; popiera wskaźniki, podzielone ze względu na płeć, zawarte w załączniku (część VII) (SEC(2007)0332) do ww. komunikatu Komisji w sprawie równości płci i równouprawnienia kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju jako dobrą podstawę do opracowania kompleksowych instrumentów pomiaru wyników;

23.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że strategia Komisji uwzględnia zjawisko przemocy na tle płciowym;

24.   podkreśla, że przemoc wobec kobiet to problem, który wymaga podejścia skoncentrowanego nie tylko na kobietach, lecz również na mężczyznach; przyjmując z zadowoleniem programy adresowane do kobiet-ofiar, apeluje jednak do Komisji i państw członkowskich o opracowanie programów adresowanych do mężczyzn-sprawców, by w ten sposób zająć się również przyczynami, a nie tylko skutkami tego zjawiska;

25.   z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji dotyczącą poszerzania wiedzy na temat problemu przemocy wobec kobiet poprzez zwiększenie informacji na ten temat w środkach przekazu oraz szkolenie pracowników wojska, organów ochrony porządku publicznego i wymiaru sprawiedliwości; apeluje jednak, aby zwrócić większą uwagę na działania dotyczące handlu ludźmi, tortur i szkodliwych tradycyjnych praktyk, w szczególności okaleczania kobiecych organów płciowych, zbrodni popełnianych w imię honoru oraz przedwczesnych i przymusowych małżeństw, oraz nalega na zwiększenie liczby kobiet pracujących w instytucjach zajmujących się bezpośrednią pomocą dla ofiar tych praktyk;

26.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że ww. komunikat Komisji w sprawie równości płci i równouprawnienia kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju podkreśla wzrost zachorowań na HIV/AIDS wśród kobiet; jest zdania, że należałoby wyraźnie wezwać państwa członkowskie do wypełnienia podjętych przez nie w tym obszarze zobowiązań finansowych;

27.   zachęca Komisję Europejską i państwa członkowskie do opracowania specjalnych, ograniczonych terminem i wymiernych zobowiązań – wspartych przydzieleniem na nie odpowiednich środków – w celu zapewnienia do 2010 r. powszechnego dostępu do ośrodków zapobiegania i leczenia HIV/AIDS oraz opieki i wsparcia dla wszystkich kobiet i dziewcząt;

28.   z zadowoleniem przyjmuje wyraźne potwierdzenie w ww. komunikacie Komisji w sprawie równości płci i równouprawnienia kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju związku między polityką i programami w zakresie HIV/AIDS a polityką i usługami w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego i praw w tej dziedzinie;

29.   wzywa Komisję do wzmocnienia swojej przywódczej roli politycznej w zakresie polityki zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego i praw w tej dziedzinie oraz do zwiększenia jej funduszy, aby pomóc krajom w osiągnięciu milenijnych celów rozwoju, a zwłaszcza powszechnego dostępu do zdrowia reprodukcyjnego ujętego w piątym milenijnym celu rozwoju, jakim jest poprawa opieki zdrowotnej nad matkami, a także do zajęcia się obecnie pomijanymi kwestiami zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego kobiet i ich praw w tej dziedzinie, takich jak przetoka położnicza lub pourazowa;

30.   zwraca uwagę, że dyskryminacja kobiet i dziewcząt przyczynia się do zwiększenia ryzyka zakażenia wirusem HIV/AIDS, ponieważ ich niska pozycja społeczna utrudnia im decydowanie o własnym losie w kwestiach seksualności;

31.   z całą mocą potępia status kobiet znajdujących się w potrzasku szariatu, który traktuje je dosłownie jak własność, oraz uważa, że ucisk ten stanowi diametralne przeciwieństwo wszystkich zasad, które Parlament uznaje w niniejszej rezolucji za mające nadrzędne znaczenie;

32.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że ww. załącznik do komunikatu Komisji w sprawie równości płci i równouprawnienia kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju uznaje znaczenie wspierania badań nad mikrobiocydami i szczepionkami (które dla kobiet stanowią najbardziej obiecującą technologię) i wzywa UE, aby nadal dbała o włączenie szczepionki przeciw HIV/AIDS i badań i rozwoju w zakresie mikrobiocydów do szerszych programów rozwoju i równości płci;

33.   uważa, że usamodzielnianie kobiet poprzez zapewnienie im pełnego dostępu do informacji, usług i produktów związanych ze zdrowiem seksualnym i rozrodczym umożliwia im negocjowanie bezpiecznego seksu i ochronę przed zakażeniem chorobami przekazywanymi drogą płciową, w tym HIV; popiera środki proponowane przez Komisję, które chronią kobiety przed chorobami przekazywanymi drogą płciową, a w szczególności wsparcie finansowe na rozwój mikrobicydów i szczepionek, jak również środki dotyczące zdrowia rozrodczego i praw z nim związanych;

34.   zachęca państwa członkowskie, aby propagowały włączenie kwestii zapobiegania zarażaniu dziecka przez matkę do pakietu kompleksowego podejścia do walki z HIV/AIDS;

35.   podkreśla znaczenie umieszczenia kobiet w centrum działań związanych z dostawą wody, warunkami sanitarnymi i higieną oraz zwraca zatem uwagę na znaczenie rozszerzenia dostępu do bezpiecznej wody pitnej, odpowiednich urządzeń sanitarnych i wody do użytku w produkcji;

36.   stanowczo krytykuje fakt, że zwalczanie uwarunkowanej tradycją przemocy wobec kobiet nie znalazło się wśród działań, jakie zawiera strategia Komisji; potępia wszelkie prawne, kulturowe i religijne praktyki, które dyskryminują kobiety, wyłączają je z uczestnictwa w życiu politycznym i publicznym oraz izolują je w ich codziennym życiu, a także praktyki, które przyzwalają na gwałt, przemoc domową, przymusowe małżeństwa, nierówne prawa w procedurze rozwodowej, zabójstwa honorowe, jakikolwiek obowiązek przestrzegania przez kobiety wbrew ich woli specjalnych zasad ubierania się, prześladowanie za niepoddawanie się normom i zasadom związanym z płcią, handel ludźmi i przymusową pracę; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwalczania takich praktyk w polityce współpracy na rzecz rozwoju; wzywa Komisję do prowadzenia niestrudzonych działań wspierających programy informacyjne i pomocowe, które podnoszą ogólną świadomość i zmieniają klimat opinii publicznej w programowaniu krajowym, a także do nadania środkom podejmowanym w celu zwalczania wszelkich form przemocy wobec kobiet, w tym brutalnych, uwarunkowanych tradycją praktyk, rangi kryterium dobrego sprawowania rządów przez kraje partnerskie;

37.   zauważa z niepokojem, że w zeszłorocznym raporcie UNFPA na temat sytuacji ludnościowej na świecie przyznano, iż na świecie występuje ogólny deficyt 60 000 000 kobiet oraz że brak kobiet wynika z prenatalnej selekcji płciowej, aborcji i dzieciobójstwa;

38.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do wdrożenia brukselskiego wezwania do działania w sprawie przemocy seksualnej w trakcie konfliktów i po ich zakończeniu;

39.   wzywa Komisję, aby nadała priorytet zdrowiu seksualnemu i reprodukcyjnemu i prawom w tej dziedzinie na obszarach objętych kryzysem lub konfliktem, w tym zwalczaniu przemocy na tle seksualnym, w trakcie fazy działań humanitarnych oraz podczas odbudowy powojennej;

40.   podkreśla potrzebę uzupełnienia obrazu kobiety jako słabej ofiary o wizerunek kobiet jako bardzo zróżnicowanej grupy podmiotów społecznych posiadających cenne zasoby i zdolności oraz własne programy; zwraca uwagę, że kobiety wywierają wpływ na przebieg wydarzeń, a ich działania muszą kształtować proces rozwoju;

41.   uważa, że udział kobiet w procesach podejmowania decyzji na wszystkich szczeblach jest niezbędnym warunkiem dobrego sprawowania rządów i z zadowoleniem przyjmuje wszelkiego rodzaju środki wspomagające, takie jak zachęty do osiągania pułapów, poparcie dla ruchów i organizacji kobiet oraz aktywne wspieranie praw kobiet w krajowych dokumentach strategicznych; podkreśla potrzebę zwiększenia roli kobiet w procesie podejmowania decyzji politycznych oraz zapewnienia pełnego udziału i zaangażowania kobiet we wszystkich staraniach na rzecz wspierania pokoju i rozstrzygania konfliktów; ponadto popiera zalecenia UNSCR 1325 (2000);

42.   wzywa UE do zwiększenia wysiłków mających na celu wdrożenie rezolucji UNSCR 1325 (2000), która apeluje o większe uczestnictwo kobiet na wszystkich poziomach podejmowania decyzji w sprawie rozwiązania konfliktów i procesów pokojowych;

43.   podkreśla, że gwałt jest wykorzystywany jako broń w wojnie i że zjawiskiem tym należy zająć się za pomocą programów wsparcia dla ofiar;

44.   wzywa Komisję Europejską, aby dołożyła wszelkich starań w celu pełnego uwzględnienia kwestii równości płci w programach krajowych; podkreśla, że w dalszym ciągu konieczne są znaczące wysiłki w dziedzinie włączenia problematyki płci do praktyki unijnej współpracy na rzecz rozwoju; wzywa Komisję do przestrzegania zasad równowagi płci w delegacjach Komisji, powołując na stanowiska więcej kobiet, w tym na stanowiska kierownicze, np. szefa delegacji;

45.   podkreśla potencjał mikrokredytów jako narzędzia, które polityka współpracy na rzecz rozwoju może wykorzystać do promowania rozwoju społeczeństw lokalnych i równouprawnienia kobiet;

46.   wzywa Komisję do opracowania strategii politycznych, które zachęcą kobiety do tworzenia grup samopomocy i usamodzielniania się oraz, we współpracy z organizacjami międzynarodowymi (takimi jak Finance PlaNet), do rozszerzania sieci mikrofinansowania, aby więcej kobiet mogło otrzymać pożyczki umożliwiające im poprawę swojej sytuacji ekonomicznej;

47.   wzywa Komisję do przedstawienia jasnych informacji dotyczących dostępnych mechanizmów monitorowania i oceny wdrożenia niniejszej strategii, w tym dotyczących kontroli środków finansowych i zasobów ludzkich, jakie zostaną przyznane w celu zapewnienia ich skutecznego wdrożenia;

48.   podkreśla, że na szczeblu krajowym osiągnięcie równości płci jest bardziej prawdopodobne, jeśli dostępne będą wystarczające środki finansowe i specjaliści ds. równości płci wchodzący w skład grup zajmujących się projektem, w szczególności ze społeczności lokalnych;

49.   wzywa Komisję, aby zapewniła członkom swojego personelu pracującym w krajach rozwijających się szkolenie w zakresie kwestii płci;

50.   z zadowoleniem przyjmuje środki zaproponowane przez Komisję w dziedzinie edukacji, ponieważ uważa, że usamodzielnianie się kobiet dzięki wyższemu poziomowi wykształcenia poprawia sytuację zarówno kobiet, jak i ich dzieci;

51.   podkreśla potrzebę dalszego wspierania dostępu dziewcząt do kształcenia i do szkoleń zawodowych na wszystkich poziomach, aby zapobiec przedwczesnemu porzucaniu nauki i wspierać sprawiedliwe i wysokiej jakości polityki edukacyjne poprzez szkolenie nauczycieli w zakresie płci i poparcie reformy programów nauczania w celu włączenia do nich równości płci, zagadnień zdrowia seksualnego i rozrodczego oraz usamodzielniania się kobiet, zwłaszcza że w większości krajów rozwijających się dziewczęta nadal są dyskryminowane w odniesieniu do dostępu do edukacji;

52.   zwraca uwagę, że w strategii w rozdziale "Działania UE na arenie międzynarodowej i na szczeblu regionalnym" nie sformułowano niestety stanowiska UE w sprawie reformy ONZ w dziedzinie równości płci;

53.   z zadowoleniem przyjmuje utworzenie Partnerstwa KE/NZ na rzecz równości płci z myślą o rozwoju i pokoju(13), podkreśla zainteresowanie Parlamentu Europejskiego otrzymywaniem informacji o pracy wykonywanej przez to partnerstwo i zaangażowaniem w nią;

54.   podkreśla znaczenie dążenia do koordynacji darowizn na rzecz włączania kwestii płci do głównego nurtu oraz poprawy dialogu i komunikacji w celu osiągnięcia wspólnego rozumienia koncepcji płci i odpowiedniej metodologii;

55.   wzywa Radę do mianowania Europejskiego Wysłannika ds. Ochrony Praw Kobiet, który wzmocniłby zaangażowanie UE na rzecz emancypacji kobiet w ramach polityki zagranicznej i rozwoju oraz który wspierałby osiągnięcie milenijnych celów rozwoju poprzez zwrócenie szczególnej uwagi na równość między kobietami i mężczyznami na całym świecie, na zmniejszenie śmiertelności okołoporodowej oraz zwalczanie ubóstwa;

56.   z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji, aby powiązać wypłatę środków w ramach wsparcia budżetowego z kryteriami wyników, ocenianych na podstawie wskaźników osiągnięć zestawionych według płci; twierdzi jednak, że decyzje piętnujące niekompetentne władze administracyjne muszą być podejmowane z zachowaniem ostrożności, aby nie wpływały negatywnie na końcowych beneficjentów pomocy, to jest na kobiety;

57.   podkreśla, że do zmniejszenia dyskryminacji kobiet przyczynia się nie tyle ich udział, co celowe i właściwe starania na rzecz pokonania przez kobiety wszystkich barier utrudniających ich uczestnictwo;

58.   podkreśla, że dobre zarządzanie obejmuje poszanowanie podstawowych swobód i traktowanie praw kobiet i równouprawnienia jako zasadniczych, podstawowych praw oraz że ma to kluczowe znaczenie dla osiągnięcia MCR i innych celów rozwoju;

59.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 143 z 30.4.2004, s. 40. (2) Dz.U. C 364 z 18.12.2000, s. 1. (3) Dz.U. C 33 E z 9.2.2006, s. 311. (4) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0274. (5) Dz.U. C 280 E z 18.11.2006, s. 475. (6) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0483. (7) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0577. (8) Dz.U. C 46 z 24.2.2006, s. 1. (9) Oświadczenie w sprawie europejskiego konsensusu w sprawie pomocy humanitarnej zostało przyjęte przez Radę w dniu 19 listopada i przez Parlament Europejski w dniu 29 listopada; w dniu 18 grudnia 2007 r. zostało ono podpisane przez przewodniczących Komisji, Rady i Parlamentu Europejskiego. (10) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, s. 3. (11) Dz.U. L 209 z 11.8.2005, s. 27. (12) Dz.U. L 378 z 27.12.2006, s. 41. (13) "Partnerstwo KE/NZ na rzecz równości płci z myślą o rozwoju i pokoju" jest inicjatywą, w której uczestniczą: Komisja Europejska (KE), Fundusz ONZ na rzecz kobiet (UNIFEM) oraz międzynarodowy ośrodek szkoleniowy Międzynarodowej Organizacji Pracy (ITCILO). Powstała ona w następstwie konferencji zorganizowanej wspólnie przez Komisję Europejską i UNIFEM w listopadzie 2005 r., poświęconej sprawom rozwoju i promocji równości płci w nowych instrumentach pomocy i partnerstwach.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie Armenii

P6_TA(2008)0104 RC-B6-0110/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Armenii oraz Południowego Kaukazu, zwłaszcza rezolucję z dnia 17 stycznia 2008 r. w sprawie skuteczniejszej polityki UE wobec Południowego Kaukazu: od obietnic do działań(1),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 stycznia 2008 r. w sprawie podejścia do polityki regionalnej w regionie Morza Czarnego(2),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 listopada 2007 r. w sprawie europejskiej polityki sąsiedztwa (ENP)(3),

–   uwzględniając umowę o partnerstwie i współpracy między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi a Republiką Armenii(4), która weszła w życie dnia 1 lipca 1999 r.,

–   uwzględniając plan działania w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa, który Rada ds. współpracy między UE a Armenią zatwierdziła w dniu 14 listopada 2006 r. i który pozwala wprowadzić w życie cały pakiet reform przy wsparciu UE,

–   uwzględniając oświadczenie w sprawie wstępnych wniosków i konkluzji Międzynarodowej Misji Obserwacji Wyborów z dnia 20 lutego 2008 r. , a także tymczasowe sprawozdanie powyborcze z dnia 3 marca 2008 r.,

–   uwzględniając oświadczenie prezydencji z dnia 5 marca 2008 r., złożone w imieniu UE, dotyczące sytuacji po wyborach prezydenckich w dniu 1 marca 2008 r., a także oświadczenie prezydencji złożone w imieniu UE w dniu 25 lutego 2008 r., dotyczące wyborów prezydenckich w Armenii w dniu 19 lutego 2008 r.,

–   uwzględniając oświadczenie Javiera Solany, wysokiego przedstawiciela UE do spraw WPZiB, z dnia 2 marca 2008 r. oraz oświadczenia komisarz B. Ferrero-Waldner z dnia 21 lutego 2008 r. i 4 marca 2008 r.,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że Unia Europejska jest zaangażowana w dalsze rozwijanie stosunków z Armenią oraz wspieranie kraju w staraniach na rzecz przeprowadzenia niezbędnych reform politycznych i gospodarczych, jak i podjęcia środków ustanawiających solidne i skuteczne instytucje demokratyczne oraz środków zwalczających korupcję; mając na uwadze, że plan działania w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa daje Armenii możliwość zbliżenia się do UE oraz przyjęcia i dzielenia zasad leżących u podstaw UE;

B.   mając na uwadze, że ww. Międzynarodowa Misja Obserwacji Wyborów stwierdziła, że wybory prezydenckie z dnia 19 lutego 2008 r. były "w większości przypadków prowadzone zgodnie z zasadami i normami OBWE i Rady Europy", ale zidentyfikowała też szereg niepokojących kwestii, dotyczących zwłaszcza zaangażowania środków przekazu w rozpowszechnianie bezstronnych informacji;

C.   mając na uwadze, że stwierdzono konieczność wprowadzania dalszych wymogów w celu rozwiązania pozostałych problemów (takich jak brak jasnego rozdziału pomiędzy funkcjami państwowymi a partyjnymi, zagwarantowanie równego traktowania kandydatów stających w wyborach oraz procedura liczenia głosów) oraz przywrócenia społecznego zaufania obywateli w proces wyborczy;

D.   mając na uwadze, że oficjalne wyniki wyborów prezydenckich w Armenii z dnia 19 lutego 2008 r. wykazały zwycięstwo w pierwszej turze premiera Serzha Sarkisiana, jednak zostały zakwestionowane przez jednego z liderów opozycji, Leona Ter-Petrosiana, jako zafałszowane; mając na uwadze, że Trybunał Konstytucyjny rozpatrzył wnioski wniesione przez opozycję i stwierdził, że mimo faktycznego zaistnienia nieprawidłowości nie ma wystarczających dowodów uzasadniających zakwestionowanie wyniku wyborów;

E.   mając na uwadze, że zwolennicy opozycji rozpoczęli w dniu 20 lutego 2008 r. pokojowe wiece w Erywaniu, aby oprotestować wyniki wyborów i doprowadzić do ich powtórzenia; mając na uwadze, że wieczorem dnia 1 marca 2008, po jedenastu dniach protestów zwolenników opozycji, doszło do wybuchu przemocy, gdy siły policyjne ruszyły na Plac Wolności w centrum Erywania aby rozpędzić protestujących koczujących w namiotach, co doprowadziło do śmierci ośmiu osób, w tym jednego policjanta, oraz dziesiątek rannych; mając na uwadze, że w dniu 1 marca 2008 r. ogłoszono stan wyjątkowy, co nałożyło ograniczenia na wolność środków przekazu, wolność zgromadzeń, a także ograniczyło działalność partii politycznych;

F.   mając na uwadze, że kontrolowane przez rząd stacje telewizyjne właściwie całkowicie zignorowały w swych relacjach te manifestacje; mając na uwadze, że podczas stanu wyjątkowego lokalnym dziennikarzom nie wolno rozpowszechniać jakichkolwiek informacji pochodzących z innych niż rządowe źródeł; mając na uwadze, że w konsekwencji siedem wiodących gazet, z których część jest niezależna, a część powiązana z opozycją, odmówiło działalności z takimi ograniczeniami i zawiesiło wydawanie; mając na uwadze, że zablokowano połączenia internetowe i satelitarne niektórych niezależnych gazet;

G.   mając na uwadze, że aresztowano wiele osób, a część z nich oskarżono o podżeganie do nieporządku publicznego i czynny udział w nim oraz próby siłowego przejęcia władzy; mając na uwadze, że w dniu 4 marca 2008 r. parlament Armenii uchylił immunitet czterem posłom, którym zarzucono czyny karne,

H.   mając na uwadze, że zamknięcie granicy z Turcją wciąż szkodzi armeńskiej gospodarce i stabilności w regionie,

I.   mając na uwadze, że Republika Armenii pozostaje w nierozstrzygniętym konflikcie z Republiką Azerbejdżanu co do statusu Górskiego Karabachu,

1.   wyraża zaniepokojenie z powodu ostatnich wydarzeń w Armenii, obejmujących brutalne stłumienie przez siły policyjne demonstracji opozycji, w wyniku którego śmierć poniosło osiem osób, w tym jeden policjant, a ponad sto zostało rannych i wzywa wszystkie strony do otwartości i powściągliwości, wydawania oświadczeń w łagodniejszym tonie i zaangażowania się w konstruktywny i owocny dialog zmierzający do wsparcia i skonsolidowania instytucji demokratycznych;

2.   wzywa do przeprowadzenia szybkiego, dokładnego, przejrzystego, niezależnego i bezstronnego śledztwa w sprawie wydarzeń z 1 marca 2008 r., obejmującego niezależne śledztwo w sprawie interwencji policji podczas rozpędzania demonstracji oraz do postawienia wszystkich odpowiedzialnych osób przed wymiarem sprawiedliwości i ukarania za uchybienia i akty przemocy; wzywa Radę i Komisję, aby zaproponowały władzom armeńskim pomoc UE w prowadzeniu tego śledztwa;

3.   wzywa władze Armenii do zniesienia stanu wyjątkowego, który został złagodzony w wyniku dekretu prezydenckiego z dnia 10 marca 2008 r., przywrócenia wolności środków przekazu oraz podjęcia wszelkich koniecznych środków w celu zapewnienia powrotu do normalności; ponadto domaga się od władz armeńskich uwzględnienia i podjęcia kwestii braków wskazanych w oficjalnym raporcie Rzecznika Praw Obywatelskich Republiki Armenii;

4.   wzywa władze Armenii do wypuszczenia na wolność obywateli przetrzymywanych za korzystanie z przysługującego im prawa do pokojowych zgromadzeń;

5.   podkreśla, że priorytetowy obszar nr 1 planu działania w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa dotyczy wzmacniania struktur demokratycznych i praworządności; w związku z powyższym wzywa Komisję do skoncentrowania swojej pomocy na rzecz Armenii na niezawisłości wymiaru sprawiedliwości i szkoleniu sił policyjnych i porządkowych oraz wzywa władze Armenii do sprawnego wdrożenia wszystkich pozostałych zaleceń, które przedstawiła Międzynarodowa Misja Obserwacji Wyborów;

6.   popiera specjalnego wysłannika UE do Południowego Kaukazu, Petera Semneby'ego, którego zadaniem jest ułatwienie dialogu pomiędzy ugrupowaniami politycznymi i zbadanie możliwości rozwiązania kryzysu politycznego w Armenii oraz z zadowoleniem przyjmuje mediacyjną rolę specjalnego wysłannika OBWE, ambasadora Heikki Talvitiego, który posiada szerokie doświadczenie w zakresie zagadnień związanych z regionem Południowego Kaukazu, a także wzywa władze Armenii do pełnej współpracy ze wspólnotą międzynarodową w celu znalezienia wspólnego rozwiązania;

7.   wyraża ubolewanie z powodu ofiar w ludziach na linii demarkacyjnej podczas walk pomiędzy siłami Armenii i Azerbejdżanu; wzywa obydwie strony do powstrzymania się od dalszych aktów przemocy i powrotu do stołu negocjacyjnego;

8.   ponawia zdecydowane zobowiązanie ze strony UE do zacieśniania stosunków z Armenią i krajami Południowego Kaukazu, w szczególności poprzez dalszy rozwój i wzmocnienie ENP; podkreśla jednak, że bliższa współpraca z UE musi opierać się na rzeczywistych i namacalnych postępach i reformach oraz pełnym zaangażowaniu na rzecz demokracji i rządów prawa; wzywa Komisję do dalszego wspierania wysiłków, które mają na celu poprawę kultury politycznej w Armenii, wzmocnienie dialogu i łagodzenie napięć pomiędzy partiami rządzącymi a opozycją;

9.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, prezydentowi i parlamentowi Armenii, OBWE i Radzie Europy.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0016. (2) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0017. (3) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0538. (4) Dz.U. L 239 z 9.9.1999, s. 3.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie Rosji

P6_TA(2008)0105 B6-0124/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając cele umocnienia demokracji i swobód politycznych w Federacji Rosyjskiej określone w umowie o partnerstwie i współpracy zawartej między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi z jednej strony a Federacją Rosyjską z drugiej(1), która to umowa weszła w życie w 1997 r. i wygasła w 2007 r.,

–   uwzględniając konsultacje między UE a Rosją w dziedzinie praw człowieka,

–   uwzględniając cel UE i Rosji określony we wspólnym oświadczeniu wydanym po zakończeniu 11. szczytu UE-Rosja, który odbył się w Sankt Petersburgu w dniu 31 maja 2003 r., dotyczący utworzenia wspólnej przestrzeni gospodarczej, wspólnej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, wspólnej przestrzeni współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa zewnętrznego oraz wspólnej przestrzeni badań naukowych i edukacji z uwzględnieniem aspektów kulturalnych,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Rosji, a w szczególności rezolucję z dnia 25 października 2006 r. w sprawie zabójstwa dziennikarki Anny Politkowskiej(2), z dnia 26 kwietnia 2007 r.(3), z dnia 14 listopada 2007 r. w sprawie szczytu UE-Rosja(4) oraz z dnia 13 grudnia 2006 r. w sprawie helsińskiego szczytu UE-Rosja w dniu 24 listopada 2006 r.(5),

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że ściślejsza współpraca i dobrosąsiedzkie stosunki pomiędzy UE a Rosją mają podstawowe znaczenie dla stabilności, bezpieczeństwa i dobrobytu całej Europy; mając na uwadze, że zawarcie porozumienia o partnerstwie strategicznym pomiędzy UE a Federacją Rosyjską ma nadal zasadnicze znaczenie dla dalszego rozwoju i zacieśniania współpracy między tymi dwoma partnerami, szczególnie w odniesieniu do kwestii dotyczących współpracy politycznej, gospodarczej, energetycznej i w dziedzinie bezpieczeństwa, a także w zakresie rządów prawa, zasad i procedur demokratycznych oraz podstawowych praw człowieka,

B.   mając na uwadze, że Rosja jest nie tylko członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych, ale też pełnoprawnym członkiem Rady Europy oraz Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) i w związku z tym zobowiązała się do przestrzegania zasad demokracji i organizowania demokratycznych wyborów, a także poszanowania wolności wypowiedzi i zrzeszania się określonych przez te organizacje; mając na uwadze, że te zasady i wartości stanowią również podstawę partnerstwa strategicznego między UE a Rosją,

C.   mając na uwadze, że Urząd ds. instytucji demokratycznych i praw człowieka OBWE (ODIHR) w ramach swojej funkcji jako organu odpowiedzialnego za nadzór nad przestrzeganiem międzynarodowych norm w zakresie wyborów była zmuszona odwołać planowaną misję obserwacji wyborów w Rosji w związku z surowymi ograniczeniami nałożonymi na jej obserwatorów przez rząd rosyjski,

D.   mając na uwadze oświadczenie szefa zespołu obserwatorów Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy, zgodnie z którym nie nastąpiła poprawa w zakresie dostępu kandydatów do mediów, co kwestionuje uczciwość wyborów,

E.   mając na uwadze, że Michaił Kasjanow, były premier i obecny lider Sojuszu Ludowo-Demokratycznego, został zarejestrowany jako kandydat 14 grudnia 2007 r., jednak później Centralna Komisja Wyborcza w Rosji nie dopuściła go do udziału w wyborach stwierdzając, że zbyt wiele z dwóch milionów podpisów było nieważnych; mając na uwadze, że Michaił Kasjanow odwołał się od tej decyzji do sądu najwyższego, który odrzucił jego apelację w dniu 6 lutego 2008 r.,

F.   mając na uwadze, że zgodnie z raportami wiodących ugrupowań opozycyjnych władze rosyjskie nasiliły presję na opozycję i organizacje pozarządowe w okresie poprzedzającym wybory parlamentarne i prezydenckie w celu powstrzymania wszelkich działań wymierzonych przeciwko prezydentowi i rządowi, a także uniemożliwienia mediom relacjonowania takich akcji,

G.   mając na uwadze, że demokracja w Rosji została osłabiona, zwłaszcza na skutek rządowej kontroli nad wszystkimi ważniejszymi stacjami telewizyjnymi i większością stacji radiowych, rozprzestrzeniania się autocenzury w mediach drukowanych, nowych ograniczeń prawa do organizowania demonstracji publicznych oraz pogorszenia warunków działania organizacji pozarządowych,

H.   mając na uwadze, że w dniu 3 marca 2008 r. koalicja partii opozycyjnych Inna Rosja zorganizowała Marsz Niezgody na znak protestu przeciwko wyborom prezydenckim w Rosji z dnia 2 marca 2008 r.; mając na uwadze, że władze miasta odmówiły udzielenia zgody na ten protest uzasadniając decyzję tym, że prokremlowskie ugrupowanie Młoda Rosja już wcześniej zaplanowało demonstracje w każdym z istotnych punktów stolicy; mając na uwadze, że grupa Inna Rosja zdecydowała się poprowadzić marsz i zapowiedziała odwołanie od decyzji władz miejskich;

I.   mając na uwadze, że policyjne oddziały prewencji wyposażone w hełmy i tarcze rozgromiły wiec demonstrujących na Placu Turgieniewa w centrum Moskwy, aresztując szereg protestujących opozycjonistów; mając na uwadze, że wśród zatrzymanych znalazł się Nikita Biełych, przewodniczący Sojuszu Sił Prawicy; mając na uwadze, że aresztowano również przewodniczącego partii Jabłoko w Sankt Petersburgu, Maksima Rieznika;

1.   potępia niewspółmierne do sytuacji użycie siły przez oddziały policji i policyjne oddziały prewencyjne wobec demonstrujących w dniu 3 marca 2008 r. oraz wzywa władze do przeprowadzenia śledztwa w tej sprawie i osądzenia osób odpowiedzialnych;

2.   wzywa władze Rosji do uwolnienia wszystkich zatrzymanych działaczy opozycyjnych oraz do zaniechania politycznie umotywowanych postępowań sądowych wobec opozycji;

3.   ubolewa, że w szczególności okres poprzedzający wybory prezydenckie charakteryzował się niesprawiedliwym traktowaniem kandydatów opozycyjnych; wyraża żal z powodu niewykorzystania tych ostatnich wyborów w celu umocnienia demokracji i rządów prawa w Rosji;

4.   ubolewa, że władze Rosji uznały planowaną misję obserwacyjną OBWE/ODIHR za ingerencję w sprawy wewnętrzne kraju; wyraża zdecydowane poparcie dla znaczących działań tych misji i przypomina Rosji o jej zobowiązaniach wynikających z członkostwa w OBWE i Radzie Europy, w tym przestrzegania prawa do zrzeszania się i prawa do pokojowych demonstracji;

5.   z zadowoleniem przyjmuje zadeklarowane zaangażowanie się przez nowo wybranego prezydenta Rosji na rzecz zapewnienia rządów prawa i demokracji oraz wyraża nadzieję, że potraktuje on priorytetowo pogłębienie stosunków z Unią Europejską;

6.   wzywa nowo wybranego prezydenta Rosji do wprowadzenia zmian w traktowaniu uwięzionych osobistości publicznych (wśród nich Michaiła Chodorkowskiego i Platona Lebiediewa), których uwięzienie większość obserwatorów ocenia jako umotywowane politycznie; podkreśla, że zwiększyłoby to wiarygodność rosyjskich władz oraz umocniło i zacieśniło partnerstwo między Rosją i UE;

7.  wzywa Radę i państwa członkowskie do zadbania o to, aby kwestia pełnego stosowania się przez Rosję do orzeczeń Europejskiego Trybunału Praw Człowieka miała charakter priorytetowy na wszystkich szczeblach dialogu prowadzonego z Rosją;

8.   wzywa nowego rosyjskiego prezydenta i rząd do stworzenia wraz z Unią Europejską warunków koniecznych dla szybkiego rozpoczęcia negocjacji w sprawie nowej umowy o partnerstwie i współpracy między UE a Rosją; ponownie podkreśla, że w tym kontekście rządy prawa, demokracja i prawa człowieka muszą stanowić ważny element wszelkich przyszłych umów zawieranych z Rosją;

9.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich i Federacji Rosyjskiej, a także prezydentowi Federacji Rosyjskiej, Radzie Europy i Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie.

(1) Dz.U. L 327 z 28.11.1997, s. 1. (2) Dz.U. C 313 E z 20.12.2006, str. 271. (3) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0169. (4) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0528. (5) Dz.U. C 317 E z 23.12.2006, str. 474.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie afgańskiego dziennikarza Perwiza Kambachsza

P6_TA(2008)0106 RC-B6-0112/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Afganistanu,

–   uwzględniając konstytucję Afganistanu, przyjętą w 2004 r.,

–   uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 18 grudnia 2007 r., wzywającą do wprowadzenia powszechnego moratorium na wykonywanie kary śmierci (A/RES/62/149),

–   względniając Powszechną deklarację praw człowieka ONZ, Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych oraz Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że w dniu 22 stycznia 2008 r. sąd regionalny w prowinicji Balch na pólnocy Afganistanu skazał na śmierć dwudziestotrzyletniego afgańskiego dziennikarza Sayeda Perwiza Kambachsza za rozpowszechnianie znalezionego w Internecie artykułu dotyczącego praw kobiet w islamie; mając na uwadze, że sąd orzekł, iż artykuł stanowił "bluźnierstwo", i skazali Perwiza Kambachsza na śmierć,

B.   mając na uwadze, że Perwizowi Kambachszowi odmówiono udzielenia pomocy prawnej i że skazano go, nie przeprowadziwszy prawidłowego przesłuchania; mając na uwadze, że był on rzekomo bity i grożono mu egzekucją, dopóki nie podpisał aktu przyznania się do winy,

C.   mając na uwadze, że w dniu 6 lutego 2008 r. delegacja Afgańskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Niezależnych spotkała się w Kabulu z prezydentem Afganistanu Hamidem Karzai, przedstawiając mu szczegóły dotyczące tej sprawy i zwracając się do niego o interwencję w obronie Perwiza Kambachsza,

D.   mając na uwadze, że art. 34 konstytucji Afganistanu wyraźnie broni prawa do wolności słowa, zgodnie z Powszechną deklaracją praw człowieka, i stanowi, że "wolność słowa jest nienaruszalna; każdy obywatel Afganistanu ma prawo do wyrażania poglądów w mowie, na piśmie, w postaci obrazów oraz za pomocą innych środków, zgodnie z przepisami niniejszej konstytucji",

E.   mając na uwadze, że dziennikarze w Afganistanie, zwłaszcza kobiety, coraz częściej są przedmiotem zastraszania, gróźb śmierci, uprowadzeń i aktów przemocy,

F.   mając na uwadze, że wyrok śmierci na Perwiza Kambachsza wydano pomimo przyjęcia przez Zgromadzenie Ogólne ONZ ww. rezolucji wzywającej do wprowadzenia powszechnego moratorium na wykonywanie kary śmierci, i to w czasie, gdy łącznie 135 krajów zniosło karę śmierci w swoim prawodawstwie lub przestało ją wykonywać,

1.   ponownie wyraża bezwarunkowy sprzeciw wobec kary śmierci i zaangażowanie na rzecz przestrzegania zasad państwa prawa;

2.   potępia fakt aresztowania Perwiza Kambachsza i wydania przez sąd pierwszej instancji w prowincji Balch wyroku śmierci za bluźnierstwo; wzywa do uwolnienia Perwiza Kambachsza;

3.   wzywa władze Afganistanu, by nie zwlekając wykazały się zaangażowaniem w obronę praw człowieka i demokracji, czyniąc wszystko, co w ich mocy, by nie dopuścić do egzekucji i doprowadzić do rewizji procesu; wzywa prezydenta Hamida Karzai do skorzystania z prawa łaski wobec Perwiza Kambachsza, jeżeli sąd apelacyjny utrzyma wyrok śmierci;

4.   przypomina zapewnienia dotyczące bezpieczeństwa Perwiza Kambachsza, jakich prezydent Hamid Karzai udzielił w dniu 6 lutego 2008 r. delegacji Afgańskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Niezależnych;

5.   wyraża solidarność ze wszystkimi osobami walczącymi o niezależne dziennikarstwo w Afganistanie;

6.   wzywa prezydenta i parlament Afganistanu do podjęcia działań na rzecz przyspieszenia rozwoju sprawnego systemu karnego i sądowniczego opartego na standardach międzynarodowych i najlepszych wzorcach; z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie komisarza ds. stosunków zewnętrznych, wydane na konferencji w Rzymie poświęconej "zasadom państwa prawa w Afganistanie", która odbyła się w lipcu 2007 r., dotyczące natychmiastowego wsparcia finansowego dla Afganistanu, przeznaczonego na wzmacnianie przestrzegania zasad państwa prawa i przeprowadzenie reformy sądownictwa;

7.   wzywa rząd Afganistanu, by w pełni przestrzegał Powszechnej deklaracji praw człowieka ONZ oraz zapewnił gwarancje wolności słowa dla wszystkich obywateli Afganistanu;

8.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Islamskiej Republiki Afganistanu.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie obywatela irańskiego Seyeda Mehdi Kazemi

P6_TA(2008)0107 RC-B6-0111/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając europejską konwencję praw człowieka, a w szczególności jej art. 3, który zakazuje usuwania z terytorium państwa, wydalania oraz ekstradycji osób do krajów, w których istnieje poważne ryzyko, iż mogą być poddani karze śmierci, torturom lub innemu nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu,

–   uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, a w szczególności jej art. 18 i 19 dotyczące prawa do azylu oraz ochrony w przypadku usunięcia z terytorium państwa, wydalenia lub ekstradycji,

–   uwzględniając konwencję genewską z dnia 28 lipca 1951 r. oraz protokół z dnia 31 stycznia 1967 r. w sprawie statusu uchodźców,

–   uwzględniając dyrektywę Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osoby, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony, oraz zawartości przyznawanej ochrony (dyrektywa w sprawie norm dla kwalifikacji osób jako uchodźców)(1) oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiające kryteria i mechanizmy określania państwa członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl (rozporządzenie dublińskie)(2), a także inne instrumenty UE dotyczące azylu,

–   uwzględniając pismo z dnia 10 września 2007 r. skierowane przez przewodniczącego Parlamentu Europejskiego do premiera Wielkiej Brytanii dotyczące sprawy Pegah Emambakhsh, irańskiej lesbijki, której groziło odesłanie do Iranu po odrzuceniu jej wniosku o azyl,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że Seyed Mehdi Kazemi, dziewiętnastoletni homoseksualista irański, ubiegał się o azyl w Wielkiej Brytanii, a jego wniosek został odrzucony; mając na uwadze, że z obawy przed deportacją Mehdi Kazemi uciekł do Holandii, gdzie złożył wniosek o azyl; mając na uwadze, że władze holenderskie po rozpatrzeniu wniosku podjęły decyzję o odesłaniu go z powrotem do Wielkiej Brytanii,

B.   mając na uwadze, że ostateczna decyzja w sprawie wniosku o azyl Mehdiego Kazemi i jego ewentualnej deportacji do Iranu należy do władz brytyjskich,

C.   mając na uwadze, że władze irańskie stale zatrzymują, torturują i poddają karze śmierci obywateli, głównie homoseksualistów; mając na uwadze, że na partnerze P. Kazemi została już wykonana kara śmierci, a jego ojciec groził mu śmiercią,

D.   mając na uwadze, że w podobnej sprawie irańskiej lesbijki Pegah Emambakhsh władze brytyjskie wskutek nacisków międzynarodowych postanowiły nie deportować jej do Iranu, jednak nadal nie jest jasne, jaki będzie jej los,

E.   mając na uwadze, że rzecznik premiera Wielkiej Brytanii, nie komentując sprawy Seyeda Mehdi Kazemi, udzielił ogólnych zapewnień dotyczących zgodności brytyjskich procedur azylowych ze zobowiązaniami międzynarodowymi oraz możliwości odwoływania się od decyzji w sprawie azylu do niezależnego sędziego, a także faktu, że władze nie usunęłyby z terytorium państwa nikogo, kto byłby zagrożony po powrocie do kraju pochodzenia,

F.   mając na uwadze, że należy zwrócić większą uwagę na właściwe stosowanie unijnego prawa azylowego w państwach członkowskich w przypadkach dotyczących orientacji seksualnej,

1.   wyraża głębokie zaniepokojenie losem Seyeda Mehdi Kazemi;

2.   apeluje o właściwe i pełne stosowanie dyrektywy w sprawie norm dla kwalifikacji osób jako uchodźców, która uznaje prześladowanie ze względu na orientację seksualną za powód do udzielenia azylu i wymaga od państw członkowskich indywidualnego rozpatrywania spraw oraz uwzględniania sytuacji w kraju pochodzenia, w tym przepisów i uregulowań, a także sposobu ich stosowania;

3.   uważa, że UE i jej państwa członkowskie nie mogą stosować przepisów unijnych i krajowych w sposób, który prowadzi do wydalenia osób do kraju trzeciego, w którym grożą im prześladowania, tortury i śmierć, ponieważ stanowiłoby to naruszenie zobowiązań europejskich i międzynarodowych w zakresie praw człowieka;

4.   apeluje do państw członkowskich zaangażowanych w tę sprawę o znalezienie wspólnego rozwiązania gwarantującego, że Seyed Mehdi Kazemi dostanie azyl lub ochronę na unijnej ziemi i nie zostanie odesłany do Iranu, gdzie najpewniej czekałaby go śmierć, a tym samym o zagwarantowanie pełnego poszanowania art. 3 europejskiej konwencji praw człowieka przez władze wszystkich krajów europejskich, a w tym przypadku szczególnie przez Wielką Brytanię; zwraca się do Komisji i Rady o pełną współpracę z państwami członkowskimi w tej sprawie;

5.   zwraca się do instytucji UE i państw członkowskich o podjęcie działań w celu zapobieżenia podobnym sytuacjom w przyszłości poprzez współpracę i stosowanie wytycznych UE w celu znajdowania rozwiązań w podobnych przypadkach; zwraca się do Komisji o monitorowanie i dokonanie oceny stosowania prawa azylowego UE w państwach członkowskich, w szczególności w przypadkach dotyczących orientacji seksualnej, oraz o przedstawienie Parlamentowi Europejskiemu sprawozdania w tej materii; podkreśla fakt, że Komisja zapowiedziała na rok 2008 poprawki do rozporządzenia dublińskiego oraz dyrektywy w sprawie norm dla kwalifikacji osób jako uchodźców, które dotyczyć będą kwestii poruszonych w niniejszej rezolucji;

6.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie, rządom i parlamentom państw członkowskich, Wysokiemu Komisarzowi Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców oraz Seyedowi Mehdi Kazemi.

(1) Dz.U. L 304 z 30.9.2004, s. 12. (2) Dz.U. L 50 z 25.2.2003, s. 1.