Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 150 oraz art. 151 Traktatu WE,

–   uwzględniając Traktat z Amsterdamu zmieniający Traktat o Unii Europejskiej, Traktaty ustanawiające Wspólnoty Europejskie i niektóre związane z nimi akty, podpisany dnia 2 października 1997 r. oraz Protokół nr 9 w sprawie systemu publicznego nadawania w państwach członkowskich(1),

–   uwzględniając art. 11 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

–   uwzględniając konwencję UNESCO w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego, w której stwierdzono zasadność polityki publicznej służącej uznaniu i wspieraniu pluralizmu,

–   uwzględniając dyrektywę 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa)(2),

–   uwzględniając dyrektywę 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywa o dostępie)(3),

–   uwzględniając dyrektywę 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach)(4),

–   uwzględniając dyrektywę 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej)(5),

–   uwzględniając dyrektywę 2007/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 grudnia 2007 r. zmieniającą dyrektywę Rady 89/552/EWG w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej(6),

–   uwzględniając decyzję 676/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie ram regulacyjnych dotyczących polityki spektrum radiowego we Wspólnocie Europejskiej (decyzja o spektrum radiowym)(7),

–   uwzględniając białą księgę Komisji w sprawie europejskiej polityki komunikacyjnej (COM(2006)0035),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 grudnia 2007 r. w sprawie europejskiego podejścia do umiejętności korzystania z mediów w środowisku cyfrowym (COM(2007)0833),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 lipca 1995 r. w sprawie zielonej księgi zatytułowanej "Opcje strategii wzmocnienia europejskiego przemysłu programów w kontekście polityki audiowizualnej Unii Europejskiej"(8),

–   uwzględniając dokument roboczy służb Komisji w sprawie pluralizmu mediów w państwach członkowskich Unii Europejskiej (SEC(2007)0032),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie niebezpieczeństwa naruszania w UE, a w szczególności we Włoszech, swobody wypowiedzi i prawa do informacji (art. 11 ust. 2 Karty Praw Podstawowych)(9),

–   uwzględniając zlecone przez Parlament Europejski opracowanie pt. "Sytuacja mediów społecznych w Unii Europejskiej",

–   uwzględniając zalecenie Rady Europy Media społeczne/Rec (2007) 2 Komitetu Ministrów dla państw członkowskich w sprawie pluralizmu w mediach i zróżnicowania zawartości programowej,

–   uwzględniając deklarację Rady Europy (Decl.-31.01.2007E) Komitetu Ministrów w sprawie ochrony roli mediów w demokracji w kontekście koncentracji mediów,

–   uwzględniając wspólną deklarację w sprawie różnorodności w nadawaniu, opracowaną przez specjalnego sprawozdawcę ONZ ds. wolności opinii i wypowiedzi, przedstawiciela OBWE ds. wolności mediów, specjalnego sprawozdawcę Organizacji Państw Amerykańskich ds. wolności wypowiedzi oraz specjalnego sprawozdawcę Afrykańskiej Komisji Praw Człowieka i Narodów ds. wolności wypowiedzi i dostępu do informacji, przyjętą w dniu 12 grudnia 2007 r.,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji (A6-0263/2008),

A.   mając na uwadze, że media społeczne działają jako organizacje niezarobkowe odpowiedzialne wobec społeczności, której służą,

B.   mając na uwadze, że ich niezarobkowy charakter oznacza, że podstawowym celem tych środków przekazu jest angażowanie się w działania prowadzone w publicznym lub prywatnym interesie, nieukierunkowane na jakikolwiek zysk komercyjny lub finansowy,

C.   mając na uwadze, że odpowiedzialność wobec danej społeczności oznacza, że media społeczne muszą ją informować o swoich działaniach i decyzjach, uzasadniać je i podlegać sankcjom w przypadku potencjalnych wykroczeń,

D.   mając na uwadze istotne różnice między państwami członkowskimi w odniesieniu do rozpowszechnienia mediów społecznych i ich oddziaływania, które jest największe w tych państwach członkowskich, w których wyraźnie uznano ich status prawny i w których istnieje świadomość ich wartości dodanej,

E.   mając na uwadze, że zawartość programową mediów powinni móc tworzyć członkowie danej społeczności, wspierając w ten sposób aktywny udział wolontariuszy w produkcjach medialnych zamiast biernej konsumpcji mediów,

F.   mając na uwadze, że media społeczne bardzo często nie reprezentują większości społeczeństwa, lecz służą różnym mniejszym, w wielu przypadkach lokalnym lub regionalnym, określonym grupom docelowym, pomijanym przez inne media,

G.   mając na uwadze, że media społeczne pełnią wśród pozostałych mediów istotną, choć dotychczas w dużym stopniu niedocenianą rolę, zwłaszcza jako źródło treści dotyczących wydarzeń lokalnych, a także zachęcają do innowacyjności, twórczości i różnorodności treści,

H.   mając na uwadze, że media społeczne muszą dysponować jasno zdefiniowanym mandatem, takim jak przynoszenie korzyści społeczeństwu, co musi także znajdować odzwierciedlenie w przekazywanych przez nie treściach,

I.   mając na uwadze, że jedną z głównych słabości mediów społecznych w Unii Europejskiej jest brak prawnego uznania w wielu krajowych systemach prawnych, a także mając na uwadze, że dotychczas żaden z odpowiednich wspólnotowych aktów prawnych nie zajął się kwestią mediów społecznych,

J.   mając na uwadze, że wprowadzenie kodeksu postępowania jako uzupełnienia uznania w świetle prawa wyjaśniłoby status i rolę tego sektora, a także stosowane w nim procedury, prowadząc do pewności sektora, a jednocześnie zapewniając jego niezależność i zapobiegając wykroczeniom,

K.   mając na uwadze, że dzięki Internetowi sektor ten wkroczył w nową erę charakteryzującą się nowymi możliwościami i wyzwaniami, a także mając na uwadze, że koszty przejścia z nadawania analogowego na cyfrowe są znacznym obciążeniem dla mediów społecznych,

L.   mając na uwadze, że rok 2008 ogłoszono Europejskim Rokiem Dialogu Międzykulturowego, co oznacza, że media w UE mają do odegrania szczególnie ważną rolę poprzez zapewnianie nadzwyczaj odpowiednich środków wypowiedzi i informacji dla mniejszych podmiotów kultury w społeczeństwie jako całości oraz dla kontynuacji dialogu międzykulturowego w roku 2008 i w kolejnych latach,

M.   mając na uwadze, że media społeczne to ważne narzędzie wzmacniania roli obywateli i zachęcania ich do aktywnego zaangażowania w społeczeństwie obywatelskim; mając na uwadze, że media społeczne wzbogacają debatę społeczną, stanowiąc środki wewnętrznego pluralizmu idei, a także mając na uwadze, że koncentracja własności zagraża gruntownej prezentacji w mediach zagadnień o znaczeniu lokalnym, interesujących wszystkie grupy tworzące daną społeczność,

1.   podkreśla, że media społeczne są skutecznym narzędziem umacniania różnorodności kulturowej i językowej, integracji społecznej i lokalnej tożsamości, co wyjaśnia zróżnicowanie tego sektora;

2.   zaznacza, że media społeczne pomagają umacniać tożsamość danych grup interesów, a jednocześnie umożliwiają członkom tych grup nawiązywanie kontaktów z członkami innych grup społecznych, a w związku z tym odgrywają ważną rolę we wspieraniu tolerancji i pluralizmu w społeczeństwie oraz wnoszą wkład w dialog międzykulturowy;

3.   podkreśla również, że media społeczne wspierają dialog międzykulturowy poprzez edukację opinii publicznej, zwalczanie stereotypów i poprawę propagowanych przez media opinii na temat wspólnot w obrębie społeczeństwa, którym grozi wykluczenie, takich jak uchodźcy, migranci, Romowie i inne mniejszości etniczne i religijne; podkreśla, że media społeczne są jednym z dostępnych narzędzi służących integracji imigrantów, a także umożliwiają aktywny udział w życiu społeczeństwa jego członkom, którzy znajdują się w trudnej sytuacji, poprzez angażowanie ich w istotne dla nich debaty;

4.   podkreśla, że media społeczne mogą odegrać istotną rolę w programach szkoleniowych z udziałem organizacji zewnętrznych, w tym uczelni wyższych, i niewykwalifikowanych członków społeczności, będąc cennym punktem wymiany doświadczeń zawodowych; podkreśla, że dzięki szkoleniu w dziedzinie technologii cyfrowej, w zakresie korzystania z Internetu oraz edytorstwa przez udział w działaniach związanych z mediami społecznymi ludzie zdobywają przydatne i możliwe do wykorzystania w innych dziedzinach umiejętności;

5.   zauważa, że media społeczne stanowią ujście dla lokalnej twórczości i publiczne forum umożliwiające artystom i twórcom testowanie nowych pomysłów i koncepcji;

6.   jest zdania, że media społeczne przyczyniają się do osiągania celu poprawy umiejętności obywateli w zakresie korzystania z mediów poprzez bezpośrednie zaangażowanie obywateli w tworzenie i rozpowszechnianie treści programowych oraz wzywa do tworzenia szkolnych form mediów społecznych w celu rozwijania wśród młodzieży postaw obywatelskich, zwiększania umiejętności korzystania z mediów, a także kształcenia szeregu umiejętności, które następnie mogą być wykorzystane do udziału w tworzeniu mediów społecznych;

7.   podkreśla, że media społeczne pomagają wzmocnić pluralizm medialny, dodatkowo wzbogacając podejście do istotnych dla danej społeczności kwestii;

8.   podkreśla, że z uwagi na wycofanie się lub brak mediów publicznych i komercyjnych na niektórych obszarach, w tym najbardziej oddalonych, oraz na tendencję redukcji lokalnych treści w mediach komercyjnych media społeczne mogą stanowić jedyne źródło lokalnych wiadomości i informacji i być jedynym głosem lokalnych społeczności;

9.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że media społeczne mogą przyczynić się do zwiększenia poziomu świadomości obywateli w odniesieniu do istniejących usług publicznych oraz wesprzeć udział obywateli w dyskusji publicznej;

10.   uważa, że media społeczne mogą stanowić skuteczny środek przybliżania Unii obywatelom poprzez kierowanie przekazu do określonych docelowych odbiorców; zaleca państwom członkowskim aktywniejszą współpracę z mediami społecznymi w celu zainicjowania bardziej ścisłego dialogu z obywatelami;

11.   zwraca uwagę na fakt, że do wykorzystania potencjału sektora niezbędna jest dobra jakość mediów społecznych, i podkreśla, że bez odpowiednich środków finansowych nie można takiej jakości uzyskać; zauważa, że media społeczne dysponują bardzo różnymi zasobami finansowymi, które w większości przypadków są raczej skromne, a także uznaje, że dodatkowe finansowanie oraz dostosowanie do środowiska cyfrowego umożliwiłoby sektorowi mediów społecznych rozszerzenie profilu innowacyjnego i przyniosłoby nowe i istotne usługi, wnoszące wartość dodaną do istniejących usług analogowych;

12.   zauważa, ze sektor ten nie dysponuje odpowiednim wsparciem, dzięki któremu możliwe byłyby ważne działania służące lepszemu reprezentowaniu tych mediów w kontaktach z decydentami Unii Europejskiej i na poziomie krajowym;

13.   podkreśla, że nieodzowna jest niezależność polityczna mediów społecznych;

14.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do uwzględnienia treści zawartych w rezolucji poprzez zdefiniowanie mediów społecznych jako mediów:

15.   zaleca państwom członkowskim, bez uszczerbku dla mediów tradycyjnych, prawne uznanie mediów społecznych za osobną kategorię mediów istniejącą obok mediów komercyjnych i publicznych, w przypadkach gdy takiego uznania wciąż brak;

16.   zwraca się do Komisji, by przy określaniu wskaźników ilustrujących pluralizm medialny wzięła pod uwagę media społeczne jako alternatywne, oparte na oddolnym podejściu rozwiązanie kwestii zwiększenia pluralizmu mediów;

17.   wzywa państwa członkowskie do aktywniejszego wspierania mediów społecznych w celu zapewnienia pluralizmu medialnego, pod warunkiem że wsparcie to nie przynosi uszczerbku mediom publicznym;

18.   podkreśla rolę, jaką mogą odegrać władze lokalne, regionalne i krajowe we wspieraniu i promowaniu mediów społecznych poprzez zapewnianie odpowiedniej infrastruktury oraz przez wsparcie w ramach programów zachęcających do wymiany najlepszych wzorców, takich jak program wspólnotowy "Regiony na rzecz zmian gospodarczych" (wcześniej Interreg);

19.   wzywa państwa członkowskie, by udostępniały widmo częstotliwości telewizyjnych i radiowych, zarówno analogowych, jak i cyfrowych, pamiętając, że usługi świadczone przez media społeczne nie powinny być oceniane pod względem kosztu alternatywnego ani uzasadnienia kosztu przydziału widma, lecz raczej pod względem ich wartości społecznej;

20.   przyznaje, że z jednej strony sektor ten dysponuje jedynie w niewielkiej części wiedzą i doświadczeniem potrzebnym, by ubiegać się o wsparcie UE i korzystać z niego, z drugiej strony natomiast zarządzający funduszami nie są świadomi potencjału mediów społecznych;

21.   przyznaje, że sektor ten mógłby w większym stopniu korzystać ze wspólnotowych programów finansowania, takich jak Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego i Europejski Fundusz Społeczny, pod warunkiem że przyczyniają się one do osiągnięcia celów mediów społecznych, a także w większym stopniu wykorzystać możliwości edukacji i kształcenia dziennikarzy w programach kształcenia ustawicznego i innych; podkreśla jednak, że finansowanie musi pochodzić głównie ze źródeł krajowych, lokalnych i innych;

22.   wzywa media społeczne do utworzenia europejskiej platformy internetowej, za pośrednictwem której można by rozpowszechniać użyteczne i istotne dla sektora informacje oraz ułatwiać nawiązywanie kontaktów i wymianę najlepszych praktyk;

23.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu oraz Komitetowi Regionów, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 340 z 10.11.1997, s. 109. (2) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, s. 33. (3) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, s. 7. (4) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, s. 21. (5) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, s. 51. (6) Dz.U. L 332 z 18.12.2007, s. 27. (7) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, s. 1. (8) Dz.U. C 249 z 25.9.1995, s. 219. (9) Dz.U. C 104 E z 30.4.2004, s. 1026.