Choisissez la langue de votre document :
- bg - български
- es - español
- cs - čeština
- da - dansk
- de - Deutsch
- et - eesti keel
- el - ελληνικά
- en - English
- fr - français
- ga - Gaeilge
- hr - hrvatski
- it - italiano
- lv - latviešu valoda
- lt - lietuvių kalba
- hu - magyar
- mt - Malti
- nl - Nederlands
- pl - polski
- pt - português
- ro - română
- sk - slovenčina
- sl - slovenščina
- fi - suomi
- sv - svenska
|
 Szczególne środki dotyczące rolnictwa dla mniejszych wysp Morza Egejskiego * |
| ||||||
(Procedura konsultacji) Parlament Europejski, – uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2008)0168), – uwzględniając art. 37 traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0175/2008), – uwzględniając art. 51 i art. 43 ust. 1 Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6-0170/2008), 1. zatwierdza wniosek Komisji; 2. zwraca się do Rady, jeśli ta uzna za stosowne odejść od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie; 3. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji; 4. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji. | |||||||
| Projekt budżetu korygującego nr 3/2008 |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając art. 272 Traktatu WE oraz art. 177 Traktatu Euratom, – uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(1), a w szczególności jego art. 37 i 38, – uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2008, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 13 grudnia 2007 r.(2), – uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(3), – uwzględniając wstępny projekt budżetu korygującego nr 3/2008 Unii Europejskiej na rok budżetowy 2008 przedstawiony przez Komisję dnia 14 kwietnia 2008 r. (COM(2008)0201), – uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 3/2008 opracowany przez Radę w dniu 26 maja 2008 r. (9903/2008 – C6-0206/2008), – uwzględniając art. 69 i załącznik IV Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A6-0204/2008), A. mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 3 do budżetu ogólnego na rok 2008 obejmuje:
B. mając na uwadze, że celem projektu budżetu korygującego nr 3/2008 jest formalne wpisanie tych dostosowań budżetowych do budżetu na rok 2008, C. mając na uwadze, że Rada zapisała w projekcie budżetu korygującego nr 3/2008 oszczędności z wynagrodzeń i emerytur oraz finansowanie tzw. mechanizmu monitorowania Microsoft, 1. przypomina, że środki dla wspólnych przedsiębiorstw wypłacane są z budżetu operacyjnego danego programu; 2. wskazuje, że mechanizm monitorowania Microsoft jest finansowany wyłącznie z oszczędności z wynagrodzeń i emerytur w dziale 5; 3. wyraża ubolewanie, że Rada nieoczekiwanie ograniczyła pozycję budżetową 26 02 01 wprowadzając nowy element bez przeprowadzenia jakiejkolwiek dyskusji z Parlamentem; oczekuje przeznaczenia oszczędności na finansowanie priorytetów Parlamentu z działu 1a ; 4. zwraca się do Komisji, aby w przyszłości w ramach projektów budżetów korygujących nie łączyła z innymi kwestiami środków związanych z instrumentami takimi jak Fundusz Solidarności UE i Europejski Fundusz Przystosowania do Globalizacji, co pozwoli uniknąć opóźnień w podjęciu decyzji i wypłacie środków; 5. przyjmuje projekt budżetu korygującego nr 3/2008 bez poprawek; 6. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Projekt budżetu korygującego nr 4/2008 |
| |||||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając art. 272 Traktatu WE oraz art. 177 Traktatu Euratom, – uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(1), a w szczególności jego art. 37 i 38, – uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2008, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 13 grudnia 2007 r.(2), – uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(3), – uwzględniając wstępny projekt budżetu korygującego nr 4/2008 Unii Europejskiej na rok budżetowy 2008 przedstawiony przez Komisję dnia 15 kwietnia 2008 r. (COM(2008)0203), – uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 4/2008 sporządzonego przez Radę dnia 26 maja 2008 r. (9904/2008 – C6-0207/2008) – uwzględniając art. 69 i załącznik IV Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A6-0203/2008), A. mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 4 do budżetu ogólnego na rok 2008 ma na celu wprowadzenie do budżetu na rok 2008 nadwyżki z 2007 r. wynoszącej 1 528 833 290 euro, B. mając na uwadze, że na główne elementy tej nadwyżki składa się osiągnięcie dochodów wyższych od zakładanych o 72 957 868,80 EUR, niepełne wykorzystanie środków przewidzianych na wydatki w wysokości 1 579 386 212,59 EUR oraz ujemne saldo wymiany walutowej w wysokości 123 510 791,35 EUR, C. mając na uwadze, że w porównaniu z rokiem ubiegłym niepełne wykorzystanie środków na płatności jeszcze się zmniejszyło, D. mając na uwadze, że dla działu 1 niepełne wykorzystanie środków na płatności wyniosło w 2007 r.(4) 648 mln EUR, dla działu 2 – 361 mln EUR, dla działu 3 – 241 mln EUR, dla działu 4– 362 mln EUR, a dla działu 5 – 903 mln EUR, 1. przyjmuje do wiadomości wstępny projekt budżetu korygującego nr 4/2008 poświęcony wyłącznie prezentacji rozliczeń za 2007 rok budżetowy; 2. przyjmuje projekt budżetu korygującego nr 4/2008 bez poprawek; 3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.
| ||||||||||||||||
| Sieć punktów kontaktowych służących zwalczaniu korupcji * |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
(Procedura konsultacji) Parlament Europejski, – uwzględniając inicjatywę Republiki Federalnej Niemiec (11231/2007), – uwzględniając art. 34 ust. 2 litera c) traktatu UE, – uwzględniając art. 39 ust. 1 traktatu UE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0240/2007), – uwzględniając art. 93 oraz art. 51 Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0174/2008), 1. zatwierdza po poprawkach inicjatywę Republiki Federalnej Niemiec; 2. zwraca się do Rady o odpowiednią zmianę tekstu; 3. zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament; 4. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do inicjatywy Republiki Federalnej Niemiec; 5. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządowi Republiki Federalnej Niemiec.
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wspólnotowy system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieregulowanym połowom * |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
(Procedura konsultacji) Parlament Europejski, – uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2007)0602), – uwzględniając art. 37 traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0454/2007), – uwzględniając art. 51 Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinię Komisji Handlu Międzynarodowego (A6-0193/2008), 1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji; 2. zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 traktatu WE; 3. zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament; 4. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji; 5. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ochrona wrażliwych ekosystemów morskich * |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
(Procedura konsultacji) Parlament Europejski, – uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2007)0605), – uwzględniając art. 37 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0453/2007), – uwzględniając art. 51 Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0183/2008), 1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach; 2. zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE; 3. zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne odejść od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie; 4. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli ta uznałaby za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do projektu Komisji; 5. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wdrażanie polityki handlowej poprzez skuteczne przepisy i procedury przywozu i wywozu |
| |||||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 23 do 31, 95, 133 i 135, – uwzględniając traktat lizboński z dnia 13 grudnia 2007 r. będący w trakcie ratyfikacji przez państwa członkowskie, – uwzględniając konwencję, na mocy której utworzono Radę współpracy celnej, podpisaną w Brukseli w dniu 15 grudnia 1950 r. i obowiązującą od dnia 4 listopada 1952 r., – uwzględniając układ ogólny w sprawie ceł i handlu (GATT) z roku 1994, a w szczególności jego art. V, VIII i X, – uwzględniając deklarację ministerialną Światowej Organizacji Handlu przyjętą w Singapurze w dniu 13 grudnia 1996 r., a w szczególności jej punkt 21, – uwzględniając deklarację ministerialną Światowej Organizacji Handlu przyjętą w Ad-Dauha w dniu 14 listopada 2001 r., a w szczególności jej punkt 27, – uwzględniając decyzję przyjętą przez Radę Ogólną Światowej Organizacji Handlu w dniu 1 sierpnia 2004 r., a w szczególności jej załącznik D w sprawie warunków negocjacji w sprawie ułatwień wymiany handlowej, – uwzględniając deklarację ministerialną Światowej Organizacji Handlu przyjętą w Hong Kongu w dniu 18 grudnia 2005 r., a w szczególności jej punkt 33 i załącznik E, – uwzględniając sprawozdania grupy specjalnej i organu ds. rozstrzygania sporów ŚOH na temat sprawy (WT/DS315) Wspólnoty Europejskie - niektóre kwestie celne, – uwzględniając rozporządzenie (EWG) nr 2913/92 Rady z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (1), – uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 19 lutego 2008 r. w sprawie wspólnego stanowiska Rady w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Zmodernizowany Kodeks Celny)(2), – uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 70/2008/WE a dnia 15 stycznia 2008 r. w sprawie elektronicznego środowiska dla urzędów celnych i handlu(3) – uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej program działań dla ceł we Wspólnocie (Cła 2013) (COM(2006)0201), – uwzględniając komunikat Komisji z dnia 16 marca 2005 r. zatytułowany "Reguły pochodzenia w preferencyjnych zasadach handlu – kierunki na przyszłość (COM(2005)0100), – uwzględniając komunikat Komisji z dnia 1 kwietnia 2008 r. zatytułowany "Strategia dotycząca rozwoju Unii Celnej" (COM(2008)0169), – uwzględniając projekt rozporządzenia (TAXUD 2046/2007) Komisji w sprawie reguł pochodzenia ogólnego systemu preferencji analizowany obecnie przez Komitet Kodeksu Celnego, – uwzględniając Międzynarodową Konwencję dotyczącą uproszczenia i harmonizacji postępowania celnego (Konwencja z Kyoto) w formie zmienionej, – uwzględniając wniosek w sprawie decyzji Rady w sprawie przystąpienia Wspólnot Europejskich do Światowej Organizacji Celnej oraz tymczasowego wykonywania praw i obowiązków identycznych z prawami i obowiązkami członka tej organizacji (COM(2007)0252), – uwzględniając sprawozdanie końcowe z dnia 15 czerwca 2007 r. Dyrekcji generalnej ds. podatków i Unii Celnej Komisji Europejskiej w sprawie przyszłej roli ceł, – uwzględniając dokumenty z przesłuchań, jakie odbyły się w dniu 19 grudnia 2007 r.. w komisji handlu międzynarodowego Parlamentu w sprawie "przepisów i procedur przywozu i wywozu w ramach polityki handlowej", – uwzględniając art. 45 Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A6-0184/2008), A. mając na uwadze, że Unia Celna jest jednym z instrumentów historycznych, na których oparta została integracja gospodarcza i polityczna kontynentu europejskiego; B. mając na uwadze, że pojęcia unii celnej i polityki handlowej współistnieją ze sobą, C. mając na uwadze, że przepisy i procedury dotyczące przywozu i wywozu z Unii Europejskiej wciąż odgrywają zasadniczą rolę dla prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego, D. mając na uwadze, że wspólna polityka handlowa przechodziła z biegiem lat poważne zmiany, które wymagały i wciąż wymagają ciągłego dostosowywania przepisów i procedur w dziedzinie wywozu i przywozu, E. mając na uwadze, że wspólna polityka gospodarcza może funkcjonować jedynie w oparciu o wydajne zasady i procedury z zakresu importu i eksportu towarów, F. mając na uwadze, że uproszczenie i unowocześnienie przepisów i procedur w dziedzinie przywozu i wywozu z Unii Europejskiej, a także na poziomie międzynarodowym stanowi strategiczne wyzwanie dla konkurencyjności handlowej, G. mając na uwadze napotykane przez małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) specyficzne problemy związane z regułami i procedurami celnymi, stanowiące niejednokrotnie powód utrudnionego dostępu tychże przedsiębiorstw do handlu międzynarodowego i uniemożliwiające pełne czerpanie korzyści z możliwości udostępnianych w drodze globalizacji, H. mając na uwadze, że prawidłowe określenie klasyfikacji taryfowej, pochodzenia i wartości przywożonych towarów jest niezbędne dla właściwego zastosowania wspólnej stawki celnej, preferencji taryfowych, środkach antydumpingowych i zwalczających subsydia, a także całego szeregu innych instrumentów polityki handlowej, I. mając na uwadze, że reguły i procedury celne zbytnio restrykcyjne lub powolne utrudniają międzynarodową wymianę handlową i plasowane są przez operatorów gospodarczych, głównie MŚP, w kategorii głównych przeszkód pozataryfowych, J. mając na uwadze, że zmienia się rola służb celnych; zmiany polegają na przechodzeniu od pobierania należności celnych, ważnej funkcji, która jednak w ostatnich 20 latach uległa znacznemu ograniczeniu, do stosowania środków pozataryfowych, w szczególności środków związanych z bezpieczeństwem, do zwalczania towarów podrobionych, prania brudnych pieniędzy i handlu narkotykami i do stosowania środków związanych z ochroną zdrowia, środowiska i konsumenta, jak również pobierania podatku VAT i podatku akcyzowego przy przywozie lub zwolnienia z tych podatków przy wywozie oraz oczywiście poszanowania polityki handlowej Unii, K. mając na uwadze wysiłki podejmowane od roku 2004 w ramach Światowej Organizacji Handlu i dauhańskiej rundy negocjacyjnej w celu negocjacji wiążącego porozumienia wielostronnego w zakresie ułatwień handlowych, a także trudności, jakie napotyka wiele państw rozwijających się na drodze do finansowania środków na granicach, które zostały zaproponowane w ramach tych negocjacji, L. mając na uwadze szczególne trudności, jakie napotykają kraje rozwijające się przy wdrażaniu skutecznych systemów celnych, zwłaszcza w dziedzinie infrastruktury, wyposażenia, a także w zakresie kształcenia i prawości personelu, M. mając na uwadze, że zasadniczy cel ułatwienia handlu powinien być powiązany z nie mniej istotnym celem skuteczności kontroli, N. mając na uwadze, że kwestie związane z bezpieczeństwem osób i towarów odgrywają coraz większą rolę w definiowaniu i stosowaniu zasad i procedur celnych, w szczególności przez niektórych głównych partnerów handlowych Unii, O. mając na uwadze, że europejskie normy ochrony konsumentów, w szczególności w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa, powinny obowiązywać w stosunku do wszystkich produktów dopuszczonych do obrotu na rynku wewnętrznym, bez względu na ich pochodzenie, P. mając na uwadze istotne korzyści w zakresie skuteczności i szybkości związane z coraz częstszym zastosowaniem informatyki i innych nowoczesnych technologii przy dokonywaniu transakcji celnych i kontroli towarów, Q. mając na uwadze konieczność uwzględnienia ograniczeń w zakresie kompatybilności, związanych z korzystaniem z tego rodzaju wyposażenia, a także kosztów ponoszonych przez właściwe organy i podmioty gospodarcze w związku z jego użytkowaniem, R. mając na uwadze, że Traktat UE przewiduje, iż w ramach nowych celów podstawowych, określonych w art. 3 ust. 5 (obecnie art. 2 ust. 5 w formie zmienionej na mocy art. 1 ust. 4 Traktatu Lizbońskiego) w swoich stosunkach z pozostałymi częściami świata Unia Europejska czuwać będzie nad ochroną swoich obywateli; mając na uwadze, że traktat ten stanowi także, w ramach art. 3 ust. 2 (obecnie art. 2 ust. 2 w formie zmienionej na mocy art. 1 ust. 4 Traktatu Lizbońskiego), iż Unia Europejska gwarantuje swoim obywatelom istnienie obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości nieskrępowanego granicami państwowymi, w obrębie którego zapewnia się wolny przepływ osób przy jednoczesnym zachowaniu właściwych środków związanych między innymi z kontrolą granic zewnętrznych, S. mając na uwadze, że o ile zasady i procedury celne Unii są definiowane i przyjmowane na szczeblu wspólnotowym, ich skuteczne wdrażanie spoczywa na działaniu administracji krajowych w państwach członkowskich, T. mając na uwadze wagę roli odgrywanej przez Światową Organizację Ceł w promowaniu rozwoju handlu poprzez prowadzenie międzynarodowej współpracy celnej, Waga przepisów i procedur przywozu i wywozu 1. podkreśla znaczenie skuteczności zasad i procedur w zakresie przywozu i wywozu towarów we wdrażaniu polityki handlowej; 2. przypomina, że skuteczność wszelkich środków polityki handlowej zależy w dużym stopniu od zdolności Unii do zagwarantowania właściwego jej wdrażania; to samo odnosi się zwłaszcza do środków ochrony handlu i preferencji taryfowych każdego rodzaju przyznanych przez Unię różnym jej partnerom; przypomina, że środki nie mogące znaleźć zastosowania lub trudne do wprowadzenia w życie w zakresie ceł, są nieskuteczne w perspektywie handlu i mogą wywołać poważne zakłócenia konkurencji i liczne poboczne szkody gospodarcze, społeczne i/lub środowiskowe; 3. wyraża ubolewanie, że "wykonalność celna" niektórych inicjatyw polityki handlowej nie jest zawsze odpowiednio oceniana i uwzględniana; przypomina na przykład problemy napotkane w roku 2005 przy wdrażaniu memorandum porozumienia z Chinami z dnia 10 czerwca 2005 r. w sprawie importu tekstyliów i konfekcji; 4. wskazuje na konieczność usprawnienia koordynacji pomiędzy służbami Komisji odpowiedzialnymi za politykę handlową i politykę celną, szczególnie poprzez częstsze ich włączanie w ramy ekip prowadzących negocjacje z zakresu porozumień handlowych; 5. wzywa Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na problemy, na jakie napotykają MŚP, w szczególności ułatwiając dostosowanie ich systemów informatycznych do systemów stosowanych przez administracje celne przy jak najniższych kosztach oraz upraszczając warunki dostępu do statusu upoważnionego podmiotu gospodarczego; 6. wyraża zadowolenie w związku z uznaniem Wspólnoty Europejskiej z dniem 1 lipca 2007 r. za pełnoprawnego członka Światowej Organizacji Ceł, co potwierdza jej kompetencję o charakterze międzynarodowym związaną z polityką celną i wyraźnie umacnia spójność wewnętrzną; zwraca się do Komisji o wsparcie tej organizacji; Klasyfikacja taryfowa, wartość, pochodzenie i systemy gospodarcze 7. przypomina szczególne znaczenie zasad dotyczących klasyfikacji taryfowej, wartości i pochodzenia – preferencyjnego lub niepreferencyjnego towarów; 8. zachęca Komisję, aby nie zaprzestawała w wysiłkach mających na celu poprawę tych zasad, zarówno na szczeblu wspólnotowym jak i w porozumieniach wielostronnych światowej Organizacji Handlu i Światowej Organizacji Ceł zmierzających do przejrzystości, przewidywalności, uproszczenia i skuteczności; 9. wyraża niezadowolenie w związku z utrzymującym się blokowaniem wielostronnych prac harmonizacyjnych z zakresu niepreferencyjnego pochodzenia towarów, które rozpoczęte zostały w roku 1995 na podstawie porozumienia w sprawie reguł pochodzenia zawartego w ramach rundy urugwajskiej; wyraża przekonanie, że taka harmonizacja umożliwiłaby bardziej skuteczne i sprawiedliwe stosowanie środków ochrony handlowej na świecie i lepsze wskazanie praktyk w zakresie oznaczania pochodzenia; zwraca się do Komisji o podjęcie wszelkich możliwych inicjatyw mających na celu wznowienie i zakończenie tych negocjacji zgodnie z zasadami ustanowionymi we wspomnianym porozumieniu; 10. 10 odnotowuje wysiłki podjęte przez Komisję mające na celu zmodernizowanie i uproszczenie reguł pochodzenia preferencyjnego; 11. wyraża żal w związku z brakiem szerszego powiązania Parlamentu z odnośnymi pracami, uniemożliwiającym mu pomimo wagi i wysoce politycznego charakteru działań wcześniejszy wgląd w ramach procedury komitologii do projektu rozporządzenia Rady w sprawie stosowania ogólnego systemu preferencji taryfowych, analizowanego obecnie przez państwa członkowskie w ramach Komitetu Kodeksu Celnego; odnotowuje jednakże, iż przewidywane jest przeprowadzenie przez Komisję prezentacji tym zakresie przed przedmiotowo właściwą komisją parlamentarną; 12. odnotowuje poważny sprzeciw niektórych sektorów przemysłu wspólnotowego, jak na przykład przemysł tekstylny, odzieżowy i spożywczy wobec jednolitego stosowania kryterium wartości dodanej; zwraca się do Komisji i państw członkowskich o uwzględnienie tych uzasadnionych słów krytyki w miarę możliwości; 13. przypomina, iż konieczne jest dokładne zadbanie, by preferencje przyznawane państwom beneficjentom w niektórych sektorach wrażliwych nie mogły być w sposób łatwy nieodpowiednio wykorzystywane na drodze zbyt elastycznych reguł pochodzenia na rzecz wysoce konkurencyjnych państw trzecich; 14. ubolewa nad faktem, że wspólnotowe systemy składów celnych oraz czynnego i biernego uszlachetniania są rzadko wykorzystywane przez europejskie przedsiębiorstwa ze względu na stopień ich skomplikowania; zwraca się do Komisji o zaplanowanie uproszczenia systemów gospodarczych, wprowadzenia elastyczniejszych procedur i zniesienia dokumentacji w formie papierowej; Ułatwienia handlowe 15. przywiązuje największą wagę do trwających od sierpnia 2004 roku negocjacji w ramach ŚOH w sprawie ułatwień handlowych; przypomina o znacznych korzyściach oczekiwanych od ambitnego porozumienia w tym zakresie obejmującego zmniejszenie kosztów transakcji, poprawę konkurencyjności i międzynarodowej atrakcyjności krajów rozwijających się i promowanie wymiany handlowej; 16. ma świadomość faktu, że w wyniku negocjacji w sprawie ułatwień handlowych kraje rozwijające się mogą być zmuszone do wdrożenia kosztownych lub trudnych do sfinansowania programów; uznaje więc za konieczne, by w ramach negocjacji końcowych państwa rozwinięte otwarcie zaangażowały się w dostarczanie pomocy technicznej i finansowej państwom rozwijającym się, w celu umożliwienia im finansowania kosztów dostosowania, zgodności i wdrożenia przyszłego porozumienia wielostronnego; 17. podkreśla wyjątkowo kooperacyjny charakter tych negocjacji, nie podlegających ewentualnym negocjacjom pobocznym z innymi podmiotami rundy dauhańskiej; wyraża przekonanie, że kwestia ułatwień handlowych mogłaby zostać sfinalizowana i wdrożona osobno bez tworzenia zagrożenia dla równowagi rundy; w związku z powyższym wnosi o wycofanie się ze zobowiązań łącznych; 18. wyraża poparcie dla włączenia w ramy wszelkich nowych porozumień o wolnym handlu negocjowanych przez Komisję działu "ułatwianie wymiany handlowej i współpracy celnej", w myśl opinii przedstawionych w komunikacie z dnia 4 października 2006 r. zatytułowanego "Globalny wymiar Europy – Konkurowanie na światowym rynku - Wkład w strategię wzrostu gospodarczego i zatrudnienia UE" (COM(2006)0567); Nowe zadania służb celnych 19. przypomina o konieczności wprowadzenia na poziomie Unii Europejskiej planu zwalczania podrabiania i piractwa; kładzie nacisk na konieczność zacieśnienia współpracy w tym zakresie wewnątrz Komisji, pomiędzy jej służbami odpowiedzialnymi za przepisy w zakresie własności intelektualnej, polityki handlowej i polityki celnej, a także z organami celnymi państw członkowskich oraz pomiędzy tymi organami; 20. wyraża zadowolenie z kompromisu osiągniętego pomiędzy państwami członkowskimi a Komisją w zakresie mandatu negocjacyjnego w sprawie nowej umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi (Anti-Counterfeiting Trade Agreement (ACTA)). Umowa ta stanowi główną stawkę globalnej strategii handlowej Unii Europejskiej i stworzyłaby międzynarodowe ramy na wysokim poziomie w celu umocnienia egzekwowania praw własności intelektualnej oraz ochrony producentów przed plagiatem przemysłowym, a konsumentów przed zagrożeniem zdrowia i bezpieczeństwa w związku z wieloma przypadkami podrabiania; 21. zwraca się do Komisji i państw członkowskich o podjęcie działań niezbędnych do zapewnienia, że towary przywożone w celach handlowych na terytorium Unii Europejskiej spełniają europejskie normy ochrony konsumentów, w szczególności w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa, aby zapobiec wprowadzaniu na rynek produktów lub substancji, które mogłyby okazać się niebezpieczne dla konsumentów; Niepokojący zwrot w kierunku praktyk ochronnych 22. uznaje prawo do niepokoju związanego z bezpieczeństwem osób i towarów, ale nalega na konieczność znalezienia złotego środka pomiędzy nadzorem i ułatwieniami, aby nie utrudniać zbytecznie i nadmiernie wymiany międzynarodowej; wyraża jednakże przekonanie, że służby celne odgrywają istotną rolę w pełnym i całkowitym wdrażaniu środków wspólnotowych zarówno w dziedzinie zdrowia, jak i ochrony środowiska i konsumentów, przy czym rola ta nie powinna być pomniejszana poprzez środki związane z ułatwieniami celnymi; 23. popiera ramy norm SAFE (ułatwienie i zabezpieczanie wymiany handlowej ) przyjęte przez Radę Światowej Organizacji Celnej w roku 2005; w pełni zgadza się z opinią Światowej Organizacji Celnej, że "nie jest ani akceptowalne ani użyteczne, by kontrolować wszystkie wysyłki" oraz, że należy raczej wybrać skuteczne zarządzanie ryzykiem poprzez systemy informatyczne; 24. ubolewa nad faktem przyjęcia w lipcu 2007 r. przez kongres Stanów Zjednoczonych przepisów HR1 oraz jednostronnego przyjęcia przez Stany Zjednoczone wymogu prześwietlania wszystkich kontenerów przywożonych do tego kraju począwszy od roku 2012; wyraża wątpliwości co do skuteczności tych środków i ich zgodności z zasadami ŚOH; wyraża niepokój, że po wprowadzeniu w życie będą one hamować rozwój wymiany transatlantyckiej; 25. zauważa, że bezpieczna i pewna wymiana handlowa ma szczególne znaczenie w coraz bardziej zintegrowanej światowej gospodarce; zwraca się do grupy Transatlantyckiego Dialogu Ustawodawczego (TLD) i do Komisji o wsparcie starań na rzecz oparcia uregulowań amerykańskich przewidujących skaning wszystkich kontenerów wysyłanych do Stanów Zjednoczonych na właściwej analizie ryzyka; zwraca się do Komisji o podniesienie tej kwestii zarówno przed Transatlantycką Rada Gospodarczą (TEC), jak i innymi organami, a także o przekonanie Stanów Zjednoczonych do zmiany stanowiska w sprawie; wzywa do propagowania wzajemnej uznawalności "upoważnionych operatorów gospodarczych" oraz norm bezpieczeństwa przyjętych przez Światową Organizację Ceł (C-TPAT, normy SAFE); Utrzymujące się braki w zakresie harmonizacji 26. przypomina, że zgodność systemu celnego Unii Europejskiej z wymogami ŚOH została zasadniczo potwierdzona w ramach procedury apelacyjnej przez organ rozstrzygania sporów ŚOH w ramach sprawy WT/DS315 i wyraża w związku z powyższym swoje zadowolenie; 27. stwierdza jednakże, że zarówno nasi partnerzy handlowi, jak i same europejskie podmioty gospodarcze życzą sobie większej harmonizacji pomiędzy administracjami krajowymi w zakresie wprowadzania w życie wspólnotowych przepisów celnych; 28. zauważa, że można niekiedy stwierdzić niekorzystne różnice pomiędzy państwami członkowskimi na przykład w zakresie poboru podatku VAT od przywozu, warunków uzyskania niektórych uproszczonych procedur, częstotliwości fizycznych kontroli towarów oraz sankcji; 29. wyraża przekonanie, że należy uczynić wszystko, aby zapewnić równe traktowanie podmiotów gospodarczych we wszystkich punktach wspólnotowego obszaru celnego, które jest niezbędne dla utrzymania integralności rynku wewnętrznego, ochrony interesów finansowych Unii, zachowania jej uprawnień zewnętrznych – zwłaszcza w zakresie polityki handlowej – a także dla przestrzegania zobowiązań międzynarodowych; 30. wyraża poparcie dla wszelkich inicjatyw mających na celu wzmocnienie spójności pomiędzy administracjami krajowymi, promowanie synergii, wdrażanie nowych systemów rozpowszechniania informacji, rozwijanie najlepszych praktyk oraz wymianę personelu i doświadczeń w celu umożliwienia tymże różnorodnym administracjom funkcjonowania w ramach postanowień uregulowań wspólnotowych w formie administracji jednolitej; 31. podkreśla w tym zakresie zasadnicze znaczenie takich instrumentów, jak zintegrowana taryfa celna (TARIC), wiążąca informacja taryfowa, wiążące informacje dotyczące pochodzenia oraz wspólne ramy zarządzania ryzykiem; zwraca się do Komisji i państw członkowskich o dalsze udoskonalanie tych instrumentów i zapewnienie ich sprawnego funkcjonowania; 32. kładzie nacisk na konieczność ujednolicenia prawa dowodowego lub określenia minimalnych wspólnych zasad, a także czuwania nad jednolitym stosowaniem przez 27 państw członkowskich wspólnotowych rozporządzeń w dziedzinie prawa celnego (w szczególności rozporządzenia Rady (WE) nr 1383/2003(4)); 33. wzywa Komisję do zawierania w projektach przepisów precyzyjnych uregulowań z zakresu sankcji administracyjnych i karnych związanych z naruszeniem postanowień celnych określonych w art. 135 oraz w art. 280 TWE w formie zmienionej art. 2 pkt 45 i 276 Traktatu Lizbońskiego; 34. ubolewa z powodu obaw Komisji i państw członkowskich dotyczących planowania na tym etapie nowych struktur mających na celu zagwarantowanie jednolitego stosowania wspólnotowych przepisów celnych; wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do poważnego rozważenia kwestii unifikacji służb celnych Unii Europejskiej w celu przygotowania gruntu pod zaistnienie administracji wspólnotowej odpowiedzialnej za Unię Celną, co pozwoliłoby na bardziej wydajne stosowanie przepisów i procedur celnych w ramach całego obszaru celnego UE; o 35. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Światowej Organizacji Ceł, Światowej Organizacji Handlu oraz państwom przystępującym i kandydującym do członkowstwa w tych organizacjach.
| ||||||||||||||||
| Uruchomienie Funduszu Solidarności UE |
| |||||||||||||
| ||||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając wniosek Komisji skierowany do Parlamentu Europejskiego i Rady (COM(2008)0200 - C6-0164/2008), – uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(1), w szczególności jego pkt 26, – uwzględniając wynik rozmów trójstronnych między Komisją a obydwoma organami władzy budżetowej, które odbyły się dnia 16 kwietnia 2008 r., – uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A6-0205/2008), 1. zatwierdza decyzję przedstawioną w załączniku do niniejszej rezolucji; 2. zdecydowanie zaleca Komisji, aby w odniesieniu do Funduszu Solidarności UE przedkładała budżety korygujące, których jedynym celem byłoby uruchomienie środków, aby uniknąć wszelkich opóźnień w udzielaniu pomocy finansowej w razie katastrofy naturalnej; 3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do podpisania decyzji wraz z przewodniczącym Rady oraz do zarządzenia publikacji decyzji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej; 4. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji. ZAŁĄCZNIK - DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY z dnia 5 czerwca 2008 w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności UE zgodnie z pkt 26 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. zawartego pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(2), w szczególności jego pkt 26, uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2012/2002 z dnia 11 listopada 2002 r. ustanawiające Fundusz Solidarności Unii Europejskiej(3), uwzględniając wniosek Komisji, mając na uwadze, co następuje: Unia Europejska ustanowiła Fundusz Solidarności Unii Europejskiej ("fundusz") w celu okazania solidarności z ludnością zamieszkującą regiony dotknięte klęskami. Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. dopuszcza możliwość uruchomienia funduszu w granicach rocznego pułapu wynoszącego 1 mld EUR. Rozporządzenie (WE) nr 2012/2002 zawiera przepisy umożliwiające uruchomienie funduszu. Grecja złożyła wniosek o uruchomienie funduszu w związku z katastrofą naturalną spowodowaną przez pożary lasów w sierpniu 2007 r. Słowenia złożyła wniosek o uruchomienie funduszu w związku z katastrofą naturalną spowodowaną przez powodzie w we wrześniu 2007 r. STANOWIĄ, CO NASTĘPUJE: Artykuł 1 W ramach budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2008 uruchamia się Fundusz Solidarności Unii Europejskiej w celu uwzględnienia kwoty 98 023 212 EUR w środkach na zobowiązania i płatności. Artykuł 2 Niniejsza decyzja zostaje opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Sporządzono w Brukseli, 5 czerwca 2008 r. W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady Przewodniczący Przewodniczący
| ||||||||||||||
| Międzynarodowy przewóz osób autokarami i autobusami (przekształcenie) ***I |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie) Parlament Europejski, – uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0264), – uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 71 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0147/2007), – uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(1), – uwzględniając pismo Komisji Prawnej z dnia 20 listopada 2007 r. zgodnie z art. 80a ust. 3 Regulaminu, – uwzględniając art. 80 a i 51 Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0037/2008), 1. zatwierdza wniosek Komisji z poniższymi poprawkami i po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji; 2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem; 3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji. Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 5 czerwca 2008 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady(WE) nr .../2008 w sprawie wspólnych zasad dostępu do rynku dla usług autokarowych i autobusowych i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 (przekształcenie)
(tekst mający znaczenie dla EOG) PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego artykuł 71 , uwzględniając wniosek Komisji║, uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2), uwzględniając opinię Komitetu Regionów(3), stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(4), a także mając na uwadze, co następuje: (1) W rozporządzeniu Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r. w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem(5) oraz rozporządzeniu Rady (WE) nr 12/98 z dnia 11 grudnia 1997 r. ustanawiającym warunki dostępu przewoźników nieposiadających siedziby w państwie członkowskim do transportu drogowego osób w państwie członkowskim(6) należy dokonać szereg istotnych zmian. Dla uproszczenia i zapewnienie przejrzystości rozporządzenia te należy przekształcić i połączyć w jedno rozporządzenie. (2) Ustanowienie wspólnej polityki transportowej pociąga za sobą między innymi ustalenie wspólnych zasad, mających zastosowanie do międzynarodowego drogowego przewozu osób oraz warunków dostępu przewoźników nieposiadających siedziby w państwie członkowskim do transportu krajowego w państwie członkowskim. (3) W celu zapewnienia spójnych ram prawnych dla międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem na terytorium Wspólnoty, niniejsze rozporządzenie powinno stosować się do wszystkich międzynarodowych przewozów na terytorium Wspólnoty. Przewóz z państw członkowskich do krajów trzecich nadal w szerokim zakresie regulują umowy dwustronne pomiędzy państwami członkowskimi a poszczególnymi krajami trzecimi. Dlatego niniejsze rozporządzenie nie powinno stosować się do tej części podróży na terytorium państwa członkowskiego, na którym zabrano lub na które dowieziono pasażerów, jeśli niezbędne umowy pomiędzy Wspólnotą a zainteresowanymi krajami trzecimi nie zostały zawarte. Powinno jednak stosować się na terytorium tranzytowego państwa członkowskiego. (4) Swoboda świadczenia usług stanowi podstawową zasadę wspólnej polityki transportowej i wymaga zagwarantowania przewoźnikom wszystkich państw członkowskich dostępu do międzynarodowych rynków transportowych bez dyskryminacji ze względu na przynależność państwową lub miejsce prowadzenia działalności. (5) Międzynarodowy przewóz osób autokarem i autobusem powinien być uzależniony od posiadania licencji wspólnotowej. Przewoźnicy powinni być zobowiązani do posiadania w każdym pojeździe poświadczonej za zgodność z oryginałem kopii licencji wspólnotowej w celu ułatwienia organom egzekwowania prawa skutecznej kontroli, szczególnie poza terytorium państwa członkowskiego, w którym przewoźnik ma siedzibę. Należy określić warunki wydawania licencji wspólnotowych, ich okresy ważności oraz szczegółowe zasady dotyczące korzystania z nich. Istnieje potrzeba ustalenia szczegółowych specyfikacji w odniesieniu do układu graficznego i innych elementów licencji wspólnotowej i jej poświadczonych kopii. (6) Należy ustalić elastyczne rozwiązania, z zastrzeżeniem niektórych warunków odnośnie specjalnych regularnych usług transportowych i niektórych usług okazjonalnych, w celu zaspokojenia zapotrzebowania rynku. (7) Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania ani do przewoźników mających dostęp jedynie do krajowego rynku autokarowych i autobusowych usług transportowych ani do licencji wydawanych im przez państwa członkowskie, w których przewoźnicy ci mają swoją siedzibę. (8) Przy zachowaniu zasady udzielania zezwoleń na prowadzenie usług regularnych należy dokonać zmiany niektórych zasad, w szczególności jeśli chodzi o tryb udzielania zezwoleń. (9) Zezwolenia na wykonywanie usług regularnych należy od chwili obecnej wydawać, chyba że istnieją wyraźnie określone powody odmowy wydania zezwolenia, leżące po stronie wnioskodawcy. Uzasadniony powinien być tylko jeden powód odmowy związany z odnośnym rynkiem, a mianowicie fakt, że wykonywana usługa w poważny sposób wpływałaby na wykonalność porównywalnej usługi świadczonej w ramach zamówienia publicznego na usługi na liniach bezpośrednio związanych z trasą usług drogowych. (10) Przewoźnicy nieposiadający siedziby w państwie członkowskim powinni być dopuszczeni do świadczenia niektórych usług krajowego transportu drogowego osób, mając na uwadze szczególny charakter każdego rodzaju usług. (11) Przepisy dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług(7) stosuje się w przypadku, gdy przy świadczeniu specjalnych usług regularnych przewoźnicy delegują pracowników, którzy pozostają w stosunku pracy z tymi przewoźnikami, z państw członkowskich, w których zwykle pracują. (12) W przypadkach dotyczących usług regularnych jedynie usługi regularne świadczone jako część międzynarodowych usług regularnych, wyłączając usługi miejskie i podmiejskie, powinny być otwarte dla przewoźników nieposiadających siedziby w państwie członkowskim , z zastrzeżeniem określonych warunków, w szczególności obowiązujących przepisów przyjmującego państwa członkowskiego. (13) Wskazane jest, aby państwa członkowskie udzielały sobie wzajemnej pomocy celem należytego stosowania niniejszego rozporządzenia. (14) Należy maksymalnie ograniczyć formalności administracyjne, nie likwidując jednak kontroli i kar, gwarantujących właściwe stosowanie i skuteczne egzekwowanie przepisów niniejszego rozporządzenia. W tym celu należy sprecyzować i udoskonalić istniejące przepisy dotyczące cofnięcia licencji wspólnotowej. Obowiązujące przepisy należy dostosować celem umożliwienia skutecznego karania poważnych naruszeń ▌popełnianych w państwach członkowskich innych niż państwo, w którym przewoźnik ma swoją siedzibę. Kary nie powinny mieć charakteru dyskryminującego i powinny być proporcjonalne do wagi naruszenia. Należy przewidzieć możliwość złożenia odwołania od każdej nałożonej kary. (15) Państwa członkowskie powinny wpisywać do swoich krajowych rejestrów przewoźników drogowych wszystkie popełnione przez przewoźników poważne naruszenia▌, które doprowadziły do nałożenia kary. (16) W celu poprawy i ułatwienia wymiany informacji pomiędzy krajowymi organami państwa członkowskie powinny dokonywać wymiany istotnych informacji przy pomocy krajowych punktów kontaktowych ustanowionych zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2008 z dnia ... [ustanawiającym wspólne zasady dotyczące warunków, które należy spełnić, aby wykonywać zawód przewoźnika drogowego](8) . (17) Środki niezbędne dla wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(9). (18) W szczególności Komisji powinny zostać przyznane uprawnienia wykonawcze w celu ustalenia wzorów pewnych dokumentów, które będą używane w procesie stosowania niniejszego rozporządzenia, a także w celu dostosowania załącznika I do postępu technicznego. Ponieważ środki te mają ogólny zakres i mają na celu zmianę nieistotnych elementów niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie ║ przez dodanie nieistotnych elementów, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE. (19) Ze względu na potrzebę skutecznego działania, zwykłe terminy przeprowadzenia procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą powinny zostać ograniczone do przyjęcia tych środków. (20) Państwa członkowskie powinny podjąć niezbędne działania dla wykonania niniejszego rozporządzenia, w szczególności w zakresie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających kar. (21) Ponieważ cele działania nie mogą zostać osiągnięte przez państwa członkowskie w wystarczającym stopniu, a zatem, ze względu na skalę i skutki działania, mogą zostać w większym stopniu osiągnięte na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki zgodne z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną tymże artykułem, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tych celów, (22) W celu wspierania wyjazdów autokarowych dla turystów, szczególnie mających niskie dochody, oraz wspierania turystyki w regionach konieczne jest przywrócenie przepisu dotyczącego terminu 12 dni w odniesieniu do autokarowych podróży objazdowych zgodnie z wytycznymi Parlamentu Europejskiego zawartymi w ust. 78 jego rezolucji z dnia 29 listopada 2007 r. w sprawie nowej europejskiej polityki turystycznej: ku silniejszemu partnerstwu na rzecz turystyki w Europie(10)). Z tego względu konieczna jest odpowiednia zmiana rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego(11). PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: Rozdział I Przepisy ogólne Artykuł 1 Zakres 1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem na terytorium Wspólnoty przez przewoźników zarobkowych lub pracujących na potrzeby własne, prowadzących działalność w państwie członkowskim zgodnie z jego ustawodawstwem, przy użyciu pojazdów zarejestrowanych w tym państwie członkowskim, które nadają się, ze względu na swoją konstrukcję i wyposażenie, do przewozu więcej niż dziewięciu osób, włączając kierowcę, i które są do tego celu przeznaczone, oraz do ruchu tych pojazdów pustych w związku z takim przewozem. Zmiana pojazdu lub przerwa w przewozie dla umożliwienia realizacji części podróży przy pomocy innego środka transportu nie ma wpływu na stosowanie niniejszego rozporządzenia. 2. W przypadku przewozu z państwa członkowskiego do kraju trzeciego i z powrotem, niniejsze rozporządzenie stosuje się do części podróży na terytorium dowolnego tranzytowego państwa członkowskiego. Rozporządzenia nie stosuje się do tej części podróży na terytorium państwa członkowskiego, na którym zabrano lub na które dowieziono pasażerów, jeśli niezbędna umowa między Wspólnotą a zainteresowanym krajem trzecim nie została zawarta. 3. Do czasu zawarcia umów, o których mowa w ust. 2, między Wspólnotą a zainteresowanymi krajami trzecimi, niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na przepisy dotyczące przewozu z państwa członkowskiego do kraju trzeciego i z powrotem, zawarte w umowach dwustronnych, podpisanych przez państwa członkowskie z tymi krajami trzecimi. Jednakże państwa członkowskie dostosowują te umowy w celu zapewnienia zgodności z zasadą niedyskryminacji między przewoźnikami Wspólnoty. 4. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do krajowego zarobkowego przewozu drogowego osób wykonywanego na podstawie zezwoleń tymczasowych przez przewoźnika nieposiadającego siedziby w danym państwie członkowskim, jak przewidziano w rozdziale V. Artykuł 2 Definicje
f) "przyjmujące państwo członkowskie" oznacza państwo członkowskie, w którym przewoźnik prowadzi działalność, inne niż państwo członkowskie, w którym posiada on siedzibę;
Artykuł 3 Swoboda świadczenia usług 1. Każdemu przewoźnikowi zarobkowemu, o którym mowa w art. 1, zezwala się, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, na wykonywanie usług regularnych, w tym specjalnych usług regularnych i usług okazjonalnych w zakresie przewozu autokarem i autobusem bez dyskryminacji ze względu na przynależność państwową lub miejsce prowadzenia działalności, jeżeli:
2. Każdemu przewoźnikowi pracującemu na potrzeby własne, o którym mowa w art. 1, zezwala się na wykonywanie usług transportowych określonych w art. 5 ust. 5, bez dyskryminacji ze względu na przynależność państwową i miejsce prowadzenia działalności, jeśli:
Rozdział II Licencja wspólnotowa i dostęp do rynku Artykuł 4 Licencja wspólnotowa 1. Międzynarodowy przewóz osób autokarem i autobusem jest prowadzony z zastrzeżeniem posiadania licencji wspólnotowej wydanej przez właściwe organy państw członkowskich, w których prowadzona jest działalność. 2. Właściwe organy państwa członkowskiego siedziby wydają posiadaczowi oryginał licencji wspólnotowej, który jest przechowywany przez przewoźnika, oraz taką ilość poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii, jaka odpowiada liczbie pojazdów używanych do międzynarodowych przewozów pasażerskich i będących w dyspozycji posiadacza licencji wspólnotowej, bez względu na to czy stanowią one jego własność w całości, czy są w jego dyspozycji na przykład na mocy umów leasingu kapitałowego lub finansowego. Licencja wspólnotowa i poświadczone za zgodność z oryginałem kopie odpowiadają wzorowi określonemu w załączniku I. Są one opatrzone tłoczoną pieczęcią lub zwykłą pieczęcią organu wydającego, jak również oryginalnym podpisem oraz numerem seryjnym. Numer seryjny zaświadczenia dla kierowcy wpisuje się do krajowego rejestru elektronicznego przewoźników drogowych przewidzianego w art. 15 rozporządzenia (WE) nr .../2008 [ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków, które należy spełnić, aby wykonywać zawód przewoźnika drogowego], jako część zbioru danych dotyczących przewoźnika. Komisja dostosowuje załącznik I do postępu technicznego. Ponieważ środki te mają na celu zmianę mniej istotnych elementów niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się je zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 27 ust. 2. 3. Licencja wspólnotowa jest wystawiana na nazwę przewoźnika i jest nieprzenoszalna. Kopia licencji wspólnotowej poświadczona za zgodność z oryginałem znajduje się w pojeździe i jest okazywana na żądanie każdego upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych. 4. Licencja wspólnotowa jest wydawana na odnawialny okres pięciu lat. Licencje wspólnotowe i poświadczone kopie wydane przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia obowiązują do dnia wygaśnięcia ich ważności. 5. Po złożeniu wniosku o wydanie licencji, i następnie przynajmniej co pięć lat od tego momentu, właściwe organy państwa członkowskiego, w którym prowadzona jest działalność, sprawdzają, czy przewoźnik spełnia lub spełnia w dalszym ciągu warunki określone w art. 3 ust. 1. 6. W przypadkach gdy warunki, o których mowa w art. 3 ust. 1, nie są spełnione, właściwe organy państwa członkowskiego, w którym prowadzona jest działalność, odmawiają w drodze decyzji wraz z uzasadnieniem wydania lub odnowienia licencji wspólnotowej, bądź ją cofają . 7. Państwa członkowskie gwarantują wnioskodawcy lub posiadaczowi licencji wspólnotowej prawo odwołania od decyzji dotyczącej odmowy wydania lub cofnięcia tej licencji, podjętej przez właściwe organy państwa członkowskiego, w którym prowadzona jest działalność. 8. Państwa członkowskie mogą zdecydować, że licencja wspólnotowa będzie również obowiązywać w odniesieniu do krajowej działalności transportowej. Artykuł 5 Dostęp do rynku 1. Usługi regularne są powszechnie dostępne, z zastrzeżeniem, gdzie właściwe, obowiązku rezerwacji. Usługi te wymagają zezwolenia zgodnie z przepisami rozdziału III. Na regularny charakter usługi nie mają wpływu żadne zmiany warunków świadczenia usług. Przy organizacji usług równoległych lub tymczasowych, obsługujących tych samych klientów co istniejące usługi regularne, przy nieobsługiwaniu niektórych przystanków i przy obsłudze dodatkowych przystanków w istniejących usługach regularnych obowiązują takie same zasady, jak w istniejących usługach regularnych. 2. Specjalne usługi regularne są świadczone na warunkach określonych w ust. 1. obejmują one:
Fakt, że usługi specjalne mogą być zróżnicowane w zależności od potrzeb użytkowników, nie ma wpływu na zaliczenie ich do regularnych usług. Specjalne usługi regularne nie wymagają zezwolenia, jeśli są objęte umową zawartą pomiędzy organizatorem i przewoźnikiem. 3. Usługi okazjonalne nie wymagają zezwolenia. Jednakże organizacja usług równoległych lub tymczasowych porównywalnych z istniejącymi usługami regularnymi oraz służących tym samym osobom, podobnie jak te drugie wymaga zezwolenia zgodnie z procedurą określoną w rozdziale III . Usługi okazjonalne nie przestają być usługami okazjonalnymi wyłącznie z powodu ich świadczenia w określonych odstępach czasu. Usługi okazjonalne mogą być świadczone przez grupę przewoźników działających w imieniu tego samego przedsiębiorcy, a podróżni mogą skorzystać z połączenia na trasie u innego przewoźnika z tej samej grupy, na terytorium jednego z państw członkowskich. Komisja ustala procedury przekazywania nazw takich przewoźników i punktów połączeń na trasie właściwym organom danego państwa członkowskiego. Ponieważ środki te mają na celu uzupełnienie mniej istotnych elementów niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się je zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 27 ust. 2. 4. Puste przejazdy pojazdów w związku z transportem, o którym mowa w ust. 2 akapit trzeci i ust. 3 , również nie wymagają zezwolenia. 5. Działalność w zakresie transportu prowadzona na własny rachunek jest zwolniona z jakiegokolwiek systemu zezwoleń, ale podlega systemowi zaświadczeń. Zaświadczenia są wydawane przez właściwe organy państwa członkowskiego, w którym zarejestrowany jest pojazd, i są ważne na cały przejazd łącznie z tranzytem. Komisja określa wzór certyfikatów. Ponieważ środki te mają na celu uzupełnienie mniej istotnych elementów niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się je zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 27 ust. 2. Rozdział III Usługi regularne wymagające zezwolenia Artykuł 6 Charakter zezwolenia 1. Zezwolenia są wydawane na nazwę przewoźnika. Nie są one przez niego przekazywane stronom trzecim. Jednakże przewoźnik, który otrzymał zezwolenie, może, za zgodą organu, o którym mowa w art. 7 ust. 1, świadczyć usługi przez podwykonawcę. W takim przypadku, w zezwoleniu zostaje wskazana nazwa przedsiębiorstwa i jego rola jako podwykonawcy. Podwykonawca spełnia warunki określone w art. 3 ust. 1. W przypadku przedsiębiorstw zrzeszonych do celów świadczenia usług regularnych zezwolenie jest wydawane na nazwy wszystkich przedsiębiorstw. Zostaje ono przekazane przedsiębiorstwu zarządzającemu działalnością, natomiast pozostałe przedsiębiorstwa otrzymują kopie. W zezwoleniu wymienia się nazwy wszystkich przewoźników. 2. Okres ważności zezwolenia nie przekracza pięciu lat. Okres ten może zostać skrócony, na prośbę wnioskodawcy, bądź za wzajemną zgodą właściwych organów państw członkowskich, na których terytorium pasażerowie są zabierani bądź zostawiani. 3. W zezwoleniu wyszczególnione są następujące pozycje:
4. Komisja określa wzór zezwoleń. Ponieważ środki te mają na celu uzupełnienie mniej istotnych elementów niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się je zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 27 ust. 2. 5. Zezwolenie upoważnia posiadacza (posiadaczy) do świadczenia usług regularnych na terytorium wszystkich państw członkowskich, na którym przebiega trasa usług. 6. Przewoźnik wykonujący usługi regularne może wykorzystać dodatkowe pojazdy w przypadkach tymczasowych i wyjątkowych. Informuje on państwo członkowskie, na terytorium którego znajduje się miejsce odjazdu, o powodach tej tymczasowej i wyjątkowej sytuacji.
7. Państwa członkowskie mogą zwolnić z procedury udzielania zezwoleń transgraniczne usługi transportowe, które nie wykraczają poza obszar 50 km od granicy. Informują o tym Komisję i sąsiednie państwa. Artykuł 7 Składanie wniosków o zezwolenie 1. Wnioski o zezwolenie na świadczenie usług regularnych są składane do właściwych organów państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się miejsce odjazdu. 2. Komisja określa wzór wniosków. Ponieważ środki te mają na celu uzupełnienie mniej istotnych elementów niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się je zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 27 ust. 2. 3. Osoby ubiegające się o zezwolenie dostarczają wszelkich informacji dodatkowych, jakie uznają za istotne lub jakie są wymagane przez organ wydający, w szczególności harmonogram kursów umożliwiający monitorowanie zgodności okresów prowadzenia i czasu odpoczynku z przepisami wspólnotowymi, oraz kopię licencji wspólnotowej upoważniającej do międzynarodowego zarobkowego drogowego przewozu osób , o których mowa w art. 4. Artykuł 8 Procedura wydawania zezwoleń 1. Zezwolenia są wydawane w porozumieniu z organami wszystkich państw członkowskich, na terytorium których pasażerowie są zabierani bądź zostawiani. Organ wydający przekazuje takim organom ‐ jak również właściwym organom państw członkowskich, przez których terytoria przebiega trasa, chociaż nie są tam zabierani ani zostawiani pasażerowie ‐ kopię wniosku wraz z kopiami wszelkich innych istotnych dokumentów i ich oceną. 2. Właściwe organy państw członkowskich, których zgoda była wymagana, zawiadamiają organ wydający o swojej decyzji w sprawie wniosku w terminie dwóch miesięcy. Okres ten będzie liczony od daty otrzymania prośby o wydanie zgody , która widnieje na potwierdzeniu odbioru. Jeśli organ wydający nie otrzyma odpowiedzi w terminie dwóch miesięcy uważa się, że organy, do których wystąpiono o wydanie opinii, wyrażają zgodę, i organ wydający może wydać zezwolenie. 3. Organ wydający podejmuje decyzję w sprawie wniosku w terminie trzech miesięcy od daty złożenia wniosku przez przewoźnika. 4. Zezwolenie jest wydawane, z wyjątkiem przypadków, gdy:
▌ Fakt, że przewoźnik oferuje ceny niższe niż inni przewoźnicy drogowi, albo fakt, że dane połączenie jest już obsługiwane przez innych przewoźników drogowych, nie stanowi uzasadnienia dla odrzucenia wniosku. 5. Organ wydający oraz właściwe organy wszystkich państw członkowskich biorące udział w procedurze w celu osiągnięcia zgody przewidzianej w ust. 1, mogą odrzucić wniosek jedynie z powodów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu. 6. Po zakończeniu procedury ustalonej w ust. 1-5 organ wydający wydaje zezwolenie lub oficjalnie odrzuca wniosek. Decyzje o odrzuceniu wniosku określają powody, na jakich zostały oparte. Państwa członkowskie gwarantują, że przedsiębiorstwa transportowe mają możliwość złożenia zażalenia w przypadku, gdy ich wniosek został odrzucony. Organ wydający informuje wszystkie organy, o których mowa w ust. 1, o swojej decyzji poprzez przekazanie im kopii każdego zezwolenia. 7. Jeśli procedura przewidziana dla osiągania porozumienia, o którym mowa w ust. 1, nie pozwala organowi wydającemu na podjęcie decyzji w sprawie wniosku, sprawa może zostać przekazana do Komisji w terminie jednego miesiąca od daty poinformowania o negatywnej decyzji przez jedno państwo członkowskie lub więcej państw członkowskich, o których zgodę poproszono zgodnie z ust. 1. 8. Po konsultacji z zainteresowanymi państwami członkowskimi Komisja w terminie dziesięciu tygodni od otrzymania informacji od organu wydającego podejmuje decyzję, która wchodzi w życie po trzydziestu dniach od notyfikacji zainteresowanych państw członkowskich. 9. Decyzja Komisji ma zastosowanie do czasu, kiedy zostanie osiągnięte porozumienie między zainteresowanymi państwami członkowskimi. Artykuł 9 Przedłużenie ważności i zmiana zezwolenia Artykuł 8 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian do wniosków o przedłużenie ważności zezwoleń lub o zmianę warunków, na jakich świadczone muszą być usługi wymagające zezwolenia. W przypadku niewielkich zmian w warunkach prowadzenia działalności, szczególnie przy dostosowaniu 1 częstotliwości wysokości opłat lub rozkładów jazdy, organ wydający obowiązany jest jedynie do przekazania innym zainteresowanym państwom członkowskim informacji dotyczącej zmiany. Zainteresowane państwa członkowskie mogą wyrazić zgodę, aby organ wydający sam podejmował decyzje o zmianach warunków, na jakich świadczona jest usługa. Artykuł 10 Utrata ważności zezwolenia 1. Nie naruszając przepisów rozporządzenia (WE) nr 1370/2007, zezwolenie na wykonywanie usług regularnych traci ważność pod koniec okresu ważności lub w trzy miesiące od dnia, kiedy organ wydający otrzymał od posiadacza zezwolenia oświadczenie o zamiarze wycofania się ze świadczenia usługi. Takie oświadczenie zawiera odpowiednie przedstawienie powodów. 2. W przypadku, gdy zapotrzebowanie na daną usługę przestało istnieć, okres na złożenie oświadczenia przewidziany w ust. 1 wynosi jeden miesiąc. 3. Organ wydający informuje właściwe organy pozostałych zainteresowanych państw członkowskich o tym, że zezwolenie utraciło ważność. 4. Posiadacz zezwolenia notyfikuje użytkownikom korzystającym z jego usług o swoim wycofaniu się z miesięcznym wyprzedzeniem za pomocą właściwych ogłoszeń. Artykuł 11 Zobowiązania przewoźników 1. Za wyjątkiem sytuacji, w których działa siła wyższa, przewoźnik wykonujący usługi regularne jest obowiązany, do czasu wygaśnięcia zezwolenia, do podjęcia wszelkich środków w celu zagwarantowania usług transportowych spełniających normy ciągłości, regularności i zdolności przewozowych, a także spełniania innych warunków, ustanowionych przez właściwe władze organ zgodnie z art. 6 ust. 3. 2. Przewoźnik ujawnia trasę przejazdu, przystanki, rozkład jazdy, wysokości opłat oraz warunki przewozu w sposób zapewniający łatwy dostęp do informacji dla wszystkich użytkowników. 3. Nie naruszając przepisów rozporządzenia (WE) nr 1370/2007, zainteresowane państwa członkowskie mają możliwość, na mocy wspólnego porozumienia i w porozumieniu z posiadaczem zezwolenia, wprowadzać zmiany do warunków prowadzenia działalności, regulujących wykonywanie usług regularnych. Rozdział IV Usługi okazjonalne i inne usługi niewymagające zezwolenia Artykuł 12 Dokumenty kontrolne 1. Usługi okazjonalne są wykonywane na podstawie formularza podróży z wyjątkiem usług, o których mowa w art. 5 ust. 3 akapit drugi. 2. Przewoźnik wykonujący usługi okazjonalne wypełnia formularz podróży przed każdą podróżą. 3. Formularz podróży zawiera co najmniej następujące informacje:
4. Komisja określa wzór formularza podróży oraz sposób jego stosowania. Ponieważ środki te mają na celu uzupełnienie mniej istotnych elementów niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się je zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 27 ust. 2. Komisja i państwa członkowskie podejmują kroki w celu przyjęcia wymaganych środków zapewniających dostosowanie najpóźniej do dnia 1 stycznia 2010 r. przepisów dotyczących formularza podróży, które mają swoje źródło w innych porozumieniach z krajami trzecimi, do przepisów niniejszego rozporządzenia. 5. Książki formularzy podróży są dostarczane sprawnie i w przyjazny dla użytkownika sposób przez właściwe organy państwa członkowskiego, w którym przedsiębiorstwo transportowe ma siedzibę, lub przez instytucje wyznaczone przez te organy. 6. Komisja określa wzór książki formularza podróży oraz sposób jego stosowania. Ponieważ środki te mają na celu uzupełnienie mniej istotnych elementów niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się je zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 27 ust. 2. 7. W przypadku specjalnych usług regularnych, o których mowa w art. 5 ust. 2 akapit trzeci, dokument umowy lub jego poświadczona za zgodność z oryginałem kopia służy za dokument kontrolny. Artykuł 13 Wycieczki lokalne W ramach międzynarodowych usług okazjonalnych przewoźnik może wykonywać usługi okazjonalne (wycieczki lokalne) w państwie członkowskim innym niż to, w którym prowadzi działalność. Usługi takie są przeznaczone dla pasażerów ▌przewożonych uprzednio przez tego samego przewoźnika w ramach jednej z usług międzynarodowych, wymienionych w akapicie pierwszym. Muszą oni być przewożeni tym samym pojazdem lub innym pojazdem, należącym do tego samego przewoźnika lub grupy przewoźników. Rozdział V Kabotaż Artykuł 14 Zasada 1. Każdy przewoźnik, który odpłatnie świadczy usługi transportu drogowego osób oraz który posiada licencję wspólnotową , jest dopuszczony, na mocy warunków ustanowionych w niniejszym rozdziale oraz bez dyskryminacji ze względu na przynależność państwową przewoźnika lub miejsce prowadzenia działalności, do wykonywania przewozów kabotażowych, jak określono w art. 15. 2. Poświadczona za zgodność z oryginałem kopia licencji wspólnotowej jest przechowywana w pojeździe i jest okazywana na żądanie upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych. Artykuł 15 Zezwolenie na wykonywanie przewozów kabotażowych
Artykuł 16 Przepisy dotyczące przewozów kabotażowych 1. Z zastrzeżeniem odmiennych przepisów wspólnotowych, wykonywanie przewozów kabotażowych, o których mowa w art. 15 podlega przepisom ustawowym, wykonawczym i administracyjnym obowiązującym w przyjmującym państwie członkowskim w odniesieniu do następujących dziedzin:
Waga i wymiary, o których mowa w lit. b), mogą, w razie potrzeby, zostać przekroczone ponad te stosowane w państwie członkowskim, w którym przewoźnik prowadzi działalność, jednak w żadnym przypadku nie mogą przekroczyć limitów ustalonych przez przyjmujące państwo członkowskie dla ruchu krajowego lub technicznej charakterystyki podanej w świadectwach, o których mowa w art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 96/53/WE. 2. Z zastrzeżeniem odmiennych przepisów w prawodawstwie wspólnotowym wykonywanie przewozów kabotażowych, które tworzą część usług transportowych przewidzianych w art. 15 lit. c), podlega przepisom ustawowym, wykonawczym i administracyjnym obowiązującym w przyjmującym państwie członkowskim, odnoszącym się do zezwoleń, procedur przetargowych, obsługiwanych tras oraz regularności, ciągłości i częstotliwości usług, jak również rozkładów jazdy. 3. Normami technicznymi dotyczącymi konstrukcji i wyposażenia, które muszą spełniać pojazdy wykorzystywane do wykonywania przewozów kabotażowych, są te ustanowione dla pojazdów włączonych do ruchu w transporcie międzynarodowym. 4. Krajowe przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne, o których mowa w ust. 1 i 2 są stosowane przez państwa członkowskie do przewoźników nieposiadających siedziby w państwie członkowskim na takich samych warunkach, które nałożono na ich obywateli, tak aby zapobiegać wszelkiej dyskryminacji ze względu na przynależność państwową lub miejsce prowadzenia działalności. Artykuł 17 Dokumenty kontrolne w przewozach kabotażowych 1. Przewozy kabotażowe w formie usług okazjonalnych wykonywane są na podstawie dokumentu kontrolnego ‐ formularza podróży ‐,o którym mowa w art. 12, który musi być przechowywany w pojeździe i okazywany na żądanie upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych. 2. W formularzu podróży podaje się następujące informacje:
3. Formularze podróży są przekazywane w książkach, o których mowa w art. 12, poświadczonych przez właściwy organ lub agencję w państwie członkowskim prowadzenia działalności. Wzór książki formularzy przejazdu jest przyjęty przez Komisję zgodnie z procedurą określoną w art. 8. 4. W przypadku specjalnych usług regularnych umowa zawarta między przewoźnikiem a organizatorem transportu lub poświadczona za zgodność z oryginałem kopia umowy służy jako dokument kontrolny. Jednakże formularz podróży jest wypełniany w formie miesięcznego zestawienia. 5. Formularze podróży są zwracane właściwemu organowi lub agencji w państwie członkowskim prowadzenia działalności zgodnie z procedurami określonymi przez ten organ lub agencję. Artykuł 18 Środki bezpieczeństwa 1. W przypadku poważnego zakłócenia krajowego rynku transportu na danym obszarze geograficznym, spowodowanego lub wzmożonego przez kabotaż, każde państwo członkowskie może zwrócić się do Komisji w celu przyjęcia środków ochronnych i przekazuje Komisji niezbędne informacje oraz notyfikuje jej środki, które zamierza podjąć w odniesieniu do przewoźników mających stałą siedzibę w państwie członkowskim. 2. Do celów ust. 1:
3. Komisja bada sytuację i, po konsultacji z komitetem doradczym, o którym mowa w art. 27, decyduje w ciągu jednego miesiąca od otrzymania odpowiedniego wniosku państwa członkowskiego, czy środki ochronne są niezbędne, oraz przyjmuje je, jeśli są niezbędne. Środki wprowadzone zgodnie z niniejszym artykułem pozostają w mocy przez okres nieprzekraczający sześciu miesięcy, z możliwością jednorazowego przedłużenia. Komisja niezwłocznie zawiadamia państwa członkowskie oraz Radę o wszelkich decyzjach podjętych na podstawie niniejszego ustępu. 4. Jeżeli Komisja postanawia o podjęciu środków ochronnych dotyczących jednego lub więcej państw członkowskich, właściwe władze są zobowiązane do podjęcia środków o równoważnym zakresie w odniesieniu do przewoźników mających stałą siedzibę w państwie członkowskim i powiadamia o tym Komisję. Środki te wchodzą w życie najpóźniej w chwili, w której wchodzą w życie środki podjęte przez Komisję. 5. Każde państwo członkowskie może przedstawić decyzję, o której mowa w ust. 3, Komisji Wspólnocie w terminie 30 dni po jej ogłoszeniu. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną w ciągu 30 dni od przekazania decyzji przez państwo członkowskie lub w przypadku, gdy więcej niż jedno państwo członkowskie postąpiło tak samo, od dokonania pierwszego przekazania, może podjąć decyzję odmienną. Ograniczenia w czasie ustanowione w ust. 3 mają zastosowanie do decyzji Rady. Właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich są zobowiązane do podjęcia środków o równoważnym zakresie w odniesieniu do przewoźników mających stałą siedzibę na ich terytorium; zawiadamiają o nich Komisję. Jeżeli Rada nie podejmie decyzji w terminie przewidzianym w akapicie drugim, decyzja Komisji staje się ostateczna. 6. W przypadku gdy Komisja uzna, iż środki określone w ust. 3 mają zostać przedłużone, przedkłada wniosek Radzie, która podejmuje decyzję w tej sprawie większością kwalifikowaną. Rozdział VI Kontrole i kary Artykuł 19 Bilety transportowe 1. Przewoźnicy wykonujący usługi regularne, z wyłączeniem specjalnych usług regularnych wystawiają bilet transportowy, indywidualny lub zbiorowy, który wskazuje:
2. Bilet transportowy przewidziany w ust. 1 jest okazywany na żądanie każdego upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych. Artykuł 20 Kontrola na drogach i w przedsiębiorstwach 1. Zezwolenie lub dokument kontrolny są przechowywane w pojeździe i okazywane na żądanie każdego upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych. 2. Przewoźnicy obsługujący autokary i autobusy w międzynarodowym transporcie osób są obowiązani dopuszczać wszelkie inspekcje zmierzające do zapewnienia prawidłowego wykonywania usług przewozowych, szczególnie w odniesieniu do czasu prowadzenia pojazdów i czasu odpoczynku. W związku z wykonywaniem niniejszego rozporządzenia upoważnieni funkcjonariusze służb kontrolnych są uprawnieni do:
Artykuł 21 Wzajemna pomoc Państwa członkowskie wspomagają się w stosowaniu niniejszego rozporządzenia. Dokonują one wymiany informacji poprzez krajowe punkty kontaktowe ustanowione zgodnie z art. 17 rozporządzenia (WE) nr …/2008 [ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków, które należy spełnić, aby wykonywać zawód przewoźnika drogowego]. Artykuł 22 Cofnięcie licencji wspólnotowej i zezwolenia 1. Właściwe organy państwa członkowskiego, w którym przewoźnik ma swoją siedzibę, cofają licencję wspólnotową przewidzianą w art. 4, jeśli posiadacz licencji:
2. Organ wydający cofa zezwolenie, jeśli posiadacz zezwolenia przestał spełniać warunki, na podstawie których zezwolenie zostało wydane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, szczególnie jeśli wymaga tego państwo członkowskie, w którym przewoźnik prowadzi działalność. Organ zawiadamia o tym niezwłocznie właściwe organy zainteresowanego państwa członkowskiego. Artykuł 23 Karanie naruszeń przez państwo członkowskie siedziby 1. W przypadku poważnego naruszenia ▌wspólnotowych przepisów w zakresie transportu drogowego, popełnionych lub stwierdzonych w dowolnym państwie członkowskim, w szczególności przepisów stosujących się do pojazdów, prowadzenia oraz odpoczynku kierowców, oraz w przypadku świadczenia bez zezwolenia usług równoległych bądź tymczasowych, o których mowa w art. 5 ust. 1 akapit czwarty, właściwe organy państwa członkowskiego siedziby przewoźnika, który dokonał naruszenia, udzielają upomnienia i mogą, między innymi, nałożyć następujące kary administracyjne:
Takie kary są ustalane przy uwzględnieniu wagi naruszenia dokonanego przez posiadacza licencji wspólnotowej oraz przy uwzględnieniu całkowitej liczby posiadanych kopii poświadczonych za zgodność w związku z jego międzynarodowymi usługami transportowymi. 2. Właściwe organy państw członkowskich zabraniają przewoźnikowi wykonywania na swym terytorium międzynarodowych usług przewozu osób na mocy niniejszego rozporządzenia, w przypadku poważnego naruszenia wspólnotowych przepisów w zakresie transportu drogowego i po wydaniu ostatecznej decyzji po wyczerpaniu wszelkich prawnych środków odwoławczych dostępnych przewoźnikowi, szczególnie w odniesieniu do zasad mających zastosowanie do pojazdów, czasu prowadzenia pojazdów i czasu odpoczynku dla kierowców. Organy informują o tym niezwłocznie właściwe organy zainteresowanego państwa członkowskiego. 3. Jeżeli stwierdzono popełnienie poważnego naruszenia w przypadku, o którym mowa w art. 24 ust. 1, właściwe organy państwa członkowskiego, w którym przewoźnik ma swoją siedzibę, decydują jaki rodzaj kary zostanie nałożony na danego przewoźnika. Informują one właściwe organy państwa członkowskiego, w którym stwierdzono naruszenia, tak szybko jak to możliwe, a najpóźniej w ciągu trzech miesięcy od otrzymania informacji o naruszeniu, które z kar przewidzianych w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu zostały nałożone. Jeśli nie było możliwe nałożenie tych kar, organy podają przyczyny. 4. Właściwe organy uwzględniają wszelkie kary już nałożone w państwie członkowskim, w którym stwierdzono naruszenia, oraz zapewniają, aby całość nałożonych na przewoźnika kar była proporcjonalna do karanych naruszeń. W przypadku, o którym mowa w art. 24 ust. 1, kara nałożona przez właściwe organy państwa członkowskiego, w którym przedsiębiorca ma swoją siedzibę, po konsultacji z właściwymi organami przyjmującego państwa członkowskiego, może objąć cofnięcie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego. 5. Właściwe organy państwa członkowskiego, w którym przewoźnik ma siedzibę, mogą również, zgodnie ze swoim prawem krajowym, wnieść sprawę przeciwko danemu przewoźnikowi przed właściwy sąd krajowy. Informacja o tym przekazywana jest właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego. 6. Państwa członkowskie zapewniają prawo do odwołania się przez przewoźników od kar administracyjnych nałożonych na nich zgodnie z niniejszym artykułem. Artykuł 24 Karanie naruszeń przez przyjmujące państwo członkowskie 1. W przypadku, gdy właściwe organy państwa członkowskiego są świadome istnienia poważnego naruszenia ▌niniejszego rozporządzenia lub wspólnotowych przepisów w zakresie transportu drogowego, ze strony przewoźnika nieposiadającego tam siedziby, państwo członkowskie, na którego terytorium naruszenie zostało stwierdzone, przekazuje możliwie jak najszybciej, lecz najpóźniej w terminie jednego miesiąca od otrzymania informacji o naruszeniu, właściwym organom państwa członkowskiego, w którym przewoźnik ma siedzibę, następujące informacje:
Właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego mogą zażądać od właściwych organów państwa członkowskiego siedziby pzrewoźnika nałożenia kar administracyjnych zgodnie z art. 23. 2. Niezależnie od możliwości skierowania do sądu sprawy karnej, przyjmujące państwo członkowskie może nałożyć kary na przewoźników nieposiadających siedziby w państwie członkowskim, którzy naruszyli niniejsze rozporządzenie albo uregulowania wspólnotowe lub krajowe przepisy dotyczące transportu na jego terytorium, w ramach wykonywania przewozów kabotażowych. Kary nakładane są na zasadach niedyskryminacyjnych oraz mogą między innymi obejmować ostrzeżenie lub, w przypadku poważnego naruszenia ▌, tymczasowy zakaz wykonywania przewozów kabotażowych na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego, w którym dokonano naruszenia lub nałożenie kary pieniężnej. 3. Państwa członkowskie zapewniają prawo do odwołania się przez przewoźników od kar administracyjnych nałożonych na nich zgodnie z niniejszym artykułem. Artykuł 25 Wpis do rejestru krajowego Państwa członkowskie zapewniają wpisanie do krajowego rejestru przewoźników prowadzących działalność zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr .../2008 [ustanawiającym wspólne zasady dotyczące warunków, które należy spełnić, aby wykonywać zawód przewoźnika drogowego] wszystkich poważnych naruszeń ▌przepisów wspólnotowych w zakresie transportu drogowego przez przewoźników prowadzących działalność na ich terytorium, które doprowadziły do nałożenia kar przez państwo członkowskie, jak również wpisanie nałożonych kar. Wpisy do rejestru odnoszące się do cofnięcia tymczasowo lub na stałe licencji wspólnotowej pozostają w bazie danych przez okres przynajmniej dwóch lat. Rozdział VII Wykonanie Artykuł 26 Porozumienia między państwami członkowskimi 1. Państwa członkowskie mogą zawierać dwustronne i wielostronne porozumienia, dotyczące dalszej liberalizacji usług wchodzących w zakres niniejszego rozporządzenia, szczególnie odnośnie do systemu zezwoleń i uproszczenia bądź likwidacji dokumentów kontrolnych. 2. Państwa członkowskie informują Komisję o wszelkich porozumieniach, zawartych zgodnie z ust. 1. Artykuł 27 Komitet 1. Komisję wpiera komitet ustanowiony na podstawie art. 18 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym(16). 2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1 do 4 i ust. 5 lit. b) oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8. Terminy określone w art. 5a ust. 3 lit. c), ust. 4 lit. b) i ║ lit. e) decyzji 1999/468/WE wynoszą jeden miesiąc. Artykuł 28 Kary Państwa członkowskie określają zasady nakładania podejmują środki szczególnie w zakresie instrumentów kontroli oraz systemu kar stosującego się stosowane do naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia i przyjmują wszystkie niezbędne kroki środki w celu zapewnienia ich wykonywania zastosowania tych kar. Przewidziane kary muszą być skuteczne, proporcjonalne oraz odstraszające. Państwa członkowskie informują Komisję o stosownych tych środkach najpóźniej do w okresie do ...(17), a także bezzwłocznie oraz informują o wszelkich późniejszych zmianach, tak szybko jak tylko będzie to możliwe. Państwa członkowskie zapewniają stosowanie wszystkich takich środków bez dyskryminacji, że wszystkie takie środki nie mają charakteru dsykryminującego ze względu na przynależność państwową przewoźnika lub jego siedzibę miejsce prowadzenia działalności. Artykuł 29 Sprawozdawczość 1. Każdego roku do dnia 31 stycznia państwa członkowskie informują Komisję o liczbie zezwoleń na wykonywanie usług regularnych wydanych w poprzednim roku oraz o całkowitej liczbie zezwoleń na wykonywanie usług regularnych ważnych na końcu tego okresu sprawozdawczego. Informacja ta podawana jest oddzielnie dla każdego kraju przeznaczenia, w którym wykonywana jest usługa regularna. Państwa członkowskie również przekazują Komisji dane dotyczące wykonywania przewozów kabotażowych w formie specjalnych usług regularnych i usług okazjonalnych wykonanych podczas okresu sprawozdawczego przez przewoźników mających stałą siedzibę w tych państwach. 2. Każdego roku do dnia 31 stycznia właściwe organy w przyjmującym państwie członkowskim przesyłają Komisji dane statystyczne dotyczące liczby zezwoleń wydanych na wykonywanie przewozów kabotażowych w formie usług regularnych, o których mowa w art. 15 lit. c). 3. Komisja określa wzór tabeli, którą należy stosować do przekazywania danych statystycznych, o których mowa w ust. 2. Ponieważ środki te mają na celu uzupełnienie mniej istotnych elementów niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się je zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 27 ust. 2. 4. Państwa członkowskie informują Komisję najpóźniej do 31 stycznia każdego roku o liczbie przewoźników posiadających licencję wspólnotową w dniu 31 grudnia poprzedniego roku oraz o liczbie kopii poświadczonych za zgodność z oryginałem odpowiadających liczbie pojazdów w eksploatacji na ten dzień. Artykuł 30 Zmiana w rozporządzeniu (WE) nr 561/2006 8 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 wprowadza się ustęp w brzmieniu:" 6 bis. "6a. W drodze odstępstwa od ust. 6 i zgodnie z wymienionymi niżej warunkami kierowca zatrudniony w międzynarodowych okazjonalnych usługach transportowych w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2008 w sprawie wspólnych zasad dostępu do rynku dla usług autokarowych i autobusowych może odroczyć cotygodniowy okres wypoczynku o najwyżej 12 kolejnych okresów 24-godzinnych po poprzednim regularnym cotygodniowym okresie odpoczynku, pod warunkiem że:
Rozdział VIII Przepisy końcowe Artykuł 31 Uchylenia Rozporządzenia (EWG) nr 684/92 i (WE) nr 12/98 tracą moc. Odesłania do uchylonych rozporządzeń należy odczytywać jako odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku II. Artykuł 32 Wejście w życie Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2009 r. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Sporządzono w W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady Przewodniczący Przewodniczący ZAŁĄCZNIK I WSPÓLNOTA EUROPEJSKA (a) (Papier syntetyczny w kolorze jasnoniebieskim, o formacie DIN A4, 150g/m2 lub więcej ) (Pierwsza strona licencji) (Tekst w języku urzędowym państwa członkowskiego wydającego licencję)
LICENCJA nr POŚWIADCZONA ZA ZGODNOŚĆ Z ORYGINAŁEM KOPIA Dotycząca międzynarodowego zarobkowego przewozu osób autokarem i autobusem oraz przewozów kabotażowych Posiadacz niniejszej licencji(2)……………………………………………………………………………………………………………………………………… ………………………………………………………………………………………………………………………. ………………………………………………………………………………………………………………………. upoważniony jest do wykonywania międzynarodowego zarobkowego drogowego przewozu osób na terytorium Wspólnoty zgodnie z warunkami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr …/… Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie [wspólnych zasad dostępu do rynku dla usług autokarowych i autobusowych]3 oraz z ogólnymi przepisami niniejszej licencji. Uwagi: ……………………………………….………………………………………………………….………….. ………………………………………………………………………………………………………………………. Niniejsza licencja jest ważna od ......................................do .................................................................. Wystawiono w .........................................., w dniu ..............................................................................................(4) ___________________________________________ (1) Znakami odróżniającymi państw członkowskich są: (B) Belgia, ║ (BG) Bułgaria, ║ (CZ) Republika Czeska, (DK) Dania, (D) Niemcy, ║ (EST) Estonia, (IRL) Irlandia, (GR) Grecja, (E) Hiszpania, (F) Francja, (I) Włochy, ║ (CY) Cypr, (LV) Łotwa, (LT) Litwa, (L) Luksemburg, ║ (H) Węgry, (MT) Malta, (NL) Niderlandy, (A) Austria, ║ (PL) Polska, (P) Portugalia, ║ (RO) Rumunia, ║ (SLO) Słowenia, (SK) Słowacja, (FIN) Finlandia, (S) Szwecja, (UK) Zjednoczone Królestwo. (2) Pełne nazwisko lub nazwa i pełen adres przewoźnika. (3) Dz.U. L (4) Podpis i pieczęć właściwego organu lub podmiotu wydającego licencję. Przepisy ogólne 1. Niniejsza licencja została wydana na mocy rozporządzenia (WE) nr [.../…] Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie [wspólnych zasad dostępu do rynku dla usług autokarowych i autobusowych]. 2. Niniejsza licencja została wydana przez właściwe organy państwa członkowskiego, w którym prowadzona jest działalność przez przewoźnika zarobkowego, który:
3. Niniejsza licencja umożliwia międzynarodowy zarobkowy przewóz osób autokarem i autobusem na wszystkich połączeniach transportowych dla podróży przeprowadzanych na terytorium Wspólnoty:
W przypadku przewozu z państwa członkowskiego do kraju trzeciego i odwrotnie, rozporządzenie (WE) nr [.../…] w sprawie [wspólnych zasad dostępu do rynku dla usług autokarowych i autobusowych] stosuje się do części podróży na terytorium tranzytowych państw członkowskich. Rozporządzenia nie stosuje się do tej części podróży na terytorium państwa członkowskiego, na którym zabrano lub na które dowieziono pasażerów, jeśli niezbędna umowa pomiędzy Wspólnotą i krajem trzecim, którego to dotyczy nie została zawarta. 4. Niniejsza licencja jest osobista i nie może być udostępniona osobom trzecim. 5. Niniejsza licencja może być cofnięta przez właściwe organy państwa członkowskiego, które ją wydało, w szczególności, jeśli przewoźnik:
Takie kary są ustalane odpowiednio do wagi naruszenia dokonanego przez posiadacza licencji wspólnotowej oraz do całkowitej liczby posiadanych kopii poświadczonych za zgodność z oryginałem w związku z jego międzynarodowymi usługami transportowymi. 6. Oryginał licencji musi być przechowywany przez przewoźnika. Kopia licencji poświadczona za zgodność z oryginałem musi znajdować się w pojeździe podczas wykonywania międzynarodowego transportu . 7. Niniejsza licencja musi być okazana na żądanie wszelkich funkcjonariuszy służb kontrolnych. 8. Posiadacz licencji musi na terytorium każdego z państw członkowskich stosować się do obowiązujących w tym państwie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, w szczególności do tych odnoszących się do transportu i ruchu drogowego. 9. "Usługi regularne" oznacza usługi, polegające na przewozie osób w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, przy założeniu, że pasażerowie są zabierani na ustalonych z góry określonych przystankach i które są są otwarte dla wszystkich, bez względu, tam gdzie stosowne, na obowiązek rezerwacji. Na regularny charakter usługi nie mają wpływu żadne zmiany warunków świadczenia usług. Usługi regularne wymagają zezwolenia. "Specjalne usługi regularne" oznacza usługi regularne zapewniające przewóz określonych kategorii pasażerów, z wyłączeniem innych pasażerów, w określonej częstotliwości i trasach, pasażerowie mogą być zbierani i wysadzani na wcześniej ustalonych przystankach.
Fakt zróżnicowania specjalnych usług zależnie od potrzeb użytkowników nie wpływa na ich klasyfikację jako usług regularnych. Specjalne usługi regularne nie wymagają zezwolenia pod warunkiem, że są objęte umową zawartą pomiędzy organizatorem a przewoźnikiem. Organizacja równoległych lub tymczasowych usług, obejmujących taką samą klientelę jak istniejące usługi regularne, wymaga zezwolenia. " Usługi okazjonalne" oznacza usługi, które nie są objęte definicją usług regularnych, w tym specjalnych usług regularnych, oraz które w szczególności charakteryzują się faktem przewożenia grup zebranych z inicjatywy zleceniodawcy lub samego przewoźnika. Organizacja usług równoległych lub tymczasowych porównywalnych z istniejącymi usługami regularnymi oraz obejmujących taką samą klientelę jak te ostatnie wymaga zezwolenia zgodnie z procedurą ustanowioną w rozdziale III rozporządzenia (WE) nr [.../…] w sprawie [wspólnych zasad dostępu do rynku dla usług autokarowych i autobusowych]. Usługi te nie tracą charakteru usług okazjonalnych ze względu na to, że świadczone są z pewną częstotliwością. Usługi okazjonalne nie wymagają zezwolenia. ZAŁĄCZNIK II Tabela korelacji
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Higiena środków spożywczych ***I |
| ||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie) Parlament Europejski, – uwzględniając wniosek Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady (COM(2007)0090), – uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 152 ust. 4 Traktatu WE, zgodnie z którymi projekt został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0211/2007), – uwzględniając decyzję Konferencji Przewodniczących z dnia 5 lipca 2007 r. o wydaniu zgody na sporządzenie po jednym sprawozdaniu legislacyjnym na podstawie wyżej wymienionego wniosku Komisji przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz Komisję Transportu i Turystyki, – uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej, – uwzględniając art. 51 i art. 35 Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0143/2008), 1. zatwierdza wniosek Komisji w odniesieniu do higieny środków spożywczych po poprawkach; 2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem; 3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji. Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 5 czerwca 2008 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady(WE) nr .../2008 zmieniającego ▌rozporządzenie (WE) nr 852/2004 ║w sprawie higieny środków spożywczych
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. ▌95 i art. 152 ust. 4 lit. b), uwzględniając wniosek Komisji║, uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(1), uwzględniając opinię Komitetu Regionów(2), stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(3), a także mając na uwadze, co następuje: (1) Rodzaje polityki wspólnotowej w dziedzinie lepszych uregulowań prawnych, w szczególności komunikaty Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów zatytułowane "Strategiczny przegląd procesu lepszego stanowienia prawa w Unii Europejskiej'║ oraz ║ "Program działań na rzecz zmniejszenia obciążeń administracyjnych w Unii Europejskiej'║ uwzględniają znaczenie zmniejszenia obciążeń, nałożonych na przedsiębiorstwa w drodze obowiązującego prawodawstwa, jako podstawowego czynnika dla poprawy ich konkurencyjności i osiągnięcia celów agendy lizbońskiej. ▌ (2) W art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych(4) nałożono na wszystkie podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze wymóg ustanowienia, wdrożenia i utrzymywania procedur opierających się na zasadach analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). (3) Doświadczenie wskazuje, że w niektórych przedsiębiorstwach spożywczych higiena żywności może być zagwarantowana w wyniku prawidłowego wdrożenia wymogów dotyczących higieny żywności określonych w rozporządzeniu (WE) nr 852/2004 bez konieczności stosowania systemu HACCP. Zainteresowanymi przedsiębiorstwami są w szczególności małe przedsiębiorstwa przede wszystkim sprzedające żywność bezpośrednio konsumentowi końcowemu, np: piekarnie, masarnie, sklepy spożywcze, stanowiska handlowe, restauracje i bary, które mogą być sklasyfikowane jako mikroprzedsiębiorstwa w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. dotyczącego definicji mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (5). (4) Dlatego też właściwe jest zwolnienie tych przedsiębiorstw z wymogów określonych w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 852/2004, przy założeniu, że muszą one spełniać wszystkie inne wymogi ustanowione w tym rozporządzeniu, ▌ PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: ▌ Artykuł 1 1. W rozporządzeniu (WE) nr 852/2004 dodaje się nowy punkt preambuły w następującym brzmieniu:" (15a) Istotne jest, by właściwe władze uwzględniły zastosowanie zasady elastyczności przewidzianej w tym rozporządzeniu, w szczególności w art. 5 ust. 2 lit. (g) i ust. 5, przede wszystkim w odniesieniu do przedsiębiorstw zaklasyfikowanych jako mikroprzedsiębiorstwa w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. dotyczącego definicji mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw*; _________________ *Dz.U. L 124 z 20.5.2003, s. 36. "2. W art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 852/2004 dodaje się zdanie o następującym brzmieniu:" Bez uszczerbku dla innych wymogów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu, podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze mogą być zwolnione z wymogu ustanowienia, wdrożenia i utrzymywania stałej procedury lub procedur opartych na zasadach HACCP. Odstępstwo to ma zastosowanie tylko do przedsiębiorstw, w szczególności mikroprzedsiębiorstw, w rozumieniu zalecenia║ 2003/361/WE ║ oraz których działalność polega przede wszystkim na bezpośredniej sprzedaży żywności końcowym klientom, oraz pod warunkiem że na podstawie regularnej analizy zagrożeń właściwy organ uzna, że albo nie ma zagrożeń wymagających zapobiegania, eliminacji lub ograniczenia do dopuszczalnego poziomu, albo też że zidentyfikowane zagrożenia podlegają wystarczającej i regularnej kontroli poprzez wdrożenie ogólnych i szczegółowych wymogów w zakresie higieny żywności określonych w art. 4 ust. 2-6 niniejszego rozporządzenia. Żądając dowodu zgodności z wymogami określonymi w art. 4 ust. 2-6, właściwy organ należycie uwzględnia charakter i wielkość przedsiębiorstwa spożywczego. "Artykuł 2 Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Sporządzono w W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady Przewodniczący Przewodniczący
| |||||||||||||||||||
| Zakaz stosowania w gospodarstwach hodowlanych niektórych związków o działaniu hormonalnym, tyreostatycznym i ß-agonistycznym ***I |
| |||||||
| ||||||||
(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie) Parlament Europejski, – uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0292), – uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 152 ust. 4 b) Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0154/2007), – uwzględniając art. 51 Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinię Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6-0067/2008), 1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach; 2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem; 3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji. Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 5 czerwca 2008 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/.../WE zmieniającej dyrektywę Rady 96/22/WE dotyczącą zakazu stosowania w gospodarstwach hodowlanych niektórych związków o działaniu hormonalnym, tyreostatycznym i ß-agonistycznym
(Jako że zostało osiągnięte porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą, stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2008/97/WE.) | ||||||||
| Ogólny system preferencji taryfowych na okres od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. * |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
(Procedura konsultacji) Parlament Europejski, – uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2007)0857), – uwzględniając art. 133 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0051/2008), – uwzględniając art. 51 Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinię Komisji Rozwoju (A6-0200/2008), 1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji; 2. zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 traktatu WE; 3. zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament; 4. zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji; 5. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Gruzja |
| |||||||||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Gruzji, w szczególności rezolucje z dnia 26 października 2006 r.(1) i z dnia 29 listopada 2007 r.(2), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 listopada 2007 r. w sprawie wzmocnienia europejskiej polityki sąsiedztwa(3) oraz swoje rezolucje z dnia 17 stycznia 2008 r. w sprawie skuteczniejszej polityki UE wobec Południowego Kaukazu(4) oraz w sprawie podejścia do polityki regionalnej w regionie Morza Czarnego(5), – uwzględniając Umowę o partnerstwie i współpracy między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Gruzją, z drugiej strony(6), która weszła w życie 1 lipca 1999 r., – uwzględniając plan działania w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS), który Rada Współpracy UE-Gruzja zatwierdziła w dniu 14 listopada 2006 r., – uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 15 kwietnia 2008 popierającą integralność terytorialną Gruzji i przedłużającą mandat misji obserwacyjnej ONZ w Gruzji (UNOMIG) do dnia 15 października 2008 r., – uwzględniając zalecenia przyjęte w dniach 28-30 kwietnia 2008 r. przez komisję współpracy parlamentarnej UE-Gruzja, – uwzględniając deklaracje w sprawie eskalacji napięcia między Gruzją a Rosją przyjęte przez Słoweńską Prezydencję Rady w imieniu Unii Europejskiej w dniach 18 kwietnia i 2 maja 2008 r., – uwzględniając oświadczenie o wstępnych ustaleniach oraz wnioski z dnia 22 maja 2008 r. międzynarodowej wyborczej misji obserwacyjnej dotyczące wyborów parlamentarnych w Gruzji, – uwzględniając wnioski z dnia 26 maja 2008 r. z dochodzenia przeprowadzonego przez misję obserwacyjną ONZ w Gruzji w sprawie zestrzelenia gruzińskiego samolotu bezzałogowego, – uwzględniając konkluzje na temat Gruzji przyjęte przez Radę ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych w dniu 26 maja 2008 r., – uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu, A. mając na uwadze, że Unia Europejska nadal angażuje się na rzecz dalszego rozwijania i pogłębiania stosunków z Gruzją oraz wspiera ją w koniecznych reformach politycznych i gospodarczych, posunięciach zmierzających do zbudowania trwałych i skutecznych instytucji demokratycznych oraz skutecznego i niezależnego wymiaru sprawiedliwości, a także w dalszych wysiłkach na rzecz walki z korupcją, dążąc do zbudowania pokojowej i zamożnej Gruzji, która może przyczynić się do stabilności w tym regionie i w pozostałej części Europy, B. mając na uwadze, że zgodnie z dekretem prezydenckim rosyjskie ministerstwa i inne agencje państwowe zostały zobowiązane do nawiązania oficjalnych stosunków z odpowiednimi organami w separatystycznych regionach gruzińskich Abchazji i Osetii Południowej, C. mając na uwadze, że Federacja Rosyjska wycofała się z decyzji rady szefów państw Wspólnoty Niepodległych Państw (WNP) z dnia 19 stycznia 1996 r., która zakazuje państwom sygnatariuszom angażowania się we współpracę wojskową z separatystycznymi władzami Abchazji, D. mając na uwadze, że w maju 2008 r. Rosja jednostronnie rozmieściła dodatkowe oddziały wojskowe i przeniosła ciężką artylerię na terytorium Abchazji pod auspicjami aprobowanej przez WNP misji pokojowej oraz obwieściła zamiar stworzenia piętnastu dodatkowych punktów kontrolnych wzdłuż administracyjnej linii granicznej; mając na uwadze, że przedstawiciele Rosji oznajmili możliwe zwiększenie liczebności oddziału rosyjskiego stacjonującego w Osetii Południowej, E. mając na uwadze, że dnia 20 kwietnia 2008 r. gruziński bezzałogowy samolot zwiadowczy został zestrzelony nad Abchazją; mając na uwadze, że misja obserwacyjna Narodów Zjednoczonych w Gruzji (UNOMIG) w swoim niedawnym raporcie dotyczącym tego incydentu stwierdziła, że samolot zwiadowczy został zestrzelony przez rosyjskie siły powietrzne; mając na uwadze, że w raporcie stwierdza się również, że Gruzja powinna zaprzestać wysyłania tych bezzałogowych samolotów zwiadowczych nad terytorium Abchazji, F. mając na uwadze, że od października 2007 r. nie odbyły się żadne oficjalne spotkania na wysokim szczeblu między przedstawicielami Gruzji i Abchazji pod auspicjami Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ); mając na uwadze, że gruziński prezydent Micheil Saakaszwili przedstawił nowe propozycje dotyczące rozwiązania konfliktu w Abchazji, które obejmują szeroką reprezentację polityczną na najwyższych szczeblach gruzińskiego rządu, przyznanie prawa weta wobec wszystkich najważniejszych aktów prawnych dotyczących Abchazji i ustanowienie międzynarodowych gwarancji dla zapewnienia szerokiego federalizmu, nieograniczonej autonomii i bezpieczeństwa, G. mając na uwadze, że Gruzja podjęła oficjalne kroki wzywające do zmiany obecnej formy utrzymywania pokoju lub zastąpienia rosyjskiego kontyngentu sił pokojowych stacjonującego obecnie w Abchazji, H. mając na uwadze, że dnia 15 maja 2008 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło rezolucję A/RES/62/249 uznającą prawo powrotu do Abchazji "uchodźców oraz przesiedleńców wewnętrznych wraz z potomstwem, bez względu na przynależność etniczną" i podkreślającą znaczenie zachowania prawa własności uchodźców oraz przesiedleńców wewnętrznych, w tym również ofiar "czystek etnicznych", o których donoszono, I. mając na uwadze, że władze w Tbilisi zawiesiły rozmowy dwustronne z Moskwą na temat przystąpienia Rosji do Międzynarodowej Organizacji Handlu (WTO), wyrażając w ten sposób protest wobec decyzji Rosji o umocnieniu współpracy z samozwańczymi republikami Abchazji i Osetii Południowej; mając na uwadze, że nadal obowiązuje rosyjski zakaz importu gruzińskiego wina i produktów rolnych, J. mając na uwadze, że w dniu 5 stycznia 2008 r. odbyło się w Gruzji krajowe referendum; mając na uwadze, że na szczycie NATO, który miał miejsce w dniach 2-4 kwietnia 2008 r. w Bukareszcie, nie przedstawiono Gruzji żadnego planu działania na rzecz członkowstwa, jednak przyjęto zobowiązanie polityczne odnośnie ostatecznego celu, jakim jest członkowstwo, K. mając na uwadze, że fakt zapewnienia przez Rosję obywatelstwa mieszkańcom Abchazji i Osetii Południowej, co umożliwia im korzystanie z umowy UE-Rosja o ułatwieniach wizowych, stawia obywateli Gruzji w coraz bardziej niekorzystnym położeniu, jako że podobna umowa między Gruzją a UE nie została dotychczas zawarta, L. mając na uwadze, że mimo podjętych starań, aby wybory w Gruzji przebiegały zgodnie z międzynarodowymi standardami, międzynarodowa misja obserwująca wybory parlamentarne w Gruzji w dniu 21 maja 2008 r. zidentyfikowała pewne problemy, które powinny zostać w odpowiednim czasie rozwiązane, 1. wyraża głębokie zaniepokojenie eskalacją sytuacji w Abchazji i wzywa wszystkie strony do powstrzymania się od działań prowadzących do dalszej destabilizacji; wzywa do wznowienia międzynarodowych wysiłków na rzecz ponownego podjęcia dialogu przez strony konfliktu i ponownego rozpoczęcia procesu pokojowego celem osiągnięcia trwałego i kompleksowego rozwiązania konfliktu; 2. wyraża zdecydowaną dezaprobatę wobec oświadczenia Rosji o zamiarze nawiązania oficjalnych stosunków z instytucjami separatystycznych władz w Osetii Południowej i Abchazji; wyraża w związku z tym żal z powodu decyzji podjętej przez rosyjskiego Ministra Obrony w dniu 31 maja 2008 r. o wysłaniu sił zbrojnych do Abchazji w celu przywrócenia infrastruktury kolejowej i drogowej w regionie zgodnie z dekretem prezydenckim; 3. potwierdza swoje pełne poparcie dla suwerenności i integralności terytorialnej Gruzji w ramach jej uznanych przez społeczność międzynarodową granic oraz wzywa Rosję do odwołania swej decyzji podważającej międzynarodowe działania pokojowe, w których Rosja również bierze udział; 4. wspiera wysiłki dokonywane na rzecz złagodzenia sytuacji w drodze rozmów prowadzonych przez Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa (WPZiB), prezydenta Saakaszwiliego oraz ministra spraw zagranicznych Rosji Siergieja Ławrowa; wzywa Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Południowego Kaukazu do znalezienia sposobu ułatwienia dialogu między wszystkimi zainteresowanymi stronami i próby przywrócenia pewnego wzajemnego zaufania; 5. wzywa Federację Rosyjską do niezwłocznego wycofania dodatkowych oddziałów z Abchazji; uważa, że obecna forma utrzymywania pokoju musi zostać zmieniona, ponieważ oddziały rosyjskie nie odgrywają już roli neutralnych i bezstronnych sił pokojowych i wzywa do silniejszego zaangażowania Europy w kwestie "zamrożonych konfliktów" w celu osiągnięcia postępów w procesie pokojowym; 6. wzywa Radę do rozważenia zwiększenia obecności społeczności międzynarodowej w rejonie konfliktu, dzięki wysłaniu misji granicznej Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony (EPBiO), w oparciu o pozytywne doświadczenia misji Unii Europejskiej na rzecz pomocy granicznej (EUBAM) w naddniestrzańskiej części granicy Mołdawii i Ukrainy, jednocześnie sugerując, że państwa członkowskie mogłyby odgrywać bardziej aktywną rolę w misji UNOMIG; wzywa ONZ do zwiększenia mandatu i środków UNOMIG; 7. wzywa Radę Bezpieczeństwa ONZ, Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) i inne organizacje międzynarodowe do wsparcia propozycji rządu gruzińskiego dotyczących nowych alternatywnych form negocjowania i utrzymywania pokoju, w tym stopniowego utworzenia prawdziwie niezależnych międzynarodowych sił pokojowych; 8. w związku z tym wzywa Radę i Komisję do zdecydowanego poruszenia kwestii Abchazji i Osetii Południowej w rozmowach ze stroną rosyjską na najbliższym szczycie UE-Rosja oraz podczas negocjacji na temat nowej wzmocnionej umowy o partnerstwie i wzywa władze rosyjskie, aby nie sprzeciwiały się ostatecznemu wysłaniu misji EPBiO do tego regionu, w tym również udziałowi UE w cywilnych i wojskowych operacjach pokojowych; 9. wzywa ONZ do przeprowadzenia dochodzenia i inspekcji przestrzegania wszystkich odpowiednich rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ przez wszystkie strony w rejonie konfliktu, w tym sprawdzenia posiadania przez nie broni ciężkiej; 10. odnotowuje rezultat wyborów parlamentarnych przeprowadzonych 21 maja 2008 r. oraz ustalenia misji obserwacji wyborów, która stwierdziła, że wybory miały zasadniczo spokojny przebieg i zostały pozytywnie ocenione, co oznacza znaczący postęp w stosunku do styczniowych wyborów prezydenckich; 11. podkreśla jednak potrzebę podejmowania dalszych wysiłków w ścisłej współpracy ze społecznością międzynarodową celem rozważenia i rozwiązania wszystkich problemów stwierdzonych w ramach procesu wyborczego, spowodowanych przez niespójne i niepełne wdrożenie standardów OBWE i Rady Europy oraz poprawienia i skonsolidowania osiągnięć Gruzji w dziedzinie demokracji; wzywa władze Gruzji do rozpatrzenia wszystkich skarg dotyczących procesu wyborczego w sposób przejrzysty oraz do działania na rzecz dalszej poprawy celem zwiększenia zaufania wobec procesu wyborczego; 12. wzywa wszystkie siły polityczne w Gruzji do poszanowania praworządności, do podjęcia zobowiązania do konstruktywnego dialogu i kompromisu oraz do powstrzymania się od dalszej polaryzacji społeczeństwa gruzińskiego; uznaje, że brak zaufania między rządem a partiami opozycyjnymi stanowi przeszkodę na drodze dalszej demokratyzacji i wyraża oczekiwanie, że wszystkie siły polityczne będą dążyć do stosowania zasad demokratycznej kultury politycznej podczas debat politycznych w parlamencie, poszanowania przeciwników politycznych oraz prowadzenia konstruktywnego dialogu ukierunkowanego na wspieranie i konsolidację kruchych gruzińskich instytucji demokratycznych; 13. wspiera dążenie Gruzji do przyspieszenia procesu integracji z Unią Europejską w ramach wzmocnionej EPS; 14. wzywa Radę i Komisję do jak najszybszego podjęcia negocjacji na temat systemu wizowego między UE i Gruzją w celu zawarcia w bliskiej przyszłości umów o ułatwieniach wizowych i o readmisji, aby sytuacja obywateli Gruzji nie była mniej korzystna niż sytuacja obywateli posiadających rosyjskie paszporty w separatystycznych regionach; 15. z zadowoleniem przyjmuje konkluzje Rady z dnia 18 lutego 2008 r. w sprawie europejskiej polityki sąsiedztwa dotyczące potrzeby podjęcia negocjacji w sprawie zawarcia szeroko zakrojonych i wszechstronnych umów o wolnym handlu w przypadkach, w których jest to możliwe; wzywa Komisję do szybkiego uzgodnienia z Gruzją jej dążeń oraz do uzyskania mandatu negocjacyjnego od państw członkowskich; wyraża nadzieję na dalsze postępy w tej sprawie w trakcie francuskiej prezydencji; 16. z zadowoleniem przyjmuje ustanowienie podkomisji UE-Gruzja ds. sprawiedliwości, wolności i bezpieczeństwa, celem zintensyfikowania dialogu dwustronnego i wdrożenia planu działania w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa; 17. wyraża nadzieję, że Gruzja w pełni wykorzysta dodatkowe możliwości finansowe oferowane przez sąsiedzki funduszu inwestycyjny (NIF), w szczególności w odniesieniu do projektów w zakresie infrastruktury, energii i ochrony środowiska, lecz wzywa Komisję do zwrócenia większej uwagi na obszary oświaty, budowania demokracji i spraw socjalnych; 18. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i państwom członkowskim, prezydentowi i parlamentowi Gruzji, OBWE, Radzie Europy oraz prezydentowi i parlamentowi Federacji Rosyjskiej.
| ||||||||||||||||||||
| Roczne sprawozdanie w sprawie WPZiB za rok 2006 r. |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając roczne sprawozdanie Rady dla Parlamentu Europejskiego dotyczące głównych aspektów i podstawowych wyborów w zakresie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB), przedstawione Parlamentowi Europejskiemu w ramach zastosowania lit. G, pkt 43 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. – 2006 rok, – uwzględniając art. 21 Traktatu UE, – uwzględniając Traktat zmieniający Traktat o Unii Europejskiej oraz Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską (traktat z Lizbony), podpisany w Lizbonie w dniu 13 grudnia 2007 r. oraz Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej proklamowaną 12 grudnia 2007 r., – uwzględniając europejską strategię bezpieczeństwa (ESS) przyjętą przez Radę Europejską 12 grudnia 2003 r., – uwzględniając wyżej wspomniane Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(1), – uwzględniając konkluzje prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Brukseli w dniu 14 grudnia 2007 r. oraz jej wezwanie do szybkiego zakończenia krajowych procesów ratyfikacyjnych, tak aby traktat z Lizbony wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2009 r., – uwzględniając konkluzje prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Brukseli w dniu 16 grudnia 2005 r. w sprawie perspektywy finansowej na lata 2007–2013, – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 lutego 2008 r. w sprawie traktatu z Lizbony(2), łącznie z opinią Komisji Spraw Zagranicznych Parlamentu na jej temat z dnia 22 stycznia 2008 r., – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie rocznego sprawozdania Rady dla Parlamentu Europejskiego dotyczącego głównych aspektów wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa w roku 2005, w tym ich skutków finansowych dla budżetu ogólnego Unii Europejskiej(3), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 listopada 2006 r. w sprawie wdrożenia europejskiej strategii bezpieczeństwa w kontekście europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony (EPBiO)(4), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 lutego 2006 r. w sprawie nowego instrumentu finansowego na rzecz rozwoju w związku z celami milenijnymi(5), – uwzględniając swoje rezolucje z dnia 10 maja i 14 listopada 2007 r. w sprawie szczytów UE–Rosja(6) oraz z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie stosunków gospodarczych i handlowych UE z Rosją(7), – uwzględniając swoje rezolucje z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie poprawy stosunków UE–USA w ramach porozumienia o partnerstwie transatlantyckim oraz w sprawie transatlantyckich stosunków gospodarczych między UE a Stanami Zjednoczonymi(8) oraz rezolucję z dnia 25 kwietnia 2007 r. w sprawie stosunków transatlantyckich(9), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie Bliskiego Wschodu(10), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie szczytu UE–Chiny oraz prowadzonego między UE a Chinami dialogu dotyczącego praw człowieka(11), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2007 r. w sprawie stosunków między UE a Afryką(12) oraz rezolucję z dnia 10 maja 2007 r. w sprawie partnerstwa UE w Rogu Afryki(13), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 maja 2007 r. w sprawie strategii UE dotyczącej reform w świecie arabskim(14), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 kwietnia 2006 r. w sprawie silniejszego partnerstwa między Unią Europejską a Ameryką Łacińską(15), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 stycznia 2006 r.(16) oraz konkluzje Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych w sprawie Afganistanu z dnia 10 marca 2008 r., – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 marca 2005 r. w sprawie przeglądu traktatu o nierozprzestrzenianiu broni masowej zagłady – broń nuklearna w Korei Północnej i w Iranie(17), potwierdzającą, że UE będzie przestrzegać zasady udostępniania środków finansowych tylko w zamian za ustępstwa (no say, no pay) w kontaktach z Półwyspem Koreańskim; – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2007 r. w sprawie Iranu(18), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2007 r. w sprawie specjalnych środków dla Iraku na rok 2007(19), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 września 2007 r. w sprawie wspólnej europejskiej polityki zagranicznej w dziedzinie energetyki(20), – uwzględniając swoje rezolucje z dnia 15 listopada 2007 r. w sprawie konferencji na Bali dotyczącej zmian klimatycznych oraz z dnia 29 listopada 2007 r. w sprawie handlu i zmian klimatycznych(21), a także konkluzje prezydencji w sprawie zmian klimatycznych i energii przyjęte przez Radę Europejską obradującą w Brukseli w dniach 13-14 marca 2008 r. oraz dokument przedstawiony jej przez wysokiego przedstawiciela UE i Komisję dotyczący zmian klimatycznych i bezpieczeństwa międzynarodowego(22), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 grudnia 2007 r. w sprawie zwalczania terroryzmu(23), – uwzględniając swoje rezolucje z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie rocznego sprawozdania na temat sytuacji praw człowieka na świecie w roku 2006 oraz polityki UE w tej dziedzinie(24) oraz z dnia 6 września 2007 r. w sprawie funkcjonowania prowadzonych z krajami trzecimi dialogów i konsultacji dotyczących praw człowieka(25), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 grudnia 2006 r. w sprawie instytucjonalnych aspektów zdolności Unii Europejskiej do przyjmowania nowych państw członkowskich(26), – uwzględniając swoje rezolucje z dnia 13 grudnia 2006 r. w sprawie strategii rozszerzenia i najważniejszych wyzwań w latach 2006–2007(27) oraz z dnia 15 listopada 2007 r. w sprawie wzmocnienia europejskiej polityki sąsiedztwa(28), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 stycznia 2008 r. w sprawie podejścia do polityki regionalnej w regionie Morza Czarnego(29), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2007 r. w sprawie stosunków między UE a Serbią(30), – uwzględniając art. 112 ust. 1 Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0189/2008), A. mając na uwadze, że jasne określenie interesów Unii jest kluczowe dla osiągnięcia celów działań podejmowanych na zewnątrz Unii, w szczególności w ramach jej polityki zagranicznej, B. mając na uwadze, że większa jedność polityczna w Unii Europejskiej jest niezbędna do wzmocnienia i zapewnienia skuteczności opartej na wartościach WPZiB, ponieważ w innym przypadku istnieje ryzyko podważenia wiarygodności Unii Europejskiej jako podmiotu na arenie międzynarodowej, jak już miało to miejsce w przypadku postępowania UE wobec Chin, Rosji, Iraku, Afganistanu, Kuby i w kwestiach bezpieczeństwa energetycznego; mając na uwadze, że należy mieć nadzieję, iż traktat lizboński i większa rola wysokiego przedstawiciela umożliwią bardziej dalekowzroczną i długoterminową strategię polityki zagranicznej oraz ustalenie kompleksowego podejścia, które uzyska poparcie wszystkich państw członkowskich; C. mając na uwadze, że traktat z Lizbony zdecydowanie poprawia obecnie obowiązujące ustalenia w zakresie WPZiB, podnosząc tym samym międzynarodową rangę Unii Europejskiej i poprawiając jej skuteczność; mając jednak na uwadze, że konieczne są dalsze wysiłki na rzecz usprawnienia procesu podejmowania decyzji w polityce zagranicznej zmierzające do rezygnacji z prawa weta i wprowadzenia głosowania większością kwalifikowaną, D. mając na uwadze, że presja kryzysów i konfliktów poza granicami UE oraz potrzeba zajęcia się nowymi niepokojącymi wyzwaniami wywołanymi przez gwałtowne zmiany klimatyczne sugerują przyjęcie szerszej perspektywy WPZiB; E. mając na uwadze, że dla nadania WPZiB oraz przyszłej wspólnej polityce bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) wiarygodności należy przyznać im środki na miarę ich ambicji i specyficznych celów; mając na uwadze, że w związku z tym za konieczne uznaje się znaczne zwiększenie środków podczas śródokresowego przeglądu perspektywy finansowej w 2009 r. oraz środków pochodzących z innych źródeł finansowych, Zasady 1. jest zdania, że WPZiB, w tym również europejska polityka bezpieczeństwa i obrony, od samego początku przyczynia się do wzmocnienia europejskiej tożsamości i roli UE na arenie międzynarodowej; 2. przyjmuje jednak pogląd, że rola UE w świecie nie jest proporcjonalna do jej potencjału oraz oczekiwań europejskiej opinii publicznej z powodu niechęci państw członkowskich do przyjęcia koniecznych i niezbędnych reform służących wzmocnieniu skuteczności, spójności i odpowiedzialności jej polityki zagranicznej; 3. uważa, że ze względu na fakt, iż Unia Europejska jest wspólnotą opartą na wartościach, aby być wiarygodnym partnerem na arenie międzynarodowej, musi ona utrzymać wysokie standardy w stosunkach zewnętrznych, a zatem WPZiB musi się opierać na wartościach drogich Unii Europejskiej i jej państwom członkowskim, przede wszystkim na demokracji, praworządności oraz poszanowaniu praw człowieka i podstawowych swobód, czyli kluczowych celach WPZiB; 4. podkreśla w tym kontekście, że silne uzależnienie energetyczne UE od krajów niedemokratycznych może podważyć spójność, asertywność i trwałość jej wspólnej polityki zagranicznej; 5. jest przekonany, że Unia Europejska może być wpływowym podmiotem i prowadzić autentyczną, skuteczną i wiarygodną WPZiB tylko wówczas, gdy jasno określi swoje wspólne cele, wyposaży się w odpowiednie instrumenty w taki sposób, aby zapewnić spójność celów i środków, będzie przemawiać jednym głosem i działać w oparciu o silny mandat demokratyczny gwarantowany przez kontrolę Parlamentu Europejskiego; uważa jednocześnie, że główne cele WPZiB można osiągnąć jedynie wtedy, gdy również Parlament Europejski będzie przemawiał jednym głosem i zachęca w tym kontekście do wyraźniejszego określenia z perspektywy tematycznej i geograficznej podziału kompetencji między jego wyspecjalizowanymi organami zajmującymi się WPZiB; 6. wzywa państwa członkowskie do zobowiązania się do prowadzenia konsultacji ze swoimi partnerami w UE, a także z wysokim przedstawicielem, zanim przystąpią one do podejmowania strategicznych decyzji w dziedzinie polityki zagranicznej, zwłaszcza w organizacjach wielonarodowych, aby zapewnić co najmniej spójność, zbieżność i zgodność ich stanowisk w sprawie decyzji strategicznych oraz zagwarantować, że nie mają one wpływu na spójność zewnętrznych działań UE ani nie podważają wiarygodności UE na arenie międzynarodowej w stosunkach z krajami trzecimi; Roczne sprawozdanie za rok 2006 na temat WPZiB oraz stosunków między instytucjami UE 7. odnotowuje sprawozdanie roczne za rok 2006, otrzymane od Rady; 8. dostrzegając postępy dotyczące struktury sprawozdania, zwłaszcza objęcie nim bardziej dalekosiężnego planowania wraz z opisem działań podjętych w roku poprzednim, oczekuje, że Rada uwzględni w następnym sprawozdaniu rocznym odpowiednie rezolucje i zalecenia przyjęte przez Parlament; 9. jest zdania, że Parlament w sposób bardziej systematyczny powinien przyjmować stanowiska w sprawie każdego kolejnego etapu procesu podejmowania decyzji w dziedzinie WPZiB oraz europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony; zaleca, aby wspólne stanowiska i wspólne działania w razie potrzeby uwzględniały stanowiska przyjęte przez Parlament i zawierały odniesienia do nich, co wzmocni ich demokratyczny charakter; 10. dostrzega znaczne postępy, jakie osiągnięto w stosunkach między Radą a Parlamentem, zwłaszcza w wyniku ustanowienia nowych i elastyczniejszych kanałów komunikacyjnych; uważa jednak, że Parlament musi przyjmować bardziej zdecydowane stanowisko w omawianych kwestiach, które należy regularnie poruszać z Radą; podkreśla, że postępy osiągnięto również poprzez częstsze kontakty między obiema instytucjami, w tym regularne wymiany poglądów z wysokim przedstawicielem i częstsze wystąpienia specjalnych przedstawicieli UE i innych wysokich rangą urzędników w Parlamencie, aczkolwiek uważa, że postępy mogą być jeszcze większe, zwłaszcza w odniesieniu do harmonogramu takich wystąpień, który powinien również odzwierciedlać porządek obrad Parlamentu i jego właściwych organów; 11. z zadowoleniem stwierdza coraz większe zrozumienie, że zasadność i spójność WPZiB/EPBiO w dużym stopniu zależą od gotowości wysokiego przedstawiciela i jego służb do współpracy z Parlamentem, a także od gotowości prezydencji Rady do kontaktów z Parlamentem; Priorytety Parlamentu na rok 2008 w zakresie pewnych aspektów horyzontalnych 12. proponuje, aby w 2008 r. w sposób priorytetowy potraktować ograniczoną liczbę kwestii, które lepiej oddają obawy obywateli Europy i ich oczekiwania co do roli Unii w zakresie polityki zagranicznej; 13. wzywa Radę i Komisję, aby wspólnie i z większym poczuciem pilności sprawy zajmowały się kwestiami wzbudzającymi obecnie zaniepokojenie w Europie, takimi jak terroryzm, przestępczość zorganizowana, zwiększenie bezpieczeństwa dzięki współpracy i rozwojowi, bezpieczeństwo energetyczne, zmiany klimatyczne, trwały rozwój, umocnienie stabilności w sąsiadujących regionach, zarządzanie kryzysowe, zapobieganie konfliktom i rozwiązywanie ich, nierozprzestrzenianie broni masowej zagłady, zarządzanie falami migracyjnymi, propagowanie praw człowieka i swobód obywatelskich; z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Komisji i wysokiego przedstawiciela skierowane do Rady Europejskiej i dotyczące zmian klimatycznych oraz bezpieczeństwa międzynarodowego; wzywa Radę do przeanalizowania tego sprawozdania i do przedstawienia zaleceń w sprawie stosownych działań następczych; podkreśla znaczenie wymiaru zewnętrznego jako kamienia węgielnego przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości; 14. zwraca się do wysokiego przedstawiciela, aby przedstawił ocenę poczynionych postępów oraz wszelkich niedociągnięć we wdrażaniu ESB po 2003 r., obejmującą propozycje poprawy i uzupełnienia ESB; jest przekonany, że przestrzeganie prawa międzynarodowego, skuteczny multilateralizm, bezpieczeństwo ludzkie i prawo obywateli na całym świecie do ochrony, zapobieganie konfliktom, rozbrojenie oraz rola instytucji międzynarodowych powinny stanowić wiodące zasady działań zewnętrznych UE; jest zdania, że taka ocena powinna stanowić punkt wyjścia do szerszej publicznej debaty politycznej; podkreśla, że jakiejkolwiek przyszłej oceny ESB należy dokonać w ścisłej konsultacji ze wszystkimi instytucjami UE, w tym z Parlamentem Europejskim, oraz z parlamentami krajowymi; jest zdania, że zmiany ESB należy dokonać w taki sposób, aby włączyć do niej pogłębioną analizę obecnej misji i przyszłego kierunku NATO oraz związków NATO z Unią Europejską na szczeblu strategicznym i operacyjnym, a także analizę skutków każdego dalszego rozszerzenia NATO pod względem bezpieczeństwa; zwraca się do Rady Europejskiej o sformułowanie po raz pierwszy spójnego stanowiska w sprawie polityki UE-NATO, które posłuży nie tylko do ożywienia stosunków transatlantyckich, ale również stanowić będzie wsparcie dla szybkiego opracowania polityki bezpieczeństwa i obrony UE, jak przewiduje traktat lizboński; 15. wzywa Radę do rozważenia możliwości ustanowienia odpowiednich struktur i procedur oraz poprawy funkcjonowania już istniejących, aby UE mogła osiągnąć zdolność szybkiego reagowania w sytuacjach kryzysowych; wzywa również do opracowania ram prawnych określających prawo do interwencji i obowiązek ochrony w sytuacjach kryzysowych, w tym procedury decyzyjne i stosowne obowiązki w takich sytuacjach; 16. jest zdania, że znaczenie wymiaru polityki zagranicznej w odniesieniu do bezpieczeństwa energetycznego, w tym również uzależnienie UE od energii i innych strategicznych dostaw z krajów lub regionów, które są niestabilne lub niedemokratyczne, będzie wzrastać; zaleca daleko idące zróżnicowanie źródeł energii i dróg, którymi energię się transportuje, a także większą wydajność energetyczną oraz solidarność w ramach polityki w zakresie bezpieczeństwa energetycznego wśród państw członkowskich UE; wyraża ubolewanie z powodu braku koordynacji przy podpisywaniu przez państwa członkowskie dwustronnych porozumień energetycznych, które zagrażają interesom i kwestionują strategiczne projekty UE jako całości i innych państw członkowskich; podkreśla w związku z tym strategiczne znaczenie rurociągu Nabucco dla bezpieczeństwa energetycznego Unii Europejskiej oraz wzywa Komisję i Radę, aby dołożyły wszelkich starań mających na celu pomyślne wdrożenie tego projektu w jak najkrótszym czasie; ponownie wzywa do utworzenia stanowiska wysokiego urzędnika ds. polityki zagranicznej w zakresie energii pod egidą wysokiego przedstawiciela będącego jednocześnie wiceprzewodniczącym Komisji, który byłby odpowiedzialny za koordynowanie działań UE w tej dziedzinie; wyraża ubolewanie z powodu braku reakcji ze strony Rady i Komisji na wyżej wspomnianą rezolucję Parlamentu z dnia 26 września 2007 r.; 17. wyraża ubolewanie z powodu braku postępów na drodze ku wspólnej europejskiej polityce zagranicznej i potępia dwustronny charakter działań podejmowanych przez niektóre państwa członkowskie, co znacznie osłabia siłę przetargową Unii Europejskiej jako całości i jej wysiłki w kierunku wspólnej polityki zagranicznej w dziedzinie energetyki; ponownie wyraża opinię, że taka polityka musi opierać się na solidarności, a wspierać ją musi skuteczny i dobrze wewnętrznie powiązany rynek wewnętrzny zaopatrzony we wszelkie narzędzia potrzebne do przeciwdziałania praktykom monopolistycznym i umotywowanym politycznie zachowaniom niehandlowym, które mogą stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa energetycznego Wspólnoty; z zadowoleniem przyjmuje zatem i zdecydowanie popiera klauzulę dotyczącą krajów trzecich włączoną do trzeciego pakietu energetycznego; 18. ponownie stwierdza, że terroryzm, jako środek stosowany przez organizacje niedemokratyczne lub terrorystyczne, stanowi jedno z największych zagrożeń dla bezpieczeństwa UE i z zadowoleniem przyjmuje wysiłki koordynatora UE ds. zwalczania terroryzmu mające na celu konsolidację wdrażania strategii UE w dziedzinie walki z terroryzmem; zauważa, zwalczanie terroryzmu musi odbywać się przy zapewnieniu należytego poszanowania i ochrony uniwersalnych wartości demokracji, praworządności, praw człowieka i podstawowych wolności, w ścisłej współpracy z partnerami międzynarodowymi oraz zgodnie ze strategią ustanowioną przez Organizację Narodów Zjednoczonych; jest zdania, że skuteczne zwalczanie terroryzmu powinno być głównym priorytetem stosunków UE z krajami trzecimi; 19. ponownie podkreśla znaczenie uporządkowanego zarządzania ruchami migracyjnymi; uważa w związku z tym, że istotne jest nawiązanie współpracy z krajami pochodzenia i krajami tranzytowymi oraz zachęcanie ich poprzez politykę stawiania warunków umożliwiających osiąganie pozytywnych rezultatów; podkreśla konieczność zapobiegania nielegalnej imigracji i zwalczania grup czerpiących z niej korzyści handlowe; 20. powtarza, że wzmocnienie globalnego zarządzania, instytucji międzynarodowych i wartości usankcjonowanych prawem międzynarodowym jest kluczowe dla działań zewnętrznych Unii Europejskiej; podkreśla w tym zakresie kluczową rolę, jaką winny odegrać Narody Zjednoczone, popierając skuteczny multilateralizm, i zaznacza, że Unia Europejska musi działać wspólnie i wpłynąć na swoich partnerów, by podejmowali starania na rzecz szerzenia i konsolidacji demokracji, praw człowieka i praworządności jako wspólnych podstaw zamożnego i bezpiecznego świata; potwierdza swoje zaangażowanie w realizację milenijnych celów rozwoju ONZ, w szczególności światową walkę z ubóstwem; 21. jest zdania, że dążąc do globalnego zarządzania, szczególną uwagę należy zwrócić na rolę odgrywaną przez państwowe fundusze majątkowe i podobne państwowe podmioty gospodarcze, które należy zachęcać do działania z zachowaniem jak największej przejrzystości i odpowiedzialności; 22. uważa, że dla UE ważną sprawą jest zwiększenie starań na rzecz wzmocnienia i konsolidacji strategii promujących wsparcie demokracji na całym świecie; uważa w związku z tym, że istotne jest umiejscowienie tego wsparcia w centrum WPZiB i zapewnienie spójności między działaniami instytucji UE i państw członkowskich; 23. nalega na potrzebę skutecznego egzekwowania klauzul dotyczących praw człowieka oraz przepisów dotyczących nierozprzestrzeniania broni i zwalczania terroryzmu, a także włączenia klauzuli dotyczącej bezpieczeństwa energetycznego do umów z krajami trzecimi, by zapewnić spójność i skuteczność polityki zewnętrznej UE; 24. nalega na potrzebę dalszego promowania na szczeblu międzynarodowym realizacji strategii UE przeciw rozpowszechnianiu broni masowego rażenia, podjęcia działań na rzecz zachowania istniejącego systemu kontroli zbrojeń i rozbrojenia, a w szczególności na rzecz wejścia w życie Traktatu o całkowitym zakazie prób z bronią jądrową, konsekwentnej realizacji Konwencji o zakazie broni chemicznej oraz jej dokładniejszej kontroli, międzynarodowego zakazu amunicji kasetowej, a także powszechnego obowiązywania Konwencji o zakazie stosowania min przeciwpiechotnych, położenia większego nacisku na inicjatywy na rzecz kontroli handlu bronią ręczną i innymi inicjatywami rozbrojeniowymi, a także kwestiami dotyczącymi nierozprzestrzeniania, wzmocnienia konwencji wielostronnych, zajęcia się kwestiami dotyczącymi nierozprzestrzeniania oraz udostępnienia niezbędnych środków finansowych w celu realizacji strategii UE przeciw rozpowszechnianiu broni masowego rażenia; wzywa Unię Europejską i państwa członkowskie do pełnienia aktywnej i skutecznej roli w kwestii zakończenia trwającego impasu w pracach Genewskiej Konferencji Rozbrojeniowej, a także do podjęcia działań, które spowodują, że negocjacje zostaną zakończone sporządzeniem niedyskryminującej, wielostronnej, międzynarodowej i przynoszącej wymierne skutki konwencji o zakazie produkcji materiałów rozszczepialnych do broni jądrowej; Priorytety Parlamentu na rok 2008 na obszarach geograficznych 25. uważa, że proces rozszerzenia Unii Europejskiej na mocy art. 49 Traktatu WE pozostaje podstawowym priorytetem polityki zagranicznej i powinien się opierać na zdolności Unii do przyjęcia nowych państw członkowskich (z uwzględnieniem wpływu rozszerzenia na instytucje UE, jej zasoby finansowe i zdolność do wypełniania założeń politycznych); 26. uważa, że stabilna sytuacja na Bałkanach Zachodnich powinna być najważniejszym priorytetem UE w 2008 r., zgodnie ze stanowiskiem Rady przedstawionym w jej sprawozdaniu rocznym za rok 2006; wobec powyższego przywiązuje ogromną wagę do zdwojenia wysiłków mających na celu zbliżenie Bałkanów Zachodnich do UE, w tym również zniesienie wiz, zacieśnienie współpracy regionalnej w takich dziedzinach jak handel, transport czy energia oraz udział krajów Bałkanów Zachodnich w programach wspólnotowych; uważa, że większy nacisk na sprawy gospodarcze i społeczne, z czym to się wiąże, ułatwi tym krajom przygotowanie się do przystąpienia do UE, zgodnie z programem z Salonik; podkreśla znaczenie zaangażowania społeczeństwa obywatelskiego w proces przystąpienia; 27. jest zdania, że dialog z Serbią powinien zostać zintensyfikowany oraz że należy podjąć konkretne kroki w celu potwierdzenia europejskiej perspektywy tego kraju; uznaje podpisanie układu o stabilizacji i stowarzyszeniu za konkrety krok w kierunku przystąpienia Serbii do UE w przyszłości; zachęca do konkretnej pomocy, realizacji wzajemnych zobowiązań i działań na rzecz współpracy, w tym mapy drogowej w kwestii liberalizacji przepisów wizowych; podkreśla, że należy położyć szczególny nacisk na wzmocnienie więzów ze wszystkimi siłami demokratycznymi i ze społeczeństwem obywatelskim w obszarach wspólnych interesów; uważa, że UE powinna wypracować odpowiednią politykę i zainicjować stosowne procesy w celu uniknięcia izolacji Serbii; 28. zwraca uwagę na konkluzje Rady do Spraw Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych obradującej 18 lutego 2008 r., w których Rada zauważyła przyjęcie przez zgromadzenie Kosowa w dniu 17 lutego 2008 r. rezolucji ogłaszającej niepodległość Kosowa, stwierdzając, że państwa członkowskie w zgodzie z krajowym zwyczajem i prawem międzynarodowym same podejmą decyzje dotyczące swoich stosunków z Kosowem; 29. uważa, że misja EULEX w Kosowie powinna chronić interesy mniejszości narodowych w celu zachowania wieloetnicznego charakteru tego obszaru, budowy zaufania między społecznościami etnicznymi, ochrony spuścizny kulturalnej, religijnej i historycznej, wzmocnienia praworządności i wspierania rozwoju gospodarczego; podkreśla, że lokalne poczucie odpowiedzialności za podejmowane starania zapewni pomyślny okres przejściowy i trwały rozwój społeczny, polityczny i gospodarczy Kosowa; wyraża swoje zaniepokojenie impasem w negocjacjach w sprawie przekazania odpowiedzialności misji EULEX przez Misję Tymczasową ONZ w Kosowie (UNMIK); wzywa państwa członkowskie UE do podjęcia uzgodnionych działań na forum ONZ w celu uznania misji EULEX za element międzynarodowej obecności cywilnej w Kosowie na mocy rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1244 (1999); 30. podkreśla, że UE powinna nadal uważnie monitorować sytuację mniejszości we wszystkich krajach Bałkanów Zachodnich, aby zapewnić skuteczną ochronę wszystkich grup mniejszościowych i ich praw oraz że należy dokonać dalszych konsekwentnych postępów w tej dziedzinie zgodnie ze standardami europejskimi; jest przekonany, że należy wykorzystać rok 2008 - Rok Dialogu Międzykulturowego do promocji wzajemnego zrozumienia i kształcenia mającego na celu wpojenie tolerancji; 31. ponadto podkreśla, że wzmocnienie europejskiej polityki sąsiedztwa należy postrzegać jako główny cel w roku 2008 oraz że powinno to doprowadzić do bardziej zróżnicowanego podejścia do naszych sąsiadów, uwzględniającego w należyty sposób ich oczekiwania i strategiczne interesy UE; uważa, że w ramach tej zreorganizowanej polityki należy lepiej i w większym stopniu korzystać z dostępnych instrumentów wspólnotowych; 32. ponownie stwierdza, że utrzymywanie się nierozwiązanych konfliktów w krajach objętych europejską polityką sąsiedztwa stanowi poważne wyzwanie dla bezpieczeństwa zewnętrznych granic UE i dla skutecznej realizacji europejskiej polityki sąsiedztwa; podkreśla, że po rozszerzeniu z 2007 r. granice UE leżą jeszcze bliżej obszarów objętych konfliktem; apeluje zatem o bardziej aktywne i kompleksowe zaangażowanie UE w bieżące działania na rzecz rozwiązania tych konfliktów, w szczególności konfliktu w regionie Naddniestrza w Republice Mołdowy, zgodnie z prawem międzynarodowym i zasadami integralności terytorialnej oraz wzywa do głębszego zaangażowania ze strony UE w zarządzanie konfliktami; 33. uważa, że UE powinna skupić swoją uwagę na rozwijaniu współpracy gospodarczej, stabilności politycznej i demokracji w trzech kluczowych regionach, mianowicie w regionie Morza Śródziemnego, Morza Bałtyckiego i Morza Czarnego poprzez wykorzystywanie struktur współpracy w tych regionach, wzmacnianie synergii między strategiami instytucjonalnymi i regionalnymi oraz poprzez wspomaganie tych krajów w procesie integracji; z zadowoleniem przyjmuje zamiar nasilenia procesu barcelońskiego wyrażony przez Radę Europejską obradującą w dniach 13-14 marca 2007 r.; ponownie podkreśla znaczenie osiągnięcia konkretnych wyników w regionie basenu Morza Śródziemnego, gdzie należy promować poszanowanie praw człowieka oraz rozwój gospodarczy i społeczny krajów południowego wybrzeża oraz poświęcić większą uwagę wyzwaniom energetycznym i z zakresu ochrony środowiska; 34. ponownie stwierdza, że regiony basenów Morza Czarnego i Morza Bałtyckiego mają strategiczne znaczenie dla Unii i że zasługują zatem na bardziej spójne podejście, podobne do podejścia do regionu basenu Morza Śródziemnego; wzywa Radę i Komisję do pobudzenia współpracy regionalnej z obszarem Morza Czarnego i Morza Bałtyckiego; jest zdania, że poświęcenie jednakowej uwagi i zachowanie równowagi między tymi trzema kluczowymi regionami zostałyby najlepiej osiągnięte poprzez stworzenie nowych struktur organizacyjnych dla współpracy regionalnej w regionach basenów Morza Czarnego i Morza Bałtyckiego, jak również zacieśnienie stosunków z istniejącymi wielostronnymi zgromadzeniami, takimi jak Zgromadzenie Parlamentarne Czarnomorskiej Współpracy Gospodarczej; 35. podkreśla potrzebę wzmocnienia transatlantyckich więzi i zintensyfikowania kontaktów ze Stanami Zjednoczonymi w ramach, między innymi, bardziej nowoczesnej i kompleksowej umowy o partnerstwie transatlantyckim, której potencjał należy w pełni wykorzystać i która powinna obejmować konsultację i współpracę oparte na obustronnym interesie, jak również kwestie dotyczące cywilnych metod zapobiegania konfliktom, międzynarodowego porządku prawnego, pokoju i rozbrojenia, trwałego rozwoju i zwalczania ubóstwa; z zadowoleniem przyjmuje utworzenia transatlantyckiej rady gospodarczej; podkreśla znaczenie wymiaru parlamentarnego w ramach Transatlantyckiego Dialogu Ustawodawców, a także potrzebę zaangażowania się w pogłębiony dialog z Kongresem USA na temat przyszłości stosunków UE-USA, przyszłości NATO i reformy Organizacji Narodów Zjednoczonych; 36. uważa za bardzo ważne dokonanie w 2008 r. przez Unię oceny jej stosunków z Rosją; jest zdania, że stosunki te powinny być oparte na zrównoważonym partnerstwie, które stawi czoła światowym wyzwaniom, takim jak nierozprzestrzenianie broni masowej zagłady, bezpieczeństwo regionalne i bezpieczeństwo energetyczne oraz będzie sprzyjać konsolidacji demokracji, ochronie praw człowieka, wolnemu handlowi, a przede wszystkim poszanowaniu praworządności; przypomina, że prawdziwe partnerstwo musi opierać się na równym traktowaniu wszystkich państw członkowskich, jak również na dobrych stosunkach z krajami sąsiednimi oraz na przejrzystości i odpowiedzialności; zwraca się do państw członkowskich o skoordynowanie swoich stosunków z Federacją Rosyjską w oparciu o wspólne interesy Unii; wzywa Radę i Komisję do zagwarantowania, że w mandacie do negocjacji w sprawie jakiejkolwiek nowej umowy zostaną nie tylko podkreślone te wspólne interesy, lecz również zostanie ustanowiony jasny mechanizm monitorowania ich uwzględniania; 37. wzywa Radę i Komisję do nieustawania w wysiłkach zmierzających do postępów w negocjacjach między Izraelczykami a Palestyńczykami, zarówno w ramach kwartetu bliskowschodniego, jak i na obszarze konfliktu, w celu znalezienia trwałego i sprawiedliwego rozwiązania pokojowego opartego na istnieniu dwóch bezpiecznych i suwerennych państw zgodnie ze zobowiązaniami przedstawionymi w agendzie z Annapolis; uważa, że UE powinna wykorzystać w sposób maksymalny swoje wpływy finansowe, handlowe i polityczne po obydwu stronach konfliktu w celu znalezienia pokojowego rozwiązania oraz że w ramach odpowiednich forów powinna ona odgrywać rolę proporcjonalną do swojego wkładu finansowego i politycznego; 38. jest przekonany, że system nierozprzestrzeniania broni jądrowej zgodnie z Układem o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT) jest poważnie zagrożony i wzywa Radę i w szczególności dwa państwa członkowskie będące w posiadaniu broni jądrowej do wystąpienia z inicjatywą europejską w sprawie realizacji zobowiązań dotyczących rozbrojenia zawartych w art. VI NPT, zwłaszcza w świetle konferencji przeglądowej NPT w 2010 r.; sprzeciwia się zdecydowanie produkcji i rozpowszechnianiu broni masowej zagłady, czego groźba staje się realna w rosnącej liczbie krajów z powodu niemożności dokonania wyraźnego rozróżnienia między wykorzystaniem technologii jądrowych do celów energetycznych i ich zastosowaniem do produkcji broni; w tym kontekście wymienia w szczególności niepewność co do celów programu jądrowego Iranu; wzywa Iran do pełnej przejrzystości w stosunkach z Międzynarodową Agencją Energii Atomowej (MAEA) oraz do odbudowania zaufania społeczności międzynarodowej; wzywa członków Rady Bezpieczeństwa ONZ do ponownego skierowania kwestii irańskiej do Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej oraz do rozpoczęcia negocjacji bez warunków wstępnych; wzywa państwa członkowskie UE do wprowadzenia zakazu eksportu wszelkich technologii jądrowych do wszystkich krajów, które nie ratyfikowały protokołów dodatkowych do NPT; 39. jest przekonany, że UE mogłaby wnieść wkład w budowę zaufania z krajami, z którymi nie utrzymuje stosunków w oparciu o umowy lub utrzymuje je w ograniczonym zakresie, poprzez nasilenie kontaktów międzyludzkich, na przykład poprzez partnerstwo miast lub programy Erasmus Mundus; 40. oczekuje szybkiego i kompleksowego wdrożenia strategii dla Azji Środkowej; 41. potwierdza, że promowanie międzynarodowej solidarności, stabilności, pokoju oraz rozwoju demokratycznego, ludzkiego i gospodarczego, praworządności i zwalczania narkotyków musi nadal stanowić kluczowy element polityki UE wobec Afganistanu w 2008 r.; podkreśla potrzebę przywrócenia bezpieczeństwa w Afganistanie, czego nie da się uczynić jedynie przy pomocy środków wojskowych; podkreśla, że w związku z tym równie ważne jest wzmocnienie sił policyjnych w celu zaprowadzenia porządku publicznego i zintensyfikowania wysiłków na rzecz rozwoju kraju; zauważa z niepokojem stopniową intensyfikację produkcji narkotyków, przez co Afganistan znowu stał się pierwszym producentem światowym; z zadowoleniem przyjmuje rozmieszczenie EUPOL w Afganistanie oraz wzywa państwa członkowskie UE do zapewnienia misji doświadczonego i dobrze przygotowanego personelu, a ostatecznie, do jej rozszerzenia; jest zaniepokojony, że niewystarczająca koordynacja, zarówno w łonie społeczności międzynarodowej (zwłaszcza między UE a NATO), jak i w stosunkach z władzami Afganistanu poważnie utrudnia skuteczność działań na obszarze objętym konfliktem; wzywa wszystkie zainteresowane strony do podjęcia wysiłków mających na celu poprawę tej sytuacji; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje powołanie Kai Eide na stanowisko specjalnego przedstawiciela sekretarza generalnego ONZ ds. Afganistanu; 42. zaleca pogłębienie politycznych i gospodarczych stosunków z Chinami w 2008 r. pod warunkiem, że poczynione zostaną znaczące postępy w dziedzinie demokracji i praw człowieka, a Chiny uwzględnią poważne zaniepokojenie UE ich postępowaniem w Tybecie oraz utrzymany zostanie konstruktywny dialog z władzami na temat tych kwestii, zwłaszcza w związku z igrzyskami olimpijskimi w Pekinie; zwraca się do Chin o wypracowanie dalekosiężnego kompleksowego podejścia do rekonstrukcji kraju, ze szczególnym poszanowaniem różnych narodów i ich tradycji kulturalnych; ubolewa w tym kontekście z powodu braku konkretnych wyników dialogu między UE i Chinami na temat praw człowieka; 43. zaleca pogłębienie politycznych i gospodarczych stosunków z ASEAN-em w 2008 r. w oparciu o istotne postępy w dziedzinie demokracji i praw człowieka; dostrzega coraz większe znaczenie ASEAN dla stabilności i dobrobytu w regionie oraz uważa, że UE i ASEAN mają duże możliwości zacieśnienia współpracy w oparciu o postępy ASEAN w odniesieniu do integracji regionalnej, a także w dziedzinie demokracji i praw człowieka; pozostaje szczególnie zaniepokojony sytuacją w Birmie; 44. podkreśla, że w 2008 r. należy podjąć działania w następstwie decyzji podjętych na szczycie UE–Afryka, który miał miejsce w Lizbonie w grudniu 2007 r.; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje powołanie specjalnego przedstawiciela UE pełniącego jednocześnie funkcję szefa delegacji Komisji Europejskiej w Unii Afrykańskiej, znajdującej się w Addis Abebie; w związku z tym uważa, że UE we współpracy z Narodami Zjednoczonymi powinna dołożyć wszelkich starań, aby wzmocnić siły pokojowe i stabilizacyjne Unii Afrykańskiej; z zadowoleniem przyjmuje zatem misje EU w dziedzinie reformy sektora bezpieczeństwa w Demokratycznej Republice Konga i w Republice Gwinei Bissau oraz wzywa do skoordynowanego korzystania z instrumentów WPZiB oraz instrumentów wspólnotowych, takich jak instrument na rzecz stabilności; 45. oczekuje, że piąte spotkanie na szczycie między UE a krajami Ameryki Łacińskiej i Karaibów, które odbędzie się w Limie w maju 2008 r., zaowocuje pogłębieniem współpracy w ramach powołanego stowarzyszenia dwóch regionów, w tym stworzeniem proponowanego przez Parlament funduszu solidarności dwóch regionów, a także zgodnym z harmonogramem zakończeniem przed upływem 2008 r. negocjacji w sprawie układu o stowarzyszeniu Unii z Mercosurem, Wspólnotą Andyjską i Ameryką Środkową; 46. zwraca uwagę na obszerne rezolucje i sprawozdania dotyczące różnych geograficznych obszarów będących przedmiotem zainteresowania, ponieważ stanowią one wartościowy wkład w dyskusję na temat ewolucji polityki UE wobec tych obszarów geograficznych; 47. zaleca, by Unia Europejska zintensyfikowała dialog polityczny z krajami i regionami trzecimi, a zwłaszcza z największymi partnerami; w związku z powyższym przypomina o istotnej roli dyplomacji parlamentarnej jako uzupełniającym instrumencie Unii służącym utrzymaniu stosunków z krajami i regionami trzecimi, działającej głównie za pośrednictwem trzech wielostronnych zgromadzeń międzyparlamentarnych (Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP–UE, Eurośródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego (EuroMed) i Eurolatynoamerykańskiego Zgromadzenia Parlamentarnego (EuroLat)); zamierza ustanowić do 2009 r. Zgromadzenie Parlamentarne UE–Wschodnie Kraje Sąsiedzkie (Euro–Nest), by zwiększyć parlamentarny wymiar politycznego partnerstwa między Parlamentem Europejskim i krajami uczestniczącymi we wschodnim panelu europejskiej polityki sąsiedztwa; 48. ponownie wzywa państwa członkowskie UE będące również członkami Rady Bezpieczeństwa ONZ do lepszej koordynacji w ramach tego organu w celu zwiększenia skuteczności działań podejmowanych przez Unię Europejską na arenie międzynarodowej, a w dłuższej perspektywie – do podjęcia wysiłków w ramach zasadniczej reformy systemu ONZ, mających na celu uzyskanie miejsca dla UE w Radzie Bezpieczeństwa; zwraca się do stałych członków Rady Bezpieczeństwa ONZ, będących jednocześnie państwami członkowskimi UE o ściślejszą współpracę z tymi państwami czlonkowskimi UE, które nie są stałymi członkami; Skuteczność, spójność i widoczność WPZiB 49. z zadowoleniem przyjmuje usprawnienia wynikające z traktatu z Lizbony w zakresie działań zewnętrznych, WPZiB i EPBiO, która ma zostać przekształcona we wspólną politykę bezpieczeństwa i obrony; uważa, że nowy traktat znacznie zwiększa możliwości podejmowania działań na zewnątrz Unii Europejskiej oraz zwiększa jej wagę w stosunkach międzynarodowych, a także poprawia widoczność i podnosi rangę UE, jednocześnie wzmacniając jej zdolność do podejmowania działań na arenie światowej; 50. wyraża nadzieję, że traktat z Lizbony zostanie szybko ratyfikowany przez wszystkie państwa członkowskie i będzie mógł wejść w życie zgodnie z planem; gratuluje tym państwom członkowskim, które już ratyfikowały traktat lizboński; 51. wyraża zadowolenie z udoskonalenia ram instytucjonalnych Unii w dziedzinie WPZiB, głównie poprzez:
52. z zadowoleniem przyjmuje zwiększenie zakresu działań zewnętrznych Unii, w tym postanowienia dotyczące stworzenia nowej podstawy prawnej i instrumentów obejmujących obszary związane z WPZiB, takie jak jasno sprecyzowana podstawa prawna dla europejskiej polityki sąsiedztwa, ustanowienie jednolitej osobowości prawnej Unii, pilna pomoc finansowa udzielana państwom trzecim, pomoc humanitarna, sankcje stosowane wobec podmiotów innych niż państwa, polityka w zakresie przestrzeni kosmicznej, bezpieczeństwo energetyczne, zwalczanie zmian klimatycznych, zapobieganie terroryzmowi międzynarodowemu i ochrona danych osobowych; 53. podkreśla znaczenie zapewnienia spójności polityki w zakresie zewnętrznego obszaru działań Unii, w szczególności między WPZiB, WPBiO i polityką rozwoju oraz polityką handlową; w tym kontekście podkreśla ważną rolę, jaką powinni odgrywać wysoki przedstwiciel i ESDZ w dążeniu do spójności polityki; 54. przypomina, że ustanowienie prawnej osobowości Unii pociąga za sobą kwestię jej statusu w organizacjach międzynarodowych takich jak Narody Zjednoczone; uważa, że przyszły status UE w ramach ONZ powinien odpowiadać jej zaangażowaniu finansowemu i politycznemu; Traktat z Lizbony i jego wpływ na stosunki między Radą, Parlamentem i Komisją w zagadnieniach wchodzących w zakres WPZiB/WPBiO oraz na parlamentarną kontrolę WPZiB/WPBiO 55. uważa, że ustanowienie jak najbliższej współpracy między przewodniczącym Rady Europejskiej, przewodniczącym Komisji, wysokim przedstawicielem oraz prezydencją rotacyjną ma kluczowe znaczenie dla zagwarantowania, że różne funkcje pełnione przez te organy przyczyniają się do spójności i skuteczności WPZiB; 56. wzywa Radę, aby w konkretny sposób zareagowała na postulaty i uwagi wyrażone w oficjalnych publikacjach Parlamentu, w szczególności na rezolucje dotyczące przypadków łamania praw człowieka, demokracji i praworządności; 57. wzywa Radę, aby zbadała skuteczność polityki sankcji wobec niektórych okrutnych reżimów, takich jak reżim Mugabe w Zimbabwe i junta wojskowa w Birmie, oraz aby wprowadziła środki służące jej poprawie, obejmujące niezbędne mechanizmy całościowej obserwacji i wprowadzenia jej w życie; 58. zwraca się do przyszłego wysokiego przedstawiciela/wiceprzewodniczącego Komisji z prośbą o kontynuowanie praktyki stosowanej przez wysokich przedstawicieli i komisarza ds. stosunków zewnętrznych, polegającej na okresowych wystąpieniach podczas sesji plenarnych Parlamentu oraz w jego Komisji Spraw Zagranicznych, a także o podtrzymanie zwyczaju nieformalnych spotkań, aby możliwe były regularne, systematyczne i rzeczowe konsultacje z Parlamentem i jego właściwymi organami oraz o włączenie Parlamentu do procesu decyzyjnego w celu zwiększenia przejrzystości i odpowiedzialności głównych opcji WPZiB; wskazuje, że przyszły urząd wysokiego przedstawiciela/wiceprzewodniczącego Komisji będzie uzyskiwał swą legitymację bezpośrednio od Parlamentu Europejskiego; 59. podkreśla ponadto, że stosunki między Radą a Komisją muszą także zostać ponownie przeanalizowane, tak by uwzględnić ważne reformy przyszłej WPBiO oraz większe uprawnienia Parlamentu w zakresie kontroli w następstwie przeniesienia pozostałych kompetencji Unii Zachodnioeuropejskiej na UE; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje postanowienia w sprawie ściślejszej współpracy Parlamentu Europejskiego z parlamentami krajowymi; 60. domaga się przyjęcia międzyinstytucjonalnego porozumienia między Parlamentem i Radą, które określi zasady ich współpracy w zakresie działań zewnętrznych oraz zasady przekazywania sobie poufnych informacji od momentu wejścia w życie traktatu lizbońskiego; domaga się, by porozumienie ramowe między Komisją a Parlamentem zostało zaktualizowane, by uwzględnić postanowienia traktatu lizbońskiego; 61. domaga się, by przyszły wysoki przedstawiciel/wiceprzewodniczący Komisji objął swoje stanowisko wspólnie z nową Komisją UE w dniu 1 listopada 2009 r., by znaleziono rozwiązanie przejściowe na czas między wejściem w życie traktatu lizbońskiego a 1 listopada 2009 r. oraz by w pełni uzgadniano z Parlamentem kwestię mianowania przez Radę Europejską, za zgodą przewodniczącego Komisji, pierwszego wysokiego przedstawiciela/wiceprzewodniczącego Komisji, jak również kwestie związane z wszelkimi innymi czasowymi nominacjami; w związku z tym uważa, że niezbędne jest ustanowienie procedury wysłuchania ad hoc na potrzeby powołania wysokiego przedstawiciela/wiceprzewodniczącego Komisji, w ramach której Komisja Spraw Zagranicznych byłaby komisją przedmiotowo właściwą; 62. podkreśla znaczny wpływ, jaki powołanie ESDZ wywrze na zewnętrzne stosunki Unii; podkreśla potrzebę przejrzystości i demokratycznego wkładu w ten proces; przypomina, że zgodnie z art. 27 ust. 3 Traktatu UE zmienionego Traktatem z Lizbony ma prawo do wyrażenia opinii w sprawie ustanowienia europejskiej służby działań zewnętrznych; domaga się pełnego włączenia do prac przygotowawczych w tym zakresie; odsyła do przygotowywanego obecnie sprawozdania w tej sprawie; wyraża nadzieję, że powołanie ESDZ zapewni większą jasność kryteriów dotyczących powoływania i oceny specjalnych przedstawicieli UE, w tym definicji i celu ich zadań, długości mandatów, koordynacji i komplementarności w stosunku do delegacji Komisji Europejskiej; 63. wzywa przyszłego wysokiego przedstawiciela/wiceprzewodniczącego Komisji oraz Radę i Komisję do wzmocnienia współpracy z istniejącymi wielostronnymi zgromadzeniami parlamentarnymi (WZP AKP–UE, EuroMed, EuroLat i Euro–Nest, od momentu jego utworzenia), dzięki którym parlamentarzyści Unii Europejskiej spotykają się z niektórymi najważniejszymi partnerami, jako że przynosi to wyraźnie wartość dodaną w zakresie spójności i skuteczności działań zewnętrznych Unii; 64. jest zdania, że kontrola parlamentarna posiada podstawową wartość dla ESDZ; w tym kontekście zachęca Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa do ustanowienia wspólnie z Parlamentem Europejskim mechanizmu dotyczącego informacji poufnych na temat pojawiających się kryzysów lub wydarzeń dotyczących bezpieczeństwa międzynarodowego, porównywalnego do istniejących mechanizmów w szeregu parlamentów krajowych państw członkowskich UE, którego zasięg, w zależności od stopnia poufności, rozciągałby się od zamkniętych posiedzeń komisji do posiedzeń KPB i wyznaczonych członków właściwych komisji i podkomisji; 65. uważa, że przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych musi brać udział w nieformalnych posiedzeniach ministrów spraw zagranicznych państw członkowskich (posiedzenia grupy Gymnich), stosując się tym samym do ustalonej już praktyki nieformalnych posiedzeń Rady w innych dziedzinach polityki; 66. podkreśla potrzebę zapewnienia demokratycznej odpowiedzialności i przejrzystości działań podejmowanych przez Europejską Agencję Obrony; Finansowanie WPZiB/WPBiO w świetle traktatu z Lizbony 67. odnotowuje z zadowoleniem, że traktat z Lizbony wzmacnia uprawnienia budżetowe Parlamentu w odniesieniu do wszystkich wydatków UE, w tym wydatków europejskiej służby działań zewnętrznych, co stawia Parlament na równi z Radą, gdyż znosi się rozróżnienie na wydatki obowiązkowe i nieobowiązkowe i nadaje wieloletnim ramom finansowym prawnie wiążący charakter; 68. ubolewa z powodu niepotrzebnej złożoności ustaleń w odniesieniu do natychmiastowego finansowania działań podejmowanych w ramach EPBiO ze środków niepochodzących z budżetu UE; domaga się, aby wszystkie działania zewnętrzne UE (również te, które będą podejmowane w ramach przyszłej WPBiO, jednak z wyłączeniem wszelkich wydatków wojskowych) były w przyszłości finansowane ze wspólnego budżetu UE; 69. w związku z powyższym podkreśla, że należy poświęcić szczególną uwagę monitorowaniu cywilnych operacji zarządzania kryzysowego, które angażuje zasoby Rady, Komisji i państw członkowskich i wymaga od nich różnego zakresu odpowiedzialności, by zapewnić optymalną skuteczność i koordynację; 70. dostrzega korzyści wynikające ze wspólnych posiedzeń konsultacyjnych między biurem Komisji Spraw Zagranicznych, biurem Komisji Budżetowej oraz przewodniczącym Komitetu Politycznego i Bezpieczeństwa, co przewiduje wspomniane wyżej porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r.; jednocześnie popiera pomysł, by przewodniczący lub sprawozdawcy komisji parlamentarnych odpowiedzialnych za działania zewnętrzne byli włączeni w prace nowego komitetu pojednawczego dla nowej procedury budżetowej, jeżeli zostanie to uznane za konieczne w kontekście rocznej procedury; 71. w duchu wspomnianego porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r., które przewiduje ustrukturyzowany dialog między Radą a Parlamentem, zwraca się do Rady z prośbą o informowanie Parlamentu przed przyjęciem decyzji pociągających za sobą wydatki na WPZiB; 72. uważa całkowitą kwotę 1 740 mln euro, przyznaną WPZiB na lata 2007–2013, za niewystarczającą do realizacji ambitnych, specyficznych celów UE będącej ważnym podmiotem na arenie światowej; przyznaje jednocześnie, że środki finansowe przypisane WPZiB na rok 2008 w wysokości 285 mln euro stanowią zdecydowany krok naprzód w porównaniu ze środkami przypisanymi w ubiegłych latach (oraz wzrost w wysokości 125 mln euro w stosunku do roku 2007); podkreśla, że wzrostowi temu muszą towarzyszyć wzmocnione działania w zakresie kontroli parlamentarnej i lepsza współpraca z Radą; 73. przedstawi szczegółowe propozycje dotyczące finansowania i kontroli budżetowej ESDZ w kontekście przyszłego sprawozdania w tej sprawie; o 74. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu ONZ, sekretarzowi generalnemu NATO oraz przewodniczącemu Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Europejska Strategia Bezpieczeństwa oraz EPBiO |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając Europejską Strategię Bezpieczeństwa (ESB) przyjętą przez Radę Europejską w dniu 12 grudnia 2003 r., – uwzględniając Traktat z Lizbony, podpisany w Lizbonie w dniu 13 grudnia 2007 r., – uwzględniając konkluzje Prezydencji Rady Europejskiej z dnia 14 grudnia 2007 r., – uwzględniając sprawozdania dotyczące europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony (EPBiO) sporządzone przez prezydencję Rady UE z dnia 18 czerwca i 10 grudnia 2007 r., – uwzględniając wspólne posiedzenie ministrów obrony zgromadzonych w ramach Rady i rozwoju UE w dniach 19-20 listopada 2007 r., – uwzględniając konkluzje z posiedzenia Rady w dniach 19-20 listopada 2007 r., dotyczące bezpieczeństwa i rozwoju oraz EPBiO, – uwzględniając sprawozdanie madryckie przedstawione przez grupę studyjną ds. bezpieczeństwa ludzkiego w dniu 8 listopada 2007 r., – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 kwietnia 2005 r. w sprawie ESB(1), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 listopada 2006 r. w sprawie wdrożenia ESB w kontekście EPBiO(2), – uwzględniając wspólną strategię UE-Afryka przyjętą dnia 9 grudnia 2007 r. w Lizbonie i powołanie generała Pierra-Michela Joany na stanowisko specjalnego doradcy Wysokiego Przedstawiciela UE ds. afrykańskich zdolności operacyjnych w zakresie utrzymania pokoju od dnia 1 marca 2008 r., – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 września 2007 r. w sprawie operacji EPBiO w Czadzie i w Republice Środkowoafrykańskiej(3), – uwzględniając art. 45 Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0186/2008), A. mając na uwadze, że w 2007 r. i na początku 2008 r. Rada podjęła ważne decyzje operacyjne dotyczące EPBiO oraz wdrażania ESB, w tym kwestii takich jak:
B. mając na uwadze, że w 2007 r. i na początku 2008 r. osiągnięto dalsze postępy w dziedzinie potencjału EPBiO oraz wdrażania ESB, w tym:
C. mając na uwadze, że w 2007 r. i na początku 2008 r. odnotowano utrzymujące się niedociągnięcia w dziedzinach EPBiO oraz wdrażania ESB, w tym:
D. mając na uwadze, że traktat lizboński wprowadzi znaczne innowacje w dziedzinie EPBiO; E. mając na uwadze, że należy ciągle czynić starania w celu uniknięcia powielania i aby zwiększyć interoperacyjność w ramach UE, oraz mając na uwadze, że najbardziej opłacalną metodą jest dzielenie się i łączenie zasobów obronnych w celu maksymalizacji europejskiego potencjału obronnego; 1. ponownie potwierdza wnioski zawarte w poprzednich rezolucjach Parlamentu dotyczących ESB i EPBIO; Traktat lizboński 2. z zadowoleniem przyjmuje podpisanie traktatu lizbońskiego, który przyniesie znaczne innowacje w dziedzinie EPBiO, w szczególności wzmacniając biuro wysokiego przedstawiciela, ustanawiając Europejską Służbę Działań Zewnętrznych oraz wprowadzając artykuł dotyczący wzajemnej pomocy obronnej, klauzulę solidarności oraz stałą współpracę strukturalną w dziedzinie obronności i rozszerzenie tzw. "zadań petersburskich"; ma nadzieję, że proces ratyfikacji zakończy się powodzeniem i w terminie we wszystkich państwach członkowskich; gratuluje tym państwom członkowskim, które już ratyfikowały traktat lizboński; podkreśla, że Parlament będzie wypełniał swoje obowiązki wynikające z obecnie obowiązującego traktatu oraz ściśle monitorował wdrażanie wszelkich nowych zmian; 3. zwraca się do zainteresowanych państw członkowskich o przeanalizowanie możliwości i ewentualnych skutków objęcia istniejących sił wielonarodowych – takich jak Eurocorps, Eurofor, Euromarfor, żandarmeria europejska, hiszpańsko-włoski oddział wodno-lądowy, europejska grupa lotnicza, europejski zespół koordynacji sił powietrznych w Eindhoven, wielonarodowe centrum koordynacji transportu morskiego w Atenach oraz wszelkie inne oddziały i struktury odpowiednie w przypadku operacji prowadzonych w ramach EPBiO – stałą współpracą strukturalną, przewidzianą w traktacie lizbońskim; Ocena i uzupełnienie ESB 4. zwraca się do wysokiego przedstawiciela, aby przedstawił w białej księdze ocenę poczynionych postępów oraz wszelkich niedociągnięć we wdrażaniu ESB od 2003 r., obejmującą kwestie takie jak: wnioski wyciągnięte z operacji prowadzonych w ramach EPBiO; związek między zewnętrznymi i wewnętrznymi aspektami bezpieczeństwa (walka z terroryzmem); ochrona granic i krytycznej infrastruktury, w tym ochrona przed atakami cybernetycznymi; bezpieczeństwo dostaw energii jako zadanie wymagające wysiłków cywilnych, gospodarczych, technicznych i dyplomatycznych; nierozwiązane spory regionalne w sąsiedztwie UE, np. w Naddniestrzu, Abchazji, Południowej Osetii i Górskim Karabachu; wyzwania humanitarne i w dziedzinie bezpieczeństwa na kontynencie afrykańskim; skutki zmian klimatycznych i klęsk żywiołowych dla ochrony i bezpieczeństwa ludności, a także rozprzestrzenianie broni masowego rażenia; zachęca do dalszej oceny czy te zagrożenia, ryzyko i wyzwania są bezpośrednio istotne dla szeroko rozumianego europejskiego bezpieczeństwa lub czy tylko posiadają aspekt bezpieczeństwa; 5. zwraca się do wysokiego przedstawiciela o ujęcie w białej księdze propozycji dotyczących poprawy i uzupełnienia ESB, takich jak definicja wspólnych interesów europejskich w zakresie bezpieczeństwa oraz kryteria rozpoczynania misji w ramach EPBiO; ponadto zwraca się do wysokiego przedstawiciela o określenie nowych dążeń w zakresie potencjału cywilnego i wojskowego (w tym struktur dowodzenia i kontroli oraz transportu we wszystkich podmiotach europejskich zajmujących się zarządzaniem kryzysowym, w celach związanych zarówno z EPBiO, jak i z pomocą w przypadku klęsk) oraz o rozważenie wpływu traktatu lizbońskiego na EPBiO i projekty dotyczące nowego partnerstwa UE-NATO; 6. wzywa także wysokiego przedstawiciela do zajęcia się problemem "zastrzeżeń" w wyżej wymienionej białej księdze; mimo, że jest to kwestia suwerenności każdego państwa członkowskiego, uważa, że powinny one zostać ujednolicone w celu ochrony bezpieczeństwa wojsk różnych państw członkowskich przebywających w terenie; 7. jest zdania, że taka biała księga powinna stanowić punkt wyjścia do szerszej debaty politycznej prowadzonej na forum publicznym, przede wszystkim dlatego, że ESB określa podstawowe wartości i cele UE oraz odzwierciedla jej priorytety; podkreśla, że przyszła ocena ESB musi przebiegać pod większą demokratyczną kontrolą i w związku z tym w ścisłej konsultacji ze wszystkimi instytucjami UE, w tym z Parlamentem Europejskim, oraz z parlamentami krajowymi; Bezpośredni dialog w sprawie bezpieczeństwa z nową administracją USA i Kanadą 8. podkreśla, że NATO stanowi forum transatlantyckie, na którym kwestie bezpieczeństwa porusza większość państw członkowskich UE, USA i Kanada; niemniej jednak zachęca Radę i wysokiego przedstawiciela do podjęcia inicjatyw na rzecz bezpośredniego dialogu w sprawie bezpieczeństwa z przyszłą administracją USA i rządem Kanady w dziedzinach objętych zakresem kompetencji UE; proponuje, by dialog ten koncentrował się na konkretnych kwestiach, jak np. zwiększenie wiarygodności zachodnich wartości w walce z terroryzmem oraz stabilizacji i odbudowie; Cywilne zarządzanie kryzysowe i ochrona ludności 9. z zadowoleniem przyjmuje nowy cywilny cel podstawowy 2010, którego realizację rozpoczęto 1 stycznia 2008 r. i który uwzględnia wnioski wyciągnięte z poprzednich misji cywilnych prowadzonych w ramach EPBiO; 10. z zadowoleniem przyjmuje ustanowienie w ramach sekretariatu Rady jednostki CPCC, która posłuży jako cywilny odpowiednik sztabu operacyjnego UE, udzielając pomocy i wsparcia w planowaniu i realizacji misji cywilnych w ramach EPBiO, zapewniając tym samym cywilne dowództwo; wzywa do odzwierciedlenia takiej równowagi w zadaniach i strukturze administracyjnej komórki cywilno-wojskowej; 11. wzywa Radę i Komisję do przeanalizowania możliwości bardziej adekwatnego umocowania organizacyjnego, takiego jak specjalna jednostka w ramach Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych, tak aby zapewnić bardziej spójne i wszechstronne podejście do cywilnego zarządzania kryzysowego, ponad podziałami instytucyjnymi, co umożliwi lepszą koordynację wewnętrznych instrumentów UE, a także współpracę między UE i organizacjami zewnętrznymi i pozarządowymi; 12. wzywa Radę – w obliczu niezadowalającego planowania i rozmieszczenia sił EUPOL w Afganistanie – do niezwłocznego przeprowadzenia przeglądu kwestii związanych z podejmowaniem decyzji, finansowaniem i rozmieszczaniem sił w odniesieniu do misji cywilnych prowadzonych w ramach EPBiO oraz do wysunięcia konkretnych propozycji, dzięki którym podobne sytuacje nie będą powtarzały się w przyszłości; 13. uznaje wysiłki państw członkowskich zmierzające do udostępnienia personelu na misje cywilne EPBiO w dziedzinach ochrony ludności, monitoringu, wsparcia specjalnych przedstawicieli Unii Europejskiej i wsparcia misji; zauważa jednak niedociągnięcia w działaniu sił policyjnych, w praworządności i w administracji cywilnej; podkreśla znaczenie zapewnienia kompetentnego i wysoko wykwalifikowanego personelu na misje EPBiO; 14. wzywa Radę i Komisję do nasilenia współpracy w zakresie cywilnych misji EPBiO i misji granicznych UE, gdzie podział kompetencji między dwoma instytucjami jest niejasny; jest zdania, że Europejska Służba Działań Zewnętrznych przewidziana w traktacie lizbońskim powinna ułatwić to zadanie; uważa jednak, że konflikty w zakresie kompetencji mogą wciąż występować nawet w ramach traktatu lizbońskiego, co wymagałoby decyzji wysokiego przedstawiciela; 15. wzywa państwa członkowskie do prowadzenia regularnych przeglądów możliwości zapewnienia personelu misji cywilnych w ramach EPBiO oraz do zapewnienia współpracy właściwych władz krajowych w celu opracowania krajowych planów działania dotyczących ewentualnego wkładu, jak w przypadku Finlandii, w tym tworzenia procedur zapewniających perspektywy dalszego rozwoju karier uczestników takich misji oraz właściwego rozważenia rezolucji 1325 (2000) Rady Bezpieczeństwa ONZ dotyczącej obecności kobiet w mechanizmach służących zapobieganiu, zarządzaniu i rozwiązywaniu konfliktów; nalega ponadto, aby opracowano specjalne szkolenia dotyczące ochrony dzieci, zgodnie z wytycznymi UE w sprawie dzieci i konfliktów zbrojnych; 16. uważa za istotne wzmocnienie cywilnego potencjału rozwiązywania konfliktów; wzywa w związku z tym Radę i Komisję do powołania cywilnego korpusu pokojowego UE w celu zarządzania kryzysami i zapobiegania konfliktom, tak jak domagał się tego Parlament Europejski; 17. zauważa, że cenny instrument, jakim jest zespół reagowania cywilnego (CRT), pozostaje niewykorzystany i ubolewa, że eksperci CRT działają niemal wyłącznie indywidualnie, a nie, jak planowano, zespołowo, do czego przygotowały ich szkolenia; 18. z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady 2007/779/WE, Euratom z dnia 8 listopada 2007 r. ustanawiającą wspólnotowy mechanizm ochrony ludności(4) oraz decyzję 2007/162/WE, Euratom z dnia 5 marca 2007 r. ustanawiającą Instrument Finansowy Ochrony Ludności(5), mające na celu poprawę mobilizacji i koordynacji pomocy w zakresie ochrony ludności w razie poważnych sytuacji kryzysowych w UE lub poza nią; Bezpieczeństwo ludzi i aspekty bezpieczeństwa w polityce rozwoju 19. przypomina Radzie o jej wynikającej z prawa międzynarodowego odpowiedzialności za zapewnienie pełnego wyszkolenia całego personelu cywilnego i wojskowego zgodnie z międzynarodowymi normami humanitarnymi oraz za przegląd i rozwijanie odpowiednich wytycznych gwarantujących poszanowanie lokalnej ludności, kultury, a także kwestii związanych z płcią; 20. przypomina o znaczeniu praw człowieka oraz uwzględnianiu kwestii płci w głównym nurcie polityki oraz wzywa do nominowania większej liczby kandydatek na wysokie stanowiska kierownicze we Wspólnej Polityce Zagranicznej i Bezpieczeństwa (WPZiB) oraz w EPBiO, w tym stanowiska specjalnych przedstawicieli UE, a także ogólnie do ich udziału w operacjach prowadzonych w ramach EPBiO; 21. wzywa państwa członkowskie, aby nadal dążyły do wprowadzenia międzynarodowego zakazu stosowania amunicji kasetowej, dalej pracowały nad metodami wykrywania i niszczenia niewybuchów oraz aby zapewniły pomoc finansową i techniczną krajom jej potrzebującym, a także aby kontynuowały starania w celu zakończenia toczących się negocjacji w sprawie zaostrzenia światowego zakazu min lądowych, globalnego zakazu broni uranowej i światowej kontroli transferu broni konwencjonalnej; z uwagi na powyższe uważa za żenujące, że mimo faktu, iż kodeks postępowania UE w sprawie eksportu broni będzie obchodził w 2008 r. dziesiątą rocznicę powstania, nadal nie jest on prawnie wiążący, a niekontrolowany eksport broni z państw członkowskich UE wydaje się być kontynuowany bez szczególnych przeszkód, nawet do rządów w krajach, gdzie UE rozpoczyna operację EPBiO lub rozważa jej przeprowadzenie; zauważa ponadto niebezpieczeństwo, że broń ta może być transferowana przez UE przez terytoria państw członkowskich o mniej surowych kontrolach eksportu do krajów trzecich i/lub dzięki nieodpowiedzialnemu elastycznemu stosowaniu międzynarodowego zezwolenia na import; podkreśla w związku z tym, że ważne jest, aby wszystkie państwa członkowskie stosowały najwyższe standardy kontroli eksportu broni, tak aby zapobiegać sytuacji, w której broń z UE podsyca konflikty; 22. ponownie wyraża zaniepokojenie trwającym rozprzestrzenianiem broni strzeleckiej i lekkiej (SALW), co powoduje niepotrzebne ludzkie cierpienie, zaognia konflikty zbrojne i zwiększa niestabilność, ułatwia ataki terrorystyczne, podważa trwały rozwój, dobre zarządzanie i praworządność oraz przyczynia się do poważnego łamania praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego; jest zdania, że właściwa integracja strategii redukcji i kontroli SALW musi stać się integralną częścią międzynarodowych programów mających na celu zapobieganie konfliktom i budowanie pokoju po zakończeniu konfliktu; wzywa państwa członkowskie, Radę i Komisję do przekonania rządów do zawarcia ugody w sprawie wiążących przepisów służących kontroli SALW (w tym pośrednictwa i transferów) dzięki międzynarodowemu, regionalnemu i krajowemu ustawodawstwu; 23. podkreśla konieczność podjęcia przez Unię Europejską inicjatywy na rzecz wzmocnienia międzynarodowego systemu kontroli zbrojeń i przyczynienia się w ten sposób do zwiększenia realnego multilateralizmu w ramach porządku międzynarodowego; stwierdza ponadto zbieżność wysiłków na rzecz połączenia kwestii nierozprzestrzeniania w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa z ogólnymi celami strategicznymi dotyczącymi budowy bezpieczeństwa w krajach sąsiadujących z Unią Europejską; 24. jest zdania, że rozbrojenie, demobilizacja i reintegracja powinny stanowić integralną część operacji prowadzonych w ramach EPBiO, oraz wzywa Radę, aby we wszelkich stosownych przypadkach uwzględniała w mandacie operacji EPBiO niszczenie lub bezpieczne przechowywanie zdanej broni oraz zapobieganie jej nielegalnemu przekazywaniu, w związku z wnioskami wyciągniętymi z doświadczeń sił NATO SFOR/EUFOR Althea w Bośni; 25. z zadowoleniem przyjmuje pierwsze w historii wspólne posiedzenie ministrów obrony i rozwoju UE w dniu 19 listopada 2007 r., które stanowiło ważny krok w dziedzinie przeglądu problemów napotykanych przez kraje rozwijające się, wzmacniając spójność i konsekwentność krótkoterminowych działań związanych z bezpieczeństwem oraz długoterminowych działań związanych z rozwojem, prowadzonych przez UE wobec tych krajów; z zadowoleniem przyjmuje także konkluzje Rady w sprawie bezpieczeństwa i rozwoju z dnia 19 listopada 2007 r., a zwłaszcza nacisk położony w nich na analizę konfliktu i uwzględnianie sytuacji konfliktu, oraz zdecydowanie zachęca Radę i Komisję do wdrożenia tych konkluzji; 26. jest zdania, że 40. rocznica Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej obchodzona dnia 1 lipca 2008 r. powinna być postrzegana jako okazja dla UE do promowania konieczności rozbrojenia jądrowego w jej strategii przeciwko rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia, z myślą o komitetach przygotowawczych na nadchodzącą konferencję w sprawie przeglądu układu; podtrzymuje swój pogląd, że oznacza to także konieczność przedstawienia przez "uznane" potęgi nuklearne inicjatyw rozbrojeniowych, aby uczynić Europę strefą wolną do broni nuklearnej i podpisać globalną konwencję zakazującą broni jądrowej; Dyplomatyczna rola UE w stosunku do irańskiego programu jądrowego 27. podkreśla wiodącą dyplomatyczną rolę UE w sprawie irańskiego programu jądrowego, która angażuje nie tylko wysokiego przedstawiciela występującego w imieniu UE i UE3 (Francja, Niemcy i Wielka Brytania), ale także Stany Zjednoczone, Rosję i Chiny, łącząc różne interesy i stanowiska w dążeniu do wspólnego celu; potwierdza, że ryzyko rozprzestrzeniania związane z irańskim programem jądrowym jest nadal źródłem poważnego zaniepokojenia UE i społeczności międzynarodowej; podkreśla w związku z tym rezolucję z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie Iranu(6) i popiera rezolucję 1803 (2003) Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 3 marca 2008 r., a także ofertę złożoną Iranowi przez EU3 i USA, Rosję oraz Chiny dotyczącą pokojowego wykorzystania energii jądrowej, współpracy politycznej i gospodarczej, partnerstwa energetycznego, rolnictwa, środowiska naturalnego i infrastruktury, lotnictwa cywilnego oraz współpracy na rzecz rozwoju w zakresie pomocy gospodarczej, socjalnej i humanitarnej; Transport, komunikacja i wywiad 28. z żalem przyjmuje opóźnienie dostaw i wzrost kosztów samolotu transportowego dalekiego zasięgu A4000M oraz brak dostępnych i operacyjnych helikopterów transportowych bliskiego zasięgu; 29. popiera prace Europejskiej Agencji Obrony (EAO) dotyczące transportu strategicznego i wzywa państwa członkowskie do bardziej zdecydowanych działań na rzecz skompensowania niedostatków; z zadowoleniem przyjmuje środki przejściowe, takie jak SALIS (rozwiązania tymczasowe w zakresie strategicznego transportu powietrznego) oraz zachęca do rozwoju operacyjnej koncepcji łączenia potencjału; 30. z zadowoleniem przyjmuje propozycję Wielkiej Brytanii, aby dzielono się informacjami o dostępności helikopterów na misje UE w celu lepszej koordynacji flot; 31. z zadowoleniem przyjmuje francusko-niemiecki projekt dotyczący ciężkiego helikoptera transportowego, jednak jest również świadomy złożonych przyczyn niedoboru dostępnych i operacyjnych helikopterów, które to przyczyny są związane głównie z wysokim kosztem lotów i utrzymania; zachęca Radę do zbadania możliwości wypełnienia tej luki w najbliższej przyszłości poprzez wspólne działanie lub wsparcie państw członkowskich w remoncie i modernizacji helikopterów rosyjskiej produkcji, a także utworzenie ośrodka szkoleń w zakresie obsługi helikopterów; powtarza, że, zasadniczo, jedną z głównych przeszkód w modernizacji i przekształceniu europejskich sił zbrojnych, które umożliwiałyby im skuteczne zmierzenie się z wyzwaniami w zakresie bezpieczeństwa w XXI w., nie jest poziom wydatków na obronność, lecz raczej brak współpracy, brak jasnego podziału zadań i specjalizacji, oraz powielanie i fragmentacja produkcji zbrojeniowej i zamówień, co zwiększa ryzyko braku interoperacyjności między armiami; wzywa jednak państwa członkowskie, aby rozważyły opcję zwiększenia wydatków na obronę z konkretnym przeznaczeniem na umożliwienie efektywnego wykorzystania nabytych helikopterów; 32. wzywa Radę i Komisję do informowania Parlamentu o bieżących inicjatywach mających na celu rozwiązanie problemu braku potencjału w kluczowych dziedzinach, takich jak helikoptery i jednostki wsparcia medycznego, oraz do wysuwania wspólnych projektów finansowych dotyczących gwarantowanego dostępu do takiego potencjału zarówno w celach humanitarnych, jak i związanych z EPBiO; 33. z zadowoleniem przyjmuje opracowany przez EAO projekt radiostacji programowalnej, który niesie możliwość poprawy komunikacji między władzami cywilnymi i wojskowymi w sytuacjach kryzysowych; 34. wzywa państwa członkowskie do intensyfikacji wymiany informacji wywiadowczych – prowadzonej poprzez wspólne centrum sytuacyjne UE; uważa, że należy uwzględnić specjalne środki dotyczące nowych zagrożeń nieobjętych ESB, takich jak bezpieczeństwo dostaw energii i skutki zmian klimatycznych dla bezpieczeństwa; Zdolności wojskowe 35. jest zdania, że grupy bojowe są instrumentem wspomagającym państwa członkowskie w przekształcaniu sił zbrojnych, wzmacnianiu interoperacyjności oraz ustanawianiu wspólnej kultury strategicznej w dziedzinie obrony; zauważa, że grupy bojowe dotąd nie były używane, z uwagi m.in. na wąsko określone zasady ich rozmieszczenia, oraz wyraża ubolewanie, że obecna koncepcja grup bojowych nie rozwiązała problemu formowania sił zbrojnych do celów konkretnych operacji; jest zdania, że w celu uniknięcia rozrzutnego powielania struktur wojskowych, należy pilnie wyjaśnić tę kwestię; 36. zdaje sobie sprawę z faktu, że formowanie sił zbrojnych jest przede wszystkim kwestią woli politycznej i wspólnej oceny; wzywa Radę do rozważenia możliwości ulepszeń w zakresie formowania sił zbrojnych, np. poprzez dalszy rozwój koncepcji grup bojowych, prowadzący do utworzenia szerzej zakrojonych wspólnych stałych sił zadaniowych UE, lub poprzez prowadzenie bardziej obszernego wykazu zdolności dostępnych w ramach celu podstawowego, tak aby możliwe było sprawne formowanie sił odpowiednich do okoliczności, w jakich prowadzona jest dana misja; 37. wzywa do utworzenia w centrum operacyjnym UE stałych zdolności planistycznych i operacyjnych w celu prowadzenia operacji wojskowych w ramach EPBiO; 38. proponuje, aby umieścić Eurocorps jako stały oddział pod dowództwem UE i zachęca wszystkie państwa członkowskie do wniesienia do niego swojego wkładu; 39. wzywa do dalszej poprawy interoperacyjności między krajowymi siłami zbrojnymi UE; ubolewa z powodu istniejącej niejednorodności szkolenia i wyposażenia różnych sił zbrojnych państw członkowskich i apeluje o program wojskowy "Erasmus" obejmujący wspólne szkolenie personelu wojskowego, który brałby udział w operacjach; 40. przypomina, że sukces operacji EPBiO zależy od odpowiedniego wyposażenia i zaopatrzenia personelu wojskowego; wzywa Radę do opracowania wspólnych norm opieki medycznej i opieki na misjach; jest zdania, że takie wspólne normy i regularna wymiana najlepszych praktyk, koordynowane na przykład przez sztab wojskowy UE, pomogłyby poszczególnym państwom członkowskim w działaniach na rzecz rozwoju potencjału, a co za tym idzie, zapewniłyby z czasem sprawne siły zbrojne; 41. wyraża ubolewanie, że ustanowienie EAO nastąpiło zbyt późno, aby zapobiec utworzeniu trzech różnych krajowych programów dotyczących bezzałogowych pojazdów latających w miejsce jednego europejskiego programu, umożliwiając tym samym niektórym przedsiębiorstwom zaangażowanie się w więcej niż jeden projekt, a co za tym idzie kilkakrotne zainkasowanie pieniędzy podatników, a także nie pozostawiając EAO innej alternatywy jak tylko praca nad włączeniem bezzałogowych statków powietrznych do regulowanej przestrzeni powietrznej; wyraża swoje poparcie dla jednego europejskiego projektu satelitarnego, czy to w dziedzinie wywiadu, czy komunikacji; 42. z zadowoleniem przyjmuje pakiet obronny Komisji, w szczególności jej wnioski w sprawie dyrektywy o zamówieniach publicznych na sprzęt obronny oraz dyrektywy w zakresie wewnątrzwspólnotowych dostaw sprzętu obronnego; wyraża opinię, że są to niezbędne kroki w celu zapewnienia personelowi wojskowemu na szczeblu krajowym i unijnym możliwie najlepszego interoperacyjnego sprzętu; 43. z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie Rady Sterującej EAO z dnia 14 maja 2007 r., zwłaszcza jej apel o zmniejszenie zależności od źródeł pozaeuropejskich w zakresie kluczowych technologii obronnych oraz podkreślenie konieczności korzystania przez UE z autonomii i suwerenności operacyjnej; Finansowanie misji EPBiO 44. podkreśla, że rosnąca rola UE, zwłaszcza z uwagi na misje cywilne EPBiO, stwarza zapotrzebowanie na coraz większe środki budżetowe WPZiB, wymaga zatem większego i bardziej terminowego przepływu informacji z Rady, tak aby umożliwić Parlamentowi przygotowanie decyzji w sprawie budżetu rocznego; 45. zachęca Radę i Komisję do opracowania wniosków umożliwiających elastyczne procedury zamówień odpowiednie dla misji cywilnych EPBiO, które bardzo często wymagają szybkich decyzji; wnioski te zostałyby rozpatrzone i zatwierdzone przez Parlament, Radę i Komisję; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja niedawno udostępniła szkolenia w zakresie zamówień i procedur finansowych personelowi misji EPBiO; 46. ubolewa z powodu niepotrzebnej złożoności ustaleń zawartych w art. 28 traktatu UE w odniesieniu do natychmiastowego finansowania spoza budżetu UE działań w ramach WPBiO; nalega na pełne wdrożenie Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(7) oraz przewidzianego w nim dialogu strukturalnego między Radą i Parlamentem; w dłuższej perspektywie wzywa do przeniesienia mechanizmu "Athena" do WPZiB, zachowując przy tym jego elastyczność; 47. wzywa do przeprowadzenia zgodnie z perspektywą finansową 2007-2013 przeglądu śródokresowego dotyczącego spójności i komplementarności wykorzystania instrumentów zewnętrznych UE (budżetu WPZiB, instrumentu na rzecz stabilności, instrumentu współpracy na rzecz rozwoju oraz instrumentu europejskiej polityki sąsiedztwa) w ramach szeregu akcji (wojskowych i cywilnych) UE w zakresie zarządzania kryzysowego; EPBiO a kontrola parlamentarna 48. podkreśla, że dzięki swoim kontaktom z parlamentami krajowymi (konferencja przewodniczących komisji spraw zagranicznych, konferencja przewodniczących komisji obrony, Zgromadzenie Parlamentarne NATO) oraz dzięki przyszłemu wdrożeniu protokołu do traktatu lizbońskiego w sprawie roli parlamentów krajowych Parlament Europejski stanowi na szczeblu europejskim właściwy organ do prowadzenia kontroli parlamentarnej, monitoringu i nadzoru nad EPBiO; 49. w świetle nowych możliwości WPZiB i EPBiO, które mają się stać Wspólną Polityką Bezpieczeństwa i Obrony, stworzoną przez traktat lizboński, pragnie zachęcić odpowiednie komisje Parlamentu Europejskiego i parlamentów krajowych oraz Zgromadzenie Parlamentarne NATO do ściślejszej współpracy; 50. zachęca Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa do ustanowienia wspólnie z Parlamentem mechanizmu wymiany informacji poufnych dotyczących pojawiających się konfliktów lub wydarzeń mających znaczenie dla bezpieczeństwa międzynarodowego, podobnego do istniejących mechanizmów w szeregu parlamentów krajowych państw członkowskich, który – w zależności od stopnia poufności – obejmowałby zamknięte spotkania komisji aż po posiedzenia Komitetu Politycznego i Bezpieczeństwa z wyznaczonymi członkami właściwych komisji i podkomisji; 51. podkreśla, że przed rozpoczęciem jakiejkolwiek operacji EPBiO (w tym zaangażowaniem grupy bojowej) Parlament powinien nadal w ścisłym porozumieniu z parlamentami krajowymi przyjmować rekomendacje lub rezolucje w celu przedłożenia stanowiska Parlamentu Europejskiego przed operacją EPBiO; jest zdania, że w celu zapewnienia elastyczności, gdy Parlament nie odbywa posiedzenia plenarnego lub gdy konieczne jest szybkie rozmieszczenie sił, należy w taki sposób zmienić jego Regulamin, aby dawał przedmiotowo właściwej komisji uprawnienia do przyjęcia w jego imieniu zalecenia lub rezolucji; 52. zwraca się do Rady, aby we wspólnym działaniu zatwierdzającym operację EPBiO zamieszczała odniesienie do zalecenia lub rezolucji Parlamentu, wykazując w ten sposób, że poszukuje poprzez decyzje parlamentarne dodatkowej legitymacji demokratycznej dla swych działań zewnętrznych; Stosunki UE-NATO 53. ubolewa z powodu sprzeciwu Turcji wobec realizacji strategicznej współpracy UE-NATO opartej na porozumieniu "Berlin Plus" i wykraczającej poza nie; jest zaniepokojony z powodu negatywnych skutków tego sprzeciwu na ochronę personelu UE przebywającego, zwłaszcza, na misji EUPOL w Afganistanie i misji EULEX w Kosowie, oraz wzywa do wycofania przez Turcję tych zastrzeżeń w możliwie najkrótszym terminie; 54. waża, że umieszczenie systemu antyrakietowego w Europie w obecnym czasie może utrudnić międzynarodowe starania na rzecz rozbrojenia; wyraża zaniepokojenie zawieszeniem przez Rosję realizacji jej zobowiązań wynikających z Traktatu o konwencjonalnych siłach zbrojnych w Europie, co wzbudziło obawy o strategiczną równowagę w Europie; podkreśla, że obydwie kwestie dotyczą bezpieczeństwa wszystkich krajów w Europie i nie powinny być w związku z tym przedmiotem wyłącznie dwustronnych rozmów między Stanami Zjednoczonymi i poszczególnymi krajami europejskimi; wzywa Radę i państwa członkowskie do utworzenia, wraz z NATO, ram służących uwzględnieniu jak największej liczby europejskich krajów w debacie; zachęca Radę i NATO do oceny szacunkowych przyszłych zagrożeń jądrowych ze strony niektórych krajów oraz niebezpieczeństwa nowego wyścigu zbrojeń w Europie i do zaproponowania adekwatnej wielostronnej reakcji, z możliwością uwzględnienia proponowanego amerykańskiego systemu antyrakietowego w ramach NATO; 55. uważa Unię Europejską i NATO za wzajemnie się uzupełniające, i wzywa do ścisłej współpracy między nimi; o 56. zobowiązuje swojego Pzewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Zgromadzeniu Parlamentarnemu NATO oraz sekretarzom generalnym ONZ, NATO, Unii Afrykańskiej, OBWE, OECD oraz Rady Europy.
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Szczyt UE-Stany Zjednoczone |
| |||||||||||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie stosunków transatlantyckich, a zwłaszcza dwie rezolucje z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie poprawy stosunków UE-USA w ramach porozumienia o partnerstwie transatlantyckim(1) oraz w sprawie transatlantyckich stosunków gospodarczych między UE i Stanami Zjednoczonymi(2), a także swoją rezolucję z dnia 25 kwietnia 2007 r. w sprawie stosunków transatlantyckich(3), – uwzględniając deklarację transatlantycką w sprawie stosunków UE-USA z 1990 r. i nową agendę transatlantycką z 1995 r., – uwzględniając deklaracje Unii Europejskiej i Stanów Zjednoczonych z dnia 26 czerwca 2004 r. w sprawie walki z terroryzmem i z dnia 20 czerwca 2005 r. w sprawie wzmocnienia wzajemnej współpracy w dziedzinie nierozprzestrzeniania broni masowego rażenia i zwalczania terroryzmu, – uwzględniając nadchodzący szczyt UE-USA w dniu 10 czerwca 2008 r. w Brdzie oraz rezultaty szczytu UE-USA, który odbył się w dniu 30 kwietnia 2007 r. w Waszyngtonie, – uwzględniając wspólne oświadczenia 63. Transatlantyckiego Dialogu Ustawodawców z października 2007 r. i 64. Transatlantyckiego Dialogu Ustawodawców z maja 2008 r., – uwzględniając deklarację ze szczytu Rady Północnoatlantyckiej w Bukareszcie w dniu 3 kwietnia 2008 r., – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 maja 2008 r. w sprawie Transatlantyckiej Rady Gospodarczej (4), – uwzględniając dokument Wysokiego Przedstawiciela i Komisji Europejskiej dla Rady Europejskiej zatytułowany "Zmiany klimatu a bezpieczeństwo międzynarodowe" (z dnia 14 marca 2008 r.), – uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1803 (2008), 1696 (2006), 1737 (2006) i 1747 (2007) w sprawie irańskiego programu jądrowego, – uwzględniając konkluzje Prezydencji Rady Europejskiej w Brukseli z dnia 16 i 17 grudnia 2004 r., a w szczególności sekcje zatytułowane "Porządek międzynarodowy budowany w oparciu o skuteczny multilateralizm" i "Partnerska współpraca", – uwzględniając swoje rezolucje w sprawie zmian klimatycznych, w szczególności z dnia 16 listopada 2005 r.(5), 26 października 2006 r.(6) i 14 lutego 2007 r.(7), – uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu, A. mając na uwadze, że partnerstwo UE-USA jest podstawą działań zewnętrznych Unii i opiera się na wspólnych wartościach, takich jak wolność, demokracja, prawa człowieka, praworządność, a także wspiera stabilne gospodarki i trwały rozwój, B. mając na uwadze, że Unia Europejska i Stany Zjednoczone odgrywają kluczową rolę w gospodarce i polityce światowej i ponoszą wspólną odpowiedzialność za promowanie pokoju, demokracji i stabilności na świecie oraz za rozwiązywanie globalnych problemów gospodarczych, w szczególności kryzysów na rynkach finansowych, nierównowagi handlowej i walutowej oraz kryzysów kredytowych w niektórych najuboższych krajach, C. mając na uwadze, że skutki zmian klimatycznych, takie jak terytorialne konflikty związane z zasobami, rosnące ceny żywności i migracja, są zagadnieniami wysoce niepokojącymi obywateli i przywódców państw UE; mając na uwadze, że jak podaje Międzynarodowa Agencja Energetyczna, światowe zapotrzebowanie na energię wzrośnie o 50-60% do roku 2030, D. mając na uwadze, że zarówno UE, jak i Stany Zjednoczone mogą i powinny odgrywać wiodącą rolę w skali międzynarodowej w przeciwdziałaniu zmianom klimatu, E. mając na uwadze, że światowy popyt na żywność rośnie szybciej niż jej podaż także z powodu rosnącego popytu w gospodarkach wchodzących, takich jak Indie i Chiny, zwłaszcza na mięso i produkty mleczne, a zatem także na pasze; mając na uwadze, że jak podaje Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), obecne dopłaty USA do przerobu kukurydzy na etanol przyczyniły się do zwiększenia cen żywności w skali światowej, co najpoważniej odbija się na najuboższych krajach świata, F. mając na uwadze, że w większości krajów rozwijających się przeważająca część milenijnych celów rozwoju nie zostanie zrealizowana do 2015 r., G. mając na uwadze konsensus w UE w sprawie ożywienia i wzmocnienia Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT) w okresie poprzedzającym nadchodzącą konferencję poświęconą przeglądowi układu, która odbędzie się w 2010 r., H. mając na uwadze, że przywódcy Izraela i Palestyny zgodzili się w Annapolis na ponowne podjęcie negocjacji w celu zawarcia porozumienia przed końcem 2008 r.; mając na uwadze, że wysiłki zmierzające do przywrócenia stabilności na Bliskim Wschodzie poprzez działania na rzecz pokoju, demokracji i poszanowania praw człowieka wymagają ścisłej współpracy pomiędzy UE a Stanami Zjednoczonymi, również w ramach Kwartetu Bliskowschodniego, a także współpracy z Ligą Państw Arabskich, I. mając na uwadze, że ścisła współpraca pomiędzy UE a Stanami Zjednoczonymi w Kosowie ma podstawowe znaczenie dla stabilności i rozwoju Bałkanów Zachodnich; mając na uwadze, że Stany Zjednoczone zobowiązały się zasadniczo do udziału w tej kluczowej misji EPBiO w zakresie praworządności w Kosowie (EULEX), przewidując wysłanie ok. 80 funkcjonariuszy policji, 2 sędziów i 4-6 prokuratorów, J. mając na uwadze, że w walce z terroryzmem międzynarodowym należy podkreślić, jak ważne jest pełne poszanowanie prawa międzynarodowego i traktatów w dziedzinie praw człowieka i podstawowych wolności, K. mając na uwadze, że w historycznym głosowaniu Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło w dniu 18 grudnia 2007 r. rezolucję w sprawie moratorium na wykonywanie kary śmierci, popartą przez sojusz międzyregionalny, w tym UE; wyrażając głębokie zaniepokojenie z powodu utrzymania kary śmierci w wielu stanach Stanów Zjednoczonych, L. mając na uwadze, że wspólne transatlantyckie stosunki gospodarcze leżą w obopólnym interesie UE i Stanów Zjednoczonych oraz że do wzmocnienia rynku transatlantyckiego wymagane jest spójne kierownictwo polityczne; popierając trwające prace Transatlantyckiej Rady Gospodarczej z nadzieją, że stanie się ona jednym z fundamentów relacji UE-USA, M. mając na uwadze, że należy szerzyć w świecie wolność i demokrację i podejmować związane z nimi wyzwania, jak bezpieczeństwo międzynarodowe, likwidacja ubóstwa, wspieranie rozwoju, potrzeba ogólnoświatowych wysiłków w zakresie rozbrojenia, ochrona praw człowieka, stawianie czoła globalnym zagrożeniom zdrowia, kwestie ochrony środowiska, bezpieczeństwo energetyczne, zwalczanie terroryzmu międzynarodowego i przestępczości zorganizowanej oraz nierozprzestrzenianie broni masowego rażenia; mając na uwadze, że zgodnie z europejską strategią bezpieczeństwa partnerstwo transatlantyckie i NATO są bardzo istotne dla wspólnego bezpieczeństwa, N. mając na uwadze, że w interesie obydwu partnerów leży jednomyślne stawianie czoła wspólnym zagrożeniom i wyzwaniom w oparciu o istniejące międzynarodowe traktaty i skuteczne funkcjonowanie instytucji międzynarodowych, a w szczególności systemu ONZ, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych, O. mając na uwadze, że w ciągu kilku ostatnich lat szereg porozumień podjętych ze względu na wymagania amerykańskie i przyjętych bez żadnego udziału Parlamentu – zwłaszcza porozumienie w sprawie PNR, memorandum dotyczące SWIFT, a także istnienie amerykańskiego systemu automatycznego naprowadzania (ATS) – doprowadził do niepewności prawnej w odniesieniu do niezbędnych gwarancji ochrony danych dotyczących udostępniania i przekazywania danych między UE i USA dla celów walki z terroryzmem, Aspekty transatlantyckie w ogólności 1. w świetle nadchodzących wyborów prezydenckich w Stanach Zjednoczonych oczekuje na współpracę z nowym prezydentem Stanów Zjednoczonych i wyraża nadzieję na wzmożone zaangażowanie Stanów Zjednoczonych w idee wielostronności oraz ogólnoświatowego pokoju i demokracji; jest zdania, że należy wzmocnić partnerstwo UE-USA w kwestiach newralgicznych, takich jak światowe wyzwania, którymi są ubóstwo i zmiany klimatu; ma jednak świadomość istniejących po obu stronach Atlantyku rozbieżności w pewnych kwestiach, jak Międzynarodowy Trybunał Karny, metody stosowane w walce z terroryzmem i Protokół z Kioto do Ramowej Konwencji ONZ w sprawie zmian klimatu; ma nadzieję, że następny prezydent Stanów Zjednoczonych zaangażuje swoją administrację w rozwiązywanie tych problemów; 2. wzywa UE i Stany Zjednoczone do ściślejszej współpracy nad szeregiem wspólnych wyzwań politycznych, szczególnie na Bliskim Wschodzie, w Iranie, Iraku, Kosowie i Zachodnich Bałkanach, Afganistanie i Afryce, oraz do współpracy na rzecz stworzenia środowiska międzynarodowego sprzyjającego poprawie bezpieczeństwa oraz sytuacji praw człowieka w takich miejscach, jak Birma i Zimbabwe, poprzez stałe poruszanie tych kwestii na wszystkich odnośnych forach, w tym w Radzie Bezpieczeństwa ONZ; wzywa do wspólnego stanowiska w stosunkach z innymi największymi partnerami geopolitycznymi; Zmiany klimatu 3. stanowczo zachęca obu partnerów do uzgodnienia wspólnego podejścia do ograniczenia zmian klimatu, którego ogólnym celem będzie ograniczenie wzrostu temperatury do 2°C w stosunku do poziomu przed uprzemysłowieniem poprzez sprawiedliwy udział w redukcji emisji gazów cieplarnianych krajów rozwiniętych oraz rozwijających się, zgodnie z ich odmiennymi zadaniami i odpowiednimi możliwościami; uznaje odpowiedzialność krajów rozwiniętych za objęcie przywództwa w tym zakresie; przyjmuje z zadowoleniem zobowiązania głównych kandydatów w amerykańskich wyborach prezydenckich do rozwiązania kwestii emisji gazów cieplarnianych w USA i wypracowania do 2009 r. międzynarodowego porozumienia w celu zapobiegania niebezpiecznym zmianom klimatu; 4. apeluje do Stanów Zjednoczonych o dołożenie wszelkich starań, aby zakończyć prace nad krajowym ustawodawstwem dotyczącym klimatu przed konferencją ONZ w Kopenhadze w grudniu 2009 r.; ponadto zachęca USA, aby nie ustawały w wysiłkach na rzecz ustanowienia systemu handlu emisjami CO2, który w przyszłości mógłby zostać połączony z systemem handlu emisjami UE, ponieważ środowisko i przemysł skorzystają najbardziej, jeżeli powstające mechanizmy rynku węgla na całym świecie będą ze sobą zgodne oraz będą współdziałać; w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem przepis zawarty w najnowszych projektach wniosków w sprawie unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji, który zezwala na przyłączanie się do innych obowiązkowych systemów handlu emisjami, w tym systemów szczebla niższego niż krajowy; w tym kontekście uznaje za pozytywne powstanie regionalnych systemów handlu emisjami CO2 w Stanach Zjednoczonych; 5. przyjmuje z zadowoleniem ww. sprawozdanie Wysokiego Przedstawiciela i Komisji na temat wpływu zmian klimatu na bezpieczeństwo; domaga się, aby na szczycie UE-USA potraktowano tę kwestię w sposób priorytetowy, korzystając z osiągnięć konferencji, która odbyła się w grudniu 2007 r. na Bali; wzywa UE i Stany Zjednoczone do współpracy na rzecz podpisania w 2009 r. ambitnego porozumienia dotyczącego okresu po roku 2012, obejmującego działania na szczeblu międzynarodowym w zakresie zarówno łagodzenia skutków zmian klimatu, jak i dostosowywania się do tych zmian; zauważa również z zainteresowaniem omawiane w Kongresie USA propozycje utworzenia międzynarodowego funduszu czystej technologii i zachęca Komisję do podjęcia dialogu z administracją USA w tej sprawie; Terroryzm i prawa człowieka 6. wyraża zaniepokojenie, że samo istnienie więzienia w Zatoce Guantanamo oraz praktyki arbitralnych aresztowań i wydawania więźniów w trybie nadzwyczajnym nadal stanowią negatywny sygnał co do sposobu prowadzenia walki z terroryzmem; ; nalega, aby Rada wydała jasne i zdecydowane oświadczenie, wzywające rząd USA do zakończenia praktyk samowolnych aresztowań i wydawania więźniów w trybie nadzwyczajnym, oraz aby zwróciła się do rządu USA o osądzenie lub zwolnienie pozostałych zatrzymanych oraz do ich repatriacji i przyznania im zadośćuczynienia przy pełnym poszanowaniu prawa i norm międzynarodowych oraz o udzielenie wyjaśnień w kwestii istnienia tajnych więzień poza terytorium USA 7. wyraża ubolewanie z powodu decyzji administracji amerykańskiej o zbudowaniu nowego kompleksu więziennego w Afganistanie, obawiając się, że Stany Zjednoczone mogą kontynuować w przyszłości praktyki przetrzymywania więźniów przez lata poza swoimi granicami; 8. ponownie wzywa Radę oraz Komisję do ostatecznej realizacji zaleceń skierowanych do nich przez komisję tymczasową do zbadania sprawy rzekomego wykorzystania krajów europejskich przez CIA do transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów; 9. wzywa Stany Zjednoczone do natychmiastowego zniesienia systemu wizowego i do równego traktowania wszystkich obywateli państw członkowskich UE na zasadzie pełnej wzajemności; w tym kontekście przyjmuje z zadowoleniem podjęcie rozmów UE-USA na temat nowych amerykańskich warunków w zakresie bezpieczeństwa celem ustanowienia systemu bezwizowego; uważa, że negocjacje te muszą być przejrzyste, oparte na wzajemności i prowadzone w poszanowaniu przepisów UE dotyczących ochrony danych; 10. przyjmuje z zadowoleniem uznanie przez Stany Zjednoczone kompetencji Wspólnoty Europejskiej do negocjacji takiego porozumienia i zwraca uwagę, że kwestie leżące w kompetencjach UE, takie jak sprawy związane z bezpieczeństwem (w tym wymiana danych dotyczących pasażerów, ekstradycja i wzajemna pomoc prawna), powinny być negocjowane z Radą, natomiast z państwami członkowskimi jedynie w zakresie dotyczącym ich własnych obywateli; 11. podkreśla, że wymiana danych i informacji może stanowić cenne narzędzie w międzynarodowej walce z terroryzmem oraz związaną z nim przestępczością, ale zauważa, że udostępnianie danych osobowych musi odbywać się we właściwych ramach prawnych, zawierających jasne zasady i warunki, zapewniających odpowiednią ochronę prywatności i swobód obywatelskich poszczególnych obywateli oraz przewidujących w razie konieczności mechanizmy odwoławcze, a także że taka wymiana danych powinna opierać się na wiążącym porozumieniu międzynarodowym przy pełnym zaangażowaniu Parlamentu i Kongresu Stanów Zjednoczonych; podkreśla, że konieczna wymiana danych powinna być zgodna z istniejącym porozumieniem UE-USA w sprawie ekstradycji i wzajemnej pomocy prawnej oraz przestrzegać przepisów WE i UE dotyczących ochrony danych oraz że powinna jej towarzyszyć koordynacja pomiędzy agencjami wywiadu i organami ścigania – w stosownych przypadkach nawet na poziomie operacyjnym – oraz współpraca sądownicza na mocy porozumienia UE-USA w sprawie ekstradycji i wzajemnej pomocy prawnej; 12. podkreśla znaczenie poszanowania praw podstawowych i praworządności w walce z terroryzmem i przestępczością zorganizowaną oraz wzywa Komisję do informowania Parlamentu o postępach w negocjacjach dotyczących ram współpracy euroatlantyckiej, szczególnie o ochronie danych osobowych i prywatności; wzywa do pilnego opracowania w ramach Transatlantyckiej Rady Gospodarczej globalnych standardów ochrony danych w celu zagwarantowania wysokiego poziomu ochrony danych osobowych i pewności prawnej przedsiębiorstw; 13. wzywa rządy państw UE i Stanów Zjednoczonych do wystąpienia w ramach ONZ z inicjatywą mającą na celu zreformowanie istniejącej praktyki tworzenia list sankcji, w tym ustanowienie odpowiednich procedur dotyczących sprawiedliwego przesłuchania, uzasadniania i skutecznej obrony prawnej oraz odszkodowania; podkreśla jednocześnie potrzebę poprawy procedury "czarnej listy" UE; Rozprzestrzenianie broni jądrowej, obrona rakietowa, kontrola zbrojeń i NATO 14. potwierdza swoje pełne poparcie dla rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie Iranu przyjętej w świetle art. 41 rozdziału VII Karty ONZ i wzywa UE i Stany Zjednoczone do porozumienia się co do wspólnej strategii, która przekona Teheran do przestrzegania rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ; 15. przyjmuje z zadowoleniem ścisłą współpracę między UE i Stanami Zjednoczonymi w irańskiej kwestii jądrowej, co doprowadziło w dniu 3 marca 2008 r. do przyjęcia przez Radę Bezpieczeństwa ONZ ww. rezolucji 1803 (2008), która nakłada nowe sankcje na Iran; biorąc pod uwagę sukces dyplomatyczny, jaki Stany Zjednoczone odniosły w negocjacjach z Koreą Północną, wzywa je do bezpośredniego udziału, wraz z UE, w negocjacjach z Iranem, gdyż mają one możliwość zaoferowania dodatkowych gwarancji bezpieczeństwa uwzględniających obawy Iranu w kwestii bezpieczeństwa; podkreśla znaczenie współpracy ze Stanami Zjednoczonymi, Rosją, Chinami i krajami niezaangażowanymi w celu rozważenia uzupełniających koncepcji osiągnięcia kompleksowego porozumienia z Iranem w sprawie jego infrastruktury jądrowej i jej wykorzystania; 16. przyjmuje z zadowoleniem niedawną inicjatywę krajów członkowskich Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych i Niemiec (tzw. P5+1) dotyczącą przedstawienia Iranowi pakietu zachęt w celu przekonania go do wstrzymania programu wzbogacania uranu; w celu znalezienia wyjścia z sytuacji wzywa Stany Zjednoczone do rozpoczęcia negocjacji z Iranem w granicach zasad i obowiązków określonych w Układzie o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej; 17. wzywa do wzmocnienia międzynarodowego systemu układów i systemów w walce z rozpowszechnianiem broni masowego rażenia; podkreśla potrzebę zacieśnienia współpracy między UE i Stanami Zjednoczonymi w zwalczaniu terroryzmu i rozprzestrzeniania broni masowego rażenia, zgodnie z prawem międzynarodowym, oraz konieczność wsparcia przez obie strony roli, jaką ONZ musi odgrywać w tych dziedzinach; wzywa Radę do omówienia ze swoimi amerykańskimi odpowiednikami metod pozytywnego podejścia do komitetów przygotowawczych przyszłego Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej jako pierwszej szansy wzmocnienia światowego systemu nierozprzestrzeniania broni jądrowej w okresie poprzedzającym konferencję przeglądową NPT w 2010 r.; podkreśla potrzebę przedyskutowania na szczycie szeregu inicjatyw w zakresie rozbrojenia jądrowego w oparciu o "13 praktycznych kroków" uzgodnionych jednomyślnie na konferencji przeglądowej NPT w 2000 r.; ma nadzieję, że na szczycie tym administracja USA wyrazi wolę przyjęcia wraz z UE wspólnej strategii mającej na celu poczynienie postępów na drodze do rozbrojenia zarówno w zakresie broni masowego rażenia, jak i broni konwencjonalnej; wzywa UE i Stany Zjednoczone, aby uniknęły ewentualnej próżni regulacyjnej w perspektywie przeglądu głównych porozumień w sprawie rozbrojenia, których odnowienie przewidziane jest na lata 2009-2010; wyraża nadzieję, że niezwykle istotne porozumienia podpisane z Rosją w latach 1999, 2000 i 2001 zostaną utrzymane w mocy; wzywa ponadto USA do ratyfikowania Traktatu o całkowitym zakazie prób z bronią jądrową, co będzie znaczącym krokiem w kierunku zmniejszenia operacyjnego znaczenia broni jądrowej; 18. wzywa państwa członkowskie UE oraz USA do wspólnych prac nad nowymi pomysłami, pozwalającymi na ponowne zdefiniowanie i umocnienie partnerstwa UE-NATO, wykraczającego poza umowę Berlin Plus, mając na uwadze potrzebę ściślejszej współpracy w Afganistanie; jest zdania, że działania na rzecz dostosowania i ulepszenia europejskiej strategii bezpieczeństwa powinny być powiązane ze wczesną fazą dyskusji nad nową koncepcją strategiczną NATO; podkreśla znaczenie NATO, będącego podstawowym forum konsultacji w dziedzinie bezpieczeństwa między Europą a Stanami Zjednoczonymi, oraz znaczenia wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa UE dla wzmocnienia zdolności UE do konfrontacji z istniejącymi i nowymi zagrożeniami dla bezpieczeństwa w XXI wieku; przyjmuje z zadowoleniem uznanie przez USA na szczycie w Bukareszcie, że budowanie silnego sojuszu NATO wymaga wysokiej europejskiej skuteczności w dziedzinie obrony; zaleca ponadto poprawę istniejących stosunków w dziedzinie bezpieczeństwa między NATO i UE, szanując jednocześnie niezależny charakter obydwu organizacji; 19. jest zdania, że umieszczenie przez USA systemu antyrakietowego w Europie w obecnym momencie może utrudnić międzynarodowe starania na rzecz rozbrojenia; wyraża zaniepokojenie z powodu decyzji zawieszenia przez Rosję uczestnictwa w Traktacie o Ograniczeniu Sił Konwencjonalnych w Europie; podkreśla, że obydwie kwestie dotyczą bezpieczeństwa wszystkich narodów Europy i nie powinny być w związku z tym przedmiotem wyłącznie dwustronnych rozmów między Stanami Zjednoczonymi i poszczególnymi krajami europejskimi; odnotowuje w tym kontekście oświadczenie ze szczytu w Bukareszcie wydane na ostatnim posiedzeniu Rady Północnoatlantyckiej w dniu 3 kwietnia 2008 r., w którym wzywa się do wszechstronnego systemu obrony antyrakietowej, który swoim zasięgiem objąłby terytoria wszystkich sojuszników; wzywa Radę i państwa członkowskie do ustanowienia ram, które pozwolą na uczestnictwo w odnośnej debacie wszystkich państw członkowskich UE i NATO; 20. oczekuje ponownej oceny wymiaru bezpieczeństwa stosunków UE-USA w świetle wyników przeglądu strategicznego NATO, aktualizacji europejskiej strategii bezpieczeństwa i objęcia urzędu przez nową administrację USA; Współpraca w dziedzinie rozwoju i ceny żywności 21. wzywa do zwiększenia pomocy w sytuacjach krytycznych, tak aby podjąć kwestię bezpośredniego zagrożenia, jakie dla najuboższej ludności na świecie stanowi wzrost cen żywności; uznaje jednak, że same środki finansowe nie wystarczą, i dlatego wzywa Radę, Komisję, Kongres oraz administrację USA do podjęcia kwestii problemów strukturalnych, takich jak niedostateczne inwestycje w dziedzinie rolnictwa, a także wzywa do przyjęcia skoordynowanego, globalnego podejścia UE, Stanów Zjednoczonych i organizacji wielostronnych, obejmującego bardziej sprawiedliwe zasady handlowe i zwiększone inwestycje w rolnictwo w krajach rozwijających się, które będą skierowane do drobnych producentów i do kobiet; wzywa darczyńców do zapewnienia wsparcia i pomocy przy tworzeniu sieci bezpieczeństwa dla osób najbardziej zagrożonych; domaga się, aby przywódcy UE i Stanów Zjednoczonych aktywnie poparli grupę zadaniową wysokiego szczebla ds. światowych kryzysów żywnościowych, powołaną pod auspicjami Sekretarza Generalnego ONZ Ban Ki-moona, oraz aby w niej aktywnie uczestniczyli; 22. przyjmuje z zadowoleniem inicjatywę administracji USA na rzecz odejścia od wiązanej pomocy żywnościowej i uznaje tę inicjatywę za pierwszy ważny krok w kierunku zreformowania całego programu pomocy żywnościowej, tak aby w pełni uwzględniona została potrzeba aktywnego wspierania wzmocnionego regionalnego i lokalnego bezpieczeństwa żywnościowego, któremu w przeszłości często zagrażała wiązana pomoc żywnościowa USA; 23. wzywa Komisję, aby podniosła kwestię konieczności przeznaczania znacznej części budżetu pomocy żywnościowej UE i USA na badania naukowe w dziedzinie rolnictwa oraz na szkolenie i wymianę najlepszych wzorców wśród rolników w celu dalszego rozwoju wydajnych i zrównoważonych systemów upraw, takich jak uprawa rotacyjna i mieszana uprawa zbóż oraz hodowla roślin i zwierząt niezmodyfikowanych genetycznie oparta na uczestnictwie lokalnej społeczności i dostosowana do lokalnych warunków, z myślą o stabilizacji lokalnej podaży żywności oraz utworzeniu systemów racjonalnego rolnictwa, cechujących się, w perspektywie długoterminowej, niską energochłonnością; 24. wyraża ubolewanie z powodu decyzji rządu Stanów Zjednoczonych o zmniejszeniu wsparcia finansowego dla Funduszu Ludnościowego Narodów Zjednoczonych (UNFPA); podkreśla, że UNFPA walnie przyczynia się do obniżenia wskaźników dzietności w krajach słabiej rozwiniętych; uważa, że dostęp do środków antykoncepcyjnych oraz usług reprodukcyjnych, upodmiotowienie dziewcząt i kobiet oraz promocja zdrowia matek i dzieci stanowią główne strategie spowalniające wzrost populacji i utrzymujące trwałość zasobów; dlatego wzywa rząd Stanów Zjednoczonych do zwiększenia finansowania dla UNFPA; 25. wzywa UE i Stany Zjednoczone do postawienia milenijnych celów rozwoju w centrum międzynarodowej polityki na rzecz rozwoju; wzywa Radę, Komisję, państwa członkowskie oraz Stany Zjednoczone do udzielania silniejszego wsparcia krajom rozwijającym się w celu podtrzymania wiarygodności swoich zobowiązań dotyczących zwiększenia pomocy; docenia większe zaangażowanie USA w pomoc na rzecz rozwoju w ogóle, a w szczególności w pomoc dla Afryki; wzywa prezydenta USA do wykorzystania ostatniego roku swojej kadencji do dążenia do ambitnych wyników szczytu G8 w Japonii w lipcu 2008 r. oraz szczytu ONZ dotyczącego milenijnych celów rozwoju, który odbędzie się we wrześniu w Nowym Jorku; wzywa UE do utrzymania milenijnych celów rozwoju oraz rocznych harmonogramów osiągnięcia 0,7% pomocy publicznej na rzecz rozwoju jako głównych punktów obrad Rady Europejskiej w dniach 19-20 czerwca 2008 r.; Stosunki międzynarodowe 26. podkreśla, że rozwiązanie konfliktu izraelsko-palestyńskiego ma kluczowe znaczenie dla zagwarantowania pokoju i stabilności na Bliskim Wschodzie; przypomina stronom, że w Annapolis zobowiązały się do prowadzenia negocjacji w dobrej wierze celem zawarcia do końca 2008 r. traktatu pokojowego rozwiązującego wszystkie nierozstrzygnięte kwestie; ponownie podkreśla znaczenie arabskiej inicjatywy pokojowej i wzywa UE i Stany Zjednoczone, aby zapewniły konstruktywny udział partnerów arabskich; ponownie wzywa Izrael do wstrzymania wszelkiej działalności osiedleńczej, w tym jej naturalnego rozwoju, i do rozbiórki osiedli wzniesionych od marca 2001 r.; ponawia głębokie zaniepokojenie kryzysem humanitarnym i politycznym w Strefie Gazy i jego dalszymi konsekwencjami mogącymi mieć poważny charakter; wzywa do natychmiastowego zaprzestania ostrzeliwania rakietami terytorium Izraela przez palestyńskie grupy zbrojne ze Strefy Gazy; w pełni popiera wysiłki Egiptu, aby położyć kres przemocy i osiągnąć rozwiązanie umożliwiające ponowne otwarcie wszystkich przejść granicznych; 27. przyjmuje z zadowoleniem ogłoszenie zaangażowania Syrii i Izraela w pośrednie negocjacje pokojowe pod auspicjami Turcji; 28. przyjmuje z zadowoleniem wybór Michela Suleimana na prezydenta Libanu; podkreśla znaczenie stabilności, suwerenności, niezależności i terytorialnej integralności Libanu; wzywa strony do pełnego wdrożenia porozumienia osiągniętego w Ad-Dausze i zwraca się do UE i USA o wsparcie wszystkich wysiłków w tym zakresie; 29. podkreśla, że bezpieczeństwo w wymiarze euroatlantyckim i szerszym jest ściśle związane z przyszłością Afganistanu jako pokojowego państwa demokratycznego przestrzegającego praw człowieka i wolnego od zagrożenia terroryzmem; w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem zdecydowane i długoterminowe zaangażowanie NATO w Afganistanie, jak podkreślono w "nowej wizji strategicznej" Międzynarodowych Sił Wspierania Bezpieczeństwa, oraz kompleksowe stanowisko wspólnoty międzynarodowej, skupiające wysiłki cywilne i wojskowe, w tym misję policyjną UE (EUPOL), stanowiącą część ogólnego zaangażowania UE w Afganistanie i skoordynowanego podejścia UE, które obejmuje lokalne doradztwo polityczne ze strony specjalnego przedstawiciela UE, a także wysiłki w zakresie odbudowy pod kierunkiem m.in. Komisji; wzywa UE i Stany Zjednoczone do podjęcia natychmiastowych kroków w celu zwiększenia, poprawy i lepszej koordynacji pomocy na rzecz rozwoju Afganistanu, między innymi poprzez skierowanie jak największej ilości środków do instytucji afgańskich i doświadczonych organizacji pozarządowych; 30. wzywa Radę do nawiązania dialogu ze Stanami Zjednoczonymi na temat Iraku i poparcia stanowiska UE na temat jej strategicznej roli w tym kraju, a także do dalszego wspierania wzmocnionej multilateralizacji roli, jaką odgrywa społeczność międzynarodowa w Iraku, poprzez pełne wykorzystanie rozszerzonej roli ONZ zgodnie z rezolucją 1770 (2007) Rady Bezpieczeństwa ONZ; 31. podkreśla nieprzerwane wspólne zaangażowanie w regionalne bezpieczeństwo i stabilność na Bałkanach; wyraża uznanie dla szybkich, bezstronnych i skutecznych działań międzynarodowych sił NATO w Kosowie (KFOR) w obliczu niedawnego wybuchu przemocy w Kosowie i podkreśla potrzebę pozostania KFOR w Kosowie na podstawie rezolucji 1244 (1999) Rady Bezpieczeństwa ONZ, w celu zapewnienia atmosfery bezpieczeństwa, w tym swobodnego przepływu wszystkich osób i sił międzynarodowych w Kosowie; podkreśla w tym kontekście, że UE odgrywa istotną rolę w Kosowie; przyjmuje z zadowoleniem zapoczątkowanie misji EULEX w Kosowie i nalega, aby misja EULEX była obecna na całym terenie Kosowa; 32. uważa, że UE i Stany Zjednoczone muszą pilnie zająć się krótkoterminowymi wyzwaniami w zakresie bezpieczeństwa oraz długoterminowymi wyzwaniami związanymi z rozwojem Kosowa, aby osiągnąć wspólny cel: funkcjonalne państwo, wieloetniczne społeczeństwo posiadające silne i dobrze działające instytucje oraz poszanowanie zasad państwa prawa; przyjmuje z zadowoleniem fakt, że po raz pierwszy w misji EULEX w Kosowie będą uczestniczyć amerykańscy policjanci; zwraca uwagę, że administracja USA oddeleguje szereg pracowników Departamentu Stanu i kontrahentów do operacji w Kosowie oraz pokryje 25 procent kosztów operacyjnych międzynarodowego biura cywilnego, natomiast pozostała część tych kosztów pokryta zostanie ze środków Komisji Europejskiej i innych państw; 33. wzywa do zdecydowanych działań wobec Chin, w szczególności w odniesieniu do pilnej potrzeby znalezienia sposobów wspierania demokracji w tym państwie, zlikwidowania napięcia w stosunkach pomiędzy Chińską Republiką Ludową a Republiką Chińską na Tajwanie i ułatwienia dialogu pomiędzy pekińskimi władzami a Dalajlamą w celu uczynienia konkretnego postępu w kwestii Tybetu; 34. wzywa Radę do ponownego podjęcia wraz ze Stanami Zjednoczonymi kwestii Międzynarodowego Trybunału Karnego jako fundamentalnego filaru prawa międzynarodowego; oczekuje od przyszłego rządu Stanów Zjednoczonych bardziej konstruktywnej postawy wobec ratyfikacji statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego i aktywnego zaangażowania się w osiągnięcie porozumienia w sprawie wciąż nieokreślonej definicji zbrodni agresji, o której mowa w art. 5 ust. 2 Statutu Rzymskiego, w ramach przygotowań do konferencji przeglądowej MTK w 2009 r.; 35. ponownie potępia stosowanie kary śmierci; wzywa rząd amerykański oraz wszystkie stany USA do jej zniesienia; wyraża ubolewanie z powodu niedawnego orzeczenia Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych zezwalającego na stosowanie śmiertelnego zastrzyku i otwierającego drogę do ponownego wykonywania kary śmierci; 36. zaleca podjęcie kroków w celu wzmocnienia stosunków transatlantyckich ze Stanami Zjednoczonymi w ramach nowego porozumienia o partnerstwie transatlantyckim, które zastąpi obecną nową agendę transatlantycką; w związku z powyższym sugeruje ustanowienie stałego mechanizmu przeglądu porozumienia o partnerstwie transatlantyckim, w ramach którego eksperci z UE i Stanów Zjednoczonych pracowaliby nieustannie nad poprawą partnerstwa transatlantyckiego, aby wykorzystać jego pełny potencjał; podkreśla, że jedynie szersze zaangażowanie na wszystkich szczeblach Kongresu, Parlamentu Europejskiego i parlamentów krajowych umożliwi prawdziwe wzmocnienie całego procesu oraz że obecna wymiana międzyparlamentarna powinna zostać stopniowo przekształcona w faktyczne Zgromadzenie Transatlantyckie; o 37. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz prezydentowi i Kongresowi Stanów Zjednoczonych Ameryki.
| ||||||||||||||||||||||
| Proces barceloński: Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego |
| |||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając deklarację barcelońską przyjętą podczas konferencji eurośródziemnomorskiej ministrów spraw zagranicznych, która odbyła się w Barcelonie w dniach 27–28 listopada 1995 r., ustanawiającą partnerstwo eurośródziemnomorskie, – uwzględniając komunikat Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady zatytułowany: Proces barceloński: Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego COM(2008)0319, – uwzględniając zatwierdzenie przez Radę Europejską obradującą w dniach 13–14 marca 2008 r. w Brukseli zasady dotyczącej ustanowienia procesu barcelońskiego: Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego, – uwzględniając deklarację końcową prezydencji Eurośródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego (EMPA), a także zalecenia przyjęte przez EMPA podczas 4. posiedzenia plenarnego w Atenach w dniach 27-28 marca 2008 r., – uwzględniając konkluzje eurośródziemnomorskiej konferencji ministrów spraw zagranicznych w Neapolu w dniach 2–3 grudnia 2003 r. oraz w Lizbonie w dniach 5–6 listopada 2007 r., – uwzględniając komunikat Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie wzmocnienia Europejskiej Polityki Sąsiedztwa (EPS) (COM(2006)0726), – uwzględniając konkluzje szczytu eurośródziemnomorskiego zorganizowanego z okazji dziesiątej rocznicy partnerstwa eurośródziemnomorskiego w Barcelonie w dniach 27-28 listopada 2005 r., – uwzględniając komunikat Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego zatytułowany: "Wzmocnienie działań UE i partnerów śródziemnomorskich w zakresie praw człowieka i demokratyzacji-Wytyczne strategiczne (COM(2003)0294), – uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie polityki śródziemnomorskiej Unii Europejskiej, a w szczególności rezolucję z dnia 15 marca 2007 r.(1), – uwzględniając art. 103 ust. 2 Regulaminu, A. mając na uwadze strategiczne znaczenie dla UE regionu śródziemnomorskiego i Bliskiego Wschodu oraz potrzebę oparcia polityki śródziemnomorskiej na zasadach solidarności, dialogu, współpracy i wymiany w celu sprostania wspólnym wyzwaniom i osiągnięcia celu, jakim jest stworzenie obszaru pokoju, stabilności i wspólnego dobrobytu, B. mając na uwadze, że na szczycie inauguracyjnym dotyczącym procesu barcelońskiego: Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego w Paryżu, który odbędzie się w dniu 13 lipca 2008 r. powinny zostać ustalone jasne wytyczne dotyczące wzmocnienia wielostronnych stosunków pomiędzy UE i jej partnerami śródziemnomorskimi, w tym poprzez rozszerzenie metod pracy i większe dzielenie się obowiązkami, C. mając na uwadze, że należy odpowiednio uwzględnić analizę dokonań i wad procesu barcelońskiego, tak aby umożliwić nowe, skuteczne podejście do stosunków eurośródziemnomorskich oraz nadanie nowego impulsu procesowi barcelońskiemu; mając na uwadze, że w tym kontekście istotne znaczenie ma sprostanie trudnościom napotykanym przy rozwijaniu współpracy i pogłębianiu partnerstwa eurośródziemnomorskiego, takim jak trwający konflikt na Bliskim Wschodzie, duże napięcie polityczne np. w regionie Zachodniej Sahary, brak istotnych postępów w zakresie demokracji i praw człowieka oraz brak publicznej świadomości omawianego procesu, D. mając na uwadze, że ogólna ocena procesu barcelońskiego wykazuje, że mimo jego zbyt małych osiągnięć w porównaniu do pierwotnych celów ma on potencjał, który powinien zostać zoptymalizowany, 1. z zadowoleniem przyjmuje wyżej wymieniony komunikat Komisji zatytułwany: Proces barceloński: Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego" i zgadza się z celem nowej inicjatywy zorientowanym na nadanie świeżego politycznego i praktycznego impulsu stosunkom wielostronnym UE z jej partnerami śródziemnomorskimi poprzez podwyższenie politycznego szczebla tych stosunków, zwiększenie współodpowiedzialności oraz lepszy podział obowiązków, a także poprzez prowadzenie regionalnych projektów odpowiadających potrzebom obywateli tego regionu; 2. uważa, że należy nadać świeży i nowy rozmach procesowi barcelońskiemu w celu zwiększenia jego widoczności oraz płynących zeń wymiernych korzyści dla obywateli, a w szczególności dla obywateli południowego wybrzeża regionu Morza Śródziemnego; 3. podziela pogląd, iż istnieje potrzeba ożywienia procesu barcelońskiego, który powinien pozostać centralnym elementem współpracy UE z regionem Morza Śródziemnego, jako jedynego forum, na którym wszyscy partnerzy śródziemnomorscy wymieniają poglądy i angażują się w konstruktywny dialog; uważa deklarację barcelońską, jej cele i obszary współpracy za kamień milowy tych stosunków; wyraża nadzieję, że nowa inicjatywa opierać się będzie na osiągnięciach partnerstwa eurośródziemnomorskiego i wniesie do procesu wartość dodaną; 4. wzywa zatem kraje, które nie włączyły się w proces barceloński, do wspólnego przyjęcia dorobku barcelońskiego, aby pracować nad osiągnięciem tych samych celów; 5. zdecydowanie popiera proponowany rozwój procesu barcelońskiego: Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego, konsolidujący obszar eurośródziemnomorski w oparciu o zasady demokracji i poszanowanie państwa prawa, co powinno prowadzić do silnego partnerstwa w zakresie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa; 6. wzywa Radę i Komisję do dokonania oceny nowej instytucji oraz implikacji prawnych tej nowej ważnej inicjatywy, zwłaszcza w odniesieniu do postanowień traktatu lizbońskiego; 7. zapewnia o swojej gotowości do współpracy nad ustanowieniem ram instytucjonalnych procesu barcelońskiego: Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego, wskazuje, że jako jedno z ramion władzy budżetowej UE będzie uczestniczyć w tym procesie w celu zagwarantowania, że nowe ramy i podejmowane w nich projekty odniosą sukces; 8. z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie ustanowienia wspólnej prezydencji procesu barcelońskiego: Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego na szczeblu szefów państw oraz ministrów spraw zagranicznych, uznając, że zwiększy to wspólną odpowiedzialność za współpracę eurośródziemnomorską; przyjmuje z zadowoleniem propozycję Komisji, aby wspólna Prezydencja UE była sprawowana przez właściwe instytucje UE; podkreśla, że prezydencja reprezentująca region Morza Śródziemnego powinna być nominowana na drodze porozumienia partnerów śródziemnomorskich oraz że państwo sprawujące prezydencję powinno zapraszać wszystkie państwa uczestniczące w procesie barcelońskim: Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego na posiedzenia na szczycie i na szczeblu ministerialnym; 9. popiera wniosek Komisji w sprawie utworzenia wspólnego stałego komitetu z siedzibą w Brukseli, składającego się z nominowanych przedstawicieli wszystkich uczestników procesu barcelońskiego: Unia na rzecz Regionu Morza Śródziemnego, który może odegrać istotną rolę w umacnianiu zarządzania instytucjonalnego; 10. uważa, że nowy proponowany sekretariat powinien zostać włączony do służb Komisji i mógłby się składać z urzędników oddelegowanych przez wszystkich uczestników procesu oraz że powinien on wnosić wartość dodaną do istniejących struktur, aby wzmocnić zdolność administracyjną wsparcia całego procesu; 11. uważa, że nowy proponowany sekretariat powinien przyczyniać się do większej widoczności nowego procesu barcelońskiego: Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego w terenie oraz że powinien on zdecydowanie skoncentrować się na projektach regionalnych, a także powinien móc przyjąć odpowiedzialność za cały szereg zadań mających na celu dobre zarządzanie projektami; 12. wzywa jednak Radę i Komisję do domagania się od kraju przyjmującego sekretariat podjęcia zobowiązania w zakresie przestrzegania wartości procesu barcelońskiego dotyczących demokracji i praw człowieka; 13. z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie wzmocnienia relacji UE na szczeblu politycznym z partnerami śródziemnomorskimi poprzez organizowanie co dwa lata spotkań na szczycie w ramach procesu barcelońskiego: Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego, których celem byłoby przyjmowanie deklaracji politycznych oraz decyzji w sprawie głównych programów i projektów realizowanych na poziomie regionalnym; 14. jest zdania, że Eurośródziemnomorskie Zgromadzenie Parlamentarne (EMPA) powinno w pełni uczestniczyć w przygotowaniach do tych szczytów i w samym ich przebiegu; 15. z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący roli Eurośródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego (EMPA), które powinno stać się nieodłączną częścią ram instytucjonalnych procesu barcelońskiego: Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego, nadając mu wymiar parlamentarny; podkreśla, że konieczne jest zwiększenie legitymacji demokratycznej, a także wzmocnienie roli EMPA – jedynego zgromadzenia parlamentarnego skupiającego 27 państw członkowskich UE i wszystkie strony zaangażowane w proces pokojowy na Bliskim Wschodzie; jest zdania, że EMPA jako organ doradczy powinno posiadać uprawnienia do składania wniosków i dokonywania oceny; popiera uczestnictwo w EMPA parlamentarnych przedstawicielstw krajów, które nie są stroną procesu barcelońskiego; 16. przypomina, że do rozwoju demokracji należy dążyć poprzez wspieranie reform politycznych i podkreśla, że wiarygodność europejskiej polityki demokratyzacji i propagowania poszanowania praw człowieka zależy od mocnego i widocznego wsparcia dla społeczeństwa obywatelskiego i demokratycznych organizacji politycznych w południowej części basenu Morza Śródziemnego; wzywa do silnego zaangażowania społeczeństwa obywatelskiego i przedstawicieli partnerów społecznych w ramy instytucjonalne procesu barcelońskiego: Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego; 17. wskazuje, że jednym z głównych celów polityki eurośródziemnomorskiej jest promowanie zasady państwa prawa, demokracji, poszanowania praw człowieka i pluralizmu politycznego oraz uważa, że w związku z tym partnerstwo eurośródziemnomorskie nie osiągnęło jeszcze oczekiwanych rezultatów w dziedzinie praw człowieka; wzywa zatem Radę i Komisję do wyraźnego ujęcia promowania praw człowieka i zasad demokracji w ramach celów nowej inicjatywy oraz do dalszego wzmacniania procesu wdrażania istniejących mechanizmów, takich jak klauzula praw człowieka zawarta w porozumieniach stowarzyszeniowych oraz stworzenie mechanizmu wdrażania tej klauzuli w porozumieniach nowej generacji, dwustronne plany działania w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa czy powołanie podkomisji ds. praw człowieka; 18. zwraca uwagę, że zakres współpracy eurośródziemnomorskiej musi rozciągnąć się na inne państwa basenu Morza Śródziemnego oraz podkreśla konieczność pełnego uznania całej tożsamości śródziemnomorskiej innych krajów; 19. przypomina przykłady inicjatyw zgłoszonych przez Komisję, takich jak "autostrady morskie", połączenie arabskiej autostrady Maghrebu (AMA), oczyszczenie Morza Śródziemnego z zanieczyszczeń, ochrona cywilna oraz śródziemnomorski plan słoneczny; wyraża zainteresowanie możliwościami w zakresie wytwarzania energii elektrycznej wysokiej mocy, wykorzystującego energię cieplną słońca na północnoafrykańskiej pustyni i zaleca nadanie priorytetu omówieniu tego zagadnienia na wstępnych posiedzeniach Unii na rzecz regionu Morza Śródziemnego; popiera też inne projekty, takie jak odsalanie wody w celu ułatwienia dostępu do wody pitnej, co wielu krajom z regionu Morza Śródziemnego przysparza poważnych zmartwień; 20. podkreśla konieczność, aby projekty realizowane w ramach procesu barcelońskiego: Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego były otwarte dla wszystkich państw członkowskich UE i partnerów śródziemnomorskich zainteresowanych uczestnictwem, zwłaszcza jeżeli są szczególnie zainteresowane udziałem w konkretnych projektach lub dziedzinach; 21. wzywa Komisję, aby regularnie udzielała Parlamentowi i EMPA informacji o postępach tych regionalnych projektów oraz aby rozpatrzyła wnioski i oceny przedstawione na szczeblu parlamentarnym z myślą o podniesieniu rangi tego procesu oraz zwiększeniu zdolności absorpcyjnej i wartości dodanej w odniesieniu do obywateli regionu; 22. podkreśla, że partnerstwo eurośródziemnomorskie nie może się koncentrować wyłącznie na kwestiach gospodarczych i handlowych; przypomina, że trzy filary procesu barcelońskiego są ze sobą ściśle powiązane; zwraca uwagę, że celem pierwszego filaru było dążenie do "pokoju, stabilności i dobrobytu", a w ramach planowanej Karty Pokoju i Stabilności nie dokonano znaczących postępów; podkreśla, że utworzenie strefy wolnego handlu oraz liberalizacja handlu nie są celami samymi w sobie, lecz powinno im towarzyszyć zacieśnienie współpracy regionalnej oraz zwiększenie integracji społecznej i środowiska naturalnego; 23. zwraca uwagę, że strategie polityki gospodarczej muszą być oceniane nie tylko pod kątem ich udziału we wzroście gospodarczym, ale także pod względem liczby tworzonych miejsc pracy i ich wkładu w zwalczanie ubóstwa; w tym kontekście podkreśla potrzebę zwiększenia wsparcia UE dla programów państw partnerskich basenu Morza Śródziemnego, aby ułatwić tworzenie korzystnego klimatu dla zwiększenia inwestycji, a także potrzebę zachęcania młodych ludzi do tworzenia małych przedsiębiorstw, w tym poprzez ułatwianie dostępu do mikrokredytów; uważa w związku z powyższym, że należy wzmocnić wsparcie płynące z instrumentu eurośródziemnomorskiego na rzecz partnerstwa i inwestycji (FEMIP), w tym kampanie informacyjne; 24. zwraca uwagą na swoją propozycję utworzenia eurośródziemnomorskiego banku inwestycji i rozwoju będącego w stanie przyciągać bezpośrednie inwestycje zagraniczne, których brakuje w regionie eurośródziemnomorskim, oraz przypomina że udział krajów Zatoki Perskiej jako pierwszych inwestorów w regionie mógłby przyczynić się do realizacji tego celu; 25. potwierdza konieczność wzmocnienia pozycji kobiet w regionie śródziemnomorskim poprzez politykę na rzecz zwiększania roli kobiet w ich społeczeństwach oraz promowanie równości płci; podkreśla, że poszanowanie tradycji i zwyczajów nie musi szkodzić podstawowym prawom kobiet; 26. podkreśla potrzebę zaproponowania śródziemnomorskim partnerom UE ciekawej oferty programów w dziedzinie współpracy kulturalnej poprzez szersze wykorzystanie programu ERASMUS MUNDUS oraz programu Euromed Audiovisual II (2006-2008), które powinny zostać wzmocnione i przedłużone, oraz w ogólności instrumentu Europejskiej Polityki Sąsiedztwa(2); 27. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Wysokiemu Przedstawicielowi UE ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządom i parlamentom państw uczestniczących w procesie barcelońskim.
| ||||||||||||
| Przyszłość młodych rolników w ramach obecnej reformy WPR |
| |||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 stycznia 2001 r. w sprawie sytuacji i perspektyw młodych rolników w Unii Europejskiej(1), - uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW)(2), – uwzględniając strategię lizbońską, której celem jest uczynienie UE do 2010 r. najbardziej konkurencyjną i dynamiczną światową gospodarką opartą na wiedzy, - uwzględniając wyniki wysłuchania publicznego, jakie odbyło się w Parlamencie Europejskim w dniu 26 lutego 2008 r., – uwzględniając art. 45 Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6-0182/2008), A. mając na uwadze pierwszeństwo nadane konkurencyjnej i zrównoważonej gospodarce UE w strategii z Göteborga oraz zasadniczy wkład, jaki młodzi rolnicy mogą wnieść na rzecz korzystnego rozwoju tejże gospodarki, B. mając na uwadze unijny model wielofunkcyjnego rolnictwa oraz jego zdolność do generowania zrównoważonego rozwoju obszarów wiejskich, dzięki powszechnej obecności gospodarstw rolnych, C. mając na uwadze, że w odniesieniu do wielu aspektów związanych z zakładaniem i rozwojem przedsiębiorstw prowadzonych przez młodych ludzi pojawiły się nowe możliwości, wynikające z postępu procesu reformy wspólnej polityki rolnej (WPR), jednak perspektywy te nie dotyczą w równym stopniu całości terytorium UE, co utrudnia zastosowanie strategicznego podejścia wspólnotowego, D. mając na uwadze, że chociaż pożałowania godny jest brak wyczerpujących i aktualnych danych statystycznych na temat wielu młodych rolników i ich sytuacji w rolnictwie UE, to zgodnie z danymi liczbowymi Eurostatu z 2003 r. UE liczyła wówczas zaledwie 7% rolników w wieku poniżej 35 lat, przy czym odsetek ten maleje, podczas gdy konieczny będzie dalszy wzrost produkcji żywności; E. mając na uwadze, że zbliżający się przegląd WPR ("badanie kontrolne WPR") stanowi okazję do lepszego ukierunkowania pomocy dla młodych rolników w celu zapobieżenia marnotrawieniu środków, której nie należy zmarnować F. mając na uwadze konieczność umożliwienia młodym ludziom rozpoczynania działalności w sposób opłacalny i godziwy, a tym samym sprostania wyzwaniom związanym z bezpieczeństwem żywnościowym i energetycznym UE, wzrostem zatrudnienia na wszystkich obszarach wiejskich UE, a także zrównoważonym i trwałym zarządzaniem obszarami wiejskimi, G. mając na uwadze konieczność przyjęcia podejścia wielofunkcyjnego, a w szczególności prowadzenia polityki wsparcia na rzecz młodych rolników, H. mając na uwadze, że na obszarach wiejskich niezwykle istotne jest, aby młodzi ludzie stawali właścicielami gospodarstw rolnych, zważywszy że w przypadku większości obszarów wiejskich rolnictwo wciąż stanowi zasadnicze źródło wsparcia dla działalności gospodarczej i struktury społecznej, I. mając na uwadze, że europejska strategia wspierania kształcenia i szkolenia młodych rolników w zakresie przedsiębiorczości wydaje się być pilnie potrzebna, J. mając na uwadze wysoki dynamizm, jakim w procesie decyzyjnym wykazują się młodzi przedsiębiorcy, jak również ich skłonność do podejmowania ryzyka, umiejętność wyszukiwania synergii i komplementarności oraz dokonywania wyborów w zakresie planowania cechujących się wysokim stopniem innowacyjności i wykraczających poza normalne praktyki rolnicze, K. mając na uwadze, że choć różnego rodzaju polityki na rzecz młodych przedsiębiorców przyczyniają się do rozwoju unijnego rolnictwa, wymiana pokoleń w przypadku właścicieli gospodarstw rolnych wciąż stanowi jedno z wyzwań stojących przed Unią Europejską, L. mając na uwadze coraz większe trudności, jakie napotykają młodzi przedsiębiorcy w sektorze rolniczym, takie jak wysokie koszty rozpoczęcia działalności, znaczny wskaźnik zadłużenia oraz brak dostępnych gospodarstw rolnych i odpowiednich szkoleń; mając również na uwadze, że polityka rolna nakłada na przedsiębiorców coraz więcej dodatkowych obowiązków, zwłaszcza w zakresie ochrony środowiska naturalnego, zdrowia i dobrostanu zwierząt, bezpieczeństwa żywności oraz utrzymania krajobrazu, M. mając na uwadze, że młody i dynamiczny sektor rolniczy ma być jednym z kluczowych elementów w dążeniu do celów określonych w strategii lizbońskiej, N. mając na uwadze, że dzięki nowemu rozporządzeniu w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich można będzie zapewnić programowanie obejmujące okres do 31 grudnia 2013 r., O. mając na uwadze, że obszary wiejskie zajmują 92% terytorium UE, przy czym zamieszkuje je połowa ludności, a druga połowa – miasta, P. mając na uwadze, że wymiana pokoleń jest konieczna do zachowania w przyszłości wysokiej jakości żywności, jej bezpieczeństwa w UE oraz samowystarczalności UE, 1. stwierdza, że jednym z celów zreformowanej WPR musi być zapewnienie lepszej wymiany pokoleń w rolnictwie oraz że w perspektywie osiągnięcia tego celu instrumenty pierwszego i drugiego filaru – odpowiednio na rzecz trwałego rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich – uzupełniają się w szczególny sposób; 2. stwierdza, że wspieranie wymiany pokoleń rolników ma zasadnicze znaczenie w obliczu wyzwań związanych z żywnością, energią, środowiskiem naturalnym i aspektami terytorialnymi, które stoją przed rolnictwem europejskim teraz i w przyszłości; uważa, że wszystkie te wyzwania, związane z oczekiwaniami społeczeństwa, nie mogą zostać podjęte bez silnego rolnictwa i dużej liczby rolników w UE; 3. odnotowuje, że rozszerzenie UE o nowe państwa członkowskie wzmocniło różnorodność kulturową, a w konsekwencji różnorodność produktów, i stworzyło realną szansę zwiększenia konkurencyjności unijnego rolnictwa przy postawieniu na stałą innowacyjność i jakość produktów wspólnotowych oraz położeniu nacisku na osiągnięcia producentów w tak istotnej dziedzinie, jaką jest bezpieczeństwo żywności; 4. jest zdania, że środki wsparcia na rzecz młodych rolników należy opracować i wdrożyć ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji młodych przedsiębiorców w nowych państwach członkowskich; 5. wzywa zatem Komisję do przedłożenia wniosków dotyczących wprowadzenia unijnego oznaczenia jakości, która pozwoli konsumentom łatwo zidentyfikować produkty wyprodukowane zgodnie z surowymi normami unijnymi z zakresu ochrony środowiska naturalnego, dobrostanu zwierząt i bezpieczeństwa żywności; 6. zwraca uwagę na to, że w kontekście jakości celem powinna być różnorodność produkcji i produktów; 7. zauważa, że głównym warunkiem odmłodzenia danej grupy przedsiębiorców rolnych jest dostęp do gruntów, zważywszy na ich wysoką cenę; 8. uważa, że przyszłym celem WPR powinno być zniesienie przeszkód, jakie napotykają obecnie młodzi ludzie pragnący rozpocząć działalność rolniczą, zaś wymiana pokoleń powinna być jednym z jej priorytetów; 9. ponadto wzywa do podjęcia wzmożonych wysiłków w celu wyjaśnienia opinii publicznej europejskiego modelu rolniczego stosującego wysokie normy w dziedzinie ochrony środowiska naturalnego, dobrostanu zwierząt i bezpieczeństwa żywności; 10. uważa, że rozpoczynanie działalności przez młodych ludzi zakładających bądź przejmujących przedsiębiorstwa rolne stanowi ogromy atut rozszerzonej UE; 11. zwraca uwagę na utrzymujące się problemy związane z wysokimi kosztami rozpoczęcia działalności, takimi jak ceny sprzedaży i dzierżawy gruntów rolnych, przy występującej jednocześnie konieczności ciągłego inwestowania w kapitał fizyczny i ludzki w celu osiągnięcia jak najwyższego poziomu innowacyjności technologicznej i logistycznej, zauważa jednak, że podniesienie poziomu innowacyjności technologicznej i logistycznej wymaga nie tylko zakupu urządzeń i maszyn, lecz również prowadzenia badań i udostępniania ich wyników; 12. zwraca się do Komisji o wspieranie państw członkowskich w tworzeniu banku gruntów, który powinien obejmować grunty zwolnione po wcześniejszym przystąpieniu do reformy; uważa, iż należy zapewnić pomoc na rzecz wspólnego nabywania kosztownych maszyn i urządzeń rzadko używanych w indywidualnym zakresie; 13. wzywa do zweryfikowania wysokości premii na rozpoczęcie działalności, która pozostała niezmieniona od czasu jej wprowadzenia i nie wydaje się obecnie dostosowana do potrzeb rolników; 14. podkreśla znaczenie kwestii gruntów w problemach związanych z rozpoczynaniem działalności przez młodych rolników i zwraca się do Komisji o zbadanie zjawiska znacznego wzrostu cen gruntów, częściowo wynikającego z presji miejskiej i spekulacji; 15. zaleca, aby opracować instrumenty, które w przypadku przekazywania gruntów umożliwią priorytetowe traktowanie młodych rolników rozpoczynających działalność w stosunku do rolników powiększających swoje gospodarstwa, w szczególności w ramach mechanizmu wcześniejszych emerytur, pomocy w rozłożonym w czasie zakupie gruntów, mechanizmu stopniowego rozpoczynania działalności i dzierżawy części gruntów; 16. zauważa konieczność poprawy skuteczności polityk wsparcia dla podejmowania działalności przez młodych rolników oraz potrzebę wprowadzenia dalszych kryteriów pierwszeństwa w ustalaniu klasyfikacji beneficjentów, z uwzględnieniem obiektywnych cech; 17. wzywa Komisję do zaproponowania, w projekcie tekstu legislacyjnego dotyczącego "badania kontrolnego WPR", aby pomoc na rzecz młodych rolników przewidziana w przepisach dotyczących rozwoju obszarów wiejskich została dodana do szeregu obowiązkowych środków określonych w programach opracowywanych przez państwa członkowskie, czemu powinien również towarzyszyć wzrost wysokości premii na rozpoczęcie działalności; 18. uważa, że środki wspierające młodych rolników powinny również służyć nowym przedsiębiorcom, gdyż mogą oni wnieść cenny wkład w odnowę unijnego rolnictwa; tym samym podkreśla, iż pomoc powinna być skierowana głównie do nowych przedsiębiorców, a nie tych, którzy zaprzestają działalności rolniczej; zaznacza, że środki wsparcia na rzecz przejmowania gospodarstw nie mogą powodować zakłóceń konkurencji w stosunku do nowych przedsiębiorców, w porównaniu z dziećmi rolników; 19. zauważa, że szczególnie istotną kwestią pozwalającą uniknąć wyludniania się obszarów rolnych o trudnych warunkach gospodarowania, a w konsekwencji dążyć do celu spójności terytorialnej UE, jest zachęcanie młodych rolników do rozpoczynania działalności na obszarach znajdujących się w niekorzystnym położeniu ze względu na warunki naturalne, na przykład na wyspach i w górach, gdzie koszty zagospodarowania, konstrukcji budynków i dostępności są wyższe i często występuje konieczność różnicowania działalności, aby osiągnąć dostateczny próg opłacalności prowadzonej działalności; 20. wzywa Komisję do zbadania skuteczności i wartości dodanej różnych środków krajowych i unijnych przeznaczonych dla młodych rolników oraz do przedłożenia sprawozdania w tej sprawie na dzień 1 lipca 2009 r.; 21. stwierdza, że zdaniem znacznej części młodych rolników pomoc inwestycyjna oraz dotacje na spłatę odsetek stanowią najskuteczniejsze środki w zakresie pobudzania ducha przedsiębiorczości i wzmacniania konkurencyjnej pozycji; wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie do zwrócenia stosownej uwagi na kwestię pomocy i dotacji; 22. zwraca się do Komisji, aby przeprowadziła badanie dotyczące skutków praw do produkcji, praw do jednolitych płatności lub praw do premii na rozpoczęcie działalności przez młodych rolników, gdyż wszystkie te rozwiązania często prowadzą do konfliktów między pokoleniami, które przejawiają się w trudniejszym dostępie do tych praw dla młodych ludzi pragnących rozpocząć działalność rolniczą; jest zdania, że Komisja powinna wyciągnąć wnioski co do zarządzania WPR, aby zwiększyć zdolność młodych ludzi do rozpoczynania działalności; 23. zauważa, że aby w większym stopniu uwzględnić wzrost kosztów związanych z przejęciem gospodarstwa i trudności z rozpoczęciem działalności na obszarach o trudnych warunkach gospodarowania, należy podnieść pułap wspólnotowy, który ogranicza pomoc do 55 000 EUR i przedłużyć okres dostosowania do norm po rozpoczęciu działalności z trzech do pięciu lat; 24. stwierdza, że działalność rolnicza jest często ostatnią działalnością prowadzoną na obszarach wiejskich, należy zatem wdrożyć środki zachęcające młodych rolników do rozpoczynania działalności, lecz oprócz stabilnego charakteru ich gospodarstw należy zwrócić szczególną uwagę na zapewnienie godziwego życia w środowisku wiejskim poprzez ułatwianie równego dostępu do usług publicznych (poczty, szkoły, transport zbiorowy, opieka zdrowotna itp.) i utrzymanie usług dla ludności (handel i rzemiosło, struktury opieki nad małymi dziećmi i osobami starszymi, mieszkania socjalne i lokatorskie itp.) oraz przestrzeni życia społecznego pozwalających zapobiec poczuciu izolacji (kawiarnie, ośrodki kulturalne, ośrodki sportowe itp.);; 25. podkreśla, że należy opracować narzędzia pozwalające młodym rolnikom na nieobecność w gospodarstwie w związku ze szkoleniami, urlopami, narodzinami dzieci itp.; 26. z zadowoleniem odnotowuje możliwość dobrowolnego uzależnienia wypłaty premii na rozpoczęcie, choćby częściowe, działalności przez młodych rolników od opracowania planu biznesowego, jako narzędzia umożliwiającego z biegiem czasu rozwój działalności rolniczej i innej działalności związanej ze środowiskiem wiejskim w ramach nowego gospodarstwa rolnego; 27. zaleca, aby system środków zachęcających do rozpoczęcia działalności przewidywał zachęty dla właścicieli wynajmujących gospodarstwa młodym rolnikom lub pomoc w zakresie opłat za wynajem przez okres do 10 lat po rozpoczęciu działalności; 28. podkreśla trudności młodych rolników, którzy chcą rozpocząć działalność w dostępie do finansowania, a także przydatność praktyki preferencyjnych pożyczek, dających młodym rolnikom możliwość realizacji projektów związanych z rozpoczęciem działalności oraz gwarancję ich stabilności przy jednoczesnym uniknięciu zbyt wysokiego zadłużenia; 29. stwierdza, że z powodu wysokiego wskaźnika zadłużenia i znacznych kosztów rozpoczęcia działalności młodzi rolnicy napotykają istotne trudności, aby osiągnąć dobrą pozycję konkurencyjną; zwraca się w związku z tym do Komisji Europejskiej i państw członkowskich o znalezienie nowych rozwiązań tych konkretnych problemów; 30. uważa, że konieczne jest wsparcie działalności gospodarczej młodych rolników poprzez wprowadzenie przejrzystych, uproszczonych i zredukowanych przepisów, a tym samym obniżenie związanych z tym kosztów; 31. uważa zatem, że państwa członkowskie i władze regionalne powinny przeanalizować możliwości wprowadzenia lub ulepszenia systemów oferujących młodym rolnikom kapitał początkowy o preferencyjnym oprocentowaniu; 32. ubolewa nad jednoczesnym oddziaływaniem czynników o charakterze spekulacyjnym i strukturalnym – takich jak gwarancje wymagane do zaciągnięcia kredytu, wysokie oprocentowanie, bariery natury prawnej i podatkowej, obciążenia socjalne i administracyjne –, które uniemożliwiają odpowiednie wynagrodzenie czynników produkcji, czyli ziemi, pracy i kapitału oraz uważa, że konieczne jest przyjęcie właściwych środków politycznych umożliwiających likwidację wypaczeń i nieprawidłowości zakłócających równą konkurencję; 33. wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie do przygotowania nowych środków (podatkowych), aby pomóc młodym rolnikom w spłacaniu wysokich odsetek wynikających z nabycia gospodarstwa; wzywa Komisję Europejską do przedłożenia konkretnych wniosków w tej sprawie w ramach "badania kontrolnego WPR"; 34. zwraca się z wnioskiem, aby objęcie młodych rolników niektórymi środkami miało charakter obowiązkowy w ramach działań przewidzianych w osi 1 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 i ukierunkowanych na poprawę konkurencyjności sektora rolniczego; 35. potwierdza swoją opinię, że środki na rzecz rozwoju obszarów wiejskich powinny być ukierunkowane bezpośrednio na rolników; 36. uważa, że Komisja Europejska powinna dokonać analizy specjalnych form pomocy finansowej na rzecz młodych rolników z tytułu osi 2 i 3 polityki rozwoju obszarów wiejskich, w szczególności w zakresie infrastruktury społecznej oraz zwiększenia udziału młodych osób z obszarów wiejskich w rynku pracy; 37. zwraca się o zwiększenie premii na rozpoczęcie działalności na rzecz rolników prowadzących działalność wielofunkcyjną (rolniczą czy inną), tak aby młodzi rolnicy zajmujący się wyłącznie działalnością rolniczą lub czerpiący dodatkowe dochody z działalności wykonywanej w środowisku wiejskim mogli mieć dostęp do premii na rozpoczęcie po raz pierwszy działalności; 38. zwraca się do państw członkowskich o udostępnienie młodym właścicielom, kobietom i mężczyznom, pozbawionym regularnych dochodów premii na rozpoczęcie pierwszej działalności, których potrzebują w celu dostosowania swoich gospodarstw, zarówno w przypadku wykonywania działalności rolniczej, jak i w przypadku czerpania dodatkowych dochodów z innych źródeł, tak aby zapewnić takim osobom średni poziom życia w rozumieniu uzyskiwanego dochodu oraz pracy; 39. uważa, że młodzi rolnicy w UE powinni mieć możliwość konkurowania ze sobą na równych warunkach; wzywa zatem do przeprowadzenia starannego przeglądu, a następnie wdrożenia obecnego art. 69 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003(3), aby zapobiec wszelkim zakłóceniom konkurencji na rynku wewnętrznym UE; 40. wzywa do zapewnienia pełnej spójności wszelkich polityk w dziedzinie rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich z celami, jakie wyznaczyła sobie UE w ramach strategii lizbońskiej, tak aby umożliwić młodym rolnikom działanie w dynamicznym otoczeniu gospodarczym; 41. uważa, że w ramach "badania kontrolnego" WPR należy zachęcać do stabilizacji i zabezpieczania dochodów rolnych, co stanowi niezbędny warunek wymiany pokoleń w rolnictwie, poprzez wdrożenie na szczeblu unijnym innowacyjnych narzędzi zarządzania ryzykiem i kryzysami, aby sprostać niestabilnej sytuacji na rynku i wszelkim wahaniom cen; 42. postrzega jako kwestię priorytetową rzeczywiste uproszczenie i zwiększenie przejrzystości stosowania instrumentów i środków na rzecz młodych przedsiębiorców, którzy prowadzą działalność rolniczą konieczną do zapewnienia rentowności gospodarstwa, również w przypadku jednoczesnego wykonywania innej działalności związanej ze środowiskiem wiejskim; 43. zauważa, że należy unikać niekorzystnego traktowania rolników w średnim wieku, którzy pozostaną aktywni zawodowo w perspektywie średnioterminowej, lecz nie są już uznawani za młodych rolników, chociaż również muszą sprostać nowym wyzwaniom; 44. zwraca uwagę, że ze względu na duże wymagania wobec "przyszłych przedsiębiorców" konieczne jest systematyczne wzmacnianie systemu pozaszkolnego kształcenia i szkoleń, celem zapewnienia skutecznego transferu wiedzy z badań w dziedzinie rolnictwa do sektora rolnego; 45. sądzi, że w odniesieniu do dziedziczenia spadków należy rozważyć wprowadzenie przepisów, które w większym stopniu koncentrowałyby się na utrzymaniu jednostek gospodarczych w celu uzyskania zarówno korzyści skali, jak i korzyści zakresu;. wskazuje, że należy ułatwić warunki dziedziczenia przez osoby niebędące członkami rodziny w celu zachowania gospodarstw i umożliwienia młodym przedsiębiorcom z wykształceniem rolniczym podjęcia działalności rolniczej; 46. uważa, że krajowe mechanizmy wcześniejszej emerytury powinny być stosowane tylko wtedy, gdy rolnik przechodzący na emeryturę przekazuje gospodarstwo młodemu rolnikowi, albo że w takim przypadku powinny być przyznawane na preferencyjnych zasadach; 47. uważa, że kompleksowe plany zakładania i rozwoju przedsiębiorstw powinny ponadto uwzględniać szczególne środki związane z uznawaniem statusu młodych rolników, gwarantując tym samym równe prawa socjalne dla kobiet i mężczyzn; w tym celu konieczne jest utrzymanie w obszarach wiejskich takich niezbędnych struktur jak żłobki, przedszkola oraz usługi wspomagające matki; w tym kontekście kładzie szczególny nacisk na znaczenie informowania o statusie partnerów udzielających pomocy rolnikom; 48. stwierdza, że specyfika i różnorodność społeczna i kulturowa stanowią kluczowe elementy polityki waloryzacji produkcji, podobnie jak przypisanie do określonego terytorium i doskonałość metod produkcji, o czym świadczą renoma i sukces produktów rolnych z chronionym oznaczeniem geograficznym lub produktów specjalnie oznaczanych; 49. podkreśla, że edukacja żywieniowa, której orędownikami mogą stać się młodzi rolnicy, sprzyja kształtowaniu prawidłowych zachowań żywieniowych z korzyścią dla zdrowia ludzkiego i dla całego społeczeństwa, i ze szczególnym zadowoleniem przyjmuje takie działania, jak np. prowadzony przez CEJA program "Tellus" czy transgraniczne projekty pilotażowe, na przykład "Uczniowie w gospodarstwie rolnym"; 50. podkreśla potrzebę zapewnienia odpowiedniej informacji dotyczącej żywności i żywienia we wszystkich formach edukacji; 51. uważa, że należy promować zawód rolnika i usługi, jakie oddaje społeczeństwu oprócz działalności produkcyjnej, aby przyciągnąć do rolnictwa więcej młodych ludzi, w szczególności tych, którzy nie pochodzą ze środowiska rolniczego; 52. uważa, że waloryzacja zawodu rolnika wiąże się z lepszym informowaniem społeczeństwa, a więc konsumentów, o aspektach WPR, w zakresie wymogów sanitarnych, środowiska naturalnego i dobrostanu zwierząt oraz warunkowości pomocy, wielofunkcyjności, jakości unijnej produkcji, wkładu w walkę ze zmianami klimatu, niezależności żywnościowej i przyszłych wyzwań związanych z żywieniem ludności światowej, która w 2050 r. powinna osiągnąć liczbę 9 miliardów; 53. zwraca się do Wspólnoty z wnioskiem, aby wzmocnić preferencje wspólnotowe, które powinny dawać konsumentom europejskim gwarancję jakości sanitarnej i środowiskowej kupowanych produktów i stanowić rekompensatę dla rolników UE konkurujących z krajami trzecimi, które nie spełniają takich samych wymogów sanitarnych, środowiskowych i socjalnych; 54. stwierdza, że należy w jak największym stopniu ułatwić młodym rolnikom wykorzystanie możliwości płynących z rosnącej elastyczności popytu na towary i usługi będące efektem działalności rolniczej oraz szerszego otwarcia międzynarodowych rynków wschodzących, w perspektywie zakończenia negocjacji wielostronnych; uważa zatem, że w ramach WTO Komisja Europejska powinna wynegocjować porozumienie zapewniające sektorowi rolniczemu wystarczającą marżę, by pozostać konkurencyjnym w porównaniu z krajami trzecimi, oraz gwarantujące przyszłość młodym rolnikom; dodaje, iż w tym kontekście uwzględnienie wyzwań o charakterze niehandlowym ma nadrzędne znaczenie; 55. uważa, że młodzi rolnicy powinni mieć możliwość konkurowania z zagranicznymi konkurentami na równych warunkach; wzywa zatem Komisję Europejską, aby nadała priorytet uwzględnianiu kwestii pozahandlowych, takich jak kryteria dotyczące przywozu, zarówno w wielostronnych, jak i w dwustronnych negocjacjach handlowych; 56. zauważa, że w ramach programowania średnio- i długoterminowego konieczne jest przejęcie przez nowe pokolenie rolników odpowiedzialności w zakresie walki ze zmianami klimatu oraz ich roli partnera dla środowiska, dzięki czemu mogą przyczynić się do redukcji emisji CO2, zapewniając alternatywne, przyjazne dla środowiska źródła energii, w szczególności za pomocą produkcji biomasy i prowadzenia biogazowni; 57. z jednej strony muszą wdrażać środki na rzecz ulepszenia praktyk rolniczych oraz nadania im bardziej zrównoważonego i bardziej rentownego charakteru, z drugiej strony zaś muszą pozwolić, by rolnictwo odgrywało zasadniczą rolę w zarządzaniu elementami środowiska naturalnego i tym samym stało się przodującym sektorem w walce ze zmianą klimatu; podkreśla, iż w tym celu należy nadać politykom i środkom na rzecz młodych rolników charakter długoterminowy i zrównoważony, a także finansowo wspierać ich wysiłki w celu ochrony środowiska naturalnego; 58. pragnie zauważyć, że sektor rolniczy i leśny to jedyne przykłady działalności gospodarczej, w której dzięki procesowi fotosyntezy możliwe jest wiązanie dwutlenku węgla, co zwiększa konieczność utrzymania działalności rolniczej; 59. podkreśla znaczenie, jakie ma odpowiednie ukierunkowanie badań znajdujących zastosowanie w sektorze rolniczym w świetle reformy WPR, zachęcanie do transferu technologii i poprawa dostępu rolników do wyników badań i ostatnich innowacji związanych z metodami i narzędziami produkcji; uważa za konieczne, by rolnicy UE mieli łatwiejszy dostęp do wyników badań naukowych poprzez utworzenie systemów wymiany danych pochodzących z takich prac, a także dzięki koordynacji badań naukowych na szczeblu krajowym i unijnym; 60. stwierdza, że dla umożliwienia zastosowania wyników badań w praktyce oraz uwzględnienia w badaniach potrzeb sektora rolnego konieczny jest przepływ wiedzy między nauką a jej użytkownikami; 61. podkreśla, że coraz intensywniejsze wspieranie kształcenia rolników przez całe życie leży w interesie gospodarczym (poprawa produkcyjności) i środowiskowym (aktualizacja wiedzy na temat ekologicznych praktyk) Unii; zachęca w szczególności do realizacji programów sprzyjających mobilności młodych rolników w UE (w tym programu Leonardo); nalega w szczególności na konieczność stworzenia instrumentów umożliwiających im nieobecność w gospodarstwie na czas trwania szkoleń; 62. proponuje ustanowienie programu dla młodych rolników służącego wymianie dobrych praktyk (best practice) w rolnictwie; 63. uważa, iż należy ustanowić program wymiany przeznaczony dla młodych rolników, który ułatwiałby dzielenie się dobrymi praktykami, a także sieć szkoleniową, w której kluczową rolę odgrywa informowanie o takich kwestiach, jak równowaga, bioenergia, zmiany klimatyczne i konkurencyjność; uważa, że powinno to przygotować młodych rolników do zadania, jakim jest podejmowanie nowych wyzwań w sektorze rolnictwa i żywności; 64. wzywa do opracowania pilotażowego programu mającego na celu ułatwienie programu wymiany pomiędzy młodymi rolnikami z krajów rozwijających się z młodymi rolnikami z UE, aby umożliwić im bezpośrednie zrozumienie funkcjonowania każdego z rynków, wykorzystania na każdym z nich technologii i stosowania metod dostosowania się do dominujących warunków klimatycznych; 65. zaleca utrzymanie, doskonalenie i upowszechnianie metod produkcji wynikających ze specyfiki obszaru i dziedzictwa kulturowego w UE; 66. uważa, że temat utrzymania gruntów rolnych jest nierozerwalnie związany z kwestią rozpoczynania działalności przez młodych rolników oraz że, przy przydzielaniu gruntów, należy wprowadzić politykę traktującą priorytetowo młodych ludzi rozpoczynających działalność; zachęca Komisję do przygotowania sprawozdania na temat problemu gruntów podczas przejmowania gospodarstw przez młodych ludzi; 67. uważa, że należy lepiej wspierać integrację w społeczności poprzez uruchomienie specjalnych środków związanych z tą formą rozpoczynania działalności, które nie tylko pozwolą zmniejszyć koszty rozpoczynania działalności ponoszone przez młodych ludzi, lecz również pozwolą zorganizować pracę w sposób sprzyjający stabilności gospodarstw; 68. zaleca wprowadzenie większej elastyczności w procedurach rozpoczynania działalności i przekazywania gospodarstw przy zastosowaniu następujących środków: stopniowego rozpoczynania działalności, uwzględniania wcześniejszego doświadczenia zawodowego kandydata do rozpoczęcia działalności, jeżeli nie posiada on wymaganego poziomu wykształcenia, odstępstwa od warunku wieku, jeżeli kandydat przedstawi projekt rozpoczęcia stabilnej działalności, w szczególności na terenach o trudnych warunkach gospodarowania itp.; 69. uważa, iż należy przyjąć niezbędne środki w celu wspierania i wspomagania młodych rolników oraz radzenia im w ramach systemu pomocy na rozpoczęcie działalności, mając na celu wzrost liczby przypadków udanego rozpoczęcia działalności i jednocześnie wyeliminowanie lub zmniejszenie liczby sytuacji, w których dochodzi do porzucenia działalności czy nawet upadłości; 70. proponuje ustanowić europejski rok dialogu pomiędzy miastami a obszarami wiejskimi; 71. wzywa Komisję do wsparcia młodych rolników, chcących rozpocząć działalność, poprzez przewidywalną politykę, administrację ukierunkowaną na praktykę oraz możliwie najlepsze wsparcie zarządzania; 72. wzywa Komisję do przedłożenia w odpowiednim terminie sprawozdania okresowego dotyczącego sytuacji młodych rolników oraz przeprowadzenia konsultacji z właściwymi organizacjami młodych rolników; 73. podkreśla konieczność wspierania młodych rolników w latach następujących po rozpoczęciu działalności i przewidzenia specjalnych funduszy rezerwowych w celu zapewnienia pomocy w nieprzewidzianych sytuacjach, na przykład poważnych zdarzeń klimatycznych niszczących zbiory lub znacznego wzrostu obciążeń; 74. wzywa Komisję Europejską do przeanalizowania metod dzielenia się dobrymi praktykami z zakresu innowacyjnych technik rolniczych i zarządzania gospodarstwami wśród młodych rolników w całej UE; 75. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.
| ||||||||||||||
| Prace Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE w 2007 r. |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Parlament Europejski, - mając na uwadze Umowę o partnerstwie pomiędzy członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, podpisaną w Kotonu w dniu 23 czerwca 2000 r.(1)(Umowa z Kotonu), - uwzględniając regulamin Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE, przyjęty w dniu 3 kwietnia 2003 r.(2), ostatnio zmieniony w Wiesbaden (Niemcy) w dniu 28 czerwca 2007 r.(3), - uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiające instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju(4), - uwzględniając Deklarację z Kigali w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym sprzyjających rozwojowi(5) (EPA), przyjętą przez WZP w dniu 22 listopada 2007 r. w Kigali (Deklaracja z Kigali), - uwzględniając rezolucje przyjęte przez WZP w 2007 r.:
– uwzględniając art. 45 Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju (A6-0175/2008), A. mając na uwadze debaty, jakie odbyły się w czerwcu 2007 r. Wiesbaden i w listopadzie 2007 r. Kigali na temat stopnia zaawansowania negocjacji w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym, które doprowadziły do przyjęcia deklaracji z Kigali, B. mając na uwadze przyjęcie przez Parlament i Radę rozporządzenia (WE) nr 1905/2006, które przewiduje programy tematyczne mające zastosowanie także do krajów AKP oraz program dotyczący środków wspomagających dla krajów AKP będących sygnatariuszami protokołu w sprawie cukru, C. mając na uwadze zobowiązanie podjęte przez komisarza ds. rozwoju i pomocy humanitarnej w czasie ww. sesji WZP w Wiesbaden, a dotyczące poddania krajowych i regionalnych dokumentów strategicznych dla krajów AKP (odnoszących się do okresu 2008-2013) demokratycznej analizie parlamentów, oraz wyrażając zadowolenie, że zobowiązanie to jest właśnie wprowadzane w życie, D. mając na uwadze, że przegląd umowy z Kotonu stał się podstawą wzmocnionej i bardziej skutecznej współpracy między Unią Europejską i krajami AKP, chociaż procedura ratyfikacji tej umowy nie została jeszcze zakończona, E. mając na uwadze rosnące w ramach WZP znaczenie kwestii wspólnie interesujących strony, a dotyczących praw człowieka, demokracji, napiętych sytuacji, spójności politycznej i skuteczności pomocy, F. mając na uwadze sytuację w Zimbabwe, która pogorszyła się w 2007 r., oraz że niestety z powodu faktu, iż dla zamknięcia bardzo konstruktywnej debaty nie było możliwe przyjęcie rezolucji w tej sprawie w trakcie ww. sesji WZP w Wiesbaden; mając na uwadze godny pożałowania fakt nieuczestniczenia delegacji Zimbabwe w tej sesji, G. mając na uwadze wciąż trwający konflikt w Darfurze (Sudan) oraz poważne i powtarzające się przypadki łamania praw człowieka, do których tam dochodzi, zwłaszcza nieustające zagrożenie wykorzystywaniem seksualnym i gwałtem, na jakie narażone są kobiety i dziewczęta, a także przypominając o konieczności skutecznej pomocy humanitarnej i pomocy ofiarom przemocy na tle seksualnym, H. mając na uwadze prace Parlamentu Panafrykańskiego (PPA) i sformalizowanie stosunków między Parlamentem Europejskim a Parlamentem Panafrykańskim; mając w szczególności na uwadze wspólną deklarację Parlamentu Panafrykańskiego i Parlamentu Europejskiego w perspektywie szczytu UE-Afryka, który odbył się w grudniu 2007 r. w Lizbonie, I. mając na uwadze coraz liczniejszy udział podmiotów niepaństwowych w sesjach WZP oraz trudności finansowe, na jakie napotyka społeczeństwo obywatelskie krajów AKP, by móc uczestniczyć w posiedzeniach, J. mając na uwadze znaczący wkład prezydencji niemieckiej UE i rządu Rwandy w wyżej wymienione sesje WZP w Wiesbaden i Kigali, K. mając na uwadze misje informacyjne i badawcze Prezydium WZP w 2007 r.:
1. z zadowoleniem przyjmuje ramy, jakie WZP wypracowało na rzecz otwartego, demokratycznego i pogłębionego dialogu w sprawie negocjacji dotyczących EPA między UE i krajami AKP, o czym świadczy przyjęcie deklaracji z Kigali; 2. podkreśla wyrażone przez WZP zaniepokojenie kilkoma elementami negocjacji, dotyczące zarówno formy, jak i treści; przypomina, że debata toczyła się dalej po przyjęciu EPA z Karaibami i umów pośrednich z niektórymi krajami czy regionami; 3. wyraża zaniepokojenie utworzeniem nowego organu, jakim jest komisja parlamentarna w ramach EPA, bez uściślenia związku między nim a WZP; zwraca się o unikanie wszelkiego rodzaju konfliktów kompetencji czy niepotrzebnych spięć w omawianej dziedzinie; jednocześnie z zadowoleniem przyjmuje wymiar parlamentarny, jaki przyznano EPA oraz jest głęboko przekonany, że WZP zacznie natychmiast realizować ten dialog na szczeblu parlamentarnym dzięki swym posiedzeniom regionalnym; 4. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie podjęte przez komisarza ds. rozwoju i pomocy humanitarnej w czasie ww. sesji WZP w Kigali, a dotyczące poddania krajowych i regionalnych dokumentów strategicznych dla krajów AKP (odnoszących się do okresu 2008-2013) demokratycznej analizie parlamentów i wyraża zadowolenie z dotychczas wykonanej przez niektóre parlamenty krajów AKP pracy w zakresie analizy tych dokumentów; 5. przypomina w związku z tym o potrzebie ścisłego włączenia parlamentów w proces demokratyczny i w krajowe strategie rozwoju; podkreśla ich fundamentalną rolę we wprowadzaniu, kontynuowaniu i kontrolowaniu strategii politycznych w zakresie rozwoju; 6. zachęca parlamenty krajów AKP do wymożenia na ich rządach oraz na Komisji włączenia ich do procesu przygotowującego i wprowadzającego w życie krajowe dokumenty strategiczne dotyczące współpracy między Unią Europejską i ich krajami (odnoszące się do okresu 2008-2013); 7. wzywa Komisję do dostarczenia wszelkich dostępnych informacji parlamentom krajów AKP oraz do wspomagania ich w procesie demokratycznej kontroli, szczególnie poprzez wspieranie ich kompetencji; 8. zachęca parlamenty AKP do wykonywania ścisłej kontroli parlamentarnej w zakresie Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR); podkreśla uprzywilejowaną pozycję WZP w tej debacie i zachęca Zgromadzenie do dalszego zachęcania parlamentów, które jeszcze tego nie uczyniły, do ratyfikowania umowy z Kotonu po przeglądzie, aby móc korzystać z EFR 10; 9. zwraca się do Komisji o przewidzenie środków na zapełnienie luki finansowej między wprowadzeniem w życie EFR 9 i EFR 10; 10. potwierdza, że popiera wniosek WZP, sformułowany podczas jego 9. sesji, która odbyła się w kwietniu 2005 r., o przeznaczanie odpowiedniej części środków z EFR na kształcenie i szkolenie polityczne parlamentarzystów i decydentów politycznych, gospodarczych i społecznych w interesie trwałego umacniania właściwego zarządzania, państwa prawa, struktur demokratycznych i wzajemnych relacji między rządem i opozycją w pluralistycznych demokracjach opartych na wolnych wyborach; 11. z zadowoleniem zauważa coraz bardziej parlamentarny, a więc polityczny charakter WZP, a także głębsze zaangażowanie jego członków i jakość debat, co wnosi decydujący wkład w partnerstwo AKP-UE; 12. uważa, że wyżej wymienione rezolucje WZP w sprawie sytuacji w Darfurze oraz w sprawie sytuacji w DRK, są znaczącymi przykładami tego wzmocnionego dialogu; 13. uważa, że WZP, będące miejscem debaty posłów UE z posłami AKP, odgrywa pozytywną rolę w dialogu politycznym i w poszukiwaniu ogólnego i wszechstronnego porozumienia na rzecz pokoju i rozwoju mieszkańców Darfuru; 14. zachęca WZP do przyłączenia się do wysiłków na rzecz uświadomienia wspólnocie międzynarodowej konfliktów toczących się w Północnym Kiwu i kilku wschodnich regionach DRK, do promowania negocjacji w sprawie politycznego rozwiązania kryzysu oraz do wspierania wszelkich działań mogących wynikać z takich wynegocjowanych rozwiązań; 15. zachęca WZP do kontynuowania i pogłębiania dialogu z Parlamentem Panafrykańskim i parlamentami organizacji regionalnych ze względu na znaczenie integracji regionalnej dla pokoju i rozwoju krajów AKP; 16. wyraża zadowolenie z debaty, jaka odbyła się na temat sytuacji w Somalii podczas ww. sesji WZP w Kigali, która wykazała, że WZP może służyć za forum zajmujące się tak skomplikowanymi kwestiami; ubolewa jednak, że sytuacja w Somalii nie uległa poprawie i wciąż należy do tzw. zapomnianych kryzysów; 17. wyraża ubolewanie nad faktem, że WZP nie było wystarczająco konsultowane podczas opracowywania wspólnej strategii UE-Afryka, oraz ma nadzieję, że WZP będzie aktywnie zaangażowane w realizację tej strategii; 18. wyraża zadowolenie z faktu, że posiedzenia regionalne przewidziane w umowie z Kotonu i w regulaminie WZP będą mogły w końcu rozpocząć się w 2008 r.; ma nadzieję, że posiedzenia te umożliwią rzeczywistą wymianę poglądów na temat wyzwań regionalnych, w tym zapobiegania i rozwiązywania konfliktów, oraz że strategie polityczne UE przyczynią się do nasilenia spójności regionalnej; podkreśla, że posiedzenia te odbywają się w porę szczególnie jeśli chodzi o negocjacje, zawieranie i wprowadzanie w życie EPA, oraz że powinien to być ich główny cel; wspiera zorganizowanie pierwszego regionalnego posiedzenia w kwietniu 2008 r. w Windhoek, w Namibii; 19. zachęca WZP do wzmocnienia roli jej komisji politycznej, aby uczynić z niej prawdziwe forum zapobiegania konfliktom i rozwiązywania ich, w ramach partnerstwa AKP-UE, oraz do uogólnienia w tym celu debat na temat charakteryzujących dany kraj sytuacji wymagających pilnej reakcji; wyraża zadowolenie z pracy wykonanej w dziedzinie właściwego zarządzania, a także z wyborów i procesów wyborczych w krajach AKP i Unii oraz zachęca do ścisłej współpracy w zakresie działalności parlamentarzystów AKP-UE jako obserwatorów wyborów w ramach wyborczych misji obserwacyjnych UE; 20. z zadowoleniem odnotowuje wyrażoną przez Komisję Rozwoju Gospodarczego, Finansów i Handlu WZP chęć rozpatrzenia kwestii związanych z bezpieczeństwem żywności, zwłaszcza w momencie, gdy Światowy Program Żywnościowy wyraża zaniepokojenie wzrostem cen, skutkami zmian klimatycznych i zmniejszaniem się światowych rezerw żywności; 21. podkreśla znaczenie przyjętego podczas ww. sesji WZP w Kigali sprawozdania na temat skuteczności pomocy oraz zachęca WZP do przeprowadzenia szerokiej debaty w sprawie oficjalnego pojęcia pomocy na rzecz rozwoju, kwestii zapisu w budżecie oraz sposobów finansowania alternatywnego w zakresie współpracy na rzecz rozwoju; 22. podkreśla rolę odgrywaną przez Komisję Spraw Socjalnych i Środowiska Naturalnego WZP w dziedzinie migracji pracowników wykwalifikowanych oraz w dziedzinie chorób zaniedbanych oraz popiera decyzję zbadania wpływu strukturalnych programów dostosowania; 23. z zadowoleniem odnotowuje coraz liczniejszy udział podmiotów niepaństwowych w sesjach WZP oraz fakt, że wydarzenia, które odbywają się na marginesie tych sesji, wnoszą już teraz pozytywny wkład; zwraca się do WZP, UE i krajów AKP o finansowe i techniczne zachęcanie do udziału społeczeństw obywatelskich z krajów AKP w omawianych pracach; uważa, że wniosek i propozycje, jakie zostaną przedstawione w tym celu Prezydium WZP we wrześniu 2008 r., są oznaką konstruktywnego rozwoju; 24. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, Radzie AKP, WZP, parlamentom krajów AKP oraz rządom i parlamentom Republiki Federalnej Niemiec i Republiki Rwandy.
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Konkurencja: badanie sektorowe w sprawie bankowości detalicznej |
| |||||||||||||||||||||||||
Parlament Europejski, - uwzględniając komunikat Komisji w sprawie badania sektorowego na podstawie art. 17 rozporządzenia 1/2003/WE w sprawie bankowości detalicznej (sprawozdanie końcowe (COM(2007)0033), - uwzględniając pierwsze sprawozdanie okresowe Komisji z dnia 12 kwietnia 2006 r. w sprawie kart płatniczych oraz jej drugie sprawozdanie okresowe z dnia 17 lipca 2006 r. w sprawie rachunków bieżących i usług pokrewnych, - uwzględniając zieloną księgę w sprawie detalicznych usług finansowych na jednolitym rynku (COM(2007)0226), - uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Jednolity rynek Europy XXI wieku" (COM(2007)0724), - uwzględniając decyzję Komisji COMP/34.579 Europay (Eurocard-MasterCard) z dnia 19 grudnia 2007 r.w sprawie wielostronnych opłat interchange pobieranych przez Mastercard w EOG, - uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/48/WE z dnia 14 czerwca 2006 odnoszącą się do podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (przekształcenie)(1) (dyrektywa dotycząca wymogów kapitałowych) oraz dyrektywę 2006/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie adekwatności kapitałowej przedsiębiorstw inwestycyjnych i instytucji kredytowych (przekształcenie)(2) (dyrektywa dotycząca adekwatności kapitałowej), - uwzględniając dyrektywę 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego(3) (dyrektywa w sprawie usług płatniczych), - uwzględniając stanowisko przyjęte w drugim czytaniu w dniu 16 stycznia 2008 r. w sprawie wspólnego stanowiska Rady w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG(4) (projekt dyrektywy w sprawie kredytu konsumenckiego), - uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie polityki w dziedzinie usług finansowych na lata 2005-2010(5), - uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lipca 2006 r. w sprawie większej konsolidacji usług finansowych(6), - uwzględniając art. 45 Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0185/2008), A. mając na uwadze, że dobrze funkcjonujący zintegrowany rynek finansowy stanowi warunek niezbędny do realizacji agendy lizbońskiej, której celem jest zapewnienie Unii Europejskiej najbardziej konkurencyjnej i dynamicznej, opartej na wiedzy gospodarki na świecie, zapewniającej możliwość trwałego wzrostu gospodarczego oraz większej liczby lepszych miejsc pracy, B. mając na uwadze, że bankowość detaliczna odgrywa kluczową rolę w przenoszeniu, odpowiednio, warunków polityki monetarnej na rynek, w szczególności w odniesieniu do małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) oraz konsumentów, C. mając na uwadze, że do celów realizacji planu działań w zakresie usług finansowych oraz zapewnienia konsumentom i przedsiębiorstwom handlu detalicznego możliwości czerpania pełnych korzyści niezbędna jest poprawa detalicznych usług finansowych, D. mając na uwadze, że podstawowe usługi bankowe, takie jak otwarcie konta bankowego, stanowią prawo każdego obywatela, E. mając na uwadze, że sektor bankowości detalicznej posiada istotne znaczenie dla gospodarki UE pod względem wzrostu i zatrudnienia, a także jego znaczenie dla konsumentów i MŚP, F. mając na uwadze, że utrzymują się trudności związane z harmonizacją polityki ochrony konsumentów w Unii Europejskiej i naturalna złożoność produktów finansowych, G. mając na uwadze, że wspólnotowa polityka konkurencji ma istotne znaczenie dla wprowadzenia rynku wewnętrznego i dobrego funkcjonowania rzeczywiście równych reguł gry dla wszystkich podmiotów, H. mając na uwadze, że różnorodność modeli prawnych oraz celów biznesowych podmiotów finansowych w sektorze bankowości detalicznej (banki, banki oszczędnościowe, spółdzielnie, itd.) stanowi podstawową zaletę gospodarki UE wzbogacającą ten sektor, odpowiadającą pluralistycznej strukturze rynku i pomagającą zwiększyć konkurencję na rynku wewnętrznym, I. mając na uwadze, że istnieje konieczność zapewnienia równowagi pomiędzy wysokim stopniem ochrony konsumentów i właściwym funkcjonowaniem rynku wewnętrznego, Kwestie ogólne 1. wspiera zintegrowane podejście Komisji obejmujące wspieranie polityk rynku wewnętrznego i dobrze ukierunkowane badania sektorowe; niemniej jednak wyraża ubolewanie z powodu terminu tego badania sektorowego oraz faktu, że nie zbadano, w jaki sposób warunki polityki monetarnej przenoszone są na rynek detaliczny i zachęca Komisję do kontynuacji swoich prac, kiedy tylko dyrektywy w sprawie adekwatności kapitałowej, jednolitego obszaru płatności w euro (SEPA) i w sprawie usług finansowych oraz dyrektywa w sprawie kredytu konsumenckiego przyniosą skutki w praktyce; 2. wyraża ubolewanie, że badanie sektorowe w sprawie bankowości detalicznej nie bierze dostatecznie pod uwagę szczególnego charakteru ściśle regulowanego sektora bankowego i znaczenia kultury, zwyczajów i języków w wyborach i dostępnej ochronie konsumentów w odniesieniu do produktów finansowych; uznaje, że brak mobilności klientów w Unii Europejskiej podyktowany jest często długotrwałymi relacjami opierającymi się na zaufaniu, które często tworzą się pomiędzy bankiem a konsumentem; wyraża zaniepokojenie, że dokonywana przez Komisję ocena integracji rynku opiera się na zbyt małej liczbie wskaźników ekonomicznych i w związku z tym może nienależycie odzwierciedlać właściwości sektora bankowości detalicznej ; 3. przypomina, że polityka konkurencji stanowi skuteczny instrument tworzenia rynku wewnętrznego, ale dążenie do większej konkurencji ani nie powinno prowadzić do gorszego zarządzania ryzykiem w sektorze bankowym, ani zagrażać stabilności szczególnie ważnego i strategicznego sektora gospodarki światowej; podkreśla, że zaufanie konsumentów jest niezbędne do dalszego rozwoju usług finansowych oraz że promowanie przekazywania konsumentom informacji dotyczących usług finansowych jest konieczne do wzmocnienia roli konsumentów jako uczestników rynku; 4. zauważa, że wysoce zróżnicowane ramy regulacyjne stanowią utrudnienie w rozwoju transgranicznych dostaw usług bankowych; popiera zatem inicjatywę Komisji zmierzającą do ponownej oceny dyrektywy 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. w sprawie sprzedaży konsumentom usług finansowych na odległość(7), które muszą również objąć przegląd dyrektyw w sprawie handlu elektronicznego(8) oraz podpisów elektronicznych(9) w celu skutecznego umożliwienia im osiągnięcia wytyczonych celów; 5. stoi na stanowisku, że nawet wdrożenie przepisów dotyczących prania pieniędzy może stanowić przeszkodę dla mobilności konsumentów w odniesieniu na przykład do otwierania transgranicznych rachunków bieżących, biorąc pod uwagę różnorodne wymogi dotyczące identyfikacji oraz weryfikacji, które muszą spełniać banki; wzywa Komisję do oceny wpływu przepisów zawartych w prawodawstwie dotyczącym prania pieniędzy na mobilność konsumentów; Mobilność konsumentów 6. zwraca się do Komisji o podejmowanie działań na rzecz ułatwiania mobilności konsumentów oraz o monitorowanie postępów czynionych przez państwa członkowskie w umożliwianiu konsumentom łatwiejszej zmiany usługodawców, tym samym wzmacniając zdrową konkurencję pomiędzy usługodawcami; oczekuje zapewnienia, w możliwie największym stopniu, ciągłości obsługi nawet po zamknięciu rachunku bieżącego lub zmianie usługodawcy i unikania kosztownego nakładania się usług; 7. podkreśla, że uproszczenie przepisów w zakresie usług finansowych oraz znoszenie barier utrudniających mobilność konsumentów nie powinno prowadzić do obniżenia standardów ochrony konsumentów w państwach członkowskich; 8. zaleca dopuszczanie jedynie uzasadnionych kosztów za zamykanie rachunków, jeśli w ogóle takie mają istnieć, w celu wspierania mobilności i konkurencji; zachęca przemysł bankowy do zapewnienia najlepszych praktyk w zakresie szybkich i skutecznych procedur zmiany rachunków, biorąc pod uwagę zarówno okres realizacji procedury, jak i związane z nią koszty; uważa, że zmiana rachunków bieżących nie powinna przynosić szkód konsumentom; sprzeciwia się wszelkim zbędnym zapisom umownym utrudniającym mobilność konsumentów; 9. podkreśla, że w odniesieniu do sprzedaży wiązanej należy wprowadzić wyraźne rozróżnienie z jednej strony pomiędzy połączeniami produktów korzystnymi zarówno dla konsumenta, jak i dla banku i wspólnymi dla wszystkich gałęzi gospodarki, a praktykami wynikającymi z nieuczciwej konkurencji z drugiej strony; 10. uznaje, że dostęp do podstawowych usług finansowych, takich jak otwarcie konta bankowego, stanowi prawo każdego i wzywa Komisję do określenia przeszkód stojących na drodze do korzystania z tego prawa oraz najlepszych praktyk w tym zakresie stosowanych przez operatorów w sektorze detalicznych usług finansowych; Informacje i przejrzystość 11. uważa, że informacje dla konsumentów mają zasadnicze znaczenie dla zapewnienia konkurencji wśród banków; zwraca się o udzielanie informacji, które są lepszej jakości i bardziej czytelne i stąd dostępne dla konsumentów; uważa, że obecnie uzyskanie takich informacji zbyt często pochłania za dużo czasu i jest uciążliwe dla konsumentów; 12. uznaje, że istnieje napięcie pomiędzy zapobieganiem przeładowaniu informacjami a dostarczaniem konsumentom wystarczających informacji; popiera przedkładanie jakości informacji nad ilość; wzywa zatem Komisję, aby zaprosiła organizacje konsumenckie do zdefiniowania, które informacje uznają za konieczne, aby umożliwić konsumentom dokonywanie odpowiednich wyborów; 13. zwraca się do Komisji o podjęcie działań mających na celu zapewnienie, że oprócz obowiązujących przepisów krajowych, przedmiotowy przemysł dostarczać będzie konsumentom przed otwarciem rachunku zwięzłego zestawienia wyszczególniającego wszystkie koszty, w tym koszty zamknięcia rachunku, jeśli takie istnieją, w porównywalny sposób w całej Unii Europejskiej; wzywa Komisję do złożenia odpowiednich propozycji legislacyjnych w tej sprawie, na wypadek gdyby sektor ten nie wypełniał swojego zobowiązania; 14. z zadowoleniem przyjmuje przeprowadzone przez Komisję badania ram regulacyjnych dla detalicznych produktów inwestycyjnych i ufa, że doprowadzi to do lepszego ujawniania kosztów, ryzyka oraz warunków, i tym samym zapewni przydatne porównania na poziomie transgranicznym; 15. zaleca stworzenie jednolitego standardu wspólnotowego, umożliwiającego usługodawcom dostarczanie klientom informacji na temat swoich podstawowych produktów oraz związanych z nimi kosztów i warunków, w celu umożliwienia ich łatwego i przejrzystego porównania, w przypadkach, w których nie pozwalają na to obecnie produkty powiązane; wzywa do ujawniania na żądanie kosztów łańcucha wartości detalicznych produktów finansowych celem zapewnienia równych reguł konkurencji; sugeruje, aby przemysł ten pracował nad możliwością stworzenia wspólnotowej wyszukiwarki umożliwiającej łatwe i darmowe porównywanie usług na poziomie transgranicznym; Edukacja konsumenta w dziedzinie bankowości detalicznej 16. wzywa do rozwijania programów edukacji w zakresie finansów nakierowanych na poziom świadomości konsumentów w odniesieniu do możliwości, jakimi dysponują w zakresie zarządzania pieniędzmi; 17. wspiera wysiłki Komisji oraz przedstawicieli przemysłu usług finansowych zmierzające do podniesienia poziomu wiedzy konsumentów na temat produktów związanych z usługami finansowymi oraz realizowania programów edukacyjnych w tej dziedzinie, jako że informacje dostarczane przez dostawców produktów związanych z usługami finansowymi muszą również być rozumiane i wykorzystywane przez konsumentów; 18. przypomina znaczenie rozwijania edukacji z dziedziny finansów jako uzupełnienia dla odpowiedniej ochrony konsumenta, szczególnie w dziedzinie bankowości detalicznej (na przykład w odniesieniu do pożyczek, hipoteki, zróżnicowanego i bezpiecznego oszczędzania i inwestowania); wzywa państwa członkowskie oraz sektor bankowy do podjęcia oraz skoordynowania środków mających na celu podniesienie poziomu wiedzy z zakresu finansów wśród obywateli, w tym dzieci, młodzieży, pracowników i emerytów, w celu kształcenia konsumentów i wzmocnienia ich świadomości, tak aby mogli oni wyszukiwać lepsze, tańsze i bardziej odpowiednie produkty i usługi, a także w celu zwiększenia konkurencji, jakości i innowacji w przemyśle bankowym; przypomina, że pewni inwestorzy mogą zapewnić dodatkową płynność rynkom kapitałowym; 19. wzywa państwa członkowskie do rozważenia powołania instytucji niezależnego krajowego rzecznika odpowiedzialnego za usługi finansowe; Kredyty – rejestry i pośrednicy 20. podkreśla znaczenie wiarygodnych danych kredytowych i danych o oszustwach dla banków i innych podmiotów udzielających kredytów, dostępnych na zasadzie rzetelności i przejrzystości; niemniej jednak kładzie nacisk na konieczność ochrony danych osobowych konsumentów; zwraca się do Komisji o określenie przeszkód stojących na drodze do wymiany danych oraz o złożenie wniosków dotyczących interoperacyjności rejestrów danych, jednocześnie przestrzegając praw konsumentów do prywatności, jak również ich praw do dostępu i sprostowania; uważa, że konsumenci winni być informowani w razie dotyczących ich transgranicznych zapytań na temat ich danych kredytowych; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja zamierza powołać grupę ekspertów ds. historii kredytowej, która ma pomóc Komisji w opracowaniu środków w tym zakresie; 21. wzywa Komisję do intensyfikacji swoich działań odnośnie do pośredników kredytowych (agentów) w celu zapewnienia ochrony konsumentów i unikania niewłaściwych praktyk sprzedaży, które są szczególnie szkodliwe dla bardziej narażonych na nie grup konsumenckich; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do opublikowania badań obejmujących analizę wspólnotowego rynku pośrednictwa kredytowego, stanowiących przegląd jego ram regulacyjnych oraz badających, czy jakiekolwiek przepisy szkodzą konsumentom; 22. zwraca się do Komisji o wyraźne określenie oraz harmonizację zakresów odpowiedzialności i obowiązków pośredników kredytowych, zgodnie z zasadą "taki sam biznes, takie samo ryzyko, takie same reguły", ponieważ często pojawiają się problemy w związku ze sprzedażą, zarządzaniem i wykonywaniem umów dotyczących usług finansowych; zauważa, że niezróżnicowane, mające pasować do wszelkich okoliczności podejście negatywnie wpłynęłoby na różnorodność produktów; zwraca uwagę Komisji na różnicę pomiędzy informacjami, które muszą być przejrzyste, zwięzłe, czytelne i bezpłatne, z jednej strony, a specyficznymi usługami doradczymi dla klienta z drugiej strony; Współpraca pomiędzy bankami 23. z zadowoleniem przyjmuje dalsze prowadzone przez Komisję badania dotyczące współpracy pomiędzy bankami zmierzające do ocenienia, w jakich przypadkach taka współpraca mogłaby skutkować korzyściami ekonomicznymi i korzyściami dla konsumenta oraz czy mogłaby ona prowadzić do ograniczenia konkurencji; podkreśla jednak, że współpraca między bankami, na przykład instytucjami kredytowymi działającymi w zdecentralizowanych sieciach, może przynieść korzyści gospodarcze i korzyści dla konsumentów, i że w związku z tym konieczna jest drobiazgowa analiza oraz bezstronne podejście; 24. uważa, że banki oszczędnościowe i spółdzielcze, jak również inne instytucje kredytowe, w znacznym stopniu przyczyniają się do finansowania lokalnej gospodarki oraz do rozwoju wewnętrznego potencjału regionów, a także ułatwiają wszystkim konsumentom dostęp do usług finansowych; podkreśla, że pluralizm rynków bankowych i różnorodność usługodawców stanowią warunki wstępne dla istnienia konkurencji na całym wspólnotowym rynku bankowym, pod warunkiem, że nie jest zakłócana konkurencja oraz że zagwarantowane są równe reguły dla wszystkich uczestników rynku, zgodnie z zasadą "taki sam biznes, takie samo ryzyko, takie same reguły"; 25. twierdzi, że niedyskryminacyjna współpraca pomiędzy niezależnymi podmiotami kredytowymi – która, w związku z tym, że nadal konkurują one ze sobą, jest wydajna i zapewnia większą interoperacyjność oraz różnorodność usług dla konsumentów końcowych – może pomóc temu sektorowi funkcjonować oraz może przyczynić się do osiągnięcia powyższych celów; Systemy płatności 26. jest przekonany, że SEPA i dyrektywa w sprawie usług płatniczych powinny rozwiązać problem fragmentacji i braku konkurencji, ujawniony w wyniku sektorowego badania infrastruktur płatniczych; przypomina, że pierwszy etap wprowadzania SEPA został rozpoczęty dnia 28 stycznia 2008 r. i wymaga zintegrowanych platform rozrachunkowo-rozliczeniowych, funkcjonujących na podstawie tych samych zasad i norm technicznych; podkreśla, że dostęp do SEPA powinien być sprawiedliwy i przejrzysty, i że przy zarządzaniu należy brać pod uwagę wszystkie zainteresowane strony objęte systemem, nie tylko instytucje finansowe; przypomina także, że zgodnie z dyrektywą w sprawie usług finansowych nie powinna istnieć dyskryminacja związana z dostępem do systemów płatności poza tą, która jest niezbędna do zabezpieczenia się przed ryzykiem oraz do ochrony stabilności finansowej i operacyjnej; zauważa, że zgodnie z zasadą neutralności polityki wspólnotowej, ani jedna z metod płatniczych nie powinna być przedkładana nad inną, a koszty związane z korzystaniem z różnych systemów płatniczych winny być przejrzyste, tak aby konsumenci mogli wybierać własny sposób płatności dysponując pełną wiedzą na ten temat; 27. wzywa Komisję do zbadania, czy transpozycja dyrektywy w sprawie usług płatniczych powoduje zmniejszenie liczby dostawców rozliczeniowych usług płatniczych oraz do podjęcia natychmiastowych działań w przypadku osiągnięcia przez głównych dostawców pozycji monopolowej, która mogłaby ograniczyć konkurencję; 28. zwraca uwagę, że Komisja oraz liczne krajowe organy zajmujące się kwestiami konkurencji wielokrotnie stwierdzały, że wielostronne opłaty interchange (MIF) nie są jako takie zakazane na mocy art. 81 traktatu WE; zwraca jednak uwagę, że Komisja koncentrowała się ostatnio na zgodności systemu MIF ze wspólnotowym prawem w zakresie konkurencji; zaleca Komisji zaproponowanie jasnych wytycznych oraz wskazówek mających na celu poprawienie niedoskonałości rynku; przypomina Komisji o znaczeniu, jakie pewność prawna ma dla uczestników rynku jak również dla nowych podmiotów wchodzących na rynek, aby rozwijali i unowocześniali swoje usługi; 29. jest zdania, że istnieje silna potrzeba lepszego wyjaśnienia metodologii i zasad zarządzania MIF z tytułu dokonania płatności kartą i mechanizmem służącym obliczaniu opłat międzybankowych z tytułu pobrania środków z automatu bankowego lub dokonania płatności bez użycia karty; przypomina, że systemy bezpośredniego obciążania rachunków i przelewów bankowych, takie jak te w ramach SEPA, wspierają usługi, które oferowane są wspólnie przez dwóch dostawców usług płatniczych i o które wnosi wspólnie dwóch konsumentów, dające korzyści ekonomiczne ze względu na skutki funkcjonowania tych sieci; proponuje, aby Komisja ustaliła i podała do wiadomości wszystkim zainteresowanym stronom kryteria, na podstawie których podmioty działające na rynku określają metodologię, którą należy stosować do obliczania wysokości MIF, którą Komisja powinna brać pod uwagę w celu zapewnienia rzeczywiście równych reguł gry i egzekwowania wszystkich reguł konkurencji; 30. przypomina Komisji, że skoncentrowanie się na opłatach i cenach jest równie ważne, jak osiągnięcie większej przejrzystości przemysłu w informowaniu konsumentów o właściwościach produktów i usług płatniczych oraz ich prawach i obowiązkach jako użytkowników, co pobudza w rezultacie większą konkurencję na rynku; o 31. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Bankowi Centralnemu oraz Komitetowi Europejskich Organów Nadzoru Bankowego.
| ||||||||||||||||||||||||||
| Zielona Księga w sprawie detalicznych usług finansowych na jednolitym rynku |
| |||||||||||||||||||||||
Parlament Europejski, - uwzględniając zieloną księgę Komisji w sprawie detalicznych usług finansowych na jednolitym rynku (COM(2007)0226), - uwzględniając komunikat Komisji w sprawie badania sektorowego na podstawie art. 17 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 w sprawie bankowości detalicznej (sprawozdanie końcowe) (COM(2007)0033), - uwzględniając komunikat Komisji w sprawie badania sektorowego na podstawie art. 17 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 w zakresie ubezpieczeń gospodarczych (sprawozdanie końcowe) (COM(2007)0556), - uwzględniając komunikat Komisji "Jednolity rynek Europy XXI wieku" (COM(2007)0724), a w szczególności należący do niego dokument roboczy służb Komisji w sprawie inicjatyw w zakresie detalicznych usług finansowych (SEC(2007)1520), - uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 358/2003 z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do niektórych kategorii porozumień, decyzji i praktyk uzgodnionych w sektorze ubezpieczeniowym(1), - uwzględniając stanowisko przyjęte w drugim czytaniu w dniu 16 stycznia 2008 r. mające na celu przyjęcie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG(2), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 grudnia 2007 r. w sprawie europejskiego prawa umów(3), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie białej księgi na temat polityki w dziedzinie usług finansowych na lata 2005-2010(4), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lipca 2006 r. w sprawie większej konsolidacji usług finansowych(5), – uwzględniając art. 45 Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A6-0187/2008), A. mając na uwadze, że aprobata obywateli w sprawie integracji europejskiej zależy od konkretnych korzyści, jakie dzięki niej osiągną; mając na uwadze, że z tego powodu wszyscy obywatele muszą mieć sprawiedliwy udział w korzyściach płynących z rynku wewnętrznego, B. mając na uwadze, że bankowość detaliczna odgrywa decydującą rolę we właściwym przenoszeniu warunków polityki monetarnej na rynek, w szczególności na konsumentów oraz małe i średnie przedsiębiorstwa, C. mając na uwadze, że zgodnie z Traktatem z Lizbony zrównoważona społeczna gospodarka rynkowa stanowi europejski model ustrojowy, D. mając na uwadze, że integracja wewnętrznego rynku usług finansowych w odniesieniu do dużych przedsiębiorstw sprawnie rozwijała się w ostatnich latach, natomiast w odniesieniu do wewnętrznego rynku usług finansowych dla konsumentów oraz dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) nadal istnieje potencjał rozwojowy, Kontekst ogólny 1. przyjmuje z zadowoleniem Zieloną Księgę, która obejmuje produkty bankowe, ubezpieczeniowe i emerytalne, oraz jej cele, a mianowicie konkretne korzyści dla konsumentów dzięki większemu wyborowi i niższym cenom, zwiększenie ich zaufania oraz wzmocnienie ich pozycji; 2. zauważa, że nie tylko konsumenci, lecz także małe i średnie przedsiębiorstwa rzadziej korzystają z transgranicznych usług finansowych; podkreśla konieczność korzystania z zalet wewnętrznego rynku usług finansowych także dla MŚP; jednocześnie zaznacza, że nie zakłada to rozszerzenia prawa ochrony konsumenta na MŚP; podkreśla ponadto, że kompleksowa strategia detaliczna obejmuje szeroki wachlarz środków, a prawo ochrony konsumenta jest jedynie jednym z istotnych obszarów; 3. uważa, że szczególnie pod względem popytu świadczenie usług finansowych dla konsumentów i MŚP jest w znacznej mierze działalnością lokalną ze względu na czynniki językowe i kulturowe oraz preferowanie bezpośredniego kontaktu; odnotowuje jednocześnie możliwości, jakie oferuje ułatwienie dostępu do rynków detalicznych po stronie podaży; w związku z powyższym zachęca konsumentów i MŚP do wykorzystania korzyści w zakresie konkurencji i podaży, jakie mogą oferować transgraniczne usługi finansowe; 4. podkreśla, że wewnętrzny rynek indywidualnych usług finansowych można stworzyć tylko za pomocą środków, które w wyważony sposób zapewnią bezpieczne otoczenie zarówno po stronie popytu, jak i podaży, łącznie z warunkami dochodzenia roszczeń; uważa, że środki takie powinny koniecznie przybrać taką formę, która otworzyłaby drzwi dla nowych produktów, usług i podmiotów rynkowych; 5. podkreśla potrzebę zbadania i określenia ram i krajowych uprawnień w zakresie współpracy pomiędzy krajowymi organami nadzoru w celu zapewnienia praktycznych rozwiązań kwestii nadzoru transgranicznych grup finansowych w krótkim czasie; jest zadowolony z organów nadzoru zajmujących się konglomeratami finansowymi podlegającymi wielu jurysdykcjom; Lepsze prawodawstwo 6. wspiera Komisję w podejściu, zgodnie z którym podejmowane są jedynie takie inicjatywy, które w jasny sposób oferują konkretne korzyści dla obywateli, są solidnie uzasadnione poprzez dogłębną analizę kosztów i zysków i zostały poddane starannym ocenom wpływu; podziela pogląd, że aktywność transgraniczna ma podstawowe znaczenie dla zwiększenia konkurencji, która zazwyczaj pociąga za sobą większy wybór, mniejsze koszty i bardziej dynamiczny rozwój; 7. przypomina, że staranne oceny wpływu muszą nadal zawierać element prawidłowo określający pierwotne warunki rynkowe; podkreśla, że ocenę integracji i konkurencji na rynku, a także wpływu inicjatywy należy przeprowadzić nie tylko w oparciu o jeden wskaźnik, lecz przy pomocy możliwie jak największej liczby mierzalnych wartości; wzywa Komisję do uwzględnienia poza ceną i zakresem oferty rynkowej także jakości usług oraz ram społecznych i kulturowych; 8. zauważa, że w będących obecnie do dyspozycji podejściach legislacyjnych ukierunkowana pełna harmonizacja, która zakłada pełną harmonizację kluczowych elementów uznanych za istotne, jest odpowiednim podejściem w odniesieniu do rozwoju działalności transgranicznej i ochrony konsumenta, a co za tym idzie do integracji rynku detalicznego; uważa, że w tych przypadkach, gdzie harmonizacja jest niemożliwa, zastosowanie powinna mieć zasada wzajemnego uznawania różnych krajowych przepisów; 9. odnotowuje przedstawienie koncepcji 28. systemu, takiego jak wspólny system odniesienia, jako możliwego nowego podejścia w zakresie przepisów europejskich, aby zapewnić użytkownikom transgranicznym dostęp do ogólnoeuropejskich produktów finansowych o jednolicie wysokich normach ochrony konsumentów; wzywa Komisję do przedstawienia harmonogramu dokładnej analizy wykonalności 28. systemu, zapotrzebowania na taki system ze strony sektora usług finansowych oraz konsumentów oraz jego możliwych pozytywnych wyników; podkreśla, że 28. system nie może w żadnym wypadku stanowić przeszkody dla nowych usług i produktów; 10. krytycznie odnosi się do koncepcji normalizacji produktów na drodze prawnej, jeżeli miałoby to stanowić przeszkodę w realizacji celu większej różnorodności produktów; uważa, że w celu poprawy porównywalności konkurujących ze sobą produktów finansowych harmonizacja prawna, np. wymogów w zakresie informowania i wymogów ostrożnościowych, jest krokiem w dobrym kierunku; 11. uważa, że samoregulacja sektora usług finansowych może okazać się skuteczna w niektórych przypadkach; podkreśla, że w szczególności w tych konkretnych przypadkach należy sprzyjać samoregulacji i dokładnie monitorować jej wdrażanie; wzywa sektor usług finansowych do ukierunkowanej realizacji celów przedmiotowej zielonej księgi za pomocą samoregulacji w celu zmniejszenia konieczności tworzenia przepisów prawnych; 12. podkreśla, że należy ze szczególną uwagą potraktować sprzedaż produktów oszczędnościowych i emerytalnych, ponieważ decyzje konsumentów w tym względzie są decyzjami o ogromnym dla nich znaczeniu; Szersza oferta i niższe ceny dla konsumentów i MŚP 13. podkreśla, że jednym z podstawowych warunków utworzenia wewnętrznego rynku usług finansowych dla konsumentów i MŚP jest stworzenie warunków dla rozwoju konkurencji w całej Wspólnocie oraz transgranicznej oferty usług finansowych; przypomina, że niższe ceny, większy wybór i wyższa jakość są zazwyczaj wynikiem zdrowej konkurencji pomiędzy dostawcami usług finansowych; podkreśla, że dyrektywa o usługach finansowych sprzyjająca MŚP odniesie pozytywne skutki jedynie w przypadku efektywnej konkurencji pomiędzy dostawcami detalicznych usług finansowych; 14. z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę branży płatniczej dotyczącą stworzenia jednolitego europejskiego obszaru płatniczego Euro, ale podkreśla, że taki system powinien prowadzić do większej przejrzystości, zwłaszcza w zakresie prowizji interchange; 15. przypomina Komisji, że efektywna konkurencja pomiędzy dostawcami usług finansowych gwarantowana jest dużą liczbą uczestników rynku, którzy konkurują ze sobą na równych warunkach oraz nieustannym przepływem informacji istotnych dla konsumenta; przypomina o rezolucji w sprawie konsolidacji usług finansowych, w której stwierdza się, że pluralistyczna struktura europejskiego rynku bankowego, na którym instytucje finansowe w zależności od ich różnorodnych celów działalności mogą przyjmować różne formy prawne, jest korzystny dla europejskiej społecznej gospodarki rynkowej, konsumentów oraz stabilności rynków finansowych; 16. zauważa istotną rolę, jaką odgrywają na unijnym rynku ubezpieczeń towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych, które stanowią 68 % zakładów ubezpieczeń i posiadają 25 % udziału w rynku oraz obsługują ponad 230 mln obywateli Europy; podkreśla, że obecne narzędzia do rozwoju działalności na rynku wewnętrznym nie są kompatybilne ze strukturą spółek wzajemnych; 17. zwraca uwagę, że statut europejskiej spółki wzajemnej pozwoliłby towarzystwom ubezpieczeń wzajemnych na funkcjonowanie na tych samych warunkach jakie obowiązują inne przedsiębiorstwa ubezpieczeniowe, w szczególności w sytuacji działalności transgranicznej, co zwiększyłoby ofertę produktów ubezpieczeniowych; podkreśla, że towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych, ze względu na specyfikę swojego sposobu zarządzania, który angażuje bezpośrednio klientów danego towarzystwa ubezpieczeniowego, przyczyniają się do zwiększenia ogólnego zaufania konsumentów do rynków finansowych UE; zdecydowanie uważa, że demokratyczna struktura zarządzania w towarzystwach ubezpieczeń wzajemnych może zwiększyć wiedzę konsumentów o rynkach finansowych i ich udział w tych rynkach; 18. zauważa, że prawdziwa i uczciwa konkurencja może istnieć tylko przy równych dla wszystkich zasadach gry; w związku z powyższym jest zdania, że każdy środek musi być zgodny z zasadą "jednakowe ryzyko, jednakowe przepisy"; przypomina jednak, że kształtowanie produktów w sektorze usług finansowych pozostaje pod szczególnym wpływem otoczenia regulacyjnego i niezróżnicowany dostęp na zasadzie "jednej miary dla wszystkich" miałby negatywne skutki dla różnorodności produktów; podkrśla w związku z tym znaczenie zróżnicowania względem rodzaju produktu; wyraża jednak przekonanie, że potrzebne są porównywalne wymogi w zakresie przejrzystości i ujawniania informacji dotyczące konkurujących ze sobą produktów inwestycyjnych, w szczególności w momencie sprzedaży; ubolewa, że jak dotychczas kwestia kompleksowych produktów finansowych nie została w odpowiedni sposób omówiona; wzywa w związku z tym Komisję do podjęcia kwestii nieuzasadnionych nieścisłości i innych braków w przedmiotowych ramach prawnych; 19. wzywa Komisję do przedstawienia propozycji celem usprawnienia wymogów regulacyjnych w odniesieniu do dystrybucji i organizacji porównywalnych produktów detalicznych oraz informacji; jest także zdania, że propozycje te powinny opierać się na zasadach określonych w dyrektywie 2004/39/WE(6) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych, takich jak "najlepsze doradztwo" i "poznaj swojego klienta"; 20. wyraża ubolewanie, że transgraniczni dostawcy usług finansowych ponoszą wysokie koszty i szkody w związku z niepewnością prawną co jest wynikiem różnych przepisów i różnych praktyk krajowych organów nadzorczych; wzywa komitety ds. procedury Lamfalussy'ego do intensyfikacji prac nad jednolitymi normami europejskimi; popiera w szczególności uzgodnienie unijnych prostych i praktycznych jednolitych formularzy procedur zgłoszeniowych i autoryzacyjnych; 21. uważa, że rozwój usług internetowych zmienia perspektywy dla europejskich rynków finansowych i stanowi okazję do przejęcia wiodącej roli w zakresie rozwoju usług detalicznych; wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do dalszego wspierania handlu elektronicznego i podpisu elektronicznego; wzywa ponadto Komisję i państwa członkowskie do oceny, czy dyrektywa w sprawie uniemożliwienia korzystania z systemu finansowego w celu prania pieniędzy(7) nie utrudnia usług świadczonych na odległość i sposobu, w jaki można temu zaradzić; 22. uznaje dużą rolę pośredników usług finansowych (agentów oraz brokerów), w umożliwianiu konsumentom i MŚP dotarcia do usług finansowych z innych państw członkowskich; wzywa Komisję do zapewnienia ram mających na celu wzmocnienie tej gałęzi gospodarki; przypomina, że wszelkie ramy dla tego sektora powinny kierować się zasadą "jednakowa działalność, jednakowe ryzyko, jednakowe reguły" i unikać niewłaściwie skrojonej zasady "jednej miary dla wszystkich"; podkreśla, że wszelkie przepisy dotyczące pośredników muszą zapewniać agentom i pośrednikom kredytowym pewność prawną, a także ochronę konsumentów na przykład przed podejrzanymi praktykami sprzedażowymi; podkreśla ponadto potrzebę ustanowienia przepisów dotyczących szkolenia pośredników finansowych, reklamowania i doradztwa w zakresie sprzedaży; 23. zwraca uwagę na znaczenie rozwoju edukacji z zakresu finansów, jako uzupełnienia odpowiedniej ochrony konsumentów; wzywa państwa członkowskie i wszystkie zainteresowane strony do podjęcia i skoordynowania środków mających na celu zwiększenie wiedzy z zakresu finansów wśród obywateli (również wśród dzieci, młodzieży, osób pracujących, emerytów i rencistów), tak aby zapewnić konsumentom środki i wiedzę, które pozwolą szukać lepszych, tańszych i bardziej odpowiednich produktów i usług, zwiększyć konkurencję, jakość i innowacyjność w tej dziedzinie, powołać organizacje konsumenckie posiadające wiedzę finansową, które będą stanowiły przeciwwagę dla roli przedsiębiorców w procesie przygotowywania przepisów; przypomina, że obywatele, którzy chętnie inwestują, mogą zapewnić dodatkową płynność rynkom kapitałowym; 24. przypomina, że różnice w prawie podatkowym stanowią jedną z największych przeszkód dla wewnętrznego rynku usług finansowych; przypomina państwom członkowskim o ich szczególnej odpowiedzialności w tym zakresie; 25. wyciągając wnioski z niedawnego zamieszania na rynku bankowości detalicznej (Northern Rock, IKB, Sachsen LB, Société Générale), stwierdza, że systemy wynagrodzeń w bankach powinny zostać ponownie opracowane na podstawie długoterminowych celów i wytycznych organów nadzorczych, w celu bardziej skutecznej walki ze zjawiskiem pokusy nadużycia i wzmocnienia roli systemów ostrożnego zarządzania ryzykiem; Banki 26. podkreśla z naciskiem znaczenie umożliwienia instytucjom kredytowym oraz podmiotom przekazującym dane kredytowe niedyskryminującego transgranicznego dostępu do rejestrów danych kredytowych i rejestrów danych dotyczących oszustw; zachęca banki do wykorzystywania dostępnych informacji na temat danych kredytowych, w szczególności w celu ułatwienia mobilności klientów, co z kolei będzie sprzyjać zdrowej konkurencji; podkreśla jednak, że należy jednocześnie zapewnić optymalną ochronę danych konsumentów a także zagwarantować konsumentom i MŚP prawo do sprawdzenia i, jeżeli zachodzi taka potrzeba, skorygowania swoich danych osobowych; 27. wzywa Komisję do wyjaśnienia statusu prawnego i ram nadzoru instytucji niebankowych udzielających kredytów konsumenckich, takich jak te, które działają jedynie w internecie lub za pośrednictwem SMS-ów; 28. Podkreśla znaczenie wiarygodnych danych przy przyznawaniu kredytów bankowych, które powinny być udostępniane na podstawie uczciwych i przejrzystych kryteriów; Ubezpieczenia 29. upomina Komisję, aby wspierała współpracę sektora ubezpieczeniowego w kierunku wejścia na rynek; wzywa Komisję do przedłużenia okresu ważności rozporządzenia (WE) nr 358/2003, tak aby nie wygasało ono w 2010 r.; 30. uważa, że zniesienie wymogu powoływania przedstawiciela podatkowego w przypadku rozpoczęcia działalności w innym państwie członkowskim jest możliwe jedynie jeżeli ustanowione zostaną ramy prawne określające uprawnienia nadzorcze i obowiązki operacji transgranicznych; 31. wspiera Komisję w dążeniu do zbadania wszystkich obowiązujących krajowych przepisów "dobra ogólnego" pod względem ich zgodności z prawem wspólnotowym; 32. wzywa Komisję do kontynuowania prac nad statutem europejskiej spółki wzajemnej poprzez zapoczątkowanie analizy wykonalności tego projektu legislacyjnego; Zwiększenie zaufania konsumentów oraz wzmocnienie ich pozycji 33. podkreśla, że choć apeluje, aby prawo wspólnotowe dotyczące usług finansowych zawsze miało na celu bardzo wysokie standardy ochrony konsumentów, wszystkie podmioty rynkowe – w tym konsumenci/inwestorzy – muszą być w pełni świadomi podstawowej zasady rynku finansowego, że wyższe zyski okupione są wyższym ryzykiem oraz że ryzyko jest niezbędnym elementem każdego funkcjonującego rynku finansowego; podkreśla również, że należy dążyć do osiągnięcia dobrego kompromisu między wysokim poziomem ochrony konsumenta a doskonale działającymi mechanizmami rynku wewnętrznego; wyraża opinię, że Komisja powinna wspierać inicjatywy krajowe mające na celu propagowanie problematyki finansowej, tak aby zapewnić dokładne zrozumienie relacji ryzyko-zysk oraz specyficznych cech instrumentów finansowych; 34. przyznaje, że choć popyt na detaliczne usługi finansowe występuje zasadniczo na rynkach krajowych, internet oraz e-bankowość stały się kluczowymi instrumentami, z jakich korzystają konsumenci chcący podjąć transgraniczną detaliczną działalność finansową; w związku z tym wzywa wszystkie zainteresowane strony do wspierania rozwoju takich usług, przy zapewnieniu bezpieczeństwa korespondencji elektronicznej, szczególnie w przypadku konsumentów; 35. podkreśla jednak, że nie można zapominać o konsumentach, którzy nie mają dostępu do tych technologii lub którym korzystanie z tych technologii stwarza trudności, na przykład ze względu na wiek; 36. jest zdania, że uproszczenie przepisów w zakresie usług finansowych oraz znoszenie barier utrudniających mobilność klientów nie powinno prowadzić do obniżenia standardów ochrony konsumentów w państwach członkowskich; 37. przywołuje rezolucję z dnia 11 lipca 2007 r., a zwłaszcza na znajdujące się w niej zalecenie utworzenia "europejskiej linii budżetowej z myślą o finansowaniu zdobywania wiedzy w zakresie rynku finansowego przez organizacje skupiające konsumentów i MŚP"; 38. zgadza się, że konsumenci chcący zmienić dostawcę usług finansowych muszą mieć pełną swobodę dokonywania zmian, ograniczaną minimalną ilością barier prawnych i związanych z tym kosztów, oraz że klauzule umów regulujące zmianę dostawcy muszą być sformułowane przejrzyście, w łatwo zrozumiałym języku oraz konsumenci powinni być o nich wyraźnie informowani; 39. wspiera inicjatywę Komisji na rzecz poprawy poziomu znajomości zagadnień finansowych oraz zdaje sobie sprawę z konieczności informowania na ten temat, ale jednocześnie przyznaje, że trudno osiągnąć równowagę pomiędzy nadmiarem informacji a udzielaniem konsumentom wystarczających informacji; opowiada się za prymatem jakości nad ilością; w związku z tym wzywa Komisję, aby zasięgnęła opinii organizacji konsumenckich w celu określenia, które informacje są zasadnicze dla dokonywania właściwego wyboru przez konsumentów; podkreśla, że należy wprowadzić wyraźne rozróżnienie między informacjami a poradami; 40. podkreśla, że konsumenci potrzebują zaufania i odpowiedniej wiedzy, aby dokonać właściwego wyboru wśród produktów finansowych; w związku z tym kładzie nacisk na konieczność koordynacji starań na szczeblu krajowym i europejskim, aby poprawić poziom znajomości zagadnień finansowych we wszystkich państwach członkowskich; 41. domaga się, aby konsumenci mieli dostęp do pozasądowej procedury alternatywnego rozwiązywania sporów (ADR) w rozwiązywaniu sporów dotyczących detalicznych usług finansowych zarówno na poziomie krajowym, jak i międzynarodowym; wzywa Komisję do promowania "wzorcowych praktyk" w ADR; 42. wzywa państwa członkowskie do upowszechniania wśród konsumentów wiedzy na temat FIN-NET; podkreśla, że FIN-NET powinna odgrywać kluczową rolę w koordynowaniu publicznych informacji we wszystkich państwach członkowskich w zakresie dostępu do środków odwoławczych i procedur ADR, zwłaszcza jeśli chodzi o transgraniczne usługi finansowe; 43. przypomina, że zwyczajne sądowne rozstrzyganie sporów pozostanie istotnym mechanizmem rozstrzygania sporów; w związku z tym wzywa Komisję do zbadania wpływu rozporządzenia Rady (WE) 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych na międzynarodowe detaliczne usługi finansowe(8); 44. opowiada się za znalezieniem spójnego europejskiego rozwiązania, które zapewni konsumentom dostęp do zrównoważonych nowych mechanizmów dochodzenia roszczeń zbiorowych przy rozpatrywaniu skarg o charakterze transgranicznym związanych z detalicznymi produktami finansowymi; sugeruje przeprowadzenie oceny wpływu systemów ustanowionych ostatnio na szczeblu krajowym; 45. podkreśla potrzebę zapewnienia wszystkim zainteresowanym stronom dostępu do usług finansowych; w związku z tym wzywa dostawców usług finansowych do zaoferowania zainteresowanym konsumentom co najmniej rachunku bieżącego bez prawa do debetu. o 46. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Bankowi Centralnemu, Komitetowi Europejskich Organów Nadzoru Bankowego, Komitetowi Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych oraz Komitetowi Europejskich Organów Nadzoru nad Papierami Wartościowymi.
| ||||||||||||||||||||||||
| Choroby reumatyczne |
| |||||||||||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając art. 116 Regulaminu, A. mając na uwadze, że choroby reumatyczne to dolegliwości chroniczne, powodujące ból, cierpienie i niepełnosprawność, B. mając na uwadze, że 30 do 40% populacji wykazuje symptomy związane z dolegliwościami układu mięśniowo-szkieletowego oraz mając na uwadze, że symtomy te dotykają ponad 100 milionów osób w Europie, C. mając na uwadze, że choroby reumatyczne stanowią główną przyczynę niepełnosprawności i przedwczesnego odchodzenia na emeryturę wśród pracowników, D. mając na uwadze, że szacuje się iż osoby powyżej 65. roku życia będą stanowiły jedną czwartą populacji europejskiej do 2030 r. oraz mając na uwadze, że większość osób powyżej 70. roku życia wykazują chroniczne lub powracające symptomy reumatyczne, E. mając na uwadze, że przyjęcie polityki socjalnej i zdrowotnej opartej na analizie potrzeb osób cierpiących na choroby reumatyczne zmniejszyłoby ekonomiczne i społeczne koszty związane z tymi chorobami (1 do 1,5% DNB krajów rozwiniętych), 1. wzywa Komisję i Radę do:
2. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej deklaracji – wraz z nazwiskami sygnatariuszy – Radzie, Komisji i parlamentom państw członkowskich.
| ||||||||||||||||||||||
| Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności |