Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 460/2004 ustanawiające Europejską Agencję ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji w zakresie okresu jej działania (COM(2007)0861 – C6-0003/2008 – 2007/0291(COD))

P6_TA(2008)0263 A6-0245/2008

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0861),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi Komisja przestawiła wniosek Parlamentowi (C6-0003/2008),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 43 ust. 2 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6-0245/2008),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 17 czerwca 2008 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2008 zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 460/2004 ustanawiające Europejską Agencję ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji w zakresie okresu jej działania

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu z pierwszego czytania odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (WE) nr 1007/2008.)

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej instalacji urządzeń oświetleniowych i sygnalizacji świetlnej w dwu- lub trzykołowych pojazdach silnikowych (wersja ujednolicona) (COM(2007)0768 – C6-0449/2007 – 2007/0270(COD))

P6_TA(2008)0264 A6-0233/2008

(Procedura współdecyzji – kodyfikacja)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0768),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0449/2007),

–   uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych(1),

–   uwzględniając art. 80 i art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0233/2008),

A.   mając na uwadze, że według konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, omawiany wniosek stanowi prostą kodyfikację istniejących tekstów i nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych,

1.   zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, s. 2.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie homologacji typu części urządzeń oświetleniowych i sygnalizacji świetlnej kołowych ciągników rolniczych i leśnych (wersja ujednolicona) (COM(2007)0840 – C6-0004/2008 – 2007/0284(COD))

P6_TA(2008)0265 A6-0235/2008

(Procedura współdecyzji – kodyfikacja)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0840),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0004/2008),

–   uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych(1),

–   uwzględniając art. 80 i art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0235/2008),

A.   mając na uwadze, że według konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, omawiany wniosek stanowi prostą kodyfikację istniejących tekstów i nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych,

1.   zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, s. 2.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie konstrukcji zabezpieczających przy przewróceniu w kołowych ciągnikach rolniczych lub leśnych (próba statyczna) (wersja ujednolicona) (COM(2008)0025 – C6-0044/2008 – 2008/0008(COD))

P6_TA(2008)0266 A6-0234/2008

(Procedura współdecyzji – kodyfikacja)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0025),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0044/2008),

–   uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych(1),

–   uwzględniając art. 80 i art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0234/2008),

A.   mając na uwadze, że według konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, omawiany wniosek stanowi prostą kodyfikację istniejących tekstów i nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych,

1.   zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, str. 2.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej łączenia się spółek akcyjnych (wersja ujednolicona) (COM(2008)0026 – C6-0045/2008 – 2008/0009(COD))

P6_TA(2008)0267 A6-0236/2008

(Procedura współdecyzji – kodyfikacja)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0026),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 44 ust. 2 lit g traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0045/2008),

–   uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych(1),

–   uwzględniając art. 80 i art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0236/2008),

A.   mając na uwadze, że konsultacyjna grupa robocza służb prawnych złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że przedmiotowy wniosek zawiera prostą kodyfikację istniejących tekstów, bez zmian merytorycznych,

1.   zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, str. 2.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych (wersja ujednolicona) (COM(2008)0023 – C6-0042/2008 – 2008/0019(COD))

P6_TA(2008)0268 A6-0237/2008

(Procedura współdecyzji – kodyfikacja)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0023),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0042/2008),

–   uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych(1),

–   uwzględniając art. 80 i art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0237/2008),

A.   mając na uwadze, że według konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, omawiany wniosek stanowi prostą kodyfikację istniejących tekstów i nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych,

1.   zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, str. 2.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wzajemnego uznawania świadectw zdolności żeglugowej statków żeglugi śródlądowej (wersja ujednolicona) (COM(2008)0037 – C6-0048/2008 – 2008/0021(COD))

P6_TA(2008)0269 A6-0238/2008

(Procedura współdecyzji – kodyfikacja)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0037),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 71 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0048/2008),

–   uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych(1),

–   uwzględniając art. 80 i art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0238/2008),

A.   mając na uwadze, że według konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, omawiany wniosek stanowi prostą kodyfikację istniejących tekstów i nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych,

1.   zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej z służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, str. 2.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie koordynacji gwarancji, jakie są wymagane w państwach członkowskich od spółek w rozumieniu art. 48 akapit drugi Traktatu, w celu uzyskania ich równoważności, dla zapewnienia ochrony interesów zarówno wspólników, jak i osób trzecich (wersja ujednolicona) (COM(2008)0039 – C6-0050/2008 – 2008/0022(COD))

P6_TA(2008)0270 A6-0239/2008

(Procedura współdecyzji – kodyfikacja)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0039),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 44 ust. 2 lit. g) traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0050/2008),

–   uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych(1),

–   uwzględniając art. 80 i art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0239/2008),

A.   mając na uwadze, że według konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, omawiany wniosek stanowi prostą kodyfikację istniejących tekstów i nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych,

1.   zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, s. 2.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku w sprawie dyrektywy Rady dotyczącej kontroli weterynaryjnych w handlu wewnątrzwspólnotowym (wersja ujednolicona) (COM(2008)0099 – C6-0135/2008 – 2008/0037(CNS))

P6_TA(2008)0271 A6-0243/2008

(Procedura konsultacji – kodyfikacja)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2008)0099),

–   uwzględniając art. 37 traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0135/2008),

–   uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych(1),

–   uwzględniając art. 80 i art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0243/2008),

A.   mając na uwadze, że według konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, omawiany wniosek stanowi prostą kodyfikację istniejących tekstów i nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych,

1.   zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, str. 2.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia. 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie wprowadzania do obrotu materiału do wegetatywnego rozmnażania winorośli (wersja ujednolicona) (COM(2008)0091 – C6-0136/2008 – 2008/0039(CNS))

P6_TA(2008)0272 A6-0242/2008

(Procedura konsultacji – kodyfikacja)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2008)0091),

–   uwzględniając art. 37 traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0136/2008),

–   uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych(1),

–   uwzględniając art. 80 i art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0242/2008),

A.   mając na uwadze, że według konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, omawiany wniosek stanowi prostą kodyfikację istniejących tekstów i nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych,

1.   zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej z służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, str. 2.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej wspólnotowej procedury w celu poprawy przejrzystości cen gazu i energii elektrycznej dla końcowych odbiorców przemysłowych (przekształcenie) (COM(2007)0735 – C6-0441/2007 – 2007/0253(COD))

P6_TA(2008)0273 A6-0217/2008

(Procedura współdecyzji: przekształcenie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0735),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 285 ust. 1 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0441/2007),

–   uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(1),

–   uwzględniając art. 80a oraz art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0217/2008),

A.   mając na uwadze, że konsultacyjna grupa robocza złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że przedmiotowy wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te określone jako takie we wniosku, oraz mając na uwadze, że w odniesieniu do kodyfikacji niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów z tymi zmianami, wniosek zawiera prostą kodyfikację istniejących tekstów, bez jakichkolwiek zmian merytorycznych,

1.   zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego przekazywania przez Państwa Członkowskie prowadzące połowy na określonych obszarach, innych niż północny Atlantyk, danych statystycznych o połowach nominalnych (przekształcenie) (COM(2007)0760 – C6-0443/2007 – 2007/0260(COD))

P6_TA(2008)0274 A6-0218/2008

(Procedura współdecyzji – przekształcenie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0760),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 285 ust. 1 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0443/2007),

–   uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(1),

–   uwzględniając art. 80a i art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Rybołówstwa (A6-0218/2008),

A.   mając na uwadze, że konsultacyjna grupa robocza złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że przedmiotowy wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te określone jako takie we wniosku, oraz mając na uwadze, że w odniesieniu do kodyfikacji niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów z tymi zmianami wniosek zawiera prostą kodyfikację istniejących tekstów, bez zmian merytorycznych,

1.   zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie przekazywania danych statystycznych dotyczących połowów i działalności rybackiej przez państwa członkowskie dokonujące połowów na północno-zachodnim Atlantyku (przekształcenie) (COM(2007)0762 – C6-0444/2007 – 2007/0264(COD))

P6_TA(2008)0275 A6-0219/2008

(Procedura współdecyzji - przekształcenie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0762),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 285 ust. 1 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0444/2007),

–   uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(1),

–   uwzględniając art. 80a oraz art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Rybołówstwa (A6-0219/2008),

A.   mając na uwadze, że konsultacyjna grupa robocza złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że przedmiotowy wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te określone jako takie we wniosku, oraz mając na uwadze, że w odniesieniu do kodyfikacji niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów z tymi zmianami wniosek zawiera prostą kodyfikację istniejących tekstów, bez zmian merytorycznych,

1.   zatwierdza wniosek Komisji dostosowany do zaleceń grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie przekazywania przez państwa członkowskie prowadzące połowy na północno-wschodnim Atlantyku danych statystycznych dotyczących połowów nominalnych (przekształcenie) (COM(2007)0763 – C6-0440/2007 – 2007/0268(COD))

P6_TA(2008)0276 A6-0214/2008

(Procedura współdecyzji – przekształcenie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0763),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 285 ust. 1 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0440/2007),

–   uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(1),

–   uwzględniając art. 80a i art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Rybołówstwa (A6-0214/2008),

A.   mając na uwadze, że konsultacyjna grupa robocza złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że przedmiotowy wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te określone jako takie we wniosku, oraz mając na uwadze, że w odniesieniu do kodyfikacji niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów z tymi zmianami wniosek zawiera prostą kodyfikację istniejących tekstów bez zmian merytorycznych,

1.   zatwierdza wniosek Komisji dostosowany do zaleceń grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie nazewnictwa produktów włókienniczych (przekształcenie) (COM(2007)0870 – C6-0024/2008 – 2008/0005(COD))

P6_TA(2008)0277 A6-0215/2008

(Procedura współdecyzji – przekształcenie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0870),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0024/2008),

–   uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(1),

–   uwzględniając art. 80a i art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A6-0215/2008),

A.  mając na uwadze, że konsultacyjna grupa robocza złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że przedmiotowy wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te określone jako takie we wniosku, oraz mając na uwadze, że w odniesieniu do kodyfikacji niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów z tymi zmianami wniosek zawiera prostą kodyfikację istniejących tekstów, bez zmian merytorycznych,

1.   zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie zalecenia dotyczącego decyzji Rady w sprawie przystąpienia Bułgarii i Rumunii do Konwencji z dnia 23 lipca 1990 r. dotyczącej eliminowania podwójnego opodatkowania w przypadku korekty zysków przedsiębiorstw powiązanych (COM(2007)0839 – C6-0028/2008 – 2007/0283(CNS))

P6_TA(2008)0278 A6-0194/2008

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając zalecenie Komisji przedstawione Radzie (COM(2007)0839),

–   uwzględniając art. 3 ust. 4 Aktu przystąpienia Republiki Bułgarii i Rumunii, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0028/2008),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0194/2008),

1.   zatwierdza po poprawkach zalecenie Komisji;

2.   zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia zmian do tekstu przyjętego przez Parlament;

3.   zwraca się do Rady, by przy podejmowaniu decyzji dotyczącej terminu wdrożenia Konwencji z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie eliminowania podwójnego opodatkowania w przypadku korekty zysków przedsiębiorstw powiązanych wzięła pod uwagę troskę Parlamentu o zminimalizowanie obciążania podatników;

4.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do zalecenia Komisji;

5.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i  Komisji, jak również rządom Republiki Bułgarii, Rumuni oraz innych państw członkowskich.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 1 Zalecenie w sprawie decyzji Artykuł 3 Konwencja Arbitrażowa, zmieniona Protokołem z dnia 25 maja 1999 r., konwencjami z dnia 21 grudnia 1995 r. i z dnia 8 grudnia 2004 r. oraz niniejszą decyzją, wchodzi w życie pomiędzy Bułgarią, Rumunią a pozostałymi państwami członkowskimi, w odniesieniu do których Konwencja Arbitrażowa jest w mocy, z dniem 1 stycznia 2007 r. Konwencja Arbitrażowa wchodzi w życie między Bułgarią, Rumunią a każdym z pozostałych państw członkowskich w dniu, w którym Konwencja Arbitrażowa wchodzi w życie w odniesieniu do danego państwa członkowskiego. Konwencja Arbitrażowa, zmieniona Protokołem z dnia 25 maja 1999 r., konwencjami z dnia 21 grudnia 1995 r. i z dnia 8 grudnia 2004 r. oraz niniejszą decyzją, wchodzi w życie pomiędzy Bułgarią, Rumunią a pozostałymi państwami członkowskimi, w odniesieniu do których Konwencja Arbitrażowa jest w mocy, dzień po opublikowaniu niniejszej decyzji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Konwencja Arbitrażowa wchodzi w życie między Bułgarią, Rumunią a każdym z pozostałych państw członkowskich w dniu, w którym Konwencja Arbitrażowa wchodzi w życie w odniesieniu do danego państwa członkowskiego.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji ramowej Rady w sprawie organizacji wymiany informacji pochodzących z rejestru skazanych pomiędzy państwami członkowskimi oraz treści tych informacji (5968/2008 – C6-0067/2008 – 2005/0267(CNS))

P6_TA(2008)0279 A6-0207/2008

(Procedura konsultacji – ponowna konsultacja)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając projekt Rady (5968/2008),

–   uwzględniając wniosek Komisji (COM(2005)0690),

–   uwzględniając własne stanowisko z dnia 21 czerwca 2007 r.(1),

–   uwzględniając art. 31 oraz art. 34 ust. 2 litera b) traktatu UE,

–   uwzględniając art. 39 ust. 1 traktatu UE, na mocy którego Rada ponownie skonsultowała się z Parlamentem (C6-0067/2008),

–   uwzględniając art. 93, art. 51 oraz art. 55 ust. 3 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0207/2008),

1.   zatwierdza projekt Rady po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 traktatu WE;

3.   zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do projektu lub zastąpienia go innym aktem;

5.   w związku z wejściem w życie traktatu z Lizbony wzywa Radę i Komisję, aby priorytetowo potraktowały wszelkie przyszłe wnioski dotyczące zmiany decyzji ramowej zgodnie z deklaracją nr 50 dotyczącą art. 10 Protokołu w sprawie postanowień przejściowych załączoną do Traktatu o Unii Europejskiej, Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej;

6.   zdecydowanie zamierza rozpatrywać wszelkie takie przyszłe wnioski w ramach pilnej procedury, zgodnie z procedurą, o której mowa w ust. 5, oraz w ścisłej współpracy z parlamentami krajowymi;

7.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Radę   Poprawka Poprawka 1 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Punkt 5 a preambuły (nowy) (5a)  Fakt, że różne systemy prawne mogą mieć zastosowanie do jednego wyroku skazującego, prowadzi do obiegu niewiarygodnych informacji między państwami członkowskimi i naraża osobę skazaną na niepewność prawną. Aby uniknąć tej sytuacji, skazujące państwo członkowskie powinno być uważane za właściciela informacji dotyczących wyroków skazujących wydanych w postępowaniach karnych na jego terytorium przeciw obywatelom innych państw członkowskich. W związku z tym państwo członkowskie, którego obywatelem jest osoba skazana, któremu te dane zostaną przekazane, powinno zapewnić ich uaktualnianie z uwzględnieniem wszelkich zmian lub usunięć dokonywanych w skazującym państwie członkowskim. Tylko uaktualniane w ten sposób dane mogą być wykorzystywane w państwie członkowskim, którego obywatelem jest dana osoba, lub przekazywane przez nie innym państwom będącymi innemu państwu, będącemu państwem członkowskim lub krajem trzecim. Poprawka 2 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Punkt 9 a a preambuły (nowy) (9aa)  W przypadku otrzymania informacji zgodnie z art. 7 ust. 2 akapit trzeci organ centralny państwa członkowskiego, którego obywatelem jest dana osoba upewnia się, czy odpowiedzi na złożone przez daną osobę wnioski o przekazanie zawartych w rejestrze skazanych informacji na jej temat zawierają ogólne odniesienie do zawartych w rejestrze skazanych informacji o wnioskodawcy, w tym do informacji przekazanych przez skazujące państwa członkowskie. Poprawka 3 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Punkt preambuły 10 (10)  Przepisy niniejszej decyzji ramowej ustanawiają zasady ochrony danych osobowych, które są przekazywane między państwami członkowskimi w wyniku jej wdrożenia. Zasady ustanowione w niniejszym akcie uzupełniają istniejące ogólne zasady ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych. Ponadto do danych osobowych przetwarzanych na podstawie niniejszej decyzji ramowej zastosowanie ma konwencja Rady Europy z roku 1981 o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych. Niniejsza decyzja ramowa zawiera między innymi przepisy decyzji z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie wymiany informacji pochodzących z rejestrów karnych¹, które wprowadzają ograniczenia co do wykorzystywania przez państwo członkowskie będące wnioskodawcą informacji przekazanych mu w odpowiedzi na jego wniosek. Niniejsza decyzja uzupełnia je, określając szczególne zasady dotyczące sytuacji, w której państwo członkowskie, którego obywatelem jest osoba skazana, przekazuje dalej informacje o wyrokach skazujących, które zostały mu przekazane przez skazujące państwo członkowskie. (10)  Przepisy niniejszej decyzji ramowej ustanawiają zasady ochrony danych osobowych, które są przekazywane między państwami członkowskimi w wyniku jej wdrożenia. Zasady ustanowione w niniejszym akcie, zwłaszcza podstawowe zasady, o których mowa w art. 9, uzupełniają istniejące ogólne zasady ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych. Ponadto do danych osobowych przetwarzanych na podstawie niniejszej decyzji ramowej zastosowanie ma konwencja Rady Europy z roku 1981 o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych. Niniejsza decyzja ramowa zawiera między innymi przepisy decyzji z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie wymiany informacji pochodzących z rejestrów karnych, które wprowadzają ograniczenia co do wykorzystywania przez państwo członkowskie będące wnioskodawcą informacji przekazanych mu w odpowiedzi na jego wniosek. Niniejsza decyzja uzupełnia je, określając szczególne zasady dotyczące sytuacji, w której państwo członkowskie, którego obywatelem jest osoba skazana, przekazuje dalej informacje o wyrokach skazujących, które zostały mu przekazane przez skazujące państwo członkowskie. Poprawka 4 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Punkt 10 a preambuły (nowy) (10 a)  W tym kontekście przyjęcie decyzji ramowej w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych jest niezmiernie ważne w celu ustanowienia odpowiedniego poziomu ochrony danych, w tym przetwarzania danych osobowych na szczeblu krajowym. Poprawka 5 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Punkt 12 a preambuły (nowy) (12a)  Dla zagwarantowania zrozumiałości wyciągów z rejestru skazanych istotne jest zapewnienie wiedzy o istnieniu wyroków skazujących i o wynikającym z nich pozbawieniu prawa wykonywania zawodu, a także o miejscu ich wydania i zarejestrowania. Dlatego też państwa członkowskie ustanawiają porównywalne formaty wyciągów, obejmujące wyroki skazujące i odpowiednią sekcję na wyroki za przestępstwa seksualne. Poprawka 6 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Artykuł 5 – ustęp 2 2.  Każda zmiana lub usunięcie informacji przekazanych zgodnie z art. 4 ust. 4 pociąga za sobą taką samą zmianę lub usunięcie przez państwo członkowskie, którego obywatelem jest dana osoba, informacji przechowywanych zgodnie z ust. 1 do celów dalszego przekazania zgodnie z art. 7. 2.  Każda zmiana lub usunięcie informacji przekazanych zgodnie z art. 4 ust. 4 pociąga za sobą taką samą zmianę lub usunięcie przez państwo członkowskie, którego obywatelem jest dana osoba, informacji przechowywanych zgodnie z ust. 1. Poprawka 7 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Artykuł 5 – ustęp 3 3.   Do celów dalszego przekazywania zgodnie z art. 7 państwo członkowskie, którego obywatelem jest dana osoba, może wykorzystywać jedynie informacje uaktualnione zgodnie z ust. 2. 3.  Państwo członkowskie, którego obywatelem jest dana osoba, może wykorzystywać jedynie informacje uaktualnione zgodnie z ust. 2. Poprawka 8 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Artykuł 6 – ustęp 1 a (nowy) 1a.  W przypadku wniosku o udzielenie informacji z rejestru skazanych państwa członkowskiego, którego obywatelem jest dana osoba, do celów innych niż postępowanie karne państwo członkowskie składające wniosek podaje cel złożenia wniosku. Poprawka 9 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Artykuł 6 – ustęp 2 2.  W przypadku gdy dana osoba zwraca się z wnioskiem o udzielenie jej informacji na jej temat zawartych w rejestrze karnym, organ centralny państwa członkowskiego, do którego wpływa ten wniosek, może zgodnie z prawem krajowym skierować do organu centralnego innego państwa członkowskiego wniosek o przekazanie informacji i innych związanych z nimi danych zapisanych w rejestrze karnym, pod warunkiem że osoba zainteresowana mieszka lub mieszkała bądź jest lub była obywatelem państwa członkowskiego będącego wnioskodawcą lub państwa członkowskiego, do którego wniosek jest skierowany. 2.  W przypadku, gdy dana osoba zwraca się z wnioskiem o udzielenie jej informacji na jej temat zawartych w rejestrze karnym, organ centralny państwa członkowskiego, do którego wpływa ten wniosek, kieruje zgodnie z prawem krajowym do organu centralnego innego państwa członkowskiego wniosek o przekazanie informacji i innych związanych z nimi danych zapisanych w rejestrze karnym, pod warunkiem, że osoba zainteresowana mieszka lub mieszkała bądź jest lub była obywatelem państwa członkowskiego będącego wnioskodawcą lub państwa członkowskiego, do którego wniosek jest skierowany. Poprawka 10 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Artykuł 9 – ustęp -1 (nowy) -1.  Przetwarzanie danych osobowych do celów niniejszej decyzji ramowej odbywa się z poszanowaniem przynajmniej następujących podstawowych zasad: a) przetwarzanie danych jest zgodne z prawem, niezbędne i proporcjonalne do celów gromadzenia i dalszego przetwarzania; b) dane są gromadzone tylko w określonych, zgodnych z prawem celach, a następnie przetwarzane w sposób zgodny z tymi celami; c) dane są rzetelne i uaktualniane; Poprawka 11 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Artykuł 9 – ustęp -1 a (nowy) -1a.  Zakazane jest przetwarzanie danych osobowych, które wskazują na pochodzenie rasowe lub etniczne, poglądy polityczne, przekonania religijne lub światopogląd, przynależność do partii lub związków zawodowych, a także na stan zdrowia i charakter życia seksualnego. Tego rodzaju dane można przetwarzać w drodze wyjątku, jeżeli oprócz zasad określonych w ust. -1: a) prawo przewiduje takie przetwarzanie pod warunkiem uzyskania uprzedniego zezwolenia właściwego organu sądowego wydawanego w oparciu o jednostkową analizę danego przypadku, a przy tym jest ono bezwzględnie konieczne w danym przypadku; a także b) państwo członkowskie gwarantuje odpowiednie szczególne zabezpieczenia, polegające na przykład na tym, że dostęp do określonych danych mają wyłącznie pracownicy odpowiedzialni za wypełnianie zgodnych z prawem zadań uzasadniających przetwarzanie danych. Poprawka 12 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Artykuł 9 – ustęp 1 1.  Dane osobowe przekazane na mocy art. 7 ust. 1 i 4 do celów postępowania karnego mogą być wykorzystywane przez państwo członkowskie będące wnioskodawcą jedynie do celów postępowania karnego, w ramach którego się o nie zwrócono, zgodnie z załączonym formularzem. 1.  Dane osobowe przekazane na mocy art. 7 ust. 1 i 4 do celów postępowania karnego mogą być wykorzystywane przez państwo członkowskie będące wnioskodawcą zgodnie z zasadami, o których mowa w ust. -1 i -1a, wyłącznie do celów postępowania karnego, w ramach którego się o nie zwrócono, zgodnie z załączonym formularzem. Poprawka 13 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Artykuł 9 – ustęp 2 2.  Dane osobowe przekazane na mocy art. 7 ust. 2 i 4 do celów innych niż postępowanie karne mogą być wykorzystywane przez państwo członkowskie będące wnioskodawcą zgodnie z prawem krajowym jedynie do celu, w którym się o nie zwrócono, i z poszanowaniem ograniczeń określonych w odnośnym formularzu przez państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek. 2.  Dane osobowe przekazane na mocy art. 7 ust. 2 i 4 do celów innych niż postępowanie karne mogą być wykorzystywane przez państwo członkowskie będące wnioskodawcą zgodnie z prawem krajowym i z zasadami, o których mowa w ust. -1 i -1a, wyłącznie do celów, w których się o nie zwrócono i z poszanowaniem ograniczeń określonych w odnośnym formularzu przez państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek. Poprawka 14 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Artykuł 9 – ustęp 3 3.  Niezależnie od przepisów ust. 1 i 2, dane osobowe przekazane na mocy art. 7 ust. 1, 2 i 4 mogą być wykorzystane przez państwo członkowskie będące wnioskodawcą w celu uniknięcia natychmiastowego i poważnego zagrożenia bezpieczeństwa publicznego. 3.  Niezależnie od przepisów ust. 1 i 2 dane osobowe przekazane na mocy art. 7 ust. 1, 2 i 4 mogą być wykorzystane przez państwo członkowskie będące wnioskodawcą, o ile takie ich wykorzystanie jest konieczne i proporcjonalne w celu uniknięcia natychmiastowego i poważnego zagrożenia bezpieczeństwa publicznego. W takim przypadku państwo członkowskie będące wnioskodawcą dostarcza państwu członkowskiemu, do którego wniosek jest kierowany, powiadomienie ex post przedstawiające spełnienie warunku niezbędności, proporcjonalności, nagłości i powagi zagrożenia. Poprawka 15 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Artykuł 9 – ustęp 4 4.  Państwa członkowskie podejmują wszelkie środki niezbędne do zadbania o to, by dane osobowe otrzymane od innego państwa członkowskiego na mocy art. 4 podlegały – w przypadku ewentualnego przekazania państwu trzeciemu zgodnie z art. 7 ust. 3 – tym samym ograniczeniom wykorzystywania, które mają zastosowanie w państwie członkowskim będącym wnioskodawcą zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu. Państwa członkowskie wyraźnie zaznaczają, że w przypadku przekazania danych osobowych państwu trzeciemu do celów postępowania karnego, dane te mogą być wykorzystywane przez to państwo trzecie wyłącznie do celów postępowań karnych. 4.  Państwa członkowskie podejmują ponadto wszelkie środki niezbędne do zadbania o to, by dane osobowe otrzymane od innego państwa członkowskiego na mocy art. 4 podlegały – w przypadku ewentualnego przekazania państwu trzeciemu zgodnie z art. 7 ust. 3 – tym samym ograniczeniom wykorzystywania, które mają zastosowanie w państwie członkowskim będącym wnioskodawcą zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu. Państwa członkowskie wyraźnie zaznaczają, że w przypadku przekazania danych osobowych państwu trzeciemu do celów postępowania karnego dane te mogą być wykorzystywane przez to państwo trzecie wyłącznie do celów postępowań karnych. Poprawka 16 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Artykuł 9 – ustęp 5 5.  Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do danych osobowych uzyskanych przez państwo członkowskie na mocy niniejszej decyzji ramowej i pochodzących od tego państwa członkowskiego. 5.  Ustępy 1 do 4 nie mają zastosowania do danych osobowych uzyskanych przez państwo członkowskie na mocy niniejszej decyzji ramowej i pochodzących od tego państwa członkowskiego. Poprawka 17 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Artykuł 9 – ustęp 5 a (nowy) 5a.  Państwa członkowskie upewniają się, czy krajowe organy odpowiedzialne za ochronę danych otrzymują regularnie informacje na temat wymiany danych osobowych na mocy niniejszej decyzji ramowej, a zwłaszcza na temat wykorzystania danych osobowych w okolicznościach, o których mowa w art. 9 ust. 3. Organy odpowiedzialne za ochronę danych w państwach członkowskich współpracują ze sobą w celu nadzoru wymiany, o której mowa w ust. 1. Poprawka 18 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Artykuł 9 a (nowy) Artykuł 9 a Prawa osób, których dotyczą dane 1.  Osoba, której dotyczą dane, jest powiadamiana o fakcie przetwarzania jej danych osobowych. W razie konieczności powiadomienie to ulega opóźnieniu, aby nie utrudniać osiągnięcia celów, dla których dane te są przetwarzane. 2.  Osoba, której dotyczą dane , ma prawo uzyskać bez zbędnej zwłoki i w zrozumiałym dla niej języku informacje o tym, jakie dane są przetwarzane, oraz skorygować i w razie potrzeby usunąć dane, których przetwarzanie narusza zasady, o których mowa w art. 9 ust. -1 i -1a. 3.  Można odmówić lub opóźnić udzielenie informacji, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, jeśli jest to absolutnie niezbędne w celu: a) ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego; b) zapobieżenia przestępstwu; c) nieutrudniania dochodzenia i ścigania przestępstw; a także d) ochrony praw i gwarancji osób trzecich. Poprawka 19 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Artykuł 11 – ustęp 1 – litera a) – punkt (iv a) (nowy) (iv a) informacje o pozbawieniu prawa wykonywania zawodu na podstawie wyroku skazującego w postępowaniu karnym. Poprawka 20 Wniosek dotyczący decyzji ramowej Rady Artykuł 11 – ustęp 1 – litera b) – punkt (iv) (iv) informacje o pozbawieniu prawa wykonywania zawodu na podstawie wyroku skazującego. skreślony

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0279.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1338/2001 ustanawiające środki niezbędne dla ochrony euro przed fałszowaniem (COM(2007)0525 – C6-0431/2007 – 2007/0192(CNS))

P6_TA(2008)0280 A6-0230/2008

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2007)0525),

–   uwzględniając art. 123 ust. 4 Traktatu WE, w szczególności zdanie trzecie, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0431/2007),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0230/2008),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;

3.   zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 1 Wniosek rozporządzenia – akt zmieniający Punkt 2 preambuły (2)  Należy zapewnić autentyczność banknotów i monet euro będących w obiegu. Obecnie istniejące procedury umożliwiają instytucjom kredytowym i innym pokrewnym instytucjom sprawdzanie autentyczności otrzymywanych przez nie banknotów i monet euro przed ponownym wprowadzeniem ich do obiegu. W celu wypełnienia obowiązku dotyczącego sprawdzania autentyczności i wdrożenia tych procedur instytucje potrzebują czasu na dostosowanie swojej wewnętrznej struktury organizacyjnej. (2)  Należy zapewnić autentyczność banknotów i monet euro będących w obiegu. Obecnie istniejące procedury umożliwiają instytucjom kredytowym i innym pokrewnym instytucjom sprawdzanie autentyczności i przydatności do funkcjonowania w obiegu otrzymywanych przez nie banknotów i monet euro przed ponownym wprowadzeniem ich do obiegu. W celu wypełnienia obowiązku dotyczącego sprawdzania autentyczności i przydatności do funkcjonowania w obiegu oraz wdrożenia tych procedur instytucje potrzebują czasu na dostosowanie swojej wewnętrznej struktury organizacyjnej. Poprawka 2 Wniosek rozporządzenia – akt zmieniający Punkt 2 a preambuły (nowy) (2a)  Małe i średnie podmioty handlowe nie dysponują środkami wystarczającymi do przeprowadzenia kontroli zgodnie z procedurami określonymi przez Europejski Bank Centralny i Komisję. Ich obowiązkiem powinno być działanie z należytą starannością i wycofywanie z obiegu wszystkich otrzymanych banknotów i monet euro, o których wiedzą lub co do których mają wystarczające powody, aby podejrzewać, że są sfałszowane. Poprawka 3 Wniosek rozporządzenia – akt zmieniający Punkt 2 b preambuły (nowy) (2b)  Należy określić techniczne procedury i normy dotyczące kontroli gwarantujących, że instytucje kredytowe i inne podmioty z branży są w stanie wykonać obowiązek sprawdzania, czy banknoty i monety euro są autentyczne i mogą funkcjonować w obiegu. Zgodnie z art. 106 ust. 1 traktatu WE kompetencje w zakresie określania takich norm dla banknotów euro posiada Europejski Bank Centralny. W przypadku monet euro odpowiednie kompetencje zostały przyznane Komisji na podstawie art. 211 traktatu WE. Poprawka 4 Wniosek rozporządzenia – akt zmieniający Punkt 3 preambuły (3)  Odpowiednie dostrojenie urządzeń stanowi niezbędny warunek umożliwienia kontroli autentyczności banknotów i monet euro. W celu dostrojenia urządzeń wykorzystywanych do kontroli autentyczności należy udostępnić odpowiednią ilość podrobionych banknotów i monet w miejscach przeprowadzania testów. Dlatego ważne jest, aby zezwolić na transport podrobionych banknotów i monet między właściwymi organami krajowymi, jak również instytucjami i organami Unii Europejskiej. (3)  Odpowiednie dostrojenie urządzeń stanowi niezbędny warunek umożliwienia kontroli autentyczności banknotów i monet euro. W celu dostrojenia urządzeń wykorzystywanych do kontroli autentyczności należy udostępnić odpowiednią ilość podrobionych banknotów i monet w miejscach przeprowadzania testów. Dlatego niezbędne jest, aby zezwolić na dostarczanie i transport podrobionych banknotów i monet między właściwymi organami krajowymi, jak również instytucjami i organami Unii Europejskiej. Poprawka 5 Wniosek rozporządzenia – akt zmieniający Punkt 3 a preambuły (nowy) (3a)  Niezbędne jest zagwarantowanie autentyczności euro w całej Unii Europejskiej, w tym również w państwach członkowskich, które nie należą do strefy euro, oraz w tych, w których euro jest wykorzystywane w transakcjach. Poprawka 6 Wniosek rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt -1 (nowy) Rozporządzenie (WE) nr 1338/2001 Artykuł 2 – litera d a (nowa) -1. w art. 2 dodaje się punkt w brzmieniu: "da) "inne podmioty" oznaczają dowolne jednostki lub podmioty gospodarcze uczestniczące w sortowaniu i publicznym rozprowadzaniu banknotów i monet euro, bezpośrednio lub przy użyciu automatów wydających gotówkę; definicja ta obejmuje kantory wymiany walut, duże obiekty handlowe i kasyna;" Poprawka 7 Wniosek rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt -1 a (nowy) Rozporządzenie (WE) nr 1338/2001 Artykuł 2 – litera d b (nowa) -1a. w art. 2 dodaje się punkt w brzmieniu: "db) "małe i średnie podmioty handlowe" oznaczają małe lub średnie placówki handlowe prowadzące handel detaliczny, nastawione na użytkownika końcowego i nieuczestniczące w sortowaniu i publicznym rozprowadzaniu banknotów i monet euro, za wyjątkiem zwykłych czynności wydawania reszty;" Poprawka 8 Wniosek rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 1 – litera b) Rozporządzenie (WE) nr 1338/2001 Artykuł 4 – ustęp 2 – akapit 1 a (nowy) (b) na końcu ust. 2 dodaje się następujące zdanie: (b) w ust. 2 dodaje się akapit w brzmieniu: "W celu ułatwienia kontroli autentyczności banknotów euro będących w obiegu zezwala się na transport podrobionych banknotów między właściwymi organami krajowymi, jak również instytucjami i organami Unii Europejskiej." "W celu ułatwienia kontroli autentyczności banknotów euro będących w obiegu oraz jeżeli pozwala na to liczba przejętych banknotów, właściwym organom krajowym dostarcza się wystarczającą liczbę podrobionych banknotów euro, nawet jeśli stanowią one materiał dowodowy w postępowaniach karnych, a ponadto zezwala się na ich transport między właściwymi organami krajowymi, jak również instytucjami i organami Unii Europejskiej." Poprawka 10 Wniosek rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 2 – litera b) Rozporządzenie (WE) nr 1338/2001 Artykuł 5 – ustęp 2 – akapit 2 a (nowy) (b) na końcu ust. 2 dodaje się następujące zdanie: (b) w ust. 2 dodaje się akapit w brzmieniu: "W celu ułatwienia kontroli autentyczności banknotów euro będących w obiegu zezwala się na transport podrobionych banknotów między właściwymi organami krajowymi, jak również instytucjami i organami Unii Europejskiej.". "W celu ułatwienia kontroli autentyczności banknotów euro będących w obiegu oraz jeżeli pozwala na to liczba przejętych banknotów, właściwym organom krajowym dostarcza się wystarczającą liczbę podrobionych banknotów euro, nawet jeśli stanowią one materiał dowodowy w postępowaniach karnych, a ponadto zezwala się na ich transport między właściwymi organami krajowymi, jak również instytucjami i organami Unii Europejskiej." Poprawka 11 Wniosek rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 3 – litera a Rozporządzenie (WE) nr 1338/2001 Artykuł 6 – ustęp 1 "1. Instytucje kredytowe i wszelkie inne instytucje biorące udział w sortowaniu i publicznym rozprowadzaniu banknotów i monet jako działalności zawodowej, łącznie z przedsiębiorstwami, których działalność polega na wymianie banknotów i monet, takimi jak kantory wymiany walut, zobowiązane są do zapewnienia, że sprawdzono autentyczność otrzymanych przez nie banknotów i monet euro, które zamierzają ponownie wprowadzić do obrotu oraz że wykryto fałszywe pieniądze. Weryfikacja powinna się odbywać zgodnie z procedurami określonymi przez Europejski Bank Centralny i Komisję odpowiednio w stosunku do banknotów i monet euro. "1. Instytucje kredytowe, firmy przewożące pieniądze i wszelkie inne podmioty gospodarcze biorące udział w sortowaniu i publicznym rozprowadzaniu banknotów i monet, łącznie z przedsiębiorstwami, których działalność zawodowa polega na wymianie banknotów i monet, takimi jak kantory wymiany walut i podmioty gospodarcze, które w ramach swojej działalności dodatkowej sortują i rozprowadzają banknoty przy pomocy automatycznych kas, zobowiązane są do zapewnienia, że sprawdzono autentyczność i przydatności do obiegu otrzymanych przez nie banknotów i monet euro, które zamierzają ponownie wprowadzić do obrotu, oraz że wykryto fałszywe pieniądze. Firmy przewożące pieniądze są zobowiązane do sprawdzenia autentyczności banknotów i monet euro jedynie w przypadku, gdy mają bezpośredni dostęp do powierzonych im banknotów i monet euro. Weryfikacja autentyczności i przydatności do funkcjonowania w obiegu powinna się odbywać zgodnie z procedurami określonymi przez Europejski Bank Centralny i Komisję odpowiednio w stosunku do banknotów i monet euro przy jednoczesnym poszanowaniu zakresu kompetencji każdej z tych instytucji i uwzględnieniu cech szczególnych banknotów i monet euro. W państwach członkowskich nienależących do uczestniczących państw członkowskich wymienionych w rozporządzeniu (WE) nr 974/98 określa się specjalną procedurę kontroli do celów sprawdzania autentyczności monet i banknotów euro używanych przez instytucje wymienione w pierwszym akapicie. Instytucje, o których mowa w pierwszym akapicie, są zobowiązane do wycofania z obiegu wszystkich otrzymanych banknotów i monet euro, o których wiedzą lub mają wystarczające powody podejrzewać, że są sfałszowane. Niezwłocznie przekazują je właściwym organom krajowym." Instytucje kredytowe i inne podmioty gospodarcze, o których mowa w pierwszym akapicie, a także małe i średnie podmioty handlowe są zobowiązane do wycofania z obiegu wszystkich otrzymanych banknotów i monet euro, o których wiedzą lub mają wystarczające powody, aby podejrzewać, że są sfałszowane. Niezwłocznie przekazują je właściwym organom krajowym. Poprawka 12 Wniosek rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 3 – litera (b) Rozporządzenie (WE) nr 1338/2001 Artykuł 6 – ustęp 3 "W drodze odstępstwa od pierwszego akapitu ustępu 3 przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne służące stosowaniu pierwszego akapitu ustępu 1 niniejszego artykułu są przyjmowane najpóźniej do dnia 31.12.09 r. Niezwłocznie powiadomią o tym Komisję i Europejski Bank Centralny." "W drodze odstępstwa od pierwszego akapitu ustępu 3 przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne służące stosowaniu pierwszego akapitu ustępu 1 niniejszego artykułu są przyjmowane najpóźniej do dnia 31 grudnia 2011 r. Niezwłocznie powiadomią o tym Komisję i Europejski Bank Centralny. Poprawka 13 Wniosek rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 3 a (nowy) Rozporządzenie (WE) nr 1338/2001 Artykuł 7 - ustęp 2 - tiret 3 a (nowe) 3a.  W art. 7 ust. 2 dodaje się następujące tiret: "- przy opracowywaniu i promowaniu działań szkoleniowych i informacyjnych, takich jak broszur informacyjnych oraz seminariów szkoleniowych, skierowanych do obywateli i konsumentów, dotyczących ryzyka, z jakim wiąże się fałszowanie pieniędzy, środków ochrony banknotów i monet euro oraz właściwych organów, z którymi należy się kontaktować w przypadku posiadania banknotów lub monet, co do których istnieje podejrzenie, że są fałszywe. Ponadto instytucje finansowe i wszelkie inne instytucje operujące banknotami i monetami oraz biorące udział w ich publicznym rozprowadzaniu z tytułu działalności zawodowej, łącznie z przedsiębiorstwami, których działalność polega na wymianie banknotów i monet różnych walut, takimi jak kantory wymiany walut, udostępniają konsumentom w widocznym miejscu broszury informacyjne (dostarczane przez właściwe organy krajowe, Komisję Europejską i Europejski Bank Centralny) na temat ryzyka, środków ochrony i organów, o których mowa powyżej."

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zmian regulaminu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w odniesieniu do systemu językowego mającego zastosowanie do wyjątkowej procedury ponownego rozpoznania (5953/2008 – C6-0066/2008 – 2008/0801(CNS))

P6_TA(2008)0281 A6-0211/2008

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając projekt decyzji Rady (5953/2008),

–   uwzględniając art. 245 akapit drugi traktatu WE oraz art. 160 akapit drugi traktatu Euratom, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0066/2008),

–   uwzględniając opinię Komisji wydaną w trybie art. 245 akapit drugi traktatu WE i art. 160 akapit drugi traktatu Euratom w sprawie wniosku dotyczącego zmian regulaminu Trybunału Sprawiedliwości w odniesieniu do systemu językowego mającego zastosowanie do wyjątkowej procedury ponownego rozpoznania, który to wniosek złożył Trybunał zgodnie z art. 64 statutu Trybunału (SEC(2008)0345),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0211/2008),

1.   zatwierdza projekt decyzji Rady;

2.   zwraca się do Rady, jeśli ta uzna za stosowne odejść od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

3.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do tekstu przedłożonego do konsultacji;

4.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. dotycząca wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie odpadów oraz uchylającej niektóre dyrektywy (11406/4/2007 – C6-0056/2008 – 2005/0281(COD))

P6_TA(2008)0282 A6-0162/2008

(Procedura współdecyzji: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wspólne stanowisko Rady (11406/4/2007 – C6-0056/2008),

–   uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(1) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2005)0667),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 62 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenia do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0162/2008),

1.   zatwierdza wspólne stanowisko po poprawkach;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 17 czerwca 2008 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/.../WE w sprawie odpadów oraz uchylającej niektóre dyrektywy

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu z drugiego czytania odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2008/98/WE.)

(1) Dz.U. C 287 E z 29.11.2007, s. 135.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej normy jakości środowiska w dziedzinie polityki wodnej oraz zmieniającej dyrektywy 82/176/EWG, 83/513/EWG, 84/156/EWG, 84/491/EWG, 86/280/EWG i 2000/60/WE (11486/3/2007 – C6-0055/2008 – 2006/0129(COD))

P6_TA(2008)0283 A6-0192/2008

(Procedura współdecyzji: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wspólne stanowisko Rady (11486/3/2007 – C6-0055/2008)(1),

–   uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(2) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0397),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 62 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0192/2008),

1.   zatwierdza wspólne stanowisko po poprawkach;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 17 czerwca 2008 r. w celu przyjęcia dyrektywy 2008/.../WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środowiskowych norm jakości w dziedzinie polityki wodnej, zmieniającej i w następstwie uchylającej dyrektywy 82/176/EWG, 83/513/EWG, 84/156/EWG, 84/491/EWG i 86/280/EWG oraz zmieniającej dyrektywę 2000/60/WE

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu z pierwszego czytania odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2008/105/WE.)

(1) Dz.U. C 71 E z 18.3.2008, s. 1. (2) Dz.U. C 102 E z 24.4.2008, s. 90.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie minimalnego poziomu wyszkolenia marynarzy (przekształcenie) (COM(2007)0610 – C6-0348/2007 – 2007/0219(COD))

P6_TA(2008)0284 A6-0178/2008

(Procedura współdecyzji – przekształcenie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0610),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 80 ust. 2 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0348/2007),

–   uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(1),

–   uwzględniając pismo z dnia 24 stycznia 2008 r., skierowane przez Komisję Prawną do Komisji Transportu i Turystyki zgodnie z art. 80a ust. 3 Regulaminu,

–   uwzględniając art. 80a oraz art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0178/2008),

A.  mając na uwadze, że konsultacyjna grupa robocza złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że przedmiotowy wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te określone jako takie we wniosku, oraz mając na uwadze, że w odniesieniu do kodyfikacji niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów z tymi zmianami wniosek zawiera prostą kodyfikację istniejących tekstów, bez zmian merytorycznych,

1.   zatwierdza wniosek Komisji z poniższymi poprawkami i po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 17 czerwca 2008 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/.../WE w sprawie minimalnego poziomu wyszkolenia marynarzy (przekształcenie)

(Jako że osiągnięto porozumienie między Parlamentem a Radą, stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu odpowiada treści ostatecznego aktu prawnego, dyrektywy 2008/106/WE.)

(1) Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady określającego wspólnotowe procedury ustanawiania najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości substancji farmakologicznie czynnych w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego oraz uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 2377/90 (COM(2007)0194 – C6-0113/2007 – 2007/0064(COD))

P6_TA(2008)0285 A6-0190/2008

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0194),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 37 i 152 ust. 4 lit. b) traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0113/2007),

–   uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 35 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinię Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6-0190/2008),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 17 czerwca 2008 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2008 określającego wspólnotowe procedury ustanawiania najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości substancji farmakologicznie czynnych w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego oraz uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 2377/90

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego ▌ art. 152 ust. 4 lit. b),

uwzględniając wniosek Komisji║,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(1),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów(2),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  W wyniku postępu naukowo-technicznego możliwe jest wykrycie pozostałości weterynaryjnych produktów leczniczych w środkach spożywczych w coraz mniejszych ilościach.

(2)  Mimo istnienia procedury ustanowionej w art. 10 i 11 dyrektywy 2001/82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do weterynaryjnych produktów leczniczych(4) (zwanej procedurą "kaskadową"), umożliwiającej leczenie zwierząt, jeżeli brak jest odpowiedniego zarejestrowanego weterynaryjnego środka leczniczego, w Unii Europejskiej nadal istnieje wiele niezaspokojonych potrzeb leczniczych w dziedzinie weterynaryjnych produktów leczniczych. Zachodzi pilna potrzeba zmierzenia się z tymi wyzwaniami poprzez dokonanie zasadniczego przeglądu prawodawstwa regulującego dopuszczanie do obrotu weterynaryjnych środków leczniczych. Przegląd taki łączy w zrównoważony sposób innowacyjność i konkurencyjność sektora ochrony zdrowia zwierząt z wymogami prawnymi. Szczególną uwagę należy zwrócić na dopuszczanie do obrotu generycznych weterynaryjnych środków leczniczych w przypadkach, kiedy odstępstwa od norm bezpieczeństwa i wydajności nie stosują się do wymogów oceny oddziaływania na środowisko z powodu wyłączności danych. Ze szczególną uwagą należy również potraktować uwzględnienie szczególnych cech sektora ochrony zdrowia zwierząt w UE, który jest wielogatunkowym, złożonym i często ograniczonym rynkiem, mającym jednak kluczowe znaczenie dla wykorzystania potencjału rolnictwa, pszczelarstwa, akwakultury i hodowli koni pełnej krwi oraz dla bezpieczeństwa dostaw żywności w UE.

(3)  W celu ochrony zdrowia publicznego najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości należy ustanawiać zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami oceny bezpieczeństwa, uwzględniając zagrożenia toksykologiczne, ryzyko zanieczyszczenia środowiska oraz niezamierzone skutki mikrobiologiczne i farmakologiczne tych pozostałości. Powinno się również uwzględnić inne naukowe oceny bezpieczeństwa rzeczonych substancji, dokonane przez organizacje międzynarodowe lub komitety naukowe działające w obrębie Wspólnoty.

(4)  Należy zatem w przypadku różnych środków spożywczych pochodzenia zwierzęcego, w tym mięsa, ryb, mleka, jaj i miodu, ustanowić najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości substancji czynnych farmakologicznie.

(5)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2377/90 z dnia 26 czerwca 1990 r. ustanawiające wspólnotową procedurę dla określania maksymalnego limitu pozostałości weterynaryjnych produktów leczniczych w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego(5) wprowadziło procedury oceny bezpieczeństwa pozostałości substancji farmakologicznie czynnych zgodnie z wymogami bezpieczeństwa żywności przeznaczonej dla ludzi. Substancja farmakologicznie czynna może być zastosowana u zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność, tylko wtedy, gdy uzyska pozytywną ocenę. Najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości takich substancji ustanawia się w przypadku, gdy zostanie to uznane za konieczne w celu ochrony zdrowia człowieka.

(6)  Dyrektywa 2001/82/WE ║stanowi, że produkty takie mogą zostać dopuszczone do stosowania lub mogą być stosowane u zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność, tylko wtedy, gdy substancje czynne zawarte w takich produktach zostały uznane za bezpieczne zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 2377/90. Ponadto dyrektywa ta przedstawia zasady dotyczące dokumentacji stosowania, stosowania poza wskazaniami ("stosowanie inne niż we wskazaniach"), przepisywania i obrotu weterynaryjnymi produktami leczniczymi przeznaczonymi do stosowania u zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność.

(7)  W świetle rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 3 maja 2001 r.(6) w sprawie dostępności weterynaryjnych produktów leczniczych, konsultacji społecznych przeprowadzonych przez Komisję w roku 2004 oraz w świetle dokonanej przez Komisję oceny zgromadzonego doświadczenia konieczna okazała się zmiana procedury ustanawiania najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości przy jednoczesnym utrzymaniu całego systemu ustanawiania takich dopuszczalnych poziomów.

(8)  Najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości są punktami odniesienia dla ustanowienia zgodnie z dyrektywą 2001/82/WE okresów wycofania dopuszczenia weterynaryjnych produktów leczniczych do stosowania u zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność, oraz w celu kontroli pozostałości substancji farmakologicznie czynnych w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego w państwach członkowskich oraz w punktach kontroli granicznej.

(9)  Dyrektywa Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotycząca zakazu stosowania w gospodarstwach hodowlanych niektórych związków o działaniu hormonalnym, tyreostatycznym i β-agonistycznym ║(7) zakazuje stosowania niektórych substancji do określonych celów u zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność. Niniejsze rozporządzenie należy stosować bez uszczerbku dla prawodawstwa wspólnotowego zakazującego stosowania niektórych związków o działaniu hormonalnym u zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność.

(10)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 315/93 ║ z dnia 8 lutego 1993 ustanawiające procedury Wspólnoty w odniesieniu do substancji skażających w żywności(8) ustanawia przepisy szczegółowe w odniesieniu do obecności substancji, nie wynikającej ze świadomego ich podawania. Substancje takie nie powinny być objęte przepisami w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości.

(11)  Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności(9) ustanawia ramy dla prawodawstwa w odniesieniu do produktów spożywczych na poziomie wspólnotowym oraz wprowadza definicje w tym zakresie. Właściwe jest zastosowanie tych definicji na potrzeby przepisów odnoszących się do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości.

(12)  Rozporządzenie (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt(10) ustanawia wymogi ogólne w zakresie kontroli żywności we Wspólnocie Europejskiej oraz wprowadza w tym zakresie definicje. Właściwe jest zastosowanie tych definicji na potrzeby przepisów odnoszących się do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości. Należy priorytetowo potraktować wykrywanie stosowania zakazanych substancji, a część próbek powinna być wybierana zgodnie z zasadami analizy ryzyka.

(13)  Artykuł 57 rozporządzenia (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiającego wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków(11) powierza Europejskiej Agencji Leków, zwanej dalej "Agencją" zadanie konsultacji w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości weterynaryjnych produktów leczniczych dopuszczalnych w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego.

(14)  Najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości powinny zostać ustanowione dla substancji farmakologicznie czynnych stosowanych lub przeznaczonych do stosowania w weterynaryjnych produktach leczniczych wprowadzanych do obrotu na rynku wspólnotowym.

(15)  Konsultacje społeczne oraz fakt, że tylko niewielka liczba weterynaryjnych produktów leczniczych dla zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność, została dopuszczona do obrotu w ciągu ostatnich lat, wydaje się wskazywać, że obowiązek zgodności z rozporządzeniem (EWG) nr 2377/90 oznacza, że takie produkty lecznicze są trudniej dostępne.

(16)  W celu zagwarantowania zdrowia i dobrostanu zwierząt konieczna jest dostępność produktów leczniczych do leczenia poszczególnych chorób. Ponadto brak dostępu do odpowiednich weterynaryjnych produktów leczniczych wskazanych do leczenia szczególnych chorób u szczególnych gatunków może przyczynić się do błędnego lub niezgodnego z prawem stosowania dostępnych substancji.

(17)  System ustanowiony rozporządzeniem (EWG) nr 2377/90 powinien zatem zostać zmieniony w celu zwiększenia dostępności weterynaryjnych produktów leczniczych przeznaczonych dla zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność. W celu osiągnięcia tego założenia należy opracować przepisy umożliwiające Agencji systematyczne rozpatrywanie możliwości stosowania najwyższego dopuszczalnego poziomu pozostałości, ustanowionego dla jednego gatunku lub rodzaju środka spożywczego, w odniesieniu do innego gatunku lub środka spożywczego. W związku z tym należy wziąć pod uwagę odpowiedniość czynników bezpieczeństwa już obecnych w systemie, aby upewnić się, że dobrostan zwierząt nie jest zagrożony.

▌

(18)  Uważa się, że naukowa ocena ryzyka nie może, w pewnych przypadkach, samodzielnie dostarczyć wszystkich informacji, na których należy opierać decyzję w zakresie zarządzania ryzykiem, oraz, że inne czynniki związane z rozpatrywaną sprawą powinny być brane pod uwagę w sposób prawnie uzasadniony, w tym czynniki technologiczne związane z produkcją żywności oraz możliwością kontroli. Agencja powinna zatem przedstawić swoją opinię na temat naukowej oceny ryzyka oraz na temat zaleceń związanych z zarządzaniem ryzykiem w odniesieniu do pozostałości substancji czynnych farmakologicznie.

(19)  Do prawidłowego funkcjonowania całego prawodawstwa odnoszącego się do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości niezbędne są szczegółowe zasady dotyczące formy i treści wniosków o określanie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości oraz dotyczące metodyki oceny ryzyka i zaleceń w zakresie zarządzania ryzykiem.

(20)  Poza weterynaryjnymi produktami leczniczymi, w hodowli zwierząt gospodarskich są stosowane również inne produkty nieobjęte przepisami szczegółowymi o pozostałościach, np. środki dezynfekcyjne. Ponadto lecznicze produkty weterynaryjne niedopuszczone do obrotu we Wspólnocie mogą być dopuszczone w krajach poza Wspólnotą. Taka sytuacja może wynikać z faktu, że pewne choroby lub gatunki zwierząt występują częściej poza Wspólnotą, lub też z faktu, że przedsiębiorstwa postanowiły nie wprowadzać produktu do obrotu we Wspólnocie. Fakt, że dany produkt nie jest dopuszczony do obrotu we Wspólnocie, niekoniecznie oznacza, że stosowanie takiego produktu jest niebezpieczne. W przypadku substancji czynnych zawartych w tych produktach, po uzyskaniu opinii na ten temat od Agencji, Komisja powinna być w stanie określić najwyższy dopuszczalny poziom pozostałości w produktach spożywczych zgodnie z zasadami przyjętymi dla substancji czynnych przeznaczonych do stosowania w weterynaryjnych produktach leczniczych.

(21)  Wspólnota przyczynia się w ramach Kodeksu Żywnościowego do opracowania międzynarodowych standardów najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości, jednocześnie gwarantując, że nie wpłynie to niekorzystnie na wysoki poziom ochrony zdrowia człowieka utrzymywany we Wspólnocie. Wspólnota powinna zatem przejąć bez przeprowadzania dodatkowych ocen ryzyka najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości zawarte w Kodeksie, które wcześniej poparła podczas posiedzenia Komisji Kodeksu Żywnościowego. Przyczyni się to do dalszego zwiększenia spójności pomiędzy standardami międzynarodowymi a prawodawstwem wspólnotowym w odniesieniu do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości w żywności.

(22)  Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 882/2004 środki spożywcze podlegają kontroli pozostałości substancji czynnych farmakologicznie. Nawet gdy limity pozostałości dla takich substancji nie zostały określone zgodnie z tym rozporządzeniem, pozostałości takich substancji mogą pojawić się z powodu zanieczyszczenia środowiska lub w wyniku naturalnej przemiany materii u zwierząt. Metody laboratoryjne umożliwiają wykrycie takich pozostałości na coraz niższych poziomach. Państwa członkowskie stosują różne metody kontroli takich pozostałości.

(23)  W celu ułatwienia handlu wewnątrzwspólnotowego oraz przywozu Wspólnota powinna stworzyć procedury dotyczące ustalenia punktów odniesienia dla kontroli na takich poziomach stężeń pozostałości, które ▌ dzięki metodom analityki laboratoryjnej można wykryć, bez uszczerbku dla wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi we Wspólnocie. Ustalenie punktów odniesienia dla kontroli nie powinno jednak w żadnej mierze stanowić przyzwolenia dla nielegalnego stosowania substancji niedopuszczonych do obrotu w leczeniu zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność. Wszelkie pozostałości takich substancji w żywności są bowiem niepożądane.

(24)  Prawodawstwo w odniesieniu do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości powinno zostać uproszczone poprzez zawarcie w jednym rozporządzeniu Komisji wszystkich decyzji klasyfikujących substancje czynne farmakologicznie pod względem poziomów pozostałości oraz poprzez ustanowienie punktów odniesienia dla kontroli.

(25)  Środki niezbędne do wdrożenia niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(12).

(26)  W szczególności należy upoważnić Komisję do przyjęcia przepisów w sprawie warunków ekstrapolacji i ustanowienia punktów odniesienia dla kontroli. Ponieważ środki te mają zasięg ogólny, a ich celem jest zmiana elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, poprzez jego uzupełnienie o nowe elementy inne niż istotne, należy je przyjąć zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(27)  Ze względu na to, iż cele niniejszego rozporządzenia, mianowicie ochrona zdrowia człowieka i zwierząt oraz zagwarantowanie dostępu do odpowiednich weterynaryjnych produktów leczniczych, nie mogą być w dostateczny sposób spełniony przez państwa członkowskie i mogą, w związku z tym, ze względu na skalę i skutek działania, zostać lepiej osiągnięte na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym samym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(28)  W celu zagwarantowania jasności przepisów należy zatem zastąpić rozporządzenie (EWG) nr 2377/90 nowym rozporządzeniem.

(29)  Należy zapewnić okres przejściowy w celu umożliwienia Komisji przygotowania i przyjęcia rozporządzenia zawierającego wszystkie odpowiednie decyzje zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 2377/90 i przepisy wykonawcze dla takiego nowego rozporządzenia,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Przedmiot i zakres

1.  Z myślą o zapewnieniu bezpieczeństwa żywności niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady i procedury w celu ustanowienia:

2.  Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:

3.  Niniejsze rozporządzenie stosuje się bez uszczerbku dla prawodawstwa wspólnotowego zakazującego stosowania niektórych związków o działaniu hormonalnym u zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność, jak określono w dyrektywie 96/22/WE.

Artykuł 2

Definicje

TYTUŁ II

NAJWYŻSZE DOPUSZCZALNE POZIOMY POZOSTAŁOŚCI

ROZDZIAŁ 1 OCENA I ZARZĄDZANIE RYZYKIEM

Sekcja 1

Substancje czynne farmakologicznie przeznaczone do stosowania w weterynaryjnych produktach leczniczych

Artykuł 3

Wniosek o opinię Agencji

1.  Każda substancja czynna farmakologicznie, przewidziana do stosowania w weterynaryjnych produktach leczniczych przeznaczonych dla zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność, musi uzyskać opinię Europejskiej Agencji Leków ("Agencji") dotyczącą najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości, wyrażoną przez Komitet ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych ("Komitet").

2.  W tym celu posiadacz dopuszczenia do obrotu weterynaryjnego produktu leczniczego zawierającego taką substancję czynną, podmiot składający wniosek o dopuszczenie do obrotu lub podmiot zamierzający złożyć wniosek o dopuszczenie do obrotu składa wniosek do Agencji.

Artykuł 4

Opinia Agencji

1.  Opinia Agencji zawiera naukową ocenę ryzyka oraz zalecenia w odniesieniu do zarządzania ryzykiem.

2.  Naukowa ocena ryzyka oraz zalecenia w odniesieniu do zarządzania ryzykiem są formułowane w sposób gwarantujący wysoki poziom ochrony zdrowia człowieka, przy jednoczesnym zapewnieniu uniknięcia negatywnych skutków dla zdrowia ludzi oraz zdrowia i dobrostanu zwierząt, które mogłyby wyniknąć z braku dostępności odpowiednich weterynaryjnych produktów leczniczych. Tego rodzaju zalecenia uwzględniają wszelkie opinie naukowe Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności przy pomocy wymiany pism o współpracy.

Artykuł 5

Ekstrapolacja

W celu zapewnienia dostępności zarejestrowanych weterynaryjnych produktów leczniczych wskazanych do stosowania w schorzeniach mających wpływ na gatunki zwierząt, od których lub z których pozyskuje się żywność, Komitet dokonując naukowej oceny ryzyka i przygotowując zalecenia w odniesieniu do zarządzania ryzykiem rozważy zastosowanie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości, ustalonych dla substancji czynnych dla danego środka spożywczego, w odniesieniu do innego środka spożywczego uzyskanego z tego samego gatunku, lub zastosowanie poziomów ustalonych dla określonego gatunku lub gatunków w odniesieniu do innych gatunków.

Artykuł 6

Naukowa ocena ryzyka

1.  Naukowa ocena ryzyka uwzględnia metabolizm oraz wydzielanie farmakologicznie czynnych substancji w przypadku poszczególnych gatunków zwierząt oraz rodzaj pozostałości i ich ilość, która może być spożyta przez człowieka w ciągu życia bez widocznego wpływu na jego zdrowie; wartość taka musi być wyrażona jako dopuszczalne dzienne pobranie. Można zastosować odmienne podejścia do dopuszczalnego dziennego pobrania, jeśli zostaną one określone przez Komisję, jak przewidziano w art. 12 ust. 1.

2.  Naukowa ocena ryzyka dotyczy:

3.  Jeśli nie można dokonać oceny przemiany materii i wydzielania substancji czynnych, a stosowanie tej substancji ma chronić zdrowie i dobrostan zwierząt, naukowa ocena ryzyka może uwzględniać dane pochodzące z monitoringu lub z badania narażenia.

Artykuł 7

Zalecenia w odniesieniu do zarządzania ryzykiem

1.  Zalecenia w odniesieniu do zarządzania ryzykiem opierają się na naukowej ocenie ryzyka przeprowadzonej zgodnie z art. 6 i obejmują:

2.  W przypadku weterynaryjnych produktów leczniczych, dla których nie ma najwyższego dopuszczalnego poziomu pozostałości w odniesieniu do zwierząt z rodziny koniowatych i które nie są wymienione w załączniku IV rozporządzenia (EWG) nr 2377/90 lub w art. 13 ust. 2 niniejszego rozporządzenia oraz które stosowane są niezgodnie z przeznaczeniem, jak określono w art. 1 ust. 16 dyrektywy 2001/82/WE, i na mocy "przepisów kaskadowych" art. 10 i 11 dyrektywy 2001/82/WE, oraz nie są podawane domięśniowo lub podskórnie, nominalny okres wycofania wynosi sześć miesięcy.

3.   W przypadku stosowania środków farmaceutycznych zawierających składniki farmakologicznie czynne, które nie są wymienione na liście substancji istotnych dla leczenia zwierząt z rodziny koniowatych – o której mowa w art. 10 ust. 3 dyrektywy 2001/82/WE – i które nie są podawane domięśniowo lub podskórnie, nominalny okres wycofania wynosi sześć miesięcy.

Artykuł 8

Wnioski i procedura

1.  Wniosek, o którym mowa w art. 3, odpowiada formie i treści określonej przez Komisję i przedstawionej w art. 12. ust. 1, oraz dołącza się do niego opłatę na rzecz Agencji.

2.  Agencja gwarantuje, że opinia Komitetu zostanie wydana w ciągu 210 dni po otrzymaniu ważnego wniosku zgodnie z art. 3 oraz z ust. 1 niniejszego artykułu. Bieg wymienionego terminu ulega zawieszeniu w przypadku, gdy Agencja zażąda przedstawienia informacji dodatkowych, do momentu uzyskania przez Agencję żądanych informacji.

3.  Agencja przekazuje wnioskodawcy opinię, o której mowa w art. 4. W ciągu 15 dni po otrzymaniu opinii wnioskodawca może wysłać do Agencji pisemną wiadomość, że chciałby wnioskować o ponowne przeanalizowanie opinii. W takim przypadku przesyła on Agencji szczegółowe uzasadnienie odwołania w ciągu 60 dni od otrzymania opinii.

W ciągu 60 dni od otrzymania uzasadnienia wniosku Komitet podejmuje decyzję, czy opinia powinna zostać przeanalizowana. Decyzja z uzasadnieniem zostaje załączona do opinii końcowej, o której mowa w ust. 4.

4.  W ciągu 15 dni od przyjęcia opinii końcowej Agencja przesyła ją zarówno do Komisji jak i wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem wniosków.

5.  W szczególnych przypadkach, gdy konieczne jest pilne zezwolenie w celu zapewnienia ochrony zdrowia ludzi oraz zdrowia i dobrostanu zwierząt, Komisja może, zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 23 ust. 3, ustanowić tymczasowy najwyższy dopuszczalny poziom pozostałości na maksymalny okres pięciu lat.

Sekcja 2

Substancje czynne farmakologicznie nieprzewidziane do stosowania w weterynaryjnych produktach leczniczych

Artykuł 9

Opinia Agencji wydawana na wniosek Komisji lub państwa członkowskiego

1.  ▌ Komisja, państwo członkowskie lub osoba trzecia kierująca się uzasadnionym interesem może złożyć do Agencji wniosek o opinię w sprawie najwyższego dopuszczalnego poziomu pozostałości substancji czynnych farmakologicznie w jednym z poniższych przypadków:

2.  W przypadku przewidzianym w ust. 1 lit d) i dotyczącym drugorzędnych gatunków lub zastosowań wniosek do Agencji może złożyć zainteresowana strona lub organizacja.

3.  Stosuje się artykuły od 4 do 7.

4.  Wnioski o opinię, o których mowa w ust. 1, odpowiadają formatowi i treści ustalonym przez Komisję zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 1.

5.  Agencja gwarantuje, że opinia Komitetu zostanie wydana w ciągu 210 dni od daty otrzymania przez Komisję wniosku. Bieg wymienionego terminu ulega zawieszeniu w przypadku, gdy Agencja zażąda przedstawienia informacji dodatkowych, do momentu uzyskania przez Agencję żądanych informacji.

6.  W ciągu 15 dni od przyjęcia opinii końcowej Agencja przesyła tę opinię wraz z uzasadnieniem wniosków Komisji oraz, w odpowiednich przypadkach, państwu członkowskiemu lub podmiotowi, który wystąpił z wnioskiem.

Sekcja 3

Przepisy wspólne

Artykuł 10

Przegląd opinii

W przypadku, gdy Komisja, dowolna osoba, która złożyła wniosek o opinię zgodnie z art. 3, lub państwo członkowskie w rozumieniu art. 9 w wyniku uzyskania nowych informacji uzna, że konieczne jest dokonanie przeglądu opinii w celu ochrony zdrowia człowieka lub zwierząt, może zażądać od Agencji wydania nowej opinii o danych substancjach.

Do takiego wniosku należy załączyć informację wyjaśniającą kwestię, do której należy się odnieść. W przypadku nowej opinii stosuje się odpowiednio art. 8 ust 2 do 4 lub art. 9 ust. 5 i 6.

Artykuł 11

Publikacja opinii

Agencja publikuje opinie, o których mowa w art. 4, 9 i 10, po usunięciu wszelkich informacji o charakterze poufnym ze względów handlowych.

Artykuł 12

Środki wykonawcze

1.  ▌ Komisja po zasięgnięciu opinii Agencji przyjmuje zasady dotyczące:

Przepisy, o których mowa w lit. a) przyjmuje się w drodze procedury regulacyjnej, o której mowa w art. 23 ust. 2, a w przypadku lit. b) w drodze procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, o której mowa w art. 23 ust. 3.

2.  Komisja po zasięgnięciu opinii Agencji i zainteresowanych stron przyjmuje zasady stosowania najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości, ustalonych dla substancji czynnych dla danego środka spożywczego, w odniesieniu do innego środka spożywczego uzyskanego z tego samego gatunku, lub stosowania poziomów ustalonych dla określonego gatunku lub gatunków w odniesieniu do innych gatunków, jak określono w art. 5. Zasady takie określają sposób oraz okoliczności, w których dane naukowe o pozostałościach w danym środku spożywczym lub w przypadku danego gatunku lub gatunków mogą być wykorzystane w celu ustalenia najwyższego dopuszczalnego poziomu pozostałości w przypadku innych środków spożywczych lub innych gatunków.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 23 ust. 3.

RODZIAŁ II KLASYFIKACJA

Artykuł 13

Klasyfikacja substancji czynnych farmakologicznie

1.  Komisja klasyfikuje substancje czynne farmakologicznie na podstawie opinii Agencji w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości zgodnie z art. 4, 9 lub 10.

2.  Klasyfikacja zawiera listę substancji czynnych farmakologicznie oraz kategorie terapeutyczne, do których należą te substancje. Klasyfikacja ustanawia również dla każdej substancji jedno z następujących:

3.  W przypadkach, gdy wydaje się to konieczne ze względu na ochronę zdrowia człowieka, ustanawia się najwyższy dopuszczalny poziom pozostałości:

4.  Można ustanowić tymczasowy najwyższy dopuszczalny poziom pozostałości dla substancji czynnych farmakologicznie w przypadkach, gdy dane naukowe są niekompletne, pod warunkiem, że nie ma podstaw, by stwierdzić, że pozostałości danej substancji czynnej na zaproponowanym poziomie stanowią zagrożenie dla zdrowia człowieka.

Tymczasowy najwyższy dopuszczalny poziom pozostałości może być stosowany w określonym czasie, nieprzekraczającym pięciu lat. Okres ten można przedłużyć jednorazowo o okres nieprzekraczający dwóch lat w przypadku, gdy przedstawiono dowody na to, że przedłużenie takie umożliwi zakończenie trwających badań naukowych.

5.  Nie ustanawia się najwyższego dopuszczalnego poziomu pozostałości w przypadkach, gdy zgodnie z art. 4, 9 lub 10 nie jest to konieczne dla ochrony zdrowia człowieka.

6.  Zgodnie z opinią wydaną zgodnie z art. 4, 9 lub 10 zakazuje się obecności substancji lub jej pozostałości w produkcie pochodzenia zwierzęcego, jeśli zajdzie którakolwiek z wymienionych okoliczności:

7.  W przypadku, gdy wydaje się to konieczne ze względu na ochronę zdrowia człowieka, klasyfikacja zawiera warunki oraz ograniczenia w odniesieniu do wykorzystywania lub stosowania substancji czynnej farmakologicznie stosowanej w weterynaryjnych produktach leczniczych, której dotyczy najwyższy dopuszczalny poziom pozostałości, lub dla której najwyższy dopuszczalny poziom pozostałości nie został ustanowiony.

Artykuł 14

Opinia Agencji w procedurze przyspieszonej

1.  W szczególnych przypadkach, kiedy ze względów dotyczących ochrony zdrowia publicznego, zdrowia lub dobrostanu zwierząt niezbędne jest pilne dopuszczenie do obrotu weterynaryjnego produktu leczniczego lub produktu biobójczego, Komisja, dowolna osoba, która złożyła wniosek o opinię zgodnie z art. 3, lub państwo członkowskie może zwrócić się do Agencji o przyspieszoną procedurę oceny najwyższego dopuszczalnego poziomu pozostałości substancji czynnej farmakologicznie w danych produktach.

2.  Komisja ustala format i treść wniosku zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 1.

3.  Niezależnie od postanowień art. 8 ust. 2 i art. 9 ust. 5 Agencja upewnia się, że Komitet może wydać opinię w terminie 150 dni po otrzymaniu wniosku.

Artykuł 15

Zwykła procedura

1.  Dla celów klasyfikacji przewidzianej w art. 13 Komisja przygotuje projekt rozporządzenia w ciągu 30 dni po otrzymaniu opinii Agencji, o której mowa w art. 4, art. 9 ust. 1 lub art. 10. Komisja przygotuje również projekt rozporządzenia w ciągu 30 dni po otrzymaniu wyniku głosowania przez delegację Wspólnoty w Komisji Kodeksu Żywnościowego za ustanowieniem najwyższego dopuszczalnego poziomu pozostałości ▌, o którym mowa w art. 13 ust. 3.

W przypadku gdy projekt rozporządzenia nie jest zgodny z opinią Agencji, Komisja przedstawi szczegółowe wyjaśnienie przyczyn różnic.

2.  Komisja przyjmuje rozporządzenie, o którym mowa w akapicie 1, zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 23 ust. 3, i w ciągu 90 dni od zakończenia tej procedury.

3.  W przypadku procedury przyspieszonej, o której mowa w art. 14, Komisja przyjmuje rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w terminie 15 dni od zakończenia procedury regulacyjnej, o której mowa w art. 23 ust. 2.

Artykuł 16

Metody analityczne

Agencja zasięga opinii wspólnotowych laboratoriów referencyjnych, wyznaczonych przez Komisję do analizy laboratoryjnej pozostałości zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 882/2004, w sprawie odpowiednich metod analitycznych zharmonizowanego pobierania próbek celem wykrywania pozostałości substancji czynnych farmakologicznie, dla których ustanowiono najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości zgodnie z art. 13 niniejszego rozporządzenia. Agencja przedstawi informacje dotyczące tych metod wspólnotowym laboratoriom referencyjnym i krajowym laboratoriom referencyjnym wyznaczonym zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 882/2004.

Artykuł 17

Obrót środkami spożywczymi

Państwa członkowskie zakazują przywozu i wprowadzania do obrotu produktów spożywczych pochodzenia zwierzęcego zawierających pozostałości powstałe w wyniku nielegalnego stosowania substancji czynnych farmakologicznie nieobjętych klasyfikacją zgodnie z art. 13 ust. 2 lit a), b) lub c).

Dlatego też z myślą o ochronie zdrowia publicznego należy zakazać przywozu z krajów trzecich żywności zawierającej pozostałości powstałe w wyniku nielegalnego stosowania substancji, których stosowanie jest zakazane w Unii Europejskiej.

TYTUŁ III

PUNKTY ODNIESIENIA DLA KONTROLI

Artykuł 18

Ustanowienie i przegląd

1.  Jeśli jest to uzasadnione w celu zagwarantowania prawidłowego funkcjonowania kontroli produktów spożywczych pochodzenia zwierzęcego przywożonych lub wprowadzanych do obrotu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 882/2004, Komisja może ustanowić punkty odniesienia dla kontroli pozostałości substancji czynnych farmakologicznie, które nie są objęte klasyfikacją zgodnie z art. 13 ust. 2 lit a), b) lub c).

Należy przestrzegać zasad oceny ryzyka zgodnie z art. 4 do 8 w celu zagwarantowania wysokiego poziomu ochrony zdrowia.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 23 ust. 3.

2.  Punkty odniesienia dla kontroli poddaje się ▌ przeglądowi z uwzględnieniem wszelkich nowych danych dotyczących ochrony zdrowia ludzkiego i łańcucha pokarmowego.

Środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego zawierające substancje farmakologicznie czynne, dla których nie ustanowiono najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości, nie mogą być wprowadzane do obrotu.

Artykuł 19

Metody ustanawiania punktów odniesienia dla kontroli

1.  Punkty odniesienia dla kontroli ustanawia się w oparciu o zawartość analitu w próbce, którą można wykryć i potwierdzić przy pomocy metody analitycznej, zatwierdzonej zgodnej z wymogami wspólnotowymi, w laboratorium referencyjnym wyznaczonym zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 882/2004. W tym zakresie odpowiednie wspólnotowe laboratorium referencyjne poinformuje Komisję o sposobach stosowania metod analitycznych.

2.  Komisja może przekazać do Agencji lub do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności wniosek o przeprowadzenie oceny ryzyka dotyczącej tego, czy ustanowione punkty odniesienia są odpowiednie w celu ochrony zdrowia człowieka. W takich przypadkach Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności gwarantuje, że opinia zostanie przekazana Komisji w ciągu 210 dni od daty otrzymania takiego wniosku.

3.  Ocena ryzyka uwzględnia zasady, w tym metody naukowe, które zostaną przyjęte przez Komisję po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności.

Zasady te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 23 ust. 3.

Artykuł 20

Wkład Wspólnoty w środki wsparcia na rzecz punktów odniesienia dla kontroli

Jeśli ze stosowaniem niniejszego tytułu wiąże się wymóg finansowania przez Wspólnotę środków wsparcia na rzecz ustanowienia i funkcjonowania punktów odniesienia dla kontroli, stosuje się art. 66 ust. 1 lit c) rozporządzenia (WE) nr 882/2004.

Artykuł 21

Wprowadzenie do obrotu

W przypadku przekroczenia najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości lub ilości referencyjnych, ustanowionych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, dany produkt nie jest wprowadzony do obrotu jako środek spożywczy ani nie jest wykorzystywany do produkcji środków spożywczych czy do nich dodawany.

Artykuł 22

Wdrażanie punktów odniesienia dla kontroli

1.   W przypadku przeprowadzenia kontroli środków spożywczych pochodzenia zwierzęcego i uzyskania wyników testów analitycznych potwierdzających obecność substancji czynnej farmakologicznie, nieobjętej klasyfikacją zgodnie z art. 13 ust. 2 lit. a), b) lub c), na poziomie progu działania lub wyższym, daną partię uznaje się za niezgodną z prawodawstwem wspólnotowym.

2.   Jeżeli testy analityczne przeprowadzone na środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego dają wyniki poniżej progów działania, zezwala się na wprowadzenie produktów do łańcucha pokarmowego. Właściwy organ prowadzi rejestr wyników na wypadek powtórzenia się sytuacji. Jeżeli wyniki testów analitycznych przeprowadzonych na produktach tego samego pochodzenia wykazują tendencję powtarzalną wskazującą na potencjalny problem, właściwy organ informuje o tym Komisję i pozostałe państwa członkowskie na forum Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt. Komisja przedstawia sprawę właściwemu organowi w państwie lub państwach pochodzenia i przedkłada odpowiednie propozycje.

3.   Szczegółowe postanowienia dotyczące tych środków są przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 23 ust. 3.

TYTUŁ IV

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 23

Stały Komitet ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych

1.  Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych.

2.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na jeden miesiąc.

3.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust.1-4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

Artykuł 24

Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt

1.  Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt.

2.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na jeden miesiąc.

3.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust.1-4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

Artykuł 25

Klasyfikacja substancji czynnych farmakologicznie w rozumieniu rozporządzenia (EWG) nr 2377/90

Najpóźniej do dnia ...(14) Komisja przyjmie, zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 20 ust. 3, rozporządzenie zawierające wykaz substancji czynnych farmakologicznie oraz ich klasyfikację w odniesieniu do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości zgodnie z załącznikami I–IV rozporządzenia (EWG) nr 2377/90.

Artykuł 26

Sprawozdanie dla Parlamentu Europejskiego i Rady

Najpóźniej ....(15)* Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Sprawozdanie dokonuje przeglądu doświadczeń zdobytych w wyniku stosowania niniejszego rozporządzenia. Sprawozdanie to zawiera, w razie konieczności, stosowne wnioski.

Artykuł 27

Uchylenie

1.  Rozporządzenie (EWG) nr 2377/90 traci moc.

2.  Załączniki I–IV uchylonego rozporządzenia stosuje się nadal do czasu wejścia w życie rozporządzenia, o którym mowa w art. 25. Załącznik V uchylonego rozporządzenia stosuje się nadal do czasu wejścia w życie środków, o których mowa w art. 12 ust. 1.

3.  Odesłania do uchylonego rozporządzenia interpretuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia oraz do rozporządzenia, o którym mowa w art. 25.

Artykuł 28

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

(1) Dz.U. C 10 z 15.1.2008, s. 51. (2) Dz.U. C ... (3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. (4) Dz.U. L 311 z 28.11.2001, s. 1. (5) Dz.U. L 224 z 18.8.1990, s. 1. ║ (6) Dz.U. C 27 E z 31.1.2002, s. 80. (7) Dz.U. L 125 z 23.5.1996, s. 3. ║ (8) Dz.U. L 37 z 13.02.1993, s. 1. ║ (9) Dz.U. L 31 z 1.2.2002, s. 1. ║ (10) Dz.U. L 165 z 30.4.2004, s. 1. Wersja poprawiona w Dz.U. L 191 z 28.5.2004, s. 1. (11) Dz.U. L 136 z 30.4.2006, str. 1. ║ (12) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23. ║ (13) Dz.U. L 123 z 24.4.1998, s. 1. (14) * 90 dni od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (15) ** Pięć lat od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Roku Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym (2010) (COM(2007)0797 – C6-0469/2007 – 2007/0278(COD))

P6_TA(2008)0286 A6-0173/2008

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0797),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 137 ust. 2 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0469/2007),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0173/2008),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   przyjmuje do wiadomości oświadczenie Komisji załączone do niniejszej rezolucji.

3.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

4.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 17 czerwca 2008 r. w celu przyjęcia decyzji nr .../2008/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie europejskiego roku walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym (2010)

(Jako że osiągnięto porozumienie między Parlamentem a Radą, stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu odpowiada treści ostatecznego aktu prawnego, decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr1098/2008/WE.)

Oświadczenie Komisji

Komisja przywiązuje ogromną wagę do ułatwiania i wspierania szerokiego uczestnictwa w wydarzeniach związanych z Europejskim Rokiem Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym (2010) na wszystkich poziomach; w ten sposób Komisja pragnie zagwarantować, że przyniesie on pozytywne i trwałe skutki.

Zgodnie z decyzją w sprawie Europejskiego Roku Komisja zawrze wspólne wytyczne w strategicznym dokumencie ramowym, który ustanowi kluczowe priorytety realizacji działań Europejskiego Roku, włącznie z minimalnymi standardami dotyczącymi udziału organów i działań krajowych (zob. punkt 2 części II załącznika do decyzji).

Strategiczny dokument ramowy skierowany jest do krajowych organów wykonawczych odpowiedzialnych za określenie krajowych programów Europejskiego Roku, a także za wybór poszczególnych działań, które zostaną zgłoszone do finansowania ze środków wspólnotowych, oraz do innych zainteresowanych stron.

W tym kontekście Komisja podkreśli znaczenie ułatwiania dostępu do wydarzeń wszystkim organizacjom pozarządowym, w tym małym i średnim. Aby umożliwić jak najszerszy dostęp krajowe organy wykonawcze mogą zrezygnować z ubiegania się o współfinansowanie i zdecydować się na pełne finansowanie niektórych działań.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady zgodnie z art. 122 ust. 2 Traktatu w sprawie przyjęcia przez Słowację jednej waluty w dniu 1 stycznia 2009 r. (COM(2008)0249 – C6-0198/2008 – 2008/0092(CNS))

P6_TA(2008)0287 A6-0231/2008

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2008)0249),

–   uwzględniając raport Komisji o konwergencji za rok 2008 dotyczący Słowacji (COM(2008)0248) oraz raport Europejskiego Banku Centralnego o konwergencji z maja 2008 r.,

–   uwzględniając zalecenie Komisji dotyczące decyzji Rady uchylającej decyzję 2005/182/WE w sprawie istnienia nadmiernego deficytu na Słowacji (SEC(2008)0572),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie rocznego sprawozdania za rok 2007 w sprawie strefy euro(1),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie ulepszenia metody konsultacji z Parlamentem w procedurach dotyczących rozszerzenia strefy euro(2),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie rozszerzenia strefy euro(3),

–   uwzględniając decyzję Rady 2003/223/WE z dnia 21 marca 2003 r. w sprawie zmiany art. 10 ust. 2 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego(4),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2003 r. w sprawie zalecenia Europejskiego Banku Centralnego dotyczącego decyzji Rady w sprawie zmiany art. 10 ust. 2 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego(5),

–   uwzględniając art. 122 ust. 2 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0198/2008),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0231/2008),

A.   mając na uwadze, że Słowacja spełniła kryteria z Maastricht zgodnie z art. 121 Traktatu WE i dołączonym do niego Protokołem w sprawie kryteriów konwergencji,

B.   mając na uwadze, że delegacja parlamentarnej Komisji Gospodarczej i Monetarnej pojechała na Słowację, aby ocenić przygotowanie tego kraju do wejścia do obszaru euro i że była to pierwsza tego typu wizyta,

C.   mając na uwadze, że dziesięć lat po utworzeniu unii gospodarczej i walutowej doświadczenie pokazało, iż zachęty do podjęcia reform strukturalnych zmniejszają się po wejściu do strefy euro, a kwestia stabilności zyskała na znaczeniu,

D.  mając na uwadze, że przewodniczący rady Ecofin wystosował do Rady składającej się z szefów państw lub rządów pismo przedstawiające środki i zobowiązania polityczne podjęte przez rząd Słowacji w celu zagwarantowania trwałości konwergencji,

1.   zatwierdza wniosek Komisji;

2.   popiera przyjęcie euro przez Słowację w dniu 1 stycznia 2009 r.;

3.   zauważa, że na podstawie art. 121 Traktatu WE określa się, czy osiągnięty został wysoki poziom trwałej konwergencji analizując, w jakim stopniu każde państwo członkowskie spełniło następujące kryteria: osiągnięcie wysokiego stopnia stabilności cen; stabilna sytuacja finansów publicznych; poszanowanie zwykłych marginesów wahań kursów przewidzianych mechanizmem wymiany walut oraz trwały charakter konwergencji osiągniętej przez państwo członkowskie i jego udziału w mechanizmie wymiany walut europejskiego systemu walutowego, co odzwierciedla się w poziomach długoterminowych stóp procentowych;

4.   zauważa, że raport EBC o konwergencji za rok 2008 stwierdza zagrożenia dotyczące stabilności osiągniętej niskiej stopy inflacji, i wzywa do podjęcia koniecznych działań w celu uniknięcia inflacji;

5.   wyraża zaniepokojenie w związku z rozbieżnościami dotyczącymi stabilności inflacji w sprawozdaniach o konwergencji przedstawionych przez Komisję i EBC;

6.   zaleca, by rząd Słowacji utworzył organ nadzorujący ceny wybranych podstawowych produktów w kolejnych tygodniach w celu wyeliminowania błędnych wyobrażeń na temat wzrostu cen;

7.   wzywa rząd Słowacji do zagwarantowania kontynuacji koniecznych reform strukturalnych na rynkach pracy, usług i produktów, zapewniając w szczególności wzrost mobilności na rynku pracy i zwiększenie inwestycji w kapitał ludzki; wzywa rząd Słowacji do zagwarantowania konkurencji, zwłaszcza w takich newralgicznych sektorach jak sektor energetyczny;

8.   wzywa rząd Słowacji do zagwarantowania, we współpracy z bankiem centralnym Słowacji, stabilnych warunków niskiej inflacji, które można osiągnąć dzięki dalszej konsolidacji fiskalnej oraz dostatecznie surowej polityce fiskalnej w celu zrównoważenia budżetu w perspektywie średniookresowej; wzywa partnerów społecznych na Słowacji do uzależnienia wzrostu płac od wzrostu wydajności w nieodległej perspektywie;

9.  wzywa Eurogrupę do polepszenia koordynacji oraz do monitorowania rzeczywistej realizacji zobowiązań politycznych podjętych przez państwa członkowskie należące do strefy euro z myślą o trwałości konwergencji;

10.   podkreśla, że polityka państw członkowskich w zakresie opodatkowania należących do obszaru euro powinna być spójna z zasadami dobrego zarządzania w kwestiach podatkowych;

11.   podtrzymuje swoją zdecydowaną opinię, że Rada i Komisja powinny zająć stanowisko, zgodnie z którym procedura dotycząca nadmiernego deficytu w danym państwie członkowskim musi zostać zamknięta przed dokonaniem oceny zgodności z kryteriami z Maastricht zgodnie z art. 2 Protokołu w sprawie kryteriów konwergencji; wyraża ubolewanie, że Komisja ponownie nie zastosowała poprawnie Traktatu WE w tym zakresie;

12.  wyraża przekonanie, że wszelkie stosowne środki podejmowane przez dane państwo członkowskie ubiegające się o wejście do strefy euro powinny, po opublikowaniu przez Komisję i EBC sprawozdań na temat konwergencji, być brane pod uwagę przez Radę na podstawie odpowiedniej rezolucji Parlamentu i włączane do procesu monitorowania;

13.   wzywa państwa członkowskie do umożliwienia Komisji przeprowadzenia oceny zgodności z kryteriami z Maastricht na podstawie precyzyjnych, aktualnych i wiarygodnych danych wysokiej jakości;

14.   wyraża zaniepokojenie z powodu niskiego poparcia obywateli słowackich dla euro; w związku z tym wzywa władze Słowacji do nasilenia społecznej kampanii informacyjnej na rzecz wyjaśnienia korzyści z wprowadzenia jednej waluty i podjęcia wszelkich koniecznych kroków w celu ograniczenia wzrostu cen w okresie wymiany waluty krajowej na euro;

15.   odnotowuje wysiłki podjęte przez wszystkie strony w celu poprawy warunków w zakresie dostarczania informacji i dotrzymywania terminów, które umożliwiają Parlamentowi korzystanie z przysługującego mu prawa do konsultacji zgodnie z art. 121 i 122 Traktatu WE, i z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji Gospodarczej i Monetarnej dotyczącą zorganizowania wizyty badawczej na Słowacji w celu dokonania własnej oceny sytuacji;

16.   wzywa Komisję i EBC, by zalecając ostateczny kurs wymiany korony słowackiej, uwzględniły wszystkie aspekty;

17.   zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

18.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

19.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, Europejskiemu Bankowi Centralnemu, Eurogrupie oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0348. (2) Dz.U. C 146 E z 12.6.2008, s. 251. (3) Dz.U. C 298 E z 8.12.2006, s. 249. (4) Dz.U. L 83 z 1.4.2003, s. 66. (5) Dz.U. C 61 E z 10.3.2004, s. 374.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wpływu polityki spójności na integrację najbardziej zagrożonych społeczności i grup (2007/2191(INI))

P6_TA(2008)0288 A6-0212/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 87 ust. 3, art. 137 oraz 158 traktatu WE,

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności(1),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 5 lipca 2005 r. zatytułowany "Polityka spójności wspierająca wzrost gospodarczy i zatrudnienie: strategiczne wytyczne Wspólnoty na lata 2007-2013" (COM(2005)0299),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 9 lutego 2005 r. w sprawie Agendy Społecznej (COM(2005)0033)

–   uwzględniając decyzję Rady 2006/702/WE z dnia 6 października 2006 r. w sprawie strategicznych wytycznych Wspólnoty dla spójności(2),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 17 maja 2005 r. zatytułowany "Trzecie sprawozdanie okresowe na temat spójności: w kierunku nowego partnerstwa na rzecz wzrostu, zatrudnienia i spójności" (COM(2005)0192),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 12 czerwca 2006 r. zatytułowany "Strategia na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia a reforma europejskiej polityki spójności: czwarte sprawozdanie okresowe na temat spójności" (COM(2006)0281),

–   uwzględniając agendę terytorialną UE, kartę lipską na rzecz zrównoważonego rozwoju miast europejskich oraz pierwszy program działania na rzecz wdrożenia agendy terytorialnej Unii Europejskiej,

–   uwzględniając przygotowanie przez Komisję zielonej księgi w sprawie spójności terytorialnej,

–   uwzględniając sprawozdanie Europejskiej Sieci Obserwacyjnej Planowania Przestrzennego (ESPON) zatytułowane "Kierunki rozwoju terytorialnego. Scenariusze terytorialne dla Europy" i sprawozdanie Parlamentu Europejskiego zatytułowane "Spójność a dysproporcje regionalne: strategie na przyszłość",

–   uwzględniając art. 3, 13 i 141 traktatu WE, zobowiązujące państwa członkowskie do zapewnienia równych szans wszystkim obywatelom,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie europejskiej strategii w sprawie Romów(3),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego oraz opinię Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6-0212/2008),

A.   mając na uwadze, że jednym z celów Wspólnoty zgodnie z art. 158 traktatu WE jest promowanie harmonijnego rozwoju gospodarczego i społecznego na całym obszarze Wspólnoty oraz zmniejszanie dysproporcji społeczno-ekonomicznych między poszczególnymi regionami,

B.   mając na uwadze, że mogą powstać różnice w ramach regionów oraz między regionami,

C.   mając na uwadze, że podstawowym celem polityki spójności pozostaje niwelowanie różnic społecznych, gospodarczych i terytorialnych między lepiej prosperującymi regionami a regionami najbiedniejszymi; mając na uwadze, że w związku z tym nie należy zawężać zakresu tej polityki do wspierania celów innych strategii, jako że mogłoby to przeszkodzić w osiągnięciu spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej,

D.   mając na uwadze, że do tej pory polityka spójności skutecznie przyczynia się do pomocy najbiedniejszym regionom w zmniejszaniu różnic w zakresie rozwoju społeczno-ekonomicznego,

E.   mając na uwadze, że całe kraje nadal stoją przed poważnymi wyzwaniami w zakresie rozwoju, a szanse, aby w przeciągu lat 2007-2013 doszło do konwergencji, są niewielkie,

F.   mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich wzrost gospodarczy skupia się wokół stolic i dużych ośrodków miejskich, co sprawia, że rozwój społeczno-ekonomiczny pozostałych obszarów, takich jak obszary wiejskie, peryferyjne, wyspiarskie i górskie, nie postępuje w równym stopniu, a podatność na zagrożenia społeczności i grup na tych obszarach wzrasta,

G.  mając na uwadze, że Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wymienia spójność terytorialną jako jeden z celów UE i przewiduje, że dziedzina ta leży w zakresie wspólnych kompetencji Unii i państw członkowskich,

H.   mając na uwadze, że pojęcie "najbardziej zagrożonych społeczności" jest bardzo szerokie i brak jest jasnych kryteriów jego zdefiniowania,

I.   mając na uwadze, że wiele obszarów wciąż cierpi z powodu szkodliwych skutków odległego położenia, niedogodności związanych z warunkami geograficznymi i braku niezbędnej infrastruktury, która zapewniłaby rzeczywiste możliwości rozwoju w celu dorównania przeciętnemu poziomowi rozwoju w UE,

J.   mając na uwadze, że poprawa infrastruktury transportowej przyczyni się do zwiększenia dostępności odległych regionów i zmniejszenia wykluczenia społeczności i grup mieszkających na tych obszarach, a także mając na uwadze, że poprawa sytuacji w zakresie usług użyteczności publicznej, szczególnie edukacji, sprawi, że najbardziej zagrożonym grupom i społecznościom poprawią się warunki do życia,

K.   mając na uwadze, że najbiedniejsze kraje i regiony nie dysponują środkami finansowymi koniecznymi do zapewnienia wkładu własnego do finansowania wspólnotowego, o które mają prawo się ubiegać, a ponadto często odnotowują braki administracyjne i kadrowe, co utrudnia odpowiednie wykorzystanie przyznanego finansowania,

L.   mając na uwadze, że ze względu na znaczący wpływ terytorialny polityka rozwoju obszarów wiejskich powinna być lepiej skoordynowana z polityką regionalną w celu wzmocnienia efektu synergii i komplementarności tych dziedzin polityki, a także należy rozważyć zalety i wady reintegracji tych obszarów polityki,

M.   mając na uwadze brak dostępnych i porównywalnych mikroregionalnych danych statystycznych dotyczących tych regionów UE, w których żyją najbardziej zagrożone społeczności i grupy,

N.   mając na uwadze, że ubóstwo i wykluczenie mają w znacznej mierze charakter terytorialny,

O.   mając na uwadze, że większość najbiedniejszych obszarów na szczeblu mikroregionów stoi w obliczu złożonych, wielowymiarowych problemów związanych z ich peryferyjnym położeniem, ograniczoną dostępnością, brakiem podstawowej infrastruktury, zacofaniem społeczno-ekonomicznym, tendencją do deindustrializacji, niskim poziomem edukacji i szkoleń, brakiem zaplecza administracyjnego, wysokim poziomem bezrobocia, pogarszającymi się warunkami mieszkaniowymi i warunkami życia, trudnym dostępem do usług użyteczności publicznej, brakiem warunków postępu i rozwoju technologicznego oraz ogromną liczbą ludności należącą do mniejszości i grup najbardziej zagrożonych,

P.   mając na uwadze, że polityka spójności wymaga budżetu mogącego sprostać jej celom oraz skutecznych instrumentów umożliwiających regionom przezwyciężenie nierówności rozwojowych i sprostanie terytorialnym wyzwaniom, takim jak przemiany demograficzne, skupienie ludności w ośrodkach miejskich, migracje, globalizacja, zmiany klimatyczne i dostawy energii;

1.   podkreśla, że koncentracja terytorialna społeczności i grup najbardziej zagrożonych oraz wykluczenie społeczne ludności żyjącej w najsłabiej rozwiniętych regionach stanowi coraz większe wyzwanie dla spójności w UE; podkreśla ponadto, że zjawisko to występuje nie tylko na poziomie międzyregionalnym na niedostatecznie rozwiniętych obszarach, lecz również w znacznym stopniu na poziomie wewnątrzregionalnym zarówno na obszarach rozwijających się, jak i na obszarach rozwiniętych, oraz że wymaga ono szczególnej uwagi, ponieważ najbardziej zagrożone społeczności i grupy są często niezauważalne na tle bardziej ogólnego, korzystnego obrazu,

2.   wzywa państwa członkowskie do określenia kryteriów definiowania społeczności i grup najbardziej zagrożonych, aby lepiej zidentyfikować stojące przed nimi problemy i ułatwić prowadzenie ukierunkowanych i systematycznych działań;

3.   uważa, że aspekt terytorialny wykluczenia społecznego należy poruszać w kontekście polityki spójności terytorialnej;

4.   podkreśla w związku z tym, że indywidualne działania nie wystarczą, by sprostać terytorialnym problemom wykluczenia społecznego i dlatego zaleca, by państwa członkowskie stosowały kompleksową strategię rozwoju terytorialnego, realizując politykę wyrównywania, wprowadzając w życie międzysektorowe zintegrowane podejście oraz skupiając się na potencjale wszystkich obszarów UE;

5.   zwraca uwagę na konieczność przyjęcia zintegrowanego podejścia, by zaradzić niedostatkom w zakresie równości szans oraz potencjalnego nagromadzenia konfliktów społecznych na obszarach niedostatecznie rozwiniętych;

6.   w związku z tym zwraca uwagę, że grupy szczególnie podatne na zagrożenia mogą występować we wszystkich regionach, nawet w tych bogatszych, oraz że podejście zintegrowane powinno uwzględniać takie grupy;

7.   zauważa, że zjawiska takie jak pauperyzacja i wykluczenie nie dotyczą wyłącznie stref miejskich, lecz dotykają także obszarów wiejskich, chociaż mogą przyjmować specyficzne formy, przede wszystkim dlatego, że w środowisku wiejskim oprócz wykluczenia społecznego występuje również wykluczenie terytorialne oraz że zjawiska te dotyczą wszystkich grup społecznych żyjących na obszarach wyłączonych z rozwoju gospodarczego;

8.   podkreśla, że ważne jest, aby w ramach zintegrowanego podejścia priorytetowo potraktować rozwój zdrowego środowiska na poziomie Wspólnoty, państw członkowskich i regionów w celu osiągnięcia celów polityki spójności, takich jak walka z ubóstwem, dobre zdrowie obywateli i lepsza jakość życia we wszystkich regionach, które to elementy są kluczowe dla długoterminowego rozwoju oraz spójności społecznej, gospodarczej i terytorialnej w UE;

9.   podkreśla znaczenie zaangażowania władz regionalnych i lokalnych, jak również partnerów gospodarczych i społecznych oraz właściwych organizacji pozarządowych w planowanie i wdrażanie zintegrowanych strategii rozwoju oraz wagę wspierania inicjatyw oddolnych;

10.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do rozdzielania funduszy między rozwinięte miasta a terytoria odizolowane, w tym obszary wiejskie, w sposób uwzględniający ich szczególne potrzeby oraz do ustanowienia specjalnie dostosowanych długoterminowych programów dla konkretnych szczególnie zagrożonych grup i społeczności przy udziale władz lokalnych, właściwych partnerów społecznych i gospodarczych oraz przedstawicieli odpowiednich grup społecznych w procesie decyzyjnym i wdrażaniu takich programów, aby jak najlepiej odpowiedzieć na ich potrzeby i opracować rzeczywiste rozwiązania problemu wykluczenia i wynikających z niego konsekwencji;

11.   wzywa do kontynuacji działań przynoszących dochód na obszarach wiejskich, co zakłada zwrócenie szczególnej uwagi na gospodarstwa typu rodzinnego, a także na małe i średnie gospodarstwa rolne, szczególnie poprzez przegląd WPR, tak by stała się ona bardziej sprawiedliwa, lecz również przegląd nierolniczej działalności przedsiębiorców dostarczających towary i usługi niezbędne dla utrzymania ludności i przyjęcia nowych mieszkańców;

12.   podkreśla znaczenie rolniczej i pozarolniczej działalności gospodarczej (takiej jak przetwarzanie i bezpośrednia sprzedaż produktów rolnych, turystyka, usługi, małe i średnie przedsiębiorstwa) na obszarach wiejskich dla zatrudnienia oraz zapobieżenia ubóstwu i opuszczaniu wsi; apeluje wobec tego o poprawę możliwości szkolenia zawodowego na obszarach wiejskich w celu wsparcia rozwoju przedsiębiorstw;

13.   zwraca się do Komisji i państw członkowskich o większe wykorzystanie efektu synergii i komplementarności różnych dostępnych instrumentów finansowania, takich jak Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego, Fundusz Spójności, Europejski Fundusz Społeczny, Europejski Fundusz na rzecz Integracji, program działań wspólnotowych na rzecz zdrowia publicznego i Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w celu zwiększenia ich wartości dodanej;

14.   wzywa Komisję do przedstawienia w ramach nadchodzących przygotowań zielonej księgi w sprawie spójności terytorialnej celu i jasnej definicji spójności terytorialnej, kryteriów jej określania, narzędzi oraz dostępnych środków służących osiągnięciu celów w dziedzinie polityki terytorialnej;

15.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do opracowania mikroregionalnych danych statystycznych, uwzględniając w szczególności wskaźniki społeczne takie jak na przykład wskaźnik rozwoju społecznego określony przez ONZ, w celu podjęcia kroków odpowiednich do sytuacji na obszarach, na których zamieszkują najbardziej zagrożone społeczności i grupy, oraz problemów, przed którymi stoją;

16.   w związku z tym wzywa Komisję do uważnego przeanalizowania zakresu, w jakim nowe ilościowe wskaźniki rozwojowe, oprócz PKB na mieszkańca, np. wskaźniki społeczne, powinny być również wykorzystywane przy identyfikowaniu najbardziej zagrożonych społeczności i grup oraz miejsc ich występowania, określaniu nierówności między regionami i w ramach regionów, ocenianiu wdrażania i skuteczności polityk oraz jako wytyczne w planowaniu przestrzennym w miastach i na wsi;

17.   wzywa Komisję, aby w ramach zielonej księgi w sprawie spójności terytorialnej zbadała, czy poziom NUTS 4 jest odpowiedni do prowadzenia zróżnicowanej polityki w celu osiągnięcia celu spójności terytorialnej;

18.   podkreśla konieczność zajęcia się tendencjami demograficznymi takimi jak postępująca koncentracja ludności w miastach i masowe opuszczanie obszarów wiejskich oraz ich konsekwencjami terytorialnymi; wzywa w związku z tym państwa członkowskie do opracowania strategii rewitalizacji zagrożonych obszarów poprzez rozwój infrastruktury, stymulowanie prawdziwych możliwości rozwojowych zgodnie z ich konkretnym potencjałem, utrzymywanie usług użyteczności publicznej poprzez zwiększenie lokalnego potencjału administracyjnego i decentralizację sektora publicznego, stworzenie możliwości zatrudnienia i szkoleń, poprawę warunków mieszkaniowych i warunków życia oraz zwiększanie atrakcyjności tych obszarów dla inwestorów; uważa, że miasta potrzebują jednocześnie wsparcia dla ich wysiłków na rzecz rozwiązania problemów miejskich;

19.   uważa, że chociaż w przeszłości opuszczanie obszarów wiejskich mogło odgrywać rolę "zaworu bezpieczeństwa" w przypadku rolników wykluczonych z ich pierwotnej działalności, dziś już się to nie zdarza, gdyż bezrobocie dotyka coraz częściej osób niewykwalifikowanych i dlatego zakłady przemysłowe powstałe na obszarach wiejskich stanowią jedną z pierwszych ofiar restrukturyzacji i delokalizacji, skutkując ograniczeniem zakresu działalności wielokierunkowej, na którą drobni rolnicy przechodzący trudności mogli kiedyś liczyć, aby uzupełnić swój dochód z rolnictwa, co przyspiesza w ten sposób ich pauperyzację;

20.   podkreśla, że należy nie tylko dalej prowadzić polityki strukturalne po 2013 r., ale także wykorzystać przegląd budżetu jako szansę na udostępnienie koniecznych środków w celu zagwarantowania spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej obszarów UE w przyszłości;

21.   zaleca, aby działania polityczne podejmowane w celu walki z wykluczeniem społecznym oraz aktywizacji najbardziej zagrożonych społeczności i grup zawierały element dobrowolności;

22.   wzywa Komisję do przedstawienia specjalnego wniosku ukierunkowanego na zajęcie się w realistyczny i konkretny sposób problemami, przed jakimi stoją najbardziej zagrożone społeczności i grupy, w tym wykluczeniem społecznym;

23.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 210 z 31.7.2006, s. 25. (2) Dz.U. L 291 z 21.10.2006, s. 11. (3) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0035.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie spójności polityki na rzecz rozwoju oraz skutków eksploatacji przez UE określonych biologicznych zasobów naturalnych dla rozwoju Afryki Zachodniej (2007/2183(INI))

P6_TA(2008)0289 A6-0137/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 178 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską,

–   uwzględniając przyjęte w 2005 r. wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w ramach Rady, Parlamentu Europejskiego i Komisji w sprawie europejskiej polityki rozwoju: "Konsensus europejski"(1),

–   uwzględniając podpisaną w dniu 23 czerwca 2000 r.(2) w Kotonu umowę o partnerstwie zawartą pomiędzy członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej, zmienioną umową zmieniającą umowę o partnerstwie podpisaną w Luksemburgu w dniu 25 czerwca 2005 r.(3),

–   uwzględniając wspólną strategię UE - Afryka,

–   uwzględniając pierwsze dwuletnie sprawozdanie Komisji zatytułowane "Raport UE na temat spójności polityki na rzecz rozwoju" (COM(2007)0545) i dołączony do niego dokument roboczy służb Komisji (SEC(2007)1202),

–   uwzględniając wnioski Rady z dnia 21-22 grudnia 2004 r., 24 maja 2005 r., 10 marca 2006 r., 11 kwietnia 2006 r., 17 października 2006 r., 5 grudnia 2006 r., 15 grudnia 2006 r. i 19-20 listopada 2007 r.,

–   uwzględniając dokument roboczy służb Komisji w sprawie spójności polityki na rzecz rozwoju, program prac na lata 2006-2007 (SEC(2006)0335),

–   uwzględniając Deklarację Milenijną Narodów Zjednoczonych z dnia 8 września 2000 r.,

–   uwzględniając konsensus z Monterrey w sprawie finansowania rozwoju z dnia 22 marca 2002 r.,

–   uwzględniając analizę zatytułowaną "Instytucje i państwa członkowskie UE: mechanizmy wspierania spójności polityki na rzecz rozwoju" z maja 2007 r., przygotowaną przez Europejskie Centrum Zarządzania Polityką Rozwoju, Particip GmbH oraz Instytut Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Complutense ICEI,

–   uwzględniając unijny program Fundacji im. Everta Vermeera oraz Europejskiej konfederacji organizacji pozarządowych na rzecz wsparcia i rozwoju CONCORD,

–   uwzględniając komunikat Komisji pod tytułem "Stworzenie światowego sojuszu na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym pomiędzy Unią Europejską a ubogimi krajami rozwijającymi się, najbardziej narażonymi na skutki zmian klimatycznych" (COM(2007)0540),

–   uwzględniając wyniki trzynastej sesji konferencji stron (COP13) w sprawie Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) oraz spotkanie stron protokołu z Kioto, które odbyło się na Bali w Indonezji w dniach 3-14 grudnia 2007 r.,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 maja 2007 r. w sprawie zatrzymania procesu utraty różnorodności biologicznej do roku 2010(4),

–   uwzględniając wniosek Komisji dotyczący planu działania UE na rzecz egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa (FLEGT) z dnia 21 maja 2003 r. (COM(2003)0251), poparty wnioskami Rady ds.Rolnictwa i Rybołówstwa z dnia 13 października 2003 r., oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 2173/2005 z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia systemu zezwoleń FLEGT na przywóz drewna do Wspólnoty Europejskiej(5),

–   uwzględniając rezolucję z dnia 7 lipca 2005 r. w sprawie przyspieszenia wykonania planu działań UE na rzecz FLEGT(6),

–   uwzględniając wnioski Rady ds. Środowiska z dnia 20 lutego 2007 r. w sprawie celów UE w zakresie dalszego rozwoju rozwiązań systemowych dotyczących zmian klimatu po 2012 r., w których podkreślono, "że konieczne są konkretne strategie polityczne i działania, by powstrzymać i odwrócić skutki emisji dwutlenku węgla związane z wylesianiem w krajach rozwijających się w ciągu kolejnych 20-30 lat",

–   uwzględniając komunikat Komisji w sprawie zintegrowanych ram dla umów o partnerstwie w rybołówstwie z państwami trzecimi z dnia 23 grudnia 2002 r. (COM (2002)0637),

–   uwzględniając kodeks odpowiedzialnego rybołówstwa Organizacji ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) z 1995 r. oraz plan działania FAO na rzecz zarządzania zdolnościami połowowymi z 1999 r.,

–   uwzględniając badanie FAO autorstwa Johna Kuriena zatytułowane "Odpowiedzialny handel rybami a bezpieczeństwo żywnościowe" z 2005 r.,

–   uwzględniając badanie z dnia 16 lipca 2007 r. przeprowadzone na zlecenie Parlamentu Europejskiego w sprawie spójności polityki na rzecz rozwoju oraz skutków polityki rybackiej UE dla rozwoju w Afryce Zachodniej,

–   uwzględniając własną rezolucję z dnia 25 października 2001 r. w sprawie rybołówstwa i walki z ubóstwem(7),

–   uwzględniając badanie Juliette Hallaire zatytułowane "L´émigration irrégulière vers l´Union européenne au départ des côtes sénégalaises" ("Nielegalna emigracja do Unii Europejskiej z wybrzeży Senegalu") z września 2007 r., opublikowane przez Międzynarodową Organizację ds. Migracji,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju oraz opinię Komisji Rybołówstwa (A6-0137/2008),

A.   mając na uwadze, że Deklaracja Milenijna Narodów Zjednoczonych wzywa wszystkie państwa do zapewnienia spójności polityki na rzecz rozwoju,

B.   mając na uwadze, że UE dokłada wszelkich starań, by zapewnić spójność polityki na rzecz rozwoju zgodnie z art. 178 traktatu WE, który stanowi, że przy wykonywaniu polityk, które mogłyby mieć wpływ na kraje rozwijające się Wspólnota bierze pod uwagę cele wspólnotowej polityki w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju,

C.   mając na uwadze, że w ust. 35 wspomnianego wyżej europejskiego konsensusu w sprawie rozwoju stwierdza się, iż "UE jest zdeterminowana, by podejmować działania służące poprawie spójności polityki na rzecz rozwoju w kilku obszarach" i że "ważne jest, by polityki niedotyczące wspierania rozwoju towarzyszyły staraniom krajów rozwijających się w osiąganiu milenijnych celów rozwoju",

D.   mając na uwadze, że we wspomnianym wyżej dwuletnim sprawozdaniu Komisji na temat spójności polityki na rzecz rozwoju stwierdza się między innymi, że:

E.   mając na uwadze, że we wnioskach Rady z 24 maja 2005 r. zawarto zobowiązanie do ulepszenia unijnej polityki spójności na rzecz rozwoju, w szczególności w dwunastu priorytetowych dziedzinach polityki, takich jak, między innymi, handel, rybołówstwo, ochrona środowiska naturalnego, zmiany klimatyczne, migracje i zatrudnienie,

F.   mając na uwadze, że dwoma najważniejszymi biologicznymi zasobami naturalnymi eksploatowanymi przez UE w Afryce Zachodniej są ryby i drewno i że zgodnie z danymi Dyrekcji Generalnej Komisji ds. Handlu ponad 80% ryb i drewna eksportowanych przez Wspólnotę Gospodarczą Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS) trafia do UE,

G.   mając na uwadze, że zgodnie z definicją Narodów Zjednoczonych Afryka Zachodnia jest najdalej na zachód wysuniętym regionem Afryki, który obejmuje 16 krajów: Benin, Burkina Faso, Republikę Zielonego Przylądka, Wybrzeże Kości Słoniowej, Gambię, Ghanę, Gwineę, Gwineę Bissau, Liberię, Mali, Mauretanię, Niger, Nigerię, Senegal, Sierra Leone i Togo (to jest kraje Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS) oraz Mauretanię)(8), jak również to, że Kamerun często zaliczany jest do Afryki Zachodniej,

Spójność polityki na rzecz rozwoju

1.   z zadowoleniem przyjmuje większą uwagę i zaangażowanie Komisji, Rady i państw członkowskich w zakresie spójności polityki na rzecz rozwoju, czego wyrazem jest 12 zobowiązań dotyczących spójności polityki na rzecz rozwoju, sprawozdania dwuletnie i wiele innych nowych mechanizmów;

2.   podkreśla znaczenie spójności polityki jako jednego z elementów wkładu UE na rzecz osiągnięcia milenijnych celów rozwoju;

3.   podkreśla, że wola polityczna i zobowiązanie do uwzględnienia interesów krajów rozwijających się we wszystkich dziedzinach polityki, jakie ich dotyczą, są konieczne do osiągnięcia lepszej spójności polityki;

4.   zwraca uwagę na ścisłe powiązania pomiędzy prowadzoną przez UE polityką rozwoju a polityką rybacką UE i polityką UE w zakresie handlu drewnem oraz podkreśla, że środki podjęte w takich dziedzinach polityki UE jak rybołówstwo i polityka drzewna silnie oddziałują na zrównoważony rozwój lokalny;

5.   przypomina, że podczas wyżej wspomnianej konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu potwierdzono, iż wylesianie w znacznej mierze przyczynia się do emisji gazów cieplarnianych i tym samym do zmian klimatu oraz podkreślono potrzebę wspierania krajów rozwijających się w ich działaniach na rzecz zachowania zasobów leśnych i zrównoważonego gospodarowania tymi zasobami; wzywa UE i państwa członkowskie do przekazania znacznych środków finansowych na międzynarodowe inicjatywy na rzecz zachowania i zrównoważonego wykorzystywania zasobów leśnych oraz zrównoważonego nimi gospodarowania w krajach rozwijających się, a w szczególności na rzecz wsparcia dla krajów afrykańskich;

Drewno

6.   wyraża zaniepokojenie z powodu faktu, że wycinanie lasów tropikalnych jest jednym z czynników zmian klimatu, odpowiadającym rokrocznie za około 20% całkowitej emisji gazów cieplarnianych spowodowanej przez człowieka i niszczącym źródła utrzymania milionów lokalnych i rdzennych społeczności;

7.   wyraża zaniepokojenie, że przywóz taniego, nielegalnego drewna i produktów leśnych, w połączeniu z łamaniem przez niektórych przedstawicieli sektora przemysłu podstawowych norm społecznych i środowiskowych, pogarsza równowagę na międzynarodowych rynkach i zmniejsza dochody podatkowe krajów będących producentami;

8.   wyraża zaniepokojenie, że zgodnie z danymi FAO mniej niż 7% ogółu światowych terenów leśnych jest oznakowanych ekologicznie, a mniej niż 5% lasów tropikalnych objętych jest zrównoważoną gospodarką leśną;

9.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja prowadzi w Afryce Zachodniej oficjalne negocjacje z Ghaną i Kamerunem, jak również wstępne rozmowy z Liberią celem podpisania dobrowolnych umów partnerskich zmierzających do kontrolowania legalności produktów drewnianych wywożonych bezpośrednio do Unii Europejskiej;

10.   podkreśla, że wszelkie programy na rzecz zachowania zasobów leśnych, w tym partnerstwo na rzecz zmniejszenia emisji gazów spowodowanych wylesianiem (FCPF) oraz FLEGT, powinny chronić tradycyjne i zwyczajowe prawa społeczności rdzennych i lokalnych do wykorzystywania własnych zasobów leśnych zgodnie z Deklaracją Praw Ludności Rdzennej ONZ;

11.   wzywa Komisję do pozytywnego ustosunkowania się do wniosków o finansowanie inicjatyw w zakresie zrównoważonej gospodarki leśnej w ramach planowania pomocy i krajowych dokumentów strategicznych;

12.   wzywa Komisję do przedłożenia komunikatu określającego podejście, zaangażowanie i wsparcie Unii Europejskiej na rzecz obecnych i przyszłych mechanizmów finansowania w zakresie ochrony lasów i zmniejszenia emisji spowodowanych wylesianiem, które to podejście opierałoby się na UNFCCC, protokole z Kioto oraz partnerstwie na rzecz zmniejszenia emisji gazów spowodowanych wylesianiem; w komunikacie należy określić zaangażowanie Unii Europejskiej na rzecz zapewnienia środków mających na celu pomoc krajom rozwijającym się w ochronie lasów, finansowaniu chronionych obszarów leśnych i rozpowszechnianiu rozwiązań gospodarczych stanowiących alternatywę dla niszczenia lasów;

13.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyspieszenia realizacji wyżej wspomnianego planu działania i rozporządzenia UE w sprawie egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa UE FLEGT, których celem jest walka z nielegalnym wycinaniem lasów i związanym z nim handlem, a także zachęcenie do nabywania produktów pochodzących ze zrównoważonej produkcji drewna i znaczący wzrost liczby krajów partnerskich;

14.   w szczególności wzywa Komisję do przedłożenia podczas obecnej kadencji kompleksowego wniosku legislacyjnego w sprawie zapobiegania wprowadzaniu do obrotu drewna i produktów z drewna pochodzących z nielegalnych źródeł wpływających destrukcyjnie na środowisko naturalne;

15.   wzywa państwa członkowskie i Komisję do przyspieszenia przyjęcia i wdrożenia "zielonej" polityki zamówień publicznych na poziomie europejskim, krajowym i lokalnym, promującej kupno oznakowanych ekologicznie wyrobów z drewna, a zwłaszcza tych certyfikowanych zgodnie z normą Rady ds. Zrównoważonej Gospodarki Leśnej;

Ryby

16.   wskazuje na wysoki poziomi zależności krajów w Afryce Zachodniej od rybołówstwa będącego źródłem zatrudnienia, bezpieczeństwa dostaw żywności, białka, dochodów budżetowych oraz handlu zagranicznego, którą to zależność ilustruje aktualne badanie opublikowane przez Międzynarodową Organizację ds. Migracji, zgodnie z którym jedną z najważniejszych przyczyn migracji z Senegalu jest upadek lokalnego przemysłu rybnego;

17.   z satysfakcją odnotowuje i popiera postępy dokonane w tym zakresie, lecz wciąż wyraża zaniepokojenie opieszałością i niechęcią, z jaką niektóre państwa tego regionu angażują się w ochronę swoich własnych zasobów; ubolewa, że pomimo wysiłków ze strony UE w ramach umów o partnerstwie, trwałość biologicznych zasobów naturalnych, w tym zasobów rybnych, oraz korzyści wynikające ze zrównoważonej eksploatacji nie tylko nie są priorytetem dla wspomnianych państw, lecz często mają znaczenie podrzędne w stosunku do innych interesów politycznych i gospodarczych;

18.   wzywa tym samym Komisję do zbadania sprawy, w tym wyraźnego powiązania pomiędzy liczbą imigrantów z krajów Afryki Zachodniej w UE a istotnym zmniejszeniem zasobów rybnych u wybrzeży Afryki Zachodniej;

19.   wzywa Komisję i rządy państw Afryki Zachodniej do ograniczenia nielegalnych połowów oraz do monitorowania i kontrolowania zasobów rybnych w celu zahamowania znacznego spadku zasobów rybnych w wodach u wybrzeży Afryki Zachodniej;

20.  uważa, że zasoby rybne w Afryce Zachodniej stanowią znaczący potencjał dla lokalnego rozwoju i przyczyniają się do zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego; zauważa z niepokojem, że zgodnie z najnowszymi ocenami naukowymi przeprowadzonymi od 2006 r. przez Komitet ds. Rybołówstwa na Środkowym i Wschodnim Atlantyku liczne zasoby rybne w Afryce Zachodniej są nadmiernie eksploatowane, a co najmniej w jednym przypadku istnieje ryzyko całkowitego wyczerpania zasobów;

21.   uważa, że ocena zakresu spójności pomiędzy wspólnotową polityką rozwoju a wspólnotową polityką rybacką obejmuje wiele aspektów poza dwustronnymi umowami o partnerstwie w sektorze rybołówstwa podpisanymi z wieloma krajami trzecimi w Afryce Zachodniej; równie ważna jest polityka wspólnotowa odnosząca się do:

22.   zwraca się do Komisji o postępowanie zgodnie z planem w sprawie spójności polityki na rzecz rozwoju podczas negocjowania umów w sprawie drewna i ryb w ramach umowy o partnerstwie gospodarczym, zważywszy na fakt, że umowa o partnerstwie gospodarczym z państwami Afryki Zachodniej nie została jeszcze w pełni uzgodniona i podpisana;

23.   ponawia wezwanie do Komisji o działanie zgodnie z najważniejszym celem umów o partnerstwie gospodarczym, jakim jest rozwijanie integracji regionalnej oraz wzmacnianie pozycji gospodarczej państw AKP, przy czym w tym kontekście szczególnie podkreśla sytuację krajów Afryki Zachodniej;

24.   jest zdania, że polityka rybacka UE, w tym odnośnie do Afryki Zachodniej, musi przestrzegać postanowień ww. Kodeksu odpowiedzialnego rybołówstwa FAO z 1995 r.;

25.   wyraża zadowolenie z faktu, iż siedem państw Afryki Zachodniej podpisało z UE porozumienia w sprawie połowów, pod nową postacią umów o partnerstwie, które oprócz pierwotnych celów ochrony interesów floty UE, zawierają postanowienia, na mocy których kraje trzecie powinny stworzyć plany gwarantujące zrównoważoną eksploatację zasobów rybnych;

26.   uważa, że dawny napływ zdolności połowowych do regionu, który ma stosunkowo słaby system zarządzania zasobami połowowymi i niedostateczne środki do inspekcji i kontroli działalności statków rybackich, przyczynił się do powstania skomplikowanej sytuacji pod względem zasobów rybnych w regionie; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje zakończenie w 2005 r. przyznawania dotacji na przenoszenie zdolności połowowych z UE do Afryki Zachodniej;

27.   zauważa, że zmniejszenie działalności UE na wodach Afryki Zachodniej może oznaczać, że jej miejsce zajmą floty innych państw, które niekoniecznie przestrzegają tych samych zasad zrównoważonego rozwoju;

28.   uważa, że zwłaszcza w zakresie zasobów rybnych należy w pierwszym rzędzie położyć nacisk na następujące aspekty:

29.   wzywa UEdo oddzielenia poziomu płatności na umowy od poziomu dopuszczalnych, przyznanych w zamian połowów, co może zniechęcać kraje trzecie do zmniejszania dostępu w przypadku wyczerpania zasobów lub prowadzić do nagłego i znaczącego spadku dochodów rządów krajów trzecich;

30.   wzywa UE do podjęcia następujących działań w celu zagwarantowania, że działalność połowowa w Afryce Zachodniej będzie zrównoważona i zgodna ze wspólnotową polityką rozwoju, niezależnie od tego, czy podstawą tych działań będzie umowa o partnerstwie czy umowa prywatna:

31.   zmuszony jest uznać, iż, pomimo wkładów finansowych wynikających z porozumień w sprawie połowów, które stanowią obecnie znaczną część całkowitego budżetu niektórych państw trzecich – do których należy dodać inwestycje armatorów oraz współpracę, w tym finansową, państw członkowskich w ramach stosunków dwustronnych – współpraca na rzecz trwałego rozwoju nie może przebiegać jedynie w oparciu o wspólną politykę rybołówstwa, oraz stwierdza że należy ją włączyć do pozostałych polityk wspólnotowych, w szczególności polityki współpracy na rzecz rozwoju, aby stworzyć warunki polityczne i społeczno-ekonomiczne, które pozwolą tym krajom nadać nowy kierunek ich wysiłkom administracyjnym i finansowym, w celu pełnego i trwałego wykorzystania potencjału ich biologicznych zasobów naturalnych;

32.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do lepszej koordynacji projektów dotyczących współpracy na rzecz rozwoju, również podczas określania priorytetów i celów;

33.  wyraża ubolewanie, że w ocenie oddziaływania na zrównoważony rozwój umów o partnerstwie gospodarczym UE-AKP z maja 2007 r., przeprowadzonej na wniosek Komisji, nie zbadano kwestii gospodarki drzewnej i jedynie pobieżnie poruszono zagadnienia związane z rybołówstwem;

34.  zwraca się do Komisji o:

35.   stwierdza, że proces FLEGT i zmienione umowy o partnerstwie w rybołówstwie nowej generacji obowiązujące od 2003 r. stanowią ważny punkt wyjściowy dla sprzyjającej rozwojowi polityki; podkreśla jednak, że polityka rybacka i drzewna UE wobec Afryki Zachodniej wymaga rozszerzenia i wzmocnienia w celu osiągnięcia rzeczywistej spójności polityki na rzecz rozwoju;

o
o   o

36.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu, Komitetowi Regionów, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretariatom grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku, ECOWAS, Unii Afrykańskiej, Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, Podregionalnej komisji ds. rybołówstwa i Komitetowi ds. Rybołówstwa na Środkowym i Wschodnim Atlantyku, rządom wszystkich krajów należących do ECOWAS, a także Mauretanii i Kamerunu.

(1) Dz.U. C 46 z 24.2.2006, s. 1. (2) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, s. 3. Umowa ostatnio zmieniona decyzją nr 1/2006 Rady Ministrów AKP-WE (Dz.U. L 247 z 9.9.2006, s. 22). (3) Dz.U. L 209 z 11.8.2005, s. 27. (4) Dz.U. C 102 E z 24.4.2008, s. 117. (5) Dz.U. L 347 z 30.12.2005, s. 1. (6) Dz.U. C 157 E z 6.7.2006, s. 482. (7) Dz.U. C 112 E z 9.5.2002, s. 353. (8) Zgodnie z definicją Narodów Zjednoczonych do przedmiotowego regionu zaliczana jest również nie uwzględniona w niniejszej rezolucji Wyspa Świętej Heleny – terytorium zamorskie Wielkiej Brytanii znajdujące się w południowej części Oceanu Atlantyckiego.