Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1638/2006 określające przepisy ogólne w sprawie ustanowienia Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa (COM(2008)0308 – C6-0200/2008 – 2008/0095(COD))

P6_TA(2008)0315 A6-0271/2008

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0308),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 179 i 181a Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0200/2008),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 43 ust. 1 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0271/2008),

1.   zatwierdza wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników (COM(2008)0247 – C6-0208/2008 – 2008/0088(CNS))

P6_TA(2008)0316 A6-0270/2008

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2008)0247),

–   uwzględniając art. 37 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0208/2008),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 43 ust. 1 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6–0270/2008),

1.   zatwierdza wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

3.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

4.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie zmienionego wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej minimalnych wymagań w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny użytkowania sprzętu roboczego przez pracowników podczas pracy (druga dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. l dyrektywy 89/391/EWG) (wersja skodyfikowana) (COM(2008)0111 – C6-0127/2008 – 2006/0214(COD))

P6_TA(2008)0317 A6-0290/2008

(Procedura współdecyzji – kodyfikacja)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając zmieniony wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0111),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 137 ust. 2 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0127/2008),

–   uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych(1),

–   uwzględniając art. 80 i art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0290/2008),

A.   mając na uwadze, że konsultacyjna grupa robocza służb prawnych złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że przedmiotowy wniosek stanowi prostą kodyfikację istniejących tekstów i nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych,

1.   zatwierdza wniosek Komisji w wersji uwzględniającej zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu, Rady i Komisji;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, s. 2.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę Rady 79/409/EWG w sprawie ochrony dzikiego ptactwa w zakresie uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (COM(2008)0105 – C6-0088/2008 – 2008/0038(COD))

P6_TA(2008)0318 A6-0259/2008

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0105),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 175 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0088/2008),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0259/2008),

1.   zatwierdza wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE (dyrektywa dotycząca VAT) z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (COM(2007)0677 – C6-0433/2007 – 2007/0238(CNS))

P6_TA(2008)0319 A6-0232/2008

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2007)0677),

–   uwzględniając art. 93 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0433/2007),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0232/2008),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 traktatu WE;

3.   zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 1 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Punkt 2 preambuły (2)  W odniesieniu do przepisów dotyczących importu i miejsca opodatkowania dostaw gazu i energii elektrycznej, specjalny system wynikający z dyrektywy Rady 2003/92/WE z dnia 7 października 2003 r. zmieniającej dyrektywę 77/388/EWG w odniesieniu do zasad dotyczących miejsca dostawy gazu i energii elektrycznej nie ma zastosowania do importu i dostaw gazu dokonywanych za pośrednictwem gazociągów, które nie stanowią części sieci przesyłowych, a w szczególności do gazociągów systemu dystrybucyjnego, za pośrednictwem których dokonuje się większości transakcji transgranicznych. Należy zatem włączyć do zakresu stosowania specjalnego systemu import i dostawy gazu dokonywane za pośrednictwem wszystkich gazociągów. (2)  W odniesieniu do gazu i energii elektrycznej obecne przepisy zapewniają, że VAT jest pobierany w miejscu ich rzeczywistego wykorzystania przez nabywcę. Zasady te zapobiegają zatem wszelkim zakłóceniom konkurencji między państwami członkowskimi. W odniesieniu do przepisów dotyczących importu i miejsca opodatkowania dostaw gazu i energii elektrycznej, specjalny system wynikający z dyrektywy Rady 2003/92/WE z dnia 7 października 2003 r. zmieniającej dyrektywę 77/388/EWG w odniesieniu do zasad dotyczących miejsca dostawy gazu i energii elektrycznej nie ma zastosowania do importu i dostaw gazu dokonywanych za pośrednictwem gazociągów, które nie stanowią części sieci przesyłowych, a w szczególności do gazociągów systemu dystrybucyjnego, za pośrednictwem których dokonuje się większości transakcji transgranicznych. Zakres stosowania specjalnego systemu jest nadmiernie ograniczony i nie odpowiada rzeczywistości gospodarczej. Należy zatem włączyć do zakresu stosowania specjalnego systemu import i dostawy gazu dokonywane za pośrednictwem wszystkich gazociągów. Ponadto konieczne jest wprowadzenie większej jasności w celu zagwarantowania spójnego stosowania i spójnej interpretacji dyrektywy 2006/112/WE w całej Wspólnocie, zgodnie z definicjami określonymi w art. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/55/WE z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego1, która wyjaśnia, co oznacza przesył gazu siecią gazociągów i jego dystrybucja. __________ 1 Dz.U. L 176 z 15.7.2003, s. 57. Poprawka 2 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Punkt 3 preambuły (3)  Ten specjalny system nie ma także zastosowania do importu i dostaw gazu dokonywanych za pośrednictwem statków przewożących gaz, mimo że gaz ten jest, z uwagi na jego cechy, identyczny z gazem importowanym lub dostarczanym za pośrednictwem gazociągów i po regazyfikacji jest przeznaczony do transportu w gazociągach. Należy zatem włączyć do zakresu stosowania specjalnego systemu import i dostawy gazu dokonywane za pośrednictwem statków przewożących gaz. (3)  Ten specjalny system nie ma także zastosowania do importu i dostaw gazu dokonywanych za pośrednictwem statków przewożących gaz, mimo że gaz ten jest, z uwagi na jego cechy, identyczny z gazem importowanym lub dostarczanym za pośrednictwem gazociągów i po regazyfikacji jest przeznaczony do transportu w gazociągach. Należy zatem włączyć do zakresu stosowania specjalnego systemu import i dostawy gazu ziemnego dokonywane za pośrednictwem statków przewożących gaz ziemny między gazociągami. Poprawka 3 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Punkt 4 preambuły (4)  Działają już pierwsze transgraniczne sieci przesyłu energii cieplnej i chłodniczej. Kwestie związane z dostawą i importem energii cieplnej i chłodniczej są takie same jak kwestie związane z dostawą albo importem gazu i energii elektrycznej. W odniesieniu do gazu i energii elektrycznej obecne przepisy zapewniają,, że VAT jest pobierany w miejscu ich rzeczywistego wykorzystania przez nabywcę. Zasady te zapobiegają zakłóceniom konkurencji między państwami członkowskimi. W odniesieniu do energii cieplnej i chłodniczej należy zatem zastosować ten sam system, który stosuje się do gazu i energii elektrycznej. (4)  Działają już pierwsze transgraniczne sieci przesyłu energii cieplnej i chłodniczej. Kwestie związane z dostawą i importem energii cieplnej i chłodniczej są takie same jak kwestie związane z dostawą albo importem gazu i energii elektrycznej. W odniesieniu do energii cieplnej i chłodniczej należy zatem zastosować ten sam system, który stosuje się do gazu i energii elektrycznej. Poprawka 4 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Punkt 6 preambuły (6)  Doświadczenia zebrane podczas niedawnego wdrażania obecnie obowiązującej procedury, zgodnie z którą Komisja jest zobowiązana wypowiedzieć się na temat istnienia ryzyka zakłócenia konkurencji związanego ze stosowaniem obniżonej stawki VAT w odniesieniu do gazu, energii elektrycznej i energii cieplnej, wykazały zbędność tej procedury. Zasady dotyczące ustalenia miejsca nałożenia podatku zapewniają, że VAT jest pobierany w miejscu, w którym gaz, energia elektryczna, energia cieplna i chłodnicza są rzeczywiście wykorzystywane przez nabywcę. Zasady te zapobiegają wszelkim zakłóceniom konkurencji między państwami członkowskimi. Jednakże istotne pozostaje zagwarantowanie, że Komisja i inne państwa członkowskie są odpowiednio poinformowane o wprowadzeniu obniżonych stawek przez dane państwo członkowskie w tym tak wrażliwym sektorze. Dlatego też konieczna jest wstępna procedura konsultacji z Komitetem ds. VAT. (6)  Doświadczenia zebrane podczas niedawnego wdrażania procedury określonej w art. 102 dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którą Komisja jest zobowiązana wypowiedzieć się na temat istnienia ryzyka zakłócenia konkurencji związanego ze stosowaniem obniżonej stawki VAT w odniesieniu do gazu, energii elektrycznej i energii cieplnej, wykazały zbędność tej procedury. Zasady dotyczące ustalenia miejsca nałożenia podatku zapewniają, że VAT jest pobierany w miejscu, w którym gaz, energia elektryczna, energia cieplna i chłodnicza są rzeczywiście wykorzystywane przez nabywcę, co neutralizuje stawkę VAT. Zasady te zapobiegają zatem wszelkim zakłóceniom konkurencji między państwami członkowskimi. Jednakże istotne pozostaje zagwarantowanie, że Komisja i inne państwa członkowskie są odpowiednio poinformowane o wprowadzeniu obniżonych stawek przez dane państwo członkowskie w tym tak wrażliwym sektorze. Dlatego też konieczna jest wstępna procedura konsultacji z Komitetem ds. VAT. Poprawka 5 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Punkt 7 preambuły (7)  Wspólne przedsiębiorstwa i inne struktury utworzone na mocy art. 171 Traktatu WE są odpowiedzialne za realizację polityk wspólnotowych. W celu uniknięcia odnoszenia korzyści z opodatkowania przez państwo członkowskie, w którym podatek jest należny, kosztem innych państw członkowskich i Wspólnot Europejskich, należy przyznać wspólnym przedsiębiorstwom utworzonym przez Wspólnoty, posiadającym osobowość prawną i otrzymującym dotacje z budżetu ogólnego Wspólnot na podstawie rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich, zwolnienie z naliczonego podatku VAT od ich zakupów. (7)  Wspólne przedsiębiorstwa i inne struktury utworzone na mocy art. 171 Traktatu WE są odpowiedzialne za realizację polityk wspólnotowych. W celu uniknięcia odnoszenia korzyści z opodatkowania przez państwo członkowskie, w którym podatek jest należny, kosztem innych państw członkowskich i Wspólnot Europejskich, należy przyznać wspólnym przedsiębiorstwom utworzonym przez Wspólnoty, posiadającym osobowość prawną i otrzymującym dotacje z budżetu ogólnego Wspólnot na podstawie rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich, zwolnienie z naliczonego podatku VAT od ich zakupów pod warunkiem, że nie prowadzą one działalności gospodarczej w rozumieniu drugiego akapitu art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE. Poprawka 6 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Punkt 10 preambuły (10)  W związku z tym należy zastosować powyższą zasadę do nabywanych przez podatnika nieruchomości i istotnych, związanych z nimi usług. Sytuacje te przedstawiają najczęstsze przypadki, biorąc pod uwagę z jednej strony wartość i długość gospodarczego wykorzystania tych towarów, a z drugiej strony fakt, że szeroko rozpowszechnione jest zróżnicowane wykorzystanie tego typu towarów. (10)  W związku z tym należy zastosować powyższą zasadę do nabywanych przez podatnika nieruchomości i istotnych, związanych z nimi usług, które ze względu na ich wartość gospodarczą można przyrównać do nabycia nieruchomości. Sytuacje te przedstawiają najczęstsze przypadki, biorąc pod uwagę z jednej strony wartość i długość gospodarczego wykorzystania tych towarów, a z drugiej strony fakt, że szeroko rozpowszechnione jest zróżnicowane wykorzystanie tego typu towarów. Natomiast drobne naprawy lub ulepszenia mające ograniczone znaczenie gospodarcze należy wyłączyć z zakresu stosowania niniejszej dyrektywy. Poprawka 7 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 3 a (nowy) Dyrektywa 2006/112/WE Tytuł V – Rozdział 1 – Sekcja 4 – tytuł (3a)  Tytuł sekcji 4 w rozdziale 1 tytułu V otrzymuje brzmienie: "Dostawa towarów poprzez sieci przesyłu lub dystrybucji". Poprawka 8 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 4 Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 38 – ustęp 1 1.  W przypadku dostaw do podatnika-pośrednika gazu za pośrednictwem gazociągu albo statku przewożącego gaz, energii elektrycznej albo energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci cieplne lub chłodnicze, za miejsce dostawy uznaje się miejsce, w którym ten podatnik-pośrednik ma siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, na rzecz którego dostarczane są towary lub, w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu. 1.  W przypadku dostaw do podatnika-pośrednika gazu za pośrednictwem gazociągu albo statku przewożącego gaz między gazociągami, energii elektrycznej albo energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci cieplne lub chłodnicze, za miejsce dostawy uznaje się miejsce, w którym ten podatnik-pośrednik ma siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, na rzecz którego dostarczane są towary lub, w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu. Poprawka 9 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 4 Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 39 – akapit pierwszy W przypadku dostawy gazu za pośrednictwem gazociągu albo statku przewożącego gaz, energii elektrycznej albo energii cieplnej lub chłodniczej, jeżeli taka dostawa nie jest objęta art. 38, za miejsce dostawy uznaje się miejsce, w którym nabywca faktycznie wykorzystuje i konsumuje te towary. W przypadku dostawy gazu za pośrednictwem gazociągu albo statku przewożącego gaz między gazociągami, energii elektrycznej albo energii cieplnej lub chłodniczej, jeżeli taka dostawa nie jest objęta art. 38, za miejsce dostawy uznaje się miejsce, w którym nabywca faktycznie wykorzystuje i konsumuje te towary. Poprawka 10 Wniosek dotyczący dyrektywy – akt zmieniający Artykuł 1 – punkt 11 Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 168 a – akapit pierwszy W przypadku nabycia, budowy, renowacji albo istotnego przekształcenia nieruchomości, wstępne wykonywanie prawa do odliczenia, powstającego w momencie, w którym podatek staje się wymagalny, jest ograniczone do rzeczywistego wykorzystania do celów transakcji przyznających prawo do odliczenia. W przypadku nabycia, budowy, renowacji albo istotnego przekształcenia nieruchomości, wstępne wykonywanie prawa do odliczenia, powstającego w momencie, w którym podatek staje się wymagalny, jest ograniczone do rzeczywistego wykorzystania do celów transakcji przyznających prawo do odliczenia. Drobne naprawy lub ulepszenia powinny zostać wyłączone z zakresu niniejszego postanowienia.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady zatwierdzającej, w imieniu Wspólnoty Europejskiej, Protokół w sprawie strategicznej oceny oddziaływania na środowisko do Konwencji EKG ONZ o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym sporządzonej w Espoo w 1991 r. (COM(2008)0132 – C6-0161/2008 – 2008/0052(CNS))

P6_TA(2008)0320 A6-0221/2008

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2008)0132),

–   uwzględniając Protokół w sprawie strategicznej oceny oddziaływania na środowisko do Konwencji EKG ONZ o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym sporządzonej w Espoo w 1991 r.,

–   uwzględniając art. 175 ust. 1 oraz art. 300 ust. 2, akapit pierwszy, zdanie pierwsze Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0161/2008),

–   uwzględniając art. 51 i art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0221/2008),

1.   zatwierdza zawarcie protokołu;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Europejskiej Komisji Gospodarczej Narodów Zjednoczonych.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (COM(2006)0752 – C6-0089/2008 – 2006/0251(CNS))

P6_TA(2008)0321 A6-0246/2008

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2006)0752),

–   uwzględniając Protokół między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen,

–   uwzględniając art. 62, art. 63 akapit pierwszy pkt 3 lit. a) i b), art. 66, art. 95 oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0089/2008),

–   uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

–   uwzględniając art. 51, art. 83 ust. 7 oraz art. 35 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0246/2008),

1.   zatwierdza wniosek dotyczący decyzji Rady po poprawkach oraz zatwierdza zawarcie Protokołu;

2.   zastrzega sobie prawo do ochrony swoich uprawnień przyznanych na mocy traktatu;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich, a także rządowi i parlamentowi Księstwa Lichtensteinu.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 1 Wniosek dotyczący decyzji Rady Odniesienie 1 – uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 62, art. 63 ust. 3 lit. a) i b), art. 66 i art. 95 w powiązaniu z art. 300 ust. 2 drugie zdanie pierwszego akapitu oraz art. 300 ust. 3 akapit pierwszy, – uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 62, art. 63 ust. 3 lit. a) i b), art. 66 i art. 95 w powiązaniu z art. 300 ust. 2 drugie zdanie pierwszego akapitu oraz art. 300 ust. 3 akapit drugi, Poprawka 2 Wniosek dotyczący decyzji Rady Odniesienie 3 – uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego, – uwzględniając zgodę Parlamentu Europejskiego,

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia Protokołu między Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej kryteriów i mechanizmów umożliwiających określanie państwa właściwego dla rozpatrywania wniosku o udzielenie azylu złożonego w państwie członkowskim lub w Szwajcarii (COM(2006)0754 – C6-0090/2008 – 2006/0252(CNS))

P6_TA(2008)0322 A6-0247/2008

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2006)0754),

–   uwzględniając Protokół między Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej kryteriów i mechanizmów umożliwiających określanie państwa właściwego dla rozpatrywania wniosku o udzielenie azylu złożonego w państwie członkowskim lub w Szwajcarii,

–   uwzględniając art. 63 akapit pierwszy pkt 1 lit. a) oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0090/2008),

–   uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

–   uwzględniając art. 51, art. 83 ust. 7 oraz art. 35 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0247/2008),

1.   zatwierdza wniosek dotyczący decyzji Rady po poprawkach oraz zatwierdza zawarcie Protokołu;

2.   zastrzega sobie prawo do ochrony swoich uprawnień przyznanych na mocy traktatu;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich, jak również rządowi i parlamentowi Księstwa Liechtensteinu.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 1 Wniosek dotyczący decyzji Rady Odniesienie 1 uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 63 ust. 1 lit. a) w powiązaniu z art. 300 ust. 2 akapit pierwszy zdanie pierwsze oraz art. 300 ust. 3 akapit pierwszy, uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 63 ust. 1 lit. a) w powiązaniu z art. 300 ust. 2 akapit pierwszy zdanie pierwsze oraz art. 300 ust. 3 akapit drugi, Poprawka 2 Wniosek dotyczący decyzji Rady Odniesienie 3 uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego, uwzględniając zgodę Parlamentu Europejskiego,

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia Protokołu między Wspólnotą Europejską, Szwajcarią i Liechtensteinem do Umowy między Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej kryteriów i mechanizmów umożliwiających określanie państwa właściwego dla rozpatrywania wniosku o udzielenie azylu złożonego w państwie członkowskim, Szwajcarii lub Liechtensteinie (COM(2006)0753 – C6-0091/2008 – 2006/0257(CNS))

P6_TA(2008)0323 A6-0261/2008

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2006)0753),

–   uwzględniając treść Protokołu pomiędzy Wspólnotą Europejską, Szwajcarią i Liechtensteinem do Umowy między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską dotyczącej kryteriów i mechanizmów umożliwiających określanie państwa właściwego dla rozpatrywania wniosku o udzielenie azylu złożonego w państwie członkowskim, Szwajcarii lub Liechtensteinie,

–   uwzględniając art. 63, akapit pierwszy ust.1 lit. a) oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pkt 1 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0091/2008),

–   uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

–   uwzględniając art. 51, art. 83 ust. 7 oraz art. 35 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0261/2008),

1.   zatwierdza wniosek dotyczący decyzji Rady po poprawkach oraz zatwierdza zawarcie Protokołu;

2.   zastrzega sobie prawo do ochrony swoich uprawnień przyznanych na mocy traktatu;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich, a także rządom i parlamentom Konfederacji Szwajcarskiej i Księstwa Liechtensteinu.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 1 Wniosek dotyczący decyzji Rady Odniesienie 1 – uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 63 ust. 1 lit. a) w powiązaniu z art. 300 ust. 2 akapit pierwszy zdanie pierwsze oraz art. 300 ust. 3 akapit pierwszy, – uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 63 ust. 1 lit. a) w powiązaniu z art. 300 ust. 2 akapit pierwszy zdanie pierwsze oraz art. 300 ust. 3 akapit drugi, Poprawka 2 Wniosek dotyczący decyzji Rady Odniesienie 3 – uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego, – uwzględniając zgodę Parlamentu Europejskiego,

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1683/95 ustanawiające jednolity formularz wizowy w odniesieniu do systemu numeracji wiz (COM(2008)0188 – C6-0187/2008 – 2008/0074(CNS))

P6_TA(2008)0324 A6-0268/2008

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji (COM(2008)0188),

–   uwzględniając art. 62 ust. 2 lit. b) pkt (iii) Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 67 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0187/2008),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0268/2008),

1.   zatwierdza wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Rady, jeśli ta uzna za stosowne odejść od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

3.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

4.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w kwestii zawarcia umowy odnawiającej Umowę w sprawie współpracy naukowej i technologicznej między Wspólnotą Europejską a Rządem Republiki Indii (16681/2007 – COM(2007)0576 – C6-0073/2008 – 2007/0207(CNS))

P6_TA(2008)0325 A6-0254/2008

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2007)0576),

–   uwzględniając projekt decyzji Rady (16681/2007),

–   uwzględniając art. 170 ust. 2 oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0073/2008),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6-0254/2008),

1.   zatwierdza wniosek dotyczący decyzji Rady po poprawkach oraz zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi Republiki Indii.

Tekst proponowany przez Radę   Poprawka Poprawka 1 Projekt decyzji Rady Punkt 3 a preambuły (nowy) (3a)  Umowa ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia celów strategicznego partnerstwa miedzy UE a Indiami, podpisanego w 2004 r., a także szerszych celów politycznych. Poprawka 2 Projekt decyzji Rady Punkt 3 b preambuły (nowy) (3b)  Komitet Sterujący ds. Współpracy Naukowo-Technologicznej WE-Indie jest odpowiedzialny za skuteczną koordynację i ułatwianie wspólnych działań w ramach niniejszej umowy. Zaleca się zatem, aby co roku odbywały się posiedzenia tego komitetu w celu przeglądu programu prac oraz aby jego regulamin opierał się na zasadach przejrzystości i odpowiedzialności. Poprawka 3 Projekt decyzji Rady Punkt 3 c preambuły (nowy) (3c)  Priorytetowymi celami wspólnych działań badawczych prowadzonych w ramach niniejszej umowy powinno być zapewnienie porównywalnych informacji oraz poprawa zawartości danych. Poprawka 4 Projekt decyzji Rady Punkt 3 d preambuły (nowy) (3d)  Wdrażając umowę obie strony powinny dołożyć starań, aby zwiększyć udział Wspólnoty i Indii we wzajemnych programach badawczych, zwiększyć liczbę wymian naukowców między Wspólnotą a Indiami oraz zapewnić ogólną poprawę mobilności badaczy. Poprawka 5 Projekt decyzji Rady Punkt 3 e preambuły (nowy) (3e)  Podczas wykonywania umowy należy również w pierwszej kolejności uwzględnić politykę energetyczną i klimatyczną oraz niezbędny rozwój innowacyjnych technologii energetycznych. W oczywistym interesie obu partnerów leżą wspólne wysiłki i inicjatywy, które należy podjąć np. na rzecz rozwoju oszczędnych technologii CCS. Poprawka 6 Projekt decyzji Rady Punkt 3 f preambuły (nowy) (3f)  Podczas wykonywania umowy należy zwrócić szczególną uwagę na zasadę wzajemności. Poprawka 7 Projekt decyzji Rady Punkt 3 g preambuły (nowy) (3g)  Wskazane byłoby przeprowadzenie śródokresowej oceny wykonania umowy.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Witolda Tomczaka (2008/2078(IMM))

P6_TA(2008)0326 A6-0277/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Zastępcy Prokuratora Okręgowego w Warszawie o uchylenie immunitetu posła Witolda Tomczaka w związku z postępowaniem karnym prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową w Warszawie (Warszawa Śródmieście Północ), Polska, z dnia 14 grudnia 2007 r., przekazany przez Prokuratora Generalnego RP w dniu 31 stycznia 2008 r. i ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 10 marca 2008 r.,

–   po wysłuchaniu wyjaśnień Witolda Tomczaka w dniu 28 maja 2008 r., zgodnie z art. 7 ust. 3 Regulaminu,

–   uwzględniając art. 9 i 10 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich z dnia 8 kwietnia 1965 r. oraz art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

–   uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 12 maja 1964 r. i 10 lipca 1986 r.(1),

–   uwzględniając art. 105 Konstytucji RP,

–   uwzględniając art. 6 ust. 2 oraz art. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0277/2008),

A.   mając na uwadze, że poseł Witold Tomczak został wybrany do Sejmu RP (niższej izby Parlamentu RP) w dniu 21 września 1997 r. oraz w dniu 23 września 2001 r.; mając na uwadze, że w następstwie podpisania w dniu 16 kwietnia 2003 r. traktatu akcesyjnego uzyskał on status obserwatora; mając na uwadze, że był on posłem do Parlamentu Europejskiego w dniach 1 maja 2004 r. - 19 lipca 2004 r.; mając na uwadze, że został on wybrany do Parlamentu Europejskiego w dniu 13 czerwca 2004 r. oraz że jego mandat do Sejmu RP wygasł w dniu 16 czerwca 2004 r.,

B.   mając na uwadze, że Witoldowi Tomczakowi zarzuca się, iż wyrządził szkodę o wartości szacowanej na 39 669 PLN (około 11 500 EUR), uszkadzając rzeźbę "Dziewiąta godzina" – przedstawiającą papieża Jana Pawła II przygniecionego głazem – w Galerii Zachęta w Warszawie w dniu 21 grudnia 2000 r., z naruszeniem art. 288 ust. 1 polskiego kodeksu karnego(2),

C.   mając na uwadze, że Prokuratura Rejonowa w Warszawie zebrała dowody obciążające Witolda Tomczaka, jednak ten ostatni odmówił odpowiedzi na pytania dotyczące zdarzenia, do którego doszło w Galerii Zachęta,

D.   mając na uwadze, że Witold Tomczak twierdzi, iż poprzez swoje działanie względem rzeźby zamierzał chronić uczucia religijne własne oraz innych osób, a także bronić godności papieża; mając na uwadze, że kwestionuje on wartość szkody, której wyrządzenie jest mu zarzucane, a w każdym razie twierdzi, że jego zachowanie miało na celu ochronę wyższej wartości – honoru papieża w oczach polskich katolików,

E.   mając na uwadze, że zgodnie z uzyskanymi informacjami Witold Tomczak nie jest chroniony immunitetem parlamentarnym przed żadnym z zarzutów, jakie podano do wiadomości Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego,

1.   podejmuje decyzję o uchyleniu immunitetu Witolda Tomczaka;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji oraz sprawozdania sporządzonego przez komisję przedmiotowo właściwą właściwemu organowi Rzeczypospolitej Polskiej.

(1) Sprawa 101/63, Wagner/Fohrmann i Krier, Zbiór Orzeczeń [1964], str. 383 i sprawa 149/85, Wybot/Faure i inni, Zbiór Orzeczeń [1986], str. 2391. (2) Artykuł ten brzmi: "Kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5".

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie dochodzenia uprawnień Parlamentu Europejskiego przed sądami krajowymi (2007/2205(INI))

P6_TA(2008)0327 A6-0222/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Spraw Konstytucyjnych (A6-0222/2008),

A.   mając na uwadze, że Parlament Europejski nie posiada osobowości prawnej; mając na uwadze, że w rezultacie problemy wynikające z jego specyficznego charakteru stanowią często przeszkodę w obronie jego uprawnień przed sądami krajowymi,

B.   mając na uwadze, że Parlament szanuje przysługujące Komisji prawo inicjatywy, podtrzymuje jednak swoje własne prawo z art. 192 Traktatu WE do zwracania się do Komisji o składanie projektów legislacyjnych,

C.   mając na uwadze, że Parlamentowi Europejskiemu przysługują w tym względzie środki odwoławcze przewidziane w Traktacie, które gwarantują dochodzenie jego uprawnień wobec pozostałych instytucji wspólnotowych, takie jak skarga w sprawie zaniechania działania (art. 232 Traktatu WE) czy postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności aktów prawa wspólnotowego (art. 230 Traktatu WE),

D.   mając na uwadze, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości państwo członkowskie ponosi odpowiedzialność w przypadku uchybienia zobowiązaniom spoczywającym na nim na mocy traktatów, niezależnie od tego, który organ tego państwa poprzez swoje działania lub ich brak spowodował rzeczone uchybienie, co dotyczy także przypadku instytucji niezależnej na mocy konstytucji(1),

E.   mając jednak na uwadze, że Parlamentowi Europejskiemu nie przysługują takie same bezpośrednie środki dochodzenia uprawnień przed sądami krajowymi, zwłaszcza w przypadkach, kiedy wyrok sądu krajowego jest sprzeczny z uprawnieniami Parlamentu, a Parlament nie może występować jako strona w krajowym postępowaniu sądowym ani wnieść bezpośrednio sprawy do Trybunału Sprawiedliwości, żeby dochodzić ochrony swoich własnych decyzji,

F.   mając na uwadze, że Parlament Europejski nie może również zastosować, jako ostatecznego środka, postępowania w sprawie naruszenia (na mocy art. 226 Traktatu WE) przeciwko państwu członkowskiemu, ponieważ uprawniona jest do tego jedynie Komisja,

G.   mając na uwadze, że brak środków odpowiednich do skutecznego dochodzenia ochrony własnych decyzji może zaszkodzić skuteczności Parlamentu Europejskiego jako instytucji politycznej i prawodawczej,

H.   mając na uwadze, że zasada lojalnej współpracy między instytucjami Unii Europejskiej oraz zasada dobrej administracji wymagają, żeby działalnością organów wspólnotowych kierowały kryteria przejrzystości i zrozumiałości, tak aby określone działanie lub jego brak miały jasne uzasadnienie,

I.   mając na uwadze, że dla zaradzenia przedstawionym wyżej problemom należałoby wzmocnić środki, za pomocą których można dochodzić uprawnień Parlamentu, przy czym trzeba tego dokonać nie w drodze zmiany Traktatu WE, lecz poprzez poszukiwanie, w świetle doświadczenia parlamentów krajowych, środków zaskarżenia dostosowanych do szczególnych potrzeb Parlamentu Europejskiego,

J.   mając na uwadze, że wyniki analizy przeprowadzonej w tej sprawie na szerokiej próbie państw członkowskich jasno pokazują, że większość krajowych systemów prawa przyznaje parlamentom krajowym sądowe środki zaskarżenia, które zmierzają do zapewnienia ochrony interesów nie tylko całego zgromadzenia parlamentarnego, lecz również poszczególnych posłów,

K.   mając na uwadze, że państwa członkowskie podlegają zasadzie "szczerej i lojalnej współpracy", ujętej w art. 10 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz że zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości państwa członkowskie mają obowiązek "przewidzieć system środków zaskarżenia i procedur, który pozwoli na zapewnienie, że przestrzegane będzie prawo do skutecznej ochrony sądowej"(2),

L.   mając na uwadze, że Parlamentowi Europejskiemu należałoby przyznać środki identyczne lub przynajmniej analogiczne dla dochodzenia jego uprawnień przed władzą sądową, niezależnie czy w postaci Trybunału Sprawiedliwości, czy też sądów krajowych, na zasadzie analogii ze środkami ochrony przewidzianymi w systemach prawa państw członkowskich na rzecz ich własnych parlamentów,

1.   wzywa Komisję, żeby uwzględniała wnioski Parlamentu Europejskiego o wszczęcie postępowania o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom wspólnotowym przeciwko każdemu państwu członkowskiemu, które naruszy uprawnienia Parlamentu, oraz domaga się otrzymania obszernego uzasadnienia od właściwego komisarza w przypadku, gdy kolegium komisarzy powstrzymuje się od podjęcia żądanych działań;

2.   proponuje dokonać nowelizacji statutu Trybunału Sprawiedliwości w taki sposób, żeby zagwarantować Parlamentowi Europejskiemu prawo do zgłaszania przed Trybunałem swoich własnych uwag w przypadku, gdy sprawa bezpośrednio lub pośrednio dotyczy jego uprawnień, tak żeby udział Parlamentu w postępowaniu, w którym nie występuje on oficjalnie jako strona, nie pozostawał w zakresie uznania Trybunału Sprawiedliwości, jak to przewiduje obecnie art. 24 akapit drugi jego statutu;

3.   proponuje, żeby gruntownie przeanalizowano, czy mechanizm prawny z art. 300 ust. 6 traktatu WE można stosować do przypadków, w których istnieje poważne zagrożenie dla uprawnień Parlamentu Europejskiego, tak żeby umożliwić Parlamentowi zwrócenie się do Trybunału Sprawiedliwości o orzeczenie w sprawie zgodności danego aktu prawa krajowego z pierwotnym prawem wspólnotowym, z zastrzeżeniem wyłącznego prawa Komisji do wszczęcia lub niewszczynania postępowania o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom przeciwko państwu członkowkiemu, które ewentualnie dopuściło się uchybienia;

4.   zwraca się do komisji przedmiotowo właściwej o przygotowanie poprawki do art. 121 Regulaminu Parlamentu, tak aby jego zakres objął wszystkie postępowania wszczynane przed dowolnym sądem oraz o przewidzenie uproszczonej procedury stosowanej w postępowaniu przed Trybunałem Sprawiedliwości w ramach postępowania przyspieszonego lub postępowania w trybie pilnym;

5.   ocenia, że należy zachęcać do współpracy Parlamentu Europejskiego i sądów krajowych, podobnej do obecnej współpracy, która już zapowiada dobre rezultaty w niektórych państwach członkowskich, poprzez rozwijanie praktyki proceduralnej, która umożliwi Parlamentowi występowanie w charakterze strony w postępowaniach sądowych, które wszczęto przed sądami krajowymi i które dotyczą jego własnych uprawnień;

6.   zwraca się do Komisji, żeby zaproponowała odpowiednie środki prawodawcze w celu zapewnienia pełnej skuteczności dochodzenia przez Parlament swoich uprawnień na drodze prawnej;

7.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Sprawa 8/70 Komisja przeciwko Włochom, Rec. 1970, s. 961 (2) Sprawa C-50/00P Unión de Pequenos Agricultores przeciwko Radzie, Zb. orz. 2002, s. I-6677.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie wprowadzenia zmian do Regulaminu Parlamentu Europejskiego w odniesieniu do zatwierdzania Komisji Europejskiej (2007/2128(REG))

P6_TA(2008)0328 A6-0198/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając pismo Przewodniczącego z dnia 14 grudnia 2006 r.,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie wytycznych dotyczących zatwierdzania Komisji Europejskiej(1),

–   uwzględniając art. 201 oraz art. 202 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A6-0198/2008),

1.   podejmuje decyzję o wprowadzeniu do swojego Regulaminu poniższych zmian;

2.   przypomina, iż zmiany te wchodzą w życie pierwszego dnia najbliższej sesji miesięcznej;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie i Komisji tytułem informacji.

Tekst obowiązujący   Poprawka Poprawka 1 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 99 – ustęp 2 2.  Każda z komisji zwraca się do kandydata o złożenie oświadczenia i udzielenie odpowiedzi na pytania. 2.  Właściwa komisja lub komisje zwracają się do desygnowanego komisarza o złożenie oświadczenia i udzielenie odpowiedzi na pytania. Przesłuchania są organizowane w sposób pozwalający desygnowanym komisarzom na dostarczenie Parlamentowi wszystkich istotnych informacji. Postanowienia dotyczące organizacji tych przesłuchań określone są w załączniku do Regulaminu. 1 Patrz załącznik XVI b. Poprawka 2 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 99 – ustęp 6 6.  Członkowie Komisji, których przedmiot działalności zmienił się w trakcie kadencji Komisji, wzywani są do stawienia się przed przedmiotowo właściwymi komisjami. 6.  W przypadku znaczącej zmiany przedmiotu działalności w trakcie kadencji Komisji, obsadzenia wakatu lub akcesji nowego państwa członkowskiego zainteresowani komisarze wzywani są do stawienia się przed przedmiotowo właściwymi komisjami zgodnie z ust. 2. Poprawka 3 Regulamin Parlamentu Europejskiego Załącznik XVI b (nowy) ZAŁĄCZNIK XVI b Wytyczne dotyczące zatwierdzania Komisji Europejskiej 1.  Następujące zasady, kryteria i ustalenia mają zastosowanie do poddania ogółu kolegium Komisji pod parlamentarne głosowanie zatwierdzające: (a)  Ocena Parlament ocenia desygnowanego komisarza pod kątem jego ogólnych kompetencji, zaangażowania w problematykę europejską oraz osobistej niezależności. Oceniana jest wiedza z zakresu jego przyszłego przedmiotu działalności oraz jego zdolności komunikacyjne. Parlament przywiązuje szczególną wagę do równowagi płci. Może on wyrażać swoją opinię na temat przydziału obowiązków przez przewodniczącego-elekta. Parlament może wystąpić o informacje mające znaczenie dla podjęcia przezeń decyzji na temat kompetencji desygnowanych komisarzy. Oczekuje też całkowitego ujawnienia informacji na temat ich interesów finansowych. (b)  Przesłuchania Każdy desygnowany komisarz jest zaproszony do stawienia się przed właściwą komisją lub komisjami na jedno przesłuchanie. Przesłuchania są jawne. Przesłuchania są organizowane wspólnie przez Konferencję Przewodniczących oraz Konferencję Przewodniczących Komisji. Odpowiednie postanowienia umożliwiają włączenie zainteresowanych komisji w przypadku mieszanego przedmiotu działalności. Istnieją trzy opcje: (i) jeżeli przedmiot działalności desygnowanego komisarza leży w kompetencjach tylko jednej komisji, wówczas desygnowany komisarz jest przesłuchiwany wyłącznie przez tę komisję; (ii) jeżeli przedmiot działalności desygnowanego komisarza leży, w podobnych proporcjach, w kompetencjach kilku komisji, wówczas komisarz desygnowany jest przesłuchiwany wspólnie przez te komisje; oraz (iii) jeżeli przedmiot działalności desygnowanego komisarza leży w znacznej części w kompetencjach jednej komisji i w niewielkiej proporcji w kompetencjach co najmniej jednej innej komisji, wówczas desygnowany komisarz jest przesłuchiwany przez komisję najbardziej kompetentną, która zaprasza inną lub inne komisje do uczestniczenia w przesłuchaniu. W odniesieniu do tych ustaleń zasięga się w pełni opinii przewodniczącego-elekta Komisji. Komisje przedstawiają pytania pisemne do desygnowanych komisarzy odpowiednio wcześnie przed przesłuchaniami. Liczba rzeczowych pytań pisemnych jest ograniczona do pięciu dla każdej właściwej komisji. Przesłuchania odbywają się w okolicznościach i warunkach zapewniających wszystkim desygnowanym komisarzom jednakowe szanse na przedstawienie się i wyrażenie swoich opinii. Desygnowani komisarze są proszeni o wygłoszenie oświadczenia wstępnego nieprzekraczającego dwudziestu minut. Przebieg przesłuchań pozwala na rozwinięcie pluralistycznego dialogu politycznego między desygnowanymi komisarzami a posłami. Przed zakończeniem przesłuchania desygnowani komisarze mają możliwość wygłoszenia krótkiego oświadczenia końcowego. (c)  Ocena Skatalogowane nagranie wideo z przesłuchań jest udostępniane publicznie w ciągu dwudziestu czterech godzin. Komisje zbierają się bezzwłocznie po zakończeniu przesłuchań w celu dokonania oceny poszczególnych desygnowanych komisarzy. Posiedzenia te odbywają się przy drzwiach zamkniętych. Komisje są proszone o ocenę, czy w ich opinii desygnowani komisarze posiadają kwalifikacje zarówno do zasiadania w kolegium, jak i do wypełniania szczególnych obowiązków, które im powierzono. Jeżeli komisji nie udaje się osiągnąć porozumienia co do obydwu tych punktów, w ostateczności jej przewodniczący poddaje obie decyzje pod głosowanie tajne. Oświadczenia komisji w sprawie ocen są upublicznione i przedstawiane na wspólnym posiedzeniu Konferencji Przewodniczących oraz Konferencji Przewodniczących Komisji, które odbywa się przy drzwiach zamkniętych. Po wymianie poglądów Konferencja Przewodniczących i Konferencja Przewodniczących Komisji ogłaszają zamknięcie przesłuchań, o ile nie podjęta została decyzja o wystąpieniu z wnioskiem o dostarczenie dalszych informacji. Przewodniczący-elekt Komisji przedstawia całe kolegium desygnowanych komisarzy wraz z ich programem na posiedzeniu Parlamentu, do udziału w którym zostaną zaproszeni wszyscy członkowie Rady. Po prezentacji następuje debata. Pod koniec debaty każda grupa polityczna lub co najmniej czterdziestu posłów może przedłożyć projekt rezolucji. Mają tu zastosowanie art. 103 ust. 3, 4 i 5. Po głosowaniu nad projektami rezolucji Parlament przystępuje do głosowania w sprawie udzielenia bądź nie zgody na nominację – jako organu – przewodniczącego-elekta i desygnowanych komisarzy. Parlament podejmuje decyzje większością oddanych głosów, w głosowaniu imiennym. Głosowanie może zostać odroczone na następne posiedzenie. 2.  Następujące postanowienia mają zastosowanie w przypadku zmian składu Komisji bądź znaczącej zmiany przydziału obowiązków w trakcie trwania jej mandatu: (a)  Jeżeli w następstwie dymisji, odwołania lub zgonu następuje konieczność obsadzenia wakatu, Parlament, podejmując szybkie działanie, zaprasza desygnowanego komisarza do udziału w przesłuchaniu na warunkach wymienionych w ust. 1. (b)  W przypadku akcesji nowego państwa członkowskiego Parlament zaprasza desygnowanego komisarza do udziału w przesłuchaniu na warunkach wymienionych w ust. 1. (c)  W przypadku znaczącej zmiany przedmiotu działalności zainteresowani komisarze są zapraszani do stawienia się przed zainteresowanymi komisjami przed objęciem nowych obowiązków. W drodze odstępstwa od procedury określonej w ust. 1 lit. c) akapit trzeci, jeżeli głosowanie na posiedzeniu plenarnym dotyczy nominacji pojedynczego komisarza, przeprowadzane jest głosowanie tajne.

(1) Dz.U. C 285 E z 22.11.2006, s. 137.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. dotyczące wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących (16673/2/2007 – C6-0138/2008 – 2006/0143(COD))

P6_TA(2008)0329 A6-0179/2008

(Procedura współdecyzji: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wspólne stanowisko Rady (16673/2/2007 – C6-0138/2008)(1),

–   uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(2) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0423),

–   uwzględniając zmieniony wniosek Komisji (COM(2007)0672),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 62 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0179/2008),

1.   zatwierdza wspólne stanowisko po poprawkach;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 8 lipca 2008 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2008 ustanawiającego jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących

(Jako że zostało osiągnięte porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą, stanowisko Parlamentu w drugim czytaniu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (WE) nr 1331/2008).

(1) Dz.U. C 111E z 6.5.2008, s. 1. (2) Teksty przyjęte z dnia 10.7.2007, P6_TA(2007)0320.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie wspólnego stanowiska Rady w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie dodatków do żywności (16675/2/2007 – C6-0141/2008 – 2006/0145(COD))

P6_TA(2008)0330 A6-0180/2008

(Procedura współdecyzji: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wspólne stanowisko Rady (16675/2/2007 – C6-0141/2008)(1),

–   uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(2) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0428),

–   uwzględniając zmieniony wniosek Komisji (COM(2007)0673),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 62 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0180/2008),

1.   zatwierdza wspólne stanowisko po poprawkach ;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 8 lipca 2008 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2008 w sprawie dodatków do żywności

(Jako że zostało osiągnięte porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą, stanowisko Parlamentu w drugim czytaniu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (WE) nr 1333/2008).

(1) Dz.U. C 111 E z 6.5.2008, s. 10. (2) Teksty przyjęte z dnia 10.7.2007, P6_TA(2007)0321.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. dotycząca wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o właściwościach aromatyzujących do użycia w oraz na środkach spożywczych oraz zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 1576/89, rozporządzenie Rady (EWG) nr 1601/91, rozporządzenie (WE) nr 2232/96 i dyrektywę 2000/13/WE (16677/3/2007 – C6-0139/2008 – 2006/0147(COD))

P6_TA(2008)0331 A6-0177/2008

(Procedura współdecyzji: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wspólne stanowisko Rady (16677/3/2007 – C6-0139/2008)(1),

–   uwzględniając swoje stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(2) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0427),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 62 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0177/2008),

1.   zatwierdza wspólne stanowisko po poprawkach;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 8 lipca 2008 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady(WE) nr .../2008 w sprawie środków aromatyzujących i niektórych składników żywności o właściwościach aromatyzujących do użycia w oraz na środkach spożywczych, zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 1601/91, rozporządzenia (WE) nr 2232/96 oraz (WE) nr 110/2008 oraz dyrektywę 2000/13/WE

(Jako że zostało osiągnięte porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą, stanowisko Parlamentu w drugim czytaniu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (WE) nr 1334/2008.)

(1) Dz.U. C 111 E z 6.5.2008, s. 46. (2) Teksty przyjęte z dnia 10.7.2007, P6_TA(2007)0323.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie wspólnego stanowiska Rady w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie enzymów spożywczych i zmieniającego dyrektywę Rady 83/417/EWG, rozporządzenie Rady (WE) nr 1493/1999, dyrektywę 2000/13/WE, dyrektywę Rady 2001/112/WE oraz rozporządzenie (WE) nr 258/97 (16676/1/2007 – C6-0140/2008 – 2006/0144(COD))

P6_TA(2008)0332 A6-0176/2008

(Procedura współdecyzji: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wspólne stanowisko Rady (16676/1/2007 – C6-0140/2008)(1),

–   uwzględniając stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu(2) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0425),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 62 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0176/2008),

1.   zatwierdza wspólne stanowisko po poprawkach;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 8 lipca 2008 r. w celu przyjęcia rozporządzenia parlamentu europejskiego i rady(WE) nr .../2008 w sprawie enzymów spożywczych i zmieniające dyrektywę rady 83/417/EWG, rozporządzenie rady (WE) nr 1493/1999, dyrektywę 2000/13/WE, dyrektywę rady 2001/112/WE oraz rozporządzenie (WE) nr 258/97

(Jako że zostało osiągnięte porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą, stanowisko Parlamentu w drugim czytaniu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (WE) nr 1332/2008.)

(1) Dz.U. C 111 E z 6.5.2008, s. 32. (2) Teksty przyjęte z dnia 10.7.2007, P6_TA(2007)0322.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. dotyczące wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE w celu uwzględnienia działalności lotniczej w systemie handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (5058/3/2008 – C6-0177/2008 – 2006/0304(COD))

P6_TA(2008)0333 A6-0220/2008

(Procedura współdecyzji: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wspólne stanowisko Rady (5058/3/2008 – C6-0177/2008)(1),

–   uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(2) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006)0818),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 62 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenia do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0220/2008),

1.   zatwierdza wspólne stanowisko po poprawkach;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Europejskiego Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 8 lipca 2008 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/.../WE zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE w celu uwzględnienia działalności lotniczej w systemie handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie

(Jako że zostało osiągnięte porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą, stanowisko Parlamentu w drugim czytaniu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2008/101/WE.)

(1) Dz.U. C 122 E z 20.5.2008, s. 19. (2) Teksty przyjęte dnia 13.11.2007 r., P6_TA(2007)0505.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie wprowadzenia zmian do Regulaminu Parlamentu Europejskiego w świetle wniosków zgłoszonych przez grupę roboczą ds. reformy parlamentarnej, dotyczących prac na posiedzeniach plenarnych oraz sprawozdań z własnej inicjatywy (2007/2272(REG))

P6_TA(2008)0334 A6-0197/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając decyzje Konferencji Przewodniczących z dnia 25 października oraz dnia 12 grudnia 2007 r.,

–   uwzględniając pisma przewodniczącego Parlamentu z dnia 15 listopada 2007 r. oraz 31 stycznia 2008 r.

–   uwzględniając pierwsze sprawozdanie okresowe grupy roboczej ds. reformy parlamentarnej w sprawie posiedzeń plenarnych i kalendarza działalności, przedstawione Konferencji Przewodniczących w dniu 6 września 2007 r., jak i wynikające z niego wnioski dotyczące sprawozdań z własnej inicjatywy,

–   uwzględniając art. 199 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 201 i art. 202 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A6-0197/2008),

1.   podejmuje decyzję o wprowadzeniu do swojego Regulaminu poniższych zmian;

2.   zaznacza, że zmiany te wejdą w życie pierwszego dnia najbliższej sesji miesięcznej, z wyjątkiem punktów 2 i 3 nowego załącznika IIa, które wejdą w życie pierwszego dnia kadencji parlamentarnej rozpoczynającej się w lipcu 2009 r.; przypomina, że postanowienia art. 45 ust. 1a stosuje się również do tych sprawozdań, na których sporządzenie wyrażono zgodę jeszcze przed wejściem w życie niniejszego przepisu;

3.   postanawia, że poprawka 5 odnosząca się do art. 39 ust. 2 z jego decyzji z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie wprowadzenia zmian do Regulaminu Parlamentu Europejskiego w świetle statutu posła(1) wejdzie w życie pierwszego dnia najbliższej sesji miesięcznej;

4.   postanawia zgodnie z art. 204 lit. c) opublikować decyzję Konferencji Przewodniczących w sprawie zasad i praktyk dotyczących sprawozdań z własnej inicjatywy, zmienioną decyzjami Konferencji Przewodniczących z dnia 12 grudnia 2007 r. i 14 lutego 2008 r., jako załącznik do Regulaminu; wzywa Sekretarza Generalnego do uaktualniania niniejszego załącznika zgodnie z przyszłymi decyzjami Konferencji Przewodniczących w tym zakresie;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do zawiadomienia Rady i Komisji o niniejszej decyzji.

Tekst obowiązujący   Poprawka Poprawka 1 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 38 a (nowy) Artykuł 38a Prawo inicjatywy przyznane Parlamentowi w traktatach W przypadkach, w których traktaty dają Parlamentowi prawo inicjatywy, właściwa komisja może zadecydować o sporządzeniu sprawozdania z własnej inicjatywy. Sprawozdanie to zawiera: a) projekt rezolucji; b) jeżeli dotyczy – projekt decyzji lub projekt wniosku; c) uzasadnienie, zawierające w razie potrzeby ocenę skutków finansowych. W przypadku gdy przyjęcie aktu przez Parlament wymaga zatwierdzenia przez Radę lub jej zgody oraz wydania opinii przez Komisję lub jej zgody, Parlament może – w następstwie głosowania nad proponowanym aktem i nad wnioskiem sprawozdawcy – zadecydować o odroczeniu głosowania nad projektem rezolucji do czasu zajęcia przez Radę lub Komisję stanowiska w sprawie. Poprawka 2 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 45 – ustęp 1 a (nowy) 1a.  Projekty rezolucji zawarte w sprawozdaniach z własnej inicjatywy są rozpatrywane przez Parlament zgodnie z procedurą krótkiej prezentacji określoną w art. 131a. Poprawki do takich projektów rezolucji do rozważenia na posiedzeniu plenarnym są niedopuszczalne, chyba że zostały złożone przez sprawozdawcę w celu uwzględnienia nowych informacji, niemniej jednak składać można projekty rezolucji w celu zastąpienia rezolucji zawartej w sprawozdaniu, zgodnie z art. 151 ust. 4. Niniejszy ustęp nie ma zastosowania w przypadku, gdy temat sprawozdania uzasadnia przeprowadzenie priorytetowej debaty na posiedzeniu plenarnym, gdy sprawozdanie zostało sporządzone zgodnie z prawem do inicjatywy, o którym mowa w art. 38a lub 39, lub gdy sprawozdanie można uznać za strategiczne w świetle kryteriów określonych przez Konferencję Przewodniczących1. ______________ 1Patrz odnośna decyzja Konferencji Przewodniczących, zamieszczona w załączniku […] do Regulaminu Poprawka 3 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 45 – ustęp 2 – akapit pierwszy 2.  Postanowienia niniejszego artykułu stosuje się odpowiednio w przypadkach, w których Traktaty dają prawo inicjatywy Parlamentowi. 2.  W przypadku gdy przedmiot sprawozdania uzasadnia skorzystanie przez Parlament z prawa do inicjatywy, o którym mowa w art. 38a, odmowa udzielenia zezwolenia może mieć miejsce wyłącznie z uwagi na niespełnienie warunków określonych w traktatach. Poprawka 4 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 45 – ustęp 2 – akapit drugi W przypadkach takich Konferencja Przewodniczących podejmuje decyzję w terminie dwóch miesięcy. 2a.  W przypadkach, o których mowa w artykułach 38a i 39, Konferencja Przewodniczących podejmuje decyzję w terminie dwóch miesięcy. Poprawka 5 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 110 – ustęp 1 1.  Każdy poseł może wnosić pytania wymagające odpowiedzi na piśmie do Rady lub Komisji. Wyłączną odpowiedzialność za treść pytań ponosi ich autor. 1.  Każdy poseł może wnosić pytania wymagające odpowiedzi na piśmie do Rady lub Komisji zgodnie z wytycznymi ustanowionymi w załączniku do niniejszego Regulaminu1. Wyłączną odpowiedzialność za treść pytań ponosi ich autor. ______________ 1Patrz załącznik IIa. Poprawka 6 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 110 – ustęp 2 2.  Pytania są przekazywane na piśmie Przewodniczącemu, który przedkłada je zainteresowanej instytucji. 2.  Pytania są przekazywane na piśmie Przewodniczącemu, który przedkłada je zainteresowanej instytucji. Wątpliwości dotyczące dopuszczalności pytań są rozstrzygane przez Przewodniczącego. Autor pytania zostaje powiadomiony o decyzji Przewodniczącego. Poprawka 7 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 111 – ustęp 1 1.  Każdy poseł może składać do Europejskiego Banku Centralnego pytania wymagające odpowiedzi na piśmie. 1.  Każdy poseł może składać do Europejskiego Banku Centralnego pytania wymagające odpowiedzi na piśmie zgodnie z wytycznymi ustanowionymi w załączniku do niniejszego Regulaminu 1. ______________ 1Patrz załącznik IIa. Poprawka 8 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 131 a (nowy) Artykuł 131a Krótka prezentacja Na żądanie sprawozdawcy lub na wniosek Konferencji Przewodniczących Parlament może też zadecydować o rozpatrzeniu kwestii niewymagającej pełnej debaty w drodze krótkiej prezentacji dokonanej przez sprawozdawcę na posiedzeniu plenarnym. W takim przypadku Komisja ma możliwość zabrania głosu, a każdy poseł może skorzystać z prawa odpowiedzi poprzez przekazanie dodatkowego pisemnego oświadczenia zgodnie z art. 142 ust. 7. Poprawka 9 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 142 – ustęp 5 5.  Podczas debaty nad sprawozdaniem Komisja i Rada z zasady zabierają głos niezwłocznie po przedstawieniu sprawozdania przez sprawozdawcę. Jeśli jednak pod debatę poddawany jest wniosek Komisji, Przewodniczący zaprasza ją do zabrania głosu w pierwszej kolejności w celu krótkiego zaprezentowania wniosku, a w przypadku gdy chodzi o tekst zaproponowany przez Radę, Przewodniczący może zaprosić ją do zabrania głosu w pierwszej kolejności. W każdym przypadku jako następny zabiera głos sprawozdawca. Rada i Komisja mogą ponownie zabrać głos, w szczególności w celu odpowiedzi na wystąpienia posłów. 5.  Podczas debaty nad sprawozdaniem Komisja i Rada z zasady zabierają głos niezwłocznie po przedstawieniu sprawozdania przez sprawozdawcę. Rada, Komisja oraz sprawozdawca mogą ponownie zabrać głos, w szczególności w celu odpowiedzi na wystąpienia posłów. Poprawka 10 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 151 – ustęp 4 4.  Grupa polityczna może złożyć projekt rezolucji w celu zastąpienia projektu rezolucji nielegislacyjnej zawartego w sprawozdaniu komisji. 4.  Grupa polityczna lub posłowie w liczbie co najmniej czterdziestu mogą złożyć projekt rezolucji w celu zastąpienia projektu rezolucji nielegislacyjnej zawartego w sprawozdaniu komisji. W takim przypadku grupa ta nie może wnosić poprawek do projektu rezolucji właściwej komisji. Projekt rezolucji grupy nie może być dłuższy niż projekt właściwej komisji. Przedkładany jest on do zatwierdzenia przez Parlament w jednym głosowaniu, bez poprawek. W takim przypadku grupa ta lub zainteresowani posłowie nie mogą wnosić poprawek do projektu rezolucji właściwej komisji. Alternatywny projekt rezolucji nie może być dłuższy niż projekt właściwej komisji. Przedkładany jest on do zatwierdzenia przez Parlament w jednym głosowaniu, bez poprawek. Art. 103 ust.  4 stosuje się odpowiednio. Poprawka 11 Regulamin Parlamentu Europejskiego Załącznik II a (nowy) ZAŁĄCZNIK II a Wytyczne do pytań wymagających odpowiedzi na piśmie na mocy art. 110 i 111 1.  Pytania wymagające odpowiedzi na piśmie: - wchodzą w zakres uprawnień i obowiązków danej instytucji oraz mają związek z interesem ogólnym; - są zwięzłe i zawierają pytanie zredagowane w zrozumiały sposób; - nie zawierają obraźliwych sformułowań; - nie dotyczą spraw o charakterze ściśle osobistym. 2.  W przypadku braku zgodności pytania z powyższymi wytycznymi Sekretariat przedstawia autorowi pytania odpowiednie sugestie, w jaki sposób pytanie może zostać sformułowane, aby zostało uznane za dopuszczalne. 3.  W przypadku gdy identyczne lub podobne pytanie zostało już zadane w trakcie poprzednich sześciu miesięcy, Sekretariat przekazuje autorowi kopię tego pytania oraz odpowiedź na nie. Nowego podobnego pytania nie przekazuje się zainteresowanej instytucji, dopóki autor nie powoła się na nowe istotne fakty lub nie zażąda dalszych informacji. 4.  Jeżeli pytanie dotyczy informacji rzeczowych lub statystycznych, które są już udostępnione bibliotece Parlamentu, biblioteka informuje o tym posła, który może wycofać pytanie. 5.  Na pytania dotyczące powiązanych ze sobą spraw można udzielać wspólnej odpowiedzi.

(1) Teksty przyjęte w tym dniu, P6_TA(2007)0500.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie budżetu na rok 2009: uwagi wstępne dotyczące wstępnego projektu budżetu na rok 2009 oraz mandat na postępowanie pojednawcze, Sekcja III - Komisja (2008/2025(BUD))

P6_TA(2008)0335 A6-0262/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wstępny projekt budżetu na rok budżetowy 2009, przyjęty przez Komisję Europejską dnia 6 maja 2008 r.,

–   uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą a Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(1),

–   uwzględniając art. 272 Traktatu WE oraz art. 177 Traktatu Euratom,

–   uwzględniając swoje rezolucje z dnia 24 kwietnia 2008 r. w sprawie rocznej strategii politycznej Komisji na rok 2009(2) i w sprawie ram budżetowych i priorytetów na rok 2009(3),

–   uwzględniając konkluzje prezydencji przyjęte podczas spotkania Rady Europejskiej w Brukseli 19-20 czerwca 2008 r.,

–   uwzględniając art. 69 oraz załącznik IV Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Rozwoju, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Transportu i Turystyki, Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Komisji Kultury i Edukacji, (A6–0262/2008),

A.   mając na uwadze, że w 2009 r., jeżeli zostanie ratyfikowany, traktat lizboński zrówna wreszcie pozycję Parlamentu Europejskiego i Rady w dziedzinie stanowienia prawa i w sprawach budżetowych oraz przyzna Unii Europejskiej nowe kompetencje, a wszystkie te zmiany będą miały znaczący wpływ na budżet Unii Europejskiej,

B.   mając na uwadze, że roczna procedura budżetowa będzie musiała zostać poddana w całości zasadniczym zmianom w następstwie wejścia w życie postanowień nowego traktatu oraz zaprzestania rozróżniania wydatków na wydatki obowiązkowe i wydatki nieobowiązkowe oraz zniesienia (maksymalnej) stopy wzrostu dla wydatków nieobowiązkowych,

C.   mając na uwadze, że dnia 16 kwietnia 2008 r. trzy instytucje uzgodniły w oświadczeniu, że jak najszybciej podejmą rozmowy dotyczące niezbędnych ustaleń w sprawach budżetowych związanych z traktatem lizboński, pamiętając, że w 2009 r. działalność rozpoczną nowo wybrany Parlament Europejski i nowo powołana Komisja, które będą musiały być w pełni przygotowane na zmiany wprowadzone nowym traktatem, jeżeli zostanie ratyfikowany,

Wstępny projekt budżetu na rok 2009

1.   odnotowuje, że według wstępnego projektu budżetu na rok 2009 kwota środków na zobowiązania wynosi 134 394,9 miliona EUR ogółem, a kwota środków na płatności wynosi 116 736,4 miliona EUR ogółem, co pozostawia w ramach pułapu środków na zobowiązania rezerwę 2 638,1 miliona EUR, a w ramach pułapu środków na płatności rezerwę 7 443,6 miliona EUR, przy czym kwota środków na wydatki obowiązkowe stanowi 33% kwoty środków na zobowiązania i 38% kwoty środków na płatności;

2.   odnotowuje, że według wstępnego projektu budżetu na rok 2009 kwota środków na zobowiązania ogółem odpowiada 1,04% DNB, co stanowi wzrost o 3,1% ogółem w stosunku do 2008 r., przy 4,7% wzroście środków na wydatki obowiązkowe ze względu na stopniowe wprowadzanie płatności bezpośrednich dla nowych państw członkowskich, a także 2,4% wzroście środków na wydatki nieobowiązkowe;

3.   z zainteresowaniem odnotowuje, że według wstępnego projektu budżetu na rok 2009 kwota środków na płatności odpowiada 0,90% DNB, co stanowi spadek o 3,3% w stosunku do 2008 r., przy czym kwota środków na płatności z tytułu wydatków obowiązkowych wzrosła o 4,8% zgodnie ze zmianą po stronie zobowiązań podczas, gdy w przypadku wydatków nieobowiązkowych spadła o 7,6%;

4.   odnotowuje określone we wstępnym projekcie budżetu przez Komisję Europejską priorytety, którymi są:

5.   przypomina priorytety Parlamentu Europejskiego, wyrażone w jego ww. rezolucji z dnia 24 kwietnia 2008 r. w sprawie rocznej strategii politycznej Komisji Europejskiej na rok 2009 r.;

Uwagi ogólne

6.   wyraża swoje przekonanie, że Unia Europejska musi dysponować środkami finansowymi na poziomie niezbędnym do pełnego wdrażania swojej obecnej polityki w poszczególnych obszarach oraz do realizacji swoich obecnych działań, a jednocześnie musi mieć odpowiednią elastyczność, aby móc sprostać nowym wyzwaniom politycznym;

7.   stwierdza, że rezerwa ogólna w wysokości 2 638 milionów EUR w ramach wstępnego projektu budżetu wynika w dużej mierze z rezerwy (to znaczy kwoty 2 027 milionów EUR) z tytułu środków na wydatki związane z rynkiem i środków na płatności bezpośrednie (pierwszy filar WPR), ujętych w dziale 2;

8.   z zainteresowaniem odnotowuje konkluzje Prezydencji oraz możliwe skutki budżetowe niektórych z tych wniosków; uważa, że te wymogi budżetowe można spełnić jedynie poprzez wykorzystanie środków określonych w porozumieniu międzyinstytucjonalnym, a w szczególności jego pkt 21 do 23;

9.   zwraca uwagę, że ze względu na bardzo małe rezerwy innych pułapów wieloletnich ram finansowych, szczególnie w przypadku działów 1a, 3b i 4, zdolność budżetowa Unii Europejskiej do reagowania na zmiany polityczne jest niezwykle ograniczona; podkreśla jednocześnie możliwość odwołania się do przepisów porozumienia międzyinstytucjonalnego w celu przezwyciężenia braków finansowych;

10.   jako organ budżetowy uważa za swoje zadanie zapewnienie, że środki finansowe przyznane na potrzeby budżetowe Unii Europejskiej wydatkowane są zgodnie z zasadą optymalizacji wykorzystywania ograniczonych zasobów; zamierza dążyć do ustalenia ambitniejszego, zrównoważonego i spójnego budżetu we współpracy z właściwymi komisjami oraz uwzględniając ich wnioski;

11.   nie zawsze jest w stanie dostrzec istnienie wyraźnego związku pomiędzy priorytetami politycznymi określonymi przez Komisję w rocznej strategii politycznej i we wstępnym projekcie budżetu a zwiększeniem kwot w odpowiednich liniach budżetowych i na potrzeby odpowiednich obszarów polityki; wciąż nie jest zadowolony z wysiłków Komisji na rzecz uwzględnienia priorytetów Parlamentu we wstępnym projekcie budżetu; przykładowo nie jest przekonany, że priorytet walki ze zmianami klimatu znalazł rzeczywiste odzwierciedlenie w poszczególnych liniach budżetu w kształcie zaproponowanym przez Komisję; pragnie otrzymywać więcej dokładnych informacji na temat zastosowanej metodologii, która pozwoliła dojść do wniosku, że ponad 10% budżetu UE (czyli 14 mld EUR) wykorzystywanych jest na cele środowiska naturalnego; wnosi o szczegółowe przedstawienie w budżecie wszystkich kosztów związanych ze zmianami klimatycznymi, w tym rozwoju obszarów wiejskich i funduszy strukturalnych, aby możliwe było dokonanie oceny współzależności między priorytetami politycznymi a budżetowymi; podkreśla konieczność dokonania przeglądu obecnych programów w ramach średniookresowego przeglądu w celu lepszego uwzględnienia celów związanych ze zmianami klimatycznymi oraz zapewnienia większej spójności prowadzonej polityki;

12.   pragnie nawiązania dialogu z Radą i Komisją na temat wykorzystania środków przewidzianych w porozumieniu międzyinstytucjonalnym na zwiększenie finansowania przeznaczonego na środki mające na celu zwalczanie zmian klimatycznych w perspektywie umowy w sprawie zmian klimatycznych po 2012 r.;

13.   wyraża swe zainteresowanie ścisłą współpracą z Radą i Komisją, aby wkrótce osiągnąć skuteczne porozumienie w sprawie pakietu działań w obszarze energii i zmian klimatu, w tym wychwytywania i składowania dwutlenku węgla (CCS); zauważa, że przykład UE w dalszym ciągu pokazuje, że wzrost gospodarczy i rozwój dają się pogodzić z gospodarką niskoemisyjną; przypomina konkluzje Prezydencji Rady;

14.   wyraża swoje zdecydowane zaniepokojenie faktem, że nastał okres, kiedy dostępne rezerwy są coraz częściej wynikiem "kreatywnego budżetowania", poprzez na przykład celowe nieujmowanie w budżecie Unii Europejskiej dla danego roku budżetowego wydatków programów wieloletnich czy celowe nieuwzględnianie w tym budżecie dobrze znanych już i przewidywalnych potrzeb budżetowych oraz stosowanie innych podobnych działań; uważa stosowanie takich praktyk za naruszenie zasady należytego planowania finansowego i jeszcze raz domaga się przedłożenia wstępnego projektu budżetu, który wiernie odzwierciedla potrzeby budżetowe nadchodzącego roku; wzywa Komisję i Radę do współpracy nad podjęciem koniecznych decyzji, aby osiągnąć zadowalający poziom środków w budżecie na 2009 r.;

15.   podkreśla znaczenie jasności, spójności i przejrzystości w przedstawianiu budżetu Unii Europejskiej, co jest bezwzględnie konieczne również ze względu na konieczność informowania obywateli Unii Europejskiej o tym, jak wydatkowane są środki finansowe Unii Europejskiej; obawia się, że coraz trudniejsze jest rozróżnianie wydatków Komisji na wydatki operacyjne i wydatki administracyjne, a także, że znaczne kwoty wydatków o charakterze administracyjnym, które realistycznie rzecz biorąc powinny zostać ujęte w dziale 5, mają być finansowane ze środków na wydatki operacyjne;

16.   wyraża ubolewanie z powodu faktu, że brak jest obecnie wyraźnego określenia szczegółowych różnic pomiędzy przedstawianym właśnie i poprzednim programowym dokumentem finansowym oraz tego, czy lub jak kompensowane jest zwiększenie kwot w konkretnym roku w odnośnych działach, czy też jakie są skutki celowego nieujęcia w budżecie wydatków dla tego roku budżetowego, czy celowego ujęcia w tym budżecie wydatków dla lat kolejnych; uważa, że jest to niezgodne z postanowieniami pkt 46 porozumienia międzyinstytucjonalnego i wzywa Komisję do wypełnienia swoich obowiązków w tym zakresie;

17.   podkreśla, że w przypadku wszystkich odpowiednich linii budżetowych szczególnie istotne jest monitorowanie skutków stosowania praktyk celowego ujęcia lub nieujęcia wydatków związanych z realizacją programów wieloletnich w celu zapewnienia konsekwentnego programowania wydatków przez cały okres obowiązywania wieloletnich ram finansowych, uwzględniając priorytety Parlamentu określone w porozumieniu międzyinstytucjonalnym;

18.   wyraża zdziwienie niezwykle niskim poziomem środków na płatności (116 736 mld EUR) proponowanych przez Komisję w jej wstępnym projekcie budżetu; przypomina, że kwoty środków na zobowiązania przegłosowane w ramach budżetów na 2007 i 2008 r. wynoszą odpowiednio 126 500 milionów EUR i 129 100 milionów EUR;

19.   wzywa Komisję do kontynuowania przeglądu rozpoczętego w 2007 r. oraz do wyraźnego przedstawienia dalszych informacji dotyczących zasobów ludzkich, zastosowania strategii przesunięć i poziomu eksternalizacji zadań na 2009 r.; domaga się złożenia do 30 kwietnia 2009 r. sprawozdania uzupełniającego zawierającego wnioski, jakie Komisja wyciągnie w odniesieniu do swej wewnętrznej organizacji; bierze pod uwagę sprawozdanie uzupełniające Komisji z 2008 r. w sprawie planowania i optymalizacji wykorzystywania zasobów ludzkich Komisji w celu spełnienia priorytetów Unii Europejskiej, w którym Komisja potwierdza swoje zobowiązanie do niewystępowania do 2013 r. o nowe etaty, oprócz ostatniej transzy etatów, których utworzenie w 2009 r. jest niezbędne ze względu na rozszerzenie;

20.  odnotowuje znaczny wzrost liczby dochodzeń zewnętrznych zainicjowanych przez OLAF w sektorze pomocy zewnętrznej; wzywa zatem Komisję do zapewnienia urzędowi niezbędnych środków; wzywa Radę do poprawy jakości współpracy między państwami członkowskimi a Komisją w zakresie w walki z nadużyciami finansowymi w UE; wzywa Radę do zapewnienia właściwego prowadzenia przez państwa członkowskie działań następczych w związku z dochodzeniami dotyczących zwalczania nadużyć finansowych, w tym procedury odzyskiwania;

W sprawie poddziału 1a

21.   odnotowuje, że według wstępnego projektu budżetu kwota środków na zobowiązania związane z konkurencyjnością na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia wynosi 11 690 milionów EUR, pozostawiając rezerwę 82 milionów EUR; stanowi to wzrost o 5,5% w stosunku do 2008 r.; odnotowuje również, że kwota środków na płatności została zwiększona o 5,3%, do 10 285,2 miliona EUR ogółem;

22.   z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji dotyczący podjęcia podstawowych działań na rzecz tworzenia nowych miejsc pracy i wspierania innowacji, małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) oraz badań naukowych; podkreśla, że obecne inicjatywy w tej dziedzinie, takie jak program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji (CIP) oraz inne inicjatywy dotyczące MŚP, winny być odpowiednio wdrażane i monitorowane;

23.   z zadowoleniem przyjmuje wyznaczony przez Komisję priorytet wstępnego projektu budżetu mający na celu wspieranie czystej i wydajnej energii oraz zamierza czuwać nad przeznaczeniem koniecznych środków na ten cel (poza siódmym programem ramowym), jako że wydajna energia jest kluczową strategią w walce z problemem zmian klimatycznych;

24.   podkreśla znaczenie zapewnienia niezbędnych zasobów budżetowych na sfinansowanie wszystkich środków ułatwiających promocję i realizację programów edukacyjnych w mediach oraz nowych technologii;

25.   wyraża ubolewanie, że rezerwa dostępna w poddziale 1a jest niewielka, co sugeruje, że niemożliwe będzie sfinansowanie realizacji nowych priorytetów poprzez przesunięcie środków bez znaczącego osłabienia ważnych, wdrażanych obecnie programów; zaleca zatem zwiększenie rezerw, jeżeli wyznaczone mają zostać nowe priorytety;

26.   uważa, że biorąc pod uwagę, iż rezerwa dostępna w poddziale 1a jest niewielka, kwestią o podstawowym znaczeniu powinna być należyta realizacja i ocena bieżących projektów pilotażowych i działań przygotowawczych, choć oczywiście uruchomienie nowych projektów pilotażowych i działań przygotowawczych powinno nadal pozostawać możliwe;

27.   uważa, że planowany akt na rzecz małych przedsiębiorstw stanowi ważną strategię wspierania małych i średnich przedsiębiorstw; z niecierpliwością oczekuje na konkretne propozycje dotyczące finansowania tego nowego narzędzia strategicznego; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie do intensywniejszego korzystania w tym celu również ze środków dostępnych w ramach funduszy strukturalnych; odnotowuje, że zważywszy na to, iż MŚP szczególnie dotkliwie odczuły opóźnienia w płatnościach, Unia Europejska musi uniknąć takich opóźnień poprzez wypracowanie skutecznego i przejrzystego systemu monitorowania, aby zapewnić regulowanie płatności w ciągu podanego okresu;

W sprawie poddziału 1b

28.   odnotowuje, że według wstępnego projektu budżetu kwota środków na zobowiązania związane ze spójnością na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia wzrosła o 2,5%, do 48 413,9 miliona EUR ogółem, pozostawiając z ogólnej puli środków na pomoc techniczną rezerwę wynoszącą tylko 14 milionów EUR; odnotowuje, że wzrost 2,5% ogółem jest wynikiem znacznego wzrostu kwoty środków funduszu spójności (+14% w stosunku do 2008 r.) podczas gdy kwota środków funduszy strukturalnych utrzymana została na tym samym poziomie;

29.   wyraża ubolewanie, że znacznie zmniejszona została kwota środków na płatności, która w stosunku do 2008 r. spadła o 13,9%, do 34 914,1 miliona EUR; nie jest przekonany, w szczególności, że zasadna jest korekta w dół prognozowanych poziomów płatności Europejskiego Funduszu Rozwoju, a mianowicie -30% w przypadku spójności, -13% w przypadku konkurencyjności i zatrudnienia w wymiarze regionalnym oraz -85% w przypadku współpracy terytorialnej, a także -50% w przypadku nowych programów funduszu spójności realizowanych w okresie 2007-2013;

30.   jest zdania, że Komisja powinna poinformować, czy ów gwałtowny spadek wynika bezpośrednio lub pośrednio z nowego planu działania na rzecz wzmocnienia nadzoru i zarządzania dzielonego w odniesieniu do działań strukturalnych, zwłaszcza że mogłoby to dotyczyć braku kontroli pierwszego szczebla w państwach członkowskich;

31.   zamierza dopilnować, że zagwarantowane zostaną niezbędne środki na cele polityki spójności w celu umożliwienia sprostania obecnym i przyszłym wyzwaniom związanym z zasadą solidarności w Unii Europejskiej;

W sprawie działu 2

32.   wyraża ubolewanie, że według wstępnego projektu budżetu kwota środków na zobowiązania związane z ochroną i zarządzaniem zasobami naturalnymi wynosi 57 525,7 miliona EUR, co stanowi wzrost o 3,5% w stosunku do 2008 r., pozostawiając rezerwę 2 113,3 miliona EUR; kwota środków na płatności została zwiększona o 3,0%, do 54 834,9 miliona EUR; kwota środków na wydatki związane z rynkiem i pomocą bezpośrednią wynosi 42 860,3 miliona EUR w przypadku zobowiązań i 42 814,2 miliona EUR w przypadku płatności;

33.   podkreśla, że niezależnie od środków na ochronę środowiska naturalnego, przyjętych w ramach programów na rzecz rozwoju obszarów wiejskich, oraz norm ochrony środowiska naturalnego leżących u podstaw sytemu współzależności dla płatności bezpośrednich, tylko 0,5% środków ujętych w dziale 2 zostało na realizację priorytetów związanych z ochroną środowiska podczas, gdy znaczna większość tych środków przeznaczona została na pomoc bezpośrednią i wydatki związane z rynkiem;

34.   z zadowoleniem przyjmuje wzrost o 20,9 miliona EUR środków na realizację programu LIFE+, ale odnotowuje z przykrością, że tylko część tej dodatkowej kwoty przeznaczona została na intensyfikację działań związanych ze zmianami klimatycznymi; uważa, że kwoty te nie odzwierciedlają horyzontalnego priorytetu budżetowego, którym jest walka ze zmianami klimatycznymi;

35.   przypomina, że głównym celem WPR jest zagwarantowanie stabilizacji rynku oraz zapewnienie konsumentom bezpieczeństwa i przystępnych cen i dlatego wzywa UE do przeznaczenia w budżecie na rok 2009 środków niezbędnych do stawienia czoła nowym potrzebom wynikającym z obecnego kryzysu żywnościowego, zwłaszcza potrzebie ułatwienia dostępu do żywności osobom najbardziej potrzebującym, które w największym stopniu ucierpiały wskutek tego kryzysu;

36.   z zadowoleniem przyjmuje ogólną tendencję zmniejszenia środków na refundacje wywozowe do produktów rolnych, możliwe ze względu na wystąpienie sprzyjających warunków rynkowych i związanych z tym oszczędności;

37.   odnotowuje, że według wstępnego projektu budżetu środki na rozwój obszarów wiejskich utrzymane zostały niemalże na tym samym poziomie, a mianowicie 13 401 milionów EUR w przypadku środków na zobowiązania (z modulacją włącznie) i 10 926 milionów EUR w przypadku środków na płatności, co stanowi spadek o 4% w stosunku do 2008 r.;

38.   uważa wartości te za indykatywne w kontekście oceny funkcjonowania wspólnej polityki rolnej, której wyniki przedstawione zostaną przez Komisję Europejską dnia 20 maja 2008 r.;

39.   zwraca uwagę na ogromne trudności dotyczące realizacji EFRROW; ubolewa, że w 2007 r. nie wykorzystano środków w wysokości 2 830 milionów EUR, 1 361 milionów EUR przeniesiono na rok 2008, natomiast 1 469 miliona EUR przeprogramowano na lata 2008–2013 w ramach pkt 48 porozumienia międzyinstytucjonalnego; wyraża zaniepokojenie przeprogramowaniem tak wysokich kwot, co znacznie opóźni dostępność środków dla obszarów wiejskich;

W sprawie poddziału 3a

40.   odnotowuje, że według wstępnego projektu budżetu kwota środków na zobowiązania związane z wolnością, bezpieczeństwem i sprawiedliwością wzrosła o 15%, do 839,1 miliona EUR, pozostawiając rezerwę 32,9 miliona EUR; wzrost środków na płatności o 11,7%, do 596,7 miliona EUR;

41.   zwraca uwagę, że ten niezwykły wzrost w stosunku do 2008 r. jest wynikiem, przede wszystkim znacznego zwiększenia kwot w rozdziałach: "solidarność – granice zewnętrzne, polityka wizowa i swobodny przepływ osób" (+44,4 miliona EUR lub +15,6%), "przepływy migracyjne – wspólna polityka imigracyjna i azylowa" (+43,3 miliona EUR lub +18,9%) oraz "bezpieczeństwo i ochrona wolności obywatelskich" (+20,8 miliona EUR lub +27,1%);

42.   odnotowuje wzrost o 36,3% kwoty środków na zobowiązania związane ze specjalnym programem "zapobieganie i walka z przestępczością" i zamierza zbadać powody tego wzrostu;

43.   jest zaniepokojony słabym wsparciem finansowym działania "prawa podstawowe i sprawiedliwość", które w stosunku do 2008 r. zwiększone zostało o tylko 0,2% w przypadku zobowiązań i w rzeczywistości zmniejszone zostało o 10% w przypadku płatności;

44.   zwraca uwagę na fakt, że według wstępnego projektu budżetu zachowany został, przegłosowany w 2008 r., wzrost środków dla Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (FRONTEX), ale z pewnym zaniepokojeniem odnotowuje zmianę rozkładu przedmiotowej dotacji poprzez przeniesienie kwoty 5,7 miliona EUR z wydatków operacyjnych na wydatki administracyjne; domaga się zwiększenia w 2009 r. środków dla agencji FRONTEX, aby mogła ona wypełnić swój obowiązek i bez przerwy kontynuować swoje misje, zwłaszcza na południowych granicach UE (Hera, Nautilus i Posejdon);

45.   podkreśla, że europejski pakt w sprawie migracji powinien obejmować zagadnienia związane ze zwalczaniem nielegalnej imigracji, zarządzaniem legalną imigracją, integracją obywateli państw trzecich, wzmocnieniem ochrony granic, przy pełnym uwzględnianiu zasady solidarności i zapewnieniu najwyższego poziomu ochrony praw podstawowych;

W sprawie poddziału 3b

46.   odnotowuje, że według wstępnego projektu budżetu środki na zobowiązania związane ze sprawami obywatelskimi wynoszą 628,7 miliona EUR ogółem, co stanowi wzrost o 1,0% w stosunku do 2008 r., pod warunkiem, że nie uwzględni się środków na fundusz solidarności oraz instrumentu przejściowego dla Bułgarii i Rumunii; pozostała rezerwa wynosi 22 miliony EUR; wzrost środków na płatności o 0,7%, do 669 milionów EUR;

47.   wyraża ubolewanie, że rezerwa dostępna w tym poddziale wynosząca tylko 22 milionów EUR pozostawia bardzo niewielkie pole manewru w przypadku projektów pilotażowych i działań przygotowawczych;

48.   zwraca uwagę na potrzebę wzmocnienia skuteczności i poprawę koordynacji interwencji obrony cywilnej UE, między innymi poprzez rozwijanie wśród państw członkowskich wspólnych metodologii ochrony cywilnej, rozwijanie systemów wczesnego ostrzegania i prewencji oraz modernizację infrastruktury do celów transportowania pomocy ochrony cywilnej, by poprawić gotowość na ochronę obywateli UE;

49.   wyraża ubolewanie, że zaproponowany przez Komisję wzrost kwoty środków ujętych w tym poddziale na finansowanie polityki w obszarach o podstawowym znaczeniu i mającej bezpośredni wpływ na życie codzienne obywateli Unii Europejskiej jest znacznie mniejszy niż wzrost kwoty środków na zobowiązania ogółem wynoszący średnio 3,1%; wyraża ubolewanie, w szczególności, że działania mające tak istotne znaczenie dla Europy obywateli są przedmiotem najniższej podwyżki, a nawet obniżki, w stosunku do 2008 r.;

50.   wyraża zaniepokojenie proponowanymi przez Komisję obniżkami w przypadku kilku linii budżetowych dotyczących działań informacyjnych, szczególnie w kontekście zadań, które trzeba będzie wykonać i nowych wyzwań, którym trzeba będzie sprostać w 2009 r. w tej dziedzinie, takich jak wybory do Parlamentu Europejskiego czy ewentualne wejście w życie traktatu lizbońskiego;

51.   uważa, że podstawowym zadaniem polityki informacyjnej jest informowanie obywateli Unii Europejskiej o działaniach i programach realizowanych przez Unię Europejską, a także o zmianach na lepsze, które zostały poczynione w ostatnich latach;

52.   przypomina, że każda instytucja ma prawo realizować politykę informacyjną w ramach swojej autonomii instytucjonalnej przewidzianej w art. 49 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(4) (rozporządzenie finansowe), w zakresie wyznaczonym wspólnymi ramami i pod warunkiem pewnej harmonizacji w zakresie prezentacji, która powinna umożliwiać opracowanie rozpoznawalnego znaku graficznego Unii Europejskiej stosowanego w każdym przypadku związanym z informacją;

53.   uznaje konieczność koordynacji polityki informacyjnej poszczególnych instytucji w ramach międzyinstytucjonalnej grupy ds. informacji; przypomina, że informacja jest od dłuższego już czasu ważnym priorytetem Parlamentu; uważa, że Parlament ma ważną rolę do odegrania w tym procesie, między innymi w celu zagwarantowania ciągłości i skuteczności tej polityki, w szczególności ze względu na zbliżające się wybory do Parlamentu Europejskiego; w związku z tym zwraca uwagę na to, iż informacje udostępniane obywatelom i dotyczące ich praw wynikających ze stosowania prawodawstwa UE powinny być obszerniejsze;

W sprawie działu 4

54.   odnotowuje, że środki na zobowiązania Unii Europejskiej na arenie międzynarodowej wrosły o 1,8%, do 7 440,4 miliona EUR, przy czym dostępna rezerwa wynosi 243,6 miliona EUR; środki na płatności zostały zmniejszone o 6,6%, do 7 579,5 miliona EUR;

55.   zwraca uwagę, że ten wzrost o 1,8% jest mniejszy niż wzrost budżetu Unii Europejskiej o 3,1% ogółem; uważa, że nie wróży to nic dobrego biorąc pod uwagę, że dział 4 jest tradycyjne jednym z działów dotyczących najtrudniejszych obszarów ujętych w budżecie Unii Europejskiej;

56.   wyraża głębokie zaniepokojenie niedofinansowaniem działu 4 i zdecydowane potępia brak precyzji ze strony Komisji, która w ogóle nie bierze pod uwagę rzeczywistych potrzeb, których należy się spodziewać w tej dziedzinie; zwraca uwagę, że skutkiem tego obecna rezerwa 243,6 miliona EUR wydaje się być raczej kwotą ustaloną arbitralnie; wierzy, że problem ten może zostać rozwiązany jedynie dzięki kompleksowemu przeglądowi wieloletnich ram finansowych, prowadzącemu do podniesienia pułapu w dziale 4 w okresie 2009-2013;

57.   zwraca uwagę, że przed przedłożeniem wstępnego projektu budżetu, Parlament zwrócił się drogą swojej, przywołanej już powyżej rezolucji z dnia 24 kwietnia 2008 r. o przedstawienie realistycznego obrazu wszystkich potrzeb budżetowych, szczególnie w przypadku działu 4 wieloletnich ram finansowych; w przypadku tego działu, nie uważa wstępnego projektu budżetu za zgodny z zasadą należytego zarządzania finansami;

58.   wyraża zatem obawy, że już na tak wczesnym etapie procedury budżetowej Komisja stwierdziła, że kwota środków przeznaczonych dla Kosowa, Bliskiego Wschodu, pomocy żywnościowej i pomocy finansowej na dużą skalę nie będzie oczywiście dostateczna, aby umożliwić wypełnienie istniejących zobowiązań Unii Europejskiej na świecie, a co dopiero przewidywanych potrzeb dodatkowych; przykładowo, według wstępnego projektu budżetu 161 milionów EUR przeznaczonych zostało na zobowiązania finansowe i 100 milionów EUR na płatności, związane z pomocą dla Palestyny i z procesem pokojowym, choć w budżecie na rok 2008 przegłosowano na te cele odpowiednio 300 milionów EUR i 200 milionów EUR, a po szeregu przesunięć środki na pokrycie płatności gwałtownie wzrosły na dzień dzisiejszy do poziomu 350 milionów EUR; jeśli chodzi o Kosowo, kwota środków przeznaczonych dla misji EULEX funkcjonującej w ramach realizacji wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa została obniżona o 15,7%; uważa, że jest to nie do przyjęcia i wzywa do wypracowania nowego podejścia do wydatków związanych z Palestyną i Kosowem; ufa, że już na obecnym etapie można przewidzieć niedobory finansowe odnośnie do decyzji, by znacznie zwiększyć pierwotną liczbę ekspertów pracujących w misji EUPOL w Afganistanie;

59.   potwierdza poparcie dla wdrażania pogłębionej i zróżnicowanej europejskiej polityki sąsiedztwa; podkreśla potrzebę zapewnienia europejskiemu instrumentowi sąsiedztwa i partnerstwa (ENPI) odpowiednich środków finansowych, odzwierciedlających zobowiązanie UE wobec jej wschodnio- i południowoeuropejskich sąsiadów; zauważa niewielki wzrost środków przewidzianych na 2009 r. i podkreśla, że niedawna inicjatywa "Proces barceloński – Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego" nie może szkodzić działaniom zmierzającym do wprowadzenia równowagi pomiędzy kwotami środków na zobowiązania dla wschodnich i południowych europejskich sąsiadów, ani w żadnym wypadku potęgować napięć budżetowych w ramach ENPI;

60.   wyraża ubolewanie z powodu faktu nieprzedstawienia rozwiązań budżetowych czy nawet odniesień do takich rozwiązań, niezbędnych do sfinansowania takich dodatkowych potrzeb; wzywa ponownie do niezwłocznego wyjaśnienia kwestii potrzeb ogółem, ujętych w dziale 4, w tym w części dotyczącej wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa;

61.   ponownie wyraża swoje przekonanie, że sfinansowanie dawno zaplanowanych polityk i działań Unii Europejskiej nie wymaga ani zastosowania instrumentu elastyczności, ani przeniesienia czy niewłaściwego wykorzystania środków z rezerwy na pomoc nadzwyczajną (244 miliony EUR) i jest w pełni zdecydowany bronić w trakcie procedury budżetowej nienaruszalności tej linii budżetowej;

62.   z zaniepokojeniem zwraca uwagę na nasilający się światowy kryzys żywnościowy i skutki zmian klimatycznych oraz podkreśla, że UE powinna móc wywiązywać się ze swoich zobowiązań w zakresie dostarczania krajom rozwijającym się pomocy żywnościowej oraz udzielania im wsparcia w razie klęsk żywiołowych; wyraża zaniepokojenie faktem, że według wstępnego projektu budżetu na rok 2009 na pomoc żywnościową przeznaczonych zostało 6,8 miliona EUR więcej niż w 2008 r. (co stanowi wzrost o 3%), a także, że już pod koniec kwietnia 2008 r. Komisja wnioskowała o przeniesienie 60 milionów EUR w celu pokrycia dodatkowych kosztów pomocy żywnościowej w 2008 r. (co stanowi 26,88% wzrost kwoty środków na zobowiązania); wzywa do przyznania dodatkowej pomocy na ten cel w 2009 r. ze wszystkich dostępnych środków budżetowych

63.   przyjmuje z zadowoleniem planowany wzrost środków dla krajów Bałkanów Zachodnich w ramach komponentu instrumentu pomocy przedakcesyjnej (IPA) dotyczącego rozwoju instytucjonalnego, a w szczególności zamiar Komisji dotyczący poszerzenia oferty dodatkowych stypendiów i zwiększenia finansowania na rzecz dialogu społeczeństwa obywatelskiego; zwraca się do Komisji o poparcie agendy społecznej dla Bałkanów;

64.   podkreśla, że nowa pomoc na rzecz handlu powinna stanowić uzupełnienie istniejącej pomocy na cele rozwoju oraz że nowe deklaracje pomocy na rzecz handlu nie powinny prowadzić do przesunięcia środków już przeznaczonych na inne inicjatywy w dziedzinie rozwoju; ponawia wniosek skierowany do Komisji dotyczący dostarczenia informacji o pochodzeniu zadeklarowanego 1 000 miliona EUR;

65.   z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy Komisji na rzecz uruchomienia światowego sojuszu na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym oraz globalnego funduszu efektywności energetycznej oraz energii odnawialnej jako ważnych działań wspierających kraje rozwijające się w dostosowywaniu się do zmian klimatycznych i łagodzeniu ich skutków; podkreśla jednak, że dotychczas przyznane środki są niewystarczające; wzywa do zwiększenia bezpośredniego finansowania tych inicjatyw w budżecie na 2009 r., w uzupełnieniu planowanych zobowiązań na rzecz rozwoju; podkreśla ponadto znaczenie wzmacniania tych inicjatyw gwarantując dodatkowe finansowanie długoterminowe;

66.   odnotowuje uwzględnienie we wstępnym projekcie budżetu na rok 2009 środków na fundusz gwarancyjny kredytów w kwocie 92,46 miliona EUR w przeciwieństwie do pierwotnego programowania finansowego, w ramach którego przewidzianych zostało na ten cel 200 milionów euro; zwraca uwagę, że według wstępnego projektu budżetu na rok 2009 istotna część dostępnej rezerwy, to znaczy 107,54 miliona EUR z 243,6 miliona EUR stanowi rezerwę "wirtualną" w zakresie w jakim jej wielkość jest wynikiem zastosowania manewru, o którym tutaj mowa; wyraża głębokie zaniepokojenie, że bardzo prawdopodobne jest, iż te "oszczędności" w budżetowaniu funduszu gwarancyjnego na 2009 r. będą musiały zostać skompensowane poprzez ujęcie większych kwot wydatków w budżetach na kolejne lata, pozostawiając w przypadku działu 4 rezerwy jeszcze mniejsze niż rezerwy przewidziane obecnie;

67.   zwraca uwagę, że ponieważ struktury instytucjonalne dotyczące wysokiego przedstawiciela, przewodniczącego Rady Europejskiej i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych nie zostały jeszcze określone, niezbędne środki budżetowe powinny być udostępniane stopniowo, w miarę precyzowania zakresu i roli nowych struktur organizacyjnych; podkreśla, że ani zmiany instytucjonalne, ani nowe przepisy w dziedzinie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) nie powinny wpływać na dalsze zmiany obecnego poziomu środków na zobowiązania określonego zgodnie z tytułem 4;

68.   podkreśla polityczne znaczenie projektów pilotażowych i działań przygotowawczych przyjętych przez organ budżetowy w ramach pozycji 4; wzywa do ich terminowego i proaktywnego wdrażania przez Komisję przy pełnym wykorzystaniu przyznanych środków;

W sprawie działu 5

69.   odnotowuje, że proponowana kwota środków na wydatki administracyjne ogółem została zwiększona o 5% w stosunku do 2008 r. i wynosi teraz 7 647,9 miliona EUR łącznie, w porównaniu z kwotą 7 281,5 miliona EUR na 2008 r., a także, że w ramach pułapu ram finansowych pozostawiona została tylko niewielka rezerwa 129,1 miliona EUR (odpowiadająca około 1,7% kwoty tych środków ogółem);

70.   choć z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja wnioskuje o utworzenie nowych etatów wyłącznie w ramach zgłoszonej uprzednio ostatecznej transzy w liczbie 250 dla państw "UE-2" odnotowuje, że proponowany wzrost środków na wydatki administracyjne jest ciągle jeszcze większy niż średnia wzrostu dla budżetu ogółem; zdaje sobie sprawę, że może to być w znacznej mierze związane z koniecznością pokrycia kosztów indeksacji wynagrodzeń i emerytur, a w pewnym stopniu gospodarki lokalowej; zwraca uwagę, że jeśli traktat lizboński wejdzie w życie, może okazać się, że w roku budżetowym 2009 r. konieczne będą dalsze zmiany; postanawia w związku z tym przyjrzeć się kwestii środków na wydatki administracyjne w kontekście międzyinstytucjonalnym w celu zbadania potrzeb instytucji na 2009 r. oraz w dalszym okresie;

71.   uważa, pomimo wzrostu ilości otrzymanych informacji oraz wstępnych wniosków Komisji, że organy wykonawcze przyczyniają się do poprawy jakości programów Unii Europejskiej, iż w przypadku działu 5 dalszego wyjaśnienia wymagają różne konsekwencje finansowe/administracyjne; przykładowo zdumiony jest, że stworzenie odpowiednika 947 nowych etatów w dwóch agencjach badawczych (o czym mowa w sprawozdaniu z przeglądu kontrolnego) doprowadzi do jednoczesnej likwidacji tylko 117 etatów w departamentach Komisji;

72.   obawia się, że zasadniczo tendencja Komisji do outsourcingu, w połączeniu z ostatnimi zmianami regulaminu pracowniczego doprowadziła do powstania sytuacji, w której coraz większa liczba osób zatrudnianych przez Unię Europejską nie jest ani widoczna w planach tworzenia poszczególnych instytucji, przyjętych przez organ budżetowy, ani nie jest opłacana ze środków ujętych w dziale 5 wieloletnich ram finansowych; wyraża głębokie ubolewanie nad tym brakiem przejrzystości i uważa, że dotyczy to również zatrudniania ekspertów krajowych; wzywa do przeprowadzenia publicznej i wszechstronnej dyskusji wśród zainteresowanych stron w sprawie ewentualnej zmiany wspólnotowych zasad zarządzania;

73.   z zadowoleniem przyjmuje uzupełnienie do sprawozdania z przeprowadzonego w 2007 r. przeglądu stanu zatrudnienia, otrzymanego ostatnio w odpowiedzi na swoje zmiany w budżecie na rok 2008; zamierza szczegółowo przeanalizować informacje zawarte w tym dokumencie w celu wyciągnięcia wniosków dla budżetu na rok 2009;

74.   zwraca się do Komisji z pytaniem, jakie działania podejmowane są, by osiągnięto cel zmniejszenia obciążeń administracyjnych w UE o 25% do 2012 r., oraz o sprawdzenie, czy zasada tzw. "jednego okienka" jest możliwa do realizacji w przyszłości z myślą o redukcji biurokracji;

75.   zamierza przeprowadzić analizę środków przyznanych innym instytucjom na wydatki administracyjne oraz wniosków tych instytucji o utworzenie nowych etatów w celu zwiększenia korzyści z efektywności, w tym z przeniesienia pracowników zgodnie ze zidentyfikowanymi priorytetami kiedy tylko jest to możliwe; odnotowuje, że w przypadku innych instytucji, proponowany wzrost wynosi średnio 4,8%, z 2 673,8 miliona EUR do 2 803,2 miliona EUR, na poziomie nieznacznie tylko niższym niż poziom wzrostu proponowany dla Komisji;

W sprawie działu 6

76.   odnotowuje, że w 2009 r. to znaczy ostatnim roku rekompensat budżetowych dla Bułgarii i Rumunii, łączna kwota środków na zobowiązania i środków na płatności wyznaczona została na 209,1 miliona EUR, co stanowi wzrost o 1,2% w stosunku do 2008 r.; pozostawia to niewielką rezerwę w kwocie 0,9 miliona EUR;

W sprawie projektów pilotażowych i działań przygotowawczych

77.   żałuje, że zasadniczo wstępny projekt budżetu przedłożony przez Komisję nie przewiduje żadnych środków na zobowiązania związane z projektami pilotażowymi czy działaniami przygotowawczymi, więc będą one musiały być finansowane z rezerw właściwych działów wieloletnich ram finansowych; wyraża zdumienie, że przewidzianych jest kilka odstępstw od tej zasady ogólnej w zakresie w jakim niewielka liczba projektów pilotażowych i działań przygotowawczych, którymi wydaje się być zainteresowana Komisja, została już ujęta we wstępnym projekcie budżetu poprzez zapewnienie im środków na zobowiązania;

78.   przypomina, że zgodnie z pkt. 46a porozumienia międzyinstytucjonalnego, w przypadku działań rocznych Komisja ma obowiązek przedłożenia szacunków wieloletnich oraz określenia rezerw pozostałych w ramach zatwierdzonych pułapów;

79.   podkreśla, że porozumienie międzyinstytucjonalne dopuszcza przeznaczenie w każdym roku budżetowym do 40 milionów EUR na projekty pilotażowe ogółem oraz do 100 milionów EUR na działania przygotowawcze ogółem, z czego do 50 milionów EUR może zostać przeznaczone na nowe działania przygotowawcze;

80.   potwierdza swoją determinację, jak zostało to już podkreślone w wyżej wymienionej rezolucji Parlamentu z dnia 24 kwietnia 2008 r., żeby wykorzystać pełne kwoty roczne przewidziane zgodnie z porozumieniem międzyinstytucjonalnym na projekty pilotażowe i działania przygotowawcze, jeżeli będzie to niezbędne ze względu na liczbę i zakres takich wnioskowanych projektów i działań, ponieważ uważa je za niezbędne instrumenty, dzięki którym może torować drogę polityce w nowych obszarach, kiedy tylko leży to w interesie obywateli Unii Europejskiej;

81.   przypomina, że w przypadku roku budżetowego 2008 Parlament zaakceptował kwotę środków na zobowiązania związane z projektami pilotażowymi i działaniami przygotowawczymi w wysokości 107,32 miliona EUR; kwota środków ujętych w poddziale 1a na takie projekty i takie działania wyniosła 38 milionów EUR, w dziale 2, 25,15 miliona EUR, poddziale 3a, 3 miliony EUR, poddziale 3b, 9,5 miliona EUR i dziale 4, 31,67 miliona EUR;

82.   podkreśla, że jeżeliby Parlament postanowił zapewnić podobny poziom finansowego wsparcia dla projektów pilotażowych i działań przygotowawczych w 2009 r., niemalże połowa rezerw dostępnych w działach 1a i 3b zostałaby już wykorzystana, choć w 2008 r. wydatki związane z realizacją projektów pilotażowych i działań przygotowawczych nie osiągnęły nawet maksymalnych poziomów określonych w porozumieniu międzyinstytucjonalnym;

83.   wyraża swoją gotowość do przedłożenia Komisji przed letnią przerwą wakacyjną w pracach Parlamentu pierwszą wstępną listę swoich zamiarów w trakcie procedury budżetowej na rok 2009, dotyczących projektów pilotażowych i działań przygotowawczych, zgodnie z załącznikiem II, część D porozumienia międzyinstytucjonalnego w celu ułatwienia ustanowienia zrównoważonego i spójnego ostatecznego pakietu; zwraca uwagę, że lista ta nie wyklucza przedstawienia podczas pierwszego czytania w jesieni jakichkolwiek innych wniosków lub poprawek w sprawie projektów pilotażowych i działań przygotowawczych, wniesionych przez indywidualnych posłów, wyspecjalizowane komisje lub grupy polityczne; domaga się, żeby w przypadku tego zadania w każdym dziale i poddziale budżetu przewidziana została dostateczna rezerwa;

84.   pragnie wraz z Komisją i Radą zbadać sposoby nadania mocy prawnej wezwaniu Parlamentu, by powołać europejskiego wysłannika ds. praw kobiet;

W sprawie agencji

85.   odnotowuje, że według wstępnego projektu budżetu kwota środków przeznaczonych dla agencji zdecentralizowanych wzrosła o 1,76%, do 563,9 miliona EUR w przypadku zobowiązań i spadła o 6 milionów EUR w przypadku płatności (-1%);

86.   zwraca uwagę, że pomimo niewielkiego wzrostu ogółem po stronie zobowiązań, jeżeli wszystkie agencje wziąć razem, kwota dla podgrupy ujętej w dziale 1a "agencje" została zmniejszona o 3,29% lub o kwotę 8,9 miliona EUR, w stosunku do 2008 r., zgodnie z decyzją podjętą przez organ budżetowy w listopadzie 2008 r. w trakcie postępowania porozumiewawczego w celu dokonania w przypadku tej linii budżetowej cięcia w kwocie 50 milionów EUR w okresie 2009-2013 w celu umożliwienia sfinansowania programu Galileo;

87.   odnotowuje, że to cięcie środków dla agencji, ujętych w dziale 1a nie zostało ograniczone do odnośnych linii budżetowych, jak zostało to określone we wnioskach z postępowania porozumiewawczego; zamierza ocenić szczegółowo zakres i rozkład cięć budżetowych; podkreśla ponownie, że podjęcie decyzji w sprawie tych wniosków Komisji należy do organu budżetowego;

88.   położy szczególny nacisk na wykonanie budżetu Unii Europejskiej w odniesieniu do agencji i zbada szczegółowo przypadki ewentualnych nadwyżek w celu zapewnienia, że przyznane środki brane są pod uwagę przy ustalaniu budżetów odnośnych agencji na rok 2009;

89.   wyraża ubolewanie, że Komisja ciągle jeszcze nie przedstawiła organowi budżetowemu szczegółowych danych określających, jak proponuje finansować dwie nowe agencje, których utworzenie jest obecnie przedmiotem dyskusji, z których jedna została już uwzględniona we wstępnym projekcie budżetu na rok 2009 w formie linii budżetowej, której kwota pozostaje do ustalenia, i wzywa Komisję do tego, by jak najszybciej, precyzyjnie udzieliła dalszych informacji w tej sprawie; uważa, że biorąc pod uwagę wysokość dostępnych obecnie rezerw konieczność zapewnienia nowym organom wykonującym także zadania administracyjne niezbędnych środków finansowych wymaga zbadania wszelkich możliwości przewidzianych w porozumieniu międzyinstytucjonalnym; przypomina, że zgodnie z art. 47 porozumienia międzyinstytucjonalnego finansowanie nowych agencji wymaga uprzedniej zgody władzy budżetowej;

90.   podkreśla ponownie, że poziomy finansowania działających obecnie i utworzonych w przyszłości agencji zdecentralizowanych wpłyną bezpośrednio na poziom rezerw dostępnych w działach wieloletnich ram finansowych; zwraca uwagę, że porozumienie międzyinstytucjonalne zobowiązuje Komisję do oceny skutków budżetowych dla danego działu wydatkowego, kiedy sporządzany jest wniosek dotyczący utworzenia nowej agencji zdecentralizowanej; będzie dążył do zapewnienia, że funkcjonowanie agencji zdecentralizowanych wnosi wartość dodaną i służy interesom obywateli Unii Europejskiej;

91.   z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji pobudzenia dialogu międzyinstytucjonalnego w sprawie roli wszystkich organów określonych w art. 185 rozporządzenia finansowego i ich znaczenia w europejskim procesie sprawowania rządów; ponownie podkreśla znaczenie zapewnienia w sposób systematyczny na szczeblu międzyinstytucjonalnym stosowania procedury określonej w pkt 47 porozumienia międzyinstytucjonalnego;

W sprawie organów wykonawczych i innych tendencji w zakresie outsourcingu

92.   zwraca uwagę, że rozwój organów wykonawczych i innych podmiotów wyspecjalizowanych ma być finansowany w ramach odpowiedniej koperty programowej; wyraża zatem swoje obawy, że dalszy wzrost liczby organów wykonawczych i innych podobnych podmiotów spowoduje zmniejszenie kwot środków na wydatki operacyjne w ramach poszczególnych kopert programowych oraz przesunięcie środków na zadania administracyjne z działu 5 wieloletnich ram finansowych w celu finansowania tych zadań ze środków na wydatki operacyjne;

93.   wyraża obawy, że tworzenie organów wykonawczych i innych podmiotów wyspecjalizowanych może prowadzić do nieprzejrzystego wzrostu liczby urzędników i pracowników kontraktowych Unii Europejskiej, szczególnie, jeżeli odpowiednio nie zostanie zmniejszona lub nie zostanie przesunięta określona liczba etatów w danej dyrekcji generalnej Komisji; wzywa do przestrzegania postanowień roboczych w sprawie tworzenia organów wykonawczych (zmieniony kodeks postępowania), w szczególności w przypadku parlamentarnej kontroli finansowania takich organów i zatrudniania przez nie pracowników;

Wnioski i mandat w sprawie postępowania porozumiewawczego

94.   uważa, że przedmiotem szczególnego zainteresowania w trakcie postępowania porozumiewawczego w sprawie budżetu, które ma zostać przeprowadzone w lipcu 2008 r. powinny być:

95.   głęboko ubolewa nad zwyczajem Rady Ministrów, która od pierwszego czytania budżetu Unii przystępuje do jego ogólnych cięć bez jakiegokolwiek konkretnego uzasadnienia; wzywa Radę, aby przy przyjmowaniu projektu budżetu zbadała każdy element budżetu w oparciu o kryteria skuteczności, gospodarności i europejskiej wartości dodanej; przypomina, że sporządzenie budżetu Unii jest podstawowym aktem politycznym, który rządzi się jedynie logiką księgowości, i oczekuje, że Rada przyjmie środki umożliwiające rzeczywisty dialog polityczny z Parlamentem Europejskim w ramach tej procedury budżetowej;

o
o   o

96.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1. Porozumienie ostatnio zmienione decyzją 2008/371/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 128 z 16.5.2008, s. 8). (2) Teksty przyjęte P6_TA(2008)0174. (3) Teksty przyjęte P6_TA(2008)0175. (4) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1525/2007 (Dz.U. L 343 z 27.12.2007, s. 9).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie wpływu planowanej budowy tzw. gazociągu bałtyckiego łączącego Rosję i Niemcy na środowisko naturalne Morza Bałtyckiego (petycje 0614/2007 i 0952/2006) (2007/2118(INI))

P6_TA(2008)0336 A6-0225/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając petycję 0614/2007 autorstwa Radvile Morkunaite, podpisaną przez ponad 20 tys. obywateli, petycję 0952/2006 autorstwa Krzysztofa Mączkowskiego, oraz inne skierowane do Parlamentu Europejskiego petycje poruszające problem będący przedmiotem rezolucji,

–   uwzględniając Traktat z Lizbony podpisany 13 grudnia 2007 r. przez wszystkie państwa członkowskie,

–   uwzględniając komunikat Komisji w sprawie Strategii tematycznej dotyczącej ochrony zdrowia i zachowania środowiska morskiego (COM(2005)0504),

–   uwzględniając szósty wspólnotowy program działań w zakresie środowiska naturalnego(1),

–   uwzględniając dyrektywę Rady 97/11/WE z dnia 3 marca 1997 r. zmieniającą dyrektywę 85/337/EWG w sprawie oceny wpływu wywieranego przez niektóre publiczne i prywatne przedsięwzięcia na środowisko(2), a także dyrektywy Rady 92/43/EWG(3) oraz 79/409/EWG(4), składające się na pakiet legislacyjny Natura 2000,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 listopada 2006 r. w sprawie strategii tematycznej na rzecz ochrony i zachowania środowiska morskiego(5),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 listopada 2006 r. w sprawie strategii dla regionu Morza Bałtyckiego w ramach wymiaru północnego(6),

–   uwzględniając Konwencję o ochronie środowiska krajów Morza Bałtyckiego (Konwencja Helsińska),

–   uwzględniając zalecenia Komisji Helsińskiej (HELCOM), a w szczególności zalecenie 17/3 z 12 marca 1996 r. opisujące wymóg wykonania oceny oddziaływania na środowisko oraz konsultacji z krajami, które mogą odczuć negatywne skutki planowanej inwestycji,

–   uwzględniając Konwencję o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym z dnia 25 lutego 1991 r. (Konwencja z Espoo),

–   uwzględniając Konwencję o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska z dnia 25 czerwca 1998 r. (Konwencja z Aarhus),

–   uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie prawa morza (UNCLOS),

–   uwzględniając zasadę przezorności, należącą zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości do katalogu zasad ogólnych prawa wspólnotowego i będącą jednym z aspektów zrównoważonego rozwoju w rozumieniu prawa wspólnotowego i międzynarodowego,

–   uwzględniając zasadę dobrej administracji będącą jedną z zasad ogólnych prawa wspólnotowego,

–   uwzględniając działania grupy "Bałtycka Europa" w Parlamencie Europejskim,

–   uwzględniając wnioski wynikające z wysłuchania publicznego z dnia 29 stycznia 2008 r.,

–   uwzględniając decyzję 1364/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. ustanawiającą wytyczne dla transeuropejskich sieci energetycznych(7), w której uznaje się, że Nord Stream jest projektem będącym w interesie Europy (TEN),

–   uwzględniając Bałtycki Plan Działań na rzecz ochrony wód Morza Bałtyckiego, przyjęty 15 listopada 2007 w Krakowie na konferencji Ministrów Środowiska państw nadbałtyckich,

–   uwzględniając art. 10 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską nakładający na państwa obowiązek lojalności wobec Wspólnoty,

–   uwzględniając art. 192 ust. 1 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Petycji oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych i Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6-0225/2008),

A.   mając na uwadze, że Morze Bałtyckie jest akwenem, nad którym leży aż 8 państw Unii Europejskiej i którego wybrzeże jest w 80% wybrzeżem Unii Europejskiej; mając na uwadze, że OAO Gazprom jest akcjonariuszem większościowym Nord Stream,

B.   mając na uwadze, że troska o środowisko naturalne Morza Bałtyckiego jest jednym z podstawowych celów wymiaru północnego Unii, co wielokrotnie potwierdzały już komunikaty Komisji i rezolucje Parlamentu,

C.   mając na uwadze, że sektory rolnictwa i przemysłu wszystkich nadbrzeżnych państw członkowskich i Rosji najbardziej zanieczyszczają Morze Bałtyckie i powodują największe problemy dla równowagi ekologicznej tego akwenu,

D.   mając na uwadze szczególne zaangażowanie Unii w działania w obszarze ochrony środowiska naturalnego, w tym środowiska morskiego,

E.   mając na uwadze, że Komisja wielokrotnie w postępowaniach przed Trybunałem Sprawiedliwości potwierdzała, że ochrona środowiska stanowi jeden z kluczowych celów Wspólnoty, a Trybunał przyznał istnienie wspólnotowej kompetencji w zakresie ochrony i zachowania środowiska morskiego,

F.   mając na uwadze obecne plany realizacji licznych projektów infrastrukturalnych na Morzu Bałtyckim (Nord Stream, farmy wiatrowe, gazociąg bałtycki Scanled, gazociąg między Finlandią i Estonią, linie energetyczne między Szwecją i Litwą, gazoporty LNG w Świnoujściu itd.),

G.   mając na uwadze, że Europa musi znaleźć sposoby na rozwiązanie kluczowych problemów związanych z bezpieczeństwem dostaw energii,

H.   mając na uwadze, że coraz większy udział gazu ziemnego w bilansie energetycznym Europy jest – zwłaszcza od 1990 r. – główną pojedynczą przyczyną redukcji emisji dwutlenku węgla (CO2),

I.   biorąc pod uwagę zawartą w art. 174 pkt. 2 TWE zasadę przezorności, z której wynika ciążący na wszystkich podmiotach obowiązek dołożenia należytej staranności w ocenie skutków, jakie dla środowiska może przynieść nowo podejmowana decyzja lub uruchamiana działalność oraz podjęcia odpowiednich działań prewencyjnych w przypadku wystąpienia uzasadnionego prawdopodobieństwa zagrożenia dla środowiska,

J.   mając na uwadze zasadę integracji polityki ochrony środowiska z politykami sektorowymi, z której wynika konieczność uwzględniania ochrony środowiska podczas realizacji wszystkich działań i celów Wspólnoty,

K.   biorąc pod uwagę, że art. 194 przyszłego Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dodany przez traktat lizboński jednoznacznie wskazuje na konieczność prowadzenia unijnej polityki energetycznej w duchu solidarności między państwami członkowskimi oraz z uwzględnieniem potrzeby zachowania i poprawy środowiska naturalnego,

L.   mając na uwadze, że szczególną wrażliwość Morza Bałtyckiego na zagrożenia ekologiczne potwierdziła Międzynarodowa Organizacja Morska, uznając je za "szczególnie wrażliwy obszar morski",

M.   biorąc pod uwagę, że Morze Bałtyckie jest obecnie jednym z najbardziej zanieczyszczonych akwenów morskich na świecie oraz mając na uwadze, że w szczególności stężenie substancji niebezpiecznych pozostaje nienaturalnie wysokie w wodach Morza Bałtyckiego oraz żyjących tam organizmach,

N.   uwzględniając fakt, iż Morze Bałtyckie jest typowym morzem wewnętrznym, akwenem płytkim z najbardziej obok Morza Czarnego ograniczonym cyklem wymiany wód z wszechoceanem na świecie, wynoszącym około 30 lat,

O.   mając na uwadze, że okres trwałości rurociągu przesyłowego gazu ocenia się na 50 lat, a rozmiar robót mających na celu rozmontowanie systemu rurociągowego będzie podobny do rozmiaru planowanej budowy; mając na uwadze, że analizując ekologiczne i gospodarcze skutki projektu, aspekt ten należy przeciwstawić okresowi czasu potrzebnemu do pełnego przywrócenia flory i fauny do stanu pierwotnego;

P.   mając na uwadze, że narażenie na metale ciężkie, substancje zanieczyszczające i inne substancje szkodliwe pociąga za sobą zagrożenia dla zdrowia oraz wpływa na łańcuch pokarmowy, co należy odpowiednio zbadać;

Q.   biorąc pod uwagę szereg czynników takich jak długotrwała retencja wód, uwarstwiona toń morska, rozległy, uprzemysłowiony obszar zlewiska rzecznego oraz szczególną intensyfikację rolnictwa w basenie Morza Bałtyckiego, które sprawiają, że jest ono szczególnie zagrożone pod względem środowiskowym,

R.   mając na uwadze, że prowadzenie prac w szczególnych warunkach panujących w Morzu Bałtyckim może doprowadzić do gwałtownego wzrostu alg, potencjalnie szczególnie niebezpiecznego dla Finlandii, Szwecji i Niemiec,

S.   mając na uwadze, że dodatkowym istotnym czynnikiem ryzyka środowiskowego jest ok. 80 tys. ton amunicji bojowej zatopionej po II wojnie światowej na dnie Bałtyku zawierającej środki trujące takie jak gaz musztardowy, iperyt siarkowy, iperyt azotowy, luizyt, Clark I, Clark II i adamsyt, będące zagrożeniem zarówno dla środowiska naturalnego Morza Bałtyckiego jak i dla zdrowia i życia ludzi,

T.   mając na uwadze, że pojemniki z amunicją bojową były zatapiane przez szereg państw od roku 1945 aż do końca lat 60.,

U.   biorąc zaś w szczególności pod uwagę krytyczny stan pojemników z amunicją bojową, a więc ich skorodowanie oceniane na 80%, a także mając na uwadze fakt, iż nie zawsze możliwe jest dokładne zlokalizowanie miejsc zalegania amunicji,

V.   mając jednocześnie na uwadze, że przyjęty 15 listopada 2007 r. w Krakowie Bałtycki Plan Działania zobowiązuje państwa nadbałtyckie do zapewnienia bezpiecznego magazynowania starych zapasów chemikaliów i urządzeń zawierających niebezpieczne substancje,

W.   mając na uwadze potencjalny wpływ gazociągu na środowisko naturalne Bałtyku i państw nadbałtyckich,

X.   uwzględniając większy ruch statków i tankowców na Morzu Bałtyckim oraz zagrożenie pożarowe, ryzyko utraty wyporności i zatonięcia jednostek pływających, jakie niesie ze sobą ewentualna awaria gazociągu podczas jego budowy, instalacji i eksploatacji, a także jej potencjalny wpływ na ludzi, skutki gospodarcze i środowiskowe,

Y.   mając na uwadze plany spółki Nord Stream AG dotyczące budowy podmorskiego pasa długości 1200 km i szerokości ok. 2 km, który stanie się tym samym największą podmorską budową na świecie,

Z.  mając na uwadze, że budowa, instalacja urządzeń i eksploatowanie gazociągu może wywrzeć negatywny wpływ na rybołówstwo, turystykę i żeglugę, co może negatywnie oddziaływać na gospodarkę regionów przybrzeżnych,

AA.   mając na uwadze, że art. 123 Konwencji ONZ o prawie morza, stanowiącej integralną część prawa wspólnotowego, zobowiązuje państwa położone nad morzami półzamkniętymi do koordynacji i współpracy w zakresie wykonywania swoich praw i obowiązków w zakresie ochrony i zachowania środowiska morskiego,

AB.   mając na uwadze, że art. 2 ust. 1 Konwencji z Espoo zobowiązuje jej strony do podejmowania indywidualnie lub wspólnie wszelkich odpowiednich i skutecznych środków mających na celu zapobieganie, redukcję i kontrolowanie znaczącego szkodliwego transgranicznego oddziaływania na środowisko wynikającego z planowanej działalności,

AC.   whereas under Article 5(a) mając na uwadze, że zgodnie z art. 5 lit. a) Konwencji z Espoo, konsultacje ze stronami narażonymi na szkodliwe oddziaływanie transgraniczne inwestycji w szczególności mogą dotyczyć możliwych wariantów planowanej inwestycji, włącznie z jej zaniechaniem,

AD.   biorąc pod uwagę, że art. 12 Konwencji Helsińskiej zobowiązuje jej strony do podejmowania wszelkich właściwych środków w celu zapobieżenia zanieczyszczeniu środowiska morskiego Morza Bałtyckiego będącego rezultatem badań lub eksploatacji dna morskiego bądź jakiejkolwiek związanej z tym działalności,

AE.   mając na uwadze, że planowana trasa gazociągu północnego przebiegać będzie przez obszary objęte programem Natura2000 podlegające szczególnej ochronie zgodnie z dyrektywą Rady 92/43/EWG,

AF.   mając na uwadze, że art. 6 ust. 2 dyrektywy 92/43/EWG zobowiązuje państwa członkowskie do podjęcia odpowiednich działań w celu uniknięcia na specjalnych obszarach ochrony pogorszenia stanu siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków,

AG.   mając na uwadze, że art. 6 ust. 3 dyrektywy 92/43/EWG zobowiązuje państwa członkowskie do dokonania odpowiedniej oceny skutków każdego planu lub przedsięwzięcia dla danego terenu chronionego niezwiązanego z nim bezpośrednio lub niekoniecznego do jego zagospodarowania, ale mogącego na niego w istotny sposób oddziaływać z punktu widzenia założeń jego ochrony,

AH.   mając na uwadze, że zgodnie z art. 6 ust. 3 dyrektywy 92/43/EWG dopiero w świetle wniosków wynikających z powyższej oceny właściwe władze krajowe mogą wyrazić zgodę na plan lub przedsięwzięcie jedynie po upewnieniu się, że nie wpłynie on niekorzystnie na dany teren oraz, w stosownych przypadkach, po uzyskaniu opinii całego społeczeństwa,

AI.   biorąc pod uwagę, iż planowany gazociąg ma być najdłuższym podmorskim dwukanałowym gazociągiem na świecie, a jednocześnie najpłycej położonym, co czyni go szczególnie narażonym na ewentualne uszkodzenia,

AJ.   biorąc pod uwagę, iż na mocy decyzji 1364/2006/WE gazociąg północny został wpisany na listę projektów priorytetowych leżących w interesie Europy,

AK.   mając na uwadze, iż każda wielkoskalowa konstrukcja techniczna na wodach morskich ze względu na związane z nią ryzyko musi być przedmiotem szczególnie intensywnej i kompleksowej analizy i oceny środowiskowej, co nakazuje Konwencja z Espoo, Konwencja HELCOM i wszelkie inne odnośne przepisy europejskie i krajowe,

AL.   uwzględniając fakt, że na mocy konwencji z Espoo każda tego typu inwestycja winna być poprzedzona analizą ewentualnych rozwiązań alternatywnych, obejmujących w szczególności koszty ich wykonania oraz bezpieczeństwo dla środowiska naturalnego, takich jakimi mogą być w tym przypadku lądowe trasy gazociągu,

AM.   mając na uwadze, że części planowanego rurociągu zostały już przewiezione do miasta Kotka w Finlandii celem rozpoczęcia prac,

AN.   uwzględniając postanowienia art. 1 Konwencji z Aarhus zobowiązującego jej strony do zagwarantowania w sprawach dotyczących środowiska uprawnienia do dostępu do informacji, udziału społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępu do wymiaru sprawiedliwości,

AO.   mając na uwadze, że prawne wymogi sporządzenia dokładnej oceny oddziaływania na środowisko muszą uwzględniać wszelkie wspomniane zagrożenia,

AP.   mając dodatkowo na uwadze fakt konieczności analizy zagrożenia terrorystycznego i ewentualnych możliwości skutecznego przeciwdziałania,

1.   jest zdania, że Nord Stream jest projektem infrastrukturalnym o szerokim politycznym i strategicznym wymiarze zarówno dla UE, jak i dla Rosji; rozumie obawy wyrażone przez państwa członkowskie w związku z budową i konserwacją rurociągu; podkreśla, że możliwości małych państw przybrzeżnych odgrywania roli dostawców zapewniających bezpieczeństwo w regionie Morza Bałtyckiego nie można rozpatrywać w oderwaniu od zdolności UE do działania jako jedna całość i przemawiania jednym głosem w kwestiach związanych z energią, oraz przypomina swoją rezolucję z dnia 26 września 2007 r. w sprawie wspólnej europejskiej polityki zagranicznej w dziedzinie energetyki(8); podkreśla, że decyzja 1364/2006/WE (zawierająca wytyczne TEN-E) uznaje za projekt mający znaczenie dla Europy, który pomoże w zaspokojeniu przyszłych potrzeb energetycznych UE; podkreśla, że przedsięwzięcie to, łącznie z innymi uzupełniającymi rurociągami, takimi jak Jamał II i rurociąg bursztynowy, powinno być planowane w duchu wspólnej europejskiej polityki zagranicznej w dziedzinie energetyki oraz w pełni uwzględniać ich wpływ na środowisko i bezpieczeństwo państw członkowskich;;

2.   podtrzymuje swą opinię, że biorąc pod uwagę rosnące uzależnienie UE od ograniczonej liczby źródeł energii, dostawców i szlaków transportowych, istotne jest wspieranie inicjatyw zmierzających do większej dywersyfikacji, zarówno geograficznej, jak i poprzez rozwój trwałych alternatyw; w szczególności zwraca uwagę na konieczność wspierania rozwoju infrastruktury portowej służącej do przeładunku paliw; przypomina, że Nord Stream jest zaledwie jednym z wielu projektów w dziedzinie infrastruktury gazociągowej, takich jak rurociągi i instalacje skroplonego gazu ziemnego, mającym istotne znaczenie ze względu na zaspokojenie potrzeb Wspólnoty w zakresie zużycia gazu ziemnego, które – według licznych badań – znacząco wzrosną w najbliższych latach, a jednocześnie Nord Stream umożliwi zastąpienie bardziej szkodliwych dla środowiska paliw kopalnych; uważa, że konieczne jest zbadanie długoterminowego wpływu nowej infrastruktury gazowej na środowisko, z uwzględnieniem znaczenia zagwarantowania stałych dostaw gazu;

3.   podtrzymuje postulat wyrażony w swojej wspomnianej powyżej rezolucji z dnia 14 listopada 2006 r., iż przyszła strategia morska UE musi prowadzić do ustanowienia wiążących ponadnarodowych zobowiązań, które mogą także obejmować wspólne zobowiązania w krajach trzecich;

4.   podkreśla, że bezpieczeństwo energetyczne musi być traktowane jako kluczowy element ogólnego bezpieczeństwa Unii Europejskiej, dlatego definicja bezpieczeństwa energetycznego nie powinna być ograniczona wyłącznie do braku wewnętrznej produkcji UE, lecz powinna także brać pod uwagę geopolityczne aspekty uzależnienia od importu i spowodowany tym potencjał politycznie motywowanych przerw w dostawach; uważa, że trzeci pakiet energetyczny zmniejszy zależność energetyczną wszystkich państw członkowskich, gdyż na w pełni zliberalizowanym i zintegrowanym rynku energii żadne państwo nie może zostać odłączone od dostawcy z państwa trzeciego;

5.   uważa, że wyzwania związane z zabezpieczeniem dostaw energii przy jednoczesnym przestrzeganiu zobowiązania do ochrony środowiska naturalnego i zrównoważonego rozwoju, nakazują wdrożenie spójnej i skoordynowanej polityki europejskiej w zakresie dostaw gazu ziemnego, w oparciu o gruntowną ocenę na szczeblu europejskim środowiskowych aspektów alternatywnych rozwiązań oraz wzajemną solidarność państw członkowskich;

6.   ubolewa nad marginalną rolą odgrywaną w tym projekcie przez UE, w szczególności przez Komisję; zwraca uwagę, że większe zaangażowanie UE zmniejszyłoby wątpliwości wielu państw członkowskich co do projektu Nord Stream;

7.   zwraca uwagę na sprzeciw wyrażony przez niektóre państwa członkowskie wobec projektu rurociągu planowanego na obszarze Morza Bałtyckiego, będącego wspólnym dobrem państw nadbałtyckich, a nie kwestią bilateralnych stosunków między państwami; z tego względu uważa, że projekt powinien być realizowany we współpracy z wszystkimi państwami basenu Morza Bałtyckiego zgodnie z konwencją z Espoo, Konwencją Helsińską i innymi odpowiednimi instrumentami prawnymi; podkreśla wagę zakończenia przez Rosję procesu ratyfikacyjnego konwencji z Espoo;

8.   wyraża w związku z tym swój sprzeciw wobec realizowania inwestycji w zaplanowanej skali bez uprzedniego otrzymania pozytywnego wyniku oceny oddziaływania na środowisko;

9.   wyraża przekonanie, iż inwestycje energetyczne obejmujące państwa członkowskie i kraje trzecie winny być przedmiotem solidarnego zainteresowania Europy i troski całej UE oraz jej obywateli;

10.   przyznaje, że Nord Stream przeprowadza ocenę oddziaływania na środowisko, która ma być przedłożona do zatwierdzenia "stronom pochodzenia" (Rosji, Finlandii, Szwecji, Danii i Niemcom) zgodnie z konwencją z Espoo; wzywa spółkę do udostępnienia nie tylko tym państwom, ale również HELCOM-owi i wszystkim innym zainteresowanym stronom wyników badań oraz pełnego zestawu danych badawczych dotyczących sytuacji ekologicznej w miejscu realizacji przedsięwzięcia zebranych podczas badania środowiska;

11.   podkreśla, że długofalowe, zrównoważone rozwiązanie wymaga pełnej przejrzystości dla wszystkich stron zarówno na etapie budowy, jak i w fazie operacyjnej; zaufanie do tego ważnego projektu wzrośnie, jeżeli państwa nadbałtyckie będą mogły nadzorować prace;

12.   wzywa w związku z tym Komisję i Radę do pełnego zaangażowania w kwestię analizy skutków środowiskowych budowy gazociągu północnego, szczególnie jeżeli zachodzą przesłanki wydania opinii przez Komisję, określone w art. 6 ust. 4 dyrektywy Rady 92/43/EWG;

13.   podkreśla, że konieczne jest pełne poszanowanie zasady wzajemności w odniesieniu do inwestycji, jeżeli współzależność UE i Rosji ma się przekształcić w partnerstwo; zauważa, że kraje trzecie korzystają w dużym zakresie z otwartego rynku europejskiego, natomiast inwestorzy europejscy w Rosji nie są traktowani w podobny sposób;

14.   ubolewa, iż Komisja nie zastosowała się do postulatu zawartego w ww. rezolucji z dnia 16 listopada 2006, dotyczącego sporządzenia przez Komisję obiektywnej oceny wpływu planowanego przedsięwzięcia na środowisko, jednocześnie ponawiając wezwanie do sporządzenia takiej oceny przez niezależną instytucję, która zostanie wybrana po uwzględnieniu opinii wszystkich państw przybrzeżnych;

15.   wzywa Radę i Komisję do przeprowadzenia gruntownej oceny zgodności realizowania projektu z prawem wspólnotowym i międzynarodowym;

16.   wyraża zaniepokojenie przyjętym przez Nord Stream harmonogramem prac, którego realizacja uniemożliwi rzetelną analizę wyników oceny wpływu na środowisko przez zainteresowane państwa, organizacje pozarządowe oraz grupy eksperckie HELCOM; zaznacza, że dogłębna analiza wyników oceny wpływu na środowisko wymaga odpowiedniego harmonogramu;

17.   wskazuje, że prowadzenie prac na obszarze liczącym nawet do 2400 kilometrów kwadratowych na Morzu Bałtyckim przy wykorzystaniu dużej liczby jednostek pływających i innego sprzętu może stanowić poważne zagrożenie dla bioróżnorodności i liczby siedlisk oraz dla bezpieczeństwa i płynności żeglugi w tym rejonie;

18.   oczekuje, że możliwa ingerencja rurociągu w dno morskie na etapie budowy stanie się częścią oceny oddziaływania na środowisko;

19.  19 wzywa dewelopera do włączenia w swoim projekcie sprawozdania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko wyczerpujących kryteriów poprzez zawarcie w nim jasnego opisu bieżących warunków środowiskowych w tym miejscu oraz danych na temat geomorfologii tego obszaru w formie trójwymiarowej;

20.   wyraża głębokie zaniepokojenie doniesieniami, że przed oddaniem gazociągu do eksploatacji inwestor zamierza użyć silnie toksycznego środka o nazwie aldehyd glutarowy; wzywa inwestora do powstrzymania się od stosowania tej substancji;

21.   wzywa Komisję do przeprowadzenia wiarygodnego i niezależnego studium środowiskowego badającego emisje rolnicze i przemysłowe zanieczyszczające Morze Bałtyckie oraz do oceny sytuacji w odniesieniu do potencjalnych zagrożeń dla środowiska naturalnego związanych z rurociągami przebiegającymi obecnie przez Morze Bałtyckie; wzywa ponadto Komisję do oceny dodatkowych skutków dla Morza Bałtyckiego wynikających z projektu Nord Stream;

22.   wzywa wykonawcę do zagwarantowania, że budowa i użytkowanie rurociągu nie zaszkodzi wielu gatunkom ryb i ptaków oraz istnieniu liczącej zaledwie 600 osobników populacji morświnów, które stanowią jedyny i niepowtarzalny gatunek bytujący w tym rejonie geograficznym;

23.   uważa, że ochrona środowiska naturalnego Morza Bałtyckiego jest elementem wymiaru północnego UE i powinna być także w odpowiednich przypadkach rozważana w kontekście ram Strategii Bałtyckiej;

24.   zwraca uwagę, że dobrobyt regionów przybrzeżnych i konkurencyjność ich gospodarki są w dużym stopniu narażone na niebezpieczeństwo, jakim jest dla nich zanieczyszczenie obszarów nadbrzeżnych i pogorszenie stanu środowiska morskiego; mając na względzie stopień oddziaływania działalności i polityki morskiej na regiony przybrzeżne, zwraca uwagę, że długoterminowa stabilność środowiska naturalnego jest podstawowym warunkiem ochrony dobrobytu tych regionów pod względem gospodarczym, społecznym i środowiskowym;

25.   wskazuje na brak jakiejkolwiek strategii na wypadek uszkodzenia konstrukcji i zewnętrznych zagrożeń dla bezpieczeństwa rurociągu; podkreśla potrzebę jasnego określenia wszelkich aspektów związanych z bezpieczeństwem i reakcją w sytuacjach kryzysowych, w tym środków finansowych, podmiotów, funkcji i procedur;

26.   podkreśla, że, ze względu na rosnące zapotrzebowanie UE na gaz w pierwszej kolejności winny być analizowane i promowane trasy alternatywne instalacji gazociągu, przy uwzględnieniu aspektów środowiskowych i ekonomicznych, w tym harmonogramu powstania takich tras; zwraca uwagę, że od projektu Nord Stream wymaga się przedstawienia oceny alternatyw dla wybranej trasy w ocenie oddziaływania na środowisko;

27.   wzywa Komisję do przeprowadzenia takiej analizy, w dialogu z zainteresowanymi państwami przybrzeżnymi, inwestorem i Komisją Helsińską z uwzględnieniem opinii właściwych organizacji pozarządowych;

28.   podkreśla, że należy w pełni wyjaśnić kwestię odszkodowań za wszelkie awarie lub szkody jeszcze przed rozpoczęciem prac; zwraca uwagę, że poważna awaria rurociągu może prowadzić do problemów dla państw nadbałtyckich i może mieć niszczycielski wpływ na środowisko morskie; spółka Nord Stream AG powinna liczyć się z przejęciem pełnej odpowiedzialności za odszkodowania;

29.   domaga się od Komisji i państw członkowskich zapewnienia gruntownej oceny ekonomicznych, budżetowych i dotyczących jawności aspektów projektu Nord Stream i związanych z nim firm;

30.   wzywa Komisję do zbadania w ramach partnerstwa wymiaru północnego możliwości zażądania od Nordstream równowartości "korzyści planistycznych" w związku z ewentualnymi projektami regeneracji na fińsko-rosyjskim obszarze przygranicznym, gdzie rurociąg ma mieć swój początek, lub w kontekście strategii dla Morza Bałtyckiego;

31.   odnotowuje następujące decyzje podjęte przez organy państw członkowskich:

32.   z ubolewaniem przyjmuje fakt, iż w zielonej księdze pt. "W kierunku przyszłej polityki morskiej Unii" nie podejmuje się kwestii inwestycji wielkoskalowych takich jak rurociągi podmorskie; ubolewa, że w instrumentach prawnych i komunikatach dotyczących strategii morskich przez nią zainicjowanych, Komisja zwykle pomija problem rurociągów podmorskich, co jest podstawową kwestią z punktu widzenia zarówno ochrony środowiska, jak i bezpieczeństwa energetycznego UE;

33.   domaga się udostępnienia do gruntownych konsultacji z odpowiednimi władzami i z ogółem opinii publicznej wszystkich państw przybrzeżnych niezależnej oceny oddziaływania na środowisko;

34.   podkreśla znaczenie realizacji przejrzystej strategii komunikacyjnej dotyczącej działań związanych z wynikami oceny oddziaływania na środowisko oraz przekazania tych wyników wszystkim państwom członkowskim, w szczególności państwom nadbałtyckim;

35.   ponawia w związku z tym swoje wezwanie zawarte w swojej ww. rezolucji z dnia 14 listopada 2006 r. do zaproponowania obowiązkowego mechanizmu negocjacji między państwami członkowskimi i ponownie nalega, by Rada podjęła działania na szczeblu międzynarodowym w celu opracowania obowiązkowych ocen oddziaływania na środowisko w stosunkach pomiędzy UE i krajami trzecimi;

36.   zwraca uwagę, iż poprowadzenie gazociągu północnego powinno spełniać strategiczne i ekonomiczne cele, przedstawione w decyzji 1364/2006/WE przy jednoczesnym uniknięciu jakichkolwiek zagrożeń dla środowiska naturalnego;

37.   wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia, aby budowa gazociągu Nord Stream była w pełni zgodna z prawodawstwem UE w zakresie oceny oddziaływania na środowisko oraz z postanowieniami wszystkich międzynarodowych konwencji;

38.   wzywa Komisję w szczególności do dopilnowania, by przestrzegano wskazanych wcześniej odpowiednich przepisów Konwencji o prawie morza, a mianowicie Konwencji Helsińskiej, Konwencji z Espoo, Konwencji z Aarhus, dyrektyw 85/337/EWG, 97/11/WE, 92/43/EWG oraz 79/409/EWG, a także art. 10 TWE oraz zasady przezorności i zrównoważonego rozwoju oraz do wszczęcia procedury na podstawie art. 226 TWE, gdyby okazało się, że wspomniane przepisy zostały naruszone;

39.   w świetle obecnej sytuacji politycznej Rosji i jej ambicji geopolitycznych uważa, że dla Rosji ogromne znaczenie ma wykazanie dobrej woli w zakresie współpracy w ramach europejskiej polityki energetycznej; podkreśla ważną rolę ratyfikowania przez Rosję traktatu o karcie energetycznej i jego protokołu w sprawie tranzytu, gdyż ratyfikacja obniży potencjał konfliktu związanego z takimi projektami jak Nord Stream;

40.   wzywa Komisję do przeprowadzenia w zakresie jej kompetencji oceny sytuacji pod kątem konkurencyjności na rynku, powstałej w wyniku budowy gazociągu Nord Stream, oraz – w razie konieczności – podjęcia działań uniemożliwiających Gazpromowi zajęcie dominującej pozycji na unijnym rynku gazu przy braku gwarancji wzajemnych praw do wejścia na rosyjski rynek energetyczny dla przedsiębiorstw z UE;

41.   proponuje ustanowienie systemu wspólnego nadzoru nad rurociągiem z udziałem wszystkich krajów położonych w regionie Morza Bałtyckiego; sugeruje ponadto, aby zobowiązanie do wypłacenia odszkodowania za szkody dla środowiska spoczywało wyłącznie na spółce Nord Stream;

42.   zauważa brak struktur instytucjonalnych pozwalających na odpowiednią reakcję na problemy bezpieczeństwa ekologicznego i geopolitycznego związane z tym projektem; proponuje w związku z tym, aby Komisja stworzyła odpowiednie stanowisko w celu zajęcia się obecnymi i przyszłymi przedsięwzięciami, podlegające Wysokiemu Przedstawicielowi Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa będącemu wiceprzewodniczącym Komisji;

43.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Por. Decyzja nr 1600/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lipca 2002 r. ustanawiająca szósty wspólnotowy program działań w zakresie środowiska naturalnego (Dz.U. L 242 z 10.9.2002, s. 1). (2) Dz.U. L 73 z 14.3.1997, s. 5. (3) Dz.U. L 206 z 22.7.1992, s. 7. (4) Dz.U. L 103 z 25.4.1979, s. 1. (5) Dz.U. C 314 E z 21.12.2006, s. 131. (6) Dz.U. C 314 E z 21.12.2006, s. 330. (7) Dz.U. L 262 z 22.9.2006, s. 1. (8) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0413.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie stabilizacji sytuacji w Afganistanie: wyzwania dla UE i społeczności międzynarodowej (2007/2208(INI))

P6_TA(2008)0337 A6-0269/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje liczne wcześniejsze rezolucje w sprawie Afganistanu, w tym ostatnią z dnia 18 stycznia 2006 r.(1),

–   uwzględniając porozumienie "Afghanistan Compact" uzgodnione na konferencji w Londynie w dniu 1 lutego 2006 r. oraz uznanie przez rząd afgański i społeczność międzynarodową, że powodzenie realizacji porozumienia wymaga poważnych zobowiązań w sferze politycznej, bezpieczeństwa i finansów w celu osiągania punktów odniesienia w ustalonych terminach i że jest ono uzależnione od skutecznego mechanizmu koordynacji i monitorowania,

–   uwzględniając oświadczenie głów państw i szefów rządów krajów uczestniczących w Międzynarodowych Siłach Wspierania Bezpieczeństwa (ISAF) w Afganistanie podane do wiadomości publicznej w trakcie szczytu NATO w Bukareszcie w dniu 3 kwietnia 2008 r.,

–   uwzględniając sprawozdania Sekretarza Generalnego ONZ przedstawione w dniu 21 września 2007 r. i w dniu 6 marca 2008 r. w sprawie sytuacji w Afganistanie i jej wpływu na pokój i bezpieczeństwo na świecie,

–   uwzględniając wyniki międzynarodowej konferencji dotyczącej wsparcia dla Afganistanu, która odbyła się w Paryżu w dniu 12 czerwca 2008 r.,

–   uwzględniając narodową strategię rządu afgańskiego dotyczącą walki z narkotykami, zainicjowaną na wyżej wymienionej konferencji w Londynie,

–   uwzględniając swoje zalecenie dla Rady z dnia 25 października 2007 r. w sprawie produkcji opium dla celów medycznych w Afganistanie(2),

–   uwzględniając wszystkie odpowiednie konkluzje Rady, w szczególności konkluzje Rady ds. Ogólnych z dnia 10 marca 2008 r., 29 kwietnia 2008 r. oraz 26-27 maja 2008 r.,

–   uwzględniając wspólne działanie Rady 2007/369/WPZiB z dnia 30 maja 2007 r. w sprawie utworzenia misji policyjnej Unii Europejskiej w Afganistanie (EUPOL AFGANISTAN)(3) oraz wspólne działanie Rady 2007/733/WPZiB z dnia 13 listopada 2007 r. zmieniające wspólne działanie 2007/369/WPZiB(4),

–   uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok finansowy 2008(5),

–   uwzględniając krajowy program orientacyjny Komisji, zgodnie z którym w latach budżetowych 2007-2010 przeznacza się dla Islamskiej Republiki Afganistanu 600 mln EUR,

–   uwzględniając wizytę delegacji izby niższej parlamentu Afganistanu (Wolesi Dżirga) w Parlamencie Europejskim w dniach 26-30 listopada 2007 r.,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Rozwoju (A6-0269/2008),

A.   mając na uwadze, że Afganistan znalazł się w na rozdrożu, o czym świadczy nasilenie się ataków terrorystycznych i brutalnego powstania, poważnie pogarszający się stan bezpieczeństwa, wzrost produkcji opium oraz rosnące powszechne niezadowolenie z korupcji i niepowodzeń rządu; mając na uwadze, że pomimo wysiłków społeczności międzynarodowej i częściowych sukcesów w odbudowie państwa nie poprawiły się warunki życia znacznych grup społeczeństwa Afganistanu; mając na uwadze, że zagrożenie, przed którym stoi obecnie Afganistan, wymaga działań krótkoterminowych, a długoterminowe rozwiązania będą możliwe tylko poprzez kompleksową poprawę systemu rządzenia i powstanie silnego państwa,

B.   mając na uwadze, że Stany Zjednoczone wspierane przez Wielką Brytanię rozpoczęły w dniu 7 października 2001 r. operację "Trwała wolność"; mając na uwadze, że do koalicji sił uczestniczących w operacji należą cztery inne państwa członkowskie (Republika Czeska, Francja, Polska i Rumunia); mając na uwadze, że poza Cyprem i Maltą wszystkie państwa członkowskie UE dostarczają misji ISAF pod dowództwem NATO oddziałów liczących łącznie ponad 21 500 żołnierzy; mając na uwadze, że pierwsze regionalne zespoły ds. odbudowy rozpoczęły prace w końcu 2001 r. i że obecnie w całym kraju działa około 25 takich zespołów,

C.   mając na uwadze znaczną rozbieżność między kwotami wydawanymi przez społeczność międzynarodową na operacje militarne a środkami przeznaczanymi na odbudowę państwa i pomoc humanitarną;

D.   mając na uwadze, że ponad połowa mieszkańców Afganistanu żyje poniżej progu ubóstwa, a jego gospodarka jest jedną z najsłabiej rozwiniętych na świecie, ze stopą bezrobocia sięgającą 40%,

E.   mając na uwadze, że działalność afgańskiej służby zdrowia zaczęła przynosić pierwsze obiecujące wyniki, jak np. spadek śmiertelności niemowląt o 24% od czasu upadku talibów, większa liczba dzieci przeżywających pierwszy rok życia i wyższy odsetek Afgańczyków mających bezpośredni dostęp do podstawowej opieki zdrowotnej,

F.   mając na uwadze, że afgański system szkolnictwa wykazuje pierwsze oznaki pozytywnych przemian, jak np. wzrost liczby dzieci, zwłaszcza dziewcząt, a także studentów i nauczycieli wracających do szkół, trwające remonty szkół podstawowych i szkolenia dla nauczycieli,

G.   mając na uwadze, że chociaż nie istnieją oficjalne dane liczbowe o ofiarach wśród afgańskiej ludności cywilnej, sprawozdanie sekretarza generalnego ONZ z dnia 6 marca 2008 r. w sprawie sytuacji w Afganistanie wskazuje, że "w 2007 r. poziom działań powstańczych i terrorystycznych gwałtownie wzrósł w stosunku do roku poprzedniego. W 2007 r. zarejestrowano średnio 566 incydentów miesięcznie w porównaniu z 425 incydentami miesięcznie w roku poprzednim. Z ponad 8 000 śmiertelnych ofiar konfliktów w 2007 r. ponad 1 500 stanowiły osoby cywilne" – jest to najwyższa liczba ofiar od momentu obalenia reżimu talibów w 2001 r.;

H.   mając na uwadze, że nowa konstytucja Afganistanu nie zagwarantowała w pełni wolności wyznania, pozostawiając możliwość karania odejścia od wyznania muzułmańskiego,

I.   mając na uwadze, że na posiedzeniu w dniach 5-6 lutego 2008 r. w Tokio wspólna rada koordynująca i monitorująca ds. Afganistanu rozpoczęła przygotowania do międzynarodowej konferencji mającej ocenić postępy we wdrażaniu porozumienia "Afghanistan Compact" przyjętego na wspomnianej powyżej konferencji w Londynie,

J.   mając na uwadze, że zimowa ocena dotycząca opium w Afganistanie (przeprowadzona w 2008 r. przez Biuro ONZ ds. narkotyków i przestępczości) potwierdza tendencje wyrażoną w ocenie z 2007 r., zgodnie z którą liczba wolnych od opium prowincji na północy i w centrum kraju może się zwiększyć, ale poziom uprawy na południu i zachodzie najprawdopodobniej wzrośnie; mając na uwadze, że sprawozdanie z 2007 r. z jednej strony powtarza błędne przekonanie, że prowincje, w których uprawia się niewiele maku lub nie uprawia się go wcale, są "wolne od opium", a z drugiej strony podkreśla związek między brakiem bezpieczeństwa a produkcją narkotyków; mając na uwadze, że podstawowymi instrumentami polityki antynarkotykowej są stosowane jednocześnie: likwidacja upraw, zakaz (co jest dużo bardziej złożone od aresztowania handlarzy) oraz rozwój (alternatywne źródła utrzymania),

K.  mając na uwadze, że w ramach amerykańskiego programu tajnych więzień setki więźniów afgańskich nadal są przetrzymywane w różnych obiektach więziennych, takich jak baza wojskowa Bagram i Guantanamo, co stanowi pogwałcenie międzynarodowego prawa humanitarnego i praw człowieka; mając na uwadze, że więźniowie w afgańskich aresztach nadal podlegają systemowi prawnemu, który charakteryzuje się brakiem poszanowania podstawowych norm państwa prawa i podstawowych praw człowieka,

1.   jest zdania, że w wyniku ostatnich 30 lat afgańskiej historii, naznaczonych radziecką okupacją, walką między różnymi frakcjami mudżahedinów oraz represjami reżimu talibów, kraj rozpoczął poważny i skomplikowany proces odbudowy społeczeństwa i musi nadal wzmacniać swoje instytucje oraz lepiej zaspokajać podstawowe potrzeby obywateli w dziedzinach takich jak edukacja, mieszkalnictwo, zdrowie, wyżywienie i bezpieczeństwo publiczne; z zadowoleniem przyjmuje starania i postępy dokonane od 2002 r. przez ludność afgańską na drodze do ustanowienia państwa prawa i demokracji oraz w dążeniu do stabilizacji;

2.   jest przekonany, że przypadek tego kraju stał się testem dla międzynarodowej pomocy na rzecz rozwoju oraz dla współpracy dwu- i wielostronnej; podkreśla, że społeczność międzynarodowa musi kontynuować współpracę z rządem afgańskim i społeczeństwem Afganistanu w celu wykazania zdolności do przerwania błędnego kręgu przemocy i ubóstwa oraz w celu zapewnienia krajowi perspektywy trwałego pokoju i rozwoju; wzywa Radę i Komisję do wystąpienia z inicjatywą powołania międzynarodowej rady złożonej z głównych darczyńców oraz instytucji ONZ pod możliwym przywództwem misji wsparcia ONZ w Afganistanie i na podstawie koncepcji Komisji Budowania Pokoju ONZ w celu skoordynowania różnych działań na rzecz odbudowy w Afganistanie;

3.   przypomina o długotrwałych skutkach wojen prowadzonych w tym kraju, o milionach ofiar, kalek, uchodźców i przesiedleńców, a także o materialnych kosztach spowodowanych zniszczeniem prawie całej głównej infrastruktury;

4.   zdecydowanie potępia atak terrorystyczny na ambasadę Indii w Kabulu w dniu 7 lipca 2008 r., który spowodował śmierć ponad 40 osób, w tym 4 pracowników ambasady; wyraża swoje najgłębsze ubolewania dla krewnych, rannych i rządów Afganistanu i Indii;

5.   uznaje, że stosunki pomiędzy Afganistanem a Pakistanem stanowią w dużej mierze źródło niestabilności regionu, w związku z czym wysuwa wniosek, że stabilizacja tego regionu wymaga całościowej polityki koncentrującej się na kwestii tych stosunków; wyraża nadzieję, że zmiana rządu w Pakistanie będzie pozytywnym, nowym bodźcem dla poprawy tych dwustronnych stosunków; uważa jednak, że bez aktywnego zaangażowania oraz wsparcia ze strony społeczności międzynarodowej te dwa kraje nie będą w stanie zmienić trudnych wzajemnych relacji; przyznaje, że bezpieczeństwo w Afganistanie zależy w bardzo dużym stopniu od demokratyzacji Pakistanu; apeluje do społeczności międzynarodowej o zainicjowanie i wspieranie działań mających na celu zmniejszenie napięć między Afganistanem a Pakistanem, w tym długoterminowego programu na rzecz stabilizacji i rozwoju regionów przygranicznych, z udziałem zainteresowanych stron z obu krajów;

6.   z zadowoleniem przyjmuje starania i postępy dokonane od 2002 r. przez ludność afgańską oraz przez instytucje krajowe na drodze do ustanowienia państwa prawa, demokracji oraz w dążeniu do stabilizacji; uważa te osiągnięcia za niezwykle istotne, biorąc pod uwagę problemy strukturalne w postaci bezprawia i braku poszanowania godności ludzkiej, które były charakterystyczne dla Afganistanu pod rządami Związku Radzieckiego i talibów;

7.   uważa w szczególności, że masowe uczestnictwo ludności w poszczególnych rundach wyborów w Afganistanie świadczy o chęci afgańskich kobiet i mężczyzn do przyczynienia się do stworzenia kraju opartego na zasadach aktywnej i bezpośredniej demokracji; podkreśla, że wybory są przykładem w kontekście regionalnym oraz dla krajów w fazie przejściowej doświadczających poważnych konfliktów zbrojnych;

8.   podkreśla, że instytucje afgańskie powinny kontynuować walkę z wszelkimi formami korupcji oraz wdrożyć skuteczną politykę mającą na celu poprawę warunków socjalnych ludności;

9.   zauważa, że UE jest odbierana w Afganistanie głównie jako organizacja humanitarna; wyraża jednakże przekonanie, że UE powinna być również postrzegana jako podmiot o silniejszym wpływie politycznym, i w związku z tym wzywa Komisję do zaproponowania strategii, dzięki którym UE byłaby w stanie, przy pełnym poszanowaniu naturalnej suwerenności narodu afgańskiego, zwiększyć swoją rozpoznawalność poprzez wyposażenie aparatu cywilnego, politycznego i biurokratycznego w uprawnienia, za pomocą których infrastruktura polityczna ewoluowałaby w kierunku większej stabilności i trwałości;

10.   podkreśla, że społeczność międzynarodowa powinna lepiej koordynować swoje wysiłki na rzecz dostarczenia skutecznej i trwałej pomocy cywilnej; w związku z tym wzywa również, by w ramach zrównoważonego budżetu przeznaczyć dostateczne środki na odbudowę państwa i pomoc humanitarną, jako że zapewnienie bezpieczeństwa i przestrzeganie zasad państwa prawa stanowią kwestie o zasadniczym znaczeniu;

11.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że podczas wyżej wspomnianej konferencji międzynarodowej w dniu 12 czerwca 2008 r. nie tylko zadeklarowano przekazanie kolejnych 21 mld USD, ale także dokonano przeglądu procedur koniecznych do skuteczniejszego i dokładniejszego nakierowania pomocy międzynarodowej na kwestie priorytetowe i zapobieganie korupcji;

12.   podkreśla, że niezbędne jest zdecydowane wzmocnienie woli politycznej i zobowiązań i że towarzyszyć temu powinna nie tylko gotowość wysłania dodatkowych oddziałów bojowych do najtrudniejszych regionów, bez sprzeciwów krajowych, lecz również pilne i wzmożone wysiłki na rzecz odbudowy państwa w celu utrwalenia osiągnięć oraz długofalowej i trwałej odbudowy zaufania ludności afgańskiej; uważa w szczególności, że operacja "trwała wolność" może być postrzegana jako przynosząca skutki odwrotne do zamierzonych, jeżeli presji wojskowej na powstańców nie będą towarzyszyły wzmocnione działania polityczne, które umożliwią władzom afgańskim dotarcie do wszystkich grup ludności, które uznają konstytucję i złożą broń; w tym kontekście zauważa również, że społeczność humanitarna – obejmująca ONZ i organizacje pozarządowe – musi wzmocnić koordynację, unikać inicjatyw ad hoc oraz poprawić gotowość i planowanie kryzysowe;

13.   podkreśla, że Unia Europejska powinna wykorzystać doświadczenie i wiedzę swoich misji i tych państw członkowskich, które są obecne na terytorium afgańskim za pośrednictwem sił cywilnych lub wojskowych, w procesie stabilizacji i odbudowy tego kraju;

14.   wspiera starania NATO zmierzające do zwiększenia bezpieczeństwa w Afganistanie oraz zwalczania lokalnego i międzynarodowego terroryzmu; uważa również, że obecność sił NATO jest niezbędna dla zapewnienia temu krajowi przyszłości;

15.   wzywa UE i państwa członkowskie do wsparcia wysiłków na rzecz zwalczania terroryzmu, ekstremizmu religijnego i etnicznego, separatyzmu etnicznego i wszelkich działań mających na celu podważenie integralności terytorialnej, jedności i suwerenności Afganistanu;

16.   zwraca uwagę, że UE i państwa członkowskie powinny wspierać Afganistan w budowaniu własnego państwa z silniejszymi instytucjami demokratycznymi zdolnymi zagwarantować suwerenność i jedność kraju, integralność terytorialną, trwały rozwój gospodarczy oraz dobrobyt ludności Afganistanu, a także odnoszącymi się z szacunkiem do tradycji historycznych, religijnych, duchowych i kulturowych wszystkich społeczności etnicznych i religijnych zamieszkujących terytorium afgańskie;

17.   zauważa, że potrzeby w zakresie odbudowy są równie istotne w całym Afganistanie, jednak dystrybucja pomocy i bezpieczeństwo stwarzają szczególne problemy na obszarze zdominowanym przez Pasztunów, i w związku z tym wzywa do przyspieszenia działań na rzecz odbudowy w południowym Afganistanie;

18.   zwraca uwagę na fakt, że UE powinna zachęcać inwestorów europejskich do angażowania się w odbudowę Afganistanu, do obecności na miejscu i do rozwijania działalności w tym kraju oraz służyć im przy tym pomocą;

19.   zauważa, że głównymi problemami, przed jakimi stoi kraj, są przywrócenie bezpieczeństwa i stworzenie sprawnie funkcjonującego państwa; stwierdza, że afgańskie problemy dotyczące bezpieczeństwa są bardziej złożone niż sama tylko wojna z terroryzmem i że w związku z tym wymagają one czegoś więcej niż rozwiązanie wojskowe; podkreśla, że bezpieczeństwo i praworządność są wzajemnie zależne, co z kolei tworzy atmosferę sprzyjającą rozwojowi społecznemu, oraz że wzmocnienie praworządności jest niezbędne w celu umożliwienia obywatelom Afganistanu dokonywania wyborów ekonomicznych i społecznych, które pozwolą im na życie w poczuciu sensu i w zdrowiu, przy wsparciu ze strony środków służące przywróceniu sprawnie funkcjonującego państwa z myślą o ochronie praworządności, zagwarantowaniu dostępu do podstawowych usług publicznych oraz zapewnieniu równych szans obywatelom;

20.   z zadowoleniem przyjmuje wyrażone w porozumieniu "Afghanistan Compact" zobowiązanie "do pracy na rzecz stabilnego i zamożnego Afganistanu, dobrych rządów i ochrony praw człowieka zgodnie z zasadami państwa prawa"; wyraża stanowisko, że wobec braku jasno określonych priorytetów lub kolejności realizacji celów porozumienie "Compact" powinno określać wytyczne dotyczące sposobu realizacji tych ambitnych celów, dlatego też podkreśla, że darczyńcy powinni zapewnić zgodność swoich programów z takimi priorytetami na szczeblu centralnym i regionalnym oraz właściwe i skuteczne wydatkowanie przyznanych zasobów;

21.   podkreśla, że należy pilnie opracować wyważone i trwałe podejście do reformy sektora bezpieczeństwa, przewidujące zawodową armię i siły policyjne; podkreśla, że afgański wymiar sprawiedliwości pilnie potrzebuje inwestycji i że zachodzi paląca potrzeba skoncentrowania się na poprawie jego potencjału i możliwości;

22.   zwraca uwagę na fakt, że pomimo pewnych dotychczasowych osiągnięć ogólne wyniki wysiłków na rzecz reformy policji w ostatnich pięciu latach są rozczarowujące i wskazują na poważne trudności, z którymi boryka się społeczność międzynarodowa w terenie, jeśli chodzi o tworzenie instytucji; wzywa całą społeczność międzynarodową, a w szczególności misję policyjną, UE do kontynuowania wysiłków zmierzających do stworzenia afgańskich sił policyjnych przestrzegających praw człowieka i państwa prawa.

23.   zwraca uwagę na fakt, że mandat EUPOL obejmuje zadania w zakresie "wspierania powiązań między policją a szerzej pojmowanymi zasadami państwa prawa" i dlatego też wzywa Radę i Komisję do dalszej ścisłej koordynacji działań w celu zagwarantowania, że polityka UE będzie spójniejsza i skuteczniejsza; uważa, że dla UE równie ważne jest przewidziane dla EUPOL znaczne zwiększenie zasobów ludzkich i finansowych; zwraca uwagę na fakt, że kompleksowa reforma ministerstwa spraw wewnętrznych jest konieczna oraz że jest to przede wszystkim zadanie polityczne, a w mniejszym stopniu problem techniczny, tym niemniej bez niej wysiłki w zakresie reformy politycznej będą daremne, i w związku z tym przykłada dużą wagę do innego celu EUPOL, a mianowicie "nadzoru, wsparcia, doradztwa i szkolenia na szczeblu afgańskiego ministerstwa spraw wewnętrznych i prowincji"; wyraża poparcie dla programu przekazania w ramach Instrumentu na rzecz Stabilności(6) 2,5 mln EUR na środki na rzecz reformy procedury mianowania sędziów i prokuratorów i oczekuje, że ten program pilotażowy pomoże opracować solidny długoterminowy program reformy systemu sądownictwa na rok 2009;

24.   zwraca uwagę na fakt, że po ponad roku od rozpoczęcia misji EUPOL dnia 15 czerwca 2007 r. nie osiągnęła ona jeszcze pełnej operacyjności, i zauważa, że nawet po pełnym obsadzeniu będzie się ona składać z zaledwie 195 osób nadzorujących decyzje podejmowane na wysokim szczeblu w Kabulu i w ośrodkach regionalnych; odnotowuje niedawne oświadczenie ministra spraw zagranicznych Afganistanu, zgodnie z którym kraj potrzebuje pilnie co najmniej 700 dodatkowych szkoleniowców; ponadto odnotowuje fakt, że niedobór ten przyczynił się do powstania sytuacji, w której wskaźnik śmiertelności w policji jest znacznie wyższy niż w armii; zauważa, że rząd niemiecki zaproponował zwiększenie swojego wkładu z 60 do 120 szkoleniowców, jeżeli inne państwa UE podejmą podobne zobowiązania; apeluje, aby UE i USA lepiej koordynowały wysiłki związane ze szkoleniem afgańskiej policji cywilnej;

25.   wzywa Radę i Komisję do podjęcia, w kontekście programu wsparcia dla Afganistanu, zobowiązania do przeprowadzenia reformy systemu prawnego w celu stworzenia profesjonalnego afgańskiego systemu sądowniczego w oparciu o główne instytucje, z naciskiem na sąd najwyższy, prokuraturę i ministerstwo sprawiedliwości, z myślą o ochronie praw oskarżonych, udzielaniu niezbędnej pomocy prawnej narażonym grupom oraz gwarantowaniu prawa do obrony; apeluje, aby przestrzeganie rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ 62/149 z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie stosowania moratorium na karę śmierci miało priorytetowe znaczenie w kontekście europejskich wysiłków na rzecz reformy systemu sprawiedliwości w Afganistanie;

26.   wyraża głębokie przekonanie, że regionalne zespoły ds. odbudowy powinny skupiać się na konkretnych celach dotyczących bezpieczeństwa, szkolenia i pracy z afgańską policją i wojskiem oraz na wspieraniu rządu centralnego w docieraniu do niebezpiecznych obszarów; podkreśla potrzebę ponownego określenia roli regionalnych zespołów ds. odbudowy, szczególnie pod względem koordynacji i wzajemnej wymiany najlepszych praktyk; jest przekonany, że chociaż bezpieczeństwo i rozwój są w Afganistanie wzajemnie powiązane, istnieje wyraźny rozdział między działaniami wojskowymi a działaniami humanitarnymi, który powinien zostać utrzymany, oraz że w związku z tym pracownicy sił bezpieczeństwa i organizacji rozwojowych powinni rozwijać swoje odpowiednie kompetencje i doświadczenie zawodowe; uważa, że należy zwiększyć liczbę Afgańczyków pracujących w regionalnych zespołach ds. odbudowy i maksymalnie wzmocnić odpowiedzialność na poziomie lokalnym;

27.   zdecydowanie zgadza się, że istnieje pilna konieczność rozwoju i wzmocnienia rodzącego się społeczeństwa obywatelskiego w Afganistanie oraz że potrzeba będzie wiele czasu i wysiłku, aby stopniowo rozwijać szeroką świadomość znaczenia praw człowieka, demokracji i wolności podstawowych, a w szczególności równego statusu płci, edukacji i ochrony mniejszości; podkreśla, że silne społeczeństwo obywatelskie może powstać tylko w takim otoczeniu politycznym, które posiada stabilne i efektywne instytucje oraz dobrze zorganizowane partie polityczne; jest zdania, że aby przezwyciężyć kulturę przemocy panującą w społeczeństwie afgańskim, międzynarodowa społeczność darczyńców powinna udzielić wsparcia finansowego i technicznego lokalnym projektom na rzecz pojednania; uważa, że Unia Europejska musi odgrywać coraz znaczniejszą rolę we wspieraniu afgańskiego społeczeństwa obywatelskiego; podkreśla potrzebę pełnego zaangażowania parlamentu afgańskiego i społeczeństwa obywatelskiego w planowanie współpracy na rzecz rozwoju przez WE, a zwłaszcza w opracowywanie krajowych dokumentów strategicznych i rocznych planów działania;

28.   uważa, że wzmocnienie afgańskiego społeczeństwa obywatelskiego może się powieść tylko, jeżeli wszystkie grupy etniczne i religijne będą reprezentowane i wysłuchane, co obejmuje również współpracę z tradycyjnymi przywódcami plemiennymi (praktykowane obecnie w tzw. biurach łącznikowych ds. plemion);

29.   podkreśla, że wolność mediów ma kluczowe znaczenie dla budowania demokratycznego społeczeństwa; wyraża głębokie zaniepokojenie rosnącą liczbą ataków na dziennikarzy i wzywa władze afgańskie do przeprowadzenia rzetelnego dochodzenia w sprawie tych incydentów; z zadowoleniem przyjmuje istnienie w Afganistanie niezależnych mediów, które przywróciły zalążek pluralizmu informacji po dziesięcioleciach braku jakiejkolwiek swobody wypowiedzi; uważa, że wolność prasy i wypowiedzi jest niezbędnym warunkiem społecznego rozwoju kraju oraz stosunków między Afganistanem a Unią Europejską; wyraża zaniepokojenie faktem, że w dniu 15 grudnia 2007 r. prezydent Hamid Karzai odmówił podpisania projektu ustawy medialnej po przyjęciu jej przez obie izby parlamentu; wzywa prezydenta do wyjaśnienia statusu projektu ustawy o mediach i przypomina, że rząd w porozumieniu "Afghanistan Compact" zobowiązał się, że będzie dążył do tworzenia "niezależnych i pluralistycznych" mediów; wyraża zaniepokojenie z powodu zagrażania swobodzie wypowiedzi poprzez skazywanie niezależnych dziennikarzy i autorów blogów oraz wzywa rząd afgański do podjęcia działań prowadzących do zagwarantowania rzeczywistej swobody wypowiedzi dla wszystkich obywateli, począwszy od obrony wolności korzystania z Internetu;

30.   podkreśla znaczenie przyszłej ustawy o mass mediach dla rozwoju bardziej zintegrowanego, tolerancyjnego i demokratycznego społeczeństwa, które jest świadome wartości religijnych i kulturowych kraju i w którym nie ogranicza się działalności i niezależności mediów pod pretekstem bezpieczeństwa narodowego lub z przyczyn religijnych i kulturowych;

31.   wyraża zaniepokojenie integralnością fizyczną Malalai Joya, członkini Zgromadzenia Narodowego (Wolesi Dżirga), i wzywa władze afgańskie do zagwarantowania jej ochrony; wzywa władze afgańskie do uwolnienia Latifa Pedrama, założyciela afgańskiej Partii Kongresu Narodowego, z aresztu domowego, do oczyszczenia go z zarzutów oraz do zapewnienia mu bezpieczeństwa;

32.   ponownie wzywa władze afgańskie do wprowadzenia moratorium na wykonywanie kary śmierci; wyraża najwyższe zaniepokojenie losem Perwiza Kambakhsha i dziesiątek innych osób skazanych na karę śmierci w systemie sądownictwa, który nie jest jeszcze w stanie zagwarantować uczciwego procesu, i wzywa prezydenta Karzaja do złagodzenia wyroków;

33.   z zadowoleniem przyjmuje postępy Afganistanu w poprawie reprezentacji politycznej kobiet; wyraża solidarność ze wszystkimi kobietami, które walczą o ochronę i zwiększenie praw kobiet w Afganistanie; w dalszym ciągu jest zaniepokojony olbrzymią nierównością dochodów mężczyzn i kobiet, bardzo wysokim odsetkiem analfabetyzmu wśród kobiet, niesprawiedliwością wobec kobiet i dziewcząt – uwarunkowaną tradycjami kulturowymi – przejawiającą się zarówno odmawianiem im przez członków rodzin i społeczności dostępu do podstawowych usług, takich jak opieka zdrowotna i edukacja, jak i brakiem możliwości zatrudnienia oraz wysokim poziomem przemocy domowej i dyskryminacji; podkreśla pilną potrzebę tworzenia w ramach reformy systemu prawnego i politycznego środków mających na celu ochronę praw kobiet; wzywa Radę i Komisję do aktywnego wspierania tego rodzaju inicjatywy i do przyznania funduszy na środki takie jak aktywne działania na rzecz zwiększenia liczby dziewcząt uczęszczających do szkół oraz na rzecz zatrudniania nauczycielek, które to środki pomogą tworzyć zdolność kraju do ochrony praw kobiet, dziewcząt i dzieci, ponieważ te ostatnie są również ofiarami przemocy domowej, wykorzystywania seksualnego uwarunkowanego tradycjami kulturowymi oraz pracy opartej na wyzysku i procederu handlu ludźmi; wzywa następnie do wprowadzenia specjalnych działań mających na celu rozwiązanie problemów, przed jakimi stoją afgańskie kobiety w sektorze opieki zdrowotnej i edukacji;

34.   zwraca uwagę na fakt, że od marca 2002 r. Biuro Wysokiego Komisarza ONZ ds. Uchodźców pomogło 3,69 mln afgańskich uchodźców wrócić do kraju, co stanowi największą w historii tej instytucji operację pomocy w powrotach, ale że pomimo tych powrotów w Pakistanie i Iranie nadal przebywa około 3,5 mln zarejestrowanych i niezarejestrowanych Afgańczyków; wyraża zaniepokojenie z powodu zmniejszenia funduszy dla uchodźców afgańskich i podkreśla, że utrzymanie udanego programu repatriacji będzie prawdopodobnie droższe, ponieważ uchodźcy pozostający w Pakistanie i Iranie dysponują mniejszymi zasobami i mają słabsze związki z Afganistanem niż ci, którzy wrócili do kraju wcześniej; podkreśla, że bezpieczny i dobrowolny powrót afgańskich uchodźców i wysiedleńców powinien nadal być istotnym priorytetem dla Afganistanu i dla społeczności międzynarodowej; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwiększenia funduszy na ponowną integrację uchodźców;

35.   wyraża głębokie zaniepokojenie coraz większą powszechnością upraw maku i nasileniem handlu opium, co ma poważne konsekwencje dla polityki i bezpieczeństwa w Afganistanie i państwach sąsiadujących; podkreśla, że gospodarka oparta na opium nadal jest źródłem korupcji i osłabia instytucje publiczne, zwłaszcza w dziedzinie bezpieczeństwa i sprawiedliwości; zważywszy, że nie istnieje oczywiste doraźne rozwiązanie, a same środki represyjne mające na celu zlikwidowanie upraw nie mogą przynieść oczekiwanych rezultatów, wzywa społeczność międzynarodową i rząd Afganistanu do opracowania długoterminowej strategii nastawionej przede wszystkim na kompleksowy rozwój obszarów wiejskich, w tym tworzenie niezbędnej infrastruktury i sprawnie działającej administracji; z zadowoleniem przyjmuje pogłębienie dialogu między Afganistanem, Iranem a społecznością międzynarodową w sprawie sposobów ograniczenia produkcji i wywozu opium;

36.  wzywa rząd Stanów Zjednoczonych do zaprzestania prowadzenia polityki likwidowania upraw, a w szczególności wykorzystywania do rozpylania z powietrza preparatu Roundup, który jest łączony z poważnymi zagrożeniami dla środowiska i zdrowia, ponieważ obieranie za cel rolników uprawiających mak podsyci tylko niezadowolenie z powodu obecności międzynarodowych oddziałów wojskowych;

37.   wyraża zaniepokojenie z powodu poważnych problemów społecznych i zdrowotnych spowodowanych używaniem narkotyków na skalę ogólną, a w szczególności społecznych i gospodarczych konsekwencji uzależnienia od narkotyków afgańskich kobiet; powołuje się na badanie Biura ONZ do spraw narkotyków i przestępczości z 2005 r., zgodnie z którym w Afganistanie narkotyków używa 920 tys. osób, z czego 120 tys. to kobiety; zwraca uwagę na zawarte w sprawozdaniu stwierdzenie, że społeczeństwo afgańskie nie uważa uzależnienia od narkotyków za problem społeczny, lecz indywidualny, oraz że wiele kobiet używa narkotyków z przyczyn medycznych, aby złagodzić oraz leczyć szereg problemów fizycznych i psychicznych; zauważa, że chociaż zaleca się nałożenie surowych kar za uprawę, przemyt i używanie narkotyków, rząd afgański nie jest obecnie w stanie egzekwować prawa w tej dziedzinie; wzywa rząd afgański oraz społeczność międzynarodową do opracowania, sfinansowania i wdrożenia odpowiednich programów, działań i kampanii uświadamiających skierowanych do uzależnionych kobiet i ich rodzin;

38.   wspiera wysiłki Komisji na rzecz pomocy dla Afganistanu oraz wzywa Komisję do przeprowadzania regularnej oceny skuteczności pomocy finansowej Unii Europejskiej, zwłaszcza wkładu Komisji w fundusze powiernicze, w celu uzyskania większej przejrzystości; nalega, by Komisja odpowiednio informowała Parlament Europejski o wynikach tych ocen;

39.   przypomina o inicjatywie Parlamentu Europejskiego na rzecz wspierania rozwoju demokracji w ramach współpracy z parlamentami krajów trzecich, przedstawionej w budżecie na 2008 r., oraz zamierza ją wykorzystać do budowania potencjału oraz technicznego wsparcia w celu polepszenia zdolności parlamentu afgańskiego do stanowienia prawa i monitorowania organów władzy wykonawczej, w szczególności poprzez utrzymanie zasad państwa prawa i przestrzeganie praw człowieka, w szczególności praw kobiet;

40.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, Sekretarzowi Generalnemu NATO, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Islamskiej Republiki Afganistanu.

(1) Dz.U. C 287 E z 24.11.2006, s. 176. (2) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0485. (3) Dz.U. L 139 z 31.5.2007, s. 33. (4) Dz.U. L 295 z 14.11.2007, s. 31. (5) Dz.U. L 71 z 14.3.2008. (6) Rozporządzenie (WE) nr 1717/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 listopada 2006 r. ustanawiające Instrument na rzecz Stabilności (Dz.U. L 327 z 24.11.2006, s. 1).