Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 22 października 2008 r. zatwierdzająca nominację Baronessy Catherine Margaret Ashton of Upholland na stanowisko członka Komisji

P6_TA(2008)0505 B6-0575/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 214 ust. 2 akapit trzeci oraz art. 215 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 4 porozumienia ramowego w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją(1),

–   uwzględniając złożoną dnia 3 października 2008 r. rezygnację Petera Mandelsona ze stanowiska członka Komisji,

–   uwzględniając nominację Baronessy Catherine Margaret Ashton of Upholland przez rząd Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej na stanowisko członka Komisji,

–   uwzględniając decyzję Rady 2008/779/WE, Euratom z dnia 6 października 2008 r. o mianowaniu nowego członka Komisji Wspólnot Europejskich(2),

–   uwzględniając przeprowadzone w dniu 20 października 2008 r. przesłuchanie desygnowanego komisarza przez właściwą komisję,

–   uwzględniając art. 99 Regulaminu,

1.   zatwierdza nominację Baronessy Catherine Margaret Ashton of Upholland na stanowisko członka Komisji do końca kadencji Komisji, czyli do dnia 31 października 2009 r.;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie, Komisji i rządom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 117 E z 18.5.2006, s.123. (2) Dz.U. L 267 z 8.10.2008, s. 31.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 22 października 2008 r. w sprawie Rady Europejskiej z 15 i 16 października 2008 r.

P6_TA(2008)0506 RC-B6-0543/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając konkluzje prezydencji Rady Europejskiej w dniach 15 i 16 października 2008 r.,

–   uwzględniając sprawozdanie Rady Europejskiej i oświadczenie Komisji w sprawie Rady Europejskiej w dniach 15 i 16 października 2008 r.,

–   uwzględniając konkluzje Rady dotyczące ram nadzorczych i ustaleń dotyczących stabilności finansowej UE z dnia 14 maja 2008 r., oraz konkluzje Rady w kwestiach pokrewnych z 3 czerwca 2008 r., 4 grudnia 2007 r. i 9 października 2007 r.,

–   uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,

A.   mając na uwadze fakt, że UE znajduje się w krytycznej sytuacji w związku z kryzysem finansowym, a także wyzwaniem, jakim są zmiany klimatu oraz koniecznością opracowania jasnego rozwiązania instytucjonalnego,

B.   mając na uwadze, że obecny kryzys finansowy, wywołany kredytami hipotecznymi o podwyższonym ryzyku udzielanymi w USA, ma swoje źródła m.in. w nazbyt ekspansywnej polityce pieniężnej prowadzonej przez amerykańską Rezerwę Federalną, w braku przejrzystości na rynkach finansowych, nadmiernym zadłużeniu instytucji finansowych w stosunku do ich aktywów, wadliwym nadzorze rynków finansowych, złej jakości stosowanych wskaźników i nieprawidłowych założeniach dotyczących rozwoju cen nieruchomości rozprzestrzenił się na cały świat w wyniku coraz bardziej zintegrowanego charakteru rynków,

C.   mając na uwadze, że innowacyjność na rynku finansowym może być użyteczna, jednak tego rodzaju produkty finansowe wymagają regulacji i przejrzystości dla zapewnienia właściwej równowagi między wydajnością a stabilnością, oraz że rynki finansowe powinny służyć realnej gospodarce,

D.   mając na uwadze, że istniejące narzędzia nie zdołały ograniczyć wpływu kryzysu finansowego w sposób zmniejszający koszty zbiorowe i niebezpieczeństwa oraz że należy zapewnić spójny unijny nadzór nad coraz bardziej zintegrowanymi, europejskimi rynkami finansowymi; mając na uwadze, że stabilność finansowa oraz zarządzanie kryzysowe wymagają jednak zaangażowania nie tylko organów nadzoru, lecz również innego rodzaju podmiotów;

E.   mając na uwadze, że w konkluzjach prezydencji w sprawie kryzysu finansowego pominięto odniesienie do Parlamentu Europejskiego jako współprawodawcy wykonującego decyzje Rady Europejskiej,

F.   mając na uwadze, że procedury ratyfikacji traktatu z Lizbony zakończyły 24 państwa członkowskie, mając na uwadze, że reformy instytucjonalne przewidziane przez traktat lizboński są pilnie potrzebne dla zapewnienia sprawnego i wyważonego funkcjonowania Unii Europejskiej przy zachowaniu pełnej kontroli demokratycznej,

G.   mając na uwadze, że wobec istotnych wydarzeń politycznych zaplanowanych na 2009 r., zwłaszcza wyborów do PE i mianowania nowego składu Komisji Europejskiej, wymagana jest jasność co do przepisów instytucjonalnych, które będą obowiązywać,

H.   mając na uwadze, że UE odgrywa istotną rolę na scenie międzynarodowej w dziedzinie walki ze zmianami klimatu poprzez zarówno przewodnictwo w negocjacjach międzynarodowych, jak i poprzez znaczne ograniczenia, do jakich zobowiązała się w 27 państwach członkowskich; mając na uwadze w tym kontekście, że Rada Europejska z 8 i 9 marca 2007 r. zobowiązała się do osiągnięcia redukcji emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 20% do 2020 r., który to cel zostanie zwiększony do 30% w przypadku osiągnięcia kompleksowego porozumienia międzynarodowego,

I.   mając na uwadze, że walka ze zmianami klimatu stanowi najważniejszą kwestię i cel wyznaczony przez Unię Europejską i należy ją prowadzić na szczeblu międzynarodowym w sposób kompleksowy,

J.   mając na uwadze, że do realizacji celów strategii lizbońskiej i goeteborskiej oraz pakietu energetyczno-klimatycznego konieczne są inwestycje długoterminowe oraz że należy w tej sprawie nadal zwiększać rolę Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI),

Makroekonomiczny wpływ globalnego kryzysu finansowego na gospodarkę realną

1.   podkreśla wyraźnie znaczenie faktu, że europejskie polityki makroekonomiczne muszą zapewniać szybkie i dobrze skoordynowane reakcje w celu przywrócenia globalnego wzrostu gospodarczego; zauważa jednak, że nie należy kwestionować zasad paktu na rzecz stabilności i wzrostu oraz że państwa członkowskie powinny dążyć do konsolidacji fiskalnej;

2.   jest poważnie zaniepokojony sytuacją na rynkach finansowych i wzywa do dalszej intensyfikacji skoordynowanych działań mających na celu przywrócenie zaufania do rynków;

3.   z zadowoleniem przyjmuje konkluzje prezydencji, które zatwierdziły środki podjęte przez Eurogrupę 12 października 2008 r., jako pierwszy istotny i skoordynowany krok w stronę przywrócenia zaufania do rynków, ożywienia pożyczek międzybankowych i wsparcia funduszy własnych banków, tak aby mogły nadal udzielać pożyczek przedsiębiorstwom i gospodarstwom domowym; zgadza się, że działania te były konieczne, by powstrzymać obecny kryzys finansowy;

4.   uważa za sprawę zasadniczą, by państwa członkowskie wykazały zdolność poważnego zaangażowania i skutecznego zarządzania kryzysem w celu przywrócenia stabilnych warunków rynkowych, ponieważ jest to niezbędne do odzyskania zaufania; uważa, że pierwsze w historii posiedzenie szefów państw i rządów strefy euro, podejmujące decyzje w tym właśnie charakterze, powinno być początkiem dłuższego procesu;

5.   zauważa, że konsekwencje obecnego kryzysu wykraczają poza rynki finansowe, w szczególności w odniesieniu do rentowności przedsiębiorstw, zatrudnienia, finansów osobistych i MŚP, oraz że konsekwencje te byłyby nie do przewidzenia, gdyby organy krajowe, Europejski Bank Centralny (EBC) i inne banki centralne nie wprowadziły mechanizmów mających na celu przywrócenie zaufania do systemu finansowego;

6.   podkreśla potrzebę działania w obszarze stabilności finansowej i ryzyka systemowego; nalega, by Komisja i Rada ożywiły agendę lizbońską i do końca tego roku dostosowały krajowe programy reform w państwach członkowskich do obecnej sytuacji zakłóceń gospodarczych, aby chronić miejsca pracy i dochody obywateli UE;

7.   jest przekonany, że potrzebne jest trwałe otoczenie makroekonomiczne nastawione na wzrost; przypomina o podstawowym znaczeniu stałego dostępu do kredytów dla obywateli i małych i średnich przedsiębiorstw oraz inwestycji w infrastrukturę w celu uniknięcia radykalnego spadku wzrostu gospodarczego i zatrudnienia; podkreśla rolę, jaką w tym zakresie może potencjalnie odegrać EBI;

Strategia wyjścia z kryzysu finansowego

8.   jest zdecydowany wspierać środki na rzecz przywrócenia płynności na rynkach, co umożliwi ponowny dostęp do kredytów dla przedsiębiorstw i osób fizycznych; zdaje sobie sprawę z potrzeby uspokojenia podatników, że wszelkie przyjęte środki będą odpowiedzią na ich obawy oraz zauważa, że przywrócenie stabilności finansowej ma kluczowe znaczenie dla przyszłego wzrostu gospodarczego; zwraca się do państw członkowskich o dokonanie przeglądu funkcjonowania obecnego systemu finansowego, jeżeli rzeczywiście pragną odbudować zaufanie do rynków finansowych i rozwiązać kryzys finansowy w skali światowej;

9.   z dużym zadowoleniem przyjmuje szybką i kompleksową reakcję Komisji w kwestii stosowania zasad dotyczących pomocy państwa do środków przyjętych w stosunku do instytucji finansowych; w kontekście ścisłego monitorowania środków nadzwyczajnych wzywa Komisję do utworzenia zespołu interdyscyplinarnego, w skład którego wejdą eksperci z DG Konkurencja, komitetów trzeciego poziomu oraz Europejskiego Systemu Banków Centralnych, w celu połączenia wiedzy i fachowych umiejętności oraz zapewnienia we wszystkich państwach członkowskich zrównoważonych, bezstronnych i dobrych jakościowo ocen sytuacji;

10.   docenia decyzję Komisji dotyczącą utworzenia grupy wysokiego szczebla w celu opracowania stabilnej i trwałej struktury nadzoru, która sprzyja lepszej międzysektorowej i transgranicznej integracji i koordynacji; kładzie akcent na znaczenie przyznania jej w krótkim czasie jasno określonego mandatu oraz przedkładania przez nią sprawozdań Radzie, Komisji i Parlamentowi Europejskiemu;

11.   popiera utworzenie "jednostki ds. kryzysu finansowego" oraz zwraca się do Rady o uzgodnienie w krótszym terminie sposobu jej funkcjonowania oraz współpracy z ustanowioną grupą wysokiego szczebla; zdecydowanie krytykuje fakt, że w skład tej komórki ds. kryzysu nie wchodzą przedstawiciele Parlamentu; popiera utworzenie systemu wczesnego ostrzegania o szerszych uprawnieniach, prowadzonego przez Komisję oraz EBC i upoważnionego do koordynacji i egzekwowania przepisów, w którym powinny uczestniczyć komitety trzeciego poziomu;

12.   popiera decyzję Rady o wzmocnieniu roli EBI jako pożyczkodawcy i pożyczkobiorcy;

13.   wyraża zaniepokojenie niebezpieczeństwem występującym na rynkach finansowych, wywołanym rozmiarami pakietów pomocy państwowej i uważa za ważne, że w interesie podatników i budżetów państw członkowskich leży, by wydatkowaniu środków publicznych na ratowanie instytucji finansowej towarzyszył zawsze nadzór publiczny, poprawa zarządzania, ograniczenie wynagrodzeń, ścisła odpowiedzialność wobec organów publicznych i strategie inwestycyjne na rzecz gospodarki realnej;

Poprawa uregulowania

14.   wzywa Radę do współpracy z Parlamentem i wzywa Komisję do skorzystania z uprawnień do występowania z inicjatywą proponowania środków na rzecz wzmocnienia ram UE w zakresie regulacji i nadzoru oraz zarządzania kryzysowego na szczeblu regulacyjnym UE;

15.   podkreśla konieczność dokładnej analizy przyczyn obecnego kryzysu finansowego, w szczególności stosowności nadzoru i zgodności z obowiązującymi przepisami; ponawia apel o przyjęcie środków legislacyjnych dotyczących w szczególności uregulowania banków i nadzoru nad nimi, roli agencji ratingowych, sekurytyzacji i nadzoru nad sekurytyzacją, funduszy hedgingowych i innych rodzajów nowej instytucji, roli dźwigni finansowej, wymogów przejrzystości, zasad likwidacji, rozliczania rynków pozagiełdowych (OTC) oraz mechanizmów zapobiegania kryzysom; z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący zwiększenia minimalnej ochrony wkładów bankowych i ponownie podkreśla swoje zaangażowanie w szybką analizę tego wniosku;

16.   ponownie podkreśla konieczność wzmocnienia procesu Lamfalussy'ego zgodnie z wymogiem postawionym w swojej rezolucji z 9 października 2008 r. z zaleceniami dla Komisji w sprawie działań następczych w związku z metodą Lamfalussy'ego(1), w tym nadzoru największych transgranicznych grup finansowych przez kolegia, oraz zapewnienie jasnego statusu prawnego i większych uprawnień komitetom trzeciego poziomu jako środka służącego poprawie nadzoru w UE i ułatwieniu dialogu międzynarodowego oraz koordynacji polityki w tej dziedzinie;

17.   zwraca uwagę, że kryzys wykraczający poza jurysdykcje krajowe nie może być rozwiązywany jedynie indywidualnie przez organy krajowe oraz że w sytuacji kryzysowej kluczowe znaczenie ma transgraniczna współpraca i wzajemne zaufanie między organami nadzoru; wzywa Komisję oraz właściwe organy krajowe do wspólnego opracowania odpowiednich wniosków dotyczących skutecznego zarządzania kryzysowego, które zostaną następnie rozpatrzone przez Parlament; zwraca uwagę na znaczenie silnej koordynacji na szczeblu UE w trakcie posiedzenia na szczeblu G8 i jest głęboko przekonany o potrzebie ogólnoświatowych rozwiązań problemu kryzysu, które wspierałyby ustanowienie nowego porządku finansowego, obejmującego reformę instytucji z Bretton Woods;

18.   z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę na rzecz niezwłocznego promowania konferencji międzynarodowej jako forum do dyskusji nad działaniami w dziedzinie regulacji i nadzoru, które należy podjąć w reakcji na obecny kryzys; wyraża przekonanie, że UE musi odegrać wiodącą rolę w dyskusjach na temat przyszłości międzynarodowej struktury finansowej; zwraca się do Rady Europejskiej i Komisji o włączenie w ten proces Parlamentu Europejskiego;

19.   wzywa Komisję do przedstawienia bez dalszej zwłoki wniosku dotyczącego przeglądu dyrektywy Rady 2003/48/WE z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie opodatkowania dochodów z oszczędności w formie wypłacanych odsetek(2);

Traktat lizboński

20.   ponownie wyraża szacunek dla wyniku irlandzkiego referendum i dla wyników procedur ratyfikacyjnych w pozostałych państwach członkowskich oraz uważa, że można rozwiać obawy wyrażone przez Irlandczyków, aby przed wyborami europejskimi znaleźć rozwiązanie, które byłoby do przyjęcia dla wszystkich; jest gotowy udzielić rządowi i parlamentowi irlandzkiemu wszelkiej pomocy, jakiej mogą potrzebować w celu przedłożenia zestawu propozycji, które doprowadzą do szerszego, bardziej świadomego konsensusu w społeczeństwie irlandzkim co do przyszłości Irlandii w zreformowanej i umocnionej Unii Europejskiej, które będą do zaakceptowania przez partnerów Irlandii z UE;

21.   wzywa Radę Europejską do określenia na kolejnym posiedzeniu metody i harmonogramu pozwalających na osiągnięcie tego celu;

Energia i zmiany klimatu

22.   uważa, że cele UE w zakresie zmian klimatu na okres po 2012 r. nie powinny być kwestionowane na skutek obecnego międzynarodowego kryzysu finansowego; zobowiązuje się do ścisłej współpracy z Radą i Komisją w celu jak najszybszego znalezienia skutecznego i możliwego do zrealizowania porozumienia w sprawie zmian klimatycznych i pakietu energetycznego; zaznacza jednak, że kluczowe znaczenie dla przemysłu UE i jego pracowników oraz dla konsumentów ma szczegółowa ocena środków na rzecz realizacji tych celów pod kątem ich wpływu na sektorową i ogólną konkurencyjność przedsiębiorstw UE; przypomina Radzie, że w tym przypadku stosuje się procedurę współdecyzji, w której wymagana jest kwalifikowana większość głosów;

23.   wzywa Radę do utrzymania proponowanego ambitnego celu obowiązkowego osiągnięcia 20% udziału zrównoważonej energii odnawialnej w ogólnym końcowym zużyciu energii we Wspólnocie oraz obowiązkowego 10% udziału energii z trwałych źródeł odnawialnych w sektorze transportu każdego państwa członkowskiego do 2020 r.;

24.   odnotowuje poparcie wyrażone również przez Radę Europejską na rzecz przejścia do celu zmniejszenia emisji o 30% w przypadku osiągnięcia porozumienia międzynarodowego pod warunkiem, że kraje rozwinięte zaangażują się w dążenie do porównywalnego zmniejszenia emisji, a kraje rozwijające się, które uczyniły postępy gospodarcze, wniosą odpowiedni wkład do tych wysiłków, adekwatnie do ich odpowiedzialności i odpowiednich zdolności;

25.   przypomina, że dla przemysłu UE jest niezwykle ważne, aby w przypadku sektorów najbardziej narażonych na "delokalizację" (czyli proces przenoszenia aktywności gospodarczej za granicę) i utratę konkurencyjności wprowadzić niezbędne środki na rzecz elastyczności;

26.   zwraca uwagę na fakt, że potencjał wychwytywania i magazynowania dwutlenku węgla w zakresie przyczynienia się do obniżenia emisji CO2 w sektorze energetycznym i emisji wytwarzanych przez obiekty przemysłowe został uznany, między innymi, przez Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu; wzywa w związku z tym Radę do zagwarantowania udostępnienia odpowiednich środków finansowych, tak aby 12 projektów pokazowych, o które zaapelowała, mogło zacząć funkcjonować od 2015 r.;

27.   przypomina o konieczności dołączenia do wniosków legislacyjnych składających się na całościowy pakiet dotyczący zmian klimatycznych i energii wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady określającego normy emisji dla nowych samochodów osobowych w ramach zintegrowanego podejścia Wspólnoty na rzecz obniżenia poziomów emisji CO2 pochodzących z samochodów dostawczych (COM(2007)0856);

Bezpieczeństwo energetyczne

28.   wzywa do silnego zaangażowania politycznego na rzecz przejścia w kierunku niskoemisyjnej gospodarki UE, wraz ze wzrostem wykorzystania źródeł lokalnych, rozproszonym wytwarzaniem energii i środkami oszczędności energii w celu promowania odnawialnych źródeł energii, efektywności energetycznej oraz innych niskoemisyjnych źródeł energii, a także do dążenia do zróżnicowania dostaw energii oraz zmniejszenia zależności od przywożonych paliw kopalnych, ponieważ przejście to jest najbardziej logiczną reakcją na wyższe ceny ropy naftowej; popiera priorytetowe znaczenie poparcia tych strategicznych środków poprzez silne zobowiązania finansowe w dziedzinie badań i rozwoju;

29.   wzywa Radę i Komisję do konsekwentnego wypełniania zaleceń Parlamentu służących wspólnej europejskiej zewnętrznej polityce energetycznej, w szczególności poprzez promowanie jednomyślności UE w negocjacjach z dostawcami energii oraz krajami przesyłu oraz ochronę jej globalnych interesów, rozwój skutecznej dyplomacji energetycznej, przyjęcie skuteczniejszych mechanizmów reagowania na sytuacje kryzysowe oraz zagwarantowanie zróżnicowania dostawców energii; przypomina o potrzebie przyjęcia w tym celu strategii, której towarzyszyć będą instrumenty konieczne do jej realizacji apeluje o zwrócenie szczególnej uwagi na budowę brakujących połączeń międzysieciowych, zwłaszcza we wschodniej części Europy;

30.   z zadowoleniem przyjmuje apel Rady o wzmocnienie i uzupełnienie kluczowych elementów infrastruktury; wzywa Komisję, by wdrożyła transeuropejskie sieci energetyczne i ustanowiła plan priorytetowych połączeń wzajemnych, nie zaniedbując odbioru skroplonego gazu ziemnego, infrastruktury regazyfikacyjnej i obiektów magazynowych; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że szczególną uwagę zwrócono na odosobnione regiony UE; podkreśla znaczenie dalszego rozwoju europejskich połączeń wzajemnych i infrastruktury sieciowej dla zwiększenia udziału rynkowego energii pochodzącej z przybrzeżnych elektrowni wiatrowych; zwraca uwagę, że wzajemne połączenia transgraniczne wymagać będą specjalnych środków, takich jak preferencyjne finansowanie lub zwolnienia podatkowe; zauważa, że uzupełnienie brakujących połączeń w sieciach transeuropejskich poprawi bezpieczeństwo dostaw i przyczyni się do zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego;

31.   podkreśla konieczność zacieśnienia współpracy z krajami sąsiadującymi w regionie Morza Czarnego w ramach porozumienia instytucjonalnego i wielostronnego obejmującego kwestie dotyczące bezpieczeństwa dostaw i tranzytu energii oraz przejrzystości funkcjonowania rynku;

32.   zaznacza, że bezpieczeństwo dostaw energii jest priorytetem Unii Europejskiej; zaznacza w tym kontekście, że opracowywanie w UE wspólnych projektów dotyczących odnawialnych źródeł energii musi odgrywać kluczową rolę w zapewnianiu dostaw energii przy równoczesnym zachowaniu zgodności z celami strategii lizbońskiej i göteborskiej;

33.   podkreśla, że efektywność energetyczna jest nie tylko najbardziej rentownym sposobem zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych, ale również ma ona bezpośredni pozytywny wpływ na gospodarkę, poprzez niższe rachunki za paliwo i większą siłę nabywczą konsumentów pożytkowaną na towary i usługi; wzywa państwa członkowskie do przyspieszenia wdrożenia istniejącego prawodawstwa i polityki w zakresie wydajności energetycznej;

34.   uważa, że w pełni operacyjny rynek wewnętrzny ma kapitalne znaczenie dla bezpieczeństwa dostaw; odnotowuje fakt, że tworzenie rynku energii w UE wciąż nie zostało zakończone i że niezbędne jest jego pełne wdrożenie; z zadowoleniem przyjmuje wezwanie do sfinalizowania pakietu legislacyjnego dotyczącego rynku wewnętrznego energii przed końcem kadencji Parlamentu; wzywa Radę do rozpoczęcia negocjacji z Parlamentem w sprawie tego pakietu w oparciu o porozumienie polityczne osiągnięte w dniu 10 października 2008 r. na posiedzeniu Rady ds. Energii;

Europejski pakt w sprawie imigracji i azylu

35.   z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę francuskiej prezydencji dotyczącą Europejskiego paktu w sprawie imigracji i azylu promującego spójne i zrównoważone podejście do migracji za pośrednictwem dwóch celów: zagwarantowania legalnych kanałów migracji przy jednoczesnym rozwiązaniu problemu nielegalnej migracji; w tym kontekście uważa, że wspólna polityka imigracyjna powinna opierać się na założeniu, że migranci to pojedynczy członkowie społeczeństwa i potencjalni obywatele; ponadto uważa, że państwa członkowskie powinny próbować ustanowić jasne i skuteczne narzędzia polityczne integracji społecznej; uznaje zatem, że paktowi temu powinny towarzyszyć konkretne wnioski legislacyjne;

36.   zgadza się z Radą, że pakt w sprawie imigracji powinien dostarczyć ram dla działania w trakcie przyszłych prezydencji;

Działania podejmowane w następstwie posiedzenia Rady Europejskiej w dniu 1 września 2008 r.

37.   jest zdania, że konfliktów na Kaukazie nie można rozwiązać za pomocą wojska, i zdecydowanie potępia wszystkich, którzy uciekli się do użycia siły i przemocy, aby zmienić sytuację w separatystycznych regionach Gruzji ‐ Osetii Południowej i Abchazji;

38.   przypomina o nieproporcjonalnych działaniach wojskowych przeprowadzonych przez Rosję w Gruzji na początku sierpnia 2008 r.i jej agresji w głąb kraju, jak również o jej jednostronnej decyzji uznania niezależności Abchazji i Południowej Osetii;

39.   wzywa Rosję do poszanowania suwerenności i integralności terytorialnej Gruzji, a także nienaruszalności uznanych przez państwa członkowskie UE granic tego państwa;

40.   podkreśla, że UE musi dokonać przeglądu swojej polityki wobec Rosji, jeśli ta ostatnia nie wywiąże się ze swoich zobowiązań podjętych w ramach porozumień z 12 sierpnia i 8 września 2008 r.;

41.   z zadowoleniem przyjmuje stanowisko Rady w sprawie sytuacji w Gruzji; przypomina o zobowiązaniach zawartych w porozumieniach z dnia 12 sierpnia i 8 września 2008 r.; podkreśla, że zasadniczym dodatkowym krokiem jest wycofanie oddziałów rosyjskich z obszarów sąsiadujących z Południową Osetią i Abchazją; wzywa do umożliwienia uchodźcom bezpiecznego i szybkiego powrotu, któremu towarzyszyć powinno rozmieszczenie obserwatorów UE w terenie; ubolewa, że rozmowy rosyjsko-gruzińskie w Genewie w dniu 15 października 2008 r. zakończyły się niepowodzeniem;

42.   wyraża ubolewanie z powodu niewpuszczenia Misji Obserwacyjnej Unii Europejskiej (UEMM) w Gruzji do dwóch regionów separatystycznych, w których Rosja planuje rozmieścić regularne oddziały wojska w sile 7 600 żołnierzy, zastępując nimi niewielki kontyngent rosyjskich sił pokojowych rozmieszczonych na obu terytoriach po zawarciu porozumień o zawieszeniu broni z lat 1992-1994;

43.   oczekuje na konkluzje międzynarodowej konferencji darczyńców na rzecz Gruzji w dniu 22 października 2008 r.; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do udzielenia Gruzji silnego wsparcia politycznego, finansowego i praktycznego; wzywa Komisję do dostarczenia i szybkiego zastosowania środków zmierzających do rehabilitacji i odbudowy obszarów objętych konfliktem oraz zwiększenia pomocy humanitarnej z myślą o ponownym osiedleniu osób dotkniętych wojną i zapewnieniu im przed zimą schronienia;

44.   zwraca uwagę na konieczność rozwiązania wszelkich kwestii nierozwiązanych na międzynarodowej konferencji w Genewie, w szczególności jeśli chodzi o sytuację i przyszłość Południowej Osetii i Abchazji, jak również utrzymującą się obecność wojskową Rosji w Achalgori i Perevi w Południowej Osetii oraz w wąwozie Kodori w Abchazji; zwraca uwagę, że do czasu rozwiązania tych kwestii niemożliwa jest pełna normalizacja stosunków UE z Rosją;

45.   przypomina władzom Rosji o znaczeniu zagwarantowania, by osoby i organizacje pozarządowe zaangażowane w obronę praw człowieka i praw obywatelskich mogły działać zgodnie ze zobowiązaniami Rosji wobec Rady Europy oraz by nie były one prześladowane;

46.   wzywa Radę i Komisję do rozważenia selektywnego stosowania wobec Białorusi europejskiego instrumentu sąsiedztwa i partnerstwa oraz europejskiego instrumentu na rzecz demokracji i praw człowieka poprzez bardziej zdecydowane rozszerzenie wsparcia dla białoruskiego społeczeństwa obywatelskiego; akcentuje konieczność pełnego włączenia białoruskiej opozycji demokratycznej w dialog między UE a Białorusią;

47.   wzywa Radę i Komisję do nawiązania prawdziwego dialogu z władzami Białorusi, opartego na zasadzie warunkowości i stopniowania, wyposażonego we wzorcowe wskaźniki, harmonogramy, klauzule weryfikacji i odpowiednie środki finansowe;

48.   z zadowoleniem przyjmuje wsparcie udzielone przez Radę Europejską "partnerstwu wschodniemu", które obecnie opracowywane jest przez Komisję w celu wzmocnienia stosunków pomiędzy Unią Europejską a jej wschodnimi sąsiadami; podkreśla, że partnerstwo to musi mieć konkretną i wyraźną treść, zwłaszcza w zakresie swobodnego przepływu i wolnego handlu, ale również musi być wyposażone w wystarczające środki finansowe w ramach budżetu UE;

o
o   o

49.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0476. (2) Dz.U. L 157z 26.6.2003, s. 38.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 22 października 2008 r. w sprawie wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej pracy tymczasowej (10599/2/2008 – C6-0327/2008 – 2002/0072(COD))

P6_TA(2008)0507 A6-0373/2008

(Procedura współdecyzji: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wspólne stanowisko Rady (10599/2/2008 – C6-0327/2008),

–   uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(1) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2002)0149),

–   uwzględniając zmieniony wniosek Komisji (COM(2002)0701),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 67 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A6-0373/2008),

1.   zatwierdza wspólne stanowisko;

2.   stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze wspólnym stanowiskiem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do podpisania, wraz z przewodniczącym Rady, aktu prawnego, zgodnie z art. 254 ust. 1 Traktatu WE;

4.   zobowiązuje swojego Sekretarza Generalnego do podpisania aktu prawnego, po sprawdzeniu, że wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do przygotowania jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w porozumieniu z Sekretarzem Generalnym Rady;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 25 E z 29.1.2004, s. 368.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 22 października 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ustanowienia wieloletniego wspólnotowego programu ochrony dzieci korzystających z Internetu oraz innych technologii komunikacyjnych (COM(2008)0106 – C6-0092/2008 – 2008/0047(COD))

P6_TA(2008)0508 A6-0404/2008

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0106),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 153 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0092/2008),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinie Komisji Budżetowej, Komisji Kultury i Edukacji, Komisji Prawnej i Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0404/2008),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   jest zdania, że wymieniona we wniosku legislacyjnym finansowa kwota referencyjna na wykonanie programu w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2013 r., w wysokości 55  000 000 EUR, powinna być zgodna z pułapem określonym w poddziale 1a wieloletnich ram finansowych na lata 2007-2013;

3.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

4.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 22 października 2008 r. w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/.../WE w sprawie ustanowienia wieloletniego wspólnotowego programu ochrony dzieci korzystających z Internetu oraz innych technologii komunikacyjnych

(Jako że zostało osiągnięte porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą, stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji nr 1351/2008/WE.)

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 22 października 2008 r. w sprawie zmienionego wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie promowania ekologicznie czystych i energooszczędnych pojazdów w transporcie drogowym (COM(2007)0817 – C6-0008/2008 – 2005/0283(COD))

P6_TA(2008)0509 A6-0291/2008

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając zmieniony wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0817)

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 175 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0008/2008)

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz Komisji Transportu i Turystyki (A6-0291/2008),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 22 października 2008 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/.../WE w sprawie promowania ekologicznie czystych i energooszczędnych pojazdów transportu drogowego

(Jako że zostało osiągnięte porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą, stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2009/33/WE.)

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 22 października 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2001/82/WE i dyrektywę 2001/83/WE odnośnie do zmian warunków pozwoleń na dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych (COM(2008)0123 – C6-0137/2008 – 2008/0045(COD))

P6_TA(2008)0510 A6-0346/2008

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0123),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C6-0137/2008),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinię Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6-0346/2008),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 22 października 2008 w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/.../WE zmieniającej dyrektywę 2001/82/WE i dyrektywę 2001/83/WE w odniesieniu do zmian warunków pozwoleń na dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych

(Jako że zostało osiągnięte porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą, stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2009/53/WE.)

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 22 października 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów użytkowania nieruchomości w oznaczonym czasie, długoterminowych produktów wakacyjnych, wymiany i odsprzedaży (COM(2007)0303 – C6-0159/2007 – 2007/0113(COD))

P6_TA(2008)0511 A6-0195/2008

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0303),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi projekt został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0159/2007),

–   uwzględniając zobowiązania podjęte przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 24 września 2008 r. odnośnie do przyjęcia wniosku ze zmianami, zgodnie z art. 251 ust. 2 akapit drugi tiret pierwsze Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinie Komisji Transportu i Turystyki, jak również Komisji Prawnej (A6-0195/2008),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 22 października 2008 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/.../WE w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów umów timeshare, umów o długoterminowe produkty wakacyjne, umów odsprzedaży oraz wymiany

(Jako że zostało osiągnięte porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą, stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2008/122/WE.)

Zalecenie Parlamentu Europejskiego dla Rady z dnia 22 października 2008 r. dotyczące zawarcia umowy między Unią Europejską a Australią o przetwarzaniu i przekazywaniu przez przewoźników lotniczych australijskiej służbie celnej danych dotyczących przelotu pasażera (danych PNR) pochodzących z Unii Europejskiej (2008/2187(INI))

P6_TA(2008)0512 A6-0403/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając projekt zalecenia dla Rady, który złożyła Sophia in 't Veld w imieniu grupy politycznej ALDE, w sprawie umowy między Unią Europejską a Australią o przetwarzaniu i przekazywaniu przez przewoźników lotniczych australijskiej służbie celnej danych dotyczących przelotu pasażera (danych PNR) pochodzących z Unii Europejskiej (B6-0383/2008),

–   uwzględniając art. 2, 6, 24, 29 i 38 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) stanowiące podstawę prawną europejskiej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości oraz międzynarodowych negocjacji z krajami trzecimi i organizacjami w zakresie współpracy policji i sądów w sprawach karnych,

–   uwzględniając decyzję Rady 2008/651/WPZiB/WSiSW z dnia 30 czerwca 2008 r. w sprawie podpisania w imieniu Unii Europejskiej umowy między Unią Europejską a Australią o przetwarzaniu i przekazywaniu przez przewoźników lotniczych australijskiej służbie celnej(1) danych dotyczących przelotu pasażera (danych PNR) pochodzących z Unii Europejskiej, oraz uwzględniając samą umowę,

–   uwzględniając fakt, że zgodnie z art. 25 TUE umowa ta ma obecnie moc wiążącą na zasadach tymczasowych jedynie w odniesieniu do państw członkowskich, które nie wydały oświadczeń stwierdzających, że musiały one postępować zgodnie z własną procedurą konstytucyjną, tak jak to miało miejsce w przypadku: Belgii, Czech, Niemiec, Irlandii, Łotwy, Węgier, Malty, Holandii, Polski i Finlandii(2),

–   uwzględniając fakt, że z uwagi na podstawę prawną wybraną w przypadku wspomnianej powyżej decyzji Rady, a mianowicie art. 38 i 24 Traktatu UE(ten drugi odnosi się do stosunków zewnętrznych), art. 21 Traktatu UE wymagałby od prezydencji konsultacji z Parlamentem w sprawie głównych aspektów i podstawowych wyborów dotyczących polityki zagranicznej i polityki bezpieczeństwa,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje i zalecenia w sprawie PNR(3),

–   uwzględniając art. 8 ust. 2 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz art. 3 ust. 2 i art. 6 ust. 1 dyrektywy 2004/82/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie zobowiązania przewoźników do przekazywania danych pasażerów(4),

–   uwzględniając podstawowe zasady lojalnej współpracy między instytucjami, które oznaczają pełne informowanie Parlamentu i konsultowanie się z nim, oraz fakt, że Komisja i/lub Rada nie powiadomiła Parlamentu nawet o toku negocjacji, zupełnie inaczej niż miało to miejsce w przypadku innych umów związanych z PNR a także nawet podczas pierwszej rundy negocjacji z Australią w latach 2003-2004(5),

–   uwzględniając fakt, że niezależnie od braku chęci do współpracy ze strony pozostałych instytucji Parlament powinien zająć stanowisko w kwestii, która ma wpływ na prawa podstawowe obywateli i która jest omawiana obecnie jako możliwy przedmiot prawodawstwa UE,

–   uwzględniając art. 114 ust. 3, art. 83 ust. 5 oraz art. 94 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0403/2008),

1.   występuje do Rady z następującymi zaleceniami i uwagami:

2.   zachęca państwa członkowskie i parlamenty krajowe analizujące obecnie tę umowę i/lub umowę ze Stanami Zjednoczonymi (Belgia, Czechy, Hiszpania, Węgry, Holandia, Polska) do uwzględnienia powyższych uwag i zaleceń;

3.   przypomina Radzie, że w przypadku wejścia w życie traktatu lizbońskiego wszystkie umowy dotyczące PNR powinny zostać poddane przeglądowi poprzez włączenie Parlamentu Europejskiego na sprawiedliwych zasadach;

o
o   o

4.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie oraz przedstawienia go do wglądu Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Australii.

(1) Dz.U. L 213 z 8.8.2008, s. 47. (2) Niektóre państwa członkowskie przyjęły szczególne deklaracje opublikowane w protokole Rady i dostępne w Internecie pod adresem: http://register.consilium.europa.eu/pdf/pl/08/st10/st10126.pl07.pdf (3) Rezolucje Parlamentu z dnia 13 marca 2003 r. w sprawie przekazywania danych osobowych przez linie lotnicze w przypadku lotów transatlantyckich (Dz.U. C 61 E z 10.3.2004, s. 381), z dnia 9 października 2003 r. w sprawie przekazywania danych osobowych przez linie lotnicze w przypadku lotów transatlantyckich: stan negocjacji z USA (Dz.U. C 81 E z 31.3.2004, s. 105), z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie projektu decyzji Komisji określającej odpowiedni poziom ochrony danych dotyczących przelotu pasażerów (PNR) przekazywanych do Amerykańskiego Biura Ceł i Ochrony Granic (Dz.U. C 103 E z 29.4.2004, s. 665), zalecenie z dnia 7 września 2006 r. dla Rady w sprawie negocjacji umowy ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie wykorzystywania danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) w celu zapobiegania aktom terroryzmu i przestępczości transgranicznej, w tym przestępczości zorganizowanej (Dz.U. C 305 E z 14.12.2006, s. 250) oraz stanowisko z dnia 7 lipca 2005 r. w sprawie umowy miedzy Wspólnotą Europejską a rządem Kanady dotyczącej przetwarzania zaawansowanych informacji o pasażerach (API) oraz danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) (Dz.U. C 157 E z 6.7.2006, s.464). (4) Dz.U. L 261 z 6.8.2004, s. 24. (5) Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych zwróciła uwagę na te negocjacje również na podstawie art. 29 opinii na ten temat grupy roboczej ds. ochrony danych. Zob. http://ec.europa.eu/justice_home/fsj/privacy/docs/wpdocs/2004/wp85_en.pdf (6) Dz.U. L 204 z 4.8.2007, s. 18. (7) Konwencja Rady Europy z dnia 28 stycznia 1981 r. o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych i późniejsze zmiany do niej. (8) Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 22 października 2008 r. w sprawie wyzwań związanych z układami zbiorowymi w UE (2008/2085(INI))

P6_TA(2008)0513 A6-0370/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 2, a w szczególności pierwsze tiret Traktatu UE i art. 3 ust. 1 lit. j) Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 136, 137, 138, 139 i 140 Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 12, 39 i 49 Traktatu WE,

–   uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, zmieniony traktatem z Lizbony z dnia 13 grudnia 2007 r., w szczególności jego art. 3,

–   uwzględniając art. 152 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który uznaje znaczenie dialogu społecznego i rokowań zbiorowych dla rozwoju,

–   uwzględniając art. 27, 28 i 34 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

–   uwzględniając Europejską Konwencję Ochrony Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, a w szczególności jej artykuł 11,

–   uwzględniając Europejską kartę społeczną, a w szczególności jej art. 5, 6 i 19,

–   uwzględniając Europejską konwencję o statusie prawnym pracowników migrujących,

–   uwzględniając dyrektywę 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług(1) (dyrektywa o delegowaniu pracowników),

–   uwzględniając sprawozdanie służb Komisji w sprawie wdrożenia dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (SEC(2006)0439) (sprawozdanie służb Komisji),

–   uwzględniając dyrektywę 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (dyrektywa w sprawie zamówień publicznych)(2),

–   uwzględniając klauzulę Montiego z rozporządzenia Rady (WE) nr 2679/98 z dnia 7 grudnia 1998 r. w sprawie funkcjonowania rynku wewnętrznego w odniesieniu do swobodnego przepływu towarów pomiędzy Państwami Członkowskimi(3),

–   uwzględniając dyrektywę 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotycząca usług na rynku wewnętrznym(4) (dyrektywa usługowa),

–   uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (ETS) z dnia 27 marca 1990 r. w sprawie C-113/89 Rush Portugesa Ltd przeciwko Office National d'Immigration(5),

–   uwzględniając orzeczenia ETS z dnia 9 sierpnia 1994 r. w sprawie C-43/93, Vander Elst(6), z dnia 23 listopada 1999 r. w połączonych sprawach C-369/96 i 376/96, Arblade(7), z dnia 25 października 2001 r. w połączonych sprawach C-49/98, C-50/98, C-52/98, C-54/98, C-68/98 i C-71/98, Finalarte(8), z dnia 7 lutego 2002 r. w sprawie C-279/00, Komisja przeciwko Włochom(9), z dnia 12 października 2004 r. w sprawie C-60/03, Wolff & Müller GmbH(10), z dnia 21 października 2004 r. w sprawie C-445/03, Komisja przeciwko Luksemburgowi(11) oraz z dnia 19 stycznia 2006 r. w sprawie C-244/04, Komisja przeciwko Niemcom(12),

–   uwzględniając orzeczenie ETS z dnia 11 grudnia 2007 r. w sprawie C-438/05 International Transport Workers" Federation and Finish Seamen's Union przeciwko Viking Line ABP(13) (sprawa Viking),

–   uwzględniając orzeczenie ETS z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie C-341/05 Laval un Partneri Ltd(14),

–   uwzględniając orzeczenie ETS z dnia 3 kwietnia 2008 r. w sprawie C-346/06 Rüffer(15),

–   uwzględniając następujące konwencje Międzynarodowej Organizacji Pracy: konwencja MOP nr 94 dotycząca postanowień o pracy (w umowach zawieranych przez władze publiczne); konwencja MOP nr 87 dotycząca wolności związkowej i ochrony praw związkowych; konwencja MOP nr 98 dotycząca prawa do organizowania się i rokowań zbiorowych; konwencja MOP nr 117 dotycząca podstawowych celów i norm polityki społecznej, zwłaszcza część IV; konwencja MOP nr 154 dotycząca rokowań zbiorowych,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 października 2006 r. w sprawie stosowania dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników(16),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 stycznia 2004 r. w sprawie wdrożenia dyrektywy 96/71/WE w państwach członkowskich(17),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie upowszechniania godnej pracy dla wszystkich(18),

–   uwzględniając wspólne zasady "flexicurity" zatwierdzone przez Radę Europejską w dniu 14 grudnia 2007 r. oraz rezolucję Parlamentu z dnia 29 listopada 2007 r. w sprawie wspólnych zasad wdrażania modelu "flexicurity"(19),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinie Komisji Prawnej, jak również Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A6-0370/2008),

A.   mając na uwadze, że Traktat WE uznaje prawa podstawowe określone w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a także w konstytucjach państw członkowskich oraz w różnych traktatach i konwencjach międzynarodowych za podstawowy punkt odniesienia dla prawa i praktyki Wspólnoty,

B.   mając na uwadze, że Traktat WE ustala szereg istotnych zasad; mając na uwadze, że jednym z podstawowych celów Wspólnoty jest rynek wewnętrzny o wymiarze społecznym, oparty na zniesieniu między państwami członkowskimi przeszkód w swobodnym przepływie towarów, osób, usług i kapitału,

C.   mając na uwadze, że jedną z tych zasad jest uznawanie podstawowych praw konstytucyjnych obywateli, w tym prawa do zakładania związków zawodowych, prawa do strajku i prawa do negocjowania układów zbiorowych,

D.   mając na uwadze, że podstawowe zasady rynku wewnętrznego obejmują swobodę przepływu pracowników, swobodę przedsiębiorczości i swobodę świadczenia usług,

E.   mając na uwadze, że zgodnie z art. 39 Traktatu WE swoboda przepływu pracowników obejmuje zniesienie wszelkiej dyskryminacji ze względu na przynależność państwową między pracownikami państw członkowskich w zakresie zatrudnienia, wynagrodzenia i innych warunków pracy,

F.   mając na uwadze, że ograniczenia podstawowych swobód są na mocy traktatu WE dopuszczalne, jeśli służą one słusznym celom zgodnym z traktatem, są uzasadnione nadrzędnymi względami interesu ogólnego, są właściwe dla zagwarantowania realizacji wyznaczonych celów i nie wykraczają poza to, co jest niezbędne dla ich osiągnięcia, mając jednocześnie na uwadze, że zgodnie z art. 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej wszelkie ograniczenia w korzystaniu z praw i wolności uznanych w karcie mogą być wprowadzone wyłącznie wtedy, jeżeli są proporcjonalne i konieczne oraz jeżeli rzeczywiście realizują cele interesu ogólnego uznawane przez Unię lub wynikają z potrzeby ochrony praw i wolności innych osób,

G.   mając na uwadze, że ETS uznaje prawo do podejmowania działań zbiorowych za prawo podstawowe stanowiące nieodłączną część ogólnych zasad prawa wspólnotowego; mając na uwadze, że prawo to będzie również zagwarantowane w traktatach jeżeli traktat z Lizbony zostanie ratyfikowany,

H.   mając na uwadze, że Komisja Europejska wielokrotnie podkreślała znaczenie istniejących krajowych ram regulacyjnych prawa pracy i rokowań zbiorowych dla ochrony praw pracowników,

I.   mając na uwadze, że w swoim sprawozdaniu zatytułowanym: Stosunki pracy w Europie w 2006 r. Komisja stwierdza, iż wysoce rozwinięte systemy rokowań zbiorowych mogą mieć pozytywny wpływ na integrację społeczną,

J.   mając na uwadze, że zgodnie z art. 136 Traktatu WE Wspólnota i państwa członkowskie "mają na celu poprawę warunków życia i pracy, tak aby umożliwić ich wyrównanie z jednoczesnym zachowaniem postępu"; mając na uwadze, że z myślą o osiągnięciu tego celu art. 140 traktatu WE przewiduje, iż Komisja ma promować bliską współpracę między państwami członkowskimi w kwestiach polityki społecznej, szczególnie w sferach dotyczących prawa zrzeszania się i rokowań zbiorowych między pracodawcami i pracownikami,

K.   mając na uwadze, że zgodnie z preambułą dyrektywy o delegowaniu pracowników wspieranie świadczenia usług ponad granicami wymaga wolnej i uczciwej konkurencji i środków gwarantujących poszanowanie praw pracowniczych zgodnie z ramami prawnymi odnoszącymi się do krajowego prawa pracy i stosunków przemysłowych w państwach członkowskich,

L.   mając na uwadze, że w punkcie 12 preambuły dyrektywy o delegowaniu pracowników stwierdza się jasno, że "prawo wspólnotowe nie stanowi przeszkody dla państw członkowskich w stosowaniu ich ustawodawstwa lub zbiorowych układów pracy zawartych przez pracodawców i pracowników w stosunku do wszystkich osób zatrudnionych nawet tymczasowo na ich terytorium, mimo że ich pracodawca prowadzi działalność gospodarczą w innym państwie członkowskim" oraz że "prawo wspólnotowe nie zabrania państwom członkowskim stosowania odpowiednich środków w celu zagwarantowania przestrzegania tych zasad",

M.   mając na uwadze, że osiągnięcie celu dyrektywy o delegowaniu pracowników, jakim jest stworzenie klimatu uczciwej konkurencji i opracowanie środków gwarantujących poszanowanie praw pracowniczych w erze gospodarki, w której świadczenie usług ponad granicami jest coraz powszechniejsze, jest ważne w kontekście ochrony zainteresowanych pracowników, przy równoczesnym poszanowaniu ram prawa pracy i stosunków pracy w państwach członkowskich, pod warunkiem, że nie narusza to prawodawstwa wspólnotowego,

N.   mając na uwadze, że zgodnie z dyrektywą o delegowaniu pracowników prawo państw członkowskich musi ustanawiać "trzon" obowiązkowych zasad minimalnej ochrony pracowników delegowanych, których należy przestrzegać w kraju przyjmującym, przy zachowaniu możliwości stosowania warunków zatrudnienia korzystniejszych dla pracowników,

O.   mając na uwadze, że art. 3 ust. 8 dyrektywy o delegowaniu pracowników daje możliwość wdrożenia dyrektywy poprzez ustawodawstwo lub poprzez układy zbiorowe uznane za powszechnie stosowane lub które są powszechnie stosowane do wszystkich podobnych przedsiębiorstw w danym przemyśle lub które zostały zawarte przez najbardziej reprezentatywne organizacje przedstawicieli pracodawców i pracowników na poziomie krajowym oraz są stosowane na całym terytorium kraju; mając na uwadze, że ETS stwierdza również, że skoro dyrektywa nie ma na celu harmonizacji systemów ustalających warunki pracy i zatrudnienia, państwa członkowskie posiadają swobodę w wyborze, na poziomie krajowym, systemu, który nie został wyraźnie wymieniony wśród systemów przewidzianych dyrektywą o delegowaniu pracowników,

P.   mając na uwadze, że trzon przepisów zawarty w art. 3 ust. 1 dyrektywy o delegowaniu pracowników to międzynarodowe obowiązkowe zasady, uzgodnione wspólnie przez państwa członkowskie; mając na uwadze, że przepisy dotyczące polityki publicznej zawarte w art. 3 ust. 10 zawierają również międzynarodowe obowiązkowe zasady, ale są ograniczone w ten sposób, że państwa członkowskie mają swobodę dostosowania do nich prawa krajowego; mając na uwadze, że stosowanie art. 3 ust. 10 jest ważne dla państw członkowskich, gdyż dzięki niemu mogą one uwzględniać różnorodność rynku pracy, politykę społeczną i inne kwestie obejmujące ochronę pracowników, przy poszanowaniu zasady równego traktowania,

Q.   mając na uwadze, że mobilność pracowników przyczyniła się znacznie do zatrudnienia, dobrobytu i integracji europejskiej, dając obywatelom nowe możliwości rozwoju wiedzy i doświadczenia oraz podniesienia standardu życia,

R.   mając na uwadze, że art. 28 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej przyznaje prawo do rokowań i działań zbiorowych,

S.   mając na uwadze, że dyrektywa o delegowaniu pracowników umożliwiła ponad milionowi pracowników pracę za granicą, na bezpiecznych warunkach oraz bez problemów i konfliktów,

T.   mając na uwadze, że jednolite stosowanie i egzekwowanie postanowień dyrektywy o delegowaniu pracowników ma zasadnicze znaczenie dla realizacji jej celów, a zwłaszcza przestrzegania obowiązujących w państwach członkowskich ustaleń z zakresu rokowań zbiorowych,

U.   mając na uwadze, że art. 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy usługowej wyraźnie wskazuje, iż celem jej nie jest zastąpienie dyrektywy o delegowaniu pracowników i że dyrektywa o usługach nie narusza przepisów dyrektywy o delegowaniu pracowników,

V.   mając na uwadze, że w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2679/98 wprowadzono poniższą klauzulę (zwanej klauzulą Montiego) z myślą o swobodnym przepływie towarów; artykuł 2: "Niniejsze rozporządzenie nie może być interpretowane jako naruszające w jakikolwiek sposób wykonywanie podstawowych praw uznanych w państwach członkowskich, w tym prawa lub wolności strajku. Prawa te zawierać mogą również prawo lub wolność podejmowania innych działań objętych szczególnymi systemami stosunków pracy właściwych każdemu państwu członkowskiemu",

W.   mając na uwadze, że w art. 1 ust. 7 dyrektywy stwierdza się, że: "Niniejsza dyrektywa nie narusza korzystania z praw podstawowych uznawanych w państwach członkowskich oraz w prawie wspólnotowym. Nie narusza także prawa do negocjowania, zawierania i wdrażania umów zbiorowych oraz podejmowania akcji protestacyjnych, zgodnie z prawem i praktykami krajowymi zgodnymi z prawem wspólnotowym",

X.   mając na uwadze, że Rada Europejska ustaliła zasady tworzenia modeli rynku pracy obejmujących zarówno wysoki poziom bezpieczeństwa, jak i wysoki poziom elastyczności (tzw. model "flexicurity"); mając na uwadze, że uznaje się, że w znacznej części wdrożonych z powodzeniem modeli "flexicurity" występują silni partnerzy społeczni i szeroki zakres rokowań zbiorowych,

Y.   mając na uwadze, że rolą ETS jest interpretowanie prawa wspólnotowego w świetle podstawowych praw i wolności oraz zapewnianie zgodności z prawem przy interpretowaniu i stosowaniu traktatu WE,

Z.   mając na uwadze, że do sądów krajowych należy ustalenie, czy w poszczególnych przypadkach spełnione zostały kryteria pozwalające na ograniczenie podstawowych swobód w zgodzie z prawem wspólnotowym,

AA.   mając na uwadze, że prawo do podejmowania działań zbiorowych i do zawierania układów zbiorowych jest prawem podstawowym, stanowiącym nieodłączną część ogólnych zasad prawa wspólnotowego; mając na uwadze, że w tym kontekście ETS nie powinien opierać się na oświadczeniu Rady i Komisji z dnia 24 września 1996 r., które nie zostało przyjęte przez Parlament Europejski jako współprawodawcę, co ograniczyłoby wykładnię pojęć "przepisy porządku publicznego" i "przepisy krajowe istotne dla porządku politycznego" jedynie do obowiązkowych zasad określonych w prawodawstwie,

AB.   mając na uwadze, że wyrok ETS z dnia 21 września 1999 w sprawie C-67/96 Albany International BV(20) w dziedzinie prawa konkurencji przyznał związkom zawodowym szerokie kompetencje w zakresie kwestii dotyczących rynku pracy,

AC.   mając na uwadze, że w ETS oraz pomiędzy Trybunałem a rzecznikami generalnymi odnotowano różnice w poglądach i wykładniach we różnych sprawach odnoszących się do dyrektywy o delegowaniu pracowników, w szczególności w wyżej wymienionych sprawach Laval i Rüffert, mając na uwadze, że takie różnice poglądów i wykładni mogą stanowić argument za doprecyzowaniem przepisów w świetle równowagi między podstawowymi prawami i swobodami,

1.   podkreśla, że swoboda świadczenia usług to jeden z kamieni węgielnych w budowie wspólnej Europy; jest jednak zdania, że dla równowagi muszą jej towarzyszyć prawa podstawowe i cele społeczne wyznaczone w traktatach oraz prawo partnerów publicznych i społecznych do zapewniania niedyskryminujących warunków, równego traktowania i poprawy warunków życia i pracy; przypomina, że negocjacje i działania zbiorowe należą do praw podstawowych uznanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, oraz że równe traktowanie jest podstawową zasadą Unii Europejskiej;

2.   jest zdania, że każdy obywatel UE powinien mieć prawo do pracy w dowolnym miejscu w Unii Europejskiej, a tym samym prawo do równego traktowania; dlatego też ubolewa, że prawo to nie jest stosowane jednakowo w całej UE; jest zdania, że istniejące uregulowania przejściowe należy poddać rygorystycznemu przeglądowi przez Komisję w celu dokonania oceny, czy są one faktycznie potrzebne do zapobiegania zakłóceń na krajowych rynkach pracy, a jeżeli okaże się inaczej, należy je jak najszybciej usunąć;

3.   podkreśla, że swoboda świadczenia usług nie stoi w sprzeczności i nie jest nadrzędna wobec podstawowego prawa partnerów społecznych do prowadzenia dialogu społecznego i sporów zbiorowych , tym bardziej że w niektórych państwach członkowskich prawo to gwarantuje konstytucja; podkreśla, że celem klauzuli Montiego była ochrona konstytucyjnych praw podstawowych w kontekście rynku wewnetrznego; przypomina jednocześnie, że swobodny przepływ pracowników jest jedną z czterech wolności rynku wewnętrznego;

4.   z zadowoleniem przyjmuje traktat z Lizbony oraz fakt, że Karta praw podstawowych Unii Europejskiej ma przybrać charakter prawnie wiążący; zauważa, że objęłoby to prawo związków zawodowych do negocjowania i zawierania układów zbiorowych na właściwym szczeblu, a w razie konfliktu interesów do podejmowania działań zbiorowych (takich jak strajk) w celu obrony swoich interesów;

5.   podkreśla, że swoboda świadczenia usług nie jest nadrzędna wobec praw podstawowych określonych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a zwłaszcza prawa związków zawodowych do wchodzenia w spór zbiorowy, tym bardziej że w niektórych państwach członkowskich prawo to gwarantuje konstytucja; podkreśla zatem, że wyżej wymienione orzeczenia ETS w sprawach Rüffert, Laval i Viking pokazują konieczność wyjaśnienia, iż swobody gospodarcze ustanowione w traktatach należy interpretować w sposób nienaruszający wykonywania podstawowych praw socjalnych uznanych przez państwa członkowskie i przez prawo wspólnotowe, w tym prawa do negocjowania, zawierania i wdrażania umów zbiorowych oraz podejmowania działań zbiorowych, oraz nienaruszający autonomii partnerów społecznych przy wykonywaniu tych praw podstawowych z myślą o interesach społecznych i ochronie pracowników;

6.   podkreśla, że dyrektywa o delegowaniu pracowników umożliwia władzom publicznym i partnerom społecznym określenie warunków zatrudnienia korzystniejszych dla pracowników zgodnie z różnymi tradycjami państw członkowskich;

7.   podkreśla, że 22 punkt preambuły dyrektywy o delegowaniu pracowników nie narusza prawa państw członkowskich w zakresie zbiorowych działań na rzecz obrony interesów zawodowych, co potwierdza art. 137 ust. 5 Traktatu WE;

8.   dlatego podkreśla potrzebę zachowania i wzmocnienia zasady równego traktowania, jednakowej płacy za tę samą pracę w tym samym miejscu pracy zgodnie z art. 39 i art. 12 Traktatu WE; uważa, że w ramach swobody świadczenia usług lub swobody przedsiębiorczości przynależność państwowa pracodawcy, pracowników lub pracowników delegowanych nie może stanowić uzasadnienia nierówności w zakresie warunków pracy, wynagrodzenia lub wykonywania praw podstawowych, takich jak prawo strajku;

9.   podkreśla wagę zapobiegania negatywnemu wpływowi na modele rynku pracy, które już dziś łączą duży stopień elastyczności na rynku pracy z wysokim poziomem bezpieczeństwa, i dalszego wspierania tych modeli;

Ogólne skutki

10.   zauważa, że horyzontalny skutek pewnych postanowień traktatu WE zależy od spełnienia określonych warunków, m.in. warunku przyznawania praw jednostkom, które mają interes w przestrzeganiu odnośnych zobowiązań; wyraża zaniepokojenie faktem, że w konkretnych przypadkach niedawnych orzeczeń ETS horyzontalny skutek art. 43 traktatu WE został należycie wyodrębniony, i uważa, że może to skutkować wnoszeniem większej liczby spraw przed ETS;

11.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zgodnie z zasadami i tradycją Unii Europejskiej szereg państw członkowskich we współpracy z partnerami społecznymi stworzyło wysokie standardy warunków pracy, które poprawiają dobrostan wszystkich pracowników i wspierają wzrost gospodarczy oraz konkurencyjność;

12.   uważa, że intencje prawodawcy zawarte w dyrektywie o delegowaniu pracowników oraz w dyrektywie usługowej nie są zgodne z wykładniami, które mogą zachęcać do nieuczciwej konkurencji między przedsiębiorstwami; zauważa, że przedsiębiorstwa, które podpisują i stosują układy zbiorowe, mogą znaleźć się w gorszej sytuacji w konkurencji z przedsiębiorstwami, które takie układy odrzucają;

13.   uważa, że właściwe stosowanie i wdrażanie przepisów dyrektywy o delegowaniu pracowników jest kluczowe dla zapewnienia realizacji jej celów, a mianowicie dla łatwiejszego świadczenia usług, przy jednoczesnym zagwarantowaniu odpowiedniej ochrony pracowników oraz pełnego poszanowania porozumień o stosowaniu układów zbiorowych obowiązujących w państwach członkowskich, do których pracownicy są delegowani w ramach tej dyrektywy;

14.   uważa również, że swoboda świadczenia usług transgranicznych na rynku wewnętrznym jest uzupełniana zapewnieniem, że krajowi i zagraniczni usługodawcy mają do czynienia z podobnymi warunkami gospodarczymi i rynkiem pracy w miejscu dostarczenia usług;

15.   aktywnie wspiera konkurencyjność opartą na wiedzy i innowacyjności określoną w strategii lizbońskiej;

16.   kwestionuje wprowadzenie zasady proporcjonalności w środkach podejmowanych przeciwko przedsiębiorstwom, które opierając się na swobodzie przedsiębiorczości lub świadczenia usług ponad granicami, rozmyślnie stosują gorsze warunki zatrudnienia; jest zdania, że nie można kwestionować prawa do wchodzenia w spory zbiorowe w obronie równego traktowania i zapewnienia godziwych warunków pracy;

17.   podkreśla, że z interpretacji swobód gospodarczych WE nie może wynikać, że nadają one przedsiębiorstwom prawo do ich stosowania w celu lub ze skutkiem unikania lub omijania krajowego prawa i praktyk w dziedzinie socjalnej i zatrudnienia lub do nieuczciwej konkurencji w zakresie płacy i warunków pracy; uważa w związku z tym, że działania ponadgraniczne przedsiębiorstw, które mogą spowodować gorsze warunki zatrudnienia w kraju przyjmującym muszą być proporcjonalne i nie można ich automatycznie usprawiedliwiać postanowieniami Traktatu WE, na przykład swobodną przepływu usług lub swobodą przedsiębiorczości;

18.   podkreśla, że prawo Wspólnoty musi przestrzegać zasady niedyskryminacji; podkreśla ponadto, że prawo europejskie musi zapewnić niestawianie przeszkód umowom zbiorowym, na przykład tym, które realizują w miejscu świadczenia usługi zasadę jednakowej płacy za jednakową pracę dla wszystkich pracowników w miejscu pracy , bez względu na ich obywatelstwo lub na przynależność państwową pracodawcy, lub wchodzeniu w spory zbiorowe na rzecz takich umów zgodnych z prawem lub praktyką krajową;

19.   przyznaje, że orzeczenia ETS w wyżej wymienionych sprawach Laval, Rüffert i Luksemburg spowodowały głębokie zaniepokojenie co do sposobu interpretacji dyrektyw wprowadzających minimalną harmonizację;

20.   stwierdza, że względy społeczne, o których mowa w art. 26 i 27 dyrektywy o zamówieniach publicznych, umożliwiają państwom członkowskim stworzenie sprawiedliwych warunków konkurencji poprzez ustalenie warunków i zatrudnienia wykraczających poza minimalny poziom ochrony;

21.   jest zdania, że wąska podstawa prawna dyrektywy o delegowaniu pracowników, dotycząca swobodnego przepływu, może prowadzić do zinterpretowania dyrektywy o delegowaniu pracowników jako wyraźnej zachęty do nieuczciwej konkurencji w zakresie płac i warunków pracy; dlatego też uważa, że można rozszerzyć podstawę prawną dyrektywy o delegowaniu pracowników, tak aby objęła ona odniesienie do swobodnego przepływu pracowników;

22.   podkreśla, że obecny stan rzeczy może doprowadzić do sytuacji, w której pracownicy w krajach przyjmujących znajdą się pod presją konkurencji w postaci niskich płac; dlatego uważa, też należy zapewnić spójną transpozycję dyrektywy o delegowaniu pracowników we wszystkich państwach członkowskich;

23.   przypomina, że dziewięć państw członkowskich ratyfikowało konwencję MOP nr 94; wyraża ubolewanie, że nawet orzeczenia sądowe nie uwzględniają należycie konwencji nr 94 MOP i obawia się, że stosowanie tej konwencji w zainteresowanych państwach członkowskich może stać w sprzeczności ze stosowaniem dyrektywy o delegowaniu pracowników; wzywa Komisję do pilnego wyjaśnienia sytuacji i do dalszego zachęcania do ratyfikacji tej konwencji w celu dalszego rozwoju klauzul socjalnych w regulacjach dotyczących zamówień publicznych, co należy do celów dyrektywy o zamówieniach publicznych;

24.   zauważa, że zgodnie z konwencjami MOP nr 87 i 98 ograniczanie prawa do wchodzenia w spór zbiorowy oraz praw podstawowych może być uzasadnione jedynie względami dotyczącymi zdrowia, porządku publicznego i innymi podobnymi względami;

Żądania

25.   wzywa wszystkie państwa członkowskie do właściwego wdrożenia dyrektywy o delegowaniu pracowników; podkreśla, że przepisy dotyczące rynku pracy oraz zasady rokowań zbiorowych i zawierania układów zbiorowych należą do kompetencji państw członkowskich i partnerów społecznych; w szczególności wskazuje, że zgodnie z zasadą pomocniczości zadaniem państw członkowskich jest pełne wykorzystanie i udoskonalenie środków prewencyjnych i kontrolnych oraz sankcji;

26.   jest zdania, że obecne prawo Wspólnoty jest niekompletne i niespójne co umożliwia interpretację dyrektywy o delegowaniu pracowników w sposób niezgodny z intencjami wspólnotowego prawodawcy, który dążył do osiągnięcia uczciwego kompromisu pomiędzy swobodą świadczenia usług i ochroną praw pracowników; wzywa Komisję do przygotowania niezbędnych wniosków legislacyjnych służących zapobieganiu przyszłym sprzecznym interpretacjom;

27.   dlatego też z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie Komisji z dnia 3 kwietnia 2008 r., w którym zobowiązuje się ona do dalszego zwalczania konkurencji opartej na dumpingu społecznym i jednocześnie podkreśla, że swoboda świadczenia usług nie jest sprzeczna ani nadrzędna względem podstawowego prawa do strajku oraz przystępowania do związku zawodowego; zachęca do bezzwłocznego wdrożenia konkluzji Rady z dnia 9 czerwca 2008 r. w celu naprawy usterek w procesie wdrażania, aby zapobiec dalszym problematycznym sytuacjom i nadużyciom i stworzyć pożądany klimat wzajemnego zaufania; wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby zadbały o ściślejszą współpracę między państwami członkowskimi, władzami krajowymi i Komisją w zakresie monitoringu i wymiany najlepszych wzorców; uważa to za skuteczny sposób zwalczania nadużyć;

28.   zauważa, że istotne jest, aby zasady dotyczące rynku pracy UE były przejrzyste i odpowiednie dla wszystkich, ale także, że różne tradycje polityczne niezmiernie utrudniają stworzenie jednolitego modelu rynku pracy; dlatego też uznaje, że gdy szczególnie dotyczy to niektórych państw członkowskich, należy przeprowadzić drobiazgową ocenę wpływu orzeczeń na poziomie krajowym, przy konsultacji z partnerami społecznymi;

29.   z zadowoleniem przyjmuje sygnały z Komisji, że jest ona do powtórnego zbadania wpływu rynku wewnętrznego na prawa pracownicze i negocjacje zbiorowe;

30.   sugeruje, że nie powinno to pominąć częściowego przeglądu dyrektywy o delegowaniu pracowników Jakiegokolwiek przeglądu tej dyrektywy powinno się dokonać po szczegółowej analizie rzeczywistych wyzwań związanych z różnymi modelami umów zbiorowych przeprowadzonej na szczeblu krajowym. Jeżeli uzna się go za użyteczny, przegląd ten powinien poruszać w szczególności takie kwestie, jak te dotyczące stosowanych warunków pracy, poziomu płac, zasady równego traktowania pracowników w kontekście wolnego przepływu usług, poszanowania różnych modeli pracy i czasu oddelegowania;

31.   jest zdania, że korzystanie z praw podstawowych uznanych w państwach członkowskich, w konwencjach MOP i w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w tym prawa do negocjowania, zawierania i wdrażania umów zbiorowych oraz podejmowania akcji protestacyjnych nie powinno być zagrożone;

32.   podkreśla, że należy jasno stwierdzić, że dyrektywa o delegowaniu pracowników i inne dyrektywy nie zabraniają państwom członkowskim i partnerom społecznym domagania się lepszych warunków z myślą o równym traktowaniu pracowników, oraz że zapewniona jest możliwość wdrażania prawa wspólnotowego na podstawie wszystkich istniejących modeli rynku pracy;

33.   wzywa Komisję do pilnego wykonania decyzji Rady dotyczącej ustanowienia elektronicznego systemu wymiany informacji, który mógłby umożliwić państwom członkowskim skuteczniejsze zwalczanie nadużyć;

34.   zwraca się do państw członkowskich o przyjęcie środków mające na celu zwalczanie nadużyć, szczególnie w odniesieniu do działalności przedsiębiorstw działających na zasadzie "skrzynki pocztowej", które nie prowadzą żadnej istotnej i konkretnej działalności w kraju siedziby przedsiębiorstwa, a które zostały utworzone – czasem wręcz bezpośrednio przez głównego kontrahenta w kraju przyjmującym – wyłącznie w celu prowadzenia działalności w kraju przyjmującym, w celu uniknięcia pełnego stosowania przepisów i regulacji kraju przyjmującego, zwłaszcza w odniesieniu do płac i warunków pracy; wzywa Komisję, aby w swoim kodeksie postępowania dla przedsiębiorstw w ramach dyrektywy usługowej ustanowiła jednoznaczne przepisy zwalczające przedsiębiorstwa działające na zasadzie "skrzynki pocztowej";

35.   podkreśla, że podstawowe prawa społeczne nie są podporządkowane prawom gospodarczym w hierarchii podstawowych wolności; dlatego zwraca się o potwierdzenie w prawie pierwotnym równowagi pomiędzy prawami podstawowymi i wolnością gospodarczą w celu uniknięcia dążenia do obniżania standardów socjalnych;

36.   z zadowoleniem przyjmuje wspólne stanowisko Rady w sprawie nowej dyrektywy w sprawie pracy tymczasowej, która zapewni niedyskryminujące traktowanie od pierwszego dnia zatrudnienia, jeżeli partnerzy społeczni nie przyjmą innego rozwiązania;

37.   wzywa Komisję do przedstawienia dawno oczekiwanego komunikatu w sprawie międzynarodowych rokowań zbiorowych zawierającego propozycję utworzenia ram prawnych dla ponadnarodowych układów zbiorowych;

o
o   o

38.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 18 z 21.1.1997, s. 1. (2) Dz.U. L 134 z 30.4.04, s. 114. (3) Dz.U. L 337 z 12.12.1998, s. 8. (4) Dz.U. L 376 z 27.12.06, s. 36. (5) Zb. Orz. 1990 r., tom I s. 1470. (6) Zb. Orz. 1994 r. tom I s. 3803. (7) Zb. Orz. 1999 r. tom I s. 8453. (8) Zb. Orz. 2001 r. tom I s. 7831. (9) Zb. Orz. 2002 tom I s. 1425. (10) Zb. Orz. 2004 tom I s. 9553. (11) Zb. Orz. 1999 tom I s. 10191. (12) Zb. Orz. 2006 tom I s. 885. (13) Zb. Orz. 2007 tom I s. 10779. (14) Zb. Orz. 2007 tom I s. 11767. (15) Dotychczas nieopublikowno w Zb. Orz. (16) Dz.U. C 313 E z 20.12.06, s. 452. (17) Dz.U. C 92 E z 16.4.2004, s. 404. (18) Dz.U. C 102 E z 24.4.2008, s. 321. (19) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0574. (20) Zb. Orz. 1999, tom I s. 5751.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 22 października 2008 r. w sprawie demokracji, praw człowieka i nowej Umowy o partnerstwie i współpracy między Wspólnotą Europejską a Wietnamem

P6_TA(2008)0514 RC-B6-0538/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Wietnamu,

–   uwzględniając Umowę o współpracy zawartą w 1995 r. między Wspólnotą Europejską a Socjalistyczną Republiką Wietnamu,

–   uwzględniając Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych, ratyfikowany przez Wietnam w 1982 r.,

–   uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że druga tura rozmów między Unią Europejską i Wietnamem odbyła się w Hanoi w dniach 20-21 października 2008 r.,

B.   mając na uwadze posiedzenie Podkomisji praw człowieka Parlamentu Europejskiego w sprawie Wietnamu, Laosu i Kambodży, które odbyło się 25 sierpnia 2008 r.,

C.   mając na uwadze, że kolejne spotkanie w ramach dialogu trojki UE i Wietnamu na temat praw człowieka zaplanowano na grudzień 2008 r.,

D.   mając na uwadze art. 1 Umowy o współpracy między Wspólnotą Europejską a Socjalistyczną Republiką Wietnamu, który stanowi, że "poszanowanie praw człowieka i zasad demokratycznych jest podstawą współpracy między Umawiającymi się Stronami i postanowień tej umowy oraz stanowi jej istotny element",

E.   mając na uwadze, że w Wietnamie wolność zgromadzeń podlega surowym ograniczeniom: we wrześniu 2008 r. wietnamski rząd rozpoczął najostrzejszą od kilkudziesięciu lat rozprawę z uczestnikami pokojowych demonstracji katolickich, biorącymi udział czuwaniach modlitewnych w Hanoi, by domagać się zwrotu własności Kościoła skonfiskowanej przez rząd wietnamski,

F.   mając na uwadze, że wolność prasy w Wietnamie podlega surowym ograniczeniom: w 2008 r. kilku dziennikarzy wietnamskich zostało aresztowanych lub ukaranych za publikowanie informacji o korupcji wśród urzędników, a 19 września 2008 r. szef biura Associated Press w Hanoi Ben Stocking został aresztowany i pobity przez policję za relacjonowanie przebiegu pokojowej manifestacji wietnamskich katolików w Hanoi,

G.   mając na uwadze, że mniejszości etniczne z płaskowyżów w północnej i środkowej części kraju są nadal ofiarami dyskryminacji, konfiskaty ziemi i łamania przysługujących im praw do swobody wyznania i zachowania własnej kultury; ponadto mając na uwadze, że ani niezależne organizacje pozarządowe, ani zagraniczni dziennikarze nie mieli wolnego dostępu do płaskowyżów w środkowym Wietnamie i nie mogli przekonać się o rzeczywistej sytuacji ludności Degar, w tym zwłaszcza przymusowych repatriantów z Kambodży; mając na uwadze, że od 2001 r. ponad 300 osób należących do plemion Degar zostało skazanych na karę więzienia za pokojową działalność polityczną lub religijną,

H.   mając na uwadze, że mimo nieustannych i ponawianych wezwań społeczności międzynarodowej 79-letni najwyższy patriarcha Zjednoczonego Kościoła Buddyjskiego Wietnamu Thích Quảng Độ, laureat Nagrody Rafto 2006 przyznawanej za obronę praw człowieka, od 1982 r. wielokrotnie przebywał w więzieniu i obecnie nadal pozostaje w areszcie domowym,

I.   mając na uwadze, że rząd wietnamski nie uznał dotychczas Zjednoczonego Kościoła Buddyjskiego Wietnamu, największej organizacji buddyjskiej w  Wietnamie,

J.   mając na uwadze, że Wietnam wprowadził przepisy ograniczające swobodę dostępu do Internetu poprzez filtrowanie zasobów internetowych i kontrolę treści oraz aresztował wielu cyberdysydentów za używanie Internetu do rozpowszechniania ich poglądów na temat praw człowieka i demokracji lub za udział w internetowych dyskusjach na temat demokracji; mając na uwadze, że dnia 10 września 2008 r. publikujący w Internecie działacz demokratyczny Nguyen Hoang Hai, znany pod pseudonimem Điếu Cày, został skazany na karę więzienia,

K.   mając na uwadze, że członkowie mniejszości etnicznej Khmer (Khmer Krom) w południowym Wietnamie są prześladowani na tle wyznaniowym i są ofiarami konfiskaty ziemi; mając na uwadze, że władze zawiesiły w pełnieniu obowiązków około 20 mnichów buddyjskich ze społeczności Khmer Krom za udział w pokojowym proteście w lutym 2007 r. zorganizowanym w celu zaapelowania o większą swobodę wyznania i skazały pięciu z nich na karę więzienia; mając na uwadze, że po uwolnieniu z więzienia w czerwcu 2008 r. władze wietnamskie umieściły Tima Sakhorna, buddyjskiego mnicha ze społeczności Khmer Krom, w areszcie domowym; mając na uwadze, że władze nadużyły siły przeciw rolnikom ze społeczności Khmer Krom proszącym o rozwiązanie konfliktów o grunty,

1.   przypomina, że dialog Unii Europejskiej i Wietnamu na temat praw człowieka musi doprowadzić do konkretnej poprawy sytuacji w Wietnamie; zwraca się do Rady i Komisji o ponowne przeprowadzenie oceny współpracy z Wietnamem, z uwzględnieniem art. 1 Umowy o współpracy z 1995 r., zgodnie z którym to artykułem współpraca ta opiera się na poszanowaniu praw człowieka i demokratycznych zasad;

2.   wzywa Komisję Europejską do ustanowienia jasnych punktów odniesienia na potrzeby oceny projektów rozwojowych prowadzonych obecnie w Wietnamie w celu zapewnienia ich zgodności z klauzulą dotyczącą praw człowieka i demokracji zawartą w ww. umowie;

3.   wzywa Komisję Europejską i Radę – w ramach obecnie prowadzonych negocjacji nad nową umową o partnerstwie i współpracy między Wspólnotą Europejską w Wietnamem, która będzie zawierać jednoznaczną klauzulę dotyczącą praw człowieka i demokracji wraz z mechanizmem służącym wdrożeniu tej klauzuli – do zaapelowania do strony wietnamskiej o położenie kresu obecnemu systematycznemu naruszaniu demokracji i łamaniu praw człowieka przed zawarciem umowy, a w szczególności do zwrócenia się do rządu wietnamskiego o:

4.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN), Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, Wysokiemu Przedstawicielowi ONZ ds. Praw Człowieka oraz rządowi i parlamentowi Wietnamu.