Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Iranu, zwłaszcza te dotyczące praw człowieka,

–   uwzględniając trzecie posiedzenie międzyparlamentarne Parlamentu Europejskiego i Medżlisu (parlamentu) Irańskiej Republiki Islamskiej, które odbyło się w Brukseli w dniu 4 i 5 listopada 2008 r., oraz sprawozdanie z niego,

–   uwzględniając oświadczenie złożone przez prezydencję Rady w dniu 22 grudnia 2008 r. w imieniu Unii Europejskiej, dotyczące zamknięcia przez irańską policję Centrum Obrony Praw Człowieka prowadzonego przez Shirin Ebadi, prawniczkę i laureatkę pokojowej Nagrody Nobla z 2003 r.,

–   uwzględniając oświadczenia prezydencji Rady z dnia 31 grudnia 2008 r. w sprawie gróźb kierowanych do Shirin Ebadi,

–   uwzględniając oświadczenie Sekretarza Generalnego ONZ z dnia 3 stycznia 2009 r. w sprawie nękania i prześladowania Shirin Ebadi oraz w sprawie jej bezpieczeństwa,

–   uwzględniając wcześniejsze rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ, w szczególności rezolucję nr 63/191 z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Islamskiej Republice Iranu,

–   uwzględniając sprawozdanie sekretarza generalnego ONZ z dnia 1 października 2008 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Islamskiej Republice Iranu,

–   uwzględniając Deklarację ONZ w sprawie obrońców praw człowieka, przyjętą w dniu 9 grudnia 1998 r.,

–   uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka, Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych oraz Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, których stroną jest Iran,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że ogólna sytuacja w zakresie praw obywatelskich i swobód politycznych w Islamskiej Republice Iranu od 2005 r. stale się pogarsza we wszystkich dziedzinach i pod wszelkimi względami, zwłaszcza w odniesieniu do wykonywania praw obywatelskich i swobód politycznych, mimo że Iran podjął się propagowania i ochrony praw człowieka oraz podstawowych wolności w ramach poszczególnych międzynarodowych instrumentów dotyczących tego obszaru,

B.   mając na uwadze, że w dniu 21 grudnia 2008 r. irańska policja i funkcjonariusze służb bezpieczeństwa zamknęli Centrum Obrony Praw Człowieka prowadzone przez Shirin Ebadi, ponieważ centrum przygotowywało się do obchodów Dnia Praw Człowieka w 60. rocznicę podpisania Powszechnej deklaracji praw człowieka,

C.   mając na uwadze, że w dniu 29 grudnia 2008 r. dokonano przeszukania biura Shiran Ebadi w Teheranie i usunięto z niego dokumenty i komputery; mając na uwadze, że w dniu 1 stycznia 2009 r. wrogi tłum demonstrował przed jej domem i biurem, wykrzykując skierowane przeciwko niej hasła, zrywając szyld z jej kancelarii prawniczej i malując napisy na ścianach budynku,

D.   mając na uwadze, że coraz więcej jest dowodów na to, iż prześladowanie Shirin Ebadi przez irańskie władze nasiliło się z powodu jej kontaktów z urzędnikami ONZ zajmującymi się kwestiami praw człowieka oraz wykorzystania przez nich informacji dostarczonych przez jej centrum, które zawarto w sprawozdaniu ONZ z dnia 2 października 2008 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie,

E.   mając na uwadze, że Shirin Ebadi grożono śmiercią po tym, jak zdecydowała się bronić siedmioosobowej grupę przywódców bahaizmu, aresztowanych wspólnie w maju 2008 r.; mając na uwadze, że Centrum Obrony Praw Człowieka protestowało również przeciwko stosowanemu przez władze wykluczaniu studentów ze szkół wyższych,

F.   mając na uwadze, że w sierpniu 2008 r. oficjalna irańska agencja informacyjna (IRNA) rozpowszechniła fałszywą informację, jakoby Narges Tavasolian, córka Shirin Ebadi, przeszła na bahaizm, co miało poważne konsekwencje, gdyż wyznawcy bahaizmu są w Iranie poważnie prześladowani,

G.   mając na uwadze, że członkowie innego znanego centrum praw człowieka w Iranie, Organizacji Praw Człowieka Kurdystanu, są równie poważnie nękani przez władze i stale grozi im aresztowanie; mając w szczególności na uwadze, że jej założyciela Mohammada Sadiqa Kaboudvanda skazano na 10 lat więzienia, zarzucając mu "działanie na szkodę bezpieczeństwa narodowego poprzez założenie Organizacji Praw Człowieka Kurdystanu",

H.   mając na uwadze, że rząd i władze Iranu mają zdecydowany obowiązek ochrony bojowników o prawa człowieka i mając na uwadze, że wyżej wspomniana deklaracja Narodów Zjednoczonych o obrońcach praw człowieka, przyjęta w drodze konsensusu przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 1998 r., stanowi, że państwa "podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia ochrony [obrońców praw człowieka] przez właściwe organy przed wszelką przemocą, groźbami, odwetem, dyskryminacją faktyczną lub prawną, naciskami lub wszelkimi innymi arbitralnymi działaniami" będącymi konsekwencją ich uprawnionych wysiłków o propagowanie praw człowieka,

1.   zdecydowanie potępia represje, prześladowania i groźby wobec Shirin Ebadi oraz zamknięcie Centrum Obrony Praw Człowieka w Teheranie i wyraża poważne zaniepokojenie z powodu nasilenia się prześladowań obrońców praw człowieka w Iranie; zaznacza, że nalot irańskich sił bezpieczeństwa na Centrum Obrony Praw Człowieka w Teheranie to część szerszych usiłowań o uciszenie irańskiej społeczności obrońców praw człowieka;

2.   wyraża poważne obawy, że trwające prześladowania, groźby i ataki na Shirin Ebadi nie tylko zagrażają jej bezpieczeństwu, ale również stanowią zagrożenie dla wszystkich działaczy irańskiego społeczeństwa obywatelskiego i obrońców praw człowieka;

3.   podkreśla, że zamknięcie Centrum Obrony Praw Człowieka to nie tylko atak na Shirin Ebadi i obrońców praw człowieka w Iranie, ale również na całą międzynarodową społeczność obrońców praw człowieka, którego jest ona wpływowym i czołowym członkiem;

4.   wzywa z naciskiem irańskie władze, by położyły kres represjom, prześladowaniom i groźbom wobec Shirin Ebadi, zapewniły jej bezpieczeństwo i zezwoliły na ponowne otwarcie Centrum Obrony Praw Człowieka; wzywa irańskie władze, by umożliwiły nieskrępowane funkcjonowanie Centrum Obrony Praw Człowieka, Organizacji Praw Człowieka Kurdystanu i innych organizacji walczących o prawa człowieka;

5.   wzywa irańskie władze do wypełnienia ich międzynarodowych zobowiązań w zakresie praw człowieka, a szczególnie do przestrzegania prawa do odbywania zgromadzeń pokojowych, zapisanego w Międzynarodowym pakcie praw obywatelskich i politycznych, który Iran podpisał i ratyfikował;

6.   ponownie wyraża zaniepokojenie z powodu prześladowania i więzienia obywateli Iranu angażujących się w obronę praw człowieka i prowadzących kampanie przeciwko karze śmierci, za co często oskarża się ich o tzw. działalność na szkodę bezpieczeństwa narodowego; wzywa również Iran, by zaprzestał nękania, zastraszania i prześladowania przeciwników politycznych oraz obrońców praw człowieka, między innymi poprzez uwolnienie osób uwięzionych arbitralnie lub z powodu ich poglądów politycznych i położenie kresu bezkarnemu łamaniu praw człowieka;

7.   jak najostrzej potępia trzy ukamienowania, które miały miejsce w Meszhedzie pod koniec grudnia 2008 r., co potwierdził rzecznik wymiaru sprawiedliwości, oraz wzywa władze irańskie do przestrzegania ogłoszonego moratorium i do wprowadzenia w trybie pilnym przepisów mających na celu zniesienie tej okrutnej kary;

8.   wyraża poważne obawy o stan zdrowia Mohammada Sadiqa Kaboudvanda, pogarszający się od czasu jego aresztowania; uznaje go za więźnia sumienia oraz wzywa do jego natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia i do udzielenia mu opieki medycznej;

9.   głęboko ubolewa nad stosowaną nadal metodą zawieszania w prawach studenta w celu ukarania za organizowanie otwartych debat publicznych i wzywa władze do uwolnienia aresztowanych na uniwersytecie w Sziraz podczas ostatniego Krajowego Dnia Studenta w dniu 6 grudnia 2008 r.;

10.   wzywa władze irańskie do wywiązywania się z rządowego obowiązku poszanowania mniejszości wyznaniowych i do szybkiego uwolnienia przywódców bahaizmu: Fariby Kamalabadiego, Jamaloddina Khanjaniego, Afifa Naeimiego, Saeida Rasaiego, Mahvasha Sabeta, Behrouza Tavakkoliego i Vahida Tizfahma, gdyż zostali oni uwięzieni wyłącznie na podstawie wyznawanej wiary;

11.   wzywa z naciskiem Radę i Komisję, aby nadal badały sytuację w zakresie praw człowieka w Iranie i aby w pierwszej połowie 2009 r. przedłożyły Parlamentowi kompleksowe sprawozdanie w tej sprawie, a także by nadal podnosiły konkretne przypadki naruszania praw człowieka;

12.   podkreśla, że możliwość zawarcia w przyszłości porozumienia o handlu i współpracy między Iranem a UE zależy również od zdecydowanej poprawy sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie;

13.   wzywa prezydencję Rady oraz przebywających w Iranie dyplomatów państw członkowskich do niezwłocznego podjęcia wspólnych działań w związku z wymienionymi wyżej obawami;

14.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Rady Praw Człowieka ONZ, szefowi sądownictwa Iranu oraz rządowi i parlamentowi Islamskiej Republiki Iranu,