Indeks 
Teksty przyjęte
Wtorek, 3 lutego 2009 r. - Strasburg
Przedłużenie Umowy WE – USA o współpracy naukowej i technicznej *
 Przedłużenie Umowy WE – Rosja w sprawie współpracy naukowej i technologicznej *
 Dzika przyroda w Europie
 Wniosek o uchylenie immunitetu Miloslava Ransdorfa
 Plan działań na rzecz stabilnej przyszłości lotnictwa ogólnego i korporacyjnego
 Zamówienia przedkomercyjne: wspieranie innowacyjności w celu zapewnienia trwałości i wysokiej jakości usług publicznych w Europie
 Drugi strategiczny przegląd energetyczny
 Niedyskryminacja ze względu na płeć i solidarność między pokoleniami
 Walka z seksualnym wykorzystywaniem dzieci i pornografią dziecięcą
 Przywrócenie nadawania stacji telewizyjnej NTDTV w Chinach poprzez Eutelsat

Przedłużenie Umowy WE – USA o współpracy naukowej i technicznej *
PDF 195kWORD 32k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 3 lutego 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady dotyczącej przedłużenia Umowy o współpracy naukowej i technicznej między Wspólnotą Europejską a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki (COM(2008)0581 – C6-0392/2008 – 2008/0184(CNS))
P6_TA(2009)0032A6-0006/2009

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2008)0581),

–   uwzględniając decyzję nr 1982/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. dotyczącą siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007-2013)(1),

–   uwzględniając art. 170 oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0392/2008),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 i art. 43 ust. 1 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6-0006/2009),

1.   zatwierdza przedłużenie umowy;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Stanów Zjednoczonych Ameryki.

(1) Dz.U. L 412 z 30.12.2006, s. 1.


Przedłużenie Umowy WE – Rosja w sprawie współpracy naukowej i technologicznej *
PDF 195kWORD 32k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 3 lutego 2009 r. w sprawie wniosku w sprawie decyzji Rady dotyczącej zawarcia Umowy mającej na celu przedłużenie Umowy w sprawie współpracy naukowej i technologicznej między Wspólnotą Europejską a Rządem Federacji Rosyjskiej (COM(2008)0728 – C6-0456/2008 – 2008/0209(CNS))
P6_TA(2009)0033A6-0005/2009

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2008)0728),

–   uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1982/2006/WE z dnia 18 grudnia 2006 r. dotyczącą siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007-2013)(1),

–   uwzględniając art. 170 oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0456/2008),

–   uwzględniając art. 51, art. 83 ust. 7 oraz art. 43 ust. 1 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6-0005/2009),

1.   zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich i Federacji Rosyjskiej.

(1) Dz.U. L 412 z 30.12.2006, s. 1.


Dzika przyroda w Europie
PDF 201kWORD 60k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 3 lutego 2009 r. w sprawie dzikiej przyrody w Europie (2008/2210(INI))
P6_TA(2009)0034A6-0478/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając dyrektywę Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa(1) ("dyrektywa ptasia"),

–   uwzględniając dyrektywę Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory(2) ("dyrektywa siedliskowa"),

–   uwzględniając ekologiczną sieć specjalnych obszarów ochrony Unii Europejskiej ustanowionych przez dwie powyższe dyrektywy, zwaną siecią "Natura 2000",

–   uwzględniając wyniki dziewiątego posiedzenia konferencji stron (COP 9) Konwencji o różnorodności biologicznej,

–   uwzględniając sprawozdanie nr 3/2008 Europejskiej Agencji Ochrony Środowiska (EEA) zatytułowane: "Europejskie lasy - warunki i zrównoważone wykorzystanie ekosystemu",

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0478/2008),

A.   mając na uwadze, że skuteczna ochrona i w razie konieczności odbudowa ostatnich dzikich terenów Europy mają podstawowe znaczenie dla zatrzymania procesu utraty bioróżnorodności do roku 2010,

B.   mając na uwadze, że cel w postaci powstrzymania utraty bioróżnorodności do 2010 r. nie zostanie osiągnięty oraz że już odczuwalne stają się negatywne skutki społeczne i gospodarcze, które zrodziła utrata bioróżnorodności i usług ekosystemowych,

C.   mając na uwadze, że Unia Europejska powinna wykorzystać bieżące osiągnięcia takie jak Natura 2000 i rozwijać znacznie silniejsze, ambitne nowe ramy polityki w dziedzinie bioróżnorodności po roku 2010,

D.   mając na uwadze, że dyrektywa ptasia i dyrektywa siedliskowa zapewniają mocne i dające się wdrożyć w praktyce ramy ochrony przyrody, w tym obszarów dzikiej przyrody, przed szkodliwymi zmianami,

E.   mając na uwadze, że cele polityki bioróżnorodności Unii Europejskiej oraz dyrektywy ptasiej i dyrektywy siedliskowej nadal nie są w zadowalającym stopniu włączone do sektorowych strategii politycznych, takich jak rolnictwo, rozwój regionalny, energia i transport,

F.   mając na uwadze, że wiele obszarów dzikich posiada bogate zasoby węgla, których ochrona jest istotna zarówno dla bioróżnorodności, jak i ochrony klimatu,

G.   mając na uwadze, że wpływ inwazyjnych gatunków obcych na bioróżnorodność stanowi szczególnie poważne zagrożenie dla terenów dzikich, gdzie wczesne wykrycie gatunków inwazyjnych może być niemożliwe, a znaczne szkody ekologiczne i gospodarcze mogą nastąpić przed podjęciem odpowiednich działań,

Określenie i lokalizacja

1.   wzywa Komisję do zdefiniowania obszarów dzikiej przyrody; definicja powinna obejmować takie aspekty jak usługi ekosystemowe, wartość ochronna, zmiana klimatu i zrównoważone wykorzystanie;

2.   wzywa Komisję do upoważnienia Europejskiej Agencji Środowiska i innych właściwych organów europejskich, żeby zlokalizowały ostatnie obszary dzikiej przyrody w Europie w celu oceny obecnego rozkładu, poziomu bioróżnorodności na różnych obszarach i obszaru występowania nietkniętych ludzką ręką obszarów, a także obszarów, na których działalność człowieka jest minimalna (w podziale na podstawowe typy siedlisk: dzikie obszary leśne, słodkowodne i morskie);

3.   wzywa Komisję do zbadania wartości i korzyści ochrony dzikiej przyrody; analiza ta powinna w szczególności dotyczyć kwestii usług ekosystemowych, poziomu bioróżnorodności obszarów dzikiej przyrody, dostosowania do zmian klimatu i zrównoważonej turystyki przyrodniczej;

Rozwój obszarów dzikiej przyrody

4.   wzywa Komisję do opracowania strategii UE w dziedzinie dzikiej przyrody, która będzie spójna z dyrektywą ptasią i siedliskową, przy zastosowaniu podejścia ekosystemowego, określeniu zagrożonych gatunków i siedlisk oraz wyznaczeniu priorytetów;

5.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do rozwoju obszarów dzikiej przyrody; podkreśla potrzebę wygospodarowania specjalnych funduszy na zmniejszenie fragmentacji, ostrożne zarządzanie obszarami wtórnego zdziczenia, rozwój mechanizmów i programów kompensacyjnych, zwiększanie świadomości, budowanie zrozumienia i wprowadzanie koncepcji związanych z dziką przyrodą, takich jak rola swobodnych procesów naturalnych i składników strukturalnych, które wynikają z takich procesów, w monitoringu i pomiarze sprzyjającego stanu ochrony; jest zdania, że prace te należy wykonywać we współpracy z ludnością lokalną i innymi zaangażowanymi podmiotami;

Propagowanie

6.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do współpracy z lokalnymi organizacjami pozarządowymi, zaangażowanymi podmiotami i ludnością lokalną w zakresie promowania wartości dzikiej przyrody;

7.   wzywa państwa członkowskie do rozpoczęcia i wspierania kampanii informacyjnych, aby zwiększać wiedzę obywateli na temat dzikiej przyrody i jej znaczenia oraz umacniać przekonanie, że ochrona bioróżnorodności może współgrać ze wzrostem gospodarczym i zatrudnieniem;

8.   wzywa państwa członkowskie do wymiany doświadczeń i sprawdzonych wzorców na temat obszarów dzikiej przyrody dzięki zgromadzeniu głównych ekspertów europejskich, którzy zbadają koncepcję dzikiej przyrody w Unii Europejskiej, oraz do ujęcia dzikiej przyrody w unijnym planie działań;

9.   w obliczu rzetelnie udokumentowanych szkód, jakie turystyka wyrządziła i wyrządza wielu najcenniejszym składnikom dziedzictwa przyrodniczego Europy, wzywa Komisję i państwa członkowskie, żeby zagwarantowały, że turystyka – nawet polegająca na wprowadzaniu turystów na teren siedlisk i życia dzikiej przyrody – będzie uprawiana z najwyższą ostrożnością, z pełnym wykorzystaniem doświadczenia zdobytego w Europie i poza nią, dotyczącego sposobów minimalizacji wpływu takiej turystyki oraz w odpowiednim przypadku z odniesieniem do art. 6 dyrektywy siedliskowej; należy rozważyć opcje, w których obszary dzikiej przyrody w większej części mają zamknięty dostęp (poza dopuszczalnymi badaniami naukowymi), lecz na których ograniczona część jest otwarta dla zrównoważonej turystyki o wysokiej jakości, opartej na doświadczeniu dzikiej przyrody i lokalnych społecznościach czerpiących z niej gospodarcze korzyści;

Lepsza ochrona

10.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na skuteczną ochronę obszarów dzikiej przyrody;

11.   wzywa Komisję, żeby niezwłocznie wykrywała zagrożenia dla obszarów dzikiej przyrody;

12.   wzywa Komisję, żeby opracowała odpowiednie zalecenia, które zapewnią państwom członkowskim pomoc w zakresie najlepszych sposobów ochrony siedlisk przyrodniczych;

13.   domaga się od Komisji i państw członkowskich lepszej ochrony obszarów dzikich poprzez wdrożenie dyrektywy ptasiej i dyrektywy siedliskowej, ramowej dyrektywy wodnej(3) i dyrektywy ramowej w sprawie strategii morskiej(4) w bardziej wydajny i spójny sposób, wykorzystując zwiększone środki finansowe, tak aby zapobiec zniszczeniu tych obszarów na skutek szkodliwych, niezrównoważonych zmian;

14.   z zadowoleniem przyjmuje przegląd dyrektywy ptasiej i siedliskowej w celu dostosowania ich w razie potrzeby do lepszej ochrony zagrożonych gatunków i siedlisk;

15.   wzywa Komisję, żeby zaakceptowała inicjatywę Wild Europe – partnerstwo niektórych organizacji ochrony przyrody, a wśród nich Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN), Światowej Komisji IUCN na rzecz Obszarów Chronionych (IUCN-WCPA), WWF, Birdlife International i PAN Parks, które są bardzo zaangażowane w sprawie obszarów dzikiej przyrody i prawie dzikich;

Dzika przyroda i Natura 2000

16.   wzywa Komisję do opracowania we współpracy z zainteresowanymi podmiotami wytycznych z zakresu ochrony, zarządzania, zrównoważonego wykorzystania, monitorowania i finansowania obszarów dzikiej przyrody w ramach sieci Natura 2000, zwłaszcza w związku z nadchodzącymi wyzwaniami, takimi jak zmiany klimatu, nielegalne wyręby i zwiększone zapotrzebowanie na żywność;

17.   wyraża głębokie zaniepokojenie europejską polityką w zakresie bioróżnorodności w związku z brakiem środków finansowych na zarządzanie siecią Natura 2000; w związku z tym wzywa Komisję, żeby przygotowała współfinansowanie wspólnotowe na zarządzanie siedliskami w państwach członkowskich, jak to przewiduje dyrektywa siedliskowa;

18.   wzywa Komisję do przyznania specjalnego statusu obszarom dzikiej przyrody w sieci Natura 2000 oraz ich większej ochrony;

19.   jest zdania, że należy wzmocnić politykę rozwoju obszarów wiejskich i integrację ochrony środowiska w ramach unijnego sektora rolnictwa; sądzi jednakowoż, że Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich nie wystarczy na finansowanie ochrony bioróżnorodności i dzikiej przyrody w zakresie zasobów, programowania i ekspertyz;

20.   wzywa Komisję do zapewnienia dalszego wzmocnienia sieci Natura 2000, tak aby stała się ona spójną i sprawną siecią ekologiczną, w której centralną rolę będą pełniły obszary dzikie; podkreśla potrzebę spójnej polityki, w szczególności we wspólnej polityce rolnej, transporcie, energii i budżecie, żeby nie podważyć celów ochrony sieci Natura 2000;

Inwazyjne gatunki obce

21.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do współpracy nad rozwojem obszernych ram legislacyjnych w dziedzinie inwazyjnych gatunków obcych, które obejmą zarówno problem konsekwencji ekologicznych i gospodarczych wywoływanych przez te gatunki, jak i szczególną podatność obszarów dzikiej przyrody na te zagrożenia;

Dzika przyroda i zmiany klimatyczne

22.   wzywa Komisję, żeby monitorowała i oceniała wpływ zmian klimatu na dziką przyrodę;

23.   wzywa Komisję i państwa członkowskie, żeby uczyniły ochronę dzikiej przyrody priorytetem ich strategii przeciwdziałania zmianom klimatu;

24.   wzywa Komisję, żeby w związku ze zmianami klimatu przeprowadziła badania i udzieliła wytycznych w sprawie czasu i sposobów zarządzania dziką przyrodą na potrzeby jej ochrony w drodze ludzkiej interwencji;

o
o   o

25.   wyraża zdecydowane poparcie dla wzmacniania strategii politycznych i środków związanych z obszarami dzikiej przyrody;

26.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 103 z 25.4.1979, s. 1.
(2) Dz.U. L 206 z 22.7.1992, s. 7.
(3) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/60/WE z dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (Dz.U. L 327 z 22.12.2000, s. 1).
(4) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE z dnia 17 czerwca 2008 r. ustanawiająca ramy działań Wspólnoty w dziedzinie polityki środowiska morskiego (Dz.U. L 164 z 25.6.2008, s. 19).


Wniosek o uchylenie immunitetu Miloslava Ransdorfa
PDF 111kWORD 34k
Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 3 lutego 2009 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Miloslava Ransdorfa (2008/2176(IMM))
P6_TA(2009)0035A6-0008/2009

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Miloslava Ransdorfa, przekazany przez właściwy organ Republiki Czeskiej w dniu 16 czerwca 2008 r., ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 9 lipca 2008 r.,

–   po wysłuchaniu wyjaśnień Miloslava Ransdorfa, zgodnie z art. 7 ust. 3 Regulaminu,

–   uwzględniając art. 10 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich z dnia 8 kwietnia 1965 r., jak również art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

–   uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 12 maja 1964 r. i 10 lipca 1986 r.(1),

–   uwzględniając art. 27 ust. 4 konstytucji czeskiej,

–   uwzględniając art. 6 ust. 2 oraz art. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0008/2009),

A.   mając na uwadze fakt, że Miloslav Ransdorf jest posłem do Parlamentu Europejskiego wybranym w szóstych wyborach bezpośrednich, które odbyły się w dniach 10-13 czerwca 2004 r. oraz mając na uwadze, że jego mandat został zweryfikowany przez Parlament w dniu 14 grudnia 2004 r.(2),

B.   mając na uwadze, że zgodnie z art. 10 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich z dnia 8 kwietnia 1965 r., w czasie sesji Parlamentu Europejskiego posłowie korzystają na terytorium swojego państwa z immunitetów przyznawanych posłom do parlamentu ich państwa; mając na uwadze, że nie można powoływać się na immunitet w przypadku, gdy poseł został ujęty na gorącym uczynku oraz mając na uwadze, że nie może on również stanowić przeszkody w wykonywaniu przez Parlament Europejski prawa uchylenia immunitetu w odniesieniu do któregokolwiek z jego członków,

C.   mając na uwadze, że zgodnie z art. 27 ust. 4 konstytucji czeskiej wobec posłów ani senatorów nie może zostać wszczęte postępowanie karne bez zgody izby, do której należą, oraz że w przypadku gdy odnośna izba odmawia wydania zgody, postępowanie karne zostaje raz na zawsze wykluczone,

1.   podejmuje decyzję o uchyleniu immunitetu Miloslava Ransdorfa;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do niezwłocznego przekazania niniejszej decyzji oraz sprawozdania właściwej komisji odpowiednim organom Republiki Czeskiej.

(1) Sprawa 101/63, Wagner przeciwko Fohrmannowi i Krierowi, Recueil 1964, s. 383 i sprawa 149/85, Wybot przeciwko Faure'owi i in., Recueil 1986, s. 2391.
(2) Dz.U. C 226 E z 15.9.2005, s. 51.


Plan działań na rzecz stabilnej przyszłości lotnictwa ogólnego i korporacyjnego
PDF 297kWORD 72k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 3 lutego 2009 r. w sprawie planu działań na rzecz stabilnej przyszłości lotnictwa ogólnego i korporacyjnego (2008/2134(INI))
P6_TA(2009)0036A6-0501/2008

Parlament Europejski

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 stycznia 2007 r., zatytułowany "Plan działań na rzecz stabilnej przyszłości lotnictwa ogólnego i korporacyjnego" (COM(2007)0869),

–   uwzględniając wniosek z dnia 25 czerwca 2008 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady, zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 549/2004, (WE) nr 550/2004, (WE) nr 551/2004 oraz (WE) nr 552/2004 w celu poprawienia skuteczności działania i zrównoważonego rozwoju europejskiego systemu lotnictwa (COM(2008)0388),

–   uwzględniając wniosek z dnia 25 czerwca 2008 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 216/2008 w zakresie lotnisk, zarządzania ruchem lotniczym i służb żeglugi powietrznej oraz uchylającego dyrektywę 2006/23/WE (COM(2008)0390),

–   uwzględniając dyrektywę 2008/101/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 listopada 2008 r. zmieniającą dyrektywę 2003/87/WE w celu uwzględnienia działalności lotniczej w systemie handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie(1),

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 549/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. ustanawiające ramy tworzenia jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej(2), rozporządzenie (WE) nr 550/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie zapewniania służb nawigacji lotniczej w jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej (3) oraz rozporządzenie (WE) nr 551/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie organizacji i użytkowania przestrzeni powietrznej w jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej(4),

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 216/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lutego 2008 r. w sprawie wspólnych zasad w zakresie lotnictwa cywilnego i utworzenia Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Transportu Lotniczego(5) (EASA) (rozporządzenie EASA),

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 95/93 z dnia 18 stycznia 1993 r. w sprawie wspólnych zasad przydzielania czasu na start lub lądowanie w portach lotniczych Wspólnoty(6),

–   uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 375/2007 z dnia 30 marca 2007 r. zmieniające rozporządzenie Komisji (WE) nr 1702/2003 ustanawiające zasady wykonawcze dla certyfikacji statków powietrznych i związanych z nimi wyrobów, części i wyposażenia w zakresie zdatności do lotu i ochrony środowiska oraz dla certyfikacji organizacji projektujących i produkujących(7),

–   uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 376/2007 z dnia 30 marca 2007 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2042/2003 w sprawie nieprzerwanej zdatności do lotu statków powietrznych oraz wyrobów lotniczych, części i wyposażenia, a także w sprawie zezwoleń udzielanych instytucjom i personelowi zaangażowanym w takie zadania(8),

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 219/2007 z dnia 27 lutego 2007 r. w sprawie utworzenia wspólnego przedsięwzięcia w celu opracowania europejskiego systemu zarządzania ruchem lotniczym nowej generacji (SESAR)(9),

–   uwzględniając projekt CESAR (Cost Effective Small Aircraft), finansowany w ramach 6. programu ramowego na rzecz badań i rozwoju technologicznego,

–   uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 25 czerwca 2008 r., zatytułowany: "Jednolita europejska przestrzeń powietrzna II: w kierunku bardziej zrównoważonego rozwoju lotnictwa i poprawy jego efektywności" (COM(2008)0389),

–   uwzględniając komunikat Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 24 stycznia 2007 r., zatytułowany "Plan działania w zakresie przepustowości, efektywności i bezpieczeństwa portów lotniczych w Europie" (COM(2006)0819),

–   uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 30 kwietnia 2008 r. w sprawie stosowania rozporządzenia (EWG) nr 95/93 dotyczącego wspólnych zasad przydzielania czasu na start lub lądowanie w portach lotniczych Wspólnoty, z późniejszymi zmianami (COM(2008)0227),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 marca 2007 r. zatytułowany "Stopień zaawansowania projektu w zakresie opracowania europejskiego systemu zarządzania ruchem lotniczym nowej generacji (SESAR)" (COM(2007)0103),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinię Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6–0501/2008),

A.   mając na uwadze, że lotnictwo ogólne i korporacyjne obejmuje różne rodzaje działalności lotniczej; mając na uwadze, że termin ten obejmuje wszelkie operacje wykonywane cywilnymi statkami powietrznymi, niestanowiące handlowego przewozu lotniczego, jak również operacje cywilnych statków powietrznych wykonywane na żądanie i za wynagrodzeniem,

B.   mając na uwadze, że do tego sektora zaliczają się również różnorodnie działania o wysokiej wartości, takie jak wyspecjalizowane prace lotnicze (kartografia lotnicza, prace agrolotnicze, gaszenie pożarów, nadzorowanie ruchu drogowego), szkolenie lotnicze oraz lotnictwo rekreacyjne,

C.   mając na uwadze, że obecnie brakuje danych i informacji statystycznych na temat lotnictwa ogólnego i korporacyjnego,

D.   mając na uwadze, że lotnictwo ogólne i korporacyjne jest najszybciej rozwijającym się sektorem lotnictwa cywilnego w Europie; mając na uwadze, że lotnictwo ogólne i korporacyjne uzupełnia zwykłe usługi transportu lotniczego wykonywane przez komercyjne linie lotnicze, przez co przynosi szczególne korzyści społeczno-gospodarcze, takie jak wzrost mobilności obywateli, produktywności przedsiębiorstw oraz spójności regionalnej,

E.   mając na uwadze, że lotnictwo ogólne i korporacyjne ma coraz większe znaczenie gospodarcze, w szczególności dla europejskiego przemysłu wytwórczego, który stale zwiększa swój udział w rynku światowym i posiada znaczny potencjał do dalszego wzrostu,

F.   mając na uwadze, że polityka UE w zakresie lotnictwa tradycyjne koncentruje się na handlowym przewozie lotniczym, nie uwzględnia natomiast odpowiednio coraz większej roli lotnictwa ogólnego i korporacyjnego,

G.   mając na uwadze, że przepisy dotyczące użytkowania wysoce skomplikowanych technicznie handlowych statków powietrznych mogą nakładać niewspółmierne obciążenia finansowe i regulacyjne na operatorów małych, prywatnych statków powietrznych; mając na uwadze, że z powyższych względów podejście regulacyjne oparte na jednakowych zasadach dla wszystkich i jednolitym egzekwowaniu przepisów w odniesieniu do różnych sektorów lotnictwa okazało się w wielu aspektach nieodpowiednie,

H.   mając na uwadze, że kluczową kwestią dla lotnictwa ogólnego i korporacyjnego jest dostęp do przestrzeni powietrznej i portów lotniczych, ponieważ istnieje coraz większa nierównowaga między popytem a przepustowością; mając na uwadze, że lotnictwo ogólne i korporacyjne coraz częściej musi konkurować o dostęp do przestrzeni powietrznej i portów lotniczych z komercyjnymi liniami lotniczymi,

1.   ogólnie z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie lotnictwa ogólnego i korporacyjnego, ponieważ stanowi on gruntowną analizę kwestii dotyczących tego sektora i określa szereg odpowiednich sposobów realizacji konkretnych jego potrzeb w ramach stałego dialogu miedzy wszystkimi zainteresowanymi stronami;

Współmierność przepisów i pomocniczość

2.   podkreśla konieczność uwzględnienia interesów i cech charakterystycznych lotnictwa ogólnego i korporacyjnego przy opracowywaniu przyszłych inicjatyw politycznych w zakresie transportu lotniczego w celu zwiększenia konkurencyjności tego sektora; w związku z tym wzywa Komisję do zagwarantowania zastosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności przy tworzeniu i wdrażaniu zarówno istniejących, jak i przyszłych przepisów w zakresie lotnictwa;

3.   przypomina Komisji o potrzebie systematycznego przeprowadzania oceny skutków z podziałem na segmenty, aby zapewnić zróżnicowanie przepisów dotyczących różnych kategorii przedsiębiorstw i użytkowników przestrzeni powietrznej, jeżeli jest to konieczne i o ile nie wiąże się to ze szkodą dla bezpieczeństwa;

4.   wzywa Komisję, aby przyjmując przepisy wykonawcze w sprawie bezpieczeństwa w lotnictwie zadbała o to, by przepisy te były współmierne do złożoności danej kategorii statków powietrznych i operacji;

5.   z zadowoleniem przyjmuje niedawne dostosowanie norm obsługi technicznej statków powietrznych niewykorzystywanych do handlowego przewozu lotniczego, a w szczególności statków powietrznych nieklasyfikowanych jako "skomplikowane technicznie statki powietrzne z napędem silnikowym", uznając to dostosowanie za dobry przykład współmiernej regulacji;

6.   uważa, że na etapie wdrażania pożądany byłby pewien stopień elastyczności, jeżeli chodzi o lotnictwo ogólne; uważa, że elastyczność tę można by osiągnąć poprzez delegowanie niektórych uprawnień nadzorczych związkom i organizacjom lotnictwa sportowego i rekreacyjnego pod warunkiem, że są one odpowiednio nadzorowane przez właściwy organ lotnictwa i że nie występuje konflikt interesów;

7.   zwraca się do Komisji o zbadanie możliwości określenia uproszczonych procedur bezpieczeństwa i kontroli dla pasażerów lotnictwa korporacyjnego, które nie obniżałyby w żaden sposób ich bezpieczeństwa i poziomu ochrony;

8.   proponuje, by Komisja ułatwiła wymianę najlepszych praktyk w zakresie środków bezpieczeństwa w małych i średnich portach lotniczych;

Przepustowość lotnisk i przestrzeni powietrznej

9.   zwraca uwagę, że lotnictwu ogólnemu i korporacyjnemu coraz trudniej jest uzyskać dostęp nie tylko do głównych lotnisk, ale również do lotnisk regionalnych, ponieważ rosnący popyt ze strony handlowego przewozu lotniczego utrudnia dostępność czasów startów i lądowań oraz stanowisk parkingowych;

10.   wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby za pośrednictwem władz portów lotniczych zajęły się tymi problemami poprzez środki wykonawcze służące optymalizacji wykorzystania istniejącej przepustowości dzięki lepszemu planowaniu i stosowaniu nowoczesnych technologii, zgodnie z założeniami planu działania Komisji w zakresie przepustowości, efektywności i bezpieczeństwa portów lotniczych w Europie ("plan działania Komisji");

11.   oczekuje doradztwa nowego Wspólnotowego Centrum Monitorowania Przepustowości Portów Lotniczych w zakresie przygotowania środków na rzecz poprawy przepustowości europejskiej sieci portów lotniczych i liczy na to, że centrum odegra istotną rolę w realizacji planu działania Komisji;

12.   uważa, że helikoptery mogą być ważnym środkiem łączności bliskiego zasięgu między portami lotniczymi, i wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do uwzględnienia ich w strategiach na rzecz zwiększenia przepustowości;

13.   zachęca państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do inwestowania w modernizację i tworzenie małych i średnich portów lotniczych, które mają ogromne znaczenie dla lotnictwa ogólnego i korporacyjnego;

14.   zachęca państwa członkowskie do inwestowania w specjalną infrastrukturę konieczną do eksploatacji i stacjonowania statków powietrznych w sektorze lotnictwa ogólnego i korporacyjnego;

15.   zachęca państwa członkowskie, jak również władze regionalne i lokalne do włączenia wszystkich zainteresowanych stron w proces konsultacji w celu zidentyfikowania, w razie potrzeby, potencjalnych lub istniejących portów lotniczych do specjalnego wykorzystania w lotnictwie ogólnym i korporacyjnym; uważa, że w przypadku zamkniętych wojskowych portów lotniczych konsultacje powinny obejmować organy wojskowe;

16.   uważa za niezwykle istotne, by podział przestrzeni powietrznej na strefy wokół małych i średnich portów lotniczych był dostosowany do potrzeb użytkowników z sektora lotnictwa ogólnego i korporacyjnego oraz by wszelkie zmiany tych stref poprzedzały konsultacje z takimi użytkownikami;

17.   podkreśla, że o ile to możliwe należy zapewnić lotnictwu korporacyjnemu wystarczający dostęp do głównych portów lotniczych, aby umożliwić mu połączenie regionów Europy z gospodarczymi centrami kontynentu, i zwraca się do Komisji o przeprowadzenie analizy i przygotowanie do końca 2009 r. sprawozdania dla Parlamentu na temat tego, czy istnieje potrzeba dostosowania odpowiednich postanowień obowiązującego rozporządzenia w sprawie wspólnych zasad przydzielania czasu na start lub lądowanie w portach lotniczych Wspólnoty;

18.   podkreśla potrzebę opracowania na poziomie europejskim zharmonizowanego podejścia w celu zagwarantowania spójności między przydziałami czasu na start lub lądowanie a planami lotów i wzywa Komisję do zaproponowania odpowiednich środków, a także zachęca do udziału koordynatorów portów lotniczych w działaniach w tym zakresie;

19.   oczekuje, że wprowadzenie systemu zarządzania ruchem lotniczym, opartego na najnowszych i innowacyjnych technologiach, w ramach wspólnego przedsiębiorstwa SESAR przyczyniłoby się do likwidacji rozdrobnienia europejskiej przestrzeni powietrznej oraz uniknięcia jej przewidywanego przeciążenia, a także znacznie zwiększyłoby przepustowość przestrzeni powietrznej z korzyścią dla wszystkich jej użytkowników, w tym lotnictwa ogólnego i korporacyjnego;

20.   podkreśla jednak, że program SESAR musi w pełni uwzględniać specyficzne cechy lotnictwa ogólnego i korporacyjnego i przynosić sektorowi rzeczywiste korzyści, nie nakładając na niego niepotrzebnych obciążeń;

21.   uważa, że jednym z celów powinno być zapewnienie osobom wykonującym loty z widocznością (loty VFR) dostępu do informacji dotyczących natężenia ruchu oraz informacji meteorologicznych i lotniczych w sposób przyjazny dla użytkownika i opłacalny;

22.   domaga się, aby przepisy dotyczące jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej oraz program SESAR nie prowadziły do nałożenia niewspółmiernych i zbyt kosztownych wymogów technologicznych na małe statki powietrzne wykorzystywane w lotach VFR, przy jednoczesnym uznaniu, że wszystkie statki powietrzne korzystające z kontrolowanej przestrzeni powietrznej muszą posiadać urządzenia zapewniające odpowiedni poziom bezpieczeństwa, takie jak systemy pozycjonowania;

Trwałość środowiska naturalnego

23.   uważa, że lotnictwo ogólne i korporacyjne wywołuje mniejsze skutki środowiskowe pod względem emisji CO2 oraz hałasu niż handlowe przewozy lotnicze;

24.   uważa jednak, że konieczne jest ograniczenie emisji, poprawiając jeszcze bardziej parametry ekologiczne mniejszych statków powietrznych poprzez użycie czystszych paliw oraz wspieranie badań, rozwoju technologicznego i innowacji; w tym kontekście podkreśla znaczenie takich inicjatyw jak "Czyste niebo" i CESAR;

25.   zwraca uwagę, że większa część lotnictwa ogólnego i korporacyjnego nie wchodzi w zakres dyrektywy Komisji dotyczącej objęcia działalności lotniczej systemem handlu uprawnieniami do emisji;

26.   jest zdania, że kwestie hałasu należy rozwiązać na poziomie krajowym i lokalnym, zgodnie z zasadą pomocniczości, i uważa, że sporządzanie map hałasu stanowi jeden z kilku środków umożliwiających zrównoważone i metodologiczne podejście, gwarantujące rozwój portów lotniczych bez powodowania znaczącego zagrożenia hałasem dla lokalnej ludności;

Inne kwestie

27.   uważa, że decydenci muszą dysponować odpowiednimi danymi i informacjami statystycznymi dotyczącymi lotnictwa ogólnego i korporacyjnego, aby w pełni zrozumieć ten sektor i – co za tym idzie – móc go właściwie uregulować; dlatego wzywa Komisję i Eurostat do opracowania i wdrożenia systematycznego podejścia do gromadzenia i udostępniania danych międzynarodowych i europejskich;

28.   z zadowoleniem przyjmuje wyjaśnienie przez Komisję definicji prawnych, w tym definicji własności częściowej, i przypomina, że kwestię tę podjęto w zmienionym rozporządzeniu EASA oraz w związanych z nim przepisach wykonawczych, które znajdują się obecnie w przygotowaniu;

29.   wzywa Komisję do podjęcia odpowiednich działań w celu ułatwienia unijnemu przemysłowi wytwórczemu z zakresu lotnictwa ogólnego i korporacyjnego dostępu do rynków światowych;

30.   uważa, że należy koniecznie wziąć pod uwagę interesy lotnictwa ogólnego i korporacyjnego przy opracowywaniu polityki zewnętrznej UE w zakresie lotnictwa, w szczególności w odniesieniu do lotów transatlantyckich;

31.   wzywa Komisję do udzielenia większego wsparcia badaniom, rozwojowi oraz innowacjom lotniczym, szczególnie tym realizowanym przez MŚP, które opracowują i budują statki powietrzne dla lotnictwa ogólnego i korporacyjnego;

32.   uważa, że należy bezwzględnie wspierać lotnictwo rekreacyjne i sportowe, a także aerokluby europejskie, które dają istotną możliwość nabycia umiejętności zawodowych dla całego sektora lotnictwa;

33.   wzywa Komisję do wzięcia pod uwagę istotnej roli, jaką odgrywa i może odgrywać w przyszłości ten sektor lotnictwa w przygotowywaniu szkoleń zawodowych dla pilotów;

34.   zwraca się do Komisji o przedłożenie Parlamentowi Europejskiemu do końca 2009 r. sprawozdania w sprawie postępu osiągniętego w kwestiach poruszonych w niniejszej rezolucji;

o
o   o

35.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 8 z 13.1.2009, s. 3.
(2) Dz.U. L 96 z 31.3.2004, s. 1.
(3) Dz.U. L 96 z 31.3.2004, s. 10.
(4) Dz.U. L 96 z 31.3.2004, s. 20.
(5) Dz.U. L 79 z 19.3.2008, s. 1.
(6) Dz.U. L 14 z 22.1.1993, s. 1.
(7) Dz.U. L 94 z 4.4.2007, s. 3.
(8) Dz.U. L 94 z 4.4.2007, s. 18.
(9) Dz.U. L 64 z 2.3.2007, s. 1.


Zamówienia przedkomercyjne: wspieranie innowacyjności w celu zapewnienia trwałości i wysokiej jakości usług publicznych w Europie
PDF 227kWORD 70k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 3 lutego 2009 r. w sprawie zamówień przedkomercyjnych: wspieranie innowacyjności w celu zapewnienia trwałości i wysokiej jakości usług publicznych w Europie (2008/2139(INI))
P6_TA(2009)0037A6-0018/2009

Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 grudnia 2007 r. pt. "Zamówienia przedkomercyjne: wspieranie innowacyjności w celu zapewnienia trwałości i wysokiej jakości usług publicznych w Europie" (COM(2007)0799) ("komunikat Komisji"),

–   uwzględniając dyrektywę 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi(1),

–   uwzględniając dyrektywę 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynująca procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych(2),

–   uwzględniając komunikat wyjaśniający Komisji w sprawie stosowania prawa wspólnotowego dotyczącego zamówień publicznych i koncesji w odniesieniu do zinstytucjonalizowanych partnerstw publiczno-prywatnych (ZPPP)(3),

–   uwzględniając wszystkie właściwe przepisy dotyczące konkurencji w odniesieniu do pomocy państwa oraz praw własności intelektualnej,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 21 grudnia 2007 r. pt. "Inicjatywa rynków pionierskich dla Europy" (COM(2007)0860), jak też konsultacje Komisji w sprawie ustanowienia sieci ds. zamówień publicznych wspierających tę inicjatywę,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 25 czerwca 2008 r. pt. "Najpierw myśl na małą skalę. Program "Small Business Act" dla Europy" (COM(2008)0394) oraz dokument roboczy służb Komisji z dnia 25 czerwca 2008 r. w sprawie europejskiego kodeksu najlepszych praktyk ułatwiających dostęp MŚP do zamówień publicznych (SEC(2008)2193),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 września 2006 r. pt. "Wykorzystanie wiedzy w praktyce: Szeroko zakrojona strategia innowacyjna dla UE" (COM(2006)0502) oraz rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 24 maja 2007 r.(4),

–   uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 23 lutego 2007 r. pt. "Przewodnik po innowacyjnych rozwiązaniach w zamówieniach publicznych: 10 elementów dobrej praktyki" (SEC(2007)0280),

–   uwzględniając sprawozdanie Niezależnej Grupy Ekspertów w dziedzinie badań i rozwoju oraz innowacji pt. "Tworzenie innowacyjnej Europy"(5) (sprawozdanie Esko Aho),

–   uwzględniając opinię Komitetu Regionów w sprawie zamówień przedkomercyjnych: wspieranie innowacyjności w celu zapewnienia trwałości i wysokiej jakości usług publicznych w Europie"(6),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, jak również Komisji Prawnej (A6-0018/2009),

A.   mając na uwadze, że w strategii lizbońskiej wzywa się państwa członkowskie do zwiększenia inwestycji na badania i rozwój do 3% PKB, co stanowi kluczowe zobowiązanie na rzecz innowacji i gospodarki opartej na wiedzy,

B.   mając na uwadze, że w sprawozdaniu Esko Aho określono zamówienia publiczne jako strategiczny instrument służący osiągnięciu tego celu,

C.   mając na uwadze, że Komisja oraz państwa członkowskie muszą wspomagać rozwój wiedzy, wymaganej, by jak najlepiej wykorzystać zalecenia zawarte w komunikacie Komisji,

D.   mając na uwadze, że Komisja nie dysponuje obecnie instrumentami mającymi na celu promowanie projektów pilotażowych w zakresie zamówień przedkomercyjnych oraz że inicjatywa w tej kwestii należy wyłącznie do państw członkowskich,

1.   z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji oraz wspiera proponowany model zamówień przedkomercyjnych oparty na podziale ryzyka i korzyści jako jedną z sił napędowych innowacji;

2.   popiera sprawozdanie Esko Aho, a w szczególności pogląd, że państwa członkowskie powinny stosować zamówienia publiczne w celu zwiększenia zapotrzebowania na towary innowacyjne, jednocześnie podnosząc jakość i dostępność usług publicznych;

3.   zauważa, że pomimo istnienia licznych europejskich programów badawczych ich wyniki nie zostały dotychczas wykorzystane przez władze publiczne w zamówieniach publicznych;

4.   odnotowuje uwagę poświęconą zamówieniom przedkomercyjnym, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, Chinach i Japonii, które to kraje aktywnie wykorzystują ten potencjał poprzez szereg instrumentów polityki publicznej, takich jak projekt Defence Acquisitions Performance Assessment (DAPA) w Stanach Zjednoczonych;

5.   jest zdania, że zamówienia przedkomercyjne stanowią niedostatecznie wykorzystywaną siłę napędową dla wzrostu sterowanego przez innowacje w UE, cechując się znacznym potencjałem w zakresie realizacji łatwo dostępnych usług publicznych wysokiej jakości, np. opieki zdrowotnej czy transportu, a także w zakresie podejmowania wyzwań społecznych, jakimi są zmiana klimatu, zrównoważone źródła energii i starzenie się populacji;

6.   wyraża ubolewanie, że wiele organów publicznych nie ma świadomości tego, jaki potencjał wykazują zamówienia przedkomercyjne oraz nie działa jeszcze jak "inteligentni klienci";

7.   jest zdania, że optymalne korzyści z niniejszej inicjatywy zostaną osiągnięte, jeśli organy zamawiające uwzględnią innowację jako jeden z celów ich programu zamówień;

8.   zauważa, że zamówienia przedkomercyjne można stosować w ramach istniejących ram prawnych określonych przez dyrektywy 2004/17/WE oraz 2004/18/WE, z zakresu których wykluczone są usługi badawczo-rozwojowe(7), pod warunkiem że całość wynagrodzenia za świadczone usługi wypłaca instytucja zamawiająca i korzyści z tych usług przypadają wyłącznie tej instytucji;

9.   apeluje, by państwa członkowskie zbadały ustawodawstwo krajowe, aby sprawdzić, czy władze publiczne nie są ograniczane w dokonywaniu zamówień przedkomercyjnych przez nieistniejące, nieprawidłowe czy też niepotrzebnie skomplikowane przepisy transpozycyjne dotyczące właściwych odstępstw bądź też zbędnie rozbudowane krajowe wymogi w zakresie przetargów czy modele składania zamówień;

10.  Pomimo odrębnego podejścia, podjętego w przypadku zamówień przedkomercyjnych, zauważa, że dobre zasady zamówień powinny wciąż być stosowane, a w szczególności przejrzystość i konkurencyjność, dla zagwarantowania, że zintegrowane zamówienia końcowe odpowiadają potrzebom konsumenta;

11.   z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji, który zawiera potencjalną podstawę koncepcyjną dla zamówień przedkomercyjnych i sposoby wdrażania ich, chociaż uważa, że istnieją pewne luki w zakresie konkretnego stosowania zaproponowanego postępowania, szczególnie na szczeblu lokalnym i regionalnym;

12.   uważa, że – w odniesieniu do władz lokalnych i regionalnych – nadal nie ma dostatecznych informacji na temat wciąż istniejących przeszkód na drodze ku konkretyzacji zastosowania zamówień przedkomercyjnych na rzecz promowania rozwiązań prawdziwie innowacyjnych i użytecznych dla ludności;

13.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do współpracy w celu dopilnowania, by organy zamawiające na szczeblu lokalnym i regionalnym oraz inne organy nienależące do administracji centralnej rozwijały wymaganą wiedzę, aby wdrażać innowacyjne zamówienia;

14.   nalega na Komisję i państwa członkowskie by przekazały zamawiającym władzom lokalnym i regionalnym wytyczne i instrumenty szkoleniowe pokazujące, w jaki sposób można wykorzystywać zamówienia przedkomercyjne w dziedzinie badań i rozwoju;

15.   z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym inicjatywę Komisji polegającą na finansowaniu wymiany dobrych praktyk oraz szkoleń w zakresie zamówień przedkomercyjnych w kontekście programu prac na 2009 r. siódmego programu ramowego;

16.   pochwala wyżej wspomniany dokument roboczy służb Komisji dotyczący 10 elementów dobrej praktyki w zakresie innowacyjnych rozwiązań w zamówieniach publicznych oraz z zadowoleniem przyjmuje szersze działania Pro Inno Europe na rzecz innowacji; wzywa Komisję do sporządzenia podobnego przewodnika po najlepszych praktykach dotyczących zamówień przedkomercyjnych;

17.   jest zdania, że zamówienia przedkomercyjne mają wielki potencjał, będąc dalszym krokiem w kierunku utrwalania innowacyjnych zamówień, jednakże uznaje potrzebę wykształcania specjalistycznych umiejętności w zakresie zamówień oraz potrzebę sponsorowania przez państwa członkowskie – na zasadzie partnerstwa z przedsiębiorstwami, uczelniami i centrami szkoleń – działalności szkoleniowej w celu rozwijania narzędzi zarządczych;

18.   wzywa właściwe dyrekcje generalne Komisji do wzajemnej współpracy przy przygotowaniu kompletnego, łatwego do zrozumienia, ale prawnie nie do zakwestionowania przewodnika we wszystkich językach urzędowych, z konkretnymi przykładami pokazującymi, w jaki sposób właściwie stosować w praktyce odpowiednie zasady prawne, w szczególności na użytek małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) oraz instytucji zamawiających;

19.   nalega, by Komisja przedstawiła w przewodniku w szczególności praktyczne przykłady podziału ryzyka/korzyści zgodnie z warunkami rynkowymi; uważa ponadto, że należy nadać prawa własności intelektualnej przedsiębiorstwom uczestniczącym w zamówieniach przedkomercyjnych, jako że USA i Japonia pracują w oparciu o ten model, co zachęca liczne przedsiębiorstwa do zaangażowania się w procedury zamówień przedkomercyjnych;

20.   odnotowuje w szczególności znaczenie, jakie dla skuteczności zamówień przedkomercyjnych przedstawia rozwijanie podziału ryzyka i korzyści na warunkach rynkowych oraz przekazanie praw własności intelektualnej przedsiębiorstwom uczestniczącym w zamówieniach przedkomercyjnych;

21.   wzywa państwa członkowskie i Komisję do wskazania w zestawie polityk dotyczących innowacji wyzwań publicznych o charakterze średnioterminowym i długoterminowym, które mogą zostać rozwiązane dzięki rozwiązaniom technologicznym opracowywanym poprzez zamówienia przedkomercyjne; jest zdania, że rozwiązania takie mogłyby obejmować konkursy na projekty oraz fundusze przeznaczone na określone wyzwania, takie jak Driverless Vehicle Challenge w Stanach Zjednoczonych;

22.   uważa, że przekazywanie wiedzy między technologicznie innowacyjnymi uniwersytetami, centrami badawczymi i organami zamawiającymi stanowi integralną część skuteczności zamówień komercyjnych;

23.   zauważa, że europejskie agencje innowacji, takie jak VINNOVA w Szwecji, Tekes w Finladnii, Senternovem w Holandii czy Innowation Norway, stanowią integralną część procesu przekazywania wiedzy między potencjalnymi klientami i badaczami; rozwijając współpracę między stronami zaangażowanymi w badania naukowe i rozwój, zachęcają one do wykorzystywania zamówień przedkomercyjnych; zachęca zatem państwa członkowskie do zbadania działań wspomnianych agencji jako punktu odniesienia dla ich własnych działań;

24.   odnotowuje znaczenie Platform Technologii UE w dostarczaniu ram do określania priorytetów w zakresie badań naukowych i rozwoju oraz w łączeniu innowacji, które już są gotowe do eksploatacji, z potrzebami potencjalnych klientów; zauważa także, że Platformy Technologii mogą udostępniać wczesne rozwiązania rynkowe nowych technologii na potrzeby władz publicznych; wzywa zatem Komisję do zapewnienia lepszego wykorzystania Platform Technologii w zakresie zamówień przedkomercyjnych;

25.   z zadowoleniem przyjmuje zaproponowaną przez Komisję inicjatywę rynków pionierskich dla Europy (LMI) jako silny katalizator dla stosowania zamówień przedkomercyjnych na rzecz innowacji, mając na względzie rozwój kluczowych rynków skali, odnotowując w szczególności inicjatywę polegającą na ustanowieniu sieci ds. zamówień publicznych wspierających LMI;

26.   z zadowoleniem przyjmuje starania Komisji mające na celu poprawę dostępu unijnych MŚP do zamówień publicznych, realizowane za pomocą Europejskiego kodeksu najlepszych praktyk zawartego w programie "Small Business Act" dla Europy;

27.   z zadowoleniem przyjmuje dostarczone przez Komisję wyjaśnienie, że zamówienia przedkomercyjne mogą być realizowane przez organy zamawiające na wszystkich etapach opracowywania i umieszczania nowego produktu czy usługi na rynku, nie tylko w odniesieniu do badań podstawowych; zauważa, że takie wszechstronne podejście zwiększa dostęp MŚP do zamówień publicznych;

28.   pochwala propozycję Komisji dotyczącą wyjaśnienia roli władz publicznych w rozwijaniu badań naukowych i rozwoju oraz w stymulowaniu innowacji poprzez działania związane z zamówieniami; podkreśla, że strategie polityczne państw członkowskich w zakresie zamówień nie powinny być zbyt normatywne, gdyż zamówienia przedkomercyjne mogą być praktycznie organizowanie na różne sposoby, by odpowiadać szczegółowym projektom i potrzebom, nie tracąc zgodności z zasadami wspólnotowymi;

29.   uważa za istotne pojęcie zamówień przedkomercyjnych, ale obawia się, że nie będzie ono atrakcyjne dla małych i średnich przedsiębiorstw, chyba że ich funkcjonowanie będzie jasne, w szczególności w kontekście transgranicznym; wskazuje, że kluczowa zasada zamówień przedkomercyjnych, a mianowicie fakt, że organy publiczne nie zachowują wszystkich korzyści wynikających z badań i rozwoju, ale że każde przedsiębiorstwo posiada prawa własności w odniesieniu do nowych pomysłów, których jest autorem, zapewnia pewność prawną oraz ochronę myśli uczestniczących przedsiębiorstw;

30.   uznaje, że MŚP mogą korzystać z zamówień przedkomercyjnych poprzez podział ryzyka (uwzględniając ich bardziej ograniczone możliwości inwestycyjne), stopniowy wzrost (rozmiarów i doświadczenia) na każdym etapie procesu badawczo-rozwojowego oraz usprawniony proces składania zamówień w porównaniu do zamówień tradycyjnych;

31.   wzywa Komisję do konsolidacji tych strategii w jedną politykę w zakresie zamówień publicznych, mającą na celu zachęcanie do innowacji poprzez zamówienia publiczne, zamówienia przedkomercyjne, rozwój rynków pionierskich oraz wzrost MŚP dzięki zamówieniom publicznym;

32.   jest zdania, że w ramach skonsolidowanej strategii mającej na celu promowanie innowacji dzięki zamówieniom przedkomercyjnym, kampanie publiczne przyczynią się do powstania lepszego klimatu, w którym organy zamawiające będą mogły więcej inwestować w działalność na rzecz innowacji charakteryzującą się dłuższym okresem zwrotu z inwestycji; wspiera w tym kontekście możliwości łączenia w sieci władz publicznych na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym z uwagi na realizację zamówień przedkomercyjnych;

33.   uważa, że zamówienia przedkomercyjne mogą być jeszcze bardziej skuteczne, jeżeli istnieć będą wystarczające zachęty dla władz publicznych do zaistnienia na rynkach badań naukowych i rozwoju oraz dla dostawców do angażowania się w projekty rządowe; zauważa w związku z tym, że zachęty finansowe są wyjątkowe ważne przy wykorzystywaniu zamówień przedkomercyjnych i że już istnieją w niektórych państwach członkowskich, w których do 50% kosztów pierwszego zamówienia przedkomercyjnego może być wyrównywanych przez organ władzy centralnej;

34.   jest zdania, że w programach wspólnotowych mających na celu stymulowanie innowacyjności należy wziąć pod uwagę zachęty finansowe dla władz publicznych w całej UE, skłaniające do wspólnego realizowania zamówień przedkomercyjnych dotyczących technologii innowacyjnych na rynkach pionierskich oraz innych obszarów leżących we wspólnym interesie europejskim;

35.   zauważa, że takie pilotażowe programy Wspólnoty podlegałyby automatycznemu przeglądowi realizowanemu przez Komisję, korzystałyby one także z szeroko rozpowszechnianych informacji na temat praktycznych doświadczeń i klauzul umownych, które umożliwiałyby zamawiającym korzystanie z odpowiednich wzorów; wzory takie mogłyby również zostać włączone do przewodnika po najlepszych praktykach;

36.   stwierdza zapotrzebowanie na europejski projekt pilotażowy w kontekście zamówień przedkomercyjnych w celu pokazania na przykładzie sposobu wdrażania, który zapewnia maksymalną pewność prawną i ochronę dla przedsiębiorstw, w szczególności dla małych i średnich, które z definicji stanowią najsłabsze ogniwa w stosunku do instytucji zamawiających i dużych przedsiębiorstw zazwyczaj zaangażowanych w zamówienia publiczne;

37.   odnotowuje, że wzmocnienie zamówień publicznych jest jednym z wielu sposobów, dzięki którym państwa członkowskie mogą zwiększyć swój udział w innowacji i badaniach; wzywa zatem państwa członkowskie do promowania innowacji poprzez włączanie wszystkich zainteresowanych stron, w tym uniwersytetów, instytutów badawczych i innych organów zajmujących się promowaniem rozwoju gospodarczego, tak aby silniej zaangażować władze publiczne w przedsiębiorczość opartą na innowacyjności; uważa, że zobowiązanie to powinno zostać zawarte w spójnej strategii na rzecz badań naukowych, innowacji i rozwoju;

38.   zaleca Komisji i państwom członkowskim, aby - z uwagi na promowanie zasady konkurencji - wspierały stosowanie elektronicznych systemów zamówień i sprawnie przebiegających procedur w celu ułatwienia procesu zamówień przedkomercyjnych;

39.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

(1) Dz.U. L 134, z 30.4.2004, s. 114.
(2) Dz.U. L 134, z 30.4.2004, s. 1.
(3) Dz.U. C 91 z 12.4.2008, s. 4.
(4) Dz.U. C 102 E z 24.4.2008, s. 455.
(5) http://ec.europa.eu/invest-in-research/action/2006_ahogroup_en.htm
(6) Dz.U. C 325 z 19.12.08, s. 44.
(7) Art. 16 lit. f) dyrektywy 2004/18/WE oraz art. 24 lit. e) dyrektywy 2004/17/WE.


Drugi strategiczny przegląd energetyczny
PDF 437kWORD 151k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 3 lutego 2009 r. w sprawie drugiego strategicznego przeglądu energetycznego (2008/2239(INI))
P6_TA(2009)0038A6-0013/2009

Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. zatytułowany "Drugi strategiczny przegląd sytuacji energetycznej – plan działania dotyczący bezpieczeństwa energetycznego i solidarności energetycznej UE" (COM(2008)0781) ("komunikat w sprawie drugiego strategicznego przeglądu sytuacji energetycznej"),

–   uwzględniając zieloną księgę Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. zatytułowaną "W kierunku bezpiecznej, zrównoważonej i konkurencyjnej europejskiej sieci energetycznej" (COM(2008)0782),

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. w sprawie wdrożenia programu dotyczącego transeuropejskich sieci energetycznych w okresie 2002-2006 (COM(2008)0770),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. w sprawie dyrektywy 2004/67/WE z dnia 26 kwietnia 2004 r. dotyczącej środków zapewniających bezpieczeństwo dostaw gazu ziemnego (COM(2008)0769),

–   uwzględniając wniosek Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. dotyczący dyrektywy Rady nakładającej na państwa członkowskie obowiązek utrzymywania minimalnych zapasów ropy naftowej lub produktów naftowych (COM(2008)0775),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. zatytułowany "Efektywność energetyczna: realizacja celu 20 procent (COM(2008)0772),

–   uwzględniając wniosek Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie charakterystyki energetycznej budynków (przekształcenie) (COM(2008)0780),

–   uwzględniając wniosek Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wskazania poprzez etykietowanie oraz standardowe informacje o produkcie zużycia energii oraz innych zasobów przez produkty związane z energią (przekształcenie) (COM(2008)0778),

–   uwzględniając wniosek Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie oznakowania opon pod kątem efektywności paliwowej i innych zasadniczych parametrów (COM(2008)0779),

–   uwzględniając wniosek Komisji z dnia 26 listopada 2008 r. dotyczący dyrektywy Rady ustanawiającej wspólnotowe ramy bezpieczeństwa jądrowego(COM(2008)0790),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. zatytułowany "Większe oszczędności energii w Europie dzięki skojarzonemu wytwarzaniu energii elektrycznej i ciepła" (COM(2008)0771),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. zatytułowany "Morska energia wiatrowa: działania niezbędne do realizacji celów polityki energetycznej w perspektywie roku 2020 i dalszej" (COM(2008)0768),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. zatytułowany " Aktualizacja przykładowego programu energetyki jądrowej w kontekście drugiego strategicznego przeglądu sytuacji energetycznej" (COM(2008)0776),

–   uwzględniając komunikat Komisji z 10 stycznia 2007 r. zatytułowany "Ograniczenie globalnego ocieplenia do 2°C w perspektywie roku 2020 i dalszej" (COM(2007)0002),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 23 stycznia 2008 r. pt. "20 i 20 do 2020 r. – szansa Europy na przeciwdziałanie zmianom klimatycznym" (COM(2008)0030),

–   uwzględniając wniosek Komisji z 23 stycznia 2008 r. dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych (COM(2008)0019),

–   uwzględniając komunikat Komisji z 26 listopada 2008 r. zatytułowany "Europejski plan naprawy gospodarczej" (COM(2008)0800),

–   uwzględniając stanowisko z dnia 4 kwietnia 2006 r. dotyczące wspólnego stanowiska Rady w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej wytyczne dla transeuropejskich sieci energetycznych oraz uchylającej decyzję 96/391/WE i decyzję nr 1229/2003/WE(1),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 maja 2007 r. w sprawie Euratomu – bilans 50 lat europejskiej polityki w dziedzinie energii jądrowej(2),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 września 2007 r. w sprawie mapy drogowej na rzecz odnawialnej energii w Europie(3),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 września 2007 r. w sprawie wspólnej europejskiej polityki zagranicznej w dziedzinie energetyki(4),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 października 2007 r. w sprawie konwencjonalnych źródeł energii i technologii wytwarzania energii(5),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie planu działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii: sposoby wykorzystania potencjału(6),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie Globalnego Funduszu Efektywności Energetycznej oraz Energii Odnawialnej(7),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie europejskiego strategicznego planu w dziedzinie technologii energetycznych(8),

–   uwzględniając stanowisko z dnia 18 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2003/54/WE dotyczącą wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej(9),

–   uwzględniając stanowisko z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2003/55/WE dotyczącą wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego(10),

–   uwzględniając stanowisko z dnia 18 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1228/2003 w sprawie warunków dostępu do sieci w odniesieniu do transgranicznej wymiany energii elektrycznej(11),

–   uwzględniając stanowisko z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1775/2005 w sprawie warunków dostępu do sieci przesyłowych gazu ziemnego(12),

–   uwzględniając stanowisko z dnia 18 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Agencję ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki(13),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie wspierania podejmowania na wczesnym etapie działań demonstracyjnych w dziedzinie zrównoważonej produkcji energii elektrycznej z paliw kopalnych(14),

–   uwzględniając konkluzje prezydencji przyjęte na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniach 8 i 9 marca 2007 r.,

–   uwzględniając konkluzje prezydencji przyjęte na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniach 13 i 14 marca 2008 r.,

–   uwzględniając konkluzje prezydencji przyjęte na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniach 15 i 16 października 2008 r.,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0013/2009),

A.   mając na uwadze, że europejska polityka energetyczna powinna dążyć do nierozłącznego osiągnięcia trzech zasadniczych i równie ważnych celów, a mianowicie bezpieczeństwa dostaw i solidarności między państwami członkowskimi, przeciwdziałania zmianom klimatu, m.in. silnego zaangażowania we wdrażanie celów własnych UE, oraz konkurencyjności,

B.   mając na uwadze, że całkowita zmiana paradygmatu w polityce energetycznej jest niezbędna do osiągnięcia ww. trzech głównych celów, a jednocześnie przyniesie ona rozwiązanie uwzględniające kwestie społeczne, środowiskowe, gospodarcze i związane z zatrudnieniem,

C.   mając na uwadze, że zależność Unii od konwencjonalnych źródeł energii oraz od ograniczonej liczby producentów energii stanowi poważne zagrożenie dla stabilności, dobrej koniunktury oraz bezpieczeństwa dostaw,

D.   mając na uwadze, że zwiększanie efektywności energetycznej musi odgrywać kluczową rolę w ograniczaniu zależności od importu energii, zwiększaniu konkurencyjności i przeciwdziałaniu zmianom klimatycznym,

E.   mając na uwadze, że obecnie zapotrzebowanie Unii na energię wciąż rośnie w większości sektorów, a potencjał w zakresie efektywności energetycznej pozostaje w dużej mierze niewykorzystany,

F.   mając na uwadze, że Unia importuje obecnie 50% zużywanej przez nią energii, oraz że proporcje te mogą osiągnąć 70% w 2030 r.,

G.   mając na uwadze, że zagrożenia bezpieczeństwa dostaw w Unii są zwiększane przez brak wizji w odniesieniu do gospodarki opartej na działaniach ukierunkowanych na zmniejszanie zużycia energii poprzez wpływanie na zachowania użytkowników oraz niski poziom inwestycji, zwłaszcza na szczeblach lokalnym i regionalnym, co we wszystkich sektorach energii i sektorach powiązanych powoduje, że zdolności są napięte, a nawet niewystarczające, skąd konieczność odnowienia elektrowni do 2030 r., przy szacunkowym koszcie inwestycji opiewającym na 900 miliardów euro,

H.   mając na uwadze, że coraz niższe ceny ropy naftowej i gazu mają negatywny wpływ na planowane inwestycje, co prowadzi do konieczności wspierania wszystkich głównych projektów infrastrukturalnych, które przyczyniają się do importu znacznych ilości gazu do Europy, dywersyfikacji źródeł i dróg przesyłowych oraz unikania zagrożeń związanych z tranzytem,

I.   mając na uwadze, że panujący kryzys gospodarczy dodatkowo utrudnia inwestycje w infrastrukturę energetyczną,

J.   mając na uwadze, że pomimo iż scenariusz Komisji przewiduje zmniejszenie zapotrzebowania na konwencjonalne źródła energii w ciągu kolejnych dwóch dekad, Europa musi wspierać wszystkie planowane inwestycje w nową infrastrukturę przeznaczoną do importu energii; mając na uwadze, że zagwarantuje to bezpieczne przejście do nowego europejskiego systemu energetycznego, którego wprowadzenie planuje się do roku 2020,

K.   mając na uwadze, że od 2030 r. w celu złagodzenia poważnego zagrożenia niedoboru energii pochodzącej z paliw kopalnych w skali światowej Unia będzie musiała rozwinąć i zaplanować nowe, konkurencyjne, zrównoważone technologie energetyczne o niskiej emisji CO2, przy jednoczesnym znacznym zmniejszeniu własnego zużycia energii,

L.   mając na uwadze, że Unia musi bezzwłocznie rozpocząć poważne inwestycje sieciowe i utworzyć wewnętrzny rynek energii oraz że należy zachęcać do prowadzenia dalekosiężnych inicjatyw, takich jak stworzenie operatora europejskiego systemu przesyłowego czy jednolitej europejskiej sieci gazu,

M.   mając na uwadze, że sektor energii i inwestycje w infrastrukturę energetyczną wymagają stabilnych ram regulacyjnych oraz bliższej współpracy między krajowymi regulatorami,

N.   mając na uwadze, że tworzenie sieci energetycznych ma podstawowe znaczenie dla zwiększania bezpieczeństwa dostaw, które musi wyraźnie stanowić jeden z europejskich priorytetów w zakresie polityki energetycznej,

O.   mając na uwadze, że sektory energii elektrycznej i gazu wymagają stabilnych i przewidywalnych ram regulacyjnych, co powoduje konieczność przyznania szerokich uprawnień Agencji ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (ACER), żeby przyczynić się do harmonizacji krajowych ram regulacyjnych oraz do uniknięcia niepewności, jaką może powodować procedura komitologii,

P.   mając na uwadze, że aby przyczynić się do osiągnięcia celów z zakresu bezpieczeństwa dostaw, należy wykorzystać konwencjonalne zasoby własne Unii w tych państwach członkowskich, w których są one dostępne, zachowując zgodność z krajowym i wspólnotowym prawodawstwem z zakresu ochrony środowiska naturalnego,

1.   wzywa państwa członkowskie do uznania strategicznej analizy polityki energetycznej za podstawę wdrożenia polityki energetycznej dla Europy oraz stworzenia ambitnego planu działania na lata 2010-2012;

2.   potwierdza trzy wyznaczone na 2020 r. cele, którymi są: zmniejszenie o 20% emisji gazów cieplarnianych lub o 30% w przypadku międzynarodowego porozumienia, zmniejszenie przynajmniej o 20% zużycia energii oraz osiągnięcie przynajmniej 20% udziału energii odnawialnej w końcowym zużyciu energii; zachęca Unię Europejską i państwa członkowskie do osiągnięcia poziomu najbardziej efektywnej energetycznie gospodarki w celu aktywnego przyczynienia się do osiągnięcia celu 2°C w zakresie zmian klimatycznych; wzywa Unię Europejską i państwa członkowskie do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 80% do 2050 r.; wzywa Komisję do określenia, w ramach konsultacji z zainteresowanymi stronami, możliwych scenariuszy energetycznych, przedstawiających sposoby osiągnięcia tych celów oraz określających leżące u podłoża hipotezy techniczne i gospodarcze;

3.   jest głęboko przekonany, że zmniejszenie zużycia energii jest absolutnym priorytetem, który pozwoli przyczynić się do realizacji celów zrównoważonego rozwoju, innowacji, tworzenia nowych miejsc pracy i konkurencyjności, a także jest skutecznym i niedrogim środkiem zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego;

4.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do nadania celowi 20%-owych oszczędności energii do 2020 r. charakteru prawnie wiążącego dla państw członkowskich oraz do przedstawienia i wdrożenia spójnych środków gwarantujących osiągnięcie tego celu;

5.   wzywa Unię Europejską i państwa członkowskie do przyjęcia celów w postaci zwiększenia o 35% efektywności energetycznej oraz 60%-owego udziału energii odnawialnej do 2050 r.;

6.   wzywa Komisję do wspierania wszystkich planowanych inwestycji w nową infrastrukturę przeznaczoną do importu energii oraz w technologie w zakresie energii odnawialnej w celu sprostania malejącym cenom ropy naftowej i gazu, które mają negatywny wpływ na planowane inwestycje;

Europejska polityka energetyczna

7.   w związku z rosnącym zagrożeniem bezpieczeństwa energetycznego Unii Europejskiej, wzywa państwa członkowskie do przemawiania jednym głosem; zauważa, że obecnie postępują one w sposób sprzeczny z tymi aspiracjami; uważa za bezwzględnie konieczne, zarówno w imię bezpieczeństwa dostaw, solidarności, jak i skuteczności negocjacji mających na celu określenie międzynarodowych ram regulacyjnych, aby Komisja zaproponowała Parlamentowi i Radzie opracowanie europejskiej polityki energetycznej z odpowiednim uwzględnieniem właściwych uprawnień Unii Europejskiej i państw członkowskich: stosunków międzynarodowych, wydajności energetycznej, przeciwdziałania zmianom klimatu, dalszego rozwoju rynku wewnętrznego, negocjacji traktatów międzynarodowych, przewidywań i dialogu z producentami oraz krajami tranzytowymi, badań w dziedzinie energetyki oraz dywersyfikacji dostaw energii;

8.   wzywa Komisję do wspierania określania jednolitego europejskiego stanowiska wobec producentów z krajów trzecich poprzez tworzenie korzystnej dla wszystkich, wzajemnej zależności oraz do wspierania wzmacniania siły handlowej przedsiębiorstw UE wobec przedsiębiorstw państwowych z krajów trzecich;

9.   uważa, że solidarność w zakresie energetyki powinna stać się zasadniczą kwestią europejską na szczeblu europejskim i dwustronnym, oraz że szkody w zakresie dostaw energii poniesione przez jedno państwo członkowskie wpływają na całą Unię Europejską;

10.   podkreśla znaczenie lokalnych inicjatyw na rzecz zwalczania zmian klimatycznych; popiera środki mające na celu promowanie efektywności energetycznej oraz energii ze źródeł odnawialnych, takie jak programy finansowania objęte polityką spójności, polityka podatkowa uwzględniająca ochronę środowiska lub "porozumienie między burmistrzami", oraz popiera ideę "porozumienia wysp" w rozpowszechnianie najlepszych praktyk i rozwoju wysokowydajnych i opartych na energii odnawialnej społeczności i miast;

11.   jest przekonany, że odpowiednia europejska polityka energetyczna musi opierać się na zrównoważonym koszyku energetycznym, bazującym na wykorzystaniu niewęglowych źródeł energii, paliwach kopalnych o najniższych emisjach oraz nowych technologiach, które w znacznym stopniu ograniczają emisje gazów cieplarnianych pochodzących z paliw kopalnych;

12.   sądzi, że państwa członkowskie powinny opracować krajowe strategie celem rozwiązania problemu ubóstwa energetycznego na własnym terytorium;

13.   uważa, że podział zadań między przedsiębiorstwa a decydentów politycznych, zgodnie z którym przedsiębiorstwa ponoszą odpowiedzialność za bezpieczeństwo dostaw, ma potwierdzoną wartość i w związku z tym z zasady powinien zostać zachowany; w świetle coraz trudniejszego światowego otoczenia wzywa decydentów politycznych do przyjmowania w przyszłości większej liczby środków towarzyszących w odniesieniu do działań biznesowych;

14.   przypomina zobowiązania państw członkowskich w zakresie zwalczania zmian klimatycznych oraz zachowania solidarności w czasach kryzysu energetycznego przyjęte poprzez podpisanie Traktatu z Lizbony;

15.   uważa, że ratyfikacja traktatu lizbońskiego bardziej wzmocni wszelkie starania na rzecz ustanowienia wspólnej europejskiej polityki energetycznej;

Bezpieczeństwo dostaw

16.   z zadowoleniem przyjmuje plan działania na rzecz bezpieczeństwa energetycznego i solidarności w Unii Europejskiej;

Wspieranie infrastruktur niezbędnych dla zaspokojenia potrzeb UE

17.   zauważa bardzo duże opóźnienie w budowie priorytetowych sieci oraz przesyłowych sieci energii mających znacznie europejskie; podkreśla, że niskie inwestycje spowalniają prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego oraz fakt, że we wszystkich sektorach energii zdolności są napięte, a nawet niewystarczające; zauważa również, że przemysł tylko częściowo odpowiada za tę sytuację, oraz wzywa państwa członkowskie, żeby w większym stopniu uświadamiały swoich obywateli, w szczególności informując ich o potrzebach w zakresie nowej infrastruktury i projektach związanych z produkcją energii; w związku z tym wzywa krajowe władze regulacyjne do podjęcia wszelkich działań, jakie mogą one podjąć w swoim obszarze decyzyjnym, w celu przyspieszenia inwestycji;

18.   zauważa, że nowa fala inwestycji musi być ukierunkowana na przyszłość i uwzględniać zmianę sposobu zużywania i produkowania energii, a także że zdecentralizowane systemy energetyczne muszą zostać dopasowane do znacznych odnawialnych źródeł energii;

19.   zauważa, że Rada Europejska ustanowiła cel w zakresie osiągnięcia zdolności wzajemnych połączeń systemów gazu i energii elektrycznej pomiędzy państwami członkowskimi na poziomie 10%;

20.   z zadowoleniem odnosi się do projektu zwiększenia europejskich środków finansowych na inwestycje w sieci; z zainteresowaniem odnotowuje wniosek Komisji dotyczący przeznaczenia w ramach Europejskiego planu naprawy gospodarczej na 2008 r. 5 mld euro z niewykorzystanych budżetów na okres 2008/2009 przede wszystkim na nowe połączenia energetyczne; domaga się pełnego zaangażowania w proces decyzyjny w zakresie ustalania ostatecznej listy projektów; uważa, że Europejski Bank Inwestycyjny powinien odgrywać bardziej znaczącą rolę w zapewnianiu finansowania projektów w zakresie efektywności energetycznej, odnawialnych źródeł energii oraz badań i rozwoju;

21.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do aktywnego działania na rzecz zwiększenia liczby operatorów na rynku energetycznym, a zwłaszcza do przyjęcia środków na rzecz promowania produkcji energii przez małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) oraz ich wejścia na rynek;

22.   podkreśla znaczenie rozbudowy wzajemnych połączeń gazowych i elektrycznych, przebiegających przez Europę Środkową oraz Południowo-Wschodnią na osi Północ-Południe, i przypomina, że sieci w regionie Morza Bałtyckiego powinny być rozbudowywane i integrowane z siecią zachodnioeuropejską; podkreśla konieczność nadania szczególnej uwagi opracowaniu w 2009 r. planu bałtyckich połączeń międzysieciowych, obejmującego gaz, energię elektryczną oraz magazynowanie; popiera również budowę wzajemnych połączeń z wyspami oraz oddalonymi i odizolowanymi regionami w Unii Europejskiej;

23.   z tych samych względów nalega na rozbudowę wzajemnych połączeń z Europą Południowo-Zachodnią, zwłaszcza z Półwyspu Iberyjskiego do Francji północnej;

24.   przypomina, że transgraniczne połączenia już istnieją między różnymi krajami; zauważa, że inicjatywy regionalne, takie jak Forum Pięciostronne, pozwoliły opracować użyteczne, praktyczne rozwiązania zwiększające integrację rynku wewnętrznego; zachęca podmioty odpowiedzialne za te inicjatywy do kontynuowania ich udanej pracy;

25.   wzywa Komisję do zaproponowania odpowiednich środków w celu zachęcania do ustanawiania wzajemnych połączeń oraz rozwoju sieci energii elektrycznej, aby umożliwić zoptymalizowaną integrację oraz zrównoważenie wahań produkcji energii odnawialnej na lądzie i na morzu;

26.   z zadowoleniem przyjmuje wniosek dotyczący przedłożenia planu w zakresie morskiej sieci na Morzu Północnym w celu wykorzystania jego ogromnego potencjału energii wiatrowej; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje również utworzenie europejskiej supersieci poprzez połączenie infrastruktur sieciowych regionów Morza Północnego, Morza Śródziemnego i Morza Bałtyckiego;

27.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia odpowiednich uregulowań i umożliwienia wolnego od dyskryminacji dostępu do nowej infrastruktury, np. do północnomorskiej sieci przesyłowej morskiej energii wiatrowej;

28.   uważa, że UE musi w sposób zasadniczy i tak szybko, jak to możliwe, kontynuować zwiększanie dywersyfikacji i bezpieczeństwa w dziedzinie źródeł energii; wzywa Komisję i prezydencję czeską do przedstawienia podczas kolejnego posiedzenia Rady Europejskiej nowego, ambitnego i dalekowzrocznego planu dywersyfikacji;

29.   wyraża poparcie dla projektów dywersyfikacji źródeł i szlaków zaopatrzenia, w szczególności dla utworzenia południowego korytarza gazowego obejmującego projekty Nabucco, przyłącza gazu Turcja-Grecja-Włochy (TGI) i South Stream;podkreśla potrzebę współpracy z zainteresowanymi krajami, zwłaszcza w regionie Morza Kaspijskiego; uważa, że w perspektywie długoterminowej, o ile pozwoli na to sytuacja polityczna, dostawy z innych krajów z tego regionu, takich jak Uzbekistan i Iran, powinny stanowić dodatkowe poważne źródło zaopatrzenia dla Unii Europejskiej;

30.   wyraża również poparcie dla całkowitego wzajemnego połączenia budowy rurociągu łączącego Algierię, Hiszpanię, Francję oraz Europę kontynentalną w ramach projektu Medgaz upatrywanego przez Komisję jako projekt o znaczeniu europejskim w priorytetowym planie połączeń międzysieciowych mającym na celu dalszą dywersyfikację tras dostaw gazu do Europy;

31.   zaleca, w świetle zmniejszenia poziomu krajowej produkcji gazu ziemnego i zmiany w koszyku energetycznym w wielu państwach członkowskich, aby wszystkie obecnie planowane projekty infrastrukturalne dotyczące gazu ziemnego i energii elektrycznej zostały bezzwłocznie wdrożone w celu zagwarantowania możliwości ciągłego zaspokajania zapotrzebowania w przyszłości;

32.   uważa, że ważne są stosunki i partnerstwa z kluczowymi dostawcami energii, krajami tranzytowymi oraz krajami pełniącymi rolę konsumentów, i muszą one być zacieśniane; zaznacza jednak, że zacieśnianie tych stosunków i partnerstw w żadnym wypadku nie powinno odbywać się ze szkodą dla wartości leżących u podstaw UE, w szczególności dla poszanowania praw człowieka; w tym kontekście podkreśla, że rozwinięcie zaufania oraz głębszych i prawnie wiążących powiązań pomiędzy Unią Europejską oraz producentami i krajami tranzytowymi powinno iść w parze ze wspieraniem i poszanowaniem demokracji, praw człowieka i zasad państwa prawa; wzywa do opracowania i przyjęcia w tym celu polityki i konkretnych środków;

33.   w związku z tym wzywa do zawarcia umowy trójstronnej między UE, Rosją i Ukrainą dotyczącej tranzytu gazu z Rosji do UE w celu zapewnienia bezpieczeństwa dostaw w nadchodzących latach;

34.   wzywa Komisję do zwielokrotnienia wysiłków w celu znalezienia rozwiązania dotychczas nierozwiązanych, otwartych kwestii dotyczących warunków przepływu gazu ziemnego przez Turcję przez gazociąg Nabucco;

35.   uważa, że wszystkie państwa członkowskie powinny mieć zapewnione, bezpośrednio lub za pośrednictwem innych państw członkowskich (na podstawie mechanizmu solidarnościowego), dostateczne zdolności w zakresie skroplonego gazu ziemnego (LNG), obejmujące zakłady skraplania gazu zlokalizowane w państwach producentach, czy zlokalizowane w UE terminale LNG i instalacje regazyfikacji na statkach transportowych; uważa, że nowe terminale LNG należy uważać za projekty o znaczeniu europejskim z uwagi na ich podstawowy wkład w dywersyfikację dróg przesyłowych;

36.   wzywa Komisję do pełnego poparcia inwestycji w zakresie budowy strategicznych urządzeń do magazynowania gazu, jako istotnego elementu europejskiego bezpieczeństwa energetycznego;

37.   jest przekonany, że zdolności w zakresie rafinacji ropy naftowej stanowią istotny dodatkowy czynnik w zapewnianiu bezpieczeństwa energetycznego Unii; zauważa, że ważna jest zatem większa przejrzystość w odniesieniu do równowagi popytu i podaży w dziedzinie zdolności rafinacji, wymaganej do zaspokojenia potrzeb Unii, uwzględniająca przede wszystkim obawy związane z dostępnością oleju napędowego w przyszłości;

38.   dąży, zgodnie z zasadą europejskiej solidarności energetycznej, do zagwarantowania bezpieczeństwa dostaw oraz bezpieczeństwa energetycznego regionu Morza Bałtyckiego w warunkach recesji gospodarczej;

Rynek wewnętrzny energii elektrycznej

39.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do określenia strategicznych wytycznych na długi okres, zachęcając prywatne podmioty działające w sektorze przemysłu do udziału we wdrażaniu tych wytycznych, przy zachowaniu równowagi między mechanizmami rynkowymi a przepisami;

40.   podkreśla znaczenie, jakie ma utworzenie jasnych i stabilnych ram prawnych poprzez zakończenie negocjacji w sprawie pakietu legislacyjnego dotyczącego wewnętrznego rynku energii elektrycznej przed zakończeniem obecnej kadencji Parlamentu w 2009 r.; popiera utworzenie niezależnej agencji, co przewiduje ww. wniosek Komisji w sprawie rozporządzenia ustanawiającego agencję, posiadającej szerokie i niezależne uprawnienia, w tym uprawnienia w zakresie bezpieczeństwa zaopatrzenia i sieci; zachęca państwa członkowskie do przyspieszenia wdrażania trzeciego pakietu energetycznego, a zwłaszcza do rozpoczęcia wzajemnej współpracy na rzecz wspierania regionalnej i dwustronnej solidarności w celu zagwarantowania bezpieczeństwa dostaw na rynku wewnętrznym;

41.   zwraca się do państw członkowskich i Komisji o rozpoczęcie znacznych inwestycji sieciowych i utworzenie wewnętrznego rynku energii poprzez określone dalekosiężne inicjatywy, takie jak stworzenie operatora europejskiego systemu przesyłowego czy jednolitej europejskiej sieci gazu;

42.   wzywa Komisję do wcześniejszego przedstawienia celu rozwijania i ukończenia budowy inteligentnej, wzajemnie połączonej sieci energetycznej do 2020 r. jako ważnego składnika działań podejmowanych, aby osiągnąć cele wyznaczone na 2020 r.;

43.   zwraca się do państw członkowskich o opracowanie w drodze współpracy europejskiego strategicznego planu, dotyczącego wieloletniego planowania niezbędnych inwestycji mających na celu zaspokojenie przyszłych potrzeb w zakresie wytwarzania energii, na podstawie badań dotyczących średniookresowych perspektyw w zakresie zapotrzebowania na energię; jest przekonany, że indykatywny plan wieloletni należy także przewidzieć w sektorze gazu, aby ukazać ogólną perspektywę wymogów inwestycyjnych na szczeblu europejskim;

44.   wzywa państwa członkowskie oraz odnośne zainteresowane strony, aby konsultowały i koordynowały przyszłe plany transgranicznych inwestycji infrastrukturalnych (sieci, rurociągi, elektrownie itp.) z zainteresowanymi stronami we wszystkich krajach, których mogą dotyczyć planowane inwestycje, w celu jak najlepszego wykorzystania dostępnych zasobów; uważa, że utworzenie na szczeblu europejskim grupy koordynacyjnej ds. infrastruktury pomogłoby w tych działaniach koordynacyjnych i mogłoby stanowić uzupełnienie opracowania dziesięcioletniego planu rozwoju sieci proponowanego w pakiecie poświęconym wewnętrznemu rynkowi energii;

45.   podkreśla, że urzeczywistnienie rynku będzie udane tylko wówczas, jeżeli zostaną usunięte przeszkody inwestycyjne i zbudowane fizyczne połączenia wiążące wszystkie państwa w jedną wspólną sieć energetyczną i jeżeli ten rynek pozwoli ostatecznie uniknąć niestabilności cen energii i zapewnić uczciwy rynek wszystkim producentom i sieciom oraz umożliwić integrację nowych producentów energii i technologii energetycznych; podkreśla, że niedawno poddana przeglądowi dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie(15) reguluje zrozumiałą i przewidywalną ocenę poziomu CO2;

Stosunki zewnętrzne w dziedzinie energii

46.   z zadowoleniem przyjmuje komunikat w sprawie drugiego strategicznego przeglądu sytuacji energetycznej, a zwłaszcza zawarte w nim wnioski dotyczące zagranicznej polityki energetycznej, które są w dużej mierze zgodne z ww. rezolucją z dnia 26 września 2007 r.; wyraża rozczarowanie brakiem szczegółowych wniosków oraz ponownie podkreśla potrzebę dalszego wzmacniania starań Unii na rzecz rozwoju spójnej i skutecznej wspólnej europejskiej polityki zagranicznej w dziedzinie energetyki, w której skoncentrowano by się ponownie na krajach produkujących energię;

47.   wzywa Komisję do wsparcia włączenia tzw. "klauzuli bezpieczeństwa energetycznego" do umów handlowych i stowarzyszeniowych oraz umów o partnerstwie i współpracy zawieranych z krajami będącymi producentami energii i krajami jej tranzytu, które to klauzule stanowiłyby kodeks postępowania i zakaz przerw w dostawach wynikających ze sporów handlowych, wyraźnie wskazując środki, jakie należy przyjąć w razie jednostronnej przerwy w dostawach lub w razie jakichkolwiek zmian warunków umowy lub warunków dostaw spowodowanych przez jednego z partnerów;

48.   przypomina, że Unia Europejska, nawet mimo pomocy ambitnych i rygorystycznie wdrażanych planów dotyczących wydajności energetycznej i oszczędności energii, prawdopodobnie w perspektywie środnioterminowej wciąż będzie uzależniona od dostaw energii z paliw kopalnych z krajów trzecich; w związku z tym zwraca się o wzmożenie dialogu z krajami produkcji, tranzytu i pozostałymi krajami konsumentami, oraz bardziej ogólnie, o nasilenie współpracy na szczeblu międzynarodowym w celu zwiększenia przejrzystości na światowych rynkach energii i podjęcia kwestii zrównoważonego rozwoju;

49.   zwraca uwagę na znaczenie długoterminowych umów dostawy dla rozwoju długofalowych, opartych na zaufaniu relacji między krajami zajmującymi się wydobyciem i krajami kupującymi oraz dla zapewnienia koniecznych inwestycji zarówno w działalność poszukiwawczo-wydobywczą, jak i rafineryjną;

50.   zachęca Unię Europejską do współpracy z krajami regionu Morza Śródziemnego, a w szczególności Afryki Północnej, ze względu na duży potencjał tych krajów w zakresie zasobów energetycznych oraz duże możliwości rozwoju dla Afryki; w szczególności uważa, że należy prowadzić badania w zakresie energii słonecznej i wiatrowej oraz zachęcać do jej wykorzystywania; wzywa zatem do włączenia wspólnych celów w zakresie energii odnawialnej i wydajności energetycznej do procesu barcelońskiego – Unii na rzecz regionu Morza Śródziemnego;

51.   wzywa UE do współpracy z krajami Bliskiego Wschodu ze względu na ich znaczący potencjał w zakresie zasobów energetycznych;

52.   popiera zamiar negocjowania nowej, szerokiej umowy zastępującej umowę o partnerstwie i współpracy z 1997 r. z Rosją, łącznie z rozdziałem dotyczącym energii, który powinien być w pełni zgodny z zasadami traktatu karty energetycznej i jego protokołami tranzytowymi; odnotowuje, że Rozja podpisała, a Ukraina ratyfikowała traktat karty energetycznej; ponownie przypomina, że obejmuje on między innymi mechanizm rozstrzygania sporów umożliwiający rozstrzyganie sporów na przykład z zakresu tranzytu lub handlu powstałych pomiędzy odpowiednimi stronami traktatu;

53.   podkreśla potrzebę włączenia Ukrainy w europejskie ustalenia dotyczące trwającego dialogu z Rosją, ze względu na kluczową rolę Ukrainy jako kraju tranzytowego;

54.   apeluje do Komisji o to, by w celu zapewnienia bezpieczeństwa dostaw, rozważyła ona możliwość rozszerzenia wspólnotowego traktatu energetycznego między Unią Europejską i Europą Południowo-Wschodnią o inne kraje trzecie oraz stworzenie nowych regionalnych rynków energii z udziałem krajów sąsiednich w oparciu o wzór Wspólnoty Energetycznej Europy Południowo-Wschodniej, obejmujących, na przykład, euro-śródziemnomorską wspólnotę energetyczną;

55.   podkreśla konieczność włączenia Turcji do stałego dialogu europejskiego z regionem Morza Kaspijskiego i Kaukazu ze względu na kluczową rolę, jaką może ona odegrać jako kraj tranzytowy; jednocześnie ponownie podkreśla zobowiązania Turcji jako kraju kandydującego do członkostwa, dotyczące dostosowania się do dorobku prawnego Wspólnoty;

56.   podkreśla geopolityczne znaczenie regionu Morza Czarnego dla bezpieczeństwa energetycznego Unii i dla dywersyfikacji dostaw energii;

57.   wzywa państwa członkowskie do pogłębiania stosunków w dziedzinie energetyki z krajami Ameryki Łacińskiej w kontekście obecnych i przyszłych umów o stowarzyszeniu i współpracy;

58.   wzywa państwa członkowskie do wykorzystania euro jako narzędzia strukturyzacji międzynarodowych stosunków finansowych w celu zmniejszenia wahań wynikających z fakturowania ropy naftowej i gazu; zachęca Unię Europejską do zgłębienia kwestii inwestycji zagranicznych w europejski sektor energetyczny dzięki zastosowaniu klauzuli wzajemności; rzeczywiście uważa, że tak długo, jak zasada wzajemności w zakresie dostępu do rynków nie będzie zagwarantowana, Unia Europejska winna, zgodnie z wnioskiem Parlamentu i Komisji, zastosować skuteczną klauzulę dotyczącą państw trzecich w odniesieniu do nabywania systemów przesyłowych bądź operatorów systemów przesyłowych;

59.   wzywa Komisję do przeanalizowania różnych sposobów umożliwiających ograniczenie niestabilności cen ropy naftowej i gazu; zwraca uwagę w szczególności na rolę przejrzystości i wystarczających mocy produkcyjnych oraz na katalizujące oddziaływanie spekulacji finansowych na kształtowanie się cen na rynku; odrzuca wykorzystywanie strategicznych rezerw ropy naftowej do ograniczania wahań cen z przyczyn gospodarczych;

60.   wzywa państwa członkowskie do nasilenia i koordynowania działań w zakresie zabezpieczenia dróg przesyłowych, a w szczególności morskich;

61.   wzywa państwa członkowskie do wskazania najlepszych praktyk na szczeblu międzynarodowym i do zacieśnienia współpracy technologicznej z przedmiotowymi krajami, żeby wzbogacić wiedzę i doświadczenie w tej dziedzinie; w szczególności wzywa państwa członkowskie do nasilenia współpracy technologicznej z Japonią, której gospodarka jest całkowicie uzależniona od energii z importu, a która rozwinęła jeden z najbardziej skutecznych systemów energetycznych na świecie;

62.  zwraca uwagę, że rosnące zużycie energii w Chinach i coraz wyższy poziom tamtejszych emisji gazów cieplarnianych stanowią poważne wyzwanie dla celów w zakresie ochrony środowiska i dla bezpieczeństwa dostaw energii; wzywa do lepszej współpracy między UE i Chinami w celu promowania transferu technologii niskoemisyjnych, w szczególności racjonalnego zużycia energii i odnawialnych źródeł energii; podkreśla decydujące znaczenie rozwinięcia i wdrożenia technologii wychwytywania i składowania dwutlenku węgla (CCS) w Chinach, biorąc pod uwagę duże znaczenie węgla dla gospodarki tego kraju;

63.   odnotowuje znaczenie dialogu na temat energetyki prowadzonego pomiędzy UE a OPEC i zachęca Komisję do intensywniejszego dialogu na temat energetyki z Norwegią;

Mechanizmy reakcji na kryzysy za pomocą gospodarowania rezerwami ropy naftowej i gazu

64.   wyraża zadowolenie z zamiaru dokonania przez Komisję przeglądu dyrektywy 2006/67/WE z dnia 24 lipca 2006 r. nakładającej na państwa członkowskie obowiązek utrzymywania minimalnych zapasów ropy naftowej lub produktów ropopochodnych (wersja ujednolicona)(16) i proponuje, aby publikować dane co tydzień, a nie co miesiąc, w celu zwiększenia dostrzegalności rynku i uniknięcia niewspółmiernej reakcji na sytuację w Ameryce;

65.   odnotowuje niepowodzenie państw członkowskich w okazaniu solidarności w odniesieniu do zwiększenia ilości gazu udostępnianego państwom członkowskim, które ucierpiały w czasie ostatniego kryzysu gazowego pomiędzy Ukrainą a Rosją; nalega, by Rada i Komisja utworzyły, zgodnie z traktatem lizbońskim, mechanizm solidarnościowy, który umożliwiłby UE podejmowanie skutecznych, sprawnych i spójnych działań w sytuacjach kryzysowych spowodowanych przerwami w dostawach, uszkodzeniami kluczowej infrastruktury bądź wszelkimi innymi okolicznościami;

66.   w świetle wyżej wspomnianego niedawnego kryzysu gazowego, który dotknął terytorium Unii, z zadowoleniem przyjmuje zamiar udoskonalenia przez Komisję ram dyrektywy Rady 2004/67/WE z dnia 26 kwietnia 2004 r. dotyczącej środków zapewniających bezpieczeństwo dostaw gazu ziemnego(17) i wzywa Komisję do zaproponowania zmian w tej dyrektywie przed końcem 2009 r., zgodnie z wytycznymi zaproponowanymi w ww. komunikacie Komisji COM(2008)0769;

67.   podkreśla, że zasadnicze elementy przeglądu dyrektywy Rady 2004/67/WE powinny zawierać obowiązkowe i rzeczywiste, krajowe i unijne plany działania w sytuacjach awaryjnych, które m.in. określą wspólne oświadczenie o sytuacji awaryjnej, udzielanie poszkodowanym krajom dostępnych zasobów i infrastruktury, dystrybucję skoordynowaną, zastosowanie środków nadzwyczajnych w krajach nieposzkodowanych lub poszkodowanych w mniejszym stopniu w celu zwiększenia ilości gazu dla dotkniętych rynków przy wykorzystaniu wszelkich możliwych środków, łącznie z, między innymi, umowami przewidującymi możliwość zawieszenia, przejściem na inny rodzaj paliwa, sięgnięciem do rezerw czy na przykład elastycznością dostaw; uważa, że koniecznie należy poprawić funkcjonowanie rynku dzięki przejrzystości oraz zwiększyć dostępność gazu na rynku; wzywa Unię Europejską i państwa członkowskie do rozwoju rezerw gazu umożliwiających szybkie jego udostępnianie;

68.   proponuje, aby lepiej wykorzystywać technologie informacyjne do całkowitego lub częściowego przerywania dostaw w przypadku kryzysu i w związku z tym uważa, że można by zastosować, pod nadzorem organu regulującego, system pozwalający zmniejszyć zużycie w wyniku zbiorowej decyzji;

Efektywność energetyczna

69.   uważa, że zwiększenie przynajmniej o 20% efektywności energetycznej do 2020 r. jest priorytetem, który pozwoli przyczynić się do realizacji celów zrównoważonego rozwoju i konkurencyjności, a także jest najskuteczniejszym i najtańszym środkiem zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego; wzywa zatem Komisję i państwa członkowskie, aby niezwłocznie przyjęły prawnie wiążący cel w zakresie efektywności energetycznej w wysokości przynajmniej 20% do 2020 r.; wzywa Komisję i państwa członkowskie do nasilenia kampanii uwrażliwiających i udostępnienia praktycznych informacji na temat rozwiązań w zakresie wydajności energetycznej, jakie należy zastosować, a także do promowania programów edukacyjnych i kształceniowych w dziedzinie energii w szkołach i na uniwersytetach w całej Unii;

70.   podkreśla znaczenie zdyscyplinowanego i terminowego wdrażania i egzekwowania przez państwa członkowskie i Komisję prawodawstwa dotyczącego oszczędności energii i efektywności energetycznej; podkreśla znaczenie przyjęcia obowiązkowych środków w dziedzinie zamówień publicznych na szczeblu wspólnotowym i krajowym w celu stymulowania popytu na nowatorskie produkty i usługi zwiększające efektywność energetyczną; wzywa zatem do ambitnego podejścia w przyszłym prawodawstwie dotyczącym oszczędności energii i efektywności energetycznej (w szczególności w sektorze budownictwa, przemysłu i transportu oraz planowania miejskiego i urządzeń miejskich);

71.   z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji dotyczący uważnego monitorowania postępów w dziedzinie wytwarzania energii w drodze kogeneracji (CHP) i wzywa Komisję do przedstawienia dalszych środków wspierających w ramach przeglądu planu działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii w 2009 r.; przypomina Komisji, że głównym celem procesu wytwarzania energii w drodze kogeneracji, niezależnie od rodzaju stosowanej technologii, jest oszczędzanie energii pierwotnej, efektywność pod względem kosztów i bezpieczeństwo dostaw; uważa, że rozwój i dobór najskuteczniejszych technologii należy pozostawić rynkowi; zaleca opracowanie strategii promowania i finansowania dla infrastruktury, takiej jak np. sieci ciepłownicze i chłodnicze wykorzystujące lokalne źródła, takie jak energia geotermalna, kogeneracja;

72.   wspiera międzynarodowe partnerstwo na rzecz współpracy w dziedzinie efektywności energetycznej, w celu promowania ujednolicenia norm i zachęcania do wyznaczania ambitnych celów na całym świecie;

73.   wzywa do skuteczniejszego wykorzystania ropy naftowej, w szczególności w sektorze transportu, który jest głównym sektorem stosującym tę energię; zwraca się o przyjęcie ambitnych celów w średniookresowej perspektywie (2020 r.) w dziedzinie wydajnego zużycia paliwa przez samochody, zachęcając jednocześnie państwa członkowskie do poszukiwania alternatywnych nośników energii i technologii napędu, na przykład silników elektrycznych, do transportu towarów i osób, w szczególności na obszarach miejskich; uważa, że osiągnięcie znacznego przesunięcia modalnego w kierunku rozwiązań bardziej przyjaznych dla środowiska w transporcie, np. zamiany prywatnego, indywidualnego transportu drogowego na transport publiczny, powinno stanowić kluczowy element strategii unijnej w zakresie ograniczania emisji gazów cieplarnianych w sektorze transportu;

74.   uważa, że pionierskie podejście do pojazdów produkowanych przez europejski przemysł samochodowy pomogłoby w odzyskaniu międzynarodowych rynków zbytu, w szczególności od producentów azjatyckich;

75.   wyraża ubolewanie, że transport kolejowy odpowiada jedynie za 10% transportu towarów w Europie; wzywa państwa członkowskie do lepszego wykorzystania transportu kolejowego i dróg wodnych; apeluje o bardziej stanowcze wysiłki na rzecz stworzenia optymalnego połączenia transportu kolejowego, wodnego i drogowego;

76.   podkreśla znaczenie przyjęcia odpowiedniego zestawu środków politycznych na rzecz poprawy wydajności energetycznej obecnie istniejących i nowych urządzeń elektrycznych;

Lepsze wykorzystanie rodzimych zasobów i najlepszych technologii UE

77.   uważa, że energia odnawialna, taka jak wiatrowa, biogaz, energia słoneczna, wodna, pochodząca z biomasy, geotermalna i pochodząca z zasobów morskich, jest najważniejszym potencjalnym źródłem energii w UE, mogącym przyczynić się do stabilizacji cen energii i przeciwdziałania uzależnieniu energetycznemu, oraz z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę sporządzenia komunikatu w sprawie usuwania przeszkód dla stosowania energii odnawialnej; podkreśla w tym kontekście, że wszelkie nowe inicjatywy nie powinny powodować odkładania na później realizacji już istniejących projektów;

78.   uważa, że eksploatacja lokalnych zasobów paliw kopalnych, w szczególności lądowych i podmorskich złóż gazu ziemnego, może przyczynić się do zwiększenia niezależności energetycznej Europy i musi być rozwijana tam, gdzie jest to możliwe, zgodnie z krajowymi i europejskimi przepisami dotyczącymi ochrony środowiska naturalnego; zwraca się do państw członkowskich i do Komisji o znalezienie należytej równowagi regulacyjnej między ochroną środowiska naturalnego a możliwościami wydobycia na terytorium Unii, zarówno na stałym lądzie, jak i spod dna morskiego;

79.   przypomina, że wziąwszy pod uwagę stale zmieniający się charakter odnawialnych źródeł energii, niezwykle istotne jest zwiększanie zdolności przesyłowej wzajemnych połączeń elektrycznych na szczeblu Wspólnoty ze zwróceniem szczególnej uwagi na państwa członkowskie i regiony najbardziej oddalone na rynku energetycznym UE, w celu wyposażenia państw członkowskich w środki niezbędne do osiągnięcia celu w postaci 20% odnawialnych źródeł energii do 2020 r.;

80.   wzywa Komisję, państwa członkowskie i władze lokalne do radykalnej zmiany stosunków między sektorem rolnym a sektorem energii za pomocą planu mającego na celu wyposażenie dachów instalacji rolniczych w urządzenia energii odnawialnej, takie jak panele słoneczne; wzywa państwa członkowskie i władze lokalne, żeby lokalnie wspierały wykorzystywanie zużytego oleju i zrównoważonych lokalnych zasobów biomasy, przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedniej równowagi między uprawami roślin energetycznych i uprawami spożywczymi;

81.   apeluje do Komisji o przedstawienie Parlamentowi sprawozdania wskazującego przeszkody i normy techniczne uniemożliwiające MŚP inwestowanie w produkcję energii i wykorzystywanie istniejących sieci do dystrybucji produkowanej w ten sposób energii;

82.   wzywa Komisję, by jeszcze bardziej priorytetowo traktowała badania naukowe i rozwój w przechowywaniu energii elektrycznej, łączeniu instalacji produkcyjnych opartym na technologiach informacyjnych i komunikacyjnych ("elektrownie wirtualne"), inteligentnych sieciach oraz rozbudowała zdolności infrastruktury w celu połączenia priorytetów energii odnawialnych;

83.   wzywa Komisję do ponownego określenia europejskiej polityki wspierania rozwoju poprzez włączenie do niej nowego rozdziału dotyczącego energii; uważa w związku z tym, że projekty elektrowni słonecznych w Afryce północnej powinny być przede wszystkim przeznaczone na potrzeby lokalne;

84.   przypomina, że zarówno węgiel brunatny, jak i kamienny jako alternatywa dla ropy i gazu pozostają ważnym, przejściowym elementem koszyka energetycznego i unijnego bezpieczeństwa dostaw energii ze względu na znaczne rezerwy wewnętrzne; podkreśla jednak, że ich emisje CO2 są większe niż z innych głównych źródeł energii; w związku z tym wzywa do zmniejszenia takich emisji poprzez modernizację elektrowni za pomocą technologii CCS oraz wzywa w tym kontekście Komisję, żeby rozpatrzyła wszelkie finansowe możliwości zrealizowania 12 projektów demonstracyjnych do roku 2015;

85.   przyznaje, że dodawanie domieszki biomasy do spalania w nowoczesnych elektrowniach węglowych powoduje już 45%-ową wydajność, a nawet 90%-owy poziom wydajności można osiągnąć poprzez wykorzystanie technologii kogeneracji; dlatego też wzywa Komisję i państwa członkowskie do wprowadzenia zachęt na rzecz zwiększania domieszki paliw pochodzenia biologicznego w elektrowniach opalanych paliwami kopalnymi;

86.   podziela analizę Komisji, zgodnie z którą ważne jest utrzymanie udziału energii jądrowej w koszyku energetycznym i w tym celu promowanie bezzwłocznego wprowadzenia ujednoliconych ram regulacyjnych i gospodarczych ułatwiających decyzje o niezbędnych inwestycjach; wzywa Komisję do sporządzenia konkretnego planu działań dla inwestycji jądrowych; uważa za konieczne otwarcie debaty społecznej na temat bezpiecznego wykorzystania tego źródła energii, bez przesądzania o jej wyniku; wzywa Komisję do promowania, jako nieodłącznej części europejskiej polityki sąsiedztwa, przyjmowania przez państwa ościenne wspólnotowego dorobku prawnego w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego za każdym razem, gdy w państwach tych planuje się uruchomienie nowej elektrowni jądrowej lub zmodernizowanie starej;

87.   przypomina o znaczeniu energii jądrowej, wytwarzanej w 15 z 27 państw członkowskich, a wykorzystywanej przez jeszcze większą liczbę państw członkowskich, która zaspokaja około jednej trzeciej popytu na energię elektryczną w Unii Europejskiej; przypomina również o sześciu nowych blokach reaktorów będących obecnie w trakcie budowy w czterech państwach członkowskich;

88.   podkreśla konkurencyjność energii jądrowej, w dużej mierze niezależnej od wahań cen paliw ze względu na mały udział paliwa, jakim jest uran, w kosztach wytwarzania;

89.   podkreśla, że europejski przemysł jądrowy jest światowym liderem w dziedzinie wszystkich technologii cyklu jądrowego, w szczególności we wzbogacaniu, co stanowi istotny wkład w bezpieczeństwo dostaw energii do Unii;

90.   z zadowoleniem przyjmuje generalnie pozytywne stanowisko Komisji w odniesieniu do energii jądrowej; wskazuje jednak, że Komisja nie zajmuje się we właściwy sposób kwestią ostatecznego unieszkodliwiania odpadów radioaktywnych, pomimo iż zagadnienie to jest ogromnie ważne dla opinii publicznej; wzywa zainteresowane państwa członkowskie do wzmożenia wysiłków mających na celu rozwiązanie problemu ostatecznego unieszkodliwiania wszelkiego rodzaju odpadów radioaktywnych, lecz szczególnie odpadów wysoko radioaktywnych;

91.   uważa, że koniecznie należy zapewnić obywateli Unii, że energię jądrową wykorzystuje się w Unii w sposób bezpieczny i przejrzysty oraz na najwyższym, technologicznie możliwym poziomie bezpieczeństwa, zwłaszcza w zakresie gospodarowania odpadami jądrowymi; z zadowoleniem przyjmuje wymienione wyżej wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Rady ustanawiającej wspólnotowe ramy bezpieczeństwa jądrowego; wzywa Radę i Komisję do utworzenia wspólnie z Międzynarodową Agencją Energii Atomowej modeli i procedur niedopuszczających do tego, aby pokojowe wykorzystanie energii jądrowej prowadziło do rozprzestrzeniania broni jądrowej;

92.   podkreśla, że ani w zmienionym programie energetyki jądrowej, ani w przeglądzie strategicznym Komisja nie rozpatrzyła rozwoju technologii jądrowej do 2050 r., co zaproponowano w dokumencie referencyjnym platformy technologicznej w dziedzinie zrównoważonej energetyki jądrowej, ani też miejsca należnego projektowi kontrolowanej fuzji jądrowej ITER;

W kierunku 2050 r.

93.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do utworzenia europejskiej polityki energetycznej umożliwiającej masowe przechodzenie na technologie energetyczne o wysokiej wydajności i emitujące niewielkie ilości węgla, aby odpowiedzieć potrzebom zużycia energii; podkreśla, że jeśli efektywność energetyczna i oszczędność energii pozostaną priorytetami, podobnie jak dalszy rozwój energii odnawialnej, zapotrzebowanie na energię ze źródeł niskoemisyjnych będzie mogło zostać zaspokojone do 2050 r.;

94.   przypomina Komisji i państwom członkowskim, że ukierunkowywanie przejścia na wysokowydajny system energetyczny będzie wymagało systematycznego podejścia opartego na synergii między różnymi sektorami; podkreśla kluczowe znaczenie oceniania wszystkich środków na podstawie ich udziału w zmniejszaniu emisji CO2; jest przekonany, że w tym celu priorytetem powinno stać się opracowanie lokalnych zintegrowanych rozwiązań;

95.   uznaje długoterminowe cele związane z globalną i europejską polityką energetyczną i z ochroną klimatu za wyjątkową szansę umożliwienia powstania nowych modeli biznesowych w całej gospodarce w celu rozwinięcia innowacji ekologicznych i przedsiębiorczości;

96.   zwraca się do Komisji o przeprowadzenie badań wykonalności projektów budowy platform wiatrowych na Morzu Północnym oraz projektów elektrowni słonecznych w Afryce;

97.   jest przychylny opracowaniu agendy politycznej na 2030 r. i planu działania na rzecz polityki energetycznej w 2050 r. w ramach strategicznego planu na rzecz technologii energetycznych; w związku z tym zwraca się do Komisji o dokonanie oceny zmian składu koszyka energetycznego według wielu scenariuszy, w zależności od zmian zapotrzebowania na energię, potencjalnych zasobów energetycznych, wpływu na środowisko, szacowanej ceny energii i CO2;

98.   zwraca się do Komisji o zapewnienie, by plan działania umożliwiał ukierunkowanie badań i rozwoju technologii energetycznych oraz edukacji w tej dziedzinie na zmniejszenie kosztów energii odnawialnej i przechowywanie energii, na zapewnienie pomyślnego opracowania reaktorów jądrowych czwartej generacji i CCS, a w szczególności na znalezienie alternatywy dla ropy naftowej w transporcie, przy jednoczesnym priorytetowym traktowaniu energii słonecznej, której zasoby są niewyczerpalne;

99.   przypomina konieczność stałego wspierania badań nad transmutacją odpadów jądrowych i fuzją jądrową, aby znaleźć źródło energii na bardzo długi okres;

o
o   o

100.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, jak również parlamentom i rządom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 293 E z 2.12.2006, s. 114.
(2) Dz.U. C 76 E z 27.3.2008, s. 114.
(3) Dz.U. C 219 E z 28.8.2008, s. 82.
(4) Dz.U. C 219 E z 28.8.2008, s. 206.
(5) Dz.U. C 263 E z 16.10.2008, s. 424.
(6) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0033.
(7) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0096.
(8) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0354.
(9) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0294.
(10) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0347.
(11) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0295.
(12) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0346.
(13) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0296.
(14) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0545.
(15) Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32.
(16) Dz.U. L 217 z 8.8.2006, s. 8.
(17) Dz.U. L 127 z 29.4.2004, s. 92.


Niedyskryminacja ze względu na płeć i solidarność między pokoleniami
PDF 242kWORD 90k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 3 lutego 2009 r. w sprawie niedyskryminacji ze względu na płeć i solidarności między pokoleniami (2008/2118(INI))
P6_TA(2009)0039A6-0492/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając artykuły 2, 3 ust. 2 oraz 141 Traktatu WE,

–   uwzględniając rezolucję Rady i ministrów ds. zatrudnienia i polityki społecznej zebranych na posiedzeniu Rady w dniu 29 czerwca 2000 r. na temat równego uczestnictwa kobiet i mężczyzn w życiu rodzinnym i zawodowym(1),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 grudnia 2000 r. dotyczącą komunikatu Komisji "Europa dla wszystkich grup wiekowych – dobrobyt i solidarność między pokoleniami"(2),

–   uwzględniając rezolucję Parlamentu z dnia 9 marca 2004 r. w sprawie godzenia życia zawodowego, rodzinnego i prywatnego(3),

–   uwzględniając Europejski pakt na rzecz młodzieży, przyjęty przez Radę Europejską obradującą w Brukseli w dniach 22-23 marca 2005 r.,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie wyzwań demograficznych i solidarności między pokoleniami(4),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 12 października 2006 r. zatytułowany "Demograficzna przyszłość Europy – przekształcić wyzwania w nowe możliwości" (COM(2006)0571),

–   uwzględniając rezolucję Parlamentu z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie ram prawnych dotyczących środków służących godzeniu życia rodzinnego i okresu studiów młodych kobiet w Unii Europejskiej(5),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 maja 2007 r. zatytułowany "Promowanie solidarności między pokoleniami" (COM(2007)0244),

–   uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie komunikatu Komisji zatytułowanego "Promowanie solidarności między pokoleniami"(6),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 września 2007 r. w sprawie równouprawnienia kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej – 2007(7),

–   uwzględniając dokument roboczy Komisji zatytułowany "Demograficzna przyszłość Europy: fakty i liczby" (SEC(2007)0638),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie demograficznej przyszłości Europy(8),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 września 2008 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn – 2008(9),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0492/2008),

A.   mając na uwadze, że kobiety i mężczyźni są równi w godności ludzkiej oraz równi w prawach i obowiązkach,

B.   mając na uwadze, że równe traktowanie kobiet i mężczyzn jest zasadą przyświecającą systemowi prawnemu i jako taką należy ją uwzględniać i przestrzegać przy wykładni i stosowaniu przepisów prawnych,

C.   mając na uwadze, że we wszystkich innych aspektach jakości pracy utrzymują się znaczące różnice między kobietami a mężczyznami, na przykład jeśli chodzi o godzenie życia zawodowego i prywatnego; mając na uwadze, że wskaźnik zatrudnienia kobiet z dziećmi będącymi na ich utrzymaniu osiąga zaledwie 62% wobec wskaźnika, który dla mężczyzn wynosi 91,4%; mając na uwadze, że 76,5% osób zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin to kobiety,

D.   mając na uwadze, że celem strategii lizbońskiej jest zapewnienie, aby 60% kobiet zdolnych do pracy znalazło zatrudnienie; mając na uwadze, że ilościowe i jakościowe cele strategii lizbońskiej i nowe zintegrowane wytyczne w sprawie wzrostu i zatrudnienia(10) - zwłaszcza w zakresie zatrudnienia kobiet i dorosłych - wynikają ze świadomości niemożności dopuszczenia do trwonienia tych zasobów i ich potencjału, a także ryzyka dotyczącego utrzymania systemów emerytalnych i ochrony socjalnej,

E.   mając na uwadze, że zasada równego traktowania kobiet i mężczyzn zakłada brak jakiejkolwiek dyskryminacji, pośredniej lub bezpośredniej, ze względu na płeć, w tym w szczególności dyskryminacji związanej z macierzyństwem, wypełnianiem obowiązków rodzinnych i stanem cywilnym,

F.   mając na uwadze podane we wspomnianym wyżej  komunikacie Komisji z dnia 12 października 2006 r. dane, według których w krajach i regionach o wysokim wskaźniku zatrudnienia kobiet i posiadających systemy ochrony socjalnej wskaźnik urodzeń jest wyższy,

G.   mając na uwadze, że trzy główne wyzwania Unii Europejskiej – zmiany demograficzne, globalizacja i zmiany klimatyczne – narzucają konieczność solidarności międzypokoleniowej opartej na szeroko zakrojonym pakcie nie tylko między pokoleniami, ale także między płciami,

H.   mając na uwadze, że u podstaw paktu między płciami i pokoleniami musi znajdować się powszechna możliwość organizowania swojego życia zawodowego i prywatnego, godzenia ekonomicznych i produkcyjnych wymagań pracy zawodowej z możliwością wyboru zadań i czasu na ich wykonywanie w ramach praw i obowiązków określonych drogą ustawową i umowną,

I.   mając na uwadze, że odpowiedzialność międzypokoleniowa wymaga aktywnego podejścia ze strony władz publicznych oraz wiodącej roli wszystkich partnerów społecznych w zagwarantowaniu wysokiej jakości usług pożytku publicznego, a także odpowiednich i wystarczających systemów emerytalnych i systemów zabezpieczenia socjalnego,

J.   mając na uwadze, że obecność kobiet na rynku pracy zawodowej wiąże się ze zmianami kulturowymi oraz reformami ukierunkowanymi na realizowanie polityki godzenia życia zawodowego, rodzinnego i osobistego oraz polityki nowego podziału zadań; mając na uwadze, że te dziedziny polityki dotyczą różnych, ale ściśle powiązanych aspektów, poczynając od czasowego ograniczenia godzin pracy poprzez przekształcenie umowy o pracę w pełnym wymiarze godzin w umowę o pracę w zmniejszonym wymiarze godzin oraz wykorzystywanie urlopów (macierzyńskich, ojcowskich, wychowawczych i opiekuńczych), a kończąc na tworzeniu sieci usług indywidualnych,

K.   mając na uwadze, że zmiany demograficzne mają znaczący wpływ na życie osobiste i zawodowe, że niewystarczający poziom usług, wynagrodzenia, powolne wchodzenie na rynek pracy zawodowej, długi ciąg umów czasowych, niewystarczające zachęty dla młodych kobiet i mężczyzn leżą wśród przyczyn odkładania przez nich na później zakładania rodziny i posiadania dzieci; że sztywność organizacji pracy, trudności z ponownym podjęciem pracy po okresie sprawowania opieki czynią trudnym swobodne podejmowanie decyzji co do chęci godzenia życia zawodowego i rodzinnego lub przeplatania okresów życia zawodowego okresami życia rodzinnego,

L.   przypominając, że niedyskryminacja ze względu na płeć dotyczy, przede wszystkim i zazwyczaj, nie tylko kobiet/matek, lecz również mężczyzn/ojców; stwierdzając, że wszelkie działanie polityczne w tej dziedzinie nie może już skupiać się tylko na kobietach oraz że polityka europejska i krajowa muszą teraz wziąć pod uwagę potrzeby i zdolności mężczyzn/ojców w tej dziedzinie,

M.   mając na uwadze, że konieczne jest rozpoczęcie refleksji nad pojęciem dyskryminacji pracy opiekuńczej, związanej z korzystaniem z urlopów macierzyńskich, ojcowskich, wychowawczych i opiekuńczych, celem stwierdzenia, czy dyskryminacja ta jest formą dyskryminacji związanej z płcią; mając na uwadze, że konieczne jest określenie na szczeblu europejskim pojęcia dyskryminacji zwielokrotnionej,

N.   przypominając, że idea solidarności między pokoleniami nie ogranicza się jedynie do opieki nad dziećmi, lecz również obejmuje odpowiedzialność za osoby starsze i pozostające na utrzymaniu, dzięki czemu przyczynia się do poszanowania godności ludzkiej oraz jej propagowania wśród przyszłych pokoleń,

O.   mając na uwadze, że głębokie ubóstwo nie może być czynnikiem dyskryminującym w zakresie solidarności międzypokoleniowej oraz że najuboższe rodziny również podtrzymują więzi i zachowują aktywność w ramach solidarności między pokoleniami,

P.   mając na uwadze, że osoba, która poświęca swój czas i swoje zdolności na zajmowanie się dziećmi i ich wychowywanie lub opiekę nad osobami starszymi powinna cieszyć się uznaniem społeczeństwa oraz że cel ten mógłby zostać osiągnięty poprzez przyznanie takiej osobie praw odrębnych, w szczególności w dziedzinie zabezpieczenia społecznego i emerytury,

Q.   mając na uwadze, że kształcąca rola rodziców wobec dzieci i dzieci wobec osób starszych i pozostających na utrzymaniu oraz rola kobiet i mężczyzn jako opiekunów wobec osób starszych i pozostających na utrzymaniu ma istotne znaczenie dla pomnażania wspólnego dobra i musi zostać uznana jako taka w politykach przekrojowych, w tym w odniesieniu do kobiet i mężczyzn, którzy dokonują wolnego wyboru, by poświęcić się temu całkowicie lub częściowo,

R.   mając na uwadze, że w październiku 2003 r. Komisja rozpoczęła konsultacje z partnerami społecznymi w sprawie godzenia życia zawodowego z rodzinnym i osobistym oraz że obecnie toczy się drugi etap tych konsultacji, których podstawą jest znaczenie znalezienia polityki i instrumentów umożliwiających łączenie wysokiej jakości pracy z obowiązkami kobiet i mężczyzn w pracy opiekuńczej,

S.   mając na uwadze kluczową rolę mężczyzn w realizowaniu postulatów prawdziwej równości,

T.   mając na uwadze zasady flexicurity w ich aspekcie związanym z kobietami, wymienione w rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 29 listopada 2007 r. w sprawie wspólnych zasad flexicurity(11) oraz mając na uwadze, że w większości regionów europejskich rozkład czasu pracy nie pomaga wcale osobom, które mają dzieci oraz że pracownicy posiadający dzieci mają mniejsze szanse na stanowisko z elastycznym czasem pracy niż ci, którzy ich nie posiadają(12),

U.   mając na uwadze, że pogodzenie planów rodzinnych, życia prywatnego i ambicji zawodowych nie będzie możliwe, jeśli zainteresowane osoby nie będą miały, na płaszczyźnie gospodarczej i społecznej, rzeczywiście wolnego wyboru ani wsparcia w postaci decyzji politycznych i gospodarczych na szczeblu europejskim i krajowym, nieobarczonych negatywnymi konsekwencjami i jeśli nie będzie dostępna niezbędna infrastruktura,

V.   mając na uwadze, że w szczególności w przypadku kobiet/matek istnieje ryzyko przymusowej pracy w niepełnym wymiarze godzin – wybór zdeterminowany brakiem dostępnych struktur opieki nad dziećmi, a także mając na uwadze, że istnieje ryzyko odmowy przekształcenia pracy w pełnym wymiarze godzin w pracę w zmniejszonym wymiarze godzin, co uczyni trudnym, czy wręcz niemożliwym, godzenie życia zawodowego z rodzinnym i osobistym,

1.   podkreśla, że zasada międzypokoleniowej solidarności jest jednym ze strukturalnych kluczowych rozwiązań europejskiego modelu społecznego; wnioskuje, aby władze publiczne, w celu zachowania tej zasady, przyjęły aktywne stanowisko na wielu poziomach, oraz aby wszystkie zainteresowane podmioty społeczne były zaangażowane w zagwarantowanie wysokiej jakości usług społecznych w ogólnym interesie rodzin, młodzieży i wszystkich osób niebędących w stanie samodzielnie się utrzymywać;

2.   podkreśla, że polityka związana z opieką społeczną i świadczenie usług opieki jest nierozerwalnie związane z dążeniem do równouprawnienia kobiet i mężczyzn; krytykuje brak przystępnych cenowo, dostępnych i wysokiej jakości usług opieki w większości państw członkowskich, co jest związane z faktem, że opieka nie jest w równym stopniu dzielona przez kobiety i mężczyzn, co z kolei ma bezpośredni negatywny wpływ na możliwość udziału kobiet we wszystkich aspektach życia społecznego, gospodarczego, kulturalnego i politycznego;

3.   podkreśla, że dobrej jakości i przystępne instytucje opieki na dziećmi otwarte w godzinach wygodnych dla rodziców i dzieci, a także przystępne i dobrej jakości struktury opieki nad osobami starszymi i innymi osobami pozostającymi na utrzymaniu muszą być centralnymi elementami unijnego modelu socjalnego i kluczowymi elementami ułatwiającymi kobietom dostęp do rynku pracy i płatnego zatrudnienia pozwalającego wykorzystać ich zdolności w celu osiągnięcia ekonomicznej niezależności;

4.   przypomina państwom członkowskim o ich zobowiązaniach podjętych na szczycie Rady Europejskiej w Barcelonie w 2002 r. na rzecz likwidacji przeszkód stojących na drodze równemu udziałowi kobiet i mężczyzn w rynku pracy i utworzenia do 2010 r. instytucji opieki dla 90% dzieci od trzech lat do wieku, w którym podlegają obowiązkowi szkolnemu oraz dla co najmniej 33% dzieci poniżej trzeciego roku życia; wzywa państwa członkowskie do przedstawienia podobnych celów w zakresie instytucji opieki nad osobami starszymi i chorymi członkami rodziny;

5.   nawiązuje do ogromnej nierównowagi między kobietami i mężczyznami w dzieleniu się domowymi i rodzinnymi obowiązkami, co prowadzi do tego, że głównie kobiety wybierają elastyczne formy zatrudnienia lub nawet rezygnują zupełnie z pracy, co wpływa na rozwój ich kariery, na powiększającą się różnicę w wynagrodzeniach między mężczyznami i kobietami i na akumulację uprawnień emerytalnych;

6.   obawia się, że propozycja czeskiej prezydencji dotycząca opieki na dziećmi jako "pełnoprawnej alternatywy dla kariery zawodowej" zmierza w kierunku tradycyjnego podziału prac między mężczyznami i kobietami, czyli ku tradycyjnemu pojęciu według którego osoba pracująca to mężczyzna, dostępny w pełnym wymiarze godzin, którego osobistymi potrzebami zajmują się "niewidzialne ręce" (kobiety) opiekujące się domem i rodziną;

7.   jest bardzo zaniepokojony faktem, że zwłaszcza w czasach recesji gospodarczej, propozycje czeskiej prezydencji zmuszają kobiety do rezygnacji z pracy w celu realizowania ich "naturalnej" drogi rozwoju, tj. opieki na dziećmi i innymi wymagającymi opieki osobami; wzywa Radę i państwa członkowskie do dołożenia wszelkich starań w celu osiągnięcia barcelońskich celów w zakresie opieki nad dziećmi;

8.   podkreśla, że pełne zatrudnienie rodzica lub rodziców za godziwą zapłatą może pomóc uniknąć ubóstwa występującego wśród osób posiadających pracę i może pomóc zwalczać ryzyko popadnięcia w niedostatek przez rodziców samotnie wychowujących dzieci, wśród których wskaźnik ubóstwa jest dużo wyższy (32%);

9.   zauważa, że systemy emerytalne w państwach członkowskich nadal dają kobietom tylko prawa pochodne, wynikające z historii zatrudnienia męża, w wyniku czego większość osób starszych żyjących w ubóstwie to kobiety;

10.   wzywa państwa członkowskie do zajęcia się strukturalnymi czynnikami sprzyjającymi nierówności w systemach emerytalnych, w tym organizacją opieki i godzeniem życia rodzinnego i zawodowego, nierównościami na rynku pracy, różnicami w płacach kobiet i mężczyzn i bezpośrednią dyskryminacją w drugim i trzecim filarze systemów emerytalnych;

11.   wzywa Komisję do przedstawienia wniosku w sprawie nowej dyrektywy dotyczącej szczególnych praw i ochrony w zakresie godzenia życia zawodowego i rodzinnego w rodzinach, do których należą osoby wymagające opieki (dzieci, osoby starsze i niepełnosprawne);

12.   zwraca się do instytucji i jednostek badawczych o dokonywanie większych i lepszych inwestycji w aspekty ekologicznej poprawy produktów przeznaczonych dla dzieci i dla osób zdanych na opiekę, a ogólniej do użytku domowego;

13.   wzywa Eurostat do opracowania środków pozwalających przedstawić statystyki na temat opieki nad dziećmi i osobami pozostającymi na utrzymaniu w podziale na kobiety i mężczyzn;

14.   wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych inicjatyw, aby nadać moc prawną umiejętnościom nabytym podczas wykonywania zadań związanych z kształceniem, z opieką nad osobami pozostającymi na utrzymaniu i z zarządzaniem gospodarstwem domowym, tak aby te umiejętności mogły być brane pod uwagę w chwili powrotu na rynek pracy; przypomina, jak bardzo docenienie przekrojowych umiejętności jest częścią tzw. "bilansu umiejętności", zgodnie z najlepszymi tradycjami krajowych doświadczeń w dziedzinie systemów konfrontacji popytu i podaży na rynku pracy;

15.   wzywa Komisję do przeprowadzenia kampanii uświadamiającej i do wdrażania projektów pilotażowych ułatwiających zrównoważony udział kobiet i mężczyzn w życiu zawodowym i rodzinnym;

16.   wzywa państwa członkowskie do rozważenia wprowadzenia elastycznych godzin pracy dla rodziców (wybieranych na podstawie wolnej decyzji) i elastycznych godzin otwarcia instytucji opieki nad dziećmi, aby pomóc zarówno kobietom, jak i mężczyznom z większym powodzeniem łączyć pracę i życie rodzinne;

17.   zwraca się do Komisji o monitorowanie w państwach członkowskich sprawdzonych wzorców dotyczących opiekunów oraz o upowszechnianie wśród wszystkich państw członkowskich informacji o tych sprawdzonych wzorcach, aby pokazać, że opiekunowie odgrywają centralną rolę w dziedzinie solidarności międzypokoleniowej, i aby zachęcać do wdrażania w państwach członkowskich strategii na rzecz opiekunów;

18.   wzywa państwa członkowskie do wspierania i promowania programów operacyjnych uruchomionych przez Komisję w kontekście sojuszu na rzecz rodzin; zwraca się do Komisji o bardziej intensywne opracowywanie narzędzi służących usystematyzowaniu wymiany dobrych praktyk i badań w tej dziedzinie;

19.   wzywa organy władzy publicznej do podjęcia niezbędnych kroków, aby pracownice-matki i pracownicy-ojcowie korzystali z wsparcia polityki godzenia życia zawodowego, rodzinnego i osobistego oraz aby mieli dostęp do odpowiednich instrumentów;

20.   wzywa państwa członkowskie do wspierania systemów urlopów (urlop rodzicielski, urlop adopcyjny, urlop w celu zaopiekowania się chorym członkiem rodziny) stosowanym w odniesieniu do osób, które pragną przerwać działalność zawodową, aby zaopiekować się osobą pozostającą na ich utrzymaniu;

21.   uważa, że należy działać w celu poprawy stosunku nie tylko do urlopów macierzyńskich, ale także ojcowskich oraz wychowawczych, zwłaszcza branych przez pracujących ojców, gdyż we wszystkich państwach członkowskich jedynie niewielki procent mężczyzn wykorzystuje przysługujące im urlopy;

22.   podkreśla fakt, że każda osoba, która chce przerwać lub ograniczyć swoją formalną działalność zawodową na rzecz solidarności między pokoleniami powinna móc korzystać z elastycznego czasu pracy; wzywa więc małe i średnie przedsiębiorstwa do bardziej chętnej współpracy, a organy władzy publicznej do większej elastyczności finansowej w ich prognozach budżetowych dotyczących pomocy państwa;

23.   zachęca Komisję do zainicjowania, we współpracy z państwami członkowskimi i partnerami społecznymi, przeglądu strategii politycznych na rzecz pogodzenia życia rodzinnego z karierą zawodową, który powinien objąć:

   - zapewnienie, że koszty związane z macierzyństwem/ojcostwem nie będą ponoszone przez przedsiębiorstwa, lecz przez społeczność, aby wyeliminować dyskryminujące praktyki ze strony przedsiębiorstw i wesprzeć przyrost naturalny,
   - poprawę dostępu do usług opieki i pomocy osobom, które są zdane na opiekę (dzieci, niepełnosprawni, osoby starsze), oraz elastyczności tych usług, poprzez wyznaczenie minimalnej liczby struktur otwartych także nocą w celu sprostania obowiązkom związanym z pracą i zachowania życia osobistego;

24.   z zadowoleniem przyjmuje propozycję poświęcenia osobnego artykułu w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/88/WE z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy(13) kwestii godzenia życia zawodowego, rodzinnego i osobistego oraz sygnalizuje konieczność uwzględnienia go w momencie regulowania tygodniowego czasu pracy i pracy opiekuńczej;

25.   zwraca się do państw członkowskich o to, by dołożyły starań, aby każda osoba, która zawiesiła na jakiś czas swoją działalność zawodową, żeby poświęcić się wychowywaniu dzieci lub opiece nad osobami starszymi bądź uzależnionymi od pomocy mogła wrócić na rynek pracy (lub zatrudnić się po raz pierwszy) i zachować prawo do powrotu na swoje dawne stanowisko oraz prawo do awansu zawodowego;

26.   zauważa, że własne dochody kobiet i płatna praca nadal są kluczem do ich niezależności gospodarczej i do większej równości między kobietami a mężczyznami w społeczeństwie jako całości;

27.   podkreśla to, że solidarność z poprzednimi pokoleniami powinna zostać wzmocniona, lecz również to, że powinna ona znaleźć odwzajemnienie w stosunku do dzieci i ludzi młodych; gdyż o ile starsi ludzie przekazują mądrość życiową, wiedzę, doświadczenie, o tyle młode pokolenia wnoszą energię, dynamizm, radość życia i nadzieję;

28.   jest zdania, że solidarność międzypokoleniową wspiera uważna polityka podatkowa (pod postacią przekazów, ulg i zwolnień), działania na rzecz społeczeństwa czynnego zawodowo, polityka nadawania uprawnień, zintegrowane sieci usług związanych z dziećmi, osobami starszymi, osobami niepełnosprawnymi i niesamodzielnymi, z jednoczesną oceną wpływu, pozytywnego lub negatywnego, na pewne wybory i na godzenie życia zawodowego, rodzinnego i osobistego;

29.   przypomina Komisji i państwom członkowskim, że konieczne jest podjęcie pozytywnych działań na rzecz kobiet i mężczyzn, w szczególności mających na celu ułatwienie im powrotu do pracy po okresie poświęconym rodzinie (wychowywanie dzieci lub opieka nad chorym lub niepełnosprawnym krewnym), poprzez sprzyjanie strategiom politycznym na rzecz (ponownego) włączenia się w rynek pracy, aby umożliwić im odzyskanie niezależności finansowej;

30.   wzywa państwa członkowskie do promowania polityki podatkowej uwzględniającej finansowe zobowiązania gospodarstw domowych, a zwłaszcza koszty opieki nad dziećmi oraz osobami starszymi i pozostającymi na utrzymaniu w ramach systemu podatkowego lub systemu ulg podatkowych;

31.   wzywa państwa członkowskie, by dokonały przeglądu swoich systemów podatkowych i ustaliły stopy podatkowe w oparciu o uprawnienia indywidualne, a w związku z tym domaga się indywidualizacji praw emerytalnych i praw związanych z systemem ubezpieczeń społecznych;

32.   zwraca się do instytucji i państw członkowskich o to, by podjęły szczegółowe działania na rzecz kobiet mające na celu skorygowanie wyraźnych przypadków faktycznej nierówności w stosunku do mężczyzn, aby nadać sens zasadzie równości kobiet i mężczyzn; środki te – które powinny mieć zastosowanie tak długo, jak będą istniały takie przypadki – powinny być racjonalne i współmierne do zamierzonego w każdym przypadku celu;

33.   zwraca się do władz krajowych i lokalnych o opracowanie programów skierowanych do młodych ludzi i zawierających wymiar międzypokoleniowy, aby młodsze pokolenie zrozumiało, że obecny poziom dobrobytu i dostatku zawdzięczamy wysiłkom i poświęceniom poprzednich pokoleń;

34.   zwraca się do instytucji Unii Europejskiej i do wszystkich organów administracji publicznej o aktywne uwzględnianie zasady równości kobiet i mężczyzn przy przyjmowaniu i wykonywaniu przepisów, przy opracowywaniu publicznych strategii politycznych oraz ogólnie przy wykonywaniu swoich zadań;

35.   zwraca się do mediów, by w pozytywny i spójny sposób zajęły się stosunkami międzypokoleniowymi, prezentując kwestie międzypokoleniowe i dyskusje między różnymi grupami wiekowymi, a bardziej ogólnie – przedstawiając pozytywne refleksje na temat wkładu starszych pokoleń w życie społeczne;

36.   podkreśla wagę uwzględniania zasady równości traktowania i równości szans we wszystkich gospodarczych i społecznych strategiach politycznych oraz w strategiach politycznych dotyczących zatrudnienia, aby uniknąć segregacji na rynku pracy i wyrównać różnice płacowe, a także pobudzić wzrost przedsiębiorczości kobiet;

37.   uważa, że zmiany w modelu rodziny oraz stopniowe wejście kobiet na rynek pracy rodzą konieczność zmiany tradycyjnego systemu opieki nad osobami pozostającymi na utrzymaniu; zaleca państwom członkowskim rozszerzenie i uzupełnienie ochrony ze strony służb socjalnych w celu zagwarantowania równości w wykonywaniu prawa do osobistej autonomii oraz w celu zapewnienia opieki osobom jej wymagającym;

38.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu oraz krajowym parlamentom i instytutom statystycznym państw członkowskich, MBP, OECD i UNDP.

(1) Dz.U. C 218 z 31.7.2000, s. 5.
(2) Dz.U. C 232 z 17.8.2001, s. 381.
(3) Dz.U. C 102 E z 28.4.2004, s. 492.
(4) Dz.U. C 292 E z 1.12.2006, s. 131.
(5) Dz.U. C 146 E z 12.6.2008, s. 112.
(6) Dz.U. C 120 z 16.5.2008, s. 66.
(7) Dz.U. C 219 E z 28. 8.2008, s. 324.
(8) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0066.
(9) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0399.
(10) Zob. komunikat Komisji z dnia 11 grudnia 2007 r. zatytułowany "Zintegrowane wytyczne w sprawie wzrostu gospodarczego i zatrudnienia na lata 2008-2010" (COM(2007)0803).
(11) Dz.U. C 297 E z 20.11.2008, s. 174.
(12) Eurostat, The life of women and men in Europe (Życie mężczyzn i kobiet w Europie), 2008, s. 89.
(13) Dz.U. L 299 z 18.11.2003, s. 9.


Walka z seksualnym wykorzystywaniem dzieci i pornografią dziecięcą
PDF 283kWORD 61k
Zalecenie Parlamentu Europejskiego dla Rady z dnia 3 lutego 2009 r. w sprawie walki z seksualnym wykorzystywaniem dzieci i pornografią dziecięcą (2008/2144(INI))
P6_TA(2009)0040A6-0012/2009

Parlament Europejski,

–   uwzględniając projekt zalecenia dla Rady, który złożyła Roberta Angelilli w imieniu grupy politycznej UEN w sprawie walki z seksualnym wykorzystywaniem dzieci i pornografią dziecięcą (B6-0216/2008),

–   uwzględniając art. 24 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, który przewiduje prawo dzieci do ochrony i opieki,

–   uwzględniając art. 34 Konwencji ONZ z dnia 20 listopada 1989 r. o prawach dziecka oraz protokół fakultatywny do tej konwencji z dnia 25 maja 2000 r. w sprawie sprzedaży dzieci, prostytucji dziecięcej i pornografii dziecięcej ("protokół fakultatywny"),

–   uwzględniając decyzję ramową Rady 2004/68/WSiSW z dnia 22 grudnia 2003 r. dotyczącą zwalczania seksualnego wykorzystywania dzieci i pornografii dziecięcej(1) ("decyzja ramowa"),

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 16 listopada 2007 r. oparte na art. 12 decyzji ramowej Rady z dnia 22 grudnia 2003 r. w sprawie zwalczania seksualnego wykorzystywania dzieci i pornografii dziecięcej (COM(2007)0716) ("sprawozdanie Komisji"),

–   uwzględniając Konwencję Rady Europy z dnia 13 lipca 2007 r. o ochronie dzieci przed wykorzystywaniem seksualnym i przemocą seksualną ("konwencja Rady Europy"),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 stycznia 2008 r.: w kierunku strategii UE na rzecz praw dziecka(2),

–   uwzględniając ustalenia Paktu na rzecz zapobiegania i powstrzymania seksualnego wykorzystywania dzieci zatwierdzonego w dniach 25-28 listopada 2008 r. w Rio de Janeiro na III światowym kongresie w sprawie zwalczania seksualnego wykorzystywania dzieci i młodocianych,

–   uwzględniając art. 114 ust. 3 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0012/2009),

A.   mając na uwadze, że konwencja Rady Europy podpisana przez dwadzieścia państw członkowskich UE jest pierwszym międzynarodowym dokumentem prawnym kwalifikującym różne formy seksualnego wykorzystywania dzieci jako przestępstwa karne, w tym akty wykorzystywania popełnione między innymi z użyciem siły, przymusu lub gróźb, nawet w rodzinie,

B.   mając na uwadze, że siedem państw członkowskich nadal nie podpisało konwencji Rady Europy, a osiem państw członkowskich nie ratyfikowało jeszcze protokołu fakultatywnego,

C.   mając na uwadze, że dzieci w coraz większym stopniu korzystają z nowych technologii, a coraz większa część życia społecznego dzieci i ludzi młodych toczy się w Internecie, gdzie wykorzystywane są nieustannie rozwijające się zaawansowane technologie i narzędzia komunikacji; mając na uwadze, że w związku z tym Internet jest coraz częściej wykorzystywany przez potencjalnych i faktycznych sprawców przestępstw seksualnych, którzy za jego pomocą przygotowują akty seksualnego wykorzystania dzieci, w szczególności poprzez uwodzenie (tzw. grooming) i pornografię dziecięcą,

1.   występuje do Rady z następującymi zaleceniami:

   a) zachęcenie tych państw członkowskich, które jeszcze tego nie zrobiły, do podpisania, ratyfikowania i wdrożenia wszystkich odnośnych międzynarodowych konwencji, a przede wszystkim konwencji Rady Europy, ponieważ przewiduje ona dodatkową ochronę praw dziecka wykraczającą poza decyzję ramową, jak również protokołu fakultatywnego;
   b) pomoc państwom członkowskim w ulepszeniu ich ustawodawstwa oraz eksterytorialnej współpracy państw członkowskich w tej dziedzinie; wzywa do klasyfikowania w całej UE przestępstw seksualnych przeciw dzieciom poniżej 18 roku życia jako wykorzystywania nieletnich, zgodnie z wyżej wymienioną rezolucją Parlamentu z dnia 16 stycznia 2008 r.;
   c) umożliwienie państwom członkowskim jednoznacznego wykluczenia konieczności spełnienia warunku podwójnej karalności do ustalenia jurysdykcji w przypadku czynów uznanych zgodnie z decyzją ramową za przestępstwa;
   d) zaapelowanie do państw członkowskich o nałożenie odpowiedzialności karnej na wszelkie formy seksualnego wykorzystywania dzieci;
   Wdrożenie decyzji ramowej
   e) pomoc państwom członkowskim, które jeszcze nie w pełni wdrożyły decyzję ramową, w uczynieniu tego jak najszybciej; w szczególności należy położyć nacisk na przyjęcie przepisów prawnych definiujących pornografię dziecięcą zgodnie z definicją zawartą w art. 1 lit. b) decyzji ramowej, stwarzając mechanizmy ochrony ofiar i wprowadzając w życie art. 8 ust. 1 lit. b) decyzji ramowej dotyczącego jurysdykcji eksterytorialnej (turystyka seksualna);
   f) wezwanie do skutecznej ochrony przed seksualnym wykorzystywaniem dzieci poprzez uznanie turystyki seksualnej za przestępstwo we wszystkich państwach członkowskich; wezwanie, by wszyscy obywatele UE, którzy popełniają przestępstwa seksualne wobec dzieci w UE lub poza jej granicami, podlegali jednolitemu eksterytorialnemu prawu karnemu stosowanemu w całej UE;
   g) poprawa, we współpracy z Komisją i państwami członkowskimi, sposobu monitorowania wdrażania decyzji ramowej, tak aby terminowo uzyskiwać kompletne informacje, czego należy dokonać poprzez stworzenie mechanizmu, który umożliwiłby państwom członkowskim sporządzenie listy odpowiednich informacji, w tym definicji przestępstw, w stosownych dziedzinach tematycznych, co uprości porównanie systemów sądowych państw członkowskich;
   h) zachęcenie państw członkowskich do składania szczegółowych sprawozdań na temat stanu współpracy transgranicznej, zwłaszcza jeżeli prawo lub praktyka przewiduje współpracę z organizacjami pozarządowymi;
   i) zachęcenie państw członkowskich do składania sprawozdań na temat przeznaczenia aktywów przechwyconych w kontekście udowodnionych przypadków dziecięcej prostytucji lub pornografii;
   Zmiana decyzji ramowej
  j) zmiana decyzji ramowej na podstawie wniosku przedstawionego przez prezydencję Rady, inne państwo członkowskie lub ewentualnie przez Komisję w taki sposób, by podwyższyć poziom ochrony co najmniej do poziomu przewidzianego konwencją Rady Europy oraz zwiększyć nacisk na wykorzystywanie związane z Internetem i innymi technologiami komunikacyjnymi; zaleca zawarcie we wniosku następujących postanowień:
   utworzenie krajowych systemów zarządzania dotyczących sprawców przestępstw seksualnych, które uwzględniałyby ocenę zagrożenia, a także programów interwencji mających na celu zapobiegnięcie zagrożeniu lub zminimalizowanie ryzyka ponownego popełnienia przestępstwa oraz opracowanie terapii, którym mogliby poddawać się sprawcy przestępstw seksualnych; takie programy interwencji oraz dobrowolnie podejmowana terapia mogłyby być finansowane z budżetu ogólnego UE w celu nadania priorytetu dobrobytowi dzieci w całej UE;
   wzmocnienie podejścia opartego na prawach człowieka i stawiającego w centrum uwagi dobro ofiar;
   odpowiedzialność karna za uwodzenie (tzw. grooming, czyli nagabywanie dzieci dla celów seksualnych) oraz zastosowanie definicji uwodzenia w oparciu o art. 23 konwencji Rady Europy;
   odpowiedzialność karna za uczestnictwo w czynnościach seksualnych z udziałem osoby poniżej 18. roku życia, nawet jeśli osoba ta osiągnęła wiek przyzwolenia, jeżeli użyto przymusu, siły lub groźby lub w przypadku nadużycia zaufania dziecka, prawnie uznanej władzy nad dzieckiem lub wpływu na dziecko, również w rodzinie, albo w przypadku wykorzystania szczególnie trudnej sytuacji dziecka, zwłaszcza ze względu na jego ułomność psychiczną lub fizyczną, lub sytuacji zależności, bądź w sytuacjach, w których w zamian za udział w czynnościach seksualnych dziecko otrzymuje pieniądze lub inną formę wynagrodzenia lub świadczenia;
   odpowiedzialność karna za zmuszenie dziecka do małżeństwa;
   odpowiedzialność karna za świadome uczestnictwo w aktach pornograficznych z udziałem dzieci i celowe narażenie dzieci na bycie świadkami wykorzystywania seksualnego lub czynności seksualnych;
   odpowiedzialność karna operatorów platform dyskusyjnych ("czatów") lub forów internetowych o charakterze pedofilskim;
   środki służące zagwarantowaniu, że państwa członkowskie, w ramach kompleksowej strategii współpracy międzynarodowej, dyplomatycznej, administracyjnej i organów ścigania, podejmą odpowiednie kroki w celu usunięcia z Internetu nielegalnych materiałów przedstawiających wykorzystywanie dzieci u źródła ich rozpowszechniania, co zapewni ofiarom maksymalną ochronę, i będą współpracować z dostawcami usług internetowych w celu likwidowania stron internetowych wykorzystywanych do popełniania lub oferowania możliwości popełniania czynów uznanych za przestępcze zgodnie z decyzją ramową;
   wspieranie starań Komisji, we współpracy z największymi firmami obsługującymi karty kredytowe, mających na celu zbadanie, czy z technicznego punktu widzenia możliwe jest zamknięcie lub zablokowanie w inny sposób systemu płatności przez Internet w odniesieniu do stron internetowych, na których prowadzona jest sprzedaż przez Internet pornografii dziecięcej; zachęcenie również innych podmiotów gospodarczych, takich jak banki, kantory wymiany walut, dostawcy usług internetowych i firmy obsługujące wyszukiwarki internetowe, do aktywnego udziału w staraniach mających na celu zwalczanie pornografii dziecięcej oraz innych form seksualnego wykorzystywania dzieci w celach komercyjnych;
   zachęcenie państw członkowskich do zapewnienia rodzicom łatwych w obsłudze programów umożliwiających zablokowanie dostępu ich dzieci do internetowych stron pornograficznych;
   przyjęcie środków mających na celu skłonienie ofiar wykorzystywania seksualnego do składania pozwów w postępowaniu karnym lub cywilnym w sądach krajowych przeciw przestępcom seksualnym;
   zmiana art. 5 ust. 3 decyzji ramowej, stanowiącego jedynie minimalną podstawę zapobiegania sytuacjom, w których osoby skazane za przestępstwa seksualne mogłyby mieć dostęp do dzieci z tytułu wykonywanej pracy lub działalności wolontariackiej związanej z regularnymi kontaktami z dziećmi, między innymi w taki sposób, aby państwa członkowskie miały obowiązek zagwarantowania, by osoby ubiegające się o określone stanowiska wiążące się z pracą z dziećmi musiały poddać się kontroli pod kątem karalności, oraz tak, aby uwzględnić ustanowienie jasnych przepisów lub wytycznych dla pracodawców dotyczących ich obowiązków w tym zakresie;
   ułatwienie współpracy międzynarodowej poprzez zastosowanie instrumentów przewidzianych w art. 38 konwencji Rady Europy;
   obowiązek zgłaszania przez osoby, które w pracy mają stały kontakt z dziećmi, przypadków, w których mają oni uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że doszło do wykorzystania;
   poprawę rozpoznawania dzieci wykorzystywanych poprzez szkolenie personelu mającego z nimi regularny kontakt oraz szkolenie pracowników organów ścigania, którzy mogą mieć kontakt z wykorzystywanymi dziećmi;
   zapewnienie jak największej ochrony dzieci w postępowaniu sądowym oraz w trakcie dochodzenia, aby uniknąć urazu psychicznego, poprzez ustalenie specjalnych zasad dotyczących sposobu gromadzenia dowodów z zeznań poszkodowanych dzieci;
   zakazanie reklam nakłaniających do popełnienia czynów uznanych zgodnie z decyzją ramową za przestępstwa;
   odpowiedzialność karna za podżeganie do popełnienia, pomocnictwo w popełnieniu i usiłowanie popełnienia wszystkich czynów uznanych zgodnie z decyzją ramową za przestępstwa oraz za usiłowanie ich popełnienia;
   zachęcanie państw członkowskich do podejmowania wszelkich koniecznych działań w celu zapobiegania dyskryminacji dzieci, które padły ofiarą wykorzystywania, i ich piętnowaniu;
   poszerzenie katalogu okoliczności obciążających przy wymiarze sankcji za czyny uznane zgodnie z decyzją ramową za przestępstwa o okoliczności obciążające wymienione w art. 28 konwencji Rady Europy;
   zakwalifikowanie wykorzystania przewagi sprawcy (w rodzinie, edukacji, stosunkach zawodowych itd.) jako okoliczności obciążającej;
   k) zachęcenie wszystkich państw członkowskich do utworzenia systemu powiadamiania o zaginionych dzieciach w celu poprawy współpracy na szczeblu europejskim;
   l) stworzenie wraz z państwami członkowskimi i Komisją programu działania mającego na celu zapewnienie odpowiedniej ochrony i odpowiedniego wsparcia dzieciom, które rozpoznano jako wykorzystywane seksualnie w materiałach pornograficznych;

o
o   o

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie, a także do przedstawienia go do wglądu Komisji Europejskiej oraz państwom członkowskim.

(1) Dz.U. L 13 z 20.1.2004, s. 44.
(2) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0012.


Przywrócenie nadawania stacji telewizyjnej NTDTV w Chinach poprzez Eutelsat
PDF 222kWORD 57k
Oświadczenie pisemne Parlamentu Europejskiego w sprawie przywrócenia nadawania stacji telewizyjnej NTDTV w Chinach poprzez Eutelsat
P6_TA(2009)0041P6_DCL(2008)0086

Parlament Europejski,

–   uwzględniając Kartę Praw Podstawowych Unii Europejskiej podpisaną i ogłoszoną w dniu 7 grudnia 2000 r. chroniącą wolności i pluralizmu mediów,

–   uwzględniając art. 116 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że Unia Europejska opiera się na przywiązaniu do zasad wolności, demokracji i przestrzegania praw człowieka, podstawowych wolności i praworządności, i że właśnie przez te zasady może być zdefiniowana;

B.   mając na uwadze, że wolność słowa, a w szczególności wolność mediów, w tym Internetu są poważnie ograniczane w Chinach,

C.   mając na uwadze, że NTDTV jest nadawcą telewizyjnym typu non profit i jest jedyną niezależną stacją telewizyjną nadającą w Chinach od roku 2004,

D.   mając na uwadze, że Eutelsat zawiesił nadawanie NTDTV do Chin w dniu 16 czerwca 2008 r., na kilka tygodni przed rozpoczęciem igrzysk olimpijskich, powołując się na powody techniczne i nie przedstawiając żadnego innego wyjaśnienia,

1.   wzywa Eutelsat do bezzwłocznego przywrócenia nadawania NTDTV w Chinach oraz przedstawienia powodów zawieszenia nadawania;

2.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia działań koniecznych do przywrócenia nadawania NTDTV w Chinach oraz do wsparcia dostępu do nieocenzurowanych informacji dla milionów Chińczyków;

3.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia wraz z nazwiskami sygnatariuszy Radzie, Komisji i państwom członkowskim:

Lista sygnatariuszy

Vittorio Agnoletto, Vincenzo Aita, Gabriele Albertini, Jim Allister, Alexander Alvaro, Jan Andersson, Georgs Andrejevs, Laima Liucija Andrikienė, Emmanouil Angelakas, Roberta Angelilli, Rapisardo Antinucci, Elspeth Attwooll, Marie-Hélène Aubert, Jean-Pierre Audy, Margrete Auken, Liam Aylward, Pilar Ayuso, Maria Badia i Cutchet, Mariela Velichkova Baeva, Paolo Bartolozzi, Domenico Antonio Basile, Alessandro Battilocchio, Katerina Batzeli, Edit Bauer, Jean Marie Beaupuy, Christopher Beazley, Zsolt László Becsey, Glenn Bedingfield, Angelika Beer, Bastiaan Belder, Ivo Belet, Irena Belohorská, Jean-Luc Bennahmias, Giovanni Berlinguer, Thijs Berman, Johannes Blokland, Godfrey Bloom, Sebastian Valentin Bodu, Herbert Bösch, Guy Bono, Mario Borghezio, Erminio Enzo Boso, Costas Botopoulos, Catherine Boursier, John Bowis, Sharon Bowles, Iles Braghetto, Mihael Brejc, Frieda Brepoels, Hiltrud Breyer, Kathalijne Maria Buitenweg, Nicodim Bulzesc, Colm Burke, Philip Bushill-Matthews, Simon Busuttil, Jerzy Buzek, Maddalena Calia, Martin Callanan, Mogens Camre, Luis Manuel Capoulas Santos, Marco Cappato, Marie-Arlette Carlotti, Giorgio Carollo, David Casa, Paulo Casaca, Pilar del Castillo Vera, Jean-Marie Cavada, Călin Cătălin Chiriţă, Zdzisław Kazimierz Chmielewski, Ole Christensen, Philip Claeys, Luigi Cocilovo, Carlos Coelho, Richard Corbett, Dorette Corbey, Thierry Cornillet, Michael Cramer, Jan Cremers, Gabriela Creţu, Brian Crowley, Magor Imre Csibi, Marek Aleksander Czarnecki, Ryszard Czarnecki, Dragoş Florin David, Chris Davies, Antonio De Blasio, Arūnas Degutis, Jean-Luc Dehaene, Panayiotis Demetriou, Jean-Paul Denanot, Gérard Deprez, Marielle De Sarnez, Marie-Hélène Descamps, Albert Deß, Agustín Díaz de Mera García Consuegra, Jolanta Dičkutė, Gintaras Didžiokas, Koenraad Dillen, Giorgos Dimitrakopoulos, Beniamino Donnici, Bert Doorn, Den Dover, Mojca Drčar Murko, Petr Duchoň, Bárbara Dührkop Dührkop, Andrew Duff, Árpád Duka-Zólyomi, Christian Ehler, Lena Ek, Saïd El Khadraoui, James Elles, Maria da Assunção Esteves, Harald Ettl, Jill Evans, Robert Evans, Göran Färm, Hynek Fajmon, Richard Falbr, Carlo Fatuzzo, Markus Ferber, Emanuel Jardim Fernandes, Francesco Ferrari, Anne Ferreira, Elisa Ferreira, Petru Filip, Roberto Fiore, Hélène Flautre, Karl-Heinz Florenz, Alessandro Foglietta, Hanna Foltyn-Kubicka, Brigitte Fouré, Carmen Fraga Estévez, Juan Fraile Cantón, Monica Frassoni, Duarte Freitas, Ingo Friedrich, Daniel Petru Funeriu, Urszula Gacek, Milan Gaľa, Gerardo Galeote, José Manuel García-Margallo y Marfil, Iratxe García Pérez, Elisabetta Gardini, Giuseppe Gargani, Salvador Garriga Polledo, Jas Gawronski, Eugenijus Gentvilas, Georgios Georgiou, Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, Claire Gibault, Lutz Goepel, Bruno Gollnisch, Ana Maria Gomes, Donata Gottardi, Genowefa Grabowska, Vasco Graça Moura, Luis de Grandes Pascual, Nathalie Griesbeck, Lissy Gröner, Elly de Groen-Kouwenhoven, Mathieu Grosch, Françoise Grossetête, Ignasi Guardans Cambó, Umberto Guidoni, Cristina Gutiérrez-Cortines, Fiona Hall, David Hammerstein, Małgorzata Handzlik, Malcolm Harbour, Satu Hassi, Christopher Heaton-Harris, Anna Hedh, Roger Helmer, Erna Hennicot-Schoepges, Jeanine Hennis-Plasschaert, Esther Herranz García, Luis Herrero-Tejedor, Jim Higgins, Jens Holm, Mary Honeyball, Milan Horáček, Ján Hudacký, Ian Hudghton, Stephen Hughes, Alain Hutchinson, Jana Hybášková, Sophia in 't Veld, Mikel Irujo Amezaga, Marie Anne Isler Béguin, Ville Itälä, Carlos José Iturgaiz Angulo, Caroline Jackson, Lily Jacobs, Anneli Jäätteenmäki, Stanisław Jałowiecki, Mieczysław Edmund Janowski, Lívia Járóka, Georg Jarzembowski, Elisabeth Jeggle, Rumiana Jeleva, Anne E. Jensen, Pierre Jonckheer, Romana Jordan Cizelj, Madeleine Jouye de Grandmaison, Aurelio Juri, Jelko Kacin, Filip Kaczmarek, Gisela Kallenbach, Syed Kamall, Othmar Karas, Piia-Noora Kauppi, Metin Kazak, Tunne Kelam, Glenys Kinnock, Wolf Klinz, Dieter-Lebrecht Koch, Silvana Koch-Mehrin, Eija-Riitta Korhola, Miloš Koterec, Sergej Kozlík, Guntars Krasts, Rodi Kratsa-Tsagaropoulou, Ģirts Valdis Kristovskis, Urszula Krupa, Wiesław Stefan Kuc, Helmut Kuhne, Sepp Kusstatscher, Zbigniew Krzysztof Kuźmiuk, Joost Lagendijk, André Laignel, Jean Lambert, Alexander Graf Lambsdorff, Vytautas Landsbergis, Carl Lang, Esther De Lange, Raymond Langendries, Anne Laperrouze, Kurt Joachim Lauk, Vincenzo Lavarra, Henrik Lax, Johannes Lebech, Bernard Lehideux, Klaus-Heiner Lehne, Lasse Lehtinen, Jörg Leichtfried, Jo Leinen, Jean-Marie Le Pen, Marine Le Pen, Fernand Le Rachinel, Katalin Lévai, Janusz Lewandowski, Marcin Libicki, Marie-Noëlle Lienemann, Peter Liese, Kartika Tamara Liotard, Alain Lipietz, Pia Elda Locatelli, Eleonora Lo Curto, Antonio López-Istúriz White, Andrea Losco, Patrick Louis, Caroline Lucas, Astrid Lulling, Florencio Luque Aguilar, Elizabeth Lynne, Marusya Ivanova Lyubcheva, Jules Maaten, Linda McAvan, Arlene McCarthy, Mary Lou McDonald, Mairead McGuinness, Edward McMillan-Scott, Eugenijus Maldeikis, Ramona Nicole Mănescu, Vladimír Maňka, Erika Mann, Thomas Mann, Marian-Jean Marinescu, Catiuscia Marini, Sérgio Marques, David Martin, Hans-Peter Martin, Jan Tadeusz Masiel, Véronique Mathieu, Marios Matsakis, Maria Matsouka, Jaime Mayor Oreja, Erik Meijer, Íñigo Méndez de Vigo, Rosa Miguélez Ramos, Marianne Mikko, Francisco José Millán Mon, Gay Mitchell, Claude Moraes, Eluned Morgan, Luisa Morgantini, Philippe Morillon, Roberto Musacchio, Cristiana Muscardini, Sebastiano (Nello) Musumeci, Riitta Myller, Pasqualina Napoletano, Juan Andrés Naranjo Escobar, Michael Henry Nattrass, Catherine Neris, Bill Newton Dunn, Annemie Neyts-Uyttebroeck, James Nicholson, null Nicholson of Winterbourne, Rareş-Lucian Niculescu, Angelika Niebler, Lambert van Nistelrooij, Ljudmila Novak, Cem Özdemir, Péter Olajos, Jan Olbrycht, Seán Ó Neachtain, Gérard Onesta, Janusz Onyszkiewicz, Dumitru Oprea, Josu Ortuondo Larrea, Miroslav Ouzký, Siiri Oviir, Reino Paasilinna, Justas Vincas Paleckis, Marie Panayotopoulos-Cassiotou, Marco Pannella, Pier Antonio Panzeri, Georgios Papastamkos, Neil Parish, Alojz Peterle, Maria Petre, Markus Pieper, Sirpa Pietikäinen, Józef Pinior, Mirosław Mariusz Piotrowski, Umberto Pirilli, Paweł Bartłomiej Piskorski, Gianni Pittella, Francisca Pleguezuelos Aguilar, Zita Pleštinská, Anni Podimata, Zdzisław Zbigniew Podkański, Bernard Poignant, José Javier Pomés Ruiz, Nicolae Vlad Popa, Miguel Portas, Horst Posdorf, Bernd Posselt, Christa Prets, Pierre Pribetich, Jacek Protasiewicz, John Purvis, Luís Queiró, Karin Resetarits, Herbert Reul, José Ribeiro e Castro, Frédérique Ries, Karin Riis-Jørgensen, Giovanni Rivera, Maria Robsahm, Ulrike Rodust, Bogusław Rogalski, Zuzana Roithová, Luca Romagnoli, Raül Romeva i Rueda, Dariusz Rosati, Wojciech Roszkowski, Dagmar Roth-Behrendt, Paul Rübig, Leopold Józef Rutowicz, Eoin Ryan, Guido Sacconi, Aloyzas Sakalas, Katrin Saks, José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra, Antolín Sánchez Presedo, Manuel António dos Santos, Salvador Domingo Sanz Palacio, Jacek Saryusz-Wolski, Toomas Savi, Lydia Schenardi, Agnes Schierhuber, Carl Schlyter, Frithjof Schmidt, Olle Schmidt, Pál Schmitt, György Schöpflin, Inger Segelström, Czesław Adam Siekierski, Eva-Riitta Siitonen, José Albino Silva Peneda, Kathy Sinnott, Marek Siwiec, Peter Skinner, Alyn Smith, Csaba Sógor, Renate Sommer, Søren Bo Søndergaard, Bogusław Sonik, María Sornosa Martínez, Jean Spautz, Francesco Enrico Speroni, Bart Staes, Grażyna Staniszewska, Peter Šťastný, Gabriele Stauner, Petya Stavreva, Dirk Sterckx, Catherine Stihler, Margie Sudre, David Sumberg, Gianluca Susta, Eva-Britt Svensson, Hannes Swoboda, István Szent-Iványi, Konrad Szymański, Hannu Takkula, Charles Tannock, Andres Tarand, Salvatore Tatarella, Britta Thomsen, Marianne Thyssen, Gary Titley, Patrizia Toia, László Tőkés, Ewa Tomaszewska, Witold Tomczak, Antonios Trakatellis, Helga Trüpel, Claude Turmes, Evangelia Tzampazi, Thomas Ulmer, Vladimir Urutchev, Inese Vaidere, Nikolaos Vakalis, Adina-Ioana Vălean, Frank Vanhecke, Johan Van Hecke, Anne Van Lancker, Daniel Varela Suanzes-Carpegna, Ioannis Varvitsiotis, Ari Vatanen, Yannick Vaugrenard, Armando Veneto, Riccardo Ventre, Donato Tommaso Veraldi, Marcello Vernola, Alejo Vidal-Quadras, Cornelis Visser, Oldřich Vlasák, Dominique Vlasto, Graham Watson, Henri Weber, Manfred Weber, Renate Weber, Anja Weisgerber, Åsa Westlund, John Whittaker, Andrzej Wielowieyski, Jan Marinus Wiersma, Anders Wijkman, Glenis Willmott, Iuliu Winkler, Lars Wohlin, Janusz Wojciechowski, Corien Wortmann-Kool, Jan Zahradil, Zbigniew Zaleski, Andrzej Tomasz Zapałowski, Stefano Zappalà, Tatjana Ždanoka, Dushana Zdravkova, Vladimír Železný, Roberts Zīle, Jaroslav Zvěřina, Tadeusz Zwiefka

Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności