Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lutego 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 3/2008 w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrznym i w krajach trzecich (COM(2008)0431 – C6-0313/2008 – 2008/0131(CNS))

P6_TA(2009)0046 A6-0004/2009

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2008)0431),

–   uwzględniając art. 36 i art. 37 Traktatu WE, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0313/2008),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6-0004/2009),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;

3.   zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst zaproponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 1 Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 1 Rozporządzenie (WE) nr 3/2008 Artykuł 9 – ustęp 1 1.  W przypadku braku programów, które mają zostać zrealizowane na rynku wewnętrznym w odniesieniu do jednego lub kilku działań informacyjnych, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. b), przedstawionych zgodnie z art. 6 ust. 1, zainteresowane państwo(-a) członkowskie opracowuje(-ą) program i specyfikację w oparciu o wytyczne, o których mowa w art. 5 ust. 1, oraz wybiera w drodze publicznego zaproszenia do składania ofert organ odpowiedzialny za realizację programu, jaki dane państwo(-a) zobowiązuje(-ą) się współfinansować. 1.  W przypadku braku programów, które mają zostać zrealizowane na rynku wewnętrznym w odniesieniu do jednego lub kilku działań informacyjnych, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. b), przedstawionych zgodnie z art. 6 ust. 1, zainteresowane państwo(-a) członkowskie opracowuje(-ą) program i specyfikację w oparciu o wytyczne, o których mowa w art. 5 ust. 1, po dokonaniu oceny konieczności i stosowności tych programów w danym(-ch) państwie(-ach) członkowskim(-ch) i na podstawie konsultacji ze stowarzyszeniami lub organizacjami zawodowymi działającymi w danej dziedzinie, oraz wybiera w drodze publicznego zaproszenia do składania ofert organ odpowiedzialny za realizację programu, jaki dane państwo(-a) zobowiązuje(-ą) się współfinansować. Poprawka 2 Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 1 Rozporządzenie (WE) nr 3/2008 Artykuł 9 – ustęp 2 – akapit pierwszy 2.  W przypadku braku programów, które mają zostać zrealizowane na rynku wewnętrznym w odniesieniu do jednego lub kilku działań informacyjnych, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. a), b) i c), przedstawionych zgodnie z art. 6 ust. 1, zainteresowane państwo(-a) członkowskie opracowuje(-ą) program i specyfikację w oparciu o wytyczne, o których mowa w art. 5 ust. 2, oraz wybiera w drodze publicznego zaproszenia do składania ofert organ odpowiedzialny za realizację programu, jaki dane państwo(-a) zobowiązuje(-ą) się współfinansować. 2.  W przypadku braku programów, które mają zostać zrealizowane w krajach trzecich w odniesieniu do jednego lub kilku działań informacyjnych, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. a), b) i c), przedstawionych zgodnie z art. 6 ust. 1, zainteresowane państwo(-a) członkowskie opracowuje(-ą) program i specyfikację w oparciu o wytyczne, o których mowa w art. 5 ust. 2, po dokonaniu oceny konieczności i stosowności tych programów w danym(-ch) państwie(-ach) członkowskim(-ch) i na podstawie konsultacji ze stowarzyszeniami lub organizacjami zawodowymi działającymi w danej dziedzinie, oraz wybiera w drodze publicznego zaproszenia do składania ofert organ odpowiedzialny za realizację programu, jaki dane państwo(-a) zobowiązuje(-ą) się współfinansować. Poprawka 3 Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 1 Rozporządzenie (WE) nr 3/2008 Artykuł 9 – ustęp 2 – akapit drugi Ostatecznie organem odpowiedzialnym za realizację programu wybranym przez dane państwo(-a) członkowskie może być organizacja międzynarodowa, zwłaszcza w przypadku gdy program dotyczy działań promocyjnych w krajach trzecich w sektorze oliwy z oliwek oraz olejów spożywczych. Ostatecznie organem odpowiedzialnym za realizację programu wybranym przez dane państwo(-a) członkowskie może być organizacja międzynarodowa, zwłaszcza w przypadku gdy program dotyczy działań promocyjnych w krajach trzecich w sektorze oliwy z oliwek oraz olejów spożywczych lub w sektorze win o chronionej nazwie pochodzenia lub o chronionym oznaczeniu geograficznym. Poprawka 4 Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 1 Rozporządzenie (WE) nr 3/2008 Artykuł 9 – ustęp 3 – litera c) (c) oceny efektywności cenowej programu, (c) ocena stosunku kosztu do skuteczności programu, Poprawka 5 Wniosek dotyczący rozporządzenia – akt zmieniający Artykuł 1 a (nowy) Rozporządzenie (WE) nr 3/2008 Artykuł 13 – ustęp 2 – akapity pierwszy i drugi Artykuł 1a Art.  13 ust. 2 akapity pierwszy i drugi rozporządzenia (WE) nr 3/2008 otrzymują brzmienie: "2. Udział Wspólnoty w finansowaniu zatwierdzonych programów, o których mowa w art. 8 i 9, nie przekracza 60% rzeczywistych kosztów tych programów. W przypadku programów informacyjnych i promocyjnych trwających dwa lub trzy lata udział ten nie może przekroczyć tego pułapu w żadnym roku realizacji programu. Udział procentowy, o którym mowa w akapicie pierwszym, wynosi 70% dla działań promocyjnych dotyczących owoców i warzyw przeznaczonych specjalnie dla dzieci w placówkach szkolnych we Wspólnocie."

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lutego 2009 r. w sprawie wdrażania w Unii Europejskiej dyrektywy 2003/9/WE dotyczącej warunków przyjmowania osób ubiegających się o azyl i uchodźców: wizyty komisji LIBE w latach 2005–2008 (2008/2235(INI))

P6_TA(2009)0047 A6-0024/2009

Parlament Europejski,

–   uwzględniając dyrektywę Rady 2003/9/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiającą minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl(1) ("dyrektywa w sprawie przyjmowania"),

–   uwzględniając dyrektywę Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich(2) ("dyrektywa w sprawie procedur"),

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiające kryteria i mechanizmy określania państwa członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl wniesionego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego(3) ("rozporządzenie Dublin II"),

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 26 listopada 2007 r. w sprawie stosowania dyrektywy 2003/9/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl (COM(2007)0745),

–   uwzględniając europejską Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC), a w szczególności jej art. 5 i 8,

–   uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka,

–   uwzględniając sprawozdania delegacji Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych z wizyt we Włoszech (Lampedusa), w Hiszpanii (Ceuta i Melilla, Wyspy Kanaryjskie), we Francji (Paryż), na Malcie, w Grecji, w Belgii, w Wielkiej Brytanii, w Holandii, w Polsce, w Danii i na Cyprze,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 kwietnia 2005 r. w sprawie Lampedusy(4),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie sytuacji obozów uchodźców na Malcie(5),

–   uwzględniając wniosek w sprawie przekształcenia dyrektywy ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl w państwach członkowskich (COM(2008)0815) (zwany dalej "wnioskiem w sprawie przekształcenia") oraz wniosek w sprawie przeglądu rozporządzenia Dublin II (COM (2008)0820) przedstawione razem przez Komisję w dniu 3 grudnia 2008 r.,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0024/2009),

A.   mając na uwadze, że dyrektywa w sprawie przyjmowania dotycząca minimalnych standardów odnoszących się do osób ubiegających się o azyl stanowi podstawowy element pierwszego etapu tworzenia wspólnego europejskiego systemu azylowego,

B.   mając na uwadze, że dyrektywa w sprawie przyjmowania ma zastosowanie do osób ubiegających się o azyl oraz uchodźców,

C.   mając na uwadze, że prawa podstawowe, takie jak prawo do godnego życia, do ochrony życia rodzinnego, dostępu do opieki zdrowotnej oraz prawo do odwołań muszą być zagwarantowane niezależnie od okoliczności,

D.   mając na uwadze, że dyrektywy w sprawie przyjmowania i procedur nakładają na państwa członkowskie obowiązek informowania na piśmie osób ubiegających się o azyl o ich prawach i o organizacjach zapewniających pomoc; mając na uwadze, że dla osób ubiegających się o azyl – zważywszy na zawiłość procedur i krótkie terminy (zwłaszcza w przypadku procedury przyspieszonej) – bardzo istotna jest możliwość skorzystania z odpowiednich porad prawnych, posiadania w razie potrzeby dostępu do tłumacza i otrzymywania dotyczących ich decyzji w języku, którego rozumienia można od nich rozsądnie oczekiwać,

E.   mając na uwadze, że należy dopilnować, aby procedury azylowe były jasne (w szczególności kryteria przyjmowania lub oddalania wniosków o azyl), sprawiedliwe, skuteczne i proporcjonalne, a tym samym gwarantowały skuteczny dostęp do azylu,

F.   mając na uwadze, że art. 7 dyrektywy w sprawie przyjmowania przyznaje osobom ubiegającym się o azyl prawo do swobodnego przemieszczania się na obszarze państwa członkowskiego, w którym wnioskują o azyl, lecz prawo to może zostać ograniczone przez państwa członkowskie,

G.   mając na uwadze, że dyrektywa w sprawie przyjmowania ma zastosowanie do osób ubiegających się o azyl i uchodźców, ale że w wielu odwiedzonych ośrodkach osoby ubiegające się o azyl i nielegalni migranci są przetrzymywani w tych samych budynkach,

H.   mając na uwadze, że Konwencja o prawach dziecka chroni prawa wszystkich małoletnich, w tym małoletnich przebywających poza krajem pochodzenia, a dyrektywa w sprawie przyjmowania nakłada na państwa członkowskie obowiązek uwzględniania szczególnej sytuacji małoletnich i przyznaje tym osobom specjalne prawa, na przykład prawo do nauki,

I.   mając na uwadze, że nie wszystkie państwa członkowskie otwierają ośrodki dla uchodźców dla wszystkich lub wielu osób ubiegających się o azyl, preferując inne rozwiązania na poziomie społeczności lokalnych, oraz mając na uwadze, że komisja LIBE nie prześledziła jeszcze tego aspektu działalności państw członkowskich,

J.   mając na uwadze, że w rozumieniu niniejszej rezolucji "zatrzymanie" oznacza procedurę administracyjną o czasowym charakterze,

K.   mając na uwadze, że jest ono czasowym środkiem administracyjnym różniącym się od zatrzymania o charakterze karnym,

L.   mając na uwadze, że podczas niektórych wizyt posłowie wielokrotnie stwierdzali, tam gdzie było to konieczne z uwagi na złe warunki określonego ośrodka, że warunki przetrzymywania były niedopuszczalne z punktu widzenia higieny, sposobu rozmieszczenia osób przebywających w ośrodku, dostępnego wyposażenia, a osoby przetrzymywane nie były systematycznie informowane o powodach ich przetrzymywania, ich prawach i postępach w rozpatrywaniu ich wniosków,

Uwagi ogólne i procedury azylowe

1.   wyraża ubolewanie, że podczas niektórych odbytych wizyt stwierdzono, iż istniejące dyrektywy są wciąż źle stosowane lub nie są stosowane przez niektóre państwa członkowskie; zwraca się do Komisji z wnioskiem o podjęcie niezbędnych środków, aby zapewnić transpozycję i przestrzeganie, nie tylko formalne, dyrektyw;

2.   podkreśla, że zasady przedstawione w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej oraz w EKPC, takie jak prawo do godnego życia, ochrony życia rodzinnego, dostępu do opieki zdrowotnej oraz prawo do skutecznego odwoływania się od decyzji o zatrzymaniu powinny być stale stosowane, niezależnie od statusu obywateli krajów trzecich; w związku z tym nie może zaakceptować, by jakakolwiek osoba nie była zgodnie z nimi traktowana wyłącznie dlatego, że ma ona status nielegalnego imigranta;

3.   wyraża ubolewanie z powodu licznych braków w odniesieniu do jakości warunków przyjmowania, które wynikają głównie z faktu, że dyrektywa w sprawie przyjmowania obecnie daje państwom członkowskim dużą swobodę w ustalaniu warunków przyjmowania na poziomie krajowym; dlatego wyraża zadowolenie z wspomnianego wyżej wniosku w sprawie przekształcenia;

4.   wyraża zadowolenie z treści wniosku Komisji w sprawie przekształcenia oraz z faktu, że zapowiedzianym celem jest zagwarantowanie wyższych norm traktowania osób ubiegających się o azyl celem zapewnienia godnego poziomu życia oraz umożliwienia większej harmonizacji krajowych przepisów dotyczących warunków przyjmowania;

5.   wyraża zadowolenie z powodu wniosku Komisji o objęcie zakresem stosowania dyrektywy w sprawie przyjmowania dodatkowej ochrony w celu zagwarantowania takiego samego poziomu praw wszystkim formom ochrony międzynarodowej;

6.   wzywa państwa członkowskie, aby wykazały większą solidarność, która nie ograniczałaby się tylko do aspektów technicznych lub finansowych, z państwami, które w największym stopniu zmagają się z wyzwaniami niesionymi przez imigrację; zwraca się do Komisji o zbadanie możliwości zaproponowania utworzenia europejskiego instrumentu solidarności służącego zmniejszeniu obciążenia wynikającego z wysokiej liczby uchodźców, jaką przyjmują państwa członkowskie posiadające granice zewnętrzne, który to instrument opierałby się na zasadzie poszanowania dobrowolności osób ubiegających się o azyl i gwarantowałby wysoki poziom ochrony;

7.   zwraca się do Komisji o wprowadzenie we współpracy z Parlamentem stałego systemu wizyt i kontroli; pragnie, aby komisja LIBE kontynuowała wizyty w celu zagwarantowania przestrzegania prawa wspólnotowego w dziedzinie warunków przyjmowania i procedur związanych z powrotami i zorganizowanie w Parlamencie Europejskim na jednej z sesji plenarnych corocznej debaty nad wynikami tych wizyt;

Przyjmowanie

8.   wyraża ubolewanie, że liczba miejsc w otwartych ośrodkach dla uchodźców utworzonych przez niektóre państwa członkowskie jest niewielka i wydaje się niedostosowana do potrzeb imigrantów;

9.   zwraca się z wnioskiem, aby osoby ubiegające się o azyl i imigranci byli przyjmowani przede wszystkim w otwartych, a nie odizolowanych ośrodkach dla uchodźców, na wzór ośrodków istniejących w niektórych państwach członkowskich;

10.   przypomina o spoczywającym na państwach członkowskich obowiązku zapewnienia dostępu do procedur azylowych;

11.   nalega, by państwa członkowskie stosowały dyrektywę w sprawie przyjmowania do wszystkich osób ubiegających się o azyl od momentu, w którym zapragną one wnioskować o ochronę w państwie członkowskim, nawet jeżeli wniosek o azyl nie został jeszcze formalnie złożony;

12.   nalega, by Komisja przypomniała państwom członkowskim, że wycofanie lub ograniczenie warunków przyjmowania na podstawie, która nie została uwzględniona w dyrektywie w sprawie przyjmowania, jest lub powinno być ściśle zakazane;

13.   uważa, że nie należy w żadnym przypadku odmawiać podstawowych warunków przyjmowania, takich jak żywność, mieszkanie czy doraźna opieka zdrowotna, ponieważ ich odebranie może stanowić naruszenie podstawowych praw osób ubiegających się o azyl;

14.   uważa, że konieczne jest znalezienie równowagi między szybkością procedur, likwidowaniem zaległości w rozpatrywaniu spraw i sprawiedliwym traktowaniem w każdym osobnym przypadku – zwłaszcza w odniesieniu do procedur przyspieszonych;

Dostęp do informacji i prawo do tłumaczenia

15.  stwierdza, że informacje na temat procedur są w większości przypadków podawane w formie pisemnej, a terminy są bardzo krótkie, co może stwarzać problemy ze zrozumieniem i stanowić przeszkodę dla osób ubiegających się o azyl w skutecznym korzystaniu z przysługujących im praw w ramach składania wniosku; zwraca się z wnioskiem, aby broszury wyjaśniające wszystkie prawa osób ubiegających się o azyl były dostępne w językach najczęściej używanych na poziomie międzynarodowym oraz w językach, którymi włada znaczna liczba osób ubiegających się o azyl i imigrantów w danym państwie członkowskim; zwraca się do państw członkowskich, aby przewidziały również wykorzystanie innych środków informacji, w tym informowania ustnego lub za pośrednictwem telewizji czy Internetu;

16.   wyraża swoje zaniepokojenie częstym brakiem odpowiednio przeszkolonych tłumaczy w niektórych z odwiedzonych ośrodków, również podczas oficjalnych spotkań; usilnie domaga się, aby państwa członkowskie zapewniły publiczną i bezpłatną obsługę tłumaczeniową, w razie potrzeby przez telefon lub Internet;

17.   zachęca państwa członkowskie do korzystania z pomocy finansowej w ramach Europejskiego Funduszu na rzecz Uchodźców, aby poprawić dostęp do informacji, a w szczególności zwiększyć liczbę języków, w których informacje są przekazywane lub liczbę nośników informacji; zwraca się do Komisji o rozpowszechnienie w państwach członkowskich informacji dotyczących dostępnych instrumentów finansowych w tym zakresie oraz najlepszych rozwiązań przyjętych przy ich wykorzystaniu;

Pomoc prawna

18.   wyraża ubolewanie, że dostęp do bezpłatnej pomocy prawnej wydaje się być ograniczony dla zatrzymanych nielegalnych imigrantów i osób ubiegających się o azyl i że pomoc ta czasem ogranicza się do podania listy nazwisk adwokatów, w wyniku czego osoby, które nie posiadają dostatecznych środków finansowych, pozostają bez pomocy;

19.   przypomina, że osobom zatrzymanym szczególnie trudno znaleźć odpowiednią pomoc prawną, zważywszy na trudności w komunikowaniu się ze światem zewnętrznym oraz na szczególny charakter mających do nich zastosowanie przepisów prawnych;

20.   zauważa, że ciągłe wsparcie prawne jest jeszcze trudniejsze, kiedy osoby zatrzymane są przenoszone z jednych ośrodków dla uchodźców do drugich;

21.   wyraża zadowolenie z pomocy prawnej udzielanej przez Wysokiego Komisarza Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców i przedstawicieli organizacji pozarządowych, lecz uważa, że podmioty te nie mogą przejmować obowiązków państw;

22.   wzywa państwa członkowskie do zapewnienia dostępu do bezpłatnej pomocy prawnej lub reprezentowania osoby ubiegającej się o azyl w przypadkach, gdy nie jest ona w stanie ponieść związanych z tym kosztów;

Dostęp do opieki zdrowotnej

23.   wyraża ubolewanie, że w większości odwiedzonych ośrodków zatrzymań migranci i osoby ubiegające się o azyl systematycznie skarżyły się na niedostateczną i nieodpowiednią opiekę lekarską, trudności z dostępem do lekarzy i komunikowaniem się z nimi, brak specjalnej opieki (w szczególności dla kobiet w ciąży i ofiar tortur) i odpowiednich leków;

24.   zwraca się do państw członkowskich o rozszerzenie obecnie oferowanej opieki lekarskiej na ubiegających się o azyl i migrantów, tak aby nie ograniczała się do pilnych przypadków, i o zapewnienie opieki psychologicznej i świadczeń w zakresie zdrowia psychicznego; przypomina, że prawo do zdrowia i leczenia jest jednym z najbardziej podstawowych praw osób;

Dostęp do zatrudnienia

25.   wyraża zadowolenie z propozycji Komisji, której celem jest zniesienie przeszkód w dostępie do rynku pracy oraz umożliwienie dostępu do zatrudnienia po upływie sześciu miesięcy od złożenia wniosku o ochronę międzynarodową;

26.   zwraca się do państw członkowskich, aby nie nakładały ograniczeń prawnych lub administracyjnych blokujących dostęp do zatrudnienia;

Pomoc świadczona przez organizacje pozarządowe

27.   wyraża uznanie dla istotnego wkładu pracy, jakiego dokonały stowarzyszenia, udzielając pomocy nielegalnym migrantom i osobom ubiegającym się o azyl;

28.   zwraca się do państw członkowskich o korzystanie z dobrych rozwiązań w zakresie skutecznego przygotowania do wejścia na rynek pracy wypracowanych w ramach części programu EQUAL poświęconej osobom ubiegającym się o azyl;

29.   zwraca się do państw członkowskich o zapewnienie dostępu nielegalnych migrantów i osób ubiegających się o azyl do pomocy w obronie ich praw udzielanej przez podmioty niezależne od władz państwowych, w tym podczas zatrzymań; zwraca się do państw członkowskich o prawne zagwarantowanie społeczeństwu obywatelskiemu dostępu do obozów dla cudzoziemców bez jakichkolwiek przeszkód prawnych czy administracyjnych;

30.   zwraca się do państw członkowskich o niestosowanie w żadnym przypadku zatrzymywania ubiegających się o azyl, którzy sami w sobie stanowią grupę wrażliwą i potrzebującą ochrony;

Zatrzymanie

31.   wyraża ubolewanie, że niektóre państwa członkowskie coraz częściej stosują zatrzymanie; podkreśla, że nikt nie powinien być zatrzymany wyłącznie dlatego, że poszukuje ochrony międzynarodowej; podkreśla, że zatrzymanie musi być środkiem ostatecznym, stosowanym przez jak najkrótszy okres jedynie w przypadkach, w których inne, mniej przymusowe środki nie mogą zostać zastosowane oraz na podstawie indywidualnej oceny każdego przypadku;

32.   przypomina, że art. 5 EKPC przyznaje prawo do podważenia zasadności zastosowania środka pozbawienia wolności; zwraca się o to, aby każdy zatrzymany obywatel państw trzecich mógł korzystać z tego prawa;

33.   wyraża zaniepokojenie, że osoby ubiegające się o azyl i nielegalni migranci są przetrzymywani w warunkach więziennych, chociaż nie popełnili przestępstwa; domaga się, aby takie osoby były przetrzymywane w oddzielnych i otwartych budynkach w celu zapewnienia im ochrony i pomocy;

34.   wyraża zaniepokojenie brakiem higieny w niektórych ośrodkach zatrzymań i ich bardzo złym stanem; przypomina, że obowiązek godnego przyjmowania musi również dotyczyć osób zatrzymanych; zwraca się o to, aby jak najszybciej zamknąć wszystkie ośrodki, które nie spełniają norm;

35.   stwierdza, że dostęp do opieki zdrowotnej, w szczególności do opieki psychologicznej jest często utrudniony, tym bardziej, że niektóre ośrodki zatrzymań znajdują się w budynkach więziennych; zwraca się do państw członkowskich o zapewnienie w ośrodkach całodobowej obecności odpowiedniego personelu medycznego, w tym psychologów;

36.   wzywa państwa członkowskie do poprawy kontaktu osób zatrzymanych ze światem zewnętrznym, również poprzez umożliwienie regularnych wizyt, zwiększenie dostępu do telefonu i upowszechnienie przy spełnieniu pewnych warunków bezpłatnego dostępu do Internetu i środków masowego przekazu we wszystkich ośrodkach;

37.   zwraca się do państw członkowskich o publikowanie rocznego sprawozdania z informacjami na temat liczby ośrodków, ich usytuowania, liczby przetrzymywanych w nich osób, a także ich funkcjonowania;

38.   zwraca się do państw członkowskich o zagwarantowanie regularnej kontroli zamkniętych ośrodków oraz sytuacji przebywających w nich osób poprzez utworzenie instytucji krajowego rzecznika odpowiedzialnego za te miejsca;

Osoby małoletnie bez opieki i rodziny

39.   przypomina, że zgodnie z Konwencją o prawach dziecka nadrzędny interes dziecka musi stanowić podstawę wszystkich decyzji lub środków podejmowanych wobec małoletnich; przypomina o konieczności podjęcia kroków oraz uruchomienia środków niezbędnych do ochrony małoletnich bez opieki, bez względu na to, czy są uchodźcami, czy nie;

40.   nawołuje państwa członkowskie do rozważenia ustanowienia niezależnych państwowych organów prowadzących nadzór norm i warunków obowiązujących w zamkniętych ośrodkach, jak również do wdrożenia państwowego systemu inspekcji, który będzie publikował swoje sprawozdania na ten temat;

41.  domaga się, by zatrzymywanie małoletnich było zasadniczo zabronione, a także aby zatrzymywanie małoletnich razem z rodzicami było stosowane tylko w wyjątkowych sytuacjach i miało na celu uwzględnienie nadrzędnego interesu dziecka;

42.   wzywa państwa członkowskie, które jeszcze nie podpisały i nie ratyfikowały Konwencji o prawach dziecka, aby niezwłocznie to uczyniły;

43.  nawołuje państwa członkowskie do stosowania komentarza ogólnego Komitetu Praw Dziecka ONZ nr 8(2006) z dnia 2 marca 2007 r. dotyczącego prawa dziecka do ochrony przed karami cielesnymi i innymi okrutnymi i poniżającymi formami karania, również w rodzinie, w szczególności wobec małoletnich zatrzymanych;

44.   przypomina, że wszystkie osoby małoletnie mają prawo do nauki bez względu na to, czy znajdują się w kraju pochodzenia czy nie; zwraca się do państw członkowskich o zagwarantowanie tego prawa, również wtedy, gdy osoba małoletnia jest zatrzymana; zwraca się o to, by, w celu zapewnienia jak najlepszej integracji dzieci i ich rodzin, dostęp do nauki został zapewniony bezpośrednio w ramach społeczności i odpowiednio dostosowany do oceny poziomu wiedzy dzieci, a jednocześnie do wypracowania modeli przejściowych umożliwiających zdobycie umiejętności językowych niezbędnych do normalnego kształcenia;

45.   przypomina, że małoletni mają prawo do rozrywek dostosowanych do ich wieku i zwraca się do państw członkowskich o zapewnienie tego prawa, również wtedy, gdy dzieci są zatrzymane;

46.  zwraca się do państw członkowskich o dopilnowanie, aby rodziny i małoletni bez opieki byli umieszczani w odrębnych ośrodkach, nawet gdy są zatrzymani, aby zapewnić im odpowiednie życie prywatne i rodzinne zgodnie z postanowieniami art. 8 EKPC, jak również o zapewnienie dzieciom ochrony;

47.   wzywa do tego, aby wszystkie osoby pracujące z małoletnimi i małoletnimi bez opieki przeszły specjalistyczne szkolenie, którego zakres byłby dostosowany do sytuacji dzieci; uważa za istotny wkład, który mogłyby wnieść organizacje pozarządowe wyspecjalizowane w tej dziedzinie;

Osoby małoletnie bez opieki

48.  zwraca się o wyznaczanie niezależnego opiekuna prawnego dla każdej osoby małoletniej bez opieki w celu zapewnienia jej ochrony, zarówno w strefach oczekiwania, takich jak lotniska, stacje kolejowe, jak i na całym obszarze państw członkowskich; zwraca się o precyzyjne określenie kompetencji i roli opiekuna prawnego;

49.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do wprowadzenia obowiązku poszukiwania członków rodzin, również za pośrednictwem organizacji, takich jak Czerwony Krzyż czy Czerwony Półksiężyc;

50.   wyraża zaniepokojenie zaginięciami małoletnich bez opieki; zwraca się do państw członkowskich o gromadzenie zgodnie z art. 4 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) 862/2007/WE(6) danych i statystyk dotyczących identyfikacji małoletnich bez opieki i pomocy im udzielanej, w celu zwalczania tego zjawiska; jest zdania, że najlepszym środkiem służącym odwodzeniu małoletnich od ucieczek jest tworzenie ośrodków przystosowanych do ich przyjmowania, w których mogliby również uzyskiwać odpowiednie do swojego wieku wykształcenie (szkolenie, szkolenie zawodowe itp.);

51.   zwraca się do Komisji i państw członkowskich o wprowadzenie zharmonizowanego i wiarygodnego mechanizmu identyfikacji małoletnich bez opieki przy wykorzystaniu najnowszych technologii, takich jak stosowanie danych biometrycznych, a także wspólnych zasad dotyczących kwestionowania wieku; przypomina w związku z tym, że podczas procedury kwestionowania wieku zainteresowana osoba musi, zgodnie z zasadą ostrożności, być uznawana za małoletnią do czasu zakończenia procedury, a zatem być traktowana jako taka oraz że jakiekolwiek uzasadnione wątpliwości co do wieku małoletniego powinny działać na korzyść samego małoletniego;

Rodziny

52.   wzywa państwa członkowskie do zbadania możliwości zastosowania alternatywnych rozwiązań, innych niż środek pozbawienia wolności, i w określonych przypadkach wykazania przed podjęciem decyzji o zatrzymaniu rodzin z osobami małoletnimi, że przeanalizowane alternatywne rozwiązania nie byłyby skuteczne;

53.   wzywa do tego, aby rodziny ubiegające się o azyl miały dostęp do usług rodzinnych, usług opieki nad dziećmi i do specjalistycznej opieki lekarskiej w ramach ochrony dzieci;

Osoby znajdujące się w trudnej sytuacji

54.   zwraca się do Komisji o zdefiniowanie wspólnych wiążących norm dotyczących identyfikacji osób znajdujących się w trudnej sytuacji, w szczególności ofiar tortur i handlu ludźmi, osób wymagających specjalnego leczenia, kobiet ciężarnych i małoletnich;

55.   uważa, że osoby znajdujące się w trudnej sytuacji ze względu na swoje szczególne położenie nie powinny być zatrzymywane, gdyż może to mieć istotny wpływ na ich stan fizyczny lub psychiczny;

56.  wzywa państwa członkowskie do zapewnienia specjalistycznej pomocy osobom znajdującym się w trudnej sytuacji oraz ofiarom tortur i handlu ludźmi, w szczególności pomocy psychologicznej, aby zagwarantować ich ochronę; zwraca się o to, aby wszystkie osoby mające kontakt z osobami znajdującymi się w trudnej sytuacji, w tym pracownicy zajmujący się wnioskami o azyl oraz siły porządkowe, przeszli specjalistyczne szkolenie;

System dubliński

57.   wyraża zaniepokojenie z powodu zwiększenia liczby osób zatrzymanych w ramach systemu dublińskiego i prawie systematycznego stosowania środków pozbawienia wolności przez niektóre państwa członkowskie; wzywa do tego, aby nie zatrzymywać takich osób, jeżeli ryzyko ucieczki nie znajduje potwierdzenia i nie zostało wykazane przez państwo członkowskie;

58.   wyraża ubolewanie, że niektóre państwa członkowskie ograniczają stosowanie norm przyjmowania w odniesieniu do osób podlegających systemowi dublińskiemu; zwraca się do Komisji o wyraźne stwierdzenie, że dyrektywa w sprawie przyjmowania ma również zastosowanie do tych osób, aby zagwarantować im korzystanie ze wszystkich praw;

o
o   o

59.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 31 z 6.2.2003, s. 18. (2) Dz.U. L 326 z 13.12.2005, s. 13. (3) Dz.U. L 50 z 25.2.2003, s. 1. (4) Dz.U. C 33 E z 9.2.2006, s. 598. (5) Dz.U. C 293 E z 2.12.2006, s. 301. (6) Rozporządzenie (WE) nr 862/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie statystyk Wspólnoty z zakresu migracji i ochrony międzynarodowej (Dz.U. L 199 z 31.7.2007, s. 23).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lutego 2009 r. w sprawie wzmocnienia roli europejskich MŚP w handlu międzynarodowym (2008/2205(INI))

P6_TA(2009)0048 A6-0001/2009

Parlament Europejski,

–   uwzględniając Europejską kartę małych i średnich przedsiębiorstw przyjętą podczas posiedzenia Rady Unii Europejskiej w Santa Maria da Feira w dniach 19-20 czerwca 2000 r.,

–   uwzględniając wnioski prezydencji Rady Unii Europejskiej w sprawie strategii lizbońskiej przyjęte w Lizbonie w dniach 23 i 24 marca 2000 r.,

–   uwzględniając zalecenie Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. dotyczące definicji małych i średnich przedsiębiorstw(1),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 21 stycznia 2003 r. zatytułowany "Myśleć o małych przedsiębiorstwach w rozszerzającej się Europie" (COM(2003)0026),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 listopada 2005 r. zatytułowany "Wdrażanie wspólnotowego programu lizbońskiego - nowoczesna polityka wzrostu i zatrudnienia dla małych i średnich przedsiębiorstw" (COM(2005)0551),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 4 października 2006 r. zatytułowany "Globalny wymiar Europy: konkurowanie na światowym rynku - wkład w strategię wzrostu gospodarczego i zatrudnienia UE" (COM(2006)0567),

–   uwzględniając rezolucję z dnia 22 maja 2007 r. w sprawie Europy w czasach globalizacji – zewnętrznych aspektów konkurencji(2),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 4 października 2007 r. zatytułowany "Małe i średnie przedsiębiorstwa kwestią kluczową dla zapewnienia wzrostu gospodarczego i zatrudnienia. Przegląd śródokresowy nowoczesnej polityki w zakresie MŚP" (COM(2007)0592),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 18 kwietnia 2007 r. zatytułowany "Globalny wymiar Europy: Wzmocnione partnerstwo na rzecz lepszego dostępu do rynku dla europejskich eksporterów" (COM(2007)0183),

–   uwzględniając sprawozdanie w sprawie konsultacji publicznych w zakresie unijnej strategii dostępu do rynku, przedstawione przez Komisję (DG ds. Handlu) dnia 28 lutego 2007 r.,

–   uwzględniając "Sprawozdanie końcowe grupy ekspertów w sprawie wspierania internacjonalizacji MŚP" opublikowane przez Komisję (DG ds. Przedsiębiorstw i Przemysłu oraz Promocji Konkurencyjności MŚP) w grudniu 2007 r.(3),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 25 czerwca 2008 r. zatytułowany "Najpierw myśl na małą skalę: pierwszeństwo dla MŚP – program "Small Business Act" dla Europy" (COM(2008)0394),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 6 grudnia 2006 r. zatytułowany "Globalny wymiar Europy: instrumenty ochrony handlu w kontekście zmian w gospodarce światowej. Zielona księga do konsultacji społecznej" (COM(2006)0763),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 28 września 2006 r. w sprawie stosunków gospodarczych i handlowych Unii Europejskiej z Indiami(4),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2006 r. w sprawie rocznego sprawozdania Komisji dla Parlamentu Europejskiego dotyczącego działań antydumpingowych, antysubsydyjnych i ochronnych prowadzonych przez państwa trzecie wobec Wspólnoty (2004)(5),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 kwietnia 2006 r. w sprawie oceny rundy negocjacji z Ad-Dauhy po Konferencji Ministerialnej Światowej Organizacji Handlu (WTO) w Hongkongu(6),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 października 2006 r. dotyczącą stosunków gospodarczych i handlowych pomiędzy UE a krajami Mercosur i zamiaru zawarcia międzyregionalnej umowy stowarzyszeniowej(7),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie transatlantyckich stosunków gospodarczych między UE i Stanami Zjednoczonymi(8),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 października 2005 r. w sprawie perspektyw stosunków handlowych pomiędzy UE i Chinami(9),

–   uwzględniając swoja rezolucję z dnia 6 września 2005 r. w sprawie przyszłości przemysłu włókienniczego i odzieżowego po 2005 r.(10),

–   uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 14 listopada 2006 r. załączony do komunikatu zatytułowanego "Reformy gospodarcze i konkurencyjność: główne przesłania sprawozdania na temat europejskiej konkurencyjności w 2006 r." (SEC(2006)1467),

–   uwzględniając wnioski prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 23-24 marca 2006 r. (7775/1/2006),

–   uwzględniając rezolucję z dn. 15 marca 2006 r. w sprawie wkładu w debatę dotyczącą strategii lizbońskiej w ramach wiosennego szczytu Rady w 2006 r.(11),

–   uwzględniając deklarację przyjętą jednomyślnie dnia 2 grudnia 2006 r. w kontekście dorocznej sesji Konferencji Parlamentarnej ds. WTO,

–   uwzględniając rezolucję z dn. 24 kwietnia 2008 r. w sprawie sposobu dokonania reformy Światowej Organizacji Handlu(12),

–   uwzględniając rezolucję z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie oznaczania pochodzenia niektórych produktów importowanych z krajów trzecich(13),

–   mając na uwadze konkluzje Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych (GAERC) z dnia 12 lutego 2007 r. dotyczące porozumienia WTO w sprawie zamówień publicznych i MŚP,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii i Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A6-0001/2009),

A.   mając na uwadze, że liczba MŚP w UE, określanych jako przedsiębiorstwa zatrudniające mniej niż 250 pracowników i których obrót nie przekracza 50 milionów euro, wynosi 23 miliony (99% wszystkich przedsiębiorstw) i oferuje 75 milionów miejsc pracy (70% ogółu) w Unii Europejskiej,

B.   mając na uwadze, że 96% MŚP w Unii Europejskiej zatrudnia mniej niż 50 pracowników, a ich roczny obrót nie przekracza 10 mln euro, co ogranicza ich możliwości eksportowania towarów i usług poza granice kraju, w którym prowadzą działalność, ze względu na wysokie koszty stałe związane z handlem międzynarodowym,

C.   mając na uwadze, że ich wyniki międzynarodowe są przez to zasadniczo słabe, chociaż 8% MŚP w Unii Europejskiej eksportuje poza granice kraju, w którym działają, natomiast prawie 3% MŚP traktuje eksport towarów poza Unię jako priorytet; mając za to na uwadze, że tylko 10 największych przedsiębiorstw UE dokonuje 96% eksportu i inwestycji bezpośrednich poza granicami Unii,

D.   mając na uwadze, że oczekuje się, iż prognozowany wzrost gospodarczy w krajach trzecich będzie wyższy, niż na rynku wewnętrznym, co stworzy nowe szanse eksportowe dla MŚP,

E.   mając na uwadze, że MŚP będą spotykać się z coraz silniejszą konkurencją wewnątrz UE ze strony konkurentów z krajów trzecich,

F.   mając na uwadze, że otwarty rynek i uczciwa konkurencja są najlepszym środkiem dla zapewnienia szans MŚP w zglobalizowanej gospodarce,

G.   mając na uwadze, że umiędzynarodowione przedsiębiorstwa wykazują większą zdolność do innowacji; mając na uwadze, że umiędzynarodowianie i innowacja są kluczowymi czynnikami konkurencyjności i wzrostu, co ma zasadnicze znaczenie dla realizacji celów strategii lizbońskiej w odniesieniu do wzrostu i zatrudnienia,

H.   mając na uwadze, że internacjonalizacja generuje konkurencyjność i wzrost gospodarczy, oraz że sprzyja upowszechnianiu przedsiębiorczości, a zatem zatrudnienia; mając na uwadze, że to MŚP tworzą 80% nowych miejsc pracy w UE,

I.   mając na uwadze, że aby rozpocząć proces internacjonalizacji, MŚP muszą stawić czoła specyficznym problemom, takim jak brak doświadczenia międzynarodowego, trudności w dostępie do finansowania, niedobór wykwalifikowanych zasobów ludzkich czy bardzo złożone międzynarodowe ramy prawne, co stanowi przeszkodę zniechęcającą MŚP do wprowadzania zmian w organizacji i kulturze przedsiębiorstwa, które umożliwiłyby MŚP czerpanie korzyści z internacjonalizacji,

J.   mając na uwadze, że przeznaczeniem MŚP uczestniczących w handlu międzynarodowym jest nadanie nowego kształtu pejzażowi gospodarczemu UE i przekształcenie się w przyszłości w duże przedsiębiorstwa, których Unie Europejska potrzebuje, by osiągnąć cel 3% PKB przeznaczanych na badania naukowe i rozwój,

K.   mając na uwadze, że interes MŚP w Unii Europejskiej koncentruje się na rynkach bliższych geograficznie i kulturowo, a w szczególności na regionach granicznych Unii Europejskiej, takich jak państwa basenu Morza Śródziemnego i Bałkanów Zachodnich,

L.   mając na uwadze, że konkurencyjność zależy również od zdolności zagwarantowania MŚP właściwej ochrony przed nieuczciwymi praktykami handlowymi i mając na uwadze, że produkcja rzemieślnicza stanowi ważny sektor dla wzrostu gospodarczego i wzrostu zatrudnienia w Unii Europejskiej,

Wielostronne ramy WTO

1.   nalega na konieczność zapewnienia przez system WTO sposobu umożliwiającego szersze uwzględnienie roli i interesów MŚP; przypomina, że MŚP potrzebują jasnych i funkcjonalnych międzynarodowych ram normatywnych;

2.   zwraca się do Komisji o przewidzenie – w ramach negocjacji z WTO – szczegółowych, uproszczonych zasad dla MŚP w strefach wolnego handlu, a także specjalnych klauzul dotyczących potrzeb MŚP;

3.   zwraca się do Komisji i do państw członkowskich o dokonanie przeglądu ich priorytetów w ramach wielostronnych, sprzyjając likwidacji barier taryfowych i pozataryfowych oraz rozwijając handel międzynarodowy dzięki odpowiednim środkom upraszczającym i harmonizacji przepisów;

4.   uważa za konieczne uczynienie systemu międzynarodowej wymiany handlowej mniej kosztownym dla MŚP i rozważenie utworzenia systemu międzynarodowych sądów arbitrażowych o szybkich procedurach i niskich kosztach, aby pozwolić MŚP na uniknięcie oczekiwania i trudności, jakie pociąga za sobą spór z władzami celnymi lub handlowymi w niektórych krajach trzecich;

5.   zwraca się do Komisji i państw członkowskich o aktywne działanie na rzecz wypracowania globalnego porozumienia wielostronnego w dziedzinie "ułatwień handlowych", które pozwoliłoby MŚP w UE m. in. na korzystanie w pełni ze zdobyczy globalizacji i otwarcia rynków w krajach trzecich;

6.   w szczególności popiera zajęcie sztywnego stanowiska w negocjacjach poświęconych procedurom ułatwiającym handel ("trade facilitation procedures") na rzecz obniżenia kosztów procedur celnych - które mogą osiągnąć do 15% wartości dóbr podlegających wymianie handlowej - poprzez zastosowanie zasady przejrzystości i uproszczenie procedur, harmonizację norm międzynarodowych, skuteczność rejestracji pochodzenia dóbr, oraz modernizację kontroli celnych;

7.   podkreśla znaczenie, jakie ma dla MŚP zakończenie negocjacji nad całością rozdziałów stanowiących przedmiot rundy z Dauhy na temat rozwoju;

Komunikat "Europa w świecie"

8.   wspiera wysiłki Komisji dążące do przyjęcia globalnej strategii na rzecz Unii Europejskiej, która obejmowałaby wszystkie aspekty konkurencyjności europejskiej i przyczyniałaby się do zapewnienia realizacji ogółu celów strategii lizbońskiej, lecz ubolewa z powodu braku szczegółowej inicjatywy na rzecz MŚP, które dostarczają dwie trzecie miejsc pracy w Unii Europejskiej; zwraca się do Komisji i Rady o bezzwłoczne zapełnienie tej luki poprzez określenie ambitnych, lecz realistycznych celów na rzecz zabezpieczenia interesów MŚP i oddanie do dyspozycji środków i zasobów niezbędnych dla ich realizacji; zauważa znaczenie skutecznych przepisów w zakresie barier handlowych jako dodatkowego instrumentu prowadzącego do osiągnięcia omawianego celu;

9.   uważa, że MŚP potrzebują wzajemnej liberalizacji handlu i ocenia, że biorąc pod uwagę ich potrzeby Komisja powinna zdecydowanie zareagować na trudności, na jakie napotykają europejskie MŚP w eksporcie, określając krajowe lub europejskie instrumenty, za pośrednictwem których Unia Europejska mogłaby pomóc poprawić wydajność MŚP na rynkach światowych;

Reforma instrumentów ochrony handlu (Trade defence instruments – TDI)

10.   z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji dotyczącą wycofania propozycji reformy TDI przedstawionych w ww. zielonej księdze do konsultacji społecznej;

11.  jest zdania, że reformy planowane przez Komisję nie tylko nie byłyby korzystne dla zewnętrznej konkurencyjności przemysłu UE, lecz ponownie poważnie zaszkodziłyby sektorom przemysłu UE zagrożonym towarami pochodzącymi z zewnątrz, nielegalnie dotowanymi lub nieprawidłowo wspieranymi przez praktykowanie dumpingu; podkreśla, że system instrumentów ochrony handlu (system TDI) musi pozostać procedurą quasi-prawną, opartą na obiektywnych i faktycznych przesłankach, aby zapewnić przewidywalność i pewność prawną;

12.   uważa, że ze względu na brak zasad konkurencji uznanych na szczeblu międzynarodowym europejski system TDI jest najlepszą metodą służącą zapewnieniu równych warunków działania wszystkim podmiotom i uważa, że przedsiębiorstwa w Unii Europejskiej, a przede wszystkim MŚP, potrzebują skutecznego mechanizmu na rzecz zwalczania nieuczciwych praktyk handlowych;

13.   podkreśla, że system TDI służy ochronie interesów producentów i pracowników przed stratami powodowanymi przed dumping lub nielegalne subsydia; ze względu na znaczenie systemu TDI wzywa Komisję do zwiększenia przejrzystości, przewidywalności i dostępności dochodzeń – w szczególności dla MŚP –oraz do przyspieszenia i uproszczenia procedur;

14.   zaleca, aby Komisja i państwa członkowskie przeprowadziły działania informacyjne i szkoleniowe dla MŚP, aby zachęcać je do korzystania z systemu TDI; uważa, że Komisja – przyjmując neutralne stanowisko – powinna przekazywać ukierunkowaną pomoc dla MŚP na wszystkich etapach dochodzeń dotyczących ochrony handlu; w związku z tym uważa za konieczne usprawnienie usług oferowanych przez helpdesk TDI dla MŚP;

15.   ubolewa nad faktem, iż niewiele dochodzeń dotyczyło sektora przemysłowego, w którym skupia się duża liczba MŚP; zwraca się do Komisji o bezzwłoczne dokonanie wszystkich koniecznych korekt do obecnej praktyki, tak aby zapewnić skuteczniejszą ochronę praw MŚP i łatwiejszy dostęp do środków ochronnych gwarantowanych przez TDI;

16.   uważa w związku z tym, że zapisane w rozporządzeniu w sprawie barier w handlu(14) pojęcie "część całkowitej produkcji Wspólnoty" już umożliwia MŚP wniesienie skargi, niemniej jednak zwraca się do Komisji o zapewnienie stowarzyszeniom sektorowym, w których MŚP są najliczniejsze, reprezentowania ich w sposób przekonujący przed Komisją, nie zmieniając obecnego progu;

17.   wzywa Komisję do podjęcia odpowiednich i szybkich działań przeciwko krajom trzecim, które arbitralnie stosują instrumenty ochrony handlowej, w szczególności gdy podejmowane przez nich środki są wymierzone przeciwko wspólnotowym MŚP;

Prawa własności intelektualnej (Intellectual Property Rights – IPR) i oznaczanie pochodzenia

18.   podkreśla, że MŚP potrzebują skutecznej ochrony IPR stanowiącej wstępny warunek rozwoju nowych technologii, gdyż umożliwi im to podejmowanie działalności międzynarodowej; zaznacza w związku z powyższym, że prosty i skuteczny system praw własności intelektualnej jest kluczowym narzędziem w upowszechnianiu internacjonalizacji MŚP;

19.   przypomina, że w ostatnich latach znacznie wzrosła liczba przypadków naruszenia praw własności intelektualnej, które dotykają unijne MŚP, oraz że fałszerstwo nie jest wyłącznie problemem wielkiego przemysłu, lecz również MŚP, którym udało się stworzyć wysokiej jakości, konkurencyjne produkty i które cierpią z powodu poważnych konsekwencji fałszerstw mogących w niektórych przypadkach zagrozić ich istnieniu;

20.   zwraca się do Komisji i do państw członkowskich o jeszcze większe zaangażowanie w zapobieganie zjawisku podrabiana towarów i karanie jego przejawów poprzez stosowanie odpowiednich wewnętrznych strategii politycznych i inicjatyw międzynarodowych, zarówno na poziomie wielostronnym (np. umowa handlowa dotycząca zwalczania obrotu towarami podrobionymi), jak i dwustronnym (nowe porozumienia o współpracy gospodarczej z krajami trzecimi), które będą we właściwy sposób uwzględniać wpływ tego zjawiska na MŚP; podkreśla, że dla MŚP ochrona oznaczeń geograficznych i praw patentowych jest równie ważna, jak ochrona znaków handlowych i praw autorskich, o ile nie znacznie ważniejsza; zwraca się do Komisji i państw członkowskich o zagwarantowanie, że omawiane środki nie będą łamały wysokich standardów ochrony danych w UE;

21.   zwraca się do Komisji i państw członkowskich o zachęcanie MŚP do korzystania z instrumentów ochrony własnych zasobów wiedzy, takich jak patenty, aby bronić się przed zjawiskiem kopiowania lub podrabiania towarów;

22.   zwraca się ponadto do Komisji i państw członkowskich o kontrolowanie przypadków łamania IPR i o właściwe reagowanie na nie oraz wnioskuje, aby zachęcały partnerów handlowych do ściślejszego stosowania się do porozumienia TRIPs i przepisów krajowych chroniących własność intelektualną;

23.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do usprawnienia kontroli importu przeprowadzanej przez władze celne, aby zapewnić skuteczniejszy poziom ochrony przed napływem towarów, które naruszają prawa własności intelektualnej przysługujące przedsiębiorstwom w UE;

24.   wyraża ubolewanie z powodu późnego wprowadzenia systemu oznaczania pochodzenia wspólnotowego w odniesieniu do niektórych dóbr (takich jak odzież i obuwie)(15) pochodzących z krajów nieeuropejskich oraz wyraża zaniepokojenie tym oczywistym przejawem łamania praw konsumentów europejskich; zwraca się do Komisji i do państw członkowskich o bezzwłoczne usunięcie przeszkód, które do tej pory utrudniają wejście w życie tego przepisu oraz o uwypuklenie europejskiego pochodzenia produktów, które jest często postrzegane przez konsumentów jako gwarancja jakości, bezpieczeństwa i przestrzegania wysokich norm produkcji;

Strategia dostępu do rynku państw trzecich

25.   przypomina, że ułatwienie dostępu do rynków międzynarodowych dla MŚP może przyczynić się do utworzenia nowych miejsc pracy, ochrony już istniejących i nadania im wartości, do ochrony i wymiany umiejętności i specyfiki przemysłu UE oraz do zapewnienia silnego i trwałego wzrostu gospodarczego dla państw członkowskich;

26.   z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji na rzecz dostępu MŚP do rynków w krajach trzecich; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia skutecznego działania zespołów UE ds. dostępu do rynku w krajach trzecich, szczególnie w krajach budujących swoją gospodarkę, przy zaangażowaniu odnośnych organizacji zawodowych;

27.   zachęca Komisję i państwa członkowskie do sprawniejszego rozpowszechniania informacji dotyczących rynków w krajach trzecich, szczególnie w zakresie MŚP, do reorganizacji bazy danych dostępu do rynku, umożliwiając łatwiejszy dostęp do niej;

28.   zwraca się do Komisji o uproszczenie bazy danych dostępu do rynku, aby ułatwić dostęp MŚP do tej bazy danych; wzywa również Komisję do przeprowadzenia działań upowszechniających tego rodzaju bazę danych;

29.   pragnie wzmocnienia zespołów ds. dostępu do rynku powołanych przez Komisję przy jej delegacjach w krajach trzecich oraz utworzenia w jej łonie specjalnego biura, w którym zasiądą specjaliści w dziedzinie przedsiębiorczości, zajmującego się problemami dotyczącymi MŚP;

30.   popiera powołanie europejskich ośrodków biznesu na pionierskich rynkach, jakimi są Indie i Chiny, współpracujących z krajowymi izbami handlowymi oraz przedstawicielstwami przedsiębiorstw, aby umożliwić MŚP znalezienie partnerów potrafiących wejść na rynki lokalne;

31.   uznaje, że powodzenie strategii na rzecz dostępu do rynku zależy również od wsparcia w zakresie informacji oraz od zwiększonego wpływu krajowych izb handlowych mających swoje siedziby poza Unią Europejską; opowiada się za programami dwustronnymi sprzyjającymi specjalnemu dostępowi MŚP do rynków krajów trzecich, mając na względzie powodzenie, z jakim spotkały się programy Al Invest (Ameryka Łacińska), Medinvest (basen Morza Śródziemnego) i Proinvest (kraje AKP);

32.   podkreśla, że standaryzacja może prowadzić do innowacyjności i konkurencyjności dzięki ułatwieniu dostępu do rynków i umożliwieniu interoperacyjności; zachęca Komisję do zwiększenia promocji standardów europejskich na arenie międzynarodowej;

Europejski "Small Business Act", konkurencyjność i handel międzynarodowy

33.   z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji "Small Business Act" stanowiącą ważną okazję do skutecznego dostosowania wszystkich strategii politycznych Unii Europejskiej do MŚP; uważa w związku z tym, że konieczne jest pełne zaangażowanie państw członkowskich i instytucji na rzecz stosowania zasady "Najpierw myśl na małą skalę";

34.   zauważa, że w UE istnieją bardzo konkurencyjne MŚP, będące światowymi liderami w wysoce wyspecjalizowanych rynkach niszowych, a zatem będące motorem w dążeniu do realizacji strategii lizbońskiej;

35.   uważa, że internacjonalizacja MŚP jest podstawowym celem polityki handlowej i musi stanowić kamień węgielny europejskiego aktu "Small Business Act", który da stałe, jednolite, wiążące i globalne ramy dla strategii politycznych KE na rzecz MŚP;

36.   uważa, że aby sprzyjać swojej obecności na rynkach krajów trzecich, MSP powinny oddelegować pracowników, których zadaniem byłoby zajmowanie się kwestią internacjonalizacji, co zdarza się rzadko; aby pokonać tę przeszkodę, wzywa Komisję i państwa członkowskie do zachęcania do tworzenia konsorcjów usługowych, których zadaniem byłoby wspieranie MŚP w procesie internacjonalizacji;

37.   zachęca do wzmocnienia wszelkich strategii politycznych w zakresie innowacji i tworzenia MŚP; wspiera tworzenie europejskich biegunów konkurencyjności grupujących MŚP, mogących osiągnąć wystarczającą wielkość krytyczną, by przetrwać w obliczu międzynarodowej konkurencji; wspiera także rozszerzenie i aktualizację programów umożliwiających MŚP dostęp do finansowania przeznaczonego na rozwój międzynarodowy oraz wszelkie środki zorientowane na ograniczenie stałych kosztów operacyjnych MŚP; przypomina, że należy jak najszybciej stworzyć jednolity patent europejski oraz status przedsiębiorstwa europejskiego, aby przyczynić się do popularyzacji wymian handlowych poza rynkiem wspólnotowym;

38.   uważa polityczne i finansowe wsparcie dla rozwijania innowacji w zakresie produktu i procesu produkcyjnego, które to wsparcie ułatwia dostęp do aspektów finansowych i podatkowych, oraz dla współpracy w zakresie badań naukowych i transferu technologii, za najbardziej właściwe środki dla zwiększenia produktywności MŚP, która jest podstawą każdej skutecznej strategii internacjonalizacji MŚP;

39.   uważa, że polityka jednolitego rynku powinna koncentrować się na poprawie sytuacji MŚP w UE tworząc przyjazne dla MŚP otoczenie biznesowe i gwarantując, że MŚP mogą w pełni korzystać z możliwości oferowanych przez jednolity rynek; ponadto uważa, że tam, gdzie jest to uzasadnione, odnośna polityka powinna również wzmacniać międzynarodową rolę MŚP;

40.   wzywa Komisję do rozważenia w jaki jeszcze sposób rynek wewnętrzny może pomóc przedsiębiorstwom z UE w konkurowaniu na szczeblu międzynarodowym;

41.   z zadowoleniem przyjmuje przyznanie i podpisanie przez Komisję umowy na przeprowadzenie analizy dotyczącej umiędzynaradawiania MŚP; uważa, że analiza ta dostarczy szczegółowego oglądu stanu zaawansowania umiędzynarodowienia europejskich MŚP; wzywa Komisję do podjęcia skutecznych środków ułatwiających działanie MŚP w zglobalizowanym świecie;

42.   dostrzega znaczenie kompetentnych i przeszkolonych przedsiębiorców w pokonywaniu wyzwań międzynarodowego handlu; nawołuje zatem Komisję i państwa członkowskie do zwiększenia oferty programów szkoleniowych dla przedsiębiorców w zakresie zglobalizowanego otoczenia biznesowego (jak europejska sieć dla przedsiębiorstw "Enterprise Europe Network" czy program "Gateway to China"); wzywa do zacieśnienia współpracy między MŚP i uniwersytetami w celu intensyfikacji badań naukowych i innowacyjności; nawołuje Komisję do rozważenia możliwości stworzenia specjalnego programu wymiany UE dla młodych przedsiębiorców opartego o programy Erasmus / Leonardo da Vinci;

43.   wyraża zadowolenie z faktu, że w maju 2009 r. zorganizowany zostanie Europejski Tydzień MŚP i proponuje, by wydarzenie to zostało wykorzystane do przedstawienia MŚP informacji na temat sposobów rozwijania ich działalności eksportowej poza granicami UE;

Porozumienia o wolnym handlu

44.   zwraca się do Komisji o zwrócenie większej uwagi na ocenę wpływu, jaki nowa generacja porozumień o wolnym handlu negocjowanych z krajami trzecimi może mieć na europejskie MŚP oraz o wzięcie jej pod uwagę w fazie negocjacji;

45.   jest zdania, że Komisja powinna mieć na celu zawarcie porozumień o wolnym handlu lub innych porozumień handlowych, które byłyby korzystne dla gospodarki europejskiej jako całości, w szczególności dla MŚP, lub które przewidywałyby podobne ustępstwa handlowe, z wyjątkiem porozumień dotyczących krajów najsłabiej rozwiniętych;

46.   podkreśla znaczenie promowania stosunków gospodarczych i handlowych między Unią Europejską a krajami trzecimi, które są członkami Środkowoeuropejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu oraz wzywa Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na MŚP w swoich stosunkach handlowych z tymi krajami;

47.   zaleca, by Komisja zagwarantowała stałą kontrolę tych umów i podjęła bezzwłoczną interwencję w przypadku braku poszanowania zawartych przez strony zobowiązań;

48.   podkreśla, że rynki w krajach geograficzne najbliższych mają duże znaczenie dla MŚP i zachęca Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na MŚP w stosunkach handlowych z tymi krajami; w związku z tym z zadowoleniem odnotowuje odniesienie do Śródziemnomorskiej inicjatywy rozwoju przedsiębiorstw zawarte we wspólnej deklaracji ze szczytu w sprawie Unii na rzecz Regionu Morza Śródziemnego, który odbył się w Paryżu dnia 13 lipca 2008 r.;

49.   podkreśla duże znaczenie MŚP dla transferu technologii w zakresie zmian klimatu oraz wagę czynnego udziału MŚP w pomocy rozwojowej;

Zamówienia publiczne

50.   przypomina, że zamówienia publiczne są jednym z najbardziej obiecujących sektorów gospodarczych dla gospodarki europejskiej, a szczególnie dla MŚP; wyraża zaniepokojenie wobec ograniczeń wciąż istniejących w wielu krajach trzecich, które odmawiają zagwarantowania europejskim przedsiębiorstwom takiego samego dostępu do zamówień publicznych lub które stosują często mało przejrzyste i mało sprawiedliwe normy;

51.   uważa, że europejskie MŚP powinny mieć taki sam poziom korzyści i możliwości w dziedzinie zamówień publicznych w głównych krajach uprzemysłowionych (m. in. w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Japonii), jaki mają w Unii Europejskiej; wzywa zatem Komisję do zapewnienia europejskim MŚP lepszego dostępu do rynku zamówień publicznych w krajach trzecich oraz równych warunków konkurencji w sektorach zamówień publicznych, stosując – jeżeli zachodzi taka konieczność – zasadę wzajemności;

52.   uważa, że zapewnienie równych praw przedsiębiorstwom europejskim, a w szczególności MŚP, wymaga przemyślanych i skutecznych działań ze strony Unii Europejskiej;

53.   zwraca się do Komisji o przedstawienie realistycznych i konstruktywnych propozycji w perspektywie przyszłych negocjacji i wzmocnienia porozumienia o zamówieniach publicznych WTO;

54.   uważa, że aby doprowadzić do zrównoważonego otwarcia w zakresie zamówień publicznych, powinny one stanowić kluczowy element wszelkich dwustronnych i regionalnych negocjacji handlowych podejmowanych przez UE;

55.   z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji zawarty w komunikacie "Globalny wymiar Europy" dotyczący stosowania ograniczeń w zakresie europejskich zamówień publicznych w przypadku krajów, które nie umożliwiają dostępu do swoich zamówień publicznych; zwraca się do Komisji o sporządzenie sprawozdania dla Parlamentu w sprawie dotychczas wypracowanych wyników i inicjatyw, jakie Komisja zmierza podjąć, aby wypracować lepszy dostęp MŚP w UE do zamówień publicznych w krajach trzecich;

Produkty rolne i oznaczenia geograficzne

56.   przypomina o znaczeniu, jakie ma dostęp do rynków rolnych dla europejskich MŚP działających w tym sektorze, i zwraca się do Komisji – w ramach przyszłych wielostronnych i dwustronnych negocjacji handlowych – o nielikwidowanie ochrony taryfowej, która została przyznana omawianemu sektorowi, zwraca się natomiast o zagwarantowanie, że bardziej konkurencyjne i lepiej znane europejskie produkty rolne nie zostaną niesłusznie "ukarane" w ramach praktyk antykonkurencyjnych wprowadzonych przez innych członków WTO; uważa, że znaczący postęp w zakresie oznaczeń geograficznych jest niezbędny dla zrównoważonego wyniku w zakresie rolnictwa w ramach rundy negocjacji z Ad-Dauhy;

57.   wspiera inicjatywy Komisji mające na celu utworzenie bardziej zrozumiałych i bardziej zrównoważonych międzynarodowych ram referencyjnych w dziedzinie oznaczeń geograficznych; uważa za rzecz niemożliwą do zaakceptowania, aby nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne licznych produktów rolno-spożywczych były wykorzystywane w sposób nieuprawniony na szkodę przede wszystkim europejskich MŚP; nalega, aby Komisja i państwa członkowskie podjęły zdecydowaną interwencję wobec krajów, które wykorzystują bariery pozataryfowe do niesłusznej ochrony własnych rynków;

58.   popiera utworzenie wielostronnego międzynarodowego rejestru oznaczeń geograficznych, który umożliwiłby MŚP chronienie w sposób prostszy i bardziej ekonomiczny ich oznaczeń geograficznych; uważa, że niezbędne jest, by wykaz chronionych oznaczeń geograficznych był uzupełniany i by obejmował wszystkie europejskie produkty, które ze względu na swoją naturę, czy też miejsce lub sposób produkcji, zapewniają europejskim MŚP "względną przewagę" w stosunku do podobnych produktów pochodzących z państw trzecich;

59.   nalega, aby pozostali członkowie WTO zapewnili pełen dostęp produktów unijnych chronionych oznaczeniami geograficznymi poprzez, w razie konieczności, wycofywanie z handlu produktów krajowych, które w sposób nieuprawniony posługują się oznaczeniami geograficznymi lub, co najmniej, poprzez przyznanie pełnego dostępu chronionym przez UE oznaczeniom geograficznym i chronionym nazwom pochodzenia, które były już wcześniej stosowane lub które stały się nazwami własnymi;

Wsparcie dla internacjonalizacji MŚP

60.   uważa, że krajowe i regionalne programy wsparcia na rzecz internacjonalizacji MŚP stanowią użyteczne narzędzie i przynoszą dobre wyniki; nawołuje, by były one nadal współfinansowane ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, oraz by przeznaczyć więcej środków finansowych na międzynarodowe projekty współpracy realizowane przez stowarzyszenia sektorowe, w celu wsparcia zdolności wywozowej i internacjonalizacji MŚP, wspólnego wejścia na nowe rynki i opracowania wspólnych strategii handlowych w krajach trzecich;

61.   podkreśla, że konieczna jest poprawa dostępu MŚP do finansowania, w szczególności zaś do mikrokredytów; uważa, że instrumenty wspólnotowe, takie jak Europejski Fundusz Inwestycyjny, program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji czy inicjatywa JEREMIE ("Wspólne europejskie zasoby dla mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw") mogą przyczynić się do stworzenia lepszych ram dostępu do finansowania MŚP w zakresie projektów internacjonalizacji;

62.   uważa, że należy wspierać tworzenie joint-ventures i innych umów stowarzyszeniowych między MŚP w ramach strategii zdobywania nowych rynków, rozwijania projektów w zakresie inwestycji bezpośrednich w krajach trzecich oraz udziału w przetargach; nawołuje Komisję do uruchomienia środków, szczególnie w ramach realizacji celu europejskiej współpracy terytorialnej, aby propagować współpracę na poziomie międzynarodowym pomiędzy MŚP Unii Europejskiej;

Uwagi końcowe

63.   jest zdania, że rozwój i internacjonalizacja MŚP w UE wymaga szczególnej uwagi i poparcia w ramach określania polityki handlowej UE;

64.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do popierania w pełni MŚP podczas trwającego obecnie kryzysu finansowego, gwarantując im ciągłą dostępność kredytów na poprawę ich rozwoju;

65.   zwraca się do Komisji i do państw członkowskich o podejmowanie współpracy w celu określenia spójnej i ambitnej polityki, dzięki której europejskie MŚP będą mogły rozwijać się w sposób harmonijny i na wyższym poziomie wzrostu oraz zdobywać nowe rynki, a w bardziej ogólnym wymiarze, zwiększyć swoje przygotowanie do eksportu oraz internacjonalizacji;

66.   zwraca się do Komisji i państw członkowskich o zapewnienie, dzięki odpowiedniemu wsparciu politycznemu i finansowemu, rozwoju europejskich MŚP, zarówno pod kątem modernizacji, jak i kształcenia ich kadry zarządzającej i pracowników; w związku z tym zdecydowanie podkreśla znaczenie kształcenia ustawicznego podmiotów prowadzących MŚP i stworzenia warunków sprzyjających rozwojowi tego rodzaju działalności; uważa, że konieczne jest, by Unia Europejska w pełni podjęła się obrony zgromadzonych zasobów wiedzy, tradycji i umiejętności, które MŚP udało się do tej pory zachować i promować;

67.   uważa, że należy zapewnić lepszą koordynację zarówno w ramach Komisji, jak i pomiędzy Komisją, państwami członkowskimi i innymi zainteresowanymi stronami; zwraca się o przekazywanie Parlamentowi w odpowiednim czasie informacji o wszelkich przyszłych inicjatywach w dziedzinie zewnętrznej konkurencji MŚP oraz o ścisłe włączenie go we wszystkie inicjatywy, które będą podejmowane przez UE;

o
o   o

68.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządom i parlamentom członków WTO oraz WTO.

(1) Dz.U. L 124 z 20.5.2003, s. 36. (2) Dz.U. C 102 E z 24.4.2008, s. 128. (3) http://ec.europa.eu/enterprise/entrepreneurship/support_measures/internationalisation/report_internat.pdf (4) Dz.U. C 306 E z 15.12.2006, s. 400. (5) Dz.U. C 313 E z 20.12.2006, s. 276. (6) Dz.U. C 293 E z 2.12.2006, s. 155. (7) Dz.U. C 308 E z 16.12.2006, s. 182. (8) Dz.U. C 298 E z 08.12.2006, s. 235. (9) Dz.U. C 233 E z 28.9.2006, s. 103. (10) Dz.U. C 193 E z 17.8.2006, s. 110. (11) Dz.U. C 291 E z 30.11.2006, s. 321. (12) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0180. (13) Dz.U. C 303 E z 13.12.2006, s. 881. (14) Rozporządzenie Rady (WE) nr 3286/94 z dnia 22 grudnia 1994 r. ustanawiające procedury wspólnotowe w zakresie wspólnej polityki handlowej w celu zapewnienia wykonania praw Wspólnoty zgodnie z zasadami handlu międzynarodowego, w szczególności tymi ustanowionymi pod auspicjami Światowej Organizacji Handlu (Dz.U. L 349 z 31.12.1994, s. 71). (15) Projekt rozporządzenia Rady w sprawie oznaczania kraju pochodzenia niektórych towarów importowanych z krajów trzecich (COM(2005)0661).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lutego 2009 r. w sprawie handlu międzynarodowego i Internetu (2008/2204(INI))

P6_TA(2009)0049 A6-0020/2009

Parlament Europejski,

–   uwzględniając pkt 18 deklaracji ministerialnej z Singapuru w sprawie handlu produktami technologii informacyjnej (znanej również jako umowa o technologii informacyjnej (ITA)), przyjętej na pierwszej sesji konferencji ministerialnej Światowej Organizacji Handlu (WTO) w dniu 13 grudnia 1996 r.,

–   uwzględniając deklarację ministerialną z Genewy w sprawie globalnego handlu elektronicznego, przyjętą na drugiej sesji konferencji ministerialnej WTO w dniu 20 maja 1998 r.,

–   uwzględniając wniosek Wspólnot Europejskich dotyczący kwestii klasyfikacji i programu prac w odniesieniu do handlu elektronicznego, przedłożony WTO w dniu 9 maja 2003 r.,

–   uwzględniając pkt 46 deklaracji ministerialnej z Hongkongu w sprawie programu prac z Ad-Dauhy, przyjętej na szóstej sesji konferencji ministerialnej WTO w dniu 18 grudnia 2005 r., który to punkt dotyczy handlu elektronicznego,

-   uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2002/38/WE w odniesieniu do okresu stosowania systemu podatku od wartości dodanej stosowanego do usług radiowych i telewizyjnych oraz niektórych usług świadczonych drogą elektroniczną oraz sprawozdanie Komisji dla Rady na temat dyrektywy Rady 2002/38/WE z dnia 7 maja 2002 r. zmieniającej oraz tymczasowo zmieniającej dyrektywę 77/388/EWG w odniesieniu do systemu podatku od wartości dodanej stosowanego do usług radiowych i telewizyjnych oraz niektórych usług świadczonych drogą elektroniczną (COM(2006)0210),

–   uwzględniając dyrektywę 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym)(1),

-   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 792/2002 z dnia 7 maja 2002 r. zmieniające czasowo rozporządzenie (EWG) nr 218/92 w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie podatków pośrednich (VAT) w odniesieniu do dodatkowych środków odnoszących się do handlu elektronicznego(2),

–   uwzględniając decyzję nr 70/2008/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 stycznia 2008 r. w sprawie eliminowania papierowej formy dokumentów w sektorach ceł i handlu(3),

–   uwzględniając swoje stanowisko z dnia 24 września 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2002/21/WE w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej, dyrektywę 2002/19/WE w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń, dyrektywę 2002/20/WE w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej(4), dyrektywę 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącą przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa w sprawie prywatności i łączności elektronicznej)(5) oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 2004 r. w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów (rozporządzenie w sprawie współpracy w dziedzinie ochrony konsumentów)(6),

-   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 maja 1998 r. w sprawie komunikatu Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie Inicjatywy europejskiej dotyczącej handlu elektronicznego(7),

-   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie zaufania konsumentów do środowiska cyfrowego(8),

-   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz Komisji Kultury i Edukacji (A6-0020/2009),

A.   mając na uwadze, że ponad połowa obywateli UE i niemal 1,5 miliarda osób na całym świecie ma dostęp do Internetu; mając na uwadze, że jeden na trzech obywateli UE dokonuje zakupów w Internecie, lecz zaledwie 30 milionów dokonuje transgranicznych zakupów w Unii Europejskiej,

B.   mając na uwadze, że według WTO handel elektroniczny określa się jako "produkcję, reklamę, sprzedaż i dystrybucję produktów za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnych",

C.   mając na uwadze, że można wprowadzić rozróżnienie między dostarczaniem treści na fizycznych nośnikach medialnych a treścią kodowaną cyfrowo i przesyłaną przez Internet, czyli niezależnie od mediów wykorzystujących nośniki fizyczne, przez sieci stacjonarne i bezprzewodowe,

D.   mając na uwadze, że handel elektroniczny można prowadzić albo w postaci transakcji na linii przedsiębiorstwo-przedsiębiorstwo, przedsiębiorstwo-konsument, albo konsument-konsument; mając na uwadze, że handel za pomocą platform internetowych znacząco zmienił sposób, w jaki ludzie prowadzą handel towarami i usługami, tworząc zwłaszcza dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) nowe możliwości zdobywania nowych klientów ponad granicami,

E.   mając na uwadze, że utrzymanie otwartego charakteru Internetu jest podstawowym warunkiem jego nieustannego rozwoju, a także rozwoju szerzej pojętej gospodarki i światowego handlu, w przypadku których coraz częściej wykorzystuje się technologie związane z Internetem,

F.   mając na uwadze, że MŚP mogą czerpać szczególne korzyści z handlu elektronicznego pod względem dostępu do rynków zewnętrznych; mając jednak na uwadze, że pełny rozwój nowych metod handlu elektronicznego wciąż napotyka różne przeszkody związane ze stosowaniem tych metod w praktyce,

G.   mając na uwadze, że swobodny przepływ informacji jest istotny dla ułatwiania handlu elektronicznego oraz dla otwartej i bezpiecznej sieci, umożliwiającej upowszechnianie i dostęp do Internetu, jako że informacja jest fundamentem, na którym budowana jest światowa gospodarka XXI wieku,

H.   mając na uwadze, że obecnie technologie informacyjne i komunikacyjne są wszechobecne w gospodarce oraz że rozwijane są i rozpowszechniane nowe platformy i sieci; mając na uwadze potrzebę stosowania otwartych standardów, które mają znaczenie dla innowacji, konkurencji i dokonywania przez konsumentów efektywnego wyboru,

I.   mając na uwadze, że dalszy rozwój nowego "cyfrowego" środowiska handlowego dostarcza już i będzie nadal dostarczał nowych okazji do dokonywania tradycyjnych i nowoczesnych transakcji handlowych, wzmacnia i będzie nadal wzmacniał pozycję konsumenta w łańcuchu handlowym, prowadzi i będzie nadal prowadzić do zupełnie nowatorskich modeli biznesu w na linii konsument-producent,

J.   mając na uwadze, że Internet stwarza konsumentom możliwość podejmowania bardziej świadomych decyzji pod względem jakości i ceny w porównaniu do tradycyjnych sposobów dokonywania zakupów, oraz mając na uwadze, że reklamy internetowe stały się ważnym środkiem ułatwiającym transgraniczną wymianę handlową przedsiębiorstwom bez względu na wielkość, a zwłaszcza MŚP, umożliwiając im dotarcie do nowych klientów,

K.   mając na uwadze, że rosnąca skala korzystania z Internetu w celach handlowych niesie ze sobą znaczne możliwości, ale również pewne wyzwania,

L.   mając na uwadze, że przedsiębiorstwa świadczące usługi związane z dostarczaniem treści należy zachęcać do angażowania się w nowe i innowacyjne modele biznesu wykorzystujące możliwości oferowane przez Internet i handel elektroniczny,

M.   mając na uwadze, że technologia i ekonomia będą dyktowały rozwiązania prawne, jako że obecna mozaika ram prawnych jest wyraźnie nieodpowiednia,

N.   mając na uwadze, że handel elektroniczny ogólnie opiera się na ochronie własności intelektualnej, a bezpieczne i przewidywalne środowisko prawne ochrony własności intelektualnej, dotyczące również wyjątków i ograniczeń, jest konieczne, aby promować innowacje technologiczne oraz transfer/rozpowszechnianie technologii,

O.   mając na uwadze, że zaobserwowano, iż zgodnie z prawem krajowym ważnych partnerów handlowych UE najpierw należy uzyskać zezwolenie na świadczenie usług telekomunikacyjnych, aby móc świadczyć usługi związane z handlem elektronicznym, co prowadzi do powstania zbędnego obowiązku, zwłaszcza ze względu na złożone procedury stosowane podczas wydawania takich zezwoleń,

P.   mając na uwadze, że rola, jaką handel elektroniczny odgrywa wśród członków WTO, zwiększyła się gwałtownie w takich dziedzinach jak bankowość, sektor telekomunikacji, przemysł komputerowy i reklamowy, dystrybucja i ekspresowe usługi pocztowe; mając na uwadze, że liczba państw, które nie ograniczają transgranicznego dostępu w takich obszarach, jest już znaczna; mając na uwadze, że minęło dziesięć lat od uruchomienia programu prac WTO na rzecz handlu elektronicznego,

Q.   mając na uwadze, że podstawowe zasady WTO dotyczące niedyskryminacji, przejrzystości i stopniowej liberalizacji należy stosować z uwzględnieniem szybkości i interaktywności Internetu, metod dokonywania płatności elektronicznych, pośrednictwa, zwiększonego zintegrowania funkcji biznesowych z systemem internetowym, większej elastyczności organizacji biznesowych oraz większego rozdrobnienia przedsiębiorstw,

1.   podkreśla korzystny wpływ, jaki Internet wywierał w czasie ostatnich dwudziestu lat na różne czynniki i etapy transgranicznego i międzynarodowego handlu towarami i usługami; podkreśla, że z natury międzynarodowy charakter handlu elektronicznego wymaga uniwersalnego rozumienia i uniwersalnej współpracy;

2.   uznaje, że innowacje i kreatywność w zakresie handlu internetowego wspierają rozwój nowych wzorców handlu, takich jak handel między konsumentami; zauważa, że sklepy internetowe działają jak nowi pośrednicy mający na celu ułatwienie wymiany, zwiększenie dostępu do informacji po bardzo niskich kosztach i ogólnie rozszerzenie zakresu stosunków pomiędzy podmiotami prowadzącymi działalność handlową;

3.   jest zdania, że MŚP oraz młodzi przedsiębiorcy zaangażowani częściowo lub w całości w internetową działalność handlową faktycznie odnajdują platformę o względnie niskich kosztach administracyjnych i handlowych, z której promują, poprzez dostosowaną do potrzeb klienta reklamę internetową, i sprzedają swoje towary i usługi stale rosnącemu gronu klientów, omijając tym samym pewne bariery handlowe, z których część jest przestarzała, i docierając na odległe i zamknięte wcześniej rynki;

4.   uznaje, że do problemów związanych z gwarancją jakości i bezpieczeństwa produktów z powodu braku zwykłych praktyk kontroli na etapie dystrybucji w handlu internetowym należy podejść w nowatorski sposób, np. za pomocą oceny sprzedawców przez konsumentów i przeglądów prowadzonych na linii konsument-konsument;

5.   wzywa do przeprowadzenia szczegółowej analizy wpływu handlu internetowego na tradycyjne modele handlu i działania handlowe, aby poznać potencjalnie negatywne skutki i w konsekwencji ich unikać;

6.   zauważa z obawą, że konsumenci i sprzedawcy wykorzystujący technologie informacyjno-komunikacyjne są często dyskryminowani w stosunku do konsumentów i sprzedawców prowadzących działalność na rynku poza siecią;

7.   przyjmuje z zadowoleniem fakt, że konsumenci korzystają z dostępu do praktycznie nieograniczonej gamy towarów i usług ze względu na skuteczne zniesienie ograniczeń geograficznych, odległościowych i przestrzennych, jak również z możliwości uzyskiwania przejrzystych i obiektywnych informacji, porównywania cen, dostępności reklam internetowych dostosowanych do potrzeb klienta i wygody wyszukiwania i dokonywania zakupów w Internecie przez całą dobę dzięki podłączeniu do Internetu z domu, pracy czy też dowolnego innego miejsca;

8.   zauważa, że powstający rynek cyfrowych towarów i usług niematerialnych przewyższa już tradycyjny handel i tradycyjne świadczenie usług, a ponadto wytworzył szereg nowych pojęć handlowych i wartości ekonomicznych, takich jak nieruchomości cyfrowe (nazwy domen) i dostęp do informacji (wyszukiwarki);

9.   wskazuje, że niezgodnego z prawem postępowania, takiego jak podrabianie, piractwo, oszustwa, naruszanie bezpieczeństwa transakcji oraz prywatnej sfery obywateli nie należy przypisywać charakterowi tego medium, lecz należy traktować jak aspekty niezgodnej z prawem działalności handlowej, które istniały wcześniej w świecie fizycznym, a zostały ułatwione i zaognione wskutek rozległych dostępnych możliwości technologicznych, i które występują głównie wówczas, gdy medium nie funkcjonuje przy zachowaniu ścisłej zgodności z obowiązującymi przepisami w celu czerpania korzyści z systemu regulowanej odpowiedzialności; podkreśla konieczność stworzenia mechanizmów na rzecz przyjęcia i wzmocnienia niezbędnych i stosownych środków egzekucyjnych oraz skuteczniejszej i wspólnej koordynacji, co pozwoli na zwalczanie i eliminację istniejących nielegalnych praktyk handlowych w Internecie, zwłaszcza w przypadkach, które mogą stwarzać zagrożenie dla zdrowia publicznego, np. podrabianych lekarstw, bez wywierania wpływu na rozwój międzynarodowego handlu elektronicznego;

10.   popiera bezwarunkowe poszanowanie powszechnych wartości moralnych i etycznych państw i narodów, ubolewa jednak nad coraz częstszym nadużywaniem cenzury w odniesieniu do usług i produktów internetowych, która działa jak ukryta bariera handlowa;

11.   uznaje potrzebę stosowania otwartych standardów oraz ich znaczenie dla innowacji, konkurencji i dokonywania przez konsumentów efektywnego wyboru; proponuje, by umowy handlowe zawierane przez Wspólnotę Europejską promowały powszechne i swobodne korzystanie z Internetu dla potrzeb handlu elektronicznego, pod warunkiem że konsumenci mają dostęp do wybranych przez siebie usług i produktów cyfrowych oraz mogą z nich korzystać, o ile nie jest to zakazane przepisami prawa krajowego;

12.   uważa, że waga wzrostu liczby transakcji transgranicznych, trudności w określeniu charakteru, pochodzenia i adresata transakcji, jak również brak ścieżek audytu i wytycznych kwestionują terytorialny charakter systemów podatkowych; dostrzega szanse na usprawnienie administracji podatkowej, zastąpienie dokumentów papierowych elektroniczną wymianą danych, wypełnianie drogą elektroniczną deklaracji podatkowych oraz automatyzację procesu ściągania podatków;

13.   podkreśla potrzebę edukowania konsumentów i przedsiębiorstw oraz potrzebę organizowania medialnych kampanii informacyjnych na temat perspektyw rozwoju, praw i obowiązków wszystkich stron uczestniczących w handlu międzynarodowym przez Internet;

14.   ubolewa nad rosnącą liczbą przypadków oszustw internetowych oraz kradzieży zarówno danych osobowych, jak i pieniędzy; uważa, że brak zaufania do bezpieczeństwa transakcji i płatności stanowi najistotniejsze zagrożenie dla handlu elektronicznego; wzywa Komisję do zbadania przyczyn i podwojenia wysiłków mających na celu stworzenie mechanizmów zwiększających zaufanie przedsiębiorstw i osób fizycznych do międzynarodowych elektronicznych systemów płatniczych oraz do stworzenia odpowiednich mechanizmów rozstrzygania sporów związanych z niezgodnymi z prawem praktykami handlowymi;

15.   podkreśla, że bezpieczeństwo i wiarygodność transakcji związanych z dobrami i usługami kulturowymi mają ogromne znaczenie;

16.   zauważa, że zaufanie uzależnione jest nie tylko od prostych, niezawodnych i bezpiecznych sposobów korzystania z Internetu, ale także, między innymi, od jakości towarów i usług oraz dostępności właściwych rozwiązań;

17.   podkreśla potrzebę międzynarodowej współpracy organów regulacyjnych, jeżeli międzynarodowy handel elektroniczny ma osiągnąć pełny potencjał; uważa, że potrzebne jest nowe nowoczesne podejście do problematycznych aspektów handlu elektronicznego w celu zagwarantowania konsumentom ochrony ich prywatności, niższych kosztów i nowych szans związanych z handlem w Internecie;

18.   jest zdania, że dyskusja nad obecnymi i przyszłymi wyzwaniami stojącymi przed światowym handlem internetowym powinna odbywać się w atmosferze wzajemnego wsparcia i zorganizowanej współpracy opartej na zinstytucjonalizowanych systemach zasad przy udziale współzależnych od siebie podmiotów, umożliwiając nowoczesne i wspólne zarządzanie przez wiele zainteresowanych stron, czego przykładem jest Forum Zarządzania Internetem; zwraca uwagę, że obecne środki zarządzania Internetem cechuje hybrydowy charakter pozbawiony funkcjonalnych i regulacyjnych zhierarchizowanych instrumentów sterujących;

19.   ubolewa nad brakiem jakiegokolwiek postępu w negocjacjach prowadzonych w ramach WTO na temat istotnej kwestii klasyfikacji tzw. produktów cyfrowych, nad faktem, że dauhańska agenda rozwoju nie nadaje uprawnienia do prowadzenia negocjacji konkretnie w sprawie handlu elektronicznego oraz nad brakiem postępów w kwestii ustanowienia stałego moratorium WTO w sprawie opłat celnych od transmisji elektronicznych; zauważa, że w dalszym ciągu brakuje pewności co do właściwej wyceny opłat celnych od produktów cyfrowych, a także brakuje porozumienia w kwestii zasad i obowiązków, które powinny mieć zastosowanie do produktów dostarczanych w postaci cyfrowej (układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu, układ ogólny w sprawie handlu usługami (GATS) lub handlowe aspekty praw własności intelektualnej);

20.   z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji skierowany do WTO, aby uaktualnić i rozszerzyć wyżej wymienioną deklarację ministerialną w sprawie ITA, ustalając krótkie ramy czasowe, w celu dodatkowego pobudzenia handlu tymi produktami, przyciągnięcia większej liczby podmiotów, zwrócenia uwagi na bariery pozataryfowe oraz zajęcia się coraz większymi wyzwaniami związanymi z rozwojem technologicznym i konwergencją technologiczną; wyraża ubolewanie nad odmiennymi interpretacjami ITA przez jej sygnatariuszy i wzywa Komisję do pełnego wdrożenia litery i ducha obowiązującej ITA oraz do wsparcia nowoczesnego i realistycznego podejścia do wszelkich przyszłych układów zgodnie z zapotrzebowaniem na większą ilość produktów technologii informacyjnej zwolnionych z ceł przywozowych;

21.   z zadowoleniem przyjmuje postępy osiągnięte do tej pory w ramach porozumienia GATS, traktatów Światowej Organizacji Własności Intelektualnej dotyczących Internetu (WIPO), prawa modelowego Komisji NZ ds. Międzynarodowego Prawa Handlowego (UNCITRAL), szeroko zakrojonych prac Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), rozległych ram politycznych przyjętych podczas Konferencji Ministerialnej OECD w Seulu w 2008 r. oraz Światowego Szczytu na Rzecz Społeczeństwa Informacyjnego;

22.   podkreśla znaczenie Konwencji Organizacji Narodów Zjednoczonych do Spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO) w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego, stanowiącej niezbędny instrument gwarantujący utrzymanie wyjątków dla sektora kultury w międzynarodowych transakcjach handlowych w odniesieniu do towarów i usług o charakterze kulturowym i twórczym w międzynarodowych ramach WTO; wzywa Radę i Komisję do szybkiego wdrożenia tej konwencji w ramach strategii polityki wewnętrznej i zewnętrznej Unii Europejskiej;

23.   podkreśla fakt, że dwustronne i regionalne umowy o wolnym handlu nie mogą dostarczyć pełnych odpowiedzi na pytania dotyczące szerokiego dostępu do rynku; wzywa mimo to Unię Europejską do regularnego włączania do swoich dwustronnych i regionalnych umów o wolnym handlu wyraźnych przepisów obejmujących szerokie i otwarte wykorzystywanie Internetu do handlu towarami i usługami oraz nieskrępowany przepływ informacji, tak aby powstrzymać się od nakładania lub utrzymywania zbędnych barier w przepływie informacji ponad granicami, oraz poprzez stosowanie zasad niedyskryminujących, przejrzystych i możliwie najmniej ograniczających handel uregulowań odnoszących się do transakcji internetowych; wspiera podejmowane przez UE wysiłki mające na celu rozpoczęcie opartego na współpracy dialogu na temat kwestii regulacyjnych w ramach jej dwustronnych umów z partnerami handlowymi z krajów trzecich; wzywa właściwe instytucje UE i państwa członkowskie, by po zawarciu tych umów były gotowe wnieść wkład do tego dialogu opartego na współpracy;

24.   wzywa Komisję do przeanalizowania możliwości zastosowania instrumentów handlowych, aby je zharmonizować i umożliwić korzystanie z ich gamy w celu promowania mobilnego dostępu do usług internetowych, wspierając przy tym innowacyjność, rozwój i konkurencję;

25.   podkreśla, że należy zwrócić uwagę na świadczenie usług internetowych, w tym na prowadzenie handlu elektronicznego, które nie będą podlegały zbędnym krajowym procedurom autoryzacyjnym, zarówno w UE jak i w krajach będących naszymi partnerami handlowymi, skutkującym de facto ograniczeniem świadczenia tego typu usług;

26.   jest zdania, że w kontekście międzynarodowych zamówień publicznych, w przypadku których nowe technologie umożliwiają transgraniczny handel elektroniczny, nowe formy np. licytacji kombinatoryjnych dla konsorcjów MŚP, a także publikowanie i ogłaszanie przetargów w sieci prowadzą do znacznego zwiększenia handlu opartego na zamówieniach nie tylko na terenie Unii Europejskiej, ale na skalę światową, co stymuluje transgraniczny handel elektroniczny;

27.   przypomina, że zawarcie umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi musi zapewnić równowagę między skutecznym egzekwowaniem praw własności intelektualnej a ochroną podstawowych praw konsumentów oraz przyczynić się do dalszych innowacji, przepływu informacji i wykorzystywania zgodnych z prawem usług w internetowym środowisku handlowym;

28.   zwraca się do Komisji z wnioskiem o prowadzenie kampanii informacyjnych i edukacyjnych z wykorzystaniem tradycyjnych i internetowych narzędzi, aby podnieść poziom świadomości wśród konsumentów odnośnie do ich praw w celu zwiększenia ich zaufania do handlu w Internecie;

29.   ubolewa nad rozdrobnieniem internetowego rynku UE wynikającego z przepisów regulacyjnych, które zezwalają na geograficzny podział rynku lub go wymagają, przepisów regulacyjnych uniemożliwiających lub utrudniających dostarczanie towarów lub usług internetowych, umownych ograniczeń dystrybutorów, braku pewności prawa, braku zaufania konsumentów do bezpieczeństwa systemów płatniczych, wysokich opłat za dostęp do Internetu oraz wszelkich ograniczeń dotyczących dostępności opcji dostaw;

30.   wzywa Komisję do publikowania na swojej stronie internetowej informacji o prawach konsumentów w kontekście handlu międzynarodowego w Internecie, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii umów, ochrony konsumentów przed nieuczciwymi praktykami handlowymi, poufności i praw autorskich;

31.   jest zdania, że niedociągnięcia regulacyjne internetowego rynku UE utrudniają rozwój stabilnego i silnego europejskiego, internetowego środowiska przemysłowego i handlowego, czego wynikiem jest niezadowalający udział europejskich konsumentów w unijnych i międzynarodowych transakcjach handlowych i co utrudnia kreatywność i innowacyjność w działalności handlowej; żałuje, że liczba przedsiębiorstw z siedzibą w UE świadczących wyłącznie usługi internetowe jest bardzo mała;

32.   odnotowuje wniosek w sprawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej praw konsumentów (COM(2008)0614), w której pokłada się nadzieje na zwiększenie poziomu pewności prawnej, przejrzystości i ochrony dla coraz większej liczby konsumentów dokonujących zakupów przez Internet, w szczególności w odniesieniu do dostawy towarów, przejścia ryzyka, zgodności z umową i gwarancji handlowych;

33.   przypomina, że zaufanie, w szczególności ze strony konsumentów i MŚP, jest sprawą podstawowej wagi dla pełnego wykorzystania możliwości oferowanych przez handel internetowy, jak podkreśla się w wyżej wymienionej rezolucji z dnia 21 czerwca 2007 r.;

34.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykorzystania wszystkich możliwości wzmocnienia zaufania poprzez działania na właściwych forach międzynarodowych, takich jak WTO, i do czynienia starań, by spełnić światowe standardy i normy uwzględniające najlepsze praktyki europejskie;

35.   wzywa Komisję do ulepszenia prawnej interoperacyjności usług internetowych poprzez opracowanie wzorcowych licencji i innych rozwiązań prawnych zgodnych z systemami prawnymi, w których prawo prywatne nie zostało zharmonizowane, w szczególności w odniesieniu do dobrowolnych odszkodowań za naruszenie praw patentowych w świetle międzynarodowych standardów internetowych, a także do propagowania istniejących rozwiązań europejskich w zakresie interoperacyjności prawnej jako sposobu obniżenia kosztów transakcji i zmniejszenia niepewności prawnej u dostawców usług internetowych;

36.   wzywa Komisję, jeżeli to stosowne – we współpracy z OECD, do opracowania szczegółowej analizy przedstawiającej dane statystyczne dotyczące międzynarodowego handlu elektronicznego;

37.   wzywa Komisję do opracowania kompleksowej strategii usuwania barier w prowadzeniu handlu elektronicznego, które MŚP wciąż napotykają (dostęp do technologii informacyjno-komunikacyjnych, koszty związane z opracowaniem i utrzymaniem systemów handlu elektronicznego, brak zaufania, brak informacji, niepewność prawna w przypadku sporów transgranicznych itp.), oraz zaleceń politycznych, w tym oferowania MŚP zachęt w zamian za większy udział w internetowym handlu towarami i usługami; w tym względzie zachęca do stworzenia bazy danych mającej na celu zapewnianie informacji oraz doradztwa w zakresie zarządzania nowym i niedoświadczonym uczestnikom handlu internetowego oraz do przeprowadzenia porównawczej analizy ekonomicznej korzyści czerpanych przez MŚP z handlu elektronicznego i reklam internetowych, a także studiów przypadku ukazujących MŚP w UE, które odniosły sukces, prowadząc handel internetowy;

38.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do zachęcania MŚP do działalności w Internecie i organizowania platform wymiany informacji i najlepszych praktyk oraz zaleca, by Komisja i państwa członkowskie promowały dokonywanie zamówień publicznych drogą elektroniczną, ze szczególnym uwzględnieniem zapewnienia dostępności elektronicznej;

39.   z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji polegającą na rozpoczęciu dialogu publicznego poprzez wydanie przez nią dokumentu pt. "Szanse związane z towarami i usługami internetowymi" oraz utworzenie grupy doradców mających współpracować w celu sporządzenia sprawozdania na temat istotnych kwestii;

40.   zwraca uwagę, że dzięki Internetowi powstało nowe podejście do produkcji, wykorzystania oraz upowszechniania dóbr i usług kulturowych, co może przyczynić się do międzykulturowego zrozumienia na podstawie wolnego i uczciwego dostępu do nowych technologii informacyjnych i komunikacyjnych oraz poszanowania dla różnorodności kulturowej i językowej;

41.   podkreśla, że produkty oraz usługi kulturowe i artystyczne mają wartość zarówno gospodarczą jak i kulturową oraz że istotne jest utrzymanie takiego ich rozumienia w negocjacjach i porozumieniach dotyczących handlu międzynarodowego oraz poprzez sieci globalne, wdrażając konwencję UNESCO w sposób prawnie wiążący;

42.   wzywa Komisję i Radę do zapewnienia, że europejskie sektory kultury w pełni wykorzystują nowe możliwości wynikające z handlu przez Internet, a w szczególności sektory audiowizualny, muzyczny oraz wydawniczy, oferując jednocześnie skuteczną ochronę przed nielegalnym handlem i piractwem; nie może to jednak mieć wpływu na politykę Wspólnoty, jasno określoną w mandacie negocjacyjnym, polegającą na powstrzymaniu się od składania ofert lub akceptowania żądań liberalizacyjnych w sektorze audiowizualnym i kultury;

43.   uważa, że Internet staje się najbardziej wydajnym medium w zakresie eliminowania przepaści handlowej między północą a południem; jest zdania, że Internet otwiera nowe kanały handlowe łączące najsłabiej rozwinięte kraje i inne kraje rozwijające się z zaawansowanymi i centralnymi systemami handlowymi, zwiększając ich eksport i omijając wady tradycyjnych praktyk handlowych;

44.   uważa, że należy wspierać udział w międzynarodowym handlu internetowym krajów najsłabiej rozwiniętych oraz innych państw rozwijających się poprzez zwiększenie inwestycji w podstawową infrastrukturę np. sieci telekomunikacyjne i narzędzia dostępowe; podkreśla potrzebę taniego i dobrego jakościowo świadczenia usług internetowych; uznaje, że liberalizacja rynku telekomunikacyjnego doprowadziła do zwiększenia inwestycji w infrastrukturę, poprawy usług i innowacyjności;

45.   stwierdza, że w wielu krajach użytkownicy uzyskują dostęp do Internetu za pośrednictwem urządzeń przenośnych;

46.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 178 z 17.7.2000, s. 1. (2) Dz.U. L 128 z 15.5.2002, s. 1. (3) Dz.U. L 23 z 26.1.2008, s. 21. (4) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0449. (5) Dz.U. L 201 z 31.7.2002, s. 37. (6) Dz.U. L 364 z 9.12.2004, s. 1. (7) Dz.U. C 167 z 1.6.1998, s. 203 (8) Dz.U. C 146 E z 12.6.2008, s. 370.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lutego 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wprowadzania na rynek i stosowania pasz (COM(2008)0124 – C6-0128/2008 – 2008/0050(COD))

P6_TA(2009)0050 A6-0407/2008

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0124),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2, art. 37 oraz art. 152 ust. 4 lit. b) Traktatu WE, zgodnie z którymi projekt został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0128/2008),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6-0407/2008),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   przyjmuje do wiadomości załączone do niego oświadczenia Komisji;

3.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

4.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 5 lutego 2009 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2009 w sprawie wprowadzania na rynek i stosowania pasz, zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1831/2003 i uchylające dyrektywy 79/373/EWG, 80/511/EWG, 82/471/EWG, 83/228/EWG, 93/74/EWG, 93/113/WE i 96/25/WE oraz decyzję 2004/217/WE

(Jako że osiągnięto porozumienie między Parlamentem a Radą, stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu odpowiada treści ostatecznego aktu prawnego, rozporządzenia (WE) nr .../2009.)

ZAŁĄCZNIK

Oświadczenia Komisji w sprawie

1.  Rewizji załącznika IV:

W celu dostosowania załącznika IV (w sprawie dopuszczalnego stopnia tolerancji w odniesieniu do etykietowania składu materiałów paszowych i mieszanek paszowych) zgodnie z art. 11 rozporządzenia, do postępów naukowych i technicznych, Komisja i jej służby planują przeprowadzenie analizy wyżej wymienionego załącznika IV. W tym kontekście Komisja rozpatrzy również pewne materiały paszowe z zawartością wilgoci przekraczającą 50%.

2.  Etykietowania dodatków:

Komisja zbada, czy zasada informowania poprzez etykietowanie paszy może się również stosować do dodatków i premiksów dozwolonych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1831/2003 w sprawie dodatków stosowanych w żywieniu zwierząt.

3.  Interpretacji "wszelkich pilnych sytuacji związanych ze zdrowiem ludzi i zwierząt lub ze środowiskiem ", o których mowa w punkcie 17 preambuły, art. 5 i art. 17.

"Komisja rozumie, że "wszelkie pilne sytuacje związane ze zdrowiem ludzi i zwierząt lub ze środowiskiem" mogą obejmować pilne sytuacje spowodowane między innymi zaniedbaniem, zamierzonym nadużyciem i przestępstwami."

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lutego 2009 r. w sprawie wpływu umów o partnerstwie gospodarczym (UPG) na rozwój (2008/2170(INI))

P6_TA(2009)0051 A6-0513/2008

Parlament Europejski,

-   uwzględniając umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, podpisaną w Kotonu w dniu 23 czerwca 2000 r. (umowa z Kotonu)(1),

-   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 980/2005 z dnia 27 czerwca 2005 r. wprowadzające plan ogólnych preferencji taryfowych(2),

-   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1528/2007 z dnia 20 grudnia 2007 r. w sprawie stosowania uzgodnień dotyczących produktów pochodzących z niektórych państw wchodzących w skład grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) przewidzianych w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym(3),

-   uwzględniając konkluzje Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym z dni 10 i 11 kwietnia 2006 r. oraz w sprawie pomocy na rzecz wymiany handlowej z dnia16 października 2006 r. oraz konkluzje Rady Europejskiej z dni 15 i 16 czerwca 2006 r.,

-   uwzględniając wnioski Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych (GAERC) z dnia 15 maja 2007 r. w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym,

-   uwzględniając wnioski z 2870-ego unijnego posiedzenia Rady ds. Stosunków Zewnętrznych z dni 26 i 27 maja 2008 r. w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym,

-   uwzględniając rezolucję Rady Ministrów AKP–UE przyjętą w dniu 13 czerwca 2008 r. w Addis Abebie,

-   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 28 listopada 2006 r. pt: "Komunikat zmierzający do zmiany wytycznych negocjacyjnych dotyczących umów o partnerstwie gospodarczym z krajami i regionami AKP" (COM(2006)0673),

-   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 27 czerwca 2007 r., zatytułowany "Od Kairu do Lizbony – Partnerstwo strategiczne między UE i Afryką" (COM(2007)0357),

-   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 23 października 2007 r. w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym (COM(2007)0635),

-   uwzględniając Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), a w szczególności jego art. XXIV,

-   uwzględniając deklarację milenijną Narodów Zjednoczonych z dnia 8 września 2000 r., określającą milenijne cele rozwoju, jako ustanowione wspólnie przez wspólnotę międzynarodową kryteria zwalczania ubóstwa,

-   uwzględniając deklarację z drugiej konferencji afrykańskich ministrów ds. integracji, przyjętą w dniach 26–27 lipca 2007 r. w Kigali (Rwanda),

-   uwzględniając sprawozdanie przedstawione przez p. Christiane Taubira, członkinię francuskiego Zgromadzenia Narodowego, w dniu 16 czerwca 2008 r.: "Les Accords de Partenariat Economique entre l'Union européenne et les pays ACP. Et si la Politique se mêlait enfin des affaires du monde?" ("Umowy o porozumieniu gospodarczym pomiędzy Unią Europejską a krajami AKP: a jeśli polityka zajęłaby się wreszcie sprawami świata?"),

-   uwzględniając rezolucję Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP–UE z dnia 19 lutego 2004 r. w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym: problemy i perspektywy(4),

-   uwzględniając rezolucję Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP–UE z dnia 23 listopada 2006 r. w sprawie przeglądu negocjacji w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym (UPG),(5)

-   uwzględniając deklarację z Kigali w sprawie sprzyjających rozwojowi umów o partnerstwie gospodarczym, zatwierdzoną przez Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP–UE w dniu 20 listopada 2007 r.(6),

-   uwzględniając deklarację szefów państw AKP w sprawie UPG, przyjętą w Akrze dnia 3 października 2008 r.,

-   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 września 2002 r. zawierającą zalecenia dla Komisji dotyczącego negocjacji do umów o partnerstwie gospodarczym z krajami i regionami AKP(7),

-   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 listopada 2005 r. w sprawie strategii rozwoju dla Afryki(8),

-   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie wpływu umów o partnerstwie gospodarczym (UPG) na rozwój(9),

-   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 28 września 2006 r. w sprawie szerszej i lepszej współpracy: pakiet 2006 w sprawie skuteczności pomocy UE(10),

-   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym(11),

-   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie pomocy UE na rzecz handlu(12),

-   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie milenijnych celów rozwoju – bilansu półmetka(13),

-   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 listopada 2007 r. w sprawie komunikatu "Wspieranie rozwoju rolnictwa w Afryce – wniosek w sprawie rozwoju rolnictwa i bezpieczeństwa żywnościowego w Afryce"(14),

-   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 grudnia 2007 r. w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym(15),

-   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 maja 2008 r. w sprawie dalszych działań związanych z deklaracją paryską z 2005 r. w sprawie skuteczności pomocy(16),

-   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

-   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju (A6-0513/2008),

A.   mając na uwadze, że art. 36 ust. 1 porozumienia z Kotonu zawiera porozumienie pomiędzy Unią Europejską a państwami AKP dotyczące zawarcia umowy o handlu, zgodnej z zasadami WTO, której celem będzie stopniowe usuwanie barier handlowych oraz nasilenie współpracy we wszystkich dziedzinach związanych z handlem,

B.   mając na uwadze, że Rada przyjęła w dniu 12 czerwca 2002 r. dyrektywy negocjacyjne dotyczące UPG z krajami AKP i w tym samym roku rozpoczęły się z grupą państw AKP negocjacje w kwestiach o znaczeniu ogólnym, po których nastąpiły odrębne negocjacje z sześcioma regionami UPG (regionem Karaibów, Afryki Zachodniej, Afryki Środkowej, Afryki Południowo-Wschodniej, państwami Południowoafrykańskiej Wspólnoty Rozwoju (SADC) tworzącymi unię celną (SADC minus) i regionem Pacyfiku),

C.   mając na uwadze, że 15 państw członkowskich Karaibskiego Forum Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (CARIFORUM) parafowało UPG z UE i jej państwami członkowskimi w dniu 16 grudnia 2007 r.,

D.   mając na uwadze art. 231 UPG zawartej z państwami CARIFORUM ustanawiający komisję parlamentarną CARIFORUM–WE,

E.   mając na uwadze, że 18 państw afrykańskich, z których 8 to kraje najsłabiej rozwinięte (LDC), parafowało w listopadzie i grudniu 2007 r. wyjściowe UPG, podczas gdy pozostałe 29 afrykańskich krajów AKP, z których trzy nie należą do krajów najsłabiej rozwiniętych, nie parafowało żadnych UPG, oraz mając na uwadze, że Republika Południowej Afryki już podpisała umowę w sprawie handlu, rozwoju i współpracy, systemu handlu z UE zgodnego z regułami WTO,

F.   mając na uwadze, że Papua Nowa Gwinea i Fidżi, nienależące do grupy najsłabiej rozwiniętych krajów AKP, parafowały w dniu 23 listopada 2007 r. przejściową UPG, podczas gdy pozostałe państwa regionu Pacyfiku należące do AKP (sześć państw należących do grupy krajów najsłabiej rozwiniętych i siedem państw do niej nienależących) nie parafowały żadnej UPG,

G.   mając na uwadze, że żadna z umów parafowanych w 2007 r. nie została podpisana, ale wszystkie miały zostać podpisane przed końcem 2008 r.,

H.   mając na uwadze, że UE stosuje od 1 stycznia 2008 r. ustalenia dotyczące importu w odniesieniu do produktów pochodzących z krajów AKP, które parafowały UPG lub wyjściowe UPG, zgodnie z tymi ustaleniami(17),

I.   mając na uwadze, że regiony Afryki i Pacyfiku kontynuują negocjacje z Komisją w celu zawarcia pełnych UPG,

J.   mając na uwadze, że wszystkie strony wielokrotnie potwierdzały, zwłaszcza poprzez rezolucje Parlamentu Europejskiego, ale również poprzez dokumenty Rady i Komisji, że UPG muszą być instrumentami na rzecz rozwoju w celu promowania trwałego rozwoju, integracji regionalnej oraz zmniejszania ubóstwa w państwach AKP,

K.   mając na uwadze, że koszty dostosowania wynikające z UPG będą miały znaczny wpływ na rozwój krajów AKP, który, będąc trudnym do przewidzenia, obejmować będzie bezpośredni wpływ ze względu na utratę wpływów z opłat celnych i pośredni wpływ ze względu na koszty konieczne do dostosowania lub wsparcia społecznego w obszarach zatrudnienia, zwiększania umiejętności, produkcji, dywersyfikacji eksportu oraz reformy zarządzania finansami publicznymi,

L.   mając na uwadze, że 21 krajów AKP, z których część nie podpisała jeszcze UPG, przeznaczyło określone sumy na środki towarzyszące UPG w swoich krajowych programach orientacyjnych (KPO) w ramach 10. edycji Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR),

M.   mając na uwadze, że kwoty szczegółowo określone dla środków związanych z UPG we wszystkich KPO stanowią zaledwie 0,9% całkowitej kwoty w ramach krajowych programów orientacyjnych (pakiet A); mając na uwadze, że oprócz tego dostępne są znaczne pośrednie środki wsparcia UPG, takie jak integracja i infrastruktura regionalna, a także pomoc na rzecz wymiany handlowej,

N.   mając na uwadze, że wpływ UPG w odniesieniu do rozwoju wyniknie ze skutków tych umów dla:

O.   mając na uwadze, że kluczowe znaczenie ma promowanie i wspieranie handlu w obrębie regionów AKP i pomiędzy nimi oraz pomiędzy krajami AKP i innymi krajami rozwijającymi się (Południe–Południe), które przyniesie ważne pozytywne skutki dla rozwoju krajów AKP i zmniejszy ich uzależnienie,

P.   mając na uwadze, że w wyżej wspomnianych konkluzjach Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych z dni 26–27 maja 2008 r. podkreślono konieczność elastycznego podejścia przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedniego postępu i wezwano Komisję do zastosowania wszelkiej zgodnej z kryteriami WTO elastyczności i asymetrii, tak aby wziąć pod uwagę różne potrzeby i różny stopień rozwoju krajów i regionów AKP,

Q.   mając na uwadze, że populacje państw AKP są najbardziej dotknięte światowym kryzysem finansowym i żywnościowym, który grozi całkowitym zniwelowaniem skromnych osiągnięć, które zanotowano przy osiąganiu milenijnych celów rozwoju,

1.   nalega, by Rada, Komisja i rządy państw członkowskich UE i krajów AKP uczyniły, co w ich mocy, aby ponownie wprowadzić atmosferę pewności i konstruktywnego dialogu, zburzoną w trakcie negocjacji, oraz by uznały państwa AKP za równorzędnych partnerów w procesie negocjacji i wdrażania;

2.   nalega, by nawet w obecnych czasach światowego kryzysu finansowego państwa członkowskie przestrzegały swoich zobowiązań w zakresie zwiększenia oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA), która umożliwi wzmocnienie pomocy na rzecz wymiany handlowej oraz by stworzyły środki towarzyszące w postaci regionalnych pakietów pomocy na rzecz wymiany handlowej dla wdrożenia UPG przyczyniając się do pozytywnego oddziaływania UPG na rozwój; podkreśla fakt, iż podpisanie UPG nie stanowi warunku otrzymania środków pomocowych na rzecz wymiany handlowej;

3.   nalega, aby UPG stanowiły instrument na rzecz rozwoju, który powinien odzwierciedlać zarówno krajowe i regionalne interesy, jak i potrzeby krajów AKP w celu zmniejszenia ubóstwa, osiągnięcia milenijnych celów rozwoju oraz poszanowania podstawowych praw człowieka, takich jak prawo do pożywienia lub prawo dostępu do podstawowych usług publicznych;

4.   przypomina Radzie i Komisji, że ani zawarcie UPG, ani odstąpienie od takiej umowy nie powinno prowadzić do tego, by kraj AKP mógł znaleźć się w mniej korzystnej sytuacji, niż ta, która wynikała z przepisów handlowych na mocy porozumienia z Kotonu;

5.   nalega, by Komisja i kraje AKP w najlepszy sposób wykorzystały fundusze udostępnione na pomoc na rzecz wymiany handlowej w celu wsparcia procesu reform w obszarach kluczowych dla rozwoju gospodarczego; nalega na usprawnienie w razie konieczności infrastruktury, gdyż możliwości oferowane przez UPG będą mogły być w pełni wykorzystywane jedynie pod warunkiem wprowadzenia silnych środków towarzyszących przez państwa AKP, na kompensowanie utraty netto wpływów z opłat celnych oraz zachęcanie do reformy podatkowej, tak by nie ograniczać inwestycji publicznych w sektory społeczne; na inwestowanie w łańcuch produkcji w celu dywersyfikacji produkcji przeznaczonej na eksport oraz na produkowanie towarów eksportowych o większej wartości dodanej, a także na inwestowanie w szkolenia i wsparcie dla małych przedsiębiorców i eksporterów, pozwalające na spełnienie unijnych wymogów sanitarnych i fitosanitarnych; podkreśla, że UPG zawierane z poszczególnymi krajami AKP lub z grupą krajów, która nie obejmuje wszystkich krajów w danym regionie, mogą narazić na szwank integrację regionalną;

6.   wzywa Komisję, aby na nowo określiła swoje podejście, biorąc pod uwagę to zagrożenie i aby zapewniła, że zawarcie UPG nie będzie zagrażać regionalnej integracji; wzywa Komisję, aby na nowo określiła swoje podejście, biorąc pod uwagę to zagrożenie, i zadbała o to, aby zawieranie umów o partnerstwie gospodarczym nie zagrażało integracji regionalnej;

7.   podkreśla, że zwiększenie oficjalnej pomocy rozwojowej, obiecane przez państwa członkowskie, powinno przede wszystkim służyć zwiększeniu wysiłków na rzecz realizacji milenijnych celów rozwoju w państwach AKP najbardziej dotkniętych konsekwencjami światowego kryzysu finansowego i żywnościowego, który zagrażał i wciąż zagraża sukcesom osiągniętym w ramach realizacji tych celów;

8.   podkreśla również, że wszystkie umowy powinny zachowywać nierówność na korzyść państw AKP, zarówno w odniesieniu do przedmiotowego asortymentu produktów, jak i okresów przejściowych, oraz UPG powinny zawierać konkretne gwarancje na rzecz ochrony wrażliwych sektorów określonych przez państwa AKP;

9.   podkreśla, że środki wsparcia związane z UPG muszą brać pod uwagę znaczenie integracji regionalnej i stosunki gospodarcze z innymi krajami rozwijającymi się w odniesieniu do rozwoju krajów AKP;

10.   nalega, by Komisja dała negocjatorom krajów AKP wystarczająco dużo czasu na ocenę umowy oraz przedstawienie sugestii przed przyjęciem odpowiedniego porozumienia, biorąc pod uwagę harmonogram WTO;

11.   podkreśla, że umowy o partnerstwie gospodarczym powinny zawierać klauzulę rewizyjną dotyczącą przeglądu po upływie 5 lat od ich podpisania, w który formalnie muszą być zaangażowane parlamenty krajowe, Parlament Europejski i społeczeństwo obywatelskie; podkreśla również, że okres ten powinien pozwolić na przeprowadzenie pogłębionej oceny wpływu UPG na gospodarkę i integrację regionalną państw AKP i umożliwić odpowiednie zmiany orientacji;

12.   jest zdania, że wszelkie umowy handlowe między AKP i UE, jakie mają wpływ na sytuację życiową mieszkańców, powinny stanowić rezultat otwartej i publicznej debaty z pełnym udziałem parlamentów krajów AKP;

13.   nalega, by rządy krajów AKP wdrożyły konieczne reformy w celu sprawowania dobrych rządów, zwłaszcza w dziedzinie administracji publicznej, w obszarach takich jak zarządzanie finansami publicznymi, pobieranie opłat celnych, system dochodów podatkowych, walka z korupcją i nieprawidłowe zarządzanie;

14.   podkreśla potrzebę zawarcia w UPG bardziej rygorystycznych przepisów dotyczących nadzoru i oceny, które określą wpływ UPG na cele rozwoju krajowego i regionalnego oraz zmniejszenia ubóstwa, a nie tylko stopień zgodności z UPG;

15.   podkreśla potrzebę większej przejrzystości negocjacji i ich wyników tak, aby umożliwić kontrolę publiczną ze strony decydentów politycznych, parlamentarzystów i przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego;

16.   uważa, że regionalne dokumenty strategiczne EFR oraz regionalne programy orientacyjne powinny obejmować ważne, systematyczne i należycie rozważone wsparcie dla wdrażania UPG, biorąc pod uwagę konieczny proces reform, które przyczyniłyby się do sukcesu UPG;

17.   wzywa Komisję do zawarcia, we współpracy z krajami AKP, w UPG i przejściowych UPG rozwojowych punktów odniesienia w celu zmierzenia społeczno-ekonomicznego wpływu UPG na kluczowe sektory, które należy określić na podstawie priorytetów i okresów przyjętych przez każdy region;

18.   podkreśla, że niezwykle istotne jest, aby nie narażać lasów, różnorodności biologicznej i ludności autochtonicznej lub ludności, której egzystencja związana jest z lasem; podkreśla w związku z tym, że należy zezwolić krajom AKP na wprowadzanie przepisów ograniczających wywóz drewna i innych nieprzetworzonych surowców oraz na stosowanie tych przepisów w celu ochrony lasów, fauny i flory oraz rodzimego przemysłu;

19.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich i krajów AKP, Radzie AKP–UE oraz Wspólnemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP–UE.

(1) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, s. 3. (2) Dz.U. L 169 z 30.06.2005, s. 1. (3) Dz.U. L 348 z 31.12.2007, s. 1. (4) Dz.U. C 120 z 30.4.2004, s. 16. (5) Dz.U. C 330 z 30.12.2006, s. 36. (6) Dz.U. C 58 z 01.03.2008, s. 44. (7) Dz.U. C 273 E z 14.11.2003, s. 305. (8) Dz.U. C 280 E z 18.11.2006, s. 475. (9) Dz.U. C 292 E z 01.12.2006, s. 121. (10) Dz.U. C 306 E z 15.12.2006, s. 373. (11) Dz.U. C 102 E z 24.4.2008, s. 301. (12) Dz.U. C 102 E z 24.4.2008, s. 291. (13) Dz.U. C 146 E z 12.6.2008, s. 232. (14) Dz.U. C 297 E z 20.11.2008, s. 201. (15) Dz.U. C 323 E z 18.12.2008, s. 361 (16) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0237. (17) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1528/2007 z dnia 20 grudnia 2007 r. w sprawie stosowania uzgodnień dotyczących produktów pochodzących z niektórych państw wchodzących w skład grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) przewidzianych w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym (Dz.U. L 348 z 31.12.2007, s. 1).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lutego 2009 r. w sprawie Kosowa i roli UE

P6_TA(2009)0052 B6-0063/2009

Parlament Europejski,

–   uwzględniając Kartę Narodów Zjednoczonych, podpisaną 26 czerwca 1945 r.,

–   uwzględniając swoją rezolucję Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1244 z dnia 10 czerwca 1999 r.,

–   uwzględniając zasady przewodnie dotyczące uregulowania statusu Kosowa, przyjęte przez grupę kontaktową w dniu 7 października 2005 r.,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie przyszłości Kosowa i roli UE(1),

-   uwzględniając Środkowoeuropejską umowę o wolnym handlu (CEFTA) podpisaną w dniu 19 grudnia 2006 r. w Bukareszcie,

–   uwzględniając końcowe sprawozdanie specjalnego wysłannika ONZ w sprawie przyszłego statusu Kosowa oraz kompleksowej propozycji uregulowania statusu Kosowa z dnia 26 marca 2007 r.,

–   uwzględniając wspólne działanie Rady 2008/124/WPZiB z dnia 4 lutego 2008 r. w sprawie misji Unii Europejskiej w zakresie praworządności w Kosowie (EULEX KOSOVO)(2),

–   uwzględniając wspólne działanie Rady 2008/123/WPZiB z dnia 4 lutego 2008 r. w sprawie mianowania specjalnego przedstawiciela Unii Europejskiej w Kosowie(3),

–   uwzględniając wnioski Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych z dnia 18 lutego 2008 r.,

–   uwzględniając pisma wystosowane przez sekretarza generalnego ONZ do prezydenta Serbii i prezydenta Kosowa w dniu 12 czerwca 2008 r. w sprawie zmiany rozmieszczenia misji tymczasowej administracji Organizacji Narodów Zjednoczonych w Kosowie (UNMIK),

–   uwzględniając sprawozdanie sekretarza generalnego ONZ dla Rady Bezpieczeństwa z dnia 12 czerwca 2008 r. w sprawie misji tymczasowej administracji Organizacji Narodów Zjednoczonych w Kosowie (S/2008/354),

–   uwzględniając konferencję darczyńców na rzecz Kosowa, która odbyła się w Brukseli w dniu 11 lipca 2008 r.,

–   uwzględniając uzgodnienia techniczne między UNMIK a EULEX dotyczące przekazania infrastruktury z dnia 18 sierpnia 2008 r.,

–   uwzględniając rezolucję 63/3 przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 8 października 2008 r. (A/RES/63/3), w której postanowiło ono zwrócić się do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości o opinię doradczą dotyczącą zgodności jednostronnego ogłoszenia niepodległości przez Kosowo z prawem międzynarodowym,

–   uwzględniając oświadczenie przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 26 listopada 2008 r. (S/PRST/2008/44), na podstawie którego Rada Bezpieczeństwa jednomyślnie przyjęła sprawozdanie sekretarza generalnego ONZ Ban Ki-moona w sprawie UNMIK (S/2008/692), upoważniając tym samym misję EULEX do podjęcia działań na całym obszarze Kosowa,

–   uwzględniając art. 103 ust. 2 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że w dniu 17 lutego 2008 r. zgromadzenie Kosowa ogłosiło niepodległość Kosowa i przyjęło kompleksową propozycję uregulowania statusu Kosowa (zwaną dalej "kompleksową propozycją"), przedstawioną przez specjalnego wysłannika ONZ Marttiego Ahtisaariego,

B.   mając na uwadze, że rząd Serbii przyjął konstruktywne podejście i podjął negocjacje w celu osiągnięcia porozumienia; mając na uwadze, że mimo niekorzystnych warunków rząd Serbii podtrzymał swoje proeuropejskie stanowisko,

C.   mając na uwadze, że kompleksowa propozycja została zapisana w konstytucji Kosowa i innych aktach prawnych; mając na uwadze, że 25 państw utworzyło na wniosek przywódców Kosowa międzynarodową grupę kierującą, której podstawowym celem jest pełne wdrożenie kompleksowej propozycji; mając na uwadze, że zgodnie z kompleksową propozycją międzynarodowa grupa kierująca mianowała międzynarodowego przedstawiciela cywilnego w Kosowie, wspieranego przez międzynarodową misję cywilną w Kosowie; mając na uwadze, że oznacza to, iż Kosowo samo zajmuje się swoimi sprawami, podlegając przy tym nadzorowi między innymi w zakresie realizacji środków służących ochronie i promowaniu praw mniejszości,

D.   mając wobec tego na uwadze, że 54 państwa, w tym 22 z 27 państw członkowskich UE, uznały niepodległość Kosowa,

E.   mając na uwadze, że 27 państw członkowskich UE wysłało do Kosowa specjalnego przedstawiciela UE, który pełni również rolę międzynarodowego przedstawiciela cywilnego; mając na uwadze, że międzynarodowy przedstawiciel cywilny nadzoruje pełne wdrożenie kompleksowej propozycji, a specjalny przedstawiciel UE zapewnia wsparcie i doradztwo unijne w związku z procesem politycznym w Kosowie,

F.   mając na uwadze, że stabilna sytuacja w regionie Bałkanów Zachodnich stanowi priorytet dla Unii Europejskiej, która z tego powodu rozpoczęła misję EULEX; mając na uwadze, że misja EULEX osiągnęła już swoje początkowe możliwości operacyjne w całym Kosowie i w związku z tym przejęła odpowiedzialność w takich dziedzinach jak sądownictwo, policja, więziennictwo i sprawy celne, w tym również pewne funkcje charakterystyczne dla władzy wykonawczej, w celu monitorowania i wspierania właściwych instytucji w Kosowie, a także doradzania im we wszystkich dziedzinach związanych z szeroko rozumianą praworządnością,

G.   mając na uwadze, że poprzez działalność na obszarze Kosowa na północ od rzeki Ibar misja EULEX pomaga zrealizować cel uzgodniony przez wszystkie strony, polegający na zaprowadzeniu rządów prawa i utworzeniu spójnego systemu wymiaru sprawiedliwości w całym Kosowie, jak również na zagwarantowaniu wszystkim obywatelom równego dostępu do systemu sądowniczego,

Rola Unii Europejskiej

1.   wyraża zadowolenie z działalności misji EULEX na terytorium Kosowa, w tym również na północ od rzeki Ibar, zgodnie ze sprawozdaniem sekretarza generalnego ONZ i oświadczeniem przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 26 listopada 2008 r.;

2.   podkreśla zobowiązanie Unii Europejskiej do przestrzegania prawa międzynarodowego i do odegrania roli przywódcy w procesie zapewnienia stabilności w Kosowie i na całym obszarze Bałkanów Zachodnich; przypomina o chęci wspomożenia rozwoju gospodarczego i politycznego Kosowa, oferując jasną perspektywę członkostwa w UE w ramach europejskiej wizji całego regionu;

3.   zachęca te państwa członkowskie UE, które jeszcze tego nie uczyniły, do uznania niepodległości Kosowa;

4.   przypomina o swojej rezolucji z dnia 29 marca 2007 r., wspomnianej powyżej, w której jednoznacznie odrzuca możliwość podziału Kosowa;

5.   zauważa w związku z tym, że zgodnie z oświadczeniem specjalnego przedstawiciela sekretarza generalnego ONZ w Kosowie od dnia 9 grudnia 2008 r. misja UNMIK nie posiada już żadnych kompetencji w takich dziedzinach jak policja i sprawy celne oraz wkrótce przekaże misji EULEX wszystkie swoje pozostałe kompetencje w zakresie sądownictwa, gwarantując tym samym funkcjonowanie Kosowa w ramach jednolitej struktury prawnej;

6.   wzywa społeczność międzynarodową do udzielenia EULEX pełnego poparcia oraz do ułatwienia przejęcia przez EULEX wszystkich odnośnych zadań UNMIK w dziedzinie służb celnych i policyjnych oraz w sądownictwie;

7.   ma nadzieję, że EULEX będzie działać zgodnie ze swoim unijnym mandatem w celu promowania stabilnego rozwoju Kosowa, gwarantując praworządność wszystkim społecznościom zamieszkującym Kosowo; w związku z tym podkreśla, że EULEX służy interesom wszystkich mniejszości etnicznych w Kosowie, ponieważ będzie się zajmować m.in. skargami dotyczącymi dyskryminacji na tle etnicznym, prześladowania i przemocy, a także pozostających do rozstrzygnięcia kwestii majątkowych;

8.   wyraża zadowolenie ze zgody rządu Serbii na działalność EULEX – najważniejszej z dotychczasowych misji EPBiO – i z jego gotowości do współpracy z misją; zachęca Serbię do wytrwania w tej konstruktywnej postawie, która odpowiada aspiracjom kraju do członkostwa w UE;

9.   w związku z tym wyraża zadowolenie z decyzji przyjętej w ramach postanowień przejściowych, uzgodnionych przez ONZ i rząd Serbii, a dotyczących mianowania Serba z Kosowa wysokiej rangi oficerem policji, który będzie pracował w policji Kosowa, podlegając jednak bezpośrednio EULEX, co ma stanowić pierwszy krok na drodze do zapewnienia odpowiedniej reprezentacji wszystkich mniejszości w policji Kosowa;

10.   uważa, że postanowienia przejściowe wynegocjowane przez ONZ i rząd Serbii trzeba będzie poddać ponownemu przeglądowi w kontekście bieżącego rozwoju sytuacji, kiedy misja EULEX osiągnie pełną operacyjność;

11.   wzywa EULEX do pilnego zajęcia się zaległościami w sprawach sądowych, prowadzonych pod nadzorem międzynarodowym, i nadania priorytetowego charakteru sprawom dotyczącym przemocy o podłożu etnicznym, zbrodni wojennych oraz korupcji na wysokim szczeblu, aby wzmocnić praworządność;

12.   uważa, że wprowadzenie programu ochrony świadków ma zasadnicze znaczenie dla skuteczności postępowania sądowego przeciwko przestępcom wysokiego szczebla w Kosowie, zwłaszcza jeżeli chodzi o zbrodnie wojenne;

13.   wzywa Radę i Komisję do podjęcia skoordynowanych działań w celu zapewnienia spójności działań zewnętrznych UE i wdrożenia wspomnianego wyżej wspólnego działania 2008/124/WPZiB; wzywa w związku z tym szefa misji EULEX oraz specjalnego przedstawiciela UE do współpracy przy realizacji codziennych zadań; apeluje ponadto do rodziny krajów UE, aby wspólnie i w sposób skoordynowany podejmowały większe wysiłki na rzecz udziału kosowskich Serbów w życiu politycznym, gospodarczym i społecznym Kosowa, oraz zwraca się do specjalnego przedstawiciela UE o zadbanie o to, aby rząd Kosowa natychmiast podjął konkretne kroki w tym kierunku, uwzględniając przy tym specjalne środki rozwoju gospodarczego dla regionu Mitrovica, kiedy na tym terenie zostanie przywrócona praworządność;

14.   wzywa wysokiego przedstawiciela ds. wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa do okazania wyraźnego poparcia dla europejskiej misji w Kosowie oraz do udania się jak najszybciej z wizytą do tego kraju;

15.   z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do korzystania ze wszystkich dostępnych instrumentów wspólnotowych, zwłaszcza z instrumentu pomocy przedakcesyjnej, w celu wspierania społeczno-gospodarczego rozwoju Kosowa, podniesienia stopnia przejrzystości, poprawy skuteczności i demokratycznego charakteru rządu Kosowa i jego społeczeństwa, a także w celu dążenia do pokoju i stabilności w Kosowie i w całym regionie; w związku z tym wyraża zadowolenie z zamiaru przedstawienia przez Komisję studium wykonalności analizującego sposoby wsparcia społeczno-gospodarczego i politycznego rozwoju Kosowa, a także wierzy, że podstawą tej analizy będzie poważny dialog z władzami Kosowa oraz ich powtórne polityczne zobowiązanie do przeprowadzenia niezbędnych reform;

16.   uważa, że Komisja powinna natychmiast zwrócić uwagę na wspieranie lokalnych projektów ułatwiających pojednanie między różnymi społecznościami i na promowanie wśród ludzi większej mobilności;

17.   uważa, że projekty mające na celu na przykład uporządkowanie zdewastowanych cmentarzy, realizowane przy bezpośrednim zaangażowaniu lokalnych podmiotów, miałyby istotną symboliczną wartość dla społeczności Kosowa i ociepliłyby stosunki między grupami etnicznymi; wzywa Komisję i specjalnego przedstawiciela UE do zagwarantowania, że takie inicjatywy staną się priorytetem w planie działań rządu Kosowa;

18.   wyraża ponadto przekonanie, że ustanowienie wieloetnicznego Europejskiego Kolegium Uniwersyteckiego, obok już istniejących ośrodków uniwersyteckich w Prisztinie i Mitrovicy, oraz stworzenie instytucji kulturalnych, społecznych i opieki zdrowotnej obsługujących w szczególności społeczność serbską w centralnym Kosowie stanowiłoby poważny bodziec na rzecz promowania integracji społeczności serbskiej w Kosowie; zwraca się w związku z tym do Komisji, aby w ścisłej współpracy z rządem Kosowa podjęła natychmiastowe działania celem realizacji tego projektu;

19.   apeluje do Komisji i państw członkowskich, aby pomogły rządowi Kosowa w rozwiązaniu problemu poważnego niedoboru personelu w kluczowych sektorach administracji publicznej, wsparły szkolenie urzędników służby cywilnej i pomogły w poprawie infrastruktury komunikacyjnej celem zapewnienia sprawnego funkcjonowania administracji i umocnienia więzi między władzami i społeczeństwem obywatelskim;

Władze Kosowa

20.   z zadowoleniem przyjmuje poprawę sytuacji pod względem bezpieczeństwa w Kosowie; popiera dążenie policji w Kosowie do osiągnięcia ambitnego poziomu profesjonalizmu i niezawodności; podkreśla w tym względzie duże zapotrzebowanie na wieloetniczne siły policyjne we wszystkich częściach Kosowa; z tego względu z zadowoleniem przyjmuje powrót niektórych serbskich funkcjonariuszy policji do sił policyjnych Kosowa i apeluje do władz Kosowa, aby wspierały powrót do policji funkcjonariuszy serbskich, którzy jeszcze tego nie uczynili;

21.   podkreśla potrzebę zdecentralizowanego zarządzania, jak przewidziano w kompleksowej propozycji uregulowania statusu Kosowa; podkreśla, że decentralizacja leży nie tylko w interesie społeczności serbskiej, ale także przyniesie korzyść wszystkim obywatelom Kosowa, ponieważ spowoduje, że zarządzanie stanie się bardziej przejrzyste i bliższe obywatelom;

22.   potwierdza znaczenie silnego społeczeństwa obywatelskiego, które umacniałoby demokratyczne zasady, które utwierdzą rządy w Kosowie; w związku z tym wzywa rząd, aby popierał pokojowe działania obywatelskie oraz rozwój wolnych mediów niepoddanych ingerencji politycznej;

23.   podkreśla potrzebę wdrożenia przepisów o ochronie mniejszości, zawartych w konstytucji Kosowa, oraz uważa, że pełne zastosowanie praw mniejszości ma podstawowe znaczenie dla stabilności Kosowa i regionu jako całości;

24.   wzywa rząd Kosowa, aby dalej wykonywał zobowiązania w zakresie promowania ducha pokoju, tolerancji, dialogu między kulturami i religiami wszystkich społeczności Kosowa, a mianowicie Serbów, Romów, Aszkali, Egipcjan, Gorani, Turków i Bośniaków, oraz stworzenia odpowiednich warunków umożliwiających uchodźcom powrót do Kosowa, w tym poprzez inwestycje w tworzenie miejsc pracy, infrastrukturę oraz świadczenie podstawowych usług w odpowiednich dziedzinach, a także zagwarantowania, żeby mniejszości mogły skorzystać z ww. środków;

25.   wyraża zaniepokojenie krytycznymi uwagami wyrażonymi przez sekretarza generalnego ONZ w wyżej wspomnianym sprawozdaniu, a dotyczącymi rewizji kryteriów doboru beneficjentów korzystających ze środków finansowych przeznaczonych na powroty, zaproponowanej przez Ministerstwo ds. Społeczności i Powrotów do Kosowa; przypomina rządowi Kosowa, że w świetle znacznego spadku liczby osób powracających skromne środki finansowe przeznaczone na powroty powinny nadal być przeznaczone wyłącznie na ułatwienie przesiedleńcom powrotu do Kosowa;

26.   wzywa organy międzynarodowe i władze lokalne do rozwiązania problemu statusu prawnego osób narodowości romskiej, aszkalijskiej i egipskiej nieposiadających przynależności państwowej, w tym przysługujących im praw własności; wzywa władze do polepszenia sytuacji tych społeczności poprzez zapewnienie równego dostępu do powszechnej edukacji na wysokim poziomie – a jeżeli to możliwe, do edukacji w ich języku ojczystym – udzielenie dostępu do rynku pracy i do opieki zdrowotnej oraz dzięki zapewnieniu higienicznych warunków mieszkaniowych i zagwarantowaniu udziału w życiu społecznym i politycznym;

27.   wyraża poważne zaniepokojenie bardzo złym stanem zdrowia romskich rodzin w obozach dla uchodźców w Osterode i Cesmin Lug; jest przekonany, że jest to bezpośrednio związane z nieodpowiednią lokalizacją tych obozów w skażonym w wysokim stopniu rejonie wysypisk odpadów z kopalni ołowiu Trepça; z zadowoleniem przyjmuje wstępne wymogi, jakie Komisja przedstawiła rządowi Kosowa, oraz wzywa Komisję do dalszej pracy nad zapewnieniem pilnego przesiedlenia rodzin dotkniętych tym problemem;

28.   zwraca się do państw członkowskich, by zachowały ostrożność i wrażliwość w działaniach mających na celu przymusowy powrót osób należących do mniejszości etnicznych, przede wszystkim kosowskich Serbów i Romów, którzy od wielu lat mieszkają w Europie Zachodniej, oraz by podjęły środki towarzyszące w celu integracji społeczno-ekonomicznej tych osób;

29.   podkreśla, że poszanowanie różnorodności kulturowej stanowi kluczowy element integracji europejskiej; podkreśla, że zrozumienie wieloetnicznego charakteru dziedzictwa kulturowego i religijnego jest niezbędnym warunkiem pokoju i stabilizacji w regionie; w związku z tym wzywa wszystkie zainteresowane strony do zaangażowania w dialog techniczny dotyczący ochrony, zachowania, restauracji i promowania dziedzictwa kulturowego i religijnego oraz tożsamości kulturowej w Kosowie;

30.   zauważa, że w konstytucji Kosowa wyraźnie uznano równość kobiet i mężczyzn, lecz również że kobiety nie są wystarczająco włączone w polityczny, gospodarczy i społeczny rozwój Kosowa oraz że znajdują się w niekorzystnej sytuacji w dziedzinie edukacji i możliwości zatrudnienia; z tego względu wzywa rząd Kosowa, żeby przy wsparciu ze strony Komisji zainicjował i wdrożył środki zapewniające kobietom równe szanse, ich odpowiednią reprezentację w instytucjach Kosowa oraz udział w gospodarczym, społecznym i politycznym życiu kraju, a także żeby podjął skuteczne środki przeciwdziałania przemocy domowej wobec kobiet;

31.   uważa, że przy pomocy takich programów jak Erasmus Mundus należy wspierać i promować wymianę naukową, aby zachęcić obywateli Kosowa do zdobywania kwalifikacji i doświadczenia w UE, przy założeniu że gruntowne wykształcenie przyczyni się do demokratycznego rozwoju kraju;

32.   wzywa Kosowo i Serbię do podjęcia konstruktywnego dialogu na temat kwestii leżących we wspólnym interesie oraz włączenia się we współpracę regionalną;

33.   podkreśla konieczność zdecydowanych działań w procesie prywatyzacji i przejrzystości tego procesu, aby uniknąć wrażenia nepotyzmu i korupcji;

34.   wyraża zaniepokojenie sytuacją gospodarczą Kosowa oraz niekorzystnym wpływem wolnego tempa reform, powszechnej korupcji oraz przestępczości zorganizowanej zarówno na gospodarkę, jak i na wiarygodność instytucji Kosowa; podkreśla, że rząd Kosowa powinien podjąć rzetelne starania na rzecz dalszego zapewnienia przejrzystości i odpowiedzialności oraz zacieśnienia powiązań szczebla politycznego ze społeczeństwem obywatelskim; wzywa rząd Kosowa, żeby wykorzystywał pieniądze publiczne oraz pieniądze otrzymywane od darczyńców międzynarodowych w sposób przejrzysty i odpowiedzialny oraz wzywa Komisję, żeby wsparła Kosowo w zbliżaniu się do standardów europejskich w dziedzinie odpowiedzialności sektora publicznego i przejrzystości gospodarki; uznaje, że ma to zasadnicze znaczenie dla tworzenia otoczenia sprzyjającego inwestycjom i rozwojowi przedsiębiorczości;

35.   przypomina o znaczeniu pełnej regionalnej współpracy gospodarczej oraz o obowiązku stosowania postanowień umowy CEFTA oraz pełnej ich realizacji;

36.   zaleca władzom Kosowa inwestowanie w energię odnawialną i działanie na rzecz ustanowienia w tej dziedzinie współpracy regionalnej;

37.   wyraża poważne zaniepokojenie niedoborami energii w Kosowie i rozumie potrzebę rozwiązania tego problemu; jednak jest zaniepokojony rządowymi planami budowy dużej elektrowni zasilanej lignitem na gęsto zaludnionym terenie; wzywa rząd Kosowa do uwzględnienia wpływu nowej elektrowni zasilanej lignitem na środowisko naturalne, zdrowie publiczne oraz wykorzystanie ograniczonych zasobów, takich jak ziemia i woda oraz do poszanowania europejskich norm ochrony środowiska, jak również europejskiej polityki w dziedzinie zmian klimatycznych;

38.   wzywa międzynarodowego przedstawiciela cywilnego do monitorowania likwidacji Korpusu Ochrony Kosowa i tworzenia Kosowskich Sił Bezpieczeństwa pod bezpośrednim nadzorem KFOR; ponagla rząd Kosowa do ustanowienia pełnej kontroli cywilnej nad Kosowskimi Siłami Bezpieczeństwa; uważa, że rewizja porozumienia z Kumanowa, podpisanego przez NATO i serbski rząd, nie może nastąpić do czasu zagwarantowania pełnej stabilizacji i bezpieczeństwa oraz wyjaśnienia stosunków między Serbią i Kosowem;

o
o   o

39.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządowi Kosowa, rządowi Serbii, UNMIK, członkom międzynarodowej grupy kierującej oraz Radzie Bezpieczeństwa ONZ.

(1) Dz.U. C 27 E z 31.1.2008, s. 207. (2) Dz.U. L 42 z 16.2.2008, s. 92. (3) Dz.U. L 42 z 16.2.2008, s. 88.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lutego 2009 r. w sprawie stosunków handlowych i gospodarczych z Chinami (2008/2171(INI))

P6_TA(2009)0053 A6-0021/2009

Parlament Europejski,

–   uwzględniając mechanizm dialogu wysokiego szczebla w dziedzinie gospodarki i handlu między UE a Chinami, zainicjowany w Pekinie w dniu 25 kwietnia 2008 r.,

–   uwzględniając wnioski z dziesiątego szczytu UE-Chiny zorganizowanego w Pekinie w dniu 28 listopada 2007 r.,

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "UE – Chiny: bliższe partnerstwo, większa odpowiedzialność" (COM(2006)0631) i towarzyszący mu dokument roboczy zatytułowany "Dokument programowy w sprawie handlu i inwestycji UE – Chiny: konkurencja i partnerstwo" (COM(2006)0632),

–   uwzględniając decyzję podjętą na IV konferencji ministerialnej Światowej Organizacji Handlu (WTO), która miała miejsce w Ad-Dausze w Katarze w dniach 9-14 listopada 2001 r., w sprawie przyjęcia Chin do WTO ze skutkiem od dnia 11 listopada 2001 r., a także Tajwanu ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2002 r.,

–   uwzględniając rezolucje w sprawie Chin, a w szczególności rezolucję z dnia 7 września 2006 r. w sprawie stosunków między Unią Europejską a Chinami(1) oraz z dnia 13 października 2005 r. w sprawie perspektyw stosunków handlowych pomiędzy UE i Chinami(2),

–   uwzględniając badanie Komisji z dnia 15 lutego 2007 r. zatytułowane "Przyszłe możliwości i wyzwania związane ze stosunkami handlowymi i inwestycyjnymi między UE a Chinami w latach 2006-2010",

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 lipca 2008 r. w sprawie sytuacji w Chinach po trzęsieniu ziemi i przed igrzyskami olimpijskimi(3),

–   uwzględniając ósme sprawozdanie roczne Izby Handlowej Unii Europejskiej w Chinach zatytułowane "Oficjalne stanowisko w sprawie przedsiębiorstw europejskich w Chinach (2008/2009)",

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Rozwoju, Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A6-0021/2009),

A.   mając na uwadze, że od 2000 r. wymiana handlowa między UE a Chinami wzrosła rekordowo oraz że od 2006 r. Unia Europejska jest największym partnerem handlowym Chin, a od 2007 r. Chiny stały się drugim największym partnerem handlowym Unii Europejskiej,

B.   mając na uwadze, że szybszy rozwój i członkostwo w WTO wiążą się, poza istotnymi korzyściami, z większą odpowiedzialnością Chin w zakresie odgrywania pełnej i pozytywnej roli w światowej gospodarce, w tym w Międzynarodowym Funduszu Walutowym i Banku Światowym,

C.   mając na uwadze, że mimo ciągłego rozwoju dwustronne stosunki handlowe między UE a Chinami, w ramach których w 2007 r. osiągnięto deficyt w wysokości 160 mld euro, pozostają nierówne,

D.   mając na uwadze, że nierównowaga finansowa i makroekonomiczna oraz spadek popytu wewnętrznego i eksportu leżą u podstaw obecnego światowego kryzysu finansowego i gospodarczego, który dotyka również Chiny,

E.   mając na uwadze, że dostęp do rynku chińskiego jest skomplikowany ze względu na rządową politykę przemysłową, naruszanie prawa patentowego i niejednoznaczne systemy norm i zgodności, czego wynikiem są techniczne i pozataryfowe bariery handlowe dla przedsiębiorstw z UE,

F.   mając na uwadze, że producenci towarów i usług z UE stanowią poważną konkurencję na rynkach światowych, a także mając na uwadze, że równy i sprawiedliwy dostęp do rynku chińskiego pozwoliłby przedsiębiorstwom z UE zwiększyć swój wywóz i obecność na tym rynku, a także poprawić jakość i zwiększyć zakres usług dla konsumentów w Chinach,

G.   mając na uwadze, że w 2007 r. wywóz UE do Chin zwiększył się o 18,7% i miał wartość 231 mld euro,

H.   mając na uwadze, że skala produkcji towarów podrabianych i pirackich w Chinach wciąż utrzymuje się na niepokojąco wysokim poziomie, a 60% podrabianych towarów przechwytywanych przez organy celne Unii Europejskiej jest produkowanych w Chinach; mając na uwadze, że produkcja tych towarów często odbywa się w zakładach produkujących towary przeznaczone na zwykły rynek, w których nie przestrzega się prawa pracy oraz wymogów związanych z bezpieczeństwem i higieną pracy, a także stanowi zagrożenie dla konsumentów, a w przypadku chemikaliów – dla szeroko pojętego środowiska naturalnego,

Kontekst ogólny

1.   podkreśla, że wymiana handlowa UE-Chiny znacznie się rozszerzyła i stanowi największe wyzwanie dla stosunków handlowych UE;

2.   podkreśla, że stosunki handlowe Europy z Chinami powinny być oparte na zasadzie wzajemności, uczciwej konkurencji i handlu, zgodnie z naszymi wspólnymi wartościami i zasadami WTO, przy uwzględnieniu zrównoważonego rozwoju, przestrzegania wartości granicznych odnoszących się do ochrony środowiska naturalnego oraz wkładu w osiągnięcie globalnych celów w zakresie zapobiegania zmianom klimatu;

3.   wyraża opinię, że Chiny, jako jeden z motorów światowego wzrostu, powinny odgrywać pełną rolę w zapewnianiu trwałego i zrównoważonego rozwoju porządku gospodarczego na świecie;

4.   wzywa Komisję do kontynuowania polityki zaangażowania i dialogu z Chinami; z zadowoleniem przyjmuje udzielenie Chinom przez Komisję pomocy technicznej w zakresie handlu; uważa tego typu pomoc za niezbędny element wspierania pomyślnej integracji Chin z gospodarką światową, w szczególności w zakresie wypełnienia obowiązków i zobowiązań tego kraju w ramach WTO, a także poprawy warunków społecznych i środowiskowych;

5.   podkreśla, że konieczna jest wyjątkowa współpraca między UE a Chinami w celu znalezienia rozwiązania dla obecnego kryzysu finansowego i gospodarczego; uważa, że Chiny i Unia Europejska mają niepowtarzalną okazję, by wykazać się wspólnie poczuciem odpowiedzialności i odegrać rolę w rozwiązaniu tego kryzysu;

6.   jest zdania, że rozwój stosunków handlowych z Chinami powinien iść w parze z rozwojem prawdziwego, owocnego i skutecznego dialogu politycznego, obejmującego szereg różnych tematów; uważa, że prawa człowieka powinny stać się istotnym i nieodłącznym aspektem stosunków pomiędzy Unią Europejską a Chinami; wzywa Komisję do domagania się wzmocnienia klauzuli dotyczącej praw człowieka w negocjacjach z Chinami dotyczącymi nowej umowy w sprawie partnerstwa i współpracy;

7.   uważa, że obecny otwarty system handlu może pobudzić stosunki gospodarcze między Chinami i krajami rozwijającymi się z ewentualną korzyścią dla obu stron oraz może być niepowtarzalną okazją sprzyjającą wzrostowi gospodarczemu i integracji ze światową gospodarką, pod warunkiem że polityka handlowa będzie spójna z celami rozwoju i że wzrost gospodarczy przyniesie zmniejszenie biedy;

8.   zachęca Komisję, aby dążyła do otwartości w stosunkach handlowych między UE a Chinami; jest przekonany, że Unia Europejska i państwa członkowskie nadal powinny zapewniać wolny i sprawiedliwy dostęp dla eksportu z Chin, a także przewidzieć wyzwania związane z konkurencją rzucone przez Chiny; uważa, że Chiny powinny odwzajemnić się większym zaangażowaniem na rzecz otwartości gospodarczej i reformy rynkowej;

9.   wzywa Chiny do odgrywania aktywnej roli w WTO, proporcjonalnej do znaczenia gospodarczego i handlowego tego kraju, w celu wspierania solidnego rozwoju światowego handlu w oparciu o silne i przejrzyste zasady działania;

10.   z zadowoleniem przyjmuje udział Chin w posiedzeniu państw G-20, które odbyło się w dniu 15 listopada 2008 r. w Waszyngtonie i które powinno utorować Chinom drogę do ich ostatecznego zaangażowania w światowe sprawy dotyczące gospodarki i finansów, a następnie do wzięcia na siebie wielkiej odpowiedzialności na szczeblu światowym;

11.   podkreśla, że protekcjonizm nie może być odpowiedzią Europy na rozwój stosunków handlowych między UE a Chinami; jest przekonany, że Unia Europejska i jej państwa członkowskie powinny bardziej konsekwentnie dążyć do przeprowadzenia kolejnych reform określonych w agendzie lizbońskiej, tak aby wypracować i utrwalić dziedziny, w których UE może mieć większe szanse powodzenia w kontekście gospodarki światowej, a także aby wspierać innowacyjność i szkolenia zawodowe;

12.   zauważa, że w celu przeciwdziałania obecnemu kryzysowi gospodarczemu Chiny przedstawiły główny plan ratunkowy na rzecz wzrostu i zatrudnienia; zaznacza, że działania wspierające muszą mieć charakter tymczasowy, powinny być zgodne z zasadami WTO i nie powinny zakłócać uczciwej konkurencji;

13.   odnosi się przychylnie do inwestycji chińskich funduszy majątkowych gwarantowanych przez państwo i państwowe przedsiębiorstwa na terenie Unii Europejskiej, które przyczyniają się do tworzenia nowych miejsc pracy i do wzrostu gospodarczego oraz przynoszą wzajemne korzyści oraz równowagę w zakresie przypływu inwestycji; przypomina jednak o braku przejrzystości chińskiego rynku finansowego i podkreśla znaczenie wprowadzenia przynajmniej kodeksu postępowania w celu zagwarantowania przejrzystości chińskich działań inwestycyjnych na rynku Unii Europejskiej; wzywa Unię Europejską i Chiny do utrzymania takiego samego stopnia otwartości swoich rynków na inwestycje oraz do przyjęcia przepisów dotyczących przejrzystości;

Dostęp do rynku

14.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że od momentu przystąpienia Chin do WTO rośnie liczba sektorów przemysłu tego kraju dostępnych dla inwestorów zagranicznych; jednakże wyraża zaniepokojenie, że równocześnie w niektórych sektorach ograniczono lub uniemożliwiono inwestycje zagraniczne oraz że podjęto działania dyskryminujące względem przedsiębiorstw zagranicznych, szczególnie w zakresie łączenia i przejęć transgranicznych;

15.   uważa, że praktyki protekcjonistyczne, nadmierna biurokracja, niedowartościowanie juana (renminbi), różnego rodzaju dotacje i brak właściwego i uzgodnionego stopnia egzekwowania praw własności intelektualnej w Chinach stanowią dla wielu przedsiębiorstw z UE przeszkodę w uzyskaniu pełnego dostępu do rynku chińskiego;

16.   wzywa Chiny do dalszego otwarcia rynku na towary i usługi oraz do kontynuacji reform gospodarczych w celu ustanowienia stabilnych, przewidywalnych i przejrzystych ram prawnych dla przedsiębiorstw z UE, a zwłaszcza dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP);

17.   wzywa Komisję do omówienia z rządem Chin chińskiej ustawy o usługach pocztowych, ponieważ jej projekt zawiera przepisy, które utrudniłyby świadczenie zagranicznych ekspresowych usług pocztowych; jest przekonany, że konieczne jest przyjęcie zrównoważonych ram regulacyjnych dla usług pocztowych i ekspresowych w celu kontynuowania polityki Chin w zakresie wspierania zagranicznych inwestycji oraz uczciwej konkurencji w sektorze przesyłek ekspresowych;

18.   uznaje kroki podjęte przez władze chińskie w celu zmniejszenia obciążeń administracyjnych na szczeblu krajowym oraz postęp w upublicznianiu aktów prawodawczych w ramach administracji elektronicznej, jednak zauważa potrzebę dalszego rozwoju w tym zakresie w celu zagwarantowania przedsiębiorstwom zagranicznym wolnego i równego dostępu do rynku chińskiego;

19.   podkreśla, że dalsze otwarcie rynku chińskiego zagwarantuje przedsiębiorstwom z UE możliwości w wielu dziedzinach, takich jak produkcja maszyn, przemysł chemiczny, sektor motoryzacyjny, farmaceutyka, technologie informacyjno-komunikacyjne, projekty związane z mechanizmami czystego rozwoju, rolnictwo, budownictwo oraz usługi finansowe, ubezpieczeniowe, telekomunikacyjne i detaliczne;

Bariery, normy

20.   zauważa, że bariery pozataryfowe stanowią główną przeszkodę dla przedsiębiorstw z UE w Chinach i dla przedsiębiorstw z Chin i spoza terytorium UE w Unii Europejskiej, a szczególnie dla MŚP;

21.   wzywa Chiny do przyjęcia międzynarodowych norm dla produktów i usług w celu rozszerzania stosunków handlowych z innymi krajami; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Chiny coraz częściej dołączają do międzynarodowych organów zajmujących się ustanawianiem norm, i jest przekonany, że należy zachęcać do podejmowania takich inicjatyw, a UE powinna w zamian włączyć się w działania podobnych organów istniejących w Chinach; podkreśla znaczenie zgodności towarów importowanych z Chin z europejskimi normami dotyczącymi produktów spożywczych i innych niż spożywcze;

Surowce

22.   wyraża ubolewanie z powodu ciągłego stosowania zakłócających handel ograniczeń wywozowych, takich jak podatki wywozowe nakładane przez chiński rząd na surowce; wzywa Komisję, by domagała się zniesienia wszystkich obowiązujących ograniczeń we wszelkich dwustronnych negocjacjach z Chinami; podkreśla, że zniesienie tych ograniczeń wywozowych stanowi podstawowy element uczciwego handlu między Unią Europejską a Chinami; zaznacza, że pod tym kątem będzie oceniać wszystkie przyszłe umowy handlowe z Chinami;

Pomoc państwa

23.   wyraża zaniepokojenie z powodu faktu, że w polityce przemysłowej Chin nadal stosuje się interwencje rządowe oraz jawne ograniczenia o charakterze dyskryminującym, takie jak nieograniczone państwowe fundusze na finansowanie eksportu i ograniczenia dotyczące udziału kapitału zagranicznego w niektórych sektorach, co prowadzi do zakłóceń na rynku chińskim mających negatywny wpływ na przedsiębiorstwa z UE;

Zamówienia publiczne

24.   wzywa Chiny do przystąpienia do Porozumienia w sprawie zamówień rządowych (GPA), do czego kraj ten zobowiązał się w 2001 r., i konstruktywnego zaangażowania się w negocjacje związane z otwarciem swoich rynków zamówień publicznych, a w oczekiwaniu na powodzenie tych negocjacji, do stosowania przejrzystych, przewidywalnych i uczciwych procedur udzielania zamówień publicznych, tak aby przedsiębiorstwa zagraniczne mogły w nich uczestniczyć na takich samych zasadach jak przedsiębiorstwa chińskie; wzywa Chiny do natychmiastowego udzielenia dostępu przedsiębiorstwom z UE ustanowionym i działającym w Chinach;

Waluta

25.   z zadowoleniem przyjmuje odnotowany w tym roku wzrost wartości renminbi; wzywa Chiny do umożliwiania jej dalszego wzrostu, tak aby wartość chińskiej waluty na rynkach finansowych, szczególnie w stosunku do euro, lepiej odzwierciedlała pozycję gospodarczą Chin; apeluje do władz Chin o utrzymywanie większej ilości swoich rezerw walutowych w euro;

Obecność/pomoc UE

26.   z zadowoleniem przyjmuje postępy poczynione w pracach nad stworzeniem centrum UE w Pekinie, które ma pomagać MŚP, a także ustanowienie stałej linii budżetowej na finansowanie tego centrum w celu zabezpieczenia jego przyszłych działań; podkreśla potrzebę zagwarantowania jasnego mandatu tego centrum, który nie dopuszczałby do tworzenia dublujących się struktur i prowadziłby do osiągania synergii z istniejącymi instytucjami publicznymi i prywatnymi z państw członkowskich; z zadowoleniem przyjmuje pracę wykonaną przez serwis Helpdesk PWI MŚP w zakresie udzielania informacji i zapewniania szkoleń europejskim MŚP w dziedzinie ochrony i egzekwowania praw własności intelektualnej w Chinach;

27.   podkreśla znaczenie pomocy w przezwyciężaniu barier związanych z dostępem do rynku, zwłaszcza dla MŚP; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewniania prawidłowego funkcjonowania zespołów UE ds. dostępu do rynku w Chinach;

Energia, zrównoważona energia

28.   wzywa Unię Europejską i Chiny do podjęcia kroków na rzecz wspierania handlu towarami i usługami przyjaznymi dla środowiska oraz zwiększania inwestycji w projekty w zakresie zrównoważonego rozwoju i infrastruktury, a także do zachęcania do rozwijania przemysłu przyczyniającego się do ograniczenia emisji dwutlenku węgla;

29.   podkreśla możliwości, jakie oferuje wschodzący sektor energii odnawialnej w Chinach, i płynące z niego korzyści dla europejskiego sektora energii odnawialnej; wzywa Chiny do zwiększenia dostępu do rynku w tym obszarze;

30.   wzywa do wzmożonej współpracy między Unią Europejską a Chinami w celu promowania transferu technologii niskowęglowej, a w szczególności wydajności energetycznej i odnawialnych źródeł energii; podkreśla decydujące znaczenie rozwinięcia i wdrożenia technologii wychwytywania i składowania dwutlenku węgla w Chinach, biorąc pod uwagę duże znaczenie węgla dla gospodarki tego kraju; wzywa Komisję do zbadania sposobów dalszego wspierania wymiany najlepszych wzorców w dziedzinie trwałego rozwoju z Chinami;

Usługi finansowe

31.   wyraża zaniepokojenie z powodu faktu, że inwestowanie w Chinach jest nadal ograniczone dla przedsiębiorstw z UE, szczególnie w sektorze bankowym i ubezpieczeń, z powodu wysokich, dyskryminujących kosztów uzyskiwania licencji oraz przepisów wymagających zawiązywania spółek typu joint venture z przedsiębiorstwami chińskimi; wzywa Chiny do jak najszybszego zajęcia się tymi kwestiami;

32.   uważa, że głębokie, płynne, otwarte, przejrzyste i dobrze uregulowane rynki finansowe są w stanie wspierać wzrost gospodarczy; twierdzi, że chińskie sektory papierów wartościowych, bankowości i ubezpieczeń są niewystarczająco rozwinięte, oraz zachęca Chiny do pełnego udziału w globalnej debacie na temat poprawy ram nadzorczych i regulacyjnych rynków finansowych;

33.   apeluje do Komisji o ścisłe monitorowanie przyjmowania i wdrażania MSSF w Chinach; podkreśla znaczenie chińskiego udziału i współpracy z MFW w sprawie opracowania globalnego kodeksu postępowania niezależnych funduszy inwestycyjnych, dzięki czemu można osiągnąć wyższy poziom jawności.

34.   wzywa Komisję do jak najszybszego porównania wpływu kryzysu finansowego i gospodarczego na odnośne sektory europejskiego przemysłu i usług, które odgrywają kluczową rolę w określeniu relacji między Unią Europejską a Chinami w dziedzinie eksportu i importu; zwraca się o przekazanie tej oceny Parlamentowi, gdy tylko zostanie stwierdzona wyraźna tendencja;

Wolny i sprawiedliwy handel
Polityka antydumpingowa/status gospodarki rynkowej

35.   jest zdania, że stały dialog między władzami odpowiedzialnymi za handel może przyczynić się do unikania i rozwiązywania sporów handlowych; zauważa jednak, że skuteczne i wydajne wykorzystanie środków ochrony handlu przyczynia się do zagwarantowania uczciwych warunków handlu między Chinami a Unią Europejską, biorąc pod uwagę rosnącą liczbę spraw antydumpingowych toczących się przeciwko producentom z Chin;

36.   uważa, że w wielu przypadkach gospodarka chińska nadal nie spełnia kryteriów, które decydują o tym, czy może być ona uważana za gospodarkę rynkową, i w związku z tym wzywa Komisję do współpracy z rządem Chin w celu zniesienia barier uniemożliwiających nadanie statusu gospodarki rynkowej; Prawa własności intelektualnej i podrabianie produktów ;

Prawa własności intelektualnej i podrabianie produktów

37.   z zaniepokojeniem zauważa, że choć Chiny poczyniły postępy w zakresie usprawniania funkcjonowania przepisów związanych z własnością intelektualną, egzekwowanie praw własności intelektualnej nadal sprawia wiele problemów;

38.   wzywa Chiny do zwiększenia wysiłków na rzecz wdrożenia i egzekwowania praw własności intelektualnej; podkreśla również znaczenie harmonizacji centralnej i regionalnej polityki handlowej oraz przepisów w Chinach, a także ich zunifikowanego stosowania w całym kraju;

39.   jest zaniepokojony skalą produkcji podrabianych i pirackich produktów na obszarze Chin, która nadal utrzymuje się na niepokojąco wysokim poziomie; wzywa Komisję do kontynuowania walki z podrabianiem produktów we współpracy z władzami chińskimi na szczeblu krajowym i regionalnym;

40.   wyraża ogromne ubolewanie z powodu rosnącej liczby wzorów użytkowych i patentów projektowych, które często są kopiami istniejących europejskich technologii lub zawierają niewielkie modyfikacje i które nie przyczyniają się do rzeczywistej innowacji;

41.   wyraża przekonanie, że w miarę jak w Chinach powstawać będzie więcej innowacji, w interesie tego kraju będzie ochrona praw własności intelektualnej; twierdzi jednak, że przepisy wymagające wyłącznej rejestracji innowacji w Chinach stanowiłyby poważne ograniczenie dla działalności handlowej, uniemożliwiłyby Chinom korzystanie z innowacji oraz zdewaluowałyby markę "Made in China";

Cła

42.   z zadowoleniem przyjmuje podpisanie wspólnego planu działania na rzecz nakładania ceł związanych z prawami własności intelektualnej, którego celem jest zacieśnienie współpracy celnej związanej z przechwytywaniem podrabianych towarów i podejmowaniem konkretnych działań na rzecz ograniczenia sprzedaży podrabianych produktów; wzywa Komisję do przeprowadzenia z Chinami negocjacji dotyczących warunków koniecznych do przystąpienia do Umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi (ACTA);

43.   zwraca się do Komisji o zacieśnienie współpracy z władzami chińskimi w ramach Umowy o współpracy celnej w celu ułatwienia obrotu towarami;

44.   zwraca się do Komisji, w ramach kontynuacji postanowień protokołu ustaleń z 2005 r. w sprawie wyrobów włókienniczych, o prowadzenie dalszych rozmów na temat postępów w dialogu między UE a Chinami w sprawie wyrobów włókienniczych, a także w ramach mechanizmu dialogu wysokiego szczebla w dziedzinie gospodarki i handlu między UE a Chinami; wzywa Komisję do ścisłego monitorowania przywozu wyrobów włókienniczych pochodzących z Chin.

Wpływ na społeczeństwo i środowisko naturalne

45.   wyraża głębokie zaniepokojenie wysokim poziomem zanieczyszczeń wytwarzanych przez przemysł chiński oraz jego rosnącym zużyciem zasobów naturalnych, szczególnie tych pochodzących ze źródeł o charakterze niezrównoważonym; jest świadomy współodpowiedzialności Europy ze tę sytuację, biorąc pod uwagę, że duża część chińskiej produkcji przemysłowej należy do europejskich firm lub jest zamawiana przez europejskie firmy i sprzedawców detalicznych do celów konsumpcyjnych w Europie;

46.   zauważa, że ostatnie lata wysokiego wzrostu gospodarczego w Chinach nie przyniosły korzyści wszystkim grupom chińskiego społeczeństwa i że przepaść społeczna między bogatymi a biednymi nigdy nie była tak duża jak obecnie;

47.   z zadowoleniem przyjmuje działania Chin w sektorze środowiska naturalnego w związku z przygotowaniami do Igrzysk Olimpijskich w 2008 r.; wzywa rząd chiński do aktywnego zaangażowania się na rzecz powodzenia konferencji ONZ w sprawie zmian klimatu (COP 15), która odbędzie się w dniach 30 listopada do 11 grudnia 2009 r. w Kopenhadze, poprzez zachęcenie własnego sektora finansowego do przygotowania się do wprowadzenia międzynarodowego systemu handlu uprawnieniami do emisji;

48.   wzywa Chiny do udziału w COP 15 i wzięcia na siebie odpowiedzialności związanej z przyczynianiem się do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych i zapobieganiem zmianom klimatu na świecie;

49.   wzywa władze chińskie do podjęcia konkretnych działań na rzecz wprowadzenia i zachęcania do wykorzystywania technologii i praktyk, których celem jest ograniczenie emisji gazów cieplarnianych; zauważa, że wspieranie ekologicznych technologii jest niezbędne, jeśli rząd Chin chce utrzymać obecny wzrost gospodarczy, jednocześnie chroniąc środowisko naturalne tego kraju; uznaje, że nie można spodziewać się, iż Chiny zwrócą się do swoich obywateli o rozwiązanie problemu ograniczenia emisji gazów cieplarnianych bez działań ze strony Zachodu;

50.   jest zaniepokojony zmuszaniem dzieci do pracy w Chinach; zwraca się do Komisji o jak najszybsze zajęcie się tą kwestią i zwraca się do rządu chińskiego o optymalizację wysiłków na rzecz usunięcia przyczyn leżących u podstaw tego zjawiska w celu jego likwidacji;

51.   wzywa Chiny do ratyfikowania najważniejszych konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP), szczególnie Konwencji nr 87 dotyczącej wolności związkowej i ochrony praw związkowych, a także Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, który Chiny podpisały, lecz nadal jeszcze go nie ratyfikowały;

52.   z zadowoleniem przyjmuje chińską transpozycję Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej (MSSF) do prawa krajowego; zachęca Chiny, aby nadal przyjmowały MSSF, zapewniając przy tym praktyczne wdrożenie tych standardów; apeluje do Komisji o ścisłe monitorowanie przyjmowania i wdrażania MSSF w Chinach;

53.   wzywa europejskie przedsiębiorstwa działające na terenie Chin do stosowania najwyższych międzynarodowych standardów i najlepszych praktyk związanych z odpowiedzialnością społeczną przedsiębiorstwa względem pracowników i środowiska naturalnego;

54.   wyraża zaniepokojenie warunkami pracy i prawami pracowników w Chinach; wzywa Chiny do poprawy warunków pracy w celu dostosowania ich do poziomu podstawowych standardów MOP;

55.   wzywa Unię Europejską i Chiny do współpracy w zakresie norm dotyczących samochodów, ciężarówek, ciężkich pojazdów oraz transportu lotniczego i wodnego celem obniżenia emisji gazów cieplarnianych i uczynienia tych norm bardziej przyjaznymi dla klimatu;

56.   wzywa do współpracy między UE a Chinami w dziedzinie rejestracji, oceny i udzielania zezwoleń w zakresie chemikaliów (REACH);

57.   jest zaniepokojony ostatnią falą wypadków związanych z niebezpiecznymi produktami chińskimi, szczególnie zabawkami dla dzieci, żywnością i lekami; z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie władz chińskich na rzecz rozwiązania tego problemu; wzywa Komisję do zwiększenia wsparcia i koordynacji działań w tym zakresie z władzami chińskimi;

58.   decydowanie potępia wyroki śmierci nałożone przez chińskie władze na niektóre z osób zamieszanych w zakażenie mleka w proszku dla dzieci melaminą;

59.   z zadowoleniem przyjmuje wysiłki podjęte przez Komisję w tej dziedzinie, możliwe dzięki nowemu systemowi kwartalnych sprawozdań na temat chińskich działań na rzecz egzekwowania prawa w celu wynajdowania u źródła niebezpiecznych produktów zgłoszonych w ramach systemu Rapex-Chiny, co pozwala zwiększyć bezpieczeństwo konsumenta europejskiego;

60.   podkreśla znaczenie trójstronnych kontaktów pomiędzy Komisją oraz władzami Stanów Zjednoczonych i Chin w celu poprawy globalnego zarządzania bezpieczeństwem produktów; w tym zakresie uważa, że aby jak najszybciej nadać wnioskowi Komisji konkretna formę, niezwykle użyteczne byłoby stworzenie wspólnej grupy roboczej do spraw bezpieczeństwa produktów i importu w ramach Transatlantyckiej Rady Gospodarczej;

Przyszłe działania

61.   odnotowuje zmiany, jakim uległo społeczeństwo chińskie w ciągu ostatnich 30 lat oraz stwierdza, że ten trwały rozwój może następować jedynie w wolnym tempie; uważa, że demokracja wymaga skutecznego społeczeństwa obywatelskiego, które z kolei jest wspierane przez stosunki handlowe i gospodarcze z Unią Europejską; w związku z tym uważa, że "reforma przez handel" jest odpowiednim podejściem, aby wspomóc transformację w Chinach w kierunku otwartego i demokratycznego społeczeństwa z korzyścią dla wszystkich grup społecznych; jednocześnie ubolewa nad faktem, że nasileniu stosunków gospodarczych i handlowych między Unią Europejską a Chinami nie towarzyszyły istotne postępy w dialogu dotyczącym praw człowieka; uważa, że dla zapewnienia powszechnego i trwałego postępu konieczne są dalsze reformy, szczególnie w dziedzinie ochrony środowiska naturalnego i społecznej;

62.   wyraża ubolewanie z powodu przełożenia przez Chiny szczytu UE-Chiny, który miał się odbyć w dniu 1 grudnia 2008 r. w Lyonie, biorąc pod uwagę obecny kryzys finansowy i gospodarczy, i podkreśla ogromne znaczenie konstruktywnego dialogu w sprawie zmian klimatu, jak również wzajemnego zrozumienia w zakresie głównych kwestii związanych z handlem w tak krytycznym momencie dla światowej gospodarki; wyraża nadzieję, że szczyt ten odbędzie się najszybciej jak to możliwe;

63.   wzywa Chiny do dalszego angażowania się w działania na rzecz przyspieszenia negocjacji w ramach dauhańskiej agendy rozwoju;

64.   podkreśla, że celem nowej umowy o współpracy i partnerstwie między UE a Chinami powinno być ustanowienie wolnego i uczciwego handlu opartego na egzekwowaniu klauzul dotyczących praw człowieka, ochrony środowiska naturalnego, zrównoważonego rozwoju i kwestii społecznych;

65.   z zadowoleniem przyjmuje stworzenie mechanizmu dialogu wysokiego szczebla jako forum umacniania stosunków między UE a Chinami na szczeblu strategicznym oraz uważa skuteczne rozwiązywanie spornych kwestii handlowych za pośrednictwem mechanizmu za kluczowy element tego procesu; wzywa Komisję do bardziej ambitnego podejścia do mechanizmu dialogu wysokiego szczebla poprzez wyznaczenie jednego ze swoich nowych wiceprzewodniczących z nowo wybranej w 2009 r. Komisji na komisarza-koordynatora, przewodniczącego delegacji WE ds. mechanizmu dialogu wysokiego szczebla;

66.   wzywa Komisję do zagwarantowania, że wszystkie istniejące umowy z Chinami w zakresie badań i rozwoju funkcjonują skutecznie w celu promowania współpracy w tych dziedzinach; zaleca skoncentrowanie wysiłków Unii Europejskiej i Chin w zakresie badań i rozwoju w bardziej strategiczny i racjonalny sposób pod względem odkryć technologicznych, potrzeb społecznych, katastrof ekologicznych i przyszłych przemian gospodarczych; zwraca się do obu stron o ułatwienie transferu technologii i wiedzy technicznej poprzez wspieranie programów wymiany badaczy i naukowców;

67.   z zadowoleniem przyjmuje nawiązanie bliższych stosunków pomiędzy Chinami i Tajwanem; uważa, że Tajwan, jako czwarty co do wielkości partner handlowy UE w Azji, stanowi integralny podmiot gospodarczy i handlowy; popiera udział Tajwanu w odnośnych organizacjach międzynarodowych kiedy nie wymaga to państwowości, np. w MOP;

68.   wzywa do ściślejszej współpracy między europejskimi i chińskimi uniwersytetami oraz do zwiększonej mobilności naukowców, badaczy i studentów między UE i Chinami;

69.   popiera stały rozwój współpracy między UE i Chinami w zakresie astronautyki oraz zastosowań i technologii kosmicznej; uważa, że bliska współpraca ma zasadnicze znaczenie dla współistnienia programów Compass i Galileo, w szczególności dla zapewnienia ich kompatybilności w interesie użytkowników na świecie;

70.   wzywa Komisję i rząd Chin do wspólnego przeanalizowania możliwości uwzględnienia parlamentarnego wymiaru funkcjonowania mechanizmu dialogu wysokiego szczebla, dzięki któremu będzie można dotrzeć do szerszego grona uczestników rynku i odpowiedzieć na ich potrzeby;

71.   popiera wysiłki Komisji na rzecz stworzenia środowiska przyjaznego dla MŚP poprzez przyjęcie komunikatu zatytułowanego "Najpierw myśl na małą skalę" – Program "Small Business Act" dla Europy" (COM(2008)0394), i w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje chęć wdrożenia projektu "Droga do Chin", ze szczególnym naciskiem na stworzenie programu szkoleń dla kadry kierowniczej w Chinach w celu zwiększenia do 2010 r. dostępu europejskich MŚP do rynku chińskiego;

72.   wzywa Chiny do promowania współpracy między chińskimi uniwersytetami a MŚP z UE celem zwiększania innowacyjności MŚP w Chinach, co pozwoli na tworzenie większej liczby miejsc pracy oraz poprawę wyników handlowych i gospodarczych; ponadto wzywa Chiny do promowania współpracy między obydwiema stronami celem poprawy i doskonalenia technik przyjaznych dla klimatu, tak aby zminimalizować emisje gazów cieplarnianych spowodowane przez MŚP z UE w Chinach;

73.   wzywa Komisję do wspierania współpracy pomiędzy podmiotami gospodarczymi, szerszego informowania o stronie internetowej zawierającej bazę danych dostępu do rynku oraz poprawy mechanizmów rozstrzygania sporów;

74.   zachęca do realizacji programów, których celem jest rozszerzenie stosunków handlowych między Chinami i UE, takich jak program szkolenia kadr kierowniczych; wzywa Komisję do rozszerzenia pomocy technicznej dla Chin w celu wdrożenia przepisów zdrowotnych i bezpieczeństwa oraz poprawy współpracy celnej;

75.  uważa, że Unia Europejska i Chiny stają się bardziej współzależne, a złożoność i znaczenie stosunków UE-Chiny wymagają większej koordynacji pomiędzy państwami członkowskimi i Komisją; przypomina Chinom, że muszą wywiązać się ze swoich zobowiązań wynikających z umów międzynarodowych; oczekuje skutecznego i nastawionego na wyniki dialogu z Chinami w sprawie globalnych wyzwań; popiera partnerstwo strategiczne UE i Chin; wzywa Komisję do zwiększenia przejrzystości negocjacji umowy o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską a Chinami;

76.   uważa, że EXPO 2010 w Szanghaju (Chiny) będzie świetną okazją dla europejskiego sektora przedsiębiorstw, by się zaprezentować i nawiązać stosunki z chińskim społeczeństwem i chińskimi przedsiębiorstwami; wzywa Komisję do zagwarantowania, że przedsiębiorstwa z Unii Europejskiej będą reprezentowane na EXPO 2010 r.;

77.   wzywa Komisję do wspierania działań na rzecz utworzenia rady biznesowej UE-Chiny na wzór podobnego organu europejsko-amerykańskiego;

o
o   o

78.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich, a także rządowi Chińskiej Republiki Ludowej i Ogólnochińskiemu Zgromadzeniu Przedstawicieli Ludowych.

(1) Dz.U. C 305 E z 14.12.2006, s. 219. (2) Dz.U. C 233 E z 28.9.2006, s. 103. (3) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0362.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lutego 2009 r. w sprawie Sri Lanki

P6_TA(2009)0054 RC-B6-0074/2009

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Sri Lanki z dnia 18 maja 2000 r.(1), 14 marca 2002 r.(2) i 20 listopada 2003 r.(3), rezolucję z dnia 13 stycznia 2005 r.(4) w sprawie kataklizmu tsunami na Oceanie Indyjskim oraz rezolucję z dnia 18 maja 2006 r.(5) w sprawie sytuacji na Sri Lance,

–   uwzględniając decyzję Rady Unii Europejskiej z dnia 29 maja 2006 r. (6) o formalnym wpisaniu Tygrysów Wyzwolenia Tamilskiego Ilamu (LTTE) na listę organizacji terrorystycznych,

–   uwzględniając oświadczenie prezydencji Unii Europejskiej z dnia 17 sierpnia 2006 r. w sprawie Sri Lanki,

–   uwzględniając deklarację tokijską w sprawie odbudowy i rozwoju Sri Lanki z dnia 10 czerwca 2003 r., która powiązała wsparcie pomocowe z postępami w procesie pokojowym,

–   uwzględniając porozumienie o zawieszeniu broni podpisane przez rząd Sri Lanki i LTTE, które weszło w życie w dniu 23 lutego 2002 r.,

–   uwzględniając deklarację z Oslo z grudnia 2002 r., w której rząd Sri Lanki i LTTE doszli do porozumienia w sprawie poszukiwania rozwiązania w strukturze federacyjnej w ramach zjednoczonej Sri Lanki,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że od chwili rozpoczęcia rządowej ofensywy wojskowej w październiku 2008 r., LTTE wkroczyli ponownie na terytoria północne, zmuszając cywilów do ucieczki w głąb kontrolowanego przez nich terytorium i powodując śmierć setek osób, a około 250 tys. cywilów znalazło się w ogniu walki między armią lankijską a separatystami z LTTE w regionie Mullaitivu,

B.   mając na uwadze, że Sri Lanka jest od około 25 lat nękana zbrojnymi atakami buntowników LTTE (Tamilskie Tygrysy) i reakcjami rządowymi, których skutkiem jest ponad 70 tys. ofiar śmiertelnych,

C.   mając na uwadze, że ludność cywilna z wyzwolonych obszarów potrzebuje pomocy humanitarnej i że choć agencje rządowe mogą teraz odpowiedzieć na ich potrzeby, wiele tysięcy cywilów na terenach dotkniętych konfliktem jest wciąż narażonych na ogromne niebezpieczeństwo, a ich podstawowe potrzeby życiowe nie są zaspokojone,

D.   mając na uwadze poważne obawy dotyczące ostrzału szpitala i budynków stanowiących schronienie krajowego personelu ONZ, które znajdowały się w strefie bezpieczeństwa, czego skutkiem była śmierć i obrażenia wielu cywilów,

E.   mając na uwadze, że według Amnesty International zarówno siły rządowe, jak i LTTE naruszają prawo wojny przesiedlając cywilów i uniemożliwiając im ucieczkę w bezpieczne miejsca,

F.   mając na uwadze, że Międzynarodowa Prasowa Misja Pokojowa w Sri Lance odnotowała trzy tendencje związane z relacjonowaniem konfliktu: brak dostępu przedstawicieli prasy i niezależnego przepływu informacji w strefie konfliktu, atakowanie i zastraszanie dziennikarzy relacjonujących konflikt i autocenzura mediów,

G.   mając na uwadze, że zabójstwo redaktora naczelnego Lasanthy Wickrematungi i atak na siedzibę popularnego niezależnego kanału telewizyjnego doprowadziły od początku 2009 r. do paraliżu mediów,

H.   mając na uwadze, że od 2006 r. zabito co najmniej 14 dziennikarzy, a wielu innych uprowadzono lub aresztowano, a także mając na uwadze, że organizacja Reporterzy Bez Granic umieściła Sri Lankę na 165 miejscu wśród 173 krajów objętych wskaźnikiem wolności prasy w 2008 r.,

I.   mając na uwadze, że powinno się zapewnić nadrzędność poszanowania praw człowieka i norm prawa humanitarnego przez wszystkie strony konfliktu, nie tylko jako natychmiastową odpowiedź na pogarszającą się sytuację, ale jako kamień węgielny dla sprawiedliwego i trwałego rozwiązania konfliktu,

J.   mając na uwadze, że współprzewodniczący z Tokio (Norwegia, Japonia, Stany Zjednoczone i UE) wezwali wspólnie LTTE do dyskusji z rządem Sri Lanki na temat warunków zakończenia działań zbrojnych, w tym złożenia broni, rezygnacji z przemocy i zaakceptowania propozycji rządu Sri Lanki dotyczącej amnestii oraz udziału w roli partii politycznej w procesie prowadzącym do znalezienia sprawiedliwego i trwałego rozwiązania politycznego,

K.   mając na uwadze, że współprzewodniczący z Tokio wezwali wspólnie rząd Sri Lanki i LTTE do ogłoszenia okresu bez wymiany ognia, aby umożliwić ewakuację chorych i rannych oraz dostarczenie pomocy humanitarnej cywilom,

1.   uważa, że ostatnie wydarzenia mogą stanowić punkt zwrotny w kryzysie na Sri Lance; przyłącza się do oświadczenia współprzewodniczących z Tokio i wyraża nadzieję, że wkrótce w kraju ponownie zapanują pokój i stabilność;

2.   uważa, że zwycięstwo wojskowe nad LTTE w formie przewidzianej przez rząd Sri Lanki nie zmniejszy potrzeby znalezienia politycznego rozwiązania w celu zagwarantowania trwałego pokoju;

3.   wzywa rząd i LTTE do przestrzegania zasad wojny, minimalizacji szkód dla cywilów podczas operacji wojskowych oraz do natychmiastowego umożliwienia tysiącom cywilów uwięzionych w strefie konfliktu bezpiecznego przemieszczania się i korzystania z pomocy humanitarnej;

4.   z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie się rządu Sri Lanki do zagwarantowania pełnych, otwartych i przejrzystych dochodzeń w sprawie wszystkich rzekomych przypadków łamania wolności mediów w celu zajęcia się również problemem bezkarności i obojętności wobec zabójstw i ataków na dziennikarzy na Sri Lance;

5.   podkreśla, że obserwatorzy międzynarodowi powinni ocenić potrzeby humanitarne 250 tys. ludzi uwięzionych w regionie Wanni oraz zagwarantować właściwy rozdział żywności i innej pomocy humanitarnej, szczególnie że walki toczą się coraz bliżej uwięzionej ludności cywilnej;

6.   ponownie potępia przerażające wykorzystywanie dzieci rekrutowanych do sił zbrojnych, co stanowi zbrodnię wojenną, i wzywa wszystkie grupy rebeliantów do zaprzestania tej praktyki, uwolnienia przetrzymywanych dzieci oraz wydania oświadczenia, że w przyszłości nie będą prowadzić rekrutacji dzieci;

7.   wzywa rząd do pilnego zwrócenia uwagi na kwestię usunięcia min przeciwpiechotnych, które mogą stanowić poważną przeszkodę dla rehabilitacji i odnowy gospodarczej; w związku z tym wzywa rząd Sri Lanki do uczynienia pozytywnego kroku i przystąpienia do konwencji ottawskiej (Konwencja w sprawie zakazu użycia, składowania, produkcji i przekazywania min przeciwpiechotnych oraz ich zniszczenia);

8.   z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie się rządu Sri Lanki do znaczącego przekazania władzy prowincjom, które umożliwi głównie strefom tamilskim, a także innym regionom sprawowanie większej kontroli administracyjnej w zjednoczonym kraju; wzywa rząd do szybkiej realizacji tego zobowiązania, co zagwarantuje wszystkim obywatelom Sri Lanki równe prawa;

9.   wzywa Radę, Komisję i rządy państw członkowskich do podwojenia starań na rzecz zaprowadzenia stabilności i sprawiedliwego pokoju na Sri Lance oraz przywrócenia bezpieczeństwa i dobrobytu;

10.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, rządowi Norwegii i pozostałym współprzewodniczącym tokijskiej konferencji darczyńców, prezydentowi rządowi Sri Lanki oraz pozostałym stronom konfliktu.

(1) Dz.U. C 59 z 23.2.2001, s. 278. (2) Dz.U. C 47 E z 27.2.2003, s. 613. (3) Dz.U. C 87 E z 7.04.2004, s. 527. (4) Dz.U. C 247 E z 6.10.2005, s. 147. (5) Dz.U. C 297 E z 7.12.2006, s. 384. (6) Decyzja Rady 2006/379/WE z dnia 29 maja 2006 r. wykonująca art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylająca decyzję 2005/930/WE (Dz.U. L 144 z 31.5.2006, s. 21).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lutego 2009 r. w sprawie sytuacji uchodźców birmańskich w Tajlandii

P6_TA(2009)0055 RC-B6-0073/2009

Parlament Europejski,

–   uwzględniając konwencję ONZ z 1951 r. dotyczącą statusu uchodźców oraz protokół do tej konwencji z 1967 r.,

–   uwzględniając wcześniejsze rezolucje Parlamentu dotyczące Birmy,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze doniesienia o przechwyceniu między 18 a 30 grudnia 2008 r. przez straż przybrzeżną na tajskich wodach terytorialnych około 1000 nielegalnych uchodźców drogą wodną (ang. boat people) należących do mniejszości etnicznej Rohingya i skierowaniu ich następnie na wody międzynarodowe bez sprzętu nawigacyjnego ani wystarczającego zaopatrzenia w żywność i wodę; mając na uwadze, że wielu z tych uchodźców zaginęło i prawdopodobnie zatonęło, podczas gdy niektórzy z nich zostali ocaleni przez indonezyjską i indyjską straż przybrzeżną;

B.   mając na uwadze, że rdzenne plemię Rohingya, stanowiące w większości muzułmańską etnicznie społeczność zamieszkałą w zachodniej Birmie, spotyka się z systematycznym, nieustannym i powszechnym naruszaniem praw człowieka ze strony rządzącego reżimu wojskowego, w tym z odmową praw obywatelskich, poważnym ograniczeniem swobody przemieszczania oraz arbitralnymi aresztowaniami;

C.   mając na uwadze, że w ostatnich latach tysiące Birmańczyków uciekło ze swojej ojczyzny z powodu represji, powszechnego głodu i z narażeniem życia wyjechało do Tajlandii oraz innych państw w Azji Południowo-Wschodniej; mając na uwadze, że coraz częściej Tajlandia stanowi dla uchodźców z Birmy państwo tranzytowe;

D.   mając na uwadze, że władze tajskie odrzucają te oskarżenia, a premier Abhisit Vejjajiva złożył obietnicę przeprowadzenie pełnego dochodzenia w tej sprawie;

E.   mając na uwadze, że agencja ONZ ds. uchodźców wyraziła zaniepokojenie z powodu doniesień o złym traktowaniu birmańskich uchodźców i uzyskała dostęp do niektórych z 126 członków mniejszości Rohingya, w dalszym ciągu przetrzymywanych w areszcie przez władze tajskie;

F.   mając na uwadze, że władze tajskie utrzymują, że imigranci złapani na wodach tajskich byli nielegalnymi imigrantami ekonomicznymi;

1.   z ubolewaniem przyjmuje doniesienia o nieludzkim traktowaniu uchodźców należących do mniejszości etnicznej Rohingya i wzywa rząd Tajlandii, jako szanowanego członka wspólnoty międzynarodowej znanego z otwartości, jeżeli chodzi o przyjmowanie uchodźców, o podjęcie wszelkich działań niezbędnych do zapewnienia, że życie członków mniejszości Rohingya nie jest zagrożone i że są oni traktowani z poszanowaniem standardów humanitarnych;

2.   zdecydowanie potępia nieustanne prześladowania członków mniejszości Rohingya przez rząd Birmy, który ponosi zasadniczo odpowiedzialność za trudne położenie uchodźców; domaga się przywrócenia członkom mniejszości Rohingya obywatelstwa birmańskiego, natychmiastowego zniesienia wszelkich ograniczeń swobody przemieszczania się oraz prawa do nauki, prawa do zawierania związków małżeńskich, zaprzestania prześladowań religijnych i niszczenia meczetów oraz innych świątyń, jak również do zaprzestania naruszania praw człowieka w całym kraju oraz celowego pozbawiania wolności, arbitralnego opodatkowania i konfiskaty ziemi;

3.   wzywa rząd Tajlandii, aby nie odsyłał uchodźców oraz osób ubiegających się o azyl należących do mniejszości Rohingya, w tym uchodźców korzystających z drogi wodnej, do Birmy, gdzie ich życie narażone będzie na niebezpieczeństwo lub gdzie mogą zostać poddani torturom;

4.   z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie premiera Tajlandii Abhisita Vejjajiva, że zbadane zostaną oskarżenia o złe traktowanie przez wojsko uchodźców Rohingya oraz domaga się przeprowadzenia dokładnego, bezstronnego i w pełni przejrzystego dochodzenia w celu ustalenia faktów i podjęcia odpowiednich działań przeciwko osobom odpowiedzialnym za złe traktowanie uchodźców z Birmy;

5.   z zadowoleniem przyjmuje współpracę rządu Tajlandii z Wysokim Komisarzem Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców i wzywa do natychmiastowego i pełnego dostępu do wszystkich przetrzymywanych uchodźców Rohingya w celu określenia potrzeby zapewnienia im ochrony; wzywa jednocześnie rząd Tajlandii do podpisania konwencji ONZ z 1951 r. dotyczącej statusu uchodźców oraz protokołu do konwencji z 1967 r.;

6.   podkreśla, że problem "boat people", który nęka Tajlandię i inne państwa, stanowi zasadniczo zjawisko regionalne; przychylnie odbiera wysiłki rządu tajskiego zmierzające do rozwoju współpracy między państwami sąsiadującymi w regionie celem rozwiązania kwestii uchodźców Rohingya; z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście spotkanie Stałego Sekretarza ds. zagranicznych Virasakdi Futrakula z ambasadorem Indii, Indonezji, Bangladeszu, Malezji i Birmy, które odbyło się dnia 23 stycznia 2009 r.; oraz zwraca się do członków Stowarzyszenia krajów Azji południowo-wschodniej (ASEAN), a w szczególności do sprawującej przewodnictwo Tajlandii i właściwych organizacji międzynarodowych, z apelem o znalezienie rozwiązania tego utrzymującego się od dawna problemu;

7.   wzywa państwa członkowskie UE do wzmocnienia wspólnego stanowiska UE, które ma zostać odnowione w kwietniu 2009 r., w celu zajęcia się kwestią przerażającej dyskryminacji plemienia Rohingya,

8.   biorąc pod uwagę bieżącą sytuację w zakresie praw człowieka, która wciąż nie ulega poprawie, uważa, że wysłanie misji PE do Birmy ma zasadnicze znaczenie i sądzi, że należy wzmocnić międzynarodowe naciski na reżim;

9.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich, rządowi Królestwa Tajlandii, rządowi Birmy, sekretarzowi Generalnemu Stowarzyszenia krajów Azji południowo-wschodniej, Wysokiemu Komisarzowi Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców oraz Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lutego 2009 r. w sprawie odmowy ekstradycji Cesare Battistiego z Brazylii

P6_TA(2009)0056 RC-B6-0076/2009

Parlament Europejski,

–   uwzględniając projekt zalecenia dla Rady, który złożyła Véronique De Keyser w imieniu grupy politycznej PSE w sprawie partnerstwa strategicznego UE-Brazylia (B6-0449/2008),

–   uwzględniając Umowę ramową o współpracy między Wspólnotą Europejską a Federacyjną Republiką Brazylii,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 30 maja 2007 r. zatytułowany "W stronę partnerstwa strategicznego pomiędzy UE a Brazylią" (COM(2007)0281),

–   uwzględniając przypadek obywatela Włoch Cesare Battistiego, w sprawie którego Włochy złożyły wniosek o ekstradycję z Brazylii, czego władze brazylijskie odmawiają,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że Cesare Battisti został skazany in absentia prawomocnym wyrokiem wydanym przez włoskie sądy za popełnienie czterech morderstw, a także udział w grupie zbrojnej, rozbój, posiadanie broni palnej i akty przemocy z bronią w ręku,

B.   uwzględniając fakt ucieczki Cesare Battistiego do Francji w 1990 r. oraz ostateczną decyzję z 2004 r. francuskiej Rady Stanu i Sądu Kasacyjnego zezwalającą na jego wydanie władzom Włoch,

C.   mając na uwadze, że po tej decyzji Cesare Battisti pozostawał w ukryciu aż do momentu jego aresztowania w Brazylii w marcu 2007 r.,

D.   mając na uwadze, że Cesare Battisti złożył wniosek do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w związku z jego ekstradycją do Włoch oraz mając na uwadze, że wniosek ten został uznany za niedopuszczalne w grudniu 2006 r.,

E.   mając na uwadze, że w dniu 17 stycznia 2009 r. Cesare Battisti został uznany przez rząd brazylijski za uchodźcę politycznego oraz mając na uwadze, że w związku z tym odmówiono jego ekstradycji, uzasadniając to tym, iż włoski system sprawiedliwości nie daje wystarczających gwarancji przestrzegania praw więźniów,

F.   mając na uwadze, że przyznanie statusu uchodźcy politycznego musi być zgodne z przepisami prawa międzynarodowego,

G.   mając na uwadze, że decyzję tę można interpretować jako oznakę braku zaufania wobec Unii Europejskiej, która opiera się między innymi na poszanowaniu podstawowych praw i praworządności, co obejmuje prawa więźniów, oraz mając na uwadze, że zasady te podzielają wszystkie państwa członkowskie,

H.   mając na uwadze, że stosunki gospodarcze, handlowe i polityczne między Brazylią i Unią Europejską są doskonałe i prężne oraz opierają się między innymi na wspólnych zasadach, takich jak poszanowanie praw człowieka i praworządności,

I.   mając na uwadze, że przy pełnym poparciu wszystkich państw członkowskich UE Brazylia zaczyna odgrywać główną rolę na arenie międzynarodowej oraz mając na uwadze, że jej udział w spotkaniu G-20 w Waszyngtonie w listopadzie 2008 r. oraz jej przyszłe uczestnictwo w takich spotkaniach wskazują na jej rosnącą odpowiedzialność w skali światowej,

1.   zauważa, że wszczęte zostały postępowania oraz że ostateczna decyzja władz brazylijskich ma zostać wydana w nadchodzących tygodniach;

2.   ufa, że podczas ponownego rozpatrywania decyzji w sprawie ekstradycji Cesare Battistiego uwzględniony zostanie wyrok wydany przez państwo członkowskie UE z zachowaniem pełnej zgodności z zasadą praworządności w Unii Europejskiej;

3.   wyraża nadzieję, że w świetle tych rozważań władze brazylijskie podejmą decyzję w oparciu o wspólne zasady uznawane przez Brazylię i Unię Europejską;

4.   wskazuje, że partnerstwo między Unią Europejską i Federacyjną Republiką Brazylii opiera się na wzajemnym zrozumieniu, że obie strony będą stać na straży praworządności i podstawowych praw, w tym prawa do obrony i prawa do uczciwego i sprawiedliwego procesu;

5.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi Brazylii, prezydentowi Federacyjnej Republiki Brazylii, przewodniczącemu Kongresu Brazylii oraz przewodniczącemu Parlamentu Mercosur.