Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia umowy między Wspólnotą Europejską a Republiką Armenii dotyczącej pewnych aspektów przewozów lotniczych (COM(2007)0729 – C6-0519/2008 – 2007/0251(CNS))

P6_TA(2009)0082 A6-0049/2009

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2007)0729),

–   uwzględniając art. 80 ust. 2 oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy zdanie pierwsze traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0519/2008),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 i art. 43 ust. 1 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0049/2009),

1.   zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Armenii.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady odnośnie zawarcia umowy między Wspólnotą Europejską a Państwem Izrael dotyczącej pewnych aspektów przewozów lotniczych (COM(2008)0178 – C6-0520/2008 – 2008/0068(CNS))

P6_TA(2009)0083 A6-0059/2009

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2008)0178),

–   uwzględniając art. 80 ust. 2 oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy zdanie pierwsze Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0520/2008),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 i art. 43 ust. 1 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0059/2009),

1.   zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Państwa Izrael.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia protokołu dodatkowego do Umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Południowej Afryki, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej (16447/2008 - COM(2008)0749 – C6-0017/2009 – 2008/0212(AVC))

P6_TA(2009)0084 A6-0073/2009

(Procedura zgody)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając tekst Rady (16447/2008),

–   uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 300 ust. 3 akapit drugi, w związku z art. 310 oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy traktatu WE (C6-0017/2009),

–   uwzględniając art. 75 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenie Komisji Rozwoju (A6-0073/2009),

1.   wyraża zgodę na zawarcie protokołu dodatkowego;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania swojego stanowiska Radzie i Komisji.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2009 r. w sprawie kolejnych etapów rozwoju zarządzania granicami w Unii Europejskiej i podobnych doświadczeń w krajach trzecich (2008/2181(INI))

P6_TA(2009)0085 A6-0061/2009

Parlament Europejski,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 lutego 2008 r. zatytułowany "Przygotowanie kolejnych etapów rozwoju zarządzania granicami w Unii Europejskiej" (COM(2008)0069),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 lutego 2008 r. zatytułowany "Sprawozdanie w sprawie oceny i przyszłego rozwoju agencji Frontex" (COM(2008)0067),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 lutego 2008 r. zatytułowany "Analiza projektu stworzenia europejskiego systemu nadzorowania granic (Eurosur)" (COM(2008)0068),

–   uwzględniając wstępne uwagi Europejskiego Inspektora Ochrony Danych z dnia 3 marca 2008 r. oraz wspólne uwagi Grupy roboczej ds. ochrony danych powołanej na mocy art. 29 i Grupy roboczej ds. policji i wymiaru sprawiedliwości z dnia 29 kwietnia 2008 r. w sprawie trzech ww. komunikatów,

–   uwzględniając konkluzje Rady w sprawie zarządzania granicami zewnętrznymi państw członkowskich Unii Europejskiej,

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen)(1),

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 767/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie Wizowego Systemu Informacyjnego (VIS) oraz wymiany danych pomiędzy państwami członkowskimi na temat wiz krótkoterminowych (rozporządzenie w sprawie VIS)(2),

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1104/2008 z dnia 24 października 2008 r. w sprawie migracji z systemu informacyjnego Schengen (SIS 1+) do systemu informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II)(3) oraz decyzję Rady 2008/839/WSiSW z dnia 24 października 2008 r. w sprawie migracji z systemu informacyjnego Schengen (SIS 1+) do systemu informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II)(4),

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 24 listopada 2005 r. w sprawie zwiększenia skuteczności, interoperacyjności i efektu synergii wynikającego ze współdziałania europejskich baz danych w dziedzinie sprawiedliwości i spraw wewnętrznych (COM(2005)0597),

–   uwzględniając własną rezolucję z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie oceny oraz przyszłego rozwoju agencji FRONTEX i europejskiego systemu nadzoru granic (EUROSUR)(5),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0061/2009),

A.   mając na uwadze, że zniesienie kontroli na granicach wewnętrznych UE stanowi jedno z największych osiągnięć europejskiej integracji,

B.   mając na uwadze, że obszar bez granic wewnętrznych nie może funkcjonować bez wspólnej odpowiedzialności i solidarności w zarządzaniu granicami zewnętrznymi,

C.   mając na uwadze, że należy zwrócić uwagę na współpracę z organami bezpieczeństwa granic krajów trzecich zgodnie z ogólną polityką zewnętrzną UE,

D.   mając na uwadze, że zewnętrzne granice UE przekracza co roku 160 mln obywateli UE, 60 mln obywateli krajów trzecich objętych obowiązkiem wizowym oraz 80 mln obywateli nieobjętych obowiązkiem wizowym,

E.   mając na uwadze, że zwiększenie bezpieczeństwa granic musi iść w parze z ułatwianiem przepływu pasażerów i wspieraniem mobilności w coraz bardziej zglobalizowanym świecie,

F.   mając na uwadze, że w ramach zintegrowanego zarządzania granicami UE wiele instrumentów i programów zostało już opracowanych, jest opracowywanych lub znajduje się w fazie politycznych zamierzeń,

G.   mając na uwadze, że Komisja oświadczyła, iż w okresie 2009-2010 będzie gotowa do przedstawienia wniosków legislacyjnych dotyczących wprowadzenia systemu wjazdu/wyjazdu, programu rejestracji podróżnych (PRP) oraz elektronicznego systemu zezwoleń na podróż (ESTA),

H.   mając na uwadze, że podobne systemy istnieją w Australii i są obecnie wprowadzane przez USA jako część programu US-VISIT,

I.   mając na uwadze, iż wciąż brak kompleksowego planu głównego, przedstawiającego w całości unijną strategię zarządzania granicami, a także szczegółowej oceny istniejących i przygotowywanych systemów,

System wjazdu/wyjazdu

1.   jest świadom, że osoby nadmiernie przedłużające pobyt (ang. "overstayers"), które mają podstawowe znaczenie w proponowanym systemie wjazdu/wyjazdu, stanowią prawdopodobnie największą kategorię nielegalnych imigrantów w UE; wymaga zatem dostarczenia obszerniejszych informacji na temat danych zgromadzonych przez wykonawcę zewnętrznego, według których "w 2006 r. w UE-25 przebywało do 8 milionów nielegalnych imigrantów"(6); nalega ponadto na precyzyjne zdefiniowanie terminu "osoba nadmiernie przedłużająca pobyt", w tym ewentualnych wyjątków dopuszczalnych pod konkretnymi warunkami, a także na przeprowadzenie ściślejszej analizy jakościowej i ilościowej dotyczącej zagrożeń/ryzyka/kosztów, jakie powodują oni dla społeczeństwa europejskiego;

2.   wskazuje, że chociaż proponowany system oraz informacje we wpisach mogłyby umożliwić powstrzymanie obywateli państw trzecich przed nadmiernym przedłużaniem pobytu oraz dostarczyć dane i informacje dotyczące schematów tego procederu, dalsze kontakty z organami ochrony porządku publicznego są nadal konieczne do ujęcia osób, które nadmiernie przedłużają okres pobytu, a w związku z tym nie sądzi, że proponowany system powstrzyma samo zjawisko nadmiernego przedłużania pobytu;

3.   nie posiada dostatecznych informacji na temat sposobu, w jaki system ten zostanie zintegrowany z istniejącymi ramami i będzie z nimi współdziałał, ani w sprawie możliwych zmian, które mogą okazać się konieczne do wprowadzenia do istniejącego systemu, czy obecnych kosztów systemu; uważa zatem, iż wciąż budzi wątpliwości bezwzględna konieczność wprowadzenia tego rodzaju systemu;

4.   przypomina, że właściwe funkcjonowanie systemu wjazdu/wyjazdu zależy zarówno materialnie, jak i operacyjnie od sukcesu VIS i SIS II; podkreśla, że systemy te nie są jeszcze całkowicie wdrożone i dlatego nie mogły być należycie ocenione; podkreśla, że operacyjność i niezawodność SIS II są stawiane pod znakiem zapytania;

5.   zauważa, że bez wątpienia i na podstawie wniosków wyciągniętych w USA wprowadzenie w życie możliwości wyjazdowych jest trudniejsze niż w przypadku możliwości wjazdowych, co w szczególności dotyczy wyjazdu drogą morską i lądową, ponadto, na podstawie wyciągniętych wniosków, wyraża poważne obawy co do opłacalności takiego systemu; wzywa zatem Komisję do dostarczenia dodatkowych informacji na temat faktycznych inwestycji wymaganych w związku z takim systemem;

Program rejestracji podróżnych (RTP)

6.   popiera w zasadzie koncepcję programu rejestracji podróżnych (RTP) w przypadku obywateli państw trzecich, niezależnie od tego, czy są oni objęci obowiązkiem wizowym, co pomogłoby przyspieszyć przepływ podróżnych i zapobiegłoby zatorom w punktach wjazdu i wyjazdu, oraz ewentualne korzystanie z automatycznych bramek przez obywateli UE, gdyż prawo wspólnotowe w obecnym brzmieniu nie daje możliwości uproszczenia odprawy granicznej za wyjątkiem przypadku obywateli państw trzecich zamieszkałych na terenach przygranicznych;

7.   kwestionuje jednak terminologię zastosowaną w wymienionym wyżej komunikacie zatytułowanym "Przygotowanie kolejnych etapów rozwoju zarządzania granicami w Unii Europejskiej" (podróżni "stanowiący niewielkie zagrożenie" i osoby podróżujące "w dobrej wierze"), ponieważ oznaczałoby to, że znaczna liczba podróżnych jest z góry uznawana za "osoby stanowiące duże zagrożenie" i "podróżujące w złej wierze", i zaleca pojęcie "często podróżujący";

8.   wskazuje, że wiele państw członkowskich już wprowadziło lub przygotowuje tego rodzaju program RTP dla obywateli państw trzecich oraz podkreśla niebezpieczeństwo powstania mozaiki dwudziestu siedmiu systemów opartych na różnych kryteriach, w tym ochronę danych i opłaty; zdaje sobie sprawę, że Holandia oraz Niemcy, Wielka Brytania i FRONTEX starają się promować "Międzynarodowy program przyspieszonej odprawy pasażerów" jako ewentualny wzór dla innych państw członkowskich;

9.   opowiada się za zharmonizowanym podejściem i w związku z tym wzywa Komisję do przyspieszenia procesu w oparciu o najlepsze praktyki w państwach członkowskich oraz o dopilnowanie, by państwa członkowskie nadal postępowały zgodnie z prawem wspólnotowym;

10.   zauważa, że RTP dla obywateli państw trzecich różni się od RTP dla obywateli UE; podkreśla w związku z tym, że cały czas należy zachować wyraźne rozróżnienie między obydwoma kategoriami;

Elektroniczny system zezwoleń na podróż (ESTA)

11.   przyznaje, że niewłaściwym rozwiązaniem byłoby koncentrowanie środków bezpieczeństwa wyłącznie na obywatelach państw trzecich, którzy podróżują do UE z krajów objętych obowiązkiem wizowym; zapytuje jednak czy proponowany system jest bezwzględnie konieczny i chciałby otrzymać szczegółowe wyjaśnienia dotyczące racjonalnych przesłanek wprowadzenia systemu; jest przekonany, że odpowiednie rozwiązanie stanowi ścisła współpraca, w szczególności między służbami wywiadu, a nie ogólne masowe gromadzenie danych;

12.   pragnie, aby informowano go o dokładnym harmonogramie i szczegółach badania, jakie zamierza przeprowadzić Komisja;

Ochrona danych i obawy dotyczące danych biometrycznych

13.   uważa za niemożliwy do zaakceptowania fakt, iż Komisja nie przeprowadziła konsultacji ani z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych (EDPS), który niemniej jednak wyraził pewne obawy, ani z Grupą roboczą ds. ochrony danych powołaną na mocy art. 29 przed przyjęciem wymienionego wyżej komunikatu zatytułowanego "Przygotowanie kolejnych etapów rozwoju zarządzania granicami w Unii Europejskiej"; wnioskuje zatem, aby Komisja przeprowadzała tego rodzaju konsultacje z tymi organami w odniesieniu do wszelkich działań podejmowanych w związku z tym komunikatem, gdyż proponowane elementy podstawowe skutkują przetwarzaniem znacznych ilości danych osobowych;

14.   jest świadomy faktu, że dane biometryczne są teoretycznie skutecznymi identyfikatorami tożsamości, ponieważ poddawane pomiarowi cechy mają być niepowtarzalne w przypadku każdego człowieka; podkreśla jednak, że wiarygodność danych biometrycznych nie jest nigdy stuprocentowa, a cechy biometryczne nie są we wszystkich przypadkach precyzyjne; wskazuje jednak, że należy przewidzieć procedurę umożliwiającą wycofanie się z systemu w każdym momencie, a także lepiej opracowywać profile ryzyka;

15.   nalega na standardowy protokół stosowania i wymiany informacji biometrycznych oraz na umowy kontroli interfejsu definiujące zasady stosowania protokołu; ponadto jest zdania, że stosowanie danych biometrycznych powinno podlegać standardowi jakości, aby uniknąć różnic w dopuszczalności między różnymi systemami wykorzystywanymi przez państwa członkowskie;

16.   uważa podejście oparte na "dążeniu do prywatności" za kluczowy element każdego kroku, który może zagrażać danym osobowym osób oraz zaufaniu publicznemu i zaufaniu wobec organów będących w posiadaniu informacji o nich;

Wnioski

17.   uważa cel, jakim jest prawdziwe zintegrowane zarządzanie granicami, za całkowicie uzasadniony i zgadza się, iż ważne jest dalsze rozwijanie i wzmacnianie wspólnej polityki UE w zakresie zarządzania granicami;

18.   jest jednak zdania, że w kwestii zarządzania granicami i imigracją w błyskawicznym tempie mnożą się daleko idące propozycje; zwraca się w związku z tym do Komisji o myślenie kategoriami zapotrzebowania na logistykę graniczną i jej kosztów;

19 wyraża ponadto ubolewanie, że polityka zarządzania granicami UE ma opierać się na przekonaniu, że każdy podróżny jest potencjalnie podejrzany i musi udowodnić swoją uczciwość;

20.   krytykuje brak kompleksowego planu głównego, przedstawiającego w całości unijne cele i strategię zarządzania granicami, a także brak szczegółów pokazujących w jaki sposób wszystkie powiązane z tym programy i plany (już obowiązujące, przygotowywane lub znajdujące się w sferze politycznych zamierzeń) mają wspólnie funkcjonować, a także jak można zoptymalizować powiązania między nimi; uważa, że rozpatrując strategię zarządzania granicami UE, Komisja powinna przede wszystkim przeanalizować skuteczność istniejących systemów zarządzania granicami państw członkowskich w celu uzyskania między nimi optymalnej synergii;

21.   podkreśla potrzebę dokonania przede wszystkim oceny istniejących systemów, a także systemów przygotowywanych, oraz podkreśla, że zdolność UE do osiągnięcia strategicznych celów zależy w dużej mierze od pomyślnego zarządzania wzajemnymi zależnościami między powiązanymi ze sobą programami, gdyż pokrywanie się zakresów programów i brak spójności między nimi będą mieć w efekcie niekorzystny wpływ na wydajność organizacyjną i wyniki; jest zdania, że nie powinno się tworzyć nowych instrumentów czy systemów, zanim istniejące narzędzia nie staną się w pełni operacyjne, bezpieczne i niezawodne;

22.   jest zdania, że przed dokonaniem jakichkolwiek inwestycji ogromne znaczenie ma jasne określenie warunków działania, aby odpowiednio dostosować wszelkie środki i nowe inicjatywy; wskazuje ponadto, że należy jasno ustalić, jakie zmiany są konieczne dla zapewnienia harmonijnego współdziałania technologii i procedur oraz podkreśla, że wszystkie inwestycje powinny być uzasadnione ekonomicznie;

23.   wyraża wątpliwości co do konieczności i współmierności planowanych środków z uwagi na ich kosztowny charakter i potencjalne ryzyko, jakie mogą stanowić dla ochrony danych osobowych; jest zatem zdania, że należy dokonać ich oceny w kontekście tych kryteriów przed planowaniem jakiegokolwiek formalnego wniosku;

24.   przyznaje, że osiągnięcie równowagi między zapewnieniem swobodnego przepływu coraz większej liczby osób przez granice a zagwarantowaniem większego bezpieczeństwa obywateli Europy jest zadaniem złożonym i zgadza się, że wykorzystanie danych oferuje wyraźne korzyści; jednocześnie jest zdania, że zaufanie społeczeństwa do działań rządu może zostać utrzymane tylko wówczas, gdy zapewnione zostaną wystarczające zabezpieczenia danych, nadzór i możliwości odwołania;

o
o   o

25.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych oraz Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (Frontex).

(1) Dz.U. L 105 z 13.4.2006, s. 1. (2) Dz.U. L 218 z 13.8.2008, s. 60. (3) Dz.U. L 299 z 8.11.2008, s. 1. (4) Dz.U. L 299 z 8.11.2008, s. 43. (5) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0633. (6) SEC(2008) 0153.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2009 r. z zaleceniami dla Komisji w sprawie transgranicznego przenoszenia siedziby spółek (2008/2196(INI))

P6_TA(2009)0086 A6-0040/2009

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 192 ust. 2 akapit drugi traktatu WE,

–   uwzględniając art. 43 i 48 traktatu WE,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 21 maja 2003 r. zatytułowany "Unowocześnienie prawa spółek oraz wzmocnienie ładu korporacyjnego – plan przyszłych działań" (COM(2003)0284),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie komunikatu Komisji do Rady oraz Parlamentu Europejskiego: unowocześnienie prawa spółek oraz wzmocnienie ładu korporacyjnego w Unii Europejskiej - plan postępu(1),

–   uwzględniając rezolucję z dnia 4 lipca 2006 r. w sprawie ostatnich działań i perspektyw w dziedzinie prawa spółek(2),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2007 r. w sprawie europejskiej spółki prywatnej i czternastej dyrektywy o prawie spółek dotyczącej przenoszenia siedzib spółek(3),

–   uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości w sprawach: Daily Mail i General Trust(4), Centros(5), Überseering(6), Inspire Art(7), SEVIC Systems(8) oraz Cadbury Schweppes(9),

–   uwzględniając art. 39 i 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0040/2009),

A.   mając na uwadze, że spółki powinny korzystać ze swobody działalności gospodarczej w ramach rynku wewnętrznego zgodnie z traktatem WE i wykładnią Trybunału Sprawiedliwości,

B.   mając na uwadze, że transgraniczne przenoszenie spółek jest jednym z zasadniczych elementów urzeczywistnienia rynku wewnętrznego,

C.   mając na uwadze, że transgraniczne przeniesienie siedziby spółki nie powinno prowadzić do jej rozwiązania ani też chwilowej czy trwałej utraty osobowości prawnej,

D.   mając na uwadze, że transgraniczne przeniesienie siedziby spółki nie powinno prowadzić do obchodzenia przepisów prawnych, socjalnych i podatkowych,

E.   mając na uwadze, że należy zabezpieczyć prawa innych zainteresowanych stron dotkniętych przeniesieniem, takich jak wspólnicy mniejszościowi, pracownicy i wierzyciele itp.,

F.   mając na uwadze, że odpowiednie akty prawa wspólnotowego ustanawiające prawo pracowników do otrzymywania informacji, wyrażania opinii i uczestnictwa w przedsiębiorstwach o zasięgu transgranicznym, a także zabezpieczające przysługujące pracownikom prawa uczestnictwa (dyrektywy 94/45/WE(10) i 2005/56/WE(11)) powinny zostać w całości zachowane, a zatem przeniesienie siedziby spółki nie powinno prowadzić do utraty wyżej wymienionych praw,

G.   mając na uwadze, że przepis zobowiązujący spółkę do posiadania głównej i statutowej siedziby w tym samym państwie członkowskim byłby sprzeczny z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości dotyczącym swobody przedsiębiorczości i w związku z tym naruszałby przepisy prawa WE,

1.   zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi do dnia 31 marca 2009 r., na podstawie art. 44 traktatu WE, projektu legislacyjnego dotyczącego dyrektywy ustanawiającej narzędzia koordynacji przepisów państw członkowskich w celu ułatwienia transgranicznego przenoszenia w obrębie Wspólnoty siedziby spółki zawiązanej zgodnie z prawodawstwem państwa członkowskiego (czternasta dyrektywa o spółkach), a także zwraca się o opracowanie wymienionego wniosku w ramach dyskusji międzyinstytucjonalnych, zgodnie ze szczegółowymi zaleceniami przedstawionymi poniżej;

2.   stwierdza, że w chwili obecnej przedsiębiorstwa mogą przenieść swoją siedzibę jedynie poprzez jej rozwiązanie i utworzenie nowej osoby prawnej w docelowym państwie członkowskim lub poprzez utworzenie nowej osoby prawnej w docelowym państwie członkowskim, a następnie dokonanie fuzji obu przedsiębiorstw; ponadto zauważa, że taka procedura wiąże się z obciążeniami administracyjnymi, kosztami i skutkami społecznymi i nie zapewnia bezpieczeństwa prawnego;

3.   zwraca uwagę na swobodę przedsiębiorczości, zagwarantowaną przedsiębiorstwom na mocy art. 48 traktatu WE i zinterpretowaną przez Trybunał Sprawiedliwości(12);

4.   wskazuje, że przeniesienie siedziby spółki wiąże się z przeniesieniem funkcji nadzorczych; podkreśla, że w kontekście opracowywania czternastej dyrektywy o spółkach dotyczącej transgranicznego przeniesienia siedziby spółki należy zapewnić ochronę istniejących praw udziałowców, wierzycieli i pracowników oraz utrzymać dotychczasową równowagę w zarządzaniu przedsiębiorstwem ("nadzór właścicielski");

5.   proponuje zamieścić w nowej dyrektywie odesłanie do dyrektyw 94/45/WE i 2005/56/WE, aby zapewnić spójność i zasadnicze elementy procedury uczestnictwa pracowników zgodnie z dyrektywami UE o spółkach;

6.   jest zdania, że przeniesienie siedziby spółki powinno być obwarowane warunkiem sporządzenia planu przeniesienia oraz sprawozdania wyjaśniającego i uzasadniającego prawne i gospodarcze aspekty i wszelkie skutki przeniesienia dla udziałowców i pracowników; zwraca uwagę, że plan przeniesienia i sprawozdanie muszą zostać we właściwym czasie udostępnione wszystkim zaangażowanym stronom;

7.   w kontekście strategii lizbońskiej zwraca uwagę na pozytywny wpływ konkurencji podatkowej na wzrost gospodarczy;

8.   wskazuje, że przeniesienie siedziby spółki powinno odbywać się w sposób neutralny pod względem podatkowym;

9.   sugeruje poprawę wymiany informacji i pomocy administracyjnej między organami podatkowymi;

10.   domaga się przejrzystości w odniesieniu do stosowania nowej dyrektywy w państwach członkowskich i proponuje w związku z tym wprowadzenie dla państw członkowskich wymogu powiadamiania Komisji, zgodnie z którym przedsiębiorstwa przenoszące siedzibę z zastosowaniem przepisów dyrektywy muszą być wpisywane do europejskiego rejestru spółek; zwraca uwagę, że przy wprowadzaniu wymogu powiadamiania do prawodawstwa krajowego należy w oparciu o lepsze stanowienie prawa zapobiec nadmiarowi informacji ("zalew informacji") pod warunkiem zapewnienia wystarczających informacji;

11.   stwierdza, że zalecenia te są zgodne z zasadą pomocniczości oraz podstawowymi prawami obywateli;

12.   uważa, iż wnioskowany projekt nie pociąga za sobą skutków finansowych;

13.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji, a także szczegółowych zaleceń Komisji i Radzie oraz parlamentom i rządom państw członkowskich.

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI:

SZCZEGÓŁOWE ZALECENIA W SPRAWIE TREŚCI WNIOSKOWANEGO PROJEKTU

Parlament Europejski zwraca się do Komisji o przedłożenie wniosku dotyczącego dyrektywy, który zawierałby następujące elementy:

Zalecenie 1 (skutki transgranicznego przeniesienia siedziby spółki)

Transgraniczne przeniesienie siedziby nie prowadzi do rozwiązania spółki ani do chwilowej bądź trwałej utraty osobowości prawnej; w związku z tym spółka zachowuje swoją osobowość prawną, a wszystkie jej aktywa, pasywa i stosunki umowne nie podlegają żadnym zmianom. Ponadto przeniesienie nie może prowadzić do obchodzenia przepisów prawnych, socjalnych i podatkowych. Przeniesienie obowiązuje od dnia rejestracji w przyjmującym państwie członkowskim. Od dnia rejestracji w przyjmującym państwie członkowskim spółka podlega prawodawstwu tego państwa.

Zalecenie 2 (procedura przeniesienia wewnątrz spółki)

Projekt przeniesienia przedkładany jest wspólnikom i przedstawicielom pracowników spółki do rozpatrzenia w określonym terminie poprzedzającym datę walnego zgromadzenia udziałowców.

Kierownictwo lub zarząd spółki planującej przeniesienie siedziby sporządza również raport, w którym wyjaśnia i uzasadnia aspekty prawne i ekonomiczne projektu oraz podaje jego skutki dla wspólników, wierzycieli i pracowników spółki, o ile nie zostaną podjęte inne ustalenia.

Zalecenie 3 (decyzja o przeniesieniu siedziby podejmowana na walnym zgromadzeniu udziałowców)

Walne zgromadzenie udziałowców zatwierdza projekt przeniesienia siedziby zgodnie z ustaleniami poczynionymi przez większość wymaganą do zmiany statutu i umowy spółki na mocy prawodawstwa obowiązującego w kraju, który jest państwem członkowskim pochodzenia.

Jeżeli zarządzanie spółką odbywa się na zasadach uczestnictwa pracowników, walne zgromadzenie udziałowców może uzależnić dokonanie przeniesienia siedziby od zatwierdzenia przez nie zasad uczestnictwa pracowników ustalonych w przyjmującym państwie członkowskim.

Zalecenie 4 (procedura administracyjna i weryfikacja przeniesienia siedziby)

Państwo członkowskie pochodzenia weryfikuje zgodnie z własnym prawodawstwem legalność procedury przeniesienia. Właściwy organ wyznaczony przez państwo członkowskie pochodzenia wydaje zaświadczenie potwierdzające wykonanie wszelkich wymaganych czynności i dopełnienie formalności.

Zaświadczenie, kopia statutu i umowy spółki, które mają obowiązywać w przyjmującym państwie członkowskim, a także kopia projektu przeniesienia przedkładane są w odpowiednim terminie organowi odpowiedzialnemu za rejestrację spółek w przyjmującym państwie członkowskim. Wymienione dokumenty są wystarczające do zarejestrowania spółki w przyjmującym państwie członkowskim. Organ zajmujący się rejestracją w przyjmującym państwie członkowskim sprawdza, czy spełnione zostały wymogi rzeczowe i formalne dotyczące przeniesienia.

Właściwy organ przyjmującego państwa członkowskiego informuje bezzwłocznie odpowiedni organ w państwie członkowskim pochodzenia o dokonaniu rejestracji. Wówczas właściwy organ w państwie członkowskim pochodzenia wykreśla spółkę z rejestru.

Zalecenie 5 (uczestnictwo pracowników)

Uczestnictwo pracowników podlega prawodawstwu przyjmującego państwa członkowskiego.

W wymienionych wyżej przypadkach zastosowanie mają przepisy art. 16 dyrektywy 2005/56/WE.

Zalecenie 6 (osoby trzecie dotknięte przeniesieniem siedziby)

Spółka, przeciwko której wszczęto postępowanie o rozwiązanie, likwidację, ogłoszenie upadłości lub wstrzymanie płatności lub też inne tego rodzaju postępowanie, nie może przeprowadzić transgranicznego przeniesienia siedziby wewnątrz Wspólnoty.

Do celów postępowania sądowego lub administracyjnego, które jest w toku i rozpoczęło się przed przeniesieniem siedziby, uznaje się, że spółka ma siedzibę w państwie członkowskim pochodzenia.

(1) Dz.U. C 104 E z 30.4.2004, s. 714. (2) Dz.U. C 303 E z 13.12.2006, s. 114. (3) Dz.U. C 263 E z 16.10.2008, s. 671. (4) Sprawa 81/87 Daily Mail i General Trust [1988] Zb. Orz., s. 5483. (5) Sprawa C-212/97 Centros [1999] Zb. Orz., s. I-1459. (6) Sprawa C-208/00 Überseering [2002] Zb. Orz., s. I-9919. (7) Sprawa C-167/01 Inspire Art [2003] Zb. Orz., s. I-10155. (8) Sprawa C-411/03 SEVIC Systems [2005] Zb. Orz., s. I-10805. (9) Sprawa C-196/04 Cadbury Schweppes [2006] Zb. Orz., s. I-7995. (10) Dyrektywa Rady 94/45/WE z dnia 22 września 1994 r. w sprawie ustanowienia Europejskiej Rady Zakładowej lub trybu informowania i konsultowania pracowników w przedsiębiorstwach lub w grupach przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym (Dz.U. L 254 z 30.9.1994, s. 64). (11) Dyrektywa 2005/56/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie transgranicznego łączenia się spółek kapitałowych (Dz.U. L 310 z 25.11.2005, s. 1). (12) Cytowane powyżej orzeczenie w sprawie Centros. (13) Pierwsza dyrektywa Rady 68/151/EWG z dnia 9 marca 1968 r. w sprawie koordynacji gwarancji, jakie są wymagane w państwach członkowskich od spółek w rozumieniu art. 58 ust. 2 Traktatu, w celu uzyskania ich równoważności w całej Wspólnocie, dla zapewnienia ochrony interesów zarówno wspólników jak i osób trzecich (Dz.U. L 65 z 14.3.1968, s. 8).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2009 r. w sprawie przyszłości wspólnego europejskiego systemu azylowego (2008/2305(INI))

P6_TA(2009)0087 A6-0050/2009

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 63 ust. 1 i 2 Traktatu WE,

–   uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

–   uwzględniając Konwencję genewską z 1951 r. dotyczącą statusu uchodźców oraz jej protokół uzupełniający z 1967 r.,

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiające kryteria i mechanizmy określania państwa członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl wniesionego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego(1) ("rozporządzenie dublińskie"),

–   uwzględniając dyrektywę Rady 2003/9/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiającą minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl w państwach członkowskich(2) ("dyrektywa w sprawie przyjmowania uchodźców"),

–   uwzględniając dyrektywę Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich(3) ("dyrektywa w sprawie azylu"),

–   uwzględniając dyrektywę Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osób, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony oraz zawartości przyznawanej ochrony(4),

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie stosowania dyrektywy 2003/9/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl w państwach członkowskich (COM(2007)0745),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 kwietnia 2005 r. w sprawie Lampedusy(5),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie sytuacji obozów uchodźców na Malcie(6),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie azylu: współpraca praktyczna, jakość procesu decyzyjnego w ramach wspólnego europejskiego systemu azylowego(7),

–   uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 2 września 2008 r. w sprawie oceny systemu dublińskiego(8),

–   uwzględniając sprawozdania Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych w sprawie kontroli warunków przyjmowania dokonanych w różnych ośrodkach zatrzymań,

–   uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie C-133/06 Parlament Europejski przeciwko Radzie Unii Europejskiej(9), której przedmiotem było postępowanie w sprawie o uchylenie dyrektywy w sprawie azylu, wszczęte w szczególności w celu stwierdzenia nieważności postanowień tej dyrektywy dotyczących procedury przyjmowania i zmiany wspólnych list minimalnych bezpiecznych krajów,

–   uwzględniając Europejski pakt na rzecz migracji i azylu przyjęty przez Radę Europejską w dnu 16 października 2008 r., którego czwartym celem jest "stworzenie Europy, która będzie miejscem azylu",

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0050/2009),

A.   mając na uwadze, że wprawdzie instrumenty prawne pierwszego etapu wprowadzania wspólnego europejskiego systemu azylowego (CEAS) pozwoliły na ustanowienie wspólnych minimalnych norm, lecz nie umożliwiły stworzenia takich samych warunków kwalifikujących do ochrony na terytorium Unii, wskutek czego nadal istnieją takie zjawiska jak wtórne przemieszczanie się osób ubiegających się o azyl i wielokrotne składanie wniosków,

B.   mając na uwadze, że kryteria związane z krajem pierwszego przekroczenia granicy mogą doprowadzić do nałożenia na niektóre państwa członkowskie, szczególnie na te, które stanowią zewnętrzną granicę UE, nieproporcjonalnego ciężaru zadań, i to tylko ze względu na ich szczególne położenie geograficzne oraz mając na uwadze, że to zjawisko ma szkodliwe skutki zarówno dla państw członkowskich, jak i dla osób ubiegających się o azyl,

C.   mając na uwadze, że dokonana przez Komisję ocena systemu dublińskiego pokazuje, iż w 2005 r. 13 granicznych państw członkowskich musiało stawić czoła coraz większym wyzwaniom wynikającym z systemu dublińskiego,

D.   mając na uwadze, że w wymienionym wyżej sprawozdaniu z oceny dyrektywy w sprawie przyjmowania uchodźców Komisja zwraca uwagę na poważne problemy pojawiające się w związku ze stosowaniem dyrektywy, w szczególności w ośrodkach zamkniętych i strefach tranzytu, o czym delegacje parlamentarne mogły przekonać się na miejscu podczas licznych wizyt,

Uwagi ogólne

1.   zauważa, że w minionym roku liczba uchodźców na całym świecie wzrosła do ponad 12 milionów, a 26 milionów osób zostało przesiedlonych wewnętrznie; w tym kontekście wspiera ustanowienie CEAS i z zadowoleniem przyjmuje "Plan polityki w dziedzinie azylu" Komisji, który posłuży za plan działania na rzecz ostatecznego utworzenia wspólnego europejskiego systemu azylowego;

2.   ubolewa z powodu planowanego w związku ze zmianą podstawy prawnej, która będzie wynikiem wejścia w życie traktatu z Lizbony, przesunięcia na rok 2012 terminu realizacji drugiego etapu CEAS, którego wprowadzenie ma wyeliminować niekorzystne rozbieżności w polityce azylowej państw członkowskich;

3.   zwraca uwagę na to, że odsetek uznawania kandydatur do statusu uchodźcy wśród państw członkowskich waha się w przypadku obywateli niektórych państw trzecich od około 0% do 90%,

4.   zwraca uwagę, że ujednolicenie norm ma doprowadzić do ustanowienia wspólnej procedury azylowej oraz jednolitego statusu w zakresie azylu, w związku z czym powinno ono zapewnić wysoki stopień ochrony w całej Unii i nie powinno opierać się na najniższym wspólnym poziomie, w wyniku czego wspólny system azylowy mógłby utracić swoją wartość dodaną;

5.   żałuje, że pojęcie azylu, będącego podstawową częścią demokracji i ochrony praw człowieka, zostało w ostatnich latach poważnie ograniczone; powtarza, że potrzebne jest pełne poszanowanie praw i potrzeb osób ubiegających się o azyl oraz zasady niewydalania tych osób;

6.   zwraca uwagę, że UE powinna przewidzieć na granicach zewnętrznych mechanizmy służące do identyfikacji osób ubiegających się o azyl i zagwarantowania osobom uprawnionym do ochrony międzynarodowej wstępu na swoje terytorium, w tym w ramach przeprowadzania kontroli na granicach zewnętrznych;

7.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja ustaliła, iż dostęp osób potrzebujących pomocy będzie jednym z nadrzędnych celów CEAS;

8.   domaga się, aby Europejska Agencja Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich (Frontex) dostarczyła szczegółowych danych na temat liczby osób ubiegających się o azyl, rozpoznanych jako takie podczas prowadzonych przez nią operacji, oraz na temat losu osób zatrzymanych i odesłanych do kraju tranzytu lub pochodzenia podczas takich operacji; wzywa Komisję do przedstawienia wniosku w sprawie przeglądu mandatu agencji Frontex w celu wyraźnego stwierdzenia, że troska o ochronę i prawa człowieka jest integralną częścią zarządzania zewnętrznymi granicami UE;

9.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja uznaje potrzebę zapewnienia spójności z innymi obszarami polityki, które mają wpływ na międzynarodową ochronę; wzywa w związku z tym Komisję do wspierania i wprowadzania inicjatyw mających na celu przegląd i dostosowanie polityki i praktyk w zakresie zarządzania granicami, takich jak FRONTEX i europejski system nadzoru granic (EUROSUR), tak aby zagwarantować uchodźcom dostęp do ochrony w UE i pełne poszanowanie zasady niewydalania na zewnętrznych granicach UE; ponadto podkreśla, że obowiązek udzielenia pomocy zagwarantowany w Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (UNCLOS) jest prawnie wiążący dla państw członkowskich, Unii Europejskiej oraz agencji FRONTEX;

Poprawa obowiązującego prawodawstwa

10.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w wymienionym wyżej wyroku w sprawie C-133/06 Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich uchylił art. 29 ust. 1 i 2 oraz art. 36 ust. 3 dyrektywy w sprawie azylu, dotyczące przyjmowania i zmiany wspólnej listy minimalnej bezpiecznych krajów pochodzenia oraz wspólnej listy bezpiecznych krajów trzecich;

11.   z zadowoleniem przyjmuje pozytywne doświadczenia kilku państw członkowskich w zakresie przyjmowania osób ubiegających się o azyl – od daty złożenia wniosku o ochronę międzynarodową – w otwartych ośrodkach i przy pełnej integracji ze społecznościami lokalnymi;

12.   uważa, że osoby ubiegające się o azyl to osoby znajdujące się w szczególnie trudnej sytuacji, które wymagają odpowiednich warunków przyjmowania; zwraca uwagę, że atmosfera środowiska więziennego w żadnym wypadku nie pomoże im w poradzeniu sobie z traumatycznymi przeżyciami, których doświadczyli w swoich krajach pochodzenia czy podczas podróży do Europy;

13.   z zadowoleniem przyjmuje wspomniane w ostatnich wnioskach Komisji postanowienia, według których państwa członkowskie nie przetrzymują w areszcie nikogo wyłącznie dlatego, że ubiega się o ochronę międzynarodową; uważa, że zasadniczo nie należy zatrzymywać osób ubiegających się o azyl ze względu na ich szczególnie trudną sytuację;

14.   ubolewa z powodu faktu, że w wielu państwach członkowskich nadal praktykowane jest zatrzymywanie osób ubiegających się o azyl w przypadku nielegalnego wstępu na ich terytorium i w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie do "dyrektywy w sprawie przyjmowania uchodźców" gwarancji proceduralnych na wypadek zatrzymania; dlatego uważa, że zatrzymanie osób ubiegających się o azyl powinno być możliwe jedynie w bardzo wyraźnie określonych, wyjątkowych okolicznościach i z zastrzeżeniem przestrzegania zasady konieczności i proporcjonalności zarówno w odniesieniu do sposobu, jak i celu takiego zatrzymania; uważa również, że w przypadku zatrzymania osoby ubiegającej się o azyl, winna mieć ona prawo do odwołania przed sądem krajowym;

15.   uważa, że zasadnicze znaczenie ma sprecyzowanie zakresu stosowania nowej "dyrektywy w sprawie przyjmowania uchodźców " tak, by obejmowała ośrodki detencyjne, strefy tranzytu, procedury graniczne i osoby przeniesione w ramach rozporządzenia dublińskiego;

16.  wyraża zadowolenie z wprowadzenia w "dyrektywie w sprawie przyjmowania uchodźców" formalnego systemu natychmiastowej identyfikacji osób znajdujących się w szczególnie trudnej sytuacji, w szczególności osób małoletnich pozbawionych opieki, osób starszych uzależnionych od opieki, osób niepełnosprawnych, kobiet ciężarnych, samotnie wychowujących rodziców z dziećmi oraz osób po traumatycznych przejściach (ofiary tortur, gwałtu, przemocy psychicznej, fizycznej i seksualnej);

17.  uważa, że należy ustanowić jednolitą procedurę udzielania azylu oraz jednolite normy pozwalające ustalić kogo uznaje się za uchodźcę bądź osobę potrzebującą ochrony międzynarodowej, obejmujące wszystkie wnioski o udzielenie międzynarodowej ochrony (status uchodźcy, ochrona uzupełniająca, tymczasowa ochrona);

18.  z zadowoleniem przyjmuje wyrażony przez Komisję zamiar sprecyzowania warunków uzyskania ochrony uzupełniającej, a zwłaszcza fakt zasugerowania przez nią przeglądu poziomu praw i korzyści przysługujących beneficjentom tego rodzaju ochrony; powinno to zapewnić większą równość traktowania na bardziej zaawansowanym poziomie;

19.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja zamierza wprowadzić zmiany do dyrektywy w sprawie azylu i podkreśla, że wspólna procedura azylowa powinna przewidzieć jasne, ujednolicone i rozsądne terminy, w których władze będą musiały podjąć decyzję odnośnie do wniosku o azyl, co pomoże uniknąć długiego i nieuzasadnionego oczekiwania mogącego mieć negatywny wpływ na zdrowie i samopoczucie osób ubiegających się o azyl; ponownie zaznacza, że przyznanie statusu uchodźcy lub ochrony uzupełniającej powinno zawsze podlegać indywidualnej ocenie i nie powinno w żadnym wypadku ograniczać się do ogólnej oceny (np. opierającej się na narodowości) ani do ewentualnych uwarunkowań (np. odnoszących się do sytuacji poszanowania praw człowieka w kraju pochodzenia);

20.   uważa za pożądane skoordynowanie informacji o krajach pochodzenia będących w posiadaniu różnych państw członkowskich i zachęca Komisję do zwiększenia wysiłków na rzecz ustanowienia wspólnej bazy danych; podkreśla, że gromadzenia i przedstawianie informacji o krajach pochodzenia oraz zarządzanie portalem powinno zagwarantować, że włączono krajowe sprawozdania różnych uznanych ekspertów, że informacje są publicznie dostępne i przechowywane odrębnie w stosunku do ich zastosowania przez decydentów (tak aby pozostały bezstronne i wolne od politycznego wpływu) oraz że przy gromadzeniu informacji o krajach pochodzenia zachowana jest sprawiedliwa równowaga między źródłami rządowymi, pozarządowymi i międzynarodowymi;

21.  z zadowoleniem przyjmuje przekształcenie rozporządzenia dublińskiego oraz propozycję postanowień dotyczących mechanizmu zawieszenia przeniesień na mocy tego rozporządzenia, jeżeli istnieją obawy, że spowodują one, iż niektórzy wnioskodawcy nie będą mogli skorzystać z odpowiednich standardów ochrony w odpowiedzialnych państwach członkowskich, w szczególności w zakresie warunków przyjmowania oraz dostępu do procedur azylowych, jak również w przypadkach, w których przeniesienia te stanowiłyby dodatkowe obciążenie dla tych państw członkowskich, które z powodu specyficznej sytuacji geograficznej i demograficznej muszą stawić czoła szczególnej presji; podkreśla jednak, że te postanowienia mogłyby ostatecznie stać się politycznym oświadczeniem, nie zaś skutecznym instrumentem umożliwiającym rzeczywiste wspieranie państw członkowskich, jeżeli nie zostałby wprowadzony dwuzadaniowy instrument wiążący dla wszystkich państw członkowskich, na który składałyby się:

22.   uważa, że poprawione rozporządzenie dublińskie powinno przyznać osobom ubiegającym się o azyl prawo do odwołania się od decyzji w sprawie przeniesienia; odwołanie takie nakładałoby na sądy i trybunały obowiązek zbadania z urzędu konieczności czasowego zawieszenia wykonania decyzji o przeniesieniu;

Struktury administracyjne

23.   zdecydowanie popiera utworzenie Europejskiego Urzędu Wsparcia ds. Polityki Azylowej, który powinien działać w ścisłej współpracy z UNHCR oraz z organizacjami pozarządowymi specjalizującymi się w dziedzinie azylu;

24.   uważa, że jednym z zadań Europejskiego Urzędu Wsparcia ds. Polityki Azylowej powinna być szczegółowa analiza rozbieżności występujących w poszczególnych państwach w zakresie polityki azylowej, aby w ten sposób przyczyniał się do jej ulepszenia;

25.   uważa, że działania Europejskiego Urzędu Wsparcia ds. Polityki Azylowej powinny obejmować opracowywanie wspólnych wytycznych w celu ułatwienia trafniejszej oceny wniosków o azyl, promowanie wymiany dobrych praktyk, monitorowanie wdrażania i stosowania odpowiedniego ustawodawstwa UE (wspierając rolę Komisji jako strażnika traktatów);

26.   uważa, że należy się praktycznie zastanowić nad dalszym monitorowaniem sposobu traktowania osób, które powróciły do kraju pochodzenia bądź wyjazdu na skutek odrzuconych wniosków o przyznanie ochrony;

27.   żywo zachęca Komisję do kontynuowania prac nad opracowaniem wspólnego programu szkoleń dla pracowników służb azylowych, zważywszy że istnieje bezpośredni związek między jakością decyzji wydawanych w tej dziedzinie a jakością wyszkolenia i poinformowania urzędników podejmujących takie decyzje na szczeblu krajowym; uważa, że konsultacje z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego specjalizującymi się w tej dziedzinie zapewniłyby skuteczność prac nad opracowywaniem programów szkoleń;

28.  uważa, że wszyscy decydenci muszą mieć równy dostęp do wyszukanych w sposób profesjonalny i obiektywny informacji o krajach pochodzenia, które są głównym narzędziem dla władz przyznających azyl, organów rozpatrujących odwołania, jak i dla osób ubiegających się o azyl, które opierają się na tych informacjach przy sprawdzaniu ich wniosku o ochronę międzynarodową;

29.   podkreśla, że w okresie oczekiwania władze powinny uwzględniać zróżnicowane potrzeby osób ubiegających się o azyl, które są w trudniejszej sytuacji, takich jak dzieci, osoby niepełnosprawne i kobiety, oraz zapewniać niezbędną infrastrukturę;

Integracja osób objętych ochroną międzynarodową

30.   potwierdza znaczenie integracji osób korzystających z ochrony międzynarodowej, przy uwzględnieniu kwestii związanych z demokracją, bezpieczeństwem i gospodarką;

31.   ubolewa, że ustanowione w rozporządzeniu dublińskim zasady określania państwa właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl nie uwzględniają życzeń osób ubiegających się o azyl i uważa, że przy określaniu właściwego państwa członkowskiego należy w większym stopniu brać pod uwagę określone kryteria dotyczące względów rodzinnych, kulturowych i językowych z myślą o ułatwieniu integracji osób ubiegających się o azyl;

32.   wzywa Radę do osiągnięcia porozumienia w sprawie objęcia uchodźców i osób korzystających z ochrony uzupełniającej zakresem stosowania dyrektywy 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. w sprawie statusu rezydenta długoterminowego(10);

33.   z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji przedstawiony w dyrektywie w sprawie przyjmowania uchodźców z myślą o ułatwieniu ubiegającym się o azyl dostępu do rynku pracy, zważywszy że włączenie w życie zawodowe jest podstawowym warunkiem ich integracji w przyjmującym państwie członkowskim i pomaga również nabyć zdolności, które mogą się przydać podczas pobytu w przyjmującym państwie członkowskim i w przypadku powrotu do kraju pochodzenia;

34.   uważa, że przy określaniu właściwego państwa członkowskiego system azylowy powinien ułatwić integrację biorąc pod uwagę, oprócz innych elementów społecznych, kulturowych i językowych, uznanie dokonań edukacyjnych, zawodowe kwalifikacje i kompetencje osoby ubiegającej się o azyl, odpowiadające ekonomicznym potrzebom goszczącego państwa członkowskiego;

35.   zaleca aby nie wprowadzać rozróżnienia między prawami przyznanymi uchodźcom i beneficjentom ochrony uzupełniającej; podkreśla zwłaszcza konieczność poprawy dostępu osób objętych ochroną uzupełniającą do praw społecznych i gospodarczych, biorąc pod uwagę, że ma to decydujące znaczenie dla ich integracji;

Mechanizmy solidarności

36.   uważa, że jednym z celów CEAS powinno być wprowadzenie skutecznych mechanizmów solidarności służących poprawie sytuacji krajów, do których napływają największe fale osób ubiegających się o azyl i które mają trudności z zapewnieniem im odpowiednich warunków przyjmowania, rozpatrywaniem wniosków w odpowiednim terminie i w przepisowej formie lub z integracją osób ubiegających się o azyl posiadających status uchodźcy;

37.   jest zdania, że solidarność nie może ograniczać się do przyznania środków finansowych i wzywa do skutecznego wdrożenia mechanizmów przesiedleń i przemieszczeń wewnętrznych, na zasadzie dobrowolności, jak przewiduje Europejski pakt o imigracji i azylu; uważa, że umożliwiłoby to osobom objętym ochroną międzynarodową przyjęcie przez państwo członkowskie inne niż te, które przyznało im prawo do takiej ochrony;

38.   uważa, że należy rozważyć możliwość rozszerzenia zakresu stosowania dyrektywy 2001/55/WE(11), aby umożliwić przyjmowanie szczególnych kategorii osób potrzebujących tymczasowo ochrony międzynarodowej w przypadku braku masowego napływu wysiedleńców;

39.   zachęca do utworzenia pod egidą przyszłego Europejskiego Urzędu Wsparcia ds. Polityki Azylowej zespołów ekspertów w zakresie azylu, które mogłyby świadczyć pomoc na rzecz państw członkowskich odnotowujących nieprzewidziane masowe napływy osób ubiegających się o azyl i niebędących w stanie sobie z tym poradzić;

40.   wzywa Komisję do przeanalizowania możliwości ustanowienia europejskiego mechanizmu transferu ochrony międzynarodowej, pod kontrolą przyszłego Europejskiego Urzędu Wsparcia ds. Polityki Azylowej, tak aby umożliwić przemieszczanie się uchodźców w Europie zgodnie z ich życzeniem i zmniejszyć w ten sposób obciążenie w niektórych państwach członkowskich;

41.   z zadowoleniem przyjmuje wyrażony przez Komisję zamiar przeprowadzenia badania w celu przeglądu możliwych sposobów osiągnięcia poprawy w zakresie solidarności finansowej wewnątrz UE i z zainteresowaniem oczekuje propozycji w tym zakresie;

42.   popiera umowy w sprawie monitorowania granic pomiędzy władzami krajowymi, Biurem UNHCR i organizacjami pozarządowymi oraz przyznanie środków na ten cel w ramach Funduszu Granic Zewnętrznych UE;

Współpraca z państwami trzecimi

43.   podkreśla, że wspólny europejski system azylowy powinien być w pełni spójny z celami i działaniami z zakresu ochrony uchodźców w ramach instrumentów współpracy UE z krajami rozwijającymi się (jak np. Europejski Fundusz Rozwoju, instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (DCI), Europejski Instrument Sąsiedztwa i Partnerstwa, europejski instrument na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie) oraz porozumień i partnerstw między UE i krajami rozwijającymi się (jak umowa z Kotonu i strategiczne partnerstwo Afryka-UE);

44.   zgadza się z Komisją, że kwestia azylu jest integralną częścią współpracy z krajami trzecimi na rzecz rozwoju, a nie narzędziem zarządzania kryzysowego; ponownie stwierdza również, że współpraca na rzecz rozwoju, a w szczególności zapobieganie kryzysom, monitorowanie przestrzegania praw człowieka, transformacja konfliktu i budowanie pokoju mogłyby służyć jako instrument zapobiegający wysiedleniu; dlatego podkreśla, że wspólny europejski system azylowy powinien być ściśle powiązany z europejską polityką rozwoju i pomocy humanitarnej;

45.   oczekuje wyników oceny regionalnych programów ochrony, która ma się odbyć w 2009 r.; podkreśla, że tworzenie takich programów powinno być w pełni spójne z krajowymi i regionalnymi planami działania oraz z programem tematycznym dotyczącym migracji i azylu w ramach instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju oraz że w bardziej ogólnym kontekście nie powinno być nigdy wykorzystywane do zdjęcia obowiązków z państw członkowskich i Unii Europejskiej; wzywa Komisję do lepszej koordynacji działań prowadzonych w tym kontekście przez jej różne służby z myślą o zoptymalizowaniu synergii między nimi oraz do przedstawiania mu sprawozdań z działań podejmowanych w tym celu;

46.   uznaje znaczenie wzmocnienia zdolności przyjmowania w przypadku krajów pierwszego azylu oraz stworzenia na szczeblu europejskim, przy ścisłej współpracy z UNHCR, programu przesiedleń, w którym zostałyby określone wspólne kryteria i mechanizmy współpracy;

47.   nalega również na przeprowadzenie oceny adekwatności funduszy dostępnych dla środków dotyczących krajów trzecich, np. ochrony w ramach regionu, zwłaszcza w świetle opinii Parlamentu, według której te środki wymagają dodatkowego finansowania a nie ponownego przydzielenia środków z funduszy rozwojowych;

48.   wzywa Komisję do promowania szerszego uczestnictwa państw członkowskich w wysiłkach podejmowanych w skali światowej na rzecz przesiedlenia uchodźców;

49.   z dużym zainteresowaniem przyjmuje pomysł wprowadzenia "procedur przyjmowania ochronnego" i żywo zachęca Komisję do rozważenia konkretnych rozwiązań i praktycznych skutków stosowania tego rodzaju środków;

50.   z zainteresowaniem oczekuje wyników badań dotyczących wspólnego rozpatrywania wniosków o przyznanie azylu poza terytorium Unii, które Komisja planuje na 2009 r. i przestrzega przed wszelkimi próbami przenoszenia odpowiedzialności za przyjmowanie ubiegających się o azyl i rozpatrywanie stosownych wniosków na kraje trzecie lub na UNHCR;

o
o   o

51.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich, agencji Frontex oraz Wysokiemu Komisarzowi Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców.

(1) Dz.U. L 50 z 25.2.2003, s. 1. (2) Dz.U. L 31 z 6.2.2003, s. 18. (3) Dz.U. L 326 z 13.12.2005, s. 13. (4) Dz.U. L 304 z 30.9.2004, s. 12. (5) Dz.U. C 33 E z 9.2.2006, s. 598. (6) Dz.U. C 293 E z 2.12.2006, s. 301. (7) Dz.U. C 146 E z 12.6.2008, s. 364. (8) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0385. (9) Dz.U. C 158 z 21.6.2008, s. 3. (10) Dz.U. L 16 z 23.1.04, s. 44. (11) Dyrektywa Rady 2001/55/WE z dnia 20 lipca 2001 r. w sprawie minimalnych norm przyznawania tymczasowej ochrony na wypadek masowego napływu wysiedleńców oraz środków wspierających równowagę wysiłków między państwami członkowskimi związanych z przyjęciem takich osób wraz z jego następstwami (Dz.U. L 212 z 7.8.2001, str. 12).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2009 r. w sprawie planu działania Komisji na rzecz zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej (2008/2150(INI))

P6_TA(2009)0088 A6-0022/2009

Parlament Europejski,

-   uwzględniając Traktat WE,

-   uwzględniając opinię Trybunału Obrachunkowego Wspólnot Europejskich nr 2/2004 w sprawie modelu pojedynczej kontroli (single audit) oraz projektu wspólnotowych ram wewnętrznej kontroli dla Komisji(1),

-   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 czerwca 2005 r. w sprawie harmonogramu działań dotyczących zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej (COM(2005)0252),

-   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 17 stycznia 2006 r. w sprawie planu działania na rzecz zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej (COM(2006)0009),

-   uwzględniając pierwsze sprawozdanie półroczne w sprawie harmonogramu wdrażania planu działania Komisji na rzecz zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej opublikowane w dniu 19 lipca 2006 r. (SEC(2006)1009), zgodnie z wnioskiem Parlamentu zawartym w rezolucji z dnia 27 kwietnia 2006 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu na rok budżetowy 2004(2),

-   uwzględniając tymczasowe sprawozdanie z postępów w realizacji planu działania Komisji opublikowane 7 marca 2007 r. (COM(2007)0086), opisujące postępy i zapowiadające dodatkowe działania,

-   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 27 lutego 2008 r. zatytułowany "Sprawozdanie z postępów w realizacji planu działania Komisji na rzecz zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej" (COM(2008)0110) oraz załączony do niego dokument roboczy Komisji (SEC(2008)0259),

-   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 4 czerwca 2008 r. zatytułowany "Podsumowanie osiągnięć Komisji w zakresie zarządzania za rok 2007" (COM(2008)0338),

-   uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2007 r. (COM(2008)0499),

-   uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium budżetowego w sprawie działań podjętych po wydaniu decyzji o udzieleniu absolutorium za 2006 r. (COM(2008)0629 i COM(2008)0628) oraz towarzyszące dokumenty robocze Komisji (SEC(2008)2579 i SEC(2008)2580),

-   uwzględniając roczne sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego w sprawie wykonania budżetu za rok budżetowy 2007 wraz z odpowiedziami kontrolowanych instytucji(3),

-   uwzględniając art. 45 swojego Regulaminu,

-   uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Budżetowej (A6-0022/2009),

A.   mając na uwadze, że zgodnie z art. 274 Traktatu WE, Komisja wykonuje budżet na własną odpowiedzialność, zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami, we współpracy z państwami członkowskimi,

B.   mając na uwadze, że zasada efektywnej kontroli wewnętrznej została włączona jako jedna z zasad budżetowych do rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (rozporządzenie finansowe)(4), w rezultacie jego zmiany rozporządzeniem (WE, Euratom) nr 1995/2006 z dnia 13 grudnia 2006 r.(5), zgodnie z propozycją Komisji zawartą w planie działania Komisji na rzecz zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej ("plan działania"),

C.   mając na uwadze, że dla Komisji najbardziej wyrazistym sposobem wykazania, że podjęła rzeczywiste zobowiązanie do przestrzegania zasad przejrzystości i należytego zarządzania finansami jest dołożenie wszelkich starań i jak najmocniejsze wsparcie inicjatyw na rzecz poprawy jakości zarządzania finansami w celu otrzymania pozytywnego poświadczenia wiarygodności (DAS(6)) od Europejskiego Trybunału Obrachunkowego (ETO),

D.   mając na uwadze, że w ust. 5 konkluzji z dnia 8 listopada 2005 r., Rada ECOFIN uznała również za sprawę podstawowej wagi wprowadzenie systemu zintegrowanej kontroli wewnętrznej oraz uproszczenie przepisów dotyczących kontroli, jak również "wezwała Komisję do dokonania oceny kosztów kontroli według sektora wydatków",

E.   mając na uwadze cel strategiczny, jakim jest otrzymanie DAS od ETO, Komisja przyjęła w styczniu 2006 r. plan działania, opierając się na zaleceniach ETO(7), rezolucji Parlamentu z dnia 12 kwietnia 2005 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu na rok budżetowy 2003(8) oraz konkluzjach ECOFIN z dnia 8 listopada 2005 r.,

F.   mając na uwadze, że plan działania określał wówczas "luki" w strukturach kontroli Komisji i identyfikował 16 obszarów działań, które powinny zostać podjęte do końca 2007 r.; uwzględniając jednocześnie, że należy wspierać poprawę zarządzania finansami w Unii poprzez ścisłe monitorowanie kontroli w Komisji i w państwach członkowskich,

G.   mając na uwadze, że w pkt 2.29 rozdziału 2 (dotyczącego systemu kontroli wewnętrznej Komisji) Europejski Trybunał Obrachunkowy zwraca uwagę, że "Sprawozdanie podsumowujące Komisji za rok 2007 zawiera optymistyczną ocenę postępów poczynionych dotychczas przy realizacji planu. Jednocześnie w sprawozdaniu wskazuje się, że na dowody skuteczności podjętych działań pod względem obniżenia poziomu błędu w transakcjach leżących u podstaw rozliczeń przyjdzie jeszcze zapewne poczekać.",

H.   mając na uwadze, że zgodnie z odpowiedzią Komisji w pkt 2.30 sprawozdania rocznego ETO za rok budżetowy 2007 "wdrażanie działań stanowi proces o charakterze ciągłym i jest kontynuowane w sposób zdecydowany. Skutki działań występują siłą rzeczy po ich wdrożeniu w latach 2006 i 2007. Pierwsze sprawozdanie zawierające ocenę skutków zostanie przedstawione na początku 2009 r.",

1.   przyjmuje z zadowoleniem ogólne postępy poczynione przy realizacji planu działań oraz fakt, że większość działań została wdrożona, a większość luk zidentyfikowanych w planie działań usunięta;

2.   podkreśla, że przewidziane w planie działań Komisji skuteczne zintegrowane ramy kontroli wewnętrznej pozwolą Komisji i państwom członkowskim na lepsze wykonanie budżetu UE zgodnie z celami politycznymi i priorytetami Parlamentu;

3.   wyraża ubolewanie z powodu braku jasności użytego języka i wzywa Komisję do wskazania na jakim znajduje się etapie w procesie realizacji zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej, a także kiedy oczekuje widocznych i pozytywnych skutków podjętych działań dla legalności i prawidłowości transakcji;

4.   odnotowuje sprawozdanie z oceny skutków przyjęte przez Komisję w dniu 4 lutego 2009 r. (COM(2009)0043) i uwzględni je w rezolucji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2007;

5.   zauważa wysiłki podjęte przez Komisję, ale ubolewa nad faktem, że jak dotąd Komisja nie była w stanie przedstawić pełnych i wiarygodnych danych liczbowych dotyczących kwot odzyskanych i korekt finansowych z powodu problemów państw członkowskich ze sprawozdawczością; wzywa Komisję do rozwiązania tych problemów i oczekuje, że przedstawi ona szczegółowy harmonogram opracowywania i stosowania nowego systemu sprawozdawczości;

6.   zwraca uwagę, że skutki działań będą kształtować podstawę oceny powodzenia planu działań poprzez zmniejszające się współczynniki błędu i poprawione oceny systemów kontroli potwierdzone przez ETO;

7.   spodziewa się, że tego rodzaju ulepszenia będą miały rzeczywisty wpływ na sprawozdanie roczne ETO za rok 2008;

8.   zachęca Komisję do zwiększenia przejrzystości oceny wpływu planu działań i ścisłego nadzorowania jego wdrażania;

Działania 4, 10 i 10N: wskaźnik błędów lub dopuszczalne ryzyko wystąpienia błędu - analiza równowagi między wydatkami operacyjnymi a kosztem systemów kontroli

9.   wyraża ubolewanie, że w dwóch z najważniejszych dla Parlamentu działań występują pewne opóźnienia w stosunku do przewidzianego harmonogramu;

10.   w szczególności wyraża ubolewanie, że działanie 4 planu działań dotyczące zainicjowania międzyinstytucjonalnej inicjatywy w sprawie uwzględnienia podstawowych zasad dotyczących dopuszczalnego ryzyka w zakresie podstawowych transakcji jeszcze nie zostało wdrożone; zgadza się z twierdzeniem ETA zawartym w opinii nr 4/2006(9), że chociaż "akceptowalny poziom ryzyka" jest zasadniczym pojęciem zintegrowanego systemu kontroli wewnętrznej, nie wyjaśniono jeszcze jak można go ustalić;

11.   podkreśla, że w pkt 2.9 i 2.10 sprawozdania rocznego za rok budżetowy 2005(10), ETO jest zdania, odnośnie do ustanowienia zintegrowanych ram kontroli wewnętrznej, że "jednym z najważniejszych celów zatwierdzonych przez Komisję jest osiągniecie proporcjonalności kontroli i ich efektywności pod względem kosztów";

12.   przypomina ponadto, że wyżej wspomniane konkluzje posiedzenia Rady ECOFIN w dniu 8 listopada 2005 r. brzmiały następująco: "Rada uważa, zgodnie ze sprawozdaniem nr 2/2004 Trybunału, że należy osiągnąć porozumienie z Parlamentem odnośnie do dopuszczalnego ryzyka w transakcjach leżących u podstaw rachunków, biorąc pod uwagę koszty i korzyści kontroli przeprowadzanych w ramach poszczególnych polityk oraz związane z tym wydatki";

13.   zwraca uwagę, że w pkt 2.42 lit. c) sprawozdania rocznego za rok budżetowy 2007, ETO zaleca poczynienie postępów w rozważaniach dotyczących koncepcji dopuszczalnego ryzyka, a w pkt 1.52 lit c) w rozdziale 1 (dotyczącym poświadczenia wiarygodności oraz informacji uzupełniających) tego sprawozdania, oświadcza, że " wyważenie proporcji pomiędzy kosztami a ryzykiem rezydualnym w poszczególnych obszarach wydatków jest na tyle istotne, że powinno być zatwierdzane na poziomie politycznym (tj. przez władze budżetowe/organ udzielający absolutorium) w imieniu obywateli Unii";

14.   wzywa Komisję do niezwłocznego przyjęcia zapowiadanego komunikatu w tej kwestii w celu ponownego zainicjowania międzyinstytucjonalnych rozmów w sprawie dopuszczalnego ryzyka, o co Parlament zwracał się już w swej rezolucji z dnia 24 kwietnia 2007 r. w sprawie absolutorium budżetowego za rok budżetowy 2005(11) i w swej rezolucji z dnia 22 kwietnia 2008 r. w sprawie absolutorium budżetowego za rok budżetowy 2006(12); zwraca się do Komisji o pełne upublicznienie stosowanych metod określania współczynnika błędu;

15.   uważa w związku z tym, że Komisja, zgodnie z zasadami proporcjonalności i efektywności pod względem kosztów (value for money) systemów kontroli, powinna ocenić stosunek między środkami dostępnymi na poszczególne polityki a częścią tych środków przeznaczonych na systemy kontroli w każdej dziedzinie wydatków i środkami ewentualnie utraconymi z powodu wykrytych w ten sposób błędów, o co Parlament zwracał się w swej rezolucji w sprawie absolutorium budżetowego za rok budżetowy 2005;

16.   przypomina Komisji o znaczeniu przeprowadzenia analizy porównawczej, która jest jedyną podstawą umożliwiającą określenie "poziomu dopuszczalnego ryzyka wystąpienia błędu" i o przedstawienie jej Parlamentowi, Radzie i Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu;

17.   uważa, że stosunek kosztów do korzyści istniejący między środkami wykorzystanymi do działalności kontrolnej a wynikami otrzymywanymi w wyniku tych kontroli powinien być głównym elementem branym pod uwagę przez ETO;

18.   podkreśla bardzo ważne spostrzeżenie ETO poczynione w pkt 1.52 lit d) sprawozdania rocznego za rok 2007, że "jeżeli dany program nie może zostać zrealizowany w sposób zadowalający z zachowaniem akceptowalnego poziomu kosztów i ryzyka, należy ponownie rozważyć jego zasadność";

19.   wzywa Komisję - w związku z działaniem 10 i 10N - do przedstawienia wiarygodnych informacji na temat kosztów systemów kontroli i możliwych sposobów uproszczenia w celu znalezienia lepszej równowagi między potrzebą kontroli a dążeniem do zmniejszenia obciążeń administracyjnych dla wnioskodawców i beneficjentów funduszy UE;

20.   przywołuje swoją własną opinię i opinię Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którymi skomplikowane lub niejasne zasady oraz złożone wymogi prawne mają negatywny wpływ na legalność i prawidłowość wydatków UE; uważa za konieczne podjęcie kwestii uproszczenia, jako ważnego punktu kolejnej reformy rozporządzenia finansowego i przyszłej podstawy prawnej programów UE w zakresie wydatków;

Działania 1, 3, 3N, 5, 10, 10a, 11N, 13 i 15: konieczność współpracy z państwami członkowskimi

21.   podkreśla, że w odniesieniu do wdrożenia działań 1, 3, 3N, 5, 10, 10a, 11N, 13 i 15, Komisja zależna jest również od współpracy z państwami członkowskimi; podkreśla, że w pełni wspiera te działania i z tego względu wzywa Komisję do wykorzystania wszelkich dostępnych jej narzędzi do jak najszybszego pełnego wdrożenia tych działań;

22.   przypomina oświadczenie Komisji poczynione w jej wyżej wymienionym komunikacie z 2008 r. (COM(2008)0110), że działania 1, 3, 3N, 5, 8 i 13 zostały zakończone;

23.   niemniej jednak zwraca uwagę, że do tej pory nic mu nie wiadomo o dokumentach uzupełniających lub oświadczeniach uzasadniających tego rodzaju deklarację; dlatego zmuszony jest żywić poważne wątpliwości co do zakończenia tych działań i co do ich wdrożenia, i czy miały wpływ na postępy we wdrażaniu planu działań;

24.   wzywa Trybunał Obrachunkowy do złożenia bardziej szczegółowego sprawozdania w sprawie współpracy z odpowiednikami krajowymi oraz do wskazania, kiedy ta współpraca przyniesie pozytywne skutki;

Działania 5 i 13: promowanie rocznych podsumowań i deklaracji w sprawie zarządzania

25.   przyjmuje z zadowoleniem roczne podsumowania dostępnych kontroli i deklaracji na szczeblu krajowym, przedstawione po raz pierwszy w dniu 15 lutego 2008 r., które stanowią znaczący krok w kierunku osiągnięcia poprawy zarządzania funduszami UE; ubolewa jednak nad brakiem przejrzystości odnośnie do tych podsumowań rocznych, których Komisja nie przesłała Parlamentowi;

26.   przyjmuje z zadowoleniem przedłożenie od 2008 r. podsumowań rocznych oraz oceny i deklaracji zawartych w rocznych sprawozdaniach z działalności za 2006 r. i 2007 r. dyrekcji generalnych zajmujących się funduszami strukturalnymi, lecz jest daleki od uznania działań 5 i 13 za zakończone, ponieważ Parlament nie był wyczerpująco informowany;

27.   ubolewa, że do tej pory nie otrzymał od Komisji pełnych informacji dotyczących oceny i analizy porównawczej pierwszych przedłożonych podsumowań rocznych;

28.   zwraca ponadto uwagę, że w sprawozdaniu rocznym za 2007 r. ETO oświadcza, że ze względu na rozbieżności w sposobie prezentacji, roczne podsumowania nie mogą jeszcze stanowić podstawy wiarygodnej oceny funkcjonowania i skuteczności systemu;

Działanie 11N: określenie typologii błędów oraz związku pomiędzy kwotami odzyskanymi i korektami finansowymi

29.   ubolewa nad faktem, że mimo znacznych wysiłków Komisji, zdaniem ETO Komisja nie była w stanie przedstawić pełnych danych liczbowych lub wykazać, że przedstawione w końcu dane liczbowe dadzą się jednoznacznie pogodzić z opublikowanymi sprawozdaniami finansowymi;

30.   zachęca Komisję do zakończenia wdrażania tego ważnego działania w celu uzyskania większego stopnia zgodności z wymogami sprawozdawczości i do poprawy ścisłości danych przedstawianych przez państwa członkowskie;

Działanie 8N: współpraca z krajowymi najwyższymi organami kontroli i wykorzystanie ich działalności w celu uzyskania potwierdzenia pewności

31.   podkreśla, że mimo iż nie stanowią części ram kontroli wewnętrznej, niezależne najwyższe organy kontroli, jako zewnętrzne organy kontroli krajowych wydatków publicznych, mogą odegrać kluczową rolę w kontroli środków publicznych;

32.   wspiera w pełni współpracę zainicjowaną przez Komisję z niektórymi krajowymi najwyższymi organami kontroli i zachęca do pogłębiania kontaktów z tymi organami w celu określenia, w jaki sposób można wykorzystać pracę tych organów do potwierdzenia pewności w odniesieniu do realizacji programów w państwach członkowskich;

33.   przyjmuje z zadowoleniem inicjatywę Komisji związaną z opracowaniem zorganizowanego podejścia w celu wspierania kontaktów z krajowymi najwyższymi organami kontroli i zachęca ponadto Komisję do zakończenia wdrażania tego działania w ścisłej współpracy z ETO;

o
o   o

34.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 107 z 30.4.2004, s. 1. (2) Dz.U. L 340 z 6.12.2006, s. 5. (3) Dz.U. C 286 z 10.11.2008, s. 1. (4) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (5) Dz.U. L 390 z 30.12.2006, s. 1. (6) Skrót od francuskiego terminu "Déclaration d'assurance". (7) Opinia nr 2/2004 (Dz.U. C 107 z 30.4.2004, s. 1) (Opinia w sprawie modelu pojedynczej kontroli). (8) Dz.U. L 196 z 27.7.2005, s. 4. (9) Dz.U. C 273 z 9.11.2006, s. 2. (10) Dz.U. C 263 z 31.10.2006, s. 1. (11) Dz.U. L 187 z 15.7.2008, s. 25. (12) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0133.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2009 r. dotycząca współpracy pomiędzy sądami państw członkowskich przy przeprowadzaniu dowodów w sprawach cywilnych lub handlowych (2008/2180(INI))

P6_TA(2009)0089 A6-0058/2009

Parlament Europejski,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji na temat stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1206/2001 z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie współpracy pomiędzy sądami państw członkowskich przy przeprowadzaniu dowodów w sprawach cywilnych lub handlowych (COM(2007)0769),

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1206/2001(1),

–   uwzględniając trwające prace konferencji haskiej w sprawie praktycznego wdrożenia Konwencji haskiej z dnia 18 marca 1970 r. o przeprowadzaniu dowodów za granicą w sprawach cywilnych i handlowych,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0058/2009),

A.   mając na uwadze, że rozporządzenie (WE) nr 1206/2001 nie było stosowane tak skutecznie, jak to mogło mieć miejsce, i że z tego powodu konieczne było podjęcie dodatkowych kroków mających na celu poprawę współpracy między sądami państw członkowskich w zakresie przeprowadzania dowodów oraz zwiększenie skuteczności rozporządzenia,

B.   mając na uwadze, że rozporządzenie (WE) nr 1206/2001 przewiduje ulepszenie, uproszczenie i przyspieszenie współpracy między sądami przy przeprowadzaniu dowodów w sprawach cywilnych lub handlowych,

C.   mając na uwadze, że Komisja na przełomie lat 2006/2007 dokonała w państwach członkowskich dystrybucji łącznie 50 tys. egzemplarzy praktycznego przewodnika, lecz że doszło do tego o wiele za późno i w związku z tym konieczne jest podjęcie dodatkowych kroków mających na celu lepsze poinformowanie stron, których ta procedura dotyczy, w szczególności sądów i prawników, na temat rozporządzenia,

D.   mając na uwadze, że Komisja uważa jednak, iż ograniczony do 90 dni okres, w którym należy wykonać wniosek o przeprowadzenie dowodów, określony w art. 10 ust. 1 rozporządzenia jest przekraczany w "wielu przypadkach" oraz, że "w niektórych przypadkach potrzeba nawet ponad pół roku",

E.   mając na uwadze, że jedynie kilka państw członkowskich dysponuje obecnie środkami technicznymi umożliwiającymi przeprowadzanie wideokonferencji, zatem technika ta nie jest dostatecznie wykorzystywana; mając ponadto na uwadze, że państwa członkowskie w niedostatecznym stopniu wspierają wprowadzanie nowoczesnej technologii łączności, zaś Komisja nie zgłasza żadnych konkretnych propozycji poprawy tego stanu rzeczy,

1.   krytykuje opóźnienie w przedstawieniu wyższej wspomnianego sprawozdania Komisji, które zgodnie z art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1206/2001 miało zostać przedstawione do 1 stycznia 2007 r., w rzeczywistości jednak zastało przedłożone w dniu 5 grudnia 2007 r.;

2.   podziela opinię Komisji, że państwa członkowskie powinny dołożyć większych starań w celu dostatecznego zainteresowania sędziów i prawników rozporządzeniem aby zachęcić do bezpośrednich kontaktów międzysądowych, jako że metoda bezpośredniego przeprowadzania dowodów w trybie art. 17 rozporządzenia potwierdziła, że może uprościć i przyspieszyć przeprowadzanie dowodów, nie powodując szczególnych problemów;

3.   uważa, że należy pamiętać, iż jednostki centralne przewidziane w rozporządzeniu wciąż mają do odegrania ważną rolę polegającą na nadzorowaniu pracy sądów odpowiedzialnych za rozpatrywanie wniosków na mocy rozporządzenia oraz na rozwiązywaniu pojawiających się problemów; wskazuje, że europejska sieć sądowa może pomóc w rozwiązaniu problemów, których nie udało się rozwiązać jednostkom centralnym oraz że rzadziej odwoływano by się do tych jednostek gdyby sądy wzywające były lepiej zaznajomione z rozporządzeniem; jest zdania, że pomoc zapewniana przez jednostki centralne może być decydująca dla małych lokalnych sądów po raz pierwszy stojących przed problemem związanym z przeprowadzeniem dowodów w kontekście transgranicznym;

4.   opowiada się za szerokim wykorzystaniem technologii informacyjnej i wideokonferencji w połączeniu z bezpiecznym systemem wysyłania i odbierania poczty elektronicznej, która powinna stać się we właściwym czasie powszechnym środkiem przekazywania wniosków dotyczących przeprowadzenia dowodów; zauważa, że niektóre państwa członkowskie, odpowiadając na kwestionariusz rozesłany przez konferencję haską, wymieniają problemy związane z kompatybilnością łączy wideo oraz uważa, że należy się tym zająć w ramach europejskiej strategii w dziedzinie e-sprawiedliwości;

5.   uważa, że zarówno fakt, iż wiele państw członkowskich nie dysponuje jeszcze środkami technicznymi umożliwiającymi przeprowadzanie wideokonferencji, jak i wniosek Komisji, że nowoczesne środki przekazu informacji są "wciąż raczej rzadko używane" potwierdzają sensowność planów na rzecz europejskiej strategii w dziedzinie e-sprawiedliwości, zalecanych ostatnio przez Komisję Prawną Parlamentu, ponagla państwa członkowskie do zainwestowania większych środków celem zainstalowania nowoczesnych urządzeń komunikacyjnych w sądach i przeszkolenia sędziów w zakresie ich używania, a także wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych propozycji poprawy tego stanu; uważa, że należy jak najszybciej udostępnić pomoc i wsparcie finansowe Unii Europejskiej na odpowiednim poziomie;

6.   jest zdania, że w ramach strategii w dziedzinie e-sprawiedliwości należy dołożyć starań niezbędnych do zaspokojenia potrzeb z zakresu tłumaczeń pisemnych i ustnych wynikających z przeprowadzania dowodów w kontekście transgranicznym w poszerzonej Unii Europejskiej;

7.   odnotowuje z obawą stwierdzenie Komisji dotyczące faktu, że ograniczony do 90 dni okres, w którym należy wykonać wniosek o przeprowadzenie dowodów, określony w art. 10 ust. 1 rozporządzenia jest przekraczany w "wielu przypadkach" oraz, że "w niektórych przypadkach potrzeba nawet ponad pół roku"; wzywa Komisję, aby możliwie najszybciej przedłożyła konkretne propozycje działań mających na celu rozwiązanie tego problemu, przy jednoczesnym rozważeniu możliwości wskazania organu zajmującego się rozpatrywaniem skarg lub osoby kontaktowej w ramach europejskiej sieci sądowniczej;

8.   krytykuje wynikające ze sprawozdania Komisji stwierdzenie, że w wyniku rozporządzenia (WE) nr 1206/2001 uzyskano kompleksową poprawę w zakresie przeprowadzania dowodów, co stwarza fałszywy obraz sytuacji; wzywa zatem Komisję do dołożenia wszelkich starań, między innymi w kontekście strategii w dziedzinie e-sprawiedliwości, aby doprowadzić do realizacji rzeczywistego potencjału rozporządzenia w zakresie poprawy funkcjonowania cywilnego wymiaru sprawiedliwości z punktu widzenia obywateli, przedsiębiorstw, prawników i sędziów;

9.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 174 z 27.6.2001, s. 1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2009 r. dotyczące wdrożenia dyrektywy 2006/43/WE w sprawie ustawowych badań rocznych sprawozdań finansowych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych (2008/2247(INI))

P6_TA(2009)0090 A6-0014/2009

Parlament Europejski,

–   uwzględniając dyrektywę 2006/43/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie ustawowych badań rocznych sprawozdań finansowych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych(1),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie 23. rocznego sprawozdania Komisji z kontroli stosowania prawa wspólnotowego w 2005 r.(2),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 października 2008 r. w sprawie kontroli stosowania prawa wspólnotowego – 24. roczne sprawozdanie Komisji(3),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 września 2007 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa w 2005 r.: stosowanie zasad pomocniczości i proporcjonalności - 13. sprawozdanie roczne(4),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 września 2007 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa w Unii Europejskiej(5),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0014/2009),

A.   mając na uwadze, że Parlament wielokrotnie twierdził, iż prawodawstwo UE ma sens jedynie wtedy, kiedy przestrzegają go państwa członkowskie, a także mając na uwadze, że należy w związku z tym lepiej monitorować transpozycję i stosowanie prawodawstwa UE przez państwa członkowskie; mając na uwadze, że Parlament zaproponował, aby upływie terminu na dokonanie transpozycji właściwy sprawozdawca poinformował Parlament o postępach w tej sprawie,

B.   mając na uwadze, że Parlament i Rada przyjęły dyrektywę 2006/43/WE (zwaną dalej "dyrektywą") w dniu 17 maja 2006 r., a termin zakończenia transpozycji w państwach członkowskich minął w dniu 29 czerwca 2008 r.; mając ponadto na uwadze, że należy sprawdzić, czy transpozycja przebiegła w sposób właściwy,

C.   mając na uwadze, że mimo iż tabela wyników opublikowana przez Komisję wykazuje, które państwa członkowskie wdrożyły które elementy, nie podaje ona informacji na temat sposobu, w jaki przebiegał proces wdrażania, ani też, czy przepisy krajowe spełniają minimalne wymogi określone w dyrektywie,

D.   mając na uwadze, że dyrektywa ma na celu w pierwszej kolejności zoptymalizowanie jakości badań rocznych sprawozdań finansowych w całej UE, a przez to zwiększenie zaufania do takiej formy sprawozdawczości i poprawę sytuacji na rynkach finansowych a w drugiej kolejności ustanowienie równych reguł gry w sektorze księgowości na rynku wewnętrznym,

E.   mając na uwadze, że wdrożenie dyrektywy przez państwa członkowskie należy sprawdzić w odniesieniu do tego podwójnego celu,

1.   zauważa, że dyrektywa została przyjęta w reakcji na kryzys, jaki nastąpił po upadku Enronu; podkreśla, że obecny kryzys finansowy uwypukla znaczenie wysokiej jakości praktyk w zakresie księgowości i kontroli; ubolewa nad faktem, że tylko 12 państw członkowskich w pełni transponowało dyrektywę; wzywa Komisję do zapewnienia jej natychmiastowej transpozycji i wdrożenia;

2.   zauważa z niepokojem, że transpozycja zasadniczych pojęć takich jak "jednostki interesu publicznego"(6) i "sieć"(7) prowadzi do odmiennych interpretacji przez państwa członkowskie; podkreśla w związku z tym, że w odniesieniu do przedsiębirstwa uznanego za jednostkę interesu publicznego oraz księgowego przeprowadzającego audyt tego przedsiębiorstwa dyrektywa wprowadza rózne daleko idące obowiązki; zauważa ponadto, że dyrektywa wprowadza również różne dodatkowe obowiązki dla firm audytorskich objętych definicją "sieci"; zauważa potrzebę dalszych rozważań dotyczących wpływu definicji sieci oraz braku przejrzystości prawnej w odniesieniu do odpowiedzialności spółek za działania innych spółek należących do tej samej sieci; obawia się, że różnorodność definicji doprowadzi do braku pewności prawa i wysokich kosztów zgodności z przepisami oraz przez to ostatecznie wpłynie negatywnie na cel dyrektywy; apeluje zatem do Komisji, aby podjęła się wszechstronnego przeglądu stosowania definicji i dostrzegalnych skutków jej wprowadzenia oraz dążyła do przejrzystości w odniesieniu do długoterminowych priorytetów politycznych dla UE w tym obszarze i sposobu, w jaki najlepiej mogą zostać one osiągnięte poprzez konsultacje z państwami członkowskimi;

3.   zauważa, że wiele państw członkowskich nie wdrożyło jeszcze art. 41 dyrektywy, zgodnie z którym państwa członkowskie muszą wymagać od jednostek interesu publicznego tworzenia komitetu ds. audytu lub porównywalnego organu; jest zdania, że wymóg ten stanowi istotny środek gwarantujący niezależność ustawowych badań rocznych sprawozdań finansowych jednostek interesu publicznego;

4.   podkreśla, że niedawne doświadczenia wskazują na konieczność częstych i wysokiej jakości kontaktów w ramach komitetów ds. audytu i między niezależnymi dyrektorami, radami nadzorczymi i kontrolerami oraz że niewykonawczy członkowie zarządu powinni starannie rozważyć możliwość odbywania posiedzeń bez udziału członków zarządu;

5.   zauważa, że nietóre państwa członkowskie wdrożyły wymóg zawarty w dyrektywie dotyczący rotacji biegłych rewidentów w okresie maksymalnie siedmiu lat, stosując bardzo krótki okres rotacji wynoszący zaledwie dwa lub trzy lata; wątpi, czy tak krótkie okresy rotacji zwiększają jakość i umacniają ciągłość ustawowych badań jednostek interesu publicznego i zauważa, że utrudniają one prawidłowe rozumienie badanej jednostki przez biegłych rewidentów i firmy audytorskie;

6.   ubolewa, że nie wszystkie państwa członkowskie wprowadziły system nadzoru publicznego wymagany na mocy dyrektywy; zauważa dodatkowo, że istnieją znaczne różnice między państwami członkowskimi, w których wprowadzono różne formy nadzoru publicznego; uważa, że zgodnie z dyrektywą należy tak zorganizować nadzór publiczny, aby unikać konfliktów interesów; zastanawia się w tym kontekście, czy organy nadzoru powiązane bezpośrednio z rządami krajowymi spełniają ten wymóg;

7.   za bardzo istotne uważa to, aby faktycznie doszło do wymaganej na mocy dyrektywy współpracy między organami nadzoru publicznego, ponieważ ścisła współpraca pomiędzy organami nadzoru publicznego sprzyja konwergencji państw członkowskich i może zapobiec powstawaniu dodatkowych obciążeń administracyjnych wynikających z różnych procedur i wymogów krajowych;

8.   podkreśla, że znajdujące się w rejestrze filie podlegają ustawowym kontrolom; zaleca, aby prawo krajowe wymagało, aby macierzyste przedsiębiorstwo utrzymujące filie podlegało ustawowym kontrolom dokonywanym przez audytorów zatwierdzonych zgodnie z tą dyrektywą;

9.  14a. uważa, że istnieje bardzo istotny brak jasności w odniesieniu do wykonywania art. 47 dyrektywy dotyczącego dokumentacji roboczej z badania; wskazuje, że o ile państwa członkowskie mogą zezwolić zatwierdzonym przez siebie biegłym rewidentom i firmom audytorskim na przekazanie dokumentacji roboczej z badania i innych dokumentów właściwym władzom państwa trzeciego, należy uwzględnić kwestie prawne i dotyczące ochrony danych osobowych aby zagwarantować, że informacje otrzymywane przez unijnych audytorów od spółek będących ich klientami zachowają swój poufny charakter i nie przedostaną się do wiadomości publicznej w krajach trzecich, w których spółki te są notowane na giełdzie lub w których zarejestrowana jest ich spółka dominująca;

10.   wzywa Komisję do przeprowadzenia wnikliwej oceny całego ustawodawstwa krajowego, za którego pomocą przenosi się niniejszą dyrektywę, stanowczego zajęcia się problemami, o których mowa w ust. 1-9, oraz do przedłożenia Parlamentowi sprawozdania na ten temat w ciągu dwóch lat; wątpi, czy wybrana metoda minimalnej harmonizacji jest rzeczywiście właściwym sposobem na osiągnięcie celów niniejszej dyrektywy oraz innych dyrektyw dotyczących rynku wewnętrznego, ponieważ wiele odstępstw, które dopuszcza dyrektywa, doprowadzi do dalszego rozdrobnienia rynku księgowości; apeluje do Komisji o posługiwanie się jasnymi koncepcjami w trakcie przeprowadzania harmonizacji;

11.   zwraca uwagę, że zbędna zwłoka w zatwierdzeniu międzynarodowych standardów rewizji finansowej mogłaby mieć negatywny wpływ na uregulowania prawne w tym zakresie i prowadzić do dalszego rozdrobnienia, co jest sprzeczne z ogólnym celem dyrektywy; zwraca się zatem do Komisji o uniknięcie zbędnej zwłoki w kwestii przyjęcia międzynarodowych standardów rewizji finansowej oraz o rozpoczęcie publicznych konsultacji w sprawie ich przyjęcia;

12.   jest zdania, że dokładna kontrola i weryfikacja właściwego i terminowego wdrażania prawodawstwa UE jest głównym środkiem na rzecz lepszego stosowania prawa UE i unikania praktyk "upiększania" (ang. gold-plating), które mogą mieć miejsce na podstawie np. art. 40 dyrektywy, który zawiera otwarty wykaz wymogów dotyczących sprawozdawczości zapewniającej przejrzystość;

13.   popiera wskazówki, jakich Komisja udziela państwom członkowskim, oraz ścisłą współpracę z nimi w celu zagwarantowania właściwego i terminowego wdrożenia prawodawstwa, np. poprzez organizowanie warsztatów poświęconych transpozycji jako forum na rzecz osiągnięcia porozumienia w sprawie wdrażania konkretnych przepisów prawodawstwa wspólnotowego; popiera wykorzystywanie w procesie wdrażania prawodawstwa tabel korelacji jako sposobu na osiągnięcie maksymalnej konwergencji; uważa mimo tego, że w dalszym ciągu trzeba zrobić więcej, aby wskazać państwom członkowskim drogę w procesie wdrażania prawodawstwa oraz prowadzić je w kierunku jednoznacznego wdrożenia prawodawstwa Wspólnoty;

14.   zdecydowanie podkreśla, że wszelkie środki quasi-legislacyjne w zakresie dyrektywy można przyjąć jedynie przy zastosowaniu procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą i towarzyszącej jej w razie potrzeby oceny wpływu;

Zalecenie dotyczące kontroli jakości

15.   z zadowoleniem przyjmuje zalecenie Komisji nr 2008/362/WE z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie zewnętrznej kontroli jakości dokonywanej przez biegłych rewidentów i firmy audytorskie badające jednostki interesu publicznego(8); zgadza się z przyjętym poglądem, że ważne są niezależne przeglądy dotyczące zewnętrznej kontroli jakości zgodne z celem dyrektywy, jakim jest poprawa jakości badań oraz wiarygodności publikowanych informacji finansowych; popiera ponadto ugruntowany pogląd, że całkowita niezależność i bezstronność inspekcji oraz inspektorów ma wielkie znaczenie;

16.   wzywa Komisję do wspierania, w bliskiej współpracy z państwami członkowskimi, krajowych struktur kontroli jakości gwarantujących przeprowadzanie niezależnych i bezstronnych kontroli jakości firm zajmujących się księgowością; podkreśla w związku z tym, że europejskie władze prawodawcze muszą ograniczać się do ustanawiania ogólnych przepisów ramowych określonych w dyrektywie i zaleceniu, a kwestię rozwinięcia tych przepisów należy pozostawić w gestii sektora;

Decyzja w sprawie rejestracji biegłych rewidentów z krajów trzecich

17.  Decyzja Komisji 2008/627/WE z dnia 29 lipca 2008 r. dotycząca okresu przejściowego w odniesieniu do działalności w zakresie rewizji finansowej biegłych rewidentów i jednostek audytorskich z niektórych krajów trzecich(9) wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi kontynuacji swoich działań związanych z rejestracją biegłych rewidentów z krajów trzecich;

Odpowiedzialność biegłego rewidenta

18.   zauważa, że rozbieżności w systemach odpowiedzialności finansowej państw członkowskich mogą prowadzić do arbitralności regulacyjnej i podkopywać rynek wewnętrzny, ale jest świadomy odmiennych poziomów ryzyka związanych z wielkością firm audytorskich i przedsiębiorstw, z jakimi pracują; podkreśla, że roszczenia cywilno-prawne często pochodzą z krajów trzecich, w których takimi sporami sądowymi w dużym stopniu kierują porozumienia w zakresie honorariów za wygrane sprawy; z niechęcią widziałby taki styl prowadzenia sporów w Unii Europejskiej i zwraca się o bardziej stanowcze przeciwstawienie się szkodliwym skutkom tego typu praktyk motywowanych pogonią za zyskiem;

19.   odnotowuje zalecenie Komisji nr 2008/473/WE z dnia 5 czerwca 2008 r. dotyczące ograniczenia odpowiedzialności cywilnej biegłych rewidentów i firm audytorskich(10), w którym wzywa się państwa członkowskie do ograniczenia odpowiedzialność księgowych przy należnym uwzględnieniu prawodawstwa krajowego i okoliczności; ponadto odnotowuje cel zalecenia, którym jest zapewnienie równych warunków dla przedsiębiorstw i spółek w dziedzinie księgowości poprzez zwiększenie spójności między państwami członkowskimi w tym obszarze; podkreśla, że cel, jakim jest ograniczenie odpowiedzialności biegłych rewidentów i firm audytorskich, zaproponowany w zaleceniu Komisji nie może naruszać przepisów prawnych dotyczących odpowiedzialności cywilnej w niektórych państwach członkowskich, takich jak prawo do odszkodowania dla ofiar; podkreśla, że w kontekście obecnego kryzysu gospodarczego i finansowego w zaleceniu nie powinno się podnosić kwestii jakości badań ustawowych lub zaufania pokładanego w funkcji badań ustawowych; wzywa Komisję do poinformowania Parlamentu najpóźniej do 2010 r. o konsekwencjach tego zalecenia i działaniach podjętych w jego następstwie, przy czym istotną kwestią jest tu w szczególności, czy i w jakim zakresie ‐ zgodnie z celem przedmiotowej dyrektywy ‐ zalecenie prowadzi do zwiększenia spójności miedzy państwami członkowskimi; podkreśla, że jeżeli dalsze środki okażą się niezbędne, Komisja musi przeprowadzić badanie oceniające ewentualny wpływ ograniczenia odpowiedzialności cywilnej biegłych rewidentów i firm audytorskich na jakość badań, bezpieczeństwo finansowe i koncentrację na rynku audytów;

Konsultacje w sprawie przepisów dotyczących własności

20.   z zadowoleniem przyjmuje zainicjowane przez Komisję konsultacji na temat prawa własności spółek w dziedzinie księgowości i z zainteresowaniem oczekuje na wypowiedzi zainteresowanych stron;

o
o   o

21.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 157 z 9.6.2006, s. 87. (2) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0060. (3) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0494. (4) Dz.U. C 187 E z 24.7.2008, s. 67. (5) Dz.U. C 187 E z 24.7.2008, s. 60. (6) Art. 2 ust. 13 dyrektywy. (7) Art. 2 ust. 7 dyrektywy. (8) Dz.U. L 120, z 7.5.2008, s. 20. (9) Dz.U. L 202, z 31.7.2008, s. 70. (10) Dz.U. L 162, z 21.6.2008, s. 39.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2009 r. w sprawie nierównego traktowania i dostępu kobiet i mężczyzn do sztuk widowiskowych (2008/2182(INI))

P6_TA(2009)0091 A6-0003/2009

Parlament Europejski,

-   uwzględniając dyrektywę 2002/73/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. zmieniająca dyrektywę 76/207/EWG Rady w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do zatrudnienia, kształcenia i awansu zawodowego oraz warunków pracy(1),

-   uwzględniając dyrektywę Rady 97/80/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącą ciężaru dowodu w sprawach dyskryminacji ze względu na płeć(2),

-   uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

-   uwzględniając swoje rezolucje z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie społecznego statusu artystów(3) oraz z dnia 3 września 2008 r. w sprawie równouprawnienia kobiet i mężczyzn - 2008(4),

-   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

-   uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0003/2009),

A.   mając na uwadze, że nierówne możliwości zatrudnienia i szanse kobiet i mężczyzn są bardzo obecne i utrzymują się w dziedzinie sztuk widowiskowych;

B.   mając na uwadze, że należy poważnie zbadać mechanizmy powodujące to nierówne traktowanie mężczyzn i kobiet,

C.   mając na uwadze, że zasada równości kobiet i mężczyzn musi mieć zastosowanie do wszystkich podmiotów działających w sektorze sztuk widowiskowych, we wszystkich dyscyplinach, we wszystkich typach struktur (produkcja, upowszechnianie i edukacja) oraz we wszystkich sektorach działalności (artystycznym, technicznym i administracyjnym),

D.   mając na uwadze, że kobiety i mężczyźni nie wykonują w tych samych proporcjach poszczególnych zawodów związanych ze sztukami widowiskowymi, oraz że tej pierwszej formie nierówności towarzyszy brak równowagi w zakresie warunków pracy i zatrudnienia oraz różnice w wynagrodzeniu,

E.   mając na uwadze, że we wszystkich dyscyplinach sztuk widowiskowych w różnym stopniu stwierdza się nierówność w dostępie do funkcji decyzyjnych, do środków produkcji i sieci dystrybucyjnych,

F.   mając na uwadze, że realizacja celu równości w zawodach związanych ze sztukami widowiskowymi zakłada systematyczne wprowadzanie systemu reprezentacji obydwu płci,

G.   mając na uwadze, że sam talent nie decyduje o jakości artystycznej przedstawienia lub sukcesie zawodowym oraz że lepsze uwzględnienie równowagi kobiet i mężczyzn w zawodach związanych ze sztukami widowiskowymi przyczyni się do pobudzenia całego sektora,

H.   mając na uwadze w związku z tym, że należy zmienić utrzymującą się aktualnie sytuację segregacji płciowej w zawodach związanych ze sztukami widowiskowymi, nie tylko przez modernizację i demokratyzację sektora, ale także poprzez ustalenie realistycznych celów w zakresie równości, które będą wspierały sprawiedliwość społeczną,

I.   mając na uwadze, że stwierdzone nierówności pozostawiają niewykorzystane zdolności i talenty oraz szkodzą dynamice artystycznej, oddziaływaniu sztuki oraz rozwojowi gospodarczemu tego sektora,

J.   mając na uwadze, że utrzymujące się uprzedzenia prowadzą nazbyt często do dyskryminujących zachowań w stosunku do kobiet w trakcie rekrutacji, mianowania oraz w stosunkach w pracy, a kobiety często otrzymują niższe wynagrodzenie niż mężczyźni mimo wyższego wykształcenia, zainteresowania dalszym kształceniem i silniejszych powiązań,

K.   mając na uwadze, że przeszkody na drodze do równości kobiet i mężczyzn są szczególnie trwałe w tym sektorze i usprawiedliwiają przyjęcie specjalnego podejścia w celu zmniejszenia stwierdzonych nierówności przy jednoczesnym uwzględnieniu stymulującego wpływu, jaki to działanie może wywrzeć na ogóle społeczeństwa,

L.   mając na uwadze, że istnieją duże braki w ubezpieczeniu społecznym artystów i skutkuje to gorszą sytuacją zarobkową przede wszystkim wśród kobiet;

1.   podkreśla zakres i siłę nierówności kobiet i mężczyzn w sektorze sztuk widowiskowych oraz wpływ jaki ten niesprawiedliwy system organizacji może mieć na całe społeczeństwo, zważywszy na szczególny charakter tej działalności;

2.   nalega na absolutną konieczność promowania dostępu kobiet do wszystkich zawodów sztuk widowiskowych i zachęcania ich do nich, tam gdzie nadal pozostają one w mniejszości;

3.   przypomina, że udział kobiet zatrudnionych w zawodach artystycznych i w oficjalnym obrocie kulturalnym jest niewielki oraz że kobiety na odpowiedzialnych stanowiskach w instytucjach kultury, akademiach i uniwersytetach są reprezentowane w niedostatecznym stopniu;

4.   uznaje konieczność podjęcia szczególnych działań w tym sektorze, aby wyjaśnić mechanizmy i zachowania powodujące taką nierówność;

5.   przypomina, że jedynie reprezentacja obydwu płci prowadzi do zmiany zachowań poprzez wprowadzenie uzupełniających się punktów widzenia, wrażliwości, metody i interesów;

6.   nalega na konieczność promowania dostępu kobiet do wszystkich zawodów artystycznych i wszystkich zawodów związanych ze sztukami widowiskowymi, tam gdzie pozostają one w mniejszości oraz zachęca państwa członkowskie do zniesienia wszelkich przeszkód w dostępie kobiet do zarządzania instytucjami kulturalnymi, akademiami i uniwersytetami;

7.   podkreśla, że dyskryminowanie kobiet szkodzi rozwojowi sektora kultury pozbawiając go talentów i zdolności, oraz wskazuje, że talenty potrzebują spotkań z publicznością, żeby je rozpoznano;

8.   wzywa do podjęcia środków mających na celu zwiększenie obecności kobiet na stanowiskach kierowniczych w instytucjach, w szczególności poprzez promowanie równości w przedsiębiorstwach i instytucjach kulturalnych oraz organizacjach zawodowych;

9.   wzywa podmioty działające w sektorze kultury do zwiększenia obecności artystek i ich dzieł w programach, kolekcjach, wydawnictwach i konsultacjach;

10.   zauważa, że postępy dokonane w zakresie równości kobiet i mężczyzn umożliwią stopniowe wprowadzenie przedstawicieli obydwu płci w ekipach roboczych, planowaniu i zebraniach zawodowych, które dzisiaj często funkcjonują w oparciu o niezgodny z wymogami naszego społeczeństwa system segregacji płci;

11.   podkreśla znaczenie zagwarantowania, za każdym razem kiedy to możliwe, anonimowości kandydatur oraz nalega na konieczność utrzymania zwyczaju przesłuchań muzyków za parawanem podczas rekrutacji do orkiestr, co umożliwiło kobietom wstąpienie do orkiestr;

12.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do zaplanowania już teraz pierwszego realistycznego etapu walki z nierównością w sztukach widowiskowych, polegającego na zapewnieniu obecności co najmniej jednej trzeciej osób płci pozostającej w mniejszości we wszystkich dziedzinach tego sektora;

13.   zachęca państwa członkowskie do:

14.   przypomina instytucjom kulturalnym o absolutnej konieczności przełożenia na czyny demokratycznej zasady, zgodnie z którą za taką samą pracę kobiet i mężczyzn powinno przysługiwać identyczne wynagrodzenie; podobnie jak w innych sektorach, zasada ta nadal nie jest stosowana w sektorze sztuki;

15.   zachęca państwa członkowskie do dokonania analiz porównawczych sytuacji w sektorze sztuk widowiskowych w poszczególnych państwach Unii, żeby ułatwić opracowanie i wprowadzenie w życie wspólnej polityki, przeprowadzić badania statystyczne oraz móc porównywać i mierzyć zamierzone postępy;

16.   wzywa państwa członkowskie, żeby polepszyły socjalną sytuację osób działających w dziedzinie sztuki i kultury, a przy tym brały pod uwagę różne stosunki zatrudnienia i zagwarantowały lepsze zabezpieczenie socjalne;

17.   zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 269 z 5.10.2002, s. 15. (2) Dz.U. L 14 z 20.1.1998, s. 6. (3) Dz.U. C 125 E z 22.5.2008, s. 223. (4) Teksty przyjęte w tym dniu, P6_TA(2008)0399.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wymogów technicznych w zakresie homologacji typu pojazdów silnikowych dotyczących ich bezpieczeństwa ogólnego (COM(2008)0316 – C6-0210/2008 – 2008/0100(COD))	P6_TA(2009)0092 A6-0482/2008
SPROSTOWANIA COR01 COR02

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0316),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0210/2008),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinię Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6-0482/2008),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 marca 2009 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2009 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wymogów technicznych w zakresie homologacji typu pojazdów silnikowych dotyczących ich bezpieczeństwa ogólnego

(Jako że Parlament i Rada zawarły porozumienie, stanowisko Parlamentu z pierwszego czytania jest zgodne z ostateczną wersją aktu legislacyjnego dotyczącego rozporządzenia (WE) nr 661/2009.)

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) (przekształcenie) (COM(2007)0844 – C6-0002/2008 – 2007/0286(COD))

P6_TA(2009)0093 A6-0046/2009

(Procedura współdecyzji – przekształcenie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0844),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 175 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0002/2008),

–   uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(1),

–   uwzględniając pismo Komisji Prawnej z dnia 10 września 2008 r. skierowane do Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności zgodnie z art. 80 a ust. 3 Regulaminu,

–   uwzględniając art. 80 a i art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinię Komisji Prawnej (A6-0046/2009),

A.   mając na uwadze, że grupa konsultacyjna służb prawnych złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że omawiany wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te określone jako takie we wniosku, oraz że w odniesieniu do niezmienionych przepisów istniejących tekstów wniosek ogranicza się do ich prostej kodyfikacji bez zmian merytorycznych,

1.   zatwierdza wniosek Komisji w wersji uwzględniającej zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji oraz w wersji zawierającej dostosowania techniczne zatwierdzone przez Komisję Prawną, z uwzględnieniem poniższych poprawek;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 marca 2009 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/.../WE w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) (przekształcenie)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji║,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów(3),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(4),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  W następujących dyrektywach należy dokonać szeregu znaczących zmian: dyrektywa Rady 78/176/EWG z dnia 20 lutego 1978 r. w sprawie odpadów pochodzących z przemysłu ditlenku tytanu(5), dyrektywa Rady 82/883/EWG z dnia 3 grudnia 1982 r. w sprawie procedur nadzorowania i monitorowania środowiska naturalnego w odniesieniu do odpadów pochodzących z przemysłu ditlenku tytanu(6), dyrektywa Rady 92/112/EWG z dnia 15 grudnia 1992 r. w sprawie procedur harmonizacji programów mających na celu ograniczanie i ostateczną eliminację zanieczyszczeń powodowanych przez odpady pochodzące z przemysłu ditlenku tytanu(7), dyrektywa Rady 96/61/WE z dnia 24 września 1996 r. dotycząca zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli(8), dyrektywa Rady 1999/13/WE z dnia 11 marca 1999 r. w sprawie ograniczenia emisji lotnych związków organicznych spowodowanej użyciem organicznych rozpuszczalników podczas niektórych czynności i w niektórych urządzeniach(9), dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spalania odpadów(10), oraz dyrektywa 2001/80/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2001 r. w sprawie ograniczenia emisji niektórych zanieczyszczeń do powietrza z dużych instalacji spalania(11). Dla zachowania przejrzystości należy dokonać przekształcenia tych dyrektyw.

(2)  W celu zapobiegania zanieczyszczeniom wynikającym z działalności przemysłowej, ich obniżenia i w miarę możliwości wyeliminowania zgodnie z zasadą "zanieczyszczający płaci" oraz zasadą zapobiegania zanieczyszczeniom, należy ustalić ogólne ramy kontroli głównych rodzajów działalności przemysłowej, przyznając pierwszeństwo interwencji u źródła oraz zapewniając rozsądną gospodarkę zasobami naturalnymi.

(3)  Przestrzeganie dopuszczalnych wielkości emisji ustalonych w niniejszej dyrektywie należy uważać za warunek konieczny, lecz niewystarczający, realizacji celów polegających na zapobieganiu zanieczyszczeniu i jego ograniczaniu oraz na osiągnięciu wysokiego poziomu ochrony środowiska, w tym wód gruntowych, powietrza i gleby oraz społeczeństwa. Aby sprostać tym celom, konieczne może okazać się ustanowienie bardziej rygorystycznych wielkości dopuszczalnych dla substancji zanieczyszczających objętych niniejszą dyrektywą, wielkości emisji dla innych substancji i składników środowiska, a także innych stosownych warunków.

(4)  Stosowanie odmiennego podejścia do kwestii kontrolowania emisji do powietrza, wody lub gleby traktowanych oddzielnie może stanowić zachętę do przesuwania zanieczyszczeń z jednych elementów środowiska na inne, zamiast zachęcać do ochrony środowiska naturalnego jako całości. Dlatego należy zapewnić zintegrowane podejście do zapobiegania emisjom do powietrza, wody i gleby oraz ich kontroli, jak również do kwestii gospodarowania odpadami, efektywnego wykorzystania energii i zapobiegania wypadkom.

(5)  Należy dokonać przeglądu prawodawstwa dotyczącego instalacji przemysłowych w celu uproszczenia i wyjaśnienia istniejących przepisów, zmniejszenia niepotrzebnych obciążeń administracyjnych oraz wdrożenia wniosków zawartych w komunikatach Komisji na temat strategii tematycznej dotyczącej zanieczyszczenia powietrza(12), strategii tematycznej w dziedzinie ochrony gleby(13) oraz strategii tematycznej w sprawie zapobiegania powstawaniu odpadów i ich recyklingu(14), przyjętych w odpowiedzi na decyzję nr 1600/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lipca 2002 r. ustanawiającą szósty wspólnotowy program działań w zakresie środowiska naturalnego(15). Celem tych komunikatów jest ochrona zdrowia ludzi i środowiska naturalnego, której nie można zapewnić bez dalszego obniżenia emisji pochodzących z działalności przemysłowej.

(6)  W celu zagwarantowania zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli instalacje powinny być eksploatowane wyłącznie wtedy, jeżeli posiadają one pozwolenie, lub, w przypadku pewnych instalacji i czynności, w których wykorzystuje się rozpuszczalniki organiczne, jeżeli posiadają pozwolenie lub są zarejestrowane. Należy minimalizować ogólne stosowanie rozpuszczalników organicznych.

(7)  W celu ułatwienia przyznawania pozwoleń państwa członkowskie powinny mieć możliwość ustalania wymogów dla niektórych kategorii instalacji w postaci ogólnych wiążących zasad.

(8)  W celu uniknięcia podwójnych uregulowań pozwolenie dla instalacji objętej dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie║(16) nie powinno obejmować dopuszczalnych wielkości emisji gazów cieplarnianych, chyba że jest to konieczne dla zapobieżenia powstaniu istotnego lokalnego zanieczyszczenia lub jeżeli instalacja jest tymczasowo wyłączona z tego systemu.

(9)  Operatorzy powinny składać właściwym organom wnioski o pozwolenia zawierające informacje niezbędne dla określenia warunków pozwolenia. Podczas składania wniosku o pozwolenie operatorzy powinni mieć możliwość wykorzystania informacji wynikających z zastosowania dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne(17) oraz dyrektywy Rady 96/82/WE z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie kontroli niebezpieczeństwa poważnych awarii związanych z substancjami niebezpiecznymi(18).

(10)  Pozwolenie powinno obejmować wszystkie środki niezbędne dla uzyskania wysokiego poziomu ochrony środowiska naturalnego jako całości oraz powinno zawierać dopuszczalne wielkości emisji dla substancji zanieczyszczających, stosowne wymogi ochrony gleby i wód gruntowych, wymogi dotyczące monitorowania, a także wykaz stosowanych niebezpiecznych substancji lub preparatów określonych w dyrektywie Rady 67/548/EWG z dnia 27 czerwca 1967 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych(19). Warunki pozwolenia powinny opierać się na najlepszych dostępnych technikach.

(11)  W celu określenia, co stanowi najlepsze dostępne techniki, oraz w celu ograniczenia występujących we Wspólnocie różnic w zakresie poziomów emisji z działalności przemysłowej Komisja, w wyniku wymiany informacji z zainteresowanymi podmiotami, powinna opublikować dokumenty referencyjne dotyczące najlepszych dostępnych technik (zwane dalej "dokumentami referencyjnymi BAT"). Dokumenty referencyjne BAT stanowią odniesienie dla ustanawianych warunków pozwolenia. Mogą one być uzupełniane innymi źródłami.

(12)  W celu uwzględnienia pewnych szczególnych okoliczności właściwe organy powinny mieć możliwość ustalenia dopuszczalnych wielkości emisji, równoważnych parametrów lub środków technicznych prowadzących do poziomów emisji, które mogą przekraczać poziomy emisji powiązane z najlepszymi dostępnymi technikami opisanymi w dokumentach referencyjnych BAT. ▌

(13)  W celu umożliwienia operatorom testowania nowych technik, które mogłyby zapewnić wyższy poziom ochrony środowiska naturalnego, właściwe organy powinny także mieć możliwość udzielania tymczasowych odstępstw od poziomów emisji powiązanych z najlepszymi dostępnymi technikami opisanymi w dokumentach referencyjnych BAT.

(14)  Zmiany w instalacjach mogą powodować wzrost poziomu zanieczyszczenia. W związku z tym właściwe organy powinny być powiadamiane o każdej planowanej zmianie, która może mieć wpływ na środowisko naturalne. Istotne zmiany w instalacjach, które mogą mieć znaczący negatywny wpływ na ludzi bądź środowisko naturalne, powinny pociągać za sobą ponowne rozpatrzenie pozwolenia w celu zagwarantowania, że przedmiotowe instalacje będą w dalszym ciągu spełniać wymagania niniejszej dyrektywy.

(15)  Rozrzucanie obornika i płynnego nawozu może wywierać znaczący wpływ na jakość środowiska. W celu zapobieżenia takim skutkom oraz ich kontrolowania w sposób zintegrowany należy zadbać o to, aby obornik i płynny nawóz powstałe wskutek prowadzenia działań objętych niniejszą dyrektywą były rozrzucane przez operatora lub osoby trzecie z wykorzystaniem najlepszych dostępnych technik. W celu zapewnienia państwom członkowskim elastyczności w wypełnianiu tych wymogów, obowiązek stosowania najlepszych dostępnych technik w przypadku rozrzucania obornika i nawozu płynnego przez operatora lub osoby trzecie można określić w pozwoleniu lub w ramach innych środków.

(16)  W celu uwzględnienia rozwoju najlepszych dostępnych technik lub innych zmian mających znaczenie dla instalacji, warunki pozwolenia należy regularnie rozpatrywać oraz we właściwych przypadkach dokonywać ich aktualizacji, w szczególności jeżeli Komisja przyjmuje nowy lub uaktualniony dokument referencyjny BAT.

(17)  Należy zadbać o to, by eksploatacja instalacji nie prowadziła do istotnego pogorszenia jakości gleby i wód gruntowych. Warunki pozwolenia powinny zatem, o ile jest to konieczne i stosowne, obejmować monitorowanie gleby i wód gruntowych, a także obowiązek remediacji terenu instalacji po ostatecznym zakończeniu działalności zgodnie z wymogami wspólnotowych i krajowych przepisów w zakresie odpowiedzialności. Niezwłocznie po wejściu w życie wspólnotowych przepisów zmieniających dyrektywę 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu(20) lub nowej legislacji w sprawie ochrony gleby i wód powierzchniowych Komisja powinna dokonać przeglądu przewidzianych w niniejszej dyrektywie przepisów dotyczących ochrony gleby i wód gruntowych w celu zapewnienia spójności i uniknięcia powielania.

(18)  W celu zapewnienia skutecznego wdrożenia i egzekwowania niniejszej dyrektywy operatorzy powinni składać właściwym organom regularne sprawozdania dotyczące spełnienia warunków pozwolenia. Państwa członkowskie powinny zapewnić spełnianie tych warunków przez operatorów oraz podjęcie przez operatora i właściwy organ niezbędnych środków w przypadku niespełnienia warunków niniejszej dyrektywy oraz przewidzieć system kontroli środowiskowych. W gestii państw członkowskich leży określenie najwłaściwszych systemów wykonawczych, w tym sposobów przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji.

(19)  Uwzględniając zapisy konwencji z Aarhus(21) skuteczny udział społeczeństwa w procesie decyzyjnym jest niezbędny dla umożliwienia mu wyrażenia opinii i podniesienia niepokojących kwestii, które mogą mieć znaczenie dla podejmowanych decyzji, oraz dla umożliwienia decydentom uwzględnienia tych opinii i kwestii, co przyczyni się do zwiększenia odpowiedzialności i przejrzystości procesu decyzyjnego oraz wniesie wkład w zwiększenie publicznej świadomości w zakresie kwestii dotyczących środowiska i poparcia dla podjętych decyzji. Członkowie zainteresowanej społeczności powinni mieć możliwość odwołania się do wymiaru sprawiedliwości, która pozwoli im wnieść wkład w ochronę prawa do życia w środowisku odpowiednim dla zdrowia i samopoczucia.

(20)  Duże instalacje spalania przyczyniają się znacząco do emisji substancji zanieczyszczających do powietrza, co powoduje znaczące skutki dla zdrowia ludzi i środowiska naturalnego. W celu zmniejszenia tych skutków oraz spełnienia wymogów dyrektywy 2001/81/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2001 r. w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza(22) oraz celów wymienionych w komunikacie Komisji na temat strategii tematycznej dotyczącej zanieczyszczenia powietrza, niezbędne jest ustalenie bardziej rygorystycznych dopuszczalnych wielkości emisji na poziomie Wspólnoty dla niektórych kategorii instalacji spalania i niektórych substancji zanieczyszczających.

(21)  W przypadku nagłego zakłócenia w dostawie paliwa lub gazu o małej zawartości siarki wynikającego z poważnych niedoborów, właściwe organy powinny mieć możliwość udzielenia tymczasowych odstępstw pozwalających instalacjom spalania na przekroczenie dopuszczalnych wielkości emisji wyznaczonych w niniejszej dyrektywie.

(22)  Przedmiotowy operator nie powinien eksploatować instalacji spalania przez więcej niż 24 godziny od wystąpienia niesprawności lub awarii urządzenia obniżającego emisje, zaś łączny czas działania obiektu bez sprawnych urządzeń zmniejszających emisję nie może przekroczyć 120 godzin w ciągu 12-miesięcznego okresu, tak aby ograniczyć negatywne skutki zanieczyszczenia dla środowiska naturalnego. Jednakże w przypadku nadrzędnej konieczności utrzymania dostaw energii lub konieczności uniknięcia całkowitego wzrostu emisji powstałych w wyniku eksploatacji innej instalacji spalania, właściwe organy powinny mieć możliwość udzielenia odstępstwa od tych dopuszczalnych wielkości.

(23)  W celu zapewniania wysokiego poziomu ochrony środowiska naturalnego i zdrowia ludzi oraz uniknięcia transgranicznego przemieszczania odpadów do obiektów o niższych normach środowiskowych należy ustalić i utrzymać rygorystyczne warunki eksploatacji, wymagania techniczne i dopuszczalne wielkości emisji dla instalacji spalających lub współspalających odpady we Wspólnocie.

(24)  Wykorzystanie rozpuszczalników organicznych przy niektórych czynnościach i w niektórych instalacjach powoduje emisje związków organicznych do powietrza, co przyczynia się do tworzenia na poziomie lokalnym i transgranicznym utleniaczy fotochemicznych, powodujących szkody w zasobach naturalnych oraz mających szkodliwy wpływ na zdrowie ludzi. Należy zatem podjąć środki zaradcze przeciw wykorzystaniu rozpuszczalników organicznych oraz ustanowić dopuszczalne wielkości emisji dla związków organicznych i odpowiednie wymogi dotyczące warunków eksploatacji. Powinna istnieć możliwość udzielenia odstępstw od obowiązku przestrzegania dopuszczalnych wielkości emisji, jeżeli istnieją inne środki, takie jak stosowanie produktów albo technik o niskiej zawartości rozpuszczalników lub niezawierających rozpuszczalników, stanowiące alternatywne sposoby osiągania równoważnych wielkości emisji.

(25)  Instalacje produkujące ditlenek tytanu mogą powodować znaczące zanieczyszczenie powietrza i wody oraz mogą wywołać zagrożenie toksykologiczne. W celu ograniczenia tych skutków należy ustalić na poziomie Wspólnoty bardziej rygorystyczne dopuszczalne wielkości emisji dla niektórych substancji zanieczyszczających.

(26)  Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy przyjmuje się zgodnie z decyzją Rady nr 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r., ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(23).

▌

(27)  Zgodnie z zasadą "zanieczyszczający płaci" państwa członkowskie powinny ustanowić reguły dotyczące kar mających zastosowanie do naruszeń przepisów niniejszej dyrektywy oraz zapewnić ich wykonywanie. Kary takie powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające

(28)  W celu zapewnienia instalacjom wystarczającego czasu na dostosowanie techniczne do nowych wymogów niniejszej dyrektywy, niektóre nowe wymogi powinny mieć zastosowanie do tych instalacji po upływie określonego okresu od daty stosowania niniejszej dyrektywy. Instalacje spalania wymagają czasu na zainstalowanie niezbędnych urządzeń służących do redukcji emisji w celu spełnienia wymagań dotyczących dopuszczalnych wielkości emisji określonych w załączniku V.

(29)  W celu rozwiązania istotnych problemów wywołanych przez emisje dioksyn, furanów i innych odnośnych substancji zanieczyszczających emitowanych przez instalacje produkujące surówkę odlewniczą i stal, a w szczególności spiekające rudę żelaza, procedura dotycząca minimalnych wymogów ustanowiona w niniejszej dyrektywie powinna być stosowana do takich instalacji w pierwszej kolejności, a w każdym razie w terminie do dnia 31 grudnia 2011 r.

(30)  Ponieważ cele podejmowanego działania, a mianowicie zapewnienie wysokiego poziomu ochrony środowiska naturalnego i poprawa jego stanu nie mogą być osiągnięte w wystarczający sposób na poziomie państw członkowskich, zaś wobec transgranicznego charakteru zanieczyszczeń pochodzących z działalności przemysłowej mogą być skuteczniej osiągnięte na poziomie Wspólnoty; Wspólnota może więc przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tymże artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tych celów.

(31)  Niniejsza dyrektywa respektuje prawa podstawowe i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. W szczególności niniejsza dyrektywa przyczynia się do wdrożenia art. 37 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

(32)  Zobowiązanie do przeniesienia niniejszej dyrektywy do prawa krajowego powinno ograniczać się do tych przepisów, które stanowią zasadniczą zmianę w porównaniu z wcześniejszymi dyrektywami przekształconych niniejszą dyrektywą. Zobowiązanie do przeniesienia przepisów, które nie uległy zmianie, wynika z wcześniejszych dyrektyw.

(33)  Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów przeniesienia do prawa krajowego i zastosowania dyrektyw określonych w załączniku IX część B,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

Przepisy wspólne

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsza dyrektywa ustanawia zasady zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom środowiska naturalnego, powodowanym przez działalność przemysłową i ich kontroli.

Określa ona również zasady mające na celu zapobieganie oraz, w przypadku braku takiej możliwości, zmniejszenie emisji do powietrza, wody i ziemi oraz zapobieganie wytwarzaniu odpadów, w celu osiągnięcia wysokiego poziomu ochrony środowiska naturalnego jako całości.

Artykuł 2

Zakres

1.  Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do działalności przemysłowej powodującej zanieczyszczenia, o których mowa w rozdziałach II do VI.

2.  Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do działalności badawczej, rozwojowej ani do badań nowych produktów i procesów.

Artykuł 3

Definicje