1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007, sekcja I: Parlament Europejski (C6-0416/2008 – 2008/2276(DEC))
– uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007(1),
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Wspólnot Europejskich dotyczące roku budżetowego 2007 – Tom I (SEC(2008)2359 - C6-0416/2008)(2),
– uwzględniając sprawozdanie w sprawie zarządzania budżetem i finansami za rok budżetowy 2007, Sekcja I – Parlament Europejski(3),
– uwzględniając sprawozdanie roczne audytora wewnętrznego za rok 2007,
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu na rok budżetowy 2007 wraz z odpowiedziami instytucji, w których przeprowadzono kontrolę(4),
– uwzględniając oświadczenie o wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedkładane przez Trybunał Obrachunkowy zgodnie z art. 248 Traktatu WE(5),
– uwzględniając art. 272 ust. 10 i art. 275 Traktatu WE oraz art. 179a Traktatu Euratom,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(6), a w szczególności jego art. 145, 146 i 147,
– uwzględniając art. 13 przepisów wewnętrznych dotyczących wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego(7),
– uwzględniając art. 147 ust. 1 rozporządzenia finansowego, zgodnie z którym każda instytucja wspólnotowa podejmuje wszelkie działania w celu uwzględnienia uwag towarzyszących decyzji Parlamentu Europejskiego o absolutorium,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie wytycznych dotyczących procedury budżetowej 2007 – sekcje II, IV, V, VI, VII, VIII (A) i VIII (B) oraz w sprawie wstępnego projektu preliminarza budżetu Parlamentu Europejskiego (sekcja I) dla procedury budżetowej na rok 2007(8),
– uwzględniając art. 71 i art. 74 ust. 3 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0184/2009),
A. mając na uwadze, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził podczas audytu, iż w odniesieniu do wydatków w 2007 r. wszystkie instytucje wprowadziły satysfakcjonujące systemy kontroli i nadzoru zgodnie z rozporządzeniem finansowym, a kontrolowane transakcje były wolne od istotnych błędów(9),
B. mając na uwadze, że sekretarz generalny zaświadczył w dniu 3 czerwca 2008 r., iż ma wystarczającą pewność, aby stwierdzić, że budżet Parlamentu Europejskiego został wykonany zgodnie z zasadami dobrego zarządzania finansowego oraz że stosowany system kontroli daje konieczne gwarancje legalności i prawidłowości transakcji leżących u podstaw rozliczeń,
1. udziela swojemu przewodniczącemu absolutorium z wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego na rok budżetowy 2007;
2. przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich i Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
2.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007, sekcja I – Parlament Europejski (C6-0416/2008 – 2008/2276(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007(10),
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Wspólnot Europejskich dotyczące roku budżetowego 2007 – Tom I (SEC(2008)2359 - C6-0416/2008)(11),
– uwzględniając sprawozdanie w sprawie zarządzania budżetem i finansami za rok budżetowy 2007, Sekcja I – Parlament Europejski(12),
– uwzględniając sprawozdanie roczne audytora wewnętrznego za rok 2007,
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu na rok budżetowy 2007 wraz z odpowiedziami instytucji, w których przeprowadzono kontrolę(13),
– uwzględniając oświadczenie o wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedkładane przez Trybunał Obrachunkowy zgodnie z art. 248 Traktatu WE(14),
– uwzględniając art. 272 ust. 10 i art. 275 Traktatu WE oraz art. 179a Traktatu Euratom,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(15), a w szczególności jego art. 145, 146 i 147,
– uwzględniając art. 13 przepisów wewnętrznych dotyczących wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego(16),
– uwzględniając art. 147 ust. 1 rozporządzenia finansowego, zgodnie z którym każda instytucja wspólnotowa podejmuje wszelkie działania w celu uwzględnienia uwag towarzyszących decyzji Parlamentu Europejskiego o absolutorium,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie wytycznych dotyczących procedury budżetowej 2007 – sekcje II, IV, V, VI, VII, VIII (A) i VIII (B) oraz w sprawie wstępnego projektu preliminarza budżetu Parlamentu Europejskiego (sekcja I) dla procedury budżetowej na rok 2007(17),
– uwzględniając art. 71 i art. 74 ust. 3 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0184/2009),
A. mając na uwadze, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził podczas audytu, iż w odniesieniu do wydatków w 2007 r. wszystkie instytucje wprowadziły satysfakcjonujące systemy kontroli i nadzoru zgodnie z rozporządzeniem finansowym, a kontrolowane transakcje były wolne od istotnych błędów(18),
B. mając na uwadze, że sekretarz generalny zaświadczył w dniu 3 czerwca 2008 r., iż ma wystarczającą pewność, aby stwierdzić, że budżet Parlamentu Europejskiego został wykonany zgodnie z zasadami dobrego zarządzania finansowego oraz że stosowany system kontroli daje konieczne gwarancje legalności i prawidłowości transakcji leżących u podstaw rozliczeń,
Główne zmiany w zarządzaniu budżetem Parlamentu podczas kadencji 2004 - 2009
1. przypomina, że udzielenie absolutorium następuje po raz ostatni w kadencji Parlamentu 2004-2009, podczas której wprowadzono wiele zmian w zarządzaniu budżetem UE w ogóle, a w szczególności w zarządzaniu w Parlamencie;
2. przypomina, że podczas tej kadencji parlamentarnej w pełni wdrożono nowe rozporządzenie finansowe i zmieniono je ponownie w 2008 r., co przyniosło znaczące zmiany w zarządzaniu finansowym, w szczególności poprzez zaostrzenie przepisów o udzielaniu zamówień i poprawę struktury łańcuchowej procedur finansowych, przy zwiększeniu odpowiedzialności urzędników zatwierdzających i decentralizacji kontroli finansowej; zauważa, że zmiany te związane były z zaangażowaniem dodatkowego wykwalifikowanego personelu i dodatkową pracą administracyjną, a Dyrekcje Generalne Parlamentu uznały je za skuteczne w poprawie zarządzania finansowego;
3. zauważa jednak, że rozporządzenie finansowe będzie prawdopodobnie musiało zostać bardziej dogłębnie zmienione, jako że niektóre z procedur okazały się zbyt kłopotliwe do wdrożenia przez służby Parlamentu; wyraża ubolewanie w związku z faktem, że doprowadziło to zwiększenia liczby wyjątków (wymienionych w załącznikach do rocznych sprawozdań z działalności);
4. przypomina, że nowe rozporządzenie finansowe, wymagające znacznego zwiększenia liczby pracowników wykwalifikowanych, weszło w życie w tym samym czasie co zmieniony regulamin pracowniczy i przepisy dotyczące innych pracowników(19), co spowodowało szereg utrudnień dla administracji Parlamentu;
5. przypomina, że w 2004 r. do UE dołączyło 10 nowych państw członkowskich, a w 2007 r. Bułgaria i Rumunia, co stało się główną przyczyną zwiększenia liczby pracowników z 4 662 w dniu 1 stycznia 2004 r. (dla wszytskich kategorii) do 6 101 w dniu 31 grudnia 2008 r.; z zadowoleniem przyjmuje zatem wysiłki administracji Parlamentu służące szybkiemu poradzeniu sobie ze wzrostem liczby pracowników; zauważa także, że prawie wszystkie dodatkowe stanowiska powstały w wyniku rozszerzenia oraz że wzrost liczby stanowisk netto w odniesieniu do pracowników niezwiązanych z rozszerzeniem wyniósł jedynie 1,2%;
6. zauważa, że w 2007 r. wykazano prawidłowe uzasadnienie 99,9% płatności z dodatków na pomoc parlamentarną oraz że wartość ta wzrosła dzięki poprawie przyjętych przez Prezydium procedur związanych z dokumentacją potwierdzającą, a także dzięki znaczącym wysiłkom administracji i większej świadomości posłów;
7. podkreśla fakt, że po raz pierwszy od utworzenia Parlamentu państwa członkowskie zdołały osiągnąć porozumienie dotyczące statutu posła do Parlamentu Europejskiego; statut ten zapewni równe wynagrodzenie i ubezpieczenie wszystkich posłów i położy kres znacznym rozbieżnościom między ich wynagrodzeniami krajowymi, a także wprowadzi przejrzysty system wszystkich rodzajów dodatków i wynagrodzeń;
8. przypomina, że przyjęcie statutu asystentów było jednym z priorytetów podkreślonych w rezolucji w sprawie wytycznych budżetowych na 2007 r.; z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym przyjęcie przez Radę w dniu 19 grudnia 2008 r. wniosku Komisji (COM(2008)0786) zmienionego przez Parlament (20); jego wejście w życie w styczniu 2009 r. powinno umożliwić zwiększenie przejrzystości w odniesieniu do wykorzystania tych funduszy i zagwarantować pełne poszanowanie praw społecznych i pracowniczych asystentów;
Sprawozdanie dotyczące zarządzania budżetowego i finansowego(21)
9. stwierdza, że w 2007 r. Parlament uzyskał przychody w wysokości 144 449 007 EUR (w 2006 r. 126 126 604 EUR);
Wersja ostateczna sprawozdania finansowego za 2007 r. (w EUR)
10. odnotowuje następujące dane liczbowe, na podstawie których zostały zamknięte rachunki Parlamentu za rok budżetowy 2007:
(a) Środki dostępne
środki na rok 2007:
1 397 460 174
środki przeniesione nieautomatyczne z roku budżetowego 2006:
4 817 000
środki przeniesione automatyczne z roku budżetowego 2006:
188 746 822,24
środki odpowiadające dochodom przeznaczonym na określony cel na 2007 r.:
42 522 400,66
środki przeniesione odpowiadające dochodom przeznaczonym na określony cel w 2006 r.:
34 640 774,58
Łącznie:
1 668 187 171
(b) Wykorzystanie środków w roku budżetowym 2007
zobowiązania:
1 594 372 252,26
dokonane płatności:
1 329 131 440,46
zobowiązania pozostające do spłaty i środki, na które nie podjęto zobowiązań, wynikające z dochodu przeznaczonego na określony cel:
263 564 514,64
środki przeniesione na następny rok, w tym środki wynikające z dochodu przeznaczonego na określony cel:
263 564 514,64
środki anulowane:
31 691 180,38
(c) Wpływy do budżetu
otrzymane w 2007 r.:
144 449 007,32
(d) Całkowity bilans na dzień 31 grudnia 2007 r.
1 788 830 683
11. stwierdza, że zatwierdzone środki w budżecie początkowym Parlamentu na 2007 r. wynosiły 1 397 460 174 EUR, czyli o 6% więcej niż w budżecie na 2006 r. (1 321 600 000 EUR), oraz że w 2007 r. nie wprowadzono budżetu korygującego;
12. zauważa, że zamiast zwrócić niewykorzystane środki państwom członkowskim Parlament postanowił, tak jak w poprzednich latach, zastosować na koniec roku praktykę przesunięcia wszystkich niewykorzystanych środków z różnych linii budżetowych w wysokości 25 mln EUR (2006: 37 246 425 EUR) na zakup, wspólnie z Komisją, budynku w Wiedniu, w którym ma się mieścić Dom Unii Europejskiej; zauważa jednak, że w rezolucji z dnia 24 kwietnia 2007 r. w sprawie udzielenia absolutorium za rok 2005(22) z myślą o przejrzystości budżetu Parlament wezwał, by wydatki lokalowe były finansowane z budżetu, a nie za pomocą przesunięcia niewykorzystanych środków;
13. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że, zgodnie z wnioskami zawartymi w poprzednich rezolucjach dotyczących absolutorium, sprawozdanie w sprawie zarządzania budżetem i finansami stało się jasnym i przejrzystym przewodnikiem po zarządzaniu finansowym Parlamentu w roku budżetowym, do którego się odnosi;
Sprawozdania finansowe Parlamentu
14. zauważa, że w poświadczeniu sporządzenia sprawozdań końcowych księgowy Parlamentu stwierdził, że uzyskał wystarczającą pewność co do prawdziwości i rzetelności zawartych w tych sprawozdaniach informacji na temat sytuacji finansowej Parlamentu we wszystkich istotnych aspektach; zauważa ponadto, że nie pojawiły się żadne kwestie mogące wywołać zastrzeżenia;
15. przywołuje decyzję swojego przewodniczącego dotyczącą przyjęcia sprawozdań finansowych za rok budżetowy 2007;
16. zwraca uwagę, że za rok budżetowy 2007 wykazano negatywny wynik ekonomiczny w wysokości 209 985 279 EUR, który tłumaczy się głównie wynoszącym 256 095 000 EUR wzrostem zobowiązań odpowiadającym rezerwie na podstawowe świadczenia emerytalno-rentowe dla niektórych posłów do Parlamentu finansowane bezpośrednio przez Parlament Europejski na mocy załącznika III przepisów dotyczących zwrotu kosztów oraz diet posłów;
17. zwraca się do sekretarza generalnego o wskazanie możliwej wysokości rezerwy na świadczenia emerytalno-rentowe posłów do PE po wejściu w życie statutu posła oraz o wskazanie sposobu zaksięgowania tej rezerwy w bilansie Parlamentu;
18. stwierdza, że w załącznikach do bilansu wartość budynków posiadanych przez Parlament wycenia się na 1 015 159 978 EUR po spadku wartości w stosunku do całego kosztu zakupu w wysokości 1 650 945 693 EUR; zwraca się do sekretarza generalnego, by w ogólnym zestawieniu przedstawił porównanie obecnej wartości rynkowej każdego budynku będącego własnością Parlamentu z jego ceną zakupu;
Poświadczenie wiarygodności sekretarza generalnego
19. z zadowoleniem przyjmuje poświadczenie wydane w dniu 3 czerwca 2008 r. przez sekretarza generalnego działającego w charakterze głównego oddelegowanego urzędnika zatwierdzającego w odniesieniu do sprawozdań rocznych z działalności urzędników zatwierdzających za rok 2007, w którym stwierdza, że ma wystarczającą pewność, aby stwierdzić, że budżet Parlamentu Europejskiego został wykonany zgodnie z zasadami dobrego zarządzania finansowego oraz że stosowany system kontroli daje konieczne gwarancje legalności i prawidłowości transakcji leżących u podstaw rozliczeń;
20. zauważa jednak, że zgodnie z jego spostrzeżeniami zawartymi w poświadczeniu ramy regulacyjne dotyczące diet posłów, w tym wydatków na pomoc parlamentarną, stały się tak skomplikowane, że poważnie utrudniają prawidłowe wykonanie w praktyce, oraz że z tego powodu podjął on inicjatywę mającą na celu ustanowienie nowego systemu, który ma wejść w życie do lipca 2009 r.;
Sprawozdania z działalności dyrektorów generalnych
21. zauważa z zadowoleniem, że wszyscy dyrektorzy generalni przedstawili pełne poświadczenie wiarygodności w odniesieniu do wykonania budżetu przez ich służby w 2007 r.;
22. jest świadomy, że sprawozdania z działalności są narzędziem zarządzania wewnętrznego, którego głównym celem jest przedstawienie sekretarzowi generalnemu ogólnego zarysu prac administracji, a w szczególności wszelkich niedociągnięć;
23. zauważa, że załącznik do każdego sprawozdania z działalności dyrekcji generalnej obejmuje wykaz wyjątków, w którym zebrane są odstępstwa od rozporządzenia finansowego i przepisy podporządkowane; wyraża zaniepokojenie w związku z faktem, że całkowita liczba tych wyjątków znacznie przekracza średnią roczną liczbę odmów wydania wiz przed 2003 r. na mocy niezmienionego rozporządzenia finansowego, kiedy wszystkie transakcje musiały zostać zatwierdzone przez kontrolera finansowego;
Roczne sprawozdanie Europejskiego Trybunału Obrachunkowego (ETO) za 2007 r.
24. zauważa, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził, iż w odniesieniu do wydatków administracyjnych w 2007 r. wszystkie instytucje wprowadziły satysfakcjonujące systemy kontroli i nadzoru zgodnie z rozporządzeniem finansowym, a kontrolowane transakcje były wolne od istotnych błędów;
25. przyjmuje do wiadomości konkretne spostrzeżenia dotyczące Parlamentu zawarte w rocznym sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego za 2007 r., a także odpowiedzi Parlamentu, dotyczące mnożnika stosowanego przy obliczaniu płac pracowników w następstwie przyjęcia zmienionego regulaminu pracowniczego w dniu 1 maja 2004 r. oraz środków na pokrycie płatności w 2007 r. przeniesionych z 2006 r. na zainstalowanie kamer o wysokiej rozdzielczości w budynku D5 w Brukseli w 2008 r.;
26. ponadto przyjmuje do wiadomości treść fragmentu sprawozdania rocznego, który dotyczy działań podjętych w związku z uwagami z poprzednich sprawozdań rocznych w zakresie zwrotu kosztów zakwaterowania ponoszonych przez urzędników podczas podróży służbowych, dokumentacji poświadczającej wykorzystanie dodatków na pomoc parlamentarną oraz – w powiązaniu z dodatkowym dobrowolnym systemem emerytalnym dla posłów – potrzeby ustanowienia jasnych przepisów określających zobowiązania i zakres odpowiedzialności Parlamentu i ubezpieczonych posłów w przypadku deficytu;
27. odnotowuje odpowiedzi udzielone przez Parlament w ramach procedury kontradyktoryjności wobec Trybunału Obrachunkowego;
Działania sekretarza generalnego w następstwie ostatniej rezolucji dotyczącej udzielenia absolutorium
28. z zadowoleniem przyjmuje decyzje Prezydium z dni 10 marca 2008 r., 19 maja 2008 r. i 7 lipca 2008 r. dotyczące środków wykonawczych do statutu posła i dodatków na pomoc parlamentarną, które stanowią bezpośrednią kontynuację zaleceń z udzielenia absolutorium za rok 2006; z zadowoleniem przyjmuje ponadto zobowiązanie przewodniczącego do wdrożenia tych decyzji;
29. przypomina, że na mocy art. 147 ust. 1 rozporządzenia finansowego, Komisja i inne instytucje winny podejmować wszelkie stosowne działania w celu uwzględnienia uwag towarzyszących decyzji Parlamentu w sprawie udzielenia absolutorium;
30. wyraża zatem uznanie dla sekretarza generalnego w związku ze złożeniem sprawozdań wymaganych przez administrację w ostatniej rezolucji w sprawie udzielenia absolutorium na czas i przed rozpoczęciem procedury udzielania absolutorium za rok budżetowy 2007;
31. odnotowuje konkluzje Wydziału Prawnego z dnia 29 kwietnia 2008 r. (SJ 775/06) w odniesieniu do ustępu rezolucji Parlamentu z dnia 22 kwietnia 2008 r. w sprawie udzielenia absolutorium za rok 2006 dotyczącego dobrowolnego funduszu emerytalnego w następującym brzmieniu: "Prezydium posiada własne kompetencje i obowiązki określone w Regulaminie. Do Prezydium należy więc decyzja o odejściu od postanowień zgromadzenia plenarnego wyrażonych w rezolucji z dnia 22 kwietnia 2008 r. lub trzymaniu się ich"; uważa jednak, że konkluzje te, oparte na Regulaminie, nie są w pełni kompatybilne z wyraźnym rozumieniem art. 147 ust. 1 rozporządzenia finansowego, które opiera się na art. 276 Traktatu WE;
Przesłuchanie audytora wewnętrznego
32. informuje, że na posiedzeniu właściwej komisji z udziałem audytora wewnętrznego w dniu 20 stycznia 2009 r., które było posiedzeniem otwartym transmitowanym przez Internet, audytor wewnętrzny przedstawił sporządzone przez siebie sprawozdanie roczne i wyjaśnił, że w 2007 r. przyjął on lub przedstawił projekty 18 sprawozdań na następujące tematy:
–
koszty podróży służbowych pracowników
–
zarządzanie IT
–
fundusz zaliczkowy, wykaz i zarządzanie budżetem w niektórych biurach informacyjnych
–
partie polityczne na poziomie europejskim
–
indywidualne uprawnienia pracowników
–
działania w następstwie przeglądu ram kontroli wewnętrznej
–
dodatki na pomoc parlamentarną;
33. zwraca uwagę na bardziej znaczące konkluzje określone w sprawozdaniu rocznym audytora wewnętrznego:
–
kontrola wykazała, że struktura zarządzania IT w Parlamencie nie zapewnia jeszcze prawidłowości wyborów IT w perspektywie średniookresowej oraz że nie istnieje odpowiedni strategiczny proces planowania IT;
–
należy wesprzeć działania w zakresie kontroli w odniesieniu do uprawnień indywidualnych pracowników, poprawić jakość danych w istotnych systemach zarządzania IT i odpowiednio dokumentować procedury i wytyczne wymagane w kontekście wsparcia działań dotyczących zarządzania i kontroli;
–
informacje i dokumentacja przedkładane przez europejskie partie polityczne nie zawsze były wystarczające, by uzasadnić wnioski o środki finansowe lub by umożliwić wydziałowi zatwierdzającemu sprawdzenie dopuszczalności wniosku o płatności;
34. odnotowuje i wspiera stanowisko audytora wewnętrznego jeśli chodzi o:
–
znaczenie ustanowienia na poziomie centralnym instytucyjnego kodeksu postępowania dotyczącego stosunków z konsultantami zewnętrznymi (odnośne wytyczne zostały zatwierdzone przez sekretarza generalnego w lipcu 2008 r.);
–
znaczenie zapewnienia, by na poziomie centralnym działał skuteczny system zarządzania ryzykiem, wraz z procedurami służącymi określaniu i ocenie ryzyka, przygotowaniu odpowiedzi na zagrożenia i sprawozdawczości w tym względzie oraz zapewnianiu organów nadzoru i organów decyzyjnych o skuteczności zarządzania ryzykiem i stosowności wszystkich reakcji na zagrożenia, w tym kontroli wewnętrznych;
Umowy i zamówienia publiczne
35. przypomina, że Parlament publikuje informacje ogólne dotyczące udzielanych zamówień na swojej stronie internetowej za pomocą tzw. "szybkich linków"(23) oraz że zgodnie z rozporządzeniem finansowym publikuje on (i) szczegółowe informacje dotyczące zamówień o wartości przewyższającej 60 000 EUR w Dzienniku Urzędowym oraz (ii) wykaz zamówień o wartości pomiędzy 25 000 a 60 000 EUR na swojej stronie internetowej; z zadowoleniem przyjmuje osiągnięty w ten sposób wysoki stopień przejrzystości, zaleca jednak, by z myślą o ułatwieniu dostępu strona Parlamentu zawierała jednolity pełny i wyczerpujący wykaz wszystkich zamówień;
36. zauważa, że w rocznym sprawozdaniu administracji przedstawionym władzom budżetowym i dotyczącym zamówień zawarto następujące informacje na temat zamówień udzielonych w 2007 r.:
Udzielone zamówienia
2007
2006
Zamówienia o wartości równej lub większej niż 25 000 EUR
331,5 mln EUR
(249 zamówień)
327,5 mln EUR
(238 zamówień)
Zamówienia o wartości równej lub większej niż 50 000 EUR
326,5 mln EUR
(133 zamówień)
322,3 mln EUR
(112 zamówień)
Zamówienia o wartości między 25 000 a 60 000 EUR
5,2 mln e EUR
(116 zamówień)
5,2 mln EUR
(126 zamówień)
37. z zadowoleniem przyjmuje informację, że między 2006 a 2007 r. wzrosła liczba zamówień udzielonych w drodze otwartej procedury przetargowej, jeśli chodzi o ich całkowitą liczbę, a także ich odsetek wśród całkowitej liczby zamówień, zgodnie z tym co następuje:
Rodzaj procedury
2007
2006
Wartość (EUR)
Procent
Wartość (EUR)
Procent
Otwarta
Ograniczona
Negocjacyjna
162 124 519
59 593 905
109 763 269
49%
18%
33%
123 936 713
12 438 031
191 162 868
38%
4%
58%
Ogółem
331 481 693
100%
327 537 612
100%
38. zauważa, że administracja utworzyła obecnie bazy danych o wykluczeniach zgodnie z wymogami art. 95 rozporządzenia finansowego oraz że oczekuje zaleceń Komisji odnośnie do sposobu skoordynowania ich z uzgodnieniami Komisji w świetle rozporządzenia(24) i decyzji przyjętych przez Komisję w dniu 17 grudnia 2008 r.;
39. zauważa, że mimo zmian wprowadzonych w rozporządzeniu finansowym przepisy dotyczące zamówień są wciąż zbyt skomplikowane dla mniejszych instytucji, w szczególności w odniesieniu do przetargów dotyczących zamówień o stosunkowo niskich wartościach; zwraca się do Komisji, by podczas prac poprzedzających sporządzenie wszelkich przyszłych wniosków dotyczących poprawek do rozporządzenia finansowego przeprowadziła szeroko zakrojone konsultacje z sekretarzami generalnymi i administracją innych instytucji w celu zapewnienia, że ich zastrzeżenia zostaną w pełni wzięte pod uwagę w ostatecznym projekcie;
Zarządzanie administracyjne Parlamentu DG ds.Urzędu Przewodniczącego
40. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie DG ds. Urzędu Przewodniczącego do dalszego usprawniania zarządzania finansami poprzez dogłębną analizę różnych aspektów wykonywania budżetu i procedur towarzyszących; w szczególności zauważa wysiłki podjęte w obszarze podnoszenia świadomości pracowników w zakresie operacji budżetowych;
41. ponawia wniosek, sformułowany po raz pierwszy w udzieleniu absolutorium za rok budżetowy 2004, o stworzenie stanowiska zarządzającego ryzykiem, które powinno zostać obsadzone przez osobę o rozległym kierunkowym doświadczeniu zawodowym, niezależną i samodzielną w podejmowaniu decyzji, o szerokiej wiedzy w zakresie struktury organizacji i zarządzania nią oraz o zdolnościach przywódczych, jako że opinia tej osoby mogłaby mieć wpływ na decyzje polityczne i administracyjne;
42. uważa za kluczową kwestię włączenia zarządzającego ryzykiem w strukturę administracyjną, która będzie zapewniać pełną zgodność z wyżej wspomnianymi kryteriami;
43. podkreśla, że kwestie bezpieczeństwa są wyjątkowo delikatne dla każdego parlamentu, a zwłaszcza parlamentu wielonarodowego o dużej rozpoznawalności i stale przyjmującego wizyty głów państw i szefów rządów z całego świata; zwraca się do sekretarza generalnego o przedstawienie właściwej komisji aktualnego stanu sytuacji w tym zakresie; przypomina w tym względzie znaczenie jasnych procedur komunikacyjnych w przypadku poważnego naruszania bezpieczeństwa Parlamentu;
44. przypomina decyzję Prezydium z dnia 29 listopada 2006 r. przyjmującą strategię zapewnienia ciągłości funkcjonowania i zarządzania kryzysami zgodną z propozycją sekretarza generalnego; podkreśla absolutną konieczność wdrożenia jasnych zasad określających łańcuch zarządzania i strukturę zarządzania kryzysami w obrębie administracji Parlamentu oraz oczekuje od DG ds. Urzędu Przewodniczącego uczynienia wszelkich starań w tym kierunku;
45. wyraża zaniepokojenie rosnącą liczbą drobnych przestępstw w budynkach Parlamentu, głównie kradzieży przedmiotów osobistych, takich jak teczki, przenośne komputery, telefony komórkowe itp.; wspiera wszelkie starania administracji na drodze do zwiększenia bezpieczeństwa w budynkach Parlamentu;
46. zauważa, ze w 2005 r. Parlament zakupił 6 urządzeń prześwietlających w wyniku analizy zagrożeń dla bezpieczeństwa i zgodnie z zaleceniem zewnętrznego konsultanta; odnotowuje, że po zakupie tych urządzeń Parlament zagłosował przeciwko wykorzystaniu takich urządzeń prześwietlających na lotniskach; zwraca się zatem do sekretarza generalnego o zbadanie możliwości sprzedaży tych urządzeń; wzywa swoje służby administracyjne do informowania posłów w przyszłości o podobnych zakupach i do angażowania ich w podejmowanie decyzji;
DG ds.Polityk Wewnętrznych i DG ds. Polityk Zewnętrznych
47. zauważa, że w 2007 r. wydziały tematyczne DG IPOL i DG EXPO działały w pełni sprawnie z całkowitym budżetem w wysokości 6 519 600 EUR; zauważa z zadowoleniem, że ich główne zadanie, polegające na pomocy w pracach organów parlamentarnych, jest coraz lepiej wypełniane; z zadowoleniem przyjmuje podejście wydziałów tematycznych do jakości i traktowanie jej jako głównego celu w odniesieniu do zewnętrznych ekspertyz, zwraca się także do tych wydziałów o dokładne rozważenie, który model umowy zapewnia najwyższą jakość doradztwa dla wnioskującej o nie komisji;
DG ds.Komunikacji
48. zwraca uwagę na nieustannie rosnące zapotrzebowanie na prace DG COMM w zakresie projektów audiowizualnych oraz uruchamiania Centrum dla Zwiedzających, które wkracza w ostateczną fazę; odnotowuje w tym kontekście długie i skomplikowane procedury związane z przygotowaniami do uruchomienia nowego Centrum dla Zwiedzających, połączone z 13 procedurami przetargowymi i 20 osobnymi zamówieniami;
49. wzywa sekretarza generalnego do jak najszybszego obsadzenia nowych stanowisk przewidzianych na 2009 r. w ramach grupy obsługującej projekt Centrum dla Zwiedzających w celu zapewnienia, że Centrum zostanie otwarte dla zwiedzających na początku 2010 r.;
50. z zadowoleniem przyjmuje prace podjęte przez DG COMM w ramach przygotowań do uruchomienia projektu Web-TV, który po trudnościach napotkanych w początkowej fazie przetargowej działa obecnie w wersji testowej; odnotowuje fakt, że faza testowa odbyła się między wrześniem 2008 r. a marcem 2009 r. oraz że w marcu 2009 r. rozpoczęła się kampania informacyjna w celu podniesienia poziomu świadomości obywateli i zainteresowania ich; zwraca uwagę na trudności związane z uruchomieniem pierwszej na świecie telewizji internetowej w ponad 20 językach;
51. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Web-TV zwiększa przejrzystość prac Parlamentu, jako że posiedzenia komisji, przesłuchania i inne działania są transmitowane przez Internet i zainteresowani obywatele mogą na żywo śledzić najbardziej znaczące kwestie;
52. odnotowuje jednogłośne przyjęcie w dniu 22 października 2007 r. przez Prezydium strategii i planu działania na wybory do Parlamentu Europejskiego w 2009 r., które w 2008 r. wkroczyły w pierwszą fazę wdrażania i zostaną w pełni zrealizowane bezpośrednio przed wyborami europejskimi;
53. z zadowoleniem przyjmuje rosnące zaangażowanie Parlamentu w życie społeczne i kulturalne, którego przykładem mogą być wydarzenia, takie jak Nagroda Filmowa Parlamentu Europejskiego LUX, Nagroda Dziennikarska Parlamentu Europejskiego, Europejska Nagroda Obywatelska, Europejska Młodzieżowa Nagroda im. Karola Wielkiego, Energy Globe Awards, AGORA i Dni Młodych Dziennikarzy, zainicjowane w 2007 r. i dopełniające tradycyjne imprezy;
54. odnotowuje zadowolenie użytkowników z nowej infrastruktury audiowizualnej w budynku JAN w Brukseli, którą zainstalowano między 2006 a 2008 r. w celu zapewnienia nowoczesnego sprzętu dla mediów i służb wewnętrznych;
55. z zadowoleniem przyjmuje usprawnienie zarządzania biurami informacyjnymi, gdzie zgodnie z danymi dostarczonymi przez audytora wewnętrznego podczas przesłuchania z udziałem właściwej komisji w dniu 20 stycznia 2009 r. najbardziej widoczna jest poprawa zarządzania finansowego; podkreśla znaczenie nowej deklaracji celów Biur Informacyjnych Parlamentu, która zwiększa ich widoczność i dostępność dla obywateli;
56. wyraża ubolewanie, że podjęcie decyzji w sprawie kluczowych stanowisk w DG COMM zajęło bardzo długi czas, a stanowiska kierownicze pozostawały nieobsadzone, co powodowało dodatkowe obłożenie pracą dla urzędujących dyrektorów;
DG ds.Kadr
57. wyraża zadowolenie w związku z wprowadzeniem przez DG ds. Kadr systemu Streamline, który pozwala na znaczne zwiększenie wydajności i jest bardzo łatwy w obsłudze dla wszystkich pracowników;
58. z zadowoleniem przyjmuje kontrolę przeprowadzoną przez DG ds. Kadr; zwraca się do DG ds. Kadr o kontynuowanie prac kontrolnych i przyjęcie podobnego podejścia do kontroli, jakie stosuje Komisja, w wyniku czego odnotowuje się znaczne postępy w przydzielaniu i wydajności pracowników;
59. zauważa, że przepisy tymczasowe wprowadzające mnożnik (załącznik XIII do Regulaminu pracowniczego), wprowadzone w życie przez reformę, są do tego stopnia nieprzejrzyste i pełne sprzeczności(25), że podlegały różnym interpretacjom poszczególnych instytucji i doprowadziły do wszczęcia licznych spraw przed Trybunałem Sprawiedliwości; podkreśla znaczenie przejrzystości i prostoty w redagowaniu tekstów prawnych; nalega, by ograniczyć do minimum okres przejściowy między starą skalą płac sprzed 2004 r. a nową skalą płac po reformie (przy czym dokument wyjaśniający Komisji sprzed reformy przewidywał zakończenie okresu przejściowego do roku 2006) oraz oczekuje z zainteresowaniem wyniku badań, które mają zostać przeprowadzone w związku z tym przez grupę roboczą stworzoną przez sekretarza generalnego;
60. przypomina, że w związku ze zmianami w rozporządzeniu finansowym znacznie wzrosło zapotrzebowanie na pracowników zajmujących się finansami i budżetem, jednocześnie zmalały jednak możliwości instytucji w zakresie przyciągania wykwalifikowanych pracowników w dziedzinie finansów, gdy w 2004 r. Regulamin pracowniczy został znacząco zmieniony, włącznie z obniżeniem poziomu płac i innych dodatków dla rozpoczynających pracę urzędników;
61. zauważa, że co najmniej jedna dyrekcja generalna w sprawozdaniu z działalności podkreśla przydatność kontroli ex post dla wykrywania błędów i niedociągnięć do skorygowania w przyszłości; zaznacza, że nie wszystkie dyrekcje generalne zatrudniają obecnie kontrolera ex post;
62. wzywa do dokonania przez niezależny organ zewnętrzny oceny całkowitego wpływu reformy Regulaminu pracowniczego z 2004 r., w ramach której przeanalizowano by koszty i zyski związane z reformą, a w szczególności wskazano by niezamierzone negatywne konsekwencje dla funkcjonowania instytucji; zwraca się jednocześnie do sekretarza generalnego o zlecenie badania dotyczącego poziomu zadowolenia pracowników;
63. odnotowuje przedstawiony przez sekretarza generalnego przegląd liczby osób ubiegających się o wakaty na stanowiskach powyżej poziomu kierownika zespołu; wyraża zaniepokojenie faktem, że w przypadku dużej liczby tych stanowisk liczba kandydatów była ograniczona (do 1 lub 2); domaga się przyjęcia odpowiednich środków prowadzących do wzrostu liczby kandydatów wewnętrznych ubiegających się o takie stanowiska;
DG ds.Infrastruktury i Logistyki
64. wyraża ubolewanie, że po zakupie budynków SDM, WIC i IP3 w Strasburgu wykryto azbest w o wiele większej ilości niż wstępnie wynikało z francuskiej ekspertyzy; zauważa, że podjęto decyzję o usunięciu azbestu z myślą o długoterminowej ochronie osób pracujących i odwiedzających wspomniane budynki;
65. zwraca się do przewodniczącego i sekretarza generalnego o zapewnienie zgodności prac związanych z usunięciem azbestu z protokołem interwencyjnym i sprawozdaniami ekspertów załączonymi do odpowiedzi na kwestionariusz w sprawie absolutorium oraz ciągłego nadzoru nad tymi pracami ze strony ekspertów, tak aby zagwarantować optymalny poziom ochrony wszystkich osób odwiedzających te budynki lub pracujących w nich podczas prowadzenia prac;
66. zauważa, że ostateczna wycena rozbudowy centrum sportowego w Brukseli zostanie dokonana po zakończeniu obecnej procedury negocjacyjnej; zwraca się do sekretarza generalnego o przedstawienie Prezydium i Komisji Budżetowej ostatecznej wyceny przed podjęciem decyzji końcowej o rozpoczęciu tych prac; stwierdza, że dotychczasowe działania nie leżą ani w interesie posłów, ani europejskich podatników;
DG ds.Tłumaczeń Pisemnych i DG ds. Tłumaczeń Ustnych i Konferencji
67. zauważa z zaniepokojeniem, że w sprawozdaniu z działalności DG. ds Tłumaczeń Pisemnych stwierdza się, iż kodeks postępowania w sprawie wielojęzyczności jest przestrzegany jedynie w 60% przypadków oraz że w niektórych komisjach w rażący sposób nie respektuje się postanowień tego kodeksu; jest zdania, że wszelkie próby odejścia od polityki wielojęzyczności poważnie naraziłyby na szwank demokrację i normalne wykonywanie obowiązków poselskich, a także wzywa sekretarza generalnego do zadbania o właściwe stosowanie kodeksu postępowania w tej dziedzinie;
68. popiera wniosek sekretarza generalnego o poprowadzenie działań uświadamiających dla korzystających z usług w zakresie tłumaczeń pisemnych i ustnych, w tym komisji, delegacji i grup politycznych oraz proponuje, by przyszłe wnioski obejmowały wirtualne obciążenie kosztami użytkowników;
69. zauważa, że na posiedzeniu w dniu 17 listopada 2008 r. Prezydium przyjęło znacząco zmieniony kodeks postępowania;
70. wyraża uznanie dla DG ds. Tłumaczeń Pisemnych oraz dla DG ds. Tłumaczeń Ustnych i Konferencji w związku z ich staraniami na rzecz szybkiego poradzenia sobie ze znacznym wzrostem liczby języków urzędowych z 11 w 2004 r. do 23 w 2009 r.;
71. zauważa, że warunki pracy tłumaczy ustnych pogorszyły się w tej kadencji Parlamentu ze względu na coraz większe obciążenie pracą i nadinterpretowanie przepisów dotyczących delegacji; zwraca się do DG ds. Tłumaczeń Ustnych i Konferencji o pilne zbadanie tej kwestii w celu zwiększenia motywacji tłumaczy ustnych; zauważa, że problemy te dotyczą przeważnie głównych kombinacji językowych, które wiążą się ze znacznym obłożeniem pracą ze względu na duże zapotrzebowanie na nie;
72. zwraca się do sekretarza generalnego o przedstawienie – za rok 2007, oraz, jeśli to możliwe, za rok 2008 – przeglądu posiedzeń, które zostały anulowane na tak późnym etapie, że nie można było zmienić terminu dla tłumaczy ustnych i innych pracowników pomocniczych, z uwzględnieniem całkowitych wynikających stąd kosztów i obciążonych tymi kosztami;
DG ds.Finansów
73. odnotowuje prace grupy roboczej ds. uproszczenia; zwraca się do sekretarza generalnego o przedstawienie właściwej komisji krótkiego sprawozdania na temat wyniku prac tej grupy roboczej; spodziewa się, że przed planowaniem wszelkich zmian w przepisach finansowych komisja ta zostanie poproszona o wydanie formalnej opinii;
74. nalega, by przepisy wykonawcze do Statutu posła były jasne i łatwe do przestrzegania;
75. zwraca się do sekretarza generalnego o ustanowienie służb doradczych dostępnych dla wszystkich posłów od lipca 2009 r. w zakresie prawidłowego wdrażania nowego Statutu posła, wynikających z niego praw i obowiązków oraz właściwej obsługi umów asystentów;
76. uważa, że w celu wypełniania obowiązków parlamentarnych należy zezwolić posłom na korzystanie ze środka transportu, który byłby najlepiej przystosowany do harmonogramu prac parlamentarnych, najbardziej dogodny i najmniej kosztowny dla Parlamentu;
77. zwraca się do sekretarza generalnego o udostępnienie koniecznych zasobów finansowych i ludzkich z myślą o szybkim wdrożeniu nowego Statutu asystenta;
78. wzywa do dokonania przez niezależny organ ogólnej analizy jakości zarządzania finansowego, skuteczności i wydajności w odniesieniu do umów z zewnętrznymi usługodawcami w dziedzinach takich jak IT, bezpieczeństwo, usługi kawiarni, restauracji, stołówek, biur podróży, sprzątanie i konserwacja budynków ze szczególnym uwzględnieniem:
–
metody wyboru
–
najwłaściwszego rodzaju umowy
–
możliwej utraty kontroli nad zarządzaniem przez nadmierną eksternalizację
wykorzystywania systemu prowizji jako części wynagrodzenia
–
problemu monopolów w usługach w niektórych dziedzinach
–
poświadczania kosztów z budżetu Parlamentu;
79. zaleca wewnętrznemu audytorowi Parlamentu uwzględnienie ww. obszarów i kwestii przy dokonywaniu analizy ryzyka, na której opierać się będzie jego przyszły program prac;
DG ds.Innowacji i Wsparcia Technicznego
80. przypomina, że zgodnie z przesłuchaniem audytora wewnętrznego przeprowadzonym w dniu 20 stycznia 2009 r. przez właściwą komisję, w roku 2007 doświadczono poważnych problemów w zakresie zarządzania IT w Parlamencie, w związku z czym konieczne okazały się znaczące zmiany w strukturze, zwyczajach i zarządzaniu polityką instytucji w zakresie IT; uważa za sprawę najwyższej wagi realizację wszystkich głównych wymogów nowoczesnego zarządzania IT i wprowadzenie nowoczesnych narzędzi IT, które zbliżyłyby dział IT Parlamentu do wypełnienia standardów COBIT (dotyczących celów kontroli w zakresie informacji i pokrewnej technologii);
81. podkreśla, że cel ten wymaga dogłębnej analizy potrzeb i strategii Parlamentu, tak aby narzędzia IT odpowiadały wymaganiom politycznym, uwzględniając fakt, że otoczenie jest coraz bardziej opanowane przez technologie cyfrowe, przy czym ukierunkowanie polityczne powinno być nadrzędnym motorem dla osiągnięcia ostatecznego celu, a wszystko to przy wsparciu zapewnionym dzięki narzędziom IT; uważa, że takie podejście będzie możliwe jedynie po uruchomieniu struktur zarządzania IT; wzywa zatem Prezydium do podjęcia właściwych decyzji;
Dodatki na pomoc parlamentarną
82. z zadowoleniem przyjmuje sukces sekretarza generalnego w pozyskaniu koniecznej dokumentacji potwierdzającej rozliczenie w zasadzie wszystkich wniosków (99,9 %) za lata 2004-2007 w reakcji na poprzednie rezolucje w sprawie udzielenia absolutorium, sprawozdania Trybunału Obrachunkowego i audytora wewnętrznego; odnotowuje uproszczenie procedury składania wniosków o zwrot kosztów wprowadzone w dniu 13 grudnia 2006 r., w wyniku którego nie wymaga się już od posłów przedstawienia faktur i rachunków wydanych przez płatników i usługodawców; mają one być jednak przez nich przechowywane; obecnie posłowie muszą w zamian za to przedstawiać kopie "rozliczenia wydatków" oraz "rozliczenia faktur" wydawane przez płatników i usługodawców;
83. ponownie zwraca uwagę na ust. 59 i 61 rezolucji w sprawie udzielenia absolutorium za rok 2006(26); zwraca się do sekretarza generalnego o przekazanie posłom, którzy wywiązali się ze zobowiązań na mocy przepisów w sprawie dodatków na pomoc parlamentarną, pisma potwierdzającego z administracji;
84. z zadowoleniem przyjmuje podjęte podczas przesłuchania właściwej komisji w dniu 20 stycznia 2009 r. zobowiązanie sekretarza generalnego dotyczące zapewnienia posłom od lipca 2009 r. przynajmniej jednego pracownika ds. rozliczeń oficjalnych na państwo członkowskie, zatrudnionego przez Parlament w celu zarządzania umowami i wszelkimi powiązanymi kwestiami dotyczącymi asystentów lokalnych posłów, uwzględniając inne możliwości przewidziane w przepisach wykonawczych;
85. zwraca się do Prezydium o zagwarantowanie możliwości zapewnienia równego dostępu do trzech miejsc pracy asystentom lokalnym;
Grupy polityczne (przegląd rozliczeń i procedur – pozycja budżetowa 4 0 0 0)
86. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że sprawozdania finansowe grup politycznych publikuje się na stronie internetowej Parlamentu(27), wraz z ich wewnętrznymi przepisami finansowymi; zaznacza jednak, że istnieją ogromne rozbieżności pomiędzy wewnętrznymi przepisami finansowymi poszczególnych grup politycznych;
87. odnotowuje, że w 2007 r. środki z pozycji budżetowej 4 0 0 0 zostały wykorzystane w następujący sposób:
(w EUR)
Łączna kwota przewidziana w budżecie na 2007 r.
75.211.947
Posłowie niezrzeszeni
673.575
Dostępne kwoty w podziale na grupy
74.538.372
Grupa
Środki przyznane z budżetu Parlamentu
Środki własne grup i środki przeniesione
Wydatki w 2007 r.
Wskaźnik wykorzystania dostępnych środków
Pułap środków przeniesionych*
Środki przeniesione na 2008 r.
PPE
18.197.622
9.449.345
18.572.670
67,18%
9.098.811
9.074.297
PSE
14.165.895
7.265.776
14.827.524
69,19%
7.082.948
6.604.146
ALDE
6.703.291
3.560.145
7.461.720
72,70%
3.351.646
2.801.716
Verts/ALE
2.690.396
1.434.335
3.167.057
76,78%
1.345.198
957.674
GUE/NGL
2.740.154
994.094
2.835.166
75,92%
1.370.077
899.083
UEN
2.797.063
541.496
2.436.330
72,98%
1.398.532
902.230
IND/DEM
1.502.292
1.044.042
1.821.789
71,55%
751.146
724.546
ITS
1.441.708
10.718
1.130.306
77,82%
720.854
- **
NI
538.048
135.527
450.827
66,93%
269.024
117.207
ŁĄCZNIE
50.776.469
24.435.478
52.703.387
70,07%
25.388.234
22.508.559
* Zgodnie z art. 2.1.6 przepisów w sprawie wykorzystania środków z pozycji budżetowej 4000
** Grupa została rozwiązana dnia 14 listopada 2007 r., po czym zwróciła PE niewykorzystane środki.
88. zauważa, że w 2007 r. zewnętrzni audytorzy wydali opinie z zastrzeżeniami w odniesieniu do sprawozdań finansowych dwóch grup politycznych;
89. odnotowuje, że na posiedzeniu w dniu 7 lipca 2008 r. podczas rozważania decyzji w sprawie zamknięcia roku budżetowego 2007 dla grup politycznych Prezydium, stanowiąc bez debaty
–
zapoznało się z dokumentami przedłożonymi przez grupy i ostatecznymi ujednoliconymi sprawozdaniami finansowymi posłów niezrzeszonych oraz zatwierdziło je;
–
zezwoliło grupie PPE-DE włączyć do sprawozdania finansowego za 2007 r. wydatki dotyczące pewnych kosztów personelu za lata 2004-2005, które zostały wewnętrznie zafakturowane przez Parlament Europejski po 31 stycznia 2008 r.;
–
odroczyło decyzję w sprawie końcowych sprawozdań byłej grupy ITS;
90. zauważa ponadto, że sprawozdaniom finansowym byłej grupy ITS (rozwiązanej w dniu 14 listopada 2007 r.) przedstawionym przewodniczącemu Komisji Kontroli Budżetowej w dniu 4 listopada 2008 r. towarzyszyło poświadczenie audytora (i) zawierające opinię z zastrzeżeniami dotyczącą dowodów w sprawie nieprawidłowych kontroli wewnętrznych w związku z wypłaceniem pracownikowi wynagrodzenia bez nawiązania stosunku umownego oraz (ii) odnoszące się do procedur dyscyplinarnych przeciwko byłemu pracownikowi;
91. odnotowuje, że grupa ITS w kwietniu 2008 r. zwróciła Parlamentowi środki pozostałe z dotacji w wysokości 317 310,23 EUR;
Europejskie partie polityczne
92. odnotowuje, że na posiedzeniu w dniu 7 lipca 2008 r. podczas rozważania decyzji w sprawie zamknięcia roku budżetowego 2007 dla partii politycznych Prezydium, stanowiąc bez debaty, zatwierdziło ostateczne sprawozdania z wykonania poszczególnych programów działań i sprawozdania finansowe partii politycznych otrzymujących dotacje z budżetu Parlamentu;
93. odnotowuje, że w 2007 r. środki z pozycji budżetowej 4020 zostały wykorzystane w następujący sposób:
Wykonanie budżetu na 2007 r. w ramach porozumienia (w EUR)
Partia
Środki własne
Łączna kwota dotacji z PE
Łączna kwota dochodów
Dotacje w % kwalifikowalnych wydatków (nie więcej niż 75%)
PPE
1.150.174,16
3.156.413,79
4.306.587,95
75,00%
PSE
1.033.792,85
2.992.217,56
4.026.010,41
75,00%
ELDR
382.797,45
1.022.343,98
1.405.141,43
74,00%
EFGP
243.733,02
631.750,00
875.483,02
74,05%
GE
179.599,61
524.251,22
703.850,83
75,00%
PDE
52.861,45
152.610,87
205.472,32
75,00%
AEN
53.496,02
159.137,64
212.633,66
74,84%
ADIE
82.775,00
239.410,00
322.185,00
74,46%
EFA
81.354,87
215.197,63
296.552,50
75,00%
EUD
73.951,00
226.279,50
300.230,50
75,00%
Ogółem
3.334.535,43
9.319.612,19
12.654.147,62
74,81%
94. zauważa, że we wszystkich sprawozdaniach audytorzy zaświadczyli bez zastrzeżeń, że przedstawione rozliczenia były zgodne z głównymi przepisami regulującymi rozporządzenia (WE) nr 2004/2003(28) i że prezentowały rzetelny i wierny obraz sytuacji partii politycznej w chwili zamknięcia roku budżetowego 2007; odnotowuje, że ocena wewnętrznego audytora Parlamentu dotycząca zgodności z właściwymi przepisami była bardziej krytyczna;
95. zwraca się do sekretarza generalnego o opublikowanie sprawozdań finansowych i sprawozdań audytorów dotyczących dotacji dla partii politycznych na stronie internetowej Parlamentu;
96. zwraca się o poinformowanie właściwej komisji o działaniach prowadzonych w następstwie sprawozdania audytora wewnętrznego opublikowanego w sierpniu 2007 r. w sprawie wdrażania przepisów dotyczących udzielania dotacji partiom politycznym o zasięgu europejskim (o którym mowa w ust. 55 rezolucji Parlamentu z dnia 22 kwietnia 2008 r. w sprawie udzielenia absolutorium za rok 2006);
97. zauważa, że tak jak w latach 2005 i 2006 wykonanie budżetu przez dwie partie (AEN i PDE) okazało się znacznie niższe niż przewidywano w preliminarzu budżetu oraz że zwrócono się do urzędnika zatwierdzającego o odzyskanie w odniesieniu do 2007 r.:
- 81 294,07 EUR od partii AEN;
- 269 153,40 EUR od partii PDE oraz
- 49 819 EUR od partii ADIE;
98. przypomina, że podczas posiedzenia w dniu 8 października 2008 r. Prezydium zapoznało się z proponowanym kodeksem postępowania w odniesieniu do kampanii wyborczych partii politycznych w kontekście wyborów europejskich;
99. przypomina, że zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1524/2007(29) wnioski europejskich fundacji politycznych o środki finansowe z budżetu Parlamentu zostały po raz pierwszy rozważone w 2008 r.; zwraca się do właściwej komisji o zbadanie wykorzystania tych środków finansowych w ramach udzielania absolutorium za rok budżetowy 2008;
Dobrowolny fundusz emerytalny
100. odnotowuje fakt, że wiosną 2008 r. całkowita liczba członków funduszu wynosiła 1 113, z czego 478 stanowili czynni posłowie do PE (61% całkowitej liczby posłów do PE), 493 osoby na emeryturze (z czego 56 osoby na utrzymaniu zmarłych posłów) oraz 142 beneficjenci odroczeni;
101. zauważa, że w dniu 31 grudnia 2007 r. aktywa funduszu wynosiły 214 887 336 EUR; odnotowuje, że zwrot nakładów inwestycyjnych w 2007 r. wyniósł 1,2%;
102. w odniesieniu do sprawozdań finansowych stowarzyszenia zarządzającego dobrowolnym funduszem emerytalnym posłów zauważa, że według oświadczenia niezależnego audytora zawierającego opinię bez zastrzeżeń aktywa stowarzyszenia wykazały deficyt aktuarialny wynoszący 30 917 229 EUR w dniu 31 grudnia 2007 r. (2006 r.: 26 637 836 EUR);
103. zauważa ponadto, że zgodnie z oświadczeniem zewnętrznego audytora ostateczna odpowiedzialność za wypłatę świadczeń spoczywa na Parlamencie na mocy art. 27 Statutu posła do Parlamentu Europejskiego przyjętego przez Parlament, który stanowi, że "nabyte prawa i uprawnienia zostają w pełni utrzymane";
104. staje na stanowisku, że takie rozumienie nie odpowiada całkowicie początkowej koncepcji dobrowolnego funduszu emerytalnego jako samorządnej jednostki poza strukturami instytucji; zwraca się do Wydziału Prawnego, by przed wejściem w życie nowego statutu wypowiedział się, czy ostateczna odpowiedzialność za dobrowolny fundusz emerytalny spoczywa na funduszu i jego członkach czy na Parlamencie, przy uwzględnieniu interesów podatników europejskich;
105. odnotowuje zamiar podjęcia negocjacji w sprawie umowy między Parlamentem a funduszem; zwraca uwagę, że w obecnej sytuacji gospodarczej Parlament w żadnym wypadku nie będzie przeznaczać dodatkowych pieniędzy z budżetu na pokrycie deficytu w funduszu, jak to miało miejsce w przeszłości, a także że – jeżeli ma on gwarantować uprawnienia emerytalne – Parlament powinien mieć pełną kontrolę nad funduszem i jego polityką inwestycyjną;
106. przypomina konkluzje niezależnego, zleconego przez Parlament badania aktuarialnego(30) na temat dobrowolnego funduszu emerytalnego, zgodnie z którymi (i) wpływy pieniężne wystarczą na sfinansowanie rent i emerytur do 2015 r., a później konieczna będzie sprzedaż aktywów w celu wypłacenia należnych świadczeń; a także (ii) w przypadku, gdy założenia aktuariusza funduszu okażą się prawdziwe, kończąc działalność, fundusz wykaże nadwyżkę; odnotowuje zlecenie przez sekretarza generalnego uaktualnionego badania aktuarialnego sytuacji w następstwie niedawnego kryzysu w sektorze bankowości i finansów;
107. z zadowoleniem przyjmuje informację, że zgodnie z zaleceniami z poprzednich rezolucji w sprawie udzielenia absolutorium członkowie funduszu płacą obecnie jedną trzecią składki z prywatnych zewnętrznych kont zamiast automatycznego potrącania jej przez administrację Parlamentu z dodatku na pokrycie kosztów ogólnych;
108. zauważa jednak, że dla potrzeb podstawowego funduszu emerytalnego, na mocy załącznika III do przepisów dotyczących zwrotu kosztów oraz diet posłów, składki zainteresowanych posłów będą nadal pobierane z dodatku na pokrycie kosztów ogólnych;
109. zauważa, że podczas posiedzenia w dniu 22 października 2007 r. Prezydium postanowiło nie zastosować się do zalecenia Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich (skarga 655/2006/(SAB)ID), zgodnie z którym Parlament winien zapewnić dostęp do listy członków dobrowolnego funduszu emerytalnego, pomimo pozytywnej opinii Europejskiego Inspektora Ochrony Danych; wzywa Prezydium do ponownego rozważenia stanowiska i opublikowania listy zgodnie z zaleceniem Wydziału Prawnego Parlamentu oraz zgodnie z unijną polityką przejrzystości, w myśl której do wiadomości publicznej podaje się wszystkich końcowych beneficjentów funduszy europejskich;
Środowisko naturalne
110. przypomina, że w dniu 27 listopada 2007 r. przewodniczący i sekretarz generalny podpisali umowę dotyczącą certyfikacji środowiskowej budynków Parlamentu oraz że sekretarz generalny uruchomił jednocześnie procedury, których wymaga się do wpisania instytucji na listę organów biorących udział w systemie EMAS (system zarządzania ochroną środowiska) w Belgii, Francji i Luksemburgu;
111. zaznacza, że Parlament posiada obecnie certyfikat EMAS dla wszystkich trzech miejsc pracy oraz że jest jedyną instytucją UE posiadającą tego rodzaju certyfikat w odniesieniu do polityki ochrony środowiska;
112. zauważa, że w dniu 18 czerwca 2007 r. Prezydium wyznaczyło cel zredukowania emisji CO2 o 30% do 2020 r. jako pierwszy i główny cel systemu zarządzania ochroną środowiska, zgodnie z decyzją Parlamentu z dnia 24 kwietnia 2007 r. w sprawie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2005 r.;
113. wzywa sekretarza generalnego do poinformowania właściwych komisji Parlamentu – z wystarczającym wyprzedzeniem przed przyszłorocznym absolutorium – o pełnym dalszym rozwoju sytuacji w związku z zaleceniami zawartymi w rezolucji z dnia 24 kwietnia 2007 r. dotyczącej absolutorium za rok 2005 w odniesieniu do działań w zakresie ochrony środowiska, w tym o dokładnych danych dotyczących dotychczas osiągniętej redukcji emisji CO2;
Sprawa Kasy Posłów
114. zauważa, że w 2007 r. rozwiązano kwestię różnicy wynoszącej 4 136 125 BEF między kasą a ogólnymi rachunkami z 1982 r.; odnotowuje ponadto, że problem kont gwarancyjnych w odniesieniu do urzędującego ówcześnie administratora środków zaliczkowych i asystenta księgowego został także w późniejszym czasie rozwiązany.
Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 723/2004 z dnia 22 marca 2004 r. zmieniające Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i Warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 124 z 27.4.2004, s. 1).
Rozporządzenie Komisji (WE/Euratom) nr 1302/2008 z dnia 17 grudnia 2008 r. w sprawie centralnej bazy danych o wykluczeniach (Dz.U. L 344 z 20.12.2008, s.12).
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 22 kwietnia 2008 r. z uwagami stanowiącymi integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2006 , sekcja I -Parlament Europejski (Dz.U. L 88 z 31.3.2009, s. 3).
Rozporządzenie (WE) nr 2004/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie przepisów regulujących partie polityczne na poziomie europejskim oraz zasad dotyczących ich finansowania (Dz.U. L 297 z 15.11.2003, s.1).
Rozporządzenie (WE) nr 1524/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2007 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2004/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie przepisów regulujących partie polityczne na poziomie europejskim oraz zasad dotyczących ich finansowania (Dz.U. L 343 z 27.12.2007, s. 5).
1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007 (C6-0418/2008 – 2008/2278(DEC))
– uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007(1),
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Wspólnot Europejskich za rok budżetowy 2007 – Tom I (C6-0418/2008)(2),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Sprawiedliwości dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2007 r.,
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu na rok budżetowy 2007 zawierające odpowiedzi kontrolowanych instytucji(3),
– uwzględniając oświadczenie o wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedkładane przez Trybunał Obrachunkowy zgodnie z art. 248 traktatu WE(4),
– uwzględniając art. 272 ust. 10 oraz art. 274, 275 i art. 276 traktatu WE,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(5), a w szczególności jego art. 50, 86, 145, 146 i 147,
– uwzględniając art. 71 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0151/2009),
1. udziela sekretarzowi Trybunału Sprawiedliwości absolutorium z wykonania budżetu Trybunału Sprawiedliwości na rok budżetowy 2007;
2. przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, wraz z rezolucją, która stanowi jej część integralną, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości, Trybunałowi Obrachunkowemu i Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
2.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007, sekcja 4 – Trybunał Sprawiedliwości (C6-0418/2008 – 2008/2278(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007(6),
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Wspólnot Europejskich za rok budżetowy 2007 – Tom I (C6-0418/2008)(7),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Sprawiedliwości dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2007 r.,
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu na rok budżetowy 2007 zawierające odpowiedzi kontrolowanych instytucji(8),
– uwzględniając oświadczenie o wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedkładane przez Trybunał Obrachunkowy zgodnie z art. 248 traktatu WE(9),
– uwzględniając art. 272 ust. 10 oraz art. 274, 275 i art. 276 traktatu WE,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(10), a w szczególności jego art. 50, 86, 145, 146 i 147,
– uwzględniając art. 71 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0151/2009),
1. zwraca uwagę, że środki na zobowiązania, jakimi Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) dysponował w 2007 r. wynosiły 275 mln euro (w 2006 r.: 252 mln euro(11)), z czego wykorzystano 96,84%, więcej niż w ostatnim roku;
2. z satysfakcją odnotowuje zatwierdzenie przez ETS w lipcu 2007 r. zasad etyki obowiązujących członków i byłych członków Trybunału Sprawiedliwości, Sądu Pierwszej Instancji i Sądu do spraw Służby Publicznej(12), zawierających obowiązek przedłożenia oświadczenia o powiązaniach finansowych prezesowi ETS; domaga się jednak realizacji swego ponawianego już wezwania do publikowania konkretnych oświadczeń, na przykład na stronie internetowej ETS, w celu zachowania jawności i nawet jeśli obecnie brak takiego wymogu prawnego; ponadto proponuje powołanie niezależnych urzędników odpowiedzialnych za coroczne składanie ogólnodostępnych sprawozdań dotyczących otrzymanych oświadczeń w celu zapewnienia wiarygodnego nadzoru i kontroli;
3. zwraca uwagę, że w 2007 r. liczba zatrudnionych urzędników i innych pracowników (personel zatrudniony na czas określony i pracownicy kontraktowi) wzrosła w ciągu roku o 7,9% do ogółem 1928 osób, głównie w związku z przystąpieniem Bułgarii i Rumunii;
4. przyjmuje z zadowoleniem poprawę sytuacji przy rekrutacji wykwalifikowanego personelu, w ramach Regulaminu pracowniczego w oparciu o organizowane przez EPSO konkursy, a także przy rozwiązywaniu pewnych trudności dotyczących niektórych stanowisk (głównie tłumacze ustni i eksperci od IT);
5. zwraca uwagę, że w pkt 11.19 sprawozdania rocznego za 2007 r. Europejski Trybunał Obrachunkowy (ETO) przedstawił następujące uwagi: "...decyzja komitetu administracyjnego Trybunału Sprawiedliwości w zakresie rekrutacji i zatrudniania pracowników kontraktowych nie określa procedury selekcji w odniesieniu do "personelu kontraktowego do zadań pomocniczych" [...] Trybunał Sprawiedliwości nie wprowadził zatem formalnych procedur selekcji przy zatrudnianiu na kontrakty krótkoterminowe pracowników zastępujących osoby, które nie mogą wykonywać swoich obowiązków.";
6. popiera opinię ETO, że brak odpowiednich procedur selekcji dotyczących personelu kontraktowego do zadań pomocniczych (na przykład powoływania komisji rekrutacyjnych) powoduje, "[...] że stosowane w Trybunale Sprawiedliwości przepisy nie gwarantują w takich przypadkach przestrzegania w pełni stosownych wymogów określonych w "Warunkach zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich" oraz tego, że nie powstanie wrażenie nieobiektywnego doboru pracowników"; dlatego też domaga się wprowadzenia odpowiednich procedur rekrutacji również dla tej kategorii personelu kontraktowego;
7. wyraża zadowolenie z faktu, że 1 października 2007 r. utworzono dwie oddzielne jednostki administracyjne (jednostka audytu wewnętrznego i jednostka odpowiedzialna za weryfikację) posiadające dwóch niezależnych szefów działu, kładąc tym samym kres sytuacji z lat ubiegłych, krytykowanej zarówno przez ETO jak i przez Parlament, w której szef służby kontroli wewnętrznej był odpowiedzialny za weryfikację ex-ante operacji finansowych urzędnika zatwierdzającego;
8. z satysfakcją zauważa, że w dniu 12 grudnia 2007 r. komitet administracyjny Trybunału Sprawiedliwości zmienił kartę obowiązków audytora wewnętrznego w taki sposób, że roczny program prac jednostki audytu wewnętrznego przyjmowany jest na podstawie oceny faktycznego ryzyka, na jakie narażona jest organizacja;
9. zauważa, w kontekście tworzenia w trakcie 2007 r. nowego zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli finansowej (SAP), który w dniu 1 stycznia 2008 r. zastąpił system zarządzania rachunkowością i finansami Sucre-Abac, że wprowadzona została nowa procedura dysponowania aktywami trwałymi; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że nowy system SAP opracowany został w ramach międzyinstytucjonalnej współpracy przez Radę, ETO i ETS, tym samym pozwalając uzyskać znaczne oszczędności budżetowe i większą skuteczność tych trzech instytucji;
10. z zadowoleniem przyjmuje także owocną międzyinstytucjonalną współpracę z ETS w zakresie szkoleń;
11. z zadowoleniem przyjmuje redukcję liczby negocjowanych umów w stosunku do liczby zawartych umów z 34% w 2006 r. do 32% w 2007 r. (o wartości ponad 60 000 euro, w następstwie zmiany przepisów wykonawczych(13) rozporządzenia finansowego); zachęca ETS do kontynuowania starań na rzecz dalszego zmniejszenia tych proporcji;
12. zwraca uwagę, że rok 2006 był drugim rokiem działalności, ściśle mówiąc, nowo powołanego Sądu do spraw Służby Publicznej po objęciu przez niego obowiązków w grudniu 2005 r., i że jego Regulamin wszedł w życie w dniu 1 listopada 2007 r.;
13. z zadowoleniem przyjmuje przez czwarty rok z rzędu zmniejszenie czasu trwania postępowań przed ETS, a także wzrost liczby zakończonych spraw o prawie 10% od 2006 r.; zauważa jednak z niepokojem, że liczba zaległych spraw oczekujących na rozstrzygnięcie zwiększyła się w odniesieniu do wszystkich trzech instancji, a w szczególności w przypadku Sądu Pierwszej Instancji (+12% z 1029 spraw w 2006 r. do 1154 w 2007 r.);
14. rozumie, że ów znaczny wzrost spraw oczekujących na rozstrzygnięcie w Sądzie Pierwszej Instancji wynika ze wzrostu liczby zainicjowanych nowych spraw, oraz wciąż zwiększającej się zawiłości i różnorodności wnoszonych spraw; w pełni popiera starania ETS na rzecz przeglądu swej organizacji wewnętrznej i procedur pracy w celu poprawy wydajności i zmniejszenia liczby zaległych spraw;
15. z zadowoleniem przyjmuje publikację w Dzienniku Urzędowym sprawozdania ETS z zarządzania budżetem i finansami za rok budżetowy 2007 r.(14), załączonego do sprawozdania finansowego ETS za rok 2007 i przedstawiającego m.in. poziom wykonania środków oraz podsumowanie przesunięć środków dokonanych w trakcie roku budżetowego 2007;
16. wyraża ETS uznanie za jego ustanowioną praktykę uwzględniania w sprawozdaniu z działalności rozdziału opisującego działania podjęte w ciągu roku w reakcji na wcześniejsze decyzje Parlamentu w sprawie absolutorium i na sprawozdania ETO;
17. zauważa, że mimo zmian wprowadzonych w rozporządzeniu finansowym przepisy dotyczące zamówień są wciąż zbyt skomplikowane dla mniejszych instytucji, takich jak ETS, w szczególności w odniesieniu do przetargów dotyczących zamówień na stosunkowo niskie kwoty; zwraca się do Komisji, by podczas prac poprzedzających sporządzenie wszelkich wniosków w sprawie poprawek do rozporządzenia finansowego w przyszłości przeprowadziła szeroko zakrojone konsultacje z sekretarzem ETS i jego administracją w celu zapewnienia, że ich zastrzeżenia zostaną w pełni uwzględnione w ostatecznym projekcie.
Rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 357 z 31.12.2002, s. 1).
1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007 (C6-0419/2008 – 2008/2279(DEC))
– uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007(1),
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Wspólnot Europejskich za rok budżetowy 2007 – Tom I (C6-0419/2008)(2),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2007 r.,
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu na rok budżetowy 2007 zawierające odpowiedzi kontrolowanych instytucji(3),
– uwzględniając sprawozdanie zewnętrznego biegłego rewidenta dotyczące sprawozdań finansowych Trybunału Obrachunkowego za rok budżetowy 2007(4),
– uwzględniając oświadczenie o wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedkładane przez Trybunał Obrachunkowy zgodnie z art. 248 traktatu WE(5),
– uwzględniając art. 272 ust. 10 oraz art. 274, 275 i 276 traktatu WE,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(6), a w szczególności jego art. 50, 86, 145, 146 i 147,
– uwzględniając art. 71 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0152/2009),
1. udziela Sekretarzowi Generalnemu Trybunału Obrachunkowego absolutorium z wykonania budżetu Trybunału Obrachunkowego na rok budżetowy 2007;
2. przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, wraz z rezolucją, która stanowi jej część integralną, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich i Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
2.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007, sekcja 5 – Trybunał Obrachunkowy (C6-0419/2008 – 2008/2279(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007(7),
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Wspólnot Europejskich za rok budżetowy 2007 – Tom I (C6-0419/2008)(8),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2007 r.,
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu na rok budżetowy 2007 zawierające odpowiedzi kontrolowanych instytucji(9),
– uwzględniając sprawozdanie zewnętrznego biegłego rewidenta dotyczące sprawozdań finansowych Trybunału Obrachunkowego za rok budżetowy 2007(10),
– uwzględniając oświadczenie o wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedkładane przez Trybunał Obrachunkowy zgodnie z art. 248 traktatu WE(11),
– uwzględniając art. 272 ust. 10 oraz art. 274, 275 i 276 traktatu WE,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(12), a w szczególności jego art. 50, 86, 145, 146 i 147,
– uwzględniając art. 71 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0152/2009),
1. zauważa, że w 2007 r. Europejski Trybunał Obrachunkowy (ETO) dysponował środkami na zobowiązania wynoszącymi ogółem 122 mln EUR (2006 r.: 114 mln EUR(13)), przy stopie wykorzystania wynoszącej 90,21%, co jest poniżej średniej innych instytucji (93,82%);
2. przypomina, że jeśli chodzi o rok budżetowy 2007, audyt sprawozdania finansowego Trybunału Obrachunkowego przeprowadziła firma zewnętrzna, PricewaterhouseCoopers (w poprzednich latach KPMG), która doszła do następujących wniosków:
(a)
że w odniesieniu do poprawności sprawozdań finansowych na rok budżetowy 2007, "naszym zdaniem przedstawione sprawozdania finansowe dają prawdziwy i rzetelny obraz sytuacji finansowej Europejskiego Trybunału Obrachunkowego na dzień 31 grudnia 2007 r., a także jego wyników finansowych i przepływów pieniężnych na zakończony rok, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. [w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich], rozporządzeniem Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania wspomnianego rozporządzenia oraz zasadami rachunkowości Europejskiego Trybunału Obrachunkowego"; oraz
(b)
że w odniesieniu do wykorzystania środków finansowych przyznanych Trybunałowi oraz rzetelności procedur kontrolnych funkcjonujących w trakcie roku budżetowego 2007, "nie zwróciło naszej uwagi nic, co dawałoby nam podstawy, by sądzić, że we wszystkich istotnych aspektach i na podstawie (określonych) kryteriów, (a) zasoby przeznaczone na potrzeby Trybunału nie zostały wykorzystane zgodnie z ich przeznaczeniem ani że (b) stosowane procedury kontroli nie dają niezbędnych gwarancji zapewniających zgodność operacji finansowych z obowiązującymi zasadami i przepisami";
3. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że nowy zintegrowany system zarządzania i kontroli finansowej, działający od dnia 1 stycznia 2008 r., opracowany został w ramach międzyinstytucjonalnej współpracy przez Radę, Trybunał Obrachunkowy i Trybunał Sprawiedliwości, pozwalając uzyskać znaczne oszczędności budżetowe i większą skuteczność tych trzech instytucji;
4. z zadowoleniem przyjmuje także owocną międzyinstytucjonalną współpracę z Trybunałem Sprawiedliwości w zakresie szkoleń;
5. zauważa, że sprawozdanie wewnętrznego biegłego rewidenta ETO za rok 2007 było w znacznej mierze pozytywne oraz stwierdzało, że odpowiednio zarządzano projektem "budynek K2" oraz że budynek K2 oddano do użytku kilka miesięcy przez terminem i że zmieszczono się w przewidzianych funduszach; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje fakt, że większość zaleceń wewnętrznego biegłego rewidenta została przyjęta i uwzględniona w programach naprawczych;
6. zauważa, że Trybunał został powiększony o dwóch nowych członków w 2007 r. wraz z przystąpieniem Bułgarii i Rumunii; zauważa, że pierwotna zasada organizacji audytu na szczeblu europejskim - po jednym przedstawicielu z każdego państwa członkowskiego - doprowadziła do powstania organu zarządzanego przez 27-osobowe kolegium; wyraża przekonanie, że formuła ta wyczerpała się oraz że potrzebna jest dogłębna reforma i wzmocnienie sposobu organizacji audytu zewnętrznego Unii Europejskiej; podkreśla, że im silniejszy jest ETO, tym silniejszy jest organ udzielający absolutorium i tym lepsza jest kontrola władzy wykonawczej; zachęca więc państwa członkowskie do rozpoczęcia dyskusji nad reformą ETO i do zaangażowania Parlamentu w te dyskusje;
7. zauważa, że sprawozdanie z "wzajemnej weryfikacji" dokonanej przez międzynarodowy zespół przeprowadzający wzajemną weryfikację dostarczono w grudniu 2008 r.; wyraża ubolewanie, że sprawozdanie to nie dotyczyło fundamentalnego pytania, czy obecna struktura audytu zewnętrznego Unii jest odpowiednia;
8. w odniesieniu do oświadczeń majątkowych członków ETO odnotowuje, że zgodnie z kodeksem postępowania przyjętym przez ETO jego członkowie składają oświadczenia o majątku i innych posiadanych aktywach (w tym udziałach, obligacjach zamiennych i świadectwach udziałowych, a także nieruchomościach gruntowych i budynkowych, wraz z informacją o działalności zawodowej małżonków) na ręce prezesa ETO, który zapewnia ich tajność, oraz że oświadczenia te nie są podawane do publicznej wiadomości;
9. ponownie wzywa do zastosowania wymogu stanowiącego, że z zasady i ze względu na przejrzystość członkowie wszystkich instytucji powinni składać oświadczenia majątkowe, dostępne następnie w internecie za pośrednictwem rejestru publicznego; nie zgadza się z opinią Trybunału, że powinien on zaczekać, aż będzie dostępny standardowy formularz stosowany we wszystkich instytucjach UE; proponuje, aby w każdej instytucji powołano niezależnych urzędników odpowiedzialnych za coroczne składanie ogólnodostępnych sprawozdań dotyczących otrzymanych oświadczeń;
10. wzywa więc ETO, aby w następnym sprawozdaniu z działalności umieścił rozdział zawierający szczegółowe informacje z wykonywania w ciągu roku wcześniejszych decyzji Parlamentu dotyczących absolutorium, wraz z ewentualnymi wyjaśnieniami w sprawie odstąpienia od wykonania zaleceń;
11. zauważa, że mimo zmian wprowadzonych w rozporządzeniu finansowym przepisy dotyczące zamówień są wciąż zbyt skomplikowane dla mniejszych instytucji, takich jak ETO, w szczególności w odniesieniu do przetargów dotyczących zamówień na stosunkowo niskie kwoty; zwraca się do Komisji, by podczas prac poprzedzających sporządzenie wszelkich wniosków w sprawie poprawek do rozporządzenia finansowego w przyszłości przeprowadziła szeroko zakrojone konsultacje z sekretarzem generalnym Trybunału jego administracją w celu zapewnienia, że ich zastrzeżenia zostaną w pełni uwzględnione w ostatecznym projekcie.
1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007, sekcja 8 – Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich (C6-0423/2008 – 2008/2282(DEC))
– uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007(1),
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdanie finansowe Wspólnot Europejskich za rok budżetowy 2007 – Tom I (C6-0423/2008)(2),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2007 r.,
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami kontrolowanych instytucji(3),
– uwzględniając poświadczenie wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw, przedstawione przez Trybunał Obrachunkowy zgodnie z art. 248 Traktatu WE(4),
– uwzględniając art. 272 ust. 10 oraz art. 274, 275 i art. 276 Traktatu WE,
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(5), a w szczególności jego art. 50, 86, 145, 146 i 147,
– uwzględniając art. 71 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0156/2009),
1. udziela Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich absolutorium z wykonania budżetu na rok budżetowy 2007;
2. przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, wraz z rezolucją, która stanowi jej część integralną, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich i Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
2.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007, sekcja 8 – Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich (C6-0423/2008 – 2008/2282(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007(6),
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdanie finansowe Wspólnot Europejskich za rok budżetowy 2007 – Tom I (C6-0423/2008)(7),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2007 r.,
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami kontrolowanych instytucji(8),
– uwzględniając poświadczenie wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw, przedstawione przez Trybunał Obrachunkowy zgodnie z art. 248 Traktatu WE(9),
– uwzględniając art. 272 ust. 10 oraz art. 274, 275 i art. 276 Traktatu WE,
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(10), a w szczególności jego art. 50, 86, 145, 146 i 147,
– uwzględniając art. 71 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0156/2009),
1. zwraca uwagę, że Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich (Rzecznik) dysponował w 2007 r. środkami na zobowiązania wynoszącymi ogółem 8,2 mln EUR (w 2006 r: 7,7 mln EUR(11)), przy stopie wykorzystania wynoszącej 90,48%, co jest poniżej średniej innych instytucji (93,84%);
2. zauważa, że w okresie od 2003 r. do 2007 r. miał miejsce systematyczny wzrost środków na zobowiązania z 4,4 mln EUR do 8,2 mln EUR (+86%) i etatów z 31 do 57 (+84%), podczas gdy liczba skarg wzrosła z 2 436 do 3 217 (+32%), a liczba nowo rozpoczętych dochodzeń z 253 do 308 (+22%); odnotowuje również, że to drugi rok z rzędu, kiedy liczba stanowisk nie zwiększyła się;
3. wskazuje na fakt, że Trybunał Obrachunkowy zaznaczył w swym sprawozdaniu rocznym, że kontrola nie dała podstaw do żadnych istotnych uwag dotyczących Rzecznika;
4. zauważa, że zgodnie ze sprawozdaniem z audytu wewnętrznego nr 08/03 działania audytora wewnętrznego w 2007 r. pokazały, że "z zastrzeżeniem pełnego wdrożenia ustalonych działań [...] wewnętrzne zarządzanie instytucją oraz systemy kontroli są skuteczne i zapewniają w rozsądny i trwały sposób osiągnięcia celów kontroli";
5. przypomina, że sprawozdanie z audytu wewnętrznego nr 06/04, przeprowadzonego w celu oceny rzetelności zarządzania i procedur kontrolnych dotyczących ustalania indywidualnych uprawnień pracowników "nie wykazał obszarów poważnego ryzyka w zarządzaniu i procedurach kontrolnych, ale potwierdził, że instytucja powinna zająć się szeregiem konkretnych kwestii"; przypomina także, że plan działania został konsekwentnie uzgodniony przez audytora wewnętrznego i instytucję, a termin jego wdrożenia ustalono na dzień 30 września 2007 r.; z zadowoleniem przyjmuje wnioski z audytu uzupełniającego przeprowadzonego w grudniu 2007 r., zgodnie z którym wszystkie kwestie zawarte w planie działania dotyczące zarządzania poszczególnymi uprawnieniami zostały w pełni wdrożone;
6. pragnie zauważyć, że audyt następczy przyjętego planu działania dotyczący zgodności z zasadami składania zamówień publicznych pokazał, że mimo dokonanych postępów, Rzecznik nie wdrożył jeszcze całkowicie dwóch zaległych działań określonych w sprawozdaniu z audytu wewnętrznego nr 06/03; zachęca Rzecznika, aby pilnie wdrożył w pełni te działania, zgodnie z zaleceniem audytora wewnętrznego; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w oparciu o dokonane ustalenia, audytor wewnętrzny włączył do swojego planu działań na 2008 r. kontrolę procedury udzielania zamówień publicznych i oczekuje na wyniki audytu uzupełniającego;
7. przyjmuje do wiadomości informacje przedstawione w sprawozdaniu z działalności za rok 2007 przez głównego intendenta delegowanego, z których wynika, że samoocena skuteczności wewnętrznych ram kontroli służb Rzecznika przeprowadzona została ponownie na początku 2008 r., i przedstawiony ogólny obraz sytuacji ukazał zadowalający poziom wdrożenia norm kontroli wewnętrznej (88% w stosunku do 85% w 2006 r. i 74% w 2004 r.);
8. ponadto zauważa jednak, że rozważano potrzebę poprawy skuteczności w niektórych obszarach (identyfikacja newralgicznych funkcji, poprawa planowania i programowania, wskaźniki wydajności); zachęca Rzecznika do podjęcia wszelkich wysiłków na rzecz dalszej poprawy skuteczności ram kontroli wewnętrznej instytucji;
9. odnotowuje z zadowoleniem, że nowa umowa ramowa w zakresie współpracy zawarta na czas nieokreślony przez Rzecznika i Parlament, która weszła w życie dnia 1 kwietnia 2006 r., zaczęła przynosić owoce w 2007 r.; zauważa ponadto, że umowa ta dotyczy świadczenia określonych usług administracyjnych w zakresie budynków, IT, łączności, doradztwa prawnego, usług medycznych, szkoleń, tłumaczeń pisemnych i ustnych;
10. wyraża uznanie dla Rzecznika za dalsze wysiłki zmierzające do nawiązania stosunków międzyinstytucjonalnych z innymi organami (szczególnie z OPOCE, EAS i EPSO) oraz z Centrum Tłumaczeń; zauważa, że 70% wydatków operacyjnych zostało przeznaczonych na zobowiązania i wydanych w ramach współpracy międzyinstytucjonalnej;
11. z zadowoleniem odnotowuje pomyślnie przeprowadzaną od maja 2007 r. reorganizację Działu Prawnego, zapieniającą skuteczny nadzór nad obsługą zapytań i przygotowywaniem decyzji, jak również utrzymanie odpowiedniego tempa pracy;
12. pragnie zauważyć, iż ze sprawozdania rocznego wynika, że Rzecznik ma mniejsze trudności niż w latach ubiegłych z zatrudnieniem prawników o odpowiednim poziomie kwalifikacji oraz z dużą rotacja pracowników;
13. wyraża zadowolenie z powodu przyjęcia przez Rzecznika w dniu 14 grudnia 2007 r. decyzji w sprawie rocznej deklaracji interesów Rzecznika; z zadowoleniem zauważa, że deklaracja ta została opublikowana na stronie internetowej Rzecznika;
14. gratuluje Rzecznikowi decyzji o przystąpieniu w dniu 2 czerwca 2008 r. do porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 25 maja 1999 r. zawartego między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie wewnętrznego dochodzenia prowadzonego przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF)(12) w ramach stosowania systemu ustanowionego rozporządzeniem (WE) nr1073/1999(13); z zadowoleniem odnotowuje, że tego samego dnia Rzecznik podjął decyzję dotyczącą zasad i warunków dochodzeń wewnętrznych w odniesieniu do przeciwdziałania nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim nielegalnym działaniom godzącym w interesy Wspólnoty;
15. wzywa Rzecznika, aby w następnym sprawozdaniu z działalności (rok budżetowy 2008) umieścił rozdział zawierający szczegółowe informacje z wykonywania w ciągu roku wcześniejszych decyzji Parlamentu dotyczących absolutorium, wraz z ewentualnymi wyjaśnieniami w sprawie odstąpienia od wykonania zaleceń;
16. zauważa, że mimo zmian wprowadzonych do rozporządzenia finansowego przepisy dotyczące zamówień są wciąż zbyt skomplikowane dla mniejszych instytucji, takich jak Rzecznik, w szczególności w odniesieniu do przetargów dotyczących zamówień o stosunkowo niskich wartościach; zwraca się do Komisji, by podczas prac poprzedzających sporządzenie wszelkich przyszłych wniosków dotyczących zmian do rozporządzenia finansowego, przeprowadziła szeroko zakrojone konsultacje z sekretarzem generalnym Rzecznika i jego sekretariatem w celu zapewnienia, że ich zastrzeżenia zostaną w pełni wzięte pod uwagę w ostatecznym projekcie.
Rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (Dz.U. L 136 z 31.5.1999, str. 1).
Udzielenie absolutorium za 2007 r.: budżet ogólny Unii Europejskiej – Europejski Inspektor Ochrony Danych
1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007, sekcja IX – Europejski Inspektor Ochrony Danych (C6-0424/2008 – 2008/2283(DEC))
– uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007(1),
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Wspólnot Europejskich za rok budżetowy 2007 – Tom I (C6-0424/2008)(2),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Europejskiego Inspektora Ochrony Danych dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2007 r.,
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami kontrolowanych instytucji(3),
– uwzględniając oświadczenie o wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedkładane przez Trybunał Obrachunkowy zgodnie z art. 248 traktatu WE(4),
– uwzględniając art. 272 ust. 10 oraz art. 274, 275 i 276 traktatu WE,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(5), a w szczególności jego art. 50, 86, 145, 146 i 147,
– uwzględniając art. 71 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0154/2009),
1. udziela Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych absolutorium z wykonania budżetu na rok budżetowy 2007;
2. przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, wraz z rezolucją, która stanowi jej część integralną, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich i Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
2.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dfnia 23 kwietnia 2009 r. zawierająca uwagi, które stanowią nieodłączną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007, sekcja IX – Europejski Inspektor Ochrony Danych (C6-0424/2008 – 2008/2283(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007(6),
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Wspólnot Europejskich za rok budżetowy 2007 – Tom I (C6-0424/2008)(7),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Europejskiego Inspektora Ochrony Danych dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2007 r.,
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami kontrolowanych instytucji(8),
– uwzględniając oświadczenie o wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedkładane przez Trybunał Obrachunkowy zgodnie z art. 248 traktatu WE(9),
– uwzględniając art. 272 ust. 10 oraz art. 274, 275 i 276 traktatu WE,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(10), a w szczególności jego art. 50, 86, 145, 146 i 147,
– uwzględniając art. 71 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0154/2009),
1. zwraca uwagę, że Europejski Inspektor Ochrony Danych (EIOD) dysponował w 2007 r. środkami na zobowiązania wynoszącymi ogółem 5 EUR (w 2006 r.: 4,1 mln euro(11)), co stanowi prawie 20% wzrost w porównaniu z rokiem 2006, a stopa wykorzystania w wysokości 86,14% była poniżej średniej wartości dla innych instytucji (93,84%);
2. odnotowuje wzrost stanowisk na czas nieokreślony przyznanych Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych, z 24 w 2006 r. do 29 w 2007 r. (+21%); w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje zamiar Europejskiego Inspektora Ochrony Danych ograniczenia rozszerzania zakresu zadań i zwiększania liczebności personelu, przy zastosowaniu wzrostu kontrolowanego, tak by nowi pracownicy zostali w pełni wdrożeni do pracy i odpowiednio wyszkoleni oraz by mogli się odpowiednio zintegrować z zespołem;
3. wskazuje na fakt, że Trybunał Obrachunkowy zaznaczył w swym sprawozdaniu rocznym, że kontrola nie dała podstaw do żadnych istotnych uwag w odniesieniu do Europejskiego Inspektora Ochrony Danych;
4. przypomina, że dnia 7 grudnia 2006 r. sekretarze generalni Komisji, Parlamentu i Rady wraz z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych podpisali porozumienie o współpracy administracyjnej, które zostało przedłużone o kolejne trzy lata ze skutkiem od dnia 16 stycznia 2007 r.;
5. odnotowuje, że w oparciu o powyższe porozumienie o współpracy Urząd Administrowania i Wypłacania Należności Indywidualnych zapewnia obsługę administracyjną wszystkich misji Europejskiego Inspektora Ochrony Danych oraz te same przepisy wewnętrzne mają zastosowanie do zwrotu kosztów zakwaterowania poniesionych w czasie misji dla obu kategorii pracowników Europejskiego Inspektora Ochrony Danych: dla inspektora i jego zastępcy oraz dla personelu;
6. przypomina, że decyzją z dnia 7 listopada 2006 r. Europejski Inspektor Ochrony Danych postanowił powołać strukturę kontroli wewnętrznej adekwatną do jego działalności i wymogów; zauważa, że pierwsza ocena przeprowadzona przez służby Europejskiego Inspektora Ochrony Danych wykazała, że system kontroli wewnętrznej funkcjonuje prawidłowo i sprawnie;
7. z zadowoleniem odnotowuje, że pierwsze sprawozdanie z kontroli sporządzone przez służby audytu wewnętrznego otrzymano we wrześniu 2007 r. oraz że wskazało ono na pewne kwestie wymagające poprawy; wyraża zadowolenie z powodu faktu, że wdrożenie zaleceń służb audytu wewnętrznego zatwierdzonych przez Europejskiego Inspektora Ochrony Danych uznano za priorytet na 2008 r. oraz że w wyniku tego na początku 2008 r. przygotowano plan działania; zachęca Europejskiego Inspektora Ochrony Danych do pełnego wdrożenia wspomnianego planu działania;
8. z zadowoleniem przyjmuje coroczną publikację przez Europejskiego Inspektora Ochrony Danych i jego zastępcę oświadczenia o powiązaniach finansowych w formie podobnej do tej, jaka jest corocznie publikowana przez posłów do Parlamentu, zawierającego istotne informacje o kwestiach takich jak podlegająca opodatkowaniu działalność zawodowa oraz piastowanie stanowisk lub działalność, za którą pobierają wynagrodzenie;
9. gratuluje Europejski Inspektor Ochrony Danych decyzji z dnia 12 września 2007 r. o przystąpieniu do porozumienia międzyinstytucjonalnego z 25 maja 1999 r. zawartego między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie wewnętrznego dochodzenia prowadzonego przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF)(12) podczas stosowania systemu ustanowionego rozporządzeniem (WE) nr 1073/1999(13);
10. wzywa więc Europejskiego Inspektora Ochrony Danych, aby w następnym sprawozdaniu z działalności (rok budżetowy 2008) umieścił rozdział zawierający szczegółowe informacje z wykonywania w ciągu roku wcześniejszych decyzji Parlamentu dotyczących absolutorium, wraz z ewentualnymi wyjaśnieniami w sprawie odstąpienia od wykonania zaleceń;
11. zauważa, że mimo zmian wprowadzonych w rozporządzeniu finansowym przepisy dotyczące zamówień są wciąż zbyt skomplikowane dla mniejszych instytucji, takich jak Europejski Inspektor Ochrony Danych, w szczególności w odniesieniu do przetargów dotyczących zamówień na stosunkowo niskie kwoty; zwraca się do Komisji, by podczas prac poprzedzających sporządzenie wszelkich wniosków w sprawie poprawek do rozporządzenia finansowego w przyszłości przeprowadziła szeroko zakrojone konsultacje z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych i jego sekretariatem w celu zapewnienia, że ich zastrzeżenia zostaną w pełni wzięte pod uwagę w ostatecznym projekcie.
Rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (Dz.U. L 136 z 31.5.1999, str. 1).
1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Eurojust za rok budżetowy 2007 (C6-0436/2008 – 2008/2263(DEC))
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Eurojust za rok budżetowy 2007(1),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznych rocznych sprawozdań finansowych Eurojust za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Eurojust(2),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(3), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając decyzję Rady 2002/187/WSiSW z dnia 28 lutego 2002 r. ustanawiającą Eurojust w celu zintensyfikowania walki z poważną przestępczością(4), a w szczególności jej art. 36,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(5), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej i opinię Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0161/2009),
1. udziela dyrektorowi Eurojust absolutorium z wykonania budżetu Eurojust za rok budżetowy 2007;
2. przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, wraz z rezolucją, która stanowi jej część integralną, dyrektorowi Eurojust, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu, oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
2.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zamknięcia ksiąg Eurojust za rok budżetowy 2007 (C6-0436/2008 – 2008/2263(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Eurojust za rok budżetowy 2007(6),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznych rocznych sprawozdań finansowych Eurojust za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Eurojust(7),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(8), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając decyzję Rady 2002/187/WSiSW z dnia 28 lutego 2002 r. ustanawiającą Eurojust w celu zintensyfikowania walki z poważną przestępczością(9), a w szczególności jej art. 36,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(10), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej i opinię Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0161/2009),
1. stwierdza, że końcowe roczne sprawozdanie finansowe Eurojust zostało przedstawione w załączniku do sprawozdania Trybunału Obrachunkowego;
2. zatwierdza zamknięcie ksiąg Eurojust za rok budżetowy 2007;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, dyrektorowi Eurojust, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu, oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
3.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Eurojust na rok budżetowy 2007 (C6-0436/2008 – 2008/2263(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Eurojust za rok budżetowy 2007(11),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznych rocznych sprawozdań finansowych Eurojust za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Eurojust(12),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(13), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając decyzję Rady 2002/187/WSiSW z dnia 28 lutego 2002 r. ustanawiającą Eurojust w celu zintensyfikowania walki z poważną przestępczością(14), a w szczególności jej art. 36,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(15), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej i opinię Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0161/2009),
A. mając na uwadze, że Trybunał Obrachunkowy (ETO) oświadczył, iż uzyskał wystarczającą pewność, że roczne sprawozdanie finansowe za rok budżetowy 2007 jest wiarygodne oraz że transakcje leżące u jego podstaw zostały przeprowadzone zgodnie z prawem,
B. mając na uwadze fakt, że w dniu 22 kwietnia 2008 r. Parlament Europejski udzielił dyrektorowi administracyjnemu Eurojust absolutorium z wykonania budżetu Eurojust za rok budżetowy 2006(16), a także fakt, że w rezolucji załączonej do decyzji o absolutorium Parlament między innymi:
– odnotowuje uwagę ETO zawartą w sprawozdaniu za 2006 r., w której stwierdza, że wskaźnik przeniesienia środków wyniósł 33% dla wydatków administracyjnych i 30% dla wydatków operacyjnych, przy czym miała miejsce duża liczba przesunięć środków między liniami budżetowymi, a w wielu przypadkach dokumentacja poświadczająca nie była wystarczająco szczegółowa, w związku z czym budżetowa zasada specyfikacji nie była ściśle przestrzegana;
– zwraca ponadto uwagę na ustalenia ETO, zgodnie z którymi nie stosowano się ściśle do przepisów dotyczących zamówień i nie sporządzono rejestru środków trwałych zawierającego wszystkie aktywa oraz ich wartości, potrzebnego do monitorowania majątku Eurojust; wezwał Eurojust do ścisłego wdrożenia przepisów o udzielaniu zamówień, zwłaszcza w odniesieniu do umów ramowych;
– wyraził zaniepokojenie stwierdzeniem w sprawozdaniu rocznym Eurojust, że wciąż istnieje wiele możliwości rozwinięcia przez Eurojust stosunków z OLAF, w tym w drodze formalnego porozumienia o współpracy;
1. zauważa, że chociaż poświadczenie wiarygodności wydane przez ETO jest pozytywne, to jego uwagi wskazują na wciąż istniejące problemy strukturalne w zakresie wykonania budżetu, zamówień i planowania rekrutacji;
2. wyraża zadowolenie z informacji zawartych w rocznym sprawozdaniu Eurojust o wprowadzeniu przez Eurojust w dniu 1 października 2007 r. systemu ABAC (rachunkowości memoriałowej);
3. zauważa, na podstawie rocznego sprawozdania Eurojust za rok 2007, że ze względu na szybki rozwój Eurojust i wynikającą z tego konieczność zmiany siedziby, Eurojust współpracuje z państwem goszczącym w celu zapewnienia sobie tymczasowo dodatkowej powierzchni biurowej; zauważa na podstawie rocznego sprawozdania Eurojust za rok 2007, że państwo goszczące zobowiązało się do zapewnienia odpowiednich nowych pomieszczeń do 2012 r.;
4. zwraca się do Eurojust, aby zawarło w swoim rocznym sprawozdaniu za rok 2008 informacje o postępach w negocjacjach dotyczących nowej siedziby, tymczasowych rozwiązaniach i skutkach finansowych;
Wysoki poziom przeniesionych środków
5. przyjmuje do wiadomości wykazany przez ETO fakt, że z 18 000 000 EUR przyznanych Eurojust w roku 2007 przeniesionych zostało 5 200 000 EUR;
6. jest zaniepokojony wnioskiem ETO, że tak wysoki poziom przeniesień środków stanowi naruszenie zasady jednoroczności i wskazuje na nieprawidłowości w zakresie planowania i monitorowania działalności Eurojust;
7. przyjmuje do wiadomości odpowiedź Eurojust, że wysoki poziom przeniesień wynikał z braku personelu, który zarządzałby środkami oraz z trudności we wdrażaniu nowego systemu zamówień; zauważa, że jedynie 95 ze 147 stanowisk przewidzianych w planie zatrudnienia na 2007 r. zostało obsadzonych;
8. zauważa, że Eurojust wprowadził w roku 2008 strategię na rzecz obniżenia poziomu przeniesień;
Uchybienia w zakresie procedur udzielania zamówień publicznych
9. przyjmuje do wiadomości, że godnie z zaleceniami ETO z lat poprzednich, Eurojust scentralizował zarządzanie procedurami udzielania zamówień w wyspecjalizowanej jednostce;
10. wyraża ubolewanie z powodu ponownego stwierdzenia przez ETO uchybień w procedurach udzielania zamówień, podobnie jak w dwóch poprzednich latach;
11. jest zaskoczony stwierdzonym przez ETO faktem przedłużenia przez Eurojust obowiązujących umów w sposób sprzeczny z przepisami, mimo że o wygaśnięciu tych umów było wiadomo od dłuższego czasu;
12. w pełni popiera zalecenie ETO, aby urzędnik zatwierdzający wprowadził skuteczny plan w zakresie zarządzania procedurami udzielania zamówień;
13. zauważa, że Eurojust określił ogólny plan udzielania zamówień na rok 2008 i podjął decyzję w sprawie organizacji zamówień i związanych z tym kwestii, a także że wszystkie umowy wymienione przez ETO zostały ponownie poddane procedurze przetargowej zgodnie z przepisami;
Uchybienia w zakresie planowania rekrutacji
14. odnotowuje stwierdzony przez ETO fakt, że plan zatrudnienia w 2007 r. przewidywał 147 stanowisk, w porównaniu do 112 w roku 2006, oraz że pod koniec 2006 r. obsadzonych było jedynie 87 stanowisk;
15. wyraża zaniepokojenie faktem, że ETO wykazał, iż Eurojust nie był w stanie zatrudnić 60 pracowników niezbędnych dla zrealizowania planu zatrudnienia w 2007 r. i że na koniec 2007 r. obsadzonych zostało jedynie 95 stanowisk;
16. zgadza się z ETO, że wskazuje to na nieprawidłowości w systemie planowania rekrutacji w Eurojust;
17. ubolewa nad faktem, że - co przyznaje Eurojust – znaczny brak pracowników miał negatywny wpływ na wykonanie budżetu;
18. zauważa, że, z odpowiedzi Eurojust wynika, iż zamierzał on obsadzić stanowiska w ramach planu zatrudnienia na rok 2008;
19. zauważa, że 130 ze 175 stanowisk przewidzianych w planie zatrudnienia na rok 2008 zostało obsadzonych do końca 2008 r.; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Eurojust zmniejszył liczbę wakatów z 34% na koniec 2007 r. do 25% na koniec roku 2008; ponagla Eurojust, aby dołożył dalszych starań w celu jak najszybszego obsadzenia wolnych stanowisk;
20. zauważa, na podstawie rocznego sprawozdania Eurojust na rok 2007, że:
–
organ ten sporządził wieloletni plan polityki zatrudnienia, obejmujący lata 2007-2010,
–
przyjął nową politykę rekrutacji, opisującą ramy prawne, zasady, proces selekcji, role i zaangażowane w to podmioty,
–
zamierzał podpisać porozumienie o międzyagencyjnym rynku pracy;
Działania następcze po absolutorium za rok 2006
21. apeluje do Eurojust o dostosowanie się do zaleceń ETO, w szczególności w zakresie wykonania budżetu, udzielania zamówień i rekrutacji, a także do zawarcia szczegółowych informacji o podjętych działaniach w rocznym sprawozdaniu Eurojust za rok 2008;
22. wyraża zadowolenie z zawarcia w dniu 24 września 2008 r. praktycznego porozumienia w sprawie uzgodnień dotyczących współpracy między Eurojust i OLAF(17);
o o o
23. w odniesieniu do innych uwag towarzyszących decyzji o udzieleniu absolutorium, które mają charakter przekrojowy, odsyła do swojej rezolucji z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zarządzania finansami i kontroli agencji europejskich(18).
1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Agencji Leków za rok budżetowy 2007 (C6-0435/2008 – 2008/2262(DEC))
– uwzględniając końcowe roczne sprawozdania finansowe Europejskiej Agencji Leków na rok budżetowy 2007(1),
– uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego dotyczące końcowego sprawozdania finansowego Europejskiej Agencji Leków za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Agencji(2),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając Traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(3), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków(4), w szczególności jego art. 68,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002(5), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0162/2009),
1. udziela dyrektorowi wykonawczemu Europejskiej Agencji Leków absolutorium z wykonania budżetu Agencji za rok budżetowy 2007;
2. przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, dyrektorowi wykonawczemu Europejskiej Agencji Leków, Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
2.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zamknięcia ksiąg Europejskiej Agencji Leków za rok budżetowy 2007 (C6-0435/2008 – 2008/2262(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając końcowe roczne sprawozdania finansowe Europejskiej Agencji Leków na rok budżetowy 2007(6),
– uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego dotyczące końcowego sprawozdania finansowego Europejskiej Agencji Leków za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Agencji(7),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając Traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(8), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków(9), w szczególności jego art. 68,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002(10), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0162/2009),
1. stwierdza, że końcowe roczne sprawozdania finansowe Europejskiej Agencji Leków zostały przedstawione w załączniku do sprawozdania Trybunału Obrachunkowego;
2. zatwierdza zamknięcie ksiąg Europejskiej Agencji Leków za rok budżetowy 2007;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji dyrektorowi wykonawczemu Europejskiej Agencji Leków, Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
3.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Agencji Leków za rok budżetowy 2007 (C6-0435/2008 – 2008/2262(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając końcowe roczne sprawozdania finansowe Europejskiej Agencji Leków na rok budżetowy 2007(11),
– uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego dotyczące końcowego sprawozdania finansowego Europejskiej Agencji Leków za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Agencji(12),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając Traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(13), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków(14), w szczególności jego art. 68,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002(15), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0162/2009),
A. mając na uwadze, że Europejski Trybunał Obrachunkowy (ETO) oświadczył, iż uzyskał wystarczającą pewność, że roczne sprawozdania finansowe za rok budżetowy 2007 są wiarygodne oraz że transakcje leżące u ich podstaw zostały przeprowadzone zgodnie z prawem,
B. mając na uwadze fakt, że w dniu 22 kwietnia 2008 r. Parlament Europejski udzielił dyrektorowi Europejskiej Agencji Leków absolutorium z wykonania budżetu Agencji za rok budżetowy 2006(16), a także fakt, że w rezolucji załączonej do decyzji o absolutorium Parlament między innymi
– odnotował stwierdzenie zawarte w sprawozdaniu ETO za 2006 r., zgodnie z którym w przypadku wydatków administracyjnych wskaźnik wykorzystania środków na zobowiązania wyniósł poniżej 60%,
– zauważył, że znaczna część środków budżetowych na rok 2006 została przeniesiona na rok 2007 ze względu na charakter projektów realizowanych przez Agencję,
– zwrócił uwagę na fakt, że w grudniu 2006 r. zarząd Agencji podjął decyzję o rewizji skali systemu opłat w konsultacji z właściwymi władzami krajowymi,
1. podkreśla, że budżet Agencji jest finansowany z budżetu UE oraz głównie za pośrednictwem opłat za otrzymanie lub przedłużenie zezwolenia udzielonego przez Wspólnotę na wprowadzanie leków do obrotu, wnoszonych przez wnioskodawców z przemysłu farmaceutycznego. Zauważa jednak, że wkład ogólny WE wzrósł o 24,48 % między rokiem 2006 a 2007 i stanowi 24,13 % całkowitych dochodów z 2007 r.; w tym kontekście odnotowuje niedawno przydzielone zadania podyktowane rozporządzeniem (WE) nr 1901/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii(17) oraz wzrostem środków w pozycji budżetowej dotyczącej leków sierocych;
2. z uznaniem odnosi się do wysiłków Agencji mających na celu wydawanie większej ilości zaleceń naukowych na początkowych etapach opracowywania nowych leków, do wprowadzania środków przyspieszających proces oceny leków o decydującym znaczeniu dla zdrowia publicznego, a także przyspieszających proces tworzenia i wdrażania programów Telematics;
3. uważa Agencję za źródło ważnych porad i zaleceń naukowych oraz najlepszych praktyk oceny i kontroli leków w Europie i z zadowoleniem przyjmuje współpracę z Komisją Europejską oraz państwami członkowskimi dotyczącą harmonizacji standardów prawnych na szczeblu międzynarodowym;
4. zachęca Agencję do dalszych działań w zakresie sierocych produktów leczniczych; odradza jednak obniżenie wkładu na sieroce produkty lecznicze, spowodowane głównie zmianami w polityce zmniejszania opłat za sieroce produkty lecznicze wynikającymi z elastyczności zagwarantowanej rozporządzeniem Rady (WE) nr 297/95 z dnia 10 lutego 1995 r. w sprawie opłat wnoszonych na rzecz Europejskiej Agencji ds. Oceny Produktów Leczniczych(18); obniżka spowodowana tymi zmianami wyniosła 26,25 % w 2007 roku w porównaniu do 2006 r.;
5. podkreśla rolę Agencji w monitorowaniu bezpieczeństwa leków za pomocą sieci nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii; nakłania jednakże do ciągłego zwiększania nadzoru;
Uchybienia w zarządzaniu budżetem programu Telematics
6. odnotowuje krytykę ETO dotyczącą faktu, że, podobnie jak w 2006 r., wysoki poziom przeniesień środków na wydatki administracyjne związany był głównie z programem Telematics; odnotowuje stwierdzenie ETO dotyczące faktu, że sytuacja stanowiła naruszenie zasady jednoroczności oraz że Agencja musi zapewnić lepsze planowanie i monitorowanie realizacji programu;
7. odnotowuje zalecenie ETO, zgodnie z którym Agencja powinna rozważyć zastosowanie w przypadku programu Telematics systemu środków zróżnicowanych, który lepiej odpowiada zarządzaniu budżetem tego rodzaju programów;
8. wzywa Agencję do natychmiastowego wdrożenia zalecenia ETO odnośnie do zastosowania w przypadku programu Telematics środków zróżnicowanych; domaga się, aby Agencja poinformowała o podejmowanych działaniach w rocznym sprawozdaniu z działalności za 2008 r.;
Uchybienia w procedurach zamówień publicznych
9. odnotowuje konkluzje ETO dotyczące procedur zamówień publicznych, według których
–
w dwóch przypadkach wybór procedury nie był wystarczająco uzasadniony,
–
w trzech przypadkach metody oceny kryterium ceny były nieadekwatne,
–
w jednym przypadku prowadzonej wspólnie z pięcioma innymi agencjami procedury zamówień publicznych, wielkość zamawianych usług nie została odpowiednio określona;
10. odnotowuje odpowiedzi Agencji, zgodnie z którymi
-
Agencja ustanowiła metodę obiektywnej oceny ceny jako kryterium przyznawania zamówienia, stosowaną od dnia 17 marca 2008 r.,
–
w przypadku wspólnej procedury zamówień publicznych, początkowo szacowana wielkość musiała zostać ponownie oceniona w związku z postępem technologicznym, który miał miejsce w okresie od określenia zamawianych usług do rozpoczęcia procedury zamówień;
11. domaga się, aby Agencja zajęła się wyżej wymienionymi uchybieniami w procedurach zamówień publicznych i aby poinformowała o podjętych działaniach w rocznym sprawozdaniu z działalności za 2008 r.;
Postępy w kierunku zapewnienia zgodności z rozporządzeniem w sprawie opłat
12. odnotowuje, że ETO, w swoim sprawozdaniu rocznym za 2006 r., stwierdził, iż praktyka Agencji naruszała jego rozporządzenie w sprawie opłat z następujących powodów: klientom Agencji wystawiano rachunki opiewające na kwotę podzieloną na dwie części, które odpowiadały: kosztom ponoszonym przez Agencję oraz sumie wypłacanej sprawozdawcom państw członkowskich na pokrycie ich wydatków; sprawozdawcy państw członkowskich nigdy jednak nie dostarczyli pełnych dowodów ich rzeczywistych kosztów;
13. odnotowuję, że ETO, w swoim sprawozdaniu rocznym za rok 2007, poszedł śladem tych konkluzji stwierdzając, że zarząd Agencji powołał grupę ds. kalkulacji kosztów, która pod koniec 2007 r. przygotowała propozycję alternatywnego wynagradzania sprawozdawców;
14. nalega, zgodnie z zaleceniem ETO, aby Agencja poczyniła dalsze postępy w rozwiązywaniu tego problemu i poinformowała w swoim rocznym sprawozdaniu z działalności za rok 2008 o działaniach podjętych w tym względzie;
o o o
15. jeśli chodzi o inne uwagi towarzyszące decyzji o udzieleniu absolutorium, które mają charakter horyzontalny, odsyła do swojej rezolucji z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zarządzania finansami i kontroli agencji UE(19).
1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego za rok budżetowy 2007 (C6-0439/2008 – 2008/2266(DEC))
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego za rok budżetowy 2007(1),
– uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznych rocznych sprawozdań finansowych Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Agencji(2),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając Traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(3), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 216/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lutego 2008 r. w sprawie wspólnych zasad w zakresie lotnictwa cywilnego i utworzenia Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego(4), a w szczególności jego art. 60,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w art. 185 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002(5), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Transportu i Turystyki (A6-0163/2009),
1. udziela dyrektorowi wykonawczemu Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego absolutorium z wykonania budżetu Agencji na rok budżetowy 2007;
2. przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, wraz z rezolucją, która stanowi jej część integralną, dyrektorowi wykonawczemu Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego, Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
2.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zamknięcia ksiąg Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego za rok budżetowy 2007 (C6-0439/2008 – 2008/2266(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego za rok budżetowy 2007(6),
– uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznych rocznych sprawozdań finansowych Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Agencji(7),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając Traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(8), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 216/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lutego 2008 r. w sprawie wspólnych zasad w zakresie lotnictwa cywilnego i utworzenia Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego(9), a w szczególności jego art. 60,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w art. 185 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002(10), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Transportu i Turystyki (A6-0163/2009),
1. stwierdza, że ostateczne roczne sprawozdania finansowe Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego zostały przedstawione w załączniku do sprawozdania Trybunału Obrachunkowego;
2. zatwierdza zamknięcie księgi dochodów i wydatków Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego za rok budżetowy 2007;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Dyrektorowi Wykonawczemu Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego, Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
3.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego na rok budżetowy 2007 (C6-0439/2008 – 2008/2266(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego za rok budżetowy 2007(11),
– uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznych rocznych sprawozdań finansowych Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Agencji(12),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(13), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 216/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lutego 2008 r. w sprawie wspólnych zasad w zakresie lotnictwa cywilnego i utworzenia Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego(14), a w szczególności jego art. 60,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w art. 185 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002(15), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Transportu i Turystyki (A6-0163/2009),
A. mając na uwadze, że Trybunał Obrachunkowy oświadczył, iż uzyskał wystarczającą pewność, że roczne sprawozdania finansowe za rok budżetowy 2007 są wiarygodne oraz że transakcje leżące u ich podstaw zostały przeprowadzone zgodnie z prawem,
B. mając na uwadze fakt, że w dniu 22 kwietnia 2008 r. Parlament Europejski udzielił dyrektorowi wykonawczemu Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego absolutorium z wykonania budżetu agencji za rok budżetowy 2006(16), a także fakt, że w rezolucji załączonej do decyzji o absolutorium Parlament między innymi
–
zauważył, że Trybunał Obrachunkowy nalega, aby agencja we współpracy z Komisją dokonała przeglądu obecnego systemu opłat i dopilnowała, aby pobierane opłaty uzasadniały i pokrywały koszty ponoszone w związku z działalnością certyfikacyjną;
–
wezwał agencję i Komisję do dokonania przeglądu struktury opłat agencji w celu utrzymania w równowadze kosztów poniesionych na działalność certyfikacyjną oraz uzyskanych z tego tytułu dochodów;
–
przyjmuje do wiadomości odpowiedź agencji, że rozporządzenie w sprawie opłat i honorariów(17), które weszło w życie w dniu 1 czerwca 2007 r., powinno generować przychody wystarczające do pokrycia działalności certyfikacyjnej;
–
wzywa agencję do wdrożenia skutecznego systemu zarządzania wierzytelnościami, obejmującego ewentualnie pobieranie odsetek od opóźnionych płatności;
1. odnotowuje, że agencja dysponowała środkami na pokrycie zobowiązań i środkami na płatności w wysokości 72 045 000 EUR z budżetu na 2007 r.;
2. odnotowuje uwagę Trybunału Obrachunkowego, że plan zatrudnienia w 2007 r. obejmował 467 stanowisk dla pracowników zatrudnionych na czas określony, lecz środki budżetowe na wydatki na utrzymanie personelu nie pokryły faktycznych kosztów personelu na tych stanowiskach oraz że agencja zgodziła się w rezultacie z Komisją, aby zmniejszyć liczbę stanowisk do maksymalnie 342, z czego 333 było obsadzonych na koniec roku;
3. przyjmuje do wiadomości odpowiedź agencji, że zmniejszenie liczby pracowników związane było z faktem, że podczas pierwszych dwóch lat wykonywania rozporządzenia w sprawie opłat i honorariów dochody były niewystarczające na pokrycie przewidywanych kosztów; zauważa, że agencja odnosi się do uzgodnionej z Komisją strategii zatrudnienia 2008-2010, w której odzwierciedlono zmniejszenie liczby pracowników;
4. zauważa, że nierównowaga między kosztami a dochodami uwidoczniona w poprzedniej rezolucji dotyczącej absolutorium wywołała potrzebę zmniejszenia planowanej liczby pracowników o 25% z 467 do maksymalnie 342;
5. oczekuje, że agencja w swoim sprawozdaniu finansowym za rok budżetowy 2008 uwzględni informacje na temat tego, w jakim stopniu można osiągnąć równowagę między kosztami a dochodami w odniesieniu do działalności certyfikacyjnej poprzez zastosowanie nowego rozporządzenia w sprawie opłat i honorariów;
6. odnotowuje krytyczne uwagi ETO dotyczące faktu, że zmian dotyczących personelu agencji w 2007 r. nie odzwierciedlono w planie zatrudnienia, który nie został odpowiednio zmieniony;
7. w pełni popiera zalecenie ETO, aby agencja starannie sprawdzała spójność prognoz wydatków, które stanowią podstawę decyzji władzy budżetowej, w szczególności w odniesieniu do kosztów personelu; zwraca się do agencji o zapewnienie, aby plan zatrudnienia odpowiadał sytuacji faktycznej;
8. zauważa, że ETO i agencja nie zgadzają się co do obliczenia kwoty 14 900 000 EUR dochodów przeznaczonych na określony cel otrzymanej przez agencję w 2007 r. na pokrycie przyszłych wydatków certyfikacyjnych; odnotowuje opinię ETO, że agencja błędnie włączyła do swoich obliczeń opłaty pobrane na mocy poprzedniego rozporządzenia w sprawie opłat i honorariów; zauważa, że agencja przedstawiła wyjaśnienie swoich obliczeń, stwierdzając, iż była uprawniona do włączenia przedmiotowych opłat do obliczeń zgodnie z rozporządzeniem podstawowym;
9. odnotowuje krytyczne uwagi ETO dotyczące szeregu skontrolowanych procedur zamówień publicznych; zauważa, że ETO stwierdził nieprzejrzystość jednej z procedur, w której oferenci otrzymali niekompletne informacje dotyczące kryteriów przyznawania zamówienia i ich oceny; odnotowuje stwierdzenie ETO, że w trzech przypadkach zastosowano procedurę ograniczoną, chociaż właściwa była procedura przetargu nieograniczonego, ponieważ ogólna wartość usług przekraczała próg;
10. wzywa agencję, aby dotrzymała złożonej w odpowiedziach obietnicy ścisłego przestrzegania przepisów dotyczących zamówień publicznych oraz aby zwracała szczególną uwagę na udzielanie potencjalnym oferentom dokładnych informacji;
11. wzywa Komisję, aby zadbała o to, by agencja utrzymywała ścisłą dyscyplinę finansową w przyszłości i zawsze pracowała w ramach uzgodnionego budżetu;
12. jeśli chodzi o inne uwagi towarzyszące decyzji o udzieleniu absolutorium, które mają charakter horyzontalny, odsyła do swojej rezolucji z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zarządzania finansami i kontroli agencji UE(18).
Absolutorium budżetowe 2007: Europejska Agencja Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (FRONTEX)
1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007 (C6-0445/2008 – 2008/2272(DEC))
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdanie finansowe Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich za rok budżetowy 2007(1),
– uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznego rocznego sprawozdania finansowego Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Agencji(2),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(3), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rezolucję z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie oceny i przyszłego rozwoju agencji FRONTEX oraz europejskiego systemu nadzoru granic (EUROSUR)(4),
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2007/2004 z dnia 26 października 2004 r. w sprawie utworzenia Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej(5), a w szczególności jej art. 30,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(6), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0166/2009),
1. udziela dyrektorowi Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej absolutorium z wykonania budżetu agencji za rok budżetowy 2007;
2. przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej część integralną, dyrektorowi Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu, oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
2.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zamknięcia ksiąg Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007 (C6-0445/2008 – 2008/2272(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdanie finansowe Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich za rok budżetowy 2007(7),
– uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznego rocznego sprawozdania finansowego Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Agencji(8),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(9), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rezolucję z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie oceny i przyszłego rozwoju agencji FRONTEX oraz europejskiego systemu nadzoru granic (EUROSUR)(10),
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2007/2004 z dnia 26 października 2004 r. w sprawie utworzenia Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej(11), a w szczególności jej art. 30,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(12), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0166/2009),
1. stwierdza, że ostateczne roczne sprawozdanie finansowe Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej przedstawia się jak w załączniku do sprawozdania Trybunału Obrachunkowego;
2. zatwierdza zamknięcie ksiąg Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji dyrektorowi Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich, Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
3.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007 (C6-0445/2008 – 2008/2272(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdanie finansowe Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich za rok budżetowy 2007(13),
– uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznego rocznego sprawozdania finansowego Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Agencji(14),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(15), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rezolucję z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie oceny i przyszłego rozwoju agencji FRONTEX oraz europejskiego systemu nadzoru granic (EUROSUR)(16),
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2007/2004 z dnia 26 października 2004 r. w sprawie utworzenia Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej(17), a w szczególności jej art. 30,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(18), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0166/2009),
A. mając na uwadze stwierdzenie Trybunału Obrachunkowego (ETO), że uzyskał on wystarczającą pewność, iż roczne sprawozdanie finansowe za rok budżetowy 2007 jest wiarygodne oraz że transakcje leżące u jego podstaw są zgodne z prawem,
B. mając na uwadze, że w dniu 22 kwietnia 2008 r. Parlament Europejski udzielił dyrektorowi Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej absolutorium z wykonania budżetu Agencji za rok budżetowy 2006(19) i między innymi
–
uwzględnił uwagę ETO zawartą w sprawozdaniu z 2006 r., że w roku budżetowym 2006 poziom środków na zobowiązania wynosił 85%; poziom przeniesienia wynosił powyżej 70% ogółu środków oraz prawie 85% w przypadku wydatków operacyjnych; przesunięcia środków pomiędzy poszczególnymi rozdziałami i tytułami w trakcie roku przekroczyły całkowity pułap 10% przewidziany w rozporządzeniu finansowym; zatem budżetowa zasada specyfikacji nie była ściśle przestrzegana;
–
wezwał agencję do poprawy gospodarowania finansami, zwłaszcza pod względem podwyższenia budżetu na lata budżetowe 2007 i 2008;
C. mając na uwadze, że rok 2007 był drugim pełnym rokiem funkcjonowania agencji,
1. zwraca uwagę, że budżet agencji na rok 2007 (42 100 000 euro) został podwyższony ponad dwukrotnie w porównaniu z budżetem na rok 2006 (19 200 000 euro);
2. odnotowuje krytyczne uwagi ETO, że zobowiązania przesunięte na 2008 r. odnoszące się do umów o granty związanych z działalnością operacyjną wyniosły 18 400 000 EUR oraz że znaczna część tych zobowiązań była oparta na zawyżonych szacunkach kosztów;
3. uznaje fakt, podkreślony odpowiedziami agencji udzielonymi ETO, że w jej przypadku szacunki kosztów są szczególnie złożone, jako że agencja ta wykorzystuje w prowadzonych operacjach sprzęt zapewniany jej przez państwa członkowskie;
4. zwraca uwagę, że agencja wprowadziła scentralizowany rejestr sprzętu technicznego (CRATE) dotyczący materiałów z państw członkowskich, które mogą być wykorzystywane w prowadzonych przez nią operacjach; podkreśla, że CRATE jest sprzężony ze wspólną metodą kalkulacji kosztów, co powinno prowadzić do skuteczniejszego rozdziału środków budżetowych;
5. wyraża zaniepokojenie odkryciem ETO, że z uwagi na brak polityki dotyczącej gospodarowania środkami pieniężnymi, wysokie kwoty będące w posiadaniu agencji pozostają niewykorzystane na bardzo nisko oprocentowanych rachunkach bankowych; zauważa, że według bilansu na dzień 31 grudnia 2007 r. agencja posiadała kwotę 32 600 000 EUR w środkach pieniężnych lub odpowiednikach środków pieniężnych;
6. odnotowuje odpowiedź agencji, że podejmie ona próbę wynegocjowania z bankiem warunków oraz sprawdzenia, czy inne banki będą mogły zaoferować lepsze warunki;
7. nalega, aby agencja wprowadziła politykę gospodarowania środkami pieniężnymi oraz poinformowała o podjętych działaniach oraz osiągniętych rezultatach w sprawozdaniu ogólnym za rok 2008;
Działania następcze w związku z absolutorium za 2006 r.
8. przypomina, że rok budżetowy 2006 był pierwszym rokiem, w którym agencja stała się niezależna pod względem finansowym i zaczęła podlegać procedurze absolutorium;
9. wyraża ubolewanie z powodu faktu, że w swym sprawozdaniu za rok 2007 ETO odkrył szereg słabości, które podkreślił już w sprawozdaniu za rok 2006, a w szczególności:
–
wysoki poziom przenoszenia środków i anulacji: prawie 70% środków dostępnych w 2007 r. nie zostało spożytkowanych,
–
podejmowanie zobowiązań prawnych przed zobowiązaniami budżetowymi,
–
procedury rekrutacyjne, które - zdaniem ETO - nie były zgodne z przepisami, a zwłaszcza z zasadą równego traktowania, jako że minimalna liczba lat doświadczenia wymaganego na danym stanowisku różniła się od liczby lat uzgodnionej pomiędzy agencjami a Komisją;
10. odnotowuje odpowiedź agencji, zgodnie z którą wysoki poziom przenoszenia środków wiązał się częściowo z kwotą 7 000 000 EUR udostępnioną przez Komisję w czerwcu 2007 r. na operacje morskie, które wymagają udostępnienia przez państwa członkowskie statków i samolotów oraz które są złożone i wymagają dużych nakładów czasu, zatem zobowiązania mogły zostać podjęte dopiero pod koniec 2007 r.;
11. wyraża jednak zaniepokojenie wysokim poziomem przenoszenia środków zaobserwowanym przez ETO i zwraca się do agencji z wnioskiem o rozwiązanie tego problemu, który został już zasygnalizowany przez Trybunał w sprawozdaniu za rok 2006; zwraca uwagę, że rezerwa w wysokości 19 900 000 EUR z budżetu agencji na rok 2007 została uwolniona dopiero w czerwcu 2007 r.; przyjmuje do wiadomości odnośne wyjaśnienia złożone przez agencję;
12. wzywa agencję do rozwiązania zaobserwowanych przez ETO powracających problemów z systemem zobowiązań;
13. wyraża zadowolenie z powodu faktu przyjęcia przez agencję w 2008 r. planu działania w celu wyeliminowania słabości jej systemu zobowiązań; zwraca uwagę, że plan działania przewiduje między innymi ustalenie ostatecznych terminów przekazywania przez państwa członkowskie do agencji preliminarzy budżetowych dotyczących współfinansowania w celu ustalenia ostatecznych kwot grantów i uniknięcia podpisów ex-post;
14. zachęca agencję do poinformowania go o rezultatach stosowania planu działania w sprawozdaniu ogólnym za rok 2008;
15. jest zdania, że istnieje związek pomiędzy szczególną formą współpracy pomiędzy agencją i państwami członkowskimi, w której agencja, prowadząc swe operacje, polega na dostawach sprzętu ze strony państw członkowskich, a słabościami wskazanymi przez ETO w związku z planowaniem budżetu, a zwłaszcza preliminarzy budżetowych, oraz jego realizacją, zwłaszcza przenoszeniem środków oraz problemem podpisów ex-post;
16. przypomina, że Parlament we wspomnianej rezolucji z dnia 18 grudnia 2008 r.:
a)
wezwał agencję do przesłania Parlamentowi i Radzie sprawozdania dotyczącego rzeczywistego wykorzystania i dostępności materiałów z państw członkowskich z podkreśleniem napotkanych trudności,
b)
wezwał państwa członkowskie, w przypadku utrzymującej się niewystarczającej dostępności środków, do podjęcia szybkiej decyzji w sprawie znacznego zmodyfikowania skali budżetu agencji w celu umożliwienia jej realizacji jej misji oraz, ewentualnie, do przeanalizowania prawnych aspektów przyszłego wynajmu lub zakupu materiałów na ten cel,
c)
przypomniał, że Parlament, jako ramię władzy budżetowej, podwyższył już budżet agencji od momentu jej powołania i dołoży starań, aby budżet ten był właściwie realizowany i przystosowany do zmian pełnionych przez nią funkcji;
17. wzywa agencję do poprawy gospodarowania środkami finansowymi zgodnie z obserwacjami ETO, zauważa że agencja, w odpowiedziach udzielonych ETO, podkreśliła specyficzną formę współpracy pomiędzy agencją a państwami członkowskimi, w której agencja wykorzystuje do prowadzenia operacji sprzęt dostarczony przez państwa członkowskie;
18. jest zdecydowany ściśle nadzorować wpływ współpracy agencji z państwami członkowskimi na sposób gospodarowania przez nią środkami finansowymi w przyszłości;
19. wyraża ubolewanie z powodu faktu, że aby przyciągnąć wysoko wykwalifikowanych specjalistów agencja musiała zastosować procedury rekrutacyjne, które nie były w pełni zgodne z ogólnymi przepisami wykonawczymi do regulaminu pracowniczego;
20. zwraca uwagę, że w kwestii rekrutacji agencja nie przyjmuje krytyki ETO dotyczącej braku poszanowania przez nią zasady równego traktowania, jako że minimalna liczba lat doświadczenia zawodowego wymagana na danym stanowisku różniła się od tej uzgodnionej pomiędzy Komisją i agencjami; odnotowuje, że zdaniem agencji jej praktyki są zgodne z regułami, ponieważ musiała ona przyciągnąć wysoko wykwalifikowanych pracowników, a rekrutacja odbywała się w trudnych warunkach; zauważa, że Regulamin stanowi, iż agencje wspólnotowe muszą przyjąć swe ogólne przepisy wykonawcze w porozumieniu z Komisją; zwraca uwagę, że Komisja sporządziła projekt modelowych decyzji w sprawie ogólnych przepisów wykonawczych; zauważa, że Komisja nie wyraziła jak dotychczas zgody na projekt ogólnych przepisów wykonawczych przedłożony przez agencję; wzywa agencję, zgodnie z zaleceniem Rady, do ścisłego przestrzegania kryteriów rekrutacji zawartych w Regulaminie w celu zapewnienia równego traktowania kandydatów pod względem lat doświadczenia zawodowego wymaganych dla danego stanowiska;
21. wzywa agencję do poprawy zarządzania finansowego, szczególnie w odniesieniu do wzrostu jej budżetu w latach 2008 i 2009;
o o o
22. w odniesieniu do innych uwag towarzyszących decyzji o udzieleniu absolutorium, które mają charakter przekrojowy, odsyła do rezolucji z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zarządzania finansami i kontroli agencji UE(20).
1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób za rok budżetowy 2007 (C6-0441/2008 – 2008/2268(DEC))
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób za rok budżetowy 2007(1),
– uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznych rocznych sprawozdań finansowych Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Centrum(2),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając Traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(3), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 851/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiające Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób(4), a w szczególności jego art. 23,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(5), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0170/2009),
1. udziela dyrektorowi Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób absolutorium z wykonania budżetu Centrum za rok budżetowy 2007;
2. przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, wraz z rezolucją, która stanowi jej część integralną, dyrektorowi Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu, oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
2.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zamknięcia ksiąg Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób za rok budżetowy 2007 (C6-0441/2008 – 2008/2268(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób za rok budżetowy 2007(6),
– uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznych rocznych sprawozdań finansowych Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Centrum(7),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając Traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(8), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 851/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiające Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób(9), a w szczególności jego art. 23,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(10), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0170/2009),
1. stwierdza, że ostateczne roczne sprawozdania finansowe Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób zostały przedstawione w załączniku do sprawozdania Trybunału Obrachunkowego;
2. zatwierdza zamknięcie ksiąg Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób za rok budżetowy 2007;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, dyrektorowi Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu, oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
3.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób na rok budżetowy 2007 (C6-0441/2008 – 2008/2268(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób za rok budżetowy 2007(11),
– uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznych rocznych sprawozdań finansowych Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Centrum(12),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając Traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(13), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 851/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiające Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób(14), a w szczególności jego art. 23,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(15), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0170/2009),
A. mając na uwadze, że Trybunał Obrachunkowy (ETO) oświadczył, iż uzyskał wystarczającą pewność, że roczne sprawozdania finansowe za rok budżetowy 2007 są wiarygodne oraz że transakcje leżące u ich podstaw zostały przeprowadzone zgodnie z prawem,
B. mając na uwadze fakt, że w dniu 22 kwietnia 2008 r. Parlament Europejski udzielił dyrektorowi Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób absolutorium z wykonania budżetu Centrum za rok budżetowy 2006(16), i między innymi odnotował uwagę zawartą w sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego za 2006 r., w której stwierdza on, iż prawie 45% zobowiązań zaciągniętych w ciągu roku zostało przeniesione i w drugiej połowie 2006 r. dokonano wielu przesunięć spowodowanych głównie niedokładnym oszacowaniem potrzeb kadrowych, o czym nie poinformowano w odpowiednim terminie zarządu Centrum;
1. zauważa, że budżet Centrum wzrósł z 17 100 000 EUR w 2006 r. do 28 900 000 w 2007 r.;
2. uznaje Centrum za instytucję odgrywającą ważną rolę we wzmacnianiu i rozwijaniu europejskiego nadzoru nad chorobami, jak również w szacowaniu i informowaniu o dotychczasowych i nowo pojawiających się zagrożeniach dla zdrowia ludzkiego, jakie niosą ze sobą choroby zakaźne;
3. z zadowoleniem odnotowuje, że Centrum opracowało w 2007 roku znaczną ilość produktów i usług dotyczących epidemiologii, nadzoru, zapobiegania i kontroli chorób zakaźnych, jak również opublikowało szereg sprawozdań naukowych;
4. zauważa, że w 2006 r. wskaźnik środków przeniesionych wyniósł prawie 45%, a w 2007 r. nie nastąpiła istotna poprawa gdyż wyniósł on blisko 43%, co pokazuje trudności Centrum w wykonaniu swojego budżetu;
5. odnotowuje ponadto uwagę ETO, że poziom zmian budżetu ujawnił słabość kontroli wykonywania budżetu;
6. wyraża zaniepokojenie stwierdzeniem ETO, że sytuacja ta jest naruszeniem zasady jednoroczności i specyfikacji;
7. odnotowuje uwagę ETO, że mimo iż program prac Centrum na 2007 r. zbył zadaniowy, zmianom w budżecie nie towarzyszyła ocena ich wpływu na program prac i osiągnięcie celów;
8. wyraża zadowolenie z odpowiedzi Centrum, że od 2008 r. uaktualnia ono swój program prac w przypadku zmian w budżecie;
9. odnotowuje krytyczne uwagi ETO dotyczące ograniczonej wiarygodności spisu środków trwałych opartego na arkuszu kalkulacyjnym;
10. wyraża zadowolenie, że w międzyczasie opracowano nowy system spisu środków trwałych, który będzie wykorzystany do zamknięcia ksiąg za rok budżetowy 2008;
11. odnotowuje z niepokojem uwagi ETO, że Centrum wydało 500 000 EUR na prace remontowe w budynkach wynajętych na jego siedzibę oraz że, podobnie jak w 2006 r., decyzję o przeprowadzeniu tych prac podjęto na podstawie bezpośredniego porozumienia między Centrum a właścicielem budynku, nie określając rodzaju i terminów prac ani warunków płatności; zauważa, że zdaniem ETO powyższa praktyka stoi w sprzeczności z rozporządzeniem finansowym i stanowi naruszenie zasady oszczędności;
12. wzywa Centrum do natychmiastowego dostosowania swoich działań do rozporządzenia finansowego i zasady oszczędności i do przedstawienia działań podjętych w związku z uwagami ETO w swoim sprawozdaniu z zarządzania budżetem i finansami w 2008 r.;
13. odnotowuje postęp poczyniony we wdrożeniu planu rekrutacyjnego Centrum, jednakże podkreśla konieczność podjęcia dalszych wysiłków zmierzających do osiągnięcia właściwej liczby pracowników;
Dalsze działania związane z wcześniej udzielanymi absolutoriami
14. zauważa, że podobnie jak w 2006 r. ETO wykrył uchybienia w odniesieniu do realizacji budżetu, a w szczególności wysoki poziom przeniesionych środków;
15. wzywa Centrum do dostosowania się do zaleceń ETO, w szczególności w odniesieniu do wykonania budżetu i do przedstawienia sprawozdania na temat podjętych działań i osiągniętych wyników w nadchodzącym sprawozdaniu rocznym za 2008 r.;
o o o
16. w odniesieniu do innych uwag towarzyszących decyzji o udzieleniu absolutorium, które mają charakter przekrojowy, odsyła do swojej rezolucji z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zarządzania finansami i kontroli agencji UE(17).
1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii za rok budżetowy 2007 (C6-0431/2008 – 2008/2258(DEC))
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii za rok budżetowy 2007(1),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznych rocznych sprawozdań finansowych Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Centrum(2),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(3), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1920/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii(4), a w szczególności jej art. 15,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(5), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0175/2009),
1. udziela dyrektorowi Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii absolutorium z wykonania budżetu Centrum za rok budżetowy 2007;
2. przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, wraz z rezolucją, która stanowi jej część integralną, dyrektorowi Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu, oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
2.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zamknięcia ksiąg Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii za rok budżetowy 2007 (C6-0431/2008 – 2008/2258(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii za rok budżetowy 2007(6),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznych rocznych sprawozdań finansowych Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Centrum(7),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(8), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1920/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii(9), a w szczególności jej art. 15,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(10), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0175/2009),
1. stwierdza, że ostateczne roczne sprawozdania finansowe Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii zostały przedstawione w załączniku do sprawozdania Trybunału Obrachunkowego;
2. zatwierdza zamknięcie ksiąg Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii za rok budżetowy 2007;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, dyrektorowi Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu, oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
3.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii na rok budżetowy 2007 (C6-0431/2008 – 2008/2258(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii za rok budżetowy 2007(11),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznych rocznych sprawozdań finansowych Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Centrum(12),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(13), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1920/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii(14), a w szczególności jej art. 15,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(15), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0175/2009),
A. mając na uwadze, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził, iż uzyskał wystarczającą pewność, że sprawozdania roczne za rok finansowy 2007 są wiarygodne, a transakcje leżące u ich podstaw są zgodne z prawem,
B. mając na uwadze, że w dniu 22 kwietnia 2008 r. Parlament udzielił dyrektorowi Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii absolutorium z wykonania budżetu Centrum za rok finansowy 2006(16), a w swojej rezolucji załączonej do decyzji o absolutorium odnotował następujące cele strategiczne (m. in. w programie prac Centrum na rok 2007 i na okres 2007-2009):
–
rozszerzenie kontroli ex post w zakresie transakcji finansowych,
–
zwiększenie wewnętrznych możliwości przeprowadzania oceny ryzyka i audytu wewnętrznego,
–
rozwijanie narzędzi i procedur zarządzania zintegrowanymi środkami oraz sprzyjanie synergii zewnętrznej, szczególnie z Europejską Agencją ds. Bezpieczeństwa na Morzu, której siedziba również znajduje się w Lizbonie,
–
wdrożenie bardziej ustrukturyzowanej i skutecznej polityki kadrowej,
–
zakończenie z powodzeniem przeprowadzki do nowej siedziby w Lizbonie;
1. odnotowuje uwagę Europejskiego Trybunału Obrachunkowego dotyczącą faktu, iż linia budżetowa przeznaczona na działania związane z IT została zwiększona o ponad 80% w budżecie ostatecznym, przyjętym w październiku 2007 r., w porównaniu z budżetem początkowym na rok 2007, przyjętym w grudniu 2006 r.;
2. odnotowuje uzasadnienie Centrum, precyzujące, iż dodatkowe potrzeby w zakresie wyposażenia IT pojawiły się dopiero w trzecim kwartale 2007 r., kiedy ustalono potrzeby techniczne i harmonogram przeprowadzki Centrum do nowej siedziby;
3. odnotowuje ustalenie Europejskiego Trybunału Obrachunkowego dotyczące sporu Centrum z Norwegią w zakresie udziału finansowego Norwegii w pracach Centrum, którego powodem jest różnica między wzorem ustalonym w oryginale podpisanej umowy, który stosuje Centrum, a wzorem zawartym w umowie opublikowanej w Dzienniku Urzędowym, który stosuje Norwegia; odnotowuje uwagę Trybunału stwierdzającą, że ze względu na różnice w zastosowanych wzorach, składka obliczona przez Centrum jest o około 80 000 EUR wyższa, niż składka obliczona przez Norwegię;
4. wyraża zadowolenie z informacji dostarczonej sprawozdawcy przez Centrum o osiągniętym kompromisie, zgodnie z którym Norwegia dokonała jednorazowej płatności w wysokości 34 230 EUR i zaakceptowała zrzeczenie się na rzecz Centrum istniejącej nadwyżki swoich składek odpowiadającej pozostałej kwocie z ww. różnicy wynikającej z roku budżetowego 2007; ponadto metoda obliczeniowa Centrum zostanie zastosowana w odniesieniu do 2008 r., a metoda obliczeniowa Norwegii będzie stosowana od 2009 r.;
5. zauważa, że dyrektor Centrum przejął rolę koordynatora sieci agencji w okresie od dnia 1 marca 2008 r. do dnia 28 lutego 2009 r.;
Działania podjęte w związku z wcześniejszymi absolutoriami
6. z rocznego sprawozdania z działalności Centrum za rok 2007 wnioskuje, że Centrum wprowadziło procedury i narzędzia na rzecz regularnego nadzorowania, kontroli ex post i lepiej rozwiniętego zarządzania polityką kadrową, szczególnie poprzez opracowanie portalu poświęconego polityce kadrowej na swojej wewnętrznej stronie internetowej, który zawiera informacje na temat stosowanych przepisów i procedur;
7. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Centrum ściśle współpracuje z Europejską Agencją ds. Bezpieczeństwa na Morzu, która również posiada swoją siedzibę w Lizbonie, w celu zajęcia tych samych budynków i wspólnego korzystania z infrastruktury i usług; zauważa, że przeniesienie siedziby jest planowane na pierwszy kwartał 2009 r.;
o o o
8. jeżeli chodzi o inne uwagi, które wiążą się z decyzją o absolutorium i posiadają charakter horyzontalny, odsyła do swojej rezolucji z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zarządzania finansami i kontroli agencji UE(17).
1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiego Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego za rok budżetowy 2007 (C6-0427/2008 – 2008/2254(DEC))
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Europejskiego Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego za rok budżetowy 2007(1),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznych rocznych sprawozdań finansowych Europejskiego Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Centrum(2),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(3), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rozporządzenie (EWG) nr 337/75 Rady z dnia 10 lutego 1975 ustanawiające Europejskie Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego(4), a w szczególności jej art. 12 a,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(5), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0177/2009),
1. udziela dyrektorowi Europejskiego Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego absolutorium z wykonania budżetu Centrum za rok budżetowy 2007;
2. przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, wraz z rezolucją, która stanowi jej część integralną, dyrektorowi Europejskiego Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu, oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
2.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zamknięcia ksiąg Europejskiego Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego za rok budżetowy 2007 (C6-0427/2008 – 2008/2254(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Europejskiego Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego za rok budżetowy 2007(6),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznych rocznych sprawozdań finansowych Europejskiego Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Centrum(7),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(8), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rozporządzenie (EWG) nr 337/75 Rady z dnia 10 lutego 1975 ustanawiające Europejskie Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego(9), a w szczególności jej art. 12 a,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(10), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0177/2009),
1. stwierdza, że ostateczne roczne sprawozdania finansowe Europejskiego Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego zostały przedstawione w załączniku do sprawozdania Trybunału Obrachunkowego;
2. zatwierdza zamknięcie ksiąg Europejskiego Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego za rok budżetowy 2007;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, dyrektorowi Europejskiego Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu, oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
3.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Europejskiego Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego na rok budżetowy 2007 (C6-0427/2008 – 2008/2254(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Europejskiego Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego za rok budżetowy 2007(11),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznych rocznych sprawozdań finansowych Europejskiego Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Centrum(12),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(13), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rozporządzenie (EWG) nr 337/75 Rady z dnia 10 lutego 1975 ustanawiające Europejskie Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego(14), a w szczególności jej art. 12 a,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(15), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0177/2009),
A. mając na uwadze, że Trybunał Obrachunkowy oświadczył, iż uzyskał wystarczającą pewność, że sprawozdanie finansowe za rok budżetowy 2007 jest wiarygodne oraz że transakcje leżące u jego podstaw zostały przeprowadzone zgodnie z prawem,
B. mając na uwadze, że dnia 22 kwietnia 2008 r. Parlament udzielił dyrektorowi Europejskiego Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego absolutorium z wykonania budżetu Centrum za rok budżetowy 2006 r.(16), a w swojej rezolucji towarzyszącej decyzji w sprawie udzielenia absolutorium podkreślił między innymi uwagi Europejskiego Trybunału Obrachunkowego dotyczące wysokiego poziomu środków przeniesionych i anulowanych, braku odpowiedniej procedury określania, rejestracji i kapitalizacji środków finansowych, niepełnej dokumentacji procesów kontroli wewnętrznej oraz problemów związanych z jedną z procedur w ramach zamówień publicznych,
1. gratuluje Centrum przyznania mu przez ETO, w odróżnieniu od wcześniejszych lat, pozytywnego poświadczenia wiarygodności za rok budżetowy 2007, nie tylko w odniesieniu do sprawozdań finansowych, lecz również wobec transakcji leżących u ich podstaw;
2. odnotowuje uwagę ETO, że przyjęte cele i wskaźniki wydajności często były niewymierne, mimo że program prac na 2007 r. obejmował szczegółowe cele dla każdego działania i zawierał szczegółowy opis zamierzonych wyników; zgadza się z ETO, że powoduje to trudności w ocenie osiągnięć;
3. zauważa, że Centrum pracuje nad bardziej szczegółowym sformułowaniem celów i wskaźników wydajności oraz że wprowadziło budżetowanie zadaniowe na rok budżetowy 2008;
4. wyraża poparcie dla zalecenia ETO, aby Centrum określiło dokładnie swoje cele oraz aby w swoim programie stwierdziło wyraźnie, jakie środki budżetowe są niezbędne do osiągnięcia przyjętych celów;
5. oczekuje, że Centrum przedstawi sprawozdanie dotyczące konkretnych działań podjętych w związku z zaleceniami ETO zawartymi w sprawozdaniu z działalności za 2008 r.;
6. jeśli chodzi o inne uwagi towarzyszące decyzji o udzieleniu absolutorium, które mają charakter przekrojowy, odsyła do swojej rezolucji z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zarządzania finansami i kontroli agencji UE(17).
1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007 (C6-0434/2008 – 2008/2261(DEC))
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007(1),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznych rocznych sprawozdań finansowych Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Centrum(2),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009 r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(3), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rozporządzenie (WE) Rady nr 2965/94 z 28 listopada 1994 ustanawiające Centrum Tłumaczeń dla organów Unii Europejskiej(4), a w szczególności jej art. 14,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(5), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0178/2009),
1. udziela dyrektorowi Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej absolutorium z wykonania budżetu Centrum za rok budżetowy 2007;
2. przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, wraz z rezolucją, która stanowi jej część integralną, dyrektorowi Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu, oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
2.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zamknięcia ksiąg Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007 (C6-0434/2008 – 2008/2261(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007(6),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznych rocznych sprawozdań finansowych Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Centrum(7),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(8), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rozporządzenie (WE) Rady nr 2965/94 z 28 listopada 1994 ustanawiające Centrum Tłumaczeń dla organów Unii Europejskiej(9), a w szczególności jej art. 14,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(10), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0178/2009),
1. stwierdza, że ostateczne roczne sprawozdania finansowe Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej zostały przedstawione w załączniku do sprawozdania Trybunału Obrachunkowego;
2. zatwierdza zamknięcie ksiąg Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, dyrektorowi Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu, oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
3.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007 (C6-0434/2008 – 2008/2261(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007(11),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego na temat ostatecznych rocznych sprawozdań finansowych Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007, wraz z odpowiedziami Centrum(12),
– uwzględniając zalecenie Rady z dnia 10 lutego 2009r. (5588/2009 – C6-0060/2009),
– uwzględniając traktat WE, a w szczególności jego art. 276,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(13), a w szczególności jego art. 185,
– uwzględniając rozporządzenie (WE) Rady nr 2965/94 z 28 listopada 1994 ustanawiające Centrum Tłumaczeń dla organów Unii Europejskiej(14), a w szczególności jej art. 14,
– uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(15), a w szczególności jego art. 94,
– uwzględniając art. 71 i załącznik V Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0178/2009),
A. mając na uwadze, że Trybunał Obrachunkowy oświadczył, iż uzyskał wystarczającą pewność, że sprawozdanie finansowe za rok budżetowy 2007 jest wiarygodne oraz że transakcje leżące u jego podstaw zostały przeprowadzone zgodnie z prawem,
B. mając na uwadze fakt, że w dniu 22 kwietnia 2008 r. Parlament Europejski udzielił dyrektorowi Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej absolutorium z wykonania budżetu Centrum za rok budżetowy 2006(16), a także fakt, że w rezolucji załączonej do decyzji o absolutorium Parlament między innymi:
– odnotowuje uwagę zawartą w sprawozdaniu Trybunału za 2006 r., zgodnie z którą skumulowana nadwyżka budżetowa za 2006 r. wyniosła 16,9 mln EUR i w 2007 r. Centrum zwróci swoim klientom 9,3 mln EUR; zgadza się z ETO, że taka kumulacja nadwyżek świadczy o tym, że stosowano niewystarczająco precyzyjną metodę ustalania cen tłumaczeń,
– wyraził nadzieję, że wkrótce zostanie rozwiązana kwestia dokonywania płatności składki emerytalnej pracowników Centrum;
1. odnotowuje uwagę ETO, że z audytu procedur zamówień publicznych wynika, że ocena kryteriów przyznawania zamówień nie została odpowiednio udokumentowana, gdyż brakowało uzasadniającej ostateczny wybór analizy kosztów i korzyści proponowanych alternatyw;
2. pragnie zauważyć, że ETO stwierdził brak przejrzystości jednej z sześciu skontrolowanych procedur rekrutacji, ze względu na nieprawidłowości w dokumentacji jednej na sześć skontrolowanych procedur rekrutacji;
3. zauważa gotowość Centrum do podjęcia działań w związku z problemami stwierdzonymi przez ETO w odniesieniu do procedur przetargowych i rekrutacji oraz do należytego dostosowania tych procedur;
4. oczekuje od Centrum przedstawienia w swoim sprawozdaniu z działalności za rok 2008 podjętych działań oraz osiągniętych wyników;
Dalsze działania w związku z wcześniejszymi absolutoriami
5. zauważa, że w 2007 r. Centrum zwróciło swoim klientom 9 300 000 EUR z nadwyżki uzyskanej w poprzednich latach budżetowych;
6. nie może pogodzić się z faktem, że w dalszym ciągu nie rozwiązano konfliktu między Centrum a Komisją dotyczącego uiszczania przez pracodawcę części składek emerytalnych pracowników, mimo iż kwestia ta jest od wielu lat poruszana w rezolucjach w sprawie udzielenia absolutorium;
7. zauważa, że Centrum utworzyło rezerwę na ewentualne pokrycie tej płatności oraz że na 2007 r. rezerwa ta wynosi 2 228 928 EUR;
8. nalega, aby Komisja i Centrum dążyły do szybkiego rozwiązania sporu dotyczącego składek emerytalnych pracowników; domaga się, aby Centrum informowało organ udzielający absolutorium o wynikach negocjacji;
o o o
9. jeśli chodzi o inne uwagi towarzyszące decyzji o udzieleniu absolutorium, które mają charakter przekrojowy, odsyła do swojej rezolucji z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie zarządzania finansami i kontroli agencji UE(17).
1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007, Sekcja II - Rada (C6-0417/2008 – 2008/2277(DEC))
– uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007(1),
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Wspólnot Europejskich za rok budżetowy 2007 – Tom I (C6-0417/2008)(2),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Rady dla organu udzielającego absolutorium w sprawie kontroli wewnętrznych przeprowadzonych w 2007 r.,
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2007 wraz z odpowiedziami kontrolowanych instytucji(3),
– uwzględniając poświadczenie wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw, przedstawione przez Trybunał Obrachunkowy zgodnie z art. 248 Traktatu WE(4),
– uwzględniając art. 272 ust. 10 oraz art. 274, 275 i 276 Traktatu WE,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(5), a w szczególności jego art. 50, 86, 145, 146 i 147,
– uwzględniając decyzję nr 190/2003 Sekretarza Generalnego/Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa dotyczącą zwrotu kosztów podróży delegatom członków Rady(6),
– uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(7),
– uwzględniając art. 71 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0150/2009),
1. odracza decyzję dotyczącą udzielenia Sekretarzowi Generalnemu Rady absolutorium z wykonania budżetu Rady za rok budżetowy 2007;
2. przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, wraz z rezolucją, która stanowi jej część integralną, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich i Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
2.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007, Sekcja II– Rada (C6-0417/2008 – 2008/2277(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007(8),
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Wspólnot Europejskich za rok budżetowy 2007 – Tom I (C6-0417/2008)(9),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Rady dla organu udzielającego absolutorium w sprawie kontroli wewnętrznych przeprowadzonych w 2007 r.,
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu na rok budżetowy 2007 wraz z odpowiedziami kontrolowanych instytucji(10),
– uwzględniając poświadczenie wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedkładane przez Trybunał Obrachunkowy zgodnie z art. 248 Traktatu WE(11),
– uwzględniając art. 272 ust. 10 oraz art. 274, 275 i 276 Traktatu WE,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(12), a w szczególności jego art. 50, 86, 145, 146 i 147,
– uwzględniając decyzję nr 190/2003 Sekretarza Generalnego/Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa dotyczącą zwrotu kosztów podróży delegatom członków Rady(13),
– uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(14) (PMI),
– uwzględniając art. 71 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0150/2009),
A. mając na uwadze, że Rada odmawia przekazania Parlamentowi pełnego dokumentu na temat wykonania budżetu i pełnego rocznego sprawozdania z działalności oraz że dostarczyła tylko roczne sprawozdanie z działalności swojego kontrolera wewnętrznego,
B. mając na uwadze, że Rada odmawia zorganizowania jakiegokolwiek oficjalnego spotkania z Parlamentem w sprawie absolutorium,
C. mając na uwadze, że konkluzje Rady Europejskiej z Kolonii z dni 3 i 4 czerwca 1999 r. przewidują przyznanie Radzie zdolności operacyjnych z zakresu wzmocnionej wspólnej europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony (EPBiO),
D. mając na uwadze, że w swojej decyzji nr 190/2003 Rada wyraźnie zaznacza, że wykorzystuje środki przyznane w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) zgodnie z przepisami rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich, a zwłaszcza, że "Sekretarz Generalny/Wysoki Przedstawiciel ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa [...], z pomocą Zastępcy Sekretarza Generalnego, jest w pełni odpowiedzialny za zarządzanie przyznanymi środkami z sekcji II - Rada - budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich i podejmuje wszystkie niezbędne kroki, aby zapewnić należyte zarządzanie nimi. Sekretarz Generalny wykorzystuje przyznane środki zgodnie z przepisami rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich",
E. mając na uwadze, że decyzja Rady 2004/197/WPZiB z dnia 23 lutego 2004 r.(15) ustanowiła mechanizm zarządzania finansowaniem wspólnych kosztów operacji UE mających wpływ na kwestie wojskowe i obronne, zwany ATHENA, oraz że ta decyzja, łącznie z decyzją 2004/582/WE przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w ramach Rady dnia 28 kwietnia 2004 r., dotyczącą przywilejów i immunitetów przyznanych ATHENA(16) tworzy mechanizm zarządzania finansowaniem wspólnych kosztów operacji UE mających wpływ na kwestie wojskowe i obronne, przyznaje mu przywileje i immunitety oraz nadaje Radzie uprawnienia operacyjne,
F. mając na uwadze, że decyzja Rady 2000/178/WPZiB z dnia 28 lutego 2000 r. w sprawie zasad mających zastosowanie do krajowych biegłych wojskowych oddelegowanych do Sekretariatu Generalnego Rady w trakcie okresu przejściowego(17) i decyzja Rady 2001/80/WPZiB z dnia 22 stycznia 2001 r. w sprawie ustanowienia Sztabu Wojskowego Unii Europejskiej(18) precyzują, że wydatki związane z oddelegowaniem biegłych wojskowych pokrywane są z budżetu Rady,
G. mając na uwadze, że roczne sprawozdanie Rady dotyczące głównych aspektów i podstawowych wyborów WPZiB, przedstawione Parlamentowi na podstawie pkt 43 porozumienia międzyinstytucjonalnego, jest ograniczone, obejmując swoim zakresem tylko opis działań podejmowanych w ramach WPZiB, takich jak wspólne stanowiska, wspólne działania i decyzje wykonawcze,
1. zauważa, że w 2007 r. Rada dysponowała środkami na zobowiązania o łącznej kwocie 650 mln EUR (w 2006 r.: 626 mln EUR), przy stopie wykorzystania wynoszącej 81,89%, niższej niż w 2006 r. (91,79%) i poniżej średniej innych instytucji (93,82%);
2. potwierdza swoje stanowisko przyjęte w rezolucji z dnia 25 kwietnia 2002 r. w sprawie absolutorium za rok finansowy 2000, zgodnie z którym "[...] Parlament Europejski i Rada w przeszłości nie kontrolowały wykonania swoich sekcji budżetu; uważa, że biorąc pod uwagę coraz bardziej operacyjny charakter wydatków finansowanych z administracyjnego budżetu Rady w dziedzinie spraw zagranicznych, bezpieczeństwa i polityki obrony oraz sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, należałoby wyjaśnić zakres porozumienia mając na celu oddzielenie tradycyjnych wydatków administracyjnych od operacji w tych nowych obszarach polityki"(19);
3. odrzuca sugestię Rady, według której fakt, że Parlament i Rada w przeszłości nie kontrolowały wykonania swoich sekcji budżetu wynikał z umowy dżentelmeńskiej; uważa, że biorąc pod uwagę coraz bardziej operacyjny charakter wydatków, wydatki Rady powinny być kontrolowane w taki sam sposób, jak wydatki innych instytucji, w ramach procedury udzielania absolutorium przewidzianej w art. 276 Traktatu;
4. powtarza swoją opinię wyrażoną w ust. 3 swojej rezolucji z dnia 22 kwietnia 2008 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2006: "wyraża ubolewanie, że w przeciwieństwie do innych instytucji Rada nie przedstawia Parlamentowi rocznego sprawozdania z działalności, powołując się na dżentelmeńską umowę z 1970 r. [...] oraz brak jakiegokolwiek odpowiedniego wymogu w rozporządzeniu finansowym; wzywa Radę do ponownego rozważenia decyzji o niepublikowaniu i nieprzekazywaniu Parlamentowi sprawozdania z działalności i do wykazania się większą odpowiedzialnością wobec obywateli i podatników"(20); przypomina, że to oświadczenie jest również w pełni spójne z ust. 44 i 45 rezolucji z dnia 19 lutego 2008r. w sprawie przejrzystości w kwestiach finansowych(21); wzywa Radę do ponownego rozpatrzenia decyzji o niepublikowaniu rocznego sprawozdania z działalności na swojej stronie internetowej;
5. powtarza swoją opinię wyrażoną w ust. 12 swojej rezolucji z dnia 24 kwietnia 2007 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu za rok budżetowy 2005: "wzywa do maksymalnej przejrzystości w obszarze wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB); wzywa Radę do zagwarantowania, że zgodnie z pkt 42 porozumienia międzyinstytucjonalnego [...] w budżecie Rady nie pojawią się żadne wydatki operacyjne w dziedzinie WPZiB; zastrzega sobie możliwość podjęcia koniecznych kroków w przypadku naruszenia postanowień porozumienia"(22);
6. wymaga, aby Rada wskazała dokładny charakter wydatków, artykuł po artykule, pozycja po pozycji, w ramach tytułu 3 (Wydatki związane z wykonywaniem przez instytucję zadań specjalnych), tak aby umożliwić Parlamentowi sprawdzenie, że żaden z wydatków dokonanych w ramach wykonywania budżetu Rady nie ma charakteru operacyjnego, zgodnie z porozumieniem międzyinstytucjonalnym;
7. powtarza swoją opinię wyrażoną w ust. 58 swojej rezolucji z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie rocznego sprawozdania Rady dla Parlamentu Europejskiego dotyczącego głównych aspektów i podstawowych wyborów WPZiB, w tym konsekwencji finansowych dla budżetu ogólnego Unii Europejskiej – 2005 r.(23): "jest zdania, że rzetelną ocenę skutków finansowych dla budżetu UE utrudniał dotychczas brak proaktywnej polityki informacyjnej ze strony Rady,[...]; uważa, że wraz z podpisaniem nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego nadeszła pora na wdrożenie tych postanowień, które są teraz w jasny sposób sformalizowane, z poszanowaniem zarówno ich treści, jak i przesłania";
8. uważa, że planowanie, przygotowywanie i kontrolowanie operacji przez personel zajmujący się kwestiami WPZiB Sekretariatu Rady to podstawowa część operacji oraz że działania te nie są częścią normalnej pracy Sekretariatu Rady, ale przeprowadza się je raczej w ramach realizacji polityki i operacji;
9. z zaskoczeniem odnotowuje, że znaczna część (do 66%) linii budżetowej 2202 została przeniesiona z tłumaczeń ustnych na podróże w ramach WPZiB/EPBiO; zauważa, że w 2006 r. suma ta wynosiła 12 672 984 EUR i zwraca się o podanie wysokości sumy tej samej linii budżetowej za rok 2007; dla uzyskania większej przejrzystości wzywa do utworzenia odpowiedniej dla tych celów linii budżetowej;
10. domaga się przejrzystości wobec wydatków na Koordynatora UE ds. Zwalczania Terroryzmu i wydatków przez niego ponoszonych;
11. zwraca się do Rady o przedstawienie Parlamentowi oceny ex-post poszczególnych działań w ramach EPBiO;
12. potwierdza stanowisko jakie przyjął w ust. 47 swojej wyżej wymienionej rezolucji z dnia 23 maja 2007 r., a mianowicie: "wyraża [...] swoje rozczarowanie z powodu faktu, że Rada ograniczyła się jedynie do informowania Parlamentu o działaniach w zakresie WPZiB oraz przedkładania mu opisowego wykazu tych działań w poprzednim roku, o czym nawet sama Rada wspomina w preambułach sprawozdań rocznych, zamiast rzeczywistego zasięgania jego opinii na początku każdego roku na temat głównych aspektów i podstawowych wyborów przewidywanych na dany rok, w tym również skutków finansowych, zgodnie z art. 28 Traktatu UE, a następnie informowania Parlamentu o tym, czy i w jaki sposób jego wkład został uwzględniony, i podkreśla, że praktyka ta stanowi faktyczne naruszenie samej istoty art. 21";
13. odnotowuje, że Rada przyjęła decyzję zapobiegającą dokonywaniu wszelkich pozostałych płatności związanych z urlopem wyrównawczym w momencie przejścia na emeryturę i ustanawiającą obowiązkowy system mający na celu całkowitą eliminację nagromadzonego urlopu do 2009 roku; zachęca Radę do przestrzegania tego narzuconego przez nią samą terminu;
14. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że nowy zintegrowany system zarządzania i kontroli finansowej, operacyjny od dnia 1 stycznia 2008 r., opracowany został w ramach międzyinstytucjonalnej współpracy przez Radę, Trybunał Obrachunkowy i Trybunał Sprawiedliwości, pozwalając uzyskać znaczne oszczędności budżetowe i większą skuteczność tych trzech instytucji;
15. ubolewa nad faktem, że zgodnie z rocznym sprawozdaniem z działalności kontrolera wewnętrznego Rady, Rada nie była w stanie obsadzić wolnych stanowisk w jej służbie kontroli wewnętrznej;
16. uwzględnia fakt, że zgodnie z tym samym rocznym sprawozdaniem z działalności, kontroler wewnętrzny zalecił całkowitą likwidację "comptes hors budget" (kont pozabudżetowych); domaga się od Rady całkowitej i natychmiastowej likwidacji wszystkich takich kont;
17. domaga się, aby Rada rozwiązała problem dotyczący kontroli faktur, jak zaleca kontroler wewnętrzny Rady;
18. uważa, że należy położyć nacisk na ponawiane przez Parlament, i jak na razie zawsze odrzucane, wnioski o większą przejrzystość i ściślejszą kontrolę parlamentarną wydatków Rady odnoszących się do WPZiB/EPBiO poprzez poprawki budżetowe mające na celu odłożenie do rezerwy niektórych odpowiednich linii budżetowych w budżecie Rady na 2010 r.;
19. przypomina, że w swojej rezolucji z dnia 4 grudnia 2008 r. w sprawie specjalnego sprawozdania Trybunału Obrachunkowego nr 8/2007 w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie podatku od towarów i usług(24) Parlament zwrócił się do Rady, aby przyjęła formalne wnioski dotyczące ustaleń Trybunału Obrachunkowego; ubolewa nad tym, że Rada nie spełniła jego prośby; zwraca się do Rady o dostarczenie właściwej komisji Parlamentu informacji o powodach nieprzyjęcia formalnych wniosków i o działaniach podjętych w związku ze specjalnym sprawozdaniem;
20. zwraca się do Europejskiego Trybunału Obrachunkowego, aby w swoim następnym rocznym sprawozdaniu zwrócił szczególną uwagę na wykonanie budżetu Rady;
Powody odroczenia decyzji o absolutorium
21. wskazuje następujące powody odroczenia:
a)
Rada nie przyjęła żadnego zaproszenia na oficjalne i formalne spotkanie z właściwą komisją Parlamentu lub jej sprawozdawcą, aby przedyskutować kwestie dotyczące wykonania budżetu Rady za rok 2007;
b)
ani jego właściwa komisja ani jej sprawozdawca nie otrzymali żadnej wyczerpującej pisemnej odpowiedzi przed głosowaniem komisji nad projektem sprawozdania w dniu 16 marca 2009 r., dostarczającej Parlamentowi informacji i dokumentów wymaganych od Rady w załączniku do pisma z dnia 18 lutego 2009 r. podpisanego przez sprawozdawcę i koordynatorów właściwej komisji;
c)
Parlament nie otrzymał od Rady podstawowych dokumentów, jak roczne sprawozdanie z działalności i pełna lista przesunięć budżetowych;
d)
ten brak przejrzystości i otwartości ze strony Rady odnośnie do oficjalnego i formalnego dialogu uniemożliwia przyznanie ważnego absolutorium, a przede wszystkim uniemożliwia Parlamentowi sprawdzenie, że żaden z wydatków dokonanych w ramach wykonywania budżetu Rady nie ma charakteru operacyjnego, zgodnie z porozumieniem międzyinstytucjonalnym;
Dalsze działania, które trzeba będzie podjąć i dokumenty, które należy przedstawić Parlamentowi
22. wzywa Sekretarza Generalnego Rady/Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa do dostarczenia właściwej komisji Parlamentu najpóźniej do dnia 15 maja 2009 r. wyczerpujących pisemnych odpowiedzi na następujące pytania:
A. w odniesieniu do jej "comptes hors budget" (kont pozabudżetowych, por. zalecenie R.2 kontrolera wewnętrznego z 2007 r.):
- ile kont pozabudżetowych miała Rada w 2007 r.?
- kiedy utworzono te konta i w jakim celu?
- jaką podstawę prawną wykorzystuje się do tych kont? jaką sumę pokrywa każde konto?
- lista wszystkich transakcji przypadających na każde konto w roku budżetowym 2007, jak również lista delegowanych urzędników zatwierdzających każdej linii budżetowej;
B. w odniesieniu do kontroli faktur (por. zalecenie R.1 kontrolera wewnętrznego z 2007 r.):
- na jakiej podstawie kontroler wewnętrzny stwierdził, że kontrola ex-ante nie zadziałała w zadowalający sposób?
- czy wszystkie linie budżetowe podlegają kontroli ex ante lub post ante?
- ile faktur sprawdzono, jaki odsetek faktur wzięto do próbki i jaki odsetek tych faktur zawierał błędy?
- czy Rada przygotowała jakiś plan działania w celu rozwiązania problemu i, jeśli tak, kiedy zostanie on wdrożony?
C. w odniesieniu do linii budżetowej 2202 (koszty tłumaczeń ustnych):
- powody podwojenia (między rokiem 2006 a 2007) linii budżetowej 2202 przeznaczonej na tłumaczenia ustne;
- dlaczego Rada potrzebuje przesunąć środki z tej linii do wydatków na podróże delegatów?
- dlaczego Rada wykorzystała 12 672 000 EUR przeznaczone na tłumaczenia ustne na wydatki na podróże delegatów w 2006 r.?
- dlaczego Rada nie zwiększyła w 2007 r. konkretnej linii budżetowej o tę samą kwotę?
- jaką dokładną kwotę Rada przesunęła, w związku z rokiem budżetowym 2007, z tej linii budżetowej do linii 2200 lub do jakiejkolwiek innej linii?
D. w odniesieniu do linii budżetowej 2200 (wydatki na podróże delegacji):
- podstawą prawną dla tej linii budżetowej jest po części decyzja Rady nr 190/2003 Sekretarza Generalnego Rady/Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, która nie została opublikowana w Dzienniku Urzędowym;
- czy dla zachowania przejrzystości Rada mogłaby umieścić na swojej stronie internetowej i w rejestrze odniesień wszystkie swoje decyzje?
E. w odniesieniu do linii budżetowej 3002 (specjalni doradcy w zakresie WPZiB/EPBiO):
jaką kwotę Rada przesunęła do tej linii budżetowej w roku 2007 i dla ilu specjalnych doradców?
23. wzywa Sekretarza Generalnego Rady/Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa do dostarczenia właściwej komisji Parlamentu najpóźniej do dnia 15 maja 2009 r.:
–
pełnej listy przesunięć budżetowych dotyczących budżetu Rady na rok 2007;
–
rocznego sprawozdania z działalności Rady za rok 2007;
–
listy stowarzyszeń, które otrzymały pieniądze w roku budżetowym 2007, wyszczególniającej kwoty otrzymane przez każde stowarzyszenie (linia budżetowa 2237 – inne wydatki operacyjne).
– uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego z dnia 15 października 2008 r. w sprawie działań podjętych po wydaniu decyzji o udzieleniu absolutorium za 2006 r. (COM(2008)0629) oraz dołączony dokument roboczy służb Komisji (SEC(2008)2579),
– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 marca 2008 r. zatytułowany "Przyszłość agencji europejskich" (COM(2008)0135),
– uwzględniając rezolucję z dnia 21 października 2008 r. w sprawie strategii przyszłego rozwiązywania kwestii instytucjonalnych dotyczących agencji regulacyjnych(1),
–uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(2),
–uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2343/2002 z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie ramowego rozporządzenia finansowego dotyczącego organów określonych w artykule 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(3), a w szczególności jego art. 96,
–uwzględniając specjalne sprawozdanie nr 5/2008 Europejskiego Trybunału Obrachunkowego zatytułowane "Agencje Unii: osiąganie rezultatów",
– uwzględniając art. 71 oraz załącznik V do Regulaminu,
– uwzględniając art. 45 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Budżetowej (A6-0148/2009),
A. mając na uwadze, że w przedmiotowej rezolucji przedstawiono, w odniesieniu do każdego organu w rozumieniu art. 185 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002, horyzontalne uwagi towarzyszące decyzji o absolutorium zgodnie z art. 96 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2343/2002 oraz art. 3 załącznika V do Regulaminu Parlamentu,
B. mając na uwadze, że w związku z przyjęciem wyżej wymienionego komunikatu Komisji Parlament, Rada i Komisja ponownie uruchomiły projekt mający na celu określenie wspólnych ram prawnych dla agencji i utworzenie międzyinstytucjonalnej grupy roboczej,
Wprowadzenie
1. zaznacza, że w 2007 r. Europejski Trybunał Obrachunkowy (ETO) przeprowadził kontrolę 23 agencji zdecentralizowanych, 3 agencji wykonawczych oraz Agencji Dostaw Euratomu, organu powołanego zgodnie z Traktatem ustanawiającym Europejską Wspólnotę Energii Atomowej; zauważa, że dotacje z budżetu Wspólnoty dla agencji zdecentralizowanych wyniosły w 2007 r. 452 000 000 EUR; podkreśla, że budżetom agencji przyznano ponad 1 000 000 000 EUR z innych dochodów, jak np. dochody własne z opłat, składki z krajów EFTA oraz specjalne składki programów Wspólnotowych;
2. zauważa, że liczba agencji objętych procedurą udzielania absolutorium w ostatnich latach znacznie wzrosła, poczynając od 8 w 2000 r. aż po 21 zdecentralizowanych agencji i trzy agencje wykonawcze w 2007 r., nie licząc trzech agencji, które są objęte kontrolą ETO, lecz nie podlegają procedurze udzielenia absolutorium przez Parlament;
3. podkreśla, że władza budżetowa zatwierdziła 3 487,5 etatów w planach zatrudnienia agencji zdecentralizowanych; zauważa, że zgodnie z dokumentami przedstawionymi przez Europejski Trybunał Obrachunkowy, obsadzonych było 2 823 etatów, oprócz 961,5 etatów obsadzonych przez pracowników kontraktowych i ekspertów krajowych;
4. z zadowoleniem przyjmuje wyżej wymienione sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych po wydaniu decyzji o udzieleniu absolutorium za 2006 r.;
5. ponownie zwraca uwagę, że prawo wspólnotowe nie posiada prawnej definicji agencji i popiera definicję agencji jako "organów ustanowionych przez Wspólnotę, mających osobowość prawną"(4); przypomina trzy kategorie agencji, które mieszczą się w tej definicji: agencje zdecentralizowane, agencje wykonawcze i inne organy;
6. ponownie podkreśla w tym kontekście pojęcie "agencje zdecentralizowane" jako ogólne określenie tradycyjnych agencji; uważa, że określenie "agencja regulacyjna", które coraz częściej używane jest jako termin ogólny, wprowadza w błąd, ponieważ nie wszystkie agencje zdecentralizowane mają zadania regulacyjne;
7. przypomina, że agencje zdecentralizowane ustanawiane są przez europejskiego prawodawcę z szeregu powodów, jak np. świadczenie pewnych usług, wykorzystywanie wiedzy fachowej, prowadzenie zadań regulacyjnych i monitorujących;
8. uważa opracowanie budżetu zdecentralizowanych organów i ocenę wykonania stosownego budżetu za podstawowe obowiązki swej Komisji Budżetowej;
9. wzywa Europejski Trybunał Obrachunkowy, aby w celu zachowania przejrzystości, wziął pod uwagę w swym następnym sprawozdaniu rocznym trzy kategorie agencji;
10. zwraca uwagę, że Europejski Trybunał Obrachunkowy w porównaniu z 2006 r. zaobserwował poprawę w odniesieniu do dyscypliny finansowej, ale w niektórych agencjach w obszarach rekrutacji i zamówień publicznych wciąż występują słabe punkty, którymi muszą zająć się intendenci delegowani;
11. ubolewa nad faktem, że Europejski Trybunał Obrachunkowy ponownie stwierdził w wielu agencjach poważne problemy w odniesieniu do wdrażania przepisów dotyczących zamówień publicznych i regulaminów pracowniczych; nie może zaakceptować, że te słabe punkty istnieją od wielu lat; uważa, że przegląd rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2343/2002 nie usunie tych problemów i że konieczny jest zasadniczy przegląd ram prawnych;
12. zwraca uwagę na oświadczenie Komisji, że wszelkie niezbędne wsparcie zostało udzielone tym agencjom, które chcą przejść na system ABAC (rachunkowość memoriałowa); zauważa, że w niektórych przypadkach agencje uznały to wsparcie za niewystarczające;
Planowanie budżetu i wdrożenie
13. zauważa, że problem przeszacowania przez agencje swych potrzeb w zakresie środków pieniężnych został rozwiązany w zmienionym rozporządzeniu (WE, Euratom) nr 2343/2002, które zawiera przepisy zobowiązujące agencje do zamieszczania w składanych przez nie wnioskach o płatności dokładnych prognoz co do ich rzeczywistych potrzeb w zakresie środków pieniężnych w ciągu roku, aby zapobiec zbędnym przepływom środków pieniężnych;
14. wzywa, aby Komisja rozważyła techniczne potrącenie w celu obniżenia nadwyżek w przypadku niewielkiego stopnia wdrażania i utrzymującej się wysokiej liczby wakatów, co spowoduje również ograniczenie przypisanego dochodu;
15. dostrzega, w tym kontekście, trudności agencji zdecentralizowanych w rekrutacji wysoce wykwalifikowanych pracowników i ekspertów; zachęca Komisję i Europejski Urząd Doboru Kadr do nasilenia ich wsparcia;
16. wzywa, aby Komisja kontynuowała monitorowanie wdrażania budżetu agencji w 2008 i 2009 r., a także aby dokonała niezbędnych dostosowań w propozycjach budżetowych agencji;
17. z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji, odkąd wyznaczono wstępny projekt budżetu na rok 2009, dążące do systematycznego uwzględniania ostatnich stwierdzonych nadwyżek (w przypadku wstępnego projektu budżetu na rok 2009 tych z roku n-2) przy obliczaniu wkładu Wspólnoty; w celu osiągnięcia lepszej przejrzystości i skuteczności wzywa Komisję do dostarczenia w ramach głównej zasady szczegółowych informacji dotyczących procedur mających zastosowanie przy obliczaniu i rozliczaniu wszelkich rodzajów przypisanego dochodu do dyspozycji agencji, zwłaszcza tych wynikających z nadwyżek w poprzednich latach;
18. z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji, by zrealizować wnioski władzy budżetowej o uwzględnienie dochodów przeznaczonych na określony cel przy opracowywaniu WBP agencji zdecentralizowanych na 2009 r.; uważa to za niewątpliwy postęp na drodze do większej przejrzystości budżetowej;
19. zwraca uwagę na fakt, że obecne wykorzystanie instrumentu dochodów przeznaczonych na określony cel wciąż niesie ze sobą zagrożenia dla przejrzystości budżetowej i należytego zarządzania finansowego środkami UE, ponieważ oszacowanie dochodów przeznaczonych na określony cel nadal jest trudne, a poszczególne rodzaje, lata powstania i procedury dotyczące uwolnienia dochodów przeznaczonych na określony cel nie pozwalają na ich jednoznaczne zintegrowanie z planowaniem budżetu i jego zarządzaniem;
20. zwraca uwagę, że w 2007 r. trzy agencje wykonawcze rozdysponowały około 550 000 000 EUR środków finansowych z programu Wspólnoty; oprócz operacyjnych środków finansowych, 47 000 000 EUR wykorzystano do celów administracyjnych, tj. zarządzania stosowną agencją wykonawczą; zauważa, że w tych agencjach pracowało 119 pracowników czasowych i 279 pracowników kontraktowych;
21. przypomina fakt, iż kwoty pobrane z puli środków na programy operacyjne są wykorzystywane do sfinansowania działań czysto administracyjnych; zachęca swą Komisję Kontroli Budżetowej do ścisłego monitorowania przyszłego rozwoju sytuacji w odniesieniu do zlecania na zewnątrz zadań administracyjnych Komisji;
22. zauważa, że Agencja Dostaw Euratomu funkcjonuje jako jednostka administracyjna Komisji, co znajduje odzwierciedlenie w nomenklaturze budżetu i w fakcie, że dyrektor generalny jest pracownikiem Komisji;
Zgodność z rozporządzeniami finansowymi i regulaminami pracowniczymi
23. zauważa, że poważny problem stanowi fakt, iż szereg agencji jest stale krytykowanych za naruszanie przepisów, takich jak rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002, w szczególności zasad zamówień publicznych oraz regulaminów pracowniczych; zauważa, że główną przyczyną jest to, że większość przepisów została opracowana dla większych instytucji, zaś większość niewielkich agencji nie spełnia minimalnych warunków niezbędnych do wywiązania się z tych wymagań regulacyjnych;
24. wyraża ubolewanie, że Komisja, pomimo wniosku Parlamentu zawartego w rezolucjach o udzieleniu absolutorium poszczególnym agencjom na rok 2006, nie przedstawiła niezwłocznego rozwiązania, a zatem ponownie zwraca się do Komisji o znalezienie szybkiego rozwiązania w celu zwiększenia skuteczności poprzez połączenie jednostek administracyjnych różnych agencji;
25. zachęca Komisję do zwiększenia wysiłków na rzecz zapewnienia stosunkowo małym, a w szczególności nowo utworzonym agencjom wszelkiej niezbędnej pomocy administracyjnej; pamiętając o negatywnych doświadczeniach z przeszłości wzywa Komisję do jak najszybszego wydania agencjom specjalnych wytycznych w zakresie stosowania przepisów finansowych w związku z naborem pracowników, zamówieniami publicznymi itd.;
26. w tym kontekście dokona bardzo skrupulatnej oceny analizy "Możliwości i wykonalności ustanowienia wspólnego działu wsparcia dla agencji UE" zleconej przez Komisję Budżetową i Komisję Kontroli Budżetowej;
Audyt wewnętrzny
27. wyraża zadowolenie w związku z faktem, że służba audytu wewnętrznego Komisji, w swym corocznym sprawozdaniu z działalności za rok 2007, zniosła swe zastrzeżenia z poprzedniego roku, kiedy to oświadczyła, że nie jest w stanie poddawać kontroli wszystkich działających agencji zdecentralizowanych każdego roku ze względu na brak zasobów;
28. z zadowoleniem przyjmuje pragmatyczną współpracę audytora wewnętrznego Komisji z audytorami wewnętrznymi i innymi osobami zajmującymi się kontrolami wewnętrznymi w agencjach;
29. przypomina, że w swych rezolucjach o udzieleniu absolutorium poszczególnym agencjom na rok 2006 Parlament zwrócił się do agencji z pytaniem, czy i w jaki sposób przestrzegają określonego w rozporządzeniu (WE, Euratom) nr 2343/2002 obowiązku przesyłania sprawozdania rocznego w sprawie kontroli wewnętrznych organowi udzielającemu absolutorium oraz Komisji; ubolewa nad faktem, że chociaż procedura udzielenia absolutorium na rok 2007 obejmuje 21 agencji, Parlament otrzymał takie sprawozdania tylko od dwóch (Europejskiego Centrum Rozwoju Szkolenia Zawodowego i Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego);
Ocena wyników agencji
30. dostrzega działania Komisji podjęte w następstwie rezolucji o udzieleniu absolutorium poszczególnym agencjom za rok 2006 r., i że zakończyła ona we wrześniu 2008 r.:
(a)
przegląd dotyczący oceny europejskich agencji zdecentralizowanych, który obejmuje poddane już ocenie agencje oraz streszczenie najważniejszych ustaleń;
(b)
dokument o stanie sytuacji i planowaniu w związku z oceną agencji zdecentralizowanych; oraz
(c)
"Metabadanie na temat agencji zdecentralizowanych: analizę przekrojową ustaleń wynikających z przeprowadzenia oceny" przygotowaną przez zewnętrznego wykonawcę;
31. wyraża przekonanie, ze ocena agencji zdecentralizowanych, zainicjowana i nadzorowana przez Komisję, która ma się zakończyć pod koniec 2009 r., przyczyni się do oceny niedoborów i niedociągnięć agencji; wyraża zadowolenie z powołania przez Komisję grupy referencyjnej w celu zainicjowania tej analizy;
32. przypomina o przeprowadzanej przez Komisję horyzontalnej ocenie agencji zdecentralizowanych, o której mowa w wyżej wymienionym komunikacie i której wyniki powinny być znane do 2009-2010 r.; wzywa Komisję do zagwarantowania, by oceny agencji stały się bardziej przejrzyste, w interesie zarówno agencji, jak i zainteresowanych stron;
Procedury dyscyplinarne
33. przypomina, że Parlament, w swych rezolucjach o udzieleniu absolutorium na rok 2006 dotyczących agencji, wezwał agencje do rozważenia możliwości utworzenia międzyagencyjnej rady dyscyplinarnej; zwraca uwagę, że poczynione zostały postępy, lecz nadal występują trudności w szczególności z powodu problemów ze znalezieniem pracowników znajdujących się na odpowiednim szczeblu hierarchii zawodowej, by móc zostać członkiem rady; wzywa agencje do poinformowania organu udzielającego absolutorium, czy utworzenie międzyagencyjnej rady dyscyplinarnej jest wykonalne, czy też nie i, w razie konieczności, przedstawienia alternatywnego rozwiązania;
Sprawozdanie specjalne ETO nr 5/2008
34. z zadowoleniem przyjmuje szybkie opublikowanie przez Europejski Trybunał Obrachunkowy wyżej wymienionego sprawozdania i apeluje do agencji zdecentralizowanych Unii Europejskiej o uwzględnienie niedociągnięć wskazanych w sprawozdaniu, jak również o podjęcie działań zgodnych z zaleceniami Europejskiego Trybunału Obrachunkowego;
35. wskazuje, że podstawowe akty agencji UE muszą zawierać jasną definicję ich zadań i kompetencji oraz podkreślać oparte na wynikach podejście w pracy agencji;
36. kładzie nacisk na fakt, iż agencje muszą sporządzać wieloletnie programy prac zgodnie z wieloletnią strategią Wspólnoty w tym sektorze; właściwy roczny program prac powinien wyznaczać jasne, sprecyzowane i mierzalne cele, które staną się następnie podstawą działań, zasobów, podejść i harmonogramów, aby zagwarantować osiągnięcie oczekiwanych wyników; podkreśla, że program prac powinien przestrzegać ograniczeń budżetu agencji w formie zatwierdzonej przez władzę budżetową;
37. domaga się, by zarządy agencji UE osiągały jak największą zbieżność pomiędzy planowaniem zadań i planowaniem zasobów (finansowych i ludzkich) poprzez wprowadzenie budżetu i zarządzania zadaniowego (ABB/ABM) oraz podkreśla, że agencje podlegają zasadzie należytego zarządzania finansowego i dyscypliny budżetowej;
38. zauważa, że w odniesieniu do działań każdej agencji powinno się przeprowadzić ocenę ryzyka w celu optymalizacji wydatków, a także zarządzania zasobami ludzkimi;
39. zaleca, aby ETO kontynuował przeprowadzanie okresowych kontroli wykonania zadań przez agencje, lecz aby w większej mierze skupiał się na skuteczności wewnętrznej agencji i oceniał, w jakim stopniu są spełniane jego zalecenia;
Międzyinstytucjonalny dialog w sprawie wspólnych ram prawnych dla agencji
40. przypomina sugestię, o której mowa w wyżej wymienionej rezolucji, że międzyinstytucjonalna grupa robocza powinna podjąć działania m.in. w związku z potrzebą normalizacji w przedstawianiu działalności agencji w danym roku budżetowym;
41. z zadowoleniem przyjmuje decyzję Konferencji Przewodniczących podjętą w dniu 18 grudnia 2008 r. o nominowaniu 5 członków delegacji Parlamentu Europejskiego do międzyinstytucjonalnej grupy roboczej ds. roli agencji regulacyjnych;
42. postrzega wyżej wymienioną rezolucję w sprawie strategii przyszłego rozwiązywania kwestii instytucjonalnych dotyczących agencji regulacyjnych jako mandat dla delegacji Parlamentu działającej w międzyinstytucjonalnej grupie roboczej;
43. nalega na konieczność ustanowienia minimalnych wspólnych standardów w odniesieniu do powoływania w przyszłości agencji zdecentralizowanych;
44. zwraca się do Komisji i agencji o udostępnienie w międzyczasie dokumentacji finansowej przedłożonej przez agencje w kompletnej, porównywalnej i aktualnej formie na wspólnej stronie intranetowej uruchomionej przez Komisję i agencje zdecentralizowane w intranecie Komisji;
45. w związku z absolutorium za rok 2007 wzywa międzyinstytucjonalną grupę roboczą do rozważenia
przyczyn problemów z wdrożeniem budżetu, zwłaszcza braku odgórnego podejścia odnośnie do budżetów i personelu agencji,
kwestii, dlaczego w wielu agencjach przestrzeganie zasad w zakresie rekrutacji i zamówień publicznych stanowi powracający problem,
nauki wyniesionej na podstawie szczególnych doświadczeń Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych w odniesieniu do agencji,
jak zwiększyć oszczędność kosztów przy wdrażaniu polityk przez agencje, na przykład poprzez połączenie jednostek administracyjnych różnych agencji;
jak usprawnić zdolność reakcji różnych funkcji i działań wspierających Komisji w celu szybszego reagowania na potrzeby agencji;
o o o
46.
zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz agencjom objętym procedurą udzielenia absolutorium i Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego wspólnych zasad dostępu do rynku dla usług autokarowych i autobusowych (przekształcenie) (11786/1/2008 – C6-0016/2009 – 2007/0097(COD))
– uwzględniając wspólne stanowisko Rady (11786/1/2008 – C6-0016/2009)(1),
– uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(2) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0264)),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,
– uwzględniając art. 62 Regulaminu,
– uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Transportu i Turystyki (A6-0215/2009),
1. zatwierdza wspólne stanowisko po poprawkach;
2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 23 kwietnia 2009 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2009 w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku dla usług autokarowych i autobusowych i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 (przekształcenie)
(Jako że zostało osiągnięte porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą, stanowisko Parlamentu w drugim czytaniu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (WE) nr ....)
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. dotyczące wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającego dyrektywę Rady 96/26/WE (11783/1/2008 – C6-0015/2009 – 2007/0098(COD))
– uwzględniając wspólne stanowisko Rady (11783/1/2008 – C6-0015/2009)(1),
– uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(2) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0263),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,
– uwzględniając art. 62 Regulaminu,
– uwzględniając zalecenia do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Transportu i Turystyki (A6-0210/2009),
1. zatwierdza wspólne stanowisko po poprawkach;
2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 23 kwietnia 2009 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2009 mającego na celu przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającego dyrektywę Rady 96/26/WE
(Jako że zostało osiągnięte porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą, stanowisko Parlamentu w drugim czytaniu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (WE) nr ....)
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. dotyczące wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnych zasad dostępu do międzynarodowego rynku przewozów drogowych (przekształcenie) (11788/1/2008 – C6-0014/2009 – 2007/0099(COD))
– uwzględniając wspólne stanowisko Rady (11788/1/2008 – C6-0014/2009)(1),
– uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(2) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0265),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,
– uwzględniając art. 62 Regulaminu,
– uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Transportu i Turystyki (A6-0211/2009),
1. zatwierdza wspólne stanowisko po poprawkach;
2. zobowiązuje przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w drugim czytaniu w dniu 23 kwietnia 2009 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2009 dotyczącego wspólnych zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych (przekształcenie)
(Jako że zostało osiągnięte porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą, stanowisko Parlamentu w drugim czytaniu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (WE) nr ....)
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej charakterystyki energetycznej budynków (przekształcenie) (COM(2008)0780 – C6-0413/2008 – 2008/0223(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0780),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 175 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C6-0413/2008),
– uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(1),
– uwzględniając pismo Komisji Prawnej z dnia 3 lutego 2009 r. skierowane do Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii zgodnie z art. 80 a ust. 3 Regulaminu,
– uwzględniając art. 80a i art. 51 swego Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Prawnej (A6-0254/2009),
A. mając na uwadze, że grupa konsultacyjna służb prawnych złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że omawiany wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te określone jako takie we wniosku, oraz że w odniesieniu do kodyfikacji niezmienionych przepisów wcześniej przyjętych aktów wraz z tymi poprawkami wniosek ogranicza się do prostej kodyfikacji dotychczasowych dokumentów bez zmian merytorycznych,
1. zatwierdza wniosek Komisji w wersji uwzględniającej zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, z uwzględnieniem poniższych poprawek;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 kwietnia 2009 w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2009w sprawie charakterystyki energetycznej budynków (przekształcenie)
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(4),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa 2002/91/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków(5) została zmieniona(6). Ze względu na konieczność dalszych zmian merytorycznych, dla zachowania przejrzystości, dyrektywa ta powinna zostać przekształcona.
(2) Zasoby naturalne, do których ostrożnego i racjonalnego użycia odnosi się art. 174 Traktatu, obejmują produkty naftowe, gaz ziemny i paliwa stałe, będące zasadniczymi źródłami energii, a także głównymi źródłami emisji dwutlenku węgla.
(3) Ponieważ budynki odpowiadają za 40 % całkowitego zużycia energii w UE, zmniejszenie zużycia energii i wykorzystanie energii ze źródeł odnawialnych w sektorze budynków stanowi istotny element pakietu środków koniecznych do ograniczenia zależności energetycznej UE i emisji gazów cieplarnianych. Wraz ze zwiększonym zużyciem energii ze źródeł odnawialnych środki przyjęte na rzecz zmniejszenia zużycia energii w UE pozwolą UE na realizację postanowień Protokołu z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) oraz jej długookresowego zobowiązania się do utrzymania wzrostu globalnej temperatury poniżej 2 °C, a także zobowiązania się do zmniejszenia do 2020 r. całości emisji gazów cieplarnianych o przynajmniej 20 % poniżej poziomu z 1990 r. i o 30 % w przypadku międzynarodowego porozumienia. Mniejsze zużycie energii i większe wykorzystanie energii ze źródeł odnawialnych ma również duże znaczenie dla zwiększenia bezpieczeństwa dostaw energii, wspierania rozwoju technicznego, a także dla tworzenia możliwości zatrudnienia i możliwości rozwoju regionalnego, zwłaszcza na obszarach wiejskich.
(4) Zarządzanie popytem na energię jest ważnym narzędziem umożliwiającym Wspólnocie wywieranie wpływu na światowy rynek energii i tym samym na bezpieczeństwo dostaw energii w średnim i długim okresie.
(5) Na posiedzeniu Rady Europejskiej w marcu 2007 r. podkreślono konieczność poprawy efektywności energetycznej we Wspólnocie, tak aby osiągnąć cel, jakim jest obniżenie do 2020 r. zużycia energii przez Wspólnotę o 20 %, oraz wezwano do dokładnego i szybkiego wdrożenia priorytetów określonych w komunikacie Komisji "Plan działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii: sposoby wykorzystania potencjału". W planie działania wskazano istotne możliwości zaoszczędzenia energii w sposób opłacalny ekonomicznie w sektorze budynków. W rezolucji z dnia 31 stycznia 2008 r. Parlament Europejski wezwał do wzmocnienia przepisów dyrektywy 2002/91/WE, a także wielokrotnie wzywał, ostatnio w swojej rezolucji z dnia 3 lutego 2009 r. w sprawie drugiego strategicznego przeglądu energetycznego(7), do wiążącego zobowiązania się do osiągnięcia celu, jakim jest zwiększenie do 2020 r. efektywności energetycznej o 20 %. Ponadto w decyzji nr 406/2009/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. dotyczącej podejmowania wysiłków przez państwa członkowskie w celu redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2020 r.(8), w przypadku których istotna będzie efektywność energetyczna w sektorze budowlanym, określono krajowe wiążące cele w postaci zmniejszenia emisji CO2 poza ETS, a w dyrektywie 2009/28/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych(9) wzywa się do promowania efektywności energetycznej w kontekście wiążącego celu, którym jest osiągnięcie 20 % udziału energii ze źródeł odnawialnych w całkowitym zużyciu energii w UE do 2020 r.
(6)Na szczycie Rady Europejskiej w marcu 2007 r. potwierdzono zobowiązanie Wspólnoty do ogólnowspólnotowego rozwoju energii ze źródeł odnawialnych poprzez poparcie obowiązkowego celu, jakim jest osiągnięcie 20 % udziału energii ze źródeł odnawialnych do 2020 r. Dyrektywa 2009/28/WE określa wspólne ramy promowania energii ze źródeł odnawialnych. Podkreśla się w niej również konieczność wprowadzenia współczynnika związanego z energią ze źródeł odnawialnych w spełnianiu minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej w świetle przepisów dyrektywy 2002/91/WE w celu szybszego określenia minimalnych poziomów wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych w budynkach.
(7) Sektor mieszkaniowy i usługowy, którego główną część stanowią budynki, jest odpowiedzialny za około 40 % końcowego zużycia energii we Wspólnocie; sektor ten rozwija się, co prowadzi do wzrostu zużycia energii, a tym samym również do wzrostu emisji dwutlenku węgla przez ten sektor.
(8) Konieczne jest ustanowienie bardziej konkretnych działań w celu wykorzystania dużego niezrealizowanego potencjału oszczędności energii w budynkach i zredukowania dużych różnic pomiędzy wynikami państw członkowskich w tym sektorze.
(9) Środki służące dalszej poprawie charakterystyki energetycznej budynków powinny uwzględniać warunki klimatyczne i lokalne oraz wewnętrzne środowisko klimatyczne, a także opłacalność ekonomiczną . Środki te nie powinny mieć wpływu na inne wymagania dotyczące budynków, takie jak dostępność, bezpieczeństwo i zamierzone przeznaczenie budynku.
(10) Charakterystyka energetyczna budynków powinna być określana na podstawie wspólnej metodologii, z obiektywnymi zmiennymi uwzględniającymi regionalne różnice klimatyczne, i która obejmuje oprócz charakterystyki cieplnej inne czynniki, odgrywające coraz ważniejszą rolę, takie jak rodzaj stosowanych systemów grzewczych, chłodzących i wentylacyjnych, odzysk ciepła, kontrolę stref, stosowanie odnawialnych źródeł energii, elementy pasywnego ogrzewania i chłodzenia, zacienienie, jakość powietrza wewnątrz budynku, odpowiednie światło naturalne oraz projekt budynku. Podstawą metodologii stosowanej do obliczenia charakterystyki energetycznej powinien być nie tylko sezon grzewczy; metodologia ta powinna obejmować całoroczną charakterystykę energetyczną budynku. Metodologia ta powinna uwzględniać obowiązujące normy europejskie.
(11) Państwa członkowskie powinny określić minimalne wymogi dotyczące charakterystyki energetycznej budynków. Wymogi te powinny zostać określone w sposób zapewniający osiągnięcie optymalnej pod względem kosztów równowagi między wymaganymi nakładami i kosztami energii zaoszczędzonymi podczas cyklu życia budynku. Powinna być zapewniona możliwość dokonywania przez państwa członkowskie regularnego przeglądu minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej budynków ze względu na postęp techniczny.
(12) Niniejsza dyrektywa nie narusza postanowień art. 87 i 88 Traktatu. Dlatego pojęcia "zachęty" stosowanego w niniejszej dyrektywie nie należy interpretować jako obejmującego pomoc państwa.
(13) Komisja powinna ustalić wspólną metodologię do celów obliczania optymalnego pod względem kosztów poziomu wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej. Metodologia ta powinna być zgodna z metodologią wykorzystywaną w prawodawstwie Wspólnoty, mającą zastosowanie do wymagań dotyczących charakterystyki produktów, komponentów i systemów technicznych budynku, które składają się na dany budynek. Państwa członkowskie powinny stosować tę wspólną metodologię do przyjmowania minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej. Wyniki tego obliczania i dane użyte do osiągnięcia takich wyników należy regularnie przekazywać Komisji. Sprawozdania te powinny umożliwić Komisji dokonanie oceny postępów państw członkowskich na drodze do ustalenia minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej na poziomie optymalnym pod względem kosztów oraz przedłożenie odnośnego sprawozdania. Państwa członkowskie powinny stosować tę metodologię, określając i dokonując przeglądu swoich minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej.
(14) Budynki mają poważny wpływ na długoterminowe zużycie energii. Biorąc pod uwagę długi cykl renowacji istniejących budynków, nowe i istniejące już budynki poddawane ważniejszej renowacji powinny spełniać minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej, dostosowane do lokalnego klimatu. Ponieważ zastosowanie alternatywnych systemów zaopatrzenia w energię nie jest generalnie zbadane w pełnym zakresie, należy rozważać alternatywne systemy zaopatrzenia w energię w przypadku nowych i istniejących już budynków niezależnie od ich wielkości, zgodnie z zasadą uprzedniego upewnienia się, że potrzeby energetyczne w zakresie ogrzewania i chłodzenia zostały zmniejszone do minimalnego poziomu optymalnego pod względem kosztów.
(15) Ważniejsze renowacje budynków istniejących, niezależnie od ich wielkości, są okazją do podejmowania opłacalnych ekonomicznie działań dla poprawy charakterystyki energetycznej całego budynku. Wprowadzenie wymagań dotyczących podejmowania ekonomicznie opłacalnych środków zagwarantuje, że nie będą tworzone bariery, które mogłyby zniechęcić do przeprowadzania ważniejszych renowacji.
(16)Badania pokazują, że sektor budowlany cierpi na niewydolność, która prowadzi do znacznie wyższych kosztów dla użytkownika końcowego od kosztów optymalnych. Z obliczeń wynika, że koszty budowy mogłyby zostać zmniejszone nawet o 30-35 % dzięki ograniczeniu strat powstających w większości procesów budowlanych i w przypadku większości produktów. Niewydolność w sektorze budowlanym stwarza ogromne zagrożenie dla osiągnięcia celów niniejszej dyrektywy, gdyż bezzasadnie wysokie koszty budowy i renowacji zmniejszają opłacalność ekonomiczną, a przez to efektywność energetyczną sektora. Aby zagwarantować należyte stosowanie niniejszej dyrektywy, Komisja powinna ocenić funkcjonowanie rynku budowlanego i w formie sprawozdania przedstawić swoje wnioski i sugestie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Państwa członkowskie powinny dążyć do zapewnienia przejrzystości w ustalaniu cen w dziedzinie budowy i renowacji, a ponadto przyjmować odpowiednie środki na rzecz usuwania barier dla nowych podmiotów, zwłaszcza MŚP, w wejściu na rynek oraz w dostępie do odpowiedniego zaplecza i infrastruktury.
(17)W celu poprawienia efektywności energetycznej sprzętu gospodarstwa domowego oraz ogrzewania i chłodzenia należy opracować i wprowadzić do użytku technologię informacyjną, która przyczyni się do promowania "inteligentnych" budynków.
(18) Konieczne są środki prowadzące do zwiększenia liczby budynków, które nie tylko spełniają minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej, ale zapewniają co najmniej optymalny pod względem kosztów poziom charakterystyki energetycznej. W tym celu państwa członkowskie powinny opracować plany krajowe mające na celu zwiększenie liczby budynków zużywających energię na poziomie zerowym netto oraz regularnie przedstawiać je Komisji.
(19) Aby ograniczyć obowiązki państw członkowskich w zakresie sprawozdawczości, powinno być możliwe włączenie sprawozdań wymaganych na mocy niniejszej dyrektywy do planów działań na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie efektywności końcowego wykorzystania energii i usług energetycznych(10). Sektor publiczny w każdym państwie członkowskim powinien odgrywać wiodącą rolę w zakresie efektywności energetycznej budynków, w związku z czym w planach krajowych należy wyznaczyć ambitniejsze cele dla budynków zajmowanych przez władze publiczne.
(20)Należy zachęcać państwa członkowskie do przyjmowania środków uzupełniających środki określone w niniejszej dyrektywie w celu promowania większej efektywności energetycznej budynków. Środki takie mogą obejmować zachęty finansowe i fiskalne skierowane do przedsiębiorstw oraz właścicieli i najemców budynków, w tym obniżenie stawki podatku VAT od usług związanych z renowacją.
(21)Państwa członkowskie powinny unikać uregulowań zniekształcających ceny energii dla konsumentów, które nie zachęcają do oszczędzania energii.
(22) Potencjalni nabywcy i najemcy budynku lub jego części powinni otrzymywać – dzięki świadectwu charakterystyki energetycznej – właściwe informacje dotyczące charakterystyki energetycznej budynku i praktyczne rady na temat możliwości jej poprawy. Właściciele i najemcy budynków handlowych powinni również być zobowiązani do wymiany informacji na temat rzeczywistego zużycia energii w celu zagwarantowania, że dostępne są wszystkie dane do podjęcia świadomych decyzji dotyczących koniecznych ulepszeń. Świadectwo powinno również dostarczać informacji na temat faktycznego wpływu ogrzewania i chłodzenia na potrzeby energetyczne budynku, na zużycie energii pierwotnej i na emisję dwutlenku węgla. Właściciele budynku powinni mieć możliwość zwrócenia się o wydanie nowego lub zaktualizowanego świadectwa w każdej chwili, nie tylko podczas wynajmowania, sprzedaży lub odnawiania budynków.
(23)Władze publiczne powinny dawać przykład i wdrażać zalecenia zawarte w świadectwie charakterystyki energetycznej w okresie jego ważności. Państwa członkowskie powinny zawrzeć w swoich planach krajowych środki na rzecz wspierania władz publicznych, aby umożliwić im wczesne przyjęcie ulepszeń z zakresu efektywności energetycznej oraz wdrożenie zaleceń zawartych w świadectwie charakterystyki energetycznej w okresie jego ważności. Podczas opracowywania planów krajowych państwa członkowskie powinny konsultować się z przedstawicielami władz lokalnych i regionalnych.
(24)Zgodnie z wymogami dotyczącymi instalacji inteligentnych liczników, określonymi w dyrektywie 2006/32/WE, właściciele i najemcy powinni otrzymywać dokładne informacje w czasie rzeczywistym na temat zużycia energii w zajmowanych przez nich budynkach.
(25) Budynki zajmowane przez władze publiczne i budynki często odwiedzane przez ludność powinny dać dobry przykład poprzez uwzględnianie rozważań środowiskowych i energetycznych, i z tego powodu budynki te powinny być regularnie poddawane certyfikacji energetycznej. Publiczne rozpowszechnienie informacji dotyczącej charakterystyki energetycznej powinno być wzmocnione umieszczeniem tych świadectw energetycznych w widocznym miejscu. Jeśli państwa członkowskie podejmą decyzję o włączeniu zużycia energii do wymogów związanych z certyfikacją energetyczną, można przyjąć podejście oparte na jednej lokalizacji, zgodnie z którym kompleks budynków w tej samej okolicy, zajmowanych przez tę samą organizację, wspólnie użytkuje liczniki zużycia energii.
(26)Zagwarantowanie wzajemnego uznawania świadectw efektywności energetycznej wydanych przez inne państwa członkowskie może okazać się istotne dla rozwoju transgranicznego rynku usług finansowych i usług innego rodzaju, wspierających efektywność energetyczną. Aby to ułatwić, Komisja Europejska powinna ustanowić wspólne minimalne normy dla treści i układu graficznego świadectw oraz dla akredytacji ekspertów. Każde świadectwo efektywności energetycznej powinno być dostępne zarówno w języku właściciela, jak i w języku lokatora, w celu ułatwienia zrozumienia zaleceń.
(27) W ostatnich latach wzrosła ilość systemów klimatyzacji w krajach Europy. Stwarza to istotne problemy w okresach szczytowego obciążenia energetycznego, zwiększając koszty elektryczności i psując bilans energetyczny we wszystkich państwach członkowskich. Należy przyznać pierwszeństwo strategiom, które poprawiają charakterystykę cieplną budynków w okresie letnim. W tym celu należy dalej rozwijać techniki pasywnego chłodzenia, zwłaszcza poprawiające wewnętrzne warunki klimatyczne i mikroklimat wokół budynków.
(28) Regularne przeglądy systemów ogrzewania i klimatyzacji przez wykwalifikowany personel przyczyniają się do utrzymania ich poprawnej regulacji, zgodnie ze specyfikacją wyrobu, i w ten sposób zapewniają ich optymalne funkcjonowanie z punktu widzenia środowiska, bezpieczeństwa i energii. Niezależna ocena całego systemu ogrzewania i klimatyzacji powinna być przeprowadzana w regularnych odstępach czasu podczas jego cyklu życia, zwłaszcza przed jego wymianą lub modernizacją. Aby zminimalizować obciążenie administracyjne właścicieli i lokatorów, państwa członkowskie powinny zagwarantować, że każde wydanie świadectwa efektywności energetycznej zostanie poprzedzone kontrolą systemów ogrzewania i klimatyzacji, a także, w miarę możliwości, że kontrole systemów ogrzewania i klimatyzacji przeprowadzane będą w tym samym czasie.
(29) Wspólne podejście do certyfikacji energetycznej budynków oraz do przeglądów systemów ogrzewania i klimatyzacji , przeprowadzanych przez wykwalifikowanych i akredytowanych specjalistów o niezależności gwarantowanej na podstawie obiektywnych kryteriów, przyczyni się do wyrównania reguł w zakresie wysiłków czynionych przez państwa członkowskie w celu oszczędności energii w budynkach i wprowadzi przejrzystość dla przyszłych właścicieli i użytkowników w zakresie charakterystyki energetycznej na wspólnotowym rynku nieruchomości. Celem zagwarantowania wysokiej jakości świadectw charakterystyki energetycznej oraz przeglądów systemów ogrzewania i klimatyzacji we Wspólnocie, w każdym państwie członkowskim powinien zostać ustanowiony niezależny mechanizm kontroli.
(30)Władze lokalne i regionalne mają kluczowe znaczenie dla skutecznego wdrożenia niniejszej dyrektywy. Należy konsultować się z ich przedstawicielami w sprawie każdego aspektu jej wdrożenia na szczeblu krajowym lub regionalnym. Lokalni planiści i inspektorzy budowlani powinni otrzymać adekwatne wskazówki i środki do wykonywania potrzebnych zadań.
(31)Jeśli dostęp do zawodu instalatora lub jego wykonywanie jest regulowane przepisami, warunki uznawania kwalifikacji zawodowych określone są w dyrektywie 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych(11). Dlatego też przepisy niniejszej dyrektywy stosuje się bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2005/36/WE. Chociaż w dyrektywie 2005/36/WE określono wymagania dotyczące wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodowych, również w odniesieniu do architektów, nadal konieczne jest zagwarantowanie, że architekci i planiści należycie uwzględniają w swoich planach i projektach technologie o wysokiej efektywności. Państwa członkowskie powinny więc przedstawić wyraźne wytyczne. Powinno to odbywać się bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2005/36/WE, w szczególności jej art. 46 i 49.
(32) Środki konieczne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny być przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(12).
(33) Należy w szczególności przyznać Komisji uprawnienia do dostosowywania niektórych części ram ogólnych określonych w załączniku I do postępu technicznego, do określania wspólnej metodologii obliczania optymalnego pod względem kosztów poziomu wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej oraz do ustanawiania definicji budynków zużywających energię na poziomie zerowym netto, przy uwzględnieniu normalnych regionalnych warunków pogodowych i prognozowanych zmian tych warunków z upływem czasu. Ponieważ środki te mają ogólny zakres i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 5a decyzji 1999/468/WE.
(34)Jako że użytkowe zastosowanie oświetlenia odpowiada obecnie za 14 % zużycia energii w UE, a dzięki nowoczesnym systemom oświetleniowym można zaoszczędzić ponad 80 % energii przy utrzymaniu warunków oświetleniowych zgodnych z normami europejskimi – co stanowi niedoceniany wkład w umożliwienie Unii Europejskiej osiągnięcia wyznaczonych celów do 2020 r. – Komisja powinna podjąć odpowiednie działania w celu przyjęcia dyrektywy oświetleniowej stanowiącej uzupełnienie środków i celów określonych w niniejszej dyrektywie. Wyższa efektywność energetyczna wynikająca z lepszego projektu oświetlenia oraz wykorzystania energooszczędnych źródeł światła, zgodnie z przepisami dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/.../WE z dnia ... [ustanawiającej ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojektu dla produktów związanych z energią (przekształcenie)](13), uznawana jest za istotny wkład w poprawę charakterystyki energetycznej budynków.
(35) Ponieważ cel, jakim jest poprawienie charakterystyki energetycznej budynków, nie może zostać w stopniu wystarczającym osiągnięty przez państwa członkowskie ze względu na złożoność sektora budynków oraz niemożność sprostania wyzwaniom związanym z charakterystyką energetyczną w ramach krajowych rynków mieszkaniowych, natomiast może ze względu na skalę i skutki działań zostać lepiej osiągnięty na szczeblu Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki z godnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z określoną w tym samym artykule zasadą proporcjonalności niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(36) Zobowiązanie do przeniesienia niniejszej dyrektywy do prawa krajowego powinno ograniczać się do tych przepisów, które stanowią zasadniczą zmianę w porównaniu z wcześniejszą dyrektywą. Zobowiązanie do przeniesienia przepisów, które nie uległy zmianie, wynika z wcześniejszej dyrektywy.
(37) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów przeniesienia do prawa krajowego i zastosowania dyrektywy określonej w załączniku VI część B,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Artykuł 1
Przedmiot
Niniejsza dyrektywa promuje poprawę charakterystyki energetycznej budynków we Wspólnocie, z uwzględnieniem panujących na zewnątrz warunków klimatycznych i warunków lokalnych oraz wymagań dotyczących klimatu wewnętrznego i optymalnych pod względem kosztów poziomów charakterystyki energetycznej.
Niniejsza dyrektywa ustanawia wymagania w zakresie:
a)
metodologii obliczania zintegrowanej charakterystyki energetycznej budynków i ich części, elementów budynków i systemów technicznych budynków;
b)
zastosowania minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej nowych budynków i ich części;
c)
zastosowania minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej podlegających ważniejszej renowacji budynków istniejących oraz komponentów budynków i systemów technicznych budynków, jeśli podlegają one wymianie lub modernizacji;
(d)
krajowych planów i założeń mających na celu zwiększenie liczby budynków zużywających energię na poziomie zerowym netto;
e)
certyfikacji energetycznej budynków lub ich części;
f)
regularnych przeglądów systemów ogrzewania i klimatyzacji w budynkach;
g)
niezależnych systemów kontroli świadectw charakterystyki energetycznej i sprawozdań z przeglądu;
h)
kształcenia, szkolenia i wzajemnego uznawania kwalifikacji przez państwa członkowskie w odniesieniu do certyfikatorów charakterystyki energetycznej budynków oraz inspektorów systemów grzewczych i klimatyzacyjnych;
i)
krajowych planów zwalczania przeszkód w prawie budowlanym, najmu oraz przepisów prawnych dotyczących ochrony zabytków, jak również tworzenia zachęt finansowych.
Artykuł 2
Definicje
Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:
(1)
"budynek" oznacza konstrukcję zadaszoną, posiadającą ściany, w której do utrzymania klimatu wewnętrznego stosowana jest energia;
(2)
"nowy budynek" oznacza budynek, dla którego właściwe zezwolenie na budowę uzyskano po wejściu w życie niniejszej dyrektywy;
(3)
"części budynku" oznaczają mieszkania lub jednostki przewidywane do oddzielnego użytkowania w blokach;
(4)
"budynek zużywający energię na poziomie zerowym netto" oznacza budynek, w którym dzięki jego bardzo wysokiemu poziomowi wydajności energetycznej całkowite roczne zużycie energii pierwotnej nie przewyższa ilości energii wytworzonej na miejscu z odnawialnych źródeł energii;
(5)
"systemy techniczne budynku" oznaczają urządzenia techniczne do ogrzewania, chłodzenia, wentylacji, ciepłej wody, oświetlenia, wytwarzania energii elektrycznej oraz systemów pomiaru, monitorowania i kontroli lub ich połączenie;
(6)
"charakterystyka energetyczna budynku" oznacza obliczoną lub zmierzoną ilość energii potrzebnej do zaspokojenia zapotrzebowania na energię pierwotną związanego z typowym użytkowaniem budynku, wyrażonej w kWh/m2 na rok i obejmującej m.in. energię na potrzeby ogrzewania, ciepłej wody, chłodzenia, wentylacji oraz wbudowanego oświetlenia, przy uwzględnieniu pasywnego pozyskiwania energii słonecznej, ochrony przed słońcem i naturalnego oświetlenia;
(7)
"energia pierwotna" oznacza energię odnawialną i nieodnawialną, która nie została poddana żadnemu procesowi przemiany lub transformacji;
(8)
"energia ze źródeł odnawialnych" oznacza energię z odnawialnych źródeł niekopalnych: energię wiatru, słoneczną, geotermalną, aerotermalną, hydrotermalną i pozyskiwaną z fal oceanu oraz pochodzącą z wody, biomasy, gazu wysypiskowego, gazu z oczyszczalni ścieków i biogazów;
(9)
"przegrody zewnętrzne" oznaczają zintegrowane elementy budynku, które oddzielają jego wnętrze od środowiska zewnętrznego;
(10)
"element budynku" oznacza jednostkową część budynku, która wywiera wpływ na charakterystykę energetyczną budynku, a nie wchodzi w zakres systemu technicznego budynku, włącznie z oknami, elementami zacieniającymi, drzwiami zewnętrznymi, ścianami, fundamentami, płytą pod piwnicą, stropem, dachem i systemami izolacyjnymi;
(11)
"ważniejsza renowacja" oznacza renowację budynku, w której
a)
całkowity koszt prac renowacyjnych związanych z przegrodami zewnętrznymi lub systemami technicznymi budynku przekracza 20 % wartości budynku, w którym to przypadku wartość ta opiera się na bieżących kosztach budowy w danym państwie członkowskim, nie wliczając wartości gruntu, na którym usytuowany jest budynek, lub
b)
renowacji podlega ponad 25 % powierzchni przegród zewnętrznych wywierających bezpośredni wpływ na charakterystykę energetyczną budynku;
(12)
"norma europejska" oznacza normę przyjętą przez Europejski Komitet Normalizacyjny, Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki lub Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych i udostępnioną do użytku publicznego;
(13)
"świadectwo charakterystyki energetycznej " oznacza świadectwo uznawane przez państwo członkowskie lub osobę prawną wyznaczoną przez to państwo, zawierające informację o charakterystyce energetycznej budynku lub jego części, obliczonej zgodnie z metodologią przyjętą zgodnie z art. 3;
(14)
"kogeneracja" oznacza jednoczesne wytwarzanie w jednym procesie energii cieplnej i elektrycznej i/lub energii mechanicznej;
(15)
"poziom optymalny pod względem kosztów" oznacza poziom, przy którym analiza kosztów i korzyści przeprowadzona podczas cyklu życia budynku jest dodatnia, z uwzględnieniem co najmniej aktualnej wartości netto kosztów inwestycyjnych i kosztów eksploatacji (w tym kosztów energii), utrzymania oraz – w stosownych przypadkach – zysków z wytworzonej energii i kosztów usunięcia;
(16)
"system klimatyzacji" oznacza połączenie elementów wymaganych dla zapewnienia formy obróbki powietrza w pomieszczeniach, w tym wentylacji;
(17)
"kocioł" oznacza połączenie kotła z palnikiem przeznaczone do przekazywania cieczy ciepła uwalnianego w procesie spalania;
(18)
" znamionowa moc użyteczna " oznacza maksymalną moc cieplną , wyrażoną w kW, określoną i gwarantowaną przez producenta jako możliwa do dostarczenia podczas ciągłej pracy przy zachowaniu sprawności użytkowej podanej przez producenta;
(19)
"pompa cieplna" oznacza maszynę, urządzenie lub instalację przekazujące ciepło z naturalnego otoczenia, na przykład z powietrza, wody lub gruntu, do budynków lub zastosowań przemysłowych poprzez odwrócenie naturalnego przepływu ciepła w taki sposób, że przepływa ono z nośnika o niższej do nośnika o wyższej temperaturze. Aby energia pozyskiwana z otoczenia przez pompy cieplne mogła zostać uznana za energię ze źródeł odnawialnych dla potrzeb niniejszej dyrektywy, ilość jej odpowiada ilości określonej w przepisach dyrektywy 2009/28/WE;
(20)
"ubóstwo energetyczne" oznacza sytuację, w której gospodarstwo domowe zmuszone jest wydać ponad 10 % swoich dochodów na opłacenie rachunków za energię w celu ogrzania domu zgodnie z akceptowalną normą opartą na poziomach zalecanych przez Światową Organizację Zdrowia;
(21)
"system oświetleniowy" oznacza połączenie komponentów wymaganych do zapewnienia określonego poziomu oświetlenia;
(22)
"system lokalnego ogrzewania lub chłodzenia" oznacza dystrybucję energii termicznej w postaci pary, gorącej wody lub schłodzonych płynów z centralnego źródła produkcji przez sieć do wielu budynków w celu wykorzystania jej do ogrzewania lub chłodzenia pomieszczeń lub procesów albo do wytwarzania ciepłej wody;
(23)
"projekt oświetlenia" oznacza schemat lub rysunek szczegółowo przedstawiający konfigurację i układ punktów oświetleniowych łącznie z powiązanymi urządzeniami sterującymi.
Artykuł 3
Przyjęcie metodologii obliczania charakterystyki energetycznej budynków
1.Po konsultacjach z odpowiednimi interesariuszami, a zwłaszcza z przedstawicielami władz lokalnych, regionalnych i krajowych, w terminie do 31 marca 2010 r. Komisja określi wspólną metodologię obliczania charakterystyki energetycznej budynków zgodnie z ramami ogólnymi podanymi w załączniku I.
Środki te, mające na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 22 ust. 2.
2.Państwa członkowskie wdrażają tę wspólną metodologię.
3.Charakterystyka energetyczna budynków wyrażana jest w sposób przejrzysty oraz zawiera wskaźnik zapotrzebowania na energię pierwotną.
Artykuł 4
Ustalanie minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej
1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki celem zapewnienia, aby ustalone zostały minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej budynków oraz elementów budynków i systemów technicznych budynków i ich części w celu osiągnięcia co najmniej poziomów optymalnych pod względem kosztów oraz aby zostały one obliczone zgodnie ze wspólną metodologią określoną w art. 3.
Ustalając wymagania, państwa członkowskie konsultują się z organami publicznymi i innymi odpowiednimi interesariuszami oraz mogą dokonać zróżnicowania pomiędzy budynkami nowymi i istniejącymi oraz pomiędzy różnymi kategoriami budynków.
Wymagania te są spójne z innymi obowiązującymi przepisami Wspólnoty i uwzględniają ogólne wewnętrzne warunki klimatyczne oraz wewnętrzne i zewnętrzne oświetlenie, aby uniknąć w ten sposób ewentualnych negatywnych efektów, takich jak nieodpowiednia wentylacja i nieodpowiednie naturalne oświetlenie, a także warunki lokalne i projektowaną funkcję oraz wiek budynku.
Wymagania te podlegają przeglądowi w regularnych odstępach czasu, nie dłuższych niż cztery lata oraz są uaktualniane w celu uwzględnienia postępu technicznego w sektorze budowlanym.
Przepisy niniejszego artykułu nie uniemożliwiają państwom członkowskim wspierania budowy nowych budynków, ważniejszych renowacji, modernizacji elementów i systemów technicznych, które wykraczają poza minimalne wymogi ustanowione w niniejszej dyrektywie.
2. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o nieokreślaniu i niestosowaniu wymagań, o których mowa w ust. 1, do następujących kategorii budynków:
a)
budynki urzędowo chronione jako część wyznaczonego środowiska lub z powodu ich szczególnych wartości architektonicznych lub historycznych, o ile zgodność z konkretnym minimalnym wymogiem dotyczącym charakterystyki energetycznej zmieniłaby w sposób niedopuszczalny ich charakter lub wygląd;
b)
budynki wykorzystywane jako miejsca kultu i do działalności religijnej;
c)
budynki tymczasowe o planowanym okresie użytkowania krótszym niż 18 miesięcy, obiekty przemysłowe, warsztaty i rolnicze budynki niemieszkalne o niskim zapotrzebowaniu na energię oraz rolnicze budynki niemieszkalne używane przez sektor objęty krajowym porozumieniem sektorowym w sprawie charakterystyki energetycznej;
▌
d)
budynki wolnostojące o całkowitej powierzchni użytkowej mniejszej niż 50 m2.
3. Od dnia 30 czerwca 2012 r. państwa członkowskie zapewniają zachęty jedynie w przypadku wznoszenia lub przeprowadzania ważniejszej renowacji budynków lub ich części, w tym elementów budynków, których efekty spełniają co najmniej minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej, odpowiadające wynikom obliczenia, o którym mowa w art. 5 ust. 2.
4. Najpóźniej do dnia 30 czerwca 2015 r. państwa członkowskie dokonają przeglądu swoich minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej, ustalonych zgodnie z ust. 1 ║ i dopilnują, aby wymagania te odpowiadały co najmniej wynikom obliczenia, o którym mowa w art. 5 ust. 2.
5.Państwa członkowskie zapewniają dotacje i doradztwo techniczne dla zabytkowych budynków lub ośrodków, aby umożliwić podjęcie konkretnych programów dostosowujących je do wymogów efektywności energetycznej.
6.Systemy produkcji energii i środki na rzecz izolacji umieszczone w ośrodkach zabytkowych podlegają wizualnej ocenie skutków.
Artykuł 5
Obliczanie optymalnego pod względem kosztów poziomu wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej
1. Po konsultacjach z odpowiednimi interesariuszami, a zwłaszcza z przedstawicielami władz lokalnych, regionalnych i krajowych, oraz na podstawie zasad określonych w załączniku IV, w terminie do 31 marca 2010 r. Komisja określi wspólną metodologię obliczania charakterystyki energetycznej budynków lub ich części. Ta wspólna metodologia może odnosić się do odpowiednich norm europejskich i:
–
różnicuje pomiędzy budynkami nowymi i istniejącymi oraz pomiędzy różnymi kategoriami budynków;
–
odzwierciedla różne warunki klimatyczne w poszczególnych państwach członkowskich i prawdopodobną zmianę tych warunków w cyklu życia danego budynku oraz;
–
formułuje wspólne założenia lub metody obliczeniowe dotyczące kosztów energii.
Raz na pięć lat Komisja dokonuje przeglądu i w razie potrzeby aktualizacji wspólnej metodologii.
Środki te, mające na celu zmianę elementów niniejszej dyrektywy innych niż istotne poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 21 ust. 2.
2. Państwa członkowskie obliczają optymalny pod względem kosztów poziom wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej przy użyciu wspólnej metodologii określonej zgodnie z ust. 1 i odpowiednich parametrów, takich jak warunki klimatyczne.
Państwa członkowskie składają Komisji sprawozdania ze wszystkich wyników obliczeń oraz ze wszystkich danych wejściowych i założeń użytych do celów tych obliczeń. Sprawozdanie jest włączone do planów działań na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE. Państwa członkowskie przedkładają Komisji te sprawozdania co trzy lata. Pierwsze sprawozdanie należy złożyć najpóźniej do dnia 30 czerwca 2011 r.
3. Komisja publikuje sprawozdanie na temat postępów państw członkowskich we wdrażaniu niniejszego artykułu.
Artykuł 6
Budynki nowe
Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki celem zadbania o to, aby nowe budynki spełniały minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej określone zgodnie z art. 4 i przepisami określonymi w art. 9.
Dla budynków nowych państwa członkowskie promują stosowanie wysoce wydajnych systemów alternatywnych. Owe systemy alternatywne mogą obejmować, ale nie wyłącznie:
a)
zdecentralizowane systemy dostawy energii oparte na energii ze źródeł odnawialnych;
b)
kogenerację;
c)
ogrzewanie lub chłodzenie lokalne lub blokowe, jeśli jest ono dostępne, zwłaszcza całkowicie lub częściowo w oparciu o energię ze źródeł odnawialnych;
d)
pompy cieplne;
e)
sprzęt oparty na technologii informacyjno-komunikacyjnej do celów monitorowania i kontroli.
▌
Artykuł 7
Budynki istniejące
Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki celem zapewnienia, aby przy wykonywaniu ważniejszej renowacji budynków charakterystyka energetyczna tych budynków została poprawiona, tak aby spełniała minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej , na ile jest to możliwe pod względem technicznym, funkcjonalnym i ekonomicznym. Państwa członkowskie określają minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej zgodnie z art. 4. Wymagania te mogą być ustalane zarówno dla budynków poddawanych renowacji jako całość, jak i dla systemów poddawanych renowacji lub dla elementów, jeśli stanowią one część prac renowacyjnych przewidywanych do wykonania w ograniczonym czasie, przy uwzględnieniu celu poprawy ogólnej charakterystyki energetycznej budynku lub jego części .
W odniesieniu do budynków poddawanych ważniejszej renowacji państwa członkowskie zachęcają do rozważenia i uwzględnienia następujących wysokowydajnych systemów alternatywnych:
a)
zdecentralizowanych systemów dostawy energii opartych na energii ze źródeł odnawialnych;
b)
kogeneracji;
c)
ogrzewania lub chłodzenia lokalnego lub blokowego, jeśli jest dostępne, zwłaszcza opartego całkowicie lub częściowo na energii ze źródeł odnawialnych;
d)
pomp cieplnych;
e)
sprzętu nowoczesnej technologii (ICT) do celów monitorowania i kontroli.
Artykuł 8
Systemy techniczne budynku i elementy budynku
1. Państwa członkowskie określają minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej dla elementów budynków i systemów technicznych budynków zainstalowanych i oddanych do użytku w budynkach, które nie są objęte dyrektywą 2009/.../WE [ustanawiającej ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojektu dla produktów związanych z energią] ani środkami wykonawczymi do niej. Ustala się wymagania dla nowych, wymienionych i modernizowanych instalacji technicznych, systemów technicznych budynku i elementów budynków oraz ich części i stosuje się je w zakresie, w jakim są one wykonalne pod względem technicznym i funkcjonalnym.
Wymagania dotyczą w szczególności następujących elementów:
a)
kotłów, innych wytwornic ciepła lub wymienników ciepła w systemach ogrzewania, w tym ogrzewania lub chłodzenia lokalnego lub blokowego;
b)
podgrzewaczy wody w systemach ciepłej wody użytkowej;
c)
centralnej jednostki klimatyzacji lub wytwornicy chłodu w systemach klimatyzacji;
d)
zainstalowanego oświetlenia;
e)
elementów budynku, o których mowa w art. 2 ust. 5a.
2. Minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej określone zgodnie z ust. 1 są zgodne z całym obowiązującym prawodawstwem dotyczącym produktów składających się na systemy i elementy budynku i opierają się na właściwej instalacji produktów, ich właściwej regulacji i przeglądach danego systemu technicznego budynku. W przypadku systemów technicznych budynku wymagania te gwarantują ich prawidłowe uregulowanie przy oddawaniu do użytku, osiągnięcie odpowiedniej równowagi hydraulicznej w systemach ogrzewania wodnego oraz zastosowanie w instalacji produktów odpowiednio dobranych pod względem wielkości i rodzaju, przy uwzględnieniu planowanego użycia danego systemu technicznego budynku.
3.Zgodnie z załącznikiem I do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/.../WE z dnia ... [dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej](14)państwa członkowskie dbają o instalację inteligentnych liczników we wszystkich nowych budynkach i we wszystkich budynkach poddawanych poważniejszej renowacji oraz przy wymianie licznika, a także – w odpowiednich przypadkach – zachęcają do instalacji aktywnych systemów kontroli, takich jak systemy automatyzacji, kontroli i monitoringu.
Artykuł 9
Budynki zużywające energię na poziomie zerowym netto
1. Państwa członkowskie opracowują krajowe plany mające na celu zwiększenie liczby budynków zużywających energię na poziomie zerowym netto.
Państwa członkowskie dopilnowują, aby najpóźniej do dnia 31 grudnia 2018 r. wszystkie nowe budynki były budynkami zużywającymi energię co najmniej na poziomie zerowym netto.
Państwa członkowskie ustalają docelowy minimalny odsetek budynków, które odpowiednio na lata 2015 i 2020 zużywają energię na poziomie zerowym netto, mierzonym jako odsetek ogólnej liczby budynków oraz jako odsetek łącznej powierzchni użytkowej.
Ustala się oddzielne poziomy docelowe dla:
a)
nowych i odnowionych budynków mieszkalnych;
b)
nowych i odnowionych budynków niemieszkalnych;
c)
budynków zajmowanych przez władze publiczne.
Dla budynków, o których mowa w lit. c), państwa członkowskie ustalają poziomy docelowe, które należy osiągnąć ze znacznym wyprzedzeniem terminów określonych w akapicie pierwszym i drugim, przy uwzględnieniu wiodącej roli, jaką organy publiczne powinny odgrywać w zakresie charakterystyki energetycznej budynków.
2. Plan krajowy, o którym mowa w ust. 1, opracowuje się po zasięgnięciu konsultacji u wszystkich odnośnych interesariuszy, w tym władz lokalnych i regionalnych, izawieraon między innymi następujące elementy:
▌
a)
pośrednią wartość procentową udziału takich budynków w ogólnej liczbie budynków i w stosunku do łącznej powierzchni użytkowej w 2015 i 2020 r.;
b)
szczegółowe informacje o wymogach krajowych w zakresie minimalnych poziomów energii ze źródeł odnawialnych w budynkach nowych i budynkach istniejących poddawanych ważniejszej renowacji, zgodnie z wymogami dyrektywy 2009/28/WE oraz z art. 6 i 7 niniejszej dyrektywy;
c)
streszczenie wszystkich strategii i informacje na temat środków przyjętych w celu promowania tych budynków;
d)
krajowe, regionalne lub lokalne programy mające na celu wspieranie środków na rzecz promowania takich budynków, jak bodźce fiskalne, instrumenty finansowe lub obniżona stawka podatku VAT.
3. Państwa członkowskie przekazują Komisji plany krajowe, o których mowa w ust. 1, najpóźniej do dnia 30 czerwca 2011 r. i co trzy lata składają Komisji sprawozdanie z postępów w ich wdrażaniu. Plany krajowe i sprawozdania z postępów włącza się do planów działań na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE.
4.W ciągu dwóch miesięcy od przekazania planu krajowego przez państwo członkowskie zgodnie z ust. 3, Komisja – uwzględniając w pełni zasadę pomocniczości – może odrzucić ten plan lub dowolną jego część z uwagi na niespełnianie wszystkich wymogów niniejszego artykułu. W takim wypadku odnośne państwo członkowskie proponuje poprawki. W ciągu jednego miesiąca od otrzymania tych propozycji Komisja akceptuje zmieniony plan lub zwraca się o przedstawienie kolejnych konkretnych poprawek. Komisja wraz z państwem członkowskim, którego to dotyczy, podejmuje wszelkie rozsądne działania w celu uzgodnienia planu krajowego w ciągu pięciu miesięcy od daty pierwszego przekazania.
5.Zgodnie z definicją podaną w art. 2, najpóźniej do dnia 31 grudnia 2010 r. Komisja określa szczegółową wspólną definicję budynków zużywających energię na poziomie zerowym netto.
Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 22 ust. 2.
6.W terminie do dnia 30 czerwca 2012 r., a następnie co trzy lata, Komisja publikuje sprawozdanie z postępów państw członkowskich w zwiększaniu liczby budynków zużywających energię na poziomie zerowym netto. Na podstawie tego sprawozdania Komisja opracowuje plan działania oraz w razie potrzeby proponuje środki mające na celu zwiększenie liczby takich budynków.
Artykuł 10
Zachęty finansowe i bariery rynkowe
1.Do dnia 30 czerwca 2011 r. państwa członkowskie opracowują krajowe plany działania, w tym również proponowane środki mające na celu spełnienie wymogów określonych w niniejszej dyrektywie poprzez zmniejszenie istniejących barier prawnych i rynkowych oraz rozwój istniejących i nowych instrumentów finansowych i fiskalnych zwiększających efektywność energetyczną nowych i już istniejących budynków.
Proponowane środki są wystarczające, skuteczne, przejrzyste i niedyskryminujące, wspierają one realizację zaleceń zawartych w świadectwie charakterystyki energetycznej, dążą do promowania znacznej poprawy charakterystyki energetycznej budynków, w przypadku gdy inaczej poprawa ta nie byłaby ekonomicznie wykonalna, i obejmują środki na rzecz wsparcia gospodarstw domowych zagrożonych ubóstwem energetycznym.
Państwa członkowskie porównują swoje instrumenty finansowe i fiskalne z instrumentami wymienionymi w załączniku V oraz – bez uszczerbku dla ustawodawstwa krajowego – wdrażają co najmniej dwa środki z tego załącznika.
2.Państwa członkowskie przekazują te krajowe plany działania Komisji poprzez włączenie ich w plany działania na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE, i co trzy lata dokonują ich aktualizacji.
3. Najpóźniej do dnia 30 czerwca 2010 r. Komisja, po przeprowadzeniu oceny wpływu, przedstawia odpowiednie wnioski legislacyjne zmierzające do wzmocnienia istniejących i zaproponowania dodatkowych wspólnotowych instrumentów finansowych w celu wsparcia wdrażania niniejszej dyrektywy.
Wnioski te uwzględniają następujące środki:
a)
w kontekście przeglądu rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego(15) na kolejny okres programowania – znaczny wzrost maksymalnej kwoty alokacji z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, która może zostać wykorzystana do wspierania inwestycji związanych z efektywnością energetyczną, w tym również z lokalnym ogrzewaniem i chłodzeniem, oraz inwestycji w energię ze źródeł odnawialnych w mieszkalnictwie, a także rozszerzenie kwalifikacji tych projektów;
b)
wykorzystanie innych środków finansowych Wspólnoty w celu wspierania prac badawczo-rozwojowych, kampanii informacyjnych oraz szkoleń związanych z efektywnością energetyczną;
c)
powołanie do 2020 r. Funduszu Efektywności Energetycznej w oparciu o wkłady z budżetu Wspólnoty, Europejskiego Banku Inwestycyjnego i państw członkowskich, który to fundusz spełniałby rolę dźwigni zwiększającej inwestycje prywatne i publiczne w projekty mające na celu zwiększanie efektywności energetycznej budynków, w tym dotyczące energii ze źródeł odnawialnych w budynkach lub elementach budynków, związane z efektywnością energetyczną. Ten Fundusz zostaje włączony w programowanie innych rodzajów wspólnotowej pomocy strukturalnej; kryteria jego alokacji zdefiniowane są zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającym przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności(16)i zostanie on wdrożony najpóźniej do 2014 r.;
d)
obniżona stawka podatku VAT od usług i produktów, w tym energii ze źródeł odnawialnych w budynkach lub elementach budynków, związanych z efektywnością energetyczną.
Artykuł 11
Świadectwa charakterystyki energetycznej
1. Państwa członkowskie ustanawiają środki konieczne do utworzenia systemu certyfikacji w odniesieniu do charakterystyki energetycznej budynków. Świadectwo charakterystyki energetycznej zawiera charakterystykę energetyczną budynku oraz wartości referencyjne takie jak minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej dla umożliwienia właścicielom lub najemcom budynku lub jego części dokonania oceny jego charakterystyki energetycznej oraz łatwego jej porównania z innymi budynkami mieszkalnymi lub niemieszkalnymi. W przypadku budynków niemieszkalnych może ona ewentualnie również obejmować faktyczną ilość energii zużywaną w ciągu roku, o której mowa w załączniku I.
W przypadku sprzedaży lub wynajmu budynku przed jego wybudowaniem sprzedający przedstawia dokładną pisemną ocenę jego przyszłej charakterystyki energetycznej.
2. Świadectwo zawiera zalecenia dotyczące optymalnej ekonomicznie poprawy charakterystyki energetycznej budynku lub jego części.
Zalecenia zawarte w świadectwie charakterystyki energetycznej obejmują:
a)
środki przeprowadzone w związku z ważniejszą renowacją przegród zewnętrznych, w tym systemów izolacji, lub systemów technicznych budynku;
b)
środki dotyczące poszczególnych części lub elementów budynku niezależnie od ważniejszej renowacji przegród zewnętrznych, w tym systemów izolacji, lub systemów technicznych budynku.
3. Zalecenia zawarte w świadectwie charakterystyki energetycznej są technicznie wykonalne dla konkretnego budynku i zawierają przejrzyste informacje, w tym co najmniej wyraźne wskazanie obliczonego potencjału danego środka w zakresie oszczędności energii, aktualnej wartości netto i kosztów inwestycyjnych w odniesieniu do konkretnego budynku lub rodzaju budynku. Ocena kosztów opiera się na szeregu standardowych warunków, obejmujących co najmniej ocenę oszczędności energii oraz leżące u podstaw ceny energii, zachęty finansowe lub fiskalne i stopy procentowe dla inwestycji koniecznych do wypełnienia zaleceń.
4.Państwa członkowskie dopilnowują, aby władze publiczne oraz inne instytucje, które finansują zakup lub remont budynków, uwzględniały wskazaną charakterystykę energetyczną i zalecenia zawarte w świadectwach charakterystyki energetycznej przy określaniu poziomu i warunków zachęt finansowych, środków fiskalnych i udzielania pożyczek.
5. W świadectwie charakterystyki energetycznej jest wskazane, gdzie właściciel lub najemca może uzyskać bardziej szczegółowe informacje dotyczące zawartych w nim zaleceń. Ponadto świadectwo zawiera informacje dotyczące kroków, jakie należy podjąć w celu wypełnienia zaleceń, łącznie z informacjami o dostępnych zachętach fiskalnych i finansowych oraz o możliwościach finansowania.
6.Władze publiczne, biorąc pod uwagę wiodącą rolę, jaką powinny odgrywać w zakresie charakterystyki energetycznej budynków, wprowadzają w życie zalecenia zawarte w świadectwie charakterystyki energetycznej wydanym dla budynków zajmowanych przez nie w okresie ważności tego świadectwa.
7. Certyfikacja mieszkań lub jednostek przewidywanych do oddzielnego użytkowania w blokach może być oparta:
a)
na wspólnej certyfikacji całego budynku w przypadku bloków o wspólnym systemie ogrzewania, lub
b)
na ocenie charakterystyki energetycznej danego mieszkania lub jednostki.
8. Certyfikacja domów jednorodzinnych może być oparta na ocenie innego reprezentatywnego budynku o podobnej konstrukcji i wielkości z podobną faktyczną charakterystyką energetyczną, o ile podobieństwo to może zostać zagwarantowane przez eksperta wydającego świadectwo charakterystyki energetycznej.
9. Ważność świadectwa charakterystyki energetycznej nie przekracza 10 lat.
10.Do 30 czerwca 2010 r. Komisja przyjmie wytyczne określające minimalne normy w odniesieniu do treści, języka i wyglądu świadectw charakterystyki energetycznej.
Środek ten, mający na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 22 ust. 2.
11.Każde państwo członkowskie uznaje świadectwa wydane w innym państwie członkowskim zgodnie z takimi wytycznymi oraz nie ogranicza swobody świadczenia usług finansowych z przyczyn związanych z wydaniem świadectwa w tym państwie członkowskim.
12.Na podstawie informacji otrzymanych od państw członkowskich oraz w porozumieniu z odpowiednimi sektorami, do 2011 r. opracowany zostanie dobrowolny, wspólny dla Unii Europejskiej system wydawania świadectw charakterystyki energetycznej budynków niemieszkalnych w drodze procedury komitetowej, o której mowa w art. 21.
Środek ten mający na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 22 ust. 2.
Do roku 2012 państwa członkowskie wprowadzają wspólny dla Unii Europejskiej, dobrowolny system certyfikacji, o którym mowa w pierwszym akapicie, który będzie funkcjonować równolegle do krajowych systemów certyfikacji.
Artykuł 12
Wydawanie świadectw charakterystyki energetycznej
1. Państwa członkowskie gwarantują wydawanie świadectw charakterystyki energetycznej dla budynków lub ich części, które są wznoszone, sprzedawane lub wynajmowane, oraz dla budynków często odwiedzanych przez ludność, o całkowitej powierzchni użytkowej powyżej 250 m2, a także dla budynków zajmowanych przez władze publiczne.
2. Państwa członkowskie wymagają , aby przy wznoszeniu budynków lub ich części świadectwo charakterystyki energetycznej było przekazywane właścicielowi przez niezależnego eksperta wydającego świadectwo określonego w art. 16 lub przez sprzedającego .
3. Państwa członkowskie wymagają, aby przy wystawianiu na sprzedaż budynków lub ich części we wszystkich ogłoszeniach o sprzedaży budynku lub jego części był określony numeryczny wskaźnik charakterystyki energetycznej zawarty w świadectwie charakterystyki energetycznej oraz aby świadectwo charakterystyki energetycznej zostało pokazane potencjalnemu nabywcy.
Sprzedawca przekazuje nabywcy świadectwo charakterystyki energetycznej najpóźniej w momencie zawarcia umowy sprzedaży.
4. Państwa członkowskie wymagają, aby przy oferowaniu do wynajęcia budynków lub ich części we wszystkich ogłoszeniach o wynajmie budynku lub jego części był określony numeryczny wskaźnik charakterystyki energetycznej zawarty w świadectwie charakterystyki energetycznej oraz aby świadectwo charakterystyki energetycznej zostało pokazane potencjalnemu najemcy.
Właściciel przekazuje najemcy świadectwo charakterystyki energetycznej najpóźniej w momencie zawarcia umowy wynajmu.
5.Właściciel budynku może w dowolnej chwili zwrócić się do akredytowanego eksperta z prośbą o wydanie, ponowne obliczenie lub zaktualizowanie świadectwa charakterystyki energetycznej, niezależnie od tego, czy dany budynek jest budowany, odnawiany, wynajmowany czy sprzedawany.
6. Państwa członkowskie mogą wyłączyć kategorie budynków określone w art. 4 ust. 2 ze stosowania ust. 1, 2, 3 i 4 niniejszego artykułu.
Artykuł 13
Umieszczanie świadectw charakterystyki energetycznej w widocznym miejscu
Państwa członkowskie przyjmują środki mające na celu zagwarantowanie, że w przypadku gdy dany budynek zajmują władze publiczne lub dany budynek o całkowitej powierzchni użytkowej powyżej 250 m2jest często odwiedzany przez ludność, świadectwo charakterystyki energetycznej jest umieszczone w miejscu wyraźnie widocznym dla ogółu.
▌
Artykuł 14
Przeglądy systemów ogrzewania
1. Państwa członkowskie ustanawiają środki niezbędne do wprowadzenia regularnych przeglądów systemów ogrzewania z kotłami opalanymi nieodnawialnym paliwem płynnym lub stałym, o znamionowej mocy użytecznej ponad 20 kW. Przegląd obejmuje ocenę sprawności kotła oraz jego dobrania do wymagań grzewczych budynku. Państwa członkowskie mogą zawiesić te przeglądy w przypadku wprowadzenia elektronicznego systemu monitorowania i kontroli.
2. Państwa członkowskie mogą ustanowić inną częstotliwość przeglądów w zależności od rodzaju i znamionowej mocy użytecznej systemu ogrzewania. Przy określaniu częstotliwości przeglądów państwa członkowskie biorą pod uwagę koszt przeglądu systemu ogrzewania oraz szacowane oszczędności kosztów energii, które mogą być wynikiem przeglądu.
3. Systemy ogrzewania z kotłami o znamionowej mocy użytecznej ponad 100 kW są kontrolowane co najmniej co dwa lata.
Dla kotłów opalanych gazem okres ten może być wydłużony do czterech lat.
4. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1, 2 i 3 państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o podjęciu środków mających na celu zapewnienie udzielenia porad użytkownikom w sprawie wymiany kotłów, innych modyfikacji systemu ogrzewania oraz w sprawie rozwiązań alternatywnych celem dokonania oceny sprawności i odpowiedniego dobrania kotła. Ogólny wpływ tego podejścia musi być równoważny z wpływem wynikającym z przepisów zawartych w ust. 2 i 3 .
Jeżeli państwa członkowskie podejmą decyzję o stosowaniu środków, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, przedkładają one Komisji sprawozdanie na temat równoważności tych środków względem środków określonych w ust. 1, 2 i 3 najpóźniej do dnia 30 czerwca 2011 r. Państwa członkowskie przedkładają te sprawozdania co trzy lata. Sprawozdania mogą być zawarte w planach działań dotyczących efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE.
Jeśli Komisja uzna, że sprawozdanie złożone przez państwo członkowskie, o którym mowa w akapicie drugim, nie wykazuje równoważności środka, o którym mowa w akapicie pierwszym, Komisja może w ciągu 6 miesięcy od otrzymania sprawozdania zażądać, by państwo członkowskie przedstawiło dalsze dokumenty potwierdzające równoważność albo wdrożyło określone środki dodatkowe. Jeśli w ciągu jednego roku od przedstawienia takiego żądania Komisja nie będzie zadowolona z dostarczonych dokumentów potwierdzających równoważność lub wdrożonych środków dodatkowych, może ona cofnąć odstępstwo.
Artykuł 15
Przeglądy systemów klimatyzacji
1. Państwa członkowskie ustanawiają niezbędne środki do wprowadzenia regularnych przeglądów systemów klimatyzacji i wentylacji oraz odwracalnych pomp cieplnych o użytecznej mocy znamionowej ponad 5 kW. Przegląd obejmuje ocenę sprawności klimatyzacji i jej dobranie do wymagań dotyczących chłodzenia budynku. Przegląd systemów wentylacji obejmuje również ocenę obiegu powietrza.
Państwa członkowskie mogą zaprzestać przeprowadzania tych przeglądów, jeżeli zainstalowano elektroniczny system monitorowania i kontroli umożliwiający zdalne monitorowanie wydajności i bezpieczeństwa systemów.
2. Państwa członkowskie mogą ustanowić inną częstotliwość przeglądów w zależności od rodzaju i znamionowej mocy użytecznej systemu klimatyzacji, systemu wentylacji lub odwracalnych pomp cieplnych. Przy określaniu częstotliwości przeglądów państwa członkowskie biorą pod uwagę koszt przeglądu oraz szacowane oszczędności kosztów energii, które mogą być wynikiem przeglądu.
3.Ustanawiając środki, o których mowa w ust. 1 i 2, państwa członkowskie, o ile jest to ekonomicznie i technicznie wykonalne, zapewniają zgodność przeprowadzanych przeglądów z przepisami dotyczącymi przeglądu systemów ogrzewania i innych systemów technicznych, o których mowa w art. 13 niniejszej dyrektywy, oraz z przepisami dotyczącymi przeglądu wycieków ustanowionymi w rozporządzeniu (WE) nr 842/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie niektórych fluorowanych gazów cieplarnianych(17).
4.W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1 i 2, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o przyjęciu środków mających na celu zapewnienie udzielania porad użytkownikom w sprawie wymiany systemów klimatyzacji lub innych modyfikacji systemu klimatyzacji, które mogą obejmować przeglądy mające na celu dokonanie oceny sprawności i doboru odpowiedniego systemu klimatyzacji. Ogólny wpływ tego podejścia jest równoważny z wpływem wynikającym z przepisów zawartych w ust. 1 i 2.
Jeżeli państwa członkowskie stosują środki, o których mowa w akapicie pierwszym, najpóźniej do dnia 30 czerwca 2011 r. przedkładają one Komisji sprawozdanie na temat równoważności tych środków względem środków określonych w ust. 1 i 2. Państwa członkowskie składają te sprawozdania co trzy lata. Sprawozdania mogą być zawarte w planach działań dotyczących efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE.
Uznawszy, że sprawozdanie złożone przez państwo członkowskie, o którym mowa w akapicie drugim, nie wykazuje równoważności środka, o którym mowa w akapicie pierwszym, Komisja może w ciągu 6 miesięcy od otrzymania sprawozdania zażądać, by państwo członkowskie przedstawiło dalsze dokumenty potwierdzające równoważność albo wdrożyło określone środki dodatkowe. Jeśli w ciągu roku od przedstawienia takiego żądania Komisja nie będzie zadowolona z dostarczonych dokumentów potwierdzających równoważność lub wdrożonych środków dodatkowych, może ona cofnąć odstępstwo.
Artykuł 16
Sprawozdania z przeglądu systemów ogrzewania i klimatyzacji
1. Niniejszy artykuł ma zastosowanie do sprawozdań z przeglądu systemów ogrzewania i klimatyzacji.
2. Sprawozdanie z przeglądu jest wydawane w regularnych odstępach czasu dla każdego systemu poddanego przeglądowi. Sprawozdanie z przeglądu zawiera następujące informacje:
a)
porównanie charakterystyki energetycznej systemu poddanego przeglądowi z efektywnością energetyczną
(i)
najlepszego dostępnego, możliwego do zastosowania systemu; oraz
(ii)
systemu podobnego rodzaju, którego wszystkie istotne elementy osiągają poziom charakterystyki energetycznej wymagany zgodnie z obowiązującym prawodawstwem;
b)
zalecenia dotyczące opłacalnej ekonomicznie poprawy charakterystyki energetycznej systemu w danym budynku lub jego części.
Zalecenia, o których mowa w lit. b), dotyczą konkretnego systemu i zawierają przejrzyste informacje dotyczące ich opłacalności ekonomicznej. Ocena opłacalności ekonomicznej opiera się na szeregu standardowych warunków, takich jak ocena oszczędności energii oraz leżące u podstaw ceny energii i stopy procentowe dla inwestycji.
3. Inspektor przekazuje sprawozdanie z przeglądu właścicielowi lub najemcy budynku.
Artykuł 17
Niezależni eksperci
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby wydawanie świadectw charakterystyki energetycznej budynków, przeglądy systemów ogrzewania i klimatyzacji były przeprowadzane w sposób niezależny przez wykwalifikowanych i akredytowanych ekspertów, niezależnie od tego, czy prowadzą oni działalność na własny rachunek, czy też są zatrudnieni w instytucjach publicznych lub przedsiębiorstwach prywatnych.
Przy akredytacji ekspertów uwzględnia się ich fachowość i niezależność.
2.Państwa członkowskie gwarantują wspólne uznawanie krajowych kwalifikacji i akredytacji.
3.Do 2011 roku Komisja określi wytyczne obejmujące zalecenia dotyczące minimalnych norm w zakresie regularnego szkolenia ekspertów.
Środek ten, mający na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 22 ust. 2.
4.Państwa członkowskie udostępniają ogółowi społeczeństwa informacje na temat szkolenia i akredytacji. Państwa członkowskie tworzą i udostępniają również rejestr wykwalifikowanych i akredytowanych ekspertów.
Artykuł 18
Niezależny system kontroli
1. Państwa członkowskie zapewniają ustanowienie niezależnego systemu kontroli świadectw charakterystyki energetycznej i sprawozdań z przeglądów systemów ogrzewania i klimatyzacji zgodnie z załącznikiem II. Państwa członkowskie ustanawiają dzielone mechanizmy egzekwowania prawa w przypadku organizacji, które są odpowiedzialne za egzekwowanie świadectw charakterystyki energetycznej oraz sprawozdań z przeglądu systemów ogrzewania i klimatyzacji.
2. Państwa członkowskie mogą delegować odpowiedzialność za wdrożenie niezależnych systemów kontroli. W przypadku podjęcia takiej decyzji państwa członkowskie sprawdzają, czy niezależne systemy kontroli zostały wdrożone zgodnie z załącznikiem II.
3. Państwa członkowskie wymagają, aby świadectwa charakterystyki energetycznej oraz sprawozdania z przeglądów, o których mowa w ust. 1, były rejestrowane lub udostępniane właściwym władzom lub organom, którym właściwe organy przekazały odpowiedzialność za wdrożenie niezależnych systemów kontroli, na ich żądanie.
Artykuł 19
Przegląd
Komisja przy pomocy Komitetu ustanowionego w art. 22 dokonuje oceny niniejszej dyrektywy i bierze pod uwagę przeprowadzenie jej przeglądu do 2015 r. w świetle doświadczenia zdobytego podczas jej stosowania i osiągniętych wtedy postępów oraz, jeśli jest to konieczne, przedstawia wnioski odnoszące się m.in. do:
a)
metodologii oceny charakterystyki energetycznej budynków w oparciu o zużycie energii pierwotnej i emisje dwutlenku węgla;
b)
ogólnych zachęt dla dalszych środków w zakresie poprawy efektywności energetycznej budynków;
c)
wprowadzenia ogólnowspólnotowego wymogu dla istniejących budynków, by były budynkami zużywającymi energię na poziomie zerowym netto.
Artykuł 20
Informacja
1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki celem informowania właścicieli i najemców budynków lub ich części odnośnie do różnych metod i praktyk służących poprawie charakterystyki energetycznej.
2. Państwa członkowskie dostarczają właścicielom i najemcom budynków w szczególności informacji o świadectwach charakterystyki energetycznej i sprawozdaniach z przeglądu, o tym, czemu one służą i jaki jest ich cel, o opłacalnych ekonomicznie sposobach poprawy charakterystyki energetycznej budynku oraz o średnio- i długoterminowych konsekwencjach finansowych niepodjęcia żadnego działania, a także o dostępnych instrumentach finansowych w celu poprawy charakterystyki energetycznej budynku. Kampanie informacyjne mają na celu zachęcanie właścicieli i najemców do spełnienia co najmniej minimalnych wymogów określonych w art. 4 i 9.
Na wniosek państw członkowskich Komisja udziela pomocy państwom członkowskim w realizacji kampanii informacyjnych do celów, o których mowa w akapicie pierwszym i drugim , które mogą być włączane do programów wspólnotowych.
3.Państwa członkowskie zapewniają udział władz lokalnych i regionalnych w opracowywaniu programów dostarczających informacji oraz szkoleń i podnoszących świadomość obywateli.
4.Państwa członkowskie dopilnowują również, przy udziale władz lokalnych i regionalnych, aby osoby odpowiedzialne za wprowadzenie niniejszej dyrektywy w życie, poprzez planowanie i egzekwowanie norm dotyczących budynków, mogły skorzystać z odpowiedniego doradztwa i szkolenia. Takie doradztwo i szkolenie w szczególności podkreśla znaczenie poprawy charakterystyki energetycznej i umożliwia rozważenie optymalnej kombinacji inwestycji w poprawę efektywności energetycznej, wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych oraz lokalnego ogrzewania i chłodzenia podczas planowania, projektowania, budowania i odnawiania obszarów przemysłowych lub mieszkalnych.
5.Właściciele i najemcy budynków handlowych zobowiązani są do wymiany informacji dotyczących faktycznego zużycia energii.
6.Państwa członkowskie przekazują Komisji informacje dotyczące:
a)
systemów wsparcia na poziomie krajowym, regionalnym i lokalnym na rzecz promocji efektywności energetycznej i wykorzystywania w budynkach energii ze źródeł odnawialnych;
b)
udziału energii ze źródeł odnawialnych wykorzystywanej w sektorze budynków na poziomie krajowym i regionalnym, łącznie z konkretnymi informacjami na temat tego, czy energia ze źródeł odnawialnych produkowana jest przez znajdujące się na danym terenie urządzenia, lokalne systemy ogrzewania i chłodzenia, czy też pochodzi z kogeneracji.
Informacje te włączane są do planów działań na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE.
7.Państwa członkowskie przyjmują środki konieczne do przeszkolenia większej liczby instalatorów oraz zapewnienia szkoleń podwyższających poziom kompetencji w zakresie instalacji i integracji wymaganych energooszczędnych urządzeń technologicznych wykorzystujących energię ze źródeł odnawialnych, aby mogli oni odgrywać kluczową rolę w poprawie efektywności energetycznej budynków.
8.Do 2010 roku Komisja uruchomi stronę internetową zawierającą następujące informacje:
a)
najnowszą wersję każdego planu działań na rzecz efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE;
b)
szczegółowe informacje na temat środków stosowanych obecnie na szczeblu Wspólnoty w celu poprawy charakterystyki energetycznej budynków, w tym na temat wszelkich związanych z tym instrumentów finansowych/fiskalnych i ich odpowiedniego zastosowania, a także informacje kontaktowe;
c)
szczegółowe informacje na temat krajowych planów działań oraz krajowych, regionalnych i lokalnych środków stosowanych obecnie w każdym państwie członkowskim w celu poprawy charakterystyki energetycznej budynków, w tym na temat wszelkich związanych z tym instrumentów finansowych lub fiskalnych i ich odpowiedniego zastosowania, a także informacje kontaktowe;
d)
przykłady najlepszej praktyki na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym w zakresie poprawy charakterystyki energetycznej budynków.
Informacje, o których mowa w pierwszym akapicie, są przedstawiane w formie łatwo dostępnej i zrozumiałej dla zwykłych najemców, właścicieli i przedsiębiorców ze wszystkich państw członkowskich, a także dla wszystkich władz lokalnych, regionalnych i krajowych. Forma, w jakiej przedstawione są informacje, ma pomagać tym osobom i organizacjom w ocenie dostępnego im wsparcia w zakresie poprawy charakterystyki energetycznej budynków oraz w porównaniu środków wsparcia stosowanych w różnych państwach członkowskich.
Artykuł 21
Dostosowanie załącznika I do postępu technicznego
Komisja dostosowuje do postępu technicznego pkt 3 i 4 załącznika I d.
Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 22 ust. 2.
Artykuł 22
Procedura komitetowa
1. Komisja jest wspierana przez komitet.
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1–4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.
Artykuł 23
Kary
Państwa członkowskie określają zasady dotyczące kar stosowanych w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy i podejmują wszelkie środki niezbędne do zapewnienia ich egzekwowania. Przewidziane kary są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2010 r. państwa członkowskie powiadamiają o tych przepisach Komisję, a następnie bezzwłocznie powiadamiają ją o wszystkich późniejszych zmianach, które ich dotyczą. Państwa członkowskie przedstawiają informacje potwierdzające skuteczność zasad dotyczących kar w planach działań na rzecz efektywności energetycznej, o których mowa w art. 14 ust. 2 dyrektywy 2006/32/WE.
Artykuł 24
Transpozycja
1. Państwa członkowskie przyjmą i opublikują najpóźniej do dnia 31 grudnia 2010 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania artykułów 2 – 18, 20 i 23 oraz załączników I i II do niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie przekażą one Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.
Państwa członkowskie stosują przepisy, które dotyczą art. 2, 3, 9, 11 – 13, 17, 18, 20 i 23, najpóźniej od dnia 31 grudnia 2010 r.
Państwa członkowskie stosują przepisy, które dotyczą art. 4 – 8, 14 – 16 i 18, w odniesieniu do budynków zajmowanych przez władze publiczne – najpóźniej od dnia 31 grudnia 2010 r., a w odniesieniu do innych budynków – najpóźniej od dnia 31 stycznia 2012 r.
Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Przepisy te zawierają także wskazanie, że w istniejących przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odniesienia do dyrektywy uchylonej niniejszą dyrektywą należy odczytywać jako odniesienia do niniejszej dyrektywy. Metody dokonywania takiego odniesienia i formułowania takiego wskazania określane są przez państwa członkowskie.
2. Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.
Artykuł 25
Uchylenie
Dyrektywa 2002/91/WE, zmieniona rozporządzeniem wymienionym w załączniku III część A, traci moc z dniem 1 lutego 2012 r., bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów przeniesienia do prawa krajowego i zastosowania dyrektywy określonej w załączniku III część B.
Odesłanie do uchylonej dyrektywy należy odczytywać jako odesłanie do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku VI.
Artykuł 26
Wejście w życie
Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Artykuł 27
Adresaci
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.
Sporządzono w
W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady
Przewodniczący Przewodniczący
ZAŁĄCZNIK I
Ramy ogólne do obliczania charakterystyki energetycznej budynków ( o których mowa w art. 3)
1. Charakterystykę energetyczną budynku określa się na podstawie obliczonej lub faktycznej ilości energii pierwotnej, którą zużywa się rocznie w celu spełnienia różnych potrzeb związanych z jego zwyczajowym użytkowaniem, i odzwierciedla ona zapotrzebowanie na energię do celów ogrzewania i chłodzenia (energię potrzebną, aby uniknąć przegrzania) w celu utrzymania przewidzianych warunków termicznych budynku. W stosownych przypadkach zużycie jest równoważone energią wytwarzaną z odnawialnych źródeł energii na miejscu.
2. Charakterystykę energetyczną budynku wyraża się w sposób przejrzysty i zawiera ona także wskaźnik numeryczny zużycia energii pierwotnej, wyrażony w kWh/m2 na rok.
Metodologia obliczania charakterystyki energetycznej budynków wykorzystuje normy europejskie oraz odnośne wspólnotowe przepisy, łącznie z dyrektywą 2009/28/WE.
Przy ocenie charakterystyki energetycznej wykorzystania energii elektrycznej w budynku we współczynniku przeliczeniowym z energii końcowej na pierwotną uwzględnia się roczną średnią ważoną odpowiedniej mieszanki paliw używanych do produkcji energii elektrycznej
3. Metodologia jest ustalana przy uwzględnieniu co najmniej następujących aspektów:
a)
następującej faktycznej charakterystyki cieplnej budynku , w tym jego ścian wewnętrznych:
(i)
pojemność cieplna;
(ii)
izolacja; osiągnięta przy użyciu dostępnych materiałów o najniższym przewodnictwie cieplnym;
(iii)
ogrzewanie pasywne;
(iv)
elementy chłodzące; oraz
(v)
mostki cieplne;
b)
instalacji grzewczej i zaopatrzenia w ciepłą wodę użytkową , włącznie z charakterystyką ich izolacji;
c)
instalacji klimatyzacyjnych, w tym systemów chłodzenia;
d)
naturalnej i mechanicznej wentylacji , co może obejmować szczelność powietrzną ;
e)
wbudowanych systemów oświetleniowych określonych w projekcie oświetlenia z uwzględnieniem odpowiednich poziomów oświetlenia w przypadku funkcji wykonywanych na poziomie pomieszczenia, obecności osób, dostępności odpowiedniego poziomu światła naturalnego, elastycznego przyjęcia poziomów światła uwzględniających różnice funkcji oraz to, czy dana instalacja przeznaczona jest dla sektora mieszkalnego, czy też niemieszkalnego;
f)
projektu, położenia i zorientowania budynku, włącznie z klimatem zewnętrznym;
g)
pasywnych systemów słonecznych i ochrony przed słońcem;
h)
warunków klimatu wnętrza, włącznie z projektowanym klimatem wnętrza;
i)
obciążeń wewnętrznych.
4. W stosownych przypadkach w tych obliczeniach brany jest pod uwagę pozytywny wpływ poniższych aspektów:
a)
lokalne warunki nasłonecznienia, aktywne systemy słoneczne i inne systemy grzewcze i elektryczne oparte na odnawialnych źródłach energii;
b)
elektryczność wytwarzana w drodze kogeneracji;
c)
lokalne lub blokowe systemy grzewcze i systemy chłodzenia;
d)
naturalne oświetlenie.
5. Dla potrzeb tego obliczania budynki powinny być odpowiednio sklasyfikowane w następujących kategoriach :
a)
domy jednorodzinne różnych rodzajów;
b)
bloki mieszkalne;
c)
biura;
d)
budynki edukacyjne;
e)
szpitale;
f)
hotele i restauracje;
g)
obiekty sportowe;
h)
budynki usług handlu hurtowego i detalicznego;
i)
budynki związane z handlem hurtowym i logistyką;
j)
inne rodzaje budynków zużywających energię.
ZAŁĄCZNIK II
Niezależne systemy kontroli świadectw charakterystyki energetycznej i sprawozdań z przeglądu
1. Właściwe władze lub organy, którym właściwe organy przekazały odpowiedzialność za wdrożenie niezależnego systemu kontroli, wybierają losowo co najmniej 0,5 % wszystkich świadectw charakterystyki energetycznej wydanych w ciągu roku przez każdego eksperta i poddają je weryfikacji. Jeśli niezależny ekspert wyda tylko kilka świadectw, właściwe władze lub organy dokonują losowego wyboru co najmniej jednego świadectwa i poddają je weryfikacji. Weryfikację przeprowadza się na jednym z trzech alternatywnych poziomów wskazanych poniżej, przy czym każdy poziom weryfikacji przeprowadza się co najmniej dla statystycznie istotnej części wybranych świadectw:
a)
kontrola prawidłowości danych wejściowych budynku, użytych do wydania świadectwa charakterystyki energetycznej i wyników zawartych w świadectwie;
b)
kontrola danych wejściowych i weryfikacja wyników zawartych w świadectwie, w tym wydanych zaleceń;
c)
pełna kontrola danych wejściowych budynku, użytych do wydania świadectwa charakterystyki energetycznej, pełna weryfikacja wyników zawartych w świadectwie, w tym wydanych zaleceń, oraz kontrola na miejscu w budynku celem sprawdzenia zgodności specyfikacji zawartej w świadectwie charakterystyki energetycznej z budynkiem, dla którego zostało wydane świadectwo.
2.Jeżeli kontrole wykażą niezgodności, właściwe władze lub organy dokonują losowego wyboru kolejnych pięciu świadectw wydanych przez tego samego eksperta i poddają je weryfikacji. Właściwe władze lub organy nakładają na eksperta kary, jeżeli dodatkowe kontrole wykażą brak zgodności; najpoważniejsze naruszenia zagrożone są karą cofnięcia akredytacji danemu ekspertowi.
3. Właściwe władze lub organy, którym właściwe organy przekazały odpowiedzialność za wdrożenie niezależnego systemu kontroli, wybierają losowo co najmniej 0,1 % wszystkich sprawozdań z przeglądu wydanych w ciągu roku przez każdego eksperta i poddają je weryfikacji. Jeśli niezależny ekspert wyda tylko kilka sprawozdań z przeglądu, właściwe władze lub organy dokonują losowego wyboru co najmniej jednego sprawozdania z przeglądu i poddają je weryfikacji. Weryfikację przeprowadza się na jednym z trzech alternatywnych poziomów wskazanych poniżej, przy czym każdy poziom weryfikacji przeprowadza się co najmniej dla statystycznie istotnej części wybranych sprawozdań z przeglądu:
a)
kontrola prawidłowości danych wejściowych poddanego przeglądowi systemu technicznego budynku, użytych do wydania sprawozdania z przeglądu i wyników zawartych w sprawozdaniu z przeglądu;
b)
kontrola danych wejściowych i weryfikacja wyników zawartych w sprawozdaniu z przeglądu, w tym wydanych zaleceń;
c)
pełna kontrola danych wejściowych poddanego przeglądowi systemu technicznego budynku, użytych do wydania sprawozdania z przeglądu, pełna weryfikacja wyników zawartych w sprawozdaniu z przeglądu, w tym wydanych zaleceń, oraz kontrola na miejscu w budynku celem sprawdzenia zgodności specyfikacji zawartej w sprawozdaniu z przeglądu z systemem technicznym budynku poddanym przeglądowi.
4.Jeżeli kontrole wykażą niezgodności, właściwe władze lub organy dokonują losowego wyboru kolejnych pięciu sprawozdań z przeglądu wydanych przez tego samego eksperta i poddają je weryfikacji. Właściwe władze lub organy nakładają na eksperta kary, jeżeli dodatkowe kontrole wykażą brak zgodności; najpoważniejsze naruszenia zagrożone są karą cofnięcia akredytacji danemu ekspertowi.
ZAŁĄCZNIK III
Część A
Uchylona dyrektywa wraz z jej zmianą
(o której mowa w art. 25)
Dyrektywa 2002/91/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
(Dz.U. L 1 z 4.1.2003, s. 65)
Rozporządzenie (WE) nr 1137/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady
(Dz.U. L 311 z 21.11.2008, s. 1)
jedynie pkt 9.9 załącznika
Część B
Terminy przeniesienia do prawa krajowego i zastosowania
(o których mowa w art. 24)
Dyrektywa
Termin przeniesienia
Data zastosowania
2002/91/WE
4 stycznia 2006 r.
4 stycznia 2009 r. tylko dla art. 7, 8 i 9
ZAŁĄCZNIK IV
Zasady wspólnej metodologii obliczania poziomów optymalnych pod względem kosztów
Określając wspólną metodologię obliczania poziomów optymalnych pod względem kosztów, Komisja bierze pod uwagę co najmniej następujące zasady:
–
określenie budynków referencyjnych charakteryzujących się funkcjonalnością i położeniem geograficznym (w tym wewnętrznymi i zewnętrznymi warunkami klimatycznymi) oraz reprezentatywnych pod tym względem. Budynki referencyjne obejmują budynki mieszkalne i niemieszkalne, zarówno nowe, jak i już istniejące;
–
określenie pakietów technicznych (np. izolacja przegród zewnętrznych budynku lub ich części, lub bardziej energooszczędne techniczne systemy budowlane) podlegających ocenie środków na rzecz efektywności energetycznej i dostaw energii;
–
zdefiniowanie kompletnych pakietów technicznych przeznaczonych do wznoszenia budynków zużywających energię na poziomie zerowym netto;
–
ocena zapotrzebowania na energię do celów ogrzewania i chłodzenia, energii dostarczonej, energii odnawialnej wytwarzanej na miejscu, zużytej energii pierwotnej oraz emisji CO2 w przypadku budynków referencyjnych (w tym zastosowanych zdefiniowanych pakietów technicznych);
–
ocena odnośnych kosztów inwestycyjnych związanych z energią, kosztów energii i innych kosztów bieżących pakietów technicznych zastosowanych do budynków referencyjnych ze społecznego punktu widzenia (koszty i korzyści ekologiczne i społeczne) oraz z punktu widzenia właściciela lub inwestora.
–
regionalne lub lokalne koszty pracy, w tym również koszty materiałów.
Opłacalność ekonomiczną poszczególnych poziomów minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej ocenia się obliczając koszty cyklu życia danego budynku na podstawie pakietów technicznych środków zastosowanych do budynku referencyjnego i odnosząc je do charakterystyki energetycznej lub emisji CO2.
ZAŁĄCZNIK V
Instrumenty finansowe na rzecz poprawy charakterystyki energetycznej budynków
Bez uszczerbku dla ustawodawstwa krajowego państwa członkowskie wdrażają co najmniej dwa instrumenty finansowe z poniższej listy:
a)
obniżenie stawki podatku VAT z tytułu oszczędności energii, dobrej charakterystyki energetycznej oraz wykorzystania energii odnawialnej w odniesieniu do towarów i usług;
b)
obniżenie podatków innego rodzaju z tytułu energooszczędnych towarów i usług lub budynków o wysokiej efektywności energetycznej, w tym ulgi podatkowe w podatku dochodowym lub podatku od nieruchomości;
c)
dotacje bezpośrednie;
d)
pożyczki subsydiowane lub pożyczki o niskim oprocentowaniu;
e)
granty;
f)
pożyczki gwarantowane;
g)
wymogi dotyczące dostawców energii lub porozumienia z dostawcami energii dotyczące oferowania pomocy finansowej wszystkim kategoriom konsumentów.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie agencji ratingowych (COM(2008)0704 – C6-0397/2008 – 2008/0217(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0704),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0397/2008),
– uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 23 kwietnia 2009 r., do zatwierdzenia wniosku po poprawkach, zgodnie z art. 251 ust. 2 akapit drugi tiret pierwsze Traktatu WE
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię Komisji Prawnej (A6-0191/2009),
1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 kwietnia 2009 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2009 w sprawie agencji ratingowych
(Jako że zostało osiągnięte porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą, stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (WE) nr ....)
Prawa pasażerów podróżujących drogą morską i wodną śródlądową ***I
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego praw pasażerów podróżujących drogą morską i wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów (COM(2008)0816 – C6-0476/2008 – 2008/0246(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0816),
– uwzględniając art. 251 ust. 2, art. 71 ust. 1 i art. 80 ust. 2 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0476/2008),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinię Komisji Prawnej (A6-0209/2009),
1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 kwietnia 2009 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2009 dotyczącego praw pasażerów podróżujących drogą morską i wodną śródlądową oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Działanie Wspólnoty w dziedzinie transportu wodnego powinno mieć na celu m.in. zapewnienie wysokiego poziomu ochrony pasażerów, porównywalnego z poziomem ochrony zapewnianym w innych środkach transportu. Ponadto należy w pełni uwzględnić wymogi dotyczące ogólnej ochrony konsumentów.
(2) Zważywszy, że pasażer transportu wodnego jest słabszą stroną umowy transportowej, odnośne prawa pasażerów powinny być chronione bez względu na obywatelstwo pasażerów lub ich miejsce zamieszkania we Wspólnocie.
(3) Jednolity rynek usług pasażerskiego transportu morskiego i wodnego śródlądowego powinien działać z korzyścią dla ogółu obywateli. W związku z tym osoby niepełnosprawne i osoby o ograniczonej sprawności ruchowej spowodowanej niepełnosprawnością, wiekiem lub jakimikolwiek innymi czynnikami powinny mieć możliwości porównywalne z możliwościami, jakimi dysponują inni obywatele w zakresie korzystania z komercyjnych usług transportu wodnego║. Osoby niepełnosprawne i osoby o ograniczonej sprawności ruchowej mają takie samo jak wszyscy inni obywatele prawo do swobodnego przemieszczania się, do wolności wyboru oraz do niedyskryminacji.
(4) W świetle art. 9 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych oraz w celu zapewnienia osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej możliwości podróżowania drogą morską i drogą wodną śródlądową porównywalnych z możliwościami, jakimi dysponują inni obywatele, należy ustanowić przepisy dotyczące niedyskryminacji i pomocy podczas podróży. Osoby te powinny mieć zatem dostęp do przewozu i nie powinno się odmawiać im transportu ze względu na ich niepełnosprawność lub ograniczoną sprawność ruchową ▌. Powinny one mieć prawo do uzyskania pomocy w portach oraz, gdy portu nie ma, na przystaniach pasażerskich, a także na pokładach statków pasażerskich. Z myślą o społecznej integracji tych osób powinny one otrzymywać taką pomoc bezpłatnie. Przewoźnicy powinni ustanowić przepisy dotyczące dostępności, najlepiej przy użyciu europejskiego systemu normalizacji.
(5) Przy podejmowaniu ewentualnych decyzji dotyczących projektów nowych portów i terminali oraz w ramach poważnych remontów organy zarządzające portami i przewoźnicy, którzy będą prowadzić działalność w tych portach, powinni ▌ uwzględniać potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej. Podobnie, przewoźnicy powinni ▌ uwzględniać takie potrzeby przy podejmowaniu decyzji dotyczących projektów nowych i nowo wyposażonych statków pasażerskich zgodnie z dyrektywą Rady 98/18/WE z dnia 17 marca 1998 r. w sprawie reguł i norm bezpieczeństwa statków pasażerskich(4).
(6) Pomoc udzielana w portach znajdujących się na terytorium państwa członkowskiego, do którego zastosowanie mają postanowienia Traktatu, powinna m.in. umożliwiać osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej przemieszczenie się z wyznaczonego punktu przyjazdu do portu na statek pasażerski oraz ze statku pasażerskiego do wyznaczonego punktu odjazdu z portu, w tym wejście na pokład i zejście z pokładu statku.
(7) Pomoc powinna być finansowana w taki sposób, aby ciężar rozkładał się sprawiedliwie na wszystkich pasażerów korzystających z usług przewoźnika oraz aby nie występowały czynniki zniechęcające do przewozu osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej. Opłaty pobierane od poszczególnych pasażerów korzystających z usług przewoźnika, zawarte w podstawowej cenie biletu, wydają się najskuteczniejszym sposobem finansowania pomocy. Opłaty te powinny być przyjmowane i stosowane z pełną przejrzystością.
(8) Organizując udzielanie pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej oraz szkolenia dla swoich pracowników, przewoźnicy powinni uwzględniać zalecenie Międzynarodowej Organizacji Morskiej w sprawie projektowania i eksploatacji statków pasażerskich odpowiadających potrzebom osób starszych i niepełnosprawnych(5).
(9)Przepisy dotyczące wchodzenia na pokład osób niepełnosprawnych lub osób o ograniczonej sprawności ruchowej powinny pozostawać bez uszczerbku dla zasad ogólnych, mających zastosowanie do wchodzenia na pokład pasażerów, ustalonych obowiązującymi zasadami międzynarodowymi, wspólnotowymi lub krajowymi.
(10) Pasażerowie powinni być odpowiednio informowani w razie odwołania lub opóźnienia jakiejkolwiek usługi. Informacje te powinny ułatwiać pasażerom poczynienie niezbędnych przygotowań oraz w razie potrzeby uzyskanie informacji na temat połączeń alternatywnych.
(11) Niedogodności doświadczane przez pasażerów w wyniku odwołania lub dużego opóźnienia podróży powinny być ograniczone. W tym celu pasażerom powinna przysługiwać odpowiednia opieka, a także prawo do odwołania podróży oraz do uzyskania zwrotu kosztu biletów lub do podróży zmienioną trasą na zadowalających warunkach.
(12) W razie opóźnienia lub odwołania usługi przewoźnicy powinni zapewniać pasażerom wypłatę odszkodowania, stanowiącego pewien odsetek ceny biletu, chyba że opóźnienie lub odwołanie usługi zachodzi w nadzwyczajnych okolicznościach, niemożliwych do uniknięcia nawet przy podjęciu wszelkich racjonalnych środków.
(13) Przewoźnicy powinni współpracować na rzecz przyjęcia, na szczeblu krajowym lub europejskim, rozwiązań mających na celu doskonalenie opieki i pomocy oferowanej pasażerom w przypadku przerwania podróży, w szczególności w razie dużych opóźnień.
(14) Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na prawa pasażerów ustanowione dyrektywą 90/314/EWG w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek(6). Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania w przypadkach, gdy zorganizowana wycieczka zostaje odwołana z przyczyn innych niż odwołanie komercyjnej usługi transportu wodnego.
(15) Pasażerowie powinni być wyczerpująco informowani o prawach przysługujących im zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, tak aby mogli skutecznie z nich korzystać. Prawa użytkowników transportu morskiego i wodnego śródlądowego obejmują otrzymywanie informacji na temat usługi przed podróżą i w jej trakcie. Wszelkie istotne informacje dla pasażerów transportu morskiego i wodnego śródlądowego powinny być podawane również w formach ▌, dostępnych dla osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej.
(16) Państwa członkowskie powinny pełnić nadzór i zapewniać przestrzeganie niniejszego rozporządzenia oraz wyznaczyć właściwy organ odpowiedzialny za jego wykonanie. Nadzór ten nie ma wpływu na prawo pasażerów do dochodzenia zadośćuczynienia prawnego w sądach zgodnie z prawem krajowym.
(17) Pasażerowie powinni mieć możliwość korzystania ze swoich praw poprzez odpowiednie procedury skarg stosowane przez przewoźników lub, gdy wymaga tego sytuacja, poprzez wnoszenie skarg do organu ▌wyznaczonego ▌do tego celu przez właściwe państwo członkowskie.
(18) Skargi dotyczące pomocy udzielanej w porcie lub na przystani pasażerskiej powinny być kierowane do organu ▌ odpowiedzialnego ▌ za wykonanie niniejszego rozporządzenia, wyznaczonego ▌ przez państwo członkowskie, na którego terytorium znajduje się port. Skargi dotyczące pomocy udzielanej przez przewoźnika na morzu powinny być kierowane do organu odpowiedzialnego ▌ za wykonanie niniejszego rozporządzenia, wyznaczonego ▌ przez państwo członkowskie, które wydało przewoźnikowi licencję na prowadzenie działalności. Organ wyznaczony do celów wykonania niniejszego rozporządzenia powinien mieć uprawnienia i zdolność do rozpatrywania indywidualnych skarg i do ułatwiania rozstrzygnięć sporów sądowych.
(19)Komisja powinna zaproponować jasne zasady dotyczące praw pasażerów w odniesieniu do obowiązków, odpowiedzialności, dostępności oraz praw osób niepełnosprawnych lub z ograniczoną sprawnością ruchową w punktach przesiadkowych pasażerów pomiędzy lądem i morzem lub przewozu śródlądowymi drogami morskimi.
(20) Państwa członkowskie powinny ustanowić kary mające zastosowanie w przypadku naruszeń niniejszego rozporządzenia oraz zapewnić ich stosowanie. Kary – które mogłyby obejmować nakaz wypłaty odszkodowania odpowiednim pasażerom – powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.
(21) Zważywszy, że cele niniejszego rozporządzenia – mianowicie zapewnienie wysokiego i jednakowego poziomu ochrony i pomocy przysługujących pasażerom we wszystkich państwach członkowskich oraz zapewnienie zgodności funkcjonowania podmiotów gospodarczych ze zharmonizowanymi warunkami na jednolitym rynku – nie mogą zostać osiągnięte w zadowalający sposób przez państwa członkowskie, a ze względu na skalę lub skutki działania mogą zostać lepiej osiągnięte na szczeblu wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do realizacji tych celów.
(22)W razie powstania kolejnej europejskiej inicjatywy legislacyjnej dotyczącej praw pasażerów rozsądniejszym wyjściem byłoby zastosowanie poziomej strategii legislacyjnej obejmującej wszystkie środki transportu w świetle konieczności korzystania z transportu łączonego.
(23) Wykonanie niniejszego rozporządzenia powinno opierać się na rozporządzeniu (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 2004 r. w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów ("rozporządzenie w sprawie współpracy w dziedzinie ochrony konsumentów")(7). Należy zatem odpowiednio zmienić wymienione rozporządzenie.
(24) Należy ściśle wykonywać przepisy dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych(8), aby zapewnić poszanowanie prywatności pasażerów transportu morskiego i wodnego śródlądowego oraz zagwarantować, że wymagane informacje będą służyć wyłącznie wypełnianiu określonych w niniejszym rozporządzeniu obowiązków związanych z udzielaniem pomocy i nie zostaną użyte ze szkodą dla pasażerów.
(25) Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Rozdział I
Przepisy ogólne
Artykuł 1
Przedmiot
Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy dotyczące następujących kwestii:
(1)
niedyskryminacja pasażerów w zakresie warunków transportu oferowanych przez przewoźników;
(2)
niedyskryminacja osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej oraz obowiązkowa pomoc dla nich;
(3)
obowiązki przewoźników wobec pasażerów w przypadkach odwołania lub opóźnienia usługi;
(4)
minimalne informacje należne pasażerom;
(5)
rozpatrywanie skarg;
(6)
wykonywanie praw pasażerów.
Artykuł 2
Zakres zastosowania
1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do komercyjnego transportu pasażerów podróżujących statkiem pasażerskim drogą morską i wodną śródlądową – w tym rejsów wycieczkowych – świadczonych między portami bądź przystaniami pasażerskimi lub w portach bądź na przystaniach pasażerskich położonych na terytorium państwa członkowskiego, do którego stosuje się Traktat.
2. Państwa członkowskie mogą wyłączyć z zakresu jego stosowania usługi objęte umowami o świadczenie usługi publicznej, jeżeli takie umowy zapewniają poziom praw pasażerów porównywalny z poziomem wymaganym przez niniejsze rozporządzenie.
3.Państwom członkowskim zezwala się na wykluczenie z zakresu stosowania przepisów niniejszego rozporządzenia usług transportu miejskiego i transportu podmiejskiego, jeżeli zagwarantują, że cele założone w rozporządzeniu zostaną zrealizowane dzięki innym przepisom i zapewnią porównywalny poziom praw dla pasażerów w porównaniu z poziomem wymaganym w niniejszym rozporządzeniu.
Artykuł 3
Definicje
Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
(a)
"osoba niepełnosprawna" lub "osoba o ograniczonej sprawności ruchowej" oznacza każdą osobę, której sprawność ruchowa podczas korzystania z transportu jest ograniczona na skutek dowolnej niepełnosprawności fizycznej (zmysłowej lub ruchowej, trwałej lub przejściowej), niepełnosprawności bądź upośledzenia umysłowego albo psychospołecznego lub niepełnosprawności wynikającej z dowolnych innych przyczyn lub też na skutek wieku i której sytuacja wymaga specjalnej uwagi oraz przystosowania usług dostępnych dla wszystkich pasażerów do jej szczególnych potrzeb;
(b)
"odwołanie" oznacza niewykonanie usługi, która została uprzednio zaplanowana i na którą dokonano co najmniej jednej rezerwacji;
(c)
"opóźnienie" oznacza różnicę między zaplanowanym czasem rozpoczęcia lub zakończenia podróży przez pasażera zgodnie z opublikowanym rozkładem a rzeczywistym lub spodziewanym czasem rozpoczęcia lub zakończenia podróży przez pasażera;
(d)
"przewoźnik" oznacza osobę, która zawarła umowę przewozu lub w której imieniu została zawarta taka umowa, lub też wykonującego przewóz, bez względu na to, czy przewóz jest faktycznie wykonywany przez tę osobę, czy też przez wykonującego przewóz, innego niż operator turystyczny;
(e)
"komercyjna usługa pasażerskiego transportu wodnego" oznacza usługę pasażerskiego transportu wodnego wykonywaną przez przewoźnika w ramach rejsów rozkładowych lub nierozkładowych, oferowanych ogółowi społeczeństwa za stosowną opłatą, oddzielnie lub jako część pakietu usług;
(f)
"wykonujący przewóz" oznacza osobę inną niż przewoźnik i operator turystyczny, która faktycznie wykonuje całość lub część przewozu;
(g)
"port" oznacza obszar lądu i wody, gdzie znajdują się udogodnienia i urządzenia pozwalające głównie na przyjmowanie statków, ich załadunek i rozładunek, magazynowanie towarów, odbiór i dostawę tych towarów transportem śródlądowym oraz wchodzenie na pokład statków pasażerskich i schodzenie z tych statków na ląd;
(h)
"przystań pasażerska" oznacza inny niż port obszar lądu i wody, gdzie pasażerowie regularnie wchodzą na pokład statków i schodzą ze statków na ląd;
(i)
"statek" oznacza statek morski lub rzeczny, z wyłączeniem poduszkowców;
(j)
"umowa transportowa" oznacza umowę przewozu między przewoźnikiem ▌ a pasażerem, dotyczącą świadczenia usługi(usług) transportowej(-ych), niezależnie od tego, czy bilet został zakupiony u przewoźnika, organizatora wycieczek, sprzedawcy biletów czy w Internecie;
(k)
"bilet" oznacza ważny dokument uprawniający do przewozu lub jego odpowiednik w formie niepapierowej, w tym w formie elektronicznej, wydany lub potwierdzony przez przewoźnika lub jego autoryzowanego sprzedawcę biletów;
(l)
"sprzedawca biletów" oznacza każdego pośrednika sprzedającego usługi transportowe, w tym usługi sprzedawane w ramach pakietu turystycznego drogą wodną w imieniu przewoźnika lub operatora turystycznego;
(m)
"operator turystyczny" oznacza organizatora innego niż przewoźnik, w rozumieniu art. 2 pkt 2) dyrektywy 90/314/EWG;
(n)
"rezerwacja" oznacza upoważnienie w formie papierowej lub elektronicznej, uprawniające do przewozu z zastrzeżeniem wcześniej potwierdzonych uzgodnień przewozowych dotyczących danej osoby;
(o)
"statek pasażerski" oznacza statek przewożący więcej niż 12 pasażerów;
▌
(p)
"organ portowy" lub "organ zarządzający portem" oznacza organ, który, w powiązaniu z inną działalnością lub nie, ma za zadanie, zgodnie z prawem lub regulacjami krajowymi, administrować i zarządzać infrastrukturą portową, a także koordynować i kontrolować działalność różnych podmiotów działających w porcie lub systemie portowym; może składać się z kilku oddzielnych organów lub odpowiadać za więcej niż jeden port;
(q)
"rejs wycieczkowy" oznacza operację z zakresu żeglugi pasażerskiej uzupełnioną zakwaterowaniem i innymi usługami, trwającą ponad jeden dzień (z noclegiem), która nie jest regularnym lub rozkładowym połączeniem pasażerskim między co najmniej dwoma portami, lecz w ramach której pasażerowie zazwyczaj powracają do portu wyjściowego;
(r)
"dostępne formaty" oznacza, że wszyscy pasażerowie mają dostęp do takich samych informacji wykorzystujących format tekstowy, Braille'a, audio, video i/lub elektroniczny. Wzory dostępnych formatów zawierają m.in. piktogramy, zapowiedzi głosowe i napisy i mogą się one zmienić w zależności od rozwoju technologicznego;
(s)
"pasażer" oznacza każdą osobę podróżującą zgodnie z umową przewozu, inną niż osoby towarzyszące pojazdom, przyczepom lub towarom przewożonym jako ładunek lub towary komercyjne;
(t)
"zakończenie podróży" oznacza rzeczywisty moment przycumowania statku do nabrzeża przy zakończeniu podróży;
(u)
"rozpoczęcie podróży" oznacza rzeczywisty czas, w którym statek jest zdatny do podróży morskiej;
(v)
"cena biletu" oznacza cenę zapłaconą za transport i zakwaterowanie na pokładzie. Nie obejmuje ona kosztów posiłków, innych usług i wszelkich zakupów na pokładzie;
(w)
"siła wyższa" jest zdarzeniem lub okolicznością, której nie można było zapobiec nawet w przypadku podjęcia wszelkich stosownych środków, np. wojna, inwazja, działania nieprzyjacielskie, działania wojenne (bez względu na fakt, czy doszło do wypowiedzenia wojny, czy też nie), wojna domowa, rebelia, rewolucja, powstanie, wojskowy lub niezgodny z prawem zamach stanu albo [wojskowa lub bezprawna] konfiskata, akty terrorystyczne, nacjonalizacja, sankcje rządowe, blokada, embargo, spór pracowniczy, strajk, lokaut, przerwanie dostaw lub brak prądu, nieprzewidziane okoliczności, w tym pożar, powódź, trzęsienie ziemi, sztorm, huragan lub inne katastrofy naturalne. Przypadki wystąpienia siły wyższej mogą być także spowodowane ekstremalnymi warunkami pływowymi, silnymi wiatrami, przekroczeniem znacznych wysokości fal oraz pojawieniem się formacji lodowych.
Artykuł 4
Umowa transportowa i niedyskryminacyjne warunki umowne
1. Przewoźnicy wydają pasażerom dowód zawarcia umowy transportowej w postaci biletu(-ów). Bilety są uznawane za dowód prima facie zawarcia umowy, a tym samym świadczą o nabyciu praw przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Z zastrzeżeniem obowiązków z tytułu świadczenia usługi publicznej, wymagających stosowania stawek socjalnych, warunki umowne i stawki stosowane przez przewoźników lub sprzedawców biletów są oferowane ogółowi obywateli bez jakiejkolwiek dyskryminacji ze względu na obywatelstwo bądź miejsce zamieszkania klienta końcowego lub miejsce siedziby przewoźnika bądź sprzedawcy biletów we Wspólnocie.
Artykuł 5
Niedopuszczalność uchyleń
1. Obowiązki wynikające z niniejszego rozporządzenia nie podlegają ograniczeniu lub uchyleniu w drodze m.in. klauzuli derogacyjnej lub restrykcyjnej zawartej w umowie przewozu.
2. Przewoźnicy mogą oferować pasażerom warunki umowne korzystniejsze od określonych w niniejszym rozporządzeniu.
Rozdział II
Prawa osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej
Artykuł 6
Zakaz odmowy przewozu
1. Przewoźnicy, sprzedawcy biletów i operatorzy turystyczni nie odmawiają z uwagi na niepełnosprawność lub ograniczoną sprawność ruchową:
(a)
przyjęcia rezerwacji lub wydania biletu na podróż, do której stosuje się niniejsze rozporządzenie;
(b)
przyjęcia na pokład osoby niepełnosprawnej lub osoby o ograniczonej sprawności ruchowej w porcie lub na przystani pasażerskiej, o ile dana osoba posiada ważny bilet lub rezerwację.
2. Osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej rezerwacje oraz bilety oferowane są bez dodatkowych opłat.
Artykuł 7
Odstępstwa i warunki specjalne
1. Niezależnie od przepisów art. 6 przewoźnicy, sprzedawcy biletów lub operatorzy turystyczni mogą odmówić przyjęcia rezerwacji lub wydania biletu lub przyjęcia na pokład osoby niepełnosprawnej lub osoby o ograniczonej sprawności ruchowej ▌║ jeżeli konstrukcja statku pasażerskiego fizycznie uniemożliwia przyjmowanie na pokład bądź przewożenie osób niepełnosprawnych lub osób o ograniczonej sprawności ruchowej oraz jeżeli nie można im udzielić normalnego poziomu usług w bezpieczny, godny i operacyjnie wykonalny sposób.
W przypadku odmowy przyjęcia rezerwacji z przyczyn, o których mowa w akapicie pierwszym, przewoźnicy, sprzedawcy biletów lub operatorzy turystyczni czynią racjonalne starania mające na celu zaproponowanie danej osobie możliwego do zaakceptowania rozwiązania alternatywnego.
W przypadku wcześniejszej rezerwacji osoba niepełnosprawna lub osoba o ograniczonej sprawności ruchowej, której odmówiono wstępu na pokład, a także osoba jej towarzysząca zgodnie z ust. 2, mają prawo do zwrotu kosztów lub do podróży zmienioną trasą zgodnie z załącznikiem I. ▌
2. Przewoźnik lub sprzedawca biletów lub operator turystyczny może zażądać, aby osobie niepełnosprawnej lub osobie o ograniczonej sprawności ruchowej towarzyszyła inna osoba zdolna do udzielenia pomocy potrzebnej tej osobie, jeżeli jest to absolutnie konieczne.
3. Gdy przewoźnik lub sprzedawca biletów lub operator turystyczny dokonuje odstępstwa przewidzianego w ust. 1 lub 2, niezwłocznie informuje daną osobę niepełnosprawną lub osobę o ograniczonej sprawności ruchowej o przyczynach tego odstępstwa. Na żądanie przewoźnik, sprzedawca biletów lub operator turystyczny informuje o tych przyczynach osobę niepełnosprawną lub osobę o ograniczonej sprawności ruchowej, pisemnie, w ciągu pięciu dni roboczych od przedstawienia żądania.
Artykuł 8
Dostępność i informacja
1. Pod nadzorem krajowych organów wykonawczych przewoźnicy ustanawiają – przy aktywnym udziale organizacji będących przedstawicielami portów, osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej – niedyskryminacyjne zasady dostępu mające zastosowanie do przewozu osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej oraz osób im towarzyszących, a także wszelkie ograniczenia odnoszące się do przewozu tych osób lub sprzętu pomocnego im w poruszaniu się, związane z konstrukcją statków pasażerskich, w celu spełnienia obowiązujących wymogów bezpieczeństwa. Zasady te obejmują wszystkie warunki dostępu do danej usługi transportu wodnego, w tym dostępność wykorzystywanych statków i udogodnienia znajdujące się na pokładzie oraz wbudowanego wyposażenia pomocniczego.
2. Zasady, o których mowa w ust. 1, są podawane do publicznej wiadomości przez przewoźników lub sprzedawców biletów, w formie fizycznej lub w Internecie, co najmniej w chwili dokonywania rezerwacji, w dostępnych formatach, w odpowiedni sposób, w tych samych językach, w których informacje są zazwyczaj podawane wszystkim pasażerom. Przy udzielaniu tych informacji szczególną uwagę zwraca się na potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej.
3. Na żądanie przewoźnicy udostępniają w dostępnych formatach przepisy prawa międzynarodowego, wspólnotowego lub krajowego ustanawiające wymogi bezpieczeństwa, stanowiące podstawę dla niedyskryminacyjnych zasad dostępu.
4. Operatorzy turystyczni podają do publicznej wiadomości zasady, o których mowa w ust. 1, mające zastosowanie do podróży, w tym zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek, które są przez nich organizowane, sprzedawane lub oferowane na sprzedaż.
5. Przewoźnicy, ich sprzedawcy biletów lub operatorzy turystyczni zapewniają osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej dostęp do podanych w dostępnych formach wszelkich istotnych informacji na temat warunków przewozu, na temat podróży oraz na temat dostępności usług, w tym na temat rezerwacji i informacji on-line, oraz wydają pisemne potwierdzenie świadczenia pomocy.
Artykuł 9
Prawo do uzyskania pomocy w portach
1. Przewoźnik jest odpowiedzialny za zapewnienie osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej wyruszającym z portu, podróżujących tranzytem przez port lub przybywającym do portu pomocy określonej w załączniku II tak, aby osoby te mogły wejść na pokład statku odpływającego lub zejść z pokładu statku przypływającego, na podróż którym zakupiły bilet, z zastrzeżeniem zasad dostępu, o których mowa w art. 8 ust. 1. Pomoc jest dostosowana do indywidualnych potrzeb osoby niepełnosprawnej lub o ograniczonej sprawności ruchowej.
2. Przewoźnik może udzielać pomocy samodzielnie lub w ramach zawartej z jedną stroną lub z większą liczbą stron umowy o świadczenie pomocy. Przewoźnik może zawrzeć taką(-ie) umowę(-y) z własnej inicjatywy lub na żądanie, w tym ze strony organu portowego, uwzględniając usługi istniejące w danym porcie.
Jeżeli przewoźnik zawiera z jedną stroną lub z większą liczbą stron umowę o świadczenie pomocy, pozostaje odpowiedzialny za świadczenie pomocy i zapewnienie przestrzegania norm jakości, o których mowa w art. 14 ust. 1.
3. Przewoźnicy mogą, w sposób wolny od dyskryminacji, pobierać od wszystkich pasażerów opłatę szczególną na rzecz finansowania pomocy w portach. Ta opłata szczególna jest racjonalna, powiązana z kosztami i przejrzysta.
▌
4. Przewoźnicy udostępniają organowi(-om) wykonawczemu(-ym) wyznaczonemu(-ym) zgodnie z art. 27 ust. 1 zweryfikowany roczny przegląd pobranych opłat i dokonanych wydatków z przeznaczeniem na pomoc udzielaną osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej.
5.Zgodnie z art. 12 organy zarządzające portami, jeśli to konieczne, są odpowiedzialne za zapewnienie dostępu do portu osobom niepełnosprawnym i o ograniczonej sprawności ruchowej.
Artykuł 10
Prawo do uzyskania pomocy na przystaniach pasażerskich
Jeżeli w danym miejscu docelowym lub miejscu postoju nie ma portu, pomoc jest organizowana przez przewoźnika na przystani pasażerskiej, zgodnie z art. 9.
Artykuł 11
Prawo do uzyskania pomocy na pokładzie statku
Przewoźnicy zapewniają co najmniej pomoc określoną w załączniku III bezpłatnie osobom niepełnosprawnym lub osobom o ograniczonej sprawności ruchowej wyruszającym z portu, przybywającym do portu lub podróżujących tranzytem przez port, do którego stosuje się niniejsze rozporządzenie.
Artykuł 12
Warunki udzielania pomocy
Przewoźnicy, organy zarządzające portami, sprzedawcy biletów i operatorzy turystyczni współpracują przy udzielaniu pomocy osobom niepełnosprawnym lub osobom o ograniczonej sprawności ruchowej w myśl art. 9, 10 i 11 oraz zgodnie z poniższymi literami:
(a)
pomoc zapewniana jest pod warunkiem, że przewoźnik, sprzedawca biletów lub operator turystyczny zostali powiadomieni o potrzebie udzielenia takiej pomocy danej osobie kiedy dokonana jest rezerwacja lub przynajmniej na 48 godzin przed koniecznością udzielenia pomocy, chyba że udzielający pomocy i pasażer ustalą między sobą krótszy termin powiadomienia, z wyjątkiem rejsów wycieczkowych, gdzie o potrzebie udzielenia pomocy należy powiadomić w czasie dokonywania rezerwacji. Jeżeli bilet obejmuje kilka podróży, wystarczy jedno powiadomienie, pod warunkiem że przekazane zostaną odpowiednie informacje na temat terminów kolejnych podróży;
(b) przewoźnicy, sprzedawcy biletów i operatorzy turystyczni podejmują wszelkie środki niezbędne do żądania i przyjmowania powiadomień o potrzebie pomocy dokonywanych przez osoby niepełnosprawne lub osoby o ograniczonej sprawności ruchowej; pasażer otrzymuje potwierdzenie, że potrzeby w zakresie pomocy zostały odnotowane; obowiązek ten ma zastosowanie do wszystkich punktów sprzedaży, w tym sprzedaży telefonicznej i sprzedaży przez Internet;
(c)
jeżeli nie dokonano powiadomienia zgodnie z lit. a), przewoźnicy, sprzedawcy biletów i operatorzy turystyczni podejmują wszelkie racjonalne starania w celu zapewnienia udzielenia pomocy, tak aby osoba niepełnosprawna lub osoba o ograniczonej sprawności ruchowej mogła wejść na pokład statku odpływającego, przesiąść się na statku skomunikowany lub zejść z pokładu statku przypływającego, na podróż którymi zakupiła bilet;
(d)
z zastrzeżeniem uprawnień innych podmiotów w odniesieniu do obszarów położonych poza terenem portu, organ zarządzający portem lub jakakolwiek inna upoważniona osoba wyznacza punkty przyjazdu i odjazdu w granicach portu, wewnątrz lub na zewnątrz budynków terminalu w zależności od sytuacji, gdzie osoby niepełnosprawne lub osoby o ograniczonej sprawności ruchowej mogą zgłaszać swoje przybycie i zwracać się o pomoc; punkty te są wyraźnie oznakowane i oferują podstawowe informacje dotyczące portu i udzielanej pomocy w dostępnych formach;
(e)
pomoc udzielana jest pod warunkiem, że osoba niepełnosprawna lub osoba o ograniczonej sprawności ruchowej pojawi się w wyznaczonym punkcie:
–
w czasie określonym przez przewoźnika, nieprzekraczającym 60 minut przed planowanym czasem rozpoczęcia podróży, lub
–
jeżeli nie określono konkretnego czasu, nie później niż 30 minut przed planowanym czasem wejścia na pokład, chyba że pasażer i udzielający pomocy ustalą inaczej, lub
–
w przypadku rejsów wycieczkowych, w czasie określonym przez przewoźnika, nieprzekraczającym 60 minut przed czasem odprawy.
(f)
jeżeli osoba niepełnosprawna lub osoba o ograniczonej sprawności ruchowej korzysta z pomocy psa towarzyszącego, psa tego należy przyjąć, o ile przewoźnik lub sprzedawca biletów lub operator turystyczny zostali powiadomieni zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi dotyczącymi przewozu certyfikowanych psów towarzyszących na pokładach statków pasażerskich, jeżeli takie przepisy istnieją.
Artykuł 13
Przekazywanie informacji stronom trzecim
1. Jeżeli udzielanie pomocy zostało zlecone podwykonawcom, a przewoźnik, sprzedawca biletów lub operator turystyczny otrzymuje powiadomienie o potrzebie pomocy co najmniej 48 godzin przed planowanym czasem rozpoczęcia podróży, przekazuje odpowiednie informacje, tak aby podwykonawca otrzymał je możliwie jak najszybciej i w każdym przypadku co najmniej 36 godzin przed planowanym czasem rozpoczęcia podróży.
2. Jeżeli udzielanie pomocy zostało zlecone podwykonawcom, a przewoźnik nie otrzymał powiadomienia o potrzebie pomocy co najmniej 48 godzin przed planowanym czasem rozpoczęcia podróży, przewoźnik przekazuje informację podwykonawcy jak najszybciej.
Artykuł 14
Normy jakości dotyczące pomocy
1. Przewoźnicy ustalają normy jakości dotyczące pomocy określonej w załącznikach II i III oraz określają wymagania w zakresie środków potrzebnych do ich spełnienia, we współpracy z organizacjami reprezentującymi pasażerów niepełnosprawnych i pasażerów o ograniczonej sprawności ruchowej.
2. Przy ustalaniu norm jakości należy w pełni uwzględnić międzynarodowo uznane strategie i kodeksy postępowania dotyczące udogodnień w przewozie osób niepełnosprawnych lub osób o ograniczonej sprawności ruchowej, w szczególności zalecenie Międzynarodowej Organizacji Morskiej w sprawie projektowania i eksploatacji statków pasażerskich odpowiadających potrzebom osób starszych i niepełnosprawnych.
3. Przewoźnicy publikują stosowane przez siebie normy jakości w dostępnych formatach.
Artykuł 15
Szkolenie
Przewoźnicy:
(a)
dbają, aby ich pracownicy, w tym zatrudnieni przez wszelkich podwykonawców, udzielający bezpośredniej pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej mieli wiedzę na temat spełniania potrzeb osób o różnych rodzajach niepełnosprawności lub upośledzenia ruchowego;
(b)
zapewniają wszystkim swoim pracownikom pracującym w porcie, którzy mają bezpośredni kontakt z podróżnymi, szkolenia dotyczące udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i poszerzające wiedzę na temat niepełnosprawności;
(c)
dbają, aby natychmiast po zatrudnieniu wszyscy nowi pracownicy, którzy mają bezpośrednią styczność z pasażerami, uczestniczyli w szkoleniach na temat niepełnosprawności oraz aby personel korzystał ze szkoleń przypominających w stosownych przypadkach.
Artykuł 16
Odszkodowania za wózki inwalidzkie i sprzęt ułatwiający poruszanie się
1. Poza przypadkami, w których pasażer posiadający sprzęt otrzymał odszkodowanie na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 392/2009 z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie odpowiedzialności przewoźników wobec pasażerów na morzu z tytułu wypadków(9), jeżeli wózki inwalidzkie bądź inny sprzęt ułatwiający poruszanie się lub ich części zostaną zagubione lub ulegną uszkodzeniu podczas ich obsługi w porcie lub podczas transportu na pokład statku, przed podróżą, w trakcie podróży i po podróży, pasażer, do którego sprzęt należy, otrzymuje odszkodowanie ▌w zależności od tego, kto był odpowiedzialny za narażenie sprzętu na zagubienie lub uszkodzenie.
W razie konieczności należy podjąć wszelkie starania w celu szybkiego zapewnienia sprzętu zastępczego odpowiadającego potrzebom danego pasażera.
2. Nie ma ograniczeń co do kwoty odszkodowania wypłacanego zgodnie z niniejszym artykułem.
Rozdział III
Obowiązki przewoźników w przypadku przerwania podróży
Artykuł 17
Dostarczanie informacji
1. W razie opóźnienia przewoźnik lub, w stosownych przypadkach, organ zarządzający portem informuje pasażerów najpóźniej 30 minut po planowanym czasie rozpoczęcia podróży lub 1 godzinę przed planowanym czasem zakończenia podróży. Jeżeli informacje te są dostępne, przewoźnik informuje pasażerów o spodziewanym czasie rozpoczęcia i zakończenia podróży.
2. Jeżeli pasażerowie nie zdążą na połączenie z powodu opóźnienia, wykonujący przewóz podejmuje racjonalne starania w celu poinformowania tych pasażerów o połączeniach alternatywnych.
3.Przewoźnik lub organ zarządzający portem gwarantuje, że pasażerowie niepełnosprawni lub o ograniczonej sprawności ruchowej otrzymują informacje wymagane na mocy ust. 1 i 2 w dostępnych formatach.
Artykuł 18
Prawo do uzyskania pomocy
1. Jeżeli przewoźnik z uzasadnionych względów spodziewa się opóźnienia usługi pasażerskiego transportu wodnego o ponad 60 minut w stosunku do planowanego czas rozpoczęcia podróży, pasażerom oferuje się bezpłatne posiłki i napoje, w racjonalnej relacji do czasu oczekiwania, jeżeli są one dostępne na pokładzie bądź w porcie lub mogą być dostarczone za pomocą racjonalnych środków.
2. W przypadku wszelkich opóźnień wiążących się z co najmniej jednym noclegiem lub z pobytem dodatkowym w stosunku do planów pasażera, oprócz posiłków i napojów, o których mowa w ust. 1, pasażerom oferuje się transport między portem a miejscem zakwaterowania. Dodatkowe koszty zakwaterowania i transportu ponoszone przez przewoźnika nie mogą przekraczać dwukrotnej ceny biletu.
3. Jeżeli usługa transportu wodnego nie może być kontynuowana, przewoźnicy w miarę możliwości i jak najszybciej organizują transport zastępczy dla pasażerów.
4. Stosując ust. 1, 2 i 3, wykonujący przewóz zwraca szczególną uwagę na potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej oraz wszelkich osób im towarzyszących.
Artykuł 19
Zmiana trasy i zwrot kosztów
1. Jeżeli przewoźnik z uzasadnionych względów spodziewa się opóźnienia usługi pasażerskiego transportu wodnego o ponad 120 minut w stosunku do planowanego czasu rozpoczęcia podróży, pasażer niezwłocznie:
(a)
otrzymuje ofertę alternatywnych usług transportowych na racjonalnych warunkach lub, jeżeli to ostatnie okaże się niewykonalne w praktyce, jest informowany o alternatywnych usługach transportowych bądź innych operatorach turystycznych;
(b)
otrzymuje propozycję zwrotu kosztów biletu jeżeli zdecyduje, że nie będzie podróżował z tym przewoźnikiem.
Zwrot kosztów przewidziany w lit. b) odbywa się na warunkach takich samych jak wypłata odszkodowania, o którym mowa w art. 20 ust. 3, 4, i 5.
2. W drodze ustępstwa od ust. 1, pasażerowie rejsów wycieczkowych mają prawo do zmiany trasy podróży lub zwrotu kosztów zgodnie z dyrektywą 90/314/EWG.
Artykuł 20
Odszkodowanie związane z ceną biletu
1. Nie tracąc prawa do przewozu, pasażer może zażądać odszkodowania od przewoźnika, jeżeli nastąpi opóźnienie zakończenia podróży. Minimalne stawki odszkodowania wynoszą:
(a)
25% ceny biletu w przypadku opóźnienia wynoszącego od 60 do 119 minut;
(b)
50% ceny biletu w przypadku opóźnienia wynoszącego 120 minut lub więcej;
(c)
100% ceny biletu, jeżeli przewoźnik nie zapewni usług alternatywnych lub informacji, o których mowa w art. 19 lit. ust. 1 lit. a).
2. Ust. 1 nie ma zastosowania do pasażerów rejsów wycieczkowych. Mogą oni domagać się odszkodowania na mocy dyrektywy 90/314/EWG.
3. Wypłata odszkodowania następuje w ciągu miesiąca od złożenia wniosku o odszkodowanie. Odszkodowanie może mieć postać kuponów lub innych usług, o ile ich warunki są elastyczne, w szczególności co do okresu ważności i co do miejsca docelowego. Odszkodowanie jest wypłacane w formie pieniężnej na żądanie pasażera.
4.Jeżeli przewoźnik o anulowaniu lub przełożeniu rejsu lub przedłużeniu czasu rejsu poinformował na 3 dni przed planowanym czasem rozpoczęcia podróży lub wcześniej, prawo do odszkodowania nie przysługuje.
Artykuł 21
Działanie siły wyższej
Obowiązki ustanowione w art. 18, 19 i 20 nie mają zastosowania w przypadkach działania siły wyższej utrudniających wykonanie usługi transportowej.
Artykuł 22
Dalsze roszczenia
Niniejsze rozporządzenie w żadnym wypadku nie uniemożliwia pasażerom dochodzenia odszkodowania za straty wynikające z odwołania lub opóźnienia usług transportowych przed sądami krajowymi. Odszkodowanie przyznane na mocy niniejszego rozporządzenia może zostać potrącone z przyznanego dodatkowego odszkodowania.
Artykuł 23
Środki dodatkowe na rzecz pasażerów
Pod nadzorem krajowych organów wykonawczych przewoźnicy współpracują w celu przyjęcia rozwiązań na szczeblu europejskim z zainteresowanymi stronami, organizacjami zawodowymi oraz stowarzyszeniami klientów, pasażerów, portów i osób niepełnosprawnych. Środki te powinny mieć na celu poprawę opieki przysługującej pasażerom, szczególnie w razie dużych opóźnień oraz przerwania lub odwołania podróży.
Rozdział IV
Informowanie pasażerów i rozpatrywanie skarg
Artykuł 24
Prawo do informacji dotyczących podróży
Organy zarządzające portami oraz przewoźnicy udzielają pasażerom odpowiednich informacji podczas podróży, w formach dostępnych oraz w tych samych językach, w których informacje są zazwyczaj podawane. Szczególną uwagę zwraca się na potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej.
Artykuł 25
Informacje dotyczące praw pasażerów
1. Przewoźnicy dbają, aby pasażerowie otrzymywali właściwe i zrozumiałe informacje na temat ich praw wynikających z niniejszego rozporządzenia najpóźniej w chwili rozpoczęcia podróży. O ile informacji tych udzielił bądź przewoźnik, bądź wykonujący przewóz, drugi z wymienionych podmiotów nie jest już do tego zobowiązany. Informacji udziela się w formach dostępnych oraz w tych samych językach, w których informacje są zazwyczaj podawane. Przy udzielaniu tych informacji szczególną uwagę zwraca się na potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej.
2. Przewoźnicy i organy zarządzające portami dbają, aby prawa przysługujące pasażerom na mocy niniejszego rozporządzenia były podawane do publicznej wiadomości, zarówno na statkach, jak i w portach. Informacje te obejmują dane adresowe organu wykonawczego wyznaczonego przez państwo członkowskie zgodnie z art. 27 ust. 1.
Artykuł 26
Skargi
1. Władze państw członkowskich określają niezależny mechanizm rozpatrywania skarg, dostępny dla wszystkich pasażerów, w tym dla osób niepełnosprawnych i o ograniczonej sprawności ruchowej, odnoszący się do praw i obowiązków objętych niniejszym rozporządzeniem.
2. Pasażerowie mogą wnosić skargi do przewoźnika w ciągu jednego miesiąca od dnia, w którym usługa została wykonana lub powinna była zostać wykonana. W ciągu 20 dni roboczych adresat skargi udziela umotywowanej odpowiedzi lub, w uzasadnionych przypadkach, informuje pasażera o spodziewanej dacie odpowiedzi. Czas na udzielenie odpowiedzi jest nie dłuższy niż dwa miesiące od chwili otrzymania skargi.
3. W razie nieudzielenia odpowiedzi w terminie określonym w ust. 2 skargę uznaje się za uwzględnioną.
Rozdział V
Wykonanie przepisów i krajowe organy wykonawcze
Artykuł 27
Krajowe organy wykonawcze
1. Każde państwo członkowskie wyznacza organ odpowiedzialny za wykonanie niniejszego rozporządzenia. Każdy organ przyjmuje konieczne środki w celu dopilnowania, że ustanowione zostaną zasady dostępu, o których mowa w art. 8, zostanie zapewnione przestrzeganie wyżej wspomnianych zasad oraz praw pasażerów. Każdy organ – pod względem swojej organizacji, decyzji o finansowaniu, struktury prawnej i procesu decyzyjnego – jest niezależny od interesów handlowych.
2. Państwa członkowskie informują Komisję o organie wyznaczonym zgodnie z niniejszym artykułem oraz o zakresie jego odpowiedzialności.
3. Wszyscy pasażerowie mogą składać skargi w sprawie domniemanego naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia do odpowiedniego organu wyznaczonego zgodnie z ust. 1 przez państwo członkowskie.
4. Państwa członkowskie, które postanowiły objąć niektóre usługi odstępstwem zgodnie z art. 2 ust. 2, zapewniają porównywalny mechanizm wykonywania praw pasażerów.
Artykuł 28
Sprawozdanie dotyczące wykonania rozporządzenia
1. W dniu 1 czerwca każdego roku organy wykonawcze wyznaczone zgodnie z art. 27 publikują sprawozdanie dotyczące swojej działalności w roku poprzednim, zawierające m.in.:
(a)
opis działań podjętych w celu wdrożenia przepisów niniejszego rozporządzenia;
(b)
odniesienie do procedur mających zastosowanie w przypadku rozpatrywania skarg indywidualnych;
(c)
streszczenie obowiązujących w tym państwie członkowskim przepisów dotyczących dostępności dla osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej;
(d)
sumaryczne dane dotyczące skarg, w tym ich wyniku i czasu oczekiwania na rozwiązanie;
(e)
szczegółowe informacje na temat zastosowanych sankcji;
(f)
inne kwestie mające istotne znaczenie z punktu widzenia wykonania niniejszego rozporządzenia;
2. Aby móc sporządzić takie sprawozdanie, organy wykonawcze prowadzą statystykę dotyczącą skarg indywidualnych, uporządkowaną według tematów i przedsiębiorstw, których skargi dotyczą. Takie dane na żądanie udostępniane są Komisji lub krajowym organom dochodzeniowym przez okres trzech lat po dacie odnośnego wydarzenia.
Artykuł 29
Współpraca organów wykonawczych
Krajowe organy wykonawcze wyznaczone zgodnie z art. 27 ust. 1 wymieniają informacje o swojej pracy, zasadach podejmowania decyzji i praktykach w celu zapewnienia spójności ochrony pasażerów na terytorium Wspólnoty. Komisja pomaga im w wykonywaniu tego zadania.
Artykuł 30
Kary
Państwa członkowskie określają przepisy dotyczące kar stosowanych w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia i przyjmują wszelkie środki niezbędne do zapewnienia wprowadzenia tych przepisów w życie. Przewidziane kary, które mogą obejmować nakazanie wypłaty odszkodowania zainteresowanemu pasażerowi, muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych przepisach, a także powiadamiają ją niezwłocznie o wszelkich kolejnych dotyczących ich zmianach.
Rozdział VI
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 31
Sprawozdanie
Najpóźniej...(10) Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące działania i skutków niniejszego rozporządzenia. Sprawozdaniu w razie konieczności towarzyszą wnioski legislacyjne dotyczące dalszego szczegółowego wykonania przepisów niniejszego rozporządzenia lub zmieniające niniejsze rozporządzenie.
Artykuł 32
Zmiana rozporządzenia (WE) nr 2006/2004
W załączniku do rozporządzenia (WE) nr 2006/2004 dodaje się punkt w brzmieniu:"
19. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2009 z dnia [w sprawie praw pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową i zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów](11).
"
Artykuł 33
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie...(12). Artykuły 6, 7, 26, 27 i 30 stosuje się po upływie ...(13)*.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Sporządzono w ║, dnia
W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady
Przewodniczący Przewodniczący
ZAŁĄCZNIK I
Prawo do zwrotu kosztów lub zmiany trasy w przypadku wcześniejszych rezerwacji dokonywanych przez osoby niepełnosprawne i osoby o ograniczonej sprawności ruchowej
1. W przypadku odesłania do niniejszego załącznika osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej oferuje się wybór pomiędzy następującymi opcjami:
a) - zwrot koszów w ciągu 7 dni, gotówką, elektronicznym przelewem bankowym, przekazem bankowym lub czekiem bankowym lub, za pisemną zgodą pasażera, całości kosztu biletu według ceny zakupu, za niewykonaną(-e) część(części) podróży oraz za już wykonaną(-e) część(części) podróży, jeżeli podróż nie prowadzi już w żaden sposób do realizacji pierwotnego planu pasażera, a także, w stosownych przypadkach,
–
podróż powrotna do miejsca rozpoczęcia podróży, w najbliższym możliwym terminie; albo
b)
podróż zmienioną trasą, na porównywalnych warunkach, do miejsca docelowego, w najwcześniejszym możliwym terminie; albo
c)
podróż zmienioną trasą, na porównywalnych warunkach, do miejsca docelowego, w późniejszym terminie dogodnym dla pasażera, w zależności od dostępności biletów.
2. Ustęp 1 lit. a) ma również zastosowanie do pasażerów, których podróż stanowi część pakietu turystycznego, z wyjątkiem prawa do zwrotu kosztów, gdy to prawo wynika z dyrektywy 90/314/EWG ║.
3. Jeżeli – w przypadku, gdy miasto lub region są obsługiwane przez kilka portów – wykonujący przewóz oferuje pasażerowi podróż do alternatywnego portu innego niż wskazany w rezerwacji, ten wykonujący przewóz ponosi koszt przewozu pasażera z tego alternatywnego portu do portu wskazanego w rezerwacji lub do innego pobliskiego miejsca docelowego uzgodnionego z pasażerem.
ZAŁĄCZNIK II
Pomoc w portach
Pomoc i rozwiązania niezbędne, by osoby niepełnosprawne i osoby o ograniczonej sprawności ruchowej mogły:
–
poinformować o swoim przybyciu do portu i zwrócić się o pomoc;
–
przemieścić się od wejścia do stanowiska odprawy, jeżeli dotyczy, lub na statek;
–
dokonać odprawy i nadać bagaż, gdy to konieczne;
–
przemieścić się ze stanowiska odprawy (jeżeli dotyczy) na statek, dopełniając procedur emigracyjnych, celnych i związanych z bezpieczeństwem;
–
wejść na pokład statku, korzystając z udostępnionych niezbędnych środków,
–
przemieścić się od wejścia na statek do części, w której znajdują się miejsca siedzące,
–
oddać na przechowanie i odebrać bagaż na statku;
–
przemieścić się ze swojego miejsca do wejścia na statek;
–
zejść z pokładu statku, korzystając z udostępnionych wind, wózków inwalidzkich lub innej potrzebnej pomocy, stosowanie do sytuacji;
–
odebrać bagaż (gdy to konieczne), dopełniając procedur imigracyjnych i celnych;
–
dostać się z hali bagażowej lub punktu zejścia ze statku do wskazanego wyjścia;
–
przemieszczać się do toalet w razie potrzeby.
Jeżeli osobie niepełnosprawnej lub osobie o ograniczonej sprawności ruchowej pomaga osoba towarzysząca, na życzenie należy zezwolić tej osobie na udzielanie koniecznej pomocy w porcie oraz podczas wejścia na pokład i zejścia z pokładu.
Obsługa wszelkiego niezbędnego sprzętu ułatwiającego poruszanie się, w tym wózków inwalidzkich z napędem elektrycznym.
Tymczasowe udostępnienie sprzętu ułatwiającego poruszanie się zastępującego sprzęt uszkodzony lub zagubiony, niekoniecznie identycznego o podobnych cechach technicznych i funkcjonalnych.
Obsługa lądowa w odniesieniu do psów towarzyszących, w stosownych przypadkach.
Podawanie w dostępnych formach informacji potrzebnych przy wchodzeniu na statek i schodzeniu na ląd.
ZAŁĄCZNIK III
Pomoc na pokładzie statku
Przewóz certyfikowanych psów towarzyszących na statku, z zastrzeżeniem przepisów krajowych.
Oprócz sprzętu medycznego – przewóz sprzętu ułatwiającego poruszanie się w liczbie do dwóch sztuk na jedną osobą niepełnosprawną lub osobę o ograniczonej możliwości poruszania się, w tym wózków inwalidzkich z napędem elektrycznym.
Podawanie w dostępnych formach istotnych informacji o trasie.
Podjęcie wszelkich racjonalnych starań w celu zaaranżowania miejsc siedzących stosownie do potrzeb osób niepełnosprawnych lub osób o ograniczonej sprawności ruchowej na żądanie, z zastrzeżeniem wymogów bezpieczeństwa i zależnie od dostępności.
Pomoc w przemieszczaniu się do toalet w razie potrzeby.
Jeżeli osobie niepełnosprawnej lub osobie o ograniczonej sprawności ruchowej pomaga osoba towarzysząca, przedsiębiorstwo żeglugowe podejmie wszelkie racjonalne starania, aby zapewnić takiej osobie miejsce obok osoby niepełnosprawnej lub osoby o ograniczonej możliwości poruszania się.
ZAŁĄCZNIK IV
Szkolenia dotyczące niepełnosprawności
Szkolenia dotyczące wiedzy na temat niepełnosprawności
Szkolenie dla personelu bezpośrednio kontaktującego się z podróżnymi obejmuje:
–
odpowiednią wiedzę i umiejętność właściwego reagowania na pasażerów z upośledzeniami fizycznymi lub zmysłowymi (słuchu i wzroku), z niepełnosprawnością ukrytą lub z upośledzeniami umysłowymi, w tym umiejętność rozróżnienia pomiędzy różnymi możliwościami osób, których sprawność ruchowa, orientacja przestrzenna lub zdolności komunikacyjne mogą być ograniczone;
–
bariery napotykane przez osoby o ograniczonej sprawności ruchowej, w tym bariery wynikające z postawy otoczenia, bariery środowiskowe/fizyczne i bariery organizacyjne;
–
certyfikowane psy towarzyszące, w tym zadania i potrzeby psa towarzyszącego;
–
reagowanie w nieoczekiwanych sytuacjach;
–
umiejętności interpersonalne i metody komunikacji z osobami głuchymi, ║ osobami z upośledzeniami słuchu, upośledzeniami wzroku i upośledzeniami mowy oraz upośledzeniami umysłowymi;
–
ogólna wiedza na temat wytycznych IMO związanych z zaleceniem w sprawie projektowania i eksploatacji statków pasażerskich odpowiadających potrzebom osób starszych i niepełnosprawnych;
–
umiejętność ostrożnego obchodzenia się z wózkami inwalidzkimi i innym sprzętem ułatwiającym poruszanie się, z myślą o uniknięciu uszkodzeń (dla wszystkich pracowników zajmujących się bagażem, jeżeli dotyczy).
Szkolenia dotyczące pomocy osobom niepełnosprawnym
Szkolenie dla pracowników bezpośrednio pomagających osobom o ograniczonej sprawności ruchowej obejmuje:
–
umiejętność udzielenia użytkownikom wózków inwalidzkich pomocy w przemieszczaniu się na wózek i z wózka;
–
umiejętność udzielania pomocy osobom o ograniczonej sprawności ruchowej podróżującym z psem towarzyszącym, w tym zadania i potrzeby tych psów;
–
techniki prowadzenia pasażerów niewidomych i niedowidzących;
–
znajomość rodzajów sprzętu wspomagającego osoby o ograniczonej sprawności ruchowej oraz umiejętność obchodzenia się z takim sprzętem;
–
używanie sprzętu pomagającego we wchodzeniu na pokład i schodzeniu na ląd oraz znajomość odpowiednich procedur dotyczących pomocy we wchodzeniu na pokład i schodzeniu na ląd, zapewniających bezpieczeństwo i godność osób o ograniczonej sprawności ruchowej;
–
wystarczającą wiedzę na temat zapotrzebowania na rzetelną i profesjonalną pomoc, jak również świadomość tego, że niektórzy pasażerowie niepełnosprawni mogą podczas podróży doświadczać poczucia bezradności z uwagi na zależność od świadczonej pomocy;
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego praw pasażerów w transporcie autobusowym i autokarowym oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów (COM(2008)0817 – C6-0469/2008 – 2008/0237(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0817),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 71 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję Parlamentowi (C6-0469/2008),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0250/2009),
1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 kwietnia 2009 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2009 dotyczącego praw pasażerów w transporcie autobusowym i autokarowym oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Działanie wspólnotowe w dziedzinie transportu autobusowego i autokarowego powinno zmierzać, między innymi, do zapewnienia pasażerom wysokiego poziomu ochrony, porównywalnego z innymi rodzajami transportu i dostępnego wszędzie, gdzie podróżują. Ponadto należy w pełni uwzględnić ogólne wymogi ochrony konsumentów.
(2) Ponieważ w przypadku umowy transportowej pasażer autobusu lub autokaru jest stroną słabszą, prawa pasażerów pod tym względem powinny zostać zabezpieczone bez względu na ich narodowość lub miejsce zamieszkania we Wspólnocie.
(3)Państwa członkowskie powinny mieć możliwość wyłączenia z zakresu niniejszego rozporządzenia transportu miejskiego i podmiejskiego, jeżeli zapewnią porównywalny poziom praw pasażerów dzięki alternatywnym środkom regulacyjnym. Środki te powinny uwzględniać karty praw pasażerów dotyczące multimodalnych sieci transportu publicznego, które obejmują kwestie wymienione w art. 1 niniejszego rozporządzenia. Komisja powinna zbadać możliwość ustanowienia pakietu wspólnych praw pasażerów w transporcie miejskim, podmiejskim i regionalnym, który obejmie wszystkie środki transportu, a także przedstawić Parlamentowi sprawozdanie wraz z ewentualnym wnioskiem legislacyjnym.
(4)Państwa członkowskie powinny zachęcać do opracowania kart praw pasażerów dotyczących autobusowych i/lub autokarowych usług transportu miejskiego, podmiejskiego i regionalnego, określających zobowiązania przedsiębiorstw autobusowych i/lub autokarowych do podniesienia jakości usług i pełniejszego zaspokojenia potrzeb swoich pasażerów.
(5)Działania UE zmierzające do poprawy praw pasażerów w transporcie autobusowym powinny uwzględniać specyfikę sektora transportu, zdominowanego przez małe i średnie przedsiębiorstwa.
(6) Pasażerowie powinni móc polegać na zasadach odpowiedzialności podobnych do zasad stosowanych w innych rodzajach transportu w razie wypadków skutkujących śmiercią lub obrażeniami.
(7) Pasażerom powinny przysługiwać płatności zaliczkowe na bezpośrednie potrzeby ekonomiczne po wypadku.
(8)Pasażerowie, którzy doznali szkody w wyniku wypadku objętego ubezpieczeniem, powinni w pierwszej kolejności złożyć wniosek o odszkodowanie, o którym mowa w niniejszym rozporządzeniu, do przedsiębiorstwa autobusowego lub autokarowego, a jedynie w wypadku niepodjęcia działań przez to przedsiębiorstwo mogą zgłosić się do firmy ubezpieczeniowej.
(9) Przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe powinny ponosić odpowiedzialność za utratę lub uszkodzenie bagażu pasażerów na warunkach porównywalnych z warunkami mającymi zastosowanie w innych rodzajach transportu.
(10) Usługi świadczone pasażerom autobusów i autokarów powinny przynosić korzyści obywatelom w ogóle. W związku z tym osoby niepełnosprawne i osoby o ograniczonej sprawności ruchowej, spowodowanej niepełnosprawnością, wiekiem lub jakimkolwiek innym czynnikiem, powinny mieć możliwość korzystania z usług transportu autobusowego i autokarowego porównywalną do możliwości, jaką mają pozostali obywatele. Osoby niepełnosprawne oraz osoby o ograniczonej sprawności ruchowej mają takie samo prawo do swobody ruchu, wyboru i niedyskryminacji, jak wszyscy inni obywatele.
(11) W świetle art. 9 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych oraz w celu zapewnienia osobom niepełnosprawnym oraz osobom o ograniczonej sprawności ruchowej możliwości podróżowania autobusem lub autokarem porównywalnych do możliwości, jakie mają pozostali obywatele, należy ustalić zasady niedyskryminacji i pomocy podczas podróży. Osobom takim należy zatem umożliwiać przejazd oraz nie wolno im odmawiać transportu ze względu na ich niepełnosprawność bądź brak sprawności ruchowej, z wyjątkiem sytuacji uzasadnionych względami bezpieczeństwa i określonych przepisami prawa. Powinno im przysługiwać prawo do pomocy w terminalach autobusowych i autokarowych oraz w pojazdach, w tym podczas wsiadania i wysiadania. W interesie integracji społecznej osoby takie powinny otrzymywać pomoc bez dodatkowej opłaty. Przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe powinny ustanowić zasady dostępności, optymalnie wykorzystując europejski system normalizacyjny.
(12)Przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe powinny zapewnić swojemu personelowi konkretne szkolenie umożliwiające udzielenie właściwej pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej. Szkolenie takie powinno być zapewnione w ramach dyrektywy 2003/59/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie wstępnej kwalifikacji i okresowego szkolenia kierowców niektórych pojazdów drogowych do przewozu rzeczy lub osób(4). Państwa członkowskie powinny w jak największym stopniu wspierać przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe w opracowywaniu i realizowaniu właściwych programów szkoleniowych.
(13) Decydując o budowie nowych terminali oraz w związku z poważnymi remontami, podmioty zarządzające powinny bez wyjątku brać pod uwagę potrzeby osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej. W każdym razie podmioty zarządzające terminalami autobusowymi i autokarowymi powinny wyznaczyć punkty, w których osoby takie mogą zgłosić przybycie i potrzebę pomocy.
(14)Podobnie, przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe powinny uwzględnić te potrzeby przy podejmowaniu decyzji w sprawie projektowania nowych i nowo remontowanych pojazdów.
(15)W razie potrzeby państwa członkowskie powinny poprawić istniejącą infrastrukturę, aby umożliwić przedsiębiorstwom autobusowym lub autokarowym zapewnienie dostępu osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej oraz świadczenie właściwej pomocy.
(16)Działania UE zmierzające do poprawy nieograniczonej mobilności powinny przede wszystkim wspierać pozbawiony barier dostęp do dworców autobusowych i przystanków pośrednich.
(17)Zgodnie z wnioskami płynącymi z projektu COST 349 w sprawie dostępności autokarów i autobusów dalekobieżnych Komisja powinna zaproponować działania na rzecz dostępnej i interoperacyjnej w całej UE infrastruktury na dworcach autobusowych oraz przystankach.
(18) Prawa pasażerów autobusów i autokarów powinny obejmować otrzymanie informacji o usłudze przed podróżą i w jej i w trakcie. Wszystkie istotne informacje udzielane pasażerom autobusów i autokarów powinny być również udzielane w formatach alternatywnych, przystępnych dla osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej.
(19) Niniejsze rozporządzenie nie powinno ograniczać prawa przedsiębiorstw autobusowych lub autokarowych do dochodzenia odszkodowania od dowolnej osoby, w tym stron trzecich, zgodnie z właściwymi przepisami.
(20) Niedogodności doświadczane przez pasażerów z powodu odwołania lub dużych opóźnień podróży powinny zostać ograniczone. W tym celu pasażerom należy zapewnić odpowiednią opiekę i informację. Pasażerowie powinni być w stanie odwołać podróż i uzyskać zwrot kosztu biletów, zmianę planu podróży na zadowalających warunkach lub informację o alternatywnych usługach transportowych. Jeżeli przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe nie udzielą pasażerom niezbędnej pomocy, pasażerowie powinni mieć prawo dochodzenia rekompensaty finansowej.
(21) Przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe powinny współpracować w celu przyjęcia na poziomie krajowym lub europejskim uzgodnień dotyczących poprawy opieki i pomocy oferowanej pasażerom w przypadku każdego przerwania podróży, a zwłaszcza w przypadku dużych opóźnień.
(22) Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na prawa pasażerów określone dyrektywą Rady 90/314/EWG z dnia 13 czerwca 1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek(5). W przypadku odwołania podróży zorganizowanej z powodów innych niż odwołanie usługi transportu autobusowego lub autokarowego, niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania.
(23) Pasażerom powinna zostać zapewniona pełna informacja o prawach przysługujących im na mocy niniejszego rozporządzenia, dzięki czemu będą oni mogli skutecznie dochodzić takich praw.
(24) Pasażerowie powinni być w stanie dochodzić swoich praw w drodze odpowiednich procedur rozpatrywania skarg wdrożonych przez przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe albo, ewentualnie, poprzez złożenie skargi do organu lub organów wyznaczonych do tego celu przez odnośne państwo członkowskie.
(25) Państwa członkowskie powinny zapewnić i nadzorować ogólną zgodność przedsiębiorstw autobusowych i/lub autokarowych z niniejszym rozporządzeniem i wyznaczyć właściwy organ do realizacji takich zadań wykonawczych. Nadzór nie powinien mieć wpływu na prawa pasażerów do dochodzenia przed sądem zadośćuczynienia prawnego zgodnie z procedurami prawa krajowego.
(26) Państwa członkowskie powinny ustanowić sankcje mające zastosowanie w przypadku naruszeń niniejszego rozporządzenia oraz zapewnić, aby sankcje te były stosowane. Sankcje te powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.
(27) Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie zapewnienie pasażerom w transporcie autobusowym i autokarowym we wszystkich państwach członkowskich wysokich i równoważnych poziomów ochrony i pomocy, nie mogą zostać w sposób zadowalający zrealizowane przez państwa członkowskie działające niezależnie, a zatem mogą, ze względu na swój istotny wymiar międzynarodowy, być lepiej zrealizowane na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki zgodne z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne dla realizacji wspomnianych celów.
(28) Niniejsze rozporządzenie powinno być bez uszczerbku dla dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych(6).
(29) Wykonanie niniejszego rozporządzenia powinno bazować na rozporządzeniu (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 2004 w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów (rozporządzenie w sprawie współpracy w dziedzinie ochrony konsumentów)(7). W związku z tym we wspomnianym rozporządzeniu należy wprowadzić odpowiednie zmiany.
(30) Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Rozdział I
Przepisy ogólne
Artykuł 1
Przedmiot
Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dotyczące następujących kwestii:
(1)
niedyskryminacja pasażerów w odniesieniu do warunków transportu oferowanych przez przedsiębiorstwa transportu autobusowego lub autokarowego;
(2)
odpowiedzialność przedsiębiorstw autobusowych lub autokarowych w razie wypadku skutkującego śmiercią pasażerów lub odniesieniem przez nich obrażeń bądź utraty lub uszkodzenia ich bagażu;
(3)
niedyskryminacja i obowiązkowa pomoc dla osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej, podróżujących autobusem lub autokarem;
(4)
obowiązki przedsiębiorstw autobusowych lub autokarowych wobec pasażerów w przypadkach odwołania lub opóźnienia;
(5)
minimalny zakres informacji zapewnianej pasażerom;
(6)
rozpatrywanie skarg;
(7)
egzekwowanie praw pasażerów.
Artykuł 2
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do przewozu pasażerów przez przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe w ramach usług regularnych.
2. Państwa członkowskie mogą wyłączyć z zakresu rozporządzenia transport miejski i podmiejski ▌objęty zamówieniami publicznymi na usługi, jeżeli zamówienia takie zapewniają poziom praw pasażerów porównywalny do poziomu wymaganego w niniejszym rozporządzeniu.
3. W odniesieniu do usług okolicznościowych zastosowanie ma tylko rozdział II.
Artykuł 3
Definicje
Do celów niniejszego rozporządzenia zastosowanie mają następujące definicje:
(1)
"przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe" oznacza przedsiębiorstwo transportowe upoważnione w państwie prowadzenia działalności do przewozów autokarem i autobusem zgodnie z warunkami dostępu do rynku określonymi ustawodawstwem krajowym oraz przedsiębiorstwo transportowe posiadające ważną koncesję wspólnotową wydaną zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 684/92 z dnia 16 marca 1992 r. w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu osób autokarem i autobusem(8) do celów świadczenia usług międzynarodowego przewozu pasażerów;
(2)
"usługi okolicznościowe" oznaczają usługi w rozumieniu art. 2 ust. 3 rozporządzenia (EWG) nr 684/92;
(3)
"usługi regularne" oznaczają usługi w rozumieniu art. 2 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 684/92;
(4)
"umowa transportowa" oznacza umowę przewozu między przedsiębiorstwem autobusowym i/lub autokarowym ▌ a pasażerem, dotyczącą świadczenia jednej lub więcej usług transportowych, niezależnie od tego, czy bilet został zakupiony u przewoźnika, organizatora wycieczek czy sprzedawcy biletów;
(5)
"bilet" oznacza ważny dokument uprawniający do transportu lub jego odpowiednik w postaci innej niż papierowa, w tym w postaci elektronicznej, wydany lub zatwierdzony przez przedsiębiorstwo autobusowe i/lub autokarowe bądź jego upoważnionego sprzedawcę biletów;
(6)
"sprzedawca biletów" oznacza każdego pośrednika sprzedającego usługi transportu autobusowego lub autokarowego, w tym usługi sprzedawane w pakiecie, w imieniu przedsiębiorstwa autobusowego lub autokarowego bądź organizatora wycieczek;
"osoba niepełnosprawna" lub "osoba o ograniczonej sprawności ruchowej" oznacza każdą osobę, której sprawność ruchowa podczas korzystania ze środków transportu jest ograniczona w wyniku jakiejkolwiek niepełnosprawności (sensorycznej bądź lokomotorycznej, trwałej lub tymczasowej), niepełnosprawności intelektualnej, upośledzenia lub jakiejkolwiek innej przyczyny niepełnosprawności bądź z powodu wieku, której sytuacja wymaga należytej uwagi i dostosowania do jej szczególnych potrzeb usług udostępnianych wszystkim pasażerom;
(9)
"rezerwacja" oznacza upoważnienie, w postaci papierowej lub elektronicznej, uprawniające do przewozu z zastrzeżeniem wcześniej potwierdzonych uzgodnień przewozowych w odniesieniu do danej osoby;
(10)
"podmiot zarządzający terminalem" oznacza jednostkę organizacyjną w państwie członkowskim, której przydzielono odpowiedzialność za zarządzanie terminalem autobusowym i/lub autokarowym;
(11)
"odwołanie" oznacza niewykonanie określonej usługi, która została uprzednio zaplanowana i na którą dokonano co najmniej jednej konkretnej rezerwacji;
(12)
"opóźnienie" oznacza różnicę między czasem, w którym pasażer zgodnie z opublikowanym rozkładem jazdy miał wyjechać bądź przyjechać a czasem jego rzeczywistego lub oczekiwanego odjazdu bądź przyjazdu;
(13)
"przystępne formaty" oznaczają formaty, dzięki którym wszyscy pasażerowie mają dostęp do tych samych informacji, między innymi za pośrednictwem tekstu, alfabetu Braille'a, formatów audio, wideo i/lub formatów elektronicznych.
Artykuł 4
Umowa transportowa i niedyskryminujące warunki umowy
1. Przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe zapewniają pasażerom dowody zawarcia umowy transportowej poprzez wydanie jednego lub więcej biletów. Bilety uważane są za dowody prima facie zawarcia umowy, a zatem zapewniają prawa określone w niniejszym rozporządzeniu.
2. Bez uszczerbku dla obowiązków użyteczności publicznej, wymagających stosowania taryf socjalnych, warunki umów i taryfy stosowane przez przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe bądź sprzedawców oferowane będą ogółowi społeczeństwa bez jakiejkolwiek dyskryminacji ze względu na narodowość bądź miejsce zamieszkania klienta końcowego lub na miejsce prowadzenia działalności operatora autobusowego i/lub autokarowego bądź sprzedawcy biletów we Wspólnocie.
Artykuł 5
Niedopuszczalność uchyleń
1. Obowiązki wynikające z niniejszego rozporządzenia nie podlegają ograniczeniu ani uchyleniu, w tym poprzez klauzulę odstępstwa lub ograniczenia w umowie transportowej.
2. Przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe mogą oferować warunki umów bardziej korzystne dla pasażerów niż warunki określone w niniejszym rozporządzeniu.
Rozdział II
Odpowiedzialność przedsiębiorstw autobusowych lub autokarowych w odniesieniu do pasażerów i ich bagażu
Artykuł 6
Odpowiedzialność za śmierć oraz obrażenia poniesione przez pasażerów
1. Zgodnie z niniejszym rozdziałem przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe ponoszą odpowiedzialność za straty lub szkody powstałe w wyniku śmierci pasażerów bądź odniesionych przez nich obrażeń ciała ▌, spowodowanych wypadkami wynikającymi ze świadczenia usług transportu autobusowego i autokarowego, mającymi miejsce, gdy pasażer znajduje się w pojeździe, wsiada do niego lub wysiada.
2. Odpowiedzialność deliktowa przedsiębiorstw autobusowych lub autokarowych za szkody nie podlega żadnym ograniczeniom finansowym, czy to zdefiniowanym przepisami prawa, konwencją czy umową.
3. W przypadku wszelkich roszczeń na kwotę do 220 000 EUR na pasażera, przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe nie może wyłączyć ani ograniczyć swojej odpowiedzialności wykazując, że zapewniło wymaganą opiekę zgodnie z ust.4 lit. a), chyba że całkowita kwota powstałego roszczenia jest wyższa niż kwota obowiązkowego ubezpieczenia wymagana zgodnie z drugą dyrektywą Rady 84/5/EWG z dnia 30 grudnia 1983 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów silnikowych(9)na mocy krajowych przepisów państwa członkowskiego, w którym znajduje się zwykle autobus lub autokar. W takiej sytuacji odpowiedzialność jest ograniczona do tej kwoty.
4. Przedsiębiorstwo autobusowe i/lub autokarowe nie ponosi odpowiedzialności zgodnie z ust. 1:
a)
jeżeli wypadek spowodowany został przez okoliczności, które nie były związane ze świadczeniem usług transportu autobusowego i autokarowego ani których przewoźnik nie mógł uniknąć, mimo zapewnienia opieki wymaganej w szczególnych okolicznościach sprawy, bądź którego następstwom nie mogło zapobiec;
b)
w zakresie, w jakim wypadek jest winą pasażera lub został spowodowany jego niedbalstwem.
5. Żaden z przepisów niniejszego rozporządzenia:
a)
nie sugeruje, że przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe jest jedyną stroną zobowiązaną do zapłaty odszkodowania; ani
b)
nie ogranicza żadnych praw przedsiębiorstwa autobusowego i/lub autokarowego dotyczących dochodzenia zadośćuczynienia od jakiejkolwiek innej strony zgodnie z właściwymi przepisami prawa państwa członkowskiego.
Artykuł 7
Odszkodowanie
1. W przypadku śmierci pasażera, odszkodowanie z tytułu odpowiedzialności, o której mowa w art. 6 obejmuje:
a)
wszelkie niezbędne koszty występujące po śmierci pasażera, w tym koszt transportu ciała i wydatki pogrzebowe;
b)
jeśli śmierć nie nastąpi natychmiast, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 2 ║.
2. W przypadku odniesienia przez pasażera obrażeń ciała bądź innych szkód fizycznych lub psychicznych, odszkodowanie obejmuje
a)
wszelkie niezbędne koszty, w szczególności leczenia i transportu;
b)
rekompensatę za straty finansowe, wynikające z całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy lub zwiększonych potrzeb.
3. Jeżeli wskutek śmierci pasażera osoba, do zapewnienia utrzymania której pasażer był lub byłby zobowiązany prawnie zostanie pozbawiona środków do życia, również ta osoba otrzymuje rekompensatę za taką stratę.
Artykuł 8
Płatności zaliczkowe
1. W przypadku śmierci pasażerów lub odniesienia przez nich wszelkich obrażeń ciała ▌spowodowanych wypadkiem wynikającym ze świadczenia usług transportu autobusowego i autokarowego, oraz w przypadku, gdy pasażer nie zawarł innego ubezpieczenia podróżnego, przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe bezzwłocznie, a w każdym razie w ciągu piętnastu dni od ustalenia tożsamości osoby fizycznej uprawnionej do otrzymania rekompensaty, dokonuje płatności zaliczkowych, jakie mogą być wymagane na pokrycie natychmiastowych potrzeb ekonomicznych proporcjonalnie do poniesionych szkód, w przypadku gdy istnieją oparte na domniemaniu faktycznym dowody, że wina leży po stronie przedsiębiorstwa transportowego.
2. Bez uszczerbku dla ust. 1, płatność zaliczkowa w przypadku śmierci nie może być niższa niż 21 000 EUR na pasażera.
3. Płatność zaliczkowa nie jest równoznaczna z uznaniem odpowiedzialności i może być potrącona z wszelkich płatności dokonywanych następnie na podstawie niniejszego rozporządzenia, nie podlega jednak zwrotowi, z wyjątkiem przypadków, w których szkoda powstała wskutek niedbalstwa pasażera lub z jego winy bądź w których płatność zaliczkową otrzymała osoba niebędąca osobą uprawnioną do rekompensaty, lub w przypadku gdy rzeczywiste poniesione szkody opiewały na kwotę niższą niż wartość zaliczki.
Artykuł 9
Odpowiedzialność za utracony i uszkodzony bagaż
1. Przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe ponoszą odpowiedzialność za utratę lub uszkodzenie bagażu powierzonego ich opiece. Maksymalna wysokość rekompensaty wynosi 1 800 EUR na pasażera.
2. W razie wypadku wynikającego ze świadczenia usług transportu autobusowego i autokarowego, przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe ponoszą odpowiedzialność za utratę lub uszkodzenie rzeczy osobistych, które pasażerowie mieli na sobie lub przy sobie jako bagaż podręczny. Maksymalna wysokość rekompensaty wynosi 1 300 EUR na pasażera.
3. ▌Przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe nie odpowiada za szkody, o których mowa w ust. 1 i 2, jeżeli:
a)
wypadek został spowodowany przez okoliczności, które nie były związane ze świadczeniem usług transportu autobusowego i autokarowego i których przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe mimo zachowania nakazanej sytuacją staranności nie mogło uniknąć, ani nie mogło zapobiec ich skutkom;
b)
szkoda nastąpiła z winy pasażera lub w wyniku jego niedbalstwa.
Rozdział III
Prawa osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej
Artykuł 10
Zapobieganie odmowie przewozu
1. Przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe, ich sprzedawcy biletów oraz organizatorzy wycieczek nie mogą odmówić, ze względu na niepełnosprawność lub ograniczoną sprawność ruchową:
a)
przyjęcia rezerwacji na usługę transportową bądź wydania biletu na podróż, do której zastosowanie ma niniejsze rozporządzenie;
b)
wpuszczenia do pojazdu osoby niepełnosprawnej lub osoby o ograniczonej sprawności ruchowej, pod warunkiem, że dana osoba ma ważny bilet lub rezerwację.
2. Rezerwacje i bilety oferowane są osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej bez żadnych dodatkowych kosztów.
Artykuł 11
Odstępstwa i szczególne warunki
1. Bez względu na przepisy art. 10, przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe, ich sprzedawcy biletów lub organizatorzy wycieczek mogą odmówić, ze względu na niepełnosprawność bądź ograniczenie sprawności ruchowej, przyjęcia rezerwacji osoby niepełnosprawnej lub o ograniczonej sprawności ruchowej, wydania takiej osobie biletu bądź wpuszczenia jej do pojazdu:
▌
a)
jeżeli ze względu na konstrukcję pojazdu wejście osoby niepełnosprawnej lub osoby o ograniczonej sprawności ruchowej do pojazdu lub przewóz takiej osoby są fizycznie lub faktycznie niemożliwe,
b)
jeżeli pojazd lub infrastruktura w miejscu odjazdu lub przyjazdu lub też na trasie nie jest wystarczająco wyposażona, aby zapewnić bezpieczny transport osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej.
W przypadku odmowy przyjęcia rezerwacji ze względów, o których mowa w lit. ab) lub b) ustępu pierwszego, przedsiębiorstwa, sprzedawcy biletów lub organizatorzy wycieczek podejmują zasadny wysiłek w celu zaproponowania danej osobie możliwej do przyjęcia alternatywy.
2. Osobie niepełnosprawnej lub osobie o ograniczonej sprawności ruchowej, której nie wpuszczono do pojazdu ze względu na jej niepełnosprawność lub ograniczoną sprawność ruchową, oferuje się wybór między prawem do zwrotu kosztów a zasadnymi alternatywnymi usługami transportu do miejsca przeznaczenia w porównywalnych ramach czasowych.
3. W razie bezwzględnej konieczności przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe, sprzedawcy biletów lub organizatorzy wycieczek mogą wymagać, aby osobom niepełnosprawnym lub osobom o ograniczonej sprawności ruchowej towarzyszyła inna osoba, będąca w stanie udzielić pomocy osobie niepełnosprawnej lub osobie o ograniczonej sprawności ruchowej, jeżeli:
a)
zachodzą warunki, o jakich mowa w ust. 1 lit. a) lub b), lub
b)
załoga danego pojazdu składa się tylko z jednej osoby, która prowadzi pojazd i nie jest w stanie udzielić osobie niepełnosprawnej lub osobie o ograniczonej sprawności ruchowej pomocy określonej w załączniku I.
4. Gdy przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe, sprzedawcy biletów lub organizatorzy wycieczek dokonują odstępstwa, o którym mowa w ust. 1, natychmiast informują osobę niepełnosprawną lub osobę o ograniczonej sprawności ruchowej o powodach lub, na żądanie, informują ją na piśmie w ciągu pięciu dni roboczych od złożenia wniosku.
Artykuł 12
Dostępność i informacja
1. Przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe ustanawiają, we współpracy z organizacjami reprezentującymiosoby niepełnosprawne oraz osoby o ograniczonej sprawności ruchowej, a także organami wykonawczymi, o których mowa w art. 27, niedyskryminacyjne zasady dostępu dotyczące transportu osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej, a także osób im towarzyszących, w celu spełnienia właściwych wymogów bezpieczeństwa. Zasady takie obejmują wszelkie warunki dostępu do danej usługi transportu autobusowego i autokarowego, w tym dostępności używanych pojazdów i znajdującego się w nich wyposażenia oraz zamontowanego sprzętu pomocniczego.
2. Zasady, o których mowa w ust. 1 są udostępnione publicznie przez przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe bądź sprzedawców biletów najpóźniej w momencie dokonania rezerwacji, w przystępnych formatach oraz w tych samych językach, w których informacje są zwykle udostępniane wszystkim pasażerom. Przy zapewnianiu informacji szczególną uwagę należy zwracać na potrzeby osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej.
3. Na żądanie przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe niezwłocznie udostępniają przepisy prawa międzynarodowego, wspólnotowego lub krajowego ustanawiające wymogi bezpieczeństwa, na których bazują niedyskryminacyjne zasady dostępu. Należy je udostępniać w przystępnych formatach.
4. Organizatorzy wycieczek udostępniają zasady, o których mowa w ust. 1, mające zastosowanie do przejazdów stanowiących część zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek organizowanych przez nich, sprzedawanych lub oferowanych na sprzedaż.
5. Przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe, ich sprzedawcy biletów lub organizatorzy wycieczek zapewniają, aby wszelkie istotne informacje dotyczące warunków podróży, informacje o podróży oraz informacje o dostępności usług, w tym rezerwacji i informacji przez Internet, dostępne były w formatach właściwych i przystępnych dla osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej, a także dla osób niezdolnych do samodzielnej podróży ze względu na podeszły lub młody wiek oraz osób im towarzyszących.
Artykuł 13
Prawo do pomocy
1. Podmioty zarządzające terminalami oraz przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe zapewniają właściwą pomoc osobom niepełnosprawnym lub osobom o ograniczonej sprawności ruchowej, określoną w załączniku I, nieodpłatnie, przed podróżą, po niej i w miarę możliwości w czasie podróży. Pomoc dostosowana jest do indywidualnych potrzeb osoby niepełnosprawnej lub osoby o ograniczonej sprawności ruchowej.
2. Podmioty zarządzające terminalami oraz przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe mogą udzielać pomocy same lub zlecić jej udzielanie jednej lub większej liczbie stron. Mogą zawrzeć taką umowę lub umowy z własnej inicjatywy lub na żądanie.
Podmioty zarządzające terminalem oraz przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe zawierające z jedną lub większą liczbą stron takie umowy na udzielanie pomocy pozostają odpowiedzialne za udzielanie pomocy.
3. Przepisy niniejszego rozdziału nie zabraniają podmiotom zarządzającym terminalami ani przedsiębiorstwom autobusowym lub autokarowym udzielania pomocy o standardzie wyższym niż określony w załączniku I ani świadczenia usług dodatkowych wobec usług wymienionych w tym załączniku.
Artykuł 14
Prawo do pomocy w terminalach
1. Nie później niż sześć miesięcy po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie wyznaczają terminale autobusowe i autokarowe, w których powinna być udzielana pomoc dla osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej, z uwzględnieniem potrzeby zapewnienia dostępności usług w większości lokalizacji geograficznych. Państwa członkowskie informują o tym Komisję. Komisja udostępnia w Internecie listę wyznaczonych dworców autobusowych i autokarowych.
2. Podmiot zarządzający terminalem wyznaczonym przez państwo członkowskie zgodnie z ust. 1 odpowiada za zapewnienie udzielania pomocy określonej w części a) załącznika I bez dodatkowych opłat ze strony osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej, pod warunkiem, że dana osoba spełnia warunki określone w art. 16.
3.Gdy konieczna jest pomoc certyfikowanego psa towarzyszącego, należy na nią zezwolić, pod warunkiem że przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe, sprzedawca biletów bądź organizator wycieczek zostali o tym zawiadomieni zgodnie z obowiązującymi krajowymi przepisami obejmującymi przewóz psów towarzyszących.
Artykuł 15
Prawo do pomocy w pojeździe
Przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe nieodpłatnie zapewniają co najmniej pomoc określoną w części b) załącznika I osobom niepełnosprawnym oraz osobom o ograniczonej sprawności ruchowej ▌podczas wsiadania i wysiadania z autokaru lub autobusu, pod warunkiem, że dana osoba spełnia warunki określone w art. 16.
Artykuł 16
Warunki udzielania pomocy
1. Przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe, podmioty zarządzające terminalami, sprzedawcy biletów i organizatorzy wycieczek współpracują w celu udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej pod warunkiem, że potrzeba pomocy ze strony takiej osoby zostanie zgłoszona przedsiębiorstwu autobusowemu lub autokarowemu, podmiotowi zarządzającemu terminalem, sprzedawcy biletów lub organizatorowi wycieczek co najmniej 24 godzin przed momentem, w którym potrzebna będzie pomoc, chyba że udzielający pomocy proponuje wprowadzenie krótszego okresu powiadomienia lub dzieje się to na zasadzie porozumienia pomiędzy udzielającym pomocy a pasażerem.
2. Przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe, sprzedawcy biletów i organizatorzy wycieczek podejmują wszelkie środki niezbędne do ułatwienia przyjmowania zgłoszeń potrzeby pomocy od osób niepełnosprawnych lub osób o ograniczonej sprawności ruchowej. Pasażer otrzymuje potwierdzenie zgłoszenia potrzeby pomocy. Obowiązki te mają zastosowanie we wszystkich ich punktach sprzedaży, włącznie ze sprzedażą telefoniczną i przez Internet.
3. Jeśli zgłoszenie dokonane zostanie zgodnie z ust. 1, przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe, podmioty zarządzające terminalami, sprzedawcy biletów i organizatorzy wycieczek podejmują wszelkie zasadne wysiłki w celu zapewnienia, aby pomoc została udzielona w sposób umożliwiający osobie niepełnosprawnej lub osobie o ograniczonej sprawności ruchowej wejście do odjeżdżającego pojazdu, przesiadkę do odpowiedniego pojazdu lub wyjście z pojazdu przyjeżdżającego, na który zakupiła bilet.
4. Pomocy udziela się pod warunkiem, że dana osoba stawi się w wyznaczonym miejscu:
–
o czasie wskazanym uprzednio przez przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe, nie wcześniej niż 60 minut przed przewidzianym czasem odjazdu, lub
–
jeśli nie zostanie wskazany czas, nie później niż 30 minut przed przewidzianym czasem odjazdu, chyba że udzielający pomocy zaproponuje inaczej lub pasażer i udzielający pomocy uzgodnią inaczej.
5. Podmiot zarządzający terminalem wyznaczony przez państwo członkowskie zgodnie z art. 14 ust. 1 wyznacza, uwzględniając warunki lokalne i bez uszczerbku dla uprawnień innych podmiotów w odniesieniu do obszarów poza terenem terminalu, punkty przyjazdu i odjazdu w terminalu lub w miejscach będących pod bezpośrednią kontrolą podmiotu zarządzającego terminalem, zarówno wewnątrz budynku terminalu, jak i na zewnątrz niego, w których osoby niepełnosprawne lub osoby o ograniczonej sprawności ruchowej mogą poinformować o swoim przybyciu i zwrócić się o pomoc.
6. Wyznaczone punkty, o których mowa w ust. 5 są wyraźnie oznakowane, dostępne i rozpoznawalne dla osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej i zapewniają konieczne informacje w przystępnych formatach o terminalu i udzielanej pomocy.
Artykuł 17
Przekazywanie informacji stronom trzecim
1. Jeżeli udzielanie pomocy zostało podzlecone, a przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe, sprzedawca biletów bądź organizator wycieczek otrzyma zgłoszenie potrzeby pomocy co najmniej 48 godzin przed przewidzianym czasem odjazdu dla danej podróży, przekazuje on ▌ właściwe informacje, tak aby podwykonawca otrzymał zawiadomienie co najmniej 36 godzin przed przewidzianym czasem odjazdu dla danej podróży.
2. Jeżeli udzielanie pomocy zostało podzlecone, a przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe, sprzedawca biletów bądź organizator wycieczek nie otrzyma zgłoszenia potrzeby pomocy co najmniej 48 godzin przed przewidzianym czasem odjazdu dla danej podróży, przekazuje on właściwe informacje, tak aby podwykonawca otrzymał zawiadomienie w najwcześniejszym możliwym terminie.
Artykuł 18
Szkolenie
Przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe i podmioty zarządzające dworcami:
a)
zapewniają, aby cały ich personel, w tym zatrudniony przez ewentualnego podwykonawcę, udzielający bezpośredniej pomocy osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej posiadał wiedzę o sposobach zaspokajania potrzeb osób o różnych rodzajach niepełnosprawności lub upośledzeń sprawności ruchowej;
b)
zapewniają szkolenie z zakresu pomocy osobom niepełnosprawnym i świadomości problemów osób niepełnosprawnych, opisane w załączniku II, dla całości personelu stykającego się z osobami podróżującymi;
c)
zapewniają, aby wszyscy nowi pracownicy po zatrudnieniu wzięli udział w szkoleniu dotyczącym niepełnosprawności oraz aby personel w razie potrzeby uczestniczył w odświeżających kursach szkoleniowych.
Artykuł 19
Rekompensata za wózki inwalidzkie i sprzęt służący do poruszania się
1. W przypadku utraty lub uszkodzenia wózków inwalidzkich bądź innego sprzętu służącego do poruszania się lub ich części podczas przenoszenia w terminalu lub transportu w pojeździe, pasażer, do którego należy sprzęt, otrzymuje rekompensatę od przedsiębiorstwa autobusowego i/lub autokarowego bądź podmiotu zarządzającego terminalem, zależnie od tego, kto był odpowiedzialny za sprzęt w momencie utraty lub uszkodzenia.
W razie potrzeby podejmuje się wszelkie niezbędne działania mające na celu natychmiastowe zapewnienie sprzętu zastępczego, zbliżonego pod względem technicznym i funkcjonalnym do zgubionego lub uszkodzonego sprzętu.
2.Przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe nie ponosi odpowiedzialności zgodnie z ust. 1:
a)
wypadek został spowodowany przez okoliczności, które nie były związane ze świadczeniem usług transportu autobusowego i autokarowego i których przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe mimo zachowania nakazanej sytuacją staranności nie mogło uniknąć, ani nie mogło zapobiec ich skutkom;
b)
szkoda nastąpiła z winy pasażera lub w wyniku jego niedbalstwa.
3.Kwota rekompensaty płatna na mocy niniejszego artykułu odpowiada rzeczywiście poniesionej stracie.
Rozdział IV
Obowiązki przedsiębiorstw autobusowych i/lub autokarowych w przypadku przerwania podróży
Artykuł 20
Odpowiedzialność w przypadku odwołania i dużych opóźnień
1. Przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe ponoszą odpowiedzialność za odwołania, nadkomplet oraz opóźnienia odjazdu o więcej niż dwie godziny. Odpowiedzialność spoczywa na przedsiębiorstwie autobusowym lub autokarowym tylko w przypadku zaistnienia okoliczności, na które przedsiębiorstwo ma wpływ; nie obejmuje opóźnień spowodowanych korkami, kontrolami granicznymi lub drogowymi. We wszystkich przypadkach związanych z odpowiedzialnością odnośnym pasażerom co najmniej:
a)
oferuje się alternatywne usługi transportowe bez dodatkowych kosztów i na zasadnych warunkach lub, jeżeli jest to niemożliwe, informuje się ich o odpowiednich alternatywnych usługach transportowych świadczonych przez inne przedsiębiorstwa;
b)
zapewnia się zwrot ceny biletu, o ile nie zaakceptują oni alternatywnych usług transportowych, o których mowa w lit. a);
c)
oprócz zwrotu ceny biletu, o którym mowa w lit. b) przysługuje prawo do rekompensaty w wysokości 50% ceny biletu, jeżeli przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe nie zapewni usług alternatywnych lub informacji, o których mowa w lit. a). Rekompensata wypłacana jest w ciągu miesiąca od złożenia wniosku o rekompensatę;
d)
w przypadku gdy pasażer zgodzi się skorzystać z alternatywnych usług przewozowych, przysługuje prawo do rekompensaty w wysokości 50% ceny biletu bez utraty prawa do przewozu. Cena biletu winna równać się pełnej kwocie uiszczonej przez pasażera za część podróży, w której nastąpiło opóźnienie. Rekompensata wypłacana jest w ciągu miesiąca od złożenia wniosku o rekompensatę;
e)
oferuje się posiłki i napoje, proporcjonalnie do czasu oczekiwania, jeśli możliwe jest ich zapewnienie;
f)
oferuje się zakwaterowanie w hotelu lub innym miejscu oraz transport między dworcem a miejscem zakwaterowania na wypadek konieczności noclegu przed kontynuowaniem podróży;
g)
w przypadku awarii autobusu lub autokaru oferuje się transport z miejsca wystąpienia awarii do odpowiedniego miejsca oczekiwania lub dworca, z którego możliwe będzie kontynuowanie podróży.
2.W przypadkach innych niż te, o których mowa w ust. 1, przedsiębiorstwo autokarowe lub autobusowe ponosi odpowiedzialność za opóźnienia przekraczające dwie godziny od godziny przyjazdu, jeżeli opóźnienie spowodowane jest:
–
zaniedbaniem lub błędem kierowcy lub
–
usterką techniczną pojazdu.
a)
prawo do odszkodowania w wysokości 50% ceny biletu. Cena biletu jest równa pełnej kwocie uiszczonej przez pasażera za część podróży, w której nastąpiło opóźnienie. Wypłata odszkodowania następuje w ciągu miesiąca od złożenia wniosku o odszkodowanie,
b)
pomoc, o której mowa w lit. e), f) i g) ust. 1 niniejszego artykułu.
3.Przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe jest zwolnione od tej odpowiedzialności, jeżeli odwołanie przejazdu lub opóźnienie są spowodowane jedną z następujących przyczyn:
a)
okolicznościami, które nie były związane ze świadczeniem usług transportu autobusowego i autokarowego i których przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe mimo zachowania nakazanej sytuacją staranności nie mogło uniknąć, ani nie mogło zapobiec ich skutkom,
b)
winą pasażera lub
c)
działaniem osoby trzeciej, którego przedsiębiorstwo autobusowe lub autokarowe mimo zachowania nakazanej sytuacją staranności nie mogło uniknąć, ani nie mogło zapobiec jego skutkom.
Artykuł 21
Udzielanie informacji
1. W przypadku opóźnienia, przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe bądź, zależnie od sytuacji, podmioty zarządzające terminalami informują pasażerów o szacowanym czasie odjazdu i przyjazdu, kiedy tylko informacja taka stanie się dostępna, ale nie później niż 30 minut po planowanym odjeździe lub godzinę przed planowanym przyjazdem. Takie informacje należy także podać w przystępnych formatach osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej.
2. Jeżeli z powodu opóźnienia pasażerowie nie będą mogli skorzystać z połączenia, przedsiębiorstwa autobusowe i/lub autokarowe podejmują wszelkie zasadne wysiłki w celu poinformowania odnośnych pasażerów o alternatywnych połączeniach.
Artykuł 22
Dalsze roszczenia
Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw pasażerów do dochodzenia dalszego odszkodowania. Odszkodowanie na podstawie niniejszego rozporządzenia może zostać potrącone z takiego odszkodowania ▌.
Artykuł 23
Dodatkowe środki poprawiające obsługę pasażerów
Przewoźnicy współpracują w celu przyjęcia uzgodnień na poziomie krajowym lub europejskim, przy zaangażowaniu zainteresowanych stron, zrzeszeń zawodowych oraz stowarzyszeń konsumentów, pasażerów i osób niepełnosprawnych. Środki te powinny mieć na celu poprawę opieki nad pasażerami, zwłaszcza w przypadku dużych opóźnień oraz przerwania lub odwołania podróży ze szczególnym uwzględnieniem pasażerów o specjalnych potrzebach związanych z niepełnosprawnością, ograniczoną sprawnością ruchową, chorobą, podeszłym wiekiem, ciążą, a także małe dzieci i osoby towarzyszące.
W przypadku długotrwałych opóźnień oraz przerwania lub odwołania podróży należy zapewnić pasażerom według potrzeb opiekę lekarską oraz posiłki i napoje, regularnie uaktualniane informacje oraz w razie konieczności alternatywny transport i zakwaterowanie.
Rozdział V
Informacja dla pasażerów i rozpatrywanie skarg
Artykuł 24
Prawo do informacji dla podróżnych
Przez cały czas trwania podróży podmioty zarządzające terminalami oraz przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe zapewniają pasażerom odpowiednie informacje w przystępnych formatach.
Artykuł 25
Informacja o prawach pasażerów
║ Przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe oraz podmioty zarządzające dworcami zapewniają, aby nie później niż w momencie odjazdu, jak również w trakcie podróży, pasażerom zostały zapewnione właściwe i zrozumiałe informacje dotyczące praw przysługujących im na podstawie niniejszego rozporządzenia. Informacje takie zapewniane są w przystępnych formatach. Informacje takie obejmują dane kontaktowe organu wykonawczego wyznaczonego przez państwo członkowskie zgodnie z art. 27 ust. 1.
Artykuł 26
Skargi
1. Jeżeli taki mechanizm jeszcze nie istnieje, przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe ustanawiają dostępny dla wszystkich pasażerów, w tym pasażerów niepełnosprawnych i o ograniczonej sprawności ruchowej, system rozpatrywania skarg dotyczących praw i obowiązków objętych niniejszym rozporządzeniem.
2. Pasażerowie mogą kierować skargi do przedsiębiorstwa autobusowego i/lub autokarowego w ciągu miesiąca od dnia realizacji usługi lub dnia, w którym usługa powinna była zostać zrealizowana. W ciągu 20 dni roboczych adresat skargi przedstawia uzasadnioną opinię lub, w usprawiedliwionych przypadkach, informuje pasażera, w jakim terminie powinien oczekiwać odpowiedzi. Czas na udzielenie odpowiedzi jest nie dłuższy niż dwa miesiące od otrzymania skargi.
3. Jeżeli w granicach czasowych, o których mowa w ust. 2, nie zostanie otrzymana odpowiedź, skargę uważa się za przyjętą.
4.Przedsiębiorstwa autobusowe lub autokarowe sporządzają roczne sprawozdanie zawierające liczbę i przedmiot otrzymanych skarg, średnią liczbę dni potrzebnych na udzielenie odpowiedzi oraz podjęte działania naprawcze.
Rozdział VI
Wykonanie i krajowe organy wykonawcze
Artykuł 27
Krajowe organy wykonawcze
1. Każde państwo członkowskie wyznacza organ lub organy odpowiedzialne za wykonanie niniejszego rozporządzenia. Każdy organ podejmuje środki niezbędne do zapewnienia poszanowania praw pasażerów, w tym przestrzegania zasad dostępności, o których mowa w art. 12. Każdy taki organ pod względem organizacji, decyzji dotyczących finansowania, struktury prawnej i procesów decyzyjnych jest niezależny ▌.
2. Państwa członkowskie informują Komisję o organie lub organach wyznaczonych zgodnie z niniejszym artykułem oraz o ich odnośnych obowiązkach.
3.Organy te powinny współpracować z organizacjami reprezentującymi przedsiębiorstwa autobusowe i autokarowe oraz ich klientów, w tym z reprezentatywnymi organizacjami osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej.
4. Każdy pasażer może skierować do właściwego organu wyznaczonego na mocy ust. 1 skargę dotyczącą domniemanego naruszenia niniejszego rozporządzenia.
5. Państwa członkowskie, które zdecydowały się na wyłączenie niektórych usług na podstawie art. 2 ust. 2 zapewniają porównywalny system egzekwowania praw pasażerów.
Artykuł 28
Sprawozdanie z wykonania
1. Dnia 1 czerwca każdego roku organy wykonawcze wyznaczone na podstawie art. 27 ust. 1 publikują sprawozdanie z działalności w poprzednim roku, zawierające m.in.:
a)
opis działań podjętych w celu wykonania przepisów niniejszego rozporządzenia,
b)
odniesienie do procedury właściwej dla rozstrzygania indywidualnych skarg,
c)
podsumowanie mających zastosowanie w danym państwie członkowskim zasad dostępności dla osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej,
d)
zagregowane dane o skargach, w tym o decyzjach podejmowanych w ich sprawie i terminach rozpatrywania;
e)
informacje o zastosowanych sankcjach,
f)
omówienie innych kwestii istotnych dla lepszego wykonania niniejszego rozporządzenia.
2. Aby być w stanie przygotować takie sprawozdanie, organy wykonawcze prowadzą statystyki odnoszące się do indywidualnych skarg, według przedmiotu i przedsiębiorstwa, którego dotyczą. Dane takie na żądanie udostępniane są Komisji lub krajowym organom dochodzeniowym w okresie do trzech lat po dacie zdarzenia.
Artykuł 29
Współpraca między organami wykonawczymi
Krajowe organy wykonawcze wyznaczone na podstawie art. 27 ust. 1 wymieniają się informacjami o swojej pracy oraz o zasadach i praktykach w zakresie podejmowania decyzji w celu spójnej ochrony pasażerów w całej Wspólnocie. Komisja wspiera je w tym zakresie.
Artykuł 30
Sankcje
Państwa członkowskie ustanawiają zasady dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszenia niniejszego rozporządzenia i podejmują wszelkie środki niezbędne do zapewnienia wdrożenia wszystkich tych zasad. Przewidziane sankcje – które mogłyby obejmować nakaz wypłaty odszkodowania poszkodowanemu pasażerowi – muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie powiadamiają o takich przepisach Komisję oraz informują ją bezzwłocznie o wszelkich późniejszych zmianach mających na nie wpływ.
Rozdział VII
Przepisy końcowe
Artykuł 31
Sprawozdanie
Nie później niż ...(10) Komisja składa Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wykonania i skutków niniejszego rozporządzenia. W razie potrzeby sprawozdaniu towarzyszą wnioski legislacyjne dotyczące wykonania w stopniu bardziej szczegółowym przepisów niniejszego rozporządzenia lub jego zmiany.
Artykuł 32
Zmiana rozporządzenia (WE) nr 2006/2004
W załączniku do rozporządzenia (WE) nr 2006/2004 dodaje się następujący akapit:"
18. Rozporządzenie (WE) nr ... Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia … dotyczące praw pasażerów w transporcie autobusowym i autokarowym oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów (rozporządzenie w sprawie współpracy w zakresie ochrony konsumentów) (Dz.U. L. ...)
"
Artykuł 33
Wejście w życie
1. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
2. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia ...(11)
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Sporządzono w ║
W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady
Przewodniczący Przewodniczący
ZAŁĄCZNIK I
Pomoc udzielana osobom niepełnosprawnym oraz osobom o ograniczonej sprawności ruchowej
a) Pomoc w terminalach
Pomoc i uzgodnienia niezbędne w celu umożliwienia osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej:
–
poinformowania o swoim przybyciu do terminalu oraz zwrócenia się o pomoc w wyznaczonych punktach;
–
dostania się z wyznaczonego punktu do kasy biletowej, poczekalni oraz miejsca wsiadania do pojazdu.
b) Pomoc w pojeździe
Pomoc i uzgodnienia niezbędne w celu umożliwienia osobom niepełnosprawnym i osobom o ograniczonej sprawności ruchowej:
–
wejścia do pojazdu, przy wykorzystaniu podnośników, wózków inwalidzkich lub innego właściwego sprzętu;
–
załadowania bagażu;
–
odbioru bagażu;
–
wyjścia z pojazdu;
–
w miarę możliwości skorzystania z toalety;
–
w miarę możliwości przewożenia ze sobą w autobusie lub autokarze certyfikowanego psa przewodnika;
–
dostania się na siedzenia;
–
zdobycia istotnych informacji o podróży w przystępnych formatach;
–
wejścia do pojazdu/wyjścia z pojazdu podczas przerw w podróży, jeśli jest to wykonalne.
ZAŁĄCZNIK II
Szkolenie dotyczące niepełnosprawności
a) Szkolenie z zakresu uświadamiania problemów osób niepełnosprawnych
Szkolenie personelu mającego bezpośrednią styczność z podróżującymi osobami obejmuje:
–
odpowiednią wiedzę o pasażerach z upośledzeniami fizycznymi, sensorycznymi (słuchu i wzroku), ukrytymi lub umysłowymi oraz odpowiednie reagowanie na takie osoby, w tym umiejętność rozróżniania różnych możliwości osób, których sprawność ruchowa, orientacja lub zdolność komunikacji mogą być ograniczone;
–
bariery, w obliczu których stoją osoby niepełnosprawne i osoby o ograniczonej sprawności ruchowej, w tym bariery w zakresie postaw, bariery środowiskowe/fizyczne i organizacyjne;
–
certyfikowane psy przewodnicy, w tym rola i potrzeby psów przewodników;
–
radzenie sobie w nieoczekiwanych sytuacjach;
–
umiejętności interpersonalne oraz metody komunikowania się z osobami głuchymi i osobami niedosłyszącymi, osobami niedowidzącymi, osobami z upośledzeniem mowy lub umysłowym;
–
obchodzenie się w ostrożny, pozwalający uniknąć uszkodzeń sposób z wózkami inwalidzkimi oraz innym sprzętem służącym do poruszania się (dla całego personelu odpowiedzialnego za przenoszenie bagażu, jeżeli taki jest).
b) Szkolenie z zakresu pomocy osobom niepełnosprawnym
Szkolenie personelu udzielającego bezpośredniej pomocy osobom niepełnosprawnym oraz osobom o ograniczonej sprawności ruchowej:
–
jak pomóc użytkownikowi wózka inwalidzkiego wsiąść na wózek i wysiąść z wózka;
–
umiejętności udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym oraz osobom o ograniczonej sprawności ruchowej podróżującym z certyfikowanym psem przewodnikiem, w tym rola i potrzeby takich psów;
–
techniki pomagania osobom niewidomym i niedowidzącym oraz obchodzenia się z certyfikowanymi zwierzętami przewodnikami i ich przewozu, pamiętając o tym, że psy towarzyszące są szkolone, by przyjmować komendy wyłącznie od swojego właściciela i nie powinien zajmować się nimi personel wypełniający swoje obowiązki;
–
zrozumienie rodzajów sprzętu, który może być wykorzystywany przez osoby niepełnosprawne oraz osoby o ograniczonej sprawności ruchowej, a także umiejętność obchodzenia się z takim sprzętem;
–
użycie sprzętu umożliwiającego wsiadanie do pojazdu i wysiadanie z pojazdu oraz znajomość właściwych procedur wsiadania i wysiadania, zapewniających bezpieczeństwo i godność osób niepełnosprawnych oraz osób o ograniczonej sprawności ruchowej;
–
wystarczające zrozumienie potrzeby niezawodnej i profesjonalnej pomocy, jak również świadomość, że niektóre osoby niepełnosprawne mogą doświadczać podczas podróży uczucia zagrożenia ze względu na zależność od udzielenia pomocy;
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2006/116/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie czasu ochrony prawa autorskiego i niektórych praw pokrewnych (COM(2008)0464 – C6-0281/2008 – 2008/0157(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0464),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 47 ust. 2, art. 55 i 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6–0281/2008),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz Komisji Kultury i Edukacji (A6-0070/2009),
1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 kwietnia 2009 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/.../WE zmieniającej dyrektywę 2006/116/WE ║w sprawie czasu ochrony prawa autorskiego i niektórych praw pokrewnych
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 47 ust. 2, art. 55 i art. 95,
uwzględniając wniosek Komisji║,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(1),
działając zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(2),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Na podstawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/116/WE z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie czasu ochrony prawa autorskiego i niektó3rych praw pokrewnych(3), czas ochrony dla artystów wykonawców oraz producentów fonogramów wynosi 50 lat.
(2) W przypadku artystów wykonawców okres ten rozpoczyna się z dniem wykonania utworu albo, jeżeli utrwalenie wykonania zostanie opublikowane lub publicznie udostępnione w ciągu 50 lat po wykonaniu utworu, w dniu pierwszego opublikowania lub pierwszego publicznego udostępnienia, w zależności od tego, które z tych wydarzeń miało miejsce wcześniej.
(3) W przypadku producentów fonogramów okres ten rozpoczyna się od momentu sporządzenia utrwalenia albo od momentu jego publikacji w ciągu 50 lat po jego utrwaleniu albo, w przypadku braku publikacji, od momentu jego publicznego udostępnienia w ciągu 50 lat po sporządzeniu utrwalenia.
(4) Społecznie uznawane znaczenie twórczego wkładu artystów wykonawców powinno być odzwierciedlone w poziomie ochrony uwzględniającym ich kreatywny i artystyczny wkład.
(5) Artyści wykonawcy zazwyczaj rozpoczynają karierę w młodym wieku i obecny okres ochrony wynoszący 50 lat w odniesieniu do utrwalenia wykonań ▌często nie chroni ich wykonań w całym okresie ich życia. Dlatego też niektórzy artyści wykonawcy odczuwają spadek dochodów w końcowym okresie ich życia. Często nie mogą oni również powoływać się na swoje prawa w celu zapobiegania niewłaściwemu wykorzystywaniu ich artystycznych wykonań, które może mieć miejsce w okresie ich życia, bądź w celu ograniczenia takiego wykorzystywania.
(6) Przychody uzyskane z wyłącznych praw do zwielokrotniania oraz udostępniania, przewidzianych w dyrektywie 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym(4) oraz godziwa rekompensata za zwielokrotnianie do prywatnego użytku w rozumieniu tej dyrektywy, a także dochody z wyłącznych praw rozpowszechniania i najmu w rozumieniu dyrektywy 2006/115/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej(5) powinny być dostępne dla artystów wykonawców co najmniej przez cały okres ich życia.
(7) Czas ochrony utrwaleń wykonań artystycznych i fonogramów powinien zatem zostać przedłużony do 70 lat po nastąpieniu odpowiedniego wydarzenia.
(8)Prawa do utrwalonego fonogramu powinny wracać do wykonawcy, jeżeli producent fonogramu nie oferuje do sprzedaży – w rozumieniu Międzynarodowej konwencji o ochronie wykonawców, producentów fonogramów oraz organizacji nadawczych –wystarczającej ilości egzemplarzy fonogramu, który w przypadku braku wydłużenia czasu ochrony byłby powszechnie dostępny publicznie, albo nie udostępnia fonogramu publicznie. Możliwość taka powinna istnieć po upływie rozsądnego okresu czasu, jaki daje się producentowi fonogramów na skorzystanie z obydwu sposobów wykorzystania utworu. Wobec tego prawa producenta fonogramu do fonogramu powinny wygasnąć w celu uniknięcia sytuacji, w której prawa te istniałyby równolegle z prawami wykonawcy do utrwalenia wykonania, kiedy te ostatnie prawa nie są już przeniesione albo powierzone producentowi fonogramu.
(9) Zawierając umowę z producentem fonogramu, artyści wykonawcy zazwyczaj muszą przenieść lub powierzyć swoje wyłączne prawa do zwielokrotniania, rozpowszechniania, najmu i udostępniania utrwaleń swoich wykonań na producentów fonogramów. W zamian za powyższe niektórzy z nich otrzymują ▌zaliczkę z tytułu opłat licencyjnych, a kolejne płatności na ich rzecz są dokonywane z uwzględnieniem przez producenta fonogramu wypłaconej pierwotnie zaliczki i po dokonaniu przez niego wszystkich przewidzianych w umowie odliczeń. Inni wykonawcy przenoszą lub powierzają swoje wyłączne prawa za jednorazową opłatą (jednorazowe wynagrodzenie). Dotyczy to przede wszystkim artystów wykonawców zapewniających podkład muzyczny, których nie wymienia się wśród wykonawców ("mało znani wykonawcy"), czasami jednak również artystów wykonawców, których wymienia się wśród wykonawców ("artyści wykonawcy biorący udział").
(10) Należy wprowadzić środki towarzyszące w celu zagwarantowania, że wykonawcy, którzy dokonali przeniesienia swoich wyłącznych praw na producentów fonogramów ▌, także skorzystają z wydłużenia czasu ochrony. ▌
(11) Pierwszym towarzyszącym środkiem ▌powinno być nałożenie na producentów fonogramów obowiązku przeznaczania, co najmniej raz na rok, kwoty odpowiadającej 20 % przychodów z wyłącznych praw do rozpowszechniania, zwielokrotniania i udostępniania fonogramów. "Przychody" to przychody uzyskane przez producenta fonogramu przed odliczeniem kosztów.
▌
(12)Płatności te powinny być przeznaczone tylko dla artystów wykonawców, których wykonania są utrwalone na fonogramie i którzy przenieśli swoje prawa na producenta fonogramu lub powierzyli mu je w zamian za jednorazową płatność. Odłożone w ten sposób płatności powinny być przekazywane indywidualnie mało znanym wykonawcom co najmniej raz na rok. Dystrybucję należy powierzyć organizacjom zbiorowego zarządzania i można stosować krajowe przepisy dotyczące przychodów niepodlegających wypłacie. W celu uniknięcia niewspółmiernych obciążeń w ramach poboru tych dochodów i administrowania nimi państwa członkowskie mogą określić, w jakim stopniu mikroprzedsiębiorstwa podlegają obowiązkowi ich odprowadzania, jeżeli dokonywanie takich płatności okazałoby się nieracjonalne w stosunku do kosztów poboru takich dochodów i administrowania nimi.
(13) Jednakże art. 5 dyrektywy 2006/115/WE ║ już obecnie przyznaje wykonawcom niezbywalne prawo do godziwego wynagrodzenia za najem, w tym także fonogramów. Podobnie w praktyce umownej wykonawcy zazwyczaj nie przenoszą na producentów fonogramów ani nie powierzają im swoich praw do jednorazowego godziwego wynagrodzenia za nadawanie i publiczne udostępnianie na podstawie art. 8 ust. 2 dyrektywy 2006/115/WE oraz do rekompensaty za prywatne kopiowanie na podstawie art. 5 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2001/29/WE. Dlatego też przy obliczaniu całkowitej kwoty, która powinna być przeznaczona przez producenta fonogramu na wypłatę dodatkowego wynagrodzenia, nie powinno się uwzględniać przychodów, które producent ten uzyskał z najmu fonogramów, ani jednorazowego godziwego wynagrodzenia za nadawanie i udostępnianie publiczne, ani przychodów z odpowiedniej rekompensaty otrzymanej za prywatne kopiowanie.
(14)W celu ponownego zrównoważenia umów, na podstawie których w oparciu o opłaty licencyjne artyści wykonawcy przenoszą swoje wyłączne prawa na producenta fonogramu, drugim środkiem towarzyszącym powinna być klauzula "nowego początku" dla tych artystów wykonawców, którzy za opłatą licencyjną lub wynagrodzeniem powierzyli swoje wyżej wymienione wyłączne prawa producentom fonogramów. Aby artyści wykonawcy mogli w pełni skorzystać z wydłużonego okresu ochrony praw, państwa członkowskie powinny zadbać o to, by na mocy umów pomiędzy producentami fonogramów a artystami wykonawcami w wydłużonym okresie ochrony praw wypłacano artystom wykonawcom opłatę licencyjną lub stawkę wynagrodzenia nieobciążoną zaliczkami czy przewidzianymi w umowie odliczeniami.
(15) W interesie pewności prawnej należy ustalić, że w przypadku braku wyraźnych odmiennych ustaleń w umowie, umowne przeniesienie albo powierzenie praw do utrwalenia wykonania dokonane przed datą, do której państwa członkowskie mają przyjąć środki wdrażające niniejszą dyrektywę, powinno nadal wywoływać skutki w wydłużonym czasie ochrony.
(16)Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zapewnienia, że pewne warunki w tych umowach, które przewidują powtarzające się wynagrodzenie, mogą być renegocjowane na korzyść wykonawców. Państwa członkowskie powinny wprowadzić procedury na wypadek niepowodzenia renegocjacji.
▌
(17) Z uwagi na to, że cele zaproponowanych środków towarzyszących nie mogą być w wystarczającym stopniu osiągnięte przez państwa członkowskie, ponieważ środki krajowe w tej dziedzinie prowadziłyby albo do zakłócenia ║konkurencji albo naruszyłyby zakres praw wyłącznych producenta fonogramu, które są określone w prawodawstwie wspólnotowym, natomiast możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną tym samym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.
(18)Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów krajowych i porozumień, które są zgodne z jej przepisami, np. układów zbiorowych zawieranych w państwach członkowskich pomiędzy organizacjami reprezentującymi wykonawców i organizacjami reprezentującymi producentów.
(19) W niektórych państwach członkowskich do kompozycji muzycznych ze słowami stosuje się jednolity czas ochrony obliczany od momentu śmierci ostatniego żyjącego autora, podczas gdy w innych państwach członkowskich obowiązują odrębne okresy ochrony w odniesieniu do muzyki i tekstu. Kompozycje muzyczne ze słowami są w większości tworzone przez współautorów. Na przykład opera jest często dziełem librecisty oraz kompozytora. Ponadto w przypadku gatunków muzycznych takich jak jazz, muzyka rockowa i pop, proces twórczy wymaga często współpracy kilku osób.
(20) Dlatego też harmonizacja czasu ochrony kompozycji muzycznych ze słowami, których tekst i muzyka zostały stworzone do wspólnego wykorzystania, jest niekompletna, co stanowi podstawę do powstawania przeszkód w swobodnym przepływie towarów i usług, takich jak usługi transgranicznego zbiorowego zarządzania prawami. Aby zagwarantować usunięcie takich przeszkód, dla wszystkich utworów objętych ochroną w dniu, w którym od państw członkowskich wymaga się dokonania transpozycji niniejszej dyrektywy, powinien obowiązywać ten sam zharmonizowany okres ochrony we wszystkich państwach członkowskich.
(21) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2006/116/WE.
(22)Zgodnie z pkt 34 porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa, zachęca się państwa członkowskie do sporządzania, dla ich własnych celów i w interesie Wspólnoty, własnych tabel, które odzwierciedlają korelacje pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji, oraz do podawania ich do wiadomości publicznej,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Artykuł 1
Zmiany w dyrektywie 2006/116/WE
W dyrektywie 2006/116/WE wprowadza się następujące zmiany:
(1) w art. 1 wprowadza się ustęp w brzmieniu: "
"7. Czas ochrony kompozycji muzycznej ze słowami wygasa po 70 latach licząc od dnia śmierci ostatniej spośród niżej wymienionych osób, bez względu na to, czy zostały uznane za współautorów: autora tekstu i kompozytora utworu muzycznego, pod warunkiem że obydwa dzieła zostały stworzone specjalnie dla danego utworu muzycznego ze słowami.";
"
(2) w art. 3 ust. 1 wprowadza się zmiany:
ust. 1 akapit drugi otrzymuje brzmienie:"
Jednakże:
–
jeżeli utrwalenie wykonania na innym nośniku niż fonogram jest zgodnie z prawem opublikowane lub zgodnie z prawem publicznie udostępnione w tym terminie, prawa te wygasają po okresie 50 lat licząc od dnia pierwszego opublikowania lub pierwszego publicznego udostępnienia, w zależności od tego, które z tych wydarzeń miało miejsce wcześniej,
–
jeżeli utrwalenie wykonania na fonogramie jest zgodnie z prawem opublikowane lub zgodnie z prawem publicznie udostępnione w tym terminie, prawa te wygasają po okresie 70 lat licząc od dnia pierwszego opublikowania lub pierwszego publicznego udostępnienia, w zależności od tego, które z tych wydarzeń miało miejsce wcześniej.
(b) w ust. 2 w zdaniu drugim i trzecim liczbę "pięćdziesięciu" zastępuje się liczbą "siedemdziesięciu";
(c)
dodaje się ustępy w brzmieniu:
Jeżeli 50 lat po zgodnym z prawem opublikowaniu fonogramu lub, w przypadku braku takiej publikacji, 50 lat po zgodnym z prawem przedstawieniu publiczności producent fonogramu nie oferuje na sprzedaż wystarczającej ilości egzemplarzy lub nie udostępnia ich publicznie drogą przewodową lub bezprzewodową w taki sposób, że członkowie społeczeństwa mają do niej dostęp w indywidualnie wybranym przez nich miejscu i czasie, artysta wykonawca może rozwiązać umowę na podstawie której przeniósł albo powierzył swoje prawa do utrwalenia wykonania producentowi fonogramu (zwaną dalej: "umową o przeniesienie lub powierzenie"). Z prawa do rozwiązania umowy można skorzystać w przypadku gdy producent rok po powiadomieniu przez artystę wykonawcę o zamiarze rozwiązania umowy zgodnie z poprzednim zdaniem nie korzysta z praw na obydwa wymienione w poprzednim zdaniu sposoby. Prawo artysty wykonawcy do rozwiązania umowy jest niezbywalne. Jeżeli fonogram zawiera utrwalenie wykonań kilku artystów wykonawców, mogą oni rozwiązać ich umowy o przeniesienie lub powierzenie zgodnie z właściwym dla nich prawem krajowym. W przypadku rozwiązania umowy o przeniesienie lub powierzenie na mocy niniejszego ustępu prawa producenta fonogramu do fonogramu wygasają
2b.W przypadku, w którym umowa o przeniesienie lub powierzenie przyznaje artyście wykonawcy prawo do jednorazowego wynagrodzenia, artysta wykonawca ma prawo uzyskania corocznego dodatkowego wynagrodzenia od producenta fonogramu za każdy pełny rok po upływie 50 lat od momentu zgodnego z prawem opublikowania fonogramu lub w przypadku braku takiej publikacji, po upływie 50 lat od jego zgodnego z prawem publicznego udostępnienia. Prawo artysty wykonawcy do uzyskania takiego corocznego dodatkowego wynagrodzenia jest niezbywalne.
2c. Całkowita kwota przeznaczona przez producenta fonogramu na płatności dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 2b, odpowiada 20 % przychodów uzyskanych przez niego w roku poprzedzającym rok, za który wypłaca się wspomniane wynagrodzenie, ze zwielokrotniania, rozpowszechniania i udostępniania tych fonogramów, po upływie 50 lat od momentu jego zgodnego z prawem opublikowania lub, w przypadku braku takiej publikacji, po upływie 50 lat od jego zgodnego z prawem publicznego udostępnienia.
Państwa członkowskie zapewniają, że od producentów fonogramów wymaga się, aby na żądanie dostarczali wykonawcom, którzy są uprawnieni do corocznego dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 2b, wszelkich informacji, które mogą być konieczne do zagwarantowania wypłaty tego wynagrodzenia.
2d.Państwa członkowskie gwarantują, że prawem do uzyskania corocznego dodatkowego wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 2b, będą zarządzały organizacje zbiorowego zarządzania.
2e.W przypadku, gdy artysta wykonawca jest uprawniony do powtarzających się opłat, od opłat uiszczonych artyście wykonawcy nie odlicza się żadnych zaliczek ani przewidzianych w umowie odliczeń po 50 latach od momentu zgodnego z prawem opublikowania fonogramu lub w przypadku braku takiej publikacji, po 50 latach od jego zgodnego z prawem publicznego udostępnienia.
"
(3)w art. 10 wprowadza się ustępy w brzmieniu:"
5. Artykuł 3 ust. 1 do ust. 2 lit e) w wersji przewidzianej dyrektywą .../.../WE(6) stosuje się w dalszym ciągu tylko do utrwaleń wykonań i fonogramów, w odniesieniu do których artysta wykonawca i producent fonogramu nadal posiadają prawo do ochrony na postawie tych przepisów w dniu ... (7)* oraz do utrwaleń wykonań artystycznych i fonogramów, które powstały do tego dnia.
6.Artykuł 1 ust. 7 w wersji dodanej dyrektywą .../.../WE(8)ma zastosowanie do utworów muzycznych ze słowami, których przynajmniej utwór muzyczny lub słowa są chronione w przynajmniej jednym państwie członkowskim przed … (9)* oraz do utworów muzycznych ze słowami stworzonych po tej dacie.
Akapit pierwszy pozostaje bez uszczerbku dla wszelkich działań polegających na korzystaniu z utworu, które miały miejsce przed …**. Państwa członkowskie przyjmują konieczne przepisy w celu ochrony w szczególności nabytych praw stron trzecich.
"
(4) wprowadza się artykuł w brzmieniu:"
Artykuł 10a
Środki przejściowe dotyczące transpozycji dyrektywy .../.../WE*
1. W ║ braku wyraźnego odmiennego wskazania, umowa dotycząca przeniesienia lub powierzenia praw zawarta przed...** wywołuje nadal skutki poza moment, w którym na podstawie art. 3 ust. 1 ▌w wersji sprzed zmiany wprowadzonej dyrektywą .../.../WE* artysta wykonawca przestanie podlegać ochronie.
▌
2.Państwa członkowskie mogą przewidzieć, że umowy dotyczące przeniesienia lub powierzenia, na mocy których artysta wykonawca jest uprawniony do powtarzających się opłat i które zostały zawarte przed …(10) mogą zostać zmienione po upływie 50 lat od momentu zgodnego z prawem opublikowania fonogramu lub w przypadku braku takiej publikacji, po upływie 50 lat od jego zgodnego z prawem publicznego udostępnienia.
"
Artykuł 2
Sprawozdanie
Nie później niż …(11)* Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszej dyrektywy w świetle rozwoju rynku cyfrowego i w stosownym przypadku przedkłada wniosek dotyczący dalszych zmian w dyrektywie 2006/116/WE.
Artykuł 3
Ocena
Komisja dokonuje oceny ewentualnego zapotrzebowania na wydłużenie okresu ochrony praw artystów wykonawców i producentów w sektorze audiowizualnym i nie później niż dnia 1 stycznia 2010 r. składa sprawozdanie w sprawie wyników takiej oceny Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu. W stosownym przypadku Komisja przedkłada wniosek dotyczący dalszych zmian w dyrektywie 2006/116/WE.
Artykuł 4
Transpozycja
1. Państwa członkowskie wprowadzą w życie, ║ do … (12) przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie przedstawiają one Komisji teksty tych przepisów.
▌
Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.
2. Państwa członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.
Artykuł 5
Wejście w życie
Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Artykuł 6
Adresaci
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej ramy wdrażania inteligentnych systemów transportowych w dziedzinie transportu drogowego oraz ich interfejsów z innymi rodzajami transportu (COM(2008)0887 – C6-0512/2008 – 2008/0263(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0887),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 71 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0512/2008),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0226/2009),
1. zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy w przypadku uznania przez nią za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku lub zastąpienia tegoż innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 kwietnia 2009 w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/.../WE ustanawiającej ramy wdrażania inteligentnych systemów transportowych w dziedzinie transportu drogowego oraz ich interfejsów z innymi rodzajami transportu
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Nasilenie transportu drogowego związane ze wzrostem gospodarki europejskiej oraz wymogami w zakresie mobilności obywateli jest podstawową przyczyną coraz większego zatłoczenia infrastruktury drogowej i zużycia energii, jak również problemów ekologicznych i społecznych.
(2) Reakcja na te główne wyzwania nie może ograniczać się do tradycyjnych metod, w tym szczególnie do rozbudowy istniejącej infrastruktury transportu drogowego. Innowacja odegra główną rolę w znalezieniu odpowiednich rozwiązań dla Wspólnoty.
(3)Inteligentne systemy transportowe (ITS) to zaawansowane aplikacje, które – choć same nie są nośnikami informacji jako takich – mają na celu świadczenie innowacyjnych usług w zakresie rodzajów transportu i zarządzania ruchem oraz pozwalają na lepsze informowanie różnych użytkowników, dając im możliwość bezpieczniejszego, bardziej skoordynowanego i "inteligentniejszego" korzystania z sieci transportowych.
(4) Zastosowanie technologii informacyjnych i komunikacyjnych w sektorze transportu drogowego oraz jego interfejsów z innymi rodzajami transportu (ITS) znacząco przyczyni się do poprawy oddziaływania na środowisko, efektywności, w tym efektywności energetycznej, bezpieczeństwa i ochrony transportu drogowego oraz mobilności pasażerów i towarów, przy jednoczesnym zapewnieniu funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz zwiększonych poziomów konkurencyjności i zatrudnienia.
(5)Kilka zaawansowanych aplikacji i mechanizmów wspólnotowych opracowano dla różnych rodzajów transportu, takich jak transport kolejowy (ERTMS i TAF-TSI), transport morski i śródlądowe drogi wodne (LRITS, SafeSeaNet, VTMIS, RIS), transport lotniczy (SESAR) oraz transport lądowy, na przykład transport żywego inwentarza.
(6) Postępy w zastosowaniu technologii informacyjnych i komunikacyjnych do innych form transportu powinny obecnie znaleźć odzwierciedlenie w rozwoju sektora transportu drogowego, szczególnie w celu zapewnienia wyższych poziomów integracji w tym zakresie pomiędzy transportem drogowym a innymi rodzajami transportu.
(7) W niektórych państwach członkowskich technologie te są już wdrażane w sektorze transportu drogowego na poziomie krajowym, jednak takie wdrażanie pozostaje fragmentaryczne i nieskoordynowane i nie jest w stanie zapewnić ciągłości geograficznej usług ITS w całej Wspólnocie.
(8) Aby zapewnić skoordynowane i skuteczne wdrażanie ITS na terenie całej Wspólnoty, należy wprowadzić wspólne specyfikacje. W pierwszym rzędzie priorytetowo należy potraktować cztery główne obszary rozwoju i wdrażania ITS.
(9) Wspólne specyfikacje powinny między innymi uwzględniać i czerpać z doświadczenia i wyników już uzyskanych w tym obszarze, szczególnie w kontekście inicjatywy eBezpieczeństwo (eSafety)(4), uruchomionej przez Komisję w kwietniu 2002 r. W ramach tej inicjatywy Komisja ustanowiła Forum eSafety w celu promowania i dalszej realizacji zaleceń na rzecz wsparcia rozwoju, wdrażania i wykorzystania systemów eBezpieczeństwa.
(10)Pojazdy użytkowane głównie ze względu na ich wartość historyczną, po raz pierwszy zarejestrowane, homologowane lub dopuszczone do ruchu przed wejściem w życie niniejszej dyrektywy i przepisów wykonawczych do niej, nie powinny być objęte zasadami i procedurami ustalonymi w niniejszej dyrektywie.
(11) ITS powinny czerpać z interoperacyjnych systemów opartych na otwartych i publicznych standardach, dostępnych na zasadach niedyskryminacyjnych wszystkim dostawcom i użytkownikom aplikacji i usług.
(12)Konieczne jest zapewnienie w przyszłości interoperacyjności aplikacji i usług poprzez wdrożenie ITS, a także - w stosownych przypadkach - zadbanie o zgodność wsteczną z aplikacjami i usługami ITS.
(13) Wdrażanie i wykorzystanie aplikacji i usług ITS będzie wiązało się z przetwarzaniem danych osobowych. Takie przetwarzanie należy przeprowadzać zgodnie z zasadami wspólnotowymi, określonymi między innymi w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych(5) oraz w dyrektywie 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącej przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej(6).
(14) Wdrażanie i wykorzystanie aplikacji i usług ITS oraz w szczególności informacji o ruchu i podróży będzie się wiązało z przetwarzaniem i wykorzystaniem danych dotyczących dróg, ruchu i podróży, stanowiących część dokumentów będących w posiadaniu podmiotów sektora publicznego państw członkowskich. Takie przetwarzanie i wykorzystywanie powinno odbywać się zgodnie z zasadami wspólnotowymi określonymi w dyrektywie 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego(7).
(15) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2007/46/WE(8) ustanawia ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów, z kolei dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/24/WE(9) i 2003/37/WE(10) odnoszą się odpowiednio do homologacji typu dwu- lub trzykołowych pojazdów silnikowych oraz ciągników rolniczych lub leśnych, ich przyczep i wymiennych holowanych maszyn. Chociaż przepisy w tych dyrektywach obejmują urządzenia związane z ITS zainstalowane w pojazdach, nie mają zastosowania do urządzeń i oprogramowania ITS zewnętrznej infrastruktury drogowej, które powinny być objęte analogicznymi, krajowymi procedurami homologacji typu.
(16) W przypadku aplikacji i usług ITS, dla których wymagane są dokładne i gwarantowane usługi pozycjonowania i pomiaru czasu, zastosować należy satelitarne urządzenia infrastruktury lub inną technologię zapewniającą równorzędny poziom dokładności(11), np. wydzieloną łączność małego zasięgu (DSRC).
(17) Główne zainteresowane strony, w tym dostawcy usług ITS, stowarzyszenia użytkowników ITS, przewoźnicy i operatorzy obiektów, przedstawiciele przemysłu wytwórczego, partnerzy społeczni, stowarzyszenia branżowe i władze lokalne, powinny mieć możliwość doradzania Komisji w zakresie gospodarczych i technicznych aspektów wdrażania ITS na terenie Wspólnoty.
(18) Środki niezbędne do realizacji niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(12).
(19) W szczególności Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania środków dotyczących zmiany załączników i środków ustanawiających bardziej szczegółowe specyfikacje w zakresie rozwoju, wprowadzania i wykorzystywania interoperacyjnych ITS. Ponieważ środki te mają zakres ogólny i służą wprowadzaniu zmian w odniesieniu do innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy, między innymi poprzez uzupełnienie jej nowymi, innymi niż istotne elementami, muszą być one przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.
(20) W celu zagwarantowania skoordynowanego podejścia, Komisja powinna zapewnić spójność pomiędzy działaniami komitetu ustanowionego na mocy niniejszej dyrektywy a działaniami komitetu ustanowionego na mocy dyrektywy 2004/52/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie interoperacyjności systemów elektronicznych opłat drogowych we Wspólnocie(13), komitetu ustanowionego na mocy rozporządzenia Rady (EWG) (Nr) 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym(14) oraz komitetu, o którym mowa w dyrektywie 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiającej ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów(15).
(21)Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, mianowicie zapewnienia skoordynowanego wdrożenia i użycia interoperacyjnych ITS w całej Wspólnocie, nie mogą zostać zrealizowane w wystarczającym zakresie przez państwa członkowskie ║, a cele te, ze względu na swoją skalę i rezultaty, mogą być lepiej zrealizowane na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjmować środki, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w powyższym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza zakres niezbędny do osiągnięcia tych celów,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Artykuł 1
Przedmiot i zakres
Niniejsza dyrektywa ustanawia ramy skoordynowanego i spójnego wdrażania i stosowania ITS, w tym interoperacyjnych ITS, na terenie Wspólnoty oraz sporządzania koniecznych w tym celu specyfikacji.
Dyrektywa ma zastosowanie do wszystkich ITSdla podróżnych, pojazdów i infrastruktury oraz ich interakcji w dziedzinie transportu drogowego, w tym transportu miejskiego, i interfejsów z innymi rodzajami transportu.
Stosowanie niniejszej dyrektywy oraz środków, o których mowa w art. 4, ma miejsce bez uszczerbku dla wymogów państw członkowskich w zakresie porządku i bezpieczeństwa publicznego.
Artykuł 2
Definicje
Na potrzeby niniejszej dyrektywy zastosowanie mają następujące definicje:
(a)
"inteligentne systemy transportowe (ITS)" oznaczają systemy, w których zastosowane są systemy informacyjne i komunikacyjne, wykorzystane w transporcie drogowym (w tym w infrastrukturze, w pojazdach i przez użytkowników) i w zarządzaniu ruchem i mobilnością oraz na potrzeby interfejsów z innymi rodzajami transportu, w tym również na potrzeby multimodalnych i interoperacyjnych systemów sprzedaży biletów;
(b)
"interoperacyjność" oznacza zdolność systemów oraz będących ich podstawą procesów gospodarczych do wymiany danych oraz do wymiany informacji i wiedzy;
(c)
"aplikacja ITS" oznacza operacyjne narzędzie zastosowania ITS;
(d)
"usługa ITS" oznacza wdrożenie aplikacji ITS poprzez dokładnie określone ramy organizacyjne i operacyjne celem zwiększenia bezpieczeństwa użytkowników, efektywności i wygody oraz ułatwienia lub wspierania operacji transportowych i przewozowych;
(e)
"dostawca usług ITS" oznacza dowolny podmiot, publiczny lub prywatny, świadczący usługę ITS;
(f)
"użytkownik ITS" oznacza dowolnego użytkownika aplikacji lub usług ITS, w tym podróżnych, szczególnie narażonych użytkowników sieci transportu, użytkowników i operatorów infrastruktury transportu drogowego, osoby zarządzające flotą oraz podmioty obsługi w nagłych wypadkach;
(g)
"urządzenie nomadyczne" oznacza element komunikacji lub urządzenie do przetwarzania informacji, które kierowca może wziąć do pojazdu i używać w czasie prowadzenia pojazdu, na przykład telefon komórkowy, system nawigacji lub podręczny komputer osobisty;
(h)
"platforma" oznacza zintegrowane otoczenie funkcjonalne, techniczne i operacyjne umożliwiające wdrażanie, realizację i wykorzystywanie aplikacji i usług ITS;
(i)
"szczególnie narażeni użytkownicy sieci transportu" to niezmotoryzowani uczestnicy ruchu, np. piesi, rowerzyści i motocykliści, a także osoby niepełnosprawne lub o ograniczonej mobilności;
(j)
"minimalny zakres stosowania aplikacji i świadczenia usług ITS" oznacza podstawowy zakres aplikacji i usług ITS stanowiących nieodzowne elementy transeuropejskich sieci transportowych (TEN-T).
Artykuł 3
Wdrażanie ITS
1. Państwa członkowskie podejmują konieczne środki, aby zapewnić skoordynowane wdrażanie i stosowanie wydajnych interoperacyjnych aplikacji i usług ITS na terenie Wspólnoty.
2.Państwa członkowskie zapewniają, o ile to możliwe, zgodność wsteczną z aplikacjami i usługami ITS we Wspólnocie.
3. Państwa członkowskie w szczególności:
(a)
zapewniają użytkownikom ITS i dostawcom usług ITS dostęp do wiarygodnych i regularnie uaktualnianych stosownych informacji dotyczących transportu drogowego;
(b)
zapewniają możliwość wymiany danych na temat ruchu drogowego i podróży oraz innych stosownych informacji między właściwymi ośrodkami informacji o ruchu i kontroli ruchu w różnych regionach i różnych państwach członkowskich;
(c)
stosują ITS w odniesieniu do wszystkich rodzajów transportu oraz do interfejsów między nimi, gwarantując tym samym wysoki stopień integracji wszystkich rodzajów transportu;
(d)
podejmują konieczne środki służące wdrażaniu systemów ITS związanych z bezpieczeństwem i ochroną w pojazdach i elementach infrastruktury oraz rozwojowi bezpiecznych interfejsów człowiek-urządzenie (HMI), szczególnie w urządzeniach nomadycznych;
(e)
podejmują konieczne środki służące integracji, w ramach jednolitej platformy, różnych aplikacji ITS związanych z wymianą informacji i komunikacją między pojazdami i elementami infrastruktury drogowej;
(f)
unikają rozproszenia i braku ciągłości geograficznej.
4. Na potrzeby aplikacji i usług ITS, które wymagają globalnych, nieprzerwanych, dokładnych i gwarantowanych usług związanych z pozycjonowaniem i pomiarem czasu, wykorzystana jest infrastruktura satelitarna lub inna technologia zapewniająca równorzędne poziomy dokładności, taka jak DSRC.
5. Przyjmując środki przewidziane w ust. 1 i 2, państwa członkowskie wymagają zgodności z zasadami określonymi w załączniku I.
6.Państwa członkowskie uwzględniają rzeźbę terenu regionów geograficznie odizolowanych oraz odległości, jakie należy przebyć, aby do nich dotrzeć, w przypadku konieczności odstępując od zasady efektywności kosztowej, o której mowa w załączniku I.
Artykuł 4
Specyfikacje
1. Komisja określa specyfikacje wdrażania i stosowania ITS w następujących obszarach priorytetowych:
(a)
optymalne wykorzystanie danych dotyczących dróg, ruchu i podróży;
(b)
ciągłość usług ITS związanych z zarządzaniem ruchem i przewozami towarowymi w ramach europejskich korytarzy transportowych i w konurbacjach;
(c)
bezpieczeństwo i ochrona ruchu drogowego;
(d)
integracja pojazdu w ramach infrastruktury transportowej.
(2)Komisja określa wymogi dotyczące obowiązkowego udostępniania i stosowania w minimalnym zakresie aplikacji i usług ITS, zwłaszcza w następujących dziedzinach:
(a)
świadczenie w całej UE usług w zakresie dostarczania informacji w czasie rzeczywistym na temat ruchu i podróżowania;
(b)
dane i procedury dotyczące świadczenia w minimalnym zakresie bezpłatnych powszechnych usług związanych z informowaniem o ruchu;
(c)
skoordynowane wprowadzenie systemu eCall w całej Europie;
(d)
odpowiednie środki w zakresie bezpiecznych miejsc parkingowych dla samochodów ciężarowych i pojazdów użytkowych, a także w zakresie telematycznych systemów parkowania i rezerwacji.
3.Komisja określa specyfikacje niezbędne ze względu na wdrożenie i korzystanie z ITS w zakresie wykraczającym poza minimalny zakres stosowania aplikacji i usług ITS do budowy lub utrzymania transeuropejskich sieci drogowych (TERN) współfinansowanych przez Wspólnotę.
4. Specyfikacje są zgodne z zasadami określonymi w załączniku I i zawierają przynajmniej elementy główne określone w załączniku II.
5.W celu zagwarantowania interoperacyjności i wyznaczenia zakresu odpowiedzialności Komisja w razie potrzeby uzupełnia elementy główne przedstawione w załączniku II o specyfikacje dotyczące planowania, wdrożenia i operacyjnego korzystania z usług ITS, a także określa zakres usług i obowiązki usługodawcy.
6.Specyfikacje określają również warunki, na jakich państwa członkowskie mogą w porozumieniu z Komisją dyktować dodatkowe zasady świadczenia tych usług na całym ich terytorium lub jego części.
7.Środki te, służące wprowadzaniu zmian w odniesieniu do innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, są przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 9 ust. 3.
8.Komisja przeprowadza odpowiednią ocenę wpływu, zanim przyjmie specyfikacje, o których mowa w ust. 5 i 6.
9.Dodatkowe zasady lub elementy główne specyfikacji nieprzewidziane w niniejszej dyrektywie dodaje się do załącznika I lub II, zgodnie z procedurą określoną w art. 251 traktatu.
Artykuł 5
Homologacja typu dla urządzeń i oprogramowania ITS związanych z infrastrukturą drogową
1. Jeżeli jest to konieczne ze względu na efektywność, w tym efektywność energetyczną, bezpieczeństwo lub ochronę, lub ochronę środowiska, urządzenia i aplikacje ITS niemieszczące się w zakresie dyrektyw 2002/24/WE, 2003/37/WE i 2007/46/WE zostają, przed oddaniem ich do użytku, poddane homologacji typu.
2.W odniesieniu do urządzeń i aplikacji ITS, o których mowa w ust. 1, odpowiednie specyfikacje dotyczące odpowiedzialności są przekazywane krajowym organom odpowiedzialnym za homologację typu w odniesieniu do urządzeń i aplikacji ITS objętych zakresem niniejszej dyrektywy.
3. Państwa członkowskie przekazują Komisji informacje o krajowych organach odpowiedzialnych za certyfikację urządzeń i homologację typu, w tym również w odniesieniu do dostawców aplikacji ITS, będących przedmiotem niniejszej dyrektywy. Komisja przekazuje te informacje innym państwom członkowskim.
4. Wszystkie państwa członkowskie uznają homologacje typu wystawione przez krajowe organy innych państw członkowskich, o których mowa w ust. 3.
5.Wyposażenie i oprogramowanie ITS można wprowadzić na rynek i zacząć stosować tylko wówczas, gdy – przy założeniu właściwej instalacji i konserwacji oraz użytkowania zgodnie z przeznaczeniem – nie stanowi ono zagrożenia dla zdrowia i bezpieczeństwa osób oraz środowiska, w rozumieniu odnośnych uregulowań wspólnotowych, a także, we właściwych przypadkach, dla mienia.
6.Zakłada się, że wyposażenie i oprogramowanie ITS jest zgodne z przyjętymi specyfikacjami, w myśl postanowień art. 4, jeżeli odpowiada w odnośnych przypadkach krajowym lub wspólnotowym standardom określonym zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udostępniania informacji na temat norm technicznych, regulacji i zasad w odniesieniu do usług społeczeństwa informacyjnego(16).
Artykuł 6
Komitet ds. Norm i Przepisów Technicznych
Jeżeli państwo członkowskie lub Komisja uznaje, że normy określone w art. 5 ust. 6 nie spełniają w pełni przyjętych specyfikacji, określonych w art. 4, zainteresowane państwo członkowskie lub Komisja powiadamia o tym Stały Komitet powołany na podstawie art. 5 dyrektywy 98/34/WE, podając tego przyczyny. Komitet ten wydaje opinię w trybie pilnym.
Uwzględniając opinię komitetu, Komisja powiadamia państwa członkowskie, czy normy te powinny zostać wycofane z zakresu komunikatów, o których mowa w art. 5 niniejszej dyrektywy.
Artykuł 7
Zasady dotyczące prywatności, ochrony i ponownego wykorzystania informacji
1. Państwa członkowskie dopilnowują, aby gromadzenie, przechowywanie i przetwarzanie danych osobowych w kontekście obsługi ITS było prowadzone zgodnie z wspólnotowymi zasadami ochrony wolności i praw podstawowych osób fizycznych, w szczególności dyrektywami 95/46/WE i 2002/58/WE.
2.W trosce o ochronę prywatności zachęca się do wykorzystywania, w stosownych przypadkach, anonimowych danych przy korzystaniu z aplikacji lub usług ITS.
3.Dane osobowe są przetwarzane tylko w zakresie, w którym przetwarzanie to jest konieczne do korzystania z aplikacji lub usług ITS.
4.W przypadku szczególnych kategorii danych, o których mowa w art. 8 dyrektywy 95/46/WE, dane te są przetwarzane tylko wówczas, gdy osoba, której dane te dotyczą, świadomie udzieliła wyraźnej zgody na ich przetwarzanie.
5. Państwa członkowskie zapewniają ochronę danych i zapisów ITS przeciwko nadużyciom, w tym bezprawnemu dostępowi, zmianom i utracie oraz dbają, aby nie wykorzystywano ich do celów innych niż określone w niniejszej dyrektywie.
6. Zastosowanie ma dyrektywa 2003/98/WE.
▌
Artykuł 8
Programowanie
1.Komisja przygotowuje roczny plan prac w oparciu o elementy główne określone w załączniku II po raz pierwszy nie później niż ...(17).
2.Komisja uwzględnia wyniki prac przeprowadzonych przez komitety powołane zgodnie z innymi przepisami wspólnotowymi dotyczącymi różnych obszarów ITS, w tym przez Europejską Grupę Doradczą ds. ITS, o której mowa w art. 10.
3.Komisja w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi dba o ogólną spójność i komplementarność procesu wdrażania ITS z innymi właściwymi strategiami politycznymi, programami i działaniami Wspólnoty.
4.Komisja aktywnie współpracuje ze wspólnotowymi i międzynarodowymi organami normalizacyjnymi w sprawie przepisów określonych w załączniku I i II.
5.Komisja działa zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 9 ust. 2, w celu:
(a)
przyjęcia i zmiany rocznego programu pracy;
(b)
określenia dziedzin o znaczeniu priorytetowym dla współpracy międzynarodowej.
Roczny program prac oraz dziedziny o znaczeniu priorytetowym dla współpracy międzynarodowej publikuje się w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
6.Zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 9 ust. 3, najpóźniej ...(18)Komisja przyjmuje program roboczy zawierający cele i terminy stosowania elementów podstawowych określonych w załączniku II.
Artykuł 9
Komitet
1. Komisja uzyskuje pomoc ze strony komitetu, zwanego Europejskim Komitetem ds. ITS ║, złożonego z przedstawicieli państw członkowskich, którego przewodniczącym jest przedstawiciel Komisji.
2.W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.
Termin określony w art. 5 ust.6 decyzji 1999/468/WE wynosi trzy miesiące.
3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, zastosowanie ma art. 5a ust. 1-4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, przy uwzględnieniu przepisów art. 8 tej decyzji.
Artykuł 10
Europejska Grupa Doradcza ds. ITS
1. Komisja ustanawia Europejska Grupę Doradczą ds. ITS, która będzie doradzać Komisji w zakresie gospodarczych i technicznych aspektów wdrażania i stosowania ITS na terenie Wspólnoty. Grupa składa się z wysokiego szczebla przedstawicieli zainteresowanych dostawców usług ITS, stowarzyszeń użytkowników, przewoźników i operatorów obiektów, przemysłu wytwórczego, partnerów społecznych, stowarzyszeń branżowych, władz lokalnych i innych właściwych forów.
2.Komisja dopilnowuje, aby przedstawiciele Europejskiej Grupy Doradczej ds. ITS byli kompetentni oraz aby w skład Grupy wchodziła odpowiednia reprezentacja tych sektorów przemysłu i tych użytkowników, których dotyczą środki zaproponowane przez Komisję na mocy niniejszej dyrektywy.
3.Do Europejskiej Grupy Doradczej ds. ITS należy wydawanie opinii technicznej na temat projektów specyfikacji, o których mowa w art. 4.
4.Prace Europejskiej Grupy Doradczej ds. ITS są prowadzone w sposób przejrzysty.
Artykuł 11
Sprawozdawczość
1. Państwa członkowskie przekazują Komisji najpóźniej do ...(19) szczegółowe sprawozdanie w sprawie podejmowanych przez nie krajowych działań i projektów dotyczących obszarów priorytetowych określonych w art. 4 ust. 1, które zawiera przynajmniej informacje określone w załączniku III.
2. Państwa członkowskie przekazują Komisji najpóźniej do ...(20)* swoje plany dotyczące działań w zakresie ITS na kolejne pięć lat, z uwzględnieniem przynajmniej informacji określonych w załączniku III.
3. Po tej dacie państwa członkowskie przekazują coroczne sprawozdania dotyczące postępów w realizacji tych planów.
4. Komisja co sześć miesięcy przekazuje sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w którym opisuje postępy poczynione we wdrażaniu niniejszej dyrektywy, dołączając również analizę funkcjonowania zasad określonych w załączniku I i II, a także ocenia, czy istnieje potrzeba wprowadzenia zmian do niniejszej dyrektywy.
Komisja co sześć miesięcy przekazuje sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, zwłaszcza w odniesieniu do kwestii finansowania, a w razie konieczności przedkłada także wniosek dotyczący finansowania zagwarantowania minimalnego zakresu stosowania aplikacji i usług ITS.
Artykuł 12
Transpozycja
1. Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do ...(21) Państwa członkowskie niezwłocznie przekażą Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.
Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.
2. Państwa członkowskie przekażą Komisji tekst głównych przepisów prawa krajowego dotyczących dziedziny objętej niniejszą dyrektywą.
Artykuł 13
Wejście w życie
Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Artykuł 14
Adresaci
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.
Sporządzono w
W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady
Przewodniczący Przewodniczący
ZAŁĄCZNIK I
ZASADY WDRAŻANIA ITS, O KTÓRYCH MOWA W ART. 3
Wybór i wdrażanie aplikacji i usług ITS opierają się na ocenie potrzeb i prowadzone są z poszanowaniem następujących zasad:
(a)
skuteczność – zdolność do rzeczywistego przyczyniania się do rozwiązania kluczowych wyzwań mających wpływ na transport drogowy w Europie (na przykład zmniejszenia zatorów, ograniczenia emisji spalin, zwiększenia efektywności energetycznej, osiągnięcia wyższych poziomów bezpieczeństwa i ochrony, rozwiązania kwestii dotyczących szczególnie narażonych użytkowników sieci transportu);
(b)
efektywność kosztowa – stosunek kosztów do rezultatów mierzonych realizacją celów;
(c)
ciągłość geograficzna – zdolność do zapewnienia nieprzerwanych usług na terenie całej Wspólnoty i na jej granicach zewnętrznych, w szczególności w ramach TEN-T;
(d)
interoperacyjność – zdolność systemów do wymiany danych oraz do wymiany informacji i wiedzy;
(e)
stopień dojrzałości – poziom rozwoju;
(f)
intermodalność – przenoszenie potoków ładunków z transportu drogowego na żeglugę morską bliskiego zasięgu, kolej bądź wody śródlądowe lub łączenie różnych rodzajów transportu w taki sposób, aby transport drogowy był możliwie najwydajniejszy.
ZAŁĄCZNIK II
GŁÓWNE ELEMENTY SPECYFIKACJI, O KTÓRYCH MOWA W ART. 4
(1) Optymalne wykorzystanie danych o drogach, ruchu i podróży
Specyfikacje dotyczące optymalnego wykorzystania danych o drogach, ruchu i podróży obejmują następujące elementy:
(a)
określenie koniecznych wymogów, aby informacje o ruchu i przewozach przekazywane w czasie rzeczywistym były dokładne i dostępne dla użytkowników ITS w skali transgranicznej, w szczególności:
–
dostępność dokładnych danych o drogach publicznych i ruchu w czasie rzeczywistym wykorzystywanych na potrzeby informacji o ruchu i podróży przekazywanych w czasie rzeczywistym dostawcom usług ITS;
–
ułatwienie elektronicznej wymiany danych pomiędzy właściwymi organami publicznymi i zainteresowanymi stronami a właściwymi dostawcami usług ITS, w skali transgranicznej;
–
terminowe uaktualnianie danych o drogach publicznych i ruchu wykorzystywanych do informacji o ruchu i podróży w czasie rzeczywistym przez właściwe organy publiczne i zainteresowane strony;
–
terminowe uaktualnianie informacji o ruchu i podróży w czasie rzeczywistym przez dostawców usług ITS;
(b)
określenie koniecznych wymogów, aby dane o drogach publicznych i ruchu (w tym na przykład planów obiegu ruchu, przepisów drogowych oraz zalecanych tras) wykorzystywane na potrzeby map cyfrowych były dokładne i dostępne dla producentów map cyfrowych i dostawców usług, w szczególności:
–
dostępność danych o drogach publicznych i ruchu (w tym na przykład planów obiegu ruchu, przepisów drogowych oraz zalecanych tras) gromadzonych przez właściwe organy publiczne na potrzeby dostawców usług ITS;
–
ułatwienie elektronicznej wymiany danych pomiędzy właściwymi organami publicznymi a dostawcami usług ITS;
–
terminowe uaktualnianie danych o drogach publicznych i ruchu (w tym na przykład planów obiegu ruchu, przepisów drogowych oraz zalecanych tras) przez właściwe organy publiczne;
–
terminowe uaktualnianie usług i aplikacji ITS, przy wykorzystaniu danych o drogach publicznych i ruchu, przez dostawców usług ITS;
(c)
określenie minimalnych wymogów w zakresie bezpłatnego przekazywania "powszechnych komunikatów o ruchu" wszystkim użytkownikom dróg, jak również ich minimalnej zawartości, w szczególności:
–
dostępność danych o drogach publicznych i ruchu wykorzystywanych do map cyfrowych dla producentów map cyfrowych i dostawców usług;
–
ułatwienie elektronicznej wymiany danych pomiędzy właściwymi organami publicznymi i zainteresowanymi stronami a prywatnymi producentami i dostawcami map cyfrowych;
–
terminowe uaktualnianie danych o drogach publicznych i ruchu do map cyfrowych przez właściwe organy publiczne i podmioty;
–
terminowe uaktualnianie map cyfrowych przez producentów map cyfrowych i dostawców usług;
(d)
określenie minimalnych wymogów w zakresie bezpłatnego przekazywania "powszechnych komunikatów o ruchu" wszystkim użytkownikom dróg, jak również ich minimalnej zawartości, w szczególności:
–
użycie znormalizowanej listy informacji drogowych związanych z bezpieczeństwem ("powszechnych komunikatów o ruchu"), które powinny być przekazywane użytkownikom ITS bezpłatnie;
–
kompatybilność i integracja "powszechnych komunikatów o ruchu" w ramach usług ITS obejmujących informacje o ruchu i przewozach przekazywane w czasie rzeczywistym.
(2) Ciągłość usług ITS związanych z zarządzaniem ruchem drogowym i transportem towarowym w ramach europejskich korytarzy transportowych i w konurbacjach
Specyfikacje dotyczące ciągłości i interoperacyjności usług zarządzania ruchem drogowym i towarowym w ramach europejskich korytarzach transportowych i w konurbacjach obejmują następujące elementy:
(a)
określenie minimalnych/koniecznych wymogów dotyczących ciągłości usług ITS związanych z obsługą transportu towarowego i pasażerskiego w ramach korytarzy transportowych oraz w ujęciu intermodalnym, w szczególności:
–
ułatwienie elektronicznej wymiany danych i informacji o ruchu pomiędzy właściwymi ośrodkami informacji o ruchu/kontroli ruchu, w skali transgranicznej, międzyregionalnej oraz pomiędzy obszarami miejskimi i międzymiastowymi;
–
użycie znormalizowanych przepływów informacji lub związanych z ruchem drogowym interfejsów między właściwymi ośrodkami informacji o ruchu/kontroli ruchu;
(b)
określenie koniecznych środków służących wykorzystaniu innowacyjnych technologii ITS (urządzeń radiolokacyjnych (RFID) lub Galileo/Egnos) w ramach wdrażania aplikacji ITS (w szczególności śledzenia przewozów towarowych w zakresie trasy przewozu i zastosowanych rodzajów transportu) na potrzeby logistyki transportu towarowego (eFreight), w szczególności:
–
dostępność właściwych technologii ITS dla oraz ich wykorzystanie przez podmioty opracowujące aplikacje;
–
integracja wyników lokalizacji (na przykład w ramach RFID, DSRC lub Galileo/EGNOS) w narzędziach i ośrodkach zarządzania ruchem;
(c)
określenie koniecznych środków służących opracowaniu architektury ITS na potrzeby mobilności miejskiej, w tym zintegrowanego i multimodalnego podejścia do planowania podróży, popytu na transport i zarządzania ruchem, w szczególności:
–
dostępność danych o transporcie publicznym, planowaniu podróży, popycie na transport, danych o ruchu i danych o parkowaniu dla ośrodków kontroli miejskiej;
–
ułatwienie elektronicznej wymiany danych pomiędzy różnymi ośrodkami kontroli miejskiej zajmującymi się transportem publicznym lub prywatnym oraz w ramach wszystkich możliwych rodzajów transportu;
–
integracja wszystkich właściwych danych i informacji w ramach jednolitej architektury;
(d)
określenie środków niezbędnych do zagwarantowania sprawnych usług ITS we Wspólnocie i na jej granicach zewnętrznych.
(3) Bezpieczeństwo i ochrona ruchu drogowego
Specyfikacje dotyczące aplikacji ITS związanych z bezpieczeństwem i ochroną ruchu drogowego obejmują następujące elementy:
(a)
określenie koniecznych środków służących zharmonizowanemu wprowadzeniu ogólnoeuropejskiego systemu wzywania pomocy eCall, w tym:
–
dostępność danych wymaganych w pokładowych ITS i możliwość ich wymiany;
–
dostępność niezbędnych urządzeń w ośrodkach (ratownictwa) infrastruktury drogowej (punktach dostępu do usług publicznych) otrzymujących dane emitowane z pojazdów;
–
umożliwienie elektronicznej wymiany danych pomiędzy pojazdami a ośrodkami (ratownictwa) infrastruktury drogowej (punktami dostępu do usług publicznych);
(b)
określenie koniecznych środków służących zagwarantowaniu bezpieczeństwa użytkowników dróg w zakresie ich pokładowych HMI oraz użycia urządzeń nomadycznych, jak również bezpieczeństwa komunikacji wewnątrz pojazdu
(c)
określenie środków mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa szczególnie narażonych użytkowników sieci transportu poprzez wykorzystanie systemów zarządzania mobilnością w odniesieniu do dostawców usług i użytkowników w poszanowaniu zasad ADAS oraz HMI.
(d)
określenie koniecznych środków służących zagwarantowaniu bezpieczeństwa i komfortu szczególnie narażonym użytkownikom dróg, w odniesieniu do wszystkich aplikacji ITS
(e)
określenie koniecznych środków służących zapewnieniu bezpiecznych miejsc parkingowych dla ciężarówek i pojazdów użytkowych oraz systemów parkowania i rezerwacji wykorzystujących ITS, w szczególności:
–
dostępność wystarczającej liczby obiektów parkingowych;
–
dostępność informacji drogowych dotyczących parkowania dla użytkowników;
–
ułatwienie elektronicznej wymiany danych pomiędzy parkingami drogowymi, ośrodkami parkowania a pojazdami;
–
wprowadzenie właściwych technologii ITS w pojazdach i drogowych obiektach parkingowych, które mają aktualizować informacje dotyczące dostępnej przestrzeni parkingowej, na potrzeby rezerwacji.
(4) Integracja pojazdu w ramach infrastruktury transportowej
Specyfikacje dotyczące ITS w zakresie integracji pojazdu w ramach infrastruktury transportowej obejmują następujące elementy:
(a)
określenie koniecznych środków służących zintegrowaniu różnych aplikacji ITS na otwartej platformie pokładowej, w szczególności na podstawie:
–
identyfikacji funkcjonalnych wymogów istniejących lub planowanych aplikacji ITS;
–
określenia ogólnodostępnej architektury, która gwarantuje interoperacyjność/wzajemne połączenia z systemami i obiektami infrastruktury;
–
integracji przyszłych, nowych lub ulepszonych aplikacji ITS działających w trybie "włącz i używaj" (plug and play) z otwartą platformą pokładową;
–
wykorzystania procesu normalizacji celem zastosowania danej architektury oraz specyfikacji otwartych systemów pokładowych;
(b)
określenie koniecznych środków służących dalszym postępom w zakresie rozwoju i wprowadzania systemów współpracujących (pojazd-infrastruktura), w szczególności:
–
ułatwienie wymiany danych i informacji na linii pojazd-pojazd (V2V), pojazd-infrastruktura (V2I) oraz infrastruktura-infrastruktura (I2I);
–
dostępność dla odpowiednich podmiotów (pojazdu lub infrastruktury drogowej) właściwych danych lub informacji, które mogą być przedmiotem wymiany;
–
użycie znormalizowanego formatu wiadomości w ramach wymiany danych pomiędzy pojazdem a infrastrukturą;
–
określenie infrastruktury komunikacyjnej dla każdego rodzaju wymiany danych i informacji pomiędzy pojazdem a pojazdem, pojazdem a infrastrukturą i infrastrukturą a infrastrukturą;
–
określenie ram regulacyjnych w odniesieniu do HMI, aby rozwiązać kwestie odpowiedzialności oraz zapewnić bardziej wiarygodne dostosowanie funkcjonalnych zabezpieczeń ITS do zachowania człowieka;
–
wykorzystanie procesów normalizacji celem zastosowania odpowiednich architektur.
ZAŁĄCZNIK III
WYTYCZNE DOTYCZĄCE TREŚCI SPRAWOZDAŃ W SPRAWIE KRAJOWYCH DZIAŁAŃ W ZAKRESIE ITS, O KTÓRYCH MOWA W art. 11
(1) Sprawozdania w sprawie priorytetowych obszarów określonych w art. 4 ust. 1 przekazywane przez państwa członkowskie zgodnie z art. 11 dotyczą poziomu krajowego. Mogą jednak, w odpowiednich przypadkach, zostać rozszerzone na poziom regionalny lub wybrany poziom lokalny.
(2) Sprawozdanie, które ma zostać przekazane zgodnie z art. 11 ust. 1, obejmuje przynajmniej następujące informacje:
(a)
aktualną krajową strategię w odniesieniu do ITS,
(b)
jej cele oraz leżące u ich podstaw przesłanki,
(c)
krótki opis stanu wdrażania ITS oraz warunków ramowych,
(d)
obszary priorytetowe dla bieżących działań oraz powiązanych środków,
(e)
wskazanie, jak ta strategia i te działania lub środki wspierają skoordynowane i interoperacyjne wdrażanie aplikacji ITS oraz ciągłość usług we Wspólnocie (zob. art. 4 ust. 1).
(3) Sprawozdanie, które ma zostać przekazane zgodnie z art. 11 ust. 2, obejmuje przynajmniej następujące informacje:
(a)
narodową strategię w odniesieniu do ITS, w tym jej cele,
(b)
szczegółowy opis wdrażania ITS oraz warunków ramowych,
(c)
planowane obszary priorytetowe dla działań i powiązanych środków, z uwzględnieniem wskazania, jak te działania i środki odnoszą się do obszarów priorytetowych określonych w art. 4 ust. 1,
(d)
szczegółowe informacje dotyczące realizacji bieżących i planowanych działań w odniesieniu do
Zob. rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2005 (Dz.U. L 3 z 5.1.2005, s. 1), oraz rozporządzenie (WE) nr 683/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 196 z 24.7.2008, s. 1).
* Dz.U.:12 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy.
Drugi program "Marco Polo" dla udzielania wspólnotowej pomocy finansowej w celu poprawy działania systemu transportu towarowego na środowisko ("Marco Polo II") ***I
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1692/2006 ustanawiające drugi program "Marco Polo" dla udzielania wspólnotowej pomocy finansowej w celu poprawy działania systemu transportu towarowego na środowisko ("Marco Polo II") (COM(2008)0847 – C6-0482/2008 – 2008/0239(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0847),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 71 ust. 1, a także art. 80 ust. 2 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0482/2008),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinię Komisji Budżetowej (A6-0217/2009),
1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 kwietnia 2009 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2009 zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1692/2006 ustanawiające drugi program "Marco Polo" dla udzielania wspólnotowej pomocy finansowej w celu poprawy działania systemu transportu towarowego na środowisko ("Marco Polo II")
(Jako że zostało osiągnięte porozumienie pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą, stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (WE) nr 923/2009.)
Europejska sieć kolejowa ukierunkowana na konkurencyjny transport towarowy ***I
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy (COM(2008)0852 – C6-0509/2008 – 2008/0247(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0852),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 71 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła Parlamentowi Europejskiemu wniosek (C6-0509/2008),
– uwzględniając art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A6-0220/2009),
1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 kwietnia 2009 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr .../2009 w sprawie europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) W ramach strategii lizbońskiej na rzecz wzrostu i zatrudnienia oraz strategii zrównoważonego rozwoju we Wspólnocie utworzenie wewnętrznego rynku kolejowego, w szczególności w zakresie transportu towarowego, jest zasadniczym elementem postępu w realizacji mobilności zgodnej z zasadami zrównoważonego rozwoju.
(2) Dyrektywa 2001/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 lutego 2001 r. w sprawie alokacji zdolności przepustowej infrastruktury kolejowej i pobierania opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej ║(4) stanowiła istotny krok na drodze do utworzenia wewnętrznego rynku kolejowego.
(3) Aby skutecznie konkurować z pozostałymi środkami transportu, międzynarodowe i krajowe usługi towarowego transportu kolejowego, otwarte na konkurencję od dnia 1 stycznia 2007 r., powinny dysponować infrastrukturą kolejową dobrej jakości, tzn. taką, która umożliwia świadczenie usług w zakresie transportu towarowego w dobrych warunkach pod względem prędkości handlowej i czasu przejazdu, oraz niezawodną, tzn. taką, by świadczone za ich pośrednictwem usługi odpowiadały zobowiązaniom umownym powziętym wobec przewoźników kolejowych.
(4)O ile liberalizacja towarowego ruchu kolejowego umożliwiła nowym operatorom dołączenie do sieci, to mechanizmy rynkowe są niewystarczające żeby organizować, regulować i zabezpieczyć towarowy ruch kolejowy. Optymalizacja i zapewnienie jego niezawodności zakładają wzmocnienie procedur współpracy i przyznawania tras, między innymi wśród zarządców infrastruktury.
(5) Rada ║na posiedzeniu w dniu 7 ║ kwietnia 2008 r. zdecydowała, że trzeba ułatwić efektywne użytkowanie infrastruktury oraz, w stosownych przypadkach, zwiększyć zdolność przepustową infrastruktury kolejowej za pomocą środków podejmowanych na szczeblu europejskim i krajowym, w szczególności za pośrednictwem tekstów legislacyjnych.
(6) W tym kontekście utworzenie sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy, w ramach której pociągi towarowe będą mogły kursować w dobrych warunkach i łatwo przemieszczać się z jednej z sieci krajowej do innej, pozwoliłoby na poprawę warunków użytkowania infrastruktury.
(7) Podjęte dotychczas inicjatywy dotyczące infrastruktury kolejowej pokazują, że tworzenie międzynarodowych korytarzy, zaspokajających specyficzne potrzeby wyraźnie określonego(-ych) segmentu(-ów) rynku przewozów towarowych, stanowi najwłaściwszą metodę tworzenia europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy.
(8) Realizacja europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy powinna być spójna z transeuropejską siecią transportową ("TEN-T") i z korytarzami europejskiego systemu kierowania ruchem kolejowym (ERTMS). W tym celu konieczny jest skoordynowany rozwój, a w szczególności integracja korytarzy międzynarodowych służących towarowemu transportowi kolejowemu z istniejącą TEN-T i z korytarzami ERTMS. Ponadto na szczeblu wspólnotowym należy wprowadzić zharmonizowane przepisy dotyczące tych korytarzy transportu towarowego. W stosownych przypadkach tworzenie tych korytarzy powinno być wspierane finansowo w ramach programów TEN-T║, badań, Marco Polo itp., a także w ramach innej polityki i funduszy wspólnotowych, takich jak Fundusz Spójności.
(9)Stworzenie korytarza transportu towarowego powinno uwzględniać szczególne znaczenie planowanego objęcia zakresem sieci TEN-T krajów europejskiej polityki sąsiedztwa w celu zapewnienia lepszych wzajemnych połączeń z infrastrukturą kolejową europejskich krajów trzecich.
(10) W ramach korytarza transportu towarowego należy zapewnić dobrą koordynację między państwami członkowskimi a właściwymi zarządcami infrastruktury, w lepszym stopniu i odpowiednio ułatwiać ruch towarowy, tworzyć skuteczne i zadowalające połączenia z innymi środkami transportu w celu stworzenia wydajnej i zintegrowanej sieci transportu towarowego oraz zapewnić warunki sprzyjające rozwojowi konkurencji między dostawcami usług kolejowego transportu towarowego.
(11) Tworzenie korytarzy transportu towarowego powinno być oparte na wnioskach złożonych przez państwa członkowskie w porozumieniu z zarządcami infrastruktury kolejowej. W drugim etapie powinno ono być zatwierdzane na szczeblu europejskim w oparciu o ▌przejrzyste i jasno określone procedury. Kryteria dotyczące utworzenia korytarzy transportu towarowego należy określić w sposób dostosowany do konkretnych potrzeb państw członkowskich i zarządców infrastruktury, aby pozostawić im pole manewru w zakresie podejmowania decyzji i zarządzania ▌.
(12) Dla pobudzenia koordynacji między państwami członkowskimi, zarządcami infrastruktury i przedsiębiorstwami kolejowymi, każdym korytarzem transportu towarowego powinien opiekować się organ zarządzający, złożony z różnych zarządców infrastruktury właściwych dla tego korytarza transportu towarowego.
(13) Z myślą o zaspokojeniu potrzeb rynkowych szczegółowe zasady tworzenia korytarza transportu towarowego należy przedstawiać w planie realizacji, który powinien obejmować określenie i harmonogram realizacji działań przydatnych do poprawy wyników towarowego transportu kolejowego. Ponadto, aby upewnić się, że przewidywane lub realizowane działania, mające na celu utworzenie korytarza transportu towarowego, odpowiadają potrzebom lub oczekiwaniom rynku, należy regularnie konsultować się z ogółem przedsiębiorstw kolejowych użytkujących ten korytarz, zgodnie z odpowiednimi procedurami określonymi przez organ zarządzający.
(14) Aby zapewnić spójność i stałość zdolności przepustowej dostępnej infrastruktury korytarza transportu towarowego, inwestycje dotyczące tego korytarza należy prowadzić w koordynacji między państwami członkowskimi, właściwymi zarządcami infrastruktury, a także, w stosownych przypadkach, między państwami członkowskimi a europejskimi krajami trzecimi, oraz planować je z myślą o potrzebach związanych z tym korytarzem. Program realizacji inwestycji powinien być publikowany w celu zapewnienia informacji przedsiębiorstwom kolejowym potencjalnie prowadzącym działalność w korytarzu. Inwestycje te powinny obejmować projekty interwencyjne związane z rozwojem systemów interoperacyjnych oraz zwiększeniem zdolności przewozowej pociągów.
(15) Z tych samych powodów roboty konserwacyjne, które często mają istotny wpływ na zdolność przepustową infrastruktury kolejowej, powinny również być koordynowane na poziomie korytarza transportu towarowego i stanowić przedmiot aktualizowanych publikacji.
(16) Tworzenie infrastruktury i systemów służących rozwojowi usług intermodalnego transportu towarowego jest również konieczne dla wspierania rozwoju transportu towarowego we Wspólnocie.
(17) Zainteresowane państwa członkowskie i krajowe organy do spraw bezpieczeństwa właściwe dla danego korytarza transportu towarowego mogą zawierać umowy dotyczące wzajemnego uznawania pojazdów oraz wzajemnego uznawania umiejętności maszynistów. Odpowiedzialne za bezpieczeństwo organy państw członkowskich, których dotyczy korytarz transportu towarowego, powinny współpracować w celu zapewnienia wykonania tych umów.
(18) Aby ułatwić składanie wniosków o przyznanie zdolności przepustowej infrastruktury dla międzynarodowych usług transportu kolejowego, wskazane jest utworzenie pojedynczego punktu kontaktowego dla każdego korytarza transportu towarowego. W tym celu należy opierać się na istniejących inicjatywach, w szczególności podjętych przez RailNetEurope – organizację służącą koordynacji zarządców infrastruktury i świadczącą niektóre usługi na rzecz operatorów międzynarodowego transportu towarowego.
(19) Z uwagi na różne harmonogramy planowania rozkładów jazdy dla różnych rodzajów ruchu należałoby zadbać, aby wnioski o przyznanie zdolności przepustowej infrastruktury dla ruchu towarowego były zgodne z wnioskami dotyczącymi transportu pasażerskiego, z uwzględnieniem w szczególności ich odpowiedniej wartości społeczno-ekonomicznej. Opłaty za użytkowanie infrastruktury powinny zależeć od jakości i niezawodności przyznanej trasy.
(20) Pociągi, którymi transportowane są towary bardzo wrażliwe, wymagające szybkiej i punktualnej dostawy, określone przez organ zarządzający, powinny być odpowiednio priorytetowo traktowane w przypadku zakłóceń ruchu.
(21) Dla zapewnienia rozwoju konkurencji między dostawcami usług towarowego transportu kolejowego w korytarzu transportu towarowegonależy umożliwić innym wnioskodawcom lub ich ugrupowaniom składanie wniosków o przyznanie zdolności przepustowej.
(22) Aby zoptymalizować zarządzanie korytarzem transportu towarowego oraz zapewnić większą płynność i lepsze wyniki międzynarodowych usług towarowego transportu kolejowego, konieczne jest zapewnienie dobrej koordynacji między organami kontrolującymi ruch kolejowy odpowiedzialnymi za poszczególne sieci korytarza transportu towarowego. W celu zapewnienia lepszego wykorzystania infrastruktury kolejowej konieczna jest koordynacja zarządzania tą infrastrukturą i terminalami strategicznymi położonymi na trasie korytarza transportu towarowego.
(23) Dla ułatwienia dostępu do informacji dotyczących korzystania z całości głównej infrastruktury korytarza transportu towarowego i dla zapewnienia niedyskryminacyjnego dostępu do niej wskazane wydaje się, aby wszystkim dostawcom międzynarodowych usług towarowego transportu kolejowego udostępnić dokument referencyjny zawierający wszystkie te informacje.
(24) Aby umożliwić obiektywny pomiar korzyści wynikających z działań mających na celu utworzenie korytarza transportu towarowego i zapewnić skuteczne monitorowanie tych działań, należy określić i regularnie publikować wskaźniki wyników dotyczące usług świadczonych w tym korytarzu. Definicję wskaźników wyników należy stworzyć w porozumieniu z podmiotami świadczącymi usługi w zakresie kolejowego transportu towarowego oraz z podmiotami korzystającymi z tych usług.
▌
(25) Zważywszy, że cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie utworzenie europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy, nie może być osiągnięty w wystarczający sposób przez same państwa członkowskie, a zatem, z uwagi na skalę lub skutki, możliwa jest jego lepsza realizacja na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną we wspomnianym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co niezbędne dla osiągnięcia wymienionego celu.
(26) Należy wprowadzić uczciwe reguły, oparte na współpracy zarządców infrastruktury, którzy muszą świadczyć usługi wysokiej jakości na rzecz przewoźników towarowych w ramach międzynarodowego korytarza kolejowego, odnoszące się do koordynacji inwestycji, do zarządzania zdolnością przepustową i ruchem.
(27) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia należy przyjąć zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(5).
(28) W szczególności należy przyznać Komisji uprawnienia do przyjęcia warunków i kryteriów koniecznych do wdrożenia niniejszego rozporządzenia. Środki te – jako środki o zasięgu ogólnym mające na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia oraz jego uzupełnienie poprzez dodanie do niego nowych elementów innych niż istotne – muszą zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.
(29)Celem niniejszego rozporządzenia jest zwiększenie wydajności kolejowego transportu towarów na tle innych środków transportu, lecz cel ten powinien być realizowany również za pomocą działań politycznych i przy zaangażowaniu finansowym ze strony państw członkowskich i Unii Europejskiej. Należy zapewnić koordynację na najwyższym szczeblu między państwami członkowskimi w celu zagwarantowania najbardziej wydajnego funkcjonowania korytarzy transportu towarowego. Finansowe zaangażowanie w infrastrukturę i wyposażenie techniczne takie jak ERTMS powinno mieć na celu poprawę wydajności kolejowego transportu towarów równolegle z celami niniejszego rozporządzenia,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
UWAGI OGÓLNE
Artykuł 1
Przedmiot i zakres stosowania
1. Niniejsze rozporządzenie określa reguły tworzenia i organizacji europejskiej sieci kolejowej w korytarze kolejowe przeznaczone dla konkurencyjnego transportu towarowego (║"korytarze transportu towarowego"). Określa ono reguły związane z wyborem i organizacją korytarzy transportu towarowego, a także ▌zasady współpracy dotyczące planowania inwestycyjnego, zarządzania zdolnością przepustową i ruchem.
2. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do zarządzania infrastrukturą kolejową i do użytkowania infrastruktury kolejowej przeznaczonej dla krajowych i międzynarodowych usług transportu kolejowego, z wyłączeniem:
a)
wydzielonych sieci lokalnych i regionalnych przeznaczonych do przewozów pasażerskich prowadzonych z wykorzystaniem infrastruktury kolejowej, z wyjątkiem usług świadczonych w części korytarza towarowego transportu kolejowego;
b)
sieci przeznaczonych tylko do prowadzenia miejskich i podmiejskich przewozów pasażerskich;
c)
sieci regionalnych, które są użytkowane do regionalnych przewozów towarowych wyłącznie przez przedsiębiorstwo kolejowe nieobjęte dyrektywą Rady 91/440/EWG z dnia 29 lipca 1991 r. w sprawie rozwoju kolei wspólnotowych(6), dopóki o zdolność przepustową na tej sieci nie wystąpi inny wnioskodawca;
d)
infrastruktury kolejowej będącej własnością prywatną, przeznaczonej do wyłącznego użytku właściciela tej infrastruktury w celu wykonywania jego własnych przewozów towarowych.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia zastosowanie mają definicje zawarte w art. 2 dyrektywy 2001/14/WE.
2. Poza definicjami, o których mowa w ust. 1, zastosowanie mają następujące definicje:
a)
"korytarz transportu towarowego" oznacza zespół linii kolejowych położonych na terytorium państw członkowskich i, w stosownych przypadkach, europejskich krajów trzecich, łączący co najmniej dwa terminale strategiczne, obejmujący oś główną, trasy alternatywne i tory zapewniające połączenia między nimi, a także infrastrukturę kolejową i należące do niej urządzenia w terminalach towarowych, na stacjach rozrządowych i stacjach zestawiania pociągów, jak również tory łączące z tymi stacjami, w tym wszystkie usługi kolejowe wymienione w załączniku II do dyrektywy 2001/14/WE;
b)
"plan realizacji" oznacza dokument przedstawiający strategię║ i środki, które zainteresowane strony zamierzają zastosować w celu podjęcia w określonym czasie działań koniecznych i wystarczających do utworzenia korytarza transportu towarowego;
c)
"roboty konserwacyjne" oznaczają wszelkie naprawy lub remonty infrastruktury kolejowej i należących do niej urządzeń, zaplanowane z przynajmniej rocznym wyprzedzeniem, niezbędne dla ruchu pociągów w korytarzu transportu towarowego, wiążące się z zarezerwowaniem zdolności przepustowej infrastruktury zgodnie z art. 28 dyrektywy 2001/14/WE;
d)
"terminal" oznacza obiekt położony przy trasie korytarza transportu towarowego, zagospodarowany specjalnie, aby umożliwiać albo załadunek lub wyładunek towarów z pociągów towarowych oraz integrację usług towarowego transportu kolejowego z usługami transportu drogowego, morskiego, rzecznego i lotniczego, albo też zestawianie i modyfikację składu pociągów towarowych;
e)
"terminal strategiczny" oznacza terminal korytarza transportu towarowego otwarty dla wszystkich wnioskodawców i już odgrywający lub mający według przewidywań odgrywać w przyszłości istotną rolę w towarowym transporcie kolejowym odbywającym się w korytarzu transportu towarowego;
f)
"pojedynczy punkt kontaktowy" oznacza wspólną jednostkę utworzoną przez każdego zarządcę infrastruktury korytarza transportu towarowego, umożliwiającą wnioskodawcom zamówienie ▌trasy przejazdu przekraczającej co najmniej jedną granicę.
ROZDZIAŁ II
KONCEPCJA EUROPEJSKIEJ SIECI KOLEJOWEJ UKIERUNKOWANEJ NA KONKURENCYJNY TRANSPORT TOWAROWY I ORGANY ZARZĄDZAJĄCE TĄ SIECIĄ
Artykuł 3
Wybór korytarzy transportu towarowego
1. Korytarz transportu towarowego ma łączyć co najmniej dwa państwa członkowskie i umożliwiać korzystanie z międzynarodowych i krajowych usług towarowego transportu kolejowego ▌. Posiada następujące cechy:
a)
jest częścią TEN-T lub, w stosownych przypadkach, korytarzy ERTMS, lub co najmniej pozostaje z nimi w zgodzie. W razie potrzeby częścią korytarza mogą stać się niektóre odcinki niewłączone do TEN-T i cechujące się dużym lub potencjalnie dużym natężeniem ruchu towarowego;
b)
pozwala na znaczący rozwój kolejowego ruchu towarowego i uwzględnia główne kierunki wymiany i transport towarów;
c)
jest uzasadniony na podstawie analizy społeczno-ekonomicznej; analiza ta obejmuje wpływ na elementy systemu transportowego, w odniesieniu do których przyznawanie zdolności przepustowej infrastruktury korytarza transportu towarowego ma znaczący wpływ na ruch towarowy i pasażerski. zawiera też ocenę istotnych skutków pod względem kosztów zewnętrznych;
d)
umożliwia lepsze wzajemne połączenia między granicznymi państwami członkowskimi a europejskimi krajami trzecimi;
e)
opiera się na planie realizacji.
2. Decyzje o tworzeniu lub modyfikacji korytarza transportu towarowego są podejmowane przez zainteresowane państwa członkowskie, które uprzednio informują Komisję o swoich zamiarach, dołączając wniosek opracowany przez właściwych zarządców infrastruktury z uwzględnieniem inicjatyw i opinii przedsiębiorstw kolejowych użytkujących korytarz transportu towarowego lub zainteresowanych nim, a także kryteriów wymienionych w załączniku. Zainteresowane przedsiębiorstwa kolejowe mogą uczestniczyć w tym procesie, jeżeli dotyczą ich znaczne inwestycje.
3. Korytarze transportu towarowego są tworzone zgodnie z następującymi zasadami:
a)
najpóźniej ...(7) – w odniesieniu do terytorium każdego państwa członkowskiego, które posiada co najmniej dwa bezpośrednie połączenia kolejowe z innymi państwami członkowskim, musi zostać zgłoszony co najmniej jeden wniosek dotyczący utworzenia korytarza transportu towarowego;
b)
najpóźniej ...(8)* na terytorium każdego państwa członkowskiego musi powstać co najmniej jeden korytarz kolejowego transportu towarowego.
▌
4. Komisja odnotowuje wnioski dotyczące utworzenia korytarzy transportu towarowego, wspomniane w ust. 2, bada ich zgodność z kryteriami oceny zawartymi w załączniku i może zgłaszać zastrzeżenia lub propozycje zmian, które uważa za właściwe.
5. Korytarz transportu towarowego może obejmować elementy sieci kolejowych europejskich krajów trzecich. W odpowiednim przypadku elementy te muszą być spójne z polityką TEN-T.
▌
6. Jeżeli między dwoma lub kilkoma państwami członkowskimi wystąpią trudności w zakresie tworzenia lub modyfikacji korytarza transportu towarowego, w związku z infrastrukturą kolejową znajdującą się na ich terytorium, Komisja, na wniosek jednego z tych państw członkowskich, konsultuje się w tej sprawie z komitetem, o którym mowa w art. 18. Opinia komitetu jest przekazywana zainteresowanym państwom członkowskim. Zainteresowane państwa członkowskie uwzględniają tę opinię w celu znalezienia rozwiązania.
7. Środki mające na celu ║ zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez dostosowanie załącznika, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 18 ust. 3.
Artykuł 4
Organy zarządzające korytarzami transportu towarowego
1. Państwa członkowskie, których dotyczy dany korytarz transportu towarowego, współpracują w celu zapewnienia rozwoju tego korytarza zgodnie z planem jego realizacji. Określają ogólne cele korytarza transportu towarowego i upewniają się, że plan realizacji jest zgodny z tymi celami.
2. Dla każdego korytarza transportu towarowego odpowiedni zarządcy infrastruktury║ powołują organ zarządzający odpowiedzialny za określenie, sterowanie wykonaniem i aktualizację planu realizacji korytarza transportu towarowego. Zainteresowane przedsiębiorstwa kolejowe lub grupy przedsiębiorstw kolejowych regularnie korzystające z korytarza powinny być uprawnione do uczestnictwa w pracach tego organu w funkcji doradczej. Organ zarządzający regularnie przedstawia sprawozdania ze swojej działalności zainteresowanym państwom członkowskim oraz, w stosownych przypadkach, Komisji i europejskim koordynatorom priorytetowych projektów TEN-T włączonych w ramy korytarza transportu towarowego, o których mowa w art. 17a decyzji nr 1692/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lipca 1996 r. w sprawie wspólnotowych wytycznych dotyczących rozwoju transeuropejskiej sieci transportowej(9) ║.
3.Zainteresowane państwa członkowskie mogą ustanowić dla każdego korytarza transportu towarowego zarząd odpowiedzialny za udzielanie zezwoleń na sporządzenie przez organ zarządzający planu realizacji korytarza i za nadzór nad jego wykonaniem. W tej sytuacji poszczególni członkowie zarządu otrzymują pełnomocnictwa od właściwych organów państw członkowskich.
4. Organ zarządzający jest niezależną jednostką prawną. Może mieć formę europejskiego ugrupowania interesów gospodarczych w rozumieniu rozporządzenia Rady (EWG) nr 2137/85 (10) i posiada status takiego ugrupowania.
5. Członkowie organu zarządzającego wyznaczają jego dyrektora, którego kadencja trwa co najmniej 3 lata.
6. Powołuje się grupę roboczą złożoną z zarządców i właścicieli terminali strategicznych korytarza transportu towarowego, w tym portów morskich i portów żeglugi śródlądowej, o których mowa w art. 9. Może ona wydawać opinie w sprawie wszystkich wniosków organu zarządzającego mających bezpośredni wpływ na inwestycje i zarządzanie terminalami strategicznymi. Organ zarządzający nie może podejmować decyzji sprzecznych z tymi opiniami.
Artykuł 5
Środki realizacji korytarza transportu towarowego
1. Plan realizacji, zatwierdzony i regularnie dostosowywany przez organ zarządzający, zawiera co najmniej:
a)
opis cech korytarza transportu towarowego, w tym ewentualnych wąskich gardeł, a także program realizacji działań niezbędnych do ułatwienia utworzenia korytarza transportu towarowego;
b)
istotne elementy badania rynkowego, o którym mowa w ust. 2;
c)
cele organu zarządzającego oraz jego program poprawy wyników korytarza transportu towarowego ▌zgodnie z przepisami art. 16.
▌
2. Przeprowadza się i okresowo uaktualnia badanie rynkowe. W jego ramach analizuje się odnotowane i oczekiwane zmiany ruchu w korytarzu transportu towarowego oraz elementy systemu transportowego połączone z tym ostatnim z myślą o opracowywaniu lub dostosowywaniu w razie konieczności planu realizacji. Badanie dotyczy ewolucji różnych rodzajów ruchu i obejmuje główne elementy analizy społeczno-ekonomicznej, o której mowa w art. 3 lit. c), a także ewentualne scenariusze w zakresie kosztów i korzyści oraz skutków finansowych w perspektywie długoterminowej.
3. Ustanawia się program utworzenia korytarza transportu towarowego i poprawy jego wyników. Program ten obejmuje w szczególności wspólne cele, warianty techniczne i harmonogram niezbędnych interwencji w zakresie infrastruktury kolejowej i należących do niej urządzeń, w celu wdrożenia ogółu środków, o których mowa w art. 7-16. Środki te powinny unikać lub redukować do minimum ograniczenia w zakresie zdolności przepustowej linii kolejowych.
Artykuł 6
Konsultacje z wnioskodawcami
1. Z myślą o właściwym uczestnictwie wnioskodawców║ potencjalnie korzystających z korytarza transportu towarowego, organ zarządzający wprowadza mechanizmy konsultacyjne.
2. Organ zarządzający, przed zatwierdzeniem planu realizacji i podczas jego aktualizacji, zasięga opinii wnioskodawców zainteresowanych korzystaniem z korytarza transportu towarowego, w tym operatorów kolejowego transportu towarowego i pasażerskiego, załadowców, spedytorów i ich organów przedstawicielskich. W razie niezgodności między organem zarządzającym a wnioskodawcami ci ostatni mogą zwrócić się do właściwych organów kontrolnych, o których mowa w art. 17.
ROZDZIAŁ III
INWESTYCJE DOTYCZĄCE KORYTARZA TRANSPORTU TOWAROWEGO
Artykuł 7
Planowanie inwestycji
1. Organ zarządzający opracowuje i zatwierdza:
a)
wspólny plan inwestycji w infrastrukturę korytarza transportu towarowego w perspektywie długookresowej, tzn. co najmniej 10 lat;
b)
w stosownych przypadkach wspólny plan inwestycji w perspektywie średniookresowej (co najmniej 2 lata) dotyczących korytarza transportu towarowego.
W ramach planów inwestycyjnych ustala się wykaz przewidywanych projektów dotyczących rozbudowy, modernizacji lub ponownego zagospodarowania infrastruktury kolejowej i należących do niej urządzeń w korytarzu oraz wykaz odnośnych potrzeb finansowych, jak również źródeł finansowania.
2. Plany inwestycyjne, o których mowa w ust. 1, obejmują strategię wdrażania systemów interoperacyjnych w korytarzu transportu towarowego, spełniającą zasadnicze wymagania i techniczne specyfikacje interoperacyjności mające zastosowanie do sieci kolejowych, określone zgodnie z dyrektywą 2008/57/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie interoperacyjności systemu kolei we Wspólnocie (przekształcenie)(11). Strategia ta opiera się na analizie kosztów i korzyści wynikających z wdrożenia tych systemów. Musi ona być spójna z krajowymi i europejskimi planami wdrożenia systemów interoperacyjnych, w szczególności z planem wdrożenia ERTMS, a także, w stosownych przypadkach, z transgranicznymi wzajemnymi połączeniami oraz interoperacyjnymi systemami z europejskimi krajami trzecimi.
3. W stosownych przypadkach w planach inwestycyjnych odsyła się do wkładu wspólnotowego przewidzianego z tytułu programu TEN-T lub jakiejkolwiek innej polityki, funduszu lub programu i wykazuje się ich spójność strategiczną z powyższymi.
4. Plany inwestycyjne, o których mowa w ust. 1, obejmują strategię dotyczącą zwiększenia zdolności przewozowej pociągów towarowych, które mogą kursować w korytarzu transportu towarowego (a zatem mającą na celu usunięcie zidentyfikowanych zatorów, poprawę istniejącej oraz budowę nowej infrastruktury). Może ona obejmować środki służące zwiększeniu długości, skrajni torów, skrajni ładunku, zarządzania prędkością, przewożonego ładunku lub obciążenia na oś, dozwolonych w przypadku pociągów kursujących w korytarzu transportu towarowego.
5. Plany inwestycyjne, o których mowa w ust. 1, są publikowane w sprawozdaniu, o którym mowa w art. 15, i regularnie aktualizowane. Są one częścią planu realizacji korytarza transportu towarowego.
Artykuł 8
Koordynacja robót
Zarządcy infrastruktury korytarza transportu towarowego koordynują, zgodnie z harmonogramem, we właściwy sposób oraz z poszanowaniem swoich zobowiązań umownych, o których mowa w art. 6 dyrektywy 2001/14/WE, swoje plany wszelkich robót dotyczących infrastruktury i należących do niej urządzeń, które mogłyby ograniczyć zdolność przepustową sieci.
Artykuł 9
Terminale strategiczne
1. W porozumieniu z grupą roboczą, o której mowa w art. 4 ust. 5, organ zarządzający ustala zintegrowaną strategię dotyczącą rozwoju terminali strategicznych, tak aby były one w stanie zaspokajać potrzeby kolejowego transportu towarowego w korytarzu transportu towarowego, w szczególności jako intermodalne węzły rozmieszczone wzdłuż korytarzy transportu towarowego. Obejmuje ona współpracę z regionalnymi, lokalnymi i krajowymi władzami, nabywanie terenu pod budowę kolejowych terminali towarowych oraz ułatwienie dostępu do środków finansowych wspierających takie budowy. Organ zarządzający zapewnia stworzenie wystarczającej liczby terminali w strategicznych miejscach w oparciu o przewidywania dotyczące natężenia ruchu.
2. Organ zarządzający przyjmuje odpowiednie środki w celu realizacji tej strategii. Dokonuje jej regularnych przeglądów.
ROZDZIAŁ IV
ZARZĄDZANIE KORYTARZEM TRANSPORTU TOWAROWEGO
Artykuł 10
Pojedynczy punkt kontaktowy przyjmujący wnioski o przyznanie tras międzynarodowych
1. Organ zarządzający tworzy pojedynczy punkt kontaktowy odpowiadający na wnioski o przyznanie tras dla pociągów towarowych przekraczających co najmniej jedną granicę w korytarzu transportu towarowego lub korzystających z kilku sieci.
2. Poszczególni zarządcy infrastruktury korytarza transportu towarowego mogą być wyznaczani do działania w charakterze biura obsługi pojedynczego punktu kontaktowego dla wnioskodawców zwracających się o przyznanie tras.
3. Właściwe organy kontrolne, o których mowa w art. 17 ║, dbają o to, by działalność pojedynczego punktu kontaktowego była prowadzona w warunkach zgodnych z zasadami przejrzystości i niedyskryminacji.
Artykuł 11
Standardowe klasy tras kolejowych w korytarzach transportu towarowego
1. Organ zarządzający określa i okresowo aktualizuje klasy tras przeznaczonych do kolejowego transportu towarowego obowiązujące w całym korytarzu transportu towarowego. Co najmniej jedna z tych klas ║obejmuje wśród tych klas tras trasę kolejową, która musi korzystać z efektywnego transportu o gwarantowanej punktualności ("ułatwiony przewóz towarowy").
2. Kryteria wyróżniania klas rodzajowych ruchu towarowego przyjmuje organ zarządzający po konsultacji z wnioskodawcami, którzy mogą korzystać z korytarzy transportu towarowego.
Artykuł 12
Trasy przyznawane pociągom towarowym
1. Oprócz przypadków, o których mowa w art. 20 ust. 2 dyrektywy 2004/14/WE, zainteresowani zarządcy infrastruktury utrzymują rezerwę zdolności przepustowej w oparciu o ocenę potrzeb rynkowych w zakresie rezerwy zdolności przepustowej. Zarządcy infrastruktury publikują rozkład jazdy dla poszczególnych tras kolejowych w celu spełnienia wymogów międzynarodowych uprzywilejowanych przewozów towarowych na następny rok finansowy przed coroczną zmianą rozkładu jazdy, o którym mowa w art. 18 dyrektywy 2001/14/WE, w oparciu o odnotowany ruch towarowy oraz o badanie rynku, o którym mowa w art. 5 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.
2. Po przeprowadzeniu wstępnej oceny odpowiedniego zapotrzebowania na utworzenie rezerwy zdolności przepustowej dla wniosków ad hoc zarządcy infrastruktury utrzymują taką rezerwę, gwarantując wystarczający poziom jakości przydzielonej trasy kolejowej pod względem czasu przejazdu i rozkładu dostosowanego do międzynarodowych uprzywilejowanych przewozów towarowych w ramach ustalonego rozkładu jazdy, pozwalającą im na szybkie i odpowiednie reagowanie na wnioski ad hoc o przyznanie zdolności przepustowej, o których mowa w art. 23 dyrektywy 2001/14/WE. ▌
▌
3. Poza przypadkami siły wyższej trasa kolejowa przyznana do celów operacji z zakresu uprzywilejowanego przewozu towarowego na mocy niniejszego artykułu nie może być anulowana później niż jeden miesiąc przed przewidzianym w rozkładzie czasem usługi, jeżeli dany wnioskodawca nie zgadza się na takie anulowanie. Wnioskodawca może odwołać się w tej sprawie do organu kontrolnego. Zgodnie z art. 27 dyrektywy 2001/14/WE zarządcy infrastruktury mogą określić w sprawozdaniu o stanie sieci warunki, w odniesieniu do których uwzględniają oni poprzednie poziomy wykorzystania tras uprzywilejowanego kolejowego transportu towarowego przy określaniu priorytetów w procesie przyznawania tras.
4. Zarządcy infrastruktury korytarza transportu towarowego oraz grupa robocza, o której mowa w art. 4 ust. 6, uruchamiają procedury w celu zapewnienia optymalnej koordynacji przyznawania zdolności przepustowej zgodnie z niniejszym artykułem, z uwzględnieniem dostępu do terminali strategicznych, o których mowa w art. 9.
5. Zarządcy infrastruktury ujmują w warunkach użytkowania opłaty za trasy przyznane, ale ostatecznie niewykorzystane. Wysokość tej opłaty jest odpowiednia, odstraszająca i skuteczna.
Artykuł 13
Upoważnieni wnioskodawcy
W drodze odstępstwa od art. 16 ust. 1 dyrektywy 2001/14/WE wnioskodawcy inni niż przedsiębiorstwa kolejowe i tworzone przez nie ugrupowania międzynarodowe mogą składać wnioski o przyznanie tras do celów transportu towarowego, jeżeli wnioski te dotyczą kilku odcinków korytarza transportu towarowego.
Artykuł 14
Zarządzanie ruchem
1. W następstwie propozycji organu zarządzającego korytarzem przewozów towarowych oraz zgodnie z zasadami i planami, o których mowa w ust. 2, zarządcy infrastruktury korytarza transportu towarowego ustanawiają i publikują reguły dotyczące pierwszeństwa między poszczególnymi rodzajami tras kolejowych, zwłaszcza dla tras kolejowych przyznanych opóźnionym pociągom, obwiązujące w razie zakłóceń ruchu na każdym odcinku korytarza transportu towarowego w sprawozdaniu dotyczącym stanu sieci, przewidzianym w art. 3 dyrektywy 2001/14/WE i w załączniku I do tej dyrektywy.
2. Reguły dotyczące pierwszeństwa, wspomniane w ust. 1 niniejszego artykułu, muszą przewidywać co najmniej, z wyjątkiem godzin szczytu, w których niniejszy ustęp nie ma zastosowania, że trasa przyznana pociągowi kursującemu w ramach uprzywilejowanych przewozów towarowych, który działa zgodnie z pierwotnymi ustaleniami dotyczącymi jego trasy jest przestrzegana w jak największym stopniu lub przynajmniej minimalizuje całkowite opóźnienia przy zwróceniu głównej uwagi na opóźnienia uprzywilejowanych pociągów towarowych. Organ zarządzający w porozumieniu z wnioskodawcami opracowuje i publikuje:
a)
zasady zarządzania pociągami, pozwalające na zapewnienie jak najlepszej obsługi pociągów kursujących w ramach uprzywilejowanych przewozów towarowych w zakresie przyznawania ograniczonej zdolności przepustowej;
b)
plany awaryjne w razie zakłóceń ruchu w korytarzu oparte na tych zasadach.
Poprzez zarządzającego infrastrukturą każde państwo członkowskie określa godziny szczytu w sprawozdaniu o stanie sieci. Godziny szczytu obowiązują tylko w dniach roboczych i ograniczone są do maksymalnie 3 godzin rano i 3 godzin po południu. Przy określaniu godzin szczytu uwzględnia się regionalny i dalekobieżny ruch pasażerski.
3. Zarządcy infrastruktury korytarza transportu towarowego uruchamiają procedury koordynacji zarządzania ruchem w tym korytarzu.
4. Zarządcy infrastruktury korytarza transportu towarowego oraz grupa robocza, o której mowa w art. 4 ust. 6, uruchamiają procedury w celu zapewnienia optymalnej koordynacji między eksploatacją infrastruktury kolejowej a eksploatacją terminali strategicznych, o których mowa w art. 9.
Artykuł 15
Informacje dotyczące warunków użytkowania korytarza transportu towarowego
Organ zarządzający sporządza i publikuje odpowiednie sprawozdanie zawierający:
a)
wszelkie informacje zawarte w krajowych sprawozdaniach o stanie sieci, dotyczących korytarza transportu towarowego, sporządzonych zgodnie z procedurą określoną w art. 3 dyrektywy 2001/14/WE;
b)
wykaz terminali strategicznych i ich charakterystykę, a także wszelkie informacje dotyczące warunków dostępu do terminali strategicznych.
Artykuł 16
Jakość usług w korytarzu transportu towarowego
1. Zarządcy infrastruktury korytarza transportu towarowego zapewniają spójność między planami wykonania, zgodnie z art. 11 dyrektywy 2001/14/WE, obowiązującymi w odniesieniu do korytarza transportu towarowego. Nad spójnością tą czuwają organy kontrolne, które współpracują w zakresie tej kontroli zgodnie z art. 17 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.
2. Aby zmierzyć jakość usług oraz zdolność przewozową międzynarodowych i krajowych usług kolejowego transportu towarowego organ zarządzający prowadzi konsultacje z wnioskodawcami, którzy mogą korzystać z korytarzy, i klientami usług przewozu towarowego w sprawie wskaźników wyników dotyczących korytarza transportu towarowego. Po takich konsultacjach organ zarządzający określa i publikuje je co najmniej raz w roku.
▌
Artykuł 17
Organy kontrolne
1. Organy kontrolne, o których mowa w art. 30 dyrektywy 2001/14/WE, właściwe dla korytarza transportu towarowego współpracują przy nadzorowaniu międzynarodowej działalności zarządców infrastruktury i wnioskodawców, odnoszącej się do korytarza transportu towarowego. Organy te prowadzą wzajemne konsultacje i wymianę informacji. W stosownych przypadkach zwracają się o udzielenie niezbędnych informacji do zarządców infrastruktury państwa członkowskiego, do spraw którego są właściwe. Zarządcy infrastruktury i inne osoby trzecie biorące udział w przyznawaniu zdolności przepustowej w wymiarze międzynarodowym są zobowiązani do jak najszybszego przedstawiania zainteresowanym organom kontrolnym wszelkich potrzebnych informacji na temat międzynarodowych tras kolejowych i zdolności przepustowej, za które są odpowiedzialni.
2. W przypadku skargi wnioskodawcy dotyczącej międzynarodowych usług kolejowego transportu towarowego lub w ramach dochodzenia z urzędu dany organ kontrolny konsultuje się z organem kontrolnym każdego innego państwa członkowskiego, na terytorium którego przebiega dany korytarz transportu towarowego, i zwraca się do niego o udzielenie niezbędnych informacji przed podjęciem decyzji. Inne organy kontrolne udzielają wszelkich informacji, o które same mają prawo się zwrócić na mocy obowiązującego je prawa krajowego. W stosownych przypadkach organ kontrolny, do którego wniesiono skargę lub który wszczął dochodzenie z urzędu, przekazuje dokumentację właściwemu organowi kontrolnemu w celu umożliwienia mu podjęcia środków w odniesieniu do zainteresowanych stron zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 30 ust. 5 i 6 dyrektywy 2001/14/WE.
ROZDZIAŁ V
PRZEPISY KOŃCOWE
Artykuł 18
Komitet
1. Komisję wspomaga komitet.
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 3 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów art. 8 tej decyzji.
▌
3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1-4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.
▌
Artykuł 19
Odstępstwo
W stosownych przypadkach państwa członkowskie mogą stosować odstępstwa od przepisów niniejszego rozporządzenia. W tym celu przekazują Komisji uzasadniony wniosek o zastosowanie odstępstwa. Komisja przyjmuje decyzję w sprawie tego wniosku, zgodnie z procedurą konsultacyjną, o której mowa w art. 18 ust. 2, uwzględniając warunki geograficzne, a także rozwój usług kolejowego transportu towarowego w państwie członkowskim, które złożyło wniosek o zastosowanie odstępstwa.
Artykuł 20
Monitorowanie procesu realizacji
Co 2 lata, począwszy od utworzenia korytarza transportu towarowego, zainteresowane państwa członkowskie przekazują Komisji sprawozdanie przedstawiające wyniki ich współpracy, o której mowa w art. 4 ust. 1. Komisja analizuje to sprawozdanie i informuje o nim komitet, o którym mowa w art. 18.
Artykuł 21
Sprawozdanie
Komisja okresowo analizuje stosowanie niniejszego rozporządzenia. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, po raz pierwszy ...(12), a następnie co trzy lata.
Artykuł 22
Przegląd
Jeżeli dokonując przeglądu wytycznych dotyczących TEN-T zgodnie z zasadami określonymi w art. 18 ust. 3 decyzji nr 1692/96/WE, Komisja uzna, że wskazane jest dostosowanie niniejszego rozporządzenia do tych wytycznych, przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek mający na celu odpowiednią zmianę niniejszego rozporządzenia. Podobnie niektóre decyzje podjęte na mocy niniejszego rozporządzenia mogą zakładać konieczność dokonania przeglądu wytycznych dotyczących TEN-T.
Artykuł 23
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Sporządzono w ║
W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady
Przewodniczący Przewodniczący
ZAŁĄCZNIK
Kryteria oceny wniosków o utworzenie korytarza transportu towarowego
Wybór korytarzy transportu towarowego, będący przedmiotem art. 3, a także aktualizacja sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy są prowadzone w oparciu o następujące kryteria:
a)
istnieje list intencyjny zainteresowanych państw członkowskich, potwierdzający ich wolę utworzenia korytarza transportu towarowego;
▌
b)
jeżeli trasa korytarza transportu towarowego zbiega się z odcinkiem (lub częścią odcinka) projektu(-ów) priorytetowego(-ych)(13), odcinek ten włącza się do korytarza transportu towarowego, chyba że jest on przeznaczony wyłącznie dla usług transportu pasażerskiego;
c)
proponowany korytarz transportu towarowego przebiega na terytorium co najmniej trzech państw członkowskich lub co najmniej dwóch państw członkowskich, jeżeli odległość między węzłami kolejowymi obsługiwanymi przez ten korytarz wynosi ponad 500 km;
d)
wykonalność ekonomiczna i korzyści społeczno-ekonomiczne wynikające z korytarza transportu towarowego;
e)
spójność ogółu korytarzy transportu towarowego zaproponowanych przez państwa członkowskie w celu utworzenia europejskiej sieci kolejowej ukierunkowanej na konkurencyjny transport towarowy;
f)
spójność z europejskimi sieciami kolejowymi takimi jak korytarze ERTMS i korytarze określone przez RailNetEurope;
g)
obecność dobrego połączenia z innymi środkami transportu, w szczególności dzięki odpowiedniej sieci terminali strategicznych, w tym w odniesieniu do portów morskich i na lądzie;
h)
podejście proponowane w celu realizacji przepisów art. 4-1.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie stosowania praw pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej (COM(2008)0414 – C6-0257/2008 – 2008/0142(COD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0414),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0257/2008),
– uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,
– uwzględniając art. 51 i 35 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Prawnej, jak również Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0233/2009),
1. zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 kwietnia 2009 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/.../WEw sprawie stosowania praw pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej
po konsultacji z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych(3),
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(4),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Zgodnie z art. 152 ust. 1 Traktatu przy określaniu i urzeczywistnianiu wszystkich polityk i działań Wspólnoty należy zapewnić wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego. Wynika stąd, że ustawodawca wspólnotowy musi zapewnić wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego również w przypadku stanowienia prawa na podstawie innych przepisów Traktatu.
(2) Zważywszy, że spełnione są warunki powołania art. 95 Traktatu jako podstawy prawnej, prawodawca wspólnotowy przyjmuje ten przepis za podstawę prawną nawet jeśli kluczowym czynnikiem podejmowanych decyzji jest ochrona zdrowia publicznego; w tym względzie art. 95 ust. 3 Traktatu wyraźnie wymaga, by ▌ zagwarantowano wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego, przy szczególnym uwzględnieniu wszelkich zmian opartych na faktach naukowych.
(3)W dniu 9 czerwca 2005 r. Parlament Europejski przyjął 554 głosami za, przy 12 głosach sprzeciwu, rezolucję w sprawie mobilności pacjentów i rozwoju służby zdrowia w Unii Europejskiej(5), w której wezwał do zapewnienia pacjentom, pracownikom służby zdrowia oraz państwom członkowskim pewności prawnej oraz jasności co do praw i procedur.
(4) Niniejsza dyrektywa uwzględnia prawa podstawowe i przestrzega ogólnych zasad prawa uznanych w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej(6)("Karta"). Prawo dostępu do opieki zdrowotnej i prawo do korzystania z leczenia na warunkach ustanowionych w ustawodawstwach i praktykach krajowych są uznane w art. 35 Karty ║. W szczególności niniejszą dyrektywę należy wdrażać i stosować z należytym poszanowaniem praw do życia prywatnego i rodzinnego, ochrony danych osobowych, równości wobec prawa i zasady niedyskryminacji oraz prawa do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu, zgodnie z ogólnymi zasadami prawa określonymi w art. 7, 8, 20, 21 i 47 Karty.
(5) Systemy zdrowotne Wspólnoty są zasadniczym elementem wysokiego poziomu ochrony socjalnej w Europie, przyczyniając się do spójności społecznej i sprawiedliwości społecznej oraz zrównoważonego rozwoju. Są one także częścią szerszych ram usług użyteczności publicznej.
(6)Niniejsza dyrektywa nie narusza swobody każdego państwa członkowskiego do decydowania o rodzaju opieki zdrowotnej, jaki uważa za właściwy, i nie przynosi uszczerbku tej swobodzie. Żaden przepis niniejszej dyrektywy nie powinien być interpretowany w sposób podważający podstawowe wybory etyczne państw członkowskich.
(7) Wszystkie rodzaje opieki medycznej są objęte zakresem Traktatu, co potwierdził w kilku przypadkach Trybunał Sprawiedliwości, uznając jednocześnie szczególny charakter tej opieki.
(8) Trybunał Sprawiedliwości wypowiedział się już w niektórych kwestiach związanych z transgraniczną opieką zdrowotną, w szczególności w sprawie zwrotu kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej świadczonej w państwie członkowskim innym niż państwo zamieszkania korzystającego z opieki. ▌ Należy uregulować te sprawy w szczególnym instrumencie prawnym Wspólnoty w celu osiągnięcia bardziej powszechnego i skutecznego zastosowania zasad wypracowanych przez Trybunał Sprawiedliwości w poszczególnych sprawach.
(9) W swoich konkluzjach z dnia 1-2 czerwca 2006 r. w sprawie wspólnych wartości i zasad w systemie zdrowotnym Unii Europejskiej ("konkluzje Rady z dnia 1-2 czerwca 2006 r.")(7) Rada Unii Europejskiej przyjęła oświadczenie w sprawie wspólnych wartości i zasad systemów opieki zdrowotnej Unii Europejskiej oraz uznała szczególną wartość inicjatywy dotyczącej transgranicznej opieki zdrowotnej, która to inicjatywa zapewni obywatelom Europy jasność co do ich praw i uprawnień podczas przemieszczania się pomiędzy państwami członkowskimi, w celu zagwarantowania pewności prawnej.
(10) Celem niniejszej dyrektywy jest ustanowienie ogólnych ram świadczenia we Wspólnocie bezpiecznej i efektywnej transgranicznej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości w odniesieniu do mobilności pacjentów oraz do wysokiego poziomu ochrony zdrowia, przy jednoczesnym pełnym poszanowaniu odpowiedzialności państw członkowskich za określanie świadczeń z zabezpieczenia społecznego związanych ze zdrowiem, za organizację i świadczenie opieki zdrowotnej i medycznej oraz za udzielanie świadczeń z zabezpieczenia społecznego, w szczególności na wypadek choroby.
(11) Niniejsza dyrektywa w sprawie stosowania praw pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej ma zastosowanie do wszystkich rodzajów opieki zdrowotnej. Jak potwierdził Trybunał Sprawiedliwości, ani szczególny charakter tej opieki, ani sposób jej organizacji lub finansowania nie wyłącza jej z zakresu zastosowania podstawowej zasady swobody przepływu. W odniesieniu do opieki długoterminowej niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do pomocy i wsparcia dla rodzin lub osób, które przez dłuższy czas znajdują się w szczególnej potrzebie w zakresie opieki pielęgniarskiej, wsparcia lub opieki, jeżeli wymagają one określonej opieki specjalistycznej lub pomocy świadczonej w ramach systemu zabezpieczenia społecznego, w tym przede wszystkim długoterminowe usługi opieki, uznawane za konieczne w celu zapewnienia osobie potrzebującej opieki jak największej niezależności w codziennym życiu. Niniejszej dyrektywy nie stosuje się na przykład do domów opieki lub mieszkań ani do pomocy udzielanej osobom starszym lub dzieciom przez pracowników socjalnych, opiekunów wolontariuszy lub osoby zawodowo zajmujące się taką pomocą, inne niż pracownicy służby zdrowia.
(12)Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do przeszczepiania narządów.. Z uwagi na swoisty charakter tych zabiegów obejmą je przepisy dyrektywy szczegółowej.
(13) Dla celów niniejszej dyrektywy pojęcie "transgranicznej opieki zdrowotnej" obejmuje tylko korzystanie z opieki zdrowotnej państwie członkowskim innym niż to, w którym pacjent jest ubezpieczony. Zjawisko to określa się mianem "mobilności pacjentów".
(14) Państwa członkowskie uznały w konkluzjach Rady z dnia 1-2 czerwca 2006 r. w sprawie wspólnych wartości i zasad systemów opieki zdrowotnej Unii Europejskiej, że istnieje zbiór zasad funkcjonowania podzielanych przez systemy zdrowotne w całej Wspólnocie. Te zasady funkcjonowania obejmują jakość, bezpieczeństwo, opiekę zdrowotną opartą na dowodach naukowych i podstawach etycznych, zaangażowanie pacjentów, rekompensatę, podstawowe prawo do prywatności przy poszanowaniu zasad przetwarzania danych osobowych oraz poufność. Pacjenci, pracownicy służby zdrowia i instytucje odpowiedzialne za systemy zdrowotne muszą być w stanie funkcjonować w oparciu o przestrzeganie tych wspólnych zasad oraz o struktury ustanowione w celu ich wdrożenia w całej Wspólnocie. Właściwe jest zatem wprowadzenie wymogu, by instytucje państwa członkowskiego, na terytorium którego świadczona jest opieka zdrowotna, ponosiły odpowiedzialność za zapewnienie przestrzegania wspomnianych zasad funkcjonowania. Jest to niezbędny warunek zagwarantowania zaufania pacjentów do transgranicznej opieki zdrowotnej, koniecznego do osiągnięcia mobilności pacjentów ▌, jak też wysokiego poziomu ochrony zdrowia. Niemniej w świetle tych wspólnych zasad akceptuje się fakt, że państwa członkowskie podejmują ze względów etycznych różne decyzje dotyczące dostępności niektórych rodzajów leczenia oraz konkretnych warunków dostępu do niego. Niniejsza dyrektywa nie narusza różnorodności etycznej.
(15) Mając na uwadze, iż nie można z góry przewidzieć, czy dany podmiot świadczący opiekę zdrowotną będzie świadczył opiekę pacjentowi pochodzącemu z innego bądź ze swego państwa członkowskiego, niezbędne jest, by wymogi gwarantujące świadczenie opieki zdrowotnej zgodnie ze wspólnymi zasadami oraz jasnymi standardami jakości i bezpieczeństwa miały zastosowanie do wszystkich rodzajów opieki zdrowotnej w celu zapewnienia swobody świadczenia i korzystania z transgranicznej opieki zdrowotnej, co jest celem niniejszej dyrektywy. Instytucje państw członkowskich powinny uwzględniać wspólne, nadrzędne wartości takie jak uniwersalizm, dostęp do opieki zdrowotnej wysokiej jakości, sprawiedliwość i solidarność, które zostały powszechnie uznane przez instytucje Wspólnoty oraz wszystkie państwa członkowskie jako tworzące zespół wartości obowiązujących w odniesieniu do systemów ochrony zdrowia na obszarze całej Europy. Państwa członkowskie muszą zapewnić respektowanie tych wartości także w stosunku do pacjentów i obywateli innych państw członkowskich oraz sprawiedliwe traktowanie wszystkich pacjentów, biorąc po uwagę ich potrzeby w zakresie opieki zdrowotnej, a nie przynależność do systemu zabezpieczenia społecznego ich państwa członkowskiego. W tej kwestii państwa członkowskie muszą respektować swobodne przemieszczanie się osób w ramach rynku wewnętrznego, zasadę niedyskryminacji m.in. ze względu na narodowość ▌ oraz zasadność i proporcjonalność wszelkich środków ograniczających swobodne przemieszczanie się. W stosunku do podmiotów świadczących opiekę zdrowotną niniejsza dyrektywa nie przewiduje jednakże wymogu akceptacji planowanego leczenia albo korzystniejszego traktowania pacjentów z innych państw członkowskich ze szkodą dla innych pacjentów znajdujących się w podobnej sytuacji, przykładowo poprzez wydłużanie czasu oczekiwania na leczenie. Aby umożliwić pacjentom dokonanie świadomego wyboru, kiedy starają się uzyskać opiekę zdrowotną w innym państwie członkowskim, państwa członkowskie powinny zapewnić, aby pacjenci otrzymywali na własną prośbę odpowiednie informacje o standardach zdrowotnych i standardach jakości obowiązujących w państwie członkowskim, w którym przeprowadzane jest leczenie, oraz o specyfice opieki zdrowotnej proponowanej przez konkretny podmiot świadczący opiekę zdrowotną. Tego rodzaju informacje powinny być również udostępniane w formatach dostępnych dla osób niepełnosprawnych.
(16) Ponadto pacjenci z innych państw członkowskich powinni być traktowani na równi z obywatelami państwa członkowskiego leczenia oraz, zgodnie z ogólnymi zasadami sprawiedliwości i niedyskryminacji uznanymi w art. 21 Karty, nie mogą być w żaden sposób dyskryminowani ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub światopogląd, poglądy polityczne lub innego rodzaju, przynależność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną. Państwa członkowskie mogą w różny sposób traktować poszczególne grupy pacjentów tylko wówczas, gdy mogą wykazać, że jest to uzasadnione słusznymi względami medycznymi, tak jak w przypadku szczególnych środków skierowanych do kobiet lub do niektórych grup wiekowych (np. bezpłatne szczepienia dla dzieci lub osób starszych). Niniejsza dyrektywa uwzględnia prawa podstawowe i przestrzega zasad uznanych w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a zatem dyrektywę tę należy wdrażać i stosować z należytym poszanowaniem prawa do równości wobec prawa i zasady niedyskryminacji zgodnie z ogólnymi zasadami prawa określonymi w art. 20 i 21 Karty. Niniejszą dyrektywę stosuje się bez uszczerbku dla dyrektywy Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne(8), dyrektywy Rady 2004/113/WE z dnia 13 grudnia 2004 r. wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług(9), dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy(10)oraz dyrektywy Rady 2009/.../WE z dnia.../ w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania osób bez względu na religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną(11), wykonujących art. 13 Traktatu WE. W świetle powyższego w niniejszej dyrektywie przewiduje się, że pacjenci traktowani są na równi z obywatelami państwa członkowskiego leczenia, włączając w to ochronę przed dyskryminacją, zapewnianą zgodnie z prawem wspólnotowym, jak też i na podstawie prawa państwa członkowskiego leczenia.
(17)Państwa członkowskie powinny zapewnić, że przy zastosowaniu niniejszej dyrektywy nie zachęca się pacjentów wbrew ich woli do korzystania z leczenia poza ich państwem członkowskim ubezpieczenia.
(18)Należy również podkreślić konieczność wprowadzenia szczególnych środków gwarantujących kobietom sprawiedliwy dostęp do systemów publicznej opieki zdrowotnej oraz do opieki przeznaczonej typowo dla kobiet, w szczególności do opieki zdrowotnej w zakresie ginekologii-położnictwa i zdrowia reprodukcyjnego.
(19) W każdym przypadku jakikolwiek środek podjęty przez państwa członkowskie w celu zagwarantowania świadczenia opieki zdrowotnej zgodnie z jasnymi normami w zakresie sprawiedliwości i bezpieczeństwa nie powinien stwarzać nowych barier dla swobodnego przemieszczania się pracowników służby zdrowia, jak zapisano w Traktacie WE, a w szczególności uregulowano w dyrektywie 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych(12).
(20)Powinno się podejmować systematyczne i nieprzerwane wysiłki w celu zapewnienia poprawy norm jakości i bezpieczeństwa zgodnie z konkluzjami Rady Europejskiej z 1-2 czerwca 2006 r. w sprawie wartości i zasad wspólnych dla systemów zdrowia Unii Europejskiej, oraz z uwzględnieniem postępów międzynarodowego stanu nauk medycznych i powszechnie uznanych dobrych praktyk, a także nowych technologii w zakresie zdrowia.
(21) Z badań wynika, że szkoda powstaje w około 10 % przypadków udzielania opieki zdrowotnej. Zatem w celu zapobieżenia brakowi zaufania do tych mechanizmów, stanowiącemu barierę w korzystaniu z transgranicznej opieki zdrowotnej, niezbędne jest zapewnienie, że państwa członkowskie, w których prowadzone jest leczenie, posiadają systemy (w tym zapewnienia dalszej opieki) obejmujące postępowanie w przypadkach domniemanej szkody wyrządzonej w związku ze świadczeniem opieki zdrowotnej, jak określiło państwo członkowskie leczenia. Pokrycie szkody oraz odszkodowanie wypłacane przez systemy kraju, w którym następuje leczenie, nie powinno stać na przeszkodzie rozszerzeniu przez państwa członkowskie zakresu ich systemów krajowych w stosunku do ich własnych pacjentów zamierzających skorzystać z opieki zdrowotnej za granicą, jeżeli jest to korzystniejsze z punktu widzenia pacjenta, w szczególności w odniesieniu do pacjentów, w przypadku których skorzystanie z systemu opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim jest konieczne.
(22) Państwa członkowskie powinny zagwarantować, że mechanizmy zapewniające ochronę pacjentów oraz odszkodowanie za taką szkodę są dostępne w przypadku opieki zdrowotnej świadczonej na ich terytorium oraz że odpowiadają rodzajowi i rozmiarowi ryzyka. Określenie rodzaju lub zasad funkcjonowania takiego mechanizmu jest jednak zadaniem państw członkowskich.
(23) Prawo do ochrony danych osobowych jest prawem podstawowym uznanym w art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Zapewnienie ciągłości transgranicznej opieki zdrowotnej uzależnione jest od przekazywania danych osobowych pacjenta dotyczących stanu jego zdrowia. Przepływ tych danych osobowych pomiędzy państwami członkowskimi powinien następować w swobodny sposób przy jednoczesnym zabezpieczeniu praw podstawowych obywateli. Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych(13) ustanawia prawo obywateli do dostępu do danych osobowych dotyczących ich zdrowia, przykładowo zawartych w dokumentacji medycznej pacjenta, dotyczącej takich kwestii jak diagnoza, wyniki badań, oceny przez lekarzy, którzy świadczyli opiekę danemu pacjentowi, oraz do dokumentów dotyczących wszelkich przeprowadzonych u tego pacjenta zabiegów. Przepisy te mają zastosowanie także do opieki transgranicznej objętej zakresem niniejszej dyrektywy. Pacjent powinien mieć możliwość sprzeciwienia się w każdej chwili publikacji dotyczących go danych i otrzymać potwierdzenie, że dotyczące go dane zostały usunięte.
(24) W kilku orzeczeniach Trybunał Sprawiedliwości uznał prawo pacjentów jako osób ubezpieczonych do zwrotu kosztów opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim w ramach ich ustawowego systemu zabezpieczenia społecznego. Trybunał orzekł, że przepisy Traktatu obejmują swobodę korzystających z opieki zdrowotnej, w tym osób, w przypadku których leczenie jest konieczne, w zakresie udania się do innego państwa członkowskiego w celu skorzystania tam z takiej opieki. ▌ Prawo wspólnotowe nie narusza kompetencji państw członkowskich do kształtowania ich systemów ochrony zdrowia i zabezpieczenia społecznego ▌.
(25) Zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Trybunał Sprawiedliwości oraz nie stwarzając zagrożenia dla równowagi finansowej państw członkowskich w zakresie systemów ochrony zdrowia i zabezpieczenia społecznego, pacjentom, pracownikom służby medycznej, podmiotom świadczącym opiekę zdrowotną oraz instytucjom zabezpieczenia społecznego należy zapewnić większą pewność prawną w zakresie zwrotu kosztów opieki zdrowotnej.
(26) W zakres dyrektywy nie wchodzi pokrycie kosztów opieki medycznej koniecznej z medycznego punktu widzenia podczas tymczasowego pobytu ubezpieczonego w innym państwie członkowskim. Niniejsza dyrektywa nie narusza także praw pacjentów do otrzymania zgody na leczenie w innym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są warunki określone w rozporządzeniach dotyczących koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, w szczególności w art. 22 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie(14) oraz w art. 20 rozporządzenia (WE) nr 883/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego(15).
(27) ▌ Pacjenci powinni otrzymać gwarancję pokrycia kosztów opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim oraz produktów związanych z opieką zdrowotną świadczoną w innym państwie członkowskim co najmniej na poziomie stosowanym do takiego samego lub równie skutecznego leczenia w przypadku, gdyby udzielono go lub nabyto je na terytorium ich państwa członkowskiego ubezpieczenia. Zapewnia to pełne poszanowanie odpowiedzialności państw członkowskich za określanie zakresu uprawnień ich obywateli do opieki zdrowotnej oraz pozwala uniknąć istotnego wpływu na finansowanie krajowych systemów opieki zdrowotnej. W ustawodawstwie krajowym państwa członkowskie mogą jednak przewidzieć, że zwrot kosztów leczenia następuje według stawek obowiązujących w państwie członkowskim leczenia w przypadku, gdy jest to korzystniejsze dla pacjenta. Sytuacja taka będzie miała miejsce szczególnie w przypadku każdego leczenia prowadzonego w ramach europejskich sieci referencyjnych wspomnianych w art. 15 niniejszej dyrektywy.
(28) W związku z tym z punktu widzenia pacjenta oba systemy są spójne, a zastosowanie znajduje bądź niniejsza dyrektywa, bądź rozporządzenie (EWG) nr 1408/71. W każdym przypadku ubezpieczony występujący o zgodę na skorzystanie w innym państwie członkowskim z leczenia stosownego do jego stanu chorobowego zawsze otrzymuje tę zgodę na warunkach określonych w rozporządzeniu (EWG) nr 1408/71 i (WE) nr 883/2004, jeżeli dane leczenie nie może zostać zapewnione w okresie rozsądnym z medycznego punktu widzenia, mając na uwadze obecny stan zdrowia tej osoby oraz prawdopodobny przebieg choroby. Nie można pozbawić pacjenta bardziej korzystnych uprawnień zagwarantowanych w rozporządzeniu (EWG) nr 1408/71 i (WE) nr 883/2004, jeśli spełnione są warunki przysługiwania tych uprawnień.
(29) Pacjent może wybrać system bardziej mu odpowiadający, jednak w każdym przypadku, gdy zastosowanie rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 jest korzystniejsze dla pacjenta, nie można odmówić pacjentowi uprawnień gwarantowanych w tym rozporządzeniu.
(30) W żadnym przypadku pacjent nie powinien czerpać korzyści finansowych z opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim lub nabytych tam towarów. Pokrycie kosztów powinno ograniczać się jedynie do kosztów rzeczywistych. Państwa członkowskie mogą decydować o pokryciu innych związanych kosztów, na przykład leczenia terapeutycznego, pod warunkiem że łączny koszt nie przekracza kwoty wypłacanej w państwie członkowskim ubezpieczenia.
(31) Celem niniejszej dyrektywy nie jest stworzenie uprawnienia do zwrotu kosztów leczenia ani kosztów zakupu towarów w innym państwie członkowskim, jeżeli takie leczenie lub towary nie są objęte zakresem świadczeń przewidzianym w ustawodawstwie państwa członkowskiego ubezpieczenia pacjenta. Niniejsza dyrektywa nie stoi również na przeszkodzie rozszerzeniu przez państwa członkowskie ich systemu świadczeń rzeczowych na opiekę zdrowotną świadczoną w innym państwie członkowskim i nabywane tam towary, zgodnie z przepisami tego państwa członkowskiego. Niniejsza dyrektywa uznaje fakt, że prawo do korzystania z możliwości leczenia nie zawsze jest określane przez państwa członkowskie na szczeblu krajowym oraz że państwa członkowskie mogą organizować swoje systemy opieki zdrowotnej i systemy zabezpieczenia społecznego w sposób przewidujący ustalanie prawa do korzystania z leczenia na szczeblu regionalnym lub lokalnym.
(32)W przypadku gdy istnieje kilka sposobów leczenia danej choroby lub obrażenia, pacjent powinien mieć prawo do zwrotu kosztów za wszystkie metody leczenia, które zostały w odpowiedni sposób wypróbowane i przetestowane przez międzynarodowe nauki medyczne, nawet gdy metody te nie są dostępne w państwie członkowskim ubezpieczenia pacjenta.
(33) Niniejsza dyrektywa nie reguluje transferu uprawnień wynikających z zabezpieczenia społecznego między państwami członkowskimi, ani żadnej innej koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Wyłącznym celem przepisów dotyczących uprzedniej zgody i zwrotu kosztów opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim jest umożliwienie swobody świadczenia opieki zdrowotnej, zarówno dla pacjentów, jak i dla podmiotów świadczących opiekę zdrowotną, oraz usunięcie nieuzasadnionych barier w korzystaniu z tej podstawowej swobody w ramach państwa członkowskiego ubezpieczenia pacjenta. Niniejsza dyrektywa respektuje zatem w pełni różnice między krajowymi systemami opieki zdrowotnej oraz odpowiedzialność państw członkowskich za organizację oraz świadczenie usług zdrowotnych i opieki medycznej.
(34) Niniejsza dyrektywa reguluje także prawo pacjenta do otrzymania produktu leczniczego lub wyrobu medycznego dopuszczonego do obrotu w państwie członkowskim, w którym świadczona jest opieka zdrowotna, nawet w przypadku, gdy ten produkt leczniczy lub wyrób medyczny nie jest dopuszczony do obrotu w państwie członkowskim ubezpieczenia; jest to bowiem niezbędny element uzyskania właśnie tego skutecznego leczenia pacjenta w innym państwie członkowskim.
(35) Państwa członkowskie mogą utrzymać ogólne warunki, kryteria przysługiwania uprawnień oraz prawne i administracyjne formalności dotyczące uzyskania opieki zdrowotnej oraz zwrotu jej kosztów, takie jak wymóg konsultacji z lekarzem ogólnym przed konsultacją u specjalisty lub przed skorzystaniem z opieki szpitalnej; dotyczy to także pacjentów zamierzających skorzystać w opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim, jeżeli warunki te są konieczne, proporcjonalne do celu oraz nie mają charakteru uznaniowego ani dyskryminacyjnego. W związku z tym uzasadniony jest wymóg, aby te ogólne warunki oraz formalności były stosowane w sposób obiektywny, przejrzysty i niedyskryminacyjny, były znane z wyprzedzeniem, opierały się przede wszystkim na względach medycznych oraz nie stwarzały żadnych dodatkowych obciążeń dla pacjentów zamierzających skorzystać z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim w porównaniu z pacjentami uzyskującymi leczenie w ich państwie członkowskim ubezpieczenia oraz aby decyzje te były podejmowane możliwie jak najszybciej. Nie narusza to prawa państw członkowskich do określania kryteriów lub warunków udzielania uprzedniej zgody pacjentom ubiegającym się o skorzystanie z opieki zdrowotnej w swoim państwie członkowskim ubezpieczenia.
(36) Wszelka opieka zdrowotna, która nie jest traktowana jako opieka szpitalna zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy, powinna zostać uznana za opiekę pozaszpitalną. W świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości w dziedzinie swobodnego przepływu usług należy znieść wymóg uprzedniej zgody na zwrot kosztów przez ustawowy system zabezpieczenia społecznego państwa członkowskiego ubezpieczenia w przypadku pozaszpitalnej opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim. O ile zwrot kosztów takiej opieki pozostaje w granicach zakresu świadczeń gwarantowanych w ramach systemu ubezpieczenia zdrowotnego państwa członkowskiego ubezpieczenia, zniesienie wymogu uprzedniej zgody nie powinno naruszyć równowagi finansowej systemów zabezpieczenia społecznego.
(37) Brak jest definicji opieki szpitalnej, wspólnej dla różnych systemów zabezpieczenia społecznego we Wspólnocie, a różnice w interpretacji tego pojęcia mogą stwarzać przeszkody dla swobody korzystania z opieki zdrowotnej przez pacjentów. Rozwiązanie tego problemu wymaga wypracowania wspólnotowej definicji opieki szpitalnej. Opieka szpitalna w znaczeniu ogólnym oznacza opiekę wymagającą noclegu pacjenta. Jednakże stosownym może okazać się uznanie za opiekę szpitalną także pewnych innych rodzajów opieki zdrowotnej, jeśli wymaga ona użycia wysoce specjalistycznej i kosztownej infrastruktury medycznej lub sprzętu medycznego (np. zaawansowanych technologicznie skanerów stosowanych w diagnostyce) albo obejmuje leczenie stwarzające szczególne ryzyko dla pacjenta lub dla społeczeństwa (np. leczenie poważnych chorób zakaźnych). ▌
(38) Dostępne dowody wskazują, że stosowanie zasad swobodnego przepływu do korzystania z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim, w granicach zakresu świadczeń gwarantowanych w ramach systemu ubezpieczenia zdrowotnego w państwie członkowskim ubezpieczenia, nie będzie stanowiło zagrożenia dla systemów zdrowotnych państw członkowskich ani równowagi finansowej ich systemów zabezpieczenia społecznego. Trybunał Sprawiedliwości uznał jednak, iż nie można wykluczyć, że potencjalne ryzyko poważnego naruszenia równowagi finansowej systemu zabezpieczenia społecznego lub zagrożenia celowi utrzymania zrównoważonej i dostępnej dla wszystkich opieki medycznej i szpitalnej może stanowić nadrzędny wzgląd interesu publicznego uzasadniający barierę w zastosowaniu zasady swobody świadczenia usług. Trybunał Sprawiedliwości stwierdził także, że liczba szpitali, ich rozmieszczenie geograficzne, sposób ich organizacji oraz ich wyposażenie, a nawet rodzaj usług medycznych, które są w stanie świadczyć poszczególne placówki, to dziedziny, w których powinno być możliwe planowanie. Niniejsza dyrektywa powinna przewidywać system uprzedniej zgody na pokrycie kosztów opieki szpitalnej otrzymanej w innym państwie członkowskim w przypadku spełnienia następujących warunków: gdyby leczenie zostało przeprowadzone na terytorium danego państwa, jego system zabezpieczenia społecznego pokryłby koszty tych świadczeń, a odpływ pacjentów związany z wdrożeniem tej dyrektywy poważnie narusza lub prawdopodobnie poważnie naruszy równowagę finansową systemu zabezpieczenia społecznego lub ów odpływ pacjentów poważnie zagraża lub prawdopodobnie poważnie zagrozi procesom planowania i racjonalizacji prowadzonym w sektorze szpitalnym w celu uniknięcia nadwyżek zasobów, braku równowagi w podaży opieki szpitalnej oraz strat logistycznych i finansowych, utrzymania zrównoważonych usług medycznych i szpitalnych, otwartych dla wszystkich, lub utrzymania potencjału w zakresie leczenia lub kompetencji medycznych na terytorium danego państwa członkowskiego. Jako że precyzyjna ocena skutków spodziewanego odpływu pacjentów wymaga złożonych założeń i wyliczeń, w niniejszej dyrektywie zezwala się na system uprzedniej zgody, o ile istnieją wystarczające powody, by oczekiwać poważnego zagrożenia dla systemu zabezpieczenia społecznego. Powinno to dotyczyć także przypadków już istniejących systemów uprzedniej zgody, spełniających warunki określone w art. 8.
(39) W każdym przypadku, jeżeli państwo członkowskie zdecydowało się na wprowadzenie systemu uprzedniej zgody na pokrycie kosztów opieki szpitalnej lub opieki specjalistycznej świadczonej w innym państwie członkowskim zgodnie z postanowieniami niniejszej dyrektywy, koszty takiej opieki świadczonej w innym państwie członkowskim powinny być także zwrócone przez państwo członkowskie ubezpieczenia do poziomu kosztów, które zostałyby zwrócone, gdyby identycznego leczenia lub leczenia o tym samym stopniu skuteczności dla pacjenta udzielono w państwie członkowskim ubezpieczenia, bez przekraczania rzeczywistych kosztów uzyskanej opieki zdrowotnej. Jednakże jeżeli spełnione są warunki określone w art. 22 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 1408/71, udzielenie zgody oraz zapewnienie świadczeń powinno nastąpić zgodnie z tym rozporządzeniem. Ma to zastosowanie w szczególności w przypadkach, gdy zgoda jest udzielana po rozpatrzeniu wniosku w postępowaniu administracyjnym lub sądowym oraz gdy zainteresowana osoba skorzystała z leczenia w innym państwie członkowskim. W tym przypadku nie stosuje się art. 6, 7, 8 i 9 niniejszej dyrektywy. Jest to zgodne z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, który stwierdził, że pacjenci, którzy otrzymali decyzję o odmowie zgody, uznaną następnie za nieuzasadnioną, uprawnieni są do otrzymania całkowitego zwrotu kosztów leczenia uzyskanego w innym państwie członkowskim zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego leczenia.
(40)Można odmówić uprzedniego wydania zgody jedynie w ramach sprawiedliwej i przejrzystej procedury. Określone przez państwa członkowskie zasady składania wniosków o wydanie zgody oraz możliwe przyczyny odmowy powinny zostać ogłoszone z wyprzedzeniem. Odmowa powinna ograniczać się do koniecznych przypadków, powinna być współmierna do celów wytyczonych dla wdrożenia systemu uprzedniego wydawania zgody.
(41)Pacjenci w stanie zagrożenia życia figurujący na liście oczekujących na leczenie w państwie członkowskim, z którego pochodzą, i pilnie potrzebujący opieki nie mogą być objęci obowiązkiem ubiegania się o uprzednią zgodę, gdyż ta procedura mogłaby uniemożliwiać im podjęcie w odpowiednim czasie leczenia w innym państwie członkowskim.
(42) Procedury dotyczące transgranicznej opieki zdrowotnej ustanowione przez państwa członkowskie powinny udzielać pacjentom gwarancji obiektywności, niedyskryminacji oraz przejrzystości, zapewniając terminowe i należyte podejmowanie decyzji przez instytucje krajowe, z uwzględnieniem zarówno tych nadrzędnych zasad, jak i indywidualnych okoliczności każdego przypadku. Ma to także zastosowanie do rzeczywistego zwrotu kosztów opieki zdrowotnej poniesionych w innym państwie członkowskim, po powrocie pacjenta. Zaleca się, by w normalnych warunkach pacjenci otrzymali decyzję dotyczącą transgranicznej opieki zdrowotnej w okresie 15 dni kalendarzowych. W razie konieczności niezwłocznego podjęcia danego leczenia okres ten powinien jednak zostać skrócony. W każdym razie te ogólne zasady nie powinny naruszać procedur uznawania i przepisów dotyczących świadczenia usług przewidzianych w dyrektywie 2005/36/WE║.
(43) Konieczne jest zapewnienie odpowiedniej informacji dotyczącej istotnych aspektów transgranicznej opieki zdrowotnej w celu umożliwienia pacjentom faktycznego korzystania z ich praw w tym obszarze. Z punktu widzenia transgranicznej opieki zdrowotnej najbardziej skutecznym instrumentem zapewniającym udzielanie takiej informacji jest ustanowienie centralnych punktów kontaktowych w każdym państwie członkowskim, do których mogą zwracać się pacjenci oraz które mogą udzielać informacji z zakresu transgranicznej opieki zdrowotnej, przy jednoczesnym uwzględnieniu sytuacji systemu zdrowotnego danego państwa członkowskiego. Ponieważ zapytania z zakresu transgranicznej opieki zdrowotnej będą wymagały również współpracy pomiędzy instytucjami w różnych państwach członkowskich, te centralne punkty kontaktowe powinny tworzyć sieć kontaktową, za pośrednictwem której możliwe będzie najbardziej skuteczne załatwienie takich spraw. Punkty kontaktowe powinny współpracować ze sobą oraz umożliwiać pacjentom dokonanie świadomego wyboru w kwestii transgranicznej opieki zdrowotnej. Powinny także udzielać informacji dotyczących możliwości dostępnych w przypadku problemów związanych z transgraniczną opieką zdrowotną, w szczególności możliwości pozasądowego rozstrzygania sporów w tym obszarze. Podczas opracowywania wymogów dotyczących świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej państwa członkowskie powinny uwzględnić potrzebę udzielania informacji w dostępnych formatach oraz potencjalne źródła dodatkowej pomocy dla wrażliwych pacjentów, osób niepełnosprawnych oraz osób o szczególnie złożonych potrzebach.
(44) Dla pacjenta korzystającego z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim niż to, w którym jest ubezpieczony, istotne jest ustalenie z góry, jakie przepisy mają zastosowanie. Taka sama przejrzystość niezbędna jest w przypadku ▌ transgranicznego świadczenia opieki zdrowotnej, takiej jak telemedycyna. W takich przypadkach, zgodnie z ogólnymi zasadami określonymi w art. 5, do opieki zdrowotnej mają zastosowanie przepisy ustawodawstwa państwa członkowskiego leczenia, gdyż zgodnie z art. 152 ust. 5 Traktatu za organizację i świadczenie usług zdrowotnych i opieki medycznej odpowiadają państwa członkowskie. Pomoże to pacjentom w dokonywaniu świadomych wyborów i zapobiegnie nieporozumieniom. Ponadto wytworzy to wysoki stopień zaufania między pacjentem a podmiotem świadczącym opiekę zdrowotną.
(45) O formie i liczbie takich krajowych punktów kontaktowych powinny decydować państwa członkowskie. Krajowe punkty kontaktowe mogą również zostać włączone w istniejące ośrodki informacyjne lub opierać się na ich funkcjonowaniu, pod warunkiem wyraźnego wskazania, że placówki te pełnią także rolę krajowych punktów kontaktowych do spraw transgranicznej opieki zdrowotnej. Krajowe punkty kontaktowe powinny dysponować odpowiednim wyposażeniem w celu udzielania informacji z zakresu głównych zagadnień transgranicznej opieki zdrowotnej oraz w razie potrzeby udzielać pacjentom praktycznej pomocy. Państwa członkowskie powinny zagwarantować udział w tych działaniach instytucji reprezentujących pracowników służby zdrowia. Funkcjonowanie krajowych punktów kontaktowych nie powinno wykluczać ustanowienia przez państwa członkowskie innych powiązanych punktów kontaktowych na poziomie regionalnym lub lokalnym, odzwierciedlających specyficzną organizację ich systemów opieki zdrowotnej. Krajowe punkty kontaktowe powinny być w stanie zapewnić pacjentom istotne informacje na temat transgranicznej opieki zdrowotnej oraz udzielać im pomocy. Nie powinno to obejmować porad prawnych.
(46)Potrzebna jest współpraca między podmiotami świadczącymi opiekę zdrowotną, płatnikami i organami regulacyjnymi z różnych państw członkowskich na poziomie krajowym, regionalnym lub lokalnym w celu zapewnienia bezpiecznej i efektywnej transgranicznej opieki o wysokiej jakości. Odnosi się to w szczególności do współpracy pomiędzy regionami przygranicznymi, gdzie transgraniczne świadczenie opieki zdrowotnej jest najbardziej efektywnym sposobem zorganizowania opieki zdrowotnej dla społeczności lokalnych; trwałe osiągnięcie takiego transgranicznego świadczenia usług wymaga współpracy pomiędzy systemami zdrowotnymi różnych państw członkowskich. Współpraca ta może obejmować wspólne planowanie, wzajemne uznawanie lub dostosowywanie procedur lub standardów, interoperacyjność odpowiednich krajowych systemów technologii informacyjno-komunikacyjnych, praktyczne mechanizmy zapewniające ciągłość opieki lub ułatwianie w praktyce pracownikom służby zdrowia czasowego lub okazyjnego świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej. ▌
(47) Komisja powinna zachęcać państwa członkowskie do współpracy w dziedzinach określonych w rozdziale IV niniejszej dyrektywy oraz, zgodnie z art. 152 ust. 2 Traktatu i w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi, może podjąć wszelką użyteczną inicjatywę służącą ułatwieniu i promowaniu takiej współpracy. Szczególną uwagę należy zwrócić na możliwość skorzystania z europejskiego ugrupowania współpracy terytorialnej (EUWT).
(48) W przypadku, gdy produkty lecznicze dopuszczone do obrotu w państwie członkowskim pacjenta zgodnie z dyrektywą 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi(16), obejmującego przyszłe dyrektywy w sprawie sfałszowanych produktów leczniczych i nadzoru farmaceutycznego zostały przepisane w innym państwie członkowskim na nazwisko danego pacjenta, uznanie takich recept medycznie lub przez apteki oraz zrealizowanie ich w państwie członkowskim pacjenta powinno być co do zasady możliwe. Zniesienie barier natury regulacyjnej i administracyjnej w odniesieniu do takiego uznania nie narusza w każdym pojedynczym przypadku wymogu udzielenia odpowiedniej zgody przez lekarza prowadzącego leczenie pacjenta lub farmaceutę, jeżeli jest to uzasadnione ochroną zdrowia człowieka oraz konieczne i proporcjonalne do tego celu. Takie uznanie medyczne nie powinno także naruszać decyzji państwa członkowskiego ubezpieczenia dotyczącej włączenia tych produktów leczniczych w zakres świadczeń objętych jego systemem zabezpieczenia społecznego, a także obowiązujących krajowych przepisów dotyczących cen i refundacji. Wdrożenie zasady uznania ułatwi przyjęcie środków koniecznych dla zapewnienia bezpieczeństwa pacjenta oraz uniknięcia nadużywania lub pomyłki co do produktów leczniczych. Europejskie sieci referencyjne powinny zapewniać opiekę zdrowotną wszystkim pacjentom, których stan chorobowy wymaga szczególnej koncentracji zasobów lub wiedzy.
(49) Europejskie sieci referencyjne powinny zapewniać opiekę zdrowotną wszystkim pacjentom, których stan chorobowy wymaga szczególnej koncentracji zasobów lub wiedzy. Celem funkcjonowania takich sieci ma być świadczenie efektywnej kosztowo opieki o przystępnych cenach i wysokiej jakości; sieci te mogłyby być także punktami centralnymi, w których koncentrowałyby się szkolenia i badania medyczne, rozpowszechnianie informacji oraz procesy oceny. Należy ustanowić mechanizm identyfikacji oraz rozwoju europejskich sieci referencyjnych w celu zapewnienia na poziomie europejskim równego dostępu do wysokiej jakości wiedzy z danej dziedziny medycznej wszystkim pacjentom, jak i pracownikom służby zdrowia.
(50) Rozwój technologiczny w zakresie transgranicznego świadczenia opieki zdrowotnej poprzez korzystanie z technologii informacyjno-komunikacyjnych może wprowadzać niejasność co do sprawowania obowiązków nadzorczych przez państwa członkowskie, utrudniając w ten sposób swobodny przepływ opieki zdrowotnej i narażając ochronę zdrowia na możliwe dodatkowe ryzyko związane z tą drogą świadczenia opieki. We Wspólnocie występuje znaczne zróżnicowanie oraz niezgodność formatów i standardów technologii informacyjno-komunikacyjnych stosowanych w transgranicznym świadczeniu opieki zdrowotnej, co stanowi zarówno przeszkodę w świadczeniu transgranicznej opieki zdrowotnej tą drogą, jak i stwarza potencjalne zagrożenie dla ochrony zdrowia. W związku z tym konieczna jest harmonizacja działań Wspólnoty w tych dziedzinach i upoważnienie w tym celu Komisji do przyjęcia środków wykonawczych, pozwalających na wystarczająco szybkie ustanowienie oraz aktualizowanie zobowiązań i standardów w tej dziedzinie, co odzwierciedli stały postęp technologiczny i techniczny.
(51)Interoperacyjność usług zdrowotnych świadczonych za pośrednictwem środków elektronicznych (e-zdrowia) należy osiągnąć z poszanowaniem krajowych uregulowań dotyczących świadczenia usług opieki zdrowotnej, przyjętych w celu ochrony pacjentów, w tym krajowych przepisów dotyczących sprzedaży wysyłkowej produktów leczniczych przez apteki internetowe, w szczególności krajowych zakazów sprzedaży wysyłkowej produktów leczniczych wydawanych na receptę, zgodnie z orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości i dyrektywy 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 maja 1997 r. w sprawie ochrony konsumentów w przypadku umów zawieranych na odległość(17).
(52) Statystyki rutynowe oraz dane uzupełniające z zakresu transgranicznej opieki zdrowotnej są niezbędne do skutecznego monitorowania i planowania opieki zdrowotnej oraz zarządzania nią, zarówno w znaczeniu ogólnym, jak i w szczególności transgraniczną opieką zdrowotną, a tworzenie tych statystyk powinno zostać włączone, o ile to możliwe, w ramy istniejących systemów gromadzenia danych, aby opieka transgraniczna uwzględniona została w monitorowaniu i planowaniu, w tym w ramy odpowiednich struktur na poziomie Wspólnoty, takich jak wspólnotowy system statystyczny, a w szczególności rozporządzenie (WE) nr 1338/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie statystyk Wspólnoty w zakresie zdrowia publicznego oraz bezpieczeństwa i higieny pracy(18), system informacji zdrowotnej ustanowiony w ramach programu w dziedzinie zdrowia, stworzonego w drodze decyzji nr 1786/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. przyjmującej program działań wspólnotowych w dziedzinie zdrowia publicznego (2003–2008)(19) oraz inne działania monitorujące, takie jak podejmowane przez Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób ustanowione w drodze rozporządzenia (WE) nr 851/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającego Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób(20).
(53) Stały postęp w wiedzy medycznej i technologiach zdrowia stwarza z jednej strony nowe możliwości, a z drugiej stanowi wyzwanie dla systemów zdrowotnych państw członkowskich. Jednakże ocena technologii medycznych oraz możliwe ograniczenie dostępu do nowych technologii za pomocą niektórych decyzji organów administracyjnych wiążą się z pewnymi fundamentalnymi kwestiami społecznymi, wymagającymi udziału dużej grupy zainteresowanych podmiotów, a także wprowadzenia skutecznego modelu zarządzania. W związku z tym wszelka współpraca powinna obejmować nie tylko właściwe organy wszystkich państw członkowskich, ale także wszystkie zainteresowane podmioty, łącznie z pracownikami służby zdrowia oraz przedstawicielami pacjentów i przemysłu. Poza tym współpraca ta powinna opierać się na zdrowych zasadach dobrego zarządzania, takich jak: przejrzystość, otwartość, obiektywizm i bezstronność procedur.
(54) Środki niezbędne do wdrożenia niniejszej dyrektywy powinny być przyjmowane zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(21).
(55) W szczególności należy przyznać Komisji kompetencje do przyjęcia, we współpracy z właściwymi ekspertami i zainteresowanymi podmiotami, następujących środków: wykazu rodzajów leczenia, niewymagających noclegu pacjenta, mających podlegać tym samym zasadom, co opieka szpitalna; środków towarzyszących, wykluczających szczególne kategorie produktów leczniczych lub substancji z systemu uznania recept wystawionych w innym państwie członkowskim, przewidzianego w niniejszej dyrektywie; wykazu szczególnych kryteriów i warunków, które muszą spełniać europejskie sieci referencyjne oraz procedurę tworzenia europejskich sieci referencyjnych. Ponieważ środki te mają zasięg ogólny i zmierzają do zmiany elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie nowymi elementami innymi niż istotne, muszą zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą ustanowioną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.
(56) W związku z tym, że cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie ustanowienie ogólnych ram świadczenia bezpiecznej i efektywnej transgranicznej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości w Unii Europejskiej, nie może być osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na zasięg działań możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(57)Poprzez wcześniejszą współpracę dwustronną oraz w porozumieniu z pacjentem państwo członkowskie ubezpieczenia i państwo członkowskie leczenia powinny zagwarantować odpowiednią dalszą opiekę i wsparcie w jednym z tych państw członkowskich zgodnie z zatwierdzonymi metodami leczenia, a także udostępnić pacjentom czytelne informacje na temat dalszej opieki i kosztów. W tym celu państwa członkowskie powinny przyjąć środki gwarantujące, że niezbędne dane medyczne i dane dotyczące opieki społecznej przekazywane są z zachowaniem zasad poufności oraz że pracownicy służby medycznej i opieki społecznej w obu państwach mogą się konsultować ze sobą, aby zapewnić pacjentowi najwyższej jakości leczenie i późniejszą opiekę (w tym wsparcie społeczne).
(58)Ułatwiając swobodę przemieszczania się pacjentów na terenie Unii Europejskiej, niniejsza dyrektywa może doprowadzić do powstania konkurencji wśród podmiotów świadczących usługi zdrowotne. Taka konkurencja może przyczynić się do podniesienia jakości powszechnej opieki zdrowotnej oraz do ustanowienia ośrodków doskonałości,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Rozdział I
Przepisy ogólne
Artykuł 1
Cel
Niniejsza dyrektywa określa zasady dostępu do bezpiecznej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości w innym państwie członkowskim oraz ustanawia mechanizmy współpracy między państwami członkowskimi w dziedzinie opieki zdrowotnej, zapewniając pełne poszanowanie kompetencji krajowych w obszarze organizacji i świadczenia opieki zdrowotnej.
Przy stosowaniu niniejszej dyrektywy państwa członkowskie uwzględniają zasady wysokiej jakości opieki zdrowotnej i sprawiedliwości.
Artykuł 2
Zakres
Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej, niezależnie od sposobu jej zorganizowania, udzielenia czy finansowania oraz bez względu na jej publiczny czy prywatny charakter. Nie narusza ona istniejących ram dotyczących koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, określonego w rozporządzeniu (EWG) nr 1408/71 oraz w zastępującym je rozporządzeniu (WE) nr 883/2004.
Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do usług, których głównym celem jest opieka długoterminowa, zwłaszcza obejmujących te usługi świadczone przez długi okres, których celem jest dostarczanie ludziom koniecznej pomocy w wykonywaniu codziennych, rutynowych czynności.
Niniejsza dyrektywa nie ma również zastosowania do przeszczepiania narządów.
Artykuł 3
Stosunek do innych przepisów prawa wspólnotowego
1. Niniejszą dyrektywę stosuje się bez uszczerbku dla:
a)
dyrektywa 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych;
b)
dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego ("dyrektywa w sprawie handlu elektronicznego")(22);
c)
dyrektywy 95/46/WE w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych oraz dyrektywy 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącej przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej)(23);
d)
rozporządzenia (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiającego wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiającego Europejską Agencję Leków(24) oraz dyrektywy 2001/83/WE w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi;
e)
dyrektywy 2001/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 kwietnia 2001 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, odnoszących się do wdrożenia zasady dobrej praktyki klinicznej w prowadzeniu badań klinicznych produktów leczniczych, przeznaczonych do stosowania przez człowieka(25);
f)
dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług(26);
g)
dyrektywy 2000/43/WE ║ wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne;
h)
dyrektywy 2004/113/WE wprowadzającej w życie zasadę równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do towarów i usług oraz dostarczania towarów i usług;
i)
dyrektywy 2000/78/WE ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy;
j)
dyrektywy 2009/.../WE w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania osób bez względu na religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną;
k)
rozporządzeń dotyczących koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, w szczególności art. 22 rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 ║ w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie oraz rozporządzenia (WE) nr 883/2004 ║w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego;
l)
rozporządzenia (WE) nr 1082/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie europejskiego ugrupowania współpracy terytorialnej (EUWT)(27);
m)
dyrektywy 2002/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiająca normy jakości i bezpiecznego pobierania, testowania i dystrybucji krwi ludzkiej i składników krwi(28);
n)
dyrektywy 2004/23/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie ustalenia norm jakości i bezpiecznego oddawania, pobierania, testowania, przetwarzania, konserwowania, przechowywania i dystrybucji tkanek i komórek ludzkich(29);
o)
dyrektywy Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie w odniesieniu do uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(30).
2. W zakres dyrektywy nie wchodzi pokrycie kosztów opieki zdrowotnej koniecznej z medycznego punktu widzenia podczas tymczasowego pobytu ubezpieczonego w innym państwie członkowskim. Niniejsza dyrektywa nie narusza także praw pacjentów do otrzymania zgody na leczenie w innym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są warunki ▌ określone w rozporządzeniach dotyczących koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, w szczególności w art. 22 rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 oraz w art. 20 rozporządzenia (WE) nr 883/2004.
▌
3. Państwa członkowskie stosują przepisy niniejszej dyrektywy zgodnie z zasadami przewidzianymi w Traktacie WE.
Artykuł 4
Definicje
Dla celów niniejszej dyrektywy zastosowanie mają następujące definicje:
a)
"opieka zdrowotna" oznacza usługi i towary zdrowotne dostarczane lub przepisane przez pracowników służby zdrowia pacjentom w celu oceny, utrzymania lub przywrócenia im ich stanu zdrowia lub w celu zapobieżenia chorobie, bez względu na sposób ich zorganizowania, świadczenia i finansowania na poziomie krajowym, ani na ich publiczny bądź prywatny charakter;
b)
"dane medyczne" oznaczają wszelkie informacje związane ze zdrowiem fizycznym lub psychicznym danej osoby lub ze świadczeniem usług zdrowotnych na jej rzecz, mogące obejmować: informacje o zarejestrowaniu danej osoby celem świadczenia usług opieki zdrowotnej na jej rzecz; informacje o płatnościach danej osoby za opiekę zdrowotną lub kwalifikowaniu się danej osoby do korzystania z opieki zdrowotnej; numer, symbol lub oznaczenie przypisane danej osobie wyłącznie w celu identyfikowanie jej dla potrzeb świadczenia opieki zdrowotnej; wszelkie informacje na temat danej osoby zebrane w okresie świadczenia usług opieki zdrowotnej na jej rzecz; informacje pochodzące z badań laboratoryjnych lub lekarskich dotyczących części ciała lub wydzielin fizjologicznych; informacje umożliwiające identyfikację osoby (pracownika służby zdrowia) świadczącej usługi opieki zdrowotnej na rzecz danego pacjenta;
c)
"transgraniczna opieka zdrowotna" oznacza opiekę zdrowotną świadczoną w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym pacjent jest ubezpieczony ▌;
▌
d)
"pracownik służby zdrowia" oznacza lekarza medycyny, pielęgniarkę odpowiedzialną za opiekę ogólną, lekarza dentystę, położną, farmaceutę w rozumieniu dyrektywy 2005/36/WE albo innego pracownika wykonującego czynności w sektorze opieki zdrowotnej, które są ograniczone do zawodów regulowanych w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2005/36/WE lub osobę prowadzącą legalnie działalność zdrowotną w państwie członkowskim leczenia;
e)
"podmiot świadczący opiekę zdrowotną" oznacza każdego pracownika służby zdrowia w rozumieniu lit. d) powyżej albo osobę prawną legalnie świadczącą opiekę zdrowotną na terenie państwa członkowskiego;
f)
"pacjent" oznacza każdą osobę fizyczną, która otrzymuje lub chce otrzymać opiekę zdrowotną w państwie członkowskim;
g)
"ubezpieczony" oznacza ▌ osobę, która jest ubezpieczona zgodnie z definicją zawartą w art. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 883/2004, lub jak zdefiniowano w warunkach polis odpowiednich prywatnych systemów ubezpieczenia zdrowotnego;
h) "państwo członkowskie ubezpieczenia" oznacza państwo członkowskie, w którym pacjent jest ubezpieczony lub państwo członkowskie, w którym pacjent zamieszkuje, jeżeli nie jest to to samo państwo członkowskie, co poprzednie.
W przypadku, gdy w związku ze stosowaniem odpowiednio rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 i rozporządzenia (WE) nr 883/2004 organ ubezpieczenia zdrowotnego w państwie członkowskim zamieszkania pacjenta jest odpowiedzialny za udzielanie świadczeń zgodnie z ustawodawstwem danego państwa, dla celów niniejszej dyrektywy dane państwo członkowskie jest uznawane za państwo członkowskie ubezpieczenia;
i) "państwo członkowskie leczenia" oznacza państwo członkowskie, na którego terytorium faktycznie świadczona jest transgraniczna opieka zdrowotna;
j)
"wyrób medyczny" oznacza wyrób medyczny w rozumieniu dyrektywy Rady 93/42/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej wyrobów medycznych(31), dyrektywy Rady 90/385/EWG z dnia 20 czerwca 1990 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do wyrobów medycznych aktywnego osadzania(32) lub dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 98/79/WE z dnia 27 października 1998 r. w sprawie wyrobów medycznych używanych do diagnozy in vitro(33);
k)
"artykuły związane z opieką zdrowotną" oznaczają artykuły stosowane do zachowania lub poprawy stanu zdrowia osób, takie jak wyroby medyczne lub leki;
l)
"produkt leczniczy" oznacza produkt leczniczy w rozumieniu dyrektywy 2001/83/WE;
m)
"recepta" oznacza receptę medyczną w rozumieniu dyrektywy 2001/83/WE łącznie z receptami wydawanymi i przekazywanymi drogą elektroniczną (e-recepty);
n)
"technologia medyczna" oznacza produkt leczniczy lub wyrób medyczny lub procedury medyczne i chirurgiczne, a także środki zapobiegające chorobom, diagnozowanie lub leczenie stosowane w opiece zdrowotnej;
o)
"szkoda" jest określona w transgranicznej opiece zdrowotnej poprzez odniesienie do obowiązujących ram prawnych państwa członkowskiego leczenia i pojęcie tego, co stanowi szkodę, może być różne w poszczególnych państwach członkowskich;
p)
"dokumentacja medyczna pacjenta" lub "wywiad chorobowy" oznacza wszystkie dokumenty zawierające wszelkiego rodzaju dane, oceny i informacje dotyczące stanu pacjenta i przebiegu choroby w całym okresie świadczenia opieki zdrowotnej.
Rozdział II
Instytucje państwa członkowskiego odpowiedzialne za przestrzeganie wspólnych zasad opieki zdrowotnej
Artykuł 5
Obowiązki instytucji państwa członkowskiego leczenia
1. Państwa członkowskie leczenia odpowiadają za organizację i świadczenie opieki zdrowotnej. W tym kontekście, oraz uwzględniając zasady powszechności, dostępu do opieki zdrowotnej wysokiej jakości, sprawiedliwości i solidarności, państwa członkowskie leczenia określają jasne standardy jakości opieki zdrowotnej świadczonej na ich terytorium oraz gwarantują zgodność z istniejącym prawodawstwem UE w zakresie norm bezpieczeństwa, oraz że:
a)
w przypadku opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim niż to, w którym pacjent jest ubezpieczony, taka usługa zdrowotna jest świadczona zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego leczenia;
b)
opieka zdrowotna, o której mowa w lit. a), jest świadczona zgodnie z normami i wytycznymi dotyczącymi bezpieczeństwa określonymi przez państwo członkowskie leczenia;
c)
pacjenci i podmioty świadczące opiekę zdrowotną z innych państw członkowskich otrzymują z krajowego punktu kontaktowego państwa członkowskiego leczenia, również drogą elektroniczną, informacje o normach jakości i wytycznych, w tym o przepisach w zakresie nadzoru, dostępności, jakości i bezpieczeństwa, możliwości leczenia, cen, możliwych rezultatów świadczonej opieki zdrowotnej i szczegółów statusu rejestracji podmiotu świadczącego opiekę zdrowotną oraz jego ubezpieczenia albo innych środków ochrony indywidualnej lub zbiorowej związanych z odpowiedzialnością zawodową;
d)
w celu umożliwienia pacjentom dokonania świadomego wyboru podmioty świadczące opiekę zdrowotną udzielają pacjentom wszelkich istotnych informacji ▌;
e)
istnieją środki umożliwiające pacjentom wystąpienie ze skargą i mają oni prawo ubiegania się wypłatę odszkodowania w przypadku poniesienia przez nich szkody będącej wynikiem świadczenia opieki zdrowotnej, a także mają oni do dyspozycji mechanizmy gwarantujące środki naprawcze;
f)
odnośnie do leczenia na ich terytorium istnieją systemy ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności zawodowej lub gwarancje lub podobne rozwiązania, odpowiadające charakterowi i zakresowi ryzyka;
g)
podstawowe prawo do prywatności w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych jest chronione zgodnie z krajowymi środkami wdrażającymi przepisy wspólnotowe z zakresu ochrony danych osobowych, w szczególności dyrektywy 95/46/WE i 2002/58/WE;
h)
pacjenci z innych państw członkowskich są traktowani na równi z obywatelami państwa członkowskiego leczenia, włączając w to ochronę przed bezpośrednią lub pośrednią dyskryminacją ze względu na rasę, pochodzenie etniczne, płeć, religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną zapewnianą zgodnie z prawem wspólnotowym i ustawodawstwem krajowym obowiązującym w państwie członkowskim leczenia. Niniejsza dyrektywa nie zobowiązuje jednakże podmiotów świadczących opiekę zdrowotną w danym państwie członkowskim do świadczenia opieki zdrowotnej osobie ubezpieczonej z innego państwa członkowskiego lub do potraktowania priorytetowo świadczenia opieki zdrowotnej ubezpieczonej osobie z innego państwa członkowskiego ze szkodą dla osoby o podobnych potrzebach zdrowotnych ubezpieczonej w państwie członkowskim leczenia;
i)
pacjenci, którzy skorzystali z leczenia są uprawnieni do otrzymania dokumentacji tego leczenia w formie papierowej lub elektronicznej oraz wszelkich zaleceń medycznych dotyczących dalszej opieki.
2.Organy publiczne w państwie członkowskim leczenia regularnie monitorują dostępność, jakość i kondycję finansową własnych systemów opieki zdrowotnej na podstawie danych zebranych na mocy art. 21 niniejszej dyrektywy.
3.Aby zmaksymalizować bezpieczeństwo pacjentów, państwa członkowskie leczenia i ubezpieczenia zapewniają, że:
a)
pacjenci mają możliwość składania skarg, a także zagwarantowane są środki naprawcze i odszkodowania w przypadku poniesienia przez nich szkody będącej wynikiem otrzymanej przez nich opieki zdrowotnej;
b)
normy jakości i bezpieczeństwa w państwie członkowskim leczenia są powszechnie dostępne w języku i formacie zrozumiałym i dostępnym dla wszystkich obywateli;
c)
istnieje prawo do ciągłości, zwłaszcza poprzez przesyłanie odpowiednich danych medycznych dotyczących pacjenta przy należytym poszanowaniu przepisów ust. 1 lit. g) i zgodnie z art. 15, a pacjenci, którzy otrzymali leczenie są uprawnieni do otrzymania na piśmie lub w formie elektronicznej danych dotyczących tego rodzaju leczenia i wszelkich porad medycznych odnoszących się do ciągłości opieki;
d)
w przypadku komplikacji na skutek leczenia otrzymanego zagranicą lub w razie konieczności specyficznej dalszej kontroli lekarskiej państwo członkowskie ubezpieczenia gwarantuje opiekę zdrowotną równoważną z przewidzianą na jego terytorium;
e)
bezzwłocznie i aktywnie informują się nawzajem o podmiotach świadczących opiekę zdrowotną lub pracownikach służby zdrowia w przypadku podjęcia działania regulacyjnego dotyczącego ich rejestracji lub prawa do świadczenia usług.
4.Zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 22 ust. 2, Komisja przyjmuje środki niezbędne, aby osiągnąć wspólny poziom ochrony danych dotyczących zdrowia na szczeblu krajowym przy uwzględnieniu obowiązujących norm technicznych w tej dziedzinie.
▌
5. W zakresie, w jakim jest to konieczne dla ułatwienia świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej oraz biorąc za podstawę wysoki poziom ochrony zdrowia, Komisja we współpracy z państwami członkowskimi może opracować wytyczne ułatwiające wykonanie ust. 1.
6.Dla celów niniejszego artykułu państwa członkowskie dysponują przejrzystym mechanizmem wyliczania kosztów, którymi obciąża się z tytułu wyświadczonej opieki zdrowotnej. Mechanizm ten oparty jest na obiektywnych, niedyskryminacyjnych kryteriach, znanych z wyprzedzeniem i stosowany jest na odpowiednim poziomie administracyjnym w przypadkach, gdy państwo członkowskie ubezpieczenia posiada zdecentralizowany system opieki zdrowotnej.
7.Z uwagi na ogromne znaczenie, zwłaszcza dla pacjentów, zagwarantowania jakości i bezpieczeństwa transgranicznej opieki zdrowotnej, w opracowywanie norm i wytycznych, o których mowa w ust. 1 i 5, zaangażowane są w każdym przypadku organizacje pacjentów (szczególnie te o charakterze transgranicznym).
Rozdział III
Transgraniczna opieka zdrowotna
Artykuł 6
Obowiązki instytucji państwa członkowskiego ubezpieczenia
1. Z zastrzeżeniem przepisów niniejszej dyrektywy, w szczególności art. 7, 8 i 9, państwo członkowskie ubezpieczenia gwarantuje, że nie przeszkodzi w uzyskaniu opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim ubezpieczonemu udającemu się do innego państwa członkowskiego z zamiarem uzyskania tam opieki zdrowotnej albo poszukującemu możliwości uzyskania opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim, jeżeli przedmiotowe leczenie należy do świadczeń objętych ustawodawstwem, w tym przepisami administracyjnymi, wytycznymi i kodeksem postępowania praktyki lekarskiej, państwa członkowskiego ubezpieczenia, do których ubezpieczony jest uprawniony. Bez uszczerbku dla rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 od daty rozpoczęcia stosowania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 państwo członkowskie ubezpieczenia zwraca państwu członkowskiemu leczenia lub ubezpieczonemu koszty, które zostałyby poniesione przez jego ustawowy system zabezpieczenia społecznego, gdyby równie skutecznej opieki zdrowotnej udzielono na jego terytorium. Jeżeli państwo członkowskie ubezpieczenia nie zgadza się na zwrot kosztów takiego leczenia, państwo to zobowiązane jest podać medyczne uzasadnienie swojej decyzji. W każdym przypadku zadaniem państwa członkowskiego ubezpieczenia jest określenie rodzaju opieki zdrowotnej, której koszty są pokrywane bez względu na to, gdzie jest świadczona.
Pacjenci dotknięci rzadkimi schorzeniami powinni mieć prawo dostępu do opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim i uzyskać zwrot kosztów nawet wtedy, gdy odnośne leczenie nie jest objęte zakresem świadczeń przewidzianym w ustawodawstwie państwa członkowskiego ubezpieczenia pacjenta.
2. Koszty opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim zwracane są lub bezpośrednio wypłacane przez państwo członkowskie ubezpieczenia zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy do poziomu kosztów, które zostałyby pokryte w odniesieniu do takich samych warunków medycznych, pod takimi samymi warunkami jak określone w ust. 1 w państwie członkowskim ubezpieczenia, bez przekraczania rzeczywistych kosztów uzyskanej opieki zdrowotnej. Państwa członkowskie mogą zdecydować o pokryciu innych kosztów powiązanych, takich jak leczenie terapeutyczne, koszty noclegu i podróży.
3.Dodatkowe koszty, które mogą ponosić osoby z niepełnosprawnością podczas otrzymywania opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim, ze względu na jedną lub więcej niepełnosprawności, otrzymują zwrot kosztów od państwa członkowskiego ubezpieczenia zgodnie z przepisami krajowymi oraz pod warunkiem, że istnieje wystarczająca dokumentacja określająca te koszty.
4. Państwo członkowskie ubezpieczenia może zastosować wobec pacjenta poszukującego opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim te same warunki, kryteria przysługiwania uprawnień oraz prawne i administracyjne formalności, na szczeblu lokalnym, krajowym lub regionalnym, wymagane dla uzyskania opieki zdrowotnej i pokrycia jej kosztów, jakie zastosowałoby, gdyby tej opieki zdrowotnej udzielono na jego terytorium, o ile te warunki, kryteria i formalności nie są dyskryminacyjne ani nie stanowią przeszkody dla swobodnego przemieszczania się pacjentów i towarów, takich jak wyroby farmaceutyczne i medyczne, oraz są one znane z wyprzedzeniem. Mogą one zawierać wymóg kontroli osoby ubezpieczonej do celów przyjęcia tych warunków, kryteriów i formalności, przez pracownika służby zdrowia lub pracowników administracyjnych służby zdrowia świadczących usługi na rzecz ustawowego systemu zabezpieczenia społecznego państwa członkowskiego ubezpieczenia, w przypadku gdy taka kontrola byłaby wymagana dla dostępu do usług zdrowotnych w państwie członkowskim ubezpieczenia.
5.Dla celów postanowień zawartych w niniejszym artykule państwa członkowskie posiadają przejrzysty mechanizm obliczania kosztów, które mają zostać pokryte przez ustawowy system zabezpieczenia społecznego lub inny ustawowy system publiczny za opiekę zdrowotną świadczoną w innym państwie członkowskim. Mechanizm ten oparty jest na obiektywnych, niedyskryminacyjnych kryteriach, znanych z wyprzedzeniem, a zwrot kosztów zgodnie z tym mechanizmem następuje do wysokości nie niższej niż kwota do której byłyby pokryte, gdyby tej opieki zdrowotnej udzielono na terytorium państwa członkowskiego ubezpieczenia. Mechanizm ten stosowany jest na odpowiednim poziomie administracyjnym w przypadkach, gdy państwo członkowskie ubezpieczenia posiada zdecentralizowany system opieki zdrowotnej.
6. Pacjentom uzyskującym opiekę zdrowotną w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie ubezpieczenia lub poszukującym możliwości uzyskania opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim gwarantuje się dostęp do dokumentacji medycznej zgodnie z krajowymi środkami wdrażającymi przepisy wspólnotowe z zakresu ochrony danych osobowych, w szczególności dyrektyw 95/46/WE i 2002/58/WE. Jeżeli dokumentacja medyczna jest przechowywana w formie elektronicznej, pacjentom gwarantuje się prawo do uzyskania kopii tej dokumentacji lub prawo zdalnego dostępu do tej dokumentacji. Dane przekazuje się wyłącznie za wyraźną zgodą na piśmie udzieloną przez pacjenta lub jego krewnych.
7.Postanowienia niniejszego rozdziału nie wpływają na zawieranie transgranicznych postanowień umownych dotyczących planowanej opieki medycznej.
Artykuł 7
Opieka pozaszpitalna
Państwo członkowskie ubezpieczenia nie uzależnia zwrotu kosztów opieki pozaszpitalnej udzielonej w innym państwie członkowskimlub zakupu produktów związanych z opieką zdrowotną, które zostały zakupione w innym państwie członkowskim, od uzyskania uprzedniej zgody, jeżeli koszty tej opieki zostałyby pokryte przez jego system zabezpieczenia społecznego, gdyby udzielono jej na jego terytorium lub gdyby artykuły te zostały zakupione na jego terytorium.
Artykuł 8
Opieka szpitalna ▌
1. Dla celów zwrotu kosztów opieki zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim zgodnie z niniejszą dyrektywą definicja opieki szpitalnej, określona przez państwo członkowskie ubezpieczenia, ogranicza się do:
a)
opiekę zdrowotną wymagającą noclegu danego pacjenta przez co najmniej jedną noc; lub
b)
opiekę zdrowotną, która jest wysoce specjalistyczna i wymaga użycia kosztochłonnej infrastruktury lub sprzętu medycznego; lub
c)
opieki zdrowotnej obejmującej leczenie stwarzające szczególne ryzyko dla pacjenta lub dla społeczeństwa.
▌
2. Państwo członkowskie ubezpieczenia może posiadać system uprzedniej zgody na zwrot przez jego system zabezpieczenia społecznego kosztów opieki szpitalnej udzielonej w innym państwie członkowskim, o ile spełnione są następujące warunki:
a)
gdyby opieki zdrowotnej udzielono na terytorium tego państwa, system zabezpieczenia społecznego tego państwa członkowskiego pokryłby jej koszty; oraz
b)
brak uprzedniej zgody mógłby poważnie zagrozić lub prawdopodobnie ▌ zagrozi:
(i)
równowadze finansowej systemu zabezpieczenia społecznego państwa członkowskiego; lub
(ii)
procesom planowania i racjonalizacji prowadzonym w sektorze szpitalnym w celu uniknięcia nadwyżek zasobów, braku równowagi w podaży opieki szpitalnej oraz strat logistycznych i finansowych, utrzymania zrównoważonych usług medycznych i szpitalnych, otwartych dla wszystkich, lub utrzymania potencjału w zakresie leczenia lub kompetencji medycznych na terytorium danego państwa członkowskiego.
System taki nie stanowi uszczerbku dla rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 ani rozporządzenia (WE) nr 883/2004 od daty rozpoczęcia jego stosowania.
3. System uprzedniej zgody stosuje się bez uszczerbku dla art. 3 ust. 2 oraz ogranicza się do tego, co jest konieczne i proporcjonalne, opiera się na jasnych i przejrzystych kryteriach oraz nie ma charakteru środka uznaniowego, mogącego prowadzić do dyskryminacji, ani nie stanowi przeszkody dla swobodnego przemieszczania się pacjentów.
4.W przypadkach, kiedy ubiegano się o uprzednią zgodę i została ona udzielona, państwo członkowskie ubezpieczenia dba, by od danego pacjenta wymagano pokrycia z góry tylko tych kosztów, które byłoby od niego wymagane z góry, gdyby opieka została mu udzielona w systemie opieki zdrowotnej państwa członkowskiego ubezpieczenia. W przypadku jakichkolwiek innych kosztów państwa członkowskie dążą do przekazywania funduszy bezpośrednio pomiędzy podmiotami finansującymi opiekę zdrowotną a podmiotami ją świadczącymi.
5.Systemy składania wniosków o udzielenie uprzedniej zgody muszą zostać udostępnione na szczeblu lokalnym/regionalnym oraz muszą być dostępne i przejrzyste dla pacjentów. Zasady ubiegania się o uzyskanie uprzedniej zgody i jej odmowy muszą być dostępne przed złożeniem stosownego wniosku, aby cała procedura została przeprowadzona w sprawiedliwy i przejrzysty sposób.
6.Pacjentom zamierzającym uzyskać opiekę zdrowotną w innym państwie członkowskim należy zagwarantować prawo ubiegania się o uprzednią zgodę w państwie członkowskim ubezpieczenia.
7. Państwo członkowskie podaje do wiadomości publicznej wszystkie stosowne informacje dotyczące systemu uprzedniej zgody wprowadzonego na mocy przepisów ust. 3, w tym informacje dotyczące procedur odwoławczych w przypadku odmowy udzielenia zgody.
8.W przypadku wniosków o wydanie zgody na opiekę zdrowotną w innym państwie członkowskim składanych przez osoby ubezpieczone państwo członkowskie ubezpieczenia sprawdza, czy spełniono warunki ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 883/2004, a jeśli tak, to udziela uprzedniej zgody zgodnie z rozporządzeniem.
9.Pacjenci cierpiący na rzadkie choroby nie są objęci obowiązkiem ubiegania się o uprzednią zgodę.
Artykuł 9
Gwarancje procesowe związane z korzystaniem z transgranicznej opieki zdrowotnej ║
1. Państwo członkowskie ubezpieczenia gwarantuje, że podstawą procedur administracyjnych dotyczących transgranicznej opieki zdrowotnej odnośnie jakiejkolwiek uprzedniej zgody, o której mowa w art. 8 ust. 2, zwrotu kosztów opieki zdrowotnej poniesionych w innym państwie członkowskim oraz innych warunków i formalności, o których mowa z art. 6 ust. 4, są obiektywne, niedyskryminujące, uprzednio podane do wiadomości kryteria, które są konieczne i proporcjonalne do celu, jaki ma zostać osiągnięty. W każdym przypadku ubezpieczony zawsze otrzymuje zgodę na podstawie rozporządzeń dotyczących koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. k) niniejszej dyrektywy, jeżeli spełnione są warunki określone w art. 22 ust. 1 lit. c) i art. 22 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 1408/71.
2. Wszelkie takie systemy proceduralne są łatwo dostępne i gwarantują, że wnioski rozpatrywane są w sposób obiektywny i bezstronny oraz w rozsądnych ustalonych terminach; informacja o takich systemach podawana jest z wyprzedzeniem do wiadomości publicznej przez państwo członkowskie.
▌
3.Państwa członkowskie ubezpieczenia dbają, by od pacjentów, którzy uzyskali uprzednią zgodę na transgraniczną opiekę zdrowotną za granicą, wymagano płatności z góry lub płatności wyrównawczych na rzecz systemów opieki zdrowotnej lub podmiotów świadczących usługi zdrowotne w państwie członkowskim leczenia wyłącznie w takim zakresie, w jakim byłyby te płatności od nich wymagane w państwie członkowskim ubezpieczenia.
4. Ustalając terminy rozpatrzenia wniosku o skorzystanie z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim i rozpatrując te wnioski, państwo członkowskie uwzględnia:
a)
określony stan chorobowy,
b)
indywidualne okoliczności,
c)
stopień bólu występującego u pacjenta,
d)
rodzaj niepełnosprawności pacjenta, oraz
e)
zdolność pacjenta do wykonywania działalności zawodowej.