1.Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2007, Sekcja II - Rada (C6-0417/2008 – 2008/2277(DEC))
– uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007(1),
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Wspólnot Europejskich za rok budżetowy 2007 – Tom I (C6-0417/2008)(2),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Rady dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2007 r.,
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu na rok budżetowy 2007 zawierające odpowiedzi kontrolowanych instytucji(3),
– uwzględniając poświadczenie wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedkładane przez Trybunał Obrachunkowy zgodnie z art. 248 Traktatu WE(4),
– uwzględniając decyzję z dnia 23 kwietnia 2009(5) odraczającą udzielenie absolutorium za rok budżetowy 2007, jak również rezolucję dołączoną do tej decyzji,
– uwzględniając art. 272 ust. 10 oraz art. 274, 275 i art. 276 Traktatu WE,
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(6), a w szczególności jego art. 50, 60, 86, 145, 146 i 147,
– uwzględniając decyzję Sekretarza Generalnego/Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa nr 190/2003 dotyczącą zwrotu kosztów podróży delegatom członków Rady,
– uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(7) (PMI),
– uwzględniając art. 77 i załącznik VI Regulaminu,
– uwzględniając pierwsze sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0150/2009),
– uwzględniając drugie sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A7-0047/2009),
1. udziela Sekretarzowi Generalnemu Rady absolutorium z wykonania budżetu na rok budżetowy 2007;
2. przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;
3. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich i Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).
2.Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2009 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007, Sekcja II – Rada (C6-0417/2008 – 2008/2277(DEC))
Parlament Europejski,
– uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2007(8),
– uwzględniając ostateczne roczne sprawozdania finansowe Wspólnot Europejskich za rok budżetowy 2007 – Tom I (C6-0417/2008)(9),
– uwzględniając sprawozdanie roczne Rady dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2007 r.,
– uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu na rok budżetowy 2007 zawierające odpowiedzi kontrolowanych instytucji(10),
– uwzględniając poświadczenie wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedkładane przez Trybunał Obrachunkowy zgodnie z art. 248 Traktatu WE(11),
– uwzględniając decyzję z dnia 23 kwietnia 2009(12) odraczającą udzielenie absolutorium za rok budżetowy 2007, jak również rezolucję dołączoną do tej decyzji,
– uwzględniając art. 272 ust. 10 oraz art. 274, 275 i art. 276 Traktatu WE,
– uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(13), a w szczególności jego art. 50, 60, 86, 145, 146 i 147,
– uwzględniając decyzję Rady nr 190/2003 Sekretarza Generalnego/Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa dotyczącą zwrotu kosztów podróży delegatom członków Rady,
– uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(14) (PMI),
– uwzględniając art. 77 i załącznik VI Regulaminu,
– uwzględniając pierwsze sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A6-0150/2009),
– uwzględniając drugie sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A7-0047/2009),
1. podkreśla, że Rada w satysfakcjonujący sposób podeszła do trzech najważniejszych wniosków, które Parlament przedłożył w rezolucji z dnia 23 kwietnia 2009 r.(15), mianowicie:
a)
podczas posiedzenia z udziałem przewodniczącego, sprawozdawcy i koordynatorów właściwej komisji Parlamentu oraz przedstawicieli prezydencji szwedzkiej i sekretariatu generalnego Rady dnia 24 września 2009 r. zorganizowanego w celu przedyskutowania realizacji budżetu Rady na 2007 rok (pkt 21 lit. a) rezolucji);
b)
dostarczając pisemne odpowiedzi na pytania Parlamentu dotyczące realizacji budżetu Rady na rok 2007 (pkt 22 rezolucji);
c)
publikując na swojej stronie internetowej dokumenty dotyczące wykonania przez Radę budżetu, w tym odpowiedzi na konkretne pytania Parlamentu Europejskiego (pkt 4 rezolucji);
2. wyraża przekonanie, że Parlament wykonał swoje obowiązki dotyczące zagwarantowania największej możliwej przejrzystości i odpowiedzialności w zakresie wykorzystania pieniędzy podatników;
3. wzywa Radę do dalszej poprawy współpracy z właściwymi komisjami Parlamentu w oparciu o ostatnie praktyki;
4. zwraca się o opracowanie i włączenie do PMI przez instytucje załącznika dotyczącego w szczególności procedury udzielania absolutorium budżetowego Radzie;
5. wzywa właściwą komisję, w związku z kolejną procedurą udzielania Radzie absolutorium budżetowego, do weryfikacji postępów w odniesieniu do następujących kwestii:
–
zamknięcia wszystkich kont pozabudżetowych Rady zgodnie z zaleceniami audytora wewnętrznego Rady;
–
usprawnienia procesu kontroli faktur zgodnie z zaleceniami audytora wewnętrznego Rady;
–
publikowania wszystkich decyzji administracyjnych, gdy wykorzystywane są jako podstawa prawna pozycji budżetowych;
–
przekazywania Parlamentowi i jego właściwej komisji rocznego sprawozdania z działalności Rady sporządzanego zgodnie z art. 60 ust. 7 rozporządzenia finansowego, zgodnie z praktyką przyjętą przez wszystkie instytucje;
–
pełnego wyjaśnienia potrzeby przesunięcia środków finansowych z jednej pozycji na inną w ramach budżetu Rady;
–
dostarczania pisemnych odpowiedzi na uzasadnione pytania właściwej komisji Parlamentu i jej sprawozdawcy;
–
gotowości i chęci Rady do udzielenia ustnych wyjaśnień właściwej komisji Parlamentu na podstawie odpowiedzi pisemnych, jeżeli odpowiedzi te będą wymagały dalszych objaśnień;
6. ponownie podkreśla zawarty w rezolucji z dnia 23 kwietnia 2009 r. wniosek do Europejskiego Trybunału Obrachunkowego o zwrócenie szczególnej uwagi, w kolejnym sprawozdaniu rocznym, na wykonanie budżetu przez Radę.
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie wspólnego stanowiska Rady mającego na celu przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie oznakowania opon pod kątem efektywności paliwowej i innych zasadniczych parametrów (14639/6/2009 – C7-0287/2009 – 2008/0221(COD))
– uwzględniając wspólne stanowisko Rady (14639/6/2009 – C7-0287/2009),
– uwzględniając stanowisko zajęte w pierwszym czytaniu(1) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0779),
– uwzględniając zmieniony wniosek Komisji (COM(2009)0348),
– uwzględniając art. 251 ust. 2 Traktatu WE,
– uwzględniając art. 72 Regulaminu,
– uwzględniając zalecenia do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7-0076/2009),
1. zatwierdza wspólne stanowisko;
2. zwraca uwagę na oświadczenie Komisji załączone do niniejszej rezolucji;
3. stwierdza, że akt zostaje przyjęty zgodnie ze wspólnym stanowiskiem;
4. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do podpisania aktu wraz z przewodniczącym Rady, zgodnie z art. 254 ust. 1 Traktatu WE;
5. zobowiązuje swojego Sekretarza Generalnego do podpisania aktu po stwierdzeniu, że wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do zlecenia, w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady, jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;
6. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.
ZAŁĄCZNIK
OŚWIADCZENIE KOMISJI
Komisja wspiera używanie wspólnotowych instrumentów takich jak program Inteligentna Energia-Europa, który stanowi jedną z inicjatyw zwiększających świadomość użytkowników końcowych o zaletach oznakowania opon.
Do czerwca 2012, Komisja udostępni na swojej stronie internetowej www.ec.europa.eu informacje wyjaśniające, w szczególności organizacjom konsumentów i producentom opon, każdy z elementów oznakowania opon, a także zharmonizowany kalkulator oszczędności paliwa.
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (COM(2009)0515 – C7-0208/2009 – 2009/2135(BUD))
– uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2009)0515 – C7–0208/2009),
– uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(1)(PMI z dnia 17 maja 2006 r.), w szczególności jego pkt 28,
– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1927/2006 z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji(2) (rozporządzenie w sprawie EFG),
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7-0044/2009),
A. mając na uwadze, że Unia Europejska opracowała odpowiednie instrumenty legislacyjne i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym konsekwencjami wynikającymi z najważniejszych zmian strukturalnych w handlu światowym oraz z myślą o ułatwieniu im ponownej integracji na rynku pracy,
B. mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwalnianych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie przyjęcia decyzji o uruchomieniu Funduszu,
C. mając na uwadze, że Belgia i Irlandia zwróciły się o pomoc w związku z przypadkami redukcji zatrudnienia w sektorze włókienniczym w belgijskich regionach Flandrii Wschodniej i Zachodniej(3) oraz Limburgii(4), a także w branży produkcji sprzętu komputerowego w irlandzkich hrabstwach Limerick, Clare i North Tipperary oraz mieście Limerick(5),
D. mając na uwadze, że oba wnioski spełniły kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu EFG,
E. mając na uwadze, że w przypadku wniosku irlandzkiego Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych zwróciła się do Komisji o dodatkowe informacje,
1. zwraca się do zainteresowanych instytucji o podjęcie niezbędnych kroków mających na celu przyspieszenie uruchomienia EFG;
2. przypomina o zobowiązaniu się instytucji do zapewnienia sprawnej i szybkiej procedury przyjęcia decyzji w sprawie uruchomienia Funduszu, zapewniając jednorazowe, ograniczone w czasie wsparcie mające na celu pomoc dla pracowników zwolnionych w wyniku globalizacji;
3. podkreśla, że Unia Europejska powinna wykorzystać wszystkie dostępne środki w celu stawienia czoła konsekwencjom światowego kryzysu gospodarczego i finansowego; podkreśla w związku z tym, że EFG może odegrać kluczową rolę w powrocie zwolnionych pracowników na rynek pracy;
4. podkreśla, że zgodnie z art. 6 rozporządzenia ustanawiającego EFG, należy zapewnić, że EFG wspiera powrót na rynek pracy zwolnionych indywidualnych pracowników; przypomina, że wsparcie ze strony EFG nie zastępuje działań, za które na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów;
5. przypomina Komisji, w kontekście uruchomienia EFG, aby nie dokonywała systematycznych przesunięć środków na płatności z unijnego Europejskiego Funduszu Społecznego, ponieważ EFG został utworzony jako samodzielny konkretny instrument z własnymi celach i terminami;
6. przypomina, iż należy dokonać oceny funkcjonowania i wartości dodanej EFG w kontekście ogólnej oceny programów i innych poszczególnych instrumentów utworzonych na mocy Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r., w ramach procedury przeglądu budżetu wieloletnich ram finansowych na lata 2007–2013;
7. zauważa, że Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych dokonała oceny wniosku Komisji i nie ma zastrzeżeń do wniosku belgijskiego, ale zwróciła się do Komisji o wyjaśnienia w związku z wnioskiem irlandzkim dotyczącym sprawy Della; zwraca jednak uwagę na ust. 1-6 załączonej opinii tejże komisji;
8. dokona oceny następstw odpowiedzi Komisji przed podjęciem ostatecznej decyzji w sprawie instrumentu prawnego i budżetowego;
9. oczekuje od Komisji podsumowania bieżących trudności i przedstawiania w przyszłości wniosków dotyczących uruchomienia EFG w oddzielnych dokumentach, tj. oddzielny wniosek decyzji w odniesieniu do wniosku każdego państwa członkowskiego;
10. zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;
11. zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania decyzji wraz z przewodniczącym Rady oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;
12. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.
ZAŁĄCZNIK
DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
z dnia 25 listopada 2009 r.
w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami
uwzględniając zawarte pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(6), a w szczególności jego pkt 28,
uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji(7), w szczególności jego art. 12 ust. 3,
uwzględniając wniosek Komisji,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (EFG) ustanowiono w celu zapewnienia dodatkowego wsparcia zwolnionym pracownikom ponoszącym konsekwencje istotnych zmian w strukturze światowego handlu oraz udzielenia im pomocy umożliwiającej powrót na rynek pracy.
(2) Zakres zastosowania EFG został rozszerzony w odniesieniu do wniosków przedłożonych po dniu 1 maja 2009 r. i obejmuje również pomoc dla pracowników zwolnionych na skutek globalnego kryzysu finansowego i gospodarczego.
(3) Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pozwala uruchomić EFG w ramach rocznego pułapu 500 mln EUR.
(4) Belgia złożyła w dniu 5 maja 2009 r. dwa wnioski o uruchomienie środków z EFG w związku ze zwolnieniami w sektorze włókienniczym. Wnioski te spełniają wymogi art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1927/2006 dotyczące określenia wkładu finansowego, a zatem Komisja wnosi o uruchomienie kwoty 9 198 874 EUR.
(5) Irlandia złożyła w dniu 29 czerwca 2009 r. wniosek o uruchomienie środków z EFG w związku ze zwolnieniami w przemyśle produkcji sprzętu komputerowego. Wniosek ten spełnia wymogi art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1927/2006 dotyczące określenia wkładu finansowego, a zatem Komisja wnosi o uruchomienie kwoty 14 831 050 EUR.
(6) Należy zatem uruchomić środki z EFG, aby zapewnić wkład finansowy dla powyższych wniosków złożonych przez Belgię i Irlandię.
STANOWIĄ, CO NASTĘPUJE:
Artykuł 1
W budżecie ogólnym Unii Europejskiej na rok budżetowy 2009 uruchamia się środki z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, aby udostępnić kwotę 24 029 924 EUR w formie środków na zobowiązania i środków na płatności.
Artykuł 2
Niniejsza decyzja zostaje opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Sporządzono w Strasburgu, dnia 25 listopada 2009 r.
Dostosowanie Regulaminu Parlamentu Europejskiego do traktatu z Lizbony
652k
372k
Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie dostosowania Regulaminu Parlamentu Europejskiego do traktatu z Lizbony (2009/2062(REG))
– uwzględniając art. 211 oraz art. 212 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych zawierające poprawki zaproponowane przez Komisję Budżetową w opinii z dnia 31 marca 2009 r. (A7-0043/2009),
1. podejmuje decyzję o wprowadzeniu do swojego Regulaminu poniższych zmian;
2. zwraca uwagę, że poprawki wejdą w życie z dniem 1 grudnia 2009 r.,
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie i Komisji tytułem informacji.
Tekst obowiązujący
Poprawka
Poprawka 3 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 11 – ustęp 3 a (nowy)
3a.Ust. 1 stosowany jest odpowiednio w oczekiwaniu na wejście w życie ustalenia1, zgodnie z którym pewnym państwom członkowskim zostanie przyznana dodatkowa liczba mandatów w Parlamencie do końca jego siódmej kadencji. Przedmiotowe państwa członkowskie powinny zostać poproszone o wyznaczenie obserwatorów zgodnie z ich prawem krajowym.
____________________________ 1 Zgodnie z konkluzjami Rady Europejskiej ze szczytu w dniach 11 i 12 grudnia 2008 r.
Poprawka 6 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 36
Badanie przestrzegania praw podstawowych, zasad pomocniczości, proporcjonalności i państwa prawa oraz skutków finansowych
Respect for the Charter of Fundamental Rights of the European Union
Podczas rozpatrywania wniosków legislacyjnych Parlament zwraca szczególną uwagę na przestrzeganie praw podstawowych oraz, w szczególności, czuwa nad zgodnością aktu prawnego z Kartą Praw Podstawowych Unii Europejskiej, z zasadami pomocniczości, proporcjonalności i państwa prawa. Ponadto, jeżeli wniosek pociąga za sobą skutki finansowe, Parlament bada, czy zostały przewidziane wystarczające środki finansowe.
1.We wszystkich działaniach Parlament w pełni przestrzega praw podstawowych określonych w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej.
Parlament przestrzega również w pełni praw i zasad zapisanych w art. 2 i art. 6 ust. 2 i 3 Traktatu o Unii Europejskiej.
2.Jeżeli komisja przedmiotowo właściwa, grupa polityczna lub co najmniej 40 posłów uważa, że wniosek dotyczący aktu prawnego lub jego fragmenty są niezgodne z prawami zapisanymi w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej, na ich wniosek sprawa zostaje przekazana komisji odpowiedzialnej za dokonanie wykładni Karty. Opinia powyższej komisji jest załączana do sprawozdania komisji przedmiotowo właściwej.
Poprawka 7 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 38 – ustęp -1 (nowy)
-1.Jeżeli wniosek dotyczący aktu prawnego pociąga za sobą skutki finansowe, Parlament bada, czy zostały przewidziane wystarczające środki finansowe.
Poprawka 8 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 38 a (nowy)
Artykuł 38a
Badanie przestrzegania zasady pomocniczości
1.Badając wniosek dotyczący aktu prawnego, Parlament zwraca szczególną uwagę na przestrzeganie zasad pomocniczości i proporcjonalności.
2.Komisja odpowiedzialna za przestrzeganie zasady pomocniczości może podjąć decyzję o wydaniu zaleceń dla komisji przedmiotowo właściwej odnoszących się do każdego wniosku dotyczącego aktu prawnego.
3.Jeżeli parlament krajowy wysyła do Przewodniczącego uzasadnioną opinię zgodnie z art. 3 Protokołu w sprawie roli parlamentów krajowych w Unii Europejskiej oraz art. 6 Protokołu w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności, dokument ten jest odsyłany do komisji przedmiotowo właściwej oraz przekazywany tytułem informacji komisji odpowiedzialnej za przestrzeganie zasady pomocniczości.
4.Z wyjątkiem pilnych przypadków, o których mowa w art. 4 Protokołu w sprawie roli parlamentów krajowych w Unii Europejskiej, komisja nie przystępuje do ostatecznego głosowania przed upływem terminu ośmiu tygodni określonego w art. 6 Protokołu w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności.
5.W przypadku gdy uzasadnione opinie zawierające zarzuty co do niezgodności wniosku dotyczącego aktu prawnego z zasadą pomocniczości stanowią co najmniej jedną trzecią głosów przyznanych parlamentom krajowym lub jedną czwartą głosów w przypadku wniosku dotyczącego aktu prawnego przedłożonego na podstawie art. 76 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Parlament wstrzymuje się z decyzją do czasu, gdy autor wniosku oświadczy, jakie zamierza zastosować podejście.
6.Jeżeli w ramach zwykłej procedury legislacyjnej uzasadnione opinie zawierające zarzuty co do niezgodności projektu aktu prawnego z zasadą pomocniczości stanowią co najmniej zwykłą większość głosów przyznanych parlamentom krajowym, komisja przedmiotowo właściwa, po rozpatrzeniu przedłożonych uzasadnionych opinii parlamentów krajowych i Komisji oraz po wysłuchaniu poglądów komisji przedmiotowo właściwej za poszanowanie zasady pomocniczości, może zalecić Parlamentowi odrzucenie projektu ze względu na naruszenie zasady pomocniczości lub wydaje dla Parlamentu jakiekolwiek inne zalecenie, które może zawierać sugerowane poprawki dotyczące przestrzegania zasady pomocniczości. Opinię wydaną przez komisję odpowiedzialną za przestrzeganie zasady pomocniczości załącza się do każdego tego typu zalecenia.
Zalecenie zostaje przekazane Parlamentowi do debaty i pod głosowanie. Jeżeli zalecenie dotyczące odrzucenia wniosku zostaje przyjęte większością oddanych głosów, przewodniczący ogłasza zamknięcie procedury. W przypadku gdy Parlament nie odrzuci wniosku, procedura ma dalszy ciąg przy uwzględnieniu zatwierdzonych przez Parlament zaleceń.
Poprawka 9 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 44
Konsultacje w sprawie inicjatyw państw członkowskich
Procedury legislacyjne w sprawie inicjatyw państw członkowskich
1. Inicjatywy złożone przez jedno z państw członkowskich zgodnie z art. 67 ust.1 Traktatu WE lub art. 34 ust. 2 oraz art. 42 Traktatu UE są rozpatrywane zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu oraz art. 36-39, 43 i art. 55 niniejszego Regulaminu.
1. Inicjatywy złożone przez jedno z państw członkowskich zgodnie z art. 76 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej są rozpatrywane zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu oraz art. 36-39, 43 i art. 55 niniejszego Regulaminu.
2. Właściwa komisja może zwrócić się do przedstawiciela państwa członkowskiego, od którego pochodzi dana inicjatywa, o jej przedstawienie. Przedstawicielowi temu może towarzyszyć Prezydencja Rady.
2. Właściwa komisja może zwrócić się do przedstawicieli państw członkowskich, od których pochodzi dana inicjatywa, o jej przedstawienie. Przedstawicielom tym może towarzyszyć Prezydencja Rady.
3. Przed przystąpieniem do głosowania właściwa komisja zwraca się do Komisji z pytaniem, czy zajęła ona stanowisko odnośnie danej inicjatywy i, o ile stanowisko takie zostało przyjęte, prosi o jego przedstawienie komisji.
3. Przed przystąpieniem do głosowania właściwa komisja zwraca się do Komisji z pytaniem, czy zajęła ona stanowisko odnośnie danej inicjatywy i, o ile stanowisko takie zostało przyjęte, prosi o jego przedstawienie komisji.
4. Jeżeli dwa lub więcej niż dwa wnioski przedstawione przez Komisję lub jedno z państw członkowskich mające ten sam cel legislacyjny zostają przedstawione Parlamentowi jednocześnie lub w krótkim odstępie czasu, są one przedmiotem jednego sprawozdania. Właściwa komisja wskazuje w nim do którego tekstu odnoszą się proponowane zmiany oraz wymienia w rezolucji legislacyjnej wszystkie inne teksty.
4. Jeżeli dwa lub więcej niż dwa wnioski przedstawione przez Komisję lub jedno z państw członkowskich mające ten sam cel legislacyjny zostają przedstawione Parlamentowi jednocześnie lub w krótkim odstępie czasu, są one przedmiotem jednego sprawozdania. Właściwa komisja wskazuje w nim do którego tekstu odnoszą się proponowane zmiany oraz wymienia w rezolucji legislacyjnej wszystkie inne teksty.
5.Termin, o którym mowa w art. 39 ust. 1 Traktatu UE, biegnie od momentu ogłoszenia na posiedzeniu plenarnym wpłynięcia do Parlamentu inicjatywy zredagowanej w językach urzędowych wraz z jej uzasadnieniem potwierdzającym zgodność inicjatywy z Protokołem w sprawie stosowania zasad subsydiarności oraz proporcjonalności załączonym do Traktatu WE.
Poprawka 11 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 58 – ustęp 1
1. W okresie następującym po przyjęciu przez Parlament opinii w kwestii wniosku Komisji, przewodniczący i sprawozdawca właściwej komisji śledzą przebieg dalszych prac zmierzających do przyjęcia wniosku przez Radę, w szczególności w celu upewnienia się, że zobowiązania dotyczące poprawek przyjęte przez Radę lub Komisję wobec Parlamentu są przez nie rzeczywiście przestrzegane.
1. W okresie następującym po przyjęciu przez Parlament stanowiska w kwestii wniosku Komisji, przewodniczący i sprawozdawca właściwej komisji śledzą przebieg dalszych prac zmierzających do przyjęcia wniosku przez Radę, w szczególności w celu upewnienia się, że zobowiązania dotyczące stanowiska przyjęte przez Radę lub Komisję wobec Parlamentu są przez nie rzeczywiście przestrzegane.
Poprawka 12 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 59 – podtytuł 1
Procedura współdecyzji
Zwykła procedura legislacyjna
(Poprawka horyzontalna: sformułowania "współdecyzja" i "procedura współdecyzji" zostają zastąpione w całym tekście Regulaminu sformułowaniem "zwykła procedura legislacyjna".)
Poprawka 13 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 60
Artykuł 60
skreślony
Postępowanie porozumiewawcze przewidziane we wspólnej deklaracji z 1975 r.
1.Jeśli w przypadku pewnych ważnych decyzji dotyczących Wspólnoty Rada zamierza zająć stanowisko odmienne od stanowiska Parlamentu, Parlament wydając swoją opinię może wszcząć postępowanie porozumiewawcze z Radą, przy aktywnym udziale Komisji.
2.Procedura ta wszczynana jest przez Parlament z jego własnej inicjatywy lub z inicjatywy Rady.
3.Do składu delegacji do komitetu porozumiewawczego, do obowiązującej w nim procedury oraz do przekazywania wyników Parlamentowi stosuje się postanowienia art. 68.
4.Właściwa komisja sporządza sprawozdanie dotyczące wyników postępowania porozumiewawczego; sprawozdanie to jest przedkładane Parlamentowi pod dyskusję oraz głosowanie.
Poprawka 14 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 61 – tytuł
Ogłoszenie wspólnego stanowiska Rady
Ogłoszenie stanowiska Rady
(Poprawka horyzontalna: sformułowanie "wspólne stanowisko Rady" lub "wspólne stanowisko" zostaje zastąpione w całym tekście Regulaminu sformułowaniem "stanowisko Rady" lub "stanowisko".)
Poprawka 15 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 62 – ustęp 1 – akapit drugi
Przy przedłużaniu terminów na podstawie art. 252 lit. g Traktatu WE albo art. 39 ust.1 Traktatu UE, Przewodniczący zwraca się do Rady o ich zatwierdzenie.
skreślony
Poprawka 16 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 62 – ustęp 2
2. Przewodniczący informuje Parlament o każdym przedłużeniu terminu na podstawie art. 251 ust. 7 Traktatu WE, udzielonym zarówno z inicjatywy Parlamentu jak i Rady.
2. Przewodniczący informuje Parlament o każdym przedłużeniu terminu na podstawie art. 294 ust. 14 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, udzielonym zarówno z inicjatywy Parlamentu jak i Rady.
(Poprawka horyzontalna: numeracja artykułów w Traktacie UE i Traktacie WE zostaje dostosowana w całym tekście Regulaminu do wersji skonsolidowanej Traktatu o Unii Europejskiej oraz Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.)
Poprawka 17 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 62 – ustęp 3
3.Po konsultacji z przewodniczącym właściwej komisji Przewodniczący może zatwierdzić wniosek Rady o przedłużenie terminów, na podstawie art. 252 lit. g Traktatu WE.
skreślony
Poprawka 18 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 65 – ustęp 4
4.W drodze odstępstwa od ust. 3, jeżeli Parlament podejmie decyzję o odrzuceniu na podstawie art. 252 Traktatu WE, Przewodniczący zwraca się do Komisji o wycofanie wniosku. Jeśli Komisja wycofa swój wniosek, Przewodniczący ogłasza na posiedzeniu plenarnym zamknięcie procedury legislacyjnej.
skreślony
Poprawki 73 i 88 Regulamin Parlamentu Europejskiego Tytuł II – Rozdział 6 a (nowy) – tytuł (do wprowadzenia po art. 74)
ROZDZIAŁ 6a
SPRAWY KONSTYTUCYJNE
Poprawka 20 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 74 a (nowy) (do wprowadzenia w rozdziale 6 a (nowym))
Artykuł 74a
Zwykła rewizja traktatu
1.Zgodnie z art. 41 i 48 komisja przedmiotowo właściwa może przedłożyć Parlamentowi sprawozdanie zawierające skierowane do Rady propozycje zmian traktatów.
2.Jeżeli Rada Europejska postanowi zwołać konwent, przedstawiciele Parlamentu są mianowani przez Parlament na wniosek Konferencji Przewodniczących.
Delegacja Parlamentu wybiera swojego przewodniczącego i kandydatów do członkostwa w grupie sterującej lub urzędzie stworzonym przez konwent.
3.Jeżeli Rada Europejska zwraca się do Parlamentu o wydanie zgody na decyzję o niezwoływaniu konwentu w celu przeanalizowania zaproponowanych poprawek do traktatów, sprawa zostaje przekazana do komisji przedmiotowo właściwej zgodnie z art. 81.
Poprawka 21 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 74 b (nowy) (do wprowadzenia w rozdziale 6 a (nowym))
Artykuł 74b
Uproszczona rewizja traktatu
Zgodnie z art. 41 i 48 komisja przedmiotowo właściwa może przedłożyć Parlamentowi, zgodnie z procedurą określoną w art. 48 ust. 6 Traktatu o Unii Europejskiej, sprawozdanie zawierające propozycje skierowane do Rady Europejskiej w celu rewizji całości lub części postanowień trzeciej części Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
Poprawka 22 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 74 c (nowy) (do wprowadzenia w rozdziale 6 a (nowym))
Artykuł 74c
Traktaty akcesyjne
1.Każdy wniosek państwa europejskiego o przystąpienie do Unii Europejskiej jest przekazywany właściwej komisji do rozpatrzenia.
2.Na wniosek właściwej komisji, grupy politycznej lub co najmniej 40 posłów Parlament może zwrócić się do Komisji lub Rady o udział w debacie przed rozpoczęciem negocjacji z państwem kandydującym.
3.Przez cały okres trwania negocjacji Komisja i Rada regularnie i wyczerpująco informują właściwą komisję parlamentarną, w razie potrzeby w trybie poufnym, o postępach w negocjacjach.
4.Na każdym etapie negocjacji Parlament może, na podstawie sprawozdania właściwej komisji, przyjąć zalecenia i zwrócić się o ich wzięcie pod uwagę przed zawarciem traktatu o przystąpieniu państwa do Unii Europejskiej.
5.Po zakończeniu negocjacji, lecz przed podpisaniem jakiegokolwiek porozumienia, projekt porozumienia jest przekazywany Parlamentowi w celu uzyskania zgody Parlamentu zgodnie z art. 81 Regulaminu.
(Art. 89 zostaje skreślony.)
Poprawka 23 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 74 d (nowy) (do wprowadzenia w rozdziale 6 a (nowym))
Artykuł 74d
Wystąpienie z Unii
Jeżeli na mocy art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej państwo członkowskie podejmuje decyzję o wystąpieniu z Unii, sprawa zostaje przekazana do właściwej komisji Parlamentu. Art.74c stosuje się odpowiednio. Parlament podejmuje decyzję o wydaniu zgody na porozumienie w sprawie wystąpienia z Unii większością oddanych głosów.
Poprawka 24 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 74 e (nowy) (do wprowadzenia w rozdziale 6 a (nowym))
Artykuł 74e
Naruszenie przez państwo członkowskie podstawowych zasad
1.Na podstawie specjalnego sprawozdania właściwej komisji opracowanego zgodnie z art. 41 i 48 Parlament może:
(a) poddać pod głosowanie uzasadniony wniosek wzywający Radę do podjęcia działań zgodnie z art. 7 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej;
(b) poddać pod głosowanie wniosek wzywający Komisję lub państwa członkowskie do przedstawienia wniosku zgodnie z art. 7 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej;
(c) poddać pod głosowanie wniosek wzywający Radę do podjęcia działań zgodnie z art. 7 ust. 3 lub, następnie, z art. 7 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej.
2.Każdy wniosek Rady o wyrażenie zgody na propozycję przedłożoną zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 Traktatu o Unii Europejskiej wraz z uwagami przekazanymi przez zainteresowane państwo członkowskie, jest przedstawiany w Parlamencie i kierowany do właściwej komisji zgodnie z art. 81. Z wyjątkiem pilnych i uzasadnionych przypadków, Parlament podejmuje decyzję na podstawie propozycji właściwej komisji.
3.Decyzje, o których mowa w ust. 1 i 2, wymagają większości dwóch trzecich oddanych głosów reprezentujących większość członków Parlamentu.
4.Z zastrzeżeniem zgody Konferencji Przewodniczących komisja przedmiotowo właściwa może przedłożyć projekt rezolucji towarzyszącej. Projekt ten wyraża opinię Parlamentu co do poważnego naruszenia zasad podstawowych przez państwo członkowskie oraz co do odpowiednich sankcji, ich modyfikacji lub zniesienia.
5.Właściwa komisja czuwa nad tym, aby Parlament był wyczerpująco informowany oraz, jeżeli to konieczne, aby wydał opinię co do wszystkich dalszych decyzji podejmowanych po udzieleniu zgody na podstawie ust. 3. Rada jest proszona o przekazywanie informacji na temat rozwoju sytuacji. Na podstawie sporządzonej za zgodą Konferencji Przewodniczących propozycji właściwej komisji Parlament może przyjąć zalecenia dla Rady.
(Art. 102 zostaje skreślony.)
Poprawka 25 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 74 f (nowy) (do wprowadzenia w rozdziale 6 a (nowym))
Artykuł 74f
Skład Parlamentu
W stosownym czasie przed końcem kadencji parlamentarnej Parlament może na podstawie sprawozdania sporządzonego przez właściwą komisję zgodnie z art. 41 przedstawić propozycję modyfikacji swojego składu. Projekt decyzji Rady Europejskiej określającej skład Parlamentu jest rozpatrywany zgodnie z art. 81.
Poprawka 26 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 82 (do wprowadzenia jako art. 74 g w rozdziale 6a (nowym))
Artykuł 82
Artykuł 74g
Procedury w Parlamencie
Ściślejsza współpraca pomiędzy państwami członkowskimi
1. Wnioski państw członkowskich lub Komisji mające na celu ustanowienie ściślejszej współpracy między państwami członkowskimi oraz wyniki konsultacji Parlamentu zgodnie z art. 40a ust. 2 Traktatu UE są przekazywane przez Przewodniczącego do rozpatrzenia właściwej komisji. Art. 37, 38, 39, 43, 53-60 i art. 81 Regulaminu stosuje się odpowiednio.
1. Wnioski mające na celu ustanowienie ściślejszej współpracy między państwami członkowskimi zgodnie z art. 20 Traktatu o Unii Europejskiej są przekazywane przez Przewodniczącego do rozpatrzenia właściwej komisji. Art. 37, 38, 39, 43, 53-59 i art. 81 Regulaminu stosuje się odpowiednio.
2. Właściwa komisja sprawdza zgodność z art. 11 Traktatu WE oraz z art. 27a, 27b, 40, 43, 44 i art. 44a Traktatu UE.
2. Właściwa komisja sprawdza zgodność z art. 20 Traktatu o Unii Europejskiej oraz z art. 326-334 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
3. Po ustanowieniu ściślejszej współpracy późniejsze akty prawne proponowane w jej ramach podlegają w Parlamencie tym samym procedurom co akty niewchodzące w zakres ściślejszej współpracy.
3. Po ustanowieniu ściślejszej współpracy późniejsze akty prawne proponowane w jej ramach podlegają w Parlamencie tym samym procedurom co akty niewchodzące w zakres ściślejszej współpracy. Zastosowanie mają postanowienia art. 43.
(Rozdział 10 tytułu II zostaje skreślony.)
Poprawki 27 i 28 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 75
Budżet ogólny
Wieloletnie ramy finansowe
Procedury stosowane przy rozpatrywania budżetu ogólnego Unii Europejskiej oraz budżetów dodatkowych, zgodnie z postanowieniami finansowymi Traktatów ustanawiających Wspólnoty Europejskie, są przyjmowane przez Parlament w drodze rezolucji i załączone do niniejszego Regulaminu1.
W przypadku gdy Rada wymaga zgody Parlamentu w odniesieniu do wniosku dotyczącego rozporządzenia ustanawiającego wieloletnie ramy finansowe, sprawa zostaje przekazana do komisji przedmiotowo właściwej zgodnie z procedurą określoną w art. 81. Do osiągnięcia zgody Parlamentu wymagana jest większość głosów jego członków.
1Patrz Załącznik V.
(Załącznik V zostaje skreślony.)
Poprawka 29 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 75 a (nowy)
Artykuł 75a
Dokumenty robocze
1.Posłom udostępniane są następujące dokumenty:
(a) projekt budżetu przedstawiany przez Komisję;
(b) sprawozdanie Rady z obrad nad projektem budżetu;
(c) stanowisko Rady w sprawie projektu budżetu przyjęte zgodnie z art. 314 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;
(d) wszelkie projekty decyzji w sprawie kwot miesięcznego prowizorium budżetowego zgodnie z art. 315 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
2.Powyższe dokumenty są przekazywane właściwej komisji. Każda zainteresowana komisja może wydać swoją opinię.
3.Przewodniczący wyznacza termin, w jakim komisje, które zamierzają wydać opinię, przekazują ją właściwej komisji.
(Art. 1 załącznika V zostaje skreślony.)
Poprawka 30 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 75 b (nowy)
Artykuł 75b
Rozpatrywanie projektu budżetu - pierwszy etap
1.Zgodnie z określonymi niżej zasadami każdy poseł może złożyć i przedstawić projekty poprawek do projektu budżetu.
2.Propozycje poprawek są dopuszczalne, jeżeli zostały złożone na piśmie i podpisane przez co najmniej 40 posłów albo przedłożone w imieniu grupy politycznej lub komisji, określają pozycje budżetowe, których dotyczą, oraz zapewniają przestrzeganie zasady równowagi przychodów i wydatków. Projekty poprawek zawierają wszelkie użyteczne informacje do zamieszczenia w uwagach do danej pozycji budżetowej.
Do wszystkich projektów poprawek do projektu budżetu dołączane są pisemne uzasadnienia.
3.Przewodniczący wyznacza termin składania projektów poprawek.
4.Właściwa komisja wydaje opinię na temat złożonych tekstów przed poddaniem ich pod dyskusję na posiedzeniu plenarnym.
Projekty poprawek, które zostały odrzucone przez właściwą komisję, są poddawane pod głosowanie na posiedzeniu plenarnym jedynie wówczas, gdy komisja lub co najmniej 40 posłów złoży odpowiedni wniosek na piśmie w terminie wyznaczonym przez Przewodniczącego. Termin ten nie może być w żadnym wypadku krótszy niż dwadzieścia cztery godziny przed rozpoczęciem głosowania.
5.Projekty poprawek do preliminarza budżetowego Parlamentu Europejskiego zbieżne z projektami odrzuconymi wcześniej przez Parlament na etapie ustalania preliminarza są poddawane pod dyskusję jedynie wówczas, gdy właściwa komisja wyda pozytywną opinię.
6.Na zasadzie odstępstwa od postanowień art. 55 ust. 2 Regulaminu Parlament stanowi w oddzielnych, następujących po sobie głosowaniach w sprawie:
– każdego projektu poprawki,
– sekcji projektu budżetu,
– projektów rezolucji odnoszących się do projektu budżetu.
Zastosowanie ma jednak art. 161 ust. 4-8 Regulaminu.
7.Artykuły, rozdziały, tytuły i sekcje projektu budżetu, do których nie wniesiono projektów poprawek uznaje się za przyjęte.
8.Do przyjęcia projektów poprawek wymagana jest większość głosów członków Parlamentu.
9.Jeżeli Parlament wniósł poprawki do projektu budżetu, zmieniony projekt budżetu przekazywany jest wraz z uzasadnieniami Radzie i Komisji.
10.Rada i Komisja otrzymują protokół z przebiegu posiedzenia, w czasie którego Parlament głosował nad projektem budżetu.
(Art. 3 załącznika V zostaje skreślony.)
Poprawka 31 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 75 c (nowy)
Artykuł 75c
Rozmowy trójstronne dotyczące kwestii finansowych
Przewodniczący uczestniczy w regularnych spotkaniach przewodniczących Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji zwoływanych z inicjatywy Komisji w ramach procedur budżetowych, o których mowa w części szóstej tytuł II Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Przewodniczący podejmuje wszelkie środki niezbędne do popierania konsultacji i zbliżania stanowisk instytucji w celu ułatwienia wdrożenia procedur, o których mowa powyżej.
Przewodniczący Parlamentu może powierzyć to zadanie wiceprzewodniczącemu mającemu doświadczenie w kwestiach budżetowych lub przewodniczącemu komisji właściwej dla spraw budżetowych.
Poprawka 32 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 75 d (nowy)
Artykuł 75d
Postępowanie pojednawcze w sprawie budżetu
1.Przewodniczący zwołuje komitet pojednawczy zgodnie z art. 314 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu unii Europejskiej.
2.Delegacja reprezentująca Parlament na posiedzeniach komitetu pojednawczego w procedurze budżetowej składa się z takiej samej liczby członków co delegacja Rady.
3.Członkowie delegacji są mianowani każdego roku przez grupy polityczne przed głosowaniem w Parlamencie nad stanowiskiem Rady, w miarę możliwości spośród członków komisji odpowiedzialnej za kwestie budżetowe oraz innych zainteresowanych komisji. Delegacji przewodniczy Przewodniczący Parlamentu. Przewodniczący może powierzyć to zadanie wiceprzewodniczącemu mającemu doświadczenie w kwestiach budżetowych lub przewodniczącemu komisji właściwej dla spraw budżetowych.
4.Zastosowanie mają art. 68 ust. 2, 4, 5, 7 i 8.
5.W przypadku osiągnięcia przez komitet pojednawczy porozumienia w sprawie wspólnego projektu sprawa zostaje wpisana do porządku dziennego posiedzenia plenarnego, które odbędzie się w ciągu 14 dni od daty porozumienia. Wspólny projekt udostępniany jest posłom. Stosuje się art. 69 ust. 2 i 3.
6.Wspólny projekt stanowi jako całość przedmiot jednego głosowania. Głosowanie jest imienne. Wspólny projekt uznaje się za zatwierdzony, o ile nie zostanie on odrzucony większością głosów ogólnej liczby posłów wchodzących w skład Parlamentu.
7.Jeżeli Parlament zatwierdzi wspólny projekt, natomiast Rada go odrzuci, właściwa komisja może złożyć niektóre lub wszystkie poprawki Parlamentu do stanowiska Rady do zatwierdzenia zgodnie z art. 314 ust. 7 lit. d) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
Głosowanie w sprawie potwierdzenia zostaje wpisane do porządku dziennego posiedzenia plenarnego Parlamentu, które odbędzie się w ciągu 14 dni od daty powiadomienia przez Radę o odrzuceniu przez nią wspólnego projektu.
Poprawki uznaje się za potwierdzone, jeżeli zostaną one przyjęte większością głosów posłów wchodzących w skład Parlamentu i trzech piątych oddanych głosów.
Poprawka 33 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 75 e (nowy)
Artykuł 75e
Ostateczne przyjęcie budżetu
Jeżeli Przewodniczący jest przekonany, że budżet został przyjęty zgodnie z przepisami art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, ogłasza na posiedzeniu, że budżet został ostatecznie przyjęty. Przewodniczący zarządza publikację budżetu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
(Art. 4 załącznika V zostaje skreślony.)
Poprawka 34 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 75 f (nowy)
Artykuł 75f
Miesięczne prowizorium budżetowe
1.Każda decyzja Rady upoważniająca do wydatkowania kwot przekraczających miesięczne prowizorium budżetowe jest przekazywana właściwej komisji.
2.Właściwa komisja może złożyć projekt decyzji mającej na celu zmniejszenie wydatków, o których mowa w ust. 1. Parlament podejmuje w tej sprawie decyzję w ciągu 30 dni od przyjęcia decyzji Rady.
3.Parlament podejmuje decyzję większością głosów swoich członków.
(Art. 7 załącznika V zostaje skreślony.)
Poprawka 35 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 79 a (nowy)
Artykuł 79a
Procedura stosowana przy opracowywaniu preliminarza budżetowego Parlamentu
1.W kwestii budżetu Parlamentu Prezydium i Komisja Budżetowa podejmują w kolejnych fazach decyzje w zakresie:
(a) schematu organizacyjnego;
(b) wstępnego projektu i projektu preliminarza budżetowego.
2.Decyzje dotyczące schematu organizacyjnego są podejmowane zgodnie z następującą procedurą:
(a)Prezydium sporządza schemat organizacyjny na każdy rok budżetowy;
(b) w przypadku gdy opinia komisji odpowiedzialnej za kwestie budżetowe różni się od pierwotnych decyzji Prezydium, wszczyna się postępowanie uzgadniające pomiędzy Prezydium i tą komisją;
(c) na zakończenie postępowania Prezydium podejmuje ostateczną decyzję w sprawie preliminarza budżetowego dla schematu organizacyjnego, zgodnie z art. 207 ust. 3 Regulaminu, nie naruszając decyzji podjętych zgodnie z art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
3.Procedura przygotowawcza dotycząca samego preliminarza rozpoczyna się z chwilą ostatecznego przyjęcia schematu organizacyjnego przez Prezydium. Etapy tej procedury odpowiadają etapom opisanym w art. 79 Regulaminu. Jeżeli stanowiska komisji właściwej w kwestiach budżetowych i Prezydium znacznie się różnią, wszczyna się postępowanie uzgadniające.
(Art. 79 ust. 7 i art. 8 załącznika V zostają skreślone.)
Poprawka 37 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 81 – ustęp 1
1. Poproszony o wyrażenie zgody na proponowany akt prawny Parlament podejmuje decyzję na podstawie wydanego przez właściwą komisję parlamentarną zalecenia w sprawie przyjęcia lub odrzucenia danego aktu.
1. Poproszony o wyrażenie zgody na proponowany akt prawny Parlament podejmuje decyzję na podstawie wydanego przez właściwą komisję parlamentarną zalecenia w sprawie przyjęcia lub odrzucenia danego aktu.
Parlament podejmuje w drodze jednego głosowania decyzję w sprawie aktu prawnego, który według postanowień Traktatu WE lub Traktatu UE wymaga jego zgody, przy czym nie ma możliwości wnoszenia poprawek. Zgoda wyrażana jest większością określoną w odpowiednim artykule Traktatu WE lub Traktatu UE stanowiącym podstawę prawną proponowanego aktu.
Parlament podejmuje w drodze jednego głosowania decyzję w sprawie aktu prawnego, który według postanowień Traktatu o Unii Europejskiej lub Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wymaga jego zgody, przy czym nie ma możliwości wnoszenia poprawek. Zgoda wyrażana jest większością określoną w odpowiednim artykule Traktatu o Unii Europejskiej lub Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowiącym podstawę prawną proponowanego aktu.
Poprawka 38 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 81 – ustęp 2
2. W przypadku traktatów akcesyjnych, umów międzynarodowych lub stwierdzenia poważnego i trwałego naruszenia wspólnych zasad przez państwo członkowskie stosuje się odpowiednio art. 89, 90 i art. 102. W przypadku procedury ściślejszej współpracy w dziedzinie objętej procedurą przewidzianą w art. 251 Traktatu WE stosuje się art.82 Regulaminu.
2. W przypadku traktatów akcesyjnych, umów międzynarodowych lub stwierdzenia poważnego i trwałego naruszenia wspólnych zasad przez państwo członkowskie stosuje się odpowiednio art. 74c, 74e i art. 90. W przypadku procedury ściślejszej współpracy w dziedzinie objętej zwykłą procedurą ustawodawczą stosuje się art. 74g Regulaminu.
(Poprawka horyzontalna: sformułowanie "procedura przewidziana w art. 251 Traktatu WE" zostaje zastąpione w treści całego Regulaminu sformułowaniem "zwykła procedura legislacyjna".)
Poprawka 39 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 81 – ustęp 3
3. Jeżeli wniosek legislacyjny wymaga zgody Parlamentu, właściwa komisja może, w celu pozytywnego zakończenia procedury, postanowić o przedstawieniu w Parlamencie wstępnego sprawozdania w sprawie wniosku Komisji. Sprawozdanie to zawiera projekt rezolucji z zaleceniami dotyczącymi zmiany lub wdrożenia rozpatrywanego wniosku.
3. Jeżeli proponowany akt prawny lub planowana umowa międzynarodowa wymagają zgody Parlamentu, właściwa komisja może, w celu pozytywnego zakończenia procedury, postanowić o przedstawieniu w Parlamencie wstępnego sprawozdania w sprawie wniosku. Sprawozdanie to zawiera projekt rezolucji z zaleceniami dotyczącymi zmiany lub wdrożenia proponowanego aktu.
Jeżeli Parlament przyjmie co najmniej jedno zalecenie, Przewodniczący wnioskuje o dalszą dyskusję z Radą.
Właściwa komisja, w świetle wyników dyskusji z Radą, opracowuje zalecenie końcowe dotyczące zgody Parlamentu.
(Poprawka horyzontalna: z wyjątkiem art. 56 i 57 sformułowania "wniosek Komisji" i "wniosek ustawodawczy" zostają zastąpione się w całym tekście Regulaminu sformułowaniami "wniosek dotyczący aktu prawnego" lub, jeżeli jest to stosowne z gramatycznego punktu widzenia, "proponowany akt prawny".)
Poprawka 76 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 87 a (nowy)
Artykuł 87a
Akty delegowane
Jeżeli na mocy aktu ustawodawczego Komisji przekazane są uprawnienia do uzupełnienia lub zmiany niektórych, innych niż istotne, elementów aktu prawodawczego, właściwa komisja:
– rozpatruje każdy projekt aktu delegowanego po przekazaniu go Parlamentowi w celu wykonania kontroli parlamentarnej;
– może przedłożyć Parlamentowi w projekcie rezolucji wszelkie odpowiednie wnioski zgodnie z postanowieniami aktu prawodawczego.
Przepisy art. 88 ust. 1, 2 i 3 stosuje się odpowiednio.
Poprawka 41 Regulamin Parlamentu Europejskiego Tytuł II a (nowy) (do wprowadzenia przed rozdziałem 12)
TYTUŁ IIa
STOSUNKI ZEWNĘTRZNE
Poprawka 42 Regulamin Parlamentu Europejskiego Rozdział 12 – tytuł
TRAKTATY I UMOWY MIĘDZYNARODOWE
UMOWY MIĘDZYNARODOWE
Poprawka 43 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 92
Artykuł 92
skreślony
Mianowanie Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa
1.Przed mianowaniem Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa Przewodniczący zwraca się do urzędującego przewodniczącego Rady o złożenie przed Parlamentem oświadczenia zgodnie z art. 21 Traktatu UE. Zwraca się on także do przewodniczącego Komisji o złożenie oświadczenia w tej samej sprawie.
2.Po mianowaniu nowego Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, zgodnie z art. 207 ust. 2 Traktatu WE, a przed oficjalnym objęciem przez niego stanowiska, Przewodniczący zwraca się do Wysokiego Przedstawiciela o złożenie oświadczenia przed właściwą komisją oraz o udzielenie odpowiedzi na jej pytania.
3.Po złożeniu oświadczenia oraz udzieleniu odpowiedzi, o których mowa w ust. 1 i 2, Parlament może wydać zalecenie z inicjatywy właściwej komisji albo zgodnie z art. 121.
Poprawka 44 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 93 – tytuł
Mianowanie specjalnych przedstawicieli w zakresie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa
Specjalni przedstawiciele
Poprawka 45 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 93 – ustęp 4 a (nowy)
4a.Specjalny przedstawiciel powołany przez Radę, z mandatem w zakresie poszczególnych kwestii politycznych, może zostać zaproszony przez Parlament lub poprosić o zaproszenie do złożenia oświadczenia przed właściwą komisją.
(Art. 94 ust. 3 zostaje skreślony.)
Poprawka 46 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 94
Artykuł 94
skreślony
Oświadczenia Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa oraz innych specjalnych przedstawicieli
1.Wysoki Przedstawiciel ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa jest proszony o składanie oświadczeń przed Parlamentem co najmniej cztery razy do roku. Zastosowanie mają postanowienia art. 110. 2.Wysoki Przedstawiciel jest zapraszany co najmniej cztery razy do roku do udziału w posiedzeniach właściwej komisji, do złożenia oświadczenia oraz udzielenia odpowiedzi na pytania. Wysoki Przedstawiciel może być także zapraszany w innych przypadkach, jeśli komisja uzna to za konieczne lub z jego własnej inicjatywy.
3.Gdy Rada powoła specjalnego przedstawiciela z mandatem w zakresie poszczególnych kwestii politycznych, może on zostać zaproszony do złożenia przed właściwą komisją oświadczenia, z jego własnej inicjatywy lub z inicjatywy Parlamentu.
Poprawka 47 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 96 – ustęp 2
2. Zainteresowane komisje czynią starania, aby wysoki przedstawiciel do spraw wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, Rada oraz Komisja dostarczali im regularnie i na czas informacji o rozwoju i wdrażaniu wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii, o przewidywanych kosztach w każdym przypadku podejmowania w ramach tej polityki decyzji pociągającej za sobą konsekwencje finansowe oraz o wszelkich innych kwestiach finansowych dotyczących działań podejmowanych w zakresie tej polityki. Wyjątkowo, na wniosek Komisji, Rady lub wysokiego przedstawiciela, komisja może postanowić o utajnieniu obrad.
2. Zainteresowane komisje czynią starania, aby wiceprzewodniczący Komisji/Wysoki Przedstawiciel Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, Rada oraz Komisja dostarczali im regularnie i na czas informacji o rozwoju i wdrażaniu wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii, o przewidywanych kosztach w każdym przypadku podejmowania w ramach tej polityki decyzji pociągającej za sobą konsekwencje finansowe oraz o wszelkich innych kwestiach finansowych dotyczących działań podejmowanych w zakresie tej polityki. Wyjątkowo, na wniosek Komisji, Rady lub wysokiego przedstawiciela, komisja może postanowić o utajnieniu obrad.
(Poprawka horyzontalna: sformułowanie "Wysoki Przedstawiciel ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa" zostaje zastąpione w całym tekście Regulaminu sformułowaniem "wiceprzewodniczący Komisji/Wysoki Przedstawiciel Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa".)
Poprawka 48 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 96 – ustęp 3
3. Raz do roku przeprowadzana jest debata w sprawie opracowanego przez Radę dokumentu konsultacyjnego, który przedstawia zasadnicze aspekty i najważniejsze kierunki wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, w tym także ich konsekwencje finansowe dla budżetu Unii. Zastosowanie mają procedury przewidziane w art. 110.
3. Dwa razy do roku przeprowadzana jest debata w sprawie opracowanego przez wiceprzewodniczącego/Wysokiego Przedstawiciela dokumentu konsultacyjnego, który przedstawia zasadnicze aspekty i najważniejsze kierunki wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, w tym także europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony oraz ich konsekwencje finansowe dla budżetu Unii Zastosowanie mają procedury przewidziane w art. 110.
Poprawka 49 Regulamin Parlamentu Europejskiego Rozdział 14 – tytuł
WSPÓŁPRACA POLICYJNA I SĄDOWA W SPRAWACH KARNYCH
skreślony
Poprawka 50 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 99
Artykuł 99
skreślony
Informowanie Parlamentu w dziedzinie współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych
1.Właściwa komisja dba, aby Parlament był wyczerpująco i regularnie informowany o działaniach związanych z współpracą w tych dziedzinach oraz aby jego opinie były należycie brane pod uwagę przy przyjmowaniu przez Radę wspólnych stanowisk ustalających sposób postępowania Unii w określonej sprawie, zgodnie z art. 34 ust. 2 lit. a Traktatu UE.
2.Wyjątkowo, na wniosek Komisji, Rady lub wysokiego przedstawiciela, komisja może postanowić o utajnieniu obrad.
3.Debata, o której mowa w art. 39 ust. 3 Traktatu UE, odbywa się zgodnie z warunkami ustalonymi w art. 110 ust. 2, 3 i 4 niniejszego Regulaminu.
Poprawka 51 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 100
Artykuł 100
skreślony
Konsultacje z Parlamentem w dziedzinie współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych
Konsultacje z Parlamentem, o których mowa w art. 34 ust. 2 lit. b, c i d Traktatu UE, przebiegają zgodnie z art. 36-39, 43, 44 i art. 55 niniejszego Regulaminu.
Rozpatrywanie danego wniosku jest wówczas włączane do porządku dziennego nie później niż ostatniego posiedzenia plenarnego bezpośrednio poprzedzającego datę upływu terminu wyznaczonego zgodnie z art. 39 ust. 1 Traktatu UE.
W przypadku konsultacji z Parlamentem w sprawie projektu decyzji Rady powołującej dyrektora oraz zarząd Europolu, art. 108 stosuje się odpowiednio.
Poprawka 52 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 101
Artykuł 101
skreślony
Zalecenia w dziedzinie współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych
1.Za zgodą Konferencji Przewodniczących lub na podstawie wniosku w rozumieniu art. 121, komisja właściwa w zakresie współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych może sporządzać zalecenia dla Rady w dziedzinie objętej tytułem VI Traktatu UE.
2.W pilnych przypadkach zgoda, o której mowa w ust. 1, może być udzielona przez Przewodniczącego, który może również zezwolić na nadzwyczajne posiedzenie danej komisji.
3.Sporządzone w ten sposób zalecenia są wpisywane do porządku dziennego pierwszej sesji miesięcznej po ich przedstawieniu. Art. 97 ust. 4 stosuje się odpowiednio.
(Zob. także wykładnię do art. 121.)
Poprawka 53 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 105
1. Po wyznaczeniu przez Radę kandydata na stanowisko przewodniczącego Komisji, Przewodniczący zwraca się do tego kandydata o złożenie oświadczenia i przedstawienie założeń politycznych przed Parlamentem. Po złożeniu oświadczenia następuje debata.
1. Po zaproponowaniu przez Radę Europejską kandydata na stanowisko przewodniczącego Komisji, Przewodniczący zwraca się do tego kandydata o złożenie oświadczenia i przedstawienie założeń politycznych przed Parlamentem. Po złożeniu oświadczenia następuje debata.
Do uczestnictwa w debacie zapraszana jest Rada.
Do uczestnictwa w debacie zapraszana jest Rada Europejska.
2. Parlament zatwierdza lub odrzuca zaproponowaną kandydaturę większością oddanych głosów.
2. Parlament dokonuje wyboru przewodniczącego Komisji większością głosów swoich członków.
Głosowanie jest tajne.
Głosowanie jest tajne.
3. Jeżeli kandydat został wybrany, Przewodniczący Parlamentu informuje o tym Radę zwracając się do niej, jak również do nowo wybranego przewodniczącego Komisji, o wspólne zaproponowanie kandydatów na stanowiska członków Komisji.
3. Jeżeli kandydat został wybrany, Przewodniczący Parlamentu informuje o tym Radę zwracając się do niej, jak również do nowo wybranego przewodniczącego Komisji, o wspólne zaproponowanie kandydatów na stanowiska członków Komisji.
4. Jeżeli Parlament nie zatwierdził nominacji, Przewodniczący zwraca się do Rady o wysunięcie nowej kandydatury.
4. Jeżeli kandydat nie otrzyma wymaganej większości, Przewodniczący zwraca się do Rady Europejskiej o zaproponowanie w ciągu miesiąca nowej kandydatury, która podlegać będzie takiej samej procedurze wyboru.
Poprawka 54 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 107 a (nowy)
Artykuł 107a
Mianowanie sędziów i rzeczników generalnych w Trybunale Sprawiedliwości Unii Europejskiej
Na wniosek właściwej komisji Parlament mianuje swojego kandydata do siedmioosobowego zespołu odpowiedzialnego za dokładne zbadanie, czy kandydaci odpowiadają warunkom sprawowania funkcji sędziego lub rzecznika generalnego w Trybunale Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
Poprawka 55 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 121 – ustęp 1
1. Grupa polityczna lub co najmniej czterdziestu posłów może przedstawić projekt zalecenia dla Rady w kwestiach objętych tytułami V i VI Traktatu UE lub też w przypadku, gdy nie skonsultowano się z Parlamentem w sprawie umowy międzynarodowej objętej zakresem art. 90 lub art. 91.
1. Grupa polityczna lub co najmniej czterdziestu posłów może przedstawić projekt zalecenia dla Rady w kwestiach objętych tytułem V Traktatu o Unii Europejskiej lub też w przypadku, gdy nie skonsultowano się z Parlamentem w sprawie umowy międzynarodowej objętej zakresem art. 90 lub art. 91.
Poprawka 56 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 124 – ustęp -1 (nowy)
-1.W przypadkach, w których Traktat przewiduje zasięgnięcie opinii Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, Przewodniczący wszczyna procedurę konsultacji i informuje o tym Parlament.
Poprawka 57 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 124 – ustęp 2 a (nowy)
2a.Opinie przekazane przez Komitet Ekonomiczno-Społeczny są przekazywane do komisji przedmiotowo właściwej.
Poprawka 58 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 125 – ustęp -1 (nowy)
-1.W przypadkach, w których Traktat przewiduje zasięgnięcie opinii Komitetu Regionów, Przewodniczący wszczyna procedurę konsultacji i informuje o tym Parlament.
Poprawka 59 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 125 – ustęp 2 a (nowy)
2a.Opinie przekazane przez Komitet Regionów są przekazywane do komisji przedmiotowo właściwej.
Poprawka 91 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 129
Artykuł 129
skreślony
Konsekwencje bezczynności Rady po przyjęciu jej wspólnego stanowiska w ramach procedury współpracy
Jeżeli w terminie trzech miesięcy lub, za zgodą Rady, w terminie nieprzekraczającym czterech miesięcy od ogłoszenia wspólnego stanowiska zgodnie z art. 252 Traktatu WE Parlament nie odrzucił ani nie wprowadził poprawek do wspólnego stanowiska Rady, a Rada nie przyjmuje aktu prawnego proponowanego zgodnie ze wspólnym stanowiskiem prawodawstwa, Przewodniczący, działając w imieniu Parlamentu, może, po konsultacji z komisją właściwą w kwestiach prawnych, wnieść przeciwko Radzie skargę do Trybunału Sprawiedliwości, zgodnie z art. 232 Traktatu WE.
Poprawka 61 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 132
Konferencja Przewodniczących wyznacza członków delegacji Parlamentu na każdy zjazd, konferencję lub inne spotkanie, w którym uczestniczą przedstawiciele parlamentów i udziela jej mandatu zgodnie ze stosownymi rezolucjami Parlamentu. Delegacja wybiera swojego przewodniczącego oraz, w razie potrzeby, jednego lub kilku wiceprzewodniczących.
Konferencja Przewodniczących wyznacza członków delegacji Parlamentu na każdą konferencję lub inne spotkanie, w którym uczestniczą przedstawiciele parlamentów i udziela jej mandatu zgodnie ze stosownymi rezolucjami Parlamentu. Delegacja wybiera swojego przewodniczącego oraz, w razie potrzeby, jednego lub kilku wiceprzewodniczących.
Poprawka 65 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 149 – ustęp 12
12. Z zastrzeżeniem postanowień art. 197 Traktatu WE, Przewodniczący stara się osiągnąć porozumienie z Komisją i Radą co do odpowiedniego przydziału czasu ich wystąpień.
12. Z zastrzeżeniem postanowień art. 230 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Przewodniczący stara się osiągnąć porozumienie z Komisją, Radą i przewodniczącym Rady Europejskiej co do odpowiedniego przydziału czasu ich wystąpień.
(Ustęp ten staje się ostatnim ustępem art. 149.)
Poprawka 67 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 204 – tytuł
Mianowanie Rzecznika Praw Obywatelskich
Wybór Rzecznika Praw Obywatelskich
Poprawka 68 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 204 – ustęp 7
7. Mianowany kandydat jest niezwłocznie wzywany do złożenia ślubowania przed Trybunałem Sprawiedliwości.
7. Wybrany kandydat jest niezwłocznie wzywany do złożenia ślubowania przed Trybunałem Sprawiedliwości.
Poprawka 69 Regulamin Parlamentu Europejskiego Załącznik V – artykuł 2
Artykuł 2
skreślony
Stopy wzrostu
1.Zgodnie z określonymi niżej zasadami każdy poseł może przedstawić i omówić projekty decyzji mających na celu ustalenie nowej maksymalnej stopy wzrostu.
2.Projekty te są dopuszczalne, jeżeli zostaną przedstawione na piśmie i podpisane przez co najmniej czterdziestu posłów lub też przedstawione w imieniu grupy politycznej lub komisji.
3.Przewodniczący wyznacza termin składania projektów.
4.Przedmiotowo właściwa komisja sporządza sprawozdanie dotyczące projektów przed poddaniem ich pod dyskusję na posiedzeniu plenarnym.
5.Następnie Parlament głosuje nad projektami.
Parlament podejmuje decyzję większością głosów swoich członków i trzech piątych oddanych głosów.
Gdy Rada powiadomi Parlament o swojej zgodzie na ustalenie nowej stopy wzrostu, Przewodniczący ogłasza przyjętą w ten sposób zmianę stopy wzrostu na posiedzeniu plenarnym.
W przeciwnym przypadku stanowisko Rady jest odsyłane do przedmiotowo właściwej komisji.
Poprawka 70 Regulamin Parlamentu Europejskiego Załącznik V – artykuł 5
Artykuł 5
skreślony
Rozpatrywanie uwag Rady - drugi etap
1.Jeżeli Rada zmieniła jedną lub więcej poprawek przyjętych przez Parlament, zmieniony przez Radę tekst jest odsyłany do przedmiotowo właściwej komisji.
2.Zgodnie z określonymi niżej zasadami każdy poseł może złożyć i przedstawić projekty poprawek do zmienionego przez Radę tekstu.
3.Projekty te są dopuszczalne, jeśli zostaną złożone na piśmie i podpisane przez co najmniej czterdziestu posłów lub przedłożone w imieniu komisji oraz jeśli zapewniają przestrzeganie zasady równowagi przychodów i wydatków. Art. 49 ust. 5 Regulaminu nie stosuje się.
Projekty poprawek są dopuszczalne jedynie wtedy, gdy odnoszą się do tekstu zmienionego przez Radę.
4.Przewodniczący wyznacza termin składania projektów poprawek.
5.Przedmiotowo właściwa komisja wypowiada się na temat tekstów zmienionych przez Radę i opiniuje projekty poprawek do tych tekstów.
6.Z zastrzeżeniem art. 3 ust. 4 akapit drugi, podczas posiedzenia plenarnego poddaje się pod głosowanie projekty poprawek do tekstów zmienionych przez Radę. Parlament podejmuje decyzję większością głosów swoich członków i trzech piątych oddanych głosów. Przyjęcie tych projektów powoduje odrzucenie tekstu zmienionego przez Radę, natomiast ich odrzucenie jest jednoznaczne z przyjęciem tekstu zmienionego przez Radę.
7.Sprawozdanie Rady dotyczące wyników rozpatrywania propozycji zmian przyjętych przez Parlament jest przedmiotem debaty, która może zakończyć się głosowaniem nad propozycją rezolucji.
8.Po zakończeniu procedury przewidzianej w niniejszym artykule, z zastrzeżeniem postanowień art. 6, Przewodniczący ogłasza na posiedzeniu plenarnym, że budżet został ostatecznie przyjęty i zarządza publikację budżetu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Poprawka 71 Regulamin Parlamentu Europejskiego Załącznik V – artykuł 6
Artykuł 6
skreślony
Odrzucenie projektu budżetu w całości
1.Komisja lub co najmniej czterdziestu posłów może z ważnych powodów złożyć propozycję odrzucenia projektu budżetu w całości. Taka propozycja jest dopuszczalna tylko wtedy, gdy zawiera pisemne uzasadnienie i została złożona w terminie wyznaczonym przez Przewodniczącego. Przyczyny odrzucenia nie mogą być ze sobą sprzeczne.
2.Przedmiotowo właściwa komisja opiniuje taką propozycję przed poddaniem jej pod głosowanie na posiedzeniu Parlamentu.
Parlament stanowi większością głosów swoich członków i dwóch trzecich oddanych głosów. Przyjęcie propozycji powoduje odesłanie projektu budżetu do Rady.
Kopenhaska Konferencja w sprawie Zmian Klimatu
342k
119k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie strategii UE na kopenhaską Konferencję w sprawie Zmian Klimatu (COP 15)
– uwzględniając Ramową konwencję Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) oraz protokół z Kioto do tej konwencji,
– uwzględniając "Plan działania z Bali" (decyzja 1/COP 13),
– uwzględniając zbliżającą się 15. Konferencję Stron Konwencji UNFCCC (COP 15) oraz 5. Konferencję Stron pełniącą rolę Posiedzenia Stron Protokołu z Kioto (COP/MOP 5), które odbędą się w Kopenhadze (Dania) w dniach 7-18 grudnia 2009 r.,
– uwzględniając pakiet klimatyczno-energetyczny przyjęty przez Parlament w dniu 17 grudnia 2008 r., a w szczególności dyrektywę 2009/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. zmieniającą dyrektywę 2003/87/WE w celu usprawnienia i rozszerzenia wspólnotowego systemu handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych(1) oraz decyzję nr 406/2009/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie starań podejmowanych przez państwa członkowskie zmierzających do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w celu realizacji do 2020 r. zobowiązań Wspólnoty dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych(2),
– uwzględniając dyrektywę 2008/101/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 listopada 2008 r. zmieniającą dyrektywę 2003/87/WE w celu uwzględnienia działalności lotniczej w systemie handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie(3),
– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 września 2009 r. zatytułowany "Zwiększenie międzynarodowego finansowania na rzecz klimatu: europejski plan dotyczący porozumienia w Kopenhadze" (COM(2009)0475),
– uwzględniając swoje poprzednie rezolucje dotyczące zmian klimatycznych, w szczególności rezolucję z dnia 4 lutego 2009 r. zatytułowane "2050: przyszłość zaczyna się dziś – zalecenia dla przyszłej zintegrowanej polityki ochrony klimatu UE"(4) oraz z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie strategii UE na rzecz kompleksowego porozumienia kopenhaskiego w sprawie zmian klimatu oraz zapewnienia odpowiedniego finansowania polityki w dziedzinie zmian klimatu(5),
– uwzględniając wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w ramach Rady, Parlamentu Europejskiego i Komisji z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie polityki rozwojowej Unii Europejskiej: "Konsensus europejski"(6), w szczególności jego pkt 22, 38, 75, 76 oraz 105,
– uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dni 29-30 października 2009 r.,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 października 2008 r. w sprawie stworzenia światowego sojuszu na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym pomiędzy Unią Europejską a ubogimi krajami rozwijającymi się, najbardziej narażonymi na skutki zmian klimatycznych(7),
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że w grudniu 2009 r. w Kopenhadze zakończą się negocjacje dotyczące kompleksowego porozumienia międzynarodowego w sprawie zmian klimatycznych obejmującego okres po 2012 r.; mając na uwadze, że porozumienie to winno być wiążące prawnie i zgodne z najnowszymi wynikami badań naukowych wskazującymi na to, że zmiany klimatyczne postępują szybciej i bardziej gwałtownie niż wcześniej oceniano, i z celem ograniczenia ogólnego średniego rocznego wzrostu temperatury powierzchni ziemi w skali światowej do 2°C w stosunku do okresu sprzed epoki przemysłowej (tzw. "cel 2°C"),
B. mając na uwadze, że aby osiągnąć "cel 2°C", kraje rozwinięte muszą odegrać wiodącą rolę poprzez znaczne obniżenie swojego poziomu emisji, a kraje rozwijające się muszą także przyczynić się do osiągnięcia tego celu,
C. mając na uwadze, że kraje rozwijające się przyczyniły się w najmniejszym stopniu do zmian klimatu, lecz doświadczają ich najpoważniejszych skutków oraz że zmiany klimatu narażają na ryzyko 40% międzynarodowych inwestycji na rzecz zmniejszenia ubóstwa, zagrażając tym samym skuteczności i trwałości działań na rzecz rozwoju; mając na uwadze, że istnieje wyraźna potrzeba większej koordynacji, wzajemnego uzupełniania się i spójności pomiędzy inicjatywami dotyczącymi zmian klimatu a tymi na rzecz rozwoju,
D. mając na uwadze, że zmiany klimatu mogą zaogniać potencjalne spory o zasoby naturalne w związku z kurczeniem się gruntów uprawnych, powiększającymi się niedostatkami wody lub wylesianiem, bądź też ze względu na migracje wywołane przez warunki klimatyczne; mając na uwadze, że należy również uwzględnić potencjalny wpływ na zdrowie publiczne,
E. mając na uwadze, że wylesianie odpowiada za około 20% całkowitej emisji gazów cieplarnianych, jest głównym powodem utraty różnorodności biologicznej oraz stanowi zagrożenie dla rozwoju, a w szczególności dla środków do życia osób ubogich,
F. mając na uwadze, że należy przeznaczyć znacznie większe środki finansowe, aby umożliwić podjęcie koniecznych działań w krajach rozwijających się w zakresie łagodzenia skutków zmian klimatycznych i dostosowywania się do nich, a w związku z tym na rozwiązywanie problemu zmian klimatycznych winny być udostępniane nakłady porównywalne z tymi, których wymagało pokonanie obecnego kryzysu finansowego,
G. mając na uwadze, że większość środków pieniężnych przewidzianych na rozwiązywanie problemu zmiany klimatu pochodzi z budżetu na oficjalną pomoc rozwojową, co doprowadziło do przekierowania funduszy z pomocy na rzecz rozwoju, stwarzając tym samym poważnie przeszkodzić w ograniczaniu ubóstwa i w realizacji milenijnych celów rozwoju (MCR),
H. mając na uwadze, że wiążące ramy międzynarodowe prowadzące do redukcji emisji na niezbędną skalę przyniosą również znaczne i natychmiastowe dodatkowe korzyści dla zdrowia na świecie, a także mając na uwadze, że w przypadku braku takich ram postępy na drodze do osiągnięcia MCR staną pod znakiem zapytania, a nawet proces ten mógłby zostać odwrócony,
I. mając na uwadze, że UE jako jedyny region na świecie zaakceptowała wiążące cele w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych, przyjmując wspomniany pakiet klimatyczno-energetyczny, na który składają się środki legislacyjne zmierzające do jednostronnego ograniczenia emisji gazów cieplarnianych do 2020 r. o 20% w porównaniu z 1990 r., a przy tym zobowiązała się do zmiany tego poziomu redukcji na co najmniej 30%, zgodnie z najnowszymi wynikami badań naukowych, jeżeli w Kopenhadze osiągnięte zostanie wystarczająco ambitne i wiążące porozumienie międzynarodowe, które zobowiąże pozostałe kraje rozwinięte do podjęcia porównywalnych wysiłków, a silniejsze gospodarczo kraje rozwijające się do wniesienia odpowiedniego wkładu stosownie do stopnia swojej odpowiedzialności i do swoich możliwości,
J. mając na uwadze, że aby przyspieszyć tempo innowacji oraz zwiększyć skalę demonstracji i rozpowszechniania w celu umożliwienia wszystkim krajom dostępu do przystępnych i zrównoważonych technologii, konieczne są zmiany w technologiach i we współpracy technologicznej na poziomie światowym,
K. mając na uwadze, że kluczową rolę w ograniczaniu emisji CO2 odgrywa wydajność energetyczna, w szczególności ostatnie inicjatywy dotyczące charakterystyki energetycznej budynków oraz zasad oznakowań dotyczących zużycia energii,
L. mając na uwadze, że ambitne środki klimatyczne przyczyniłyby się do rozwiązania problemu obecnego kryzysu gospodarczego poprzez tworzenie miejsc pracy i zwiększenie aktywności gospodarczej oraz że Międzynarodowa Agencja Energii sądzi, iż do ukierunkowania opóźnionych w wyniku kryzysu zrównoważonych pod względem ochrony środowiska inwestycji potrzebne jest ambitne porozumienie w Kopenhadze,
M. mając na uwadze, że pewna liczba krajów trzecich podjęła środki służące zwalczaniu zmian klimatycznych, takie jak cele w zakresie redukcji emisji,
N. mając na uwadze, że wszechstronne porozumienie w Kopenhadze jest konieczne, aby można zająć się kwestią przenoszenia emisji do państw trzecich oraz stworzyć sprawiedliwe warunki działania w kontekście przejścia do 30-procentowej redukcji emisji gazów cieplarnianych,
O. mając na uwadze, że rzeczywista redukcja emisji gazów cieplarnianych wymaga całościowego podejścia, obejmującego wszystkie sektory produkcji i transportu emitujące te gazy i powinna zostać uwzględniona w ramach dokonanego z powodzeniem przejścia w kierunku zrównoważonego modelu gospodarczego, który przewiduje, że ekologiczna jakość idzie w parze ze wzrostem gospodarczym, tworzeniem dobrobytu oraz postępem technologicznym,
Cel
1. zwraca się do państw UE o dalsze rozwijanie polityki zewnętrznej w zakresie zmian klimatu oraz o jednomyślność, tak aby Unia zachowała wiodącą rolę podczas negocjacji na Konferencji Stron COP 15, oraz o utrzymanie wysokiej poprzeczki w dyskusjach z partnerami międzynarodowymi w celu wypracowania w Kopenhadze ambitnego i prawnie wiążącego porozumienia międzynarodowego, w zgodzie z najnowszymi wynikami badań naukowych oraz z "celem 2°C";
2. zwraca uwagę na potrzebę osiągnięcia w Kopenhadze do końca bieżącego roku prawnie wiążącego porozumienia w sprawie celów dla państw uprzemysłowionych dotyczących łagodzenia skutków zmian klimatycznych i jego finansowania oraz ustanowienia formalnego procesu osiągania prawnie wiążącego wyczerpującego porozumienia w sprawie klimatu w pierwszych miesiącach 2010 r., wchodzącego w życie w dniu 1 stycznia 2013 r.;
3. apeluje do szefów państw lub rządów wszystkich stron uczestniczących w COP 15 o nadanie tej kwestii możliwie najwyższego priorytetu i o wykazanie się politycznym przywództwem oraz podkreśla, jak ważna jest dyspozycyjność szefów państw lub rządów zapewniająca ich udział w prowadzonych w ramach COP 15 obradach wysokiego szczebla, celem uniknięcia możliwości zaistnienia sytuacji, w której porozumienie obejmujące znaczące i długoterminowe krajowe zobowiązania nie zostałoby osiągnięte, ponieważ obecni na konferencji negocjatorzy nie dysponowaliby wymaganym mandatem lub upoważnieniem politycznym;
4. podkreśla, że w celu zagwarantowania dalszego wypełniania zobowiązań, również po zakończeniu pierwszego okresu zobowiązań w ramach Protokołu z Kioto, konieczne jest zakończenie w Kopenhadze negocjacji w sprawie porozumienia na okres po 2012 r., i zwraca uwagę, że dalsze zwlekanie z podjęciem działań o wymiarze ogólnoświatowym może doprowadzić do tego, że przyszłe pokolenia nie będą w stanie kontrolować zmian klimatu;
Zobowiązania w zakresie redukcji
5. podkreśla, że nowe porozumienie międzynarodowe powinno opierać się na zasadzie "wspólnej, chociaż zróżnicowanej odpowiedzialności", przy czym kraje uprzemysłowione powinny przejąć inicjatywę, ograniczając własny poziom emisji; jest jednak zdania, że, zważywszy na ich znaczenie gospodarcze, Chiny, Indie i Brazylia, powinny również zobowiązać się do osiągnięcia celów zbliżonych do tych, do których dążą kraje uprzemysłowione, podczas gdy inne gospodarki wschodzące powinny, zgodnie z planem działania przyjętym na Bali, podjąć na szczeblu krajowym odpowiednie działania łagodzące skutki w kontekście zrównoważonego rozwoju, otrzymując ze strony krajów rozwiniętych wymierne, objęte sprawozdawczością i podlegające weryfikacji wsparcie i pomoc w zakresie technologii, finansowania i budowy potencjału, należycie uwzględniając przy transferze technologii kwestie praw własności przemysłowej oraz specjalne potrzeby krajów najmniej rozwiniętych;
6. uważa, że porozumienie kopenhaskie powinno zobowiązywać strony do obowiązkowych ograniczeń emisji i przewidywać międzynarodowy system kar za niedopełnienie zobowiązań, w formie pozostającej do ustalenia;
7. przypomina, że międzynarodowe porozumienie powinno zapewnić osiągnięcie do 2020 r. zbiorowego ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w krajach rozwiniętych, mieszczącego się w górnej części przedziału 25-40% w porównaniu z 1990 r., zalecanego w 4. sprawozdaniu z oceny sporządzonym przez Międzynarodowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC) oraz że najnowsze dane naukowe wskazują, iż niezbędna jest co najmniej 40-procentowa redukcja emisji, a także wzywa do dokonywania redukcji na poziomie krajowym; przypomina, że w perspektywie długoterminowej, do 2050 r., poziom docelowy redukcji emisji dla UE oraz innych krajów rozwiniętych powinien wynosić co najmniej 80% w porównaniu z 1990 r.; przypomina, że poziom emisji gazów cieplarnianych na świecie powinien zacząć obniżać się najpóźniej w 2015 r.; podkreśla, że cele w zakresie redukcji uzgodnione w porozumieniu międzynarodowym powinny być zgodne z "celem 2°C" oraz z najnowszymi wynikami naukowymi; dlatego też wzywa do regularnych przeglądów porozumienia, co 5 lat, dla zagwarantowania, że cele w zakresie redukcji będą wystarczająco ambitne, aby iść w parze z celem "2°C", oraz nadal zgodne z najnowszymi wynikami naukowymi; wzywa do utworzenia ogólnoświatowego mechanizmu kontroli emisji dwutlenku węgla;
8. zwraca się do UE o sprecyzowanie, na jakich warunkach podwyższyłaby pułap redukcji, do osiągnięcia którego się zobowiązała, uwzględniając fakt, że zgodnie z najnowszymi zaleceniami naukowymi wzywa się do redukcji emisji o 40 %;
9. wzywa do zawarcia w porozumieniu kopenhaskim wymogów w zakresie sprawozdawczości, zgodnie z którymi strony wymienione w załączniku I będą zobowiązane sporządzić plany działania na rzecz redukcji emisji w okresie do 2050 r., spójne z celem ograniczenia wzrostu temperatury na świecie do 2°C;
10. uznaje wagę zobowiązania Japonii dotyczącego zmniejszenia emisji o 25 % do 2020 r. i z zadowoleniem przyjmuje pozytywne sygnały z Chin; w kontekście tych wydarzeń wzywa Stany Zjednoczone, aby w wiążący sposób określiły cele zapowiadane podczas kampanii wyborczej, a tym samym wyraźnie zasygnalizowały, że przodujące kraje rozwinięte są zdecydowane na kontynuację walki ze zmianami klimatu; w związku z tym zwraca dodatkowo uwagę, że duże znacznie ma również wkład ze strony Indii;
11. z zadowoleniem przyjmuje wymieniony wyżej komunikat Komisji z dnia 10 września 2009 r. jako istotny krok w dyskusji i w szczególności podkreśla rolę Parlamentu jako organu budżetowego;
12. przypomina, że porozumienie międzynarodowe powinno także gwarantować, że, jako grupa, kraje rozwijające się ograniczą wzrost swojego poziomu emisji o 15-30% poniżej obecnych tendencji, aby zapewnić osiągnięcie "celu 2ºC";
13. podkreśla, że kraje nieobjęte załącznikiem I nie mogą być traktowane jako jedna grupa, ponieważ mają różne możliwości w zakresie inwestowania w działania łagodzące zmiany klimatu i przystosowujące do nich oraz różne możliwości przystosowawcze w kontekście zmian klimatu;
14. wzywa UE do zaproszenia uczestników COP 15 do stworzenia wspólnej wizji na rok 2050 i kolejne lata;
15. ponadto przypomina o swoim zaleceniu, zgodnie z którym pewne zasady przyjęte w pakiecie klimatyczno-energetycznym należy wykorzystać jako plan międzynarodowego porozumienia, w szczególności obowiązującą krzywą liniową w odniesieniu do zobowiązań krajów rozwiniętych, zróżnicowanie na podstawie sprawdzonych emisji i produktu krajowego brutto oraz wzmocniony system zgodności z rocznym współczynnikiem redukcji;
Finansowanie
16. podkreśla, że zawarcie porozumienia w Kopenhadze mogłoby dostarczyć odpowiedniego bodźca dla "nowego ładu ekologicznego zgodnego z zasadami zrównoważonego rozwoju", pobudzając zrównoważony wzrost gospodarczy i społeczny, wspierając ekologicznie zrównoważone technologie, energię odnawialną i wydajność energetyczną, ograniczając zużycie energii oraz tworząc nowe miejsca pracy i zapewniając spójność społeczną zarówno w krajach rozwiniętych, jak i w krajach rozwijających się; zauważa również, że należy odpowiednio uwzględnić aspekty zmiany klimatu związane ze zdrowiem publicznym; przypomina raport Sterna dotyczący ekonomii zmian klimatycznych, który udowadnia istnienie wyraźnych bodźców finansowych zachęcających wspólnotę międzynarodową do jak najszybszych działań związanych z tymi zmianami; zauważa, że początkowe nakłady inwestycyjne ponoszone przez sektor publiczny na wydatki związane z infrastrukturą wykorzystującą zrównoważoną energię oraz dodatkowe badania naukowe i rozwój zaowocują obniżeniem społecznych kosztów zmian klimatycznych;
17. podkreśla, że czynny udział wszystkich krajów w działaniach związanych ze zmianami klimatu możliwy jest jedynie przy utrzymaniu zrównoważonego wzrostu gospodarczego przez kraje rozwijające się i gospodarki wschodzące; wzywa zatem do przedstawienia bardziej zintegrowanych rozwiązań politycznych w odpowiedzi na wyzwania w zakresie rozwoju i klimatu;
18. zwraca uwagę, że zmiany klimatu stanowią wyzwanie, dla którego nie istnieje żadne zryczałtowane rozwiązanie polityczne, natomiast połączenie istniejących możliwości i maksymalny wzrost efektywności we wszelkich obszarach życia gospodarczego i społecznego w krajach rozwiniętych i rozwijających się mogą wnieść istotny wkład w rozwiązanie kwestii zasobów i ich rozdziału oraz utorują drogę ku trzeciej rewolucji przemysłowej;
19. podkreśla, że mieszkańcy krajów rozwijających się w jeszcze większym stopniu odczują skutki zmian klimatu i że również w interesie krajów rozwijających się leży zatem działanie na rzecz pomyślnego zawarcia porozumienia w sprawie zmian klimatu;
20. podkreśla, że kraje rozwinięte mają obowiązek zapewnienia dostatecznego, trwałego i przewidywalnego wsparcia finansowego i technicznego krajom rozwijającym się, aby umożliwić im zobowiązanie się do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, do dostosowania się do skutków zmian klimatu oraz do ograniczenia emisji powodowanej wylesianiem i degradacją lasów, a także do skuteczniejszego wzmacniania potencjału instytucjonalnego w celu wypełnienia obowiązków wynikających z przyszłego porozumienia międzynarodowego w sprawie zmian klimatu;
21. nalega, aby takie zobowiązania do zapewnienia wymaganego przewidywalnego wsparcia finansowego w zakresie łagodzenia skutków zmian klimatu i przystosowania się do nich w kontekście Konwencji UNFCCC było nowym mechanizmem, dodatkowym w stosunku do ODA i niezależnym od rocznych procedur budżetowych w państwach członkowskich; przypomina, że środki należy przyznawać nie jako pożyczki warunkowe, ale jako dotacje; przypomina o zobowiązaniach podjętych już w ramach ODA, których celem jest osiągnięcie 0,7% PKB do roku 2015;
22. podkreśla konieczność "szybkiego uruchomienia" międzynarodowego wsparcia publicznego w celu realizacji ambitnego porozumienia z Kopenhagi i wzywa UE do podjęcia przynajmniej zobowiązań Komisji, która szacuje środki finansowe na kwotę 5–7 mld euro rocznie w okresie 2010-2012;
23. uważa, że zbiorowy wkład UE w działania łagodzące i realizację potrzeb dostosowawczych krajów rozwijających się nie powinien być niższy niż 30 mld EUR rocznie do 2020 r., która to kwota może zwiększać się wraz ze zdobywaniem wiedzy na temat intensywności zmian klimatycznych oraz skali związanych z nimi kosztów;
24. zwraca się do wspólnoty międzynarodowej o znaczące zwiększenie wsparcia finansowego na rzecz dostosowania do zmian klimatu i łagodzenia ich w krajach rozwijających się poprzez inne innowacyjne mechanizmy finansowe (np. ekokonwersja długów;
25. podkreśla, że znaczną część dochodów z licytacji certyfikatów w ramach unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (EU ETS), w tym aukcji w sektorze lotnictwa i transportu morskiego, powinno się przeznaczać na umożliwienie krajom rozwijającym się walki ze zmianami klimatycznymi i dostosowywania się do nich; podkreśla jednak, że ponad 50% emisji UE nie wchodzi w zakres systemu handlu uprawnieniami do emisji UE uruchomionego w 2005 r.; przypomina zatem, że należy koniecznie opracować strategie alternatywne, tak aby każdy sektor gospodarki, nie tylko przemysł, a w szczególności państwa członkowskie ponosiły ciężar ograniczenia emisji i wypełniały swoje obowiązki;
26. podkreśla, że dokonując nadchodzącego przeglądu budżetu UE, należy skupić się na przeznaczeniu wystarczających środków na działania na rzecz ochrony przed zmianami klimatycznymi i dostosowanie do nich;
27. sugeruje krajom rozwiniętym, by rozważyły przeznaczenie części swojego PKB na fundusz na rzecz współpracy w celu wdrażania nieszkodliwych dla środowiska technologii energetycznych, w uzupełnieniu istniejących już funduszy pomocowych na rzecz rozwoju;
28. popiera propozycję norweską dotyczącą jednostek przyznanej emisji oraz propozycje Danii i Meksyku;
29. wzywa, aby struktury zarządzania utworzone w związku z finansowaniem na rzecz klimatu przewidziane w porozumieniu kopenhaskim zapewniały równą reprezentację krajów rozwiniętych i rozwijających się; podkreśla ponadto, że aby zapewnić perspektywiczne wykorzystanie przekazywanych środków finansowych należy kierować się doświadczeniem w dziedzinie polityki rozwoju oraz ustanowionymi zasadami, takimi jak zasada dobrych rządów; zaznacza, że kraje będące darczyńcami winny inwestować w zwiększanie tzw. "zdolności adsorpcyjnej" w krajach rozwijających się, tak aby te ostatnie mogły skutecznie korzystać z danych zasobów;
Współpraca z krajami rozwijającymi się
30. wzywa UE i państwa członkowskie, aby wzmacniały istniejące partnerstwa w zakresie ochrony klimatu z krajami rozwijającymi się oraz ustanawiały nowe partnerstwa tam, gdzie one obecnie nie istnieją, zapewniając znacznie zwiększone wsparcie finansowe na rzecz rozwoju i transferu technologii, porozumienie w sprawie ochrony praw własności intelektualnej oraz budowę potencjału instytucjonalnego, także w ramach krajowych przystosowawczych programów działań, które są istotnymi narzędziami dostosowania do zmian klimatu i przyczyniają się do zwiększenia lokalnej odpowiedzialności;
31. nalega, by w międzynarodowym porozumieniu w sprawie zmian klimatu na okres po 2012 r. uwzględnić trwające procesy rozwoju zarówno na szczeblu międzynarodowym, jak i krajowym; wzywa Komisję i państwa członkowskie do utworzenia niezbędnych powiązań pomiędzy zmianami klimatycznymi a milenijnymi celami rozwoju poprzez włączenie działań na rzecz łagodzenia skutków zmian klimatycznych i dostosowania do nich w projekty i programy nakierowane na osiągnięcie wspomnianych celów oraz we wszystkie strategie zmniejszania ubóstwa;
32. wzywa Komisję i państwa członkowskie do znacznego zwiększenia budżetu światowego sojuszu na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym (GCCA) i sugeruje, by jako jedno ze źródeł finansowania wykorzystać spodziewane dochody uzyskane w ramach EU ETS; zwraca się do Komisji o zadbanie, aby GCCA stał się izbą rozliczeniową dla środków finansowych na adaptację w krajach rozwijających się, co jednocześnie pozwoli na uniknięcie tworzenia nowych unijnych inicjatyw dwustronnych;
33. jest zdania, że zmiany klimatu prowadzą do przesiedlania ludności, tworząc tym samym nowy przymusowy ruch migracyjny, którym wspólnota międzynarodowa musi odpowiednio się zająć; wzywa wspólnotę międzynarodową do zidentyfikowania i wypełnienia luk prawnych w systemie ochrony tzw. "uchodźców klimatycznych" oraz do uruchomienia konkretnego systemu pomocy i ochrony;
34. podkreśla konieczność zapewnienia odpowiedzialności instytucjonalnej i zaufania do instytucji poprzez odpowiedni udział krajów zapewniających pomoc i tych, które ją otrzymują, w organach zarządzających instytucji finansujących działania dostosowawcze;
Energia i wydajność energetyczna
35. uważa, że przejście w skali światowej do wydajnej, zrównoważonej gospodarki jest nie tylko konieczne do zapobieżenia niebezpiecznym zmianom klimatycznym poprzez ograniczenie emisji gazów cieplarnianych, ale może umożliwić również zwiększenie inwestycji, zatrudnienia, wzrostu gospodarczego, konkurencyjności oraz poprawę jakości życia bez narażania na szkodę celu, jakim jest zapewnienie wszystkim obywatelom dostępu do nowoczesnych usług energetycznych; w związku z tym podkreśla, że pilnie potrzebna jest poprawa wydajności energetycznej na szczeblu ogólnoświatowym oraz zwiększenie udziału zasobów energii odnawialnej;
36. podkreśla, że przejście w skali międzynarodowej na gospodarkę o niskim wykorzystaniu związków węgla wymagać będzie w perspektywie średnioterminowej włączenia do koszyka energetycznego energii nuklearnej jako znacznej jego części; zauważa jednak, że należy w odpowiedni sposób na poziomie międzynarodowym rozwiązać kwestię bezpieczeństwa związaną z jądrowym cyklem paliwowym, żeby zapewnić możliwie jak najwyższy poziom bezpieczeństwa;
37. nalega, aby wszystkie rządy, łącznie z UE i rządami jej państw członkowskich, zachęcały do wydajności energetycznej; nalega, aby państwa członkowskie UE zwiększyły swoje ambicje w odniesieniu do pakietu wydajności energetycznej, szczególnie jeśli chodzi o przeredagowanie dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków COM(2008)0780, aby umożliwić dynamiczne i spójne porozumienie z Radą, dając tym samym wyraźny sygnał zaangażowania UE w działania związane z porozumieniem kopenhaskim oraz ułatwiając przejście do 30-procentowej redukcji emisji gazów cieplarnianych;
38. podkreśla, że masowe wykorzystywanie paliw kopalnych do produkcji energii stanowi główne źródło emisji CO2 na świecie; przyznaje, że w perspektywie średnioterminowej paliwa kopalne będą wciąż odgrywać istotną rolę w wytwarzaniu energii; wzywa strony uczestniczące w negocjacjach do przywiązywania wysokiej wagi do dalszego rozwoju i wykorzystywania zrównoważonych, paliwooszczędnych i przyczyniających się do redukcji emisji technologii wytwarzania energii elektrycznej;
39. jest zdania, że zarówno cele w zakresie redukcji emisji, jak i zobowiązania dotyczące finansowania powinny zostać objęte wzmocnionym systemem zgodności, w tym mechanizmami wczesnego ostrzegania i sankcjami, takimi jak odebranie jednostek emisji, które miałyby zostać przyznane w przyszłości;
Dostosowanie
40. podkreśla historyczną odpowiedzialność krajów rozwiniętych za nieodwracalne zmiany klimatu i przypomina o zobowiązaniu do pomocy krajom rozwijającym się i najmniej rozwiniętym w dostosowywaniu się do tych zmian;
41. w związku z powyższym wzywa UE i jej państwa członkowskie do pomocy krajom rozwijającym się w budowaniu potencjału w celu przystosowania się do zmian klimatycznych oraz do zapewnienia odpowiedniego wsparcia technologicznego krajom najbardziej dotkniętym zmianami w środowisku naturalnym;
42. uznaje znaczenie aktywnego dostosowania do nieuniknionej zmiany klimatu, w szczególności w regionach i grupach znajdujących się w najniekorzystniejszym położeniu w społeczeństwie oraz podkreśla znaczenie podnoszenia świadomości jako sposobu na jak najskuteczniejsze dostosowanie się do zmiany klimatu;
43. podkreśla, że UE i jej państwa członkowskie muszą także lepiej wspierać realizację pilnych działań na rzecz przystosowania w obrębie UE tak, aby zabezpieczyć środki na przyszłe działania na szczeblu międzynarodowym;
Współpraca i badania w dziedzinie technologii
44. jest zdania, że konieczne jest nowe podejście do współpracy w dziedzinie technologii, by doprowadzić do niezbędnego przyspieszenia procesu innowacji oraz do zwiększenia skali rozpowszechniania innowacyjnych rozwiązań, tak aby umożliwić wszystkim krajom dostęp do przystępnych, przyjaznych dla środowiska technologii, przy poszanowaniu praw własności intelektualnej;
45. jest zdania, że porozumienie kopenhaskie powinno uwzględniać technologiczne programy działania obejmujące kluczowe technologie w zakresie dostosowania do zmian klimatycznych i przeciwdziałania im na każdym etapie procesów technologicznych tak, aby zwiększyć finansowanie na rzecz badań, rozwoju technologicznego i demonstracji związanych z dostosowaniem do zmian klimatycznych i przeciwdziałaniem im; w tym kontekście przychyla się do oceny Komisji, z której wynika, że do 2012 r. w skali światowej powinno się co najmniej dwukrotnie zintensyfikować badania, rozwój technologiczny i demonstracje w dziedzinie energii, a do 2020 r. zwiększyć ich liczbę czterokrotnie;
46. wzywa kraje rozwinięte do zwiększenia inwestycji w badania naukowe nad nowatorskimi i zaawansowanymi technologiami do wykorzystania w zrównoważonych i energooszczędnych procesach produkcji; uważa za kwestię zasadniczej wagi wzmocnienie finansowania współpracy międzynarodowej w dziedzinie zmian klimatu w ramach 7. Programu Ramowego;
Światowy rynek emisji dwutlenku węgla
47. podkreśla, że rozwiązania rynkowe, w tym utworzenie światowego rynku emisji dwutlenku węgla poprzez mechanizmy służące ograniczaniu emisji i handlowi uprawnieniami do emisji lub systemy podatkowe w krajach rozwiniętych, nie mogą wprawdzie w bliskiej przyszłości znaleźć zastosowania w krajach rozwijających się, jednakże musi to pozostać długofalowym celem wszystkich negocjacji; wzywa UE i jej partnerów światowych do znalezienia w najbliższej przyszłości najskuteczniejszego sposobu promowania przyszłych powiązań między EU ETS a regionalnymi lub federalnymi systemami handlu w USA lub w innych państwach, co z kolei mogłoby zaowocować większą różnorodnością sposobów redukcji emisji, zwiększeniem rozmiaru rynku i płynności środków oraz bardziej wydajnym przydziałem środków;
48. zauważa, że funkcjonowanie światowego rynku emisji dwutlenku węgla ma zasadnicze znaczenie dla gospodarki UE, przyczyniając się do wypełnienia ambitnych zobowiązań UE dotyczących ograniczenia emisji gazów cieplarnianych do 2020 r.; podkreśla potrzebę zawarcia spójnej umowy na okres po 2012 r., zakładającej podejmowanie przez inne kraje rozwinięte porównywalnych wysiłków mających na celu uniknięcie ryzyka związanego z przenoszeniem emisji dwutlenku węgla do krajów trzecich, w szczególności z myślą o długoterminowych celach związanych z ograniczeniem emisji gazów cieplarnianych; w tym kontekście podkreśla kluczową rolę ścisłej współpracy między gospodarkami wschodzącymi a gospodarkami rozwiniętymi;
49. z zadowoleniem przyjmuje mechanizm czystego rozwoju (CDM) ustanowiony w protokole z Kioto jako ewentualny sposób umożliwiający krajom rozwijającym się uczestnictwo w rynku emisji dwutlenku węgla oraz dostęp do nowoczesnych i wydajnych technologii; podkreśla jednak, że wykorzystywanie mechanizmów wyrównawczych do realizacji celów dotyczących ograniczenia emisji przez kraje rozwinięte nie może zostać zaliczone w poczet obowiązków krajów rozwijających się w zakresie łagodzenia skutków ich emisji gazów cieplarnianych w porozumieniu międzynarodowym w sprawie zmian klimatu oraz nie może zastępować finansowego i technologicznego wspierania działań łagodzących skutki zmian klimatu prowadzonych przez kraje rozwijające się;
50. nalega ponadto, aby surowe normy w zakresie jakości projektów były częścią przyszłych mechanizmów wyrównawczych w celu uniknięcia sytuacji, w której kraje rozwinięte odbierałyby niekosztowne możliwości redukcji krajom rozwijającym się, a ponadto w celu zagwarantowania wysokiego standardu takich projektów, charakteryzujących się wiarygodnym, sprawdzalnym i rzeczywistym dodatkowym ograniczeniem emisji, a także wspierających zrównoważony rozwój w takich krajach;
51. wyraża przekonanie, że należałoby zreformować mechanizm CDM i mechanizm wspólnego wdrożenia (JI) z uwzględnieniem tych norm jakości projektów; podziela ponadto pogląd Komisji Europejskiej, że należy uzgodnić mechanizmy sektorowe dla bardziej gospodarczo zaawansowanych krajów rozwijających się na okres po roku 2012, by mechanizmy te stały się skutecznym narzędziem służącym ochronie klimatu i zrównoważonemu rozwojowi;
52. nalega, aby UE i jej państwa członkowskie wypełniły swoje zobowiązania związane z przeciwdziałaniem zmianom klimatu, przede wszystkim w granicach UE, oraz przypomina wszystkim zainteresowanym stronom, że elastyczne mechanizmy należy wykorzystywać w stopniu minimalnym;
Zmiana sposobu użytkowania gruntów, wylesianie, degradacja lasów i zasobów naturalnych
53. uważa, że krajom rozwijającym się należy udzielić znacznego wsparcia finansowego, a także pomocy technicznej i administracyjnej, aby najpóźniej do 2020 r. zatrzymać całkowity ubytek powierzchni lasów tropikalnych, oraz że wykazanie takiego zaangażowania będzie miało decydujące znaczenie w międzynarodowych negocjacjach dotyczących kompleksowego porozumienia światowego w sprawie klimatu na okres po 2012 r.;
54. podkreśla, że zachowanie naturalnych pochłaniaczy dwutlenku węgla stanowi najbardziej wydajny i skuteczny sposób przeciwdziałania zmianom klimatu i nie ma znanych skutków ubocznych; jest ponadto zdania, że rozwinięcie kompleksowej polityki zalesiania ma nieocenioną wartość w zmaganiu się ze zmianami klimatu;
55. wzywa UE do zobowiązania się do finansowania międzynarodowych starań zmierzających do powstrzymania wylesiania i promowania światowego niekomercyjnego zalesiania;
56. podkreśla, że ochrona lasów ma zasadnicze znaczenie dla powodzenia działań związanych z ochroną klimatu na świecie, oraz wzywa UE i państwa członkowskie do uznania potrzeby ochrony lasów oraz objęcia tego zagadnienia umową międzynarodową;
57. popiera pogląd Komisji, że finansowanie ze środków publicznych jest najbardziej realnym narzędziem zachęcającym do zwalczania wylesiania w latach 2013-2020; ponadto wzywa UE i jej państwa członkowskie do przeznaczenia finansowania na lata 2010-2012 na wczesne działania w krajach rozwijających się oraz popiera wniosek Komisji w sprawie utworzenia ogólnoświatowego mechanizmu na rzecz zmniejszenia emisji dwutlenku węgla spowodowanych wylesianiem (GFCM) na mocy Konwencji UNFCCC, w oparciu o system stałego finansowania; wzywa państwa członkowskie, aby wspierały realizację swojego zobowiązania do powstrzymania wylesiania oraz degradacji lasów i gleb, jak również pustynnienia na świecie poprzez przeznaczenie znacznej części przychodów ze sprzedaży uprawnień w ramach EU ETS na ograniczenie wylesiania i degradacji lasów w krajach rozwijających się; wzywa państwa członkowskie do poparcia wniosku Komisji o przyjęcie propozycji Norwegii dotyczącej finansowania i polegającej na przeznaczeniu części przyszłych dochodów z aukcji jednostek przyznanej emisji na mechanizm GFCM;
58. podkreśla, że przyszły GFCM musi pociągać za sobą decyzje i przyczyniać się do realizacji celów Konwencji w sprawie różnorodności biologicznej oraz że wpływ na różnorodność biologiczną winien być jasno uwzględniony w działaniach, metodach postępowania i zasadach w ramach prowadzonego przez ONZ programu redukcji emisji dwutlenku węgla spowodowanych wylesianiem i degradacją lasów (REDD); wyraża przekonanie, że ogólnoświatowy mechanizm na rzecz zwalczania emisji dwutlenku węgla spowodowanych wylesianiem (GFCM) musi przede wszystkim zagwarantować ochronę starszych drzewostanów; działalność leśna na skalę przemysłową, charakteryzująca się niskim potencjałem przeciwdziałania zmianom klimatu, może stanowić zagrożenie dla różnorodności biologicznej, a w związku z tym nie powinna kwalifikować się do finansowania ze środków GFCM;
59. podkreśla, że dowolny obowiązujący w przyszłości mechanizm GFCM powinien zakładać poszanowanie praw ludności rdzennej i społeczności lokalnych, wraz z ich prawem do własności zbiorowej oraz do własnych autonomicznych terytoriów oraz zakładać ich pełne i skuteczne zaangażowanie i zdolność decyzyjną na wszystkich poziomach, w tym w tworzeniu i wdrażaniu krajowych programów REDD, jak również w przyznawaniu lub w podziale środków finansowych;
60. wzywa UE do promowania ścisłych norm społecznych i środowiskowych w odniesieniu do REDD; wzywa UE do popierania mechanizmów REDD, wychodzących poza obecnie stosowane podejście oparte na mechanizmie CDM i zajmujących się przyczynami wylesiania, takimi jak niewłaściwe administrowanie, ubóstwo, korupcja i brak stosowania prawa, poprzez popieranie reform politycznych i instytucjonalnych zarówno na szczeblu lokalnym, regionalnym, jak i krajowym;
61. wzywa do uznania skuteczności oddziaływania na środowisko celów dotyczących ograniczenia emisji z załącznika I za zasady przewodnie podejścia UE do międzynarodowych zasad rozliczania zarządzania lasami, ogólnie rzecz ujmując - działalności w zakresie użytkowania gruntów, zmiany użytkowania gruntów i leśnictwa (LULUCF);
62. podkreśla, że praktyki stosowane w niektórych sektorach, w tym związanych z dziedzinami takimi jak gospodarka wodna, ochrona ekosystemów, produkcja rolna, stan gleb, zmian użytkowania gruntów, zdrowie, bezpieczeństwo żywności oraz ryzyko katastrof, doprowadziły do powstania oraz nasilenia się zmian klimatu, jednak jednocześnie sektory te ucierpiały w wyniku negatywnych skutków zmian klimatu; wyraża przekonanie, że porozumienie kopenhaskie winno dotyczyć obu tych aspektów oraz ukierunkowanych na konkretny cel środków, mających na celu zapewnienie wysokiego stopnia przeciwdziałania zmianom klimatu przez te sektory oraz adaptacji do nich;
Międzynarodowy transport lotniczy i morski
63. przypomina, że wpływ lotnictwa nie ogranicza się jedynie do emisji CO2, co w zasadzie podwaja jego współczynnik wpływu na globalne ocieplenie; wzywa UE do zagwarantowania włączenia tego zagadnienia do porozumienia kopenhaskiego;
64. nalega, by – ze względu na fiasko negocjacji z Międzynarodową Organizacją Lotnictwa Cywilnego (ICAO) i Międzynarodową Organizacją Morską (IMO) – transport lotniczy i morski zostały objęte porozumieniem w ramach UNFCCC;
65. wzywa, aby międzynarodowe porozumienia dotyczące transportu lotniczego i morskiego zawierały takie same wiążące cele jak w przypadku innych sektorów przemysłu; wzywa ponadto do wystawienia na aukcję w skali światowej co najmniej 50% uprawnień do emisji w tym obszarze;
Zaangażowanie społeczeństwa obywatelskiego
66. zwraca uwagę, że duże znaczenie ma obszerne informowanie mieszkańców, prowadzenie konsultacji z nimi i ich udział w procesach decyzyjnych, oraz zachęca w szczególności centra urbanistyczne, regiony i metropolie do rozpoczęcia, przy wsparciu władz, lokalnych kampanii informacyjnych, które mogłyby dotyczyć konkretnych celów w zakresie redukcji;
67. przyjąwszy, że do 2030 r. dwie trzecie ludności świata żyć będzie w miastach, przyznaje, że władze miejskie, lokalne i regionalne będą miały do odegrania kluczową rolę w praktycznej realizacji działań na rzecz klimatu; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie podjęte w porozumieniu światowych samorządów lokalnych i prezydentów miast w sprawie ochrony klimatu oraz wzywa UE do propagowania zaangażowania władz miejskich, lokalnych i regionalnych w rozwój i wdrażanie krajowych strategii w dziedzinie zmian klimatycznych, w tym takich jak plany działania w zakresie łagodzenia skutków zmian klimatu i programy działania w zakresie dostosowania do zmian klimatu;
Delegacja Parlamentu Europejskiego
68. wyraża przekonanie, że delegacja UE odgrywa ważną rolę w negocjacjach na temat zmian klimatu, i w związku z tym uważa za niemożliwe do zaakceptowania, że posłowie do Parlamentu Europejskiego wchodzący w skład tej delegacji nie mogli uczestniczyć w posiedzeniach koordynacyjnych UE podczas poprzednich konferencji stron; oczekuje, że przedstawiciele Parlamentu Europejskiego będą mogli uczestniczyć w takich posiedzeniach w Kopenhadze, co najmniej w charakterze obserwatorów, z prawem lub bez prawa zabierania głosu;
o o o
69. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Sekretariatowi Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu z prośbą o rozpowszechnienie jej wśród umawiających się stron spoza UE.
Wieloletni program 2010-2014 dotyczący przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w służbie obywateli – program sztokholmski
592k
241k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie komunikatu Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady: "Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w służbie obywateli" – program sztokholmski
– uwzględniając traktat z Lizbony, a w szczególności jego postanowienia w zakresie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości (PWBS) oraz zawarte w nim nowe ramy prawne dotyczące ochrony praw podstawowych i wzmocnienia obywatelstwa unijnego, art. 2, 6 i 7 Traktatu o Unii Europejskiej zmienione na mocy traktatu z Lizbony, protokół 8 do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) dodany na mocy traktatu z Lizbony, dotyczący przystąpienia UE do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC), a także Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej (Karta), która ma taką samą wartość prawną jak traktaty,
– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 czerwca 2009 r. pt.: "Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w służbie obywateli" (COM (2009)0262), przedstawiający jej priorytety w zakresie PWBS na lata 2010–2014 i zawierający ocenę programu haskiego i planu działania (COM(2009)0263) oraz odpowiednią tablicę wyników dotyczącą realizacji (SEC(2009)0765), a także uwagi parlamentów krajowych, społeczeństwa obywatelskiego oraz agencji i organów UE,
– uwzględniając projekt dokumentu prezydencji Rady z dnia 16 października 2009 r., zatytułowany "Program sztokholmski – Otwarta i bezpieczna Europa w służbie obywateli" (14449/09),
– uwzględniając wspólne posiedzenia Komisji Prawnej, Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Spraw Konstytucyjnych, które odbyły się zgodnie z art. 51 Regulaminu,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że od wejścia w życie traktatu z Amsterdamu PWBS stanowi ważny cel Unii Europejskiej; mając na uwadze, że należy powrócić do pierwotnego ducha programu z Tampere, który obejmował aspekty prawa karnego i cywilnego i skupiał się na zasadach państwa prawa oraz na przestrzeganiu praw człowieka i podstawowych wolności,
B. mając na uwadze, że globalizacja oddziałuje nie tylko na sektor finansowy, ale w coraz większym stopniu również na PWBS; mając na uwadze, że pociąga to za sobą potrzebę bardziej całościowego podejścia oraz środków pozwalających zająć się pilnymi zagadnieniami migracji i azylu, a w szczególności wymaga głębszych zmian i ściślejszej współpracy między podmiotami zajmującymi się polityką sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, rozwoju, handlu międzynarodowego i spraw socjalnych,
C. mając na uwadze, że traktat z Lizbony, poparty niedawno czy to w głosowaniu w parlamencie, czy to w procedurze referendum, nada nowy kształt podstawom prawnym, celom, instrumentom i metodom podejmowania decyzji w dziedzinach polityki dotyczących PWBS,
D. mając na uwadze, że rola instytucjonalna i prawa przyznane po raz pierwszy parlamentom krajowym na mocy traktatu z Lizbony będą miały pozytywny wpływ zwłaszcza na rozwój i funkcjonowanie PWBS, między innymi dlatego, że zapewni on lepsze gwarancje poszanowania zasady pomocniczości,
E. mając na uwadze, że w wielu dziedzinach polityki wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych rozwiązania krajowe już nie wystarczają, w związku z czym należy wypracować europejskie stanowisko w odniesieniu do międzynarodowych wyzwań, jakimi są migracja, bezpieczeństwo i technologie, w tym technologie informacyjno-komunikacyjne,
F. mając na uwadze, że zniesienie kontroli na granicach wewnętrznych UE to jedno z największych osiągnięć integracji europejskiej,
G. mając na uwadze, że na szczeblu UE obywatele są bezpośrednio reprezentowani w Parlamencie Europejskim, a państwa członkowskie są reprezentowane w Radzie przez odpowiednie rządy, które z kolei, zgodnie z zasadami demokracji, są odpowiedzialne przez parlamentami krajowymi; mając zatem na uwadze, że niezbędne podniesienie stopnia parlamentaryzmu w Unii Europejskiej musi bazować z jednej strony na rozszerzeniu uprawnień Parlamentu Europejskiego w całym procesie decyzyjnym w UE, a z drugiej strony na nasileniu kontroli sprawowanej nad rządami krajowymi przez odpowiednie parlamenty,
H. mając na uwadze, że wspólne działania muszą ograniczać się do zakresu kompetencji Wspólnoty, a koncepcje europejskie powinny być przyjmowane tylko wtedy, gdy mogą one przynieść lepsze wyniki niż działania krajowe,
I. mając na uwadze, że należy zachować prawa obywateli Unii Europejskiej i ich prawo do ochrony, szczególnie w dziedzinie ochrony danych, oraz parlamentarną kontrolę wspólnej polityki wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych,
J. mając na uwadze, że przejrzystość musi być wartością nadrzędną w procesie stanowienia prawa, a parlamenty krajowe i obywatele powinni być w stanie rozumieć i kontrolować proces określania i wdrażania polityki w zakresie PWBS,
K. mając na uwadze, że przystąpienie UE do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, przewidziane w traktacie z Lizbony, nie będzie miało wpływu na ochronę praw podstawowych w samej UE, której podstawą w tej dziedzinie jest Karta praw podstawowych i orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości, lecz będzie stanowić cenny element dodatkowej ochrony, przy czym konieczne będzie wyraźnie rozgraniczenie kompetencji Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i Trybunału Sprawiedliwości,
L. mając na uwadze, że zdecydowane i szybkie zwalczanie zorganizowanej przestępczości, oszustw i korupcji, a także ochrona interesów finansowych UE wymaga zacieśnienia współpracy policyjnej i sądowej, bardziej systematycznego udziału Europolu i Eurojustu w dochodzeniach, utworzenia prokuratury europejskiej oraz osiągnięcia faktycznych i wymiernych wyników, a także mając na uwadze, że obywatele UE chcą, by UE odgrywała większą rolę w zwalczaniu korupcji,
M. mając na uwadze, że w wymiarze sprawiedliwości w sprawach cywilnych priorytety na najbliższe pięć lat muszą odzwierciedlać potrzeby wyrażone przez obywateli i przez sektor przedsiębiorstw,
N. mając na uwadze, że zasada wzajemnego uznawania, która stanowi fundament PWBS, wymaga wzajemnego zaufania oraz zaufania do systemów prawnych innych krajów, a także mając na uwadze, że wartości te mogą wynikać tylko z wzajemnego poznania i zrozumienia, tworząc tym samym europejską kulturę sądowniczą,
O. mając na uwadze, że europejska przestrzeń sądowa musi się opierać na europejskiej kulturze sądowniczej wśród prawników, sędziów i prokuratorów, zasadzającej się nie tylko na prawie Unii, lecz rozwijanej w oparciu o wzajemne poznanie i zrozumienie krajowych systemów sądownictwa, gruntowną modernizację uniwersyteckich programów nauczania, wymiany, wizyty studyjne i wspólne szkolenia przy aktywnym wsparciu ze strony europejskiej sieci szkolenia kadr wymiaru sprawiedliwości i Akademii Prawa Europejskiego,
P. mając na uwadze, że wzajemne zaufanie zależy również od ciągłej oceny skuteczności i wyników poszczególnych systemów krajowych, prowadzonej zarówno na szczeblu krajowym, jak i na szczeblu europejskim; mając w związku na uwadze potrzebę wzmiankowania nieocenionej pracy, jaką w Radzie Europy wykonuje Europejska Komisja ds. Skuteczności Wymiaru Sprawiedliwości,
Q. mając na uwadze, że w dalszym tworzeniu europejskiej kultury sądowniczej aktywną rolę odgrywać muszą sieci europejskie utworzone w poszczególnych sektorach systemu sądowniczego (Europejska Sieć Rad Sądownictwa, Europejska Sieć Rad Sądownictwa, Sieć Prezesów Sądów Najwyższych Unii Europejskiej, sieć Eurojustice obejmująca europejskich prokuratorów generalnych, Europejska Sieć Sądowa w sprawach cywilnych i handlowych oraz sieci obejmujące prawników), a także uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 września 1991 r. w sprawie ustanowienia Akademii Prawa Europejskiego(1), swoje stanowisko z dnia 24 września 2002 r. w sprawie przyjęcia decyzji Rady dotyczącej ustanowienia europejskiej sieci szkolenia kadr wymiaru sprawiedliwości(2), swoją rezolucję z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie roli sędziego krajowego w europejskim systemie wymiaru sprawiedliwości(3) oraz swoje zalecenie z dnia 7 maja 2009 r. w sprawie rozwoju obszaru sprawiedliwości UE w sprawach karnych(4),
R. mając na uwadze, że w ostatnich latach znacznie wzrósł poziom cyberprzestępczości, co pociąga za sobą bardziej skomplikowane wyzwania dla sądownictwa i stanowi obciążenie dla wydajności sądów; mając na uwadze, że w związku z tą sytuacją niezbędne jest rozważenie ustanowienia wyspecjalizowanego w tej dziedzinie europejskiego sądu ds. cyberprzestępczości,
Przyszłość PWBS w czasie obowiązywania traktatu z Lizbony
1. zauważa, że nowy wieloletni program w zakresie PWBS prawdopodobnie zostanie przyjęty i będzie wdrażany zgodnie z nowymi ramami prawnymi określonymi w traktacie z Lizbony, więc już teraz musi on zawierać wszystkie innowacje, zgodnie z którymi:
–
potwierdzono, że współpraca w obszarze Schengen, uświęcająca swobodny przepływ osób w UE, stanowi podstawowy element PWBS, a strefa Schengen powinna być dalej rozszerzana,
–
ochrona i wspieranie praw podstawowych wszystkich ludzi oraz budowanie Europy praw, sprawiedliwości, solidarności i różnorodności, to bezwzględne i zasadnicze wartości polityki europejskiej; są one jednym z najważniejszych punktów programu prac na szczeblu europejskim, a rolą instytucji UE będzie przestrzeganie zasady równych praw wszystkich ludzi,
–
dojdzie do wzmocnienia procesu decyzyjnego poprzez zastosowanie zwykłej procedury ustawodawczej pod nadzorem prawnym Trybunału Sprawiedliwości,
–
dodatkowe zabezpieczenia zapewnią ścisłe przestrzeganie zasady pomocniczości i zasady proporcjonalności w zakresie PWBS, umożliwiając pewnej liczbie parlamentów krajowych wszczęcie "procedury alarmowej", a także dając pojedynczym państwom członkowskim prawo użycia "hamulca bezpieczeństwa", jeżeli uznają one, że projekt instrumentu prawnego w dziedzinie współpracy sądowej w sprawach karnych może dotyczyć istotnych elementów ich porządku wewnętrznego; stosowanie "hamulca bezpieczeństwa" zasadniczo powinno doprowadzić do zacieśnienia współpracy zwartej grupy państw chcących zintegrować swoje działania polityczne;
2. zauważa, że działania UE staną się bardziej wiarygodne, gdy będą opierać się na nowych lub zreformowanych ramach prawnych, obejmujących nowe przepisy dotyczące ochrony praw podstawowych, w tym praw mniejszości narodowych, nowe przepisy dotyczące zapobiegania wszelkim formom nierównego traktowania, zwłaszcza nierównego traktowania mężczyzn i kobiet (art. 8 TFUE) lub wszelkim formom dyskryminacji (art. 10 TFUE), przepisy wspierające przejrzystość we wszystkich instytucjach, organach, urzędach i agencjach UE (art. 15 TFUE), przepisy dotyczące ochrony danych osobowych przed nadużyciami ze strony podmiotów prywatnych lub publicznych (art. 16 TFUE), ochrony dyplomatycznej i konsularnej (art. 23 TFUE), wspólnej polityki w dziedzinie azylu i imigracji (art. 77 i nast. TFUE), lepszej integracji obywateli krajów trzecich (art. 79 ust. 4 TFUE) oraz poprawy administracji (art. 298 TFUE);
3. podkreśla znaczenie maksymalnego rozszerzenia kompetencji Trybunału Sprawiedliwości zarówno w celu wydawania orzeczeń prejudycjalnych we wszystkich sprawach dotyczących PWBS, jak i z myślą o umożliwieniu Komisji wszczynania postępowań w sprawie naruszenia przepisów(5);
4. podkreśla, że w europejskiej PWBS dostęp obywateli i przedsiębiorstw do wymiaru sprawiedliwości staje się bardziej skomplikowany i mniej przejrzysty z powodu istnienia krajowych odstępstw oraz że w związku z tym należy w miarę możliwości unikać wprowadzania takich odstępstw w trosce o uczciwość, spójność i prostotę;
5. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że traktat z Lizbony wprowadza procedurę współdecyzji jako zwykłą procedurę ustawodawczą w zakresie PWBS, a więc w dziedzinie, w której procedury tej dotychczas nie stosowano, co gwarantuje parlamentarną kontrolę poszczególnych aspektów lub środków europejskiej polityki wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych; uważa, że włączenie Parlamentu Europejskiego w proces ratyfikacji umów międzynarodowych stanowi jedynie niezbędne uzupełnienie kompetencji i zadań, jakie przypadną mu w sferze wewnętrznych spraw UE, zwłaszcza w sprawach objętych obecnie trzecim filarem;
6. uważa, że zasada solidarności między państwami członkowskimi, a także między państwami członkowskimi a UE nabiera szczególnego znaczenia w odniesieniu do PWBS i musi się przekształcić w aktywną, obowiązkową solidarność, zwłaszcza jeżeli chodzi o kontrolę na granicach, imigrację, ochronę ludności i klauzulę solidarności;
7. podkreśla, że UE opiera się na zasadzie wolności; zauważa, że by wolność wspierać, trzeba dążyć do bezpieczeństwa zgodnie z zasadami państwa prawa i z obowiązkami w zakresie praw podstawowych; stwierdza, że równowagę między bezpieczeństwem a wolnością należy postrzegać w tej perspektywie;
Spójniejszy, bardziej przejrzysty i bardziej demokratyczny program wieloletni
8. uważa, że program sztokholmski powinien w szczególności:
–
dotyczyć problemów migracji i solidarności,
–
ustanawiać lepszą równowagę między bezpieczeństwem obywateli (np. ochrona na granicach zewnętrznych, ściganie przestępstw transgranicznych) a ochroną ich praw indywidualnych,
–
zapewniać obywatelom właściwy dostęp do wymiaru sprawiedliwości oraz
–
rozwiązywać praktyczne problemy, z jakimi obywatele Unii Europejskiej spotykają się w sprawach podlegających różnym porządkom prawnym;
9. uważa, że przy realizacji tego programu najważniejszym celem powinno być zadbanie w duchu lojalnej współpracy, by obywatele cieszyli się pełną i równorzędną ochroną praw podstawowych bez względu na miejsce pobytu oraz niezależnie od tego, czy stykają się z władzą publiczną sprawowaną przez UE, w tym jej agencje i organy, czy przez państwa członkowskie, oraz że nikt nie powinien być pokrzywdzony przy korzystaniu z podstawowych wolności przysługujących obywatelom UE zgodnie z tradycją praw człowieka i praworządności wspólną wszystkim państwom członkowskim;
Współpraca międzyparlamentarna
10. zwraca uwagę na fakt, że nowe ramy prawne i instytucjonalne, utworzone na mocy traktatu z Lizbony, umożliwiają dalsze działania w zakresie PWBS tylko i wyłącznie przy należytym i odpowiednim współudziale Parlamentu Europejskiego, parlamentów krajowych i społeczeństwa obywatelskiego, mającym na celu prowadzenie otwartej debaty o charakterze ciągłym;
11. apeluje, by proces tworzenia prawa na szczeblu UE i na szczeblu krajowym był przejrzystszy, a także z zadowoleniem przyjmuje korzystanie ze zwykłej procedury ustawodawczej, która umożliwi jak najszersze stosowanie prawa do dostępu do dokumentów i informacji w procesie decyzyjnym, zwłaszcza w przypadku wniosków, które mogą mieć wpływ na prawa jednostki i obywatela, bez względu na to, czy inicjatywę przedkłada Komisja, czy grupa państw członkowskich;
12. oświadcza – w trosce o przejrzyste stanowienie prawa na poziomie międzynarodowym, w której to dziedzinie Komisja uzyskała kompetencje wspólnotowe, pozostawiając Parlamentowi jedynie prawo do wyrażenia zgody, co szczególnie wyraźnie pokazał rozwój wydarzeń związanych z Haską Konferencją Prawa Prywatnego Międzynarodowego – że zobowiązuje się do uważnego śledzenia działań Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego; podejmuje się patronować utworzeniu forum parlamentarnego, otwartego dla zainteresowanych posłów do PE i do parlamentów krajowych, aby dostarczać parlamentarzystom informacji o działaniach Konferencji oraz o jej pracach i osiągnięciach, a także umożliwić publiczną debatę nad różnorodnymi kwestiami;
13. wyraża zadowolenie z faktu, że traktat z Lizbony tworzy ramy oceny polityki w zakresie PWBS, oraz wzywa do wprowadzenia, szczególnie w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości, solidnego systemu monitoringu i oceny, skupiającego się na jakości, wydajności i sprawiedliwym charakterze obowiązujących instrumentów prawnych, wymierzania sprawiedliwości i ochrony praw podstawowych, przy ścisłym udziale Parlamentu Europejskiego i parlamentów krajowych; w związku z tym:
–
zauważa, że obecnie w PWBS funkcjonuje kilka systemów oceny, które należy skonsolidować, ujmując je w jednolite i spójne ramy obejmujące wszystkie aspekty oceny, od ocen ex ante do oceny wdrażania prawodawstwa,
–
uważa, że oceny prowadzone przez różne organy UE powinny być lepiej koordynowane,
–
wzywa do utworzenia systemu oceny, który da Parlamentowi Europejskiemu i parlamentom krajowym dostęp do informacji dotyczących polityki (art. 70 TFUE) oraz działań Stałego Komitetu Współpracy Operacyjnej w zakresie Bezpieczeństwa Wewnętrznego (art. 71 TFUE), Europolu (art. 88 TFUE) i Eurojustu (art. 85 TFUE) a także agencji FRONTEX, Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu oraz systemu Schengen; uważa w tym kontekście, że Parlament powinien otrzymać prawo do wydawania wiążących opinii w sprawie mianowania dyrektorów agencji (jako że sprawuje on również władzę budżetową),
–
uważa ponadto, że aby ukształtować współpracę w zakresie PWBS między Parlamentem Europejskim a parlamentami krajowymi, warto stworzyć stałe forum skupiające przedstawicieli politycznych (po dwóch przedstawicieli z każdej izby parlamentarnej i dwóch zastępców), które spotykałoby się dwa razy w roku i dzieliło wspólną przestrzeń roboczą, w której można by dzielić się w czasie rzeczywistym wszystkimi informacjami dotyczącymi PWBS, w tym informacjami zastrzeżonymi; uważa także, że przedstawicielom parlamentów krajowych należy umożliwić udział w obradach na szczeblu komisji parlamentarnych i w corocznej debacie Parlamentu Europejskiego na temat postępów w zakresie PWBS;
14. uważa, że sprawą najwyższej wagi jest zmniejszanie głębokich rozbieżności między przepisami i strategiami politycznymi zatwierdzanymi na szczeblu europejskim a ich wdrażaniem na szczeblu krajowym;
15. apeluje, by okresowa ocena rezultatów osiąganych w programie wieloletnim stała się przedmiotem corocznej debaty w Parlamencie Europejskim, w której powinno brać udział społeczeństwo obywatelskie, a która powinna się koncentrować na ochronie praw podstawowych w UE i opierać na sprawozdaniach od Rady, Komisji, Europejskiego Inspektora Ochrony Danych i Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej, a także na ocenach i analizach przeprowadzanych przez niezależnych ekspertów, uwagach ze strony organizacji społeczeństwa obywatelskiego i rezolucjach Parlamentu;
Europa praw
16. uważa, że skuteczna ochrona i wspieranie praw podstawowych leżą u podstaw demokracji w Europie i stanowią warunek wstępny skonsolidowania PWBS; w związku z tym wyraża głębokie przekonanie, że obowiązkiem Rady i Komisji jest aktywne przedkładanie środków wspierających prawa podstawowe;
17. przypomina również o trwającym przystępowaniu UE do EKPC, w związku z czym niezwłocznie powinny się rozpocząć negocjacje w sprawie przystąpienia UE do tej konwencji;
18. wzywa Komisję do dalszych prac nad porozumieniem międzyinstytucjonalnym w świetle traktatu z Lizbony oraz konsekwencji związków między EKPC, Europejskim Trybunałem Praw Człowieka i instytucjami UE;
19. żąda przedłożenia jasnego i kompleksowego wniosku dotyczącego praw, jakie należy zagwarantować pozwanym w celu zapewnienia im sprawiedliwego procesu, i odrzuca przyjmowane obecnie podejście stopniowe;
20. przypomina, że zgodnie w traktatem z Lizbony Karta zyska charakter wiążący w takim samym stopniu, jak traktaty, i będzie mieć zastosowanie do wszystkich środków podejmowanych w zakresie PWBS, a na straży jej przestrzegania będzie stał Trybunał Sprawiedliwości; ubolewa jednak nad wprowadzeniem protokołu ograniczającego wpływ Karty na prawo krajowe dwóch państw członkowskich i ponownie podkreśla swoje zaniepokojenie nierównym traktowaniem osób, które może stąd wyniknąć;
21. apeluje o dokładny i niezależny przegląd konieczności, współmierności i skuteczności istniejących środków w obszarze wolności i sprawiedliwości, w tym ich wpływu na ochronę i propagowanie wartości i zasad UE oraz podstawowych praw obywateli; wzywa do przeprowadzenia oceny wpływu każdej nowej polityki, wniosku legislacyjnego i programu pod kątem praw podstawowych i wartości UE; w ocenie tej należy jasno wskazać, które z praw podstawowych mogą zostać naruszone oraz jakie środki planuje się w celu ich ochrony, zgodnie z zasadą proporcjonalności i zasadą konieczności; uważa, że na wszystkich etapach opracowywania politycznego wniosków legislacyjnych dotyczących praw podstawowych oraz praw człowieka należy się konsultować z Agencją Praw Podstawowych Unii Europejskiej, i wzywa Komisję, by sporządzała formalną odpowiedź na każde sprawozdanie APP, obejmującą listę działań proponowanych w celu zajęcia się sprawami podniesionymi przez APP;
22. apeluje, by propagowanie wartości UE, w tym włączenie praw człowieka do głównego nurtu polityki, znalazło się na stałe w zawieranych przez Unię umowach z krajami trzecimi i we wszystkich zewnętrznych aspektach PWBS, ze szczególnym uwzględnieniem nowych narzędzi, jakie oferuje w tym zakresie traktat z Lizbony; uznaje znaczenie odpowiedniej i spójnej wewnętrznej polityki praw człowieka dla zyskania i utrzymania wymaganej wiarygodności zewnętrznej;
23. uważa, że kara śmierci jest karą okrutną, nieludzką i poniżającą, i wzywa Unię i jej państwa członkowskie do aktywnych działań na rzecz jej zniesienia we wszystkich krajach świata;
24. apeluje, by w zewnętrznym wymiarze polityki PWBS przestrzegano praw człowieka i podstawowych wolności, chroniono je i wspierano, oraz podkreśla z naciskiem, że współpraca międzynarodowa powinna opierać się na tych wartościach, że nie można akceptować tortur, że należy definitywnie zaprzestać wydawania obywateli w trybie nadzwyczajnym i przeprowadzić odpowiednie dochodzenie w sprawie tych praktyk, by zapewnić, że nie powtórzą się one w przyszłości;
Zwalczanie dyskryminacji, wspieranie integracji
25. wzywa do podejmowania działań mających na celu pełne poinformowanie obywateli i mieszkańców UE o przysługujących im prawach podstawowych, w tym kampanii uwrażliwiających skierowanych zarówno do ogółu obywateli, jak i do grup narażonych na naruszanie ich praw, nieformalnych inicjatyw edukacyjnych i antydyskryminacyjnych oraz wprowadzania problematyki równości jako istotnej części formalnych programów edukacji, a także do uwrażliwienia instytucji UE i państw członkowskich, których działalność związana jest z PWBS, na kluczowe znaczenie praw podstawowych, oraz do wskazania sposobów dochodzenia zadośćuczynienia, na poziomie krajowym lub europejskim, w przypadku naruszania tych praw;
26. podkreśla, że wzrostowi nietolerancji w UW trzeba stawiać czoła nie tylko poprzez pełne wdrożenie decyzji ramowej Rady 2008/913/WSiSW z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwalczania pewnych form i przejawów rasizmu i ksenofobii za pomocą środków prawnokarnych(6), ale również poprzez dalsze europejskie akty prawne w sprawie przestępczości spowodowanej nienawiścią;
27. uważa, że różnorodność jest bogactwem UE i że UE musi być bezpiecznym miejscem, w którym szanuje się różnice i specyfikę narodową i chroni osoby najbardziej podatne na zagrożenia, np. Romów; w związku z tym z naciskiem podkreśla, że priorytetem programu sztokholmskiego powinno być aktywne podnoszenie świadomości na temat prawodawstwa antydyskryminacyjnego i na temat równouprawnienia płci oraz zwalczanie ubóstwa, dyskryminacji ze względu płeć, orientację seksualną, wiek, niepełnosprawność, przynależność wyznaniową czy światopogląd, kolor skóry, pochodzenie, obywatelstwo lub przynależność etniczną, rasizmu, antysemityzmu, ksenofobii i homofonii, a także ochrona dzieci i mniejszości; uważa, że należy zdecydowanie dążyć do pełnego wykorzystania i stosowania istniejących instrumentów i środków przeciwdziałania przemocy wobec kobiet; w związku z tym zwraca się do prezydencji hiszpańskiej i do kolejnych prezydencji, by w okresie swoich mandatów poczyniły postępy w kwestii europejskiego nakazu ochrony, aby zapewnić ofiarom przemocy związanej z płcią jednakowy poziom ochrony we wszystkich państwach członkowskich;
28. przypomina, że z punktu widzenia zwykłego obywatela jednym z największych zagrożeń dla bezpieczeństwa wewnętrznego jest wykluczenie społeczne; podkreśla, że bezrobocie oraz inne problemy finansowe, np. nadmierne zadłużenie, nasilone z powodu światowego kryzysu finansowego, zwiększają ryzyko wykluczenia, na które w ogromnym stopniu narażone są mniejszości etniczne, mogące również stać się ofiarami dyskryminacji oraz przestępstw na tle rasowym;
29. wzywa Agencję Praw Podstawowych do gromadzenia danych i opracowywania wiarygodnych i porównywalnych statystyk na temat wszystkich przyczyn dyskryminacji, w tym dyskryminacji mniejszości narodowych, oraz do równego traktowania tych różnych przyczyn, co dotyczy również porównywalnych danych na temat przemocy wobec kobiet w UE, a także do publikowania tych statystyk w łatwo zrozumiałej formie; podziela pogląd trzech prezydencji Rady (Hiszpanii, Belgii i Węgier), że ewentualnego przeglądu mandatu Agencji Praw Podstawowych należy dokonać jak najszybciej oraz że przegląd ten będzie okazją do pogłębienia współpracy z Radą Europy i do rozważenia ewentualnego rozszerzenia mandatu Agencji Praw Podstawowych, który zobowiązuje ją obecnie do analizowania sytuacji w zakresie praw podstawowych w Unii Europejskiej;
30. ponownie stwierdza, że Unia i państwa członkowskie muszą podjąć uzgodnione wysiłki na rzecz pełnej integracji słabszych grup społecznych, przede wszystkim wspólnoty romskiej, poprzez wspieranie włączania ich do systemu szkolnictwa i rynku pracy oraz poprzez podejmowanie działań mających zapobiegać przemocy wobec nich;
31. podkreśla, że chociaż organy decyzyjne i prawodawcze UE przyjęły znaczną liczbę aktów prawnych w celu zwalczania wielorakiej dyskryminacji kobiet pochodzących z mniejszości, w szczególności kobiet romskich, to jednak nie można stwierdzić żadnych znaczących postępów w tym zakresie; w związku z tym wzywa państwa członkowskie do dokonania przeglądu realizacji wszystkich strategii politycznych związanych ze zjawiskiem dyskryminacji wielorakiej;
32. uważa za niezbędne, by UE przedstawiła dyrektywę i europejski plan działań w zakresie przemocy wobec kobiet, mające na celu zapobieganie przemocy, ochronę ofiar i ściganie sprawców; uważa za konieczne, by UE ustanowiła mechanizmy zapewniające włączenie problematyki płci i analizy handlu ludźmi do wszystkich dziedzin polityki, których celem jest zapobieganie handlowi ludźmi i jego zwalczanie;
Szersze prawa wynikające z obywatelstwa UE
33. wskazuje na fakt, że w wyniku wprowadzenia do traktatu z Lizbony "inicjatywy obywatelskiej" obywatele będą odgrywać bezpośrednią rolę w wykonywaniu suwerennych uprawnień Unii Europejskiej, gdyż będą po raz pierwszy bezpośrednio zaangażowani w inicjatywę prawodawczą w UE; stanowczo wzywa do wprowadzenia tego nowego instrumentu w sposób, który rzeczywiście zachęci ludzi do korzystania z niego, oraz wzywa Komisję do odpowiedniego uwzględnienia wszystkich tych inicjatyw, które spełniają wymogi prawne;
34. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że traktat z Lizbony przewiduje inicjatywę obywatelską, i wzywa Komisję, by przedstawiając wniosek dotyczący praktycznych aspektów realizacji tej inicjatywy, uwzględniła rolę Parlamentu oraz istniejące prawo do składania petycji;
35. zamierza wystąpić z nowym wnioskiem dotyczącym fundamentalnej reformy prawa dotyczącego wyborów do Parlamentu Europejskiego; ponownie podkreśla swoje stanowisko, zgodnie z którym w celu zachęcenia obywateli Europy do udziału w wyborach europejskich w miejscu zamieszkania Rada – w ramach zasad, do których ustalenia już została wezwana – powinna działać na rzecz łatwiejszego korzystania z prawa do głosowania oraz z biernego prawa wyborczego;
36. wzywa państwa członkowskie do pełnego wdrożenia praw wynikających z obywatelstwa UE, by obywatele UE mogli korzystać z prawa do swobody przemieszczania się wraz z członkami swoich rodzin, co umożliwi im podróżowanie, pracę, studiowanie, przejście na emeryturę, udział w życiu politycznym i demokratycznym oraz prowadzenie życia rodzinnego bez żadnych ograniczeń w całej UE, oraz do jednoczesnego zagwarantowania, że zachowają oni prawo do wszelkich świadczeń socjalnych, niezależnie od miejsca zamieszkania; uważa, że państwa członkowskie powinny zadbać, by obywatele UE mogli bez trudu korzystać z prawa do głosowania w wyborach lokalnych;
37. wzywa państwa członkowskie, by bez uszczerbku dla ustawodawstwa krajowego w zakresie prawa rodzinnego zapewniły swobodny przepływ obywateli UE i ich rodzin, w tym zarówno zarejestrowanych związków partnerskich, jak i małżeństw, zgodnie z art. 2 i 3 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium Państw Członkowskich(7), unikając wszelkiej dyskryminacji z jakichkolwiek względów, w tym ze względu na orientację seksualną;
38. wzywa Komisję i państwa członkowskie do zbadania możliwości ułatwienia swobodnego przemieszczania się obywateli UE poprzez pomoc tym obywatelom UE, którzy będą chcieli skorzystać z tego prawa, w integracji i uczestnictwie w życiu kraju, do którego zdecydują się emigrować w ramach korzystania z prawa do swobodnego przemieszczania się w Unii Europejskiej;
39. uważa, że korzystanie z tych swobód musi być zagwarantowane bez względu na granice oraz że obywatele UE muszą mieć możliwość pełnego korzystania z przysługujących im praw szczególnych nawet poza granicami UE; w związku z tym podkreśla znaczenie wzmocnienia koordynacji i pogłębienia współpracy w zakresie ochrony konsularnej;
40. wzywa państwa członkowskie do uczciwego i konsekwentnego wywiązania się z obowiązku zapewnienia obywatelom UE ochrony konsularnej i dyplomatycznej poprzez wdrożenie porozumienia w sprawie minimalnego poziomu pomocy konsularnej dla obywateli UE poza terytorium UE;
41. wzywa Radę i Komisję, by nadały priorytetowy charakter poprawie przejrzystości i dostępu do dokumentów, ponieważ są one niezbędne do osiągnięcia celu, jakim jest UE przyjazna obywatelom;
42. z zadowoleniem przyjmuje zawarte w programie sztokholmskim odwołanie do udziału w życiu demokratycznym Unii Europejskiej; zachęca Radę do zawarcia w programie sztokholmskim specjalnego rozdziału dotyczącego odpowiednich środków niezbędnych do wsparcia udziału kobiet w kampaniach wyborczych i ogólnie w życiu politycznym, aby w ten sposób wyeliminować deficyt demokratyczny spowodowany ograniczonym udziałem kobiet w wyborach lokalnych, krajowych i europejskich;
Migracja
43. uważa, że każde kompleksowe podejście do imigracji musi brać pod uwagę czynniki, które w pierwszej kolejności popychają ludzi do opuszczania swoich krajów, i wymaga jasnych planów rozwoju i inwestycji w krajach pochodzenia i tranzytu, zwłaszcza poprzez ułatwienie przekazów pieniężnych od migrantów do ich krajów pochodzenia lub wdrażanie polityki handlowej i rolnej wspierającej szanse gospodarcze, a także poprzez rozwój demokracji, praworządności, praw człowieka i podstawowych wolności;
44. podkreśla potrzebę stałego opracowywania odpowiednio finansowanych i ambitnych regionalnych programów ochrony w ścisłej współpracy z Wysokim Komisarzem ONZ ds. Uchodźców (UNHCR) i z odpowiednimi krajami trzecimi;
45. podkreśla z naciskiem, że podstawą polityki integracyjnej, imigracyjnej i azylowej Wspólnoty powinno być pełne poszanowanie praw podstawowych i Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, aby zapewnić skuteczną ochronę praw człowieka przynależnych obywatelom krajów trzecich oraz pełne poszanowanie zasady non-refoulement; zauważa, że polityka imigracyjna i azylowa powinna także uwzględniać potrzeby grup najbardziej podatnych na zagrożenia, np. uchodźców i osób ubiegających się o azyl, zwłaszcza małoletnich i małoletnich bez opieki; wzywa do opracowania spójnych i kompleksowych ram prawnych ułatwiających legalną migrację;
46. nalega na sformułowanie bardziej zdecydowanej polityki imigracyjnej ściśle powiązanej z innymi dziedzinami polityki Wspólnoty, przede wszystkim z polityką zatrudnienia, aby legalna imigracja stała się alternatywą dla imigracji nielegalnej i by zmaksymalizować korzyści odnoszone przez państwa członkowskie oraz przez samych imigrantów;
47. z naciskiem wskazuje na potrzebę konsolidacji ogólnego podejścia UE do migracji, by stworzyć nowe możliwości nawiązywania dialogu politycznego i współpracy z krajami trzecimi w celu usprawnienia przepływów migracyjnych, zapobiegania tragediom humanitarnym;
48. podkreśla konieczność ścisłego powiązania polityki migracyjnej i polityki rozwojowej, a także konieczność intensyfikacji dialogu z krajami pochodzenia i tranzytu, zwłaszcza w celu zapobiegania nielegalnej migracji; w związku z tym podkreśla, że skuteczne, wspólne przeciwdziałanie nielegalnej migracji pozwoli państwom członkowskim na lepsze kształtowanie migracji legalnej;
Azyl
49. wzywa do dalszego rozwijania wspólnego europejskiego systemu azylowego w celu ustanowienia "azylowej Europy" przewidzianej w Europejskim pakcie o imigracji i azylu; uważa, że wspólna procedura powinna zapewniać większą spójność i wyższą jakość podejmowania decyzji w sprawie azylu w państwach członkowskich w celu zniesienia rozbieżności w poziomie ochrony w Europie;
50. nalega, by Rada i państwa członkowskie przestrzegały prawnej definicji uchodźcy, zapisanej w konwencji Organizacji Narodów Zjednoczonych dotyczącej statusu uchodźców;
51. uważa, że ponieważ solidarność musi pozostać w centrum wspólnej polityki imigracyjnej i azylowej, to musi ona obejmować także solidarność z państwami członkowskimi przestrzegającymi swoich międzynarodowych zobowiązań dotyczących ochrony uchodźców i osób poszukujących azylu, dlatego też konieczne są starania o to, by wszystkie państwa członkowskie czyniły podobnie;
52. przypomina, że prawo do azylu należy zagwarantować wszystkim ludziom uciekającym przed konfliktami i przemocą; potępia odsyłanie i zbiorowe wydalenia do krajów, w których prawa człowieka nie są przestrzegane lub które nie podpisały konwencji Organizacji Narodów Zjednoczonych dotyczącej statusu uchodźców;
53. zachęca do negocjacji nad już przedstawionymi i przyszłymi wnioskami legislacyjnymi dotyczącymi europejskich instrumentów azylowych w celu osiągnięcia lepszych standardów i zajęcia się kwestią luk w obowiązujących ramach prawnych;
54. wzywa ponadto do solidarności między państwami członkowskimi a osobami ubiegającymi się o azyl i innymi uchodźcami;
55. wzywa państwa członkowskie do aktywnego i pełnego zaangażowania się na rzecz mechanizmów solidarności, takich jak przewidziany przez Komisję pilotażowy projekt wewnętrznego przenoszenia osób korzystających z ochrony międzynarodowej, oraz na rzecz innych inicjatyw prowadzących do powstania rzeczywistych i trwałych więzów solidarności między państwami członkowskimi, a także do propagowania regionalnych programów ochrony; w związku z tym uważa, że należy wprowadzić przejrzysty system oceny możliwości przyjmowania poszczególnych państw członkowskich i sprecyzować rolę europejskiego biura wsparcia w tym zakresie; na tej podstawie wzywa do otwartej debaty na temat poszczególnych dostępnych możliwości w celu ustanowienia obowiązkowego mechanizmu zapewniającego autentyczną solidarność, zwłaszcza dzięki przesiedlaniu wewnętrznemu;
56. w związku z tym wzywa do szybkiego sformalizowania zasady solidarności i sprawiedliwego podziału odpowiedzialności, zgodnie z art. 80 TFUE, która powinna obejmować system "obowiązkowej i nieodwołalnej solidarności" oraz ściślejszą współpracę z krajami trzecimi, zwłaszcza z krajami sąsiadującymi, w celu udzielenia im wsparcia przy opracowywaniu ich systemów azylu i ochrony w sposób gwarantujący poszanowanie praw podstawowych i międzynarodowych norm ochrony, określający realistyczne oczekiwania i nieosłabiający dostępu do ochrony w Unii Europejskiej ani niedążący do jego zastąpienia;
57. uważa, że potrzebne jest podejście oparte na partnerstwie z krajami pochodzenia migrantów i krajami tranzytowymi, by udzielały one aktywnej pomocy w zakresie kontrolowania ruchów migracyjnych, zapobiegania nielegalnej imigracji poprzez informowanie potencjalnych migrantów o zagrożeniach oraz prowadzenia skutecznych kampanii informacyjnych na temat możliwości legalnego wjazdu do państw członkowskich UE lub podjęcia w nich legalnej pracy;
58. podkreśla, że wszelkie porozumienia z krajami pochodzenia migrantów i krajami tranzytowymi, np. z Turcją i Libią, powinny zawierać rozdziały poświęcone współpracy w zakresie imigracji, z należytym uwzględnieniem sytuacji państw członkowskich najbardziej narażonych na ruchy migracyjne i ze szczególnym uwzględnieniem walki z nielegalną imigracją i z handlem ludźmi poprzez ułatwianie pracy agencji FRONTEX;
59. wzywa do dalszej współpracy w kwestii wzmocnienia środków zapewniających rzeczywisty i szybki powrót nielegalnych migrantów niepotrzebujących ochrony, przede wszystkim na zasadzie dobrowolności;
60. wzywa do przyjęcia środków rozwiązujących problem przeszkód utrudniających obywatelom krajów trzecich przebywającym legalnie w państwach członkowskich korzystanie z prawa do łączenia rodzin;
61. podkreśla znaczenie przyznania migrantom dostępu do wymiaru sprawiedliwości, mieszkań, edukacji i opieki zdrowotnej, m.in. w zgodzie z Międzynarodową konwencją o ochronie praw wszystkich pracowników-migrantów i członków ich rodzin;
62. wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych wniosków w sprawie skutecznego zapobiegania nadużywaniu procedur azylowych;
63. zauważa, że należy wspierać migrację cyrkulacyjną, przypomina jednak, że podejście to nie może prowadzić do dumpingu płacowego i socjalnego i nie można w nim lekceważyć potrzeby środków integracyjnych;
Granice i wizy
64. wzywa do przyjęcia kompleksowego projektu określającego ogólne cele i kształt strategii UE w dziedzinie zintegrowanego zarządzania granicami, aby rzeczywiście wdrożyć wspólną politykę w dziedzinie azylu, imigracji i kontroli granic zewnętrznych zgodnie z art. 67 ust. 2 TFUE;
65. wzywa do przyjęcia strategicznego podejścia w dziedzinie polityki wizowej w celu zachowania spójności działań, regulacji wewnętrznych i zobowiązań zewnętrznych, w tym również gwarancji równego traktowania państw członkowskich przez kraje trzecie;
66. wzywa Komisję do wyciągnięcia odpowiednich wniosków z wdrażania porozumień wizowych i readmisyjnych i już stosowanych dwustronnych porozumień o lokalnym ruchu granicznym między Unią Europejską a jej wschodnimi sąsiadami oraz z procesu liberalizacji polityki wizowej wobec krajów Bałkanów Zachodnich, by sporządzić dla poszczególnych przypadków zestaw jasnych kryteriów i punktów odniesienia w celu oceny i udoskonalenia obowiązujących porozumień o ułatwieniach wizowych, a ponadto wzywa Komisję do pracy na rzecz obszaru ruchu bezwizowego, którego celem jest intensyfikacja stosunków międzyludzkich;
67. wzywa Komisję do skuteczniejszego realizowania zasady wzajemności w odniesieniu do obowiązku wizowego w stosunkach z krajami trzecimi i do zagwarantowania tym samym równego traktowania wszystkich obywateli UE pod tym względem, do ponownego opracowania strategii przy wykorzystaniu wszystkich dostępnych instrumentów, np. sankcji, oraz do powiązania tej kwestii z negocjacjami prowadzonymi z zainteresowanymi krajami trzecimi;
68. uważa, że Europejska Agencja Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (FRONTEX), jako istotny instrument globalnej strategii UE w zakresie imigracji, musi w pełni przestrzegać praw człowieka przynależnych migrantom; apeluje o zwiększoną kontrolę parlamentarną jej działalności oraz popiera dokonanie przeglądu jej mandatu – obejmującego jasne ramy, dzięki którym działania dotyczące powrotów będą spełniały międzynarodowe standardy w zakresie praw człowieka, a powołanie regionalnych i wyspecjalizowanych urzędów – w celu wzmocnienia jej roli;
69. przypomina o absolutnej konieczności, jaką jest dla agencji FRONTEX możliwość liczenia na dyspozycyjność środków udostępnianych jej przez państwa członkowskie zarówno w przypadku koordynacji jednorazowych wspólnych operacji, jak i w przypadku stałych zadań;
70. wzywa wszystkie zainteresowane państwa członkowskie do rozwiązania potencjalnych problemów praktycznych lub prawnych dotyczących korzystania z zasobów poszczególnych państw członkowskich zaangażowanych we wspólne operacje;
71. przypomina o absolutnej konieczności jak najszybszego umożliwienia uruchomienia systemów SIS II i VIS; uważa, że SIS II wprowadzi istotne ulepszenia i nowe funkcje, np. wprowadzanie danych biometrycznych i wzajemne połączenia między wpisami, co przyczyni się do lepszej kontroli granic zewnętrznych i do poprawy bezpieczeństwa;
72. nalega, by nie wprowadzać nowych instrumentów zarządzania granicami ani szeroko zakrojonych systemów przechowywania danych, dopóki istniejące narzędzia nie będą w pełni funkcjonować i gwarantować bezpieczeństwa i niezawodności, oraz wzywa do dogłębnej oceny konieczności i proporcjonalności nowych instrumentów dotyczących takich kwestii jak system wjazdu/wyjazdu, program rejestracji podróżnych, dane dotyczące przelotu pasażera i system uprzednich zezwoleń na podróż;
Ochrona dzieci
73. podkreśla znaczenie traktatu z Lizbony, nadającego prawnie wiążącą moc Karcie, której art. 24 wyraźnie reguluje prawa dzieci i stanowi m.in., że "we wszystkich działaniach dotyczących dzieci, zarówno podejmowanych przez władze publiczne, jak i instytucje prywatne, należy przede wszystkim uwzględnić najlepszy interes dziecka";
74. uznaje za istotne, by wszystkie środki UE w tej dziedzinie zakładały wspieranie i poszanowanie praw dziecka zapisanych w Konwencji o prawach dziecka ONZ i uwzględnionych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, oraz wzywa do wzmożonych działań UE w zakresie ochrony dziecka w ramach PWBS;
75. wzywa państwa członkowskie do przestrzegania i wdrażania praw dziecka zapisanych w Konwencji o prawach dziecka ONZ;
76. nalega, by UE bardziej zdecydowanie przeciwdziałała wszelkim rodzajom niegodziwego traktowania dzieci, np. przemocy, dyskryminacji, wykluczeniu społecznemu i rasizmowi, pracy dzieci, prostytucji dziecięcej i handlowi dziećmi, oraz aby stymulowała skoordynowane wysiłki na rzecz ochrony dzieci i dbała o przestrzeganie ich praw, korzystając w swoich działaniach z wyznacznika, jakim jest Konwencja o prawach dziecka ONZ, która służyłaby jako podstawa do zmiany istniejących przepisów prawnych;
77. dostrzega naglącą potrzebę rozwiązania problemu ochrony dzieci pozbawionych opieki i dzieci odseparowanych od rodziców, z uwzględnieniem szczególnym zagrożeń, na jakie są one narażone;
78. podkreśla znaczenie uwzględniania praw dzieci w kontekście polityki imigracyjnej i zwracania szczególnej uwagi na dzieci znajdujące się w nader trudnej sytuacji; uważa, że w tej dziedzinie należy opracować ambitną strategię europejską;
79. wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania, że polityka UE w zakresie azylu, migracji i handlu ludźmi w tym obszarze traktuje dzieci imigrantów przede wszystkim jak dzieci, gwarantując im pełne korzystanie z ich praw, bez dyskryminacji, zwłaszcza z prawa do łączenia rodzin; nalega w związku z tym, by wszelkie plany działań UE na rzecz małoletnich pozbawionych opieki i pochodzących z krajów trzecich gwarantowały, że:
a)
wszystkie dzieci bez opieki przebywające na terenie UE korzystają ze specjalnej ochrony i pomocy,
b)
UE określa działania wspierające państwa członkowskie w poszukiwaniu bezpiecznych, konkretnych i trwałych rozwiązań dla każdego dziecka w jego najlepszym interesie,
c)
w przypadku, gdy w najlepszym interesie dziecka leży powrót do kraju trzeciego, powrót ten, jak również ponowna integracja są przygotowywane i prowadzone we współpracy z krajem, do którego dziecko powraca, oraz
d)
UE współpracuje z krajami trzecimi w celu przeciwdziałania niebezpiecznym migracjom oraz stworzenia dzieciom odpowiednich możliwości w danym kraju;
80. wzywa do poświęcenia szczególnej uwagi nieletnim, bez względu na to, czy są oni pod opieką dorosłych, czy nie, celem zapewnienia, że nie są oni w żaden sposób przetrzymywani w ośrodkach zamkniętych;
81. wskazuje, że dzieci z krajów trzecich mogą być szczególnie narażone na pracę opartą na wyzysku, zwłaszcza w krajach, gdzie ze względu na ich nieudokumentowany status nie udziela się im odpowiedniej pomocy i ochrony; nalega, by polityka UE w dziedzinie pracy, azylu, migracji oraz handlu ludźmi uwzględniała takie sytuacje oraz dążyła do ich rozwiązania;
Ochrona i bezpieczeństwo danych
82. zwraca uwagę na rosnące znaczenie Internetu oraz odnotowuje fakt, że ogólnoświatowy i otwarty charakter Internetu wymaga światowych standardów ochrony danych, bezpieczeństwa i wolności słowa; wzywa Radę i Komisję do podjęcia inicjatywy dotyczącej ustanowienia światowej platformy służącej opracowywaniu takich standardów; uważa, że bardzo ważne jest ścisłe ograniczenie, określenie i uregulowanie przypadków, w których organy rządowe mogą zażądać od prywatnej firmy internetowej ujawnienia danych, oraz zapewnienie, że ich wykorzystywanie przez organy rządowe podlega najściślejszym standardom ochrony danych;
83. domaga się zagwarantowania we wszystkich dziedzinach polityki Unii przestrzegania praw podstawowych w zakresie ochrony danych oraz prawa do prywatności;
84. podkreśla potrzebę włączenia ochrony danych osobowych i prywatności do głównego nurtu polityki w świetle rozwoju technologii i tworzenia systemów informacyjnych na szeroką skalę;
85. uważa, że podejście zakładające poszanowanie prywatności od samego początku to kluczowy element każdego działania, który może zagrażać bezpieczeństwu danych osobowych osób oraz zaufaniu społeczeństwa do organów będących w posiadaniu informacji na jego temat;
86. przypomina, że z zasadą dostępności wiąże się z możliwością wymiany danych osobowych, które nie zostały zgromadzone w sposób uzasadniony i zgodny z prawem, oraz że wymiany tej muszą dotyczyć wspólne zasady; wyraża zastrzeżenia co do ułatwienia działań operacyjnych, które nie zawierają europejskich definicji i wspólnych norm dotyczących tajnych dochodzeń, dozoru obywateli itp.;
87. uważa, że zanim UE rozważy działania w tej dziedzinie, powinna ona ustalić przejrzyste kryteria oceny proporcjonalności i konieczności ograniczania praw podstawowych; uważa ponadto, że przed podjęciem decyzji należy przeprowadzić szczegółową analizę skutków proponowanych działań;
88. wyraża zaniepokojenie coraz bardziej rozpowszechnioną praktyką tworzenia profili do celów prewencji i prowadzenia działań policyjnych, przy wykorzystaniu technik pozyskiwania danych i powszechnego zbierania danych niewinnych obywateli; przypomina, jak ważne jest, by egzekwowanie prawa opierało się na przestrzeganiu praw człowieka, od zasady domniemania niewinności po prawo do ochrony prywatności i danych;
89. z zadowoleniem przyjmuje wniosek w sprawie międzynarodowych norm ochrony danych; podkreśla, że umowy z krajami trzecimi dotyczące ochrony danych powinny być zawierane przy zachowaniu pełnej przejrzystości i demokratycznej kontroli Parlamentu oraz że niezbędnym warunkiem wymiany danych z krajem trzecim jest poziom ochrony danych w tym kraju odpowiadający normom europejskim;
90. z zadowoleniem przyjmuje propozycję kompleksowego systemu ochrony danych w UE i w krajach trzecich; wzywa do przeprowadzenia dogłębnej oceny wszystkich odpowiednich aktów prawnych (dotyczących zwalczania terroryzmu, współpracy policyjnej i sądowej, imigracji, umów transatlantyckich itd.) pod względem ochrony prywatności i danych;
91. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w programie sztokholmskim położono nacisk na znaczenie technologii w kontekście skutecznej ochrony danych osobowych i prywatności;
92. wzywa Unię Europejską, by wykazała się determinacją w uwzględnianiu – we wszystkich obszarach swojej polityki – szczególnych potrzeb osób podatnych na zagrożenia;
93. podkreśla potrzebę wyznaczenia jaśniejszych i ściślejszych granic wymiany informacji między państwami członkowskimi, a także stosowania wspólnego rejestru UE; uważa, że w przeciwnym wypadku stworzenie dużych rejestrów na szczeblu UE wiązałoby się z zagrożeniem nienaruszalności osobistej, a w miarę wzrostu zagrożenia wyciekiem informacji i korupcją rejestr taki stałby się nieskuteczny;
94. wzywa państwa członkowskie, by podniosły wzajemne zaufanie do zdolności poszczególnych państw do poprawy bezpieczeństwa; uważa, że wzajemne zaufanie zależy również od ciągłej skutecznej i surowej oceny efektywności i rezultatów działań poszczególnych państw członkowskich;
Wymiar sprawiedliwości w sprawach cywilnych i handlowych w odniesieniu do rodzin, obywateli i przedsiębiorstw Łatwiejszy dostęp obywateli i przedsiębiorstw do wymiaru sprawiedliwości w sprawach cywilnych
95. uważa, że priorytety w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości w sprawach cywilnych muszą przede wszystkim zaspokajać potrzeby obywateli i sektora przedsiębiorstw przy jednoczesnym ciągłym upraszczaniu mechanizmów wymierzania sprawiedliwości i tworzeniu prostszych, jaśniejszych i przystępniejszych procedur w celu zagwarantowania właściwego egzekwowania praw podstawowych i ochrony konsumentów; w tym celu, wyrażając uznanie dla decyzji Komisji w sprawie przedstawienia wniosku dotyczącego testamentów i dziedziczenia oraz zielonej księgi w sprawie małżeńskich ustrojów majątkowych w sytuacji separacji i rozwodu, wzywa do:
–
dalszych wysiłków na rzecz alternatywnych sposobów rozwiązywania sporów zwłaszcza w celu poprawy dostępu konsumentów do wymiaru sprawiedliwości; wprowadzenia mechanizmów dochodzenia roszczeń zbiorowych na szczeblu Wspólnoty, aby zapewnić obywatelom i przedsiębiorstwom lepszy dostęp do wymiaru sprawiedliwości; zauważa równocześnie, że nie może to powodować niepotrzebnej fragmentacji krajowego prawa proceduralnego,
–
przedłożenia wniosków w sprawie prostego i autonomicznego europejskiego systemu zajmowania rachunków bankowych i tymczasowej blokady środków na rachunkach bankowych, zniesienia wymogów legalizacji dokumentów, propozycji przepisów wypełniających luki pozostawione przez rozporządzenie Rzym II(8) dotyczące dóbr osobistych i zniesławienia, ostatecznego rozwiązania problemu porozumień dwustronnych dotyczących jurysdykcji oraz uznawania i egzekwowania orzeczeń sądowych, w razie potrzeby za pomocą protokołu do kolejnego traktatu o przystąpieniu; dodatkowo należy rozważyć złożenie wniosku w sprawie międzynarodowego instrumentu zezwalającego na dokładne zbadanie wszystkich orzeczeń wydanych w krajach trzecich, zanim zostaną one uznane i wyegzekwowane w jednym z państw członkowskich, a także przepisów wypełniających lukę w dziedzinie prawa spółek, na którą zwrócił uwagę Trybunał Sprawiedliwości, wniosku w sprawie ochrony osób dorosłych wymagających opieki oraz wniosku w sprawie rozporządzenia dotyczącego prawa właściwego dla spraw małżeńskich i dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, przyjmowanego w razie potrzeby w ramach ściślejszej współpracy, w oparciu o najlepszy interes dziecka i zasadę niedyskryminacji partnerów,
–
szczegółowego rozważenia pewnej formy wspólnotowych środków tymczasowych uzupełniających środki, które mogą zasądzić sądy krajowe, rozważenia odmiennych krajowych podejść prawnych do kwestii zachowywania tytułu i innych podobnych mechanizmów, uznawania międzynarodowych adopcji oraz szeroko pojętej kwestii wzajemnego uznawania krajowych aktów stanu cywilnego,
–
opracowania wspólnotowego kodeksu konfliktów grupującego w jednym instrumencie wszystkie rozporządzenia przyjęte w tej dziedzinie przez prawodawcę wspólnotowego do roku 2013, aby uczcić 45. rocznicę konwencji brukselskiej, której zawarcie stanowiło kamień milowy w prawie prywatnym międzynarodowym,
–
przeanalizowania zasad praktycznego stosowania wielu innowacyjnych przepisów prawnych przyjętych dotychczas w zakresie europejskiego postępowania cywilnego, by w miarę możliwości uprościć je i skodyfikować w jednym instrumencie łączącym wszystkie przepisy wspólnotowe przyjęte w tej dziedzinie;
96. nalega, by nie przyspieszać zniesienia exequatur w kontekście rozporządzenia Bruksela I(9), oraz uważa, że należy do niego dołączyć odpowiednie gwarancje;
97. z zainteresowaniem zająłby się wnioskami mającymi na celu opracowanie fakultatywnego 28. systemu dotyczącego kwestii prawa cywilnego o charakterze transgranicznym w dziedzinach dotyczących prawa rodzinnego oraz prawa osób i własności;
98. podkreśla potrzebę dalszego wspierania międzynarodowej obecności UE w dziedzinie prawa poprzez globalne rozwiązania i instrumenty wielostronne; jest zdania, że szczególne znaczenie ma ścisła współpraca z organizacjami międzynarodowymi, np. Haską Konferencją Prawa Prywatnego Międzynarodowego i Radą Europy; ponadto uważa, że UE powinna promować i wspierać przystąpienie krajów trzecich, zwłaszcza krajów sąsiadujących z UE, do międzynarodowych porozumień sądowych, co ma to kluczowe znaczenie zwłaszcza w dziedzinie prawa rodzinnego i ochrony dzieci;
Pełne korzystanie z jednolitego rynku dzięki europejskiemu prawu umów
99. wzywa Komisję do intensywniejszej pracy w dziedzinie europejskiego prawa umów w oparciu o akademicki projekt wspólnych ram odniesienia oraz o inne prace naukowe w dziedzinie europejskiego prawa umów oraz do pełnego zaangażowania Parlamentu w otwarty i demokratyczny proces, który musi doprowadzić do przyjęcia wspólnych politycznych ram odniesienia; podkreśla, że polityczne wspólne ramy odniesienia powinny wyłonić opcjonalny i dający się bezpośrednio stosować instrument umożliwiający stronom umowy, m.in. przedsiębiorstwom i konsumentom, swobodny wybór europejskiego prawa umów jako podstawy zawieranej transakcji;
100. ponownie stwierdza, że Komisja powinna udostępnić w jak największej liczbie wersji językowych projekt wspólnych ram odniesienia i inne opracowania naukowe, aby zapewnić wszystkim zainteresowanym podmiotom ich dostępność, oraz stwierdza, że europejscy i krajowi prawodawcy już teraz powinni wykorzystywać je jako niewiążące narzędzie prawne; nalega, aby już teraz odpowiednie postanowienia projektu wspólnych ram odniesienia były systematycznie i szczegółowo uwzględniane we wszystkich przyszłych wnioskach Komisji i ocenach wpływu dotyczących prawa umów;
101. zachęca Komisję, by wróciła do niedawnego pomysłu przedstawienia wzorów umów do wykorzystania w określonych sektorach na zasadzie dobrowolności, w oparciu o wspólne ramy odniesienia;
Lepsze prawodawstwo w dziedzinie sprawiedliwości
102. podkreśla potrzebę tworzenia najwyższej jakości prawodawstwa europejskiego w dziedzinie współpracy sądowej, opierającego się na odpowiednio prowadzonych ocenach wpływu, aby dostarczać obywatelom i przedsiębiorstwom skutecznych instrumentów; ubolewa, że w przeszłości nie prowadzono właściwych ocen wpływu w tej dziedzinie; zauważa niedawną poprawę i podejmuje się przeprowadzić w najbliższym czasie krytyczną analizę jednej z ocen wpływu sporządzonych przez Komisję;
103. jest głęboko przekonany, że aby zagwarantować minimalny poziom niezależnej kontroli przy sporządzaniu ocen wpływu, należy powołać niezależną grupę ekspertów w celu nadzorowania – przy pomocy kontroli przeprowadzanych na miejscu – jakości opinii dostarczanych przez radę ds. oceny wpływu, oraz że przedstawicielom zainteresowanych stron należy zezwolić na uczestnictwo w kontroli;
104. uważa, że współpraca prawna ma kluczowe znaczenie dla wzajemnego zbliżenia nie tylko cywilnych, ale również karnych procedur stosowanych w różnych państwach członkowskich; uważa w związku z tym, że należy w równym stopniu wspierać zbliżanie praw proceduralnych obywateli państw członkowskich w postępowaniu cywilnym i karnym;
Tworzenie europejskiej kultury sądowniczej
105. wzywa do tworzenia europejskiej kultury sądowniczej obejmującej wszystkie aspekty prawa; w związku z powyższym zauważa, że:
–
Europejska Sieć Prezesów Sądów Najwyższych, Europejska Sieć Rad Sądownictwa, Zrzeszenie Rad Stanu i Najwyższego Sądownictwa Administracyjnego, sieć Eurojustice obejmująca prokuratorów generalnych, wyżsi urzędnicy sądowi i prawnicy mają wiele do zaoferowania poprzez koordynację i promocję szkoleń zawodowych dla sędziów i działanie na rzecz wzajemnego zrozumienia systemów prawnych innych państw członkowskich oraz ułatwianie rozwiązywania transgranicznych sporów i problemów, a ich działalność należy wspierać i odpowiednio finansować; musi to prowadzić do w pełni finansowanego planu europejskich szkoleń sądowych, opracowanego wraz ze wspomnianymi powyżej sieciami sądowymi, przy czym należy unikać niepotrzebnego powielania programów i struktur i dążyć do utworzenia Europejskiej Akademii Sądowej, w skład której wejdzie europejska sieć szkolenia kadr wymiaru sprawiedliwości oraz Akademia Prawa Europejskiego;
–
musi istnieć aktywna polityka mająca rozwijać wzajemne poznanie i zrozumienie zagranicznego prawa, aby w ten sposób zapewnić wyższy stopień pewności prawa i wzmocnić wzajemne zaufanie, zasadnicze dla wzajemnego uznawania; polityka ta musi umożliwiać wymianę doświadczeń, wymiany, wizyty, informacje i kursy dla prawników i sędziów, a także koordynację istniejących krajowych systemów szkoleń z dziedziny prawa w całej UE oraz organizację kursów zapoznawczych z prawa krajowego dla prawników i sędziów;
106. wzywa zatem Komisję, by sprzyjała tworzeniu wspólnego systemu punktów szkoleniowych dla sędziów i prawników przez uniwersytety, inne wyspecjalizowane instytucje szkolnictwa wyższego i właściwe organizacje zawodowe; wzywa Komisję do stworzenia sieci instytucji zajmujących się szkoleniami z dziedziny prawa w całej Unii, akredytowanych do organizowania – w stałych i stabilnych ramach – kursów zapoznawczych z prawa krajowego, porównawczego i europejskiego dla prawników i sędziów;
E-sprawiedliwość w służbie obywateli, prawników i sędziów
107. wzywa do podejmowania większych wysiłków na rzecz propagowania i tworzenia e-sprawiedliwości na szczeblu Wspólnoty w celu ułatwienia obywatelom i przedsiębiorstwom dostępu do wymiaru sprawiedliwości, a ponadto uważa, że:
–
państwa członkowskie współpracujące ze sobą w ramach projektów dwustronnych powinny zadbać o takie zaplanowanie ich prac, by możliwe było wykorzystanie ich wyników na szczeblu Wspólnoty w celu uniknięcia zbędnego powielania działań,
–
istniejący korpus przepisów wspólnotowych w dziedzinie prawa cywilnego, zwłaszcza prawa proceduralnego, należy w większym stopniu dostosować do korzystania z technologii informacyjnych, zwłaszcza w odniesieniu do europejskiego nakazu zapłaty i postępowania w sprawie drobnych roszczeń, przepisów dotyczących gromadzenia dowodów w postępowaniu cywilnym(10) i alternatywnego rozstrzygania sporów, podejmując jednocześnie działania w zakresie dokumentów elektronicznych i przejrzystości majątku dłużników; celem powinny być prostsze, tańsze i szybsze postępowania cywilne w sprawach transgranicznych,
–
należy w dalszym ciągu rozwijać takie instrumenty, jak europejski system przekazywania informacji z rejestrów karnych (ESPIRS) oraz system informacyjny Schengen;
108. uważa, że e-sprawiedliwość powinna ułatwiać obywatelom dostęp do pomocy prawnej, skrócić procedury sądowe i poprawić skuteczność procesu sądowego, dlatego wzywa, by przyszły wielojęzyczny portal e-sprawiedliwość obejmował dostęp do prawnych baz danych, sądowe i pozasądowe elektroniczne środki odwoławcze, inteligentne systemy pomagające obywatelom w poszukiwaniu sposobów załatwiania problemów prawnych oraz obszerne rejestry, spisy pracowników wymiaru sprawiedliwości i proste przewodniki po systemie prawnym poszczególnych państw członkowskich;
109. uważa, że portal ten powinien również zostać zaprojektowany jako narzędzie wykorzystywane przez sędziów, pracowników sądów, urzędników krajowych ministerstw sprawiedliwości i praktykujących prawników, którym umożliwiono by zabezpieczony dostęp do odpowiedniej części portalu; apeluje, by ta część portalu umożliwiała bezpieczne komunikowanie się, prowadzenie wideokonferencji i wymianę dokumentów pomiędzy sądami i stronami postępowań (dematerializacja postępowań) oraz weryfikację podpisów elektronicznych, a także by zapewniała odpowiednie systemy weryfikacyjne i umożliwiała wymianę informacji;
110. wzywa Komisję, by zapewniła takie opracowywanie całego przyszłego prawodawstwa w zakresie prawa cywilnego, które umożliwi wykorzystanie go w aplikacjach on-line wymagających wpisania minimalnej ilości wolnego tekstu; wzywa do podjęcia działań gwarantujących w razie konieczności udzielenie pomocy on-line we wszystkich językach urzędowych oraz dostępność elektronicznych usług tłumaczeniowych on-line; podobnie tam, gdzie występuje potrzeba doręczenia dokumentów, należy wprowadzić przepisy gwarantujące możliwość dostarczania dokumentów i przekazywania wiadomości za pośrednictwem poczty elektronicznej oraz elektronicznego składania podpisów, a gdy konieczne jest zeznanie ustne, należy zachęcać do korzystania z wideokonferencji; uważa ponadto, że wszelkie przyszłe wnioski powinny zawierać należycie uzasadnione oświadczenie Komisji o przeprowadzeniu kontroli zgodności z systemem e-sprawiedliwości;
111. domaga się, aby wpisy dotyczące przemocy związanej z płcią zajmowały widoczne miejsce w systemie ESPIRS;
Priorytety wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych
112. wzywa do utworzenia w UE przestrzeni wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych w oparciu o poszanowanie praw podstawowych, zasadę wzajemnego uznawania oraz potrzebę zachowania spójności krajowych systemów prawa karnego, czemu mają służyć:
–
ambitny instrument prawny dotyczący zabezpieczeń proceduralnych w postępowaniach karnych, opierający się na domniemaniu niewinności i umożliwiający skuteczne korzystanie z prawa do obrony,
–
solidne ramy prawne gwarantujące podstawową zasadę ne bis in idem i umożliwiające przekazywanie postępowań karnych między państwami członkowskimi, a także rozwiązywanie sporów o właściwość sądu przy wysokim poziomie gwarancji i prawa do obrony, a także zapewniające skuteczny dostęp do tych praw i do prawnych mechanizmów odszkodowania,
–
kompleksowe ramy prawne zapewniające ofiarom przestępstw, a zwłaszcza ofiarom terroryzmu, zorganizowanej przestępczości, handlu ludźmi i przemocy na tle płciowym, jak najpełniejszą ochronę, w tym odpowiednie odszkodowanie zapewniane na szczeblu państw członkowskich,
–
wspólne ramy prawne zapewniające jak najpełniejszą ochronę świadków,
–
minimalne normy w zakresie warunków panujących w więzieniach i aresztach oraz wspólny wykaz praw więźniów w UE, w tym odpowiednie zasady przyznawania odszkodowań osobom uwięzionym lub skazanym niesłusznie, wspierane w drodze zawierania przez UE umów z krajami trzecimi dotyczących powrotu skazanych obywateli tych państw, pełnego wdrożenia decyzji ramowej Rady 2008/909/WSiSW z 27 listopada 2008 r. o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków skazujących na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności – w celu wykonania tych wyroków w Unii Europejskiej oraz zapewnienia przez UE wystarczających funduszy zarówno na budowę(11) – w kontekście regionalnych planów bezpieczeństwa – nowych zakładów karnych w państwach członkowskich dotkniętych problemem przeludnienia więzień, jak i na wdrażanie programów przesiedlenia socjalnego;
–
przyjęcie europejskiego instrumentu legislacyjnego umożliwiającego konfiskatę zysków i dóbr międzynarodowych organizacji przestępczych i ich ponowne wykorzystanie do celów społecznych,
–
kompleksowy instrument prawny dotyczący zdobywania i dopuszczalności dowodów w postępowaniach karnych,
–
środki gwarantujące pomoc prawną dzięki odpowiednim zasobom budżetowym, a także
–
środki walki z przemocą, zwłaszcza z przemocą wobec kobiet i dzieci;
113. podkreśla, że w pracach nad kwestią nielegalnej imigracji należy uwzględniać zwalczanie handlu ludźmi i nie można pod żadnym pozorem pozwolić, aby prace te były prowadzone kosztem ofiar przestępstw znajdujących się w szczególnie trudnej sytuacji, zwłaszcza kobiet i dzieci, oraz przysługujących im praw;
114. podkreśla, że co czwarta kobieta w Europie była lub jest ofiarą przemocy ze strony mężczyzn; dlatego też wzywa Komisję do ujednolicenia podstawy prawnej w obecnej strukturze UE, by zapewnić objęcie wszystkich form przemocy wobec kobiet jedną szeroką definicją opartą na aspekcie płciowym; wzywa do przedstawienia – w oparciu o tę podstawę prawną – dyrektywy i europejskiego planu działania w zakresie przemocy wobec kobiet, które zapewnią zapobieganie przemocy, ochronę ofiar i ściganie sprawców; wzywa państwa członkowskie do należytego uwzględnienia szczególnych warunków życia imigrantek, a szczególnie dziewcząt, które dobrze zintegrowały się w UE (często posiadających podwójne obywatelstwo), a które w związkach uczuciowych i relacjach rodzicielskich padają ofiarą porwań, bezprawnego przetrzymywania, przemocy fizycznej i psychicznej z przyczyn religijnych, kulturowych lub związanych z tradycją, oraz do zagwarantowania przyjęcia skutecznych mechanizmów dostępu do pomocy i ochrony;
115. nalega, by uwzględnić kwestię płci na wszystkich etapach opracowywania polityki zwalczania handlu ludźmi;
Spójna wielopoziomowa strategia bezpieczeństwa: Europa chroniąca swoich obywateli (Zwalczanie przestępczości przy jednoczesnym zagwarantowaniu praw obywateli)
116. krytykuje brak kompleksowego centralnego planu ustanawiającego ogólne cele i strukturę bezpieczeństwa UE oraz strategię zarządzania granicami, a także brak szczegółowych informacji na temat możliwości wspólnego funkcjonowania wszystkich związanych z tym programów i projektów (już wdrożonych, właśnie przygotowywanych lub opracowanych na szczeblu politycznym) oraz sposobu optymalizacji powiązań między nimi; jest zdania, że analizując strukturę bezpieczeństwa UE i strategię zarządzania granicami, Komisja powinna przede wszystkim zbadać skuteczność obowiązujących przepisów, tak aby doprowadzić do optymalnej synergii między nimi;
117. wzywa Komisję i państwa członkowskie do zadbania, by podejmując w przyszłości działania w tej dziedzinie, UE w pełni szanowała zasadnicze znaczenie podstawowych praw i wolności i kierowała się zasadą złotego środka między bezpieczeństwem a wolnością, a także do zadbania o należytą kontrolę i sprawną realizację tego celu; jest głęboko przekonany o prymacie państwa prawa, skutecznej kontroli sądowej oraz odpowiedzialności;
118. w nowych ramach instytucjonalnych określonych w traktacie z Lizbony zobowiązuje się wraz z Komisją i Radą dążyć do tego, by przy tworzeniu ram prawnych UE w sprawach karnych skupiono się na wspieraniu wolności obywateli UE; uważa, że niezbędną ochronę obywateli przed terroryzmem i przestępczością zorganizowaną powinny w rzeczy samej wspierać skuteczne narzędzia legislacyjne i operacyjne, z uwzględnieniem globalnego wymiaru wspomnianych zjawisk, a jej ramy powinno tworzyć jasno sformułowane prawodawstwo umożliwiające obywatelom UE pełne korzystanie z ich praw, w tym z prawa do odwołania się od niewspółmiernych lub niejasnych przepisów i od ich nieodpowiedniego wdrażania;
119. uważa, że państwa członkowskie powinny przeanalizować, w jakiej mierze możliwe jest utworzenie ram prawnych UE w sprawach karnych;
120. wzywa UE do uznania godności, odwagi oraz cierpienia pośrednich ofiar terroryzmu oraz podkreśla, że ochrona i wspieranie praw ofiar terroryzmu, a następnie przyznanie im odszkodowań winno stać się priorytetem; dostrzega szczególną bezbronność kobiet będących pośrednimi ofiarami terroryzmu;
121. wzywa do przyjęcia kompleksowych ram prawnych zapewniających ofiarom odpowiednią ochronę i odszkodowanie, poprzez przyjęcie projektu decyzji ramowej zmieniającej istniejące metody ochrony ofiar; uważa, że niezwykle ważne jest ustalenie wspólnego stanowiska zawierającego spójną i bardziej zdecydowaną odpowiedź na potrzeby i prawa wszystkich ofiar, przy zapewnieniu traktowania ofiar właśnie jak ofiar, a nie jak przestępców;
122. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że prezydencja szwedzka traktuje wsparcie dla ofiar przestępstw, w tym kobiet, które padły ofiarą przemocy i molestowania seksualnego, jak zagadnienie priorytetowe; wzywa Komisję, by zawarła w programie sztokholmskim kompleksową europejską strategię zmierzającą do eliminacji przemocy wobec kobiet, obejmującą środki zapobiegawcze (np. podnoszenie świadomości na temat przemocy mężczyzn wobec kobiet), politykę ochrony ofiar, z uwzględnieniem jej szczególnego obszaru, jakim są prawa ofiar przestępstw, zwiększającą wsparcie dla ofiar przestępstw, zwłaszcza dziewcząt, które coraz częściej stają się ofiarami poważnych przestępstw, i zawierającą konkretne środki umożliwiające ściganie sprawców; zwraca się do prezydencji hiszpańskiej, by w czasie trwania mandatu w pełni zrealizowała plan działania określony w programie sztokholmskim i by co miesiąc informowała Parlament o poczynionych postępach;
123. uważa, że cel, jakim jest bezpieczna Europa, jest uzasadniony, i zgadza się, że należy stale rozwijać i wzmacniać wspólną politykę UE w zakresie walki z terroryzmem, przestępczością zorganizowaną, nielegalną imigracją, handlem ludźmi i wykorzystywaniem seksualnym;
124. wzywa do opracowania kompleksowej ogólnoeuropejskiej strategii zwalczania zorganizowanej przestępczości, łączącej wysiłki podejmowane przez państwa członkowskie, instytucje europejskie, wyspecjalizowane agencje UE i sieci wymiany informacji oraz zasoby pozostające do ich dyspozycji; podkreśla równocześnie, że zorganizowana przestępczość gospodarcza, np. przemyt tytoniu, powoduje straty finansowe dodatkowo pogarszające i tak już poważną sytuację finansów publicznych w wielu państwach członkowskich UE, oraz wzywa do pilnego przyjęcia skutecznych środków prewencyjnych;
125. uważa, że dalsze działania przeciwko przestępczości zorganizowanej i terroryzmowi powinny w większym stopniu uwzględniać ochronę praw podstawowych oraz gwarantować odpowiednią ochronę świadków i zachęty dla osób gotowych do współpracy mającej na celu rozbicie siatek terrorystycznych, jak również obejmować strategie prewencyjne i integracyjne skierowane w szczególności do osób należących do kategorii wysokiego ryzyka; w każdym przypadku należy priorytetowo traktować etyczne działania finansowe i społeczne, mające na celu zapobieganie terroryzmowi oraz odszkodowanie i zadośćuczynienie ofiarom terroryzmu;
126. uznaje za szczególnie ważne, by UE podjęła wysiłki w celu opanowania handlu ludźmi, który stanowi coraz poważniejszy problem; jest zdania, że walkę z handlem ludźmi należy prowadzić zarówno poza granicami UE, jak i w jej obrębie, a wszystkie wnioski dotyczące środków w tej dziedzinie powinny być analizowane pod kątem problematyki płci; uważa, że UE i jej państwa członkowskie powinny w szczególności zająć się kwestią popytu na usługi świadczone przez ofiary handlu ludźmi, wprowadzając sankcje karne i środki edukacyjne praz prowadząc kampanie informacyjne; ponieważ handel ludźmi do celów wykorzystywania seksualnego stanowi zdecydowanie największy odsetek tego rodzaju przestępstw (według danych ONZ wynosi on 79%), jest zdania, że należy uwypuklić i uznać związek między popytem na takie usługi a handlem ludźmi; stwierdza, że opanowanie popytu na usługi seksualne doprowadzi również do ograniczenia handlu ludźmi;
127. wzywa do popierania przejrzystości i uczciwości oraz do bardziej zdecydowanej walki z korupcją w oparciu o plan ukierunkowany na wyniki i o okresową ocenę działań antykorupcyjnych podejmowanych przez państwa członkowskie, zwłaszcza wdrażania instrumentów opracowanych przez samą UE, ze szczególnym uwzględnieniem korupcji transgranicznej; wzywa także do opracowania kompleksowej polityki antykorupcyjnej i do przeprowadzania okresowego przeglądu jej egzekwowania;
128. wzywa do aktywnego wspierania działań prowadzonych przez społeczeństwo obywatelskie przeciwko korupcji i na rzecz uczciwości, a także do zaangażowania obywateli w walkę z korupcją, nie tylko poprzez prowadzenie konsultacji w sprawie strategii politycznych i tworzenie bezpośrednich kanałów komunikacji, ale także poprzez udostępnianie środków i programów, które mają zapewnić obywatelom możliwość łatwego korzystania z przeznaczonych dla nich forów;
129. zwraca uwagę na nasilenie się zjawiska kradzieży tożsamości i nalega, by we współpracy z dostawcami usług internetowych i organizacjami użytkowników opracowano kompleksową strategię UE dotyczącą walki z tego rodzaju cyberprzestępczością, oraz by na szczeblu UE utworzono biuro pomocy ofiarom kradzieży tożsamości i oszustw związanych z tym zjawiskiem;
130. wzywa do wyjaśnienia zakresu jurysdykcji i ram prawnych mających zastosowanie do cyberprzestrzeni w celu wspierania prowadzenia dochodzeń transgranicznych przez organy ścigania i operatorów oraz zawierania przez nich porozumień o współpracy, zwłaszcza w celu zwalczania pornografii dziecięcej w Internecie;
131. apeluje o politykę skuteczniejszą i bardziej ukierunkowaną na wyniki w celu dalszego wdrażania współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych, poprzez bardziej systematyczny udział Europolu i Eurojustu w prowadzeniu dochodzeń, zwłaszcza w przypadku przestępczości zorganizowanej, nadużyć finansowych, korupcji i innych poważnych przestępstw, które znacznie zagrażają bezpieczeństwu obywateli i interesom finansowym UE;
132. wzywa do corocznego publikowania obszernego sprawozdania na temat przestępczości w UE łączącego w sobie sprawozdania dotyczące poszczególnych obszarów, np. ocenę zagrożenia przestępczością zorganizowaną i roczne sprawozdanie Eurojustu, a także podkreśla potrzebę interdyscyplinarnego podejścia i kompleksowej strategii zapobiegania terroryzmowi i przestępczości transgranicznej, np. handlowi ludźmi i cyberprzestępczości, oraz walki z nimi;
133. wzywa Komisję i państwa członkowskie do bliskiej współpracy w celu wymiany dobrych wzorców oraz zdobytych doświadczeń w dziedzinie zapobiegania radykalizacji postaw; uważa w związku z tym, że dobrze jest dzielić się wzorcami rozwiązywania problemu radykalizacji i polaryzacji postaw z pozycji władz lokalnych i regionalnych, dlatego wzywa do włączenia ich w opracowywanie strategii walki z terroryzmem;
134. wzywa do propagowania współpracy policyjnej między państwami członkowskimi poprzez wspieranie wzajemnego poznania i zaufania, wspólne szkolenia oraz utworzenie wspólnych zespołów współpracy policyjnej i programu wymiany studentów we współpracy z Europejskim Kolegium Policyjnym;
135. wzywa Komisję i Radę Europejską do pilnego naprawienia sytuacji prawnej powstałej w związku z orzeczeniami Trybunału Sprawiedliwości w odpowiednich sprawach dotyczących sporządzania czarnych list, a zwłaszcza w sprawie Kadi(12), przy pełnym uwzględnieniu praw podstawowych zainteresowanych osób, w tym prawa do sprawiedliwego procesu i zadośćuczynienia;
136. wzywa do ulepszenia systemu ESPIRS, aby umożliwić zapobieganie ponownemu popełnianiu przestępstw w innych państwach członkowskich, zwłaszcza jeśli chodzi o przestępstwa wobec dzieci;
137. wzywa w szczególności Komisję, by na wczesnym etapie podejmowała rozmowy i konsultacje z zainteresowanymi stronami, w tym ze społeczeństwem obywatelskim, na temat wszelkich aspektów ustanowienia prokuratury europejskiej w celu zwalczania przestępstw mających wpływ na interesy finansowe Unii, zgodnie z art. 86 TFUE;
138. podkreśla potrzebę pilnego opracowania wszechstronnej europejskiej strategii bezpieczeństwa w oparciu o plany bezpieczeństwa państw członkowskich, zasadę zwiększonej solidarności i obiektywną ocenę wartości dodanej, jaką przynoszą agencje i sieci UE oraz wymiana informacji; wraz z parlamentami krajowymi zamierza dokładnie monitorować wszelką działalność Rady w kontekście współpracy operacyjnej w dziedzinie wewnętrznego bezpieczeństwa UE;
139. wzywa Radę i Komisję do opracowania strategii bezpieczeństwa obejmujących wewnętrzne i zewnętrzne aspekty międzynarodowej przestępczości zorganizowanej i terroryzmu; nalega, by UE przyjęła bardziej zintegrowane podejście do europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony oraz do kwestii sprawiedliwości i spraw wewnętrznych;
140. wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie do dokonania przeglądu i oceny obecnych międzynarodowych, europejskich i krajowych przepisów i strategii politycznych dotyczących narkotyków oraz do wsparcia strategii politycznych mających na celu zmniejszenie szkód, zapobiegania i powrotu do zdrowia zwłaszcza z uwzględnieniem konferencji poświęconych tym kwestiom, a odbywającym się na szczeblu ONZ;
Organy operacyjne i agencje oraz narzędzia techniczne
141. przywiązuje duże znaczenie do umocnienia Eurojustu i Europolu i zobowiązuje się do pełnego udziału – wraz z parlamentami krajowymi – w określaniu, ocenie i kontroli ich działalności, zwłaszcza w celu zbadania możliwości osiągnięcia postępów w kwestii utworzenia prokuratury europejskiej;
142. stwierdza, że należy kontynuować, a nawet zintensyfikować wysiłki na rzecz zwalczania przestępstw finansowych i gospodarczych; uważa, że w tym kontekście szczególnego znaczenia nabiera ochrona euro jako symbolu Unii; stwierdza, że do głównych celów UE powinno należeć zwalczanie fałszowania pieniądza oraz konsolidacja i umocnienie programu Perykles;
143. wzywa do dokonania przeglądu decyzji ramowej 2008/977/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych(13) i rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych(14) oraz art. 13 dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych(15);
144. wzywa do ściślejszej i dogłębniejszej współpracy między organami administracji krajowej, agencjami europejskimi i wspólnymi zespołami operacyjnymi w ramach wyspecjalizowanych sieci (np. system informacyjny Schengen II – SIS II, system informacji wizowej – VIS, system informacji celnej, Eurodac i sieci sądowe) oraz do szczególnej współpracy między służbami wywiadowczymi i policyjnymi na szczeblu krajowym i europejskim w ramach zwalczania terroryzmu i zorganizowanej przestępczości; uważa, że należy zapewnić skuteczniejszą europejską współpracę policyjną między wszystkimi krajami trzecimi i państwami członkowskimi Unii Europejskiej przy zastosowaniu właściwych zabezpieczeń, gwarantujących odpowiedni poziom ochrony danych osobowych;
145. wyraża ubolewanie z powodu braku postępów we wdrażaniu zmodernizowanego systemu SIS II i nowego systemu VIS oraz wzywa Komisję i państwa członkowskie do zadbania o usprawnienie wszelkich przygotowań na odpowiednich szczeblach, by uniknąć dalszych opóźnień;
146. podkreśla konieczność stworzenia skutecznej, zrównoważonej i pewnej metody zarządzania najważniejszymi europejskimi systemami informatycznymi, np. SIS II, VIS i Eurodac, która zagwarantuje pełne wdrożenie wszystkich zasad odnoszących się do tych systemów, jeśli chodzi o ich cel, prawa dostępu do nich oraz środki bezpieczeństwa i ochrony danych; w tym kontekście podkreśla nieodzowność wprowadzenia kompleksowych, jednolitych przepisów w zakresie ochrony danych osobowych w UE;
147. przypomina, że w niektórych dziedzinach utworzenie agencji, np. Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej, Eurojustu, Europolu, FRONTEX-u oraz Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu, było niezwykle przydatne do ustanowienia PWBS; uważa, że ponieważ Schengen stanowi zasadniczy element PWBS, to podstawowe i kluczowe znaczenie ma utworzenie europejskiej agencji zarządzającej pokaźnymi systemami informacji w tym obszarze, tzn. SIS II, VIS i Eurodac, ponieważ jest to najbardziej niezawodne rozwiązanie;
148. ubolewa, że traktat z Lizbony wejdzie w życie bez odpowiedniego przygotowania przez Radę i Komisję środków niezbędnych do "nowego początku" w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości; zauważa, że w przeciwieństwie do działań wykonanych w europejskiej polityce bezpieczeństwa i obrony, zwłaszcza w odniesieniu do służby ds. działań zewnętrznych, nie przygotowano wdrożenia podstaw prawnych przejrzystości (art. 15 TFUE), ochrony danych (art. 16 TFUE) i niedyskryminacji (art. 18 TFUE), a sytuacja ta może doprowadzić do długotrwałej niepewności prawa, która zaszkodzi szczególnie PWBS; wzywa Komisję w związku z powyższym i przy uwzględnieniu art. 265 TFUE, by do 1 września 2010 r. przedłożyła następujące dokumenty zgodnie z zwykłą procedurą ustawodawczą:
–
ramowy wniosek legislacyjny przedstawiający zarys udziału Parlamentu Europejskiego i parlamentów państw członkowskich w ocenie polityki PWBS i agencji działających na szczeblu europejskim (w tym organów Schengen oraz agencji Europol, Eurojust, FRONTEX i Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu),
–
zmieniony mandat Agencji Praw Podstawowych, obejmujący m.in. współpracę sądową i policyjną w sprawach karnych,
–
wniosek legislacyjny wdrażający art. 16 i art. 39 TUE, zwłaszcza w kwestii ochrony danych w przypadkach dotyczących bezpieczeństwa, a zarazem rozszerzającego zakres rozporządzenia (WE) nr 45/2001 w zakresie ochrony danych przez instytucje UE,
–
zmienione ramy prawne Europolu i Eurojustu w celu ich dostosowania do nowych ram prawnych UE;
Sprawy pilne
149. wzywa Komisję, by niezwłocznie przedstawiła wniosek w sprawie konsolidacji 1 200 różnych środków przyjętych w zakresie PWBS od 1993 r. w celu nadania spójności temu obszarowi polityki przy jednoczesnym uwzględnieniu nowych zadań i ról UE, a także nowych ram prawnych wynikających z traktatu z Lizbony; prace w tym zakresie należy rozpocząć w porozumieniu z Parlamentem Europejskim od obszarów uważanych za priorytetowe; przypomina Komisji, że Parlament dokona oceny jej zobowiązań w tym zakresie w czasie zbliżających się przesłuchań komisarzy; w związku z tym zwraca się do Komisji, by wyraźne zapowiadała w poszczególnych przypadkach, który wniosek zamierza ujednolicić lub przekształcić, i zastrzega sobie prawo do pełnego korzystania z uprawnień do wnoszenia zmian w prawodawstwie; uważa, że nowe ramy prawne PWBS powinny mieć pierwszeństwo nad potrzebą ciągłości czy konsolidacji prawodawstwa ukształtowanego w zasadniczo innych ramach konstytucyjnych;
150. podkreśla, że zwłaszcza w przypadku wniosków legislacyjnych dotyczących PWBS już w pierwszym dniu od wejścia w życie traktatu z Lizbony proces decyzyjny powinien być przejrzysty i zgodny z przepisami dotyczącymi:
–
ośmiotygodniowego okresu dającego parlamentom państw członkowskich możliwość sprawdzenia zgodności z kryterium pomocniczości,
nowo przekazanych uprawnień (art. 290 TFUE) oraz środków wykonawczych, o których mowa w art. 291 TFUE, do których nie ma jeszcze podstaw prawnych;
jest zdania, że w przypadkach, gdy procedurę legislacyjną rozpoczęto zgodnie z postanowienia traktatu z Nicei przewidującymi tylko konsultację z Parlamentem, jak w przypadku licznych dziedzin PWBS, a Parlament przedstawił już opinię, to procedurę legislacyjną należy rozpocząć ponownie od pierwszego czytania zgodnie z traktatem z Lizbony, aby Parlament miał możliwość przedstawienia stanowiska ze świadomością przysługujących mu uprawnień;
151. podkreśla, że w przeciwieństwie do stwierdzeń zawartych w przedstawionym przez prezydencję projekcie programu sztokholmskiego w przypadkach dotyczących praw podstawowych polityka zewnętrzna UE powinna spełniać wewnętrzne ramy prawne UE, a nie odwrotnie; apeluje o niezwłoczne informowanie go o planowanych lub trwających negocjacjach w sprawie porozumień międzynarodowych należących do PWBS, zwłaszcza tych, które opierają się na art. 24 i 38 obecnego traktatu UE; uważa, że szczególny priorytet należy nadać określeniu przed kolejnym szczytem UE-USA spójnej wspólnej strategii przyszłych stosunków z USA w odniesieniu do PWBS, zwłaszcza jeśli chodzi o zawieranie negocjowanych porozumień:
–
umowa w sprawie zwolnienia z obowiązku wizowego w związku z systemem ESTA w pierwotnej wersji proponowanej przez Wspólnotę,
–
porozumienie UE-USA w sprawie rejestrów nazwisk pasażerów,
–
porozumienia UE-USA w sprawie dostępu do danych finansowych (SWIFT), z należytym uwzględnieniem porozumień UE-USA w sprawie wzajemnej pomocy prawnej i w sprawie ekstradycji,
–
umowa ramowa UE-USA w sprawie ochrony danych wymienianych do celów bezpieczeństwa;
152. wzywa Komisję do uproszczenia programów finansowych ustanowionych w celu wsparcia utworzenia PWBS oraz do zwiększenia ich dostępności; w związku z tym podkreśla potrzebę solidarności finansowej przy opracowywaniu kolejnych perspektyw finansowych;
153. zastrzega sobie prawo do przedstawienia dalszych szczegółowych propozycji, kiedy zostanie poproszony o opinię na temat programu działań legislacyjnych;
154. wzywa do przeprowadzenia przeglądu śródokresowego i dokonania oceny programu sztokholmskiego do początku 2012 r.;
o o o
155. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.
Rozporządzenie (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczące prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych ("Rzym II") (Dz.U. L 199 z 31.7.2007, s. 40).
Rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 12 z 16.1.2001, s. 1).
Rozporządzenie Rady (WE) nr 1206/2001 z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie współpracy między sądami państw członkowskich przy przeprowadzaniu dowodów w sprawach cywilnych lub handlowych (Dz.U. L 174 z 27.6.2001, s. 1).
Euro-śródziemnomorskie partnerstwo gospodarcze i handlowe
299k
86k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie euro-śródziemnomorskiego partnerstwa gospodarczego i handlowego w kontekście 8. konferencji ministrów handlu państw partnerstwa euro-śródziemnomorskiego, która odbędzie się w dniu 9 grudnia 2009 r. w Brukseli
– uwzględniając deklarację barcelońską. przyjętą podczas pierwszej euro-śródziemnomorskiej konferencji ministerialnej w dniach 27-28 listopada 1995 r., która ustanowiła partnerstwo pomiędzy Unią Europejską a państwami południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego,
– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 marca 2003 r. zatytułowany "Szersza Europa – Sąsiedztwo: nowe ramy stosunków z naszymi wschodnimi i południowymi sąsiadami" (COM(2003)0104), dokument strategiczny Komisji z dnia 12 maja 2004 r. w sprawie europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS) (COM(2004)0373), komunikat Komisji z dnia 9 grudnia 2004 r. dotyczący propozycji Komisji w sprawie planów działania w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS) (COM(2004)0795), a także plany działania odnoszące się do Izraela, Jordanii, Maroka, Autonomii Palestyńskiej, Tunezji i Libanu oraz rozporządzenie (WE) nr 1638/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 2006 r. określające przepisy ogólne w sprawie ustanowienia Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa(1),
–uwzględniając euro-śródziemnomorskie porozumienia o stowarzyszeniu zawarte pomiędzy Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi z jednej strony a Tunezją(2), Izraelem(3), Marokiem(4), Jordanią(5), Egiptem(6), Libanem(7) i Algierią(8) z drugiej strony, oraz Euro-śródziemnomorski Przejściowy Układ Stowarzyszeniowy w sprawie handlu i współpracy między Wspólnotą a Organizacją Wyzwolenia Palestyny (OWP) (na rzecz Autonomii Palestyńskiej)(9);
– uwzględniając decyzję nr 1/95 Rady Stowarzyszenia WE-Turcja z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie wprowadzenia ostatniej fazy unii celnej(10),
– uwzględniając porozumienie w sprawie wolnego handlu, zwane porozumieniem z Agadiru, podpisane dnia 25 lutego 2004 r. przez Jordanię, Egipt, Tunezję i Maroko,
– uwzględniając wnioski sformułowane podczas euro-śródziemnomorskich konferencji ministerialnych oraz sektorowych konferencji ministerialnych, które odbyły się od rozpoczęcia procesu barcelońskiego, a szczególnie wnioski z szóstej euro-śródziemnomorskiej konferencji ministrów handlu, która odbyła się w Lizbonie w dniu 21 października 2007 r. oraz siódmej euro-śródziemnomorskiej konferencji ministrów handlu, która odbyła się w Marsylii w dniu 2 lipca 2008 r.,
–uwzględniając paryski szczyt na rzecz regionu Morza Śródziemnego szefów państw i rządów krajów euro-śródziemnomorskich w dniu 13 lipca 2008 r., na którym powstała Unia dla Śródziemnomorza,
– uwzględniając ocenę wpływu na zrównoważony rozwój euro-śródziemnomorskiej strefy wolnego handlu (FTA), opracowaną przez Instytut ds. Polityki Rozwojowej i Zarządzania uniwersytetu w Manchesterze,
– uwzględniając deklarację końcową euro-śródziemnomorskiego szczytu rad społeczno-gospodarczych i podobnych instytucji, który odbył się w Aleksandrii w dniach 18–19 października 2009 r.,
–uwzględniając konferencję urzędników handlowych wyższego szczebla z państw regionu euro-śródziemnomorskiego, która odbyła się 11 listopada 2009 r. w Brukseli,
– uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie śródziemnomorskiej polityki UE, a zwłaszcza rezolucję z dnia 15 marca 2007 r. w sprawie utworzenia euro-śródziemnomorskiej strefy wolnego handlu(11), a także rezolucję z dnia 19 lutego 2009 r. w sprawie procesu barcelońskiego: Unia na rzecz Regionu Morza Śródziemnego(12),
– uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że na konferencji w Barcelonie w 1995 r. narodził się bardzo ambitny projekt utworzenia nowych i ściślejszych więzi politycznych, gospodarczych, społecznych i kulturowych pomiędzy państwami północnego i południowego wybrzeża Morza Śródziemnego; a także mając na uwadze, że projekt ten wciąż jest daleki od ukończenia,
B. mając na uwadze, że proces tworzenia Unii na rzecz Regionu Morza Śródziemnego, która ma na celu ożywi proces integracji euro-śródziemnomorskiej za pomocą konkretnych i namacalnych projektów, nadal trwa; mając na uwadze, że na okres od stycznia do lipca 2009 r. nie przewidziano spotkań państw partnerstwa euro-śródziemnomorskiego ze względu na konflikt w Strefie Gazy,
C. mając na uwadze, że spotkanie ministrów spraw zagranicznych Regionu Morza Śródziemnego, które miało się odbyć w Stambule w dniach 24-25 listopada 2009 r., musiało zostać przełożone z powodu bojkotu przez państwa arabskie protestujące przeciwko stanowisku Izraela w sprawie bliskowschodniego procesu pokojowego,
D. mając na uwadze, że UE podpisała układy stowarzyszeniowe ze wszystkimi partnerami z południowego wybrzeża Morza Śródziemnego poza Syrią i Libią, mając na uwadze, że zakończono negocjacje z Syrią w sprawie układu o stowarzyszeniu, lecz podpisanie dokumentu zostało odroczone przez Syrię, oraz mając na uwadze, że Komisja rozpoczęła negocjacje z Libią,
E. mając na uwadze, że podejście dwustronne, będące częścią wszelkich tego typu procesów i konsekwencją swoistych różnic kulturowych, społecznych, gospodarczych i politycznych pomiędzy zaangażowanymi krajami, powinno kierować się bardziej globalną wizją i systemem relacji pomiędzy różnorodnymi partnerami, a także znajdować w nich oparcie, a zatem towarzyszyć mu winno podejście regionalne,
F. mając na uwadze, że sytuacja gospodarcza, społeczna i demograficzna po obydwu stronach Morza Śródziemnego wciąż wykazuje uderzający brak symetrii, świadcząc o przepaści w zakresie poziomu dobrobytu, która tkwi u źródeł niestabilności i napiętej sytuacji w dziedzinie migracji i środowiska naturalnego w regionie; mając na uwadze, że pomiędzy państwami regionu Morza Śródziemnego istnieją znaczne różnice w zakresie rozwoju; mając na uwadze, że ponad 30% mieszkańców południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego utrzymuje się za mniej niż 2 dolary dziennie,
G. mając na uwadze, że gospodarki państw południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego są znacznie uzależnione od handlu zagranicznego; mając na uwadze, że ok. 50% ich handlu to eksport do UE, choć stanowi on jedynie 8% zewnętrznej wymiany UE, której bilans jest dla UE dodatni; mając na uwadze, że struktura eksportowa państw południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego jest bardzo słabo zróżnicowana i że państwa te w dalszym ciągu specjalizują się w sektorach o niskim potencjale wzrostu,
H. mając na uwadze, że UE jest głównym inwestorem zagranicznym w regionie, ale poziom bezpośrednich inwestycji zagranicznych pozostaje tu bardzo niski w porównaniu z innymi regionami świata, oraz mając na uwadze, że w poszczególnych krajach istnieją znaczne różnice w zdolności przyciągania bezpośrednich inwestycji zagranicznych,
I. mając na uwadze, że idei integracji regionalnej południe-południe daleko jeszcze do realizacji oraz że handel na osi południe-południe jest słabo rozwinięty i wśród krajów południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnomorskiego stanowi jedynie 6% ich całkowitej wymiany handlowej,
J. mając na uwadze, że sytuacja ta może mieć bardzo niekorzystne skutki dla euro-śródziemnomorskiego procesu integracji oraz dla bezpieczeństwa żywnościowego i niezależności żywnościowej państw południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego w szczególności, pogarszając efekty koncentracji handlu, np. rosnącą zależność od niewielu – głównie rolnych – produktów eksportowanych na rynek UE, przy jednocześnie rosnącej konieczności importowania podstawowych produktów żywnościowych, co nie wpływa korzystnie na gospodarkę państw południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego i ich przedsiębiorstwa;
K. mając na uwadze, że państwa południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego muszą zlikwidować przeszkody polityczne i ekonomiczne spowalniające obecnie proces integracji w całym regionie, aby ich współpraca była bardziej owocna,
L. mając na uwadze, że producenci tekstyliów, odzieży i obuwia po obydwu stronach Morza Śródziemnego tracą istotną część udziałów w rynku w związku z jego globalizacją i silną konkurencją ze strony Azji,
M. mając na uwadze, że strefa wolnego handlu – jeżeli ma przynieść rzeczywiste pozytywne rezultaty – powinna przyczynić się do zwiększenia udziału państw południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego w handlu międzynarodowym, zapewnić ich dywersyfikację gospodarczą oraz sprawiedliwy podział korzyści, z myślą o osiągnięciu głównego celu euro-śródziemnomorskiego partnerstwa gospodarczego i handlowego, a mianowicie zmniejszenia luki rozwojowej istniejącej pomiędzy północnym i południowym wybrzeżem Morza Śródziemnego,
N. mając na uwadze, że skutki kryzysu gospodarczego i finansowego zwiększyły skalę politycznych, gospodarczych i społecznych wyzwań, przed jakimi już stoją kraje partnerskie, zwłaszcza w odniesieniu do problemu bezrobocia; mając na uwadze, że we wspólnym interesie tych krajów i UE leży obniżenie stopy bezrobocia w regionie oraz zaproponowanie godziwych perspektyw ludności, której dotyczy ta kwestia, a w szczególności kobietom, ludziom młodych oraz ludności wiejskiej,
1. uznając niektóre postępy, wyraża ubolewanie z powodu faktu, że główne założenia partnerstwa euro-śródziemnomorskiego wciąż są dalekie od realizacji; podkreśla, że sukces tego procesu, a zwłaszcza strefy wolnego handlu, który mógłby przyczynić się do osiągnięcia pokoju, dobrobytu i bezpieczeństwa w całym regionie, wymaga trwałych i spójnych starań wszystkich stron, a także większego udziału społeczeństwa obywatelskiego i ludności po obu stronach Morza Śródziemnego;
2. uważa, że liczne trudności, nie tylko o charakterze gospodarczym, ale również politycznym, takie jak konflikt bliskowschodni, miały istotny negatywny wpływ na postępy tego procesu i jego rozwój; zwłaszcza jeśli chodzi o strefę wolnego handlu; ubolewa, że z tych samych powodów politycznych zostało przełożone posiedzenie ministrów spraw zagranicznych partnerstwa euro-śródziemnomorskiego, które miało się odbyć w Stambule w dniach 24-25 listopada 2009 r., i w związku z tym brak jest postępów w tworzeniu Unii na rzecz Regionu Morza Śródziemnego;
3. przypomina o zdefiniowaniu w ramach Unii na rzecz Regionu Morza Śródziemnego istotnych projektów w strategicznych sektorach, takich jak budowa nowej infrastruktury, współpraca między małymi i średnimi przedsiębiorstwami (MŚP), telekomunikacja i korzystanie z odnawialnych źródeł energii, aby przyczynić się do rozwoju i ułatwienia handlu i inwestycji euro-śródziemnomorskich; wzywa do utrzymania systemu posiedzeń w ramach Unii na rzecz Regionu Morza Śródziemnego i do utworzenia stałego sekretariatu w Barcelonie;
4. uznaje obecne przeszkody za sygnał, że zacieśnianie stosunków gospodarczych musi następować równolegle z zacieśnianiem stosunków politycznych; uważa, że rzeczywistą integrację regionalną i gospodarczą można osiągnąć jedynie wówczas, jeżeli poczynione zostaną konkretne postępy w rozwiązywaniu trwających konfliktów oraz w dziedzinie demokracji i praw człowieka;
5. wzywa Komisję, państwa członkowskie i państwa południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego do uwzględnienia finansowych, gospodarczych i ekologicznych skutków kryzysu, w większym stopniu włączając w kwestie partnerstwa gospodarczego i handlowego zagadnienia społeczne i ekologiczne; wzywa rządy państw południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego do wdrożenia spójnej i skutecznej polityki w zakresie zatrudnienia i ochrony socjalnej w celu złagodzenia skutków kryzysu;
6. podkreśla w związku z tym, że cel, jakim jest utworzenie strefy wolnego handlu, nie może być oceniany jedynie pod względem wzrostu gospodarczego, lecz przede wszystkim w kontekście tworzenia miejsc pracy; podkreśla, że bezrobocie wśród osób młodych i kobiet jest najpilniejszym zagadnieniem społecznym w krajach basenu Morza Śródziemnego;
7. podkreśla znaczenie integracji regionalnej państw południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego i zwiększenia wymiany handlowej na osi południe-południe; wyraża ubolewanie z powodu wciąż niedostatecznego rozwoju współpracy na osi południe-południe;
8. zdecydowanie zachęca państwa południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego do rozwijania handlu na osi południe-południe, wzorując się na porozumieniu z Agadiru podpisanym przez Egipt, Jordanię, Maroko i Tunezję; uważa to rozwiązanie za bardzo ważne dla integracji regionalnej; wzywa także pozostałe państwa w regionie do włączenia się w dalszy rozwój inicjatyw integracyjnych z udziałem partnerów z południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego oraz do wykorzystania możliwości współdziałania w ramach coraz szerszych euro-śródziemnomorskich umów stowarzyszeniowych między państwami południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego i UE; podkreśla, że z myślą o wspieraniu takiej integracji gospodarczej na linii południe-południe, instytucje UE muszą pozytywnie podchodzić do wniosków o wsparcie techniczne i finansowe;
9. jest zdania, że należy wzmocnić system kumulacji pochodzenia, jako że stanowi on użyteczne narzędzie celne służące ożywieniu stosunków handlowych w tym obszarze, i że należy uaktualnić i uprościć przepisy dotyczące pochodzenia, tak aby uwzględnić interesy partnerów euro-śródziemnomorskich; wzywa ministrów handlu państw euro-śródziemnomorskich do poparcia regionalnej konwencji w sprawie pan-euro-śródziemnomorskiego systemu reguł pochodzenia, która toruje drogę do uproszczenia reguł pochodzenia, a także do podjęcia dalszych kroków w odniesieniu do wprowadzenia pan-euro-śródziemnomorskiego systemu kumulacji pochodzenia;
10. odnotowuje, że ministrowie handlu państw euro-śródziemnomorskich mają omawiać środki mające zaradzić obecnemu brakowi silnych więzi handlowych i gospodarczych pomiędzy UE i państwami regionu śródziemnomorskiego, nowe wytyczne dotyczące handlu pomiędzy UE a państwami regionu śródziemnomorskiego oraz nowy mechanizm ułatwiający handel i inwestycje w tym regionie; z zadowoleniem przyjmuje wszystkie wspólne inicjatywy mające na celu ponowne przyjrzenie się obecnym umowom stowarzyszeniowym w świetle nowych naglących potrzeb i wyzwań gospodarczych;
11. podkreśla, że dyskusje te muszą być prowadzone w sytuacji wzajemnego zaufania i szacunku do partnerów, aby państwa południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego miały prawo kontrolować tempo otwarcia się na handel oraz własne krajowe strategie rozwoju gospodarczego i społecznego; przypomina, że negocjacje w sprawie strefy wolnego handlu należy zaplanować wspólnie i stopniowo w ramach racjonalnego i przewidywalnego partnerstwa odzwierciedlającego społeczno-gospodarczą rzeczywistość krajów południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego;
12. podkreśla, że dalsza liberalizacja w rolnictwie i rybołówstwie powinna uwzględniać potrzebę ochrony dóbr potencjalnie zagrożonych, przy jednoczesnej systematycznej ocenie społecznych skutków procesów liberalizacji oraz norm fitosanitarnych; wzywa ministrów handlu państw partnerstwa euro-śródziemnomorskiego do zadbania o stopniowy przebieg tego procesu, a także do wzięcia pod uwagę czasu potrzebnego do wprowadzenia sprawiedliwych reform podatkowych mających na celu rekompensatę ograniczenia wpływów celnych i podatkowych; wzywa partnerów euro-śródziemnomorskich do rozważenia koncepcji zintegrowanej euro-śródziemnomorskiej polityki rolnej, której podstawą byłaby komplementarność łańcucha dostaw, trwała polityka w zakresie zasobów wodnych i priorytetowy charakter kwestii niezależności żywnościowej, a nie względy handlowe;
13. uważa, że sektor usług jest ważny z punktu widzenia rozwoju państw południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego; uważa, że każda liberalizacja usług powinna się odbywać na zasadach uzgodnionych z państwami południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego, przy czym miałyby one prawo do stopniowego otwierania wrażliwych i słabych sektorów swoich gospodarek oraz do kontroli tego otwarcia; uważa, że należy oddzielić usługi komercyjne od usług publicznych;
14. domaga się dostosowywania kalendarza liberalizacji sektora przemysłu do zmian warunków gospodarczych i społecznych, w tym poziomu bezrobocia, w każdym z państw, a także do jego oddziaływania na środowisko; podkreśla, że partnerstwo gospodarcze i handlowe powinno promować większą dywersyfikację produkcji dóbr przemysłowych oraz zwiększenie ich wartości dodanej; wzywa państwa południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego do wdrożenia regionalnych strategii politycznych uwzględniających rolę bardzo małych przedsiębiorstw oraz MŚP;
15. zauważa, że euro-śródziemnomorscy producenci tekstyliów borykają się z poważnymi trudnościami ze względu na nasilającą się konkurencję na świecie; zwraca uwagę na potrzebę wzmocnienia partnerstwa północ-południe, aby utrzymać konkurencyjność euro-śródziemnomorskiej produkcji tekstyliów i odzieży oraz handlu nimi, a także promowania działań państw południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego o większej wartości dodanej, opierających się na twórczym i innowacyjnym podejściu, a nie jedynie na outsourcingu działań biznesowych;
16. podkreśla potrzebę zwiększenia bezpieczeństwa inwestycji w regionie Morza Śródziemnego za pomocą systemu koordynacji strategii na rzecz MŚP obejmującego wiele dziedzin: zabezpieczenie, finansowanie, wymianę informacji oraz nawiązywanie kontaktów pomiędzy MŚP;
17. jest zdania, że nowy wniosek w sprawie ustanowienia euro-śródziemnomorskiego mechanizmu sprzyjającego inwestowaniu stanowi istotny krok w kierunku centralizacji i rozpowszechniania informacji za pośrednictwem jednej sieci, co powinno umożliwiać podmiotom gospodarczym uzyskanie całościowego obrazu uwarunkowań handlowych i inwestycyjnych w regionie; podkreśla, że instrument ten powinien uzupełniać istniejące sieci;
18. zwraca uwagę na potrzebę utworzenia euro-śródziemnomorskiego banku inwestycji i rozwoju, który zagwarantowałby darczyńców z obu wybrzeży Morza Śródziemnego i byłby w stanie przyciągać bezpośrednie inwestycje zagraniczne, których brakuje w regionie euro-śródziemnomorskim;
19. z zadowoleniem przyjmuje zapowiedziane w ramach Unii dla Śródziemnomorza utworzenie funduszu "Inframed", który ma być funduszem inwestycji długoterminowych na rzecz finansowania projektów infrastrukturalnych;
20. jest zdania, że Unia dla Śródziemnomorza powinna wzmocnić istniejące formy współpracy w ramach partnerstwa euro-śródziemnomorskiego, tak aby wszystkie państwa partnerskie mogły w oparciu o wspólnie ustalone priorytety i cele uczestniczyć w programach UE i odpowiednich obszarach polityki Unii Europejskiej; wskazuje, że istotne znaczenie ma rozszerzenie zakresu programów wspólnotowych o udział w nich krajów partnerskich, w szczególności w dziedzinie współpracy transgranicznej (InterReg), edukacji, badań i kształcenia zawodowego (wymiany studenckie itd.);
21. zachęca do wykorzystywania energii słonecznej i wiatrowej w regionie śródziemnomorskim; z zadowoleniem przyjmuje niedawne inicjatywy, takie jak "Plan Solaire", oraz wstępne pomysły w ramach inicjatywy przemysłowej Desertec mającej na celu wykorzystanie znacznego potencjału energii słonecznej na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej, ale ubolewa, że działania nadal w zbyt wielkim stopniu planowane są w skali krajowej; podkreśla, że działania UE w odniesieniu do projektu Desertec muszą być spójne i stanowić czynny wkład w rozwój krajów Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu oraz zwraca się do Komisji o aktywne koordynowanie wysiłków UE;
22. z zaniepokojeniem odnotowuje wnioski płynące z oceny wpływu na zrównoważony rozwój; wzywa Komisję do systematycznego śledzenia zaleceń oceny wpływu na zróżnicowany rozwój, dotyczących społecznych i ekologicznych skutków procesu liberalizacji w celu uwzględnienia wymiarów spójności społecznej i zrównoważonego rozwoju; podkreśla ponadto, że skutki te mogą znacząco różnić się w poszczególnych sektorach i krajach; podkreśla znaczenie promowania w partnerstwie gospodarczym i handlowym godziwej pracy i kodeksów postępowania wynegocjowanych z przedsiębiorstwami międzynarodowymi, włączając do niech cele związane z zapewnieniem godnego zatrudnienia, w celu osiągnięcia rzeczywistego postępu społecznego;
23. jest zdania, że strefa wolnego handlu powinna zostać uzupełniona stopniowym i warunkowym wprowadzeniem swobody przepływu pracowników, przy czym jednocześnie należy uwzględnić sytuację na europejskim rynku pracy oraz obecne stanowisko wspólnoty międzynarodowej na temat związków pomiędzy migracją a rozwojem; uważa, że należy jak najszybciej stworzyć zasady prawne i administracyjne ułatwiające przyznawanie wiz, zwłaszcza uczestnikom partnerstwa euro-śródziemnomorskiego, studentom, pracownikom naukowym i podmiotom społeczno-gospodarczym; podkreśla znaczenie i konieczność zmniejszenia kosztów przekazów pieniężnych dokonywanych przez migrantów zarobkowych, w celu maksymalizacji wykorzystania tych środków w lokalnej gospodarce;
24. zwraca się do Komisji o przekazywanie Parlamentowi pełnych informacji o postępach w zakresie układu o stowarzyszeniu z Syrią, którego podpisanie strona syryjska odłożyła ostatnio w czasie; uważa, że istnieją pewne obawy co do ponownego włączenia Libii do negocjacji układu o stowarzyszeniu i – bardziej ogólnie – do Unii na rzecz Regionu Morza Śródziemnego; zwraca się do Komisji o przekazywanie Parlamentowi pełnych informacji, współpracę i zasięganie opinii Parlamentu na wszystkich etapach tych negocjacji;
25. zauważa również, że kilka krajów śródziemnomorskich wyraziło zainteresowanie pogłębieniem lub rozszerzeniem porozumień handlowych z UE oraz zwraca się do Komisji – w świetle nowych uprawnień w dziedzinie handlu, przyznanych Parlamentowi Europejskiemu przez traktat lizboński – o wzięcie pod uwagę wcześniejszej rezolucji Parlamentu podczas negocjacji tych nowych porozumień;
26. podkreśla, że podejście dwustronne nie powinno być stosowane kosztem wielostronnego podejścia regionalnego; jest zdania, że opowiadając się za ściślejszą współpracą z najbardziej rozwiniętymi partnerami, przy poszanowaniu ich specyficznych uwarunkowań politycznych, kulturowych i społecznych, Komisja musi trzymać się zasady negocjacji międzyregionalnych;
27. podkreśla, że w związku z sytuacją Palestyny należy podjąć szczególne i konkretne działania, by pomóc ludności z myślą o włączeniu tego regionu do śródziemnomorskiej wymiany handlowej; w związku z tym uważa, że należy znaleźć rozwiązanie kwestii poświadczania pochodzenia i w konsekwencji preferencyjnego traktowania na mocy umowy stowarzyszeniowej między UE a Izraelem mającej zastosowanie do towarów pochodzących ze Strefy Gazy i Zachodniego Brzegu;
28. uważa, że zrównoważony plan działań oparty na szerokim porozumieniu i między innymi pozytywnej ocenie wpływu społecznego i ocenie oddziaływania na środowisko może stanowić pożyteczny instrument wznowienia współpracy gospodarczej i handlowej w przyszłości; apeluje zatem do ministrów handlu państw partnerstwa euro-śródziemnomorskiego, aby poparli tę kwestię podczas grudniowego posiedzenia; wzywa urzędników handlowych wyższego szczebla z państw regionu euro-śródziemnomorskiego, aby monitorowali w nadchodzących latach realizację planu działań i zgłaszali wszelkie niezbędne zmiany; zwraca się również o powiadamianie Parlamentu o takich środkach;
29. podkreśla, że proces integracji euro-śródziemnomorskiej musi się ponownie stać priorytetem politycznym UE;
30. podkreśla rolę Euro-śródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego w ramach partnerstwa jako instancji demokratycznej zrzeszającej parlamentarzystów z obu wybrzeży Morza Śródziemnego wokół trzech filarów procesu barcelońskiego; wzywa ponadto do ściślejszej współpracy między Euro-śródziemnomorskim Zgromadzeniem Parlamentarnym, Komisją i Radą w sprawach gospodarczych;
31. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, szefom państw i rządów oraz parlamentom państw członkowskich i państw południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego, a także Euro-śródziemnomorskiemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu.
– uwzględniając pytanie do Komisji w sprawie odszkodowania dla pasażerów w przypadku upadłości linii lotniczych z dnia 15 października 2009 r. (O-0089/09 – B7-0210/2009),
– uwzględniając dyrektywę Rady 90/314/EWG z dnia 13 czerwca 1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek(1),
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2027/97 z dnia 9 października 1997 r. w sprawie odpowiedzialności przewoźnika lotniczego z tytułu przewozu pasażerów i ich bagażu drogą powietrzną(2),
– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 785/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wymogów w zakresie ubezpieczenia w odniesieniu do przewoźników lotniczych i operatorów statków powietrznych(3),
– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 261/2004 z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów(4),
– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 z dnia 24 września 2008 r. w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty(5),
– uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że dyrektywa Rady 90/314/EWG (dyrektywa w sprawie pakietu podróżnego) reguluje aspekty związane z zorganizowanymi wyjazdami wakacyjnymi i przewiduje odpowiednie odszkodowanie oraz sprowadzenie turystów do kraju w razie upadłości organizatorów takich wyjazdów,
B. mając na uwadze, że rozporządzenie (WE) nr 2027/97 określa charakter odpowiedzialności przewoźników lotniczych w razie wypadku i kwestie odszkodowania dla pasażerów,
C. mając na uwadze, że rozporządzenie (WE) nr 785/2004 określa wymogi w zakresie ubezpieczenia, jakie muszą spełniać przewoźnicy lotniczy i operatorzy statków powietrznych,
D. mając na uwadze, że rozporządzenie (WE) nr 261/2004 przewiduje odszkodowanie i pomoc dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład lub odwołania bądź dużego opóźnienia lotów,
E. mając na uwadze, że rozporządzenie (WE) nr 1008/2008 ustanawia rygorystyczne zasady finansowe dla operatorów statków powietrznych,
F. mając na uwadze, że w ostatniej dekadzie znacznie wzrosła liczba stosunkowo małych tanich linii lotniczych latających do znanych celów podróży wakacyjnych, a także liczba przewożonych przez nie pasażerów,
G. mając na uwadze, że w ciągu ostatnich dziewięciu lat w sektorze lotnictwa ogłoszono 77 upadłości, które w niektórych przypadkach doprowadziły do tego, że tysiące pasażerów utknęło w miejscu docelowym bez możliwości skorzystania z biletu powrotnego,
1. zauważa, że Komisja prowadziła szeroko zakrojone konsultacje z zainteresowanymi stronami na temat upadłości linii lotniczych;
2. przypomina, że Komisja przeprowadziła poważną analizę problemów związanych z upadłością linii lotniczych i jej wpływu na pasażerów oraz przekazała jej wyniki Parlamentowi w lutym 2009 r.;
3. zwraca uwagę na wyniki tej analizy oraz szereg możliwości zbadanych w jej ramach;
4. w związku z tym przypomina, że istnieje szereg możliwych działań, jakie mogłaby podjąć Komisja w celu poprawy sytuacji pasażerów bankrutujących linii lotniczych, np. obowiązkowe ubezpieczenia przewoźników, dobrowolne zawarcie ubezpieczenia przez pasażerów, do którego zaproponowania byłyby zobowiązane linie lotnicze oraz ustanowienie funduszu gwarancyjnego;
5. wzywa Komisję do zbadania możliwości opracowania wniosku legislacyjnego, którego konkretnym celem byłoby zapewnienie odszkodowania pasażerom bankrutujących linii lotniczych i który zawierałby postanowienia finansowe i administracyjne, w tym zasadę zbiorowej odpowiedzialności, zgodnie z którą wszystkie linie lotnicze lecące tą samą trasą i posiadające wolne miejsca byłyby zobowiązane zapewnić sprowadzenie do kraju pasażerów, którzy utknęli na obcym lotnisku wskutek upadłości linii lotniczych, i przedłożenia takiego wniosku legislacyjnego – jeżeli uzna to za stosowne – do dnia 1 lipca 2010 r.; zwraca się do Komisji, aby podczas rewizji dyrektywy 90/314/EWG w sprawie zorganizowanych podróży przedstawiła propozycję jej uzupełnienia o przepisy dotyczące sprowadzenia do kraju pasażerów lub zmiany trasy ich przelotu;
6. wzywa Komisję do rozważenia możliwości rozszerzenia takich środków na linie lotnicze, które zaprzestały działalności i naraziły pasażerów na niedogodności podobne do spowodowanych przez bankrutujące linie lotnicze;
7. wzywa Komisję do zbadania możliwości szybkiego wydania przez krajowe organy regulacyjne zezwolenia na przywrócenie do ruchu skonfiskowanych samolotów, tak aby można było ich użyć do sprowadzenia do kraju pasażerów, którzy utknęli na obcym lotnisku;
8. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 980/2005 z dnia 27 czerwca 2005 r. wprowadzające plan ogólnych preferencji taryfowych(1),
– uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/29/WE z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącą nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym(2),
– uwzględniając art. IX i art. XXIV ust. 5 Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT 1994),
– uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny(3) oraz rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. określające przepisy dotyczące wprowadzenia w życie rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny(4), które ustanawia wspólnotowy system niepreferencyjnych zasad pochodzenia,
– uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 918/83 z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiające wspólnotowy system zwolnień celnych(5),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lutego 2009 r. w sprawie wzmocnienia roli europejskich MŚP w handlu międzynarodowym(6),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie oznaczania pochodzenia(7),
– uwzględniając swoje oświadczenie w sprawie oznaczania pochodzenia(8),
– uwzględniając wniosek Komisji z dnia 16 grudnia 2005 r. dotyczący rozporządzenia Rady w sprawie oznaczania kraju pochodzenia niektórych produktów importowanych z krajów trzecich (COM(2005)0661),
– uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że obecnie UE nie ma żadnych zharmonizowanych przepisów ani jednolitych praktyk w zakresie oznaczania pochodzenia w UE; mając na uwadze, że rozbieżności między przepisami obowiązującymi w państwach członkowskich, jak również brak jasnych zasad wspólnotowych w tym obszarze sprawiają, że ramy prawne są jedynie fragmentaryczne,
B. mając na uwadze, że środki krajowe nakładające obowiązek oznaczania pochodzenia towarów przywożonych z innych państw członkowskich są zakazane, natomiast podobne ograniczenia nie istnieją w odniesieniu do obowiązkowego oznaczania pochodzenia dla towarów przywożonych z krajów trzecich,
C. mając na uwadze, że szereg najważniejszych partnerów handlowych UE, jak USA, Chiny, Japonia i Kanada, ustanowiło wymogi w zakresie obowiązkowego oznaczania pochodzenia,
D. mając na uwadze, że w agendzie lizbońskiej UE sama ustanowiła jako cel wzmocnienie jej gospodarki, między innymi poprzez podniesienie konkurencyjności jej przemysłu na tle gospodarki światowej; mając na uwadze, że konkurencję można uznać za uczciwą tylko wtedy, gdy działa na jasno określonych zasadach obowiązujących zarówno producentów, jak i eksporterów oraz importerów, oraz gdy opiera się na wspólnych społecznych i ekologicznych założeniach i wartościach,
E. mając na uwadze, że system oznaczania pochodzenia dałby konsumentom pełną świadomość co do kraju pochodzenia nabywanych przez nich produktów; mając na uwadze, że konsumenci mogliby w ten sposób identyfikować dany produkt z normami socjalnymi i środowiskowymi oraz z normami bezpieczeństwa, z jakimi jest ogólnie kojarzony ten kraj,
F. mając na uwadze, że wniosek w sprawie wprowadzenia w UE obowiązkowego systemu oznaczania kraju pochodzenia jest ograniczony do określonej liczby przywożonych produktów, takich jak wyroby włókiennicze, biżuteria, odzież, obuwie, meble, wyroby skórzane, lampy i wyposażenie oświetleniowe, szkło, ceramika oraz torby, w przypadku których wymagane oznaczenie kraju produkcji podaje wartościową informację przy wyborze dokonywanym przez konsumentów końcowych,
G. mając na uwadze, że ważne jest zapewnienie równych warunków konkurencji także producentom z tych głównych krajów partnerskich Unii Europejskiej, które wdrożyły oznaczanie pochodzenia,
H. mając na uwadze, że wraz z wejściem w życie Traktatu Lizbońskiego w dniu 1 grudnia 2009 r. Parlamentowi i Radzie przyznane zostaną równe prawa w zakresie wspólnej polityki handlowej; mając na uwadze, że na podstawie art. 207 Traktatu w sprawie Funkcjonowania Unii Europejskiej do przyszłych uregulowań w sprawie oznaczania pochodzenia zastosowanie będzie miała zwykła procedura prawodawcza,
1. przypomina, że ochrona konsumentów wymaga przejrzystych i spójnych przepisów handlowych obejmujących wskazanie pochodzenia;
2. wzywa Komisję i Radę do podjęcia wszelkich koniecznych kroków w celu zapewnienia równych szans także partnerom handlowym, którzy przyjęli wymagania oznaczania pochodzenia;
3. wzywa Komisję i Radę do wprowadzenia odpowiednich mechanizmów nadzoru i egzekwowania w dziedzinie ceł;
4. nalega, aby państwa członkowskie utrzymywały w tej kwestii spójne podejście wspólnotowe, co pozwoli konsumentom na otrzymywanie pełniejszych i dokładniejszych informacji; uważa obowiązkowe oznaczanie pochodzenia za ważny krok w kierunku pełniejszego informowania na temat społecznych i ekologicznych norm produkcji i przetwórstwa;
5. zachęca Komisję do stanowczego interweniowania razem z państwami członkowskimi na rzecz obrony uzasadnionych praw i oczekiwań konsumentów za każdym razem, gdy istnieje dowód na oszukańcze bądź wprowadzające w błąd oznaczanie pochodzenia przez importerów i producentów z krajów trzecich;
6. uważa wyżej wspomniany wniosek dotyczący rozporządzenia Rady wprowadzającego obowiązek wskazywania kraju pochodzenia określonych produktów przywożonych z krajów trzecich do Unii Europejskiej za pożyteczny dla osiągnięcia celu przejrzystości i odpowiedniego informowania konsumentów, jak również spójności zasad handlu międzynarodowego;
7. wyraża przekonanie, że z dniem 1 grudnia 2009 r., w kontekście zwykłej procedury ustawodawczej wprowadzonej przez Traktat Lizboński, powinny się formalnie rozpocząć konsultacje i wymiana poglądów między Parlamentem i Radą oraz że wszelkie dalsze opóźnienia poważnie zaszkodziłyby prawom obywateli, poziomowi zatrudnienia w UE oraz zasadzie wolnego i sprawiedliwego handlu;
8. wzywa Komisję do pozostawienia wniosku bez zmian i ponownego przedłożenia go Parlamentowi zgodnie z art. 207 Traktatu w sprawie Funkcjonowania Unii Europejskiej natychmiast po wejściu w życie Traktatu Lizbońskiego;
9. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.