Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę Rady 78/660/EWG w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek w odniesieniu do mikropodmiotów (COM(2009)0083 – C6-0074/2009 – 2009/0035(COD))

P7_TA(2010)0052 A7-0011/2010

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2009)0083),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 44 ust. 1 traktatu WE, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C6-0074/2009),

–   uwzględniając komunikat Komisji skierowany do Parlamentu Europejskiego i Rady pt. „Konsekwencje wejścia w życie traktatu lizbońskiego dla trwających międzyinstytucjonalnych procedur decyzyjnych” (COM(2009)0665),

–   uwzględniając art. 294 ust. 3 i art. 50 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–   uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 15 lipca 2009 r.(1),

–   uwzględniając art. 55 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A7-0011/2010),

1.  Przyjmuje stanowisko w pierwszym czytaniu w wersji przedstawionej poniżej;

2.   wnosi o dokonanie ogólnego przeglądu czwartej i siódmej dyrektywy dotyczącej prawa spółek w 2010 r.

3.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

4.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom państw członkowskich.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 marca 2010 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/.../UE zmieniającej Dyrektywę Rady 78/660/EWG w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek w odniesieniu do mikropodmiotów

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 50 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Rada Europejska obradująca w dniach 8-9 marca 2007 r. podkreśliła w konkluzjach, że zmniejszenie obciążeń administracyjnych jest istotne dla wzmocnienia europejskiej gospodarki, oraz że konieczny jest wytężony, wspólny wysiłek w celu zmniejszenia obciążeń administracyjnych w UE.

(2)  Rachunkowość została uznana za jedną z najistotniejszych dziedzin, w których można dokonać zmniejszenia obciążeń administracyjnych dla przedsiębiorstw działających w Unii.

(3)  W swoim komunikacie dotyczącym uproszczonego otoczenia biznesu dla przedsiębiorstw w dziedzinie prawa spółek, rachunkowości i badania sprawozdań finansowych Komisja określiła zmiany, jakie można wprowadzić w czwartej dyrektywie Rady 78/660/EWG z dnia 25 lipca 1978 r., której podstawę stanowi art. 54 ust. 3 lit. g) Traktatu w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek(4), z uwzględnieniem pozostawienia państwom członkowskim możliwości zwolnienia mikroprzedsiębiorstw z obowiązku składania rocznych sprawozdań finansowych wynikającego z tej dyrektywy.

(4)  Definicje mikroprzedsiębiorstw, małych i średnich przedsiębiorstw zawarto w zaleceniu Komisji 2003/361/WE(5). Natomiast konsultacje przeprowadzone wśród państw członkowskich wykazały, że stosowane w tym zaleceniu progi określające rozmiary mikroprzedsiębiorstw mogą się okazać zbyt wysokie z punktu widzenia praktyki w dziedzinie rachunkowości. Z tego względu należałoby wprowadzić „mikropodmiot” (ang. micro-entity) jako podgrupę w kategorii mikroprzedsiębiorstw (ang. micro-enterprise), w której skład wchodziłyby przedsiębiorstwa o obniżonych progach ogólnego bilansu i obrotów netto w stosunku do ustalonych kryteriów definiujących mikroprzedsiębiorstwa.

(5)  Mikropodmioty prowadzą w większości wypadków działalność na skalę lokalną lub regionalną, nie angażując się wcale lub tylko w ograniczonym zakresie w działania transgraniczne, a także posiadają one ograniczone zasoby, co nie pozwala im na spełnienie surowych wymogów prawnych. Ponadto mikropodmioty odgrywają istotną rolę w tworzeniu miejsc pracy, propagowaniu badań naukowych i rozwoju oraz w uruchamianiu nowych form działalności gospodarczej.

(6)  Mikroprzedsiebiorstwa podlegają natomiast często takim samym zasadom w sferze sprawozdawczości jak duże przedsiębiorstwa. Zasady te obarczają je nieproporcjonalnie dużymi obowiązkami w stosunku do ich rozmiarów; obciążenie to jest nieproporcjonalne w odniesieniu do najmniejszych przedsiębiorstw w porównaniu z większymi przedsiębiorstwami. Dlatego należy umożliwić zwalnianie mikroprzedsiębiorstw z obowiązku sporządzania rocznych sprawozdań finansowych, nawet w przypadkach gdy sprawozdania te są źródłem danych wykorzystywanych do celów statystycznych. Jednakże mikropodmioty muszą nadal podlegać obowiązkowi przechowywania zapisów wykazujących przeprowadzone przez nie transakcje handlowe oraz ich sytuację finansową w ramach wymogu minimalnego, do którego państwa członkowskie mogą dodać dalsze zobowiązania.

(7)  W opinii z dnia 10 lipca 2008 r. grupa wysokiego szczebla Niezależnych Partnerów ds. Obciążeń Administracyjnych wezwała do pilnego wdrożenia przysługującej państwom członkowskim możliwości zwolnienia mikroprzedsiębiorstw z obowiązku sporządzania rocznych sprawozdań finansowych zgodnie z dyrektywą 78/660/EWG.

(8)  W rezolucji z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie wymogów rachunkowości dotyczących małych i średnich przedsiębiorstw, w szczególności mikroprzedsiębiorstw(6), Parlament Europejski wezwał Komisję do przedstawienia wniosku legislacyjnego umożliwiającego państwom członkowskim wyłączenie mikroprzedsiębiorstw z zakresu stosowania dyrektywy 78/660/EWG.

(9)  Mając na uwadze fakt, że progi określone w niniejszej dyrektywie mają radykalnie różne skutki w zależności od państwa członkowskiego, jeżeli chodzi o liczbę przedsiębiorstw wchodzących w zakres jej stosowania, i że działalność mikropodmiotów nie ma wpływu na handel transgraniczny i funkcjonowanie rynku wewnętrznego, państwa członkowskie powinny uwzględniać tę różnicę w skutkach przy wdrażaniu dyrektywy na szczeblu krajowym.

(10)  Mając na uwadze, że konieczne jest zapewnienie przejrzystości również w przypadku mikropodmiotów, aby zagwarantować ich otwartość i dostęp do rynków finansowych, państwa członkowskie powinny uwzględnić szczególne warunki i potrzeby własnego rynku przy wdrażaniu dyrektywy 78/660/EWG.

(11)  Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie zmniejszenie obowiązujących obciążeń administracyjnych w odniesieniu do mikropodmiotów, nie może być osiągnięty w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na skutki może być skuteczniej osiągnięty na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(12)  Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 78/660/EWG,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Zmiana w dyrektywie 78/660/EWG

W dyrektywie 78/660/EWG dodaje się następujący artykuł:"

Artykuł 1a

1.  Utrzymując obowiązek przechowywania zapisów dowodzących transakcji handlowych przeprowadzonych przez przedsiębiorstwo oraz jego sytuacji finansowej państwa członkowskie mogą zadecydować o zwolnieniu z obowiązków nakładanych niniejszą dyrektywą przedsiębiorstw, które w dniu bilansowym nie przekroczyły limitów dwóch z trzech następujących kryteriów:

2.  Spółka, która w ciągu dwóch kolejnych lat obrotowych, według stanu z dnia bilansowego, przekracza limity dwóch z trzech kryteriów określonych w ust. 1, przestaje być objęta zwolnieniem, o którym mowa w tym ustępie.

Spółka, która w ciągu dwóch kolejnych lat obrotowych, według stanu z dnia bilansowego, nie przekraczała limitów dwóch z trzech kryteriów określonych w ust. 1, może być objęta zwolnieniem, o którym mowa w tym ustępie.

3.  W przypadku państw członkowskich, które dotychczas nie przyjęły euro, równowartość kwot określonych w ust. 1 w walucie krajowej przelicza się według kursu opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu wejścia w życie dyrektywy, na mocy której kryteria te zostały ustanowione.

4.  Suma bilansowa, o której mowa w ust. 1 lit. a) obejmuje albo aktywa wymienione w art. 9 pkt A do E tytułu »Aktywa«, albo aktywa, o których mowa w art. 10 pkt A do E.

Artykuł 2

Transpozycja

1.  Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy w dowolnym terminie, w przypadku gdy zdecydują się na wykorzystanie możliwości wprowadzonej na mocy art. 1a dyrektywy 78/660/EWG, uwzględniając w szczególności sytuację na szczeblu krajowym dotyczącą liczby przedsiębiorstw objętych progami określonymi w tym artykule. Niezwłocznie przekazują one Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2.  Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 3

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 4

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

(1) Dz.U. C 317 z 23.12.2009, s. 67. (2) Dz.U. C 317 z 23.12.2009, s. 67. (3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2010 r. (4) Dz.U. L 222 z 14.8.1978, s. 11. (5) Dz.U. L 124 z 20.5.2003, s. 36. (6) Dz.U. C 45 E z 23.2.2010, s. 58.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie strategii UE 2020

P7_TA(2010)0053 RC-B7-0151/2010

Parlament Europejski,

–   uwzględniając nieformalne posiedzenie Rady Europejskiej z dnia 11 lutego 2010 r.,

–   uwzględniając konsultacje publiczne w sprawie strategii UE 2020, rozpoczęte przez Komisję, oraz ich wyniki (SEC(2010)0116),

–   uwzględniając dokonaną przez Komisję ocenę strategii lizbońskiej (SEC(2010)0114),

–   uwzględniając dokument Rady Europejskiej zatytułowany „Siedem etapów realizacji europejskiej strategii na rzecz wzrostu i zatrudnienia”,

–   uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że strategia UE 2020 powinna służyć wzrostowi gospodarczemu i tworzeniu miejsc pracy, jako że spadek PKB o 4%, zmniejszająca się produkcja przemysłowa oraz bezrobocie obejmujące w sumie 23 miliony kobiet i mężczyzn stanowi katastrofę w wymiarze ludzkim i gospodarczym,

B.   mając na uwadze, że wyniki strategii lizbońskiej były poniżej oczekiwań z powodu słabej struktury zarządzania, braku rozliczalności, wysoce złożonego celu i zbyt wielu dążeń, nadmiernie ambitnych założeń oraz braku jasności, poczucia kierunku i przejrzystości, a także mając na uwadze, że w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem wniosek Komisji w sprawie strategii UE 2020 wraz z towarzyszącymi mu celami i ramami,

Uwagi ogólne

1.   uważa, że strategia UE 2020 musi stanowić skuteczną reakcję na kryzys gospodarczy i finansowy, dostarczając nowych ambicji i większej europejskiej spójności unijnemu procesowi naprawy gospodarczej poprzez mobilizację i koordynację krajowych i europejskich instrumentów;

2.   jako że zbyt wiele europejskich celów pozostało niezrealizowanych w ramach poprzedniej strategii lizbońskiej, przyjmuje z zadowoleniem decyzję Rady Europejskiej w sprawie określenia mniejszej liczby celów, a jednocześnie nadania im bardziej precyzyjnego, realistycznego i wymiernego charakteru;

Społeczna gospodarka rynkowa

3.   uważa, że trwałe, pełne i wysokiej jakości zatrudnienie tak mężczyzn jak kobiet jest istotnym celem UE, który może być osiągnięty tylko wówczas, gdy instytucje UE i państwa członkowskie wdrożą niezbędne reformy;

4.   zauważa, że bezrobocie jest kluczową kwestią w trwających dyskusjach w kontekście kryzysu; uważa, że aby w pełni rozwiązać kwestię wysokiego i rosnącego bezrobocia, UE musi wprowadzić w życie ambitną agendę społeczną, obejmującą wysiłki na rzecz promowania dłuższego i zdrowszego życia, zwalczania ubóstwa i wykluczenia społecznego, wspierania pracowników w łączeniu pracy z obowiązkami rodzinnymi, ograniczenia wczesnego kończenia edukacji, wspierania uczenia się przez całe życie, zwalczania dyskryminacji i uwzględniania aspektu płci, równouprawnienia oraz praw pracowników i dobrych warunków pracy; wzywa państwa członkowskie do zajęcia się kwestią bezrobocia poprzez tworzenie możliwości szkoleń i staży dla młodych ludzi oraz jednoczesną ich ochronę przed nieuczciwymi praktykami w zakresie zatrudnienia;

5.   podkreśla, że aby przeciwdziałać wysokiemu i rosnącemu bezrobociu, UE musi wprowadzić w życie ambitną agendę społeczną oraz silną strategię równouprawnienia i politykę integracji;

6.   uważa, że UE powinna stworzyć sprzyjające integracji i konkurencyjne rynki pracy poprzez restrukturyzację systemów zabezpieczenia społecznego i zapewnienie większej elastyczności pracodawcom w połączeniu z odpowiednimi krótkoterminowymi zasiłkami dla bezrobotnych i wsparciem dla ponownego zatrudnienia;

7.   wzywa UE do ułatwienia swobodnego przepływu wszystkich obywateli, w tym pracowników, profesjonalistów, przedsiębiorców, badaczy, studentów i emerytów;

8.   wzywa UE do zbadania wykonalności europejskich systemów umożliwiających łatwiejszą migrację wiedzy i zapobieżenie europejskiemu „drenażowi mózgów”, promowanie doskonałości oraz opracowanie sieci czołowych uniwersytetów na szczeblu międzynarodowym; uważa, że ustanowienie „piątej wolności” dotyczącej przepływu wiedzy powinno się do tego przyczynić;

9.   wyraża rozczarowanie faktem, że w pierwotnych wnioskach dotyczących strategii UE 2020 nie wspomniano o sektorze rolnictwa, mimo że może ono aktywnie przyczynić się do podniesienia głównych przyszłych wyzwań; jest przekonany, że przy odpowiednich ramach polityki i wystarczających zasobach budżetowych rolnictwo i leśnictwo mogą odegrać ważną rolę w ogólnej strategii europejskiej, której celem jest zapewnienie odbudowy gospodarczej i realizacja celów klimatycznych, a jednocześnie wkład w bezpieczeństwo w zakresie żywności na szczeblu UE i światowym, wzrost i tworzenie miejsc pracy;

Rygorystyczne zarządzanie europejskie kluczem do sukcesu strategii UE 2020

10.   uważa, że strategia UE 2020 powinna stanowić ambitne, spójniejsze i zorientowane na cele podejście do kryzysu gospodarczego, zapewniając większą spójność pokrywających się strategii – jak strategia na rzecz zrównoważonego rozwoju i pakt stabilności i wzrostu, tak aby pomóc w zbudowaniu sprawiedliwej, trwałej i prosperującej Europy;

11.   jest zdania, że strategia lizbońska poniosła porażkę z powodu braku zaangażowania oraz odpowiedzialności państw członkowskich w odniesieniu do realizacji uzgodnionych planów działania, a także z powodu braku skutecznych zachęt i wiążących instrumentów na szczeblu UE;

12.   nalega na Radę Europejską, aby porzuciła „otwartą metodę koordynacji” opartą na „wymianie najlepszych praktyk” i 'wzajemnej presji„ w obszarze polityki gospodarczej; zachęca Komisję do wykorzystania wszystkich dostępnych postanowień Traktatu z Lizbony, takich jak art. 121, 122, 136, 172, 173 oraz 194, w celu koordynowania reform gospodarczych i planów działania państw członkowskich;

13.   podkreśla, że Komisja powinna sporządzić dokładną listę przeszkód oraz zaproponować działania w obszarze głównych utrudnień w perspektywie urzeczywistnienia rynku wewnętrznego;

14.   zwraca się do Komisji, przestrzegając jednocześnie zasady pomocniczości, aby przedstawiła nowe środki, takie jak rozporządzenia i dyrektywy, a także ewentualne sankcje wobec państw członkowskich, które nie wdrażają strategii UE 2020, i zachęty dla państw, które to czynią;

15.   przypomina, że zarówno Komisja, jak i Rada Europejska podkreśliły kluczową rolę Parlamentu w strategii UE 2020, a zatem powinny przestrzegać jego uprawnień, przedstawiając mu coroczne zalecenia polityczne, zanim zapadnie decyzja Rady Europejskiej; wzywa Radę i Komisję do uznania kluczowej roli Parlamentu we wdrażaniu strategii 2020; jest zdania, że należy opracować porozumienie międzyinstytucjonalne w celu usystematyzowania i sformalizowania dalszych demokratycznych i skutecznych działań, które powinny obejmować zobowiązanie Rady do niezatwierdzania zmian w strategii w nadchodzących latach bez wcześniejszego formalnego skonsultowania się z Parlamentem;

16.   podkreśla konieczność lepszej współpracy z parlamentami państw członkowskich i społeczeństwem obywatelskim; jest zdania, że za sprawą zaangażowania większej liczby podmiotów wzrośnie nacisk na skuteczność krajowych administracji;

17.   jest zdania, że państwa członkowskie powinny opracować w ścisłej współpracy z Komisją krajowe plany działania określające maksymalne i minimalne wartości dotyczące niektórych makroekonomicznych aspektów swoich gospodarek;

18.   odnotowuje, że wdrożenie budżetu UE przez Komisję i państwa członkowskie spotkało się z krytyką Europejskiego Trybunału Obrachunkowego; jest zdania, że ponieważ państwa członkowskie samodzielnie zarządzają 80% budżetu UE, Komisja powinna wywrzeć na nie większą presję, aby wzięły odpowiedzialność za prawidłowe wydawanie tych funduszy, i rozważyć kary finansowe, gdyby państwa członkowskie odmawiały współpracy;

19.   uważa, że państwa członkowskie powinny wskazać, w jaki sposób wykorzystały fundusze UE na realizację różnych celów UE 2020, oraz że finansowanie z UE powinno być uwarunkowane wynikami i zgodnością z celami strategii UE 2020;

Ochrona siły euro poprzez wzmocnienie nadzoru finansowego

20.   podkreśla, że konsolidacja budżetu i polityka gospodarcza muszą być ściśle skoordynowane w celu zwiększenia wzrostu, tworzenia miejsc pracy oraz zapewnienia stabilności euro w przyszłości; jest zdania, że państwa członkowskie muszą przestrzegać kryteriów europejskiego paktu stabilności i wzrostu, zachowując równowagę między ograniczeniem krajowych deficytów, inwestycjami i potrzebami socjalnymi;

21.   uważa, że niemożność dostosowania się szeregu państw członkowskich strefy euro do paktu stabilności i wzrostu wskazuje na potrzebę wzmocnienia koordynacji gospodarczej między krajami Unii Gospodarczej i Walutowej; uważa, że problemy w strefie euro wymagają europejskiego rozwiązania, i uważa za niefortunny fakt, że nie istnieją mechanizmy gwarantujące stabilność euro;

22.   zauważa, że ataki spekulacyjne na kraje stojące przed trudnościami gospodarczymi jeszcze pogłębiają ich problemy gospodarcze i sprawiają, że pożyczanie przez nie pieniędzy jest bardzo drogie;

23.   podkreśla konieczność powołania europejskiego organu nadzoru, zapewniającego skuteczną kontrolę nad nadzorem mikro- i makrozarządzania ostrożnościowego i zapobiegającego w ten sposób przyszłym kryzysom; podkreśla konieczność ustanowienia skutecznego europejskiego systemu bankowego zdolnego do finansowania realnej gospodarki i gwarantującego, że Europa pozostanie jednym z głównych ośrodków finansowych i jedną z czołowych gospodarek na świecie; podkreśla, że nadzór nie może pozostać jedynie w gestii państw członkowskich, ponieważ rynki są międzynarodowe, a instytucje finansowe działają ponad granicami;

Uwolnienie potencjału europejskiego rynku wewnętrznego

24.   zauważa, że jednolity rynek znacząco przyczynia się do europejskiego dobrobytu, i przyjmuje z zadowoleniem powierzenie Mario Montiemu misji zaproponowania nowych i zrównoważonych pomysłów w celu pobudzenia wspólnego rynku europejskiego; jako że rynek wewnętrzny jest kluczową dziedziną strategii UE 2020, jest zdania, że Rada i Komisja powinny przedstawić wnioski w celu urzeczywistnienia rynku wewnętrznego;

25.   zauważa, że niektóre rządy praktykują protekcjonizm gospodarczy, co grozi zniweczeniem 50 lat integracji gospodarczej i solidarności;

26.   przypomina państwom członkowskim, że mogą wykorzystać metodę ściślejszej współpracy w dziedzinach, w których negocjacje utknęły w martwym punkcie;

27.   jest zdania, że urzeczywistnienie wewnętrznego rynku energii jest kluczowe dla zapewnienia wzrostu gospodarczego, integracji energii odnawialnych i bezpieczeństwa dostaw; jest zdania, że trwałe, niskoemisyjne źródła energii powinny stanowić znaczną część koszyka energetycznego UE;

28.   uważa, że europejski przemysł powinien zrobić użytek ze swej czołowej roli w technologiach związanych ze zrównoważoną gospodarką i z zieloną mobilnością, wykorzystując swój potencjał eksportu; jest zdania, że jednocześnie ograniczyłoby to zależność od zasobów i ułatwiłoby zgodność z niezbędnymi celami 20-20-20 w zakresie zmian klimatu; podkreśla jednak, że gospodarka UE potrzebuje w tym celu wystarczających surowców na potrzeby przemysłu high-tech;

Promowanie MŚP i zatrudnienia

29.   uważa, że Komisja powinna była położyć większy nacisk na promowanie i wspieranie małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), ponieważ w tym sektorze powstaje najwięcej miejsc pracy, a związane z nim innowacje i postęp technologiczny odgrywają kluczową rolę w ożywieniu naszej gospodarki; jest zdania, że potrzeba więcej wniosków w celu ograniczenia biurokracji i promowania innowacyjnych pomysłów;

30.   podkreśla, że program „Small Business Act” stanowi pierwszy krok, ale należy go kontynuować w ambitniejszy sposób; jest zdania, że należy nadać priorytet przepisom przyjaznym dla MŚP, promując przedsiębiorczość i łatwiejszy dostęp do finansowania;

31.   podkreśla, że w celu zapewnienia powodzenia strategii 2020 powinna się ona koncentrować na promowaniu MŚP i zatrudnienia nie tylko w handlu i usługach, ale również w przemyśle i rolnictwie, ponieważ sektory te mają podstawowe znaczenie dla naszej przyszłej gospodarki;

32.   jest zdania, że starzenie się ludności Europy wymaga strategii w zakresie uczenia się przez całe życie oraz większej elastyczności w kwestii wieku emerytalnego (jeżeli optują za tym pracownicy), tak aby utrzymać wystarczającą liczbę osób aktywnych zawodowo na rynku pracy i zwiększyć ich włączenie społeczne; jest zdania, że często zaniedbuje się potencjał zatrudnienia osób starszych i pracowników niepełnosprawnych, i oczekuje wniosków ukierunkowanych na zwiększenie ich potencjału; ponadto wzywa Komisję do przedstawienia strategii walki z bezrobociem wśród młodzieży;

Budżet odzwierciedlający inteligentny, sprzyjający integracji i zrównoważony wzrost jako priorytet XXI wieku

33.   uważa, że obecny budżet niewystarczająco odzwierciedla potrzeby finansowe związane z podjęciem wyzwań XXI wieku; wzywa Komisję do przedstawienia ambitnego wniosku, aby sprawić, że strategia UE 2020 odniesie sukces;

34.   wzywa Komisję do utrzymania w nowej strategii celu wydatkowania 3% PKB na rzecz badań i rozwoju, jak określono w strategii lizbońskiej, zarówno w odniesieniu do budżetu UE, jak i budżetów krajowych; zwraca się do Komisji o przedstawienie wniosku w celu podniesienia wydajności europejskich badań poprzez usprawnienie obecnych struktur, ograniczenie biurokracji oraz stworzenie klimatu do inwestycji, który będzie bardziej przyjazny badaniom i innowacjom, zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym; jest zdania, że dla uzyskania funkcjonującego trójkąta wiedzy istotna jest poprawa edukacji oraz lepsze zorganizowanie i zwiększenie skuteczności systemów innowacji, a jednocześnie wspieranie kluczowych technologii wspomagających; wzywa państwa członkowskie do lepszego wykorzystania potencjalnej synergii pomiędzy funduszami polityki spójności i funduszami na rzecz badań i rozwoju;

35.   uważa, że Europejski Bank Inwestycyjny i Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju powinny odgrywać większą rolę we wspieraniu inwestycji infrastrukturalnych, zielonych technologii, innowacji i MŚP;

36.   podkreśla, że innowacje zaczynają się od lepszej edukacji, i wzywa Komisję do promowania nowych partnerstw pomiędzy przedsiębiorstwami, nauką i badaniami akademickimi;

37.   domaga się szerokiego podejścia do przyszłej polityki innowacji UE; jest zdania, że kluczowe technologie wspomagające powinny otrzymać odpowiednie finansowanie, tak aby Europa stała się światowym liderem w tych dziedzinach;

38.   uważa, że sektor transportu jest ważnym elementem realizacji celu trwałego wzrostu przewidzianego w strategii 2020, oraz że sektor ten przyczynia się w ogromnym zakresie do wzrostu gospodarczego wymaganego do wdrożenia strategii UE 2020; uważa, że mieszanka różnych środków, takich jak koszyk energetyczny, środki w zakresie kształtowania cen oraz realistyczne podejście do internalizacji kosztów zewnętrznych, jest w tym kontekście istotna oraz że środkom tym powinny towarzyszyć jaśniejsze i bardziej realistyczne cele, które należy poddawać regularnym przeglądom;

39.   przypomina, że spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna jest podstawą europejskiego projektu, któremu obecnie zagrażają skutki kryzysu gospodarczego; jest zdania, że strategia 2020 stanowi historyczną szansę zachowania i wzmocnienia europejskiej spójności, przede wszystkim poprzez przejrzystą, uproszczoną i inteligentną politykę spójności, chronioną przed ponowną nacjonalizacją, oraz poprzez długoterminowy plan finansowy dotyczący sieci transeuropejskich, energii oraz wolnego i równego dostępu do TIK i łączy szerokopasmowych, tak aby umożliwić ludziom, zwłaszcza młodym, łatwe korzystanie z nowoczesnych technologii komunikacji, przy jednoczesnym samokrytycznym podejściu;

40.   uważa politykę przemysłową za bardzo ważną dla ułatwienia przejścia na gospodarkę zrównoważoną; jest zdania, że UE powinna promować innowacje w celu rozwinięcia przyjaznych dla środowiska metod produkcji oraz, w razie konieczności, dopuszczać czasowe stosowanie rekompensat dla coraz bardziej ekologicznego europejskiego przemysłu w kontekście rynków światowych;

41.   uważa, że UE powinna zająć się istotnymi projektami gospodarczymi, takimi jak prawdziwie europejska sieć energetyczna, sfinalizowanie projektu Galileo i powszechne stosowanie technologii przyjaznej dla środowiska, łącznie z systematyczną odbudową zasobów lokalowych UE, e-zdrowiem oraz staraniami na rzecz poprawy i modernizacji infrastruktury TIK;

42.   podkreśla, że traktuje niniejszą rezolucję jako pierwszy krok, i przedstawi bardziej szczegółową rezolucję w sprawie wąskich gardeł, problemów i flagowych projektów przed czerwcowym szczytem;

o
o   o

43.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej i Komisji.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie wdrożenia zaleceń Goldstone'a dotyczących Izraela/Palestyny

P7_TA(2010)0054 RC-B7-0136/2010

Parlament Europejski,

–   uwzględniając zasady poszanowania godności ludzkiej, wolności, demokracji, równości, praworządności i praw człowieka, na których opiera się Unia i które zostały wyrażone w art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej,

–   uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka,

–   uwzględniając konwencje genewskie,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Bliskiego Wschodu,

–   uwzględniając konkluzje Rady w sprawie procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie, przyjęte dnia 8 grudnia 2009 r.,

–   uwzględniając raport misji rozpoznawczej Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie konfliktu w Strefie Gazy,

–   uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 64/10,

–   uwzględniając raport Sekretarza Generalnego ONZ dla Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 5 lutego 2010 r.,

–   uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 26 lutego 2010 r.,

–   uwzględniając fakt, że Hamas znajduje się na unijnej liście organizacji terrorystycznych,

–   uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że konflikt zbrojny w Strefie Gazy, który rozpoczął się 27 grudnia 2008 r. i zakończył 18 stycznia 2009 r., kosztował życie 1400 Palestyńczyków i 13 Izraelczyków oraz doprowadził do ogromnych zniszczeń infrastruktury cywilnej,

B.   mając na uwadze, że Zgromadzenie Ogólne ONZ w rezolucji nr 64/10 z dnia 5 listopada 2009 r. wezwało wszystkie strony do przeprowadzenia niezależnych i wiarygodnych dochodzeń, zgodnie z międzynarodowymi standardami,

C.   mając na uwadze, że dnia 3 grudnia 2009 r. Sekretarz Generalny ONZ zwrócił uwagę wszystkich stron na odpowiednie postanowienia rezolucji nr 64/10 Zgromadzenia Ogólnego ONZ i zwrócił się o przedłożenie w ciągu trzech miesięcy informacji na temat wszelkich podjętych lub podejmowanych kroków,

D.   mając na uwadze, że w swoim oświadczeniu z dnia 4 lutego 2010 r. Sekretarz Generalny ONZ wezwał strony do przeprowadzenia wiarygodnego dochodzenia wewnętrznego w sprawie przebiegu konfliktu w Strefie Gazy,

E.   mając na uwadze, że w swojej rezolucji z dnia 26 lutego 2010 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ ponownie wezwało zarówno Izrael, jak i stronę palestyńską do przeprowadzenia wiarygodnych dochodzeń i zwróciło się z wnioskiem o przedstawienie dalszych raportów za pięć miesięcy,

F.   mając na uwadze, że działaniom UE na arenie międzynarodowej musi przyświecać ścisłe przestrzeganie zasad i celów Karty Narodów Zjednoczonych oraz prawa międzynarodowego; przypomina, że zgodnie z prawem międzynarodowym państwa mają obowiązek respektowania, ochrony i zagwarantowania stosowania międzynarodowego prawa humanitarnego,

G.   mając na uwadze, że rząd Izraela ogłosił, iż prowadzi dochodzenia w sprawie 150 oddzielnych incydentów, które miały miejsce podczas operacji w Gazie,

H.   mając na uwadze, że w dniu 25 stycznia 2010 r. władze palestyńskie powołały niezależną komisję śledczą,

I.   mając na uwadze, że kryzys humanitarny w Strefie Gazy uległ dalszemu pogłębieniu w rezultacie blokady, co stoi w sprzeczności z międzynarodowym prawem humanitarnym,

1.   podkreśla ponownie znaczenie osiągnięcia sprawiedliwego i trwałego pokoju na Bliskim Wschodzie, zwłaszcza między Izraelczykami a Palestyńczykami; podkreśla, że poszanowanie międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowych praw człowieka przez wszystkie strony i niezależnie od okoliczności, a także budowa zaufania między Izraelczykami i Palestyńczykami, stanowią niezbędne elementy procesu pokojowego prowadzącego do sytuacji, w której dwa państwa będą istnieć obok siebie w pokoju i bezpieczeństwie;

2.   ponownie wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/Wysoką Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz państwa członkowskie do wypracowania silnego wspólnego stanowiska UE w sprawie działań podejmowanych w następstwie raportu misji rozpoznawczej pod przewodnictwem sędziego R. Goldstone'a w sprawie konfliktu w Gazie i sytuacji w południowym Izraelu, wzywającego publicznie do wdrożenia jego zaleceń i pociągnięcia do odpowiedzialności wszystkich winnych naruszeń prawa międzynarodowego, w tym domniemanych zbrodni wojennych;

3.   wzywa obie strony do przeprowadzenia w ciągu pięciu miesięcy dochodzenia spełniającego międzynarodowe standardy jeżeli chodzi o niezależność, bezstronność, przejrzystość, szybkość i skuteczność, zgodnie z rezolucjami Zgromadzenia Ogólnego ONZ przyjętymi 5 listopada 2009 r. i 26 lutego 2010 r.; podkreśla, że poszanowanie międzynarodowych praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego przez wszystkie strony i niezależnie od okoliczności stanowi konieczny warunek wstępny dla osiągnięcia sprawiedliwego i trwałego pokoju na Bliskim Wschodzie;

4.   ponawia swój apel do wiceprzewodniczącej Komisji/Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz do państw członkowskich o aktywne monitorowanie wdrażania zaleceń zawartych w raporcie Goldstone'a w drodze konsultacji z delegacjami zewnętrznymi UE i lokalnymi organizacjami pozarządowymi; wzywa do uwzględniania tych zaleceń i związanych z nimi uwag podczas rozmów prowadzonych przez UE z obiema stronami konfliktu, a także na forach wielostronnych;

5.   wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/Wysoką Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa do oceny wyników dochodzeń przeprowadzonych przez wszystkie strony i do przedstawienia wyników oceny Parlamentowi Europejskiemu;

6.   z zadowoleniem przyjmuje działania Zgromadzenia Ogólnego ONZ służące pociągnięciu do odpowiedzialności sprawców wszystkich naruszeń międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowych praw człowieka w trakcie konfliktu w Gazie i zachęca je do kontynuacji tych działań;

7.   podkreśla, że poszanowanie praworządności jest podstawową wartością zarówno w Unii Europejskiej jak i w jej stosunkach z krajami i stronami trzecimi; podkreśla także, że odpowiedzialność i wiarygodność Unii Europejskiej i jej państw członkowskich wymaga pełnego monitorowania dochodzeń;

8.   wzywa Unię Europejską i jej państwa członkowskie do wzięcia pod uwagę wyników dochodzeń prowadzonych w następstwie raportu Goldstone'a oraz wdrożenia zaleceń zawartych w tym raporcie przy kształtowaniu stosunków ze wszystkimi stronami, o których mowa w raporcie;

9.   podkreśla znaczenie współpracy między oficjalnymi organami a organizacjami pozarządowymi w kontekście dochodzeń prowadzonych w następstwie raportu Goldstone'a oraz we wdrażaniu zaleceń tego raportu przez wszystkie strony; wyraża obawy z powodu presji wywieranej na organizacje pozarządowe zaangażowane w przygotowanie raportu Goldstone'a i dochodzenia prowadzone w następstwie raportu oraz wzywa wszystkie strony do powstrzymania się od działań ograniczających działalność tego typu organizacji;

10.   dostrzega utrzymującą się tragiczną sytuację mieszkańców Gazy spowodowaną blokadą i z zadowoleniem przyjmuje wezwanie Rady z dnia 8 grudnia 2009 r. do natychmiastowego, trwałego i bezwarunkowego otwarcia przejść granicznych;

11.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, kwartetowi, wysłannikowi kwartetu na Bliski Wschód, Euro-śródziemnomorskiemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu, rządowi i parlamentowi Izraela, Przewodniczącemu Autonomii Palestyńskiej oraz Palestyńskiej Radzie Legislacyjnej.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie sytuacji społeczeństwa obywatelskiego i mniejszości narodowych na Białorusi

P7_TA(2010)0055 RC-B7-0134/2010

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie sytuacji na Białorusi, w szczególności rezolucję z dnia 17 grudnia 2009 r.(1),

–   uwzględniając wnioski dotyczące Białorusi, do których doszła Rada ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych na posiedzeniu w dniu 17 listopada 2009 r., zgodnie z którymi przedłużono zawieszenie stosowania zakazu wydawania wiz wobec niektórych urzędników białoruskich, w tym wobec prezydenta Alaksandra Łukaszenki, i rozszerzono środki ograniczające do października 2010 r.,

–   uwzględniając wyniki 2996. posiedzenia Rady Spraw Zagranicznych z dnia 22 lutego 2010 r. oraz oświadczenie wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Catherine Ashton z dnia 16 lutego 2010 r. na temat sytuacji Związku Polaków na Białorusi,

–   uwzględniając deklarację w sprawie partnerstwa wschodniego wydaną przez Radę Europejską w dniu 19 marca 2009 r. oraz wspólną deklarację ze szczytu partnerstwa wschodniego w Pradze w dniu 7 maja 2009 r.,

–   uwzględniając Konwencję ramową Rady Europy o ochronie mniejszości narodowych z dnia 1 lutego 1995 r.,

–   uwzględniając międzynarodowe zasady i normy dotyczące praw mniejszości narodowych, zwłaszcza te zawarte w międzynarodowych konwencjach dotyczących praw człowieka, takich jak Akt końcowy z Helsinek z dnia 1 sierpnia 1975 r. (rozdział 1.VII), Dokument spotkania kopenhaskiego w sprawie ludzkiego wymiaru z dnia 29 czerwca 1990 r. oraz Paryska karta nowej Europy z dnia 21 listopada 1990 r.,

–   uwzględniając debatę parlamentarną na temat Białorusi przeprowadzoną w dniu 24 lutego 2010 r. oraz misję delegacji ad hoc Parlamentu Europejskiego na Białoruś w dniach 25-27 lutego 2010 r. i jej ustalenia,

–   uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że w dniu 15 lutego 2010 r. na Białorusi aresztowano 40 działaczy, głównie członków Związku Polaków na Białorusi (ZPB), w tym Andżelikę Borys (prezes ZPB), Igora Bancera (rzecznika prasowego ZPB), Mieczysława Jaśkiewicza (wiceprezesa), Andrzeja Poczobuta (prezesa Rady Naczelnej ZPB) oraz Anatola Lebiedźkę, przywódcę opozycyjnej Zjednoczonej Partii Obywatelskiej na Białorusi, aby uniemożliwić im udział w procesie dotyczącym Domu Polskiego w Iwieńcu; mając na uwadze, że do dnia 20 lutego wszyscy ci działacze zostali uwolnieni,

B.   mając na uwadze, że ZPB pod kierownictwem Andżeliki Borys, która została dwukrotnie demokratycznie wybrana w 2005 i 2009 r., jest nieuznawany przez władze państwowe, a od 2005 r. jest obiektem systematycznych ataków i prześladowań, oraz mając na uwadze, że jego członków regularnie oskarża się o nielegalną działalność i stawia im się zarzuty karne,

C.   mając na uwadze, że władze białoruskie użyły sił milicyjnych wobec członków ZPB w Grodnie w 2005 r. i w Iwieńcu w 2010 r.,

D.   mając na uwadze, że władze białoruskie uniemożliwiły udział w procesie Teresy Sobol, prezes oddziału ZPB w Iwieńcu, przedstawicielom ZPB, którzy zostali wezwani do stawienia się na posiedzeniu sądu jako świadkowie,

E.   mając na uwadze, że dyskryminacja Związku Polaków kierowanego przez Andżelikę Borys, największej organizacji pozarządowej działającej na Białorusi, jest symptomatyczne dla ogólnego traktowania społeczeństwa obywatelskiego i demokratycznej opozycji na Białorusi,

F.   mając na uwadze, że mieszcząca się w Grodnie spółka Polonica, którą kieruje Andżelika Borys, stanowiąca jedyne źródło finansowania ZPB, została ukarana grzywną 71 mln białoruskich rubli za rzekome naruszenie przepisów podatkowych i obecnie grozi jej bankructwo,

G.   mając na uwadze, że władze białoruskie uznają Stanisława Siemaszkę za pełnoprawnego przywódcę Związku Polaków i deklarują poparcie dla organizacji pod jego kierownictwem, którą polska społeczność uznaje za nielegalną,

H.   mając na uwadze, że przedstawiciele instytucji europejskich, m.in. Jerzy Buzek, przewodniczący Parlamentu Europejskiego, Catherine Ashton, wiceprzewodnicząca Komisji Europejskiej / wysoka przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, oraz Cecilia Malmström, komisarz ds. wewnętrznych, a także polski parlament i francuskie ministerstwo spraw zagranicznych, wyrazili zaniepokojenie ostatnimi działaniami władz białoruskich wobec ZPB i potępili użycie sił milicyjnych wobec jego członków,

I.   mając na uwadze, że te działania władz białoruskich są sprzeczne z międzynarodowymi standardami ochrony mniejszości narodowych, określonymi m.in. w Konwencji ramowej Rady Europy o ochronie mniejszości narodowych z dnia 1 lutego 1995 r., a jednocześnie Białoruś zintensyfikowała działania przeciwko członkostwu w tej organizacji,

J.   mając na uwadze, że wspólna deklaracja ze szczytu partnerstwa wschodniego w Pradze, podpisana przez Białoruś, stanowi w ust. 1, iż „uczestnicy szczytu praskiego zgadzają się, że podstawą partnerstwa wschodniego będzie zobowiązanie się do przestrzegania zasad prawa międzynarodowego i podstawowych wartości, takich jak demokracja, praworządność oraz poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności”,

K.   mając na uwadze, że w swoich konkluzjach z dnia 17 listopada 2009 r. Rada Europejska uznaje, iż pojawiły się nowe możliwości dialogu i pogłębionej współpracy między Unią Europejską a Białorusią z myślą o wspieraniu rzeczywistych postępów na drodze do demokracji i przestrzegania praw człowieka, oraz w związku z tym potwierdza swoją gotowość do pogłębienia stosunków między Unią Europejską a Białorusią pod warunkiem osiągnięcia dalszych postępów na drodze ku demokracji, przestrzeganiu praw człowieka i praworządności, a także do wspierania Białorusi w realizacji tych celów,

1.   wyraża głęboki niepokój w związku z niedawnym naruszeniem w Republice Białorusi praw człowieka przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego, a w szczególności członków Związku Polaków, i solidaryzuje się z obywatelami, którzy nie mogą korzystać w pełni z przysługujących im praw obywatelskich;

2.   potępia akcję milicji oraz procesy sądowe przeciwko Związkowi Polaków i wszelkie podejmowane przez władze białoruskie próby narzucenia nowego przywództwa polskiej społeczności; wzywa władze białoruskie do ponownej legalizacji Związku Polaków na Białorusi pod kierownictwem Andżeliki Borys oraz do dopilnowania, aby jego mienie zostało mu zwrócone w odpowiednim czasie;

3.   powtórnie wyraża zainteresowanie otwartym i zorganizowanym dialogiem z Białorusią, pod warunkiem że demokratyzacja systemu politycznego na Białorusi doprowadzi do konkretnych rezultatów i będzie odzwierciedleniem poszanowania praw człowieka i praworządności;

4.   nawołuje Białoruś do przestrzegania międzynarodowych i związanych z członkostwem w OBWE zobowiązań w zakresie ochrony i wspierania praw zamieszkujących ją mniejszości; jednocześnie wzywa władze do poprawy warunków funkcjonowania społeczeństwa obywatelskiego, szczególnie w odniesieniu do wolności słowa i zgromadzeń, sytuacji niezależnych środków przekazu, w tym dostępu do internetu, oraz rejestracji organizacji pozarządowych, w perspektywie przygotowania i umożliwienia wolnych i uczciwych wyborów samorządowych w dniu 25 kwietnia 2010 r.;

5.   ponawia swój apel zawarty w poprzednich rezolucjach, zwłaszcza tych z dnia 15 stycznia i 17 grudnia 2009 r., o zagwarantowanie wolności słowa i zrzeszania się oraz zapewnienie swobody rejestracji partii politycznych, takich jak Białoruska Demokracja Chrześcijańska, wolności wyznania, a także stworzenie warunków sprzyjających działalności organizacji społeczeństwa obywatelskiego, organizacji pozarządowych (takich jak „Wiasna”) i niezależnych mediów na Białorusi;

6.   wzywa władze Białorusi do uwolnienia działaczy politycznych, jak Andrej Bandarenka, oraz więźniów sumienia, jak Iwan Michajłau i Artiom Dubski, do wycofania środków restrykcyjnych wobec aktywistów społeczeństwa obywatelskiego, jak Tatiana Szapućko – uczestniczka forum społeczeństwa obywatelskiego partnerstwa wschodniego – oraz do powstrzymania się od środków mających na celu kontrolę treści białoruskich stron internetowych;

7.   podkreśla, że dialog między UE i Białorusią może przynieść wzajemne korzyści, i wyraża przekonanie, że można wesprzeć Białoruś w uzyskaniu maksymalnych korzyści z partnerstwa wschodniego, szczególnie w jak najskuteczniejszym wykorzystaniu środków przyznanych w ramach tego programu na projekty w zakresie infrastruktury i energii oraz projekty społeczne, a także poprzez stosowanie innych instrumentów i strategii politycznych UE, pod warunkiem że władze białoruskie zobowiążą się do wprowadzenia faktycznych zmian w dziedzinie swobód obywatelskich, demokracji, praworządności i poszanowania praw człowieka, zwłaszcza praw mniejszości narodowych;

8.   przypomina, że Unia Europejska wykazała się już znaczną otwartością w stosunkach z Białorusią, która wyraża się między innymi włączeniem jej do partnerstwa wschodniego; przypomina, że powodzenie tej współpracy zależy od postępów rządu Białorusi na drodze do demokratyzacji i poszanowania praw człowieka, w tym również praw mniejszości;

9.   wskazuje, że jeżeli władze białoruskie będą przestrzegać podstawowych praw człowieka i spełniać kryteria odnoszące się do demokracji, Białoruś skorzysta z:

10.   przywiązuje duże znaczenie do liberalizacji życia politycznego i obywatelskiego na Białorusi i podkreśla, że dalsze naruszanie praw człowieka i praworządności na Białorusi może prowadzić do rewizji podejścia UE do tego kraju, w tym również do ponownego nałożenia sankcji;

11.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, parlamentom i rządom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, zgromadzeniom parlamentarnym OBWE i Rady Europy, Sekretariatowi Wspólnoty Niepodległych Państw oraz parlamentowi i rządowi Białorusi.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2009)0117.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie podatków od transakcji finansowych i ich wprowadzenia

P7_TA(2010)0056 B7-0133/2010

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 kwietnia 2009 r. w sprawie szczytu G20 w Londynie w dniu 2 kwietnia 2009 r.(1),

–   uwzględniając oświadczenie przywódców wydane po szczycie grupy G20 w Pittsburghu w dniach 24 i 25 września 2009 r.,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 października 2009 r. w sprawie szczytu G20 w Pittsburghu w dniach 24-25 września 2009 r.(2),

–   uwzględniając komunikat z posiedzenia ministrów finansów i prezesów banków centralnych grupy G20 w St Andrews w dniu 7 listopada 2009 r.,

–   uwzględniając konkluzje z posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 10-11 grudnia 2009 r., a w szczególności ich ust. 15,

–   uwzględniając oświadczenie przewodniczącego Barroso dla Parlamentu z dnia 15 grudnia 2009 r.,

–   uwzględniając pismo z dnia 18 stycznia 2010 r. od ministra finansów Szwecji do prezydencji Rady w sprawie wprowadzenia opłaty stabilizacyjnej w państwach członkowskich,

–   uwzględniając dyrektywę Rady 2008/7/WE z dnia 12 lutego 2008 r. dotyczącą podatków pośrednich od gromadzenia kapitału(3),

–   uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do opodatkowania usług ubezpieczeniowych i finansowych (COM(2007)0747),

–   uwzględniając pytanie z dnia 24 lutego 2010 r. skierowane do Komisji w sprawie opodatkowania transakcji finansowych i jego wprowadzenia (O-0025/2010 – B7-0019/2010),

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 oraz art.110 ust. 2 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że Parlament z zadowoleniem przyjął zainicjowane na szczeblu grupy G20, w następstwie szczytu w Pittsburghu we wrześniu 2009 r., działania analityczne w odniesieniu do międzynarodowych ram opodatkowania transakcji finansowych,

B.   mając na uwadze, że Parlament wezwał do szybkich postępów w celu zapewnienia, że sektor finansowy w sprawiedliwy sposób przyczynia się do ożywienia gospodarczego i rozwoju, ponieważ poważne koszty i konsekwencje kryzysu finansowego ponoszone są przez gospodarkę realną, podatników, konsumentów, służby publiczne oraz ogół społeczeństwa,

C.   mając na uwadze, że Rada Europejska podkreśliła znaczenie odnowienia umowy gospodarczo-społecznej pomiędzy instytucjami finansowymi a społeczeństwem, któremu służą oraz zapewnienia, że w czasach dobrej koniunktury społeczeństwo czerpie korzyści i jest chronione przed ryzykiem; mając na uwadze, że w tym kontekście Rada Europejska zachęcała Międzynarodowy Fundusz Walutowy do rozpatrzenia w swym przeglądzie całego wachlarza możliwości, w tym globalnego opodatkowania transakcji finansowych; mając na uwadze, że Rada Europejska wezwała w związku z tym Radę i Parlament do określenia kluczowych zasad, których nowe ogólne porozumienia będą musiały przestrzegać,

D.   mając na uwadze, że kilka państw członkowskich postulowało podatek od transakcji finansowych,

E.   mając na uwadze, ze nowe inicjatywy regulacyjne, takie jak działania skierowane przeciwko rajom podatkowym, likwidacja luk w bilansach, wymogi dotyczące obrotu giełdowego oraz stosowanie repozytoriów transakcji w odniesieniu do rejestrowania instrumentów pochodnych, wyraźnie zmieniły kontekst działań politycznych w tej dziedzinie,

F.   mając na uwadze, że Komisja, w następstwie kwestii poruszonych na posiedzeniu Komisji Gospodarczej i Monetarnej z komisarzem odpowiedzialnym za kwestie podatkowe w dniu 6 października 2009 r., i co zostało potwierdzone przez przewodniczącego Barroso w jego oświadczeniu dla Parlamentu w dniu 15 grudnia 2009 r., pracuje obecnie nad ideą „innowacyjnego finansowania” w kontekście wyzwań globalnych, w tym podatków od transakcji finansowych w celu przedstawienia we właściwym czasie stosownych propozycji,

G.   mając na uwadze, że MFW bada obecnie stanowisko opinii publicznej na temat opodatkowania sektora finansowego, co stanowi część postulatów wysuniętych na szczycie grupy G20 w Pittsburghu w dniach 24-25 września 2009 r.,

H.   mając na uwadze, że podatki i opłaty od transakcji finansowych istnieją pod różnymi postaciami w państwach członkowskich; mając na uwadze, że te podatki i opłaty krajowe obejmują zazwyczaj jedynie transakcje dotyczące wybranych aktywów; mając na uwadze, że Belgia i Francja przyjęły na szczeblu krajowym przepisy o podatku od transakcji walutowych, lecz które tylko wtedy wejdą w życie, jeżeli zostaną wprowadzone na szczeblu UE;

I.   mając na uwadze, że w przeciwieństwie do innych form opodatkowania, podatki pośrednie od gromadzenia kapitału, takie jak podatek kapitałowy, opłata stemplowa oraz podatek od działań restrukturyzacyjnych stanowią przyczynę dyskryminacji, podwójnego opodatkowania i nierówności ingerujących w swobodny przepływ kapitału,

J.   mając na uwadze, że w ostatnim dziesięcioleciu nastąpił ogromny i szybki wzrost liczby transakcji finansowych w porównaniu z wielkością obrotu handlowego towarami i usługami, co można m.in. tłumaczyć szybko rosnącym rynkiem instrumentów pochodnych,

K.   mając na uwadze, że głowy państw i szefowie rządów grupy G20 ponoszą wspólną odpowiedzialność za złagodzenie społecznych następstw kryzysu, zarówno w swych państwach członkowskich, jak i w krajach rozwijających się, które zostały mocno dotknięte pośrednimi skutkami kryzysu; mając na uwadze, że podatek od transakcji finansowych przyczyniłby się do pokrycia kosztów powstałych w wyniku kryzysu,

1.   uważa, że Unia Europejska powinna uzgodnić wspólne stanowisko w międzynarodowych ramach szczytów grupy G20 w odniesieniu do opcji sprawiedliwego i trwałego wkładu sektora finansowego na rzecz spłacenia wszelkich obciążeń, które spowodował dla gospodarki realnej lub związanych z interwencjami rządowymi mającymi na celu ustabilizowanie systemu bankowego; jest zdania, że UE, równolegle i spójnie do działań grupy G20, powinna opracować swą własną strategię w odniesieniu do wachlarza możliwych opcji działania;

2.   uważa, z myślą o osiągnięciu spójnego stanowiska UE opartego na obiektywnej analizie, że Komisja powinna opracować, odpowiednio wcześniej przed następnym szczytem grupy G20, ocenę wpływu globalnego podatku od transakcji finansowych zgłębiającą zarówno jego korzyści, jak i wady;

3.   wzywa Komisję do dokładnego rozważenia w swej ocenie następujących aspektów:

4.   podkreśla, że wszelkie rozwiązania muszą koniecznie unikać zmniejszenia konkurencyjności UE lub utrudniania zrównoważonych inwestycji, innowacji i wzrostu przynoszących korzyści gospodarce realnej i społeczeństwu;

5.   podkreśla, że należy niezbędnie uwzględnić konieczność zgromadzenia przez sektor bankowy zdrowego kapitału zapewniającego systemowi bankowemu zdolność finansowania inwestycji gospodarki realnej; podkreśla również, że należy zapobiegać podejmowaniu nadmiernego ryzyka;

6.   wzywa Komisję i Radę do dokonania oceny potencjału różnych wariantów podatku od transakcji finansowych w zakresie wkładu do budżetu UE;

7.   wzywa Komisję i Radę do dokonania oceny, w jakim stopniu rozpatrywane warianty mogłyby być również wykorzystywane jako innowacyjne mechanizmy finansowe w celu wsparcia dostosowania do zmian klimatu i złagodzenia jego skutków dla krajów rozwijających się, a także wsparcia finansowania współpracy na rzecz rozwoju;

8.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Bankowi Centralnemu oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2009)0330. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2009)0028. (3) Dz.U. L 46 z 21.2.2008, s. 11.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie zastosowania jednolitego obszaru płatności w euro (SEPA)

P7_TA(2010)0057 B7-0132/2010

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wspólne oświadczenie Komisji i Europejskiego Banku Centralnego z dnia 4 maja 2006 r. w sprawie jednolitego obszaru płatności w euro (SEPA),

–   uwzględniając dokument okolicznościowy Europejskiego Banku Centralnego nr 71 z sierpnia 2007 r. w sprawie gospodarczych skutków jednolitego obszaru płatności w euro,

–   uwzględniając dyrektywę 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego(1) (dyrektywa w sprawie usług płatniczych),

–   uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie zastosowania jednolitego obszaru płatności w euro(2),

–   uwzględniając wspólne oświadczenie Komisji Europejskiej i Europejskiego Banku Centralnego wyjaśniające niektóre zasady leżące u podstaw przyszłego modelu biznesowego systemu poleceń zapłaty w ramach SEPA (SDD) z 24 marca 2009 r.,

–   uwzględniając dokonane przez Komisję drugie badanie stanu gotowości administracji publicznych i przejścia na system SEPA z 22 lipca 2009 r.,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 września 2009 r. pt. „Dokończenie budowy jednolitego obszaru płatności w euro (SEPA): plan działania na lata 2009-2012” (COM(2009)0471),

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 924/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 września 2009 r. w sprawie płatności transgranicznych we Wspólnocie oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 2560/2001(3),

–   uwzględniając dokument roboczy Komisji z dnia 30 października 2009 r. pt. „Zastosowanie art. 81 traktatu WE do wielostronnych płatności międzybankowych w systemie SEPA” (SEC(2009)1472),

–   uwzględniając przygotowane przez Komisję drugie roczne sprawozdanie z postępów w przechodzeniu na SEPA w 2009 r. przedstawione 9 listopada 2009 r.,

–   uwzględniając konkluzje Rady z dnia 2 grudnia 2009 r. w sprawie SEPA,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 oraz art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że jednolity obszar płatności w euro (SEPA) został pomyślany jako zintegrowany rynek usług płatniczych w euro, w ramach którego funkcjonuje rzeczywista konkurencja i w którym nie ma rozróżnienia między transgranicznymi a krajowymi płatnościami w euro,

B.   mając na uwadze, że SEPA powinien być nie tylko samoregulacyjną inicjatywą Europejskiej Rady ds. Płatności (EPC), lecz również znaczącą inicjatywą polityki publicznej, umacniającą Unię Gospodarczą i Monetarną oraz przyszłą strategię UE 2020; mając na uwadze, że SEPA wspierany jest przez dyrektywę w sprawie usług płatniczych, która stwarza konieczne, zharmonizowane ramy prawne; mając na uwadze, że sukces SEPA jest w związku z tym przedmiotem szczególnego zainteresowania Parlamentu,

C.   mając na uwadze, że proces decyzyjny w sprawie SEPA znajduje się obecnie w rękach Europejskiej Rady ds. Płatności (EPC), w której tylko banki podejmują decyzje w sprawie produktów SEPA, zaniedbując wnioski konsumentów,

D.   mając na uwadze, że SEPA oficjalnie rozpoczęło działalność w dniu 28 stycznia 2008 r. wraz z wdrożeniem instrumentu zapłaty przelewem bankowym (SCT) w ramach SEPA, podczas gdy system kart SEPA obowiązuje od 1 stycznia 2008 r., zaś system zleceń zapłaty w ramach SEPA ma zgodnie z planem zacząć obowiązywać od 2 listopada 2009 r.,

E.   mając na uwadze, że konsumenci wyrażali obawy, że charakterystyka produktów SEPA powinna zaspokajać obecne potrzeby konsumentów, zwłaszcza jeśli chodzi o sprawdzanie zleceń zapłaty oraz mając na uwadze, że pożądane jest, aby poczyniono postępy zmierzające do rozwiązania tego problemu,

F.   mając na uwadze, że nie wyznaczono żadnej prawnie wiążącej daty przejścia na instrumenty SEPA i mając na uwadze, że znacząca większość osób w przeprowadzonych przez Komisję publicznych konsultacjach poparła ideę wyznaczenia ostatecznej daty, aby przyspieszyć przejście na SEPA,

G.   mając na uwadze, że kandydat na komisarza ds. rynku wewnętrznego i usług stwierdził w pisemnej odpowiedzi na pytania Parlamentu, że ma zamiar wystąpić z inicjatywą ustawodawczą (do przyjęcia przez Komisję) w celu wyznaczenia jednej lub kilku dat przejścia na produkty SEPA w przypadku zleceń zapłaty i przelewów bankowych, a także z inicjatywą mającą na celu poprawę zarządzania,

H.   mając na uwadze, że przejście na SEPA dokonuje się powoli: w sierpniu 2009 r. tylko 4,5% transakcji dokonywano w formacie przelewu bankowego SEPA, a mając na uwadze, że pierwotnie przewidziany termin, a mianowicie migracja większości płatności SCT, SDD i płatności kartą do końca 2010 r. stała się nierealistyczna,

I.   mając na uwadze, że przejście na instrumenty SEPA przez administracje publiczne mimo oczekiwań pozostaje w tyle w większości państw członkowskich, choć powinny one odgrywać rolę katalizatora tworząc masę krytyczną konieczną, aby przyspieszyć przejście na SEPA,

J.   mając na uwadze, że ważne jest, aby wszystkie istotne podmioty – ustawodawcy, sektor bankowy i użytkownicy usług płatniczych – były zaangażowane w realizację SEPA,

K.   mając na uwadze, że wykorzystanie instrumentów SEPA jedynie na potrzeby płatności transgranicznych nie spowoduje sukcesu projektu SEPA, gdyż utrzyma się rozdrobnienie, a spodziewane korzyści dla sektora bankowego i jego klientów nie będą mogły zostać zrealizowane,

L.   mając na uwadze, że rozporządzenie (WE) nr 924/2009 gwarantuje pewność prawną jeśli chodzi o wielostronne opłaty za wymianę (MIF) w okresie przejściowym do 31 października 2012 r., w którym sektor ten powinien rozwijać i uzgodnić wspólny, długofalowy model biznesowy do funkcjonowania systemu poleceń zapłaty w ramach SEPA, który powinien być zgodny z przepisami WE dotyczącymi konkurencji i ramami regulacyjnymi Wspólnoty,

M.   mając na uwadze, że w marcu 2009 r. Komisja i Europejski Bank Centralny wskazały, że prawdopodobnie nie istniał żaden wyraźny ani przekonujący powód uzasadniający stosowanie MIF przy każdej transakcji po 31 października 2012 r. oraz mając na uwadze, że Komisja przeprowadziła publiczne konsultacje w sprawie zastosowania art. 81 traktatu WE do wielostronnych płatności międzybankowych w systemie SEPA,

N.   mając na uwadze, że należy również ostatecznie rozwiązać problem zastosowania MIF w związku z rozwiązaniem w postaci unijnej karty, opartym na systemie kart SEPA,

O.   mając na uwadze, że należy zapewnić ciągłość prawną istniejących zleceń zapłaty we wszystkich państwach członkowskich, ponieważ obowiązek wydania nowych zleceń przy przejściu z krajowych systemów zleceń zapłaty na system SEPA stanowiłby obciążenie, mając jednak na uwadze, że utrzymanie tych zleceń nie przyspiesza wczesnego wdrożenia systemu poleceń zapłaty SEPA, chyba że znalezione zostanie rozwiązanie pozwalające na migrację aktualnych zleceń,

1.   podkreśla stałe poparcie dla ustanowienia SEPA, w ramach którego funkcjonuje rzeczywista konkurencja i nie ma rozróżnienia między transgranicznymi a krajowymi płatnościami w euro;

2.   ubolewa, że nie dokonano prawie żadnych postępów jeśli chodzi o kwestie wymienione w rezolucji Parlamentu w sprawie zastosowania jednolitego obszaru płatności w euro (SEPA) z 12 marca 2009 r. od czasu jej przyjęcia i wzywa wszystkie zainteresowane strony do udziału oraz promowania i wkładu na rzecz realizacji SEPA;

3.   z zadowoleniem przyjmuje plan działania w sprawie SEPA przyjęty przez Komisję we wrześniu 2009 r. i w pełni popiera działania w nim zawarte w sześciu priorytetowych obszarach (tj. zachęcanie do migracji, szerzenie wiedzy na temat SEPA i promowanie produktów SEPA, opracowanie stabilnych ram prawnych dla SEPA i wzmocnienie zgodności z SEPA, promowanie innowacji, zapewnienie niezbędnej standaryzacji, interoperacyjności i bezpieczeństwa, wyjaśnienie i usprawnienie zarządzania projektem SEPA);

4.   wzywa ponownie Komisję, aby na przejście na instrumenty SEPA wyznaczyła precyzyjny, odpowiedni i wiążący termin końcowy, który nie powinien być późniejszy niż 31 grudnia 2012 r. i po którym wszystkie płatności w euro będą musiały być dokonywane z wykorzystaniem standardów SEPA;

5.   wzywa Europejską Radę ds. Płatności do uwzględnienia wniosków konsumentów i odpowiednie przystosowanie metod postępowania;

6.   w pełni popiera zamiar wspierania przez Komisję procesu migracji administracji publicznych poprzez przygotowanie zintegrowanych i zsynchronizowanych krajowych planów migracji; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji na rzecz zbadania i opublikowania stanu gotowości administracji publicznych państw członkowskich i przejścia na SEPA oraz wzywa państwa członkowskie do udziału w tych badaniach;

7.   wzywa Komisję do ostatecznego wyjaśnienia nie później niż do 30 września 2010 r., w oparciu o wyniki odnośnych konsultacji, obejmujących wszystkie zainteresowane strony, kwestii ujednoliconego długofalowego modelu ekonomicznego poleceń zapłaty w systemie SEPA, który musi mieć zasięg ogólnoeuropejski, być opłacalny i wygodny dla konsumentów; nalega na konieczność opracowania tego modelu w ścisłej współpracy między sektorem płatniczym i Komisją oraz zgodnie z prawem WE z zakresu konkurencji i ramami regulacyjnymi Wspólnoty;

8.   wzywa wszystkie zainteresowane strony do wspierania utworzenia europejskiego systemu kart płatniczych, który byłby albo nowym dodatkowym systemem, połączeniem istniejących systemów albo rozszerzeniem istniejącego systemu; w związku z tym ponownie wzywa Komisję do dalszego wyjaśnienia kwestii MIF w odniesieniu do płatności kartą oraz wzywa sektor do znalezienia odpowiednich rozwiązań, w ścisłej współpracy z Komisją, zgodnie z prawem WE dotyczącym konkurencji i ramami regulacyjnymi Wspólnoty;

9.   wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania w systemie przelewów SEPA dalszej ciągłości prawnej obowiązujących dotychczas poleceń zapłaty; podkreśla, że przejście od obowiązującego systemu poleceń zapłaty do systemu przelewów SEPA nie powinno powodować obciążeń dla konsumentów;

10.   podkreśla, że konsumenci powinni być jasno informowani o różnicach między dawnym i nowym systemem;

11.   wzywa Komisję do monitorowania przejścia na instrumenty SEPA i zagwarantowania, że nie spowoduje ono, że system płatności nie stanie się droższy dla obywateli UE;

12.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Bankowi Centralnemu oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 319 z 5.12.2007, s. 1. (2) Teksty przyjęte, P6_TA(2009)0139. (3) Dz.U. L 266 z 9.10.2009, s. 11.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie przejrzystości i aktualnego stanu negocjacji umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi (ACTA)

P7_TA(2010)0058 RC-B7-0154/2010

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 207 i 218 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 lutego 2010 r. w sprawie zmienionego porozumienia ramowego między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską na następną kadencję(1),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (przekształcenie), którą należy traktować jako stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu(2) (COM(2008)0229 – C6-0184/2008 – 2008/0090(COD)),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie wpływu podrabiania towarów na handel międzynarodowy(3),

–   uwzględniając opinię Europejskiego Inspektora Ochrony Danych z dnia 22 lutego 2010 r. w sprawie prowadzonych przez Unię Europejską negocjacji z zakresu umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi (ACTA),

–   uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 8,

–   uwzględniając dyrektywę 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącą przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej, zmienioną ostatnio dyrektywą 2009/136/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 listopada 2009 r.,

–   uwzględniając dyrektywę 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego, w ramach rynku wewnętrznego („dyrektywa o handlu elektronicznym”),

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że w roku 2008 Unia Europejska i inne państwa OECD otworzyły negocjacje nowej wielostronnej umowy zmierzającej do poprawy ochrony praw własności intelektualnej i zwalczania podrabiania towarów oraz piractwa (umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi - ACTA), a także podjęły wspólną decyzję o zastosowaniu klauzuli poufności,

B.   mając na uwadze, że w sprawozdaniu z dnia 11 marca 2009 r. Parlament wezwał Komisję do natychmiastowego upublicznienia wszystkich dokumentów dotyczących toczących się międzynarodowych negocjacji w sprawie umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi,

C.   mając na uwadze, że w dniu 27 stycznia 2010 r. Komisja zobowiązała się do zacieśnienia współpracy z Parlamentem zgodnie z postanowieniami rezolucji z dnia 9 lutego 2010 r. w sprawie zmienionego porozumienia ramowego z Komisją, wzywającej do „bezzwłocznego przekazywania mu kompletnych informacji na każdym etapie toczących się negocjacji w sprawie umów międzynarodowych (...), w szczególności dotyczących kwestii handlowych oraz innych negocjacji wymagających procedury zgody, tak aby w pełni wprowadzić w życie art. 218 TFUE”,

D.   mając na uwadze, że przedstawiciele Rady uczestniczyli w rundach negocjacji ACTA wraz z przedstawicielami Komisji,

E.   mając na uwadze, że Komisja – stojąca na straży traktatów – jest zobowiązana do przestrzegania acquis communautaire przy prowadzeniu negocjacji umów międzynarodowych mających wpływ na prawodawstwo w UE,

F.   mając na uwadze, że – zgodnie z pewnymi ujawnionymi dokumentami – negocjacje ACTA dotyczą m.in. rozpatrywanych obecnie projektów przepisów UE dotyczących egzekwowania praw własności intelektualnej (2005/0127(COD) - środki prawa karnego mające na celu zapewnienie egzekwowania praw własności intelektualnej (IPRED-II)) oraz tzw. „pakietu telekomunikacyjnego”, a także obowiązujących uregulowań unijnych z zakresu e-handlu i ochrony danych,

G.   mając na uwadze, że bieżące wysiłki UE mające na celu harmonizację środków ochrony praw własności intelektualnej nie mogą zostać zniweczone na drodze negocjacji handlowych toczących się poza normalnym procesem decyzyjnym UE,

H.   mając na uwadze, że istotne jest zapewnienie takiego rozwoju środków ochrony praw własności intelektualnej, który nie zakłóca innowacji i konkurencji, nie podważa ograniczeń praw własności intelektualnej i ochrony danych osobowych, nie ogranicza swobodnego przepływu informacji i nie obciąża w sposób nieuzasadniony handlu prowadzonego zgodnie z prawem,

I.   mając na uwadze, że każde porozumienie osiągnięte przez Unię Europejską w sprawie ACTA musi być zgodne ze zobowiązaniami prawnymi nałożonymi na UE pod względem prawa ochrony prywatności i danych, określonymi przede wszystkim w dyrektywach 95/46/WE i 2002/58/WE oraz w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej,

J.   mając na uwadze, że traktat lizboński wszedł w życie dnia 1 grudnia 2009 r.,

K.   mając na uwadze, że w następstwie wejścia w życie traktatu lizbońskiego Parlament Europejski zobowiązany będzie do wyrażenia zgody na treść umowy ACTA przed jej wejściem w życie w UE,

L.   mając na uwadze, że Komisja Europejska zobowiązała się do zapewnienia Parlamentowi bezzwłocznego i pełnego dostępu do informacji z zakresu umów międzynarodowych na każdym etapie negocjacji,

1.   wskazuje, że od dnia 1 grudnia 2009 r. Komisja jest prawnie zobowiązana do bezzwłocznego przekazywania Parlamentowi pełnych informacji na wszystkich etapach toczących się negocjacji międzynarodowych;

2.   wyraża zaniepokojenie brakiem przejrzystości procesu prowadzenia negocjacji ACTA, co jest w sprzeczności z literą i duchem TFUE; wyraża głębokie zaniepokojenie faktem braku ustalenia podstawy prawnej przed rozpoczęciem negocjacji ACTA, a także brakiem prób uzyskania zatwierdzenia mandatu negocjacyjnego przez Parlament;

3.   wzywa Komisję i Radę do zapewnienia opinii publicznej i Parlamentowi dostępu do tekstów i podsumowań negocjacji ACTA zgodnie z traktatem oraz rozporządzeniem (WE) nr 1049/2001 z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

4.   wzywa Komisję i Radę do aktywnej współpracy z partnerami negocjacyjnymi ACTA, aby z urzędu wykluczyć jakiekolwiek dalsze negocjacje o charakterze poufnym, a także do pełnego i punktualnego informowania Parlamentu o inicjatywach podjętych w tym względzie; oczekuje, że przed kolejną rundą negocjacyjną w Nowej Zelandii w kwietniu 2010 r. Komisja przedstawi wnioski w sprawie uwzględnienia zagadnienia przejrzystości w porządku dziennym tego posiedzenia i że poinformuje Parlament o wynikach tej rundy zaraz po jej zakończeniu;

5.   podkreśla, że o ile Parlament nie będzie bezzwłocznie otrzymywał pełnych informacji na wszystkich etapach negocjacji, zastrzega on sobie prawo podjęcia odpowiednich działań, w tym wszczęcia postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej w celu ochrony swoich praw;

6.   wyraża ubolewanie nad faktem, że strony świadomie postanowiły nie prowadzić negocjacji w łonie już istniejących organów międzynarodowych, takich jak Światowa Organizacja Własności Intelektualnej czy Światowa Organizacja Handlu, które dysponują już strukturami w zakresie informowania opinii publicznej i konsultacji;

7.   wzywa Komisję do przeprowadzenia oceny wpływu wdrożenia uregulowań ACTA na prawa podstawowe, ochronę danych, kontynuowane przez UE wysiłki na rzecz harmonizacji środków ochrony praw własności intelektualnej oraz na e-handel przed osiągnięciem na szczeblu unijnym jakiegokolwiek porozumienia z zakresu skonsolidowanego tekstu ACTA, a także do bezzwłocznego przeprowadzenia z Parlamentem konsultacji z zakresu wyników tej oceny;

8.   z zadowoleniem przyjmuje potwierdzenie przez Komisję, że jakakolwiek umowa ACTA będzie ograniczona do przestrzegania istniejących obecnie praw własności intelektualnej, bez uszczerbku dla rozwoju podstawowych praw własności intelektualnej w Unii Europejskiej;

9.   wzywa Komisję do kontynuowania negocjacji w sprawie ACTA i do ograniczenia ich do istniejących europejskich środków ochrony praw własności intelektualnej w odniesieniu do kwestii podrabiania towarów; jest zdania, że w dalszych negocjacjach w sprawie ACTA powinna wziąć udział większa liczba państw rozwijających się i nowo powstałych w celu osiągnięciu możliwie najbardziej wielostronnego poziomu rokowań;

10.   nalega na Komisję, aby dołożyła starań, by wdrażanie postanowień ACTA (przede wszystkim postanowień dotyczących procedur przestrzegania praw autorskich w środowisku cyfrowym) było w pełni zgodne z literą i duchem acquis communautaire; domaga się nieprzeprowadzania kontroli osobistych na granicach UE oraz żąda dokładnego wyjaśnienia jakichkolwiek klauzul umożliwiających przeszukiwanie i konfiskatę przez służby graniczne i celne bez odpowiedniego nakazu urządzeń przechowywania informacji takich jak komputery przenośne, telefony komórkowe, odtwarzacze MP3;

11.   jest zdania, że w celu przestrzegania praw podstawowych, takich jak wolność słowa i prawo do prywatności, przy jednoczesnym poszanowaniu zasady pomocniczości, proponowana umowa nie powinna umożliwić stosowania jakichkolwiek tak zwanych procedur „three strikes”, zgodnie z decyzją Parlamentu w sprawie art. 1 ust. 1 lit. b (zmieniającej) dyrektywy 2009/140/WE wzywającej do dodania nowego ustępu 3a) do art. 1 dyrektywy 2002/21/WE dotyczącego polityki „three strikes”; uważa, że każda umowa powinna zawierać postanowienie, że zablokowanie dostępu danego użytkownika do internetu wymagać będzie uprzedniego rozpatrzenia przez sąd;

12.   podkreśla, że ochrona prywatności i danych to podstawowe wartości Unii Europejskiej, uznane art. 8 europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka oraz art. 7 i 8 Karty praw podstawowych UE, których należy przestrzegać we wszystkich strategiach i przepisach przyjmowanych przez UE zgodnie z art. 16 TFUE;

13.   zwraca uwagę, że postanowienia umowy ACTA, a w szczególności środki zmierzające do wzmocnienia uprawnień do dokonywania inspekcji i konfiskaty towarów na granicach, nie powinny mieć wpływu na globalny dostęp do legalnych, przystępnych cenowo i bezpiecznych produktów leczniczych - w tym produktów nowatorskich i generycznych - pod pretekstem walki z podrabianiem towarów;

14.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw uczestniczących w negocjacjach ACTA.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0009. (2) Teksty przyjęte tego dnia, P6_TA(2009)0114. (3) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0634.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie rozporządzenia wprowadzającego plan ogólnych preferencji taryfowych

P7_TA(2010)0059 RC-B7-0181/2010

Parlament Europejski,

–   uwzględniając Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), a w szczególności tzw. klauzulę dopuszczającą z 1979r.,

–   uwzględniając rezolucję legislacyjną z dnia 5 czerwca 2008 r. dotyczącą wniosku w sprawie rozporządzenia Rady wprowadzającego plan ogólnych preferencji taryfowych na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2011 r. (2007/0289(CNS)),

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 732/2008 z dnia 22 lipca 2008 r.,

–   uwzględniając rozdział 1 tytułu V Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

–   uwzględniając art. 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że „klauzula dopuszczająca” stanowi podstawę prawną WTO planu ogólnych preferencji taryfowych (GSP),

B.   mając na uwadze, że od roku 1971 Wspólnota przyznaje preferencje handlowe krajom rozwijającym się w ramach planu ogólnych preferencji taryfowych,

C.   mając na uwadze, że skonsultowano się z Parlamentem w kwestii wniosku Komisji w sprawie rozporządzenia Rady dotyczącego GSP na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2011 r. (COM(2007)0857),

D.   mając na uwadze, że Traktat z Lizbony wszedł w życie z dniem 1 grudnia 2009 r.,

E.   mając na uwadze, że zgodnie z rozdziałem 1 tytułu V TUE Unia musi kierować się w swoich działaniach podejmowanych na arenie międzynarodowej zasadami demokracji, praworządnością, zasadą uniwersalnego i niepodzielnego charakteru praw człowieka i podstawowych wolności oraz wspierać zrównoważony rozwój gospodarczy, społeczny i środowiskowy krajów rozwijających się, a głównym celem powinno być wyeliminowanie ubóstwa,

F.   mając na uwadze, że na mocy art. 207 TFUE Parlament i Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń zgodnie ze zwykłą procedurą prawodawczą, muszą przyjmować środki określające ramy realizacji wspólnej polityki handlowej,

1.   dostrzega znaczenie planu ogólnych preferencji taryfowych, który pozwala krajom rozwiniętym stosować jednokierunkowe zasady preferencyjnego traktowania w odniesieniu do produktów pochodzących z krajów rozwijających się;

2.   zwraca uwagę, że stworzeniu przez Wspólnotę Europejską GSP w 1971 r. towarzyszyło wyjaśnienie, iż jest on instrumentem mającym na celu zniwelowanie braku równowagi w bilansie handlowym krajów rozwiniętych i krajów rozwijających się oraz oczekiwanie, że przyczyni się on do ich zrównoważonego rozwoju; uważa, że GSP jest instrumentem handlowym WE i UE na rzecz pomocy dla krajów rozwijających się poprzez wytwarzanie dochodu za pomocą handlu międzynarodowego, przez co przyczynia się do ich zrównoważonego rozwoju i dobrych rządów;

3.   zauważa, że obowiązujące rozporządzenie w sprawie GSP wygaśnie z dniem 31 grudnia 2011 r., w związku z tym, uwzględniając czas niezbędny do przyjęcia nowego rozporządzenia zgodnie ze zwykłą procedurą prawodawczą, wzywa Komisję do przedłożenia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie zaktualizowanego rozporządzenia w sprawie GSP do dnia 1 czerwca 2010 r.;

4.   uważa, że preferencje przyznane w ramach GSP powinny być skierowane do krajów rozwijających się, które potrzebują ich najbardziej, i że nowa lista krajów-beneficjentów powinna odzwierciedlać bieżącą sytuację gospodarczą krajów rozwijających się;

5.   podkreśla, że zgodnie z art. 15 ust. 1 wszystkie kraje korzystające z planu GSP+ powinny nie tylko ratyfikować, ale również skutecznie wdrożyć wszystkie 27 konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy i ONZ wyszczególnionych w załączniku III do rozporządzenia w sprawie GSP;

6.   podkreśla potrzebę większej przejrzystości i odpowiedzialności demokratycznej w kwestii sposobu wszczynania i prowadzenia dochodzeń; zwraca się zatem z wnioskiem, aby Komisja przekazywała Parlamentowi pełne informacje i angażowała go w odpowiednim stopniu na wszystkich etapach procedur GSP i GSP+, również w przypadku wniosku Rady dotyczącego list krajów-beneficjentów;

7.   wzywa Komisję do ścisłego monitorowania sytuacji na Sri Lance oraz rząd Sri Lanki do szybkiej reakcji w celu uporządkowania sytuacji w kraju przed faktycznym zawieszeniem GSP+;

8.   wzywa Komisję do ścisłego monitorowania sytuacji praw człowieka w Kolumbii i do składania sprawozdań Parlamentowi;

9.   wzywa Komisję do prowadzenia spójnej polityki w sprawie GSP+, zwłaszcza jeśli chodzi o ewentualne zawieszenie planu w przypadku łamania praw człowieka, oraz do pełnego zaangażowania Parlamentu w ten proces;

10.   apeluje do Komisji, aby przed wygaśnięciem obowiązującego rozporządzenia oraz w czasie umożliwiającym przeprowadzenie dyskusji na temat następnego rozporządzenia przedłożyła Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat sytuacji w zakresie ratyfikacji i wdrożenia 27 konwencji przez każdy kraj korzystający ze szczególnego systemu zachęt; wzywa Komisję, aby w zaktualizowanym rozporządzeniu GSP określiła organy monitorujące, które zalecałyby, czy dany kraj powinien podjąć dodatkowe środki na rzecz skutecznego wdrożenia konwencji; stwierdza, że w sprawozdaniu Komisja powinna także ocenić skuteczność szczególnych rozwiązań motywacyjnych pod względem realizacji ich celu, a w razie potrzeby zaleca także dokonanie przeglądu załącznika III;

11.   zwraca się do Komisji, aby zaktualizowane rozporządzenie w sprawie GSP zakładało przeprowadzanie regularnej oceny kwestii przestrzegania przez każdy kraj korzystający z tego planu zobowiązań związanych z GSP+, a przez to aby zagwarantowała, że nie będą mieć zastosowania żadne powody do tymczasowego zawieszenia traktowania na zasadach preferencyjnych, określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 16 ust. 1 i ust. 2; wzywa do przesyłania tego rocznego sprawozdania Parlamentowi i Radzie;

12.   wzywa Komisję, aby przed dokonaniem przeglądu planu przeprowadziła ocenę wpływu skutków GSP w okresie od 1 stycznia 2006 r. do 31 grudnia 2009 r. oraz aby oceniła, w jakim stopniu zostały zrealizowane początkowe cele GSP dotyczące szczególnych wskaźników społeczno-ekonomicznych istotnych dla poszczególnych krajów, a w szczególności zmniejszenia skali ubóstwa; uważa, że badania te należy następnie przedłożyć Parlamentowi i Radzie; jest zdania, że nowy wniosek w sprawie zaktualizowanego rozporządzenia w sprawie GSP musi w należytym stopniu uwzględniać te oceny wpływu;

13.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie rocznego sprawozdania Rady dla Parlamentu Europejskiego dotyczącego głównych aspektów i podstawowych wyborów w zakresie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) w 2008 r., przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu zgodnie częścią II pkt G ust. 43 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. (2009/2057 (INI))

P7_TA(2010)0060 A7-0023/2010

Parlament Europejski,

–   uwzględniając roczne sprawozdanie Rady dla Parlamentu Europejskiego dotyczące głównych aspektów i podstawowych wyborów w zakresie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) w 2008 r., przedstawione Parlamentowi Europejskiemu zgodnie z częścią II pkt G ust. 43 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r.(1),

–   uwzględniając traktat lizboński zmieniający Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, a w szczególności tytuł V zmienionego w ten sposób Traktatu o Unii Europejskiej – „Postanowienia ogólne o działaniach zewnętrznych Unii i postanowienia szczególne dotyczące wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa”,

–   uwzględniając europejską strategię bezpieczeństwa (ESB) przyjętą przez Radę Europejską w dniu 12 grudnia 2003 r. oraz sprawozdanie w sprawie wdrażania ESB przyjęte w dniu 11 grudnia 2008 r.,

–   uwzględniając wyżej wspomniane porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami,

–   uwzględniając swoje rezolucje w sprawie sprawozdań rocznych dotyczących WPZiB za lata 2006 i 2007, odpowiednio z dni 5 czerwca 2008 r.(2) i 19 lutego 2009 r.(3),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 października 2009 r. w sprawie instytucjonalnych aspektów utworzenia Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych(4),

–   uwzględniając art. 119 ust. 1 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Budżetowej(A7-0023/2010),

A.   mając na uwadze, że w ostatnich dziesięcioleciach wzrosła rola Unii Europejskiej jako podmiotu liczącego się na arenie międzynarodowej oraz mając na uwadze, że potrzebne są dodatkowe środki finansowe oraz nowe podejście, aby UE mogła działać wspólnie i podejmować światowe wyzwania w demokratyczny, spójny, konsekwentny i skuteczny sposób,

B.   mając na uwadze, że w stosunkach zewnętrznych Unia Europejska rozwija cele swojej polityki zagranicznej, umacnia i propaguje swoje wartości i interesy, wnosi wkład w ochronę swoich obywateli oraz wspiera te wartości na świecie, mając na celu przyczynienie się do pokoju, bezpieczeństwa, trwałego rozwoju naszej Ziemi, do solidarności i wzajemnego szacunku między narodami, do swobodnego i uczciwego handlu, do wyeliminowania ubóstwa oraz do ochrony praw człowieka, w szczególności praw dziecka, a także do ścisłego przestrzegania i rozwoju prawa międzynarodowego, w tym poszanowania zasad Karty Narodów Zjednoczonych, mając na uwadze, że propagowanie praw człowieka, zwłaszcza powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, znajduje się w centrum działań zewnętrznych UE, a także mając na uwadze, że karta praw podstawowych jest obecnie wiążąca w odniesieniu do zewnętrznych działań UE,

C.   mając na uwadze, że w związku z traktatem lizbońskim działania zewnętrzne Unii jako całości, w tym WPZiB, zyskują nowy wymiar, co wraz z osobowością prawną UE oraz istotnymi innowacjami instytucjonalnymi, zwłaszcza powołaniem sprawującego podwójną funkcję wiceprzewodniczącego Komisji/wysokiego przedstawiciela Unii do spraw polityki zagranicznej i bezpieczeństwa („Wiceprzewodniczący/Wysoki Przedstawiciel”) oraz ustanowieniem Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ), mogłoby decydująco wpłynąć na spójność, jednolitość i skuteczność działań zewnętrznych Unii oraz w istotny sposób zwiększyć jej wpływy na arenie międzynarodowej,

D.   mając na uwadze, że potrzebne są dalsze starania, aby poprawić szybkość reagowania UE na kryzysy polityczne i konflikty regionalne; mając na uwadze, że obecne mechanizmy podejmowania decyzji i finansowania mogą hamować szybkie i kompleksowe reagowanie oraz mając na uwadze, że należy znaleźć sposoby dalszego ograniczenia i odchodzenia od zasady jednomyślności,

E.   mając na uwadze, że istotne jest właściwe określenie wspólnych interesów europejskich i działanie zgodnie z nimi dla realizacji celów działań zewnętrznych Unii, a w szczególności celów wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB); mając na uwadze, że podstawowe znaczenie ma również, aby wszystkie przyjęte strategie polityczne i podejmowane działania były zgodne z prawem międzynarodowym, w tym z zasadami ustanowionym w Karcie ONZ,

F.   mając na uwadze, że promowanie pokoju, praw człowieka oraz praworządności na świecie należy do głównych celów polityki zewnętrznej UE,

G.   mając na uwadze, że traktat lizboński uprawnia Wiceprzewodniczącego/Wysokiego Przedstawiciela do udzielania Radzie i Komisji pomocy w zapewnianiu spójności między poszczególnymi dziedzinami działań zewnętrznych oraz między działaniami zewnętrznymi a innymi obszarami polityki Unii,

H.   mając na uwadze, że z wejściem w życie traktatu lizbońskiego Unia Europejska wykonuje wszystkie prawa i wypełnia wszystkie obowiązki Wspólnoty Europejskiej, jednocześnie nadal wykonując dotychczasowe prawa i wypełniając obowiązki UE,

I.   mając na uwadze, że nowe wyzwania w dziedzinie bezpieczeństwa wymagają położenia silniejszego nacisku na wzmocnienie, łączenie i równoważenie różnych instrumentów cywilnych i wojskowych z całej gamy działań związanych z zapobieganiem konfliktom, rozwiązywaniem konfliktów, zarządzaniem kryzysowym i budową pokoju,

J.   mając na uwadze, że około 10 lat po zapoczątkowaniu europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony (EPBiO), w którym to okresie rozmieszczono około 23 misje na obszarach kryzysowych, należy wzmocnić potencjał wojskowy i cywilny oraz skonsolidować struktury, tak aby odpowiednio odzwierciedlić rolę, jaką wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) odgrywa we wspieraniu WPZiB oraz w zapewnianiu bezpieczeństwa międzynarodowego,

Zasady regulujące europejskie działania zewnętrzne

1.   wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel i podległe jej służby do opracowania – w celu pogłębienia wspólnej strategicznej koncepcji Unii – spójnej strategii polityki zagranicznej UE, w oparciu o cele i zasady ustanowione w art. 21 TUE; jest zdania, że strategia taka powinna jasno określać wspólne interesy bezpieczeństwa UE i w ten sposób służyć jako ramy odniesienia dla tworzenia polityki, a także formułowania, finansowania, wdrażania i monitorowania działań zewnętrznych UE; wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do pełnego włączenia właściwych organów Parlamentu Europejskiego we wszelkie działania tego typu; jest przekonany, że dwie wiodące zasady takiej strategii powinny tworzyć: koncepcja bezpieczeństwa ludzi, określona w madryckim sprawozdaniu z 2007 r. grupy studyjnej ds. bezpieczeństwa ludzi, oraz koncepcja odpowiedzialności za ochronę, zdefiniowana w 2005 r. w dokumencie końcowym szczytu światowego;

Sprawozdanie roczne Rady w sprawie WPZiB za rok 2008

2.   z zadowoleniem przyjmuje wyrażaną przez Radę ambicję przyjęcia bardziej strategicznego, tematycznie ukierunkowanego i usprawnionego podejścia do spraw z zakresu WPZiB przy sporządzaniu sprawozdania za rok 2008; pochwala również wprowadzenie przez Radę bardziej przejrzystej struktury, z głównymi rozdziałami dotyczącymi działań prowadzonych w przeszłości oraz, w szczególności, przyszłych perspektyw w dziedzinie WPZiB; zauważa też w sprawozdaniu poprawę w zakresie opracowania regionalnego kontekstu działań zewnętrznych;

3.   raz jeszcze podkreśla, że zakres sprawozdania nie powinien być ograniczony po prostu do opisu działań z zakresu WPZiB, ale powinien stwarzać okazję do nawiązania dialogu z Parlamentem Europejskim w celu rozwijania bardziej strategicznego podejścia do WPZiB; zaleca, aby roczne sprawozdanie dotyczące WPZiB zostało przekształcone w roczne sprawozdanie omawiające wdrażanie i oceniające skuteczność strategii polityki zagranicznej UE, oceniające jej skuteczność i nakreślające kierunki na przyszłość; zaleca ponadto, aby w sprawozdaniu takim wprowadzono więcej odniesień do potrzeb budżetowych i wpływu finansowego działań zewnętrznych;

4.   wierzy w wartość dodaną przyjęcia szerszego i bardziej wszechstronnego podejścia do sprawozdań rocznych z WPZiB, a w szczególności ich rozdziałów dotyczących regionalnych grup i partnerów oraz wzajemnych powiązań misji WPZiB/WPBiO z innymi instrumentami promującymi rolę UE jako partnera na arenie międzynarodowej; uważa, że przyjęcie takiej perspektywy umożliwia m.in. lepszy ogląd całości wkładu finansowego z budżetu UE w danym regionie;

5.   ponownie wyraża stanowisko, że w celu wzmocnienia demokratycznej legitymacji WPZiB właściwe organy Parlamentu powinny być proszone o opinię na temat uruchamiania misji w ramach WPBiO oraz że decyzje powinny w stosownych przypadkach uwzględniać stanowiska przyjęte przez Parlament i zawierać odniesienia do nich; uważa, że takie konsultacje powinny obejmować informacje o przesłankach obranego trybu działania oraz wyjaśnienie, w jaki sposób dana misja wiąże się z odpowiednimi działaniami unijnymi i międzynarodowymi, jakie ma skutki finansowe i jak współgra z innymi instrumentami UE;

Skutki traktatu lizbońskiego

6.   z zadowoleniem przyjmuje wejście w życie traktatu lizbońskiego, który daje UE narzędzia do dalszego zwiększania jej roli i widoczności na arenie międzynarodowej; podkreśla w związku z tym zasadniczą rolę, jaką każde z państw członkowskich, Rada i nowa Wiceprzewodnicząca/Wysoka Przedstawiciel muszą odegrać, aby nadać pisemnym postanowieniom traktatu formę konkretnych działań poprzez umocnienie stosunków UE z jej partnerami strategicznymi i ugruntowanie przywództwa na arenie stosunków wielostronnych; podkreśla znaczenie postanowień traktatu, zgodnie z którymi kompetencje Unii w zakresie WPZiB będą obecnie obejmować wszelkie dziedziny polityki zagranicznej i ogół kwestii dotyczących bezpieczeństwa Unii, w tym stopniowe określanie wspólnej polityki obronnej, która może prowadzić do wspólnej obrony;

7.   zauważa, że przewodniczący Rady Europejskiej zapewni „na swoim poziomie oraz w zakresie swojej właściwości reprezentację Unii na zewnątrz w sprawach dotyczących wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa”; ostrzega jednak, że musi się to odbywać z zastrzeżeniem uprawnień Wiceprzewodniczącej/Wysokiej Komisarz oraz przy pełnym uznaniu kluczowej roli pełnionej przez Komisję Europejską, nie tylko w ustanawianiu i utrzymywaniu acquis communautaire w zakresie stosunków zewnętrznych, lecz również w zapewnianiu zewnętrznej reprezentacji Unii, z wyjątkiem WPZiB;

8.   z zadowoleniem przyjmuje funkcję, jaką pełnić będzie Wiceprzewodnicząca/Wysoka Przedstawiciel, przewodnicząc Radzie do Spraw Zagranicznych oraz to, że jej przedstawiciel ma przewodniczyć Komitetowi Politycznemu i Bezpieczeństwa; oczekuje, że te nowe funkcje spowodują konsolidację kontaktów międzyinstytucjonalnych i będą sprzyjać bardziej stabilnemu dialogowi między instytucjami; zwraca się do Wiceprzewodniczącej/Wysokiej Przedstawiciel o bazowanie na doświadczeniach pozyskanych w wyniku okresowych wystąpień ustępujących komisarzy ds. stosunków zewnętrznych i wysokiego przedstawiciela podczas sesji plenarnych Parlamentu oraz przed jego Komisją Spraw Zagranicznych, a także na zwyczaju nieformalnych spotkań, aby możliwe było nasilenie i prowadzenie regularnych, systematycznych i rzeczowych konsultacji z Parlamentem i jego właściwymi organami;

9.   jest zdania, że połączenie międzyrządowych i wspólnotowych filarów i funkcji w jednym stanowisku Wiceprzewodniczącego/Wysokiego Przedstawiciela, który podlega zatwierdzeniu w drodze zbiorowego głosowania Parlamentu Europejskiego, może wzmocnić legitymację demokratyczną działań z zakresu WPZiB, pod warunkiem ustanowienia na wszystkich szczeblach i na równych prawach stałego dialogu strategicznego między Parlamentem, Radą i Komisją;

10.   podkreśla, że państwa członkowskie powinny pracować w duchu wzajemnej solidarności politycznej dla osiągania coraz wyższego stopnia zbieżności działań w obszarze WPZiB;

11.   ponownie stwierdza, że w budżecie UE należy przeznaczyć odpowiednie środki finansowe umożliwiające UE odgrywanie aktywnej roli w świecie; z żalem zauważa, że odpowiednia część budżetu nadal jest niedostatecznie zasilana, i wyraża poważne zaniepokojenie wpływem niedofinansowania na zdolność Unii do prowadzenia wiarygodnej i aktywnej polityki zagranicznej; podkreśla potrzebę wyposażenia Unii w niezbędne środki finansowe umożliwiające spójne i odpowiednie reagowanie na nieprzewidziane wyzwania globalne i w związku z tym oczekuje, że zostanie poproszony o opinię na temat procedur przyznawania szybkiego dostępu do środku budżetowych Unii mających na celu pilne finansowanie inicjatyw z zakresu WPZiB, a także że zostanie w pełni zaangażowany w te procedury; wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do opracowania jednocześnie skutecznej strategii komunikacyjnej służącej lepszemu informowaniu obywateli UE o celach i osiągnięciach WPZiB, i w związku z tym zdecydowanie wskazuje ponownie na znaczenie demokratycznej legitymizacji i kontroli polityki zagranicznej i bezpieczeństwa prowadzonej przez Unię Europejską;

12.   ponownie wyraża swe zaniepokojenie brakiem przejrzystości oraz informacji, jeśli chodzi o finansowanie wspólnych kosztów operacji UE mających militarne lub obronne konotacje, gdyż mechanizm Athena nie umożliwia uzyskania pełnego oglądu wszystkich następstw finansowych, jakie mają misje prowadzone w ramach WPZiB; z zadowoleniem przyjmuje zatem utworzenie na mocy art. 41 ust. 3 TUE funduszu początkowego i apeluje o zasięganie opinii Parlamentu na temat zarządzania tym budżetem, zgodnie z ogólnymi prerogatywami PE dotyczącymi WPZiB i WPBiO określonymi w art. 36 TUE; zwraca uwagę, że rosnący udział Parlamentu w określaniu, monitorowaniu i nadzorowaniu WPZiB wynika zarówno z wzajemnego połączenia WPZiB z WPBiO, jak podkreślono w art. 42 TUE, jak i ze wzmocnionego nadzoru parlamentarnego na poziomie krajowym i europejskim, przewidzianego w protokole nr 1 do TUE;

13.   wzywa Radę, Komisję i Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do skorzystania z okazji – zaistniałej w związku z ustanowieniem ESDZ – do opracowania bardziej spójnej, konsekwentnej i skutecznej polityki zagranicznej; oczekuje w związku z tym, że podstawowe wartości i cele polityki zagranicznej Unii, takie jak poszanowanie i propagowanie praw człowieka, zapisane w prawnie wiążącej karcie praw podstawowych, oraz priorytety polityki zagranicznej Unii, takie jak zarządzanie kryzysowe i budowa pokoju, znajdą należyte odzwierciedlenie w strukturze ESDZ, obejmującej zasoby ludzkie; ponownie stwierdza, że przy ustanawianiu i w działaniu ESDZ należy zachować uprawnienia Parlamentu Europejskiego do demokratycznej i budżetowej kontroli;

14.   zauważa, że traktat lizboński ma znaczące skutki dla WPZiB, przejawiające się w reorganizacji obowiązków administracyjnych, i w związku z tym wzywa Radę i Komisję do zadbania o to, aby efekt skali w zakresie struktur wsparcia doprowadził do ograniczenia kosztów administracyjnych;

15.   podkreśla potrzebę wprowadzenia większej jasności co do kryteriów mianowania i oceny specjalnych przedstawicieli UE, biorąc również pod uwagę potrzebę zapewnienia równowagi płci; przypomina, że aktualnie Parlament nie ma możliwości zakwestionowania poszczególnych mandatów specjalnych przedstawicieli UE, gdyż środki przeznaczone na pełnienie takiego mandatu ujęte są w art. 19 03 06, który obejmuje wszystkie mandaty SPUE; apeluje zatem o wzmocnienie nadzoru parlamentarnego nad mianowaniem i ustalaniem mandatów specjalnych przedstawicieli UE oraz o kontrolę nad nimi; uważa, że odpowiedni specjalni przedstawiciele UE powinni być stopniowo wycofywani, a ich funkcje powinni wypełniać pracujący w poszczególnych krajach szefowie delegacji UE, natomiast specjalni przedstawiciele UE o obowiązkach na szczeblu regionalnym muszą pełnić funkcję koordynatorów i dostarczać wskazówek politycznych szefom delegacji UE w danych krajach, podlegającym Wiceprzewodniczącemu/Wysokiemu Przedstawicielowi, w celu zapewnienia spójności i jednolitości europejskich działań zewnętrznych; zwraca uwagę, że połączenie funkcji stanowi w tym względzie pierwszy – ale nie jedyny – krok, jakiego należy dokonać w celu stworzenia ekonomii skali oraz podniesienia skuteczności WPZiB; wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do podjęcia kroków z myślą o powierzeniu specjalnym przedstawicielom UE zadania polegającego na koordynacji i dostarczaniu wskazówek politycznych również w odniesieniu do misji WPBiO należących do zakresu ich kompetencji;

16.   zwraca się do Wiceprzewodniczącej/Wysokiej Przedstawiciel, aby zasięgnęła opinii właściwej komisji Parlamentu w sprawie dokonywanych przez siebie nominacji na wysokie stanowiska w ESDZ, w tym stanowiska specjalnych przedstawicieli UE; postanawia poprosić niektórych specjalnych przedstawicieli UE oraz szefów delegacji o stawienie się przed właściwą komisją po ich powołaniu na stanowiska;

17.   zauważa, że traktat lizboński obejmuje nowe procedury finansowe dotyczące WPZiB, wzmacnia dialog między Radą a Parlamentem na temat WPZiB poprzez wprowadzenie dwóch debat rocznych z udziałem Wiceprzewodniczącej/Wysokiej Przedstawiciel oraz szczegółowo określa rolę i obowiązki Parlamentu w odniesieniu do WPBiO; w związku z tym wzywa do przeglądu i poszerzenia obowiązujących porozumień międzyinstytucjonalnych, z udziałem Komisji Spraw Zagranicznych PE, tak aby zapewnić sprawne i skuteczne wdrożenie procedury budżetowej, procedury konsultacji i procedury kontroli w przypadku WPZiB i WPBiO oraz poprawić dostęp do informacji sensytywnych; w związku z tym zwraca szczególną uwagę na wyżej wspomniane porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. oraz porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 listopada 2002 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim a Radą dotyczące dostępu przez Parlament Europejski do będących w posiadaniu Rady informacji sensytywnych w obszarze polityki zagranicznej i bezpieczeństwa(5); wyraża silne postanowienie korzystania ze swoich uprawnień budżetowych i prawa do demokratycznej kontroli w odniesieniu do WPZiB w związku ze wszystkimi instytucjonalnymi zmianami, w tym ustaleniami dotyczącymi finansowania ESDZ;

18.   zauważa, że traktat lizboński objął procedurą zgody wszystkie porozumienia dotyczące kwestii, co do których zastosowanie ma zwykła procedura prawodawcza, i wzmocnił prawo Parlamentu do uzyskania od Komisji należytych informacji na temat postępów negocjacji umów międzynarodowych zgodnie z art. 218 TFUE; w związku z tym uważa, że należy zastanowić się nad wynegocjowaniem nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego z Parlamentem, aby zapewnić mu jasną definicję swojego zaangażowania na każdym etapie negocjacji prowadzących do zawarcia umowy międzynarodowej;

19.   wzywa Radę Ministrów Spraw Zagranicznych, aby stanowiła kwalifikowaną większością głosów w przypadkach przewidzianych w nowym traktacie;

20.   jest zdania, że – w świetle art. 42 ust. 2 i ust. 7 TUE oraz art. 10 protokołu nr 1 dotyczącego roli parlamentów krajowych w Unii Europejskiej – szczątkowe funkcje Unii Zachodnioeuropejskiej stały się nieaktualne; w związku z tym wzywa zainteresowane państwa członkowskie UE do działania zgodnie z art. XII traktatu o UZE i do zgłoszenia z rocznym wyprzedzeniem zamiaru wypowiedzenia tego traktatu; przypomina, że Parlament Europejski oraz parlamenty państw członkowskich UE mają prawo do sprawowania nadzoru parlamentarnego nad działaniami z zakresu WPZiB i WPBiO;

Sprawy dotyczące WPZiB o charakterze tematycznym

21.   jest nadal zaniepokojony bezpieczeństwem dostaw energii i powtarzającymi się kryzysami gazowymi, takimi jak mający miejsce w styczniu 2009 r. kryzys rosyjsko-ukraiński, który uwypuklił wzrastającą zależność energetyczną UE od źródeł dostaw i od kanałów przesyłu; podkreśla również konieczność zapobiegania uzależnieniu energetycznemu UE od krajów trzecich, które osłabia swobodę prowadzenia polityki zagranicznej UE; przypomina, że należy pilnie odpowiedzieć na wyzwania związane z energią poprzez wdrożenie wspólnej zewnętrznej europejskiej polityki energetycznej; w związku z tym wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel, aby zdecydowanie realizowała zalecenia Parlamentu dotyczące opracowania spójnej i skoordynowanej polityki, w szczególności promując spójność UE w konstruktywnym dialogu z dostawcami energii, zwłaszcza Rosją, i z krajami tranzytowymi, wspierając priorytety energetyczne UE oraz broniąc wspólnych interesów państw członkowskich, rozwijając skuteczną dyplomację energetyczną i bardziej efektywne mechanizmy reagowania na sytuacje kryzysowe, a także promując dywersyfikację dostaw energii, zrównoważone wykorzystanie energii oraz rozwój odnawialnych źródeł energii; podkreśla, że jedynie wspólne podejście UE może zapobiec ewentualnym przyszłym ograniczeniom w dostawach ropy i gazu do państw członkowskich i zwiększyć bezpieczeństwo energetyczne UE jako całości;

22.   z zadowoleniem przyjmuje podpisanie umowy w sprawie projektu Nabucco; wzywa Komisję i Radę, aby dążyły do pomyślnej realizacji tej umowy; podkreśla znaczenie, jakie ma zagwarantowanie bezpieczeństwa energetycznego UE dzięki wspieraniu południowego korytarza dostaw ropy naftowej do Europy, w tym przez paneuropejski rurociąg Konstanca-Triest;

23.   uważa, że istotne potencjalne zagrożenia i konflikty wynikają ze wzmożonej rywalizacji o dostęp do zasobów energetycznych i naturalnych oraz o kontrolę nad nimi, w związku z czym UE powinna nadal rozwijać politykę łagodzenia, dostosowania i oszczędności energii z myślą o zażegnaniu zagrożeń dla bezpieczeństwa powstałych w wyniku zniszczenia środowiska i zmiany klimatu; w związku z tym podkreśla, że UE musi wzmacniać swoją wiodącą rolę w zarządzaniu klimatem na szczeblu globalnym i dalej rozwijać dialog z innymi kluczowymi podmiotami, takimi jak wschodzące potęgi (Chiny, Brazylia, Rosja, Indie), Stany Zjednoczone i kraje rozwijające się, zważywszy, że zmiana klimatu stała się kluczowym elementem stosunków międzynarodowych;

24.   popiera dalsze zaangażowanie Unii w czynny i skuteczny sposób na rzecz rozwiązywania problemów o wymiarze światowym, w szczególności poprzez wzmocnienie struktury Narodów Zjednoczonych i nadanie specjalnego znaczenia konsolidacji uprawnień Rady Praw Człowieka i zniesieniu kary śmierci;

25.   odnotowuje znaczenie zapobiegania konfliktom i zarządzania konfliktami, w tym odnowy i odbudowy po kryzysie; podkreśla potrzebę dalszego rozwoju przez UE strategii prewencyjnych, poprawy systemu wczesnego ostrzegania i zwiększenia współpracy z organizacjami regionalnymi zgodnie z Kartą NZ;

26.   podkreśla, że wymiar zewnętrzny ma podstawowe znaczenie w pomyślnej realizacji europejskiej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości; ponownie podkreśla znaczenie uporządkowanego zarządzania ruchami migracyjnymi; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie programu sztokholmskiego podczas posiedzenia Rady Europejskiej w grudniu 2009 r.; uważa, że istotne jest nawiązanie współpracy z krajami pochodzenia i krajami tranzytowymi oraz promowanie stałej współpracy poprzez stosowanie polityki stawiania pozytywnych warunków; podkreśla konieczność zapobiegania nielegalnej imigracji poprzez wspieranie rozwoju na szczeblu lokalnym w krajach pochodzenia oraz konieczność zwalczania grup przestępczych zajmujących się handlem ludźmi; podkreśla, że zewnętrzny wymiar europejskiej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości musi zostać w pełni uwzględniony w europejskiej polityce zagranicznej;

27.   podkreśla, że należy wzmocnić potencjał, aby zapewnić lepsze monitorowanie cywilnych i wojskowych misji Unii oraz umożliwić wyciąganie wniosków ze sposobu ich prowadzenia, z myślą o lepszym planowaniu przyszłych misji i zarządzaniu nimi; w związku z tym podkreśla również potrzebę bardziej strategicznego podejścia do misji EPBiO; proponuje, aby celem regularnych wspólnych spotkań konsultacyjnych była również ocena osiągnięć i niepowodzeń zakończonych misji, aby umożliwić wypracowanie dalekosiężnego podejścia z myślą o przyszłych potrzebach, obejmującego wszystkie aspekty (finansowanie, realizację, organizację pod względem administracyjnym);

28.   apeluje do Wiceprzewodniczącej/Wysokiej Przedstawiciel, Rady i państw członkowskich o zadbanie o stosowną równowagę między cywilnym i wojskowym potencjałem planistycznym w Sekretariacie Rady oraz o zapewnienie odpowiedniej liczby personelu w organach wymiaru sprawiedliwości, administracji cywilnej, ceł i mediacji, tak aby zapewnić misjom WPBiO właściwe i wystarczające wsparcie fachowe;

29.   wzywa w związku z tym do zatrudnienia odpowiedniej liczby personelu cywilnego oraz nalega na państwa członkowskie, aby korzystały ze stworzonej przez ESDZ sposobności do grupowania dostępnych w danej chwili zasobów w celu uzyskania spójnych, skutecznych i sprawnych zdolności planowania w zarządzaniu kryzysowym;

30.   wzywa państwa członkowskie do podwojenia wysiłków mających na celu znalezienie i rozmieszczenie wystarczającej liczby przydatnych i wykwalifikowanych pracowników – z uwzględnieniem równowagi płci – którzy będą uczestniczyć w cywilnych i wojskowych przedsięwzięciach WPBiO na całym świecie w ramach spójnych i dobrze skoordynowanych struktur, w tym na obszarach wysokiego ryzyka, gdyż sukces misji WPBiO w dużej mierze zależy od umiejętności i wiedzy dobrze wyszkolonego personelu; w związku z tym domaga się wspólnego szkolenia pracowników biorących udział w misjach WPBiO; wyraża pełne poparcie dla wysiłków już włożonych w opracowanie wytycznych i wymianę najlepszych praktyk w dążeniu do poprawy wspólnego wyszkolenia personelu; jest przekonany, że większa spójność i konsekwencja odnośnie do personelu w terenie poprawi prowadzanie misji oraz ułatwi oddelegowanie obywateli UE, których zatrudnianie– z czysto budżetowego punktu widzenia – jest korzystniejsze od naboru pracowników międzynarodowych;

31.   wzywa Radę Europejską i Komisję do zwiększenia zaangażowania UE w wielostronne negocjacje w sprawie ograniczenia rozprzestrzeniania broni jądrowej;

32.   ponownie zwraca uwagę na potrzebę rozbrojenia i wzmocnionych międzynarodowych gwarancji nierozprzestrzeniania broni jądrowej; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje wspólne oświadczenie z dnia 4 grudnia 2009 r., w którym prezydent Stanów Zjednoczonych i prezydent Federacji Rosyjskiej zobowiązali się do kontynuowania współpracy po wygaśnięciu układu o redukcji zbrojeń strategicznych (START), i oczekuje na jak najszybsze podpisanie i wejście w życie nowego układu o zbrojeniach strategicznych; jednocześnie wzywa UE i jej państwa członkowskie do nasilenia działań dyplomatycznych, tak aby pomyślnie przeprowadzić przegląd układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej w maju 2010 r.;

33.   podkreśla znaczenie pełnego włączenia celów związanych z równouprawnieniem płci, prawami człowieka i dobrym zarządzaniem w planowanie i prowadzenie wszystkich misji i operacji WPBiO, w tym misji rozpoznawczych, gdyż świadomość kwestii związanych z równouprawnieniem płci i wrażliwość na nie przyczynia się do skuteczności operacyjnej i do zrozumienia sytuacji; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje mianowanie doradcy do spraw równouprawnienia płci przy niemal wszystkich misjach WPBiO; wyraża ubolewanie z powodu braku kobiet wśród 11 specjalnych przedstawicieli UE; wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel, aby systematycznie uwzględniała równouprawnienie płci i wzmocnienie pozycji kobiet w dialogu politycznym i debatach na temat strategii politycznych pomiędzy UE a krajami partnerskimi;

34.   wyraża zadowolenie z powodu istotnej roli, jaką pełnią obrońcy praw człowieka na całym świecie; pozytywnie odnosi się do faktu, że Rada Spraw Zagranicznych na posiedzeniu w dniu 8 grudnia 2009 r. wyraziła swoje zobowiązanie do wspierania obrońców praw człowieka poprzez organizowanie posiedzeń publicznych z ich udziałem i zwiększanie widoczności ich działań;

35.   wzywa Radę, aby włączyła aspekty związane z prawami człowieka i dobrym zarządzaniem do zakresu kompetencji specjalnych przedstawicieli UE oraz powołała doradców ds. praw człowieka i dobrego zarządzania na stanowiska w ramach personelu specjalnych przedstawicieli UE;

Główne priorytety na obszarach geograficznych

36.   zaleca, by UE zintensyfikowała dialog polityczny z krajami i regionami trzecimi, szczególnie z partnerami strategicznymi, tak aby skoordynować stanowiska w organizacjach międzynarodowych oraz wspierać i promować demokrację, praworządność i poszanowanie praw człowieka; przypomina w związku z tym o istotnej roli, jaką odgrywa działalność dyplomatyczna Parlamentu, stanowiąca narzędzie uzupełniające w stosunkach Unii z krajami i regionami trzecimi; w związku z tym jest zdania, że Wiceprzewodnicząca/Wysoka Przedstawiciel i podległe jej służby, w tym wysocy przedstawiciele UE, powinni współpracować z Parlamentem przy obmyślaniu wspólnych strategii wobec krajów i regionów partnerskich oraz być gotowi do ustnego i pisemnego wspomagania Parlamentu w odniesieniu do konkretnych kwestii i wizyt;

37.   wzywa Radę, państwa członkowskie i Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do czynnego poszukiwania pokojowych rozwiązań konfliktów międzynarodowych oraz do wzmocnienia unijnych mechanizmów zapobiegania konfliktom;

Organizacje międzynarodowe

38.   podkreśla rolę Organizacji Narodów Zjednoczonych jako głównego gwaranta pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego oraz najszerszego forum współpracy wielostronnej; uważa, że wzmocnienie globalnego zarządzania, instytucji międzynarodowych i poszanowania prawa międzynarodowego ma niezwykle istotne znaczenie dla skutecznej wielostronności oraz że w związku z tym musi ono być nadrzędnym priorytetem strategicznym Unii; uważa, że instytucje i państwa członkowskie UE powinny nadal czynić wysiłki na rzecz zacieśnienia współpracy i koordynacji z partnerami strategicznymi o oddziaływaniu globalnym, w szczególności w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych; w związku z powyższym podkreśla pilną potrzebę omówienia kwestii globalnych budzących ogólny niepokój o stabilność Europy i świata, takich jak terroryzm, przestępczość zorganizowana, bezpieczeństwo energetyczne, zmiana klimatu, realizacja MCR i eliminowanie ubóstwa, zarządzanie kryzysowe, zapobieganie konfliktom i ich rozwiązywanie, nierozprzestrzenianie broni masowego rażenia i rozbrojenie, zarządzanie migracjami oraz promowanie praw człowieka i swobód obywatelskich;

39.   za istotne uważa odpowiednie wyposażenie właściwych delegacji UE w siedzibach ONZ w Nowym Jorku i Genewie w środki i personel, aby mogły one wiarygodnie i skutecznie realizować w praktyce nowe ustalenia instytucjonalne wynikające z traktatu lizbońskiego; w związku z tym z zaniepokojeniem zauważa, że podejście oparte na neutralności budżetowej jest sprzeczne z tą pilną potrzebą szybkiego i skutecznego zapewnienia obecności UE w ONZ w początkowej fazie wdrażania traktatu lizbońskiego;

40.   jest zdania, że OBWE zapewnia istotne ramy służące przywróceniu zaufania i zacieśnianiu współpracy pomiędzy krajami Europy, Azji Środkowej i Ameryki Północnej w odniesieniu do szeregu zagadnień, w tym kwestii nierozprzestrzeniania broni jądrowej, rozbrojenia, współpracy gospodarczej i ochrony oraz promowania praw człowieka i praworządności; popiera zatem wzmocnienie OBWE, również poprzez zapoczątkowanie dyskusji na temat nadania organizacji osobowości prawnej;

41.   niezależnie od międzynarodowych zobowiązań UE wynikających z Karty Narodów Zjednoczonych, uważa, że UE i NATO powinny rozwijać bardziej intensywne i skuteczne partnerstwo, uwzględniając stopniowy rozwój unijnej polityki zagranicznej oraz polityki bezpieczeństwa i obrony, przy pełnym poszanowaniu autonomii w podejmowaniu decyzji przez obie organizacje; w tym celu zaleca przegląd tzw. porozumienia Berlin Plus oraz rozwój bardziej strategicznego dialogu na temat wspólnych interesów strategicznych i planowania awaryjnego; apeluje o ułatwienie szerszej praktycznej współpracy w terenie na szczeblu wojskowym i cywilnym, zwłaszcza w przypadkach kiedy obie organizacje prowadzą misje w tym samym obszarze działań; w związku z tym ubolewa nad nierozwiązanym sporem pomiędzy Turcją a Cyprem, który w coraz większym stopniu zagraża skuteczności i wiarygodności zarówno UE, jak i NATO;

Stosunki transatlantyckie

42.   ponawia swoje zaangażowanie na rzecz partnerstwa transatlantyckiego, będącego ważnym elementem i jedną z głównych osi działań zewnętrznych UE; wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do zadbania o to, aby UE działała jako spójny, aktywny, równoprawny, a jednocześnie niezależny partner USA we wzmacnianiu światowego bezpieczeństwa i stabilności, w promowaniu pokoju, przestrzegania praw człowieka i realizowaniu milenijnych celów rozwoju oraz w przyjmowaniu jednolitego podejścia do światowych wyzwań, takich jak rozprzestrzenianie broni jądrowej, terroryzm, zmiana klimatu i bezpieczeństwo energetyczne; jest zdania, że traktat lizboński stwarza sprzyjające warunki do poprawy i odnowienia ram stosunków UE-USA; zachęca Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do działania na rzecz wzmocnienia instytucjonalnych mechanizmów UE-USA zgodnie z rezolucjami Parlamentu; podkreśla, że działalność Transatlantyckiej Rady Gospodarczej powinna zostać wzmocniona w ramach dążenia do celu, jakim jest rzeczywisty zintegrowany rynek transatlantycki, oraz że taki rynek powinien stanowić podstawę dla wzmocnionego partnerstwa transatlantyckiego; zdecydowanie popiera szeroko zakrojone wysiłki transatlantyckiego dialogu ustawodawczego na rzecz stworzenia skutecznych relacji pomiędzy prawodawcami, jakimi są Parlament Europejski i Kongres USA;

43.   apeluje do obu partnerów – UE i USA – o zachęcanie Chin, Indii, Rosji, Brazylii i innych wschodzących potęg do wspólnej odpowiedzialności za światowy porządek i zapobieganie konfliktom, a także pokojowe ich rozstrzyganie w poszanowaniu prawa międzynarodowego; uważa, że UE i USA powinny w pełni popierać gospodarczy i społeczny rozwój tych krajów w ramach uczciwej współpracy, ale jednocześnie nalega, aby kraje te przyjęły na siebie światowe zobowiązania, w szczególności w zakresie przeciwdziałania zmianie klimatu oraz w zakresie zrównoważonego rozwoju;

Bałkany Zachodnie

44.   podkreśla, że kraje Bałkanów Zachodnich są objęte procesem rozszerzenia; uważa, że stabilność na Bałkanach Zachodnich, opierająca się na praworządności, powinna pozostawać naczelnym priorytetem działań zewnętrznych Unii i w związku z tym przywiązuje najwyższą wagę do wysiłków na rzecz zbliżenia krajów tego regionu do UE z myślą o wspólnym celu integracji europejskiej, m.in. poprzez wspieranie reform oraz zacieśnianie współpracy regionalnej i wzmacnianie pojednania międzyetnicznego, aby spełnić kryteria kopenhaskie i przygotować się do przystąpienia; zaleca zwołanie międzynarodowej konferencji w sprawie przyszłości Bałkanów Zachodnich, na której zbiorą się wszystkie kraje regionu i właściwe podmioty na szczeblu regionalnym i międzynarodowym, aby określić obecne wyzwania, przed jakimi stoi ten region oraz podjąć stosowne działania;

45.   z zadowoleniem zauważa coraz bardziej pokojową i stabilną sytuację w Kosowie oraz wysiłki na rzecz budowy wieloetnicznego społeczeństwa, co pokazały spokojne i zorganizowane wybory lokalne, które odbyły się w dniu 15 listopada 2009 r.; ma świadomość faktu, że nie wszystkie państwa członkowskie uznały niepodległość Kosowa; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że misja EULEX, mająca za zadanie dbać o praworządność w Kosowie, będąca jak dotąd największą misją cywilną w ramach WPBiO prowadzoną przez UE, funkcjonuje z pełną zdolnością operacyjną opartą na bezstronnym podejściu ONZ; podkreśla znaczenie misji w promowaniu pojednania międzyetnicznego, praworządności, porządku publicznego i bezpieczeństwa w całym Kosowie, poprzez pomoc kosowskim instytucjom, władzy sądowniczej oraz organom ścigania w postępach na drodze do stabilności i odpowiedzialności; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje decyzję o otwarciu nowego biura EU na północy; zauważa jednak, że należy zwiększyć liczbę prokuratorów pracujących w EULEX, oraz wzywa państwa członkowskie do zapewnienia dodatkowego personelu;

46.   zachęca Radę, aby przy wsparciu społeczności międzynarodowej kontynuowała wysiłki zmierzające do prowadzenia dialogu z liderami politycznymi Bośni i Hercegowiny, w celu wspierania tego państwa i jego obywateli w utrzymaniu się na drodze do integracji europejskiej; zauważa wspólne wysiłki dyplomatyczne podjęte przez prezydencję UE, Komisję Europejską i administrację USA oraz zaleca dalsze negocjacje przy uwzględnieniu poprzednich ustaleń, których dokonali politycy w Bośni i Hercegowinie; przypomina o potrzebie większego zaangażowania parlamentarzystów i społeczeństwa obywatelskiego w utrzymanie dobrze funkcjonującego państwa;

Partnerstwo wschodnie, współpraca czarnomorska

47.   nadal popiera rozwój partnerstwa wschodniego z europejskimi krajami ościennymi Unii, prowadzącego do ich integracji gospodarczej z rynkiem wewnętrznym i intensyfikującego współpracę polityczną, gospodarczą i kulturalną; podkreśla znaczenie zapewnienia temu partnerstwu wiarygodnych projektów i konkretnych średnio- i długoterminowych środków zachęcających do reformy, które wzmocniłyby zaangażowanie społeczeństw w krajach partnerskich w proces modernizacji i integracji z UE; w szczególności zaznacza, że potrzebne jest stopniowe usuwanie – przy jednoczesnym utrzymaniu bezpieczeństwa wszystkich obywateli UE – wszelkich przeszkód w swobodnym przemieszczaniu się osób (w tym, docelowo, wprowadzenie podróży bezwizowych) oraz zacieśnienie współpracy we wszystkich aspektach bezpieczeństwa, zwłaszcza bezpieczeństwa energetycznego; ponownie wyraża pogląd, że partnerstwo wymaga odpowiednich środków finansowych; podkreśla konieczność zagwarantowania, że partnerstwo dopełnia regionalne inicjatywy, w szczególności Synergię czarnomorską;

48.   ponownie podkreśla znaczenie, jakie dla UE ma skuteczniejsza współpraca regionalna w ramach wschodniego sąsiedztwa, w duchu której UE będzie wspierać realizację zorientowanych na wynik projektów w ramach w pełni uzupełniających się inicjatyw: partnerstwa wschodniego i Synergii czarnomorskiej;

49.   wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do intensyfikacji działań służących realizacji projektów w ramach Synergii czarnomorskiej; wzywa również Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do opracowania nowych koncepcji dotyczących skutecznej strategii współpracy czarnomorskiej,

50.   z zadowoleniem przyjmuje proeuropejską postawę nowego rządu Republiki Mołdowy i ma nadzieję na przyspieszenie wewnętrznych reform w kraju, które pozwoli osiągnąć integrację gospodarczą oraz polityczne i instytucjonalne zbliżenie między Republiką Mołdowy a UE; zachęca Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do określenia wielostronnych rozwiązań na rzecz odblokowania sytuacji w Naddniestrzu;

51.   przyjmuje do wiadomości przebieg i wynik wyborów prezydenckich na Ukrainie; apeluje do wszystkich stron o działanie na rzecz niezbędnej stabilizacji politycznej, gospodarczej i społecznej na Ukrainie poprzez wzmocnienie wysiłków proreformatorskich; zachęca Ukrainę do większej interoperacyjności z Unią Europejską, umacniając tym samym perspektywy integracji z UE;

Rosja

52.   wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do zagwarantowania, że podejście UE do Rosji, w tym negocjacji w sprawie nowej umowy o partnerstwie i współpracy, będzie spójne oraz oparte na przestrzeganiu takich wartości jak demokracja, poszanowanie praw człowieka i praworządność, w tym prawo międzynarodowe; podkreśla jednocześnie potrzebę zacieśnionego partnerstwa z Rosją, opartego na obustronnym szacunku i wzajemności, w zakresie takich kwestii, jak zwalczanie terroryzmu, bezpieczeństwo energetyczne i bezpieczeństwo dostaw energii, zmiany klimatu, rozbrojenie, zapobieganie konfliktom i nierozprzestrzenianie broni jądrowej oraz w odniesieniu do Iranu, Afganistanu i Bliskiego Wschodu, w dążeniu do wzmocnienia globalnego bezpieczeństwa i stabilności; uważa, że współpraca w tych kwestiach powinna tworzyć podstawę dla nowego porozumienia UE-Rosja, oczekuje zatem na szybki postęp trwających obecnie negocjacji w sprawie nowego kompleksowego porozumienia, które powinno znacznie umocnić stosunki UE-Rosja; wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do koordynacji działań, ułatwienia konsultacji i poprawy komunikacji między państwami członkowskimi w odniesieniu do dwustronnych stosunków z Federacją Rosyjską w sprawach wspólnej troski; podkreśla potrzebę skoordynowania przez państwa członkowskie stosunków z Federacją Rosyjską w oparciu o ogólne interesy Unii i w taki sposób, aby właściwie i spójnie odzwierciedlać te interesy i je wspierać;

Zakaukazie

53.   apeluje do Rady, aby nalegała na pełne wdrożenie porozumienia o rozejmie między Federacją Rosyjską a Gruzją, oraz wzywa UE do stania na straży zasady nienaruszalności terytorialnej Gruzji oraz zasady szacunku dla mniejszości; z zadowoleniem przyjmuje przedłużenie mandatu misji obserwacyjnej UE i apeluje do Rady o zapewnienie obserwatorom UE pełnego dostępu do wszystkich obszarów dotkniętych konfliktem, w tym separatystycznych regionów Abchazji i Osetii Południowej, i o wykorzystanie do tego celu instrumentów finansowych UE, aby nieść pomoc ludności na całym obszarze objętym konfliktem; w związku ze sprawozdaniem niezależnej międzynarodowej misji rozpoznawczej ds. konfliktu w Gruzji wzywa UE do wyciągnięcia wniosków z przeszłości w celu wypracowania skutecznych mechanizmów zapobiegania konfliktom, obejmujących promowanie indywidualnych kontaktów międzyludzkich;

54.   wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do intensyfikacji wysiłków UE na rzecz skutecznego zapobiegania konfliktom oraz pokojowego, zgodnego z prawem międzynarodowym rozstrzygnięcia konfliktów w Górskim Karabachu i w Naddniestrzu, a także, przede wszystkim, konfliktu między Rosją i Gruzją oraz jej separatystycznymi regionami Osetią Południową i Abchazją, nadając nowy impuls rozmowom w Genewie; podkreśla groźbę potencjalnych skutków wybuchu zamrożonych konfliktów w regionie; zaleca w związku z tym zwołanie konferencji w sprawie bezpieczeństwa i współpracy na Zakaukaziu, obejmującej bezpośrednio zainteresowane kraje i właściwe podmioty na szczeblu regionalnym i międzynarodowym, w celu opracowania paktu stabilizacji dla Zakaukazia; z zadowoleniem przyjmuje zbliżenie się w ostatnim czasie rządów Turcji i Armenii, a także wzywa parlamenty tych krajów do ratyfikacji umów;

Bliski Wschód

55.   podkreśla, że negocjacje dotyczące procesu pokojowego powinny być prowadzone w ograniczonych ramach czasowych i w atmosferze wzajemnego zaufania; uważa, że ich celem powinno być utworzenie niezależnego, demokratycznego i zdolnego do funkcjonowania państwa palestyńskiego w granicach z 1967 r., pokojowo i bezpiecznie funkcjonującego ramię w ramię z państwem izraelskim w ramach międzynarodowo uznanych granic, zgodnie ze wszystkimi odpowiednimi rezolucjami ONZ;

56.   wzywa UE, aby zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 12 grudnia 2009 r. odgrywała większą rolę polityczną w obecnych staraniach międzynarodowych na rzecz wznowienia procesu pokojowego, współmiernej z jej zaangażowaniem finansowym we wspieranie gospodarczej odbudowy Palestyny oraz w rozwiązywanie dramatycznego kryzysu humanitarnego w Strefie Gazy; wzywa Wiceprzewodniczącą/Wysoką Przedstawiciel do rozważenie wszelkich środków służących wspieraniu trwałego pokoju w regionie;

57.   z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady o przedłużeniu mandatu misji policyjnej UE na Terytoriach Palestyńskich (EUPOL COPPS) do grudnia 2010 r.; uważa, że potrzebne jest bardziej zdecydowane wspieranie rozwoju praworządności oraz potencjału policyjnego, i wzywa do wzmożonych wysiłków w tym zakresie; odnotowuje decyzję Rady o przedłużeniu mandatu misji granicznej UE w Rafah (EUBAM Rafah) oraz jej determinację i gotowość do wznowienia tej misji; uważa, że ta determinacja powinna zaowocować konkretnymi inicjatywami mającymi na celu przywrócenie swobody przemieszczania się na Terytoriach Palestyńskich oraz reaktywację wynegocjowanego w 2005 r. i podpisanego przez zainteresowane strony porozumienia o przemieszczaniu się osób i dostępie do Strefy Gazy;

Unia dla Śródziemnomorza

58.   za istotne uważa zacieśnienie dialogu politycznego między członkami Unii dla Śródziemnomorza na wszystkich szczeblach w celu zlikwidowania napięć, które opóźniły utworzenie sekretariatu z siedzibą w Barcelonie oraz promowanie konkretnych projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania społecznego, gospodarczego i ekologicznego; ma nadzieję, że Unia dla Śródziemnomorza może pozytywnie przyczynić się do rozwiązania konfliktów na Bliskim Wschodzie, zbliżenia między Turcją i Cyprem oraz do demokratycznego rozwoju państw arabskich;

59.   jest zdania, że Unia na rzecz regionu Morza Śródziemnego mogłaby przyczynić się do złagodzenia napięć na Bliskim Wschodzie poprzez promowanie konkretnych projektów w dziedzinie współpracy dla całego regionu; jednocześnie podkreśla, że środki służące budowaniu zaufania pomiędzy Palestyńczykami i Izraelczykami, których celem jest osiągnięcie sprawiedliwego i trwałego pokoju na Bliskim Wschodzie, mają podstawowe znaczenie dla ułatwienia odpowiedniego funkcjonowania tej nowej instytucji;

60.   podkreśla, że z punktu widzenia UE wspólne przewodnictwo musi być spójne z przepisami dotyczącymi reprezentowania Unii na zewnątrz, zgodnie traktatem lizbońskim; przypomina, że traktat lizboński umożliwia UE zapewnienie jednolitości, spójności i ciągłości jej reprezentacji w nowych instytucjach Unii dla Śródziemnomorza;

Azja

61.   zauważa, że Afganistan po wyborach wchodzi obecnie w decydujący i krytyczny okres, przy czym utworzenie nowego rządu w Kabulu zapewnia możliwość ujęcia w ramy nowego programu i nowego kontraktu z obywatelami afgańskimi;

62.   z zadowoleniem przyjmuje plan działań Rady na rzecz wzmocnienia działań UE w Afganistanie i Pakistanie, przyjęty w październiku 2009 r. na posiedzeniu Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych, oraz jej deklarację o dalszej gotowości do pomocy w podejmowaniu wyzwań w regionie, we współpracy z zainteresowanymi krajami i partnerami międzynarodowymi, podkreśla jednak, że plan pozostanie tylko planem, o ile państwa członkowskie UE nie zobowiążą się jasno do udziału w jego wdrażaniu; wzywa Radę, Komisję i prezydencję do niezwłocznego podjęcia zespolonych wysiłków na rzecz wdrożenia planu; wzywa Radę do czynienia większych postępów w kierunku pełnego rozmieszczenia personelu misji EUPOL w celu wprowadzenia trwałych i skutecznych rozwiązań dotyczących policji cywilnej, zdolnych do poprawy warunków bezpieczeństwa;

63.   uznaje, że Pakistan nadal stoi przed bardzo poważnymi wyzwaniami, i popiera zdecydowane wsparcie UE dla silnego, świeckiego i cywilnego rządu Pakistanu; podkreśla kluczową rolę Pakistanu w regionie i przypomina, że stabilny, demokratyczny i dobrze prosperujący Pakistan ma także centralne znaczenie dla podejmowania wyzwań globalnych, takich jak walka z terroryzmem, nierozprzestrzenianie broni jądrowej, walka z handlem narkotykami i prawa człowieka, oraz zdecydowanie zachęca go do przyjęcia kompleksowej strategii mającej na celu walkę z terroryzmem i usuwanie przyczyn leżących u jego podstaw;

64.   popiera zaangażowanie UE na rzecz wspierania demokracji w zjednoczonym federalnym Iraku; podkreśla swoje poparcie dla silnego i trwałego zaangażowania UE na rzecz rozwoju praworządności w Iraku oraz z zadowoleniem przyjmuje przedłużenie o rok mandatu misji EUJUST LEX oraz jej działania pilotażowe na terytorium irackim; oczekuje na podjęcie dalszych działań planowanych w tym kontekście, zgodnie z obietnicą Rady; apeluje o większe współdziałanie na poziomie instytucjonalnym z organami regionalnego rządu kurdyjskiego, zwłaszcza w kwestiach gospodarczych; wzywa Komisję do przyspieszenia uruchomienia jej siedziby w Bagdadzie;

65.   wyraża poważne zaniepokojenie wydarzeniami politycznymi w Iranie i informacjami o oszustwie wyborczym na szeroką skalę podczas wyborów prezydenckich w czerwcu 2009 r., co doprowadziło do wybuchu największych protestów w 30-letniej historii Republiki Islamskiej, którym wciąż towarzyszą demonstracje i brutalne represje ze strony sił bezpieczeństwa; jest bardzo zaniepokojony nie tylko aresztowaniami, torturami i zabójstwem przeciwników politycznych, lecz także impasem w negocjacjach dotyczących programu nuklearnego Iranu, a także wzywa irański rząd do przystąpienia do poważnych negocjacji w sprawie broni atomowej; ubolewa, że wizyta delegacji Parlamentu Europejskiego ds. Iranu przewidziana na styczeń 2010 r. została odwołana przez irańskie władze i solidaryzuje się z tymi Irańczykami, którzy z narażeniem życia dalej publicznie domagają się poszanowania praw człowieka i większych swobód demokratycznych w Iranie; potępia wysiłki Iranu zmierzające do zablokowania wolności informacji poprzez zakłócanie zagranicznych audycji i Internetu; apeluje do Rady i Komisji o rozważenie sankcji przeciwko poszczególnym członkom administracji i służb bezpieczeństwa odpowiedzialnym za powszechne naruszanie praw człowieka oraz o opracowanie środków wsparcia tych uczestników „zielonego ruchu”, którzy cierpią z powodu prześladowania lub wygnania i znajdują się w trudnej sytuacji;

66.   odnotowuje fakt, że stosunki gospodarcze między UE i Chinami stale się rozwijają, a bezpośrednie kontakty międzyludzkie są głębsze i na szerszą skalę; pozostaje jednak głęboko zaniepokojony brakiem chęci ze strony chińskich władz, aby zająć się licznymi przypadkami łamania praw człowieka i zapewnić społeczeństwu korzystanie z podstawowych praw i swobód;

67.   oczekuje wypracowania strategicznych relacji między UE i Chinami i wyraża pragnienie poszukiwania sposobów zacieśnienia tych stosunków w kwestiach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, które wykraczają poza sektor gospodarczy i sektor handlowy;

68.   z zadowoleniem przyjmuje wysiłki podjęte przez Tajpej i Pekin na rzecz poprawy stosunków po obu stronach cieśniny, które przyczyniają się do umocnienia stabilności i bezpieczeństwa we Wschodniej Azji, a także zachęca obie strony do dalszego umacniania dialogu, praktycznej współpracy i budowania zaufania; pochwala oświadczenie Rady z dnia 8 maja 2009 r., które potwierdza jej wsparcie dla udziału Tajwanu w WHO; zdecydowanie popiera udział Tajwanu jako obserwatora w odpowiednich organizacjach i działaniach międzynarodowych takich jak ICAO i UNFCCO, gdzie udział Tajwanu jest ważny dla UE i światowych interesów;

69.   ponownie wyraża zdecydowane poparcie dla zacieśniania strategicznych stosunków między UE a Indiami i dla poszukiwania dalszych sposobów poprawy tych stosunków w zakresie gospodarki, polityki, bezpieczeństwa i handlu, które są przedmiotem zainteresowania obu stron;

70.   uznaje rosnące znaczenie ASEAN jako siły napędowej stabilności i dobrobytu w regionie; wierzy, że przed Unią i ASEAN – dwiema organizacjami zaangażowanymi w integrację regionalną – leżą wielkie możliwości współpracy; zauważa, że konieczne są działania mające na celu wzmocnienie stosunków gospodarczych i handlowych między Unią a ASEAN, aby pomóc skonsolidować ogólne relacje między obydwoma regionami i umożliwić dalsze postępy w zakresie współpracy politycznej i bezpieczeństwa, szerzenia demokracji i praw człowieka, a także dalszy postęp w dziedzinie energii i środowiska naturalnego, jak również w dziedzinie działalności społeczno-kulturalnej oraz współpracy i rozwoju;

Afryka

71.   z satysfakcją odnotowuje, że operacja EUNAVFOR Atalanta w dalszym ciągu z powodzeniem przyczynia się do bezpieczeństwa morskiego u wybrzeży Somalii, chroniąc wyczarterowane przez Światowy Program Żywnościowy statki dostarczające pomoc do Somalii, statki przewożące niezbędne ładunki do misji pokojowej Unii Afrykańskiej w Somalii i inne statki narażone na ataki; z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady o przedłużeniu mandatu operacji do 12 grudnia 2010 r.; wyraża poparcie dla podjęcia operacji zarządzania kryzysowego, która wesprze szkolenia krajowych sił bezpieczeństwa tymczasowego rządu federalnego Somalii; podkreśla konieczność włączenia wyszkolonych sił bezpieczeństwa do struktur państwowych i struktur dowodzenia, aby po powrocie nie zwróciły się przeciwko rządowi, który mają chronić;

Ameryka Łacińska

72.   przypomina raz jeszcze o propozycji – przedstawionej w rezolucji Parlamentu z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie światowego partnerstwa i wspólnej strategii na rzecz stosunków między UE a Ameryką Łacińską(6), a następnie powtórzonej w rezolucjach Parlamentu z dnia 27 kwietnia 2006 r.(7) i 24 kwietnia 2008 r.(8), przyjętych z myślą o szczytach UE-Ameryka Łacińska i Karaiby (EU-LAC) odpowiednio w Wiedniu i w Limie – dotyczącej sporządzenia europejsko-latynoamerykańskiej karty na rzecz pokoju i bezpieczeństwa, która, na podstawie Karty ONZ, pozwoliłaby na wspólne działania i inicjatywy polityczne i strategiczne oraz w dziedzinie bezpieczeństwa; wzywa Radę i Komisję, aby podjęły aktywne kroki na rzecz realizacji tego ambitnego planu i poparły tę propozycję na kolejnym szczycie EU-LAC, który odbędzie się w maju 2010 r. w Madrycie;

73.   uważa, że kwestiami priorytetowymi powinny być negocjacje w sprawie umowy o stowarzyszeniu z państwami Ameryki Środkowej, jak również postępy w zakresie wznowionych negocjacji dotyczących umowy o stowarzyszeniu z Mercosur; odnotowuje zakończenie negocjacji nad umową wielostronną z krajami Wspólnoty Andyjskiej; podejmie wytężone działania celem należytego przeprowadzenia procedury ratyfikacji tych umów przez Parlament, tak aby miały one korzystny wpływ na wszystkie zagadnienia stanowiące przedmiot wspólnego zainteresowania;

o
o   o

74.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, sekretarzowi generalnemu NATO, przewodniczącemu Zgromadzenia Parlamentarnego NATO, urzędującemu przewodniczącemu OBWE, przewodniczącemu Zgromadzenia Parlamentarnego OBWE, przewodniczącemu Zgromadzenia Parlamentarnego UZE, przewodniczącemu Komitetu Ministrów Rady Europy oraz przewodniczącemu Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy.

(1) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1. (2) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0254. (3) Teksty przyjęte, P6_TA(2009)0074. (4) Teksty przyjęte, P7_TA(2009)0057. (5) Dz.U. C 298 z 30.11.2002, s. 1. (6) Dz.U. C 140 E z 13.6.2002, s. 569. (7) Dz.U. C 296 E z 6.12.2006, s. 123. (8) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0177.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie wdrażania europejskiej strategii bezpieczeństwa oraz wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (2009/2198 (INI))

P7_TA(2010)0061 A7-0026/2010

Parlament Europejski,

–   uwzględniając tytuł V Traktatu o Unii Europejskiej, art. 346 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz Protokoły 10 i 11,

–   uwzględniając europejską strategię bezpieczeństwa (ESB) pt. „Bezpieczna Europa w lepszym świecie”, przyjętą przez Radę Europejską w dniu 12 grudnia 2003 r.,

–   uwzględniając sprawozdanie na temat wdrażania europejskiej strategii bezpieczeństwa pt. „Utrzymanie bezpieczeństwa w zmieniającym się świecie”, przyjęte przez Radę Europejską w dniu 12 grudnia 2008 r.,

–   uwzględniając sprawozdania prezydencji Rady UE w sprawie europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony (EPBiO) z dni 9 grudnia 2008 r. i 16 czerwca 2009 r.,

–   uwzględniając konkluzje w sprawie EPBiO i deklarację „Dziesięć lat EPBiO – wyzwania i szanse”, przyjęte przez Radę w dniu 17 listopada 2009 r.,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje na ten temat, w szczególności rezolucję z dnia 14 kwietnia 2005 r. w sprawie europejskiej strategii bezpieczeństwa(1), z dnia 16 listopada 2006 r. w sprawie wdrożenia europejskiej strategii bezpieczeństwa w kontekście Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony (EPBiO)(2), z dnia 5 czerwca 2008 r. w sprawie wdrażania europejskiej strategii bezpieczeństwa oraz EPBiO(3) oraz z dnia 19 lutego 2009 r. w sprawie europejskiej strategii bezpieczeństwa i europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony(4),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 lutego 2009 r. w sprawie roli NATO w strukturze bezpieczeństwa UE(5),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie politycznego rozwiązania problemu piractwa u wybrzeży Somalii(6),

–   uwzględniając wymianę listów między Unią Europejską a rządami Kenii i Republiki Seszeli, dotyczącą przekazywania tym krajom osób podejrzanych o akty piractwa i uzbrojonych bandytów pojmanych przez EUNAVFOR w strefie działań operacyjnych,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 października 2009 r. w sprawie instytucjonalnych aspektów utworzenia Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych(7),

–   uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A7-0026/2010),

Europejska strategia bezpieczeństwa: kompleksowe podejście

1.   przypomina, że w europejskiej strategii bezpieczeństwa oraz w sprawozdaniu z jej wdrażania podkreśla się główne zagrożenia i wyzwania, przed którymi stoi Unia Europejska:

2.   podkreśla, że poprzez wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa (WPZiB) oraz wspólną politykę bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) Unia działa na rzecz stawienia czoła wyzwaniom i zagrożeniom przedstawionym w europejskiej strategii bezpieczeństwa, przyczyniając się tym samym do poprawy bezpieczeństwa europejskich obywateli;

3.   podkreśla, że Unia musi rozwijać swoją autonomię strategiczną za pośrednictwem silnej i skutecznej polityki zagranicznej, bezpieczeństwa i obrony w celu zachowania pokoju, zapobiegania konfliktom, wzmocnienia bezpieczeństwa międzynarodowego, ochrony bezpieczeństwa swoich obywateli oraz obywateli, których dotyczą misje WPBiO, obrony swoich interesów na świecie i utrzymania swoich podstawowych wartości, przyczyniając się do skutecznego multilateralizmu wspierającego prawo międzynarodowe oraz wspierając poszanowanie praw człowieka i wartości demokratycznych na całym świecie, zgodnie z celami określonymi w art. 21 ust. 2 lit. e) TUE, celami i zasadami Karty Narodów Zjednoczonych, zasadami Aktu Końcowego z Helsinek oraz celami Karty Paryskiej, w tym dotyczącymi granic zewnętrznych;

4.   podkreśla, że na Radzie Bezpieczeństwa ONZ spoczywa zasadnicza odpowiedzialność za utrzymywanie pokoju i bezpieczeństwa na świecie, i przypomina o konieczności reformy Organizacji Narodów Zjednoczonych w celu umożliwienia jej lepszego wypełniania swoich zadań i znajdowania skutecznych rozwiązań dla globalnych wyzwań i zagrożeń;

5.   uznaje, że Unia powinna realizować te cele, zwiększając własną instytucjonalną zdolność reagowania na te wyzwania oraz poprzez wielostronną współpracę w ramach organizacji międzynarodowych – zwłaszcza Organizacji Narodów Zjednoczonych – i regionalnych – zwłaszcza OBWE i Unii Afrykańskiej, a także z tymi organizacjami, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych;

6.   ponawia poparcie dla wypracowania przez Unię kompleksowego i proaktywnego podejścia w odpowiedzi na zagrożenia i wyzwania, polegającego na synergii różnych środków działania, tak cywilnych jak wojskowych, którymi dysponuje Unia i jej państwa członkowskie: zapobiegania konfliktom i zarządzania kryzysowego, pomocy finansowej i współpracy na rzecz rozwoju, polityki socjalnej i ochrony środowiska, instrumentów dyplomatycznych i polityki handlowej oraz rozszerzenia; podkreśla, że koordynacja środków cywilno-wojskowych stanowi realną wartość dodaną strategii zarządzania kryzysowego Unii;

7.   w tym kontekście wzywa państwa członkowskie do skuteczniejszej koordynacji swoich strategii i środków krajowych z unijnymi w celu zapewnienia spójności, skuteczności oraz zwiększenia ich oddziaływania i widoczności w terenie;

8.   wspiera – w związku z działaniami mającymi na celu zwalczanie terroryzmu – kontynuowanie podejścia opartego na unijnej strategii zapobiegania terroryzmowi oraz strategii UE w zakresie walki z radykalizacją postaw i rekrutacją terrorystów, w szczególności w odniesieniu do wykorzystywania internetu do celów terrorystycznych i radykalizacji postaw; proponuje ożywić debatę nad ochroną i promowaniem praw człowieka, ze szczególnym uwzględnieniem ofiar;

9.   przyznaje, że bezpieczeństwo energetyczne ma zasadnicze znaczenie dla funkcjonowania państw członkowskich UE, i zachęca wobec tego państwa członkowskie do bliskiej współpracy nad tym aspektem polityki bezpieczeństwa;

10.   przyjmuje z zadowoleniem starania państw członkowskich w kierunku zwalczania zagrożeń cybernetycznych; nalega, aby Rada i Komisja przedstawiły analizę wyzwań o charakterze cybernetycznym i działań opartych na najlepszych praktykach, mających na celu skuteczną i skoordynowaną reakcję na takie zagrożenia, co w przyszłości zaowocowałaby europejską strategią bezpieczeństwa cyberprzestrzeni;

11.   ponawia zalecenie dotyczące dokonywania co pięć lat regularnego przeglądu europejskiej strategii bezpieczeństwa, pokrywającego się z początkiem nowej kadencji parlamentarnej, po przeprowadzeniu należytych konsultacji z Parlamentem Europejskim;

12.   podkreśla, że biała księga, pozwalająca na pobudzenie szerokiej debaty publicznej, mogłaby zwiększyć widoczność WPBiO i wzmocnić współpracę w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony poprzez lepsze zdefiniowanie celów i interesów UE w zakresie bezpieczeństwa i obrony w stosunku do dostępnych środków i zasobów, a w konsekwencji nadać bardziej skuteczny i konkretny charakter wdrażaniu europejskiej strategii bezpieczeństwa oraz planowaniu i prowadzeniu operacji UE w zakresie zarządzania kryzysowego;

Traktat z Lizbony i struktury wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony

13.   zwraca się do Rady, aby w 2010 r. podjęła dogłębną debatę z Parlamentem Europejskim i parlamentami państw członkowskich na temat wdrażania nowych postanowień Traktatu z Lizbony dotyczących WPBiO, a w szczególności:

14.   w następstwie wprowadzenia klauzuli o wzajemnej pomocy, o której mowa w art. 42 ust. 7 Traktatu z Lizbony, wzywa państwa członkowskie Unii Europejskiej będące członkami Unii Zachodnioeuropejskiej (UZE) do uchylenia traktatu z Brukseli zmienionego w 1954 r., w tym Zgromadzenia Parlamentarnego UZE;

15.   w następstwie wprowadzenia do nowego traktatu klauzuli solidarności zwraca się do Rady o ponowne otwarcie debaty nad ustanowieniem europejskich sił ochrony ludności, m.in. w oparciu o sprawozdanie M. Barniera z maja 2006 r., umożliwiających wzajemne dzielenie się środkami pośród państw członkowskich w celu skutecznej zbiorowej reakcji w przypadku klęsk żywiołowych lub katastrof spowodowanych przez człowieka; uważa, że wymiar wojskowy WPBiO również musi umożliwiać reagowanie na te zagrożenia o charakterze cywilnym;

16.   w świetle postępów w dziedzinie WPBiO, które umożliwia Traktat z Lizbony, podkreśla zasadność i potrzebę ustanowienia Rady Obrony w ramach Rady ds. Zagranicznych, w skład której weszliby ministrowie obrony pod przewodnictwem Wiceprzewodniczącego / Wysokiego Przedstawiciela i która odgrywałaby szczególną rolę w zwiększaniu współpracy oraz dostosowywaniu i integrowaniu potencjału wojskowego;

17.   jest zdania, że wiceprzewodnicząca / wysoka przedstawiciel musi podjąć szybkie działania na rzecz poprawy spójności różnych zewnętrznych strategii politycznych UE, a przejawem tej spójności w terenie powinni być podlegający jej specjalni przedstawiciele / szefowie delegatur obdarzeni koniecznym autorytetem u zainteresowanych stron i wspólnoty międzynarodowej;

18.   popiera ustanowienie Dyrekcji ds. Zarządzania Kryzysowego i Planowania (ang. Crisis Management and Planning Directorate – CMPD) odpowiedzialnej za zarządzanie kryzysowe pod kątem strategicznego planowania cywilnych i wojskowych operacji UE oraz uczestnictwa w opracowywaniu WPBiO, zwłaszcza jeżeli chodzi o potencjał cywilny i wojskowy; wyraża jednak ubolewanie z powodu znacznych opóźnień w tworzeniu tej nowej struktury; zwraca się o bliską koordynację w ramach ESDZ między, z jednej strony, strukturami CMPD i innymi strukturami WPBiO, a z drugiej strony, platformą kryzysową i innymi odnośnymi służbami Komisji, które powinny być włączone do ESDZ w celu zbudowania skoordynowanego potencjału planowania strategicznego dla wypracowania kompleksowego podejścia europejskiego;

19.   wzywa Wysoką Przedstawiciel / Wiceprzewodniczącą Komisji, Radę i państwa członkowskie do opanowania braku równowagi między cywilnym i wojskowym potencjałem w zakresie planowania oraz do zapewnienia w ramach misji EPBiO odpowiednich i wystarczających kompetencji w dziedzinach takich jak wymiar sprawiedliwości, administracja cywilna, służby celne i mediacja;

20.   ponownie opowiada się za utworzeniem stałego centrum operacyjnego UE pod zwierzchnictwem wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel, którego zadaniem byłoby operacyjne planowanie i prowadzenie operacji wojskowych; zwraca się o przyłączenie centrum operacyjnego do ESDZ; podkreśla, że podział obecnego systemu na siedem sztabów powoduje utratę skuteczności i zdolności reagowania, a także ogromne koszty, oraz że do koordynacji cywilno-wojskowej w terenie konieczny jest jeden stały rozmówca w dziedzinie wojskowości; uważa, że stałe centrum operacyjne można by zatem uznać za element potencjału planowania i prowadzenia operacji wojskowych oraz usytuować w tym samym miejscu co CPCC, aby umożliwić synergię niezbędną do skutecznej koordynacji cywilno-wojskowej; ponownie stwierdza, że centrum operacyjne UE ułatwiłoby współpracę z NATO, nie naruszając autonomii decyzji obu organizacji;

21.   podkreśla potrzebę szybkiego wprowadzenia stałej uporządkowanej współpracy w oparciu o możliwie jak najbardziej inkluzywne kryteria, co powinno doprowadzić do zwiększonego zaangażowania państw członkowskich w ramach WPBiO;

22.   podkreśla, że postępy w ramach WPBiO i jej rozwijanie muszą odbywać się w pełnym poszanowaniu dla neutralności i nieangażowania się niektórych państw członkowskich UE, nie naruszając w żaden sposób tych zasad;

23.   podkreśla znaczenie wspomnianych reform dla realizacji ambitnych celów postawionych przed WPBiO, ponowionych w grudniu 2008 r. i zatwierdzonych przez Radę Europejską, oraz dla zwiększenia skuteczności i wartości dodanej WPBiO, jako że rośnie zapotrzebowanie na to narzędzie;

Operacje wojskowe i misje cywilne

24.   przyjmuje z zadowoleniem dorobek EPBiO/WPBiO z okazji jej dziesiątej rocznicy i przypomina, że Unia podejmuje operacje cywilne i wojskowe w ramach WPBiO w odpowiedzi na zagrożenia dla bezpieczeństwa międzynarodowego i europejskiego; odnotowuje, że większość tych misji dotyczyła cywilnego zarządzania kryzysowego; wyraża uznanie dla ok. 70 tys. członków personelu zaangażowanych w 23 misje i operacje EPBiO – już zakończone, jak i trwające; składa wyrazy uznania dla Javiera Solany, dotychczasowego sekretarza generalnego Rady / wysokiego przedstawiciela ds. wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, za podjęte wysiłki na rzecz rozwoju EPBiO; ponownie wzywa państwa członkowskie do określenia kryteriów rozmieszczania misji WPBiO oraz zastanowienia się nad kwestią krajowych zastrzeżeń wobec tych operacji;

Somalia – Róg Afryki

25.   przyjmuje z zadowoleniem operację morską Unii Europejskiej w Somalii EUNAVFOR Somalia – operacja „Atalanta”, stanowiącą skuteczny wkład w walkę z piractwem w Zatoce Adeńskiej i wzdłuż wybrzeży Somalii, mającą szczególnie na celu dopilnowanie, aby pomoc humanitarna dotarła do wszystkich potrzebujących w tym kraju; podkreśla, że operacja „Atalanta” stała się kluczowym narzędziem w walce z piractwem, m.in. poprzez Centrum Bezpieczeństwa Morskiego w Rogu Afryki; przyjmuje z zadowoleniem decyzję Rady w sprawie przedłużenia misji o kolejny rok do grudnia 2010 r. i odnotowuje poszerzenie mandatu tej operacji, która odpowiada bezpośredniemu interesowi UE w zakresie bezpieczeństwa (bezpieczeństwo obywateli i dostaw, ochrona statków narażonych na ataki) i stanowi reakcję na pilne potrzeby humanitarne i operacyjne (eskortowanie statków wyczarterowanych przez Światowy Program Żywnościowy i dostarczających żywność przeznaczoną dla ludności somalijskiej oraz statków dostarczających wsparcie logistyczne wojskowej misji obserwacyjnej Unii Afrykańskiej w Somalii (AMISOM)); pochwala jednocześnie jej wkład we wzmocnienie współpracy sił morskich w Europie i rozwój morskiego wymiaru WPBiO; przyjmuje również z zadowoleniem udział krajów trzecich (Norwegia, Chorwacja i Czarnogóra) w tej operacji, a także dobrą współpracę z innymi siłami morskimi obecnymi w regionie, zwłaszcza w ramach mechanizmu SHADE (Shared Awareness and Deconfliction); ubolewa jednak z powodu nieustających problemów ze ściganiem osób podejrzanych o piractwo i rozbój z bronią w ręku, zatrzymanych w strefie działań operacyjnych, co podważa wiarygodność międzynarodowych wysiłków przeciwko aktom piractwa;

26.   podkreśla konieczność zajęcia się przyczynami zjawiska piractwa, które mają korzenie w niestabilności i ubóstwie panującym w Somalii, i uważa w związku z tym, że UE powinna wspierać tymczasowy rząd federalny poprzez działania mające na celu przywrócenie bezpieczeństwa, stabilności politycznej i praworządności oraz promowanie zrównoważonego rozwoju, w ramach partnerstwa z Unią Afrykańską i Organizacją Narodów Zjednoczonych, a także powinna opracować wspólną strategię w celu zainicjowania regionalnego procesu pokojowego;

27.   apeluje o uwzględnienie w podejściu UE do Somalii faktu, że jedynie szeroko zakrojone długofalowe działania na rzecz budowy państwowości, wykraczające poza rozbudowę sił bezpieczeństwa tymczasowego rządu federalnego, przyczynią się do osiągnięcia w trwały sposób pokoju i bezpieczeństwa w tym kraju; wzywa zatem Radę i Komisję do zaproponowania ambitnej, wspólnej i kompleksowej strategii UE na rzecz Somalii;

28.   podkreśla w szczególności potrzebę pilnego działania, aby umożliwić utrzymanie się tymczasowego rządu federalnego i rozszerzenie jego kontroli na terytorium somalijskim; w tym kontekście przyjmuje z zadowoleniem fakt, że w dniu 25 stycznia 2010 r. Rada zgodziła się powołać misję wojskową WPBiO (misja szkoleniowa UE – EUTM Somalia), która ma przyczynić się do szkolenia somalijskich sił bezpieczeństwa w Ugandzie, w bliskiej koordynacji z partnerami UE, w tym z tymczasowym rządem federalnym, Ugandą, Unią Afrykańską, Organizacją Narodów Zjednoczonych i Stanami Zjednoczonymi; wzywa wysoką przedstawiciel do informowania w związku z tym Parlamentu Europejskiego i konsultowania się z nim;

29.   podkreśla również znaczenie zwiększenia potencjału w zakresie obserwacji morza w regionie, zwłaszcza poprzez szkolenia i utworzenie sieci straży przybrzeżnych krajów regionu, i uważa, że UE musi wziąć udział w tych staraniach, wspierając kodeks postępowania z Dżibuti i związany z nim plan wdrożeniowy opracowany przez Międzynarodową Organizację Morską, w formie uzgodnionej przez państwa regionu (ośrodek wymiany informacji w Jemenie i ośrodek szkolenia załóg statków w Dżibuti);

30.   w odniesieniu do sytuacji w Jemenie przypomina o swojej rezolucji z dnia 10 lutego 2010 r. i wzywa Komisję i Radę oraz partnerów międzynarodowych, w tym państwa sąsiadujące z Jemenem, do wsparcia rządu poprzez kompleksowe podejście obejmujące reformę sektora bezpieczeństwa, przeciwdziałanie terroryzmowi, a także dialog polityczny, pomoc humanitarną i gospodarczą oraz edukację;

Afganistan i Pakistan

31.   przypomina o znaczeniu stabilizacji bezpieczeństwa i sytuacji politycznej w Afganistanie i Pakistanie w celu powstrzymania globalnych zagrożeń bezpośrednio dotyczących bezpieczeństwa Europejczyków (terroryzm, handel narkotykami, rozprzestrzenianie broni masowego rażenia) i w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem plan działania UE na rzecz Afganistanu i Pakistanu, przyjęty przez Radę w dniu 27 października 2009 r.; ponownie przypomina o potrzebie wypracowania kompleksowego podejścia do rozwiązywania tych kwestii, ściślej wiążącego bezpieczeństwo z rozwojem, praworządnością i poszanowaniem praw człowieka, a także zagadnieniami związanymi z płcią; zwraca się zatem do Rady i Komisji o podjęcie bardziej konkretnych kroków w tym kierunku, w tym poprzez zwiększenie wkładu UE i zapewnienie poprawy spójności poszczególnych działań UE, państw członkowskich i wspólnoty międzynarodowej;

32.   uważa, że zwiększenie potencjału instytucyjnego i administracyjnego państwa afgańskiego, zwłaszcza systemu wymiaru sprawiedliwości i organów stojących na straży praworządności innych niż policja, musi stanowić priorytet we wdrażaniu nowej strategii europejskiej;

33.   wzywa Radę i Komisję do znaczącego zwiększenia środków przeznaczonych na zaangażowanie cywilne w Afganistanie w celu uwiarygodnienia w oczach Afgańczyków i partnerów międzynarodowych cywilnego charakteru priorytetów UE i zwiększenia ich widoczności; podkreśla znaczenie ustanowienia skutecznej i niezawodnej policji cywilnej dla budowy praworządności w Afganistanie i wyraża uznanie dla pracy misji EUPOL w Afganistanie; zwraca się do Rady o pilne zaradzenie stałemu niedoborowi personelu misji EUPOL oraz o ułatwienie jej rozmieszczania w prowincjach poprzez dostarczenie dodatkowych miejsc zakwaterowania i adekwatnego wsparcia logistycznego misji; wzywa NATO do ściślejszej współpracy z misją i do koordynacji swoich działań policyjnych z EUPOL pod auspicjami międzynarodowej rady ds. koordynacji sił policyjnych (IPCB);

34.   popiera propozycję Rady dotyczącą zbadania ewentualności misji wsparcia Pakistanu w reformie sektora bezpieczeństwa i w budowie potencjału walki z terroryzmem, tak aby pomóc temu krajowi w określeniu strategii zapobiegania terroryzmowi obejmującej dialog na temat praworządności i praw człowieka;

Bałkany

35.   wyraża uznanie w związku z powodzeniem rozmieszczenia misji EULEX Kosowo na całym terytorium Kosowa i podkreśla, że wszystkie elementy misji (policja, wymiar sprawiedliwości, organy celne) powinny bez przeszkód móc funkcjonować na całym jego terytorium, w tym na północy;

36.   w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem podpisanie protokołu o współpracy policyjnej między misją EULEX Kosowo a Serbią i przypomina o ściśle technicznym charakterze tego protokołu, którego celem jest ułatwienie walki z zorganizowaną przestępczością;

37.   potępia wszelkie wrogie działania wobec misji EULEX Kosowo, której zadaniem jest współpraca z władzami Kosowa na rzecz ustanowienia i wzmocnienia praworządności z korzyścią dla wszystkich społeczności w Kosowie;

38.   zwraca się do Rady o rozważenie uruchomienia operacji wojskowej WPBiO celem zastąpienia KFOR;

39.   w odniesieniu do Bośni i Hercegowiny przypomina, że mimo utrzymujących się trudności politycznych sytuacja w zakresie bezpieczeństwa pozostaje stosunkowo spokojna i stabilna, oraz podkreśla wkład operacji wojskowej UE (EUFOR ALTHEA) w tej dziedzinie; popiera decyzję Rady dotyczącą skoncentrowania działań misji policyjnej Unii Europejskiej (EUPM) na walce z zorganizowaną przestępczością i korupcją oraz podkreśla znaczenie kompleksowego podejścia do dziedziny praworządności (policja – wymiar sprawiedliwości – więziennictwo); zachęca Radę do szybkiego podjęcia decyzji na rzecz zmiany charakteru operacji wojskowej ALTHEA i skoncentrowaniu jej na szkoleniu bośniackich sił zbrojnych; ubolewa nad brakiem zgodnej decyzji politycznej dotyczącej przyszłości sił międzynarodowych w Bośni i Hercegowinie, co prowadzi do jednostronnego wycofywania się niektórych państw uczestniczących w siłach i grozi podważeniem wiarygodności i spójności europejskich działań w Bośni i Hercegowinie; przypomina Radzie o utrzymaniu w mocy uzgodnionej w Salonikach w 2003 r. perspektywy przystąpienia do UE;

Kaukaz

40.   przypomina o decydującej roli UE w uniknięciu eskalacji konfliktu między Gruzją a Rosją, zwłaszcza dzięki szybkiemu uruchomieniu misji obserwacyjnej mającej na celu nadzór wdrażania porozumień z dni 12 sierpnia i 8 września 2008 r.; ubolewa, że Federacja Rosyjska nie wypełniła dotychczas swoich zobowiązań w związku z tymi porozumieniami; podkreśla, że rola misji obserwacyjnej UE w Gruzji jest szczególnie istotna po wycofaniu misji OBWE i Narodów Zjednoczonych;

41.   opowiada się za przedłużeniem misji o kolejny rok i apeluje o poprawę jej zdolności prowadzenia obserwacji, w tym wyposażenia technicznego; ubolewa, że rosyjskie i lokalne siły uniemożliwiają członkom personelu misji udanie się do separatystycznych regionów Osetii Południowej i Abchazji;

Bliski Wschód

42.   uważa, że UE musi rozszerzyć działania na terytoriach palestyńskich; wyraża uznanie dla pracy wykonanej przez misję policyjną EUPOL COPPS oraz zwraca się do Rady o rozważenie wzmocnienia tej misji i zaproponowanie nowej formy utrzymania i zwiększenia skuteczności misji wsparcia na posterunku granicznym w Rafah (EUBAM Rafah), a także sposobów złagodzenia dramatycznego kryzysu humanitarnego w Strefie Gazy;

43.   w odniesieniu do misji EUJUST LEX w Iraku popiera stopniową realizację działań na terytorium Iraku w zależności od lokalnej sytuacji w zakresie bezpieczeństwa;

Afryka Subsaharyjska

44.   uznaje konieczność zaangażowania się UE w reformę sektora bezpieczeństwa w szeregu krajów afrykańskich, jak Demokratyczna Republika Konga i Gwinea Bissau, i zwraca się do Rady o prowadzenie działań w oparciu o kompleksowe podejście do reformy sektora bezpieczeństwa oraz o regularną ocenę skuteczności i oddziaływania tych misji;

Haiti

45.   w odniesieniu do sytuacji na Haiti podkreśla znaczenie koordynacji europejskich środków wsparcia; w tym kontekście przyjmuje z zadowoleniem wspólny wkład UE, w liczbie co najmniej 300 funkcjonariuszy policji, w zapewnienie tymczasowego wzmocnienia sił policyjnych Misji Stabilizacyjnej ONZ na Haiti (MINUSTAH) oraz decyzję Rady w sprawie utworzenia w Brukseli komórki EUCO Haiti, która będzie koordynowała udział zasobów wojskowych i bezpieczeństwa państw członkowskich, tak aby zaspokoić potrzeby określone przez ONZ, uzupełniając w ten sposób Ośrodek Monitorowania i Informacji (MIC); wyraża jednak ubolewanie z powodu braku koordynacji między państwami członkowskimi i Unią Europejską w odniesieniu do Haiti; zwraca się do wysokiej przedstawiciel / wiceprzewodniczącej, aby stanęła na czele europejskich wysiłków w tym obszarze;

Zebrane doświadczenia

46.   podkreśla znaczenie procesów gromadzenia doświadczeń z operacji UE i wzywa Radę do refleksji nad mechanizmem umożliwiającym zaangażowanie go w te procesy; w związku z tym pragnie być informowany o pierwszym sprawozdaniu rocznym na temat określenia i wdrażania wniosków z doświadczeń z misji cywilnych; nalega, aby wysoka przedstawiciel / wiceprzewodnicząca zainicjowała dogłębną i transparentną kontrolę przeszłych i obecnych misji EPBiO/WPBiO w celu określenia ich mocnych i słabych punktów;

47.   przyjmuje z zadowoleniem udane zastąpienie unijnej operacji EUFOR w Czadzie i Republice Środkowoafrykańskiej przez misję ONZ w Republice Środkowoafrykańskiej i Czadzie (MINURCAT), a obecnie pragnie być informowany o trwającym procesie gromadzenia doświadczeń, w szczególności w odniesieniu do kwestii, w jaki sposób można zapobiec w przyszłych misjach istniejącym brakom i problemom związanym z konkretną współpracą z ONZ i Unią Afrykańską;

Polityka ćwiczeń

48.   podkreśla, że planowanie i prowadzenie ćwiczeń UE w obszarze WPBiO, będących elementem ambitniejszej polityki ćwiczeń UE – w tym możliwość prowadzenia przez UE ćwiczeń praktycznych (LIVEX) – przyczyniłoby się znacznie do skuteczniejszej koordynacji potencjału państw członkowskich, pobudzając poprawę interoperacyjności i wymianę doświadczeń;

Uwzględnianie aspektu płci i praw człowieka
49. przypomina o znaczeniu systematycznego ujmowania aspektów dotyczących praw człowieka i płci na wszystkich etapach operacji WPBiO, zarówno na etapie planowania, jak i wdrażania; zwraca się o uwzględnienie rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 (2000) i nr 1889 (2009) w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa zarówno podczas szkolenia personelu, jak i w trakcie operacji, oraz apeluje, aby większy odsetek personelu wysyłanego na misje stanowiły kobiety; zaleca rozszerzenie szkolenia personelu w zakresie praw człowieka i wiedzy o społeczeństwie obywatelskim;
Nierozprzestrzenianie broni i rozbrojenie

50.   przyjmuje z zadowoleniem rezolucję nr 1887 (2009) Rady Bezpieczeństwa ONZ i w pełni popiera zawarte w niej apele o zaprzestanie rozprzestrzeniania broni jądrowej oraz o zintensyfikowanie działań na rzecz rozbrojenia pod ścisłą i skuteczną kontrolą międzynarodową; wzywa państwa członkowskie do sformułowania zdecydowanego wspólnego stanowiska na konferencję przeglądową układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, która odbędzie się w 2010 r., oraz przypomina o swoim zaleceniu dla Rady z dnia 24 kwietnia 2009 r. w sprawie nierozprzestrzeniania broni jądrowej oraz przyszłości układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT)(8), w którym podkreślono konieczność dalszego umocnienia wszystkich trzech filarów układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, a mianowicie nierozprzestrzeniania, rozbrojenia i współpracy w zakresie wykorzystania energii atomowej do celów cywilnych; wzywa ponadto do ratyfikacji i wprowadzenia w życie traktatu o całkowitym zakazie prób jądrowych;

51.   podkreśla znaczenie opracowania międzynarodowego systemu bezpiecznych i gwarantowanych dostaw paliwa jądrowego (tj. międzynarodowego systemu banku paliwa podlegającego kontroli MAEA) i mechanizmów lepszego egzekwowania tzw. klauzuli BMR, która jest częścią porozumień o współpracy zawieranych między UE a państwami trzecimi;

52.   przyjmuje z zadowoleniem oświadczenia i zadeklarowane cele nowej administracji amerykańskiej oraz jej zobowiązanie do dokonania postępów w dziedzinie rozbrojenia jądrowego i wzywa do ścisłej współpracy między UE i USA w zakresie propagowania nierozprzestrzeniania broni jądrowej; wzywa obie europejskie potęgi jądrowe, aby w zdecydowany sposób wyraziły poparcie dla tego zobowiązania i przedstawiły nowe środki niezbędne do jego realizacji; jednocześnie przyjmuje z zadowoleniem zobowiązanie Federacji Rosyjskiej i Stanów Zjednoczonych do kontynuowania negocjacji w celu zawarcia nowego, kompleksowego i prawnie wiążącego porozumienia, zastępującego układ o redukcji i ograniczeniu zbrojeń strategicznych (START I), który wygasł w grudniu 2009 r.; oczekuje konkretnych wyników w tym zakresie w możliwie najkrótszym czasie;

53.   zwraca uwagę na porozumienie koalicji niemieckiej z dnia 24 października 2009 r. w sprawie wycofania amerykańskiej broni jądrowej z obszaru Niemiec w kontekście poparcia dla polityki prezydenta Baracka Obamy na rzecz świata wolnego od broni jądrowej, potrzebę etapów pośrednich w osiąganiu tego celu oraz konieczność nadania nowej dynamiki procesowi kontroli zbrojeń i rozbrojenia podczas konferencji przeglądowej NPT w 2010 r.; zachęca inne państwa członkowskie, na terytorium których znajduje się amerykańska broń jądrowa, aby również przyjęły podobne, wyraźne zobowiązanie; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje pismo skierowane dnia 26 lutego 2010 r. przez ministrów spraw zagranicznych Niemiec, Holandii, Belgii, Luksemburga i Norwegii do Sekretarza Generalnego NATO wzywające do wszechstronnej dyskusji w ramach tej organizacji na temat sposobu realizacji ogólnego celu politycznego stworzenia świata bez broni jądrowej;

54.   ponownie wyraża zaniepokojenie sytuacją w Iranie i w Korei Północnej, przypominając o podjętym przez UE zobowiązaniu do wykorzystania wszelkich dostępnych jej instrumentów w celu podjęcia działań zapobiegających, odstraszających, blokujących, a w razie potrzeby udaremniających wobec programów rozprzestrzeniania, które wywołują obawy na całym świecie; przypomina jednak, że rozbrojenie, którego podjęły się niektóre państwa, nie ma bezpośredniego związku z chęcią zatrzymania lub kontynuowania swoich programów rozprzestrzeniania przez inne państwa, co musi prowadzić do stanowczej polityki wobec państw lub organizacji gotowych do zaangażowania się lub już biorących udział w procesie rozprzestrzeniania broni masowego rażenia; podkreśla znaczenie konsekwentnego działania wszystkich państw członkowskich zgodnego z podejściem Unii Europejskiej do tej kwestii;

55.   wskazuje, w odniesieniu do konwencjonalnego rozbrojenia, że należy zwrócić szczególną uwagę na dalsze prowadzenie rozmów dotyczących międzynarodowej umowy regulującej handel bronią;

56.   ponawia pełne poparcie dla rozbrojenia na szerszą skalę i całkowitego zakazu używania broni, takiej jak broń chemiczna i biologiczna, miny przeciwpiechotne, amunicja kasetowa i amunicja zawierająca zubożony uran, które powodują ogromne cierpienie osób cywilnych; wzywa w związku z tym do wzmożenia wielostronnych działań w celu zapewnienia pełnej realizacji konwencji o zakazie broni chemicznej (CWC), konwencji o broni biologicznej i toksycznej (BTWC), konwencji o broni kasetowej (CCM) i konwencji o zakazie stosowania min przeciwpiechotnych (APMC) oraz do dalszego rozwijania międzynarodowego systemu skierowanego przeciw rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje zobowiązania podjęte przez wszystkie państwa członkowskie UE oraz przyjęcie przez UE wspólnego stanowiska w sprawie wywozu broni wraz z postanowieniem art. 28B ust. 1 Traktatu z Lizbony, na mocy którego powierza się UE wspólne działania rozbrojeniowe;

Rozwój potencjału

57.   przypomina, że w perspektywie spełnienia rosnących wymogów operacyjnych i profesjonalizacji zarządzania kryzysowego Unia musi rozwinąć swój potencjał cywilny i wojskowy; w tym celu zachęca Radę do określenia nowego ogólnego celu, który mógłby obejmować wymiar cywilny i wojskowy oraz powinien być ukierunkowany przede wszystkim na skuteczne budowanie potencjału;

58.   podkreśla potrzebę poszukiwania synergii między potencjałem cywilnym i wojskowym oraz określenia obszarów, w których państwa członkowskie mogłyby łączyć wysiłki i potencjał na szczeblu UE w trudnym kontekście gospodarczym, co jest kluczowe dla przezwyciężenia łącznych skutków rosnących kosztów wyposażenia obronnego i istniejących limitów wydatków obronnych, wykorzystując również możliwości wynikające z utworzenia ESDZ, która powinna posiadać jedną jednostkę nadzorującą rozwój potencjału cywilnego i wojskowego;

59.   ponawia poparcie dla ambitnych celów wzmocnienia potencjału cywilnego i wojskowego określonych podczas Rady Europejskiej w grudniu 2008 r.; zwraca się do Rady, aby pomimo obecnego kryzysu gospodarczego dokonała postępów we wdrażaniu projektów zaproponowanych w tych ramach; zwraca się do Rady o regularne informowanie go o staraniach podjętych w tym celu przez państwa członkowskie;

60.   podkreśla liczne zidentyfikowane przeszkody w szybkim uruchamianiu misji cywilnych; wzywa państwa członkowskie, aby zachęciły resorty sprawiedliwości i spraw wewnętrznych do przejęcia odpowiedzialności w tej dziedzinie; w związku z tym popiera wysiłki Rady mające na celu łatwiejsze udostępnianie i rozmieszczanie wykwalifikowanego, odpowiednio przeszkolonego i zrównoważonego pod względem płci personelu cywilnego (przyjmowanie krajowych strategii i wspólnych norm, poprawa procesu konstytuowania sił i szkolenia przed rozmieszczeniem, przegląd koncepcji cywilnych zespołów reagowania (CRT)) oraz szybkie udostępnianie wyposażenia dla nowych misji cywilnych (ustanawianie umów ramowych i projekt stałego magazynowania); w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem decyzję w sprawie utworzenia tymczasowego magazynu wyposażenia w ramach misji policyjnej UE w Bośni i Hercegowinie;

61.   podkreśla potrzeby misji cywilnych w zakresie dysponowania zintegrowanymi i bezpiecznymi narzędziami komunikacji zgodnymi z wojskowymi systemami komunikacji;

62.   zwraca się do Rady o wyposażenie ESDZ w stałą strukturę skupiającą funkcje pomocnicze wspólne dla misji cywilnych i operacji wojskowych (procedury rekrutacji i udzielania zamówień), tak aby misje te mogły skoncentrować się na swoim pierwotnym zadaniu;

63.   podkreśla potrzebę ścisłej koordynacji pomiędzy cywilnymi misjami WPBiO a innymi instrumentami UE w celu racjonalizacji wykorzystania zasobów; zwraca się do wysokiej przedstawiciel / wiceprzewodniczącej, aby uzgodniła z Komisją planowanie wspólnie z ESDZ swoich działań w podobnych dziedzinach; wzywa do stałej wymiany informacji między misjami cywilnymi WPBiO a podmiotami odpowiedzialnymi za wewnątrzeuropejską współpracę policyjną i sądową, w szczególności Europolem, zwłaszcza w dziedzinie zwalczania zorganizowanej przestępczości;

64.   odnotowuje, że grupy bojowe, mimo ich znacznego kosztu, nie zostały dotychczas wykorzystane – z powodów politycznych, lecz także z uwagi na bardzo rygorystyczne warunki ich rozmieszczenia; opowiada się za bardziej skutecznym i elastycznym użyciem grup bojowych, tak aby można je wykorzystywać jako siły rezerwowe lub częściowy substytut w przypadku niezadowalającego procesu konstytuowania sił, jednocześnie biorąc zawsze pod uwagę wolę państw współtworzących określone grupy; zwraca się o przedłużenie tymczasowego porozumienia w sprawie pokrycia kosztów związanych ze strategicznym rozmieszczeniem grup bojowych, a także o poszerzenie wspólnych kosztów związanych z wykorzystaniem grup bojowych; zwraca się do Rady o rozmieszczenie ich w ramach pełnowymiarowych ćwiczeń wojskowych; wyraża uznanie dla prac podjętych z inicjatywy szwedzkiej prezydencji dotyczących warunków i elastyczności wykorzystania grup bojowych i na tej podstawie wzywa państwa członkowskie do wdrożenia przyjętych zaleceń;

65.   wyraża uznanie w związku z postępami dokonanymi w dziedzinie potencjału wojskowego i cywilnego oraz wzywa do szybkich postępów w zakresie:

66.   przyjmuje z zadowoleniem decydującą rolę EAO w rozwoju tego kluczowego potencjału obronnego, zwłaszcza dzięki ustanowieniu wspólnych programów; zwraca się do państw członkowskich o większe wykorzystanie potencjału EAO zgodnie z nowym traktatem, o przyznanie jej budżetu odpowiadającego pokładanym w niej oczekiwaniom i ułatwienie jej planowania prac poprzez przyjęcie trzyletnich ram finansowych i programu prac; zwraca się do państw członkowskich o jak najszybsze sfinalizowanie ustaleń administracyjnych między EAO a Wspólną Organizacją Współpracy w dziedzinie Uzbrojenia (OCCAR) oraz porozumienia w sprawie bezpieczeństwa między UE a OCCAR w celu skutecznego zorganizowania ich współpracy w dziedzinie uzbrojenia;

67.   popiera ustanowienie konkurencyjnej europejskiej bazy technologiczno-przemysłowej sektora obronnego oraz otwartego i przejrzystego europejskiego rynku sprzętu obronnego; w związku z tym zwraca się do państw członkowskich o dalsze starania w zakresie badań i rozwoju, przy poszanowaniu podjętego zobowiązania do przeznaczenia na ten cel 2% wydatków na obronę, i o zharmonizowaną transpozycję dyrektyw pakietu obronnego;

68.   wzywa krajowe agencje nabywające wyposażenie obronne w Europie do podjęcia konkretnych działań, przy wsparciu EAO, zachęcających do nabywania europejskiego sprzętu obronnego, poprzez przyłączenie się do dobrowolnego kodeksu postępowania, który wprowadzi zasadę „preferencji europejskiej ” w niektórych obszarach wyposażenia obronnego, dla których ważne jest zachowanie strategicznej autonomii i suwerenności operacyjnej z perspektywy europejskiej, oraz do utrzymania przemysłowego i technologicznego prymatu Europy;

69.   zdecydowanie opowiada się za ustanowieniem synergii cywilno-wojskowych w dziedzinie potencjału; wyraża nadzieję, że CMPD i EAO będą mogły w szybkim czasie określić swoje dopełniające się role, przy czym CMPD, pod zwierzchnictwem wysokiej przedstawiciel / wiceprzewodniczącej i w ramach ESDZ, powinna odgrywać strategiczną rolę w inicjowaniu i koordynowaniu prac, zwłaszcza w zakresie określania wspólnych potrzeb, zaś EAO – rolę operacyjną w rozwoju dualnych technologii i potencjału cywilno-wojskowego; uważa, że synergii tych można w szczególności poszukiwać w oparciu o wymiar bezpieczeństwa będący elementem programu ramowego badań i rozwoju;

70.   przyjmuje z zadowoleniem dokonane podczas prezydencji szwedzkiej postępy na rzecz utworzenia mobilnej grupy europejskich ekspertów cywilno-wojskowych w dziedzinie reformy sektora bezpieczeństwa, ubolewając jednocześnie nad zwłoką w realizacji tego środka, zaproponowanego jesienią 2008 r., i ma nadzieję na szybkie utworzenie tej grupy;

71.   popiera inicjatywy szkoleniowe mające na celu poprawę zdolności europejskiego personelu do współpracy ze sobą, a zwłaszcza:

72.   uważa, że w perspektywie poprawy szkolenia personelu w terenie oraz optymalizacji wykorzystania zasobów szkoleniowych należy wprowadzić bardziej systematyczne powiązanie między personelem uczestniczącym w szkoleniach a personelem rozmieszczanym w ramach misji; zwraca się do Rady o ustanowienie wspólnego europejskiego statutu dla oddelegowanego personelu, regulującego normy w zakresie wykształcenia, doktryny operacyjnej i swobody działania w trakcie misji, kwestii praw i obowiązków oraz jakości wyposażenia, opieki medycznej i zabezpieczenia socjalnego w przypadku śmierci, odniesienia ran i niezdolności do służby;

73.   przyjmuje z zadowoleniem podpisanie w dniu 26 lutego 2009 r. traktatu ze Strasburga, który nadaje Korpusowi Europejskiemu (Eurokorpus) osobowość prawną; wzywa, aby UE wykorzystywała te wielonarodowe siły w zależności od potrzeb;

Finansowanie WPBiO

74.   przypomina, że Traktat z Lizbony nie zmienia w fundamentalny sposób finansowania misji i operacji prowadzonych w ramach WPBiO, tzn.:

75.   przypomina o postanowieniu Traktatu z Lizbony dotyczącym funduszu początkowego udostępnianego Wiceprzewodniczącemu / Wysokiemu Przedstawicielowi, służącego finansowaniu działań przygotowawczych do misji WPBiO, które z różnych powodów nie obciążają budżetu UE; podkreśla wartość dodaną tego funduszu, który powinien pozwolić na wzmocnienie zdolności Wiceprzewodniczącego / Wysokiego Przedstawiciela do skutecznego i szybkiego przygotowywania działań WPBiO; w związku z tym zachęca państwa członkowskie do szybkiego rozpoczęcia prac wdrożeniowych;

76.   zwraca się do państw członkowskich o poszerzenie wykazu kosztów wspólnych finansowanych przez mechanizm ATHENA, tak aby zwiększyć wzajemną solidarność państw członkowskich i zachęcić ich większą liczbę do udziału w operacjach wojskowych UE;

77.   w kontekście przeglądu rozporządzenia finansowego proponuje uelastycznienie przepisów i procedur mających zastosowanie do zarządzania kryzysowego, która to dziedzina musi odpowiadać szczególnym wymogom (szybkie rozmieszczenie, względy bezpieczeństwa itp.);

78.   przypomina, że instrumenty finansowe zarządzane przez Komisję – zwłaszcza Instrument na rzecz Stabilności i Europejski Fundusz Rozwoju (w tym Afrykański Fundusz na rzecz Pokoju) – mają decydujące znaczenie dla zarządzania kryzysowego; podkreśla znaczenie koordynacji tych poszczególnych instrumentów;

Partnerstwa
UE/NATO

79.   przypomina o potrzebie skonsolidowania strategicznego partnerstwa między UE a NATO oraz zapewnieniu ich dobrej współpracy; zaleca unikanie blokad i apeluje o przegląd obecnych ustaleń na temat współpracy operacyjnej UE-NATO (porozumienie Berlin Plus), a także o opracowanie nowych funkcjonalnych ram ułatwiających szerszą współpracę w przypadku, gdy obie organizacje działają w tych samych obszarach;

80.   nalega, by wiceprzewodniczącą/wysoka przedstawiciel podjęła ścisły dialog z sekretarzem generalnym NATO w zakresie obecnie przeprowadzanego przeglądu koncepcji strategicznej tej organizacji, w celu zapewnienia pełnego uwzględnienia przez NATO rozwoju wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony UE, w tym stałego potencjału zorganizowanej współpracy w dziedzinie obrony;

81.   ubolewa, że nadal nie podpisano porozumień technicznych między operacjami NATO i unijnymi w Afganistanie i Kosowie; wzywa Radę i państwa członkowskie, aby w odpowiednich gremiach UE i NATO prowadziły działania polityczne na rzecz wdrożenia;

82.   podkreśla dobrą współpracę między obiema organizacjami w walce z piractwem (operacja „Atalanta” i operacja „Ocean Shield” NATO);

83.   wyraża uznanie dla sekretarza generalnego NATO, który wyraził wolę włączenia UE, w tym Parlamentu Europejskiego, w dyskusje nad przeglądem koncepcji strategicznej tej organizacji; spodziewa się, że wyrażony zamiar przełoży się w bliskiej przyszłości na konkretne inicjatywy;

84.   przyjmuje z zadowoleniem współpracę między UE a NATO w dziedzinie potencjału wojskowego, czego przykładem są prace nad poprawą potencjału operacyjnego śmigłowców;

UE/ONZ

85.   przypomina o znaczeniu ścisłej współpracy między UE a Narodami Zjednoczonymi w zarządzaniu kryzysowym, w szczególności w obszarach działania, w których obie organizacje są obecne lub jedna zmienia drugą; apeluje o wzmocnienie tej współpracy we wczesnych fazach kryzysów, szczególnie w dziedzinie planowania;

UE/Unia Afrykańska

86.   podkreśla znaczenie dobrej współpracy między Unią Europejską a Unią Afrykańską, zgodnie z zobowiązaniami podjętymi w ramach partnerstwa na rzecz pokoju i bezpieczeństwa, będącego elementem strategii UE-Afryka; uważa, że Unia Europejska powinna w miarę możliwości wspierać Unię Afrykańską, szczególnie w obszarach działania, w których ta ostatnia – jak w Somalii – jest jedyną organizacją obecną w terenie, zachęcając równocześnie Unię Afrykańską do wysiłków na rzecz rozwoju afrykańskich zdolności reagowania kryzysowego i zwiększenia efektywności wykorzystania pomocy otrzymywanej od partnerów międzynarodowych; wzywa Komisję i państwa członkowskie do poświęcenia szczególnej uwagi problemowi niekontrolowanego rozprzestrzeniania broni strzeleckiej i lekkiej, zwłaszcza w Afryce, i w związku z tym do położenia szczególnego nacisku na przestrzeganie obowiązujących przepisów w zakresie broni w regionach kryzysowych przez wszystkie państwa członkowskie;

UE/USA

87.   apeluje do Rady o pogłębienie stosunków UE ze Stanami Zjednoczonymi w dziedzinie budowania pokoju i zarządzania kryzysowego, w tym kwestii wojskowych i klęsk żywiołowych, ponieważ współpraca ta ma szczególne znaczenie dla walki z piractwem, operacji w Somalii oraz wzmocnienia afrykańskiego potencjału w zakresie utrzymania pokoju, ale także operacji w Kosowie i w Afganistanie; przyjmuje ze szczególnym zadowoleniem udział Stanów Zjednoczonych w misji EULEX Kosowo pod europejskim dowództwem;

88.   uważa, że nowa wersja tarczy antyrakietowej, rozważana przez administrację amerykańską, powinna zostać poddana gruntownej analizie i weryfikacji, a gdyby taki system miał być opracowany, należy wziąć pod uwagę wspólną wizję obrony krajów europejskich przed zagrożeniami balistycznymi, w dialogu na skalę kontynentalną, i sprzyjać udziałowi europejskiego przemysłu obronnego w jego tworzeniu;

Udział krajów trzecich w EPBiO

89.   przypomina, że dotychczas w 16 operacjach cywilnych i wojskowych UE uczestniczyły 24 kraje z pięciu kontynentów; podkreśla, że udział państw trzecich w operacjach stanowi istotną wartość dodaną, tak polityczną jak operacyjną, dla operacji UE; uważa, że Unia musi w dalszym ciągu podążać tą drogą i zbadać możliwości pełniejszego angażowania tych krajów trzecich, jednakże bez uszczerbku dla własnej niezależności w podejmowaniu decyzji;

Uprawnienia parlamentarne

90.   przyjmuje z zadowoleniem wzmożony udział Rady w pracach Parlamentu Europejskiego w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony, szczególnie w ramach wyspecjalizowanej podkomisji; przyjmuje z zadowoleniem włączenie sekcji dotyczącej relacji z Parlamentem do ostatnich konkluzji Rady w sprawie EPBiO; w kontekście Traktatu z Lizbony zachęca wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel do dalszych działań w tym kierunku, tak aby zapewnić WPBiO silną legitymację demokratyczną;

91.   przypomina, że Parlament Europejski jest jedyną ponadnarodową instytucją, która może rościć sobie uzasadnione prawo do demokratycznego nadzoru polityki bezpieczeństwa i obrony UE, i że rolę tę wzmocniło wejście w życie Traktatu z Lizbony; w tym kontekście uważa, że zgromadzenie UZE – którego istnienie opiera się na traktacie, którego nie podpisały wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej (zmieniony traktat z Brukseli) – nie jest ani przygotowane z punktu widzenia politycznego, ani prawnie upoważnione do sprawowania nadzoru parlamentarnego nad WPBiO;

92.   w związku z powyższym, mając na uwadze możliwości, które daje Traktat z Lizbony, zaleca, aby Parlament Europejski i parlamenty państw członkowskich w pełni wykorzystały protokół nr 1 tegoż traktatu celem wzmocnienia ich współpracy w dziedzinie EPBiO i WPBiO poprzez wypracowanie ściślejszych i bardziej uporządkowanych relacji roboczych między ich właściwymi komisjami w kwestiach bezpieczeństwa i obrony; podkreśla, że ta wzmocniona współpraca między Parlamentem Europejskim i parlamentami państw członkowskich zastąpi uprawnienia, które niesłusznie zawłaszczyło zgromadzenie UZE; podkreśla również konieczność dostosowania własnych struktur dla zapewnienia lepszego nadzoru WPBiO; wzywa Radę i wysoką przedstawiciel / wiceprzewodniczącą, aby znalazły sposób na zaangażowanie Parlamentu Europejskiego i jego właściwej komisji już na wczesnym etapie w opracowywanie koncepcji cywilnego zarządzania kryzysowego i planów operacyjnych;

93.   zwraca się do Rady o informowanie Parlamentu z wyprzedzeniem o przygotowywanych misjach i operacjach oraz o ich przebiegu; w trosce o przejrzystość proponuje Radzie regularne informowanie go o wykorzystaniu mechanizmu ATHENA i funduszu początkowego, jak ma to już miejsce w przypadku wykorzystania środków EPBiO na misje cywilne; uważa, że w interesie przejrzystości budżetowej należy najpierw określić wszystkie niemilitarne koszty w budżecie UE, a jako następny krok, po niezbędnej zmianie traktatu, w budżecie UE należy ująć również koszty militarne;

94.   zwraca się o przegląd porozumień międzyinstytucjonalnych z 2002 r. między Parlamentem Europejskim a Radą dotyczących dostępu Parlamentu Europejskiego do będących w posiadaniu Rady informacji szczególnie chronionych w dziedzinie EPBiO i WPBiO, tak aby posłowie odpowiedzialni – w szczególności przewodniczący podkomisji bezpieczeństwa i obrony oraz praw człowieka – mogli dysponować informacjami niezbędnymi do wykonywania swoich uprawnień w kompetentny sposób;

o
o   o

95.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, parlamentom państw członkowskich, Zgromadzeniu Parlamentarnemu NATO, a także sekretarzom generalnym ONZ i NATO.

(1) Dz.U. C 33 E z 9.2.2006, s. 580. (2) Dz.U. C 314 E z 21.12.2006, s. 334. (3) Dz.U. C 285 E z 26.11.2009, s. 23. (4) Teksty przyjęte, P6_TA(2009)0075. (5) Teksty przyjęte, P6_TA(2009)0076. (6) Teksty przyjęte, P7_TA(2009)0099. (7) Teksty przyjęte, P7_TA(2009)0057. (8) Teksty przyjęte, P6_TA(2009)0333.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej

P7_TA(2010)0062 RC-B7-0137/2010

Parlament Europejski

–   uwzględniając swoje zalecenie dla Rady z dnia 24 kwietnia 2009 r. w sprawie nierozprzestrzeniania broni jądrowej i przyszłości Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT) (2008/2324 (INI))(1),

–   uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie nierozprzestrzeniania broni jądrowej oraz rozbrojenia jądrowego z dni 26 lutego 2004 r.(2), 10 marca 2005 r.(3), 17 listopada 2005 r.(4) oraz 14 marca 2007 r.(5),

–   uwzględniając rezolucję z dnia 10 lutego 2010 w sprawie Iranu(6),

–   uwzględniając zbliżającą się konferencję przeglądową stron Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej w 2010 r.,

–   uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ dotyczące nierozprzestrzeniania broni jądrowej i rozbrojenia jądrowego, a zwłaszcza rezolucje 1540 (2004), 1673 (2006) oraz 1887 (2009),

–   uwzględniając deklarację przyjętą na spotkaniu na szczycie UE-USA w dniu 3 listopada 2009 r. (załącznik 3),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 czerwca 2008 r. w sprawie wdrażania europejskiej strategii bezpieczeństwa oraz EPBiO(7),

–   uwzględniając strategię Unii Europejskiej przeciwko rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia (BMR), przyjętą przez Radę Europejską w dniu 12 grudnia 2003 r.,

–   uwzględniając ostatnie półroczne sprawozdanie z postępów we wdrażaniu strategię Unii Europejskiej przeciwko rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia (2009/II),

–   uwzględniając oświadczenie Rady z dnia 8 grudnia 2008 r. w sprawie umocnienia bezpieczeństwa międzynarodowego, w szczególności pkt 6, 8 i 9 tego oświadczenia, które wyraża „determinację UE w przeciwdziałaniu rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia i sposobów jej dostarczania”,

–   uwzględniając traktat o całkowitym zakazie prób jądrowych, całościowe porozumienia Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej o zabezpieczeniach i protokoły dodatkowe, konwencję o ochronie fizycznej materiałów jądrowych, międzynarodową konwencję w sprawie zwalczania aktów terroryzmu nuklearnego, haski kodeks postępowania przeciwko rozprzestrzenianiu rakiet balistycznych, układ o redukcji zbrojeń strategicznych (START I), który wygasł w 2009 r., oraz umowę dotyczącą redukcji liczby głowic jądrowych (SORT),

–   uwzględniając sprawozdanie na temat wdrożenia europejskiej strategii bezpieczeństwa uzgodnionej przez Radę Europejską w dniu 11 grudnia 2008 r.,

–   uwzględniając pytania dotyczące Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej skierowane do Komisji i Rady w dniu 21 grudnia 2009 r. (O-0170/2009 – B7-0010/2010, O-0169/2009 – B7-0009/2010),

–   uwzględniając oświadczenie Rady Europejskiej w sprawie Iranu z dni 10-11 grudnia 2009 r.,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że rozprzestrzenianie broni masowego rażenia i środki służące jej dostarczaniu stanowią jedno z najpoważniejszych zagrożeń dla pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego; mając również na uwadze, że do priorytetów w zakresie bezpieczeństwa, którymi należy się zająć najpilniej, należy uniemożliwienie terrorystom lub kolejnym państwom uzyskiwania bądź wykorzystywania broni jądrowej, zmniejszenie światowego arsenału broni jądrowej i dążenie do całkowitej likwidacji broni tego rodzaju na świecie,

B.   mając na uwadze, że, tak jak ustalono podczas poprzednich konferencji przeglądowych, w kwestii realizacji założeń NPT można zauważyć wyraźny brak postępów na drodze do osiągnięcia konkretnych celów (np. tzw. 13 praktycznych kroków(8)), zwłaszcza obecnie, w obliczu zagrożeń pojawiających się z różnych źródeł, w tym postępującego rozprzestrzeniania się broni jądrowej; mając na uwadze, że towarzyszy temu większy popyt na technologię jądrową i większa jej dostępność, a także możliwość dostania się takiej technologii i materiałów radioaktywnych w ręce organizacji przestępczych i terrorystów,

C.   mając na uwadze, że trzeba wzmocnić NPT jako podstawę ogólnoświatowego systemu nierozprzestrzeniania broni jądrowej i że jednocześnie pilnie potrzebni są odważni przywódcy polityczni i szereg postępowych, powiązanych ze sobą kroków w celu potwierdzenia ważności NPT i umocnienia umów, traktatów i agencji, na których opiera się istniejący system rozprzestrzeniania broni jądrowej i rozbrojenia, w szczególności Traktatu o całkowitym zakazie prób jądrowych i Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA),

D.   podkreślając potrzebę dalszego wzmacniania wszystkich trzech filarów Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT), a mianowicie nierozprzestrzeniania broni jądrowej, rozbrojenia i współpracy w zakresie wykorzystywania energii jądrowej do celów cywilnych,

E.   mając na uwadze, że państwa posiadające tego rodzaju broń, które podpisały Układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowe, opóźniają działania zmierzające do zmniejszenia lub likwidacji swojego arsenału jądrowego i stosowania się w mniejszym stopniu do wojskowej doktryny zastraszania posiadaniem broni jądrowej,

F.   apelując o dalsze postępy we wszystkich dziedzinach rozbrojenia w celu zwiększenia bezpieczeństwa na świecie,

G.   mając na uwadze zobowiązanie UE do użycia wszelkich posiadanych przez siebie instrumentów do zapobieżenia, powstrzymania i, w miarę możliwości, zlikwidowania programów rozprzestrzeniania broni jądrowej, które stanowią powód do niepokoju na poziomie ogólnoświatowym, co jasno wyrażono w strategii UE na rzecz przeciwdziałania rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia, przyjętej przez Radę Europejską w dniu 12 grudnia 2003 r.,

H.   mając na uwadze, że istnieje potrzeba zwiększenia przez UE wysiłków na rzecz przeciwdziałania rozprzestrzenianiu broni jądrowej i jego finansowaniu, karania aktów rozprzestrzeniania broni jądrowej i opracowania środków mających na celu zapobieganie nieuchwytnym przepływom wiedzy ogólnej i specjalistycznej za pomocą wszelkich dostępnych środków, w tym wielostronnych traktatów i mechanizmów kontrolnych, krajowej i koordynowanej w skali międzynarodowej kontroli wywozu, programów współpracy na rzecz zmniejszenia zagrożenia oraz dźwigni politycznych i gospodarczych,

I.   z zadowoleniem przyjmując deklarację o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej i rozbrojeniu (załącznik 3) przyjętą na szczycie UE-USA w dniu 3 listopada 2009 r., w której podkreślono konieczność utrzymania i wzmocnienia odpowiednich środków wielostronnych, a w szczególności Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, wyrażono poparcie dla wejścia w życie Traktatu o całkowitym zakazie prób jądrowych i wezwano do rozpoczęcia w styczniu 2010 r. negocjacji w sprawie Traktatu o zakazie produkcji materiałów; odnotowując ponadto, że w deklaracji ponownie wskazano na konieczność wypełnienia przez Iran i Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną ich zobowiązań międzynarodowych w zakresie broni technologii jądrowej,

J.   mając na uwadze, że Iran nie dotrzymał przypadającego na koniec roku terminu zastosowania się do wezwania do otwarcia swojej infrastruktury jądrowej dla inspektorów z Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej; mając na uwadze, że Iran do tej pory nie podjął żadnych kroków, by odbudować wiarę społeczności międzynarodowej w wyłącznie pokojowy charakter realizowanego programu jądrowego,

K.   zachęcony wnioskami zgłoszonymi przez Henry'ego Kissingera, George'a P. Shultza, Williama J. Perry'ego i Sama Nunna w styczniu 2007 r. i styczniu 2008 r. dotyczącymi rozbrojenia, podobnymi słowami poparcia dla tej idei wyrażonymi przez europejskich byłych mężów stanu w Wielkiej Brytanii, Francji, Niemczech, we Włoszech, w Holandii i Belgii, modelową konwencją o broni jądrowej i protokołem Hiroszima-Nagasaki, promowanymi na całym świecie przez organizacje obywatelskie i liderów politycznych oraz kampaniami takimi jak „Global Zero”,

L.   mając na uwadze, że przegląd strategicznej koncepcji NATO stwarza okazję do dokonania ponownej oceny polityki całego sojuszu w zakresie broni jądrowej, tak aby możliwe było osiągnięcie celu, jakim jest całkowita likwidacja broni jądrowej na świecie; mając na uwadze, że na mocy uzgodnień dotyczących podziału broni jądrowej oraz porozumień dwustronnych z NATO w pięciu państwach sojuszu nieposiadających broni jądrowej (w Holandii, Belgii, Niemczech, Turcji oraz we Włoszech) wciąż rozmieszcza się taktyczną broń jądrową (szacunkowo 150-200 przypadków),

M.   mając na uwadze, że istnieje potrzeba ścisłej koordynacji i współpracy między UE i jej partnerami, w szczególności Stanami Zjednoczonymi i Rosją, w celu ożywienia i umocnienia systemu nierozprzestrzeniania broni jądrowej,

N.   z zadowoleniem przyjmując w związku z tym wspólną inicjatywę brytyjsko-norweską mającą na celu ocenę wykonalności i określenie jasnych działań proceduralnych na rzecz ostatecznej likwidacji broni jądrowej oraz odnośnych procedur kontrolnych w tym zakresie, która w konkretny sposób przyczynia się do realizacji założeń,

O.   mając na uwadze, że w 2008 r. rządy Francji i Wielkiej Brytanii ogłosiły zmniejszenie ilości posiadanych głowic operacyjnych, lecz jednocześnie zdecydowały się na modernizację swoich arsenałów jądrowych; mając na uwadze, że wszystkie państwa członkowskie są szczególnie zobowiązane do wniesienia wkładu do strategii politycznych UE na rzecz nierozprzestrzeniania broni jądrowej i rozbrojenia,

1.   apeluje do wszystkich zainteresowanych stron o wykorzystanie szansy, jaką daje zbliżająca się w 2010 r. konferencja przeglądowa ONZ stron Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, i dążenie do osiągnięcia celu, którym jest rozbrojenie jądrowe oparte na międzynarodowym układzie na rzecz stopniowej likwidacji broni jądrowej na całym świecie, jak również dążenie do celu, którym jest całkowite rozbrojenie jądrowe, realizowane krok po kroku w ramach zgodnej współpracy wielostronnej;

2.   podkreśla konieczność opracowania podczas konferencji przeglądowej NPT w 2010 r. strategii mających na celu osiągnięcie porozumienia w sprawie traktatu o wstrzymaniu produkcji materiałów rozszczepialnych dla celów militarnych bez dyskryminowania nikogo, co oznacza, że wynegocjowany w ten sposób traktat powinien wymagać od państw nieposiadających broni jądrowej i państw pozostających obecnie poza NPT zaprzestania produkcji materiałów rozszczepialnych dla celów militarnych oraz likwidacji istniejących zakładów wytwarzających materiały rozszczepialne do produkcji broni jądrowej;

3.   podkreśla, że pięciu członków Rady Bezpieczeństwa ONZ, z których każdy posiada broń jądrową, powinno zmierzać do stopniowego zaprzestawania produkcji materiałów rozszczepialnych przeznaczonych do celów militarnych oraz likwidowania istniejących zakładów wytwarzających materiały rozszczepialne do produkcji broni jądrowej;

4.   wzywa wszystkie strony do przeglądu ich doktryn wojskowych, w celu odejścia od opcji pierwszego uderzenia;

5.   wzywa Radę i państwa członkowskie do skoordynowanego, aktywnego i widocznego udziału w dyskusjach podczas konferencji przeglądowej stron NPT w 2010 r., w szczególności poprzez zaproponowanie ambitnego harmonogramu tworzenia świata wolnego od technologii jądrowych oraz konkretnych inicjatyw zmierzających do odnowienia konferencji ONZ w sprawie rozbrojenia oraz przez propagowanie inicjatyw rozbrojeniowych opartych na „deklaracji zasad i celów”, uzgodnionej pod koniec konferencji przeglądowej stron NPT w 1995 r., oraz na „13 praktycznych krokach”, uzgodnionych jednogłośnie podczas konferencji przeglądowej NPT w 2000 r.;

6.   wyraża zaniepokojenie faktem, że Izrael, Indie i Pakistan nie przystąpiły do NPT oraz że Korea Północna przestała być stroną tego układu w 2003 r.; wzywa te państwa, aby stały się stronami układu;

7.   wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/ Wysoką Przedstawiciel Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, Radę oraz Komisję do regularnego informowania Parlamentu o wszelkich posiedzeniach przygotowawczych do konferencji przeglądowej stron NPT w 2010 r. oraz do odpowiedniego uwzględniania podczas tej konferencji poglądów Parlamentu w zakresie nierozprzestrzeniania broni jądrowej i rozbrojenia;

8.   w związku z tym wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/ Wysoką Przedstawiciel Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, Radę oraz Komisję do dołożenia wszelkich starań, aby podnieść świadomość Europejczyków w zakresie nierozprzestrzeniania broni jądrowej, we współpracy ze wszystkimi państwami i stronami działającymi na rzecz świata wolnego od broni jądrowej, ze szczególnym uwzględnieniem sieci „Burmistrzowie dla Pokoju”;

9.   z zadowoleniem przyjmuje włączenie klauzul o nierozprzestrzenianiu broni masowego rażenia do porozumień UE z krajami trzecimi i do planów działania; podkreśla, że środki takie muszą być wdrażane przez wszystkie bez wyjątku kraje partnerskie UE;

10.   przyjmuje z ogromnym zadowoleniem przemówienie wygłoszone w Pradze dnia 5 kwietnia 2009 r. przez Prezydenta Stanów Zjednoczonych Baracka Obamę, w którym dał on wyraz swojemu zaangażowaniu na rzecz kontynuowania rozbrojenia jądrowego i przedstawił swoją wizję świata wolnego od broni jądrowej, stworzonego w drodze wspólnych wysiłków; wzywa radę do jasnego poparcia tego zobowiązania;

11.   przypomina o znaczeniu czynnego popierania przez Radę – we współpracy z jej partnerami – konkretnych propozycji dotyczących objęcia kontrolą przez MAEA produkcji, wykorzystywania i przetwarzania całego paliwa jądrowego, w tym stworzenia międzynarodowego banku paliw; popiera dodatkowo inne inicjatywy w zakresie nadania wielostronnego charakteru obiegowi paliwa jądrowego, zmierzające do wykorzystania energii jądrowej do celów pokojowych, mając na uwadze, że Parlament z zadowoleniem przyjmuje gotowość Rady i Komisji do wniesienia wkładu finansowego w wysokości do 25 mln EUR w utworzenie banku paliwa jądrowego pod kontrolą MAEA oraz liczy na szybkie zatwierdzenie wspólnego działania w tym zakresie;

12.   popiera dalsze wysiłki podejmowane w celu wzmocnienia mandatu MAEA, w tym upowszechnienia protokołów dodatkowych do porozumień MAEA o zabezpieczeniach, oraz inne kroki zmierzające do rozwijania środków budowania zaufania; stara się o zapewnienie tej organizacji dostatecznych środków, aby mogła wypełnić swój kluczowy mandat polegający na nadaniu bezpiecznego charakteru działaniom podejmowanym w zakresie technologii jądrowej; zachęca Radę i Komisję do kontynuacji wysiłków prowadzących do zwiększenia możliwości Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, w tym do modernizacji jej Laboratorium Analitycznego ds. Środków Bezpieczeństwa (Safeguards Analytical Laboratory) w Seibersdorf, Austria;

13.   podkreśla znaczenie możliwie najwcześniejszego wejścia w życie Traktatu o całkowitym zakazie prób jądrowych (CTBT); w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje zamiary administracji Stanów Zjednoczonych w zakresie zapewnienia ratyfikacji tego traktatu; wzywa Radę do jak najszybszego wyrażenia pełnego poparcia dla negocjacji ws. traktatu dotyczącego zakazu produkcji materiałów rozszczepialnych do wyrobu broni jądrowej i innych wybuchowych urządzeń jądrowych; oczekuje nowego przeglądu stanowisk w zakresie broni jądrowej, w którym należy zobowiązać Stany Zjednoczone do odstąpienia od tworzenia nowej broni jądrowej, w tym pocisków przystosowanych do niszczenia umocnień z kamienia i zbrojonego betonu, przewidzieć znaczne ograniczenie zasobów jądrowych oraz skłonić Stany Zjednoczone, by położyły większy nacisk na obronę nieopierającą się na broni jądrowe;

14.   wzywa do pogłębienia dialogu Rady z nową administracją USA oraz ze wszystkimi potęgami jądrowymi w celu realizacji wspólnego programu na rzecz stopniowego zmniejszenia liczby głowic atomowych; w szczególności wspiera podejmowanie tych działań przez USA i Rosję w celu znacznego zmniejszenia ich arsenału broni jądrowej zgodnie z ustaleniami w ramach START I i SORT;

15.   w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem decyzję Federacji Rosyjskiej i USA o przeprowadzeniu negocjacji w celu zawarcia nowego, kompleksowego i prawnie wiążącego porozumienia zastępującego układ o redukcji zbrojeń strategicznych (START), który wygasł w grudniu 2009 r., a także podpisanie w dniu 6 lipca 2009 r. w Moskwie przez prezydenta Baracka Obamę i prezydenta Dmitrija Miedwiediewa wspólnego oświadczenia w sprawie układu START-1; z zadowoleniem przyjmuje niedawne postępy amerykańsko-rosyjskich negocjacji i oczekuje ostatecznego porozumienia w ramach kolejnej rundy rozmów rozpoczynającej się dnia 9 marca 2010 r. w Genewie;

16.   zwraca uwagę, że USA zarzuciły pierwotne plany umieszczenia obronnej tarczy antyrakietowej w Europie; popiera nowe podejście obejmujące całą Europę oraz Rosję;

17.   wzywa do utworzenia stref wolnych od broni jądrowej, co byłoby właściwym krokiem na drodze do świata wolnego od broni jądrowej; w związku z tym stoi na stanowisku, że strefa wolna od broni jądrowej na Bliskim Wschodzie ma podstawowe znaczenie dla osiągnięcia długotrwałego i powszechnego pokoju w regionie; wskazuje, że wycofanie wszystkich głowic taktycznych w Europie mogłoby stać się precedensem skłaniającym do rozbrojenia jądrowego w przyszłości;

18.   zwraca uwagę na strategiczną anachroniczność taktycznej broni jądrowej oraz na potrzebę, by Europa, w kontekście szerszego dialogu z Rosją, przyczyniła się do ograniczania tego rodzaju broni oraz usuwała ją ze swojego terytorium; z uwagi na powyższe, przyjmuje do wiadomości porozumienie koalicji niemieckiej z dnia 24 października 2009 r. zakładające działania na rzecz wycofania broni jądrowej z terytorium Niemiec; z zadowoleniem przyjmuje pismo skierowane dnia 26 lutego 2010 r. przez ministrów spraw zagranicznych Belgii, Holandii, Luksemburga, Niemiec oraz Norwegii do sekretarza generalnego NATO, w którym wezwano do szeroko zakrojonej dyskusji na forum NATO w sprawie sposobów przybliżenia się do realizacji celu, którym jest świat wolny od broni jądrowej;

19.   popiera dwutorowe podejście dotyczące programu jądrowego Iranu; wzywa Iran, aby całkowicie i bezzwłocznie wypełnił swoje zobowiązania wynikające z odpowiednich rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz MAEA, a zwłaszcza aby spełnił wymogi określone w rezolucji Rady Gubernatorów MAEA z dnia 27 listopada 2009 r.; wzywa Radę do poparcia działań Rady Bezpieczeństwa ONZ, w razie gdyby Iran w dalszym ciągu odmawiał współpracy ze wspólnotą międzynarodową w zakresie swojego programu jądrowego; wzywa Radę, aby była gotowa do przyjęcia koniecznych, „inteligentnych” i ukierunkowanych środków, w tym sankcji, skupionych na nierozprzestrzenianiu broni jądrowej i uzupełniających działania RB ONZ;

20.   ubolewa nad ostatnimi próbami nuklearnymi przeprowadzonymi przez Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną i odrzuceniem przez nią rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ 1887 (2009) z dnia 24 września 2009 r.; mimo wszystko popiera przyjęte w ramach rozmów sześciostronnych podejście Stanów Zjednoczonych oparte na dialogu dwustronnym zmierzające do wycofania broni jądrowej z Półwyspu Koreańskiego oraz zauważa, że Chiny mają w tym względzie specjalną rolę do odegrania;

21.   popiera zwołanie w kwietniu 2010 r. szczytu w sprawie bezpieczeństwa jądrowego, uznając, że niedozwolony handel materiałami jądrowymi i wykorzystywanie ich stanowi bezpośrednie i poważne zagrożenie dla globalnego bezpieczeństwa, a także oczekuje konkretnych propozycji prowadzących do zwiększenia bezpieczeństwa wrażliwych materiałów jądrowych, które to propozycje mogłyby obejmować środki na rzecz skutecznego zbadania przypadków, w których materiał był bezprawnie przekazywany, i ścigania winnych;

22.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji państwom członkowskim, wiceprzewodniczącej Komisji/ Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, sekretarzowi generalnemu ONZ, przewodniczącemu konferencji przeglądowej stron NPT w 2010 r. i dyrektorowi generalnemu MAEA.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2009)0333. (2) Dz.U. C 98 E z 23.4.2004, s. 152. (3) Dz.U. C 320 E z 15.12.2005, s. 253. (4) Dz.U. C 280 E z dnia 18.11.2006, s. 453. (5) Dz.U. C 301 E z dnia 13.12.2007, s. 146. (6) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0016. (7) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0255. (8) Organizacja Narodów Zjednoczonych: konferencja przeglądowa stron Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej z 2000 r., NPT/CONF.2000/28 (części I i II).