Wetgevingsresolutie van het Europees Parlement van 16 juni 2010 inzake het voorstel voor een besluit van het Europees Parlement en de Raad over de deelneming van de Gemeenschap aan een gemeenschappelijk onderzoeks- en ontwikkelingsprogramma voor de Oostzee (BONUS-169) dat door verschillende lidstaten is opgezet (COM(2009)0610 – C7-0263/2009 – 2009/0169(COD))

P7_TA(2010)0212 A7-0164/2010

(Gewone wetgevingsprocedure: eerste lezing)

Het Europees Parlement,

–  gezien het voorstel van de Commissie aan het Parlement en de Raad (COM(2009)0610),

–  gelet op artikel 251, lid 2, en de artikelen 169 en 172, lid 2, van het EG-Verdrag, op grond waarvan het voorstel door de Commissie bij het Parlement is ingediend (C7-0263/2009),

–  gezien de mededeling van de Commissie aan het Europees Parlement en de Raad over de gevolgen van de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon voor de lopende interinstitutionele besluitvormingsprocedures (COM(2009)0665),

–  gelet op artikel 294, lid 3, en de artikelen 185 en 188, lid 2, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie,

–  gezien het advies van het Europees Economisch en Sociaal Comité van 29 april 2010(1),

–  gelet op artikel 55 van zijn Reglement,

–  gezien het verslag van de Commissie industrie, onderzoek en energie en het advies van de Commissie milieubeheer, volksgezondheid en voedselveiligheid (A7–0164/2010),

1.  stelt onderstaand standpunt in eerste lezing vast;

2.  verzoekt om hernieuwde voorlegging indien de Commissie voornemens is ingrijpende wijzigingen in dit voorstel aan te brengen of dit door een nieuwe tekst te vervangen;

3.  verzoekt zijn Voorzitter het standpunt van het Parlement te doen toekomen aan de Raad, de Commissie en de nationale parlementen.

Standpunt van het Europees Parlement in eerste lezing vastgesteld op 16 juni 2010 met het oog op de aanneming van Besluit nr. .../2010/EU van het Europees Parlement en de Raad over de deelname van de Unie aan een gemeenschappelijk onderzoeks- en ontwikkelingsprogramma voor de Oostzee (BONUS) dat door verschillende lidstaten is opgezet

(Aangezien het Parlement en de Raad tot overeenstemming zijn geraakt, komt het standpunt van het Parlement in eerste lezing overeen met het definitieve wetsbesluit: Besluit nr. 862/2010/EU)

(1) Nog niet bekendgemaakt in het Publicatieblad.

Wetgevingsresolutie van het Europees Parlement van 16 juni 2010 over het voorstel voor een verordening van het Europees Parlement en de Raad tot wijziging van Verordening (EG) nr. 1321/2004 van de Raad inzake de beheersstructuren van de Europese programma's voor radionavigatie per satelliet (COM(2009)0139 – C7-0103/2009 – 2009/0047(COD))

P7_TA(2010)0213 A7-0160/2010

(Gewone wetgevingsprocedure: eerste lezing)

Het Europees Parlement,

–  gezien het voorstel van de Commissie aan het Parlement en de Raad (COM(2009)0139),

–  gelet op artikel 251, lid 2, en artikel 156 van het EG­Verdrag, op grond waarvan het voorstel door de Commissie bij het Parlement is ingediend (C7-0103/2009),

–  gezien de mededeling van de Commissie aan het Parlement en de Raad getiteld ’Gevolgen van de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon voor de lopende interinstitutionele besluitvormingsprocedures’ (COM(2009)0665),

–  gelet op artikel 294, lid 3, en artikel 172 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie,

–  gezien het advies van het Europees Economisch en Sociaal Comité van 15 juli 2009(1),

–  na raadpleging van het Comité van de Regio's,

–  gelet op artikel 55 van zijn Reglement,

–  gezien het verslag van de Commissie industrie, onderzoek en energie en het advies van de Begrotingscommissie (A7-0160/2010),

1.  neemt het hierbij opgenomen standpunt in eerste lezing aan;

2.  verzoekt om hernieuwde voorlegging indien de Commissie voornemens is ingrijpende wijzigingen in dit voorstel aan te brengen of dit door een nieuwe tekst te vervangen;

3.  verzoekt zijn Voorzitter het standpunt van het Parlement te doen toekomen aan de Raad en de Commissie alsmede aan de nationale parlementen.

Standpunt van het Europees Parlement in eerste lezing vastgesteld op 16 juni 2010 met het oog op de aanneming van Verordening (EU) nr. …/2010 van het Europees Parlement en de Raad tot oprichting van het Europese GNSS-Agentschap, tot intrekking van Verordening (EG) nr. 1321/2004 van de Raad inzake de beheersstructuren van de Europese programma's voor radionavigatie per satelliet en tot wijziging van Verordening (EG) nr. 683/2008 van het Europees Parlement en de Raad

(Aangezien het Parlement en de Raad tot overeenstemming zijn geraakt, komt het standpunt van het Parlement in eerste lezing overeen met het definitieve wetsbesluit: Verordening (EU) nr. 912/2010)

(1) PB C 317 van 23.12.2009, blz. 103.

Wetgevingsresolutie van het Europees Parlement van 16 juni 2010 over het voorstel voor een verordening van het Europees Parlement en de Raad inzake het Europees programma voor aardobservatie (GMES) en zijn initiële operationele diensten (2011–2013) (COM(2009)0223 – C7-0037/2009 – 2009/0070(COD))

P7_TA(2010)0214 A7-0161/2010

(Gewone wetgevingsprocedure: eerste lezing)

Het Europees Parlement,

–  gezien het voorstel van de Commissie aan het Parlement en de Raad (COM(2009)0223),

–  gelet op artikel 251, lid 2, en artikel 157, lid 3, van het EG­Verdrag, op grond waarvan het voorstel door de Commissie bij het Parlement is ingediend (C7-0037/2009),

–  gezien de mededeling van de Commissie aan het Parlement en de Raad over de gevolgen van de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon voor de lopende interinstitutionele besluitvormingsprocedures (COM(2009)0665),

–  gelet op artikel 294, lid 3 en artikel 189 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie,

–  gezien het advies van het Europees Economisch en Sociaal Comité van 20 januari 2010(1),

–  na raadpleging van het Comité van de Regio's,

–  gezien de schriftelijke toezegging van de vertegenwoordiger van de Raad van 5 mei 2010 om het standpunt van het Parlement goed te keuren, overeenkomstig artikel 294, lid 4, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie,

–  gelet op artikel 55 van zijn Reglement,

–  gezien het verslag van de Commissie industrie, onderzoek en energie en de adviezen van de Begrotingscommissie en de Commissie milieubeheer, volksgezondheid en voedselveiligheid (A7-0161/2010),

1.  stelt onderstaand standpunt in eerste lezing vast;

2.  verzoekt om hernieuwde voorlegging indien de Commissie voornemens is ingrijpende wijzigingen in dit voorstel aan te brengen of dit door een nieuwe tekst te vervangen;

3.  verzoekt zijn Voorzitter het standpunt van het Parlement te doen toekomen aan de Raad, de Commissie en de parlementen van de lidstaten.

Standpunt van het Europees Parlement in eerste lezing vastgesteld op 16 juni 2010 met het oog op de aanneming van Verordening (EU) nr. …/2010 van het Europees Parlement en de Raad inzake het Europees programma voor monitoring van de aarde (GMES) en zijn initiële operationele diensten (2011-2013)

(Aangezien het Parlement en de Raad tot overeenstemming zijn geraakt, komt het standpunt van het Parlement in eerste lezing overeen met het definitieve wetsbesluit: Verordening (EU) nr.911/2010)

(1) Nog niet bekendgemaakt in het Publicatieblad.

Wetgevingsresolutie van het Europees Parlement van 16 juni 2010 over het ontwerpbesluit van de Raad betreffende de vaststelling van het Statuut van het Internationale Agentschap voor hernieuwbare energie (IRENA) door de Europese Unie (08612/2010 – C7-0109/2010 – 2009/0085(NLE))

P7_TA(2010)0215 A7-0176/2010

(Goedkeuring – hernieuwde voorlegging)

Het Europees Parlement,

–  gezien het ontwerpbesluit van de Raad betreffende de vaststelling van het Statuut van het Internationale Agentschap voor hernieuwbare energie (IRENA) door de Europese Unie (08612/2010),

–  gezien het voorstel van de Commissie aan de Raad (COM(2009)0326),

–  gezien zijn standpunt van 20 oktober 2009(1),

–  gezien de mededeling van de Commissie aan het Europees Parlement en de Raad over de gevolgen van de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon voor de lopende interinstitutionele besluitvormingsprocedures (COM(2009)0665 en COM(2010)0147),

–  gelet op artikel 194, lid 2, en artikel 218, lid 6, tweede alinea, onder a), van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, op grond waarvan de Raad het Parlement om goedkeuring heeft verzocht (C7-0109/2010),

–  gelet op artikel 59, lid 3, artikel 81 en artikel 90, lid 8, van zijn Reglement,

–  gezien de aanbeveling van de Commissie industrie, onderzoek en energie (A7-0176/2010),

1.  hecht zijn goedkeuring aan de vaststelling van het Statuut;

2.  verzoekt zijn Voorzitter het standpunt van het Parlement te doen toekomen aan de Raad, aan de Commissie, alsmede aan de regeringen en nationale parlementen.

(1) Aangenomen teksten, P7_TA(2009)0030.

Wetgevingsresolutie van het Europees Parlement van 16 juni 2010 betreffende het ontwerpbesluit van de Raad houdende machtiging om nauwere samenwerking aan te gaan op het gebied van het toepasselijke recht inzake echtscheiding en scheiding van tafel en bed (09898/2/2010– C7-0145/2010 – 2010/0066(NLE))

P7_TA(2010)0216 A7-0194/2010

(Goedkeuring)

Het Europees Parlement,

–  gezien het ontwerpbesluit van de Raad houdende machtiging om nauwere samenwerking aan te gaan op het gebied van het toepasselijke recht inzake echtscheiding en scheiding van tafel en bed (09898/2/2010),

–  gezien het verzoek om goedkeuring, ingediend door de Raad overeenkomstig artikel 329, lid 1 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (C7-0145/2010),

–  gelet op artikel 74 octies en artikel 81, lid 1 van zijn Reglement,

–  gezien de aanbeveling van de Commissie juridische zaken (A7-0194/2010),

A.  overwegende dat de Commissie op 17 juli 2006 een voorstel voor een verordening van de Raad houdende wijziging van Verordening (EG) nr. 2201/2003 wat de bevoegdheid betreft en tot invoeging van regels inzake toepasselijk recht in huwelijkszaken (’Rome III’) (COM(2006)0399) heeft aangenomen,

B.  overwegende dat het voorstel gebaseerd was op artikel 61, onder c en artikel 67, lid 1 van het EG-Verdrag, op grond waarvan eenstemmigheid in de Raad vereist was,

C.  overwegende dat het Parlement het gewijzigde voorstel van de Commissie op 21 oktober 2008 overeenkomstig de raadplegingsprocedure heeft goedgekeurd(1),

D.  overwegende dat midden 2008 al duidelijk was geworden dat enkele lidstaten vanwege bepaalde specifieke problemen de voorgestelde verordening niet konden accepteren; overwegende dat één lidstaat in het bijzonder niet wilde dat zijn rechters vreemd echtscheidingsrecht zouden toepassen, dat die lidstaat beschouwde als restrictiever dan het eigen echtscheidingsrecht en dat deze lidstaat wenste zijn eigen materieel recht te blijven toepassen op voor de rechters van dat land aangevraagde echtscheidingen; overwegende dat aan de andere kant een grote meerderheid van de lidstaten van mening was dat regels inzake toepasselijk recht een essentieel onderdeel vormden van de voorgestelde verordening en dat deze regels er in sommige gevallen toe zouden leiden dat rechters buitenlands recht zouden moeten toepassen,

E.  overwegende dat de Raad in zijn vergadering op 5 en 6 juni 2008 concludeerde dat de unanimiteit ontbrak om met het voorstel voor een verordening door te gaan en dat onoverkomelijke moeilijkheden beletten die unanimiteit op dat moment of op korte termijn te bewerkstelligen en dat de doelen van de voorgestelde verordening niet binnen een redelijke termijn op grond van de ter zake geldende bepalingen van de Verdragen konden worden verwezenlijkt,

F.  overwegende dat in artikel 20 van het Verdrag betreffende de Europese Unie wordt bepaald dat lidstaten in het kader van de niet-exclusieve bevoegdheden van de Unie onderling een nauwere samenwerking kunnen aangaan, mits ten minste negen lidstaten aan de nauwere samenwerking deelnemen, en dat zij daarbij gebruik kunnen maken van de instellingen van de Unie en die bevoegdheden kunnen uitoefenen op grond van de ter zake geldende bepalingen van de Verdragen, binnen de grenzen van en overeenkomstig het bepaalde in artikel 20 en in de artikelen 326 tot en met 334 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie,

G.  overwegende dat tot dusver veertien lidstaten(2) te kennen hebben gegeven dat zij voornemens zijn op het gebied van het toepasselijke recht in huwelijkszaken onderling een nauwere samenwerking aan te gaan,

H.  overwegende dat het Parlement zich heeft vergewist van de verenigbaarheid met artikel 20 van het Verdrag betreffende de Europese Unie en de artikelen 326 tot en met 334 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie,

I.  overwegende dat deze nauwere samenwerking met name geacht kan worden overeenkomstig artikel 20 van het Verdrag betreffende de Europese Unie de doelstellingen van de Unie te bevorderen, haar belangen te beschermen en haar integratieproces te versterken, in het licht van de uitgebreide raadpleging van belanghebbenden door de Commissie als onderdeel van de effectbeoordeling in het kader van haar groenboek (COM(2005)0082), de grote aantallen ’internationale’ huwelijken en de circa 140 000 echtscheidingen met een internationaal element die in 2007 in de Unie plaatsvonden, en tevens rekening houdend met het feit dat twee van de lidstaten die voornemens zijn deel te nemen aan de nauwere samenwerking, te weten Duitsland en Frankrijk, in dat jaar te maken hadden met het grootste aantal nieuwe ’internationale’ echtscheidingen,

J.  overwegende dat de harmonisatie van collisieregels de wederzijdse erkenning van rechterlijke beslissingen op het gebied van de ruimte van vrijheid, veiligheid en rechtvaardigheid zal vergemakkelijken, omdat het wederzijds vertrouwen zal worden versterkt; overwegende dat er momenteel in de lidstaten die deelnemen aan de justitiële samenwerking in burgerlijke zaken 26 verschillende collisieregelingen inzake echtscheiding van toepassing zijn en dat, indien op dit gebied nauwere samenwerking wordt aangegaan, dat aantal zal afnemen tot 13, zodat een grotere harmonisatie van de regels van internationaal privaatrecht tot stand wordt gebracht en het integratieproces wordt versterkt,

K.  overwegende dat duidelijk uit de voorgeschiedenis van dit initiatief blijkt dat het voorgestelde besluit als laatste redmiddel naar voren is gebracht en dat de met de nauwere samenwerking nagestreefde doelstellingen niet binnen een redelijke termijn konden worden verwezenlijkt; overwegende dat ten minste negen lidstaten voornemens zijn aan de nauwere samenwerking deel te nemen; overwegende dat daarmee aan de vereisten van artikel 20 van het Verdrag betreffende de Europese Unie is voldaan,

L.  overwegende dat tevens is voldaan aan de vereisten van de artikelen 326 tot en met 334 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie,

M.  overwegende dat nauwere samenwerking op dit gebied de Verdragen en het recht van de Unie met name eerbiedigt omdat geen afbreuk wordt gedaan aan het bestaande acquis, aangezien de enige regels van de Unie die op dit gebied bestaan betrekking hebben op de bevoegdheid en de erkenning en tenuitvoerlegging van beslissingen en niet op het toepasselijke recht; overwegende dat nauwere samenwerking geen discriminatie op grond van nationaliteit teweegbrengt, hetgeen in strijd zou zijn met artikel 18 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, omdat de voorgestelde collisieregels van toepassing zijn op alle partijen in procedures voor de rechterlijke instanties van de deelnemende lidstaten, ongeacht hun nationaliteit of woonplaats,

N.  overwegende dat nauwere samenwerking geen afbreuk doet aan de interne markt of de sociale en territoriale samenhang en geen belemmering of discriminatie in de handel tussen de lidstaten vormt, noch de mededinging tussen de lidstaten verstoort; overwegende dat nauwere samenwerking de goede werking van de interne markt veeleer vergemakkelijkt aangezien het mogelijke belemmeringen voor het vrije verkeer van personen uit de weg ruimt en de situatie voor burgers en juristen in de deelnemende lidstaten vereenvoudigt, zonder tot discriminatie tussen burgers te leiden,

O.  overwegende dat bij nauwere samenwerking de rechten, bevoegdheden en verplichtingen van de niet-deelnemende lidstaten worden geëerbiedigd, aangezien deze op dit gebied hun bestaande wetgeving inzake internationaal privaatrecht behouden; overwegende dat er geen internationale overeenkomsten bestaan tussen deelnemende en niet-deelnemende lidstaten die door nauwere samenwerking zouden worden geschonden; voorts overwegende dat nauwere samenwerking niet in strijd is met de verdragen van Den Haag inzake ouderlijke verantwoordelijkheid en onderhoudsverplichtingen,

P.  overwegende dat nauwere samenwerking overeenkomstig artikel 328, lid 1 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie openstaat voor alle lidstaten die op een later tijdstip wensen deel te nemen,

Q.  overwegende dat in artikel 333, lid 2 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie is vastgelegd dat de Raad (of nauwkeuriger: de leden van de Raad die de aan een nauwere samenwerking deelnemende lidstaten vertegenwoordigen) een besluit kan vaststellen waarin wordt bepaald dat hij volgens de gewone wetgevingsprocedure zal besluiten in plaats van volgens de bijzondere wetgevingsprocedure overeenkomstig artikel 81, lid 3 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, dat slechts raadpleging van het Parlement voorschrijft,

1.  hecht zijn goedkeuring aan het ontwerpbesluit van de Raad;

2.  verzoekt de Raad overeenkomstig artikel 333, lid 2 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie een besluit vast te stellen waarin wordt bepaald dat hij met betrekking tot het voorstel voor een verordening van de Raad betreffende de totstandbrenging van nauwere samenwerking op het gebied van het toepasselijke recht inzake echtscheiding en scheiding van tafel en bed volgens de gewone wetgevingsprocedure zal handelen;

3.  verzoekt zijn Voorzitter het standpunt van het Parlement te doen toekomen aan de Raad en de Commissie.

(1) PB C 15 E van 21.1.2010, blz. 128. (2) België, Bulgarije, Duitsland, Spanje, Frankrijk, Italië, Letland, Luxemburg, Hongarije, Malta, Oostenrijk, Portugal, Roemenië en Slovenië.

Wetgevingsresolutie van het Europees Parlement van 16 juni 2010 over het voorstel voor een besluit van de Raad betreffende de aanneming van de euro door Estland op 1 januari 2011 (COM(2010)0239 – C7-0131/2010 – 2010/0135(NLE))

P7_TA(2010)0217 A7-0182/2010

(Raadpleging)

Het Europees Parlement,

–  gezien het voorstel van de Commissie aan de Raad (COM(2010)0239),

–  gezien het convergentieverslag van de Commissie van 2010 (COM(2010)0238) met betrekking tot Estland en het convergentieverslag van de Europese Centrale Bank (ECB) van mei 2010,

–  onder verwijzing naar zijn resolutie van 1 juni 2006 over de uitbreiding van de eurozone(1),

–  onder verwijzing naar zijn resolutie van 25 maart 2010 over het jaarverslag van de ECB over 2008(2),

–  onder verwijzing naar zijn resolutie van 25 maart 2010 over het jaarverslag 2009 over de eurozone en de overheidsfinanciën(3),

–  onder verwijzing naar zijn resolutie van 18 november 2008 over de EMU@10: de eerste tien jaar Economische en Monetaire Unie en de uitdagingen voor de toekomst(4) (resolutie EMU@10),

–  onder verwijzing naar zijn resolutie van 20 juni 2007 over de verbetering van de raadplegingsprocedure van het Europees Parlement inzake de procedures voor de uitbreiding van de eurozone(5),

–  onder verwijzing naar zijn resolutie van 13 maart 2003 over de aanbeveling van de Europese Centrale Bank voor een voorstel voor een beschikking van de Raad inzake een wijziging van artikel 10.2 van de statuten van het Europees Stelsel van Centrale Banken en van de Europese Centrale Bank(6),

–  gezien Besluit 2003/223/EG van de Raad van 21 maart 2003 inzake een wijziging van artikel 10.2 van de statuten van het Europees Stelsel van centrale banken en van de Europese Centrale Bank(7),

–  gelet op artikel 140, lid 2 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, op grond waarvan het Parlement door de Raad is geraadpleegd (C7-0131/2010),

–  gelet op artikel 55 van zijn Reglement,

–  gezien het verslag van de Commissie economische en monetaire zaken (A7-0182/2010),

A.  overwegende dat in artikel 140, lid 1, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) het bereiken van een hoge mate van duurzame convergentie wordt beoordeeld aan de hand van de mate waarin elke lidstaat aan de volgende criteria voldoet: het bereiken van een hoge mate van prijsstabiliteit, de houdbaarheid van de overheidsfinanciën; de inachtneming van de normale fluctuatiemarges van het wisselkoersmechanisme en de duurzaamheid van de door de lidstaat bereikte convergentie en van zijn deelneming aan het wisselkoersmechanisme van het Europees Monetair Stelsel, hetgeen tot uitdrukking komt in het niveau van de rentevoet voor de lange termijn,

B.  overwegende dat Estland heeft voldaan aan de criteria van Maastricht als bepaald in artikel 140, lid 1, van het VWEU en het protocol (nr. 13) betreffende de convergentiecriteria dat als bijlage aan het Verdrag betreffende de Europese Unie en aan het VWEU is gehecht,

C.  overwegende dat de rapporteur een bezoek aan Estland heeft afgelegd om te beoordelen of het land klaar was om toe te treden tot de eurozone,

D.  overwegende dat de Commissie heeft verklaard dat EUROSTAT in nauwe samenwerking met het bureau voor de statistiek van Estland de kwaliteit heeft onderzocht van alle relevante data die door de autoriteiten van Estland zijn toegezonden,

1.  hecht zijn goedkeuring aan het voorstel van de Commissie;

2.  spreekt zich uit voor de aanneming van de euro door Estland op 1 januari 2011;

3.  merkt op dat de beoordeling van de Commissie en de Europese Centrale Bank (ECB) heeft plaatsgevonden tegen de achtergrond van de mondiale financiële, economische en sociale crises, die het vooruitzicht van nominale convergentie voor een groot aantal andere lidstaten hebben verslechterd;

4.  merkt op dat Estland aan de criteria heeft voldaan dankzij de vastberaden, geloofwaardige en standvastige inzet van de Estlandse regering en van de bevolking van Estland;

5.  is verontrust over de discrepantie tussen de convergentieverslagen van de Commissie en de ECB wat de duurzaamheid van de prijsstabiliteit betreft;

6.  merkt op dat in het Convergentieverslag 2010 van de ECB de handhaving van de inflatieconvergentie, zodra het huidige economische aanpassingsproces is voltooid, als een grote uitdaging wordt beschouwd;

7.  verzoekt de Estlandse regering om voortzetting van haar terughoudende begrotingsbeleid en van haar algemeen op stabiliteit gerichte beleid, gezien de macro-economische onevenwichtigheden en de risico's voor de prijsstabiliteit waarmee zij de komende jaren zal worden geconfronteerd;

8.  verzoekt de lidstaten de Commissie de naleving van de criteria van Maastricht te laten beoordelen op basis van definitieve, onafhankelijke, actuele en betrouwbare gegevens van hoge kwaliteit;

9.  verzoekt de Commissie het effect te simuleren van het reddingspakket van de eurozone op de begroting van Estland, wanneer dit land tot de eurozone toetreedt en zo lid wordt van de groep die de reddingsmiddelen garandeert;

10.  verzoekt de Commissie en de ECB alle aspecten in aanmerking te nemen bij het doen van een voorstel voor de definitieve wisselkoers voor de Estlandse kroon;

11.  verzoekt de Estlandse autoriteiten het tempo van hun praktische voorbereidingen op te voeren om een soepele overgang te waarborgen; verzoekt de regering van Estland ervoor te zorgen dat de invoering van de euro niet wordt gebruikt voor verborgen prijsstijgingen;

12.  verzoekt de Commissie en de ECB bij het Parlement verslag uit te brengen over de stappen die worden overwogen om de inflatie van activa als gevolg van de lage intrestvoeten tot een minimum te beperken;

13.  verzoekt de Raad, wanneer deze voornemens is af te wijken van de door het Parlement goedgekeurde tekst, het Parlement hiervan op de hoogte te stellen;

14.  wenst opnieuw te worden geraadpleegd ingeval de Raad voornemens is ingrijpende wijzigingen aan te brengen in het voorstel van de Commissie;

15.  verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad, de Commissie, de Europese Centrale Bank, de Eurogroep en de regeringen van de lidstaten.

(1) PB C 298 E van 8.12.2006, blz. 249. (2) Aangenomen teksten, P7_TA(2010)0090. (3) Aangenomen teksten, P7_TA(2010)0072. (4) PB C 16 E van 22.1.2010, blz. 8. (5) PB C 146 E van 12.6.2008, blz.251. (6) PB C 61 E van 10.3.2004, blz. 374. (7) PB L 83 van 1.4.2003, blz. 66.

Resolutie van het Europees Parlement van 16 juni 2010 over het standpunt van de Raad betreffende het ontwerp van gewijzigde begroting nr. 4/2010 van de Europese Unie voor het begrotingsjaar 2010, Afdeling III – Commissie (10930/2010 – C7-0153/2010 – 2010/2056(BUD))

P7_TA(2010)0218 A7-0200/2010

Het Europees Parlement,

–  gelet op de artikelen 310 en 314 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie en artikel 106 bis van het Euratom-Verdrag,

–  gelet op Verordening (EG, Euratom) nr. 1605/2002 van de Raad van 25 juni 2002 houdende het Financieel Reglement van toepassing op de algemene begroting van de Europese Gemeenschappen(1) (hierna ’het Financieel Reglement’), en met name op artikel 15, lid 3, en de artikelen 37 en 38 daarvan,

–  gezien de algemene begroting van de Europese Unie voor het begrotingsjaar 2010, definitief vastgesteld op 17 december 2009(2),

–  gelet op het Interinstitutioneel Akkoord van 17 mei 2006 tussen het Europees Parlement, de Raad en de Commissie betreffende de begrotingsdiscipline en een goed financieel beheer(3),

–  gezien het ontwerp van gewijzigde begroting nr. 4 van de Europese Unie voor het begrotingsjaar 2010, ingediend door de Commissie op 16 april 2010 (COM(2010)0169),

–  gezien het standpunt van de Raad betreffende het ontwerp van gewijzigde begroting nr. 4/2010, opgesteld op 11 juni 2010 (10930/2010 – C7-0153/2010),

–  gelet op de artikelen 75 ter en 75 sexies van zijn Reglement,

–  gezien het verslag van de Begrotingscommissie (A7-0200/2010),

A.  overwegende dat het ontwerp van gewijzigde begroting nr. 4/2010 tot doel heeft het overschot van het begrotingsjaar 2009, met name 2 253 591 199,37 EUR op te nemen in de begroting 2010,

B.  overwegende dat dit overschot hoofdzakelijk het gevolg is van méér inkomsten ten belope van 400 703 258 EUR, een onderbesteding van de uitgaven ten belope van 1 667 346 181 EUR en positieve wisselkoersverschillen ten belope van 185 541 760 EUR,

C.  overwegende dat de onderbesteding van de betalingskredieten in 2009 voor rubriek 1 451 miljoen EUR bedroeg, voor rubriek 2 244 miljoen EUR, voor rubriek 3 106 miljoen EUR, voor rubriek 4 603 miljoen EUR en voor rubriek 5 263 miljoen EUR,

D.  overwegende dat het gecombineerde effect van de zeer krappe begrotingsmarges en de toekomstige financiële behoeften bestaande beleidsprioriteiten in het gedrang kan brengen, terwijl een aanzienlijke onderbesteding tegelijkertijd de uitvoering van het EU-beleid aantast,

E.  overwegende dat bij de onderbesteding van de begroting 2009 rekening moet worden gehouden met het ontwerp van gewijzigde begroting nr. 4/2010 en met gewijzigde begroting nr.10/2009,

1.  neemt kennis van het ontwerp van gewijzigde begroting nr. 4/2010 dat uitsluitend tot doel heeft het overschot van 2009 in de begroting op te nemen, overeenkomstig artikel 15 van het Financieel Reglement;

2.  benadrukt dat de feitelijke onderbesteding van de begroting 2009 niet beperkt is tot het overschot waarvan sprake in het ontwerp van gewijzigde begroting nr. 4/2010, maar meer dan 5 000 000 000 EUR bedraagt indien ook rekening wordt gehouden met gewijzigde begroting nr. 10/2009; waarschuwt er bijgevolg voor dat de gewijzigde begrotingen aan het eind van het jaar die het peil van de betalingskredieten verlagen en tegelijkertijd de totale bijdrage van de lidstaten in de financiering van de EU-begroting met hetzelfde bedrag verminderen, een vertekend beeld geven van de uitvoering van de begroting;

3.  keurt het standpunt van de Raad betreffende het ontwerp van gewijzigde begroting nr. 4/2010 zonder wijzigingen goed en verzoekt zijn Voorzitter te verklaren dat de gewijzigde begroting nr. 2/2010 definitief is vastgesteld en te zorgen voor de publicatie ervan in het Publicatieblad van de Europese Unie;

4.  verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad en de Commissie.

(1) PB L 248 van 16.9.2002, blz. 1. (2) PB L 64 van 12.3.2010. (3) PB C 139 van 14.6.2006, blz. 1.

Resolutie van het Europees Parlement van 16 juni 2010 met de opmerkingen die een integrerend deel uitmaken van het besluit over het verlenen van kwijting voor de uitvoering van de algemene begroting van de Europese Unie voor het begrotingsjaar 2008, afdeling II – Raad(1) (C7-0174/2009 – 2009/2070(DEC))

P7_TA(2010)0219 A7-0096/2010

Het Europees Parlement,

–  gezien de algemene begroting van de Europese Unie voor het begrotingsjaar 2008(2),

–  gezien de definitieve jaarrekening van de Europese Gemeenschappen voor het begrotingsjaar 2008 – Deel I (C7-0174/2009)(3),

–  gezien het jaarverslag van de Raad aan de kwijtingsautoriteit over de in 2008 uitgevoerde interne controles,

–  gezien het jaarverslag van de Rekenkamer over de uitvoering van de begroting voor het begrotingsjaar 2008, tezamen met de antwoorden van de gecontroleerde instellingen(4),

–  gezien de verklaring van de Rekenkamer waarin de betrouwbaarheid van de rekeningen en de wettigheid en regelmatigheid van de onderliggende verrichtingen worden bevestigd, als bedoeld in artikel 248 van het EG-Verdrag(5),

–  gelet op artikel 272, lid 10, de artikelen 274, 275 en 276 van het EG-Verdrag, alsook artikel 314, lid 10, en de artikelen 317, 318 en 319 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie,

–  gelet op Verordening (EG, Euratom) nr. 1605/2002 van de Raad van 25 juni 2002 houdende het Financieel Reglement van toepassing op de algemene begroting van de Europese Gemeenschappen(6), inzonderheid de artikelen 50, 86, 145, 146 en 147 daarvan,

–  gelet op Besluit nr. 190/2003 van de secretaris-generaal van de Raad/hoge vertegenwoordiger voor het gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid betreffende de vergoeding van de reiskosten van de afgevaardigden van de leden van de Raad(7),

–  gelet op het Interinstitutioneel Akkoord van 17 mei 2006 tussen het Europees Parlement, de Raad en de Commissie over de begrotingsdiscipline en een goed financieel beheer (IA)(8),

–  onder verwijzing naar zijn resolutie van 25 november 2009 met de daarvan een integrerend deel uitmakende opmerkingen bij het besluit over het verlenen van kwijting voor de uitvoering van de algemene begroting van de Europese Unie voor het begrotingsjaar 2007, Afdeling II – Raad(9),

–  gelet op artikel 77 en bijlage VI van zijn Reglement,

–  gezien het verslag van de Commissie begrotingscontrole (A7-0096/2010),

A.  overwegende dat de Raad, bij monde van het Spaanse voorzitterschap heeft ingestemd met een herbeoordeling van het zogenoemde herenakkoord, dat reeds van 1970 dateert,

B.  overwegende dat ’de burgers het recht hebben te weten hoe hun belastinggeld wordt besteed en hoe de bevoegdheden die in handen zijn gegeven van politieke organen, worden gebruikt’(10),

C.  overwegende dat in de conclusies van de Europese Raad van Keulen van 3 en 4 juni 1999 wordt overwogen de Raad operationele capaciteiten te geven op het gebied van een versterkt gemeenschappelijk Europees veiligheids- en defensiebeleid (GEVDB),

D.  overwegende dat met Besluit 2004/197/GBVB(11) van de Raad van 23 februari 2004 een mechanisme is ingesteld voor het beheer van de financiering van de gemeenschappelijke kosten van EU-operaties die gevolgen hebben op militair of defensiegebied, genaamd ATHENA, en dat dit besluit, samen met Besluit 2004/582/EG van de vertegenwoordigers van de regeringen der lidstaten, in het kader van de Raad bijeen, van 28 april 2004 betreffende de voorrechten en immuniteiten die aan ATHENA worden verleend(12), voorrechten en immuniteiten aan ATHENA verleent en operationele bevoegdheid aan de Raad geeft,

E.  overwegende dat in Besluit 2000/178/GBVB van de Raad van 28 februari 2000 tot vaststelling van de regeling die van toepassing is op nationale deskundigen op militair gebied die bij het secretariaat-generaal van de Raad worden gedetacheerd gedurende de interimperiode(13) en in Besluit 2001/80/GBVB van de Raad van 22 januari 2001 houdende instelling van de Militaire Staf van de Europese Unie(14) wordt bepaald dat de uitgaven in verband met de detachering van militaire deskundigen worden aangerekend op de begroting van de Raad,

1.  merkt op dat de Raad in 2008 beschikte over vastleggingskredieten met een totale waarde van 743 miljoen EUR (2007: 650 miljoen EUR), waarvan 93,31% is besteed, een percentage dat aanzienlijk hoger is dan dat van 2007 (81,89%), maar nog steeds lager is dan het gemiddelde van de andere instellingen (95,67%);

2.  herhaalt, gelet op de problemen bij de kwijtingsprocedures in 2007 en 2008, het in zijn besluit van 25 april 2002 over het verlenen van kwijting voor de uitvoering van de algemene begroting voor het begrotingsjaar 2000 ingenomen standpunt(15) dat ’[...] het Europees Parlement en de Raad in het verleden de uitvoering van elkaars afdelingen van de begroting niet hebben onderzocht; is van oordeel dat, gezien het feit dat uitgaven op het gebied van buitenlandse zaken, veiligheid en defensie en van justitie en binnenlandse zaken, die uit de huishoudelijke begroting van de Raad worden gefinancierd, steeds meer de vorm aannemen van beleidsuitgaven, duidelijkheid moet worden geschapen in deze regeling, teneinde te komen tot een helder onderscheid tussen de traditionele huishoudelijke uitgaven en acties met betrekking tot nieuwe beleidsterreinen’;

3.  is van oordeel dat gezien de toename van de huishoudelijke uitgaven en in het bijzonder gezien het feit dat daar wellicht ook uitgaven van operationele aard bij zijn, de uitgaven van de Raad op dezelfde wijze moeten worden onderzocht als die van de overige Europese instellingen als onderdeel van de in artikel 319 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie bedoelde kwijtingsprocedure;

4.  is van oordeel dat dergelijk onderzoek plaatsvindt aan de hand van de volgende schriftelijke documentatie die door alle instellingen wordt ingediend:

5.  verwacht dat in de toekomst alle instellingen met een passende vertegenwoordiging bij het plenaire debat over de kwijting aanwezig zullen zijn;

6.  verwerpt de suggestie van de Raad dat het feit dat het Europees Parlement en de Raad in het verleden de uitvoering van elkaars afdelingen van de begroting niet hebben onderzocht voortvloeide uit een ’herenakkoord’ (resolutie vermeld in de notulen van de bijeenkomst van de Raad van 22 april 1970); is van mening dat het herenakkoord geen bindend document is en dat de uitleg die de Raad daaraan geeft veel te ruim is;

7.  is van mening dat het opstellen van de begroting en de kwijting twee afzonderlijke procedures zijn en dat het ’herenakkoord’ tussen het Parlement en de Raad over de voorbereiding van hun respectieve begrotingsafdelingen de Raad niet mag ontslaan van zijn verplichting volledig verantwoording af te leggen aan het publiek over het gebruik van de gelden die tot zijn beschikking worden gesteld;

8.  meent dat de kwijting 2008 op een cruciaal tijdstip komt, het moment namelijk waarop een formeel akkoord over de kwijtingsprocedure voor de nieuwe Europese Dienst voor extern optreden (EDEO) duidelijk vorm moet krijgen met het oog op geloofwaardigheid dankzij volledige transparantie, en verzoekt de Commissie vóór het einde van de kwijtingsprocedure 2008 concrete, gedetailleerde en algemene plannen aan het Parlement voor te leggen voor de personeelsformatie en de organisatie- en controlestructuur van de EDEO, met inbegrip van de Militaire Staf van de EU, het Situatiecentrum, het directoraat crisisbeheersing en planning van het SGR, het civiel plannings- en uitvoeringsvermogen, alsmede het personeel van het secretariaat-generaal dat werkt aan het buitenlands en veiligheidsbeleid, waarin de personeelsuitbreiding en -toewijzing en de geplande effecten daarvan op de begroting zichtbaar zijn, en onmiddellijk onderhandelingen te starten met de begrotingsautoriteit op basis van de ingediende voorstellen;

9.  benadrukt dat verlening van kwijting voor dit jaar niet in aanmerking kan worden genomen voor kwijtingverlening voor de komende jaren tenzij de Raad aanzienlijke vooruitgang boekt op de aandachtspunten genoemd in paragraaf 5 van de resolutie van het EP van 25 november 2009;

10.  herhaalt zijn standpunt dat de Raad elk jaar in het Parlement aanwezig dient te zijn bij de presentatie van het jaarverslag van de Rekenkamer en bij het debat over de begrotingskwijting;

11.  vraagt de Raad en het Europees Parlement in hun hoedanigheid van begrotingsautoriteit, om met het oog op een betere uitwisseling van informatie over de respectieve begrotingen, een jaarlijkse procedure in te voeren met betrekking tot de kwijtingsprocedure; volgens die procedure zal het voorzitterschap van de Raad, vergezeld van de secretaris-generaal van de Raad, officieel bijeenkomen met de Commissie begrotingscontrole of een delegatie daarvan, bestaande uit de voorzitter, de coördinatoren en de rapporteur, ten einde alle informatie te verschaffen die nodig is met betrekking tot de uitvoering van de begroting van de Raad; stelt tevens voor dat de voorzitter van de bevoegde commissie de genoemde commissie systematisch en op de juiste manier van die besprekingen op de hoogte houdt;

12.  moedigt het Spaanse voorzitterschap aan een herziening uit te voeren van de informele regeling inzake de kwijting voor de begroting van de Raad en dringt aan op een verbintenis dat deze wordt opgenomen in de herziening van de financiële reglementen en dat dit gebeurt vóór de aanvang van de nieuwe financieringsperiode na 2013; dringt tevens erop aan dat vóór 15 oktober 2010 discussies hierover worden afgerond;

13.  herinnert de Raad aan het standpunt dat het Parlement had uitgedrukt in paragraaf 12 van zijn resolutie van 24 april 2007(16) over het verlenen van kwijting voor de uitvoering van de algemene begroting voor het begrotingsjaar 2005: ’verlangt maximale transparantie op het gebied van het gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid (GBVB); verzoekt de Raad te waarborgen dat de begroting van de Raad overeenkomstig punt 42 van het Interinstitutioneel Akkoord [...] geen operationele uitgaven op het gebied van het GBVB bevat; behoudt zich voor de nodige stappen te nemen in geval dit akkoord wordt geschonden’;

14.  erkent dat de Raad het Parlement op verschillende wijzen raadpleegt en op de hoogte houdt over de ontwikkelingen met betrekking tot het GBVB; is echter van oordeel dat het jaarlijkse verslag van de Raad over de voornaamste aspecten en fundamentele keuzes van het GBVB dat overeenkomstig punt 43 van het IA wordt voorgelegd aan het Europees Parlement, zich beperkt tot een beschrijving van in het kader van het GBVB tot stand gekomen gemeenschappelijke standpunten, gemeenschappelijke optredens en uitvoeringsbesluiten en dat meer uitgebreide informatie moet worden verstrekt de komende jaren voor de kwijtingsexercitie;

15.  verzoekt de Raad opnieuw om gedetailleerde informatie over de aard van de uitgaven binnen titel 3 (’Uitgaven die voor de Raad voortvloeien uit de uitvoering van specifieke taken’), om het Parlement in staat te stellen na te gaan of alle uitgaven stroken met het IA en of geen van de uitgaven de vorm aanneemt van beleidsuitgaven;

16.  is bezorgd over het gemis aan transparantie rond de kosten van de activiteiten, met name de dienstreizen, van de bijzondere vertegenwoordigers, en verlangt dat een gedetailleerde opsplitsing van de uitgaven voor bijzondere vertegenwoordigers en hun missiebegroting op internet worden gepubliceerd;

17.  vraagt de Rekenkamer waarom zij in haar jaarverslag over 2008 betreffende de Raad geen melding heeft gemaakt van de onopgeloste problemen die het Parlement in zijn bovengenoemde resolutie van 25 november 2009 had aangestipt;

18.  neemt nota van de opmerking van de Rekenkamer in pararaaf 11.10 van het jaarverslag 2008 over het feit dat de voortdurende overbudgettering (2005-2008) van het Secured European System for Automatic Messaging (SESAME) in strijd is met artikel 5, lid 3 van het Financieel Reglement; neemt kennis van het antwoord van de Raad en van zijn voornemen om de coördinatie van governancestructuren van belangrijke IT-projecten te verbeteren;

19.  verwelkomt de controles die de interne eenheid financiële controle van de Raad in 2008 heeft verricht (8 financiële audits en één gemengde), alsook het feit dat een aanzienlijk deel van de aanbevelingen van die eenheid zijn aanvaard; wijst er echter op dat de nota die hierover aan de kwijtingsautoriteit is toegestuurd tamelijk algemeen was en verzoekt om meer gedetailleerde informatie over het gevolg dat aan de aanbevelingen van de audits is gegeven;

20.  is ingenomen met het nieuwe geïntegreerde systeem voor beheer en financiële controle (SAP), dat sinds 1 januari 2008 operationeel is en dat besparingen en efficiencyverbetering voor de drie betrokken instellingen (de Raad, de Rekenkamer en het Hof van Justitie) heeft opgeleverd;

21.  is ingenomen met de bereikte resultaten op het gebied van de consolidatie van de organisatie na de EU-uitbreidingen van 2004 en 2007, met name de centralisatie van de vertaaleenheden en de aanwerving van ambtenaren uit de nieuwe lidstaten; is eveneens ingenomen met de invoering van een systeem van flexibele werktijden, dat bijdraagt tot een beter evenwicht tussen werk en privéleven; wijst echter op de lage bezettingsgraad van de posten van het organigram (gemiddeld 90%; 86% in 2007)

22.  merkt op dat de forse verhoging van de vooruitbetalingen voor het Residence Palace-gebouw (70 miljoen EUR in plaats van de geplande 15 miljoen EUR, met als doel de totale aankoopkosten te reduceren) mogelijk was vanwege de onderbesteding van de begroting over de hele lijn genomen (bestedingspercentage van 85,7%), en dringt erop aan dat het bouwbeleid in toekomstige jaarverslagen gedetailleerd wordt uiteengezet, zodat tijdens het kwijtingsproces een gedegen toezicht mogelijk is;

23.  is van mening dat de jaarlijkse begroting voor de vaste voorzitter van de Europese Raad gescheiden moet blijven van de begroting van de Raad, en met ingang van 2012 als een nieuwe begrotingsafdeling moet worden voorgelegd;

24.  is verheugd over de beloften van het Spaanse voorzitterschap om de kwijtingsprocedure te verduidelijken en te zorgen voor de volledige verantwoordingsplicht van de huishoudelijke begroting van de Raad bij het Parlement, en vraagt om een krachtig engagement bij de volgende voorzitterschappen om dit werk in dezelfde geest voort te zetten.

(1) Aangenomen teksten van 19.5.2010, P7_TA(2010)0180. (2) PB L 71 van 14.3.2008. (3) PB C 273 van 13.11.2009, blz. 1. (4) PB C 269 van 10.11.2009, blz. 1. (5) PB C 273 van 13.11.2009, blz. 122. (6) PB L 248 van 16.9.2002, blz. 1. (7) Besluit dat voortvloeit uit het reglement van orde van de Raad van 22 juli 2002 (PB L 230 van 28.8.2002, blz. 7). (8) PB C 139 van 14.6.2006, blz. 1. (9) PB L 19 van 23.1.2010, blz. 9. (10) Europees Transparantie-Initiatief. (11) PB L 63 van 28.2.2004, blz. 68. (12) PB L 261 van 6.8.2004, blz. 125. (13) PB L 57 van 2.3.2000, blz. 1. (14) PB L 27 van 30.1.2001, blz. 7. (15) PB L 158 van 17.6.2002, blz. 66. (16) PB L 187 van 15.7.2008, blz. 21.

Wetgevingsresolutie van het Europees Parlement van 16 juni 2010 over de ontwerprichtlijn van het Europees Parlement en de Raad betreffende de rechten op tolk- en vertaaldiensten in strafprocedures (00001/2010 – C7-0005/2010 – 2010/0801(COD))

P7_TA(2010)0220 A7-0198/2010

(Gewone wetgevingsprocedure: eerste lezing)

Het Europees Parlement,

–  gezien het initiatief van een groep lidstaten (00001/2010),

–  gelet op letter b) van artikel 76 en letter b) van de tweede alinea van artikel 82, lid 2, en artikel 289, lid 4, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, overeenkomstig hetwelk de Raad het initiatief aan het Parlement heeft voorgelegd (C7-0005/2010),

–  gelet op artikel 294, lid 3, en artikel 15 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie,

–  gezien het voorstel van de Commissie (COM(2010)0082), dat dezelfde wetgevende doelstelling heeft,

–  gezien de met redenen omklede adviezen die zijn voorzitter door de nationale parlementen zijn toegezonden over de vraag of het initiatief met het subsidiariteitsbeginsel strookt,

–  gelet op de artikelen 44 en 55 van zijn Reglement,

–  gezien het verslag van de Commissie burgerlijke vrijheden, justitie en binnenlandse zaken (A7-0198/2010),

1.  keurt onderstaand standpunt in eerste lezing goed;

2.  verzoekt zijn Voorzitter het standpunt van het Parlement te doen toekomen aan de Raad en de Commissie, alsmede aan de regeringen en de nationale parlementen.

Standpunt van het Europees Parlement in eerste lezing vastgesteld op 16 juni 2010 met het oog op de aanneming van Richtlijn 2010/…/EU van het Europees Parlement en de Raad betreffende het recht op vertolking en vertaling in strafprocedures

(Aangezien het Parlement en de Raad tot overeenstemming zijn geraakt, komt het standpunt van het Parlement in eerste lezing overeen met het definitieve wetsbesluit: Richtlijn 2010/64/EU)

Wetgevingsresolutie van het Europees Parlement van 16 juni 2010 over het voorstel voor een richtlijn van het Europees Parlement en de Raad tot wijziging van Richtlijn 2002/15/EG betreffende de organisatie van de arbeidstijd van personen die mobiele werkzaamheden in het wegvervoer uitoefenen (COM(2008)0650 – C6-0354/2008 – 2008/0195(COD))

P7_TA(2010)0221 A7-0137/2010

(Gewone wetgevingsprocedure: eerste lezing)

Het Europees Parlement,

–  gezien het voorstel van de Commissie aan het Parlement en de Raad (COM(2008)0650),

–  gelet op artikel 251, lid 2, en de artikelen 71 en 137, lid 2, van het EG­Verdrag, op grond waarvan het voorstel door de Commissie bij het Parlement is ingediend (C6-0354/2008),

–  gezien de mededeling van de Commissie aan het Parlement en de Raad getiteld ’Gevolgen van de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon voor de lopende interinstitutionele besluitvormingsprocedures’ (COM(2009)0665),

–  gelet op artikel 294, lid 3, en de artikelen 91 en 153, lid 3, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie,

–  gezien het advies van het Europees Economisch en Sociaal Comité van 25 maart 2009(1),

–  na raadpleging van het Comité van de Regio's,

–  gelet op artikel 55 van zijn Reglement,

–  gezien het verslag van de Commissie werkgelegenheid en sociale zaken (A7-0137/2010),

1.  verwerpt het voorstel van de Commissie;

2.  verzoekt de Commissie haar voorstel in te trekken en met het Parlement de nodige maatregelen te treffen tot indiening van een nieuw voorstel;

3.  verzoekt zijn Voorzitter het standpunt van het Parlement te doen toekomen aan de Raad en de Commissie en aan de nationale parlementen.

(1) PB C 228 van 22.9.2009, blz. 78.

Wetgevingsresolutie van het Europees Parlement van 16 juni 2010 over het voorstel voor een verordening van het Europees Parlement en de Raad betreffende de verstrekking van voedselinformatie aan de consumenten (COM(2008)0040 – C6-0052/2008 – 2008/0028(COD))

P7_TA(2010)0222 A7-0109/2010

(Gewone wetgevingsprocedure: eerste lezing)

Het Europees Parlement,

–  gezien het voorstel van de Commissie aan het Parlement en de Raad (COM(2008)0040),

–  gelet op artikel 251, lid 2 en artikel 95 van het EG­Verdrag, op grond waarvan het voorstel door de Commissie bij het Parlement is ingediend (C6-0052/2008),

–  gezien de mededeling van de Commissie aan het Europees Parlement en de Raad getiteld „Gevolgen van de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon voor de lopende interinstitutionele besluitvormingsprocedures” (COM(2009)0665),

–  gelet op artikel 294, lid 3, en artikel 114 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie,

–  gezien het advies van het Europees Economisch en Sociaal Comité van 18 september 2008(1),

–  gelet op artikel 55 van zijn Reglement,

–  gezien het verslag van de Commissie milieubeheer, volksgezondheid en voedselveiligheid en de adviezen van de Commissie interne markt en consumentenbescherming en de Commissie landbouw en plattelandsontwikkeling (A7-0109/2010),

1.  keurt onderstaand standpunt in eerste lezing goed;

2.  verzoekt om hernieuwde voorlegging indien de Commissie voornemens is ingrijpende wijzigingen in dit voorstel aan te brengen of dit door een nieuwe tekst te vervangen;

3.  verzoekt zijn Voorzitter het standpunt van het Parlement te doen toekomen aan de Raad, de Commissie en de nationale parlementen.

Standpunt van het Europees Parlement in eerste lezing vastgesteld op 16 juni 2010 met het oog op de aanneming van Verordening (EU) nr. …/2010 van het Europees Parlement en de Raad betreffende de verstrekking van voedselinformatie aan de consumenten, tot wijziging van Verordeningen (EG) nr. 1924/2006 en (EG) nr. 1925/2006 en houdende intrekking van Richtlijn 87/250/EEG van de Commissie, Richtlijn 90/496/EEG van de Raad, Richtlijnen 94/54/EG en 1999/10/EG van de Commissie, Richtlijn 2000/13/EG, Richtlijnen 2002/67/EG en 2004/77/EG van de Commissie en Verordening (EG) nr. 608/2004 van de Commissie

(Voor de EER relevante tekst)

HET EUROPEES PARLEMENT EN DE RAAD VAN DE EUROPESE UNIE,

Gelet op het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, en met name op artikel 114,

Gezien het voorstel van de Europese Commissie,

Gezien het advies van het Europees Economisch en Sociaal Comité(2),

Handelend volgens de gewone wetgevingsprocedure(3),

Overwegende hetgeen volgt:

(1)  In artikel 169 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) wordt bepaald dat de Unie bijdraagt tot de verwezenlijking van een hoog niveau van consumentenbescherming door middel van de maatregelen die zij op grond van artikel 114 neemt.

(2)  Het vrije verkeer van veilig ▌voedsel is een wezenlijk aspect van de interne markt, dat een aanzienlijke bijdrage levert tot de gezondheid en het welzijn van de burgers en hun sociale en economische belangen. Deze verordening dient zowel de belangen van de interne markt, doordat zij zorgt voor vereenvoudiging van de rechtspraak, voor rechtszekerheid en terugdringing van de bureaucratie, als van de burgers doordat zij een heldere, begrijpelijke en leesbare etikettering van levensmiddelen voorschrijft.

(3)  Om een hoog niveau van bescherming van de gezondheid van de consumenten te bereiken en hun recht op informatie te waarborgen, moet ervoor worden gezorgd dat de consumenten de nodige informatie krijgen over de levensmiddelen die zij consumeren. Koopbeslissingen kunnen onder meer door gezondheids-, economische, milieu-, sociale en ethische overwegingen worden beïnvloed.

(4)  Verordening (EG) nr. 178/2002 van het Europees Parlement en de Raad van 28 januari 2002 tot vaststelling van de algemene beginselen en voorschriften van de levensmiddelenwetgeving, tot oprichting van een Europese Autoriteit voor voedselveiligheid en tot vaststelling van procedures voor voedselveiligheidsaangelegenheden(4) bepaalt dat het een algemeen beginsel van de levensmiddelenwetgeving is dat aan de consumenten een basis wordt geboden om met kennis van zaken keuzes te maken ten aanzien van de levensmiddelen die zij consumeren en dat praktijken worden voorkomen die de consument kunnen misleiden.

(5)  Richtlijn 2005/29/EG van het Europees Parlement en de Raad van 11 mei 2005 betreffende oneerlijke handelspraktijken van ondernemingen jegens consumenten op de interne markt(5) bestrijkt bepaalde aspecten van de verstrekking van informatie aan de consumenten, met name om misleidende acties en omissies van informatie te voorkomen. De algemene beginselen inzake oneerlijke handelspraktijken moeten worden aangevuld met specifieke voorschriften betreffende de verstrekking van voedselinformatie aan de consumenten.

(6)  Er worden voor alle levensmiddelen geldende uniale voorschriften inzake voedseletikettering vastgesteld in Richtlijn 2000/13/EG van het Europees Parlement en de Raad van 20 maart 2000 betreffende de onderlinge aanpassing van de wetgeving der lidstaten inzake de etikettering en presentatie van levensmiddelen alsmede inzake de daarvoor gemaakte reclame(6). De meeste bepalingen van die richtlijn dateren uit 1978 en moeten daarom worden bijgewerkt.

(7)  Richtlijn 90/496/EEG van de Raad van 24 september 1990 inzake de voedingswaarde-etikettering van levensmiddelen(7) stelt voorschriften vast inzake de inhoud en de presentatie van voedingswaarde-informatie op voorverpakte levensmiddelen. De vermelding van voedingswaarde-informatie is vrijwillig, tenzij een voedingswaardegerelateerde claim betreffende het levensmiddel wordt gemaakt. De meeste bepalingen van die richtlijn dateren uit 1990 en moeten daarom worden bijgewerkt.

(8)  De algemene etiketteringsvoorschriften worden aangevuld met een aantal bepalingen die van toepassing zijn op alle levensmiddelen in bijzondere omstandigheden of op bepaalde categorieën van levensmiddelen. Bovendien bestaat een aantal specifieke voorschriften die van toepassing zijn op specifieke levensmiddelen.

(9)  Hoewel de oorspronkelijke doelstellingen en de kernelementen van de huidige etiketteringwetgeving nog steeds geldig zijn, is het nodig dat de wetgeving wordt gestroomlijnd om te zorgen voor een gemakkelijkere toepassing en een grotere rechtszekerheid voor de belanghebbenden en om haar te moderniseren teneinde rekening te houden met nieuwe ontwikkelingen op het gebied van de voedselinformatie.

(10)  Er bestaat onder de burgers belangstelling voor het verband tussen voeding en gezondheid en voor de keuze van een aan de individuele behoeften aangepast voedingspakket. In het Witboek van de Commissie van 30 mei 2007 over een EU-strategie voor aan voeding, overgewicht en obesitas gerelateerde gezondheidskwesties staat dat voedingswaarde-etikettering één van de methodes is om de consumenten te informeren over de samenstelling van de levensmiddelen en hen te helpen een goed doordachte keuze te maken. Voorlichtings- en informatie campagnes vormen een belangrijk mechanisme voor het verbeteren van het inzicht van de consument in gegevens over voedsel. In de Uniestrategie voor het consumentenbeleid 2007-2013 is onderstreept dat het voor een doeltreffende concurrentie en de welvaart van de consumenten van essentieel belang is dat de consumenten in staat worden gesteld om goed doordachte keuzes te maken. Kennis van de grondbeginselen van de voeding en een adequate voedingswaarde-informatie op levensmiddelen zou er op significante wijze toe bijdragen dat de consument in staat wordt gesteld een dergelijke goed doordachte keuze te maken. Voorts is het zinnig en juist dat consumenten in de lidstaten om antwoord te krijgen op specifieke vragen over voedsel, gebruik kunnen maken van een neutrale informatiebron. Daarom moeten de lidstaten zorgen voor adequate hotlines. De levensmiddelensector kan eventueel bijdragen aan de financiering hiervan.

(11)  Om de rechtszekerheid te vergroten en te zorgen voor een rationele en consistente handhaving van de voorschriften is het dienstig dat de Richtlijnen 90/496/EEG en 2000/13/EG worden ingetrokken en worden vervangen door een enkele verordening die zorgt voor zekerheid voor zowel de consumenten als het bedrijfsleven en de administratieve lasten vermindert.

(12)  Voor de duidelijkheid is het dienstig dat andere horizontale wetsbesluiten worden ingetrokken en in deze verordening worden opgenomen, namelijk Richtlijn 87/250/EEG van de Commissie van 15 april 1987 inzake de vermelding van het alcoholvolumegehalte bij etikettering van voor de eindverbruiker bestemde alcoholhoudende dranken(8), Richtlijn 94/54/EG van de Commissie van 18 november 1994 betreffende de vermelding op het etiket van bepaalde levensmiddelen van andere verplichte gegevens dan die waarin Richtlijn 79/112/EEG van de Raad voorziet(9), Richtlijn 1999/10/EG van de Commissie van 8 maart 1999 houdende afwijkingen van artikel 7 van Richtlijn 79/112/EEG van de Raad inzake de etikettering van levensmiddelen(10), Richtlijn 2002/67/EG van de Commissie van 18 juli 2002 betreffende de etikettering van levensmiddelen die kinine en levensmiddelen die cafeïne bevatten(11), Verordening (EG) nr. 608/2004 van de Commissie van 31 maart 2004 inzake de etikettering van voedingsmiddelen en voedselingrediënten met toegevoegde fytosterolen, fytosterolesters, fytostanolen en/of fytostanolesters(12) en Richtlijn 2004/77/EG van de Commissie van 29 april 2004 tot wijziging van Richtlijn 94/54/EG wat betreft de etikettering van bepaalde levensmiddelen die glycyrrizinezuur en het ammoniumzout daarvan bevatten(13).

(13)  Het is nodig dat gemeenschappelijke definities, beginselen, voorschriften en procedures worden vastgesteld om een duidelijk kader en een gemeenschappelijke basis voor de uniale en nationale maatregelen inzake voedselinformatie te vormen.

(14)  Voor het volgen van een omvattende en evolutieve aanpak bij de verstrekking van informatie aan de consumenten over de levensmiddelen die zij consumeren, is het nodig dat wordt gezorgd voor een brede definitie van voedingsinformatiewetgeving, die voorschriften van algemene en specifieke aard omvat alsook voor een brede definitie van voedingsinformatie en -voorlichting, die ook informatie omvat die door andere middelen dan het etiket wordt verstrekt.

(15)  De voorschriften van de Unie zouden alleen van toepassing mogen zijn op ondernemingen waarvan de opzet een bepaalde continuïteit van de activiteiten en een bepaalde organisatiegraad impliceert. Activiteiten zoals het occasioneel leveren van levensmiddelen aan derden, het serveren van maaltijden en het verkopen van levensmiddelen door privépersonen, bij voorbeeld tijdens ▌charitatieve activiteiten of buurtfeesten en vergaderingen, alsook de verkoop van levensmiddelen in de diverse vormen van rechtstreekse verkoop vanuit boerenbedrijven vallen niet onder deze verordening. Om met name kleine en middelgrote ondernemingen (KMO's) in de ambachtelijke levensmiddelensector en de detailhandel in levensmiddelen, waartoe eveneens de grootkeukens worden gerekend, niet overmatig te belasten, dienen niet-voorverpakte producten van de etiketteringsplicht te worden vrijgesteld.

(16)  Cateringdiensten die worden geleverd door transportbedrijven, mogen alleen onder deze verordening vallen, als zij worden geleverd op routes tussen twee punten op het grondgebied van de Unie.

(17)  Cateringdiensten die worden verleend door bioscopen – met uitzondering van KMO's – dienen onder deze verordening te vallen wanneer het voedsel op het verkooppunt wordt verpakt in standaardverpakkingen die een vaste hoeveelheid bevatten, zodat de eindhoeveelheid en inhoud van voedsel of dranken vaststaan en meetbaar zijn.

(18)  De wetgeving inzake voedselinformatie moet eveneens gebaseerd zijn op informatie-eisen van de consumenten en ervoor zorgen dat de innovatie in de bedrijfstak levensmiddelen niet wordt verstikt. Doordat exploitanten in de levensmiddelenindustrie vrijwillige aanvullende gegevens kunnen verstrekken wordt aanvullende soepelheid mogelijk.

(19)  Het doel van het voorschrijven van verplichte voedselinformatie is de consumenten in staat te stellen bewuste koopbesluiten te nemen die aansluiten op hun individuele voedingswensen en -behoeften ▌.

(20)  Om het mogelijk te maken dat de voedselinformatiewetgeving wordt aangepast aan de ▌informatiebehoeften van de consumenten en om te voorkomen dat er overbodig verpakkingsafval ontstaat, moet de verplichte etikettering van levensmiddelen beperkt worden tot de vermelding van basisgegevens, die aantoonbaar van groot belang zijn voor de meeste consumenten ▌.

(21)  Nieuwe voorschriften voor verplichte voedselinformatie of nieuwe vormen van presentatie van informatie over levensmiddelen mogen echter alleen als dat nodig is, worden vastgesteld overeenkomstig de beginselen van subsidiariteit, evenredigheid, doorzichtigheid en duurzaamheid.

(22)  In aanvulling op de reeds bestaande regelingen tegen misleidende reclame moeten de voorschriften inzake voedselinformatie de vermelding van bijzonderheden verbieden die de consument misleiden, in het bijzonder informatie met betrekking tot de energetische waarde, de herkomst of de samenstelling van de levensmiddelen. Om doeltreffend te zijn moet dit verbod ook gelden voor de presentatie van levensmiddelen en de reclame die ervoor wordt gemaakt.

(23)  Van een aantal levensmiddelen wordt beweerd dat de consumptie ervan gunstige gevolgen heeft voor de gezondheid. Dit soort beweringen moet zodanig worden geformuleerd dat gewaarborgd is dat de gevolgen van gebruik van deze producten meetbaar of controleerbaar zijn.

(24)  Om een versnippering van de voorschriften betreffende de verantwoordelijkheid van de exploitanten van levensmiddelenbedrijven ten aanzien van foute, misleidende of ontbrekende voedselinformatie te voorkomen, is het van wezenlijk belang dat de verantwoordelijkheden van de levensmiddelenbedrijven op dit gebied helder worden vastgelegd. Onverminderd artikel 19 van Verordening (EG) nr. 178/2002 reageren de exploitanten van levensmiddelenbedrijven die verantwoordelijk zijn voor detailhandels- en distributieactiviteiten die niet van invloed zijn op de voedselinformatie, onmiddellijk wanneer zij vernemen dat dergelijke informatie niet in overeenstemming is met de bepalingen van deze verordening.

(25)  Er moet een lijst worden opgesteld van alle verplichte informatie die ▌moet worden verstrekt voor alle levensmiddelen die zijn bestemd voor de eindverbruiker en grootcateraars. Op die lijst moet de informatie blijven staan die reeds krachtens de bestaande wetgeving wordt voorgeschreven, aangezien die over het algemeen wordt beschouwd als een waardevol acquis voor de consumenteninformatie.

(26)  Nieuwe informatie- en communicatietechnologieën kunnen een belangrijke rol spelen bij het overbrengen van aanvullende informatie aan de consument, aangezien de uitwisseling van informatie dankzij deze technologieën snel en goedkoop kan gebeuren. Het is denkbaar dat consumenten aanvullende informatie krijgen via in supermarkten geplaatste terminals. Deze terminals zouden door het lezen van de streepjescode, informatie over het product in kwestie verschaffen. Een andere mogelijkheid bestaat erin dat de consumenten via een specifieke webpagina toegang wordt geboden tot aanvullende informatie.

▌

(27)  Wanneer sommige ingrediënten of andere stoffen bij de vervaardiging van levensmiddelen worden gebruikt en hierin nog aanwezig zijn, dan kunnen zij allergieën of intoleranties veroorzaken en in sommige gevallen zelfs de gezondheid van de betrokkenen in gevaar brengen. Het is dus belangrijk dat informatie over de aanwezigheid van levensmiddelenadditieven, technische hulpstoffen en andere stoffen met een wetenschappelijk bewezen allergene werking of die ziekterisico kunnen doen stijgen wordt verstrekt om met name consumenten die aan een voedselallergie of -intolerantie lijden in staat te stellen doelgericht levensmiddelen uit te kiezen die voor hen veilig zijn. Ook sporen van deze stoffen moeten aangegeven worden, zodat personen met ernstiger allergieën een veilige keuze kunnen maken. Hiervoor moeten gemeenschappelijke regels worden uitgewerkt.

(28)  Voedseletiketten moeten duidelijk en begrijpelijk zijn zodat zij de consumenten kunnen helpen bij het maken van gerichte voedsel- en voedingskeuzes. Uit studies blijkt dat de goede leesbaarheid van het etiket een belangrijk element is om er zoveel mogelijk voor te zorgen dat de op het etiket vermelde informatie de doelgroep beïnvloedt en dat onleesbare productinformatie één van de belangrijkste oorzaken van de ontevredenheid van de consumenten met voedseletiketten is. Bijgevolg moeten elementen zoals lettertype, kleur en contrast samen worden beschouwd.

(29)  Om te zorgen voor de verstrekking van voedselinformatie is het nodig dat ook rekening wordt gehouden met de verkoop van levensmiddelen op afstand. Hoewel het duidelijk is dat via verkoop op afstand geleverde levensmiddelen aan dezelfde informatievoorschriften moeten voldoen als in winkels verkochte levensmiddelen, is het nodig dat wordt verduidelijkt dat in dergelijke gevallen de relevante verplichte voedselinformatie ook beschikbaar moet zijn voordat de aankoop plaatsvindt.

(30)  Om de consumenten te voorzien van de voedselinformatie die zij nodig hebben om een doordachte keuze te maken, moet op alcoholhoudende mengdranken ook informatie worden verstrekt over de ingrediënten die zij bevatten.

(31)  In aansluiting op de resolutie van het Europees Parlement van 5 september 2007 over een EU-strategie ter ondersteuning van de lidstaten bij het beperken van aan alcohol gerelateerde schade(14), het advies van het Europees Economisch en Sociaal Comité van 18 september 2008 betreffende de verstrekking van voedselinformatie aan de consumenten, de werkzaamheden van de Commissie en de algemene bezorgdheid van het publiek over de schadelijke gevolgen van alcohol voor met name jonge en kwetsbare consumenten stelt de Commissie samen met de lidstaten een definitie vast voor dranken zoals speciaal voor jongeren bestemde „alcopops”. Gezien hun alcoholgehalte moeten voor „alcopops” strengere etiketteringseisen gelden en moeten deze in winkels duidelijk van frisdranken worden gescheiden.

(32)  Het is ook belangrijk dat aan de consumenten informatie over de andere alcoholhoudende dranken wordt verstrekt. Er bestaan reeds specifieke communautaire voorschriften betreffende de etikettering van wijn. In Verordening (EG) nr. 1493/1999 van de Raad van 17 mei 1999 houdende een gemeenschappelijke ordening van de wijnmarkt(15) wordt een exhaustief stel technische normen vastgesteld die betrekking hebben op alle oenologische procedés, productiemethoden en wijzen van presentatie en etikettering van wijnen, zodat alle fasen in de keten worden bestreken en zodat de consumenten worden beschermd en naar behoren worden geïnformeerd. Deze wetgeving beschrijft met name op precieze en exhaustieve wijze de stoffen die in het productieproces worden gebruikt, tezamen met de voorwaarden voor het gebruik daarvan via een positieve lijst van oenologische procedés en behandelingen; niet in deze lijst opgenomen procedés zijn verboden. Daarom moet wijn in dit stadium worden vrijgesteld van de verplichting om een lijst van ingrediënten te vermelden en een voedingswaardedeclaratie te verstrekken. Wat betreft bier en gedistilleerde drank, als omschreven in artikel 2, lid 1, van Verordening (EG) nr. 110/2008 van het Europees Parlement en de Raad van 15 januari 2008 betreffende de definitie, de aanduiding, de presentatie, de etikettering en de bescherming van geografische aanduidingen van gedistilleerde dranken(16), moeten dezelfde vrijstellingen van toepassing zijn om te zorgen voor een consistente aanpak en de nodige coherentie met de voor wijn vastgestelde voorwaarden. De Commissie zal echter vijf jaar na de inwerkingtreding van deze verordening een verslag opstellen en kan, zo nodig, in de context van deze verordening specifieke voorschriften voorstellen.

(33)  De vermelding van het land van oorsprong of de plaats van herkomst van een levensmiddel is verplicht overeenkomstig artikel 9, lid 1, letter k) en wanneer de afwezigheid daarvan de consumenten zou kunnen misleiden wat het werkelijke land of de werkelijke plaats van herkomst van dat product betreft. In andere gevallen ▌moet het land van oorsprong of de plaats van herkomst worden vermeld op een wijze die de consument niet misleidt en op grond van duidelijk omschreven criteria, zodat voor het gehele bedrijfsleven dezelfde voorwaarden gelden en de consumenten de informatie over het land van oorsprong of de plaats van herkomst van een levensmiddel beter begrijpen. Dergelijke criteria gelden echter niet ▌voor de aanduidingen in verband met de naam en het adres van de exploitant van een levensmiddelenbedrijf.

(34)  Als exploitanten van levensmiddelenbedrijven ▌aangeven dat een levensmiddel afkomstig is uit de Europese Unie om de aandacht van de consumenten te vestigen op de kwaliteiten van hun product en de productienormen van de Europese Unie moeten dergelijke aanduidingen ▌aan geharmoniseerde criteria voldoen. Hetzelfde geldt, indien van toepassing, voor de aanduiding van de lidstaat.

(35)  De niet-preferentiële regels van oorsprong van de Unie zijn vastgesteld in Verordening (EEG) nr. 2913/92 van de Raad van 12 oktober 1992 tot vaststelling van het communautair douanewetboek(17) en de uitvoeringsbepalingen in Verordening (EEG) nr. 2454/93 van de Commissie van 2 juli 1993(18). De bepaling van het land van oorsprong moet zijn gebaseerd op die voorschriften, die bij de handelaren en de overheidsinstanties goed bekend zijn en de toepassing zullen vergemakkelijken.

(36)  De voedingswaardedeclaratie op een levensmiddel betreft informatie over de aanwezigheid van energie en bepaalde nutriënten en ingrediënten in levensmiddelen. De verplichte verstrekking van voedingswaarde-informatie op de voor- en achterzijde van de verpakking moet gesteund worden door maatregelen van de lidstaten, zoals een actieplan voeding als onderdeel van het nationale volksgezondheidsbeleid, waar specifieke aanbevelingen uit kunnen worden afgeleid op het gebied van de voedingseducatie van het grote publiek, en dat het maken van doordachte voedselkeuzes zal bevorderen.

(37)  In het bovenvermeld Witboek van de Commissie van 30 mei 2007 wordt bijzondere aandacht besteed aan bepaalde voedingselementen die van belang zijn voor de volksgezondheid. Daarom is het dienstig dat de voorschriften inzake de verplichte verstrekking van voedingswaarde-informatie stroken met de aanbevelingen van het Witboek.

(38)  Over het algemeen zijn de consumenten zich niet bewust van de potentiële bijdrage van alcohol­houdende dranken aan hun totale voeding. Daarom zou het nuttig zijn als de producenten de informatie over het energiegehalte van ▌alcoholhoudende dranken verstrekten.

(39)  Voor de rechtszekerheid en de samenhang van de unitaire wetgeving moet de vrijwillige vermelding van voedings- en gezondheidsclaims op voedseletiketten geschieden overeenkomstig Verordening (EG) nr. 1924/2006 van het Europees Parlement en de Raad van 20 december 2006 inzake voedings- en gezondheidsclaims voor levensmiddelen(19).

(40)  Om onnodige lasten voor de levensmiddelenproducenten en de handel te vermijden is het dienstig dat bepaalde categorieën van levensmiddelen die niet verwerkt zijn of waarvoor de voedingswaarde-informatie geen beslissende factor voor de aankoopbeslissing van de consument is, dan wel waarvan de buitenste verpakking of het etiket te klein is om er alle verplichte informatie op aan te brengen, worden vrijgesteld van een verplichte voedingswaardedeclaratie, tenzij de verplichting om dergelijke informatie te verstrekken wordt voorgeschreven door andere unitaire wetgeving.

(41)  Om de gemiddelde consument aan te spreken en het informatieve doel te dienen waarvoor zij wordt ingevoerd en gezien het huidige niveau van de kennis over voeding moet de verstrekte informatie voor de gemiddelde consument gemakkelijk te begrijpen zijn. Het lijkt zinvol de informatie in een en hetzelfde gezichtsveld weer te geven, zodat gewaarborgd is dat de consumenten de essentiële voedingswaarde-informatie meteen zien wanneer zij levensmiddelen kopen ▌.

(42)  Recente ontwikkelingen op het gebied van de uitdrukking van de voedingswaardedeclaratie, anders dan per 100g/100ml/portie, door sommige lidstaten en organisaties in de levensmiddelensector suggereren dat dergelijke regelingen de consumenten bevallen, aangezien zij hen kunnen helpen bij het snel maken van snelle keuzes. Er zijn echter geen wetenschappelijke gegevens voor de gehele Unie beschikbaar over de wijze waarop de gemiddelde consument de alternatieve uitdrukking van de informatie begrijpt en gebruikt. Om producten in verpakkingen van verschillende grootte gemakkelijker te kunnen vergelijken, is het dan ook zinnig de verplichte vermelding van de voedingswaarde per 100 g/100 ml te behouden, en indien nodig aanvullende vermeldingen per portie toe te staan. Als het levensmiddel als afzonderlijke portie is voorverpakt, moet ook de voedingswaarde per portie verplicht worden vermeld. Om te voorkomen dat misleidende gegevens worden verstrekt over de omvang van de portie, moeten door middel van een raadplegingsprocedure voor de hele Unie geldende normen voor de omvang van porties worden vastgesteld.

(43)  De declaratie in het hoofdgezichtsveld van de hoeveelheden voedingselementen en vergelijkende indicatoren in een gemakkelijk erkenbare vorm om een beoordeling van de voedingseigenschappen van een levensmiddel mogelijk te maken, moet in haar geheel als een deel van de voedingswaardedeclaratie worden beschouwd en mag niet worden behandeld als een groep van afzonderlijke claims.

(44)  Uit de ervaring blijkt dat vrijwillige voedselinformatie in veel gevallen wordt verstrekt ten koste van de duidelijkheid van de verplichte informatie. Daarom moeten criteria worden vastgesteld om de exploitanten van levensmiddelenbedrijven en de handhavingsautoriteiten te helpen bij het vinden van een goed evenwicht tussen de verstrekking van verplichte en vrijwillige voedselinformatie.

(45)  Ook bij niet-voorverpakte levensmiddelen en het aanbod van grote cateringbedrijven is informatie over mogelijke allergenen zeer belangrijk voor personen met een allergie. Daarom moet dergelijke informatie altijd voor de consument beschikbaar zijn.

(46)  De lidstaten mogen geen andere bepalingen goedkeuren dan die welke door deze verordening worden vastgesteld op het gebied dat zij harmoniseert, tenzij specifiek anders aangegeven in deze verordening. Aangezien nationale etiketteringseisen aanleiding kunnen geven tot belemmeringen voor het vrije verkeer in de interne markt, is het bovendien wenselijk dat de lidstaten aantonen waarom dergelijke maatregelen noodzakelijk zijn en kenbaar maken wat zij zullen ondernemen om ervoor te zorgen dat de genomen maatregelen de handel zo weinig mogelijk hinderen.

(47)  De voorschriften inzake voedselinformatie moeten kunnen worden aangepast aan de snel veranderende sociale, economische en technologische omgeving.

(48)  Ten aanzien van bepaalde aspecten van voedselinformatie die aanleiding geven tot de ontwikkeling van innovatieve en moderne handelspraktijken, is het nodig dat voldoende experimenten en consumentenonderzoeken worden toegestaan en dat solide bewijsmateriaal over de beste systemen wordt verstrekt. Daarom moet de uniaal voedselinformatiewetgeving zich in dergelijke gevallen beperken tot de vaststelling van de essentiële voorschriften voor de bepaling van het niveau van de bescherming van de consument en flexibiliteit bieden voor de naleving van deze voorschriften, op een wijze die compatibel is met de bepalingen inzake de interne markt.

(49)  Om ervoor te zorgen dat meer gedetailleerde voorschriften inzake voedselinformatie op dialectische wijze worden opgesteld en vastgesteld en op beste praktijken zijn gestoeld, moeten op uniaal en nationaal niveau flexibele mechanismen worden opgezet die zijn gebaseerd op een openbare en transparante raadpleging en een duurzame wisselwerking tussen een groot aantal representatieve belanghebbenden. Dergelijke mechanismen kunnen leiden tot de ontwikkeling van nationale niet-bindende regelingen op grond van solide consumentenonderzoek en een brede raadpleging van belanghebbenden. Er moeten mechanismen worden opgezet die de consumenten in staat stellen de overeenkomstig een nationale regeling geëtiketteerde levensmiddelen te identificeren, bijvoorbeeld aan de hand van een identificatienummer of een symbool.

(50)  Om ervoor te zorgen dat de in de lidstaten behaalde resultaten een consistent niveau vertonen, is het nodig dat de constante uitwisseling van beste praktijken en ervaring tussen de lidstaten en met de Commissie wordt bevorderd en de deelname van de belanghebbenden aan dergelijke uitwisselingen wordt gestimuleerd.

(51)  De lidstaten moeten officiële controles uitvoeren om deze verordening te handhaven overeenkomstig Verordening (EG) nr. 882/2004 van het Europees Parlement en de Raad van 29 april 2004 inzake officiële controles op de naleving van de wetgeving inzake diervoeders en levensmiddelen en de voorschriften inzake diergezondheid en dierenwelzijn(20).

(52)  De verwijzingen naar Richtlijn 90/496/EEG in Verordening (EG) nr. 1924/2006 en in Verordening (EG) nr. 1925/2006 van het Europees Parlement en de Raad van 20 december 2006 betreffende de toevoeging van vitaminen en mineralen en bepaalde andere stoffen aan levensmiddelen(21) moeten worden bijgewerkt om met deze verordening rekening te houden. De Verordeningen (EG) nr. 1924/2006 en (EG) nr. 1925/2006 moeten daarom dienovereenkomstig worden gewijzigd.

(53)  Om de belanghebbende partijen, vooral KMO's, in staat te stellen om voedingswaarde-informatie op hun producten aan te brengen, moet de toepassing van de maatregelen om de vermelding van voedingswaarde-informatie verplicht te stellen via uitgebreide overgangsperioden geleidelijk worden ingevoerd, waarbij voor microbedrijven nog in een bijkomende overgangsperiode moet worden voorzien.

(54)  Natuurlijk kunnen ook producten van de ambachtelijke levensmiddelensector en verse producten van de kleinhandel in voeding die rechtstreeks op de plaats van verkoop worden geproduceerd, stoffen bevatten die bij gevoelige personen allergische of intolerantiereacties veroorzaken. Aangezien met name niet-voorverpakte producten evenwel in rechtstreeks contact met de klant worden verkocht, moet de desbetreffende informatie bijvoorbeeld worden verstrekt via het verkoopsgesprek of via een duidelijk zichtbaar bord in de verkoopszone dan wel via informatiemateriaal dat is uitgestald.

(55)  Aangezien de doelstellingen van deze verordening niet voldoende door de lidstaten kunnen worden verwezenlijkt en derhalve beter op uniaal niveau kunnen worden gerealiseerd, kan de Unie maatregelen nemen overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie neergelegde subsidiariteitsbeginsel. Overeenkomstig het in dat artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze verordening niet verder dan wat nodig is om die doelstellingen te verwezenlijken.

▌

(56)  De Commissie moet de bevoegdheid krijgen om overeenkomstig artikel 290 VWEU gedelegeerde handelingen vast te stellen. Het is van bijzonder belang dat de Commissie bij haar voorbereidende werkzaamheden passend overleg pleegt, onder meer met deskundigen.

(57)  Om uniforme uitvoeringsvoorwaarden te waarborgen, moeten aan de Commissie uitvoeringsbevoegdheden worden verleend om technische richtsnoeren vast te stellen voor de interpretatie van de lijst van ingrediënten die allergieën of intoleranties veroorzaken, om te bepalen hoe de datum van minimale houdbaarheid moet worden vermeld en om een standpunt in te nemen met betrekking tot de nationale bepalingen van een lidstaat. Overeenkomstig artikel 291 VWEU worden volgens de gewone wetgevingsprocedure bij verordening vooraf de algemene voorschriften en beginselen vastgelegd die van toepassing zijn op de wijze waarop de lidstaten de uitoefening van de uitvoeringsbevoegdheden door de Commissie controleren. In afwachting van de vaststelling van die verordening en gezien de noodzaak om deze verordening zo spoedig mogelijk vast te stellen, moet de controle door de lidstaten worden uitgeoefend overeenkomstig de bepalingen van Besluit 1999/468/EG van de Raad van 28 juni 1999 tot vaststelling van de voorwaarden voor de uitoefening van de aan de Commissie verleende uitvoeringsbevoegdheden(22), met uitzondering van de regelgevingsprocedure met toetsing, die niet van toepassing is, voor zover deze bepalingen compatibel blijven met de gewijzigde Verdragen. De verwijzingen naar deze bepalingen moeten evenwel worden vervangen door verwijzingen naar de in de nieuwe verordening vastgestelde voorschriften en beginselen, zodra deze verordening in werking treedt,

▌

HEBBEN DE VOLGENDE VERORDENING VASTGESTELD:

HOOFDSTUK I

ALGEMENE BEPALINGEN

Artikel 1

Onderwerp en toepassingsgebied

▌

1.  Deze verordening stelt de algemene beginselen, voorschriften en verantwoordelijkheden in verband met voedselinformatie, en met name voedseletikettering, vast. Zij stelt de middelen voor de waarborging van het recht van de consumenten op informatie en de procedures voor de verstrekking van voedselinformatie vast, rekening houdend met de noodzaak om voldoende flexibiliteit te bieden om te kunnen reageren op toekomstige ontwikkelingen en nieuwe informatievereisten.

2.  Deze verordening is van toepassing op alle stadia van de voedselketen waar het gaat om de verstrekking van voedselinformatie aan de eindverbruiker.

Zij is van toepassing op alle voorverpakte levensmiddelen die voor afgifte aan de eindverbruiker bestemd zijn, alsmede voor levensmiddelen die voor levering aan grootcateraars bestemd zijn.

Zij is niet van toepassing op levensmiddelen die rechtstreeks op de plaats van verkoop vóór de aflevering aan de eindverbuiker worden verpakt.

Cateringdiensten die worden geleverd door transportbedrijven, mogen alleen onder deze verordening vallen, als zij worden geleverd op routes tussen twee punten op het grondgebied van de Unie.

3.  Deze verordening is uitsluitend van toepassing op levensmiddelen die worden bereid in het kader van een commerciële activiteit, waarbij het begrip „commerciële activiteit” een bepaalde continuïteit van de activiteiten en een bepaalde organisatie impliceert. Activiteiten zoals het occasioneel behandelen, serveren en verkopen van levensmiddelen door privépersonen tijdens evenementen zoals charitatieve activiteiten, buurtfeesten en vergaderingen, vallen niet onder deze verordening.

4.  Levensmiddelen die afkomstig zijn uit derde landen mogen pas in de Unie worden verdeeld als zij voldoen aan de vereisten van deze verordening.

5.  Deze verordening is van toepassing onverminderd de etiketteringsvoorschriften die zijn vastgesteld in specifieke wetgeving van de Unie voor bijzondere levensmiddelen. Uiterlijk op ...(23) publiceert de Commissie een lijst van alle etiketteringsvoorschriften die in specifieke Unitaire wetgeving voor bijzondere levensmiddelen zijn vastgesteld en biedt zij inzage in deze lijst via internet.

Uiterlijk …(24)* dient de Commissie bij het Europees Parlement en de Raad een verslag in over de mate waarin die specifieke etiketteringseisen voldoen aan de onderhavige verordening. Zo nodig voegt de Commissie een desbetreffend voorstel bij dat verslag om deze verordening te wijzigen.

Artikel 2

Definities

1.  Voor de toepassing van deze verordening gelden de volgende definities:

2.  De volgende definities zijn ook van toepassing:

3.  Voor de toepassing van deze verordening verwijst het land van oorsprong van een levensmiddel naar de oorsprong van een levensmiddel als bepaald overeenkomstig de artikelen 23 tot en met 26 van Verordening (EEG) nr. 2913/92.

4.  De specifieke definities in bijlage I zijn ook van toepassing.

HOOFDSTUK II

ALGEMENE BEGINSELEN INZAKE VOEDSELINFORMATIE

Artikel 3

Algemene doelstellingen

1.  Bij de verstrekking van voedselinformatie wordt gestreefd naar een hoog niveau van bescherming van de gezondheid, transparantie en vergelijkbaarheid van producten in het belang van de consument, zodat een basis wordt verschaft voor het maken van goed doordachte keuzes en het veilig gebruik van levensmiddelen ▌.

2.  Voedseletiketteringen moeten voor de gemiddelde consument gemakkelijk op te merken, leesbaar en begrijpelijk zijn.

3.  De voedselinformatiewetgeving beoogt de verwezenlijking in de Unie van het vrije verkeer van legaal geproduceerde en in de handel gebrachte levensmiddelen ▌.

4.  Wanneer de voedselinformatiewetgeving nieuwe voorschriften vaststelt, wordt, tenzij deze voorschriften betrekking hebben op de bescherming van de volksgezondheid, een overgangsperiode toegestaan na de inwerkingtreding van de nieuwe voorschriften, waarin levensmiddelen met etiketten die niet aan de nieuwe voorschriften voldoen, toch in de handel mogen worden gebracht, en levensmiddelen die vóór het einde van de overgangsperiode in de handel zijn gebracht, verkocht mogen blijven worden totdat zij zijn uitgeput. In de nieuwe regels betreffende levenmiddelenetikettering wordt een uniforme toepassingsdatum opgenomen, die door de Commissie in overleg met de lidstaten en de belanghebbenden wordt vastgesteld.

Artikel 4

Beginselen van de verplichte voedselinformatie

1.  Wanneer de wet voedselinformatie voorschrijft, betreft dit informatie die, met name, onder een van de volgende categorieën valt:

2.  Bij het overwegen van de noodzaak van verplichte voedselinformatie wordt rekening gehouden met de mogelijke kosten en voordelen voor belanghebbenden (o.m. consumenten, producenten en anderen) van het verstrekken van bepaalde informatie ▌.

Artikel 5

Raadpleging van de Europese Autoriteit voor Voedselveiligheid

Maatregelen uit hoofde van de voedselinformatiewetgeving die gevolgen kunnen hebben voor de volksgezondheid, worden na raadpleging van de Europese Autoriteit voor Voedselveiligheid (hierna „de Autoriteit”) vastgesteld.

HOOFDSTUK III

ALGEMENE VOORSCHRIFTEN INZAKE VOEDSELINFORMATIE EN VERANTWOORDELIJKHEDEN VAN DE EXPLOITANTEN VAN LEVENSMIDDELENBEDRIJVEN

Artikel 6

Basisvoorschrift

Voor levensmiddelen die bestemd zijn voor levering aan de eindverbruiker of aan grootcateraars wordt voedselinformatie overeenkomstig deze verordening verstrekt.

Artikel 7

Eerlijke informatiepraktijken

1.  Voedselinformatie mag niet misleidend zijn, met name:

2.  Voedselinformatie moet nauwkeurig, duidelijk en begrijpelijk voor de consument zijn.

3.  Behoudens de afwijkingen waarin wordt voorzien in de unitaire wetgeving betreffende natuurlijk mineraalwater en voor een bijzondere voeding bestemde levensmiddelen, mag de voedselinformatie aan levensmiddelen geen eigenschappen toeschrijven inzake het voorkomen, behandelen of genezen van een menselijke ziekte, noch toespelingen maken op dergelijke eigenschappen.

4.  De leden 1 en 3 gelden ook voor:

Artikel 8

Verantwoordelijkheden

1.  De voor de voedselinformatie verantwoordelijke persoon garandeert de aanwezigheid en juistheid van de informatie.

2.  De voor voedselinformatie verantwoordelijke persoon is de exploitant van het levensmiddelenbedrijf dat als eerste een levensmiddel op de EU-markt brengt, of, indien van toepassing, de exploitant van het levensmiddelenbedrijf onder wiens naam of bedrijfsnaam het levensmiddel wordt verhandeld.

3.  Voor zover de activiteit van de exploitanten van levensmiddelenbedrijven op de voedselinformatie binnen het onder hun toezicht vallende bedrijf betrekking heeft, zorgen zij ervoor dat de verstrekte informatie aan de voorschriften van deze verordening voldoet.

4.  De exploitanten van levensmiddelenbedrijven die verantwoordelijk zijn voor de detailhandels- en distributieactiviteiten die niet van invloed zijn op de voedselinformatie, treden met de nodige zorgvuldigheid op om er binnen de grenzen van hun respectieve activiteiten toe bij te dragen dat de voedselinformatievoorschriften worden nageleefd, met name door geen levensmiddelen te leveren waarvan zij op grond van de informatie waarover zij beschikken en als professionals weten of veronderstellen dat zij niet aan deze voorschriften voldoen.

5.  De exploitanten van levensmiddelenbedrijven zorgen er in het onder hun controle staande bedrijf voor dat de informatie over niet-voorverpakte levensmiddelen beschikbaar wordt gemaakt voor de exploitant die het levensmiddel doorverkoopt of verwerkt, zodat deze, indien hem dat wordt gevraagd, in staat is om de in artikel 9, lid 1, onder a) tot en met c), ▌f), en h) vermelde verplichte voedselinformatie aan de eindverbruiker te verstrekken.

6.  In de volgende gevallen zorgen de exploitanten van levensmiddelenbedrijven er in het onder hun controle staande bedrijf voor dat de in artikel 9 voorgeschreven verplichte vermeldingen worden aangebracht op de buitenste verpakking waarin het levensmiddel in de handel wordt aangeboden, of op de op die levensmiddelen betrekking hebbende handelsdocumenten als kan worden gegarandeerd dat deze documenten de levensmiddelen waarop zij betrekking hebben vergezellen, dan wel tegelijkertijd met of vóór de levering worden verzonden:

Niettegenstaande de eerste alinea zorgen exploitanten van levensmiddelenbedrijven ervoor dat de in artikel 9, lid 1, onder a), e), f), h) en j), bedoelde vermeldingen ook voorkomen op de buitenste verpakking waarin het levensmiddel in de handel wordt aangeboden.

HOOFDSTUK IV

VERPLICHTE VOEDSELINFORMATIE

AFDELING 1

INHOUD EN PRESENTATIE

Artikel 9

Lijst van verplichte vermeldingen

1.  Overeenkomstig de artikelen 11 tot en met 33 en behoudens de in dit hoofdstuk vervatte uitzonderingen zijn de volgende vermeldingen verplicht:

Voor vlees en vlees van gevogelte mag als land of plaats van herkomst slechts dan een enkele plaats worden vermeld als de dieren in hetzelfde land of op dezelfde plaats zijn geboren, gehouden en geslacht. In andere gevallen wordt informatie verstrekt over de verschillende plaatsen waar de dieren zijn geboren, gehouden en geslacht.

Indien het om bepaalde redenen niet praktisch is het land van herkomst op het etiket te vermelden, kan in plaats daarvan onderstaande opmerking worden gemaakt: „van niet-gespecificeerde herkomst”.

Voor alle andere levensmiddelen, het land ▌of de plaats van herkomst indien het weglaten daarvan de consument zou kunnen misleiden aangaande het werkelijke land of de werkelijke plaats van herkomst van het levensmiddel, met name als de bij het levensmiddel gevoegde informatie of het etiket in zijn geheel anders zou impliceren dat het levensmiddel een verschillend land of een verschillende plaats van herkomst heeft; in dergelijke gevallen geschiedt de aanduiding door middel van gedelegeerde handelingen overeenkomstig artikel 42 en met inachtneming van de in de artikelen 43 en 44 vermelde voorwaarden.

▌

2.  De in lid 1 bedoelde vermeldingen worden aangegeven in woord en getal▌.

▌

Artikel 10

Vrijstellingen voor micro-ondernemingen

Ambachtelijk door micro-ondernemingen vervaardigde producten zijn vrijgesteld van de eisen zoals vermeld in artikel 9, lid 1, onder m). Er is voorts vrijstelling mogelijk van de verplichte vermeldingen als bedoeld in artikel 9, lid 1, onder a) tot en met l), indien de producten op de plaats van vervaardiging worden verkocht, mits het verkooppersoneel de informatie op verzoek kan verstrekken. Anderzijds is het mogelijk deze informatie via etiketten op de schappen te verstrekken.

Artikel 11

Bijkomende verplichte vermeldingen voor specifieke types of categorieën levensmiddelen

1.  Naast de vermeldingen in artikel 9, lid 1, worden in bijlage III bijkomende verplichte vermeldingen voor specifieke types of categorieën levensmiddelen vastgesteld.

2.  De Commissie kan bijlage III wijzigen door middel van gedelegeerde handelingen, overeenkomstig artikel 42 en met inachtneming van de in de artikelen 43 en 44 vermelde voorwaarden.

▌

Artikel 12

Maten en gewichten

Artikel 9 laat onverlet dat er specifiekere uniale maatregelen betreffende maten en gewichten genomen worden. De bepalingen van Richtlijn 2007/45/EG van het Europees Parlement en de Raad van 5 september 2007 tot vaststelling van regels betreffende nominale hoeveelheden voor voorverpakte producten(30) moeten in acht worden genomen.

Artikel 13

Beschikbaarheid van de verplichte voedselinformatie en plaats waar zij wordt aangebracht

1.  Verplichte voedselinformatie is overeenkomstig deze verordening voor alle levensmiddelen beschikbaar en gemakkelijk toegankelijk.

2.  Bij voorverpakte levensmiddelen wordt de verplichte voedselinformatie aangebracht op de verpakking ▌.

▌

Artikel 14

Presentatie van de verplichte vermeldingen

1.  Wanneer zij op de verpakking of op het daaraan bevestigde etiket worden aangebracht, worden de in artikel 9, lid 1 bedoelde verplichte vermeldingen zodanig op de verpakking of op het etiket afgedrukt dat ze duidelijk leesbaar zijn, onverminderd de specifieke wetgeving van de Unie die van toepassing is op bijzondere levensmiddelen, wat de in artikel 9, lid 1, onder a) tot en met l) bedoelde vereisten betreft. Er moet rekening worden gehouden met normen zoals lettergrootte, lettersoort, contrast tussen gedrukte tekst en achtergrond en letter- en regelafstand.

In het kader van een raadplegingsprocedure stelt de Commissie door middel van gedelegeerde handelingen overeenkomstig artikel 42 en met inachtneming van de in de artikelen 43 en 44 vermelde voorwaarden met de betrokken belanghebbenden, waaronder consumentenorganisaties, een bindend concept op waarin de richtsnoeren worden gespecificeerd voor de leesbaarheid van voedselinformatie voor de consument.

2.  Wanneer producten bedoeld zijn als bijzondere voeding zoals bepaald in Richtlijn 1999/21/EG van de Commissie van 25 maart 1999 betreffende dieetvoeding voor medisch gebruik(31) ten behoeve van zuigelingen en kleuters, die vallen onder het toepassingsgebied van Richtlijn 2006/141/EG van de Commissie van 22 december 2006 inzake volledige zuigelingenvoeding en opvolgzuigelingenvoeding(32)en Richtlijn 2006/125/EG van de Commissie van 5 december 2006 inzake bewerkte voedingsmiddelen op basis van en babyvoeding voor zuigelingen en peuters(33), waarvoor verplichte etiketteringseisen gelden overeenkomstig de unitaire wetgeving in aanvulling op de bijzonderheden waarnaar wordt verwezen in artikel 9, lid 1, van deze verordening moet de lettergrootte zodanig zijn dat zij voldoet aan de eis dat informatie voor de consument leesbaar moet zijn en dat in verband met het specifieke gebruik van het levensmiddel aanvullende informatie moet worden verstrekt.

3.  De in artikel 9, lid 1, onder a), e) en l), bedoelde vermeldingen staan in hetzelfde gezichtsveld.

▌

4.  Lid 3 is niet van toepassing op de in artikel 17, leden 1 en 2, bedoelde levensmiddelen. In lidstaten met meer dan een officiële taal kunnen voor dergelijke verpakkingen of recipiënten bijzondere nationale voorschriften worden ingevoerd.

5.  Afkortingen, waaronder initialen, mogen niet worden gebruikt als zij de consument kunnen misleiden.

6.  Verplichte voedselinformatie wordt op een duidelijk zichtbare plaats en in duidelijk leesbare en, zo nodig, onuitwisbare letters aangebracht. Andere aanduidingen, afbeeldingen of ander materiaal, dan wel de levensmiddelenverpakking zelf, bij voorbeeld een geplakte vouw, mogen de verplichte informatie in geen geval verbergen, minder zichtbaar maken ▌of onderbreken.

7.  De vermelding van de verplichte bijzonderheden mag niet leiden tot een vergroting van de maat en/of het volume van het verpakkingsmateriaal of de voedselrecipiënt en mag evenmin op een andere wijze aanleiding tot een grotere belasting van het milieu geven.

Artikel 15

Verkoop op afstand

Artikel 16

Taalvoorschriften

1.  Onverminderd artikel 9, lid 2, wordt de verplichte voedselinformatie aangebracht in een gemakkelijk te begrijpen taal voor de consumenten van de lidstaten waar een levensmiddel in de handel wordt gebracht.

2.  De lidstaten waar een levensmiddel in de handel wordt gebracht, kunnen eisen dat op hun grondgebied voor de vermeldingen op de etikettering gebruik wordt gemaakt van één of meer talen die tot de officiële talen van de Unie behoren.

3.  Levensmiddelen die in belastingvrije winkels worden verkocht, kunnen in de handel worden gebracht met uitsluitend Engelse vermeldingen.

4.  De leden 1 en 2 vormen geen beletsel voor het aanbrengen van vermeldingen in meer dan één taal.

Artikel 17

Vrijstelling vande eis bepaaldebijzonderheden verplicht te vermelden

1.  Bij glazen flessen die bestemd zijn om opnieuw te worden gebruikt, die op onuitwisbare wijze zijn gemerkt en waarop bijgevolg geen etiket, band of label is aangebracht, zijn alleen de vermeldingen bedoeld in artikel 9, lid 1, onder a), c), e) en f) ▌, verplicht.

2.  Bij verpakkingen of recipiënten waarvan het grootste bedrukbare oppervlak minder dan 80 cm2 bedraagt, zijn alleen de vermeldingen als bedoeld in artikel 9, lid 1, onder a), c), e) en f) en artikel 29, lid 1, onder a), op de verpakking of op het etiket verplicht. De vermelding van verdere bijzonderheden op de verpakking op vrijwillige basis is mogelijk. De in artikel 9, lid 1, onder b), bedoelde vermeldingen worden met behulp van andere middelen verstrekt of zijn op verzoek van de consument beschikbaar.

3.  Onverminderd andere uniale wetgeving waarbij een verplichte voedingswaardedeclaratie wordt voorgeschreven, is de in artikel 9, lid 1, onder l), bedoelde voedingswaardedeclaratie niet verplicht voor de in bijlage IV vermelde levensmiddelen.

Bij niet-voorverpakte producten, met inbegrip van producten van cateringaanbieders zoals bedoeld in artikel 2, lid 2, onder b), zijn de in de artikelen 9 en 29 beschreven vermeldingen niet verplicht.

AFDELING 2

GEDETAILLEERDE BEPALINGEN INZAKE VERPLICHTE VERMELDINGEN

Artikel 18

Benaming van het levensmiddel

1.  De benaming van het levensmiddel is de benaming waarin de desbetreffende wetgeving voorziet. Bij ontstentenis van een dergelijke benaming is de benaming van het levensmiddel zijn gebruikelijke benaming of, als er geen gebruikelijke benaming bestaat of de gebruikelijke benaming niet wordt gebruikt, wordt een beschrijvende benaming van het levensmiddel gegeven.

2.  In bijlage V worden specifieke bepalingen vastgesteld inzake het gebruik van de benaming van het levensmiddel en de vermeldingen die tezamen met de benaming worden aangebracht.

Artikel 19

Lijst van ingrediënten

1.  De lijst van ingrediënten wordt voorzien van of voorafgegaan door een passende hoofding die bestaat uit het woord „ingrediënten” of dat woord omvat. Deze lijst bestaat uit de opsomming van alle ingrediënten van het levensmiddel in dalende volgorde van gewicht waarin zij bij de bereiding van het levensmiddel worden gebruikt.

2.  Indien een product nanomateriaal bevat, moet dit in de lijst met bestanddelen ondubbelzinnig worden vermeld met de toevoeging „nano”.

3.  De ingrediënten worden aangeduid met hun specifieke benaming, in voorkomend geval overeenkomstig artikel 18 en bijlage V.

4.  De technische voorschriften voor de toepassing van de leden 1 en 3 worden vastgesteld in bijlage VI.

Artikel 20

Algemene uitzonderingen op eisen ten aanzien van de lijst van ingrediënten

Artikel 21

▌

Artikel 22

Etikettering van bepaalde stoffen die allergieën of intoleranties veroorzaken

1.  In bijlage II opgenomen ingrediënten en stoffen die afkomstig zijn van een in die bijlage opgenomen ingrediënt, worden, behoudens de in die bijlage vastgestelde uitzonderingen daarop, altijd in de lijst van ingrediënten vermeld op een dusdanige wijze dat het allergisch potentieel of de mogelijkheid van intolerantie onmiddellijk duidelijk herkenbaar is.

2.  De lijst in bijlage II wordt door de Commissie systematisch geëvalueerd en, zo nodig, bijgewerkt op basis van de meest recente wetenschappelijke en technische kennis door middel van gedelegeerde handelingen, in overeenstemming met artikel 42 en met inachtneming van de in de artikelen 43 en 44 vermelde voorwaarden.

3.  Zo nodig worden voor de interpretatie van de lijst in bijlage II technische richtsnoeren opgesteld volgens de in artikel 41, lid 2, bedoelde regelgevingsprocedure.

Artikel 23

Kwantitatieve opgave van de ingrediënten

1.  De opgave van de hoeveelheid van een bij de vervaardiging of de bereiding van een levensmiddel gebruikt ingrediënt of gebruikte categorie ingrediënten is vereist wanneer:

2.  De technische voorschriften voor de toepassing van lid 1, inclusief specifieke gevallen waarin een kwantitatieve opgave voor bepaalde ingrediënten niet vereist is, worden vastgesteld in bijlage VII.

Artikel 24

Nettohoeveelheid

1.  De nettohoeveelheid van een levensmiddel wordt, onder gebruikmaking van liter, centiliter, milliliter, kilogram of gram, naargelang het geval, uitgedrukt in:

2.  De Commissie kan door middel van gedelegeerde handelingen, in overeenstemming met artikel 42 en met inachtneming van de in de artikelen 43 en 44 vermelde voorwaarden vaststellen dat de nettohoeveelheid van bepaalde nader gespecificeerde levensmiddelen anders wordt uitgedrukt dan op de in lid 1 beschreven wijze. ▌

3.  De technische voorschriften voor de toepassing van lid 1, inclusief specifieke gevallen waarin de opgave van de nettohoeveelheid niet vereist is, worden vastgesteld in bijlage VIII.

Artikel 25

Datum van minimale houdbaarheid, uiterste consumptiedatumen productiedatum

1.  Bij levensmiddelen die uit microbiologisch oogpunt zeer bederfelijk zijn en derhalve na korte tijd een onmiddellijk gevaar voor de menselijke gezondheid kunnen opleveren, wordt de datum van minimale houdbaarheid vervangen door de uiterste consumptiedatum.

2.  De passende datum moet gemakkelijk te vinden en niet verborgen zijn. Hij wordt als volgt uitgedrukt:

Zo nodig wordt hierna vermeld welke bewaarvoorschriften moeten worden nageleefd om het product gedurende de gespecificeerde periode goed te houden;

Gedetailleerde regels voor de vermelding van de datum van minimale houdbaarheid onder punt iii) kunnen worden vastgesteld overeenkomstig de in artikel 41, lid 2 bedoelde regelgevingsprocedure.