Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 października 2010 r. w sprawie dostosowania Regulaminu Parlamentu Europejskiego do zmienionego porozumienia ramowego dotyczącego stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską (2010/2127(REG))

P7_TA(2010)0367 A7-0278/2010

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 127, art. 211 i art. 212 Regulaminu,

–  uwzględniając swoją decyzję z dnia 20 października 2010 r. w sprawie przeglądu porozumienia ramowego dotyczącego stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską(1),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0278/2010),

1.  podejmuje decyzję o wprowadzeniu do swojego Regulaminu poniższych zmian;

2.  zwraca uwagę, że poprawki wejdą w życie pierwszego dnia po wejściu w życie zmienionego porozumienia ramowego;

3.  zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie i Komisji tytułem informacji.

Tekst obowiązujący   Poprawka Poprawka 1 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 9 – ustęp 2 2.  Postępowanie posłów odznacza się wzajemnym szacunkiem, opiera się na wartościach i zasadach określonych w podstawowych aktach Unii Europejskiej, cechuje się poszanowaniem powagi Parlamentu i nie może powodować zakłóceń w sprawnym przebiegu prac parlamentarnych ani też naruszania spokoju w budynkach Parlamentu. 2.  Postępowanie posłów odznacza się wzajemnym szacunkiem, opiera się na wartościach i zasadach określonych w podstawowych aktach Unii Europejskiej, cechuje się poszanowaniem powagi Parlamentu i nie może powodować zakłóceń w sprawnym przebiegu prac parlamentarnych ani też naruszania spokoju w budynkach Parlamentu. Posłowie stosują się do przepisów Parlamentu dotyczących postępowania z informacjami poufnymi. Nieposzanowanie tych standardów może prowadzić do zastosowania środków przewidzianych w art. 152, 153 i 154. Nieposzanowanie tych standardów i przepisów może prowadzić do zastosowania środków zgodnie z art. 152, 153 i 154. Poprawka 2 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 23 – ustęp 11 a (nowy) 11a.  Prezydium ustanawia przepisy dotyczące postępowania Parlamentu, jego organów, osób sprawujących funkcję i innych posłów względem informacji poufnych, przy uwzględnieniu wszelkich zawartych w tych sprawach porozumień międzyinstytucjonalnych. Przepisy te publikowane są w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz załączone do niniejszego Regulaminu (Zob. załącznik VIII część E ) Poprawka 3 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 35 Program działalności ustawodawczej i prac Komisji Program prac Komisji 1.  Parlament współdziała z Komisją i Radą w celu określenia programu działalności ustawodawczej Unii Europejskiej. 1.  Parlament współdziała z Komisją i Radą w celu określenia programu działalności ustawodawczej Unii Europejskiej. Parlament i Komisja współpracują w trakcie przygotowywania programu działalności ustawodawczej i prac Komisji, zgodnie z terminarzem oraz trybem uzgodnionymi przez obie instytucje i określonymi w załączniku . Parlament i Komisja współpracują w trakcie przygotowywania programu prac Komisji - który stanowi wkład Komisji w roczne i wieloletnie programowanie Unii -zgodnie z terminarzem oraz trybem uzgodnionymi przez obie instytucje i określonymi w załączniku. 2.  W pilnych i nieprzewidzianych przypadkach dana instytucja może, z własnej inicjatywy i zgodnie z procedurami ustanowionymi w traktatach, zaproponować dołączenie do środków prawnych proponowanych w rocznym programie działalności ustawodawczej i prac środków dodatkowych. 2.  W pilnych i nieprzewidzianych przypadkach dana instytucja może, z własnej inicjatywy i zgodnie z procedurami ustanowionymi w traktatach, zaproponować dołączenie do środków prawnych proponowanych w programie prac Komisji. 3. przekazuje rezolucję przyjętą przez Parlament innym instytucjom uczestniczącym w procesie ustawodawczym Unii Europejskiej oraz parlamentom państw członkowskich. 3. przekazuje rezolucję przyjętą przez Parlament innym instytucjom uczestniczącym w procesie ustawodawczym Unii Europejskiej oraz parlamentom państw członkowskich. Przewodniczący zwraca się do Rady o wydanie opinii w sprawie rocznego programu działalności ustawodawczej i prac Komisji oraz w sprawie rezolucji Parlamentu. Przewodniczący zwraca się do Rady o wydanie opinii w sprawie programu prac Komisji oraz w sprawie rezolucji Parlamentu. 4.  Jeśli jedna z instytucji nie jest w stanie dotrzymać przyjętego kalendarza prac, informuje inne instytucje o powodach opóźnienia oraz proponuje nowy kalendarz prac. 4.  Jeśli jedna z instytucji nie jest w stanie dotrzymać przyjętego kalendarza prac, informuje inne instytucje o powodach opóźnienia oraz proponuje nowy kalendarz prac. Poprawka 4 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 43 – ustęp 1 – akapit trzeci Jeżeli wniosek figuruje w rocznym programie działalności ustawodawczej, właściwa komisja może mianować sprawozdawcę odpowiedzialnego za prace nad tym wnioskiem. Jeżeli wniosek figuruje w programie prac Komisji, właściwa komisja może mianować sprawozdawcę odpowiedzialnego za prace nad tym wnioskiem. Poprawka 5 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 44 – ustęp 3 3.  Przed przystąpieniem do głosowania właściwa komisja zwraca się do Komisji z pytaniem, czy zajęła ona stanowisko odnośnie do danej inicjatywy i, o ile stanowisko takie zostało przyjęte, prosi o jego przedstawienie komisji. 3.  Przed przystąpieniem do głosowania właściwa komisja zwraca się do Komisji z pytaniem, czy jest ona w trakcie przygotowywania opinii w sprawie danej inicjatywy. W przypadku odpowiedzi pozytywnej sprawozdanie komisji nie może zostać przyjęte przed otrzymaniem opinii Komisji. Poprawka 6 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 45 – ustęp 2 2.  Po podjęciu decyzji o wyborze procedury oraz jeżeli nie ma zastosowania art. 46, komisja parlamentarna wybiera spośród swoich członków lub stałych zastępców sprawozdawcę dla wniosku dotyczącego aktu ustawodawczego, o ile nie uczyniła tego już wcześniej na podstawie rocznego programu działalności ustawodawczej i prac ustalonego zgodnie z art. 35. 2.  Po podjęciu decyzji o wyborze procedury oraz jeżeli nie ma zastosowania art. 46, komisja parlamentarna wybiera spośród swoich członków lub stałych zastępców sprawozdawcę dla wniosku dotyczącego aktu ustawodawczego, o ile nie uczyniła tego już wcześniej na podstawie programu prac Komisji ustalonego zgodnie z art. 35. Poprawka 7 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 90 – ustęp 1 1.  Jeżeli planowane jest rozpoczęcie negocjacji dotyczących zawarcia, przedłużenia lub wprowadzenia zmian do umowy międzynarodowej, w tym także umowy w konkretnej dziedzinie, takiej jak sprawy walutowe lub handlowe, właściwa komisja może postanowić o sporządzeniu sprawozdania lub monitorowaniu w inny sposób procedury i informuje o tej decyzji Konferencję Przewodniczących Komisji. W stosownych przypadkach inne komisje mogą być poproszone o wydanie opinii, zgodnie z art. 49 ust. 1. W stosownych przypadkach zastosowanie mają art. 188 ust. 2, art. 50 lub 51. 1.  Jeżeli planowane jest rozpoczęcie negocjacji dotyczących zawarcia, przedłużenia lub wprowadzenia zmian do umowy międzynarodowej, właściwa komisja może postanowić o sporządzeniu sprawozdania lub monitorowaniu w inny sposób procedury i informuje o tej decyzji Konferencję Przewodniczących Komisji. W stosownych przypadkach inne komisje mogą być poproszone o wydanie opinii, zgodnie z art. 49 ust. 1. W stosownych przypadkach zastosowanie mają art. 188 ust. 2, art. 50 lub 51. Przewodniczący i sprawozdawcy właściwej komisji oraz zaangażowanych komisji podejmują wspólnie odpowiednie działania, aby zapewnić przedstawienie przez Komisję Parlamentowi, w razie potrzeby w trybie poufnym, wyczerpujących informacji o jej zaleceniach dotyczących mandatu negocjacyjnego oraz informacji, o których mowa w ust. 3 i 4. Przewodniczący i sprawozdawcy właściwej komisji oraz zaangażowanych komisji podejmują wspólnie odpowiednie działania, dla zapewnienia, abyParlament otrzymywał, w razie potrzeby w trybie poufnym, natychmiastowe, systematyczne i wyczerpujące informacje na wszystkich etapach negocjacji i zawierania porozumień międzynarodowych, w tym informacje dotyczące projektu wytycznych negocjacyjnych i przyjętych wytycznych negocjacyjnych oraz informacje, o których mowa w ust. 3. – od Komisji, zgodnie z jej zobowiązaniami wynikającymi z Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i z porozumienia ramowego dotyczącego stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską, oraz – od Rady, zgodnie z jej zobowiązaniami wynikającymi z Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Poprawka 8 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 90 – ustęp 4 4.  Przez cały okres trwania negocjacji Komisja i Rada regularnie i wyczerpująco informują właściwą komisję, w razie potrzeby w trybie poufnym, o postępach w negocjacjach. skreślony Poprawka 9 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 91 W przypadku gdy Komisja i/lub Rada mają obowiązek niezwłocznie i wyczerpująco informować Parlament, zgodnie z art. 218 ust. 10 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej złożenie oświadczenia oraz debata następują na posiedzeniu plenarnym. Parlament może wydawać zalecenia, zgodnie z art. 90 lub art. 97 Regulaminu. W przypadku, gdy Komisja, zgodnie ze swoimi zobowiązaniami wynikającymi z Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz z porozumienia ramowego dotyczącego stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską, powiadomi Parlament i Radę o zamiarze wystąpienia z wnioskiem o tymczasowe obowiązywanie lub zawieszenie danej umowy międzynarodowej, złożenie oświadczenia przez Parlament oraz debata następują na posiedzeniu plenarnym. Parlament może wydawać zalecenia, zgodnie z art. 90 lub art. 97 Regulaminu. Identyczna procedura obowiązuje w przypadku powiadomienia Parlamentu przez Komisję o wniosku dotyczącym stanowisk, które mają zostać przyjęte w imieniu Unii w organie utworzonym na mocy umowy międzynarodowej. Poprawka 10 Regulamin Parlamentu Europejskiego Artykuł 137 – ustęp 1 – akapit pierwszy 1.  Przed każdą sesją miesięczną Konferencja Przewodniczących opracowuje na podstawie zaleceń konferencji przewodniczących komisji projekt porządku dziennego, uwzględniając przy tym uzgodniony roczny program działalności ustawodawczej i prac przewidziany w art. 35. 1.  Przed każdą sesją miesięczną Konferencja Przewodniczących opracowuje na podstawie zaleceń konferencji przewodniczących komisji projekt porządku dziennego, uwzględniając przy tym uzgodniony program prac Komisji przewidziany w art. 35. Poprawka 11 Regulamin Parlamentu Europejskiego artykuł 193 – ustęp 2 – interpretacja akapitu trzeciego a (nowy) Interpretacji przepisów zawartych w niniejszym ustępie dokonuje się zgodnie z pkt. 50 porozumienia ramowego dotyczącego stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską. Poprawka 12 Regulamin Parlamentu Europejskiego Załącznik II – część A – ustęp 3 3.  Pytanie nie jest dopuszczalne, jeżeli identyczne lub podobne pytanie zostało już postawione i udzielono na nie odpowiedzi w ciągu ostatnich trzech miesięcy, chyba że pojawią się nowe fakty lub autor pytania chce otrzymać dodatkowe informacje. W pierwszym przypadku autorowi przekazuje się kopię pytania i odpowiedzi. 3.  Pytanie nie jest dopuszczalne, jeżeli identyczne lub podobne pytanie zostało już postawione i udzielono na nie odpowiedzi w ciągu ostatnich trzech miesięcy lub w przypadku żądania informacji dotyczących działań następczych w odniesieniu do konkretnej rezolucji Parlamentu, które zostały już dostarczone przez Komisję w pisemnym komunikacie dotyczącym działań następczych, chyba że pojawią się nowe fakty lub autor pytania chce otrzymać dodatkowe informacje W pierwszym przypadku autorowi przekazuje się kopię pytania i odpowiedzi. Poprawka 13 Regulamin Parlamentu Europejskiego Załącznik III – ustęp 3 3.  W przypadku gdy identyczne lub podobne pytanie zostało już zadane w trakcie poprzednich sześciu miesięcy, Sekretariat przekazuje autorowi kopię tego pytania oraz odpowiedź na nie. Nowego pytania nie przekazuje się adresatowi, dopóki autor nie powoła się na nowe istotne fakty lub nie zażąda dalszych informacji. 3.  W przypadku gdy identyczne lub podobne pytanie zostało już zadane w trakcie poprzednich sześciu miesięcy i udzielono na nie odpowiedzi lub w przypadku żądania informacji dotyczących działań następczych w odniesieniu do konkretnej rezolucji Parlamentu, które zostały już dostarczone przez Komisję w pisemnym komunikacie dotyczącym działań następczych, Sekretariat przekazuje autorowi kopię tego pytania oraz odpowiedź na nie. Nowego pytania nie przekazuje się adresatowi, dopóki autor nie powoła się na nowe istotne fakty lub nie zażąda dalszych informacji. Amendment 14 Regulamin Parlamentu Europejskiego Załącznik VIII – część A – ustęp 5 5.  Sankcje W przypadku niezachowania poufności przewodniczący komisji, po konsultacji z wiceprzewodniczącymi, podejmuje umotywowaną decyzję o zastosowaniu jednej z następujących sankcji: nagany, wykluczenia z komisji na krótszy lub dłuższy okres lub definitywnego wykluczenia. 5.  Sankcje: w przypadku niezachowania poufności przewodniczący komisji postępuje zgodnie z art. 9, ust. 2, art. 152, 153 i 154. Poseł, wobec którego zastosowano sankcję może wnieść odwołanie, które nie ma charakteru suspensywnego. Odwołanie to jest rozpatrywane wspólnie przez Konferencję Przewodniczących Parlamentu Europejskiego oraz przez prezydium danej komisji. Podjęta większością głosów decyzja jest ostateczna. Jeżeli zostanie udowodnione, że urzędnik naruszył zasadę poufności, stosuje się sankcje przewidziane w regulaminie pracowniczym.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0366.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 20 października 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich w zakresie dotyczącym Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (COM(2010)0085 – C7-0086/2010 – 2010/0054(COD))

P7_TA(2010)0368 A7-0263/2010

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2010)0085),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 322 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a także art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, zgodnie z którymi Komisja przedłożyła wniosek Parlamentowi (C7-0086/2010),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Trybunału Obrachunkowego z dnia 29 kwietnia 2010 r.(1),

–   uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 13 października 2010 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 55 Regulaminu,

–  uwzględniając wspólne posiedzenia Komisji Budżetowej i Komisji Kontroli Budżetowej zgodnie z art. 51 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej i Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Rozwoju, Komisji Handlu Międzynarodowego oraz Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0263/2010),

1.  przyjmuje w pierwszym czytaniu stanowisko określone poniżej;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom państw członkowskich.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 20 października 2010 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr .../2010 zmieniającego rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich w zakresie dotyczącym Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1081/2010)

ZAŁĄCZNIK

Oświadczenie Komisji

Komisja zajmie się w ramach swych propozycji dotyczących następnych wieloletnich ram finansowych kwestią Europejskiego Funduszu Rozwoju w celu zintegrowania tego instrumentu z budżetem Unii.

(1) Dz.U. C 145 z 3.6.2010, s. 4.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 20 października 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (COM(2010)0309 – C7-0146/2010 – 2010/0171(COD))

P7_TA(2010)0369 A7-0288/2010

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2010)0309),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 336 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0146/2010),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając decyzję Rady 2010/427/UE z dnia 26 lipca 2010 r. określającą organizację i zasady funkcjonowania Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych(1),

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 20 października 2010 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 TFUE,

–  uwzględniając art. 55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Rozwoju, Komisji Budżetowej i Komisji Kontroli Budżetowej (A7-0288/2010),

1.  przyjmuje w pierwszym czytaniu stanowisko określone poniżej;

2.  przyjmuje do wiadomości oświadczenie wiceprzewodniczącego Komisji / wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz oświadczenie Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

3.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku lub zastąpienia tegoż innym tekstem;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 20 października 2010 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr .../2010 zmieniającego Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1080/2010)

ZAŁĄCZNIK

Oświadczenie wysokiej przedstawiciel na temat równowagi geograficznej w ESDZ

„Wysoka przedstawiciel przywiązuje najwyższą wagę do rekrutacji w oparciu o jak najszersze kryterium geograficzne spośród obywateli państw członkowskich Unii, a także do zapewnienia w służbie odpowiedniej i znaczącej liczby obywateli z wszystkich państw członkowskich.

ESDZ powinna w pełni skorzystać z różnorodności oraz bogactwa doświadczenia i wiedzy fachowej zdobytej w poszczególnych służbach zagranicznych Unii.

W celu osiągnięcia tych celów wysoka przedstawiciel wykorzysta wszelkie możliwości, jakie oferuje zastosowanie procedury powoływania pracowników ESDZ. Poświęci ona tej kwestii jedną z sekcji swojego rocznego sprawozdania w sprawie obsadzania stanowisk w ESDZ.

Oświadczenie wysokiej przedstawiciel na temat równowagi płci w ESDZ

„Wysoka przedstawiciel przywiązuje najwyższą wagę do propagowania równowagi płci przy obsadzaniu stanowisk w ESDZ.

Kluczem do propagowania równowagi płci jest zachęcanie kobiet do ubiegania się o stanowiska w ESDZ i usuwanie istniejących barier. W oparciu o doświadczenia zgromadzone podczas procedury rotacji szefów delegatur na 2010 r. ESDZ sprawdzi, jak lepiej uwzględniać w przyszłych procedurach powoływania często nielinearne wzorce składania podań o pracę przez kobiety i jak usuwać inne potencjalne przeszkody. Wysoka przedstawiciel zapozna się również z najlepszymi praktykami krajowych służb dyplomatycznych i będzie je stosowała w miarę możliwości w ESDZ.

Wysoka przedstawiciel w pełni wykorzysta wszelkie możliwości, jakie oferuje art. 1d ust. 2 i 3 regulaminu pracowniczego, w celu wspierania zatrudniania kobiet w służbie.

Wysoka przedstawiciel poświęci kwestii równowagi płci jedną z sekcji swojego rocznego sprawozdania w sprawie obsadzania stanowisk w ESDZ.„

Oświadczenie Komisji w sprawie art. 95 ust. 2

Komisja przekaże wysokiej przedstawiciel odpowiednie uzasadnienie wszelkich negatywnych opinii, jakie Komisja może wyrazić na temat określonych osób znajdujących się na liście kandydatów.

(1) Dz.U. L 201 z 3.8.2010, s. 30.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 października 2010 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 6/2010 na rok budżetowy 2010, Sekcja 2 – Rada Europejska i Rada, Sekcja 3 – Komisja, Sekcja 10 – Europejska Służba Działań Zewnętrznych (13475/2010 – C7-0262/2010 – 2010/2094(BUD))

P7_TA(2010)0370 A7-0283/2010

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 314, oraz Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, w szczególności jego art. 106a,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(1), a w szczególności jego art. 37 i 38,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2010, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 17 grudnia 2009 r.(2),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(3),

–  uwzględniając projekt budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 6/2010 na rok budżetowy 2010, przedstawiony przez Komisję dnia 17 czerwca 2010 r. (COM(2010)0315),

–  uwzględniając stanowisko Rady w sprawie projektu budżetu korygującego nr 6/2010, zajęte przez Radę dnia 13 września 2010 r. (13475/2010 – C7-0262/2010),

–  uwzględniając art. 75b i 75e Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0283/2010),

A.   mając na uwadze, że niniejszy budżet korygujący jest trzecim i ostatnim z aktów ustawodawczych niezbędnych do wdrożenia porozumienia politycznego i wynikającej zeń decyzji Rady o ustanowieniu Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ), a dwa pozostałe dotyczą modyfikacji rozporządzenia finansowego i regulaminu pracowniczego,

B.   mając na uwadze, że tworząc ESDZ, należy się kierować zasadą racjonalności kosztów, neutralności budżetowej oraz należytego i skutecznego zarządzania oraz w pełni uwzględnić skutki kryzysu gospodarczego w dziedzinie finansów publicznych, jak i potrzebę restrykcyjności budżetowej,

C.   mając również na uwadze, że należy uczynić wszystko, aby nie dopuścić do powielania i konfliktu kompetencji, zwłaszcza że doprowadziłoby to nie tylko do osłabienia skuteczności polityki zewnętrznej, lecz również do nieefektywnego wykorzystania szczupłych zasobów budżetowych,

D.   mając na uwadze, że potrzeby na rok 2011 uwzględniono w liście w sprawie poprawek (nr 1/2010) do budżetu na rok 2011 oraz że zostaną one włączone do procedury ustanawiania budżetu ogólnego na tenże rok,

E.   mając na uwadze, że większość niezbędnych środków zostanie po prostu przesunięta z sekcji 2 (Rada Europejska i Rada) i 3 (Komisja), lecz wnioskuje się również o pewną ograniczoną kwotę nowych środków na potrzeby kadrowe (w tym pracowników kontraktowych),

F.   mając na uwadze, że na mocy projektu budżetu korygującego nr 6/2010 niniejsze dostosowanie budżetowe zostanie formalnie ujęte w budżecie na 2010 r., łącznie z utworzeniem nowej i odrębnej sekcji 10, co jest zgodne z osiągniętym porozumieniem politycznym,

G.   mając na uwadze, że prawa Parlamentu w odniesieniu do absolutorium z wykonania budżetu muszą być chronione,

H.   mając na uwadze, że ponownie należy przypomnieć o konieczności posiadania przez UE zdolności do operacyjnego stosowania wszystkich instrumentów zewnętrznych w ramach spójnej struktury, a także mając na uwadze, że udostępnienie środków budżetowych w 2010 r. z myślą o ustanowieniu takiej struktury w jej początkowej fazie jest politycznym celem niniejszej rezolucji,

I.  mając na uwadze, że Rada przyjęła swoje stanowisko dnia 13 września 2010 r.,

1.  przyjmuje do wiadomości projekt budżetu korygującego nr 6/2010;

2.  zatwierdza stanowisko Rady w sprawie projektu budżetu korygującego nr 6/2010 bez poprawek i zobowiązuje przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet korygujący nr 6/2010 został ostatecznie przyjęty, a także do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także innym zainteresowanym instytucjom i organom.

(1) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (2) Dz.U. L 64 z 12.3.2010. (3) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 października 2010 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 3/2010 na rok budżetowy 2010, sekcja 3 – Komisja (13472/2010 – C7-0263/2010 – 2010/2048(BUD))

P7_TA(2010)0371 A7-0281/2010

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 310 i 314 oraz Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, w szczególności jego art. 106a,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(1), w szczególności jego art. 37,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2010, ostatecznie przyjęty w dniu 17 grudnia 2009 r.(2),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(3),

–  uwzględniając projekt budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 3/2010 na rok budżetowy 2010 przedstawiony przez Komisję dnia 8 kwietnia 2010 r. (COM(2010)0149),

–  uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia instrumentu elastyczności, który Komisja przedstawiła w dniu 8 kwietnia 2010 r. (COM(2010)0150),

–  uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 ustanawiające instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju, który Komisja przedstawiła w dniu 17 marca 2010 r. (COM(2010)0102),

–  uwzględniając stanowisko Rady w sprawie projektu budżetu korygującego nr 3/2010, które Rada przyjęła w dniu 13 września 2010 r. (13472/2010 – C7-0263/2010),

–  uwzględniając art. 75b Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0281/2010),

A.  mając na uwadze, że Komisja proponuje zmianę rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1905/2006(4), aby umożliwić finansowanie środków towarzyszących w sektorze bananów (BAM) w okresie 2010–2013 z całkowitego budżetu w kwocie 190 mln EUR oraz ewentualną dodatkową kwotą w wysokości 10 mln EUR, o ile pozwolą na to marginesy,

B.  mając na uwadze, że w proponowanym rocznym podziale pomocy finansowej na rzecz BAM przewidziano na rok 2010 kwotę 75 mln EUR,

C.  mając na uwadze, że margines dostępny w dziale 4 wynosi jedynie 875 530 EUR ze względu na konieczność maksymalnego finansowania w 2010 r. priorytetów UE związanych z jej rolą jako światowego partnera,

D.  mając na uwadze, że przeważającą część tej pomocy finansowej w 2010 r. uzyskano w wyniku przegrupowania w dziale 4 budżetu (55,8 mln EUR z kwoty 75 mln EUR),

E.  mając na uwadze, że proponowane przegrupowanie ma wpływ na instrumenty i działania, które zostały określone przez UE, a szczególnie przez Parlament Europejski, jako mające duże znaczenie,

F.  mając na uwadze, że przy uchwalaniu aktualnych wieloletnich ram finansowych nie przewidziano konieczności udzielenia pomocy finansowej dla BAM,

G.  mając na uwadze, że wcześniejsze procedury budżetowe ukazały skrajną presję wywieraną na wspomniany dział,

H.  mając na uwadze, że nie należy kwestionować pomocy finansowej UE dla państw AKP będących dostawcami bananów, objętych liberalizacją zgodnie z klauzulą najwyższego uprzywilejowania w ramach WTO, oraz że nie powinno się opóźniać działań budżetowych,

I.  mając na uwadze, że zasadniczo Parlament jest gotów negocjować w ramach procedury pojednawczej z drugim organem władzy budżetowej,

J.  mając na uwadze, że pozostały margines 875 530 EUR mógłby zostać wykorzystany do finansowania BAM,

1.  odnotowuje projekt budżetu korygującego nr 3/2010 oraz stanowisko Rady;

2.  przypomina swoje zasadnicze stanowisko, zgodnie z którym nowe priorytety powinny być finansowane z nowych środków;

3.  jest zdania, że finansowanie BAM spełnia warunki przewidziane w ust. 27 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. dotyczącym wykorzystania instrumentu elastyczności;

4.  apeluje do Komisji o przedstawienie nowego wniosku w sprawie uruchomienia instrumentu elastyczności w odniesieniu do pozostałej kwoty 74 124 470 EUR;

5.  podejmuje decyzję o dokonaniu wskazanej poniżej zmiany stanowiska Rady w sprawie projektu budżetu korygującego nr 3/2010;

6.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z poprawką, Radzie oraz Komisji.

Poprawka 1

SEKCJA III: Komisja

NOMENKLATURA

Bez zmian.

UWAGI

Bez zmian.

UZASADNIENIE

Zob. rezolucję przyjętą przez Parlament w sprawie stanowiska Rady.

(1) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (2) Dz.U. L 64 z 12.3.2010. (3) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1. (4) Dz.U. L 378 z 27.12.2006, s. 41.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 października 2010 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2011 – wszystkie sekcje (12699/2010 – C7-0202/2010 – 2010/2001(BUD))

P7_TA(2010)0372 A7-0284/2010

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając decyzję Rady 2007/436/WE, Euratom z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(2),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(3),

–  uwzględniając rezolucję z dnia 25 marca 2010 r. w sprawie priorytetów dotyczących budżetu na rok 2011 - Sekcja 3 - Komisja(4),

–  uwzględniając rezolucję z dnia 15 czerwca 2010 r. w sprawie upoważnienia do rozmów trójstronnych dotyczących projektu budżetu na rok 2011(5),

–  uwzględniając projekt budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2011 przedstawiony przez Komisję dnia 27 kwietnia 2010 r. (COM(2010)0300),

–  uwzględniając stanowisko w sprawie projektu budżetu Unii Europejskiej przyjęte przez Radę w dniu 12 sierpnia 2010 r. (12699/2010 - C7-0202/2010),

–  uwzględniając list w sprawie poprawek nr 1/2011 do projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2011 przedstawiony przez Komisję w dniu 15 września 2010 r.,

–  uwzględniając art. 75b Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinie zainteresowanych komisji (A7–0284/2010),

SEKCJA 3
Kluczowe zagadnienia i priorytety budżetu na rok 2011

1.  jest głęboko przekonany, że procedura budżetowa zgodnie z nowym Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) wymaga pełnego politycznego zaangażowania na wysokim szczeblu wszystkich zainteresowanych instytucji; podkreśla, że postępowanie pojednawcze ma na celu pogodzenie stanowisk obu organów władzy budżetowej oraz że wspólny projekt budżetu na rok 2011 będzie jeszcze musiał zostać zatwierdzony przez oba organy zgodnie z ich własnymi zasadami i art. 314 ust. 7 TFUE;

2.  uważa, że pisemna procedura przyjmowania stanowiska Rady jest szczególnie niewłaściwa w odniesieniu do procedury budżetowej oraz że budzi ona wątpliwości w związku z brakiem publicznego i wyraźnego poparcia politycznego ze strony Rady na szczeblu ministerialnym dla tak istotnej części prawodawstwa UE;

3.  ponadto jest dość zaniepokojony tym, jak ocenić stanowisko Rady w sprawie projektu budżetu na rok 2011, ponieważ przyjęte cięcia nie odpowiadają wyraźnie określonym celom i – przeciwnie – wydaje się, że zostały rozdzielone losowo i radykalnie na cały budżet; uważa, że arbitralne ograniczenia środków nie są zgodne z należytym sporządzaniem budżetu;

4.  uważa, że wraz z wejściem w życie TFUE, który wzmacnia strategie polityczne UE i tworzy nowe obszary kompetencji – zwłaszcza w zakresie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, konkurencyjności i innowacji, przestrzeni kosmicznej, polityki energetycznej, turystyki, walki ze zmianami klimatu, sportu i młodzieży, polityki socjalnej, sprawiedliwości i spraw wewnętrznych – oraz który zakłada „lizbonizację” budżetu, Unia Europejska powinna dysponować niezbędnymi środkami finansowymi umożliwiającymi realizację jej celów, w związku z czym oba organy władzy budżetowej muszą zachować konsekwencję i zgodność w odniesieniu do zwiększonych możliwości finansowych;

5.  przypomina, że mimo kolejnych zmian traktatu i większej odpowiedzialności przekazanej Unii budżet unijny wynosi skromne 1% DNP; konsekwentnie przeciwstawia się surowym cięciom przyjętym przez Radę;

6.  rozumie wyrażone przez niektóre delegacje w Radzie zaniepokojenie tym, że presje wywierane na budżety państw członkowskich w odniesieniu do roku budżetowego 2011 są wyjątkowo intensywne i że oszczędności są tym bardziej konieczne, niemniej jednak uważa, że arbitralne ograniczenia środków na płatności nie są zgodne z należytym sporządzaniem budżetu i uważa ponadto, że arbitralne ograniczenia środków na zobowiązania zagrażają realizacji uzgodnionych już unijnych strategii politycznych i programów;

7.  przypomina ponadto Radzie i Komisji o swojej rezolucji z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie przyszłości zasobów własnych Unii Europejskiej(6), w której Parlament podkreślił, że obecny system zasobów własnych UE, w którym 70% dochodu Unii pochodzi bezpośrednio z budżetów krajowych, przyczynia się do postrzegania Unii Europejskiej jako dodatkowego obciążenia budżetów krajowych; jest głęboko przekonany, że wszystkie instytucje UE powinny ustalić jasny i wiążący harmonogram w celu uzgodnienia nowego systemu zasobów własnych przed wejściem w życie kolejnych wieloletnich ram finansowych na okres po 2013 r.; wyraża chęć zbadania wszystkich możliwych rozwiązań związanych z tą kwestią;

8.  przypomina raz jeszcze, że budżet UE nie powinien być postrzegany i oceniany jako zwykła pozycja finansowa dodana do budżetów krajowych i obciążająca je, ale przeciwnie, należy go pojmować jako możliwość przygotowania tych inicjatyw i inwestycji, które stanowią korzyść i wartość dodaną dla UE jako całości, w przeważającej mierze są ustalane wspólnie przez Parlament i Radę i tym samym również legitymizowane na szczeblu krajowym; wzywa instytucje UE do opracowania odpowiedniego mechanizmu oceniania „kosztów braku wspólnego działania w Europie”, który podkreśliłby oszczędności w budżetach narodowych uzyskane dzięki wspólnemu mobilizowaniu zasobów;

9.  powtarza, że nie należy kontrolować i ograniczać uzupełniającego charakteru budżetu UE względem budżetów krajowych oraz siły napędowej, jaką stanowi, przez arbitralne ograniczenia stanowiące znikomą część (mniej niż 0,02%) skumulowanych budżetów 27 państw członkowskich;

10.  przypomina, że strategie polityczne dotyczące młodzieży, kształcenia i mobilności zostały uznane przez Parlament za jeden z jego najważniejszych priorytetów dla budżetu na rok 2011, pośród innych wymienionych w rezolucji Parlamentu w sprawie upoważnienia do rozmów trójstronnych, przyjętej w czerwcu 2010 r., ponieważ stanowią one istotną i konieczną część strategii UE na rzecz ożywienia gospodarczego i strategii Europa 2020; podkreśla, że proponowane zwiększenie środków dla wybranej liczby pozycji budżetu jest korzystne zarówno dla krótko-, jak i długoterminowych strategii na rzecz przyszłości UE;

11.  powtarza swoje głębokie przekonanie dotyczące tego, że w kontekście skromnych środków finansowych i spowolnienia tempa wzrostu gospodarczego finansowanie strategii politycznych UE powinno być ściśle monitorowane w celu uniknięcia jakichkolwiek wydatków, za którymi nie stoją jasne i rozpoznawalne cele, mając na uwadze europejską wartość dodaną budżetu UE, ponieważ wspólna mobilizacja zasobów finansowych stanowi wyraz solidarności i efektywności, gdyż w przeciwnym razie zostały by one wykorzystane w sposób rozproszony na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym; ponadto podkreśla, że przytłaczająca część wydatków budżetowych UE wspiera długoterminowe inwestycje niezbędne dla stymulowania wzrostu gospodarczego UE;

12.  wskazuje, że marginesy wynikające z wieloletnich ram finansowych nie pozostawiają rzeczywistego pola manewru, zwłaszcza w działach 1a, 3b i 4 oraz ograniczają zdolność UE do reagowania na zmiany polityczne i nieprzewidziane potrzeby, przy jednoczesnym zachowaniu priorytetów; podkreśla, że zakres wyzwań, przed którymi stoi UE, wymaga środków wykraczających daleko poza obecne pułapy wieloletnich ram finansowych; w związku z tym przypomina, że absolutnie konieczny jest poważny przegląd budżetu oraz że różne wyzwania i pojawienie się nowych priorytetów sprawiły, że nieuniknione jest niezwłoczne przeprowadzenie przeglądu pułapów obecnych wieloletnich ram finansowych, a także niektórych przepisów porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami;

13.  nalega, aby Rada w pełni uwzględniła jasne warunki określone w rezolucji z dnia 22 września 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady określającego wieloletnie ramy finansowe na lata 2007-2013 (COM(2010)0072 - 2010/0048(APP))(7), w oparciu o które Parlament udzieli zgody na nowe rozporządzenie w sprawie WRF, zgodnie z TFUE;

14.  przypomina, że finansowanie priorytetów Parlamentu oraz nowych strategii politycznych wynikających z wejścia w życie TFUE jest niemożliwe przy pułapach ustanowionych w wieloletnich ramach finansowych; podkreśla, że aby ułatwić negocjacje w sprawie budżetu na 2011 r. w komitecie pojednawczym, Parlament zaproponował – kosztem poważnych wyrzeczeń – finansowanie tych strategii politycznych w ramach powyższych pułapów; zauważa jednak, że finansowanie to może być zrealizowane jedynie przez ograniczenie środków przeznaczonych na inne, konkretne i starannie wybrane pozycje w budżecie;

15.  zdecydowanie popiera utworzenie w budżecie UE funduszu gwarancyjnego powiązanego z europejskim mechanizmem stabilizacji finansowej; nalega, aby oba organy władzy budżetowej uczestniczyły w podejmowaniu decyzji dotyczących uruchomienia tego mechanizmu; domaga się, aby wszelkie ewentualne potrzeby budżetowe związane z tym mechanizmem były finansowane w oparciu o doraźny przegląd obecnych wieloletnich ram finansowych na lata 2007-2013 lub porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w celu zagwarantowania na czas wystarczającego udziału organu władzy budżetowej;

16.  w odniesieniu do środków na płatności odmawia uznania ogólnej kwoty ze stanowiska Rady za ostateczny cel, który zostałby osiągnięty przez zmniejszenie bądź zwiększenie wydatków w poszczególnych pozycjach bez dokonania dokładnej oceny rzeczywistych potrzeb;

17.  przypomina, że taka praktyka Rady może mieć wpływ na wskaźnik wykonania zobowiązań za ten sam rok przez spowolnienie tempa podpisywania nowych umów, zwłaszcza w ostatnim kwartale, zakłócając tym samym wieloletnie cykle realizacji programów UE;

18.  uważa, że wydatki administracyjne wspierające programy UE nie powinny podlegać cięciom, co pozwoli zapewnić szybkie wdrożenie tych programów, jak również ich jakość i odpowiednie monitorowanie; dlatego przywraca wszystkie cięcia Rady w odniesieniu do pozycji dotyczących administracyjnego zarządzania tymi programami;

Poddział 1a

19.  przypomina że horyzontalne priorytety PE w budżecie na rok 2011 – młodzież, edukacja i mobilność – wymagają, w ramach różnych strategii politycznych, docelowych międzysektorowych inwestycji umożliwiających wspieranie wzrostu i rozwoju UE; dlatego wyraża wolę zwiększenia środków na wszystkie programy związane z tym priorytetami, a mianowicie: program uczenia się przez całe życie, „Ludzie” i Erasmus Mundus;

20.  uważa zwłaszcza, że mobilność zawodowa młodzieży ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia rozwoju konkurencyjnego i dynamicznego rynku pracy w Europie i że w związku z tym należy ją stymulować; dlatego opowiada się za zwiększeniem środków na Europejskie Służby Zatrudnienia i zdecydowanie popiera w tym celu rozpoczęcie działania przygotowawczego „Twoja pierwsza praca z EURES-em”, którego celem jest pomaganie młodym ludziom we wchodzeniu na rynek pracy lub zdobywaniu wyspecjalizowanych stanowisk w innym państwie członkowskim UE i który stanowi pierwszy krok ku specjalnemu nieakademickiemu programowi mobilności młodych ludzi;

21.  uznaje wartość dodaną finansowanych przez UE badań naukowych, które nadają rozmachu oddzielnym krajowym wysiłkom i inwestycjom w dziedzinie badań, a zwłaszcza badań dotyczących energii, w tym energii odnawialnej, a także uznaje główną rolę odgrywaną przez MŚP w podnoszeniu europejskiej stopy wzrostu i zatrudnienia; powtarza zatem swoje poparcie dla programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji, a zwłaszcza dla programów na rzecz przedsiębiorczości, innowacji oraz inteligentnej energii przez zwiększenie środków na zobowiązania i na płatności w wybranych pozycjach; zauważa, że należy zapewnić sprawne wdrażanie programów R&D w celu uniknięcia przesunięć środków z ich docelowych zastosowań na koniec roku budżetowego;

22.  wyraża głębokie zaniepokojenie w związku z niewystarczającą ilością dostępnych środków na finansowanie strategii politycznych, które mają podstawowe znaczenie dla konkurencyjności na rzecz wzrostu i zatrudnienia oraz w związku z pogorszeniem się tej sytuacji z powodu przewidywanego finansowania strategii Europa 2020; przypomina, że inwestycje w takie obszary polityki jak edukacja, badania, innowacje, transport (w szczególności transeuropejskie sieci transportowe) i turystyka odgrywają zasadniczą rolę jako impuls dla wzrostu gospodarczego i zatrudnienia;

23.  uważa, że niezwykle ważne jest, by niedawno powołane europejskie organy nadzoru finansowego od samego początku były finansowane w odpowiedni i dostateczny sposób, który pozwoli im przyczynić się do stabilności europejskiego i międzynarodowego systemu finansowego;

24.  jest przekonany, że należy ponownie rozpatrzyć finansowanie wspólnego przedsiębiorstwa Euratom na rzecz realizacji ITER w kontekście propozycji Komisji dotyczącej finansowania ITER w latach 2012-2013; nie może zaakceptować przesunięć środków w ramach istniejącego siódmego programu ramowego w zakresie badań w celu finansowania rosnących potrzeb finansowych, które odbiegają już teraz od pierwotnej propozycji; dlatego uważa, że w świetle opóźnień w realizacji oraz w celu rozpoczęcia negocjacji z Radą w sprawie przyszłego finansowania ITER, najodpowiedniejszą opcją budżetową jest zmniejszenie o 47 mln EUR środków na zobowiązania i płatności w pozycji 08 20 02;

25.  wspiera wniosek Komisji dotyczący udostępnienia środków na płatności w ramach działu dotyczącego Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji w celu uproszczenia procedur finansowych związanych z wnioskami zatwierdzonymi przez oba organy władzy budżetowej; wskutek tego przywraca kwotę domyślną, zauważając, że może ona być niewystarczająca na pokrycie potrzeb w 2011 r.;

26 wyraża przekonanie, że potrzebna jest strategiczna perspektywa w zakresie sytuacji energetycznej w Europie; zauważa, że Komisja ustanowiła strategiczny plan w dziedzinie technologii energetycznych (SET), który nadal znajduje się w niepewnej sytuacji finansowej; w tym celu utworzył pozycje p.m. dla różnych obszarów planu SET, które wkrótce powinny zostać uaktywnione;
Poddział 1b

27.  odnotowuje, że stanowisko Rady nie zmienia propozycji Komisji w odniesieniu do zobowiązań oraz podkreśla, że to stanowisko dotyczące środków na zobowiązania pozostaje w zgodzie z podziałami ustalonymi w wieloletnich ramach finansowych, biorąc pod uwagę techniczne dostosowanie do ram finansowych roku 2011, zgodnie z pkt 17 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 czerwca 2006 r.;

28.  wyraża ubolewanie z powodu restrykcyjnego podejścia Rady do płatności, które zmniejszono o 1 075 mln EUR (z czego połowa przeznaczona jest na sfinalizowanie okresu programowania na lata 2006-2010) w stosunku do prognoz Komisji dotyczących potrzeb w zakresie płatności na 2011 r.; podkreśla, że Parlament Europejski stwierdził, że prawdopodobnie potrzeby te zostały zbyt nisko oszacowane oraz że podejście Rady może zagrozić koniecznemu nadrobieniu zaległości w zakresie wdrażania programu, po spowolnionym starcie na początku okresu 2007-2013, a także ostatnim modyfikacjom legislacyjnym uzgodnionym pomiędzy Parlamentem i Radą w ramach europejskiego planu naprawy gospodarczej;

29.  w związku z tym przywraca cięcia dokonane przez Radę w środkach na płatności do poziomu z projektu budżetu, jednocześnie podtrzymując swoją pierwotną opinię, zgodnie z którą Komisja i Rada powinny szybko przedstawić i przyjąć budżet korygujący, jeśli okaże się że środki na płatności nie wystarczają do pokrycia potrzeb; z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie Rady na ten temat;

30.  przypomina, że plan działania strategii Unii Europejskiej dla regionu Morza Bałtyckiego stwierdza, że proponowane działania powinny o ile to możliwe być finansowane z istniejących źródeł, w tym funduszy strukturalnych i spójności; zwraca uwagę, że wnioski Rady w sprawie strategii UE dla regionu Morza Bałtyckiego zawierają stwierdzenie, że strategia opiera się na wydajnym wykorzystaniu istniejących instrumentów i funduszy, jak i innych istniejących zasobów i instrumentów finansowych; podkreśla, że strategii tej należy nadać odpowiednie uznanie i środki finansowania;

Dział 2

31.  zwraca uwagę, że głównym celem WPR powinno być zapewnienie stabilności rynku, bezpieczeństwa żywnościowego, uczciwych dochodów dla rolników, w tym ochrony środowiska naturalnego i krajobrazów, w związku z czym wzywa Komisję, aby zapewniła w budżecie na rok 2011 zabezpieczenie finansowe niezbędne w celu bezpośredniego dostępu do środków finansowych w przypadku wystąpienia wahań rynku w 2011 r.;

32.  dostrzega korzyści płynące ze specjalnego wsparcia rynku produktów mlecznych w wysokości 300 mln EUR, które przewidziano w budżecie na rok 2010 r.; popiera utworzenie nowej linii budżetowej mającej pełnić rolę funduszu mlecznego i zapewniać wsparcie w zakresie modernizacji, dywersyfikacji i restrukturyzacji tego rynku oraz poprawić skuteczność działań marketingowych i pozycję przetargową rolników prowadzących gospodarstwa mleczarskie w celu zareagowania na coraz silniejszą pozycję rynkową przetwórców i detalistów w łańcuchu żywnościowym; zwraca uwagę, że Komisja zatwierdziła już fundusz mleczny;

33.  jest zdania, że należy utrzymać krajowy program wsparcia dla sektora win, choć poziom wsparcia powinien zostać obniżony; zwraca uwagę, że podczas reformy systemu rynku wina Komisja wyraźnie stwierdziła, że reforma ta powinna być budżetowo neutralna;

34.  przyznaje, że programy dystrybucji owoców i mleka w szkołach są istotne z punktu widzenia zachęcania dzieci do zdrowego odżywiania się; z zadowoleniem przyjmuje proponowane przez Komisję zwiększenie finansowania tych dwóch programów oraz postanawia zwiększyć środki na nie przeznaczone; podkreśla znaczenie programu pomocy dla osób potrzebujących oraz postanawia zwiększyć środki przeznaczone na ten program, przypomina jednak, że należy go realizować w świetle postępowania przed sądem;

35.  zgodnie ze swymi priorytetami popiera stworzenie projektu pilotażowego mającego na celu propagowanie wymiany godnych naśladowania praktyk pomiędzy młodymi rolnikami, zwłaszcza jeżeli chodzi o wyzwania, przed jakimi stoi europejskie rolnictwo;

36.  jest przekonany, że należy jeszcze bardziej wzmocnić LIFE+ (instrument finansowy dla środowiska na lata 2007-2013), aby możliwa była realizacja dodatkowych działań; podkreśla, że problemy środowiskowe stanowią priorytet w polityce środowiskowej i rolnej oraz że podwyższenie środków finansowych ma istotne znaczenie dla ochrony środowiska naturalnego i różnorodności biologicznej; uważa, że poza LIFE + kryteria zrównoważonego rozwoju powinny zostać ujęte we wszystkich istotnych instrumentach UE;

Poddział 3a

37.  uważa, że szereg programów, takich jak program dotyczący zapobiegania terroryzmowi, przygotowania na ataki terrorystyczne i zarządzania ich skutkami, za istotne elementy wdrażania programu sztokholmskiego oraz potwierdza swe wsparcie dla programu Daphne (walka z przemocą) obejmującego programy warte realizacji, które nie mogą zostać sfinansowane z uwagi na niedostateczne środki, oraz programu Profilaktyka i informacja antynarkotykowa; w tym kontekście kładzie szczególny akcent na zwalczanie przemocy wobec kobiet, w tym za pośrednictwem wymuszania aborcji, okaleczania narządów płciowych kobiet, przymusowej sterylizacji i innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania;

38.  z uwagi na niski poziom informacji na temat dalszych kroków z związku z projektem SIS II przedstawionym Parlamentowi jest zdania, że rezerwa na środki będzie najodpowiedniejszym sposobem uzyskania wymaganych informacji odnośnie koniecznych postępów;

39.  uznaje planowanie ujęte w dokumencie roboczym służb Komisji z dnia 21 września 2010 r. za niedostateczne, by uczynić zadość wnioskom Parlamentu dotyczącym informacji w sprawie niezbędnych postępów oraz pełnego zarysu budżetowania SIS II;

Poddział 3b

40.  przypomina, że działem 3b objęte są działania polityczne mające bezpośredni wpływ na codzienne życie obywateli Europy oraz jest w pełni przekonany, że rzeczywisty potencjał tego działu nie może zostać w pełni zrealizowany w obrębie wąskich granic wyznaczonych aktualnymi wieloletnimi ramami finansowymi; podkreśla, że proponowane finansowanie tych instrumentów przez Radę nie odpowiada głównym priorytetom wyznaczonym dla tego działu, a w szczególności podkreśla, że niezwykle wysokie wskaźniki realizacji programów dotyczących młodzieży dowodzą, że programy te zasługują na znacznie wyższe środki;

41.  ponownie podkreśla zamiar podwyższenia środków na program „Młodzież w działaniu”, Światowe Letnie Igrzyska Olimpiad Specjalnych, punkty informacyjne oraz prowadzone aktualnie działania przygotowawcze w dziedzinie sportu; odnotowuje inicjatywę Rady polegającą na zaprezentowaniu nowego działania przygotowawczego na temat miejsc pamięci w Europie i jest zdania, że działanie to mogłoby wspierać obywatelstwo UE poprzez zachowanie miejsc historycznych będących obiektami wspólnej pamięci europejskiej oraz ułatwianie dostępu do nich;

42.  uważa za niezbędne przedstawienie przez Komisję kompleksowej strategii w sprawie lepszej komunikacji z obywatelami UE oraz w sprawie utworzenia europejskiej sfery publicznej, zgodnie z międzyinstytucjonalną wspólną deklaracją „Partnerski proces komunikowania na temat Europy” z października 2008 r.;

Dział 4

43.  jest głęboko przekonany, że w granicach przewidzianych w wieloletnich ramach finansowych nie da się właściwie sfinansować roli UE jako światowego partnera, a także że znalezienie rozwiązania problemu tego niedoboru środków przez dwa organy władzy nie może odbywać się w drodze kompromisów wypracowywanych w ostatniej chwili, bez uwzględnienia potrzeb w perspektywie średnioterminowej; przypomina, że przegląd wieloletnich ram finansowych oraz korekta pułapu działu 4 uwzględniające zaistniałe potrzeby, których nie można było przewidzieć w 2006 r., to warunek niezbędny do zagwarantowania możliwości zarządzania i trwałości tego działu;

44.  jest zdania, że w kontekście bardzo wąskiego pola manewru w ramach tego działu oraz dążenia do wprowadzania oszczędności zapoczątkowanego przez Radę, finansowanie priorytetów można zagwarantować jedynie poprzez wybrane cięcia środków w określonych pozycjach w budżecie; jest zdania, że środki przewidziane na pomoc w odbudowie Afganistanu i pomoc makroekonomiczną mogłyby zostać częściowo zredukowane bez istotnego negatywnego wpływu na prowadzone działania; w tym samym kontekście postanawia przywrócić środki przeznaczone na wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa na poziomie z budżetu na rok 2010, zgodnie z pkt 42 PMI;

45.  ponownie podkreśla zobowiązanie do powstrzymania się od arbitralnego obniżania środków na pomoc dla Palestyny, na proces pokojowy oraz UNRWA; przypomina jednak o swym zdecydowanym przekonaniu, że rozbieżność pomiędzy ogólną pomocą finansową UE – która jest pierwszym darczyńcą – a jej ograniczonym wpływem na proces pokojowy nie jest ani uzasadniona ani zrozumiała i że należy się nią gruntownie zająć, zwłaszcza w kontekście nowo utworzonej Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych;

46.  podkreśla swój sprzeciw wobec proponowanych przesunięć środków z różnych instrumentów i programów do środków towarzyszących w sektorze bananów oraz instrumentu współpracy z uprzemysłowionymi państwami (ICI+), których finansowanie nie było przewidziane w czasie przyjmowania obecnych wieloletnich ram finansowych, ponownie wyraża jednak swoje poparcie dla tych instrumentów; podkreśla, że instrument współpracy na rzecz rozwoju nie może być postrzegany jako fundusz, z którego można korzystać w celu finansowania wszelkich nowych potrzeb pojawiających się w dziedzinie objętej działem 4, ponieważ został on utworzony i jest finansowany w celu realizacji konkretnego zestawu celów, do których realizacji UE zobowiązała się przy różnych okazjach; wzywa zatem Radę do przyjęcia wieloletniego finansowania tych rozwiązań za pośrednictwem wszystkich środków przewidzianych w PMI;

47.  postanawia przenieść część środków na środowisko i zrównoważone zarządzanie zasobami naturalnymi, w tym na energię, do rezerwy, w oczekiwaniu na przedstawienie przez Komisję politycznie wiążącego dokumentu wykazującego, że „szybkie uruchomienie finansowe” pakietu przeznaczonego na łagodzenie zmian klimatu jest rzeczywiście dodatkowe, że asygnuje on środki UE regionom partnerskim w geograficznie zrównoważony sposób i że nie odbywa się to kosztem istniejących programów współpracy na rzecz rozwoju, jak również jasnych informacji na temat kryteriów selekcji beneficjentów oraz szczegółów porozumień z krajami rozwijającymi się;

48.  zapoczątkowuje uogólnione podejście do wsparcia UE dla sprawiedliwego handlu poprzez różne tytuły budżetowe;

49.  jest zdania, że zgodnie z negocjacjami czterostronnymi w sprawie stworzenia Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych należy dążyć do wzmocnionej identyfikacji misji w ramach WPZiB oraz WPBiO w interesie większej przejrzystości oraz ułatwienia dokonywania przeglądu budżetu; w związku z tym postanawia rozdzielić pozycje 19 03 01, 19 03 03 oraz 19 03 07 w celu stworzenia oddzielnych linii budżetowych dla EUMM Gruzja, EULEX Kosowo oraz EUPOL Afganistan, które są głównymi misjami prowadzonymi w ramach WPZiB i WPBiO w roku 2011;

50.   zastanawia się, dlaczego wciąż wypłaca się świadczenia emerytowanym komisarzom, skoro mają oni alternatywne zatrudnienie; stanowczo domaga się, by Komisja przedsięwzięła gruntowny przegląd obecnych procedur i do 30 kwietnia 2011 r. przedstawiła Parlamentowi Europejskiemu szczegółowe sprawozdanie;

51.  jest zdania, zgodnie ze swoimi rezolucjami w sprawie stosunków transatlantyckich, że partnerstwo strategiczne UE-USA musi być wyraźnie określone poprzez utworzenie specjalnej pozycji w budżecie zatytułowanej „Współpraca ze Stanami Zjednoczonymi”;

52.  jest przekonany, że konieczne jest dalsze zwiększenie koperty finansowej przeznaczonej dla wsparcia społeczności tureckich Cypryjczyków, aby zapewnić właściwe finansowanie pracy Komitetu ds. osób zaginionych na Cyprze, jak również projektów restauratorskich technicznej komisji ds. dziedzictwa kulturowego; uważa, że prace tych komisji mają nadrzędne znaczenie dla obu społeczności na Cyprze;

Dział 5

53.  odrzuca ogólne stanowisko Rady w sprawie wydatków w dziale 5, które polega na ogólnej redukcji o ponad 115 mln EUR wynikającej z braku uwzględnienia w budżecie korekty płac i świadczeń emerytalnych o 1,85%, globalnej redukcji linii budżetowych dotyczących szkół europejskich, która stoi w sprzeczności z priorytetami Parlamentu w ramach programu Młodzież, Edukacja i Mobilność;

54.  podkreśla, że takie restrykcyjne podejście, choć przynosi budżetowi UE i państwom członkowskim krótkoterminowe korzyści, stanowi zagrożenie dla realizacji działań i programów politycznych UE; podkreśla ponadto, że instytucje powinny otrzymywać odpowiednie środki, aby realizować swoje zadania, zwłaszcza po wejściu w życie TFUE;

55.  dlatego też na ogół przywraca środki odebrane przez Radę, przenosząc jednocześnie do rezerwy kwoty odpowiadające waloryzacji wynagrodzeń o 1,85% w oczekiwaniu na orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości; uważa, że ujęcie takich wydatków w budżecie odpowiada zasadzie należytego i rozważnego zarządzania budżetem;

56.  przywraca projekt budżetu Komisji w odniesieniu do wszystkich innych wyżej wymienionych cięć z wyjątkiem ograniczenia wydatków na konferencje, posiedzenia i komisje; uważa, że cięcia w budżecie szkół europejskich są nie do zaakceptowania; zastanawia się ponadto, w jaki sposób Rada jest w stanie dokładniej ocenić ewentualny poziom zatrudnienia w służbach Komisji niż sama Komisja;

57.  zwraca się do Rady o szybkie przyjęcie listu w sprawie poprawek nr 1/2011, tak aby Europejska Służba Działań Zewnętrznych mogła rozpocząć działalność w oparciu o odpowiednie zasoby od początku roku 2011, podejmuje jednak decyzję o przeniesieniu środków do rezerwy w oczekiwaniu na udzielenie odpowiednim organom Parlamentu dalszych informacji przez wiceprzewodniczącą Komisji/wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa w sprawie priorytetów, na które mają zostać przeznaczone środki uwolnione w wyniku połączenia obecnych struktur Komisji i Rady;

58.  ustanawia rezerwy w określonych pozycjach administracyjnych w oczekiwaniu na specyficzne działania, działania następcze lub wnioski Komisji, lub też w oczekiwaniu na uzyskanie dodatkowych informacji od Komisji; domaga się w szczególności przeglądu kodeksu postępowania komisarzy oraz ścisłego jego stosowania odnośnie do warunków zastosowania emerytur i rent dla byłych członków Komisji, aby uwolnić pewną część tych rezerw;

W sprawie agencji

59.  zatwierdza co do zasady oceny Komisji dotyczące potrzeb budżetowych agencji i odrzuca zasady, na których opierało się stanowisko Rady dotyczące budżetów zdecentralizowanych agencji UE w porównaniu z rokiem 2010, tj.:

60.  uważa jednak, że dotacji UE dla agencji pobierających opłaty nie należy obniżać o kwotę dochodów przeznaczonych na określony cel, aby zapewnić im odpowiednią elastyczność budżetową w związku z nieprzewidywalną wysokością dochodów z tytułu pobieranych opłat;

61.  podejmuje ponadto decyzję o podniesieniu przydziału finansowego w budżecie na 2011 r. dla trzech nowych agencji nadzoru finansowego stosownie do dostępnych szacunków skutków budżetowych, jakie będzie miał wynik negocjacji z Radą, aby stworzyć rezerwę dla Europejskiego Kolegium Policyjnego w oczekiwaniu na wynik procedury udzielania absolutorium za rok 2008 oraz w celu zapewnienia wyższych środków finansowych UE na rzecz Europejskiej Fundacji Kształcenia, co jest zgodne z priorytetami Parlamentu; ponadto podejmuje decyzję o zwiększenie środków budżetowych przeznaczonych na Agencję Kontroli Rybołówstwa, tak aby była ona w stanie wywiązywać się z obowiązków w zakresie kontroli na wodach międzynarodowych;

Projekty pilotażowe i działania przygotowawcze

62.  podkreśla, że przyjęte w niewielkiej liczbie projekty pilotażowe i działania przygotowawcze zostały gruntownie przeanalizowane i ocenione, również w świetle użytecznej i konstruktywnej pierwszej oceny dokonanej przez Komisję w lipcu 2010 r., aby uniknąć podwajania się działań, które są już objęte istniejącymi programami; przypomina, że projekty pilotażowe i działania przygotowawcze mają na celu formułowanie priorytetów politycznych oraz wprowadzanie nowych inicjatyw, które mogą w przyszłości przekształcić się w działania i programy UE;

SEKCJE 1, 2, 4, 5, 6, 7, 8, 9
Ogólne ramy

63.  przypomina, że instytucje powinny sporządzać swoje budżety w oparciu o solidne i skuteczne zarządzanie oraz – w obliczu skutków obecnego kryzysu gospodarczego – podejmować wysiłki gwarantujące efektywne wykorzystanie zasobów, dzięki czemu będą w stanie wypełniać obowiązki wynikające z traktatu lizbońskiego i jednocześnie szukać ewentualnych oszczędności;

64.  zwraca uwagę na sprawę toczącą się przed Trybunałem Sprawiedliwości, wniesioną przez Komisję, która dotyczy waloryzacji wynagrodzeń, oraz podejmuje decyzję o przeniesieniu środków do rezerwy w oparciu o zasadę ostrożności budżetowej w celu pokrycia kosztów w 2011 r., gdyby orzeczenie Trybunału w sprawie rzeczonej waloryzacji wynagrodzeń o 1,85% było korzystne dla Komisji;

65.  zauważa, że Rada obniżyła środki dla Chorwacji w oparciu o inną hipotezę roboczą dotyczącą daty przystąpienia Chorwacji niż hipoteza Komisji; z braku nowych elementów uzasadniających modyfikację w chwili obecnej postanawia przyjąć podejście Komisji;

66.  po dokonaniu oceny wniosków każdej z instytucji postanawia przywrócić część środków zredukowanych przez Radę w budżecie instytucji w przypadkach, w których konkretne wnioski każdej z instytucji są w pełni uzasadnione;

67.  podkreśla, że dotychczasowa niezdolność Rady do wypracowania stanowiska w sprawie projektu budżetu korygującego nr 2/2010 dla Komitetu Regionów i Komitetu Ekonomiczno-Społecznego nie pozostawia innego wyjścia niż uczynienie treści tego projektu budżetu korygującego przedmiotem dyskusji nad budżetem na 2011 r.;

Sekcja 1 – Parlament Europejski
Ramy ogólne

68.  podkreśla, że negocjacje odbyły się podczas dwóch wstępnych posiedzeń pojednawczych w marcu i kwietniu 2010 r. oraz że w odniesieniu do wielu kwestii osiągnięto jednoznaczne wyniki na etapie ustalania preliminarza; wyraża swoje zadowolenie z powodu dobrej woli wykazanej podczas tych posiedzeń oraz ich konstruktywnego charakteru; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że list w sprawie poprawek przyjęty przez Prezydium we wrześniu 2010 r. nie wprowadza poważnych zmian do preliminarza;

69.  zdaje sobie sprawę, że konieczne jest podjęcie trudu znalezienia zadowalającej równowagi miedzy koniecznością pełnej realizacji przez Parlament zadań określonych w traktacie lizbońskim, które wymagają zwiększenia zasobów, a stosowaniem solidnych zasad budżetowych i ograniczaniem wydatków w dobie kryzysu finansowego; dlatego też dokonał szczegółowej analizy różnych linii budżetowych, wprowadzając pewne modyfikacje środków ujętych w preliminarzu;

70.  zwraca uwagę, że ogólna wysokość jego budżetu wynosi 1 700 349 283 EUR, stanowiąc udział w wysokości 20,21% wydatków w ramach działu 5 (wydatki administracyjne) wieloletnich ram finansowych, co odpowiada postulatowi zawartemu we wcześniejszych rezolucjach, zgodnie z którymi wydatki powinny wynosić ok. 20%;

71.  w związku z tym podkreśla, że kwota ta uwzględnia znaczny przyrost kompetencji oraz potrzeby kadrowe i dotyczące innych zasobów, wynikające z traktatu lizbońskiego;

72.  zauważa, że ostateczna kwota ustanowiona przez władzę budżetową stanowi redukcję netto w wysokości 6 198 071 EUR w porównaniu z projektem budżetu i 25 029 014 EUR w porównaniu z pierwotnymi propozycjami budżetu przed postępowaniem pojednawczym z Prezydium;

73.  podtrzymuje stanowisko, zgodnie z którym polityka poszukiwania ewentualnych oszczędności oraz dążenie do reorganizacji i przesunięć w ramach istniejących zasobów to kluczowe elementy polityki budżetowej, zwłaszcza w dobie obecnego kryzysu gospodarczego;

Zasoby kadrowe

74.  dostrzega silny nacisk na pomoc pośrednią dla posłów, zaproponowaną przez Prezydium i zatwierdzoną przez Komisję Budżetową, która wyraża się wyraźnym wzmocnieniem obszarów takich jak możliwości Parlamentu w dziedzinie prowadzenia badań i analiz politycznych, usługi biblioteczne, departamenty tematyczne i obszary pokrewne; przypomina, że z uwagi na nową i silniejszą rolę Parlamentu jest to odpowiednie uzupełnienie pomocy bezpośredniej, którą zwiększono już w budżecie na rok 2010 i w budżecie korygującym nr 1/2010;

75.  przypomina swoją rezolucję z dnia 18 maja 2010 r. w sprawie preliminarza wpływów i wydatków Parlamentu na rok budżetowy 2011(8) i załączony plan zatrudnienia; postanawia obecnie dokonać pewnych dostosowań zgodnie z opisem zawartym w poniższych ustępach;

76.  przypomina, że podjął decyzję o zwiększeniu możliwości biblioteki poprzez zatwierdzenie 15 nowych stanowisk w 2011 r. i przekształcenie 13 stanowisk pracowników kontraktowych w stanowiska stałe w ramach tego procesu; postanawia zmniejszyć środki związane z 8 z tych stanowisk w celu uruchomienia procesu rekrutacyjnego w okresie dwóch lat;

77.  postanowił utrzymać w rezerwie środki dotyczące 30 stanowisk (6 AD5 i 24 AST1) na „inne działy” w oczekiwaniu na dalsze niezbędne informacje;

78.  postanowił zatwierdzić internalizację służby akredytacyjnej, co zaproponowano w liście w sprawie poprawek i tym samym o utworzeniu 16 nowych stanowisk w ramach planu zatrudnienia (1 AD5 i 15 AST1) oraz udostępnieniu odpowiednich środków;

79.  zatwierdza, w następstwie listu w sprawie poprawek, poniższe działania neutralne dla budżetu:

80.  uwolnił z rezerwy środki odnoszące się do Chorwacji w wysokości 3 mln EUR, zgodnie z decyzją w sprawie przesunięcia C1/2010; dokonał przesunięcia tych środków do pozycji budżetowej dotyczącej zatrudnienia pracowników kontraktowych;

Bezpośrednia pomoc dla posłów

81.  w nawiązaniu do wcześniejszej wnikliwej debaty nad dodatkiem z tytułu pomocy parlamentarnej w związku z budżetem korygującym nr 1/2010 i propozycji Prezydium na rok 2011 w odniesieniu do drugiej transzy wsparcia podejmuje decyzję o utrzymaniu tych środków w rezerwie; odnotowuje odpowiedzi udzielone przez administrację, lecz uważa, że nie uzasadniają one dalszego zwiększenia środków na tym etapie; przypomina swoją prośbę o informacje zgodnie z głosowaniem w dniu 25 marca 2010 r. nad rezolucją w sprawie wytycznych dla procedury budżetowej na 2011 r.(9);

82.  odrzuca wniosek Prezydium o zmianę zaszeregowania asystentów kwestorów z kategorii AST4 na AST8;

Polityka dotycząca nieruchomości

83.  zmienił treść pozycji budżetowej 2 0 0 8 w celu zapewnienia większej przejrzystości w zakresie różnych projektów budowlanych;

84.  domaga się bycia regularnie informowanym o rozwoju sytuacji w zakresie projektów budowlanych mających znaczący wpływ na budżet, takich jak np. rozbudowa budynku KAD, i oczekuje odpowiedzi w odniesieniu do wpływu finansowego na budżet ewentualnych równoległych projektów budowlanych w Brukseli;

Polityka informacyjna i komunikacyjna

85.  odnotowuje odpowiedzi udzielone na temat stanu systemu zarządzania wiedzą, który jednak na tym etapie projektu nie może być jeszcze poddany ocenie, czy spełni sformułowane oczekiwania; podkreśla potrzebę sporządzenia kalendarza odnośnie do wdrożenia tego systemu; przypomina swój wniosek zawarty w rezolucji w sprawie wytycznych, by system ten stał się łatwo dostępny dla obywateli europejskich za pośrednictwem Internetu; domaga się informacji odnośnie do możliwości dokonania oszczędności w następstwie wdrożenia systemu zarządzania wiedzą;

86.  zauważa, że wielu posłów zwróciło się z pytaniami odnośnie do treści i stanu projektu dotyczącego mobilności informatycznej, co może uzasadniać bardziej dogłębną analizę i dyskusję; postanowił umieścić chwilowo w rezerwie środki związane z tym projektem, by pozwolić na taką dyskusję i analizę;

87. pragnie regularnie otrzymywać informacje o rozwoju sytuacji w odniesieniu do parlamentarnego kanału telewizji internetowej (WEB TV) i postanawia umieścić w rezerwie 1 mln EUR;
Kwestie związane z ochroną środowiska

88.  przypomina o swym wsparciu dla efektywnego wprowadzania konkretnych zachęt i środków na rzecz częstszego i lepszego wykorzystywania środków transportu, które w mniejszym stopniu zanieczyszczają środowisko niż samoloty i samochody, jak np. transport publiczny i rowery, co również może pomóc w ustaleniu możliwych przyszłych oszczędności w pozycjach budżetowych takich jak np. „samochody”;

89.  w tym samym duchu podkreśla potrzebę opracowania dalszych środków mających na celu poprawę skutecznego wykorzystywania zasobów pod względem budżetowym i środowiskowym;

90.  wyraża zadowolenie, że można dokonać pewnych dalszych oszczędności w pozycji budżetowej dotyczącej kosztów podróży posłów oraz w pozycji dotyczącej zużycia energii wynoszących ogółem 4 mln EUR;

Projekty wieloletnie i inne pozycje wydatków

91.  w odniesieniu do Domu Historii Europejskiej postanawia umieścić w rezerwie wnioskowane 2,5 mln EUR na dalsze badania; zauważa, że do czasu oceny propozycji architektonicznych, przegląd ogólnych kosztów projektu ciągle jeszcze nie jest dostępny; przypomina również o innych żądaniach sformułowanych w różnych rezolucjach Parlamentu, na które do tej pory nie otrzymano odpowiedzi, jak np. o możliwą współpracę z innymi instytucjami i ewentualnymi innymi zainteresowanymi partnerami;

92.  postanawia dostosować środki w innych pozycjach budżetowych i utworzyć pewne rezerwy dla tych pozycji budżetowych, gdzie trudno jest przewidzieć dokładne potrzeby środków i ewentualne dodatkowe zapotrzebowanie, lub przeciwnie, w trakcie roku mogą pojawić się oszczędności;

93.  przypomina, że na etapie sporządzania preliminarza i postępowania pojednawczego między Komisją Budżetową a Prezydium początkowa kwota 1,2 mln EUR rozważana w odniesieniu do finansowania decyzji Prezydium w sprawie wprowadzenia dodatku dla osoby piastującej urząd została zmniejszona do 400 000 EUR; przypomina ponadto, że wydatki związane z tym dodatkiem dla osoby piastującej urząd mogą zostać pokryte jedynie za okazaniem dokumentów potwierdzających w pełni uzasadniających takie koszty; wskazuje, że inne podniesienie środków w odniesieniu do roku budżetowego 2010 dotyczą głównie odnowienia zasobów artykułów reprezentacyjnych służb protokolarnych; uważa, że jeśli zasoby te zostaną odnowione w tym roku, wydatki na tę pozycję mogą pewnie zostać zredukowane w nadchodzących latach; podkreśla potrzebę zachowania ostrożności budżetowej w zakresie wniosków dotyczących podróży służbowych pomiędzy miejscami pracy Parlamentu oraz innych podróży służbowych oraz jak największego samoograniczenia się w odniesieniu do wydatków reprezentacyjnych w obecnych czasach kryzysu gospodarczego; zatem z ogromnym zadowoleniem przyjąłby ograniczenie takich kosztów w ciągu roku w porównaniu z pierwotnie prognozowanymi potrzebami;

Sekcja 4 – Trybunał Sprawiedliwości

94.  postanawia o utworzeniu 29 nowych stanowisk z wnioskowanych 39, głównie z powodu dużego wzrostu liczby spraw oraz wynikającego z tego obciążenia pracą prowadzącego do zwiększonej potrzeby zatrudnienia prawników-lingwistów i tłumaczeń (24 stanowiska są z tym powiązane), i wyraża zgodę na ograniczoną liczbę innych uzasadnionych zwiększeń środków;

95.  stwierdza, że w trakcie czytania Rada dokonała zmniejszenia środków ujętych w tej pozycji w sposób, który nie odzwierciedla należycie wysokiej stopy wykorzystania stanowisk osiągniętej przez Trybunał Sprawiedliwości w 2009 r. i w pierwszej połowie 2010 r.; postanowił dlatego, że 3% obniżenie środków przez Radę (i równoznaczne z podniesieniem standardowego potrącenia z 2,5% do 5,5%) należy obniżyć do 1% w celu zaspokojenia niezbędnych potrzeb planu zatrudnienia Trybunału i umożliwienia Trybunałowi Sprawiedliwości należytego pełnienia swoich funkcji;

96.  zajmuje kompromisowe stanowisko w odniesieniu do szeregu pozycji dotyczących wydatków pomocniczych, przydzielając więcej środków niż Rada, lecz mniej niż projekt budżetu; robi wyjątek dla niektórych wydatków związanych z IT w tych przypadkach, gdzie wedle zewnętrznych zaleceń z kontroli, pełna kwota jest dostępna w ramach dwóch pozycji budżetowych;

Sekcja 5 – Trybunał Obrachunkowy

97.  zauważa, że projekt budżetu Trybunału został jedynie nieznacznie zmieniony przez Radę, i że wynikające z tego kwoty mogą w sumie zostać zaakceptowane; odnotowuje, że w następstwie zwiększenia o 32 liczby stanowisk audytorów w minionych dwóch latach, dokonując samoograniczenia nie zwrócono się o dodatkowy personel, mimo iż było to planowane;

98.  przyjmuje z zadowoleniem systematyczne zaangażowanie Trybunału na rzecz zmniejszenia swych kosztów wsparcia administracyjnego i przeprowadzania wewnętrznych kontroli budżetowych; chciałby zbadać, w jakim stopniu inne instytucje mogą korzystać z doświadczenia Trybunału w tej kwestii;

Sekcja 6 – Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny

99.  postanawia wprowadzić rozwiązanie kompromisowe dotyczące nowych stanowisk wnioskowanych w następstwie Traktatu z Lizbony, wraz z pozycjami zaproponowanymi już w lecie przez prezydencję hiszpańską, polegające na utworzeniu 11 nowych stanowisk w celu uporania się ze zwiększonymi uprawnieniami i obciążeniem pracą, co przedstawia się w następujący sposób: 6 AD5, 3 stanowiska czasowe AD9 i 2 AST3;

100.  zauważa, że stanowiska te powinny m.in. zwiększyć potencjał Komitetu w zakresie prac konsultacyjnych, programowania i stosunków ze społeczeństwem obywatelskim, i że stanowią one możliwy do przyjęcia kompromis pomiędzy pierwotnymi wnioskami Komitetu, a projektem budżetu Rady;

101.  postanawia, po uwzględnieniu aktualnej liczby wakatów i wysłuchaniu Komitetu w tej sprawie, o zastosowaniu potrącenia w wysokości 4,5% w odniesieniu do wynagrodzeń, zamiast 5,5% proponowanych przez Radę, aby nie utrudniać efektywnego obsadzania wakatów;

102.  podkreśla konieczność niezwłocznego wdrożenia decyzji Komitetu o zwracaniu posłom kosztów ich biletów za transport na podstawie rzeczywistych kosztów i zniesieniu obecnie istniejącego systemu ryczałtów; przyjmuje z zadowoleniem tę zasadniczą decyzję; udostępnił środki związane z tą zmianą systemu i będzie nadal monitorował tę sprawę;

103.  wyraża zgodę na ograniczoną liczbę zwiększeń środków w porównaniu z czytaniem w Radzie, choć nadal stanowi to oszczędność w porównaniu z projektem budżet, co dotyczy różnych pozycji wydatków pomocniczych;

Sekcja 7 – Komitet Regionów

104.  postanawia wprowadzić rozwiązanie kompromisowe dotyczące nowych stanowisk wnioskowanych w następstwie Traktatu z Lizbony, wraz z pozycjami zaproponowanymi już w lecie przez prezydencję hiszpańską, polegające na utworzeniu 18 nowych stanowisk w celu uporania się ze zwiększonymi uprawnieniami i obciążeniem pracą, co przedstawia się w następujący sposób: 2 AD9, 5 AD7, 7 AD5, 2 AST3 i 2 AST1;

105.  zauważa, że stanowiska te mają za zadanie m.in. zwiększyć potencjał Komitetu w dziedzinie pomocniczości, spójności terytorialnej, oceny wpływu, prac konsultacyjnych i nasilonych działań międzyregionalnych;

106.  postanawia wprowadzić ogólną stawkę potrącenia w wysokości 5% po wysłuchaniu argumentów Komitetu dotyczących poziomu naboru i skali nieobsadzonych etatów;

107.  zajmuje kompromisowe stanowisko pomiędzy wnioskami Komitetu i redukcjami Rady w odniesieniu do różnych pozycji pomocniczych;

Sekcja 8 – Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich

108.  uważa, że projekt budżetu tej instytucji jest w dużej mierze zadowalający oraz dostrzega, że Rada wprowadziła bardzo niewiele zmian;

109.  podkreśla jednak, że ma odmienne od Rady zdanie w kwestii utworzenia 1 stanowiska na czas określony, bez wpływu na budżet, ponieważ te same wydatki są obecnie ponoszone poprzez kontrakty, i tym samym postanawia zatwierdzić to stanowisko;

Sekcja 9 – Europejski Inspektor Ochrony Danych

110.  uwzględniając połączone obciążenie pracą tej instytucji, wynikające z wcześniej istniejących obowiązków oraz nowych obowiązków w ramach Traktatu z Lizbony, skutkujące częstszymi konsultacjami dotyczącymi uchwalania przepisów mających wpływ na ochronę danych, postanowił o utworzeniu dwóch stanowisk na 2011 r. (1AD6 i 1 AD9);

111.  przyjął restrykcyjne podejście wobec zwiększenia środków, o które zwrócono się w innych pozycjach i zwraca się do Inspektora o zajęcie się tymi potrzebami na szczeblu wewnętrznym, w ramach bieżącego budżetu;

o
o   o

112.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz innym zainteresowanym instytucjom i organom.

(1) Dz.U. L 163 z 23.6.2007, s. 17. (2) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (3) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1. (4) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0086. (5) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0205. (6) Dz.U. C 27 E z 31.1.2008, s. 214. (7) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0328. (8) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0171. (9) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0087.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 20 października 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę Rady 92/85/EWG w sprawie wprowadzenia środków służących wspieraniu poprawy w miejscu pracy bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły i pracownic karmiących piersią (COM(2008)0637 – C6-0340/2008 – 2008/0193(COD))

P7_TA(2010)0373 A7-0032/2010

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0637),

–  uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 137 ust. 2 i art. 141 ust. 3 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0340/2008),

–  uwzględniając komunikat Komisji skierowany do Parlamentu Europejskiego i Rady zatytułowany „Konsekwencje wejścia w życie traktatu lizbońskiego dla trwających międzyinstytucjonalnych procedur decyzyjnych” (COM(2009)0665),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 oraz art. 153 ust. 2 i art. 157 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 13 maja 2009 r.(1),

–  po konsultacji z Komitetem Regionów,

–  uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

–  uwzględniając art. 37, art. 55 i art. 175 Regulaminu,

–  uwzględniając pierwsze sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A6-0267/2009),

–  uwzględniając drugie sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7-0032/2010),

1.   przyjmuje w pierwszym czytaniu stanowisko określone poniżej;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 20 października 2010 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/.../UE zmieniającej dyrektywę Rady 92/85/EWG w sprawie wprowadzenia środków służących wspieraniu poprawy w miejscu pracy bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią oraz w sprawie wprowadzenia środków służących wspieraniu pracowników w godzeniu życia zawodowego i rodzinnego

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 153 ust. 2 i art. 157 ust. 3,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Artykuł 153 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) stanowi, że mając na względzie urzeczywistnienie celów określonych w artykule 151 TFUE, Unia wspiera i uzupełnia działania państw członkowskich w zakresie polepszania warunków pracy w celu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników oraz w zakresie zapewniania równości kobiet i mężczyzn w odniesieniu do ich szans na rynku pracy i traktowania w pracy.

(2)  Artykuł 157 TFUE stanowi, że Parlament Europejski i Rada, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą i po konsultacji z Komitetem Ekonomiczno-Społecznym, przyjmuje środki zmierzające do zapewnienia stosowania zasady równości szans i równości traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy.

(3)  Ponieważ niniejsza dyrektywa odnosi się nie tylko do zdrowia i bezpieczeństwa pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią, ale również nieodłącznie do kwestii związanych z równością traktowania, takich jak prawo do powrotu na takie samo lub równorzędne stanowisko pracy oraz przepisy dotyczące zwalniania z pracy i praw pracowniczych lub większego wsparcia finansowego podczas urlopu, połączono art. 153 i 157 TFUE w celu stworzenia podstawy prawnej niniejszej dyrektywy.

(4)  Równość kobiet i mężczyzn jest jedną z podstawowych zasad Unii Europejskiej. W artykułach 21 i 23 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej zakazuje się jakiejkolwiek dyskryminacji ze względu na płeć i wymaga się zapewnienia równości kobiet i mężczyzn we wszystkich dziedzinach, co dotyczy również osiągnięcia równowagi pomiędzy życiem zawodowym i rodzinnym.

(5)  Zgodnie z art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej popieranie takiej równości jest jednym z podstawowych zadań Unii. Podobnie, zgodnie z art. 8 TFUE, Unia musi zmierzać do zniesienia nierówności oraz wspierania równości kobiet i mężczyzn we wszystkich swoich działaniach.

(6)  W wyroku z dnia 26 lutego 2008 r. w sprawie C-506/06 Mayr/Flöckner(4)Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że dyskryminacja ze względu na płeć ma miejsce wówczas, gdy pracownica znalazła się w niekorzystnej sytuacji z powodu nieobecności w związku z poddaniem się zapłodnieniu in vitro.

(7)  Uprawnienie kobiety na urlopie macierzyńskim do powrotu na stanowisko zajmowane uprzednio lub równoważne po zakończeniu tego urlopu ustanawia art. 15 dyrektywy 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy(5).

(8)  Dyrektywą Rady 92/85/EWG(6) wprowadzono środki służące wspieraniu poprawy w miejscu pracy bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią.

(9)  Zgodnie z celami wyrażonymi przez prezydencję Rady w konkluzjach z dnia 15 i 16 marca 2002 r. ze szczytu Rady Europejskiej w Barcelonie państwa członkowskie powinny usunąć czynniki zniechęcające kobiety do uczestnictwa w rynku pracy i dążyć do zagwarantowania do 2010 r. miejsc w instytucjach opieki nad dzieckiem dla co najmniej 90% dzieci między trzecim rokiem życia a wiekiem, w którym zaczyna się obowiązek szkolny oraz dla przynajmniej 33% dzieci poniżej trzeciego roku życia; dzieci te powinny mieć możliwość korzystania z opieki w takim samym stopniu w miastach, jak i na obszarach wiejskich.

(10)  W globalnej strategii karmienia niemowląt i małych dzieci Światowej Organizacji Zdrowia z dnia 16 kwietnia 2002 r., popartej rezolucją nr 55.25 55. Światowego Zgromadzenia Zdrowia, stwierdza się, że tylko karmienie piersią przez pierwszych sześć miesięcy życia dziecka gwarantuje optymalny wzrost i rozwój. W oparciu o tę rezolucję państwa członkowskie powinny zachęcać do ustanowienia urlopów pozwalających na realizację tego celu.

(11)  Jednym z sześciu priorytetów określonych w komunikacie Komisji z dnia 1 marca 2006 r., zatytułowanym „Plan działań na rzecz równości kobiet i mężczyzn 2006-2010” jest osiągnięcie większej równowagi między pracą a życiem prywatnym i rodzinnym. W związku z powyższym Komisja podjęła się dokonania przeglądu obowiązującego prawodawstwa w dziedzinie równości płci w celu, w miarę potrzeby, jego unowocześnienia. Komisja ogłosiła również, że mając na celu poprawę ładu administracyjno-regulacyjnego w zakresie równości płci, „dokona przeglądu obowiązującego prawodawstwa UE w dziedzinie równości płci nie podlegającego przekształcaniu w 2005 r. (...) w celu, w miarę potrzeby, jego aktualizacji, unowocześnienia i przekształcenia”. Dyrektywa 92/85/EWG nie była objęta wspomnianym przekształceniem.

(12)  W swoim komunikacie z dnia 2 lipca 2008 r. zatytułowanym „Odnowiona agenda społeczna: Możliwości, dostęp i solidarność w Europie XXI wieku” Komisja potwierdziła potrzebę działania na rzecz godzenia życia prywatnego i zawodowego.

(13)  Wszyscy rodzice mają prawo do opieki nad swoim dzieckiem.

(14)  Postanowienia niniejszej dyrektywy w sprawie urlopu macierzyńskiego powinny pozostawać bez uszczerbku dla przepisów dotycząch urlopów rodzicielskich obowiązujących w państwach członkowskich, a niniejsza dyrektywa nie powinna podważać tych przepisów. Urlop macierzyński, urlop ojcowski i urlop rodzicielski uzupełniają się i stosowane łącznie mogą wspierać lepsze godzenie pracy i życia rodzinnego.

(15)  Pracownica, która adoptowała dziecko, powinna mieć takie same prawa jak rodzic biologiczny oraz mieć prawo do wzięcia urlopu macierzyńskiego na takich samych warunkach.

(16)  Ochrona zdrowia pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły i pracownic karmiących piersią wymaga zagwarantowania im prawa do urlopu macierzyńskiego wynoszącego co najmniej 20 nieprzerwanych tygodni, udzielanego przed lub po porodzie, oraz przyjęcia, że co najmniej sześciotygodniowy urlop macierzyński po porodzie ma charakter obowiązkowy.

(17)  Opieka nad dziećmi niepełnosprawnymi jest dla pracujących matek dużym wyzwaniem zasługującym na uznanie w oczach społeczeństwa. Zwiększona wrażliwość kobiet pracujących posiadających dzieci niepełnosprawne oznacza, że powinno się im zagwarantować dodatkowy urlop macierzyński; w dyrektywie powinno się określić minimalny czas trwania takiego urlopu.

(18)  Aby dostępny na poziomie krajowym urlop rodzinny można było uznać za urlop macierzyński w rozumieniu niniejszej dyrektywy, powinien on wykraczać poza okresy przewidziane w dyrektywie Rady 96/34/WE z dnia 3 czerwca 1996 r. w sprawie porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC(7); a w trakcie jego trwania powinno się wypłacać wynagrodzenie, jak przewiduje niniejsza dyrektywa; ponadto powinny mieć zastosowanie określone w niniejszej dyrektywie gwarancje co do zwolnienia, powrotu do pracy na to samo lub odpowiadające mu stanowisko i co do dyskryminacji.

(19)  Trybunał Sprawiedliwości, jeżeli chodzi o zasadę równego traktowania, konsekwentnie uznaje zasadność ochrony kondycji biologicznej kobiety w okresie ciąży i po niej. Co więcej, Trybunał konsekwentnie orzekał, że niekorzystne traktowanie kobiet związane z ciążą lub macierzyństwem stanowi bezpośrednią dyskryminację ze względu na płeć.

(20)  W oparciu o zasadę równego traktowania Trybunał uznał również ochronę praw pracowniczych kobiet, w szczególności ich prawo do powrotu do swojej pracy lub na równorzędne stanowisko na nie mniej korzystnych warunkach, a także do korzystania z wszelkich ulepszeń warunków pracy wprowadzonych podczas ich nieobecności.

(21)  Stanowisko określane jako „równorzędne” powinno oznaczać stanowisko, które jest takie samo jak byłe stanowisko, jeśli chodzi zarówno wynagrodzenie, jak i wykonywane obowiązki, a w przypadkach, gdy jest to niemożliwe, podobne stanowisko odpowiadające kwalifikacjom pracownicy i istniejącemu wynagrodzeniu.

(22)  Uwzględniając rozwój sytuacji demograficznej w Unii, należy zachęcać do podniesienia liczby urodzeń poprzez wprowadzenie szczegółowego ustawodawstwa i środków mających na celu ułatwianie skuteczniejszego godzenia życia zawodowego z życiem prywatnym i rodzinnym.

(23)  Kobiety powinny być zatem chronione przed dyskryminacją związaną z ciążą lub urlopem macierzyńskim i powinny dysponować odpowiednimi środkami ochrony prawnej, które zapewnią przestrzeganie ich prawa do godnych warunków pracy i możliwości lepszego godzenia życia rodzinnego z pracą.

(24)  W rezolucji Rady i ministrów ds. zatrudnienia i polityki społecznej, zebranych w ramach Rady, z dnia 29 czerwca 2000 r. w sprawie zrównoważonego udziału kobiet i mężczyzn w życiu rodzinnym i zawodowym(8) państwa członkowskie zostały zachęcone do zbadania zakresu, w jakim ich poszczególne systemy prawne przyznają pracującym mężczyznom indywidualne i niezbywalne prawo do urlopu ojcowskiego, utrzymując jednocześnie ich prawa związane z zatrudnieniem.

(25)  Aby ułatwić pracownikom godzenie życia zawodowego i rodzinnego, kluczowe jest ustanowienie dłuższego urlopu macierzyńskiego i ojcowskiego, w tym w przypadku adopcji dziecka poniżej 12 miesiąca życia. Pracownik, który adoptował dziecko poniżej 12 miesiąca życia, powinien mieć takie same prawa jak rodzic biologiczny oraz możliwość wzięcia urlopu macierzyńskiego i ojcowskiego na takich samych warunkach.

(26)  Aby pomóc pracownikom w godzeniu życia zawodowego i rodzinnego oraz aby osiągnąć rzeczywiste równouprawnienie płci, należy uprawnić mężczyzn do płatnego urlopu ojcowskiego przyznawanego na zasadach równoważnych z zasadami urlopu macierzyńskiego, z wyjątkiem zasad dotyczących jego długości, w celu stopniowego tworzenia niezbędnych do tego warunków. Uprawnienie to należy również dać parom niebędącym w związku małżeńskim. Zachęca się państwa członkowskie do rozważenia, czy w ich odpowiednich systemach prawnych pracującym mężczyznom można przyznać indywidualne i niezbywalne prawo do urlopu ojcowskiego bez utraty jakichkolwiek praw do zatrudnienia.

(27)  W kontekście starzejącego się społeczeństwo Unii oraz uwzględniając komunikat Komisji z dnia 12 października 2006 r. zatytułowany „Demograficzna przyszłość Europy – przekształcić wyzwania w nowe możliwości” należy dołożyć wszelkich starań, by macierzyństwo i ojcostwo były skutecznie chronione.

(28)  W zielonej księdze Komisji zatytułowanej „Wobec zmian demograficznych: nowa solidarność między pokoleniami” mówi się o tym, że państwa członkowskie mają niski współczynnik płodności, który nie wystarcza do odnowienia populacji. W związku z tym konieczne są środki poprawy warunków w miejscu pracy dla pracownic przed ciążą, w jej trakcie i po jej zakończeniu. Zaleca się, żeby powielać najlepsze rozwiązania stosowane w państwach członkowskich mających najwyższy współczynnik płodności i zapewniających stały udział kobiet w rynku pracy.

(29)  We wnioskach z posiedzenia Rady ds. zatrudnienia, polityki społecznej, zdrowia i konsumentów w grudniu 2007 r. w sprawie zrównoważonego udziału kobiet i mężczyzn w życiu zawodowym, wzroście i spójności społecznej Rada uznaje, że środki umożliwiające godzenie życia zawodowego z życiem rodzinnym i prywatnym są kwestią kluczową dla zapewnienia równouprawnienia kobiet i mężczyzn na rynku pracy.

(30)  Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów dyrektywy 2002/73/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. zmieniającej dyrektywę Rady 76/207/EWG w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w zakresie dostępu do zatrudnienia, kształcenia i awansu zawodowego oraz warunków pracy(9), przekształconej dyrektywą 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy.

(31)  Ochrona zdrowia i bezpieczeństwa pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią powinna zostać zapewniona i nie powinna być sprzeczna z zasadami zapisanymi w dyrektywach dotyczących równego traktowania kobiet i mężczyzn.

(32)  W celu poprawy skuteczności ochrony pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią należy dostosować przepisy dotyczące ciężaru dowodu mające zastosowanie w opartych na domniemaniu faktycznym sprawach dotyczących naruszenia praw przyznanych zgodnie z niniejszą dyrektywą. Aby te prawa mogły być skutecznie stosowane, ciężar dowodu powinien spoczywać na stronie pozwanej, w przypadku gdy przedstawione zostaną dowody na wystąpienie takiego naruszenia.

(33)  Przepisy dotyczące urlopu macierzyńskiego byłyby bezcelowe, gdyby nie towarzyszyło im zachowanie wszystkich praw wynikających z umowy o pracę, w tym zachowanie pełnego wynagrodzenia i prawa do równoważnego zasiłku.

(34)  Skuteczne wprowadzenie w życie zasady równego traktowania wymaga odpowiedniej ochrony sądowej przed represjonowaniem.

(35)  Państwa członkowskie powinny wprowadzić skuteczne, proporcjonalne i odstraszające sankcje stosowane we wszelkich przypadkach niewykonania zobowiązań wynikających z niniejszej dyrektywy.

(36)  Nalega się na państwa członkowskie, aby wprowadziły do swoich krajowych systemów ustawodawczych środki, które uważają za właściwe, w celu zapewnienia rzeczywistej i skutecznej rekompensaty lub odszkodowania za szkody poniesione przez pracownicę w wyniku naruszenia obowiązków przewidzianych w niniejszej dyrektywie, w sposób, który ma charakter zniechęcający, skuteczny i jest proporcjonalny do wyrządzonej szkody.

(37)  Doświadczenie pokazuje, że ochrona przed naruszaniem praw gwarantowanych niniejszą dyrektywą zostałaby wzmocniona dzięki udzieleniu organowi lub organom ds. równości w każdym państwie członkowskim kompetencji do analizowania konkretnych problemów, badania możliwych rozwiązań i świadczenia ofiarom praktycznej pomocy. Należy zatem ustanowić w tym celu odpowiedni przepis w niniejszej dyrektywie.

(38)  Osoby dyskryminowane powinny dysponować odpowiednimi środkami ochrony prawnej. W celu zapewnienia bardziej skutecznego poziomu ochrony stowarzyszenia, organizacje i inne osoby prawne powinny być również upoważnione do brania udziału w postępowaniu sądowym, zgodnie z ustaleniami państw członkowskich, w imieniu każdej ofiary albo jako jej wsparcie, bez uszczerbku dla krajowych przepisów procedury dotyczących przedstawicielstwa i obrony w sądzie.

(39)  Państwa członkowskie będą musiały zachęcać do czynnego udziału partnerów społecznych i wspierać go, by zagwarantować lepsze informowanie zainteresowanych i skuteczniejsze rozwiązania. Zachęcając do dialogu ze wspomnianymi podmiotami, państwa członkowskie mogą zdobyć pogłębioną wiedzę i lepszą wizję realizacji dyrektywy w praktyce oraz mogących wystąpić problemów, w perspektywie eliminowania dyskryminacji.

(40)  W niniejszej dyrektywie określa się wymogi minimalne, pozostawiając państwom członkowskim możliwość wprowadzenia lub utrzymania w mocy korzystniejszych przepisów. Wprowadzenie w życie niniejszej dyrektywy nie powinno służyć uzasadnieniu pogorszenia w stosunku do sytuacji panującej w każdym państwie członkowskim, w szczególności w ustawach krajowych, które poprzez połączenie urlopu wychowawczego z urlopem macierzyńskim przewidują uprawnienie matki do co najmniej 20 tygodni urlopu udzielanego przed porodem lub po porodzie, w trakcie którego wypłacane jest wynagrodzenie co najmniej na poziomie przewidzianym w niniejszej dyrektywie.

(41)  Państwa członkowskie powinny popierać dialog między partnerami społecznymi i organizacjami pozarządowymi, mający na celu wymianę informacji na temat różnorodnych form dyskryminacji oraz ich zwalczania.

(42)  Ponieważ cele proponowanych działań, a mianowicie podwyższenie minimalnego poziomu ochrony pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią oraz poprawa skutecznego wprowadzania w życie zasady równego traktowania, nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie z uwagi na różniące się w tych państwach poziomy ochrony, natomiast możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym samym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

W dyrektywie 92/85/EWG wprowadza się następujące zmiany:

(1)  W art. 1 wprowadza się ustęp w brzmieniu:"

1a.   Niniejsza dyrektywa ma również na celu poprawę warunków pracownic w ciąży i pracownic, które niedawno rodziły, celem pozostania na rynku pracy lub powrotu nań oraz zapewnienia łatwiejszego godzenia życia zawodowego, prywatnego i rodzinnego.

(2)  Artykuł 2 otrzymuje brzmienie:"

Artykuł 2

Definicje

(3)  Artykuł 3 otrzymuje brzmienie:"

Artykuł 3

Wytyczne

1.   W porozumieniu z państwami członkowskimi i przy współpracy Komitetu doradczego ds. ochrony zdrowia, bezpieczeństwa i higieny w miejscu pracy, Komisja opracuje wytyczne dotyczące określenia czynników chemicznych, fizycznych i biologicznych oraz procesów przemysłowych uznanych za niebezpieczne dla zdrowia reprodukcyjnego pracowników i pracownic i ich bezpieczeństwa w rozumieniu art. 2. Wytyczne te podlegają przeglądowi, a od 2012 r. aktualizacji co najmniej co pięć lat.

Wytyczne, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, odnoszą się również do wykonywanych przez pracownice ruchów, ich postawy, zmęczenia umysłowego i fizycznego oraz do innych rodzajów stresu fizycznego i umysłowego związanego z pracą wykonywaną w rozumieniu art. 2.

2.   Celem wytycznych, o których mowa w ust. 1, jest stworzenie podstawy do oceny przewidzianej w art. 4 ust. 1.

W tym celu państwa członkowskie podadzą te wytyczne do wiadomości wszystkich pracodawców, pracowników i pracownic i/lub ich przedstawicieli, a także partnerów społecznych w ich państwie członkowskim.

(4)  Artykuł 4 otrzymuje brzmienie:"

Artykuł 4

Ocena, informacja i konsultacje

1.   Do oceny ryzyka sporządzonej zgodnie z dyrektywą 89/391/EWG pracodawca załącza ocenę ryzyka dla zdrowia reprodukcyjnego pracowników i pracownic. Do wszelkich czynności, gdzie występuje szczególne ryzyko narażenia na czynniki, procesy lub warunki pracy, których otwarta lista zawarta jest w załączniku I, pracodawca oceni charakter, stopień i czas trwania tego ryzyka w odniesieniu do pracowników w rozumieniu art. 2 i pracownic mogących znajdować się w jednej z sytuacji, których mowa w art. 2, w przedsiębiorstwie lub/i innej formie prowadzenia działalności gospodarczej, bezpośrednio lub poprzez działania ochronne i zapobiegawcze, o których mowa w art. 7 dyrektywy 89/391/EWG, w celu:

2.   Bez uszczerbku dla postanowień art. 10 dyrektywy 89/391/EWG, pracownice w rozumieniu art. 2 niniejszej dyrektywy i pracownice mogące znaleźć się w jednej z sytuacji, o których mowa w art. 2 niniejszej dyrektywy, zatrudnione w ramach przedsiębiorstw i/lub zakładów, oraz/lub ich przedstawiciele, a także zainteresowani partnerzy społeczni są informowani o wynikach oceny przewidzianej w ust. 1 oraz o środkach podejmowanych w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa w pracy.

3.   Opracowuje się odpowiednie środki dla zagwarantowania, że pracownicy i/lub ich przedstawiciele w ramach danego przedsiębiorstwa lub zakładu mogą nadzorować stosowanie niniejszej dyrektywy lub brać udział w jej stosowaniu, przede wszystkim jeżeli chodzi o środki określone przez pracodawcę, o których mowa w ust. 1, bez uszczerbku dla odpowiedzialności pracodawcy za określenie tych środków.

4.   Konsultacje z pracownikami i ich przedstawicielami oraz ich udział w związku ze sprawami wchodzącymi w zakres stosowania niniejszej dyrektywy odbywają się zgodnie z przepisami art. 11 dyrektywy 89/391/EWG.

(5)  W art. 5 ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:"

2.  Jeżeli dostosowanie warunków i/lub czasu pracy pracownicy nie jest technicznie lub obiektywnie wykonalne, pracodawca podejmie niezbędne środki, aby przenieść pracownicę do innej pracy.

3.  Jeżeli przeniesienie pracownicy do innej pracy nie jest techniczne i/lub obiektywnie wykonalne, pracownica otrzyma urlop zgodnie z prawem krajowym i/lub praktyką krajową na cały okres niezbędny do ochrony zdrowia lub bezpieczeństwa.

(6)  W art. 6 dodaje się punkt w brzmieniu:"

3.   pracownice w ciąży nie mogą wykonywać zadań takich jak transportowanie i podnoszenie ciężarów, a także prac niebezpiecznych, męczących i szkodliwych dla zdrowia.

(7)  Artykuł 7 otrzymuje brzmienie:"

Artykuł 7

Praca w godzinach nocnych i nadgodziny

1.   Państwa członkowskie przyjmują niezbędne środki dla zapewnienia, aby pracownice w rozumieniu art. 2 nie były zobowiązane do wykonywania pracy nocnej ani do pracy w godzinach nadliczbowych:

2.   Środki przewidziane w ust. 1 muszą uwzględniać, zgodnie z prawem krajowym i/lub praktyką krajową, możliwość:

3.   Pracownica, która chce zostać zwolniona z obowiązku pracy w godzinach nocnych, musi poinformować o tym fakcie swojego pracodawcę i przedłożyć mu zaświadczenie lekarskie w przypadku, o którym mowa w ust. 1 lit. b), zgodnie z przepisami określonymi przez ich państwa członkowskie.

4.   W przypadku samotnych rodziców i rodziców dzieci poważnie upośledzonych okresy, o których mowa w ust. 1, mogą zostać przedłużone zgodnie z procedurami ustalonymi przez państwa członkowskie.

(8)  Artykuł 8 otrzymuje brzmienie:"

Artykuł 8

Urlop macierzyński

1.  Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki zapewniające pracownicom, o których mowa w art. 2, uprawnienie do nieprzerwanego urlopu macierzyńskiego, trwającego co najmniej 20 tygodni, udzielonego przed porodem lub po nim.

2.   W odniesieniu do ostatnich 4 tygodni okresu, o którym mowa w ust. 1, system urlopu rodzinnego dostępny na szczeblu krajowym można uznać za urlop macierzyński do celów niniejszej dyrektywy pod warunkiem, że przewiduje on ogólną ochronę pracownic w rozumieniu art. 2 niniejszej dyrektywy, odpowiadającą poziomowi określonemu w niniejszej dyrektywie. W takim przypadku całkowity okres udzielonego urlopu musi przekroczyć okres urlopu rodzicielskiego przewidziany w dyrektywie Rady 96/34/WE z dnia 3 czerwca 1996 r. w sprawie porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC*.

Wynagrodzenie za ostatnie cztery tygodnie urlopu macierzyńskiego nie może być niższe niż zasiłek, o którym mowa w art. 11 ust. 5. Opcjonalnie może ono być równe średniemu wynagrodzeniu wypłacanemu przez 20 tygodni urlopu macierzyńskiego, które odpowiada co najmniej 75% ostatniego miesięcznego wynagrodzenia lub średniego wynagrodzenia miesięcznego zgodnie z przepisami krajowymi, przy czym prawo krajowe może przewidzieć górną granicę. Państwa członkowskie mogą ustalić okres stanowiący podstawę obliczenia wspomnianego średniego wynagrodzenia miesięcznego.

Jeżeli dane państwo członkowskie ustanowiło co najmniej osiemnastotygodniowy okres urlopu macierzyńskiego, to może ono zdecydować, że ostatnie dwa tygodnie przyznawane są w formie urlopu rodzicielskiego dostępnego na szczeblu krajowym, przy takim samym poziomie wynagrodzenia.

3.  Urlop macierzyński wymieniony w ust. 1 obejmuje co najmniej sześciotygodniowy obowiązkowy i pełnopłatny urlop macierzyński po porodzie. Zachowuje się przepisy ustawodawstwa krajowego, które przewidują obowiązkowy urlop macierzyński przed porodem. Sześciotygodniowy okres obowiązkowego urlopu macierzyńskiego ma zastosowanie do wszystkich pracownic niezależnie od liczby dni przepracowanych przed porodem. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki zapewniające pracownicom, o których mowa w art. 2, uprawnienie do swobodnego wyboru okresu, przed lub po porodzie, w którym wykorzystywana jest nieobowiązkowa część urlopu macierzyńskiego. Zachowuje się istniejące przepisy ustawodawstwa krajowego oraz/ lub praktyki, które przewidują maksymalną ilość tygodni przed porodem.

4.   W przypadku porozumienia i wniosku pary okres ten może zostać podzielony na ojca i matkę, zgodnie z ustawodawstwem każdego państwa członkowskiego.

5.   Z myślą o ochronie zarówno zdrowia matki jak i dziecka państwa członkowskie przyjmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby pracownice mogły swobodnie i bez przymusu decydować o wykorzystaniu lub niewykorzystaniu nieobowiązkowej części urlopu macierzyńskiego przed porodem.

6.   Pracownica musi wskazać wybrany przez nią okres, w którym zamierza wziąć urlop macierzyński, najpóźniej miesiąc przed jego rozpoczęciem.

7.   W przypadku porodu mnogiego obowiązkowa część urlopu macierzyńskiego, o którym mowa w ust. 3, przedłużana jest o jeden miesiąc na każde dodatkowe dziecko zgodnie z ustawodawstwem krajowym.

8.  Przypadającą przed porodem część urlopu macierzyńskiego wydłuża się o okres upływający między przewidywanym a rzeczywistym terminem porodu, bez skracania pozostałej części urlopu.

9.  Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki zapewniające przyznanie dodatkowego pełnopłatnego urlopu w przypadku przedwczesnego porodu, dzieci hospitalizowanych po urodzeniu, dzieci niepełnosprawnych, niepełnosprawnych matek i porodów mnogich. Okres dodatkowego urlopu powinien być proporcjonalny i powinien pozwalać na zaspokojenie szczególnych potrzeb matki i dziecka/dzieci. Całkowity okres urlopu macierzyńskiego jest przedłużany o przynajmniej osiem tygodni po porodzie w przypadku urodzenia dziecka niepełnosprawnego. Państwa członkowskie zapewniają także dodatkowy sześciotygodniowy urlop w przypadku urodzenia dziecka martwego.

10.  Państwa członkowskie gwarantują, że żaden urlop chorobowy związany z chorobą lub powikłaniami wynikającymi z ciąży, mający miejsce cztery tygodnie przed porodem lub wcześniej, nie wpływa na okres trwania urlopu macierzyńskiego.

11.   Państwa członkowskie chronią prawa matki i ojca poprzez zapewnienie specjalnych warunków pracy umożliwiających pomoc rodzicom dziecka niepełnosprawnego.

12.   Państwa członkowskie podejmują niezbędne działania w celu uznania depresji popołogowej za chorobę powodującą niezdolność do pracy i wspierają kampanie uświadamiające, aby propagować stosowną wiedzę na temat depresji popołogowej i zwalczać uprzedzenia i ryzyko stygmatyzacji, które ciągle wiążą się z tą chorobą.

_____________________

* Dz.U. L 145 z 19.6.1996, s. 4.

(9)  Dodaje się artykuły w brzmieniu:"

Artykuł 8a

Urlop ojcowski

1.   Państwa członkowskie przyjmują niezbędne środki w celu zapewnienia, że pracownik, którego partnerka życiowa niedawno urodziła, jest uprawniony do nieprzerwanego, płatnego urlopu ojcowskiego, bez możliwości przenoszenia, w wymiarze co najmniej dwóch tygodni, przyznawanego na zasadach równoważnych z zasadami urlopu macierzyńskiego, z wyjątkiem zasad dotyczących jego długości, wykorzystywanego po porodzie małżonki lub partnerki w okresie urlopu macierzyńskiego.

Zdecydowanie zachęca się państwa członkowskie, które jeszcze nie wprowadziły obowiązkowego, płatnego urlopu ojcowskiego, bez możliwości przenoszenia, przyznawanego na zasadach równoważnych z zasadami urlopu macierzyńskiego, z wyjątkiem zasad dotyczących jego długości, w wymiarze co najmniej dwóch tygodni, wykorzystywanego w okresie urlopu macierzyńskiego po porodzie małżonki lub partnerki, aby uczyniły to w celu promowania równego udziału obojga rodziców w godzeniu praw i obowiązków rodzinnych.

2.   Państwa członkowskie przyjmują środki niezbędne dla zapewnienia pracownikowi, którego partnerka życiowa niedawno urodziła, urlopu specjalnego obejmującego część niewykorzystanego urlopu macierzyńskiego w przypadku śmierci lub niezdolności fizycznej matki.

Artykuł 8b

Urlop adopcyjny

Państwa członkowskie przyjmują niezbędne środki dla zagwarantowania, że przepisy niniejszej dyrektywy dotyczące urlopu macierzyńskiego i ojcowskiego mają również zastosowanie w przypadku adopcji dziecka poniżej 12 miesiąca życia.

(10)  Artykuł 10 otrzymuje brzmienie:"

Artykuł 10

Zakaz zwolnienia z pracy

(11)  Art. 11 otrzymuje brzmienie:"

Artykuł 11

Prawa pracownicze

(12)  Dodaje się artykuły w brzmieniu:"

Artykuł 11a

Przerwa w pracy na czas karmienia piersią

1.   Matka karmiąca dziecko piersią jest w tym celu uprawniona do przerwy w pracy, którą wykorzystuje się w dwóch osobnych okresach, z których każdy wynosi jedną godzinę – o ile w porozumieniu z pracodawcą nie wprowadzono innego systemu – nie tracąc żadnych przywilejów związanych z jej zatrudnieniem.

2.   W przypadku porodu mnogiego przerwa w pracy, o której mowa w ust. 1, zostaje wydłużona o trzydzieści minut na każde dodatkowe dziecko.

3.   W przypadku pracy w niepełnym wymiarze godzin przerwa w pracy, o której mowa w ust. 1, jest skrócona proporcjonalnie do normalnego czasu pracy, lecz nie może być krótsza niż trzydzieści minut.

4.   W przypadku, o którym mowa w ust. 3, przerwa w pracy przyznawana jest na okres nieprzekraczający jednej godziny i – w stosownym przypadku – na drugi pozostający okres, chyba że dokonano innych ustaleń z pracodawcą.

Artykuł 11b

Zapobieganie dyskryminacji i uwzględnianie problematyki płci

Państwa członkowskie przyjmują, zgodnie ze swoją krajową tradycją i  praktyką, odpowiednie środki w celu promowania dialogu między partnerami społecznymi na odpowiednich szczeblach w perspektywie wprowadzenia skutecznych środków zapobiegania dyskryminacji kobiet z powodu ciąży, macierzyństwa lub urlopu adopcyjnego.

Państwa członkowskie zachęcają pracodawców do podejmowania – w formie umów zbiorowych lub wprowadzania praktyk – skutecznych środków na rzecz unikania dyskryminacji wobec kobiet ze względu na ciążę, macierzyństwo lub urlop adopcyjny.

Przy formułowaniu i wprowadzaniu w życie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, polityki i działań w dziedzinach określonych w niniejszej dyrektywie państwa członkowskie aktywnie uwzględniają cel, jakim jest równouprawnienie kobiet i mężczyzn.

▌

(13)  Dodaje się artykuły w brzmieniu:"

Artykuł 12a

Represjonowanie

Państwa członkowskie wprowadzają do swoich krajowych systemów prawnych środki niezbędne do ochrony poszczególnych osób, w tym świadków, przed wszelkiego rodzaju negatywnym traktowaniem lub negatywnymi skutkami wynikającymi ze złożonej przez te osoby skargi lub postępowania wszczętego przez nie w celu wyegzekwowania przestrzegania praw przyznanych zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Artykuł 12b

Sankcje

Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji stosowanych wobec naruszeń przepisów krajowych przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą i podejmują wszelkie niezbędne środki dla zapewnienia ich stosowania. Sankcje mogą mieć formę wypłaty odszkodowania, ▌ które musi być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł 12c

Organ ds. równości

Państwa członkowskie zapewniają, aby organ lub organy wyznaczone zgodnie z art. 20 dyrektywy 2006/54/WE, do spraw promowania, analizowania, monitorowania i wspierania równego traktowania wszystkich osób bez dyskryminacji ze względu na płeć posiadały dodatkowo kompetencje w odniesieniu do kwestii wchodzących w zakres niniejszej dyrektywy, w przypadku gdy kwestie te dotyczą przede wszystkim równości traktowania, a nie tylko zdrowia i bezpieczeństwa pracowników.

Artykuł 2

1.  Państwa członkowskie mogą wprowadzić lub utrzymać w mocy przepisy korzystniejsze dla pracownic niż przepisy ustanowione w niniejszej dyrektywie.

2.   Państwa członkowskie mogą przyjąć środki zapobiegawcze i kontrolne w zakresie ochrony i bezpieczeństwa w miejscu pracy pracownic w ciąży i pracownic, które niedawno rodziły.

3.  Wdrożenie niniejszej dyrektywy nie może być w żadnym przypadku powodem obniżenia poziomu ochrony w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

4.   Przepisy niniejszej dyrektywy winny znaleźć swoje odzwierciedlenie w brzmieniu zbiorowych umów o pracę w państwach członkowskich.

Artykuł 3

1.  Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia …(10). Państwa członkowskie niezwłocznie przekażą Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

2.  Przepisy przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

Artykuł 4

1.  Najpóźniej do dnia ...(11), a następnie raz na trzy lata państwa członkowskie i krajowe organy ds. równości przekazują Komisji wszelkie informacje niezbędne do sporządzenia przez Komisję sprawozdania dotyczącego stosowania dyrektywy 92/85/EWG zmienionej niniejszą dyrektywą, przeznaczonego dla Parlamentu Europejskiego i Rady.

2.  Sprawozdanie Komisji uwzględnia odpowiednio opinie partnerów społecznych oraz zainteresowanych organizacji pozarządowych. Zgodnie z zasadą uwzględniania problematyki płci sprawozdanie to zawiera, między innymi, ocenę wpływu podjętych środków na kobiety i mężczyzn. Zawiera również ocenę wpływu analizującą w skali Unii zarówno społeczne, jak i gospodarcze skutki dodatkowego wydłużenia okresu urlopu macierzyńskiego oraz wprowadzenia urlopu ojcowskiego. W świetle otrzymanych informacji sprawozdanie to zawiera, w razie potrzeby, propozycje zmian i uaktualnienia dyrektywy 92/85/EWG zmienionej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 5

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 6

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

(1) Dz.U. C 277 z 17.11.2009, s. 102. (2) Dz.U. C 277 z 17.11.2009, s. 102. (3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 20 października 2010 r. (4) Zb.Orz. 2008 s. I-01017. (5) Dz.U. L 204 z 26.7.2006, s. 23. (6) Dz.U. L 348 z 28.11.1992, s. 1. (7) Dz.U. L 145 z 19.6.1996, s. 4. (8) Dz.U. C 218 z 31.7.2000, s. 5. (9) Dz.U. L 269 z 5.10.2002, s. 15. (10) * Dwa lata od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy. (11) * Trzy lata od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 20 października 2010 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych (wersja przekształcona) (COM(2009)0126 – C7-0044/2009 – 2009/0054(COD))

P7_TA(2010)0374 A7-0136/2010

(Zwykła procedura ustawodawcza – przekształcenie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2009)0126),

–  uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0044/2009),

–  uwzględniając komunikat Komisji skierowany do Parlamentu Europejskiego i Rady zatytułowany „Konsekwencje wejścia w życie traktatu lizbońskiego dla trwających międzyinstytucjonalnych procedur decyzyjnych” (COM(2009)0665),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 i art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 17 grudnia 2009 r.(1),

–  uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(2),

–  uwzględniając pismo z dnia 18 maja 2010 r. skierowane przez Komisję Prawną do Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów zgodnie z art. 87 ust. 3 Regulaminu,

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 29 września 2010 r., do zatwierdzenia stanowiska Rady, zgodnie z art. 294 ust. 4 TFUE,

–  uwzględniając art. 87 i art. 55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinie Komisji Prawnej oraz Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7–0136/2010),

A.  mając na uwadze, że konsultacyjna grupa robocza złożona ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że przedmiotowy wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te określone jako takie we wniosku i w opinii konsultacyjnej grupy roboczej, oraz mając na uwadze, że w odniesieniu do kodyfikacji niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów z tymi zmianami wniosek zawiera prostą kodyfikację istniejących tekstów, bez zmian merytorycznych,

1.  przyjmuje w pierwszym czytaniu przedstawione poniżej stanowisko, z uwzględnieniem zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 20 października 2010 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/.../UE w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych (przekształcenie)

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2011/7/UE)

(1) Dz.U. C 255 z 22.9.2010, s. 42. (2) Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 października 2010 r. w sprawie roli dochodu minimalnego w walce z ubóstwem i w promowaniu społeczeństwa integracyjnego w Europie (2010/2039(INI))

P7_TA(2010)0375 A7-0233/2010

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 4, 9, 14, 19, 151 oraz 153 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (konwencja CEDAW) przyjętą w 1979 r.,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r., potwierdzoną przez światową konferencję poświęconą prawom człowieka w 1993 r., a zwłaszcza uwzględniając jej art. 3, 16, 18, 23, 25, 26, 27 oraz 29,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych Organizacji Narodów Zjednoczonych z 1966 r.,

–  uwzględniając milenijne cele rozwoju określone przez Organizację Narodów Zjednoczonych w 2000 r., zwłaszcza eliminację skrajnego ubóstwa i głodu (cel pierwszy), zapewnienie powszechnego nauczania na poziomie podstawowym (cel drugi) oraz równe szanse mężczyzn i kobiet (cel trzeci),

–  uwzględniając konwencje Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) nr 26 i 131 dotyczące ustalania płac minimalnych oraz nr 29 i 105 dotyczące zniesienia pracy przymusowej,

–  uwzględniając światowy pakt MOP na rzecz zatrudnienia z 2009 r.,

–  uwzględniając programy godnej pracy Organizacji Narodów Zjednoczonych i MOP,

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych UE, a zwłaszcza jej postanowienia dotyczące praw socjalnych,

–  uwzględniając art. 34, 35 i 36 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, które wyraźnie określają prawo do pomocy społecznej i mieszkaniowej, wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego oraz dostęp do usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym,

–  uwzględniając sprawozdanie MOP pt. „Światowe porozumienie przeciwko pracy przymusowej. Sprawozdanie ogólne w ramach kontynuacji deklaracji MOP dotyczącej fundamentalnych praw i zasad w pracy. Sprawozdanie dyrektora generalnego z 2005 r.”,

–  uwzględniając zalecenie Rady 92/441/EWG z dnia 24 czerwca 1992 r. dotyczące wspólnych kryteriów odnoszących się do wystarczających zasobów i świadczeń w systemach zabezpieczenia społecznego (zalecenie w sprawie dochodu minimalnego)(1),

–  uwzględniając zalecenie Rady 92/442/EWG z 27 lipca 1992 r. dotyczące zbieżności celów i polityk ochrony socjalnej(2),

–  uwzględniając wnioski Rady EPSCO z 2916. posiedzenia w dniach 16–17 grudnia 2008 r.(3),

–  uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1098/2008/WE z dnia 22 października 2008 r. w sprawie Europejskiego Roku Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym (2010)(4),

–  uwzględniając rezolucję z dnia 6 września 2006 r. w sprawie europejskiego modelu społecznego dla przyszłości(5),

–  uwzględniając rezolucję z dnia 9 października 2008 r. w sprawie propagowania integracji społecznej i walki z ubóstwem, w tym ubóstwem dzieci, w UE(6) oraz sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych i opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0364/2008),

–  uwzględniając rezolucję z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie odnowionej agendy społecznej(7),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 października 2008 r. dotyczący zalecenia Komisji w sprawie aktywnej integracji osób wykluczonych z rynku pracy i rezolucję z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie aktywnej integracji osób wykluczonych z rynku pracy(8),

–  uwzględniając swoje oświadczenie pisemne nr 0111/2007 z dnia 22 kwietnia 2008 r. w sprawie rozwiązania kwestii bezdomności ulicznej(9),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020: Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu”(COM(2010)2020),

–  uwzględniając wniosek Komisji z dnia 27 kwietnia 2010 r. dotyczący decyzji Rady w sprawie wytycznych polityki zatrudnienia państw członkowskich (COM(2010)0193),

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7-0233/2010),

A.  mając na uwadze, że w agendzie społecznej Komisji Europejskiej na lata 2005–2010 rok 2010 ustanowiono „Europejskim Rokiem Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym” w celu potwierdzenia i wzmocnienia zaangażowania politycznego, jakie UE początkowo przejawiała podczas wprowadzania strategii lizbońskiej, tak aby podjąć działania, które „w zdecydowany sposób przyczyniłyby się do wyeliminowania problemu ubóstwa”,

B.  mając na uwadze, że ubóstwo i wykluczenie społeczne stanowią naruszenie godności człowieka i podstawowych jego praw, a głównym celem programów wspierania dochodów winno być wydobywanie ludzi z ubóstwa i umożliwienie im godnego życia,

C.  mając na uwadze, że pomimo dobrobytu gospodarczego i wszystkich deklaracji dotyczących ograniczenia ubóstwa, nierówności społeczne się nasiliły i pod koniec 2008 r. 17% społeczeństwa (czyli około 85 mln osób) żyło poniżej progu ubóstwa, nawet po transferach socjalnych(10), natomiast w 2005 r. odsetek ten w krajach UE15 wyniósł 16%, a w 2000 r. – 15%,

D.  mając na uwadze, że na ubóstwo bardziej narażone są dzieci i młodzież do 17 roku życia niż całe społeczeństwo; mając na uwadze, że w 2008 r. współczynnik narażenia na ubóstwo wyniósł 20% w UE27, a najwyższa wartość tego współczynnika wynosiła 33%,

E.  mając na uwadze, że osoby starsze są również narażone na ubóstwo w większym stopniu niż społeczeństwo ogólnie; mając na uwadze, że w 2008 r. współczynnik narażenia na ubóstwo wśród osób w wieku 65 lat i starszych wynosił 19% w UE27, zaś w 2005 r. współczynnik ten wynosił 19%, a w 2000 r. 17%,

F.  mając na uwadze, że utrzymująca się na stałym wysokim poziomie liczba niepewnych miejsc pracy oraz niskie płace w niektórych sektorach spowodują utrzymywanie się odsetka pracowników zagrożonych ubóstwem na wysokim poziomie; mając na uwadze, że współczynnik zagrożenia ubóstwem populacji mającej zatrudnienie w 2008 r. wynosił średnio 8% w krajach UE27, zaś w 2005 r. współczynnik ten wynosił 8%, a w 2000 r. – 7% w krajach UE15,

G.  mając na uwadze, że w zaleceniu 92/441/EWG z 24 czerwca 1992 r. Rada zaleca państwom członkowskim uznanie podstawowego prawa osoby do wystarczających zasobów i pomocy społecznej, aby żyć w sposób nieuchybiający ludzkiej godności; mając na uwadze, że w zaleceniu 92/442/EWG z 27 lipca 1992 r. Rada zaleca, by państwa członkowskie zapewniły godny standard życia; mając na uwadze, że w konkluzjach z 17 grudnia 1999 r. Rada opowiedziała się za wspieraniem integracji społecznej jako jednego z celów modernizowania i ulepszania ochrony socjalnej,

H.  mając na uwadze, że kobiety stanowią istotną część populacji zagrożonej ubóstwem, z powodu bezrobocia, ponoszonej samodzielnie odpowiedzialności związanej z opieką, niepewnego i słabo płatnego zatrudnienia, dyskryminacji w zakresie wynagrodzenia oraz niższych rent i emerytur,

I.  mając na uwadze, że ryzyko znalezienia się w sytuacji skrajnego ubóstwa jest większe w przypadku kobiet niż mężczyzn; mając na uwadze, że utrzymująca się tendencja feminizacji ubóstwa w społeczeństwach europejskich dowodzi, iż obecne ramy systemów ochrony socjalnej i liczne obszary polityki społecznej, gospodarczej i zatrudnienia w Unii nie są przeznaczone do zaspokajania potrzeb kobiet lub uwzględnienia różnic właściwych dla pracy kobiet; mając na uwadze, że ubóstwo i wykluczenie społeczne kobiet w Europie wymagają specjalnych, wielorakich i zróżnicowanych ze względu na płeć reakcji politycznych,

J.  mając na uwadze, że ryzyko znalezienia się w sytuacji skrajnego ubóstwa jest większe dla kobiet niż dla mężczyzn, szczególnie w podeszłym wieku, ponieważ systemy ubezpieczeń społecznych są często oparte na zasadzie ciągłego wynagradzanego zatrudnienia; mając na uwadze, że zindywidualizowane prawa do dochodu minimalnego, pozwalającego na uniknięcie ubóstwa, nie powinny zależeć od składek związanych z zatrudnieniem,

K.  mając na uwadze, że poziom bezrobocia wśród młodzieży osiągnął w Unii Europejskiej bezprecedensowy poziom 21,4 % – od 7,6 % w Holandii do 44,5 % w Hiszpanii i 43,8 % na Łotwie – a przyuczenie do zawodu i staże oferowane młodym ludziom są często bezpłatne lub nisko wynagradzane,

L.  mając na uwadze, że jedna na pięć osób poniżej 25. roku życia w UE jest bezrobotna, a pracownicy powyżej 55. roku życia to Europejczycy najbardziej dotknięci bezrobociem, zmuszeni do zmagania się z konkretnymi poważnymi problemami zmniejszającego się wraz z wiekiem prawdopodobieństwa znalezienia pracy,

M.  mając na uwadze, że kryzys finansowy i gospodarczy wpłynął na ograniczenie liczby miejsc pracy – dane szacunkowe wskazują, że od września 2008 r. zlikwidowano ponad 5 milionów stanowisk oraz potęguje się niestabilna sytuacja,

N.  mając na uwadze brak oficjalnych europejskich danych dotyczących sytuacji skrajnego ubóstwa, takich jak bezdomność, przez co trudno jest śledzić obecne tendencje,

O.  mając na uwadze, że Europejski Rok Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym musi być okazją do zwiększenia wrażliwości opinii publicznej na problem ubóstwa i związanego z nim wykluczenia społecznego oraz odpowiedniego reagowania w ramach strategii politycznych względem wykluczenia społecznego, że należy w ramach niego promować aktywne włączenie, odpowiednie dochody, dostęp do wysokiej jakości usług oraz pomoc w szukaniu pracy, co wymaga równego podziału bogactwa i wiąże się ze środkami i strategiami politycznymi, które zapewniają rzeczywistą spójność gospodarczą i społeczną na poziomie Unii Europejskiej i między regionami Europy, a także że dochody minimalne mogą zapewniać poczucie bezpieczeństwa marginalizowanym i wrażliwym grupom społecznym,

P.  mając na uwadze, że celami i zasadami przewodnimi Europejskiego Roku Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym są: uznanie praw, wspólna odpowiedzialność i uczestnictwo, spójność, zaangażowanie i konkretne działania,

Q.  mając na uwadze, że należy odpowiednio ocenić atmosferę gospodarczą i finansową w UE27, aby zachęcić państwa członkowskie do ustalania progu dochodu minimalnego, co pomogłoby poprawić standard życia przy jednoczesnym ciągłym pobudzaniu zachowań konkurencyjnych,

R.  mając na uwadze, że Unia Europejska zaangażowała się w realizację milenijnych celów rozwoju określonych przez Organizację Narodów Zjednoczonych oraz mając na uwadze rezolucję, która ogłasza drugie dziesięciolecie eliminacji ubóstwa ONZ (2008–2017),

S.  mając na uwadze wielowymiarowy charakter ubóstwa i wykluczenia społecznego oraz istnienie szczególnie narażonych grup społecznych i grup społecznych o szczególnych potrzebach (dzieci, kobiety, osoby starsze, osoby niepełnosprawne i inne), w tym imigrantów, mniejszości etnicznych, rodzin wielodzietnych lub niepełnych, osób przewlekle chorych i bezdomnych, a także konieczność włączania do innych europejskich strategii politycznych środków i narzędzi zapobiegania ubóstwu i wykluczeniu społecznemu oraz zwalczania ich; mając na uwadze, że należy stworzyć wytyczne dla państw członkowskich do uwzględnienia w krajowych strategiach politycznych, aby zagwarantować wysokiej jakości system zabezpieczenia społecznego i ochrony społecznej, powszechny dostęp do infrastruktury publicznej i wysokiej jakości podstawowych usług publicznych, wysokiej jakości warunków pracy i godnego zatrudnienia dającego uprawnienia oraz do gwarantowanego dochodu minimalnego, który umożliwi uniknięcie ubóstwa, da każdemu możliwość uczestnictwa w życiu społecznym, kulturalnym i politycznym oraz zapewni godne życie,

T.  mając na uwadze, że skutki ogromnego poziomu ubóstwa nie ograniczają się do spójności społecznej w Europie, lecz dotyczą również naszej gospodarki, ponieważ stałe wykluczenie dużej części naszego społeczeństwa zmniejsza konkurencyjność gospodarki i zwiększa obciążenia budżetu państwa,

U.  mając na uwadze konieczność ustanowienia, szczególnie w strategii Europa 2020, celu ogólnego oraz nadania pierwszeństwa spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej oraz ochronie podstawowych praw człowieka, co oznacza zachowanie równowagi pomiędzy polityką gospodarczą, zatrudnienia, społeczną, regionalną i polityką ochrony środowiska, jak też sprawiedliwy podział bogactwa i dochodów (przy uwzględnieniu daleko idących zmian wskaźników zależności), co rodzi konieczność przeprowadzenia socjalnych analiz wpływu w odniesieniu do wszystkich decyzji oraz stosowania przekrojowej klauzuli społecznej z Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (art. 9),

V.  mając na uwadze, że poszanowanie ludzkiej godności jest jedną z podstawowych zasad Unii Europejskiej, której działanie ma na celu wspieranie pełnego zatrudnienia i postępu społecznego, zwalczanie wykluczenia społecznego i dyskryminacji oraz wspieranie sprawiedliwości i ochrony socjalnej,

W.  mając na uwadze konieczność zagwarantowania stosowania, zwiększenia i lepszego wykorzystywania funduszy strukturalnych w zakresie zapobieganiu ubóstwu, włączenia społecznego oraz przy tworzeniu wysokiej jakości miejsc pracy powiązanych z prawami pracowniczymi,

X.  mając na uwadze rolę systemów zabezpieczenia społecznego w zapewnianiu takiego poziomu spójności społecznej, który jest konieczny dla rozwoju, w celu zagwarantowania włączenia społecznego, społecznego i zamortyzowania społecznych skutków kryzysu gospodarczego, co oznacza zapobiegające ubóstwu i indywidualnie gwarantowane dochody minimalne na poziomie krajowym, poprawę poziomu umiejętności i edukacji osób wykluczonych z rynku pracy wskutek rynkowej presji konkurencyjnej, oraz gwarancję równości szans na rynku pracy i przy realizowaniu praw podstawowych,

Y.  mając na uwadze, że wprowadzenie i wzmocnienie systemów dochodów minimalnych jest ważnym i skutecznym sposobem przezwyciężania ubóstwa poprzez wspieranie integracji społecznej i dostępu do rynku pracy oraz zapewnienie ludziom godnych warunków życia,

Z.  mając na uwadze, że systemy dochodów minimalnych są ważnym narzędziem gwarantującym bezpieczeństwo ludziom, którzy muszą przezwyciężyć konsekwencje wykluczenia społecznego i bezrobocia, a także wspierającym dostęp do rynku pracy; mając na uwadze, że takie systemy dochodów minimalnych odgrywają odnośną rolę w podziale bogactwa i zapewniają solidarność i sprawiedliwość społeczną, a szczególnie w czasach kryzysu odgrywają antycykliczną rolę, dostarczając dodatkowe środki na rzecz wzmocnienia popytu i konsumpcji na rynku wewnętrznym,

AA.  mając na uwadze, że według ostatniego sondażu Eurobarometru na temat postaw obywateli UE względem ubóstwa, znaczna większość (73 %) uważa, że ubóstwo jest problemem, który poważnie dotyka ich kraje, 89 % obywateli domaga się od swoich rządów pilnych działań w celu walki z tym zjawiskiem, a 74 % oczekuje, że UE odegra również istotną rolę w tym kontekście,

AB.  uwzględniając bolesne skutki społecznego kryzysu gospodarczego, w wyniku którego na przestrzeni ostatnich dwóch lat pracę straciło ponad 6 milionów osób,

AC.  mając na uwadze skalę kryzysu gospodarczego i społecznego oraz jego oddziaływanie pod względem narastającego ubóstwa i wykluczenia oraz rosnącego bezrobocia (z 6,7 % na początku 2008 r. do 9,5 % pod koniec 2009 r.), przy czym długofalowym bezrobociem dotkniętych jest jedna trzecia bezrobotnych, a sytuacja ta jeszcze się pogarsza w państwach członkowskich o wrażliwej gospodarce,

AD.  mając na uwadze, że Rada i Komisja oraz organy międzynarodowe, takie jak MFW, naciskają na niektóre państwa członkowskie, aby podjęły się krótkoterminowego ograniczenia deficytu budżetowego, który pogłębił się wskutek kryzysu, oraz dokonały cięć w wydatkach, także socjalnych, co osłabia państwo opiekuńcze i potęguje ubóstwo,

AE.  mając na uwadze rosnącą nierówność społeczną w szeregu państw członkowskich, wynikającą przede wszystkim z nierówności ekonomicznej pod względem dochodu i podziału bogactwa, nierówności na rynku pracy, braku bezpieczeństwa socjalnego oraz nierównego dostępu do takich funkcji społecznych państwa, jak opieka społeczna i zdrowotna, edukacja, system prawny itd.,

AF.  mając na uwadze realizację polityki UE w zakresie włączenia społecznego, a zwłaszcza cele oraz europejski program przyjęty w ramach strategii lizbońskiej na początku lat 2000., z wdrożeniem otwartej metody koordynacji i wspólnymi celami, które należy osiągnąć w ramach krajowych planów działania,

AG.  mając na uwadze, że obecnie – z różnych przyczyn – w większości państw członkowskich mieszka wielu bezdomnych, co wymaga szczególnych środków na rzecz ich integracji społecznej,

1.  podkreśla konieczność przedsięwzięcia konkretnych środków, które wyeliminują ubóstwo i wykluczenie społeczne, poszukując rozwiązań umożliwiających przywrócenie zatrudnienia, zachęcając do sprawiedliwego podziału dochodów i bogactw, gwarantując odpowiedni dochód, nadając w ten sposób rzeczywisty sens i treść Europejskiemu Rokowi Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym oraz zapewniając również silne polityczne dziedzictwo osiąganiu milenijnych celów rozwoju, w tym gwarancji dochodu minimalnego zapobiegających ubóstwu i wykluczeniu społecznemu w oparciu o różne praktyki krajowe, porozumienia zbiorowe i prawo krajowe państw członkowskich w całej Unii Europejskiej, a także aktywnie działając na rzecz promowania systemów odpowiednich dochodów i ochrony społecznej; zachęca państwa członkowskie, żeby na nowo przeanalizowały strategie polityczne na rzecz zagwarantowania odpowiedniego dochodu, przy czym walka z ubóstwem wymaga tworzenia godziwych i stałych miejsc pracy dla grup znajdujących się w niekorzystnej sytuacji na rynku pracy; uważa, że każdy pracownik musi mieć możliwość godnego utrzymania się z pracy; uważa, że polityka państwa socjalnego oznacza także aktywną politykę na rynku pracy;

2.  zwraca uwagę, że niedawne spowolnienie gospodarki, któremu towarzyszy rosnące bezrobocie i mniejsze możliwości znalezienia pracy, stawia wielu ludzi przed ryzykiem ubóstwa i wykluczenia społecznego; wskazuje, że ma to miejsce w szczególności w niektórych państwach członkowskich, które borykają się z długoterminowym bezrobociem lub brakiem aktywności;

3.  domaga się faktycznych postępów w zakresie adekwatności systemów dochodów minimalnych, tak aby były one w stanie wydobyć każde dziecko, dorosłego i osobę starszą z ubóstwa oraz dać im prawo do godnego życia;

4.  podkreśla różnice między grupami społecznymi żyjącymi w ubóstwie w szeregu dziedzin (zdrowie, mieszkalnictwo, edukacja, dochody i zatrudnienie); wzywa Komisję i państwa członkowskie do uwzględnienia tych różnic w swoich ukierunkowanych działaniach; podkreśla, że jednym z najskuteczniejszych sposobów ograniczenia ubóstwa jest sprawienie, aby rynek pracy był dostępny dla wszystkich;

5.  podkreśla potrzebę zwrócenia szczególnej uwagi na programy kształcenia ustawicznego jako podstawowe narzędzie zwalczania ubóstwa i wykluczenia społecznego, poprzez zwiększenie możliwości zatrudnienia oraz dostępu do wiedzy i rynku pracy; jest przekonany o konieczności zapewnienia szerszego uczestnictwa pracowników, osób bezrobotnych i wszystkich wrażliwych grup społecznych w kształceniu ustawicznym oraz podjęcia skutecznych działań przeciwko czynnikom, które przyczyniają się do przedwczesnej rezygnacji z edukacji, jak również o konieczności poprawy poziomu wykwalifikowania zawodowego i nabywania nowych umiejętności, co może prowadzić do szybszej ponownej integracji na rynku pracy, wzrostu produktywności i może pomóc w znalezieniu lepszego zatrudnienia;

6.  podkreśla potrzebę działania na szczeblu państw członkowskich na rzecz ustanowienia progu dochodów minimalnych w oparciu o odnośne wskaźniki, tak aby zagwarantować spójność społeczno-gospodarczą, zmniejszyć ryzyko nierównego wynagrodzenia za tę samą pracę i ograniczyć ryzyko ubóstwa ludności w całej Unii Europejskiej oraz domaga się bardziej kategorycznych zaleceń ze strony Unii Europejskiej w sprawie tego rodzaju działań;

7.  podkreśla, że zatrudnienie należy postrzegać jako jedną z najskuteczniejszych gwarancji przeciwdziałania ubóstwu, a w konsekwencji że należy przyjąć środki w celu zachęcenia do zatrudniania kobiet oraz wyznaczania jakościowych celów dla oferowanych miejsc pracy;

8.  podkreśla potrzebę podejmowania działań zarówno na poziomie europejskim jak i krajowym, by chronić obywateli i konsumentów przed nieuczciwymi warunkami spłaty pożyczek i zadłużenia na kartach kredytowych oraz określić warunki dotyczące dostępności pożyczek, których celem będzie przeciwdziałanie nadmiernemu zadłużeniu gospodarstw domowych, co prowadzi do ubóstwa i wykluczenia społecznego;

9.  podkreśla wielowymiarowy charakter ubóstwa i wykluczenia społecznego oraz nalega na potrzebę włączenia do głównego nurtu celów społecznych i na znaczenie społecznego wymiaru i społecznego zrównoważenia makroekonomicznych strategii politycznych; uważa, że cele społeczne winny być integralną częścią strategii wychodzenia z kryzysu, strategii Europa 2020 i spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej, wiąże się to z horyzontalnym ukierunkowaniem społecznym i skuteczną oceną oddziaływania społecznego, co zagwarantuje ponowne określenie priorytetów i strategii politycznych, w szczególności monetarnych, zatrudnienia, społecznych i makroekonomicznych strategii politycznych, w tym paktu na rzecz stabilności i wzrostu, polityki konkurencji, rynku wewnętrznego oraz polityki budżetowej i fiskalnej; jest zdania, że polityki te nie powinny być przeszkodą dla spójności społecznej i muszą zagwarantować wdrożenie odpowiednich środków i wspieranie polityki równych szans w celu znalezienia sposobu trwałego wyjścia z kryzysu, gwarantującego powrót do konsolidacji fiskalnej oraz podejmującego reformy niezbędne do przywrócenia wzrostu gospodarczego i tworzenia nowych miejsc pracy; wzywa do przyjęcia skutecznych strategii politycznych wspierających w drodze odpowiednich mechanizmów państwa członkowskie będące w największej potrzebie;

10.  wyraża przekonanie, że tworzenie nowych miejsc pracy, jako pierwszy krok w kierunku ograniczenia ubóstwa, musi stanowić priorytet dla rządów państw członkowskich;

11.  uważa, że systemy dochodów minimalnych winny być integralną częścią strategicznego podejścia do integracji społecznej, obejmującego zarówno ogólne strategie polityczne, jak i ukierunkowane działania – w zakresie mieszkalnictwa, opieki zdrowotnej, edukacji i kształcenia, świadczeń socjalnych – za pomocą których ludzie mogą przezwyciężyć ubóstwo i samodzielnie działać na rzecz włączenia społecznego i dostępu do rynku pracy; uważa, że rzeczywistym celem systemów dochodów minimalnych jest nie tylko pomoc, lecz przede wszystkim towarzyszenie beneficjentom na drodze od wykluczenia społecznego do aktywnego życia;

12.  wskazuje na konieczność uwzględniania osób pozostających na utrzymaniu przy ustalaniu kwot dochodu minimalnego, w szczególności dzieci, żeby wyjść z zaklętego koła ubóstwa wśród dzieci; uważa ponadto, że Komisja powinna sporządzać roczne sprawozdanie w sprawie postępów w walce z ubóstwem wśród dzieci;

13.  podkreśla, że potrzebna jest rewizja restrykcyjnej polityki budżetowej, jaką narzuca się w niektórych państwach członkowskich w celu pokonania kryzysu, oraz podkreśla znaczenie skutecznego działania na rzecz solidarności, w tym wzmocnienia, mobilności, przewidywania transferu i zmniejszenia współfinansowania w odniesieniu do finansowania z budżetu, tak aby tworzyć godne miejsca pracy, wspierać sektory produkcyjne oraz przeciwdziałać ubóstwu i wykluczeniu społecznemu oraz unikać wszelkich nowych form zależności lub dalszego zwiększania zadłużenia;

14.  uważa, że wprowadzenie systemów dochodów minimalnych we wszystkich państwach członkowskich UE – obejmujących szczególne środki wsparcia osób, których dochód przy wkładzie gospodarczym i ułatwionym dostępie do usług jest niewystarczający – jest jednym z najskuteczniejszych sposobów zwalczania ubóstwa, zapewnienia odpowiedniego standardu życia i pobudzenia integracji społecznej;

15.  uważa, że systemy odpowiedniego dochodu minimalnego muszą wynosić przynajmniej 60 % średniego dochodu w danym państwie;

16.  podkreśla, że potrzebna jest ocena polityki włączenia społecznego, stosowanie otwartej metody koordynacji, realizacja wspólnych celów i krajowych planów działania w kontekście rozwoju ubóstwa, tak żeby prowadzić bardziej zaangażowane działania na szczeblu europejskim i krajowym oraz przeciwdziałać ubóstwu za pomocą bardziej włączającej, spójnej i lepiej sformułowanej polityki, która ma na celu likwidację skrajnego ubóstwa i ubóstwa wśród dzieci do 2015 r. oraz znaczne zmniejszenie względnego ubóstwa;

17.  ponownie stwierdza, że systemom dochodów minimalnych, choć są one istotne, musi towarzyszyć skoordynowana strategia na szczeblu krajowym i unijnym, skupiona na szerokich działaniach i szczególnych środkach, takich jak aktywna polityka rynku pracy na rzecz grup najbardziej od niego oddalonych, edukacja i kształcenie dla osób o najmniejszych umiejętnościach, płace minimalne, polityka budownictwa socjalnego oraz świadczenie dostępnych i przystępnych cenowo usług publicznych wysokiej jakości;

18.  nalega na promowanie integracji i włączenia społecznego w celu zapewnienia skutecznej ochrony podstawowych praw człowieka, ponadto nalega na poczynienie jasnych zobowiązań w odniesieniu do określenia unijnych i krajowych strategii politycznych służących zwalczaniu ubóstwa i wykluczenia społecznego; uważa za niezbędne zapewnienie lepszego, powszechnego, wolnego od ograniczeń fizycznych i barier komunikacyjnych dostępu do rynku pracy, publicznych usług opieki zdrowotnej, edukacji i kształcenia od okresu przedszkolnego do ukończenia pierwszych studiów, kształcenia zawodowego, publicznych lokali mieszkalnych, dostaw energii i opieki społecznej; uważa, że miejsca pracy powinny być dostępne, spełniać warunki jakości i dawać uprawnienia; jest zdania, że płace powinny być godne i zatrudnienie powinno dawać uprawnienia do minimalnego dochodu na starość, aby umożliwić emerytom, którzy pracowali przez całe życie, otrzymywanie przyzwoitych emerytur; dodaje, że systemy odpowiednich dochodów minimalnych dla wszystkich muszą zagwarantować wolność od ubóstwa i zapewnić włączenie społeczne, kulturowe i polityczne zgodnie z różnymi praktykami krajowymi, układami zbiorowymi i prawem krajowym państw członkowskich; zauważa ponadto, że w perspektywie długoterminowej im więcej państwa członkowskie zainwestują w te różne strategie polityczne, tym mniej konieczny będzie system wystarczającego dochodu na gospodarstwo domowe; wskazuje, że takie środki powinno się przyjmować w ścisłej zgodności z zasadą pomocniczości oraz z różnymi praktykami, układami zbiorowymi i prawem krajowym państw członkowskich; uważa, że tylko w ten sposób można zagwarantować wszystkim ludziom prawo do uczestnictwa w życiu społecznym, politycznym i kulturalnym;

19.  zwraca uwagę na potrzeby młodych ludzi, którzy borykają się ze szczególnymi problemami, poszukując swojego miejsca w życiu gospodarczym i społecznym, oraz są narażeni na ryzyko opuszczenia szkoły we wczesnym wieku; wzywa państwa członkowskie, żeby zapewniły, że przeciwdziałanie bezrobociu wśród młodzieży stanie się specjalnym celem opartym na własnych priorytetach, obejmującym specjalne działania i środki w zakresie szkoleń zawodowych, wsparcie z programów wspólnotowych ((Lifelong Learning, Erasmus Mundus) oraz wspieranie nowatorstwa;

20.  podkreśla, że odsetek osób przedwcześnie kończących edukację oraz ograniczony dostęp do szkolnictwa wyższego na poziomie uniwersyteckim są podstawowymi czynnikami prowadzącymi do długoterminowego bezrobocia i kładą się cieniem na spójności społecznej; uważa, że ponieważ działania na rzecz zwalczania tych dwóch problemów znajdują się wśród zasadniczych celów określonych przez Komisję w dokumencie dotyczącym strategii Europa 2020, należy stworzyć podstawy wdrożenia konkretnych działań i strategii politycznych na rzecz dostępu młodzieży do edukacji poprzez stypendia, dofinansowania dla studentów, pożyczki studenckie i inicjatywy wpływające na dynamikę edukacji szkolnej;

21.  uważa, że Komisja powinna przeanalizować wpływ, jaki w poszczególnych państwach członkowskich miałaby jej inicjatywa legislacyjna dotycząca ustanowienia na szczeblu europejskim płacy minimalnej; proponuje w szczególności, żeby przedmiotem tej analizy była różnica między odpowiednim dochodem minimalnym i płacą minimalną w danym państwie członkowskim, a także jego skutki dla wejścia na rynek pracy;

22.  podkreśla, że ważne jest przyjęcie zasad dotyczących wypłacania zainteresowanym odszkodowania z ubezpieczenia od bezrobocia, co umożliwi uniknięcie ubóstwa, że ważne jest zachęcanie państw członkowskich do podejmowania środków ułatwiających powrót do zatrudnienia na miejsca pracy podlegające presji, m.in. ułatwiając mobilność w Unii Europejskiej;

23.  podkreśla, że inwestycje w systemy dochodów minimalnych stanowią kluczowy element zapobiegania ubóstwu i ograniczania go; podkreśla, że nawet w czasach kryzysu systemy dochodów minimalnych należy postrzegać nie jako czynnik powodujący koszty, ale jako główny element walki z kryzysem; zaznacza, że dokonane na wczesnym etapie inwestycje w walkę z ubóstwem przynoszą poważną korzyść, jaką jest ograniczenie długofalowych kosztów dla społeczeństwa;

24.  podkreśla rolę ochrony socjalnej w szczególności w kwestii chorób, zasiłków rodzinnych, emerytur, niepełnosprawności oraz wzywa państwa członkowskie, żeby zwróciły szczególną uwagę na osoby najbardziej podatne na zagrożenia, gwarantując im minimum praw nawet w razie bezrobocia;

25.  stwierdza, że posiadanie zasobów i korzyści wystarczających do godnego życia jest podstawowym prawem człowieka, z którego należy korzystać w szerszym kontekście kompleksowych, spójnych środków mających na celu przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu oraz aktywnej strategii wspierania integracji społecznej; wzywa państwa członkowskie, żeby przyjęły krajowe strategie polityczne mające na celu wzmocnienie gospodarczej i społecznej integracji zainteresowanych osób;

26.  wskazuje na rosnącą liczbę osób pracujących, ale żyjących w ubóstwie, oraz na potrzebę podjęcia tego nowego wyzwania przez połączenie różnych instrumentów; domaga się, aby poziom płacy wystarczającej na życie był zawsze powyżej progu ubóstwa; domaga się, aby pracownicy, którzy z różnorakich powodów znajdują się poniżej progu ubóstwa, otrzymali bezwarunkowe i łatwe do uzyskania dodatki; wskazuje na pozytywne doświadczenia w Stanach Zjednoczonych, gdzie stosowanie negatywnego podatku dochodowego pozwala podnieść dochody pracowników o niskich zarobkach ponad próg ubóstwa;

27.  zauważa, że Komisja Europejska w komunikacie zatytułowanym „Strategia Europa 2020 – Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” proponuje określenie pięciu głównych celów UE, wśród których znajduje się zmniejszenie liczby osób zagrożonych ubóstwem o 20 mln; przypomina, że ten cel nie dorównuje początkowym ambicjom strategii lizbońskiej, które niestety nie mogły zostać spełnione (likwidacja ubóstwa); uważa, że ubóstwo i wykluczenie społeczne należy wyeliminować za pomocą wiarygodnych, konkretnych i wiążących środków; uznaje, że liczba ta jest za mała oraz że nie można zrezygnować z celu Europy bez ubóstwa; uznaje, że w związku z tym należy zastosować odpowiednie środki oraz że do tego celu liczbowego o wartości bezwzględnej należy dodać cel zmniejszenia ubóstwa w każdym państwie członkowskim, żeby zachęcić każde państwo członkowskie do udziału w realizacji tego celu, oraz że należy umożliwić świadczenie pomocy w ramach tego celu przy wykorzystaniu odpowiednich środków; jest zdania, że ten cel należy osiągnąć za sprawą konkretnych i odpowiednich środków, szczególnie poprzez wprowadzenie systemów dochodów minimalnych we wszystkich państwach członkowskich UE;

28.  uważa, że priorytetowo należy potraktować zwalczanie nierówności społecznej, zwłaszcza w kontekście nierówności ekonomicznej pod względem dochodu i podziału bogactwa, nierówności na rynku pracy, braku bezpieczeństwa socjalnego oraz nierównego dostępu do takich funkcji społecznych państwa, jak opieka społeczna i zdrowotna, edukacja, system prawny itd.;

29.  zwraca się do Rady i państw członkowskich UE o oparcie głównego celu strategii Europa 2020 w zakresie zwalczania ubóstwa na wskaźniku relatywnego ubóstwa (60 % progu mediany dochodu), co poparła Rada Europejska w Laeken w grudniu 2001 r., ponieważ wskaźnik ten sytuuje rzeczywistość ubóstwa w kontekście poszczególnych państw członkowskich, odzwierciedlając rozumienie ubóstwa jako stanu względnego;

30.  wzywa państwa członkowskie UE do dopilnowania, aby główne cele UE w zakresie ubóstwa przełożyły się na konkretne i osiągalne cele krajowe w tak priorytetowych elementach unijnej strategii włączenia społecznego, jak położenie kresu bezdomności ulicznej do 2015 r. zgodnie z oświadczeniem pisemnym nr 0111/2007;

31.  uważa, że należy zwrócić szczególną uwagę i przeznaczyć dodatkowe środki na osoby bezdomne zarówno ze strony państw członkowskich, jak i Komisji, tak aby w pełni zintegrować je ze społeczeństwem do 2015 r.; będzie to wymagało gromadzenia porównywalnych danych i opracowywania rzetelnych statystyk na szczeblu wspólnotowym oraz ich corocznej publikacji wraz ze sprawozdaniem na temat osiągniętych postępów i celów wyznaczonych w odpowiednich krajowych i wspólnotowych strategiach przeciwdziałania ubóstwu i wykluczeniu społecznemu;

32.  uważa, że każde państwo członkowskie ma obowiązek podjęcia wszelkich działań w celu uniknięcia niepewnej sytuacji finansowej swoich obywateli, zapobiegając ich nadmiernemu zadłużeniu w szczególności w przypadku korzystania z kredytów bankowych, rozważając opodatkowanie banków i instytucji finansowych, które decydują się na udzielanie kredytów osobom niewypłacalnym;

33.  uważa, że państwa członkowskie muszą podjąć wyraźne zobowiązanie do wdrożenia aktywnego włączenia: ograniczenia warunkowości, inwestowania we wspomagającą aktywizację, obrony adekwatnego dochodu minimalnego i zachowania standardów społecznych poprzez zakaz cięć w kluczowych usługach publicznych, tak aby ubodzy nie płacili za kryzys;

34.  uważa, że różne doświadczenia z dochodami najniższymi i bezwarunkowymi dochodami podstawowymi dla wszystkich w połączeniu z dodatkowymi środkami włączenia społecznego i ochrony, ukazują, że jest to skuteczna forma walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym, pozwalająca zapewnić wszystkim godne życie; domaga się zatem od Komisji przygotowania inicjatywy wspierającej dalsze działania w państwach członkowskich, które będą uwzględniały najlepsze praktyki i będą je promowały oraz które pozwolą na zapewnienia indywidualnie gwarantowanych, zapobiegających ubóstwu modeli odpowiednich dochodów minimalnych i dochodów podstawowych jako środka eliminacji ubóstwa i gwarantującego sprawiedliwość społeczną i równość szans dla wszystkich obywateli, których poziom ubóstwa zostanie wykazany w wymiarze poszczególnych regionów, przestrzegając zasady pomocniczości i nie kwestionując szczególnych uwarunkowań w każdym państwie członkowskim; uważa, że ta inicjatywa Komisji powinna doprowadzić do opracowania planu działania, który ma towarzyszyć realizacji europejskiej inicjatywy w zakresie dochodów minimalnych w państwach członkowskich, przy poszanowaniu poszczególnych praktyk krajowych, układów zbiorowych lub prawa obowiązującego w państwach członkowskich, tak aby osiągnąć następujące cele:

35.  podkreśla, że odpowiedni dochód minimalny jest nieodłącznym składnikiem godnego życia ludzkiego oraz że odpowiedni dochód minimalny i udział w życiu społecznym są warunkiem wstępnym pełnego rozwinięcia przez ludzi ich potencjału i współudziału w demokratycznym kształtowaniu społeczeństwa; zaznacza, że dochody zapewniające egzystencję przyczyniają się ponadto do pozytywnej dynamiki w gospodarce narodowej, a przez to zapewniają dobrobyt;

36.  uważa, że inicjatywa Komisji w sprawie gwarantowanego dochodu minimalnego powinna uwzględniać zalecenie 92/441/EWG, w którym uznano „podstawowe prawo osoby do wystarczających zasobów w odniesieniu do ludzkiej godności”, przy czym podkreśla, że głównym celem systemów wspierania dochodów powinno być wydobywanie ludzi z ubóstwa i umożliwianie im godnego życia, w tym godnej niepełnosprawności i świadczeń emerytalnych; w związku z tym zaleca, żeby Komisja rozważyła ustanowienie wspólnej metody obliczania minimalnego dochodu pozwalającego na przeżycie i minimum socjalnego („koszyk” towarów i usług), tak aby zapewnić dostępność porównawczych pomiarów poziomów ubóstwa i ustanowić środki interwencji socjalnej;

37.  wzywa państwa członkowskie do podjęcia pilnych działań w celu usprawnienia absorpcji świadczeń społecznych, monitorowania poziomów i przyczyn braku absorpcji – uznając, że wg OECD przypadki braku absorpcji stanowią 20-40% świadczeń – poprzez zwiększenie przejrzystości, skuteczniejsze informowanie, udostępnianie doradztwa, uproszczenie procedur i ustanowienie skutecznych środków i strategii walki z napiętnowaniem i dyskryminacją związaną z odbiorcami dochodu minimalnego;

38.  podkreśla znaczenie istnienia zasiłków dla bezrobotnych, które umożliwiają beneficjentom życie w godziwych warunkach, jak również potrzebę ograniczenia okresu bezrobocia, m.in. poprzez zwiększenie wydajności krajowych urzędów pracy;

39.  podkreśla potrzebę przyjęcia zasad ubezpieczenia pozwalających powiązać minimalne emerytury wypłacane w państwach członkowskich z odpowiednimi progami ubóstwa;

40.  krytykuje państwa członkowskie, których systemy dochodów minimalnych nie uwzględniają względnego progu ubóstwa; ponownie wzywa państwa członkowskie do jak najszybszego zaradzenia tej sytuacji; domaga się, aby Komisja wzięła pod uwagę dobre i złe praktyki, oceniając krajowe plany działania;

41.  zwraca uwagę na poważną dyskryminację pod względem wieku w odniesieniu do systemów dochodów minimalnych, polegającą np. na ustalaniu dochodu minimalnego dla dzieci poniżej progu ubóstwa lub wykluczaniu młodych ludzi z systemów dochodów minimalnych z uwagi na brak składek na ubezpieczenie społeczne; podkreśla, że podważa to bezwarunkowy i odpowiedni charakter systemów dochodów minimalnych;

42.  podkreśla, że pilną konieczność opracowania i zastosowania odpowiednich wskaźników socjoekonomicznych w różnych dziedzinach takich jak zdrowie, mieszkalnictwo, dostawy energii, włączenie społeczne i kulturowe, mobilność, kształcenie, dochody (jak współczynnik Ginniego pozwalający na pomiar zmian w różnicach dochodów), niedostatek materialny, zatrudnienie i usługi pomocy społecznej, które pozwolą na śledzenie i mierzenie postępów osiągniętych w zwalczaniu ubóstwa oraz w działaniach na rzecz włączenia społecznego i które będą przedstawiane każdego roku z okazji Międzynarodowego Dnia Walki z Ubóstwem (17 października), z jednoczesnym zaznaczeniem ewolucji tych postępów w zależności od takich czynników, jak płeć, grupa wiekowa, sytuacja rodzinna, niepełnosprawność, imigracja, choroby przewlekłe i różne poziomy dochodów (60% średniego dochodu, 50% średniego dochodu, 40% średniego dochodu) w sposób umożliwiający uwzględnienie ubóstwa względnego, ubóstwa skrajnego i grup najbardziej narażonych; podkreśla pilną potrzebę dysponowania danymi statystycznymi UE – wykraczającymi poza wskaźniki monetarne – na temat sytuacji skrajnego ubóstwa, takich jak bezdomność, które obecnie nie są uwzględniane w badaniu EU SILC; domaga się, aby powyższe wskaźniki socjoekonomiczne były przedstawiane co roku w sprawozdaniu państwom członkowskim i Parlamentowi Europejskiemu w celu przeprowadzenia dyskusji i ustaleniu dalszych konkretnych możliwości działania;

43.  podkreśla, że potrzebne są szczególne dodatkowe przepisy dotyczące grup w niekorzystnej sytuacji (osoby niepełnosprawne lub przewlekle chore, osoby samotnie wychowujące dzieci i rodziny wielodzietne), które ponoszą dodatkowe koszty, w szczególności związane z pomocą osobistą, korzystaniem ze specjalnych urządzeń, opieki medycznej czy pomocy społecznej;

44.  wzywa Komisję i państwa członkowskie UE do zbadania, w jaki sposób różne modele bezwarunkowych i chroniących przed ubóstwem dochodów podstawowych dla wszystkich mogłyby przyczynić się do włączenia społecznego, kulturowego i politycznego, przy uwzględnieniu zwłaszcza ich niepiętnującego charakteru i zdolności zapobiegania przypadkom ukrytego ubóstwa;

45.  jest zdania, że w odniesieniu do strategii politycznych zmniejszania ubóstwa, które towarzyszą ustanowieniu odpowiedniego dochodu minimalnego w państwach członkowskich, należy przekształcić otwartą metodę koordynacji, tak aby umożliwić rzeczywistą wymianę sprawdzonych wzorców między państwami członkowskimi;

46.  zauważa, że cel zwalczania ubóstwa związany z dochodem minimalnym zostanie osiągnięty tylko wówczas, gdy dochód ten będzie wolny od podatku, i zaleca rozważenie powiązania poziomu dochodu minimalnego z wahaniami opłat za usługi komunalne;

47.  przypomina, że kobiety bardziej niż mężczyźni narażone są na popadnięcie w skrajne ubóstwo z uwagi na braki w systemach opieki socjalnej i utrzymującą się dyskryminację, zwłaszcza na rynku pracy, co wymaga pełnego zakresu specjalnych strategii politycznych, które powinny być nakierowane na kwestie płci i uwzględniać konkretne okoliczności;

48.  uważa, że ubóstwo dotykające osoby zatrudnione oznacza niesprawiedliwe warunki pracy, oraz wzywa do podjęcia wysiłków ku zmianie tej sytuacji, tak aby ogólne poziomy wynagrodzenia i poziomy płacy minimalnej w szczególności mogły zapewnić godny standard życia, niezależnie od tego, czy poziomy te ustalono przepisami prawa czy uzgodniono w negocjacjach zbiorowych;

49.  wzywa do włączenia osób doświadczających ubóstwa (w odniesieniu do których należy zdecydowanie wspierać inicjatywy na rzecz integracji na rynku pracy) oraz zachęca Komisję i państwa członkowskie do rozwijania dialogu z osobami i organizacjami reprezentującymi osoby żyjące w ubóstwie, ich sieciami i partnerami społecznymi; uważa, że należy zadbać o to, aby osoby doświadczające ubóstwa i organizacje, które takie osoby reprezentują, zostały uznane za zainteresowane strony oraz otrzymywały odpowiednie finansowe i inne wsparcie oraz środki, tak aby umożliwić im udział w opracowywaniu, realizacji i monitorowaniu strategii politycznych, środków i wskaźników na szczeblu europejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym, zwłaszcza w związku z krajowymi programami reform w ramach strategii Europa 2020 oraz otwartą metodą koordynacji ochrony społecznej i włączenia społecznego; podkreśla ponadto potrzebę wzmocnienia działań przeciwko pracodawcom, którzy nielegalnie zatrudniają marginalizowane grupy za wynagrodzenie niższe, niż wynosi dochód minimalny;

50.  uważa, że należy podjąć trwałe i szeroko zakrojone wysiłki w celu zwalczania ubóstwa i wykluczenia społecznego, żeby polepszyć sytuację ludzi najbardziej narażonych na ubóstwo i wykluczenie, takich jak osoby o niepewnym zatrudnieniu, bezrobotni, osoby samotnie wychowujące dzieci, osoby starsze żyjące samotnie, kobiety, dzieci znajdujące się w niekorzystnej sytuacji, mniejszości etniczne czy osoby chore lub zdrowe inaczej;

51.  wyraża głębokie ubolewanie, że niektóre państwa członkowskie wydają się nie uwzględniać zalecenia Rady 92/441/EWG, w którym uznano „podstawowe prawo osoby do wystarczających zasobów i pomocy społecznej, aby żyć w sposób nieuchybiający ludzkiej godności”;

52.  nalega na pełne zaangażowanie partnerów społecznych na równych zasadach w tworzenie krajowych planów działania na rzecz zwalczania ubóstwa i określanie celów odniesienia na wszystkich poziomach zarządzania;

53.  podkreśla potrzebę planowania i realizacji ukierunkowanych działań interwencyjnych, w drodze aktywnych strategii politycznych na rzecz zatrudnienia na poziomie geopolitycznym, sektorowym i biznesowym oraz przy aktywnym zaangażowaniu partnerów społecznych, by zwiększyć dostęp do rynku pracy osób z grup społecznych lub regionów geograficznych o szczególnie wysokiej stopie bezrobocia;

54.  podkreśla potrzebę skoncentrowania się na wybranych grupach populacji (migrantach, kobietach, bezrobotnych w wieku przedemerytalnym itd.), by poprawić ich umiejętności, co przyczyni się do unikania bezrobocia oraz by wzmocnić strukturę integracji społecznej;

55.  wzywa państwa członkowskie i Komisję do podjęcia działań pozwalających na integrację młodzieży oraz osób starszych na rynku pracy, ponieważ są to najwrażliwsze grupy społeczne, na które w warunkach obecnej recesji szczególnie wpływa brak zatrudnienia;

56.  podkreśla, że systemy dochodów minimalnych muszą pokrywać koszty paliw, aby ubogie gospodarstwa domowe dotknięte ubóstwem energetycznym były w stanie pokrywać swoje rachunki za energię; systemy dochodów minimalnych muszą być obliczane w oparciu o realistyczne oceny kosztów ogrzewania domów w powiązaniu ze szczególnymi potrzebami danego gospodarstwa domowego (np. rodziny z dziećmi, osoby w podeszłym wieku i niepełnosprawne);

57.  zauważa, że mimo iż większość państw członkowskich UE27 dysponuje krajowymi systemami dochodów minimalnych, wiele z nich takiego systemu nie posiadają; wzywa państw członkowskie do wprowadzenia systemu gwarantowanego, zapobiegającego ubóstwu dochodu minimalnego z myślą o włączeniu społecznym, oraz wzywa je do wymiany najlepszych wzorców; uznaje, że tam, gdzie świadczona jest pomoc socjalna, państwa członkowskie mają obowiązek zadbać, aby obywatele rozumieli swoje uprawnienia i mogli je uzyskiwać;

58.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również parlamentom i rządom państw członkowskich i państw kandydujących.

(1) Dz.U. L 245 z 26.8.1992, s. 46. (2) Dz.U. L 245 z 26.8.1992, s. 49. (3) Rada Unii Europejskiej, komunikat prasowy, 16825/08 (Presse 358), s. 18. (4) Dz.U. L 298 z 7.11.2008, s. 20. (5) Dz.U. C 305 E, z 14.12.2006, s. 141. (6) Dz.U. C 9E z 15.1.2010, s. 11. (7) Dz.U. C 212 E z 5.8.2010, s. 11. (8) Dz.U. C 212 E z 5.8.2010, s. 23. (9) Dz.U. C 259 E z 29.10.2009, s. 19. (10) Krajowy próg narażenia na ubóstwo wynosi 60 % krajowej mediany dochodu, co jest wartością niższą niż średni dochód.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 października 2010 r. w sprawie kryzysu finansowego, gospodarczego i społecznego: zalecenia dotyczące działań i inicjatyw do podjęcia (sprawozdanie śródokresowe) (2009/2182 (INI))

P7_TA(2010)0376 A7-0267/2010

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją decyzję z dnia 7 października 2009 r. w sprawie powołania, uprawnień, składu liczbowego oraz długości mandatu Komisji Specjalnej ds. Kryzysu Finansowego, Gospodarczego i Społecznego(1), przyjętą zgodnie z art. 184 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Specjalnej ds. Kryzysu Finansowego, Gospodarczego i Społecznego (A7-0267/2010),

Przyczyny

1.  zauważa, że przyczyny obecnego kryzysu są rozgałęzione, a jego skutki mogą być natychmiastowe albo długoterminowe oraz że przeoczono liczne sygnały ostrzegawcze i niewłaściwie oceniono skalę kryzysu oraz jego wpływ i rozległe skutki;

2.  stwierdza, że kryzys, który rozpoczął się w Stanach Zjednoczonych wraz z bańką subprimes, sięga korzeniami znacznie wcześniejszego okresu;

3.  stwierdza, że światowa nierównowaga, zarządzanie regulacyjne (regulacja i nadzór) i polityka pieniężna – wraz ze specyficznymi czynnikami właściwymi systemowi finansowemu, takie jak złożoność i nieprzejrzystość produktów finansowych, system szybkich zysków i nieodpowiednie modele biznesowe – stanowią główne czynniki przyczyniające się do trwającego obecnie kryzysu finansowego;

4.  uważa, że mnożenie się w sektorze finansowym konfliktów interesów, interesów partykularnych (vested interests) i przypadków podmiotów „zbyt blisko związanych, by rozmawiać” (too close to talk) w niektórych przypadkach przyczyniło się do pogłębienia kryzysu;

5.  odnotowuje, że ekspansyjna amerykańska polityka pieniężna sprzyjała nadmiarowi środków płynnych w pogoni za wysoką wydajnością, i stymulowaniu popytu wewnętrznego opartego na kredytach konsumpcyjnych, a zatem na zadłużeniu gospodarstw domowych, jak również sprzyjała wysokim wydatkom publicznym finansowanym dzięki taniemu dostępowi do kapitału;

6.  zauważa, że na rynkach finansowych zauważa się zachowania spekulacyjne, polegające na podejmowaniu przez niektórych inwestorów bardzo wysokiego ryzyka, zaakcentowane dodatkowo istnieniem oligopolu w agencjach ratingowych; zauważa, że każda gospodarka rynkowa funkcjonuje najlepiej, jeżeli towarzyszy jej demokratycznie przyjęta, przejrzysta i wielopoziomowa regulacja, przy zdrowej etyce i zasadach moralnych, co sprzyja solidnemu systemowi finansowemu i gospodarczemu, bez szkody dla realnej gospodarki;

7.  zauważa, że mnożenie złożonych produktów finansowania pozabilansowego (SPV, CDO, CDS itd.) i mechanizm sekurytyzacji wynikający z nieregulowanego równoległego systemu bankowego zwiększyły, a nie zmniejszyły, ryzyko systemowe; stwierdza, że instytucje skupiające się na oszczędzających i finansujące MŚP pokazały swoją wartość;

8.  uważa, że wobec zmian klimatu, utraty różnorodności biologicznej i wyczerpywania się zasobów naturalnych brak modelu produkcji, dystrybucji i konsumpcji w większej mierze opierającego się na zasadach zrównoważonego rozwoju zalicza się do głęboko sięgających przyczyn kryzysu;

9.  uważa, że strukturom zarządzania finansowego i gospodarczego istniejącym przed wybuchem kryzysu, czy to na szczeblu światowym czy w Stanach Zjednoczonych, czy też w Unii Europejskiej, brakowało spójności i jednolitości ze względu na rozdział nadzoru makro- i mikroostrożnościowego, zbytnio skupiały się one na oddolnym mikroostrożnościowym nadzorze nad instytucjami finansowymi oraz na kontroli nad krajowymi wskaźnikami makroekonomicznymi, zaniedbując systemową ocenę finansowych i makroekonomicznych zmian, które wymagałyby nadzoru nad wzajemnymi powiązaniami między instytucjami finansowymi i między krajami;

10.  stwierdza, że globalizacja nie łączyła się z pojawieniem się czy równoległą ewolucją struktur ładu światowego towarzyszących integracji rynków, w szczególności w odniesieniu do globalnej równowagi lub jej braku i do rynków finansowych, i postrzega proces G20 jako krok w prawidłowym kierunku, lecz podkreśla, że potrzebna jest skuteczna reprezentacja stanowiska UE w grupie G20;

11.  stwierdza, że Unia Europejska uznała swobodny przepływ kapitałów, zgodnie z przepisami traktatów o Unii Europejskiej, w lipcu 1990 r., co przyczyniło się do rozwoju gospodarczego; zauważa jednak, że swobodnemu przepływowi kapitału nie towarzyszyła harmonizacja podatków od oszczędności, odpowiednia regulacja transgraniczna lub nadzór na szczeblu europejskim;

12.  potępia fakt, że zasady paktu stabilności i wzrostu nie zawsze były przestrzegane w przeszłości i zauważa, że występują znaczące nierówności pomiędzy gospodarkami państw strefy euro;

13.  zauważa, że brak odpowiedniej regulacji i solidnego nadzoru oraz całkowity brak instrumentów zarządzania sytuacjami awaryjnymi na wypadek kryzysu bankowego wykazał, jak długą drogę Unia Europejska musi jeszcze przejść, by wprowadzić mechanizmy nadające się do zarządzania wyzwaniami politycznymi związanymi z posiadaniem rynku wewnętrznego i zintegrowanego systemu finansowego; zauważa w szczególności brak mechanizmu na wypadek bankructwa wykraczającego poza granice państwowe;

Skutki

14.  stwierdza, że deficyt publiczny w Unii Europejskiej wzrósł z 2,3% PKB w 2008 r. do 7,5% w 2010 r. i z 2% do 6,3% w strefie euro według Eurostatu, przy czym współczynnik długu publicznego wzrósł z 61,6% PKB w 2008 r. do 79,6% w 2010 r. w Unii Europejskiej i z 69,4% do 84,7% w strefie euro, w dwa lata niwecząc blisko dwie dekady starań na rzecz konsolidacji budżetowej w niektórych państwach członkowskich; ubolewa nad takim niekorzystnym rozwojem wydarzeń, gdyż sprawi on, że stawienie czoła bezrobociu i wyzwaniom demograficznym będzie tym trudniejsze;

15.  uważa, że sytuacja europejskich finansów publicznych była zła już przed kryzysem: od lat 70. poprzedniego stulecia dług publiczny państw członkowskich powoli rósł w efekcie różnych okresów spowolnienia gospodarczego; stwierdza, że koszt planów naprawy gospodarczej, spadek wpływów z podatków i rosnące wydatki na ochronę socjalną spowodowały pogłębienie się długu publicznego i jego udziału w PKB wszystkich państw członkowskich – chociaż w niejednakowym stopniu;

16.  uważa, że nie są jeszcze widoczne wszystkie skutki kryzysu i że nie można wykluczyć ponownej zapaści, ponownego wystąpienia recesji, w szczególności z uwagi na rozmiar bezrobocia;

17.  zauważa, że wywarł wpływ na zatrudnienie w całej UE, chociaż jego spadek został ograniczony średnio do 1,9% w UE-27., i że negatywne skutki dla zatrudnienia będą jeszcze widoczne z uwagi na występujące zwykle przesunięcie czasowe pomiędzy koniunkturą gospodarczą a rynkiem pracy; podkreśla, że Komisja szacuje, iż w 2010 r. wskaźnik bezrobocia w UE zbliży się do 11%, co będzie miało poważne konsekwencje dla siły roboczej w UE;

18.  stwierdza, że społeczne skutki kryzysu różnią się w zależności od państwa członkowskiego: o ile poziom bezrobocia wynosi średnio 10% ludności, w niektórych krajach sięga 20%, z czego 40% to młodzi ludzie, co podkreśla znaczenie usprawnień strukturalnych koniecznych w niektórych krajach;

19.  uważa, że chociaż istotna jest polityka redukcji długu, to szybka konsolidacja finansów publicznych nie powinna odbywać się kosztem systemów ochrony socjalnej i usług publicznych, ponieważ ich rola jako automatycznych stabilizatorów i amortyzatorów kryzysu została zasadnie uznana; zauważa, że zwiększenie skuteczności ochrony socjalnej i usług publicznych może jednocześnie poprawić wydajność gospodarczą oraz jakość usług; uznaje, że nieosiągnięcie odpowiedniej równowagi mogłoby doprowadzić do długotrwałego słabego wzrostu gospodarczego, któremu towarzyszyć będzie utrzymujące się bezrobocie, a w konsekwencji nieuchronna erozja światowej konkurencyjności Europy;

20.  stwierdza, że wysoki poziom bezrobocia pociąga za sobą nie tylko koszty społeczne, lecz również wysokie koszty gospodarcze, ponieważ osoba bezrobotna w niewielkim stopniu napędza popyt wewnętrzny, płaci niższe podatki i składki społeczne; zauważa, że zwiększa to spoczywające na osobach pracujących obciążenia w postaci wyższych podatków oraz obciążenia dla przyszłych pokoleń, w postaci wyższego zadłużenia;

21.  stwierdza, że w oparciu o dane z 2007 r. (ostatnie znane dane), czyli pochodzące z okresu przedkryzysowego, w Unii Europejskiej jest 30 mln ubogich pracowników, a zgodnie z ostatnimi danymi 79 mln ludzi żyje poniżej granicy ubóstwa, a ich liczba prawdopodobnie od tego czasu wzrosła;

22.  stwierdza, że oprócz bezrobocia, kryzys wywarł wielowymiarowy wpływ społeczny, powodując między innymi pogorszenie się warunków pracy, zwiększenie trudności w dostępie ludności do podstawowych potrzeb i usług, zwiększenie bezdomności, nadmierne zadłużenie i wykluczenie finansowe;

23.  zauważa, że jak w przypadku każdego kryzysu, ten obecny wywiera negatywne skutki na wzrost gospodarczy i zatrudnienie, dotykając w pierwszej kolejności osoby najbardziej narażone, w tym młodych ludzi, dzieci i kobiety, a także mniejszości etniczne i imigrantów;

24.  podziela obawy dotyczące procykliczności zasad regulacyjnych, ostrożnościowych, rozrachunkowych i podatkowych, które zwiększają wahania rynkowe nierozłącznie związane z funkcjonowaniem gospodarki rynkowej;

Reagowanie

25.  przyjmuje do wiadomości, że ratowanie sektora bankowego przez rządy stanowi jedynie część kosztów, którymi kryzys finansowy obciąży społeczeństwo, podczas gdy koszty związane z recesją i wzrostem długu publicznego będą znaczne, straty wyniosą prawdopodobnie 60 trylionów dolarów w skali światowej;

26.  zauważa, że kryzys doprowadził do drastycznego wzrostu pomocy państwa w wyniku przyjęcia tymczasowych ram pomocy państwa, i ubolewa z powodu ewentualnych szkodliwych skutków dla utrzymania jednakowych warunków działalności w Europie; wzywa Komisję do objęcia zdecydowanego przewodnictwa w zwalczaniu protekcjonizmu i zakłóceń konkurencji;

27.  aprobuje niekonwencjonalne środki wprowadzone przez EBC i krajowe banki centralne w ciągu ostatnich dwóch lat w celu wspomożenia w państwach członkowskich banków zagrożonych bankructwem z powodu niespotykanie wysokiego poziomu toksycznych aktywów; z zadowoleniem przyjmuje szczególnie fakt, że klientom tych banków udzielono gwarancji wkładów, podkreśla jednak potrzebę stopniowego wycofywania niekonwencjonalnych środków w celu zapobieżenia nieuczciwej konkurencji w sektorze bankowym;

28.  przypomina, że w październiku 2008 r. Unia Europejska przyjęła europejski plan naprawy gospodarczej wynoszący 1,6% jej PKB, podczas gdy w Chinach było to 5%, a w Stanach Zjednoczonych 6,55%;

29.  z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie przez Radę ds. Gospodarczych i Finansowych w dniu 10 maja 2010 r. planu stabilizacyjnego opiewającego na 750 mld EUR, który ustanowił mechanizm stabilności finansowej umożliwiający stawienie czoła ryzyku niewypłacalności państwa, częściowo wykorzystując art. 122 TFUE jako podstawę prawną tego planu; podkreśla, że decyzje Rady wchodzące w skład pakietu ratunkowego podejmowane bez konsultacji z Parlamentem cechują się deficytem demokratycznym i brakiem odpowiedzialności; wzywa do tego, aby Parlament uczestniczył w charakterze współustawodawcy w tworzeniu przyszłych wniosków i decyzji dotyczących wychodzenia z kryzysu;

Krajowe plany naprawcze

30.  wyraża ubolewanie z powodu skromnego poziomu koordynacji między poszczególnymi krajowymi planami naprawczymi, gdyż efekt mnożnikowy i potencjał dźwigni koordynacji na szczeblu UE z dużym prawdopodobieństwem przewyższyłby efekt, jaki można uzyskać przez planowanie oparte w znacznej mierze na szczeblu krajowym, obarczone ryzykiem wzajemnej sprzeczności; wzywa do podkreślenia aspektów europejskich w przyszłych planach naprawczych i w zakrojonych na dużą skalę inwestycjach;

31.  zwraca się do Komisji o sporządzenie bardzo szczegółowego bilansu skuteczności krajowych pakietów na rzecz ratowania banków oraz krajowych i europejskich planów naprawczych przyjętych jesienią/zimą 2008-2009 r. pod względem celów Unii w perspektywie długo- i krótkoterminowej, w tym dokonanie gruntownej analizy konsekwencji zmienionych mechanizmów udzielania pomocy państwa, przyjętych w odpowiedzi na kryzys, a także w odniesieniu do konkurencji i utrzymania jednakowych warunków działalności w Europie, reformy finansowej i tworzenia miejsc pracy;

32.  zauważa, że niektóre państwa członkowskie, zwłaszcza te, które otrzymały wspólnotową pomoc na rzecz wsparcia bilansu płatniczego, w rzeczywistości nie mają możliwości stworzenia prawdziwych krajowych planów naprawczych zawierających elementy pozwalające na pobudzenie wzrostu i zatrudnienia, gdyż do 2012 r. wszystkie rozwiązania ograniczają się do cięć w wydatkach publicznych, podwyższania podatków i zmniejszania długu publicznego;

Przyszłość – Europa i jej wartość dodana

33.  uważa, że Unia nie może być jedyną zintegrowaną przestrzenią, gdzie kwestia energii, a zwłaszcza koszyka energetycznego, nie byłaby uznawana za kwestię strategiczną na jej terytorium i w stosunku do jej partnerów; uważa, że działania w tej dziedzinie muszą być prowadzone w UE w oparciu o bliską współpracę między Komisją, państwami członkowskimi i odpowiednimi sektorami przemysłu, aby zagwarantować państwom członkowskim dostawy źródeł energii, takich jak ropa i gaz, za pośrednictwem różnorodnej sieci rurociągów, mianowicie przez negocjacje umów na dostawy i organizowanie możliwości magazynowania oraz finansowanie i koordynowanie badań w zakresie nowych źródeł energii i ich rozwoju w ramach wszystkich odnośnych programów, np. 7. programu badań na lata 2007-2013 oraz jego późniejszych, uaktualnionych wersji;

34.  proponuje, by Komisja przejęła pełną odpowiedzialność za zapewnianie pilotażu i finansowania projektów, zwłaszcza w następujących dziedzinach:

35.  uważa, że o ile istnieje porozumienie co do tych elementów rządzenia i działania Unii w dziedzinach objętych podziałem uprawnień i działaniami uzupełniającymi, o tyle Unia musi wyposażyć się w środki, między innymi finansowe, na miarę takiej strategii;

Kontrola finansowa i nadzór finansowy

36.  przypomina, że ostatecznym celem systemu finansowego jest dostarczanie stosownych instrumentów oszczędnościom i przeznaczanie tych ostatnich na inwestycje wspierające gospodarkę realną i będące generatorem wydajności ekonomicznej, pokrywając część ryzyka przedsiębiorstw i gospodarstw domowych, w celu optymalizacji warunków długoterminowego finansowania emerytur i w celu tworzenia miejsc pracy, tak jak to czynią np. regionalne i lokalne banki detaliczne; zauważa, że ta funkcja jest szczególnie ważna w kontekście odnowy sposobu wzrostu, który wymaga znacznych inwestycji w czyste technologie;

37.  podkreśla, że rozwój finansowy musi służyć równości przez rozszerzenie, w warunkach wystarczającego bezpieczeństwa, dostępu do kredytu i ubezpieczenia na te warstwy społeczeństwa, które są od niego; kładzie nacisk na fakt, że celem reformy regulacji finansowych nie może być jedynie zapewnienie stabilności finansowej, lecz musi ona uwzględnić cele wynikające ze zrównoważonego rozwoju;

38.  stwierdza, że kryzys ten wyznacza granice systemu opartego na samoregulacji i nadmiernej ufności w zdolność podmiotów rynkowych w sektorze finansowym i agencji ratingowych do dokonywania każdorazowo prawidłowej oceny ryzyka i właściwego zarządzania ryzykiem oraz unikania pokusy nadużycia;

39.  z zadowoleniem przyjmuje obecne propozycje Bazylejskiego Komitetu ds. Nadzoru Bankowego (BCBS) oraz rolę, jaką odgrywa ta instytucja, lecz mając na uwadze, że uniwersalne podejście byłoby szkodliwe dla instytucji finansowych w UE, przepisy należy wprowadzić w życie zgodnie z ustalonym harmonogramem i przedstawić propozycje na podstawie szczegółowych ocen ich wpływu na stopień w jakim instytucje finansowe służą realnej gospodarce i społeczeństwu; podziela obawy związane z właściwym poziomem wymogów kapitałowych i długością okresów przejściowych;

40.  zauważa, że przejrzystość sprawozdań finansowych zarówno w przypadku przedsiębiorstw, jak i państw członkowskich jest konieczna, aby odbudować zaufanie; wzywa zatem Komisję do zbadania przypadków wykorzystywania transakcji pozabilansowych, niepokrytych zobowiązań publicznych oraz rozpowszechnienia się spółek celowych i spółek specjalnego przeznaczenia oraz do rozważenia możliwości ograniczenia ich wykorzystania lub wprowadzenia wymogu obowiązkowych oświadczeń w publikowanych sprawozdaniach finansowych;

41.  zauważa, że kryzys uwidocznił główne usterki systemu nadzoru; wzywa do zmniejszenia możliwości arbitrażu regulacyjnego na szczeblu światowym za pomocą stanowczych porozumień zawartych na szczeblu grupy G20 i w ramach Unii Europejskiej, oraz do zniesienia takich możliwości, o ile to możliwe, przez stosowanie wspólnych przepisów w sprawie usług finansowych;

42.  uważa, że należy zlikwidować luki w przepisach, które umożliwiły filiom zagranicznych instytucji finansowych dokonywanie licznych niepodlegających przepisom transakcji w UE;

43.  stwierdza, że w chwili obecnej międzynarodowe przepisy dotyczące zarządzania kryzysowego w sektorze bankowym są niewystarczające; wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych wniosków w sprawie unijnych ram transgranicznego zarządzania kryzysowego w sektorze finansowym, uwzględniających inicjatywy przyjęte przez międzynarodowe organy, takie jak G20 i MFW, aby zapewnić wszystkim takie same warunki na całym świecie;

44.  zauważa, że normy, między innymi przy użyciu „wartości godziwej”, mają charakter procykliczny w ramach wpływu na podejmowanie decyzji, zwłaszcza w instytucjach finansowych, które nadmiernie na nich polegały; zauważa, że ten problem można zaobserwować również w przypadku niektórych zasad regulacyjnych, ostrożnościowych i podatkowych;

45.  jest świadomy szczególnych problemów związanych ze znaczną częścią sektora bankowego i ubezpieczeniowego posiadanych przez instytucje zagraniczne w wielu nowych państwach członkowskich;

46.  zauważa konieczność znalezienia równowagi między potrzebą podejmowania działań pomagających zachować stabilność finansową a potrzebą utrzymania zdolności banków do udzielania kredytów podmiotom gospodarczym; system bankowy musi być zdolny do wypełniania swoich podstawowych zadań w normalnej sytuacji, jak i podczas kryzysu;

47.  stwierdza, że rozmiary instytucji finansowych i ich odpowiednie bilanse spowodowały wprowadzenie koncepcji „zbyt duże, aby ogłosić upadłość”; w związku z tym wzywa Komisję, żeby wymagała od banków sporządzenia „testamentu”, w którym szczegółowo zostanie określona ich uporządkowana likwidacja w przypadku kryzysu;

48.  z zadowoleniem przyjmuje znaczącą rolę Europejskiego Banku Centralnego (EBC) w ramach Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego (ESRB), znacznie przyczyniającą się do osiągnięcia stabilności finansowej w Unii Europejskiej;

49.  podkreśla konieczność wprowadzenia nowych standardów dla danych statystycznych dotyczących sektora finansowego, co usprawni monitorowanie ryzyka i poprawi zdolności Komisji Europejskiej w zakresie nadzoru;

50.  pragnie sprzyjać innowacjom finansowym, pod warunkiem że umożliwią one opracowanie przejrzystych instrumentów służących finansowaniu użytecznych innowacji technologicznych, długoterminowych inwestycji, emerytur, zatrudnienia i ekologicznej gospodarki; oczekuje na dalsze działania UE w dziedzinie innowacyjnego finansowania w celu zmobilizowania długoterminowych oszczędności na rzecz zrównoważonych, strategicznych inwestycji długoterminowych oraz rozszerzenia dostępu do usług finansowych;

51.  ponownie potwierdza, że ogromne znaczenie ma system nadzoru i uregulowań, który nie pozwala pominąć w rejestrach żadnej transakcji finansowej i żadnego instrumentu finansowego; nalega, aby fundusze hedgingowe podlegały takim samym przepisom, jak wszelkie inne fundusze inwestycyjne; podkreśla, że nadzór i regulacje muszą dotyczyć działań spekulacyjnych na rynkach finansowych, aby ograniczyć i powstrzymać spekulacje w odniesieniu do krajów, walut i gospodarek;

52.  uważa, że niewystarczający ład korporacyjny w instytucjach finansowych przyczynił się do powstania kryzysu i że należy się nim zająć, aby dopilnować tego, by komisje ds. oceny ryzyka były w gotowości operacyjnej i były skuteczne, członkowie rad dysponowali wystarczającą wiedzą na temat produktów danej instytucji, a zarząd i dyrektorzy niewykonawczy ponosili odpowiedzialność za dostosowanie interesów inwestorów i pracowników do strategii kompensacyjnych;

53.  zauważa brak wartości i zasad etycznych w zachowaniu niektórych podmiotów na rynkach i w instytucjach finansowych; podkreśla, że instytucje i rynki finansowe muszą w sposób zintegrowany uwzględnić – w ramach ciążącej na nich odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw – interesy wszystkich zaangażowanych stron, takich jak klienci, udziałowcy i pracownicy;

54. uważa, że rozróżnienie instytucji finansowych musi być dokonywane w oparciu o wystarczająco rozbudowany zestaw kryteriów dotyczący ryzyka systemowego, zwłaszcza w obrębie Unii; uważa, że kryteria te prowadzą do stwierdzenia, w ilu państwach członkowskich działają takie instytucje, a także ich wielkości, a najważniejsza jest zdolność tej czy innej instytucji do zakłócenia funkcjonowania rynku wewnętrznego, tym bardziej że przedmiotowy kryzys pokazał, iż duża wielkość była tylko jednym z kilku czynników powodujących ryzyko systemowe;

55.  uważa za niezbędne, żeby Unia Europejska uwzględniła konieczność utrzymania i rozszerzania różnorodności struktury jej sektora finansowego do określania nowych reguł i jest zdania, że gospodarka europejska potrzebuje solidnej sieci banków regionalnych i lokalnych, takich jak banki oszczędnościowe i spółdzielcze; uznaje zarazem, że różne banki dysponują specjalistyczną wiedzą w różnych obszarach i różnymi głównymi kompetencjami; zauważa, że pluralizm dowiódł swej wartości podczas kryzysu finansowego i przyczynił się do stabilności, a jednolitość może doprowadzić do słabości systemowej;

56.  wzywa do przywrócenia roli tradycyjnego kierownika banku, który znając charakter, osiągnięcia i plan biznesowy wnioskodawców zwracających się o pożyczkę, może podejmować oszacowane ryzyko w oparciu o własną wiedzę, zgodnie z przepisami UE, takimi jak zasady dotyczące rynków instrumentów finansowych i dyrektywy dotyczące kredytów konsumpcyjnych, które przewidują informowanie i ochronę konsumenta;

57.  podkreśla, że w celu ożywienia i odblokowania przepływu kredytów do spółek i osób indywidualnych należy określić długoterminowe rozwiązania trudności związanych z ogromnym rozmiarem długu prywatnego, jakie napotykają zarówno gospodarstwa domowe, jak i przedsiębiorstwa;

58.  wzywa do zwiększenia przejrzystości w stosunkach między państwami członkowskimi oraz w ich stosunkach z najważniejszymi instytucjami finansowymi;

59.  z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji z dnia 2 czerwca 2010 r. i uważa, że model działania (business model) agencji ratingowych może prowadzić do konfliktu interesów, ponieważ agencje te są wykorzystywane do określania siły finansowej przedsiębiorstw, które im płacą, a ich model nie pozwala na ocenę makroekonomicznych elementów podjętych decyzji; zdaje sobie sprawę, że agencje ratingowe przyczyniły się do kryzysu z uwagi na to, że oferowane przez nie bodźce były tworzone w sposób szkodliwy, co w dużym stopniu wynikało z braku konkurencji; proponuje przeprowadzenie badań nad rzetelnością systemu , w którym inwestorzy i oszczędzający płaciliby za dostęp do potrzebnych im informacji;

60.  zwraca się do Komisji o przeprowadzenie badania wykonalności i wpływu utworzenia europejskiej publicznej i niezależnej agencji ratingowej i uważa, że niezależne trybunały obrachunkowe powinny wnieść czynny wkład w ocenę zadłużeń państwowych; jest zdania, że taki rozwój sytuacji doprowadziłby do pożądanego pluralizmu norm odniesienia; uważa, że zwiększona konkurencja na rynku ratingów mogłaby polepszyć ich jakość;

61.  wzywa Komisję do przeanalizowania propozycji dotyczących prawa głosu akcjonariuszy polegających na polepszeniu przejrzystości związanej z tożsamością i strategią akcjonariuszy oraz sprzyjaniu inwestycjom długoterminowym;

Zarządzanie w UE

62.  uważa, że Europejczycy spodziewają się, że w czasach kryzysu gospodarczego i społecznego odpowiedzialność, obowiązkowość i solidarność będą zasadami przewodnimi przy podejmowaniu decyzji na szczeblu europejskim;

63.  stwierdza, że przez dziesięciolecia przed kryzysem wiele europejskich krajów odnotowywało słaby wzrost gospodarczy i wysokie bezrobocie z uwagi na brak zdolności w niektórych państwach członkowskich do przeprowadzenia reformy gospodarki w kierunku gospodarki opartej na wiedzy i przywrócenia jej konkurencyjności na rynkach międzynarodowych, a także z uwagi na niski popyt wewnętrzny; stwierdza, że Europa potrzebuje bardziej przejrzystych i sprawnych rynków finansowych oraz wyższego wzrostu gospodarczego, który sprzyja wysokiej jakości zatrudnieniu i integracji społecznej;

64.  zauważa, że Unia Europejska ma większe trudności z wyjściem z kryzysu niż inne regiony świata, w dużej mierze z powodu niedostosowanych do sytuacji reakcji politycznych na kryzys, zbyt skromnych i spóźnionych, a także ze względu na strukturalną słabość jej potencjału zarządzającego, i stwierdza, że kryzys grozi poważnym i trwałym osłabieniem jej pozycji gospodarczej, a co za tym idzie politycznej, na arenie światowej, która prawdopodobnie zostanie przez nią odzyskana dopiero w długiej perspektywie oraz pod warunkiem, że UE będzie w stanie rozważyć koncepcję tzw. europejskiego stylu życia nie podważając jego podstawowych wartości;

65.  uważa, że Unia musi osiągnąć większą spójność procesu tworzenia polityki, by podjąć stojące przed nią wyzwanie; dlatego też uważa za najważniejszą spójność prowadzonej polityki; za decydujące uznaje tu działania instytucji UE;

66.  stwierdza również niewydolność struktur zarządzania gospodarką w Unii Europejskiej oraz fakt, że takie rozproszenie jest szkodliwe dla zdolności Unii do zajmowania decydującej pozycji w debatach nad równowagą sił makroekonomicznych, w szczególności ze Stanami Zjednoczonymi i Chinami;

67.  uważa, że kryzys ujawnił tendencję polityki gospodarczej ostatnich lat, która pozostawiła wiele krajów strefy euro i spoza niej z alarmująco wysokim poziomem długu publicznego;

68.  zwraca uwagę, że długoterminowa trwałość finansów publicznych jest niezbędna dla stabilności i wzrostu; z zadowoleniem przyjmuje wnioski Komisji dotyczące poprawy zarządzania strefą euro w średnim i długim okresie, które zostały opracowane z myślą o zapobieżeniu ponownemu wystąpieniu takiego kryzysu walutowego, jaki przeżywamy obecnie, a także podziela pogląd Komisji, że pakt stabilności i wzrostu wymaga bardziej skutecznych mechanizmów zachęcania i karania;

69.  podkreśla, że aby przywrócić solidny poziom wzrostu i osiągnąć cele, jakimi są trwały rozwój gospodarczy i spójność społeczna, w pierwszej kolejności należy zająć się utrzymującymi się istotnymi nierównościami makroekonomicznymi i rozbieżnościami w zakresie konkurencyjności; z zadowoleniem przyjmuje uznanie tej konieczności przez Komisję w jej komunikacie w sprawie koordynacji polityki gospodarczej;

70.  stwierdza, że kryzys ujawnił strukturalną słabość niektórych państw członkowskich UE i że trudności niektórych państw członkowskich ze sfinansowaniem długu na rynkach można przypisać nieodpowiedniemu zarządzaniu oraz, jak stwierdził MFW, międzynarodowym rynkom finansowym ogłaszającym fałszywe alarmy;

71.  uważa, że kryzys finansowy w Grecji i innych krajach w strefie euro stanowi wyzwanie dla strefy euro jako całości i jest słabości strefy euro w radzeniu sobie ze skutkami ubocznymi światowego sektora finansowego;

72.  uważa, że wszelki oparty o nie powracanie do status quo model rozwoju, do którego wszyscy rzekomo dążą musi łączyć trwałość i solidarność; proponuje, by przyszła strategia Unii była zrównoważona, jeżeli chodzi o rynki finansowe, gospodarkę, wydatki rządowe, dynamikę gospodarczą i społeczną, klimat i środowisko naturalne;

73.  sprzyja wprowadzeniu podatku od transakcji finansowych, z którego dochody poprawiłyby funkcjonowanie rynku dzięki ograniczeniu spekulacji i przyczyniłyby się do finansowania światowych dóbr publicznych oraz ograniczenia deficytów publicznych; uważa, że taki podatek powinien być ustalony w oparciu o jak najszerszą podstawę lub, w przypadku jej braku, podatek od transakcji finansowych powinien być wprowadzony jako pierwszy krok na szczeblu UE; wzywa Komisję do szybkiego przedstawienia studium wykonalności uwzględniającego takie same warunki i do wystąpienia z konkretnymi wnioskami legislacyjnymi;

74.  jest zdania, że w celu wyeliminowania ryzyka strukturalnych skutków wtórnych głównym kryterium przy wyborze polityki powinna być koncentracja strategii wychodzenia z kryzysu na długoterminowym zrównoważonym wzroście; z tej perspektywy istotne znaczenie ma treść programów budżetowych; wyboru polityki należy dokonywać zgodnie ze średnio- i długoterminowymi celami, a inwestycje publiczne muszą zostać właściwie ukierunkowane, za priorytet uznać należy skupienie się na innowacjach, badaniach naukowych, edukacji, efektywności energetycznej i nowych technologiach;

75.  przypomina, że największe sukcesy Unii wynikły z realizacji konkretnych projektów, wdrażania zawierających treść strategii politycznych, takich jak rynek wewnętrzny, wspólna polityka handlowa, euro, rozpoczęcie reform strukturalnych i program Erasmus, w przypadku których siłą napędową są działania Komisji;

76.  uważa, że solidarność między pokoleniami oznacza, że ani młodzi, ani starsi obywatele nie powinni ponosić nadmiernych obciążeń wynikających z długów zaciągniętych w przeszłości;

77.  odnotowuje, że wielki krach rzuca nowe światło na wyzwania demograficzne i związane z finansowaniem systemów emerytalnych; uważa, że finansowania systemów emerytalnych nie można pozostawić wyłącznie sektorowi publicznemu, ale że należy polegać na systemie trójstronnym obejmującym publiczne, pracownicze i prywatne systemy emerytalne należycie gwarantowane dzięki specjalnym przepisom i nadzorowi w celu ochrony inwestujących; uważa ponadto, że emerytury będą wymagały ogólnoeuropejskich reform, by przyczynić się do finansowania solidarności międzypokoleniowej; uważa, że zwiększenie długości życia podnosi kwestie przekrojowe dotyczące organizacji społeczeństwa, nad którymi się nie zastanowiono;

78.  uważa, że Europie potrzeba bardziej zjednoczonej, skutecznej i mniej biurokratycznej, a nie tylko bardziej skoordynowanej Unii; jest zdania, że Komisja, która ma określać ogólny interes europejski i bronić go, musi w ramach swojego prawa do inicjatywy stawiać na pierwszym miejscu swoje zobowiązanie do działania w imieniu Unii tam, gdzie dysponuje dzielonymi uprawnieniami lub uprawnieniami do koordynacji działań państw członkowskich, jednocześnie wdrażając i egzekwując wspólną politykę i ustalając ramy interwencji dla podmiotów rynkowych i państw; uważa za istotne, aby Komisja wykorzystywała jako podstawę prawną rozporządzenia zamiast dyrektyw w celu ułatwienia jednolitego przyjmowania przepisów w całej UE i zapobiegania zakłóceniom;

79.  zwraca się do Komisji o zorganizowanie, tam gdzie to konieczne, sektorowych okrągłych stołów, aby doprowadzić do współpracy różnych podmiotów rynkowych, tak aby sprzyjać wznowieniu prawdziwej europejskiej polityki przemysłowej, a także innowacji i tworzeniu miejsc pracy; przypomina, że, dążąc do tego, musimy pamiętać o naszych zobowiązaniach dotyczących zmian klimatu oraz o potencjale niektórych zielonych technologii; uważa, że należy lepiej wykorzystywać budżet UE, tak aby stał się on prawdziwym katalizatorem wszystkich działań podejmowanych na szczeblu krajowym w dziedzinie badań i rozwoju, innowacji oraz tworzenia nowych przedsiębiorstw i miejsc pracy; apeluje ponadto do Komisji, aby przedłożyła konkretne wnioski dotyczące sposobów zacieśnienia współpracy między przedsiębiorstwami a sektorem badań, promowania tworzenia klastrów oraz wspierania takiej strategii za pomocą odpowiednich funduszy; podkreśla, że swobodna i uczciwa konkurencja jest podstawową siłą napędzającą rozwój na każdym rynku, na którym łatwo jest rozpocząć działalność i nie ma przywilejów zakłócających jego funkcjonowanie;

80.  zwraca się do Komisji o pełne zastosowanie litery i ducha umowy ramowej w odniesieniu do specjalnego partnerstwa z Parlamentem Europejskim w celu określenia priorytetów agendy europejskiej w interesie wszystkich obywateli; wzywa do prowadzenia żywego dialogu z parlamentami krajowymi, w szczególności w obszarach dotyczących kwestii budżetowych i finansowych; przestrzega przed wszelkimi próbami tworzenia oddzielnych instytucji na płaszczyźnie międzyrządowej, co wykluczyłoby niektóre kraje z procesu podejmowania decyzji i osłabiłoby równe uwzględnianie stanowisk wszystkich państw członkowskich;

81.  uważa, że skuteczne zarządzanie gospodarką zakłada powierzenie Komisji odpowiedniej, większej odpowiedzialności za zarządzanie, co umożliwi jej korzystanie z istniejących i nowych narzędzi przewidzianych w Traktacie z Lizbony, takich jak art. 121, 122, 136, 172, 173 i 194, które przyznają Komisji uprawnienia w zakresie koordynacji planów reform, działań, jak również opracowywania wspólnej strategii;

82.  uważa, że lepsze zarządzanie gospodarką musi iść w parze ze wzmocnieniem legitymacji demokratycznej zarządzania europejskiego, co musi zostać osiągnięte przez silniejsze i wcześniejsze zaangażowanie Parlamentu Europejskiego i parlamentów krajowych w cały ten proces;

83.  proponuje, by komisarz odpowiedzialny za kwestie gospodarcze i monetarne w Komisji Europejskiej był jednym z jej wiceprzewodniczących; proponuje, by osobie tej powierzono czuwanie nad spójnością działań gospodarczych UE, nadzorowanie wykonywania przez Komisję jej zadań w dziedzinie spraw gospodarczych, walutowych i związanych z rynkami finansowymi oraz koordynowanie innych aspektów działań gospodarczych Unii; sugeruje także, że osoba ta powinna uczestniczyć w pracach Rady Europejskiej, przewodniczyć Radzie ECOFIN i Eurogrupie oraz reprezentować UE w odnośnych instytucjach międzynarodowych;

84.  jest zdania, że kłopoty budżetowe, z którymi borykają się obecnie państwa członkowskie oraz potrzeba znaczących inwestycji w celu realizacji strategicznych założeń Unii do 2020 r., wymagają nowych modeli finansowych obejmujących zarówno fundusze publiczne, jak i prywatne;

85.  apeluje do państw członkowskich i Komisji o szybsze stworzenie warunków umożliwiających sektorowi publicznemu i prywatnemu ścisła współpracę, w tym w postaci partnerstw publiczno-prywatnych, w celu sprostania wyzwaniu, jakim są długoterminowe inwestycje na poziomie krajowym i europejskim, prowadzące do zrównoważonego, integrującego i konkurencyjnego wzrostu;

Polityka w ramach Unii gospodarczej i walutowej

86.  ponawia zaangażowanie na rzecz euro; uznaje strategiczną rolę i wartość wspólnej waluty; podkreśla przejrzystość i korzyści gospodarcze, jakie euro przyniosło strefie euro; uznaje, że euro musi być przede wszystkim bastionem stabilności gospodarki europejskiej;

87.  zauważa, że podstawowym celem polityki pieniężnej EBC jest utrzymanie stabilności cen; zwraca uwagę, że cel, jakim jest stabilność cen, można skutecznie osiągnąć tylko wówczas, gdy należytą uwagę poświęci się rzeczywistym przyczynom inflacji; przypomina, że w art. 127 TFUE powierzono EBC również zadanie wspierania ogólnych strategii ekonomicznych Unii; za kwestię podstawową uważa dokładne wypełnianie obowiązków przez państwa członkowskie w strefie euro oraz państwa posiadające specjalny status, tak aby nie pozostawiać żadnych wątpliwości co do wspólnych celów stabilności cen, niezależności EBC, dyscypliny budżetowej i wspierania rozwoju, zatrudnienia i konkurencyjności;

88.  pochwala EBC za jego wysiłki na rzecz kontrolowania inflacji, ale wzywa EBC do odgrywania większej roli w kontrolowaniu inflacji aktywów;

89.  zauważa, że aby unia walutowa mogła oprzeć się pogorszeniu koniunktury, potrzebna jest ścisła koordynacja polityki gospodarczej; ubolewa nad faktem, że w ramach unii gospodarczo-walutowej kładzie się duży nacisk na jej aspekt „walutowy”;

90.  zgadza się ze Światowym Funduszem Walutowym, że zarządzanie kryzysowe nie jest alternatywą dla działań naprawczych i zasadniczych reform niezbędnych dla wzmocnienia fundamentów europejskiej unii walutowej;

91.  podkreśla znaczenie zwiększenia odporności strefy euro dzięki powołaniu struktur instytucjonalnych do podejmowania niezbędnych działań w oparciu zarówno o zachęty, jak i o sankcje;

92.  podkreśla, że pakt stabilności i wzrostu jest jedynym istniejącym obecnie instrumentem regulacyjnym, zapewniającym podstawowe ramy prawne polityki makroekonomicznej i finansów publicznych UE;

93.  stwierdza, że według bilansu dziesięciu pierwszych lat funkcjonowania euro jego wprowadzenie ukazało pogłębienie się rozbieżności w konkurencji między gospodarkami strefy euro, nasilając konsekwencje dla krajów o słabej gospodarce i prowadząc do poważnego braku równowagi handlowej w strefie euro; zauważa jednak, że korzyści z wprowadzenia euro dla całej Unii, np. w odniesieniu do relatywnej stabilności gospodarczej, stabilności cen i niskiej stopy inflacji, były istotne;

94.  podkreśla, że w wielu krajach istnieje potrzeba uporządkowania systemu podatkowego i znacznego ograniczenia deficytu i zadłużenia; zgadza się Radą co do konieczności zapewnienia zrównoważonego charakteru systemów fiskalnych i bardziej zdecydowanego wzrostu gospodarczego oraz zatrudnienia we wszystkich państwach członkowskich, w związku z tym zgadza się również, że należy określić i odpowiednio realizować plany naprawy systemów podatkowych i reform strukturalnych;

95.  zauważa, że mogłoby to doprowadzić do strategii konsolidacji finansowej, które poważnie ograniczają zdolność rządów do działania; jednocześnie ostrzega, aby te pakiety oszczędnościowe nie doprowadziły do wprowadzenia środków, które mogłyby zahamować odbudowę gospodarczą, tworzenie miejsc pracy i spójność społeczną;

96.  uważa, że pakt stabilności i wzrostu jest ważnym instrumentem nacisku na zrównoważenie finansów publicznych, co przyczyniło się do odpowiedzialności gospodarczej w strefie euro; uznaje, że szkodzi mu słabe egzekwowanie i nie stał się on wystarczającym bodźcem dla nadania optymalnej formy polityce gospodarczej poszczególnych państw członkowskich i całej strefie euro; uważa, że ten instrument polityki gospodarczej nie został stworzony do tego, by służył jako podstawa trwałego procesu naprawczego w celu zrównoważenia bieżącej niestabilności oraz w celu zarządzania w okresach kryzysu czy bardzo słabego wzrostu; sądzi, że oprócz przestrzegania istniejących przepisów państwa członkowskie powinny wdrożyć politykę wewnętrzną, aby pobudzić wzrost, innowacje i konkurencyjność oraz ustanowić cel jakościowy, zgodnie z którym deficyt publiczny nie może przekraczać pewnego poziomu;

97.  uważa, że pakt stabilności i wzrostu nie uwzględnia innych zachwiań równowagi, takich jak te związane z długiem prywatnym i rachunkiem bieżącym, które również mają wpływ na unię walutową;

98.  stwierdza, że nawet po tym, jak stało się jasne, że trafność danych statystycznych przedstawianych przez niektóre państwa członkowskie budzi wątpliwości w niektórych przypadkach, podczas poprzedniej kadencji, przy przeglądzie dyrektywy w sprawie Eurostatu, Rada sprzeciwiła się powierzeniu mu uprawnień do przeprowadzania kontroli odnośnych elementów i weryfikacji na miejscu, których bronił Parlament Europejski;

99.  uważa, że autorzy traktatu z Maastricht oczekiwali konwergencji konkurencyjności między państwami członkowskimi w strefie euro i że nie przewidzieli wysokiego stopnia rozbieżności, co ostatecznie doprowadziło do zwiększenia różnic, jako że obawy o wypłacalność niektórych państw członkowskich zwiększyły ich premie za ryzyko;

100.  zauważa, że w ciągu ostatnich miesięcy odnotowano szereg tymczasowych odstępstw od stosowania europejskich zasad pomocy państwa, dzięki którym państwa członkowskie miały szansę na ograniczenie skutków kryzysu; stwierdza, że faza wzrostu, ku której zmierzamy, wymaga solidnej podstawy i właśnie dlatego należy stopniowo powracać do normalnego systemu pomocy państwa, zapewniając tym samym równe reguły gry w Europie;

101.  wzywa do zaostrzenia postanowień paktu stabilności i wzrostu, zwłaszcza w dziedzinie zapobiegania, w której najsilniejszym dostępnym obecnie narzędziem egzekwowania przestrzegania zaleceń Rady przez dane państwo członkowskie jest nacisk ze strony pozostałych państw; wzywa do zwiększenia skuteczności nadzoru gospodarczego sprawowanego przez Komisję; uważa, że należy rozważyć możliwość tworzenia zachęt do konsolidacji systemów podatkowych;

102.  proponuje utworzenie skutecznego mechanizmu zachęcania i karania do zastosowania przy realizacji paktu stabilności i wzrostu, co przyczyni się do zapobieżenia pogłębieniu się obecnego kryzysu i pozwoli zapobiec nowemu kryzysowi w przyszłości;

103.  uważa, że wielostronny nadzór oraz wnioski o dostosowanie powinny dotyczyć zarówno deficytu, jak i nadwyżek z uwzględnieniem specyficznej sytuacji każdego państwa, np. związanej z jego demografią, oraz że muszą obejmować poziom prywatnego zadłużenia, rozwój sytuacji związanej z płacami w stosunku do wydajności pracy i zatrudnieniem – szczególnie zatrudnieniem ludzi młodych – a także saldo rachunku obrotów bieżących; jest zdania, że te elementy – jeżeli nie mogą być poddane temu samemu sposobowi funkcjonowania, co kryteria stosowane obecnie w ramach paktu stabilności – muszą być wykorzystywane jako wskaźniki alarmowe; uważa, że potrzebna jest większa przejrzystość w odniesieniu do danych dotyczących finansów publicznych i z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie jakości danych statystycznych;

104.  wzywa Komisję, by wprowadziła obowiązkowy europejski mechanizm sankcji w ramach swoich wyraźnych kompetencji w strefie euro, w celu zmuszenia państw członkowskich do przestrzegania zasad paktu stabilności i wzrostu;

105.  jest zdania, że pakt stabilności i wzrostu nie okazał się wystarczająco skuteczny w koordynowaniu polityki fiskalnej, jego uzależnienie od polityki poszczególnych krajów spowodowało trudności w egzekwowaniu oraz związane z rzetelnością informacji, nie sprawdził się w kwestii powiązania poziomu zatrudnienia i tworzenia miejsc pracy w taki sposób, by wytworzyć odpowiednio zrównoważoną kombinację polityki gospodarczej, a ponadto nie sprawdził się w kwestii faktycznej konwergencji, konkurencyjności i tworzenia synergii w ramach strefy euro; jest zatem zdania, że istnieje potrzeba dalszej koordynacji pomiędzy państwami członkowskimi, a szczególnie pomiędzy państwami strefy euro, aby zwiększyć równowagę gospodarczą w strefie euro;

106.  uważa, że ogólne wytyczne polityki gospodarczej dotyczące zarówno stabilności, jak i wzrostu, ustalane w ramach procedury współdecyzji z Parlamentem Europejskim powinny służyć za ramy do debaty nad budżetami państw członkowskich i ich oceny zanim zostaną przedstawione w odpowiednich parlamentach państw członkowskich;

107.  uważa, że oprócz posiadania jednolitej waluty państwa należące do strefy euro powinny przejść do uzupełniającego etapu, który umożliwiłby wzajemną emisję i zarządzanie częścią zadłużenia publicznego państw członkowskich, tworząc podstawy bardziej dopracowanego wielostronnego nadzoru przy pomocy Europejskiego Funduszu Walutowego i Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej i gwarantując większą atrakcyjność rynku całej strefy euro oraz wspólne zarządzanie zadłużeniem;

108.  uważa, że realizacja reform strukturalnych, zwłaszcza dostosowanie i restrukturyzacja systemów dystrybucji społecznej w nowych państwach członkowskich wymaga silnego wsparcia i solidarności Unii; niezależnie od wszelkich światowych kryzysów finansowych, gospodarczych i społecznych strefa euro i mechanizm kursowy II muszą być dalej rozszerzane o nowe państwa członkowskie, które przestrzegają kryteriów z Maastricht; takie decyzje m.in. potwierdziłyby stabilność i zrównoważony charakter strefy euro jako takiej;

109.  uważa, że likwidacja znaczących różnic w konkurencyjności istniejących w strefie euro przez utrzymanie wzrostu wynagrodzeń zgodnie z oczekiwaniami dotyczącymi wyników produktywności i inflacji ma podstawowe znaczenie dla uniknięcia pojawienia się rozłamów w strefie euro;

110.  domaga się istotnej poprawy funkcjonowania dialogu makroekonomicznego, który nie może ograniczać się do informowania partnerów społecznych o proponowanych lub przyjętych wytycznych;

111.  wzywa Komisję i Radę do określenia ogólnych wspólnych wytycznych dla UE w celu wdrażania zrównoważonej gospodarki rynkowej; uważa, że takie wytyczne powinny być określane corocznie w oparciu o ocenę obejmującą ewolucję wynagrodzeń/produktywności na poziomie krajowym i europejskim za pomocą odpowiedniego dialogu społecznego;

Polityka budżetowa
112. wzywa do wspólnej strategii budżetowej w celu przywrócenia i zachowania UE jako obszaru długoterminowego wzrostu gospodarczego;

113.  uważa, że wydatki publiczne efektywnie wykorzystywane z myślą o przyszłości (na edukację, szkolenia, infrastrukturę, badania, środowisko itd.) mogą wywierać stabilizujący wpływ na gospodarkę napędzając duży i trwały wzrost gospodarczy; sądzi, że jakościowe, odpowiedzialne wydatki publiczne, w połączeniu z pobudzaniem potencjału przedsiębiorczości i innowacyjności sektora prywatnego, mogą być siłą napędową postępu gospodarczego i społecznego;

114.  podkreśla znaczenie stworzenia silniejszego powiązania między paktem stabilności i wzrostu, instrumentami makroekonomicznymi i krajowymi programami reform w ramach strategii Europa 2020 przez przedstawienie ich w spójny sposób, przyczyniając się tym samym również do lepszej porównywalności budżetów krajowych w zakresie wydatków w różnych kategoriach; uważa, że państwa członkowskie powinny postrzegać swoją politykę gospodarczą nie tylko przez pryzmat interesu krajowego, ale także przez pryzmat wspólnego interesu, i powinny odpowiednio opracowywać swoje strategie polityczne; przypomina państwom członkowskim o większej roli ogólnych wytycznych polityki gospodarczej;

115.  podkreśla, że jeśli strategia Europa 2020 ma być wiarygodna, należy zagwarantować większą zgodność i komplementarność między krajowymi budżetami 27 państw członkowskich UE i budżetem UE; podkreśla, że budżet UE powinien odgrywać większą rolę jeżeli chodzi o koncentrację zasobów;

116.  uważa, że mądrze ukierunkowane inwestycje publiczne mają do odegrania ważną rolę efektu dźwigni w stosunku do inwestycji długoterminowych; proponuje rozszerzenie mandatu EBI w celu ujęcia zdolności emitowania euroobligacji dla inwestowania w główne projekty strukturalne zgodnie z strategicznymi priorytetami UE;

117.  podkreśla, że wspólna waluta może istnieć wyłącznie wtedy, gdy państwa członkowskie będą koordynować swoje polityki budżetowe oraz udostępnią do wglądu swoje rejestry innym państwom członkowskim; uznaje, że proces ten wymaga ścisłej współpracy z parlamentami krajowymi;

118.  zwraca się do Komisji i Rady, aby z pomocą Eurostatu zwiększyły porównywalność wydatków w budżetach krajowych w celu określenia uzupełniającego i konwergentnego charakteru wdrażanej polityki;

119.  uważa, że Unia i państwa członkowskie powinny działać na rzecz wprowadzenia zasad podatkowych, które przestaną sprzyjać zadłużeniu sektora publicznego i prywatnego oraz szybkim zyskom w sektorze prywatnym, i które mogłyby obejmować mechanizmy bonus-malus z uwzględnieniem kryteriów godnej pracy i środowiska;

120.  stwierdza, że wychodzenie z kryzysu finansowego, gospodarczego i społecznego oraz z kryzysu zadłużenia publicznego będzie procesem długotrwałym, który musi być dobrze zaplanowany i zapewnić zrównoważony i trwały rozwój; przyznaje, że mogą pojawić się arbitraże między wzrostem, równością i stabilnością finansową i że arbitraże te są zależne od decyzji politycznych; zachęca Komisję Europejską do przedstawienia propozycji dotyczących rozwoju finansowego uwzględniających te cele, mianowicie w ramach strategii UE 2020, a także do wyraźnego sformułowania arbitraży mogących być przedmiotem wyborów politycznych; pragnie w związku z tym, żeby Unia Europejska mogła zorganizować teren debaty i konfrontacji politycznej po zasięgnięciu opinii ogółu zainteresowanych stron biorących udział w reformie rynków finansowych (banków, inwestorów, oszczędzających, partnerów społecznych); wzywa ponadto Komisję do ich większego zaangażowania w ten proces, w szczególności podczas opracowywania, a następnie wdrażania strategii UE 2020;

121.  wzywa Unię do lepszego wyposażenia się w antycykliczne instrumenty zarządzania polityką gospodarczą;

122.  uważa, że traktat lizboński zapewnia na tym etapie wszelkie niezbędne instrumenty, aby wprowadzić w życie rzeczywiste zarządzanie gospodarcze w Unii, a także lepszy nadzór nad stanem finansów publicznych państw członkowskich;

Rynek wewnętrzny

123.  podkreśla, że w sprawozdaniu Maria Montiego oraz w przyjętym przez Parlament Europejski w dniu 20 maja 2010 r. sprawozdaniu Louisa Grecha wezwano do przyjęcia przekrojowego podejścia do rynku wewnętrznego, zarówno jeżeli chodzi o strategię i jego postrzeganie, co pozwoli na zwiększenie jego skuteczności i przywrócenie zaufania społecznego do tego rynku; podkreśla znaczenie inicjatywy przyjęcia „aktu prawnego w sprawie jednolitego rynku” obejmującej wnioski legislacyjne i nielegislacyjne i mającej na celu wzmocnienie rynku wewnętrznego i dostosowanie go do sytuacji bieżącej, zakończenie tworzenia wewnętrznego rynku cyfrowego oraz zajęcie się pozostałymi barierami i usunięcie ich;

124.  uważa za kluczowe ujęcie w „akcie prawnym w sprawie jednolitego rynku” ambitnej agendy w sprawie ochrony socjalnej i ochrony konsumenta w postaci włączenia klauzuli socjalnej do wszystkich przepisów dotyczących rynku wewnętrznego, przepisów dotyczących usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, agendy legislacyjnej z myślą o zwiększeniu praw pracowników, ambitnego pakietu legislacyjnego w zakresie ochrony konsumenta, wnoszącego zmiany w codzienne życie obywateli i lepszej koordynacji podatkowej dzięki harmonizacji podstawy opodatkowania przedsiębiorstw;

125.  zauważa, że rynek wewnętrzny wymaga wsparcia ze strony wszystkich podmiotów jako kamień węgielny projektu europejskiego i fundament tworzenia trwałego dobrobytu w UE;

126.  zaznacza, że rynek wewnętrzny to jedna z głównych sił napędowych wzrostu w Europie; podkreśla, że strategia UE 2020 powinna posłużyć za konkretny program na rzecz wzrostu i zatrudnienia w celu przezwyciężenia kryzysu gospodarczego i umocnienia rynku wewnętrznego;

127.  jest zdania, że inicjatywy podejmowane przez pojedyncze państwa nie mogą być skuteczne bez skoordynowanych działań na szczeblu UE i że zasadnicze znaczenie ma przemawianie przez Unię Europejską jednym silnym głosem i wdrażanie wspólnych działań; solidarność, na której opiera się europejski model gospodarki społecznej, oraz koordynacja reakcji krajowych miała kluczowe znaczenie dla uniknięcia stosowania przez pojedyncze państwa członkowskie krótkoterminowych środków protekcjonistycznych; wyraża obawę, że powrót protekcjonizmu gospodarczego na szczeblu krajowym doprowadziłby najprawdopodobniej do fragmentacji rynku wewnętrznego i zmniejszenia konkurencyjności, w związku z czym należy go unikać; jest zaniepokojony faktem, że obecny kryzys gospodarczy i finansowy może być wykorzystany do uzasadnienia przywrócenia środków protekcjonistycznych w różnych państwach członkowskich, podczas gdy spadek koniunktury wymaga zastosowania wspólnych mechanizmów ochronnych;

128.  jest zdania, że postęp na rynku wewnętrznym nie powinien opierać się na stosowaniu najniższego wspólnego mianownika; zachęca zatem Komisję do objęcia przewodnictwa i wystąpienia z odważnymi propozycjami; zachęca państwa członkowskie do stosowania metody ściślejszej współpracy w obszarach, w których nie da się osiągnąć porozumienia 27 państw; inne państwa mogłyby dołączyć do tych wszczętych już inicjatyw na późniejszym etapie;

129.  przestrzega przed koncepcją, zgodnie z którą gospodarka europejska może jakoś rozwijać się i wzrastać bez wolnego i sprawiedliwego handlu z jak największą liczbą innych krajów na świecie, w tym z naszym głównym obecnie partnerem handlowym Stanami Zjednoczonymi oraz z gospodarkami wschodzącymi, takimi jak Chiny, Indie i Brazylia; uważa, że Unia Europejska musi liczyć także na własne siły lepiej wykorzystując swój rynek wewnętrzny, tym bardziej, że zasadnicza część jej wzrostu jest związana również z popytem wewnętrznym;

130.  podkreśla potrzebę umożliwienia podmiotom gospodarczym nieograniczonego dostępu do rynku wewnętrznego w czasach globalizacji w celu wspierania tworzenia miejsc pracy oraz wprowadzania innowacyjnych rozwiązań w dziedzinie nowych technologii w Europie;

131.  wyraża przekonanie, że w celu ustanowienia skutecznie funkcjonującego wewnętrznego rynku Komisja musi wypracować jasny zestaw priorytetów politycznych przez przyjęcie „aktu prawnego w sprawie jednolitego rynku” obejmującego zarówno inicjatywy legislacyjne, jak i nielegislacyjne, mającego na celu budowę społecznej gospodarki rynkowej o wysokiej konkurencyjności;

132.  uznaje, że w Unii Europejskiej budowanie rynku wewnętrznego bez częściowej harmonizacji podatkowej, zwłaszcza w dziedzinie opodatkowania przedsiębiorstw czy określenia elementów zabezpieczenia socjalnego doprowadziło w pewnym stopniu do powstania nadmiernej konkurencji między państwami członkowskimi próbującymi przyciągnąć podatników z innych państw członkowskich; pomimo to uważa, że jednym z wielkich osiągnięć wewnętrznego rynku było usunięcie przeszkód w swobodnym przemieszczaniu się oraz harmonizacja przepisów, co zwiększyło zrozumienie kultur, integrację, wzrost gospodarczy i solidarność w Europie;

133.  zaleca Komisji, by przeprowadziła niezależne badanie w celu zidentyfikowania 20 najważniejszych przyczyn niezadowolenia i frustracji związanych z jednolitym rynkiem, które obywatele napotykają każdego dnia, zwłaszcza w odniesieniu do handlu elektronicznego, transgranicznej opieki medycznej i wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodowych;

134.  wzywa państwa członkowskie do ostatecznego uznania tabeli korelacji dotyczących wdrażania przepisów, tak aby braki legislacyjne były łatwiej dostrzegalne;

135.  podkreśla, że sprawnie funkcjonujący rynek zamówień publicznych ma kluczowe znaczenie dla rynku wewnętrznego; jest jednak nadal zaniepokojony tym, że władze publiczne w dalszym ciągu doświadczają poważnych problemów w osiąganiu celów swojej polityki z uwagi na skomplikowany zestaw przepisów, jak również w zapewnieniu MŚP dostępu do rynku zamówień publicznych;

136.  zachęca Komisję do wystąpienia z wnioskiem wprowadzającym klauzulę o początku stosowania przepisów, która oznaczałaby, że przepisy UE dotyczące rynku wewnętrznego wejdą automatycznie w życie w określonym czasie, jeżeli państwa członkowskie nie dokonają ich transpozycji w terminie;

137.  jest zdania, że zagwarantowanie przestrzeni gospodarczej zdrowych i skutecznych regulacji stanowi, po kryzysie o rozmiarze wielkiego krachu, znacząco przyczynia się do konkurencyjności; uważa, że organy europejskie mają do odegrania szczególną rolę w utrzymaniu tego harmonogramu reform, w tym wobec krajowych władz politycznych;

138.  jest zdania, że Europa powinna znowu stworzyć warunki sprzyjające inwestycjom i produkcji oraz stać się światowym punktem odniesienia w zakresie innowacji i wzrostu; jest przekonany, że instytucje finansowe, zarówno publiczne, jak i prywatne, muszą dołożyć wszelkich starań, aby zagwarantować, że rynki finansowe będą działać z korzyścią dla realnej gospodarki oraz małych i średnich przedsiębiorstw;

139.  zwraca się do Komisji o dokonywanie rocznej oceny dotyczącej zapotrzebowania na inwestycje publiczne i prywatne i sposobu, w jaki jest ono lub ma być zaspokajane;

Podatki

140.  uznaje, że dalszy rozwój wewnętrznego rynku Unii Europejskiej wymaga skoordynowanego podejścia zarówno na szczeblu krajowym, jak i na szczeblu UE, tak by czerpać z najlepszych sposobów postępowania w walce z oszustwami podatkowymi oraz unikaniem opodatkowania przy jednoczesnym określaniu odpowiednich zachęt dla podatników, by skłonić ich do właściwego uiszczania należności podatkowych oraz by skłonić organy podatkowe państw członkowskich do przyjmowania skutecznych środków prewencyjnych wobec wszelkich nadużyć podatkowych;

141.  uważa, że ograniczenie oszustw podatkowych przyczyniłoby się do zmniejszenia deficytów publicznych bez podwyższania podatków przy jednoczesnym utrzymaniu wydatków socjalnych na tym samym poziomie; jest zaniepokojony zakłóceniami na wewnętrznym rynku, powstałymi w wyniku różnej skali oszustw podatkowych w państwach członkowskich; zwraca się do Komisji o przedstawienie oceny wpływu, aby ocenić różne problemy wynikające z uchylania się od płacenia podatków i istnienia szarej strefy gospodarki we wszystkich państwach członkowskich;

142.  podkreśla fakt, że osiągnięcie równowagi finansów publicznych wymaga nie tylko odpowiedzialnego wydatkowania, ale również odpowiedniego i sprawiedliwego systemu podatkowego, bardziej skutecznego ściągania podatków przez krajowe organy podatkowe oraz bardziej zdecydowanej walki z oszustwami podatkowymi; wzywa Komisję do zaproponowania zestawu środków mających na celu pomoc państwom członkowskim w przywróceniu równowagi finansom publicznym oraz finansowanie inwestycji publicznych dzięki wykorzystaniu innowacyjnych źródeł finansowania;

143.  stwierdza, za badaniami przeprowadzonymi przez Maria Montiego, że wzrost dochodów publicznych w powiązaniu z dobrymi wynikami gospodarczymi zazwyczaj prowadziły do obniżenia podatków; uważa, że opodatkowanie pracy powinno zostać zmniejszone, żeby poprawić europejską konkurencyjność; popiera propozycje Maria Montiego dotyczące utworzenia grupy ds. polityki podatkowej, w skład której weszliby przedstawiciele państw członkowskich, co stanowiłoby poważną zachętę do dialogu między krajami europejskimi; zachęca tę grupę do przedyskutowania w pierwszym rzędzie ram systemu podatkowego, który zająłby się kwestiami środowiskowymi i wspierał wydajność energetyczną; z zadowoleniem przyjmuje wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie wspólnej jednolitej podstawy opodatkowania przedsiębiorstw, przedstawiony w programie prac Komisji na rok 2011;

144.  uznaje, że główną siłą napędową reformy instytucjonalnej i wzrostu gospodarczego w państwach członkowskich jest ich niezależność w wyborze sposobu opodatkowania; za podstawową sprawę uważa ograniczenie opodatkowania pracy, zarówno przez wzgląd na najmniej uprzywilejowanych oraz aby umożliwić klasom średnim godziwe życie i korzystanie z owoców ich pracy;

145.  opowiada się za systemem podatkowym umożliwiającym złagodzenie opodatkowania pracy oraz wspieranie i tworzenie zachęt do zwiększania zatrudnienia, innowacji i długofalowych inwestycji;

Spójność regionalna, gospodarcza i społeczna

146.  uważa, że politykę spójności należy postrzegać jako jeden z filarów polityki gospodarczej Unii przyczyniający się do unijnej strategii inwestycji długoterminowych,

147.  zauważa, że polityka spójności stała się istotnym elementem europejskiego planu naprawy gospodarczej jako polityka publiczna, którą można wykorzystać do walki z kryzysem i stymulacji krótkoterminowego popytu z jednoczesnym dokonywaniem inwestycji w długoterminowy wzrost i konkurencyjność;

148.  uważa, że siła polityki spójności w wiązaniu odnowy gospodarczej z długoterminowym wzrostem bierze się z trzech jej podstawowych cech: wyznacza ona strategiczne wytyczne, które są warunkami przekazywania zasobów i są wiążące zarówno dla państw członkowskich, jak i regionów; daje państwom członkowskim i regionom możliwości dostosowania interwencji do specyfiki miejscowej; posiada zdolność pozwalającą na monitorowanie i wspieranie osiągania celów;

149.  podkreśla, że niejednakowe skutki kryzysu na terytorium Europy odzwierciedlają różne sytuacje początkowe pod względem konkurencyjności oraz różnice pod względem stopnia wykorzystania środków antykryzysowych zapewnianych przez UE, i że oznacza to różne długoterminowe perspektywy; podkreśla, że skutkiem kryzysu może być osłabienie spójności terytorialnej, jeżeli nie będzie się temu przeciwdziałać w sposób zróżnicowany za pomocą strategii politycznych ukierunkowanych na konkretne problemy; zauważa, że w niektórych z krajów najbardziej odczuwających skutki kryzysu inwestycje w ramach polityki spójności stanowiły główną część wszystkich inwestycji publicznych;

150.  jest zdania, że strategia pokryzysowa będzie dużo bardziej skuteczna, jeżeli regiony i miasta będą zaangażowane w jej wdrażanie; wieloszczeblowe sprawowanie rządów zapewnia szerszą przestrzeń realizacji polityki, co umożliwia skuteczniejsze wspieranie naprawy gospodarczej w UE, ponieważ władze regionalne i lokalne w Europie są w stanie odnieść ogólne europejskie cele strategiczne do własnych charakterystycznych cech terytorialnych, korzystać z dostępnych narzędzi politycznych oraz entuzjazmu wszystkich partnerów – przedsiębiorców, społeczności uniwersyteckiej i społeczeństwa obywatelskiego;

151.  zwraca uwagę, że obecnie istnieje wiele narzędzi politycznych na szczeblu władzy lokalnej i regionalnej; zarówno innowacje, które mogą spowodować zwiększenie wydajności, oraz nacisk na kwestie ekologiczne, który może prowadzić do powstania dodatkowego popytu i nowych rynków, wymagają podejścia regionalnego i lokalnego oraz zintegrowanego podejścia do polityki w zakresie inwestycji i wzrostu, opartego na konkretnym miejscu; region, miasto, miejscowość, obszar wiejski mogą być miejscem, w którym mogą spotkać się wszyscy partnerzy i w którym można znaleźć wszystkie elementy potrzebne do rozwiązania danej kwestii;

152.  wyraża w związku z tym zaniepokojenie brakiem postępu w przekazywaniu uprawnień społecznościom, gdyż to społeczności lokalne i wiejskie oferują możliwości, jeżeli chodzi o gospodarkę w ogóle, a także zatrudnienie i tworzenie wspólnoty, a wspieranie tych społeczności umożliwia zmniejszenie wykluczenia społecznego przez umocnienie tkanki wspólnoty i zwiększenie w ten sposób jej zdolności do absorpcji;

153.  podkreśla, że regiony nadal będą zyskiwać znaczenie jako motory realizacji planu gospodarczego UE, należy także wzmocnić lokalną działalność pożyczkową, co może być stymulowane przez silne banki regionalne; zauważa, że w regulacji sektora usług finansowych należy uwzględnić konieczność pobudzenia przedsiębiorczości i finansowania MŚP oraz że wsparcie finansowe dla MŚP w ramach polityki spójności powinno iść w stronę kapitału podwyższonego ryzyka, co umożliwiłoby większe zaangażowanie sektora bankowego i skuteczniejsze wykorzystanie funduszy strukturalnych;

154.  wzywa do dalszej reformy obecnej struktury polityki spójności, żeby umożliwić szybsze i skuteczniejsze wypłacanie funduszy państwom członkowskim, regionom i miastom; podkreśla, że konieczna jest większa elastyczność, a Komisja musi brać to pod uwagę przy opracowywaniu przyszłej polityki spójności;

155.  uważa za niezbędne powiązanie długoterminowej strategii inwestycyjnej Unii Europejskiej wspieranej przez politykę spójności z rezultatami, jeżeli chodzi o konkurencyjność, innowacje, tworzenie miejsc pracy, ekologiczny rozwój, poprawę w zakresie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej na szczeblu europejskim, a w szczególności między starymi i nowymi państwami członkowskimi;

EU2020

156.  apeluje, by w strategii UE 2020 kierowano się szeroką polityczną koncepcją przyszłości UE jako Unii konkurencyjnej, socjalnej i opierającej się na zasadach trwałego rozwoju, stawiającej ludzi i ochronę środowiska w centrum procesu prowadzenia polityki;

157.  jest zdania, że jeżeli cele te mają zostać zrealizowane, należy ściśle skoordynować naszą politykę makroekonomiczną, mającej za priorytet zwiększenie potencjału Unii w zakresie wzrostu i skupionej na modelu zrównoważonego rozwoju uwzględniającym integrację społeczną, bez czego żaden z naszych problemów nie może zostać rozwiązany; uważa, że powinno to być centrum nowej strategii UE 2020;

158.  uznaje, że aby zapobiec reakcjom na kryzys euro w postaci długiej stagnacji gospodarczej, Unia powinna równocześnie wdrożyć strategię mającą przyspieszyć trwały wzrost gospodarczy i reformy mające na celu przywrócenie i podniesienie konkurencyjności;

159.  odnotowuje pięć głównych celów uzgodnionych przez Radę Europejską, dotyczących poziomu zatrudnienia, badań i rozwoju, emisji gazów cieplarnianych, poziomu edukacji i integracji społecznej; podkreśla, że te główne cele należy sformułować w ramach konsekwentnej i spójnej strategii trwałego rozwoju, łączącej polityczne programy gospodarcze, społeczne i ekologiczne;

160.  jest zdania, że edukacja powinna zajmować centralne miejsce w strategii gospodarczej Unii, której celem powinno być podniesienie ogólnej jakości wszystkich poziomów kształcenia i szkolenia w UE, połączenie doskonałości z ideą sprawiedliwości oraz zreformowanie modelu edukacji; uważa, że edukacja powinna stanowić dla Unii dobro wspólne, z uwagi na potrzebę inwestycji we wszystkie aspekty systemu szkolnictwa, w jakość nauczania czy szeroki dostęp do szkolnictwa wyższego; proponuje ustanowienie na skalę europejską stałego, integracyjnego systemu uczenia się przez całe życie, obejmującego upowszechnienie programów Erasmus i Leonardo, stworzonych dla propagowania mobilności przy uczeniu się i kształceniu; uważa, że potrzebne jest pilne zwiększenie poziomu inwestycji w sektor badań i rozwoju, zwłaszcza w kontekście śródokresowej oceny 7. programu ramowego i następnej perspektywy finansowej UE;

161.  zauważa, że zmierzenie się z problemem bezrobocia wśród młodych ludzi i popieranie rzeczywistego kojarzenia umiejętności z potrzebami rynkowymi powinny stanowić punkty centralne; jest przekonany, że należy rozwijać partnerstwa publiczno-prywatne w dziedzinie edukacji, a mobilność transgraniczna studentów i naukowców w ramach wymian i staży powinna przyczynić się do zwiększenia międzynarodowej atrakcyjności europejskich placówek szkolnictwa wyższego, natomiast utrzymanie celu, jakim jest przeznaczanie 3% PKB na badania i rozwój, napędzi innowacje przez badania i szkolnictwo wyższe;

162.  uważa, że strategia UE 2020 w formie zaproponowanej przez Komisję powinna koncentrować się na zmniejszeniu biurokracji na jednolitym rynku przez ograniczenie obciążeń administracyjnych spoczywających na przedsiębiorstwach o 25% do 2012 r., a także powinna być bardziej nastawiona na skuteczność i wykorzystywać Internet jako podstawę rynku elektronicznego funkcjonującego w całej UE, prowadzącego do tworzenia nowych usług i miejsc pracy;

163.  uważa, że w strategii Europa 2020 należy poprawić strukturę zarządzania, by zapewnić realizację jej celu; jest zdania, że aby nowa strategia odniosła sukces, niezbędne jest szersze wykorzystywanie środków wiążących, a nie ciągłe stosowanie otwartej metody koordynacji w dziedzinie polityki gospodarczej; nalega, by Rada i Komisja przedstawiły strategię gospodarczą na rzecz odnowy gospodarczej, opierającą się przede wszystkim na instrumentach UE, a nie głównie na inicjatywach międzyrządowych;

164.  jest świadomy, że dobre sterowanie czy rząd gospodarczy same w sobie nie wystarczą do zapewnienia Unii Europejskiej strategii inwestycyjnej koniecznej dla zareagowania na kryzys i stawienia czoła światowej konkurencji; jest jednak przekonany, że dziesięć lat istnienia UGW pokazało, w swoistym kontekście euro, do jakiego stopnia jest to niezbędne;

165.  podkreśla, że strategia UE 2020 powinna obejmować cel dotyczący ograniczenia ubóstwa w UE o połowę, i zauważa, że większość żyjących obecnie w ubóstwie lub zagrożonych ubóstwem Europejczyków to kobiety, zwłaszcza kobiety starsze, imigrantki, samotne matki i opiekunki; uważa ponadto, że należy wprowadzić perspektywę całego okresu życia, gdyż ubóstwo rodziców bezpośrednio rzutuje na życie, rozwój i przyszłość dziecka;

166.  apeluje o ambitną długofalową strategię zwalczania ubóstwa mającą na celu zmniejszenie nierówności i wykluczenia społecznego, a w perspektywie długoterminowej – ograniczenie ubóstwa oraz ubóstwa mimo posiadanej pracy; proponuje w związku z tym politykę ramową UE w zakresie systemów minimalnych dochodów, z poszanowaniem pomocniczości, różnych praktyk, układów zbiorowych i prawa krajowego w państwach członkowskich, w zależności od europejskich kryteriów mających odzwierciedlać poziom stopy życiowej każdego państwa członkowskiego; apeluje również o dodatek na dzieci w wyżej określonym celu zmniejszenia ubóstwa, nierówności i wykluczenia społecznego;

167.  jest zdania, że państwa członkowskie powinny zorganizować w swoich parlamentach debatę, zanim przyjmą programy stabilności i wzrostu (UE 2020);

Innowacje

168.  mając na uwadze, że przygotowana przez Komisję tablica wyników innowacyjności pokazuje, że Europa wciąż znajduje się znacznie w tyle za Japonią i Stanami Zjednoczonymi pod względem badań i innowacji,

169.  uważa, że poza finansowaniem małych i średnich przedsiębiorstw Unia Europejska musi przyjąć aktywne i skoordynowane podejście do finansowania badań i innowacji oraz odgrywać główną rolę w odniesieniu do nowych sektorów zatrudnienia i przyciągania prywatnych inwestycji;

170.  stwierdza, że przejście na gospodarkę wydajną pod względem energetycznym, będące sposobem zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego UE, powinno stanowić jeden z priorytetów Komisji Europejskiej i państw członkowskich; uważa, że UE powinna wspierać innowacyjność w zakresie wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych, podkreślając znaczenie niskoemisyjnych źródeł lokalnych;

171.  uważa, że wzajemne połączenia sieci energetycznej mają podstawowe znaczenie dla funkcjonowania rynku wewnętrznego w sektorze energii, a także dla bardziej powszechnego wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych; podkreśla znaczenie rozwoju inteligentnych sieci;

172.  wskazuje, że MŚP powinny być centralnym elementem rozwoju odnawialnych i energooszczędnych technologii; stwierdza, że podstawowe znaczenie ma stworzenie instrumentów finansowych wspierających efektywność energetyczną i innowacyjność w zakresie stosowania energii ze źródeł odnawialnych;

173.  jest zdania, że inwestowanie w odnowę nieruchomości i transport zbiorowy musi być priorytetem, żeby zmniejszyć koszty i ubóstwo energetyczne i przerwać błędne koło, rozpoczynając pozytywne przemiany;

174.  nawołuje do właściwego i stopniowego przejścia na ekologiczną gospodarkę; uważa, że bezrobocie wynikające z tego przejścia musi zostać uprzedzone przez zwiększenie szkoleń i kompetencji pracowników w obszarze nowych technologii; zauważa, że ubóstwo energetyczne jest poważnym i rosnącym problemem;

175.  apeluje do Komisji o opracowanie i zaproponowanie mechanizmu zapewniającego MŚP i innym innowatorom finansowanie służące obniżeniu ryzyka w partnerstwie publiczno-prywatnym z funduszami private equity, w ramach którego środki pochodzące z Europejskiego Banku Inwestycyjnego oraz środki publiczne z państw członkowskich, przy wsparciu Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego w postaci mechanizmu gwarancji na pokrycie ryzyka, rozdzielanego przez fundusz private equity, umożliwiłyby zwiększenie prywatnych inwestycji w przedsięwzięcia do 80%;

176.  popiera powołanie instytucji finansowej mającej na celu finansowanie w całej Unii projektów innowacyjnych, które mają decydujące znaczenie dla przyszłego trwałego wzrostu;

177.  nalega, by Komisja podjęła prace mające na celu zmniejszenie przeszkód administracyjnych oraz poprawę warunków w zakresie innowacji, np. przez stworzenie jednolitego patentu UE; zauważa, że przygotowane w dobrej wierze programy mające podnieść konkurencyjność i zapewnić trwałość gospodarki nie spełniają swojej roli, gdyż MŚP, uniwersytety i przedsiębiorstwa międzynarodowe nie są zachęcane do udziału w programach europejskich;

178.  zauważa, że polityka fiskalna i monetarna nie zastępuje reformy strukturalnej, która musi skupić się na słabościach podważających gospodarkę europejską: gwałtownie wzrastających długach i deficytach, starzeniu się ludności, prawdopodobieństwie nawrotu inflacji lub procesu deflacji ,wysokim prawdopodobieństwie nawrotu inflacji, zagrożeniach dla sektorów gospodarki spowodowanych przez politykę w zakresie zmian klimatu, zwłaszcza z uwagi na niepewność co do nowych celów i norm, niskiej produktywności i braku konkurencyjności; wzywa do osiągania większej wydajności w wykorzystywaniu publicznych pieniędzy na szczeblu europejskim i krajowym; uważa, że przy przyjmowaniu skoordynowanych strategii politycznych i celów należy uwzględnić różnice związane z czasem wystąpienia kryzysu i jego natężeniem oraz różne stanowiska ex ante poszczególnych państw członkowskich w sprawach fiskalnych i monetarnych; jest przekonany, że działania te powinny prowadzić do szybszej faktycznej konwergencji gospodarek krajowych;

179.  uważa, że europejska strategia przezwyciężenia kryzysu musi opierać się na solidnej polityce fiskalnej, napędzającej innowacyjność, kształcenie i zatrudnienie siły roboczej – jedyny sposób na zwiększenie produktywności, zatrudnienia i wzrostu w trwały sposób;

180.  podkreśla, że zajęcie się kwestiami zmian klimatu, skąpości zasobów i konieczności powstrzymania procesu utraty różnorodności biologicznej to ramowe warunki przyszłego europejskiego wzrostu; zauważa w związku z tym konieczność oddzielenia wzrostu gospodarczego od wykorzystania zasobów, a powiązania go z zieloną innowacyjnością oraz ekologicznie zrównoważonym postępem gospodarczym;

181.  z zadowoleniem przyjmuje przyjętą w marcu 2007 r. przez Radę Europejską strategię mającą na celu zwiększenie niezależności energetycznej Unii Europejskiej i określenie konkretnych zobowiązań w zakresie walki z ociepleniem klimatu; uważa, że kryzys dodatkowo podkreślił trafność tej strategii; uważa jednak, że aby została zwieńczona sukcesem, strategia ta, poza elementami regulującymi rynek wewnętrzny, musi przełożyć się na bardziej ambitnie działania Unii;

Zatrudnienie

182.  uważa, że jednym z głównych wyzwań dla Unii Europejskiej jest utrzymanie konkurencyjności, zwiększenie wzrostu i walka z wysokim bezrobociem;

183.  ponownie stwierdza, że wysokiej jakości zatrudnienie powinno stanowić jeden z głównych priorytetów strategii 2020, a zwrócenie większej uwagi na właściwe funkcjonowanie rynków pracy i na warunki socjalne ma kluczowe znaczenie dla poprawy wskaźników zatrudnienia; w związku z tym wzywa do opracowania nowego programu wspierania godnej pracy, zagwarantowania praw pracowniczych w całej Europie i poprawy warunków pracy;

184.  uważa, że w nowej strategii należy położyć większy nacisk na kwestię godnej pracy, w tym na przeciwdziałanie pracy nielegalnej, oraz na zapewnienie osobom obecnie wykluczonym z rynku pracy możliwości uzyskania dostępu do niego;

185.  uważa, że nowa strategia powinna wspierać rynki pracy zwiększające zachęty i poprawiające warunki oferowane pracownikom, a równocześnie lepiej zachęcające pracodawców do zatrudniania pracowników i zatrzymywania ich w miejscu pracy;

186.  zauważa, że ważne jest, aby zwrócić uwagę na zmniejszającą się konkurencyjność Europy w skali światowej; pamiętając o długoterminowych problemach z zatrudnieniem, ważne jest spojrzenie wykraczające poza kryzys i poszukiwanie w ramach europejskich systemów możliwości dla migracji wiedzy i zapobieżenia europejskiemu „drenażowi mózgów”;

187.  uważa, że zdecydowane i stanowcze działanie na rzecz zatrudnienia jest tym bardziej potrzebne, że w Unii istnieje ryzyko ożywienia gospodarczego bez tworzenia trwałych miejsc pracy;

188.  nalega, by Unia połączyła działania na rzecz zatrudnienia ze środkami walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym, a także ze skutecznym funkcjonowaniem wewnętrznego rynku pracowników w UE, aby uniknąć sytuacji, w której kryzys pogłębi dodatkowo nierówności;

189.  nawołuje państwa członkowskie i Komisję do osiągnięcia do 2020 r. poziomu 75% zatrudnienia zarówno mężczyzn, jak i kobiet, przez zmniejszenie rozdrobnienia rynku pracy oraz zwiększenie wysiłków ułatwiających pogodzenie pracy, obowiązków w zakresie opieki nad osobami zależnymi i życia rodzinnego;

190.  uważa, że wysiłki na rzecz wspierania tworzenia nowych miejsc pracy muszą skupiać się na zatrudnianiu młodych ludzi, co z kolei wymaga opracowania większej liczby uwzględniających płeć programów mających na celu wyposażenie młodych ludzi w umiejętności potrzebne w gospodarce realnej;

191.  podkreśla potrzebę stworzenia sprzyjających integracji i konkurencyjnych rynków pracy umożliwiających pracodawcom większą elastyczność, a jednocześnie gwarantujących zasiłki dla bezrobotnych w połączeniu z aktywnym wsparciem dla ponownego zatrudnienia w przypadku utraty pracy;

192.  uważa, że podczas gdy edukacja powinna pozostać w gestii państw członkowskich, potrzebne są inwestycje UE oraz uznawanie kwalifikacji zawodowych w całej UE we wszystkich aspektach systemu szkolnictwa, w jakości nauczania czy w rozszerzaniu dostępu do szkolnictwa wyższego; proponuje ustanowienie na skalę europejską stałego i integracyjnego systemu wytycznych do uczenia się przez całe życie, w ramach którego unijne programy Erasmus i Leonardo, stworzone dla propagowania mobilności przy uczeniu się i kształceniu, staną się powszechniej dostępne;

193.  przypomina, że zatrudnienie stanowi jeden z głównych elementów gospodarki, ponieważ przyczynia się do wytwarzania siły nabywczej; uważa, że Unia Europejska powinna dążyć do realizacji celu, jakim jest pełne zatrudnienie wysokiej jakości, i że zrównoważone funkcjonowanie rynku wewnętrznego jest uwarunkowane rynkiem pracy, oferującym godne i sprzyjające innowacji zatrudnienie;

194.  wzywa państwa członkowskie, aby za pomocą środków politycznych związanych z rynkiem pracy zajęły się zarówno cyklicznym, jak i długoterminowym aspektem bezrobocia;

195.  uważa, że Europa potrzebuje nieprzerwanego wzrostu, aby utrzymać swój system socjalny, który przyczynia się do konkurencyjności europejskiej społecznej gospodarki rynkowej;

196.  stwierdza, że ważne jest ułatwianie mobilności, która także ułatwia przedsiębiorstwom wyszukiwanie potrzebnych pracowników, a także pozwala jednolitemu rynkowi lepiej funkcjonować również w okresie kryzysu; zauważa, że mobilności pracowników musi towarzyszyć poprawa warunków pracy;

Tworzenie miejsc pracy przez wspieranie MŚP

197.  zauważa, że małe i średnie przedsiębiorstwa oraz przedsiębiorcy odgrywają ważną rolę w gospodarce wszystkich krajów oraz w kluczowym wymiarze generują zatrudnienie i dochody, a także stymulują innowacyjność i wzrost; uważa, że MŚP mają zasadnicze znaczenie dla przyszłego rozwoju, wzrostu i dobrobytu w UE oraz że dzięki przyznaniu MŚP priorytetowej pozycji można zwiększyć konkurencyjność UE na świecie;

198.  jest przekonany, że czas spojrzeć w przyszłość i wyciągnąć wnioski z przeszłości, a jednocześnie przeprowadzić z biegiem czasu zmiany strukturalne, które zwiększą konkurencyjność naszych MŚP i ich gotowość do sprostania dodatkowym naciskom wynikającym z globalnego otoczenia i ze zdolności naszych konkurentów do wchodzenia na coraz bardziej innowacyjne rynki, a działania te potencjalnie zagwarantują zatrudnienie wielu najbardziej bezbronnym członkom siły roboczej i ich rodzinom;

199.  uznaje, że obowiązująca w UE definicja MŚP musi zostać ponownie przeanalizowana, a kryteria dotyczące liczby pracowników muszą zostać obniżone, aby umożliwić stosowanie bardziej ukierunkowanych strategii politycznych dotyczących MŚP;

200.  zdaje sobie sprawę, że ambicja prowadzenia przemysłu i MŚP w kierunku innowacji nie zostanie zrealizowana wyłącznie dzięki ogólnemu zwiększeniu dostępu do kapitału, ale że należałoby również dążyć do zróżnicowania źródeł finansowania;

201.  uważa, że w kontekście naprawy należy zwrócić szczególną uwagę na wpływ MŚP na wydajność i tworzenie nowych aktywów, a zatem należy wdrożyć mechanizmy zapobiegające opuszczaniu rynku przez MŚP, wzrostowi bezrobocia i przedłużającemu się osłabieniu gospodarczemu; jest zdania, że należy również zagwarantować wydajny rozdział środków z Europejskiego Funduszu Społecznego;

202.  uważa, że MŚP należy postrzegać jako siłę napędową mniejszych inwestycji finansowanych z funduszy spójności; jest przekonany, że w tym kontekście zasadnicze znaczenie ma przydzielanie środków uczelniom wyższym oraz promowanie partnerstwa z MŚP;

203.  zdaje sobie sprawę, że rynek wewnętrzny UE umożliwia stworzenie sprzyjającego otoczenia biznesowego w całej Unii, przynosząc jednocześnie korzyści konsumentom; jest świadom, że mimo to przed MŚP stoi wiele wyzwań związanych z funkcjonowaniem na rynku wewnętrznym, a często działają one poniżej swojego poziomu efektywności oraz że MŚP muszą być wspierane zwłaszcza na poziomie mikro, aby mogły funkcjonować na rynku wewnętrznym, a także, że ich dostęp do informacji dotyczących możliwości musi zostać zwiększony do poziomu, na którym możliwe będzie tworzenie transeuropejskich platform – dopiero wtedy MŚP będą mogły analizować możliwości biznesowe, znajdować powiązania, a w końcu znajdować środki umożliwiające uzyskanie dostępu do rynków w całej Unii;

204.  uważa, że utrzymywanie aktywności i produktywności obywateli po ich przejściu na emeryturę leży m.in. w gospodarczym interesie Europy, a utracie ich specjalistycznej wiedzy można zapobiec przez zachęcanie starszych obywateli do zachowania aktywności dzięki mniej sformalizowanym strukturom i sieciom opierającym się na ich obywatelskim zaangażowaniu oraz przez tworzenie powiązań między nimi a podmiotami gospodarczymi i środowiskami akademickimi; jest przekonany, że MŚP mogą zyskać najwięcej dzięki tego typu sieci nieformalnych struktur konsultacyjnych, ponieważ większość MŚP nie stać na skorzystanie z takich usług świadczonych przez firmy konsultingowe działające na rynkach; przypomina, że wiedza, jaką posiadają starsi obywatele, musi zostać rozpowszechniona z korzyścią dla wszystkich przez stworzenie sieci na szczeblu Unii Europejskiej;

205.  zwraca się do Unii Europejskiej o wspieranie swoich MŚP, siły napędowej w tworzeniu miejsc pracy przez ułatwienie im dostępu do kredytów, a zwłaszcza wspieranie systemów gwarancyjnych i tworzenia nowych znormalizowanych produktów, które umożliwiłyby skupienie pożyczek i funduszy własnych dla tych przedsiębiorstw; wzywa Unię do utworzenia funduszu gwarancyjnego UE dla MŚP; ponadto wzywa do przeprowadzenia oceny istniejących systemów finansowania, w szczególności programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji, oraz do zaangażowania się w tworzenie wspieranych przez UE pożyczek dostępnych dla przedsiębiorstw we wszystkich państwach członkowskich, a także do rozwijania usług dla MŚP i platform dialogu społecznego;

206.  wzywa Unię do dążenia do osiągnięcia bardziej zrównoważonego sposobu finansowania MŚP; stwierdza, że poziom finansowania MŚP za pomocą rynków kapitałowych musi zostać podwyższony; jest zdania, że poziom finansowania MŚP za pośrednictwem rynków kapitałowych i kapitału podwyższonego ryzyka oraz przy pomocy „aniołów biznesu” i przez partnerstwa publiczno-prywatne musi być podwyższony i stymulowany; wzywa Komisję i państwa członkowskie do znacznego ograniczenia biurokracji związanej z zamówieniami publicznymi w odniesieniu do MŚP, a także do zmniejszenia biurokracji w ogóle, co ma podstawowe znaczenie dla dobrej kondycji MŚP;

207.  zachęca do tworzenia wyspecjalizowanych, przeznaczonych wyłącznie dla MŚP rynków giełdowych, do których dostęp nie będzie utrudniony, aby ułatwić proces gromadzenia kapitału; uważa, że MŚP powinny w większym stopniu skoncentrować się na kapitale i dlatego proponuje zlikwidowanie negatywnych bodźców podatkowych dla obu stron rynku, tj. dla inwestorów i dla rynku;

208.  wzywa państwa członkowskie do rozważenia podjęcia wysiłków na rzecz koordynacji przepisów podatkowych dotyczących MŚP; jest przekonany, że ukończenie tworzenia rynku wewnętrznego w celu zapewnienia transgranicznego finansowania i możliwości biznesowych dla MŚP ma podstawowe znaczenie dla przyspieszenia procesu wychodzenia UE z kryzysu;

209.  podkreśla, że ścisły związek między przemysłem a innowacją, a w rezultacie z kształceniem, jest bardzo pożądany; innowatorzy muszą być forpocztą inwestycji na szczeblu europejskim i krajowym. podkreśla, że nowo powstające innowacyjne MŚP z definicji mają wysoki profil ryzyka, bądź bankructwa, konieczne jest całkowite przedefiniowanie ich działalności finansowej i działalności będącej następstwem tej ostatniej; podkreśla, że ponieważ przedsiębiorstwa te znajdują się w najtrudniejszej pozycji jeżeli chodzi o uzyskanie środków finansowych za pośrednictwem systemu bankowego, należy stworzyć systemy gwarancji kredytowych specjalnie dla tego segmentu gospodarki;

210.  proponuje, aby Komisja opracowała projekt „Jedno MŚP – jedno stanowisko pracy” (ang. One SME – One Job), tworząc nowy instrument finansowy na szczeblu UE, aby zachęcać MŚP do prowadzenia działalności w Unii; uważa, że należy osiągnąć bardziej zrównoważony sposób finansowania MŚP;

211.  wzywa do wprowadzenia zmian w dokumencie określającym program Small Business Act, w tym do wprowadzenia wiążących przepisów obowiązujących wszystkie państwa członkowskie, a także do stworzenia nowego społecznego programu New Social Small Business Act, który byłby niezbędnym wzmocnieniem dla europejskiej społecznej gospodarki rynkowej po ustąpieniu kryzysu;

212.  zaleca utworzenie pojedynczego punktu kontaktowego; takie pojedyncze punkty kontaktowe pomagają MŚP we wszystkich kwestiach administracyjnych; uważa, że ogromne znaczenie ma zmniejszenie obciążenia administracyjnego dla MŚP, jak również wprowadzenie aspektu społecznego w europejskim prawodawstwie dotyczącym MŚP; uważa, że Europa musi stać się najbardziej przyjaznym dla MŚP regionem na świecie;

Rozwój

213.  zauważa, że chociaż wydaje się, iż niektóre kraje wschodzące i rozwijające się uniknęły najgorszych skutków kryzysu, to 40% krajów rozwijających się jest poważnie narażonych na konsekwencje kryzysu finansowego, wskutek czego ok. 90 mln ludzi popadnie w ubóstwo;

214.  apeluje o potwierdzenie zobowiązania do przeznaczenia 0,7% DNB państw członkowskich na pomoc rozwojową oraz o zbadanie dodatkowych innowacyjnych źródeł finansowania, aby pokryć lukę w finansowaniu spowodowaną przez kurczące się gospodarki w krajach rozwijających się;

215.  wzywa europejskie przedsiębiorstwa, a w szczególności przedsiębiorstwa wielonarodowe, do zagwarantowania odpowiedzialności społecznej ich podwykonawców w łańcuchu produkcyjnym;

Globalny ład

216.  dostrzega słabości i kłopoty spowodowane przez brak prawnie wiążących kompetencji oraz wzajemną izolację światowych instytucji finansowych i gospodarczych; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy mające na celu wzmocnienie w drodze reformy skuteczności, zasięgu globalnego i odpowiedzialności MFW i innych instytucji ONZ, żeby upoważnić je do występowania w charakterze platformy przekrojowej dla inicjatyw dotyczących koordynacji w sektorze gospodarczym i finansowym oraz w razie potrzeby jako organu, w którym ustanawia się wiążące prawnie zasady w formie umów międzynarodowych;

217.  jest zdania, że do światowych wyzwań stojących przed UE należy podkreślanie jej siły gospodarczej na arenie światowej przez mówienie jednym głosem; uważa, że jednym z kluczowych przedsięwzięć w polityce zagranicznej UE musi być dążenie do przekształcenia ONZ i instytucji powiązanych w światowe instytucje mające rzeczywisty polityczny wpływ na zagadnienia o znaczeniu międzynarodowym, np. zmiany klimatu, nadzór i regulację sfery finansów, ograniczanie ubóstwa i realizację milenijnych celów rozwoju;

218.  nawołuje Radę Europejską do zwołania szczytu G20 poświęconego wyłącznie koniecznej reformie zarządzania globalnego;

219.  zdecydowanie potępia rolę, jaką odgrywają tzw. raje podatkowe, które zachęcają do praktyki uchylania się od podatków, oszustw podatkowych i odpływu kapitału, a także do czerpania z nich zysków; nawołuje zatem państwa członkowskie, by uznały za priorytet walkę ze zjawiskiem rajów podatkowych, uchylania się od podatków i nielegalnego odpływu kapitału; zachęca Unię Europejską do nasilenia działań i przyjęcia konkretnych i natychmiastowych środków – takich jak sankcje – przeciwko rajom podatkowym, uchylaniu się od podatków i nielegalnemu odpływowi kapitału; zwraca się do Rady o zainicjowanie w ramach Narodów Zjednoczonych i innych organizacji międzynarodowych, w których zasiada Unia Europejska i jej państwa członkowskie, planu zmierzającego do zamknięcia rajów podatkowych;

220.  zaleca, aby jednocześnie z usprawnianiem zarządzania i funkcjonowania Bazylejskiego Komitetu ds. Nadzoru Bankowego (BCBS) podejmowano wysiłki na rzecz zaostrzania międzynarodowych ustaleń dotyczących zarządzania w innych segmentach rynku; proponuje, aby reguły BCBS weszły w życie pod postacią traktatów międzynarodowych;

221.  przyjmuje do wiadomości postępy dokonane w dziedzinie zarządzania podatkami przez OECD i w obrębie G20, ale nawołuje do pilnego i zdecydowanego wzmocnienia prawnych i gospodarczych konsekwencji czarnej listy systemów prawnych, które nie współpracują z OECD; występuje o konkretne i szybkie działania na rzecz automatycznej, wielostronnej wymiany informacji jako światowej normy w celu zwiększenia przejrzystości podatkowej oraz walki z nadużyciami i unikaniem zobowiązań podatkowych;

222. proponuje, żeby Unia Europejska w następstwie wejścia w życie traktatu lizbońskiego stała się bezpośrednim sygnatariuszem konwencji MOP oraz żeby Unia Europejska podpisała ogół konwencji przyjętych dotychczas przez MOP;
Konkluzja

223.  uznaje, że konieczna jest większa obecność Europy; uważa, że istnieje nagląca potrzeba politycznego i intelektualnego przywództwa w celu skierowania projektu europejskiego z powrotem na właściwą drogę; jest zdania, że Komisja musi w pełni wykorzystywać swoje prawo inicjatywy w obszarze podzielonych kompetencji, zwłaszcza w dziedzinie polityki energetycznej, aby UE stała się silniejsza wobec przyszłych wyzwań; jest przekonany, że przyjazny z punktu widzenia ekologicznego i społecznego projekt urzeczywistnienia jednolitego rynku, stanowiącego podstawę Unii, musi zostać ukończony; wzywa do usprawnienia mechanizmów zarządzania gospodarczego w Unii, zwłaszcza z perspektywy większej odpowiedzialności, lepszego zarządzania kryzysowego i większej koordynacji polityki gospodarczej; utrzymuje, że agenda reformy finansowej i nadzorczej musi postępować szybko i dotyczyć nie tylko wad zauważonych w trakcie kryzysu, lecz także konieczności określenia założeń systemu finansowego wspierającego gospodarkę realną, sprzyjającego stabilności finansowej i stymulującego wzrost gospodarczy, inwestycje długoterminowe, tworzenie miejsc pracy, spójność społeczną oraz walkę z ubóstwem; za konieczną uważa zmianę założeń systemu podatkowego, aby zniechęcał do nadmiernego stosowania zabiegu dźwigni finansowej i popierał sprawiedliwość społeczną, ducha przedsiębiorczości oraz innowacje; wzywa do ożywienia zrównoważonej społecznej gospodarki rynkowej i związanych z nią wartości;

224.  zobowiązuje się do realizacji, w ramach Komisji Specjalnej ds. Kryzysu Finansowego, Gospodarczego i Społecznego i w ścisłej współpracy z parlamentami państwa członkowskich UE, celów wyznaczonych w zakresie jej mandatu z myślą o przyjęciu wspólnych zaleceń;

o
o   o

225.  upoważnia swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, przewodniczącemu Rady Europejskiej, przewodniczącemu Eurogrupy, Europejskiemu Bankowi Centralnemu, Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu, Komitetowi Regionów, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz partnerom społecznym.

(1) Dz.U. C 230 E z 26.8.2010, s. 11.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 października 2010 r. zawierająca zalecenia dla Komisji dotyczące poprawy zarządzania gospodarką i ram stabilności Unii, w szczególności w strefie euro (2010/2099(INI))

P7_TA(2010)0377 A7-0282/2010

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 225 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej;

–  uwzględniając art. 121, 126, 136, 138 i 352 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz Protokół (nr 12) w sprawie procedury nadmiernego deficytu i Protokół (nr 14) w sprawie Eurogrupy, załączone do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając komunikaty Komisji z dnia 12 maja 2010 r. w sprawie zacieśnienia koordynacji polityki gospodarczej (COM(2010)0250) i z dnia 30 czerwca 2010 r. w sprawie wzmocnienia koordynacji polityki gospodarczej w interesie stabilności, wzrostu gospodarczego i zatrudnienia – narzędzia na rzecz silniejszego zarządzania gospodarczego w UE COM(2010)0367,

–  uwzględniając zalecenie Komisji z dnia 27 kwietnia 2010 r. dotyczące zalecenia Rady w sprawie ogólnych wytycznych dla polityki gospodarczej państw członkowskich i Unii: zintegrowane wytyczne dotyczące strategii Europa 2020 – część pierwsza (SEC(2010)0488),

–  uwzględniając wniosek Komisji z dnia 27 kwietnia 2010 r. dotyczący decyzji Rady w sprawie wytycznych polityki zatrudnienia państw członkowskich: zintegrowane wytyczne dotyczące strategii Europa 2020 – część druga (COM(2010)0193), a także swoje stanowisko z dnia 8 września 2010 r.(1) w sprawie tego wniosku,

–   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. pt. „Europa 2020 – strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 407/2010 z dnia 11 maja 2010 r. ustanawiające europejski mechanizm stabilizacji finansowej(2),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 332/2002 z dnia 18 lutego 2002 r. ustanawiające instrument średnioterminowej pomocy finansowej dla bilansów płatniczych państw członkowskich(3),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady nr 1466/97/WE z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych(4),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu(5),

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 3605/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie stosowania Protokołu w sprawie procedury dla nadmiernego deficytu załączonego do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską(6),

–  uwzględniając konkluzje z posiedzenia Rady w dnia 7 września 2010 r. zatwierdzające ściślejsze monitorowanie polityki gospodarczej i budżetowej (europejski okres oceny),

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 17 czerwca 2010 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady z posiedzenia w dniach 9 i 10 maja 2010 r.,

–  uwzględniając oświadczenie szefów państw lub rządów strefy euro z dnia 7 maja 2010 r.,

–  uwzględniając oświadczenie szefów państw i rządów strefy euro z dnia 25 marca 2010 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 25 i 26 marca 2010 r.,

–  uwzględniając oświadczenie z dnia 11 kwietnia 2010 r. w sprawie wsparcia Grecji przez państwa członkowskie należące do strefy euro,

–  uwzględniając konkluzje Rady z posiedzenia w dniu 16 marca 2010 r.,

–  uwzględniając konkluzje Eurogrupy z dnia 15 marca 2010 r. dotyczące nadzoru nad konkurencyjnością wewnątrz strefy euro i nad nierównowagą makroekonomiczną,

–  uwzględniając wytyczne Eurogrupy zatytułowane „Strategia wyjścia i krótkoterminowe priorytety polityczne w strategii Europa 2020: konsekwencje dla strefy euro z dnia 15 marca 2010 r.”,

–  uwzględniając konkluzje prezydencji ze szczytu Rady Europejskiej w dniach 22 i 23 marca 2005 r.,

–  uwzględniając konkluzje prezydencji ze szczytu Rady Europejskiej w dniach 23 i 24 marca 2000 r.,

–  uwzględniając rezolucję Rady Europejskiej z dnia 13 grudnia 1997 r. w sprawie koordynacji polityki gospodarczej w trzecim etapie UGW oraz w sprawie art. 109 i 109b [Traktatu WE],

–  uwzględniając rezolucję Rady Europejskiej z dnia 17 czerwca 1997 r. w sprawie paktu stabilności i wzrostu(7),

–  uwzględniając rezolucję Rady Europejskiej z dnia 16 czerwca 1997 r. w sprawie wzrostu i zatrudnienia(8),

–  uwzględniając komunikat Europejskiego Banku Centralnego w sprawie wzmocnienia zarządzania gospodarką w strefie euro z dnia 10 czerwca 2010 r.,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 czerwca 2010 r. w sprawie jakości danych statystycznych w Unii i zwiększonych uprawnień kontrolnych Komisji (Eurostatu)(9),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 czerwca 2010 r. w sprawie zarządzania gospodarką(10),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 marca 2010 r. w sprawie rocznego przeglądu sytuacji w strefie euro w 2009 r. oraz finansów publicznych(11),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie strategii UE 2020(12),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 listopada 2008 r. pt. „10 lat istnienia Unii Gospodarczej i Walutowej – sukcesy i wyzwania”(13),,

–  uwzględniając art. 42 i art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinie Komisji Budżetowej, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0282/2010),

A.  mając na uwadze, że niedawny rozwój sytuacji gospodarczej jasno pokazał, że koordynacja polityki gospodarczej w Unii, w szczególności w strefie euro, nie funkcjonuje wystarczająco dobrze oraz że pomimo swoich obowiązków wynikających z Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) państwa członkowskie nie traktują swojej polityki gospodarczej jako przedmiotu wspólnej troski i nie koordynują jej w Radzie zgodnie z odpowiednimi postanowieniami Traktatu, przy jednoczesnym poszanowaniu kluczowej roli Komisji w procedurze nadzoru,

B.  mając na uwadze, że ani obecne ramy dotyczące zarządzania gospodarczego i kontroli gospodarczej, ani ramy regulacyjne dotyczące usług finansowych nie zapewniły w wystarczającym stopniu stabilności i wzrostu,

C.  mając na uwadze, że należy sięgnąć poza środki tymczasowe mające na celu stabilizację strefy euro,

D.   mając na uwadze, że należy wzmocnić koordynację i nadzór gospodarczy na szczeblu UE, przestrzegając jednocześnie zasady pomocniczości i uwzględniając szczególne wymogi strefy euro oraz wnioski, które trzeba wyciągnąć z niedawnego kryzysu gospodarczego, nie szkodząc przy tym integralności Unii Europejskiej i pamiętając o konieczności równego traktowania państw członkowskich,

E.  mając na uwadze konieczność wzmocnienia koordynacji gospodarczej w całej Unii z uwagi na to, iż stabilność gospodarcza Unii może zależeć od sytuacji gospodarczej jednego z jej członków oraz z uwagi na zaawansowane połączenia gospodarcze między wszystkimi państwami członkowskimi w ramach wspólnego rynku a także perspektywę rozszerzenia strefy euro,

F.  mając na uwadze że, na ile to możliwe, wszystkie 27 państw członkowskich powinno maksymalnie stosować się do wszelkich propozycji zarządzania gospodarczego, przy czym dla państw członkowskich spoza strefy euro będzie się to odbywało na zasadzie dobrowolności,

G.  mając na uwadze, że traktat lizboński przekształca byłą „metodę wspólnotową” – przez jej dostosowanie i wzmocnienie – w „metodę unijną”, według której:

H.  mając na uwadze, że nowy wzmocniony sposób zarządzania gospodarczego powinien w pełni uwzględniać oraz umacniać unijną zasadę solidarności jako warunek zdolności strefy euro do reagowania na wstrząsy asymetryczne i ataki spekulantów,

I.  mając na uwadze, że obecny kryzys gospodarczy w Unii jest kryzysem wypłacalności, który początkowo przybrał postać braku płynności finansowej, a więc problemu, jakiego w dłuższej perspektywie nie można rozwiązać poprzez zwiększanie długu i tak już bardzo zadłużonych krajów, realizując jednocześnie przyspieszone plany konsolidacji fiskalnej,

J.  mając na uwadze, że polityka zatrudnienia odgrywa kluczową rolę w pobudzaniu wzrostu gospodarczego i konkurencyjności europejskiej społecznej gospodarki rynkowej, zapobiegając zaburzeniom makroekonomicznym i zapewniając integrację społeczną i redystrybucję dochodów,

K.  mając na uwadze, że konieczne jest respektowanie roli Komisji i Europejskiego Banku Centralnego (EBC) zgodnie z TFUE,

L.  mając na uwadze, że w pełni niezależny EBC to niezbędny warunek stabilności euro, niskiej inflacji i korzystnych warunków finansowania wzrostu i zatrudnienia,

M.  mając na uwadze, że baczniej należy się przyjrzeć ukrytym zobowiązaniom i operacjom pozabilansowym, które w perspektywie średnio- i długoterminowej mogą doprowadzić do wzrostu długu publicznego i ograniczenia przejrzystości,

N.  mając na uwadze, że decydenci polityczni muszą w sposób skoordynowany zidentyfikować wspólne wyzwania gospodarcze i społeczne stojące przed UE oraz stawić im czoła,

O.  mając na uwadze, że większe zaangażowanie partnerów społecznych na szczeblu krajowym i europejskim zwiększy poczucie odpowiedzialności zainteresowanych stron w dziedzinie zarządzania gospodarczego i realizacji ogólnej strategii Europa 2020,

P.  mając na uwadze, że należy ustanowić stały mechanizm rozwiązywania kryzysów obejmujący procedury restrukturyzacji długu lub kontrolowanej upadłości w celu zabezpieczenia stabilności finansowej na wypadek kryzysu zadłużenia państwa lub sektora prywatnego, chroniący jednocześnie niezależność EBC,

Q.  mając na uwadze, że obowiązujące obecnie zasady paktu stabilności i wzrostu, w połączeniu ze słabym egzekwowaniem, nie wystarczyły do zagwarantowania solidnej polityki fiskalnej, a szerzej – makroekonomicznej; mając na uwadze potrzebę wzmocnienia ram polityki fiskalnej i makroekonomicznej UE poprzez bardziej rygorystyczne stosowanie środków zapobiegawczych, sankcji i zachęt na podstawie obowiązujących przepisów,

R.  mając na uwadze, że cel polegający na przywróceniu równowagi finansów publicznych musi zostać osiągnięty przez państwa nadmiernie zadłużone, ale sama jego realizacja nie rozwiąże problemu różnic gospodarczych między krajami strefy euro ani w całej Unii,

S.  mając na uwadze, że europejski model społeczny jest atutem wobec ogólnoświatowej konkurencji, który osłabiają różnice w poziomie konkurencyjności gospodarczej państw członkowskich,

T.  mając na uwadze, że istnieje tendencja do migracji, wiedzy, kapitału, innowacji oraz – w mniejszym stopniu – pracy do niektórych regionów oraz że należy nadal rozwijać mechanizmy solidarności finansowej UE zgodnie z celami strategii Europa 2020, w szczególności związanymi z badaniami naukowymi i rozwojem, szkoleniami zawodowymi oraz dotychczasowymi inicjatywami współpracy w dziedzinie edukacji, a ponadto z gospodarką ekologiczną i niskoemisyjną, w celu wspierania innowacji, spójności terytorialnej i społecznej oraz wzrostu gospodarczego,

U.  mając na uwadze, że Unia musi stawić czoła ostrej konkurencji ze strony krajów o gospodarkach wschodzących, stabilne finanse publiczne mają istotne znaczenie z punktu widzenia wspierania nowych możliwości, innowacji i wzrostu gospodarczego, a tym samym tworzenia europejskiego społeczeństwa opartego na wiedzy,

V.  mając na uwadze, że konsolidacja budżetowa może mieć niekorzystny wpływ na usługi publiczne i na ochronę socjalną,

W.  mając na uwadze, że wzrost gospodarcze oraz zrównoważone finanse publiczne są warunkiem wstępnym stabilności społecznej i gospodarczej, długoterminowej konsolidacji podatkowej oraz dobrobytu,

X.  mając na uwadze, że polityka fiskalna wielu państw członkowskich często jest procykliczna, a średnioterminowe cele budżetowe paktu stabilności i wzrostu w poszczególnych krajach są rzadko ściśle egzekwowane i realizowane,

Y.  mając na uwadze, że polityka zatrudnienia odgrywa kluczową rolę w zapewnieniu wzrostu wynikającego z dużego nakładu siły roboczej i konkurencyjności gospodarki europejskiej, zwłaszcza w kontekście starzejących się społeczeństw,

Z.   mając na uwadze, że zakończenie tworzenia rynku wewnętrznego, zalecane w sprawozdaniu M. Montiego, jest niezwykle istotne dla prawdziwego europejskiego zarządzania gospodarką(14),

AA..  mając na uwadze, że niezrównoważone finanse, a także nadmierne zagregowane (publiczne i prywatne) zadłużenie poszczególnych państw członkowskich może oddziaływać na całą Unię, mając na uwadze, że należy dążyć do odpowiedniej równowagi między inwestycjami w zrównoważony i sprzyjający tworzeniu zatrudnienia wzrost a zapobieganiem nadmiernym zaburzeniom równowagi w ciągu cyklu gospodarczego, zgodnie ze zobowiązaniami i wytycznymi na szczeblu Unii, przy jednoczesnym uwzględnieniu spójności społecznej i interesu przyszłych pokoleń, tak aby przywrócić zaufanie do europejskich finansów publicznych,

AB.  mając na uwadze, że proces obniżania długoterminowego deficytu musi iść w parze z innymi wysiłkami na rzecz pobudzenia gospodarki, takimi jak lepsze warunki wstępne inwestowania, sprawniejszy i rozwinięty rynek wewnętrzny, co zapewni większe możliwości i wzmożoną konkurencyjność,

AC.  mając na uwadze, że należy uznać znaczenie, jakie dla wzrostu gospodarczego i większej konkurencyjności UE mają strategie polityczne finansowane z budżetu UE, w tym polityka spójności,

AD.  mając na uwadze, że ostatni kryzys gospodarczy pokazał wyraźnie, że nadmierne rozbieżności w zakresie makroekonomii i konkurencyjności oraz zaburzenia równowagi fiskalnej i równowagi rachunku obrotów bieżących w strefie euro, a szerzej w Unii stale wzrastały w latach poprzedzających kryzys z powodu m.in. braku lepszej koordynacji i kontroli gospodarczej i powinny zostać w pełni uwzględnione,

AE.  mając na uwadze, że Parlament Europejski od lat wzywa do poprawy zarówno zarządzania gospodarczego w samej UE, jak i w odniesieniu do zewnętrznej reprezentacji UE w międzynarodowych forach gospodarczych i monetarnych,

AF.  mając na uwadze, że lepsze zarządzanie gospodarką musi iść w parze z nasilaniem legitymacji demokratycznej zarządzania europejskiego, które należy osiągnąć dzięki większemu i bardziej terminowemu zaangażowaniu w ten proces Parlamentu Europejskiego oraz parlamentów państw członkowskich, potrzebna jest dalsza koordynacja, w duchu wzajemnego szacunku, między Parlamentem Europejskim a parlamentami państw członkowskich,

AG.  mając na uwadze, że decyzje podjęte wiosną 2010 r. w celu zagwarantowania stabilności euro to jedynie tymczasowe rozwiązania, które będą wymagały wsparcia w postaci środków politycznych na szczeblu krajowym, a także silniejszych ram dotyczących zarządzania gospodarczego na szczeblu UE, zwłaszcza w państwach członkowskich należących do strefy euro,

AH.  mając na uwadze, że wszelkie ulepszenia w zakresie nadzoru i zarządzania gospodarczego muszą opierać się na dokładnych i porównywalnych danych statystycznych dotyczących odpowiednich strategii gospodarczych i stanowisk zainteresowanych państw członkowskich,

AI.  mając na uwadze, że aby Europa stała się podmiotem wiodącym w skali globalnej, a także najbardziej konkurencyjnym społeczeństwem opartym na wiedzy, należy jak najszybciej wprowadzić długoterminowe środki wspierania wzrostu,

AJ.  mając na uwadze, że TFUE daje Unii zwiększone uprawnienia w zakresie wzmacniania zarządzania gospodarczego w Unii, a jego postanowienia powinny być w pełni wykorzystywane, chociaż w perspektywie długo terminowej nie powinno się wykluczać zmian w postanowieniach TFUE, mimo że zmiany te prawdopodobnie okażą się newralgiczne,

AK.  mając na uwadze, że wszelkie ostateczne kary za nieprzestrzeganie celów zawartych w pakcie stabilności i wzrostu muszą wynikać z niedostatecznej woli wypełnienia tych celów lub z oszustwa, nigdy natomiast z braku możliwości realizacji tych celów z przyczyn niezależnych od danego państwa członkowskiego,

AL.  mając na uwadze fakt, że instytucje powinny przygotować się na ewentualną potrzebę dokonania rewizji traktatów,

AM.  mając na uwadze, że art. 48 Traktatu o Unii Europejskiej przyznaje Parlamentowi Europejskiemu uprawnienia do przedkładania propozycji zmiany traktatów,

AN.  mając na uwadze, że aby zrealizować cele Unii w tej dziedzinie, należy ustanowić i wdrażać kompleksowe akty prawa wtórnego; mając na uwadze, że wzmocnienie zarządzania gospodarczego dla Unii oparte na postanowieniach TFUE ma istotne znaczenie, że metoda unijna powinna być w pełni wykorzystywana oraz że konieczne jest respektowanie kluczowej roli Parlamentu Europejskiego i Komisji w celu promowania wzajemnego wzmacniania strategii politycznych,

AO.  mając na uwadze, że wszelkie wnioski ustawodawcze powinny sprzyjać zdecydowanym środkom zachęcającym do prowadzenia zrównoważonej, wzmacniającej wzrost polityki gospodarczej, zapobiegać pokusie nadużyć, być zgodne z innymi instrumentami i przepisami UE, maksymalizować korzyści czerpane z euro jako wspólnej waluty w strefie euro oraz przywracać zaufanie do gospodarek europejskich i euro,

AP.  mając na uwadze, że należy poprawić spójność publicznych inwestycji krótko-, średnio- i długoterminowych oraz że inwestycje te, w szczególności w zakresie infrastruktury, powinny być skutecznie wykorzystywane i przeznaczane z uwzględnieniem celów strategii Europa 2020, w szczególności w zakresie badań naukowych i rozwoju, innowacyjności i edukacji, aby zwiększyć wydajność zasobów i konkurencyjność, poprawić produktywność, stworzyć miejsca pracy i wzmocnić rynek wewnętrzny,

AQ.  mając na uwadze, że w celu promowania wzrostu gospodarczego firmy i przedsiębiorcy muszą uzyskać rzeczywistą możliwość rozwoju i docierania do 500 mln konsumentów w Unii; mając na uwadze, że w związku z tym należy w pełni rozwinąć wewnętrzny rynek usług,

AR.  mając na uwadze, że różne modele konkurencyjności w Unii powinny być dostosowane do priorytetów i potrzeb specyficznych dla poszczególnych krajów przy jednoczesnym uwzględnianiu obowiązków wynikających z TFUE,

AS.  mając na uwadze, że Unię musi charakteryzować wspólne stanowisko w międzynarodowym systemie walutowym, międzynarodowych instytucjach finansowych i forach; mając na uwadze, że w duchu TFUE Rada musi zasięgać opinii Parlamentu Europejskiego przed przyjmowaniem decyzji na mocy art. 138 TFUE i potrzebuje zgody Parlamentu przed ustalaniem wspólnych stanowisk w dziedzinach, do których w ramach działań wewnętrznych ma zastosowanie zwykła procedura legislacyjna,

AT.  mając na uwadze, że cele paktu stabilności i wzrostu muszą być zgodne nie tylko ze strategią Europa 2020, ale również z innymi kompromisami dotyczącymi wydatków na pomoc na rzecz rozwoju, badania i rozwój, środowisko naturalne, edukację i likwidację ubóstwa,

AU.  mając na uwadze, że w celu uniknięcia dalszego pogłębiania istniejących rozbieżności w konkurencyjności w UE i podważania sukcesu nowego silniejszego zarządzania gospodarką, a także celów strategii Europa 2020 w zakresie tworzenia miejsc pracy i trwałego rozwoju, europejska strategia konsolidacji podatkowej powinna w pełni uwzględniać szczególne cechy poszczególnych państw członkowskich i unikać nazbyt uproszczonego podejścia „jedno rozwiązanie jest dobre dla wszystkich”,

AV.  mając na uwadze, że żadne proponowane nowe środki nie powinny mieć niewspółmiernego wpływu na najbardziej narażone państwa członkowskie, szkodząc ich wzrostowi gospodarczemu i staraniom na rzecz spójności,

AW.  mając na uwadze, że kryzys gospodarczy, który doprowadził do pilnego przyjęcia europejskiego mechanizmu stabilizacji finansowej w maju 2010 r. za pomocą rozporządzenia Rady (UE) nr 407/2010, z wykorzystaniem art. 122 ust. 2 TFUE jako podstawy prawnej, bez konsultacji z Parlamentem,

AX.  mając na uwadze, że stanowisko Rady w sprawie projektu budżetu korygującego nr 5/2010 obejmuje niezbędne modyfikacje dotyczące utworzenia nowej pozycji budżetowej 01 04 01 03 w dziale 1 A na potrzeby gwarancji kredytowych w wysokości do 60 mld euro udostępnianych przez Unię Europejską na mocy art. 122 ust. 2 TFUE oraz odpowiednio nowego art. 8 0 2 po stronie przychodów,

AY.  mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie mogą być zmuszone do skorzystania z pakietu ratunkowego, zobowiązując się tym samym do uwzględnienia różnych zawartych w nim środków, które będą dostosowane do sytuacji poszczególnych krajów korzystających z pomocy,

AZ.  mając na uwadze, że w dniu 29 września 2010 r. Komisja przyjęła wnioski ustawodawcze dotyczące zarządzania gospodarczego, które częściowo zaspokajają potrzebę wprowadzenia środków służących poprawie zarządzania gospodarczego, jakie określono w niniejszej rezolucji; mając na uwadze, że Parlament zajmie się tymi wnioskami ustawodawczymi zgodnie z odpowiednimi postanowieniami TFUE; mając na uwadze, że niniejsza rezolucja nie stanowi ograniczenia dla żadnych przyszłych stanowisk Parlamentu w tej sprawie,

1.  zwraca się do Komisji, aby jak najszybciej przedstawiła Parlamentowi – po konsultacji ze wszystkimi zainteresowanymi stronami i na podstawie odpowiednich postanowień TFUE – wnioski ustawodawcze w celu poprawy ram zarządzania gospodarczego Unii, w szczególności w strefie euro, zgodnie ze szczegółowymi zaleceniami przedstawionymi w załączniku, o ile zalecenia te nie zostały jeszcze uwzględnione przez Komisję we wnioskach ustawodawczych z dnia 29 września 2010 r. w sprawie zarządzania gospodarczego;

2.  stwierdza, że zalecenia przedstawione w załączniku są zgodne z zasadą pomocniczości oraz podstawowymi prawami obywateli Unii Europejskiej;

3.  zwraca się do Komisji o rozpoczęcie refleksji nad zmianami instytucjonalnymi, które – poza środkami, które mogą i powinny zostać niezwłocznie wprowadzone w ramach obowiązujących traktatów – mogą okazać się konieczne w celu zapewnienia spójnego i skutecznego zarządzania gospodarką;

4.  uważa, że skutki finansowe składanego wniosku muszą być pokryte z odpowiednich środków budżetowych z uwzględnieniem obecnych pozycji deficytowych i środków oszczędnościowych w państwach członkowskich;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji oraz szczegółowych zleceń przedstawionych w załączniku Komisji, Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, Europejskiemu Bankowi Centralnemu, przewodniczącemu Eurogrupy oraz parlamentom i rządom państw członkowskich.

ZAŁĄCZNIK

SZCZEGÓŁOWE ZALECENIA DOTYCZĄCE TREŚCI SKŁADANEGO WNIOSKU

Zalecenie 1: Ustanowienie spójnych i przejrzystych ram wielostronnego nadzoru nad rozwojem sytuacji makroekonomicznej w Unii i państwach członkowskich oraz nasilenie nadzoru fiskalnego

Zalecenie 2: Wzmocnienie zasad paktu stabilności i wzrostu

Zalecenie 3: Poprawa zarządzania gospodarczego w strefie euro przez Eurogrupę oraz całą Unię Europejską

Zalecenie 4: Ustanowienie solidnego i wiarygodnego mechanizmu zapobiegania nadmiernemu zadłużeniu i rozstrzygania problemów dla strefy euro

Zalecenie 5: Przegląd instrumentów budżetowych, finansowych i podatkowych UE

Zalecenie 6: Regulacja i nadzorowanie rynku finansowego z wyraźnym aspektem makroekonomicznym

Zalecenie 7: Poprawa wiarygodności danych statystycznych UE

Zalecenie 8: Poprawa zewnętrznej reprezentacji Unii w dziedzinie spraw gospodarczych i walutowych

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0309. (2) Dz.U. L 118 z 12.5.2010, s.1 (3) Dz.U. L 53 z 23.2.2002, s. 1. (4) Dz.U. L 209 z 2.8.1997, s. 1. (5) Dz.U. L 209 z 2.8.1997, s. 6. (6) Dz.U. L 332 z 31.12.1993, s. 7. (7) Dz.U. C 236 z 2.8.1997, s. 1. (8) Dz.U. C 236 z 2.8.1997, s. 3. (9) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0230. (10) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0224. (11) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0072. (12) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0053. (13) Dz.U. C 16 E z 22.1.2010, s. 8. (14) 1 „Nowa strategia na rzecz jednolitego rynku – w służbie gospodarki i społeczeństwa Europy”: sprawozdanie dla przewodniczącego Komisji Europejskiej przygotowane przez prof. Mario Montiego, 9 maja 2010 r. (15) Dz.U. L 87 z 31.3.2009, s.164.