Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie ustawy medialnej na Węgrzech

P7_TA(2011)0094 B7-0191/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 2, 6 i 7 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), art. 49, 56, 114, 167 i 258 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), art. 11 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 10 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC), dotyczące poszanowania, promowania i ochrony praw podstawowych, a w szczególności wolności wypowiedzi, prawa do swobodnego przepływu informacji oraz prawa do pluralizmu mediów,

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych),

–  uwzględniając Europejską Kartę na rzecz Wolności Prasy z dnia 25 maja 2009 r., dokument roboczy Komisji w sprawie pluralizmu mediów w państwach członkowskich UE (SEC(2007)0032), określone przez Komisję trzystopniowe podejście do pluralizmu mediów oraz niezależną analizę wykonaną na zlecenie Komisji i zakończoną w 2009 r.,

–  uwzględniając swoje rezolucje z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie ryzyka naruszenia wolności wypowiedzi i informacji w Unii Europejskiej, a szczególnie we Włoszech(1), z dnia 25 września 2008 r. w sprawie koncentracji i pluralizmu mediów w Unii Europejskiej(2) oraz z dnia 7 września 2010 r. w sprawie dziennikarstwa i nowych mediów – tworzenie sfery publicznej w Europie(3),

–  uwzględniając oświadczenia Komisji oraz pytania parlamentarne zgłoszone do debaty i przedyskutowane przez Parlament Europejski dnia 8 października 2009 r. (prawo do swobodnego przepływu informacji we Włoszech) oraz dnia 8 września 2010 r., jak również uwzględniając dyskusje na wspólnym posiedzeniu Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (LIBE) i Komisji Kultury i Edukacji (CULT) dnia 17 stycznia 2011 r. w zakresie węgierskiej ustawy medialnej,

–  uwzględniając decyzję komisji LIBE w sprawie zwrócenia się do Agencji Praw Podstawowych z wnioskiem o przygotowanie rocznego sprawozdania porównawczego, zawierającego wskaźniki, a poświęconego sytuacji w zakresie wolności i pluralizmu mediów oraz niezależnego zarządzania mediami w państwach członkowskich UE,

–  uwzględniając Konwencję UNESCO w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego, a w szczególności jej art. 5 ust. 2 oraz art. 7 i 11,

–  uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Unia Europejska opiera się na wartościach demokracji i praworządności zapisanych w art. 2 TUE, a tym samym gwarantuje i promuje wolność wypowiedzi i swobodny przepływ informacji zapisane w art. 11 Karty praw podstawowych i art. 10 europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka, oraz uznaje prawnie wiążący charakter praw, wolności i zasad określonych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, czego wyrazem było jej przystąpienie do europejskiej konwencji praw człowieka, którego warunkiem jest wolność i pluralizm mediów, a także mając na uwadze, że prawa te obejmują swobodę wyrażania opinii oraz swobodę otrzymywania i przekazywania informacji bez kontroli i ingerencji oraz bez nacisków ze strony władz,

B.  mając na uwadze, że pluralizm i wolność mediów w dalszym ciągu dają powody do poważnego zaniepokojenia w UE i jej państwach członkowskich, zwłaszcza we Włoszech, Bułgarii, Rumunii, Republice Czeskiej i Estonii, co uwypukliła niedawna krytyka ustawy medialnej i zmian konstytucyjnych wprowadzonych na Węgrzech w okresie od czerwca do grudnia 2010 r., wyrażana przez organizacje międzynarodowe, jak OBWE i Rada Europy (w osobie Komisarza Praw Człowieka), liczne międzynarodowe i krajowe organizacje dziennikarzy, redaktorów i wydawców, organizacje pozarządowe działające w dziedzinie praw człowieka i swobód obywatelskich, jak również przez państwa członkowskie i Komisję,

C.  mając na uwadze, że Komisja wyraziła obawy i zwróciła się do rządu Węgier o udzielenie informacji w zakresie zgodności węgierskiej ustawy medialnej z dyrektywą o audiowizualnych usługach medialnych oraz ogółem wspólnotowych przepisów prawnych, szczególnie w odniesieniu do obowiązku wyważonego przedstawiania wydarzeń, nałożonego na wszystkie podmioty świadczące audiowizualne usługi medialne, kwestionując także zgodność przedmiotowej ustawy z zasadą proporcjonalności oraz z zasadą poszanowania podstawowych praw do wolności wypowiedzi i do swobodnego przepływu informacji, określonych w art. 11 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, z zasadą kraju pochodzenia i z wymogami dotyczącymi rejestracji, oraz mając na uwadze, że rząd węgierski w odpowiedzi udzielił dodatkowych informacji i rozpoczął przegląd i wprowadzanie zmian w przedmiotowej ustawie, tak by uwzględnić kwestie podniesione przez Komisję,

D.  mając na uwadze, że OBWE wyraziła poważne wątpliwości w odniesieniu do (przedmiotowego i terytorialnego) zakresu węgierskich przepisów, wolności wypowiedzi i swobody wyrażania poglądów, powołania jednoosobowego krajowego urzędu ds. mediów i telekomunikacji, zgodności z zasadami dotyczącymi publicznych usług nadawczych(4), wskazując, że nowe przepisy podważają pluralizm mediów, znoszą polityczną i finansową niezależność mediów publicznych, długofalowo utrwalają negatywne cechy charakterystyczne wolnych mediów, oraz mając na uwadze, że Urząd ds. Mediów i Rada ds. Mediów są politycznie jednorodne(5) i sprawują wszechobecną i scentralizowaną kontrolę rządową i polityczną nad wszystkimi mediami; mając na uwadze, że dalsze zastrzeżenia dotyczyły nieproporcjonalnych i szczególnie surowych sankcji nakładanych z wątpliwych i nieokreślonych powodów, nieistnienia automatycznej procedury zawieszenia sankcji w przypadku odwołania się do sądu od sankcji nałożonej przez Urząd ds. Mediów, naruszenia zasady poufności źródeł dziennikarskich czy ochrony wartości rodzinnych,

E.  podzielając wyrażone przez OBWE poważne zastrzeżenia dotyczące politycznie jednorodnego składu Urzędu ds. Mediów i Rady ds. Mediów, harmonogramu ich prac, sprawowanej przez nie dominującej i scentralizowanej kontroli rządowej, sądowniczej i politycznej nad wszystkimi mediami, faktu, że większość spornych postanowień narusza normy OBWE oraz normy międzynarodowe w zakresie wolności wypowiedzi, np. znosząc polityczną i finansową niezależność mediów publicznych, przedmiotowego i terytorialnego zakresu ustawy oraz decyzji, by nie definiować kluczowych pojęć, co sprawia, że dziennikarze nie zdają sobie sprawy, kiedy naruszają przepisy,

F.  mając na uwadze, że Komisarz Praw Człowieka Rady Europy wezwał władze Węgier, aby podczas dokonywania przeglądu ustawy medialnej uwzględniły normy przyjęte przez Radę Europy w zakresie wolności słowa i pluralizmu mediów, odnośne zalecenia Komitetu Ministrów i Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy, a w szczególności wiążące normy przyjęte w europejskiej konwencji praw człowieka i w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka; mając na uwadze, że komisarz odniósł się do stosowania nieprecyzyjnych definicji, które mogą być mylnie interpretowane, tworzenia politycznie niewyważonych mechanizmów regulacyjnych dających niewspółmierne uprawnienia, co nie podlega pełnej kontroli ze strony wymiaru sprawiedliwości, jak również do zagrożeń związanych z naruszeniem niezależności nadawców publicznych i słabnącej ochrony źródeł informacji dziennikarskiej; mając na uwadze, że komisarz podkreślił również, iż niezbędne jest rzeczywiste zaangażowanie wszystkich zainteresowanych stron, w tym partii opozycyjnych i społeczeństwa obywatelskiego, w proces przeglądu omawianych przepisów, które dotyczą tak fundamentalnego aspektu funkcjonowania społeczeństwa demokratycznego(6),

G.  mając na uwadze, że w swej drugiej opinii wydanej dnia 25 lutego 2011 r. Komisarz Praw Człowieka Rady Europy zaleca „ogólny przegląd” węgierskich przepisów medialnych, między innymi w celu przywrócenia precyzyjnych przepisów promujących pluralistyczne i niezależne media oraz wzmacniających gwarancje, że mechanizmy regulacji mediów nie będą poddawane wpływom politycznym(7); mając na uwadze, że komisarz stwierdza dalej, że media na Węgrzech muszą być w stanie wypełniać swoje zadanie strażnika pluralistycznego i demokratycznego społeczeństwa oraz że aby to osiągnąć, Węgry winny przestrzegać swych zobowiązań wynikających z członkostwa w Radzie Europy i korzystać z doświadczeń tej organizacji w dziedzinie wolności wypowiedzi oraz niezależności i pluralizmu mediów,

H.  mając na uwadze, że w związku z tym wdrażanie węgierskiej ustawy medialnej należy bezzwłocznie zawiesić i poddać ją przeglądowi na podstawie uwag i wniosków Komisji, OBWE i Rady Europy, aby zapewnić jej pełną zgodność z prawem UE oraz z europejskimi wartościami i normami w zakresie wolności i pluralizmu mediów oraz niezależnego zarządzania nimi,

I.  mając na uwadze, że pomimo wielokrotnie ponawianych wezwań Parlamentu do przyjęcia coraz bardziej nieodzownej i pilnie potrzebnej dyrektywy w sprawie wolności i pluralizmu mediów oraz niezależnego zarządzania nimi Komisja do tej pory zwlekała z przedstawieniem wniosku w tej sprawie,

J.  mając na uwadze, że wszystkie państwa członkowskie UE winny przestrzegać przyjętych w czerwcu 1993 r. podczas szczytu Rady Europejskiej w Kopenhadze kryteriów członkostwa w UE w odniesieniu do wolności prasy i wolności wypowiedzi oraz że należy je egzekwować za pośrednictwem odnośnych przepisów UE,

K.  mając na uwadze, że Trybunał Sprawiedliwości, orzekając w dwóch powiązanych sprawach C-39/05 P oraz C-52/05 P, uznał w ust. 45 i 46, że dostęp do informacji umożliwia obywatelom większe uczestnictwo w procesie podejmowania decyzji i gwarantuje większą legitymizację, skuteczność i odpowiedzialność administracji względem obywateli w systemie demokratycznym oraz że „jest warunkiem wstępnym skutecznego wykonywania ich demokratycznych praw”,

1.  wzywa władze Węgier do przywrócenia niezależnego zarządzania mediami i do uniemożliwienia państwu wpływania na wolność wypowiedzi i wyważone relacjonowanie wydarzeń w mediach; wyraża przekonanie, że nadmierne stanowienie prawa w dziedzinie mediów ma negatywny wpływ na rzeczywisty pluralizm w sferze publicznej;

2.  z zadowoleniem przyjmuje współpracę Komisji z władzami Węgier mającą na celu wprowadzenie zmian w węgierskiej ustawie medialnej, tak by była ona zgodna z traktatami i przepisami europejskimi, oraz rozpoczęcie prac nowelizacyjnych na poziomie krajowym;

3.  ubolewa nad faktem, że w związku z procesem wdrażania przez Węgry wspólnotowego dorobku prawnego Komisja skupiła się jedynie na trzech zagadnieniach, oraz nad brakiem odniesień do art. 30 dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych, co w konsekwencji ograniczyło własne kompetencje Komisji w zakresie nadzorowania przestrzegania przez Węgry europejskiej karty praw podstawowych w procesie wdrażania przepisów UE; wzywa Komisję do przeanalizowania stosowania się przez Węgry do ustaleń w zakresie odpowiedzialności przewidzianych postanowieniami dyrektywy 2000/31/WE o handlu elektronicznym oraz transpozycji decyzji ramowych w sprawie zwalczania na mocy przepisów prawa karnego pewnych form i przejawów rasizmu i ksenofobii (2008/913/WSiSW) oraz w sprawie zwalczania terroryzmu (2008/919/WSiSW), które zawierają odniesienia do wolności wypowiedzi i naruszeń wolności mediów;

4.  wzywa Komisję do dalszego ścisłego monitorowania i oceny zgodności węgierskiej ustawy medialnej po wprowadzonych zmianach z przepisami prawa europejskiego, a w szczególności z Kartą praw podstawowych;

5.  wzywa władze Węgier do zaangażowania wszystkich zainteresowanych podmiotów w nowelizację ustawy medialnej i konstytucji, co stanowi podstawę tworzenia społeczeństwa demokratycznego opartego na praworządności z odpowiednią równowagą sił, tak by zagwarantować poszanowanie praw podstawowych mniejszości i zapobiegać tyranii większości;

6.  wzywa Komisję, by działając na mocy art. 265 TFUE, przedstawiła przed końcem roku zgodnie z art. 225 TFUE wniosek dotyczący przepisów w sprawie wolności i pluralizmu mediów i niezależnego zarządzania nimi, co pozwoli jej zniwelować rozbieżności w przepisach prawnych UE w zakresie mediów, skorzystać z własnych kompetencji w dziedzinie rynku wewnętrznego, polityki audiowizualnej, konkurencji, telekomunikacji, dotacji państwowych, obowiązku świadczenia usług użyteczności publicznej i praw podstawowych osób przebywających na terytorium UE, w celu określenia przynajmniej minimalnych podstawowych norm, które musiałyby spełniać wszystkie państwa członkowskie i z którymi musiałyby być zgodne ich przepisy, aby zapewniać, gwarantować i promować swobodny przepływ informacji, odpowiedni poziom pluralizmu mediów oraz niezależne zarządzanie nimi;

7.  wzywa władze węgierskie, by – w myśl uwag i wniosków Parlamentu Europejskiego, Komisji, OBWE, Komisarza Praw Człowieka Rady Europy, zaleceń Komitetu Ministrów i Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy oraz orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka – dokonały dalszego przeglądu ustawy medialnej i w przypadku jej niezgodności z treścią i z duchem traktatów lub prawem UE, w szczególności z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej lub europejską konwencją praw człowieka, uchyliły ją i nie stosowały jej lub tych jej postanowień, w przypadku których stwierdzono niezgodność;

8.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Radzie Europy, rządom i parlamentom państw członkowskich, Agencji Praw Podstawowych, OBWE oraz Radzie Europy.

(1) Dz.U. C 104 E z 30.4.2004, s. 1026. (2) Dz.U. C 8 E z 14.1.2010, s. 85. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0307. (4) Analiza i ocena pakietu węgierskich przepisów prawnych i projektu ustawy w sprawie mediów i telekomunikacji, przygotowane przez dr. Karola Jakubowicza dla OBWE. (5) Pismo z dnia 14 stycznia 2010 r. skierowane przez przedstawiciela OBWE ds. wolności mediów do przewodniczącego Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych. (6) http://www.coe.int/t/commissioner/News/2011/110201Hungary_en.asp. (7) https://wcd.coe.int/wcd/ViewDoc.jsp?id=1751289.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie południowych krajów ościennych, a w szczególności Libii

P7_TA(2011)0095 RC-B7-0169/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych z dnia 1 marca 2011 r. jednomyślnie zawieszającą członkostwo Libii w Radzie Praw Człowieka ONZ,

–  uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1970/2011 z dnia 26 lutego 2011 r.,

–  uwzględniając decyzję Rady z dnia 28 lutego 2011 r. wdrażającą rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ i nakładającą dodatkowe środki restrykcyjne na osoby odpowiedzialne za brutalne potraktowanie ludności cywilnej w Libii,

–  uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ nr S-15/2, przyjętą w dniu 25 lutego 2011 r.,

–  uwzględniając zawieszenie w dniu 22 lutego 2011 r. negocjacji w sprawie umowy ramowej między UE a Libią,

–  uwzględniając niedawne oświadczenia w sprawie Libii oraz Afryki Północnej złożone przez wysoką przedstawiciel Catherine Ashton,

–  uwzględniając wcześniejsze rezolucje w sprawie Libii, a w szczególności rezolucję z dnia 17 czerwca 2010 r. w sprawie egzekucji w Libii(1) oraz zalecenie Parlamentu Europejskiego z dnia 20 stycznia 2011 r. wymieniające niezbędne warunki negocjacji umowy ramowej między UE a Libią(2),

–  uwzględniając konwencję genewską z dnia 28 lipca 1951 r. oraz protokół z dnia 31 stycznia 1967 r. w sprawie statusu uchodźców,

–  uwzględniając Afrykańską kartę praw człowieka i ludów oraz jej protokół dotyczący ustanowienia Afrykańskiego Trybunału Praw Człowieka i Ludów, ratyfikowane przez Libię odpowiednio w dniu 26 marca 1987 r. i 19 listopada 2003 r.,

–  uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu PE,

A.  mając na uwadze, że niedawne demonstracje w kilku krajach arabskich w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie są wezwaniem do położenia kresu autorytarnym reżimom oraz do reform politycznych, gospodarczych i społecznych, a także apelem o wolność, demokrację i lepsze warunki życia dla obywateli; mając na uwadze, że masowe protesty w wielu krajach arabskich pokazały, że niedemokratyczne i autorytarne rządy nie mogą zagwarantować wiarygodnej stabilności oraz że wartości demokratyczne mają zasadnicze znaczenie dla partnerstwa gospodarczego i politycznego,

B.  mając na uwadze, że protesty przeciwko libijskiemu reżimowi rozpoczęły się w mieście Bengazi w dniu 15 lutego 2011 r. i rozprzestrzeniły się na cały kraj, obejmując Al Bajdę, Al Kubbę, Darnę i Az Zintan, a protestujący przejęli kontrolę nad szeregiem miast, w szczególności we wschodniej Libii,

C.  mając na uwadze, że protestujący stali się celem ataków o niespotykanej dotychczas sile ze strony reżimu Kaddafiego, który wykorzystał libijskie siły zbrojne, milicję i najemników oraz żołnierzy zagranicznych, by siłą zdławić protesty, w tym stosując masowy ostrzał z broni maszynowej oraz używając snajperów, samolotów i helikopterów wojskowych; mając na uwadze, że w rezultacie gwałtownie wzrosła liczba ofiar śmiertelnych, a wiele osób zostało rannych lub aresztowanych,

D.  mając na uwadze, że gwałtowna i brutalna reakcja reżimu w stosunku do Libijczyków doprowadziła nie tylko do ucieczki wielu żołnierzy, lecz również do rezygnacji członków reżimu,

E.  mając na uwadze, że zgodnie z wyliczeniami Rady Praw Człowieka ONZ na przestrzeni ostatnich kilku dni ponad 200 000 osób uciekło z Libii do sąsiadujących z nią Tunezji, Egiptu i Nigru, zaś setki tysięcy uchodźców i pracowników zagranicznych toczy desperacką walkę, by uciec przed konfliktem lub opuścić Libię, mając na uwadze, że jest to kryzys humanitarny, który wymaga bezzwłocznej reakcji ze strony UE,

F.  mając na uwadze, że w następstwie przyjęcia w drodze konsensusu przez Radę Praw Człowieka ONZ podczas jej 15. specjalnego posiedzenia, które odbyło się w dniu 25 lutego 2011 r., rezolucji w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Libii, w której potępiono poważne i systematyczne naruszenia praw człowieka w Libii i wskazano, że niektóre z nich można uznać za zbrodnie przeciwko ludzkości, Zgromadzenie Ogólne ONZ postanowiło dnia 2 marca 2011 r. – zgodnie z zaleceniem samej Rady – zawiesić członkostwo Libii w Radzie Praw Człowieka ONZ,

G.  mając na uwadze, że w odpowiedzi na rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie Libii z dnia 26 lutego 2011 r., w której stwierdzono, że sytuacją w tym kraju winien zająć się Międzynarodowy Trybunał Karny (MTK), dnia 3 marca 2011 r. prokurator MTK wszczął dochodzenie w sprawie domniemanych zbrodni przeciwko ludzkości popełnionych w Libii, w tym zbrodni, których dopuścili się Muamar Kaddafi i członkowie reżimu; mając na uwadze, że rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1970 wprowadza embargo na sprzedaż broni do Libii oraz zakaz wyjazdu z kraju, zamrożenie aktywów rodziny Kaddafiego i członków reżimu, a jednocześnie upoważnia wszystkie państwa członkowskie ONZ do przejęcia i odpowiedniej utylizacji zakazanego sprzętu wojskowego,

H.  mając na uwadze, że na mocy decyzji Rady z dnia 28 lutego 2011 r. nakłada się dodatkowe środki restrykcyjne, zwłaszcza w postaci zakazu wydawania wiz i zamrożenia środków, na osoby odpowiedzialne za brutalne traktowanie ludności cywilnej w Libii, wdrażając tym samym rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 26 lutego 2011 r. w sprawie Libii,

I.  mając na uwadze, że od początku buntu wielu światowych przywódców wielokrotnie wzywało pułkownika Kaddafiego do ustąpienia,

J.  mając na uwadze, że 22 lutego 2011 r. Liga Arabska zawiesiła członkostwo Libii, a 3 marca 2011 r. jej sekretarz generalny oświadczył, że organizacja ta – w porozumieniu z Unią Afrykańską – może opowiedzieć się za wprowadzeniem strefy zakazu lotów w Libii, jeżeli walki w tym kraju miałyby być kontynuowane,

K.  mając na uwadze, że w oświadczeniu z dnia 5 marca 2011 r. libijska Tymczasowa Przejściowa Rada Narodowa zaapelowała do społeczności międzynarodowej o „wypełnienie zobowiązań w zakresie ochrony narodu libijskiego przed dalszymi aktami ludobójstwa i zbrodniami przeciwko ludzkości bez bezpośredniej interwencji zbrojnej na terytorium Libii”,

L.  mając na uwadze, że ze skutkiem od dnia 22 lutego 2011 r. UE zawiesiła toczące się negocjacje w sprawie umowy ramowej między UE a Libią, jak również wszystkie porozumienia o współpracy z Libią,

M.  mając na uwadze, że UE jest żywotnie zainteresowana demokracją, stabilnością, dobrobytem i pokojem w Afryce Północnej; mając na uwadze, że ostatnie wydarzenia w Libii, Egipcie i Tunezji uwydatniły pilną potrzebę przeglądu zewnętrznej polityki UE w stosunku do regionu Morza Śródziemnego,

N.  mając na uwadze, iż oczekuje się, że na nadzwyczajnym posiedzeniu Rady Europejskiej w piątek 11 marca 2011 r. dogłębnej analizie zostanie poddane sprawozdanie wysokiej przedstawiciel i Komisji na temat szybkiego dostosowania instrumentów UE, a także sprawozdanie wysokiej przedstawiciel na temat wsparcia procesów zmian i transformacji,

1.  solidaryzuje się z narodem libijskim, a zwłaszcza z młodymi Libijczykami, którzy są najważniejszą siłą dążącą do wprowadzenia demokracji i do zmiany reżimu, docenia jego odwagę i determinację oraz zdecydowanie popiera jego uzasadnione aspiracje demokratyczne, gospodarcze i społeczne;

2.  surowo potępia jawne i systematyczne łamanie przez reżim Kaddafiego praw człowieka w Libii, a zwłaszcza brutalne stłumienie pokojowych wystąpień zwolenników demokracji, dziennikarzy i obrońców praw człowieka; głęboko ubolewa, że wiele osób poniosło śmierć lub doznało obrażeń; składa kondolencje rodzinom ofiar; potępia podżeganie do wrogości wobec ludności cywilnej, które jest wyraźnie widoczne w oświadczeniach składanych przez Muammara Kaddafiego i jego syna Saifa al-Islama jako najważniejszych przedstawicieli reżimu;

3.  wzywa do natychmiastowego zakończenia brutalnej dyktatury pułkownika Kaddafiego oraz wzywa go do natychmiastowego ustąpienia, aby zapobiec dalszemu rozlewowi krwi i umożliwić pokojowe przemiany polityczne; wzywa władze Libii do natychmiastowego odrzucenia przemocy oraz umożliwienia pokojowego rozwiązania sytuacji w odpowiedzi na uzasadnione oczekiwania narodu libijskiego; wzywa władze Libii do przestrzegania praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego, do zniesienia wszelkich ograniczeń wolności wypowiedzi, w tym za pośrednictwem Internetu, a także do umożliwienia natychmiastowego dostępu do kraju niezależnym obserwatorom nadzorującym przestrzeganie praw człowieka i zagranicznym mediom;

4.  w pełni popiera rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1970, w której potępia się rażące i systematyczne łamanie praw człowieka w Libii, a także wzywa do skierowania tej sprawy do Międzynarodowego Trybunału Karnego wraz z jednoczesnym wprowadzeniem embarga na dostawy broni do tego kraju i zakazu podróży dla rodziny Muammara Kaddafiego, a także do zamrożenia jej aktywów; podkreśla, że sprawcy ataków na ludność cywilną ponoszą osobistą odpowiedzialność karną w świetle prawa międzynarodowego, muszą zostać postawieni przed obliczem sprawiedliwości oraz że nie może być mowy o bezkarności; zdecydowanie popiera wszczęcie dochodzenia przez prokuratora Międzynarodowego Trybunału Karnego w sprawie domniemanych zbrodni przeciwko ludzkości popełnionych przez Muammara Kaddafiego i członków jego reżimu;

5.  zauważa, że UE jako pierwsza wdrożyła sankcje nałożone przez Radę Bezpieczeństwa ONZ oraz że środki podjęte przez UE mają większy zakres i obejmują nałożenie odrębnych sankcji; z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady o zakazie prowadzenia z Libią handlu sprzętem, który mógłby zostać użyty do stosowania represji w kraju, a także wyraża zadowolenie z powodu rozszerzenia listy osób, których dotyczy zamrożenie aktywów i zakaz wydawania wiz; wzywa do ciągłej oceny skuteczności tych sankcji;

6.  podkreśla, że wszelkie działania powinny dotyczyć całości libijskich aktywów, w tym również państwowych funduszy majątkowych zarządzanych przez Libijski Urząd ds. Inwestycji; wzywa do zamrożenia aktywów obejmujących wpływy ze sprzedaży ropy naftowej i gazu; wzywa Radę i państwa członkowskie do ujawnienia wszystkich szczegółów dotyczących całości zamrożonych aktywów; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje dyskusje na temat dalszych sankcji ze strony UE, w tym zamrożenia aktywów libijskich spółek mających powiązania z reżimem Kaddafiego;

7.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady z dnia 28 lutego 2011 r. o zakazie dostaw do Libii broni, amunicji i odnośnego sprzętu; wzywa Radę, aby w związku z tym sprawdziła, czy doszło do naruszeń unijnego Kodeksu postępowania w sprawie wywozu broni, oraz przyjęła rygorystyczne środki gwarantujące pełne przestrzeganie tego kodeksu przez wszystkie państwa członkowskie; wzywa wysoką przedstawiciel do zbadania możliwości nałożenia embarga przy wykorzystaniu lotniczych i morskich zasobów WPBiO;

8.  w pełni popiera decyzję Rady Praw Człowieka ONZ, by wysłać do Libii niezależną międzynarodową komisję śledczą w celu zbadania naruszeń międzynarodowego prawa praw człowieka, oraz decyzję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 2 marca 2011 r., by zawiesić członkostwo Libii w Radzie Praw Człowieka ONZ;

9.  wzywa UE i społeczność międzynarodową, aby podjęły wszelkie możliwe kroki w celu kompletnego odizolowania Kaddafiego i jego reżimu, zarówno w kraju, jak i za granicą;

10.  podkreśla, że UE i jej państwa członkowskie muszą wypełnić swój obowiązek zapewnienia ochrony, aby ratować ludność cywilną w Libii przed zmasowanymi atakami zbrojnymi; zwraca uwagę, że w związku z tym nie można wykluczyć żadnej możliwości przewidzianej w Karcie Narodów Zjednoczonych; wzywa wysoką przedstawiciel i państwa członkowskie do przygotowania się na decyzję Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie dalszych działań, w tym możliwości wprowadzenia strefy zakazu lotów, której celem jest uniemożliwienie reżimowi dokonywania nalotów na ludność cywilną; podkreśla, że wszelkie środki wprowadzane przez UE i jej państwa członkowskie powinny być zgodne z mandatem Narodów Zjednoczonych oraz skoordynowane z Ligą Państw Arabskich i Unią Afrykańską, a także zachęcać te organizacje do kierowania wysiłkami międzynarodowymi;

11.  wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do nawiązania stosunków z libijską Tymczasową Przejściową Radą Narodową oraz do rozpoczęcia procesu zmierzającego do nadania im oficjalnego charakteru w celu wspomożenia procesu zmian w kierunku systemu demokratycznego, zadbania o zaangażowanie dużej liczby przedstawicieli społeczeństwa libijskiego oraz wzmocnienia pozycji kobiet i mniejszości w procesie zmian, a także do wspierania Tymczasowej Przejściowej Rady Narodowej na wyzwolonym obszarze, tak aby osłabić presję na ludność lokalną oraz zaspokoić jej podstawowe potrzeby humanitarne, zapewniając między innymi pomoc medyczną;

12.  wzywa UE, aby przyczyniła się do reform demokratycznych oraz utworzenia instytucji państwa prawa w Libii, zapewniając wsparcie dla rozwoju wolnych mediów i niezależnych organizacji społeczeństwa obywatelskiego, zwłaszcza demokratycznych partii politycznych, z myślą o przeprowadzeniu w przyszłości demokratycznych wyborów;

13.  jest głęboko zaniepokojony narastającym kryzysem humanitarnym, ponieważ ponad 200 000 migrantów ucieka przed przemocą z Libii, wielu z nich utknęło na granicy między Libią a Tunezją, a inni dotarli do obozów dla uchodźców w Tunezji, Egipcie i Nigrze; wzywa obecne i przyszłe władze Libii do umożliwienia organizacjom humanitarnym dostępu do kraju oraz do zagwarantowania bezpieczeństwa ich personelowi;

14.  zachęca Radę, Komisję i wysoką przedstawiciel do udostępnienia wszelkich niezbędnych środków finansowych i zasobów ludzkich w celu wsparcia zdecydowanej międzynarodowej operacji humanitarnej we współpracy z Wysokim Komisarzem ONZ ds. Uchodźców i innymi odpowiednimi organizacjami humanitarnymi, zapewniającej wszystkim potrzebującym ochronę i nadzwyczajną pomoc; z zadowoleniem przyjmuje działania podjęte do tej pory przez komisarz K. Georgievą i organizację ECHO oraz pomoc finansową z ich strony, a także pomoc humanitarną, jakiej udzieliły niektóre państwa członkowskie, aby sprostać tej sytuacji; apeluje do UE i państw członkowskich o zapewnienie środków transportu powietrznego i morskiego, aby repatriować migrantów, osoby ubiegające się o azyl i uchodźców z Libii oraz pomóc im w osiedleniu się w nowym miejscu, zgodnie z prawem międzynarodowym i odnośnym prawodawstwem unijnym, a także udostępnić pomoc finansową w odpowiedzi na wspólny apel UNHCR i Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji z dnia 3 marca 2011 r.;

15.  wzywa Komisję, aby zadbała o podjęcie wszelkich niezbędnych działań, w tym użycie odpowiednich zasobów finansowych, ludzkich i technicznych w celu zagwarantowania odpowiedniej reakcji UE w razie wystąpienia masowych ruchów migracyjnych, zgodnie z art. 80 TFUE;

16.  przypomina, że we wspólnej strategii Afryka–UE 2007 UE i przywódcy afrykańscy zobowiązali się podjąć niezbędne działania w celu zbadania nielegalnie nabytych dóbr, w tym środków finansowych, i zwrócenia ich krajom, z których pochodzą; wzywa państwa członkowskie do podjęcia stosownych działań zgodnie z konwencją ONZ przeciwko korupcji, aby doprowadzić w przyszłości do zwrotu zamrożonych aktywów narodowi libijskiemu; podkreśla, że konieczne są skoordynowane działania UE, aby zamrozić aktywa przetrzymywane przez rodzinę Kaddafiego i jego znanych wspólników w Europie lub w europejskich instytucjach finansowych działających w rajach podatkowych oraz zagwarantować przestrzeganie przez banki w UE wymogów dotyczących należytej staranności w odniesieniu do wszelkich możliwych transferów nielegalnych środków z Libii;

17.  podkreśla, że działalność najemników stanowi zagrożenie dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz jest zbrodnią przeciwko ludzkości, wobec czego należy położyć jej kres; wzywa Radę i wysoką przedstawiciel do wydania zdecydowanego ostrzeżenia zniechęcającego rządy do wysyłania najemników, personelu wojskowego i sprzętu wojskowego w celu wsparcia reżimu Kaddafiego represjonującego naród libijski;

18.  z zadowoleniem przyjmuje zwołanie w dniu 11 marca 2011 r. nadzwyczajnego posiedzenia Rady Europejskiej w sprawie wydarzeń w Libii i w południowych krajach ościennych; wzywa wysoką przedstawiciel i państwa członkowskie do wypracowania wszechstronnej i spójnej strategii dotyczącej działań humanitarnych i reakcji politycznej wobec sytuacji w Libii;

19.  wzywa wysoką przedstawiciel do rozpoczęcia przygotowań do zaangażowania UE w południowych krajach ościennych i ich wsparcia, ze szczególnym naciskiem na rozwój praworządności, dobrego zarządzania oraz stworzenie konstytucyjnych i wyborczych warunków wstępnych dla stabilnej, pluralistycznej i pokojowej demokracji w regionie; apeluje do wysokiej przedstawiciel o pełne wykorzystanie wszystkich odpowiednich instrumentów finansowych UE przeznaczonych na działania zewnętrzne;

20.  wyraża pogląd, że rewolucyjne zmiany w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie wyraźnie ukazały, iż pozytywny wpływ UE w tym regionie i jej wiarygodność w dłuższej perspektywie będą uzależnione od zdolności Unii do prowadzenia spójnej, wspólnej polityki zagranicznej opierającej się na wartościach i jednoznacznie opowiadającej się po stronie nowych sił demokratycznych; ponawia swój apel do UE o dokonanie przeglądu polityki wspierania demokracji i praw człowieka, tak aby stworzyć mechanizm wdrażania klauzuli praw człowieka we wszystkich umowach z krajami trzecimi;

21.  ponawia swój wniosek o jak najściślejsze włączenie w prace grupy zadaniowej powołanej w celu koordynacji odpowiedzi UE na kryzys w Libii i w innych miejscach regionu Morza Śródziemnego;

22.  jeszcze raz podkreśla, że wydarzenia w Libii oraz w innych krajach tego regionu uwidoczniły pilną potrzebę opracowania bardziej ambitnych i skutecznych strategii politycznych oraz instrumentów, a także wzmocnienia ich podstawy budżetowej, w celu pobudzania i wspierania reform politycznych, gospodarczych i społecznych w południowych krajach ościennych UE; podkreśla, że trwający strategiczny przegląd europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS) musi odzwierciedlać obecną sytuację w Afryce Północnej i wystąpić z nowymi, lepszymi sposobami na zaspokojenie potrzeb i aspiracji tamtejszych narodów; stanowczo uważa, że przegląd EPS musi przede wszystkim uwzględniać kryteria odnoszące się do niezawisłości sądownictwa, poszanowania podstawowych wolności, pluralizmu i wolności prasy oraz zwalczania korupcji; apeluje o lepszą koordynację z innymi strategiami politycznymi Unii wobec tych krajów;

23.  popiera pogląd, że Unia dla Śródziemnomorza musi dostosować się do nowej epoki i nowych okoliczności oraz musi dokonać refleksji nad niedawnymi wydarzeniami i podjąć w związku z nimi działania w celu wystąpienia z propozycjami dotyczącymi jak najlepszego propagowania demokracji i praw człowieka w swoich państwach członkowskich i w regionie, w tym w Libii, a także nad ewentualnymi reformami, aby wzmocnić własną rolę oraz zwiększyć jej spójność i skuteczność;

24.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, Radzie Bezpieczeństwa i Zgromadzeniu Ogólnemu ONZ, Radzie Praw Człowieka ONZ, Lidze Państw Arabskich, Unii Afrykańskiej, Unii dla Śródziemnomorza, rządom krajów sąsiadujących z Libią oraz Tymczasowej Przejściowej Radzie Narodowej.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0246. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0020.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie podejścia UE do Iranu (2010/2050(INI))

P7_TA(2011)0096 A7-0037/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Iranu, w tym rezolucję z dnia 8 września 2010 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie, w szczególności spraw Sakineh Mohamadi Asztiani i Zahry Bahrami(1), z dnia 10 lutego 2010 r. w sprawie Iranu(2) i z dnia 22 października 2009 r. w sprawie sytuacji w Iranie(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 października 2010 r. w sprawie Światowego Dnia przeciwko Karze Śmierci(4),

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, Międzynarodową konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej oraz Konwencję o prawach dziecka, a także fakt, że Iran jest stroną wszystkich tych aktów prawnych,

–  uwzględniając wspólne oświadczenie Unii Europejskiej (UE) i Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej (USA) z dnia 8 lutego 2010 r. wzywające rząd Iranu do wypełniania zobowiązań w zakresie praw człowieka,

–  uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel UE Catherine Ashton (zwanej dalej wysoką przedstawiciel) z dnia 24 września 2010 r. w sprawie „oburzających i niedopuszczalnych” uwag wygłoszonych przez irańskiego prezydenta Mahmuda Ahmadineżada na posiedzeniu Zgromadzenia Ogólnego ONZ,

–  uwzględniając deklarację UE dotyczącą nierozprzestrzeniania broni masowego rażenia przyjętą podczas szczytu Rady Europejskiej w Salonikach w dniach 19-20 czerwca 2003 r. oraz unijną strategię przeciwko rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia przyjętą w dniu 10 grudnia 2003 r.,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika wysokiej przedstawiciel z dnia 23 września 2010 r. w sprawie zamachu bombowego w irańskim mieście Mahabad,

–  uwzględniając sprawozdanie na temat wdrażania europejskiej strategii bezpieczeństwa pt. „Utrzymanie bezpieczeństwa w zmieniającym się świecie”, przyjęte przez Radę Europejską w dniu 12 grudnia 2008 r.,

–  uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel z dnia 22 września 2010 r., wydane w imieniu krajów E3+3, w sprawie szybkiego znalezienia w drodze negocjacji rozwiązania irańskiej kwestii jądrowej,

–  uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel z dnia 12 sierpnia 2010 r., wydane w imieniu Unii Europejskiej, w sprawie skazania siedmiu przywódców bahaickich,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika wysokiej przedstawiciel z dnia 16 lipca 2010 r. potępiające zamachy w Iranie,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 22 marca 2010 r. w sprawie swobodnego dostępu do informacji w Iranie,

–  uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel z dnia 6 lipca 2010 r. w sprawie egzekucji mających się wkrótce odbyć w Iranie,

–  uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel z dnia 12 czerwca 2010 r., wydane w imieniu Unii Europejskiej, w sprawie „poważnego pogorszenia się sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie od czasu wyborów prezydenckich z czerwca 2009 r.”,

–  uwzględniając dane irańskiego urzędu statystycznego dotyczące wzrostu stopy bezrobocia w Iranie na wiosnę 2010 r. (do 14,6 %) oraz liczby bezrobotnych, którą szacuje się na ponad 3,5 miliona,

–  uwzględniając fakt, że Iran jest stroną Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, że w związku z tym wyrzekł się nabywania broni jądrowej i jest prawnie zobowiązany do deklarowania wszelkich swoich działań jądrowych, a także materiału jądrowego, oraz do objęcia ich systemem zabezpieczeń Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA),

–  uwzględniając oświadczenie MAEA z dnia 27 września 2005 r., zgodnie z którym Iran nie wypełnia zobowiązań wynikających z Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej,

–  uwzględniając fakt, że zawieszenie wzbogacania uranu oraz inne wymogi uznano kolejno w sześciu rezolucjach Rady Bezpieczeństwa ONZ (1696, 1737, 1747, 1803, 1835 i 1929) za warunki wstępne ponownego nadania Iranowi praw wynikających z Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej,

–  uwzględniając oświadczenie, które dyrektor generalny MAEA Yukiya Amano zawarł w sprawozdaniu kwartalnym dla Rady Naczelnej z dnia 18 lutego 2010 r., zgodnie z którym „Iran nie wypełnia zobowiązań zapisanych w odpowiednich rezolucjach Rady Naczelnej i Rady Bezpieczeństwa”,

–  uwzględniając propozycję MAEA dotyczącą umowy o dostarczaniu paliwa jądrowego do teherańskiego reaktora badawczego w zamian za nisko wzbogacony uran pochodzący z zapasów Iranu oraz propozycję pomostową popieraną przez rządy Turcji i Brazylii, mające na celu zbudowanie zaufania i ułatwienie negocjacji pomiędzy Iranem a krajami E3+3 oraz Iranem a grupą wiedeńską,

–  uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1929 (2010), która wprowadza nowe środki restrykcyjne przeciwko Iranowi i czwartą serię sankcji wobec tego kraju w związku z prowadzonym przez niego programem jądrowym,

–  uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Iranu z dnia 26 lipca 2010 r. oraz przyjęcie przez Radę zestawu środków restrykcyjnych wobec Iranu w dziedzinie handlu, usług finansowych, energii i transportu, a także rozporządzenia rozszerzającego wykaz podmiotów i osób, których dotyczy zamrożenie aktywów,

–  uwzględniając dodatkowe sankcje wobec Iranu zapowiedziane przez USA, Japonię, Kanadę i Australię,

–  uwzględniając wieloletnie zaangażowanie Unii Europejskiej w starania o dyplomatyczne rozwiązanie irańskiej kwestii jądrowej,

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A7-0037/2011),

A.  mając na uwadze, że Islamska Republika Iranu (zwana dalej Iranem) stoi przed szeregiem wyzwań z zakresu sprawowania rządów – począwszy od walki o władzę między rywalizującymi frakcjami krajowej elity rządzącej, poprzez wyniszczający marazm społeczno-gospodarczy, a skończywszy na problematycznym pod względem bezpieczeństwa otoczeniu regionalnym i narastającym powszechnym niezadowoleniu w kraju – przy czym do wielu z tych problemów doprowadziły działania samego reżimu irańskiego,

B.  mając na uwadze, że sytuacja polityczna w Iranie po spornych wyborach prezydenckich z czerwca 2009 r., powszechnie uznanych za sfałszowane, pokazała, że w kraju istnieje ogromny potencjał oddolnych zmian demokratycznych zainicjowanych przez dynamiczne i aktywne społeczeństwo; zauważa, że reformiści utożsamiani są powszechnie z Zielonym Ruchem, który wykształtował się w czasie masowych protestów przeciwko ponownemu wyborowi prezydenta Ahmadineżada,

C.  mając na uwadze, że irańskie służby bezpieczeństwa – Straż Rewolucji, oddziały Basij i policja – odpowiedziały surowymi działaniami represyjnymi, arbitralnymi aresztowaniami tysięcy pokojowo nastawionych protestujących i dysydentów, w tym studentów i pracowników naukowo-dydaktycznych, działaczy na rzecz praw kobiet, członków związków zawodowych, prawników, dziennikarzy, autorów blogów, duchownych i czołowych obrońców praw człowieka, w jasnym celu zastraszenia osób krytykujących władze i stłumienia oporu; mając na uwadze, że władza sądownicza organizuje masowe pokazowe procesy setek najważniejszych reformatorów i działaczy, skazując niektórych z nich na kary długoletniego więzienia, a nawet na śmierć,

D.  mając na uwadze, że od wyboru prezydenta Ahmadineżada w 2005 r. Irańska Gwardia Rewolucyjna wykorzystuje fundusze gromadzone od lat 80. dwudziestego wieku do nabywania przedsiębiorstw państwowych prywatyzowanych na teherańskiej giełdzie,

E.  mając na uwadze, że przynależne Irańczykom prawa podstawowe – prawo do życia, wolność wypowiedzi i swoboda zrzeszania się, prawo do ochrony przed arbitralnym aresztowaniem, przetrzymywaniem i torturami oraz wszelkimi formami dyskryminacji – są nadal bezkarnie łamane,

F.  mając na uwadze, że Iran jest jednym z najbardziej skomputeryzowanych krajów Bliskiego Wschodu oraz zajmuje trzecie miejsce wśród krajów mających największą „blogosferę” na świecie po Stanach Zjednoczonych i Chinach; mając na uwadze, że nie bez powodu sygnały telekomunikacyjne i internetowe są stale przerywane od czerwcowych wyborów w 2009 r.,

G.  mając na uwadze, że w Iranie nadal nie zniesiono kary śmierci i że jest on jednym z trzech państw na świecie, w których przeprowadza się najwięcej egzekucji; mając na uwadze, że w Iranie odnotowuje się największą liczbę egzekucji nieletnich przestępców; mając na uwadze, że Iran wciąż stosuje karę śmierci przez ukamienowanie, co stoi w sprzeczności z drugim protokołem fakultatywnym do Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych,

H.  mając na uwadze, że wielu Irańczyków zostało straconych z przyczyn politycznych, wielu przebywa w więzieniach, a setki osób musiały uciec z kraju w obawie o własne życie lub w celu uniknięcia bezterminowego przetrzymywania, przesłuchań i tortur,

I.  mając na uwadze, że irańskie instytucje zajmujące się przestrzeganiem praw człowieka (np. Islamska Komisja ds. Praw Człowieka i Komisja Artykułu 90) są powiązane z rządem i mają niewielkie znaczenie,

J.  mając na uwadze, że program jądrowy Iranu był kiedyś ukrywany, co obniżyło wiarygodność zapewnień Iranu, jakoby program ten został opracowany jedynie w celach pokojowych,

K.  mając na uwadze, że Iran nadal nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań wynikających ze wszystkich odnośnych rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ, w tym z ostatniej z nich nr 1929 (2010), oraz nie stosuje się do wymogów Rady Naczelnej MAEA dotyczących pełnego i nieograniczonego dostępu agencji do wszystkich obiektów, urządzeń, osób oraz dokumentów, umożliwiającego przeprowadzenie właściwej kontroli irańskich celów jądrowych, która pozwoliłaby MAEA na wypełnianie roli nadzorczej w dziedzinie energii jądrowej,

L.  mając na uwadze, że polityka rządu irańskiego w niektórych dziedzinach stwarza zagrożenie dla stabilności i pokoju w regionie; mając na uwadze, że poczucie zagrożenia ze strony Iranu występuje w szczególności w Izraelu i w rejonie Zatoki Perskiej, a wynika ono z agresywnej i ukierunkowanej irańskiej retoryki, prowadzonego przez ten kraj programu jądrowego oraz poparcia Iranu udzielonego Hezbollahowi i Hamasowi; mając jednak na uwadze potencjał stabilizacyjny, jaki mógłby kryć w sobie Iran z korzyścią dla całego regionu, pod warunkiem że unormowałby on swoje stosunki międzynarodowe, zwłaszcza z sąsiadami, definitywnie rozwiał niepokoje dotyczące rzeczywistego przeznaczenia irańskiego programu jądrowego i zapewnił przestrzeganie praw człowieka i zasad demokracji na swoim terytorium,

M.  mając na uwadze, że Iran przyjął dwa pokolenia afgańskich uchodźców, którzy skorzystali z podstawowych usług medycznych i edukacyjnych; mając na uwadze, że w 2010 r. w Iranie mieszkał ponad milion zarejestrowanych Afgańczyków; mając na uwadze, że Iran otrzymał niewielkie międzynarodowe wsparcie w tej sprawie,

N.  mając na uwadze, że Iran jest jednym z trzech krajów, które mają największe stwierdzone rezerwy ropy i gazu ziemnego,

O.  mając na uwadze zauważalne zacieśnienie stosunków między Iranem a Turcją; mając na uwadze, że Iran posługuje się swoimi państwowymi i niepaństwowymi sojusznikami (Syrią, Hezbollahem i Hamasem) oraz Stowarzyszeniem Braci Muzułmanów do destabilizowania regionu,

P.  mając na uwadze, że art. IV Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej mówi o niezbywalnym prawie wszystkich stron układu do prowadzenia badań, produkcji i wykorzystania energii jądrowej dla pokojowych, cywilnych celów, bez uszczerbku dla artykułów I i II tego układu i zgodnie z nimi,

Sytuacja wewnętrzna

1.  wyraża swoje obawy związane z wewnętrzną sytuacją polityczną, zwłaszcza jeśli chodzi o demokrację; zauważa również aspiracje irańskiej ludności, zwłaszcza młodego pokolenia, oraz głęboko ubolewa nad tym, że irański rząd i parlament najwidoczniej nie są w stanie sprostać uzasadnionym wymaganiom irańskich obywateli; podkreśla, że głównym wyzwaniem dla przetrwania reżimu jest powszechne niezadowolenie irańskim rządem wynikające z poważnej sytuacji społeczno-gospodarczej w powiązaniu z brakiem swobody i minimalnego poziomu poszanowania godności ludzkiej w Iranie;

2.  podkreśla, że demokratyczne zmiany nie mogą zostać narzucone z zewnątrz lub za pomocą środków wojskowych, lecz muszą zostać osiągnięte dzięki pokojowemu procesowi demokratycznemu; wyraża swój podziw dla odwagi dziesiątek tysięcy Irańczyków, którzy nadal ryzykują swoje kariery zawodowe oraz życie, nawołując do przyznania większej wolności i bardziej demokratycznych praw w Islamskiej Republice Iranu;

3.  zauważa, że chociaż prezydent Ahmadineżad został wybrany w 2005 r., głosząc program sprawiedliwości społecznej i stosując populizm gospodarczy, to wewnętrzne problemy Iranu nadal się zaostrzają pomimo rosnących cen ropy; ubolewa w związku z tym, że celem prezydenta Ahmadineżada jest umocnienie jego pozycji politycznej w kraju, do czego dąży, przyjmując radykalny program międzynarodowy, licząc, że ostra postawa antyzachodnia i antyizraelska umocni pozycję Iranu jako lidera w świecie islamu;

4.  zauważa, że wcześniejsze masowe ruchy irańskie opierały się na dwóch dążeniach – do dobrobytu i wolności – i że te obietnice, złożone w czasie rewolucji w 1979 r., nadal nie zostały spełnione; zwraca uwagę, że nieprawidłowości w systemie gospodarczym, takie jak inflacja, korupcja, duże bezrobocie, niedobór energii, nieefektywny sektor państwowy oraz marnowanie funduszy publicznych, drastycznie się zwiększyły w ostatnich latach;

5.  podkreśla, że ruch reformatorski obejmuje bardzo różne intelektualne trendy i programy polityczne, począwszy od stopniowej modernizacji irańskich instytucji rządowych, a skończywszy na zamiarze obalenia reżimu;

6.  deklaruje swoją solidarność z milionami Irańczyków, którzy wyszli na ulice od czasu wyborów prezydenckich w czerwcu 2009 r. w nadziei na zmiany polityczne w Iranie;

7.  ostro potępia nielegalne zatrzymanie liderów opozycji Mir Hosseina Musawiego i Mehdiego Karrubi oraz ich żon przez irańskie siły bezpieczeństwa oraz wzywa do ich natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia; podkreśla, że zatrzymanie zostało przeprowadzone z naruszeniem irańskiego prawa; potępia podejście władz irańskich do opozycji wykorzystującej swoje prawo do protestu i solidaryzuje się z narodem irańskim w jego demokratycznych aspiracjach; ubolewa nad hipokryzją rządu irańskiego, który nadużył siły, używał zastraszania i bezprawnych aresztowań w stosunku do pokojowych demonstrantów solidaryzujących się z narodem egipskim w dniu 14 lutego 2011 r., a zarazem ogłosił swoje poparcie dla wolności w Egipcie;

8.  bezwzględnie odrzuca potępienie wyrażone przez reżim po wyborach w 2009 r. wobec protestujących i przeciwników, których nazwano „wrogami Allacha” („muharib”) i którzy zgodnie z islamem powinni otrzymać najcięższą karę; stwierdza, że za panowania szacha krytykowanie rządu było traktowane jako zbrodnia, podczas gdy dzisiaj jest ono równoznaczne z grzechem przeciwko islamowi;

9.  przestrzega, że coraz istotniejsza rola Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej w życiu społeczeństwa irańskiego oraz w kwestiach wojskowych, politycznych i gospodarczych budzi obawy, że militaryzacja państwa może się pogłębić; wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że takie tendencje mogą doprowadzić do eskalacji przemocy i represji w stosunku do przeciwników politycznych;

10.  jest zaniepokojony kluczową rolą studenckiej organizacji Basij w irańskim społeczeństwie odgrywaną w procesie kontrolowania i tłumienia sprzeciwu studentów pod kontrolą Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej oraz zauważa, że irański ruch studencki był jedną z najważniejszych sił walczących o demokrację, wolność i sprawiedliwość;

Prawa człowieka

11.  wzywa Iran do położenia kresu wszelkim formom dyskryminacji na terenie państwa; jest zaniepokojony dyskryminacją oraz politycznym i społecznym uciskiem, których skutki szczególnie mocno odczuwają irańskie kobiety; wzywa władze Iranu do położenia kresu dyskryminacji ze względu na orientację seksualną; potępia nieludzkie i średniowieczne metody skazywania ludzi na śmierć za domniemane przestępstwa związane z wyborem partnerów lub praktykami seksualnymi;

12.  jest zbulwersowany informacją, że według rocznych sprawozdań dotyczących kary śmierci w Iranie liczba egzekucji w 2009 r. była najwyższa od dziesięciu lat, co oznacza, że w Iranie przeprowadzono najwięcej egzekucji na świecie w przeliczeniu na jednego mieszkańca; wzywa Iran do opublikowania oficjalnych statystyk dotyczących stosowania kary śmierci; wzywa Iran do ostatecznego zniesienia kary śmierci za zbrodnie popełnione przez osoby poniżej 18 roku życia oraz do nowelizacji irańskiego ustawodawstwa, które narusza międzynarodowe konwencje dotyczące praw człowieka ratyfikowane przez Iran, w tym Konwencję o prawach dziecka i Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych; wzywa władze Iranu, by zgodnie z rezolucjami Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 62/149 i 63/138 wprowadziły moratorium na wykonywanie kary śmierci do czasu jej całkowitego zniesienia; podkreśla fakt, że instytucje UE muszą nieustannie naciskać na Iran w tej sprawie;

13.  zdecydowanie potępia stracenie w dniu 29 stycznia 2011 r. w Teheranie Zahry Bahrami posiadającej obywatelstwo holenderskie i irańskie; jest zaniepokojony faktem, że władze irańskie odmówiły Zahrze Bahrami dostępu do służb konsularnych i nie zapewniły przejrzystego i uczciwego procesu sądowego;

14.  zwraca uwagę na deklarację władz Iranu dotyczącą sprzeciwu wobec dyskryminacji rasowej, ale podkreśla również, że irańskie mniejszości etniczne narzekają na zacofanie gospodarcze regionów, w których stanowią większość mieszkańców; potępia liczne ataki terrorystyczne przeprowadzane przez Jundullah w Sistanie i Beludżystanie, które są organizowane od czasu utworzenia tego ugrupowania w 2003 r.; jednocześnie zwraca się o dostarczenie konkretnych dowodów potwierdzających oficjalne oświadczenie Iranu, jakoby Jundullah był wspierany przez amerykańskie i brytyjskie służby wywiadowcze;

15.  wyraża głębokie rozgoryczenie faktem, że Iran, podobnie jak Afganistan, Somalia, Arabia Saudyjska, Sudan i Nigeria, wciąż należy do bardzo nielicznej grupy państw, gdzie nadal stosuje się karę ukamienowania; wzywa parlament Iranu do przyjęcia przepisów zakazujących karania w tak okrutny i nieludzki sposób;

16.  wzywa irańskie władze do wyeliminowania, zarówno z przepisów, jak i ze sfery praktyk, wszelkich form tortur oraz innych okrutnych, nieludzkich lub poniżających form traktowania lub karania, do stania na straży właściwych procedur prawnych oraz do położenia kresu bezkarnemu łamaniu praw człowieka; w szczególności wzywa irański parlament i irańskie władze sądownicze do zniesienia okrutnych i nieludzkich kar, takich jak amputacja kończyn, ukamienowanie czy chłosta, które są niezgodne z międzynarodowymi zobowiązaniami Iranu; stanowczo nie zgadza się z poglądem promowanym przez irańskie organy sądowe, mówiącym o tym, że tego rodzaju kary są kulturowo uzasadnione;

17.  przypomina rozpowszechnione – i uzasadnione – hasło wykrzykiwane przez irańskich demonstrantów w dniu 13 czerwca 2009 r.: „Gdzie jest mój głos?”, będące wyrazem przekonania o powszechnych fałszerstwach w wyborach, które odbyły się poprzedniego dnia, i uważa, że hasło to położy się cieniem na drugiej kadencji prezydenta Ahmadineżada;

18.  jest przerażony faktem, że począwszy od nocy 15 czerwca 2009 r. siły bezpieczeństwa uważały za dopuszczalne strzelanie do tłumu demonstrantów, co pokazuje materiał filmowy; jest głęboko poruszony zaostrzeniem prześladowań rok po powstaniu ludowym w Iranie, w tym raportami dotyczącymi arbitralnych aresztowań, tortur, złego traktowania oraz egzekucji politycznych dysydentów; potępia dążenia irańskiego rządu do uciszenia całej opozycji politycznej oraz jego próby uniknięcia międzynarodowej kontroli związanej z naruszeniami, których się dopuszczono w okresie powyborczych niepokojów; wzywa instytucje UE, by przedstawiły władzom Iranu szczegółowy wykaz wszystkich znanych incydentów i działań z użyciem przemocy, których po wyborach dopuszczono się wobec irańskich cywilów, i nalega, by przeprowadzono niezależne dochodzenia międzynarodowe, których wyniki powinny zostać podane do wiadomości publicznej;

19.  wzywa władze Iranu do natychmiastowego uwolnienia wszystkich osób zatrzymanych za pokojowe egzekwowanie swoich praw do wolności wypowiedzi, zrzeszania i zgromadzania się oraz do przeprowadzenia dochodzenia i skazania urzędników rządowych i członków sił bezpieczeństwa odpowiedzialnych za zabójstwa, torturowanie i nadużycia wobec członków rodzin dysydentów, demonstrujących i przetrzymywanych;

20.  nalega, aby w podczas przyszłych negocjacji z Iranem wysoka przedstawiciel potraktowała kwestię praw człowieka w tym państwie jako sprawę nadrzędną; wzywa Komisję do wdrożenia wszelkich dostępnych instrumentów prawnych, mających na celu ochronę i promowanie przestrzegania praw człowieka w Iranie; wzywa Komisję przede wszystkim do opracowania dodatkowych środków w ramach europejskiego instrumentu na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie, aby aktywnie chronić obrońców praw człowieka; podkreśla, że ułatwienie udzielania schronienia obrońcom praw człowieka i dostępu do zasobów organizacyjnych i platform komunikacyjnych jest kwestią szczególnej wagi; zachęca państwa członkowskie do wspierania europejskiego programu na rzecz miast schronienia i do opracowania środków mających na celu przeciwdziałanie wykorzystywaniu technologii przechwytywania danych ze środków przekazu;

21.  potępia fakt, że irańscy mężowie mogą złożyć oświadczenie, że ich związki pozamałżeńskie są w rzeczywistości legalnymi tymczasowymi małżeństwami, podczas gdy zamężne kobiety oskarżone o cudzołóstwo nie mogą skorzystać z takiego ułaskawienia; potępia również to, że art. 105 kodeksu karnego Islamskiej Republiki Iranu umożliwia sędziemu skazanie osoby, która popełniła cudzołóstwo, na ukamienowanie wyłącznie na podstawie posiadanych informacji; potępia również to, że Iran próbuje ograniczyć wiedzę innych państw na temat swoich brutalnych poczynań poprzez niepodawanie do publicznej wiadomości wyroków skazujących na ukamienowanie;

22.  potępia systematyczne ciemiężenie działaczy ruchów robotniczych przez władze Iranu, gdyż jest to sprzeczne z obietnicami, złożonymi przez Iran podczas powszechnego okresowego przeglądu ONZ i dotyczącymi poszanowania społecznych i ekonomicznych praw obywateli i ich prawa do wolności wypowiedzi; wzywa władze irańskie do uwolnienia wszystkich aresztowanych działaczy ruchów robotniczych oraz do poszanowania prawa działaczy ze związków zawodowych i nauczycieli do uczestnictwa w obchodach Międzynarodowego Święta Pracy (1 maja) i narodowego Dnia Nauczyciela (2 maja); wzywa rząd Iranu do poszanowania podstawowych praw pracowniczych określonych na podstawie międzynarodowych standardów pracy;

23.  potępia kampanię zwolnień najważniejszych profesorów uniwersyteckich, mających podłoże polityczne, jako niedopuszczalny atak na przysługujące im prawa człowieka oraz wolność akademicką; uważa, że taka strategia dodatkowo upolityczni i zdeprecjonuje irańskie uniwersytety, które od dawna były źródłem dumy narodowej oraz obiektem podziwu społeczności akademickiej na całym świecie; wzywa władze Iranu do natychmiastowego podjęcia działań mających na celu przywrócenie wolności akademickiej w kraju;

24.  ubolewa, że – niezgodnie z konstytucją – członkowie mniejszości religijnych są dyskryminowani przy poszukiwaniu mieszkania, w edukacji i przy obsadzaniu stanowisk urzędniczych, co skłania młodych ludzi należących do tych mniejszości do podejmowania decyzji o emigracji; potępia przede wszystkim systematyczne prześladowanie wspólnoty bahaitów, falę aresztowań chrześcijan w 2009 r. oraz nękanie religijnych dysydentów i neofitów, jak również sunnitów i sufich; stale wzywa do uwolnienia siedmiu bahaickich przywódców i zwraca się do irańskiego parlamentu o zmianę irańskiego ustawodawstwa w celu dopilnowania, aby wszyscy zwolennicy odmiennych poglądów w Iranie, bez względu na to, czy uznaje je konstytucja, mogli postępować zgodnie ze swoimi przekonaniami i nie być za to prześladowani oraz aby zagwarantowano im równe prawa zarówno w przepisach, jak i w praktyce;

25.  zauważa, że pozycja irańskich organizacji pozarządowych znacznie się pogorszyła w następstwie protestów po kontrowersyjnych wyborach prezydenckich z dnia 12 czerwca 2009 r.; zdecydowanie krytykuje to, że wszelkie kontakty międzynarodowe lub pomoc finansowa dla organizacji pozarządowych w Iranie są systematycznie wykorzystywane przez władze do zdyskredytowania tych organizacji i ich pracy;

26.  wyraża swój głęboki niepokój związany z licznymi egzekucjami nieletnich oraz publicznym kamienowaniem kobiet, do których dochodzi każdego roku mimo międzynarodowych apelów o przestrzeganie przez Iran norm w zakresie praw człowieka;

27.  wzywa do odnowienia mandatu ONZ dla specjalnego wysłannika w celu zbadania przypadków naruszeń praw człowieka i dążenia do zagwarantowania pociągania do odpowiedzialności osób winnych łamania praw człowieka w Iranie; wzywa władze Iranu do pozytywnego przyjęcia powtarzanych od dawna wniosków specjalnych wysłanników ONZ (np. ds. pozasądowych, doraźnych lub arbitralnych egzekucji, ds. tortur, ds. wolności wyznania i poglądów, ds. niezależności sędziów i adwokatów) o umożliwienie im oficjalnej wizyty w Iranie;

28.  potępia to, że sytuacja adwokatów w Iranie znacznie się pogorszyła od czasu wyborów prezydenckich z czerwca 2009 r., ponieważ irańskie władze stosują metody oparte na ucisku (np. aresztowania, pozbawienie uprawnień adwokackich, pogwałcenie prawa do wolności wypowiedzi, nieuzasadnione kontrole podatkowe i inne finansowe środki nacisku) w celu przeszkodzenia adwokatom w swobodnym wykonywaniu zawodu, co jest sprzeczne z podstawowymi zasadami ONZ dotyczącymi roli adwokata;

29.  wyraża ubolewanie związane z pogarszającą się sytuacją obrońców praw człowieka, w tym adwokatów zajmujących się problemami związanymi z prawami człowieka oraz obrońców praw kobiet, którzy są szczególnym celem prześladowań; jest głęboko zaniepokojony tym, że obrońcy praw człowieka wielokrotnie byli ofiarami różnych ataków, niesprawiedliwych procesów oraz że nie mogą oni korzystać z przynależnych im praw konstytucyjnych; wzywa do natychmiastowego uwolnienia wszystkich obrońców praw człowieka oraz więźniów sumienia, którzy nadal przebywają w więzieniu;

30.  wzywa Islamską Republikę Iranu do podpisania, ratyfikowania i wdrożenia postanowień Konwencji ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW);

31.  popiera kampanię „Milion podpisów pod żądaniem wprowadzenia zmian do dyskryminujących aktów prawnych”, która ma na celu zebranie miliona podpisów na rzecz poparcia zmian aktów prawnych dyskryminujących kobiety w Iranie; wzywa władze Iranu do położenia kresu ciemiężeniu uczestników tej kampanii, w tym również przez organy sądownicze;

32.  wzywa rząd Iranu do poprawy sytuacji w zakresie praw kobiet w celu docenienia istotnej roli kobiet w społeczeństwie oraz do spełnienia zobowiązań Iranu wynikających z Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych; stale wzywa parlament Iranu do wprowadzenia przepisów zakazujących okrutnych i nieludzkich praktyk kamienowania; wzywa wysoką przedstawiciel, aby zwróciła szczególną uwagę na kwestię praw kobiet w Iranie i poruszyła sprawę Sakineh Mohammadi Asztiani i Zahry Bahrami w kontaktach z władzami Iranu;

33.  podkreśla, że przedstawiciele instytucji UE powinni rozwijać relacje z przedstawicielami różnorodnych organizacji politycznych i społecznych w Iranie, w tym z czołowymi irańskimi obrońcami praw człowieka; wzywa Komisję i państwa członkowskie do większego wspierania działań społeczeństwa i kontaktów międzyludzkich;

34.  potępia represje stosowane przez władze Iranu wobec niezależnych mediów, w tym cenzurowanie materiałów wideo i zdjęć w celu zmniejszenia dostępu do komunikacji i informacji oraz ich przepływu; jest głęboko zaniepokojony tym, że arbitralność irańskiego wymiaru sprawiedliwości jest powodem znacznej (auto)cenzury mediów; wzywa oficjalnych przedstawicieli UE i jej państw członkowskich, aby przypomnieli Iranowi o jego międzynarodowym obowiązku stania na straży wolności mediów; wzywa tych przedstawicieli, by, spotykając się z irańskimi odpowiednikami, nalegali na ponowne otwarcie przymusowo zamkniętych dzienników, a także na uwolnienie więźniów politycznych: w obu przypadkach należy podawać wykaz tytułów i nazwisk; potępia wydalanie korespondentów zagranicznych przez rząd irański, w tym reporterów największych europejskich dzienników; z zadowoleniem przyjmuje uruchomienie Euronews w języku perskim;

35.  wyraża swoje zaniepokojenie tłumieniem twórczości kulturalnej, muzycznej i artystycznej za pomocą cenzury i zakazów oraz represjami stosowanymi wobec artystów, muzyków, reżyserów filmowych, pisarzy i poetów;

36.  wzywa do położenia kresu bezkarności w Iranie poprzez ustanowienie procedury niezależnej kontroli sądowej w kraju lub wystosowanie wniosku, za pośrednictwem Rady Bezpieczeństwa ONZ, do instytucji, które podlegają prawu międzynarodowemu, takich jak Międzynarodowy Trybunał Karny;

37.  wyraża zadowolenie z powodu działań podjętych przez niektóre państwa członkowskie w celu udzielenia schronienia irańskim obrońcom praw człowieka, dysydentom, dziennikarzom, studentom, kobietom, dzieciom i artystom, którzy są prześladowani z powodu przekonań religijnych, głoszonych poglądów, orientacji seksualnej lub innych aspektów egzekwowania przynależnych im praw człowieka;

Kwestia jądrowa

38.  mając na uwadze prawo Iranu do wykorzystywania energii jądrowej w celach pokojowych zgodnie z zasadami systemu nierozprzestrzeniania broni jądrowej, nieustannie podkreśla, że ryzyko rozprzestrzenienia związane z irańskim programem jądrowym jest nadal źródłem poważnych obaw Unii Europejskiej i społeczności międzynarodowej, co zostało jasno określone w wielu rezolucjach Rady Bezpieczeństwa ONZ;

39.  wzywa władze Iranu do wypełniania zobowiązań wynikających z Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej; żąda, by Teheran ratyfikował i wdrożył protokół dodatkowy do porozumienia o zabezpieczeniach; potępia to, że Iran ciągle odmawia pełnej współpracy z MAEA, blokując jej prace, odmawiając pełnego i bezwarunkowego wstępu do najważniejszych obiektów i sprzeciwiając się mianowaniu inspektorów;

40.  podkreśla również to, że zgodnie z głównym założeniem Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej Iran ma prawo wzbogacać uran w celach pokojowych oraz otrzymywać pomoc techniczną w tych samych celach;

41.  popiera dwutorowe podejście Rady Europejskiej mające na celu znalezienie w drodze negocjacji pokojowego wyjścia z impasu w kwestii jądrowej i wyraża uznanie dla nowego wspólnego stanowiska z dnia 26 lipca 2010 r., wprowadzającego nowe, daleko idące i ukierunkowane niezależne środki wobec Iranu; ubolewa nad faktem, że Iran nie był gotowy przyjąć oferty przedstawionej podczas ostatniej rundy rozmów P5+1 z Iranem, która odbyła się w Stambule, oraz nad późniejszym zerwaniem tych rozmów; jest jednak nadal przekonany, że UE powinna opracować szerszą strategię dotyczącą Iranu, która będzie wykraczać poza kwestię jądrową i obejmować sytuację w zakresie praw człowieka w Iranie oraz rolę tego kraju w regionie;

42.  przypomina, że kwestia irańskiego programu jądrowego stawia Iran w opozycji do ogółu państw ONZ, a nie tylko do Zachodu;

43.  zauważa, że dodatkowe sankcje stały się logiczną konsekwencją braku pełnej współpracy Iranu z MAEA; wzywa wysoką przedstawiciel i państwa członkowskie UE do oceny wszelkich mechanizmów egzekwowania wdrażania wspólnego stanowiska UE – zwłaszcza w odniesieniu do zezwoleń na wywóz, kontroli celnych i granicznych, transportu lotniczego i morskiego – by uniemożliwić Iranowi uniknięcie sankcji i móc dokonać realistycznego osądu tego, czy przyniosły one oczekiwane rezultaty; stale podkreśla swoje stanowisko, zgodnie z którym środki te nie powinny mieć negatywnego wpływu na ogół społeczeństwa; z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście decyzję Stanów Zjednoczonych o nałożeniu ukierunkowanych sankcji na irańskich urzędników uznanych za odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie od czasu kontrowersyjnych wyborów prezydenckich z czerwca 2009 r. lub uznanych za współwinnych tych naruszeń; wzywa Radę do przyjęcia podobnych środków;

44.  jest przekonany, że konieczne jest wznowienie wysiłków na całym świecie, aby uwolnić świat od zagrożenia bronią jądrową; z zadowoleniem przyjmuje apel prezydenta Baracka Obamy dotyczący rozbrojenia jądrowego i wzywa wysoką przedstawiciel do nadania m.in. tej kwestii znaczenia priorytetowego, zarówno w ramach jej kontaktów z państwami członkowskimi, jak i z rządami państw z Bliskiego Wschodu i Azji;

45.  wzywa Komisję, Radę i państwa członkowskie UE do dokonania oceny stosunków handlowych z Iranem wykraczających poza sankcje w celu ograniczenia naruszeń praw człowieka za pośrednictwem wywozu do Iranu technologii stworzonych zgodnie z europejskimi normami, w tym telefonów komórkowych, sieci komunikacyjnych, technologii (podwójnego zastosowania), technologii nadzoru i oprogramowania do skanowania i cenzurowania Internetu i wyszukiwania danych, w tym również danych osobowych; zwraca się do Komisji o przedstawienie wniosku w sprawie rozporządzenia dotyczącego nowego systemu licencjonowania, jeśli w wyniku tego przeglądu okaże się, że konieczne jest podjęcie działań legislacyjnych;

46.  wzywa Komisję i Radę do bezzwłocznego podjęcia działań mających na celu zakazanie spółkom UE wywozu technologii nadzoru do Iranu (zwłaszcza instalowania centrów monitoringowych);

47.  wzywa Radę Europejską do rozszerzenia wykazu Irańczyków powiązanych z irańskimi programami jądrowymi i balistycznymi oraz towarzyszącymi im sieciami zaopatrzeniowymi; wzywa właściwe władze do szybkiego zamrożenia ich aktywów i uniemożliwienia im dostania się na terytorium UE i wykorzystywania jurysdykcji UE do prowadzenia jakiejkolwiek działalności związanej z tymi programami;

48.  wzywa wysoką przedstawiciel, by nadal uznawała irańską kwestię jądrową i prawa człowieka irańskich obywateli za ważny punkt programu swoich prac, oraz apeluje do Iranu o zaangażowanie się w poważne negocjacje w celu zapewnienia kompleksowego i długotrwałego rozwiązania kwestii jądrowej;

Stosunki zewnętrzne

49.  bezwzględnie potępia wyrażaną przez prezydenta Iranu Mahmuda Ahmedineżada chęć „zmiecenia” Izraela z powierzchni ziemi oraz jego antysemicką retorykę, zwłaszcza zaprzeczanie prawdziwości holocaustu i leżący u jego podłoża program zdelegalizowania państwa Izrael; potwierdza swoje pełne poparcie dla istnienia Izraela oraz rozwiązania przewidującego „dwa państwa dla dwóch narodów” w przypadku Palestyny;

50.  wzywa Radę i Komisję do ścisłego monitorowania sytuacji w rejonie Zatoki Perskiej i do dołożenia wszelkich starań o wspieranie pokoju i stabilności w tym rejonie;

51.  uznaje rolę Turcji jako wpływowego regionalnego podmiotu i wyraża uznanie dla jej wysiłków podejmowanych wspólnie z Brazylią w celu osiągnięcia dyplomatycznego rozwiązania irańskiej kwestii jądrowej; ubolewa jednak, że postanowienia porozumienia trójstronnego z dnia 17 maja 2010 r. jedynie częściowo spełniają wymogi MAEA; wzywa władze tureckie, by wzorowały się na europejskim podejściu do kwestii zagrożenia jądrowego ze strony Iranu; zachęca Turcję do uwzględniania sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie w jej dialogach z tym państwem;

52.  podkreśla to, że Rosja jest jednym z największych dostawców nowoczesnej broni i wzbogaconego uranu do Iranu; z zadowoleniem przyjmuje tegoroczną decyzję Federacji Rosyjskiej o wstrzymaniu sprzedaży systemu S-300 Iranowi oraz jej poparcie dla sankcji ONZ nałożonych na Iran w związku z jego programem jądrowym; wzywa stanowczo Rosję, aby zaprzestała wszelkiego rozprzestrzeniania broni i wywozu uranu do Iranu, dzięki czemu możliwe będzie zapewnienie skuteczności sankcji nałożonych na Iran oraz realizacja założeń Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej;

53.  zachęca wysoką przedstawiciel do usprawnienia transatlantyckiej koordynacji i zapewnienia komplementarności w odniesieniu do Iranu oraz do konsultowania się w sprawie działań wobec Iranu ze stałymi członkami Rady Bezpieczeństwa ONZ i z wszystkimi istotnymi podmiotami globalnymi i regionalnymi, które niepokoi sprawa Iranu;

54.  dostrzega wspólny interes UE i Iranu w zagwarantowaniu pokoju i stabilności w Afganistanie; z zadowoleniem przyjmuje konstruktywną rolę, jaką Iran odgrywa w odbudowywaniu infrastruktury i ożywianiu gospodarki, jak i w zapobieganiu handlowi narkotykami pochodzącymi z Afganistanu; podkreśla jednak, że trwały pokój i trwała stabilność w Afganistanie będą wymagać od wszystkich jego sąsiadów powstrzymania się od wywierania politycznego wpływu na ten kraj;

55.  wzywa wysoką przedstawiciel do stworzenia delegatury UE w Teheranie, jako że Europejska Służba Działań Zewnętrznych przejęła od rotacyjnej prezydencji odpowiedzialność za reprezentowanie Unii Europejskiej w krajach trzecich;

56.  wzywa Komisję i Radę do zachęcania Iranu do odgrywania konstruktywnej roli w odniesieniu do przyszłego rozwoju Afganistanu i podkreśla wspólne cele UE i Iranu związane ze stabilnością Afganistanu, a także ze skutecznym zwalczaniem produkcji opium i handlu narkotykami;

o
o   o

57.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich UE oraz rządowi i parlamentowi Islamskiej Republiki Iranu.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0310. (2) Dz.U. C 341 E z 16.12.2010, s. 9. (3) Dz.U. C 265 E z 30.9.2010, s. 26. (4) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0351.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie priorytetów na 16. sesję Rady Praw Człowieka ONZ i przeglądu jej funkcjonowania w 2011 r.

P7_TA(2011)0097 RC-B7-0158/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka, Europejską konwencję praw człowieka oraz Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając poprzednie rezolucje w sprawie Rady Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych (UNHRC), a w szczególności rezolucję z dnia 25 lutego 2010 r. w sprawie trzynastej sesji Rady Praw Człowieka ONZ(1), rezolucję z dnia 14 stycznia 2009 r. dotyczącą stworzenia nowej Rady Praw Człowieka ONZ, w tym roli UE(2), a także rezolucje z dnia 16 marca 2006 r. w sprawie wyniku negocjacji dotyczących Rady Praw Człowieka i 62. sesji Komisji Praw Człowieka ONZ(3), rezolucję z dnia 29 stycznia 2004 r. w sprawie stosunków pomiędzy Unią Europejską a Organizacją Narodów Zjednoczonych(4), rezolucję z dnia 9 czerwca 2005 r. w sprawie reformy Organizacji Narodów Zjednoczonych(5), rezolucję z dnia 29 września 2005 r. w sprawie rezultatów Światowego Szczytu Organizacji Narodów Zjednoczonych w dniach 14-16 września 2005 r.(6) oraz rezolucję z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie sprawozdania rocznego dotyczącego praw człowieka na świecie za rok 2009 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie(7),

–  uwzględniając swoje pilne rezolucje na temat praw człowieka i demokracji,

–  uwzględniając rezolucję A/RES/60/251 Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych powołującą Radę Praw Człowieka,

–  uwzględniając poprzednie zwyczajne i nadzwyczajne sesje UNHRC, a także poprzednie tury powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka,

–  uwzględniając 16. sesję UNHRC i jedenastą turę powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka, który odbędzie się w dniach od 2 do 13 maja 2011 r.,

–  uwzględniając przegląd funkcjonowania UNHRC odbywający się w 2011 r.,

–  mając na uwadze zmiany instytucjonalne, jakie wniosło wejście w życie Traktatu z Lizbony, zwłaszcza utworzenie Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych i powołanie Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

–  uwzględniając art. 2, art. 3 ust. 5 oraz art. 18, 21, 27 i 47 Traktatu o Unii Europejskiej zmienionego Traktatem z Lizbony,

–  uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że poszanowanie, propagowanie i ochrona uniwersalności praw człowieka stanowią część etycznego i prawnego dorobku Unii Europejskiej, a także jedną z podwalin jedności i integralności europejskiej(8),

B.  mając na uwadze, że Unia Europejska i jej państwa członkowskie powinny zapewnić poszanowanie praw człowieka w swych strategiach politycznych, by wzmocnić i nadać wiarygodność stanowisku UE w UNHRC,

C.  mając na uwadze, że UNHRC jest jedyną w swoim rodzaju platformą specjalizującą się w powszechnych prawach człowieka i szczególnym forum zajmującym się tymi prawami w ramach systemu ONZ, mając na uwadze, że powierzono jej ważne zadanie i odpowiedzialność za zwiększanie promowania, ochrony i poszanowania praw człowieka na całym świecie,

D.  mając na uwadze, że przegląd funkcjonowania UNHRC przebiega dwutorowo – status organu jest omawiany w Nowym Jorku, a procedury – w Genewie; mając na uwadze, że jednocześnie wszystkie międzynarodowe podmioty muszą działać na rzecz eliminacji podwójnych standardów oraz unikania wybiórczości i upolitycznienia rozpatrywanych kwestii dotyczących praw człowieka,

E.  mając na uwadze, że państwa nie mogą już dłużej powoływać się na swą suwerenność i krajowy system prawny, aby chronić się przed kontrolą panującej w tych państwach sytuacji praw człowieka,

F.  mając na uwadze, że Unia Europejska powinna występować jako partner na arenie międzynarodowej ogólnie w kontekście ONZ, a konkretnie w UNHRC, a nowe podejście, które uosabia nowa Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ), powinno przyczynić się decydująco do poprawy skuteczności i widoczności działań Unii mających na celu sprostanie globalnym wyzwaniom w spójny i efektywny sposób,

G.  mając na uwadze, że w ramach ESDZ powstała dyrekcja odpowiedzialna za prawa człowieka i demokrację,

H.  mając na uwadze, że delegacja Podkomisji Praw Człowieka Parlamentu Europejskiego uda się z wizytą do Genewy w czasie 16. sesji UNHRC, tak jak miało to miejsce podczas ubiegłych posiedzeń UNHRC i wcześniej podczas posiedzeń jej poprzedniczki – Komisji Praw Człowieka ONZ,

1.  podkreśla znaczenie 16. sesji UNHRC, a zwłaszcza procesu przeglądu jej funkcjonowania, który dostarcza jedynej w swoim rodzaju okazji do oceny tego, jak Rada wykorzystała swój mandat, i daje Radzie sposobność do rozszerzenia jej metod pracy pozwalającą na skuteczniejsze i systematyczniejsze reakcje na łamanie praw człowieka; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że do procesu przeglądu funkcjonowania UNHRC wyznaczono dwóch mediatorów: Maroko i Liechtenstein;

2.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w programie 16. sesji zwyczajnej znalazły się między innymi raporty o prawach osób należących do mniejszości narodowych lub etnicznych, religijnych i językowych oraz raporty o propagowaniu i ochronie praw człowieka i wolności podstawowych w warunkach walki z terroryzmem, a także obszerne spotkania poświęcone prawom dziecka;

3.  z zadowoleniem przyjmuje tegoroczne nominacje na sprawozdawców specjalnych w tych kluczowych kwestiach i odnotowuje raporty, które zostaną przedstawione przez sprawozdawców specjalnych na temat tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, na temat wolności wyznania i przekonań oraz sytuacji obrońców praw człowieka; wzywa państwa członkowskie UE do aktywnego zaangażowania się w te debaty;

4.  z zadowoleniem przyjmuje utworzenie nowej dyrekcji odpowiedzialnej za prawa człowieka i demokrację i popiera stworzenie grupy roboczej Rady UE ds. praw człowieka (COHOM) z siedzibą w Brukseli – jako że lokalizacja w Brukseli pozwala na lepsze monitorowanie polityki UE – w skład której wejdą eksperci w dziedzinie praw człowieka ze wszystkich 27 państw członkowskich i która pomoże zorganizować prace wielostronne w odniesieniu do prac dwustronnych;

5.  popiera wyznaczenie specjalnego przedstawiciela wysokiego szczebla UE ds. praw człowieka i ponownie podkreśla potrzebę krajowych strategii w zakresie praw człowieka i demokracji;

6.  podkreśla, że istotne jest, aby UE zajmowała wspólne stanowisko w kwestiach omawianych podczas 16. sesji, i zwraca się do państw członkowskich o wzmocnienie praktyki UE przekazywania „jednego stanowiska, ale wieloma głosami”, która sprawdziła się w ostatnich latach, np. w związku z inicjatywami UE przeciwko karze śmierci;

Działalność Rady Praw Człowieka

7.  ponownie podkreśla swoje wezwanie skierowane do państw członkowskich UE do aktywnego sprzeciwu wobec wszelkich prób godzących w koncepcję powszechności, niepodzielności i współzależności praw człowieka oraz do zachęcania UNHRC, aby zwróciła szczególną uwagę na przypadki dyskryminacji w oparciu o wszystkie przesłanki, m.in. ze względu na płeć, niepełnosprawność, pochodzenie rasowe lub etniczne, wiek, orientację seksualną, religię lub przekonania;

8.  przypomina o znaczeniu współzależności praw cywilnych i politycznych oraz praw gospodarczych, socjalnych i kulturowych; zwraca się o uznanie dostępu do wody i urządzeń sanitarnych za podstawowe prawo pozwalające na poprawę warunków życia ludzi;

9.  jest zaniepokojony, że największą przeszkodą w bardziej aktywnym podjęciu mandatu przez UNHRC jest często dominująca „polityka bloków” oraz jej wpływ na wybór krajów i sytuacji będących przedmiotem uwagi UNHRC; ponownie stwierdza, że zdolność UNHRC do skutecznego wychodzenia naprzeciw problemom danego kraju oraz do reagowania w terminowy i adekwatny sposób ma kluczowe znaczenie dla jej autorytetu i wiarygodności;

10.  uważa, że UNHRC należy wyposażyć w lepsze narzędzia do zajmowania się zarówno chronicznymi, jak i nagłymi sytuacjami, na przykład poprzez rozszerzenie „zestawu narzędzi” na rzecz praw człowieka, organizowanie paneli nie tylko w czasie sesji, ale również pomiędzy nimi, oraz poprzez przenoszenie sesji z Genewy do regionów; ubolewa, że w kilku sytuacjach UNHRC okazała się niezdolna do rozwiązania w szybki i terminowy sposób poważnych problemów w zakresie praw człowieka z powodu braku odpowiednich instrumentów, wspiera zatem idee niezależnych „alarmów”; aktywnie zabiega o utworzenie specjalnych mechanizmów UNHRC, pozwalających na szybką reakcję na kryzysy w zakresie praw człowieka, takie jak np. te na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej, Iranie i na Białorusi;

11.  z zadowoleniem przyjmuje starania w ramach UNHRC polegające na powołaniu międzyregionalnej grupy roboczej w sprawie sytuacji na Białorusi; wzywa UNHRC do wydania oświadczenia zdecydowanie potępiającego rażące łamanie praw człowieka w tym kraju oraz represje wobec opozycji demokratycznej i zwyczajnych obywateli po wyborach prezydenckich w dniu 19 grudnia 2010 r. oraz wzywa do uchwalenia rezolucji w tej sprawie;

12.  przyjmuje z zadowoleniem inicjatywę Stanów Zjednoczonych, aby wystosować rezolucję na temat sytuacji w Iranie; wzywa państwa członkowskie UE do udzielenia zdecydowanego wsparcia wprowadzeniu specjalnego mechanizmu dotyczącego Iranu; wzywa wysoką przedstawiciel i ESDZ do koordynacji współpracy między UE a Stanami Zjednoczonymi w zakresie kwestii praw człowieka będących przedmiotem wspólnej troski, przy czym UE powinna działać w pełni niezależnie, aby być skuteczna i wiarygodna;

13.  przyjmuje z zadowoleniem wysłanie do Tunezji misji humanitarnej ONZ wysokiego szczebla w dniach 27 stycznia - 2 lutego 2011 r. i gorąco zachęca do pełnego wdrożenia jej zaleceń; ponawia apel o powołanie niezależnej międzynarodowej komisji dochodzeniowej, która zajęłaby się badaniem przypadków poważnych naruszeń praw człowieka, do jakich doszło po wydarzeniach z dnia 17 grudnia 2010 r.;

14.  wspiera wysłanie misji OHCHR do Egiptu celem zbadania ogólnej sytuacji w zakresie praw człowieka będącej następstwem zmiany przywództwa w tym kraju;

15.  z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie w drodze porozumienia rezolucji dotyczącej sytuacji w zakresie praw człowieka w Libii podczas 15. sesji specjalnej w dniu 25 lutego 2011 r., w której potępiono przypadki rażącego i systematycznego łamania praw człowieka w Libii i zwrócono uwagę, że niektóre z nich można potraktować jako zbrodnie przeciwko ludzkości; wzywa do wysłania do Libii niezależnej międzynarodowej komisji dochodzeniowej celem zbadania wszystkich zarzutów dotyczących łamania w tym kraju międzynarodowego prawa w dziedzinie praw człowieka i zdecydowanie wspiera zalecenie zawieszenia członkostwa Libii w UNHRC; z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym decyzję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 1 marca 2011 r. o zawieszeniu członkostwa Libii w UNHRC;

16.  popiera otwarcie regionalnego biura OHRHC w regionie śródziemnomorskim;

17.  z zadowoleniem przyjmuje przeprowadzenie z inicjatywy Nigerii i Stanów Zjednoczonych 14. specjalnej sesji poświęconej sytuacji w zakresie praw człowieka w Wybrzeżu Kości Słoniowej w związku z zakończeniem wyborów prezydenckich w 2010 r., podczas której potępiono przypadki naruszenia praw człowieka i wezwano wszystkie strony do pełnego poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności oraz rządów prawa; ponownie wyraża poparcie dla wyników wyborów w formie uznanej przez ONZ i wzywa wszystkie zainteresowane strony do uznania władzy Alassane'a Ouattary jako wybranego prezydenta; popiera decyzję Unii Afrykańskiej o zorganizowaniu panelu głów państw celem osiągnięcia pokojowego i negocjowanego rozwiązania kryzysu powyborczego w Wybrzeżu Kości Słoniowej;

18.  wobec sprawozdań specjalnych sprawozdawców ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej (KRLD) oraz ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Birmie ponawia apel do UE o publiczne poparcie powołania komisji dochodzeniowych ONZ, które oceniłyby przypadki naruszenia praw człowieka w tych krajach oraz to, na ile te naruszenia stanowią zbrodnie przeciwko ludzkości; ubolewa nad brakiem współpracy między KRLD a specjalnym sprawozdawcą i wnosi o przedłużenie mandatu specjalnego sprawozdawcy dla Birmy;

19.  nalega, aby podczas nadchodzącej sesji UNHRC UE aktywnie uczestniczyła w przygotowaniu rezolucji na temat sprawozdania będącego reakcją komisji niezależnych ekspertów na międzynarodową misję informacyjną ds. konfliktu w Strefie Gazy i aby poparła tę rezolucję, tak aby zapewnić pociągnięcie do odpowiedzialności za naruszenia prawa międzynarodowego, oraz aby UE poparła zwrócenie się do Zgromadzenia Ogólnego i mechanizmów międzynarodowego wymiaru sprawiedliwości w przypadku, gdyby stronie izraelskiej i palestyńskiej nie udało się dopełnić obowiązku przeprowadzenia dochodzenia zgodnie z międzynarodowymi normami; wzywa ponadto wysoką przedstawiciel do aktywnego monitorowania zgodności działań podejmowanych w następstwie sprawozdania międzynarodowej misji informacyjnej dotyczącej incydentu z humanitarnym konwojem statków z ustaleniami tego sprawozdania, przy zapewnieniu przestrzegania zasad rozliczalności i odpowiedzialności; podkreśla w związku z tym, że aspekty praw człowieka należy najpierw omówić w ramach Rady Stowarzyszenia UE-Izrael, a także Wspólnej Komisji UE-Autonomia Palestyńska; jest szczególnie zaniepokojony faktem, że konkluzje Rady Stowarzyszenia UE-Izrael z dnia 21 lutego 2011 r. nie odzwierciedlają stanowiska UE w tej sprawie;

20.  z zadowoleniem przyjmuje oświadczenia wysokiej przedstawiciel ds. praw człowieka ONZ na temat jej pierwszej wizyty na okupowanych terytoriach palestyńskich i w Izraelu, a zwłaszcza dobitną wypowiedź krytykującą prowadzoną przez Izrael politykę osadnictwa, a także przesłanie, że „międzynarodowe prawo w dziedzinie praw człowieka i międzynarodowe prawo humanitarne nie podlegają uzgodnieniom”; podkreśla znaczenie pokojowego procesu demokratyzacji Bliskiego Wschodu;

21.  ubolewa nad tym, że podczas gdy kryteria członkostwa w UNHRC ustalone w rezolucji 60/251 Zgromadzenia Ogólnego ONZ zakładają pełną współpracę z tym organem, obecna praktyka dobrowolnych deklaracji doprowadziła do bardzo rozbieżnych i niewystarczających wyników; ponawia zatem apel, by wszyscy członkowie UNHRC byli stale zapraszani do udziału w procedurach specjalnych, co – poza nieposzlakowanymi notowaniami w zakresie zaangażowania w prawa człowieka – stanowiłoby minimalny próg uzyskania członkostwa; podkreśla znaczenie prawdziwie konkurencyjnego środowiska w procesie wyborów; wzywa do zniesienia możliwości, by grupy regionalne wnosiły ustaloną wcześniej listę kandydatów do członkostwa w UNHRC;

22.  wzywa państwa członkowskie UE oraz ESDZ do czynnego włączenia się w przeprowadzenie przeglądu UNHRC w 2011 r. celem wzmocnienia przestrzegania przez nią mandatu; podkreśla, że UNHRC powinna być raczej mechanizmem wczesnego ostrzegania i zapobiegania i że do tych celów powinno się wykorzystywać doświadczenie procedur specjalnych; ponownie podkreśla, że przegląd funkcjonowania UNHRC musi być prowadzony w sposób przejrzysty i wyczerpujący, przy uwzględnieniu opinii organizacji pozarządowych, społeczeństwa obywatelskiego i innych istotnych zainteresowanych podmiotów; wzywa ESDZ do regularnego informowania Podkomisji Praw Człowieka Parlamentu Europejskiego o rozwoju wypadków odnośnie do tego przeglądu;

23.  ponownie poskreśla stanowisko, że przeprowadzenie przeglądu powinno zachować niezależność urzędu Wysokiego Przedstawiciela ds. Praw Człowieka ONZ (OHCHR), i przeciwstawia się jakimkolwiek zamiarom zmiany statusu OHCHR, która mogłaby negatywnie wpłynąć na finansowanie urzędu, a tym samym na jego niezależność; z zadowoleniem przyjmuje niedawną nominację asystenta sekretarza generalnego ds. praw człowieka ONZ, który prowadzi biuro OHCHR w Nowym Jorku; jest zdania, że ten nowy urząd pomoże wesprzeć kontakty, dialog i przejrzystość między Zgromadzeniem Ogólnym ONZ a innymi podmiotami ONZ, w tym Radą Bezpieczeństwa i OHCHR; podkreśla potrzebę udostępnienia dostatecznego finansowania, aby zagwarantować, iż regionalne i terenowe biura OHCHR pozostaną otwarte celem kontynuowania pracy w terenie;

24.  nalega, by utrzymano i wzmocniono specjalne procedury oraz zagwarantowano UNHRC możliwość zajmowania się konkretnymi przypadkami naruszenia praw człowieka za pośrednictwem rezolucji odnoszących się do poszczególnych krajów i nadawania mandatów krajowych; podkreśla znaczenie niepodzielności praw człowieka, zarówno praw społecznych, gospodarczych i kulturowych, jak i praw cywilnych i politycznych; odnotowuje z troską, że mechanizm skarg, unikalny powszechny mechanizm, w którego centrum uwagi znajduje się ofiara, w stosunku do ogromnej liczby wniosków, jakie zarejestrował, niewiele wniósł, jeśli chodzi o wyniki; podkreśla potrzebę zajęcia się tą kwestią w ramach przeglądu funkcjonowania UNHRC;

Powszechny przegląd okresowy (UPR)

25.  uznaje wartość dodaną UPR, jako podzielanego przez wszystkie rządy doświadczenia, które polega na jednakowym traktowaniu i nadzorze wszystkich członków ONZ pomimo faktu, że kraje muszą dobrowolnie przyjąć poddanie się mu i wprowadzić poczynione zalecenia; zwraca uwagę, że do grudnia 2011 r. wszystkie państwa członkowskie ONZ muszą zostać poddane przeglądowi w ramach tego mechanizmu;

26.  podkreśla, że ogromne znaczenie ma zachowanie przez UNHRC przestrzeni, w obrębie której społeczeństwo obywatelskie mogłoby uczestniczyć w dialogu, a także otwieranie organizacjom pozarządowym nowych możliwości wchodzenia w dialog z konkretnymi państwami;

27.  wspiera dalsze angażowanie się organizacji pozarządowych w UPR poprzez umożliwianie wnoszenia pisemnych zaleceń do rozpatrzenia przez grupę roboczą oraz udział w jej debatach;

28.  odnotowuje możliwość, jaką UPR oferuje państwom, by zobowiązywały się do wdrożenia swoich obowiązków odnośnie do praw człowieka, a także podejmowania działań następczych wobec wniosków organów traktatowych i procedur specjalnych;

29.  ponownie potwierdza fakt, że zalecenia powinny być w większym stopniu ukierunkowane na wyniki, i wzywa do większego zaangażowania w UPR niezależnych ekspertów oraz krajowych instytucji praw człowieka, aby zapewnić, że UPR będzie skutecznym mechanizmem prowadzenia działań następczych; uważa, że niezależnych ekspertów można angażować w UPR poprzez zalecanie im obserwowania procesu przeglądu i przedstawienia streszczenia czy analizy UPR w czasie przyjmowania sprawozdania końcowego;

30.  ubolewa, że pierwszy cykl przeglądu pewnych krajów nie spełnił oczekiwań co do przejrzystego, kompleksowego i niekonfrontacyjnego procesu; przyjmuje w tym względzie odegraną przez państwa członkowskie UE rolę zmierzającą do przerwania „mentalności bloków”; zachęca państwa członkowskie UE do udzielania pomocy technicznej, by wesprzeć wdrażanie zaleceń;

31.  wzywa państwa członkowskie UE do dalszego angażowania się w przegląd UNHRC, do zapewnienia ciągłości między pierwszym a drugim cyklem UPR i do dopilnowania, by drugi cykl koncentrował się na wdrażaniu i wprowadzaniu w życie zaleceń; popiera stanowisko zakładające, że państwa poddane UPR powinny udzielać jasnych odpowiedzi na wszystkie zalecenia i harmonogramy wdrażania zaleceń grupy roboczej; zauważa, że przedłożenie średniookresowego sprawozdania o stanie wdrożenia może pozytywnie wpłynąć na ten proces;

Procedury specjalne

32.  ponownie stwierdza, że procedury specjalne leżą u podstaw systemu praw człowieka ONZ i że wiarygodność i skuteczność UNHRC odnośnie do ochrony praw człowieka opiera się na współpracowaniu z procedurami specjalnymi oraz ich pełnym wdrożeniu; podkreśla w tym kontekście, że większa niezależność i interaktywność procedur specjalnych w Radzie ma fundamentalne znaczenie;

33.  potępia próby podważenia niezależności procedur specjalnych poprzez stawianie rządów ponad nimi; podkreśla, że wszelki rodzaj kontroli upolityczni i zaszkodzi skuteczności systemu;

34.  uważa procedury specjalne zajmujące się sytuacją w poszczególnych krajach za zasadniczy instrument na rzecz poprawy sytuacji w zakresie praw człowieka w tych krajach; podkreśla, że ze względu na kluczowe elementy, jak ich cykliczność oraz doświadczenie, na jakim się opierają, UPR nie może zastąpić krajowych mandatów;

35.  wzywa państwa członkowskie UE do obrony uczciwości i odpowiedzialności UNHRC w przeglądzie jej funkcjonowania poprzez poparcie ustanowienia mechanizmu działań następczych w zakresie wdrożenia zaleceń dotyczących procedur specjalnych, oprócz przyjęcia kryteriów wyboru oraz bardziej przejrzystego procesu nominacji opierającego się na przygotowaniu, umiejętnościach, kwalifikacjach i doświadczeniu osób nominowanych; udziela poparcia dla propozycji organizacji pozarządowych polegającej na zwiększeniu potencjału wczesnego ostrzegania procedur specjalnych dzięki mechanizmowi, który umożliwia im doprowadzenie do automatycznego uwzględnienia danej sytuacji przez UNHRC;

Wkład UE

36.  z zadowoleniem przyjmuje udział wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii Europejskiej ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa w 16. sesji UNHRC;

37.  nalega, by ESDZ, a konkretnie delegatury UE w Genewie i Nowym Jorku, zwiększyły spójność, widoczność i wiarygodność działań UE w UNHRC poprzez dalszy rozwój zasięgu w różnych regionach świata i współpracy międzyregionalnej, zwłaszcza w zakresie wywierania nacisku na umiarkowane państwa we wszystkich grupach;

38.  ponownie podkreśla w tym kontekście swoje stanowisko dotyczące koncepcji „zniesławiania religii” oraz, uznając potrzebę kompleksowego podejścia do problemu dyskryminacji mniejszości wyznaniowych, uważa za niewłaściwe uwzględnienie tej koncepcji w Protokole w sprawie uzupełniających norm w odniesieniu do rasizmu, dyskryminacji rasowej, ksenofobii i wszelkich form dyskryminacji; z zadowoleniem przyjmuje wydarzenie towarzyszące zorganizowane przez delegaturę UE w celu upamiętnienia 25. rocznicy stworzenia mandatu Specjalnego Sprawozdawcy ONZ ds. Wolności Religii i Wyznania; apeluje do UE o zwrócenie się do głównych zwolenników tej rezolucji oraz do pozostałych partnerów w celu znalezienia alternatywy dla rezolucji o zniesławieniu, która zostanie przedstawiona;

39.  popiera międzyregionalne oświadczenie na temat praw osób LGBT, które ma zostać przedstawione;

40.  ponownie potwierdza poparcie dla aktywnego udziału UE w pracach UNHRC od momentu jej utworzenia, zwłaszcza poprzez przedkładanie rezolucji i wspólnych rezolucji, wydawanie oświadczeń, udział w interaktywnych dialogach i debatach; uznaje zobowiązania powzięte przez UE i mające na celu rozwiązywanie problemów danych krajów w ramach UNHRC oraz podkreśla znaczenie ścisłej realizacji tych zobowiązań;

41.  wspiera wspólną inicjatywę UE i GRULAC (Grupy Państw Ameryki Łacińskiej i Karaibów) w sprawie rezolucji na temat dzieci żyjących i pracujących na ulicach;

42.  wzywa państwa członkowskie UE, by dołożyły wszelkich starań na rzecz zachowania wszystkich mandatów w ramach procedur specjalnych i wzywa w szczególności do przedłużenia mandatu Specjalnego Sprawozdawcy ONZ ds. Sytuacji Obrońców Praw Człowieka;

43.  wyraża ubolewanie, że często wydaje się, iż skutkiem ubocznym wysiłków UE w celu znalezienia konsensusu jest to, że Unia ogranicza swoje ambicje, a także jest zdania, że UE powinna wykazywać większą odwagę w przedstawianiu lub proponowaniu rezolucji dotyczących konkretnych państw;

44.  z zaniepokojeniem odnotowuje, że UE nie jest w stanie skutecznie wywierać wpływu w ramach szerszej struktury ONZ; podkreśla, że UE powinna bezwzględnie uczynić UNHRC priorytetem i lepiej koordynować prace państw członkowskich, a także wzywa Radę do przyjęcia wytycznych, aby ułatwić koordynację i podejmowanie decyzji w tym kontekście, jak również aby dążyć do tworzenia koalicji/przymierzy z kluczowymi partnerami regionalnymi i wszystkimi umiarkowanymi państwami i w ten sposób działać na rzecz przezwyciężenia logiki bloków w UNHRC;

45.  zwraca uwagę, na szczeblu praktycznym, na znaczenie posiadania większej, dobrze przygotowanej delegatury UE w Genewie i Nowym Jorku; podkreśla, że działania prowadzone w Genewie i Nowym Jorku muszą stanowić integralną część polityki zagranicznej UE, skupiającej się na poprawie wewnętrznej koordynacji, jak również podkreśla potrzebę utrzymywania prawidłowej zależności pomiędzy szczeblem dwustronnym a wielostronnym;

46.  ubolewa nad tym, że odroczono rezolucję złożoną we wrześniu 2010 r. przez UE na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ, która to rezolucja miała na celu wzmocnienie statusu UE, tak aby był on spójny z nowym ładem instytucjonalnym w następstwie wejścia w życie traktatu lizbońskiego; zwraca uwagę, że dzięki wzmocnionemu statusowi UE mogłaby być reprezentowana przez tę samą osobę (Przewodniczącego Rady Europejskiej lub Wysokiego Przedstawiciela) i mogła mówić jednym głosem, a także zwiększyłaby swą widoczność i wpływ jako podmiot globalny; nalega na konieczność kontynuowania wysiłków specjalnej „grupy zadaniowej” ESDZ w celu forsowania uchwalenia rezolucji w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi UE;

47.  upoważnia swoją delegację na 16. sesję UNHRC do zgłoszenia obaw wyrażonych w niniejszej rezolucji; wzywa tę delegację do sporządzenia sprawozdania ze swojej wizyty dla Podkomisji Praw Człowieka oraz uznaje, że niezbędne jest dalsze wysyłanie delegacji Parlamentu Europejskiego na istotne sesje UNHRC;

48.  ponownie wzywa państwa członkowskie UE do zapewnienia przestrzegania praw człowieka we własnej polityce wewnętrznej, aby uniknąć podwójnych standardów, zwłaszcza mając na względzie trwający proces akcesyjny UE do europejskiej konwencji praw człowieka (EKPC), gdyż nieprzestrzeganie tych praw mogłoby istotnie osłabić pozycję UE w UNHRC;

o
o   o

49.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wysokiemu przedstawicielowi/wiceprzewodniczącej Komisji, Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Radzie Bezpieczeństwa ONZ, sekretarzowi generalnemu ONZ, przewodniczącemu 64. Zgromadzenia Ogólnego ONZ, przewodniczącemu Rady Praw Człowieka ONZ, Wysokiemu Komisarzowi Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka oraz utworzonej przez Komisję Spraw Zagranicznych grupie roboczej UE-ONZ.

(1) Dz.U. C 348 E z 21.12.2010, s. 6. (2) Dz.U. C 46 E z 24.2.2010, s. 71. (3) Dz.U. C 291 E z 30.11.2006, s. 409. (4) Dz.U. C 96 E z 21.4.2004, s. 79. (5) Dz.U. C 124 E z 25.5.2006, s. 549. (6) Dz.U. C 227 E z 21.9.2006, s. 582. (7) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0489. (8) Art. 2, art. 3 ust. 5 i art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie Pakistanu, w szczególności zabójstwa Szahbaza Bhattiego

P7_TA(2011)0098 RC-B7-0166/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje dotyczące praw człowieka i demokracji w Pakistanie, zwłaszcza rezolucje z dnia 20 stycznia 2011 r.(1), 20 maja 2010 r.(2), 12 lipca 2007 r.(3), 25 października 2007 r.(4) i 15 listopada 2007 r.(5),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka na świecie za rok 2009 oraz w sprawie polityki Unii Europejskiej w tym zakresie(6),

–  uwzględniając konkluzje Rady w sprawie nietolerancji, dyskryminacji i przemocy ze względu na wyznanie lub przekonania, przyjęte w dniu 21 lutego 2011 r.,

–  uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel UE Catherine Ashton z dnia 2 marca 2011 r. w sprawie zabójstwa Szahbaza Bhattiego, który był w rządzie Pakistanu ministrem ds. mniejszości,

–  uwzględniając oświadczenie przewodniczącego Parlamentu Europejskiego Jerzego Buzka z dnia 2 marca 2011 r.,

–  uwzględniając art. 18 Powszechnej deklaracji praw człowieka z 1948 r.,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych ONZ,

–  uwzględniając deklarację ONZ z 1981 r. w sprawie likwidacji wszelkich form nietolerancji i dyskryminacji ze względu na wyznanie lub przekonania,

–  uwzględniając art. 19 konstytucji Pakistanu, dotyczący wolności słowa,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w dniu 2 marca 2011 r. pakistański minister ds. mniejszości Szahbaz Bhatti został zamordowany przez uzbrojonych mężczyzn: ostrzelali oni samochód, którym minister jechał do pracy w stolicy Islamabadzie; mając na uwadze, że do zabójstwa przyznała się grupa, która sama się nazywa Tehrik-i-Taliban Punjab (Talibański Ruch Pendżabu), i oświadczyła, że ministra zabito za postawę wobec przepisów wprowadzających zakaz bluźnierstwa,

B.  mając na uwadze, że chociaż ugrupowania islamistyczne wielokrotnie groziły Szahbazowi Bhattiemu śmiercią, władze Pakistanu odrzuciły jego wniosek o przyznanie kuloodpornego samochodu służbowego i wybranych przez niego zaufanych pracowników ochrony,

C.  mając na uwadze, że Szahbaz Bhatti był jedynym chrześcijaninem w pakistańskim rządzie i jednym z niewielu czołowych polityków w kraju odważnie zwalczających wspomniane przepisy i niesprawiedliwości, do jakich doprowadziło ich stosowanie,

D.  mając na uwadze, że do zabójstwa doszło zaledwie dwa miesiące po zamordowaniu Salmana Taseera, gubernatora prowincji Pendżab, przez jednego z pracowników jego własnej ochrony, który nie zgadzał się ze stanowiskiem Salmana Taseera, sprzeciwiającego się przepisom zakazującym bluźnierstwa,

E.  mając na uwadze, że w dniu 1 marca 2011 r. w podobny sposób zginął trzeci wybitny pakistański obrońca praw człowieka, Naeem Sabir Jamaldini, koordynator pakistańskiej Komisji Praw Człowieka, który szczególnie aktywnie zwalczał naruszenia praw człowieka w regionie Beludżystanu,

F.  mając na uwadze, że – według doniesień – przeciwko byłej pakistańskiej minister Sherry Rehman, znanej dziennikarce prowadzącej również reformatorską działalność polityczną, ogłoszono fatwę i wskazano ją jako kolejny cel morderców,

G.  mając na uwadze, że minister Szahbaz Bhatti i gubernator Salman Taseer wyrażali tylko oficjalne stanowisko rządzącej Pakistańskiej Partii Ludowej; mając na uwadze, że w dniu 30 grudnia 2010 r. rząd Jusufa Razy Gilaniego publicznie wycofał się ze zobowiązania – będącego elementem jego programu wyborczego – do dokonania przeglądu przepisów zakazujących bluźnierstwa, pozostawiając tym samym zwolenników reformy w izolacji i wystawiając ich na nieustanne zagrożenie ze strony radykalnych przywódców religijnych i bojowników ugrupowań ekstremistycznych, którzy zastraszają osoby wyrażające odmienne poglądy, grożą im i zabijają je,

H.  mając na uwadze, że politycy, partie polityczne oraz przedstawiciele mediów i społeczeństwa obywatelskiego, np. obrońcy praw kobiet i praw człowieka, są nieustannie zastraszani, a nawet mordowani, w związku z czym publiczna debata na temat przepisów zakazujących bluźnierstwa jest tłumiona z coraz większą siłą,

I.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 3 ust. 5 Traktatu o Unii Europejskiej wspieranie demokracji oraz poszanowania praw człowieka i swobód obywatelskich to podstawowe zasady i cele Unii Europejskiej stanowiące podstawę jej stosunków z krajami trzecimi; mając na uwadze, że pomoc UE w dziedzinie rozwoju jest uzależniona od przestrzegania praw człowieka i praw mniejszości,

1.  zdecydowanie potępia brutalne morderstwo Szahbaza Bhattiego, ministra ds. mniejszości w rządzie Pakistanu, do którego doszło w dniu 2 marca 2011 r., oraz składa najszczersze kondolencje rodzinie i przyjaciołom ofiary oraz mieszkańcom Pakistanu, a także wyrazy solidarności ze wszystkimi, którzy pomimo gróźb nadal głoszą swoje stanowisko;

2.  wyraża podziw dla odwagi ministra Szahbaza Bhattiego i dla wykazywanego przez ministra zaangażowania na rzecz sprawiedliwości, dialogu międzywyznaniowego oraz wolności religii i przekonań w Pakistanie, a także dla troski okazanej przez niego Asii Bibi, chrześcijance i matce piątki dzieci skazanej na śmierć za bluźnierstwo, pomimo nieustannych gróźb i ciążącego na nim ogromnego ryzyka;

3.  wyraża uznanie dla poświęcenia, z jakim minister Szahbaz Bhatti zwalczał przepisy zakazujące bluźnierstwa oraz niesprawiedliwość, do jakiej prowadziło ich stosowanie; dostrzega postępy dokonane w czasie sprawowania funkcji ministra przez Szahbaza Bhattiego, w tym istotne, dyskretnie prowadzone negocjacje w sprawie możliwości wprowadzenia zmian w tych przepisach;

4.  zauważa, że w przeciwieństwie do nikłej reakcji publicznej na zabójstwo gubernatora Salmana Taseera z powszechnym potępieniem spotkało się zamordowanie ministra Szahbaza Bhattiego: na całej scenie politycznej, w mediach oraz we wszystkich grupach wyznaniowych i etnicznych pakistańskiego społeczeństwa; wyraża nadzieję, że ten akt przemocy pomoże zewrzeć szeregi wszystkim tym, którzy dążą do obrony demokratycznych wartości zapisanych w konstytucji Pakistanu;

5.  wzywa władze Pakistanu, by przeprowadziły gruntowne śledztwo dotyczące wszelkich aspektów morderstwa Szahbaza Bhattiego i szybko postawiły przed wymiarem sprawiedliwości wszystkich sprawców tej zbrodni, ściśle przestrzegając zasad państwa prawa, a także by zapewniły szybki i sprawiedliwy proces zabójcy gubernatora Salmana Taseera;

6.  wzywa rząd Pakistanu do nasilenia działań mających zapewnić bezpieczeństwo ministrom i osobom, którym w konkretny sposób grożą ekstremiści religijni i terroryści, np. byłej minister ds. informacji Sherry Rehman oraz prawnikom występującym jako obrońcy osób oskarżonych o bluźnierstwo;

7.  zachęca rząd Pakistanu do niezwłocznego mianowania nowego ministra ds. mniejszości i wyraża opinię, że osoba ta powinna być zdecydowanym i bezstronnym przedstawicielem mniejszości;

8.  zachęca rząd Pakistanu, by wspierał ministra ds. mniejszości w kontynuowaniu pracy i wizji Szahbaza Bhattiego, zwłaszcza krajowego dialogu między przywódcami religijnymi i oddolnego projektu dzielnicowych komisji zgody międzywyznaniowej;

9.  z całą mocą powtarza apel do rządu Pakistanu, wszystkich partii politycznych, społeczeństwa obywatelskiego i mediów, by zachowały wspólny front i odpierały ataki ekstremistów; wyraża nadzieję, że skład i działania rządu Pakistanu będą odzwierciedlać wieloetniczny i wielowyznaniowy skład pakistańskiego społeczeństwa;

10.  apeluje o wsparcie ze strony wojska, wymiaru sprawiedliwości, mediów i klasy politycznej dla pilnego i konstruktywnego wycofania się z polityki ustępstw wobec ekstremistów, gdyż status quo przyniósł równie dramatyczne konsekwencje; wzywa rząd Pakistanu, by nie dopuścił do sytuacji, w której ekstremiści zagłuszą podnoszące się w kraju głosy opowiadające się za tolerancją religijną i poszanowaniem powszechnych wartości praw człowieka;

11.  jest głęboko zaniepokojony atmosferą nietolerancji i przemocy, i zdecydowanie wzywa rząd Pakistanu do ścigania osób nawołujących do przemocy w Pakistanie, zwłaszcza tych, które nawołują do mordowania osób lub przedstawicieli grup, z którymi się nie zgadzają, a w niektórych przypadkach oferują również nagrody za takie zabójstwa, a także do podejmowania dalszych działań sprzyjających debacie na ten temat;

12.  wyraża szczególne uznanie dla wysiłków byłej minister Sherry Rehman i zamordowanego ministra ds. mniejszości Szahbaza Bhattiego o wprowadzenie zmian w przepisach zakazujących bluźnierstwa, by zapobiec ich nadużywaniu, a także wzywa rząd do uchylenia tych przepisów i innych przepisów o charakterze dyskryminacyjnym, m.in. sekcji 295 B i C kodeksu karnego, które należą do reliktów przeszłości; zdecydowanie wzywa również rząd Pakistanu do egzekwowania takich obowiązujących przepisów, jak art. 137 kodeksu karnego, który uznaje nawoływanie do nienawiści za przestępstwo;

13.  wzywa właściwe instytucje UE, by włączyły zagadnienie tolerancji religijnej w społeczeństwie do dialogu politycznego z Pakistanem, ponieważ kwestia ta ma zasadnicze znaczenie dla długofalowej walki z ekstremizmem religijnym;

14.  sugeruje, by UE zaprosiła rząd Pakistanu na doroczne wspólne posiedzenie przy okrągłym stole, poświęcone sytuacji mniejszości w Pakistanie, i by włączyła Parlament Europejski w przygotowania do takiego spotkania i przeprowadzenie go;

15.  wzywa właściwe instytucje UE do dalszego udzielania wsparcia finansowego organizacjom działającym w dziedzinie praw człowieka i obrońcom tych praw oraz do określenia praktycznych metod wspierania ruchów społeczeństwa obywatelskiego w Pakistanie w walce z przepisami zakazującymi bluźnierstwa i innymi przepisami o charakterze dyskryminacyjnym;

16.  z zadowoleniem przyjmuje niedawne konkluzje Rady w sprawie nietolerancji, dyskryminacji i przemocy ze względu na wyznanie lub przekonania, w których odniesiono się do intensyfikacji działań UE w tej dziedzinie; wzywa właściwe instytucje UE, by czynnie zajmowały się sprawą prześladowań religijnych na świecie;

17.  wzywa właściwe instytucje UE, by przeanalizowały możliwość wykorzystania europejskiego instrumentu na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie do finansowania działań wspierających walkę z nietolerancją religijną, ekstremizmem i dyskryminacyjnymi przepisami na całym świecie; ponownie wzywa wysoką przedstawiciel do tworzenia w dyrekcji ds. praw człowieka Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych stałych zasobów do monitorowania wprowadzanych przez rządy i społeczeństwa ograniczeń wolności przekonań i praw powiązanych;

18.  wzywa właściwe instytucje UE, by zachęcały rząd Pakistanu do przywrócenia odrębnego ministerstwa praw człowieka oraz konstruktywnej, niezależnej i bezstronnej krajowej komisji praw człowieka;

19.  wzywa właściwe instytucje UE, by nakłaniały rząd Pakistanu do stania na straży klauzuli demokracji i praw człowieka zapisanej w umowie o współpracy między Unią Europejską a Islamską Republiką Pakistanu; zwraca się do Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych o przedstawienie sprawozdania z wdrażania umowy o współpracy oraz klauzuli dotyczącej demokracji i praw człowieka;

20.  przypomina, że Pakistan ma określone obowiązki jako sygnatariusz Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, i wzywa właściwe organy pakistańskie do włączenia się w proces przeglądu zakresu ogólnych zastrzeżeń do tego paktu, z których część ogranicza prawa zapisane w konstytucji Pakistanu lub jest sprzeczna z zasadą nadrzędności prawa międzynarodowego nad prawem krajowym; uważa, że obecny sposób stosowania przepisów zakazujących bluźnierstwa stanowi rażące naruszenie wspomnianych obowiązków, i wzywa Europejską Służbę Działań Zewnętrznych do uwzględnienia tego faktu przy rozpatrywaniu ewentualnych wniosków o włączenie Pakistanu do systemu GSP+ w roku 2013 i kolejnych latach oraz do składania Parlamentowi Europejskiemu sprawozdań w tej sprawie;

21.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, Wysokiej Przedstawiciel Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa / wiceprzewodniczącej Komisji Europejskiej, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Pakistanu.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0026. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0194. (3) Dz.U. C 175 E z 10.7.2008, s. 583. (4) Dz.U. C 263 E z 16.10.2008, s. 666. (5) Dz.U. C 282 E z 6.11.2008, s. 432. (6) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0489.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie Białorusi (w szczególności w sprawie Alesia Michalewicza i Natalii Radzinej)

P7_TA(2011)0099 RC-B7-0167/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Białorusi, a zwłaszcza rezolucje z dni: 20 stycznia 2011 r.(1), 17 grudnia 2009 r.(2) i 22 maja 2008 r.(3),

–  uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel UE Catherine Ashton w sprawie skazania przedstawiciela opozycji białoruskiej złożone w Brukseli w dniu 18 lutego 2011 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Białorusi przyjęte na 3065. posiedzeniu Rady do Spraw Zagranicznych w Brukseli w dniu 31 stycznia 2011r.,

–  uwzględniając decyzję Rady 2011/69/WPZiB z dnia 31 stycznia 2011 r. zmieniającą decyzję Rady 2010/639/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym urzędnikom z Białorusi,

–  uwzględniając Konwencję Narodów Zjednoczonych w sprawie zakazu tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub karania (konwencja zakazująca tortur), której Białoruś jest stroną,

–  uwzględniając standardowe minimalne zasady ONZ dotyczące traktowania więźniów,

–  uwzględniając wytyczne polityki UE wobec państw trzecich dotyczące tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub karania, przyjęte w 2001 r. i zmienione w 2008 r.,

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy nr 1790(2011) z dnia 27 stycznia 2011 r. w sprawie sytuacji na Białorusi po wyborach prezydenckich,

–  uwzględniając raport Amnesty International z dnia 2 lutego 2011 r. zatytułowany „Bezpieczeństwo, pokój i porządek? Łamanie prawa po wyborach na Białorusi”,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że wielu członków opozycji, w tym byli kandydaci na prezydenta, dziennikarze i obrońcy praw człowieka, zostało aresztowanych po wydarzeniach w dniu 19 grudnia 2010 r. w Mińsku i jest od tamtej pory przetrzymywanych w areszcie śledczym KGB; mając na uwadze, że akty represji wobec działaczy opozycji i obrońców praw człowieka oraz wytoczone im procesy polityczne trwają do dnia dzisiejszego, przy czym ponad 40 osób zostało już oskarżonych i grozi im kara więzienia do 15 lat,

B.  mając na uwadze, że prokuratura w Mińsku przedłużyła do pięciu miesięcy okres śledztwa w sprawie tzw. „masowych rozruchów” związanych z wydarzeniami w dniu 19 grudnia 2010 r., mając na uwadze, że procesy kandydatów na prezydenta, działaczy opozycji, obrońców praw człowieka i dziennikarzy wszczęte w związku z tą sprawą mają podłoże polityczne,

C.  mając na uwadze, że Aleksander Atroszczankau, Aleksander Malczanau, Dmitri Nowik, Wasyl Parfiankou, członkowie zespołów prowadzących kampanię wyborczą opozycyjnych kandydatów Uładzimira Niaklajeu i Andreja Sannikau zostali skazani na trzy do czterech lat więzienia w kolonii o podwyższonym rygorze w związku z demonstracjami w dniu 19 grudnia 2010 r., mając na uwadze, że według ich adwokatów władze nie udowodniły ich winy,

D.  mając na uwadze, że adwokatom wielokrotnie odmawiano kontaktu z oskarżonymi; mając na uwadze, że w wyniku gróźb ze strony KGB adwokaci zostali zmuszeni do rezygnacji z tych spraw oraz mając na uwadze, że następnie Ministerstwo Sprawiedliwości pozbawiło ich licencji,

E.  mając na uwadze, że Aleś Michalewicz, były kandydat na prezydenta uwięziony w następstwie protestów po wyborach, został zwolniony dopiero w dniu 26 lutego 2011 r. po podpisaniu zobowiązania do współpracy z białoruskim KGB, z którego następnie publicznie się wycofał,

F.  mając na uwadze, że w dniu 28 lutego 2011 r. Aleś Michalewicz wydał oświadczenie, w którym zdał relację z psychicznych i fizycznych tortur, jakim poddawani są więźniowie polityczni, aby zmusić ich do przyznania się do winy i uznania jej dowodów,

G.  mając na uwadze, że Natalia Radzina, redaktor opozycyjnej strony internetowej Karta 97, również została aresztowania w grudniu 2010 r. i oskarżona o organizowanie po wyborach prezydenckich masowych zamieszek i udział w nich, mając na uwadze, że Natalia Radzina została zwolniona z aresztu śledczego KGB, a następnie zabroniono jej opuszczania rodzinnego miasta do czasu zakończenia śledztwa w jej sprawie,

H.  mając na uwadze, że po zwolnieniu Natalia Radzina oświadczyła, iż podczas pobytu w areszcie funkcjonariusze KGB poddawali ją presji psychicznej i próbowali ją zwerbować jako informatora KGB, mając na uwadze, że jej oświadczenie potwierdza relacje więźniów politycznych o ich torturowaniu w areszcie śledczym KGB w Mińsku,

I.  mając na uwadze, że Komitet Bezpieczeństwa Państwowego Białorusi zaprzeczył stosowaniu tortur wobec więźniów w areszcie śledczym KGB,

1.  potępia brak szacunku okazywany przez władze białoruskie dla podstawowych praw: wolności zgromadzeń i wolności słowa, oraz wzywa do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia wszystkich zatrzymanych demonstrantów i do wycofania wszystkich politycznie umotywowanych zarzutów wobec nich;

2.  potępia w najmocniejszych słowach stosowanie tortur wobec więźniów jako formę nieludzkiego traktowania, które jest jednoznacznie zabronione w prawie międzynarodowym i jest całkowicie niedopuszczalne w kraju europejskim będącym jednym z najbliższych sąsiadów UE;

3.  potępia surowe wyroki wydane ostatnio wobec młodych działaczy opozycyjnych jedynie z powodu ich udziału w demonstracjach w dniu 19 grudnia 2010 r. jako rażące i poważne naruszenie ich praw politycznych i obywatelskich oraz jako rażące pogwałcenie międzynarodowych konwencji, których Białoruś jest stroną;

4.  potępia atmosferę strachu i zastraszania, jakiej muszą stawiać czoła przeciwnicy polityczni na Białorusi; potępia represje wobec działaczy społeczeństwa obywatelskiego i wolnych mediów oraz prześladowanie ich, które nastąpiły po wyborach, w tym masowe rewizje w prywatnych mieszkaniach, w placówkach mediów oraz biurach organizacji społeczeństwa obywatelskiego, a także wydalanie z uczelni i zwalnianie z pracy; wzywa władze do przestrzegania wolności słowa i pluralizmu mediów na Białorusi;

5.  wzywa Białoruś do przestrzegania praworządności, międzynarodowych konwencji i praw krajowych gwarantujących odpowiednie traktowanie więźniów i ich nieograniczony kontakt z krewnymi i doradcami prawnymi oraz dostęp do opieki medycznej, a także do położenia kresu trwającym prześladowaniom przeciwników politycznych, działaczy praw człowieka i niezależnych mediów;

6.  potępia decyzję podjętą przez Mińskie Kolegium Adwokatów o cofnięciu licencji niektórych adwokatów reprezentujących oskarżonych w sprawach karnych pod zarzutem masowych rozruchów, w tym Alega Agiejewa, Pawła Sapełko, Tatiany Agijewej, Uładzimira Touścika i Tamaty Garajewej, oraz wzywa Mińskie Kolegium Adwokatów do unieważnienia tej decyzji;

7.  potępia zwolnienie przez ministra sprawiedliwości przewodniczącego Mińskiego Stowarzyszenia Adwokatów Aleksandra Pylczanki z powodu wyrażenia przez niego zaniepokojenia decyzją ministerstwa w sprawie cofnięcia licencji czterem adwokatom zaangażowanym w tzw. sprawę rozruchów i uznania tej decyzji za nieuzasadnioną oraz za dowód na realne zagrożenie niezawisłości sądownictwa i niezależności każdego adwokata;

8.  wzywa władze Białorusi do przeprowadzenia dokładnego i bezstronnego dochodzenia w sprawie zarzutów torturowania więźniów politycznych oraz do ustalenia i skazania osób biorących udział w tego rodzaju praktykach;

9.  wzywa władze Białorusi do rewizji prawa o wydarzeniach publicznych oraz do jego harmonizacji z wymogami Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych;

10.  wzywa Radę, Komisję, wysoką przedstawiciel UE i pozostałe kraje partnerskie UE, aby rozważyły rozszerzenie środków ograniczających na prokuratorów, sędziów i przedstawicieli KGB łączonych z naruszaniem praw człowieka na Białorusi, o ile natychmiast nie zostanie położony kres represjom w tym kraju i nie nastąpią widoczne postępy w zakresie praw człowieka i podstawowych wolności; uważa, że Rada powinna zbadać możliwość wprowadzenia ostrych i ukierunkowanych sankcji gospodarczych wobec białoruskich przedsiębiorstw państwowych;

11.  z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie się kolejnych dziewięciu krajów, mianowicie Chorwacji, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii, Czarnogóry, Albanii, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Islandii, Lichtensteinu i Norwegii, do zastosowania środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym urzędnikom z Białorusi;

12.  ponownie stwierdza, że o ile rząd Białorusi nie podejmie natychmiastowych kroków w kierunku demokratyzacji i przestrzegania praw człowieka, proces zacieśniania stosunków między Unią Europejską a Białorusią zostanie wstrzymany, w tym udział Białorusi w Partnerstwie Wschodnim;

13.  podkreśla, że mimo politycznych konsekwencji, jakie dla stosunków UE-Białoruś miały zdecydowane kroki podjęte przeciwko opozycji, UE musi zwiększyć pomoc dla białoruskiego społeczeństwa obywatelskiego, między innymi w postaci ułatwień wizowych;

14.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, parlamentom i rządom państw członkowskich, Zgromadzeniom Parlamentarnym OBWE i Rady Europy oraz parlamentowi i rządowi Białorusi.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0022. (2) Dz.U. C 286 E z 22.10.2010, s. 16. (3) Dz.U. C 279 E z 19.11.2009, s. 113.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie sytuacji i dziedzictwa kulturowego w Kaszgarze (Region Autonomiczny Sinciang-Ujgur w Chinach)

P7_TA(2011)0100 RC-B7-0168/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Chin, zwłaszcza rezolucje dotyczące praw człowieka i mniejszości, a w szczególności rezolucje przyjęte w dniach 26 listopada 2009 r.(1) i 25 listopada 2010 r.(2),

–  uwzględniając 13. szczyt UE–Chiny, który odbył się dnia 6 października 2010 r. w Brukseli i obejmował pierwsze forum kulturalne wysokiego szczebla między UE a Chinami stawiające sobie za cel wzmocnienie dialogu kulturowego i współpracy w dziedzinie kultury między UE a Chinami,

–  uwzględniając Deklarację o prawach osób należących do mniejszości narodowych lub etnicznych, religijnych i językowych, przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ na mocy rezolucji nr 47/135 z dnia 18 grudnia 1992 r., która stanowi, że „państwa będą chroniły w obrębie ich odnośnych terytoriów istnienie oraz tożsamość narodową lub etniczną, religijną i językową mniejszości”,

–  uwzględniając art. 4, 22 i 119 konstytucji Chińskiej Republiki Ludowej, które przewidują odpowiednio pomoc rządową w zakresie kulturalnego rozwoju regionów zamieszkanych przez mniejszości narodowe, ochronę państwa dla cennych pomników i pozostałości kultury, a także ochronę spuścizny kulturowej grup narodowych,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w 2009 r. rząd Chin ogłosił wart 500 mln USD program odbudowy urbanistycznej (KDHR), oficjalnie mający na celu likwidację niebezpiecznych budowli w Kaszgarze, w ramach którego od 2009 r. stopniowo niszczy się Kaszgar będący starożytnym miastem na jedwabnym szlaku oraz planuje wyburzenie 85% tradycyjnego starego miasta, wybudowanie w to miejsce nowoczesnych bloków mieszkalnych i przekształcenie pozostałych starych części miasta w mieszane chińsko-ujgurskie atrakcje turystyczne;

B.  mając na uwadze, że Pekin wciąż torpeduje próby nadania miastu Kaszgar statusu światowego dziedzictwa Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO), takie jak planowany ponadnarodowy wniosek o ochronę szeregu miejsc o wartości kulturowej na jedwabnym szlaku w Azji Środkowej,

C.  mając na uwadze, że jako starożytny ośrodek handlu i turystyki miasto Kaszgar jest unikalnym na skalę światową dziedzictwem architektonicznym o znaczeniu historycznym i geograficznym,

D.  mając na uwadze, że miasto Kaszgar ma dużą wartość symboliczną dla tożsamości kulturowej ludności ujgurskiej i Hui zamieszkującej ten region, a także dla różnorodności kulturowej Chin,

E.  mając na uwadze, że oficjalne uzasadnienie programu odbudowy, jakim jest zabezpieczanie na wypadek trzęsienia ziemi, nie oznacza konieczności całkowitego wyburzenia historycznych budynków, a alternatywą byłby remont uwzględniający aspekt kulturowy,

F.  mając na uwadze, że Pekin podjął się destrukcyjnej w skutkach poprawy warunków mieszkaniowych w innych częściach Chin w ramach różnych lokalnych „planów rozwoju”, burząc historyczne budowle i zmuszając mieszkańców do przesiedlenia bez względu na utratę bezcennego dziedzictwa historycznego i kulturowego oraz nie biorąc pod uwagę w pierwszej kolejności zachowania – czy to na obszarach chronionych, czy w muzeach – pozostałości lub najważniejszych zabytkowych budowli i zabytków architektonicznych, aby przekazać przyszłym pokoleniom oraz światu obiekty ilustrujące tysiące lat rozwoju chińskiej historii i kultury,

G.  mając na uwadze, że Pekin wciąż prowadzi represyjną politykę etniczno-kulturową w Regionie Autonomicznym Sinciang-Ujgur, której ponure apogeum miało miejsce podczas brutalnego stłumienia protestu Ujgurów podczas zamieszek w Urumqi w 2009 r.,

H.  mając na uwadze, że ludność ujgurska i Hui cierpi z powodu ciągłego łamania praw człowieka oraz mając na uwadze, że wielu społecznościom odmawia się odpowiedniej reprezentacji politycznej i możliwości samostanowienia w sferze kultury,

1.  wzywa rząd Chin do natychmiastowego zaprzestania niszczenia dziedzictwa kulturowego zagrażającego architekturze Kaszgaru oraz do przeprowadzenia kompleksowej ekspertyzy dotyczącej metod odnowy zabytków z zachowaniem elementów kulturowych;

2.  domaga się od rządu Chin, aby zaprzestał dokonywania przymusowych przesiedleń i marginalizacji społecznej kaszgarskich Ujgurów, której przyczyną jest niszczenie obszarów mieszkalnych, a także zrekompensowania wszystkim wcześniejszym ofiarom poniesionych przez nie strat;

3.  wzywa władze Chin, aby podejmowały wszelkie wysiłki prowadzące do rozwoju rzeczywistego dialogu chińsko-ujgurskiego, do przyjęcia bardziej integracyjnej i kompleksowej polityki gospodarczej w regionie Sinciang mającej na celu wzmocnienie lokalnej odpowiedzialności oraz do ochrony kulturowej tożsamości ludności ujgurskiej;

4.  nalega, aby rząd Chin przestrzegał swych zobowiązań konstytucyjnych poprzez właściwe wspieranie tradycji kulturowych Kaszgaru i Regionu Autonomicznego Sinciang-Ujgur, na które silny wpływ wywiera tożsamość ujgurska;

5.  wzywa władze Chin do podjęcia dodatkowych środków w celu zapobiegania nielegalnemu handlowi i przemytowi, gdyż działalność taka przyczynia się do utraty dziedzictwa kulturowego cywilizacji chińskich;

6.  wzywa ministra kultury Chin, by dokonał przeglądu istniejących uregulowań i prawa dotyczącego ochrony obiektów dziedzictwa kulturowego w celu przystosowania go do zmieniającego się stylu życia mniejszościowych grup etnicznych, które niekiedy – nieświadome posiadanych skarbów – niewłaściwie je wykorzystują lub odmawiają ochrony swego dziedzictwa kulturowego; jest zdania, że należy wspierać przeprowadzenie na szczeblu krajowym kampanii informacyjnej na ten temat;

7.  domaga się, by rząd Chin ocenił możliwość włączenia miasta Kaszgar do wniosku złożonego wspólnie z Kazachstanem, Kirgistanem, Tadżykistanem i Uzbekistanem o wpisanie jedwabnego szlaku na listę dziedzictwa światowego UNESCO;

8.  wzywa rząd Chin do zaprzestania wszelkich dyskryminujących i represyjnych działań wobec ludności ujgurskiej i Hui oraz do przestrzegania ich podstawowego prawa do wolności ekspresji kulturalnej, mając na uwadze w szczególności postać Tursunjana Hezima, byłego nauczyciela historii, którego po tajnym procesie skazano na karę siedmiu lat pozbawienia wolności, a także innych działaczy skazanych w ostatnich miesiącach;

9.  wzywa Europejską Służbę Działań Zewnętrznych do opracowania dodatkowych działań w ramach europejskiego instrumentu na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie, tak aby chronić prawa człowieka i prawa kulturalne chińskich mniejszości etnicznych, religijnych i językowych;

10.  wzywa przedstawicieli UE i wiceprzewodniczącą Komisji/ wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do zintensyfikowania i pogłębienia rozmów na temat praw człowieka i praw mniejszości z Chińską Republiką Ludową, a także do takiego prowadzenia dialogu na temat praw człowieka, by był on skuteczniejszy i w większym stopniu ukierunkowany na wyniki;

11.  zobowiązuje swego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii Europejskiej do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu ONZ, Radzie Praw Człowieka ONZ, UNESCO, Ogólnochińskiemu Zgromadzeniu Przedstawicieli Ludowych Chińskiej Republiki Ludowej (i jego stałemu komitetowi) oraz stałemu komitetowi regionalnej partii Regionu Autonomicznego Sinciang-Ujgur.

(1) Dz.U. C 285 E z 21.10.2010, s. 80. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0449.

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie ustanawiania europejskich statutów dla towarzystw wzajemnych, stowarzyszeń i fundacji

P7_TA(2011)0101 P7_DCL(2010)0084

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 lutego 2009 r. w sprawie gospodarki społecznej(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 maja 2010 r. w sprawie przybliżenia jednolitego rynku konsumentom i obywatelom(2),

–  uwzględniając art. 123 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że bogactwo i równowaga społeczeństwa opiera się na jego różnorodności, jeżeli chodzi o przedsiębiorczość i mając na uwadze, że stowarzyszenia, towarzystwa wzajemne i fundacje przyczyniają się do tej różnorodności proponując odrębny model biznesowy oparty na podstawowych wartościach, a konkretnie solidarności, demokratycznym nadzorze i pierwszeństwie celów społecznych przez zyskiem,

B.  mając na uwadze, że podczas gdy, stowarzyszenia, towarzystwa wzajemne i fundacje rozwinęły się głównie w kontekście krajowym, powinny poprawić dostęp transgraniczny, aby zmaksymalizować swój potencjał przedsiębiorczości w UE,

1.  zauważa, że istnieje potrzeba stworzenia równych warunków, dzięki którym stowarzyszenia, towarzystwa wzajemne i fundacje otrzymają takie same środki i możliwości jak te, z których mogą korzystać inne zorganizowane struktury prawne, przez co ich organizacja i działalność uzyska wymiar europejski;

2.  wzywa Komisję do podjęcia odpowiednich kroków w celu przedstawienia wniosków dotyczących europejskiego statutu stowarzyszeń, towarzystw wzajemnych i fundacji, w celu zaproponowania analizy wykonalności i oceny oddziaływania statutów stowarzyszeń i towarzystw wzajemnych, oraz w celu dokończenia oceny oddziaływania statutów fundacji, we właściwym czasie;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia wraz z nazwiskami sygnatariuszy(3) Komisji, Radzie, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 76 E z 25.3.2010, s. 16. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0186. (3) Lista sygnatariuszy została opublikowana w załączniku 1 do protokołu obrad z dnia 10 marca 2011 r. (P7_PV(2011)03-10(ANN1)).

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie kolizji pojazdów ciężarowych

P7_TA(2011)0102 P7_DCL(2010)0081

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 123 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że pojazdy ciężarowe stanowią 3% wszystkich pojazdów w UE, ale że są one przyczyną 14% wypadków ze skutkiem śmiertelnym, skutkujących śmiercią ponad 4000 osób rocznie w 27 państwach członkowskich Unii Europejskiej,

B.  mając na uwadze, że każdego roku w Europie z powodu tzw. „martwego pola” wokół pojazdów ciężarowych ginie mniej więcej 400 osób, w większości niechronionych użytkowników dróg, takich jak rowerzyści, motocykliści i piesi,

C.  mając na uwadze, że wielu z tych wypadków śmiertelnych można by uniknąć dzięki kompletnej instalacji lusterek lub coraz tańszych urządzeń typu kamera-monitor, aktywnych systemów ostrzegania, zaawansowanych systemów hamownia awaryjnego i systemów ostrzegania przed niezamierzoną zmianą pasa ruchu,

D.  mając na uwadze, że znaczne i niebezpieczne „martwe pole” wciąż istnieje wokół pojazdów ciężarowych pomimo bardziej rygorystycznych wymogów dotyczących widoczności ustanowionych w dyrektywach 2003/97/WE i 2007/38/WE w odniesieniu do odpowiednio nowo rejestrowanych i już zarejestrowanych pojazdów ciężarowych,

E.  mając na uwadze, że wymogi określone w 2007 r. są mniej restrykcyjne niż wymogi określone w 2003 r. oraz że zostały one w niewystarczającym stopniu wdrożone przez państwa członkowskie pomimo dążeń UE do ograniczenia liczby śmiertelnych ofiar wypadków o połowę,

1.  wzywa Komisję do przyspieszenia oceny dyrektywy 2007/38/WE oraz do dokonania jej przeglądu w celu dostosowania jej do postępu technologicznego oraz do najnowszych wymogów dotyczących urządzeń widzenia pośredniego dla nowo rejestrowanych pojazdów ciężarowych, aby zapewnić optymalny poziom bezpieczeństwa;

2.  wzywa Komisję do dopilnowania tego, aby nie wprowadzano żadnych wyjątków od obowiązku wyposażania pojazdów w zaawansowane systemy hamowania awaryjnego i systemy ostrzegania przed niezamierzoną zmianą pasa ruchu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 661/2009 dotyczącym bezpieczeństwa ogólnego;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia wraz z nazwiskami sygnatariuszy(1) Radzie i Komisji.

(1) Lista sygnatariuszy została opublikowana w załączniku 2 do protokołu obrad z dnia 10 marca 2011 r. (P7_PV(2011)03-10(ANN2)).