Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 55/2008 wprowadzające autonomiczne preferencje handlowe dla Republiki Mołdowy (COM(2010)0649 – C7-0364/2010 – 2010/0318(COD))

P7_TA(2011)0104 A7-0041/2011

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2010)0649),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0364/2010),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 55 oraz art. 46 ust.1 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0041/2011),

1.  przyjmuje swoje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeżeli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom państw członkowskich.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 24 marca 2011 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2011 zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 55/2008 wprowadzające autonomiczne preferencje handlowe dla Republiki Mołdowy

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 581/2011)

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie wniosku dotycz№cego rozporz№dzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniaj№cego rozporz№dzenie Rady (WE) nr 732/2008 wprowadzaj№ce ogуlny system preferencji taryfowych na okres od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. (COM(2010)0142 – C7-0135/2010 - 2010/0140(COD))

P7_TA(2011)0105 A7-0051/2011

(Zwykіa procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzglкdniaj№c wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2010)0142),

–  uwzglкdniaj№c art. 294 ust. 2 oraz art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z ktуrymi Komisja przedstawiіa wniosek Parlamentowi (C7-0135/2010),

–  uwzglкdniaj№c art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzglкdniaj№c art. 55 Regulaminu,

–  uwzglкdniaj№c sprawozdanie Komisji Handlu Miкdzynarodowego oraz opiniк Komisji Rozwoju (A7-0051/2011),

1.  przyjmuje przedstawione poniїej stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca siк do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeїeli uzna ona za stosowne wprowadzenie znacz№cych zmian do wniosku lub zast№pienie go innym tekstem;

3.  zwraca siк do Komisji o bezzwіoczne przedstawienie wniosku dotycz№cego nowego rozporz№dzenia wprowadzaj№cego ogуlny system preferencji taryfowych;

4.  zobowi№zuje swojego przewodnicz№cego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjкte w pierwszym czytaniu w dniu 24 marca 2011 r. w celu przyjкcia rozporz№dzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2011 zmieniaj№cego rozporz№dzenie Rady (WE) nr 732/2008 wprowadzaj№ce ogуlny system preferencji taryfowych na okres od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 31 grudnia 2011 r.

(Jako їe pomiкdzy Parlamentem i Rad№ osi№gniкte zostaіo porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej rozporz№dzenia (UE) nr 512/2011)

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie projektu decyzji Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich Unii Europejskiej zebranych w Radzie w sprawie zawarcia protokołu zmieniającego Umowę o transporcie lotniczym między Stanami Zjednoczonymi Ameryki z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony (15381/2010 – C7-0385/2010 – 2010/0112(NLE))

P7_TA(2011)0106 A7-0046/2011

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich Unii Europejskiej zebranych w Radzie (15381/2010),

–  uwzględniając projekt protokołu zmieniającego umowę z 2007 r. o transporcie lotniczym między Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki (09913/2010),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 100 ust. 2, art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) pkt v) oraz art. 218 ust. 8 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0385/2010),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 czerwca 2010 r. w sprawie Umowy UE–USA o transporcie lotniczym(1),

–  uwzględniając art. 81 oraz art. 90 ust. 8 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Transportu i Turystyki (A7-0046/2011),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Kongresowi USA.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0239.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie projektu decyzji Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich Unii Europejskiej zebranych w Radzie w sprawie zawarcia Umowy o transporcie lotniczym między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Kanadą, z drugiej strony (15380/2010 – C7-0386/2010 – 2009/0018(NLE))

P7_TA(2011)0107 A7-0045/2011

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich Unii Europejskiej zebranych w Radzie (15380/2010),

–  uwzględniając projekt Umowy o transporcie lotniczym między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi a Kanadą (08303/10/2009),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 100 ust. 2, art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) pkt (v) i art. 218 ust. 8 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0386/2010),

–  uwzględniając art. 81 oraz art. 90 ust. 8 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Transportu i Turystyki (A7-0045/2011),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Kanady.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie projektu decyzji Rady dotyczącej zawarcia umowy między Unią Europejską a rządem Socjalistycznej Republiki Wietnamu w sprawie pewnych aspektów przewozów lotniczych (14876/2010 – C7-0366/2010 – 2007/0082(NLE))

P7_TA(2011)0108 A7-0044/2011

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (14876/2010),

–  uwzględniając projekt umowy między Unią Europejską a rządem Socjalistycznej Republiki Wietnamu w sprawie pewnych aspektów przewozów lotniczych (07170/2009),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 100 ust. 2 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0366/2010),

–  uwzględniając art. 81 oraz art. 90 ust. 8 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Transportu i Turystyki (A7-0044/2011),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Socjalistycznej Republiki Wietnamu.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie stosunków Unii Europejskiej z Radą Współpracy Państw Zatoki Perskiej (2010/2233 (INI))

P7_TA(2011)0109 A7-0042/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając umowę o współpracy z dnia 25 lutego 1989 r. między Unią Europejską a Radą Współpracy Państw Zatoki Perskiej (RWPZ),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 kwietnia 2008 r. w sprawie umowy o wolnym handlu między WE a Radą Współpracy Państw Zatoki Perskiej(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 lipca 1990 r. w sprawie znaczenia umowy o wolnym handlu, która ma zostać zawarta między EWG a Radą Współpracy Państw Zatoki Perskiej(2),

–  uwzględniając sprawozdanie w sprawie wdrażania europejskiej strategii bezpieczeństwa: zapewniania bezpieczeństwa w zmieniającym się świecie, przyjęte przez Radę w grudniu 2008 r.,

–  uwzględniając partnerstwo strategiczne Unii Europejskiej z regionem Morza Śródziemnego i Bliskim Wschodem, zatwierdzone przez Radę w czerwcu 2004 r.,

–  uwzględniając wspólny komunikat z 20. spotkania ministerialnego z dnia 14 czerwca 2010 r. w Luksemburgu,

–  uwzględniając swoje sprawozdanie z dnia 10 maja 2010 r. w sprawie Unii dla Śródziemnomorza,

–  uwzględniając wspólny komunikat z 19. spotkania ministerialnego z dnia 29 kwietnia 2009 r. w Maskacie,

–  uwzględniając wspólny program działań (2010-2013) na rzecz wdrożenia umowy o współpracy UE-RWPZ z 1988 r.,

–  uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zacieśnienia współpracy z krajami trzecimi w zakresie szkolnictwa wyższego (COM(2001)0385),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 maja 2007 r. w sprawie reform w świecie arabskim: jaką strategię powinna obrać Unia Europejska?(3),

–  uwzględniając porozumienie gospodarcze między państwami należącymi do RWPZ przyjęte w dniu 31 grudnia 2001 r. w Maskacie (sułtanat Omanu), oraz deklarację RWPZ z Ad-Dauhy z dnia 21 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia unii celnej dla Rady Współpracy Państw Zatoki Perskiej,

–  uwzględniając art. 207 i 218 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Rada musi zwrócić się o zgodę Parlamentu przed zawarciem jakiejkolwiek umowy międzynarodowej obejmującej obszary objęte zwykłą procedurą ustawodawczą,

–  uwzględniając roczne sprawozdania Parlamentu Europejskiego na temat praw człowieka,

–  uwzględniając deklarację Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 1998 r. w sprawie prawa i odpowiedzialności jednostek, grup i organów społeczeństwa w zakresie propagowania i ochrony powszechnie uznawanych praw człowieka i podstawowych wolności (znaną również jako „Deklaracja obrońców praw człowieka”),

–  uwzględniając oświadczenia Wysokiej Przedstawiciel UE złożone w dniach 10, 15 i 17 marca 2011 r. oraz konkluzje Rady z dnia 21 marca 2011 r. w sprawie Bahrajnu i podkreślając w tym kontekście swoje pełne poparcie dla wolności słowa i prawa obywateli do pokojowych demonstracji,

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinie Komisji Handlu Międzynarodowego, jak również Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7–0042/2011),

A.  mając na uwadze, że obecne stosunki między UE a RWPZ wymagają stałych rewizji i aktualizacji w związku z ostatnimi istotnymi i błyskawicznie zachodzącymi zmianami w tym regionie, u podstaw których powinno leżeć przestrzeganie praw człowieka i zasad demokracji,

B.  mając na uwadze fakt, iż demonstranci w kilku państwach RWPZ wyrażają uzasadnione aspiracje demokratyczne; mając na uwadze, że brutalna reakcja władz wobec demonstrantów w Bahrajnie spowodowała ofiary w ludziach, przypadki obrażeń ciała i aresztowania; mając na uwadze, że oddziały Arabii Saudyjskiej, ZEA i Kuwejtu wkroczyły do kraju pod egidą RWPZ w celu stłumienia demonstracji,

C.  mając na uwadze, że region Zatoki Perskiej powinien być obecnie rozpatrywany w perspektywie nowego powstającego światowego ośrodka gospodarczego skupiającego państwa członkowskie RWPZ; odnotowując, że UE jest drugim co do wielkości partnerem handlowym RWPZ, zaś rynek RWPZ jest piątym co do wielkości rynkiem eksportowym dla UE,

D.  mając na uwadze, że geopolityczne otoczenie Zatoki Perskiej skupia wyzwania w zakresie bezpieczeństwa mające wpływ na sytuację ogólnoświatową i regionalną (proces pokojowy na Bliskim Wschodzie, stabilizacja Iraku, Darfuru i Jemenu, irański program jądrowy, terroryzm, akty piractwa) oraz że na chwilę obecną RWPZ jest jedyną stabilną organizacją regionalną działającą w oparciu o zasady wielostronności i współpracy,

E.  mając na uwadze, że ponad jedna trzecia państwowych funduszy majątkowych na świecie jest w rękach państw RWPZ oraz że fundusze te przyczyniły się do uratowania światowego i europejskiego systemu finansowego w odpowiedzi na kryzys,

F.  mając na uwadze, że region Zatoki Perskiej ma dla UE kluczowe znaczenie i że w wielobiegunowym, współzależnym świecie tego rodzaju współpraca może sprzyjać podejmowaniu wyzwań politycznych i wyzwań z zakresu bezpieczeństwa,

G.  mając na uwadze, że zapoczątkowany w wielu państwach członkowskich RWPZ proces liberalizacji i dywersyfikacji struktur ekonomicznych zapewnia nową dynamikę wewnętrzną, polityczną (reformy konstytucyjne, udział w życiu politycznym, umocnienie instytucji) oraz społeczną (pojawienie się sieci stowarzyszeń, organizacje pracodawców, dostęp kobiet do odpowiedzialnych stanowisk), którą to dynamikę należy wspierać,

H.  mając na uwadze niepokojące i żałosne warunki życia i pracy pracowników migrujących, zwłaszcza kobiet zatrudnionych w charakterze pomocy domowych, pomimo tego, że odgrywają oni centralną rolę w wielu sektorach gospodarki państw członkowskich RWPZ oraz stanowią 40% ludności RWPZ i około 40% ludności niektórych emiratów,

I.  mając na uwadze, że wszystkie sześć państw członkowskich to monarchie dziedziczne, gdzie obywatele, a w szczególności kobiety, nie są reprezentowani politycznie i gdzie w większości przypadków nie istnieje wybierany parlament,

J.  mając na uwadze, że znaczne inwestycje państw RWPZ u południowych sąsiadów Unii Europejskiej oraz wspólne wyzwania pociągają za sobą synergie współpracy między Europą, regionem Morza Śródziemnego i Zatoką Perską,

K.  mając na uwadze, że geoekonomiczna reorientacja państw RWPZ na Azję, związana z wzrastającym popytem na ropę na rynkach azjatyckich (Chiny, Indie, Singapur, Japonia, Filipiny, Korea Południowa) prowadzi obecnie do zróżnicowania stosunków handlowych i ekonomicznych, które utrwala się dzięki umowom o wolnym handlu i rozwijaniu dialogu politycznego,

L.  mając na uwadze kluczową rolę państw RWPZ na arenie światowej, sprawiającą, że dzielą one z Unią Europejską wspólne interesy w zakresie stabilności międzynarodowej i światowego zarządzania gospodarką,

M.  mając na uwadze rosnący wpływ państw RWPZ w świecie arabsko-muzułmańskim oraz ważną rolę, jaką mogą one odgrywać w dialogu międzykulturowym,

N.  mając na uwadze, że rozpoczęte 20 lat temu negocjacje w sprawie umowy o wolnym handlu między UE a RWPZ pozostają obecnie najstarszymi zainicjowanymi negocjacjami handlowymi Unii Europejskiej, które nie doprowadziły jeszcze do podpisania umowy,

O.  mając na uwadze konieczność przyjęcia jasnego stanowiska oraz trwałego zaangażowania UE w obszarze Zatoki Perskiej, co zapewni UE jej większą widoczność i strategiczną obecność w regionie,

P.  mając na uwadze, że włączenie klauzul politycznych, zwłaszcza klauzuli dotyczącej przestrzegania praw człowieka, stanowi integralną część każdej umowy handlowej zawartej między Unią Europejską a stronami trzecimi,

Q.  mając na uwadze ograniczoną obecność Unii w tym regionie i postrzeganie Europy jedynie jako kilku państw członkowskich mających rozwinięte i dawne związki z regionem,

R.  mając na uwadze, że Unia Europejska dysponuje wiedzą fachową w zakresie umacniania zdolności instytucjonalnych, edukacji i badań naukowych, rozwoju energii odnawialnych, środowiska, wsparcia technicznego, regulacji oraz dialogu politycznego i dyplomatycznego w odniesieniu do kwestii stabilności sąsiedztwa i światowego bezpieczeństwa,

1.  przypomina, że zawarcie umowy o wolnym handlu między UE a RWPZ pozostaje priorytetem, a ewentualne niepowodzenie zagroziłoby interesom obu stron; podkreśla, że zawarcie takiej umowy będzie stanowiło wzajemne uznanie wiarygodności obu podmiotów, które opowiedziały się za wielostronnością i integracją;

2.  uważa, że polityka zintegrowanej komunikacji powinna przyczyniać się do rozwijania ukierunkowanych i skutecznych informacji o Unii między państwami Zatoki Perskiej, biorąc pod uwagę ograniczoną obecność Unii w regionie Zatoki Perskiej w ramach nowych struktur stosunków zewnętrznych Unii;

3.  uważa, że Unia Europejska powinna rozwijać w regionie strategię ukierunkowaną na umocnienie stosunków z RWPZ, wsparcie jej procesu integracji regionalnej oraz nadawanie impulsu stosunkom dwustronnym z państwami RWPZ;

4.  podkreśla, że celem jest utworzenie partnerstwa strategicznego z RWPZ i jej państwami członkowskimi uwzględniającego rolę obu podmiotów na arenie międzynarodowej; podkreśla, że w tym celu ważne jest ustanowienie okresowych spotkań na szczeblu głów państw i rządów, niezależnie od ewolucji trwających negocjacji;

5.  podkreśla także znaczenie równego partnerstwa w zakresie współpracy i dialogu, przy jednoczesnym uwzględnieniu różnic obu stron, a także możliwości rozwijania współpracy i dialogu w różnych sektorach;

6.  wzywa o przeznaczenie – w ramach Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) – większych środków ludzkich dla tego regionu oraz o otworzenie na jego terytorium nowych placówek dyplomatycznych UE przy państwach członkowskich RWPZ, co pozwoli na zapewnienie lepszej widoczności, ułatwienie dialogu politycznego i zwiększenie skuteczności działań Unii; nalega, aby środki te pochodziły przede wszystkim z ponownego przydziału w ramach ESDZ; wzywa państwa członkowskie UE dysponujące przedstawicielstwem dyplomatycznym w regionie do działania w spójności z polityką UE; podkreśla, że zróżnicowane podejście dwustronne wobec państw RWPZ skłaniających się ku zacieśnieniu współpracy z UE może tylko uzupełnić i wzmocnić ramy wielostronne; wzywa zatem Komisję Europejską i wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do przeanalizowania możliwości, jakie stwarza taka współpraca dwustronna;

7.  przypomina postęp społeczny i polityczny stwierdzony w ostatnich latach w większości państw członkowskich RWPZ; zachęca wszystkie państwa do kontynuowania wysiłków i wzywa je do podejmowania kolejnych kroków w zakresie promowania praw człowieka, walki z wszelkimi przejawami dyskryminacji, w tym dyskryminacji ze względu na płeć, orientację seksualną czy religię; zwraca się do państw członkowskich RWPZ o zagwarantowanie i promowanie praw mniejszości, w tym mniejszości religijnych, równości kobiet i mężczyzn, prawa do pracy, w tym pracowników migrujących, jak również wolności sumienia, wypowiedzi i opinii; wspiera ciągły dialog między UE a RWPZ dotyczący tych kwestii; wzywa państwa RWPZ do skuteczniejszego utrzymywania kontaktów ze społeczeństwem obywatelskim i wspierania powstawania lokalnych struktur i stowarzyszeń; wzywa w szczególności państwa członkowskie RWPZ do:

8.  wzywa wszystkie państwa należące do RWPZ do uznania obecnego ruchu społecznego na rzecz demokratycznych reform w skali całego regionu a także wzywa do pełnego zaangażowania wraz z tworzącymi się grupami społeczeństwa obywatelskiego we wspieranie procesu rzeczywistej i pokojowej transformacji demokratycznej w swych państwach, we współpracy z partnerami regionalnymi i przy pełnym poparciu Unii Europejskiej;

9.  wyraża głębokie zaniepokojenie brutalną reakcją i użyciem siły przez władze Bahrajnu wobec uczestników demonstracji oraz udziałem obcych wojsk działających pod egidą RWPZ w pacyfikacji tych demonstracji; uważa, iż stoi to w jawnej sprzeczności z poparciem, jakiego RWPZ udzieliła obywatelom domagającym się wolności i demokracji w Libii; wzywa do natychmiastowego przerwania przemocy wobec uczestników pokojowych demonstracji oraz do politycznego dialogu mogącego doprowadzić do dalszych niezbędnych reform politycznych w kraju;

10.  wzywa rządy państw RWPZ do wspólnego zajęcia się w duchu współpracy problemami związanymi z poszanowaniem praw człowieka w regionie, szczególnie w odniesieniu do równouprawnienia płci, sytuacji bezpaństwowców, ograniczeń wolności wypowiedzi i gromadzenia się, w tym praw związków zawodowych, i potrzeby zagwarantowania niezawisłości wymiaru sprawiedliwości, jak również prawa do uczciwego i szybkiego procesu; wzywa do tego, by sugerowany już ściślejszy dialog z RWPZ obejmował również kwestie praw człowieka na poziomie administracyjnym i politycznym;

11.  wzywa państwa RWPZ do wycofania wszelkich zgłaszanych jeszcze zastrzeżeń do Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet i do Międzynarodowej konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej oraz zwraca się do wszystkich państw RWPZ o ratyfikowanie protokołów dodatkowych do Konwencji o prawach dziecka oraz do Międzynarodowej konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej; podkreśla również znaczenie ratyfikacji i wdrożenia konwencji ONZ o pracownikach migrujących i konwencji MOP nr 97 i 143;

12.  zachęca Unię Europejską do wspólnej dyskusji z RWPZ oraz określenia rozwiązań służących usunięciu przeszkód w pełnym i skutecznym korzystaniu z podstawowego prawa do wolności wyznania przez mniejszości religijne w tej części świata, zarówno na poziomie indywidualnym, jak i zbiorowym, w sferze publicznej oraz prywatnej;

13.  podkreśla znaczenie dialogu międzykulturowego i międzyreligijnego; przypomina, że Unia Europejska i RWPZ wyraziły swe wspólne zaangażowanie w promocję i ochronę wartości tolerancji, umiarkowania i współistnienia;

14.  zachęca rządy i istniejące zgromadzenia parlamentarne RWPZ do bezzwłocznego podjęcia działań zmierzających do pełnej ratyfikacji Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, Międzynarodowego paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, jak również do współpracy w ramach mechanizmów tematycznych Komisji Praw Człowieka ONZ i zaproszenia jej członków do złożenia wizyty w kraju, w szczególności specjalnego sprawozdawcy ds. niezależności sędziów i prawników;

15.  przypomina sprzeciw UE wobec nakładania wyroków kary śmierci oraz wezwanie Parlamentu do wprowadzenia moratorium na stosowanie kary śmierci; w tym kontekście wyraża głębokie ubolewanie z powodu ciągłego utrzymania kary śmierci we wszystkich państwach członkowskich RWPZ; zwraca się do tych państw o przyjęcie moratorium na wykonywanie kary śmierci; wzywa w szczególności państwa stosujące metody takie jak ścięcie głowy, ukamienowanie, ukrzyżowanie, chłosta lub amputacja o zaprzestanie tych praktyk;

16.  odnotowuje przyjęty na spotkaniu ministerialnym w dniu 14 czerwca 2010 r. trzyletni wspólny program działań mający na celu zacieśnienie współpracy w wielu strategicznych obszarach wspólnego zainteresowania, w tym poprzez utworzenie sieci skupiającej pracowników naukowych, badaczy i przedsiębiorców; jednakże wyraża ubolewanie z powodu nieuwzględnienia w tym programie kwestii otwartego, regularnego i konstruktywnego dialogu politycznego;

17.  uważa, że realizacji tego programu wspólnego działania powinno towarzyszyć sprecyzowane i szczegółowe finansowanie, zaś zadanie to powinno powierzyć się specjalnie wybranym pracownikom w Brukseli, jak i w państwach członkowskich RWPZ; podkreśla znaczenie zapewnienia widoczności tego programu oraz upowszechnienia szerokich i dostępnych informacji zainteresowanym administracjom oraz instytucjom; wnosi o sporządzenie w ciągu trzech lat oceny wyników oraz - jeśli okażą się one zadowalające - o rozważenie powołania do życia agencji ds. współpracy UE-RWPZ;

18.  wzywa UE do większego skoncentrowania się w ramach programów współpracy z państwami RWPZ na organizacjach społeczeństwa obywatelskiego i wspierania upodmiotowienia kobiet i młodzieży;

19.  wyraża głębokie zaniepokojenie wyścigiem zbrojeń w Zatoce Perskiej; zwraca się do Unii Europejskiej o zainicjowanie strategicznego dialogu z państwami RWPZ poświęconego kwestiom bezpieczeństwa regionalnego (proces pokojowy na Bliskim Wschodzie, irański program jądrowy, stabilizacja Iraku, Jemenu i Darfuru, terroryzm i akty piractwa), które mają znaczenie dla obu podmiotów, i o przyczynienie się z czasem do ustanowienia struktury bezpieczeństwa regionalnego na Bliskim Wschodzie, w porozumieniu z państwami Zatoki Perskiej;

20.  przypomina, że państwa członkowskie RWPZ odgrywają ważną rolę na arenie regionalnej; podkreśla, że utrzymanie pokoju i stabilności na Bliskim Wschodzie, w Afryce Północnej, w Rogu Afryki i na całym świecie leży we wspólnym interesie UE i RWPZ; wzywa partnerów do ściślejszej współpracy w tym wspólnym interesie;

21.  przyjmuje do wiadomości oświadczenie wydane przez RWPZ dnia 7 marca 2011 r. w Abu Zabi, w którym stwierdzono, że „Rada Ministerialna zwraca się do Rady Bezpieczeństwa o podjęcie niezbędnych środków mających zapewnić ochronę ludności cywilnej, w tym o utworzenie strefy zakazu lotów”, które to oświadczenie przyczyniło się do decyzji Ligi Państw Arabskich a następnie Rady Bezpieczeństwa ONZ o poparciu propozycji utworzenia takiej strefy;

22.  ponownie wyraża swe wsparcie dla arabskiej inicjatywy pokojowej zainspirowanej przez jedno z państw członkowskich RWPZ i zatwierdzonej przez wszystkie państwa Ligii Arabskiej i Organizację Konferencji Islamskiej; wzywa państwa RWPZ do kontynuowania swych wysiłków mediacji i wspierania izraelsko-palestyńskiego procesu pokojowego; wzywa UE i RWPZ do zintensyfikowania wspólnych wysiłków na rzecz zakończenia okupacji terytoriów palestyńskich w wyniku negocjacji, przy nieustannym udzielenia pełnego wsparcia rozwiązaniu konfliktu palestyńsko-izraelskiego opierającemu się na dwóch państwach; podkreśla interes podzielany przez UE i RWPZ, by wspólnie pracować nad przywróceniem sprawiedliwego, trwałego pokoju regionalnego na Bliskim Wschodzie; sugeruje w związku z tym bardziej regularne uzgodnienia między Kwartetem i komitetem monitorującym Ligii Arabskiej; przypomina, że UE jest pierwszym donatorem pomocy dla narodu palestyńskiego; uznaje wsparcie udzielone uchodźcom palestyńskim przez państwa RWPZ oraz ich wsparcie dla Agencji Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (UNRWA); wzywa państwa członkowskie RWPZ do wnoszenia większego wkładu w umacnianie instytucji palestyńskich i w rozwój gospodarczy w ramach programu rządowego Autonomii Palestyńskiej, oraz do rozważenia możliwości przekazania swych wkładów finansowych za pośrednictwem istniejących międzynarodowych mechanizmów pomocy;

23.  wyraża uznanie dla kontynuowania procesu integracji RWPZ (unia celna, wspólny rynek i w dłuższej perspektywie wspólna waluta); zachęca Komisję do zaproponowania sekretariatowi RWPZ wspólnego opracowania ram współpracy, które umożliwią dzielenie się doświadczeniem w zakresie konsolidacji instytucjonalnej, zdolności administracyjnych, mechanizmów regulacji i rozstrzygania sporów; podkreśla, że takie podejście może przyczynić się do zainicjowania procesów przejmowania odpowiedzialności;

24.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję przewodniczących parlamentów państw członkowskich RWPZ, zebranych w Abu Dhabi dnia 23 listopada 2010 r., by zainicjować prace monitorowania działalności i decyzji podjętych na poziomie wykonawczym RWPZ oraz by przywrócić coroczną konferencję instytucji parlamentarnych państw członkowskich RWPZ; wyraża zadowolenie z przyszłego powołania delegacji międzyparlamentarnej ds. stosunków z Parlamentem Europejskim; jest przekonany, że pogłębiona współpraca na poziomie parlamentarnym wniesie ważny wkład w budowanie strategicznego partnerstwa między dwoma zgromadzeniami;

Stosunki handlowe

25.  przypomina swoją rezolucję z dnia 24 kwietnia 2008 r. w sprawie umowy o wolnym handlu (FTA) między WE a RWPZ, którą poparło 96% posłów do Parlamentu Europejskiego; zauważa, że kwestie poruszone w tej rezolucji – takie jak potrzeba wzajemnego dostępu do rynków, skutecznej ochrony praw własności intelektualnej, zniesienia barier pozataryfowych utrudniających świadczenie usług, wspierania zrównoważonego rozwoju i poszanowania międzynarodowych konwencji – nie straciły na aktualności;

26.  wyraża głębokie ubolewanie, że negocjacje w sprawie umowy o wolnym handlu między UE a RWPZ były wielokrotnie odraczane na długi czas i potępia decyzję RWPZ o zawieszeniu tych negocjacji w 2008 r.; uważa, że nadszedł czas, by odblokować te negocjacje, tak aby znaleźć ostateczne rozwiązanie umożliwiające społeczeństwom i podmiotom gospodarczym po obu stronach czerpanie jak największych korzyści z umowy;

27.  wyraża ubolewanie, że region ten został zaniedbany przez UE mimo jego strategicznego znaczenia dla dostaw ropy, możliwości handlowych i regionalnej stabilności;

28.  zauważa, że rozpoczęte 20 lat temu negocjacje w sprawie umowy o wolnym handlu nie doprowadziły jeszcze do podpisania umowy; zdaje sobie sprawę, że niektóre państwa RWPZ sprzeciwiają się klauzulom dotyczącym praw człowieka i nielegalnej migracji;

29.  uważa, że biorąc pod uwagę strategiczne znaczenie regionu, umowę o wolnym handlu należy postrzegać nie tylko jako instrument zwiększenia dobrobytu przez handel, lecz również jako narzędzie wspierania geopolitycznej stabilności;

30.  odnotowuje, że RWPZ stanowi obecnie szósty pod względem wielkości rynek eksportowy dla UE oraz że UE jest głównym partnerem handlowym RWPZ; stwierdza, że chociaż już obecnie wymiana handlowa jest intensywna, nadal istnieją możliwości jej pogłębienia, a także zróżnicowania tej wymiany między obiema stronami, biorąc pod uwagę rozmiary rynku UE oraz starania ze strony państw RWPZ na rzecz zróżnicowania eksportu; stwierdza, że umowa o wolnym handlu stworzyłaby nowe możliwości współpracy i pomocy technicznej; uważa, że zawarcie umowy o wolnym handlu między UE a RWPZ sprzyjałoby w dużym stopniu silniejszym więziom i dalszej dywersyfikacji;

31.  zauważa, że biorąc pod uwagę, iż kraje RWPZ zmierzają w kierunku zróżnicowania gospodarczego mającego na celu zmniejszenie ich uzależnienia od ropy naftowej, zwiększenie handlu usługami i inwestycji przyczyniłoby się do szybszego rozwoju gospodarek poszczególnych krajów RWPZ;

32.  wyraża zadowolenie z faktu, że w ostatnich dwudziestu latach stosunki gospodarcze między UE a RWPZ pogłębiały się oraz że obroty handlowe między dwiema stronami znacznie wzrosły, pomimo że nie udało się zawrzeć umowy o wolnym handlu; uważa, że oznacza to, iż umowa ta zwiększyłaby jeszcze ten naturalny wzrost wymiany oraz stworzyłaby dla niego bardziej otwarte, przewidywalne i bezpieczne otoczenie;

33.  zaznacza, że większa część pracy nad umową została już przeprowadzona, oraz uważa, że zakres umowy o wolnym handlu w obecnym kształcie stanowi obietnicę wielu korzyści dla obu stron; dlatego nawołuje obie strony do potraktowanie tej umowy jako głównego i bardzo ważnego dążenia obu regionów i ich społeczności; uważa, że UE i RWPZ łączą wspólne interesy i potrzeby oraz że doświadczenia UE w zakresie integracji regionalnej mogą być źródłem inspiracji dla regionu Zatoki Perskiej; uważa, że w związku z tym UE może dostarczyć wartościowej pomocy technicznej;

34.  podkreśla, że w razie gdyby nie zaradzono brakowi przejrzystości procedur udzielania zamówień publicznych i ograniczeniom dostępu dla zagranicznych inwestorów w sektorze usług, mogłyby one zagrozić zawarciu umowy;

35.  zdecydowanie uważa, że umowa o wolnym handlu między UE a RWPZ przyniosłaby znaczne korzyści obu stronom; jest przekonany, że umowa o wolnym handlu z UE wsparłaby dalszą integrację gospodarczą RWPZ oraz że w następstwie ustanowienia unii celnej wewnątrz RWPZ mogłaby ona również przyspieszyć realizację ważnych projektów, takich jak wspólny rynek RWPZ czy wprowadzenie w pełni unii celnej w łonie RWPZ posiadającej wspólną walutę; uważa, że RWPZ mogłaby skorzystać z doświadczeń zdobytych przez UE podczas tworzenia jednolitego rynku i przyjmowania wspólnej waluty;

36.  zdecydowanie popiera przesłanie, jakie wysoka przedstawiciel/wiceprzewodnicząca Komisji Catherine Ashton skierowała podczas wspólnego posiedzenia ministrów UE-RWPZ w czerwcu 2010 r., jak również niedawno w dniu 22 września 2010 r. podczas posiedzenia UE-RWPZ towarzyszącego posiedzeniu ministerialnemu Zgromadzenia Ogólnego ONZ, kiedy to stwierdziła, że UE jest gotowa do podjęcia ostatecznych starań w celu zakończenia negocjacji; wyraża również zadowolenie z reakcji RWPZ, która także potwierdziła gotowość do zakończenia negocjacji;

37.  przyznaje, że niektóre państwa RWPZ są bardzo uczulone na kwestię ceł wywozowych, lecz żałuje ostatniej decyzji negocjatorów RWPZ, by powrócić w tej sprawie do stanowiska z 2008 r., czyli by pozostawić ustalenia co do zasad w tej kwestii poza zakresem umowy o wolnym handlu; zdecydowanie uważa, że obecnie zawierane umowy o wolnym handlu nie mogą pomijać kwestii ceł wywozowych oraz że zgodnie z przepisami WTO w umowach o wolnym handlu należy zawrzeć postanowienia dotyczące znacznej liberalizacji importu i eksportu;

38.  zaleca, by UE przeznaczyła więcej zasobów na rzecz RWPZ za pośrednictwem instrumentu finansowania współpracy z państwami uprzemysłowionymi oraz innymi państwami o wysokim dochodzie, który powinien być bardziej widoczny i koncentrować się na odpowiednich programach szkolenia lokalnej administracji, w tym w kwestiach handlowych;

39.  przypomina, że zgodnie z Traktatem z Lizbony międzynarodowa polityka handlowa stanowi jedno z narzędzi polityki zagranicznej UE oraz że kwestia poszanowania zasad demokracji i podstawowych praw człowieka, podobnie jak kwestie społeczne i środowiskowe, mają dla Unii absolutnie zasadnicze znaczenie przy zawieraniu wszelkich umów międzynarodowych; wzywa zatem do włączania do wszelkich umów o wolnym handlu skutecznej i możliwej do wyegzekwowania klauzuli praw człowieka;

40.  zauważa, że w sześciu państwach RWPZ przebywa 15 mln pracowników migrujących i że stanowią oni 40% całkowitej liczby ludności; przypomina o niepewnej sytuacji pracowników migrujących w państwach Zatoki Perskiej, na co zwróciła uwagę Międzynarodowa Organizacja Pracy (MOP), i popiera apel MOP o ustanowienie minimalnego wynagrodzenia w regionie, aby zapobiec dalszemu pogarszaniu się pozycji pracowników krajowych i migrujących; wyraża też poparcie dla prawa wszystkich pracowników do tworzenia związków zawodowych i wstępowania do nich w celu obrony swoich interesów;

41.  domaga się okazywania poszanowania zasad demokratycznych i praw podstawowych określonych w Powszechnej deklaracji praw człowieka; wzywa państwa członkowskie RWPZ do zwalczania dyskryminacji kobiet i wykorzystywania dzieci, zwłaszcza na rynku pracy, i do skutecznego wdrażania Konwencji ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet oraz Konwencji praw dziecka;

42.  uważa, że ratyfikacja i pełne wdrożenie przez państwa członkowskie RWPZ ram ustanowionych Konwencją ONZ przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej, Konwencją ONZ przeciwko korupcji oraz Międzynarodową Konwencją o ochronie praw wszystkich pracowników migrujących i członków ich rodzin, powinny odgrywać kluczową rolę w negocjacjach dotyczących umowy o wolnym handlu;

43.  uważa, że zawarcie umowy o wolnym handlu poprawiłoby znacznie obecne stosunki między państwami członkowskimi UE a państwami RWPZ oraz stanowiłoby wartość dodaną podjętego ostatnio wspólnego programu działania, w szczególności poprzez zwiększenie potencjału oraz wzmocnienie struktury instytucjonalnej, w tym w obrębie Sekretariatu RWPZ; żałuje, że obecność dyplomatyczna UE w państwach RWPZ sprowadza się do minimum, i domaga się, by w ramach nowej Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych UE zwiększyć obecność dyplomatyczną UE w tym regionie, włącznie z ustanowieniem w każdym z sześciu państw RWPZ delegatur Unii, które powinny działać w ścisłej współpracy z krajowymi służbami dyplomatycznymi państw członkowskich UE obecnymi w państwach RWPZ, aby w jak najszerszym zakresie wykorzystać ich łączną wiedzę o regionie; uważa, że większa obecność dyplomatyczna zwiększyłaby szanse na szybsze zawarcie umowy o wolnym handlu, a następnie na jej wdrożenie;

44.  proponuje ustanowić regularne spotkania na szczycie szefów państw i rządów UE i RWPZ; podkreśla, że szczyty te mogłyby zdecydowanie wzmocnić więzi polityczne, finansowe, gospodarcze, handlowe i kulturalne między UE a RWPZ; usilnie zachęca najważniejszych decydentów UE i RWPZ do regularnego spotykania się w celu wspólnego określenia i wspierania wspólnych interesów i tym samym zwiększenia prawdopodobieństwa zawarcia i podpisania umowy o wolnym handlu w najbliższej przyszłości; jest zdania, że najważniejsi decydenci UE i RWPZ powinni popierać ideę tych szczytów, niezależnie od zawarcia i podpisania umowy o wolnym handlu;

45.  wyraża zadowolenie z faktu, że w ostatnich latach UE i RWPZ stały się poważnymi partnerami w zakresie inwestycji oraz że RWPZ, wraz z Irakiem i Jemenem, uplasowała się na pierwszej pozycji wśród inwestorów w UE w 2008 r.; uważa, że zawarcie umowy o wolnym handlu lub przynajmniej oficjalne ponowne otwarcie negocjacji w tej sprawie stanowiłoby punkt wyjścia do dalszych porozumień, które pobudzą i ułatwią wzajemne bezpośrednie inwestycje zagraniczne z zamiarem usunięcia przeszkód dla zagranicznej własności i ochrony inwestycji; przypomina, że w wyniku wejścia w życie Traktatu z Lizbony bezpośrednie inwestycje zagraniczne znalazły się w zakresie kompetencji UE, co tym bardziej umożliwia szybkie zawarcie umowy o wolnym handlu między UE a RWPZ; zauważa, że jakakolwiek przyszła umowa o wolnym handlu stworzyłaby nowe możliwości inwestycyjne dla obu stron, jednocześnie zwiększając szansę spełnienia przez RWPZ kryteriów wymaganych od kandydata do zawarcia unijnej umowy inwestycyjnej w ramach przyszłej polityki inwestycyjnej UE;

46.  zauważa, że obniżenie taryf RWPZ w wyniku przyjęcia umowy o wolnym handlu zwiększyłoby atrakcyjność inwestycji zagranicznych przedsiębiorstw międzynarodowych; jest przekonany, że umowa o wolnym handlu spowoduje zwiększenie inwestycji związanych z usługami, co z kolei będzie sprzyjało rozwojowi państw RWPZ i państw członkowskich UE;

47.  proponuje, by we wszelkiej wymianie handlowej między UE a RWPZ wykorzystywać euro; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że od czasu swojego powstania RWPZ wyrażała chęć stworzenia unii celnej i walutowej; zauważa, że ta pierwsza została wprowadzona w życie w 2009 r., natomiast negocjacje w sprawie wspólnej waluty aktualnie się toczą;

48.  zwraca uwagę, że wszystkie sześć państw RWPZ korzysta obecnie z preferencyjnego dostępu do rynku UE w ramach ogólnego systemu preferencji (GSP) Unii Europejskiej, podkreśla, że zgodnie z art. 15 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 732/2008 z dnia 22 lipca 2008 r. wszystkie państwa RWPZ powinny nie tylko ratyfikować, lecz również efektywnie wdrożyć wszystkie 27 konwencji MOP i ONZ wymienionych w załączniku III do tego rozporządzenia; jest zdania, że – biorąc pod uwagę poziom postępu gospodarczego w tym regionie – umowa o wolnym handlu byłaby lepszym narzędziem dystrybucji zysków handlowych w całym regionie;

49.  przypomina, że głównym celem UE w stosunkach z RWPZ powinno być zawarcie umowy o wolnym handlu, która będzie jedną z głównych umów o wolnym handlu między regionami; jednak dopóki nie zostanie ona zawarta, i mając na uwadze dokonania niektórych głównych partnerów RWPZ, zachęca wysoką przedstawiciel/wiceprzewodniczącą Komisji oraz komisarza ds. handlu, aby dokonali oceny zastępczego podejścia do przyszłych wzajemnych stosunków handlowych z państwami RWPZ, które przyjęłyby kształt dwustronnych umów między UE i tymi spośród państw Zatoki, które czują się już przygotowane do dalszego zaangażowania się w stosunkach z UE, z uwzględnieniem niejednorodnego charakteru gospodarek państw Zatoki, różnorakiej reakcji tych państw na kryzys finansowy oraz ich stosunków z innymi partnerami handlowymi;

Energia

50.  z zadowoleniem przyjmuje współpracę między Unią Europejską a jej partnerami w regionie Morza Śródziemnego w dziedzinie energii, która obecnie obejmuje również energię odnawialną; jest zdania, że należy wspierać w tym sektorze działalności synergie między trzema strefami geograficznymi, z uwagi na zbieżność interesów, fachowej wiedzy technologicznej, finansowania oraz bogactwa zasobów (słońce, wiatr); wyraża zadowolenie w związku z utworzeniem sieci wymiany wiedzy fachowej UE-RWPZ w zakresie czystych energii mających dziś pierwszorzędne znaczenie dla państw RWPZ;

51.  biorąc pod uwagę stosunki strategiczne, gospodarcze, polityczne i kulturalne łączące kraje Zatoki Perskiej z krajami południowego wybrzeża Morza Śródziemnego, ale także rosnącą rolę wpływu państw Zatoki Perskiej na kraje śródziemnomorskie, uważa, że można by rozważyć wzmocnione i ustrukturyzowane partnerstwo między RWPZ a Unią dla Śródziemnomorza, zaś Unia Europejska powinna czynnie włączyć się w promowanie takiego projektu, z którego korzyści czerpać będą wszystkie strony;

52.  składa wyrazy uznania dla prac prowadzonych przez zespół ekspertów ds. energii UE-RWPZ, w szczególności dotyczących gazu ziemnego, efektywności energetycznej i bezpieczeństwa jądrowego;

53.  w świetle wyzwań związanych ze zmianą klimatu i rosnącym zużyciem energii w obu regionach, wzywa Komisję do zajęcia się kwestią efektywności energetycznej jako jedną z głównych dziedzin rozwoju i do zacieśnienia współpracy w zakresie kwestii dotyczących efektywności energetycznej;

54.  przyznaje, że obecnie paliwa kopalne zaspakajają większość zapotrzebowania na energię w UE; zauważa jednak, że przyszłe zapotrzebowanie UE na ropę będzie uwarunkowane kilkoma czynnikami, takimi jak polityka energetyczna i klimatyczna UE, koszty dostaw, niestabilność cen i przemiany w przemyśle (na przykład w odniesieniu do efektywności energetycznej i mobilności elektrycznej), które łącznie powodują długoterminowy brak pewności co do przyszłego zapotrzebowania oraz inwestycji na starcie/po zakończeniu projektu dotyczących zdolności produkcyjnej;

55.  wzywa do zachowania większej przejrzystości w odniesieniu do danych dotyczących gazu i ropy w ramach przyszłego scenariusza zapotrzebowania i dostaw w imię wspólnych interesów na przewidywalnych rynkach ropy; z zadowoleniem przyjmuje zatem znaczenie inicjatywy na rzecz danych dotyczących ropy (JODI);

56.  z dużym zadowoleniem przyjmuje wyrażony na wspólnym spotkaniu ministerialnym zamiar dążenia do zacieśnienia współpracy w dziedzinie ochrony środowiska i zmiany klimatu;

57.  przyznaje, że wysiłki RWPZ na rzecz zwiększenia potencjału rezerw gazu ziemnego i skroplonego gazu ziemnego (LNG) są zgodne z chęcią UE zróżnicowania źródeł energii i szlaków energetycznych; podkreśla zatem znaczenie zwiększenia eksportu LNG do UE przez włączenie terminali LNG do korytarza południowego oraz stworzenia połączeń gazociągowych z RWPZ, bezpośrednio lub przyłączając się do obecnych i planowanych gazociągów, takich jak AGP, Nabucco i ITGI;

58.  zachęca państwa członkowskie RWPZ do uzgadniania wraz z partnerami europejskimi dalszego rozwoju techniki skraplania gazu w celu lepszego uwzględnienia tej techniki w europejskim koszyku energetycznym; podkreśla, że RWPZ mogłaby też wykorzystać GTL jako alternatywną metodę dla emisji spalanych gazów do atmosfery;

59.  podkreśla, że UE ma możliwości inwestowania w potencjał wytwarzania energii w RWPZ z wykorzystaniem najnowszych technologii, jeśli chodzi o wytwarzanie, przesył i wzajemne połączenia; w związku z tym zachęca do przyszłej współpracy i szczególnego skupienia się na integracji sieci elektrycznych i stosowaniu technologii inteligentnych sieci;

Przemysł i surowce

60.  podkreśla znaczenie niezawodnego partnerstwa między UE a RWPZ w zakresie wykorzystania i dostępu do surowców; opowiada się za otwartymi rynkami towarów i zniesieniem barier pozataryfowych; z zadowoleniem przyjmuje wszelkie podjęte już w negocjacjach w sprawie wolnego handlu starania na rzecz zagwarantowania bezpiecznych i zrównoważonych dostaw surowców;

61.  apeluje o wspólne działania na rzecz rozwiązania problemu spekulacji i zmienności cen surowców przez zwiększenie przejrzystości i nadzoru nad obrotem pozagiełdowymi instrumentami pochodnymi; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje niedawny apel OPEC o surowsze kontrole obrotu takimi instrumentami, a także wysiłki Francji na rzecz zapobieżenia spekulacji cenami surowców w obrębie G20;

Badania i rozwój oraz innowacje

62.  podkreśla znaczenie pogłębienia wzajemnej współpracy z RWPZ na rzecz programów badań i technologii, ze specjalnym uwzględnieniem nowych opartych na wiedzy gałęzi przemysłu w obszarach takich jak odnawialne źródła energii, wychwytywanie i składowanie dwutlenku węgla (CCS), pochodne gazu i ropy, efektywność energetyczna oraz biomasa; wzywa do podjęcia współpracy obejmującej transfer technologii w połączeniu z bezpiecznymi i trwałymi dostawami surowców;

63.  wzywa do ściślejszej współpracy Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych (ERBN) i Europejskiego Instytutu Innowacji i Technologii (EIIT) z RWPZ, aby wspierać i rozwijać dialog naukowy i współpracę regionów również w tym obszarze;

Edukacja

64.  przypomina, że państwa członkowskie RWPZ nadały edukacji priorytetowe znaczenie narodowe ze względu na duże zapotrzebowanie w zakresie zasobów ludzkich (niewystarczająca liczba nauczycieli), treści szkoleń (niedostosowanie do rozwoju rynku pracy), jakości programów (przestarzałe metodologia i materiały dydaktyczne) oraz wykorzystywania nowych technologii; wzywa do czynnego wspierania wysiłków podejmowanych przez władze celem zaradzenia tym niedostatkom oraz do zaproponowania ambitnej współpracy w zakresie szkolnictwa wyższego, średniego i podstawowego, by promować większy dostęp do edukacji dla kobiet i mężczyzn;

65.  podkreśla, że współpraca ta powinna obejmować dalsze wsparcie programów wymiany studentów, naukowców i wymiany zawodowej; ubolewa nad tym, że program Erasmus Mundus pozostaje prawie nieznany w całym regionie, między innymi z uwagi na brak informacji o nim; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy podejmowane przez uniwersytety francuskie, brytyjskie i niemieckie o tworzeniu partnerstw uniwersyteckich oraz programów wymiany; przypomina jednak, że Europę prześcignęły w tym obszarze Stany Zjednoczone i Azja; zwraca się do Komisji Europejskiej, by przewidziała organizowanie w regionie dni informacyjnych i promocji kształcenia i europejskich badań naukowych; nalega, by te programy wymiany skierowane były do studentów, wykładowców, badaczy, jak również do personelu administracyjnego, oraz by zapewniono zrównoważoną reprezentację płciową uczestników; uważa, że trzeba przygotowywać programy wymiany dla młodszych grup wiekowych, kierując je do gimnazjalistów i licealistów;

66.  z zadowoleniem przyjmuje projekt Al-Jisr w zakresie dyplomacji publicznej i działań uświadamiających, który – przy wsparciu ze strony Komisji – przynosi ogromne korzyści; w związku z tym zachęca służby wysokiej przedstawiciel/przewodniczącej Komisji do intensyfikacji działań dyplomatycznych w przyszłości w regionie, gdzie UE wciąż jeszcze nie cieszy się zrozumieniem, a mechanizmy pozwalające zmienić ten stan są ograniczone; podkreśla znaczenie określenia lepszej strategii komunikacji, w tym potrzebę wyjaśniania strategii politycznych i stanowiska UE w języku arabskim, tak by upowszechnić je w szerszych kręgach społecznych;

67.  podkreśla, że nieobecność programów współpracy UE z RWPZ w obszarze mediów można wytłumaczyć brakiem informacji; wzywa Komisję do zaproponowania środków zachęcających państwa RWPZ do bardziej zaawansowanej współpracy w tym zakresie celem zwiększenia widoczności Unii w regionie oraz propagowania wzajemnego zrozumienia;

68.  uważa za sprawę nadrzędnej wagi, by zaradzić brakowi badań i studiów w Europie nad państwami Zatoki Perskiej; zachęca do wprowadzania na uniwersytetach programów współczesnych studiów poświęconych tej części świata arabskiego; powinna również istnieć możliwość wybierania programów studiów nad Unią Europejską w uniwersytetach regionu;

o
o   o

69.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji przewodniczącemu Rady Unii Europejskiej, przewodniczącemu Komisji Europejskiej, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretariatowi RWPZ, a także rządom i parlamentom państw członkowskich RWPZ.

(1) Dz.U. C 259 E z 29.10.2009, s. 83. (2) Dz.U. C 231 z 17.9.1990, s. 216. (3) Dz.U. C 76 E z 27.3.2008, s. 100.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie zalecenia Rady dotyczącego mianowania członka Zarządu Europejskiego Banku Centralnego (00003/2011 – C7-0058/2011 – 2011/0802(NLE))

P7_TA(2011)0110 A7-0064/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 15 lutego 2011 r. (00003/2011),

–  uwzględniając art. 283 ust. 2 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którym Rada Europejska skonsultowała się z Parlamentem (C7-0058/2011),

–  uwzględniając art. 109 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A7–0064/2011),

A.  mając na uwadze, że pismem z dnia 18 lutego 2011 r. Rada Europejska skonsultowała się z Parlamentem Europejskim w sprawie mianowania Petera Praeta na członka Zarządu Europejskiego Banku Centralnego na okres ośmiu lat ze skutkiem od dnia 1 czerwca 2011 r.,

B.  mając na uwadze, że Komisja Gospodarcza i Monetarna Parlamentu Europejskiego przystąpiła następnie do oceny kwalifikacji kandydata, zwłaszcza pod kątem wymogów określonych w art. 283 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz w świetle potrzeby zapewnienia pełnej niezależności EBC zgodnie z art. 130 tego Traktatu, a także mając na uwadze, że w procesie oceny komisja otrzymała życiorys kandydata oraz jego odpowiedzi na przesłane mu pytania pisemne,

C.  mając na uwadze, że komisja odbyła następnie półtoragodzinne przesłuchanie kandydata w dniu 16 marca 2011 r., podczas którego wygłosił on oświadczenie wstępne, a następnie udzielił odpowiedzi na pytania członków komisji,

1.  przedstawia Radzie Europejskiej pozytywną opinię w sprawie zalecenia Rady dotyczącego powołania Petera Praeta na członka Zarządu Europejskiego Banku Centralnego;

2.  zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie Europejskiej i Radzie.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie powołania dyrektora wykonawczego Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego)

P7_TA(2011)0111 B7-0222/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając pismo z dnia 10 marca 2011 r. wystosowane przez Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego),

–  uwzględniając art. 51 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego)(1),

–  uwzględniając fakt, że na posiedzeniu w dniu 17 marca 2011 r. Komisja Gospodarcza i Monetarna wysłuchała kandydata wybranego przez Radę Organów Nadzoru Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego),

–  uwzględniając art. 120 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Adam Farkas spełnia kryteria określone w art. 51 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010,

1.  zatwierdza powołanie Adama Farkasa na stanowisko dyrektora wykonawczego Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego);

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Bankowego).

(1) Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 12.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie powołania dyrektora wykonawczego Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych)

P7_TA(2011)0112 B7-0221/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając pismo z dnia 10 marca 2011 r. wystosowane przez Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych),

–  uwzględniając art. 51 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych)(1),

–  uwzględniając fakt, że na posiedzeniu w dniu 17 marca 2011 r. Komisja Gospodarcza i Monetarna wysłuchała kandydata wybranego przez Radę Organów Nadzoru Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych),

–  uwzględniając art. 120 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Carlos Montalvo spełnia kryteria określone w art. 51 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010,

1.  zatwierdza powołanie Carlosa Montalvo na stanowisko dyrektora wykonawczego Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych);

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych).

(1) Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 48.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie powołania dyrektora wykonawczego Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych)

P7_TA(2011)0113 B7-0200/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając pismo z dnia 28 lutego 2011 r. wystosowane przez Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych),

–  uwzględniając art. 51 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych)(1),

–  uwzględniając fakt, że na posiedzeniu w dniu 17 marca 2011 r. Komisja Gospodarcza i Monetarna wysłuchała kandydata wybranego przez Radę Organów Nadzoru Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych),

–  uwzględniając art. 120 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Verena Ross spełnia kryteria określone w art. 51 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010,

1.  zatwierdza powołanie Vereny Ross na stanowisko dyrektora wykonawczego Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych);

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych).

(1) Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 84.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie ogólnych wytycznych dotyczących przygotowania budżetu na rok 2012 (2011/2042(BUD))

P7_TA(2011)0114 A7-0058/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 313 i 314 TFUE,

–  uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 lutego 2011 r. w sprawie strategii „Europa 2020”(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 grudnia 2010 r. dotyczącą komunikatu Komisji w sprawie programu prac Komisji na rok 2011(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 października 2010 r. w sprawie kryzysu finansowego, gospodarczego i społecznego: zalecenia dotyczące działań i inicjatyw do podjęcia (sprawozdanie śródokresowe)(4),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 czerwca 2010 r. w sprawie zarządzania gospodarką(5),

–  uwzględniając zaktualizowany program finansowy Komisji na lata 2007-2013, przedłożone zgodnie z pkt 46 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r.,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2011,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie wytycznych budżetowych na rok 2012,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0058/2011),

Budżet na rok 2012 pod hasłem wzmocnionego europejskiego zarządzania gospodarką, mechanizmu europejskiego semestru i celów strategii „Europa 2020” w zakresie pobudzenia wzrostu i zatrudnienia

1.  jest zdania, że strategia „Europa 2020” powinna pomóc Europie wyjść z kryzysu i wzmocnić się dzięki inteligentnemu, trwałemu i sprzyjającemu integracji społecznej wzrostowi, który opiera się na pięciu głównych celach UE dotyczących propagowania zatrudnienia, poprawy warunków sprzyjających innowacjom, badaniom naukowym i rozwojowi oraz wydatków publicznych na nie, realizacji naszych dążeń w zakresie zmiany klimatu i energii, poprawy poziomu edukacji i propagowania integracji społecznej, w szczególności poprzez ograniczanie ubóstwa; przypomina, że państwa członkowskie same w pełni zatwierdziły te cele;

2.  wskazuje, że należy zapewnić pewną spójność między osiąganiem tych celów a środkami przeznaczonymi na nie na szczeblu europejskim i krajowym; podkreśla, że unijna polityka budżetowa musi być zgodna z tą zasadą; jest zdania, że europejski semestr – jako nowy mechanizm służący umocnieniu europejskiego zarządzania gospodarką – powinien stanowić okazję do rozpatrzenia najskuteczniejszego sposobu realizacji tych celów;

3.  jest głęboko przekonany, że europejski semestr powinien zmierzać do usprawnienia koordynacji i zwiększenia spójności krajowych i europejskich strategii gospodarczych i budżetowych; jest zdania, że powinien on skupić się na zwiększeniu synergii między europejskimi i krajowymi inwestycjami publicznymi w celu skuteczniejszego osiągania unijnych ogólnych celów politycznych; dostrzega podstawowe różnice między strukturą budżetu UE a strukturą budżetów krajowych; uważa jednak, że należy jak najszybciej określić łączny poziom unijnych i krajowych wydatków publicznych przeznaczonych na realizację wspólnych celów politycznych;

4.  podziela obawy Rady dotyczące ograniczeń gospodarczych i budżetowych na poziomie krajowym, lecz przypomina przede wszystkim, że zgodnie z postanowieniami traktatu budżet UE nie może wykazać deficytu publicznego; przypomina, że w 2009 r. skumulowany deficyt publiczny w całej UE sięgał 801 mld EUR oraz że budżet UE stanowi zaledwie 2% ogółu wydatków publicznych w UE;

5.  jest jednak zdania, że ze względu na trudną sytuację gospodarczą w Unii ważniejsze niż kiedykolwiek jest zapewnienie odpowiedniego wdrożenia budżetu UE, jakości wydatkowania oraz optymalnego wykorzystania istniejącego systemu finansowania wspólnotowego; sugeruje przeprowadzenie gruntownego przeglądu tych pozycji, które w przeszłości wykazywały niski wynik lub co do których pojawiły się problemy z realizacją;

6.  uważa, że budżet UE przynosi wartość dodaną krajowym wydatkom publicznym w przypadku inicjowania, wspierania i uzupełniania inwestycji w dziedzinach politycznych będących w centrum strategii „Europa 2020”; uważa ponadto, że budżet UE ma do odegrania ważną rolę we wspieraniu UE w procesie wychodzenia z obecnego kryzysu gospodarczego i finansowego, ponieważ pobudza inwestycje, wzrost i zatrudnienie w Europie; jest zdania, że budżet UE mógłby przynajmniej złagodzić skutki obecnych restrykcyjnych krajowych strategii budżetowych przy jednoczesnym wspieraniu starań podejmowanych przez rządy krajowe; podkreśla również, że z uwagi na redystrybucyjny charakter budżetu UE obniżenie jego poziomu może zaszkodzić solidarności europejskiej i wywrzeć niekorzystny wpływ na tempo rozwoju gospodarczego wielu państw członkowskich; sądzi, że podejście oparte wyłącznie na pojęciach „płatnik netto”/„beneficjent netto” nie uwzględnia w sposób należyty skutków ubocznych na rynkach państw UE i w związku z tym zagraża wspólnym celom polityki UE;

7.  przypomina, że realizacja siedmiu przewodnich inicjatyw strategii „Europa 2020” będzie wymagała wielu przyszłościowych inwestycji, o wartości szacowanej przez Komisję Europejską na co najmniej 1 800 mld EUR do roku 2020 zgodnie z komunikatem w sprawie przeglądu budżetu UE (COM(2010)0700); podkreśla, że jeden z głównych celów strategii „Europa 2020”, a mianowicie wspieranie zatrudnienia i wysokiej jakości miejsc pracy dla wszystkich Europejczyków, zostanie osiągnięty wyłącznie wówczas, gdy niezbędne inwestycje w zakresie edukacji, na rzecz społeczeństwa wiedzy, badań naukowych i rozwoju, innowacji, MŚP oraz zielonych i nowych technologii zostaną poczynione teraz, bez zbędnej zwłoki; wzywa do znalezienia nowego politycznego kompromisu łączącego redukcję deficytów i długów publicznych ze wspieraniem takich inwestycji; mając na uwadze zwiększenie wpływu budżetu UE i lepsze reagowanie UE na kryzys gospodarczy, wyraża wolę zbadania możliwości poszerzenia istniejących instrumentów zwiększających synergię między budżetem UE a działaniami EBI w celu wspierania długoterminowych inwestycji; ponadto przychylnie odnosi się do rozpoczęcia przez Komisję konsultacji społecznej w sprawie inicjatywy wprowadzenia obligacji projektowych w ramach strategii „Europa 2020”;

8.  w związku z tym sprzeciwia się próbom ograniczenia lub zmniejszenia środków budżetowych powiązanych z realizacją głównych celów „Europa 2020” i jej siedmiu inicjatyw przewodnich; uważa, że wszelkie takie próby przyniosłyby efekty odwrotne do zamierzonych i doprowadziły raczej do niepowodzenia strategii „Europa 2020”, jak to miało miejsce w przypadku strategii lizbońskiej; jest zdania, że strategia „Europa 2020” będzie wiarygodna tylko wówczas, gdy przeznaczy się na nią odpowiednie środki finansowe i przypomina, że PE wielokrotnie już zwracał uwagę na tę ważną kwestię polityczną; ponawia swój postulat pod adresem Komisji dotyczący sprecyzowania budżetowych aspektów inicjatyw przewodnich oraz poinformowania Parlamentu o środkach budżetowych koniecznych do wdrożenia strategii „Europa 2020”;

9.  podkreśla fakt, że środki budżetowe nie są jedynym czynnikiem pozwalającym osiągnąć cele strategii „Europa 2020”, lecz że starania w zakresie budżetu muszą uzupełniać konkretne propozycje uproszczenia w celu stworzenia warunków niezbędnych do osiągnięcia celów w dziedzinie zatrudnienia, badań naukowych i innowacji, w tym technologii ekologicznych i energetycznych; wyraża przekonanie, że osiągnięcie celów strategii „Europa 2020”, w tym stworzenie nowych zielonych miejsc pracy, uzależnione jest nie tylko od zwiększonych środków budżetowych, lecz również od jakościowej reorientacji istniejącej polityki UE, w tym WPR, poprzez należyte uwzględnienie kryteriów zrównoważonego rozwoju;

10.  ponadto jest zdania, że należy utrzymać na odpowiednim poziomie środki w budżecie na rok 2012 – także w tych obszarach, które nie są bezpośrednio powiązane z realizacją strategii „Europa 2020” – aby zapewnić kontynuowanie unijnych strategii politycznych i osiąganie unijnych celów, wychodząc poza obecny kryzys gospodarczy;

11.  apeluje o zachowanie większej spójności zewnętrznej i wewnętrznej polityki UE przy uwzględnieniu ogromnego wpływu zmian zachodzących na świecie na środowisko ekonomiczne, naturalne i przemysłowe UE, jej konkurencyjność oraz zatrudnienie; podkreśla w związku z tym konieczność powierzenia UE koniecznych środków finansowych, tak aby mogła odpowiednio reagować na coraz większe globalne wyzwania oraz skutecznie bronić wspólnych interesów i podstawowych wartości, takich jak prawa człowieka, demokracja, rządy prawa, wolności podstawowe oraz ochrona środowiska, oraz je wspierać; przypomina, że często umiarkowane dodatkowe wydatki na poziomie UE mogą prowadzić do proporcjonalnie większych oszczędności na poziomie państw członkowskich;

12.  sądzi, że UE ma do odegrania ważną rolę, pomagając krajom arabskim, jak i zapewniając im wsparcie finansowe, w tym historycznym okresie zmiany demokratycznej i transformacji gospodarczej i społecznej; w związku z tym przychylnie odnosi się do komunikatu Komisji w sprawie partnerstwa na rzecz demokracji i wspólnego dobrobytu z południowym regionem Morza Śródziemnego (COM(2011)0200);

13.  ubolewa nad brakiem jakiegokolwiek parlamentarnego wymiaru pierwszego europejskiego semestru pomimo roli, jaką odgrywa Parlament Europejski i 27 parlamentów narodowych w stosownych procedurach budżetowych; jest natomiast głęboko przekonany, że większe zaangażowanie parlamentów znacznie zwiększyłoby demokratyczny charakter oraz przejrzystość takiego mechanizmu; popiera pierwszy krok, jaki poczyniła Komisja Budżetowa Parlamentu Europejskiego, polegający na zorganizowaniu posiedzenia z parlamentami narodowymi w celu przedyskutowania ogólnego zarysu budżetów państw członkowskich i UE na 2012 r.;

14.  z zadowoleniem przyjmuje publiczne zobowiązanie się prezydencji węgierskiej i polskiej do zainicjowania otwartego i konstruktywnego dialogu z PE na temat kwestii budżetowych w roku 2011; potwierdza wolę bliskiej współpracy z Radą i Komisją przy pełnym poszanowaniu postanowień Traktatu z Lizbony; oczekuje, że niniejsze wytyczne zostaną w pełni uwzględnione podczas procedury ustalania budżetu na 2012 r.;

Zrównoważony rozwój i odpowiedzialność u podstaw budżetu UE na rok 2012

15.  odnotowuje, że w odniesieniu do roku 2012 wieloletnie ramy finansowe na okres 2007-2013 przewidują ogólny poziom środków na zobowiązania w wysokości 147,55 mld EUR oraz ogólny pułap środków na płatności w wysokości 141,36 mld EUR; przypomina, że kwoty te są znacznie niższe (o około 25 mld EUR w przypadku środków na zobowiązania i około 22 mld EUR w przypadku środków na płatności), niż pułap określony w obecnej decyzji w sprawie zasobów własnych;

16.  podkreśla, że program finansowy przedstawiony przez Komisję dnia 31 stycznia 2011 r. przedstawia orientacyjną pulę referencyjną dla środków na zobowiązania w odniesieniu do każdego istniejącego programu i działania UE; zauważa, że ogólny poziom środków na zobowiązania można ustalić na kwotę 147,88 mld EUR;

17.  podkreśla, że liczby te stanowią roczny podział wieloletnich całkowitych kwot uzgodnionych przez Parlament i Radę podczas przyjmowania tych programów i działań; zwraca uwagę, że ujęte w programie roczne kwoty to środki, które umożliwiają zrealizowanie unijnych celów i priorytetów, zwłaszcza w kontekście strategii „Europa 2020”; przyznaje jednak, że w ramach niektórych działów wieloletnich ram finansowych może pojawić się pole do manewru, zważywszy na bardzo tymczasowy charakter kwot orientacyjnych (zwłaszcza w dziale 2) przedstawionych wówczas przez Komisję;

18.  zauważa, że budżet na rok 2012 jest szóstym z siedmiu budżetów w ramach obecnych wieloletnich ram finansowych; uważa zatem, że oba organy władzy budżetowej mają teraz jaśniejszy obraz niedociągnięć i mocnych punktów istniejących wieloletnich programów; zauważa, że dokonano już śródokresowych przeglądów większości programów w ramach procedury współdecyzji i zwraca się do Komisji o przedstawienie jakichkolwiek wynikających z tego konsekwencji dla budżetu; w związku z tym podkreśla, że PE jest zdecydowany – jeśli okaże się to konieczne dla wsparcia i rozszerzenia priorytetów politycznych UE, a także zajęcia się nowymi potrzebami politycznymi oraz w ścisłej współpracy ze swoimi wyspecjalizowanymi komisjami – w pełni wykorzystać między innymi pkt 37 porozumienia międzyinstytucjonalnego (przewidujący pięcioprocentowy margines elastyczności legislacyjnej);

19.  podkreśla fakt, że pozostawianie wystarczających marginesów poniżej pułapów wszystkich działów wieloletnich ram finansowych nie jest jedynym rozwiązaniem pozwalającym na zareagowanie na nieprzewidziane okoliczności; wskazuje na powtarzające się niedofinansowanie niektórych działów wieloletnich ram finansowych, w szczególności działu 1a, 3b i 4, w porównaniu z potrzebami i politycznymi priorytetami UE zatwierdzonymi przez państwa członkowskie; uważa, że podejście leżące u podstaw budżetowych wytycznych Rady na rok 2012 nie odzwierciedla długoterminowej perspektywy i może zagrażać obecnym działaniom i programom, jeżeli wystąpią nieprzewidziane wydarzenia lub pojawią się nowe priorytety polityczne; podkreśla, że ostatnie wydarzenia w szeregu krajów północnoafrykańskich właśnie zmierzają w takim kierunku i zachęca Komisję do przeprowadzenia oceny, w jaki sposób istniejące instrumenty finansowe UE mogą być wykorzystane o wspierania dążeń do demokracji;

20.  uważa natomiast, że należy w pełni wykorzystywać różne mechanizmy elastyczności przewidziane w porozumieniu międzyinstytucjonalnym (jak przenoszenie wydatków między działami lub uruchamianie instrumentu elastyczności); przypomina, że konieczne było wykorzystywanie ich co roku od 2007 r. w odpowiedzi na różne pojawiające się wyzwania; ma nadzieję, że Rada będzie w pełni współpracować w odniesieniu do ich wykorzystywania i że zainicjuje na wczesnym etapie stosowne rozmowy w celu uniknięcia nieproporcjonalnie długich i trudnych negocjacji w sprawie ich uruchomienia;

21.  w związku z tym podkreśla, że utrzymanie środków na zobowiązania pod ścisłą kontrolą wymagałoby nie tylko znacznych przesunięć i ponownego określenia priorytetów, ale także wspólnego ustalenia przez instytucje ewentualnych „negatywnych” priorytetów i oszczędności; zdecydowanie apeluje do swych wyspecjalizowanych komisji o poważne zaangażowanie się w proces określania wyraźnych priorytetów politycznych we wszystkich obszarach polityki UE; podkreśla jednak fakt, że w tym celu większa elastyczność budżetowa oraz przegląd WRF (np. wyrównania między działami obecnych wieloletnich ram finansowych) mogą być konieczne dla zdolności funkcjonowania Unii, nie tylko w celu sprostania nowym wyzwaniom, lecz również w celu ułatwienia procesu decyzyjnego w ramach instytucji, tak by dostosować zasoby budżetowe do zmieniających się okoliczności i priorytetów; podkreśla, że ten proces musi być w pełni przejrzysty;

22.  podkreśla, że zwiększenie liczby strategii politycznych oraz nowych kompetencji ustanowionych na szczeblu UE w następstwie wejścia w życie Traktatu z Lizbony powinno logicznie pociągać za sobą dodatkowe zdolności finansowe dla UE w pierwszym roku po jego wejściu w życie, co właściwie nie ma miejsca w 2011 r.; przypomina Radzie i Komisji o deklaracji politycznej załączonej do budżetu na 2011 r., na mocy której Komisja podejmuje się rozważenia sposobów umocnienia priorytetowych obszarów Traktatu z Lizbony oraz dokonania dogłębnej oceny potrzeb w procesie przygotowywania projektu budżetu na 2012 r.; oczekuje, że Komisja zastosuje się do tej deklaracji poprzez na przykład zaproponowanie przekształcenia w programy wieloletnie zrealizowanych z powodzeniem projektów pilotażowych lub działań przygotowawczych dotyczących Traktatu z Lizbony;

23.  uważa, że podejście Komisji do określania dotacji z budżetu UE dla unijnych agencji zdecentralizowanych jest wiarygodne i dostarczające właściwych zachęt; podkreśla, że środki budżetowe agencji UE nie są przeznaczone na same tylko wydatki administracyjne, ale przyczyniają się do realizowania celów strategii „Europa 2020” i dążeń UE w ogóle, zgodnie z decyzją organu ustawodawczego; podkreśla potrzebę ostrożnego analizowania wniosków o nowe stanowiska w odniesieniu do nowych przypisanych zadań; podkreśla jednak znaczenie odpowiedniego finansowania tych agencji, których zadania zostały rozszerzone, tak by nie utrudniać wykonania powierzonych im zadań; wzywa do przyjęcia specjalnego podejścia do kwestii zatrudnienia wyspecjalizowanych pracowników naukowych z doświadczeniem zawodowym, zwłaszcza jeśli stanowiska te są finansowane wyłącznie z opłat, a co za tym idzie są neutralne dla budżetu UE; wspiera prace prowadzone przez międzyinstytucjonalną grupę roboczą ds. przyszłości agencji, którą powołano na początku 2009 r., i oczekuje na jej wnioski, zwłaszcza dotyczące wspomnianych wyżej punktów;

Poziom płatności, zaległe zobowiązania (RAL) i finansowanie budżetu UE

24.  zauważa, że poziom płatności w 2012 r. będzie bezpośrednio wynikał z zobowiązań prawnych i politycznych z poprzednich lat; uważa, że wzrost w porównaniu z poziomem budżetu na 2011 r. jest możliwy do przewidzenia i zgodny z ogólnym profilem płatności w okresie programowania 2007-2013 (zob. tabele w załączniku);

25.  podkreśla pilną potrzebę zajęcia się kwestią wzrastającego poziomu zaległych zobowiązań (RAL) pod koniec 2010 r. (194 mld EUR, zob. tabela w załączniku); wyraża ubolewanie z powodu przyjętej przez Radę postawy przy decydowaniu o poziomie płatności a priori, bez uwzględnienia dokładnej oceny rzeczywistych potrzeb; podkreśla fakt, że poziom RAL jest szczególnie wysoki w dziale 1b; nie uważa proponowanej przez Radę opcji redukowania zobowiązań budżetowych UE w celu zmniejszenia poziomu RAL za rozwiązanie trwałe, ponieważ uniemożliwiłoby to osiągnięcie uprzednio uzgodnionych unijnych celów i priorytetów; podkreśla w związku z tym zobowiązanie się Rady do wspólnej deklaracji z Parlamentem w sprawie możliwości znalezienia rozwiązania dla potrzeb w zakresie płatności, które powstają w trakcie 2011 r., za pomocą budżetu korygującego;

26.  podkreśla, że w procesie wdrażania programów wieloletnich nie można uniknąć pewnego poziomu RAL oraz że istnienie zobowiązań do uregulowania z definicji wymaga wykonania odpowiadających im płatności; dlatego domaga się utrzymania właściwej proporcji między zobowiązaniami a płatnościami oraz zobowiązuje się dołożyć wszelkich starań podczas procedury budżetowej, aby zmniejszyć rozbieżność między środkami na zobowiązania a środkami na płatności;

27.  podziela pogląd Rady, że należy propagować opracowywanie realistycznego budżetu; wzywa Komisję do dopilnowania, by projekt budżetu opierał się na tej zasadzie; zauważa jednak, że wykonanie wcześniejszych budżetów, które uległo poprawie w ostatnich latach, może nie stanowić bardzo dokładnego wskaźnika potrzeb na 2012 r., ponieważ realizowanie niektórych programów może ulec przyspieszeniu w 2012 r. i potrzeby finansowe odpowiednio wzrosną; popiera wezwanie przez Radę państw członkowskich do zapewnienia lepszych prognoz realizacji, zwłaszcza z myślą o unikaniu niepełnego wykorzystania środków, oraz uważa, że to same państwa członkowskie powinny podjąć większość starań w tym względzie, gdyż poziom przygotowanego przez Komisję projektu budżetu określony jest przede wszystkim w oparciu o ich własne prognozy (zwłaszcza w dziale 2) i ich zdolność wykonania; przypomina, że państwa członkowskie wraz z Komisją wspólnie zarządzają ponad 80% środków UE; przypomina państwom członkowskim o ich prawnej odpowiedzialności przy określaniu i egzekwowaniu zasad finansowych mających zastosowanie do podmiotów otrzymujących finansowanie z UE;

28.  zwraca uwagę, że ochrona interesów finansowych należy, od czasu wejścia w życie Traktatu z Lizbony, również do zakresu odpowiedzialności państw członkowskich; podkreśla, że Europejski Trybunał Obrachunkowy stwierdził, iż systemy zarządzania i kontroli w niektórych państwach członkowskich nie są w pełni efektywne; przypomina ponadto, że zwroty niewłaściwie wypłaconych środków finansowych w zakresie funduszy strukturalnych, wynoszące miliardy euro, do tej pory nie zostały dokonane; zauważa, że w obecnym sprawozdaniu rocznym DG REGIO nie można zadeklarować zasadności i regularności wydatków państw członkowskich, ponieważ niektóre państwa członkowskie nie przestrzegały obowiązku terminowego przedkładania swych sprawozdań; podkreśla, że ze względu na utrzymujące się niedofinansowanie przez państwa członkowskie budżetu UE, Parlament Europejski może być zmuszony do określenia „negatywnych” priorytetów wśród projektów unijnych i do zmniejszenia ich środków finansowych;

29.  zdaje sobie sprawę z tego, że poziom ostatecznie zrealizowanych co roku płatności pociąga za sobą czasami znaczną tak zwaną „nadwyżkę” w porównaniu z poziomem płatności pierwotnie uzgodnionym przez władzę budżetową, co oznacza, że wkłady państw członkowskich do budżetu UE odpowiednio maleją, a ich sytuacja fiskalna ulega poprawie; nie uważa, aby obawy Rady dotyczące poziomu i momentu tego „zwrotu” były zasadne jeżeli chodzi rozwiązanie delikatnego podstawowego problemu finansowania budżetu UE; uważa, że niezrealizowane płatności powinny być raczej przenoszone z roku „n” na następny rok budżetowy („n+1”) niż potrącane z obliczenia wkładów państw członkowskich; w związku z tym zdecydowanie wzywa Komisję do przedstawienia ambitnych propozycji dotyczących stworzenia nowych, prawdziwych zasobów własnych, tak aby Unia dysponowała rzeczywistymi i niezależnymi środkami finansowymi; nalega ponadto, by wszelkie nowe zasoby własne opierały się na obszernej ocenie wpływu i były ukierunkowane na rozwój sposobów wzmocnienia konkurencyjności i wzrostu gospodarczego UE; zwraca się do Rady o konstruktywną współpracę w debacie na temat sprawiedliwych i nowych zasobów własnych dla UE;

Wydatki administracyjne w ramach sekcji 3 budżetu UE

30.  przyjmuje do wiadomości pismo komisarza ds. programowania finansowego i budżetu z dnia 3 lutego 2011 r. potwierdzające zobowiązanie Komisji do niepodwyższania liczby stanowisk oraz do podjęcia prób ograniczenia wzrostu nominalnego (w porównaniu z rokiem 2011) w środkach administracyjnych w dziale 5; jest jednak świadom faktu, że choć kompetencje UE rozszerzają się, tendencja ta może okazać się nietrwała w dłuższej perspektywie i może mieć negatywny wpływ na szybkie i skuteczne realizowanie działań UE;

31.  wzywa Komisję do rozpatrzenia długoterminowego wpływu swojej polityki outsourcingu i swojej polityki zatrudniania rosnącej liczby pracowników kontraktowych na jakość i niezależność europejskiej służby cywilnej; podkreśla, że choć umożliwia to oszczędności w zakresie płac i emerytur, prowadzi to do sytuacji, w której coraz więcej pracowników zatrudnionych w Komisji nie jest ujętych w planie zatrudnienia; przypomina, że poziomy płac i emerytur określone są przez prawnie wiążące porozumienia, które Komisja musi w całości stosować;

32.  podkreśla, że w przypadku programów wieloletnich pewne specjalne wydatki administracyjne (w tym wydatki agencji wykonawczych) ujęte są w ogólnej puli finansowej programów wraz z tak zwanymi „wydatkami operacyjnymi”; wskazuje, że zwyczaj Rady dokonywania horyzontalnych cięć tych pozycji budżetowych w celu ograniczenia wydatków administracyjnych nieuchronnie doprowadzi do zmiany całej wspólnie ustalonej puli środków na te programy oraz zagraża szybkości i jakości ich realizowania;

o
o   o

33.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie i Trybunałowi Obrachunkowemu.

ZAŁĄCZNIK

(1) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0068. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0481. (4) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0376. (5) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0224.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie procedury jednego wniosku o jedno zezwolenie dla obywateli krajów trzecich na pobyt i pracę na terytorium państwa członkowskiego oraz w sprawie wspólnego zbioru praw dla pracowników z krajów trzecich przebywających legalnie w państwie członkowskim (COM(2007)0638 – C6-0470/2007 – 2007/0229(COD))

P7_TA(2011)0115 A7-0265/2010

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji (COM(2007)0638),

–  uwzględniając art. 63 ust. 3 lit. a) oraz art. 67 Traktatu WE, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0470/2007),

–   uwzględniając swe stanowisko z dnia 20 listopada 2008 r.(1)

–  uwzględniając komunikat Komisji skierowany do Parlamentu Europejskiego i Rady zatytułowany „Konsekwencje wejścia w życie traktatu lizbońskiego dla trwających międzyinstytucjonalnych procedur decyzyjnych” (COM(2009)0665),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 i art. 79 ust. 2 lit. a) i b) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 9 lipca 2008 r.(2),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 18 czerwca 2008 r.(3),

–  uwzględniając art. 55 i 56 ust. 3 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7-0265/2010),

1.  przyjmuje swoje stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego projektu lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania jego stanowiska Radzie, Komisji i parlamentom państw członkowskich.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu w dniu 24 marca 2011 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/.../UE w sprawie procedury jednego wniosku o jedno zezwolenie dla obywateli państw trzecich na pobyt i pracę na terytorium państwa członkowskiego oraz w sprawie wspólnego zbioru praw dla pracowników z państw trzecich przebywających legalnie w państwie członkowskim
[Poprawka 122, o ile nie wskazano inaczej]

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 79 ust. 2 lit. a) i b),

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

▌

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(4),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów(5),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(6),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  W celu stopniowego ustanowienia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przewidziano środki, które należy przyjąć w dziedzinach azylu, imigracji i ochrony praw obywateli państw trzecich.

(2)  Rada Europejska na specjalnym szczycie w Tampere w dniach 15-16 października 1999 r. uznała potrzebę harmonizacji ustawodawstwa krajowego dotyczącego przyjmowania i pobytu obywateli państw trzecich na terytorium Unii. W tym kontekście Rada Europejska w szczególności stwierdziła, że Unia powinna zapewnić sprawiedliwe traktowanie obywateli państw trzecich przebywających legalnie na terytorium państwa członkowskiego oraz że bardziej zdecydowana polityka w zakresie integracji powinna zmierzać do przyznania im praw i obowiązków porównywalnych do praw i obowiązków obywateli Unii. W tym celu Rada Europejska zwróciła się do Rady o szybkie przyjęcie instrumentów prawnych na podstawie wniosków Komisji. Potrzebę osiągnięcia celów określonych w Tampere potwierdzono w programie sztokholmskim przyjętym przez Radę Europejską w dniach 10-11 grudnia 2009 r.(7).

(3)  ▌Przepisy dotyczące procedury jednego wniosku służącego uzyskaniu jednego dokumentu, który łączyłby zarówno zezwolenie na pobyt, jak i na pracę, w jednym akcie administracyjnym, powinny przyczynić się do uproszczenia i ujednolicenia ▌przepisów stosowanych obecnie w państwach członkowskich. Takie uproszczenie proceduralne zostało już wprowadzone w niektórych państwach członkowskich i zwiększyło skuteczność procedury zarówno dla migrantów, jak i ich pracodawców, a także ułatwiło kontrolę legalności pobytu i pracy migrantów.

(4)  Aby zezwolić na pierwszy wjazd na swoje terytorium, państwa członkowskie powinny być zdolne do szybkiego wydawania jednego zezwolenia lub – jeżeli dane państwo wydaje takie zezwolenia wyłącznie na swoim terytorium – wizy.

(5)  Należy ustanowić zbiór zasad regulujących procedurę rozpatrywania wniosku o jedno zezwolenie. Procedura taka winna być skuteczna i wykonalna, biorąc pod uwagę zwykłe obciążenie pracą administracji państw członkowskich, a także przejrzysta i sprawiedliwa w celu zapewnienia osobom zainteresowanym odpowiedniej pewności prawnej.

(6)  W prawie krajowym powinno się określić obiektywne warunki i kryteria, na podstawie których można odrzucić wniosek o jedno zezwolenie, w tym obowiązek przestrzegania zasady preferencji unijnej, wyrażonej w szczególności w odpowiednich postanowieniach aktów przystąpienia z dnia 16 kwietnia 2003 r. i dnia 25 kwietnia 2005 r. Każda odmowa powinna być należycie uzasadniona.

(7)  Jedno zezwolenie powinno być sporządzane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1030/2002 z dnia 13 czerwca 2002 r. ustanawiającym jednolity wzór dokumentów pobytowych dla obywateli państw trzecich(8), umożliwiającego państwom członkowskim zamieszczenie dodatkowych informacji, w szczególności dotyczących zezwolenia na pracę. Nie tylko w jednym zezwoleniu, ale również we wszystkich wydanych przez siebie dokumentach pobytowych państwa członkowskie powinny zamieszczać – również z myślą o lepszej kontroli migracji – informacje dotyczące wszelkich zezwoleń na pracę, niezależnie od rodzaju zezwolenia lub dokumentu pobytowego, na podstawie których danego obywatela państwa trzeciego przyjęto na terytorium państwa członkowskiego i na podstawie których przyznano mu dostęp do rynku pracy tego państwa.

(8)  Fakt, że państwa członkowskie mają obowiązek określić, czy wniosek o jedno zezwolenie ma być składany przez obywatela państwa trzeciego, czy przez jego pracodawcę, nie powinien wpływać na ewentualne ustalenia wymagające uczestnictwa obu tych podmiotów w procedurze. Państwa członkowskie decydują, czy wniosek o jedno zezwolenie ma zostać złożony w państwie członkowskim miejsca przeznaczenia, czy też z państwa trzeciego. W przypadku gdy obywatelowi państwa trzeciego nie zezwolono na złożenie wniosku z państwa trzeciego, państwa członkowskie dbają, by wniosek mógł zostać przedłożony przez pracodawcę w państwie członkowskim miejsca przeznaczenia.

(9)  Przepisy niniejszej dyrektywy, które odnoszą się do dokumentów pobytowych wydawanych w celu innym, niż praca, powinny dotyczyć jedynie wzoru tych dokumentów i nie powinny wpływać na przepisy krajowe ani przepisy UE o procedurach przyjmowania obywateli państw trzecich i procedurach wydawania takich dokumentów.

(10)  Przepisy niniejszej dyrektywy w sprawie procedury jednego wniosku i w sprawie jednego zezwolenia nie powinny mieć zastosowania do wiz jednolitych ani długoterminowych.

(11)  Termin przysługujący na wydanie decyzji w sprawie wniosku nie powinien obejmować czasu potrzebnego na uznanie kwalifikacji zawodowych ani okresu potrzebnego na wydanie wizy. Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać krajowych procedur uznawania dyplomów.

(12)  Wyznaczenie organu właściwego do celów niniejszej dyrektywy nie powinno wpływać na rolę i obowiązki innych organów ani, w odpowiednich przypadkach, partnerów społecznych w odniesieniu do rozpatrywania wniosku i podejmowania decyzji w jego sprawie.

(13)  Przepisy niniejszej dyrektywy nie naruszają właściwości państw członkowskich do decydowania o przyjęciu obywateli państw trzecich w celu ich zatrudnienia, w tym do określania ich liczby.

(14)  Obywatelom państw trzecich będącym w posiadaniu ważnego dokumentu podróży i jednego zezwolenia wydanego przez państwo członkowskie stosujące w pełni dorobek Schengen należy zezwalać na wjazd na terytorium państw członkowskich stosujących w pełni dorobek Schengen i przemieszczanie się po tym terytorium przez okres do trzech miesięcy, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiającym wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen)(9) oraz art. 21 dorobku Schengen – Konwencja wykonawcza do układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. między rządami państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach (konwencja wykonawcza do układu z Schengen)(10).

(15)  Ze względu na brak przepisów Unii, prawa przysługujące pracownikom z państw trzecich różnią się w zależności od państwa członkowskiego, w którym osoby te pracują, oraz od ich obywatelstwa. ▌Aby wesprzeć dalszy rozwój spójnej polityki imigracyjnej i zmniejszyć różnice w zakresie praw przysługujących obywatelom Unii i obywatelom państw trzecich pracującym legalnie w państwie członkowskim, a także aby uzupełnić istniejący dorobek prawny w dziedzinie imigracji, należy ustanowić zbiór praw, w szczególności poprzez określenie obszarów polityki, w których zapewnia się pracownikom z państw trzecich przyjętym legalnie na terytorium państwa członkowskiego, ale niebędącym jeszcze rezydentami długoterminowymi, traktowanie na równi z własnymi obywatelami. Celem takich przepisów jest ustanowienie minimalnych równych zasad w całej Unii, uznanie wkładu obywateli państw trzecich pracujących legalnie w państwach członkowskich w gospodarkę europejską poprzez ich pracę i podatki, a także stworzenie zabezpieczenia służącego ograniczeniu nieuczciwej konkurencji pomiędzy obywatelami państw członkowskich a obywatelami państw trzecich, mogącej wynikać z wyzysku tych ostatnich. Definicja „pracownika z państwa trzeciego” zawarta w niniejszej dyrektywie oznacza, niezależnie od interpretacji pojęcia stosunku pracy w innych aktach prawnych Unii, każdego obywatela państwa trzeciego, który został przyjęty na terytorium państwa członkowskiego, legalnie na nim przebywa i ma prawo do pracy zgodnie z prawem lub praktyką krajową. [Poprawka 123]

(16)  Wszystkim obywatelom państw trzecich legalnie przebywającym i pracującym w państwie członkowskim powinien przysługiwać przynajmniej taki sam wspólny zbiór praw w postaci traktowania na równi z obywatelami państwa przyjmującego, niezależnie od pierwotnego celu czy podstawy przyjęcia ich na terytorium tego państwa. Prawo do równego traktowania w dziedzinach określonych w niniejszej dyrektywie należy przyznać nie tylko tym obywatelom państw trzecich, których przyjęto na terytorium państwa członkowskiego w celu zatrudnienia, ale również tym, których przyjęto w innych celach i którym przyznano dostęp do rynku pracy danego państwa członkowskiego zgodnie z innymi przepisami krajowymi lub unijnymi, w tym osobom przyjętym zgodnie z dyrektywą Rady 2003/86/WE z dnia 22 września 2003 r. w sprawie prawa do łączenia rodzin(11), dyrektywą Rady 2004/114/WE z dnia 13 grudnia 2004 r. w sprawie warunków przyjmowania obywateli państw trzecich w celu odbywania studiów, udziału w wymianie młodzieży szkolnej, szkoleniu bez wynagrodzenia lub wolontariacie(12) lub dyrektywą Rady 2005/71/WE z dnia 12 października 2005 r. w sprawie szczególnej procedury przyjmowania obywateli państw trzecich w celu prowadzenia badań naukowych(13).

(17)  Niniejsza dyrektywa nie dotyczy obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi zgodnie z dyrektywą Rady 2003/109/WE(14), z uwagi na ich korzystniejszy status i korzystanie przez nich ze szczególnego rodzaju dokumentów pobytowych: „zezwoleń na pobyt rezydenta długoterminowego WE”.

(18)  Niniejsza dyrektywa nie dotyczy oddelegowanych obywateli państw trzecich. Nie powinno to uniemożliwiać obywatelom państw trzecich, którzy legalnie przebywają i pracują w jednym państwie członkowskim i zostali oddelegowani do innego państwa członkowskiego, dalszego korzystania z prawa do traktowania na równi z obywatelami państwa członkowskiego pochodzenia w okresie oddelegowania, w zakresie tych warunków zatrudnienia, do których nie ma zastosowania dyrektywa 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług(15) ▌. [Poprawki 122 i 124]

(19)  Niniejsza dyrektywa nie powinna dotyczyć obywateli państw trzecich, których przyjęto na terytorium państwa członkowskiego ▌w celu podjęcia pracy sezonowej, z uwagi na ich tymczasowy status.

(20)  Prawo do równego traktowania w określonych obszarach polityki powinno być ściśle powiązane z prawem obywatela państwa trzeciego do legalnego pobytu i dostępu do rynku pracy w danym państwie członkowskim, które to prawo zapisane jest w jednym zezwoleniu obejmującym zarówno zezwolenie na pobyt, jak i pracę, oraz w dokumentach pobytowych wydanych w innych celach i zawierających informacje dotyczące prawa do podjęcia pracy.

(21)  Warunki pracy w rozumieniu niniejszej dyrektywy obejmują, co najmniej, wynagrodzenie i warunki zwolnienia, bezpieczeństwo i higienę pracy, czas pracy oraz urlop, z uwzględnieniem wszelkich obowiązujących układów zbiorowych. [Poprawki 122 i 125]

(22)  Kwalifikacje zawodowe uzyskane przez obywatela państwa trzeciego w innych państwach członkowskich należy uznawać tak samo, jak w przypadku obywateli Unii, natomiast kwalifikacje uzyskane w państwie trzecim powinno się uwzględniać w sposób zgodny z przepisami dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych(16). Przysługujące pracownikom z państw trzecich prawo do równego traktowania w zakresie uznawania dyplomów, świadectw i innych kwalifikacji zawodowych zgodnie z odpowiednimi procedurami krajowymi nie wpływa na kompetencje państw członkowskich w zakresie dopuszczania takich pracowników z państw trzecich do swych rynków pracy. [Poprawki 122 i 126]

(23)  Pracownikom z państw trzecich ▌powinno przysługiwać prawo do równego traktowania w zakresie zabezpieczenia społecznego. Działy zabezpieczenia społecznego określono w rozporządzeniu (WE) nr 883/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego(17). Przepisy niniejszej dyrektywy dotyczące równego traktowania w zakresie zabezpieczenia społecznego mają również zastosowanie do pracowników przybywających do państwa członkowskiego bezpośrednio z państwa trzeciego. Niemniej jednak na mocy niniejszej dyrektywy nie powinno się przyznawać pracownikom z państw trzecich, na których sytuację wpływają aspekty transgraniczne dotyczące różnych państw członkowskich, więcej praw w dziedzinie zabezpieczenia społecznego niż jest to przewidziane w obowiązującym prawie unijnym. Ponadto niniejsza dyrektywa nie powinna przyznawać praw w przypadkach, które pozostają poza zakresem przepisów unijnych, takich jak, na przykład, w odniesieniu do członków rodziny przebywających w państwie trzecim. Niniejsza dyrektywa przyznaje prawa jedynie tym członkom rodziny, którzy dołączają do pracownika z państwa trzeciego w którymkolwiek z państw członkowskich w ramach łączenia rodziny, lub tym członkom rodziny, którzy już legalnie przebywają w państwie członkowskim razem z tym pracownikiem z państwa trzeciego.[Poprawki 122 i 127]

(24)  Prawo Unii nie ogranicza prawa państw członkowskich do organizowania własnych systemów zabezpieczenia społecznego. Ponieważ odpowiednie przepisy nie zostały zharmonizowane na szczeblu UE, każde państwo członkowskie powinno samo w swoim prawie określić warunki, na jakich przyznawane są świadczenia z tytułu zabezpieczenia społecznego, a także kwotę takich świadczeń i okres, przez jaki są wypłacane. Wykonując to prawo, państwa członkowskie powinny jednak przestrzegać prawa Unii. [Poprawki 122 i 128]

(25)  Państwa członkowskie powinny zapewnić, co najmniej, równe traktowanie obywatelom państw trzecich, którzy są zatrudnieni lub którzy, po przepracowaniu minimalnego okresu, zostali zarejestrowani jako bezrobotni. Jakiekolwiek ograniczenia równego traktowania w zakresie zabezpieczenia społecznego na mocy niniejszej dyrektywy nie powinny wpływać na prawa przyznane w związku ze stosowaniem rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1231/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. rozszerzającego rozporządzenie (WE) nr 883/2004 i rozporządzenie (WE) nr 987/2009 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo(18). [Poprawka 130]

(26)  Równe traktowanie pracowników z państw trzecich nie dotyczy działań w zakresie szkolenia zawodowego, które są finansowane w ramach systemów pomocy społecznej. [Poprawki 122 i 129]

(27)  Ponieważ celów niniejszej dyrektywy, jakimi są ustanowienie procedury jednego wniosku w celu wydania obywatelom państw trzecich jednego zezwolenia na pracę na terytorium państwa członkowskiego oraz zapewnienie praw pracownikom z państw trzecich legalnie przebywającym w państwie członkowskim, nie można osiągnąć w sposób wystarczający na poziomie państw członkowskich, natomiast ze względu na rozmiary i skutki działań możliwe jest lepsze osiągnięcie tych celów na szczeblu Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza zakres konieczny do osiągnięcia tych celów.

(28)  Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, zgodnie z art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej.

(29)  Niniejszą dyrektywę należy stosować, nie naruszając korzystniejszych przepisów zawartych w prawie Unii i instrumentach międzynarodowych.

(30)  Państwa członkowskie powinny stosować przepisy niniejszej dyrektywy bez dyskryminacji ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, poglądy polityczne lub inne, przynależność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną zgodnie, w szczególności, z dyrektywą Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne(19) oraz dyrektywą Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy(20).

(31)  Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do TFUE oraz bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu te państwa członkowskie nie uczestniczą w przyjęciu niniejszej dyrektywy, nie są nią związane ani nie ma ona do nich zastosowania.

(32)  Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy, nie jest nią związana i nie ma ona do niej zastosowania,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ

Rozdział I

Przepisy ogólne

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsza dyrektywa nie narusza praw państw członkowskich do dopuszczania obywateli państw trzecich do ich rynków pracy.

Artykuł 2

Definicje

Artykuł 3

Zakres

1.  Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do:

2.  Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do obywateli państw trzecich:

3.  Państwa członkowskie mogą postanowić, że rozdział II niniejszej dyrektywy nie znajduje zastosowania do obywateli państw trzecich, którym albo przyznano prawo do pracy na terytorium państwa członkowskiego przez okres nieprzekraczający sześciu miesięcy, albo których przyjęto w tym państwie członkowskim w celu podjęcia studiów.

4.  Rozdział II niniejszej dyrektywy nie ma zastosowania do obywateli państw trzecich upoważnionych do wykonywania pracy na podstawie wizy.

Rozdział II

Procedura jednego wniosku i jedno zezwolenie

Artykuł 4

Procedura jednego wniosku

1.  Wniosek o jedno zezwolenie ▌składa się w drodze procedury jednego wniosku. Państwa członkowskie ustalają, czy wnioski o jedno zezwolenie powinni składać obywatele państw trzecich, czy ich pracodawcy. Państwa członkowskie mogą również postanowić o dopuszczeniu wniosku dowolnej z tych stron. Jeżeli wniosek ma zostać złożony przez obywatela państwa trzeciego, państwa członkowskie umożliwiają złożenie wniosku z państwa trzeciego lub, o ile przewiduje to prawo krajowe, na terytorium państwa członkowskiego, w którym obywatel ten jest już legalnie przyjęty.

2.  Państwa członkowskie rozpatrują wniosek i podejmują decyzję o przyznaniu, zmianie lub przedłużeniu ważności jednego zezwolenia, jeżeli wnioskodawca spełnia wymogi ustanowione w prawie krajowym lub unijnym. Decyzja o przyznaniu, zmianie lub przedłużeniu ważności jednego zezwolenia jest jednym aktem administracyjnym, łączącym w sobie zezwolenie na pobyt i pracę.

3.  Procedura jednego wniosku nie ma wpływu na przebieg procedury wizowej, która może być wymagana w związku z pierwszym wjazdem.

4.  Gdy spełnione są odnośne warunki, państwo członkowskie wydaje jedno zezwolenie tym obywatelom państw trzecich, którzy występują o przyjęcie, i tym spośród już przyjętych obywateli państw trzecich, którzy wystąpili o przedłużenie ważności lub zmianę ich dokumentu pobytowego po wejściu w życie krajowych przepisów wykonawczych.

Artykuł 5

Właściwy organ

1.  Państwa członkowskie wyznaczają organ właściwy do przyjmowania wniosków i wydawania jednego zezwolenia.

2.  Właściwy organ rozpatruje wniosek i podejmuje decyzję w jego sprawie w jak najkrótszym terminie, a w każdym przypadku nie później niż trzy miesiące od daty złożenia wniosku.

W wyjątkowych okolicznościach związanych ze skomplikowanym procesem rozpatrywania wniosku termin określony w akapicie pierwszym można przedłużyć.

Konsekwencje niepodjęcia decyzji przed upływem terminu przewidzianego w niniejszym artykule określane są w prawie krajowym danego państwa członkowskiego.

3.  Właściwy organ powiadamia wnioskodawcę o swojej decyzji na piśmie, zgodnie z procedurami powiadamiania ustanowionymi w przepisach krajowych.

4.  Jeżeli informacje lub dokumenty załączone do wniosku są niekompletne zgodnie z kryteriami określonymi w prawie krajowym, właściwy organ informuje wnioskodawcę na piśmie, jakie dodatkowe informacje lub dokumenty są wymagane, a także może wyznaczyć rozsądny termin na ich przedłożenie. Bieg terminu, o którym mowa w ust. 2, ulega wstrzymaniu do czasu otrzymania przez władze wymaganych dodatkowych informacji. W przypadku niedostarczenia dodatkowych informacji lub dokumentów w wyznaczonym terminie wniosek może zostać odrzucony.

Artykuł 6

Jedno zezwolenie

1.  Państwa członkowskie wydają jedno zezwolenie według jednolitego wzoru określonego w rozporządzeniu (WE) nr 1030/2002 i zamieszczają na nim informacje dotyczące zezwolenia na pracę zgodnie z pkt 7.5-9 w lit. a) załącznika do rozporządzenia.

2.  Wydając jedno zezwolenie, państwa członkowskie nie wydają już żadnych dodatkowych zezwoleń ▌ jako dowodu przyznania dostępu do rynku pracy.

Artykuł 7

Dokumenty pobytowe wydane w innych celach niż podjęcie pracy

Artykuł 8

Środki zaskarżenia

1.  W pisemnym powiadomieniu dotyczącym wydania decyzji o odrzuceniu wniosku o wydanie jednego zezwolenia, odmowie zmiany lub odmowie przedłużenia ważności bądź wycofaniu jednego zezwolenia na podstawie kryteriów przewidzianych w prawie krajowym bądź unijnym podaje się przyczyny wydania takiej decyzji.

2.  Każdą decyzję o odrzuceniu wniosku, odmowie zmiany lub odmowie przedłużenia ważności bądź wycofaniu jednego zezwolenia można zaskarżyć w danym państwie członkowskim zgodnie z prawem krajowym. W pisemnym powiadomieniu informuje się o sądzie lub organie administracyjnym, do którego należy złożyć odwołanie, oraz o terminie odwołania.

3.  Wniosek może zostać uznany za niedopuszczalny z powodu liczby przyjęć obywateli państw trzecich przybywających do pracy i, na tej podstawie, nie musi być on rozpatrywany.

Artykuł 9

Dostęp do informacji

Państwa członkowskie dostarczają obywatelowi państwa trzeciego i jego przyszłemu pracodawcy – na żądanie – odpowiednich informacji o dokumentach potrzebnych do złożenia kompletnego wniosku.

Artykuł 10

Opłaty

Państwa członkowskie mogą pobierać od wnioskodawców opłatę ▌. W stosownych przypadkach państwa członkowskie pobierają opłatę za rozpatrzenie wniosku zgodnie z niniejszą dyrektywą. Wysokość takiej opłaty jest ustalana w sposób proporcjonalny i może być oparta na kosztach faktycznie wyświadczonych usług rozpatrzenia wniosku i wydania pozwolenia.

Artykuł 11

Prawa przyznane z tytułu jednego zezwolenia

Rozdział III

Prawo do równego traktowania

Artykuł 12

Prawa

1.  Pracownicy z państwa trzeciego, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. b) i c), są traktowani na równi z obywatelami państwa członkowskiego pobytu w następujących dziedzinach:

2.  Państwa członkowskie mogą ograniczyć zasadę traktowania na równi z własnymi obywatelami:

Ponadto państwa członkowskie mogą postanowić, że w odniesieniu do świadczeń rodzinnych ust. 1 lit. e) nie ma zastosowania do obywateli państw trzecich, którzy uzyskali zezwolenie na pracę na terytorium państwa członkowskiego na okres nieprzekraczający 6 miesięcy, do obywateli państw trzecich przyjętych w celu podjęcia studiów oraz do obywateli państw trzecich upoważnionych do wykonywania pracy na podstawie wizy;

▌[Poprawki 122 i 137]

3.  Prawo do równego traktowania, o którym mowa w ust. 1, nie narusza prawa państwa członkowskiego do wycofania lub odmowy przedłużenia ważności pozwolenia na pobyt wydanego na mocy niniejszej dyrektywy, pozwolenia na pobyt wydanego w celach innych niż podjęcie pracy czy też jakiegokolwiek innego pozwolenia na pracę w danym państwie członkowskim.

4.  Pracownicy z państw trzecich przenoszący się do państwa trzeciego lub – w razie śmierci takiego pracownika – pozostali przy życiu członkowie rodziny, których miejsce pobytu znajduje się w państwie trzecim, a ich prawa wynikają z praw tego pracownika, otrzymują ustawowe świadczenia z tytułu wieku, inwalidztwa lub śmierci, które wynikają z poprzedniego zatrudnienia pracownika i do których osoby te nabyły prawa zgodnie z prawodawstwem określonym w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 883/2004, na tych samych warunkach i w tej samej wysokości, co obywatele danego państwa członkowskiego przenoszący się do państwa trzeciego. [Poprawka 141]

Artykuł 13

Korzystniejsze przepisy

1.  Przepisy niniejszej dyrektywy stosuje się bez uszczerbku dla korzystniejszych przepisów:

2.  Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla prawa państw członkowskich do przyjmowania lub utrzymania przepisów korzystniejszych dla osób, których dotyczy.

Rozdział IV

Przepisy końcowe

Artykuł 14

Podawanie informacji do wiadomości publicznej

Każde państwo członkowskie podaje do wiadomości publicznej systematycznie aktualizowane informacje dotyczące warunków przyjęcia i pobytu na swoim terytorium obywateli państw trzecich w celu podjęcia tam pracy.

Artykuł 15

Sprawozdawczość

1.  Okresowo, a po raz pierwszy do dnia...(23), Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie ze stosowania niniejszej dyrektywy w państwach członkowskich oraz przedstawia propozycje zmian, które uzna za niezbędne.

2.  Raz do roku, a po raz pierwszy do dnia 1 lipca …(24)*, państwa członkowskie przekazują Komisji dane statystyczne dotyczące liczby obywateli państw trzecich, którym przyznano jedno zezwolenie w poprzednim roku kalendarzowym, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 862/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie statystyk Wspólnoty z zakresu migracji i ochrony międzynarodowej(25).

Artykuł 16

Transpozycja

1.  Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia …(26) Państwa członkowskie niezwłocznie przekażą Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2.  Państwa członkowskie przekażą Komisji tekst głównych przepisów prawa krajowego dotyczących dziedziny objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 17

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 18

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich zgodnie z Traktatami.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

(1) Dz.U. C 16 E z 22.1.2010, s. 240. (2) Dz.U. C 27 z 3.2.2009, s. 114. (3) Dz.U. C 257 z 9.10.2008, s. 20. (4) Dz.U. C 27 z 3.2.2009, s. 114. (5) Dz.U. C 257 z 9.10.2008, s. 20. (6) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 24 marca 2011 r. (7) Dz.U. C 115 z 4.5.2010, s. 1. (8) Dz.U. L 157 z 15.6.2002, s. 1. (9) Dz.U. L 105 z 13.4.2006, s. 1. (10) Dz.U. L 239 z 22.9.2000, s. 19. (11) Dz.U. L 251 z 3.10.2003, s. 12. (12) Dz.U. L 375 z 23.12.2004, s. 12. (13) Dz.U. L 289 z 3.11.2005, s. 15. (14) Dz.U. L 16 z 23.1.2004, s. 44. (15) Dz.U. L 18 z 21.1.1997, s. 1. (16) Dz.U. L 255 z 30.9.2005, s 22. (17) Dz.U. L 166 z 30.4.2004, s. 1. (18) Dz.U. L 344 z 29.12.2010, s. 1. (19) Dz.U. L 180 z 19.7.2000, s. 22. (20) Dz.U. L 303 z 2.12.2000, s. 16. (21) Dz.U. L 158 z 30.4.2004, s. 77. (22) Dz.U. L 304 z 30.9.2004, s. 12. (23) * Dz.U. proszę wstawić datę: 3 lata od dnia określonego w art. 16. (24) ** Jeden rok od upływu terminu transpozycji niniejszej dyrektywy. (25) Dz.U. L 199 z 31.7.2007, s. 23. (26) * Dz.U. proszę wstawić datę: ...

Poprawki Parlamentu Europejskiego przyjęte w dniu 24 marca 2011r. do wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie praw konsumentów (COM(2008)0614 – C6-0349/2008 – 2008/0196(COD))

P7_TA(2011)0116 A7-0038/2011

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Do wniosku wprowadzono następujące poprawki(1):

Tekst zaproponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 1 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 2 preambuły (2)  Powyższe dyrektywy poddano przeglądowi na podstawie zdobytych doświadczeń oraz w celu uproszczenia i aktualizacji obowiązujących przepisów, wyeliminowania niespójności oraz wypełnienia zbędnych luk w prawie. Z przeglądu wynika, że właściwe jest zastąpienie tych czterech dyrektyw jedną dyrektywą. Nowa dyrektywa powinna określać standardowe przepisy dotyczące wspólnych aspektów przy równoczesnej rezygnacji z zasady minimalnej harmonizacji przyjętej we wcześniejszych dyrektywach, która zakładała możliwość utrzymania w mocy lub przyjęcia przez państwa członkowskie bardziej surowych przepisów krajowych. (2)  Powyższe dyrektywy poddano przeglądowi na podstawie zdobytych doświadczeń oraz w celu uproszczenia i aktualizacji obowiązujących przepisów, wyeliminowania niespójności oraz wypełnienia zbędnych luk w prawie. Z przeglądu wynika, że właściwe jest zastąpienie tych czterech dyrektyw jedną dyrektywą. Nowa dyrektywa powinna określać standardowe przepisy dotyczące wspólnych aspektów, umożliwiając jednocześnie utrzymanie w mocy lub przyjęcie przez państwa członkowskie w odniesieniu do niektórych innych aspektów przepisów krajowych przewidujących wyższy poziom ochrony konsumentów. Poprawka 2 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 5 preambuły (5)  Transgraniczny potencjał sprzedaży na odległość, który powinien być jednym z głównych osiągnięć rynku wewnętrznego, nie jest w pełni wykorzystywany przez konsumentów. W porównaniu ze znacznym wzrostem krajowej sprzedaży na odległość w ciągu ostatnich kilku lat, wzrost sprzedaży transgranicznej jest ograniczony. Różnica jest szczególnie znacząca w przypadku sprzedaży internetowej, gdzie potencjał dalszego wzrostu jest nadal wysoki. Transgraniczny potencjał umów negocjowanych poza lokalem przedsiębiorcy (sprzedaż bezpośrednia) jest ograniczony szeregiem czynników, w tym różnymi krajowymi przepisami dotyczącymi ochrony konsumentów, nakładanymi na tę branżę. W porównaniu ze wzrostem krajowej sprzedaży bezpośredniej w ciągu ostatnich kilku lat, w szczególności w sektorze usług (np. mediów), liczba konsumentów korzystających z tego kanału w zakupach transgranicznych utrzymuje się na niezmiennym poziomie. W odpowiedzi na coraz szersze możliwości biznesowe w wielu państwach członkowskich, małe i średnie przedsiębiorstwa (w tym również indywidualni przedsiębiorcy) i przedstawiciele handlowi przedsiębiorstw sprzedaży bezpośredniej powinni mieć więcej możliwości pozyskiwania klientów w innych państwach członkowskich, zwłaszcza w regionach przygranicznych. W związku z tym pełna harmonizacja w zakresie informacji dla konsumentów i prawa odstąpienia od umów zawieranych na odległość i umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa przyczyni się do lepszego funkcjonowania wewnętrznego rynku konsumenckiego. (5)  Transgraniczny potencjał sprzedaży na odległość, który powinien być jednym z głównych osiągnięć rynku wewnętrznego, nie jest w pełni wykorzystywany. W porównaniu ze znacznym wzrostem krajowej sprzedaży na odległość w ciągu ostatnich kilku lat, wzrost sprzedaży transgranicznej jest ograniczony. Różnica jest szczególnie znacząca w przypadku sprzedaży internetowej, gdzie potencjał dalszego wzrostu jest nadal wysoki. Transgraniczny potencjał umów negocjowanych poza lokalem przedsiębiorcy (sprzedaż bezpośrednia) jest ograniczony szeregiem czynników, w tym różnymi krajowymi przepisami dotyczącymi ochrony konsumentów, nakładanymi na tę branżę. W porównaniu ze wzrostem krajowej sprzedaży bezpośredniej w ciągu ostatnich kilku lat, w szczególności w sektorze usług (np. mediów), liczba konsumentów korzystających z tego kanału w zakupach transgranicznych utrzymuje się na niezmiennym poziomie. W odpowiedzi na coraz szersze możliwości biznesowe w wielu państwach członkowskich, małe i średnie przedsiębiorstwa (w tym również indywidualni przedsiębiorcy) i przedstawiciele handlowi przedsiębiorstw sprzedaży bezpośredniej powinni mieć więcej możliwości pozyskiwania klientów w innych państwach członkowskich, zwłaszcza w regionach przygranicznych. W związku z tym pełna harmonizacja pewnych aspektów w zakresie informacji dla konsumentów i prawa odstąpienia od umów zawieranych na odległość i umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa przyczyni się do wysokiego poziomu ochrony konsumentów i do lepszego funkcjonowania rynku wewnętrznego w transakcjach między przedsiębiorstwami a konsumentami. Poprawka 3 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 6 preambuły (6)  Przepisy prawne państw członkowskich w zakresie umów konsumenckich zawierają istotne różnice, które mogą powodować znaczne zakłócenia konkurencji oraz tworzyć przeszkody dla sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego. Istniejące przepisy wspólnotowe w dziedzinie umów konsumenckich zawieranych na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa, towarów konsumenckich i gwarancji oraz nieuczciwych postanowień umownych określają minimalne standardy harmonizacji prawa, dające państwom członkowskim możliwość utrzymania lub wprowadzenia bardziej surowych środków, zapewniających wyższy poziom ochrony konsumentów na ich terytorium. Ponadto w poszczególnych dyrektywach wiele zagadnień zostało uregulowanych niejednolicie, a pewnych nie uregulowano wcale. W poszczególnych państwach członkowskich przewidziano różne rozwiązania tych zagadnień. W związku z tym przepisy krajowe wdrażające dyrektywy z zakresu prawa umów konsumenckich znacznie się od siebie różnią. skreślony Poprawka 4 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 7 preambuły (7)  Rozbieżności te przyczyniają się do powstania istotnych barier funkcjonowania rynku wewnętrznego, mających wpływ na przedsiębiorców i konsumentów. Zwiększają one koszty przestrzegania przepisów, ponoszone przez przedsiębiorców chcących prowadzić transgraniczną sprzedaż towarów i świadczenie usług. Różnice takie podważają również zaufanie konsumentów do rynku wewnętrznego. Negatywny wpływ na zaufanie konsumentów ma również nierówny poziom ochrony konsumentów we Wspólnocie. Problem ten jest szczególnie dotkliwy w kontekście obserwowanego rozwoju rynków. (7)  Niektóre rozbieżności w przepisach państw członkowskich w zakresie umów konsumenckich, zwłaszcza umów zawieranych na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa, przyczyniają się do powstania istotnych barier funkcjonowania rynku wewnętrznego, mających wpływ na przedsiębiorców i konsumentów. Zwiększają one koszty przestrzegania przepisów, ponoszone przez przedsiębiorców chcących prowadzić transgraniczną sprzedaż towarów i świadczenie usług. Nieproporcjonalna segmentacja podważa również zaufanie konsumentów do rynku wewnętrznego. Poprawka 5 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 8 preambuły (8)  Pełna harmonizacja niektórych ważniejszych przepisów znacznie poprawi pewność prawną zarówno wśród konsumentów, jak i przedsiębiorców. Konsumenci i przedsiębiorcy będą mogli korzystać z jednolitych ram regulacyjnych, opartych na jasno zdefiniowanych instytucjach prawnych, regulujących niektóre aspekty umów zawieranych między przedsiębiorstwami a konsumentami w całej Wspólnocie. Dzięki temu zlikwidowane zostaną bariery wynikające z różnic w przepisach oraz możliwe będzie urzeczywistnienie koncepcji rynku wewnętrznego w tej dziedzinie. Bariery takie można zlikwidować tylko przez stworzenie jednolitych norm prawnych dla całej Wspólnoty. Dzięki nim konsumenci będą mogli korzystać z wysokiego poziomu ochrony w całej Wspólnocie. (8)  Z zastrzeżeniem przepisów stanowiących inaczej oraz zgodnie z art. 169 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej postanowienia niniejszej dyrektywy nie powinny stać na przeszkodzie temu, by państwa członkowskie utrzymywały w mocy lub przyjmowały surowsze przepisy prawa krajowego służące lepszej ochronie konsumentów. Pełna harmonizacja niektórych ważniejszych przepisów jest jednak uzasadniona w celu ochrony jednolitych ram regulacyjnych dotyczących ochrony konsumentów oraz w celu znacznej poprawy pewności prawnej zarówno wśród konsumentów, jak i przedsiębiorców prowadzących działalność transgraniczną. W takim przypadku konsumenci i przedsiębiorcy będą mogli korzystać z jednolitych ram regulacyjnych, opartych na jasno zdefiniowanych instytucjach prawnych, regulujących niektóre aspekty umów zawieranych między przedsiębiorstwami a konsumentami w całej Unii. Konsumenci będą zatem mogli korzystać z wysokiego poziomu ochrony w całej Unii. Ponadto stworzenie jednolitych przepisów na szczeblu Unii powinno zlikwidować bariery wynikające z nieproporcjonalnych różnic w przepisach oraz powinno umożliwić urzeczywistnienie koncepcji rynku wewnętrznego w tej dziedzinie. Poprawka 6 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 10 a preambuły (nowy) (10a)  Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć zastosowania do opieki zdrowotnej, tzn. usług zdrowotnych świadczonych przez pracowników służby zdrowia pacjentom w celu oceny, utrzymania lub poprawy ich stanu zdrowia. Poprawka 7 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 10 b preambuły (nowy) (10b)  Z zakresu stosowania niniejszej dyrektywy należy wyłączyć działalność hazardową, w tym loterie i zakłady, ze względu na bardzo specyficzny charakter takiej działalności, w związku z którym państwa członkowskie powinny mieć możliwość przyjmowania innych, w tym również surowszych, środków w zakresie ochrony konsumentów odnoszących się do tego rodzaju działalności. Poprawka 8 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 11 preambuły (11)  Istniejące przepisy wspólnotowe w dziedzinie usług finansowych dla konsumentów zawierają szereg norm zapewniających konsumentom ochronę. W związku z tym przepisy niniejszej dyrektywy stosuje się do umów dotyczących usług finansowych tylko w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne do wypełnienia luk w prawie. (11)  Istniejące przepisy Unii dotyczące między innymi usług finansowych dla konsumentów lub zorganizowanych podróży zawierają szereg norm zapewniających konsumentom ochronę. W związku z tym art. 5-19 i art. 23a niniejszej dyrektywy nie powinny mieć zastosowania do umów dotyczących świadczenia usług finansowych, a art. 9-19 nie powinny mieć zastosowania do umów zawieranych na odległość i umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa dotyczących zorganizowanych podróży, bez uszczerbku dla innych przepisów określonych w już istniejących aktach prawnych Unii. W odniesieniu do usług finansowych należy zachęcać państwa członkowskie, aby w trakcie tworzenia prawa w obszarach nieuregulowanych na szczeblu Unii wzorowały się na istniejących przepisach Unii w tym zakresie, w taki sposób by zapewnić równe reguły gry wszystkim konsumentom i wszystkim umowom dotyczącym usług finansowych. Komisja powinna dążyć do uzupełnienia prawa Unii w zakresie usług finansowych w celu usunięcia występujących luk i zapewnienia konsumentom ochrony w odniesieniu do wszystkich rodzajów umów. Poprawka 9 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 11 a preambuły (nowy) (11a)  Artykuły 9-19 niniejszej dyrektywy powinny pozostawać bez uszczerbku dla stosowania przepisów państw członkowskich odnoszących się do nabycia nieruchomości i gwarancji związanych z nieruchomością bądź formułowaniem lub przeniesieniem praw rzeczowych na nieruchomościach. Obejmuje to umowy związane z takimi aktami prawnymi, jak umowa sprzedaży nieruchomości do wykończenia oraz umowa dzierżawy z opcją zakupu. Poprawka 10 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 11 b preambuły (nowy) (11b)  Ponieważ w odniesieniu do umów sporządzanych zgodnie z przepisami państw członkowskich przez urzędnika państwowego nie występują żadne wyjątkowe sytuacje psychologiczne, umowy takie powinny zostać wyłączone z zakresu art. 9-19 niniejszej dyrektywy. Poprawka 11 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 11 c preambuły (nowy) (11c)  Do celów niniejszej dyrektywy umowy leasingowe dotyczące pojazdów silnikowych powinny być uznawane za usługi wynajmu pojazdów silnikowych, jeżeli pojazd silnikowy jest zwracany w momencie zakończenia umowy. Poprawka 12 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 11 d preambuły (nowy) (11d)  Wiele państw członkowskich postanowiło stosować krajowe przepisy ochrony konsumentów w odniesieniu do innych podmiotów, na przykład organizacji pozarządowych, przedsiębiorstw rozpoczynających działalność oraz małych i średnich przedsiębiorstw, a inne państwa członkowskie mogą zechcieć to zrobić. Należy przypomnieć, że państwa członkowskie mogą rozszerzyć zakres stosowania przepisów krajowych przyjętych w celu wdrożenia niniejszej dyrektywy na osoby fizyczne lub prawne niebędące konsumentami w rozumieniu niniejszej dyrektywy. Poprawka 13 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 11 e preambuły (nowy) (11e)  Treści cyfrowe przekazywane konsumentowi w formie cyfrowej, jeżeli konsument ma możliwość trwałego korzystania lub w pewien sposób podobnego do fizycznego posiadania towaru, powinno się traktować jako towary na potrzeby stosowania postanowień niniejszej dyrektywy mających zastosowanie do umów sprzedaży. Prawo odstąpienia powinno jednak mieć zastosowanie jedynie do momentu, w którym konsument postanawia pobrać treści cyfrowe. Poprawka 14 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 12 preambuły (12)  Nowa definicja umowy zawieranej na odległość powinna obejmować wszystkie przypadki, w których umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług są zawierane z wykorzystaniem wyłącznie jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość (takich jak sprzedaż wysyłkowa, Internet, telefon lub faks). Powinno to doprowadzić do stworzenia identycznych warunków dla wszystkich przedsiębiorców sprzedających na odległość. Powinno to również poprawić pewność prawną w porównaniu ze stanem obecnym, ponieważ obecna definicja wymaga stosowania przez przedsiębiorcę zorganizowanego systemu sprzedaży na odległość, aż do momentu zawarcia umowy. (12)  Nowa definicja umowy zawieranej na odległość powinna obejmować wszystkie przypadki, w których umowy dotyczące dostawy towaru lub świadczenia usług są zawierane między przedsiębiorcą a konsumentem w ramach zorganizowanego systemu sprzedaży lub świadczenia usług na odległość bez jednoczesnej, osobistej obecności stron, z wykorzystaniem wyłącznie jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość (takich jak sprzedaż wysyłkowa, Internet, telefon lub faks). Strony internetowe oferujące wyłącznie informacje o przedsiębiorcy, jego towarach lub usługach nie powinny być objęte definicją takiego zorganizowanego systemu sprzedaży lub świadczenia usług na odległość, nawet jeżeli strony te wskazują co najmniej jeden sposób komunikacji na odległość. Powinno to doprowadzić do stworzenia identycznych warunków dla wszystkich przedsiębiorców sprzedających na odległość. Poprawka 15 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 13 preambuły (13)  W definicji umowy zawieranej na odległość nie należy brać pod uwagę szczególnych okoliczności, w których złożono ofertę lub negocjowano umowę. Fakt, że przedsiębiorca nie prowadzi regularnej sprzedaży na odległość lub korzysta ze zorganizowanego systemu prowadzonego przez osobę trzecią, na przykład platformy internetowej, nie powinien wiązać się z pozbawieniem konsumentów ochrony. Również transakcja między przedsiębiorcą a konsumentem negocjowana osobiście poza lokalem przedsiębiorcy powinna być uznana za umowę na odległość, jeżeli umowa została później zawarta wyłącznie z wykorzystaniem środków porozumiewania się na odległość, takich jak Internet lub telefon. Prostsza definicja umowy na odległość powinna poprawić pewność prawną wśród przedsiębiorców i przeciwdziałać nieuczciwej konkurencji. (13)  W definicji umowy zawieranej na odległość nie należy brać pod uwagę szczególnych okoliczności, w których złożono ofertę lub negocjowano umowę. Fakt, że przedsiębiorca korzysta ze zorganizowanego systemu sprzedaży lub świadczenia usług na odległość prowadzonego przez osobę trzecią, na przykład platformy internetowej, nie powinien wiązać się z pozbawieniem konsumentów ochrony. Również transakcja między przedsiębiorcą a konsumentem negocjowana osobiście poza lokalem przedsiębiorcy powinna być uznana za umowę na odległość, jeżeli umowa została później zawarta wyłącznie z wykorzystaniem środków porozumiewania się na odległość, takich jak Internet lub telefon. Prostsza definicja umowy na odległość powinna poprawić pewność prawną wśród przedsiębiorców i przeciwdziałać nieuczciwej konkurencji. Poprawka 16 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 14 preambuły (14)  Umowa zawierana poza lokalem przedsiębiorstwa powinna być zdefiniowana jako umowa zawierana przy jednoczesnej obecności przedsiębiorcy i konsumenta, poza lokalem przedsiębiorcy, na przykład w domu konsumenta lub w jego miejscu pracy. Poza lokalem przedsiębiorstwa konsumenci narażeni są na presję psychologiczną, niezależnie od tego, czy wizyta przedsiębiorcy była przez nich zamówiona, czy też nie. Ponadto, aby uniknąć obchodzenia przepisów w przypadku kontaktowania się z konsumentami poza lokalem przedsiębiorcy, umowa negocjowana przykładowo w domu konsumenta, lecz zawarta w punkcie sprzedaży, powinna być uznawana za umowę zawieraną poza lokalem przedsiębiorstwa. (14)  Umowa zawierana poza lokalem przedsiębiorstwa powinna być zdefiniowana jako umowa zawierana przy jednoczesnej obecności przedsiębiorcy i konsumenta, poza lokalem przedsiębiorcy, na przykład w domu konsumenta lub w jego miejscu pracy. Poza lokalem przedsiębiorstwa konsumenci znajdują się tymczasowo w wyjątkowej sytuacji, która różni się od sytuacji w sklepie, na przykład pod względem psychologicznym i w odniesieniu do możliwości porównywania towarów lub cen; nie ma przy tym znaczenia, czy wizyta przedsiębiorcy była przez nich zamówiona, czy też nie. Ponadto, aby uniknąć obchodzenia przepisów w przypadku kontaktowania się z konsumentami poza lokalem przedsiębiorcy, umowa negocjowana przykładowo w domu konsumenta, lecz zawarta w punkcie sprzedaży, powinna być uznawana za umowę zawieraną poza lokalem przedsiębiorstwa, jedynie wtedy gdy główne elementy umowy zostały ustalone w trakcie wycieczki, imprezy rozrywkowej lub pokazu handlowego. Jednakże umowy, na mocy których płatność, której ma dokonać konsument nie przekracza 40 EUR, nie powinny być objęte wymogami informacyjnymi ustanowionymi w niniejszej Dyrektywie, tak aby między innymi sprzedawcy uliczni, których towary dostarczane są bezpośrednio, nie byli nadmiernie obciążeni wymogami dotyczącymi informowania. Tego typu transakcje nie wymagają również zastosowania prawa odstąpienia, ponieważ skutki takich umów są łatwo zrozumiałe. Państwa członkowskie powinny jednak zachować możliwość ustalenia niższych wartości, i powinny być do tego zachęcane. Poprawka 17 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 15 preambuły (15)  Lokal przedsiębiorcy powinien obejmować wszelkie lokale niezależnie od ich formy (np. sklep czy samochód ciężarowy), które służą przedsiębiorcy za stałe miejsce prowadzenia działalności. Stoiska handlowe i wystawiennicze powinny zostać uznane za lokal przedsiębiorcy, nawet jeśli przedsiębiorcy korzystają z nich tylko czasowo. Inne obiekty, wynajmowane tylko na krótki czas, gdzie przedsiębiorca nie prowadzi działalności (takie jak hotele, restauracje, ośrodki konferencyjne, kina, wynajmowane przez przedsiębiorców nieprowadzących działalności w tych obiektach), nie powinny być uznawane za lokal przedsiębiorcy. Również wszystkie miejsca publiczne, w tym komunikacja publiczna i inne obiekty publiczne, jak również domy prywatne i miejsca pracy, nie mogą być uznawane za lokal przedsiębiorcy. (15)  Lokal przedsiębiorcy powinien obejmować wszelkie lokale niezależnie od ich formy (np. sklep, taksówka czy samochód ciężarowy), które służą przedsiębiorcy za stałe miejsce prowadzenia działalności. Stoiska handlowe powinny zostać uznane za lokal przedsiębiorcy, nawet jeśli przedsiębiorcy korzystają z nich tylko czasowo lub stale. Inne obiekty, wynajmowane tylko na krótki czas, gdzie przedsiębiorca nie prowadzi działalności (takie jak hotele, restauracje, ośrodki konferencyjne, kina, wynajmowane przez przedsiębiorców nieprowadzących działalności w tych obiektach), nie powinny być uznawane za lokal przedsiębiorcy. Również wszystkie miejsca publiczne, w tym komunikacja publiczna i inne obiekty publiczne, jak również domy prywatne i miejsca pracy, nie mogą być uznawane za lokal przedsiębiorcy. Poprawka 18 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 16 preambuły (16)   Definicja trwałego nośnika powinna obejmować w szczególności dokumenty na papierze, pamięć podręczną USB, płyty CD-ROM, DVD, karty pamięci i dysk twardy komputera, na którym przechowywana jest poczta elektroniczna i pliki PDF. (16)   Trwałe nośniki powinny obejmować w szczególności dokumenty na papierze, pamięć podręczną USB, płyty CD-ROM, DVD, karty pamięci lub dyski twarde komputerów. Aby zakwalifikować pocztę elektroniczną lub stronę internetową jako trwały nośnik, konsument musi najpierw zyskać możliwość przechowania informacji przez okres, jaki jest niezbędny do ochrony jego interesów wynikających ze stosunku pomiędzy nim a przedsiębiorcą. Po drugie, poczta elektroniczna lub strona internetowa musi pozwalać na przechowywanie informacji w sposób uniemożliwiający ich zmianę jednostronnie przez przedsiębiorcę. Poprawka 19 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 17 preambuły (17)  Konsumenci powinni mieć prawo do otrzymania informacji przed zawarciem umowy. Jednak przedsiębiorcy nie powinni być zobowiązani do udzielania informacji, jeżeli wynika ona wyraźnie z okoliczności. Przykładowo w przypadku transakcji zawieranej w lokalu przedsiębiorstwa, główne cechy produktu, tożsamość przedsiębiorcy lub warunki dostawy mogą wynikać z ogólnych okoliczności. W przypadku transakcji zawieranych na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa, przedsiębiorca powinien zawsze podać informacje o warunkach płatności, dostawy, wykonania oraz procedurze rozpatrywania reklamacji, ponieważ mogą one nie wynikać z okoliczności. (17)  Konsument powinien otrzymać wyczerpujące informacje, zanim zostanie związany umową zawartą w lokalu przedsiębiorstwa, umową zawartą na odległość, umową zawartą poza lokalem przedsiębiorstwa lub odpowiednią ofertą umowy. Udzielając takich informacji, przedsiębiorca powinien uwzględniać szczególne potrzeby najbardziej bezradnych konsumentów z uwagi na ich umysłową, psychiczną lub fizyczną niemoc, wiek lub łatwowierność, w sposób, który – jak można by racjonalnie oczekiwać – przedsiębiorca mógłby przewidzieć. Uwzględnienie tego rodzaju szczególnych potrzeb nie powinno jednak prowadzić do zróżnicowania poziomów ochrony konsumentów. Poprawka 228 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 17 a preambuły (nowy) (17a)  Niezależnie od zwolnienia przedsiębiorcy z obowiązku udzielenia na trwałym nośniku informacji, o których mowa w art. 9, w odniesieniu do umów mieszanych zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa, w przypadku których przedsiębiorca i konsument natychmiast wywiązują się ze swoich zobowiązań umownych, a płatność, której ma dokonać konsument, nie przekracza 200 EUR, konsument – zanim zostanie związany warunkami tej umowy – powinien jednak otrzymać od przedsiębiorcy wyczerpujące informacje dotyczące istotnych elementów umowy, zwłaszcza ceny. Poprawka 20 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 20 preambuły (20)  Konsument powinien być świadomy, czy zawiera umowę z przedsiębiorcą, czy z pośrednikiem występującym w imieniu innego konsumenta, ponieważ w tym drugim przypadku konsument nie może korzystać z ochrony na mocy niniejszej dyrektywy. W związku z powyższym pośrednik powinien poinformować konsumenta o tym fakcie i o wynikających z niego konsekwencjach. Pojęcie pośrednika nie powinno obejmować platformy internetowej, która nie zawiera umowy w imieniu ani na rzecz podmiotu trzeciego. skreślony Poprawka 21 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 22 preambuły (22)  Ponieważ w przypadku sprzedaży na odległość konsument nie może zobaczyć towaru przed zawarciem umowy, powinno mu przysługiwać prawo odstąpienia, które pozwala mu ocenić charakter i sposób działania towarów. (22)  Ponieważ w przypadku sprzedaży na odległość konsument nie może zobaczyć towaru przed zawarciem umowy, powinno mu przysługiwać prawo odstąpienia, tak aby do upływu terminu odstąpienia mógł ocenić charakter, jakość i sposób działania towarów. Takie prawo odstąpienia powinno przysługiwać również w przypadku umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa. Poprawka 22 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 24 preambuły (24)  Aby zapewnić pewność prawną, do obliczenia okresów przewidzianych w niniejszej dyrektywie właściwe jest stosowanie rozporządzenia Rady (EWG, Euratom) nr 1182/71 z dnia 3 czerwca 1971 r. określającego zasady mające zastosowanie do okresów, dat i terminów. Wszystkie okresy przewidziane w niniejszej dyrektywie należy zatem rozumieć jako wyrażone w dniach kalendarzowych. skreślony Poprawka 23 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 26 preambuły (26)  W przypadku gdy konsument zamawia więcej niż jeden towar od jednego przedsiębiorcy, powinno mu przysługiwać prawo odstąpienia w odniesieniu do każdego z tych towarów. Jeżeli towary są dostarczane oddzielnie, bieg okresu odstąpienia powinien każdorazowo rozpoczynać się w momencie wejścia konsumenta w faktyczne posiadanie każdego z towarów. Jeżeli towar jest dostarczany w partiach lub częściach, bieg okresu odstąpienia powinien rozpoczynać się w momencie, gdy konsument lub osoba trzecia wskazana przez konsumenta faktycznie wejdzie w posiadanie ostatniej partii lub części. (26)  W przypadku dostarczenia towarów w więcej niż jednej dostawie bieg okresu odstąpienia powinien każdorazowo rozpoczynać się w dniu, w którym konsument lub osoba trzecia wskazana przez konsumenta, inna niż przewoźnik, faktycznie wejdzie w posiadanie pierwszej części dostawy. Jeżeli towar jest dostarczany w partiach lub częściach, bieg okresu odstąpienia powinien rozpoczynać się w dniu, w którym konsument faktycznie wejdzie w posiadanie ostatniej partii lub części. Jeżeli konsumenta zamawia w jednym zamówieniu wiele towarów, ale ich dostawa następuje osobno, bieg okresu odstąpienia powinien rozpoczynać się, gdy konsument faktycznie wejdzie w posiadanie ostatniego towaru. Poprawka 24 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 27 preambuły (27)  Należy przedłużyć okres odstąpienia, przedsiębiorca nie poinformował konsumenta o prawie odstąpienia przed zawarciem umowy zawieranej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa, należy przedłużyć okres odstąpienia. Jednakże w celu zapewnienia pewności prawnej, należy wprowadzić trzymiesięczny okres przedawnienia, pod warunkiem że przedsiębiorca w pełni wykonał swoje zobowiązania umowne. Uznaje się, że przedsiębiorca w pełni wykonał swoje zobowiązania, jeżeli dostarczył towary lub w pełni wyświadczył usługi zamówione przez konsumenta. (27)  Jeżeli przedsiębiorca nie poinformował konsumenta o prawie odstąpienia przed zawarciem umowy zawieranej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa, należy przedłużyć okres odstąpienia. Jednakże w celu zapewnienia pewności prawnej należy wprowadzić roczny okres przedawnienia. Państwa członkowskie powinny mieć jednak możliwość utrzymania istniejących przepisów krajowych w celu przedłużenia okresu przedawnienia. Poprawka 229 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 28 preambuły (28)  Różnice w sposobach wykonania prawa odstąpienia w poszczególnych państwach członkowskich prowadzą do powstania kosztów dla przedsiębiorców prowadzących sprzedaż transgraniczną. Wprowadzenie jednolitego standardowego formularza odstąpienia, który będzie używany przez konsumenta, powinno uprościć proces odstąpienia i prowadzić do pewności prawnej. Z tego powodu państwa członkowskie powinny powstrzymać się od wprowadzania dodatkowych wymogów graficznych odnośnie do wspólnotowego standardowego formularza, przykładowo w zakresie rozmiaru czcionki. (28)  Różnice w sposobach wykonania prawa odstąpienia w poszczególnych państwach członkowskich prowadzą do powstania kosztów dla przedsiębiorców prowadzących sprzedaż transgraniczną. Wprowadzenie jednolitego standardowego formularza odstąpienia, z którego mógłby skorzystać konsument, powinno uprościć proces odstąpienia i prowadzić do pewności prawnej. Z tego powodu państwa członkowskie powinny powstrzymać się od wprowadzania dodatkowych wymogów graficznych odnośnie do unijnego standardowego formularza, przykładowo w zakresie rozmiaru czcionki. Konsument powinien mieć jednak nadal swobodę sformułowania oświadczenia o odstąpienia od umowy własnymi słowami, o ile oświadczenie to skierowane do przedsiębiorcy jest jednoznaczne. Wymóg ten mógłby również zostać spełniony poprzez odesłanie towarów, wysłanie pisma lub kontakt drogą telefoniczną, lecz ciężar udowodnienia, że odstąpienia dokonano w terminie wyznaczonym w niniejszej dyrektywie, spoczywałby wówczas na konsumencie. Dlatego w interesie konsumenta leży, by informując przedsiębiorcę o odstąpieniu, skorzystać z trwałego nośnika. Poprawka 26 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 30 preambuły (30)  W przypadku odstąpienia przedsiębiorca powinien zwrócić wszelkie płatności otrzymane od konsumenta, w tym również płatności pokrywające koszty dostarczenia towarów konsumentowi przez przedsiębiorcę. (30)  W przypadku odstąpienia przedsiębiorca powinien zwrócić wszelkie płatności otrzymane od konsumenta, w tym również płatności pokrywające koszty dostarczenia towarów konsumentowi przez przedsiębiorcę, z wyjątkiem opłat za dostawę ekspresową zrealizowaną na wyraźne żądanie konsumenta. Zwrot może być dokonywany przy użyciu każdego środka płatności, pod warunkiem że jest on prawnym środkiem płatniczym w państwie członkowskim, w którym konsument go otrzymuje. Dlatego też zwrotu nie dokonuje się w formie bonów lub not kredytowych. Poprawka 230 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 32 preambuły (32)  Aby uniknąć przypadków, gdy przedsiębiorca zwraca koszty konsumentowi, który nie zwrócił towarów, konsument powinien być zobowiązany do odesłania towarów nie później niż w ciągu czternastu dni od poinformowania przedsiębiorcy o swojej decyzji o odstąpieniu. (32)  Aby uniknąć przypadków, gdy przedsiębiorca zwraca koszty konsumentowi, który nie zwrócił towarów, konsument powinien być zobowiązany do odesłania towarów nie później niż w ciągu czternastu dni od poinformowania przedsiębiorcy o swojej decyzji o odstąpieniu. Z tego samego powodu przedsiębiorca powinien również mieć możliwość zastrzeżenia, że zwrot kosztów będzie dokonany pod warunkiem dostarczenia przez konsumenta dowodu odesłania towarów. Poprawka 231 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 33 preambuły (33)  Należy dopuścić pewne wyjątki od prawa odstąpienia, takie jak przypadki, w których prawo odstąpienia byłoby niewłaściwe ze względu na charakter produktu. Dotyczy to przykładowo wina o odległym terminie dostawy, o charakterze spekulacyjnym, którego wartość zależy od wahań rynku (vin en primeur). (33)  Należy dopuścić pewne wyjątki od prawa odstąpienia, takie jak przypadki, w których prawo odstąpienia byłoby niewłaściwe ze względu na charakter produktu, a wykonanie prawa odstąpienia skutkowałoby dla przedsiębiorcy niesprawiedliwą szkodą. Dotyczy to w szczególności środków spożywczych i innych towarów wymagających należytych warunków higienicznych czy towarów nietrwałych, przykładowo wina o odległym terminie dostawy, o charakterze spekulacyjnym, którego wartość zależy od wahań rynku (vin en primeur). Również niektóre inne towary lub usługi, których cena zależy od wahań na rynku, np. surowce, takie jak olej napędowy, powinny zostać wyłączone ze stosowania prawa odstąpienia. Poprawka 28 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 34 preambuły (34)  Ponadto w przypadku umów o świadczenie usług zawieranych na odległość, których wykonanie rozpoczyna się w trakcie okresu odstąpienia (np. pliki danych pobrane przez konsumenta w tym okresie), nieuczciwe byłoby zezwolenie konsumentowi na odstąpienie, po tym jak konsument w pełni lub w części skorzystał już z usługi. Konsument powinien zatem utracić prawo odstąpienia, jeżeli wykonanie takiej usługi rozpoczyna się za jego wcześniejszą wyraźną zgodą. (34)  Ponadto w przypadku umów o świadczenie usług zawieranych na odległość i poza lokalem przedsiębiorstwa, których wykonanie rozpoczyna się w trakcie okresu odstąpienia (na przykład pliki danych pobrane przez konsumenta w tym okresie), nieuczciwe byłoby zezwolenie konsumentowi na odstąpienie, po tym jak konsument w pełni lub w części skorzystał już z usługi. Konsument powinien zatem utracić prawo odstąpienia, jeżeli wykonanie takiej usługi rozpoczyna się za jego wcześniejszą wyraźną zgodą, pod warunkiem, że zgoda ta ma charakter świadomy, to znaczy, konsument został poinformowany o konsekwencjach swojej decyzji w odniesieniu do utraty prawa odstąpienia. Poprawka 29 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 37 preambuły (37)  W celu uproszczenia prawa oraz osiągnięcia pewności prawnej prawo odstąpienia powinno być stosowane do wszystkich rodzajów umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa, z wyjątkiem umów zawieranych w ściśle określonych okoliczności, których istnienie można łatwo stwierdzić. Prawo odstąpienia nie powinno mieć zatem zastosowania do napraw wymagających natychmiastowej interwencji w domu konsumenta, w przypadku których prawo odstąpienia byłoby nieodpowiednie wobec nagłej sytuacji, jak również do dostawy z supermarketu do domu żywności, napojów i innych towarów przeznaczonych do bieżącej konsumpcji w domu, uprzednio wybranych przez konsumenta za pośrednictwem strony internetowej supermarketu. Są to towary niedrogie i kupowane przez konsumentów do codziennej konsumpcji lub codziennego wykorzystania w gospodarstwie domowym i jako takie nie powinny być przedmiotem prawa odstąpienia. Trudności, jakie napotykają konsumenci, oraz spory z przedsiębiorcami dotyczą głównie dostawy towarów, w tym zgubienia i uszkodzenia towarów w czasie transportu, oraz spóźnienia dostawy lub częściowej dostawy. Właściwe jest zatem sprecyzowanie i zharmonizowanie krajowych przepisów dotyczących dostaw oraz przejścia ryzyka. (37)  W celu uproszczenia prawa oraz osiągnięcia pewności prawnej prawo odstąpienia powinno być stosowane do wszystkich rodzajów umów zawieranych na odległość i poza lokalem przedsiębiorstwa, z wyjątkiem umów zawieranych w ściśle określonych okolicznościach, których istnienie można łatwo stwierdzić. Poprawka 30 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 37 a preambuły (nowy) (37a)  Trudności, jakie napotykają konsumenci, oraz spory z przedsiębiorcami dotyczą głównie dostawy towarów, w tym zgubienia lub uszkodzenia towarów w czasie transportu, oraz opóźnienia dostawy lub częściowej dostawy. Właściwe jest zatem zharmonizowanie krajowych przepisów dotyczących dostaw oraz przejścia ryzyka. Poprawka 31 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 37 b preambuły (nowy) (37b)  W przypadku gdy przedsiębiorca nie wywiązuje się z obowiązku dostawy towarów, konsument, korzystając z trwałego nośnika, powinien wezwać go do dokonania dostawy w terminie nie krótszym niż siedem dni oraz powiadomić go o swoim zamiarze odstąpienia od umowy, jeżeli dostawa nie nastąpi. Uznaje się, że konsument odstąpił od umowy, jeżeli do momentu upływu terminu nie podjęto żadnych działań. Bez uszczerbku dla prawa do dochodzenia odszkodowania, w przypadku już dokonanej płatności konsument jest uprawniony do otrzymania zwrotu zapłaconych sum w ciągu siedmiu dni od daty odstąpienia. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość przyjęcia lub utrzymania w mocy przepisów prawa krajowego, aby zapewnić wyższy poziom ochrony konsumentów. Poprawka 32 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 38 preambuły (38)  W sprzedaży konsumenckiej dostawa towarów może odbywać się w różny sposób. Tylko norma prawna, od której można łatwo odstąpić, pozwoli na niezbędną elastyczność, umożliwiającą uwzględnienie tych różnic. Konsument powinien być chroniony przed ryzykiem utraty lub uszkodzenia towarów w czasie transportu zamówionego lub wykonanego przez przedsiębiorcę. Przepis dotyczący przejścia ryzyka nie powinien mieć zastosowania, jeżeli konsument w nieuzasadniony sposób opóźnia przyjęcie towarów (przykładowo jeżeli towary nie są odbierane przez konsumenta z urzędu pocztowego w terminie określonym przez pocztę). W takich okolicznościach konsument powinien ponosić ryzyko zgubienia lub uszkodzenia po upływie terminu dostawy uzgodnionym z przedsiębiorcą. (38)  W sprzedaży konsumenckiej dostawa towarów może odbywać się w różny sposób: natychmiast lub w późniejszym terminie. Jeżeli strony nie uzgodniły określonej daty dostawy, przedsiębiorca powinien dokonać dostawy towarów możliwie najszybciej, a w każdym przypadku nie później niż trzydzieści dni od dnia zawarcia umowy. Konsument powinien być chroniony przed ryzykiem utraty lub uszkodzenia towarów w czasie transportu zamówionego lub wykonanego przez przedsiębiorcę. Przepis dotyczący przejścia ryzyka nie powinien mieć zastosowania, jeżeli konsument w nieuzasadniony sposób opóźnia przyjęcie towarów (przykładowo jeżeli towary nie są odbierane przez konsumenta z urzędu pocztowego w terminie określonym przez pocztę). W takich okolicznościach konsument powinien ponosić ryzyko zgubienia lub uszkodzenia po upływie terminu dostawy uzgodnionym z przedsiębiorcą. Poprawka 33 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 38 a preambuły (nowy) (38a)  W przypadku wielu transakcji konsumentom oferuje się niewystarczający wybór środków płatności lub są od nich pobierane opłaty, jeśli odmówią wykorzystania określonego środka. Sytuację tę należy rozwiązać za pomocą przepisu, który zapewni, że przedsiębiorca będzie oferował konsumentowi różne sposoby dokonania płatności, a w przypadku umów zawieranych na odległość powinny one obejmować zarówno elektroniczne, jak i nieelektroniczne sposoby dokonywania płatności. Przykładowo nieelektronicznym systemem dokonywania płatności byłoby wydrukowanie formularza zamówienia ze strony internetowej przedsiębiorcy i dokonanie płatności gotówką w banku lub w jakimkolwiek innym punkcie kontaktowym przedsiębiorcy. Poprawka 34 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 39 preambuły (39)  Przedsiębiorca powinien być odpowiedzialny wobec konsumenta, jeżeli towary nie są zgodne z umową. Towary należy uznać za zgodne z umową, jeżeli spełniają szereg warunków dotyczących przede wszystkim jakości towarów. Jakość i funkcjonalność, których racjonalnie mogą spodziewać się konsumenci, zależeć będą między innymi od tego, czy towary są nowe, czy też używane, jak również od oczekiwanego czasu ich przydatności. (39)  Przedsiębiorca powinien być odpowiedzialny wobec konsumenta, jeżeli towary nie są zgodne z umową. Towary należy uznać za zgodne z umową, jeżeli spełniają szereg warunków dotyczących przede wszystkim jakości i ilości towarów. Jakość i funkcjonalność, których racjonalnie mogą spodziewać się konsumenci, zależeć będą między innymi od tego, czy towary są nowe, czy też używane, jak również od oczekiwanego czasu ich przydatności. Domniemanie niezgodności towaru z umową występuje w przypadku dostawy innego towaru niż zamówiony lub dostawy niekompletnej. Poprawka 35 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 40 preambuły (40)  Jeżeli towar jest niezgodny z umową, konsument powinien po pierwsze mieć możliwość żądania od przedsiębiorcy naprawy towarów lub ich wymiany, zależnie od decyzji przedsiębiorcy, chyba że przedsiębiorca dowiedzie, że takie sposoby usunięcia niezgodności są sprzeczne z prawem, niemożliwe lub wiązałyby się z nieproporcjonalnym nakładem dla przedsiębiorcy. Nakład przedsiębiorcy należy określić obiektywnie, biorąc pod uwagę koszty poniesione przez przedsiębiorcę w związku z usunięciem niezgodności, wartość towarów oraz waga niezgodności. Brak części zamiennych nie powinien być ważnym powodem, uzasadniającym nieusunięcie przez przedsiębiorcę niezgodności w rozsądnym czasie lub bez nieproporcjonalnego nakładu. (40)   Konsument powinien mieć w pierwszej kolejności możliwość zażądania od przedsiębiorcy naprawy towaru lub jego wymiany, chyba że te sposoby naprawienia szkody są niemożliwe lub nieproporcjonalne. To, czy sposób naprawienia szkody jest nieproporcjonalny, powinno być ustalone obiektywnie. Sposób naprawienia szkody uznaje się za nieproporcjonalny, jeżeli jego zastosowanie, w porównaniu z innym środkiem, wiąże się z nadmiernymi kosztami. Przy ustalaniu, czy koszty są nadmierne, decydujące jest, czy koszty jednego ze sposobów naprawienia szkody są znacząco wyższe niż koszty innego naprawienia szkody. Poprawka 36 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 41 preambuły (41)  Konsument nie powinien ponosić kosztów usunięcia niezgodności, zwłaszcza kosztów wysyłki, robocizny i materiałów. Ponadto konsument nie powinien płacić przedsiębiorcy za używanie i pobieranie jakichkolwiek korzyści z wadliwych towarów. (41)  Konsument nie powinien ponosić kosztów usunięcia niezgodności, zwłaszcza kosztów wysyłki, robocizny i materiałów. Ponadto konsument nie powinien płacić przedsiębiorcy za używanie i pobieranie jakichkolwiek korzyści z wadliwych towarów. Konsument powinien mieć prawo domagać się odszkodowania – zgodnie ze postanowieniami obowiązującego prawa krajowego – za każdą szkodę niepokrytą przez przedsiębiorcę, wynikającą z niezgodności z umową sprzedaży. Powinna istnieć możliwość objęcia takim odszkodowaniem szkód niepieniężnych, jeżeli przewidują to obowiązujące przepisy krajowe. Poprawka 37 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 42 preambuły (42)  Jeżeli przedsiębiorca odmówił lub więcej niż jeden raz nie zdołał usunąć niezgodności, konsument powinien mieć możliwość wolnego wyboru jednego z dostępnych sposobów usunięcia niezgodności. Odmowa przedsiębiorcy może być wyraźna lub dorozumiana, co w tym drugim przypadku oznacza, że przedsiębiorca nie odpowiedział na złożone przez konsumenta żądanie usunięcia niezgodności. (42)  Konsument powinien mieć możliwość wolnego wyboru jednego z dostępnych sposobów usunięcia niezgodności, jeżeli nie przysługuje mu prawo do naprawy lub wymiany. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość przyjęcia lub utrzymania w mocy krajowych przepisów w sprawie wolnego wyboru środków zaradczych w przypadku niezgodności z umową, aby zapewnić wyższy poziom ochrony konsumentów. Poprawka 38 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 42 a preambuły (nowy) (42a)  Należy przewidzieć, że przedsiębiorca może w niektórych przypadkach ponosić odpowiedzialność w razie niezgodności istniejącej w momencie przejścia ryzyka na konsumenta, nawet jeśli niezgodność ta uwidacznia się dopiero w późniejszym czasie. Poprawka 39 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 42 b preambuły (nowy) (42b)  W przypadku gdy przedsiębiorca jako sprzedawca końcowy odpowiada przed konsumentem za działania lub zaniechania producenta, należy upewnić się, że przedsiębiorca jako sprzedawca końcowy ma prawo dochodzić naprawienia szkód od osoby lub osób odpowiedzialnych w łańcuchu umownym. W tym celu krajowe przepisy państw członkowskich powinny określać osobę odpowiedzialną lub osoby odpowiedzialne oraz działania i sposoby tego dochodzenia. Poprawka 40 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 42 c preambuły (nowy) (42c)  W przypadku niezgodności z umową konsumentowi powinien przysługiwać dwuletni okres gwarancji. Należy domniemywać nieodwołalnie na korzyść konsumenta, że każda niezgodność, która uwidoczniła się w ciągu sześciu miesięcy od momentu przejścia ryzyka na konsumenta, istniała już w momencie przejścia ryzyka. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość przyjęcia lub utrzymania w mocy krajowych przepisów w sprawie okresów gwarancji, długości okresu odwrócenia ciężaru dowodu lub szczegółowych przepisów dotyczących istotnych niezgodności z umową, które uwidoczniły się po upływie okresu gwarancji, aby zapewnić wyższy poziom ochrony konsumentów. Poprawka 41 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 43 preambuły (43)  Dyrektywa 1999/44/WE umożliwiała państwom członkowskim wyznaczenie okresu przynajmniej dwóch miesięcy, w czasie których konsument miał obowiązek poinformować przedsiębiorcę o wykryciu niezgodności. Różne sposoby transpozycji tego przepisu stworzyły bariery w handlu. Konieczna jest zatem rezygnacja z takiej możliwości regulacyjnej i poprawa pewności prawnej przez wprowadzenie obowiązku dla konsumentów do informowania przedsiębiorcy o niezgodności w ciągu dwóch miesięcy od daty jest wykrycia. skreślony Poprawka 42 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 44 preambuły (44)  Niektórzy przedsiębiorcy lub producenci oferują konsumentom gwarancje handlowe. Aby konsumenci nie byli wprowadzani w błąd, gwarancje handlowe powinny zawierać określone informacje, w tym czas trwania gwarancji, zakres terytorialny oraz oświadczenie, że gwarancja handlowa nie ma wpływu na prawa konsumenta wynikające z bezwzględnie obowiązujących norm prawnych. (44)  Niektórzy przedsiębiorcy lub producenci oferują konsumentom gwarancje handlowe. Aby konsumenci nie byli wprowadzani w błąd, gwarancje handlowe powinny zawierać określone informacje, w tym czas trwania gwarancji, zakres terytorialny oraz oświadczenie, że gwarancja handlowa nie ma wpływu na prawa konsumenta wynikające z obowiązujących przepisów prawa krajowego i przepisów niniejszej dyrektywy. Poprawka 43 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 45 a preambuły (nowy) (45a)  Ujednolicone aspekty regulacyjne odnoszą się jedynie do umów zawieranych między przedsiębiorcami a konsumentami. Dlatego też przepisy dotyczące nieuczciwych postanowień umownych nie powinny mieć wpływu na prawo krajowe w dziedzinie umów dotyczących zatrudnienia, praw do dziedziczenia, prawa rodzinnego oraz umów dotyczących zakładania i organizacji spółek lub umów o partnerstwie i warunków emisji obligacji. Poprawka 44 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 46 preambuły (46)  Przepisy dotyczące nieuczciwych postanowień umownych nie powinny mieć zastosowania do postanowień, które bezpośrednio lub pośrednio odzwierciedlają bezwzględnie obowiązujące przepisy ustawowe i wykonawcze w państwach członkowskich, jeżeli są zgodne z prawem wspólnotowym. Postanowienia, które odzwierciedlają zasady lub postanowienia międzynarodowych konwencji, których stroną jest Wspólnota lub państwa członkowskie, szczególnie w dziedzinie transportu, nie powinny być również przedmiotem oceny nieuczciwości. (46)  Przepisy dotyczące nieuczciwych postanowień umownych nie powinny mieć zastosowania do postanowień, które bezpośrednio lub pośrednio odzwierciedlają przepisy ustawowe, wykonawcze i dotyczące porządku publicznego w państwach członkowskich, jeżeli są zgodne z prawem Unii. Podobnie postanowienia umowne powinny odzwierciedlać zasady i postanowienia Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Postanowienia, które odzwierciedlają zasady lub postanowienia międzynarodowych konwencji, których stroną jest Unia lub państwa członkowskie, szczególnie w dziedzinie transportu, nie powinny być również przedmiotem oceny nieuczciwości. Poprawka 45 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 47 preambuły (47)  Umowy konsumenckie powinny być sporządzone prostym i zrozumiałym językiem oraz być czytelne. Przedsiębiorcy powinni mieć możliwość wyboru rodzaju i rozmiaru czcionki, w których sporządzają postanowienia umowne. Konsument powinien mieć możliwość zapoznania się z postanowieniami przed zawarciem umowy. Konsumentowi można dać taką możliwość przez udostępnienie mu postanowień na jego życzenie (w umowach zawieranych w lokalu przedsiębiorstwa) lub udostępnienie ich w inny sposób (np. na stronie internetowej przedsiębiorcy w przypadku umów zawieranych na odległość) lub przez dodanie ogólnych warunków do formularza zamówienia (w odniesieniu do umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa). Przedsiębiorca powinien uzyskać wyraźną zgodę konsumenta na każdą opłatę należną ponad wynagrodzenie za główne zobowiązanie umowne przedsiębiorcy. Należy zakazać praktyk zakładania przez przedsiębiorcę dorozumianej zgody, przykładowo w formie z góry zaznaczonych pól wyboru w formularzach internetowych. (47)  Wszystkie postanowienia umowne powinny być wyrażone w sposób jasny i zrozumiały. Postanowienia umowne w formie pisemnej powinny zawsze być sporządzone prostym i zrozumiałym językiem. Przedsiębiorcy powinni mieć możliwość wyboru rodzaju i rozmiaru czcionki, w których sporządzają postanowienia umowne. Konsument powinien mieć możliwość zapoznania się z postanowieniami przed zawarciem umowy. Konsumentowi można dać taką możliwość przez udostępnienie mu postanowień na jego życzenie (w umowach zawieranych w lokalu przedsiębiorstwa) lub udostępnienie ich w inny sposób (np. na stronie internetowej przedsiębiorcy w przypadku umów zawieranych na odległość) lub przez dodanie ogólnych warunków do formularza zamówienia (w odniesieniu do umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa). Przedsiębiorca powinien uzyskać wyraźną zgodę konsumenta na każdą opłatę należną ponad wynagrodzenie za główne zobowiązanie umowne przedsiębiorcy. Należy zakazać praktyk zakładania przez przedsiębiorcę dorozumianej zgody, przykładowo w formie z góry zaznaczonych pól wyboru w formularzach internetowych. Poprawka 46 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 47 a preambuły (nowy) (47a)  Przedsiębiorcy powinni mieć możliwość wyboru sposobu komunikowania postanowień umownych, np. rodzaju i rozmiaru czcionki, w których sporządzają postanowienia umowne. Państwa członkowskie powinny powstrzymać się od wprowadzania jakichkolwiek wymogów w zakresie prezentacji, za wyjątkiem wymogów odnoszących się do osób niepełnosprawnych lub w przypadkach, gdy towary lub usługi mogą przedstawiać szczególne ryzyko dla zdrowia i bezpieczeństwa konsumenta lub osoby trzeciej. Państwa członkowskie mogą również dążyć do wprowadzenia dodatkowych wymogów, w przypadkach gdy z uwagi na złożoność umów na takie towary lub usługi, istnieje ryzyko szkody dla konsumenta obejmujące kwestie związane z konkurencją w tym sektorze. Może mieć to przykładowo zastosowanie do umów odnoszących się do usług finansowych, dostaw gazu, energii elektrycznej i wody, usług telekomunikacyjnych lub nieruchomości. Jednak nie powinno się tego stosować do formalnych wymogów krajowych dotyczących zawarcia umowy lub innych formalnych wymogów, takich jak np. język postanowień, wymogi dotyczące treści postanowień lub brzmienie niektórych postanowień umownych w odniesieniu do określonych sektorów. Niniejsza dyrektywa nie powinna harmonizować wymogów językowych stosowanych do umów konsumenckich. Z tego względu państwa członkowskie powinny mieć możliwość utrzymania lub wprowadzenia w swoim prawie krajowym wymogów językowych dotyczących postanowień umownych. Poprawka 47 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 49 preambuły (49)  Do celów niniejszej dyrektywy nie powinno się oceniać ani uczciwości postanowień dotyczących głównego przedmiotu umowy, ani stosunku jakości towarów i usług do ich ceny, chyba że postanowienia te nie spełniają wymogów przejrzystości. Główny przedmiot umowy oraz stosunek ceny do jakości powinien być jednak brany pod uwagę w ocenie uczciwości innych postanowień. Przykładowo umowy ubezpieczeniowe, które jasno określają ryzyko ubezpieczeniowe oraz odpowiedzialność ubezpieczającego, nie będą podlegały takiej ocenie, ponieważ takie ograniczenia brane są pod uwagę przy obliczaniu składki opłacanej przez konsumenta. (49)  Do celów niniejszej dyrektywy nie powinno się oceniać ani uczciwości postanowień dotyczących głównego przedmiotu umowy, ani stosunku jakości towarów i usług do ich ceny, chyba że postanowienia te nie spełniają wymogów przejrzystości. Główny przedmiot umowy oraz stosunek ceny do jakości powinien być jednak brany pod uwagę w ocenie uczciwości innych postanowień. Przykładowo umowy ubezpieczeniowe, które jasno określają ryzyko ubezpieczeniowe oraz odpowiedzialność ubezpieczającego, nie będą podlegały takiej ocenie, ponieważ takie ograniczenia brane są pod uwagę przy obliczaniu składki opłacanej przez konsumenta. Nie stosuje się tego wyłączenia do wynagrodzenia przewidzianego dla przedsiębiorcy za określone w umowie koszty dodatkowe lub nieprzewidziane, w tym opłaty lub koszty za naruszenie jakichkolwiek postanowień umowy, co powinno w pełni podlegać ocenie uczciwości. Poprawka 48 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 50 preambuły (50)  Aby zapewnić pewność prawną i poprawić funkcjonowanie rynku wewnętrznego, dyrektywa powinna zawierać dwa wykazy nieuczciwych postanowień. Załącznik II zawiera wykaz postanowień, które w każdych okolicznościach należy uznać za nieuczciwe. Załącznik III zawiera wykaz postanowień, które należy uznać za nieuczciwe, chyba że przedsiębiorca dowiedzie, że nie mają one takiego charakteru. Te same wykazy powinny mieć zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich. (50)  Aby zapewnić pewność prawną i poprawić funkcjonowanie rynku wewnętrznego, dyrektywa powinna zawierać dwa niewyczerpujące wykazy nieuczciwych postanowień. Załącznik II zawiera wykaz postanowień, które w każdych okolicznościach należy uznać za nieuczciwe. Załącznik III zawiera wykaz postanowień, które należy uznać za nieuczciwe, chyba że przedsiębiorca dowiedzie, że nie mają one takiego charakteru. Poprawka 49 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 51 preambuły (51)  Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji. skreślony Poprawka 50 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 52 preambuły (52)  W szczególności Komisja powinna mieć uprawnienia do zmiany załączników II i III w zakresie postanowień umownych, które są uznawane za nieuczciwe oraz co do których istnieje domniemanie nieuczciwości. Z uwagi na fakt, że środki te są środkami o ogólnym zasięgu i mają na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy, powinny być one przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą ustanowioną w art. 5a decyzji 1999/468/WE. skreślony Poprawka 51 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 53 preambuły (53)  Uprawnienia Komisji do zmiany załączników II i III powinny służyć zapewnieniu spójnego wdrożenia zasad dotyczących nieuczciwych postanowień przez uzupełnienie załączników o postanowienia umowne, które powinny zostać uznane za nieuczciwe we wszystkich okolicznościach lub które powinny zostać uznane za nieuczciwe, o ile przedsiębiorca nie dowiedzie, że nie mają one takiego charakteru. skreślony Poprawka 52 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 55 a preambuły (nowy) (55a)  Państwa członkowskie powinny dopilnować, aby ich organy krajowe utrzymywały niezbędny poziom współpracy z siecią Europejskich Centrów Konsumenckich w celu reagowania w sprawach transgranicznych, szczególnie w odniesieniu do wniosków oczekujących na rozpatrzenie w Europejskich Centrach Konsumenckich. Poprawka 53 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 60 preambuły (60)  Komisja Europejska przeanalizuje najbardziej właściwe sposoby uświadamiania konsumentów o ich prawach w punkcie sprzedaży. (60)  Komisja po skonsultowaniu się z państwami członkowskimi i zainteresowanymi podmiotami przeanalizuje najbardziej właściwe sposoby uświadamiania konsumentów i przedsiębiorców o ich prawach w punkcie sprzedaży. Komisja powinna w szczególności skorzystać ze środków dostępnych dzięki narzędziom technologii informacji i komunikacji oraz mediom publicznym. Poprawka 54 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 61 a preambuły (nowy) (61a)  Należy przewidzieć proces wzajemnej oceny, w ramach którego w okresie przeznaczonym na transpozycję niniejszej dyrektywy państwa członkowskie muszą najpierw przeanalizować swoje przepisy, aby określić, które z bardziej restrykcyjnych przepisów zgodnych z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej należy utrzymać w mocy lub wprowadzić do swego prawa krajowego w celu zapewnienia konsumentom wyższego poziomu ochrony. Do końca okresu transpozycji niniejszej dyrektywy państwa członkowskie powinny sporządzić sprawozdanie dotyczące wyników takiego przeglądu. Komisja powinna przekazywać wszystkie sprawozdania wszystkim pozostałym państwom członkowskim oraz zainteresowanym podmiotom. Państwa członkowskie i Parlament Europejski mają sześć miesięcy na przedstawienie swoich uwag do tych sprawozdań. Najpóźniej rok po zakończeniu okresu transpozycji niniejszej dyrektywy, a następnie co trzy lata Komisja powinna sporządzić sprawozdanie, dołączając do niego, w stosownych przypadkach, wnioski ustawodawcze. W razie konieczności Komisja może pomóc państwom członkowskim w opracowaniu wspólnej metodologii. Poprawka 55 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 61 b preambuły (nowy) (61b)  Aby zapewnić we wszystkich państwach członkowskich wysoki poziom ochrony konsumentów, należy zachęcać osoby i organizacje, które mają uzasadniony interes w ochronie konsumentów, do informowania państw członkowskich i Komisji o ich ocenach oraz do zgłaszania niewiążących zaleceń, które mogą zostać uwzględnione w ramach przeglądu niniejszej dyrektywy. Poprawka 56 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 63 preambuły (63)  Właściwe jest dokonanie przeglądu niniejszej dyrektywy, jeśli stwierdzone zostanie istnienie barier dla rynku wewnętrznego. W wyniku takiego przeglądu Komisja może przedstawić wniosek w sprawie zmiany niniejszej dyrektywy, który może zawierać zmiany innych przepisów prawnych dotyczących ochrony konsumentów w myśl podjętego przez Komisję, w ramach strategii polityki ochrony konsumentów, zobowiązania do dokonywania przeglądu istniejącego dorobku w celu osiągnięcia wysokiego wspólnego poziomu ochrony konsumentów. skreślony Poprawka 57 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 Niniejsza dyrektywa ma przyczyniać się do właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego i osiągnięcia wysokiego poziomu ochrony konsumentów poprzez zbliżenie do siebie niektórych aspektów przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących umów między konsumentami a przedsiębiorcami. Niniejsza dyrektywa ma na celu osiągnięcie wysokiego poziomu ochrony konsumentów oraz ma przyczyniać się do właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez zbliżenie do siebie niektórych aspektów przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących umów między konsumentami a przedsiębiorcami. Poprawka 59 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 1 (1) „konsument” oznacza każdą osobę fizyczną, która w umowach objętych niniejszą dyrektywą działa w celach niezwiązanych z działalnością handlową, gospodarczą, rzemieślniczą ani wykonywaniem wolnego zawodu; (1) „konsument” oznacza każdą osobę fizyczną, która w umowach objętych niniejszą dyrektywą działa przede wszystkim w celach niezwiązanych z działalnością handlową, gospodarczą, rzemieślniczą ani wykonywaniem wolnego zawodu. Państwa członkowskie mogą utrzymać lub rozszerzyć zakres stosowania niniejszej dyrektywy na osoby prawne lub fizyczne niebędące „konsumentami” w rozumieniu niniejszej dyrektywy; Poprawka 60 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 2 (2) „przedsiębiorca” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która w umowach objętych niniejszą dyrektywą działa w celach związanych z jej działalnością handlową, gospodarczą, rzemieślniczą lub wykonywaniem wolnego zawodu, oraz każdą osobę działającą w imieniu lub na rzecz przedsiębiorcy; (2) „przedsiębiorca” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, zarówno podmiot publiczny, jak i prywatny, która działa w celach związanych z jej działalnością handlową, gospodarczą, rzemieślniczą lub wykonywaniem wolnego zawodu, oraz każdą osobę działającą na rzecz przedsiębiorcy w odniesieniu do umów objętych niniejszą dyrektywą; Poprawka 61 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 2 a (nowy) (2a) „towary” oznaczają wszystkie materialne rzeczy ruchome i wszystkie rzeczy niematerialne użytkowane w sposób, który można porównać do fizycznego posiadania danego towaru, z wyjątkiem towarów sprzedawanych w drodze egzekucji lub w inny sposób przez organ władzy publicznej. W rozumieniu niniejszej dyrektywy za towar uznaje się również wodę, gaz i energię elektryczną, gdy są wystawione na sprzedaż w ograniczonej objętości lub w ustalonej ilości; Poprawka 62 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 2 b (nowy) (2b) „towar wyprodukowany według specyfikacji określonych przez konsumenta” oznacza wszelki towar nieprefabrykowany, który wykonano na podstawie indywidualnego wyboru lub wskazania konsumenta; Poprawka 63 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 3 (3) „umowa sprzedaży” oznacza każdą umowę sprzedaży towarów, zawartą między przedsiębiorcą a konsumentem, w tym również umowę mieszaną, której przedmiotem są zarówno towary, jak i usługi; skreślony Poprawka 64 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 4 (4) „towar” oznacza wszelką materialną rzecz ruchomą, z wyjątkiem: skreślony a) towarów sprzedawanych w drodze egzekucji lub w inny sposób przez organ władzy publicznej, b) wody i gazu, gdy nie są wystawione na sprzedaż w ograniczonej objętości lub w ustalonej ilości, c) energii elektrycznej; (Zob. poprawka do art. 2 pkt 2a) Poprawka 65 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 5 (5) 'umowa o świadczenie usług' oznacza każdą umowę, inną niż umowa sprzedaży, na podstawie której przedsiębiorca świadczy usługę na rzecz konsumenta; (5) 'usługa„ oznacza odpłatne wykonywanie prac lub świadczenie innych usług różnego rodzaju przez przedsiębiorcę na rzecz konsumenta; Poprawka 66 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 5 a (nowy) (5a) 'umowa sprzedaży' oznacza każdą umowę, na mocy której zgodnie z obowiązującym prawem krajowym przedsiębiorca zapewnia konsumentowi własność towaru lub zobowiązuje się do zapewnienia konsumentowi własności towaru oraz na mocy której konsument zobowiązuje się do zapłaty uzgodnionej ceny. W rozumieniu niniejszej dyrektywy umową sprzedaży jest także umowa dostawy towarów, które dopiero mają zostać wytworzone lub wyprodukowane; Poprawka 67 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 5 b (nowy) (5b) „umowa mieszana” oznacza każdą umowę, która obejmuje zarówno aspekty związane ze świadczeniem usług, jak i aspekty związane z dostawą towarów; Poprawka 68 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 6 (6) „umowa zawierana na odległość” oznacza każdą umowę sprzedaży lub umowę o świadczenie usług, do zawarcia której przedsiębiorca korzysta wyłącznie z jednego lub większej ilości środków porozumiewania się na odległość; (6) „umowa zawierana na odległość” oznacza każdą umowę dostawy towaru lub umowę o świadczenie usługi, zawartą między przedsiębiorcą i konsumentem w ramach zorganizowanego systemu sprzedaży lub świadczenia usług na odległość, przy czym przedsiębiorca i konsument nie są osobiście jednocześnie obecni przy zawarciu umowy, lecz korzystają wyłącznie z jednego lub większej ilości środków porozumiewania się na odległość; Poprawka 69 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 7 (7) „środki porozumiewania się na odległość” oznaczają wszelkie środki, które bez jednoczesnej obecności przedsiębiorcy i konsumenta mogą być użyte do zawarcia pomiędzy nimi umowy; skreślony Poprawka 70 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 8 (8) „umowa zawierana poza lokalem przedsiębiorstwa” oznacza: (8) „umowa zawierana poza lokalem przedsiębiorstwa” oznacza każdą umowę dostawy towaru lub umowę o świadczenie usługi, zawartą między przedsiębiorcą a konsumentem: a) każdą umowę sprzedaży lub umowę o świadczenie usług, zawieraną poza lokalem przedsiębiorcy przy jednoczesnej obecności przedsiębiorcy i konsumenta, oraz każdą umowę sprzedaży lub umowę o świadczenie usług, w przypadku której konsument złożył ofertę w takich okolicznościach, lub a) która zostaje zawarta poza lokalem przedsiębiorcy przy jednoczesnej obecności przedsiębiorcy i konsumenta, lub aa) w przypadku której konsument złożył ofertę przy jednoczesnej obecności przedsiębiorcy i konsumenta poza lokalem przedsiębiorstwa, lub b) każdą umowę sprzedaży lub umowę o świadczenie usług, zawieraną w lokalu przedsiębiorcy, lecz negocjowaną poza tym lokalem, przy jednoczesnej obecności przedsiębiorcy i konsumenta. b) której główne elementy zostały ustalone w trakcie wycieczki, imprezy rozrywkowej lub pokazu handlowego zorganizowanych przez przedsiębiorcę poza lokalem przedsiębiorstwa, przy jednoczesnej obecności przedsiębiorcy i konsumenta, przy czym celem takiej wycieczki, imprezy rozrywkowej lub pokazu jest późniejsze zawarcie umowy w lokalu przedsiębiorstwa; Poprawka 71 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 9 – litera b) b) stoiska handlowe i wystawiennicze, gdzie przedsiębiorca prowadzi swoją działalność na stałe lub czasowo; b) stoiska handlowe, gdzie przedsiębiorca prowadzi swoją działalność na stałe lub czasowo; Poprawka 72 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 12 (12) „produkt” oznacza każdy towar lub usługę, w tym nieruchomości oraz prawa i zobowiązania; skreślony Poprawka 73 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 14 (14) „staranność zawodowa” oznacza standard dotyczący szczególnej wiedzy i staranności, których można w racjonalny sposób oczekiwać od przedsiębiorcy w jego relacjach z konsumentami, zgodnie z uczciwymi praktykami rynkowymi lub ogólną zasadą dobrej wiary w zakresie jego działalności; skreślony Poprawka 74 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 15 (15) „aukcja” oznacza metodę sprzedaży, w której towary lub usługi są oferowane przez przedsiębiorcę w procedurze składania konkurencyjnych ofert, również z użyciem środków porozumiewania się na odległość, i w której oferent proponujący najwyższą cenę jest zobowiązany do zakupu towarów lub usług. Transakcja zawarta na podstawie oferty o ustalonej cenie, pomimo danej konsumentowi możliwości zawarcia transakcji w procedurze składania konkurencyjnych ofert, nie jest aukcją; skreślony Poprawka 75 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 16 (16) „aukcja publiczna” oznacza metodę sprzedaży, w której towary są oferowane przez przedsiębiorcę konsumentom, którzy osobiście uczestniczą lub mają możliwość osobistego uczestnictwa w aukcji, w procedurze składania konkurencyjnych ofert prowadzonej przez organizatora aukcji, i w której oferent proponujący najwyższą cenę jest zobowiązany do zakupu towarów; (16) „aukcja publiczna” oznacza metodę sprzedaży, w której towar lub usługa są oferowane przez przedsiębiorcę konsumentom na zgromadzeniu fizycznie dostępnym dla publiczności, w procedurze składania przejrzystych, konkurencyjnych ofert prowadzonej odpłatnie przez osobę trzecią (organizatora aukcji), która działa w charakterze pośrednika przedsiębiorcy; W aukcji rosnącej sprzedaje się towar lub usługę konsumentowi – lub osobie działającej w jego imieniu – który zaoferuje najwyższą cenę. W aukcji malejącej sprzedaje się towar lub usługę konsumentowi – lub osobie działającej w jego imieniu – który natychmiast oświadczy jako pierwszy, że kupuje towar lub usługę w podanej cenie; Poprawka 76 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 17 (17) „producent” oznacza wytwórcę towarów, importera towarów na terytorium Wspólnoty lub każdą osobę oznaczającą siebie jako producenta poprzez umieszczenie swojej nazwy, znaku towarowego lub innego znaku wyróżniającego na towarach; (17) „producent” oznacza wytwórcę towarów, importera towarów na terytorium Unii lub każdą osobę oznaczającą siebie jako producenta poprzez umieszczenie swojej nazwy, znaku towarowego lub innego znaku wyróżniającego na towarach; Poprawka 77 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 18 (18) „gwarancja handlowa” oznacza każde zobowiązanie przedsiębiorcy lub producenta („gwarant”) wobec konsumenta do zwrotu zapłaconej ceny lub wymiany towarów, ich naprawy lub zapewnienia ich serwisu, jeśli nie spełniają one specyfikacji określonej w oświadczeniu gwarancyjnym lub w odpowiedniej reklamie dostępnej w momencie zawarcia umowy lub przed jej zawarciem; (18) „gwarancja handlowa” oznacza każde zobowiązanie przedsiębiorcy lub producenta („gwarant”) wobec konsumenta, poza jego zobowiązaniami prawnymi dotyczącymi gwarancji zgodności, do zwrotu zapłaconej ceny lub wymiany towarów, ich naprawy lub zapewnienia ich serwisu, jeśli nie spełniają one specyfikacji lub każdego innego warunku niezwiązanego ze zgodnością określonych w oświadczeniu gwarancyjnym lub w odpowiedniej reklamie dostępnej w momencie zawarcia umowy lub przed jej zawarciem; Poprawka 78 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 19 (19) „pośrednik” oznacza przedsiębiorcę, który zawiera umowę w imieniu lub na rzecz konsumenta; skreślony Poprawka 79 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – punkt 20 (20) „umowa dodatkowa” oznacza umowę, na mocy której konsument nabywa towary lub usługi powiązane z umową zawieraną na odległość lub umową zawieraną poza lokalem przedsiębiorstwa, przy czym towary te lub usługi są dostarczane przez przedsiębiorcę lub osobę trzecią na podstawie porozumienia pomiędzy tą osobą trzecią a przedsiębiorcą. (20) „umowa powiązana” oznacza każdą umowę dostawy towaru lub umowę o świadczenie usługi: a) która tworzy z obiektywnego punktu widzenia jedną transakcję handlową z umową zawieraną na odległość lub umową zawieraną poza lokalem przedsiębiorstwa; oraz b) jeżeli towary są dostarczane lub usługi są świadczone przez przedsiębiorcę lub osobę trzecią na podstawie porozumienia pomiędzy tą osobą trzecią a przedsiębiorcą. Uznaje się, że jedna transakcja handlowa ma miejsce wtedy, gdy towary lub usługi dostarczane na mocy umowy powiązanej są związane z wykonaniem umowy zawieranej na odległość lub umowy zawieranej poza lokalem przedsiębiorstwa, zależnie od przypadku, lub gdy związane są z korzystaniem z towarów dostarczanych lub usług świadczonych na mocy takiej umowy zawieranej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa. Poprawki 80 i 232 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 3 1.  Niniejszą dyrektywę stosuje się do umów sprzedaży i umów o świadczenie usług zawartych między przedsiębiorcą a konsumentem, na warunkach i w zakresie przewidzianych w jej przepisach. 1.  Niniejszą dyrektywę stosuje się do umów dostawy towaru lub o świadczenie usługi oraz do umów mieszanych zawartych między przedsiębiorcą a konsumentem, na warunkach i w zakresie przewidzianych w jej przepisach. 2.  Niniejszą dyrektywę stosuje się do usług finansowych tylko w zakresie niektórych umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa, jak przewidziano w art. 8-20, nieuczciwych postanowień umownych, jak przewidziano w art. 30-39 oraz przepisów ogólnych, jak przewidziano w art. 40-46, w związku z art. 4 dotyczącym pełnej harmonizacji. 2.  Niniejszą dyrektywę stosuje się bez uszczerbku dla przepisów dotyczących określonych sektorów w prawodawstwie Unii, regulujących umowy zawierane między przedsiębiorcą a konsumentem. 2a.  Niniejszej dyrektywy nie stosuje się do umów dotyczących: a) usług społecznych; b) opieki zdrowotnej, tzn. usług zdrowotnych świadczonych przez pracowników służby zdrowia pacjentom w celu oceny, utrzymania lub poprawy ich stanu zdrowia; c) hazardu ze stawkami pieniężnymi w grach losowych, łącznie z loteriami, grami hazardowymi w kasynach i zakładami. 2b.  Artykuły 5-19 i art. 23 nie mają zastosowania do umów: a) dotyczących usług finansowych; b) objętych zakresem dyrektywy 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. dotyczącej sprzedaży konsumentom usług finansowych na odległość¹. 3.   Do umów objętych zakresem dyrektywy 94/47/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz dyrektywy Rady 90/314/EWG zastosowanie mają tylko art. 30-39 dotyczące praw konsumenta w zakresie nieuczciwych postanowień umownych, w związku z art. 4 dotyczącym pełnej harmonizacji. 3.   Z zastrzeżeniem ust. 4-4c niniejszego artykułu, art. 9-19 stosuje się do umów zawieranych na odległość i umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa. 4.  Artykuły 5, 7, 9 i 11 pozostają bez uszczerbku dla przepisów dotyczących wymogów w zakresie informacji zawartych w dyrektywie 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz w dyrektywie 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady. 4.  Artykuły 9-19 nie mają zastosowania do umów zawieranych na odległość i umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa: a) odnoszących się do tworzenia, nabywania lub przenoszenia praw na nieruchomościach lub gwarancji na nieruchomościach, lub dotyczących wybudowania lub istotnego przebudowania budynku lub wynajmu budynku lub mieszkania; b) objętych zakresem dyrektywy Rady 90/314/EWG z dnia 13 czerwca 1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek2 lub dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/122/WE z dnia 14 stycznia 2009 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów umów timeshare, umów o długoterminowe produkty wakacyjne, umów odsprzedaży oraz wymiany3; c) sporządzanych zgodnie z przepisami państw członkowskich przez urzędnika państwowego ustawowo zobowiązanego do niezależności i bezstronności, który musi przedstawić wyczerpujące wyjaśnienie prawne, tak aby konsument zawierał umowę wyłącznie po głębokim namyśle i ze znajomością jej zakresu prawnego. 4a.  Artykuły 9-19 nie mają zastosowania do umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa, w przypadku których przedsiębiorca i konsument natychmiast wywiązują się ze swoich zobowiązań umownych i płatność, której ma dokonać konsument nie przekracza 40 EUR, jeżeli umowy te z uwagi na swój charakter zwykle zawierane są poza lokalem przedsiębiorstwa. Państwa członkowskie mogą określić niższą wartość w przepisach krajowych. 4b.  Artykuły 9-19 nie mają zastosowania do umów zawieranych na odległość: a) zawieranych przy wykorzystaniu automatów sprzedających bądź zautomatyzowanych lokali handlowych; b) zawieranych z operatorami telekomunikacji przy wykorzystaniu publicznych automatów telefonicznych w celu korzystania z takich automatów lub dotyczących pojedynczych, nawiązywanych przez konsumenta połączeń telefonicznych, internetowych lub telefaksowych. 4c.  Artykuł 11 ust. 1b oraz art. 12-19 nie mają zastosowania do umów zawieranych na odległość dotyczących świadczenia usług w zakresie zakwaterowania, transportu, wynajmu pojazdów silnikowych, gastronomii oraz wypoczynku, jeżeli umowy te dotyczą świadczenia tych usług w ściśle określonym dniu lub okresie. 4d.  Z zastrzeżeniem ust. 4e, 4f i 4g niniejszego artykułu, art. 22-29 stosuje się do umów sprzedaży. Bez uszczerbku dla art. 24 ust. 5, jeżeli umowa jest umową mieszaną, art. 22-29 stosuje się tylko do towarów. 4e.  Artykuły 22a i 23a stosuje się również do umów o świadczenie usług oraz umów mieszanych. 4f.  Artykuły 22-29 nie mają zastosowania do: a) energii elektrycznej; b) wody i gazu, gdy nie są wystawione na sprzedaż w ograniczonej objętości lub w ustalonej ilości. 4g.  Artykułów 22-29 nie stosuje się do towarów używanych, sprzedawanych na aukcji publicznej. ____________________ ¹ Dz.U.  L 271 z 9.10.2002, s. 16. 2 Dz.U. L 158 z 23.6.1990, s. 59. 3 Dz.U. L 33 z 3.2.2009, s. 10. Poprawka 81 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – tytuł Pełna harmonizacja Stopień harmonizacji Poprawka 82 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 Państwa członkowskie nie mogą utrzymywać ani wprowadzać do ich prawa krajowego przepisów odbiegających od tych, które zostały ustanowione w niniejszej dyrektywie; ma to zastosowanie także do przepisów surowszych lub łagodniejszych, zapewniających inny poziom ochrony konsumentów. 1.  Z wyjątkiem przypadków, o których mowa w ust. 1a i 1b, państwa członkowskie mogą utrzymywać w mocy lub wprowadzać do ich prawa krajowego surowsze przepisy zgodne z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w celu zapewnienia wyższego poziomu ochrony konsumentów, na warunkach i w zakresie określonych w art. 5, art. 9 ust. 5 i 6, art. 22-29, art. 31 ust. 4 oraz art. 34 i 35. 2.  Państwa członkowskie mogą utrzymywać w mocy w prawie krajowym surowsze przepisy zgodne z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w celu zapewnienia wyższego poziomu ochrony konsumentów, zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 4 i art. 13 ust. 2. 3.  Państwa członkowskie nie mogą utrzymywać ani wprowadzać do ich prawa krajowego przepisów odbiegających od przepisów, które zostały ustanowione w art. 2, art. 9 ust. 1-4 i art. 9 ust. 8, art. 10 i 11, art. 12 ust. 1-3, art. 13 ust. 1, art. 14-19, art. 30-33 oraz art. 36, w tym przepisów surowszych, zapewniających inny poziom ochrony konsumentów. Poprawka 83 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 a (nowy) Artykuł 4a Okresy, daty i terminy W celu wyznaczenia okresów, dat i terminów określonych w niniejszej dyrektywie stosuje się rozporządzenie Rady (EWG, Euratom) nr 1182/71 z dnia 3 czerwca 1971 r. określające zasady mające zastosowanie do okresów, dat i terminów1. ____________________ 1 Dz.U. L 124 z 8.6.1971, s. 1. Poprawka 84 Wniosek dotyczący dyrektywy Rozdział II – tytuł Informacje dla konsumentów Informacje dla konsumentów dotyczące umów zawieranych w lokalu przedsiębiorstwa Poprawka 85 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – tytuł Ogólne wymogi w zakresie informacji Wymogi w zakresie informacji dotyczące umów zawieranych w lokalu przedsiębiorstwa Poprawka 86 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 1 – wprowadzenie 1.   Przed zawarciem każdej umowy sprzedaży lub umowy o świadczenie usług przedsiębiorca udziela konsumentowi następujących informacji, jeżeli nie wynikają one z okoliczności: 1.   Zawierając umowę w lokalu przedsiębiorstwa, przedsiębiorca udziela konsumentowi w jasny i zrozumiały sposób następujących informacji, jeżeli nie wynikają one z okoliczności: Poprawka 87 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 1 – litera a) a) główne cechy produktu, w takim zakresie, w jakim jest to właściwe dla danego środka przekazu i produktu; a) główne cechy towaru lub usługi, w takim zakresie, w jakim jest to właściwe dla danego towaru lub usługi; Poprawka 88 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 1 – litera b) b) adres pocztowy i tożsamość przedsiębiorcy, np. nazwa firmy i, w stosownych przypadkach, adres pocztowy i tożsamość przedsiębiorcy, na którego rzecz działa; b) tożsamość przedsiębiorcy, np. nazwa firmy; Poprawka 89 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 1 – litera b a) (nowa) (ba) adres pocztowy miejsca prowadzenia działalności, numer telefonu i faksu przedsiębiorcy oraz jego adres e-mail, o ile jest dostępny, aby umożliwić konsumentowi szybkie skontaktowanie się i skuteczne komunikowanie się z przedsiębiorcą; Poprawka 90 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 1 – litera c) c) cena wraz z podatkami lub, w przypadku gdy charakter produktu nie pozwala w sposób racjonalny na wcześniejsze obliczenie ceny, sposób, w jaki cena jest obliczana, jak również, w odpowiednich przypadkach, wszelkie dodatkowe opłaty za transport, dostawę lub usługi pocztowe albo, w sytuacji, gdy wcześniejsze obliczenie tych opłat nie jest w sposób racjonalny możliwe, informacja o możliwości powstania takich dodatkowych kosztów; c) łączna cena wraz z podatkami lub, w przypadku gdy charakter towaru lub usługi nie pozwala w sposób racjonalny na wcześniejsze obliczenie ceny, sposób, w jaki cena jest obliczana, jak również, w odpowiednich przypadkach, wszelkie dodatkowe opłaty za transport, dostawę lub usługi pocztowe bądź jakiekolwiek inne koszty albo, w sytuacji, gdy wcześniejsze obliczenie tych opłat nie jest w sposób racjonalny możliwe, informacja o możliwości powstania takich dodatkowych kosztów. W przypadku umów na czas nieoznaczony łączna cena oznacza łączne koszty miesięczne; Poprawka 91 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 1 – litera d) d) warunki płatności, dostawy lub wykonania oraz procedury rozpatrywania reklamacji, jeżeli odbiegają one od wymogów staranności zawodowej; d) w stosownych przypadkach warunki płatności, dostawy lub wykonania, termin dostawy towaru lub wykonania usługi przez przedsiębiorcę oraz procedury rozpatrywania przez przedsiębiorcę reklamacji; Poprawka 92 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 1 – litera f) f) dostępność i warunki usług po sprzedaży oraz gwarancje handlowe, w stosownych przypadkach; f) oprócz przypomnienia o istnieniu prawnej gwarancji zgodności na towary dostępność i warunki usług po sprzedaży oraz gwarancje handlowe, w stosownych przypadkach; fa) istnienie kodeksów postępowania oraz dostępu do nich, w stosownych przypadkach; Poprawka 93 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 1 – litera g) g) czas trwania umowy, w stosownych przypadkach lub, jeżeli umowa zawarta jest na czas nieoznaczony, warunki jej rozwiązania; g) czas trwania umowy, w stosownych przypadkach lub, jeżeli umowa zawarta jest na czas nieoznaczony lub jeśli ulega automatycznemu przedłużeniu, warunki jej rozwiązania; Poprawka 94 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 1 – litera i) i) istnienie oraz warunki kaucji lub innych gwarancji finansowych, które mają być złożone przez konsumenta na żądanie przedsiębiorcy. i) w stosownych przypadkach istnienie oraz warunki kaucji lub innych gwarancji finansowych, które mają być złożone przez konsumenta na żądanie przedsiębiorcy; Poprawka 95 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 1 – litery i a), i b) oraz i c) (nowe) ia) zastosowanie technologicznych środków ochrony dla treści cyfrowych, w stosownych przypadkach; ib) wszelka interoperacyjność treści cyfrowych ze sprzętem komputerowym i oprogramowaniem, o której wie przedsiębiorca lub można racjonalnie przypuszczać, że wie o niej, w tym wszelkie przykłady braku interoperacyjności, w stosownych przypadkach; ic) możliwość dostępu do pozasądowych procedur rozpatrywania reklamacji i środków zaskarżenia, którym podlega przedsiębiorca, oraz wymogi w zakresie dostępu do tych procedur, w stosownych przypadkach. Poprawka 96 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 2 2.  W przypadku aukcji publicznej informacje określone w ust. 1 lit. b) mogą być zastąpione przez podanie adresu pocztowego i tożsamości organizatora aukcji. 2.  Ustęp 1 nie ma zastosowania w przypadku umów dostawy towaru lub umów o świadczenie usług, które dotyczą transakcji jednodniowych i w przypadku których przedsiębiorca jest zobowiązany do dostawy towaru lub wykonania usługi natychmiast po zawarciu umowy. Poprawka 97 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 3 3.  Informacja, o której mowa w ust. 1, stanowi integralną część umowy sprzedaży lub umowy o świadczenie usług. 3.  Państwa członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać w mocy dodatkowe wymogi w zakresie informacji przed zawarciem umowy. Poprawka 98 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 6 – ustęp 2 2.  Bez uszczerbku dla art. 7 ust. 2, 13 i 42, konsekwencje każdego naruszenia art. 5 określane są zgodnie z obowiązującym prawem krajowym. Państwa członkowskie przewidują w ich krajowym prawie umów skuteczne środki ochrony prawnej w przypadku naruszenia art. 5. 2.  Bez uszczerbku dla art. 13 i 42, konsekwencje każdego naruszenia art. 5 określane są zgodnie z obowiązującym prawem krajowym. Państwa członkowskie przewidują w ich krajowym prawie skuteczne i proporcjonalne środki ochrony prawnej w przypadku naruszenia art. 5. Poprawka 99 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 7 Artykuł 7 Szczegółowe wymogi w zakresie informacji dotyczące pośredników skreślony 1.  Przed zawarciem umowy pośrednik informuje konsumenta, że działa w imieniu lub na rzecz innego konsumenta oraz że zawarta umowa nie jest uważana za umowę pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą, lecz za umowę pomiędzy dwoma konsumentami i jako taka nie jest objęta zakresem niniejszej dyrektywy. 2.  W przypadku niewypełnienia przez pośrednika obowiązku z ust. 1 uważa się, że zawarł on umowę we własnym imieniu. 3.  Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do aukcji publicznych. Poprawka 100 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 8 Artykuł 8 skreślony Zakres stosowania Niniejszy rozdział dotyczy umów zawieranych na odległość i umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa. Poprawka 101 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 9 Artykuł 9 Artykuł 9 Wymogi w zakresie informacji dotyczące umów zawieranych na odległość i umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa Wymogi w zakresie informacji przed zawarciem umowy dotyczące umów zawieranych na odległość i umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa W odniesieniu do umów zawieranych na odległość i umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa przedsiębiorca udziela następujących informacji, które stają się integralną częścią umowy: 1.  W stosownym czasie, zanim konsument zostanie związany umową zawieraną na odległość, umową zawieraną poza lokalem przedsiębiorstwa lub odpowiednią ofertą, przedsiębiorca udziela konsumentowi w jasny i zrozumiały sposób następujących informacji: a) informacje, o których mowa w art. 5 i 7 oraz, w drodze odstępstwa od art. 5 ust. 1 lit. d), warunki płatności, dostawy i wykonania, we wszystkich przypadkach; a) główne cechy towaru lub usługi, w takim zakresie, w jakim jest to właściwe dla danego nośnika i towaru lub usługi; b) jeżeli przewidziane jest prawo odstąpienia, warunki oraz procedury korzystania z niego, zgodnie z załącznikiem I; b) tożsamość przedsiębiorcy, np. nazwa firmy; ba) adres pocztowy miejsca prowadzenia działalności, numer telefonu i faxu przedsiębiorcy oraz jego adres e-mail, o ile jest dostępny, aby umożliwić konsumentowi szybkie skontaktowanie się z przedsiębiorcą i skuteczne komunikowanie się z nim; c) adres pocztowy miejsca prowadzenia działalności przedsiębiorcy, jeżeli różni się od jego adresu pocztowego (a w stosownych przypadkach adres przedsiębiorcy, na rzecz którego działa), pod który konsument może kierować skargi; c) łączna cena wraz z podatkami lub, w przypadku gdy charakter towaru lub usługi nie pozwala w sposób racjonalny na wcześniejsze obliczenie ceny, sposób, w jaki cena jest obliczana, jak również, w stosownych przypadkach, wszelkie dodatkowe opłaty za transport, dostawę lub usługi pocztowe bądź jakiekolwiek inne koszty albo, w sytuacji, gdy wcześniejsze obliczenie tych opłat nie jest w sposób racjonalny możliwe, informacja o możliwości powstania takich dodatkowych kosztów; w przypadku umów na czas nieoznaczony łączna cena oznacza łączne koszty miesięczne; d) istnienie kodeksów postępowania oraz dostępu do nich, w stosownych przypadkach; d) warunki płatności, dostawy lub wykonania, termin dostawy towaru lub wykonania usługi przez przedsiębiorcę oraz procedury rozpatrywania przez przedsiębiorcę reklamacji; e) możliwość pozasądowego rozwiązywania sporów, w stosownych przypadkach; e) jeżeli przewidziane jest prawo odstąpienia, warunki, termin i procedura korzystania z tego prawa, w tym ostateczne koszty zwrotu towarów ponoszone przez konsumenta; w tym celu przedsiębiorca może wykorzystać wzór pouczenia o odstąpieniu określony w załączniku I (A) oraz wzór formularza odstąpienia określony w załączniku I (B) lub skorzystać z innego jednoznacznego oświadczenia; jeżeli przedsiębiorca udzielił konsumentowi informacji, korzystając z wzoru pouczenia o odstąpieniu określonego w załączniku I (A), uznaje się, że spełnił on wymóg w zakresie informacji dotyczących prawa odstąpienia określony w niniejszym artykule; ea) jeżeli prawo odstąpienia nie ma zastosowania zgodnie z art. 19 ust. 1, informacja o tym, że konsument nie może skorzystać z prawa odstąpienia; f) informacja, że umowa zostanie zawarta z przedsiębiorcą, w konsekwencji czego konsument będzie mógł korzystać z ochrony gwarantowanej w niniejszej dyrektywie. f) oprócz przypomnienia o istnieniu prawnej gwarancji zgodności na towary, dostępność i warunki usług po sprzedaży oraz gwarancje handlowe, w stosownych przypadkach; fa) istnienie kodeksów postępowania oraz, w stosownych przypadkach, informacje na temat możliwości zapoznania się z ich treścią; fb) czas trwania umowy, w stosownych przypadkach lub, jeżeli umowa zawarta jest na czas nieoznaczony lub jeśli ulega automatycznemu przedłużeniu, warunki jej rozwiązania; fc) minimalny czas trwania zobowiązań konsumenta wynikających z umowy, w stosownych przypadkach; fd) istnienie oraz warunki kaucji lub innych gwarancji finansowych, które mają być złożone przez konsumenta na żądanie przedsiębiorcy; fe) zastosowanie technologicznych środków ochrony dla treści cyfrowych, w stosownych przypadkach; ff) wszelka interoperacyjność treści cyfrowych ze sprzętem komputerowym i oprogramowaniem, o której wie przedsiębiorca lub można racjonalnie przypuszczać, że wie o niej, w tym wszelkie przykłady braku interoperacyjności, w stosownych przypadkach; fg) możliwość dostępu do pozasądowych procedur rozpatrywania reklamacji i środków zaskarżenia, którym podlega przedsiębiorca, oraz wymogi w zakresie dostępu do tych procedur, w stosownych przypadkach. 2.  W przypadku aukcji publicznej informacje, o których mowa w ust. 1 lit. b), ba) i c), mogą być zastąpione odpowiednimi danymi organizatora aukcji. 3.  Informacja, o której mowa w ust. 1, stanowi integralną część umowy zawieranej na odległość lub umowy zawieranej poza lokalem przedsiębiorstwa. 4.  Państwa członkowskie nie wprowadzają żadnych dodatkowych wymogów dotyczących treści wzoru pouczenia o odstąpieniu określonego w załączniku I (A). 5.  W przypadku umów zawieranych na odległość i umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa dotyczących usług transportowych lub wymogów w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa, państwa członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać w mocy w prawie krajowym postanowienia określające dodatkowe wymogi w zakresie informacji przed zawarciem umowy, pod warunkiem że są one zgodne z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz że takie wymogi są właściwe dla udzielenia konsumentowi odpowiednich informacji. 6.  Państwa członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać w mocy dodatkowe wymogi w zakresie informacji przed zawarciem umowy w przypadku wszystkich umów zawieranych na odległość i umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa, dotyczących świadczenia usług, dla których zgodnie z art. 22 ust. 5 dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym1 przewidują wobec usługodawców, mających siedzibę na ich terytorium, dodatkowe wymogi w zakresie informowania. 7.  Artykuł 5 pozostaje bez uszczerbku dla dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego2. 8.  Ciężar dowodu w odniesieniu do wykazania faktu spełnienia wymogów w zakresie informacji określonych w niniejszym rozdziale spoczywa na przedsiębiorcy. ____________________ 1 Dz.U. L 376 z 27.12.2006, s. 36. 2 Dz.U. L 178 z 17.7.2000, s. 1. Poprawka 102 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 10 – tytuł Wymogi formalne dotyczące umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa Wymogi formalnew zakresie informacji przed zawarciem umowydotyczące umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa Poprawka 233 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 10 – ustęp 1 1.  W odniesieniu do umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa informacje przewidziane w art. 9 udzielane są na formularzu zamówienia, w prostym i zrozumiałym języku, oraz są czytelne. Formularz zamówienia zawiera standardowy formularz odstąpienia, określony w załączniku I (B). 1.  W odniesieniu do umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa informacje przewidziane w art. 9 udzielane są konsumentowi na formularzu zamówienia w formie papierowej lub, jeśli konsument wyrazi zgodę, na innym trwałym nośniku, w prostym i zrozumiałym języku, oraz są czytelne. Poprawka 104 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 10 – ustęp 2 2.  Umowa zawierana poza lokalem przedsiębiorstwa jest ważna tylko w przypadku, gdy konsument podpisał formularz zamówienia, a w przypadkach, w których brak jest formularza zamówienia na papierze, gdy otrzymał jego kopię na innym trwałym nośniku. 2.  Umowa zawierana poza lokalem przedsiębiorstwa staje się ważna tylko w przypadku, gdy konsument podpisał formularz zamówienia. Poprawka 234 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 10 – ustęp 2 a (nowy) 2a.  Niezależnie od ust. 1 i 2, w odniesieniu do umów mieszanych zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa, w przypadku których przedsiębiorca i konsument natychmiast wywiązują się ze swoich zobowiązań umownych, a płatność, której ma dokonać konsument, nie przekracza 200 EUR: a) przedsiębiorca nie ma obowiązku udzielenia informacji, o których mowa w art. 9, na papierze ani innym trwałym nośniku oraz b) podpisanie formularza zamówienia przez konsumenta nie jest warunkiem ważności umowy, o ile umowy takie z uwagi na swój charakter zwykle zawierane są poza lokalem przedsiębiorstwa. Poprawka 105 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 10 – ustęp 3 3.  Państwa członkowskie nie wprowadzają żadnych innych wymogów formalnych niż te przewidziane w ust. 1 i 2. 3.  Państwa członkowskie nie wprowadzają żadnych innych wymogów formalnych w zakresie informacji przed zawarciem umowy, dotyczących wypełnienia określonych w art. 9 ust. 1 zobowiązań w zakresie udzielania informacji. Poprawka 106 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 11 – tytuł Wymogi formalne dotyczące umów zawieranych na odległość Wymogi formalnew zakresie informacji przed zawarciem umowydotyczące umów zawieranych na odległość Poprawki 107, 235 i 236 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 11 – ustęp 1 1.  W odniesieniu do umów zawieranych na odległość informacje przewidziane w art. 9 lit. a) są udzielane lub udostępnianie konsumentowi przed zawarciem umowy, w prostym i zrozumiałym języku, oraz są czytelne, w sposób odpowiadający wykorzystywanym środkom porozumiewania się na odległość. 1.  W odniesieniu do umów zawieranych na odległość informacje przewidziane w art. 9 są udzielane lub udostępniane konsumentowi na trwałym nośniku, w prostym i zrozumiałym języku, oraz są czytelne, w sposób odpowiadający wykorzystywanym środkom porozumiewania się na odległość. 1a.  Jeżeli umowa o dostawę towarów lub świadczenie usług, której warunki nie zostały indywidualnie wynegocjowane, zawierana na odległość drogą elektroniczną, zobowiązuje konsumenta do płatności, umowa ta jest dla konsumenta wiążąca jedynie, gdy: a) przedsiębiorca wyraźnie i w wyróżnionej formie zwrócił uwagę konsumenta na cenę łączną zawierającą wszystkie odnośne składniki ceny oraz b) konsument potwierdził, że przeczytał i zrozumiał informacje wymagane na mocy lit. a). W odniesieniu do umów zawieranych za pośrednictwem stron internetowych wymóg ten uważa się za spełniony, jeśli strona internetowa jest zaprojektowana w taki sposób, że nie jest możliwe złożenie wiążącego zamówienia, jeśli konsument nie zarejestrował się wcześniej na stronie internetowej przedsiębiorcy w celu skorzystania z oferty przedsiębiorcy. 1b.  W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1a lit. b), w przypadku umów zawieranych na odległość, o których mowa w tym ustępie i które są zawierane telefonicznie, konsument jest związany umową dopiero po wysłaniu mu przez przedsiębiorcę na trwałym nośniku potwierdzenia oferty przedsiębiorcy, w tym informacji wymaganych na mocy ust. 1a lit. a). Poprawka 108 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 11 – ustęp 2 2.  Jeżeli przedsiębiorca kontaktuje się z konsumentem drogą telefoniczną z zamiarem zawarcia umowy, na początku rozmowy z konsumentem podaje swoje dane tożsamości oraz wskazuje na handlowy cel rozmowy. 2.  Jeżeli przedsiębiorca lub pośrednik działający w jego imieniu kontaktuje się z konsumentem drogą telefoniczną z zamiarem zawarcia umowy, na początku rozmowy z konsumentem podaje swoje dane tożsamości oraz wskazuje na handlowy cel rozmowy. 2a.  W przypadku stron internetowych, na których prowadzony jest handel elektroniczny, na stronie głównej zaznacza się w jasny i wyraźny sposób, czy istnieją jakiekolwiek ograniczenia w dostawach do niektórych państw członkowskich, w tym związane ze środkami płatności. Poprawka 109 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 11 – ustęp 3 3.  Jeżeli umowa jest zawarta za pośrednictwem nośnika, który ze względu na ograniczony rozmiar lub czas uniemożliwia zamieszczenie informacji, przed zawarciem umowy przedsiębiorca dostarcza, na tym szczególnym nośniku, informacje dotyczące przynajmniej głównych cech produktu i łącznej ceny, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. a) i c). Pozostałe informacje, o których mowa w art. 5 i 7, udzielane są przez przedsiębiorcę konsumentowi we właściwy sposób, zgodnie z ust. 1. 3.  Jeżeli umowa jest zawarta za pośrednictwem nośnika, który ze względu na ograniczony rozmiar lub czas uniemożliwia zamieszczenie informacji, przed zawarciem umowy przedsiębiorca dostarcza, na tym szczególnym nośniku, wstępne informacje dotyczące przynajmniej głównych cech towaru lub usługi, ceny łącznej, czasu trwania umowy, a w przypadku umów na czas nieokreślony informacje dotyczące sposobów ich rozwiązania, o których mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), b), c), e) i g). Pozostałe informacje, o których mowa w art. 9, udzielane są przez przedsiębiorcę konsumentowi we właściwy sposób, zgodnie z ust. 1. Poprawka 110 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 11 – ustęp 4 4.  Konsument otrzymuje potwierdzenie wszystkich informacji, o których mowa w art. 9 lit. a)-f) na trwałym nośniku, w rozsądnym czasie po zawarciu każdej umowy na odległość, a najpóźniej w momencie dostarczenia towarów albo rozpoczęcia wykonywania usługi, chyba że informacja została udzielona konsumentowi na trwałym nośniku przed zawarciem każdej umowy na odległość. skreślony Poprawka 237 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 11 – ustęp 5 5.  Państwa członkowskie nie wprowadzają żadnych innych wymogów formalnych niż te przewidziane w ust. 1-4. 5.  Państwa członkowskie nie wprowadzają żadnych innych wymogów formalnych w zakresie informacji przed zawarciem umowy, dotyczących wypełnienia określonych w art. 9 ust. 1 zobowiązań w zakresie udzielania informacji. Niezależnie od postanowień akapitu pierwszego, w odniesieniu do umów, o których mowa w ust. 1b niniejszego artykułu, państwa członkowskie mogą wprowadzić lub utrzymać w mocy przepisy prawa krajowego stanowiące, że konsument jest związany umową dopiero po przekazaniu przedsiębiorcy na trwałym nośniku potwierdzenia zawarcia umowy. Państwa członkowskie informują o tych przepisach Komisję, która podaje te informacje do wiadomości publicznej w łatwo dostępny sposób. Poprawka 112 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 12 – ustęp 1 a (nowy) 1a.  W przypadku umowy zawieranej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa okres odstąpienia, o którym mowa w ust. 1, rozpoczyna się w dniu zawarcia umowy lub w dniu otrzymania przez konsumenta egzemplarza podpisanej umowy na trwałym nośniku, jeżeli konsument otrzymał egzemplarz podpisanej umowy w innym dniu niż w dniu zawarcia umowy. Poprawka 113 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 12 – ustęp 2 2.  W przypadku umowy zawieranej poza lokalem przedsiębiorstwa okres odstąpienia rozpoczyna się w dniu podpisania przez konsumenta formularza zamówienia, a w przypadkach, gdy formularz zamówienia nie ma formy papierowej, w dniu otrzymania przez konsumenta kopii formularza zamówienia na innym trwałym nośniku. 2.  Niezależnie od postanowień ust. 1 w przypadku umowy zawieranej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa dotyczącej dostawy towarów okres odstąpienia rozpoczyna się w dniu, w którym konsument albo strona trzecia inna niż przewoźnik i wskazana przez konsumenta wejdzie w faktyczne posiadanie zamówionych towarów lub: W przypadku umowy sprzedaży towarów zawieranej na odległość okres odstąpienia rozpoczyna się w dniu, w którym konsument albo strona trzecia inna niż przewoźnik i wskazana przez konsumenta wejdzie w faktyczne posiadanie każdego z zamówionych towarów. W przypadku umowy o świadczenie usług zawieranej na odległość okres odstąpienia rozpoczyna się od dnia zawarcia umowy. a) ostatniego dostarczonego towaru, jeżeli konsument zamawia w jednym zamówieniu wiele towarów, a ich dostawa następuje osobno; b) ostatniego elementu lub części, jeżeli towar składa się z wielu elementów lub części; c) pierwszego dostarczonego towaru w przypadku powtarzalnej dostawy towarów tego samego rodzaju w określonym okresie czasu. Poprawka 115 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 12 – ustęp 4 4.  Państwa członkowskie nie zabraniają stronom wypełniania ich obowiązków wynikających z umowy w czasie okresu odstąpienia. 4.  Państwa członkowskie nie zabraniają stronom wypełniania ich zobowiązań umownych w czasie okresu odstąpienia. Jednakże w przypadku umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa państwa członkowskie mogą utrzymać obowiązujące przepisy krajowe zabraniające przedsiębiorcy pobierania zapłaty przez określony okres po zawarciu umowy. Poprawka 116 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 13 Jeżeli przedsiębiorca nie udzielił konsumentowi informacji o prawie odstąpienia, naruszając art. 9 lit. b), 10 ust. 1 i 11 ust. 4), okres odstąpienia kończy się trzy miesiące po całkowitym wypełnieniu przez przedsiębiorcę jego pozostałych zobowiązań umownych. 1.  Jeżeli przedsiębiorca nie udzielił konsumentowi informacji o prawie odstąpienia, naruszając art. 9 ust. 1 lit. e), okres odstąpienia kończy się rok po upływie początkowego okresu odstąpienia, określonego zgodnie z art. 12 ust. 1a i 2. 2.  Państwa członkowskie mogą jednak utrzymać w mocy istniejące krajowe przepisy przewidujące dłuższy okres upływu okresu odstąpienia. Poprawki 238 i 239 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 14 – ustęp 1 Konsument informuje przedsiębiorcę o swojej decyzji odstąpienia od umowy na trwałym nośniku poprzez oświadczenie skierowane do przedsiębiorcy, sformułowane własnymi słowami, albo przy wykorzystaniu standardowego formularza odstąpienia, określonego w załączniku I (B). Przed upływem okresu odstąpienia konsument informuje przedsiębiorcę o swojej decyzji odstąpienia od umowy. W tym celu konsument może: a) wykorzystać wzór formularza odstąpienia, podany w załączniku I (B), lub sformułować inne jednoznaczne oświadczenie, lub b) zwrócić towary przedsiębiorcy, załączając jednoznaczne oświadczenie informujące o decyzji odstąpienia od umowy przez konsumenta. Państwa członkowskie nie wprowadzają żadnych dodatkowych wymogów formalnych stosowanych do standardowego formularza odstąpienia. Państwa członkowskie nie wprowadzają żadnych wymogów formalnych stosowanych do wzoru formularza odstąpienia innych niż te przedstawione w załączniku I (B). Poprawka 240 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 14 – ustęp 2 2.  W przypadku umów zawieranych na odległość przez Internet przedsiębiorca może, oprócz sposobów, o których mowa w ust. 1, umożliwić konsumentowi elektroniczne wypełnienie i przesłanie standardowego formularza odstąpienia na stronie internetowej przedsiębiorcy. W takim przypadku przedsiębiorca przesyła niezwłocznie konsumentowi potwierdzenie odbioru takiego formularza drogą elektroniczną. 2.  W przypadku umów zawieranych na odległość przez Internet przedsiębiorca może, oprócz sposobów, o których mowa w ust. 1, umożliwić konsumentowi elektroniczne wypełnienie i przesłanie wzoru formularza odstąpienia podanego w załączniku I (B) albo innego jednoznacznego oświadczenia na stronie internetowej przedsiębiorcy. W takich przypadkach przedsiębiorca przesyła niezwłocznie konsumentowi potwierdzenie odbioru takiego odstąpienia drogą elektroniczną na trwałym nośniku. Poprawka 119 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 15 – litery a) i b) a) wykonania umowy zawieranej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa, lub a) wykonania umowy zawieranej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa, lub b) zawarcia umowy poza lokalem przedsiębiorstwa, w przypadkach złożenia oferty przez konsumenta. b) zawarcia umowy na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa, w przypadkach złożenia oferty przez konsumenta. Poprawka 120 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 16 – ustęp 1 1.  Przedsiębiorca zwraca każdą sumę otrzymaną od konsumenta w terminie 30 dni od dnia, w którym otrzymał informację o skorzystaniu z prawa odstąpienia 1.  Przedsiębiorca zwraca każdą sumę otrzymaną od konsumenta, w tym w stosownych przypadkach koszt przesyłki, bez zbędnej zwłoki, a w każdym razie nie później niż w terminie czternastu dni od dnia, w którym został poinformowany o decyzji konsumenta o odstąpieniu od umowy zgodnie z art. 14. Przedsiębiorca może dokonać zwrotu przy użyciu każdego środka płatności będącego prawnym środkiem płatniczym w państwie, w którym konsument go otrzymuje, i pod warunkiem że konsument nie ponosi żadnych opłat z tytułu zwrotu. Poprawka 241 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 16 – ustęp 2 2.  W przypadku umów sprzedaży przedsiębiorca może wstrzymać się ze zwrotem sumy do czasu otrzymania lub odebrania przez niego towarów albo dostarczenia przez konsumenta dowodu ich wysłania, w zależności od tego, które zdarzenie nastąpi najwcześniej. 2.  Niezależnie od postanowień ust. 1, w przypadku gdy konsument wyraźnie wybrał inny sposób dostawy niż dostawa standardowa, przedsiębiorca nie jest zobowiązany do zwrotu dodatkowych kosztów wynikłych z tego tytułu. W przypadku umów sprzedaży przedsiębiorca może uzależnić zwrot sumy od dostarczenia przez konsumenta dowodu wysłania towarów. Poprawka 122 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 17 – ustęp 1 1.  Jeżeli w przypadku umów sprzedaży konsument lub, na jego życzenie, osoba trzecia weszła w posiadanie towarów przed wygaśnięciem okresu odstąpienia, konsument odsyła towary albo przekazuje je przedsiębiorcy albo osobie upoważnionej przez niego do ich odbioru, w terminie 14 dni od dnia, w którym poinformował przedsiębiorcę o zamiarze odstąpienia, chyba że przedsiębiorca zaproponował, że sam odbierze towary. 1.  W przypadku umów zawieranych na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa dotyczących dostawy towarów konsument odsyła towary albo przekazuje je przedsiębiorcy albo osobie upoważnionej przez niego do ich odbioru, bez zbędnej zwłoki, a każdym razie nie później niż 14 dni od dnia, w którym poinformował przedsiębiorcę o decyzji odstąpienia zgodnie z art. 14, chyba że przedsiębiorca zaproponował, że sam odbierze towary. Konsument pokrywa tylko koszty bezpośrednie zwrotu towarów, chyba że przedsiębiorca zgodził się na ich pokrycie. Konsument pokrywa tylko koszty bezpośrednie zwrotu towarów. Konsument nie pokrywa tych kosztów, jeżeli przedsiębiorca zgodził się w umowie na ich pokrycie lub jeżeli cena odsyłanych towarów przekracza wartość 40 EUR. Poprawka 123 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 17 – ustęp 2 2.  Konsument odpowiada tylko za zmniejszenie wartości towarów wynikające z niewłaściwego obchodzenia się z nimi w stopniu większym niż konieczny do oceny charakteru i sposobu działania towarów. Konsument nie odpowiada za zmniejszenie wartości, jeżeli przedsiębiorca nie poinformował go o prawie odstąpienia zgodnie z art. 9 lit. b). W odniesieniu do umów o świadczenie usług, których dotyczy prawo odstąpienia, konsument nie ponosi żadnych kosztów całkowitych ani częściowych za usługi świadczone w okresie odstąpienia. 2.  Konsument odpowiada tylko za zmniejszenie wartości towarów wynikające z niewłaściwego obchodzenia się z nimi w stopniu większym niż konieczny do stwierdzenia charakteru, właściwości, i sposobu działania towarów. Konsument w żadnym przypadku nie odpowiada za jakiekolwiek zmniejszenie wartości towarów, jeżeli przedsiębiorca nie poinformował go o prawie odstąpienia zgodnie z art. 9 ust. 1 lit. e). 2a.  Za wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym artykule skorzystanie z prawa odstąpienia nie nakłada na konsumenta jakiejkolwiek odpowiedzialności. Poprawka 125 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 18 – ustęp 1 1.  Bez uszczerbku dla art. 15 dyrektywy 2008/48/WE, jeżeli konsument skorzysta z prawa odstąpienia od umowy zawieranej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa zgodnie z art. 12-17, automatycznie wygasają wszelkie umowy dodatkowe, bez żadnych kosztów dla konsumenta. 1.  Bez uszczerbku dla art. 15 dyrektywy 2008/48/WE, jeżeli konsument skorzysta z prawa odstąpienia od umowy zawieranej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa zgodnie z art. 12-17, automatycznie wygasają wszelkie umowy powiązane, bez żadnych kosztów dla konsumenta, które nie zostały przewidziane w niniejszej dyrektywie. Poprawka 126 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 19 – ustęp 1 – wprowadzenie 1.  W odniesieniu do umów zawieranych na odległość prawo odstąpienia nie ma zastosowania do następujących przypadków: 1.  W odniesieniu do umów zawieranych na odległość i umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa prawo odstąpienia nie ma zastosowania do następujących przypadków: Poprawka 127 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 19 – ustęp 1 – litera a) a) usługi, których świadczenie już rozpoczęto, za wyraźną zgodą konsumenta, przed końcem 14-dniowego okresu, o którym mowa w art. 12; a) usługi, których świadczenie już rozpoczęto, za wyraźną zgodą konsumenta wyrażoną na trwałym nośniku, przed końcem 14-dniowego okresu, o którym mowa w art. 12; w takich przypadkach zgoda ta powinna również obejmować rezygnację konsumenta z prawa odstąpienia; Poprawka 128 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 19 – ustęp 1 – litera b) b) dostawa towarów lub świadczenie usług, których cena jest zależna od wahań na rynku finansowym, na które przedsiębiorca nie może mieć wpływu; b) dostawa towarów lub świadczenie usług, których cena jest zależna od wahań na rynku, na które przedsiębiorca nie może mieć wpływu oraz które mogą wystąpić w okresie odstąpienia; Poprawka 129 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 19 – ustęp 1 – litera c) c) dostawa towarów wyprodukowanych według specyfikacji określonych przez konsumenta lub dostosowanych do jego zamówienia lub takich, które ulegają szybkiemu zepsuciu bądź mają krótki termin przydatności do użycia; c) dostawa towarów wyprodukowanych lub usług wykonanych według specyfikacji określonych przez konsumenta lub dostosowanych do jego zamówienia, wymagających od przedsiębiorcy indywidualnych przygotowań, których nie może on spożytkować w inny sposób, lub takich, które ulegają szybkiemu zepsuciu bądź mają krótki termin przydatności do użycia; Poprawka 130 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 19 – ustęp 1 – litera d) d) dostawa wina, którego cena została uzgodniona przy zawarciu umowy sprzedaży, a dostawa którego może nastąpić dopiero po upływie terminu, o którym mowa w art. 22 ust. 1 oraz którego faktyczna wartość zależy od wahań na rynku finansowym, na które przedsiębiorca nie może mieć żadnego wpływu; d) dostawa: - produktów spożywczych, - napojów, - produktów farmaceutycznych, lub - innych towarów wymagających należytych warunków higienicznych, których opakowanie lub zamknięcie zostało otwarte przez konsumenta po otrzymaniu informacji o wykluczeniu prawa odstąpienia; da) umowy, w odniesieniu do których konsument żądał ich natychmiastowego wykonania przez przedsiębiorcę, w celu zaradzenia pilnej sytuacji; jeżeli w takiej sytuacji przedsiębiorca świadczy dodatkowe usługi lub sprzedaje dodatkowe towary, inne niż te wyraźnie konieczne dla zaradzenia pilnej sytuacji konsumenta, prawo odstąpienia ma zastosowanie do tych dodatkowych towarów lub usług; db) umowy, w przypadku których konsument wyraźnie wezwał przedsiębiorcę do wykonania w miejscu jego zamieszkania naprawy lub konserwacji jego własności; jeżeli w takiej sytuacji przedsiębiorca wykonuje usługi dodatkowe oprócz tych wyraźnie zamówionych przez konsumenta lub dostarcza towary inne niż części zamienne konieczne do przeprowadzenia konserwacji lub naprawy, konsumentowi przysługuje prawo odstąpienia w odniesieniu do tych dodatkowych usług lub towarów; Poprawka 132 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 19 – ustęp 1 – litera f) f) dostawa gazet, periodyków i czasopism; f) dostawa gazet, periodyków i czasopism z wyjątkiem umów o prenumeratę dostawy takich publikacji; Poprawka 133 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 19 – ustęp 1 – litera g) g) świadczenie usług w zakresie gier i loterii; skreślona Poprawka 134 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 19 – ustęp 1 – litera h) h) umowy zawierane podczas aukcji. h) umowy zawierane podczas aukcji publicznej. ha) dostawa treści cyfrowych, jeżeli konsument rozpoczął pobieranie tych treści cyfrowych. Poprawka 135 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 19 – ustęp 2 2.  W odniesieniu do umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa prawo odstąpienia nie ma zastosowania do następujących przypadków: skreślony a) umowy na dostawy środków spożywczych, napojów lub innych towarów przeznaczonych do codziennego użytku w gospodarstwach domowych, wybranych wcześniej przez konsumenta za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość i dostarczanych do miejsca zamieszkania, pobytu lub pracy konsumenta przez przedsiębiorcę, który w normalnych warunkach sprzedaje towary we własnym lokalu przedsiębiorcy ; b) umowy, co do których konsument żądał ich natychmiastowego wykonania przez przedsiębiorcę, w celu zaradzenia pilnej sytuacji; jeżeli w takiej sytuacji przedsiębiorca świadczy dodatkowe usługi lub sprzedaje dodatkowe towary, inne niż te wyraźnie konieczne dla zaradzenia pilnej sytuacji konsumenta, prawo odstąpienia ma zastosowanie do tych dodatkowych usług lub towarów; c) umów, w przypadku których konsument wezwał przedsiębiorcę, za pośrednictwem środków komunikowania się na odległość, do wykonania w miejscu jego zamieszkania napraw lub konserwacji jego własności; jeżeli w takiej sytuacji przedsiębiorca zapewnia usługi dodatkowe do tych wyraźnie zamówionych przez konsumenta albo towary inne niż części zamienne wykorzystywane w konserwacji lub naprawach, prawo odstąpienia ma zastosowanie do tych dodatkowych usług lub towarów. Poprawka 136 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 19 – ustęp 3 3.  Strony mogą zgodzić się na niestosowanie ust. 1 i 2. 2.  Przedsiębiorca i konsument mogą zgodzić się na niestosowanie ust. 1. Poprawka 137 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 20 Artykuł 20 Wyłączenie umów zawieranych na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa skreślony 1.  Artykuły 8-19 nie mają zastosowania do umów zawieranych na odległość i umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa: a) dotyczących sprzedaży nieruchomości lub odnoszących się do innych praw rzeczowych, z wyjątkiem najmu oraz usług budowlanych i remontowych związanych z nieruchomościami; b) zawieranych przy wykorzystaniu automatów sprzedających bądź zautomatyzowanych lokali handlowych; c) zawieranych z operatorami telekomunikacji przy wykorzystaniu publicznych automatów telefonicznych; d) umów na dostawy przez przedsiębiorcę środków spożywczych lub napojów, jeżeli dostawy dokonywane są często i regularnie w pobliżu lokalu przedsiębiorcy. 2.  Artykuły 8-19 nie mają zastosowania do umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa, dotyczących: a) ubezpieczeń, b) usług finansowych, których cena zależy od wahań na rynku finansowym, na które przedsiębiorca nie ma wpływu, a które mogą wystąpić w czasie okresu odstąpienia, jak przewidziano w art. 6 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2002/65/WE oraz c) kredytów objętych zakresem dyrektywy 2008/48/WE. 3.  Artykuły 8-19 nie mają zastosowania do umów zawieranych na odległość dotyczących świadczenia usług w zakresie zakwaterowania, transportu, wynajmu samochodów, gastronomii lub wypoczynku, jeżeli dotyczą świadczenia tych usług w ściśle określonym dniu lub okresie. Poprawka 138 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 21 Artykuł 21 Zakres stosowania skreślony 1.  Niniejszy rozdział stosuje się do umów sprzedaży. Bez uszczerbku dla art. 24 ust. 5, jeżeli umowa jest umową mieszaną, mającą za przedmiot zarówno towary, jak i usługi, niniejszy rozdział stosuje się tylko do towarów. 2.  Niniejszy rozdział stosuje się także do umów dostawy towarów, które mają być wytworzone lub wyprodukowane. 3.  Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do części zamiennych zastąpionych przez przedsiębiorcę podczas usuwania niezgodności towarów w drodze naprawy zgodnie z art. 26. 4.  Państwa członkowskie mogą zdecydować o niestosowaniu niniejszego rozdziału do towarów używanych, sprzedawanych na aukcjach publicznych. Poprawka 139 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 22 – ustęp 1 1.   Jeżeli strony nie postanowiły inaczej, przedsiębiorca dostarcza towary poprzez przeniesienie faktycznego posiadania towarów na konsumenta albo osobę trzecią, inną niż przewoźnik i wskazaną przez konsumenta, w maksymalnym terminie 30 dni od dnia zawarcia umowy. 1.   W przypadku gdy strony nie uzgodniły daty dostawy, przedsiębiorca dostarcza towary poprzez przeniesienie faktycznego posiadania towarów na konsumenta albo osobę trzecią, wskazaną przez konsumenta i inną niż przewoźnik, możliwie najszybciej i nie później niż 30 dni od dnia zawarcia umowy. Poprawka 140 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 22 – ustęp 2 2.  Jeżeli przedsiębiorca nie spełnił obowiązku dotyczącego dostawy, konsument jest uprawniony do zwrotu wszelkich zapłaconych sum, w terminie 7 dni od daty dostawy, przewidzianym w ust. 1. 2.  Jeżeli przedsiębiorca nie spełnił obowiązku dotyczącego dostawy towarów w czasie uzgodnionym z konsumentem lub zgodnie z ust. 1, konsument jest uprawniony do rozwiązania umowy, chyba że towary zostaną dostarczone w nowym, ustalonym przez konsumenta terminie, nieprzekraczającym siedmiu dni. W tym celu konsument z wyprzedzeniem powiadamia przedsiębiorcę na piśmie, określając nowy termin dostawy i informując go o swoim zamiarze rozwiązania umowy, jeżeli dostawa nie nastąpi przed upływem nowego terminu dostawy. Jeżeli po upływie tego terminu nie podjęto żadnych działań, uznaje się, że konsument odstąpił od umowy. Niezależnie od postanowień akapitu pierwszego, konsument jest uprawniony do rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym, jeżeli przedsiębiorca w sposób dorozumiany lub wyraźny odmówił dostawy towarów lub jeżeli dotrzymanie uzgodnionego terminu dostawy uznane jest za istotny element umowy, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności związane z zawarciem umowy. 2a.  Po rozwiązaniu umowy przedsiębiorca niezwłocznie, a każdym przypadku nie później niż siedem dni po rozwiązaniu umowy, dokonuje zwrotu każdej kwoty wpłaconej zgodnie z warunkami umowy. 2b.  Niniejszy artykuł nie narusza prawa konsumenta do dochodzenia odszkodowania. Poprawka 141 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 22 a (nowy) Artykuł 22a Prawo do dostarczania towarów do innego państwa członkowskiego lub świadczenia usług w innym państwie członkowskim W przypadku umowy zawieranej na odległość konsument ma prawo wymagać, aby przedsiębiorca dostarczył towary do innego państwa członkowskiego lub aby świadczył usługę w innym państwie członkowskim. Przedsiębiorca spełnia żądanie konsumenta, jeśli jest to technicznie wykonalne i jeśli konsument zgadza się ponieść wszelkie związane z tym koszty. We wszystkich przypadkach przedsiębiorca określa wcześniej wysokość tych kosztów. Poprawka 142 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 22 b (nowy) Artykuł 22b Środki płatności 1.  Przedsiębiorca i konsument mogą z uzgodnić między sobą wpłatę zaliczki lub kaucji w momencie dostawy. 2.  Zgodnie z art. 52 ust. 3 dyrektywy 2007/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego1 państwa członkowskie mogą zabronić pobierania przez przedsiębiorców opłat od konsumentów lub ograniczyć to prawo, biorąc pod uwagę potrzebę pobudzania konkurencji i propagowania korzystania z wydajnych instrumentów płatniczych. 3.  Państwa członkowskie zakazują przedsiębiorcom pobierania od konsumentów opłat – w związku ze stosowaniem danego środka płatności – które są wyższe od kosztów poniesionych przez przedsiębiorców w związku ze stosowaniem tego typu środków. 1 Dz.U. L 319 z 5.12.2007, s. 1. Poprawka 143 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 23 – ustęp 1 1.  Ryzyko utraty lub uszkodzenia towarów przechodzi na konsumenta w momencie wejścia przez konsumenta lub osobę trzecią, inną niż przewoźnik i wskazaną przez konsumenta, w faktyczne posiadanie towarów. 1.  Ryzyko utraty lub uszkodzenia towarów przechodzi na konsumenta w momencie wejścia przez konsumenta lub osobę trzecią, wskazaną przez konsumenta i inną niż przewoźnik, w faktyczne posiadanie towarów. Ryzyko przechodzi na konsumenta wraz z przekazaniem towarów przewoźnikowi, jeżeli konsument zlecił temu przewoźnikowi ich transport i wybór przewoźnika nie został zaproponowany przez przedsiębiorcę, bez uszczerbku dla praw konsumenta wobec przewoźnika. Poprawka 144 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 23 – ustęp 2 2.  Ryzyko, o którym mowa w ust. 1, przechodzi na konsumenta w momencie dostawy, uzgodnionym przez strony, jeżeli konsument lub osoba trzecia, inna niż przewoźnik i wskazana przez konsumenta, nie wypełniła obowiązku w zakresie podjęcia niezbędnych działań mających na celu wejście w faktyczne posiadanie towarów. 2.  Ryzyko, o którym mowa w ust. 1, przechodzi na konsumenta w momencie dostawy, uzgodnionym przez strony, jeżeli konsument lub osoba trzecia, inna niż przewoźnik i wskazana przez konsumenta, nie wypełniła w sposób oczywisty obowiązku w zakresie podjęcia niezbędnych działań mających na celu wejście w faktyczne posiadanie towarów. Poprawka 145 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 23 a (nowy) Artykuł 23a Czas trwania umów 1.  Bez uszczerbku dla przepisów niniejszej dyrektywy dotyczących nieuczciwych warunków umownych, umowy zawierane między konsumentami i przedsiębiorcami nie przewidują początkowego okresu zobowiązania przekraczającego 12 miesięcy. 2.  Na koniec dwunastomiesięcznego początkowego okresu zobowiązania konsumenci mają prawo w każdej chwili rozwiązać umowę. W przypadku rozwiązania umowy obowiązuje okres wypowiedzenia nieprzekraczający dwóch miesięcy. Konsumenci są uprawnieni do złożenia wypowiedzenia przed upływem początkowego 12-miesięcznego okresu zobowiązania w celu rozwiązania umowy z końcem tego okresu. Poprawka 146 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 24 – ustęp 1 1.  Przedsiębiorca dostarcza towary zgodne z umową sprzedaży. 1.  Przedsiębiorca dostarcza towary zgodne z umową, w szczególności w odniesieniu do jakości i ilości ustalonych przez strony za obopólną zgodą. Poprawka 147 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 24 – ustęp 2 – litera a) a) odpowiadają opisowi podanemu przez sprzedawcę i mają właściwości towarów, które sprzedawca przedstawił konsumentowi jako próbkę lub wzór; a) odpowiadają opisowi podanemu przez sprzedawcę i mają właściwości towarów, które sprzedawca przedstawił konsumentowi jako próbkę lub wzór, oraz Poprawka 148 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 24 – ustęp 2 – litera b) b) nadają się do jakichkolwiek szczególnych celów, do których potrzebne są konsumentowi, o których zawiadomił on sprzedawcę w czasie zawierania umowy i które sprzedawca zaakceptował; b) nadają się, w przypadku braku porozumienia w sprawie ich właściwości, do celów przyjętych przez strony w czasie zawierania umowy, oraz Poprawka 149 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 24 – ustęp 2 – litery c) i d) c) nadają się do celów, do których towary tego samego rodzaju są normalnie stosowane lub c) nadają się do celów, do których towary tego samego rodzaju byłyby normalnie stosowane i wykazują jakość i wykonanie, które są normalne dla towarów tego samego rodzaju, biorąc pod uwagę między innymi cel, wygląd, trwałość i wykonanie, i których konsument może racjonalnie oczekiwać ze względu na charakter towarów i biorąc pod uwagę wszelkie oświadczenia publiczne na temat szczególnych cech towarów, jakie wygłosił na ich temat przedsiębiorca, producent lub jego przedstawiciel, w szczególności w reklamie lub na etykiecie. d) wykazują jakość i wykonanie, które są normalne dla towarów tego samego rodzaju i których konsument może racjonalnie oczekiwać, ze względu na charakter towarów i biorąc pod uwagę wszelkie oświadczenia publiczne na temat szczególnych cech towarów, jakie wygłosił na ich temat sprzedawca, producent lub jego przedstawiciel, w szczególności w reklamie lub na etykiecie. Poprawka 151 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 24 – ustęp 4 – litera b) b) przed zawarciem umowy oświadczenie zostało skorygowane; b) przed zawarciem umowy oświadczenie zostało w stosownym czasie skorygowane w akcie umowy w sposób równoważny sposobowi, w jaki zostało złożone lub co najmniej w formie wyróżnionej; Poprawka 152 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 24 – ustęp 5 5.  Wszelka niezgodność wynikająca z nieprawidłowego montażu towarów uznawana będzie za równoznaczną z niezgodnością towarów, jeżeli montaż stanowi część umowy sprzedaży towarów, a towary były montowane przez przedsiębiorcę lub na jego odpowiedzialność. Ma to zastosowanie także do sytuacji, w której towar, przeznaczony do montażu przez konsumenta, jest montowany przez niego, a nieprawidłowy montaż wynika z braków w instrukcji montażu. 5.  Przedsiębiorca odpowiada za wszelką niezgodność powstałą w wyniku zapakowania lub wynikającą z nieprawidłowego montażu, jeżeli montaż stanowi część umowy sprzedaży, a towary były montowane przez przedsiębiorcę lub na jego odpowiedzialność. Ma to zastosowanie także do sytuacji, w której towar, przeznaczony do montażu przez konsumenta, jest montowany przez niego, a nieprawidłowy montaż wynika z braków w instrukcji montażu. Poprawka 153 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 26 – ustęp 1 1.  Jak przewidziano w ust. 2–5, jeżeli towary nie są zgodne z umową, konsument jest uprawniony do: 1.  Jeżeli towary nie są zgodne z umową, konsument jest uprawniony albo do a) usunięcia niezgodności przez naprawę lub wymianę, a) usunięcia niezgodności przez naprawę lub wymianę zgodnie z ust. 2, 3 i 5, lub b) obniżenia ceny, b) stosownego obniżenia ceny, lub do rozwiązania umowy zgodnie z ust. 4, 5 i 5a. c) rozwiązania umowy. Poprawka 154 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 26 – ustęp 2 2.   Przedsiębiorca usuwa niezgodność przez naprawę lub wymianę, zgodnie z własnym wyborem. 2.   Konsument może najpierw zażądać od przedsiębiorcy naprawy lub wymiany towaru, o ile nie jest to niemożliwe lub nieproporcjonalne. Poprawka 155 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 26 – ustęp 3 3.   Jeżeli przedsiębiorca udowodnił, że usunięcie niezgodności przez naprawę lub wymianę jest niezgodne z prawem, niemożliwe lub wiązałoby się z jego nieproporcjonalnym nakładem, konsument ma prawo wyboru pomiędzy obniżeniem ceny a rozwiązaniem umowy. Nakład przedsiębiorcy jest nieproporcjonalny, jeżeli wiąże się z nałożeniem na niego kosztów, które w porównaniu z obniżeniem ceny lub rozwiązaniem umowy są nadmierne, biorąc pod uwagę wartość towarów w przypadku braku niezgodności oraz wagę niezgodności. 3.   Każdy ze sposobów usunięcia niezgodności wymienionych w ust. 2 uznaje się za nieproporcjonalny, jeżeli wiązałby się on z nałożeniem na przedsiębiorcę kosztów, które byłyby nadmierne w porównaniu z alternatywnym rozwiązaniem (naprawą lub wymianą): Konsument nie ma jednak prawa do rozwiązania umowy, jeżeli brak zgodności jest nieznaczny. a) w stosunku do wartości, jaką miałby towar, gdyby nie występował brak zgodności, b) przy uwzględnieniu wagi niezgodności, c) biorąc pod uwagę, czy można bez znacznych niedogodności dla konsumenta zastosować inny sposób usunięcia niezgodności (naprawę lub wymianę). Naprawy lub wymiany dokonuje się w rozsądnym czasie i bez narażania konsumenta na znaczne niedogodności. Poprawka 156 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 26 – ustęp 4 4.  Konsument może wybrać jakikolwiek środek usunięcia niezgodności z ust. 1, jeżeli zaistniała jedna z następujących okoliczności: 4.  Bez uszczerbku dla ust. 5b konsument może żądać stosownego obniżenia ceny lub rozwiązania umowy, jeżeli zaistniała jedna z następujących okoliczności: a) przedsiębiorca w sposób dorozumiany lub wyraźny odmówił usunięcia niezgodności; a) konsument nie jest uprawniony ani do naprawy, ani do wymiany; aa) przedsiębiorca wyraźnie odmówił usunięcia niezgodności lub wynika to z jego zachowania; b) przedsiębiorca nie zdołał usunąć niezgodności w rozsądnym terminie; b) przedsiębiorca nie zdołał usunąć niezgodności w rozsądnym terminie; c) przedsiębiorca starał się usunąć niezgodność, stwarzając konsumentowi znaczne niedogodności; c) przedsiębiorca usunął niezgodność, stwarzając konsumentowi znaczne niedogodności. d) ta sama wada wystąpiła więcej niż raz w krótkim czasie. Poprawka 158 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 26 – ustęp 5 a (nowy) 5a.  Konsument nie ma prawa do rozwiązania umowy, jeżeli niezgodność jest nieznaczna. Poprawka 159 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 26 – ustęp 5 b (nowy) 5b.  Państwa członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać w mocy krajowe przepisy umożliwiające konsumentowi w przypadku niezgodności z umową skorzystanie w krótkim czasie z prawa do rozwiązania umowy i otrzymania zwrotu pełnej kwoty lub wolny wybór sposobów usunięcia niezgodności wymienionych w ust. 1, aby zapewnić wyższy poziom ochrony konsumentów. Poprawka 160 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 27 – ustęp 2 2.  Bez uszczerbku dla przepisów niniejszego rozdziału konsument może domagać się odszkodowania za każdą szkodę niepokrytą zgodnie z art. 26. 2.  Zgodnie ze postanowieniami obowiązującego prawa krajowego i bez uszczerbku dla przepisów niniejszego rozdziału konsument może domagać się odszkodowania za każdą szkodę niepokrytą zgodnie z art. 26. Poprawka 161 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 27 a (nowy) Artykuł 27a Prawo do roszczeń zwrotnych W przypadku gdy przedsiębiorca jako sprzedawca końcowy odpowiada przed konsumentem z powodu niezgodności wynikającej z działania bądź zaniechania producenta, poprzedniego sprzedawcy w tym samym łańcuchu umów lub każdego innego pośrednika, przedsiębiorca jako sprzedawca końcowy może dochodzić naprawienia szkód od osoby lub osób odpowiedzialnych w łańcuchu umownym. Osobę lub osoby odpowiedzialne, od których przedsiębiorca jako sprzedawca końcowy może dochodzić naprawienia szkód wraz z istotnymi działaniami i warunkami ich egzekucji ustala prawo krajowe w sposób zapewniający skuteczność tego prawa. Osoba wskazana jako odpowiedzialna w rozumieniu akapitu pierwszego ponosi ciężar dowiedzenia braku odpowiedzialności za niezgodność lub udowodnienia, że usunięcie niezgodności przez sprzedawcę końcowego przeprowadzone na rzecz konsumenta nie było w istocie wymagane. Poprawka 162 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 28 – ustęp 2 2.  W przypadku usunięcia niezgodności przez wymianę, przedsiębiorca jest odpowiedzialny na mocy art. 25, jeżeli niezgodność uwidoczni się w ciągu dwóch lat od momentu wejścia przez konsumenta lub osobę trzecią przez niego wskazaną w faktyczne posiadanie zastąpionych towarów. skreślony Poprawka 163 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 28 – ustęp 4 4.  W celu skorzystania z praw na mocy art. 25 konsument informuje przedsiębiorcę o niezgodności w terminie dwóch miesięcy od daty jej wykrycia. skreślony Poprawka 164 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 28 – ustęp 5 a (nowy) 5a.  Państwa członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać w mocy krajowe przepisy przewidujące dłuższe okresy gwarancji, dłuższe okresy odwrócenia ciężaru dowodu na korzyść konsumenta lub szczegółowe przepisy dotyczące istotnych niezgodności z umową, które ujawniły się po upływie okresu gwarancji, aby zapewnić wyższy poziom ochrony konsumentów. Poprawka 165 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 28 a (nowy) Artykuł 28a Komunikacja i dostępność Przedsiębiorca zapewnia, że można się z nim skontaktować, przy zachowaniu rozsądnych warunków, w okresie obowiązywania umowy o świadczenie usług lub po zawarciu umowy sprzedaży aż do upływu określonego w art. 28 ust. 1 terminu składania oświadczeń, przekazywania informacji i zgłaszania pytań przez konsumenta, które związane są z prawami i obowiązkami wynikającymi z umowy o świadczenie usług lub umowy sprzedaży. Przedsiębiorca w szczególności gwarantuje, że będzie bez zwłoki otrzymywać oświadczenia konsumenta odnośnie do umowy oraz że konsument zostanie niezwłocznie poinformowany o ich odbiorze. Konsument nie ponosi żadnych kosztów za telefoniczne przyjmowanie oświadczeń, przekazywanie informacji i zadawanie pytań związanych z umową o świadczenie usług lub umową sprzedaży oraz za odpowiadanie na nie; prawo dostawcy usług telekomunikacyjnych do pobierania opłat za połączenia pozostaje nienaruszone. Poprawka 166 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 29 – ustęp 2 – wprowadzenie 2.  Oświadczenie gwarancyjne jest sporządzane prostym i zrozumiałym językiem oraz jest czytelne. Oświadczenie gwarancyjne zawiera: 2.  Oświadczenie gwarancyjne jest sporządzane prostym i zrozumiałym językiem, jest czytelne oraz sporządzane w takim samym rozmiarze czcionki. Oświadczenie gwarancyjne jest sporządzane w tym samym języku co umowa. Oświadczenie gwarancyjne zawiera: Poprawka 167 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 29 – ustęp 2 – litery a), b) i c) a) określenie praw konsumenta, przewidzianych w art. 26, oraz wyraźne stwierdzenie, że prawa te są niezależne od gwarancji handlowej, a) określenie praw konsumenta na mocy art. 26 i 28 oraz obowiązujących przepisów krajowych, a także wyraźne stwierdzenie, że prawa te są niezależne od gwarancji handlowej, b) treść gwarancji handlowej oraz warunki reklamacji, w szczególności czas trwania, zakres terytorialny oraz nazwę i adres gwaranta, b) treść gwarancji handlowej oraz warunki reklamacji, w szczególności czas trwania, zakres terytorialny oraz nazwę i adres gwaranta, c) bez uszczerbku dla art. 32 i 35 oraz załącznika III ust. 1) lit. j), w stosownych przypadkach, stwierdzenie, że gwarancja handlowa nie może być przeniesiona na późniejszego nabywcę. c) informację, że gwarancja handlowa może być przeniesiona na późniejszego nabywcę. Poprawka 168 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 29 – ustęp 3 3.  Na żądanie konsumenta przedsiębiorca udostępnia oświadczenie gwarancyjne na trwałym nośniku. 3.  Przedsiębiorca udostępnia oświadczenie gwarancyjne na trwałym nośniku oraz na żądanie konsumenta – również na papierze. Poprawka 169 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 30 – ustęp 1 1.  Niniejszy rozdział ma zastosowanie do postanowień umownych sformułowanych uprzednio przez przedsiębiorcę albo osobę trzecią, na które konsument zgodził się nie mając wpływu na ich treść, w szczególności jeżeli takie postanowienia umowne są częścią uprzednio ustalonego wzorca umowy. 1.  Niniejszy rozdział ma zastosowanie do postanowień umownych sformułowanych uprzednio przez przedsiębiorcę lub osobę trzecią, które nie zostały wynegocjowane indywidualnie. Postanowienie umowne w każdym przypadku uznaje się za niewynegocjowane indywidualnie, jeżeli zostało sporządzone wcześniej, w związku z czym konsument nie miał możliwości wpływu na jego treść, w szczególności jeżeli takie postanowienie umowne jest elementem uprzednio ustalonego wzorca umowy. Poprawka 170 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 30 – ustęp 2 2.  Fakt, że konsument miał możliwość wpływu na treść niektórych aspektów postanowienia umownego lub na treść jednego szczególnego postanowienia umownego, nie wyłącza stosowania niniejszego rozdziału do innych postanowień umownych, będących częścią umowy. 2.  Fakt, że treść niektórych aspektów postanowienia umownego lub że jedno szczególne postanowienie umowne zostało wynegocjowane indywidualnie, nie wyłącza stosowania niniejszego rozdziału do innych postanowień umownych, będących częścią umowy. Poprawka 171 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 30 – ustęp 3 3.  Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do postanowień umownych odzwierciedlających obowiązujące przepisy ustawowe lub wykonawcze, zgodne z prawem wspólnotowym oraz postanowienia lub zasady konwencji międzynarodowych, których stroną jest Wspólnota lub państwo członkowskie. 3.  Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do postanowień umownych odzwierciedlających przepisy ustawowe, wykonawcze lub dotyczące porządku publicznego, zgodne z prawem Unii oraz postanowienia lub zasady konwencji międzynarodowych, których stroną jest Unia lub państwo członkowskie. Poprawka 172 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 30 a (nowy) Artykuł 30a Stopień harmonizacji W przypadku braku odmiennych postanowień państwa członkowskie nie utrzymują ani nie wprowadzają do swego prawa krajowego przepisów odbiegających od tych, które zostały określone w niniejszym rozdziale; ma to zastosowanie także do przepisów surowszych lub łagodniejszych, zapewniających inny poziom ochrony konsumentów. Poprawka 173 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 31 – ustęp 1 1.  Postanowienia umowne są sporządzane prostym i zrozumiałym językiem oraz są czytelne. 1.  Wszystkie postanowienia umowne są wyrażone w sposób jasny i zrozumiały. Postanowienia umowne w formie pisemnej są zawsze sporządzane prostym i zrozumiałym językiem oraz są czytelne. Poprawka 174 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 31 – ustęp 4 4.  Państwa członkowskie powstrzymują się od wprowadzenia wszelkich wymogów w zakresie formy wyrażania postanowień umownych lub udostępnienia ich konsumentowi. 4.  Państwa członkowskie powstrzymują się od wprowadzania wszelkich wymogów w zakresie prezentacji postanowień umownych, z wyjątkiem wymogów graficznych odnoszących się do osób niepełnosprawnych, towarów lub usług, które mogą przedstawiać szczególne zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa konsumenta lub osób trzecich, oraz szczególnych towarów lub usług, co do których dowiedziono, że przynoszą one szkodę konsumentom. Poprawka 175 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 32 – ustęp 2 2.  Nie naruszając przepisów art. 34 i 38, nieuczciwość danego postanowienia umownego jest oceniana z uwzględnieniem charakteru produktów będących przedmiotem umowy i z odniesieniem, w momencie zawarcia umowy, do wszelkich okoliczności związanych z zawarciem umowy oraz do innych postanowień tej umowy lub innej umowy, od której ta jest zależna. Przy ocenie uczciwego charakteru postanowienia umownego właściwy organ krajowy bierze pod uwagę sposób sporządzenia umowy przez przedsiębiorcę i poinformowania o niej konsumenta zgodnie z art. 31. 2.  Nie naruszając przepisów art. 34 i 38, nieuczciwość danego postanowienia umownego jest oceniana z uwzględnieniem charakteru produktów będących przedmiotem umowy i z odniesieniem, w momencie zawarcia umowy, do wszelkich okoliczności związanych z zawarciem umowy oraz do innych postanowień tej umowy lub innej umowy, od której ta jest zależna. Poprawka 176 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 32 – ustęp 2 a (nowy) 2a.  Dokonując oceny uczciwego charakteru postanowienia umownego właściwy organ krajowy bierze również pod uwagę sposób sporządzenia umowy przez przedsiębiorcę i poinformowania o niej konsumenta zgodnie z art. 31 ust. 1 i 2. Określony przez przedsiębiorcę warunek naruszający obowiązek przejrzystości przewidziany w art. 31 ust. 1 i 2 może z tego tylko powodu zostać uznany za nieuczciwy. Poprawka 177 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 32 – ustęp 3 3.  Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania do oceny głównego przedmiotu umowy ani adekwatności wynagrodzenia należnego za główne zobowiązanie umowne przedsiębiorcy, pod warunkiem że przedsiębiorca w pełni przestrzega art. 31. 3.  Ustępy 1, 2 i 2a niniejszego artykułu nie mają zastosowania do oceny głównego przedmiotu umowy ani adekwatności wynagrodzenia należnego za główne zobowiązanie umowne przedsiębiorcy, pod warunkiem że przedsiębiorca w pełni przestrzega art. 31 ust. 1, 2 i 3. Poprawka 178 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 33 Jeśli sprzedawca twierdzi, że postanowienia umowne zostały wynegocjowane indywidualnie, ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na nim. Jeśli przedsiębiorca twierdzi, że postanowienia umowne zostały wynegocjowane indywidualnie lub że postanowienie umowne jest zgodne z wymogami przejrzystości określonymi w art. 31 ust 1 i ust. 2, ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na nim. Poprawka 179 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 34 Państwa członkowskie zapewniają uznanie postanowień umownych wskazanych w wykazie znajdującym się w załączniku II za nieuczciwe we wszystkich okolicznościach. Ten wykaz postanowień umownych stosowany jest we wszystkich państwach członkowskich i może być zmieniony tylko zgodnie z art. 39 ust. 2 i 40. 1.  Państwa członkowskie zapewniają uznanie postanowień umownych wskazanych w wykazie znajdującym się w załączniku II za nieuczciwe we wszystkich okolicznościach. 2.  Państwa członkowskie mogą przewidzieć w prawie krajowym dodatkowe postanowienia umowne uznawane za nieuczciwe we wszystkich okolicznościach. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o postanowieniach umownych, o których mowa w ust. 1. Komisja podaje te informacje do wiadomości publicznej w łatwo dostępny sposób. Poprawka 180 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 35 Państwa członkowskie zapewniają uznanie za nieuczciwe postanowień umownych wskazanych w pkt 1 wykazu znajdującego się w załączniku III, chyba że przedsiębiorca udowodnił, że takie postanowienia umowne są uczciwe zgodnie z art. 32. Ten wykaz postanowień umownych stosowany jest we wszystkich państwach członkowskich i może być zmieniony tylko zgodnie z art. 39 ust. 2 i 40. 1.  Państwa członkowskie zapewniają uznanie za nieuczciwe postanowień umownych wskazanych w pkt 1 wykazu znajdującego się w załączniku III, chyba że przedsiębiorca udowodnił, że takie postanowienia umowne są uczciwe zgodnie z art. 32. 2.  Państwa członkowskie mogą przewidzieć w prawie krajowym dodatkowe postanowienia umowne uznawane za postanowienia, co do których istnieje domniemanie nieuczciwości. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o postanowieniach umownych, o których mowa w ust. 1. Komisja podaje te informacje do wiadomości publicznej w łatwo dostępny sposób. Poprawka 181 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 37 Nieuczciwe postanowienia umowne nie są wiążące dla konsumenta. Umowa nadal obowiązuje strony, jeżeli może pozostać wiążąca po wyłączeniu postanowień nieuczciwych. Nieuczciwe postanowienia umowne w rozumieniu niniejszej dyrektywy nie są wiążące dla konsumenta zgodnie z prawem krajowym. Umowa nadal obowiązuje strony, jeżeli może pozostać wiążąca po wyłączeniu postanowień nieuczciwych. Poprawka 182 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 38 – ustęp 1 1.  Zarówno w interesie konsumentów, jak i konkurentów państwa członkowskie zapewniają odpowiednie i skuteczne środki mające na celu zapobieganie stałemu stosowaniu nieuczciwych postanowień w umowach zawieranych przez przedsiębiorców z konsumentami. 1.  Zarówno w interesie konsumentów, jak i konkurentów państwa członkowskie zapewniają odpowiednie i skuteczne środki mające na celu zapobieganie stosowaniu nieuczciwych postanowień w umowach zawieranych przez przedsiębiorców z konsumentami. Poprawka 184 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 39 Artykuł 39 skreślony Przegląd postanowień z załączników 2 i 3 1.  Państwa członkowskie zawiadamiają Komisję o postanowieniach, które zostały uznane za nieuczciwe przez właściwe organy krajowe, a które uważają one za istotne z punktu widzenia dokonania zmiany niniejszej dyrektywy, jak przewidziano w ust. 2. 2.  Na podstawie zawiadomień otrzymanych na mocy ust. 1 Komisja zmienia załączniki II i III. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 40 ust. 2. Poprawka 185 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 40 Artykuł 40 Komitet skreślony 1.  Komisję wspomaga Komitet ds. Nieuczciwych Postanowień w Umowach Konsumenckich (zwany dalej „Komitetem”). 2.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust.1-4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8. Poprawka 186 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 41 – ustęp 1 1.  Państwa członkowskie dopilnowują, aby istniały odpowiednie i skuteczne środki zapewniające przestrzeganie niniejszej dyrektywy. 1.  Państwa członkowskie i Komisja dopilnowują, aby istniały odpowiednie i skuteczne środki zapewniające przestrzeganie praw konsumentów przewidzianych w niniejszej dyrektywie. Poprawka 187 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 44 Państwa członkowskie podejmują właściwe środki w celu poinformowania konsumentów o przepisach krajowych transponujących niniejszą dyrektywę oraz, w stosownych przypadkach, zachęcają przedsiębiorców i twórców kodeksów do informowania konsumentów o swoich kodeksach postępowania. Państwa członkowskie i Komisja podejmują właściwe środki w celu poinformowania konsumentów i przedsiębiorców, zwłaszcza za pośrednictwem narzędzi technologii informacji i komunikacji oraz mediów publicznych, o przepisach krajowych transponujących niniejszą dyrektywę oraz, w stosownych przypadkach, zachęcają przedsiębiorców i twórców kodeksów do informowania konsumentów o swoich kodeksach postępowania. Poprawka 188 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 45 Zwalnia się konsumenta z wszelkich świadczeń wzajemnych w przypadkach niezamówionych dostaw produktu, jak zakazano w art. 5 ust. 5 i pkt 29 załącznika I do dyrektywy 2005/29/WE. Brak odpowiedzi konsumenta na taką niezamówioną dostawę nie jest uważany za zgodę. Zwalnia się konsumenta z wszelkich świadczeń wzajemnych w przypadkach niezamówionych dostaw towarów lub usług zakazanych na mocy art. 5 ust. 5 i pkt 29 załącznika I do dyrektywy 2005/29/WE. W takich przypadkach brak odpowiedzi konsumenta na taką niezamówioną dostawę nie jest uważany za zgodę. Poprawka 189 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 46 – ustęp 2 2.  Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą. skreślony Poprawka 190 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 46 a (nowy) Artykuł 46a Zgłaszanie i wzajemna ocena przez państwa członkowskie 1.  Państwa członkowskie sporządzają do [koniec okresu transpozycji], a następnie co trzy lata sprawozdanie zawierające następujące informacje: a) treść wszelkich dodatkowych wymogów w zakresie informacji przed zawarciem umowy, które państwa członkowskie przyjmują lub utrzymują w mocy zgodnie z art. 9 ust. 5 i 6; b) treść wszelkich odmiennych przepisów krajowych, które państwa członkowskie przyjmują lub utrzymują w mocy zgodnie z art. 12 ust. 4 i art. 13 ust. 2; c) treść wszelkich odmiennych przepisów krajowych, które państwa członkowskie przyjmują lub utrzymują w mocy zgodnie z art. 22 ust. 2a; d) treść wszelkich odmiennych przepisów krajowych, które państwa członkowskie przyjmują lub utrzymują w mocy zgodnie z art. 26 ust. 5b i art. 28 ust. 5a; e) treść wszelkich dodatkowych postanowień umownych, które państwa członkowskie uznają za nieuczciwe w każdych okolicznościach zgodnie z art. 34 ust. 1a; f) treść wszelkich dodatkowych postanowień umownych, które państwa członkowskie uznają za postanowienia, co do których istnieje domniemanie nieuczciwości, zgodnie z art. 35 ust. 1a; g) treść wszelkich decyzji o podstawowym znaczeniu – wraz z odpowiednim uzasadnieniem – przyjętych przez sądy, organy rozstrzygania sporów lub właściwe organy administracyjne państw członkowskich w zakresie objętym niniejszą dyrektywą. 2.  Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 1, przedkładane jest Komisji. W przypadku informacji, o których mowa w ust. 1 lit. a)-e), państwa członkowskie wyjaśniają, dlaczego odmienne przepisy krajowe są właściwe i proporcjonalne w kontekście osiągnięcia celów niniejszej dyrektywy. 3.  Komisja dba o to, aby informacje, o których mowa w ust. 1 lit. d) i e), były łatwo dostępne dla konsumentów i przedsiębiorców, między innymi na specjalnej stronie internetowej stworzonej i utrzymywanej przez Komisję. 4.  Komisja przesyła sprawozdania określone w ust. 1 pozostałym państwom członkowskim i Parlamentowi Europejskiemu, którzy przedkładają uwagi na temat każdego sprawozdania w ciągu sześciu miesięcy od jego otrzymania. W tym samym terminie Komisja przeprowadza konsultacje w sprawie sprawozdań z zainteresowanymi podmiotami. Poprawka 191 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 46 b (nowy) Artykuł 46b Sprawozdania podmiotów ochrony konsumentów Osoby lub organizacje, które zgodnie z przepisami krajowymi mają uzasadniony interes w ochronie konsumentów w rozumieniu art. 38 ust. 2, powiadamiają Komisję o wynikach swojej oceny stosowania niniejszej dyrektywy w sprawie praw konsumentów i jej skutkach oraz funkcjonowania rynku wewnętrznego. Poprawka 192 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 46 c (nowy) Artykuł 46c Sprawozdanie Komisji i przegląd Uwzględniając informacje uzyskane zgodnie z art. 46a ust. 4 i art. 46b, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie najpóźniej do dnia [rok po upływie okresu transpozycji], a następnie co trzy lata, sprawozdanie na temat stosowania niniejszej dyrektywy. W stosownych przypadkach do sprawozdania załącza się wnioski ustawodawcze w sprawie dostosowania niniejszej dyrektywy do zmian zachodzących w dziedzinie praw konsumenta. Poprawka 193 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł -47 (nowy) Dyrektywa 2002/65/WE Artykuł -47 Zmiana dyrektywy 2002/65/WE Artykuł 2 lit. a) dyrektywy 2002/65/WE otrzymuje brzmienie: „a) 'umowa zawierana na odległość” oznacza każdą umowę dostawy towaru lub umowę o świadczenie usługi, zawartą między przedsiębiorcą i konsumentem w ramach zorganizowanego systemu sprzedaży lub świadczenia usług na odległość, przy czym przedsiębiorca i konsument nie są osobiście jednocześnie obecni przy zawarciu umowy, lecz korzystają wyłącznie z jednego lub większej ilości środków porozumiewania się na odległość;„. Poprawka 194 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 47 – ustęp 1 Tracą moc dyrektywy 85/577/EWG, 93/13/EWG i 97/7/WE oraz dyrektywa 1999/44/WE, zmienione dyrektywami wymienionymi w załączniku IV. Z dniem [data transpozycji] tracą moc dyrektywy 85/577/EWG, 93/13/EWG i 97/7/WE oraz dyrektywa 1999/44/WE, zmienione dyrektywami wymienionymi w załączniku IV. Poprawka 195 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 48 Artykuł 48 Przegląd skreślony Komisja dokonuje przeglądu dyrektywy i składa sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie nie później niż [wprowadzić tę samą datę jak w art. 46 ust. 1 akapit drugi + pięć lat]. Jeśli będzie to konieczne, Komisja będzie przedkładać wnioski legislacyjne w celu dostosowania dyrektywy do zmian zachodzących w tej dziedzinie. Komisja może zwrócić się do państw członkowskich z prośbą o udzielenie informacji. (Zob. poprawka do art. 46 c) Poprawka 196 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 48 a (nowy) Artykuł 48a Komisja przeanalizuje możliwość przyjęcia wniosku w sprawie rozporządzenia dotyczącego umów zawieranych na odległość i poza lokalem przedsiębiorstwa, z którego wyłączone byłyby usługi transportowe i zdrowotne. Poprawka 197 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I – część A A.  Informacje, które należy przekazać wraz z formularzem odstąpienia A.   Wzór pouczenia o odstąpieniu 1.  Nazwa, adres pocztowy i adres e-mail przedsiębiorcy, któremu należy przesłać formularz odstąpienia. Prawo odstąpienia od umowy 2.  Informacja o prawie konsumenta do odstąpienia od umowy oraz o tym, że z prawa tego można skorzystać, przesyłając poniższy formularz odstąpienia na trwałym nośniku do przedsiębiorcy, o którym mowa w pkt 1: Konsument ma prawo odstąpienia od umowy w ciągu czternastu dni kalendarzowych bez podania powodów w formie zapisanej na trwałym nośniku [lub – jeżeli towar zostanie przekazany konsumentowi przed upływem tego terminu – przez odesłanie towaru]. a) w przypadku umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa w ciągu czternastu dni od podpisania formularza zamówienia; Okres odstąpienia rozpoczyna się [w momencie otrzymania zamówionych towarów] (1). Przy obliczaniu okresu odstąpienia nie uwzględnia się dnia [otrzymania towarów](2). Jeżeli ostatni dzień biegu terminu przypada na dzień ustawowo wolny od pracy, sobotę lub niedzielę, termin upływa w kolejnym dniu roboczym. Do zachowania terminu odstąpienia wystarczające jest terminowe wysłanie oświadczenia o odstąpieniu lub odesłanie towaru. Musi istnieć możliwość udowodnienia (na przykład w formie potwierdzenia odbioru), że oświadczenie o odstąpieniu zostało wysłane lub towary odesłane przed upływem okresu odstąpienia. b) w przypadku umów sprzedaży zawieranych na odległość w ciągu czternastu dni od wejścia konsumenta lub osoby trzeciej, innej niż przewoźnik i wskazanej przez konsumenta, w faktyczne posiadanie towarów; Oświadczenie o odstąpieniu na trwałym nośniku (np. w formie listu przesłanego pocztą)(3) należy przekazać:(4). Można w tym celu wykorzystać załączony formularz; nie jest to jednak wymagane. c) w przypadku umów o świadczenie usług, zawieranych na odległość: Skutki odstąpienia - w ciągu czternastu dni od zawarcia umowy, w przypadku gdy konsument nie udzielił wcześniej wyraźnej zgody na rozpoczęcie wykonania umowy przed końcem tego okresu czternastodniowego; Aby odstąpienie od umowy było skuteczne, konsument jest zobowiązany do odesłania otrzymanych towarów na [koszt przedsiębiorcy](5) w terminie czternastu dni od wysłania oświadczenia o odstąpieniu. Bieg terminu zwrotu rozpoczyna się w momencie otrzymania przez przedsiębiorcę oświadczenia konsumenta o odstąpieniu lub otrzymania towarów. Przy obliczaniu tego terminu nie uwzględnia się dnia otrzymania oświadczenia o odstąpieniu od umowy. Jeżeli ostatni dzień biegu terminu przypada na dzień ustawowo wolny, sobotę lub niedzielę, termin upływa w kolejnym dniu roboczym. - w ciągu okresu kończącego się w momencie rozpoczęcia wykonania umowy, w przypadku gdy konsument udzielił wcześniej wyraźnej zgody na rozpoczęcie wykonania umowy przed końcem tego okresu czternastodniowego. Jeżeli konsument nie może odesłać otrzymanych towarów w ich pierwotnym stanie, odpowiada on za zmniejszenie wartości towarów. Powyższe ma zastosowanie jedynie wtedy, gdy zmniejszenie wartości towarów wynika z niewłaściwego obchodzenia się z nimi w stopniu większym niż konieczny do oceny charakteru i sposobu działania towarów. Konsument może uniknąć pogorszenia stanu towarów, jeżeli nie zacznie ich używać jak swojej własności i zaniecha wszelkich działań mających wpływ na ich wartość. 3.  W przypadku umów sprzedaży, informacja dla konsumenta o terminach i sposobach odesłania towarów przedsiębiorcy oraz o warunkach zwrotu kosztów zgodnie z art. 16 i 17 ust. 2. W przypadku skutecznego odstąpienia od umowy przedsiębiorca jest zobowiązany do zwrotu w ciągu czternastu dni każdej sumy otrzymanej od konsumenta. Bieg terminu zwrotu rozpoczyna się w momencie otrzymania przez przedsiębiorcę oświadczenia konsumenta o odstąpieniu od umowy. Przy obliczaniu tego terminu nie uwzględnia się dnia otrzymania oświadczenia o odstąpieniu od umowy. Jeżeli ostatni dzień biegu terminu przypada na dzień ustawowo wolny, sobotę lub niedzielę, termin upływa w kolejnym dniu roboczym. 4.  W przypadku umów zawieranych na odległość przez Internet, informacja o tym, że konsument może wypełnić i przesłać standardowy formularz odstąpienia za pośrednictwem strony internetowej przedsiębiorcy i że otrzyma niezwłocznie od przedsiębiorcy potwierdzenie otrzymania informacji o odstąpieniu za pośrednictwem poczty elektronicznej. Przedsiębiorca może uzależnić zwrot sumy od otrzymania towarów. 5.  Informacja o tym, że konsument może skorzystać z formularza odstąpienia zawartego w części B. Wskazówki: (1)  W poniższych szczególnych przypadkach tekst w nawiasach brzmi następująco: w przypadku umów zawieranych na odległość lub umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa dotyczących świadczenia usług: „od dnia zawarcia umowy lub w dniu otrzymania przez konsumenta egzemplarza podpisanej umowy na trwałym nośniku, jeżeli konsument otrzymał egzemplarz podpisanej umowy w innym dniu niż w dniu zawarcia umowy”. (2)  W poniższych szczególnych przypadkach tekst w nawiasach brzmi następująco: w przypadku umów zawieranych na odległość lub umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa dotyczących świadczenia usług: „zawarcia umowy lub dnia otrzymania przez konsumenta egzemplarza podpisanej umowy na trwałym nośniku, jeżeli konsument otrzymał egzemplarz podpisanej umowy w innym dniu niż w dniu zawarcia umowy”. (3)  W przypadku umów zawieranych na odległość wpisuje się dodatkowo następujący tekst: a) jeżeli przedsiębiorca zezwala konsumentowi na odstąpienie od umowy drogą elektroniczną: „lub e-mailem”; b) jeżeli przedsiębiorca zezwala konsumentowi na elektroniczne wypełnienie wzoru formularza odstąpienia na stronie internetowej: „lub wypełnić na stronie internetowej przedsiębiorcy”. 4)  Należy wpisać: tożsamość i adres siedziby przedsiębiorcy. W przypadku umów zawieranych na odległość należy dodatkowo podać: adres e-mail i/lub adres internetowy przedsiębiorcy, które konsument może wykorzystać do powiadomienia o odstąpieniu od umowy. (5)  Jeżeli cena odsyłanych towarów nie przekracza 40 EUR, tekst w nawiasach brzmi następująco: „na koszt konsumenta”. Poprawka 198 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I – część B (formularz ten należy wypełnić i odesłać tylko w przypadku chęci odstąpienia od umowy) Adresat: Adresat: (tożsamość, adres siedziby i ewentualnie adres e-mail przedsiębiorcy)(*) Ja/My* niniejszym informuję/informujemy* o moim/naszym* odstąpieniu od umowy sprzedaży następujących towarów*/o świadczenie następującej usługi* Ja/My** niniejszym informuję/informujemy** o moim/naszym** odstąpieniu od umowy sprzedaży następujących towarów**/o świadczenie następującej usługi** Data zamówienia*/odbioru* Data zamówienia (): Imię i nazwisko/Nazwa konsumenta(-ów) Imię(imiona) i nazwisko(-a)/Nazwa(-y) konsumenta(-ów) (): Adres konsumenta(-ów) Adres(-y) konsumenta(-ów) (): Podpis konsumenta(-ów) (tylko jeżeli formularz jest przesyłany na piśmie) Podpis(-y) konsumenta(-ów) (tylko jeżeli formularz jest przesyłany w formie papierowej) (): Data Data (): *Niepotrzebne skreślić. (*) Wypełnia przedsiębiorca przed przekazaniem formularza konsumentowi. (**) Niepotrzebne skreślić. () Wypełnia(-ją) konsument(-ci). Poprawka 199 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I – ustęp 1 – litera a a) (nowa) aa) wyłączenie lub ograniczenie odpowiedzialności przedsiębiorcy za zniszczenie własności konsumenta, spowodowane celowo lub w wyniku poważnego zaniedbania poprzez działanie lub zaniechanie ze strony przedsiębiorcy; Poprawka 201 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik II – ustęp 1 – litera c a) (nowa) ca) nadanie jurysdykcji wyłącznej dla rozstrzygania wszystkich sporów prawnych wynikających z umowy sądowi właściwemu dla miejsca siedziby przedsiębiorcy, chyba że wybrany sąd jest również sądem miejsca zamieszkania konsumenta; Poprawka 202 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik III – ustęp 1 – litera a a) (nowa) aa) związanie konsumenta obowiązkiem podlegającym warunkowi, którego spełnienie zależy wyłącznie od zamiaru przedsiębiorcy; Poprawka 203 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik III – ustęp 1 – litera c a) (nowa) ca) wymaganie od konsumenta nabycia dodatkowych towarów lub usług, których nie wykazano w cenie umowy głównej; Poprawka 204 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik III – ustęp 1 – litera c b) (nowa) cb) stosowanie kosztów nieprzewidzianych, jak kary za naruszenie postanowień umownych, jeżeli są wyraźnie niewspółmierne do kosztów poniesionych przez przedsiębiorcę w wyniku naruszenia postanowień; Poprawka 205 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik III – ustęp 1 – litera d a) (nowa) da) wyłączanie lub ograniczanie prawa konsumenta do zalecania osobie trzeciej zawarcia umowy między nim lub przedsiębiorcą albo zezwalania na jej zawarcie i/lub podjęcia kroków, które mają na celu doprowadzenie do zawarcia umowy między konsumentem a przedsiębiorcą lub ułatwienie takiego zawarcia umowy; Poprawka 206 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik III – ustęp 1 – litera e) e) uprawnienie przedsiębiorcy do rozwiązania umowy zawartej na czas nieoznaczony bez rozsądnego terminu wypowiedzenia, z wyjątkiem przypadków poważnego naruszenia umowy przez konsumenta; e) uprawnienie przedsiębiorcy do rozwiązania umowy zawartej na czas nieoznaczony bez rozsądnego terminu wypowiedzenia, chyba że istnieją ku temu poważne podstawy; nie ma to wpływu na warunki zawarte w umowach o świadczenie usług finansowych, w odniesieniu do których istnieje uzasadniona przyczyna, pod warunkiem że usługodawca zobowiązany jest do niezwłocznego powiadomienia o tym drugiej strony umowy; Poprawka 207 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik III – ustęp 1 – litera g) g) umożliwienie przedsiębiorcy podwyższenia ceny określonej w momencie zawarcia umowy, bez przyznania konsumentowi prawa do rozwiązania umowy; g) zakładanie, że cena towarów lub innych dóbr ma zostać określona w momencie dostawy lub dostarczenia lub umożliwianie przedsiębiorcy podwyższenia ceny określonej w momencie zawarcia umowy, bez przyznania konsumentowi prawa do rozwiązania umowy, w przypadku gdy podwyższona cena w porównaniu do ceny ustalonej w momencie zawarcia umowy jest zbyt wysoka; nie ma to wpływu na warunki indeksacji cen, o ile są one zgodne z prawem, pod warunkiem że zostanie jasno przedstawiona metoda, według której następują zmiany cen; Poprawka 208 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik III – ustęp 1 – litera k) k) umożliwienie przedsiębiorcy jednostronnej zmiany postanowień umownych, w tym charakterystyki produktu lub usługi; k) umożliwienie przedsiębiorcy jednostronnej zmiany postanowień umownych, w tym charakterystyki produktu lub usługi, bez uzasadnionego powodu wymienionego w umowie; nie ma to wpływu na warunki, zgodnie z którymi dostawca usług finansowych zastrzega sobie prawo do zmiany stopy procentowej płaconej przez konsumenta lub jemu należnej albo zmiany wysokości opłat za inne usługi finansowe bez wcześniejszego powiadomienia, o ile istnieje uzasadniona przyczyna takiego postępowania, pod warunkiem że dostawca usług jest zobowiązany do jak najszybszego powiadomienia o tym konsumenta, który uzyska prawo do rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym; podobnie nie ma to wpływu na postanowienia, na mocy których przedsiębiorca zastrzega sobie prawo do jednostronnej zmiany warunków umowy zawartej na czas nieokreślony, pod warunkiem że jest on zobowiązany do poinformowania konsumenta przy zachowaniu rozsądnego okresu wypowiedzenia, a konsument ma prawo rozwiązania stosunku umownego; Poprawka 209 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik III – ustęp 1 – litera l a) (nowa) la) umożliwienie przedsiębiorcy– w przypadku niedostępności tego, co zostało zamówione – dostarczenia odpowiednika bez wyraźnego poinformowania konsumenta o takiej możliwości oraz o fakcie, że przedsiębiorca musi ponieść koszty zwrócenia tego, co otrzymał konsument na mocy zawartej umowy, jeżeli konsument skorzysta z prawa odstąpienia od umowy. Poprawka 210 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik III – ustęp 2 2.  Pkt 1 lit. e) nie stosuje się do postanowień, zgodnie z którymi dostawca usług finansowych zastrzega sobie prawo do jednostronnego rozwiązania umowy zawartej na czas nieoznaczony, bez okresu wypowiedzenia, pod warunkiem że dostawca zobowiązany jest do niezwłocznego zawiadomienia o tym drugiej strony lub stron umowy. skreślony Poprawka 211 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik III – ustęp 3 – litera c a) (nowa) ca) umów w sprawie zorganizowanych podróży, regulowanych dyrektywą 90/314/EWG. Poprawka 212 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik III – ustęp 4 – wprowadzenie 4.  Pkt 1 lit. k) nie stosuje się do 4.  Pkt 1 lit. e), g) i k) nie stosuje się do Poprawka 213 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik III – ustęp 4 – litera a) a) postanowień, zgodnie z którymi dostawca usług finansowych zastrzega sobie prawo do zmiany stopy procentowej płaconej przez konsumenta lub jemu należnej albo zmiany wysokości opłat za inne usługi finansowe bez wcześniejszego powiadomienia, o ile istnieje uzasadniona przyczyna takiego postępowania, pod warunkiem że dostawca usług jest zobowiązany do jak najszybszego powiadomienia o tym drugiej strony umowy, która uzyska prawo do niezwłocznego rozwiązania umowy; skreślona Poprawka 214 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik III – ustęp 4 – litera b) b) transakcji w obrocie papierami wartościowymi, instrumentami finansowymi lub innymi produktami lub usługami, jeżeli cena związana jest ze zmianami notowań giełdowych, indeksu lub kursu rynku finansowego, nad którymi przedsiębiorca nie ma kontroli; skreślona Poprawka 215 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik III – ustęp 4 – litera d) d) postanowień, na mocy których przedsiębiorca zastrzega sobie prawo do jednostronnej zmiany warunków umowy zawartej na czas nieoznaczony, pod warunkiem że jest on zobowiązany do poinformowania konsumenta przy zachowaniu rozsądnego okresu wypowiedzenia, a konsument ma prawo rozwiązania umowy. skreślona