Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 9 czerwca 2011 r. w sprawie sytuacji w Sudanie i Sudanie Południowym po referendum z 2011 r.

P7_TA(2011)0267 RC-B7-0349/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Sudanu,

–  uwzględniając powszechne porozumienie pokojowe, podpisane w dniu 9 stycznia 2005 r.,

–  uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1978 (2011),

–  uwzględniając deklarację Unii Afrykańskiej z dnia 31 stycznia 2011 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Sudanu z dnia 31 stycznia 2011 r. i decyzję Rady 2011/315/UE(1) z dnia 23 maja 2011 r.,

–  uwzględniając prezydenckie oświadczenie Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 3 czerwca 2011 r.,

–  uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Catherine Ashton wydane w imieniu Unii Europejskiej w dniu 7 lutego 2011 r. na temat ostatecznych wyników referendum w sprawie samostanowienia Sudanu Południowego oraz oświadczenie Catherine Ashton z dnia 24 maja 2011 r. na temat sytuacji w Sudanie,

–  uwzględniając konkluzje wspieranych przez ONZ konsultacji na temat procesu pokojowego w Darfurze, które odbyły się w Ad-Dausze (Katar) w dniach 27-31 maja 2011 r.,

–  uwzględniając ostateczne oświadczenie misji obserwacji wyborów z ramienia Unii Europejskiej, przedstawione w dniu 2 czerwca 2011 r.,

–  uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w dniach 9-15 stycznia 2011 r. w Sudanie Południowym odbyło się referendum, w którym przytłaczająca większość wyborców zagłosowała za ustanowieniem niepodległego Sudanu Południowego,

B.  mając na uwadze, że Sudan Południowy ma formalnie ogłosić swoją niepodległość w dniu 9 lipca 2011 r., co zbiega się w czasie z datą zakończenia obowiązywania powszechnego porozumienia pokojowego,

C.  mając na uwadze, że Sudan Południowy dysponuje wprawdzie zasobami naturalnymi, takimi jak ropa naftowa, miedź, żelazo, lasy i żyzna gleba, przeważająca większość jego ludności żyje jednak w ubóstwie i kraj ten ma jeden z najwyższych współczynników umieralności niemowląt i jeden z najniższych wskaźników edukacyjnych na świecie, a także mając na uwadze, że wszystko to spowoduje wyzwania humanitarne, społeczno-gospodarcze i w zakresie bezpieczeństwa,

D.  mając na uwadze, że niektóre aspekty powszechnego porozumienia pokojowego nie zostały wdrożone lub nie wdrożono ich w terminie i że niezbędne są znaczne wysiłki w celu osiągnięcia porozumienia w poreferendalnych negocjacjach dotyczących m.in. podziału dochodów z ropy naftowej, granic, obywatelstwa czy podziału zadłużenia i majątku,

E.  mając na uwadze, że referendum określające, czy region Abyei będzie należał do Sudanu Północnego czy Południowego, które powinno się odbyć równocześnie z referendum w sprawie Sudanu Południowego, nie zostało zorganizowane, wskutek czego doszło do znacznej eskalacji przemocy na tym obszarze,

F.  mając na uwadze, że status spornych obszarów nie jest jeszcze uregulowany i że pogarsza się sytuacja w regionie Abyei, gdzie giną setki osób, a tysiące jest wysiedlanych oraz gdzie skazuje ludzi na niepewność żywnościową, choroby, brak dostępu do podstawowych usług, takich jak opieka zdrowotna i bezpieczna woda pitna,

G.  mając na uwadze, że sytuacja w Darfurze jest w dalszym ciągu wielce niepokojąca i że misja ONZ w Darfurze poinformowała niedawno o bombardowaniach prowadzonych przez odziały rządowe, a także o licznych porwaniach pracowników organizacji humanitarnych w tym regionie; mając na uwadze, że misja ta regularnie doznaje szkód w wyniku prześladowań, porwań i ogólnych sytuacji zagrożenia,

1.  z zadowoleniem przyjmuje pokojowy i wiarygodny przebieg referendum dotyczącego Sudanu Południowego w 2011 r. zarówno w Sudanie, jak i w Sudanie Południowym, wysiłki wszystkich stron powszechnego porozumienia pokojowego oraz demonstrowane przez nich zaangażowanie w tę kwestię; postrzega to jako istotny krok w procesie wdrażania powszechnego porozumienia pokojowego i jako pozytywny sygnał na drodze do pokojowego współistnienia obu krajów;

2.  podkreśla swoje pełne poszanowanie wyników referendum, które stanowią wyraz demokratycznej woli mieszkańców Sudanu Południowego; wzywa zarówno Sudan Północny, jak i Sudan Południowy do aktywnego wspierania rządów demokratycznych, zaprowadzenia długotrwałego pokoju, bezpieczeństwa i dobrobytu w obu krajach z należytym poszanowaniem praw człowieka oraz praw socjalnych i ekonomicznych;

3.  wzywa władze Sudanu Południowego do wspierania rozwoju Sudanu Południowego jako nowoczesnego, pluralistycznego i demokratycznego państwa opartego na rządach prawa, szanującego prawa człowieka, a zwłaszcza prawa kobiet i dzieci, oraz uznającego nadrzędność prawa obywateli do wyboru rządu poprzez regularne, wolne wybory przy ochronie prawa do swobodnego przemieszczania się, zrzeszania się oraz wyrażania swoich poglądów politycznych zapisanych w konstytucji i prawie;

4.  stanowczo potępia atak na misję ONZ w Sudanie przeprowadzony w dniu 10 maja 2011 r. w obszarze Abyei i otwarcie krytykuje militaryzację tego regionu zarówno przez Sudan Północny, jak i Sudan Południowy; wzywa obie strony powszechnego porozumienia pokojowego do kontynuacji działań mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa wszystkim mieszkańcom Sudanu, w szczególności w regionie Abyei, tak aby nie zmieniać demograficznej struktury tego regionu; wzywa siły zbrojne Sudanu oraz Sudanu Południowego do wycofania się z Abyei, a obie strony wzywa do okazania powściągliwości poprzez nawiązanie natychmiastowego konstruktywnego dialogu w celu osiągnięcia pokojowego rozwiązania kwestii statusu Abyei w ramach powszechnego porozumienia pokojowego;

5.  podkreśla swoje poparcie dla działań Panelu Wykonawczego Wysokiego Szczebla Unii Afrykańskiej ds. Sudanu, któremu przewodniczy Thabo Mbeki, mających na celu ułatwienie negocjacji między stronami powszechnego porozumienia pokojowego oraz wysiłki specjalnego przedstawiciela sekretarza generalnego ONZ w Sudanie, Haile'a Menkeriosa, na rzecz mediacji między obiema stronami w regionie Abyei; potwierdza, że UE musi być gotowa udzielać wszelkiego innego wsparcia, jakie byłoby konieczne;

6.  wzywa wszystkie strony powszechnego porozumienia pokojowego do udziału w ciągłym i konstruktywnym dialogu mającym na celu rozwiązanie poreferendalnych kwestii dotyczących m.in. wspólnych granic, ustaleń w zakresie obywatelstwa w odniesieniu do obywateli z północy i południa, podziału dochodów z eksploatacji złóż ropy, zasad korzystania z rurociągów oraz organizowania konsultacji społecznych w An-Nil al-Azrak i Kordofanie Południowym;

7.  podkreśla znaczenie zapewnienia skutecznej i bezpiecznej obsługi osób powracających na południe w odniesieniu do tranzytu, możliwości technicznych (brak specjalistów ds. planowania przestrzennego miast i nadzorowania), infrastruktury, przydziału gruntów i dostępu do podstawowych usług;

8.  z zadowoleniem przyjmuje komunikat Rady z dnia 17 maja 2011 r., w którym Rada zapowiedziała, że oprócz 150 mln EUR przyznanych w ubiegłym roku przeznaczy 200 mln EUR dla Sudanu Południowego, aby pomóc najbardziej potrzebującej ludności w całym Sudanie; podkreśla, że unijna pomoc rozwojowa jest dostępna, aby pomóc obu stronom; podkreśla, że te nowe środki finansowe powinny służyć wsparciu podstawowych usług, przede wszystkim edukacji, służby zdrowia, rolnictwa, bezpieczeństwa żywności i tworzeniu potencjału instytucjonalnego; wzywa Sudan Południowy do niezwłocznego przystąpienia do umowy z Kotonu, a UE do podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu jak najszybszego udostępnienia finansowania z EFR;

9.  podkreśla, że UE powinna odegrać wiodącą rolę na konferencji państw-darczyńców dla Sudanu Południowego, która odbędzie się pod koniec 2011 r., i gorąco zachęca innych darczyńców do takiego samego działania; wzywa wierzycieli międzynarodowych do zmniejszenia międzynarodowego długu Sudanu i Sudanu Południowego;

10.  wzywa rząd Sudanu Południowego do stosowania korzystnej dla ludności polityki w zakresie inwestycji zagranicznych, tak aby zagraniczne inwestycje w zasoby naturalne były korzystne dla rozwoju gospodarki krajowej w celu zwalczania ubóstwa; podkreśla, że UE powinna dołożyć wszelkich starań, aby wielonarodowe podmioty i przedsiębiorstwa zagraniczne prowadzące działalność w regionie były odpowiednio regulowane i składały przejrzyste deklaracje dotyczące działalności i dochodów;

11.  wyraża zadowolenie z decyzji Rady Bezpieczeństwa ONZ o przedłużeniu mandatu misji ONZ i wysłaniu do Sudanu dodatkowych sił pokojowych; jest zdania, że dalsza obecność ONZ przynosi niezwykłe korzyści dla pokojowego rozwoju tych dwóch zdolnych do samodzielnego funkcjonowania państw; wzywa zarówno Sudan, jak i Sudan Południowy do przyjęcia z zadowoleniem sił ONZ i zapewnienia im bezpieczeństwa;

12.  podkreśla, że ważne jest, aby UE nadal niosła pomoc humanitarną Sudanowi i Sudanowi Południowemu po dniu 9 lipca 2011 r.; zachęca do utrzymania w regionie znacznej obecności i zdolności humanitarnej za pomocą odpowiednich środków zapewniających organizacjom humanitarnym bezpieczeństwo;

13.  z zadowoleniem przyjmuje wnioski wspieranych przez ONZ konsultacji na temat procesu pokojowego w Darfurze; wzywa wszystkie strony do dotrzymania podpisanych już porozumień o zawieszeniu broni i zaprzestaniu działań wojennych; zwraca uwagę, że należy zachować pełną przejrzystość w negocjacjach dotyczących Darfuru i Abyei oraz w ogólnym dialogu północ-południe; domaga się reprezentacji wszystkich stron konfliktu, a także społeczeństwa obywatelskiego i przywódców politycznych na szczeblu lokalnym, regionalnym, krajowym i międzynarodowym;

14.  wzywa rząd Sudanu Południowego do przyjęcia przejrzystego, odpowiedzialnego i otwartego podejścia do rządzenia w ramach procesu rewizji konstytucji; podkreśla, że wszystkie partie polityczne powinny współpracować, aby w pełni reprezentować wszystkich obywateli kraju i przyczynić się do utworzenia stabilnych, demokratycznych instytucji politycznych;

15.  wzywa obie strony do przedstawienia w okresie poprzedzającym dzień niepodległości, 9 lipca 2011 r., konkretnych planów mających na celu ustanowienie i/lub reformę instytucji, aby oba państwa mogły funkcjonować od tego dnia; wzywa delegacje UE w Sudanie i Sudanie Południowym do rozpowszechnienia i proaktywnego stosowania zaleceń ostatnich unijnych misji obserwacji wyborów i referendum;

16.  wzywa swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie Bezpieczeństwa ONZ, Sekretarzowi Generalnemu ONZ i specjalnemu przedstawicielowi ONZ ds. Sudanu Południowego, rządowi Sudanu, rządowi Sudanu Południowego, instytucjom Unii Afrykańskiej, przewodniczącemu Panelu Wysokiego Szczebla Unii Afrykańskiej ds. Sudanu, Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP-UE oraz rządom państw członkowskich UE.

(1) Dz.U. L 142 z 28.5.2011, s. 61.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 9 czerwca 2011 r. w sprawie szczytu UE-Rosja

P7_TA(2011)0268 RC-B7-0347/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając obecną umowę o partnerstwie i współpracy między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi a Federacją Rosyjską(1) oraz negocjacje rozpoczęte w roku 2008w sprawie nowej umowy UE-Rosja, a także partnerstwo na rzecz modernizacji zainicjowane w 2010 r.,

–  uwzględniając wspólny cel UE i Rosji, określony we wspólnym oświadczeniu wydanym po zakończeniu 11. szczytu UE-Rosja, który odbył się w Sankt Petersburgu w dniu 31 maja 2003 r., dotyczący utworzenia wspólnej przestrzeni gospodarczej, wspólnej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, wspólnej przestrzeni współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa zewnętrznego oraz wspólnej przestrzeni badań naukowych i edukacji z uwzględnieniem aspektów kulturalnych (cztery wspólne przestrzenie),

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Rosji i stosunków między UE a Rosją, w szczególności rezolucje: z dnia 17 lutego 2011 r.(2) w sprawie rządów prawa, z dnia 17 czerwca 2010 r.(3) w sprawie szczytu UE-Rosja, z dnia 12 listopada 2009 r.(4) w sprawie przygotowań do szczytu UE-Rosja w Sztokholmie w dniu 18 listopada 2009 r., z dnia 17 września 2009 r.(5) w sprawie zabójstw obrońców praw człowieka w Rosji oraz z dnia 17 września 2009 r.(6) w sprawie zewnętrznych aspektów bezpieczeństwa energetycznego,

–  uwzględniając konsultacje UE-Rosja dotyczące praw człowieka, których ostatnia runda odbyła się w dniu 4 maja 2011 roku,

–  uwzględniając podpisane porozumienia i wspólne oświadczenia sformułowane podczas szczytu UE-Rosja w Rostowie nad Donem w dniu 31 maja i 1 czerwca 2010 r.,

–  uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel UE Catherine Ashton z dnia 24 maja 2011 r. dotyczące sprawy Michaiła Chodorkowskiego i Płatona Lebiediewa;

–  uwzględniając wspólne oświadczenie współprzewodniczących parlamentarnej komisji współpracy UE-Rosja wydane w dniu 18 maja 2011 r. w Soczi;

–  uwzględniając program szczytu UE-Rosja, który odbędzie się w dniach 9-10 czerwca 2011 r. w Niżnym Nowogrodzie,

–  uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Rosja, będąca stałym członkiem Rady Bezpieczeństwa ONZ, ponosi wraz z UE wspólną odpowiedzialność za utrzymanie stabilnej sytuacji na świecie oraz mając na uwadze, że ściślejsza współpraca oraz dobrosąsiedzkie stosunki między UE a Rosją mają zasadnicze znaczenie dla stabilności, bezpieczeństwa i dobrobytu w Europie i poza jej granicami; mając na uwadze, jak ważne jest przyjęcie jednolitego stanowiska przez UE i okazywanie solidarności w stosunkach z Federacją Rosyjską oraz oparcie tych stosunków na wzajemnych interesach i wspólnych wartościach,

B.  mając na uwadze, że zawarcie porozumienia o partnerstwie strategicznym pomiędzy UE a Federacją Rosyjską ma podstawowe znaczenie dla dalszego rozwoju i zacieśniania współpracy między obydwoma partnerami,

C.  mając na uwadze, że UE i Rosja wzajemnie siebie potrzebują zarówno pod względem gospodarczym, jak i politycznym; mając na uwadze, że Unia Europejska nadal zobowiązuje się do pogłębiania i rozwijania stosunków z Rosją opartych na silnym przywiązaniu do zasad demokratycznych;

D.  mając na uwadze, że utrzymują się wątpliwości dotyczące przestrzegania i ochrony w Rosji praw podstawowych i praw człowieka, praworządności, niezawisłości sądów, politycznej kontroli mediów, środków represji stosowanych przeciwko dziennikarzom i przedstawicielom opozycji oraz uczciwości wyborów; mając na uwadze, że Federacja Rosyjska jest pełnoprawnym członkiem Rady Europy oraz Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, w związku z czym zobowiązała się do przestrzegania zasad demokracji i praw człowieka,

E.  mając na uwadze, że w wielu sprawach i wyrokach Europejski Trybunał Praw Człowieka potępił Federację Rosyjską za poważne naruszenia praw człowieka; mając na uwadze, że egzekwowanie tych orzeczeń wciąż jest niewystarczające,

F.  mając na uwadze, że bez odpowiedzialnych i opartych na współpracy stosunków z Rosją nie da się sprostać wielu wyzwaniom na szczeblu międzynarodowym, w szczególności dotyczącym Bliskiego Wschodu, Libii, Iranu, terroryzmu, bezpieczeństwa energetycznego, zmian klimatu i kryzysu finansowego,

G.  mając na uwadze, że stosunki dobrosąsiedzkie, pokój i stabilność w państwach sąsiadujących leżą w interesie zarówno Rosji, jak i UE; mając na uwadze, że prawie trzy lata po konflikcie z Gruzją Rosja nadal nie przestrzega porozumień z 12 sierpnia i 8 września 2008 r. w sprawie wycofania wojsk z okupowanych gruzińskich prowincji Południowej Osetii i Abchazji na pozycje zajmowane przed wybuchem konfliktu oraz że nie umożliwia dostępu misji obserwacyjnej UE do tych prowincji,

1.  potwierdza przekonanie, że Rosja jest nadal jednym z najważniejszych partnerów Unii Europejskiej w zakresie nawiązywania strategicznej współpracy, który nie tylko ma takie same interesy gospodarcze i handlowe, ale także ten sam cel, jakim jest ścisła współpraca w Europie oraz na szczeblu światowym;

2.  zauważa, że na szczycie w Niżnym Nowogrodzie położony zostanie nacisk na wspólne wyzwania, które stoją zarówno przed UE, jak i przed Rosją (takie jak kryzys gospodarczy i finansowy, partnerstwo na rzecz modernizacji, przystąpienie do WTO, energetyka i kwestie związane z bezpieczeństwem energetycznym, mobilność i ruch bezwizowy między UE a Rosją, kwestie międzynarodowe i regionalne, współpraca w zakresie zarządzania kryzysowego, prawa człowieka i praworządność);

3.  wzywa UE i Rosję, żeby skorzystały z okazji nadarzającej się na najbliższym szczycie i nasiliły negocjacje nad nową umową o partnerstwie i współpracy i podpisały ją we właściwym czasie w oparciu o wzajemną współzależność UE i Rosji, oraz podkreśla zdecydowane poparcie dla kompleksowej, prawnie wiążącej umowy, która będzie dotyczyła systemu politycznego, gospodarczego i społecznego i dlatego obejmie wszystkie dziedziny demokracji, rządów prawa i poszanowania praw człowieka, zwłaszcza praw podstawowych, które powinny stanowić integralną część umowy, pod warunkiem że Rosja wyraża gotowość wzmocnienia praworządności i poszanowania praw człowieka;

4.  ponownie wyraża poparcie dla partnerstwa na rzecz modernizacji; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę dotyczącą sporządzenia wspólnego sprawozdania z postępów, ale jednocześnie podkreśla konieczność uzgodnienia dalszych działań zgodnych z dotychczasowymi wynikami w kontekście czterech wspólnych przestrzeni Unia Europejska-Rosja, a także w sprawie pozostałych kwestii pozostających jeszcze do uzgodnienia; wspiera szczególnie współpracę w dziedzinie badan naukowych i rozwoju oraz podkreśla, że cztery wspólne przestrzenie istnieją w oparciu o zasadę wzajemności; w związku z tym wzywa strony nadchodzącego szczytu UE-Rosja do podjęcia działań w celu sformułowania konkretnych celów; podkreśla znaczenie rozwiązania kwestii skutecznego, niezależnego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości oraz zaostrzenia walki z korupcją; podkreśla, że UE gotowa jest na wszelkie możliwe sposoby przyczynić się do poprawy skuteczności niezależnego systemu rządów prawa w Rosji; z zadowoleniem przyjmuje ogłoszenie przez Rosję, że podpisze ona konwencję OECD o zwalczaniu przekupstwa zagranicznych urzędników państwowych;

5.  wyraża nadzieję, że szczyt pomoże rozwiązać ostatnie kwestie związane z przystąpieniem Rosji do WTO, zgodnie z dwustronną umową zawartą w grudniu 2010 r. między UE a Rosją w sprawie umożliwienia temu krajowi przystąpienia do WTO; potwierdza wsparcie dla przyjęcia Rosji do WTO, co stworzy równe reguły gry dla środowisk przedsiębiorców po obu stronach i ułatwi oraz zliberalizuje handel w gospodarce światowej; wzywa władze rosyjskie do przyjęcia stabilnych i uczciwych ram prawnych regulujących we właściwy sposób działalność gospodarczą; podkreśla, że warunkiem przyjęcia Rosji do WTO jest zastosowanie się przez to państwo do wszelkich zasad tej organizacji, w tym zaprzestanie stosowania środków protekcjonistycznych, co obejmuje zniesienie przeszkód w handlu, takich jak unia celna pomiędzy Rosją, Kazachstanem i Białorusią, która doprowadziła do wzrostu skonsolidowanych taryf celnych;

6.  podkreśla, że członkostwo w WTO i jego realizacja pomoże Rosji przyciągnąć więcej zagranicznych inwestycji i dokonać dywersyfikacji gospodarki dzięki ramom regulacyjnym, które zwiększą zaufanie inwestorów; wzywa władze rosyjskie, żeby nie dokonywały nadużyć i nie uzasadniały względami sanitarnymi niedopuszczalnych środków protekcjonistycznych; na tej podstawie wzywa władze rosyjskie, żeby ponownie przemyślały obecny zakaz wszelkiego importu warzyw z UE;

7.  odnotowuje toczące się pomiędzy UE a Rosją rozmowy na temat kolejnych ułatwień wizowych; ponownie podkreśla zaangażowanie na rzecz długoterminowego celu, jakim jest ruch bezwizowy między UE a Rosją, opartego na stopniowym podejściu skierowanym na istotę i praktyczne postępy; z zadowoleniem przyjmuje listę wspólnych działań (harmonogram) na rzecz wprowadzania bezwizowego ruchu między Rosją i UE z maja 2011 r.; podkreśla, że rozmowy te powinny współgrać z procesem wprowadzania ułatwień wizowych w odniesieniu do krajów partnerstwa wschodniego; przypomina, że UE i Rosja muszą w pełni wdrożyć zawarte porozumienie; wzywa wysoką przedstawiciel i Komisję, żeby przekonały Rosję, by zaprzestała wydawania paszportów osobom zamieszkującym w okupowanych prowincjach Południowej Osetii i Abchazji; podkreśla, że koniecznie należy zapobiegać wszelkim naruszeniom bezpieczeństwa w Europie; wzywa do dalszej współpracy w kwestii nielegalnej imigracji, poprawy kontroli na przejściach granicznych i wymiany informacji na temat terroryzmu i przestępczości zorganizowanej;

8.  podkreśla znaczenie bezpieczeństwa energetycznego i wyraża opinię, że rosyjska polityka energetyczna wobec państw członkowskich i państw we wspólnym sąsiedztwie będzie papierkiem lakmusowym wskazującym, jaką faktyczną wagę ma zamiar Rosji, by podążać drogą modernizacji i demokratyzacji; podkreśla, że dostawy surowców naturalnych nie powinny być wykorzystywane jako narzędzie polityczne; podkreśla, że podstawę takiej współpracy powinna stanowić zasada współzależności i przejrzystości, równego dostępu do rynku, infrastruktury i inwestycji; z zadowoleniem przyjmuje zainteresowanie prawnie wiążącymi ramami w zakresie energetyki, okazane również przez Rosję; ponownie wyraża zainteresowanie UE znalezieniem przez UE, Rosję i Ukrainę wyważonego trójstronnego rozwiązania kwestii dostaw gazu do UE w przyszłości; apeluje o ścisłą współpracę między UE i Rosją w zakresie dostaw surowców i pierwiastków ziem rzadkich, zwłaszcza tych uznawanych za mające decydujące znaczenie, oraz wzywa w związku z tym do przestrzegania przepisów międzynarodowych, zwłaszcza zasad WTO;

9.  wzywa Radę i Komisję do dopilnowania, by zasady Traktatu Karty Energetycznej oraz załączonego do niego protokołu tranzytowego zostały włączone do nowej umowy o partnerstwie między UE a Rosją w celu zapewnienia wiarygodnych i bezpiecznych dostaw energii w oparciu o równe normy; z zadowoleniem przyjmuje podpisanie w lutym 2011 r. uaktualnionej umowy w sprawie mechanizmu wczesnego ostrzegania mającego na celu dalsze usprawnienie koordynacji w przypadku wystąpienia sytuacji kryzysowej w zakresie dostaw lub zapotrzebowania; z zadowoleniem przyjmuje umowę w sprawie utworzenia gazowego forum doradczego, które powinno wnieść wkład, w tym ze strony przemysłu, w rozwój rosyjskich i europejskich rynków gazu;

10.  wzywa Federację Rosyjską, żeby zwiększyła swój udział w rozwiązywaniu problemu zmian klimatu przez obniżenie poziomu krajowej emisji gazów cieplarnianych, a zwłaszcza poprawę wydajności energetycznej; wzywa do ścisłej współpracy między UE i Rosją w odniesieniu do międzynarodowych negocjacji w sprawie kompleksowych ram polityki w zakresie klimatu po roku 2012 w ramach UNFCCC i protokołu z Kioto;

11.  oczekuje, że w wyniku doświadczeń w związku z utrzymującą się sytuacją kryzysową w elektrowni w Fukuszimie uczestnicy szczytu UE-Rosja będą starali się doprowadzić do wspólnego zobowiązania się partnerów UE do stosowania najwyższych norm bezpieczeństwa, przeprowadzania ambitnych testów warunków skrajnych w elektrowniach jądrowych oraz zacieśnienia współpracy międzynarodowej; uważa, że odnosi się to szczególnie do nadal używanych reaktorów typu czarnobylskiego;

12.  podkreśla, że szczyt przypada w kluczowym momencie przygotowań do wyborów do Dumy Państwowej, i uznaje za istotne, aby wybory te były wolne i sprawiedliwe oraz aby przeprowadzono je, stosując standardy wyborcze ustalone przez Radę Europy i OBWE; wskazuje, że niektóre procedury rejestracji partii politycznych i list kandydatów okazały się nieuzasadnione, stanowią zatem przeszkodę do przeprowadzenia wolnych i sprawiedliwych wyborów; wyraża sprzeciw wobec jakichkolwiek ograniczeń zakresu rejestracji partii opozycyjnych startujących w wyborach i wzywa Rosję to podjęcia działań służących wdrożeniu standardów wyborczych ustalonych przez Radę Europy i OBWE; wzywa władze Rosji do zezwolenia OBWE/Radzie Europy na długoterminową obserwację wyborów na najwcześniejszym etapie oraz apeluje do wysokiej przedstawiciel/wiceprzewodniczącej o naleganie na powołanie misji w tym celu;

13.  potwierdza pilną potrzebę wprowadzenia przez Rosję podstawowych zasad demokracji, praworządności, praw człowieka i wolności mediów jako podstawy współpracy; wzywa Rosję do podjęcia konkretnych działań mających na celu poprawę sytuacji w zakresie praw człowieka oraz ochronę dziennikarzy, działaczy praw człowieka, mniejszości i przedstawicieli opozycji przed przemocą i zastraszaniem;

14.  z zadowoleniem przyjmuje wolę strony rosyjskiej zaangażowania się w sposób otwarty i konstruktywny w zasadnicze sprawy podniesione przez przedstawicieli UE na posiedzeniu konsultacyjnym na temat praw człowieka w dniu 4 maja 2011 r.; apeluje o otwarcie tego procesu na rzeczywisty wkład Parlamentu Europejskiego i Dumy Państwowej, a także udział właściwych władz Rosji, w tym ministerstwa sprawiedliwości i ministerstwa spraw wewnętrznych, oraz organizacji pozarządowych zajmujących się prawami człowieka bez względu na to, czy dialog odbywa się w Rosji, czy w państwie członkowskim UE; podkreśla potrzebę utrzymywania ścisłych kontaktów oraz programów wsparcia budowy społeczeństwa obywatelskiego w Rosji; wyraża poważne zaniepokojenie statusem organizacji pozarządowych i obrońców praw człowieka w Rosji; z zadowoleniem przyjmuje decyzję rosyjskiego ministerstwa spraw zagranicznych o powołaniu ambasadora bez stałej siedziby ds. dialogu w sprawie praw człowieka;

15.  przypomina Komisji o wniosku przyjętym przez Parlament Europejski w zakresie budżetu na 2011 r., dotyczącym wszczęcia dialogu UE-Rosja ze społeczeństwem obywatelskim w związku z odbywającymi się co dwa lata szczytami UE-Rosja; apeluje o włączenie Forum Społeczeństwa Obywatelskiego UE-Rosja w ramy partnerstwa na rzecz modernizacji;

16.  z niepokojem przyjmuje do wiadomości wyrok wydany przez rosyjski sąd apelacyjny w dniu 26 maja 2011 r. przeciwko Michaiłowi Chodorkowskiemu i jego wspólnikowi Płatonowi Lebiediewowi, uznając go za kontynuację orzeczeń sądowych o podłożu politycznym; potępia ingerencję polityczną w proces; z zadowoleniem przyjmuje decyzję prezydenta Miedwiediewa, aby zbadać tę sprawę w ramach Prezydenckiej Rady Praw Człowieka; z zadowoleniem przyjmuje orzeczenie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w tej sprawie uznające zarzuty Chodorowskiego dotyczące bezprawnego zatrzymania; zwraca uwagę na decyzję prezydenta Miedwiediewa dotyczącą wszczęcia dochodzenia w sprawie zarzutów karnych postawionych Siergiejowi Magnickiemu; zachęca komisję śledczą do jak najrychlejszego ogłoszenia niezależnego i szczegółowego sprawozdania; z zadowoleniem przyjmuje skazanie zabójców Anastazji Baburowej i Stanisława Markiełowa oraz wzywa władze rosyjskie do kontynuacji prac w tej sprawie; odnotowuje aresztowanie domniemanego zabójcy Anny Politkowskiej;

17.  wyraża ubolewanie, że wbrew zobowiązaniom Rosji jako członka Rady Europy do przestrzegania wolności zgromadzeń, pokojowe zgromadzenia obywateli nadal są zakazane i brutalnie rozpędzane, między innymi gejowska „parada równości” w Moskwie zakazana szósty rok z rzędu mimo ostatecznego orzeczenia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z kwietnia 2011 r.; oczekuje, że delegacje UE i dyplomaci będą w przyszłości aktywnie stosować zestaw narzędzi służących promowaniu i ochronie wszystkich praw człowieka przysługujących lesbijkom, gejom, biseksualistom i osobom transgenderowym (LGBT);

18.  zwraca uwagę na potrzebę pilnego rozwiązania przez Rosję kwestii statusu prawnego dużej liczby osób nieposiadających rosyjskiego obywatelstwa;

19.  wyraża obawy związane z tragicznymi incydentami w Górnym Karabachu i z zadowoleniem przyjmuje wspólne oświadczenie partnerów G8 opublikowane w dniu 26 maja 2011 r., w którym podkreślono porozumienie w sprawie poczynienia decydujących kroków w kierunku pokojowego uregulowania konfliktu w Górnym Karabachu; wzywa Rosję, aby pomogła w rozwiązaniu konfliktu zamiast dostarczać broń obu zwaśnionym stronom; wzywa wysoką przedstawiciel/wiceprzewodniczącą, by podjęła kroki w celu zapobieżenia możliwej eskalacji konfliktu, oraz apeluje o środki zniechęcające wobec wszystkich stron naruszających porozumienie o zawieszeniu broni zawarte w Biszkeku;

20.  wzywa Rosję, by stosowała się do podpisanych przez siebie porozumień, by spełniła wszystkie warunki sześciopunktowego porozumienia o zawieszeniu broni oraz by natychmiast wycofała swoje wojska z okupowanych gruzińskich prowincji Południowej Osetii i Abchazji na pozycje zajmowane przed wybuchem konfliktu, a także aby zagwarantowała misji obserwacyjnej Unii Europejskiej dostęp do tych prowincji;

21.  wzywa Rosję do przyjęcia konstruktywnego stanowiska w sprawie Naddniestrza i negocjacji dotyczących konfliktu w tym regionie, uważa, że kwestia Naddniestrza stanowi test wzajemnego poparcia UE i Rosji w rozwiązywaniu „zamrożonych konfliktów”, w związku z czym wzywa do wznowienia oficjalnych negocjacji 5+2 z zamiarem znalezienia rozwiązania w najbliższej przyszłości (inicjatywa z Mesebergu);

22.  stwierdza, że Rosja, która dysponuje prawem weta w Radzie Bezpieczeństwa ONZ, musi wziąć na siebie odpowiedzialność w przypadku kryzysów międzynarodowych oraz w pełni gwarantować i szanować suwerenność państw z nią sąsiadujących; w związku z tym wzywa Rosję do powstrzymania się od wywierania presji na Ukrainę, by przystąpiła do unii celnej obejmującej Rosję, Kazachstan i Białoruś;

23.  wzywa do prowadzenia dalszego wszechstronnego dialogu między Federacją Rosyjską a Stanami Zjednoczonymi na temat kwestii bezpieczeństwa, w tym stworzenia tarczy antyrakietowej;

24.  wzywa przedstawicieli UE do poruszenia na szczycie EU-Rosja wszystkich kwestii wymienionych w niniejszej rezolucji;

25.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i parlamentowi Federacji Rosyjskiej, Radzie Europy oraz Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie.

(1) Dz.U. L 327 z 28.11.1997, s. 1. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0066. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0234. (4) Dz.U. C 271 E z 7.10.2010, s. 2. (5) Dz.U. C 224 E z 19.8.2010, s. 27. (6) Dz.U. C 224 E z 19.8.2010, s. 23.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 9 czerwca 2011 r. w sprawie nieuczciwego prowadzenia katalogów biznesowych (petycje 0045/2006, 1476/2006, 0079/2003, 0819/2003, 1010/2005, 0052/2007, 0306/2007, 0444/2007, 0562/2007 i inne)

P7_TA(2011)0269 B7-0342/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie nieuczciwych przedsiębiorstw oferujących wpisy do katalogów biznesowych (petycje 0045/2006, 1476/2006, 0079/2003, 0819/2003, 1010/2005, 0052/2007, 0306/2007, 0444/2007, 0562/2007 i inne)(1),

–  uwzględniając art. 115 ust. 5 oraz art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Parlament otrzymał ponad 400 petycji dotyczących szeroko rozpowszechnionej, nieuczciwej praktyki biznesowej firm prowadzących katalogi biznesowe, która tysiącom przedsiębiorstw w Unii Europejskiej – głównie małym – przynosi szkodę o poważnym wymiarze finansowym; mając na uwadze, że Parlament nadal otrzymuje petycje i skargi dotyczące przedsiębiorstw prowadzących katalogi biznesowe,

B.  mając na uwadze, że omawiana nieuczciwa praktyka biznesowa polega na ogół na wabieniu przedsiębiorstw, a także przedstawicieli wolnych zawodów i organizacji non-profit ofertą bezpłatnego umieszczenia ich w katalogu biznesowym; mając na uwadze, że sygnatariusze odkrywają później, że podpisali umowę odpłatną,

C.  mając na uwadze, że firmy prowadzące katalogi biznesowe często mają siedzibę w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym znajdują się poszkodowani, co utrudnia tym ostatnim ubieganie się o ochronę lub o wypłatę odszkodowania przez organy krajowe,

1.  z żalem zauważa, że dyrektywa 2006/114/WE(2) dotycząca reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej, mająca zastosowanie do transakcji między przedsiębiorstwami, wydaje się niewystarczająca do zapewnienia skutecznych środków prawnych bądź też nieodpowiednio wdrażana przez państwa członkowskie;

2.  przypomina, że pomimo iż Komisja nie ma uprawnień do egzekwowania przepisów dyrektywy bezpośrednio od osób lub przedsiębiorstw, ma ona obowiązek zapewnienia odpowiedniego wdrożenia dyrektywy przez państwa członkowskie;

3.  wzywa Komisję do proaktywnego sprawdzania, czy państwa członkowskie dokonują transpozycji, wdrażają i wykonują na poziomie krajowym dyrektywę 2006/114/WE, oraz w razie potrzeby do podejmowania działań naprawczych;

4.  wzywa Komisję, aby przyspieszyła swoje działania nad przeglądem i poprawą ww. dyrektywy oraz innych odpowiednich przepisów, aby jak najszybciej wyeliminować nieuczciwą praktykę przedsiębiorstw prowadzących katalogi biznesowe, zwłaszcza przez stworzenie czarnej listy nieuczciwych praktyk przedsiębiorstw prowadzących katalogi biznesowe;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji.

(1) Dz.U. C 45 E z 23.2.2010, s. 17. (2) Dz.U. L 376 z 27.12.2006, s. 21.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 9 czerwca 2011 r. w sprawie sytuacji na Madagaskarze

P7_TA(2011)0270 RC-B7-0353/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 8 i 9 umowy z Kotonu dotyczących dialogu politycznego i poszanowania praw człowieka,

–  uwzględniając poprzednie rezolucje w sprawie Madagaskaru, a w szczególności rezolucje z dnia 7 maja 2009 r.(1) i z dnia 11 lutego 2010 r.(2) oraz misję informacyjną Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE, która udała się na Madagaskar w dniach 10-11 lipca 2010 r.,

–  uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel UE Catherine Ashton z dnia 19 listopada 2010 r.,

–  uwzględniając komunikat ze Swazilandii z dnia 30 marca 2009 r. oraz decyzję z Livingstone z dnia 31 marca 2011 r., w której stwierdza się, w ust. 6, że rozwiązanie dla Madagaskaru powinno być demokratyczne, konsensualne, globalne i transparentne,

–  uwzględniając umowy z Maputo z dnia 8 i 9 sierpnia 2009 r. oraz akt dodatkowy z Addis Abeby z dnia 6 listopada 2009 r., podpisane przez czterech przywódców ruchów politycznych na Madagaskarze i posiadające wartość konstytucji, jak przyznały wyraźnie zainteresowane strony i społeczeństwo międzynarodowe,

–  uwzględniając zawieszenie Madagaskaru w prawach członka Wspólnoty Rozwoju Afryki Południowej (SADC) i Unii Afrykańskiej,

–  uwzględniając sankcję wobec Andry'ego Rajoelina i ponad setki jego sprzymierzeńców, jakie postanowiła zastosować Unia Afrykańska w dniu 17 marca 2010 r. i potwierdziła w dniu 31 stycznia 2011 r.,

–  uwzględniając ostatnią mapę drogową zaproponowaną przez zespół mediacyjny Wspólnoty Rozwoju Afryki Południowej (SADC),

–  uwzględniając nadzwyczajny szczyt SADC w sprawie Madagaskaru, który odbył się w dniu 20 maja 2011 r.,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze niestabilność polityczną, która panuje od zamachu stanu i która pogrążyła Madagaskar w sytuacji niepewności zarówno ze społeczno-gospodarczego, jaki i humanitarnego punktu widzenia,

B.  uwzględniając zobowiązania zaciągnięte w Maputo i Addis Abebie dotyczące podziału władzy z innymi ruchami politycznymi na Madagaskarze; mając na uwadze, że umowy te zawierają również Kartę Wartości opartą na przestrzeganiu podstawowych zasad i działaniu w okresie przejściowym na rzecz niestosowania przemocy, pojednania i wzajemnego poszanowania,

C.  mając na uwadze, że obecny reżim nie przestrzega praw konstytucyjnych, demokratycznych ani podstawowych zawartych w umowie z Kotonu i umowach międzynarodowych,

D.  mając na uwadze, że należy rozpocząć otwarte i niezależne dochodzenie w sprawie ofiar śmiertelnych i nadmiernego stosowania siły podczas demonstracji w 2009 r.

E.  mając na uwadze, że nielegalna władza w tym kraju monopolizuje uprawnienia wykonawcze, prawodawcze i sądowe, a także media,

F.  mając na uwadze, że należy szeroko kontynuować trwający obecnie proces negocjacji podjęty w ramach mediacji międzynarodowej,

G.  mając na uwadze, że w dniu 17 listopada 2010 r. faktyczne władze zorganizowały nieuczciwe referendum konstytucyjne, zbojkotowane przez opozycję i powszechnie zignorowane przez wspólnotę międzynarodową, w wyniku którego przyjęto tzw. nową konstytucję;

H.  mając na uwadze, że w poniedziałek dnia 6 lipca 2009 r., Unia Europejska rozpoczęła proces konsultacji z Madagaskarem na mocy art. 96 umowy z Kotonu, rozpoczynając w ten sposób dialog zmierzający do znalezienia odpowiednich rozwiązań dla problemów politycznych tego kraju,

I.  mając na uwadze, że w dniu 7 czerwca 2010 r. Unia Europejska postanowiła zakończyć konsultacje z Republiką Madagaskaru i podjąć odpowiednie środki na mocy art. 96 umowa z Kotonu – w tym przypadku zawieszenie pomocy,

J.  mając na uwadze, że powyższe jawne ataki na demokrację doprowadziły również do zawieszenia pomocy z MFW i Banku Światowego, zablokowania korzyści wynikających z AGOA (African Growth and Opportunity Act), a także do ukierunkowanych sankcji ze strony Unii Afrykańskiej,

K.  mając na uwadze, że w dniu 17 maja 2011 r. współprzewodniczący Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE wezwali do powołania neutralnego, opartego na kompromisie i obejmującego szerokie spektrum rządu tymczasowego, którego zdaniem będzie wszczęcie przejrzystego i niezależnego procesu wyborczego, który doprowadzi do demokratycznych wyborów monitorowanych przez wspólnotę międzynarodową, co będzie pierwszym krokiem na drodze powrotu do porządku konstytucyjnego,

L.  mając na uwadze, że mieszkańcy Madagaskaru żyją za mniej niż 1 dolara dziennie, a dochody ograniczają zdolność gospodarstw domowych do uzyskania dostępu do podstawowych produktów żywnościowych, wody, usług sanitarnych, opieki zdrowotnej i edukacji; mając na uwadze, że sytuacja ta znacznie się pogorszyła od początku kryzysu politycznego, a także w związku z suszą i licznymi katastrofami naturalnymi, które nawiedziły ten kraj w dwóch ostatnich latach,

1.  ponownie zdecydowanie potępia proces przejęcia władzy na Madagaskarze przez A. Rajoelinę i utrzymywanie jego bezprawnego i pozbawionego legitymacji reżimu oraz nadal wyraża niepokój w odniesieniu do obecnej sytuacji na Madagaskarze;

2.  potępia liczne naruszenia praw człowieka i nadużycia obecnych służb bezpieczeństwa Madagaskaru wobec mieszkańców tego kraju oraz wzywa do rozwiązania wszystkich milicji politycznych, do pełnego poszanowania praw obywatelskich, politycznych, społecznych i gospodarczych wszystkich obywateli oraz przywrócenia rządów prawa na Madagaskarze; wzywa do natychmiastowego uwolnienia wszystkich więźniów politycznych; wzywa do umożliwienia bezpiecznego powrotu uchodźcom i przywódcom politycznym;

3.  wzywa do niezależnego śledztwa w sprawie popełnionych nadużyć, którego celem powinno być postawienie sprawców naruszeń praw człowieka przed sądem;

4.  wyraża coraz większe zaniepokojenie ciągłym rabunkiem i eksportem cennego drewna, minerałów i fauny z parków narodowych i obszarów chronionych oraz zwiększającym się zagrożeniem dla wspólnotowego zarządzania bioróżnorodnością, które wynika z załamania się porządku, a także popiera organizacje ochrony środowiska i społeczeństwo obywatelskie w ich nieprzerwanych wysiłkach, które mają na celu zapobieganie stoczeniu się ku katastrofie ekologicznej i społecznemu chaosowi;

5.  wyraża ubolewanie z powodu fiaska negocjacji w Gaborone i domaga się zadowalającej strategii wyjścia z obecnej sytuacji impasu w celu wprowadzenia rzeczywiście neutralnego, opartego na konsensusie i obejmującego wszystkich rządu przejściowego; przyjmuje do wiadomości uwagi i zalecenia sformułowane w sprawozdaniu dotyczącym nadzwyczajnego szczytu Południowoafrykańskej Wspólnoty Rozwoju (SADC); nalega, aby kolejny szczyt SADC w dniu 11 czerwca 2011 r. zakończył ostatecznie impas polityczny i posłużył interesom narodu malgaskiego; wzywa wszystkie zaangażowane strony, aby na mocy podpisanych porozumień dotrzymywały swoich zobowiązań;

6.  podkreśla pilną potrzebę przywrócenia porządku konstytucyjnego, który stanowi warunek powrotu do instytucjonalnej normalności na Madagaskarze, oraz wzywa do szybkich działań na rzecz wolnych, otwartych i przejrzystych wyborów pod kontrolą wspólnoty międzynarodowej, które będą zgodne ze standardami demokratycznymi;

7.  podkreśla, że z uwagi na wiarygodność, w tym legalność procesu wyborczego zakłada się, że wszystkie ugrupowania i przywódcy polityczni mogą wziąć wolny i bezwarunkowy udział w tych wyborach i mieć łatwy dostęp do mediów;

8.  nie zgadza się, aby władze, które przejęły władzę w sposób niekonstytucyjny, miały legitymację do organizowania wyborów;

9.  przypomina decyzję ogłoszoną przez Andry'ego Nirinę Rajoelinę o niekandydowaniu w przyszłych wyborach prezydenckich;

10.  podkreśla, że naród malgaski koniecznie i bezwarunkowo musi wybrać swoją przyszłość i decydować o swoim losie oraz że jest do tego zdolny;

11.  podkreśla, że Unia Afrykańska na swoim szczycie w dniu 31 stycznia 2011 r. potwierdziła indywidualne i ukierunkowane sankcje uzgodnione na szczycie w dniu 17 marca 2010 r. wobec A. Rajoeliny i ponad stu osób popierających Wysoką Władzę Przejściową;

12.  apeluje do Unii Europejskiej i Rady Bezpieczeństwa ONZ o dalsze nakładanie i rozszerzanie sankcji wobec reżimu do czasu rozwiązania kryzysu politycznego, stosownie do powyższych ustaleń, oraz w szczególności o rozszerzenie na wszystkie swoje kraje członkowskie zakazu wiz ustanowionych przez Unię Afrykańską;

13.  podkreśla, że ani UE, ani żadne z państw członkowskich międzynarodowej grupy kontaktowej ds. Madagaskaru nie uznaje rządu A. Rajoeliny;

14.  popiera obecne wysiłki Wspólnoty Rozwoju Afryki Południowej (SADC) i wzywa UA, SADC i międzynarodową grupę kontaktową, żeby pomyślnie przeprowadziły proces wychodzenia z kryzysu;

15.  w pełni popiera właściwe środki, jakie UE przyjęła w dniu 7 czerwca 2010 r. po zakończeniu procedury konsultacji z art. 96 umowy z Kotonu;

16.  wzywa wspólnotę międzynarodową oraz Unię Europejską do zwiększenia zakresu pomocy humanitarnej na rzecz narodu malgaskiego; przypomina, że stopniowe przywracanie programów współpracy z Madagaskarem jest uzależnione od pełnego poszanowania wszystkich zasad demokratycznych i podstawowych wolności;

17.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazanie niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej/Wysokiej Przedstawiciel Unii Europejskiej, Komisji Europejskiej, Radzie Unii Europejskiej, Radzie AKP-UE, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, Wspólnocie Rozwoju Afryki Południowej, prezydentowi Joaquimowi Chissano oraz Komisji Unii Afrykańskiej.

(1) Dz.U. C 212 E z 5.8.2010, s. 111. (2) Dz.U. C 341 E z 16.12.2010, s. 72.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 9 czerwca 2011 r. w sprawie decyzji o wykonaniu kary śmierci w Guantanamo

P7_TA(2011)0271 RC-B7-0362/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając międzynarodowe, europejskie i krajowe instrumenty dotyczące praw człowieka i podstawowych wolności oraz zakazujące samowolnego przetrzymywania, wymuszonych zaginięć i tortur, takie jak Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z dnia 16 grudnia 1966 r. oraz Konwencja ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania z dnia 10 grudnia 1984 r. oraz odpowiednie protokoły do nich,

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 62/149 z dnia 18 grudnia 2007 r. wzywającą do wprowadzenia moratorium na wykonywanie kary śmierci oraz rezolucję nr 63/168 z dnia 18 grudnia 2008 r. wzywającą do wdrożenia rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 62/149,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie kary śmierci, w szczególności rezolucję z 7 października 2010 r. w sprawie Światowego Dnia przeciwko Karze Śmierci(1) oraz rezolucję z 10 lipca 2008 r. w sprawie kary śmierci, a w szczególności sprawy Troya Davisa(2), rezolucje w sprawie Guantánamo, w szczególności rezolucję z 13 czerwca 2006 r. w sprawie sytuacji więźniów w Guantánamo(3) oraz z 10 marca 2004 r. w sprawie prawa więźniów Guantánamo do sprawiedliwego procesu(4) oraz w sprawie zbadania sprawy rzekomego wykorzystania krajów europejskich przez CIA do transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów, w szczególności rezolucję przyjętą dnia 14 lutego 2007 r.(5),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lutego 2009 r. w sprawie powrotu i przesiedlenia więźniów z więzienia w Guantánamo(6),

–   uwzględniając pismo przesłane przez przewodniczącego PE do parlamentów krajowych w sprawie dalszych działań państw członkowskich w związku z rezolucją Parlamentu z dnia 14 lutego 2007 r.,

–  uwzględniając protokół nr 6 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z dnia 28 kwietnia 1983 r. dotyczący zniesienia kary śmierci,

–  uwzględniając drugi protokół fakultatywny do Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, mający na celu zniesienie kary śmierci, z dnia 15 grudnia 1989 r.,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że rząd USA zamierza wnieść o karę śmierci podczas mającego się odbyć w krótkim czasie przed komisją wojskową procesu Saudyjczyka, Abda al-Rahima Hussayna Muhammeda al-Nashiriego, który jest obecnie przetrzymywany w amerykańskim więzieniu w Zatoce Guantánamo; mając na uwadze, że aby to uczynić potrzebuje on zgody urzędnika zwanego „organem powołującym”, który ma wydać decyzję w tej sprawie w najbliższych tygodniach,

B.  mając na uwadze, że al-Rahim al-Nashiri jest przetrzymywany przez USA od blisko dziewięciu lat, mając również na uwadze, że choć jego nazwisko figuruje w akcie oskarżenia przestawionym sądowi federalnemu USA w kilka miesięcy po jego aresztowaniu w 2002 r., nie został on postawiony przed sądem natychmiast i nie zapewniono mu bez zbędnej zwłoki procesu sądowego zgodnie z wymogami prawa międzynarodowego, był zamiast tego przetrzymywany w tajnym miejscu, a następnie przeniesiony do Guantánamo w 2006 r.,

C.  mając na uwadze, że w ciągu prawie czterech lat więzienia przez CIA był on przetrzymywany w tajnych miejscach, najprawdopodobniej w odosobnieniu, bez prawa kontaktu i poddawany torturom, w tym podtapianiu,

D.  mając na uwadze, że w dniu 20 kwietnia 2011 r. Departament Obrony Stanów Zjednoczonych ogłosił, iż Abd al-Rahim al-Nashiri został oskarżony na podstawie ustawy o komisjach wojskowych z 2009 r. między innymi o zabójstwo będące naruszeniem prawa konfliktów zbrojnych oraz terroryzm, odgrywając rzekomo wiodącą rolę w ataku na amerykański okręt USS Cole w Jemenie w dniu 12 października 2000 r., w którym zginęło 17 żołnierzy marynarki wojennej USA, zaś 40 odniosło rany, a także w ataku na francuski zbiornikowiec MV Limburg w Zatoce Adeńskiej w dniu 6 października 2002 r., w którym zginął członek załogi,

E.  mając na uwadze, że sprawa Saudyjczyka Abda al-Rahima al-Nashiriego będzie pierwszą sprawą prowadzoną przed komisją wojskową od czasu, gdy prezydent Barack Obama zarządził wznowienie tego rodzaju procesów; mając również na uwadze, że nie wyznaczono jeszcze terminu procesu oraz zalecenie prokuratora, by kara śmierci była jedną z możliwych kar w tym procesie, chociaż musi zostać uprzednio zatwierdzona przez „organ powołujący” komisje wojskowe, którym jest urzędnik mianowany przez sekretarza obrony USA,

F.  mając na uwadze, że obecny organ powołujący stwierdził, iż przyjmuje pisemne wnioski w kwestii kary śmierci do dnia 30 czerwca 2011 r., a po upływie tego terminu podejmie decyzję,

G.  mając na uwadze, że Unia Europejska z dużym zaangażowaniem zabiega w pierwszej instancji o moratoria na stosowanie kary śmierci przez kraje trzecie, a ostatecznie o zniesienie kary śmierci na całym świecie oraz dąży do uniwersalnego przyjęcia tej zasady,

H.  mając na uwadze, że międzynarodowe prawo dotyczące praw człowieka uznaje, że niektóre państwa utrzymały karę śmierci, jednak zakazuje ono skazywania na tę karę, bądź jej wykonywania na podstawie procesu, który nie spełnia najwyższych standardów sprawiedliwości,

I.  mając na uwadze, że zgłaszał już uwagi krytyczne w stosunku do systemu komisji wojskowych i wzywał USA do dokonania jego przeglądu, ponieważ nie spełnia on międzynarodowych norm dotyczących sprawiedliwych procesów,

J.   mając na uwadze, że w 2007 r. specjalny sprawozdawca ONZ ds. propagowania i ochrony praw człowieka i podstawowych wolności wezwał USA do likwidacji komisji wojskowych, zaś w 2009 r. specjalny sprawozdawca ONZ ds. egzekucji w trybie pozasądowym, przyspieszonym i arbitralnym wezwał USA do nieprowadzenia spraw, w których może zostać zasądzona kara śmierci, przed komisjami wojskowymi,

K.  mając na uwadze, że Abd al-Rahim al-Nashiri utrzymuje, że przez kilka miesięcy w 2002 i 2003 r. był przetrzymywany w tajnym więzieniu CIA w Polsce i że w tym okresie był torturowany, oraz mając na uwadze, że w dniu 10 maja 2011 r. z pomocą organizacji pozarządowych zajmujących się prawami człowieka zwrócił się Europejskiego Trybunału Praw Człowieka,

L.  mając na uwadze, że mimo dowodów, iż według prawa międzynarodowego podczas walki z terroryzmem miały miejsce przypadki wyjątkowo poważnego naruszenia praw człowieka i przestępstw, takich jak tortury, złe traktowanie, zatrzymanie bez prawa kontaktu i wymuszone zaginięcia, niewiele osób zostało w związku z tym pociągniętych do odpowiedzialności, czy to w USA, czy w UE,

1.  zwraca uwagę na bliskie stosunki transatlantyckie oparte na wspólnych podstawowych wartościach i poszanowaniu podstawowych, powszechnych i niezbywalnych praw człowieka, takich jak prawo do sprawiedliwego procesu i zakaz samowolnego zatrzymywania; z zadowoleniem przyjmuje ścisłą współpracę transatlantycką w szerokim zakresie międzynarodowych zagadnień dotyczących praw człowieka;

2.  ponownie daje wyraz głębokiemu oburzeniu wszelkimi atakami terrorystycznymi na wielką skalę oraz wyraża solidarność z ofiarami takich ataków i współczucie z powodu bólu i cierpienia ich rodzin, przyjaciół i krewnych; powtarza jednak, że walka z terroryzmem nie może odbywać się kosztem ustalonych podstawowych i podzielanych wartości, takich jak poszanowanie praw człowieka i praworządności;

3.  ponownie wyraża od dawna niezmienny sprzeciw wobec stosowania tortur i złego traktowania oraz wobec kary śmierci we wszystkich przypadkach i bez względu na okoliczności oraz po raz kolejny podkreśla, że zniesienie kary śmierci przyczynia się do umocnienia ludzkiej godności i stopniowego rozwoju praw człowieka;

4.  wzywa władze USA, aby nie orzekały kary śmierci wobec Abda al-Rahima al-Nashiriego oraz apeluje do wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton, prezydencji Rady, Komisji i państw członkowskich, by w trybie pilnym poruszyły tę kwestię z władzami USA i zajęły zdecydowane stanowisko wobec USA, starając się uchronić Abda al-Rahima al-Nashiriego przed egzekucją;

5.  ponawia apel do władz USA, by dokonały rewizji systemu komisji wojskowych w celu zagwarantowania sprawiedliwych procesów, by zamknęły bazę Guantánamo, zakazały – bez względu na okoliczności – stosowania tortur, złego traktowania, zatrzymania bez prawa kontaktu, bezterminowego przetrzymywania bez procesu i wymuszonych zaginięć, oraz przypomina instytucjom UE i państwom członkowskim o obowiązku odmowy współuczestnictwa w takich czynach zabronionych na mocy prawa międzynarodowego, europejskiego i krajowego, a także o obowiązku nieukrywania takich czynów;

6.  z żalem przyjmuje decyzję prezydenta USA z 7 marca 2011 r., by podpisać dekret o przetrzymywaniu i cofnięciu zakazu postępowania w sądach wojskowych; jest przekonany, że normalne procesy karne w sądach cywilnych to najlepszy sposób rozwiązania kwestii statusu więźniów Guantánamo; nalega, aby al-Nashiriemu i wszystkim pozostałym zatrzymanym w więzieniach amerykańskich szybko przedstawiono zarzuty i wytoczono proces zgodnie z międzynarodowymi standardami praworządności, albo aby zostali oni uwolnieni; podkreśla w związku z tym, że do wszystkich osób, bez dyskryminacji, należy stosować jednakowe standardy dotyczące sprawiedliwego procesu;

7.  wzywa UE i władze państw członkowskich oraz władze Stanów Zjednoczonych do dopilnowania, aby przeprowadzono dokładne, sprawiedliwe, skuteczne, niezależne i bezstronne dochodzenia w sprawie łamania praw człowieka i przestępstw popełnionych z naruszeniem prawa międzynarodowego, europejskiego i krajowego oraz pociągnięto winnych do odpowiedzialności, w tym w związku z wydawaniem przez CIA więźniów w trybie nadzwyczajnym i z programem tajnych więzień;

8.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że szereg państw członkowskich przyjęło więźniów z Guantánamo jako przesiedleńców, oraz apeluje do pozostałych państw członkowskich o współpracę z rządem USA w tym zakresie;

9.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji organowi powołującemu komisje wojskowe, sekretarz stanu USA, prezydentowi USA, Kongresowi i Senatowi Stanów Zjednoczonych, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich UE, sekretarzowi generalnemu ONZ, przewodniczącemu Zgromadzenia Ogólnego ONZ oraz rządom państw członkowskich ONZ.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0351. (2) Dz.U. C 294E, z 3.12.2009, s. 80. (3) Dz.U. C 300E z 9.12.2006, str. 136. (4) Dz.U. C 102 E z 28.4.2004, s. 640. (5) Dz.U. C 287E z 29.11.2007, str. 309. (6) Dz.U. C 67E z 18.3.2010, s. 91.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 9 czerwca 2011 r. w sprawie Ukrainy: sprawy Julii Tymoszenko i innych członków poprzedniego rządu

P7_TA(2011)0272 RC-B7-0370/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Ukrainy, w szczególności rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r.(1),

–  uwzględniając umowę o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską a Ukrainą, która weszła w życie z dniem 1 marca 1998 r., a także toczące się negocjacje w sprawie układu o stowarzyszeniu, który ma zastąpić wspomnianą umowę,

–  uwzględniając program stowarzyszeniowy UE-Ukraina, który zastępuje plan działania i został zatwierdzony przez Radę Współpracy UE-Ukraina w czerwcu 2009 r.,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 12 maja 2010 r. zatytułowany „Podsumowanie europejskiej polityki sąsiedztwa” (KOM(2010)0207) oraz sprawozdanie z dnia 25 maja 2011 r. z postępów w zakresie realizacji europejskiej polityki sąsiedztwa,

–  uwzględniając oświadczenie przewodniczącego PE na temat zatrzymania Julii Tymoszenko w dniu 24 maja 2011 r.,

–  uwzględniając oświadczenie z dnia 26 maja 2011 r. wydane przez rzecznika wysokiej przedstawiciel UE Catherine Ashton w sprawie Julii Tymoszenko,

–  uwzględniając oświadczenie wydane przez komisarza Štefana Fülego w dniu 24 marca 2011 r. po spotkaniu z Julią Tymoszenko,

–  uwzględniając ustawę o zapobieganiu korupcji i jej zwalczaniu, która została przyjęta przez Radę Najwyższą w dniu 7 kwietnia 2011 r. i wejdzie w życie w dniu 1 lipca 2011 r.,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że UE sprzyja stabilnej i demokratycznej Ukrainie, która przestrzega zasad społecznej gospodarki rynkowej, praworządności i ochrony mniejszości oraz praw człowieka, a także gwarantuje prawa podstawowe, mając na uwadze, że wewnętrzna stabilność polityczna na Ukrainie, koncentracja na reformie wewnętrznej i poszanowanie praworządności, obejmujące rzetelne, bezstronne i niezależne procesy prawne, są niezbędnymi warunkami dalszego rozwoju stosunków między UE a Ukrainą; mając na uwadze, że partnerstwo wschodnie uwzględnia wszystkie te zasady,

B.  mając na uwadze, że na Ukrainie jeszcze nie wprowadzono w życie kompleksowej reformy sądownictwa ani środków na rzecz zapewnienia poszanowania praworządności w dochodzeniach i śledztwach karnych, w tym zasady sprawiedliwego, bezstronnego i niezawisłego postępowania sądowego,

C.  mając na uwadze, że na Ukrainie nadal powszechne są przypadki korupcji oraz nadużywania władzy i wymagają one jednoznacznej reakcji ze strony władz, polegającej na pociągnięciu winnych do odpowiedzialności; mając na uwadze, że ściganie i dochodzenia muszą być bezstronne oraz niezawisłe i nie mogą być wykorzystywane do celów politycznych,

D.  mając na uwadze, że w dniu 24 maja 2011 r. ukraińska prokuratura generalna zakończyła śledztwo w sprawie przeciwko byłej premier Ukrainy Julii Tymoszenko, oskarżając ją o nadużycie władzy w związku z zawarciem w 2009 r. umów gazowych z Federacją Rosyjską,

E.  mając na uwadze, że w dniu 21 lutego 2011 r. dwa postępowania karne przeciwko Julii Tymoszenko połączono w jedną sprawę, w której jest ona oskarżona o defraudację środków finansowych pochodzących ze sprzedaży przydziałów emisji gazów cieplarnianych w ramach protokołu z Kioto oraz defraudację 67 mln UAH przydzielonych z państwowego budżetu Ukrainy na podstawie gwarancji rządowych dla rządu austriackiego z przeznaczeniem na zakup i przywóz 1 000 pojazdów opel combo rzekomo mających być wykorzystywanymi do celów medycznych na obszarach wiejskich, gdy J. Tymoszenko pełniła funkcję premiera,

F.  mając na uwadze, że od rozpoczęcia śledztwa w dniu 15 grudnia 2010 r. Julia Tymoszenko była 44 razy przesłuchiwana, od prawie sześciu miesięcy objęta jest zakazem podróży zarówno w kraju, jak i za granicą, władze Ukrainy czterokrotnie zabroniły jej podróżowania na terenie Ukrainy, a także wyjazdu do Brukseli w lutym i czerwcu, a w dniu 25 maja 2011 r. została ona wezwana i była przesłuchiwana przez szereg godzin, zanim ją zwolniono,

G.  mając na uwadze, że 12 byłych wysokich rangą urzędników z rządu J. Tymoszenko przebywa w areszcie śledczym, w tym były minister spraw wewnętrznych Jurij Łucenko, jeden z przywódców Samoobrony Ludowej, który został oskarżony o nadużycie władzy i przywłaszczenie środków finansowych i aresztowany w dniu 26 grudnia 2010 r. pod zarzutem rzekomego braku współpracy z prokuraturą, a także były pierwszy wiceminister sprawiedliwości Jewhen Kornijczuk, który został aresztowany w dniu 22 grudnia 2010 r. pod zarzutem łamania prawa w związku z procedurami udzielania zamówień publicznych na usługi prawne,

H.  mając na uwadze, że J. Łucenko nie został zwolniony z aresztu śledczego, gdy rozpoczął się jego proces w dniu 23 maja 2011 r., pomimo tego, że zatrzymanie pod zarzutem braku współpracy w dochodzeniu dotyczącym jego sprawy stanowi środek skrajnie nieproporcjonalny,

I.  mając na uwadze, że wstępne sprawozdanie duńskiego Komitetu Helsińskiego ds. Praw Człowieka w sprawie procesów Łucenki i Kornijczuka wymienia bardzo liczne przypadki naruszeń europejskiej konwencji praw człowieka,

J.  mając na uwadze, że rozpoczęto postępowanie karne przeciwko byłemu ministrowi gospodarki Bohdanowi Danyłyszynowi, który uszedł z Ukrainy i uzyskał azyl polityczny w Republice Czeskiej; mając na uwadze, że byłemu ministrowi środowiska Heorhijowi Filipczukowi oraz byłemu p.o. ministra obrony Walerijemu Iwaszczence także grożą zarzuty karne,

K.  mając na uwadze, że były przewodniczący parlamentu krymskiego Anatolij Gryczenko (Partia Regionów) został zatrzymany w dniu 24 stycznia 2011 r. i oskarżony o nadużycie władzy, obejmujące nielegalne rozdawnictwo 4800 hektarów ziemi; mając na uwadze, że następnie wszczęto inną sprawę karną dotyczącą oszustwa gruntowego w związku z terenem uzdrowiskowym w Jałcie,

L.  mając na uwadze, że prokuratura generalna wszczęła również postępowanie karne w sprawie nadużycia władzy w stosunku do byłego prezydenta Ukrainy Leonida Kuczmy,

M.  mając na uwadze, że konstytucja Ukrainy przewiduje zbiorową odpowiedzialność za decyzje podejmowane przez rząd Ukrainy,

N.  mając na uwadze, że UE nieustannie podkreśla konieczność wyraźnego poszanowania praworządności, co obejmuje rzetelne, bezstronne i niezawisłe procesy prawne przy jednoczesnym unikaniu przekonania, że środki sądowe są wykorzystywane w sposób wybiórczy; mając na uwadze, że UE uważa te zasady za szczególnie ważne w kraju, który dąży do pogłębienia relacji umownych na bazie stowarzyszenia politycznego,

1.  podkreśla znaczenie zapewnienia jak największej przejrzystości dochodzeń, śledztw i procesów i ostrzega przed wszelkiego rodzaju wykorzystywaniem prawa karnego jako narzędzia osiągania celów politycznych;

2.  wyraża zaniepokojenie wzrostem wybiórczego ścigania osobistości należących do opozycji politycznej na Ukrainie, jak również nieproporcjonalnością zastosowanych środków, w szczególności w przypadku J. Tymoszenko oraz byłego ministra spraw wewnętrznych J. Łucenki, i zauważa, że J. Łucenko przebywa w areszcie od dnia 26 grudnia 2010 r.; wyraża poparcie dla ukraińskiej komisarz ds. praw człowieka Niny Karpaczowej, która zwróciła się do ukraińskiego prokuratora generalnego o rozważenie możliwości zastosowania środków zapobiegawczych, które nie obejmują zatrzymania;

3.  przypomina władzom ukraińskim, że zasada zbiorowej odpowiedzialności za decyzje rządu nie pozwala na ściganie poszczególnych członków rządu pod zarzutem decyzji podjętych kolegialnie;

4.  podkreśla, że śledztwa toczące się w sprawie czołowych ukraińskich przywódców politycznych nie powinny wykluczać ich z aktywnego udziału w życiu politycznym kraju, spotkań z wyborcami i wyjazdów na międzynarodowe spotkania; wzywa zatem władze ukraińskie do zniesienia w przypadku Julii Tymoszenko i innych ważnych osobistości politycznych zakazu podróżowania zarówno na terenie kraju, jak i poza jego granicami;

5.  podkreśla, że wzmocnienie rządów prawa i wiarygodna walka z korupcją są niezbędne nie tylko do zawarcia układu o stowarzyszeniu i do pogłębienia stosunków UE-Ukraina w ogólności, ale także do umocnienia demokracji na Ukrainie;

6.  wzywa Komisję do wsparcia reformy sądownictwa na Ukrainie poprzez lepsze wykorzystanie programu UE w zakresie budowania zdolności oraz do rozważenia utworzenia unijnej grupy doradczej wysokiego szczebla ds. Ukrainy, aby pomóc temu krajowi w działaniach na rzecz dostosowania ustawodawstwa krajowego do przepisów UE, w tym w odniesieniu do wymiaru sprawiedliwości;

7.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, ESDZ, państwom członkowskim, prezydentowi, rządowi i parlamentowi Ukrainy, a także Zgromadzeniom Parlamentarnym Rady Europy i OBWE.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0444.

Oświadczenie pisemne Parlamentu Europejskiego z dnia 9 czerwca 2011 r. w sprawie zwalczania korupcji w sporcie europejskim

P7_TA(2011)0273 P7_DCL(2011)0007

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 165 ust. 2 tiret siódme Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który stanowi, że działanie Unii zmierza do rozwoju europejskiego wymiaru sportu, przez popieranie uczciwości i dostępności we współzawodnictwie sportowym,

–  uwzględniając art. 123 Regulaminu,

A.  uznając bardzo ważny społeczny i finansowy wpływ sportu europejskiego na obywateli i przedsiębiorstwa w Unii,

B.  mając na uwadze, że zgodnie z białą księgą na temat sportu (COM(2007)0391) problemy z korupcją o wymiarze europejskim należy rozwiązywać na szczeblu europejskim oraz że Komisja w dalszym ciągu będzie monitorowała sposób wdrażania unijnego prawodawstwa przeciwko praniu pieniędzy w państwach członkowskich w sektorze sportu,

1.  wzywa Komisję do koordynacji, wraz z państwami członkowskimi, zakrojonego na szeroką skalę badania dotyczącego incydentów korupcyjnych w sporcie europejskim przy jednoczesnej konsultacji ze wszystkimi zainteresowanymi stronami;

2.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na powiązania między zorganizowaną działalnością przestępczą a legalnymi i nielegalnymi zakładami, menedżerami sportowymi, sędziami, działaczami sportowymi oraz sportowcami, zmierzające do ustalanie z góry wyników europejskich rozgrywek sportowych;

3.  wzywa Komisję do uregulowania, w imię uczciwości i zrównoważonego rozwoju sportu europejskiego, zakładów wzajemnych w trybie on-line poprzez ustanowienie licencjonowanych bukmacherów, konkretne działania na rzecz zwalczania ustawiania wyników oraz zapewnienie powrotu do korzeni sportu dzięki przyznaniu organizatorom zawodów sportowych praw organizowania zakładów;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia, wraz z nazwiskami sygnatariuszy(1), Komisji i parlamentom państw członkowskich.

(1) Lista sygnatariuszy została opublikowana w załączniku 1 do protokołu obrad z dnia 9 czerwca 2011 r. (P7_PV(2011)06-09(ANN1))

Oświadczenie pisemne Parlamentu Europejskiego z dnia 9 czerwca 2011 r. w sprawie pracy Komitetu ds. Osób Zaginionych na Cyprze

P7_TA(2011)0274 P7_DCL(2011)0010

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 123 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w trakcie walk wewnętrznych w latach 1963-1964 oraz po inwazji tureckiej na Cypr w 1974 r. około 2000 osób zarówno ze społeczności greckiej, jak i ze społeczności Turków cypryjskich uznano za zaginione,

B.  mając na uwadze, że miejsce pobytu i losy wielu z tych osób pozostają nieznane,

C.  mając na uwadze, że Komitet ds. Osób Zaginionych na Cyprze, wspierany finansowo przez Organizację Narodów Zjednoczonych, Komisję Europejską i innych darczyńców, stara się ustalić losy osób uznanych za zaginione,

1.  w pełni popiera pracę Komitetu ds. Osób Zaginionych i uznaje jego rolę w propagowaniu prawdy, pamięci i pojednania na Cyprze po zakończeniu konfliktu;

2.  apeluje do Komisji Europejskiej o dalsze przydzielanie Komitetowi ds. Osób Zaginionych środków w odpowiedniej wysokości, aby umożliwić mu wypełnianie jego ważnych zadań;

3.  wzywa rządy Turcji i Cypru, aby w dalszym ciągu wspierały pracę Komitetu ds. Osób Zaginionych, aby podwoiły wysiłki w celu wyjaśnienia losu osób nadal figurujących na liście zaginionych oraz aby zadbały o to, by Komitet miał swobodny dostęp do wszelkich informacji, które mogłyby ułatwić jego misję;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia, wraz z nazwiskami sygnatariuszy(1), Radzie, Komisji, parlamentom państw członkowskich oraz Komitetowi ds. Osób Zaginionych na Cyprze.

(1) Lista sygnatariuszy została opublikowana w załączniku 2 do protokołu obrad z dnia 9 czerwca 2011 r. (P7_PV(2011)06-09(ANN2))