Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Roku Aktywności Osób Starszych (2012 r.) (COM(2010)0462 – C7-0253/2010 – 2010/0242(COD))

P7_TA(2011)0332 A7-0061/2011

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2010)0462),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 153 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0253/2010),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Komisji Budżetowej w sprawie zgodności finansowej wniosku,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 21 października 2010 r.(1),

–  po zasięgnięciu opinii Komitetu Regionów,

–  uwzględniając podjęte przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 18 maja 2011 r. zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 55 i 38 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, a także opinie Komisji Rozwoju Regionalnego oraz Komisji Kultury i Edukacji (A7-0061/2011),

1.  zatwierdza poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu, Rady i Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

3.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom państw członkowskich.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 7 lipca 2011 r. w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr .../2011/UE w sprawie Europejskiego Roku Aktywności Osób Starszychi Solidarności Międzypokoleniowej(2012 r.)

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji nr 940/2011/UE.)

ZAŁĄCZNIK

Wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady oraz Komisji dotyczące budżetu

Zgodnie z art. 8 koperta finansowa przeznaczona na wdrożenie działań w ramach Roku Europejskiego obejmuje przynajmniej kwotę 5 000 000 EUR. Kwota 2,3 mln EUR zostanie wyasygnowana ze środków budżetowych na rok 2011, bez wykorzystania dostępnych rezerw, przede wszystkim na finansowanie działalności komunikacyjnej i konferencji UE w Roku Europejskim, a kwota przynajmniej 2,7 mln EUR, pochodząca z dostępnych środków, których przeznaczenie ulegnie zmianie, bez wykorzystywania istniejących rezerw, zostanie zastrzeżona i pojawi się w jednej z pozycji projektu budżetu na rok 2012.

(1) Dz.U. C 51 z 17.2.2011, s. 55.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie sytuacji w Syrii, Jemenie i Bahrajnie w kontekście sytuacji w świecie arabskim i w Afryce Północnej

P7_TA(2011)0333 RC-B7-0389/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Syrii, Jemenu i Bahrajnu, a zwłaszcza rezolucję z dnia 7 kwietnia 2011 r. w sprawie sytuacji w Syrii, Bahrajnie i Jemenie(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie stosunków Unii Europejskiej z Radą Współpracy Państw Zatoki Perskiej(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 kwietnia 2011 r. w sprawie przeglądu europejskiej polityki sąsiedztwa – wymiaru południowego(3),

–  uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel UE z dni 18, 22, 24 i 26 marca, 23 kwietnia, 6 oraz 11 czerwca 2011 r. w sprawie Syrii; oraz z dni 10, 12 i 18 marca, 27 kwietnia, 11, 26 i 31 maja oraz 3 czerwca 2011 r. w sprawie Jemenu, a także z dni 10, 12 i 18 marca, 3 maja i 1 lipca 2011 r. w sprawie Bahrajnu,

–  uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej/wysokiej przedstawiciel w sprawie Syrii wydane w imieniu UE w dniu 29 kwietnia 2011 r.,

–  uwzględniając wspólny komunikat z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie nowej koncepcji działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie, który uzupełnia wspólny komunikat z dnia 8 marca 2011 r. w sprawie partnerstwa na rzecz demokracji i wspólnego dobrobytu z południowym regionem Morza Śródziemnego,

–  uwzględniając oświadczenie w sprawie południowego sąsiedztwa wydane na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniach 23 i 24 czerwca 2011 r.,

–  uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka w sprawie Syrii z dnia 29 kwietnia 2011 r.,

–  uwzględniając decyzje Rady 2011/273/WPZiB z dnia 9 maja 2011 r., 2011/302/WPZiB z dnia 23 maja 2011 r. oraz 2011/367/WPZiB z dnia 23 czerwca 2011 r. w sprawie Syrii,

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych z dni 23 maja i 20 czerwca 2011 r.,

–  uwzględniając oświadczenie sekretarza generalnego ONZ w sprawie Syrii z dnia 3 czerwca 2011 r.,

–   uwzględniając oświadczenie sekretarza generalnego ONZ z dnia 23 czerwca 2011 r. w sprawie wyroków przeciwko 21 bahrajńskim działaczom politycznym, obrońcom praw człowieka i przywódcom opozycji,

–  uwzględniając wstępne sprawozdanie Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka w sprawie Syrii z dnia 14 czerwca 2011 r.,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

–  uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka z 1990 r.,

–   uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r.,

–  uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania z 1975 r.,

–  uwzględniając wytyczne UE w sprawie obrońców praw człowieka z 2004 r. ze zmianami z 2008 r.,

–  uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że pokojowi demonstranci w krajach Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu wyrazili uzasadnione aspiracje demokratyczne oraz zdecydowane apele o reformy instytucjonalne, polityczne, gospodarcze i społeczne mające na celu stworzenie prawdziwej demokracji, walkę z korupcją i nepotyzmem, zagwarantowanie rządów prawa oraz poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności, zmniejszenie nierówności społecznych, a także stworzenie lepszych warunków gospodarczych i socjalnych,

B.  mając na uwadze, że wspólny komunikat z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie nowej koncepcji działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie daje początek nowemu podejściu za pośrednictwem przeglądu wdrażania podstawowych zasad regulujących działania zewnętrzne Unii, takich jak powszechne wartości praw człowieka, demokracji i praworządności, które są centralnym elementem polityki sąsiedztwa, a jednocześnie odzwierciedla potrzebę wspierania przez UE zmian demokratycznych w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie,

Syria

C.  mając na uwadze, że od rozpoczęcia tłumienia demonstracji w Syrii w marcu 2011 r. następuje eskalacja przemocy, a siły bezpieczeństwa odpowiadają na trwające protesty masowymi aresztowaniami i coraz większą brutalnością, zabijając ponad 400 osób cywilnych w samej prowincji Dara, a w całej Syrii prawdopodobnie ponad 1000 osób,

D.  mając na uwadze, że ostatnie, wyemitowane na całym świecie filmy wideo pokazały zatrważające obrazy bezprawnie przetrzymywanych dzieci syryjskich, które padły ofiarą tortur lub złego traktowania, co w niektórych przypadkach doprowadziło do ich tragicznej śmierci, jak choćby trzynastoletniego Hamzy al-Khatiba; mając ponadto na uwadze, że użycie przeciwko demonstrantom ostrej amunicji spowodowało już śmierć co najmniej 30 dzieci, o czym poinformował UNICEF (agencja Narodów Zjednoczonych ds. dzieci) w dniu 31 maja 2011 r.,

E.  mając na uwadze, że w swoim trzecim wystąpieniu z dnia 20 czerwca 2011 r. prezydent Baszar al-Assad stwierdził, iż przyszłość Syrii zostanie ukształtowana w wyniku dialogu narodowego; mając na uwadze, że mimo ponawianych obietnic przeprowadzenia reform politycznych i zmian w Syrii władze nie podejmują jakichkolwiek wiarygodnych kroków w kierunku ich spełnienia; mając na uwadze, że organizacje praw człowieka udokumentowały już ponad 800 przypadków wymuszonych zaginięć oraz 11 tys. przypadków arbitralnych aresztowań,

F.  mając na uwadze, że z uwagi na powagę sytuacji w kraju w dniu 23 czerwca 2011 r. Rada przyjęła decyzję oraz rozporządzenie nakładające środki ograniczające na siedem dalszych osób poza osobami ujętymi w sporządzonym dnia 9 maja 2011 r. wykazie wprowadzającym środki specjalne, takie jak zakaz wydawania wiz i zamrożenie aktywów, a także nałożyła embargo na broń i sprzęt, który mógłby posłużyć do represji wewnętrznych, wobec czterech jednostek związanych z reżimem syryjskim,

G.  mając na uwadze, że układ o stowarzyszeniu między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Syryjską Republiką Arabską z drugiej strony nie został nigdy podpisany; mając na uwadze, że podpisanie tej umowy jest odkładane na wniosek Syrii od października 2009 r. i że Rada postanowiła nie podejmować już dalszych kroków; mając na uwadze, że przestrzeganie praw człowieka i podstawowych wolności stanowi kluczową część tej umowy,

H.  mając na uwadze, że zachodzi poważne ryzyko nasilenia się brutalnych ataków ze strony grup ekstremistów, w tym ugrupowań prowadzących dżihad; mając na uwadze, że niezwykle ważne jest zapewnienie ochrony różnym społecznościom religijnym w Syrii, w tym dużej liczbie przebywających w tym kraju uchodźców irackich,

I.  mając na uwadze, że po blokadzie w Dara siły bezpieczeństwa rozpoczęły w sąsiednich miastach zakrojoną na szeroką skalę operację wojskową i serię arbitralnych aresztowań; mając na uwadze, że według szacunków 12 tys. Syryjczyków z Dżisr asz-Szughur i okolic tego miasta przekroczyło granicę syryjsko-turecką w obawie przed represjami ze strony służb bezpieczeństwa i że według Czerwonego Półksiężyca kolejnych 17 tys. osób czeka na przekroczenie granicy,

Jemen

J.  mając na uwadze, że sytuacja w Jemenie nadal budzi poważne zaniepokojenie po miesiącach przemocy i niepokojów, które przyczyniły się do poważnych cierpień ludności jemeńskiej oraz spowodowały liczne ofiary śmiertelne i poważne obrażenia u wielu osób, a także doprowadziły do uwięzienia demonstrantów oraz pogłębiły kryzys gospodarczy i polityczny w kraju,

K.  mając na uwadze, że Rada Współpracy Państw Zatoki Perskiej zainicjowała plan na rzecz pokojowego przekazania władzy, którego nie podpisał prezydent Jemenu Ali Abdullah Salih,

L.  mając na uwadze, że w dniu 3 czerwca 2011 r. prezydent Jemenu Ali Abdullah Salih został poważnie ranny podczas ataku na jego pałac i jest obecnie leczony w Arabii Saudyjskiej; mając na uwadze, że władza przeszła tymczasowo w ręce wiceprezydenta kraju Abd Rabbuha Mansura Hadiego,

M.  mając na uwadze, że Jemen jest najbiedniejszym krajem Bliskiego Wschodu, w którym powszechne jest zjawisko niedożywienia, kurczą się rezerwy ropy naftowej, rośnie liczba ludności, rząd centralny jest słaby, coraz bardziej odczuwalny jest brak wody i niewiele inwestuje się w gospodarkę kraju; mając na uwadze poważne obawy dotyczące rozpadu państwa jemeńskiego w kontekście obowiązującego od lutego kruchego rozejmu z szyickimi rebeliantami na północy, ruchu secesjonistycznego na południu oraz faktu, że według doniesień wielu bojowników Al-Kaidy wykorzystuje Jemen jako swój bastion,

Bahrajn

N.  mając na uwadze, że stan wyjątkowy w Bahrajnie został zniesiony w dniu 1 czerwca 2011 r. oraz że król Hamad ibn Isa Al-Chalifa wezwał do podjęcia dialogu narodowego, który rozpoczął się w dniu 2 lipca 2011 r.,

O.  mając na uwadze, że w dniu 29 czerwca 2011 r. król Hamad powołał niezależną komisję z udziałem niezależnych obserwatorów międzynarodowych do przeprowadzenia śledztwa w sprawie łamania praw człowieka podczas niedawnego tłumienia przez siły rządowe proreformatorskich protestów,

P.   mając na uwadze, że w dniu 22 czerwca 2011 r. sąd wojskowy – Trybunał Bezpieczeństwa Narodowego Bahrajnu ogłosił wyrok w sprawie 21 bahrajńskich działaczy opozycyjnych, w tym dla siedmiu z nich wyrok został wydany zaocznie; mając na uwadze, że ośmiu działaczy opozycyjnych zostało skazanych na kary dożywocia, a 13 – na kary pozbawienia wolności do 15 lat za „spiskowanie w celu obalenia rządu”; mając na uwadze, że wielu innych działaczy politycznych, obrońców praw człowieka i dziennikarzy zostało zatrzymanych podczas ostatnich protestów proreformatorskich, oraz mając na uwadze, że według organizacji praw człowieka zatrzymani są torturowani, źle traktowaniu i nękani,

Q.  mając na uwadze, że w dniu 22 maja 2011 r. Trybunał Apelacyjny Bezpieczeństwa Narodowego utrzymał w mocy wyroki śmierci na Aliego Abdullaha Hassana al-Sankisa i Abdulaziza Abdulridha Ibrahima Hussaina za zabicie dwóch policjantów w czasie protestów antyrządowych w Bahrajnie; mając na uwadze, że wykonanie egzekucji odroczono do września,

R.   mając na uwadze, że 47 lekarzy i pielęgniarek bahrajńskich zostało oskarżonych o „podburzanie do obalenia reżimu siłą” i czeka ich proces przed bahrajńskim trybunałem wojskowym; mając na uwadze, że pracownicy służby zdrowia traktowali wszystkich rannych jednakowo zgodnie z obowiązującym ich kodeksem etycznym,

S.   mając na uwadze, że w następstwie wniosku rządu Bahrajnu na terenie tego kraju rozmieszczono siły zagraniczne pod auspicjami Rady Współpracy Państw Zatoki Perskiej,

1.  stanowczo potępia stosowanie przez reżimy niewspółmiernej przemocy wobec demonstrantów i ubolewa nad wysoką liczbą zabitych i rannych, których rodzinom składa kondolencje; apeluje o natychmiastowe zaniechanie rozlewu krwi i uwolnienie aresztowanych osób; wzywa do przeprowadzenia śledztwa w sprawie zabójstw, aresztowań i domniemanego stosowania tortur;

2.   wyraża uznanie dla ludności za odwagę, jaką wykazała się w pokojowej walce o demokratyczne zmiany, a zwłaszcza dla kobiet, które często były i nadal stoją na czele protestów;

3.   wzywa przywódców politycznych krajów arabskich do wywiązania się z podjętych zobowiązań przez niezwłoczne i bezwarunkowe nawiązanie otwartego i konstruktywnego dialogu politycznego z udziałem wszystkich demokratycznych partii i ruchów politycznych oraz przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego, mającego na celu utorowanie drogi ku prawdziwej demokracji oraz przeprowadzeniu rzeczywistych, ambitnych i znaczących reform instytucjonalnych, politycznych, gospodarczych i społecznych, które mają kluczowe znaczenie dla długotrwałej stabilności i rozwoju w tych krajach, a także w całym regionie;

Syria

4.  zdecydowanie potępia eskalację przemocy w Syrii oraz nieustanne poważne naruszenia praw człowieka, w tym blokady nałożone na szereg miast, takich jak Dara, Dżisr asz-Szughur i Hama, masowe aresztowania, egzekucje pozasądowe, arbitralne aresztowania, podejrzenia o wymuszone zaginięcia i stosowanie tortur;

5.  wyraża ubolewanie z powodu faktu, że nie wprowadzono w życie decyzji o zniesieniu stanu wyjątkowego ogłoszonej w dniu 21 kwietnia 2011 r. ani nie zrealizowano innych obietnic prezydenta al-Assada i że więźniowie polityczni nie zostali uwolnieni mimo niedawnej amnestii ogłoszonej przez prezydenta; wzywa pilnie władze Syrii do niezwłocznego zakończenia blokad miast oraz zapewnienia natychmiastowego i nieograniczonego dostępu do nich organizacjom humanitarnym i ich pracownikom;

6.   wzywa pilnie władze syryjskie i prezydenta Baszara al-Assada do położenia kresu zabijaniu nieuzbrojonych demonstrantów oraz do natychmiastowego uwolnienia wszystkich zatrzymanych demonstrantów, dziennikarzy, obrońców praw człowieka i więźniów politycznych; domaga się natychmiastowego włączenia wszystkich sił demokratycznych i podmiotów społeczeństwa obywatelskiego do rzeczywistego procesu politycznego w celu umożliwienia przemian demokratycznych w Syrii w oparciu o konkretny program zasadniczych reform, a także poszanowanie praw człowieka i zasad państwa prawa;

7.  wzywa władze Syrii do zezwolenia prasie zagranicznej na obecność w tym kraju w celu zweryfikowania wszystkich oświadczeń, zgodnie z którymi „uzbrojone bandy ekstremistów” jako pierwsze otwierają ogień do sił bezpieczeństwa, czym reżim uzasadnia niemożliwy do zaakceptowania rozlew krwi; wzywa władze syryjskie do pełnej współpracy z Biurem Wysokiego Komisarza i innymi organami ONZ oraz do zapewnienia im niezakłóconego dostępu;

8.   wzywa władze syryjskie do natychmiastowego uwolnienia wszystkich dzieci aresztowanych podczas tłumienia demonstracji lub innych tego typu wystąpień, do wnikliwego zbadania przypadków stosowania przemocy wobec dzieci oraz do zaniechania kolejnych aresztowań i przemocy wobec dzieci lub jakichkolwiek innych naruszeń praw dzieci;

9.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady dotyczącą nałożenia środków ograniczających na Syrię i osoby odpowiedzialne za brutalne represje wobec ludności cywilnej, zawieszenia wszystkich przygotowań do nowych programów współpracy dwustronnej, zawieszenia trwających programów dwustronnych z władzami syryjskimi realizowanych w ramach Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa (ENPI) i instrumentu MEDA, zwrócenia się do Europejskiego Banku Inwestycyjnego o tymczasowe niezatwierdzanie nowych wniosków o finansowanie w Syrii, rozważenia w świetle aktualnych wydarzeń zawieszenia dalszej pomocy Wspólnoty dla Syrii oraz niepodejmowania dalszych działań w związku z układem o stowarzyszeniu z Syrią; wyraża poparcie dla szeregu inteligentnych sankcji przyjętych przez Radę i wzywa Radę do wystąpienia ze zdecydowaną inicjatywą dyplomatyczną w celu skłonienia innych krajów do przyjęcia tych samych sankcji; uważa, że Rada powinna kontynuować rozszerzanie zakresu ukierunkowanych sankcji na wszystkie osoby i podmioty powiązane z reżimem w celu ich osłabienia i odizolowania oraz umożliwienia przemian demokratycznych;

10.  zdecydowanie popiera starania dyplomatyczne UE i jej partnerów ze społeczności międzynarodowej zmierzające do potępienia przez Radę Bezpieczeństwa ONZ przemocy trwającej w Syrii, odrzucenia bezkarności oraz wezwania władz syryjskich do spełnienia uzasadnionych aspiracji narodu syryjskiego; ubolewa, że wysiłki te nie odniosły dotychczas skutku oraz że nie udało się wprowadzić w życie rezolucji; apeluje do państw członkowskich UE i wiceprzewodniczącej/wysokiej przedstawiciel o dalszą współpracę z partnerami międzynarodowymi w celu doprowadzenia do zaangażowania Rady Bezpieczeństwa ONZ w rozwiązanie sytuacji w Syrii i do realizacji przez władze syryjskie obowiązku ochrony ludności Syrii;

11.  z zadowoleniem przyjmuje turecką politykę otwartych granic dla uchodźców z Syrii oraz szybkie uruchomienie zasobów Czerwonego Półksiężyca;

12.  z zadowoleniem przyjmuje uznanie przez UE wysiłków Turcji i pozostałych partnerów w regionie zajmujących się różnymi aspektami kryzysu, zwłaszcza aspektami humanitarnymi, oraz stwierdza, że będzie z nimi współpracować, aby rozwiązać sytuację w Syrii; wzywa Turcję i UE do zwiększenia koordynacji polityki zagranicznej i zdecydowanie zachęca do podejmowania wspólnych wysiłków na rzecz wsparcia demokratyzacji i rozwoju na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej;

13.  wzywa Radę i Komisję, aby niezwłocznie zapewniły władzom Turcji i Libanu pomoc i wsparcie w ich wysiłkach zmierzających do opanowania kryzysu humanitarnego na granicach z Syrią, w tym poprzez ustanowienie korytarza humanitarnego na szczeblu ONZ;

14.  wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel, Radę i Komisję, by sprzyjały powstającym demokratycznym ruchom opozycyjnym w kraju i poza jego granicami; apeluje w związku z tym o szybkie rozpoczęcie prawdziwego dialogu politycznego prowadzącego do głębokich procesów demokratycznych w Syrii;

Jemen

15.  zdecydowanie potępia niedawne ataki zbrojne w Jemenie, w tym atak na pałac prezydencki z dnia 3 czerwca 2011 r.; wzywa wszystkie strony do zaprzestania wszelkich wrogich działań, poszanowania praw człowieka i zastosowania się do trwałego zawieszenia broni;

16.  z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie wiceprezydenta Abd Rabbuha Mansura Hadiego do przestrzegania zawieszenia broni, demilitaryzacji miast jemeńskich oraz zapewnienia właściwej ochrony wszelkich dalszych pokojowych protestów i demonstracji;

17.  wyraża solidarność z ludnością Jemenu, z zadowoleniem przyjmuje jej dążenie do demokratycznych zmian w kraju i popiera starania GCC, o ile są one ukierunkowane na znalezienie rozwiązania w drodze negocjacji – co oznacza rezygnację prezydenta Saliha i członków jego rodziny, którzy zajmują stanowiska we władzach – w ramach bardziej otwartego systemu politycznego nastawionego na łagodzenie ubóstwa i poprawę warunków życia większości społeczeństwa;

18.  ubolewa, że władzom jemeńskim nie udało się zapewnić bezpiecznego opuszczenia przez dyplomatów ambasady Zjednoczonych Emiratów Arabskich w Sanie w dniu 22 maja 2011 r., między innymi przez sekretarza generalnego GCC, ambasadorów państw członkowskich GCC, UE, Zjednoczonego Królestwa i Stanów Zjednoczonych; wzywa władze Jemenu do pełnego przestrzegania Konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych;

19.  wyraża zaniepokojenie z powodu braku jakichkolwiek sprawozdań o postępach komisji wysokiego szczebla mianowanej przez rząd Jemenu w celu zbadania ataku na demonstrantów w dniu 18 marca 2011 r. w Sanie, w którym zginęły 54 osoby, a ponad 300 odniosło obrażenia; ponawia swój apel do wiceprzewodniczącej/wysokiej przedstawiciel o poparcie wezwań do przeprowadzenia międzynarodowego niezależnego dochodzenia w sprawie tego incydentu;

20.  z zadowoleniem przyjmuje misję z ramienia Biura Wysokiego Komisarza ds. Praw Człowieka do Jemenu, która dokonała oceny sytuacji w zakresie praw człowieka w tym kraju i przedstawi zalecenia dla rządu jemeńskiego i społeczności międzynarodowej;

Bahrajn

21.  potępia represje w Bahrajnie i domaga się natychmiastowego i bezwarunkowego zwolnienia wszystkich pokojowych demonstrantów, w tym działaczy politycznych, dziennikarzy i obrońców praw człowieka oraz 47 lekarzy i pielęgniarek bahrajńskich, którzy wykonywali swoje obowiązki zawodowe; wyraża poważne zaniepokojenie z powodu skazania 8 działaczy opozycji na dożywotnie więzienie, a 13 na pozbawienie wolności do 15 lat;

22.  z zadowoleniem przyjmuje zniesienie stanu wyjątkowego w Bahrajnie oraz apel króla Hamada ibn Isa Al-Chalifa o podjęcie dialogu narodowego; uważa, że dialog narodowy zapoczątkowany przez króla Hamada i mający na celu utorowanie drogi do prawdziwej demokracji i reform politycznych w Bahrajnie będzie możliwy jedynie wtedy, gdy uczestniczyć w nim będą wszystkie siły polityczne, w tym opozycja i społeczeństwo obywatelskie;

23.  wzywa władze Bahrajnu do złagodzenia wyroków śmierci wydanych na Ali Abdullaha Hassana al-Sankisa i Abdulaziza Abdulridha Ibrahima Hussaina oraz do ponownego wprowadzenia faktycznego moratorium na karę śmierci;

24.  z zadowoleniem odnotowuje decyzję króla Hamada o powołaniu niezależnej komisji do zbadania przypadków łamania praw człowieka podczas niedawnego tłumienia przez siły rządowe proreformatorskich protestów; wzywa do zachowania pełnej bezstronności i przejrzystości komisji i apeluje do rządu bahrajńskiego o nieingerowanie w jej prace;

25.  z zadowoleniem przyjmuje utworzenie ministerstwa ds. praw człowieka i rozwoju społecznego w Bahrajnie oraz zwraca się do ministerstwa o działanie zgodnie z międzynarodowymi standardami praw człowieka i zobowiązaniami;

26.  wyraża zaniepokojenie obecnością w Bahrajnie obcych wojsk pod sztandarem Rady Współpracy Państw Zatoki Perskiej; ponawia swój apel do GCC, aby jako wspólnota regionalna wykorzystała swoje zasoby w celu podjęcia konstruktywnych działań i mediacji w interesie pokojowych reform w Bahrajnie;

Świat arabski i Afryka Północna

27.  popiera proces przemian demokratycznych w Egipcie i Tunezji, które stanowią pierwsze przykłady obecnego procesu demokratyzacji i nowej fali zaangażowania obywateli, a zwłaszcza młodzieży, w świecie arabskim; zdecydowanie popiera dążenie ludności do wolności, praw człowieka i demokracji; wzywa do przeprowadzenia w obu państwach przejrzystych, sprawiedliwych i wolnych wyborów uwzględniających ich indywidualne uwarunkowania; apeluje do społeczności międzynarodowej o dalsze działania w celu podtrzymania i pobudzania procesu reform politycznych w krajach Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu;

28.  ponownie przypomina zobowiązanie społeczności międzynarodowej do ochrony ludności cywilnej w Libii, między innymi przez nasilenie presji na reżim libijski, oraz do wspierania budowy demokratycznego państwa libijskiego; z zadowoleniem przyjmuje decyzję UE o zwiększeniu sankcji wobec reżimu przez objęcie zamrożeniem aktywów sześciu kapitanatów portów kontrolowanych przez reżim; ponawia wezwanie skierowane do pułkownika Muammara Mohammeda Abu Minyara Kaddafiego o natychmiastową rezygnację z władzy;

29.  wyraża zaniepokojenie trudnościami, na jakie narażona jest ludność Libii z powodu niedostatku żywności, braku dostępu do pomocy medycznej oraz braku przepływów pieniężnych, które umożliwiłyby wypłatę wynagrodzeń i zaspokojenie różnych potrzeb administracyjnych; wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel oraz państwa członkowskie UE do szybkiego podjęcia działań w celu udostępnienia Tymczasowej Radzie Narodowej – za zgodą i pod nadzorem Komitetu ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa ONZ – części zamrożonych aktywów libijskich, tak aby zaspokoić nadzwyczajne potrzeby;

30.  wzywa Radę i wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel do podejmowania kolejnych inicjatyw w celu wypracowania rozwiązania konfliktu z uwzględnieniem wydanego niedawno przez Międzynarodowy Trybunał Karny nakazu aresztowania pułkownika Kaddafiego, jego syna Saifa al-Islama i Abdullaha al-Sanussiego;

31.  z zadowoleniem przyjmuje proces reform w Maroku, a w szczególności propozycję reformy konstytucyjnej, która została poddana pod referendum, jako krok we właściwym kierunku do otwarcia systemu zarządzania, modernizacji i demokratyzacji; wzywa partie polityczne w Maroku do odgrywania aktywnej roli w procesie zmian; podkreśla, że społeczeństwo, organizacje społeczeństwa obywatelskiego i partie polityczne powinny pozostać w centrum toczącego się procesu wprowadzania reform, oraz zauważa, że Maroko było pierwszym państwem w regionie, które uzyskało zaawansowany status w stosunkach z UE;

32.  odnotowuje pozytywne oświadczenie prezydenta Algierii, który zapowiedział początek procesu demokratyzacji i zapewnienie lepszego sprawowania rządów w państwie, w tym zniesienie stanu wyjątkowego i planowaną reformę konstytucyjną; podkreśla potrzebę przyspieszenia tych inicjatyw i apeluje o zdecydowane zaangażowanie ze strony władz algierskich w proces reform, który powinien obejmować wszystkie grupy i być otwarty dla społeczeństwa obywatelskiego;

33.  z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie w proces reform politycznych w Jordanii, a w szczególności przegląd konstytucji jordańskiej i prace komitetu ds. dialogu narodowego; pochwala wysiłki podejmowane przez władze Jordanii i podkreśla potrzebę konkretnego wdrożenia reform, zauważa, że UE wyraziła zgodę na przyznanie Jordanii zaawansowanego statusu partnerstwa w 2010 r.;

34.  podkreśla, że prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania to fundamentalne prawo człowieka, które powinno być gwarantowane przez władze; wzywa władze, aby udzielały wiarygodnej i skutecznej ochrony wyznaniom religijnym w swym krajach oraz zapewniały wyznawcom wszystkich religii osobistą i fizyczną integralność;

35.  zdecydowanie popiera stanowisko Rady, że europejska polityka sąsiedztwa będzie musiała sprostać nowym wyzwaniom w sąsiedztwie południowym; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie UE i państw członkowskich, aby śledzić i wspierać konkretne wysiłki podejmowane przez rządy rzeczywiście zaangażowane w reformy polityczne i gospodarcze, podobnie jak społeczeństwa obywatelskie; z zadowoleniem przyjmuje powołanie przez wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel grupy zadaniowej dla południowej części regionu Morza Śródziemnego

36.  wzywa Komisję i Radę, by wobec państw południowej części regionu Morza Śródziemnego kierowały się zróżnicowanym podejściem opartym na polityce „więcej za więcej” określonej we wspólnym komunikacie z 25 maja 2011 r., która zakłada wynagradzanie rzeczywistych postępów w zakresie demokracji, wolnych i sprawiedliwych wyborów, a przede wszystkim praw człowieka;

37.  wzywa Unię Europejską do dalszego udzielania koniecznej pomocy humanitarnej przesiedleńcom w regionie, z których wielu żyje jako uchodźcy przy granicach swoich państw;

38.  z zadowoleniem przyjmuje partnerstwo z Deauville z narodami z regionu zapoczątkowane przez członków grupy G-8; zauważa, że pierwszymi państwami partnerskimi będą Egipt i Tunezja; wzywa Radę i państwa członkowskie UE do koordynacji działań z członkami grupy G-8, którzy wyrażają gotowość rozszerzenia tego partnerstwa na wszystkie kraje regionu angażujące się w przeprowadzanie zmian w kierunku stworzenia wolnych, demokratycznych i tolerancyjnych społeczności;

o
o   o

39.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i parlamentowi Syryjskiej Republiki Arabskiej, rządowi i parlamentowi Republiki Jemeńskiej, rządowi i parlamentowi Republiki Turcji, rządowi i parlamentowi Królestwa Bahrajnu, Tymczasowej Radzie Narodowej, rządowi i parlamentowi Królestwa Maroka, rządowi i parlamentowi Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, rządowi i parlamentowi Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego, rządowi Arabskiej Republiki Egiptu, rządowi Republiki Tunezyjskiej, sekretarzowi generalnemu GCC i sekretarzowi generalnemu Unii na rzecz Śródziemnomorza.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0148. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0109. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0154.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie polityk zewnętrznych UE na rzecz demokratyzacji (2011/2032(INI))

P7_TA(2011)0334 A7-0231/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka, a w szczególności jej art. 21, oraz Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, a w szczególności jego art. 25,

–  uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka,

–  uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (konwencja CEDAW) przyjętą w 1979 r.,

–  uwzględniając Europejską konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz zobowiązania OBWE uzgodnione w Kopenhadze w 1990 r. i na szczycie w Stambule w 1999 r., podczas którego wszystkie państwa należące do OBWE zobowiązały się do zapraszania międzynarodowych obserwatorów, w szczególności Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka OBWE (ODIHR), na organizowane przez siebie wybory,

–  uwzględniając Afrykańską kartę praw człowieka i narodów oraz Amerykańską konwencję praw człowieka,

–  uwzględniając konwencję MOP nr 169 dotyczącą ludności tubylczej i plemiennej z dnia 7 czerwca 1989 r.,

–  uwzględniając art. 2, 6, 8 i 21 Traktatu o Unii Europejskiej,

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej ogłoszoną w Strasburgu dnia 12 grudnia 2007 r.,

–  uwzględniając art. 8, 9 i 96 umowy o partnerstwie AKP-WE (2000 r.),

–  uwzględniając rezolucję zatytułowaną „Propagowanie i umacnianie demokracji”, przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 4 grudnia 2000 r.(1), a także rezolucję zatytułowaną „Wzmacnianie roli organizacji i mechanizmów szczebla regionalnego, niższego i innych w propagowaniu i umacnianiu demokracji” z dnia 20 grudnia 2004 r.(2),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1889/2006 z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie ustanowienia instrumentu finansowego na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie (EIDHR),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 września 1996 r. w sprawie komunikatu Komisji na temat uwzględniania przestrzegania zasad demokracji i praw człowieka w umowach zawieranych przez Wspólnotę z państwami trzecimi(3) oraz swoją rezolucję z dnia 14 lutego 2006 r. w sprawie klauzuli dotyczącej praw człowieka i demokracji w umowach zawieranych przez Unię Europejską(4),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 marca 2001 r. dotyczącą komunikatu Komisji w sprawie pomocy UE przy organizacji wyborów i ich obserwacji(5),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 kwietnia 2002 r. dotyczącą komunikatu Komisji w sprawie roli Unii Europejskiej w propagowaniu praw człowieka i demokratyzacji w krajach trzecich(6),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 maja 2008 r. w sprawie misji obserwacji wyborów UE: cele, praktyka i przyszłe wyzwania(7),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 października 2009 r. w sprawie budowania demokracji w stosunkach zewnętrznych UE(8),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 marca 2010 r. w sprawie wpływu światowego kryzysu finansowego i gospodarczego na kraje rozwijające się oraz na współpracę na rzecz rozwoju(9),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 września 2010 r. zatytułowaną „Ograniczanie ubóstwa i tworzenia miejsc pracy w krajach rozwijających się: dalsze działania”, w szczególności jej ust. 71, 72 i 73(10),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw w międzynarodowych umowach handlowych(11),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie praw człowieka oraz norm społecznych i środowiskowych w międzynarodowych umowach handlowych(12),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie rocznego sprawozdania w zakresie praw człowieka na świecie za rok 2009 oraz w sprawie polityki Unii Europejskiej w tej dziedzinie(13),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 marca 2011 r. zatytułowaną „Podatki i rozwój – współpraca z krajami rozwijającymi się w zakresie wspierania dobrych rządów w dziedzinie opodatkowania”(14),

–  uwzględniając swoje sprawozdanie z dnia 5 kwietnia 2011 r. zatytułowane „Ruchy migracyjne wynikające z braku stabilności: zakres i rola polityki zagranicznej UE”(15),

–  uwzględniając wszystkie umowy między UE i krajami trzecimi oraz zawarte w tych umowach klauzule dotyczące praw człowieka i demokracji,

–  uwzględniając konkluzje Rady z 18 maja 2009 r. dotyczące wspierania demokratycznych rządów: w kierunku wzmocnionych ram UE,

–  uwzględniając konkluzje Rady w sprawie wspierania demokracji w stosunkach zewnętrznych Unii Europejskiej: te z dnia 17 listopada 2009 r. oraz te z dnia 13 grudnia 2010 r. zawierające sprawozdanie z postępów z 2010 r. i listę krajów pilotażowych,

–  uwzględniając wspólny dokument Komisji Europejskiej i Sekretariatu Generalnego Rady w sprawie budowania demokracji w stosunkach zewnętrznych UE (SEC(2009)1095),

–  uwzględniając wspólny komunikat dla Rady Europejskiej, Parlamentu Europejskiego, Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów, zatytułowany „Partnerstwo na rzecz demokracji i wspólnego dobrobytu z południowym regionem Morza Śródziemnego” (COM(2011)0200),

–  uwzględniając konkluzje z posiedzenia Rady Europejskiej w Kopenhadze z dnia 22 czerwca 1993 r.,

–   uwzględniając tematyczne i geograficzne instrumenty finansowe Komisji Europejskiej dotyczące demokratyzacji, praw człowieka i handlu ludźmi (takie jak AENEAS, jego następca – Program tematyczny dotyczący migracji i azylu, MIEUX, EIDHR, TAIEX,ENPI itd.),

–  uwzględniając ostatnie sprawozdanie specjalnego przedstawiciela Sekretarza Generalnego ONZ z dnia 21 marca 2011 r. na temat praw człowieka i spółek wielonarodowych oraz innych przedsiębiorstw(16),

–  uwzględniając utworzenie stanowiska wiceprzewodniczącego Komisji/wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa (wysoka przedstawiciel/wiceprzewodnicząca) oraz gotowej do działania Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) zgodnie ze stanem na dzień 1 stycznia 2011 r.,

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych, a także opinie Komisji Rozwoju oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0231/2011),

A.  mając na uwadze, że traktaty Unii proklamują prawa człowieka i demokrację, jako fundamentalne wartości UE oraz jako zasady i cele działań zewnętrznych Unii, które ta ostatnia jest zobowiązana propagować, jako powszechne,

B.  mając na uwadze, że demokracja jest najlepszym zabezpieczeniem praw człowieka, podstawowych wolności i tolerancji dla wszystkich grup społecznych oraz równości szans dla każdej jednostki,

C.  mając na uwadze, że demokracja stała się wartością uniwersalną, ale że systemy demokratyczne różnią się pod względem formy i kształtu, jak pokazują to różne, ale jednakowo ważne formy demokracji 27 państw członkowskich UE, ukształtowane przez historię, kulturę i okoliczności, a także przez samą UE, reprezentującą pewną formę ponadnarodowej demokracji, wyjątkowej na skalę światową; mając na uwadze, że nie ma jednego modelu ani wzorca demokracji, ale istnieje wspólne porozumienie co do zasadniczych elementów demokracji,

D.  mając na uwadze, że są one określone w dwóch rezolucjach Zgromadzenia Ogólnego ONZ(17),

E.  mając na uwadze, że prawa człowieka i demokracja są ze sobą nierozerwalnie powiązane oraz że tylko w demokratycznym ustroju jednostki mogą w pełni korzystać z praw człowieka i podstawowych wolności, a także mając na uwadze, że demokracja może istnieć tylko przy poszanowaniu praw człowieka,

F.  mając na uwadze, że powinna obowiązywać praworządność, zapewniająca równość wobec prawa i poszanowanie prywatnych praw własności, brak ingerencji władzy publicznej, zarówno w prawie, jak i w praktyce; domaga się zatem, aby instytucje publiczne wykonywały swoje uprawnienia za pośrednictwem urzędników wybranych w sposób przejrzysty i odpowiedzialny oraz podkreśla, że niezbędne jest niezawisłe i bezstronne sądownictwo,

G.  mając na uwadze, że równość i niedyskryminacja mają kluczowe znaczenie; mając na uwadze, że każdemu przysługują wszystkie prawa człowieka bez względu na rasę, płeć, orientację seksualną, język, wyznanie, poglądy polityczne lub inne, narodowość lub pochodzenie społeczne, urodzenie lub inny status; mając na uwadze, że demokracja powinna zapewniać każdemu człowiekowi przestrzeganie jego praw, w tym praw członków mniejszości, ludności tubylczej i innych słabszych grup; mając na uwadze, że możliwość uczestnictwa mężczyzn i kobiet na równych warunkach w życiu politycznym i w procesach decyzyjnych stanowi warunek wstępny prawdziwej demokracji,

H.  mając na uwadze, że zarządzanie demokratyczne obejmuje m.in. ochronę praw człowieka i podstawowych wolności, dostęp do wymiaru sprawiedliwości, istotną rolę parlamentów i władz lokalnych w procesie podejmowania decyzji oraz przejrzyste zarządzanie finansami publicznymi; mając na uwadze, że odpowiedzialność przywódców i urzędników przed obywatelami jest kluczowym elementem demokracji; mając na uwadze, że w związku z tym walka z korupcją ma decydujące znaczenie; a także mając na uwadze, że zarządzanie demokratyczne wiąże się z cywilną kontrolą sektora bezpieczeństwa,

I.  mając na uwadze, że wszyscy obywatele mają prawo do głosowania co jakiś czas w wolnych i sprawiedliwych wyborach oraz do ubiegania się o publiczne stanowiska,

J.  mając na uwadze, że szeroko rozumiana wolność poglądów i wypowiedzi w sprawach politycznych, społecznych i gospodarczych bez ryzyka represji ze strony państwa jest powszechnym prawem, podobnie jak możliwość poszukiwania różnych źródeł informacji,

K.  mając na uwadze, że wszyscy obywatele mają prawo do zakładania niezależnych stowarzyszeń i organizacji, w tym niezależnych partii politycznych i grup interesów,

L.  mając na uwadze, że istotne znaczenie mają partie polityczne wraz z szerokim spektrum poglądów politycznych, interesów, przynależności regionalnej lub wspólnotowej, które reprezentują; mając na uwadze, że partie polityczne powinny być wolne od ingerencji rządu i urzędników władzy wykonawczej; mając na uwadze, że wybrani przedstawiciele, niezależnie od tego, czy popierają rząd, czy są w opozycji, potrzebują uprawnień i środków umożliwiających prowadzenie debaty, uchwalanie przepisów i krajowych budżetów, aby móc pociągnąć rząd do odpowiedzialności za kierowanie administracją publiczną i wykorzystanie środków; mając na uwadze, że kluczem do demokracji uczestniczącej są silne parlamenty, służące za publiczne forum pokojowego negocjowania konkurencyjnych wizji porządku politycznego i społecznego, oraz inne krajowe organy prawodawcze podejmujące decyzje;

M.  mając na uwadze, że organizacje społeczeństwa obywatelskiego i podmioty niepaństwowe są ważną częścią składową prawidłowo funkcjonującej demokracji i odgrywają ważną rolę w tworzeniu kultury demokratycznej głęboko zakorzenionej w społeczeństwie; mając na uwadze, że organizacje te kształtują zapotrzebowanie społeczne i pociągają władze publiczne do odpowiedzialności za ich działania;

N.  mając na uwadze, że niezależne i zróżnicowane media są niezbędne do tego, aby zapewnić zaprezentowanie i przekazanie opinii publicznej szerokiego spektrum opinii i punktów widzenia; mając na uwadze, że wolny dostęp do informacji, komunikacji i niecenzurowany dostęp do Internetu (wolność Internetu) są powszechnymi prawami, niezbędnymi do zapewnienia przejrzystości i odpowiedzialności w życiu publicznym,

O.  mając na uwadze, że edukacja w zakresie demokratycznych wartości jest ważna z punktu widzenia utrzymania demokracji, podobnie jak stosowna do wieku forma uczestnictwa w procesie podejmowania decyzji w instytucjach edukacyjnych,

P.  mając na uwadze, że instytucje UE muszą wykorzystać te kluczowe elementy jako części składowe wsparcia w określonych obszarach, aby wspierać kraje trzecie w ich własnym dążeniu do demokracji,

Q.  mając na uwadze, że konkluzje Rady w sprawie wspierania demokracji w stosunkach zewnętrznych UE z 2009 i 2010 r. odzwierciedlają te elementy,

R.  mając na uwadze, że przystąpienie UE do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) wzmocni europejski system ochrony praw człowieka i poprawi pozycję UE względem krajów trzecich,

S.  mając na uwadze, że sprawą najwyższej wagi jest potwierdzenie tego, że prawa obywatelskie, polityczne, gospodarcze, społeczne i kulturalne są wzajemnie zależne i wzajemnie się umacniają oraz że tylko egzekwowanie ich wszystkich może przyczynić się do ustanowienia prawdziwego systemu demokratycznego; mając na uwadze, że demokracja jest najlepszym sposobem zagwarantowania i ochrony praw człowieka, a także zapewnienia rozwoju gospodarczego; mając na uwadze, że czynny udział społeczeństwa obywatelskiego w procesie zarządzania i jego wkład w ten proces mają kluczowe znaczenie, ale zbyt często są zaniedbywane,

T.  mając na uwadze, że w przyjętym przez siebie programie działania na rzecz demokracji Rada potwierdziła wolę zwiększenia spójności i skuteczności swojej pomocy, ale że nastąpił ograniczony postęp w tym zakresie,

U.  mając na uwadze, że Unia ma do dyspozycji szeroki wachlarz instrumentów wsparcia dla demokracji i praw człowieka – obejmujący umowy i partnerstwa polityczne, gospodarcze i handlowe, które zawierają klauzule dotyczące praw człowieka i demokracji, szczególne rozwiązanie motywacyjne dotyczące zrównoważonego rozwoju i dobrych rządów (tzw. system „GSP+”), dialog polityczny, działania w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB), misje w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (EPBiO), wyspecjalizowane instrumenty finansowe, programy partnerstwa oraz misje obserwacji wyborów; ale mając na uwadze, że zasadnicze znaczenie ma uzyskanie spójnej i ukierunkowanej na wyniki polityki dotyczącej demokracji i praw człowieka, opartej na standardowej metodologii, dostosowanej do sytuacji każdego kraju, usuwającej istniejące i unikającej wprowadzania nowych niespójności i podwójnych standardów w polityce zewnętrznej UE na rzecz demokratyzacji, zwracającej szczególną uwagę na specyficzne potrzeby związane z kryzysowymi sytuacjami i sytuacją po zakończeniu konfliktu, a także propagującej demokrację, prawa człowieka i rozwój jako wzajemnie powiązane cele,

V.  mając na uwadze, że UE powinna się wykazywać większą wrażliwością na sytuację społeczną, polityczną, gospodarczą i strategiczną danego kraju przy podejmowaniu decyzji o przyznaniu lub zniesieniu preferencji handlowych, np. GSP+,

W.  mając na uwadze, że UE powinna zwiększyć starania na rzecz propagowania norm i elementów związanych z demokracją poprzez działalność w organizacjach międzynarodowych oraz w dalszym ciągu promować skuteczną realizację zobowiązań podjętych na forach, w których uczestniczą państwa członkowskie UE,

X.  mając na uwadze, że główne wyzwania nadal związane są z nadzorowaniem i zastosowaniem prawnie wiążących klauzul dotyczących praw człowieka w umowach międzynarodowych UE, mając na uwadze, że zawieszenie umowy międzynarodowej pomiędzy Unią a państwem partnerskim w reakcji na poważne naruszenie praw człowieka lub demokracji jest narzędziem, które istnieje po to, by wykorzystywać je w określonych sytuacjach; mając na uwadze, że pomimo częstych naruszeń klauzuli dotyczącej praw człowieka i demokracji, a także braku poszanowania przez niektóre kraje trzecie zobowiązań zawartych w stosownych umowach międzynarodowych rządy tych krajów rzadko są sankcjonowane lub w wystarczającym stopniu pociągane do odpowiedzialności, nawet w przypadku poważnych naruszeń praw człowieka; mając na uwadze, że niezdolność UE do konsekwentnego stosowania tego narzędzia podważa jej wiarygodność jako silnego i stanowczego podmiotu na arenie międzynarodowej;

Y.  mając na uwadze, że wybór sankcji powinien być dokonywany w sposób sprawiedliwy, umiarkowany i inteligentny i że ludność nie powinna być w żadnym wypadku główną ofiarą tych sankcji,

Z.  mając na uwadze, że Unia ma w tej dziedzinie rzeczywistą politykę zachęt, która może posłużyć za dźwignię dla reform, ale że jej pełny potencjał nie został wykorzystany z powodów politycznych, a zwłaszcza z powodu braku w całej UE porozumienia co do znaczenia propagowania demokracji i poszanowania praw człowieka w odniesieniu do innych priorytetów; mając na uwadze, że nie istnieje a priori żadna przeszkoda strukturalna lub prawna dla wykorzystania zewnętrznych instrumentów finansowych w celu wsparcia procesu demokratyzacji,

AA.  mając na uwadze, że rezolucja 63/168 przyjęta przez Zgromadzenia Ogólne Narodów Zjednoczonych w dniu 18 grudnia 2008 r. wzywa do wprowadzenia ogólnoświatowego moratorium na wykonywanie kary śmierci; mając na uwadze, że kara śmierci w wielu krajach świata jest nadal stosowana jako metoda karania przestępców, a w niektórych przypadkach obejmuje nawet nieletnich,

AB.  mając na uwadze, że instrument finansowy na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie jest zasadniczym elementem polityki europejskiej, ze względu na to, że jest ukierunkowany na działania, które nie mogą zostać zrealizowane przy wykorzystaniu instrumentów współpracy dwustronnej,

AC.  mając na uwadze, że EIDHR umożliwia finansowanie misji obserwacji wyborów Unii Europejskiej, będących głównym instrumentem interakcji w dziedzinie demokratycznej konsolidacji, ale zaleceniom tych misji często brakowało nadzoru i realizacji,

AD.  mając na uwadze, że sytuacja ta może być wynikiem braku woli politycznej rządów krajów przyjmujących misje UE obserwacji wyborów, a także niezdolności Komisji Europejskiej i państw członkowskich do przełożenia tych zaleceń na konkretne programy wsparcia, w szczególności na rzecz nowo wybranych parlamentów,

AE.  mając na uwadze, że Parlament Europejski wciąż nie dysponuje wystarczającymi analizami, które umożliwiłyby mu ocenę wielkości wsparcia dla demokracji udzielonego przez Unię, w tym przez państwa członkowskie; mając też na uwadze, że sytuacja ta wynika częściowo z nierozstrzygniętych dotychczas przez Radę kwestii dotyczących przejrzystości, dostępu do dokumentów i konsultacji,

AF.  mając na uwadze, że osiągnięcie celów obejmujących prawdziwą demokratyzację, faktyczne poszanowanie praw człowieka oraz rzeczywiste lepsze perspektywy gospodarcze dla ludności lokalnej możliwe jest tylko poprzez stosowanie zasady pełnego warunkowania; mając na uwadze, że zasada warunkowania musi zostać sformułowana we współpracy z państwami członkowskimi, w porozumieniu nie tylko z rządami, lecz także ze społeczeństwem obywatelskim, przy pełnym poszanowaniu rzeczywistych potrzeb lokalnej ludności,

AG.  mając na uwadze, że partie politycznie oraz parlamenty wybrane w wolnych i sprawiedliwych wyborach mają decydujące znaczenie dla demokracji i procesu demokratyzacji, ale że stosowanie EIDHR i poparcie dla tego instrumentu nie odpowiadały znaczeniu tych podmiotów w przeszłości,

AH.  mając na uwadze, że prace Jednostki Narodów Zjednoczonych ds. Równości Płci i Uwłasnowolnienia Kobiet (UN Women) są kluczowe dla wspierania uczestnictwa kobiet w procesie demokratyzacji i ich wkładu w ten proces,

AI.  mając na uwadze, że wśród instytucji UE panuje powszechna zgoda w sprawie wielowymiarowego, złożonego i długoterminowego charakteru demokracji, ale że Komisja i państwa członkowskie nie wzięły pod uwagę pełnego cyklu wyborczego przy planowaniu i wdrażaniu środków wspierających demokrację,

AJ.  mając na uwadze, że w krajach, w których kształtuje się obecnie demokracja, kobiety i małe dzieci są szczególnie podatne na ryzyko związane z handlem ludźmi, również na potrzeby prostytucji,

Konieczność zmiany paradygmatu

1.  jest zdania, że jedynie demokracje oparte na praworządności mogą funkcjonować jako podstawa strukturalnego, zrównoważonego partnerstwa pomiędzy Unią a krajami trzecimi, uwzględniającego także potrzeby i interesy obu stron i ich społeczeństw;

2.  podkreśla, że partnerstwa oparte na dialogu i konsultacjach zwiększają zaangażowanie w proces budowania demokracji i usprawniają poszczególne elementy demokratycznego zarządzania; wzywa wszystkie instytucje UE do poczynienia większych starań na rzecz wykorzystania tych dialogów w sposób bardziej spójny, konsekwentny i skoordynowany;

3.  uważa, że rola UE jako „łagodnej siły” na arenie międzynarodowej może zostać umocniona wyłącznie, jeśli ochrona praw człowieka będzie stanowić dla niej prawdziwy priorytet w ramach jej polityki wobec krajów trzecich;

4.  wskazuje, że jeśli UE ma prowadzić wiarygodną, spójną politykę zagraniczną i wspierać rozwój demokracji, podstawowe znaczenie ma to, aby również w UE i jej państwach członkowskich realizowano wzorcową politykę dotyczącą poszanowania praw człowieka i demokracji, zarówno obecnie, jak i w przyszłości;

5.  uważa, że zwalczanie ubóstwa i usunięcie przeszkód utrudniających danym państwom rozwój może mieć decydujący wpływ na procesy demokratyczne;

6.  zauważa, że rozgrywające się w północnej Afryce i na Bliskim Wschodzie wydarzenia pokazały granice skupiania się na bezpieczeństwie – mianowicie na walce z nielegalną imigracją – i stabilizacji, co nie zdołało zlikwidować ubóstwa i niesprawiedliwości społecznej; podkreśla, że nie istnieje dylemat „bezpieczeństwo albo demokracja”, ponieważ nie jest możliwe bezpieczeństwo ludzi w społeczeństwie pozbawionym demokratycznego i odpowiedzialnego rządu; uważa, że o ile nastąpił rozwój gospodarczy, o tyle płynące z niego korzyści nie były sprawiedliwie rozdzielone; w związku z tym jest zdania, że kwestia sprawiedliwości społecznej i walki z nierównościami musi stać się obowiązkowym celem polityki zewnętrznej Unii, ponieważ jest niezbędnym czynnikiem budowania pokojowego, zamożnego i demokratycznego społeczeństwa;

7.  zwraca uwagę na potrzebę zmiany paradygmatu, ukierunkowanego na prawdziwą konsolidację demokracji opartej na wewnętrznym rozwoju, zrównoważonym, kompleksowym i korzystnym dla narodów, a także szanującym praworządność oraz podstawowe wolności i prawa człowieka; jest zdania, że UE powinna wspierać tworzenie korzystnych warunków dla rozwoju demokratycznego społeczeństwa;

8.  podkreśla, że demokracja jako system rządów przewiduje mechanizmy podziału władzy politycznej i zarządzania konfliktami, które odgrywają decydującą rolę dla stabilności i pokoju społeczeństw; zauważa jednak, że demokracja musi wyrastać na gruncie krajowym i nie może być zaszczepiana sztucznie przez podmioty zewnętrzne; argumentuje, że UE wraz ze społecznością międzynarodową może odegrać aktywną rolę, popierając proces ugruntowywania demokracji;

9.  uważa, że istotnym warunkiem powodzenia procesu demokratyzacji jest skupienie się na kwestiach rozwoju społecznego i gospodarczego danego kraju, aby zapewnić ludności możliwość korzystania z podstawowych praw, takich jak prawo do edukacji, opieki zdrowotnej czy zatrudnienia;

10.  jest zdania, że doświadczeniem wyniesionym z demokratycznej transformacji, która nastąpiła po upadku komunistycznych dyktatur w Europie Środkowej i Wschodniej, należy dzielić się z nowo powstałymi siłami demokratycznymi w Afryce Północnej i na szerzej pojmowanym Bliskim Wschodzie; zachęca Komisję i ESDZ do bardziej aktywnego zaangażowania się w trwający obecnie proces demokratyzacji w tym ważnym sąsiednim regionie; zachęca partie europejskie do opracowania międzypartyjnych programów współpracy z nowymi partnerami we wszystkich sąsiednich regionach;

11.  podkreśla, że obecnie priorytet ma szerokie, konkretne i energiczne wykorzystywanie istniejącego zestawu zachęt i instrumentów Unii, zharmonizowanych w strategiach opracowanych i dostosowanych do sytuacji każdego kraju, a także likwidowanie niespójności i podwójnych przepisów przy wdrażaniu, które osłabiają postrzeganie Europy oraz jej zdolność do realizacji silnej i spójnej polityki zewnętrznej; podkreśla, że takie podejście wymaga autentycznej zmiany polityki, w której demokracja, praworządność i prawa człowieka staną się fundamentem polityki zewnętrznej Unii, przekładającym się nie tylko na cele polityczne, ale także będącym częścią sposobu jej kształtowania i struktury;

12.  domaga się, żeby umowy międzynarodowe, dokumenty strategiczne dla poszczególnych krajów, plany działania, program GSP+ i wszelkie inne stosunki umowne między Unią i krajami trzecimi zostały zaostrzone przez bardziej precyzyjne sformułowanie klauzul dotyczących praw człowieka i demokracji oraz prawa ludności tubylczej do wyrażenia opinii w ramach wstępnych konsultacji, właściwego zarządzania, precyzyjne mechanizmy na wypadek nieposzanowania przynajmniej w oparciu o zobowiązania zawarte w umowie z Kotonu, szczegółowe zobowiązania połączone ze szczegółowymi, wymiernymi, osiągalnymi i ograniczonymi w czasie kryteriami pomiaru umożliwiającymi ocenę dokonanych postępów, a także szczegółowy harmonogram wdrażania; ubolewa, że pomimo zawarcia klauzul dotyczących praw człowieka w umowie z Kotonu UE często ignoruje powtarzające się systematycznie przypadki naruszeń praw człowieka, popełniane przez rządy krajów, które podpisały umowę z Kotonu, przyjmując „podejście rutynowe”; wzywa Komisję do prowadzenia spójnej polityki zniechęcającej do naruszania praw człowieka, np. poprzez ograniczenie kopert finansowych rządów, które nie szanują demokracji ani praw człowieka, czyli odmawianie im wsparcia budżetowego przy jednoczesnym zwiększeniu środków finansowych na rzecz umocnienia społeczeństwa obywatelskiego, tak aby pomijać rządy przy przydziale środków;

13.  przypomina, że cele wspólnej polityki handlowej powinny być w pełni skoordynowane z globalnymi celami UE; przypomina też, że zgodnie z art. 207 TFUE wspólna polityka handlowa prowadzona jest zgodnie z zasadami i celami działań zewnętrznych Unii i że zgodnie z art. 3 TUE polityka ta powinna przyczynić się do zrównoważonego rozwoju, wyeliminowania ubóstwa oraz do ochrony praw człowieka;

14.  podkreśla znaczenie stałego monitorowania procesu wdrażania umów i wzywa w związku z tym do wykorzystania ocen ich wpływu na prawa człowieka i demokrację jako uzupełnienia tych, które dotyczą zrównoważonego rozwoju, aby zapewnić ciągłą ocenę tych umów;

15.  podkreśla, że demokratyczne zasady i wartości mogą być dalej wspierane poprzez propagowanie ratyfikacji statutu rzymskiego MTK i objęcie priorytetem regionów, które nie są należycie reprezentowane, aby wzmocnić jego uniwersalny charakter i wesprzeć walkę z bezkarnością, ludobójstwem, zbrodniami wojennymi i zbrodniami przeciwko ludzkości;

16.  ubolewa nad tym, że Komisja bardzo rzadko wdraża mechanizmy umożliwiające wycofanie preferencji przyznanych w ramach GSP+ w przypadku naruszenia powiązanych z nimi konwencji; potępia postawę Komisji, która pomimo zgodnych raportów różnych organizacji międzynarodowych odmawia wszczęcia dochodzenia w sprawie kilku krajów będących beneficjentami GSP+, co do których istnieją poważne podejrzenia, że nie przestrzegają one podpisanych konwencji;

17.  przypomina zdecydowane stanowisko Parlamentu, w którym domaga się on włączenia do wszystkich umów o wolnym handlu prawnie wiążących klauzul dotyczących spraw społecznych, ochrony środowiska i przestrzegania praw człowieka, dla których minimalną podstawę stanowi wykaz konwencji zawarty w rozporządzeniu w sprawie GSP+;

18.  ponownie potwierdza, że konieczne jest, aby Parlament Europejski przeprowadzał bardziej rygorystyczne kontrole tych elementów; żąda w związku z tym, żeby Rada i Komisja włączały Parlament Europejski we wszystkie etapy związane z negocjowaniem, zawieraniem, stosowaniem i zawieszaniem międzynarodowych umów z krajami trzecimi, a zwłaszcza w określanie mandatu negocjacyjnego na potrzeby nowych umów, w szczególności w dziedzinie propagowania praw człowieka, w dialog w obrębie rady stowarzyszenia lub każdego innego równoważnego organu zarządzającego umową na temat realizacji zobowiązań w dziedzinie demokratyzacji, a także w proces decyzyjny dotyczący rozpoczęcia konsultacji lub zawieszenia umowy;

19.  uważa, że należy wyciągnąć wnioski z poprzednich doświadczeń dotyczących procesu podejmowania decyzji w odniesieniu do poprawienia stosunków z państwami partnerskimi; podkreśla, że zaawansowany status może być przyznany tylko wtedy, gdy państwa te spełniają jasne wymagania w zakresie praw człowieka i demokracji; po raz kolejny wzywa do ustanowienia jasnego mechanizmu konsultacji, który zapewni pełne informowanie Parlamentu na wszystkich etapach negocjacji;

20.  jest zdania, że to w ramach ONZ śledzenie sytuacji praw człowieka w każdym kraju ma legalne podstawy i ponownie wyraża konieczność przyjęcia przez państwa europejskie wspólnego stanowiska w ramach wszystkich organów ONZ; zwraca się jednakże do Komisji i ESDZ o regularne przedstawianie wyczerpujących sprawozdań na temat wdrażania przez kraje trzecie zobowiązań w dziedzinie demokracji i praw człowieka, zawartych specjalnie w umowach z Unią;

21.  ponownie potwierdza dalsze poparcie UE dla działalności Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka, UN Women i UNICEF-u; wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie do ścisłej współpracy z Radą Praw Człowieka;

22.  wzywa też UE, aby w tak istotnej dziedzinie, jaką jest demokratyzacja, oparła strategię w zakresie demokracji na szczegółowej analizie możliwości reform w krajach trzecich, woli politycznej zaangażowania się w tego rodzaju proces ze strony przywódców, jak również aby zidentyfikowała możliwe bariery celem określenia najodpowiedniejszych strategii; jest zdania, że wspomniany proces identyfikacji powinien opierać się na systematycznej wymianie poglądów ze wszystkimi demokratycznymi siłami w danym państwie, aby był on oparty na wzajemnym zaufaniu i wzajemnej znajomości;

23.  zauważa, że pomoc europejska skierowana w postaci pomocy budżetowej do państw autorytarnych nie zawsze gwarantuje demokratyczny rozwój oraz że w ramach naszej oceny skuteczności pomocy powinniśmy koncentrować się na rezultatach udzielonej pomocy, a nie na wysokości przekazanych środków;

24.  zaleca Unii Europejskiej, aby w przypadku najtrudniejszych partnerstw powstrzymała się od izolowania tych krajów, a raczej utrzymywała z nimi stosunki oparte na właściwym i skutecznym warunkowaniu służącym za rzeczywistą zachętę dla reform demokratycznych i przestrzegania obowiązków w zakresie dobrej administracji i poszanowania praw człowieka, a także aby upewniała się, że ludność rzeczywiście korzysta na tej współpracy; popiera podejście oparte na pomocy proporcjonalnej do podjętych działań, wspomniane w komunikacie zatytułowanym „Partnerstwo na rzecz demokracji i wspólnego dobrobytu z południowym regionem Morza Śródziemnego”; jest zdania, że w zamian Unia nie powinna się wahać i wykorzystać środki przewidziane wcześniej dla krajów, których rządy nie dotrzymują zobowiązań w zakresie demokratycznego zarządzania, na rzecz państw bardziej zawansowanych w realizacji podjętych zobowiązań, tak w ramach krajów Partnerstwa Eurośródziemnomorskiego, jak i Partnerstwa Wschodniego, oraz wzywa do kładzenia większego nacisku na propagowanie demokracji w polityce partnerstwa i sąsiedztwa;

25.  wzywa Unię do stosowania bez wahania odpowiednie, współmierne i rozsądne sankcje skierowane przeciwko głównym władzom reżimu – a jednocześnie zapewniała wsparcie dla ludności i zwiększała bezpośrednią pomoc na rzecz wspierania społeczeństwa obywatelskiego – wobec krajów, które nie wywiązują się ze zobowiązań przyjętych w zakresie poszanowania praw człowieka, dobrej administracji i demokratyzacji, oceniając przed poczynieniem określonych kroków skutki takich sankcji dla ludności państw otrzymujących pomoc; podkreśla, że współpraca z krajami trzecimi powinna opierać się na jednakowym wzajemnym poszanowaniu; wzywa do utworzenia sieci wsparcia finansowego pod egidą Banku Eurośródziemnomorskiego w celu promowania inicjatyw związanych z rozwojem technologii i przedsiębiorstw;

26.  nalega, aby takie podejście wraz z nową, zmienioną Europejską Politykę Sąsiedztwa (EPS) oznaczało, że zróżnicowane podejście będzie wartościowym i wiarygodnym instrumentem tylko pod warunkiem, że będzie wymagać osiągnięcia tych samych celów dotyczących demokracji i praw człowieka przez wszystkie kraje partnerskie EPS; podkreśla, że UE po raz kolejny straciłaby wiarygodność, gdyby wprowadziła rozróżnienie pomiędzy „minimalnymi standardami”, które mają być przestrzegane przez kraje sprawiające najwięcej kłopotów, a bardziej ambitnymi standardami dla najbardziej zaawansowanych państw;

27.  wzywa Radę i ESDZ do uwzględnienia nakładania „rozsądnych” sankcji i grożenia ich zastosowaniem, które będą instrumentem polityki UE dotyczącej praw człowieka w stosunku do najbardziej represyjnych reżimów; jest przekonany, że wybrane środki karne, np. zamrażanie aktywów czy zakaz podróżowania nakładany na ważne osobistości, mogą i powinny być stosowane w taki sposób, aby nie zakłócały dalszych działań dyplomatycznych, dwustronnego handlu, udzielania przez UE pomocy i kontaktów między ludźmi; ponownie podkreśla jednak, że aby służyć za skuteczny środek przeciwdziałający naruszaniu praw człowieka, ukierunkowane sankcje muszą być nakładane w sposób systematyczny i konsekwentny oraz przy jak najdalej idącej współpracy międzynarodowej;

28.  wzywa UE i państwa członkowskie do wywierania, o ile to konieczne, nacisku na rządy państw znanych z udokumentowanych przypadków naruszania praw człowieka, aby poprawić sytuację praw człowieka w tych państwach, a tym samym przyspieszyć proces demokratyzacji;

29.  życzyłby sobie utworzenia forum zrzeszającego parlamenty państw członkowskich i Parlament Europejski w celu omawiania kwestii dotyczących polityki zagranicznej, zwłaszcza gdy chodzi o tematy istotne, takie jak prawa człowieka i demokracja;

Pogłębienie wymiaru politycznego

30.  uważa, że konieczne jest globalne i spójne podejście oparte na ukierunkowanych strategiach w zakresie rozwoju, praw człowieka, dobrej administracji, włączenia społecznego, promowania kobiet i mniejszości oraz tolerancji religijnej, stanowiące dodatkowe narzędzie w ramach polityki zagranicznej UE, niezbędne do pogodzenia dwóch podejść stosowanych w obszarze propagowania demokracji, tj. podejścia opartego na rozwoju, ukierunkowanego na postępie społeczno-gospodarczym dla wszystkich i wzroście uwzględniającym potrzeby ubogich oraz podejścia politycznego, popierającego pluralizm polityczny i demokrację parlamentarną oraz poszanowanie zasady państwa prawa, praw człowieka i podstawowych wolności oraz funkcjonowania społeczeństwa obywatelskiego; nalega, żeby to poparcie dla wymiaru politycznego krajów trzecich miało postać pluralistycznego wsparcia instytucjonalnego w zakresie tworzenia potencjału, zwłaszcza w odniesieniu do niezależności i integralności mechanizmów sądowniczych i zarządzania, w tym walki z korupcją, i raczej postać wsparcia instytucjonalnego, a nie ingerencji; podkreśla wartość dodaną, jaką stanowią dawni posłowie do Parlamentu Europejskiego w działaniach UE na rzecz demokratyzacji;

31.  wzywa do zwiększania stopnia uwzględniania praw człowieka, demokracji, demokratycznych rządów i zasady państwa prawa we wszystkich działaniach UE z zakresu stosunków zewnętrznych zgodnie z istniejącymi i nowymi zobowiązaniami, zarówno z perspektywy instytucjonalnej, jak i polityki oraz instrumentów geograficznych/tematycznych;

32.  wzywa UE i państwa członkowskie do dalszego utrzymywania apolitycznego charakteru pomocy humanitarnej, która jest udzielana w trakcie procesu demokratyzacji;

33.  uznaje podejmowane przez Unię wysiłki wspierające niektóre grupy podmiotów działające na rzecz demokratycznych reform, takie jak obrońcy praw człowieka i niezależne media; podkreśla konieczność rozwijania pluralizmu politycznego z myślą o propagowaniu przemian demokratycznych; wzywa do systematycznego wspierania nowo wybranych swobodnie i sprawiedliwie parlamentów, zwłaszcza w krajach przeżywających transformację lub tych, w których miała miejsce misja obserwacji wyborów UE; uważa, że takie wsparcie nie tylko powinno być automatycznie finansowane przez EIDHR, ale również przez instrumenty geograficzne;

34.  z zadowoleniem przyjmuje podjętą przez Komisję i Wysoką Przedstawiciel decyzję o poparciu utworzenia Europejskiego Instytutu na rzecz Demokracji (EED), jako eksperckiego narzędzie wspierania podmiotów politycznych dążących demokratycznych zmian w krajach niedemokratycznych i krajach przechodzących przemiany, zwłaszcza w sąsiedztwie UE na wschodzie i południu; podkreśla, że przyszły EED powinien uzupełniać EIDHR i inne już istniejące narzędzia na rzecz demokratyzacji lub zewnętrzne instrumenty finansowe, jeśli chodzi o cele oraz środki finansowe i zarządcze; popiera pomysł decentralizacji odpowiedzialności za politykę UE dotyczącą wspierania demokracji, w formie partnerstwa bliźniaczego między podmiotami demokratycznymi z UE a ich odpowiednikami w krajach docelowych; wzywa właściwe instytucje UE do ulepszenia i usprawnienia istniejących instrumentów i przepisów mających na celu wspieranie demokracji w krajach trzecich; wzywa ESDZ, Komisję i nadchodzącą polską prezydencję do przedstawienia jasnego rozróżnienia kompetencji przyszłego EED w stosunku do tych instrumentów i przepisów; kładzie nacisk na posiadane przez Parlament prawo dokonywania kontroli i zaangażowania w proces tworzenia EED i w jego funkcjonowanie, określanie rocznych celów, priorytetów, spodziewanych wyników i przydziału środków finansowych w szerokim rozumieniu, a także w realizację i monitorowanie działalności;

35.  zachęca dawców pomocy do traktowania budowy demokracji jako imperatywu politycznego i moralnego, a nie wyłącznie technicznego działania, a także do pogłębiania wiedzy na tematy lokalne dotyczące krajów będących odbiorcami pomocy, tak aby pomoc była skutecznie ukierunkowana na dopasowanie się do kontekstu lokalnego;

36.  podkreśla, że wszelkie strategie wspierania demokracji powinny być oparte na dialogu z możliwie największą liczbą podmiotów lokalnych, aby były one w pełni uprawnione i były wyrazem woli ludności; wzywa z naciskiem Radę, ESDZ i Komisję do prowadzenia szerokich i pogłębionych konsultacji z ogółem stron;

37.  z zadowoleniem przyjmuje skuteczną, natychmiastową i zintegrowaną reakcję Instrumentu na rzecz Stabilności w związku z sytuacjami kryzysowymi i brakiem stabilności w krajach trzecich, a także jego pomoc w tworzeniu warunków niezbędnych do wdrażania strategii politycznych wspieranych przez inne instrumenty: Instrument Pomocy Przedakcesyjnej, Europejski Instrument Sąsiedztwa i Partnerstwa, instrument współpracy na rzecz rozwoju oraz instrument współpracy gospodarczej;

38.  podkreśla znaczenie ochrony praw dziewcząt i kobiet, w tym praw do równego traktowania i edukacji, dla demokratyzacji każdego społeczeństwa; zdecydowanie popiera wszelkie inicjatywy, zachęty i środki na rzecz tworzenia potencjału zapisane w polityce zewnętrznej UE, mające na celu wspieranie udziału kobiet w procesach decyzyjnych na wszystkich szczeblach, zarówno w sferze publicznej, jak i prywatnej; podkreśla, że równy udział kobiet i mężczyzn we wszystkich dziedzinach życia to kluczowy element demokracji oraz że udział kobiet w rozwoju stanowi podstawową i powszechnie akceptowaną wartość oraz warunek rozwoju społeczno-gospodarczego i dobrych demokratycznych rządów; apeluje w związku z tym do instytucji UE o nadanie równouprawnieniu płci priorytetu w programie działań na rzecz wspierania demokracji; podkreśla znaczenie wspierania obrońców praw kobiet, a także parlamentarzystek, m.in. przez rozwijanie możliwości tworzenia budżetów z uwzględnieniem aspektu płci; w szczególności wzywa UE do finansowego wspierania i do zapewniania możliwości tworzenia potencjału organizacjom praw kobiet, a także kandydatkom w życiu politycznym; popiera włączanie kwestii równości płci do priorytetów tematycznych przez podnoszenie ich znaczenia, a także przez stosowanie podejścia partycypacyjnego w opracowywaniu i tworzeniu programów, z naciskiem na zwalczanie stereotypów dotyczących płci oraz wszelkich form dyskryminacji i przemocy wobec kobiet;

39.  proponuje rozszerzenie mandatu zespołu ds. koordynacji wyborów (ECG),aby włączyć strategie polityczne na rzecz wspierania demokracji bez uszczerbku dla kompetencji właściwych komisji, i zachęca Urząd ds. Promowania Demokracji Parlamentarnej (OPPD) do prowadzenia ścisłej współpracy z ECG;

40.  wzywa ESDZ i delegacje UE do uznania znaczenia zwiększania świadomości urzędników delegacji UE w zakresie działań na rzecz demokracji, a zwłaszcza wsparcia dla parlamentów;

41.  podkreśla znaczenie uwzględniania strategii politycznych dotyczących demokratyzacji we wszystkich pracach Parlamentu Europejskiego, a także delegacji Parlamentu Europejskiego; uznaje ponadto znaczenie światowej współpracy międzyparlamentarnej w zakresie strategii politycznych dotyczących demokratyzacji za pośrednictwem takich for, jak Parlamentarzyści na rzecz Działań Globalnych;

42.  podkreśla rolę, jaką w zakresie ochrony społeczeństwa mogą odgrywać legalne demokratyczne partie polityczne, prawdziwe ruchy społeczne oraz wolna prasa, prowadząc nadzór nad przejrzystością i odpowiedzialnością rządów, umożliwiając tym samym państwom ochronę praw człowieka i promowanie rozwoju społecznego i gospodarczego;

43.  podkreśla znacznie roli, jaką społeczeństwo obywatelskie i parlamenty krajów trzecich odgrywają w zakresie demokratycznego nadzoru budżetowego, i jest przekonany, że jakiemukolwiek bezpośredniemu wsparciu budżetowemu udzielanemu przez Unię musi towarzyszyć techniczne i polityczne zwiększenie możliwości sprawowania nadzoru przez parlamenty krajowe; potwierdza, że Unia powinna czynnie informować parlamenty krajów trzecich o zakresie swojej współpracy; zachęca OPPD do odgrywania czynnej roli we wspieraniu parlamentów pod względem demokratycznego nadzoru budżetowego; w tym kontekście wyraża szczególne zadowolenie i oczekiwania związane z zacieśnieniem współpracy z parlamentami krajów Partnerstwa Wschodniego w ramach EURONEST, który ukonstytuował się 3 maja 2011 roku. Wskazuje na tę inicjatywę Parlamentu Europejskiego, jako ważny element polityki zewnętrznej UE na rzecz demokratyzacji;

44.  uznaje wysiłki podejmowane przez Urząd ds. Promowania Demokracji Parlamentarnej (OPPD) w celu wspierania parlamentów w nowych i wschodzących demokracjach, a także parlamentów regionalnych; uznaje wkład OPPD w tworzenie instytucjonalnego i administracyjnego potencjału parlamentów nowych i wschodzących demokracji oraz jego współpracę w tym obszarze z UNDP i Unią Międzyparlamentarną; zachęca OPPD do pracy na rzecz globalnego porozumienia w zakresie podstawowych standardów dobrej praktyki parlamentarnej;

45.  uważa, że podstawowe znaczenie ma to, aby w przyszłości społeczeństwo obywatelskie w bezpośredni sposób przyczyniało się do procesu dobrego zarządzania, a tym samym do sprawowania nadzoru nad wdrażaniem umów; apeluje w związku z tym do Komisji i Rady o stworzenie ustrukturyzowanego mechanizmu monitorowania międzynarodowych umów UE, który angażowałby wszystkie części składowe społeczeństwa obywatelskiego z krajów trzecich, w tym podmioty niepaństwowe i partnerów społecznych, do udziału w procesie oceny wdrażania umów;

46.  wyraża zadowolenie z powodu podjęcia przez Unię decyzji o opracowaniu oddzielnej dla każdego kraju strategii w dziedzinie praw człowieka; podkreśla, że powinny one obejmować również aspekty demokratyzacji; zachęca do szybkiego wprowadzenia ich w życie, aby Unia wkrótce dysponowała wspólną analizą sytuacji i potrzeb w każdym kraju, a także planem działania określającym, w jaki sposób instrumenty Unii będą w pełni wykorzystywane, uzupełniając się; podkreśla jednocześnie, że nowe strategie i ich wdrożenie muszą likwidować a nie wprowadzać nowe niespójności i podwójne standardy w zewnętrznej polityce UE na rzecz praw człowieka i demokratyzacji; podkreśla, że strategiczne krajowe dokumenty powinny kształtować całą politykę zewnętrzną dotyczącą danego kraju oraz wykorzystywanie instrumentów UE; występuje o udostępnianie ich Parlamentowi;

47.  wzywa UE do uzależnienia przyszłych zobowiązań finansowych od postępów poczynionych przez kraje trzecie we wdrażaniu strategii na rzecz praw człowieka oraz od rzeczywistego postępu demokratycznego;

48.  podkreśla potrzebę tworzenia silnych koalicji z innymi podmiotami na arenie międzynarodowej, takimi jak Unia Afrykańska i Liga Państw Arabskich, w celu bardziej skutecznego wspierania demokratycznych wartości; apeluje do UE o czynne dążenie do tworzenia tych koalicji, zwłaszcza ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki, w obszarze wspólnych wysiłków UE i Stanów Zjednoczonych podejmowanych na rzecz zwiększenia koordynacji ich polityk rozwojowych;

49.  z zadowoleniem przyjmuje utworzenie Dyrekcji ds. Praw Człowieka i Demokracji w ramach ESDZ i wzywa wysoką przedstawiciel/wiceprzewodniczącą do dopilnowania, aby w zewnętrznych przedstawicielstwach UE pracowała osoba wyznaczona do kontaktów w sprawach związanych z prawami człowieka i demokracją;

50.  popiera odgrywanie przez kobiety roli „rzeczniczek pokoju” w zapobieganiu konfliktom i w ich rozwiązywaniu, a także dokłada starań, żeby czynnie angażować je w działania z korzyścią dla społeczeństwa;

51.  popiera regionalne programy na rzecz ochrony grup szczególnego ryzyka, zwłaszcza dzieci, kobiet i osób starszych;

52.  wyraża głębokie przekonanie, że wspieranie jednostek – zwłaszcza kobiet – i społeczeństwa obywatelskiego przez edukację, szkolenia i podnoszenie świadomości, przy jednoczesnym ułatwianiu rzeczywistego propagowaniu wszystkich praw człowieka, w tym praw społecznych, gospodarczych i kulturalnych, stanowi istotne uzupełnienie działań zmierzających do opracowania i wdrożenia wszystkich strategii politycznych i programów na rzecz demokratyzacji, które powinny być odpowiednio finansowane;

53.  wzywa Radę i Komisję do opracowania strategii politycznej wokół misji obserwacji wyborów UE, mianowicie przez przedstawienie projektu politycznego, w który wpisuje się każda misja; żąda, aby w ramach rocznej debaty z wysoką przedstawiciel/wiceprzewodniczącą w Parlamencie Europejskim, poświęconej prawom człowieka, dokonywać – w dwa lata po zakończeniu każdej misji – oceny postępów demokracji i aspektów pozostających do poprawy; ponownie potwierdza korzyści płynące ze zwrócenia się do byłych parlamentarzystów o służenie kompetencjami i doświadczeniem w ramach misji obserwacji wyborów lub ich działań następczych;

54.  podkreśla, zwłaszcza w kontekście ograniczonych dostępnych środków finansowych, znaczenie wyboru krajów priorytetowych dla misji obserwacji wyborów w oparciu o rzeczywiste skutki, jakie misja może mieć dla wspierania procesu rzeczywistej demokratyzacji w długoterminowej perspektywie; zachęca ESDZ do stosowania bardzo wybiórczego podejścia dla dokonania tego wyboru; przypomina, że grupa koordynacji obserwacji wyborów, której opinii zasięga się w sprawie rocznego programu misji obserwacji wyborów Unii, opracowała precyzyjne kryteria w tej kwestii; wzywa do zwiększenia czujności w odniesieniu do zgodności z metodyką i zasadami ustanowionymi na szczeblu międzynarodowym, zwłaszcza dotyczącymi niezależności i skuteczności danej misji;

55.  podkreśla znaczenie sformułowania na koniec każdej misji obserwacji wyborów zaleceń realistycznych i możliwych do zrealizowania; wzywa instytucje UE i państwa członkowskie do dostosowania się do wniosków, a Komisję, ESDZ i państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na wspieranie wdrażania tego typu zaleceń za pomocą współpracy; kładzie nacisk na znaczenie odpowiedniej kontroli realizowania tych zaleceń; żąda, żeby rozpowszechnianie i kontrola tych zaleceń należały do delegacji UE, oraz żeby zapewnić konieczne środki; podkreśla potrzebę ściślejszej współpracy z sygnatariuszami Deklaracji zasad międzynarodowej obserwacji wyborów w celu zwiększania skuteczności działań związanych z wyborami na całym świecie;

56.  jest zdania, że stałe delegacje PE i wspólne zgromadzenia parlamentarne powinny odgrywać znacznie większą rolę w monitorowaniu zaleceń misji obserwacji wyborów i analizie dokonanych postępów w dziedzinie praw człowieka i demokracji;

57.  podkreśla znaczenie procesu wsparcia politycznego, który nie jest ukierunkowany wyłącznie na okres bezpośrednio poprzedzający wybory i okres następujący bezpośrednio po wyborach, ale który opiera się na ciągłości; pochwala w związku z tym wartościową pracę wykonywaną przez fundacje polityczne;

58.  podkreśla, że rządy muszą ponosić odpowiedzialność za naruszenia praw człowieka, niewłaściwe zarządzanie, korupcję i sprzeniewierzanie zasobów krajowych, które powinny zostać wykorzystane z korzyścią dla całego społeczeństwa; w tym kontekście wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie do dalszego podejmowania wysiłków na rzecz wspierania dobrego zarządzania oraz do zwalczania bezkarności, w tym poprzez domaganie się pełnej współpracy krajów trzecich z Międzynarodowym Trybunałem Karnym (MTK), zapewniając uwzględnianie zobowiązań statutu rzymskiego w nowych porozumieniach;

59.  wzywa właściwe instytucje UE do utrzymania i wzmocnienia instrumentu finansowego na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie oraz do udoskonalenia i usprawnienia innych istniejących instrumentów i przepisów mających na celu wspieranie demokracji w krajach trzecich;

Popieranie społeczeństwa obywatelskiego

60.  podkreśla konieczność zdecentralizowanego podejścia, uzupełniającego wymiar polityczny, służącego lepszemu uwzględnieniu realiów życia ludności w danym kraju, opartego na wsparciu dla organizacji lokalnych, lecz także regionalnych, które pomagają umacniać demokrację poprzez tworzenie forów dla dialogu i wymiany dobrych praktyk z Unią, lecz także z innymi krajami partnerskimi danego regionu;

61.  proponuje opracowanie bardziej otwartej i dynamicznej polityki wsparcia dla sił napędowych w społeczeństwie i sił zachęcających do udziału społecznego; sugeruje wspieranie wpływu społeczeństwa obywatelskiego za pośrednictwem specjalnych programów, a także przez włączenie tego pojęcia do istniejących programów;

62.  podkreśla konieczność poszerzenia możliwości społeczeństwa obywatelskiego – poprzez edukację i kampanie uświadamiające – oraz umożliwienia mu uczestnictwa w procesach politycznych; podkreśla, że ścisłe partnerstwo między sektorem publicznym i sektorem prywatnym, a także nadanie odpowiednich uprawnień instytucjom nadzoru, w tym parlamentom krajowym, jest kluczem do wspierania demokracji;

63.  nawołuje do ukierunkowanego wsparcia nieekstremistycznych ruchów społecznych, prawdziwie niezależnych środków przekazu i partii politycznych pracujących na rzecz demokracji w państwach autorytarnych i młodych demokracjach, w celu promowania uczestnictwa publicznego, wsparcia zrównoważonego systemu wielopartyjnego i poprawy sytuacji w zakresie praw człowieka; uważa, że europejski instrument na rzecz demokracji i praw człowieka powinien odgrywać główną rolę w tej dziedzinie.

64.  wzywa do udzielania wsparcia na rzecz powszechnego udziału wszystkich zainteresowanych stron w rozwoju krajów i zachęca wszystkie grupy społeczeństwa do brania udziału w procesie budowania demokracji; uznaje ważną rolę, jaką odgrywają organizacje pozarządowe i inne podmioty niepaństwowe we wspieraniu demokracji, sprawiedliwości społecznej i praw człowieka;

65.  popiera opracowanie praktyki poszukiwania innowacyjnych sposobów angażowania społeczeństwa obywatelskiego, partii politycznych, mediów i innych politycznych podmiotów pozarządowych w dialogi z krajami trzecimi prowadzone na szczeblu UE; potwierdza swoje poparcie dla wolności, ochrony i promocji mediów, dla ograniczania przepaści cyfrowej i ułatwiania dostępu do Internetu;

66.  popiera udzielanie finansowania społeczeństwu obywatelskiemu za pośrednictwem EIDHR oraz przydzielanie środków finansowych projektom lokalnym prowadzonym przez organizacje pozarządowe; sugeruje stopniowe zwiększanie przydzielanych środków, jeśli sytuacja w danym kraju umożliwia społeczeństwu obywatelskiemu i demokracji osiągnięcie sukcesu;

67.  podkreśla, że dostęp do informacji i niezależne media mają podstawowe znaczenie dla zwiększania publicznego zapotrzebowania na demokratyczne reformy, i w związku z tym wzywa do udzielania większego wsparcia w obszarach propagowania wolności „starych” i „nowych” mediów, ochrony niezależnych dziennikarzy, ograniczania przepaści cyfrowej oraz ułatwiania dostępu do Internetu;

68.  docenia działania państw członkowskich UE we wspieraniu demokratyzacji na świecie, takie jak m.in. „program współpracy rzeczników praw obywatelskich państw Partnerstwa Wschodniego 2009–2013”, zainicjowany wspólnie przez polskiego i francuskiego rzecznika praw obywatelskich, zmierzający do zwiększenia zdolności urzędów rzeczników, organów rządowych oraz organizacji pozarządowych państw Partnerstwa Wschodniego w realizacji zadań ochrony praw jednostki i budowy demokratycznego państwa prawa. Podkreśla konieczność koordynacji tych działań w ramach UE oraz korzystania z ich doświadczeń przez instytucje UE;

69.  potwierdza zaangażowanie UE w zwalczanie handlu ludźmi i wzywa Komisję do zwracania szczególnej uwagi na państwa przechodzące proces demokratyzacji, ponieważ ich społeczeństwa są szczególnie podatne na to, by stać się ofiarami handlu ludźmi; zwraca się o prowadzenie ścisłej współpracy w tym zakresie przez DG DEVCO, DG ENLAR, DG HOME oraz unijnego koordynatora ds. przeciwdziałania handlowi ludźmi;

70.  dostrzega wagę współpracy Unii Europejskiej i Rady Europy na rzecz demokratyzacji na świecie; z zadowoleniem przyjmuje informację o rozpoczęciu realizacji wspólnych programów Unii Europejskiej i Rady Europy wspierających demokrację, dobre zarządzanie i stabilność w krajach Partnerstwa Wschodniego;

o
o   o

71.  zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, ESDZ oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) A/RES/55/96. (2) A/RES/59/201. (3) Dz.U. C 320 z 28.10.1996, s. 261. (4) Dz.U. C 290 E z 29.11.2006, s. 107. (5) Dz.U. C 343 z 05.12.2001, s. 270. (6) Dz.U. C 131 E z 5.6.2003, s. 147. (7) Dz.U. C 271 E z 12.11.2009, s. 31. (8) Dz.U. C 265 E z 30.9.2010, s. 3. (9) Dz.U. C 4 E z 7.1.2011, s. 34. (10) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0327. (11) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0446. (12) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0434. (13) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0489. (14) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0082. (15) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0121. (16) A/HRC/17/31, 2011. (17) 1 A/RES/55/96 i A/RES/59/201.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie przygotowań do wyborów do rosyjskiej Dumy Państwowej w grudniu 2011 r.

P7_TA(2011)0335 RC-B7-0396/2011

Parlament Europejski,

–   uwzględniając umowę o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską a Federacją Rosyjską, która weszła w życie w 1997 r. i została przedłużona do czasu zastąpienia jej nową umową,

–  uwzględniając trwające negocjacje dotyczące nowej umowy określającej nowe, kompleksowe ramy dla stosunków UE-Rosja, a także uwzględniając zainicjowane w 2010 r. partnerstwo na rzecz modernizacji,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze sprawozdania i rezolucje w sprawie Rosji oraz stosunków między UE a Rosją, w szczególności rezolucje: z dnia 9 czerwca 2011 r. w sprawie szczytu UE-Rosja(1), z dnia17 lutego 2011 r. w sprawie rządów prawa w Rosji(2), z dnia 17 czerwca 2010 r. w sprawie wyników szczytu UE-Rosja(3), z dnia 12 listopada 2009 r.(4) w sprawie przygotowań do szczytu UE-Rosja w Sztokholmie w dniu 18 listopada 2009 r., a także rezolucje z dnia 17 września 2009 r.: w sprawie zabójstw obrońców praw człowieka w Rosji(5) oraz w sprawie zewnętrznych aspektów bezpieczeństwa energetycznego(6),

–  uwzględniając konsultacje UE i Rosji dotyczące praw człowieka, których ostatnia tura odbyła się w dniu 4 maja 2011 r.,

–   uwzględniając decyzję rosyjskiego Ministerstwa Sprawiedliwości z dnia 22 czerwca 2011 r., by odrzucić wniosek w sprawie oficjalnej rejestracji Partii Wolności Narodowej (PARNAS), a także uwzględniając poprzednie podobne przypadki, co uniemożliwi tym partiom wzięcie udziału w wyborach,

–   uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa/ wiceprzewodniczącej Komisji Catherine Ashton z dnia 22 czerwca 2011 r. w sprawie rejestracji partii w Rosji,

–  uwzględniając obowiązek przestrzegania zasad demokracji, wynikający z członkostwa Rosji w Radzie Europy oraz z faktu, iż jest ona sygnatariuszem europejskiej konwencji praw człowieka,

–  uwzględniając wynik szczytu UE-Rosja, który odbył się w Niżnym Nowogrodzie w dniach 9-10 czerwca 2011 r.,

–  uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że pluralizm polityczny stanowi jedną z podstaw demokracji i nowoczesnego społeczeństwa oraz jest źródłem prawomocności ustroju politycznego,

B.  mając na uwadze, że w dniu 12 kwietnia 2011 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka wyraził krytyczne uwagi na temat utrudnionych procedur rejestracji partii politycznych w Rosji, co pozostaje w sprzeczności z europejską konwencją praw człowieka,

C.  mając na uwadze, że obserwatorzy Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka (ODIHR) przebywali w Rosji podczas wyborów parlamentarnych w 2003 r. i zalecili, by standardowa misja OBWE rozpoczęła pracę na sześć tygodni przed wyborami oraz by w jej skład weszło 60 stałych obserwatorów i 400 obserwatorów czasowych,

D.  mając na uwadze, że rozwój sytuacji w dziedzinie przestrzegania i ochrony praw człowieka w Federacji Rosyjskiej oraz stosowania się do wspólnie uzgodnionych zasad, przepisów i procedur demokratycznych nadal daje powody do niepokoju; mając na uwadze, że Federacja Rosyjska jest pełnoprawnym członkiem Rady Europy, Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie oraz ONZ, w związku z czym zobowiązała się do przestrzegania zasad demokracji i poszanowania praw człowieka, do czego nawołują te organizacje,

1.  potwierdza przekonanie, że Rosja jest nadal jednym z najważniejszych partnerów Unii Europejskiej w zakresie nawiązywania współpracy strategicznej, który nie tylko ma zbieżne interesy gospodarcze i handlowe, ale także ten sam cel, jakim jest ścisła współpraca we wspólnym sąsiedztwie oraz na szczeblu światowym;

2.  potwierdza swoją rezolucję z dnia 9 czerwca 2011 r. podjętą na szczycie UE-Rosja w Niżnym Nowogrodzie;

3.  ubolewa nad decyzją władz rosyjskich o odmowie zarejestrowania Partii Wolności Narodowej (PARNAS) w nadchodzących wyborach do Dumy Państwowej w grudniu 2011 r.; apeluje do władz Rosji o zagwarantowanie wolnych i sprawiedliwych wyborów oraz o cofnięcie wszystkich decyzji i przepisów sprzecznych z tą zasadą;

4.   jest nadal zaniepokojony trudnościami, jakie napotykają partie polityczne w zakresie przedwyborczej rejestracji, które to trudności skutecznie zmniejszają konkurencję polityczną w Rosji, ograniczają wybór uprawnionych do głosowania obywateli i pokazują, że w kraju tym nadal istnieją realne przeszkody utrudniające osiągnięcie pluralizmu politycznego;

5.  podkreśla, że wybory do Dumy Państwowej powinny być przeprowadzone w oparciu o standardy wyborcze określone przez Radę Europy i OBWE; wzywa władze Rosji, aby zezwoliły OBWE/ Radzie Europy na długofalową misję obserwacji wyborów oraz by od jak najwcześniejszego etapu w pełni z tą misją współpracowały, a także apeluje do wysokiej przedstawiciel/ wiceprzewodniczącej, aby nalegała na powołanie w tym celu misji; nawołuje rzeczoną misję obserwacyjną do ścisłej współpracy ze społeczeństwem obywatelskim i z grupami monitorującymi;

6.  potępia nałożenie w dniu 5 lipca 2011 r. na Borysa Niemcowa 6-miesięcznego zakazu opuszczania kraju i wzywa do natychmiastowego zniesienia tego zakazu.

7.  wyraża zaniepokojenie propozycją projektu ustawy, która będzie omawiana w Dumie i która pozwoliłaby rosyjskim sądom ignorować orzeczenia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w niektórych dziedzinach, takich jak inicjatywa sprzeczna z podstawowymi zasadami europejskiej konwencji praw człowieka; wyraża zadowolenie z podjętej ostatnio przez Dumę Państwową decyzji o tym, iż projekt ten nie będzie na razie rozpatrywany i ma nadzieję, że Duma Państwowa ostatecznie odrzuci tę inicjatywę.

8.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa/ wiceprzewodniczącej Komisji, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, OBWE, Radzie Europy oraz prezydentowi, rządowi i parlamentowi Federacji Rosyjskiej.

(1) Tekst przyjęty w tym dniu, P7_TA(2011)0268. (2) Tekst przyjęty w tym dniu, P7_TA(2011)0066. (3) Tekst przyjęty w tym dniu, P7_TA(2010)0234. (4) Dz.U. C 271 E z 7.10.2010, s. 2. (5) Dz.U. C 224 E z 19.8.2010, s. 27. (6) Dz.U. C 224 E z 19.8.2010, s. 23.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie zmiany konwencji z Schengen

P7_TA(2011)0336 RC-B7-0392/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 2 TUE oraz art. 3, 18, 20, 21, 67, 77 i 80 TFUE,

–  uwzględniając art. 45 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając układ z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r.,

–  uwzględniając konwencję wykonawczą do układu z Schengen z dnia 19 czerwca 1990 r.,

–  uwzględniając dyrektywę 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 562/2006 z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen)(2),

–  uwzględniając wniosek w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ustanowienia mechanizmu oceny w celu weryfikacji stosowania dorobku Schengen (COM(2010)0624),

–  uwzględniając projekt sprawozdania w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ustanowienia mechanizmu oceny w celu weryfikacji stosowania dorobku Schengen (PE460.834),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 2 kwietnia 2009 r. dotyczącą stosowania dyrektywy 2004/38/WE w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich(3),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 4 maja 2011 r. w sprawie migracji (COM(2011)0248),

–  uwzględniając konkluzje Rady ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych z dnia 9 czerwca 2011 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 24 czerwca 2011 r.,

–  uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że utworzenie strefy Schengen oraz włączenie dorobku Schengen w ramy unijne jest jednym z największych osiągnięć procesu integracji europejskiej, charakteryzującym się zlikwidowaniem kontroli osób na granicach wewnętrznych oraz niespotykaną wcześniej swobodą przemieszczania się ponad 400 milionów obywateli po obszarze obejmującym 4 312 099 km2,

B.  mając na uwadze, że swoboda przemieszczania się stała się jednym z filarów obywatelstwa UE i jednym z fundamentów UE jako przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, zapewniającej prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu we wszystkich państwach członkowskich i korzystania z tych samych praw, zabezpieczeń i gwarancji, w tym z zakazu wszelkiej dyskryminacji ze względu na narodowość,

C.  mając na uwadze, że zgodnie z kodeksem granicznym Schengen oraz art. 45 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej swobodą przemieszczania się w UE można dodatkowo objąć – na ściśle określonych warunkach – również obywateli krajów trzecich przebywających legalnie w UE,

Niedawne wydarzenia

D.  mając na uwadze, że zwłaszcza w ubiegłym roku doszło do masowej migracji osób z kilku krajów północnoafrykańskich; mając na uwadze, że system Schengen znajduje się w ostatnim czasie pod presją, gdyż kilka państw członkowskich rozważa przywrócenie kontroli na granicach krajowych w związku z nagłym napływem migrantów,

E.  mając na uwadze, że w dniu 4 maja 2011 r. Komisja przedstawiła szereg inicjatyw na rzecz bardziej uporządkowanego podejścia do kwestii migracji, uwzględniających w szczególności ostatnie wydarzenia w regionie Morza Śródziemnego i obejmujących wniosek w sprawie konwencji Schengen; mając na uwadze, że w konkluzjach z dnia 23–24 czerwca 2011 r. Rada Europejska zwraca się do Komisji o przedstawienie wniosku w sprawie „mechanizmu ochronnego” w celu zapewnienia odpowiedniej reakcji na „wyjątkowe okoliczności”, które mogłyby zagrozić współpracy w ramach układu z Schengen,

Kodeks graniczny Schengen i polityka migracyjna

F.  mając na uwadze, że zasady Schengen regulujące przepływ osób przez granice wewnętrzne zostały zdefiniowane w kodeksie granicznym Schengen, którego art. 23–26 określają środki i procedury dotyczące tymczasowego przywrócenia kontroli granicznej na granicach wewnętrznych, jednak mając na uwadze, że kontrole takie, z natury jednostronne, są sprzeczne ze zbiorowym interesem UE,

G.  mając na uwadze, że utworzenie strefy Schengen oznaczało określenie wspólnej granicy zewnętrznej, którą UE zarządza na zasadzie wspólnej odpowiedzialności w oparciu o art. 80 TFUE; mając na uwadze, że UE nie spełniła jeszcze w pełni tego wymogu, chociaż dąży do wprowadzenia skutecznych kontroli i zapewnienia współpracy między służbami celnymi, policją i władzami sądowniczymi z myślą o wspólnej polityce w zakresie imigracji, azylu i wydawania wiz, a także w celu wprowadzenia systemu informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) oraz systemu informacji wizowej (VIS),

Mechanizm oceny

H.  mając na uwadze, że zniesienie kontroli na granicach wewnętrznych wymaga całkowitego wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi w zakresie zdolności do pełnego wdrożenia środków towarzyszących umożliwiających zniesienie takich kontroli; mając na uwadze, że bezpieczeństwo strefy Schengen zależy od staranności i skuteczności, z jaką każde państwo członkowskie kontroluje swoje granice zewnętrzne, a także od jakości i szybkości wymiany informacji za pośrednictwem systemu SIS; mając na uwadze, że nieodpowiednie funkcjonowanie jakiegokolwiek z tych elementów stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa całej UE,

I.  mając na uwadze, jak istotna jest ocena przestrzegania przez państwa członkowskie dorobku Schengen w celu zapewnienia sprawnego funkcjonowania strefy Schengen; mając na uwadze, że mechanizm oceny oparty na pracach grupy roboczej ds. oceny Schengen (SCH-EVAL), która jest organem całkowicie międzyrządowym, nie okazał się wystarczająco skuteczny,

J.  mając na uwadze, że należy znieść podwójne standardy stosowane obecnie w odniesieniu do Schengen, w oparciu o które na wszystkie kraje kandydujące nakłada się surowe wymagania, natomiast kraje już należące do strefy Schengen traktuje się bardzo pobłażliwie,

K.  mając na uwadze, że nowy mechanizm oceny ustanowiono we wniosku dotyczącym rozporządzenia w sprawie ustanowienia mechanizmu oceny w celu weryfikacji stosowania dorobku Schengen, który jest obecnie przedmiotem prac w ramach zwykłej procedury ustawodawczej w Parlamencie Europejskim; mając na uwadze, że w mechanizmie tym określono już procedury, zasady i narzędzia służące wspieraniu i ocenie przestrzegania przez państwa członkowskie dorobku Schengen, w tym także w przypadku wystąpienia nieprzewidzianych zdarzeń,

Procedura współdecyzji

L.  mając na uwadze, że art. 77 TFUE stwierdza, iż Parlament Europejski i Rada, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą prawodawczą, przyjmują środki dotyczące m.in. kontroli, którym podlegają osoby przekraczające granice zewnętrzne, oraz braku jakiejkolwiek kontroli osób, niezależnie od ich przynależności państwowej, przy przekraczaniu przez nie granic wewnętrznych,

Znaczenie konwencji z Schengen

1.  podkreśla, że swobodne przemieszczanie się osób w strefie Schengen stało się jednym z największych osiągnięć integracji europejskiej, Schengen ma pozytywny wpływ na życie setek tysięcy obywateli UE zarówno dzięki temu, że ułatwia przekraczanie granic, jak i poprzez stymulowania gospodarki, oraz że swoboda przemieszczania się jest podstawowym prawem i filarem obywatelstwa UE, z którego korzystanie odbywa się na warunkach określonych w traktatach i w dyrektywie 2004/38/WE;

Ład Schengen i mechanizm oceny

2.  zdecydowanie zaleca wzmocnienie ładu Schengen, tak aby zapewnić możliwość skutecznej kontroli przez każde państwo członkowskie przypadających mu odcinków granic zewnętrznych UE, wzmocnić wzajemne zaufanie i budować zaufanie do skuteczności unijnego systemu zarządzania migracją; zdecydowanie podkreśla potrzebę większej solidarności z państwami członkowskimi borykającymi się z największym napływem migrantów w celu udzielenia im pomocy w opanowaniu nadzwyczajnych sytuacji tego rodzaju;

3.  uważa, że nowy mechanizm oceny Schengen, którego dotyczy obecna dyskusja w Parlamencie, będzie częścią rozwiązania tego problemu, ponieważ gwarantuje on skuteczne monitorowanie wszelkich prób wprowadzenia niezgodnych z prawem kontroli na granicach wewnętrznych oraz wzmacnia wzajemne zaufanie; uważa również, że nowy system oceny Schengen już teraz umożliwia państwom członkowskim zwrócenie się o pomoc i uzyskanie jej w celu zagwarantowania przestrzegania dorobku Schengen w przypadku wyjątkowej presji na zewnętrzne granice UE;

4.  podkreśla konieczność zagwarantowania właściwego wdrożenia i stosowania dorobku Schengen przez państwa członkowskie również po ich akcesji; zwraca uwagę, że oznacza to również udzielanie na wczesnym etapie pomocy państwom członkowskim borykającym się z problemami, aby mogły one usuwać braki dzięki praktycznemu wsparciu ze strony agencji UE; jest zdania, że istniejący mechanizm oceny należy wzmocnić i uczynić zeń system obowiązujący na szczeblu UE;

5.  jest zdania, że skuteczność mechanizmu oceny zasadza się na możliwości stosowania sankcji w przypadku gdy braki się utrzymują i zagrażają ogólnemu bezpieczeństwu strefy Schengen; przypomina, że głównym celem takich sankcji jest efekt zniechęcający;

Kodeks graniczny Schengen

6.  uważa, że niezbędne warunki tymczasowego i wyjątkowego przywrócenia kontroli na granicach wewnętrznych są już jasno określone w rozporządzeniu (WE) nr 562/2006 (kodeks graniczny Schengen), którego art. 23, 24 i 25 przewidują możliwość przywrócenia kontroli granicznej na granicach wewnętrznych jedynie wówczas, gdy istnieje poważne zagrożenie dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego; wzywa Komisję do przedstawienia inicjatywy mającej na celu określenie ścisłych zasad stosowania tych artykułów przez państwa członkowskie;

7.  jest zatem zdania, że wszelkie nowe dodatkowe zwolnienia z obowiązujących przepisów, takie jak nowe uzasadnienia przywrócenia kontroli na granicach „w drodze wyjątku”, z pewnością nie wzmocnią systemu Schengen; zwraca uwagę, że napływ migrantów i osób ubiegających się o azyl do granic zewnętrznych w żadnym wypadku nie może być per se traktowany jako dodatkowy powód przywrócenia kontroli na granicach;

8.  wyraża głębokie ubolewanie z powodu podjętej przez kilka państw członkowskich próby przywrócenia kontroli granicznych, która w sposób wyraźny zagraża samej istocie dorobku Schengen;

9.  jest zdania, że niedawne problemy dotyczące Schengen wynikają z niechęci do realizacji wspólnej europejskiej polityki w innych dziedzinach, zwłaszcza wspólnego europejskiego systemu azylu i migracji (w tym rozwiązania problemu nielegalnej imigracji i walki z przestępczością zorganizowaną);

10.  przypomina, że jest niezwykle ważne, aby poczynić postępy w tym zakresie, zwłaszcza że termin utworzenia wspólnego europejskiego systemu azylowego wyznaczono na rok 2012;

11.  ponownie podkreśla swój stanowczy sprzeciw wobec wszelkich nowych mechanizmów Schengen wprowadzanych w celach innych niż poszerzanie swobody przemieszczania się i usprawnianie zarządzania przez UE strefą Schengen;

Procedura współdecyzji

12.  podkreśla, że wszelkie próby odejścia od art. 77 TFUE jako właściwej podstawy prawnej w odniesieniu do wszelkich środków w tym zakresie będą traktowane jako odstępstwo od traktatów UE, oraz zastrzega sobie prawo do skorzystania w razie potrzeby z wszelkich dostępnych środków prawnych;

o
o   o

13.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Radzie Europy oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 158 z 30.4.2004, s. 77 (2) Dz.U. L 105 z 13.4.2006, s. 1 (3) Dz.U. C 137 E z 27.5.2010, s. 6

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie podejścia Parlamentu Europejskiego do wykonania artykułów 9 i 10 Protokołu nr 1 do Traktatu z Lizbony w zakresie współpracy parlamentarnej w dziedzinie WPZiB/ WPBiO

P7_TA(2011)0337 B7-0388/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej i Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności art. 9 i 10 dołączonego doń Protokołu nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej,

–  uwzględniając swoje stanowisko z dnia 8 lipca 2010 r. w sprawie w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady określającej organizację i zasady funkcjonowania Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych(1) oraz załączone oświadczenie wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa (wiceprzewodnicząca/ WP) w sprawie odpowiedzialności politycznej(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 maja 2011 r. w sprawie rocznego sprawozdania Rady dla Parlamentu Europejskiego dotyczącego głównych aspektów i podstawowych wyborów w zakresie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) w 2009 r., przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu zgodnie z częścią II sekcją G pkt 43 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r.(3), w szczególności ust. 18 tej rezolucji,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 maja 2011 r. w sprawie rozwoju wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony po wejściu w życie Traktatu z Lizbony(4), w szczególności jej ust. 12, 13 i 14,

–  uwzględniając Konferencję Przewodniczących Parlamentów Unii Europejskiej, która odbyła się w Brukseli w dniach 4 i 5 kwietnia 2011 r.,

–  uwzględniając zagadnienia i wnioski z XLV posiedzenia COSAC w Budapeszcie w dniach 29-31 maja 2011 r.,

–  uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że art. 9 Protokołu nr 1 stanowi, iż sposób organizacji i wspierania skutecznej i systematycznej współpracy międzyparlamentarnej musi być wspólnie określany przez Parlament Europejski i parlamenty narodowe,

B.  mając na uwadze, że jako członkini kolegium komisarzy wiceprzewodnicząca/ WP podlega zatwierdzeniu w drodze głosowania przez Parlament Europejski,

C.  mając na uwadze, że Parlamentu Europejski podejmuje wraz z Radą – w drodze procedury współdecyzji – decyzje w sprawie budżetu UE przeznaczonego na działania zewnętrzne, w tym budżetu na misje cywilne WPZiB i WPBiO oraz na koszty administracyjne powstające w wyniku koordynacji działań wojskowych przez UE,

D.  mając na uwadze, że zgodnie z Traktatem prowadzi się regularne konsultacje z Parlamentem Europejskim w zakresie głównych aspektów i podstawowych wyborów w zakresie WPZiB i że zgoda PE jest wymagana w celu przełożenia strategii UE na przepisy prawne oraz zawierania umów międzynarodowych, w tym umów dotyczących głównie WPZiB, a jedynym wyjątkiem są umowy odnoszące się wyłącznie do WPZiB,

1.  przypomina, że Parlament Europejski jest źródłem demokratycznej legitymacji w sprawach WPZiB i WPBiO, nad którymi sprawuje nadzór polityczny;

2.  wyraża jednocześnie przekonanie, że ściślejsza współpraca międzyparlamentarna w dziedzinie WPZiB i WPBiO zwiększy parlamentarny wpływ na decyzje polityczne podejmowane przez UE i jej państwa członkowskie ze względu na odpowiedzialność Parlamentu Europejskiego za wspólną politykę Unii, w tym WPZiB/ WPBiO, oraz na uprawnienia parlamentów wszystkich państw członkowskich w dziedzinie decyzji dotyczących bezpieczeństwa narodowego i polityki obrony;

3.  wyraża ubolewanie z powodu braku osiągnięcia porozumienia na Konferencji Przewodniczących Parlamentów Unii Europejskiej w dniach 4 i 5 kwietnia 2011 r. i oczekuje na wspieranie wysiłków polskiej prezydencji na rzecz osiągnięcia porozumienia między Parlamentem Europejskim a parlamentami państw członkowskich, dotyczącego nowych form współpracy międzyparlamentarnej w tej dziedzinie;

4.  potwierdza swoje stanowisko wyrażone w odpowiednich sprawozdaniach, zgodnie z którym w szczególności:

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji polskiej prezydencji Konferencji Przewodniczących Parlamentów Unii Europejskiej, przewodniczącym parlamentów państw UE i wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA (2010)0280. (2) Ibid., załącznik II. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0227. (4) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0228.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 7 lipca 2011 r. Program dystrybucji żywności wśród osób najbardziej potrzebujących w Unii

P7_TA(2011)0338 RC-B7-0397/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 27 rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych (rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku)(1) oraz rozporządzenie Komisji (WE) nr 983/2008 z dnia 3 października 2008 r. przyjmujące plan podziału pomiędzy państwa członkowskie zasobów zapisanych w roku budżetowym 2009 na dostawy żywności pochodzącej z zapasów interwencyjnych do wykorzystania przez osoby najbardziej potrzebujące we Wspólnocie(2),

–  uwzględniając zmieniony wniosek Komisji w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do dystrybucji produktów żywnościowych wśród osób najbardziej potrzebujących w Unii (COM(2010)0486),

–  uwzględniając wyrok Sądu Unii Europejskiej w sprawie T-576/08,

–  uwzględniając rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 562/2011 z dnia 10 czerwca 2011 r. przyjmujące plan podziału pomiędzy państwa członkowskie środków zapisanych w roku budżetowym 2012 na dostawy żywności pochodzącej z zapasów interwencyjnych do wykorzystania przez osoby najbardziej potrzebujące w Unii Europejskiej oraz wprowadzające odstępstwa od określonych przepisów rozporządzenia (UE) nr 807/2010(3),

–  uwzględniając swoje stanowisko z dnia 26 marca 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1290/2005 w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej oraz rozporządzenie (WE) nr 1234/2007 ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) w odniesieniu do dystrybucji żywności wśród osób najbardziej potrzebujących we Wspólnocie(4),

–  uwzględniając swoje oświadczenie z dnia 4 kwietnia 2006 r.(5) w sprawie omawianego programu, rezolucję z dnia 22 maja 2008 r.(6), swoje stanowisko z dnia 26 marca 2009 r. oraz wniosek Komisji COM(2010)0486,

–  uwzględniając zalecenie Rady 92/441/EWG w sprawie wspólnych kryteriów dotyczących wystarczających zasobów i pomocy społecznej w systemach zabezpieczenia społecznego,

–  uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu Parlamentu Europejskiego,

A.  mając na uwadze, że według szacunków Komisji 43 miliony osób w UE są zagrożone niedostatkiem żywności,

B.  mając na uwadze, że w związku z kryzysem gospodarczym i finansowym oraz gwałtownie rosnącymi cenami żywności na niedostatek żywności narażonych jest jeszcze więcej osób,

C.  mając na uwadze, że według szacunków Komisji 80 milionom osób w UE grozi ubóstwo, a w wyniku kryzysu finansowego i gospodarczego liczba osób cierpiących z powodu ubóstwa może jeszcze wzrosnąć; mając na uwadze, że jednym z pięciu priorytetów strategii Europa 2020 jest ograniczenie ubóstwa i wykluczenia społecznego w Unii Europejskiej,

D.  mając na uwadze, że w programie dystrybucji żywności wśród osób najbardziej potrzebujących w Unii, ustanowionego w 1987 r. w kontekście wspólnej polityki rolnej (WPR), udziela się obecnie pomocy żywnościowej 13 milionom osób cierpiących z powodu ubóstwa w 19 państwach członkowskich, a jego łańcuchy dystrybucji obejmują około 240 banków żywności i organizacji charytatywnych,

E.  mając na uwadze znaczny spadek poziomu zapasów interwencyjnych UE,

F.  mając na uwadze, że w wyniku reformy WPR omawiany program był w coraz większym stopniu zależny od zakupów rynkowych, co doprowadziło do spadku poziomu zapasów interwencyjnych stanowiących tradycyjne źródło dostaw programu,

G.  mając na uwadze, że Sąd orzekł, iż należy unieważnić art. 2 rozporządzenia (WE) nr 983/2008 dotyczący dodatkowych zakupów żywności na rynku,

H.  mając na uwadze, że w wyniku wyroku Sądu wniosek Komisji na 2012 r. przewiduje drastyczne obniżenie poziomu środków finansowych: z 500 mln EUR w 2011 r. do 113 mln EUR w 2012 r.,

I.  mając na uwadze, że w 2014 r. rozpocznie się nowy okres finansowania WPR i powiązanych z nią programów oraz funduszy strukturalnych, w tym Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS),

1.  podkreśla, że nagłe zatrzymanie obecnego, dobrze funkcjonującego programu pomocy bez wcześniejszego poinformowania i przygotowania będzie miało poważne konsekwencje dla najsłabszych obywateli UE i że nie jest to w finansowaniu wiarygodna praktyka;

2.  w związku z tym wzywa Komisję i Radę do opracowania na pozostałe lata okresu finansowania (2012 i 2013) rozwiązania przejściowego, by uniknąć raptownego i ostrego spadku poziomu pomocy żywnościowej w wyniku obcięcia środków z 500 mln EUR do 113 mln EUR oraz by zagwarantować, że osób zależnych od pomocy żywnościowej nie dotknie niedostatek żywności;

3.  w związku z tym wzywa Komisję i Radę do znalezienia sposobu na kontynuowanie programu na rzecz osób najbardziej potrzebujących przez pozostałe lata obecnego okresu finansowania (2012 i 2013) i podczas kolejnego okresu finansowania (2014-2020) w oparciu o podstawę prawną, której Sąd nie będzie mógł zakwestionować, oraz do utrzymania rocznego poziomu środków w wysokości 500 mln EUR, by zagwarantować, że osób zależnych od pomocy żywnościowej nie dotknie niedostatek żywności;

4.  apeluje, by w perspektywie długoterminowej wszystkie zainteresowane podmioty dokonały szczegółowej oceny stosowności programu pomocy żywnościowej, szczególnie jako części WPR, w kontekście nowego okresu finansowania, który zacznie się w 2014 r.;

5.  odnotowuje ogłoszenie przez komisarza Daciana Cioloşa w dniu 29 czerwca 2011 r. propozycji wyłączenia programu dystrybucji żywności dla najuboższych z WPR i zauważa, że trzeba zapewnić wystarczający poziom środków finansowych;

6.  przypomina, że programy skierowane do osób potrzebujących muszą być realizowane w świetle postępowań toczących się przed Sądem Pierwszej Instancji, co Komisja słusznie zauważyła w preliminarzu budżetowym na rok 2012; zwraca uwagę, że w wyroku z dnia 13 kwietnia 2011 r. w sprawie T-576/08 Sąd orzekł, że omawianym programem objęte mogą być tylko dostawy żywności pochodzącej z zapasów interwencyjnych w przeciwieństwie do wydatków na rynkowe zakupy dostarczanej żywności; uważa, że w związku z wyrokiem art. 2 rozporządzenia (WE) nr 983/2008 nie może służyć za podstawę prawną dystrybucji żywności wśród potrzebujących;

7.  zwraca się do Komisji o zaproponowanie zmian w rozporządzeniu w sprawie programu dystrybucji żywności wśród najbardziej potrzebujących, by wyjść z obecnego impasu na szczeblu Rady; uważa, że w przyszłym okresie programowania finansowego należy znaleźć najodpowiedniejszą podstawę prawną;

8.  podkreśla, że prawo do żywności jest podstawowym prawem człowieka oraz że jest ono zapewnione, gdy wszyscy ludzie przez cały czas mają fizyczny i gospodarczy dostęp do odpowiedniego, bezpiecznego i bogatego w składniki odżywcze pożywienia, które zaspokaja ich potrzeby i preferencje żywieniowe, pozwalając na prowadzenie aktywnego i zdrowego życia; zauważa, że pożywienie ubogie w składniki odżywcze ma negatywne skutki dla zdrowia;

9.  podkreśla, że zdrowa, wysokojakościowa żywność jest szczególnie istotna dla dzieci i przyczynia się do zaspokojenia ich potrzeb rozwojowych i edukacyjnych;

10.  z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji i agencji Organizacji Narodów Zjednoczonych na rzecz wspólnego frontu walki z brakiem bezpieczeństwa żywnościowego i niedożywieniem na całym świecie;

11.  podkreśla, że należy zagwarantować rolnikom za ich pracę godne i uczciwe dochody oraz wynagrodzenia; zauważa, że w wielu regionach rolnicy borykają się z trudnościami finansowymi; z naciskiem wzywa Komisję do zajęcia się kwestią ubóstwa na obszarach wiejskich oraz rozpadu społeczności wiejskich;

12.  uważa, że w kontekście poprawy bezpieczeństwa żywnościowego oraz tworzenia zrównoważonych systemów produkcji i dostaw kluczowe znaczenie w perspektywie długoterminowej ma ograniczanie marnowania żywności;

13.  podkreśla znaczenie udzielania pomocy najsłabszym i najuboższym członkom społeczeństwa na szczeblu europejskim, szczególnie w świetle obecnego kryzysu gospodarczego, finansowego i społecznego;

14.  przypomina, że jednym z pięciu celów strategii Europa 2020 jest ograniczanie ubóstwa i wykluczenia społecznego w Unii Europejskiej; podkreśla, że do walki z ubóstwem konieczna jest zintegrowana polityka łącząca godziwe dochody z godnymi warunkami pracy i życia oraz dostępem do wszystkich praw podstawowych: politycznych, gospodarczych, społecznych i kulturowych; uważa, że środki w dziedzinie pomocy żywnościowej mogą być jednym z elementów szerszej zintegrowanej polityki zwalczania ubóstwa; przyznaje, że jednym ze skutków ubocznych ubóstwa jest często niedożywienie i niedostatek żywności;

15.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1. (2) Dz.U. L 268 z 9.10.2008, s. 3. (3) Dz.U. L 152 z 11.6.2011, s. 24. (4) Dz.U. C 117 E z 6.5.2010, s. 258. (5) Dz.U. C 293 E z 2.12.2006, s. 170. (6) Dz.U. C 279 E z 19.11.2009, s. 71.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie postępów w zakresie rozminowywania (2011/2007(INI))

P7_TA(2011)0339 A7-0211/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając konwencję w sprawie zakazu użycia, składowania, produkcji i przekazywania min przeciwpiechotnych oraz o ich zniszczeniu (dalej zwaną konwencją w sprawie zakazu użycia min przeciwpiechotnych) z dnia 3 grudnia 1997 r., która weszła w życie dnia 1 marca 1999 r.,

–  uwzględniając konwencję o zakazie lub ograniczeniu użycia pewnych broni konwencjonalnych (konwencję CCW) z 1980 r. oraz protokoły do tej konwencji, a zwłaszcza protokół II (zmieniony) o zakazie lub ograniczeniu używania min, min-pułapek i innych podobnych urządzeń oraz protokół V w sprawie wybuchowych pozostałości wojennych,

–  uwzględniając swoje ostatnie rezolucje z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie min przeciwpiechotnych(1), z dnia 7 lipca 2005 r. w sprawie świata wolnego od min(2), z dnia 19 stycznia 2006 r. w sprawie niepełnosprawności i rozwoju(3), z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie dziesiątej rocznicy konwencji ottawskiej(4) w sprawie zakazu użycia min przeciwpiechotnych oraz z dnia 6 września 2001 r. w sprawie środków służących wspieraniu zobowiązania się podmiotów niepaństwowych do całkowitego zakazu użycia min przeciwpiechotnych(5),

–  uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1724/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lipca 2001 r. dotyczące działań podejmowanych w zakresie zwalczania min przeciwpiechotnych w krajach rozwijających się(6) oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 1725/2001 z dnia 23 lipca 2001 r. dotyczące działań podejmowanych w zakresie zwalczania min przeciwpiechotnych w państwach trzecich innych niż kraje rozwijające się(7),

–  uwzględniając plan działania z Cartageny na lata 2010-2014 pt. „Położyć kres cierpieniom powodowanym przez miny przeciwpiechotne” przyjęty podczas drugiej konferencji przeglądowej konwencji ottawskiej z 1997 r., która to konferencja odbyła się w Cartagenie w Kolumbii w dniach od 30 listopada do 4 grudnia 2009 r.,

–  uwzględniając wytyczne Komisji w sprawie działań Wspólnoty Europejskiej w zakresie rozminowywania na lata 2008-2013,

–  uwzględniając swoje liczne rezolucje w sprawie amunicji kasetowej, ostatnią z dnia 8 lipca 2010 r.(8), oraz w sprawie konwencji o zakazie używania amunicji kasetowej podpisanej przez 94 państwa, która weszła w życie z dniem 1 sierpnia 2010 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie UNMAS (United Nations Mine Action Service),

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A7-0211/2011),

A.   mając na uwadze, że UE jest aktywnie zaangażowana w rozminowywanie, zwłaszcza od czasu wspólnych działań w 1995 r., i że dąży do realizacji celu całkowitego zakazu i usunięcia min przeciwpiechotnych na całym świecie; mając na uwadze, że UE jest kluczowym podmiotem wspierającym i finansującym rozminowywanie, które należy do jej priorytetów w dziedzinie praw człowieka, pomocy humanitarnej i rozwojowej,

B.  mając na uwadze, że „rozminowywanie” obejmuje badanie, wykrywanie, oznaczanie i rozminowywanie min przeciwpiechotnych (z j. ang. anti-personnel landmines – APL) oraz innych wybuchowych pozostałości wojennych (z j. ang. explosive remnants of war –ERW), w tym porzuconego uzbrojenia (z j. ang. abandoned ordonance – AO), niewybuchów (z j. ang. unexploded ordonance – UXO), niewybuchów broni kasetowej oraz improwizowanych urządzeń wybuchowych (z j. ang. improvised explosive devices – IED), a także edukację i programy szkoleniowe w zakresie zagrożenia minami i ERW, szczególnie skierowane do dzieci, pomoc ofiarom, niszczenie składowisk oraz działania na rzecz propagowania powszechnego przyjęcia odnośnych konwencji i traktatów międzynarodowych w celu położenia kresu produkcji, handlowi i stosowaniu min przeciwpiechotnych,

C.   mając na uwadze, że miny przeciwpiechotne i wybuchowe pozostałości wojenne, w tym improwizowane urządzenia wybuchowe i niewybuchy amunicji kasetowej, nie tylko prowadzą do utraty życia, szczególnie wśród ludności cywilnej, ale stanowią również poważną przeszkodę w odbudowie państw, które były dotknięte konfliktem, i mogą służyć jako surowiec do produkcji improwizowanych urządzeń wybuchowych,

D.   mając na uwadze, że do dnia 1 grudnia 2010 r. 156 państw oficjalnie przyjęło konwencję w sprawie zakazu użycia min przeciwpiechotnych,

E.  mając na uwadze, że według raportów „Landmine and Cluster Munition Monitor” w 1999 r. szacowana liczba ofiar APL oraz innych ERW wyniosła 18 tys. osób, a do 2009 r. spadła do około 4 tys.; mając na uwadze, że według szacunków 70% ofiar stanowili cywile, z czego jedną trzecią – dzieci; mając również na uwadze, że problem min przeciwpiechotnych i wybuchowych pozostałości wojennych wciąż dotyka tak wielu osób na całym świecie,

F.  mając na uwadze, że w ostatnim czasie tylko dwa rządy – rząd Birmy/Związku Myanmar i Libii – rozmieściły miny przeciwpiechotne, nie zanotowano żadnych przypadków wywozu min przeciwpiechotnych ani ich przewożenia do innych państw, a według szacunków produkcję min przeciwpiechotnych kontynuują tylko trzy kraje, jednak ugrupowania rebelianckie, takie jak FARC, w dalszym ciągu produkują własne urządzenia tego typu,

G.   mając na uwadze, że większość sił zbrojnych zaprzestała stosowania min przeciwpiechotnych, jednak różne zbrojne podmioty niepaństwowe nadal stosują miny przeciwpiechotne oraz uruchamiane w kontakcie z ofiarą improwizowane urządzenia wybuchowe i amunicję kasetową,

H.   mając na uwadze, że problem min przeciwpiechotnych i innych wybuchowych pozostałości wojennych w pewnym stopniu nadal dotyczy ponad 90 państw, jednak w największym stopniu Afganistanu, Kolumbii, Pakistanu, Związku Myanmar, Kambodży i Laosu,

I.   mając na uwadze, że problemem min przeciwpiechotnych i wybuchowych pozostałości wojennych powinny w pierwszej kolejności zająć się państwa, na których terenie się one znajdują przed wybuchem konfliktu, w jego trakcie i po jego zakończeniu,

J.  mając na uwadze, że na rozminowywanie min w wielu krajach, w których konflikt został zażegnany, ale w których stacjonują liczne jednostki lokalnych sił zbrojnych, przeznaczono niewielką część sił wojskowych,

K.  mając na uwadze, że niesienie pomocy ofiarom będzie potrzebne jeszcze przez długi czas po wyeliminowaniu zagrożenia, jakie stwarzają miny przeciwpiechotne,

L.   mając na uwadze, że społeczność międzynarodowa z niezwykłym zaangażowaniem odpowiedziała na wyzwanie związane z zagrożeniem, jakie niosą miny przeciwpiechotne, przeznaczając w latach 1999-2009 około 3,9 miliarda USD na rozminowywanie, a także mając na uwadze, że główni darczyńcy to: Stany Zjednoczone (902,4 mln USD), WE (521,9 mln USD), Japonia (336,9 mln USD), Norwegia (342,7 mln USD), Kanada (259,8 mln USD), Wielka Brytania (220,6 mln USD), Niemcy (206,9 mln USD) oraz Holandia (201,9 USD),

M.  mając na uwadze, że zagrożenie, jakie niosą miny, jest w rzeczywistości mniejsze niż sądzi się powszechnie i według obliczeń tylko na 2 % terenów, które poddano kosztownemu procesowi fizycznego rozminowywania, znajdują się miny przeciwpiechotne lub inne wybuchowe pozostałości wojenne; mając na uwadze jasne dane wskazujące na nieefektywne wykorzystywanie środków przyznanych na rozminowywanie; zauważając ponadto, że lepsze metody badawcze oraz zrozumienie wyników badań mogą przyczyniać się i przyczyniły się w ostatnich latach do znacznego zmniejszenia konieczności całkowitego rozminowania obszarów uznawanych za niebezpieczne,

N.  mając na uwadze, że pomimo dużych nakładów finansowych nie odnotowano szczególnych postępów w zakresie techniki i technologii wykrywania materiałów wybuchowych, a z uwagi na częstsze stosowanie improwizowanych urządzeń wybuchowych powstał nowy nadrzędny cel,

O.   mając na uwadze, że w regionach, na których znajdują się miny, edukacja w dziedzinie ograniczania ryzyka to dla ludzi, a zwłaszcza dzieci, kluczowy element zwiększający ich bezpieczeństwo i poszerzający ich wiedzę na temat zagrożeń związanych z minami przeciwpiechotnymi i wybuchowymi pozostałościami wojennymi,

Globalne wysiłki w zakresie rozminowywania

1.   z zadowoleniem przyjmuje postęp, jaki w ciągu ostatniej dekady dokonał się w zakresie rozminowywania, podkreśla jednak, że należy zmienić kierunek podejmowanych starań i je zintensyfikować, jeżeli zagrożenie powodowane minami przeciwpiechotnymi ma zostać zażegnane w określonym czasie;

2.  z ogromnym zadowoleniem przyjmuje fakt, że 156 państw podpisało i ratyfikowało konwencję w sprawie zakazu użycia min przeciwpiechotnych, w tym 25 państw członkowskich UE, wyraża jednak ubolewanie, że wciąż nie podpisało jej 37 państw; wzywa wszystkie państwa niebędące stroną konwencji w sprawie zakazu użycia min przeciwpiechotnych oraz konwencji o zakazie używania amunicji kasetowej do przystąpienia do tych konwencji; wzywa w szczególności państwa członkowskie UE, które jeszcze nie przystąpiły do konwencji, by to uczyniły i zachęca do większej synergii między różnymi instrumentami międzynarodowymi;

3.   z ogromnym zadowoleniem przyjmuje fakt, że 56 krajów przystąpiło do konwencji o zakazie używania amunicji kasetowej, w tym 15 państw członkowskich UE; z zadowoleniem przyjmuje również przyjęcie w 2010 r. deklaracji i planu działania z Wientian; wzywa UE i jej państwa członkowskie do propagowania powszechnego przyjęcia i stosowania konwencji w sprawie zakazu użycia min przeciwpiechotnych i konwencji o zakazie używania amunicji kasetowej;

4.   w pełni popiera wdrożenie planu działania z Cartageny, przewidującego szczegółowy pięcioletni plan zobowiązań we wszystkich dziedzinach rozminowywania, i wzywa Radę do jak najszybszego przyjęcia decyzji popierającej ten plan;

5.   podkreśla konieczność znalezienia synergii między poszczególnymi wymiarami rozminowywania, ze szczególnym uwzględnieniem aspektów humanitarnych i rozwojowych, w tym również przez zwiększenie lokalnej odpowiedzialności za powiązane projekty i udziału w tych projektach w celu lepszego zaspokojenia potrzeb ludzi, których problem min dotyczy bezpośrednio;

6.  docenia ogromny wkład międzynarodowych darczyńców, międzynarodowych agencji i organizacji pozarządowych w zwalczanie plagi min przeciwpiechotnych oraz zaangażowanie i poświęcenie międzynarodowego i miejscowego personelu;

7.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że kolejne siedem państw ogłosiło, że w 2009 r. i 2010 r. zakończyły rozminowywanie, w wyniku czego liczba państw, które zakończyły działania w tym zakresie, wzrosła do 16;

8.  zauważa, że Stany Zjednoczone są wiodącym światowym sponsorem w zakresie rozminowywania i zdecydowanie popiera międzynarodowe programy rozminowywania zaminowanych obszarów i pomocy ofiarom; zauważa również, że Stany Zjednoczone spełniły już większość kluczowych postanowień konwencji w sprawie zakazu użycia min przeciwpiechotnych, zachęca zatem Stany Zjednoczone, aby przystąpiły do wspomnianej konwencji;

9.   wzywa Rosję do przystąpienia do konwencji w sprawie zakazu użycia min przeciwpiechotnych i zauważa, że Rosja, która wcześniej uznawana była za państwo będące głównym producentem min przeciwpiechotnych i przez długi czas stosowała miny, w 2010 r. została usunięta z listy, po złożeniu oświadczenia o zaprzestaniu praktyki stosowania min;

10.   przypomina państwom będącym stroną konwencji o ich międzynarodowym obowiązku zniszczenia składowisk min przeciwpiechotnych; wyraża zaniepokojenie faktem, że Chiny i Rosja mają największe zapasy min przeciwpiechotnych, które szacuje się odpowiednio na 100 milionów i 24,5 miliona; wzywa UE do uwzględnienia w negocjacjach z Rosją i Chinami kwestii zniszczenia posiadanych przez nie składowisk min oraz szybkiego przystąpienia tych krajów do konwencji w sprawie zakazu użycia min przeciwpiechotnych; ponadto wzywa UE do dalszego propagowania powszechnego przyjęcia konwencji w sprawie zakazu użycia min przeciwpiechotnych oraz innych odnośnych konwencji, w tym również przez włączanie kwestii rozminowywania do dialogu politycznego i umów podpisywanych z krajami trzecimi;

11.   wyraża ubolewanie z powodu dalszego stosowania min przeciwpiechotnych przez ugrupowania rebelianckie i terrorystyczne oraz inne podmioty niepaństwowe; w tym kontekście zwraca uwagę na sytuację w Kolumbii, gdzie według szacunków FARC stosuje najwięcej min przeciwpiechotnych spośród wszystkich ugrupowań rebelianckich na całym świecie;

Studium przypadku – Afganistan

12.  zauważa, że powszechne i masowe stosowanie min przeciwpiechotnych podczas trwającego ponad 30 lat konfliktu doprowadziło do tego, że Afganistan jest jednym z najbardziej zaminowanych krajów, w którym talibowie dodatkowo stosowali improwizowane urządzenia wybuchowe;

13.  wyraża ubolewanie, że mimo trwającego już od ponad dziesięciu lat rozminowywania w ramach największego na świecie i dysponującego największymi środkami finansowymi humanitarnego programu rozminowywania Afganistan ma nadal jeden z najwyższych na świecie wskaźników ofiar i wyraża poważne zaniepokojenie, że spośród 508 ofiar APL i innych ERW w okresie od 1 marca 2009 r. do 1 marca 2010 r. ponad połowę stanowiły dzieci;

14.  zauważa, że z powodu trwającego w wielu regionach konfliktu rozminowywanie jest szczególnie niebezpieczne oraz że talibowie obierają sobie za cel biura ONZ, a także miejscowy i międzynarodowy personel;

15.  zauważa, że społeczność międzynarodowa przekazała na rozminowywanie w Afganistanie w 2009 r. około 80 mln USD i że od 2002 r. dzięki pomocy finansowej i technicznej Unii Europejskiej wynoszącej 89 mln EUR udało się oczyścić z min przeciwpiechotnych ok. 240 km2 kraju, umożliwiając gospodarcze wykorzystanie tych terenów oraz odbudowę domów i powrót do nich rodzin; podkreśla potrzebę większego skoncentrowania się na pomocy ofiarom oraz edukacji w dziedzinie zagrożenia minami;

16.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że operacje przebiegają niemal wyłącznie z udziałem około 10 tys. osób należących do miejscowego personelu przy wsparciu międzynarodowym, co przyczynia się do wzmocnienia elementu poczucia odpowiedzialności w tym procesie;

17.  wyraża zaniepokojenie z powodu widocznej niechęci afgańskiego rządu na szczeblu centralnym i na szczeblu poszczególnych prowincji do przejęcia odpowiedzialności za rozminowywanie;

Studium przypadku – Angola

18.  trwający blisko 30 lat konflikt spowodował, że Angola – podobnie jak Afganistan – jest jednym z najbardziej zaminowanych krajów;

19.  zauważa, że CNIDAH została powołana jako krajowy organ ds. rozminowywania, jednak wpływ krajów finansujących jest niewielki, a rząd ma dostęp do własnych znacznych środków finansowych, szczególnie w postaci dochodów ze sprzedaży ropy naftowej;

20.   jest głęboko zaniepokojony wieloma strukturalnymi problemami, na które Komisja zwróciła uwagę w swojej ocenie z 2009 r., na przykład niewystarczającą kwotą 2,7 miliona EUR przeznaczoną na dwudziestodwuosobowy personel CNIDAH; wzywa UE do monitorowania, kontroli i oceny gospodarnego wydawania pieniędzy oraz do dopilnowania, by przyznane środki budżetowe były wykorzystywane w skuteczny i ukierunkowany sposób celem osiągnięcia oczekiwanego rezultatu, tj. rozminowania terenu;

21.  ubolewa nad faktem, że mimo zakończenia badania krajowego w 2007 r. i ważnego programu w zakresie rozminowywania, wciąż nie ma pewności co do zasięgu zagrożenia APL/ERW oraz że przy obecnym poziomie zaawansowania rozminowanie kraju zajmie 100 lat; podkreśla naglącą potrzebę stworzenia odmiennych stosunków między rządem a międzynarodowymi darczyńcami, przeznaczenia większej ilości środków na rozwiązanie problemu, wprowadzenia ulepszonych technik identyfikowania zaminowanego obszaru i zwiększonych możliwości w zakresie rozminowywania, dzięki czemu teren zostanie szybciej oczyszczony i oddany do efektywnego wykorzystania;

Studium przypadku – Bośnia

22.  wyraża ubolewanie, że 16 lat po zakończeniu konfliktu w Bośni i Hercegowinie utrzymuje się tam wysoki poziom zanieczyszczenia APL/ERW i w całym kraju znajduje się ok. 11 tys. pól minowych i ok. 220 tys. aktywnych min przeciwpiechotnych oraz wybuchowych pozostałości wojennych, stanowiących poważne wyzwanie dla bezpieczeństwa i przeszkodę dla rozwoju gospodarczo-społecznego;

23.  zauważa poprawę w zakresie zarządzania działaniami rozminowywania przez utworzenie w Bośni i Hercegowinie centrum rozminowywania, ubolewa jednak, że Bośnia i Hercegowina wypada znacząco poniżej oczekiwań pod względem finansowania i celów związanych z rozminowywaniem określonych we wniosku o przedłużenie terminu ostatecznego rozminowania określonego w ramach konwencji w sprawie zakazu użycia min przeciwpiechotnych;

24.   zauważa, że uruchomienie zasobów stanowi ogromne wyzwanie dla rządu i że należy przyjąć strategię działań w zakresie rozminowywania na lata 2009-2019; ubolewa, że główny rządowy organ odpowiedzialny za rozminowywanie, tj. komisja ds. rozminowywania przez ostatnie kilka lat nie spotykała się z przedstawicielami darczyńców przebywającymi w Sarajewie, a jej członkowie nie uczestniczyli w międzynarodowych posiedzeniach poświęconych konwencji w sprawie zakazu użycia min przeciwpiechotnych od czasu drugiej konferencji przeglądowej dotyczącej traktatu w 2009 r.; wzywa rząd do przejęcia pełnej odpowiedzialności za rozminowywanie w celu zapewnienia jego strategicznego planowania i realizacji;

25.  gratuluje mającemu swoją siedzibę w Słowenii międzynarodowemu funduszowi powierniczemu na rzecz rozminowywania i pomocy ofiarom min za wkład w działania rozminowywania w Bośni i Hercegowinie i podkreśla, że fundusz powinien nadal koncentrować się na Bośni i Hercegowinie aż do momentu całkowitego rozwiązania problemu;

26.  zauważa, że na terenie Bośni i Hercegowiny działają 33 akredytowane organizacje ds. rozminowywania, uważa jednak, że można by w większym stopniu wykorzystać siły wojskowe;

27.  wyraża uznanie dla operacji EUFOR ALTHEA oraz jej szkoleniowców w dziedzinie zagrożenia minami za organizację kursów dla tysięcy ludzi i zachęca do kontynuowania działań w tym zakresie;

Pomoc ofiarom

28.  zauważa, że życie i środki utrzymania się ofiar APL/ERW są trwale naznaczone, ofiary to głównie cywile, którzy często pochodzą z najbiedniejszych środowisk w najbiedniejszych krajach i wymagają ukierunkowanej i nieustannej opieki oraz wsparcia medycznego i socjalnego przez wiele lat, nawet wtedy, gdy nie będzie nowych ofiar;

29.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że dzięki działaniom w zakresie rozminowywania liczba ofiar znacząco spadła, wyraża jednak ogromne ubolewanie z powodu faktu, że w 2009 r. 70% ofiar stanowiła ludność cywilna i szczególnie ubolewa nad faktem, że wśród ofiar dużą liczbę stanowiły dzieci;

30.  wyraża ubolewanie z powodu faktu, że ofiary min lub reprezentujące je organizacje brały udział we wdrażaniu programów pomocy ofiarom min w mniej niż połowie krajów, których dotyczy ten problem, i uważa, że należy w pełni szanować zarówno opinie wyrażane przez ofiary min, jak i przysługujące im prawa; wzywa społeczność międzynarodową i Unię Europejską do znacznego zwiększenia środków finansowych na pomoc ofiarom, zauważa jednak, że nie powinno się to odbyć kosztem zmniejszenia środków na rozminowywanie;

Postęp w zakresie wykrywania min i technik badawczych

31.  zauważa, że na obszarach, na których występują miny, najlepszych wskazówek dotyczących tego, gdzie istnieje zagrożenie minami, może udzielić społeczność lokalna;

32.   zauważa, że nawet jeżeli w zakresie technologii, szkoleń i technik wykrywania min nastąpił postęp, to nie znaleziono szybkich, niezawodnych i opłacalnych rozwiązań oraz że nadal powszechnie stosowane są techniki wykorzystujące aparaturę obsługiwaną ręcznie; uznaje istotne znaczenie międzynarodowych standardów ONZ w zakresie rozminowywania (IMAS) dla poprawy bezpieczeństwa i skuteczności rozminowywania przez ustanowienie norm i dostarczenie wskazówek, a także znaczenie roli Urzędu ONZ ds. Rozminowywania (UNMAS) w koordynowaniu działań związanych z usuwaniem min;

33.   zauważa, że największe nadzieje na postęp techniczny w zakresie wykrywania min należy wiązać z odpowiednio dobranymi metodami opartymi na kombinacji kilku technologii w celu unikania ofiar oraz przeprowadzania rozminowywania w sposób wywierający minimalny wpływ na środowisko;

34.   zauważa, że prawidłowo przeprowadzone badanie jest wartościowe tylko wtedy, gdy towarzyszy mu dokładne i skuteczne sprawozdanie z badania, oraz że darczyńcy powinni upewnić się, że środki finansowe, które przekazują na ten cel, są wykorzystywane w sposób właściwy;

35.  wzywa Komisję, aby przeznaczyła kolejne środki na badanie min oraz technologie i techniki wykrywania min, w ścisłej współpracy międzynarodowej z podmiotami specjalizującymi się w tej dziedzinie, oraz by wykorzystała środki finansowe dostępne w kontekście siódmego programu ramowego i w sektorze badań nad bezpieczeństwem;

W kierunku wyeliminowania zagrożenia, jakie stwarzają miny przeciwpiechotne

36.  wyraża zaniepokojenie faktem, że niektóre kraje dotknięte problemem min przeciwpiechotnych za bardzo polegają na międzynarodowej pomocy finansowej na rzecz działań w zakresie rozminowywania i nie przeznaczają na ten cel wystarczającej ilości własnych zasobów w postaci siły roboczej lub środków finansowych; wzywa UE do zapewnienia większego zaangażowania krajów dotkniętych problemem min i przypomnienia im o ich powinnościach; wzywa również w szczególności do nadzorowania sytuacji w Angoli w celu zapewnienia większego zaangażowania na szczeblu krajowym;

37.  wyraża zaniepokojenie faktem przekazywania zasobów na rozminowywanie terenów, na których istnieje niewielkie zagrożenie humanitarne lub gospodarcze, lub terenów postrzeganych jako tereny zagrożone, mimo iż w rzeczywistości nimi nie są, co odbywa się ze szkodą dla terenów, na których istnieje duże zagrożenie życia; wzywa do większego skupienia się na lepszym planowaniu operacji i zarządzaniu nimi oraz na przeprowadzaniu dokładniejszych badań wstępnych i przygotowywaniu sprawozdań dotyczących podejrzanych obszarów;

38.   wyraża obawy z powodu słabego zabezpieczenia i kontroli magazynów wojskowych, w których składowana jest broń i materiały wybuchowe, w tym miny przeciwpiechotne, zwłaszcza w krajach ogarniętych rewolucją i zamieszkami;

39.  jest przekonany, że społeczność międzynarodowa powinna skupić swoją uwagę na tych krajach, które nie są w stanie poradzić sobie same oraz na rozminowywaniu i niesieniu pomocy ofiarom; uważa również, że celem powinno być szybsze osiągnięcie stanu, w którym państwa można będzie uznać za wolne od min zagrażających życiu i rozwojowi gospodarczemu;

40.  wzywa darczyńców, aby przekazywali środki finansowe przy skuteczniejszym ukierunkowaniu, monitorowaniu i przeprowadzaniu oceny;

41.  uważa, że należy koncentrować wysiłki na generowaniu i rozwijaniu większych możliwości na szczeblu lokalnym, obejmujących np. wykorzystanie specjalnie przeszkolonego miejscowego personelu w ustrukturyzowany i profesjonalny sposób lub większe wykorzystanie – po ustaniu konfliktu – jednostek wojskowych, które przechodzą specjalne szkolenia w zakresie humanitarnego rozminowywania;

42.  wzywa do poprawy procesu planowania na szczeblu krajowym w oparciu o najlepsze praktyki oraz do lepszej międzynarodowej koordynacji działań w zakresie rozminowywania, która umożliwiałaby skuteczniejsze kierowanie środków na najbardziej potrzebujące tereny i nie wymagałaby rozbudowanej struktury biurokratycznej;

43.   wyraża ubolewanie z powodu braku wiarygodnych badań dotyczących obecnej liczby ofiar APL/ERW/IED i wzywa do przeprowadzenia odpowiedniej analizy, która będzie służyła jako wskazówka dla skuteczniejszego ukierunkowywania zasobów przy zwróceniu większej uwagi na potrzeby ofiar i ich rodzin;

44.   wyraża ubolewanie, że od czasu usunięcia specjalnej pozycji w budżecie UE w 2007 r. UE brakuje instrumentu, który byłby elastyczny i wielostronny i w sposób spójny odpowiadałby priorytetom działań w zakresie rozminowywania; wyraża również ubolewanie z powodu zmniejszenia całkowitego finansowania przez UE działań w zakresie rozminowywania; w związku z tym wzywa do przywrócenia bardziej zaangażowanego podejścia, zgodnie z którym jedna pozycja budżetowa będzie podlegać jednej wiodącej dyrekcji, co podkreśli głębokie i niezmienne zaangażowanie UE w działania w zakresie rozminowywania; należy przy tym uwzględnić specyficzne potrzeby poszczególnych krajów określone w krajowych dokumentach strategicznych oraz zwrócić uwagę na fakt, że w niektórych krajach obecność min przeciwpiechotnych stała się kwestią strukturalną i tym samym kwestią wchodzącą w zakres polityki rozwojowej UE;

45.  wyraża ubolewanie, że dotychczas nie wykorzystano do finansowania programów rozminowywania ani pomocy nadzwyczajnej (art. 3), ani długoterminowego elementu (art. 4) Instrumentu na rzecz Stabilności;

46.  podkreśla, że po zakończeniu konfliktu rozminowywanie może w znaczący sposób przyczynić się do rozbrojenia, demobilizacji i przywrócenia normalnego stanu, zwłaszcza poprzez zapewnienie byłym uczestnikom walk szkoleń i pracy cieszących się wysokim uznaniem;

47.   wzywa darczyńców do ujednolicenia metod monitorowania i oceny opłacalności działań w zakresie rozminowywania, aby ułatwić ich porównywanie i ocenę w odniesieniu do poszczególnych krajów, oraz do określenia i promowania najlepszych praktyk za pośrednictwem grupy ds. wspierania działań w zakresie rozminowywania (MASG);

48.  wzywa Komisję, aby uaktualniła „Wytyczne Komisji Europejskiej w sprawie działań Wspólnoty Europejskiej w zakresie rozminowywania na lata 2008–2013”, by proponowane zmiany znalazły odzwierciedlenie w strukturach instytucjonalnych i ramach finansowania, by zagwarantowano szybszy i bardziej elastyczny rozdział środków, aby dostarczyć jasne wytyczne dotyczące dostępu do finansowania, koncentrując się na naglących priorytetach i najlepszej praktyce; ponadto wzywa Komisję, aby przewidziała „pakiety” pomocowe, dzięki którym kraje najbardziej potrzebujące będą mogły wypełnić zobowiązania wynikające z konwencji w sprawie zakazu użycia min przeciwpiechotnych, oraz aby właściwie kontrolowała i oceniała skuteczność finansowania;

49.   podkreśla, że rozminowywanie powinno stanowić obowiązkowy element strategii w krajach, o których wiadomo, że posiadają lub składują miny;

50.   jest przekonany, że dzięki lepszej międzynarodowej koordynacji i metodologii ustalania priorytetów, sprawniejszemu zarządzaniu, lepszym badaniom i praktykom w zakresie rozminowywania, lepszemu monitorowaniu i sporządzaniu lepszych sprawozdań, a także rozsądniejszemu i lepszemu wydatkowaniu środków możliwe jest stworzenie w określonym czasie świata wolnego od min przeciwpiechotnych stanowiących zagrożenie dla życia, środków utrzymania i rozwoju gospodarczego;

o
o   o

51.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i rządom państw członkowskich, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych i Komisji, Organizacji Narodów Zjednoczonych, prezydentowi Stanów Zjednoczonych i Kongresowi USA, rządom krajów najbardziej dotkniętych problemem min oraz międzynarodowym organizacjom pozarządowym.

(1) Dz.U. C 104E z 30.4.2004, s. 1075 (2) Dz.U. C 157E z 6.7.2006, s. 473 (3) Dz.U. C 287E z 24.11.2006, s. 336 (4) Dz.U. C 323E z 18.12.2008, s. 485 (5) Dz.U. C 72E z 21.3.2002, s. 352 (6) Dz.U. L 234 z 1.9.2001, s. 1 (7) Dz.U. L 234 z 1.9.2001, s. 6 (8) Teksty przyjęte: P7_TA(2010)0285.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie Demokratycznej Republiki Konga i masowych gwałtów w prowincji Południowego Kiwu

P7_TA(2011)0340 RC-B7-0442/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Demokratycznej Republiki Konga,

–  uwzględniając umowę o partnerstwie z Kotonu podpisaną w czerwcu 2000 r.,

–  uwzględniając wytyczne Unii Europejskiej dotyczące przemocy wobec kobiet i zwalczania wszelkich form dyskryminacji kobiet,

–  uwzględniając przyjęty w 1998 r. Statut rzymski Międzynarodowego Trybunału Karnego, w szczególności jego art. 7 i 8, w których uznano gwałt, niewolnictwo seksualne, zmuszanie do prostytucji i do zajścia w ciążę oraz przymusową sterylizację, a także wszelkie inne formy przemocy seksualnej za zbrodnie przeciwko ludzkości i zbrodnie wojenne, utożsamiając je z formą tortur i ciężką zbrodnią wojenną, niezależnie od tego, czy czyny te popełniane są systematycznie, czy nie, w czasie konfliktów wewnętrznych lub międzynarodowych,

–  uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 (2000) i 1820 (2008), dotyczące kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, oraz nr 1888 (2009), dotyczącą aktów przemocy seksualnej wobec kobiet i dzieci w czasie konfliktów zbrojnych,

–  uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1925 (2010), w której określono mandat misji ONZ w Demokratycznej Republice Konga (MONUSCO),

–  uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1991 z dnia 28 czerwca 2011 r., w której przedłużono mandat misji MONUSCO,

–  uwzględniając oświadczenie Margot Wallström, specjalnej wysłanniczki ds. zwalczania przemocy seksualnej w konfliktach zbrojnych, z dnia 23 czerwca 2011 r.,

–  uwzględniając końcowe oświadczenie VI regionalnego posiedzenia Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE, które odbyło się w kameruńskim Jaunde w dniach 28 i 29 kwietnia 2011 r.,

–  uwzględniając ustawę w sprawie przemocy seksualnej, przyjętą przez parlament Demokratycznej Republiki Konga w 2006 r., która została opracowana, by przyspieszyć ściganie sprawców gwałtów i wymierzać ostrzejsze kary,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że między 10 a 12 czerwca 2011 r. w wioskach Nakiele i Abala w prowincji Południowego Kiwu 170 osób padło ofiarą gwałtu lub przemocy fizycznej; mając na uwadze, że członkowie grupy zbrojnej odpowiedzialnej za te czyny byli już zamieszani w masowe gwałty, aresztowania i grabieże w tym samym regionie w styczniu 2011 r.,

B.  mając na uwadze, że stan bezpieczeństwa w Kiwu Południowym jest nadal niezwykle kruchy, a niepokoje panujące na wschodzie Demokratycznej Republiki Konga doprowadziły do mnożących się naruszeń praw człowieka i do zbrodni wojennych, w tym do aktów przemocy seksualnej wobec kobiet, masowych gwałtów i innych aktów tortur, masakr ludności cywilnej i masowej rekrutacji dzieci do oddziałów zbrojnych, czego dopuszczają się uzbrojone grupy rebeliantów, a także rządowe siły zbrojne i policyjne,

C.  mając na uwadze, że gwałt, autentyczne narzędzie prowadzenia wojny stosowane przez walczące strony do zastraszania, karania i kontrolowania ofiar, potwornie się upowszechnił na wschodzie Demokratycznej Republiki Konga od czasu rozpoczęcia operacji zbrojnych w 2009 r.; mając na uwadze, że okrucieństwa popełniane na kobietach przyjmują formę gwałtu, gwałtów zbiorowych, niewolnictwa seksualnego i zabójstw, przynosząc kobietom destrukcyjne, głębokie konsekwencje fizyczne i psychologiczne,

D.  mając na uwadze, że w dniu 29 czerwca 2011 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ podjęła decyzję o przedłużeniu misji ONZ w Demokratycznej Republice Konga (MONUSCO) na kolejny rok, a także mając na uwadze, że misja ta otrzymała mandat upoważniający do zastosowania wszelkich środków niezbędnych do ochrony ludności cywilnej przed łamaniem międzynarodowego prawa humanitarnego i praw człowieka,

E.  mając na uwadze, że ofiary gwałtów znajdują się w sytuacji poważnego braku infrastruktury i nie mogą skorzystać z pomocy ani z odpowiedniej opieki medycznej; mając na uwadze, że kobiety są celowo atakowane w miejscach publicznych, że ataki te często powodują, że kobiety tracą swoje miejsce w społeczeństwie i zdolność do opiekowania się dziećmi, a przy tym występuje poważne ryzyko zarażenia wirusem HIV; mając na uwadze, że pilną pomoc medyczną zapewniają wyłącznie liczne działające w terenie organizacje pozarządowe, którym nie zapewnia się już koordynacji ani dostępu do ofiar,

F.  mając na uwadze, że niezdolność Demokratycznej Republiki Konga do pociągnięcia członków jej własnego wojska i grup zbrojnych do odpowiedzialności za zbrodnie potępiane przez prawo międzynarodowe sprzyja powstaniu kultury bezkarności; mając na uwadze, że wojsko kongijskie nie dysponuje zasobami ludzkimi, technicznymi i finansowymi niezbędnymi do wykonywania jego zadań we wschodnich prowincjach Demokratycznej Republiki Konga oraz do ochrony ludności,

G.  mając na uwadze, że ustawa w sprawie przemocy seksualnej przyjętej przez parlament Demokratycznej Republiki Konga w 2006 r. jest stosowana w bardzo ograniczonym stopniu,

H.  mając na uwadze, że środki przekazu mają do odegrania zasadniczą rolę w utrzymaniu silnej mobilizacji i w alarmowaniu opinii publicznej,

1.  zdecydowanie potępia masowe gwałty, akty przemocy seksualnej i inne naruszenia praw człowieka popełnione między 10 a 12 czerwca 2011 r. w prowincji Południowego Kiwu; łączy się w cierpieniu i bólu ze wszystkimi ofiarami przemocy seksualnej, zwłaszcza masowych gwałtów powtarzających się we wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga w ciągu ostatnich czterech lat;

2.  wzywa rząd Demokratycznej Republiki Konga do uznania walki z masowymi gwałtami i przemocą seksualną wobec kobiet za priorytet na skalę kraju;

3.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję ONZ o przeprowadzeniu dochodzenia w sprawie opisywanych wydarzeń; apeluje, by wspomniane zbrodnie były przedmiotem niezwłocznych, niezależnych i bezstronnych dochodzeń zgodnych z normami międzynarodowymi; ubolewa, że zbrodniarze wojenni nadal zajmują wysokie stanowiska w dowództwie; apeluje o skuteczne i niezwłoczne działania gwarantujące ochronę ofiar i świadków w czasie dochodzeń i po ich ukończeniu;

4.  wzywa Komisję oraz Demokratyczną Republikę Konga do ponownej analizy krajowego dokumentu strategicznego dla Demokratycznej Republiki Konga oraz krajowego programu orientacyjnego w ramach X Europejskiego Funduszu Rozwoju (2008-2013) w celu uznania kwestii masowych gwałtów i przemocy seksualnej wobec kobiet za priorytet na skalę krajową z myślą o zwalczaniu bezkarności;

5.  wyraża zaniepokojenie możliwością banalizacji aktów przemocy seksualnej; podkreśla, że zadaniem rządu Demokratycznej Republiki Konga jest zapewnienie bezpieczeństwa na terytorium kraju i ochrona ludności cywilnej; przypomina prezydentowi Josephowi Kabili, że osobiście zobowiązał się do prowadzenia polityki zerowej tolerancji dla przemocy seksualnej oraz do ścigania sprawców zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości popełnianych w tym kraju, a także do współpracy z Międzynarodowym Trybunałem Karnym i z krajami regionu;

6.  wyraża uznanie dla działań organizacji pozarządowych niosących pomoc ofiarom gwałtów i zbrodni wojennych, zwłaszcza w formie opieki medycznej, którą świadczą niektóre szpitale, np. szpital Panzi w mieście Bukavu; podkreśla, że większość ofiar przemocy seksualnej nie otrzymuje niezbędnej pomocy medycznej, socjalnej czy prawnej; sugeruje rządowi Demokratycznej Republiki Konga opracowanie pełnego programu pomocy dla ofiar oraz ich reintegracji w kongijskim społeczeństwie i na rynku pracy; wzywa Komisję do przeznaczenia dodatkowych funduszy na walkę z przemocą seksualną oraz do działań na rzecz utworzenia domów dla ofiar przemocy seksualnej na obszarach, gdzie panuje trudna sytuacja; sugeruje rozpoczęcie realizacji pilotażowego projektu poprawy pomocy medycznej dla ofiar przemocy seksualnej w Demokratycznej Republice Konga;

7.  wyraża zaniepokojenie faktem, że podgrupa ds. przemocy na tle płciowym, która miała zapewniać koordynację działań humanitarnych w odpowiedzi na przemoc seksualną, została rozwiązana półtora roku temu z powodu braku przywództwa ze strony UNFPA (Fundusz Ludnościowy ONZ); w związku z tym wzywa do dogłębnego przekształcenia systemu koordynacji pomocy humanitarnej w terenie;

8.  wyraża zaniepokojenie faktem, że misja MONUSCO nie była w stanie bardziej aktywnie wykorzystać swojego mandatu i zasad zaangażowania, by zapewnić ochronę przed masowymi gwałtami, dokonywanymi również przez jej własne siły; uznaje jednak, że obecność misji jest nadal niezbędna z punktu widzenia dostępności pomocy humanitarnej; apeluje z mocą, by mandat i zasady zaangażowania misji MONUSCO wykonywano z determinacją, by skuteczniej zapewniać bezpieczeństwo mieszkańców; z zadowoleniem przyjmuje decyzję o przedłużenia mandatu misji do 30 czerwca 2012 r.;

9.  wzywa Unię Europejską i państwa członkowskie do wspierania działalności misji EUSEC RD i EUPOL RD; wzywa do pełnego włączenia walki z przemocą seksualną w operacje wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony;

10.  jest nadal mocno zaniepokojony obecną sytuacją humanitarną w Demokratycznej Republice Konga oraz niedofinansowaniem tego regionu w wyniku zmniejszenia poziomu finansowania przez niektórych darczyńców dwustronnych; głęboko ubolewa, że w chwili obecnej przyznawane fundusze tylko w niewielkim stopniu docierają do ofiar; wzywa Komisję do utrzymania finansowania przyznanego na pomoc humanitarną we wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga;

11.  zachęca Komisję do przedstawienia wniosków ustawodawczych w sprawie minerałów z regionów ogarniętych konfliktami, które podsycają działania wojenne i masowe gwałty w Demokratycznej Republice Konga, z myślą o zwalczaniu bezkarności, na wzór amerykańskiej ustawy Dodda-Francka (zwłaszcza jej sekcji 1502), która nakłada nowe wymogi dotyczące informacji na temat produktów, do których wytwarzania wykorzystywane są minerały z regionów ogarniętych konfliktami;

12.  stwierdza, że plan rozwiązania konfliktu w Kiwu Południowym z wykorzystaniem przede wszystkim sił zbrojnych zakończył się porażką; uważa, że rozwiązanie tego konfliktu musi być natury politycznej, i ubolewa z powodu braku odwagi ze strony społeczności międzynarodowej; uważa, że przyszedł czas, by zrobić coś więcej oprócz głoszenia potępienia, oraz że kongijski rząd, Unia Europejska i ONZ powinny wziąć na siebie odpowiedzialność i podjąć konkretne działania, by położyć kres okrucieństwom; podkreśla, że jeśli nic się nie zmieni, jeszcze długo w terenie obecne będą podmioty niosące pomoc humanitarną;

13.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, Unii Afrykańskiej, rządom państw Regionu Wielkich Jezior, prezydentowi, premierowi i parlamentowi Demokratycznej Republiki Konga, sekretarzowi generalnemu ONZ, specjalnej przedstawiciel ONZ ds. przemocy seksualnej podczas konfliktów zbrojnych, Radzie Bezpieczeństwa ONZ oraz Radzie Praw Człowieka ONZ.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie Indonezji, w tym ataki na mniejszości

P7_TA(2011)0341 RC-B7-0394/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie rocznego sprawozdania na temat praw człowieka na świecie za rok 2009 oraz w sprawie polityki Unii Europejskiej w tej dziedzinie(1),

–  uwzględniając wybór Indonezji na członka Rady Praw Człowieka ONZ (UNHRC) w maju 2011 r.; uwzględniając fakt, że członkowie UNHRC są zobowiązani do przestrzegania najwyższych standardów w zakresie promowania i ochrony praw człowieka,

–  uwzględniając przewodnictwo Indonezji w Stowarzyszeniu Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN) w 2011 r., kartę ASEAN, która zaczęła obowiązywać w dniu 15 grudnia 2008 r., oraz utworzenie w dniu 23 października 2009 r. Międzyrządowej Komisji ds. Praw Człowieka ASEAN,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, ratyfikowany przez Indonezję w 2006 r.,

–  uwzględniając rozdział 29 konstytucji Indonezji, który gwarantuje wolność religii,

–  uwzględniając art. 156 i 156a indonezyjskiego kodeksu karnego, w których zakazuje się bluźnierstwa, herezji i zniesławienia na tle religijnym,

–  uwzględniając dekret prezydencki nr 1/PNPS/1965 w sprawie zapobiegania bluźnierstwom i znieważania religii,

–  uwzględniając oświadczenie UE z dnia 8 lutego 2011 r. w sprawie niedawnych ataków na ahmadyjczyków i ich zabójstw w prowincji Banten,

–  uwzględniając umowę o partnerstwie i współpracy między UE a Indonezją oraz związaną z nią pierwszą rundę dialogu na temat praw człowieka, która odbyła się w czerwcu 2010 r. w Dżakarcie,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Indonezja jest największym na świecie w przeważającej większości muzułmańskim narodem, a także mając na uwadze, że tradycja pluralizmu, harmonii kultur, wolności religijnej i sprawiedliwości społecznej w Indonezji jest wpisana w narodową ideologię pancasila,

B.  mając na uwadze, że znacznie wzrosła liczba ataków na mniejszości religijne, zwłaszcza na ahmadyjczyków, którzy uważają się za muzułmanów, ale także na chrześcijan, buddystów i postępowe organizacje społeczeństwa obywatelskiego,

C.  mając na uwadze, że w wyniku zakazu rozpowszechniania muzułmańskich nauk ahmadyjczyków w 2008 r. indonezyjski minister do spraw religii wielokrotnie wzywał do całkowitego zdelegalizowania muzułmańskiej społeczności ahmadyjczyków, co zresztą uczyniły już trzy prowincje, mianowicie Jawa Zachodnia, Celebes Południowy i Sumatra Zachodnia; mając na uwadze, że w dniu 6 lutego 2011 r. tłum liczący co najmniej 1500 osób zaatakował 20 ahmadyjczyków w Cikeusik w prowincji Banten, zabijając trzech z nich i poważnie raniąc kilku innych, na co prezydent Indonezji zareagował słowami potępienia i wezwał do przeprowadzenia dochodzenia,

D.  mając na uwadze, że po tym ataku, w dniu 8 lutego 2011 r., setki osób wzięły udział w podpaleniu trzech kościołów i zaatakowały duchownego w mieście Temanggung w centralnej Jawie po skazaniu chrześcijanina oskarżonego o obrazę islamu na pięć lat więzienia zamiast na karę śmierci, czego oczekiwali napastnicy, a także mając na uwadze, że w ciągu ostatnich sześciu lat Wspólnota Kościołów w Indonezji odnotowała 430 napaści na kościoły chrześcijańskie,

E.  mając na uwadze, że na podstawie art. 156 i 156a indonezyjskiego kodeksu karnego aresztowano już lub zatrzymano ponad 150 osób, a także mając na uwadze, że istnieją dowody na to, iż ekstremiści wykorzystują rozporządzenia władz lokalnych dotyczące bluźnierstwa, herezji i zniesławienia na tle religijnym w celu ograniczania wolności religijnej oraz wywoływania napięć i przemocy między społecznościami,

F.  mając na uwadze, że w dniu 19 kwietnia 2010 r. indonezyjski Trybunał Konstytucyjny utrzymał w mocy przepisy dotyczące bluźnierstwa i herezji, odrzucając wniosek o ich uchylenie, przedłożony przez czterech znamienitych uczonych muzułmańskich i co najmniej siedem indonezyjskich organizacji społeczeństwa obywatelskiego i praw człowieka, a także popierany przez co najmniej 40 innych organizacji,

G.  mając na uwadze, że istnieją wiarygodne doniesienia – których źródłem jest narodowa komisja ds. praw człowieka – o łamaniu praw człowieka przez funkcjonariuszy sił bezpieczeństwa w Indonezji, w tym również o torturach i innych formach znęcania się, a także o niepotrzebnym i nadmiernym używaniu siły, zwłaszcza w Papui i na Molukach; mając na uwadze, że osoby odpowiedzialne rzadko są pociągane do odpowiedzialności przed obliczem niezawisłego sądu,

1.  z zadowoleniem przyjmuje wspólne oświadczenie prezydenta, przewodniczącego Izby Reprezentantów, przewodniczącego Rady Przedstawicieli Regionów, przewodniczącego Ludowego Zgromadzenia Doradczego, najwyższych sędziów Sądu Najwyższego i Trybunału Konstytucyjnego oraz innych wysokich rangą urzędników z dnia 24 maja 2011 r., w którym wzywają oni do stania na straży ideologii pancasila i do ochrony pluralizmu;

2.  podkreśla postępy, jakich w ostatnich latach Indonezja dokonała w dziedzinie wdrażania demokracji i rządów prawa, oraz przywiązuje ogromną wagę do utrzymania i pogłębienia harmonijnych stosunków między Unią Europejską a Indonezją panujących w wielu dziedzinach, czego odzwierciedleniem jest umowa o partnerstwie i współpracy między UE a Indonezją;

3.  pochwala zobowiązania podjęte przez Indonezję przed jej wyborem na członka Rady Praw Człowieka ONZ w dniu 20 maja 2011 r., w tym również zobowiązanie do ratyfikacji wszystkich najważniejszych instrumentów w dziedzinie praw człowieka, zwłaszcza międzynarodowej konwencji o ochronie wszystkich osób przed wymuszonym zaginięciem;

4.  wyraża głębokie zaniepokojenie przypadkami przemocy wobec mniejszości religijnych, zwłaszcza ahmadyjczyków, chrześcijan, bahaistów i buddystów; jest zaniepokojony, że naruszanie wolności religijnej osłabia prawa człowieka gwarantowane w konstytucji Indonezji, które obejmują również zakaz dyskryminacji, wolność wypowiedzi, wolność poglądów i prawo do pokojowych zgromadzeń;

5.  wzywa rząd Indonezji, mianowicie ministra do spraw religii, a także władzę sądowniczą w Indonezji do zagwarantowania wdrożenia i egzekwowania zasady praworządności, a także do postawienia przed obliczem sprawiedliwości sprawców przemocy i winnych szerzenia nienawiści na tle religijnym;

6.  wyraża zaniepokojenie z powodu rozporządzeń władz lokalnych dotyczących bluźnierstwa, herezji i zniesławienia na tle religijnym, które są podatne na nadużycia, a także z powodu wspólnego dekretu ministerialnego z 2008 r. zakazującego rozpowszechniania muzułmańskich nauk ahmadyjczyków, oraz wzywa władze Indonezji do ich uchylenia lub zmiany;

7.  pochwala wysiłki indonezyjskiego społeczeństwa obywatelskiego, w tym również muzułmańskich, chrześcijańskich i laickich ośrodków analitycznych, organizacji praw człowieka i organizacji zwalczających postawy ekstremistyczne, na rzecz promowania pluralizmu, wolności religijnej, zgody religijnej i praw człowieka;

8.  wzywa rząd Indonezji do zastosowania się do zaleceń Wysokiego Komisarz Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka, a zwłaszcza do zaproszenia specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. wolności religijnej i wyznaniowej do złożenia wizyty w kraju;

9.  z zadowoleniem przyjmuje dochodzenie przeprowadzone w związku z tragicznymi w skutkach atakami na społeczność ahmadyjczyków w Jawie Zachodniej w lutym 2011 r., w związku z którymi zdymisjonowano regionalnych i prowincjonalnych szefów policji, przedstawiono zarzuty dziewięciu funkcjonariuszom policji za zaniedbanie obowiązków służbowych, a 14 innych osób postawiono przed sądem za popełnione zbrodnie, oraz wzywa do niezależnego monitorowania procesów przeciwko oskarżonym, aby sprawiedliwości stało się zadość w stosunku do wszystkich zainteresowanych stron;

10.  wzywa władze Indonezji do przeprowadzenia dochodzenia w sprawie zarzutów łamania praw człowieka przez funkcjonariuszy sił bezpieczeństwa oraz do wniesienia oskarżenia przeciwko osobom odpowiedzialnym, w tym również osobom ponoszącym odpowiedzialność hierarchiczną;

11.  wzywa do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia wszystkich więźniów sumienia, których aresztowano i oskarżono jedynie na podstawie ich udziału w pokojowych protestach politycznych, co jest sprzeczne z duchem specjalnej ustawy o autonomii z 2001 r., która przyznaje Papuasom, Molukańczykom oraz innym mniejszościom etnicznym i religijnym prawo do wyrażania swojej tożsamości kulturowej;

12.  wzywa delegację UE i placówki dyplomatyczne państw członkowskich do ciągłego i dokładnego monitorowania sytuacji w zakresie praw człowieka, zwłaszcza w regionach wyjątkowo trudnych takich jak Papua, Moluki i Aceh;

13.  podkreśla znaczenie uwzględniania kwestii praw człowieka, zwłaszcza wolności religijnej i przestrzegania praw mniejszości, w ramach dialogu politycznego w kontekście umowy o partnerstwie i współpracy między UE a Indonezją;

14.  wzywa państwa członkowskie i Komisję do wspierania indonezyjskiego społeczeństwa obywatelskiego i organizacji zajmujących się prawami człowieka, które aktywnie promują demokrację, tolerancję i pokojową koegzystencję różnych grup etnicznych i religijnych;

15.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji rządowi i parlamentowi Indonezji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Międzyrządowej Komisji ds. Praw Człowieka ASEAN oraz Radzie Praw Człowieka ONZ.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0489

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie Indii, a zwłaszcza kary śmierci dla Devinderpala Singha

P7_TA(2011)0342 RC-B7-0467/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 63/168 wzywającą do wprowadzenia w życie rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 62/149 z dnia 18 grudnia 2007 r., przy czym 106 krajów głosowało za przyjęciem rezolucji apelującej o wprowadzenie ogólnoświatowego moratorium na karę śmierci i egzekucje, 34 kraje wstrzymały się od głosu, a 46 głosowało za jej odrzuceniem,

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 65/206 z dnia 21 grudnia 2010 r. w sprawie moratorium na stosowanie kary śmierci,

–  uwzględniając wytyczne UE w sprawie kary śmierci,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 września 2007 r. w sprawie powszechnego moratorium na wykonywanie kary śmierci(1),

–  uwzględniając umowę o współpracy między Wspólnotą Europejską a Republiką Indii z 1994 r.,

–  uwzględniając dialog tematyczny pomiędzy UE a Indiami poświęcony prawom człowieka,

–  uwzględniając art. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 października 2010 r. w sprawie Światowego Dnia przeciwko Karze Śmierci(2),

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że do maja 2011 r. egzekucje wykonano jedynie w dziewięciu krajach, co wyraźnie wskazuje, iż opinia światowa w coraz większym stopniu uznaje karę śmierci za okrutną i nieludzką,

B.  mając na uwadze, że od 2004 r. Indie nie wykonywały kary śmierci,

C.  mając na uwadze, że wydano zezwolenie na egzekucję dwóch skazanych,

D.  mając na uwadze, że na zalecenie ministerstwa spraw wewnętrznych prezydent Indii Pratibha Patil odrzuciła petycje dotyczące rewizji wyroków, złożone na mocy art. 72 indyjskiej konstytucji w imieniu Devinderpala Singha Bhullara (Pendżab) i Mahendry Nathy Dasa (Asam),

E.  mając na uwadze, że Mahendra Nath Das został skazany na karę śmierci w 1997 r. pod zarzutem popełnienia morderstwa; mając na uwadze, że wyczerpano wszystkie prawne środki odwoławcze, a także mając na uwadze, że Sąd Najwyższy w Guwahati w stanie Asam (północno-wschodnia część Indii) odroczył jego egzekucję do dnia 21 lipca 2011 r., ponieważ rząd indyjski poprosił o dodatkowy czas na udzielenie odpowiedzi sądowi,

F.  mając na uwadze, że Devinderpal Singh Bhullar został skazany na karę śmierci w dniu 29 sierpnia 2001 r. po uznaniu go za winnego udziału w zamachach bombowych na Biuro Kongresu Młodzieży w Delhi,

G.  mając na uwadze, że okoliczności powrotu Devinderpala Singha Bhullara z Niemiec do Indii oraz przedłużający się pobyt Mahendry Nathy Dasa w celi śmierci budzą poważne wątpliwości,

H.  mając na uwadze, że zgłaszając swoją kandydaturę do Rady Praw Człowieka przed wyborami w dniu 20 maja 2011 r., Indie zobowiązały się do utrzymywania najwyższych norm w dziedzinie propagowania i ochrony praw człowieka,

1.  wyraża poważne obawy, że wbrew ogólnoświatowej tendencji do znoszenia kary śmierci rząd Indii może ją przywrócić po siedmioletnim okresie obowiązywania faktycznego moratorium na jej wykonywanie;

2.  ponownie wyraża zdecydowane wsparcie dla apelu Zgromadzenia Ogólnego ONZ o wprowadzenie moratorium na egzekucje z myślą o zniesieniu kary śmierci;

3.  apeluje pilnie do rządu Indii o rezygnację z egzekucji Devinderpala Singha Bhullara i Mahendry Nathy Dasa oraz o zmianę ich wyroków śmierci na kary pozbawienia wolności;

4.  wzywa władze indyjskie do zajęcia się sprawami Devinderpala Singha Bhullara i Mahendry Nathy Dasa w szczególnie przejrzysty sposób;

5.  wzywa rząd i parlament Indii do przyjęcia przepisów wprowadzających całkowite moratorium na egzekucje w celu zniesienia kary śmierci w najbliższej przyszłości;

6.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji prezydentowi, rządowi i parlamentowi Indii, indyjskiemu ministrowi prawa i sprawiedliwości, indyjskiemu ministrowi spraw wewnętrznych, Wysokiemu Komisarzowi NZ ds. Praw Człowieka, wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 219E z 28.8.2008, s. 306. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0351.