Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 września 2011 r. zawierająca zalecenia Parlamentu Europejskiego dla Rady, Komisji oraz Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych w sprawie negocjacji między UE a Republiką Mołdowy dotyczących układu o stowarzyszeniu (2011/2079(INI))

P7_TA(2011)0385 A7-0289/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając trwające obecnie negocjacje między UE a Republiką Mołdowy dotyczące układu o stowarzyszeniu,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 15 czerwca 2009 r. w sprawie Republiki Mołdowy, która przyjęła wytyczne negocjacyjne,

–  uwzględniając wytyczne dotyczące negocjacji w sprawie szerokiej i wszechstronnej strefy wolnego handlu z Republiką Mołdowy, przyjęte przez Radę w dniu 20 czerwca 2011 r.,

–  uwzględniając Porozumienie o partnerstwie i współpracy, podpisane dnia 28 listopada 1994 r. przez Republikę Mołdowy i Unię Europejską, które weszło w życie z dniem 1 lipca 1998 r.,

–  uwzględniając protokół do Porozumienia o partnerstwie i współpracy między UE a Republiką Mołdowy w sprawie udziału Republiki Mołdowy we wspólnotowych programach i agencjach,

–  uwzględniając wspólny plan działania UE i Republiki Mołdowy w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa, który określa strategiczne cele w oparciu o zobowiązania na rzecz wspólnych wartości oraz skutecznej realizacji reform politycznych, gospodarczych i instytucjonalnych,

–  uwzględniając rozmowy w sprawie wiz między UE a Republiką Mołdowy, które rozpoczęto dnia 15 czerwca 2010 r., oraz plan działań Komisji Europejskiej na rzecz liberalizacji wizowej z dnia 16 grudnia 2010 r.,

–  uwzględniając Wspólną deklarację w sprawie partnerstwa na rzecz mobilności pomiędzy Unią Europejską a Republiką Mołdowy,

–  uwzględniając sprawozdanie okresowe Komisji Europejskiej dotyczące Republiki Mołdowy przyjęte dnia 25 maja 2011 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady w sprawie europejskiej polityki sąsiedztwa, przyjęte przez Radę do Spraw Zagranicznych dnia 20 czerwca 2011 r.,

–  uwzględniając wspólny komunikat zatytułowany „Nowa koncepcja działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie” z dnia 25 maja 2011 r.,

–  uwzględniając wspólną deklarację przyjętą podczas szczytu Partnerstwa Wschodniego w Pradze w dniu 7 maja 2009 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych w sprawie Partnerstwa Wschodniego z dnia 25 października 2010 r.,

–  uwzględniając strategię UE na rzecz regionu Dunaju,

–  uwzględniając pierwszy Raport Komitetu Sterującego Forum Społeczeństwa Obywatelskiego Partnerstwa Wschodniego,

–  uwzględniając rekomendacje Forum Społeczeństwa Obywatelskiego Partnerstwa Wschodniego,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Republiki Mołdowy, a w szczególności swoje rezolucje z dnia 7 maja 2009 r. w sprawie sytuacji w Republice Mołdowy(1) i z dnia 21 października 2010 r. w sprawie przeprowadzonych reform i rozwoju sytuacji w Republice Mołdowy(2), a także zalecenia komisji współpracy parlamentarnej UE-Republika Mołdowy,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie strategii UE na rzecz regionu Morza Czarnego(3),

–  uwzględniając artykuł 49 Traktatu o Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 90 ust. 4 oraz art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0289/2011),

A.  mając na uwadze, że nowa filozofia europejskiej polityki sąsiedztwa, która zgodnie z zasadą „więcej za większe zaangażowanie” ma na celu priorytetowe traktowanie tych krajów, które najskuteczniej spełniają jej żądania, stwarza Republice Mołdowy szansę na odniesienie sukcesu w ramach polityki UE wobec jej sąsiadów,

B.  mając na uwadze, że Unia Europejska uczyniła prawa człowieka i demokrację głównymi aspektami europejskiej polityki sąsiedztwa,

C.  mając na uwadze, że w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa Partnerstwo Wschodnie stworzyło ważne ramy polityczne dla pogłębienia stosunków, przyspieszenia stowarzyszenia na poziomie politycznym oraz dalszej integracji gospodarczej między UE a Republiką Mołdowy, powiązanych silnymi więzami geograficznymi, historycznymi i kulturowymi, poprzez wspieranie reform politycznych i społeczno-gospodarczych oraz ułatwianie zbliżania się do UE,

D.  mając na uwadze, że Partnerstwo Wschodnie wzmacnia wielostronne relacje między objętymi nim państwami, wspomaga wymianę informacji i doświadczenia w kwestiach transformacji, reform i modernizacji oraz dostarcza Unii Europejskiej dodatkowych instrumentów dla wspierania tych procesów,

E.  mając na uwadze, że Partnerstwo Wschodnie przewiduje wzmocnienie stosunków dwustronnych dzięki nowym układom o stowarzyszeniu, z uwzględnieniem szczególnej sytuacji i ambicji kraju partnerskiego oraz jego zdolności spełnienia wynikających z takiego układu zobowiązań,

F.  mając na uwadze, że kontakty międzyludzkie są podstawą dla osiągania celów Partnerstwa Wschodniego i będąc świadomym, że nie jest to w pełni możliwe bez liberalizacji reżimu wizowego,

G.  mając na uwadze, że Republika Mołdowy i inne państwa należące do Partnerstwa Wschodniego skorzystają na uprzywilejowanej ofercie UE dotyczącej liberalizacji wizowej w odniesieniu do jej harmonogramu i materii jeszcze przed innymi sąsiadującymi państwami trzecimi;

H.  mając na uwadze, że aktywne zaangażowanie Republiki Mołdowy oraz zobowiązanie do przestrzegania wspólnych wartości i zasad, w tym w zakresie demokracji, praworządności, dobrego zarządzania oraz poszanowania praw człowieka, w tym praw mniejszości, są konieczne dla kontynuacji procesu oraz dla powodzenia negocjacji i następującej po nich realizacji układu o stowarzyszeniu, który powinien być dostosowany do potrzeb i możliwości kraju i ma trwały wpływ na jego rozwój,

I.  mając na uwadze, że poprzez pogłębianie stosunków z Republiką Mołdowy UE powinna promować stabilność i budowanie zaufania, w tym poprzez proaktywne zaangażowanie w znalezienie w odpowiednim czasie realnego rozwiązania konfliktu w Naddniestrzu, który jest źródłem niestabilności w regionie,

J.  mając na uwadze, że negocjacje z Republiką Mołdowy w sprawie układu o stowarzyszeniu, jak również rozmowy dotyczące wiz toczą się stałym rytmem i osiągnięto wyraźny postęp, podczas gdy negocjacje w sprawie szerokiej i wszechstronnej strefy wolnego handlu jeszcze się nie rozpoczęły,

1.  w kontekście trwających negocjacji w sprawie zawarcia układu o stowarzyszeniu kieruje do Rady, Komisji i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) następujące zalecenia:

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji zawierającej zalecenia Parlamentu Europejskiego Radzie, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych i Komisji, jak również Republice Mołdowy w celach informacyjnych.

(1) Dz.U. C 212 E z 5.8.2010, s. 54. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0385. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0025.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 września 2011 r. w sprawie sytuacji w Libii

P7_TA(2011)0386 RC-B7-0513/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1970 (2011) z dnia 26 lutego 2011 r. i nr 1973 (2011) z dnia 17 marca 2011 r.,

–  uwzględniając zawieszenie w dniu 22 lutego 2011 r. negocjacji w sprawie umowy ramowej między UE a Libią,

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych w sprawie Libii z dnia 18 lipca 2011 r.,

–  uwzględniając konferencję międzynarodowej grupy kontaktowej, która odbyła się w dniu 1 września 2011 r. w Paryżu,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Libii, szczególnie tę z dnia 10 marca 2011 r.(1), oraz zalecenie z dnia 20 stycznia 2011 r.(2),

–  uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 13 września 2011 r. w sprawie Libii,

–  uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że po sześciu miesiącach walk, które doprowadziły do śmierci tysięcy osób oraz do alarmującej sytuacji humanitarnej i ogromnych cierpień, reżim Kaddafiego upadł, a rząd tymczasowy kierowany przez Tymczasową Radę Narodową ma rozpocząć prace na rzecz budowania nowej Libii;

B.  mając na uwadze, że rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1970 i nr 1973 przyjęto w następstwie brutalnych represji wobec pokojowych demonstrantów, w tym rażącego i systematycznego łamania praw człowieka, oraz wobec faktu, że libijski reżim nie zdołał wywiązać się z określonego prawem międzynarodowym obowiązku ochrony ludności Libii;

C.  mając na uwadze uformowanie koalicji przez kraje pragnące wprowadzić w życie rezolucję Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1973; mając na uwadze, że w drugiej fazie mandat ten został przejęty przez NATO; mając na uwadze, że prowadzona przez NATO operacja powietrzna „Odyssey Dawn” będzie kontynuowana tak długo, jak będzie to konieczne w celu ochrony ludności cywilnej w Libii;

D.  mając na uwadze, że Tymczasowa Rada Narodowa będzie musiała jednocześnie zaspokoić najpilniejsze potrzeby ludności, położyć kres przemocy, ustanowić państwo prawa oraz podjąć się arcytrudnego zadania, jakim jest budowa tożsamości narodowej oraz stworzenie dobrze funkcjonującego państwa demokratycznego; mając na uwadze, że Tymczasowa Rada Narodowa zobowiązała się do szybkiego wstąpienia na drogę legitymacji demokratycznej, opracowując projekt konstytucji i przeprowadzając jak najszybciej wolne i uczciwe wybory;

E.  mając na uwadze, że Międzynarodowy Trybunał Karny wydał w dniu 27 czerwca 2011 r. nakaz aresztowania Muammara Kaddafiego, jego syna Saifa al-Islama Kaddafiego oraz byłego szefa wywiadu Abdullaha al-Sanussiego za domniemane zbrodnie przeciwko ludzkości popełniane od początku powstania ludowego;

F.  mając na uwadze, że według Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców od początku rewolty w Libii około 1500 libijskich uchodźców zginęło, próbując przedostać się do Europy przez Morze Śródziemne;

G.  mając na uwadze, że w dniu 1 września 2011 r. w Paryżu odbył się szczyt „Przyjaciele Libii”, w którym udział wzięło około 60 państw i organizacji międzynarodowych i którego celem było skoordynowanie działań międzynarodowych na rzecz pomocy w odbudowie Libii;

H.  mając na uwadze, że UE zapewniła wsparcie humanitarne w wysokości ponad 152 mln EUR, a w dniu 22 maja 2011 r. wiceprzewodnicząca/ wysoka przedstawiciel otworzyła biuro UE w Bengazi w celu nawiązania kontaktów z Tymczasową Radą Narodową i wspomożenia Libii w przygotowaniu się do następnego etapu przemian demokratycznych; mając na uwadze, że w dniu 31 sierpnia 2011 r. otworzono biuro UE w Trypolisie;

I.  mając na uwadze, że UE jest żywotnie zainteresowana demokracją, stabilnością, dobrobytem i pokojem w Afryce Północnej,

1.  oczekuje na zakończenie sześciomiesięcznego konfliktu w Libii i z zadowoleniem przyjmuje upadek 42-letniego autokratycznego reżimu Muammara Kaddafiego, ponoszącego odpowiedzialność za długie i ogromne cierpienia narodu libijskiego; gratuluje narodowi libijskiemu odwagi i determinacji oraz podkreśla, że wolne i niezależne aspiracje narodu libijskiego powinny być siłą napędową procesu przemian, ponieważ jedynie silna odpowiedzialność lokalna zagwarantuje ich sukces;

2.   wzywa wiceprzewodniczącą/ wysoką przedstawiciel do opracowania autentycznej, skutecznej i wiarygodnej strategii na rzecz Libii oraz apeluje do państw członkowskich UE, aby wdrożyły tę strategię, powstrzymując się od jednostronnych działań lub inicjatyw, które mogłyby ją osłabić; wzywa UE i jej państwa członkowskie do zaoferowania pełnego poparcia w procesie przejściowym, który należy obecnie przejść, aby w skoordynowany sposób stworzyć wolną, demokratyczną i bogatą Libię, unikając powielania działań i przyjmując podejście wielostronne;

3.  wyraża pełne poparcie dla Tymczasowej Rady Narodowej, która stoi przed wyzwaniem polegającym na stworzeniu nowego państwa reprezentującego wszystkich Libijczyków; z zadowoleniem przyjmuje niedawne uznanie Tymczasowej Rady Narodowej przez wiele krajów i wzywa wszystkie państwa członkowskie UE oraz wspólnotę międzynarodową, aby uczyniły to samo; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wszyscy stali członkowie Rady Bezpieczeństwa ONZ, w tym ostatnio Chiny, uznały Tymczasową Radę Narodową za legalne władze w Libii; wzywa wszystkie kraje Unii Afrykańskiej do uznania Tymczasowej Rady Narodowej; wzywa Tymczasową Radę Narodową do pełnego przyjęcia odpowiedzialności za bezpieczeństwo i dobrobyt narodu libijskiego, a także do działania w sposób przejrzysty i w pełni zgodny z zasadami demokratycznymi oraz międzynarodowym prawem humanitarnym; wzywa wiceprzewodniczącą/ wysoką przedstawiciel, Radę i Komisję do dalszego promowania stosunków z Tymczasową Radą Narodową i wspierania nowych władz libijskich w budowaniu zjednoczonej, demokratycznej i pluralistycznej Libii, w której wszyscy libijscy obywatele, a także pracownicy napływowi i uchodźcy będą mieli zagwarantowane podstawowe swobody i sprawiedliwość;

4.  podkreśla, że zbrodnie przeciwko ludzkości nie mogą pozostać bezkarne, a Muammar Kaddafi i członkowie jego reżimu muszą zostać pociągnięci do odpowiedzialności i zgodnie z zasadami państwa prawa postawieni przed sądem za popełnione przestępstwa; wzywa bojowników Tymczasowej Rady Narodowej o powstrzymanie się od odwetu i pozasądowych egzekucji; oczekuje, że jeśli Kaddafi i członkowie jego reżimu zostaną postawieni przed wymiarem sprawiedliwości w Libii za wszystkie zbrodnie popełnione w czasie dyktatury, a nie tylko za zbrodnie, o które oskarżył ich MTK, libijskie sądy i postępowania karne będą w pełni przestrzegały międzynarodowych norm uczciwego procesu, w tym przejrzystości wobec międzynarodowej obserwacji, i wykluczały karę śmierci;

5.  wzywa wszystkie kraje, szczególnie sąsiadów Libii, do współpracy z nowymi władzami libijskimi i międzynarodowymi organami wymiaru sprawiedliwości, zwłaszcza z MTK, w celu zapewnienia, że Kaddafi i jego najbliższe otoczenie zostaną postawieni przed wymiarem sprawiedliwości; przypomina, że np. Niger i Burkina Faso są stronami MTK i dlatego mają obowiązek współpracować z Trybunałem i przekazać Kaddafiego i jego oskarżonych krewnych MTK, jeśli znajdą się oni na terytorium tych krajów; ubolewa nad ofertą azylu dla Kaddafiego ze strony Gwinei Bissau, która oświadczyła, że przyjęłaby go na swoim terytorium, i oświadcza, że stałoby to w sprzeczności ze zobowiązaniami tego kraju, wynikającymi z umowy z Kotonu;

6.  z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie, podjęte przez państwa i organizacje międzynarodowe obecne na szczycie „Przyjaciele Libii” w dniu 1 września 2011 r. w Paryżu, aby bezzwłocznie uwolnić zamrożone libijskie aktywa o wartości 15 mld USD, a także decyzję UE o zniesieniu sankcji nałożonych na 28 podmiotów libijskich, w tym m.in. porty, przedsiębiorstwa naftowe i banki; wzywa państwa członkowskie UE do wystąpienia do Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych o zezwolenie na uwolnienie wciąż zamrożonych aktywów libijskich w celu udzielenia pomocy Tymczasowej Radzie Narodowej w ustanowieniu rządów w tym okresie przejściowym i zwraca się do państw członkowskich, aby w szczególności zrealizowały obietnice poczynione na konferencji paryskiej; apeluje o przeprowadzenie międzynarodowego dochodzenia w celu zlokalizowania skradzionych aktywów i pieniędzy rodziny Kaddafiego i zwrócenia ich Libii;

7.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że UE zaznaczyła swoją obecność w Trypolisie wkrótce po wyzwoleniu miasta i otworzyła biuro UE w stolicy; oczekuje, że biuro jak najszybciej osiągnie pełen skład tak, aby mogło wykorzystywać istotne działania prowadzone przez biuro UE w Bengazi do dalszego promowania stosunków z Tymczasową Radą Narodową i wspierać nowe władze Libii w zaspokajaniu najpilniejszych potrzeb ludności libijskiej;

8.  zaleca niezwłoczne wysłanie delegacji Parlamentu Europejskiego do Libii w celu oceny sytuacji, przekazania sygnału poparcia i solidarności oraz podjęcia dialogu z Tymczasową Radą Narodową, społeczeństwem obywatelskim i innymi ważnymi podmiotami w tym kraju;

9.  podkreśla, że wiarygodność przejściowego rządu Tymczasowej Rady Narodowej będzie zależała od jego możliwości zajęcia się najpilniejszymi kwestiami przy równoczesnym tworzeniu warunków dla instytucji demokratycznych; wzywa Tymczasową Radę Narodową do rozpoczęcia jak najbardziej przejrzystego procesu przemian, obejmującego jak największą liczbę kluczowych podmiotów ze wszystkich regionów kraju w celu zwiększenia legitymizacji i doprowadzenia do narodowego pojednania, a tym samym do uniknięcia powstawania frakcji regionalnych, etnicznych lub plemiennych, które mogłyby przyczynić się do dalszej eskalacji przemocy; wzywa Tymczasową Radę Narodową do zadbania o to, aby wszystkie warstwy społeczeństwa libijskiego wykazały się zaangażowaniem, a także do nadania odpowiednich praw kobietom i mniejszościom w procesie przejścia do demokracji, a to poprzez zachęcanie ich do udziału w życiu społeczeństwa obywatelskiego, w mediach, partiach politycznych oraz wszelkiego rodzaju politycznych i gospodarczych organach decyzyjnych;

10.  odnotowuje najnowsze sprawozdanie Amnesty International i wzywa Tymczasową Radę Narodową do kontroli i rozbrojenia ugrupowań zbrojnych, do powstrzymania naruszeń praw człowieka oraz do zbadania przypadków zbrodni wojennych, aby uniknąć błędnego koła łamania praw i odwetu; wzywa nowe władze do natychmiastowego przekazania kontroli nad wszystkimi izbami zatrzymań Ministerstwu Sprawiedliwości i Praw Człowieka oraz do zagwarantowania, że aresztowaniami kierują jedynie organy oficjalne, a wszelkie ściganie kończy się sprawiedliwym procesem spełniającym międzynarodowe normy;

11.  zwraca uwagę na przemówienie wygłoszone w Trypolisie przez przewodniczącego Tymczasowej Rady Narodowej Mustafę Ad-Dżalila, który oświadczył, że Libia będzie umiarkowanym krajem muzułmańskim, co znajdzie swój wyraz w konstytucji, oraz państwem otwartym na udział kobiet w życiu publicznym; oznajmia, iż oczekuje, że Tymczasowa Rada Narodowa wywiąże się ze swych obowiązków i spełni podjęte zobowiązania w zakresie budowania tolerancyjnego, zjednoczonego i demokratycznego państwa w Libii, zapewniającego wszystkim obywatelom libijskim oraz pracownikom napływowym i cudzoziemcom ochronę powszechnych praw człowieka; wzywa Tymczasową Radę Narodową do aktywnego zachęcania kobiet i ludzi młodych do udziału w procesach politycznych, których celem jest tworzenie partii politycznych i instytucji demokratycznych;

12.  wzywa Tymczasową Radę Narodową do niezwłocznego zaprowadzenia sprawiedliwości i zainicjowania procesu narodowego pojednania; zwraca się do wiceprzewodniczącej/ wysokiej przedstawiciel o wysłanie ekspertów i trenerów w dziedzinie mediacji i dialogu w celu wsparcia Tymczasowej Rady Narodowej i innych libijskich podmiotów;

13.  podkreśla znaczenie badania wszystkich przypadków łamania praw człowieka niezależnie od tego, kto je popełnił; jest zdania, że powinno to stanowić istotny element procesu pojednania w kraju rządzonym przez samych Libijczyków;

14.  wzywa wszystkie siły Tymczasowej Rady Narodowej do przestrzegania międzynarodowych praw humanitarnych w zakresie traktowania jeńców wojennych, tj. pozostałych wojsk i najemników Kaddafiego; wzywa Tymczasową Radę Narodową do natychmiastowego uwolnienia afrykańskich pracowników napływowych i czarnych Libijczyków, których arbitralnie zatrzymano, uważając ich za najemników Kaddafiego, oraz do postawienia przed niezależnym sądem sprawców zbrodni;

15.  wzywa Tymczasową Radę Narodową, aby zapewniła ochronę szczególnie zagrożonym grupom mniejszościowym, w tym tysiącom migrantów z Afryki Subsaharyjskiej, którzy są narażeni na nękanie tylko z powodu koloru skóry, oraz aby zadbała o ochronę i ewakuację migrantów, którzy wciąż nie mogą wydostać się z ośrodków Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji (IOM) lub prowizorycznych obozów; w związku z tym wzywa wiceprzewodniczącą/ wysoką przedstawiciel, aby zapewniła Tymczasowej Radzie Narodowej europejskie wsparcie w dziedzinie mediacji, tak aby odpowiedzieć na tę pilną sytuację zgodnie ze standardami praw człowieka i ze standardami humanitarnymi, apeluje do państw członkowskich UE i do Komisji o udzielenie pomocy w przesiedlaniu uchodźców, którzy nadal przebywają w obozach na granicy tunezyjskiej i na innych granicach po tym, jak uciekli przed konfliktem, i dla których powrót do Libii stanowiłby zagrożenie życia;

16.  podkreśla, że to naród libijski rozpoczął rewolucję i prowadził dalsze działania; uważa, że przyszłość Libii musi pozostać w gestii narodu libijskiego, a pełna suwerenność tego kraju ma zostać zapewniona;

17.  podkreśla, że Organizacja Narodów Zjednoczonych będzie odgrywała rolę koordynatora, aby zapewnić międzynarodowe wsparcie dla przemian politycznych w Libii i odbudowy tego kraju zgodnie z oczekiwaniami wyrażonymi przez Libię podczas konferencji paryskiej;

18.  wzywa wiceprzewodniczącą/ wysoką przedstawiciel, Komisję i państwa członkowskie UE do dostarczenia pomocy mającej na celu reformę libijskiego sektora bezpieczeństwa, w tym policji i sił zbrojnych, a także rozbrojenie, demobilizację i reintegrację byłych bojowników, a także wzmocnienie kontroli granic i kontroli przemytu broni we współpracy z krajami ościennymi; jest szczególnie zaniepokojony ogromną ilością broni, którą zatrzymali bojownicy i cywile, ponieważ stwarza to zagrożenie dla życia ludności, a zwłaszcza grup wrażliwych, jak kobiety i dzieci;

19.  podkreśla znaczenie pomyślnego rozwiązania konfliktu libijskiego dla regionu oraz w kontekście „arabskiej wiosny”; wzywa pozostałych liderów w regionie do wyciągnięcia wniosków z sytuacji w Libii i do zwrócenia uwagi na nasilające się ruchy społeczne domagające się przestrzegania swoich praw i wolności;

20.  wzywa Tymczasową Radę Narodową, aby przyjęła wysokie standardy przejrzystości w krajowych strategicznych sektorach gospodarki, tak aby na zasobach naturalnych Libii skorzystali wszyscy mieszkańcy;

21.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wysokiej przedstawiciel, rządom i parlamentom państw członkowskich, Zgromadzeniu Parlamentarnemu Unii dla Śródziemnomorza, Unii Afrykańskiej, Lidze Arabskiej, a także Tymczasowej Radzie Narodowej Libii.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0095. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0020.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 września 2011 r. w sprawie sytuacji w Syrii

P7_TA(2011)0387 RC-B7-0482/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Syrii, w szczególności rezolucję z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie sytuacji w Syrii, Jemenie i Bahrajnie w kontekście sytuacji w świecie arabskim i w Afryce Północnej(1),

–   uwzględniając oświadczenie przewodniczącego Parlamentu Europejskiego z dnia 19 sierpnia 2011 r. na temat sytuacji w Syrii i reakcji społeczności międzynarodowej,

–   uwzględniając decyzję Rady 2011/522/WPZiB zmieniającą decyzję 2011/273/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Syrii, decyzję Rady 2011/523/UE częściowo zawieszającą stosowanie Umowy o współpracy między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Syryjską Republiką Arabską, a także rozporządzenie Rady (UE) nr 878/2011 z dnia 2 września 2011 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 442/2011 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii,

–   uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa w sprawie Syrii z dni 8 i 31 lipca, 1, 4, 18, 19, 23 i 30 sierpnia oraz 2 września 2011 r.,

–   uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Syrii z dnia 18 lipca 2011 r.,

–   uwzględniając wspólny komunikat Komisji Europejskiej i wysokiej przedstawiciel do Parlamentu Europejskiego, Rady, Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów pt. „Nowa koncepcja działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie” z dnia 25 maja 2011 r.,

–   uwzględniając oświadczenie przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 3 sierpnia 2011 r.,

–   uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ z dnia 23 sierpnia 2011 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Syryjskiej Republice Arabskiej,

–   uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

–   uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r., którego Syria jest stroną,

–  uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że od rozpoczęcia brutalnej rozprawy z uczestnikami pokojowych protestów w Syrii w marcu 2011 r. – i pomimo zniesienia stanu wyjątkowego ogłoszonego przez rząd 21 kwietnia 2011 r. – nastąpiła gwałtowna eskalacja planowych zabójstw, przemocy i tortur, a syryjska armia i siły bezpieczeństwa nadal reagują, uciekając się do celowych zabójstw, tortur i masowych aresztowań; mając na uwadze, że zgodnie z szacunkami ONZ ponad 2 600 osób straciło życie, o wiele więcej odniosło rany, a tysiące innych zostało zatrzymanych;

B.  mając na uwadze, że misja informacyjna wysokiego komisarza z dnia 19 sierpnia 2011 r. znalazła dowody potwierdzające setki zbiorowych egzekucji, użycie ostrej amunicji przeciwko demonstrantom, powszechne wykorzystywanie strzelców wyborowych podczas protestów, przetrzymywanie i tortury bez względu na wiek, blokowanie miejscowości i miast przez siły bezpieczeństwa i niszczenie wodociągów;

C.  mając na uwadze, że rząd Syryjskiej Republiki Arabskiej zobowiązał się do przeprowadzenia reform demokratycznych i społecznych, jednak nie podjął koniecznych działań, by się z nich wywiązać;

D.  mając na uwadze, że wielu Syryjczyków zmaga się z pogarszającą się sytuacją humanitarną wskutek przemocy i przesiedleń; mając na uwadze, że kraje sąsiadujące z Syrią oraz społeczność międzynarodowa czynią znaczne wysiłki w celu zapobieżenia dalszemu pogorszeniu sytuacji i nasileniu kryzysu humanitarnego;

E.  mając na uwadze, że kryzys w Syrii stanowi zagrożenie dla stabilności i bezpieczeństwa całego regionu Bliskiego Wschodu;

F.  mając na uwadze, że w następstwie nasilenia się brutalnej kampanii, którą reżim prowadzi przeciwko narodowi syryjskiemu, UE przyjęła środki ograniczające wobec reżimu w Syrii oraz mając na uwadze, że UE rozważa rozszerzenie tych sankcji;

G.  mając na uwadze, że układ o stowarzyszeniu między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Syryjską Republiką Arabską z drugiej strony nie został nigdy podpisany; mając na uwadze, że podpisanie tej umowy jest odwlekane na wniosek Syrii od października 2009 r.; mając na uwadze, że Rada postanowiła nie podejmować żadnych dalszych kroków w tej dziedzinie, a także częściowo zawiesić stosowanie obowiązującej umowy o współpracy;

H.  mając na uwadze, że podstawą nowego podejścia zaproponowanego przez Komisję Europejską i wysoką przedstawiciel – stanowiącego nową koncepcję działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie – jest wzajemna odpowiedzialność i wspólne przywiązanie do powszechnych wartości praw człowieka, demokracji i praworządności;

I.  mając na uwadze, że Rada Praw Człowieka ONZ przyjęła w dniu 23 sierpnia 2011 r. rezolucję, w której zaapelowano o wysłanie niezależnej międzynarodowej komisji śledczej w celu zbadania przypadków łamania praw człowieka w Syrii, które mogą mieć wagę zbrodni przeciwko ludzkości;

1.  zdecydowanie potępia coraz gwałtowniejsze uciekanie się do przemocy wobec pokojowo nastawionych demonstrantów, a także brutalne i systematyczne prześladowanie działaczy pro-demokratycznych, obrońców praw człowieka i dziennikarzy; wyraża swoje najgłębsze zaniepokojenie poważnymi naruszeniami praw człowieka popełnianymi przez władze syryjskie, w tym masowymi aresztowaniami, pozasądowymi egzekucjami, arbitralnymi zatrzymaniami, zaginięciami i torturami;

2.  przekazuje szczere wyrazy współczucia rodzinom ofiar i wyraża solidarność z obywatelami syryjskimi walczącym o swoje prawa, podziwia ich odwagę i determinację oraz zdecydowanie popiera ich pragnienie doprowadzenia do pełnego poszanowania praworządności, praw człowieka i podstawowych wolności oraz gwarancji lepszych warunków ekonomicznych i socjalnych;

3.  popiera konkluzje Rady z dnia 18 lipca 2011 r., w których stwierdzono, że wybierając drogę represji zamiast spełnienia własnych obietnic dotyczących szeroko zakrojonych reform, reżim syryjski podważa własną legalność; wzywa prezydenta Baszara al-Assada i jego reżim do natychmiastowej rezygnacji z władzy oraz sprzeciwia się bezkarności;

4.  ponownie wzywa do natychmiastowego położenia kresu brutalnemu tłumieniu pokojowych demonstracji i prześladowaniu rodzin demonstrantów, do uwolnienia wszystkich zatrzymanych manifestantów, więźniów politycznych, obrońców praw człowieka i dziennikarzy oraz do umożliwienia międzynarodowym organizacjom humanitarnym, organizacjom zajmującym się ochroną praw człowieka oraz międzynarodowym mediom swobodnego wjazdu do kraju; wzywa władze Syrii do zaprzestania rządowej cenzury lokalnych i zagranicznych publikacji, do zniesienia represyjnej rządowej kontroli gazet i innych publikacji oraz do uchylenia ograniczeń dotyczących Internetu i sieci komunikacji ruchomej;

5.  ponawia wezwanie do przeprowadzenia niezależnego, przejrzystego i skutecznego śledztwa w sprawie zabójstw, aresztowań, arbitralnych zatrzymań i domniemanych wymuszonych zaginięć oraz przypadków tortur, których to czynów dopuściły się syryjskie siły bezpieczeństwa, w celu zagwarantowania, że sprawcy zostaną pociągnięci do odpowiedzialności; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje przyjętą ostatnio przez Radę Praw Człowieka ONZ rezolucję, w której zaapelowano o wysłanie do Syrii niezależnej międzynarodowej komisji śledczej w celu zbadania wszystkich domniemanych aktów łamania międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka popełnionych przez reżim od marca 2011 r., aby ustalić fakty i okoliczności tych zbrodni i łamania prawa, wskazać osoby odpowiedzialne i zagwarantować poniesienie odpowiedzialności przez sprawców;

6.  jednocześnie wzywa do natychmiastowego, rzeczywistego i kompleksowego procesu politycznego z udziałem wszystkich demokratycznych podmiotów politycznych i organizacji społeczeństwa obywatelskiego, co mogłoby stanowić podstawę pokojowego i nieodwracalnego przejścia do demokracji w Syrii; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 3 sierpnia 2011 r., w którym podkreśla on, że do rozwiązania obecnego kryzysu w Syrii można doprowadzić jedynie na drodze kierowanego przez stronę syryjską kompleksowego procesu politycznego; wzywa członków RB ONZ, a w szczególności Rosję i Chiny, by dążyli do przyjęcia rezolucji potępiającej śmiercionośne stosowanie siły przez reżim syryjski i wzywającej do zaprzestania używania siły oraz do wprowadzenia sankcji w przypadku niezastosowania się do tych nakazów; odnotowuje spotkanie sekretarza generalnego Ligi Państw Arabskich z władzami Syrii i wyraża nadzieję, że przyniesie ono konkretne rezultaty;

7.  z zadowoleniem odbiera przyjęcie przez Radę w dniu 2 września 2011 r. nowych środków ograniczających wobec reżimu syryjskiego, w tym zakaz przywozu ropy naftowej do UE, oraz uzupełnienie listy osób objętych zamrożeniem aktywów i zakazem wjazdu o dalsze cztery osoby i trzy podmioty z Syrii; wzywa jednak do nałożenia dalszych sankcji wymierzonych przeciw reżimowi, lecz do minimum ograniczających negatywny wpływ na warunki życiowe ludności; wzywa UE do prezentowania jednolitego stanowiska w kontaktach z władzami syryjskimi;

8.  z zadowoleniem przyjmuje pomoc humanitarną dostarczaną syryjskim uchodźcom przez kraje sąsiadujące z Syrią, w szczególności Turcję; zachęca UE i jej państwa członkowskie do dalszej współpracy z członkami RB ONZ, sąsiadami Syrii, Ligą Państw Arabskich, innymi podmiotami międzynarodowymi i organizacjami międzyrządowymi w celu zapobieżenia potencjalnemu rozszerzeniu się obecnego kryzysu w Syrii, w tym kryzysu humanitarnego, na inne obszary regionu, a także dalszemu pogłębianiu się kryzysu humanitarnego w kraju;

9.  z zadowoleniem przyjmuje potępienie reżimu syryjskiego przez Turcję i Arabię Saudyjską; z żalem zauważa stałe poparcie Iranu dla prezydenta al-Assada;

10.  wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/ wysoką przedstawiciel, Radę i Komisję do kontynuacji zachęt i wsparcia na rzecz wyłaniającej się zorganizowanej syryjskiej opozycji demokratycznej zarówno w Syrii, jak i poza jej granicami;

11.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii Europejskiej do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i parlamentowi Federacji Rosyjskiej, rządowi i parlamentowi Chińskiej Republiki Ludowej, administracji USA i Kongresowi USA, sekretarzowi generalnemu Ligi Państw Arabskich oraz rządowi i parlamentowi Syryjskiej Republiki Arabskiej.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0333.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 września 2011 r. w sprawie wysiłków UE w walce z korupcją

P7_TA(2011)0388 B7-0481/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 6 czerwca 2011 r. pt.„Zwalczanie korupcji w UE” (COM(2011)0308) oraz decyzję Komisji (C(2011)3673) ustanawiającą mechanizm powiadamiania UE w obszarze walki z korupcją do celów oceny okresowej („sprawozdanie o zwalczaniu korupcji w UE”),

–  uwzględniając postanowienia art. 67ust. 3 oraz 83 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz Program sztokholmski – „Otwarta i bezpieczna Europa dla dobra i ochrony obywateli”,

–  uwzględniając swoje oświadczenie z dnia 18 maja 2010 r. w sprawie działań Unii na rzecz walki z korupcją(1),

–  uwzględniając decyzję ramową Rady 2003/568/WSiSW z dnia 22 lipca 2003 r. w sprawie zwalczania korupcji w sektorze prywatnym(2),

–  uwzględniając Konwencję UE sporządzoną na podstawie art. K.3 Traktatu o Unii Europejskiej, o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich(3) oraz Protokół UE sporządzony na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej do Konwencji w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich uznające oszustwo i korupcję wpływające na interesy publiczne UE za przestępstwo(4),

–  uwzględniając Konwencję UE sporządzoną na podstawie art. K.3 ust. 2 lit. c) Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie zwalczania korupcji urzędników Wspólnot Europejskich i urzędników państw członkowskich Unii Europejskie, uznającą oszustwa i korupcję niezwiązane z interesami finansowymi UE za przestępstwo(5),

–  uwzględniając art. 115 ust. 5 oraz art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że korupcja to szczególnie poważne przestępstwo o wymiarze ponadgranicznym, które często niesie z sobą konsekwencje dla całej UE ale również poza jej granicami, oraz że Unia Europejska ma ogólne prawo do podejmowania działań na rzecz walki z korupcją;

B.  mając na uwadze, że art. 67 TFUE stanowi, że Unia dokłada starań, aby zapewnić wysoki poziom bezpieczeństwa, w tym za pomocą środków służących zapobieganiu i zwalczaniu przestępczości oraz przez zbliżenie przepisów karnych, jak również mając na uwadze, że art. 83 TFUE uznaje korupcję za szczególnie poważne przestępstwo o wymiarze ponadgranicznym;

C.  mając na uwadze, że Program sztokholmski (pkt 4.1) uznaje korupcję za jedno z ponadgranicznych zagrożeń, które nadal stanowi wyzwanie dla wewnętrznego bezpieczeństwa Unii i wymaga jasnej i kompleksowej reakcji;

D.  mając na uwadze, że czterech na pięciu obywateli UE uważa korupcję za poważny problem w państwach członkowskich (Badanie podejścia opinii publicznej do korupcji – Eurobarometr 2009), a 88% respondentów, którzy wzięli udział w przeprowadzonych w 2008 r. konsultacjach społecznych dotyczących Programu sztokholmskiego, uważa, że UE powinna podejmować więcej działań antykorupcyjnych;

E.  mając na uwadze, że zgodnie z szacunkami korupcja pochłania co roku 120 mld euro, czyli 1 % unijnego PKB (COM(2011)0308);

F.  mając na uwadze, że korupcja podważa zasady państwa prawa, prowadzi do niewłaściwego wykorzystywania pieniędzy publicznych oraz pochodzących od podatników środków UE, powoduje zakłócenia rynku, a także odegrała rolę w obecnym kryzysie gospodarczym;

G.  mając na uwadze, że naprawa gospodarcza państw członkowskich dotkniętych kryzysem gospodarczym i finansowym jest utrudniona przez korupcję, unikanie opodatkowania, oszustwa podatkowe i inne formy przestępczości gospodarczej; mając na uwadze, że ryzyko korupcji jest szczególnie wysokie w przypadku deregulacji na dużą skalę i prywatyzacji oraz że należy się zająć tym zjawiskiem za pomocą wszelkich dostępnych środków;

H.  mając na uwadze, że korupcja szkodzi społeczeństwu, ponieważ zorganizowane grupy przestępcze stosują ją, by popełniać inne poważne przestępstwa, takie jak handel narkotykami i ludźmi (COM(2011)0308);

I.  mając na uwadze brak zdecydowanego zaangażowania politycznego ze strony przywódców i osób podejmujących decyzje w zwalczanie korupcji w każdej formie, a wdrażanie antykorupcyjnych przepisów prawnych jest nierównomierne w państwach członkowskich i ogólnie niewystarczające (COM(2011)0308);

J.  mając na uwadze, że trzy państwa członkowskie nie ratyfikowały przyjętej przez Radę Europy Prawnokarnej konwencji o korupcji, dwanaście państw nie ratyfikowało jej protokołów dodatkowych, zaś siedem nie ratyfikowało Cywilnoprawnej konwencji o korupcji; mając na uwadze, że trzy państwa członkowskie nie ratyfikowały jeszcze Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji, zaś pięć państw członkowskich UE nie ratyfikowało konwencji antykorupcyjnej OECD;

K.  mając na uwadze, że dostrzegalność zjawiska korupcji poważnie narusza wzajemne zaufanie państw członkowskich, wpływając na ich współpracę w dziedzinie sprawiedliwości i spraw wewnętrznych;

L.  mając na uwadze, że współpraca sądowa w odniesieniu do spraw o korupcję ma wymiar ponadgraniczny i jest skomplikowana i żmudna;

M.  mając na uwadze, że jeżeli ze zjawiskiem korupcji nie zacznie się walczyć natychmiast i za pomocą odpowiednich środków, może ona podważyć zaufanie do instytucji demokratycznych i osłabić odpowiedzialność przywódców politycznych (COM(2011)0308);

N.  mając na uwadze, że dzięki korupcji u sterów władzy utrzymywało się wiele dyktatur, a zjawisko to pomagało im przelewać znaczące sumy pieniędzy na zagraniczne rachunki bankowe, również w Europie; mając na uwadze, że państwa członkowskie winny zwiększyć wysiłki prowadzące do ujawnienia i zamrożenia zagranicznych aktywów pochodzących z kradzieży, tak by zostały one zwrócone ich prawowitym właścicielom;

1.  z zadowoleniem przyjmuje przyjęty przez Komisję w dniu 6 czerwca 2011 r. pakiet antykorupcyjny(6), obejmujący komunikat na temat zwalczania korupcji w UE oraz decyzję ustanawiającą unijny antykorupcyjny mechanizm powiadamiania;

2.  wzywa Komisję, by uznała walkę z korupcją za priorytet w kontekście programu na rzecz bezpieczeństwa, który będzie realizowany w nadchodzących latach, w tym w zakresie obsady kadrowej tego programu;

3.  apeluje do Komisji, by zajęła się w ramach mechanizmów powiadamiania głównymi problemami skutecznego wdrażania przepisów antykorupcyjnych, jak również sankcjami o charakterze prewencyjnym, w tym nakładanymi przez organy egzekwowania prawa i wymiar sprawiedliwości;

4.  apeluje do Komisji, by zajęła się kwestiami transpozycji i egzekwowania przepisów antykorupcyjnych UE, w tym sankcji o charakterze prewencyjnym oraz by podjęła działania mające na celu stymulowanie transpozycji i egzekwowania odpowiednich międzynarodowych i regionalnych przepisów antykorupcyjnych w państwach członkowskich;

5.  wzywa Komisję do tego, by – wdrażając antykorupcyjny mechanizm powiadamiania UE – zapewniła udział niezależnych ekspertów w pracach grupy ekspertów i sieci badawczej, dowiedzioną wysoką wiarygodność wszystkich ekspertów, nieposzlakowaną reputację i wiedzę, jak również udział wielorakich organizacji społeczeństwa obywatelskiego;

6.  zwraca się do Komisji o rozważenie sporządzania okresowych sprawozdań dotyczących walki z korupcją przed rokiem 2013, biorąc pod uwagę pilny charakter tej kwestii w świetle bieżącego kryzysu gospodarczego w państwach członkowskich;

7.  wzywa Komisję do podjęcia działania na podstawie art. 83 ust. 1 TFUE w celu przyjęcia minimalnych zasad dotyczących definicji korupcji i związanych z nią kar, z uwagi na ponadgraniczny wymiar tego zjawiska i jego konsekwencje dla rynku wewnętrznego;

8.  z zaniepokojeniem odnotowuje brak postępów we wdrażaniu przez państwa członkowskie decyzji ramowej Rady 2003/568/WSiSW w sprawie zwalczania korupcji w sektorze prywatnym; wzywa państwa członkowskie do transpozycji i egzekwowania postanowień decyzji ramowej;

9.  wzywa Radę i państwa członkowskie do pełnego wdrożenia konwencji UE z 1995 r. i 1997 r., w których uznano oszustwo i korupcję za przestępstwo;

10.  proponuje, aby Komisja podjęła dalsze działania na poziomie UE w kierunku harmonizacji przepisów dotyczących ochrony informatorów (w tym ochrony przed powództwem o pomówienie i zniesławienie oraz zarzutami karnymi) oraz w kierunku kryminalizacji wzbogacenia ze źródeł nieujawnionych);

11.  wzywa instytucje UE, w tym agencje UE i państwa członkowskie, aby zapewniły większą przejrzystość w drodze sporządzania kodeksów postępowania lub poprawy już istniejących dokumentów tego typu, zawierających jasne zasady w odniesieniu do konfliktu interesów, jak również podjęły działania w dziedzinie zapobiegania korupcji w polityce oraz mediach i zwalczania jej, w tym przez poprawę przejrzystości i nadzór nad finansowaniem;

12.  wzywa państwa członkowskie do przeznaczania zarówno środków finansowych, jak i zasobów kadrowych na walkę z korupcją; podkreśla potrzebę współpracy państw członkowskich z Europolem, Eurojustem i Europejskim Urzędem ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) w dziedzinie prowadzenia dochodzeń i ścigania przestępstw związanych z korupcją;

13.  wzywa Komisję i Eurojust do zapewnienia skuteczniejszej i szerzej zakrojonej wymiany dokumentów i informacji pomiędzy sądami krajowymi w sprawach o korupcję o wymiarze ponadgranicznym;

14.  wzywa Radę, by zadbała o konieczne zaangażowanie polityczne, którego nie wykazują niektóre państwa członkowskie, w zwalczanie korupcji oraz we wdrażanie środków przyjętych przez Komisję w ramach pakietu antykorupcyjnego i szerszego pakietu przepisów dotyczących legalnej gospodarki;

15.  wzywa Radę i Komisję do skuteczniejszego korzystania z istniejącej sieci krajowych centrów koordynacji informacji w walce z korupcją oraz zwraca się do Komisji o informowanie Parlamentu Europejskiego o działalności tej sieci;

16.  wzywa Radę i państwa członkowskie do ratyfikowania i pełnego wdrożenia Konwencji Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) o zwalczaniu przekupstwa zagranicznych urzędników państwowych w międzynarodowych transakcjach handlowych; podkreśla negatywne skutki przekupstwa urzędników zagranicznych dla praw podstawowych Unii Europejskiej, środowiska i polityki na rzecz rozwoju;

17.  wzywa Komisję do przyśpieszenia prac w celu wypełnienia zobowiązań w zakresie sprawozdawczości wynikających z konwencji ONZ przeciwko korupcji;

18.  wyraża przekonanie, że walka z korupcją wymaga większej przejrzystości transakcji finansowych, szczególnie przeprowadzanych w innym kraju w granicach UE i na całym świecie;

19.  wzywa Radę do współdziałania z Komisją w przyjmowaniu porozumień z krajami trzecimi (szczególnie tzw. rajami podatkowymi) w celu zapewnienia wymiany informacji o prowadzonych w tych krajach rachunkach bankowych i transakcjach finansowych obywateli Unii i podmiotów gospodarczych z siedzibą w UE;

20.  wzywa Komisję do uznania walki z anonimowymi firmami działającymi na zasadzie skrzynki pocztowej – posiadającymi siedziby w „rajach podatkowych” i umożliwiającymi przepływy finansowe – za kluczowy element zbliżającego się przeglądu dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy;

21.  wzywa Komisję do zapewnienia ścisłej koordynacji polityki w zakresie antykorupcyjnego mechanizmu powiadamiania, uwzględniającego nową strategię przeciwdziałania nadużyciom finansowym oraz inicjatywę ustawodawczą w sprawie odzyskiwania aktywów, w tym szerszy pakiet w sprawie ochrony legalnej gospodarki;

22.  zwraca się do Komisji o coroczne przygotowywanie sprawozdań dla Parlamentu Europejskiego dotyczących wdrażania antykorupcyjnej polityki UE oraz o przedstawianie, w uzasadnionych przypadkach i w miarę możliwości, sprawozdań okresowych dotyczących problemów związanych ze zwalczaniem korupcji w UE;

23.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji Europejskiej i Radzie Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. C 161 E z 31.5.2011, s. 62. (2) Dz.U. L 192 z 31.7.2003, s. 54. (3) Dz.U. C 316 z 27.11.1995, s. 49. (4) Dz.U. C 313 z 23.10.1996, s. 2. (5) Dz.U. C 195 z 25.6.1997, s. 2. (6) Pakiet antykorupcyjny obejmuje komunikat na temat zwalczania korupcji w UE, decyzję ustanawiającą unijny antykorupcyjny mechanizm powiadamiania, sprawozdanie z wdrażania decyzji ramowej Rady 2003/568/WSiSW w sprawie zwalczania korupcji w sektorze prywatnym oraz sprawozdanie w sprawie warunków udziału UE w Grupie Państw przeciwko Korupcji Rady Europy (GRECO).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 września 2011 r. w sprawie klęski głodu w Afryce Wschodniej

P7_TA(2011)0389 RC-B7-0490/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie sytuacji w krajach Rogu Afryki,

–   uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton z dnia 24 sierpnia 2011 r. w sprawie reakcji UE na głód w krajach Rogu Afryki,

–   uwzględniając wyniki konferencji państw-darczyńców, która odbyła się w Addis Abebie w dniu 25 sierpnia 2011 r.,

–   uwzględniając milenijne cele rozwoju ONZ,

–   uwzględniając Deklarację ONZ w sprawie praw człowieka,

–   uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 lutego 2011 r. w sprawie wzrostu cen żywności(1),

–  uwzględniając sprawozdanie specjalnego doradcy sekretarza generalnego ONZ Jacka Langa na temat kwestii prawnych związanych z piractwem u wybrzeży Somalii,

–  uwzględniając plan zakończenia procesu transformacji w Somalii przyjęty dnia 6 września 2011 r. przez tymczasowy rząd federalny Somalii, władze regionalne Puntland i Glamudug oraz ruch Ahlu Sunna Wal Jama'a,

–  uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że dziesiątki tysięcy osób poniosły śmierć, 750 tysiącom osób grozi bezpośrednio śmierć głodowa, a 13,3 miliona osób w Somalii, Etiopii, Kenii, Erytrei i Dżibuti pilnie potrzebuje pomocy żywnościowej, gdyż panuje tam największa od 60 lat klęska głodu;

B.  mając na uwadze, że w niektórych miejscach poziom niedożywienia przekracza ponad trzykrotnie próg uznawany za kryzysowy oraz mając na uwadze, że zgodnie z przewidywaniami sytuacja w Rogu Afryki pogorszy się jeszcze zanim nastąpi poprawa, zaś najbardziej dramatyczne prognozy dotyczą października 2011 r., przy czym nie należy spodziewać się poprawy aż do początku 2012 r.;

C.  mając na uwadze, że skalę głodu w regionie spotęgowały czynniki takie jak konflikty, niedobór zasobów, zmiana klimatu, duży przyrost ludności, brak infrastruktury, zakłócenia w wymianie handlowej i wysokie ceny żywności;

D.  mając na uwadze, że krajem, który ucierpiał w największym stopniu, jest Somalia, ponad połowa ludności jest uzależniona od pomocy żywnościowej, a 1,4 miliona osób zostało przesiedlonych wewnątrz kraju, zaś według doniesień UNICEF 780 tysięcy dzieci w południowej Somalii cierpi na poważne niedożywienie;

E.  mając na uwadze, że sytuacja humanitarna w Somalii pogorszyła się wskutek trwającego 20 lat konfliktu między wrogimi ugrupowaniami na tym obszarze; mając na uwadze, że grupa bojowników al-Szabab kontroluje wiele obszarów, na których ogłoszono stan klęski głodu, i wyparła zachodnie agencje pomocowe z tego regionu, utrudniając poważnie akcję niesienia pomocy;

F.  mając na uwadze, że rząd Erytrei zdecydowanie odmawia przyjęcia żywności oraz wszelkiego innego wsparcia humanitarnego dla swojego społeczeństwa;

G.  mając na uwadze, że ponad 860 tysięcy uchodźców z Somalii uciekło do sąsiednich krajów, w szczególności do Kenii i Etiopii, w poszukiwaniu bezpieczeństwa, żywności i wody, a kenijski obóz dla uchodźców w Dadaab jest przeludniony, gdyż przebywa w nim ponad 420 tysięcy osób;

H.  mając na uwadze, że obóz dla uchodźców w Dadaab jest obecnie największym tego typu obozem na świecie i zamieszkuje go 440 tysięcy osób, pomimo że został zaprojektowany, by przyjąć 90 tysięcy; mając także na uwadze, że sytuacja w tych obozach pogarsza się z dnia na dzień, w miarę jak wybuchają epidemie np. cholery czy odry, oraz że zanotowano tam liczne przypadki gwałtów;

I.  mając na uwadze, że 80% uchodźców stanowią kobiety i dzieci, a wiele z nich pada ofiarą przemocy seksualnej i zastraszania zarówno w drodze do obozów dla uchodźców, jak i w samych obozach;

J.  mając na uwadze, że bezprawie i brak porządku publicznego doprowadziły do zaostrzenia zjawiska piractwa na Oceanie Indyjskim, co poważnie zakłóca dostawy do tego regionu i z niego, zaś operacja morska EUNAVFOR mogła jedynie doraźnie powstrzymać lub ograniczyć piractwo, nie zdołała zaś wyeliminować źródła problemu;

K.  mając na uwadze, że UE przeznaczyła 158 milionów EUR ogólnie na pomoc humanitarną w 2011 r. w dodatku do 440 milionów EUR pochodzących z państw członkowskich, oraz ponad 680 milionów EUR dla tego regionu w postaci pomocy długoterminowej w dziedzinie rolnictwa, rozwoju obszarów wiejskich i bezpieczeństwa żywnościowego do 2013 r.;

L.  mając na uwadze, że przywódcy Unii Afrykańskiej (UA) obiecali wesprzeć operację humanitarną kwotą ponad 350 milionów USD;

M.  mając na uwadze, że szybka intensyfikacja działań w odpowiedzi na sytuację kryzysową jest niezmiernie ważna, aby sprostać istniejącemu zapotrzebowaniu na pomoc humanitarną i zapobiec dalszemu pogorszeniu sytuacji; mając na uwadze, że całkowity niedobór środków operacyjnych w następnych sześciu miesiącach z przeznaczeniem na działania WFP związane z suszą na obszarach Dżibuti, Etiopii, Kenii i Somalii wyniesie 190 milionów USD;

N.  mając na uwadze, że postępujące wykupywanie gruntów w Rogu Afryki (głównie przez zachodnich inwestorów) sprawia, że osłabiony został i tak już niestabilny system rolny i żywnościowy, który nie jest w stanie przynieść obiecanych korzyści w postaci zatrudnienia, żywności i rozwoju gospodarczego;

O.  mając na uwadze, że skutki zmian klimatu poważnie wpłynęły na plony w tym regionie, co w połączeniu z pogorszeniem koniunktury gospodarczej na świecie oraz rosnącymi cenami żywności i paliw spowolniło walkę z ubóstwem i realizację milenijnych celów rozwoju;

P.  mając na uwadze, że w sprawozdaniu Banku Światowego z sierpnia 2011 r. dotyczącym cen żywności (Food Price Watch) stwierdza się, że wysokie i zmienne światowe ceny żywności zagrażają najuboższym ludziom w krajach rozwijających się i przyczyniają się do sytuacji kryzysowej w Rogu Afryki;

Q.  mając na uwadze, że coraz większa płynność i dostępność tych instrumentów jest związana z wysokimi cenami i wysoką niestabilnością rynków gotówkowych oraz że uzyskanie pełnego obrazu tych rynków jest dla organów regulacyjnych coraz trudniejsze, gdyż znakomita większość tych transakcji jest prowadzona poza rynkiem regulowanym;

1.  wyraża głęboki smutek z powodu śmierci i cierpienia wielu osób w regionie; apeluje o przeznaczanie pomocy UE w większym stopniu dla obszarów, których mieszkańcy najdotkliwiej odczuwają głód, by dostawy żywności, produktów medycznych, czystej wody i środków sanitarnych docierały do najbardziej potrzebujących;

2.  apeluje do wszystkich władz i ugrupowań w regionie, aby zgodnie z międzynarodowym prawem humanitarnym i prawami człowieka umożliwiły organizacjom niosącym pomoc humanitarną nieskrępowany dostęp do osób potrzebujących pomocy oraz by zapewniły ochronę ludności cywilnej, szczególnie kobiet i dzieci, niezależnie od warunków; domaga się otwarcia korytarzy dla pomocy humanitarnej, tak by żywność i pomoc docierała głębiej do regionów dotkniętych kryzysem;

3.  domaga się, aby wszystkie strony położyły niezwłocznie kres nadużyciom wobec ludności cywilnej, zwłaszcza kobiet i dzieci, dopilnowały, że sprawcy zostaną pociągnięci do odpowiedzialności, oraz zagwarantowały dostęp do pomocy i swobodę przemieszczania się wszystkich osób uciekających przed konfliktem i suszą; zdecydowanie potępia rolę grupy bojowników islamskich al-Szabab, która utrudnia organizacjom pomocy humanitarnej i WFP dostawy pomocy żywnościowej; przypomina wszystkim krajom regionu o wynikającym z prawa międzynarodowego zobowiązaniu do udzielania uchodźcom pomocy i zapewnienia im ochrony;

4.  domaga się większej mobilizacji ze strony społeczności międzynarodowej, która powinna zdwoić starania, by stawić czoła temu kryzysowi i sprostać rosnącym potrzebom w zakresie pomocy humanitarnej oraz zapobiec dalszemu pogorszeniu sytuacji, przy czym należy pamiętać że niedostępne jest właściwe finansowanie;

5.  podkreśla, że niezbędna jest kontrola pomocy poprzez wyznaczenie wiarygodnych partnerów w terenie, w tym posiadających stałą siedzibę agencji pomocowych i przywódców społeczności lokalnych, oraz poprzez lepszą koordynację i organizację dystrybucji, aby w ten sposób zapobiec przejmowaniu i rozkradaniu środków pomocowych;

6.  wzywa Komisję do natychmiastowego usprawnienia procesu przejścia od pomocy humanitarnej do pomocy rozwojowej UE, jako że kryzys spowodowany suszą w Rogu Afryki pokazuje wyraźnie, że za pomocą nadzwyczajną udzielaną przez lata obszarom dotkniętym suszą nie nastąpiła skuteczna realizacja długofalowej polityki rozwojowej, szczególnie w dziedzinie rolnictwa; apeluje do Komisji i państw członkowskich UE o wspieranie krajów Afryki Wschodniej w ich projektach dotyczących zdolności zapobiegania konfliktom oraz systemów wczesnego ostrzegania przed klęską głodu i suszą;

7.  z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie się Unii Afrykańskiej w operację udzielania pomocy humanitarnej, m.in. poprzez misję pokojową AMISOM; ubolewa jednak, że w skład misji pokojowej wysłanej przez Unię Afrykańską do Somalii wchodzi zaledwie 9 tysięcy osób, podczas gdy zapowiedziano łączny udział 20 tysięcy;

8.  podkreśla, że przezwyciężenie klęski głodu w krajach Rogu Afryki, a szczególnie w Somalii, będzie możliwe jedynie, jeśli zarówno podmioty lokalne, jak i wspólnota międzynarodowa zajmą się leżącymi u ich przyczyn problemami politycznymi i gospodarczymi oraz problemami dotyczącymi środowiska naturalnego i bezpieczeństwa; apeluje o opracowanie unijnej strategii dla tego regionu, w której opisano by cele polityczne oraz sposób, w jaki poszczególne środki humanitarne, rozwojowe, w zakresie bezpieczeństwa i wojskowe odpowiadają sobie i są ze sobą powiązane;

9.  wzywa wysoką przedstawiciel/wiceprzewodniczącą KE do dokonania krytycznego przeglądu procesu pokojowego z Dżibuti podkreśla, że należy zaangażować w ten przegląd na każdym ze szczebli wszystkie osoby dotknięte konfliktem w Somalii, w tym społeczeństwo obywatelskie i kobiety; zachęca do ustanowienia reżimu pojednania narodowego, aby przystąpić do odbudowy kraju;

10.  z zadowoleniem przyjmuje przeznaczenie środków na pomoc przez UE i państwa członkowskie; przypomina jednak, że aby zgromadzić kwotę określoną w nadzwyczajnym apelu ONZ, nadal potrzeba miliarda USD; apeluje do społeczności międzynarodowej o wypełnianie swoich zobowiązań, dostarczanie żywności i poprawę warunków zdrowotnych na tych obszarach;

11.  apeluje o przeznaczanie większej części oficjalnej pomocy rozwojowej UE na produkcję rolną i wspieranie pasterzy w krajach rozwijających się, by zwiększyć bezpieczeństwo żywnościowe; w tym kontekście nawołuje społeczność międzynarodową do poczynienia długoterminowych inwestycji w rolnictwo będące głównym źródłem żywności i dochodu w regionie oraz w budowanie zrównoważonej infrastruktury i umożliwienie drobnym rolnikom dostępu do ziemi, co wzmocniłoby rynek lokalny i dostarczyło codziennego pożywienia w dostatecznej ilości ludziom zamieszkującym Róg Afryki;

12.  domaga się, by informacje dotyczące rezerw i zapasów żywności oraz kształtowania się cen na poziomie międzynarodowym były bardziej przejrzyste, precyzyjne i aktualne;

13.  domaga się, by państwa członkowskie dopilnowały, by instytucje finansowe zaangażowane w spekulacje na rynkach artykułów spożywczych i rolnych zaprzestały działalności spekulacyjnej przyczyniającej się do podwyżek i niestabilności cen żywności, a także by przedłożyły walkę z ubóstwem i cierpieniem ludności w Rogu Afryki i w krajach rozwijających się ponad korzyści i zyski ze spekulacji cenami żywności;

14.  wzywa te instytucje do poważnego potraktowania odpowiedzialności społecznej, jaka na nich spoczywa, i do ustanowienia wewnętrznych zasad wyznaczających granice ich działalności na rynkach artykułów spożywczych i rolnych , tak by służyły one podmiotom gospodarki realnej potrzebującym zabezpieczenia przed ryzykiem;

15.  wzywa grupę G20 do podjęcia działań w celu uzgodnienia ogólnoświatowej regulacji mającej na celu zapobieganie nadużyciom spekulacyjnym oraz do koordynacji działań podjętych w celu stworzenia mechanizmów zapobiegania nadmiernej fluktuacji cen na świecie; zaznacza, że G20 musi zaangażować w te działania kraje nienależące do tej grupy w celu zapewnienia globalnej spójności;

16.  wzywa Komisję do przedstawienia wniosków dotyczących zmiany dyrektywy w sprawie rynków instrumentów finansowych (2004/39/WE) oraz dyrektywy w sprawie nadużyć na rynku (2003/6/WE), aby zapobiegać nadużyciom spekulacyjnym;

17.  podkreśla, że Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych musi odgrywać kluczową rolę w nadzorze nad rynkami towarów; oświadcza, że ESMA powinien zachować czujność przy stosowaniu narzędzi regulacyjnych, aby zapobiec manipulacji i nadużyciom na rynkach artykułów żywnościowych i rolnych;

18.  nawołuje Komisję do uaktualnienia swoich wytycznych dotyczących gruntów w odniesieniu do kwestii zawłaszczania gruntów, aby zapewnić ich zgodność z dobrowolnymi wytycznymi CFS w zakresie odpowiedzialnego zarządzania tytułami własności do ziemi, łowisk i lasów oraz by nadać tym wytycznym większej wagi za pośrednictwem programów współpracy na rzecz rozwoju, polityki handlowej oraz zaangażowania w ramach wielostronnych instytucji finansowych, takich jak Bank Światowy czy MFW;

19.  wzywa Komisję i rządy w regionie do dokonania oceny obecnego wpływu nabywania ziemi uprawnej na ubóstwo ludności wiejskiej i głód, które dotykają te obszary; zwraca się do Komisji o uwzględnienie kwestii zagarniania gruntów w prowadzonym przez nią dialogu politycznym z krajami rozwijającymi się, w celu usprawnienia sprawozdawczości na temat przypadków nabycia rozległych gruntów oraz wspieraniu krajów rozwijających się w podejmowaniu decyzji dotyczących inwestycji;

20.  wzywa do podjęcia intensywnych wysiłków w celu lepszego uwzględnienia kwestii dostosowania do zmian klimatu do w strategiach UE na rzecz rozwoju; nawołuje UE do znacznego zwiększenia finansowania przeznaczonego na ten cel, przy zapewnieniu, że są to środki dodatkowe w stosunku do oficjalnej pomocy rozwojowej, do odważnego objęcia przywództwa podczas zbliżającego się szczytu COP 17 z myślą o lepszej realizacji strategii dostosowania do zmian klimatu oraz do wzmocnienia międzynarodowej koordynacji strategii na rzecz trwałego rozwoju;

21.  wzywa ONZ, Komisję i wysoką przedstawiciel/ wiceprzewodniczącą KE do podjęcia działań w związku z nielegalnym wyrzucaniem toksycznych odpadów do wód somalijskich oraz do opracowania polityki, która chroniłaby ludność przed potencjalnymi zagrożeniami dla zdrowia;

22.  wyraża niepokój w związku z ostatnimi sprawozdaniami wskazującymi na sprzeniewierzenie środków oficjalnej pomocy rozwojowej w celu prowadzenia prześladowań politycznych w Etiopii; wzywa UE i państwa członkowskie, by dopilnowały, że pomoc jest wykorzystywana wyłącznie na walkę z ubóstwem w sposób odpowiedzialny i przejrzysty oraz przy pełnym wykorzystaniu klauzul dotyczących praw człowieka zawartych w umowie z Kotonu;

23.  apeluje do Komisji, aby w polityce rozwojowej UE uwzględniła w większym stopniu pasterzy, gdyż prowadzą oni ważną działalność gospodarczą w regionie, zapewniając produkcję białka; jest przekonany o pilnej potrzebie dialogu z władzami lokalnymi, aby zapewnić ochronę samych trybu życia pasterzy, uznając jego wędrowny charakter, dostosowany do jałowych obszarów, w których warunki uniemożliwiają osadnictwo;

24.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie Bezpieczeństwa i sekretarzowi generalnemu ONZ, instytucjom Unii Afrykańskiej, rządom i parlamentom krajów tworzących Międzyrządowy Organ ds. Rozwoju, Parlamentowi Panafrykańskiemu, Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP-UE, prezydencji G20 oraz rządom państw członkowskich UE.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0071.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 września 2011 r. w sprawie stanowiska i zobowiązań Unii Europejskiej przed posiedzeniem wysokiego szczebla ONZ w sprawie zapobiegania chorobom niezakaźnym i ich zwalczania

P7_TA(2011)0390 RC-B7-0488/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając plan działania Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) na lata2008-2013 dotyczący globalnej strategii na rzecz zapobiegania chorobom niezakaźnym i ich zwalczania(1),

–  uwzględniając rezolucję WHO z dnia 11 września 2006 r. w sprawie zapobiegania chorobom niezakaźnym i ich zwalczania w regionie europejskim WHO(2),

–  uwzględniając rezolucję ONZ nr 64/265 z października 2010 r. w sprawie zapobiegania chorobom niezakaźnym i zwalczania ich(3),

–  uwzględniając Deklarację moskiewską w sprawie zdrowego trybu życia i zwalczania chorób niezakaźnych z kwietnia 2011 r.(4),

–  uwzględniając rezolucję WHO z maja 2011 r. w sprawie chorób niezakaźnych(5),

–  uwzględniając sprawozdanie sekretarza generalnego ONZ w sprawie zapobiegania chorobom niezakaźnym i zwalczania ich(6),

–  uwzględniając sprawozdanie WHO z 2008 r. pt. „Międzynarodowy nadzór w zakresie przewlekłych schorzeń układu oddechowego, przeciwdziałanie tym schorzeniom i ich zwalczanie”(7),

–  uwzględniając deklarację z Parmy i zobowiązanie się do przestrzegania postanowień aktu przyjętego przez państwa członkowskie regionu europejskiego WHO z marca 2011 r.(8),

–  uwzględniając asturską deklarację WHO z 2011 r.(9),

–  uwzględniając Europejską kartę walki z otyłością przyjętą w listopadzie 2006 r.(10),

–  uwzględniając art. 168 i art. 179 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając art. 35 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 lutego 2007 r. w sprawie promowania zdrowego żywienia i aktywności fizycznej: europejski wymiar zapobiegania nadwadze, otyłości i chorobom przewlekłym(11) oraz swoją rezolucję z dnia 25 września 2008 r. w sprawie białej księgi na temat zagadnień zdrowotnych związanych z odżywianiem, nadwagą i otyłością(12),

–  uwzględniając swoje rezolucje z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie przeciwdziałania chorobom układu krążenia(13), z dnia 10 kwietnia 2008 r. w sprawie zwalczania nowotworów w rozszerzonej Unii Europejskiej(14), jak również swoje oświadczenie z dnia 27 kwietnia 2006 r. w sprawie cukrzycy(15),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 września 2008 r. w sprawie oceny średniookresowej Europejskiego planu działania na rzecz środowiska i zdrowia na lata 2004-2010(16),

–  uwzględniając decyzję nr 1600/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lipca 2002 r. ustanawiającą szósty wspólnotowy program działań w zakresie środowiska naturalnego(17),

–  uwzględniając swoje rezolucje z dnia 11 listopada 2010 r. w sprawie wyzwań demograficznych i solidarności między pokoleniami(18) i z dnia 8 marca 2011 r. w sprawie zmniejszania nierówności zdrowotnych w UE(19),

–  uwzględniając swoje rezolucje z dnia 6 maja 2010 r. w sprawie komunikatu komisji pt. „Walka z rakiem: Partnerstwo europejskie”(20) oraz w sprawie białej księgi Komisji pt. „Adaptacja do zmian klimatu: europejskie ramy działania”(21),

–  uwzględniając decyzję Rady 2004/513/WE dnia 2 czerwca 2004 r. w sprawie zawarcia ramowej konwencji antytytoniowej Światowej Organizacji Zdrowia(22),

–  uwzględniając wnioski Rady w sprawie chorób serca przyjęte w 2004 r.(23),

–  uwzględniając decyzję nr 1350/2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. ustanawiającą drugi wspólnotowy program działań w dziedzinie zdrowia na lata 2008-2013(24),

–  uwzględniając decyzję nr 1982/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. dotyczącą siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007-2013)(25),

–  uwzględniając wnioski Rady pt. „Innowacyjne podejścia do chorób przewlekłych w systemach zdrowia publicznego i opieki zdrowotnej” z dnia 7 grudnia 2010) r.(26),

–  uwzględniając wnioski Rady pt. „Wspólne wartości i zasady systemów opieki zdrowotnej Unii Europejskiej” z dnia 22 czerwca 2006 r. oraz wnioski Rady pt. „W kierunku nowoczesnych, elastycznych i trwałych systemów opieki zdrowotnej” z dnia 6 czerwca 2011 r.(27),

–  uwzględniając wnioski Rady pt. „Rola UE w kontekście zdrowia na świecie” z dnia 10 maja 2010 r.(28),

–  uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że zgodnie z danymi WHO choroby niezakaźne są przyczyną 86% zgonów w Europie;

B.  mając na uwadze, że cztery najbardziej powszechne grupy chorób niezakaźnych to choroby układu krążenia, choroby układu oddechowego, nowotwory i cukrzyca; mając na uwadze, że nie należy bagatelizować innych ważnych chorób niezakaźnych;

C.  mając na uwadze, że najczęstszą przyczyną zgonów są choroby układu krążenia, na które co roku umiera ponad 2 miliony osób; mając na uwadze, że najpowszechniejszym schorzeniem układu krążenia jest choroba wieńcowa serca, która jest przyczyną ponad 1/3 (czyli 741 000) zgonów w następstwie chorób krążenia i udary, które są przyczyną ponad 1/4 (czyli 508 000) tego rodzaju zgonów;

D.  mając na uwadze, że drugą najpoważniejszą przyczyną zgonów są nowotwory, na które zapada 3-4% populacji, przy czym odsetek ten wzrasta do 10-15% u osób w podeszłym wieku; mając na uwadze, że co roku w UE wykrywa się nowotwory u ok. 2,45 mln osób, a 1,23 mln osób umiera w ich następstwie; mając na uwadze, że liczba nowotworów dziecięcych w Europie wzrasta o ponad 1% rocznie;

E.  mając na uwadze, że miliony ludzi w Europie cierpią na choroby układu oddechowego, którym można zapobiegać, takie jak astma czy przewlekła obturacyjna choroba płuc (COPD);

F.  mając na uwadze, że na poziomie UE nie istnieje strategia czy inicjatywa na rzecz kompleksowej walki z cukrzycą (typu 1 i typu 2), na którą według danych szacunkowych choruje ponad 32 mln obywateli UE, zaś podobna liczba osób cierpi z powodu zaburzeń tolerancji glukozy, co wiąże się z bardzo wysokim ryzykiem zachorowania na cukrzycę; mając na uwadze, że w związku z epidemią otyłości, starzeniem się społeczeństwa europejskiego i innymi jeszcze niezidentyfikowanymi czynnikami, które wymagają dalszych badań, szacuje się, iż odsetek ten wzrośnie o 16% do 2030 r.;

G.  mając na uwadze, że zapadalność na większość przewlekłych chorób niezakaźnych uwarunkowana jest czterema czynnikami, którymi są: palenie tytoniu, nieprawidłowo zbilansowana dieta, spożycie alkoholu oraz brak aktywności fizycznej; mając na uwadze, ze skażenie środowiska jest piątym istotnym czynnikiem, który należy uwzględnić;

H.  mając na uwadze, że palenie tytoniu jest podstawową przyczyną zgonów, których można by uniknąć, i kończy się zgonem u co drugiego nałogowego palacza;

I.  mając na uwadze, że spożycie alkoholu, nieodpowiednio zbilansowana dieta, zanieczyszczenie środowiska oraz brak aktywności fizycznej mogą w znaczny sposób przyczynić się do rozwoju pewnych typów chorób krążenia, nowotworów i cukrzycy;

J.  mając na uwadze, że aktywność fizyczną coraz częściej uznaje się za istotny sposób zapobiegania chorobom niezakaźnym;

K.  mając na uwadze, że siedem czynników ryzyka przedwczesnego zgonu (wysokie ciśnienie tętnicze, wysoki poziom cholesterolu, wysoki wskaźnik masy ciała (BMI), niewystarczające spożycie warzyw i owoców, brak aktywności fizycznej, nadmierne spożycie alkoholu, palenie) wiąże się ze złymi nawykami żywieniowymi i brakiem aktywności fizycznej;

L.  mając na uwadze, że większości przewlekłych chorób niezakaźnych można uniknąć, w szczególności poprzez ograniczenie czy unikanie podstawowych czynników ryzyka, takich jak palenie tytoniu, nieprawidłowo zbilansowana dieta, brak aktywności fizycznej, spożycie alkoholu oraz kontakt z pewnymi substancjami chemicznymi; mając na uwadze, że skuteczna polityka ochrony środowiska, w tym egzekwowanie przestrzegania obowiązujących przepisów i norm, stanowi podstawowe narzędzie prewencyjne;

M.  mając na uwadze, że podczas tworzenia strategii na rzecz przeciwdziałania i wczesnej wykrywalności należy również wziąć pod uwagę dodatkowe czynniki, takie jak wiek, płeć, cechy genetyczne czy warunki fizjologiczne, w tym otyłość;

N.  mając na uwadze, że większość chorób niezakaźnych ma podobne objawy, takie jak przewlekły ból i zaburzenia psychiczne, które bezpośrednio wpływają na chorych i jakość ich życia, a w związku z tym należy się nimi zająć za pomocą wspólnego, przekrojowego podejścia, tak by systemy opieki zdrowotnej mogły odpowiednio i rentownie podchodzić do tych schorzeń;

O.  mając na uwadze, że nadal nie wykorzystuje się wszystkich możliwości w zakresie przeciwdziałania chorobom, pomimo faktu, że wykazano, iż strategie zapobiegania powszechnym chorobom niezakaźnym przyczyniają się do stałej minimalizacji kosztów;

P.  mając na uwadze, że 97% bieżących wydatków na zdrowie pokrywa koszty leczenia, a zaledwie 3% to inwestycje w środki prewencyjne, oraz mając na uwadze, że obserwuje się dramatyczny wzrost kosztów leczenia i zwalczania chorób niezakaźnych, co wynika z szerszej dostępności diagnostyki i leczenia;

Q.  mając na uwadze, że zdaniem WHO wzrost zapadalności na choroby niezakaźne ma charakter epidemii i szacuje ona, że zjawisko to przyczyni się do zgonu 52 mln osób do 2030 r.;

R.  mając na uwadze, że według danych szacunkowych Światowego Forum Gospodarczego i Wydziału Zdrowia Publicznego Uniwersytetu Harvarda choroby niezakaźne pociągną za sobą 25 bilionów euro strat dla gospodarki światowej w latach 2005-2030;

S.  mając na uwadze, że choroby niezakaźne mogą zagrozić realizacji strategii Europa 2020 i pozbawić obywateli prawa do zdrowego, produktywnego życia;

T.  mając na uwadze, że zgodnie z wnioskami Rady w sprawie roli UE w kontekście zdrowia na świecie Unia ma do odegrania kluczową rolę, jeśli chodzi o przyspieszenie postępów w zakresie światowych wyzwań dla zdrowia, w tym milenijnych celów rozwoju w odniesieniu do zdrowia i chorób niezakaźnych;

U.  mając na uwadze, że niektóre czynniki przyczyniające się do zapadalności na choroby niezakaźne są bez wątpienia związane z globalnymi problemami, takimi jak zanieczyszczenie środowiska, i dlatego należy się nimi zająć na poziomie międzynarodowym; mając na uwadze, że innymi aspektami można zająć się na poziomie krajowym lub regionalnym zgodnie z zasadą pomocniczości;

V.  mając na uwadze, że warunki w życiu płodowym, w tym zagrożenia związane z zanieczyszczeniem środowiska, mają przez całe życie wieloraki wpływ na zdrowie i dobre samopoczucie, w szczególności na prawdopodobieństwo zachorowania na choroby układu oddechowego i na ewentualny rozwój choroby nowotworowej i cukrzycy;

W.  mając na uwadze, że – choć przeciętnie ludzie żyją dłużej i prowadzą zdrowszy tryb życia niż poprzednie pokolenia – w kontekście starzejącego się społeczeństwa i nowego zjawiska osób w bardzo podeszłym wieku – UE musi stawić czoła epidemii przewlekłych chorób i wielu schorzeń występujących u jednego pacjenta, jak również wynikającym z powyższego zagrożeniom dla krajowych systemów opieki zdrowotnej oraz zwiększonemu obciążeniu tych systemów;

X.  mając na uwadze, że czynniki społeczno-gospodarcze mają również duże znaczenie dla zdrowia i że między państwami członkowskimi istnieją duże rozbieżności w opiece zdrowotnej;

Y.  mając na uwadze przewidywania, że do 2020 r. w Europie brakować będzie 1 miliona pracowników służby zdrowia, w tym lekarzy, pielęgniarek, stomatologów, farmaceutów i fizykoterapeutów;

Z.  mając na uwadze, że czynniki społeczno-środowiskowe niewątpliwie wpływają na zdrowie, dla przykładu zanieczyszczenie powietrza w pomieszczeniach powoduje śmierć 1,6 mln osób rocznie, a co za tym idzie czynnik ten można uznać za główne środowiskowe zagrożenie dla zdrowia w Europie prowadzące do znacznego skrócenia przewidywanej długości życia i wieku produktywnego;

AA.  mając na uwadze, że obywatele UE są zaniepokojeni potencjalnym wpływem środowiska na ich zdrowie, a przede wszystkim potencjalnymi skutkami niebezpiecznych substancji chemicznych; mając na uwadze, że np. pył drobnocząsteczkowy jest co roku w 27 państwach członkowskich jedną z przyczyn ponad 455 000 zgonów w wyniku chorób układu krążenia i układu oddechowego;

1.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, by dogłębnie zajęły się problemem, w sposób odzwierciedlający znaczenie i poważny charakter epidemii chorób niezakaźnych na świecie;

2.  apeluje do UE, by opowiedziała się za ambitnym celem ograniczenia śmiertelności w wyniku chorób niezakaźnych, takim jak proponowany przez WHO cel zmniejszenia krajowych wskaźników śmiertelności o 25% do 2025 r. w porównaniu z danymi z 2010 r.;

3.  wzywa UE i jej państwa członkowskie do poparcia następujących pięciu kluczowych zobowiązań i do uwzględnienia ich w oświadczeniu politycznym, które zostanie przedstawione we wrześniu 2011 r. na posiedzeniu wysokiego szczebla ONZ w sprawie chorób niezakaźnych:

4.  wzywa UE i państwa członkowskie do aktywnego wdrażania oświadczenia politycznego, które zostanie przyjęte w następstwie posiedzenia wysokiego szczebla ONZ, w którym wezmą udział wszystkie odnośne agencje UE i jej instytucje, by zająć się wyzwaniami związanymi z chorobami niezakaźnymi;

5.  wzywa UE i państwa członkowskie, by w odniesieniu do czterech najpowszechniejszych chorób niezakaźnych, czyli chorób układu krążenia, chorób układu oddechowego, chorób nowotworowych i cukrzycy, zaostrzyły wstępne działania prewencyjne, poszerzyły badania oraz rozszerzyły wstępną diagnostykę i ofertę leczenia, nie bagatelizując innych istotnych chorób niezakaźnych, takich jak neurologiczne zaburzenia psychiczne, w tym choroba Alzheimera; podkreśla znaczenie wczesnego wykrywania powyższych schorzeń u osób z grupy wysokiego ryzyka zachorowania na nie i zgonu z ich powodu lub diagnozowania skłonności tych osób do zapadania na choroby przewlekłe i poważne, jak również wykrywania czynników ryzyka, które potęgują choroby niezakaźne;

6.  podkreśla potrzebę przyjęcia zintegrowanego i całościowego podejścia do schorzeń przewlekłych, skoncentrowanego na pacjencie i obejmującego działania prewencyjne i w zakresie promocji zdrowia, wczesną diagnostykę, monitorowanie rozwoju choroby i edukację, publiczne kampanie informacyjne na temat czynników ryzyka, wcześniejszych chorób i niezdrowego trybu życia (palenie tytoniu, zły sposób odżywiania, brak aktywności fizycznej i spożywanie alkoholu) oraz koordynację opieki szpitalnej i opieki lekarza rodzinnego i pielęgniarek środowiskowych;

7.  wzywa do stosowania strategii przeciwdziałania chorobom niezakaźnym w jak najmłodszym wieku; podkreśla potrzebę zapewnienia kształcenia w zakresie zdrowych nawyków żywieniowych i aktywności fizycznej w szkołach; zauważa, że ogólnie należy przeznaczać odpowiednie zasoby na takie kształcenie;

8.  zauważa, że należy jak najszybciej w pełni wdrożyć strategie polityczne dotyczące czynników związanych z zachowaniem pacjenta, czynników społecznych, gospodarczych i środowiskowych związanych z chorobami niezakaźnymi, tak by możliwie jak najskuteczniej reagować na te choroby, przy jednoczesnym podwyższeniu jakości życia i ograniczeniu nierównego traktowania przez system opieki zdrowotnej;

9.  uznaje, że modele opieki medycznej w przypadku schorzeń przewlekłych powinny skupiać się nie na złożonych chorobach przewlekłych, a raczej na osobach we wczesnych stadiach chorób niezakaźnych, co pomogłoby osiągnąć cel, którym jest nie samo leczenie choroby, ale również poprawa prognoz dla osób cierpiących na schorzenia przewlekłe; jednocześnie podkreśla znaczenie opieki paliatywnej;

10.  pozytywnie odnosi się do faktu, że poprzednie prezydencje UE kładły nacisk na przeciwdziałanie chorobom niezakaźnym i zwalczanie ich, w tym do priorytetu prezydencji hiszpańskiej w zakresie chorób układu krążenia oraz do organizowanych przez prezydencję polską konferencji nt. przewlekłych chorób układu oddechowego u dzieci oraz solidarności w systemach opieki zdrowotnej – niwelowanie rozbieżności między państwami członkowskimi;

11.  wzywa do opracowania jasnych procedur i naukowo sprawdzonych wytycznych w odniesieniu do najpowszechniejszych chorób niezakaźnych, tak by zadbać o odpowiednią obsługę i odpowiednie leczenie pacjentów przez osoby zatrudnione w systemach opieki zdrowotnej, w tym przez specjalistów, lekarzy pierwszego kontaktu i wyspecjalizowane pielęgniarki;

12.  podkreśla potrzebę prowadzenia badań nad przewlekłymi chorobami niezakaźnymi oraz kształcenia w tym zakresie na wszystkich poziomach, w szczególności jeżeli chodzi o cztery najbardziej powszechne choroby niezakaźne, jednak przy uwzględnieniu pozostałych ważnych chorób tego typu, i o ograniczanie czynników ryzyka, ogólne działania w zakresie zdrowia publicznego oraz powiązanie źródeł zanieczyszczeń i ich wpływu na zdrowie, przy współpracy specjalistów z wielu dziedzin w zakresie chorób niezakaźnych, które powinno stać się priorytetem badań prowadzonych w tych regionach i krajach, które posiadają odpowiednie ku temu zasoby;

13.  stanowczo apeluje do państw członkowskich o przestrzeganie norm UE w zakresie jakości powietrza i o wdrażanie wytycznych WHO dotyczących jakości powietrza w pomieszczeniach i na zewnątrz oraz przyjętej w 2010 r. deklaracji z Parmy i zobowiązań podjętych w ramach aktu dotyczącego konieczności zajęcia się wpływem zmian klimatu na zdrowie;

14.  podkreśla potrzebę natychmiastowego, skutecznego przeglądu dyrektywy w sprawie wyrobów tytoniowych;

15.  aby osiągnąć cele związane z chorobami niezakaźnymi i stawić czoła wyzwaniom w dziedzinie zdrowia publicznego oraz wyzwaniom społecznym i gospodarczym, podkreśla, jak ważne dla UE i jej państw członkowskich jest dalsze uwzględnianie działań prewencyjnych i zmierzających do ograniczenia narażenia na czynniki ryzyka we wszystkich odnośnych aktach ustawodawczych i obszarach polityki, a w szczególności w odnośnej polityce dotyczącej ochrony środowiska, żywności i ochrony konsumentów;

16.  uznaje, że na mocy postanowień art. 168 TFUE działania w zakresie opieki zdrowotnej należą przede wszystkim do kompetencji państw członkowskich, podkreśla jednak znaczenie przygotowania strategii UE w zakresie przewlekłych chorób niezakaźnych, a następnie przyjęcia zalecenia Rady, która to strategia zajmie się oddzielnie czterema najbardziej powszechnymi chorobami niezakaźnymi, biorąc również od uwagę aspekt płci, i przy współpracy z zainteresowanymi stronami, w tym z pacjentami i przedstawicielami zawodów związanych ze zdrowiem;

17.  wzywa państwa członkowskie do przyjęcia do 2013 r. krajowych planów w zakresie chorób niezakaźnych, w szczególności dotyczących czterech najpowszechniejszych rodzajów tych chorób, uwzględniających zasoby współmierne do obciążeń związanych z chorobami niezakaźnymi, oraz do utworzenia międzynarodowego mechanizmu wysokiego szczebla do spraw koordynacji działań w zakresie chorób niezakaźnych;

18.  zwraca uwagę, że wdrażanie krajowych planów w zakresie chorób niezakaźnych w powiązaniu ze skuteczniejszym zapobieganiem im, skuteczniejszą diagnostyką i leczeniem tego rodzaju chorób i przeciwdziałaniem czynnikom ryzyka, takim jak wcześniejsze choroby oraz schorzenia przewlekłe i poważne, może znacznie ograniczyć ogólne obciążenia związane z tym rodzajem chorób, a tym samym pozytywnie wpłynąć na stałe zrównoważenie krajowych systemów opieki zdrowotnej;

19.  wzywa Komisję do stałego monitorowania postępów państw członkowskich UE w odniesieniu do wdrażania krajowych planów w zakresie chorób niezakaźnych, w szczególności jeżeli chodzi o cztery najpowszechniejsze rodzaje tych schorzeń, w tym do skoncentrowania się na postępach w zakresie działań prewencyjnych, wczesnej wykrywalności, leczenia i badań, oraz do sprawozdawczości w tym zakresie;

20.  wzywa państwa członkowskie do podjęcia działań zmierzających do zwiększenia liczby wykwalifikowanej i właściwie zatrudnianej kadry medycznej w systemie opieki zdrowotnej, tak by skuteczniej podchodzić do obciążeń związanych z chorobami niezakaźnymi;

21.  podkreśla potrzebę spójności i wspólnego podejścia w ramach deklaracji ONZ i bieżących działań Rady UE i Komisji, czyli wezwań do tzw. okresu refleksji w odniesieniu do chorób przewlekłych;

22.  wzywa Komisję do rozważenia i oceny możliwości rozszerzenia kompetencji Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC), tak by zyskało ono uprawnienia w zakresie chorób niezakaźnych i tak by można było korzystać z jego usług w odniesieniu do zbierania danych i tworzenia zaleceń w odniesieniu do chorób niezakaźnych, dając tym samym osobom podejmującym decyzje polityczne, naukowcom i lekarzom dostęp do szczegółowych informacji nt. metod postępowania i wiedzy eksperckiej w zakresie chorób niezakaźnych;

23.  podkreśla potrzebę określenia priorytetów w zakresie centralnego gromadzenia danych, które miałoby na celu uzyskanie porównywalnych danych umożliwiających lepsze planowanie i przygotowywanie zaleceń w całej UE;

24.  wzywa do kompleksowego przeglądu wdrażania oświadczenia politycznego ONZ do 2014 r.;

25.  wzywa państwa członkowskie i Komisję do zadbania o to, by delegacja wysokiego szczebla wzięła udział w posiedzeniu wysokiego szczebla ONZ, które odbędzie się w dniach 19-20 września 2011 r., i przedstawiła tam ambitne i skoordynowane stanowisko UE;

26.  zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, ambasadorowi UE przy ONZ, sekretarzowi generalnemu ONZ i dyrektorowi generalnemu WHO.

(1) http://whqlibdoc.who.int/publications/2009/9789241597418_eng.pdf (2) http://www.euro.who.int/__data/assets/pdf_file/0004/77575/RC56_eres02.pdf (3) http://www.un.org/ga/search/view_doc.asp?symbol=A/RES/64/265&Lang=E (4) http://www.un.org/en/ga/president/65/issues/moscow_declaration_en.pdf (5) http://apps.who.int/gb/ebwha/pdf_files/WHA64/A64_R11-en.pdf (6) http://www.un.org/ga/search/view_doc.asp?symbol=A/66/83&Lang=E (7) http://www.who.int/gard/publications/GARD%20Book%202007.pdf (8) http://www.euro.who.int/__data/assets/pdf_file/0011/78608/E93618.pdf (9) http://www.iarc.fr/en/media-centre/iarcnews/2011/asturiasdeclaration.php (10) http://www.euro.who.int/__data/assets/pdf_file/0009/87462/E89567.pdf (11) Dz.U. C 250E z 25.10.07, s. 93. (12) Dz.U. C 8E z 14.01.2010, s. 97. (13) Dz.U. C 175E z 10.7.2008, s. 561. (14) Dz.U. C 247E z 15.10.2009, s. 11. (15) Dz.U. C 296 E z 6.12.2006, s. 273. (16) Dz.U. C 295E z 4.12.09, s. 83. (17) Dz.U. L 242 z 10.9.02, s. 1. (18) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0400. (19) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0081. (20) Dz.U. C 81E z 15.3.11, s. 95. (21) Dz.U. C 81E z 15.3.11, s. 115. (22) http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=OJ:L:2004:213:0008:0024:EN:PDF (23) www.consilium.europa.eu/uedocs/NewsWord/en/lsa/80729.doc (24) http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=OJ:L:2007:301:0003:0013:en:PDF (25) http://cordis.europa.eu/documents/documentlibrary/90798681EN6.pdf (26) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/en/lsa/118282.pdf (27) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/en/lsa/122395.pdf (28) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_Data/docs/pressdata/EN/foraff/114352.pdf

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 września 2011 r. w sprawie koncepcji politycznej Unii Europejskiej w związku ze Światową Konferencją Radiokomunikacyjną ITU 2012 (WRC-12)

P7_TA(2011)0391 B7-0480/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając komunikat Komisji COM(2011)0180 z dnia 6 kwietnia 2011 r. w sprawie koncepcji politycznej Unii Europejskiej w związku ze Światową Konferencją Radiokomunikacyjną ITU 2012 (WRC-12),

–  uwzględniając porządek obrad ITU WRC-12,

–  uwzględniając agendę cyfrową stanowiącą część strategii „Europa 2020”,

–  uwzględniając opinię Zespołu ds. Polityki Spektrum Radiowego w sprawie wspólnych celów politycznych na WRC-12,

–  uwzględniając swoje stanowisko w sprawie programu dotyczącego polityki w dziedzinie widma radiowego, przyjęte w dniu 11 maja 2011 r.(1),

–  uwzględniając konkluzje Rady ds. Transportu, Telekomunikacji i Energii z dnia 27 maja 2011 r. w sprawie WRC-12,

–  uwzględniając art. 8a ust. 4 oraz art. 9 ust. 1 dyrektywy 2009/140/WE z dnia 25 listopada 2009 r. zmieniającej dyrektywę 2002/21/WE z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych dla sieci i usług łączności elektronicznej,

–  uwzględniając art. 115 ust. 5 oraz art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że konferencja w 2012 r. zakończy się przyjęciem zmian do Regulaminu radiokomunikacyjnego ITU;

B.  mając na uwadze, że państwa członkowskie UE zapewniają zgodność postanowień umów międzynarodowych, których są stronami w ramach ITU, z przepisami UE, w szczególności z odpowiednimi zasadami unijnych ram regulacyjnych dla łączności elektronicznej;

C.  mając na uwadze, że widmo stanowi deficytowe dobro publiczne, które ma zasadnicze znaczenie dla coraz większej liczby sektorów;

D.  mając na uwadze, że jak podkreślono w agendzie cyfrowej dla Europy, usługi bezprzewodowej łączności szerokopasmowej i usługi komunikacyjne są szczególnie istotnymi czynnikami stymulującymi wzrost i europejską konkurencyjność na szczeblu globalnym;

E.  mając na uwadze, że Europa zdoła w pełni wykorzystać potencjał gospodarki cyfrowej jedynie dzięki stworzeniu dobrze funkcjonującego wewnętrznego rynku cyfrowego, zapewniającego równe szanse w całej Europie;

F.  mając na uwadze, że udostępnienie dodatkowego widma w zharmonizowany sposób na poziomie globalnym i europejskim jest ważnym sposobem zmniejszenia ograniczeń pojemności mobilnych sieci oraz stymulowania rozwoju nowych usług i wzrostu gospodarczego;

G.  mając na uwadze, że głównym tematem tej konferencji będzie dostępność widma radiowego zwłaszcza dywidenda cyfrowa w paśmie 800 MHz;

H.  mając na uwadze, że na konferencji poruszonych zostanie szeregi innych kwestii istotnych z punktu widzenia polityki UE, takich jak społeczeństwo informacyjne, transport, polityka kosmiczna, Galileo, rynek wewnętrzny, ochrona środowiska, polityka audiowizualna, badania itd.;

I.  mając na uwadze, że na każdej WRC ustala się porządek obrad następnej konferencji;

1.  z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji i zgadza się z analizą znaczenia wpływu WRC-12 na politykę UE;

2.  uważa, że UE musi zająć spójne stanowisko w negocjacjach wielostronnych, aby wspierać własne interesy oraz wypracować globalne synergie i znaczne korzyści skali w korzystaniu z widma; dlatego też usilnie zachęca państwa członkowskie do pełnego poparcia tych kierunków politycznych oraz do ich aktywnego wspierania i obrony podczas WRC-12; ponadto uważa, że dopóki Komisja nie ma prawa zabierania głosu na forum ITU w imieniu UE, państwa członkowskie powinny wraz z Komisją ściśle koordynować wspólne unijne stanowisko w oparciu o politykę w zakresie widma radiowego;

3.  zwraca uwagę na 25 poszczególnych punktów porządku obrad WRC-12 oraz ich potencjalny wpływ na politykę i cele UE;

4.  wzywa państwa członkowskie, by zapewniły realizację tych celów i sprzeciwiły się wszelkim zmianom Regulaminu radiokomunikacyjnego ITU, które miałyby negatywny wpływ na jego zakres i treść; w tym kontekście zwraca się do Komisji o zapewnienie poszanowania postanowień Traktatu UE oraz wspólnotowego dorobku prawnego;

5.  uważa, że Komisja powinna zapewnić państwom członkowskim pomoc techniczną i wsparcie polityczne w negocjacjach dwu- i wielostronnych prowadzonych przez nie z krajami trzecimi oraz współpracować z państwami członkowskimi w negocjacjach dotyczących umów międzynarodowych, a zwłaszcza umów z ościennymi krajami trzecimi, gdzie może dojść do zakłóceń z powodu różnych planów przydziału częstotliwości;

6.  przywołuje swoje stanowisko wyrażone w polityce w zakresie widma radiowego oraz – ze szczególnym uwzględnieniem badania ITU poświęconego zaawansowanym potrzebom w dziedzinie IMT – przypomina o konieczności przydzielenia do 2015 r. dostatecznych i odpowiednich pasm widma, co najmniej 1 200 MHz, na mobilną transmisję danych, aby wspierać cele unijnej polityki oraz jak najlepiej zaspokoić rosnące zapotrzebowanie na taką transmisję; przypomina, że wszelkie nowe środki powinny być przejrzyste i nie powinny powodować zakłóceń konkurencji ani szkodzić nowym podmiotom wchodzącym na rynek telekomunikacyjny;

7.  wzywa państwa członkowskie do wsparcia starań Komisji o włączenie tego istotnego punktu do porządku obrad następnej konferencji WRC w 2016 r.; w związku z tym ponownie podkreśla, jak ważne jest, by UE sporządziła spis obecnego wykorzystania widma oraz jego efektywności zgodnie z propozycją zawartą w polityce w zakresie widma radiowego;

8.  ponawia swój apel do państw członkowskich i Komisji o realizację ambitnego programu harmonizacji zgodnie z wnioskami ITU, a ponadto wzywa Komisję do oceny i przeanalizowania potrzeby uwolnienia dodatkowego pasma widma przy uwzględnieniu rozwoju technologii widma, doświadczeń rynkowych z nowymi usługami, ewentualnych przyszłych potrzeb naziemnych transmisji radiowych i telewizyjnych oraz braku innych pasm widma odpowiednich do świadczenia szerokopasmowych usług transmisji bezprzewodowej, aby dokonać tego uwolnienia – w zależności od podjęcia koniecznych decyzji – do 2012 i 2016 r.;

9.  podkreśla, że usługi bezprzewodowej łączności szerokopasmowej wnoszą znaczny wkład w ożywienie gospodarcze i wzrost gospodarczy; uważa, że wystarczające i skutecznie zarządzane widmo jest niezbędne, by zareagować na rosnący wśród konsumentów popyt zarówno pod względem pojemności, jak i zasięgu;

10.  uważa, że większa rola UE w polityce w zakresie widma wymaga wyraźniejszego oficjalnego stanowiska UE w ITU, i dlatego zdecydowanie popiera ponowne przeanalizowanie statusu UE na następnej konferencji pełnomocników ITU w 2014 r.;

11.  podkreśla znaczenie współpracy i koordynacji pomiędzy państwami członkowskimi, aby umożliwić UE czerpanie korzyści z całego potencjału innowacyjnego, jaki oferują technologie widma radiowego;

12.  podkreśla znaczenie UE, która powinna pełnić wiodącą rolę w rozwijaniu technologii widma radiowego oraz być przykładem na skalę światową w dziedzinie najlepszych praktyk i spójności;

13.  zwraca uwagę na narażenie urządzeń wykorzystujących widmo radiowe na ataki cybernetyczne i podkreśla potrzebę przyjęcia skoordynowanego globalnego podejścia do poprawy bezpieczeństwa cybernetycznego;

14.  zwraca się do Komisji o złożenie sprawozdania dotyczącego wyników i osiągnięć WRC-12;

15.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0220.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 września 2011 r. w sprawie Białorusi: aresztowanie obrońcy praw człowieka Alaksandra Bialackiego

P7_TA(2011)0392 RC-B7-0496/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Białorusi, w szczególności z 12 maja 2011 r.(1), 10 marca 2011 r.(2), 20 stycznia 2011 r.(3) i 17 grudnia 2009 r.(4),

–   uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Białorusi przyjęte na 3101. posiedzeniu Rady do Spraw Zagranicznych w dniu 20 czerwca 2011 r.,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r. oraz deklarację ONZ w sprawie obrońców praw człowieka z grudnia 1988 r.,

–  uwzględniając rezolucję w sprawie wolności zrzeszania się w Republice Białorusi, przyjętą przez konferencję organizacji pozarządowych Rady Europy w dniu 22 czerwca 2011 r.,

–  uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ z dnia 17 czerwca 2011 r. potępiającą łamanie praw człowieka przed wyborami prezydenckimi na Białorusi, podczas tych wyborów i po ich zakończeniu, a także wzywającą rząd Białorusi do zaprzestania prześladowania przywódców opozycji,

–   uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Catherine Ashton z dnia 5 sierpnia 2011 r. w sprawie aresztowania Alaksandra Bialackiego na Białorusi,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że na mocy porozumień międzynarodowych Białoruś zobowiązała się do przestrzegania zasad prawa międzynarodowego i podstawowych wartości, w tym demokracji, rządów prawa oraz poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności;

B.  mając na uwadze, że obrońca praw człowieka oraz dyrektor Centrum Obrony Praw Człowieka „Wiosna” i wiceprzewodniczący Międzynarodowej Federacji Praw Człowieka (FIDH) Alaksandr Bialacki po przetrzymaniu w ośrodku detencyjnym białoruskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych został aresztowany w Mińsku w dniu 4 sierpnia 2011 r. pod formalnym zarzutem uchylania się od zapłacenia wysokiej kwoty podatku („zatajenie zysków na wyjątkowo dużą skalę”), a 12 sierpnia 2011 r. – skazany na podstawie części II art. 243 białoruskiego kodeksu karnego; mając na uwadze, że grozi mu kara do pięciu lat „ograniczenia wolności” lub od trzech do siedmiu lat pozbawienia wolności i konfiskata mienia, w tym nieruchomości, skąd centrum „Wiosna” prowadzi działalność;

C.  mając na uwadze, że funkcjonariusze Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego (KGB) i Departamentu Dochodzeń Finansowych Komitetu Kontroli Państwowej przeprowadzili nalot na prywatne posiadłości Alaksandra Bialackiego w Mińsku, jego dom w Rakowie i biuro centrum „Wiosna” w Mińsku, a także mając na uwadze, że skonfiskowano jego komputer i inne materiały;

D.  mając na uwadze, że w dniu 16 sierpnia 2011 r. sędzia rejonowy w Mińsku odrzucił wniosek prawnika Alaksandra Bialackiego o zwolnienie obrońcy praw człowieka za kaucją, a także mając na uwadze, że na początku tego tygodnia przedłużono do dwóch miesięcy okres tymczasowego aresztowania Alaksandra Bialackiego;

E.  mając na uwadze, że aresztowanie miało miejsce w związku z tym, że niektóre państwa członkowskie UE ujawniły władzom Białorusi szczegóły dotyczące kont bankowych Alaksandra Bialackiego; mając na uwadze, że poszukując tych informacji, władze Białorusi skorzystały ze współpracy międzynarodowej w oparciu o dwustronną umowę o pomocy prawnej, wykorzystując system międzynarodowych procedur i porozumień dotyczących przelewów finansowych, które mają służyć śledzeniu terrorystów i przestępców, do przejęcia pełnej kontroli nad pozarządowymi organizacjami społeczeństwa obywatelskiego i białoruską opozycją demokratyczną oraz do zdyskredytowania pomocy UE dla białoruskiego społeczeństwa obywatelskiego;

F.  mając na uwadze, że białoruskie władze skarbowe zinterpretowały kwoty znajdujące się na rachunkach Alaksandra Bialackiego jako jego osobisty dochód i oskarżyły go a zatajenie ich;

G.  mając na uwadze, że władze Białorusi systematycznie odmawiają zarejestrowania na szczeblu krajowym prawie wszystkich organizacji praw człowieka w tym kraju (centrum „Wiosna” trzykrotnie odmówiono rejestracji w ciągu ostatnich lat); mając na uwadze, że w związku z tym oraz ze względu na fakt, że pomoc zagraniczna dla organizacji pozarządowych na Białorusi (w przypadku centrum „Wiosna” chodzi o fundusze umożliwiające mu udzielanie pomocy ofiarom masowych represji reżimu białoruskiego po wyborach prezydenckich w grudniu 2010 r.) musi zostać zatwierdzona przez władze tego kraju, obrońcy praw człowieka są zmuszeni do otwierania rachunków w krajach ościennych, aby móc skutecznie pomagać przedstawicielom niezależnego społeczeństwa obywatelskiego;

H.  mając na uwadze, że napastowanie obrońców praw człowieka i działaczy jest systematyczne i powszechne; mając na uwadze, że pojawiły się niedawno doniesienia dotyczące prześladowania obrońców praw człowieka, dziennikarzy i działaczy domagających się uwolnienia Alaksandra Bialackiego, w których była również mowa o aresztowaniach, zatrzymaniach, przesłuchaniach, nakładaniu grzywien lub konfiskacie materiałów drukowanych; mając na uwadze, że jedna z tych osób, mianowicie Wiktar Sazonau, oczekuje obecnie na rozprawę;

I.  mając na uwadze, że sprawa Alaksandra Bialackiego wpisuje się w szerszy kontekst długotrwałych i nieustających prześladowań społeczeństwa obywatelskiego i obrońców praw człowieka po wyborach prezydenckich w grudniu 2010 r., co prowadzi do dramatycznego pogorszenia się sytuacji w zakresie praw człowieka oraz swobód obywatelskich i politycznych na Białorusi;

J.  mając na uwadze, że wielu działaczy opozycji, w tym byłych kandydatów na urząd prezydenta, dziennikarzy i obrońców praw człowieka, zatrzymano z powodu ich udziału w pokojowej powyborczej demonstracji w dniu 19 grudnia 2010 r. w Mińsku pod zarzutem „organizowania masowych rozruchów” oraz ukarano bezzasadnie surowymi wyrokami pobytu w kolonii karnej o zaostrzonym lub średnim rygorze bezpieczeństwa; mając na uwadze doniesienia o tym, że niektórych z nich poddawano torturom fizycznym i psychicznym, nie udzielano im należytej pomocy prawnej ani medycznej bądź odesłano do więzienia po poważnych operacjach bez zapewnienia odpowiednich warunków rehabilitacji;

1.  wyraża głębokie zaniepokojenie pogorszeniem się sytuacji obrońców praw człowieka na Białorusi; zdecydowanie potępia niedawne aresztowanie dyrektora Centrum Obrony Praw Człowieka „Wiosna” Alaksandra Bialackiego i skierowane przeciwko niemu zarzuty, a także nieprzestrzeganie przez władze Białorusi podstawowych praw, takich jak wolność zgromadzeń i wolność słowa;

2.  ubolewa nad faktem, że władze Białorusi z uporem odmawiają zalegalizowania niezależnych organizacji praw człowieka w swoim kraju, uniemożliwiając im działalność przez wprowadzanie represyjnych przepisów, których celem jest zamknięcie ust działaczom społeczeństwa obywatelskiego, a następnie posługują się groźbą sankcji karnych, aby zastraszać obrońców praw człowieka;

3.  ze względu na bezprzykładne rozgromienie społeczeństwa obywatelskiego na Białorusi po wyborach prezydenckich w grudniu 2010 r. uważa, że proces karny przeciwko Alaksandrowi Bialackiemu ma podtekst polityczny, a jego celem jest utrudnienie mu prowadzenia legalnej działalności w charakterze obrońcy praw człowieka;

4.  wzywa do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia Alaksandra Bialackiego z aresztu oraz do umorzenia śledztwa i wycofania wszystkich zarzutów przeciwko niemu;

5.  potępia akcję skierowaną przeciwko Centrum Obrony Praw Człowieka „Wiosna” i wzywa władze Białorusi do zaniechania wszelkich form napastowania Alaksandra Bialackiego, centrum „Wiosna” i jego pracowników, a także wszystkich innych obrońców praw człowieka i organizacji społeczeństwa obywatelskiego w kraju, jak i do przestrzegania rządów prawa;

6.  wzywa władze Białorusi do uchylenia artykułu 193-1 białoruskiego kodeksu karnego, który zabrania organizowania działalności niezarejestrowanych stowarzyszeń o charakterze publicznym i brania w niej udziału, gdyż zapis ten jest sprzeczny z międzynarodowymi standardami w odniesieniu do wolności zrzeszania się i stanowi naruszenie przez Białoruś zobowiązań wynikających z członkostwa w OBWE i ONZ;

7.  podkreśla, że pomoc prawna państw członkowskich UE dla Białorusi nie powinna stać się narzędziem prześladowań politycznych i represji;

8.  ubolewa nad faktem, że władze Białorusi świadomie dopuściły się nadużyć, wykorzystując do osiągnięcia swoich celów prawo oraz mechanizmy dwustronne i międzynarodowe;

9.  wzywa władze Białorusi do przestrzegania wszystkich zapisów zawartych w deklaracji ONZ na temat obrońców praw człowieka oraz do zagwarantowania poszanowania zasad demokratycznych, praw człowieka i podstawowych wolności bez względu na sytuację, stosownie do Powszechnej deklaracji praw człowieka oraz międzynarodowych i regionalnych instrumentów na rzecz praw człowieka, ratyfikowanych przez Białoruś;

10.  wzywa władze Białorusi do wprowadzenia zmian w prawie białoruskim, zwłaszcza w odniesieniu do wolności zrzeszania się i wolności słowa, aby dostosować je do międzynarodowych standardów, a zanim zmiany te wejdą w życie – do powstrzymania się od nadużywania tego prawa;

11.  wzywa Radę, Komisję i wysoką przedstawiciel do zwiększenia presji na władze Białorusi poprzez rozszerzenie zakazu wydawania wiz i zamrożenie dalszych aktywów, tak aby sankcje te objęły osoby odpowiedzialne za aresztowanie i prześladowanie Alaksandra Bialackiego;

12.  podkreśla, że w związku z ciągłymi i bezprzykładnymi represjami w stosunku do opozycji i społeczeństwa obywatelskiego na Białorusi UE musi wspierać proces budowania demokracji na Białorusi i znaleźć nowe sposoby udzielania pomocy białoruskiemu społeczeństwu obywatelskiemu i niezależnym mediom w ich działaniach na rzecz uwrażliwienia na tę kwestię opinii publicznej;

13.  wzywa uczestników szczytu partnerstwa wschodniego, który odbędzie się w Warszawie w dniach 28–29 września 2011 r., do zwiększenia pomocy dla białoruskiej opozycji demokratycznej i organizacji społeczeństwa obywatelskiego, jak i do nawiązania trwałych kontaktów, aby wesprzeć i wzmocnić ich wysiłki na rzecz wprowadzenia demokracji;

14.  wzywa władze Białorusi do zagwarantowania należytej pomocy prawnej i medycznej wszystkim więźniom politycznym oraz do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia ich, a także do oczyszczenia ich ze wszystkich zarzutów i przywrócenia im pełni praw obywatelskich;

15.  podkreśla, że potencjalne zaangażowanie UE na rzecz Białorusi powinno być ściśle uzależnione od spełnienia określonych warunków oraz uwarunkowane zobowiązaniem się Białorusi do przestrzegania demokratycznych norm, praw człowieka i praworządności, zgodnie ze wspólną deklaracją ze szczytu partnerstwa wschodniego, który odbył się w Pradze w dniu 7 maja 2009 r., podpisaną również przez rząd Białorusi;

16.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, zgromadzeniom parlamentarnym OBWE i Rady Europy oraz rządowi i parlamentowi Białorusi.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0244. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0099. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0022. (4) Dz.U. C 286 E z 22.10.2010, s. 16.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 września 2011 r. w sprawie Sudanu: sytuacja w Kordofanie Południowym i wybuch walk w prowincji Nilu Błękitnego

P7_TA(2011)0393 RC-B7-0501/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Sudanu,

–  uwzględniając kompleksowe porozumienie pokojowe, podpisane w dniu 9 stycznia 2005 r.,

–  uwzględniając deklarację Unii Afrykańskiej z dnia 31 stycznia 2011 r.,

–  uwzględniając deklarację UE jej państw członkowskich z dnia 9 lipca 2011 r. w sprawie niezależności Republiki Sudanu Południowego,

–  uwzględniając oświadczenia Catherine Ashton, wiceprzewodniczącej Komisji i wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, z dnia 6 września 2011 r. w sprawie wybuchu walk w prowincji Nilu Błękitnego i z dnia 26 sierpnia 2011 r. w sprawie sytuacji w Kordofanie Południowym,

–  uwzględniając konkluzje Rady ds. Stosunków Zewnętrznych z dnia 20 czerwca 2011 r.,

–   uwzględniając oświadczenie komisarz K. Georgievej z dnia 26 sierpnia 2011 r. w sprawie dostępu organizacji niosących pomoc humanitarną do Kordofanu Południowego,

–  uwzględniając oświadczenie przewodniczącego Parlamentu Europejskiego Jerzego Buzka z dnia 21 czerwca 2011 r. w sprawie sytuacji w Abyei i w Kordofanie Południowym,

–  uwzględniając oświadczenie Unii Afrykańskiej z dnia 20 sierpnia 2011 r. w sprawie porozumienia między rządem Sudanu a rządem Sudanu Południowego w sprawie misji wspierania kontroli granic,

–  uwzględniając sprawozdanie wstępne Urzędu Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka z sierpnia 2011 r. w sprawie łamania międzynarodowego prawa praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego w Kordofanie Południowym w okresie od 5 do 30 czerwca 2011 r.,

–  uwzględniając porozumienie ramowe w sprawie ustaleń politycznych i dotyczących bezpieczeństwa w prowincjach Nilu Błękitnego i Kordofanu, podpisane w dniu 28 czerwca 2011 r.,

–  uwzględniając oświadczenie Sekretarza Generalnego ONZ Ban Ki-moona z dnia 2 września 2011 r., w którym zaapelował on o zaprzestanie walk w prowincji Kordofanu Południowego i Nilu Błękitnego,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że sytuacja w Kordofanie Południowym jest nadal napięta, że trwają walki między Sudańskimi Siłami Zbrojnymi a Ludową Armią Wyzwolenia Sudanu – Północ (SPLM-North), a ponadto ponownie dochodzi do starć w prowincji Nilu Błękitnego;

B.  mając na uwadze, że konflikt zbrojny między Sudańskimi Siłami Zbrojnymi a Ludową Armią Wyzwolenia Sudanu w Kordofanie Południowym przyniósł ofiary śmiertelne i doprowadził do wysiedlenia tysięcy osób do krajów sąsiednich;

C.  mając na uwadze, że w dniu 23 sierpnia 2011 r. prezydent Omar al-Bashir zapowiedział jednostronne dwutygodniowe zawieszenie broni w Kordofanie Południowym, ogłaszając przy tym jednak, że żadna zagraniczna organizacja nie otrzyma zezwolenia na działanie w tym regionie;

D.   mając na uwadze, że w dniu 2 września 2011 r. prezydent Omar al-Bashir zapowiedział zawieszenie tymczasowej konstytucji w prowincji Nilu Błękitnego oraz wprowadzenie stanu wyjątkowego w wyniku krwawych starć, do których dochodzi na tym obszarze między armią Sudanu a siłami sprzymierzonymi z Sudanem Południowym, co jeszcze nasiliło exodus tysięcy mieszkańców;

E.  mając na uwadze, że dokonywane w Południowym Kordofanie ataki na cywilów obejmują ukierunkowane doraźne i pozasądowe egzekucje, głównie osób postrzeganych jako popierające SPLM, arbitralne aresztowania i przetrzymywanie (panuje obawa, że zatrzymani mogą być poddawani torturom oraz innemu nieludzkiemu i poniżającemu traktowaniu), przeszukiwania domów, rzekomo ukierunkowane na grupę etniczną plemion Nuba, wymuszone zaginięcia, niszczenie kościołów i plądrowanie;

F.  mając na uwadze, że według szacunków ponad 200 000 osób zostało przesiedlonych lub poważnie ucierpiało w wyniku niedawnych walk, a 5 000 osób przekroczyło granicę z Sudanem Południowym (stan Unity), by uciec przed konfliktem; mając na uwadze, że w nadchodzących miesiącach liczby te mogą znacznie wzrosnąć, gdyż walki regionie trwają;

G.  mając na uwadze, że pomimo zawieszenia ognia Sudańskie Siły Zbrojne dokonują masowych bombardowań obszarów cywilnych w regionie Gór Nubijskich w Kordofanie Południowym i uniemożliwiają dotarcie z pomocą do wysiedleńców;

H.  mając na uwadze, że od czasu wybuchu konfliktu w czerwcu tego roku agencje humanitarne nie zdołały uzyskać zezwolenia na pracę w Kordofanie Południowym i nie przeprowadzono oceny potrzeb; mając na uwadze, że sudański rząd odrzucił wniosek sił pokojowych ONZ o pozostanie w Kordofanie Południowym, stanie Nilu Błękitnego i Abyei po uzyskaniu niezależności przez Sudan Południowy;

I.  mając na uwadze, że według doniesień siły bezpieczeństwa Sudanu Południowego ingerowały w pracę organizacji humanitarnych, w tym rekwirując ich pojazdy, dokonując fizycznych napaści na pracowników organizacji pomocowych i ataków na tereny organizacji międzynarodowych, również ONZ, którego urzędnikom odmówiono wjazdu do wielu miejsc na terytorium Kordofanu Południowego, uniemożliwiając im prowadzenie dochodzeń i niezależnych misji oceniających w terenie;

J.  mając na uwadze, że znacznej części mieszkańców regionu nadal brakuje żywności, a sytuację zaostrzył konflikt, wzrost cen podstawowych towarów i klęska głodu w Rogu Afryki;

K.  mając na uwadze, że w 2011 r. Komisja przeznaczyła na pomoc 100 mln EUR, w tym 11 mln EUR dla obszarów przejściowych, jednak potrzeby zgłoszone w międzynarodowym apelu o pomoc dla Sudanu Południowego są nadal finansowane tylko w 37%;

L.  mając na uwadze niewielkie postępy w kwestiach zawartych w kompleksowym porozumieniu pokojowym wymagających wypracowania ustaleń co do poreferendalnych negocjacji dotyczących takich kwestii, jak podział dochodów z ropy naftowej, wytyczenie granic, obywatelstwo, podział zadłużenia i majątku, a także referenda w Kordofanie Południowym, prowincji Nilu Błękitnego i Abyei;

M.  mając na uwadze, że sytuacja w Darfurze nadal jest źródłem poważnych obaw, a misja ONZ w Darfurze donosi o prześladowaniach, porwaniach i ogólnym zagrożeniu dla bezpieczeństwa w obozach dla przesiedleńców wewnętrznych, którego źródłem są centralne rezerwowe jednostki policji;

1.  ubolewa z powodu ofiar śmiertelnych, przemocy, łamania praw człowieka i braku dostępu pomocy humanitarnej do prowincji Kordofanu Południowego i Nilu Błękitnego; zdecydowanie potępia inwazję Sudańskich Sił Zbrojnych w prowincji Kordofanu Południowego i Nilu Błękitnego; apeluje do wszystkich stron o natychmiastowe przerwanie walk i dążenie do znalezienia rozwiązania politycznego w oparciu o porozumienie z dnia 28 czerwca 2011 r.; wzywa ponadto do odwołania stanu wyjątkowego w prowincji Nilu Błękitnego;

2.  przypomina wszystkim stronom o obowiązku poszanowania międzynarodowego prawa praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego; żąda w szczególności zaprzestania ukierunkowanych egzekucji doraźnych i pozasądowych, arbitralnych aresztowań i przetrzymywania, stosowania tortur, wymuszonych zaginięć i plądrowania; żąda ponadto wstrzymania prowadzonych przez Sudan masowych bombardowań lotniczych i podkreśla, że osoby uważane za winne wszelkich naruszeń muszą być pociągnięte do odpowiedzialności w wyniku niezależnego dochodzenia przeprowadzonego przez ONZ;

3.  z zadowoleniem przyjmuje wynegocjowany przez Unię Afrykańską układ z dnia 8 września 2011 r., w którym obie strony uzgodniły, że wycofają swoje siły ze spornego obszaru Abyei; wzywa Sudan i Sudan Południowy do przestrzegania wszystkich postanowień kompleksowego porozumienia pokojowego z 2005 r. z myślą o wspieraniu trwałego pokoju, przestrzeganiu prawa narodów do samostanowienia, poszanowaniu ustalonych granic, a w ostatecznym rozrachunku doprowadzenia do pojednania między oboma krajami; przypomina o zobowiązaniu UE, zgodnie z którym będzie wraz z Sudanem i Sudanem Południowym wspierać demokratyczne rządy i przestrzeganie praw człowieka przynależnych wszystkim Sudańczykom;

4.  żąda, by wszystkie strony zezwoliły agencjom humanitarnym na niezwłoczny, nieograniczony dostęp do wszystkich potrzebujących, bez zastraszania i przemocy; podkreśla z mocą obowiązek ochrony cywilów i pracowników organizacji humanitarnych; jest zaniepokojony faktem, że tylko organy kontrolowane przez rząd i miejscowi pracownicy organizacji pomocowych mogą zajmować się dystrybucją pomocy humanitarnej, podczas gdy zapasy i dostawy podstawowych towarów są na wyczerpaniu;

5.  jest zaniepokojony doniesieniami o dokonywanych przez rząd próbach zmuszania wysiedleńców do powrotu na obszary, na których ich życie i bezpieczeństwo będą zagrożone; wzywa do poszanowania praw przesiedleńców wewnętrznych;

6.  wzywa Komisję, państwa członkowskie UE i społeczność międzynarodową do wywiązania się ze zobowiązań do finansowania pomocy dla regionu, a zwłaszcza do podjęcia problemu poważnego braku pomocy żywnościowej, tymczasowych schronień i ochrony; wzywa do uważnego śledzenia sytuacji pod względem bezpieczeństwa żywnościowego i do podejmowania działań w razie pogorszenia się tej sytuacji; jest zdania, że potrzebna może być dodatkowa pomoc, by przezwyciężyć grożące niebezpieczeństwo kolejnego rozległego kryzysu humanitarnego w regionie;

7.  podkreślając swoje poparcie dla wysiłków Panelu Wykonawczego Wysokiego Szczebla Unii Afrykańskiej ds. Sudanu, któremu przewodniczy Thabo Mbeki, i pamiętając o zaangażowaniu Ligi Arabskiej, wzywa społeczność międzynarodową, by ułatwiała negocjacje między stronami kompleksowego porozumienia pokojowego oraz działania Specjalnego Przedstawiciela Sekretarza Generalnego ONZ ds. Sudanu;

8.  jest głęboko zaniepokojony doniesieniami o coraz powszechniejszym stosowaniu w regionie min przeciwpiechotnych; ponownie wyraża zdecydowany sprzeciw wobec stosowania min i żąda natychmiastowego zaprzestania takich praktyk;

9.  wzywa Unię Afrykańską do zacieśnienia współpracy z Międzynarodowym Trybunałem Karnym w celu podnoszenia świadomości na temat praw człowieka i propagowania ich przestrzegania w całej Afryce; domaga się położenia kresu bezkarności za wszelkie zbrodnie popełnione w czasie wojny w Sudanie, a także wyraża nadzieję, że wkrótce dojdzie do procesu prezydenta Omara al-Bashira w Hadze, co jest elementem niezbędnego przywrócenia sprawiedliwości, praworządności i sprawiedliwości dla ofiar;

10.  wzywa swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie Bezpieczeństwa i Sekretarzowi Generalnemu ONZ, specjalnej przedstawiciel UE ds. Sudanu Południowego, rządowi Sudanu, rządowi Sudanu Południowego, instytucjom Unii Afrykańskiej, przewodniczącemu Panelu Wysokiego Szczebla Unii Afrykańskiej ds. Sudanu, Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP-UE oraz rządom państw członkowskich UE.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 września 2011 r. w sprawie Erytrei: przypadek Dawita Isaaka

P7_TA(2011)0394 RC-B7-0505/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka,

–  uwzględniając art. 2, 3, 6 ust. 3 oraz art. 21 ust. 2 lit. a) i b) Traktatu o Unii Europejskiej,

–  uwzględniając Afrykańską kartę praw człowieka i ludów, której Erytrea jest stroną, w szczególności jej art. 6, 7 i 9,

–  uwzględniając art. 9 umowy o partnerstwie AKP-UE ze zmianami z 2005 r. (umowa z Kotonu), której Erytrea jest sygnatariuszem,

–  uwzględniając oświadczenie prezydencji Rady z dnia 22 września 2008 r. w sprawie więźniów politycznych w Erytrei, a także kolejne oświadczenia Rady i Komisji w sprawie Erytrei i sytuacji w zakresie praw człowieka złożone od tamtego czasu,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Erytrei, a w szczególności rezolucje dotyczące praw człowieka i przypadku Dawita Isaaka,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  głęboko zaniepokojony pogarszającą się sytuacją w zakresie praw człowieka w Erytrei i widocznym brakiem współdziałania ze strony władz Erytrei pomimo apeli ponawianych przez Unię Europejską i międzynarodowe organizacje praw człowieka;

B.  mając na uwadze, że UE jest mocno i wyraźnie zaangażowana w ochronę praw człowieka jako wartości podstawowej oraz mając na uwadze, że wolność prasy i wolność wypowiedzi znajdują się wśród tych powszechnych i żywotnych praw;

C.  mając na uwadze, że praworządność jest jedną z zasad, którym w żadnym przypadku nie można się sprzeniewierzyć;

D.  mając na uwadze, że od czasu publicznej krytyki prezydenta Isajasa Afewerkiego w 2001 r. tysiące Erytrejczyków, wśród nich byłych wysoko postawionych członków rządzącej partii, zostało osadzonych w więzieniach bez przedstawienia zarzutów, bez sprawiedliwego procesu i bez prawa kontaktu z prawnikami lub rodzinami;

E.  mając na uwadze, że od września 2001 r. w Asmarze przetrzymywanych jest dziesięciu niezależnych dziennikarzy, wśród nich obywatel Szwecji Dawit Isaak, który nie został osądzony za żadne przestępstwo i na którego temat władze Erytrei odmówiły jakiegokolwiek komentarza;

F.  mając na uwadze, że w dniu 23 września 2011 r. mija dziesięć lat, od kiedy D. Isaak, były reporter niezależnej gazety w Erytrei, przebywa w więzieniu bez zarzutów, procesu czy rozprawy sądowej, oraz mając na uwadze, że na arenie międzynarodowej uznawany jest on za więźnia sumienia;

G.  mając na uwadze, że w opinii prawnej przedstawionej przewodniczącemu Parlamentu we wrześniu 2010 r. podkreślono fakt, iż UE ma prawny i moralny obowiązek ochrony swoich obywateli zgodnie z europejską konwencją praw człowieka i orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości;

H.  oburzony ciągłą odmową rządu Erytrei przedstawienia jakichkolwiek informacji o sytuacji więźniów, między innymi o miejscu ich przetrzymywania i o tym, czy jeszcze żyją;

I.  mając na uwadze, że według informacji byłych strażników więziennych ponad połowa z urzędników i dziennikarzy aresztowanych w 2001 r. zmarła;

J.  mając na uwadze, że UE jest ważnym partnerem Erytrei w dziedzinie pomocy rozwojowej;

1.  zauważa z wielkim zaniepokojeniem trwającą, godną ubolewania sytuację w zakresie praw człowieka w Erytrei, zwłaszcza brak wolności wypowiedzi i ciągłe istnienie więźniów politycznych przetrzymywanych wbrew zasadom praworządności i konstytucji Erytrei;

2.  ubolewa z powodu faktu, że Dawit Isaak nie odzyskał jeszcze wolności i musiał spędzić dziesięć lat jako więzień sumienia; wyraża obawy o życie D. Isaaka przebywającego w znanych z surowości warunkach więziennych w Erytrei, bez dostępu do niezbędnej opieki zdrowotnej;

3.  wzywa władze Erytrei do natychmiastowego zwolnienia z więzienia Dawita Isaaka i byłych wysoko postawionych urzędników zgodnie z Powszechną deklaracją praw człowieka;

4.  wzywa władze Erytrei do zniesienia zakazu wydawania niezależnej prasy krajowej i natychmiastowego zwolnienia z więzienia niezależnych dziennikarzy oraz wszystkich pozostałych osób uwięzionych jedynie z powodu korzystania z prawa wolności wypowiedzi;

5.  ponawia swój apel do Państwa Erytrea o natychmiastowe zwolnienie wszystkich więźniów politycznych, w tym Dawita Isaaka; domaga się, aby w przypadku gdy natychmiastowe zwolnienie ich jest niemożliwe, Państwo Erytrea udzieliło tym i pozostałym więźniom pomocy lekarskiej i prawnej; domaga się ponadto, aby UE i przedstawiciele państw członkowskich uzyskali dostęp do D. Isaaka, by ustalić jego potrzeby w zakresie opieki zdrowotnej i innej pomocy;

6.  wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, by nasiliła wysiłki UE i jej państw członkowskich zmierzające do uwolnienia Dawita Isaaka;

7.  wzywa Radę, by aktywniej wykorzystywała mechanizmy dialogu związane z programem pomocy rozwojowej UE dla Erytrei w celu szybkiego znalezienia rozwiązań, które doprowadzą do uwolnienia więźniów politycznych i poprawy demokratycznego zarządzania w kraju; wzywa w związku z tym Radę, aby dopilnowała, by z pomocy rozwojowej UE nie korzystał rząd Erytrei, lecz by została ona skierowana wyłącznie na zaspokojenie potrzeb ludności erytrejskiej;

8.  apeluje do Unii Afrykańskiej jako partnera UE jednoznacznie przywiązanego do powszechnych wartości demokracji i praw człowieka o nasilenie aktywności w związku z pożałowania godną sytuacją w Erytrei oraz o współdziałanie z UE w celu doprowadzenia do zwolnienia Dawita Isaaka i pozostałych więźniów politycznych;

9.  z zainteresowaniem obserwuje apelację sądową w sprawie D. Isaaka dotyczącą nakazu doprowadzenia zatrzymanego do sądu w celu stwierdzenia legalności aresztu, wniesioną przez prawników europejskich do Sądu Najwyższego Erytrei w lipcu 2011 r.;

10.  ponawia żądanie zorganizowania wewnętrznej krajowej konferencji w Erytrei, na której zgromadziliby się przywódcy różnych partii politycznych i przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego w celu znalezienia rozwiązania obecnego kryzysu i skierowania kraju na drogę demokracji, pluralizmu politycznego i trwałego rozwoju;

11.  podkreśla z całą mocą powagę i pilny charakter przedstawionych powyżej kwestii;

12.  wyraża szczere poparcie i współczucie dla rodzin więźniów politycznych;

13.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, parlamentom i rządom państw członkowskim, parlamentowi i rządowi Erytrei, Parlamentowi Panafrykańskiemu, COMESA, IGAD, współprzewodniczącym Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE oraz Unii Afrykańskiej.

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego z dnia 15 września 2011 r. w sprawie padaczki

P7_TA(2011)0395 P7_DCL(2011)0022

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 123 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że padaczka jest najpowszechniejszym poważnym zaburzeniem mózgu,

B.  mając na uwadze, że w Europie na padaczkę cierpi 6 000 000 osób, a każdego roku diagnozuje się 300 000 nowych przypadków zachorowań,

C.  mając na uwadze, że w przypadku odpowiedniego leczenia można by uniknąć napadów aż u 70% chorych na padaczkę, a 40% chorych na padaczkę w Europie nie jest odpowiednio leczonych,

D.  mając na uwadze, że 40% dzieci z padaczką ma trudności w szkole,

E.  mając na uwadze, że stopa bezrobocia wśród chorych na padaczkę w Europie jest wysoka,

F.  mając na uwadze, że chorzy na padaczkę są narażeni na piętnowanie i uprzedzenia,

G.  mając na uwadze, że padaczka niszczy zdrowie, lecz również zakłóca wszystkie aspekty życia i może stanowić fizyczne, psychologiczne i społeczne obciążenie dla chorych i ich rodzin,

1.  wzywa Komisję i Radę do:

2.  wzywa państwa członkowskie do przyjęcia odpowiedniego ustawodawstwa mającego na celu ochronę praw chorych na padaczkę;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia, wraz z nazwiskami sygnatariuszy(1), Komisji i parlamentom państw członkowskich.

(1) Lista sygnatariuszy jest opublikowana w załączniku 1 do protokołu z dnia 15 września 2011 r. (P7_PV(2011)09-15(ANN1)).