Indeks 
Teksty przyjęte
Czwartek, 17 listopada 2011 r. - Strasburg
Wsparcie EU dla Międzynarodowego Trybunału Karnego
 Dalszy rozwój zintegrowanej polityki morskiej ***I
 Program ramowy Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej w zakresie działań badawczych i szkoleniowych w dziedzinie jądrowej *
 Szczyt UE-USA dnia 28 listopada 2011 r.
 Otwarty internet i neutralność sieci w Europie
 Zakaz stosowania amunicji kasetowej
 Unowocześnienie prawodawstwa w zakresie VAT w celu pobudzenia jednolitego rynku cyfrowego
 Zalecenia dla Rady, Komisji i ESDZ w sprawie negocjacji układu o stowarzyszeniu UE-Gruzja
 Uwzględnianie aspektu płci w pracach Parlamentu Europejskiego
 Przeciwdziałanie nielegalnym połowom na poziomie światowym
 Iran - niedawne przypadki łamania praw człowieka
 Egipt, w szczególności sprawa blogera Alai Abdela Fataha
 Potrzeba dostępu do służb ratunkowych pod numerem 112

Wsparcie EU dla Międzynarodowego Trybunału Karnego
PDF 331kWORD 112k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie poparcia Unii Europejskiej dla Międzynarodowego Trybunału Karnego: stojąc w obliczu wyzwań i pokonując trudności (2011/2109(INI))
P7_TA(2011)0507A7-0368/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Rzymski Statut Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK), który wszedł w życie dnia 1 lipca 2002 r.,

–  uwzględniając Konwencję w sprawie zapobiegania zbrodniom ludobójstwa i karania takich zbrodni, która weszła w życie dnia 12 stycznia 1951 r.,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Międzynarodowego Trybunału Karnego, zwłaszcza rezolucje z dnia 19 listopada 1998 r.(1), 18 stycznia 2001 r.(2), 28 lutego 2002 r.(3), 26 września 2002 r.(4) i 19 maja 2010 r.(5),

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie rocznych sprawozdań dotyczących przestrzegania praw człowieka na świecie, z których ostatnią przyjęto w dniu 16 grudnia 2010 r.(6),

–  uwzględniając wspólne stanowisko Rady 2003/444/WPZiB z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie Międzynarodowego Trybunału Karnego(7),

–  uwzględniając decyzję Rady 2011/168/WPZiB z dnia 21 marca 2011 r. w sprawie Międzynarodowego Trybunału Karnego(8),

–  uwzględniając plan działania z dnia 4 lutego 2004 r. oraz plan działania w następstwie decyzji w sprawie Międzynarodowego Trybunału Karnego z dnia 12 lipca 2011 r.,

–  uwzględniając umowę o współpracy i pomocy między Międzynarodowym Trybunałem Karnym a Unią Europejską(9),

–  uwzględniając europejską strategię bezpieczeństwa (ESB) z 2003 r. pt. „Bezpieczna Europa w lepszym świecie”, przyjętą przez Radę Europejską w dniu 12 grudnia 2003 r.,

–  uwzględniając program sztokholmski (2010-2014) pt. „Otwarta i bezpieczna Europa dla dobra i ochrony obywateli” (grudzień 2009 r.)(10) oraz plan działania służący realizacji programu sztokholmskiego (kwiecień 2010 r., COM(2010)0171),

–  uwzględniając decyzję Rady 2002/494/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r., ustanawiającą europejską sieć punktów kontaktowych dotyczących osób odpowiedzialnych za ludobójstwo, zbrodnie przeciw ludzkości oraz zbrodnie wojenne(11), oraz decyzję Rady 2003/335/WSiSW z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie wykrywania i karania ludobójstwa, zbrodni przeciwko ludzkości i zbrodni wojennych(12),

–  uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1593 (2005 r.) w sprawie Sudanu/Darfuru i nr 1970 (2011 r.) w sprawie Libii,

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu PE,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinie Komisji Rozwoju i Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7–0368/2011),

A.  mając na uwadze, że sprawiedliwość, zasada państwa prawa i walka z bezkarnością są filarami trwałego pokoju gwarantującymi prawa człowieka i podstawowe wolności;

B.  mając na uwadze, że począwszy od września 2011 r., 117 państw ratyfikowało statut rzymski; mając na uwadze, że dążenie do jego powszechnej ratyfikacji powinno pozostać nadrzędnym celem;

C.  mając na uwadze, że uniwersalny charakter sprawiedliwości zakłada jej jednolite stosowanie, bez wyjątków i podwójnych standardów; mając na uwadze, że osoby, które dopuściły się ludobójstwa, zbrodni przeciwko ludzkości, egzekucji pozasądowych, zbrodni wojennych, tortur, masowych gwałtów lub wymuszonych zaginięć nie powinny nigdzie znaleźć bezpiecznego schronienia;

D.  mając na uwadze, że sprawiedliwość należy postrzegać jako niezbędny element stanowiący podstawę zaangażowania w pokój i rozwiązywanie konfliktów;

E.  mając na uwadze, że utrzymanie niezależności MTK jest kluczowe nie tylko ze względu na jego skuteczność, ale również na propagowanie uniwersalności statutu rzymskiego;

F.  mając na uwadze, że MTK jest pierwszym stałym międzynarodowym organem wymiaru sprawiedliwości, w którego kompetencji leży sądzenie osób pod zarzutem ludobójstwa, zbrodni przeciwko ludzkości oraz zbrodni wojennych i który tym samym w istotny sposób przyczynia się do poszanowania praw człowieka oraz prawa międzynarodowego zwalczając bezkarność, a także odgrywa kluczową rolę w zapobieganiu naruszeniom prawa i wyraźnie wskazuje, iż bezkarność w odniesieniu do tych zbrodni nie będzie tolerowana;

G.  mając na uwadze, że poszanowanie „interesu wymiaru sprawiedliwości” bez względu na uwarunkowania polityczne (artykuł 53 statutu rzymskiego) jest podstawową zasadą trybunału; mając na uwadze, że MTK odgrywa zasadniczą rolę w propagowaniu międzynarodowego wymiaru sprawiedliwości i tym samym działa na rzecz bezpieczeństwa, sprawiedliwości i zasady państwa prawa, jak również utrzymania pokoju i wzmocnienia bezpieczeństwa międzynarodowego;

H.  mając na uwadze, że jurysdykcja MTK obejmuje przestępstwa popełnione po wejściu w życie statutu rzymskiego w dniu 1 lipca 2002 r.;

I.  mając na uwadze, że zgodnie z preambułą statutu rzymskiego, jak również z zasadą komplementarności MTK działa wyłącznie w przypadkach, gdy sądy krajowe nie są w stanie lub nie chcą prowadzić rzetelnych rozpraw, a zatem państwa-strony zachowują pierwotną odpowiedzialność za ściganie zbrodni wojennych, zbrodni przeciwko ludzkości i ludobójstwa; mając na uwadze, że współpraca państw będących stronami statutu rzymskiego i organizacji regionalnych ma zasadnicze znaczenie, szczególnie w sytuacjach, w których jurysdykcja trybunału jest podważana;

J.  mając na uwadze, że polityka „pozytywnej komplementarności” MTK zwiększa możliwości sądów krajowych w zakresie dochodzenia i ścigania zbrodni wojennych;

K.  mając na uwadze, że MTK prowadzi obecnie dochodzenia w siedmiu państwach (Ugandzie, Demokratycznej Republice Konga, w regionie Darfur w Sudanie, Republice Środkowoafrykańskiej, Kenii, Libii i Wybrzeżu Kości Słoniowej) i publicznie ogłosił, że jest w trakcie analizowania informacji dotyczących domniemanych zbrodni popełnionych w wielu innych okolicznościach; mając na uwadze, że dwie sprawy zostały skierowane do trybunału przez Radę Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (Darfur i Libia), trzy przez same państwa-strony (Uganda, Demokratyczna Republika Konga, Republika Środkowej Afryki), a dwie zostały wszczęte motu proprio przez prokuratora (Kenia i Wybrzeże Kości Słoniowej);

L.  mając na uwadze, że 17 wydanych przez MTK nakazów aresztowania wciąż nie zostało wykonanych, w tym nakazy aresztowania Josepha Kony'ego i innych przywódców Armii Bożego Oporu w związku z sytuacją w północnej Ugandzie, Bosco Ntagandy w Demokratycznej Republice Konga, Ahmada Muhammada Haruna, Alego Muhammada Alego Abd-Al-Rahmana oraz prezydenta Sudanu Omara Hasana Ahmeda Al-Baszira oraz Saifa Al-Islama Kadafiego i Abdullaha Al-Senussiego w Libii;

M.  mając na uwadze, że prawo do rzetelnego procesu, prawa procesowe i prawa ofiar stanowią podstawowe zasady systemu określonego w statucie rzymskim;

N.  mając na uwadze, że trybunał ma na celu zapewnienie w pełni sprawiedliwości i zadośćuczynienia ofiarom i społecznościom dotkniętym konfliktami, w tym przez udział, ochronę, zastępstwo prawne i współpracę zewnętrzną;

O.  mając na uwadze, że trybunał daje ofiarom prawo uczestnictwa uzupełnione o struktury ochrony świadków;

P.  mając na uwadze, że system zadośćuczynień ofiarom zbrodni wchodzący w zakres kompetencji MTK czyni z niego jedyną taką instytucję sądowniczą na poziomie międzynarodowym;

Q.  mając na uwadze, że powodzenie czynności mających na celu zadośćuczynienie rozpoczynających się w 2011 r. zależy od dobrowolnych wkładów darczyńców, jak również od zebranych grzywien i konfiskat od osób skazanych;

R.  mając na uwadze, że trybunał otrzymuje obecnie coraz większą liczbę wniosków dotyczących dochodzeń, spraw i postępowań wstępnych – gdy tymczasem niektóre z państw będących stronami statutu rzymskiego dążą do tego, aby jego budżet nie ulegał zmianie lub nawet został zmniejszony;

S.  mając na uwadze, że Unia Europejska i jej państwa członkowskie są zdecydowanymi stronnikami trybunału od momentu jego powstania oraz zapewniają mu stałe wsparcie polityczne, dyplomatyczne, finansowe i logistyczne, w tym propagowanie uniwersalności statutu rzymskiego i obronę jego integralności, z myślą o ochronie i zwiększaniu niezależności trybunału;

T.  mając na uwadze, że walka z bezkarnością może przynosić rezultaty wyłącznie wtedy, gdy wszystkie państwa-strony współpracują z MTK oraz gdy kraje niebędące stronami statutu także udzielą wsparcia tej instytucji sądowej;

Konieczność zwiększenia wsparcia dla trybunału za pomocą działań politycznych i dyplomatycznych

1.  potwierdza swoje pełne poparcie dla MTK, statutu rzymskiego i międzynarodowego systemu sądownictwa karnego, których podstawowym celem jest zwalczanie bezkarności za zbrodnie ludobójstwa, zbrodnie przeciwko ludzkości i zbrodnie wojenne;

2.  potwierdza swoje całkowite poparcie dla Biura Prokuratora, jego działania motu proprio i w zakresie wszczynania nowych postępowań;

3.  wzywa państwa będące i niebędące stronami statutu rzymskiego do powstrzymywania się od wywierania politycznych nacisków na trybunał, co ma na celu zachowanie i zagwarantowanie jego bezstronności oraz sprawiedliwości opartej na prawie, nie zaś na uwarunkowaniach politycznych;

4.  podkreśla istotność zasady uniwersalności i apeluje do ESDZ, państw członkowskich UE oraz do Komisji o kontynuowanie intensywnych starań na rzecz propagowania powszechnej ratyfikacji statutu rzymskiego oraz porozumienia w sprawie przywilejów i immunitetów Międzynarodowego Trybunału Karnego (APIC), jak również krajowych przepisów implementacyjnych;

5.  z zadowoleniem przyjmuje to, że UE i większość jej państw członkowskich złożyła określone zobowiązania podczas konferencji w Kampali, i zaleca, aby wywiązywanie się z tych zobowiązań było realizowane w wymaganym terminie i przedstawione w formie sprawozdania podczas kolejnego Zgromadzenia Państw-Stron, które zaplanowano na 12-21 grudnia 2011 r. w Nowym Jorku;

6.  z zadowoleniem odnosi się do przyjęcia poprawek do statutu rzymskiego, w tym tych dotyczących zbrodni agresji, oraz wzywa wszystkie państwa członkowskie UE do ich ratyfikowania i włączenia ich do przepisów krajowych;

7.  z zadowoleniem przyjmuje modyfikację wspólnego stanowiska UE w sprawie MTK przez przyjęcie decyzji z dnia 21 marca 2011 r.; zauważa, że nowa decyzja uwzględnia wyzwania, przed jakimi stoi trybunał, oraz podkreśla, że decyzja daje UE i jej państwom członkowskim dobrą podstawę do udzielania pomocy trybunałowi w stawianiu czoła tym wyzwaniom;

8.  z zadowoleniem przyjmuje zmodyfikowany plan działań UE utworzony 12 lipca 2011 r. dotyczący działań następczych w stosunku do decyzji w sprawie MTK, który przedstawia skuteczne i konkretne środki, które UE ma podjąć z myślą o zwiększeniu w przyszłości jej poparcia dla trybunału, i zachęca prezydencję Rady oraz Komisję, ESDZ i państwa członkowskie do priorytetowego potraktowania wdrażania planu działania;

9.  podkreśla, że pełna i sprawna współpraca pomiędzy państwami-stronami, w tym państwami członkowskimi UE, a trybunałem jest kluczowa dla skuteczności i powodzenia systemu międzynarodowego sądownictwa karnego;

10.  apeluje do UE i jej państw członkowskich o stosowanie się w wymaganym terminie do wszystkich wniosków trybunału dotyczących udzielania pomocy i współpracy, między innymi wykonania wciąż oczekujących nakazów aresztowań oraz dostarczania informacji, w tym wniosków mających na celu uzyskanie pomocy w zidentyfikowaniu, zabezpieczeniu i zajęciu środków finansowych osób podejrzanych;

11.  wzywa wszystkie państwa członkowskie UE, które dotąd tego nie zrobiły, do uchwalenia ustawodawstwa krajowego w zakresie współpracy oraz do zawarcia porozumień ramowych z MTK w sprawie egzekwowania wyroków trybunału, prowadzenia dochodzeń, zbierania materiału dowodowego, identyfikacji, ochrony i relokacji świadków, aresztowań, ekstradycji, pozbawień wolności i zakwaterowania oskarżonych zwolnionych za kaucją, osadzania skazanych w więzieniach; apeluje do państw członkowskich o współpracę za pośrednictwem organy policji oraz mechanizmy sądowe i inne na rzecz zapewnienia odpowiedniego wsparcia dla MTK;

12.  zachęca państwa członkowskie UE do zmiany artykułu 83 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, tak aby dodać zbrodnie podlegające jurysdykcji MTK do listy zbrodni leżących w kompetencji UE; w szczególności wzywa państwa członkowskie UE do przekazania UE kompetencji w zakresie identyfikacji i zajmowania aktywów osób oskarżonych przez organy MTK, niezależnie od tego, czy postępowanie sądowe zostało wszczęte przez MTK; wzywa państwa członkowskie UE do współpracy w zakresie wymiany odpowiednich informacji za pośrednictwem istniejących biur ds. odzyskiwania mienia, jak również Międzyagencyjnej Sieci Odzyskiwania Mienia Camden (CARIN);

13.  wzywa państwa członkowskie UE do pełnego wcielenia postanowień statutu rzymskiego i porozumienia w sprawie przywilejów i immunitetów trybunału do ich ustawodawstwa krajowego;

14.  z zadowoleniem odnosi się do przyjęcia podczas konferencji rewizyjnej w Kampali poprawek do statutu rzymskiego dotyczących zbrodni agresji oraz wzywa wszystkie państwa członkowskie UE do ich ratyfikowania i uwzględnienia w przepisach krajowych; proponuje, aby w celu zagwarantowania i wzmocnienia uniwersalności statutu rzymskiego dołożono wszelkich starań na rzecz ustalenia w drodze wspólnego porozumienia bardziej szczegółowej definicji określonych przestępstw ustanawiając pojęcie aktu agresji łamiącego prawo międzynarodowe;

15.  odnotowuje, że trybunał, zgodnie z postanowieniami z konferencji w Kampali, nie będzie mógł wykonywać jurysdykcji nad zbrodnią agresji do stycznia 2017 r., kiedy planowana jest decyzja państw-stron o aktywowaniu tej jurysdykcji;

16.  z zadowoleniem przyjmuje wkład niektórych z państw członkowskich UE w walkę z bezkarnością w stosunku do najgorszych znanych ludzkości zbrodni przez stosowanie represji wszechświatowej; zachęca wszystkie państwa członkowskie UE do takiego postępowania; zaleca, aby w dalszym ciągu wzmacniano rolę unijnej sieci punktów kontaktowych ds. zbrodni wojennych, zbrodni przeciwko ludzkości i ludobójstwa w ułatwianiu współpracy między organami ścigania UE w zakresie ścigania sprawców poważnych przestępstw;

17.   podkreśla kluczową rolę międzynarodowych jurysdykcji karnych w zwalczaniu bezkarności i poszczególnych przypadków naruszenia prawa międzynarodowego związanych z nielegalnym wykorzystywaniem i werbowaniem dzieci do wojska; stanowczo sprzeciwia się wcielaniu lub werbowaniu dzieci poniżej osiemnastego roku życia do sił zbrojnych lub wykorzystywaniu ich w jakikolwiek sposób w działaniach wojskowych; zwraca uwagę na znaczenie zapewnienia im prawa do spokojnego dzieciństwa, edukacji, fizycznej integralności, bezpieczeństwa i płciowej niezależności;

18.  wzywa do ustanowienia skutecznych strategii i mechanizmów wspierających celem dopilnowania, by uczestnictwo ofiar w procesach MTK w sposób znaczący wpływało na większą dostępność porad psychologicznych, medycznych i prawnych, jak również na łatwy dostęp do programów ochrony świadków; podkreśla znaczenie propagowania wiedzy na temat przemocy seksualnej na obszarach ogarniętych konfliktami za pomocą programów dotyczących kwestii prawnych, dokumentowania przestępstw seksualnych popełnionych w konfliktach wojennych, szkolenia prawników, sędziów i działaczy ze statutu rzymskiego i międzynarodowego orzecznictwa w odniesieniu do przestępstw seksualnych popełnionych na kobietach i dzieciach;

19.  wzywa Unię Europejską i jej państwa członkowskie do zapewnienia programów szkoleniowych dla m.in. oficerów śledczych, prokuratorów, sędziów i dowódców wojskowych, skupiających się po pierwsze na przepisach statutu rzymskiego i odpowiadającym im przepisom prawa międzynarodowego i, po drugie, na prewencji, wykrywaniu, dochodzeniu i ściganiu przypadków łamania tych przepisów;

20.  zwraca uwagę na porozumienie o współpracy i pomocy pomiędzy UE a MTK; wzywa państwa członkowskie UE do zastosowania zasady represji wszechświatowej w zwalczaniu bezkarności i zbrodni przeciwko ludzkości i podkreśla jej znaczenie dla skuteczności i sprawnego działania systemu międzynarodowego sądownictwa karnego;

21.  zdecydowanie zachęca UE i jej państwa członkowskie do wykorzystania wszelkich środków i instrumentów dyplomatycznych, by wymagać skutecznej współpracy z MTK, w szczególności w odniesieniu do wykonywania nakazów aresztowania oczekujących na wykonanie;

22.  zdecydowanie zachęca UE i jej państwa członkowskie, przy wsparciu ze strony ESDZ, do wprowadzenia szeregu ścisłych wewnętrznych wytycznych wzorowanych na istniejących wytycznych ONZ i MTK stosowanych przez Biuro Prokuratora, które będą zawierały kodeks postępowania dotyczący kontaktów między urzędnikami UE i państw członkowskich a osobami poszukiwanymi przez MTK, zwłaszcza jeżeli te ostatnie nadal piastują urzędy publiczne, bez względu na ich status i to, czy są obywatelami państw będących stronami czy państw niebędących stronami statutu rzymskiego;

23.  wzywa UE i jej państwa członkowskie, aby w przypadku, gdy państwo partnerskie kieruje zaproszenie lub wyraża wolę zezwolenia na wizyty na swoim terytorium wobec osoby, w odniesieniu do której MTK wydał nakaz aresztowania, bezzwłocznie wywierały silną presję na to państwo celem aresztowania lub wsparcia czynności związanych z aresztowaniem lub też przynajmniej celem uniemożliwienia takiej osobie odbycia podróży; zauważa, że takie zaproszenia zostały ostatnio wystosowane do prezydenta Sudanu Omara Al-Baszira m.in. przez Czad, Chiny, Dżibuti, Kenię i Malezję;

24.  uznaje niedawną decyzję prokuratora MTK dotyczącą wydania nakazu aresztowania dla Saifa Al-Islama Kadafiego i szefa wywiadu Abdullaha Al-Senussiego z Libii w związku z domniemanym popełnianiem przez nich zbrodni przeciwko ludzkości od momentu rozpoczęcia powstania; podkreśla, że ich schwytanie i późniejsze osądzenie przez MTK będzie stanowiło istotny wkład w walkę z bezkarnością w regionie;

25.  wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że państwa-strony MTK, takie jak Czad, Dżibuti i Kenia, przyjęły ostatnio na swoich terytoriach prezydenta Sudanu Omara Hasana Ahmeda Al-Baszira bez aresztowania go i wydania trybunałowi, mimo iż na mocy statutu rzymskiego mają one wyraźny obowiązek zatrzymania i wydania go;

26.  podkreśla wagę zdecydowanego działania UE na rzecz przewidywania i unikania lub potępiania takich przypadków braku współpracy; podkreśla potrzebę stworzenia przez UE (i państwa członkowskie) wewnętrznego protokołu zawierającego konkretne, standardowe działania pozwalające im konsekwentnie i w porę reagować na przypadki braku współpracy z trybunałem, w stosownych przypadkach skoordynowanego z mechanizmami innych właściwych instytucji, w tym Zgromadzenia Państw-Stron;

27.  zauważa ważną rolę, jaką odegrały państwa afrykańskie w tworzeniu MTK i uznaje ich wsparcie oraz bliską współpracę za niezbędne dla skutecznego funkcjonowania trybunału oraz jego niezawisłości;

28.  wzywa afrykańskie państwa-strony statutu rzymskiego MTK do wypełnienia zobowiązań wynikających ze statutu rzymskiego MTK i zgodnie z Aktem Założycielskim Unii Afrykańskiej do aktywnego wspierania realizacji zadania, jakim jest pociągnięcie do odpowiedzialności sprawców najcięższych zbrodni na świecie, przez zademonstrowanie silnego poparcia dla trybunału podczas szczytów Unii Afrykańskiej (UA) oraz wzywa UA do położenia kresu bezkarności winnych najcięższych zbrodni i do pomocy ofiarom okrucieństwa; wyraża poparcie dla wniosku trybunału o otwarcie biura łącznikowego z Unią Afrykańską w Addis Abebie;

29.  wzywa UE i jej państwa członkowskie do uwzględnienia pracy MTK i postanowień statutu rzymskiego w priorytetach ich programów rozwoju mających na celu wzmocnienie rządów prawa; apeluje do UE i jej państw członkowskich o dostarczenie niezbędnej technicznej, logistycznej i finansowej pomocy i wiedzy krajom rozwijającym się, które posiadają jedynie ograniczone możliwości dostosowywania ich ustawodawstwa krajowego do postanowień statutu rzymskiego oraz współpracy z MTK, bez względu na to czy państwa te ratyfikowały statut; zachęca również UE i jej państwa członkowskie do wspierania programów szkoleniowych dla władz policyjnych, sądowych, wojskowych i administracyjnych krajów rozwijających się dotyczących znajomości przepisów statutu rzymskiego;

30.  zachęca następne Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE do dyskusji na temat walki z bezkarnością w międzynarodowej współpracy na rzecz rozwoju i stosownego dialogu politycznego zgodnie z licznymi rezolucjami i art. 11 ust. 6 zmienionej umowy z Kotonu w celu uwzględnienia w priorytetach walki z bezkarnością i wzmocnienia zasady państwa prawa w ramach istniejących programów i działań dotyczących współpracy na rzecz rozwoju;

31.  zachęca ESDZ i służby dyplomatyczne państw członkowskich UE, aby w sposób systematyczny i ukierunkowany zastosować narzędzia dyplomatyczne wykorzystywane przez nie w celu zwiększenia wsparcia dla MTK i propagowania powszechnej ratyfikacji i wdrożenia statutu rzymskiego; odnotowuje, że narzędzia te obejmują działania dyplomatyczne, deklaracje i oświadczenia polityczne, klauzule dotyczące MTK w umowach z państwami trzecimi oraz dialogi dotyczące polityki i praw człowieka; doradza podjęcie odpowiednich działań w oparciu o ocenę wyników;

32.  podkreśla potrzebę tego, aby MTK zwracał uwagę nie tylko na konflikty zbrojne, ale aktywniej badał przypadki łamania praw człowieka, które urastają do poziomu zbrodni przeciwko ludzkości i sytuacje, w przypadku których władze lokalne są wyraźnie niechętne do prowadzenia dochodzeń, skazywania i karania domniemanych sprawców;

33.  wzywa wysoką przedstawiciel/wiceprzewodniczącą Komisji i państwa członkowskie UE do rozpoczęcia dyplomatycznych starań na rzecz zachęcenia członków Rady Bezpieczeństwa ONZ do rozpatrywania spraw, w których przedstawiciele państw, które nie są stroną statutu, dopuścili się domniemanych zbrodni przeciwko ludzkości i wciąż pozostają bezkarni, dotyczy to także ostatnich wydarzeń w Iranie, Syrii, Bahrajnie i Jemenie;

34.  uznaje rolę UE w propagowaniu ratyfikacji statutu rzymskiego i porozumienia w sprawie przywilejów i immunitetów trybunału na całym świecie, a także z zadowoleniem przyjmuje ostatnie przystąpienie Tunezji, Filipin, Malediwów, Grenady, Mołdawii, Saint Lucia i Seszeli do statutu rzymskiego i ratyfikowanie przez nie statutu, co zwiększyło całkowitą liczbę państw-stron do 118; apeluje o to, by więcej krajów azjatyckich, północnoafrykańskich, bliskowschodnich oraz krajów Afryki Subsaharyjskiej stało się stronami statutu rzymskiego;

35.  zaleca, aby UE, a w szczególności ESDZ, w dalszym ciągu propagowały uniwersalność statutu rzymskiego i porozumienia w sprawie przywilejów i immunitetów oraz zwalczanie bezkarności, a także działały w poszanowaniu trybunału, współpracowały z nim i udzielały mu wsparcia w kontekście relacji UE z krajami trzecimi, w tym w ramach umowy z Kotonu i dialogów pomiędzy UE a organizacjami regionalnymi, takimi jak Unia Afrykańska, Liga Państw Arabskich, Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) i Stowarzyszenie Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN); podkreśla znaczenie propagowania ratyfikacji i zastosowania statutu rzymskiego przez trybunał w dwustronnych rozmowach UE z państwami trzecimi poświęconych prawom człowieka;

36.  wzywa Komisję i ESDZ do systematyczniejszego dążenia do włączenia klauzuli MTK do mandatów negocjacyjnych i porozumień z krajami trzecimi;

37.  wzywa przywódców UE do zachęcania wszystkich państw, które nie są jeszcze stronami, do przystąpienia do statutu rzymskiego; wzywa przy tym do skoncentrowania się zwłaszcza na stałych członkach Rady Bezpieczeństwa ONZ i państwach niebędących stałymi członkami Rady Bezpieczeństwa;

38.  z zadowoleniem przyjmuje udział Stanów Zjednoczonych jako obserwatora w Zgromadzeniu Państw-Stron MTK i wyraża nadzieję, że już wkrótce staną się one państwem-stroną statutu;

39.  z zadowoleniem przyjmuje niedawne przystąpienie Tunezji do statutu rzymskiego i ma nadzieję, że będzie to pozytywny sygnał dla innych krajów Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu, aby poszły jej śladem; z zadowoleniem przyjmuje niedawną ratyfikację statutu rzymskiego przez Filipiny, która zwiększa liczbę państw azjatyckich należących do systemu trybunału i w sposób znaczący pokazuje rosnący udział państw azjatyckich w MTK, jak również niedawną ratyfikację statutu rzymskiego przez Malediwy i ostatni projekt ustawy Zgromadzenia Narodowego Republiki Zielonego Przylądka zezwalający na ratyfikację statutu rzymskiego i ma nadzieję, że rząd tego państwa bezzwłocznie zastosuje się do jego postanowień; wyraża nadzieję, że kraje Ameryki Łacińskiej dołączą do MTK;

40.  wzywa Turcję, kraj kandydujący do UE, który jako jedyny jeszcze tego nie uczynił, aby możliwie najszybciej stała się państwem-stroną statutu rzymskiego i porozumienia w sprawie przywilejów i immunitetów trybunału, i jednocześnie podkreśla, że każdy przyszły kraj kandydujący i potencjalny kraj kandydujący, jak również państwa partnerskie objęte europejską polityką sąsiedztwa (EPS) muszą uczynić to samo;

41.  wzywa UE i jej państwa członkowskie do wspierania możliwości i woli politycznej krajów trzecich – w szczególności krajów, których dotyczą działania MTK i na których temat MTK przygotowuje wstępną analizę – do wszczynania postępowań w sprawie ludobójstwa, zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości; w związku z tym apeluje do UE i jej państw członkowskich o wsparcie procesów związanych z przeprowadzaniem reform oraz działań krajowych w zakresie budowania potencjału mających na celu wzmocnienie niezawisłego systemu sądowniczego, organów ścigania i systemu penitencjarnego we wszystkich krajach bezpośrednio objętych działalnością komisji ds. poważnych przestępstw międzynarodowych;

42.  podkreśla, że skuteczność zasady komplementarności trybunału opiera się na nadrzędnych zobowiązaniach państw-stron do dochodzenia i ścigania zbrodni wojennych oraz ludobójstwa i zbrodni przeciwko ludzkości; wyraża zaniepokojenie tym, że nie wszystkie państwa członkowskie UE posiadają w swoim ustawodawstwie definicje tych przestępstw w rozumieniu prawa krajowego, dzięki którym ich sądy mogłyby sprawować nad tymi przestępstwami jurysdykcję;

43.  wzywa państwa, które jeszcze tego nie uczyniły, do stworzenia kompletnych i skutecznych przepisów implementacyjnych w ramach przejrzystego procesu konsultacyjnego ze społeczeństwem obywatelskim oraz do wyposażenia krajowych systemów sądownictwa w narzędzia niezbędne do dochodzenia i ścigania tych przestępstw;

44.  potwierdza, że UE i jej państwa członkowskie muszą nasilić swoje działania dyplomatyczne w stosunku do krajów niebędących stronami statutu rzymskiego oraz w stosunku do organizacji regionalnych (np. UA, ASEAN i Ligi Państw Arabskich) mające na celu propagowanie lepszego zrozumienia uprawnień MTK, tj. ścigania przez trybunał sprawców zbrodni wojennych, zbrodni przeciwko ludzkości i ludobójstwa, również przez rozwój specjalnej strategii komunikacji w tym zakresie i budowanie większego wsparcia dla trybunału i jego uprawnień, w szczególności na forum ONZ, jakim jest Rada Bezpieczeństwa ONZ;

45.  zapewnia o decydującej roli wsparcia dyplomatycznego ze strony państw członkowskich UE dla mandatu MTK i działalności trybunału w gremiach ONZ, w tym w Zgromadzeniu Ogólnym ONZ oraz Radzie Bezpieczeństwa ONZ;

46.  podkreśla potrzebę dalszych działań dyplomatycznych mających na celu zachęcanie członków Rady Bezpieczeństwa ONZ do szybkiego przekazywania wniosków o wszczęcie postępowania zgodnie z postulatami artykułu 13b statutu rzymskiego i tak jak ostatnio pokazało doświadczenie, kiedy to w Radzie Bezpieczeństwa ONZ jednogłośnie zdecydowano o przekazaniu do MTK wniosku o wszczęcie postępowania w sprawie Libii; wyraża również nadzieję, że Rada Bezpieczeństwa ONZ powstrzyma się od odraczania dochodzeń lub aktów oskarżenia trybunału zgodnie z artykułem 16 statutu rzymskiego;

47.  wzywa członków Rady Bezpieczeństwa ONZ oraz członków Zgromadzenia Ogólnego ONZ do znalezienia odpowiednich rozwiązań i środków, które pozwolą ONZ zapewnić trybunałowi środki finansowe, w szczególności na pokrycie kosztów związanych z rozpoczęciem dochodzeń i wnoszeniem oskarżeń w sprawach przekazywanych przez Radę Bezpieczeństwa ONZ, zgodnie z postanowieniami art. 115 statutu rzymskiego;

48.  wzywa państwa członkowskie UE do zadbania o to, by uprawnienia właściwych regionalnych specjalnych przedstawicieli UE (SPUE) obejmowały koordynację i współpracę z MTK; apeluje do wysokiej przedstawiciel, aby wyznaczyła specjalnego przedstawiciela UE ds. międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowego wymiaru sprawiedliwości posiadającego uprawnienia do propagowania, uwzględniania w głównych priorytetach i reprezentowania zaangażowania UE w walkę z bezkarnością oraz zaangażowania UE w misję Międzynarodowego Trybunału Karnego w zakresie polityki zagranicznej UE;

49.  apeluje do ESDZ, aby dopilnowała, by MTK został uwzględniony w głównych priorytetach polityki zagranicznej UE, w szczególności aby systematycznie uwzględniała walkę z bezkarnością i zasadę komplementarności w szerszym kontekście rozwoju i przy zachowaniu zasady państwa prawa, a przede wszystkim zachęciła będące w trakcie przemian kraje położone w południowym regionie Morza Śródziemnego do podpisania i ratyfikowania statutu rzymskiego;

50.  potwierdza, że UE powinna zagwarantować ESDZ niezbędną wiedzę i wysoki poziom możliwości potrzebne do uczynienia kwestii związanych z MTK rzeczywistym priorytetem; zaleca, aby ESDZ zagwarantowała właściwy poziom zatrudnienia zarówno w Brukseli, jak i w ramach delegacji urzędników, których zadaniem jest zarządzanie kwestiami międzynarodowego wymiaru sprawiedliwości, a także aby ESDZ i Komisja Europejska dalej rozwijały szkolenia dla pracowników w zakresie międzynarodowego wymiaru sprawiedliwości oraz MTK i utworzyły program wymiany pracowników z MTK z myślą o propagowaniu wzajemnej wiedzy na temat instytucji i ułatwieniu dalszej współpracy;

51.  wzywa wszystkie państwa-strony MTK, UE i sam MTK, w tym Biuro Prokuratora, do poczynienia wszelkich starań w celu oskarżenia i skazania sprawców przestępstw seksualnych przeciwko ludzkości, które stanowią specyficzny rodzaj zbrodni przeciwko ludzkości podlegający jurysdykcji MTK (artykuł 7 statutu rzymskiego) obejmujący gwałt, niewolnictwo seksualne, przymusową prostytucję, wymuszoną ciążę, przymusową sterylizację oraz jakiekolwiek inne formy przemocy seksualnej porównywalnej wagi, jak również prześladowanie na tle płciowym; zauważa, że takie przestępstwa seksualne są szczególnie nikczemne, gdyż często są popełniane na szeroką skalę i stanowią zbrodnie wojenne oraz zbrodnie przeciwko ludzkości (artykuł 8 statutu rzymskiego), wymierzone w najbardziej bezbronne grupy – kobiety, dzieci i ludność cywilną – w krajach już osłabionych przez konflikty lub niedobór żywności i głód;

52.  w kontekście zbliżającego się wyboru sześciu nowych sędziów i nowego prokuratora, zaplanowanego na grudzień 2011 r. podczas Zgromadzenia Państw-Stron, wzywa państwa członkowskie UE do wybrania na te stanowiska kandydatów posiadających najwyższe kwalifikacje, w sposób sprawiedliwy, przejrzysty i uwzględniający zasługi oraz zapewniający jednocześnie równowagę geograficzną i równowagę płci, a także do zachęcenia państw ze swoich regionów, które korzystają z minimalnych wymagań dotyczących głosowania (takie jak grupa Ameryki Łacińskiej i Karaibów (GRULAC) do skorzystania z tej możliwości i nominowania odpowiednich kandydatów, co zagwarantuje zrównoważoną reprezentację regionów w trybunale; zwraca uwagę na fakt, że wybór nowego prokuratora ma niezwykłe znaczenie dla skuteczności i zasadności trybunału oraz wyraża uznanie dla pracy Komitetu ds. Sukcesji utworzonego przez Prezydium Zgromadzenia Państw-Stron;

53.  z zadowoleniem przyjmuje propozycję utworzenia komitetu doradczego odbierającego i sprawdzającego wszystkie kandydatury na nowych sędziów, jak postuluje art. 36 ust. 4c statutu rzymskiego, a także Komitetu ds. Sukcesji Prokuratora MTK, oraz wyraża opinię, że uwarunkowania polityczne nie powinny mieć wpływu na pracę Komitetu ds. Sukcesji;

Konieczność zapewniania trybunałowi dalszego wsparcia pod względem finansowym i logistycznym

54.  z zadowoleniem odnosi się do dotychczasowego finansowego i logistycznego wsparcia UE i poszczególnych państw członkowskich dla MTK oraz zaleca, aby kontynuowano i dalej rozwijano obecne formy wsparcia przez regularny wkład państw-stron w budżet MTK lub unijne środki finansowania takie jak europejski instrument na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie (EIDHR), w szczególności w następujących dziedzinach: działania zewnętrzne mające na celu pomoc ofiarom i społecznościom dotkniętym konfliktami, zastępstwo prawne, relokacja świadków, udział i ochrona ofiar/świadków, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb kobiet i młodocianych/dzieci będących ofiarami; zapewnienie wsparcia umożliwiającego trybunałowi zaspokojenie pilnych potrzeb operacyjnych wynikających z prowadzenia nowych dochodzeń; wzywa UE i jej państwa członkowskie do wsparcia działań MTK zmierzających do zwiększenia obecności w terenie, przez uznanie znaczenia obecności trybunału w terenie dla propagowania zrozumienia i wsparcia dla uprawnień trybunału, jak również dzięki zaangażowaniu i wspieraniu społeczności poszkodowanych w wyniku przestępstw objętych jurysdykcją trybunału; wyraża zaniepokojenie tym, że brak zasobów pozostaje przeszkodą dla optymalnego funkcjonowania trybunału;

55.  podkreśla istotny wpływ statutu rzymskiego na ofiary, jednostki i społeczności dotknięte przestępstwami objętymi jurysdykcją trybunału; uważa, że działania trybunału na rzecz kontaktów zewnętrznych są kluczowe dla propagowania porozumienia i wsparcia dla jego działalności, dla zaspakajania oczekiwań ofiar i społeczności dotkniętych konfliktami i dla tego, aby umożliwić im śledzenie i zrozumienie procesów międzynarodowego sądownictwa karnego oraz pracy trybunału;

56.  zaleca, aby państwa członkowskie UE nadal zapewniały odpowiedni wkład do funduszu powierniczego MTK na rzecz ofiar (w celu pokrycia ewentualnych odszkodowań przy równoczesnej kontynuacji obecnej działalności związanej z udzielaniem pomocy) oraz wspierały finansowo nowo utworzony specjalny fundusz relokacji świadków MTK, fundusz na rzecz wizyt rodzin osadzonych w siedzibie trybunału w Hadze, program pomocy prawnej i zapewniały środki na pokrycie kosztów związanych z utrzymaniem i rozwojem obecności MTK w terenie;

57.  stanowczo popiera starania MTK na rzecz rozszerzenia i wzmocnienia jego obecności w terenie, gdyż jest to niezbędne dla poprawienia możliwości sprawowania jego funkcji, w tym prowadzenia dochodzeń, współpracy z ofiarami i społecznościami dotkniętymi konfliktami, ochroną świadków i zapewniania udziału ofiar oraz zadośćuczynienia, co dodatkowo jest kluczowym czynnikiem zwiększania wpływu trybunału oraz możliwości pozostawienia pozytywnego i trwałego dziedzictwa;

58.  zachęca UE do zapewnienia właściwego i stabilnego finansowania podmiotów społeczeństwa obywatelskiego zajmujących się kwestiami związanymi z MTK w ramach europejskiego instrumentu na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie, zachęca także państwa członkowskie UE i istniejące fundacje europejskie do utrzymania ich wsparcia dla takich podmiotów;

59.  zachęca państwa członkowskie UE i ESDZ do rozpoczęcia dyskusji na temat przeglądu obecnych instrumentów finansowych UE, w szczególności Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR), celem zbadania, w jaki sposób mogą one dalej przyczyniać się do wspierania działalności związanych z komplementarnością w krajach otrzymujących wsparcie w celu propagowania walki z bezkarnością w tych krajach;

60.  dostrzega obecne starania Komisji na rzecz utworzenia zestawu instrumentów UE dotyczących komplementarności, których celem jest rozwijanie zdolności państw w zakresie dochodzenia i ścigania rzekomych przestępstw międzynarodowych, oraz zachęca Komisję do zagwarantowania jego wdrożenia z myślą o objęciu programami pomocy działań związanych z komplementarnością i osiągnięciu większej spójności różnych instrumentów UE;

61.  wzywa wszystkie państwa-strony MTK do wspierania wspólnych wysiłków mających na celu usprawnienie na szczeblu krajowym procesów w sprawie najcięższych zbrodni, takich jak zbrodnie wojenne, zbrodnie przeciwko ludzkości i ludobójstwo;

62.  z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji w zakresie organizacji seminarium na rzecz europejskiego i afrykańskiego społeczeństwa obywatelskiego w celu przedyskutowania międzynarodowego wymiaru sprawiedliwości w Pretorii, w kwietniu 2011 r., bierze pod uwagę zalecenia ze spotkania i wzywa Komisję do dalszego wspierania podobnych przedsięwzięć;

63.  przypomina, że Parlament Europejski był jednym z najwcześniejszych otwartych sprzymierzeńców trybunału i zauważa jego zasadniczą rolę w monitorowaniu działań UE w tym zakresie; apeluje o zawarcie rozdziału dotyczącego walki z bezkarnością oraz MTK w rocznym sprawozdaniu PE na temat praw człowieka na świecie i sugeruje, aby Parlament Europejski odegrał aktywniejszą rolę przez propagowanie włączania kwestii walki przeciwko bezkarności oraz MTK do głównych priorytetów wszystkich polityk i instytucji, w tym do prac wszystkich komitetów, grup i delegacji w krajach trzecich;

o
o   o

64.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 379 z 07.12.98, s. 265.
(2) Dz.U. C 262 z 18.09.2001, s. 262.
(3) Dz.U. C 293 E z 28.11.02, s. 88.
(4) Dz.U. C 273 E z 14.11.2003, s. 291.
(5) Dz.U. C 161 E z 31.05.11, s. 78.
(6) Teksty przyjęte w tym dniu, P7_TA(2010)0489.
(7) Dz.U. L 150, 18.06.03, s. 67.
(8) Dz.U. L 76 z 22.3.2011, s. 56.
(9) Dz.U. L 115 z 28.04.2006, s. 50.
(10) Dz.U. C 115 z 04.05.2010, s. 1.
(11) Dz.U. L 167 z 26.6.2002, s. 1.
(12) Dz.U. L 118 z 14.5.2003, s. 12.


Dalszy rozwój zintegrowanej polityki morskiej ***I
PDF 284kWORD 42k
Rezolucja
Tekst
Załącznik
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Program na rzecz dalszego rozwoju zintegrowanej polityki morskiej. (COM(2010)0494 – C7-0292/2010 – 2010/0257(COD))
P7_TA(2011)0508A7-0163/2011

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2010)0494),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2, art. 43 ust.2, art. 74, art. 77 ust. 2, art. 91 ust. 1, art. 100 ust. 2, art. 173 ust. 3, art. 175 i 188, art. 192 ust. 1, art. 194 ust. 2 i art. 195 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C7-0292/2010),

–  uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 16 lutego 2011 r.(1),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 27 stycznia 2011 r.(2),

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 6 października 2011 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 55 i 37 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinie Komisji Rybołówstwa, Komisji Budżetowej, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, jak również Komisji Rozwoju Regionalnego (A7-0163/2011),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu, Rady i Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

3.  zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu i Rady załączone do niniejszej rezolucji;

4.  zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego projektu lub zastąpienie go innym tekstem;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji oraz parlamentom krajowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 17 listopada 2011 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2011 ustanawiającego Program na rzecz dalszego rozwoju zintegrowanej polityki morskiej

P7_TC1-COD(2010)0257


(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 1255/2011).

Załącznik do rezolucji legislacyjnej

Wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji

Na mocy art. 9 koperta finansowa przeznaczona na realizację Programu na rzecz dalszego rozwoju zintegrowanej polityki morskiej na lata 2011-2013 wynosi 40 000 000 EUR. Koperta ta składa się z 23 140 000 EUR pochodzących z budżetu na rok 2011 bez odwoływania się do dostępnego marginesu w dziale 2 wieloletnich ram finansowych i z kwoty 16 660 000 EUR, w tym przydziału na pomoc techniczną, włączonej do projektu budżetu i zaakceptowanej przez Radę podczas czytania budżetu na rok 2012 oraz z kwoty 200 000 EUR przeznaczonej na pomoc techniczną, która ma być włączona do budżetu na rok 2013.

W tym celu należałoby zmienić budżet na rok 2011, aby stworzyć niezbędne nazewnictwo i włączyć środki do rezerwy. Budżety przyjęte na lata 2012 i 2013 musiałyby uwzględniać odpowiednie kwoty na te lata.

Wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego i Rady

Parlament Europejski i Rada nie wykluczają możliwości przewidzenia aktów delegowanych w przyszłych programach po 2013 r. na podstawie odnośnych wniosków Komisji.

(1) Dz. U. C 107 z 6.4.2011, s. 64.
(2) Dz. U. C 104 z 2.4.2011, s. 47.


Program ramowy Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej w zakresie działań badawczych i szkoleniowych w dziedzinie jądrowej *
PDF 435kWORD 132k
Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady dotyczącej programu ramowego Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej w zakresie działań badawczych i szkoleniowych w dziedzinie jądrowej (2012–2013) (COM(2011)0072 – C7-0077/2011 – 2011/0046(NLE))
P7_TA(2011)0509A7-0360/2011

(Konsultacja)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Radzie (COM(2011)0072),

–  uwzględniając art. 7 Traktatu Euratom, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7–0077/2011),

–  uwzględniając art. 55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Budżetowej (A7–0360/2011),

1.  zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.  wyraża przekonanie, że określona we wniosku legislacyjnym podstawowa kwota referencyjna nie jest zgodna z pułapem działu 1a bieżących wieloletnich ram finansowych (WRF) na lata 2007-2013; zwraca uwagę na wniosek Komisji(1) w sprawie przeglądu bieżących WRF w oparciu o punkty 21-23 Porozumienia międzyinstytucjonalnego między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(2), by uwzględnić dodatkowe, nieprzewidziane środki na ITER w latach 2012-2013; jest gotów podjąć negocjacje z drugim organem władzy budżetowej w oparciu o wszelkie środki przewidziane w porozumieniu międzyinstytucjonalnym, by szybko wypracować wspólne stanowisko w sprawie finansowania programu badawczego Euratom do końca 2011 r.; przypomina swój sprzeciw wobec jakichkolwiek przesunięć z siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007-2013)(3), co Komisja zaproponowała w powyższym wniosku;

3.  zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 293 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 106 a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej;

4.  zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

5.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

6.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka
Poprawka 1
Wniosek dotyczący decyzji
Punkt 4 a preambuły (nowy)
(4a)  Projekt i wdrożenie programu ramowego (2012–2013) powinny opierać się na zasadach prostoty, stabilności, przejrzystości, pewności prawa, spójności, wysokiej jakości i zaufania zgodnie z zaleceniami Parlamentu Europejskiego określonymi w jego rezolucji z dnia 11 listopada 2010 r. w sprawie uproszczenia wdrożenia ramowych programów badawczych1.
1Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0401.
Poprawka 2
Wniosek dotyczący decyzji
Punkt 5 a preambuły (nowy)
(5a)  Poprawę bezpieczeństwa jądrowego i – w stosownych przypadkach – aspektów ochrony, należy potraktować priorytetowo, biorąc pod uwagę możliwy transgraniczny wpływ wypadków jądrowych.
Poprawka 3
Wniosek dotyczący decyzji
Punkt 6 a preambuły (nowy)
(6a)  Celem europejskiej inicjatywy przemysłowej na rzecz zrównoważonej energii jądrowej (ESNII) jest uruchomienie w latach 2035–2040 reaktorów IV generacji na prędkich neutronach z zamkniętym cyklem paliwowym. Inicjatywa ta opiera się na trzech kierunkach rozwoju technologicznego i obejmuje cztery duże projekty: prototyp ASTRID (chłodzony sodem), model eksperymentalny ALLEGRO (chłodzony gazem), demonstrator ALFRED (chłodzony ołowiem) i, jako infrastrukturę wspierającą tę technologię, instalację do napromieniowania szybkimi neutronami MYRRHA (chłodzoną eutektyką ołowiowo-bizmutową).
Poprawka 4
Wniosek dotyczący decyzji
Punkt 6 b preambuły (nowy)
(6b)  W ramach siódmego programu ramowego Euratom (2007 do 2011) uruchomiono trzy ważne europejskie inicjatywy współpracy w zakresie nauki i technologii jądrowej. Są to: platforma technologiczna na rzecz zrównoważonej energetyki jądrowej (SNETP), platforma technologiczna na rzecz wdrożenia składowania geologicznego (IGDTP) oraz międzydyscyplinarna europejska inicjatywa w zakresie niskich dawek promieniowania (MELODI). Zarówno SNETP, jak i IGDTP są zgodne z celami planu EPSTE.
Poprawka 5
Wniosek dotyczący decyzji
Punkt 6 c preambuły (nowy)
(6c)  W świetle wypadku, do którego doszło w elektrowni jądrowej Fukushima w Japonii na skutek trzęsienia ziemi i tsunami, które miały miejsce w dniu 11 marca 2011 r., konieczne jest przeprowadzenie dodatkowych badań w dziedzinie bezpieczeństwa rozszczepienia jądrowego, tak aby zapewnić obywateli Unii, że bezpieczeństwo obiektów jądrowych znajdujących się na terytorium Unii nadal spełnia najwyższe normy międzynarodowe. Tego typu dodatkowe prace wymagają zwiększenia przydziału środków budżetowych na badania w zakresie rozszczepienia jądrowego.
Poprawka 6
Wniosek dotyczący decyzji
Punkt 9 a preambuły (nowy)
(9a)  Porozumienie w sprawie dodatkowego finansowania projektu ITER wyłącznie poprzez przenoszenie niewykorzystanych w 2011 r. środków wieloletnich ram finansowych, bez przesuwania środków z siódmego programu ramowego UE (2007-2013) do programu ramowego (2012-2013), pozwoliłoby na szybkie przyjęcie programu w 2011 r.
Poprawka 7
Wniosek dotyczący decyzji
Punkt 11 preambuły
(11)  W swoich konkluzjach w sprawie zapotrzebowania w zakresie umiejętności w dziedzinie jądrowej, przyjętych na posiedzeniu w dniach 1–2 grudnia 2008 r., Rada uznała za konieczne utrzymanie we Wspólnocie wysokiego poziomu szkolenia w dziedzinie jądrowej.
(11)  W swoich konkluzjach w sprawie zapotrzebowania w zakresie umiejętności w dziedzinie jądrowej, przyjętych na posiedzeniu w dniach 1–2 grudnia 2008 r., Rada uznała za konieczne utrzymanie we Wspólnocie wysokiego poziomu szkolenia i odpowiednich warunków pracy w dziedzinie jądrowej.
Poprawka 8
Wniosek dotyczący decyzji
Punkt 14 a preambuły (nowy)
(14a)  Komisja, Rada Europejska, Rada i państwa członkowskie zamierzają rozpocząć proces wprowadzania zmian do traktatu Euratom, wzmacniając jego postanowienia dotyczące praw Parlamentu Europejskiego do informacji i do współstanowienia przepisów w zakresie kwestii badawczych i związanych z ochroną środowiska w ramach Euratom, między innymi w celu usprawnienia przyszłych procedur budżetowych.
Poprawka 9
Wniosek dotyczący decyzji
Punkt 16 preambuły
(16)  Niniejsza decyzja powinna określić kopertę finansową dla całego okresu obowiązywania programu ramowego (2012–2013) będącą głównym punktem odniesienia dla władzy budżetowej podczas corocznej procedury budżetowej w rozumieniu pkt 37 Porozumienia międzyinstytucjonalnego pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami.
(16)  Niniejsza decyzja powinna określić kopertę finansową dla całego okresu obowiązywania programu ramowego (2012–2013) będącą głównym punktem odniesienia dla władzy budżetowej podczas corocznej procedury budżetowej w rozumieniu pkt 37 porozumienia międzyinstytucjonalnego pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (PMI). W celu dostosowania programu ramowego (2012–2013) do wieloletnich ram finansowych na lata 2012 i 2013 konieczna będzie zmiana wieloletnich ram finansowych poprzez podniesienie pułapu w ramach działu 1a. Jeśli nie będzie możliwości przeniesienia na lata 2012–2013 żadnych innych rezerw w wieloletnich ramach finansowych na 2011 r., należy uruchomić instrument elastyczności, o którym mowa w pkt 27 PMI.
Poprawka 10
Wniosek dotyczący decyzji
Punkt 16 a preambuły (nowy)
(16a)  W odniesieniu do wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 środki finansowe przeznaczone na realizację projektu ITER należy ustalić na cały okres programowania, tak aby wszelkie przypadki przekroczenia kosztów poza przydział ze środków UE wynoszący 600 000 000 EUR na okres budowy ITER, która zgodnie z aktualnym planem ma zostać zakończona w 2020 r., były finansowane poza pułapami wieloletnich ram finansowych (zasada „ring fencing”).
Poprawka 11
Wniosek dotyczący decyzji
Punkt 18 preambuły
(18)  Międzynarodowy i światowy wymiar działań badawczych UE jest ważny, ponieważ może przynieść obopólne korzyści. Program ramowy (2012–2013) powinien być otwarty na udział państw, które zawarły odpowiednie umowy w tej sprawie, a na poziomie projektów – na udział jednostek z państw trzecich oraz międzynarodowych organizacji współpracy naukowej na zasadzie wzajemnych korzyści.
(18)  Międzynarodowy i światowy wymiar działań badawczych UE jest ważny, ponieważ może przynieść obopólne korzyści. Program ramowy (2012–2013) powinien więc z jednej strony być otwarty na udział państw, które zawarły odpowiednie umowy w tym celu, a na poziomie projektów i na zasadzie wzajemnych korzyści – także na udział jednostek z państw trzecich oraz międzynarodowych organizacji współpracy naukowej. Z drugiej strony oznacza to również, że partnerzy międzynarodowi powinni w pełni przestrzegać swoich zobowiązań finansowych, w szczególności w odniesieniu do projektu ITER.
Poprawka 12
Wniosek dotyczący decyzji
Artykuł 2 – ustęp 1
1.  Program ramowy (2012–2013) dąży do osiągnięcia ogólnych celów wyszczególnionych w art. 1 i art. 2 lit. a) Traktatu, jednocześnie przyczyniając się do stworzenia Unii innowacji i bazując na europejskiej przestrzeni badawczej.
1.  Program ramowy (2012–2013) dąży do osiągnięcia ogólnych celów wyszczególnionych w art. 1 i art. 2 lit. a) Traktatu, ze szczególnym naciskiem na bezpieczeństwo jądrowe, ochronę materiałów i instalacji jądrowych oraz ochronę przed promieniowaniem, jednocześnie przyczyniając się do stworzenia Unii innowacji i bazując na europejskiej przestrzeni badawczej.
Poprawka 13
Wniosek dotyczący decyzji
Artykuł 2 – ustęp 2 a (nowy)
2a.  Program ramowy (2012-2013) przyczynia się do realizacji planu EPSTE. Działania w jego ramach powinny uwzględniać strategiczny program badań trzech istniejących europejskich platform technologicznych w dziedzinie energii jądrowej: SNETP, IGDTP i MELODI.
Poprawka 14
Wniosek dotyczący decyzji
Artykuł 3 – ustęp 1 – wprowadzenie
Maksymalna kwota przeznaczona na wdrożenie programu ramowego (2012–2013) wynosi 2 560 270 000 EUR. Kwota ta jest podzielona w następujący sposób (w EUR):

Maksymalna kwota przeznaczona na wdrożenie programu ramowego (2012–2013) wynosi 2 100 270 000 EUR. Kwota ta jest podzielona w następujący sposób (w EUR):

Poprawka 30
Wniosek dotyczący decyzji
Artykuł 3 – ustęp 1 – litera a) – tiret pierwsze
– badania nad energią termojądrową 2 208 809 000;
– badania nad energią termojądrową 1 748 809 000; liczba ta obejmuje środki niezbędne do kontynuacji programu JET w Culham;
Poprawka 16
Wniosek dotyczący decyzji
Artykuł 3 – ustęp 1 – litera a) – tiret drugie
– rozszczepienie jądrowe i ochrona przed promieniowaniem 118 245 000;
– rozszczepienie jądrowe, zwłaszcza bezpieczeństwo, poprawa gospodarowania odpadami jądrowymi i ochrona przed promieniowaniem 118 245 000;
Poprawka 17
Wniosek dotyczący decyzji
Artykuł 3 – ustęp 1 – litera b) – tiret pierwsze
– działalność JRC w dziedzinie jądrowej 233 216 000.
– działalność JRC w dziedzinie jądrowej związana z bezpieczeństwem jądrowym, ochroną środowiska i likwidacją instalacji jądrowych 233 216 000;
Poprawka 18
Wniosek dotyczący decyzji
Artykuł 4 – ustęp 1 a (nowy)
Należy zwrócić szczególną uwagę na opracowanie porozumień umownych, które zmniejszają ryzyko niepowodzenia w zakresie wdrażania środków oraz realokację ryzyka i kosztów w czasie.

Poprawka 19
Wniosek dotyczący decyzji
Artykuł 6 – ustęp 1 a (nowy)
1a.  Szczególną uwagę zwraca się na inicjatywy towarzyszące najważniejszym badaniom w dziedzinie jądrowej, zwłaszcza w odniesieniu do inwestycji w kapitał ludzki i odpowiednie warunki pracy oraz do działań mających na celu rozwiązanie problemu braku kwalifikacji w najbliższych latach.
Poprawka 20
Wniosek dotyczący decyzji
Artykuł 6 – ustęp 2 a (nowy)
2a.  Państwa członkowskie i Komisja ustanawiają przegląd kwalifikacji zawodowych, działalności szkoleniowej i umiejętności w dziedzinie jądrowej w Unii Europejskiej, dający całościowy obraz obecnej sytuacji oraz umożliwiający znalezienie i wdrożenie odpowiednich rozwiązań.
Poprawka 21
Wniosek dotyczący decyzji
Załącznik I – część I.A – sekcja 3 – punkt 2
W ramach ukierunkowanego programu w zakresie fizyki i technologii będzie wykorzystywany wspólny europejski tokamak (JET) oraz inne związane z projektem ITER urządzenia wykorzystujące pułapki magnetyczne. W ramach programu ocenione zostaną najważniejsze technologie ITER, połączone wybory projektu ITER, a także przygotowane zostanie funkcjonowanie ITER.

W ramach ukierunkowanego programu w zakresie fizyki i technologii będzie wykorzystywany wspólny europejski tokamak (JET) oraz inne związane z projektem ITER urządzenia wykorzystujące pułapki magnetyczne (w tym ewentualnie poprzez nowe eksperymenty wdrożone i prowadzone równolegle z realizacją projektu ITER). W ramach programu ocenione zostaną najważniejsze technologie ITER, połączone wybory projektu ITER, a także przygotowane zostanie funkcjonowanie ITER.

Poprawka 22
Wniosek dotyczący decyzji
Załącznik I – część I.B – sekcja 1 – Cel
Ustanowienie należytej bazy naukowej i technicznej w celu przyspieszenia praktycznych postępów w zakresie bezpieczniejszego zarządzania długożyciowymi odpadami promieniotwórczymi, zwiększenie w szczególności bezpieczeństwa, efektywnego gospodarowania zasobami i opłacalności wykorzystania energii jądrowej oraz zapewnienie solidnego i społecznie akceptowanego systemu ochrony człowieka i środowiska przed skutkami promieniowania jonizującego.

Ustanowienie należytej bazy naukowej i technicznej w celu przyspieszenia praktycznych postępów w zakresie bezpieczniejszego zarządzania długożyciowymi odpadami promieniotwórczymi, zwiększenie w szczególności bezpieczeństwa, efektywnego gospodarowania zasobami i opłacalności wykorzystania energii jądrowej oraz zapewnienie solidnego i społecznie akceptowanego systemu ochrony człowieka i środowiska przed skutkami promieniowania jonizującego. Należy zwrócić szczególną uwagę na długożyciowe odpady promieniotwórcze przy likwidacji przestarzałych systemów.

Poprawka 23
Wniosek dotyczący decyzji
Załącznik I – część I.B– sekcja 3 – punkt 5
Wsparcie dla utrzymania i dalszego rozwoju kompetencji naukowych i potencjału ludzkiego w celu zagwarantowania w dłuższym okresie odpowiednio wykwalifikowanych naukowców, inżynierów i pracowników w sektorze jądrowym.

Trwałe wsparcie dla utrzymania i rozwoju wykwalifikowanego personelu niezbędnego do zachowania jądrowej niezależności Unii oraz stałego zapewniania bezpieczeństwa jądrowego i jego poprawy. Zasadnicze znaczenie ma utrzymanie fachowej wiedzy w dziedzinie energii jądrowej w Unii, jeśli chodzi o ochronę przed promieniowaniem i demontaż obiektów jądrowych, ponieważ energia ta odegra kluczową rolę w koszyku energetycznym Unii, włącznie z działalnością związaną z likwidacją i gospodarowaniem odpadami długożyciowymi.

Poprawka 24
Wniosek dotyczący decyzji
Załącznik I – część II – sekcja 2 – ustęp 2
Osiągnięcie tego celu wymaga wyraźnie rozwijania wiedzy, umiejętności i kompetencji w celu zapewnienia personelu posiadającego niezbędną, aktualną, niezależną i wiarygodną specjalistyczną wiedzę naukową, pomagającego w realizowaniu polityki Unii w dziedzinie ochrony reaktorów jądrowych i cyklu paliwowego, zabezpieczeń w sektorze jądrowym oraz ochrony materiałów i instalacji jądrowych. Podyktowane potrzebami użytkowników wsparcie dla polityki Unii, podkreślone w zadaniach JRC, zostanie uzupełnione aktywną rolą w ramach europejskiej przestrzeni badawczej, polegającą na podejmowaniu wysokiej jakości działań badawczych w bliskim kontakcie z przedsiębiorstwami i innymi organami oraz na tworzeniu sieci z udziałem instytucji publicznych i prywatnych w państwach członkowskich.

Osiągnięcie tego celu wymaga wyraźnie rozwijania wiedzy, umiejętności i kompetencji w celu zapewnienia personelu posiadającego niezbędną, aktualną, niezależną i wiarygodną specjalistyczną wiedzę naukową, pomagającego w realizowaniu polityki Unii w dziedzinie zabezpieczeń w sektorze jądrowym oraz ochrony materiałów i instalacji jądrowych. Zadania JRC zostaną uzupełnione aktywną rolą w ramach europejskiej przestrzeni badawczej, polegającą na podejmowaniu wysokiej jakości działań badawczych w bliskim kontakcie z przedsiębiorstwami i innymi organami oraz na tworzeniu sieci z udziałem instytucji publicznych i prywatnych w państwach członkowskich. Wzmocniona zostanie również rola JRC jako dostawcy informacji dla opinii publicznej.

Poprawka 25
Wniosek dotyczący decyzji
Załącznik I – część II – sekcja 3 – punkt 3
3.  Ochrona materiałów i instalacji jądrowych dodatkowo pomoże w wypełnieniu zobowiązań Wspólnoty, w szczególności tych, które dotyczą opracowania metod kontroli urządzeń cyklu paliwowego, wdrożenia protokołu dodatkowego, w tym pobierania próbek środowiskowych oraz zintegrowanych zabezpieczeń, a także zapobiegania przekierowaniu materiałów jądrowych i promieniotwórczych w związku z nielegalnym handlem takimi materiałami, w tym kryminalistycznych ekspertyz jądrowych.
3.  Ochrona materiałów i instalacji jądrowych dodatkowo pomoże w wypełnieniu zobowiązań Wspólnoty, w szczególności tych, które dotyczą opracowania metod kontroli urządzeń cyklu paliwowego, wdrożenia protokołu dodatkowego, w tym pobierania próbek środowiskowych oraz zintegrowanych zabezpieczeń, a także zapobiegania przekierowaniu materiałów jądrowych i promieniotwórczych w związku z nielegalnym handlem takimi materiałami, w tym kryminalistycznych ekspertyz jądrowych. Konieczne jest wykorzystywanie optymalnych instrumentów monitorowania całej cywilnej działalności jądrowej, w tym transportu lub składowania wszelkich materiałów radioaktywnych.
Poprawka 28
Wniosek dotyczący decyzji
Załącznik II – wprowadzenie – akapit pierwszy a (nowy)
Zarządzanie finansowaniem badań europejskich powinno w większym stopniu opierać się na zaufaniu i tolerancji ryzyka względem uczestników na wszystkich etapach realizacji projektów przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedzialności za pomocą elastycznych przepisów unijnych mających na celu poprawę zgodności, w miarę możliwości, z różnymi obowiązującymi przepisami krajowymi i uznanymi praktykami rachunkowymi.

Poprawka 29
Wniosek dotyczący decyzji
Załącznik II – wprowadzenie – akapit pierwszy b (nowy)
Koniecznie należy znaleźć równowagę pomiędzy zaufaniem i kontrolą – pomiędzy podejmowaniem ryzyka i związanymi z nim zagrożeniami – w celu zapewnienia należytego zarządzania finansami w zakresie unijnych funduszy badawczych.

Poprawka 26
Wniosek dotyczący decyzji
Załącznik II – punkt 2 – litera a) – punkt 1
Wsparcie dla projektów badawczych prowadzonych przez konsorcja z uczestnikami z różnych państw, mających na celu rozwój nowej wiedzy, nowych technologii, produktów lub wspólnych zasobów przeznaczonych na badania. Rozmiar, zakres i wewnętrzna organizacja projektów mogą być różne w zależności od dziedziny i tematu. Projekty mogą dotyczyć ukierunkowanych działań badawczych na małą lub średnią skalę lub projektów integrujących o dużej skali, które do osiągnięcia określonego celu wymagają mobilizacji znacznych zasobów. Plany prac w ramach projektów będą uwzględniać wsparcie przeznaczone na szkolenia i rozwój kariery naukowców.

Wsparcie dla projektów badawczych prowadzonych przez konsorcja z uczestnikami z różnych państw, mających na celu rozwój nowej wiedzy, nowych technologii, produktów lub wspólnych zasobów przeznaczonych na badania. Rozmiar, zakres i wewnętrzna organizacja projektów mogą być różne w zależności od dziedziny i tematu. Projekty mogą dotyczyć ukierunkowanych działań badawczych na małą lub średnią skalę lub projektów integrujących o dużej skali, które do osiągnięcia określonego celu wymagają mobilizacji znacznych zasobów. Plany prac w ramach projektów będą uwzględniać wsparcie przeznaczone na szkolenia i rozwój kariery naukowców. Działalność normalizacyjna zostanie włączona do programu prac w ramach projektu.

Poprawka 27
Wniosek dotyczący decyzji
Załącznik II – punkt 2 – litera a) – punkt 3
Wsparcie dla działań zapewniających koordynację badań lub je wspierających (tworzenie sieci kontaktów, wymiany, ponadnarodowy dostęp do infrastruktury badawczej, badania, konferencje, udział w budowie nowej infrastruktury itp.) bądź ułatwiających rozwój zasobów ludzkich (np. tworzenie sieci kontaktów i systemów szkolenia). Działania te mogą być realizowane także w inny sposób niż poprzez zaproszenia do składania wniosków.

Wsparcie dla działań zapewniających koordynację badań lub je wspierających (tworzenie sieci kontaktów, wymiany, ponadnarodowy dostęp do infrastruktury badawczej, badania, konferencje, uczestnictwo w organach normalizacyjnych, udział w budowie nowej infrastruktury itp.) bądź ułatwiających rozwój zasobów ludzkich (np. tworzenie sieci kontaktów i systemów szkolenia). Działania te mogą być realizowane także w inny sposób niż poprzez zaproszenia do składania wniosków.

(1) COM(2011)0226.
(2) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1.
(3) Dz.U. L 412 z 30.12.2006, s. 1.


Szczyt UE-USA dnia 28 listopada 2011 r.
PDF 287kWORD 57k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie szczytu UE-USA, który odbędzie się w dniu 28 listopada 2011 r.
P7_TA(2011)0510RC-B7-0577/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie stosunków transatlantyckich,

–  uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że chociaż wiele globalnych wyzwań w dziedzinie polityki zagranicznej, bezpieczeństwa, rozwoju i środowiska wymaga wspólnych działań i współpracy transatlantyckiej, aktualny kryzys gospodarczy stał się głównym wyzwaniem, jakim należy się obecnie zająć;

B.  mając na uwadze, że UE i USA stanowią razem połowę światowej gospodarki, a ich partnerstwo o wartości 4,28 bln USD jest największym, najbardziej zintegrowanym i najdłużej trwającym związkiem gospodarczym na świecie oraz główną siłą napędową światowego dobrobytu gospodarczego;

C.  mając na uwadze, że trwający w Europie i Stanach Zjednoczonych kryzys finansowy i gospodarczy stanowi zagrożenie dla stabilności i dobrej koniunktury obu gospodarek oraz dobrobytu obywateli, a także mając na uwadze, że w celu przezwyciężenia tego kryzysu potrzeba ściślejszej współpracy gospodarczej między Europą a Stanami Zjednoczonymi nigdy w historii nie była bardziej pilna;

D.  mając na uwadze, że nakaz zapewnienia wolności i bezpieczeństwa w kraju nie powinien być realizowany kosztem poświęcenia podstawowych zasad odnoszących się do swobód obywatelskich i konieczności przestrzegania wspólnych norm praw człowieka;

E.  mając na uwadze, że partnerstwo transatlantyckie opiera się na wspólnych podstawowych wartościach, takich jak wolność, demokracja, prawa człowieka i praworządność, jak również na wspólnych celach, takich jak postęp społeczny, integracja społeczna, otwarte i zintegrowane gospodarki, zrównoważony rozwój i pokojowe rozwiązywanie konfliktów, a także jest kamieniem węgielnym bezpieczeństwa i stabilności w obszarze euroatlantyckim,

Zatrudnienie i wzrost gospodarczy

1.  z zadowoleniem przyjmuje konkluzje szczytu G20, który odbył się w Cannes w dniach 3-4 listopada 2011 r., szczególnie dotyczące planu działania na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, reformy mającej na celu wzmocnienie międzynarodowego systemu monetarnego, nieustannych wysiłków w zakresie regulacji finansowych i zobowiązań do pobudzenia wielostronnego handlu i unikania protekcjonizmu; uważa, że sprawą najwyższej wagi jest, by na szczycie UE-USA obaj partnerzy zobowiązali się do objęcia głównej roli we wdrażaniu zobowiązań G20; zwraca uwagę na dyskusję w ramach G20 na temat pakietu możliwości innowacyjnego finansowania oraz na fakt, że UE wciąż pracuje nad koncepcją podatku od transakcji finansowych;

2.   wzywa administracje UE i USA do opracowania i zainicjowania wspólnej transatlantyckiej inicjatywy na rzecz zatrudnienia i wzrostu, w tym harmonogramu wspierania handlu i inwestycji;

3.   wzywa UE oraz USA do wprowadzenia mechanizmu wczesnego ostrzegania w celu wykrywania przypadków protekcjonizmu w stosunkach dwustronnych i zapobiegania im; przypomina o znaczeniu, jakie mają dla handlu transatlantyckiego otwarte rynki zamówień, które zapewniają wszystkim dostawcom, w szczególności małym i średnim przedsiębiorstwom, równy dostęp i w związku z tym wzywa USA do odstąpienia od wprowadzenia wymogów kupowania amerykańskich produktów; podkreśla znaczenie porozumienia WTO w sprawie zamówień publicznych (GPA) dla zapewnienia takiego otwartego i zrównoważonego dostępu do obu rynków;

4.   podkreśla potrzebę wzmocnienia procesu Transatlantyckiej Rady Gospodarczej (TRG) z myślą o osiągnięciu tych celów, szczególnie opracowania wspólnych norm w nowych obszarach wymagających regulacji, takich jak nanotechnologia, lub w nowo powstających sektorach gospodarki, takich jak technologia pojazdów elektrycznych; wzywa UE i USA do ścisłego włączenia w prace TRG przedstawicieli Transatlantyckiego Dialogu Ustawodawców, ponieważ prawodawcy dzielą z władzą wykonawczą odpowiedzialność za wprowadzanie w życie wielu decyzji TRG i nadzór nad nimi;

5.   zachęca do wymiany doświadczeń i najlepszych praktyk między UE i USA w zakresie sposobów pobudzania przedsiębiorczości, między innymi poprzez wspieranie nowych przedsiębiorstw i postępowanie w przypadku upadłości;

6.   podkreśla konieczność zacieśnienia współpracy w ramach partnerstwa na rzecz badań i innowacji;

7.   podkreśla potrzebę przyjęcia i wdrożenia wspólnego planu działania UE i USA na rzecz surowców do roku 2020, który koncentruje się w szczególności na ziemiach rzadkich,i który powinien wspierać współpracę w zakresie oszczędnego gospodarowania zasobami, innowacji w zakresie wydobycia i technologii recyklingu surowców oraz badań nad możliwościami ich zastąpienia; domaga się, aby strategia transatlantycka wspierała ogólnoświatowe gospodarowanie surowcami za pomocą wspólnych przedsięwzięć, takich jak Międzynarodowe Forum Surowców na wzór Międzynarodowego Forum Energetycznego;

8.   podkreśla znaczenie współpracy w dziedzinie propagowania na świecie efektywności energetycznej, źródeł odnawialnych oraz wysokich norm bezpieczeństwa jądrowego i przyjmuje z zadowoleniem ciągłą koordynację programów znakowania efektywności energetycznej urządzeń biurowych oraz współpracę w dziedzinie rozwoju technologii energetycznych;

9.   wzywa Komisję do postępów w prowadzonych z USA negocjacjach w obszarze bezpieczeństwa produktów i z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie podstawy prawnej, która umożliwi amerykańskiej komisji ds. bezpieczeństwa produktów konsumenckich negocjowanie umowy z UE, co powinno polepszyć wymianę informacji na temat produktów niebezpiecznych, zranień i działań naprawczych podejmowanych zarówno w państwach członkowskich UE, jak i w USA;

Globalne zarządzanie, polityka zagraniczna i rozwój

10.   przypomina, że wolne i otwarte państwa demokratyczne propagują pokój i stabilność oraz są najlepszym gwarantem bezpieczeństwa na świecie, a także wzywa UE i USA, aby zacieśniły współpracę na rzecz szerzenia pokoju, zwłaszcza na Bliskim Wschodzie, oraz wspierania rodzących się w Afryce Północnej demokracji;

11.  wzywa UE i USA, aby usilnie dążyły do wznowienia bezpośrednich negocjacji między Izraelem i Palestyńczykami w pełnej zgodności z prawem międzynarodowym, prowadzących do wypracowania koncepcji dwóch państw w granicach z 1967 r. z Jerozolimą jako stolicą obu państw – bezpiecznego Izraela oraz niepodległej, demokratycznej i zdolnej do samostanowienia Palestyny – współistniejących obok siebie w pokoju i poczuciu bezpieczeństwa; wzywa państwa członkowskie i USA, aby odpowiedziały na uzasadnione dążenie Palestyńczyków do posiadania reprezentacji jako państwo w Organizacji Narodów Zjednoczonych w wyniku negocjacji w ramach ONZ;

12.  wzywa przede wszystkim do wspólnej inicjatywy UE i USA w celu przekonania rządu izraelskiego do cofnięcia decyzji o przyspieszeniu budowy 2000 domów na Zachodnim Brzegu oraz o wstrzymaniu wypłaty wpływów z ceł, jakie Izrael jest winny Narodowej Władzy Palestyńskiej, w odpowiedzi na przyjęcie Palestyny do UNESCO;

13.  zdecydowanie potępia eskalację przemocy w Syrii i popiera dążenie USA i państw członkowskich UE do przyjęcia na forum Rady Bezpieczeństwa ONZ rezolucji, która potępi śmiercionośne stosowanie siły przez reżim syryjski, wezwie do położenia kresu przemocy oraz wprowadzi sankcje w przypadku niezastosowania się do tych nakazów; z zadowoleniem przyjmuje zawieszenie członkostwa Syrii w Lidze Arabskiej, a także apele króla Jordanii Abdullaha o ustąpienie prezydenta Baszara Al-Assada;

14.  wzywa UE i USA, aby nadal popierały wszystkie próby podejmowane przez tymczasowe władze Libii, służące budowie zintegrowanego i demokratycznego społeczeństwa; podkreśla jednocześnie, że to poparcie musi być uzależnione od przestrzegania praw człowieka i praworządności oraz uczestnictwa wszystkich obywateli, a zwłaszcza kobiet, w życiu politycznym;

15.  wyraża głębokie zaniepokojenie ostatnim sprawozdaniem Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (IAEA), w którym stwierdzono, że Iran jest na dobrej drodze do zdobycia umiejętności niezbędnych do zaprojektowania i zbudowania broni jądrowej; ubolewa, że Iran, pomimo wielokrotnego podkreślania, iż jego program jądrowy jest prowadzony jedynie w pokojowych celach związanych z wytwarzaniem energii dla społeczeństwa, nie współpracował w pełni z IAEA; jest przekonany, że UE i USA powinny kontynuować ścisłą współpracę i nadal wywierać silną presję na Iran w ramach P5+1, używając wszelkich politycznych, dyplomatycznych i ekonomicznych środków, w tym sankcji, w celu zmuszenia tego kraju do wypełniania jego międzynarodowych zobowiązań w dziedzinie nierozprzestrzeniania broni jądrowej oraz w celu powstrzymania i ograniczenia zagrożenia, jakie to państwo stwarza dla międzynarodowego bezpieczeństwa;

16.  podkreśla, że UE i USA zarządzają łącznie 90% światowej pomocy na rzecz rozwoju w obszarze zdrowia i 80% całkowitej pomocy; z zadowoleniem przyjmuje wznowienie przez UE i USA we wrześniu 2011 r. dialogu w sprawie rozwoju, ponieważ pozostało jedynie pięć lat na osiągnięcie milenijnych celów rozwoju;

17.  wzywa UE i USA, aby nalegały na podjęcie działań na szczeblu G20 w celu pogłębienia globalnej współpracy w zakresie zwalczania nadużyć spekulacyjnych w dziedzinie cen żywności oraz nadmiernej fluktuacji cen żywności na świecie; zaznacza, że G20 musi zaangażować w te działania kraje spoza tej grupy w celu zapewnienia globalnej spójności;

18.  podkreśla, że szczyt należy wykorzystać również do wymiany poglądów na temat państw trzecich, szczególnie krajów BRIC, oraz do zwiększenia koordynacji w tym zakresie;

19.  podkreśla, że zmiana klimatu to sprawa o znaczeniu globalnym i wzywa Komisję, aby zabiegała o uzyskanie od USA ambitnego zobowiązania do osiągnięcia postępów na nadchodzącej konferencji w Durbanie, z myślą o dopilnowaniu, by uzgodniono szczegółowy mandat w celu zakończenia negocjacji kompleksowego światowego porozumienia klimatycznego do 2015 r.; wyraża w związku z tym zaniepokojenie przyjętym niedawno przez amerykańską Izbę Reprezentantów projektem ustawy 2594 wzywającej do zabronienia amerykańskim liniom lotniczym uczestnictwa w systemie handlu emisjami UE; apeluje do Senatu USA o odrzucenie tego projektu ustawy i wzywa do podjęcia konstruktywnego dialogu na ten temat;

20.  apeluje, aby podczas dyskusji na temat gospodarki na szczycie UE-USA uwzględnione zostały takie kwestie, jak ochrona klimatu, niedobór zasobów i oszczędne gospodarowanie nimi, bezpieczeństwo energetyczne, innowacyjność i konkurencja; ponownie stwierdza, że działania koordynowane na szczeblu międzynarodowym umożliwiają zmierzenie się z wyrażanymi przez zainteresowane sektory – w szczególności sektory energochłonne – obawami dotyczącymi problemu ucieczki emisji;

Wolność i bezpieczeństwo

21.  uznaje, że cały przepływ pasażerów i towarów w obszarze rynku transatlantyckiego powinien podlegać stosownym i współmiernym środkom bezpieczeństwa;

22.  wzywa w związku z tym USA do odstąpienia od szerokich, ogólnych restrykcji, takich jak skanowanie wszystkich kontenerów lub zakaz wnoszenia płynów na pokład samolotu na korzyść podejścia bardziej ukierunkowanego i opartego na zagrożeniu, np. z wykorzystaniem bezpiecznych systemów operacyjnych czy skanowania płynów;

23.  z zadowoleniem przyjmuje zatem otwarcie w marcu 2011 r. negocjacji dotyczących porozumienia między UE a USA w sprawie ochrony danych osobowych i podkreśla, że planowana umowa między UE a USA w sprawie rejestru nazwisk pasażerów powinna być zgodna z żądaniami PE zawartymi w rezolucjach z dnia 5 maja 2010 r.(1) i z dnia 11 listopada 2010 r.(2);

24.  podkreśla znaczenie, jakie ma prawidłowe wdrożenie umów między UE i USA w sprawie ekstradycji i wzajemnej pomocy prawnej oraz odnośnych instrumentów dwustronnych;

25.  ponownie wyraża pogląd, że UE musi w dalszym ciągu przywoływać w rozmowach z USA na szczeblu politycznym i technicznym kwestię znaczenia, jakie UE przywiązuje do jak najszybszego przystąpienia czterech pozostałych państw członkowskich UE do systemu bezwizowego;

26.  podkreśla konieczność ochrony i integralności internetu i swobody komunikacji na świecie przez unikanie jednostronnych środków w celu unieważnienia adresów IP lub nazw domen;

27.  bierze pod uwagę konkretne propozycje różnych Komisji Parlamentu Europejskiego i zwraca się do delegacji Parlamentu Europejskiego do Transatlantyckiego Dialogu Ustawodawców o wykorzystanie ich wkładu;

o
o   o

28.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Kongresowi Stanów Zjednoczonych, współprzewodniczącym Transatlantyckiego Dialogu Ustawodawców oraz współprzewodniczącym i sekretariatowi Transatlantyckiej Rady Gospodarczej.

(1) Dz.U. C 81 E z 15.3.2011, s. 70.
(2) Teksty przyjęte w tym dniu, P7_TA(2010)0397.


Otwarty internet i neutralność sieci w Europie
PDF 220kWORD 61k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie otwartego internetu i neutralności sieci w Europie
P7_TA(2011)0511B7-0572/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając komunikat Komisji Europejskiej do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów z dnia 19 kwietnia 2011 r. pt. „Otwarty Internet i neutralność sieci w Europie” (COM(2011)0222 – wersja ostateczna),

–  uwzględniając pytanie skierowane w dniu 12 października 2011 r. do Rady w sprawie otwartego Internetu i neutralności sieci w Europie (O-000243/2011 – B7-0641/2011 oraz O-000261/2011 – B7-0653/2011)),

–  uwzględniając oświadczenie Komisji w sprawie neutralności sieci z dnia 18 grudnia 2009 r.(1),

–  uwzględniając art. 1 ust. 8 lit. g) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/140/WE z dnia 25 listopada 2009 r. zmieniającą dyrektywy 2002/21/WE w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej, 2002/19/WE w sprawie dostępu do sieci i usług łączności elektronicznej oraz wzajemnych połączeń oraz 2002/20/WE w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej,

–  uwzględniając art. 20 ust. 1 lit. b), 21 ust. 3 lit. c) i d) oraz 22 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/22/WE z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników, zmienionej dyrektywą 2009/136/WE,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1211/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 listopada 2009 r. ustanawiające Organ Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC) oraz Urząd,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lipca 2011 r. w sprawie internetu szerokopasmowego w Europie: inwestycje na rzecz rozwoju opartego na technologiach szerokopasmowych(2),

–  uwzględniając komunikat Komisji COM (2010)0245 wersja ostateczna z dnia 19 maja 2010 r. pt. „Europejska agenda cyfrowa”,

–  uwzględniając wnioski Rady z dnia 31 maja 2010 r. ws. europejskiej agendy cyfrowej,

–  uwzględniając komunikat Komisji COM(2011)0206 wersja ostateczna z dnia 13 kwietnia 2011 r. pt. „Akt o jednolitym rynku – Dwanaście dźwigni na rzecz pobudzenia wzrostu gospodarczego i wzmocnienia zaufania ”Wspólnie na rzecz nowego wzrostu gospodarczego„,

–  uwzględniając wyniki współorganizowanego przez Parlament i Komisję szczytu zatytułowanego „Otwarty Internet i neutralność sieci w Europie”, który odbył się w Brukseli dnia 11 listopada 2010 r.,

–  mając na uwadze analizę przeprowadzoną przez Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów pt. „Neutralność sieci: Wyzwania i rozwiązania w UE oraz USA” (IP/A/IMCO/ST/2011-02) z maja 2011 r.,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Inspektora Ochrony Danych z dnia 7 października 2011 r. w sprawie neutralności sieci, zarządzania nią i ochrony prywatności i danych osobowych,

–  uwzględniając art. 115 ust. 5 oraz art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Rada planuje przyjęcie wniosków dotyczących otwartego internetu i neutralności sieci w Europie podczas posiedzenia Rady ds. Transportu, Telekomunikacji i Energii, które odbędzie się dnia 13 grudnia 2011 r.;

B.  mając na uwadze, że do 25 maja 2011 r. państwa członkowskie powinny były zastosować się do przyjętego w 2009 r. pakietu reform telekomunikacyjnych w UE, zaś Komisja Europejska podjęła już niezbędne kroki, by zadbać o poszanowanie zasad zawartych w traktacie UE i w porządku prawnym Wspólnoty;

C.  mając na uwadze, że Parlament Europejski wezwał Komisję do ochrony zasad neutralności i otwartości internetu i do promowania możliwości dostępu użytkowników końcowych do informacji i ich rozpowszechniania, a także korzystania z aplikacji i z wybranych przez siebie usług;

D.  mając na uwadze, że Komisja zwróciła się do Organu Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC) o zbadanie przeszkód w zakresie zmiany operatora, blokowania lub ograniczania przepustowości internetu, jak również przejrzystości i jakości usług w państwach członkowskich;

E.  mając na uwadze, że otwarty charakter internetu stał się główną siłą napędową konkurencyjności, wzrostu gospodarczego, rozwoju społecznego i innowacji, które doprowadziły do spektakularnego rozwoju oprogramowania, treści i usług online, a co za tym idzie do poszerzenia oferty dostępnych treści i usług i zwiększenia popytu na nie i sprawił, że internet w szczególnie istotny sposób przyczynia się do przyspieszenia swobodnej wymiany wiedzy, pomysłów i informacji, w tym w krajach o ograniczonym dostępie do niezależnych mediów;

F.  mając na uwadze, że w niektórych krajach trzecich uniemożliwiono dostawcom usług szerokopasmowej telefonii komórkowej blokowanie legalnych stron internetowych i aplikacji VoIP i telefonii wideo, które konkurują z ich własnymi usługami telefonii głosowej lub wideo;

G.  mając na uwadze, że usługi internetowe są oferowane ponad granicami, a internet znalazł się w centrum światowej gospodarki;

H.  w szczególności mając na uwadze, że – jak to podkreślono w strategii cyfrowej dla Europy – połączenia szerokopasmowe i internet odgrywają dużą rolę w napędzaniu wzrostu gospodarczego, tworzeniu nowych miejsc pracy i konkurencyjności Europy na arenie światowej;

I.  mając na uwadze, że Europa będzie w stanie w pełni wykorzystać potencjał gospodarki cyfrowej jedynie poprzez stymulację prawidłowo funkcjonującego internetowego rynku cyfrowego,

1.  pozytywnie odnosi się do komunikatu Komisji i zgadza się z wynikami jej analizy, w szczególności w zakresie potrzeby utrzymania otwartego charakteru internetu i jego neutralności jako głównej siły napędowej innowacji i popytu konsumpcyjnego i przy zapewnieniu, ze w internecie nadal będzie można znaleźć usługi wysokiej jakości świadczone w poszanowaniu i w duchu upowszechniania praw podstawowych;

2.  zauważa, że we wnioskach zawartych w komunikacie Komisja uznała, iż na tym etapie nie ma jasno sprecyzowanej potrzeby przyjmowania dodatkowych przepisów w sprawie neutralności sieci na poziomie europejskim;

3.  podkreśla jednak, że istnieje możliwość wystąpienia działań sprzecznych z zasadami konkurencji oraz działań dyskryminacyjnych w dziedzinie zarządzania przesyłem informacji w sieci, w szczególności ze strony pionowo zintegrowanych przedsiębiorstw; pozytywnie odnosi się do wyrażonego przez Komisję zamiaru opublikowania wyników prowadzonego przez BEREC dochodzenia w zakresie praktyk potencjalnie wpływających na neutralność sieci w państwach członkowskich;

4.  zwraca się do Komisji o to, by zapewniła konsekwentne stosowanie i egzekwowanie przestrzegania obowiązujących w UE ramowych przepisów telekomunikacyjnych oraz by w ciągu sześciu miesięcy od opublikowania wyników dochodzenia BEREC ocenił, czy potrzebne są kolejne przepisy pozwalające zagwarantować swobodę wypowiedzi, nieskrępowany dostęp do informacji, wolność wyboru po stronie konsumenta oraz pluralizm mediów, aby zwiększyć konkurencyjność i innowacyjność oraz ułatwić obywatelom, przedsiębiorstwom i administracji publicznej szeroko zakrojone korzystanie z internetu; podkreśla, że w odniesieniu do wszelkich propozycji ujęcia neutralności sieci w ramy prawne na poziomie europejskim należy przeprowadzić analizę ich skutków;

5.  docenia prace BEREC w tej dziedzinie i wzywa państwa członkowskie, w szczególności krajowe organy regulacyjne, do ścisłej współpracy z tym organem;

6.  wzywa Komisję i BEREC, aby we współpracy z państwami członkowskimi i zgodnie z postanowieniami ramowych przepisów telekomunikacyjnych uważnie monitorowały rozwój zarządzania przesyłem informacji i porozumień o połączeniach wzajemnych, w szczególności w związku z blokowaniem i ograniczaniem przepływu informacji lub narzucaniem wygórowanych cen za usługi VoIP oraz wymianę plików, jak również zachowaniami zakłócającymi uczciwą konkurencję oraz nadmiernym zaniżaniem jakości; ponadto wzywa Komisję Europejską do zapewnienia, aby dostawcy usług internetowych nie blokowali, nie zakłócali, nie ograniczali dostępności usług szerokopasmowych w celu dostępu, wykorzystywania, wysyłania, umieszczania, otrzymywania lub oferowania wszelkich treści, oprogramowania lub usług niezależnie od źródła i celu oraz aby nie dyskryminowali nikogo w tym zakresie;

7.  wzywa Komisję, by informowała Parlament Europejski na temat bieżącego zarządzania przepływem informacji, rynku połączeń wzajemnych oraz przeciążenia sieci, jak również na temat związku ewentualnych niedociągnięć z brakiem inwestycji; wzywa Komisję do dalszego analizowania zagadnienia „neutralności urządzeń”;

8.  wzywa Komisję, państwa członkowskie i BEREC do zadbania o spójność podejścia do neutralności sieci oraz skuteczne wdrożenie ramowych przepisów telekomunikacyjnych UE;

9.  podkreśla, że wszelkie rozwiązanie zaproponowane w odniesieniu do neutralności sieci może być skuteczne jedynie dzięki spójnemu europejskiemu podejściu; w związku z tym wzywa Komisję do dokładnego monitorowania wszelkich przyjmowanych przepisów krajowych związanych z neutralnością sieci pod względem ich wpływu na rynki krajowe oraz na rynek wewnętrzny; uważa, że przyjęcie przez Komisję ogólnounijnych wytycznych, w tym dotyczących rynku telefonii komórkowej, w celu zapewnienia prawidłowego i spójnego wdrażania ramowych przepisów telekomunikacyjnych w zakresie neutralności sieci oraz egzekwowania ich przestrzegania byłoby korzystne dla wszystkich zainteresowanych podmiotów;

10.  podkreśla znaczenie współpracy i koordynacji między państwami członkowskimi, a w szczególności pomiędzy krajowymi organami regulacyjnymi, oraz współpracy z Komisją, co pozwoli UE w pełni wykorzystać możliwości internetu;

11.  zwraca uwagę na poważne problemy wynikające z odejścia od koncepcji neutralności sieci, w tym zachowanie niezgodne z zasadami uczciwej konkurencji, blokowanie innowacji, ograniczanie wolności wypowiedzi i pluralizmu mediów, brak świadomości konsumentów i naruszenia prywatności, które będą szkodzić przedsiębiorcom, konsumentom, jak i całemu społeczeństwu demokratycznemu, oraz przypomina opinię Europejskiego Inspektora Ochrony Danych na temat wpływu zarządzania przepływem informacji na poufny charakter komunikacji;

12.  przypomina, że ramowe przepisy telekomunikacyjne UE mają na celu promowanie swobody wypowiedzi, wolnego od dyskryminacji dostępu do treści, oprogramowania i usług, skutecznej konkurencyjności, a w związku z tym wszelkie środki w obszarze neutralności sieci powinny mieć charakter uzupełniający w stosunku do już obowiązujących przepisów w dziedzinie konkurencyjności i dostarczać narzędzi do walki z wszelkimi praktykami naruszającymi zasady uczciwej konkurencji, jak również prowadzić do inwestycji i ułatwiać wprowadzanie nowych, innowacyjnych form przedsiębiorczości w ramach gospodarki online;

13.  uznaje, że zasada neutralności sieci jest istotnym warunkiem wstępnym, który umożliwi innowacyjność w internetowym ekosystemie i zapewni sprawiedliwe warunki z korzyścią dla obywateli i przedsiębiorców europejskich;

14.  wyraża przekonanie, że skuteczna konkurencja w sektorze komunikacji elektronicznej połączona z przejrzystością w zakresie zarządzania przepływem informacji i jakości usług, jak również swobodą zmiany operatorów są niezbędnymi podstawowymi warunkami neutralności sieci i zapewniają użytkownikowi końcowemu wolność wyboru i wolność dostępu do informacji;

15.  uznaje rozsądne zarządzanie komunikacją w sieci za niezbędne, by zapewnić, że łączność użytkowników z siecią nie będzie zakłócana ze względu na obciążenie sieci, w tym kontekście zauważa, że operatorzy, pod nadzorem krajowych organów regulacyjnych, mogą korzystać z procedur pomiaru i kształtowania przepływu informacji w internecie, by utrzymać funkcjonalną przepustowość i stabilność sieci i spełnić wymogi w zakresie jakości usług; wzywa właściwe organy krajowe do pełnego wykorzystania uprawnień wynikających z postanowień dyrektywy w sprawie usług powszechnych, by narzucać minimalne normy w zakresie jakości usług, jak również wyraża przekonanie, że chęć zapewnienia jakości przesyłu informacji w odniesieniu do usług, w przypadku których czas ma zasadnicze znaczenie, nie powinna stanowić argumentu przemawiającego za odejściem od zasady podejmowania możliwie najkorzystniejszych działań („best effort principle”);

16.  wzywa właściwe krajowe organy regulacyjne do zadbania o to, by zarządzanie przepływem informacji nie wymagało podejmowania działań niezgodnych z zasadami uczciwej konkurencji lub działań szkodliwych i dyskryminujących; wyraża przekonanie, że wyspecjalizowane (lub zarządzane) usługi nie powinny negatywnie wpływać na zapewnienie powszechnego, korzystnego dostępu do internetu, a prowadzić do innowacyjności, promować swobodę wypowiedzi, jak również zapewniać konkurencyjność i pozwalać na uniknięcie nowych podziałów w gospodarce cyfrowej;

Ochrona konsumentów

17.  wzywa do zachowania przejrzystości w zarządzaniu przepływem informacji, w tym do przekazywania użytkownikom informacji lepszej jakości, oraz podkreśla potrzebę umożliwienia konsumentom podejmowania świadomych decyzji oraz umożliwienia im rzeczywistego przejścia do korzystania z usług nowego dostawcy, który najlepiej odpowiada ich potrzebom i upodobaniom, w tym jeżeli chodzi o prędkość łącza i ilość pobieranych danych; w związku z tym zauważa jak istotne znaczenie ma zapewnienie konsumentom dostępu do jasno sformułowanych, skutecznych, znaczących i porównywalnych informacji na temat wszelkich odnośnych działań komercyjnych o równoważnych skutkach, a w szczególności na temat internetu mobilnego;

18.  wzywa Komisję do opublikowania wytycznych na temat prawa do zmiany operatora, tak by zastosować się do wymogów w zakresie przejrzystości i promować równie prawa dla konsumentów w całej UE;

19.  odnotowuje problemy zgłaszane przez konsumentów w związku z różnicą między deklarowaną a rzeczywistą szybkością połączenia internetowego; wzywa w związku z tym państwa członkowskie do spójnego egzekwowania zakazu reklamy wprowadzającej w błąd;

20.  odnotowuje potrzebę stworzenia sposobów na zwiększenie zaufania obywateli do środowiska online; wzywa zatem Komisję i państwa członkowskie do dalszego rozwijania programów edukacyjnych mających na celu zwiększanie umiejętności konsumentów w zakresie technologii informacyjno-komunikacyjnych oraz ograniczanie wykluczenia cyfrowego;

21.  domaga się, aby Komisja zwróciła się do przedstawicieli konsumentów oraz do organizacji społeczeństwa obywatelskiego o aktywny udział na równi z przedstawicielami przemysłu w dyskusjach nad przyszłością internetu w UE;

o
o   o

22.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 308, z 18.12.2009, s. 2.
(2) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0322.


Zakaz stosowania amunicji kasetowej
PDF 122kWORD 46k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie zakazu stosowania broni kasetowej
P7_TA(2011)0512RC-B7-0588/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Konwencję dotyczącą broni kasetowej (CCM), która weszła w życie z dniem 1 sierpnia 2010 r. i została poparta w dniu 8 listopada 2011 r. przez 111 państw (podpisało ją 108 państw, w tym 3 państwa członkowskie UE, ratyfikowały ją 63 państwa, w tym 19 państw członkowskich UE, a przystąpiły do niej 3 państwa),

–  uwzględniając projekt protokołu VI w sprawie broni kasetowej, z dnia 26 sierpnia 2011 r., do Konwencji o zakazie lub ograniczeniu użycia pewnych broni konwencjonalnych, które mogą być uważane za powodujące nadmierne cierpienia lub mające niekontrolowane skutki (CCW),

–  uwzględniając rezolucję w sprawie Konwencji o broni kasetowej, przyjętą w dniu 2 grudnia 2008 r. przez Zgromadzenie Ogólne ONZ,

–  uwzględniając komunikat sekretarza generalnego ONZ na 2. posiedzenie państw-stron Konwencji o broni kasetowej, wygłoszony w Bejrucie w dniu 13 września 2011 r. przez Sergia Duartego, wysokiego przedstawiciela ds. rozbrojenia,

–  uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Catherine Ashton, w szczególności z dnia 1 sierpnia 2010 r. w sprawie Konwencji dotyczącej broni kasetowej oraz z dnia 29 kwietnia 2011 r. w sprawie przypadków wykorzystania broni kasetowej w Libii,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie Konwencji o broni kasetowej(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 lipca 2010 r. w sprawie wejścia w życie Konwencji o broni kasetowej (CCM) oraz roli UE(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 lipca 2011 r. sprawie postępów w zakresie rozminowywania(3),

–  uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że broń kasetowa stanowi poważne zagrożenie dla osób cywilnych ze względu na śmiertelne skutki, jakie zwykle powoduje na szeroką skalę, oraz że stosowanie tej broni prowadzi do wielu tragicznych obrażeń i zgonów wśród ludności cywilnej po zakończeniu konfliktu, gdyż niewybuchłe podpociski są często znajdowane przez dzieci i inne niewinne, niczego niepodejrzewające osoby;

B.  mając na uwadze, że decydującą rolę w pomyślnym zakończeniu „procesu z Oslo”, w którego wyniku weszła w życie Konwencja dotycząca broni kasetowej, odegrało poparcie ze strony większości państw członkowskich UE, inicjatywy parlamentarne oraz praca organizacji społeczeństwa obywatelskiego; mając na uwadze, że 22 państwa członkowskie UE są państwami-stronami CCM, zaś 5 państw członkowskich UE nie podpisało CCM ani jej nie ratyfikowało;

C.  mając na uwadze, że państwa-strony CCM obowiązuje zakaz stosowania, opracowywania, produkowania, nabywania w inny sposób, składowania, przetrzymywania lub pośredniego bądź bezpośredniego przekazywania komukolwiek broni kasetowej, a także zakaz pomagania komukolwiek w prowadzeniu jakichkolwiek działań zakazanych w konwencji oraz zakaz zachęcania i nakłaniania do takich działań;

D.  mając na uwadze, że CCM wprowadza nową normę humanitarną dotyczącą pomocy ofiarom, czyli m.in. osobom, które bezpośrednio ucierpiały w wyniku stosowania broni kasetowej, a także ich rodzinom i społecznościom;

E.  mając na uwadze, że wstępny tekst protokołu VI do CCW, który będzie omawiany na 4. konferencji przeglądowej w sprawie CCW, nie jest ani zgodny prawnie z CCM, ani jej nie uzupełnia; mając na uwadze, że państwa-strony CCM są prawnie zobowiązane do likwidacji całej broni tego rodzaju, zaś powyższy projekt protokołu wprowadziłby jedynie zakaz stosowania broni kasetowej sprzed 1980 r., przewiduje długi okres przejściowy, który umożliwiłby odroczenie stosowania postanowień konwencji o co najmniej 12 lat, pozwalałby na stosowanie broni kasetowej zawierającej tylko jeden mechanizm samoniszczący oraz zezwalałby państwom na stosowanie broni kasetowej o współczynniku zawodności do 1%;

F.  mając na uwadze, że po podpisaniu CCM według doniesień broń kasetową wykorzystywano niedawno przeciw ludności cywilnej w Kambodży, Tajlandii i Libii oraz że należy podjąć pilne działania w celu zapewnienia, że niewybuchłe podpociski kasetowe zostaną usunięte, aby nie dopuścić do kolejnych ofiar śmiertelnych i obrażeń;

1.  wzywa państwa członkowskie UE, aby nie przyjmowały, nie zatwierdzały, a następnie nie ratyfikowały żadnego protokołu do CCW, który zezwala na stosowanie broni kasetowej zakazanej na mocy CCM, oraz wzywa Radę i państwa członkowskie UE do takiego właśnie działania na czwartej konferencji przeglądowej w sprawie CCW odbywającej się w dniach 14-25 listopada 2011 r. w Genewie;

2.  z głębokim żalem zauważa, że wstępny tekst protokołu VI, który będzie omawiany na tej konferencji, grozi naruszeniem jasnej i stanowczej normy międzynarodowego prawa humanitarnego ustanowionej w CCM, zakazującej stosowania broni kasetowej, a także mógłby osłabić ochronę ludności cywilnej;

3.  apeluje do państw o uznanie negatywnego wpływu na sytuację humanitarną oraz wysokiej ceny politycznej poparcia proponowanego tekstu protokołu, który zawiera wiele wyjątków i luk pozwalających na wykorzystywanie broni kasetowej;

4.  wzywa państwa członkowskie i kraje kandydujące, które nie są stronami CCM, aby przystąpiły do niej, a państwa-sygnatariuszy CCM – aby jak najszybciej ją ratyfikowały;

5.  uważa, że protokół VI do CCW nie jest spójny z CCM oraz że państwa członkowskie, które podpisały CCM, mają prawny obowiązek zdecydowanie oprotestować i odrzucić jego wprowadzenie;

6.  stanowczo apeluje do wiceprzewodniczącej/wysokiej przedstawiciel, aby przypomniała państwom członkowskim o ich zobowiązaniach prawnych wynikających z CCM; wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel, aby położyła szczególny nacisk na cel tematyczny dotyczący ograniczenia zagrożenia bronią kasetową oraz doprowadziła do przystąpienia Unii Europejskiej do CCM, co jest obecnie możliwe w związku z wejściem w życie Traktatu z Lizbony;

7.  docenia fakt, że 15 państw-stron i sygnatariuszy konwencji zakończyło likwidację zapasów broni kasetowej, a kolejne 12 państw uczyni to w wyznaczonym terminie, zaś oczyszczanie terenu z niewybuchów tego rodzaju trwa w 18 krajach i na trzech innych terytoriach;

8.  wzywa wszystkie państwa członkowskie UE, które nie przystąpiły jeszcze do CCM, ale chcą ograniczyć wpływ stosowania broni kasetowej na sytuację humanitarną, by w oczekiwaniu na przystąpienie do CCM przyjęły na szczeblu krajowym zdecydowane i przejrzyste środki, w tym przyjęły moratorium na stosowanie, produkcję i przekazywanie broni kasetowej, oraz potraktowały rozpoczęcie niszczenia zapasów broni kasetowej jako sprawę pilną;

9.  wzywa państwa członkowskie UE, które podpisały CCM, do przyjęcia przepisów wdrażających ją na szczeblu krajowym; apeluje do państw członkowskich o przejrzystość co do starań podejmowanych w reakcji na niniejszą rezolucję i o regularne informowanie, np. parlamentów państw członkowskich, o działaniach prowadzonych zgodnie z CCM;

10.  wzywa Radę i Komisję, aby do porozumień z krajami trzecimi włączały odniesienie do zakazu stosowania broni kasetowej. jako klauzulę standardową obok klauzuli standardowej dotyczącej nierozprzestrzeniania broni masowego rażenia, szczególnie w kontekście stosunków UE z państwami ościennymi;

11.  wzywa Radę i Komisję, aby uczyniły z walki z bronią kasetową nieodłączną część wspólnotowych programów pomocy zagranicznej w celu wsparcia krajów trzecich w niszczeniu zapasów broni oraz udzielaniu pomocy humanitarnej;

12.  wzywa państwa członkowskie, Radę i Komisję do podjęcia działań z myślą o zniechęceniu krajów trzecich do dostarczania broni kasetowej podmiotom niepaństwowym;

13.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich i krajów kandydujących, sekretarzowi generalnemu ONZ oraz Koalicji przeciwko Broni Kasetowej.

(1) Dz.U. C 16 E z 22.1.2010, s. 61.
(2) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0285.
(3) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0339.


Unowocześnienie prawodawstwa w zakresie VAT w celu pobudzenia jednolitego rynku cyfrowego
PDF 209kWORD 43k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie nowelizacji przepisów o podatku VAT w celu pobudzenia jednolitego rynku cyfrowego
P7_TA(2011)0513RC-B7-0608/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając pytanie ustne z dnia 30 września 2011 r. skierowane do Komisji w sprawie nowelizacji przepisów o podatku VAT w celu pobudzenia jednolitego rynku cyfrowego (O–000226/2011 – B7-0648/2011),

–  uwzględniając art. 113 i 167 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej(1),

–  uwzględniając dyrektywę Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r. zmieniającą dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do miejsca świadczenia usług(2),

–  uwzględniając komunikat Komisji Europejskiej pt. „Europa 2020 – strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

–  uwzględniając komunikat Komisji Europejskiej pt. „Europejska agenda cyfrowa” (COM(2010)0245),

–  uwzględniając zieloną księgę Komisji Europejskiej w sprawie przyszłości podatku VAT (COM(2010)0695),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie uwalniania potencjału przedsiębiorstw z branży kultury i branży twórczej(3),

–  uwzględniając rezolucję z dnia 13 października 2011 r. w sprawie przyszłości podatku VAT(4),

–   uwzględniając wytyczne OECD w sprawie neutralności podatku VAT,

–  uwzględniając art. 115 ust. 5 oraz art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że inicjatywa dotycząca utworzenia jednolitego rynku cyfrowego jest jedną z przewodnich inicjatyw strategii UE 2020;

B.  mając na uwadze, że jednolity rynek cyfrowy UE pozostaje rozdrobniony;

C.  mając na uwadze, że kryzys gospodarczy bardzo negatywnie wpłynął na możliwości wzrostu gospodarczego, a gospodarka cyfrowa może w istotny sposób przyczynić się do zwiększenia dobrobytu w Europie w przyszłości;

D.  mając na uwadze, że obowiązująca w Stanach Zjednoczonych ustawa regulująca opodatkowanie towarów i usług w internecie (Internet Tax Freedom Act), która weszła w życie w 1998 r., zakazuje zarówno rządowi federalnemu, jak i administracji poszczególnych stanów dyskryminacyjnego opodatkowania sprzedaży online i miała zasadniczy wpływ na elektroniczną wymianę handlową, jak również przyczyniła się do powstania przedsiębiorstw, które zdominowały rynek światowy;

E.  mając na uwadze, że UE musi wykorzystać potencjał jednolitego rynku, ułatwiając wymianę handlową online i ponad granicami między państwami członkowskimi;

F.  mając na uwadze, że Komisja Europejska zastanawia się obecnie nad przyszłością podatku VAT, przy czym należy wziąć pod uwagę strategię UE 2020.

1.  wskazuje na fakt, że obecnie obowiązujące przepisy prawne, a w szczególności załącznik III do dyrektywy 2006/112/WE, stanowią przeszkodę na drodze do rozwoju nowych usług cyfrowych, a co za tym idzie, nie są zgodne z celami wyznaczonymi w agendzie cyfrowej;

2.  uważa, że stawki podatku VAT nakładane na książki uwypuklają niedociągnięcia obecnie obowiązujących przepisów: na mocy których państwa członkowskie mają prawo stosować obniżone stawki VAT na dostawy książek na wszelkich nośnikach fizycznych, zaś książki w formacie elektronicznym objęte są podstawową stawką VAT wynoszącą co najmniej 15%; wyraża przekonanie, że nie można dopuścić do tego typu dyskryminacyjnego traktowania, biorąc pod uwagę potencjalny rozwój tego segmentu rynku;

3.  podkreśla, że UE musi być ambitna i wykraczać poza eliminowanie niespójności w obecnie obowiązujących przepisach; wyraża przekonanie, że zachęcanie przedsiębiorstw do rozwoju i do oferowania nowych paneuropejskich usług online powinno być priorytetem przeglądu przepisów dotyczących VAT;

4.  wskazuje jednak, że UE powinna wypracować rozwiązania dostosowane do swoich potrzeb; uważa, że aby umożliwić rozwój prawdziwie jednolitego rynku cyfrowego, prawo Unii Europejskiej mogłoby zezwolić państwom członkowskim na czasowe stosowanie obniżonej stawki VAT w odniesieniu do usług świadczonych drogą elektroniczną dotyczących treści kulturalnych;

5.  uważa, że ta nowa kategoria, która zostałaby uwzględniona w obecnym załączniku III do dyrektywy 2006/112/WE, mogłaby obejmować świadczenie usług online, takich jak telewizja, muzyka, książki lub prasa, przez dostawców z siedzibą w UE dowolnej osobie zamieszkującej w UE;

6.  zwraca uwagę na fakt, że rozpowszechnianie w postaci cyfrowej treści kulturalnych, dziennikarskich i twórczości umożliwia autorom i dostawcom treści dotarcie do nowej, szerszej widowni; stoi na stanowisku, że UE musi dążyć do rozwoju twórczości, produkcji i rozpowszechniania treści cyfrowych na wszystkich platformach, a stosowanie obniżonej stawki VAT na treści kulturalne online z pewnością mogłoby przyczynić się do pobudzenia wzrostu;

7.  przypomina zasady OECD dotyczące opodatkowania handlu elektronicznego, które zostały uzgodnione w 1998 r. podczas konferencji w Ottawie i według których przepisy dotyczące podatków konsumpcyjnych, takich jak VAT, powinny prowadzić do opodatkowania w miejscu, gdzie zachodzi dane zdarzenie gospodarcze; wskazuje, że zgodnie z postanowieniami dyrektywy 2008/8/WE zasady OECD będą mieć zastosowanie do Unii Europejskiej od dnia 1 stycznia 2015 r.;

8.  wyraża przekonanie, że przegląd przepisów dotyczących opodatkowania VAT, dzięki któremu zwiększy się możliwości państw członkowskich w zakresie nakładania obniżonej stawki VAT, powinien następować równolegle ze stosowaniem zasad określonych w dyrektywie 2008/8/WE; wskazuje jednak, że aby umożliwić wszystkim państwom członkowskim równoprawne korzystanie z jednolitego rynku cyfrowego, zasada opodatkowania w tym państwie członkowskim, w którym zachodzi dane zdarzenie gospodarcze, powinna mieć zastosowanie możliwie najszybciej; podkreśla, że wszelki przegląd powinien prowadzić do uproszczenia systemu podatku VAT, czyli np. do powstania pojedynczych punktów kontaktowych ds. VAT oraz likwidacji podwójnego opodatkowania;

9.  wzywa w związku z tym Komisję do zbadania możliwości przeprowadzenia przeglądu dyrektywy 2008/8/WE w celu zadbania o to, by już przed 1 stycznia 2015 r. podatek VAT był pobierany w państwie członkowskim nabywcy;

10.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 347, z 11.12.2006, s. 1.
(2) Dz.U. L 44, z 20.2.2008, s. 11.
(3) Teksty przyjęte P7_TA(2011)0240.
(4) Teksty przyjęte P7_TA(2011)0436.


Zalecenia dla Rady, Komisji i ESDZ w sprawie negocjacji układu o stowarzyszeniu UE-Gruzja
PDF 313kWORD 83k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 listopada 2011 r. zawierające zalecenia Parlamentu Europejskiego dla Rady, Komisji oraz Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych w sprawie negocjacji dotyczących układu o stowarzyszeniu między UE a Gruzją (2011/2133(INI))
P7_TA(2011)0514A7-0374/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając trwające obecnie negocjacje między UE i Gruzją dotyczące zawarcia układu o stowarzyszeniu,

–  uwzględniając konkluzje nadzwyczajnego posiedzenia Rady Europejskiej z dnia 1 września 2008 r. i konkluzje Rady ds. Stosunków Zewnętrznych Unii Europejskiej z dnia 15 września 2008 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 10 maja 2010 r. w sprawie Gruzji, w których przyjęto wytyczne negocjacyjne,

–  uwzględniając umowę o partnerstwie i współpracy pomiędzy Unią Europejską a Gruzją, która weszła w życie 1 lipca 1999 roku,

–  uwzględniając porozumienie w sprawie zawieszenia broni z dnia 12 sierpnia 2008 r., w którym rolę mediatora pełniła UE, a które podpisały Gruzja i Federacja Rosyjska, a także porozumienie wykonawcze z dnia 8 września 2008 r.,

–  uwzględniając przemówienie wygłoszone w Parlamencie Europejskim przez prezydenta Gruzji Micheila Saakaszwilego dnia 23 listopada 2010 r.,

–  uwzględniając wspólną deklarację przyjętą podczas szczytu Partnerstwa Wschodniego w Pradze w dniu 7 maja 2009 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych w sprawie Partnerstwa Wschodniego z dnia 25 października 2010 r.,

–  uwzględniając wspólny komunikat w sprawie nowej koncepcji działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie z dnia 25 maja 2011 r.,

–  uwzględniając wspólny plan działania UE i Gruzji w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa, zatwierdzony przez Radę Współpracy UE-Gruzja dnia 14 listopada 2006 r., który określa strategiczne i konkretne cele w oparciu o zobowiązania na rzecz wspólnych wartości oraz skutecznej realizacji reform politycznych, gospodarczych i instytucjonalnych,

–  uwzględniając sprawozdanie okresowe Komisji Europejskiej dotyczące Gruzji przyjęte dnia 25 maja 2011 r.,

–  uwzględniając porozumienia w sprawie ułatwień wizowych i readmisji między UE a Gruzją, które weszły w życie dnia 1 marca 2011 r.,

–  uwzględniając Wspólną deklarację w sprawie partnerstwa na rzecz mobilności pomiędzy Unią Europejską a Gruzją z dnia 30 listopada 2009 r.,

–  uwzględniając kluczowe zalecenia Komisji Europejskiej dotyczące przygotowań Gruzji do otwarcia negocjacji w sprawie pogłębionej i kompleksowej strefy wolnego handlu z Gruzją, wydane w 2009 r.,

–  uwzględniając podpisanie umowy między Unią Europejską a Gruzją w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych produktów rolnych i środków spożywczych z dnia 14 lipca 2011 r.,

–  uwzględniając podpisanie umowy w sprawie Wspólnego Europejskiego Obszaru Lotniczego między UE i jej państwami członkowskimi a Gruzją z dnia 2 grudnia 2010 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie specjalne nr 13/2010 Europejskiego Trybunału Obrachunkowego dotyczące Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa (ENPI) w Kaukazie Południowym,

–  uwzględniając swoją rezolucję w sprawie sytuacji w Gruzji z dnia 3 września 2008 r.(1), rezolucję dotyczącą strategii UE dla Kaukazu Południowego z dnia 20 maja 2010 r.(2) oraz rezolucję w sprawie przeglądu europejskiej polityki sąsiedztwa - wymiaru wschodniego z dnia 7 kwietnia 2011 r.(3),

–  uwzględniając art. 90 ust. 4 oraz art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A7-0374/2011),

A.  mając na uwadze, że Partnerstwo Wschodnie stworzyło ważne ramy polityczne dla pogłębienia stosunków, przyspieszenia stowarzyszenia na poziomie politycznym oraz dalszej integracji gospodarczej między UE a Gruzją poprzez wspieranie reform politycznych i społeczno-gospodarczych oraz ułatwianie zbliżania się do UE;

B.  mając na uwadze, że Partnerstwo Wschodnie przewiduje wzmocnienie stosunków dwustronnych dzięki nowym układom o stowarzyszeniu, z uwzględnieniem szczególnej sytuacji i ambicji danego kraju partnerskiego oraz jego zdolności spełnienia zobowiązań wynikających z takiego układu;

C.  mając na uwadze, że aktywne zaangażowanie Gruzji oraz zobowiązanie do przestrzegania wspólnych wartości i zasad, w tym w zakresie demokracji, praworządności, dobrego zarządzania oraz poszanowania praw człowieka, są konieczne dla kontynuacji procesu oraz dla powodzenia negocjacji i następującej po nich realizacji układu o stowarzyszeniu oraz zadbania o to, by miał on trwały wpływ na rozwój kraju;

D.  mając na uwadze, że zbliżenie przepisów jest ważnym narzędziem sprzyjającym współpracy między UE a Gruzją;

E.  mając na uwadze, że w ramach Partnerstwa Wschodniego Gruzja jest jednym z partnerów odnoszących najlepsze wyniki w zakresie przyjmowania reform, chociaż nadal istnieją problemy z ich realizacją; mając na uwadze, że potrzebne są dalsze postępy w zakresie reform systemu sądownictwa oraz praw pracowniczych, praw kobiet i integracji mniejszości;

F.  mając na uwadze, że nierozwiązany konflikt Rosja-Gruzja stanowi przeszkodę dla stabilności i rozwoju Gruzji; mając na uwadze, że Rosja nadal okupuje gruzińskie regiony Abchazji i Cchinwali w Osetii Południowej, łamiąc podstawowe normy i przepisy prawa międzynarodowego; mając na uwadze, że na terenach znajdujących się pod skuteczną kontrolą okupantów, którzy ponoszą odpowiedzialność za łamanie praw człowieka na tych obszarach, doszło do czystek etnicznych i wymuszonych zmian demograficznych;

G.  mając na uwadze, że we wspólnym komunikacie w sprawie nowej koncepcji działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie Unia Europejska oświadczyła, że chce w bardziej aktywny sposób zaangażować się w rozwiązanie konfliktu; mając na uwadze, że misja obserwacyjna Unii Europejskiej odgrywa ważną rolę na miejscu, a Specjalny Przedstawiciel Unii Europejskiej ds. Kaukazu Południowego i Kryzysu w Gruzji współprzewodniczy rozmowom genewskim; mając na uwadze, że jak dotąd rozmowy te przyniosły niewielkie rezultaty;

H.  mając na uwadze, że UE podkreśla prawo Gruzji do zostania członkiem międzynarodowej organizacji lub stowarzyszenia, przy poszanowaniu prawa międzynarodowego, i ponownie wyraża swoje głębokie przywiązanie do zasady, zgodnie z którą żaden kraj trzeci nie może zawetować suwerennej decyzji innego kraju o przystąpieniu do danej organizacji lub stowarzyszenia, ani nie ma prawa destabilizować demokratycznie wybranego rządu;

I.  mając na uwadze, że negocjacje z Gruzją w sprawie układu o stowarzyszeniu szybko postępują, chociaż negocjacje w sprawie pogłębionej i kompleksowej strefy wolnego handlu jeszcze się nie rozpoczęły;

1.  w kontekście trwających negocjacji w sprawie zawarcia układu o stowarzyszeniu kieruje do Rady, Komisji i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych następujące zalecenia:

o
o   o

   a) należy dopilnować, by negocjacje z Gruzją były kontynuowane w równym tempie;
   b) należy również działać tak, by układ o stowarzyszeniu stanowił kompleksowe i dalekosiężne ramy dla dalszego rozwoju stosunków z Gruzją w nadchodzących latach;
   Dialog polityczny i współpraca
   c) należy uznać Gruzję za państwo europejskie oraz uznać jej aspiracje, także te oparte na art. 49 Traktatu o Unii Europejskiej i oprzeć zobowiązanie UE i trwające negocjacje z Gruzją na europejskiej perspektywie, uznawanego za wartościową dźwignię dla realizacji reform i niezbędny katalizator społecznego poparcia dla tych reform, które mogą dodatkowo wzmocnić zobowiązanie Gruzji do przyjęcia wspólnych wartości i zasad w zakresie demokracji, praworządności, poszanowania praw człowieka oraz dobrego zarządzania;
   d) należy zwiększyć poparcie UE dla suwerenności i integralności terytorialnej Gruzji oraz zadbać o to, by układ – po jego zawarciu – został zastosowany na całym terytorium Gruzji; w tym celu należy nadal aktywnie angażować się w rozwiązanie konfliktu, m.in. poprzez misję obserwacyjną Unii Europejskiej, której mandat został niedawno przedłużony do 15 września 2012 r.;
   e) należy podkreślić potrzebę bezpiecznego i godnego powrotu wszystkich osób wewnętrznie przesiedlonych i uchodźców do miejsc ich stałego pobytu oraz fakt, że wymuszone zmiany demograficzne są niedopuszczalne;
   f) należy podkreślić znaczenie tolerancji międzyetnicznej i religijnej; z zadowoleniem przyjmuje przyjętą niedawno przez gruziński parlament ustawę o rejestracji organizacji religijnych oraz środki dotyczące pozytywnej dyskryminacji przyjęte przez gruziński rząd w zakresie edukacji, mające na celu poprawę integracji mniejszości narodowych;
   g) należy uznać gruzińskie regiony Abchazji i Cchinwali w Osetii Południowej za tereny okupowane;
   h) należy zintensyfikować rozmowy z Federacją Rosyjską w celu zagwarantowania, że bezwarunkowo spełnia ona wszystkie postanowienia porozumienia w sprawie zawieszenia broni z dnia 12 sierpnia 2008 r. między Rosją a Gruzją, zwłaszcza postanowienie, które stanowi, że Rosja zagwarantuje misji obserwacyjnej Unii Europejskiej pełny i nieograniczony dostęp do okupowanych terytoriów Abchazji i Cchinwali w Osetii Południowej; należy podkreślić konieczność zapewnienia stabilności we wspomnianych regionach Gruzji;
   i) należy wezwać Rosję, aby odwołała swoją decyzję w sprawie uznania odłączenia gruzińskich regionów Abchazji i Cchinwali/ Osetii Południowej, by zakończyła okupowanie tych gruzińskich terytoriów i w pełni szanowała suwerenność i integralność terytorialną Gruzji, a także nienaruszalność jej granic uznanych przez społeczność międzynarodową, zgodnie z ustaleniami prawa międzynarodowego, Karty Narodów Zjednoczonych, Aktu końcowego helsińskiej Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie oraz rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych;
   j) należy z zadowoleniem przyjąć jednostronne zobowiązanie Gruzji do niestosowania siły w celu przywrócenia kontroli w regionach Abchazji i Osetii Południowej, co zadeklarował w Parlamencie Europejskim 23 listopada 2010 r. prezydent Micheil Saakaszwili, oraz wezwać Rosję do odwzajemnienia zobowiązania do niestosowania siły wobec Gruzji; należy z zadowoleniem przyjąć gruzińską strategię w sprawie ziem okupowanych i plan działania na rzecz zaangażowania, które są ważnym narzędziem służącym pojednaniu, a także należy podkreślić konieczność nasilenia dialogu i bezpośrednich kontaktów z lokalna społecznością Abchazji i Osetii Południowej, aby umożliwić proces pojednania;
   k) należy pozytywnie ocenić porozumienie osiągnięte przez rządy Rosji i Gruzji w sprawie przystąpienia Rosji do Światowej Organizacji Handlu (WTO), w nadziei że na mocy tego porozumienia Abchazja i Osetia Południowa traktowane są jako integralne części Gruzji;
   l) należy wezwać Gruzję i Rosję do podjęcia bezpośrednich rozmów, bez określania warunków wstępnych, w sprawie szeregu kwestii i −jeśli to konieczne− przy mediacji obustronnie zaakceptowanej strony trzeciej; rozmowy te powinny uzupełniać obecnie trwający proces genewski, a nie zastępować go;
   m) należy wyrazić zaniepokojenie doniesieniami o zamachach terrorystycznych w Gruzji, jakie mają miejsce od zeszłego roku, oraz wezwać Gruzję i Rosję do współpracy w dochodzeniu w sprawie wspomnianych wyżej ataków terrorystycznych; należy wezwać Gruzję i Rosję do złagodzenia retoryki na temat zamachów bombowych i wspierania terroryzmu, aby stworzyć klimat zaufania przy prowadzeniu dochodzeń;
   n) z zadowoleniem przyjmuje porozumienie osiągnięte przez Gruzję i Federacją Rosyjską w sprawie przystąpienia Rosji do WTO, obejmujące porozumienie dotyczące monitorowania handlu między tymi dwoma krajami;
   Sprawiedliwość, wolność i bezpieczeństwo
   o) należy z zadowoleniem przyjąć znaczny postęp, jakiego dokonała Gruzja w zakresie reform demokratycznych, w tym w odniesieniu do wzmacniania instytucji demokratycznych, zwłaszcza Biura Rzecznika Praw Obywatelskich, walki z korupcją, reformy systemu sądownictwa, a także reform gospodarczych i liberalizacji; należy pogratulować Gruzji zmniejszenia ogólnego wskaźnika przestępczości w kraju, a w szczególności wskaźnika poważnych przestępstw;
   p) należy wezwać rząd gruziński do większego zaangażowania w konstruktywny dialog polityczny z siłami opozycji oraz do dalszego kształtowania demokratycznych warunków dla wolności słowa, a szczególnie dostępu wszystkich grup politycznych do mediów publicznych;
   q) wzywa rząd Gruzji do dalszego poprawiania warunków materialnych w więzieniach i aresztach, do dalszego udzielania pełnego wsparcia gruzińskiemu Rzecznikowi Praw Człowieka, odpowiedzialnemu za monitorowanie przypadków łamania praw człowieka, oraz do rozważenia możliwości zezwolenia organizacjom społeczeństwu obywatelskiemu i organizacjom pozarządowym zajmującym się obroną praw człowieka na składanie wizyt osobom przetrzymywanym w więzieniach i aresztach;
   r) należy ocenić realizację porozumień w sprawie ułatwień wizowych i readmisji oraz partnerstwa na rzecz mobilności między UE a Gruzją; następnie należy rozważyć możliwość rozpoczęcia we właściwym czasie dialogu wizowego między UE a Gruzją, mającego na celu osiągnięcie liberalizacji wizowej; należy zadbać o to, by układ o stowarzyszeniu odzwierciedlał postęp w kierunku liberalizacji wizowej osiągnięty w momencie zamykania negocjacji w sprawie układu;
   s) do układu o stowarzyszeniu należy włączyć klauzule dotyczące ochrony i propagowania praw człowieka odzwierciedlające najwyższe normy międzynarodowe i europejskie, w pełni wykorzystując ramy Rady Europy i OBWE oraz kładąc szczególny nacisk na prawa osób wewnętrznie przesiedlonych oraz osób należących do mniejszości narodowych i innych mniejszości;
   t) należy zwrócić uwagę na znaczny wysiłek, jaki podjęła Gruzja wdrażając plan działań na rzecz osób wewnętrznie przesiedlonych, ze szczególnym uwzględnieniem dostępu do lokali mieszkalnych;
   u) należy zachęcać władze gruzińskie do przyjęcia i wdrożenia kompleksowego i efektywnego prawodawstwa antydyskryminacyjnego zgodnie z duchem i literą prawodawstwa unijnego oraz Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, obejmującego między innymi przepisy zabezpieczające przed przypadkami dyskryminacji na tle orientacji seksualnej i tożsamości płciowej;
   v) w układzie o stowarzyszeniu należy podkreślić znaczenie zagwarantowania podstawowych wolności, praworządności, dobrego zarządzania i nieustannej walki z korupcją oraz kontynuować wspieranie reformy systemu sądownictwa jako jednej z kwestii priorytetowych, w celu zwiększenia zaufania społecznego do systemu sprawiedliwości oraz należy podkreślić potrzebę stworzenia w pełni niezależnego sądownictwa, m.in. poprzez podjęcie działań dążących do zagwarantowania, że sprawy dotyczące wysokich sfer politycznych, a także sprawy dotyczące praw człowieka oraz przywłaszczania dóbr, zostaną bezstronnie rozpatrzone;
   w) należy wezwać rząd gruziński do propagowania wolnych mediów, wolności słowa oraz pluralizmu środków przekazu; należy zezwolić mediom na niezależne i obiektywne dziennikarstwo, wolne od nacisków politycznych i gospodarczych; należy zagwarantować wiarygodne i skuteczne wdrażanie środków ochrony dziennikarzy; należy zapewnić przejrzystości w zakresie własności środków przekazu, zwłaszcza w odniesieniu do mediów nadawczych, oraz wolny dostęp do informacji publicznej;
   x) do układu o stowarzyszeniu należy włączyć rozdział o ochronie praw dziecka, w tym harmonizacji właściwego ustawodawstwa gruzińskiego z Konwencją o prawach dziecka;
   y) należy podkreślić znaczenie osiągnięcia pełnego równouprawnienia płci, szczególnie w odniesieniu do ogromnej różnicy w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn;
   Gospodarka i współpraca sektorowa
   z) należy jak najszybciej rozpocząć negocjacje w sprawie pogłębionej i kompleksowej strefy wolnego handlu i w związku z tym zapewnić gruzińskim partnerom odpowiednią pomoc w przeprowadzeniu negocjacji, a następnie w realizacji koncepcji pogłębionej i kompleksowej strefy wolnego handlu, po wykonaniu dokładnej i wnikliwej oceny jej wpływu społecznego i środowiskowego;
   aa) należy poprzeć rozpoczęcie negocjacji w sprawie DCFTA w możliwie krótkim terminie oraz niezwłocznie po zastosowaniu się przez Gruzję do głównych zaleceń sformułowanych przez Komisję i zatwierdzonych przez państwa członkowskie, aby umożliwić bliższą integrację Gruzji z jej największym partnerem handlowym, co jest konieczne dla utrzymania wzrostu gospodarczego Gruzji oraz pokonania kryzysu gospodarczego i zniwelowania szkód spowodowanych wojną z Rosją w 2008 r.;
   ab) w celu spełnienia przez Gruzję wymogów określonych przez Komisję Europejską należy zachęcać ten kraj, by czynił postępy w zakresie udoskonalania prawa, zwiększania skuteczności instytucji i zapewnienia wysokich norm kontroli jakości gruzińskich produktów;
   ac) należy zapewnić Gruzji wsparcie finansowe i techniczne UE, aby zagwarantować kontynuację reform ustawodawczych i instytucjonalnych koniecznych w celu dostosowania do wymogów DCFTA oraz przyspieszenia procesu wdrażania głównych zaleceń określonych w planie działania UE-Gruzja;
   ad) należy podkreślić znaczenie, jakie ma dla Unii zagwarantowanie przez Gruzję prawidłowego usuwania odpadów toksycznych i radioaktywnych na własnym terytorium, co jest wstępnym warunkiem ułatwiania wymiany handlowej, w szczególności w dziedzinie rolnictwa, z myślą o zapewnieniu bezpieczeństwa żywności;
   ae) do układu o stowarzyszeniu należy włączyć zobowiązania do przestrzegania praw i norm pracy Międzynarodowej Organizacji Pracy, w szczególności konwencji 87 i 98, oraz europejskiej karty społecznej, jak również zobowiązania dotyczące nawiązania autentycznego, zorganizowanego i niedyskryminującego dialogu społecznego w praktyce, uwzględniając fakt, że zbliżenie Gruzji do dorobku społecznego UE ułatwiłoby ewentualną integrację tego kraju z UE;
   af) należy wezwać władze gruzińskie do bardziej zdecydowanego zaangażowania się na rzecz polityki pracy i kształtowania spójności społecznej oraz do dalszego kształtowania warunków sprzyjających spełnieniu unijnych standardów w zakresie społecznej gospodarki rynkowej;
   ag) należy wziąć pod uwagę znaczące starania poczynione przez rząd gruziński w ostatnich latach na rzecz otwarcia gospodarki krajowej poprzez ustalenie bardzo niskich stawek przemysłowych, przyjęcie ram prawnych i regulacyjnych sprzyjających przedsiębiorstwom i inwestycjom oraz egzekwowanie rządów prawa;
   ah) należy uwzględnić kolejne zobowiązania obejmujące główne rozdziały związane z handlem, takie jak bariery pozataryfowe, ułatwienia w handlu, reguły pochodzenia, środki sanitarne i fitosanitarne, prawa własności intelektualnej, polityka inwestycyjna i polityka konkurencji, oraz zakończyć działania w obszarach uwzględnionych w planie działania;
   ai) należy wspierać Gruzję w przeprowadzaniu reform służących poprawie warunków prowadzenia działalności gospodarczej, większej skuteczności poboru podatków i doskonaleniu mechanizmu rozstrzygania sporów dotyczących umów, przy jednoczesnym wspieraniu społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw i zrównoważonego rozwoju, a także należy zachęcać Gruzję do inwestowania w infrastrukturę, zwłaszcza związaną z usługami użyteczności publicznej, oraz do zwalczania istniejących nierówności, w szczególności na obszarach wiejskich, a także do sprzyjania współpracy między ekspertami z państw członkowskich UE i z Gruzji w celu wspierania realizacji reform w kraju i prowadzonej na bieżąco wymiany najlepszych praktyk z zakresu zarządzania na szczeblu UE;
   aj) należy zachęcać do szeroko zakrojonej współpracy sektorowej; należy przede wszystkim wyjaśnić korzyści i propagować konwergencję regulacyjną w tym zakresie;
   ak) do układu o stowarzyszeniu należy włączyć postanowienia dotyczące możliwości udziału Gruzji w programach wspólnotowych i jej współpracy z agencjami wspólnotowymi, co stanowi podstawowe narzędzie promowania europejskich standardów na wszystkich szczeblach;
   al) należy podkreślić potrzebę zrównoważonego rozwoju, w tym poprzez propagowanie źródeł energii odnawialnej oraz efektywności energetycznej z uwzględnieniem celów UE w zakresie zmiany klimatu; należy podkreślić znaczenie Gruzji dla poprawy bezpieczeństwa energetycznego UE poprzez promowanie projektów priorytetowych i środków polityki na rzecz rozwoju południowego korytarza gazowego (NABUCCO, AGRI, gazociąg na dnie Morza Kaspijskiego, White Stream, Euroazjatycki Korytarz Transportu Ropy Naftowej);
   am) należy wspierać władze gruzińskie i pomagać im w realizacji programu inwestycyjnego na rzecz budowy elektrowni wodnych o wydajności nowej generacji zgodnie ze standardami i normami UE, co posłuży za narzędzie służące dywersyfikacji zasobów energetycznych Gruzji;
   Inne zagadnienia
   an) należy konsultować się z Parlamentem Europejskim w sprawie przepisów dotyczących współpracy parlamentarnej;
   ao) należy określić jasne wskaźniki w zakresie realizacji układu o stowarzyszeniu i zadbać o mechanizmy monitorujące, w tym regularne dostarczanie sprawozdań Parlamentowi Europejskiemu;
   ap) należy zapewnić Gruzji ukierunkowane wsparcie finansowe i techniczne, by zagwarantować, że jest ona w stanie wywiązać się z zobowiązań wynikających z negocjacji dotyczących układu o stowarzyszeniu oraz by zagwarantować jej pełną realizację poprzez dalsze zapewnianie kompleksowych programów w zakresie wzmacniania instytucji; należy udostępnić więcej środków na rozwój zdolności administracyjnej lokalnych i regionalnych organów władzy przy pomocy środków w ramach partnerstwa wschodniego, na programy partnerskie, konsultacje na wysokim szczeblu, programy szkoleniowe i programy wymiany pracowników, a także staże i stypendia w celach kształcenia zawodowego;
   aq) zgodnie ze wspólnym komunikatem w sprawie nowej koncepcji działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie należy zwiększyć pomoc UE na rzecz organizacji społeczeństwa obywatelskiego i środków przekazu w Gruzji, aby umożliwić im zapewnianie wewnętrznego kontrolowania reform i zobowiązań, których podjął się rząd, oraz większej odpowiedzialności za wspomniane reformy i zobowiązania;
   ar) należy zachęcić zespół negocjacyjny UE, aby kontynuował dobrą współpracę z Parlamentem Europejskim, nieustannie dostarczając informacje – poparte dokumentacją – na temat postępów w zakresie negocjacji, zgodnie z art. 218 ust. 10 TFUE, który stanowi, że Parlament jest natychmiast i w pełni informowany na wszystkich etapach procedury;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji zawierającej zalecenia Parlamentu Europejskiego Radzie, Komisji i Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, jak również Gruzji w celach informacyjnych.

(1) Dz.U. C 295E z 4.12.2009, s. 26.
(2) Dz.U. C 161E z 31.5.2011, s. 136.
(3) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0153.


Uwzględnianie aspektu płci w pracach Parlamentu Europejskiego
PDF 227kWORD 73k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie uwzględniania aspektu płci w pracach Parlamentu Europejskiego (2011/2151(INI))
P7_TA(2011)0515A7-0351/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając IV Światową Konferencję w sprawie Kobiet, która odbyła się we wrześniu 1995 r. w Pekinie, deklarację i platformę działania przyjętą w Pekinie oraz późniejsze dokumenty końcowe,

–  uwzględniając art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, podkreślający wartości wspólne dla państw członkowskich, takie jak pluralizm, niedyskryminacja, tolerancja, sprawiedliwość, solidarność oraz równouprawnienie kobiet i mężczyzn,

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 1, 2, 3, 4, 5, 21 i 23,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

–  uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (konwencja CEDAW) przyjętą w 1979 r.,

–  uwzględniając Europejski pakt na rzecz równości płci (2011-2020), przyjęty przez Radę Europejską w marcu 20011 r.(1),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Strategia na rzecz równości kobiet i mężczyzn 2010-2015” (COM(2010)0491),

–  uwzględniając przygotowane w 2009 r. przez szwedzką prezydencję w Radzie Unii Europejskiej kompleksowe sprawozdanie zatytułowane „Pekin+15: platforma działania a Unia Europejska”, w którym wskazano przeszkody obecnie uniemożliwiające pełną realizację idei równości płci,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 2 i 3 czerwca 2005 r., w których wezwano państwa członkowskie i Komisję do doskonalenia mechanizmów instytucjonalnych służących wspieraniu równości płci oraz do stworzenia ram umożliwiających ocenę realizacji pekińskiej platformy działania, z myślą o bardziej spójnym i systematycznym monitorowaniu postępów,

–  uwzględniając swoje rezolucje z dnia 15 czerwca 1995 r. w sprawie IV Światowej Konferencji w sprawie Kobiet w Pekinie: równość, rozwój i pokój„(2), z dnia 10 marca 2005 r. w sprawie wniosków z IV Światowej Konferencji w sprawie Kobiet – platforma działania, Pekin+10(3) oraz z dnia 25 lutego 2010 r. w sprawie Pekinu+15 – platforma działania ONZ na rzecz równości płci(4),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2003 r. w sprawie uwzględniania aspektu płci w Parlamencie Europejskim(5),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie uwzględniania aspektu płci w pracach komisji(6),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 kwietnia 2009 r. w sprawie zintegrowanego podejścia do kwestii równouprawnienia kobiet i mężczyzn w ramach prac komisji i delegacji(7),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 maja 2009 r. w sprawie uwzględniania tematyki płci w stosunkach zewnętrznych UE(8),

–  uwzględniając pionierską pracę Rady Europy dotyczącą uwzględnienia aspektu płci, a szczególnie Deklarację w sprawie realizacji idei równości płci wydaną po zakończeniu 119. Sesji Komitetu Ministrów(9),

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0351/2011),

A.  mając na uwadze, że uwzględnianie aspektu płci nie ogranicza się do promowania równości płci poprzez wdrożenie określonych środków pomocy kobietom lub w niektórych przypadkach osobom płci niedostatecznie reprezentowanej, ale zmierza do uaktywnienia wszystkich ogólnych strategii politycznych i środków w celu osiągnięcia równouprawnienia płci;

B.  mając na uwadze, że ONZ powołała Jednostkę Narodów Zjednoczonych ds. Równości Płci i Uwłasnowolnienia Kobiet (UN Women), która – przyjmując jako swoje ramy pekińską deklarację i platformę działania(10) – od dnia 1 stycznia 2011 r. w ramach instytucjonalnych ustaleń działa na rzecz wzmocnienia systemu ONZ, stawiając sobie za cel wspieranie równouprawnienia płci i wzmacnianie pozycji kobiet;

C.  mając na uwadze, że art. 8 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej określa zasadę uwzględniania aspektu płci, gdyż stanowi, że we wszystkich swoich działaniach Unia zmierza do zniesienia nierówności oraz wspierania równości mężczyzn i kobiet;

D.  mając na uwadze, że art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej wprowadza zasadę równości płci, gdyż stanowi, iż Unia opiera się na wartościach poszanowania godności osoby ludzkiej, wolności, demokracji, równości, praworządności, jak również poszanowania praw człowieka, w tym praw osób należących do mniejszości, oraz że wartości te są wspólne państwom członkowskim w społeczeństwie opartym na pluralizmie, niedyskryminacji, tolerancji, sprawiedliwości, solidarności oraz na równości kobiet i mężczyzn;

E.  mając na uwadze, że w niektórych przypadkach najskuteczniejszym sposobem na włączenie perspektywy płci do prac legislacyjnych Parlamentu i do jego polityki może być wprowadzanie pojedynczych poprawek do projektów sprawozdań, które składane są w komisji przedmiotowo właściwej w formie poprawek uwzględniających aspekt płci – jest to strategia aktywnie realizowana od 2009 r. przez Komisję Praw Kobiet i Równouprawnienia;

F.  mając na uwadze, że z powodzeniem zastosowano tę procedurę w celu uwzględnienia problematyki płci w rezolucji z dnia 18 maja 2010 r. w sprawie kompetencji kluczowych w zmieniającym się świecie: realizacja programu prac „Edukacja i szkolenia 2010”(11) oraz w rezolucji z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie przeglądu średniookresowego siódmego programu ramowego Unii Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji(12);

G.  mając na uwadze, że państwa członkowskie są stronami wszystkich większych międzynarodowych ram dotyczących równouprawnienia płci i praw kobiet oraz że na szczeblu UE istnieje szereg dokumentów strategicznych; mając na uwadze, że należy jednak zwiększyć praktyczne zobowiązanie do aktywniejszego skupienia się na problematyce płci oraz wzmacniania pozycji kobiet, ponieważ wdrażanie istniejących dokumentów strategicznych jest niewystarczające, zaś środki budżetowe przeznaczone na kwestie płci są zbyt ograniczone;

H.  mając na uwadze, że Komisja oprócz swojej strategii na rzecz równości kobiet i mężczyzn (2010-2015) wskazała kluczowe działania, które mają być zrealizowane przez poszczególne dyrekcje generalne, co świadczy o tym, że UE zmierza w kierunku bardziej kompleksowego i spójnego podejścia do kwestii uwzględniania aspektu płci(13);

I.  mając na uwadze, że w ramach Karty Kobiet(14) Komisja zobowiązała się do podkreślenia perspektywy płci we wszystkich strategiach politycznych podejmowanych w czasie swojej kadencji;

J.  mając na uwadze, że zadaniem Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn jest opracowanie, analiza, ocena i rozpowszechnianie narzędzi metodologicznych służących wspieraniu włączania problematyki płci do wszystkich strategii politycznych Wspólnoty i do wynikających z nich krajowych strategii politycznych, a także uwzględnianiu aspektu płci we wszystkich instytucjach i organach Wspólnoty(15);

K.  mając na uwadze, że potrzebna jest ścisła współpraca z Europejskim Instytutem ds. Równości Kobiet i Mężczyzn w jego zadaniach związanych z rozpowszechnianiem precyzyjnych narzędzi metodologicznych, dla lepszej oceny kwestii związanych z uwzględnianiem aspektu płci w pracach Parlamentu;

L.  mając na uwadze, że Komisja – między innymi przeprowadzając oceny wpływu w aspekcie płci i procesy ewaluacji – zamierza uwzględnić aspekt płci, który ma się stać integralną częścią procesu kształtowania prowadzonej przez nią polityki, i w tym celu opracowała „Przewodnik na temat oceny oddziaływania pod kątem płci”(16);

M.  mając na uwadze, że polityka uwzględniania aspektu płci nie zastępuje konkretnych strategii politycznych w zakresie równości ani działań pozytywnych, będących częścią dwutorowego podejścia ukierunkowanego na realizację celu osiągnięcia równości płci, a jedynie je uzupełnia;

N.  mając na uwadze, że dyskryminacja ze względu na płeć biologiczną lub kulturową negatywnie wpływa na sytuację osób transpłciowych oraz że polityka i działania Parlamentu Europejskiego, Komisji Europejskiej i niektórych państw członkowskich w dziedzinie równouprawnienia płci w coraz większym stopniu uwzględniają kwestię tożsamości płciowej;

O.  mając na uwadze, że większość komisji parlamentarnych zasadniczo przywiązuje wagę do kwestii uwzględniania aspektu płci (np. w ramach prac legislacyjnych w komisjach, ich oficjalnych stosunków z Komisją Praw Kobiet i Równouprawnienia czy też przy opracowywaniu programów działań na rzecz równouprawnienia), a jedynie niewielka liczba komisji zajmuje się tą kwestią rzadko lub nie zajmuje się nią wcale;

1.  zobowiązuje się do regularnego przyjmowania i realizowania planu polityki w zakresie uwzględniania aspektu płci w Parlamencie, obierając za ogólny cel promowanie równości kobiet i mężczyzn przez autentyczne i skuteczne włączenie perspektywy płci we wszystkie strategie polityczne i działania, aby ocenić odmienny wpływ stosowanych środków na kobiety i mężczyzn, koordynować istniejące inicjatywy, a także określać cele i priorytety oraz sposoby ich realizacji;

2.  potwierdza, że głównym celem planu polityki w zakresie uwzględniania aspektu płci na okres najbliższych trzech lat powinna być bardziej spójna i skuteczna realizacja koncepcji uwzględniania aspektu płci w pracach Parlamentu na podstawie następujących priorytetów:

   a) niezmiennego zaangażowania na szczeblu Prezydium Parlamentu, poprzez pracę grupy wysokiego szczebla ds. równości płci i różnorodności;
   b) dwutorowego podejścia – uwzględniania aspektu płci w działaniach Parlamentu przez skuteczną pracę właściwej komisji, a także włączenia perspektywy płci do prac innych komisji i delegacji;
   c) świadomości potrzeby istnienia równowagi płci w procesach podejmowania decyzji, co można osiągnąć poprzez zwiększenie reprezentacji kobiet w organach Parlamentu, prezydiach grup politycznych, prezydiach komisji i delegacji, w składzie delegacji i innych misji, takich jak misje obserwacji wyborów, jak również poprzez zwiększenie reprezentacji mężczyzn w obszarach, w których są oni niedostatecznie reprezentowani;
   d) uwzględnienia analizy płci na wszystkich etapach procesu budżetowego w celu zagwarantowania, że potrzeby i priorytety kobiet i mężczyzn są traktowane jednakowo oraz że wpływ środków finansowych UE na kobiety i na mężczyzn jest poddawany ocenie;
   e) skutecznej polityki w zakresie prasy i informacji, która systematycznie uwzględniałaby kwestię równości płci i unikała związanych z płcią stereotypów;
   f) dalszego regularnego przygotowywania na sesję plenarną sprawozdań dotyczących postępów osiągniętych w zakresie uwzględniania aspektu płci w pracach komisji i delegacji parlamentarnych;
   g) skoncentrowania się na konieczności dysponowania odpowiednimi środkami finansowymi i kadrowymi, aby organy Parlamentu dysponowały odpowiednimi narzędziami, w tym narzędziami w zakresie analizy i oceny aspektu płci, oraz odpowiednią wiedzą specjalistyczną z zakresu problematyki płci (badania i dokumentacja, wyszkolony personel, eksperci), a także danymi i statystykami uwzględniającymi specyfikę płci; wzywa Sekretariat, aby zapewnił regularną wymianę najlepszych praktyk i tworzenie sieci kontaktów, a także szkolenia dla urzędników Parlamentu Europejskiego na temat uwzględniania aspektu płci i sporządzania budżetu z uwzględnieniem aspektu płci;
   h) ciągłego rozwoju parlamentarnej sieci ds. zintegrowanego podejścia do równouprawnienia, w której skład wchodzą wyznaczeni przez poszczególne komisje posłowie odpowiedzialni za realizację idei uwzględniania aspektu płci w pracach komisji, których są członkami;
   i) znaczenia stosowania przy poruszaniu kwestii związanych z uwzględnianiem aspektu płci określonej terminologii i określonych definicji, które są zgodne z międzynarodowymi standardami;
   j) metodologicznego i analitycznego wsparcia ze strony Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn;

3.  zwraca się do komisji przedmiotowo właściwej o rozważenie sposobu jak najlepszego zawarcia w Regulaminie procedury stosowanej przez Komisję Praw Kobiet i Równouprawnienia, zgodnie z którą przyjmuje ona do określonego sprawozdania poprawki podkreślające wpływ danego obszaru polityki na kobiety i mężczyzn, zgodnie z terminami i procedurami określonymi przez zainteresowaną komisję;

4.  wzywa komisje PE odpowiedzialne za wieloletnie ramy finansowe i fundusze strukturalne, aby przed przyjęciem wieloletnich ram finansowych oceniły, w jaki sposób proponowane priorytety związane z wydatkami, źródła finansowania i narzędzia zarządzania wpłyną na kwestie dotyczące płci, dla zapewnienia, że wieloletnie ramy finansowe po roku 2013 będą odpowiednio uwzględniać aspekt płci, przez zagwarantowanie, że wszystkie unijne programy finansowania w swoich podstawowych regulacjach będą miały zapisane cele odnoszące się do równouprawnienia płci i że w ramach tych programów specjalne środki przeznaczone zostaną na realizację tych celów;

5.  gratuluje parlamentarnej sieci ds. zintegrowanego podejścia do równouprawnienia i komisjom parlamentarnym, które uwzględniają w swoich pracach aspekt płci, oraz zachęca inne komisje, aby zagwarantowały swoje zaangażowanie w strategię zakładającą uwzględnianie aspektu płci i realizowały ją w praktyce w swojej pracy;

6.  zwraca uwagę, że komisje parlamentarne powinny dysponować odpowiednimi narzędziami – takimi jak wskaźniki, dane i statystyki z podziałem na płeć – pozwalającymi na rzetelne zrozumienie zagadnień związanych z uwzględnianiem aspektu płci oraz że przy rozdzielaniu środków budżetowych należy brać pod uwagę kwestię równouprawnienia płci, tak aby zachęcić komisje do korzystania z zasobów wiedzy wewnętrznej (sekretariat komisji przedmiotowo właściwej, departament tematyczny, biblioteka itp.) oraz zewnętrznej – w innych instytucjach lokalnych, krajowych i ponadnarodowych, czy to publicznych, czy prywatnych, w małych, średnich i dużych przedsiębiorstwach oraz na uniwersytetach – w dziedzinie równouprawnienia płci;

7.  z zadowoleniem przyjmuje szczegółowe inicjatywy podjęte w tej dziedzinie przez wiele komisji parlamentarnych, w tym sporządzenie przez Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi sprawozdania z własnej inicjatywy w sprawie roli kobiet w rolnictwie i na obszarach wiejskich oraz przeprowadzenie przez Komisję Rybołówstwa publicznego wysłuchania na temat roli kobiet w trwałym rozwoju obszarów zależnych od rybołówstwa;

8.  na podstawie kwestionariusza przekazanego przewodniczącym i wiceprzewodniczącym odpowiedzialnym za uwzględnianie aspektu płci przez komisje parlamentarne wnioskuje, że uwzględnianie aspektu płci w pracach komisji parlamentarnych jest niezwykle zróżnicowane i dobrowolne, przy czym w przypadku niektórych obszarów kwestii płci poświęca się bardzo dużo uwagi, podczas gdy w innych obszarach poświęca się tej kwestii niewiele uwagi lub też całkowicie się ją pomija;

9.  z zadowoleniem przyjmuje pracę delegacji międzyparlamentarnych i misji obserwacji wyborów oraz ich starania w zakresie stosunków z parlamentami krajów trzecich zmierzające do poruszenia kwestii związanych z równouprawnieniem płci i wzmacnianiem pozycji kobiet poprzez bardziej systematyczne monitorowanie i zajmowanie się kwestiami, takimi jak okaleczanie żeńskich narządów płciowych i śmiertelność matek, a także poprzez ściślejszą współpracę z Komisją Praw Kobiet i Równouprawnienia w zakresie organizowania wspólnych posiedzeń i wymiany informacji we wspomnianych dziedzinach;

10.  wzywa Komisję, aby w bardziej konsekwentny i systematyczny sposób zajęła się zjawiskiem nierówności płci podczas opracowywania i realizacji wszystkich strategii politycznych oraz potraktowała je priorytetowo; ponadto podkreśla, że aby osiągnąć cele w zakresie równouprawnienia płci, należy w większym stopniu uwzględniać aspekt płci we wszystkich strategiach politycznych;

11.  przypomina o potrzebie skoncentrowania się na relacjach między mężczyznami i kobietami wynikających z ról płci, które są źródłem braku równouprawnienia i pogłębiają to zjawisko;

12.  uważa, że prace Parlamentu dotyczące uwzględniania aspektu płci powinny obejmować też kwestię tożsamości płciowej oraz że w ich ramach należy prowadzić ocenę tego, jak strategie polityczne i działania wpływają na sytuację osób transpłciowych; wzywa Komisję do uwzględniania kwestii tożsamości płciowej we wszystkich działaniach i strategiach w dziedzinie równouprawnienia płci;

13.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz Radzie Europy.

(1) Załącznik do konkluzji Rady z dnia 7 marca 2011 r.
(2) Dz.U. C 166 z 3.7.1995, s. 92.
(3) Dz.U. C 320 E z 15.12.2005, s. 247.
(4) Dz.U. C 348 E z 21.12.2010, s. 11.
(5) Dz.U. C 61 E z 10.3.2004, s. 384.
(6) Dz.U. C 244 E z 18.10.2007, s. 225.
(7) Dz.U. C 184 E z 8.7.2010, s. 18.
(8) Dz.U. C 212 E z 5.8.2010, s. 32.
(9) 119. Sesja Komitetu Ministrów, Madryt, dnia 12 maja 2009 r.
(10) Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 64/289 z dnia 21 lipca 2010 r. w sprawie spójności całego systemu
(11) Dz.U. C 161 E z 31.5.2011, s. 8.
(12) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0256.
(13) Dokument roboczy służb Komisji zatytułowany „Działania w zakresie wdrażania strategii na rzecz równości kobiet i mężczyzn (2010-2015)” (SEC(2010)1079/2).
(14) Komunikat zatytułowany „Zwiększone zaangażowanie na rzecz równości między kobietami i mężczyznami: Karta Kobiet” (COM(2010)0078).
(15) Rozporządzenie (WE) nr 1922/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (Dz.U. L 403 z 30.12.2006, s. 9).
(16) http://ec.europa.eu/social/BlobServlet?docId=4376&langId=en.


Przeciwdziałanie nielegalnym połowom na poziomie światowym
PDF 333kWORD 105k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie zwalczania nielegalnego rybołówstwa na świecie – rola UE (2010/2210(INI)
P7_TA(2011)0516A7-0362/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r.,

–  uwzględniając Konwencję o różnorodności biologicznej i Deklarację z Rio w sprawie środowiska i rozwoju przyjęte podczas Konferencji Narodów Zjednoczonych „Środowisko i Rozwój” w czerwcu 1992 r.,

–  uwzględniając porozumienie Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) o wspieraniu przestrzegania przez statki rybackie międzynarodowych środków ochrony i zarządzania na pełnym morzu, przyjęte podczas 27. sesji konferencji FAO w listopadzie 1993 r. („porozumienie FAO”),

–  uwzględniając porozumienie Narodów Zjednoczonych w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. odnoszących się do ochrony międzystrefowych zasobów rybnych i zasobów rybnych masowo migrujących oraz do zarządzania nimi (porozumienie ONZ w sprawie zasobów rybnych z sierpnia 1995 r.),

–  uwzględniając Kodeks odpowiedzialnego rybołówstwa FAO, przyjęty w październiku 1995 r. przez konferencję FAO,

–  uwzględniając Konwencję o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska przyjętą w czerwcu 1998 r. („konwencja z Aarhus”),

–  uwzględniając międzynarodowy plan działania FAO na rzecz zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom, ich powstrzymywania i eliminowania (MPD-NNN) zatwierdzony przez Radę FAO w czerwcu 2001 r.,

–  uwzględniając komunikat Komisji w sprawie wspólnotowego planu działań na rzecz zwalczania nielegalnych, nieraportowanych i nieuregulowanych połowów z maja 2002 r. (COM(2002)0180),

–  uwzględniając oświadczenie wydane na światowym szczycie w sprawie zrównoważonego rozwoju, który odbył się w Johannesburgu w dniach 26 sierpnia – 4 września 2002 r.,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 lutego 2007 r. w sprawie wdrożenia wspólnotowego planu działań na rzecz zwalczania nielegalnych, niezgłoszonych i niezgodnych z przepisami połowów(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1005/2008 z dnia 29 września 2008 r. ustanawiające wspólnotowy system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania („rozporządzenie dotyczące połowów NNN”)(2), rozporządzenie Rady (WE) nr 1006/2008 z dnia 29 września 2008 r. dotyczące upoważnień do prowadzenia działalności połowowej przez wspólnotowe statki rybackie poza wodami terytorialnymi Wspólnoty („rozporządzenie dotyczące upoważnień do prowadzenia połowów”)(3) oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiające wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa („rozporządzenie dotyczące kontroli”)(4),

–  uwzględniając porozumienie FAO o środkach stosowanych przez państwo portu w celu zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania zatwierdzone na 36. sesji konferencji FAO, która odbyła się w Rzymie w listopadzie 2009 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie Biura Narodów Zjednoczonych ds. Narkotyków i Przestępczości z 2011 r. na temat transnarodowej przestępczości zorganizowanej w sektorze rybołówstwa,

–  uwzględniając sprawozdanie Wspólnego Centrum Badawczego Komisji zatytułowane „Zapobieganie nielegalnej działalności w sektorze rybołówstwa – genetyka, genomika, chemia i kryminalistyka na rzecz zwalczania połowów NNN i wspierania identyfikacji pochodzenia produktów rybnych” opublikowane w 2011 r.,

–  uwzględniając zbliżającą się konferencję Narodów Zjednoczonych w sprawie zrównoważonego rozwoju, która odbędzie się w Brazylii w czerwcu 2012 r.,

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinie Komisji Rozwoju i Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A7–0362/2011),

A.  mając na uwadze, że 71% naszej planety pokrywają oceany, w których zgromadzone jest 16 razy więcej dwutlenku węgla niż na powierzchni Ziemi, i które odgrywają zasadniczą rolę w funkcjonowaniu systemu klimatycznego i systemu wspierającego życie całej planety, a ponadto dla znacznej części światowej populacji stanowią źródło pożywienia, utrzymania i energii, oferując jednocześnie dostęp do szlaków komunikacyjnych;

B.  mając na uwadze, że według szacunków nielegalne, nieraportowane i nieuregulowane (NNN) połowy stanowią od 11 do 26 milionów ton połowów rocznie, co odpowiada co najmniej 15% światowych połowów, uniemożliwiając zrównoważone pod względem gospodarczym, społecznym i środowiskowym zarządzanie eksploatacją światowych zasobów morskich;

C.  mając na uwadze, że porozumienie zawarte podczas 10. Konferencji Stron Konwencji o różnorodności biologicznej, która odbyła się w październiku 2010 r. w Nagoi, nałożyło na poszczególne kraje obowiązek zmniejszenia zaniku różnorodności biologicznej do 2020 r. co najmniej o połowę;

D.  mając na uwadze, że 90% życia na Ziemi skupia się w oceanach,

E.  mając na uwadze, że dwie trzecie oceanów świata znajduje się poza jurysdykcją krajową i brak jest kompleksowych strategii politycznych w zakresie zarządzania wodami międzynarodowymi (pełnymi morzami), a obecnie obowiązujące niejednolite przepisy opierają się głównie na siedemnastowiecznych zasadach wolności mórz, nie uwzględniając wielu zasad ochrony środowiska, które od dawna stosuje się w odniesieniu do lądów i atmosfery;

F.  mając na uwadze, że jednym z celów porozumienia FAO o środkach stosowanych przez państwo portu w celu zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania jest wyeliminowanie portów tanich bander, które stanowią bezpieczną przystań dla statków prowadzących połowy NNN i są wykorzystywane do wprowadzania na rynek nielegalnych połowów;

G.  mając na uwadze, że nowy pakiet kontrolny UE, który składa się z rozporządzenia dotyczącego połowów NNN, rozporządzenia dotyczącego kontroli i rozporządzenia dotyczącego upoważnień do prowadzenia połowów, stanowi kompleksowy zbiór instrumentów służących walce z tą szerzącą się na oceanach plagą, gdyż określa obowiązki państw członkowskich oraz krajów trzecich jako państw bandery, państw nadbrzeżnych, państw portu i państw zbytu;

H.  mając na uwadze, że UE jest największym na świecie importerem produktów rybnych i jedną z najważniejszych światowych potęg w dziedzinie rybołówstwa, co nakłada na nią obowiązek odgrywania kluczowej roli w zakresie mobilizowania wspólnoty międzynarodowej do walki z nielegalnymi, nieraportowanymi i nieuregulowanymi połowami;

1.  jest przekonany, że nielegalne, nieraportowane i nieuregulowane (NNN) połowy stanowią jedno z najpoważniejszych zagrożeń dla różnorodności biologicznej oceanów świata;

2.  jest przekonany, że połowy NNN stanowią istotny problem dla środowiska i gospodarki na świecie, zarówno dla rybołówstwa morskiego, jak i słodkowodnego, osłabiając starania sektora rybołówstwa w zakresie zarządzania, zagrażając trwałości zasobów rybnych i bezpieczeństwu żywnościowemu, jak również prowadząc do zakłóceń na rynku, co ma trudne do oszacowania reperkusje społeczne i gospodarcze dla całego społeczeństwa, w tym w krajach rozwijających się;

3.  podkreśla, że połowy NNN i powiązana z nimi działalność handlowa stanowią nieuczciwą konkurencję dla rybaków i innych osób, które stosują się do przepisów, oraz są przyczyną problemów gospodarczych społeczności rybackich, konsumentów i całego sektora;

4.  podkreśla rolę lidera światowego przyjętą przez UE w nowym pakiecie kontrolnym UE, który składa się z rozporządzenia dotyczącego połowów NNN, rozporządzenia dotyczącego kontroli i rozporządzenia dotyczącego upoważnień do prowadzenia połowów; uważa, że nowy pakiet kontrolny UE stanowi szeroko zakrojony i kompleksowy zbiór instrumentów służących walce z tą szerzącą się na oceanach plagą, gdyż określa obowiązki państw członkowskich oraz krajów trzecich jako państw bandery, państw nadbrzeżnych, państw portu i państw zbytu, jak również obowiązki tych państw wobec działalności prowadzonej przez ich obywateli; wzywa do stanowczego stosowania wspomnianych instrumentów;

5.  podkreśla potrzebę zwiększenia współpracy między Komisją, Wspólnotową Agencją Kontroli Rybołówstwa i państwami członkowskimi w celu poprawy procesu zbierania i wymiany informacji oraz pomocy w rygorystycznym i przejrzystym stosowaniu unijnego prawodawstwa w zakresie rybołówstwa;

6.  uważa, że państwo bandery powinno nadal ponosić odpowiedzialność za zapewnianie zgodności statków z odpowiednimi przepisami, w tym przepisami dotyczącymi zarządzania, za gromadzenie danych dotyczących połowów i nakładu połowowego oraz przekazywanie tych danych i za zapewnienie identyfikowalności, w tym wnikliwej weryfikacji świadectw połowowych, gdyż przekazanie tych uprawnień innemu państwu szkodziłoby walce z połowami NNN;

7.  nalega, by Komisji i organom kontrolnym w państwach członkowskich przekazać do dyspozycji odpowiednie zasoby (ludzkie, finansowe i technologiczne) umożliwiające im pełne wdrożenie wspomnianych rozporządzeń;

8.  podkreśla, że aby UE była wiarygodna, Komisja i państwa członkowskie powinny zidentyfikować podmioty UE, które naruszają unijne prawodawstwo, i nałożyć na te podmioty odpowiednie sankcje i w związku z tym uważa, że UE nie udało się jeszcze w dostatecznym stopniu opanować połowów NNN na własnym terenie i połowów NNN dokonywanych przez unijne podmioty na innych obszarach;

9.  wzywa państwa członkowskie i Komisję do zadbania o zwalczanie nielegalnego rybołówstwa na morzu i na wodach śródlądowych oraz podkreśla potrzebę sprawdzenia, czy mechanizmy kontroli są wystarczające i czy są w dostatecznym zakresie stosowane;

10.  wzywa do przeprowadzenia przeglądu wspólnej polityki rybołówstwa w celu stworzenia zachęt na rzecz legalnych połowów w interesie ryb, środowiska, konsumentów i producentów w UE;

11.  wzywa Komisję, aby do końca 2012 r. zbadała, czy połowy rekreacyjne przybierają w UE skalę, która pozwala je rzeczywiście sklasyfikować jako połowy NNN;

12.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia współpracy w celu stworzenia „europejskiej ochrony wybrzeża”, aby zwiększyć wspólne możliwości w zakresie monitorowania i kontroli oraz skutecznie zwalczać zagrożenia występujące na morzu obecnie lub w przyszłości, takie jak terroryzm, piractwo, połowy NNN, nielegalny handel lub nawet zanieczyszczenie morza;

13.  ponagla Komisję do podejmowania dalszych wysiłków na rzecz wspierania wymiany informacji w celu zintegrowania nadzoru morskiego, w szczególności informacji służących zharmonizowaniu ochrony wybrzeża na szczeblu europejskim;

14.  uważa, że cele UE związane ze zwalczaniem połowów NNN muszą być wspierane odpowiednimi środkami, przede wszystkim finansowymi, aby zapewnić ich promowanie, poprzez przyznanie państwom członkowskim zasobów wystarczających do wdrożenia obowiązujących regulacji; podkreśla również, że przy wprowadzaniu wszelkich nowych metod w przyszłości (np. elektronicznych systemów lokalizacyjnych itp.) należy uwzględnić dostępność w budżecie UE środków finansowych niezbędnych do ich wdrożenia;

15.  wzywa Komisję do publikowania rocznych ocen wyników działań podejmowanych przez poszczególne państwa członkowskie w zakresie wdrażania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb), które wskazują na ewentualne słabe punkty wymagające poprawy, oraz do zastosowania wszelkich możliwych środków, w tym wskazania państw członkowskich, które nie spełniają podjętych zobowiązań, w celu zapewnienia pełnego przestrzegania przepisów przez te państwa, aby stworzyć wiarygodny i przejrzysty system kontroli;

16.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji Europejskiej dotyczącą wprowadzenia systemu punktów karnych do licencji połowowych, będącego dodatkowym instrumentem, za pomocą którego państwa członkowskie będą mogły wykrywać nieprawidłowości na każdym etapie łańcucha sprzedaży i nakładać surowe kary w przypadku naruszenia prawa;

17.  uważa, że z uwagi na dużą mobilność zasobów rybnych, flot rybackich oraz kapitału tych flot, a także z uwagi na globalny charakter rynków rybnych, skuteczna walka z połowami NNN jest możliwa głównie dzięki międzynarodowej współpracy zarówno dwustronnej, jak i wielostronnej, a także dokładnej i aktualnej wymianie informacji na temat statków rybackich, prowadzonej przez nie działalności oraz na temat innych odnośnych kwestii;

18.  wzywa UE, aby zdecydowanie domagała się, by państwa trzecie skutecznie zwalczały połowy NNN, w tym poprzez wspieranie podpisywania, ratyfikacji i wdrożenia porozumienia FAO o środkach stosowanych przez państwo portu, porozumienia Narodów Zjednoczonych w sprawie zasobów rybnych, porozumienia FAO o przestrzeganiu międzynarodowych środków ochrony i zarządzania oraz Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, a także różnych systemów dokumentacji połowowej przyjętych przez regionalne organizacje ds. rybołówstwa w kontekście umów o handlu, umów o partnerstwie w sprawie połowów oraz polityki rozwojowej UE;

19.  podkreśla potrzebę dopilnowania, aby wszystkie państwa trzecie, z którymi UE podpisała umowę o partnerstwie w sprawie połowów, stosowały przepisy Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) dotyczące podstawowych praw pracowniczych, a zwłaszcza te dotyczące dumpingu socjalnego powodowanego przez połowy NNN;

20.  podkreśla, że istniejące w przeszłości ograniczenia w zakresie monitorowania, kontrolowania działalności połowowej i nadzoru nad nią udało się w znacznej mierze pokonać dzięki postępowi technicznemu, w tym dzięki osiągnięciom w zakresie technologii kosmicznych i satelitarnych, a kluczem do wyeliminowania zjawiska połowów NNN jest dziś przede wszystkim polityczna wola rządów do podjęcia skutecznych i odpowiedzialnych działań;

21.  wzywa państwa członkowskie, aby ścigały i stawiały w stan oskarżenia statki, właścicieli, firmy, przedsiębiorstwa czy jednostki zaangażowane w prowadzenie działalności związanej z połowami NNN, w tym mieszanie połowów NNN z legalnymi połowami, tak, jak to czynią w przypadku innych sprawców przestępstw przeciwko środowisku lub przestępstw gospodarczych, nakładając na nich w następstwie wyroku surowe sankcje, w tym w odpowiednich przypadkach za poważne lub powtarzające się przestępstwa, trwałe cofnięcie licencji lub odmowę dostępu do infrastruktury portowej;

22.  wyraża ubolewanie wobec faktu, że środki UE zostały przyznane statkom, które wcześniej przyłapano na nielegalnych połowach;

23.  wzywa Komisję do zmiany wymogów dotyczących wszelkiego rodzaju pomocy finansowej, tak aby umożliwić stosowanie kar finansowych i odmowę dostępu do finansowania właścicielom statków, którym udowodniono nielegalne połowy;

24.  apeluje do Komisji o wstrzymanie pomocy z Europejskiego Funduszu Rybackiego dla wszystkich statków prowadzących połowy NNN;

25.  podkreśla potrzebę zapewnienia większej odpowiedzialności sektora rybołówstwa w celu osiągnięcia zrównoważonego wykorzystania zasobów morskich; uważa, że niezwykle ważna jest poprawa przejrzystości we wszystkich aspektach i działaniach sektora rybołówstwa, w tym określenie międzynarodowych kryteriów, które pozwolą ustalić, kto jest rzeczywistym właścicielem statku czerpiącym z niego korzyści, oraz jakie posiada prawa do połowów, określenie warunków publikowania wspomnianych kryteriów oraz kontrola statków rybackich na wodach międzynarodowych;

26.  uważa, że Unia Europejska powinna dawać przykład przez przyjmowanie i promowanie polityki przejrzystości w ramach zarządzania rybołówstwem przy podejmowaniu decyzji przez organy międzynarodowe i państwa trzecie, z którymi UE utrzymuje stosunki w dziedzinie rybołówstwa;

27.  uważa, że połowy przeprowadzane z poszanowaniem środków przyjętych na szczeblu międzynarodowym, regionalnym i krajowym oraz oparte na odpowiedzialnym i trwałym wykorzystywaniu zasobów sprzyjają wzrostowi gospodarczemu i tworzeniu miejsc pracy – zarówno w obrębie UE, jak i w krajach rozwijających się – podczas gdy nielegalne, nieraportowane i nieuregulowane połowy (NNN) mają dramatyczne konsekwencje ekonomiczne, społeczne i środowiskowe, które tym bardziej szkodzą krajom rozwijającym się, ponieważ stanowią przeszkodę w realizacji milenijnych celów rozwoju (MCR), zwłaszcza MCR 1, 7 i 8;

28.  podkreśla transgraniczny charakter rybołówstwa i konieczność – w celu walki z połowami NNN – współpracy zarówno dwu-, jak i wielostronnej, tak aby środki przyjęte z myślą o walce z połowami NNN były stosowane przez wszystkich w sposób przejrzysty, niedyskryminujący i sprawiedliwy, z uwzględnieniem zasobów finansowych, technicznych i ludzkich krajów rozwijających się, w szczególności małych państw wyspiarskich;

29.  zwraca się do Komisji o zapewnienie spójności swoich strategii politycznych, tak by polityka rozwoju obejmująca walkę z ubóstwem była – obok kwestii środowiskowych i handlowych – integralną częścią polityki UE mającej na celu zwalczanie połowów NNN;

30.  podkreśla bezpośredni związek między połowami NNN a poziomem zarządzania danego kraju i domaga się, by wszelkim środkom w ramach pomocy zewnętrznej towarzyszyła ze strony państwa beneficjenta silna wola polityczna zakazania połowów NNN na jego wodach, a w bardziej ogólnym ujęciu wola poprawy gospodarowania w sektorze rybołówstwa;

31.  zachęca Komisję i państwa członkowskie, aby rozszerzyły swoje programy wsparcia finansowego, technologicznego i technicznego, w tym oficjalnej pomocy rozwojowej i umów o partnerstwie w sprawie połowów, dla programów monitorowania, kontroli i nadzoru wód krajów rozwijających się, w ramach których pierwszeństwo zostanie przyznane programom regionalnym, nie zaś dwustronnym; zachęca ponadto do lepszej koordynacji finansowania takich programów ze wszystkich źródeł, zarówno europejskich, jak i innych;

32.  uważa ponadto, że UE powinna aktywnie wykorzystywać współpracę w ramach umów o partnerstwie w sprawie połowów w celu skuteczniejszego zwalczania połowów NNN;

33.  zwraca się do Komisji o odpowiednie zwiększenie puli środków finansowych dla sektora rybołówstwa w umowach, które zawiera z krajami rozwijającymi się, tak by umocniły one swoje zasoby instytucjonalne, ludzkie i techniczne w celu walki z połowami NNN, a tym samym lepiej przestrzegały postanowień światowych i regionalnych organizacji zarządzających połowami oraz przepisów europejskich;

34.  podkreśla konieczność włączenia społeczeństwa obywatelskiego i zwiększenia zaangażowania przedsiębiorstw sektora rybołówstwa, tak by czuwały nad przestrzeganiem legalnych metod połowów i współpracowały z władzami w walce z połowami NNN w ramach odpowiedzialności przedsiębiorstw w kwestiach społecznych i środowiskowych;

35.  zwraca się do Komisji z wnioskiem, by zbadała możliwość dodania do listy instrumentów, które mają być wdrożone, aby kraje spełniały wymagania obecnie poddawanego przeglądowi ogólnego systemu preferencji (GSP+), porozumienia FAO o środkach stosowanych przez państwo portu, porozumienia Narodów Zjednoczonych w sprawie zasobów rybnych oraz porozumienia FAO o przestrzeganiu międzynarodowych środków ochrony i zarządzania; wzywa do cofnięcia pozwoleń na wywóz wszystkim państwom, w których sprzedawane są produkty pochodzące z połowów NNN; uważa, że UE powinna wraz z tymi państwami podejmować działania zmierzające do zakazu sprzedaży takich produktów;

36.  przypomina, że kwestia połowów NNN jest nierozerwalnie związana z kwestią umów o partnerstwie gospodarczym w kontekście wymiany handlowej objętej postanowieniami WTO; podkreśla problem odstępstwa od reguł pochodzenia dla niektórych przetworzonych produktów rybołówstwa, a w szczególności w przypadku Papui-Nowej Gwinei, co uniemożliwia identyfikowalność takich produktów i otwiera drogę połowom NNN;

37.  uważa, że w regionalnych organizacjach ds. zarządzania rybołówstwem, do których należy UE, powinna ona realizować następujące cele:

   utworzenie dla wszystkich rodzajów połowów podlegających kompetencji regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem rejestrów statków rybackich uprawnionych do dokonywania połowów, w tym statków pomocniczych, a także list statków dokonujących połowów NNN (czarne listy), które będą często aktualizowane, powszechnie publikowane i koordynowane w ramach regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem;
   wzmocnienie komitetów ds. zgodności regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem w celu sprawdzenia wyników działań podejmowanych przez umawiające się strony, a w stosownych przypadkach nałożenie skutecznych sankcji;
   rozszerzenie listy konkretnych działań, jakie mają podjąć umawiające się strony jako państwa bandery, państwa nadbrzeżne, państwa portu i państwa zbytu oraz państwa czerpiące korzyści z prawa własności w ramach poszczególnych regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem;
   opracowanie właściwych inspekcji na morzu i programów obserwacyjnych;
   stosowanie zakazu przeładunków na morzu;
   opracowanie systemów dokumentacji połowowej, począwszy od głównych gatunków w poszczególnych regionalnych organizacjach ds. zarządzania rybołówstwem;
   obowiązkowe wykorzystanie instrumentów elektronicznych takich jak system VMS, elektroniczne dzienniki pokładowe i w razie potrzeby inne urządzenia lokalizacyjne;
   prowadzenie obowiązkowych i systematycznych ocen wyników działań podejmowanych przez poszczególne regionalne organizacje ds. zarządzania rybołówstwem i nałożenie obowiązku postępowania według wydanych zaleceń;
   złożenie oświadczeń dotyczących interesów finansowych w zakresie rybołówstwa przez szefów delegacji regionalnych organizacji ds. rybołówstwa, jeżeli potencjalnie może wystąpić konflikt interesów;

38.  wzywa do pilnego rozszerzenia sieci regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem, aby objąć wszystkie rodzaje i obszary pełnomorskich połowów, przez utworzenie nowych regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem lub przez rozszerzenie mandatu już istniejących organizacji; jest przekonany, że z uwagi na globalny charakter połowów NNN konieczna jest ściślejsza współpraca między regionalnymi organizacjami ds. zarządzania rybołówstwem w zakresie wymiany informacji oraz sankcji nakładanych na statki i umawiające się strony;

39.  uważa, że prawo do połowów na pełnym morzu musi zostać uwarunkowane, w stopniu możliwym zgodnie z prawem międzynarodowym, przynależnością danego państwa do odpowiednich organów międzynarodowych i pełnym wdrożeniem wszystkich środków zarządzania przyjętych przez te organy;

40.  stwierdza, że FAO jest głównym źródłem fachowej wiedzy naukowej i zaleceń przy badaniu kwestii związanych z rybołówstwem i akwakulturą na świecie z uwagi na głębsze powiązanie rozwoju rybołówstwa i zarządzania nim z zachowaniem różnorodności biologicznej i ochroną środowiska;

41.  w pełni popiera obecną inicjatywę FAO polegającą na jak najszybszym stworzeniu ogólnoświatowego rejestru statków rybackich, który powinien być obowiązkowy i obejmować statki o pojemności brutto powyżej 10 GT;

42.  zachęca do szybkiego opracowania systemu oceny wyników działań podejmowanych przez państwa bandery, nad którym obecnie pracuje FAO, jako środka wywierania nacisku na państwa, które nie wypełniają swoich międzynarodowych zobowiązań prawnych; wzywa do jak najszybszego znalezienia skutecznego systemu nakładania sankcji na państwa, które nie są w stanie zagwarantować, że statki pływające pod ich banderą nie wspierają połowów NNN ani w nich nie uczestniczą oraz przestrzegają wszystkich stosownych przepisów prawa; wzywa państwa członkowskie do sprawiedliwego i przejrzystego stosowania instrumentów rynkowych w celu zaprzestania nielegalnych połowów bez dyskryminowania innych państw; popiera decyzję FAO dotyczącą konsultacji międzynarodowych na temat wykonania przez państwa bandery zobowiązań wynikających z prawa międzynarodowego;

43.  wzywa do pilnego przyjęcia środków w celu zaprzestania wykorzystywania taniej bandery, co jest praktyką umożliwiającą bezkarne prowadzenie nielegalnej działalności przez statki rybackie, która powoduje znaczne straty dla ekosystemu morskiego, zasobów rybnych, społeczności nadbrzeżnych, bezpieczeństwa żywnościowego, szczególnie w państwach rozwijających się, oraz legalnego, działającego zgodnie z prawem sektora rybołówstwa;

44.  podkreśla potrzebę zagwarantowania, że takie formy pirackich połowów nie będą wpływały na interesy UE i w związku z tym wzywa państwa członkowskie do dopilnowania, aby ich obywatele nie wspierali połowów NNN ani nie uczestniczyli w takich połowach;

45.  popiera wysiłki Komisji na rzecz utworzenia rejestru publicznego właścicieli statków, którym udowodniono udział w połowach NNN; uważa, że rejestr ten powinien być dostosowany do rejestru prowadzonego przez Wspólnotową Agencję Kontroli Rybołówstwa w Vigo;

46.  jest przekonany, że niezależne oceny wyników działań podejmowanych zarówno przez państwa bandery, jak i przez regionalne organizacje ds. zarządzania rybołówstwem powinna przeprowadzać organizacja włączona bez dalszej zwłoki do systemu Narodów Zjednoczonych;

47.  stwierdza brak współpracy międzynarodowej w zarządzaniu negatywnymi skutkami działalności ludzkiej innej niż rybołówstwo, która powoduje skutki dla środowiska morskiego, i wzywa Komisję do poparcia idei utworzenia globalnej instytucji w celu zlikwidowania tej luki, na przykład pod auspicjami ONZ;

48.  podkreśla, że należy jeszcze bardziej rozwinąć koncepcję odpowiedzialności państwa zbytu jako sposobu niedopuszczania na rynek produktów wytworzonych z ryb pochodzących z połowów NNN; uważa, że UE musi w trybie pilnym podjąć rozmowy z innymi głównymi państwami zbytu, w tym m.in. ze Stanami Zjednoczonymi, Japonią i Chinami, w sprawie sposobów wzajemnej współpracy i jak najszybszego opracowania międzynarodowych instrumentów prawnych, w ramach których można byłoby zahamować i ścigać handel rybami pochodzącymi z połowów NNN oraz za niego karać, zgodnie z zasadami Światowej Organizacji Handlu (WTO) i w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych;

49.  podkreśla, że utrzymywanie i rozwijanie europejskiego sektora rybołówstwa zależy częściowo od rygorystycznego monitorowania produktów rybnych pozyskanych w ramach połowów NNN sprzedawanych na rynkach europejskich i światowych; podkreśla znaczenie tego sektora dla planowania regionalnego, bezpieczeństwa żywności oraz ochrony miejsc pracy i zasobów na wodach wspólnotowych;

50.  stoi na stanowisku, że Unia Europejska już teraz dysponuje instrumentami, które mogą zniechęcić do nielegalnych połowów, i jest przekonany o ich odstraszającym działaniu, które bez wątpienia spowoduje rzeczywiste skutki pod warunkiem należytego wykorzystania tych instrumentów, gdyż UE stanowi jeden z największych rynków zbytu ryb na świecie; w związku z tym wzywa, aby nie przyznawać świadectw wywozowych lub cofnąć takie świadectwa państwom lub umawiającym się stronom, które nie współpracują z regionalnymi organizacjami ds. rybołówstwa przy tworzeniu instrumentów takich jak systemy dokumentacji połowów lub środki stosowane przez państwo portu;

51.  podkreśla, że handel to jeden z najlepszych rodzajów broni w walce z połowami NNN; w związku z tym ponownie wyraża ubolewanie z powodu braku koordynacji działań DG MARE i DG TRADE, gdyż podczas gdy DG MARE stawia sobie coraz więcej celów w zakresie zwalczania połowów NNN, celem DG TRADE wydaje się wyłącznie coraz większe otwieranie rynków Wspólnoty na import, bez względu na jego pochodzenie i gwarancje kontroli, przyznawanie preferencyjnych stawek celnych i odstępstw od reguł pochodzenia, co sprzyja wyłącznie oddaniu rynków europejskich flotom i państwom, które wykazują co najmniej tolerancję dla połowów NNN;

52.  w związku z tym uważa, że należy zwiększyć odpowiedzialność rynków za podejmowane przez nie działania, a w szczególności odpowiedzialność importerów, gdyż rynek stanowi bodaj najistotniejszy powód prowadzenia połowów NNN;

53.  podkreśla znaczenie prawa konsumentów do posiadania pewności, że nabyty produkt pochodzi z legalnych połowów;

54.  wzywa zarówno Komisję, jak i państwa członkowskie do poprawy sposobów informowania konsumentów w ramach różnych systemów etykietowania, np. systemu Rady Zarządzania Zasobami Morskimi, który zapewnia przejrzystość i gwarantuje konsumentom, że kupują ryby złowione w sposób legalny i zrównoważony;

55.  wyraża pełne poparcie dla nowych wytycznych przyjętych na posiedzeniu Komisji Rybołówstwa FAO w lutym 2011 r. w celu zharmonizowania systemu etykietowania produktów rybnych umożliwiającego zwalczanie nielegalnego rybołówstwa; uważa, że na etykiecie należy wyraźnie podać naukową i handlową nazwę danej ryby, rodzaj łowiska, a przede wszystkim miejsce pochodzenia;

56.  zachęca Komisję, aby kontynuowała opracowywanie ogólnoświatowego systemu dokumentacji połowowej;

57.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby wspierały rozwój i stosowanie technik gwarantujących pełną i skuteczną identyfikowalność produktów rybnych w ramach całego łańcucha dostaw, w tym technik satelitarnego monitorowania ruchu statków rybackich i pomocniczych oraz technik dotyczących elektronicznych tagów do śledzenia przemieszczania się ryb, a także aby wspierały utworzenie globalnych baz danych DNA ryb oraz innych genetycznych baz danych w celu zidentyfikowania produktów rybnych oraz ich pochodzenia geograficznego, jak określono w sprawozdaniu Wspólnego Centrum Badawczego Komisji zatytułowanym „Zapobieganie nielegalnej działalności w sektorze rybołówstwa – genetyka, genomika, chemia i kryminalistyka na rzecz zwalczania połowów NNN i wspierania identyfikacji pochodzenia produktów rybnych”;

58.  wzywa Komisję i Radę do zwiększenia środków przeznaczonych na walkę z korupcją i przestępczością zorganizowaną na wszystkich szczeblach;

59.  z zadowoleniem przyjmuje najnowsze sprawozdanie na temat transnarodowej przestępczości zorganizowanej w sektorze rybołówstwa, które przygotowało Biuro Narodów Zjednoczonych ds. Narkotyków i Przestępczości (UNODC), oraz wyjaśnienie sposobu, w jaki zorganizowane grupy przestępcze zwiększają swoją strefę wpływów w sektorze rybołówstwa, zarówno w zakresie działań związanych z zaopatrzeniem (zapewnienie statku i załogi, wymiana paliwa itp.), jak i działań związanych ze zbytem (wprowadzanie na rynek, przewóz);

60.  wyraża poważne zaniepokojenie w związku z prowadzeniem przez osoby zajmujące się połowami NNN działań o charakterze przestępczym, takich jak wykorzystywanie, handel ludźmi, pranie pieniędzy, korupcja, obrót kradzionymi przedmiotami, uchylanie się od opodatkowania i oszustwa celne, co należy postrzegać jako formę transnarodowej przestępczości zorganizowanej; podkreśla potrzebę przyjęcia wszechstronniejszego i bardziej zintegrowanego podejścia do kwestii zwalczania połowów NNN, w tym kontroli handlu i importu;

61.  w pełni popiera zalecenia zawarte w przygotowanym przez UNODC sprawozdaniu, w tym międzynarodową współpracę w zakresie wykrywania działań o charakterze przestępczym prowadzonych na morzach, zwiększenie przejrzystości w zakresie własności statków rybackich i podejmowanych przez nie działań oraz zniechęcanie do sprzedaży statków rybackich przedsiębiorstwom i korzystania z nich przez przedsiębiorstwa, w przypadku których niemożliwe jest zidentyfikowanie rzeczywistych beneficjentów;

62.  zauważa, że Konwencja Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej jest jednym z traktatów ratyfikowanych przez największą liczbę państw, który zobowiązuje umawiające się strony do wzajemnej współpracy w zakresie prowadzenia dochodzeń, postępowań karnych i procesów sądowych w odniesieniu do transnarodowej przestępczości zorganizowanej, co prowadzi do powstania istotnych powiązań między wspomnianymi stronami w zakresie zwalczania zjawiska połowów NNN;

63.  jest przekonany, że połowy NNN powinny stać się jednym z priorytetowych obszarów działań Interpolu, który powinien otrzymać środki i uprawnienia w zakresie prowadzenia dochodzeń w celu monitorowania i zwalczania transnarodowych przestępczych aspektów połowów NNN;

64.  zwraca się do Komisji o zbadanie, czy niektóre elementy amerykańskiej ustawy Lacey Act mogłyby zostać wykorzystane w kontekście europejskim, szczególnie jeśli chodzi o przepisy nakładające na sprzedawców detalicznych odpowiedzialność za legalność ryb;

65.  wzywa Komisję do uwzględnienia powyższych zasad, w stosownych przypadkach, w postanowieniach dwustronnych umów w sprawie połowów;

66.  nalega, aby UE zaproponowała, by kwestia zarządzania wodami międzynarodowymi stała się kwestią priorytetową podczas następnego Światowego Szczytu Zrównoważonego Rozwoju, który odbędzie się w Brazylii w 2012 r., z okazji 30. rocznicy podpisania Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza;

67.  podkreśla, że walka z nielegalnymi połowami na szczeblu światowym ma zasadnicze znaczenie dla zrównoważonego rozwoju globalnego i dlatego musi stanowić zasadniczą i wyraźną część umów o partnerstwie w sprawie połowów, zobowiązań w ramach polityki handlowej, celów w zakresie współpracy na rzecz rozwoju oraz priorytetów polityki zagranicznej Unii Europejskiej;

68.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, parlamentom państw członkowskich, sekretariatom regionalnych organizacji ds. rybołówstwa, dla których UE jest umawiającą się stroną, oraz Komisji ds. Rybołówstwa FAO.

(1) Dz.U. C 287E z 29.11.2007, s. 502
(2) Dz.U. L 286 z 29.10.2008, s. 1
(3) Dz.U. L 286 z 29.10.2008, s. 33
(4) Dz.U. L 343 z 22.12.2009, s. 1


Iran - niedawne przypadki łamania praw człowieka
PDF 223kWORD 67k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie Iranu – niedawne przypadki łamania praw człowieka
P7_TA(2011)0517RC-B7-0594/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Iranu, zwłaszcza rezolucje dotyczące praw człowieka, a w szczególności rezolucje przyjęte w dniach 7 września 2010 r. i 20 stycznia 2011 r.,

–  uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ 16/9 ustanawiającą mandat specjalnego sprawozdawcy ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie,

–  uwzględniając 123 zalecenia poczynione w wyniku powszechnego okresowego przeglądu, który Rada Praw Człowieka przeprowadziła w lutym 2010 r.,

–  uwzględniając fakt, że w dniu 17 czerwca 2011 r. przewodniczący Rady Praw Człowieka mianował Ahmeda Shaheeda specjalnym sprawozdawcą ONZ ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie, a także uwzględniając sprawozdanie okresowe z dnia 23 września 2011 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie przedłożone przez specjalnego sprawozdawcę na 66. sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ,

–  uwzględniając sprawozdanie z dnia 15 września 2011 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Islamskiej Republice Iranu, przedłożone przez sekretarza generalnego ONZ na 66. sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ,

–  uwzględniając sprawozdanie Centrum Dokumentacji Praw Człowieka w Iranie z dnia 10 czerwca 2011 r. dotyczące stosowania przez irańskie władze więzienne gwałtu jako metody tortur,

–  uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji/ Wysokiej Przedstawiciel Unii do spraw Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa z dni 15 i 26 września 2011 r. w sprawie zatrzymania Nasrin Sotoudeh, prawniczki zajmującej się prawami człowieka, i w sprawie aresztowania 6 niezależnych filmowców oraz z dnia 18 października 2011 r. w sprawie wyroków na filmowca Dżafara Panahiego i aktorkę Marzieh Vafamehr,

–  uwzględniając fakt, że w dniu 10 października 2011 r. UE wzmocniła środki restrykcyjne w reakcji na poważne naruszenia praw człowieka w Iranie,

–  uwzględniając rezolucje Zgromadzenia ONZ 62/149 z dnia 18 grudnia 2007 r. oraz 63/168 z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie moratorium na wykonywanie kary śmierci,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, Międzynarodową konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej oraz Konwencję o prawach dziecka, a także fakt, że Iran jest stroną wszystkich tych aktów prawnych,

–  uwzględniając konstytucję Islamskiej Republiki Iranu, a w szczególności jej art. 23-27 i 32-35, które przewidują swobodę wypowiedzi, zgromadzeń i stowarzyszeń, prawo do praktykowania własnej religii oraz prawa podstawowe osób oskarżonych i uwięzionych,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu PE,

A.  mając na uwadze, że obecną sytuację w zakresie praw człowieka w Iranie charakteryzują systematycznie powtarzające się naruszenia praw podstawowych; mając na uwadze, że obrońcy praw człowieka (w szczególności działający na rzecz praw kobiet, dzieci i mniejszości), dziennikarze, blogerzy, artyści, przywódcy studenccy, prawnicy, działacze związkowi i ekolodzy nadal żyją pod poważną presją i stałą groźbą aresztowania;

B.  mając na uwadze, że najpilniejsze kwestie to nawarstwione braki w zakresie wymierzania sprawiedliwości, praktyki równoznaczne z torturami lub okrutne bądź poniżające traktowanie osób zatrzymanych, w tym gwałty, nierówne traktowanie kobiet, prześladowanie mniejszości religijnych i etnicznych oraz brak praw obywatelskich i politycznych, w szczególności prześladowanie i zastraszanie obrońców praw człowieka, prawników i działaczy społeczeństwa obywatelskiego;

C.  mając na uwadze, że ze swoim odsetkiem egzekucji w pierwszej połowie 2011 r. Iran jest krajem o najwyższej liczbie wykonanych wyroków śmierci w przeliczeniu na mieszkańca, co kontrastuje ze światową tendencją do znoszenia kary śmierci;

D.  mając na uwadze, że chociaż Iran jest sygnatariuszem Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych oraz oficjalnie zakazuje egzekucji osób poniżej 18. roku życia, to jednak według licznych doniesień wykonuje się tam więcej wyroków śmierci na osobach nieletnich niż w jakimkolwiek innym kraju;

E.  mając na uwadze, że władze irańskie dotychczas nie wywiązały się ze zobowiązań w ramach ONZ i odmawiają współpracy ze specjalnym sprawozdawcą; mając na uwadze, że w sprawozdaniu okresowym opisano „systematycznie powtarzające się naruszenia” oraz „nasiloną” kampanię nadużyć, wyrażono zaniepokojenie w związku z coraz częstszym stosowaniem kary śmierci za drobne przestępstwa i bez rzetelnego procesu oraz wskazano, że jak dotąd w ciągu 2011 r. w mieście Meszhed we wschodnim Iranie przeprowadzono co najmniej 200 egzekucji oficjalnych oraz 146 egzekucji tajnych; mając na uwadze, że w 2010 r. w Iranie wykonano tajne wyroki śmierci na ponad 300 osobach;

F.  mając na uwadze, że krewni obywateli irańskich, którzy przebywają w więzieniu lub wobec których toczy się postępowanie, są również aresztowani, przesłuchiwani, a także nękani, poza Iranem i w UE; mając na uwadze, że tysiące Irańczyków uciekło z kraju i znalazło schronienie w krajach ościennych;

G.  mając na uwadze, że opozycyjni przywódcy Mir Hussein Mousavi i Mehdi Karroubi są nielegalnie przetrzymywani w areszcie domowym i arbitralnie pozbawieni wolności od 14 lutego 2011 r.; mając na uwadze, że przywódcy ci, a także ich prowadzące działalność polityczną małżonki byli w niektórych okresach przymusowo izolowani w nieznanych miejscach i pozbawiani wszelkiego kontaktu z przyjaciółmi i rodzinami oraz poważnie narażeni na tortury;

H.  mając na uwadze, że w lutym i marcu 2011 r. setki osób aresztowano, a co najmniej trzy osoby zginęły, gdy tysiące demonstrantów wyszło na ulice, aby poprzeć ruchy prodemokratyczne w ościennych krajach arabskich oraz zaprotestować przeciw uwięzieniu opozycyjnych przywódców Mir Husseina Mousaviego i Mehdiego Karroubiego;

I.  mając na uwadze, że w kwietniu 2011 r. w południowo-wschodniej prowincji Chuzestan siły bezpieczeństwa zabiły kilkudziesięciu manifestantów, głównie pochodzenia arabskiego, i aresztowały dziesiątki innych oraz że dziesiątki osób aresztowano i raniono w protestach ekologicznych przeciw osuszeniu jeziora Urmia, do których doszło w prowincji Azerbejdżan Wschodni;

J.  mając na uwadze, że nadal rośnie presja na mniejszości religijne, zwłaszcza wyznawców bahaizmu, konwertytów oraz uczonych szyickich związanych z ruchem dysydenckim; mając na uwadze, że bahaitów – chociaż są oni największą niemuzułmańską mniejszością religijną – spotyka dotkliwa dyskryminacja, w tym uniemożliwianie dostępu do edukacji, oraz że toczy się postępowanie sądowe przeciw 7 uwięzionym przywódcom, a ponad 100 członków wspólnoty pozostaje w areszcie; mając na uwadze, że według doniesień w pierwszej połowie 2011 r. aresztowano ponad 207 chrześcijan; mając na uwadze, że sunnici nadal spotykają się z dyskryminacją w prawodawstwie i w praktyce oraz że uniemożliwia się im pełne korzystania z prawa do praktykowania religii; mając na uwadze, że wspierana przez państwo kampania zniesławiająca członków (szyickiego) Sufickiego Zakonu Nimatullahi, przedstawianie wszelkich form mistycyzmu jako satanicznych oraz prześladowanie wyznawców sufizmu trwa nadal, czego najbardziej jaskrawym przykładem jest zamach w Kawarze we wrześniu 2011 r., w którym zginęła jedna osoba, a inne zostały poważnie ranne;

K.  mając na uwadze, że aresztuje się osoby, które odeszły od islamu, oraz że art. 225 projektu kodeksu karnego zmierza do wprowadzenia obowiązkowego orzekania kary śmieci dla mężczyzn apostatów; mając na uwadze, że protestanckiemu pastorowi Jusefowi Nadarchaniemu nadal grozi egzekucja za apostazję;

L.  mając na uwadze, że irańska gwardia rewolucyjna, służby wywiadowcze i milicja Basidż odgrywają czynną rolę w ostrych i brutalnych represjach w Iranie;

M.  mając na uwadze, że członkowie społeczności lesbijskiej, gejowskiej, biseksualnej i transgenderowej są nękani, prześladowani, okrutnie karani, a nawet skazywani na śmierć; mając na uwadze, że osoby te są dyskryminowane ze względu na orientację seksualną, w tym w sprawach takich jak dostęp do zatrudnienia, mieszkania, edukacji i opieki zdrowotnej, a także doświadczają wykluczenia społecznego;

N.  mając na uwadze, że kary więzienia wydane na czołowych działaczy studenckich Bahareh Hedajat, Mahdieh Golru i Madżida Tawakoliego przedłużono o 6 miesięcy po zarzuceniu im „propagandy przeciw systemowi”; mając na uwadze, że 15 września 2011 r. działaczka polityczna i doktorantka Samije Tohidlu otrzymała karę 50 batów po odbyciu rocznej kary pozbawienia wolności w więzieniu Ewin; mając na uwadze, że Samije Tohidlou już wcześniej odbyła karę 70 dni więzienia; mając na uwadze, że zarówno pozbawienie wolności, jak i 50 batów były karą za prowadzenie bloga i inną działalność internetową; mając na uwadze, że 9 października 2011 r. działacz studencki Pajman Aref otrzymał karę 74 batów przed zwolnieniem z więzienia, w związku z zarzutem znieważenia prezydenta Iranu;

O.  mając na uwadze, że na wybitnego irańskiego filmowca Dżafara Panahiego wydano wyrok 6 lat więzienia, utrzymany w apelacji; mając na uwadze, że na rok pozbawienia wolności i 90 batów skazano wybitną aktorkę Marzieh Vafamehr, po jej udziale w filmie przedstawiającym trudne warunki działalności artystów w Iranie; mając na uwadze, że 17 września 2011 r. 6 niezależnych dokumentalistów – Mohsen Szahrnazdar, Hadi Afarideh, Katajun Szahabi, Naser Safarian, Szahnam Bazdar i Modżtaba Mir Tahmaseb – zostało zatrzymanych przez władze irańskie, które oskarżyły ich o pracę dla perskiego serwisu BBC i prowadzenie działalności szpiegowskiej na polecenie tego serwisu informacyjnego;

P.  mając na uwadze, że od 2009 r. za wykonywanie zawodu aresztowano dziesiątki prawników, w tym Nasrin Sotoudeh, Mohammada Seifzadeha, Hutana Kiana i Abdolfattaha Soltaniego; mając na uwadze, że laureatkę Nagrody Nobla Szirin Ebadi w istocie zmuszono do wyjazdu z kraju, kiedy władze zamknęły jej Ośrodek Obrońców Praw Człowieka, a także mając na uwadze, że prawnicy występujący w obronie więźniów politycznych i więźniów sumienia narażają się osobiście na coraz poważniejsze niebezpieczeństwo;

Q.  mając na uwadze, że irańskie władze ogłosiły, że trwają prace nad utworzeniem równoległej sieci internetowej, która ma w przyszłości zastąpić otwartą sieć światową i być zgodna z zasadami islamu – sieć tę opisują one jako sieć „halal”; mając na uwadze, że „Internet halal” dałby w istocie irańskim władzom stuprocentową kontrolę nad wszelką wymianą danych i wszelkimi treściami w internecie, co stanowi poważne naruszenie wolności słowa i ograniczenie dostępu do sieci informacyjnych i komunikacyjnych;

R.  mając na uwadze, że według szeroko powtarzanych doniesień spółki (z siedzibą w) UE służą irańskim władzom pomocą techniczną i dostarczają im opracowane na zamówienie technologie, wykorzystywane do śledzenia i lokalizowania (online) obrońców praw człowieka i działaczy aktywnych w tej dziedzinie oraz walnie przyczyniające się do łamania praw człowieka;

1.  wyraża poważne zaniepokojenie z powodu stale pogarszającej się sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie, rosnącej liczby więźniów politycznych, niezmiennie wysokiej liczby egzekucji, w tym egzekucji nieletnich, powszechnego stosowania tortur, niesprawiedliwych procesów i niebotycznych kwot kaucji, a także poważnych ograniczeń wolności informacji, wypowiedzi, zgromadzeń, wyznania, edukacji i przemieszczania się;

2.  składa hołd odwadze wszystkich Irańczyków walczących w obronie podstawowych wolności, praw człowieka i zasad demokratycznych oraz pragnących żyć w społeczeństwie wolnym od represji i zastraszania;

3.  zdecydowanie potępia stosowanie kary śmierci w Iranie i wzywa irańskie władze, by zgodnie z rezolucjami Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 62/149 i 63/138 wprowadziły moratorium na wykonywanie kary śmierci do czasu jej całkowitego zniesienia;

4.  wzywa do nowelizacji irańskiego kodeksu karnego zakazującej nakładania kar cielesnych przez organy sądowe i administracyjne; przypomina, że stosowanie kar cielesnych, które są równoznaczne z torturami, jest niezgodne z art. 7 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych; zdecydowanie potępia chłostę zastosowaną wobec działaczy studenckich Somayeh Tohidlou i Pajmana Arefa;

5.  jest gotów poprzeć nałożenie dalszych sankcji na osoby odpowiedzialne za łamanie praw człowieka; wzywa państwa członkowskie UE będące stałymi członkami Rady Bezpieczeństwa ONZ do złożenia wniosku o wszczęcie dochodzenia w sprawie ewentualnego uznania zbrodni popełnianych przez irańskie władze za zbrodnie przeciwko ludzkości;

6.  wzywa irańskie władze do zwolnienia wszystkich więźniów politycznych, w tym przywódców politycznych Mir Husseina Mousaviego i Mehdiego Karroubiego, prawników walczących o prawa człowieka Nasrin Sotoudeh i Abdolfattaha Soltaniego, działaczy studenckich Bahareh Hedajat, Abdollaha Momeniego, Mahdieh Golru i Madżida Tawakoliego, dziennikarza Abdolrezy Tadżika, pastora Jusefa Nadarchaniego, filmowców Dżafara Panahiego i Mohammada Rasoulofa oraz innych osób wymienionych w sprawozdaniu Ahmeda Shaheeda, specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie;

7.  głęboko ubolewa z powodu nieuczciwych i nieprzejrzystych procesów sądowych oraz braku odpowiedniego przeszkolenia zawodowego osób uczestniczących w tych procesach, a także wzywa władze irańskie do zapewnienia uczciwych i otwartych postępowań;

8.  wzywa rząd Iranu, by niezwłocznie zezwolił Ahmedowi Shaheedowi, mianowanemu specjalnym sprawozdawcą ONZ, na wjazd do Iranu, gdzie zajmie się on trwającym w tym kraju kryzysem w zakresie praw człowieka; zauważa, że całkowity brak współpracy rządu ze specjalnym sprawozdawcą w ramach jego mandatu oraz ciągłe odmawianie mu zezwolenia na wjazd do kraju wskazują, że rząd nie zamierza podjąć konstruktywnych działań zmierzających do poprawy sytuacji w zakresie praw człowieka;

9.  wzywa irańskie władze, by wykazały się pełnym zaangażowaniem we współpracę ze społecznością międzynarodową w celu poprawy sytuacji z zakresu praw człowieka w Iranie, oraz wzywa rząd Iranu do wypełnienia obowiązków wynikających z prawa międzynarodowego i z podpisanych przez ten rząd konwencji międzynarodowych; podkreśla znaczenie wolnych i uczciwych wyborów;

10.  wzywa irańskie władze do niezwłocznego zwolnienia przetrzymywanych członków irańskich środowisk artystycznych oraz do położenia kresu prześladowaniu tych środowisk, przejawiającemu się w więzieniu ich członków i w innych formach prześladowania; zauważa, że takie traktowanie jest niezgodne z międzynarodowymi zasadami praw człowieka, do których przestrzegania Iran dobrowolnie się zobowiązał; zaznacza, że wolność wypowiedzi przez sztukę i słowo pisane zapisano w art. 19 podpisanego przez Iran Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych;

11.  wzywa Iran do podjęcia działań mających zapewnić pełne poszanowanie prawa do wolności wyznania i przekonań, w tym przez zapewnienie pełnej zgodności prawodawstwa i praktyk z art. 18 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, a także wskazuje, że wymaga to również pełnego i bezwarunkowego zagwarantowania prawa każdego człowieka do zmiany religii w oparciu o własną decyzję;

12.  wzywa Iran do niezwłocznego podjęcia działań zapewniających członkom wspólnoty bahaitów ochronę przed dyskryminacją we wszystkich dziedzinach, natychmiastowe dochodzenia w sprawie łamania ich praw, ściganie osób odpowiedzialnych i udostępnienie członkom tej wspólnoty skutecznych środków odwoławczych;

13.  potępia Iran za nielegalne zakłócanie odbioru perskiego serwisu BBC i programów telewizji Deutsche Welle z satelity Hotbird i Eutelsat W3A, a także wzywa Eutelsat do zaprzestania świadczenia usług irańskim państwowym stacjom telewizyjnym, dopóki Iran będzie nadal wykorzystywał usługi Eutelsatu do blokowania niezależnych programów telewizyjnych;

14.  wyraża zaniepokojenie z powodu stosowania (europejskich) technologii umożliwiających cenzurę, filtrowanie i inwigilację do kontrolowania i cenzurowania przepływów informacyjnych i komunikacyjnych oraz do tropienia obywateli, zwłaszcza obrońców praw człowieka, jak w niedawno ujawnionym przypadku spółki Creativity Software; wzywa europejskie spółki do działania zgodnego z zasadami odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw, co oznacza niedostarczanie Iranowi towarów, technologii i usług mogących zagrażać obywatelskim i politycznym prawom Irańczyków;

15.  podkreśla, że swobodny dostęp do informacji i środków komunikacji oraz niecenzurowany dostęp do internetu (wolność internetu) to prawa powszechne, niezbędne dla demokracji i wolności słowa, zapewniające przejrzystość i rozliczalność, co uznała Rada Praw Człowieka ONZ w dniu 6 maja 2011 r.;

16.  wzywa irańskie władze do uchylenia lub zmiany wszelkich przepisów oznaczających dyskryminację, prześladowanie i karanie ze względu na orientację seksualną lub tożsamość płciową lub mogących prowadzić do takiej dyskryminacji, prześladowania i karania, a także wzywa do zapewnienia niezwłocznego i bezwarunkowego zwolnienia wszystkich osób zatrzymanych wyłącznie za odbywane za obopólną zgodą praktyki seksualne lub za orientację seksualną;

17.  wzywa państwa członkowskie do udzielenia bezpiecznego schronienia obywatelom Iranu, którzy uciekli z kraju, na przykład w formie inicjatywy Miasta Schronienia;

18.  wzywa irańskie władze, by godziły się na pokojowe protesty i rozwiązywały liczne problemy, z jakimi borykają się mieszkańcy Iranu; wyraża szczególne zaniepokojenie z powodu groźby klęski ekologicznej w regionie jeziora Urmia i wzywa rząd do zdecydowanych działań będących próbą stabilizacji sytuacji ekologicznej w tym regionie, od której uzależnione są miliony Irańczyków;

19.  apeluje do przedstawicieli UE oraz do wiceprzewodniczącej Komisji/ Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, by zachęcali irańskie władze do ponownego zaangażowania się w dialog na temat praw człowieka;

20.  wzywa Europejską Służbę Działań Zewnętrznych, by zwróciła uwagę na obywateli UE przebywających w irańskich więzieniach i uczyniła wszystko, co w jej mocy, by zapewnić im dobre warunki i uwolnienie;

21.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ Wysokiej Przedstawiciel Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, sekretarzowi generalnemu ONZ, urzędowi Najwyższego Przywódcy, prezesowi irańskiego sądu najwyższego oraz rządowi i parlamentowi Iranu.


Egipt, w szczególności sprawa blogera Alai Abdela Fataha
PDF 208kWORD 46k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie Egiptu, w szczególności w sprawie blogera Alaa Abd El-Fattaha
P7_TA(2011)0518RC-B7-0595/2011

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje, w szczególności rezolucję z dnia 17 lutego 2011 r.(1) w sprawie sytuacji w Egipcie oraz rezolucję z dnia 27 października 2011 r.(2) w sprawie sytuacji w Egipcie i Syrii, zwłaszcza w odniesieniu do wspólnot chrześcijańskich,

–   uwzględniając układ o stowarzyszeniu między UE a Egiptem, w szczególności jego art. 2,

–  uwzględniając art. 10, 18 i 19 Powszechnej deklaracji praw człowieka z roku 1948,

–  uwzględniając art. 14 ust. 1 i art. 18 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych z 1966 r., którego Egipt jest stroną,

–   uwzględniając art. 6 i 9 europejskiej konwencji praw człowieka (EKPC) z 1950 r.,

–   uwzględniając deklarację ONZ w sprawie eliminacji wszelkich form nietolerancji i dyskryminacji ze względu na religię lub przekonania z 1981 r.,

–   uwzględniając wytyczne Unii Europejskiej w sprawie obrońców praw człowieka,

–   uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton z dnia 10 października 2011 r. dotyczące przemocy w Egipcie,

–   uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 21 lutego 2011 r., w których zwrócono się do wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton o przedstawienie przyjętych środków i konkretnych propozycji dalszej intensyfikacji działań Unii Europejskiej na rzecz wspierania i obrony religii i wolności przekonań,

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 10 października 2011 r. oraz konkluzje Rady Europejskiej w sprawie Egiptu z dnia 23 października 2011 r.,

–  uwzględniając swoje sprawozdania roczne w sprawie sytuacji praw człowieka na świecie, a w szczególności swoją rezolucję z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka na świecie za rok 2009,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w dniu 30 października 2011 r. prokurator wojskowy wezwał na przesłuchanie blogera Alaa Abd El-Fattaha, a następnie zarządził jego tymczasowe zatrzymanie na 15 dni w areszcie apelacyjnym w Bab El Khalq w Kairze pod zarzutem podżegania do przemocy wobec sił zbrojnych, napaści na wojskowych i uszkodzenia mienia wojskowego podczas niedawnych zamieszek w Maspero, w jakie przerodziła się pokojowa demonstracja w obronie praw chrześcijan koptyjskich w Kairze w dniu 9 października 2011 r., i podczas których co najmniej 25 obywateli egipskich poniosło śmierć, a ponad 300 odniosło obrażenia; mając na uwadze, że w tej samej sprawie zatrzymano 30 innych osób cywilnych;

B.  mając na uwadze, że w dniu 3 listopada 2011 r. wojskowy sąd apelacyjny podtrzymał decyzję o zatrzymaniu Alaa Abd El-Fattaha na okres 15 dni, po czym został on przewieziony do więzienia Tora, a w dniu 13 listopada jego areszt przedłużono o kolejne 15 dni do czasu przeprowadzenia dalszego śledztwa;

C.  mając na uwadze, że Alaa Abd El-Fattah odmówił odpowiedzi na pytania sądu wojskowego dotyczące wydarzeń oraz stwierdził, że złoży zeznania jedynie przed bezstronnym sądem cywilnym, a także utrzymuje, że sąd wojskowy nie ma prawa ani kompetencji do przesłuchiwania osób cywilnych;

D.  mając na uwadze, że każdy musi mieć prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia jego sprawy przez właściwy, niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony prawem;

E.  mając na uwadze, że Alaa Abd El-Fattah był już zatrzymany na 45 dni w czasie reżimu Mubaraka w 2006 r. za udział w akcji protestacyjnej popierającej niezawisłość sądownictwa;

F.  mając na uwadze, że uwięziony bloger Maikel Nabil Sanad nadal prowadzi strajk głodowy, a jego stan jest krytyczny; mając na uwadze, że w dniu 11 października 2011 r. wojskowy sąd apelacyjny postanowił unieważnić wydany wobec niego wyrok pozbawienia wolności na trzy lata i zarządził ponowną rozprawę; mając na uwadze, że podczas drugiej rozprawy w ramach nowego postępowania w dniu 1 listopada 2011 r. rozpatrzenie jego sprawy zostało odroczone do dnia 13 listopada 2011 r., a następnie w tym dniu po raz kolejny odroczone do 27 listopada 2011 r., ponieważ Nabil Sanad ponownie odmówił współpracy z sądem wojskowym z powodu sprzeciwu wobec prowadzenia postępowania przeciwko osobom cywilnym przez sądy wojskowe;

G.  mając na uwadze, że Egipt przechodzi przez decydujący okres przemian demokratycznych oraz stoi w obliczu poważnych wyzwań i trudności związanych z tym procesem;

H.  mając na uwadze, że media społecznościowe odegrały ważną rolę w wydarzeniach Arabskiej Wiosny, między innymi w Egipcie; mając na uwadze, że blogerzy, dziennikarze i obrońcy praw człowieka nadal są obiektem prześladowań i zastraszania w Egipcie;

I.  mając na uwadze, że według raportów organizacji praw człowieka od marca 2011 r. w Egipcie przed sądami wojskowymi stanęło ponad 12 000 osób cywilnych; mając na uwadze, że procesy osób cywilnych aresztowanych na mocy ustawy o stanie wyjątkowym w kraju nadal odbywają się przed sądami wojskowymi, które nie spełniają minimalnych standardów sprawiedliwego procesu i prawa do obrony; mając na uwadze, że zdecydowana większość egipskich pozarządowych organizacji praw człowieka, stowarzyszeń prawników i osobistości ze wszystkich grup politycznych dopomina się, by sprawy cywili były rozpatrywane przez sądy cywilne gwarantujące należyte postępowanie;

J.  mając na uwadze, że Unia Europejska niejednokrotnie wyrażała swoje zaangażowanie na rzecz wolności wypowiedzi, wolności myśli, wolności sumienia i wolności religii oraz podkreślała, że obowiązkiem rządów jest zagwarantowanie tych wolności na całym świecie;

1.  wzywa władze Egiptu do natychmiastowego uwolnienia Alaa Abd El-Fattaha przebywającego w więzieniu za odmowę odpowiedzi na pytania dotyczące wydarzeń w dniu 9 października 2011 r., zadawanych przez sąd wojskowy, którego nie uznaje on za sąd bezstronny i prawowity; wzywa władze egipskie do zagwarantowania, aby żaden bloger, dziennikarz ani obrońca praw człowieka w kraju nie był obiektem bezpośrednich ani pośrednich prześladowań lub zastraszania;

2.  zdecydowanie potępia zastraszanie Alaa Abd El-Fattaha za pomocą środków sądowych przez wojskowe organy sądowe; ponawia swój apel do Rady Najwyższej Sił Zbrojnych o niezwłoczne zniesienie prawa o stanie wyjątkowym i zaprzestanie sądzenia osób cywilnych przez sądy wojskowe, a także o niezwłoczne uwolnienie wszystkich więźniów sumienia i więźniów politycznych przetrzymywanych przez sądy wojskowe; podkreśla, że osoby cywilne nie powinny być sądzone przez sądy wojskowe, które nie spełniają podstawowych standardów należytego postępowania;

3.  wzywa władze egipskie do zagwarantowania bezstronnych sądów, o jakich mowa w art. 10 Powszechnej deklaracji praw człowieka z 1948 r.: „Każdy człowiek ma na warunkach całkowitej równości prawo, aby przy rozstrzyganiu o jego prawach i zobowiązaniach lub o zasadności wysuwanego przeciw niemu oskarżenia o popełnienie przestępstwa być słuchanym sprawiedliwie i publicznie przez niezależny i bezstronny sąd.”;

4.  ponawia swój apel o przeprowadzenie przez niezawisły i bezstronny sąd cywilny niezależnego, drobiazgowego i jawnego dochodzenia w sprawie zajść w Maspero, w jakie przerodziła się pokojowa demonstracja w obronie praw chrześcijan koptyjskich w Kairze w dniu 9 października 2011 r., w celu pociągnięcia do odpowiedzialności wszystkich winnych, oraz ponownie składa kondolencje ofiarom i ich rodzinom; wzywa władze egipskie do zagwarantowania niezależności i bezstronności poszczególnych śledztw, dzięki umożliwieniu właściwego nadzoru nad nimi;

5.  ponownie wyraża solidarność z narodem egipskim w tym jakże ważnym okresie demokratycznych przemian w kraju oraz w dalszym ciągu popiera jego uzasadnione demokratyczne aspiracje; wzywa władze egipskie do zapewnienia pełnego poszanowania wszystkich praw podstawowych, w tym wolności myśli, wolności sumienia i wolności religii, wolności słowa i internetu, wolności pokojowych zgromadzeń i wolności zrzeszania się;

6.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi Arabskiej Republiki Egiptu.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0064.
(2) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0471.


Potrzeba dostępu do służb ratunkowych pod numerem 112
PDF 72kWORD 33k
Oświadczenie pisemne Parlamentu Europejskiego zdnia 17 listopada 2011 r. w sprawie potrzeby dostępu do służb ratunkowych pod numerem 112
P7_TA(2011)0519P7_DCL(2011)0035

Parlament Europejski,

–  uwzględniając jeden obowiązujący w całej Unii Europejskiej numer alarmowy 112, utworzony na mocy decyzji Rady 91/396/EWG z dnia 29 lipca 1991 r. wzmocnionej dyrektywą 98/10/WE w sprawie stosowania zasady otwartej sieci w telefonii głosowej oraz w sprawie usług powszechnych w telekomunikacji w konkurencyjnym środowisku,

–  uwzględniając dyrektywę 2009/136/WE zmieniającą dyrektywę 2002/22/WE w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników,

–  uwzględniając art. 123 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że większość służb ratunkowych UE pozostaje dostępna jedynie za pośrednictwem telefonii głosowej, co pozbawia możliwości skorzystania z pomocy służb ratunkowych miliony obywateli, m.in. użytkowników niesłyszących, niedosłyszących i z upośledzeniem mowy, oraz uniemożliwia skorzystanie z pomocy tych służb w sytuacjach, gdy wykonywany telefon wymaga zachowania dyskrecji,

B.  mając na uwadze, że Unia Europejska ratyfikowała Konwencję ONZ o prawach osób niepełnosprawnych i przyjęła strategię w sprawie niepełnosprawności na lata 2010-2020, jak również Europejską agendę cyfrową, propagując zasadę projektowania uniwersalnego,

1.  wzywa Komisję do złożenia wniosków legislacyjnych i wniosków w sprawie standaryzacji, dzięki którym pomoc świadczona w ramach numeru alarmowego 112 stałaby się w pełni dostępna dla wszystkich obywateli, przy czym tłumaczenie na język migowy z wykorzystaniem techniki wideo i usługi tekstowe mają być potraktowane priorytetowo w celu zagwarantowania, że usługa obejmie użytkowników niesłyszących, niedosłyszących i z upośledzeniem mowy;

2.  wzywa Komisję, aby zachęcała do opracowania w pełni dostępnych i niezawodnych usług numeru 112 nowej generacji, które będą niezależne od urządzeń i sieci dzięki wykorzystaniu koncepcji „rozmowy totalnej”;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia wraz z nazwiskami sygnatariuszy(1) Radzie, Komisji i rządom państw członkowskich.

(1) Lista sygnatariuszy jest opublikowana w załączniku 1 do protokołu z dnia 17 listopada 2011 r. (P7_PV(2011)11-17(ANN1)).

Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności