Parlament Europejski,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych oraz protokół fakultatywny do tego paktu, których Filipiny są sygnatariuszem,

–  uwzględniając krajowy dokument strategiczny Komisji na lata 2007-2013 dla Filipin,

–  uwzględniając podpisane w październiku 2009 r. porozumienie finansowe dotyczące programu na rzecz sprawiedliwości UE-Filipiny, które ma przyspieszyć postępowania sądowe prowadzone wobec sprawców pozasądowych egzekucji, a także nowy program „Sprawiedliwość dla wszystkich”,

–  uwzględniając niedawną ratyfikację przez Filipiny Statutu rzymskiego MTK oraz Protokołu fakultatywnego do Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania (OPCAT),

–  uwzględniając sprawozdanie grupy roboczej ONZ ds. powszechnego okresowego przeglądu z dnia 31 maja 2012 r. dotyczące Filipin,

–  uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej/wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton z dnia 24 kwietnia 2012 r.,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Filipin, w szczególności rezolucję z dnia 21 stycznia 2010 r.(1),

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 oraz art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że zatrudniony przez rodzinę Ampatuan z Maguindanao Esmail Amil Enog zaginął w marcu 2012 r. po złożeniu zeznań w sądzie, że w 2009 r. zawiózł członków uzbrojonej milicji na miejsce, gdzie zabito 57 osób; mając na uwadze, że w dniu 31 maja 2012 r. znaleziono jego poćwiartowane ciało noszące ślady tortur;

B.  mając na uwadze, że w bezprecedensowym posunięciu główni członkowie rodziny Ampatuan oskarżeni o zaplanowanie masakry w Maguindanao zostali aresztowani po wydarzeniach w dniu 23 listopada 2009 r., a aktywa i rachunki bankowe 28 członków klanu i ich wspólników zostały zamrożone;

C.  mając na uwadze, że w dniu 8 września 2010 r. w Manili rozpoczął się proces osób oskarżonych o dokonanie masakry w Maguindanao; mając na uwadze, że Andal Ampatuan i kilku jego synów są sądzeni za udział w masakrze, podczas gdy około 100 innych podejrzanych nadal przebywa na wolności;

D.  mając na uwadze, że Esmail Enog był trzecim świadkiem, który został zabity od rozpoczęcia procesu w 2010 r., natomiast krewni innych świadków mówią, że byli atakowani, że grożono im, oferowano łapówki lub nękano;

E.  mając na uwadze, że okrutna śmierć Esmaila Enoga wyraźnie świadczy o tym, iż w kraju nadal panuje atmosfera bezkarności, jaka przyczyniła się do masakry w Maguindanao;

F.  mając na uwadze, że według międzynarodowych doniesień prasowych w 2012 r. śmierć poniosło 4 dziennikarzy, a Filipiny uznawane są przez organizacje monitorujące prawa człowieka za kraj niebezpieczny dla mediów;

G.  mając na uwadze, że liczba pozasądowych egzekucji i wymuszonych zaginięć zdecydowanie zmalała odkąd władzę objął prezydent Aquino; mając jednak na uwadze, że zdolność rządu do skutecznego zwalczania powszechnej bezkarności sprawców takich aktów oraz do poradzenia sobie z przemocą o motywach politycznych w kraju jest nadal niewystarczająca;

H.  mając na uwadze, że według organizacji praw człowieka spośród wielu setek przypadków pozasądowych egzekucji w ostatniej dekadzie jedynie siedem, z udziałem 11 oskarżonych, zostało skutecznie osądzonych, a odkąd prezydent Aquino objął władzę nie było takich przypadków;

I.  mając na uwadze, że po masakrze w Maguindanao rząd powołał niezależną komisję do zwalczania prywatnych armii w celu rozwiązania prywatnych oddziałów milicji, ale dotychczas nie osiągnięto żadnych konkretnych wyników;

J.  mając na uwadze, że według sprawozdania niezależnej komisji do zwalczania prywatnych armii z maja 2011 r. w kraju działają co najmniej 72 prywatne grupy zbrojne;

K.  mając na uwadze, że w najnowszym powszechnym okresowym przeglądzie na temat Filipin powtórzono zalecenia z 2008 r., tj.: należy położyć kres bezkarności za pozasądowe egzekucje, wymuszone zaginięcia i stosowanie tortur i pociągnąć winnych do odpowiedzialności sądowej; należy nasilić działania na rzecz całkowitego zakazu stosowania tortur, pozasądowych egzekucji i wymuszonych zaginięć; należy skończyć z bezkarnością, pociągając winnych do odpowiedzialności sądowej; a także należy zapewnić odpowiednią ochronę dziennikarzy i obrońców praw człowieka;

L.  mając na uwadze, że ustawa o przymusowych lub wymuszonych zaginięciach została przyjęta w czerwcu 2011 r. przez senat Filipin, a w maju 2012 r. przez krajową Izbę Reprezentantów;

1.  zdecydowanie potępia zabójstwo trzeciego świadka masakry w Maguindanao oraz zamach na czterech dziennikarzy i wyraża solidarność z rodzinami zabitych;

2.  wyraża poważne obawy co do niezawisłości sądownictwa i zaniepokojenie powolnym wydawaniem wyroków za łamanie praw człowieka w kraju oraz wzywa do przeprowadzenia natychmiastowego niezależnego dochodzenia w sprawie ostatnich zabójstw;

3.  wzywa rząd Filipin do podjęcia dodatkowych środków w celu położenia kresu bezkarności za pozasądowe egzekucje, wymuszone zaginięcia i stosowanie tortur oraz do pociągnięcia winnych do odpowiedzialności, w tym sprawców masakry w Maguindanao, którzy nadal przebywają na wolności; wzywa ponadto do uwolnienia wszystkich zaginionych osób, które wciąż nie odzyskały wolności, oraz do wyjaśnienia wszystkich innych nierozwiązanych spraw;

4.  z zadowoleniem przyjmuje oskarżenie 196 osób w związku z masakrą w Maguindanao, ale ubolewa z powodu faktu, że procesie nie poczyniono dotychczas żadnych rzeczywistych postępów;

5.  wzywa rząd Filipin do ratyfikacji międzynarodowej konwencji w sprawie ochrony wszystkich osób przed wymuszonym zaginięciem oraz do wprowadzenia w życie ustawy o przymusowych lub wymuszonych zaginięciach;

6.  wzywa rząd Filipin do zapewnienia odpowiedniej ochrony obrońcom praw człowieka, związkowcom i dziennikarzom, do skutecznego zbadania i osądzenia ataków przeciwko dziennikarzom i do wprowadzenia do prawa krajowego surowych przepisów zakazujących takich aktów i nakładających sankcje karne;

7.  wzywa władze państwowe do ustanowienia – pod nadzorem Komisji Praw Człowieka – specjalnych programów ochrony świadków i ofiar, w tym ochrony rodzin ofiar, w przypadkach, gdy doszło do poważnego pogwałcenia praw człowieka, w szczególności gdy uważa się, że sprawcami są żołnierze, policja lub urzędnicy państwowi;

8.  wyraża zaniepokojenie faktem, że stosowanie tortur i złe traktowanie podejrzanych w aresztach policyjnych jest nadal powszechne oraz wzywa władze Filipin do bardziej wytężonych wysiłków w celu rygorystycznego zwalczania naruszeń krajowej ustawy przeciwdziałającej zastraszaniu z 2009 r.;

9.  wzywa rząd do natychmiastowego zakazania i rozwiązania sił paramilitarnych (również jeśli działalność paramilitarna jest nadzorowana przez dowództwo wojskowe) i lokalnych oddziałów milicji oraz do wprowadzenia pełnej wojskowej i policyjnej kontroli nad zbrojnymi jednostkami cywilnymi, zwłaszcza nad geograficznymi jednostkami cywilnych sił zbrojnych i ochotniczymi organizacjami cywilnymi;

10.  wzywa rząd do podjęcia konkretnych kroków w celu wdrożenia zaleceń wydanych Filipinom podczas ostatniego powszechnego przeglądu okresowego; wzywa rząd do odwołania bez dalszej zwłoki rozporządzenia wykonawczego nr 546 w celu wprowadzenia zakazu posiadania prywatnych armii;

11.  z zadowoleniem przyjmuje ratyfikowanie przez Filipiny w dniu 30 sierpnia 2011 r. Statutu rzymskiego Międzynarodowego Trybunału Karnego oraz w dniu 17 kwietnia 2012 r. Protokołu fakultatywnego do Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania (OPCAT);

12.  z zadowoleniem przyjmuje ważne kroki poczynione przez rząd Filipin w kierunku zapobieżenia zabójstwom i pociągnięcia sprawców do odpowiedzialności, a także zainicjowanie nowej grupy zadaniowej złożonej ze specjalnych prokuratorów, która ma się zająć sprawami egzekucji pozasądowych i wymuszonych zaginięć;

13.  z zadowoleniem przyjmuje pomyślne wdrożenie programu EPJUST i nowy program wsparcia UE-Filipiny „Sprawiedliwość dla wszystkich”, który wkrótce zostanie zapoczątkowany i w ramach którego w latach 2012-2015 przeznaczone zostanie 10 milionów EUR na promowanie sprawiedliwego dostępu do wymiaru sprawiedliwości i skutecznego egzekwowania prawa w odniesieniu do wszystkich obywateli w ogólności, a szczególnie osób ubogich i znajdujących się w trudnej sytuacji, zwłaszcza kobiet, dzieci, mniejszości i ludności tubylczej, a także działaczy praw człowieka i działaczy społecznych;

14.  wzywa rząd Filipin do umożliwienia wizyty specjalnego sprawozdawcy ONZ w celu zbadania sytuacji w zakresie praw człowieka w kraju;

15.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, prezydentowi i rządowi Filipin, Wysokiemu Komisarzowi ONZ ds. Praw Człowieka oraz rządom państw członkowskich ASEAN.

(1) Dz.U. C 305 E z 11.11.2010, s. 11.