Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 marca 2012 r. w sprawie planu działania prowadzącego do przejścia na konkurencyjną gospodarkę niskoemisyjną do 2050 r. (2011/2095(INI))

P7_TA(2012)0086 A7-0033/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając komunikat Komisji pt. „Plan działania na rzecz wprowadzenia konkurencyjnej gospodarki opartej na technologiach niskoemisyjnych do 2050 r.” (COM(2011)0112) oraz towarzyszące mu dokumenty robocze (SEC(2011)0288) i (SEC(2011)0289),

–  uwzględniając komunikat Komisji pt. „Analiza możliwości zwiększenia celu 20 %-owej redukcji emisji gazów cieplarnianych oraz ocena ryzyka ucieczki emisji” (COM(2010)0265) i towarzyszący dokument (SEC(2010)0650),

–  uwzględniając wnioski dotyczące wersji przekształconej (COM(2011)0656) i zmiany dyrektywy w sprawie rynków instrumentów finansowych (MiFID) (COM(2011)0652) oraz dyrektywy w sprawie nadużyć na rynku (COM(2011)0651) w odniesieniu do uprawnień do emisji w ramach unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji,

–  uwzględniając konkluzje z posiedzenia Rady Europejskiej w dniu 23 października 2011 r.,

–  uwzględniając pakiet klimatyczno-energetyczny UE,

–  uwzględniając art. 9 TFUE („klauzula społeczna”),

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A7-0033/2012),

A.  mając na uwadze, że około 90 stron Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, które są odpowiedzialne w sumie za ponad 80% światowych emisji (w tym kraje o gospodarkach wschodzących), poczyniło jednostronne deklaracje w sprawie ilościowych ogólnogospodarczych celów w zakresie redukcji emisji, choć deklaracje te nie są prawnie wiążące;

B.  mając na uwadze, że Parlament Europejski i Rada Europejska zadeklarowały dążenie do zapewnienia redukcji emisji gazów cieplarnianych na poziomie 80 - 95% do 2050 r.;

C.  mając na uwadze, że Unia Europejska musi uzgodnić konkretne cele w zakresie redukcji emisji w celu zagwarantowania podstaw i ram prawnych dla niezbędnych aktów ustawodawczych i innych środków;

D.  mając na uwadze, że plan działania pokazuje, iż obecny cel klimatyczny na poziomie 20%, z czego ponad połowę można osiągnąć w oparciu o pozakrajowe działania offsetowe, nie stanowi części opłacalnej strategii ukierunkowanej na uzyskanie w 2050 r. redukcji na poziomie 80% w porównaniu z 1990 r.; mając na uwadze, że 80% to dolna granica przedziału 80-95%, który IPCC uznał za niezbędny w przypadku państw uprzemysłowionych, a który Rada Europejska przyjęła za cel UE do 2050 r.;

E.  mając na uwadze, że branża przemysłowa musi mieć jasny obraz europejskiej strategii niskoemisyjnej, wsparty pewnością regulacyjną, ambitnymi celami oraz dobrze zaprojektowanymi mechanizmami finansowania, w celu podejmowania długoterminowych inwestycji;

F.  mając na uwadze, że w interesie państw członkowskich jest zmniejszenie ich zależności od zagranicznych dostawców energii, w szczególności od krajów o problematycznej sytuacji politycznej;

G.  mając na uwadze, że Międzynarodowa Agencja Energetyczna obliczyła, iż obecna struktura kapitałowa implikuje wykorzystanie czterech piątych wszystkich emisji CO2 związanych z energią i dozwolonych do 2035 r. w scenariuszu 450;

H.  mając na uwadze, że należy dokonać oceny i przeciwdziałać ryzyku, iż przy braku wystarczających wysiłków w skali światowej działania krajowe doprowadzą do zmian w udziale w rynku oraz do przejścia na mniej efektywne instalacje w innych krajach, powodując tym samym zwiększenie emisji na świecie, tj. ucieczkę emisji;

I.  mając na uwadze, że w raporcie Sterna szacuje się, iż koszt niepodjęcia działań na rzecz ochrony klimatu będzie równy utracie co najmniej 5% światowego PKB na rok;

J.  mając na uwadze, że produkcja i zużycie biomasy w charakterze źródła energii nie są z definicji neutralne w kontekście emisji;

K.  mając na uwadze, że należy uwzględnić aspekty społeczne w oparciu o instrument „oceny oddziaływania na społeczeństwo”;

1.  uznaje korzyści dla państw członkowskich, a w odpowiednich przypadkach dla ich regionów, płynące z rozwijania gospodarki niskoemisyjnej; w związku z tym popiera przedstawiony przez Komisję plan działania na rzecz wprowadzenia konkurencyjnej gospodarki niskoemisyjnej do 2050 r. wraz z jego kursem orientacyjnym, poszczególnymi etapami redukcji emisji w gospodarstwach domowych o 40%, 60% i 80% odpowiednio do roku 2030, 2040 i 2050, a także zakresami etapów w poszczególnych sektorach, jako podstawę do przedstawiania wniosków dotyczących inicjatyw legislacyjnych i innych działań w zakresie polityki gospodarczo-klimatycznej; uznaje, że kurs orientacyjny i poszczególne etapy bazują na modelu PRIMES z myślą o przygotowaniu niezbędnych instrumentów ustawodawczych i regulacyjnych;

2.  wzywa Komisję do ustalenia pośrednich redukcji emisji gazów cieplarnianych na lata 2030 i 2040 , w tym konkretnych celów sektorowych, wraz z ambitnym harmonogramem; ;

3.  wzywa Komisję do przedstawienia w ciągu dwóch kolejnych lat środków niezbędnych do osiągnięcia celów na rok 2030 przy uwzględnieniu przede wszystkim krajowych zdolności i potencjałów, a także postępu w zakresie działań na rzecz klimatu na szczeblu międzynarodowym;

4.  uważa, że środki powinny być wprowadzane w skoordynowany, ekonomiczny i skuteczny sposób, z uwzględnieniem specyfiki państw członkowskich;

5.  wzywa do większej spójności między wspólnotowymi programami i strategiami politycznymi, aby osiągnąć cele planu działania oraz zapewnić całkowite uwzględnienie jego priorytetów w nowych wieloletnich ramach finansowych na lata 2014–2020; stwierdza, że zwiększenie efektywności energetycznej o 20% pozwoliłoby UE na zmniejszenie własnych emisji CO2 o 25% lub więcej do 2020 r. oraz że takie zmniejszenie byłoby nadal opłacalne w dążeniu do osiągnięcia długoterminowego celu zmniejszenia do roku 2050 emisji gazów cieplarnianych o 80–95% w stosunku do poziomów emisji z roku 1990; stwierdza, że, zgodnie z planem działania, mniej ambitne założenia spowodowałyby znacznie wyższe koszty w całym okresie; przypomina jednak, że opłacalność inwestycji należy zawsze oceniać w świetle budżetów państw członkowskich;

6.  przypomina, że w okresie poprzedzającym konferencję klimatyczną w Durbanie Parlament Europejski wzywał do zwiększenia celu w zakresie redukcji emisji CO2 ponad poziom 20% do 2020 r.;

7.  podkreśla, że jasne cele w zakresie emisji będą bodźcem dla podejmowanych zawczasu potrzebnych inwestycji w badania naukowe i rozwój, opracowanie i wdrożenie z myślą o technologiach niskoemisyjnych, oraz że określenie długoterminowej strategii ma zasadnicze znaczenie dla zagwarantowania, że UE zmierza w kierunku osiągnięcia uzgodnionego celu w postaci zmniejszenia emisji do 2050 r.;

8.  wzywa Komisję do przedstawienia analizy kosztów i korzyści realizacji proponowanej ścieżki na szczeblu państw członkowskich, uwzględniając uwarunkowania krajowe związane ze zróżnicowanym rozwojem technologicznym, jak również z niezbędnymi inwestycjami (oraz związaną z nimi społeczną akceptacją), a także istnienie szerokiego zakresu możliwych warunków w wymiarze światowym;

9.  podkreśla, że przejście na gospodarkę niskoemisyjną miałoby istotny potencjał w zakresie tworzenia dodatkowych miejsc pracy, jednocześnie zapewniając europejskiemu przemysłowi wzrost gospodarczy i przewagę konkurencyjną;

10.  przypomina, że przejście na czyste technologie gwałtownie zmniejszyłoby zanieczyszczenie powietrza i zapewniło tym samym znaczące korzyści dla zdrowia i środowiska;

Wymiar międzynarodowy

11.  zauważa, że ogólnoświatowy rozwój i wdrażanie niskoemisyjnych technologii znacznie przyspiesza swoje tempo, a ze względu na przyszłą konkurencyjność Europy niezbędne jest zwiększenie poziomu inwestycji w badania, rozwój i zastosowania związane z tymi technologiami;

12.  stwierdza, że na pozycji lidera zrównoważonych innowacji naukowych i technologicznych Europę zaczynają zastępować inne części świata, wskutek czego UE może utracić przywódczą pozycję w dziedzinie technologii i stać się importerem netto tych technologii i związanych z nimi produktów gotowych; podkreśla zatem znaczenie europejskiej wartości dodanej w zakresie opracowywania i wewnętrznego wdrażania technologii i produktów, w szczególności tych zwiększających efektywność energetyczną i wykorzystujących odnawialne źródła energii;

13.  podkreśla, że Chiny są światowym liderem pod względem mocy zainstalowanych farm wiatrowych, że pośród dziesięciu czołowych producentów turbin wiatrowych znajdują się producenci chińscy i indyjscy oraz że Chiny i Tajwan wytwarzają obecnie większość światowych paneli fotowoltaicznych; wzywa Komisję i państwa członkowskie do podejmowania działań mających na celu propagowanie w UE ekologicznego rozwoju i produkcji w zakresie zarówno takich, jak i nowych, innowacyjnych technologii, które są niezbędne do osiągnięcia ambitnych celów związanych z ograniczeniem emisji gazów cieplarnianych;

14.  wzywa UE, by nadal odgrywała aktywną rolę w międzynarodowych negocjacjach mających na celu osiągnięcie ambitnego, wszechstronnego i prawnie wiążącego porozumienia; zauważa, jak ważne jest, aby UE podkreśliła swoje stanowisko i posłużyła jako wzorzec do naśladowania, wykazując korzyści i opłacalność gospodarki niskoemisyjnej; z zadowoleniem przyjmuje rezultaty konferencji w Durbanie w zakresie uzgodnienia jasnego harmonogramu w odniesieniu do międzynarodowego porozumienia obejmującego okres po 2012 r. oraz zgody co do tego, że kraje o największej emisji, bez względu na stan rozwoju ich gospodarki, muszą przyjąć ambitne i wystarczające cele w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych;

15.  podkreśla, że UE musi w dalszym ciągu prowadzić konstruktywne działania w ramach globalnych negocjacji w dziedzinie klimatu oraz że konieczny jest dalszy rozwój europejskiej dyplomacji klimatycznej pod egidą ESDZ;

16.  podkreśla, że głównym wyzwaniem dla zrównoważonej gospodarki niskoemisyjnej jest zapewnienie włączenia strategii w dziedzinie zmiany klimatu we wszystkie kluczowe obszary działalności związane z energią, transportem, rolnictwem, edukacją, innowacją itp.;

17.  podkreśla, że opóźnienie światowych i europejskich działań w dziedzinie klimatu doprowadziłoby nie tylko do zwiększenia kosztów realizacji celów na rok 2050 w wyniku zaangażowania inwestycyjnego w przedsięwzięcia wysokoemisyjne i spowolnionego procesu kształcenia technologicznego, lecz także pod względem utraty przez UE innowacyjnej wiodącej roli w dziedzinie badań, tworzenia miejsc pracy i wytyczania drogi dla bardziej ekologicznej zrównoważonej gospodarki; zaznacza ponadto, że opóźnienie działań w odniesieniu do 2020 roku doprowadzi do zmniejszenia potencjału ograniczenia emisji w roku 2030 i później;

18.  przypomina, że łączny poziom emisji ma decydujące znaczenie dla klimatu; zauważa, że nawet w przypadku osiągnięcia celów redukcji na poziomie 30% w 2020 r., 55% w 2030 r., 75% w 2040 r. i 90% w 2050 r. UE wciąż odpowiadałaby za mniej więcej dwukrotnie więcej emisji niż wynosiłby jej udział na mieszkańca w globalnym budżecie klimatycznym pozwalającym na osiągnięcie celu 2°C, oraz że opóźnianie redukcji emisji znacznie zwiększa udział łączny;

19.  przypomina, że ograniczenie wzrostu temperatury na świecie średnio do 2°C nie gwarantuje uniknięcia znaczących niekorzystnych skutków klimatycznych;

System handlu uprawnieniami do emisji

20.  uznaje, że unijny system handlu uprawnieniami do emisji (ETS) jest głównym instrumentem, lecz nie jedynym, w zakresie redukcji emisji przemysłowej i propagowania inwestycji w technologie niskoemisyjne; zauważa, że konieczne jest dalsze usprawnienie ETS; wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do uzupełnienia unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji podejściem uwzględniającym technologię i innowacyjność, tak aby zagwarantować niezbędne znaczące redukcje;

21.  zauważa, że unijny system handlu uprawnieniami do emisji działa zgodnie z przeznaczeniem, a niższa cena uprawnień do emisji dwutlenku węgla jest wynikiem zmniejszonych poziomów aktywności gospodarczej oraz poziomem dostępnych uprawnień znacznie przewyższającym zapotrzebowanie; wyraża zaniepokojenie z powodu braku bodźców do inwestycji w gospodarkę niskoemisyjną oraz większego ryzyka w zakresie efektywności energetycznej, co stawia UE na gorszej pozycji względem jej konkurentów w sektorze przemysłu; przyjmuje do wiadomości doniesienia, według których nie należy się spodziewać wzrostu ceny uprawnień do emisji dwutlenku węgla z uwagi na brak znacznie większego rozwoju lub dostosowania do ETS;

22.  uznaje, że obecne ceny uprawnień do emisji nie będą zachęcać do inwestycji w technologie niskoemisyjne i tym samym będą odgrywać bardzo ograniczoną rolę w stymulowaniu redukcji emisji, stwarzając przy tym ryzyko, że UE ograniczy się w przyszłych dziesięcioleciach do infrastruktury powodującej znaczne emisje CO2;

23.  podkreśla, że polityka łagodzenia i przystosowania się do zmiany klimatu nie może opierać się wyłącznie na mechanizmach rynkowych;

24.  przyznaje, że system handlu uprawnieniami stoi w obliczu problemów, których początkowo nie przewidziano, oraz że nagromadzona nadwyżka uprawnień spowoduje przez wiele najbliższych lat zmniejszenie środków zachęcających do inwestycji mających na celu redukcję emisji; zauważa, że zagraża to skuteczności systemu, który jest głównym mechanizmem redukcji emisji w sposób oferujący równe zasady konkurencyjnym technologiom, daje przedsiębiorstwom elastyczność w rozwijaniu swoich własnych strategii środków łagodzących i określa szczególne środki przeciwdziałania ucieczce emisji.
Wzywa Komisję do przyjęcia środków na rzecz usunięcia słabości systemu handlu uprawnieniami do emisji i umożliwienia mu funkcjonowania w pierwotnie zamierzony sposób. Środki te mogą obejmować:

25.  zwraca uwagę, że środki te przyczynią się do zwiększenia dochodów państw członkowskich ze sprzedaży na aukcji; przypomina rządom, że nie ma ograniczenia co do proporcji przydziału tego rodzaju środków na realizację celów związanych z klimatem, oraz zaleca, aby kwoty te były wykorzystywane w celu zachęcania do podejmowania inwestycji niskoemisyjnych w przemysł lub do podejmowania innych działań zmierzających do tworzenia miejsc pracy, na przykład przez obniżenie opodatkowania pracy;

26.  apeluje do Komisji o przedłożenie do końca 2013 r. wniosków dotyczących objęcia wymogiem zakupu uprawnień na aukcji tych energochłonnych gałęzi przemysłu, które tylko w minimalnym stopniu są zagrożone w związku z zagraniczną konkurencją;

27.  uznaje, że w celu osiągnięcia celów określonych w planie działania na rzecz gospodarki niskoemisyjnej trzeba będzie dostosować decyzję dotyczącą wspólnego wysiłku redukcyjnego (decyzja nr 406/2009/WE Parlamentu Europejskiego i Rady);

Ucieczka emisji gazów cieplarnianych

28.  wzywa Komisję do opublikowania szczegółowych danych na temat realnego wkładu UE na rzecz globalnej redukcji emisji CO2 od 1990 r. przy uwzględnieniu unijnej konsumpcji produktów produkowanych obecnie poza jej terytorium;

29.  podkreśla, że przejście na gospodarkę niskoemisyjną powinno się opierać na rozsądnym i wyważonym podejściu regulacyjnym; potwierdza, że przestrzeganie przepisów w zakresie ochrony środowiska, które jest uciążliwe pod względem administracyjnym i finansowym, wywiera znaczący wpływ na zatrudnienie i produkcję w sektorach energochłonnych oraz zwiększa ryzyko ucieczki emisji, co również zmusza przedsiębiorstwa do przenoszenia swojej działalności, a tym samym miejsc pracy poza UE;

30.  zgadza się z analizą Komisji, zgodnie z którą graniczne środki dostosowawcze lub włączenie przywozu do systemu handlu uprawnieniami do emisji należałoby połączyć ze sprzedażą wszystkich uprawnień na aukcji w odniesieniu do sektorów podlegających temu systemowi; wzywa Komisję do przeprowadzania analizy sektorów, w których swobodne przyznawanie uprawnień nie zapobiega ucieczce emisji;

31.  wzywa Komisję do udzielenia państwom członkowskim wskazówek dotyczących przyjęcia wszelkich środków mających na celu możliwie szybkie zrekompensowanie tym gałęziom przemysłu, które okazują się być narażone na znaczne ryzyko ucieczki emisji, kosztów pośrednich związanych z emisjami gazów cieplarnianych zgodnie z postanowieniami przedmiotowej dyrektywy;

32.  wzywa Komisję do przeprowadzenia analizy nieuwzględnienia kryteriów geograficznych w ocenie ucieczki emisji w odniesieniu do rynku energii elektrycznej w Europie Południowo-Wschodniej;

33.  Zauważa, że zgodnie z wnioskiem zawartym w planie działania, sektor energetyczny powinien być niemalże całkowicie bezemisyjny do 2050 r. (zmniejszenie emisji o 93-99%); uznaje, że z perspektywy przemysłu UE pierwsi inicjatorzy technologii niskoemisyjnych mają przewagę konkurencyjną w dzisiejszym i jutrzejszym świecie niskich emisji dwutlenku węgla; zauważa w związku z tym, że zmniejszenie emisji trzeba osiągnąć w sposób, który nie jest szkodliwy dla konkurencyjności UE i który pozwala zaradzić zagrożeniu ucieczką emisji gazów cieplarnianych, szczególnie w sektorach energochłonnych;

Efektywność energetyczna

34.  przypomina, że zgodnie z istniejącymi ocenami, nie jesteśmy blisko realizacji celu, jakim jest poprawa efektywności energetycznej oraz zmniejszenie zużycia energii o 20% w stosunku do prognoz na 2020 r.; wzywa do szybkiego działania, zwiększenia ambicji i silniejszego zaangażowania politycznego na rzecz osiągnięcia celów na rok 2020 i wyjścia poza horyzont roku 2020, przez przyciąganie odpowiednich inwestycji; zgadza się z wnioskiem zawartym w planie działania Komisji, że strategie na rzecz efektywności energetycznej są kluczem do dalszego zmniejszenia emisji dwutlenku węgla; uważa zatem, że nie należy wykluczać wiążących celów; podkreśla, że środki na rzecz efektywności energetycznej prowadzą do tworzenia miejsc pracy, oszczędności dla gospodarki oraz zwiększenia bezpieczeństwa dostaw i konkurencyjności; z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym priorytety określone we wniosku dotyczącym dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej służące zwiększeniu efektywności energetycznej we wszystkich sektorach, a zwłaszcza efektywności energetycznej budynków, dzięki renowacji istniejących budynków, ze szczególnym uwzględnieniem realizacji celu dotyczącego renowacji budynków publicznych; wzywa do zwiększenia zasobów i środków w celu uruchomienia nowych źródeł finansowania na poziomie europejskim i krajowym, w tym za pomocą nowych instrumentów finansowania; podkreśla znaczenie inwestycji prywatnych w celu przezwyciężenia obecnych ograniczeń budżetowych w sektorze publicznym;

35.  ubolewa nad brakiem środków służących zidentyfikowaniu negatywnego pod względem kosztów potencjału redukcji emisji gazów cieplarnianych w ramach efektywności energetycznej i efektywnego użytkowania zasobów oraz wzywa do przyspieszenia prac prowadzonych w ramach dyrektywy dotyczącej ekoprojektu (2009/125/WE) w celu rygorystycznego stosowania zasady najmniejszych kosztów cyklu życia lub wdrożenia środków ustalonych na poziomie najbardziej skutecznych rozwiązań, a także ustalenia minimalnych wymogów dla produktów nieelektrycznych;

36.  apeluje o to, aby podczas prac prowadzonych w ramach dyrektywy dotyczącej ekoprojektu uwzględniono sprzęt grzewczy, bojlery i materiały izolacyjne, które mogą ułatwić zmniejszenie zużycia energii i zasobów z jednoczesnym umożliwieniem zwiększenia recyklingu, a także o rozwijanie i rozszerzenie zakresu wymogów dotyczących oznakowania, które mogą pomóc konsumentom w podejmowaniu przemyślanych decyzji;

37.  podkreśla potrzebę aktualizacji planu działania na rzecz efektywności energetycznej zawierającego wiążące cele, w tym pełnego zakresu prawdziwych ilościowych środków obejmujących łańcuch dostaw energii;

38.  uważa, że efektywność energetyczna jest najskuteczniejszym instrumentem służącym podniesieniu jakości przemysłowych innowacji technologicznych i przyczyniającym się do ogólnej redukcji emisji w sposób skuteczny pod względem ekonomicznym z jednoczesnym pobudzaniem wzrostu zatrudnienia; wzywa w związku z tym Komisję do wsparcia wysiłków podejmowanych przez państwa członkowskie w celu promowania efektywności energetycznej przez wprowadzanie stabilnych długoterminowych programów zachęt do promowania technologii, które są najskuteczniejsze z perspektywy stosunku kosztów do korzyści; uważa, że aby osiągnąć do 2020 r. cel dotyczący efektywności energetycznej, należy zapewnić odpowiedni poziom harmonizacji europejskich norm efektywności energetycznej;

39.  ponownie podkreśla znaczenie zapewnienia bodźców dla inwestycji publicznych i prywatnych ukierunkowanych na zaprojektowanie i rozwinięcie technologii dających się łatwo powielać w celu poprawienia jakości oszczędzania energii i efektywności energetycznej;

40.  wzywa Komisję do określenia podczas promowania efektywności energetycznej konkretnych środków służących zajęciu się zachętami o odwrotnym skutku, które występują między konsumentami i dystrybutorami energii;

41.  wzywa Komisję do wyznaczenia długoterminowego celu dotyczącego zmniejszenia zużycia energii przez budynki w UE do 2050 r.;

42.  zwraca uwagę na fakt, że UE i państwa członkowskie nie dokonały wystarczających inwestycji w środki zmniejszenia emisji CO2 lub zwiększenia efektywności energetycznej w sektorze budownictwa i transportu; wzywa Komisję i państwa członkowskie do przeznaczenia większej ilości środków finansowych na zwiększenie efektywności energetycznej budynków oraz miejskich sieci grzewczych i chłodniczych zarówno w kontekście przeglądu obecnych ram finansowych, jak i w przyszłych wieloletnich ramach finansowych;

Energia odnawialna

43.  wzywa Komisję do opracowania polityki dostaw biomasy w celu stymulowania zrównoważonej produkcji i zrównoważonego wykorzystywania biomasy; podkreśla, że powinna ona obejmować kryteria zrównoważonego rozwoju dla różnego rodzaju źródeł biomasy, uwzględniając różne profile ich emisji dwutlenku węgla w całym cyklu życia, przy czym priorytet należy nadać raczej zapewnieniu pierwszej wartości z surowców biomasy niż ich wykorzystaniu w celach energetycznych; nalega, aby realizacja celu UE w zakresie biopaliw nie wpłynęła negatywnie na produkcję żywności i pasz i nie doprowadziła do utraty bioróżnorodności;

44.  w związku z tym wzywa Komisję do realizacji szerszego podejścia w kwestii pośredniej zmiany użytkowania gruntów oraz do promowania w relacjach dwustronnych i wielostronnych należytej ochrony środowiska w krajach trzecich, w których następuje zmiana użytkowania gruntów, w celu uwzględnienia emisji gazów cieplarnianych związanych ze zmianami wzorców użytkowania gruntów można to osiągnąć poprzez wprowadzenie dodatkowych wymogów związanych ze zrównoważonym rozwojem w odniesieniu do pewnych kategorii biopaliw importowanych z krajów trzecich;

45.  podkreśla znaczenie nowych technologii dla rozwoju odnawianych źródeł energii oraz produkcji bioenergii i podkreśla, że UE powinna korzystać ze wszystkich dostępnych innowacji, aby osiągnąć cele w zakresie ograniczenia emisji CO2;

46.  podkreśla istotną rolę energii odnawialnej, również wytwarzanej za pomocą innowacyjnych technologii w tej dziedzinie, oraz pilną potrzebę stworzenia lepszych rozwiązań w zakresie przechowywania, zwiększenia wydajności energetycznej i zapewniania efektywnego przesyłu energii oraz przedsięwzięcia odpowiednich środków w zakresie infrastruktury; uznaje, że państwa członkowskie osiągnęły znaczący postęp w rozwijaniu odnawialnych źródeł energii od momentu przyjęcia wiążących celów na rok 2020; zwraca uwagę na znaczenie kontynuowania tego podejścia oraz przyjęcia dalszych wiążących celów dla odnawialnych źródeł energii na rok 2030, przy uwzględnieniu możliwości i skutków makroekonomicznych, które mogłyby z tego wyniknąć; podkreśla, że takie działanie będzie pomocne w osiągnięciu celów na rok 2050, w zapewnieniu przemysłowi niezbędnej pewności inwestycyjnej, w istotnym obniżeniu emisji gazów cieplarnianych, w tworzeniu miejsc pracy, w promowaniu niezależności energetycznej UE oraz we wzmocnieniu jej przywódczej pozycji w dziedzinie technologii i innowacyjności przemysłu unijnego; podkreśla, że osiągnięcie celów określonych w krajowych planach działań w dziedzinie odnawialnych źródeł energii ma zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia ogólnych celów UE na rok 2050; uważa, że Komisja powinna podjąć działania, jeżeli cele krajowe nie zostaną osiągnięte;

47.   podkreśla potrzebę dopilnowania przez Komisję, aby przyjęcie takich celów nie przyczyniło się do ograniczenia zachęt do inwestycji w inne formy niskoemisyjnego generowania energii;

48.  wzywa Komisję, aby w związku z koniecznością opublikowania do końca 2012 r. swojego sprawozdania z postępów czynionych przez wszystkie państwa członkowskie w związku ze spełnieniem wiążących wymagań prawnych w zakresie produkcji energii odnawialnej, któremu to sprawozdaniu powinna towarzyszyć ocena możliwości osiągnięcia celów przewidzianych na 2020 r., zaproponowała program działań zmierzających do promowania spełnienia określonych wymagań przez państwa członkowskie, które obecnie jeszcze nie podążają w dobrym kierunku;

49.  przypomina, że konieczne będą modernizacja i rozwój energetycznych sieci przesyłowych, szczególnie do przesyłu energii ze źródeł odnawialnych wytworzonej na obszarach o dużym potencjale, takich jak morskie farmy wiatrowe na Morzu Północnym i energia słoneczna w Europie Południowej, a także do przystosowania do zdecentralizowanego wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych;

50.  podkreśla, że poprawa w zakresie efektywnego użytkowania zasobów przez np. recykling odpadów, lepsze gospodarowanie odpadami oraz zmianę zachowań odgrywa bardzo istotną rolę w osiąganiu celów strategicznych dotyczących zmniejszenia emisji CO2;

51.  zauważa, że z posiadaną obecnie wiedzą i dostępną techniką przedsiębiorstwa rolne mogą już teraz stać się samowystarczalne w zakresie energii, ponieważ mają możliwość zwiększenia zysków i osiągnięcia korzyści ekologicznych dzięki lokalnej produkcji bioenergii pochodzącej z odpadów organicznych;

52.  zauważa, że w celu zapewnienia efektywnego gospodarowania zasobami rolników należy zachęcać do lepszego wykorzystania potencjału biogazu i produktów ubocznych biogazu w celu zastąpienia nawozów;

53.  w tym kontekście podkreśla znaczenie przetwarzania obornika, dostarczającego nie tylko energii odnawialnej, lecz również zmniejszającego obciążenie dla środowiska i będącego substytutem nawozu sztucznego w formie koncentratu mineralnego; w związku z tym podkreśla, że uznanie obornika za źródło energii wymaga uznania przetworzonego obornika za substytut nawozu sztucznego w dyrektywie dotyczącej azotanów;

54.  podkreśla, że należy zwiększyć samowystarczalność energetyczną gospodarstw rolnych przez zachęty na rzecz energii odnawialnej produkowanej w gospodarstwie, takiej jak turbiny wiatrowe, panele słoneczne i technologia biofermentacji, tak by zmniejszyć koszty produkcji i zwiększyć ich pewność ekonomiczną dzięki udostępnieniu rolnikom alternatywnego źródła dochodów;

Badania naukowe

55.  wzywa Komisję do zapewnienia tego, by w inicjatywie „Horyzont 2020” oraz w ramach europejskich partnerstw innowacyjnych należących do Unii innowacji priorytet został nadany wszystkim rodzajom trwałych technologii niskoemisyjnych w celu pobudzenia konkurencyjności UE, promowania zielonych miejsc pracy i doprowadzenia do zmiany zachowań konsumenckich;

56.  podkreśla pilną potrzebę przeprowadzenia dalszych badań w celu opracowania i włączenia do głównego nurtu polityki efektywnych klimatycznie praktyk rolniczych oraz mniej zanieczyszczających i wykorzystujących mniej energii metod rolniczych oraz wydajniejszego zużycia energii; ponadto odnotowuje, że istnieją juz alternatywy o małym zanieczyszczeniu i dużej wydajności energetycznej; uważa, że badania naukowe i rozwój w tej dziedzinie są niezbędne do pełnej realizacji strategicznego planu w zakresie technologii energetycznej i wymagają one dodatkowych inwestycji; podkreśla, że w tym kontekście należy dopilnować, by wyniki badań były wykorzystywane w praktyce również na poziomie zakładów; z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji mający na celu ustanowienie nowych ram badawczych w inicjatywie „Horyzont 2020”;

57.  apeluje o zapewnienie zgodności wsparcia budżetowego z koniecznością przeznaczenia 50 mld EUR pochodzących ze środków publicznych i prywatnych na pełne wdrożenie EPSTE;

58.  podkreśla znaczenie badań i rozwoju dla rozwoju niskoemisyjnych i energooszczędnych technologii; wzywa UE do przyjęcia przewodniej roli w badaniach nad przyjaznymi środowisku i energooszczędnymi technologiami oraz prowadzenia bliskiej współpracy naukowej z międzynarodowymi partnerami, ze szczególnym uwzględnieniem badań nad czystymi i zrównoważonymi technologiami, które umożliwią osiąganie celów strategicznego planu w dziedzinie technologii energetycznych (EPSTE) do 2020 r. (inicjatywa przewodnia UE w dziedzinie technologii niskoemisyjnych); podkreśla, że konieczne jest zwiększenie funduszy na wszelkie badania nad energią w ramach inicjatywy „Horyzont 2020”, w szczególności zaś na badania nad energią odnawialną; przypomina, że obecne środki finansowe w dziedzinie energii stanowią jedynie 0,5% w budżecie UE na lata 2007–2013 i że nie jest to zgodne z priorytetami politycznymi UE;

Wychwytywanie i składowanie dwutlenku węgla

59.  uznaje znaczenie stosowania technologii CCS, o ile to możliwe, dla realizacji celów w zakresie redukcji emisji dwutlenku węgla po możliwie najniższych kosztach oraz stwierdza, że opóźnienia proceduralne i niedostatki finansowe, a także brak zaangażowania ze strony niektórych państw członkowskich mogą odroczyć realizację ambitnego celu Rady Europejskiej w zakresie uruchomienia co najmniej 12 przedsięwzięć demonstracyjnych w zakresie CCS do 2015 r.; wzywa Komisję do opublikowania planu działania dotyczącego CCS; uznaje, że technologia CCS nie będzie odpowiednia we wszystkich okolicznościach, nawet do 2050 r., lecz przypuszczalnie będzie wykorzystywana tylko w dużych instalacjach i w celu zapobiegania emisjom pochodzącym z procesów przemysłowych; apeluje o wsparcie przełomowych technologii w innych dziedzinach w celu zwiększenia efektywności energetycznej i zmniejszenia zużycia energii, a także w celu zaoferowania rozwiązań wychodzących poza ramy CCS;

60.  wzywa Komisję do zaproponowania przeznaczania niewykorzystanych funduszy z przedsięwzięć w dziedzinie CCS realizowanych w ramach Europejskiego planu naprawy gospodarczej na alternatywne przedsięwzięcia demonstracyjne w zakresie CCS;

Krajowe i sektorowe plany działania

61.  zauważa, że zgodnie z porozumieniem z Cancún wszystkie kraje rozwinięte są zobowiązane do opracowania strategii niskoemisyjnych;

62.  z zadowoleniem przyjmuje opracowanie strategii niskoemisyjnych przez niektóre państwa członkowskie i wzywa wszystkie państwa do stworzenia takich strategii nie później niż do lipca 2013 r.; podkreśla, że Komisja powinna przedłożyć wnioski ustawodawcze nakładające obowiązek przygotowania strategii, jeśli do końca 2012 r. wszystkie państwa członkowskie się do tego nie zobowiążą;

63.  wzywa Komisję do oceny adekwatności tego rodzaju planów w odniesieniu do ich wkładu w osiągnięcie celu porozumienia z Cancún polegającego na utrzymaniu wzrostu średniej temperatury na świecie na poziomie poniżej 2°C w stosunku do poziomów z okresu przedindustrialnego;

64.  wzywa Komisję do dopilnowania, aby krajowe i sektorowe plany działania podlegały niezależnej kontroli w celu dokonania oceny, czy uwzględniono w nich w pełni potencjalne wykorzystanie najlepszej dostępnej technologii, oraz aby zaproponowane koszty były zgodne z rozumianą praktyką;

65.  oczekuje, że podczas przygotowywania inicjatyw politycznych Komisja w pełni uwzględni plany działania oraz zwróci szczególną uwagę na przypadki nieprzygotowania tego rodzaju planów działania przez sektory przemysłu;

66.  wzywa odpowiednie grupy przemysłowe do przygotowania sektorowych planów działania, w których zawarte będą najlepsze sposoby realizacji przez UE celów w zakresie gospodarki niskoemisyjnej, z uwzględnieniem niezbędnych poziomów nakładów inwestycyjnych i możliwych do wykorzystania źródeł finansowania;

67.  oczekuje od Komisji i państw członkowskich wsparcia tych sektorów, które opracowały plany działania w celu dalszego rozwoju inicjatyw i partnerstw wynikających z tych planów, a także opracowania przełomowych technologii służących obniżeniu emisyjności energochłonnych gałęzi przemysłu;

68.  wzywa Komisję do aktualizowania planu działania do roku 2050 i prognoz co 3–5 lat oraz do włączenia planów działania na szczeblu sektorowym i regionalnym oraz na szczeblu państw członkowskich do zaktualizowanej wersji planów działania Komisji, przy czym modele i metodyka wykorzystywane w tym celu powinny być w pełni przejrzyste;

69.  podkreśla, że zwiększenie efektywności użytkowania zasobów ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia gospodarki niskoemisyjnej; w związku z tym apeluje do państw członkowskich o opracowanie lub wzmocnienie istniejących strategii dotyczących efektywnego użytkowania zasobów oraz o uwzględnienie ich w krajowych strategiach politycznych na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia do 2013 r.;

Wytwarzanie energii

70.  przypomina, że zapotrzebowanie na energię pierwotną na świecie wzrośnie o ponad 30% do roku 2035, co zwiększy globalną konkurencję o zasoby energetyczne;

71.  utrzymuje, że państwa członkowskie powinny dysponować jak najliczniejszymi środkami służącymi osiągnięciu niskoemisyjnego generowania energii elektrycznej (w tym odnawialnymi źródłami energii, energią jądrową, technologiami wychwytywania i składowania dwutlenku węgla oraz biomasą wytwarzaną w sposób zrównoważony) oraz że żadnego z tych środków nie należy wykluczać z zakresu opcji dostępnych w celu spełnienia określonych wymogów;

72.  wzywa Komisję do zachowania szczególnej czujności wobec możliwej produkcji energii poza unijnym systemem handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych oraz do zwrócenia uwagi na państwa członkowskie, które mają powiązania z państwami spoza UE;

73.  wzywa Komisję do dokonania oceny skuteczności mechanizmów umożliwiających pewne funkcjonowanie rynku energii elektrycznej w ramach gospodarki niskoemisyjnej oraz, w razie potrzeby, do przedłożenia wniosków ustawodawczych dotyczących ściślejszej integracji transgranicznych rynków energii elektrycznej oraz innych środków służących zajęciu się potrzebą określenia równowagi i dostępności mocy produkcyjnych;

74.  wzywa UE, aby zobowiązała się do obniżenia emisyjności sektora energetycznego do 2050 r.;

75.  wzywa państwa członkowskie oraz Komisję do przeznaczenia większej ilości zasobów na infrastrukturę energetyczną niezbędną do przejścia na zrównoważoną gospodarkę; podkreśla, że Europa powinna być najbardziej zaawansowana pod względem rozwijania norm i interoperacyjnych technologii internetowych powiązanych z energią oraz energooszczędnych zastosowań technologii informacyjno-komunikacyjnych, w szczególności inteligentnych sieci przesyłowych, pełnego i terminowego wprowadzania systemów dla inteligentnych domów, takich jak inteligentne liczniki przynoszące korzyści konsumentom oraz modernizacji i rozwoju wzajemnie połączonej europejskiej supersieci przesyłowej i infrastruktury LNG; w odniesieniu do wzajemnych połączeń regionalnych podkreśla konieczność uruchomienia planu inwestycyjnego w oparciu o pakiet UE w sprawie infrastruktury energetycznej, w celu zapewnienia dywersyfikacji źródeł zaopatrzenia w energię; wzywa Komisję do zaproponowania praktycznych rozwiązań służących skutecznej integracji dużych zasobów energii ze źródeł odnawialnych za pomocą zasad rynkowych, które umożliwią skuteczną i przejrzystą wymianę energii na skalę międzynarodową; wzywa zatem do szybkiej integracji i tworzenia transgranicznych rynków energii elektrycznej; uznaje pilną potrzebę stworzenia wizji długoterminowej, jako że stworzenie infrastruktury energetycznej o długim planowanym okresie eksploatacji wymaga wielu lat; z zadowoleniem przyjmuje skoncentrowanie proponowanego instrumentu „Łącząc Europę” na infrastrukturze energetycznej;

76.  zwraca uwagę na to, że obecny cel 20% opiera się na wkładzie energii jądrowej w koszyk energetyczny w wielu państwach członkowskich; zauważa, że zgodnie z prognozą MAE w sprawie sytuacji energetycznej na świecie w 2011 r. obejmującą zmniejszenie udziału energii jądrowej, przewidywany wzrost emisji CO2 dla sektora energii będzie znacznie wyższy w perspektywie średniookresowej ze względu na większe zużycie paliw kopalnych; uważa, że podjęta przez niektóre państwa członkowskie decyzja o zamknięciu kilku istniejących reaktorów jądrowych nie może być usprawiedliwieniem zmniejszenia poziomu ambicji ich obecnej polityki przeciwdziałania zmianie klimatu; zwraca uwagę, że według MAE osiągnięcie celu w postaci 2°C wymagałoby szybszego rozwijania i wprowadzania technologii CCS, zarówno w elektrowniach węglowych, jak i gazowych; zauważa, że technologia CCS nadal znajduje się w fazie testowej i prekomercyjnej, tak więc należy rozważyć również rozwiązania alternatywne, opierające się np. na energii ze źródeł w dużym stopniu odnawialnych lub na efektywności energetycznej; wzywa do zwiększenia wsparcia rozwoju i stosowania przełomowych technologii w celu zwiększenia efektywności energetycznej i oddzielenia wzrostu gospodarczego od zużycia energii;

77.  uważa, że osiągnięcie tych celów do 2050 r., bez uszczerbku dla własnych źródeł energii państw członkowskich, może prowadzić do zmniejszenia zużycia energii, wzrostu bezpieczeństwa i niezawodności dostaw energii oraz ograniczenia wahań cen energii, co zapewni tym samym uczciwe i konkurencyjne ceny energii dla konsumentów i przedsiębiorstw oraz przyczyni się do poprawy konkurencyjności UE i wzrostu zatrudnienia;

Przemysł

78.  zdecydowanie podkreśla, że wsparcie UE dla „ekologicznej gospodarki” powinno uznawać znaczenie inwestycji czynionych przez istniejące przedsiębiorstwa przemysłowe na rzecz znacznego zwiększenia efektywności w wykorzystaniu zasobów i obniżenia emisji CO2 oraz osiągnięcia celów strategii UE 2020 dotyczących tworzenia zielonych miejsc pracy; podkreśla, że bardziej ekologiczna gospodarka powinna wspierać konkurencyjność i innowację we wszystkich sektorach przez koncentrowanie się na tych obszarach, w których ulepszenia są skuteczniejsze pod względem ekonomicznym i środowiskowym;

79.  wzywa Komisję do poszukiwania innowacyjnych instrumentów finansowych służących inwestowaniu w gospodarkę niskoemisyjną;

80.  wzywa państwa członkowskie i Komisję do wsparcia tworzenia klasterów innowacji służących opracowywaniu rozwiązań regionalnych i krajowych;

Transport

81.  popiera wymóg zawarty w sporządzonym przez Komisję planie utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu, który dotyczy ograniczenia do 2050 r. emisji gazów cieplarnianych pochodzących z transportu o 60% w porównaniu z poziomami emisji w UE z 1990 r.; ponadto wzywa Komisję do zaproponowania tymczasowych celów redukcji emisji dla tego sektora, tak by zapewnić podjęcie wystarczających działań już na wczesnym etapie;

82.  z zadowoleniem odnosi się do postępu, który od 2007 r. poczynili producenci pojazdów w zakresie redukcji emisji CO2 w samochodach osobowych, oraz podkreśla znaczenie szybszego wprowadzania kolejnych usprawnień w zakresie efektywności paliwowej; potwierdza, że w ramach przygotowywania nadchodzącego przeglądu Komisja powinna zaproponować sposoby zapewnienia, że przeciętny poziom emisji CO2 przez nowe samochody będzie odpowiadał uzgodnionemu celowi na poziomie nieprzekraczającym 95 g/km do 2020 r., wzywa Komisję do pogłębienia dialogu i współpracy z Międzynarodową Organizacją Morską, aby zapewnić uwzględnienie sektora żeglugi w ramach zobowiązań dotyczących redukcji emisji CO2;

83.  przypomina, że zgodnie z dyrektywą 2009/29/WE Komisja jest zobowiązana do dokonania do dnia 31 grudnia 2011 r. oceny postępów poczynionych przez Międzynarodową Organizację Morską (IMO); wzywa Komisję, aby włączyła transport morski do swojego planu działania, a w przypadku braku międzynarodowego porozumienia w sprawie ograniczenia emisji gazów cieplarnianych ze statków, aby przedstawiła wniosek mający na celu uwzględnienie tych emisji w ramach zobowiązania Wspólnoty do redukcji emisji w celu wprowadzenia ich w życie do końca 2013 r.;

84.  wzywa Komisję do przedstawienia propozycji zwiększenia efektywności paliwowej pojazdów ciężarowych oraz do obszerniejszego uwzględnienia w zaplanowanym na rok 2013 przeglądzie prawodawstwa dotyczącego emisji pochodzących z lekkich samochodów dostawczych potrzeby zwiększenia efektywności paliwowej w celu zmniejszenia kosztów ponoszonych przez przedsiębiorstwa w związku z wyższymi cenami paliw;

85.  wzywa Komisję do zapewnienia nabywcom wszystkich rodzajów pojazdów osobowych i ciężarowych większej jasności co do efektywności paliwowej nabywanych pojazdów oraz do przedłożenia znacznie opóźnionych wniosków dotyczących reformy dyrektywy o etykietowaniu, która powinna obejmować wszystkie formy promocji sprzedaży;

86.  wzywa Komisję do podjęcia natychmiastowych działań w celu zapewnienia tego, że cykle badawcze służące do oceny emisji pochodzących z nowych samochodów wiernie odzwierciedlają rzeczywiste użytkowanie tego rodzaju pojazdów w normalnych warunkach drogowych;

87.  uznaje wysiłki podejmowane przez niektóre państwa członkowskie w związku z rozwojem infrastruktury ładowania/uzupełniania paliwa w celu promowania użytkowania pojazdów elektrycznych i pojazdów o bardzo niskiej emisji dwutlenku węgla oraz wzywa Komisję do przedłożenia wniosków dotyczących ustalenia minimalnych wymogów w każdym z państw członkowskich w celu ustanowienia sieci ogólnoeuropejskiej;

88.  w celu ograniczenia zanieczyszczeń powodowanych przez transport wzywa Komisję i państwa członkowskie do uznania za priorytet inwestycji w rozwój ogólnoeuropejskiej inteligentnej sieci energetycznej, która może wykorzystywać energię wytworzoną na szczeblu lokalnym i regionalnym, w tym ze źródeł odnawialnych, i która jest pomocna w rozwijaniu infrastruktury niezbędnej do korzystania z pojazdów z napędem elektrycznym;

89.  uważa, że potrzebna jest zmiana kulturowa w kierunku bardziej zrównoważonych środków transportu; w związku z tym apeluje do Komisji i państw członkowskich o zachęcanie do prowadzenia nowych form inwestycji zarówno w celu ułatwienia zmiany transportu na taki, który odbywa się bardziej ekologicznymi środkami, jak i w celu zmniejszenia potrzeb transportowych między innymi przez zastosowanie IT oraz planowanie przestrzenne;

90.  podkreśla, że uwzględnienie w cenach transportu zewnętrznych kosztów transportu rosnących w związku z poziomem zanieczyszczenia jest kluczowym wyzwaniem w kontekście stymulowania oszczędności energii i efektywności energetycznej oraz że zwiększona efektywność doprowadzi do wyboru środka transportu przyjaznego dla środowiska;

91.  wzywa do zapewnienia spójności z celami określonymi w planie działania w odniesieniu do planowanych inwestycji w nową infrastrukturę transportową, pamiętając o tym, że istnieje ryzyko, że w kolejnym dwudziestoleciu, tj. w latach 2010–2030, 1,5 bln EUR, których domagała się Komisja, nie zostanie przeznaczonych na osiągnięcie odpowiednich celów w zakresie niskoemisyjności; podkreśla w związku z tym potrzebę „ekologizacji” budżetu UE dotyczącego infrastruktury, w szczególności w odniesieniu do funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności;

92.  z zadowoleniem przyjmuje nowe wytyczne dotyczące transeuropejskiej sieci transportowej oraz znaczenie przypisywane rozwojowi korytarzy kolejowych dla transportu osobowego i towarowego; wzywa Komisję do jak najszybszego przedstawienia strategii na rzecz wykorzystania paliw alternatywnych oraz nowych technologii w transporcie; zachęca państwa członkowskie do pilnego wdrożenia środków w ramach jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej, a tym samym do zwiększenia efektywności eksploatacji statków powietrznych i zarządzania ruchem;

93.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do pełnego wdrożenia prawodawstwa dotyczącego działalności lotniczej w systemie handlu uprawnieniami do emisji;

Rolnictwo

94.  wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych środków mających na celu zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych i propagowanie korzyści płynących z większej efektywności związanych z wykorzystaniem obszarów rolniczych oraz zmniejszenie wykorzystania nawozów na bazie paliw kopalnych, ze szczególnym uwzględnieniem roli rolnictwa jako producenta żywności (a nie paliw); jest również zdania, że w tym obszarze potrzebne mogą się okazać szkolenia i pomoc techniczna dla mniejszych gospodarstw rolnych; wzywa również Komisję, aby wzmogła wysiłki w zakresie badań nad funkcjonowaniem różnych systemów rolnictwa i nad skutecznymi praktykami rolno-środowiskowymi, z należnym uwzględnieniem dominujących warunków klimatycznych;

95.  uważa, że rolnictwo jest w stanie w dużym stopniu przyczynić się do rozwiązania problemu zmian klimatycznych i do tworzenia nowych miejsc pracy dzięki zielonemu wzrostowi; zauważa, że na redukcji emisji gazów cieplarnianych w sektorze rolnym skorzystają wszyscy, co może przyczynić się do poprawy długoterminowej pewności gospodarczej i agronomicznej rolników; wzywa do uwzględnienia w ramach WPR celów dotyczących wykorzystania zrównoważonej energii;

96.  podkreśla, że oczekuje się iż po 2013 r. WPR wzmocni ww. tendencję; przyznaje, że w rolnictwie już znacznie zmniejszono emisje dzięki zwiększeniu wydajności produkcji; zauważa jednak, że chociaż w długiej perspektywie czasu potencjał zmniejszenia emisji w sektorze rolnictwa jest znaczny (do 2050 r. sektor rolny będzie w stanie zredukować emisje inne niż CO2 o 42-49% w stosunku do poziomów z roku 1990) w porównaniu z innymi sektorami można go uznać za ograniczony; podkreśla, że konieczne jest odpowiednie zaangażowanie wszystkich krajów emitujących najwięcej zanieczyszczeń;

97.  popiera pomysł, aby składnik ekologiczny WPR był stosowany w całej UE jako system zachęt ukierunkowanych na zwiększenie efektywności odżywczej i energetycznej i klimatycznej przez skoncentrowanie się na zwiększonej sekwestracji dwutlenku węgla w glebie, dalszym ograniczeniu emisji gazów cieplarnianych i poprawie zarządzania składnikami pokarmowymi, system ten miałby na celu zagwarantowanie konkurencyjności gospodarstw i długofalowego bezpieczeństwa żywnościowego poprzez skuteczniejsze zarządzanie ograniczonymi zasobami naturalnymi;

98.  domaga się wdrożenia w ramach WPR niezbędnych środków, m.in. funduszy na badania, wysiłków edukacyjnych, pomocy inwestycyjnej i innych inicjatyw opartych na zachętach, w celu wsparcia i umożliwienia korzystania z pozostałości rolnych i leśnych w produkcji zrównoważonej energii;

99.  przypomina, że lepsze praktyki w rolnictwie i leśnictwie powinny zwiększyć zdolność tego sektora do zachowania i wychwytywania dwutlenku węgla w glebach i lasach; podkreśla jednocześnie fakt, że większość właścicieli lasów to rolnicy; podkreśla ponadto unijny cel wyhamowania wylesiania, które ma miejsce na całym świecie, w szczególności w krajach rozwijających się, oraz powstrzymania kurczenia się światowej powierzchni lasów najpóźniej do 2030 r.;

100.  podkreśla znaczenie opracowania odpowiednich środków lub mechanizmów umożliwiających faktyczne rozpoznanie pod względem finansowym roli, jaką rolnictwo i leśnictwo odgrywają w magazynowaniu dwutlenku węgla;

101.  podkreśla, że zrównoważone wykorzystanie lasów przyczynia się do zmniejszenia emisji CO2 i dlatego konieczne jest podjęcie w ramach drugiego filara polityki rolnej środków umożliwiających gospodarowanie lasami również na trudnych terenach;

102.  podkreśla, że szczególną uwagę należy zwrócić na zalesianie jako jedyny sposób na naturalne zwiększenie pochłaniania dwutlenku węgla i dostępności zasobów drewna wykorzystywanych do produkcji bioenergii;

103.  apeluje o opracowanie strategii dotyczącej użytkowania gruntów, zmiany użytkowania gruntów i leśnictwa w UE (LULUCF), co zapewni trwałość i integralność środowiskową wkładu tego sektora na rzecz redukcji emisji; zachęca państwa członkowskie do opracowania krajowych strategii służących wykorzystaniu potencjału sektora LULUCF w zakresie łagodzenia skutków zmiany klimatu w odniesieniu do zasady pomocniczości, ponieważ mogłoby to pomóc w gromadzeniu cennych doświadczeń; podkreśla konieczność inwestowania w badania naukowe nad możliwościami składowania i emisjami powstającymi w wyniku działań związanych z LULUCF;

104.  uważa, że długoterminową konkurencyjność można osiągnąć jedynie dzięki zdrowym, biologicznie zróżnicowanym agro-ekosystemom, które są odporne na zmiany klimatu, oraz przez należyte dbanie o ograniczone i kończące się zasoby naturalne, takie jak gleba, woda i ziemia;

105.  podkreśla, że ochrona, poszanowanie i przywracanie różnorodności biologicznej i usług ekosystemowych mają kluczowe znaczenie dla osiągnięcia gospodarki niskoemisyjnej;

106.  podkreśla, że Komisja powinna położyć nacisk na włączanie kwestii klimatu do głównego nurtu polityki, aby doprowadzić do spójności strategii politycznych obejmujących przemysł, badania naukowe, energię, różnorodność biologiczną, handel, rozwój, rolnictwo, innowacje, transport, dobrostan zwierząt oraz strategię „Europa 2020”; uważa, że należyte i strategiczne zarządzanie potencjałem sektora rolnego pozwoliłoby Europie szybciej stać się w przyszłości konkurencyjnym podmiotem na arenie ogólnoświatowej gospodarki niskoemisyjnej;

107.  podkreśla, że należy skrócić łańcuch żywnościowy oraz uczynić go bardziej przejrzystym i zachęcać do spożywania żywności lokalnie produkowanej, w tym udzielać wsparcia lokalnym i regionalnym rynkom, aby zmniejszyć poziom emisji spowodowanych transportem produktów rolnych; podkreśla, że przeniesienie europejskiej wielofunkcyjnej produkcji i przetwórstwa do krajów trzecich miałoby negatywny wpływ na tworzenie europejskiej wartości dodanej i realizację celów dotyczących klimatu;

108.  uważa, że lepsze zarządzanie żywieniem zwierząt, m.in. wykorzystując rośliny o wysokiej zawartości białka w uprawach rotacyjnych oraz zwiększenie różnorodności roślin o wysokiej zawartości białka w stałych mieszankach paszowych, tak by więcej pasz zwierzęcych produkowano w samym gospodarstwie, może zmniejszyć uzależnienie od importu pasz zwierzęcych, co się wiąże z wysokimi kosztami emisyjnymi; uważa, że może to również zmniejszyć koszty pasz zwierzęcych ponoszone przez rolników, dzięki czemu będzie można zainwestować w lepsze gospodarowanie glebą przez zwiększenie zdolności retencyjnych gleby oraz zmniejszenie podatności na szkodniki;

Finansowanie

109.  popiera wnioski Komisji w odniesieniu do wieloletnich ram finansowych 2014–2020, aby uwzględniały one zarezerwowane środki finansowe na zwiększenie nakładów inwestycyjnych oraz propagowanie rozwoju i stosowania technologii niskoemisyjnych; popiera zamiar zwiększenia nakładów na działania na rzecz klimatu całkowitego budżetu wieloletnich ram finansowych i zamiar przeznaczenia 20% Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) na rzecz inwestycji w energię odnawialną i efektywność energetyczną, nalegając przy tym na skuteczny monitoring tych inwestycji; zaleca, aby Komisja zapewniła konkretne wykorzystanie tych środków finansowych na pomoc państwom członkowskim, które wykazują znaczny potencjał w zakresie zmniejszenia emisji poniżej ustalonych celów, lecz nie są w stanie dokonać niezbędnych inwestycji;

110.  podkreśla, że należy uwzględnić obecny kryzys finansowy i gospodarczy przy tworzeniu strategii politycznych zapewniających i wspierających początkowe nakłady inwestycyjne, które przyczyniają się do zwiększenia odnawialnych źródeł energii celem zmniejszenia kosztów energii w perspektywie długookresowej oraz poprawy efektywności energetycznej w dziedzinie zaopatrzenia w energię i transportu;

111.  przypomina, że długoterminowe koszty niepodejmowania działań zapobiegających zmianie klimatu znacznie przewyższają krótkoterminowe koszty podjęcia obecnie poważnych i zdecydowanych działań;

112.  wyraża nadzieję, że konkretne i wymierne cele sektorowe zostaną szybko ustanowione celem zachęcenia prywatnych inwestorów i stworzenia wśród nich klimatu zaufania i współpracy, przy jednoczesnym promowaniu lepszego wykorzystania funduszy europejskich; podkreśla, że takie czynniki jak odnawialne źródła energii, innowacje oraz opracowywanie i wdrażanie przełomowych technologii mogą przyczyniać się do zwalczania zmiany klimatu, a jednocześnie są pomocne w przekonywaniu partnerów UE na całym świecie, że zmniejszenie poziomu emisji bez spowodowania utraty konkurencyjności ani zagrożeń dla tworzenia miejsc pracy jest możliwe; uważa, że ważne jest, aby UE i państwa członkowskie służyły przykładem przez utworzenie systemu inwestowania w nowe, efektywne energetycznie i niskoemisyjne technologie; wzywa do umocnienia obecnych systemów finansowania w celu osiągnięcia celów zawartych w planie działania; jak również do niezwłocznego podjęcia dyskusji na temat koniecznych do uruchomienia instrumentów finansowych oraz do ułatwienia lepszej synergii między krajowymi a europejskimi programami finansowania; jest zdania, że programy finansowania z wielu źródeł mogą stanowić skuteczny instrument; podkreśla kluczową rolę finansowania regionalnego i finansowania w ramach polityki spójności jako głównego instrumentu współfinansowania regionalnych środków przejścia na gospodarkę niskoemisyjną; uważa, że znaczną część finansowania na okres programowania 2014-2020 powinno się przeznaczyć na osiąganie celów przyjętych w planie działania do roku 2050;

113.  zwraca uwagę, że ze względu na niskie ceny uprawnień do emisji dwutlenku węgla sprzedaż uprawnień do emisji na aukcji nie przyczyni się, jak oczekiwano, do mobilizacji funduszy przeznaczonych na inwestycje w klimat, przypomina, że co najmniej 50% dochodów z aukcji musi zostać ponownie zainwestowanych w działania na rzecz klimatu zarówno w UE, jak i w krajach rozwijających się; ponadto wzywa Komisję do aktywnego monitorowania wykorzystywania tego rodzaju dochodów przez państwa członkowskie oraz do przedkładania co roku Parlamentowi sprawozdania na ten temat; wzywa państwa członkowskie do efektywnego wykorzystania dochodów z aukcji na rzecz promowania badań i rozwoju oraz innowacji w celu uzyskania długoterminowej redukcji emisji gazów cieplarnianych;

114.  wzywa Komisję do porównywania od 2013 r. informacji na temat wykorzystania środków pochodzących ze sprzedaży uprawnień do emisji na aukcji oraz do publikowania co roku sprawozdania porównującego zakres, w jakim poszczególne państwa członkowskie wykorzystują tego rodzaju środki na promowanie rozwoju technologii niskoemisyjnych oraz inne środki służące ograniczeniu emisji gazów cieplarnianych;

115.  wzywa Komisję do zaproponowania, aby państwa członkowskie przeznaczyły pewną część środków pochodzących z aukcji na zapewnienie dodatkowego finansowania ze środków UE wsparcia innowacji za pośrednictwem EPSTE lub podobnych inicjatyw;

116.  wzywa Komisję do zbadania i rozważenia uzupełniających innowacyjnych źródeł finansowania, w tym potencjalnego wykorzystania regionalnych funduszy rozwoju, w celu dalszego propagowania rozwoju i stosowania technologii niskoemisyjnych;

117.  podkreśla pilną potrzebę wyeliminowania dotacji szkodliwych dla środowiska w ramach planu działania; wzywa do podjęcia skoordynowanych działań mających na celu określenie i wycofanie wszystkich dotacji na działania szkodliwe dla środowiska do 2020 r. w celu wsparcia konsolidacji fiskalnej i przejścia na zrównoważoną gospodarkę; wzywa Komisję do opublikowania do końca 2013 r. komunikatu wskazującego wszystkie środki, za pomocą których budżet UE jest wykorzystywany w celu uzasadnienia finansowego wsparcia – bezpośrednio lub za pośrednictwem państw członkowskich – działań, które są sprzeczne z celami określonymi przez Komisję w planie działania na rzecz gospodarki niskoemisyjnej;

118.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby ponaglały do szybszego wdrożenia porozumienia G-20 w sprawie zlikwidowania dotacji dla paliw kopalnych; podkreśla, że do osiągnięcia pożądanych skutków wdrożenie musi być koordynowane na szczeblu międzynarodowym;

Dodatkowe środki

119.  wzywa Komisję do przedstawienia przed końcem 2012 r. ambitnych wniosków w zakresie redukcji emisji metanu, czarnego węgla i fluorowanych gazów cieplarnianych;

120.  przypomina, że drewno ma potencjał, aby zastąpić materiały powodujące najwyższe emisje dwutlenku węgla między innymi w sektorze budownictwa, oraz apeluje o określenie jasnej hierarchii użycia drewna ścinanego zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju w celu zapewnienia spójności z celami w zakresie klimatu i efektywnego użytkowania zasobów; uważa, że zrównoważona bioenergia może być wytwarzana z odpadów, niektórych pozostałości i przemysłowych produktów ubocznych, pod warunkiem, że ustanowione zostaną wystarczające zabezpieczenia przed utratą węgla w glebie i różnorodności biologicznej oraz przed pośrednimi emisjami wynikającymi z wyeliminowania innych sposobów stosowania tego samego materiału;

121.  przypomina, że budownictwo zostawia duży ślad ekologiczny, gdyż zużywa duże ilości nieodnawialnych zasobów naturalnych i energii oraz odpowiada za znaczne emisje dwutlenku węgla; przypomina, że wykorzystywanie odnawialnych materiałów budowlanych sprzyja ograniczeniu zużycia zasobów naturalnych i zmniejszeniu szkód w środowisku; w związku z tym wzywa Komisję do lepszego uwzględnienia niskoemisyjnego charakteru i efektywności energetycznej materiałów budowlanych w ich całym cyklu życia, a także do promowania wykorzystywania w budownictwie materiałów zrównoważonych ekologicznie, odnawialnych i niskoemisyjnych, takich jak drewno; przypomina, że drewno wiąże węgiel w trakcie wzrostu drzewa, w związku z czym jest materiałem neutralnym pod względem emisji CO2;

o
o   o

122.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 marca 2012 r. w sprawie dyskryminacyjnych stron internetowych i reakcji rządów (2012/2554(RSP))

P7_TA(2012)0087 RC-B7-0152/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 2, 3, 4 i 6 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), art. 2, 3, 4, 9, 10, 18, 19, 20, 21, 26, 45, 49, 56, 67, 83 i 258 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej oraz europejską konwencję praw człowieka (EKPC),

–  uwzględniając decyzję ramową Rady 2008/913/WSiSW z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwalczania pewnych form i przejawów rasizmu i ksenofobii za pomocą środków prawnokarnych(1),

–  uwzględniając dyrektywę 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich(2),

–  uwzględniając dyrektywę Rady 2000/43/WE z 29 czerwca 2000 r. wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne(3),

–  uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji Viviane Reding z dnia 11 lutego 2012 r. w sprawie strony internetowej partii PVV(4),

–  uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że na początku lutego 2012 r. holenderska Partia Wolności (PVV) uruchomiła internetową gorącą linię pod nazwą „Meldpunt Midden en Oost Europeanen”, wzywając do zgłaszania skarg związanych z „masową migracją zarobkową” „obywateli z Europy Środkowo-Wschodniej”, w szczególności Polaków, Rumunów i Bułgarów; mając na uwadze, że ludzie są pytani zwłaszcza o to, czy doświadczyli jakichkolwiek problemów wynikających z anty-społecznego zachowania i czy utracili pracę na rzecz osoby o wspomnianej narodowości;

B.  mając na uwadze, że swoboda przemieszczania się obywateli na terytorium Unii Europejskiej została zapisana w art. 21 TFUE, a swoboda przepływu pracowników wewnątrz Unii – w art. 45 TFUE;

C.  mając na uwadze, że prawo do ochrony przed dyskryminacją ze względu na przynależność państwową zostało zapisane w art. 18 TFUE, natomiast ochronę przed dyskryminacją ze względu na pochodzenie rasowe lub etniczne gwarantuje art. 10 TFUE;

D.  mając na uwadze, że prawo do wolności myśli zostało zapisane w art. 10 karty praw podstawowych, a prawo do wolności wypowiedzi – w jej art. 11;

E.  mając na uwadze, że Unia Europejska opiera się na wartościach demokracji i praworządności, jak stanowi art. 2 TUE, oraz na jednoznacznym poszanowaniu podstawowych praw i wolności zapisanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej i EKPC;

F.  mając na uwadze, że państwa członkowskie mają wobec wszystkich obywateli UE obowiązek zadbać o to, aby obywatele mieszkający i pracujący w Europie nie byli dyskryminowani ani stygmatyzowani;

G.  mając na uwadze, że gorąca linia PVV otwarcie podburza do dyskryminacji pracowników Unii Europejskiej pochodzących z państw Europy Środkowo-Wschodniej i tworzy podziały między społecznościami w społeczeństwie holenderskim;

H.  mając na uwadze, że strona internetowa PVV podważa prawo do swobodnego przemieszczania się osób i prawo do niedyskryminacji, wynikające z dyrektywy 2004/38/WE i odpowiednich artykułów traktatu;

I.  mając na uwadze, że rząd Holandii podpisał z PVV porozumienie o poparciu parlamentarnym, i w związku z tym może liczyć na większość w parlamencie niderlandzkim;

J.  mając na uwadze, że dotychczas rząd Holandii oficjalnie nie potępił gorącej linii PVV;

K.  mając na uwadze, że uruchomienie gorącej linii wywołało w Holandii burzliwą dyskusję, a wiele partii politycznych, media, szefowie MŚP i innych przedsiębiorstw, przywódcy organizacji społeczeństwa obywatelskiego i pojedynczy obywatele potępili inicjatywę PVV; mając na uwadze, że podjęto liczne kontrinicjatywy, jak chociażby strona internetowa, na której można zgłosić pozytywne doświadczenia związane z kontaktami z Polakami;

L.  mając na uwadze, że ambasadorowie dziesięciu państw Europy Środkowo-Wschodniej w Holandii wyrazili stanowczy sprzeciw wobec strony internetowej, twierdząc, że „sprzyja ona negatywnemu postrzeganiu w społeczeństwie holenderskim określonej grupy obywateli UE”;

M.  mając na uwadze, że według najnowszych badań przeprowadzonych przez Uniwersytet Erazma w Rotterdamie(5) pracownicy migrujący z krajów Europy Środkowo-Wschodniej przyczyniają się w istotny sposób do rozwoju holenderskiej gospodarki oraz holenderskiego rynku pracy;

N.  mając na uwadze, że w ostatnich latach zaangażowanie polityki rządu holenderskiego w sprawę integracji europejskiej znacznie osłabło, co znajduje odzwierciedlenie w stanowisku obecnego rządu Holandii w takich kwestiach, jak rozszerzenie strefy Schengen oraz swoboda przepływu pracowników;

O.  mając na uwadze, że istnieje realne ryzyko uruchomienia podobnych gorących linii w innych państwach członkowskich;

1.  zdecydowanie potępia stronę internetową uruchomioną przez PVV, ponieważ jest ona niezgodna z podstawowymi europejskimi wartościami, jakimi są godność osoby ludzkiej, wolność, równość, praworządność i poszanowanie praw człowieka, a także ponieważ grozi ona zniszczeniem samego fundamentu Unii, jaki stanowią pluralizm, niedyskryminacja, tolerancja, sprawiedliwość, solidarność i swoboda przemieszczania się;

2.  uważa, że gorąca linia PVV to wroga inicjatywa mająca na celu tworzenie podziałów w społeczeństwie oraz osiągnięcie zysków politycznych ze szkodą dla pracowników z Europy Środkowo-Wschodniej;

3.  zdecydowanie wzywa premiera Marka Ruttego, aby w imieniu rządu Holandii potępił tę godną ubolewania inicjatywę i zdystansował się od niej; podkreśla ponadto obowiązek zagwarantowania przez wszystkie rządy Unii Europejskiej prawa do swobodnego przemieszczania się i prawa do niedyskryminacji, wzywa zatem Radę Europejską do oficjalnego potępienia gorącej linii PVV, ponieważ narusza ona te prawa i uwłacza europejskim wartościom i zasadom;

4.  wzywa rząd Holandii, aby nie przymykał oczu na politykę Partii Wolności, która jest niezgodna z podstawowymi wartościami UE;

5.  wzywa władze Holandii, aby zbadały, czy inicjatywa ta spowodowała podburzanie do nienawiści i dyskryminacji;

6.  podkreśla, że pracownicy z państw, które przystąpiły do UE w 2004 r. i 2007 r., wywarli pozytywny wpływ na gospodarki państw członkowskich i nie spowodowali poważnych zakłóceń na rynkach pracy tych państw, lecz wnieśli znaczący wkład w trwały wzrost gospodarczy w UE;

7.  wzywa rząd holenderski do udzielenia szybkiej odpowiedzi na pisma wystosowane przez Komisję dotyczące planowanych przepisów, które mogą naruszać dyrektywę 2004/38/WE w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, oraz do działania zgodnie z wezwaniami Parlamentu zawartymi w jego rezolucjach;

8.  wzywa Komisję i Radę, by uczyniły wszystko, co jest w ich mocy, aby zahamować rozprzestrzenianie się ksenofobicznych postaw, takich jak opisywane na stronie internetowej, i aby zapewnić skuteczne wdrożenie decyzji ramowej w sprawie rasizmu i ksenofobii we wszystkich państwach członkowskich;

9.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Radzie Europy oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 328 z 6.12.2008, s. 55. (2) Dz.U. L 158 z 30.4.2004, s. 77. (3) Dz.U. L 180 z 19.7.2000, s. 22. (4) http://ec.europa.eu/commission_2010-2014/reding/multimedia/news/2012/02/20120211_en.htm (5) Arbeidsmigranten uit Polen, Roemenie en Bulgarije in Den Haag. Sociale leefsituatie, arbeidpositie en toekomstperspectief, Prof. Godfried Engbersen, Afdeling Sociologie Universiteit Rotterdam.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 marca 2012 r. w sprawie wyniku wyborów prezydenckich w Rosji (2012/2573(RSP))

P7_TA(2012)0088 B7-0177/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając umowę o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską a Federacją Rosyjską, która weszła w życie w 1997 r., a następnie została przedłużona do czasu zastąpienia jej przez nową umowę,

–  uwzględniając trwające negocjacje dotyczące nowej umowy określającej nowe, kompleksowe ramy dla stosunków UE-Rosja, a także uwzględniając zainicjowane w 2010 r. partnerstwo na rzecz modernizacji,

–  uwzględniając swoje poprzednie sprawozdania i rezolucje w sprawie Rosji, a w szczególności rezolucję z dnia 16 lutego 2012 r.(1) w sprawie zbliżających się wyborów prezydenckich w Rosji, rezolucję z dnia 14 grudnia 2011 r.(2) w sprawie wyborów do Dumy Państwowej, a przede wszystkim zawarte w niej słowa krytyki w stosunku do przebiegu wyborów do Dumy, a także rezolucję z dnia 7 lipca 2011 r.(3) w sprawie przygotowań do wyborów do rosyjskiej Dumy Państwowej w grudniu 2011 r.,

–  uwzględniając oświadczenie o wstępnych ustaleniach oraz wnioski OBWE/ODIHR, Zgromadzenia Parlamentarnego OBWE i PACE z dnia 5 marca 2012 r.,

–  uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 4 marca 2012 r. w sprawie wyborów prezydenckich w Rosji w dniu 4 marca 2012 r., a także jej przemówienia z dnia 14 grudnia 2011 r. w Strasburgu na temat szczytu UE-Rosja i z dnia 1 lutego 2012 r. w Brukseli na temat sytuacji politycznej w Rosji,

–  uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że UE − jako strategiczny partner i sąsiad Rosji − ze szczególnym zainteresowaniem śledziła procedurę wyborczą, debatę publiczną oraz protesty, jakie szerzą się w Rosji w związku z wyborami do Dumy Państwowej w grudniu 2011 r. oraz wyborami prezydenckimi, przeprowadzonymi w dniu 4 marca 2012 r.;

B.  mając na uwadze, że wydarzenia w Federacji Rosyjskiej związane z przestrzeganiem i ochroną praw człowieka oraz przestrzeganiem wspólnie uzgodnionych zasad demokratycznych, przepisów i procedur wyborczych nadal dają poważne powody do niepokoju; mając na uwadze, że Federacja Rosyjska jest pełnoprawnym członkiem Rady Europy oraz Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie i w związku z tym zobowiązała się do przestrzegania zasad demokracji i poszanowania praw człowieka;

C.  mając na uwadze, że w dniu 12 kwietnia 2011 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka orzekł, że utrudnione procedury rejestracji partii politycznych w Rosji nie spełniają norm wyborczych określonych przez Radę Europy i OBWE; mając na uwadze, że restrykcje dotyczące rejestracji partii i kandydatów politycznych ograniczają polityczną rywalizację i pluralizm w Rosji;

D.  mając na uwadze, że pomimo niedawnych nieśmiałych inicjatyw usprawnienia ordynacji wyborczej ogólne zasady nadal są zbyt skomplikowane, a w niektórych przypadkach niejasne, co prowadzi do niespójnego stosowania podstawy prawnej;

E.  mając na uwadze, że władze rosyjskie próbowały zdyskredytować organizacje pozarządowe zaangażowane w obserwację wyborów, w szczególności stowarzyszenie Golos, które zostało wyeksmitowane ze swojej siedziby głównej w Moskwie oraz poddane zniesławiającej kampanii w środkach przekazu, mającej na celu zaszkodzenie jej reputacji, a jego biura regionalne zostały objęte kontrolą podatkową; mając na uwadze, że również niezależne środki przekazu zostały poddane silnej presji;

F.  mając na uwadze, że w oświadczeniu o wstępnych ustaleniach oraz we wnioskach OBWE/ODIHR, Zgromadzenia Parlamentarnego OBWE i PACE z dnia 5 marca 2012 r. stwierdzono, że w procedura wyborcza nie była wolna ani uczciwa, gdyż „silnie faworyzowała jednego kandydata” poprzez publiczne potępienie w procesie rejestracji potencjalnie konkurencyjnych kandydatów, nierówny i stronniczy sposób relacjonowania w mediach oraz korzystanie z zasobów państwowych na korzyść jednego kandydata;

G.  mając na uwadze, że poprzez liczne demonstracje odbywające się od czasu wyborów do Dumy w dniu 4 grudnia 2011 r. Rosjanie – w szczególności ci noszący białe wstążki – domagają się większej demokracji i gruntownej reformy systemu wyborczego;

1.  przyjmuje do wiadomości wynik wyborów prezydenckich w świetle wstępnych wniosków OBWE/ODIHR, a także wniosków krajowych podmiotów prowadzących obserwację, takich jak Golos, Grażdanin Nabludatel, Liga Wyborców oraz przedstawiciele partii politycznych;

2.  podkreśla konieczność krytycznego zaangażowania w dialog z Rosją, w poparciu dla planu modernizacji, obejmującego rozmowy na temat reform zarówno gospodarczych jak i politycznych celem wprowadzenia i realizacji reform zmierzających do uzupełnienia obecnych braków;

3.  stanowczo krytykuje uchybienia i nieprawidłowości w sposobie przygotowania i przeprowadzenia tych wyborów, a także fakt, że wybór głosujących był ograniczony; podkreśla, że rosyjskie środki przekazu nie przedstawiały podczas kampanii wyborczej w sposób zrównoważony informacji o wszystkich kandydatach, co narusza wymogi prawne; z zadowoleniem przyjmuje znaczące zaangażowanie obywateli w kampanię i apeluje o dokonanie kompleksowej i przejrzystej analizy wszystkich nieprawidłowości oraz wprowadzenie, wzmocnienie i wdrożenie zasad demokratycznych dla potrzeb przyszłych wyborów; ubolewa nad pozbawieniem wolności dziesiątek protestujących w ramach demonstracji na terytorium całej Rosji;

4.  zwraca się do prezydenta Miedwiewiewa, by zamienił słowo w czyn i dopilnował przyjęcia niezbędnych reform systemu politycznego; oczekuje, że nowy prezydent Federacji Rosyjskiej będzie gotów kontynuować przeprowadzanie zmian, głównie, jeśli chodzi o potrzebę uproszczenia zasad rejestracji partii politycznych; domaga się poważnego zaangażowania także w rozwiązanie problemów dotyczących wolności mediów oraz swobody zgromadzeń i wypowiedzi; przypomina o gotowości UE do współpracy z Rosją, także w ramach przewidzianych partnerstwem na rzecz modernizacji, aby zwiększyć poszanowanie praw człowieka i praw podstawowych, w odniesieniu do czego kluczową sprawą jest zwolnienie więźniów politycznych, oraz skuteczność niezależnego systemu państwa prawa w Rosji;

5.  zachęca władze rosyjskie oraz partie polityczne zasiadające w Dumie Państwowej, by ze względu na kompleksową reformę, przejrzystość i demokrację podjęły merytoryczny dialog z pro-demokratycznymi demonstrantami i opozycją; wzywa prezydenta elekta Władimira Putina do złagodzenia retoryki wymierzonej przeciwko demonstrantom i nawiązania z nimi szczerego dialogu na temat przyszłości kraju;

6.  zachęca poszczególne grupy rosyjskiej opozycji demokratycznej, aby ściślej zjednoczyły się wokół pozytywnego programu reform politycznych, oferując w ten sposób obywatelom Rosji wiarygodną alternatywę;

7.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję prezydenta Dmitrija Miedwiediewa o zleceniu prokuratorowi generalnemu zbadania zgodności z prawem 32 postępowań karnych, w tym uwięzienia Michaiła Chodorkowskiego; wzywa prezydenta elekta Władimira Putina do zlecenia podobnej rewizji sprawy Siergieja Magnitskiego;

8.  przyjmuje do wiadomości wstępne zatwierdzenie przez Dumę Państwową projektu ustaw prezydenckich mających na celu przeprowadzenie kompleksowych reform systemu politycznego, w tym uproszczenie zasad rejestracji partii politycznych oraz dostępu tych partii do wyborów; wzywa Dumę Państwową, by przy przyjmowaniu niezbędnych przepisów uwzględniała zmiany wspólnie przedłożone przez niezarejestrowane partie; oczekuje od wszystkich stron, że skorzystają z okazji, jaka nadarza się przed zaprzysiężeniem prezydenta elekta, i podejmą decyzję w sprawie kompleksowego pakietu reform obejmującego zmiany w prawie wyborczym; wyraża usilne życzenie, by wszystkie propozycje reform omawianych w grupie roboczej Miedwiewiewa zostały przyjęte i w pełni zrealizowane; jest przekonany, że nowa ordynacja wyborcza oraz rejestracja opozycyjnych partii politycznych powinny stanowić podstawę wolnych i uczciwych wyborów do Dumy Państwowej;

9.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i parlamentowi i Federacji Rosyjskiej, a także Radzie Europy oraz Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0054. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0575. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0335.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 marca 2012 r. w sprawie Kazachstanu (2012/2553(RSP))

P7_TA(2012)0089 RC-B7-0135/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając ogólne przepisy dotyczące zewnętrznych działań Unii zawarte w art. 21 TUE oraz procedurę zawierania umów międzynarodowych przewidzianą w art. 218 TFUE,

–  uwzględniając strategię UE wobec Azji Środkowej,

–  uwzględniając umowę o partnerstwie i współpracy między WE a Kazachstanem, która weszła w życie w 1999 r., w szczególności jej art. 2 (w rozdziale dotyczącym założeń ogólnych),

–  uwzględniając strategię UE dotyczącą nowego partnerstwa z Azją Środkową, przyjętą przez Radę Europejską w dniach 21-22 czerwca 2007 r., oraz sprawozdania z postępów z dnia 24 czerwca 2008 r. i 28 czerwca 2010 r.,

–  uwzględniając oświadczenie Rady na temat Kazachstanu z dnia 24 maja 2011 r.,

–  uwzględniając oświadczenia UE w sprawie Kazachstanu złożone na posiedzeniu Stałej Rady OBWE w dniu 3 listopada i 22 grudnia 2011 r., a także 19 i 26 stycznia oraz 9 lutego 2012 r., a także oświadczenia wysokiej przedstawiciel/ wiceprzewodniczącej Komisji Catherine Ashton z dnia 17 grudnia 2011 r. w sprawie wydarzeń w rejonie Żangaözen oraz z dnia 17 stycznia 2012 r. w sprawie wyborów parlamentarnych, które odbyły się w Kazachstanie w dniu 15 stycznia 2012 r.,

–  uwzględniając oświadczenie dotyczące wstępnych wyników i wniosków z prowadzonej przez OBWE/ODIHR misji obserwacji wyborów parlamentarnych, które odbyły się w dniu 15 stycznia 2012 r.,

–  uwzględniając oświadczenie przedstawiciela OBWE ds. wolności środków przekazu z dnia 25 stycznia 2012 r. dotyczące sytuacji mediów w Kazachstanie,

–  uwzględniając oświadczenie dyrektora Biura OBWE ds. Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka z dnia 1 lutego 2012 r. w sprawie ograniczania działalności kazachskiej opozycji,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 grudnia 2011 r. w sprawie strategii UE wobec Azji Środkowej(1),

–  uwzględniając ust. 23 swojej rezolucji z dnia 16 lutego 2012 r. w sprawie sesji Rady Praw Człowieka ONZ(2),

–  uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że zarówno UE, jak i Kazachstan mogłyby czerpać znaczne korzyści ze ściślejszej współpracy oraz że Parlament Europejski popiera ten cel, podkreślając jednocześnie, że współpraca gospodarcza musi iść w parze ze współpracą polityczną i opierać się na politycznej woli wdrażania i pielęgnowania wspólnych wartości, zważywszy że Kazachstan odgrywa kluczową rolę w rozwoju społeczno-gospodarczym Azji Środkowej i ma zasadnicze znaczenie dla stabilności i bezpieczeństwa w regionie;

B.  mając na uwadze, że w czerwcu 2011 r. rozpoczęły się negocjacje dotyczące nowej, bogatszej umowy między UE i Kazachstanem, która ma zastąpić obecnie obowiązującą umowę o współpracy i partnerstwie;

C.  mając na uwadze, że w dniu 17 lutego 2012 r. prezydent Kazachstanu podpisał szereg ustaw mających poprawić podstawy prawne stosunków pracy, praw pracowniczych i dialogu społecznego, a także niezawisłość sądownictwa;

D.  mając na uwadze, że w dniu 16 grudnia 2011 r. wiele osób zginęło lub odniosło rany w zamieszkach mieście Żangaözen w zachodnim Kazachstanie, gdy ponad 3 000 osób zgromadziło się pokojowo na głównym placu miasta, by wyrazić poparcie dla żądań strajkujących od maja pracowników spółek naftowych, domagających się wyższych zarobków i lepszych warunków pracy, a także prawa do wyboru własnej reprezentacji związkowej;

E.  mając na uwadze, że według władz śmierć poniosło 17, gdy – jak podają niezależne doniesienia i naoczni świadkowie – zbrojne oddziały policji zaatakowały demonstrantów, strzelając do cywilów, w tym do nieuzbrojonych strajkujących i ich rodzin; mając na uwadze, że w następstwie starć władze kazachskie ogłosiły stan wyjątkowy, nie zezwalając dziennikarzom i niezależnym obserwatorom na wjazd do Żangaözen; mając na uwadze, że stan wyjątkowy zniesiono ostatecznie w dniu 31 stycznia 2012 r., jednak świadkowie twierdzą, że liczba ofiar śmiertelnych może być znacznie wyższa; mając na uwadze, że władze regionalne zobowiązały się udzielić wsparcia finansowego rodzinom osób, które poniosły śmierć w czasie opisywanych wydarzeń;

F.  mając na uwadze, że nadal nie w pełni wyjaśniono, co rzeczywiście wydarzyło się w Żangaözen w dniu 16 grudnia 2011 r.; mając na uwadze, że władze najpierw odcięły łączność, a następnie kontrolowały dostęp do miasta na mocy stanu wyjątkowego, który obowiązywał do dnia 31 stycznia 2012 r.; mając na uwadze, że zastraszanie i brutalne ataki na niezależne środki przekazu, a także atmosfera strachu wśród obywateli w dalszym ciągu utrudnia uzyskanie pełniejszego obrazu sytuacji; mając na uwadze, że w reakcji na wydarzenia z Żangaözen władze Kazachstanu w grudniu 2011 r. zaostrzyły cenzurę internetu w tym kraju, a obecnie wdrażają technikę głębokiej inspekcji pakietów w odniesieniu do całego ruchu w sieci internetowej;

G.  mając na uwadze, że od grudnia 2011 r. aresztowano około 43 osób i postawiono im zarzuty mogące prowadzić do skazania na karę pozbawienia wolności do sześciu lat, przy czym do osób tych należą znani przywódcy i działacze, którzy brali udział w strajku pracowników sektora naftowego, w tym Tałat Saktaganow, Roza Tuletajewa i Natalia Ażigaliewa; mając na uwadze, że w dniu 3 lutego 2012 r. w Uralsku aresztowano grupę młodych ludzi oskarżanych o działalność islamistyczną, zarzucając im organizowanie masowych rozruchów w Żangaözen;

H.  mając na uwadze, że prezydent Kazachstanu wezwał do przeprowadzenia rzetelnego dochodzenia w sprawie opisywanych wydarzeń i powołał rządową komisję pod przewodnictwem pierwszego wicepremiera, a do udziału w procedurze dochodzeniowej zaprosił międzynarodowych ekspertów, m.in. z ONZ; mając na uwadze, że przeciwko niektórym funkcjonariuszom policji prowadzone jest dochodzenie w sprawie nieodpowiedniego użycia broni, jednak żadnemu z nich jak dotąd nie przedstawiono żadnych zarzutów;

I.  mając na uwadze szereg doniesień o torturowaniu i maltretowaniu zatrzymanych; mając na uwadze, że także w tej sprawie należy wszcząć wiarygodne dochodzenie, a następnie stosowne postępowania sądowe;

J.  mając na uwadze, że OBWE uznała wybory powszechne, które odbyły się w dniu 15 stycznia 2012 r., za niezgodne ze standardami tej organizacji, gdyż powszechnie dochodziło do nieprawidłowości przy głosowaniu, a do zwiększania popularności partii rządzącej wykorzystano państwowe zasoby i slogany, co nie stworzyło warunków koniecznych do przeprowadzenia naprawdę pluralistycznych wyborów, chociaż pod względem technicznym wybory przeprowadzono tym razem prawidłowo;

K.  mając na uwadze, że w dniu 6 stycznia 2012 r. prezydent Kazachstanu podpisał ustawę o bezpieczeństwie narodowym, która zwiększa uprawnienia służb bezpieczeństwa i stwierdza, że osoby uważane za naruszające wizerunek państwa na arenie międzynarodowej mogą zostać uznane za „szkodliwe” i ponieść tego konsekwencje;

L.  mając na uwadze, że ostatnie kilka miesięcy cechowało pogorszenie sytuacji w zakresie praw człowieka w Kazachstanie, co odzwierciedlają oświadczenia UE wydane na szczycie Stałej Rady OBWE oraz niedawne oświadczenia przedstawiciela OBWE ds. wolności środków przekazu i dyrektora Biura OBWE ds. Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka;

M.  mając na uwadze, że we wrześniu 2011 r. władze przyjęły ustawę o religii, która zobowiązuje wszystkie grupy religijne do ponownej rejestracji oraz zawiera postanowienia mogące uniemożliwić obywatelom Kazachstanu swobodnego praktykowania wiary; mając ponadto na uwadze, że przyjęte niedawno ustawy dotyczące środków masowego przekazu i bezpieczeństwa narodowego zawierają przepisy pogłębiające nietolerancyjność kazachskiego systemu politycznego i są sprzeczne z deklaracjami o demokratycznych aspiracjach tego kraju;

N.  mając na uwadze, że w dniu 8 sierpnia 2011 r. sąd w Aktau uznał Natalię Sokołową, prawniczkę reprezentującą pracowników sektora naftowego, za winną „podburzania do niezgody społecznej” i „czynnego udziału w nielegalnych zgromadzeniach”, skazując ją na sześć lat pozbawienia wolności;

O.  mając na uwadze, że licząc na poprawę wizerunku kraju na arenie międzynarodowej, Kazachstan objął w 2010 r. przewodnictwo OBWE oraz zobowiązał się do przeprowadzenia szeregu demokratycznych reform i do przestrzegania podstawowych zasad tej organizacji;

P.  mając na uwadze, że w ciągu ostatnich dwóch miesięcy opozycyjne partie i organizacje Alga, Azat i Socjalistyczny Ruch Kazachstanu, niezależne media, w tym gazety „Wzgljad”, „Gołos Republik” i „Republika” oraz telewizja satelitarna STAN TV, niezależne związki zawodowe, w tym związek Żanartu, a także inne organizacje społeczeństwa obywatelskiego stały się obiektem zaostrzonych represji, w ramach których zatrzymano między innymi przywódcę partii Alga Władimira Kozłowa oraz redaktora naczelnego „Wzgljadu” Igora Winiawskiego; mając na uwadze, że w dniu 28 stycznia 2012 r. w Ałma-Acie około 1000 osób pomimo braku zezwolenia wzięło udział w proteście przeciwko represjom, wzywając władze do zaprzestania prześladowań politycznych;

Q.  mając na uwadze, że partie opozycyjne ogłosiły, że w dniu 24 marca 2012 r., w 100 dni od śmierci protestantów w Żangaözen, zamierzają zorganizować manifestację w Ałma-Acie;

R.  mając na uwadze, że krótko po powrocie Władimira Kozłowa ze spotkań z posłami do Parlamentu Europejskiego i z Europejską Służbą Działań Zewnętrznych doszło do jego aresztowania i że jest on przetrzymywany w odosobnieniu, co jest dla UE kolejnym źródłem obaw i uwypukla znaczenie zachowania zdolności naszych instytucji do prowadzenia rozmów z szerokim gronem podmiotów w krajach partnerskich UE bez negatywnych konsekwencji dla rozmówców;

1.  podkreśla znaczenie stosunków między UE a Kazachstanem oraz zacieśnienia współpracy politycznej i gospodarczej nie tylko w zakresie walki z terroryzmem, zorganizowaną przestępczością i handlem narkotykami, ale również w takich strategicznych obszarach jak demokracja, prawa człowieka, ochrona środowiska, energia, handel i transport; podkreśla, że miniony rok wyróżniała ściślejsza współpraca, częste spotkania na wysokim szczeblu oraz rozpoczęcie negocjacji w sprawie nowej umowy o partnerstwie i współpracy;

2.  wyraża głębokie zaniepokojenie oraz składa kondolencje w związku z wydarzeniami, jakie miały miejsce w dniu 16 grudnia 2011 r. w kazachskim rejonie Żangaözen, gdzie zginęło 17 osób, a 110 odniosło rany;

3.  zdecydowanie potępia brutalne stłumienie demonstracji w Żangaözen przez siły policyjne i wzywa do przeprowadzenia – z udziałem przedstawicieli społeczności międzynarodowej – niezależnego i wiarygodnego dochodzenia w sprawie tych wydarzeń;

4.  zapewnia, że będzie kontynuował dialog z podmiotami społeczeństwa obywatelskiego, co stanowiący element stosunków z Kazachstanem i jest zgodne z praktykami wdrażanymi w stosunkach z innymi krajami trzecimi; oczekuje poszanowania dla tego dialogu i zaznacza, że los rozmówców nie jest mu obojętny;

5.  uważa, że główną przyczyną pogłębiającego się niezadowolenia społeczeństwa przed wydarzeniami z połowy grudnia 2011 r. było niewłaściwe podejście do sporu pracowniczego w sektorze naftowym w zachodnim Kazachstanie; jest przekonany, że kluczowe znaczenie dla zapewnienia spokoju społecznego i trwałej stabilności ma uznanie – w słowach i czynach – prawa pracowników do organizowania się w związki zawodowe, oparty na wzajemnym szacunku dialog między przedstawicielami związków zawodowych, pracodawcami i organami władzy, przywrócenie do pracy zwolnionych pracowników lub zaoferowanie im nowych miejsc pracy, wsparcie rodzin, które ucierpiały w wyniku niedawnych wydarzeń, oraz budowanie zaufania do organów egzekwowania prawa;

6.  wzywa ESDZ, by uważnie monitorowała procesy sądowe osób oskarżonych o zorganizowanie demonstracji oraz by złożyła Parlamentowi sprawozdanie na ten temat;

7.  z zadowoleniem przyjmuje niedawne zwolnienie obrońcy praw człowieka Jewgienija Żowtisa, dyrektora Międzynarodowego Biura Praw Człowieka i Praworządności w Kazachstanie, oraz Tochnijaza Kuczukowa, dziennikarza gazety „Wriemia”, których amnestionowano decyzją sądu z dnia 2 lutego 2012 r., po tym jak we wrześniu 2009 r. zostali skazani oni na cztery lata obozu pracy;

8.  ubolewa, że – poza nielicznymi wyjątkami – utrzymująca się w Kazachstanie od dłuższego czasu negatywna tendencja w dziedzinie praw człowieka ostatnio jeszcze się nasiliła, a także apeluje do władz Kazachstanu o gwarancje bezpieczeństwa dla rodzin aresztowanych działaczy;

9.  apeluje do władz Kazachstanu, by dołożyły wszelkich starań o poprawę sytuacji z punktu widzenia przestrzegania praw człowieka w tym kraju; podkreśla, że postępy w negocjacjach w sprawie nowej, udoskonalonej umowy o partnerstwie i współpracy między UE i Kazachstanem muszą zależeć od stanu zaawansowania reform politycznych; zachęca Kazachstan, by wywiązywał się z deklarowanego zobowiązania do dalszych reform mających na celu utworzenie otwartego i demokratycznego społeczeństwa, obejmującego niezależne społeczeństwo obywatelskie i opozycję oraz przestrzegającego praw podstawowych oraz zasad państwa prawa;

10.   ponownie stwierdza, że nieograniczony dostęp do informacji i środków komunikacji oraz wolny od cenzury dostęp do internetu (wolności cyfrowe) to prawa powszechne niezbędne dla poszanowania takich praw człowieka jak wolność słowa i dostęp do informacji, jak również dla zagwarantowania przejrzystości i odpowiedzialności w życiu publicznym;

11.  wyraża zadowolenie z wprowadzonych w ostatnich miesiącach zmian w prawodawstwie, które mają na celu zwiększenie liczby partii mogących zgłaszać kandydatów w wyborach parlamentarnych; zauważa, że od ostatnich wyborów parlamentarnych w nowym parlamencie reprezentowane są trzy partie; ubolewa, że części partii opozycyjnych nie zezwala się na rejestrację, i zachęca władze Kazachstanu do podjęcia dalszych reform niezbędnych do zapewnienia naprawdę pluralistycznych wyborów oraz do wspierania funkcjonowania niezależnych środków przekazu i działalności organizacji pozarządowych;

12.  wzywa władze Kazachstanu, by jak najszybciej zareagowały na ustalenia OBWE/ODIHR w celu umożliwienia opozycji w tym kraju odgrywania roli przysługującej jej w demokratycznym społeczeństwie oraz w celu podjęcia wszelkich działań niezbędnych do spełnienia międzynarodowych standardów wyborczych; wzywa ESDZ do wsparcia Kazachstanu w rozwiązywaniu tych problemów;

13.  odnotowuje plan działań dotyczący przystąpienia Kazachstanu do WTO, co przyczyni się do stworzenia równych szans dla środowiska biznesu po obu stronach oraz ułatwi i zliberalizuje handel, a zarazem będzie świadectwem współpracy i otwartości; podkreśla, że w związku z przystąpieniem do WTO Kazachstan będzie zobowiązany do przestrzegania wszystkich zasad tej organizacji, w tym do zniesienia środków protekcjonistycznych;

14.  wyraża oburzenie z powodu uwięzienia przywódców opozycji i dziennikarzy w styczniu 2012 r. oraz wzywa władze Kazachstanu, by zaprzestały ograniczania działań opozycji i niezależnych mediów w tym kraju, a także by zwolniły wszystkie osoby przetrzymywane z przyczyn politycznych, w tym przywódcę partii Alga Władimira Kozłowa, redaktora naczelnego gazety „Wzgljad” Igora Winiawskiego a także wszystkich pozostających w areszcie osób wymienionych w niedawnych oświadczeniach UE wydanych na szczycie Stałej Rady OBWE; wzywa do zapewnienia Władimirowi Kozłowowi kontaktów z najbliższą rodziną, w tym z żoną, a także do przeprowadzenia niezależnej oceny stanu jego zdrowia; z radością przyjmuje zwolnienie Natalii Sokołowej, prawniczki reprezentującej związki zawodowe przedsiębiorstwa naftowego Karazhanbasmunai, uprzednio skazanej na karę sześciu lat pozbawienia wolności, którą obniżono do trzech lat w zawieszeniu; ubolewa jednak, że na mocy orzeczenia Sądu Najwyższego przez okres zawieszenia Natalia Sokołowa nadal nie będzie mogła brać udziału w działaniach związków zawodowych;

15.  apeluje do władz Kazachstanu o szybką poprawę poszanowania wolności zgromadzeń, zrzeszania się, słowa i wyznania, zgodnie z zaleceniami przedstawicieli i organów OBWE, ze szczególnym uwzględnieniem międzynarodowych zobowiązań Kazachstanu i obietnic złożonych przed podjęciem decyzji umożliwiającej Kazachstanowi objęcie przewodnictwa OBWE w 2010 r.; odnotowuje dobrze przygotowany krajowy plan działań w zakresie praw człowieka, przyjęty w 2009 r., i apeluje do kazachskich władz o jego pełne wdrożenie;

16.  jest przekonany, że kazachskie władze i społeczeństwo niezwykle skorzystają z takich działań, szczególnie pod względem stabilności i bezpieczeństwa oraz powrotu kraju na drogę stałej poprawy pozycji tego kraju na arenie międzynarodowej;

17.   podkreśla, że od stycznia 2012 r. oficjalni przedstawiciele Kazachstanu uczestniczą w otwartych i konstruktywnych, odbywających się w PE spotkaniach z posłami do Parlamentu Europejskiego z udziałem społeczeństwa obywatelskiego i organizacji pozarządowych, wykazując się otwartością wobec propozycji przeprowadzenia międzynarodowego dochodzenia w sprawie opisywanych wydarzeń oraz obiecując dostarczyć informacji dotyczących aresztowań dokonanych w ostatnich miesiącach; oczekuje, że od słów przejdą oni do czynów;

18.  podkreśla znaczenie dialogu dotyczącego praw człowieka prowadzonego między UE a władzami Kazachstanu i umożliwiającego otwarte omówienie wszelkich spraw; wzywa do intensyfikacji tego dialogu, by był on skuteczniejszy i przynosił konkretne wyniki, a także do umożliwienia udziału w tym dialogu podmiotom społeczeństwa obywatelskiego;

19.  wzywa UE, a zwłaszcza wysoką przedstawiciel do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, do uważnego monitorowania rozwoju wydarzeń, zgłaszania władzom Kazachstanu wszelkich obaw, oferowania pomocy oraz regularnego zdawania sprawozdań Parlamentowi;

20.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wysokiej przedstawiciel/ wiceprzewodniczącej Komisji, a także Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i parlamentowi Republiki Kazachstanu oraz Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0588. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0058.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 marca 2012 r. w sprawie sytuacji w Nigerii (2012/2550(RSP))

P7_TA(2012)0090 RC-B7-0131/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej/wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton z dnia 26 grudnia 2011 r. w sprawie zamachów bombowych w dniu Bożego Narodzenia oraz z dnia 22 stycznia 2012 r. w sprawie zamachów bombowych w Kano w Nigerii,

–  uwzględniając oświadczenie Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 27 grudnia 2011 r. w sprawie ataków w Nigerii,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r. ratyfikowany przez Nigerię w dniu 29 października 1993 r.,

–  uwzględniając drugi przegląd umowy z Kotonu 2007-2013 ratyfikowany przez Nigerię w dniu 27 września 2010 r.;

–  uwzględniając Afrykańską kartę praw człowieka i ludów z 1981 r. ratyfikowaną przez Nigerię w dniu 22 czerwca 1983 r.,

–  uwzględniając deklarację ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form nietolerancji i dyskryminacji ze względu na wyznanie lub przekonania z 1981 r.,

–  uwzględniając Konstytucję Federalnej Republiki Nigerii, a w szczególności zapisy dotyczące ochrony wolności wyznania zawarte w rozdziale IV – Prawo do wolności myśli, sumienia i religii,

–  uwzględniając spotkanie na szczeblu ministerialnym Nigeria-UE, które odbyło się w dniu 8 lutego 2012 r. w Abudży,

–  uwzględniając rezolucję Komisji Praw Człowieka ONZ E/CN.4/RES/2005/69, w której zwrócono się do sekretarza generalnego z wnioskiem o „mianowanie specjalnego przedstawiciela ds. poszanowania praw człowieka przez korporacje transnarodowe i inne przedsiębiorstwa”,

–  uwzględniając zalecenie zawarte w sprawozdaniu UNEP, by utworzyć organ odnowy środowiska w regionie Ogoniland,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Nigerii,

–  uwzględniając art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  zbulwersowany ostatnią falą ataków z użyciem broni palnej i bomb, dokonanych przez islamistyczną sektę terrorystyczną Boko Haram, w których w dniu 20 stycznia 2012 r. zginęło w Kano przynajmniej 185 osób i które były w głównej mierze wymierzone przeciwko posterunkom policji; mając na uwadze, że sekta Boko Haram w ulotce rozdawanej w mieście nocą uprzedziła mieszkańców Kano, że będzie kontynuować ataki przeciw siłom bezpieczeństwa i zaleciła wytrwałość, gdyż walczy ona o wprowadzenie „systemu islamskiego”;

B.  mając na uwadze, że organizacje praw człowieka udokumentowały udział islamistycznej grupy Boko Haram w atakach na posterunki policji, obiekty wojskowe, kościoły i banki oraz w samobójczym zamachu bombowym na siedzibę ONZ, w którym śmierć poniosły przynajmniej 24 osoby, a ponad 100 odniosło obrażenia;

C.  mając na uwadze, że w reakcji na przemoc ze strony Boko Haram nigeryjska policja i armia dokonały pozasądowych egzekucji wielu podejrzanych członków tej grupy;

D.  mając na uwadze, że ataki sekty Boko Haram były kierowane przeciw chrześcijanom, zwłaszcza w Boże Narodzenie, kiedy to dziesiątki ludzi poniosły śmierć w serii zamachów bombowych, a w najbardziej krwawym z nich na dziedzińcu kościoła katolickiego niedaleko stolicy kraju, Abudży, zginęły 44 osoby; mając na uwadze, że sekta Boko Haram zapowiedziała prowadzenie wojny religijnej przeciw chrześcijanom oraz wypędzenie ich z północy kraju, zamieszkiwanej w większości przez muzułmanów;

E.  mając na uwadze, że w dniu 3 stycznia 2012 r. sekta Boko Haram wystosowała ultimatum i dała chrześcijanom z północnej Nigerii trzy dni na opuszczenie terytorium; mając na uwadze, że w dniu 5 stycznia 2012 r. śmierć poniosło przynajmniej 8 chrześcijan uczestniczących we mszy w Gombe, zaś dnia 6 stycznia 2012 r. zabito w Mubi 20 chrześcijan opłakujących zmarłych;

F.  mając na uwadze, że w dniu 26 lutego 2012 r. dwóch zamachowców samobójców z Boko Haram zdetonowało ładunek wybuchowy umieszczony w samochodzie znajdującym się obok kościoła w mieście Jos, powodując śmierć trzech osób i raniąc 38; mając również na uwadze, że w dniu 21 lutego 2012 r. ekstremiści zdetonowali bombę koło kościoła w mieście Suleja, raniąc pięć osób;

G.  mając na uwadze, że w dniu 4 marca 2012 r. ugrupowanie Boko Haram zapowiedziało przeprowadzenie serii skoordynowanych ataków w celu unicestwienia całej wspólnoty chrześcijańskiej żyjącej na północy kraju;

H.  mając na uwadze, że wolność wyznania, wiary, sumienia i myśli są podstawowymi i uniwersalnymi wartościami oraz zasadniczymi elementami demokracji; mając na uwadze, że Unia Europejska wielokrotnie wyrażała swoje zaangażowanie w kwestie wolności wyznania, wiary, sumienia i myśli oraz podkreślała, że rządy na całym świecie mają obowiązek zagwarantowania tych swobód;

I.  mając na uwadze, że ugrupowaniu Boko Haram przypisuje się odpowiedzialność za śmierć ponad 900 osób w ok. 160 różnych zamachach, których dokonano od lipca 2009 r.; mając na uwadze, że niedawne sprawozdania wskazują na możliwe związki między sektą Boko Haram a AQMI (Al-Kaida w Maghrebie islamskim), co może stanowić poważne zagrożenie dla pokoju i bezpieczeństwa w regionie Sahelu;

J.  mając na uwadze, że w odpowiedzi na nasilenie się przemocy prezydent Goodluck Jonathan ogłosił w dniu 31 grudnia 2011 r. stan wyjątkowy w niektórych rejonach kraju i zarządził tymczasowe zamknięcie granic z Czadem, Kamerunem i Nigrem; mając na uwadze, że prezydent przyznał, iż członkowie grupy Boko Haram przeniknęli do instytucji państwowych i sił bezpieczeństwa, a skorumpowani urzędnicy podejrzewani są o dostarczanie bojownikom tej grupy broni;

K.  mając na uwadze, że u podstaw problemów w Nigerii leży niedostateczny rozwój gospodarczy, a napięcia wynikają z ciągnących się od dziesięcioleci konfliktów między grupami ludności tubylczej rywalizującymi o kontrolę nad żyznymi obszarami uprawnymi z migrantami a osadnikami z mówiącej językiem hausa muzułmańskiej północy;

L.  mając na uwadze, że pokojowe rozwiązywanie konfliktów oznacza poszanowanie praw człowieka, dostęp do wymiaru sprawiedliwości, ukrócenie bezkarności oraz sprawiedliwy dostęp do zasobów i uczciwy podział dochodów w tym bogatym w złoża ropy naftowej kraju;

M.  mając na uwadze, że chociaż Nigeria jest ósmym co do wielkości producentem ropy naftowej na świecie, większość z 148 mln mieszkańców tego kraju żyje poniżej progu ubóstwa;

N.  mając na uwadze, że rząd Nigerii przeznacza rocznie około 8 mld USD na dopłaty do paliw; mając na uwadze, że w krajach bogatych w zasoby oraz w krajach takich jak Nigeria, gdzie istnieje ogromna przepaść między bogatymi i biednymi, dofinansowywanie gazu to jedna z niewielu korzyści, jakie oferuje cieszący się niechlubną reputacją skorumpowany rząd, który w niewłaściwy sposób zarządza zyskami z ropy;

O.  mając na uwadze, że na początku roku gwałtowne protesty publiczne i tygodniowy strajk generalny zmusiły prezydenta Goodlucka Jonathana do częściowego przywrócenia dopłat do paliw; mając na uwadze, że międzynarodowe instytucje finansowe, takie jak Międzynarodowy Fundusz Walutowy, twierdzą, że dopłaty mogłyby być lepiej wykorzystywane na finansowanie edukacji, służby zdrowia i innych służb;

P.  mając na uwadze, że elita rządząca wciąż niewłaściwie zarządza ogromnymi zasobami naturalnymi kraju, w szczególności ropą, i źle je wykorzystuje; mając ponadto na uwadze, że kolejne wycieki ropy, do których dochodzi podczas prowadzenia międzynarodowych operacji związanych z ropą naftową, sabotaż rurociągów, kradzież ropy i szeroko rozpowszechnione spalanie gazu w pochodniach doprowadziły do ogromnego zanieczyszczenia Delty Nigru; mając na uwadze, że według raportu ONZ odnowa środowiska regionu Ogoniland w Nigerii, w którym wydobywa się ropę naftową, może okazać się zakrojonym na największą dotąd na świecie skalę i najdłuższym procesem oczyszczaniem terenu z ropy naftowej, jeżeli zakażona woda pitna, grunty, potoki i inne ekosystemy mają zostać przywrócone do stanu pełnej czystości;

Q.  mając na uwadze, że minister ds. kobiet i rozwoju społecznego Hajia Zainab Maina skrytykowała wysoki krajowy wskaźnik gwałtów i przemocy seksualnej wobec kobiet w Nigerii i oświadczyła, że aby zająć się tym niepokojącym zjawiskiem konieczne jest natychmiastowe przyjęcie projektu ustawy dotyczącej przemocy wobec osób;

R.  mając na uwadze, że zgodnie z federalnym kodeksem karnym Nigerii za zachowania homoseksualne grozi kara do 14 lat więzienia; mając na uwadze, że w niektórych krajach stosujących prawo szariatu podejmowane za obopólną zgodą kontakty homoseksualne między mężczyznami karane są śmiercią, a kobietom za podobne zachowania grozi kara chłosty oraz 6 miesięcy więzienia; mając na uwadze, że na mocy przyjętego niedawno na poziomie federalnym prawodawstwa małżeństwa osób tej samej płci są niezgodne z prawem i grozi za nie kara do 14 lat w więzieniu; mając na uwadze, że zgromadzenie narodowe dwukrotnie usiłowało wprowadzić takie prawodawstwo, jednak zapobiegli temu krajowi i międzynarodowi działacze na rzecz praw człowieka;

S.  mając na uwadze, że nigeryjscy działacze związkowi i obrońcy praw człowieka Osmond Ugwu i Raphael Elobuike – od chwili ich aresztowania podczas wiecu związkowego w dniu 24 października 2011 r. – są przetrzymywani w więzieniu federalnym w Enugu w południowo-wschodniej Nigerii pod zarzutem usiłowania zabójstwa policjanta; mając na uwadze, że według Amnesty International i Human Rights Watch brak jest jakichkolwiek dowodów na poparcie tego oskarżenia;

T.  mając na uwadze, że UE jest dla Nigerii ważnym darczyńcą finansowym; mając na uwadze, że w dniu 12 listopada 2009 r. Komisja Europejska i rząd federalny Nigerii podpisały krajowy dokument strategiczny i krajowy program orientacyjny WE-Nigeria na lata 2008-2013, zgodnie z którymi UE będzie finansować projekty dotyczące m. in. pokoju, bezpieczeństwa i praw człowieka;

U.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 8 zmienionej umowy z Kotonu UE prowadzi regularny dialog polityczny z Nigerią w kwestiach związanych z prawami człowieka i zasadami demokracji, w tym na temat dyskryminacji na tle etnicznym, religijnym i rasowym;

1.  stanowczo potępia niedawne akty przemocy, zwłaszcza zamachy terrorystyczne dokonane przez islamską sektę Boko Haram, i fakt spowodowania tragicznych ofiar śmiertelnych w Jos i w jego okolicach oraz solidaryzuje się z rodzinami ofiar i rannymi;

2.  wzywa wszystkie wspólnoty do zachowania powściągliwości i poszukiwania pokojowych środków rozwiązania sporów miedzy grupami religijnymi i etnicznymi w Nigerii;

3.  apeluje do rządu Nigerii o jak najszybsze przerwanie spirali przemocy, a także o zagwarantowanie bezpieczeństwa i ochrony ludności oraz poszanowanie praw człowieka;

4.  apeluje do prezydenta Nigerii, by zachęcał grupy religijne i grupy przekonań do prowadzenia dialogu oraz by wpłynął na poprawę sytuacji w zakresie wolności myśli, sumienia i wyznania;

5.  podkreśla znaczenie niezależnego, bezstronnego i dostępnego systemu sądowniczego dla ukrócenia bezkarności oraz poprawy poszanowania praworządności i podstawowych praw ludności;

6.  wzywa rząd federalny do zadbania o to, aby zbadano przyczyny niedawnych aktów przemocy i aby sprawcy tych aktów zostali pociągnięci do odpowiedzialności; wzywa w szczególności rząd federalny do rozprawienia się z sektą Boko Haram, która umacnia się, wykorzystując głęboko zakorzenione napięcia religijne w Nigerii;

7.  podkreśla znaczenie współpracy regionalnej dla zajęcia się zagrożeniem wynikającym z możliwych powiązań między sektą Boko Haram a AQMI; zachęca kraje z tego regionu do pogłębienia współpracy, w tym także za pośrednictwem odnośnych organizacji regionalnych, w celu zapobieżenia powstaniu synergii między sektą Boko Haram i AQMI; wzywa instytucje UE oraz państwa członkowskie do wsparcia tych działań regionalnych;

8.  zdecydowanie potępia zabójstwo Brytyjczyka Chrisa McManusa oraz Włocha Franco Lamolinary, dwóch inżynierów zatrudnionych we włoskim przedsiębiorstwie budowlanym przetrzymywanych przez AQMI w charakterze zakładników przez dziesięć miesięcy na północy Nigerii, w trakcie nieudanej akcji ratunkowej w dniu 8 marca 2012 r. i przekazuje ich rodzinom wyrazy współczucia;

9.  wzywa do kompleksowego zbadania podstawowych przyczyn konfliktu, w tym napięć na tle społecznym, gospodarczym i etnicznym, oraz do unikania formułowania uogólniających i uproszczonych wyjaśnień opartych jedynie na religii, ponieważ nie stanowi to podstawy do długofalowego i trwałego rozwiązania problemów tego regionu;

10.  wzywa rząd federalny, aby chronił ludność swojego kraju i zajął się przyczynami leżącymi u podstaw przemocy poprzez zagwarantowanie wszystkim obywatelom równych praw oraz zajęcie się problemem kontroli żyznych obszarów uprawnych, a także problemem bezrobocia i ubóstwa;

11.  wzywa rząd federalny do walki z korupcją, ubóstwem i nierównością oraz do dążenia do przeprowadzenia reform socjalnych, politycznych i gospodarczych mających na celu utworzenie demokratycznego, stabilnego, bezpiecznego i wolnego państwa, w którym szanuje się prawa człowieka;

12.  apeluje do władz, aby zajęły się zasadnymi żądaniami obywateli zamieszkujących północne regiony kraju, które są znacznie biedniejsze niż bogatsze regiony południowe, oraz by priorytetowo potraktowały konieczność poprawy skrajnie złych warunków życia mieszkańców północnych regionów kraju, nie pomijając jednocześnie regionów południowych, które borykają się z podobnymi problemami;

13.  zwraca się do władz Nigerii i zagranicznych spółek działających w nigeryjskim sektorze naftowym, aby pomogły wzmocnić dobre rządy, zwiększając przejrzystość i odpowiedzialność w sektorze wydobywczym; wzywa również spółki, aby przestrzegały inicjatywy branży wydobywczej na rzecz przejrzystości i publikowały informacje na temat kwot, które przekazują rządowi Nigerii;

14.  podkreśla, że władze Nigerii i międzynarodowe spółki naftowe muszą dołożyć wszelkich starań, aby wyeliminować zjawisko nieustannego zanieczyszczenia i wdrożyć zalecenia programu środowiskowego Organizacji Narodów Zjednoczonych, aby zająć się problemem szkód środowiskowych będących skutkiem zanieczyszczenia ropą;

15.  gorąco zachęca władze Nigerii, by zadbały o przyjęcie projektu ustawy dotyczącej przemocy wobec osób i ma nadzieję, że przyczyni się to do zahamowania wzrostu wskaźnika aktów przemocy seksualnej oraz innych aktów przemocy wobec kobiet;

16.  wzywa do zniesienia obowiązujących przepisów, na mocy których homoseksualizm uznawany jest za niezgodny z prawem, a w niektórych przypadkach podlega karze śmierci przez ukamienowanie; wzywa parlament Nigerii do odrzucenia ustawy zakazującej małżeństw osób tej samej płci, która, jeśli zostanie przyjęta, narazi mniejszości LGBT – zarówno Nigeryjczyków, jak i obcokrajowców – na poważne ryzyko przemocy i aresztowań;

17.  wzywa rząd do uwolnienia przywódcy związku zawodowego Osmonda Ogwu oraz członka związku zawodowego Raphaela Elobuike'a z uwagi na brak dowodów świadczących przeciwko nim;

18.  ponownie wyraża wątpliwości co do pełnego i rzeczywistego poszanowania prawa do wolności religii wszystkich mniejszości religijnych w wielu krajach trzecich; w tym kontekście podkreśla, że wolność wyznania nie jest jedynym aspektem prawa wolności religii, ponieważ obejmuje ono również swobodę zmiany wyznania oraz okazywania go poprzez nauczanie, praktykę i obrządek na szczeblu indywidualnym, zbiorowym, prywatnym, publicznym i instytucjonalnym; w tym kontekście podkreśla, że aspekt publiczny ma zasadnicze znaczenie dla swobody religii oraz że pozbawianie chrześcijan i wyznawców innych religii możliwości publicznego okazywania swojej wiary i sprowadzanie jej tym samym do prywatnego zjawiska poważnie narusza ich prawo do wolności religii;

19.  podkreśla, że w wielu częściach świata nadal istnieją przeszkody uniemożliwiające swobodę wyznania i wzywa wysoką przedstawiciel Catherine Ashton oraz Komisję Europejską do położenia nacisku na te kwestie w kontekście podejmowanych przez nie odnośnych inicjatyw dotyczących praw człowieka;

20.  wzywa wysoką przedstawiciel odpowiedzialną za Europejską Służbę Działań Zewnętrznych do podjęcia środków łączących dyplomację z długoterminową współpracą na rzecz rozwoju w celu osiągnięcia w Nigerii pokoju, bezpieczeństwa, praworządności i poszanowania praw człowieka;

21.  wzywa UE do kontynuowania dialogu politycznego z Nigerią zgodnie z art. 8 zmienionej umowy z Kotonu oraz do zajęcia się w związku z tym kwestiami odnoszącymi się do uniwersalnych praw człowieka, w tym wolności myśli, sumienia, religii lub przekonań i braku dyskryminacji z jakiegokolwiek powodu, ujętymi w powszechnych, regionalnych i krajowych instrumentach praw człowieka;

22.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, federalnemu rządowi Nigerii, instytucjom Unii Afrykańskiej i ECOWAS, sekretarzowi generalnemu ONZ, Zgromadzeniu Ogólnemu ONZ, współprzewodniczącym Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE oraz Parlamentowi Panafrykańskiemu.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 marca 2012 r. w sprawie VI Światowego Forum Wodnego w Marsylii, 12-17 marca 2012 r. (2012/2552(RSP))

P7_TA(2012)0091 B7-0130/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając VI Światowe Forum Wodne odbywające się w Marsylii w dniach 12–17 marca 2012 r.,

–  uwzględniając oświadczenia końcowe z pierwszych pięciu Światowych Forów Wodnych, które odbyły się w Marrakeszu (1997 r.), Hadze (2000 r.), Kioto (2003 r.), Meksyku (2006 r.) i Stambule (2009 r.),

–  uwzględniając rezolucję 64/292 Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 28 lipca 2010 r. w sprawie prawa człowieka do wody i urządzeń sanitarnych oraz rezolucję 15/9 Rady Praw Człowieka ONZ z dnia 30 września 2010 r. w sprawie praw człowieka i dostępu do wody pitnej i urządzeń sanitarnych,

–  uwzględniając Deklarację Milenijną Narodów Zjednoczonych z dnia 8 września 2000 r., która określa milenijne cele rozwoju jako wspólnie ustalone przez społeczność międzynarodową cele dotyczące eliminacji ubóstwa i przewiduje do 2015 r. zmniejszenie o połowę liczby ludności pozbawionej stałego dostępu do zdrowej wody pitnej i podstawowych usług sanitarnych,

–  uwzględniając trzecie sprawozdanie ONZ w sprawie gospodarowania zasobami wodnymi na świecie pt. „Woda w zmieniającym się świecie”,

–  uwzględniając rezolucję w sprawie zanieczyszczenia wody przyjętą przez Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE w Budapeszcie (16-18 maja 2011 r.),

–  uwzględniając dyrektywę 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającą ramy działań Wspólnoty w dziedzinie polityki wodnej(1) (ramowa dyrektywa wodna),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 września 2011 r. w sprawie określenia wspólnego stanowiska UE na konferencję ONZ w sprawie zrównoważonego rozwoju (szczyt Rio+20)(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie wody w perspektywie 5. Światowego Forum Wodnego w Stambule, 16-22 marca 2009 r.(3), i z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie 4. Światowego Forum Wodnego – Meksyk, 16-22 marca 2006 r.(4),

–  uwzględniając skierowane do Komisji pytanie ustne w sprawie 6. Światowego Forum Wodnego w Marsylii, 12-17 marca 2012 r. (O-000013/2012 – B7-0101/2012),

–  uwzględniając art. 115 ust. 5 oraz art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że prawie połowa ludności krajów rozwijających się cierpi na brak urządzeń sanitarnych, ponad 800 mln osób nadal korzysta z niezdrowych źródeł wody pitnej, a niedostateczny dostęp do zdrowej wody i usług sanitarnych oraz złe praktyki higieniczne są co roku przyczyną śmierci ponad 2,5 mln dzieci;

B.  mając na uwadze, że gospodarka wodna ma bezpośredni wpływ na zdrowie ludzkie, wytwarzanie energii, rolnictwo i bezpieczeństwo żywnościowe, a wydajne gospodarowanie wodą to podstawowy warunek ograniczania ubóstwa;

C.  mając na uwadze, że wylesianie, urbanizacja, wzrost liczby ludności, zanieczyszczenie biologiczne i chemiczne oraz zmiany klimatu potęgują zagrożenie dostępności oraz jakości zdrowych i bezpiecznych zasobów wodnych, a także ryzyko wystąpienia powiązanych z wodą ekstremalnych zdarzeń, przy czym najbardziej narażona na te zagrożenia i najmniej zdolna do przystosowania się do takiego rozwoju wypadków jest uboga ludność;

D.  mając na uwadze, że geograficzny rozkład zasobów wodnych jest bardzo niejednolity, a gospodarowanie jej zasobami przynosi często najlepsze wyniki przy zastosowaniu podejścia opartego na wielopoziomowym systemie rządów, które uwypuklającego rolę organów regionalnych i lokalnych;

E.  mając na uwadze, że w swoich rezolucjach na temat IV i V Światowego Forum Wodnego Parlament wezwał Komisję i Radę, by zachęcały lokalne organy władzy w UE do przeznaczania części opłat pobieranych od użytkowników za świadczenie usług wodociągowych i kanalizacyjnych na działania z zakresu zdecentralizowanej współpracy, jednak chociaż działania w tej dziedzinie poprawiłyby dostęp osób najuboższych do wody i urządzeń sanitarnych, apele te nie stały się podstawą jakichkolwiek działań;

F.  mając na uwadze, że systemy infrastruktury wodnej są często niewystarczające w krajach rozwijających się i przestarzałe w krajach rozwiniętych;

G.  mając na uwadze, że nowe rozwiązania technologiczne niosą ze sobą potencjał bardziej wydajnego i zgodnego z zasadami trwałego rozwoju gospodarowania zasobami wodnymi, a ponadto można je wykorzystać ze szczególną korzyścią dla krajów rozwijających się;

H.  mając na uwadze, że ramowa dyrektywa wodna określiła ramy ochrony i odtwarzania zasobów czystej wody w UE oraz ich zrównoważonego wykorzystywania w perspektywie długoterminowej;

I.  mając na uwadze, że najlepszym sposobem na osiągnięcie dobrego stanu wód jest ograniczenie zrzutów, emisji i strat substancji zanieczyszczających środowisko;

J.  mając na uwadze, że w proponowanych nowych unijnych ramach wspólnej polityki rolnej i polityki spójności w kontekście strategii Europa 2020 na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu opowiedziano się za włączeniem kwestii środowiska i klimatu do głównego nurtu polityki;

K.  mając na uwadze, że odbywające się co trzy lata Światowe Forum Wodne to dla osób zainteresowanych zasobami wodnymi, polityków i decydentów ze wszystkich regionów świata jedyna w swoim rodzaju okazja do spotkania, dyskusji i poszukiwania rozwiązań mających zapewniać bezpieczeństwo w tej dziedzinie;

L.  mając na uwadze, że na VI Światowe Forum Wodne pod hasłem „Czas na rozwiązania” wskazano 12 priorytetowych działań związanych z wodą, pogrupowanych w trzy strategiczne grupy: „zapewnienie powszechnego dobrobytu”, „sprzyjanie rozwojowi gospodarczemu” i „ochrona błękitnej planety”, a także trzy „warunki sukcesu”;

Zapewnienie powszechnego dobrobytu

1.  stwierdza, że woda to wspólne dobro należące do całej ludzkości, w związku z czym nie powinna ona stanowić źródła nielegalnego zysku, a dostęp do niej powinien być podstawowym i powszechnym prawem; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Organizacja Narodów Zjednoczonych uznała prawo człowieka do zdrowej wody pitnej i urządzeń sanitarnych za wynikające z prawa do odpowiedniego poziomu życia; wzywa do podjęcia wszelkich niezbędnych starań, by do 2015 r. zapewnić najuboższej ludności dostęp do wody;

2.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do bardziej zdecydowanego zaangażowania w pełną realizację milenijnych celów rozwoju ONZ dotyczących wody i urządzeń sanitarnych, a także do uwzględnienia stosownych wyników konferencji ONZ „Rio+20” w sprawie zrównoważonego rozwoju; podkreśla, że debata na Światowym Forum Wodnym powinna być ukierunkowana na strategie i rozwiązania dotyczące rozwoju rolnictwa i rozwoju gospodarczego, mogące zapewnić wysoki poziom dostępności i jakości wody;

3.  podkreśla konieczność podjęcia konkretnych zobowiązań na rzecz promowania i ochrony zasobów wodnych, zwłaszcza w świetle zbliżającej się konferencji Rio+20;

4.  uważa zdrowie publiczne i ochronę środowiska naturalnego za priorytety każdej polityki gospodarowania wodą; podkreśla podstawowe znaczenie ochrony zasobów wody pitnej dla zdrowia ludzi; wzywa do planowania i wdrażania działań związanych z zasobami wodnymi na poziomie dorzeczy, obejmujących cały cykl hydrologiczny; wskazuje, że problem zanieczyszczenia wody należy rozwiązać u źródła, ograniczając ilość substancji niebezpiecznych dostających się do środowiska i stref ujęć wody pitnej; wzywa do egzekwowania zasady „zanieczyszczający płaci”;

5.  podkreśla znaczenie wody dla pokoju i współpracy; wzywa do zawierania i wdrażania międzynarodowych porozumień dotyczących wspólnego gospodarowania transgranicznymi wodami powierzchniowymi i gruntowymi, skłaniających mieszkańców i organy administracji do łączenia wysiłków na rzecz zrównoważonego gospodarowania zasobami wodnymi, a także chroniącymi przed lokalnymi i międzynarodowymi konfliktami;

Sprzyjanie rozwojowi gospodarczemu

6.  podkreśla konieczność utrzymania równowagi w wykorzystywaniu wody do różnych celów, by zaspokoić popyt na wodę oraz zagwarantować jej dostępność i jakość, zwłaszcza w krajach rozwijających się; wzywa do przyjmowania zintegrowanych planów gospodarowania zasobami wodnymi w powiązaniu z planowaniem przestrzennym na skalę międzynarodową, krajową i lokalną;

7.  wzywa do inwestycji publicznych i prywatnych w badania i tworzenie innowacyjnych technologii powiązanych z wodą we wszystkich dziedzinach; zachęca do korzystania w rolnictwie z nowych technologii, sprzętu i urządzeń związanych z wodą w celu produkowania wystarczającej ilości zdrowej żywności w sposób zgodny z zasadami trwałego rozwoju dzięki racjonalniejszemu zużyciu wody i lepszemu wykorzystaniu niekonwencjonalnych źródeł wody, w tym dzięki wykorzystywaniu oczyszczonych ścieków do nawadniania oraz do celów przemysłowych;

8.  wzywa do zniesienia barier uniemożliwiających transfer wiedzy i technologii w zakresie ochrony i gromadzenia wody, technik nawadniania, gospodarowania wodami gruntowymi, oczyszczania ścieków itp.;

9.  podkreśla znaczenie racjonalnego gospodarowania wodą; wzywa do bardziej wydajnego wykorzystania wody, zwłaszcza w sektorach zużywających duże ilości wody, np. w rolnictwie, gdyż właśnie w takich sektorach można uzyskać największe oszczędności pod względem zużycia wody; wzywa również do ustalenia minimalnych wymogów co do wydajności w przypadku wprowadzanych na rynek UE produktów wymagających znacznego zużycia wody, w tym przy uwzględnieniu odpowiedniego potencjału oszczędności energii;

10.  podkreśla, że korzystanie z wody w sposób zgodny z zasadami trwałego rozwoju to zarówno ekologiczna i zdrowotna, jak i gospodarcza konieczność; apeluje o większą przejrzystość w systemach ustalania cen wody;

Ochrona błękitnej planety

11.  podkreśla, że zmiany klimatu szczególnie mocno wpływają na zasoby wodne, co może prowadzić do zmniejszenia ilości i spadku jakości dostępnej wody, zwłaszcza wody pitnej, a także do zwiększenia częstotliwości i intensywności powodzi i susz; apeluje, by polityka dostosowania do zmian klimatu i łagodzenia ich skutków należycie uwzględniała wpływ tych zmian na zasoby wodne; podkreśla znaczenie strategii zapobiegania ryzyku, łagodzenia go i reagowania na nie dla unikania ekstremalnych zjawisk związanych z wodą;

12.  wzywa wszystkie kraje, by do 2015 r. wyznaczyły ilościowe cele w zakresie redukcji zanieczyszczeń chemicznych i biologicznych pochodzących ze ścieków komunalnych i z działalności prowadzonej na lądzie, mające na celu ochronę i przywracanie jakości wody oraz sprzyjanie stosowaniu zasad trwałego rozwoju w odniesieniu do zasobów wodnych i ekosystemów; przypomina państwom członkowskim o wynikającym z ramowej dyrektywy wodnej obowiązku osiągnięcia dobrego stanu wód do roku 2015; wzywa państwa członkowskie do podjęcia wszelkich niezbędnych środków oraz do przeznaczenia wystarczających środków finansowych na realizację tych celów w zakresie jakości wody;

Warunki sukcesu

13.  zachęca do utworzenia bazy wiedzy hydrologicznej do wspólnego użytkowania na szczeblu światowym i na szczeblu UE; wzywa do opracowania kluczowych ogólnych wskaźników jakości, ilości, dostępności i przystępności wody, a także wskaźników racjonalnego wykorzystywania wody na poziomie dorzeczy;

14.  popiera tworzenie zintegrowanych planów gospodarowania dorzeczami na szczeblu światowym; podkreśla podstawowe znaczenie planów gospodarowania dorzeczami dla wdrażania polityki wodnej UE w oparciu o ramową dyrektywę wodną; kładzie nacisk na zasadniczą rolę regionalnych i lokalnych organów władzy w rozwiązywaniu globalnych problemów dotyczących zasobów wodnych przy zachowaniu opłacalności, a także w zapobieganiu korupcji;

15.  wzywa Komisję, by w imieniu Unii Europejskiej i wraz z państwami członkowskimi przystąpiła do konwencji ONZ z 1997 r. dotyczącej międzynarodowych cieków wodnych oraz by popierała wejście w życie zmian do konwencji helsińskiej z 1992 r. o ochronie i użytkowaniu cieków transgranicznych i jezior międzynarodowych, co umożliwi rozszerzenie zakresu tego instrumentu na kraje spoza EKG-ONZ, a także by zachęcała do powszechniejszej ratyfikacji zatytułowanego „Woda i zdrowie” protokołu do konwencji helsińskiej z 1992 r. z myślą o wspieraniu skoordynowanego i sprawiedliwego zarządzania zasobami krajowych i międzynarodowych zbiorników wodnych;

16.  podkreśla potrzebę tematycznego skoncentrowania dostępnych środków finansowych przeznaczanych na zagadnienia dotyczące wody oraz włączenia kwestii zasobów wodnych do głównego nurtu wszystkich dziedzin polityki, w tym wszystkich instrumentów finansowych i prawnych UE; podkreśla, że rozwiązywanie problemów dotyczących wody nierozerwalnie wiąże się z pomyślnym przejściem na ekologiczną gospodarkę i z jej funkcjonowaniem;

17.  ponownie wzywa Komisję i Radę, by zachęcały lokalne organy władzy w UE do przeznaczania części opłat pobieranych od użytkowników za świadczenie usług wodociągowych i kanalizacyjnych na działania z zakresu zdecentralizowanej współpracy; wskazuje na przyjętą przez niektóre państwa członkowskie zasadę „1% na solidarność w sprawie wody” jako na przykład warty upowszechniania;

o
o   o

18.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Sekretarzowi Generalnemu ONZ.

(1) Dz.U. L 327 z 22.12.2000, s. 1. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0430. (3) Dz.U. C 87 E z 1.4.2010, s. 157. (4) Dz.U. C 291 E z 30.11.2006, s. 294.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 marca 2012 r. w sprawie handlu ludźmi na Synaju, w szczególności w sprawie przypadku Solomona W. (2012/2569(RSP))

P7_TA(2012)0092 RC-B7-0158/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie erytrejskich uchodźców przetrzymywanych w charakterze zakładników na Synaju(1),

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r., zwłaszcza jej art. 3 („Każdy człowiek ma prawo do życia, wolności i bezpieczeństwa swej osoby.”), art. 4, zakazujący handlu niewolnikami w jakiejkolwiek postaci, oraz art. 5,

–  uwzględniając art. 3 Europejskiej konwencji praw człowieka z 1950 r.,

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 1, 3, 4, 5 i 6,

–  uwzględniając pierwszą konferencję Eurośródziemnomorskiej Sieci ds. Praw Człowieka w Kairze w dniach 26–27 stycznia 2006 r.,

–  uwzględniając Protokół z 2000 r. o zapobieganiu, zwalczaniu oraz karaniu za handel ludźmi, w szczególności kobietami i dziećmi, uzupełniający Konwencję Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej (protokół z Palermo), zwłaszcza jego art. 6 i 9,

–  uwzględniając deklarację brukselską w sprawie zapobiegania handlowi ludźmi i zwalczania go, przyjętą w dniu 20 września 2002 r.,

–  uwzględniając Konwencję Rady Europy z 2005 r. w sprawie działań przeciwko handlowi ludźmi,

–  uwzględniając art. 2, art. 6 ust. 1, art. 7 i art. 17 („Każdy człowiek ma prawo do ochrony prawnej przeciwko takiej ingerencji lub uwłaczaniu.”) Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych,

–  uwzględniając konwencję ONZ z 1951 r. dotyczącą statusu uchodźców oraz protokół do tej konwencji z 1967 r.,

–  uwzględniając oświadczenie Catherine Ashton, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, z dnia 21 września 2010 r. w sprawie więźniów politycznych w Erytrei,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że na Synaju każdego roku dochodzi do śmierci i zaginięć tysięcy osób ubiegających się o azyl i imigrantów, a inne osoby, w tym wiele kobiet i dzieci, są uprowadzane i przetrzymywane jako zakładnicy przez handlarzy ludźmi chcących uzyskać za nich okup; mając na uwadze, że ofiary handlarzy ludźmi są maltretowane w najbardziej nieludzki sposób oraz poddawane systematycznej przemocy i torturom, gwałtom i wykorzystywaniu seksualnemu, a także wykonują pracę przymusową;

B.   mając na uwadze, że w grudniu 2011 r. handlarze ludźmi z plemienia Raszaida uprowadzili grupę osób z okolic prowadzonego przez ONZ obozu dla uchodźców; mając na uwadze, że 27 z tych osób, w tym cztery dziewczęta i kobieta z małym dzieckiem, pochodziło z Erytrei oraz że osoby te zostały przewiezione do Rafah w Sinai Mahadya w Egipcie;

C.   mając na uwadze, że w grupie tej w szczególności kobiety były bite i maltretowane oraz że część z tych osób zamordowano, a ich ciała porzucono na pustyni, zaś z rąk porywaczy zdołał uciec jedynie Solomon, 25-letni Erytrejczyk;

D.   mając na uwadze, że Solomona oszczędzono po to, aby przynosił wodę dla 125 innych osób z Erytrei, Sudanu i Etiopii, które były więzione w domach i stodołach w miejscowości Al Mahdya, oraz że wie on dokładnie, gdzie więźniowie są przetrzymywani, był też świadkiem morderstw, tortur i gwałtów;

E.   mając na uwadze, że młody Erytrejczyk wyjawił, iż jeden ze strażników pokazał mu plastikowy worek zawierający organy uchodźcy, który nie zapłacił okupu;

F.   mając na uwadze, że Solomon jest w niebezpieczeństwie, gdyż handlarze organami ludzkimi ścigają go i wyznaczyli cenę 50 000 USD za jego głowę, zaś obecnie chronią go salaficcy Beduini Szejka Mohameda;

G.  mając na uwadze, że każdego miesiąca średnio 2 000 osób dostaje się na terytorium Izraela przez Synaj, z czego wielu z pomocą przemytników, którzy stworzyli rozległą sieć na tym obszarze; mając na uwadze, że według szacunków rządu Izraela w 2005 r. na terytorium Izraela nielegalnie przez Synaj dostało się około 50 000 Afrykańczyków;

H.   mając na uwadze, że policja zatrzymała setki nielegalnych migrantów, głównie z Erytrei, Etiopii i Sudanu, i przetrzymuje ich w aresztach i więzieniach na Synaju i w Górnym Egipcie bez możliwości kontaktu z Urzędem Wysokiego Komisarza ONZ ds. Uchodźców, w ten sposób pozbawiając ich prawa do złożenia wniosku o azyl;

I.   mając na uwadze, że według organizacji obrońców praw człowieka osoby, które nie zdołają zapłacić za swoje uwolnienie, są zabijane, a ich organy są pobierane i sprzedawane; mając na uwadze doniesienia o masowych grobach zamordowanych uchodźców;

J.  mając na uwadze, że UE wielokrotnie zwracała się do Egiptu i Izraela o rozwijanie i poprawę jakości pomocy i ochrony oferowanej osobom ubiegającym się o azyl i uchodźcom przebywającym na ich terytoriach lub przejeżdżającym przez nie;

K.  mając na uwadze, że w Protokole o zapobieganiu, zwalczaniu oraz karaniu za handel ludźmi, w szczególności kobietami i dziećmi „handel ludźmi” zdefiniowano jako „rekrutowanie, transportowanie, przesyłanie, ukrywanie lub przejmowanie osób przy zastosowaniu gróźb, siły lub innych form przymusu, uprowadzenie, oszustwo, podstęp, nadużycie władzy lub podległości lub dokonywanie bądź otrzymywanie płatności lub korzyści, by osiągnąć zgodę osoby sprawującej kontrolę nad inną osobą w celu wykorzystywania danej osoby”;

L.  mając na uwadze, że handel ludźmi jest niezwykle lukratywną gałęzią przestępczości zorganizowanej;

1.  apeluje do władz Egiptu o szybką interwencję w celu zapewnienia Solomonowi skutecznej ochrony życia, gdyż handlarze organami ludzkimi ścigają go i wyznaczyli za jego głowę cenę 50 000 USD, ponieważ wie on dokładnie, gdzie przetrzymywane są uwięzione osoby;

2.  wzywa władze Egiptu, aby chroniły Solomona jako ofiarę handlu ludźmi, a także aby chroniły wszystkie ofiary handlu ludźmi, zwłaszcza kobiety i dzieci, przed ponownym znalezieniem się w takiej sytuacji;

3.  apeluje do władz egipskich, aby przeprowadziły śledztwo w tej sprawie z zastosowaniem krajowych i międzynarodowych przepisów dotyczących tego rodzaju zorganizowanej przestępczości polegającej na handlu ludźmi, zważywszy, że doszło do licznych morderstw, tortur i gwałtów, kobiety były bite i maltretowane, a część z osób zamordowano, porzucając ich ciała na pustyni;

4.  apeluje do władz egipskich o podjęcie szybkiej interwencji, by ratować uchodźców, oraz o przyjęcie odpowiednich środków z myślą o aresztowaniu i postawieniu przed sądem członków grup zajmujących się handlem ludźmi;

5.  wzywa władze Egiptu, aby w pełni wdrożyły w prawodawstwie krajowym zasady konwencji, których Egipt jest stroną, tj. Konwencji ONZ dotyczącej statusu uchodźców z 1951 r. (i protokołu opcjonalnego do tej konwencji z 1967 r.), Konwencji Organizacji Jedności Afrykańskiej z 1969 r. regulującej szczegółowe aspekty problemów związanych z uchodźcami w Afryce oraz Międzynarodowej konwencji w sprawie ochrony pracowników migrujących i członków ich rodzin, którą ratyfikowano w 1993 r. i która weszła w życie w 2003 r.;

6.  apeluje do władz Egiptu, aby przyjęły wszelkie środki niezbędne, by położyć kres torturom, wymuszeniom oraz handlowi ludźmi, którego ofiarą padają erytrejscy uchodźcy i inni uchodźcy w kraju, oraz aby ścigały osoby łamiące należne uchodźcom prawa człowieka i praktykujące jakiekolwiek formy niewolnictwa, ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji kobiet i dzieci;

7.  z zadowoleniem przyjmuje działania egipskich i izraelskich organizacji obrońców praw człowieka, które zapewniają pomoc i opiekę medyczną ofiarom handlu ludźmi na Synaju, oraz apeluje do społeczności międzynarodowej i UE o wspieranie ich pracy;

8.  przyznaje, że przebywający na Synaju migranci o nieuregulowanym statusie stanowią zagrożenie dla bezpieczeństwa Egiptu i Izraela; apeluje jednak ponownie do egipskich i izraelskich sił bezpieczeństwa o unikanie stosowania śmiercionośnej broni przeciw nielegalnym migrantom;

9.  podkreśla odpowiedzialność władz egipskich i izraelskich za położenie kresu działalności handlarzy ludźmi na Synaju, a także za ochronę ofiar; z zadowoleniem przyjmuje wysiłki rządów Egiptu i Izraela w tym zakresie; wzywa jednak do udzielania większej pomocy i wsparcia ofiarom, ze szczególnym uwzględnieniem kobiet i dzieci;

10.  z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Egiptu w zakresie walki z handlem ludźmi, zwłaszcza utworzenie w 2007 r. krajowego komitetu koordynacyjnego ds. przeciwdziałania i zapobiegania handlowi ludźmi, oraz wzywa władze egipskie do wdrożenia ustawy przeciw handlowi ludźmi z 2010 r. i do przyjęcia takich środków jak kampanie badawcze, informacyjne i medialne oraz inicjatywy społeczno-ekonomiczne mające na celu zapobieganie i przeciwdziałanie handlowi ludźmi;

11.   zachęca Egipt, Izrael i społeczność międzynarodową do kontynuowania i dalszej intensyfikacji walki z przemytem osób i handlem ludźmi na Synaju;

12.  wzywa do umożliwienia agencjom ONZ i organizacjom obrońców praw człowieka pełnego dostępu do obszarów na Synaju, na których dochodzi do przemytu ludzi i do handlu ludźmi;

13.   wzywa wysoką przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Komisję do nadania tej sprawie wysokiego priorytetu w programie dialogu politycznego z Egiptem oraz do zaapelowania do rządu Egiptu o walkę z handlem ludźmi i o wypełnianie obowiązków wynikających z międzynarodowych konwencji dotyczących uchodźców, z myślą o wspieraniu międzynarodowej współpracy w dziedzinie przeciwdziałania handlowi ludźmi;

14.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wysokiej przedstawiciel/ wiceprzewodniczącej Komisji, a także Radzie i Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządom Egiptu i Izraela, parlamentowi Egiptu i Knesetowi, sekretarzowi generalnemu ONZ i Radzie Praw Człowieka ONZ.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0496.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 marca 2012 r. w sprawie Palestyny: ataki sił Izraela na palestyńskie stacje telewizyjne (2012/2570(RSP))

P7_TA(2012)0093 RC-B7-0160/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika wysokiej przedstawiciel UE Catherine Ashton z dnia 3 marca 2012 r. dotyczące zamknięcia dwóch palestyńskich stacji telewizyjnych,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 8 grudnia 2009 r., 13 grudnia 2010 r. i 18 lipca 2011 r. w sprawie procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie,

–  uwzględniając Układ o stowarzyszeniu między UE a Izraelem, a w szczególności jego art. 2,

–  uwzględniając Kartę Narodów Zjednoczonych,

–  uwzględniając art. 19 Powszechnej deklaracji praw człowieka z 1948 r., w którym stwierdza się, że „Każdy człowiek ma prawo wolności opinii i wyrażania jej; prawo to obejmuje swobodę posiadania niezależnej opinii, poszukiwania, otrzymywania i rozpowszechniania informacji i poglądów wszelkimi środkami, bez względu na granice.”,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r.,

–  uwzględniając porozumienia z Oslo z 1993 r. (Deklarację zasad dotyczących przejściowych ustaleń w sprawie samodzielnego sprawowania rządów) oraz pozostałe umowy między Izraelem a Autonomią Palestyńską,

–  uwzględniając oświadczenia Kwartetu Bliskowschodniego, w szczególności z dnia 23 września 2011 r. i 12 marca 2012 r.,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że UE wielokrotnie potwierdzała swoje poparcie dla koncepcji dwóch państw – państwa Izrael i sąsiadującego z nim niepodległego, demokratycznego i zdolnego do samostanowienia państwa palestyńskiego – współistniejących obok siebie w pokoju i poczuciu bezpieczeństwa;

B.  mając na uwadze, że w dniu 29 lutego 2012 r. w Ramallah żołnierze izraelskich sił obronnych oraz urzędnicy izraelskiego ministerstwa komunikacji przeprowadzili atak na dwie stacje telewizyjne – Wattan TV i Al Quds Educational TV – skonfiskowali nadajniki, komputery, sprzęt do nadawania, kasety, dokumenty administracyjne i finansowe i godzinami przetrzymywali pracowników;

C.  mając na uwadze, że izraelskie ministerstwo komunikacji oświadczyło, iż wielokrotnie ostrzegało obie stacje, że poprzez korzystanie z obecnych częstotliwości naruszają porozumienia izraelsko-palestyńskie i zakłócają pracę systemów komunikacyjnych i transmisyjnych w Izraelu; mając na uwadze oświadczenie rzecznika armii Izraela, iż zakłócenia te wpływają na komunikację z samolotami w międzynarodowym porcie lotniczym im. Ben Guriona;

D.  mając na uwadze odpowiedź Autonomii Palestyńskiej, w której stwierdzono, że zarzuty dotyczące zakłócania komunikacji lotniczej są nieprawdziwe, że ani Autonomia Palestyńska, ani obie stacje telewizyjne nie otrzymały od władz Izraela żadnego ostrzeżenia, że obie stacje nie są winne żadnego naruszenia porozumień między Izraelem a Autonomią Palestyńską, podczas gdy to ataki izraelskie stanowią naruszenie porozumień, ponieważ zgodnie z ich postanowieniami sprawy tego typy należy rozstrzygać w drodze konsultacji;

E.  mając na uwadze, że UE współpracowała z obiema stacjami i że nadawały one programy przez wiele lat;

F.  mając na uwadze, że na mocy porozumień z Oslo powołano wspólną izraelsko-palestyńską komisję techniczną odpowiedzialną za rozwiązywanie wszelkich kwestii spornych w dziedzinie telekomunikacji;

G.  mając na uwadze, że izraelskie ataki na dwie palestyńskie stacje telewizyjne miały miejsce w strefie A, gdzie kontrolę nad porządkiem publicznym i bezpieczeństwem wewnętrznym sprawuje strona palestyńska;

1.  jest głęboko zaniepokojony atakami przeprowadzonymi w mieście Ramallah przez izraelskie siły bezpieczeństwa, w których ucierpiały palestyńskie stacje telewizyjne Wattan TV i Al Quds Educational TV;

2.  popiera wysiłki władz palestyńskich i obu stacji telewizyjnych, by odzyskać sprzęt nadawczy i móc kontynuować przerwane transmisje; apeluje do władz Izraela o niezwłoczne zwrócenie skonfiskowanego sprzętu i umożliwienie obu stacjom telewizyjnym wznowienia działalności;

3.  wzywa izraelskie władze, aby w kontaktach z palestyńskimi mediami przestrzegały wszystkich przepisów obowiązujących porozumień między Izraelem a Autonomią Palestyńską; apeluje do palestyńskiego ministerstwa komunikacji o bliższą współpracę z władzami Izraela, tak aby zagwarantować, że cały sprzęt nadawczy będzie bezpieczny i wykorzystywany zgodnie z prawem;

4.  apeluje do Izraela i Autonomii Palestyńskiej, aby jak najlepiej wykorzystały możliwości, jakie daje wspólna izraelsko-palestyńska komisja techniczna powołana na mocy porozumień z Oslo do rozwiązywania wszelkich kwestii spornych w dziedzinie telekomunikacji, w celu niezwłocznego rozstrzygnięcia wszelkich sporów dotyczących działalności obu nadawców telewizyjnych;

5.  pozytywnie ocenia wysiłki władz palestyńskich w zakresie budowania instytucji; zauważa, że ataki izraelskich sił bezpieczeństwa, które miały wpływ na palestyńskie miasta, gdzie to Autonomia Palestyńska, na mocy porozumień z Oslo, przejęła odpowiedzialność za wewnętrzne bezpieczeństwo i porządek publiczny, stanowią naruszenie tych porozumień;

6.  podkreśla ponownie, że jedynym sposobem na trwałe rozwiązanie konfliktu izraelsko-palestyńskiego są środki pokojowe wprowadzane bez użycia siły;

7.  ponieważ sprawa ta dotyczy podstawowych praw, takich jak publiczny dostęp do informacji, wolność prasy i wolność słowa, wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/wysoką przedstawiciel, Radę i Komisję do włączenia tej kwestii do porządku posiedzenia Rady Stowarzyszenia UE-Izrael; w tym kontekście przypomina, że zgodnie z art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej na UE spoczywa obowiązek czuwania „nad spójnością różnych dziedzin jej działań zewnętrznych oraz nad ich spójnością z innymi politykami”;

8.  wzywa UE i jej państwa członkowskie do przyjęcia jednolitego stanowiska i odgrywania bardziej aktywnej roli, również w ramach Kwartetu, w działaniach na rzecz osiągnięcia sprawiedliwego i trwałego pokoju między Izraelczykami i Palestyńczykami; podkreśla kluczową rolę Kwartetu i w pełni popiera wysoką przedstawiciel w jej dążeniach, których celem jest doprowadzenie przez Kwartet do rzeczywistego wznowienia procesu pokojowego;

9.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, przewodniczącemu Zgromadzenia Ogólnego ONZ, rządom i parlamentom państw członkowskich Rady Bezpieczeństwa ONZ, wysłannikowi Kwartetu Bliskowschodniego, Knesetowi i rządowi Izraela, prezydentowi Autonomii Palestyńskiej i Palestyńskiej Radzie Legislacyjnej.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 marca 2012 r. w sprawie łamania praw człowieka w Bahrajnie (2012/2571(RSP))

P7_TA(2012)0094 RC-B7-0171/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie sytuacji w Syrii, Jemenie i Bahrajnie w kontekście sytuacji w świecie arabskim i w Afryce Północnej(1) oraz z dnia 27 października 2011 r. w sprawie Bahrajnu(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie stosunków Unii Europejskiej z Radą Współpracy Państw Zatoki Perskiej(3),

–  uwzględniając oświadczenie przewodniczącego PE z dnia 12 kwietnia 2011 r. w sprawie śmierci dwóch bahrajńskich działaczy ruchu obywatelskiego oraz oświadczenie z dnia 28 kwietnia 2011 r. potępiające wyroki śmierci wydane na czterech Bahrajńczyków za udział w pokojowych protestach prodemokratycznych,

–  uwzględniając wysłuchanie z dnia 3 października 2011 r. w sprawie Bahrajnu w Podkomisji ds. Praw Człowieka Parlamentu Europejskiego,

–  uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa w sprawie Bahrajnu wydane w 2011 r., w szczególności oświadczenie z dnia 24 listopada 2011 r. w sprawie publikacji sprawozdania bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej, a także oświadczenie rzecznika wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton z dnia 13 lutego 2012 r. w sprawie rocznicy niepokojów w Bahrajnie oraz przedstawione w Parlamencie Europejskim oświadczenia wysokiej przedstawiciel z dnia 12 października 2011 r. w sprawie sytuacji w Syrii, Jemenie i Bahrajnie,

–  uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Bahrajnu z dni 21 marca, 12 kwietnia i 23 maja 2011 r.,

–  uwzględniając oświadczenia sekretarza generalnego ONZ z dnia 23 czerwca i 30 września 2011 r. w sprawie ciężkich wyroków dla 21 bahrajńskich działaczy politycznych, obrońców praw człowieka i przywódców opozycji, których w kilku przypadkach skazano na dożywotnie pozbawienie wolności; uwzględniając też oświadczenie rzecznika sekretarza generalnego ONZ w sprawie Bahrajnu, wydane w dniu 15 lutego 2012 r.,

–  uwzględniając oświadczenie 66. Zgromadzenia Ogólnego ONZ w sprawie Bahrajnu z dnia 29 września 2011 r.,

–  uwzględniając oświadczenie prasowe wydane przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych Królestwa Bahrajnu w dniu 5 października 2011 r. oraz oświadczenie bahrajńskiego ministerstwa zdrowia z dnia 30 września 2011 r. w sprawie skazania lekarzy, pielęgniarek i personelu medycznego,

–  uwzględniając wydane w dniu 23 października 2011 r. oświadczenie bahrajńskiego prokuratora generalnego dotyczące ponownego procesu lekarzy osądzonych uprzednio przez sąd wojskowy,

–  uwzględniając sprawozdanie bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej z dnia 23 listopada 2011 r.,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r., Konwencję ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, a także Arabską kartę praw człowieka, których Bahrajn jest stroną,

–  uwzględniając art. 19 lit. d) konstytucji Bahrajnu,

–  uwzględniając wytyczne UE w sprawie obrońców praw człowieka z 2004 r. ze zmianami z 2008 r.,

–  uwzględniając raport organizacji Human Rights Watch opublikowany w dniu 28 lutego 2012 r.,

–  uwzględniając konwencję genewską z 1949 r.,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że na dzień 14 lutego 2012 r. przypadła pierwsza rocznica pokojowego i powszechnego ruchu, wzywającego do poszanowania podstawowych praw człowieka oraz reform demokratycznych; mając na uwadze, że siły rządowe dokonały aresztowań i uniemożliwiły zgromadzenie protestujących pokojowo obywateli; mając na uwadze, że siły rządowe brutalnie stłumiły zamieszki protestujących; mając na uwadze, że w strefach mieszkalnych użyto gazu łzawiącego, granatów ogłuszających i śrutu, a policja podobno włamała się do kilku domów;

B.  mając na uwadze fakt, że protesty są nadal brutalnie tłumione; mając na uwadze, że nadal trwają prześladowania, zatrzymania i torturowanie obrońców praw człowieka, prawników, nauczycieli, pracowników służby zdrowia i blogerów, którzy wzięli udział w pokojowych protestach na rzecz demokracji; mając na uwadze, że według organizacji praw człowieka w ciągu ostatnich dwóch miesięcy zostało bezprawnie zatrzymanych ponad 100 obywateli;

C.  mając na uwadze, że gospodarka kraju oparta na bankowości i turystyce, już osłabiona ogólnoświatowym kryzysem finansowym, walczy o ożywienie;

D.  mając na uwadze, że w dniu 29 stycznia 2012 r. około 250 więźniów politycznych rozpoczęło ogólnokrajowy strajk głodowy z powodu bezprawnego przetrzymywania od marca 2011 r. znaczących aktywistów politycznych i obrońców praw człowieka;

E.  mając na uwadze, że od początku 2012 r. władze Bahrajnu zabroniły wstępu do kraju międzynarodowym organizacjom praw człowieka i dziennikarzom oraz ograniczyły ich wizyty, co poważnie utrudnia im wykonywanie pracy;

F.  mając na uwadze, że w sprawozdaniu bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej, zamówionym przez króla w czerwcu ubiegłego roku i opublikowanym w listopadzie 2011 r., stwierdzono, że w ubiegłorocznych zamieszkach śmierć poniosło 35 osób, w tym pięciu pracowników sektora bezpieczeństwa oraz pięciu więźniów, którzy zmarli w wyniku tortur w areszcie; mając na uwadze, że w sprawozdaniu bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej stwierdzono też, że wobec pokojowych protestantów, działaczy politycznych, obrońców praw człowieka i dziennikarzy nadużyto siły, że tortury są stosowane powszechnie oraz że wielu osobom wytoczono proces lub skazano je na karę pozbawienia wolności za to, że korzystały one z prawa do swobody wypowiedzi i wolności zgromadzeń; mając na uwadze, że w swoim sprawozdaniu bahrajńska niezależna komisja śledcza wyraziła zdanie, że procesy nie spełniły międzynarodowych standardów należytego postępowania, nie były też zgodne z bahrajńskim kodeksem karnym;

G.  mając na uwadze, że król Bahrajnu zaakceptował konkluzje sprawozdania i wyznaczył dziewiętnastoosobową komisję narodową, by nadzorowała proces wdrażania; mając na uwadze, że w dniu 20 marca 2012 r. komisja narodowa ma opublikować swoje wnioski, dotyczące zarządzania w departamentach policji, wymiaru sprawiedliwości, edukacji i środków przekazu; mając na uwadze, że król Bahrajnu, Hamad ibn Isa Al-Chalifa, publicznie obiecał podjęcie reform, by doprowadzić do narodowego pojednania;

H.  mając na uwadze, że w następstwie zaleceń bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej Bahrajn zakończył tworzenie specjalnej jednostki dochodzeniowej w departamencie prokuratury generalnej, której zadaniem jest określenie odpowiedzialności osób winnych czynów niezgodnych z prawem lub zaniedbań, które w ubiegłym roku doprowadziły do śmierci, tortur lub maltretowania cywilów;

I.  mając na uwadze, że realizacja zaleceń bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej nadal postępuje wolno; mając na uwadze, że rozpoczęto proces krajowego dialogu na rzecz pojednania;

J.  mając na uwadze, że zgodnie z kilkoma sprawozdaniami organizacji pozarządowych niesprawiedliwe procesy toczące się przed sądami wojskowymi i cywilnymi są podstawowym elementem represji prodemokratycznego ruchu protestacyjnego w Bahrajnie; mając na uwadze, że jednym z zaleceń bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej była rewizja w sądach powszechnych spraw obywateli skazanych decyzją sądów wojskowych, co nie zostało nadal wykonane we wszystkich przypadkach;

K.  mając na uwadze, że władze Bahrajnu wielokrotnie zapewniały o swoim zaangażowaniu w podjęcie reform w dziedzinie praw człowieka oraz współpracę z międzynarodowymi organizacjami broniącymi praw człowieka;

L.  mając na uwadze, że do rządu Bahrajnu kierowano kilkakrotnie wezwanie do wystosowania stałego zaproszenia na rzecz specjalnych procedur Rady Praw Człowieka ONZ;

M.  mając na uwadze, że Juan Mendez, specjalny sprawozdawca ONZ ds. tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, miał odwiedzić Bahrajn w dniach 8-17 marca 2012 r., jednak został oficjalnie poproszony przez władze Bahrajnu o odroczenie wizyty do co najmniej sierpnia 2012 r.;

N.  mając na uwadze, że ponad 4000 osób zostało podobno zwolnionych z pracy lub wydalonych z uczelni z powodu uczestnictwa w protestach; mając na uwadze, że według bahrajńskich związków zawodowych ponad 1000 osób nadal nie zostało przywróconych na stanowiska, a dziesiątki studentów nadal oczekują na umożliwienie ponownego podjęcia studiów; mając na uwadze, że wiele osób przywróconych na stanowiska pracy zmuszono do podpisania oświadczeń, w których zobowiązują się do powstrzymania się od wszelkiej działalności dotyczącej związków zawodowych oraz zgadzają na przyjęcie innych stanowisk niż te, z których zostały zwolnione;

O.  mając na uwadze, że w oparciu o ubiegłoroczne wydarzenia Reporterzy Bez Granic uznali Bahrajn za „wroga internetu”;

1.  przychylnie odnosi się do zaleceń bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej i nakłania rząd Bahrajnu do podjęcia kroków niezbędnych do pełnej i sprawnej realizacji jej zaleceń w celu zajęcia się najważniejszymi sprawami, położenia kresu bezkarności, przywrócenia społecznego konsensusu, poprawy ochrony praw człowieka zgodnie z międzynarodowymi standardami w zakresie praw człowieka oraz wdrożenia najpilniejszych reform;

2.  wyraża solidarność z ofiarami represji w Bahrajnie oraz ich rodzinami;

3.  potępia trwające naruszenia praw człowieka w Bahrajnie i nakłania władze Bahrajnu oraz siły bezpieczeństwa do zaprzestania nadużywania przemocy, obejmującej nadużywanie gazu łzawiącego, stosowanie represji, przypadki torturowania, bezprawne zatrzymania i prześladowania pokojowych protestantów, a także do zachowania najwyższej powściągliwości podczas prób kontrolowania protestów; wzywa władze do postępowania w ścisłej zgodności z prawem i międzynarodowymi zobowiązaniami; podkreśla prawo do sprawiedliwego procesu, w które Bahrajn się zaangażował;

4.  ponawia wezwanie do natychmiastowego i bezwarunkowego zwolnienia wszystkich pokojowych demonstrantów, działaczy politycznych, obrońców praw człowieka, lekarzy i personelu paramedycznego, blogerów i dziennikarzy, w szczególności Abdulhadiego al-Khawaja, przewodniczącego bahrajńskiego ośrodka na rzecz praw człowieka, oraz Mahdiego Abu Dheeba, przewodniczącego stowarzyszenia bahrajńskich nauczycieli, którzy są przetrzymywani lub skazani za wykonywanie prawa do swobodnego wyrażania opinii, zrzeszania się i pokojowych zgromadzeń, lub za wypełnianie obowiązków zawodowych;

5.  podkreśla, że demonstranci wyrażali swoje uzasadnione demokratyczne aspiracje, i nakłania władze Bahrajnu do doprowadzenia do procesu pojednania w ramach powszechnego i konstruktywnego dialogu, który jest kluczowy dla demokratycznej stabilności w bahrajńskim złożonym społeczeństwie, w którym prawa każdego obywatela powinny być zagwarantowane zarówno literą prawa, jak i w praktyce;

6.  nakłania władze Bahrajnu do przeprowadzenia dokładnych, bezstronnych i niezależnych dochodzeń nad przypadkami naruszenia praw człowieka – wobec pokojowych demonstrantów i obywateli – przez policję i siły bezpieczeństwa oraz w wyniku obecności wojska w Bahrajnie podczas prodemokratycznych protestów, tak by znaleźć osoby odpowiedzialne za te wydarzenia i uniknąć ich bezkarności, niezależnie od ich stanowiska lub rangi, a także do przyjęcia środków powstrzymujących przed kolejnymi naruszeniami praw człowieka;

7.  wzywa rząd Bahrajnu do wycofania wszystkich oskarżeń i odstąpienia od wszystkich wyroków skazujących zapadłych od lutego 2011 r. w Trybunałach Bezpieczeństwa Narodowego lub sądach cywilnych za wykonywanie prawa do swobodnego wyrażania opinii, zrzeszania się i pokojowych zgromadzeń, a także wszystkich wyroków opartych wyłącznie na przyznaniu się do winy;

8.  wzywa władze Bahrajnu do dopilnowania, aby władze zapewniały wszystkim oskarżonym w sprawach karnych szybki i pełny dostęp do porady prawnej, zgodnie z przepisami prawa bahrajńskiego i międzynarodowego, w tym w związku z przesłuchaniami i przygotowaniami do procesów, do zbadania wiarygodnych doniesień o torturach i maltretowaniu w trakcie przesłuchań i do pociągnięcia do odpowiedzialności wszystkich urzędników, którzy nie przestrzegają wymogów zapewnienia sprawiedliwego procesu;

9.  zwraca się do wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel o dopilnowanie, aby rząd Bahrajnu dotrzymał obietnicy przestrzegania praw człowieka, wdrożył niezbędne reformy, wszczął niezależne dochodzenia w zakresie naruszeń praw człowieka i zapewnił, że ich sprawcy zostaną pociągnięci do odpowiedzialności, a także o wezwanie rządu Bahrajnu do wycofania wszystkich oskarżeń wobec lekarzy i personelu medycznego oraz do uwolnienia wszystkich osób zatrzymanych z powodu udziału w pokojowych prodemokratycznych demonstracjach;

10.  wzywa władze Bahrajnu do przywrócenia i przestrzegania praw człowieka i podstawowych wolności, w tym wolności słowa – w internecie i poza nim – wolności zgromadzeń, wolności wyznania, praw kobiet i równouprawnienia, do walki z dyskryminacją i do natychmiastowego zlikwidowania wszelkich ograniczeń w dostępie do technologii informacyjno-komunikacyjnych; wzywa władze Bahrajnu, aby zniosły wszelkie ograniczenia wjazdowe dla zagranicznych dziennikarzy i międzynarodowych organizacji praw człowieka oraz aby umożliwiły monitorowanie zapowiadanych niezależnych dochodzeń w zakresie naruszeń praw człowieka i realizacji deklarowanych reform;

11.  z zadowoleniem przyjmuje utworzenie ministerstwa ds. praw człowieka i rozwoju społecznego w Bahrajnie oraz zwraca się do ministerstwa o działanie zgodnie z międzynarodowymi standardami praw człowieka i zobowiązaniami;

12.  nakłania władze krajowe oraz zaangażowane europejskie przedsiębiorstwa do przyjęcia niezbędnych środków zapewniających natychmiastowe przywrócenie do pracy pozostałych osób, które zostały zwolnione;

13.  z zadowoleniem przyjmuje zawieszenie przez Stany Zjednoczone eksportu broni, sprzętu i innych narzędzi, które mogłyby zostać użyte do brutalnych represji wobec obywateli i naruszania praw człowieka, oraz wzywa państwa członkowskie do zapewnienia, że przestrzegają one wspólnego stanowiska Rady Europejskiej określającego wspólne zasady kontroli wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego;

14.  ponownie wyraża zdecydowany sprzeciw wobec stosowania kary śmierci i wzywa władze Bahrajnu do niezwłocznego ogłoszenia na nią moratorium;

15.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Królestwa Bahrajnu.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0333. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0475. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0109.

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego z dnia 15 marca 2012 r. w sprawie budowania potencjału naukowego w Afryce: wspieranie europejsko-afrykańskich partnerstw radioastronomicznych

P7_TA(2012)0095 P7_DCL(2011)0045

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wspólną strategię Afryka-UE mającą na celu wzmocnienie współpracy naukowej i technologicznej pomiędzy UE i Afryką,

–  uwzględniając milenijne cele rozwoju, które identyfikują kluczową rolę nauki i technologii w transformacji społeczno-gospodarczej,

–  uwzględniając art. 123 Regulaminu,

A.  uznając znaczenie infrastruktur badawczych dla ułatwiania współpracy z Afryką, wspierania rozwoju kapitału ludzkiego i rozwiązywania wyzwań społecznych, jak podkreślono w strategii „Unia Innowacji” i „Europa 2020”,

B.  uznając wyjątkowe zalety Afryki w zakresie badań radioastronomicznych znajdujące odzwierciedlenie w szeroko zakrojonych projektach w dziedzinie radioastronomii zlokalizowanych w Afryce (PAPER, sieć VLBI, MeerKAT itd.),

C.  uznając, że dalsze europejskie zaangażowanie w afrykańską radioastronomię może stać się potężnym bodźcem dla wzrostu społeczno-gospodarczego w Afryce i stworzyć nowy zakres możliwości rynkowych dla obu kontynentów,

1.  zwraca się do Komisji, Rady i parlamentów państw członkowskich o:

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia wraz z nazwiskami sygnatariuszy(1) Komisji, Radzie oraz parlamentom państw członkowskich.

(1) Lista sygnatariuszy jest opublikowana w załączniku 1 do protokołu z dnia 15 marca 2012 r. (P7_PV(2012)03-15(ANN1)).

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego z dnia 15 marca 2012 r. w sprawie ustanowienia maksymalnego 8-godzinnego czasu transportu zwierząt przeznaczonych do uboju w Unii Europejskiej

P7_TA(2012)0096 P7_DCL(2011)0049

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 13 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej

–  uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 5 maja 2010 r. w sprawie oceny planu działania dotyczącego dobrostanu zwierząt na lata 2006-2010(1),

–  uwzględniając art. 123 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w preambule rozporządzenia (WE) nr 1/2005 stwierdza się, iż „długotrwały transport zwierząt, w tym zwierząt przeznaczonych do uboju, powinien być w jak największym stopniu ograniczony”, lecz nadal zezwala się na bardzo długi transport pod względem odległości i czasu trwania, który powoduje u zwierząt dotkliwy niepokój, cierpienie, a nawet śmierć podczas transportu,

1.  zwraca uwagę, że petycję 8hours.eu wzywającą do ustanowienia maksymalnego 8-godzinnego czasu transportu zwierząt przeznaczonych do uboju popiera niemal milion Europejczyków;

2.  wzywa Komisję i Radę do dokonania przeglądu rozporządzenia (WE) nr 1/2005, aby ustanowić maksymalny 8-godzinny czas transportu zwierząt przeznaczonych do uboju;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia, wraz z nazwiskami sygnatariuszy(2), Komisji i rządom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 81 E z 15.3.2011, s. 25 (2) Lista sygnatariuszy jest opublikowana w załączniku 2 do protokołu z dnia 15 marca 2012 r. (P7_PV(2012)03-15(ANN2)).

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego z dnia 15 marca 2012 r. w sprawie wprowadzenia do systemów oświaty w Unii Europejskiej programu „Szachy w szkole”

P7_TA(2012)0097 P7_DCL(2011)0050

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 6 i 165 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 123 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że art. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowi, iż sport należy do dziedzin, w których „Unia ma kompetencje do prowadzenia działań mających na celu wspieranie, koordynowanie lub uzupełnianie działań państw członkowskich”;

B.   mając na uwadze, że szachy są grą dostępną dla dzieci z każdej grupy społecznej, mogą przyczyniać się do osiągnięcia spójności społecznej i realizacji celów politycznych takich jak integracja społeczna, zwalczanie dyskryminacji, zmniejszenie wskaźnika przestępczości czy nawet walka z różnymi rodzajami uzależnień;

C.   mając na uwadze, że bez względu na wiek dziecka szachy mogą poprawić jego koncentrację, zwiększyć cierpliwość i wytrwałość, a także rozwinąć zmysł twórczy, intuicję, pamięć oraz umiejętności analitycznego myślenia i podejmowania decyzji; mając na uwadze, że gra w szachy uczy też determinacji, motywacji i sportowego zachowania;

1.   wzywa Komisję i państwa członkowskie, by dążyły do wprowadzenia do systemów oświaty państw członkowskich programu „Szachy w szkole”;

2.   apeluje do Komisji, by w następnym komunikacie dotyczącym sportu poświęciła należną uwagę programowi „Szachy w szkole” i zapewniła jego dostateczne finansowanie począwszy od 2012 r.;

3.   zwraca się do Komisji o wzięcie pod uwagę wyników wszelkich badań nad wpływem tego programu na rozwój dziecka;

4.   zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia, wraz z nazwiskami sygnatariuszy(1), Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.

(1) Lista sygnatariuszy jest opublikowana w załączniku 3 do protokołu z dnia 15 marca 2012 r. (P7_PV(2012)03-15(ANN3)).