Parlament Europejski,

–  uwzględniając sprawozdania przedstawione na mocy Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW) oraz fakultatywnego protokołu do niej i Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania,

–  uwzględniając Konwencję o prawach dziecka,

–  uwzględniając międzynarodową konferencję ONZ na temat ludności i rozwoju (ICPD), która odbyła się w Kairze w 1994 r.,

–  uwzględniając chińską politykę „jednego dziecka” i chińskie ustawy dotyczące aborcji,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 oraz art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w dniu 2 czerwca 2012 r. kobieta w siódmym miesiącu ciąży Feng Jianmei została uprowadzona i poddana przymusowej aborcji w okręgu Zheping (prowincja Shanksi), co wywołało falę oburzenia i potępienia w Chinach i na całym świecie;

B.  mając na uwadze, że w świetle chińskiego prawa aborcja po sześciu miesiącach jest bezprawna; mając na uwadze, że władze miejskie w Ankang przeprowadziły dochodzenie, w wyniku którego stwierdzono, że urzędnicy w okręgu Zheping zastosowali „surowe środki” i „przekonali” p. Feng do usunięcia płodu; mając na uwadze, że w sprawozdaniu stwierdzono, że decyzja ta naruszyła jej prawa; mając na uwadze, że miejskie władze Ankang ogłosiły kary dla lokalnych urzędników zajmującym się planowaniem, którzy byli zamieszani w tę sprawę, łącznie z dymisją;

C.  mając na uwadze, że zgodnie z dochodzeniem lokalni urzędnicy zwrócili się do rodziny p. Feng o „depozyt gwarancyjny” w kwocie 40 000 RMB, co według jej męża było opłatą za posiadanie drugiego dziecka; mając na uwadze, że władze lokalne nie miały podstaw prawnych do przyjęcia takiego depozytu; mając na uwadze, że p. Feng została zmuszona do podpisania zgody na usunięcie ciąży, ponieważ nie mogła wnieść opłaty, i była przetrzymywana w szpitalu pod strażą;

D.  mając na uwadze, że w wyniku chińskiej polityki „jednego dziecka” upowszechniły się nielegalne aborcje mające na celu selekcję płci, co tworzy nierówność między liczbą mężczyzn i kobiet;

E.   mając na uwadze, że UE dostarczała i wciąż dostarcza funduszy organizacjom zajmującym się polityką planowania rodziny w Chinach;

1.  stanowczo podkreśla, że zgodnie z planem działań międzynarodowej konferencji na temat ludności i rozwoju celem programów planowania rodziny musi być umożliwienie parom i jednostkom podjęcie wolnych, odpowiedzialnych i opartych na należytych informacjach decyzji o posiadaniu dzieci oraz udostępnienie do wyboru całej gamy bezpiecznych, skutecznych i akceptowalnych metod planowania rodziny, z wykluczeniem jakichkolwiek form przymusu;

2.  ponownie podkreśla podstawowe prawo wszystkich kobiet do dostępu do publicznych systemów opieki zdrowotnej, w szczególności do podstawowej opieki ginekologicznej i położniczej, określonej przez Światową Organizację Zdrowia;

3.  przekazuje kondolencje rodzinie ofiar, stanowczo potępia ich prześladowanie i domaga się dla nich publicznej ochrony;

4.  stanowczo potępia decyzję o zmuszeniu p. Feng do aborcji i ogólnie potępia praktykę przymusowych aborcji i sterylizacji, zwłaszcza w związku z polityką „jednego dziecka”;

5.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję miejskich władz w Ankang o zaoferowaniu odszkodowania rodzinie p. Feng i surowym ukaraniu lokalnych urzędników zamieszanych w sprawę;

6.  odnotowuje, że sprawa p. Feng stała się powszechnie znana dzięki Internetowi i podkreśla znaczenie wolności słowa, w tym w internecie; z zadowoleniem przyjmuje pojawienie się publicznej sfery debaty, częściowo dzięki mikroblogom;

7.  uważa za istotną debatę toczoną w kręgach intelektualistów i naukowców, czy należy kontynuować politykę jednego dziecka w Chinach;

8.   wzywa Komisję do dopilnowania, by to finansowanie projektów nie naruszało uwag zawartych w sekcji III, tytule 21 budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2012;

9.  wzywa Komisję i Europejską Służbę Działań Zewnętrznych, by ujęły przymusową aborcję w programie kolejnego dwustronnego dialogu z Chinami na temat praw człowieka;

10.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, delegaturze Unii Europejskiej przy ONZ oraz rządowi i parlamentowi Chińskiej Republiki Ludowej.