(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0270),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0146/2012),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 55 i art. 46 ust. 1 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7–0243/2012),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 207,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(1),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  W sprawie C-249/10 P(2) Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że technika przeprowadzania kontroli wyrywkowej ustanowiona w art. 17 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej(3) nie może być stosowana do celów rozpatrywania wniosków o traktowanie na zasadach rynkowych na podstawie art. 2 ust. 7 lit. c) tego rozporządzenia.

(2)  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości prowadziłby do ustanowienia wymogu rozpatrywania przez Komisję wszystkich wniosków o traktowanie na zasadach rynkowych złożonych przez współpracujących producentów, którzy nie zostali ujęci w próbie, bez względu na liczbę. Taka praktyka nałożyłaby jednak niewspółmierne obciążenie administracyjne na prowadzące postępowanie organy unijne. Należy zatem zmienić rozporządzenie (WE) nr 1225/2009.

(3)  Stosowanie techniki przeprowadzania kontroli wyrywkowej ustanowionej w art. 17 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 do celów rozpatrywania wniosków o indywidualne traktowanie na zasadach rynkowych na podstawie art. 2 ust. 7 lit. c) tego rozporządzenia jest ponadto dopuszczalne przez zasady Światowej Organizacji Handlu. Przykładowo Panel Organu Rozstrzygania Sporów Światowej Organizacji Handlu w sporze DS405 (Unia Europejska ‐ Środki antydumpingowe dotyczące niektórych rodzajów obuwia z Chin, raport przyjęty w dniu 22 lutego 2012 r.) stwierdził, że Chiny nie udowodniły, że Unia Europejska działała niezgodnie z art. 2.4 i 6.10.2 Porozumienia antydumpingowego, art. 15(a)(ii) Protokołu Przystąpienia Chin do WTO i paragrafów 151(e) oraz 151(f) sprawozdania Grupy Roboczej ds. Przystąpienia Chin do WTO, nie rozpatrując wniosków o traktowanie na zasadach rynkowych od współpracujących chińskich producentów eksportujących nie objętych próbą dochodzenia pierwotnego.

(4)  Dlatego też, biorąc pod uwagę przedstawione powyżej fakty i ze względu na zasadę pewności prawa, uważa się za słuszne wprowadzenie przepisu uściślającego, że decyzja o ograniczeniu dochodzenia do uzasadnionej liczby stron przy stosowaniu kontroli wyrywkowej na podstawie art. 17 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009, dotyczy również stron podlegających badaniu zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) oraz c). W konsekwencji słuszne jest również uściślenie, że ustalenia, czy producent eksportujący spełnia kryteria wymienione w art. 2 ust. 7 lit. c), nie powinno się przeprowadzać w stosunku do producentów, którzy nie są ujęci w próbie, o ile producenci ci nie złożą wniosku o indywidualne badanie i nie otrzymają na nie zgody, zgodnie z art. 17 ust. 3.

(5)  Uznaje się również za słuszne sprecyzowanie, że cło antydumpingowe nakładane na przywóz dokonywany przez eksporterów lub producentów, którzy dokonali zgłoszenia zgodnie z art. 17, ale nie zostali objęci badaniem, nie może przekroczyć średniego ważonego marginesu dumpingu stwierdzonego dla stron ujętych w próbie, bez względu na to, czy normalna wartość dla tych stron została określona na podstawie art. 2 ust. 1–6 czy art. 2 ust. 7 lit. a).

(6)  Na koniec należy dodać, że trzymiesięczny termin dla ustalenia, czy producent spełnia kryteria wymienione w art. 2 ust. 7 lit. c), okazał się nierealny, w szczególności w postępowaniach, w których kontrola wyrywkowa stosowana jest na podstawie art. 17. Dlatego właściwe jest usunięcie tego terminu.

(7)  Ze względu na pewność prawa i zasadę dobrego rządzenia, konieczne jest zadbanie o to, aby zmiany te w jak najkrótszym terminie miały zastosowanie do nowych oraz będących w toku dochodzeń.

(8)  Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1225/2009,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

2)  Artykuł 9 ust. 6 zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:"

W przypadku gdy Komisja ograniczyła zakres badania zgodnie z art. 17, cło antydumpingowe nakładane na przywóz dokonywany przez eksporterów lub producentów, którzy dokonali zgłoszenia zgodnie z art. 17, ale nie zostali objęci tym badaniem, nie może przekroczyć średniego ważonego marginesu dumpingu stwierdzonego w odniesieniu do stron ujętych w próbie, bez względu na to, czy normalna wartość dla tych stron została określona na podstawie art. 2 ust. 1–6 lub art. 2 ust. 7 lit. a).

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie stosuje się do wszystkich nowych dochodzeń oraz do dochodzeń będących w toku w momencie wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w ...

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Rady

Przewodniczący

(1) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2012 r. (2) Sprawa C-249/10 P – Brosmann Footwear (HK) i inni przeciwko Radzie, wyrok z dnia 2 lutego 2012 r. (3) Dz.U. L 343 z 22.12.2009, s. 51.