Teksty przyjęte - Środa, 13 czerwca 2012 r.

Choisissez la langue de votre document :

Teksty przyjęte

Środa, 13 czerwca 2012 r. - Strasburg

		Mianowanie członka Trybunału Obrachunkowego (Iliana Ivanova - Bułgaria)
		Zalecenie Rady na 67. sesję Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych
		Ogólny system preferencji taryfowych ***I
		Nadzór gospodarczy i budżetowy nad państwami członkowskimi strefy euro dotkniętymi lub zagrożonymi poważnymi trudnościami w odniesieniu do ich stabilności finansowej ***I
		Monitorowanie i ocena wstępnych planów budżetowych oraz zapewnienie korekty nadmiernego deficytu w państwach członkowskich strefy euro ***I
		Rozszerzenie mandatu EBOR na region południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego ***I
		Wieloletnie ramy finansowe i zasoby własne
		Negocjacje handlowe UE z Japonią
		Gwinea Bissau
		Sudan i Sudan Południowy
		Umowa o handlu między Unią Europejską a Kolumbią i Peru
		Specjalny przedstawiciel UE ds. praw człowieka
		Negocjacje dotyczące traktatu ONZ o handlu bronią
		Monitorowanie przemian demokratycznych w Demokratycznej Republice Konga

Mianowanie członka Trybunału Obrachunkowego (Iliana Ivanova - Bułgaria)

194k

32k

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie powołania Iliany Ivanovej na członka Trybunału Obrachunkowego (C7-0111/2012 – 2012/0803(NLE))

P7_TA(2012)0239

A7-0188/2012

(Konsultacja)

Parlament Europejski,

– uwzględniając art. 286 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którym Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7-0111/2012),

– uwzględniając art. 108 Regulaminu,

– uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A7-0188/2012),

A. mając na uwadze, że Komisja Kontroli Budżetowej Parlamentu Europejskiego przeprowadziła ocenę referencji kandydatki, zwłaszcza jeśli chodzi o wymogi zapisane w art. 286 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

B. mając na uwadze, że na posiedzeniu w dniu 4 czerwca 2012 r. Komisja Kontroli Budżetowej przeprowadziła przesłuchanie kandydatki zgłoszonej przez Radę na stanowisko członka Trybunału Obrachunkowego,

1. wydaje opinię pozytywną w sprawie propozycji Rady dotyczącej powołania Iliany Ivanovej na członka Trybunału Obrachunkowego;

2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie oraz do wglądu Trybunałowi Obrachunkowemu, jak również innym instytucjom Unii Europejskiej i organom kontroli w państwach członkowskich.

Zalecenie Rady na 67. sesję Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych

405k

104k

Zalecenie Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2012 r. dla Rady w sprawie 67. sesji Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych (2012/2036(INI))

P7_TA(2012)0240

A7-0186/2012

Parlament Europejski,

– uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE), w szczególności jego art. 21 i 34,

– uwzględniając projekt zalecenia dla Rady, który złożył Alexander Graf Lambsdorff w imieniu grupy politycznej ALDE w sprawie 67. sesji Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych (ZO ONZ) (B7-0132/2012),

– uwzględniając swoje zalecenie dla Rady z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie 66. sesji ZO ONZ(1) oraz rezolucję z dnia 11 maja 2011 r. w sprawie UE jako podmiotu na scenie globalnej: jej roli w organizacjach wielostronnych(2),

– uwzględniając priorytety UE na 66. sesję ZO ONZ przyjęte przez Radę w dniu 10 czerwca 2011 r.(3),

– uwzględniając 66. sesję ZO ONZ, w szczególności rezolucje tego organu zatytułowane „ONZ a globalne zarządzanie” (4), „Propagowanie skuteczności, odpowiedzialności, efektywności i przejrzystości administracji publicznej poprzez wzmocnienie najwyższych organów kontroli” (5), „Sytuacja w Syryjskiej Republice Arabskiej” (6), „Wzmocnienie i rozwój narodów” (7), „W kierunku globalnych partnerstw” (8), „Współpraca południe–południe” (9), „Rola Organizacji Narodów Zjednoczonych w propagowaniu rozwoju w kontekście globalizacji i współzależności” (10), „Zwiększanie roli Narodów Zjednoczonych w umacnianiu okresowych i rzeczywistych wyborów oraz propagowaniu demokratyzacji” (11), „Sprawozdanie Konferencji Rozbrojeniowej” (12), „Propagowanie demokratycznego i sprawiedliwego ładu międzynarodowego” (13) oraz „Powszechny, niepodzielny, wzajemnie powiązany, współzależny i wzajemnie uzupełniający się charakter wszystkich praw człowieka i podstawowych wolności” (14),

– uwzględniając rezolucję ZO ONZ z dnia 19 grudnia 2011 r. w sprawie zwalczania nietolerancji, negatywnych stereotypów, piętnowania, dyskryminacji, podżegania do przemocy oraz przemocy na tle religijnym i wyznaniowym(15),

– uwzględniając rezolucję ZO ONZ z dnia 3 maja 2011 r. w sprawie udziału Unii Europejskiej w pracach Organizacji Narodów Zjednoczonych(16),

– uwzględniając rezolucję ZO ONZ z dnia 31 marca 2010 r. w sprawie wdrażania Agendy 21, programu na rzecz dalszego wdrażania Agendy 21 oraz wyników Światowego Szczytu Zrównoważonego Rozwoju(17),

– uwzględniając deklarację milenijną ONZ z dnia 8 września 2000 r., określającą milenijne cele rozwoju (MCR) jako cele uzgodnione wspólnie przez wspólnotę międzynarodową z myślą o likwidacji ubóstwa,

– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 września 2003 r. zatytułowany „Unia Europejska a Organizacja Narodów Zjednoczonych: wybór multilateralizmu” (COM(2003)0526),

– uwzględniając uwagi przewodniczącego Rady Europejskiej po spotkaniu z sekretarzem generalnym ONZ (SG ONZ) w dniu 16 kwietnia 2012 r.,

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 lutego 2012 r. w sprawie stanowiska Parlamentu na 19. sesję Rady Praw Człowieka ONZ(18),

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie poparcia Unii Europejskiej dla Międzynarodowego Trybunału Karnego: stojąc w obliczu wyzwań i pokonując trudności(19),

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie polityk zewnętrznych UE na rzecz demokratyzacji(20),

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 grudnia 2010 r. w sprawie przyszłości strategicznego partnerstwa Afryki i Unii Europejskiej po trzecim szczycie UE-Afryka(21),

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie dziesiątej rocznicy przyjęcia rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 z 2000 r. na temat kobiet, pokoju i bezpieczeństwa(22),

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 listopada 2010 r. w sprawie współpracy cywilno-wojskowej i rozwoju potencjału cywilno-wojskowego(23),

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 czerwca 2005 r. w sprawie reformy Organizacji Narodów Zjednoczonych(24),

– uwzględniając sprawozdanie wspólnej delegacji Komisji Spraw Zagranicznych i Podkomisji Praw Człowieka z dni 28–29 listopada 2011 dotyczące 66. sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ,

– uwzględniając art. 121 ust. 3 oraz art. 97 Regulaminu,

– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Rozwoju (A7-0186/2012),

A. mając na uwadze, że wspólne wartości i normy międzynarodowe mają na celu zapewnić pokój, ochronę praw człowieka, bezpieczeństwo i dobrobyt na świecie oraz sprawiedliwszy podział korzyści wynikających z globalizacji między wszystkich ludzi;

B. mając na uwadze, że ONZ jest rdzeniem globalnego zarządzania, a jednocześnie wdraża własne reformy w celu zwiększenia swojej przejrzystości, sprawności i skuteczności;

C. mając na uwadze rosnącą potrzebę wprowadzenia wspólnych zasad i mechanizmów decyzyjnych, które pomogą wspólnie sprostać globalnym wyzwaniom i negatywnym skutkom ogólnoświatowego kryzysu gospodarczego;

D. mając na uwadze, że UE musi wzmocnić swoją spójność, aby utrzymać pozycję kluczowego podmiotu w coraz bardziej wielobiegunowym świecie, który wymaga podejmowania wspólnych działań o zasięgu globalnym; mając na uwadze, że mocą Traktatów państwa członkowskie UE zobowiązane są koordynować swe działania w organizacjach międzynarodowych i podczas konferencji międzynarodowych;

E. mając na uwadze, że UE jest zobowiązana do skutecznego multilateralizmu, którego rdzeniem jest silna ONZ, gdyż ma to podstawowe znaczenie dla podejmowania wyzwań o wymiarze globalnym;

F. mając na uwadze, że UE i jej państwa członkowskie przeznaczają najwięcej środków finansowych na system ONZ; mając na uwadze, że fundusze UE-27 stanowią 39% zwykłego budżetu ONZ i ponad 40% środków przeznaczanych na operacje pokojowe ONZ;

G. mając na uwadze, że solidne i stabilne partnerstwo UE-ONZ ma podstawowe znaczenie dla działań ONZ podejmowanych w ramach wszystkich trzech filarów – pokój i bezpieczeństwo, prawa człowieka, rozwój – oraz ma kluczowe znaczenie dla roli UE jako podmiotu na arenie międzynarodowej;

H. mając na uwadze, że UE i ONZ są naturalnymi partnerami w odniesieniu do budowania pokoju i państwowości, a także razem zapewniają ramy dla zbiorowych działań w tym zakresie;

I. mając na uwadze, że prawa człowieka i demokracja są podstawowymi wartościami UE oraz zasadami i celami jej działań zewnętrznych, w tym w zakresie handlu międzynarodowego; mając na uwadze, że poszanowanie, propagowanie i zachowanie powszechności i niepodzielności praw człowieka jest jednym z filarów jedności i integralności Europy;

J. mając na uwadze, że sprawiedliwość i rządy prawa stanowią filary trwałego pokoju i gwarantują prawa człowieka oraz podstawowe wolności; mając na uwadze, że Rzymski Statut Międzynarodowego Trybunału Karnego istotnie przyczynia się do ochrony praw człowieka, prawa międzynarodowego oraz walki z bezkarnością;

K. mając na uwadze, że trwałe wspieranie procesów demokratycznych przynosi korzyści wszystkim krajom i wszystkim obywatelom, a także społeczności międzynarodowej; mając na uwadze, że stoją przed nimi wyzwania związane z budowaniem, odbudową i utrzymaniem demokracji;

1. występuje do Rady z następującymi zaleceniami:

	UE w ONZ
	a)	koordynowania w jak najszerszym zakresie i przedstawiania jednolitych stanowisk oraz wzmacniania spójności i widoczności UE jako podmiotu o znaczeniu międzynarodowym w ONZ; spełniania oczekiwań członków ONZ dotyczących zdolności UE do podejmowania działań i uzyskiwania we właściwym czasie założonych rezultatów; przyjęcia rozległego i elastycznego podejścia do stanowisk w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB), prezentowanych na szczeblu ONZ, by dzięki temu umożliwić UE podejmowanie szybkich i szeroko zakrojonych działań w zakresie WPZiB;
	b)	zwiększania wkładu UE w działania ONZ przez wspólną interpretację rezolucji ZO ONZ dotyczącej warunków udziału UE w pracach ZO ONZ oraz przez współpracę z partnerami ukierunkowaną na pełne wprowadzenie w życie tej rezolucji; przedstawienia Parlamentowi sprawozdania dotyczącego jej stosowania w praktyce;
	c)	współpracy z państwami członkowskimi UE i delegaturą UE przy ONZ w celu poprawy koordynacji, przejrzystości i wymiany informacji w Radzie Bezpieczeństwa ONZ oraz obrony na jej forum stanowisk i interesów UE przez państwa członkowskie, które są członkami tego organu, bądź też, alternatywnie, przez przedstawiciela UE zaproszonego przez przewodniczącego; zwiększenia wpływu UE na decyzje Rady Bezpieczeństwa ONZ oraz nadanie odpowiedniej rangi stanowisku UE w ONZ w odniesieniu do istotnych spraw omawianych w Radzie Bezpieczeństwa;
	d)	zapewnienia silnej reprezentacji UE w obrębie wszystkich instytucji i wyspecjalizowanych agencji ONZ;
	e)	opracowania długoterminowej strategii dotyczącej członkostwa w ONZ i prowadzenia bardziej stanowczej dyplomacji publicznej w odniesieniu do spraw związanych z ONZ;
	UE i globalne zarządzanie
	f)	pogłębiania skutecznego multilateralizmu jako nadrzędnego strategicznego interesu UE poprzez zwiększenie reprezentatywności, przejrzystości, odpowiedzialności, wydajności i skuteczności ONZ w celu usprawnienia jej działań w terenie; ponownego uwzględnienia potrzeby nowej równowagi instytucjonalnej pomiędzy rolą, jaką zaczyna odgrywać grupa G-20, a ONZ oraz jej agencjami, a także międzynarodowymi instytucjami finansowymi; w tym kontekście poprawy globalnego zarządzania oraz poszukiwania rozwiązań na rzecz dalszej poprawy koordynacji między międzynarodowymi forami a systemem ONZ, przy czym grupy te mogłyby z pożytkiem zająć się wymiarem gospodarczym, pod warunkiem, że ONZ utrzyma czołową pozycję i pozostanie organem uprawnionym do podejmowania działań na skalę globalną;
	g)	nawiązania w bardziej aktywny sposób stosunków z partnerami strategicznymi oraz innymi partnerami dwu- i wielostronnymi, zwłaszcza z USA, w celu wspierania skutecznych rozwiązań problemów, które są wspólne dla obywateli UE i całego świata, w tym najbiedniejszych i najbardziej zagrożonych grup społecznych;
	h)	aktywnego wspierania kompleksowej i opartej na konsensusie reformy Rady Bezpieczeństwa ONZ w celu zwiększenia jej wiarygodności, reprezentacji regionalnej, odpowiedzialności oraz skuteczności; wzięcia pod uwagę, że miejsce UE w powiększonej Radzie Bezpieczeństwa ONZ pozostaje głównym i długoterminowym celem Unii Europejskiej; zwrócenia się do wysokiej przedstawiciel/wiceprzewodniczącej, by w związku z powyższym zainicjowała opracowanie wspólnego stanowiska państw członkowskich; mając na uwadze realizację tego celu w przyszłości, dążenia do wcześniejszej koordynacji stanowisk w Radzie UE w sprawie przyjmowania nowych członków do Rady Bezpieczeństwa ONZ oraz reformy mechanizmu podejmowania decyzji przez Radę Bezpieczeństwa ONZ;
	i)	zaangażowania się w debatę rozpoczętą w ZO ONZ dotyczącą roli ONZ w globalnym zarządzaniu w celu zwiększenia przejrzystości i współpracy; zacieśniania współpracy między UE a ZO ONZ;
	j)	pomagania w rewitalizacji ZO ONZ oraz zwiększania jego skuteczności, m.in. przez wspieranie prac grupy roboczej ad hoc, ułatwianie bardziej dogłębnych i ukierunkowanych na wyniki debat tematycznych dotyczących aktualnych i ważnych kwestii oraz przez bliższą współpracę ZO ONZ z innymi zainteresowanymi podmiotami, w tym społeczeństwem obywatelskim oraz innymi organizacjami i forami międzynarodowymi i regionalnymi; podkreślania potrzeby dalszego upraszczania zakresu zadań ZO ONZ i jego głównych komisji; podkreślania, że rewitalizacja może dojść do skutku tylko wtedy, gdy ZO ONZ podejmie stosowne i istotne działania w sprawach mających znaczenie dla społeczności międzynarodowej;
	k)	ponownego potwierdzenia zaangażowania UE w dopilnowanie, by zasoby finansowe ONZ były odpowiednie i zarządzane w sposób efektywny i wydajny, zgodnie z zasadami spójności i dyscypliny budżetowej, a także zgodnie z najwyższymi standardami międzynarodowymi;
	Pokój i bezpieczeństwo
	Utrzymywanie i budowanie pokoju
	l)	wzmocnienia partnerstwa operacyjnego oraz promowania strategicznej spójności i skuteczności zbiorowych wysiłków na rzecz budowania pokoju, m.in. przez prace specjalnej komisji ds. operacji utrzymywania pokoju;
	m)	rozwijania współpracy i tworzenia partnerstw w obszarach zapobiegania konfliktom oraz cywilnego i wojskowego zarządzania kryzysowego i rozwiązywania konfliktów razem z ONZ, OBWE, Unią Afrykańską, Ligą Państw Arabskich oraz innymi organizacjami międzynarodowymi i regionalnymi, a także ze społeczeństwem obywatelskim; zwiększania zdolności organizacji regionalnych w zakresie budowania pokoju, między innymi przez ustanowienie partnerstw trójstronnych: UE–ONZ–Unia Afrykańska oraz UE–ONZ–Wspólnota Gospodarcza Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS);
	n)	propagowania współpracy różnych podmiotów w ramach systemu budowania pokoju, zwłaszcza pomiędzy Sekretariatem ONZ, Radą Bezpieczeństwa ONZ, ZO ONZ oraz państwami członkowskimi ONZ zaangażowanymi w misje na rzecz budowania pokoju; podejmowania działań w celu zagwarantowania, że państwa członkowskie UE wnoszą wkład w misje pokojowe ONZ, oferując swój wyspecjalizowany potencjał w dziedzinie transportu, logistyki i szkolenia; rozważenia możliwości przeprowadzenia operacji wojskowej w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO), obejmującej ewentualne oddelegowanie grupy bojowej poprzedzające misję pokojową ONZ, jeśli wniesie o to ONZ, zwracając przy tym szczególną uwagę na ochronę wszystkich członków misji, a także wysłanych grup bojowych; wspierania budowania potencjału w zakresie zarządzania konfliktami i zapobiegania im, a także mediacji oraz utrzymywania i budowania pokoju na szczeblu krajowym i lokalnym; propagowania wymiany wiedzy fachowej oraz dobrych praktyk między partnerami;
	o)	zapewnienia wsparcia prowadzonemu przez ONZ przeglądowi potencjału cywilnego w odniesieniu do znalezienia praktycznych sposobów łączenia popytu z podażą w krytycznych obszarach potencjału cywilnego; przyspieszenia rekrutacji, eliminowania niezgodności operacyjnych oraz unikania powielania działań w czasie rozmieszczania potencjału cywilnego w ramach WPBiO, mającego wspierać działania ONZ; zbadania możliwości wspólnego rozmieszczenia jednostek reagowania w sytuacjach kryzysowych w ramach operacji ONZ, jeśli wymagane są jednostki nadające się do natychmiastowego rozmieszczenia;
	p)	zapewnienia udziału kobiet na wszystkich etapach procesów pokojowych oraz systematycznego angażowana ich w dyplomację prewencyjną, wczesne ostrzeganie i monitorowanie bezpieczeństwa; skoncentrowania się, zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325/2000 r. na temat kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, na potrzebie uwzględniania aspektu płci w kontekście zapobiegania konfliktom, operacji utrzymywania pokoju, pomocy humanitarnej, odbudowy po zakończeniu konfliktów oraz inicjatyw DDR(25); aktywnego dążenia do zapewnienia wdrożenia rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 przez wszystkie państwa członkowskie ONZ;
	q)	współpracy z ONZ na rzecz przeciwdziałania bieżącym globalnym zagrożeniom, takim jak zmiana klimatu, rozprzestrzenianie broni jądrowej, przestępczość zorganizowana i terroryzm oraz pandemie;
	r)	zaangażowania się w uzyskanie pozytywnych rezultatów i podjęcie działań następczych w związku z planowaną na 2012 r. konferencją ONZ poświęconą traktatowi o handlu bronią oraz konferencją przeglądową na temat programu działania dotyczącego broni strzeleckiej i lekkiej;
	Odpowiedzialność za ochronę
	s)	wspierania państw w wypełnianiu ich obowiązku ochrony ludności cywilnej; podkreślenia konieczności podejmowania na czas odpowiednich działań międzynarodowych mających na celu zapobieganie i przeciwdziałanie ludobójstwu, czystkom etnicznym, zbrodniom wojennym oraz zbrodniom przeciwko ludzkości;
	t)	osiągania dalszych postępów politycznych i instytucjonalnych w zakresie realizacji koncepcji odpowiedzialności za ochronę ludności cywilnej w organach ONZ, zwłaszcza w Radzie Bezpieczeństwa ONZ, ZO ONZ i Radzie Praw Człowieka ONZ, wyciągając wnioski na przyszłość zarówno z interwencji podjętej w Libii, jak i z nieumiejętności podjęcia szybkich działań w Syrii; ułatwienia debaty na temat sposobów, w jakie organy ONZ, a w szczególności Rada Bezpieczeństwa ONZ, mogłyby wykorzystać tę koncepcję do zapewnienia ściślejszej współpracy między państwami członkowskimi ONZ w sytuacjach kryzysowych; umacniania pozytywnej roli organizacji regionalnych w opracowywaniu i stosowaniu podejścia operacyjnego do odpowiedzialności za ochronę ludności cywilnej;
	u)	współpracy z partnerami w celu zagwarantowania, że ta koncepcja będzie się koncentrowała na zapobieganiu konfliktom, ochronie i rekonstrukcji po ich zakończeniu, zgodnie z trójpodziałem odpowiedzialności za ochronę ludności cywilnej na zapobieganie, ochronę i odbudowę; wspierania państw w budowaniu związanego z tym potencjału, m.in. przez wzmocnienie mechanizmów wczesnego ostrzegania oraz odnośnych zdolności mediacyjnych ONZ; zachęcania, we współpracy z państwami członkowskimi ONZ, do ustanawiania punktów kontaktowych w celu monitorowania powstających sytuacji konfliktowych, a także do budowania odpowiednich zdolności w delegaturach UE;
	v)	ponownego stanowczego potwierdzenia zaangażowania UE na rzecz realizacji koncepcji odpowiedzialności za ochronę oraz zainicjowania opracowania międzyinstytucjonalnego konsensusu w sprawie odpowiedzialności za ochronę ludności cywilnej pomiędzy Parlamentem Europejskim, ESDZ i państwami członkowskimi UE, który mógłby zapewnić większą spójność działań UE podejmowanych w tych kwestiach na forach ONZ;
	Mediacja
	w)	propagowania mediacji jako racjonalnego pod względem kosztów narzędzia pokojowego zapobiegania sporom i ich rozwiązywania, a także zapobiegania ponownym konfliktom w krajach znajdujących się w sytuacji pokonfliktowej; opracowania skuteczniejszych wytycznych dotyczących mediacji w dziedzinie praworządności i demokratycznej odpowiedzialności;
	x)	priorytetowego potraktowania tego narzędzia i kontynuacji jego wdrażania oraz dalszego budowania potencjału ESDZ w dziedzinie mediacji, opierając się na koncepcji zwiększenia potencjału UE w zakresie dialogu i mediacji;
	y)	prowadzenia ścisłej współpracy z ONZ i innymi podmiotami w zakresie mediacji; dążenia do wypracowania synergii między działaniami podejmowanymi w zakresie mediacji wraz z Departamentem Spraw Politycznych (DPA) w ONZ; pogłębiania partnerstw i współpracy organizacji międzynarodowych, regionalnych i lokalnych z ONZ, ze sobą nawzajem oraz ze społeczeństwem obywatelskim, na przykład partnerstwa pomiędzy UE a ONZ w sprawie zdolności mediacyjnych; usprawniania wymiany informacji, współpracy i koordynacji w celu zapewnienia spójności i komplementarności działań podmiotów zaangażowanych w mediacje;
	Wymiar sprawiedliwości w skali międzynarodowej
	z)	wzmocnienia międzynarodowego wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych; podkreślania roli Międzynarodowego Trybunału Karnego w zwalczaniu bezkarności oraz dalszego wspierania Trybunału jako jedynego stałego organu sądowego właściwego do orzekania w sprawach przeciwko sprawcom zbrodni wojennych, zbrodni przeciwko ludzkości i ludobójstwa w sytuacji, gdy sądy krajowe nie są w stanie tego zrobić lub nie wyrażają chęci do podjęcia takich działań;
	aa)	wzmocnienia Międzynarodowego Trybunału Karnego przez wsparcie polityczne, dyplomatyczne, finansowe i logistyczne; zachęcania wszystkich państw członkowskich ONZ do współpracy z Trybunałem przez ratyfikację statutu rzymskiego; wspierania ścisłej współpracy ONZ, jej organów i agencji z Trybunałem;
	Prawa człowieka
	ab)	wzmacniania międzynarodowych starań na rzecz dopilnowania, aby wszystkie prawa człowieka uzgodnione w ramach konwencji ONZ były uznawane za powszechne, niepodzielne, współzależne i wzajemnie powiązane; udzielania pomocy w zwiększaniu krajowego potencjału celem wypełniania międzynarodowych zobowiązań w dziedzinie praw człowieka; podkreślania w tym kontekście potrzeby ochrony prawa wszystkich osób do wolności religii i wyznania;
	ac)	aktywnego wspierania prowadzonej przez państwa afrykańskie inicjatywy oraz zalecenia Komisja ds. Statusu Kobiet przez dążenie do przyjęcia w 2012 r. rezolucji ZO ONZ dotyczącej światowego zakazu okaleczania żeńskich narządów płciowych; wezwania wysokiej przedstawiciel/wiceprzewodniczącej i Komisji, aby potraktowały priorytetowo zapewnienie powodzenia tego procesu;
	ad)	dalszego propagowania włączania praw człowieka do wszystkich aspektów prac ONZ, będącego potwierdzeniem, że prawa człowieka są nierozerwalnie związane z innymi celami ONZ w zakresie pokoju, bezpieczeństwa i rozwoju;
	ae)	aktywnego udziału w pracach Rady Praw Człowieka ONZ przez wspólne przyjmowanie rezolucji, wydawanie oświadczeń oraz uczestniczenie w interaktywnych dialogach i debatach w celu zapewnienia większej równowagi działalności tego organu;
	af)	zwiększania możliwości procedur specjalnych w zakresie wczesnego ostrzegania przez stworzenie mechanizmu pozwalającego na automatyczne rozpatrywanie sytuacji na forum Rady Praw Człowieka ONZ; wspierania działań następczych związanych z wdrażaniem zaleceń procedur specjalnych;
	ag)	dążenia do wzmocnienia powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka przez włączenie zaleceń do dwustronnych i wielostronnych dialogów z państwami członkowskimi ONZ oraz przez oparcie tych dialogów na międzynarodowych normach i standardach oraz powiązanych z nimi aspektach;
	ah)	kontynuacji starań ZO ONZ oraz jego komisji związanych z wezwaniem do ogłoszenia moratorium na stosowanie kary śmierci, która cieszy się rosnącym poparciem coraz liczniejszych krajów, a także działań w dziedzinie praw dziecka, wolnych mediów i tolerancji religijnej; wspierania wszelkich wysiłków na rzecz zniesienia tortur; szczególnego zachęcania do przyjęcia protokołu fakultatywnego do Konwencji ONZ w sprawie tortur,
	Wspieranie demokracji
	ai)	udzielania pomocy w zapewnianiu lokalnej odpowiedzialności za proces demokratyczny oraz rozwój kultury demokracji i praworządności; zwiększania wsparcia dla demokracji po zakończeniu procesu wyborów w celu utrzymania jej w długim okresie i zapewnienia obywatelom realnych korzyści; zapewnienia większego uczestnictwa parlamentów i partii politycznych w programach wspierających demokrację; podkreślania znaczenie niezależności organizacji pozarządowych, które mogą podejmować swobodne działania na rzecz kształtowania solidnej kultury obywatelskiej;
	aj)	skoncentrowania się na włączeniu społecznym i ekonomicznym, przemianach demokratycznych i procesach politycznych/wyborczych, budowaniu zdolności, wzmacnianiu społeczeństwa obywatelskiego, uczestnictwie młodych ludzi w demokracji parlamentarnej oraz na ochronie wolności słowa, wolności sumienia i wolności wyznania, a także ochronie praw kobiet, w tym w zakresie ich uczestnictwa w życiu publicznym i politycznym, zarówno w sferze praktyk społecznych, jak i w prawodawstwie;
	ak)	efektywniejszego włączenia wsparcia dla demokracji do zakresu działań zewnętrznych UE; wspierania rządów demokratycznych różnorodnymi zasobami finansowymi i, jeśli to tylko możliwe, wykorzystując zasoby delegatur UE; współpracy z ONZ i innymi partnerami w wymiarze globalnym i lokalnym w celu zwiększania praworządności, wspierania rozwoju niezależnych mediów oraz tworzenia i umacniania demokratycznych instytucji, które potrafią osiągnąć założone cele;
	al)	dopilnowania, by mandaty misji pokojowych odzwierciedlały konieczność wspierania misji obserwacji wyborów oraz zapewniały im środki niezbędne do zagwarantowania bezpieczeństwa działających lokalnie obserwatorów;
	Rozwój
	am)	uwzględniania na wszystkich szczeblach strategii politycznych UE dotyczących rozwoju, aby przeciwdziałać sprzecznościom między politykami prorozwojowymi a przeszkodami dla rozwoju krajów partnerskich w dwu-, paro- i wielostronnych umowach oraz na takich samych forach; zwrócenia szczególnej uwagi na wpływ umów o wolnym handlu i negocjacji prowadzonych na szczeblu WTO na prawa człowieka i rozwój;
	an)	kontynuowania wysiłków zmierzających do stawiania ludzi w centrum procesu rozwoju; podejmowania działań następczych dotyczących Deklaracji ONZ o prawie do rozwoju, koncentrując się na działaniach praktycznych na rzecz jej wdrażania;
	ao)	zadbania o to, by nie zmniejszać udziału ogólnej europejskiej pomocy świadczonej w ramach budżetu UE oraz by pomoc ta nadal skupiała się na walce z ubóstwem i głodem; rozważenia możliwości przeznaczenia 20% całej pomocy UE na podstawowe usługi socjalne zdefiniowane przez ONZ, ze szczególnym naciskiem na bezpłatny i powszechny dostęp do podstawowej opieki zdrowotnej i szkolnictwa podstawowego, z uwzględnieniem wsparcia przez UE inicjatywy „Edukacja dla wszystkich” oraz zobowiązania UE do odgrywania istotnej roli w kontekście zdrowia na świecie;
	ap)	wnoszenia wkładu w zwiększanie spójności polityki w zakresie rozwoju oraz w poprawę skuteczności pomocy rozwojowej, bowiem kwestie te nadal mają kluczowe znaczenie dla osiągnięcia milenijnych celów rozwoju;
	aq)	dołożenia starań i przyspieszenia działań w ONZ na rzecz osiągnięcia milenijnych celów rozwoju przez skoncentrowanie się szczególnie na osiągnięciu tych celów, w których przypadku poczyniono dotychczas najmniejszy postęp;
	ar)	dążenia do określenia ambitnego planu milenijnych celów rozwoju na okres po 2015 r., z uwzględnieniem dotychczas poczynionych postępów, jak również wciąż istniejących wyzwań, przy jednoczesnym dalszym zaangażowaniu w działania na rzecz likwidacji ubóstwa we współpracy ze społecznością międzynarodową;
	as)	prowadzenia działań następczych oraz pracy na rzecz pełnego wdrożenia wyników Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zrównoważonego Rozwoju Rio+20, m.in. przez wspieranie zrównoważonego rozwoju jako przewodniej zasady długoterminowego rozwoju globalnego;
	at)	stworzenia panelu wybitnych osobistości ONZ;
	au)	aktywnej realizacji konkluzji przyjętych w Pusanie;
	av)	zdecydowanego udziału w walce ze spekulacjami żywnością i rozwiązywaniu pilnych problemów ubóstwa i głodu;
	aw)	priorytetowego traktowania takich kwestii, jak bezpieczeństwo żywnościowe, potencjał produkcyjny w rolnictwie, infrastruktura, budowanie potencjału, wzrost gospodarczy sprzyjający włączeniu społecznemu, korzystne rynki i nowe przedsiębiorstwa, dostęp do technologii oraz rozwój społeczny w krajach najsłabiej rozwiniętych, zgodnie z programem działania ze Stambułu i konkluzjami przyjętymi w trakcie 13. sesji Konferencji Narodów Zjednoczonych do spraw Handlu i Rozwoju (UNCTAD) w Ad-Dausze w dniu 26 kwietnia 2012 r.;
	ax)	ponowienia zobowiązania do przestrzegania zasad rzymskich dotyczących bezpieczeństwa żywnościowego; wyrażenia ubolewania z powodu konsekwencji spekulacji produktami żywnościowymi;
	ay)	zachęcania krajów rozwijających się, przy wsparciu międzynarodowych darczyńców, do przyjęcia długoterminowych środków w celu dopilnowania, by susze nie powodowały w nieunikniony sposób głodu; wdrażania strategii zapobiegania zagrożeniom oraz systemów wczesnego ostrzegania;
	az)	pełnego wsparcia centralnej roli, jaką odgrywa ONZ, a w szczególności Biuro Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej;
	ba)	potwierdzenia długofalowego zaangażowania UE we wspieranie dobrobytu mieszkańców Rogu Afryki i zajęcie się przyczynami strukturalnego braku bezpieczeństwa żywnościowego i konfliktów.
	Zmiana klimatu, globalna ochrona środowiska a zrównoważoność
	bb)	objęcia prowadzenia w dziedzinie globalnego zarządzania klimatem oraz międzynarodowej współpracy w zakresie zmiany klimatu; przyczyniania się do tworzenia struktur instytucjonalnych cechujących się uniwersalnością, przejrzystością, sprawiedliwością oraz wyważoną reprezentacją zarówno krajów rozwiniętych, jak i rozwijających się w odpowiednich organach zarządzających; dalszego pogłębiania dialogu z kluczowymi podmiotami, takimi jak kraje BRICS oraz kraje rozwijające się, biorąc pod uwagę, że zmiana klimatu stała się kluczowym elementem stosunków międzynarodowych; dalszego rozwoju zdolności ESDZ do tworzenia unijnej polityki dyplomacji w dziedzinie klimatu;
	bc)	kontynuacji wzmacniania roli obywateli w zarządzaniu środowiskiem przez skuteczne globalne wdrożenie zasady 10 z Rio; w tym kontekście rozszerzenia postanowień konwencji z Aarhus ponad Europejską Komisję Gospodarczą ONZ (EKG ONZ) przez globalną konwencję lub przez zezwolenie na przystąpienie do konwencji z Aarhus stronom spoza EKG ONZ; wspierania lepszego zarządzania opartego na zrównoważonym rozwoju, m.in. przez zwiększenie znaczenia Programu Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska (UNEP); aktywnej współpracy z partnerami na rzecz lepszego globalnego egzekwowania przepisów dotyczących środowiska;
	bd)	wspierania wspólnego stanowiska Unii Afrykańskiej i UE w sprawie przekształcenia UNEP w wyspecjalizowaną agencję ONZ z siedzibą w Nairobi w Kenii; w ramach wspomnianych nowych ram instytucjonalnych zajęcia się kwestiami finansowania, transferu technologii oraz zwiększenia zdolności w zakresie zrównoważonego rozwoju;
	be)	wspierania różnorodności biologicznej i ochrony klimatu w krajach rozwijających się, zgodnie z celami ustanowionymi na mocy Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu oraz Konwencji o różnorodności biologicznej; uczynienia z mórz i oceanów jednego z najistotniejszych, oprócz ochrony klimatu i różnorodności biologicznej, filarów ram z Rio;
	bf)	wspierania aktywnego udziału Komisji w toczącej się debacie na temat niedoskonałości systemu ochrony i reakcji ze strony Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców w ramach zainicjowanego przez niego w 2010 r. dialogu w sprawie wyzwań w zakresie ochrony uchodźców, który ma na celu usprawnienie istniejącego międzynarodowego systemu ochrony dla osób przymusowo wysiedlonych i bezpaństwowców; czynnego udziału w dyskusji nad terminem'uchodźca klimatyczny' i jego możliwą definicją prawną, który to termin ma opisywać ludzi zmuszonych do opuszczenia miejsca zamieszkania i poszukiwania schronienia za granicą w wyniku zmiany klimatu i który nie jest jeszcze uznany w prawie międzynarodowym ani w żadnej wiążącej umowie międzynarodowej;
	Różne
	bg)	propagowania współdziałania rządów i parlamentów w kwestiach o wymiarze międzynarodowym oraz stymulowania debaty na temat globalnej roli parlamentów; wzmacniania demokratycznego charakteru, zwiększania odpowiedzialności i przejrzystości globalnego sprawowania rządów oraz umożliwienia szerszego uczestnictwa parlamentów i obywateli w działaniach ONZ;

2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia wysokie przedstawiciel/wiceprzewodniczącej, Radzie i, tytułem informacji, Komisji.

(1)	Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0255.
(2)	Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0229.
(3)	Rada Unii Europejskiej 11298/2011.
(4)	Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ A/RES/66/256.
(5)	Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ A/RES/66/209.
(6)	Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ A/RES/66/253.
(7)	Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ A/RES/66/224.
(8)	Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ A/RES/66/223.
(9)	Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ A/RES/66/219.
(10)	Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ A/RES/66/210.
(11)	Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ A/RES/66/163.
(12)	Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ A/RES/66/59.
(13)	Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ A/RES/66/159.
(14)	Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ A/RES/66/151.
(15)	Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ A/RES/66/167.
(16)	Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ A/RES/65/276.
(17)	Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ A/RES/64/236.
(18)	Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0058.
(19)	Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0507.
(20)	Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0334.
(21)	Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0482.
(22)	Dz.U. C 99 E z 3.4.2012, s.56.
(23)	Dz.U. C 99 E, z 3.4.2012, s. 7.
(24)	Dz.U. C 124 E z 25.5.2006, s. 549.
(25)	Rozbrojenie, demobilizacja, reintegracja i rehabilitacja.

Ogólny system preferencji taryfowych ***I

277k

50k

		Rezolucja
		Tekst

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady wprowadzającego ogólny system preferencji taryfowych (COM(2011)0241 – C7-0116/2011 – 2011/0117(COD))

P7_TA(2012)0241

A7-0054/2012

SPROSTOWANIA

COR02

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2011)0241),

– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7–0116/2011),

– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

– uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 6 czerwca 2012 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

– uwzględniając art. 55 Regulaminu,

– uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinię Komisji Rozwoju (A7-0054/2012),

1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeżeli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 13 czerwca 2012 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2012 wprowadzające ogólny system preferencji taryfowych i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 732/2008

P7_TC1-COD(2011)0117

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 978/2012)

Nadzór gospodarczy i budżetowy nad państwami członkowskimi strefy euro dotkniętymi lub zagrożonymi poważnymi trudnościami w odniesieniu do ich stabilności finansowej ***I

691k

332k

Poprawki przyjęte przez Parlament Europejski w dniu 13 czerwca 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wzmocnienia nadzoru gospodarczego i budżetowego nad państwami członkowskimi strefy euro dotkniętymi lub zagrożonymi poważnymi trudnościami w odniesieniu do ich stabilności finansowej (COM(2011)0819 – C7-0449/2011 – 2011/0385(COD))(1)

P7_TA(2012)0242

A7-0172/2012

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Tekst proponowany przez Komisję		Poprawka
Poprawka 1 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 1 preambuły
(1) Bezprecedensowy globalny kryzys, który od trzech lat wywiera negatywny wpływ na światową gospodarkę, w znacznym stopniu naruszył podstawy wzrostu gospodarczego i stabilności finansowej oraz doprowadził do istotnego pogorszenia sytuacji państw członkowskich pod względem odnotowywanych poziomów deficytu budżetowego i długu publicznego, co szereg z nich zmusiło do ubiegania się o pomoc finansową poza ramami Unii.		(1) Bezprecedensowy globalny kryzys, który od 2007 r. wywiera negatywny wpływ na światową gospodarkę, w znacznym stopniu naruszył podstawy wzrostu gospodarczego i stabilności finansowej oraz doprowadził do istotnego pogorszenia sytuacji państw członkowskich pod względem odnotowywanych poziomów deficytu budżetowego i długu publicznego, co szereg z nich zmusiło do ubiegania się o pomoc finansową w Unii oraz poza nią.
Poprawka 2 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 1 a preambuły (nowy)
		(1a) Artykuł 9 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) stanowi, że przy określaniu i realizacji swoich polityk i działań Unia bierze pod uwagę wymogi związane ze wspieraniem wysokiego poziomu zatrudnienia, zapewnianiem odpowiedniej ochrony socjalnej, zwalczaniem wykluczenia społecznego, a także z wysokim poziomem kształcenia, szkolenia oraz ochrony zdrowia ludzkiego.
Poprawka 3 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 2 preambuły
(2) Prawo Unii powinno zapewniać pełną zgodność między ustanowionymi w Traktacie unijnymi ramami wielostronnego nadzoru a ewentualnymi warunkami związanymi z tego rodzaju pomocą finansową. Gospodarcza i finansowa integracja państw członkowskich, których walutą jest euro, wymaga wzmocnionego nadzoru celem zapobieżenia wystąpieniu w strefie euro efektu domina, którego źródłem może być państwo członkowskie dotknięte trudnościami w odniesieniu do swojej stabilności finansowej.		(2) Prawo Unii powinno zapewniać pełną zgodność między ustanowionymi w Traktacie unijnymi ramami wielostronnego nadzoru a ewentualnymi warunkami związanymi z tego rodzaju pomocą finansową. Gospodarcza i finansowa integracja wszystkich państw członkowskich, szczególnie tych, których walutą jest euro, wymaga zwiększonego nadzoru celem zapobieżenia wystąpieniu w strefie euro, a szerzej w całej Unii, efektu domina, którego źródłem może być państwo członkowskie dotknięte trudnościami w odniesieniu do swojej stabilności finansowej.
Poprawka 4 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 3 preambuły
(3) Intensywność nadzoru gospodarczego i budżetowego powinna być współmierna do wagi napotykanych trudności finansowych i powinna należycie uwzględniać charakter otrzymanej pomocy finansowej, która może sięgać od czysto zapobiegawczej pomocy udzielanej na podstawie kryteriów kwalifikowalności aż po obszerny program dostosowań makroekonomicznych powiązany z surowymi warunkami.		(3) Intensywność nadzoru gospodarczego i budżetowego powinna być współmierna i proporcjonalna do wagi napotykanych trudności finansowych i powinna należycie uwzględniać charakter otrzymanej pomocy finansowej, która może sięgać od czysto zapobiegawczej pomocy udzielanej na podstawie kryteriów kwalifikowalności aż po obszerny program dostosowań makroekonomicznych powiązany z surowymi warunkami. Każdy program dostosowań makroekonomicznych powinien uwzględniać krajowy program reform danego państwa członkowskiego w kontekście strategii Unii na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia.
Poprawka 5 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 4 preambuły
(4) Państwo członkowskie, którego walutą jest euro, powinno podlegać wzmocnionemu nadzorowi jeżeli jest dotknięte lub zagrożone poważnymi zaburzeniami finansowymi, tak aby zapewnić szybkie przywrócenie jego sytuacji do stanu normalnego oraz chronić pozostałe państwa członkowskie strefy euro przed ewentualnymi negatywnymi skutkami ubocznymi. Ten wzmocniony nadzór powinien obejmować poszerzony dostęp do informacji niezbędnych do ścisłego monitorowania sytuacji gospodarczej, budżetowej i finansowej oraz regularne składanie sprawozdań Komitetowi Ekonomiczno-Finansowemu lub ewentualnemu wyznaczonemu przezeń w tym celu podkomitetowi. Ten sam tryb nadzoru powinien mieć zastosowanie do państw członkowskich ubiegających się o udzielenie pomocy zapobiegawczej przez Europejski Instrument Stabilności Finansowej, europejski mechanizm stabilności, Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) lub jakąkolwiek inną międzynarodową instytucję finansową.		(4) Państwo członkowskie, którego walutą jest euro, powinno podlegać wzmocnionemu nadzorowi jeżeli jest dotknięte lub zagrożone poważnymi zaburzeniami finansowymi, tak aby zapewnić szybkie przywrócenie jego sytuacji do stanu normalnego oraz chronić pozostałe państwa członkowskie strefy euro przed ewentualnymi negatywnymi skutkami ubocznymi. Ten wzmocniony nadzór powinien być proporcjonalny do wagi problemów i odpowiednio stopniowany. Powinien obejmować poszerzony dostęp do informacji niezbędnych do ścisłego monitorowania sytuacji gospodarczej, budżetowej i finansowej oraz regularne składanie sprawozdań właściwej komisji Parlamentu Europejskiego oraz Komitetowi Ekonomiczno-Finansowemu lub ewentualnemu wyznaczonemu przezeń w tym celu podkomitetowi. Ten sam tryb nadzoru powinien mieć zastosowanie do państw członkowskich ubiegających się o udzielenie pomocy zapobiegawczej przez Europejski Instrument Stabilności Finansowej, europejski mechanizm stabilności, Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) lub jakąkolwiek inną międzynarodową instytucję finansową.
Poprawka 6 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 4 a preambuły (nowy)
		(4a) Państwo członkowskie objęte wzmocnionym nadzorem powinno również przyjmować środki zmierzające do zlikwidowania przyczyn lub potencjalnych przyczyn trudności. W tym celu państwo to powinno uwzględnić wszystkie zalecenia skierowane do niego w trakcie trwania procedury nadmiernego deficytu lub nadmiernego zakłócenia równowagi makroekonomicznej.
Poprawka 7 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 5 preambuły
(5) Nadzór nad sytuacją gospodarczą i finansową należy istotnie wzmocnić w przypadku państw członkowskich objętych programem dostosowań makroekonomicznych. Ze względu na kompleksowy charakter takiego programu inne procedury nadzoru gospodarczego i budżetowego powinny zostać zawieszone na czas trwania programu dostosowań makroekonomicznych, tak aby uniknąć powielania obowiązków w zakresie sprawozdawczości.		(5) Nadzór nad sytuacją gospodarczą i finansową należy istotnie wzmocnić w przypadku państw członkowskich objętych programem dostosowań makroekonomicznych. Ze względu na kompleksowy charakter takiego programu inne procedury nadzoru gospodarczego i budżetowego powinny zostać zawieszone lub w stosownych przypadkach usprawnione na czas trwania programu dostosowań makroekonomicznych, tak aby zapewnić spójny nadzór nad polityką gospodarczą oraz uniknąć powielania obowiązków w zakresie sprawozdawczości. Jednak przygotowując program dostosowań makroekonomicznych państwo członkowskie powinno uwzględnić wszystkie zalecenia skierowane do niego w trakcie trwania procedury nadmiernego deficytu lub nadmiernego zakłócenia równowagi makroekonomicznej.
Poprawka 8 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 5 a preambuły (nowy)
		(5a) Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej1 swobodny przepływ kapitału, będący podstawową zasadą TFUE, może zostać ograniczony przepisami krajowymi, jeśli jest to uzasadnione względami bezpieczeństwa publicznego. Zaliczać się do nich może zwalczanie uchylania się od płacenia podatków, zwłaszcza w przypadku państw członkowskich strefy euro dotkniętych lub zagrożonych poważnymi trudnościami w odniesieniu do ich stabilności finansowej.

		1Zob. sprawy C-463/00 i C-174/04.
Poprawka 9 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 5 b preambuły (nowy)
		(5b) Tego rodzaju uchylanie się od płacenia podatków stanowi deficyt przychodów, który może być równy lub wyższy od kwoty pomocy finansowej otrzymanej od jednego lub kilku państw członkowskich, MFW, Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej, europejskiego mechanizmu stabilizacji finansowej, europejskiego mechanizmu stabilności, a przede wszystkim jest rezultatem wadliwego wdrażania krajowej polityki budżetowej.
Poprawka 10 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 5 c preambuły (nowy)
		(5c) Na wniosek Komisji i po konsultacji z Europejskim Bankiem Centralnym Rada może zezwolić na ograniczenia wobec krajów trzecich odpowiedzialnych za przepływy kapitału, które stwarzają poważne trudności dla funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej, zgodnie z art. 66 TFUE.
Poprawka 11 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 6 a preambuły (nowy)
		(6a) Zgodnie z aktualnymi przepisami i praktyką krajową, państwa członkowskie powinny włączyć partnerów społecznych i społeczeństwo obywatelskie w przygotowanie, wdrażanie, monitorowanie i ocenę programów pomocy technicznej.
Poprawka 12 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 7 preambuły
(7) Decyzja w sprawie nieprzestrzegania przez państwo członkowskie dotyczącego go programu dostosowawczego powinna również pociągać za sobą zawieszenie płatności lub zobowiązań Unii zgodnie z art. 21 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr XXX ustanawiającego wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego objętych zakresem wspólnych ram strategicznych oraz ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Spójności, oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1083/2006,		skreślony
Poprawka 13 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 7 a preambuły (nowy)
		(7a) Mogą nastąpić okoliczności, w których ochrona państwa członkowskiego przed niestabilnością rynków daje w dłuższej perspektywie lepszy rezultat jeśli chodzi o ustabilizowanie sytuacji ekonomicznej tego państwa członkowskiego oraz jego zdolność spłacenia długu. W takich przypadkach państwo członkowskie można tymczasowo objąć ochroną prawną na podstawie decyzji Komisji. Rada powinna móc uchylić taką decyzję Komisji właściwą większością głosów.
Poprawka 14 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 7 b preambuły (nowy)
		(7b) Odniesienia do pomocy finansowej w niniejszym rozporządzeniu powinny obejmować również wsparcie finansowe udzielone na zasadzie zapobiegawczej, chyba że określono inaczej.
Poprawka 15 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 7 c preambuły (nowy)
		(7c) Decyzję o objęciu danego państwa członkowskiego zwiększonym nadzorem na mocy niniejszego rozporządzenia Komisja powinna podjąć w ścisłej współpracy z Komitetem Ekonomiczno-Finansowym, Europejską Radą ds. Ryzyka Systemowego i stosownymi europejskimi urzędami nadzoru. Komisja powinna również współdziałać z Komitetem Ekonomiczno-Finansowym przy podejmowaniu decyzji o ewentualnym przedłużeniu zwiększonego nadzoru.
Poprawka 16 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – ustęp 1
1. W niniejszym rozporządzeniu określono przepisy służące wzmocnieniu nadzoru gospodarczego i budżetowego nad państwami członkowskimi dotkniętymi lub zagrożonymi poważnymi trudnościami w odniesieniu do ich stabilności finansowej lub otrzymującymi względnie mogącymi otrzymać pomoc finansową od przynajmniej jednego innego państwa, Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej, europejskiego mechanizmu stabilizacji finansowej, europejskiego mechanizmu stabilności lub innych międzynarodowych instytucji finansowych takich jak Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW).		1. W niniejszym rozporządzeniu określono przepisy służące wzmocnieniu nadzoru gospodarczego i budżetowego nad państwami członkowskimi, których walutą jest euro i które:
		- doświadczają poważnych trudności w odniesieniu do ich stabilności finansowej i/lub stabilności ich finansów publicznych, lub są zagrożone takimi trudnościami, co może wywołać negatywne skutki uboczne dla innych państw członkowskich strefy euro; i/lub
		- zwracają się o pomoc finansową lub otrzymują taką pomoc od przynajmniej jednego innego państwa, Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej, europejskiego mechanizmu stabilizacji finansowej, europejskiego mechanizmu stabilności lub innych międzynarodowych instytucji finansowych takich jak Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW).
Poprawka 17 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – ustęp 1 a (nowy)
		1a. Niniejsze rozporządzenie ustanawia bardziej rygorystyczne przepisy dotyczące krajowych zasad budżetowych i koordynacji polityki gospodarczej.
Poprawka 19 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – ustęp 2 a (nowy)
		2a. Stosując niniejsze rozporządzenie Komisja, Rada i państwa członkowskie w pełni przestrzegają art. 152 TFUE, zaś zalecenia przyjęte na mocy niniejszego rozporządzenia są wydawane w pełnym poszanowaniu krajowych praktyk i instytucji w zakresie kształtowania płac. Stosując niniejsze rozporządzenie oraz zalecenia wydane na jego mocy, Komisja, Rada i państwa członkowskie uwzględniają art. 28 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej; ich stosowanie nie narusza prawa do negocjowania, zawierania i egzekwowania układów zbiorowych ani do podejmowania działań zbiorowych zgodnie z ustawami i praktykami krajowymi.
Poprawka 18 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 a (nowy)
		Artykuł 1a
		Bardziej rygorystyczne przepisy dotyczące krajowych zasad budżetowych i koordynacji polityki gospodarczej
		1. W celu lepszej koordynacji planowania emisji długu publicznego państwa członkowskie z wyprzedzeniem informują Komisję i Radę o swoich planach emisji długu publicznego.
		2. Z myślą o stworzeniu hierarchii najlepszych praktyk i wypracowywaniu lepszej koordynacji polityki gospodarczej, państwa członkowskie dokładają starań, aby wszystkie poważniejsze planowane reformy polityki gospodarczej były wcześniej omawiane z pozostałymi państwami członkowskimi, a w stosownych przypadkach koordynują z nimi te reformy.
		3. Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1466/97 państwa członkowskie dopilnowują, by sytuacja budżetowa ich sektora instytucji rządowych i samorządowych w perspektywie średnioterminowej była zrównoważona lub wykazywała nadwyżki.
Poprawka 20 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1
1. Komisja może podjąć decyzję o objęciu wzmocnionym nadzorem państwa członkowskiego dotkniętego poważnymi trudnościami w odniesieniu do jego stabilności finansowej. Danemu państwu członkowskiemu umożliwia się uprzednio wyrażenie opinii. Komisja podejmuje co sześć miesięcy decyzję o ewentualnym przedłużeniu wzmocnionego nadzoru.		1. Na podstawie ostatniego szczegółowego przeglądu zgodnie z art. 5 rozporządzenia (UE) nr 1176/2011 oraz biorąc pod uwagę dodatkowe obiektywne kryteria, w tym ostrzeżenia wydane przez Europejską Radę ds. Ryzyka Systemowego (ERRS) oraz sprawozdania, o których mowa w rozporządzeniu (UE) nr…/2012 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia … [w sprawie wspólnych przepisów dotyczących monitorowania i oceny projektów planów budżetowych oraz zapewnienia korekty nadmiernego deficytu w państwach członkowskich strefy euro] Komisja może podjąć decyzję o objęciu państwa członkowskiego wzmocnionym nadzorem. W ciągu 10 dni od podjęcia takiej decyzji Rada może ją uchylić kwalifikowaną większością głosów. Danemu państwu członkowskiemu umożliwia się wyrażenie opinii przed podjęciem decyzji. Komisja podejmuje co sześć miesięcy decyzję o ewentualnym przedłużeniu wzmocnionego nadzoru.
Poprawka 21 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 a (nowy)
		1a. Jeżeli Komisja postanowi objąć państwo członkowskie wzmocnionym nadzorem, zgodnie z ust. 1, należycie zawiadamia o tym ERRS i w stosownych przypadkach informuje to państwo członkowskie o efektach wzmocnionego nadzoru.

Poprawka 22 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 2
2. Komisja podejmuje decyzję o objęciu wzmocnionym nadzorem państwa członkowskiego otrzymującego zapobiegawczą pomoc finansową od przynajmniej jednego innego państwa, Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej, europejskiego mechanizmu stabilności lub jakiejkolwiek innej międzynarodowej instytucji finansowej takiej jak MFW. Komisja ustanawia wykaz instrumentów zapobiegawczej pomocy finansowej i dokonuje jego aktualizacji celem uwzględnienia ewentualnych zmian w polityce w zakresie udzielania pomocy finansowej prowadzonej przez Europejski Instrument Stabilności Finansowej, europejski mechanizm stabilności lub jakąkolwiek inną międzynarodową instytucję finansową.		2. Komisja podejmuje decyzję o objęciu wzmocnionym nadzorem państwa członkowskiego otrzymującego lub ubiegającego się o zapobiegawczą pomoc finansową od przynajmniej jednego innego państwa, Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej, europejski mechanizm stabilizacji finansowej, europejskiego mechanizmu stabilności lub jakiejkolwiek innej międzynarodowej instytucji finansowej takiej jak MFW.
		Komisja podaje do wiadomości publicznej decyzje podjęte na mocy ust. 1 i 2.
Poprawka 23 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 3
3. Przepisy ust. 2 nie mają zastosowania do państwa członkowskiego otrzymującego zapobiegawczą pomoc finansową w postaci linii kredytowej, która nie jest uwarunkowana przyjęciem nowych środków polityki przez dane państwo członkowskie, do czasu skorzystania z tej linii kredytowej.		3. Komisja może postanowić, że przepisy ust. 2 nie mają zastosowania do państwa członkowskiego otrzymującego zapobiegawczą pomoc finansową w postaci linii kredytowej, która nie jest uwarunkowana przyjęciem nowych środków polityki przez dane państwo członkowskie, do czasu skorzystania z tej linii kredytowej.
Poprawka 24 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 3a (nowy)
		3a. Komisja ustanawia wykaz instrumentów pomocy finansowej, które mogą wywołać zwiększony nadzór zgodnie z ust. 2, oraz regularnie dokonuje aktualizacji tego wykazu.
Poprawka 25 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 1
1. Państwo członkowskie objęte wzmocnionym nadzorem przyjmuje, w porozumieniu i we współpracy z Komisją, działającą w powiązaniu z Europejskim Bankiem Centralnym (EBC), środki mające na celu zlikwidowanie przyczyn lub potencjalnych przyczyn trudności.		1. Państwo członkowskie objęte wzmocnionym nadzorem, w porozumieniu i we współpracy z Komisją, działającą w powiązaniu z Europejskim Bankiem Centralnym (EBC), europejskim organem nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Bankowego) ustanowionym na mocy rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 Parlamentu Europejskiego i Rady1, europejskim organem nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych ) ustanowionym na mocy rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 Parlamentu Europejskiego i Rady2 oraz europejskim organem nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych ) ustanowionym na mocy rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 Parlamentu Europejskiego i Rady3 (występującymi wspólnie pod nazwą „europejskie organy nadzoru)”, ERRS oraz w stosownych wypadkach Instrumentem Stabilności Finansowej przyjmuje środki mające na celu zlikwidowanie przyczyn lub potencjalnych przyczyn trudności, biorąc pod uwagę wszelkie zalecenia do niego skierowane na mocy rozporządzeń (WE) nr 1466/97, (WE) nr 1467/97 lub (UE) nr 1176/2011 w odniesieniu do krajowych programów reform oraz programów stabilności i konwergencji. O tych środkach są informowane: grupa robocza Eurogrupy, Komitet Ekonomiczno-Finansowy, właściwa komisja Parlamentu Europejskiego oraz parlamentu danego państwa członkowskiego.

		1 Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 12.
		2 Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 48.
		3 Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 84.
Poprawka 26 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 1 a (nowy)
		1a. Komisja bada potencjalne negatywne skutki uboczne wywołane przez inne państwa członkowskie, w tym w obszarze podatków. W przypadku gdy Komisja wykryje takie negatywne skutki uboczne, Rada, na zalecenie Komisji, przedstawia, zgodnie z procedurą określoną w art. 121 ust. 2 TFUE, konieczne zalecenia do państw członkowskich uznanych za źródło negatywnych skutków ubocznych.
Poprawka 27 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 3 – część wprowadzająca
3. Na żądanie Komisji państwo członkowskie objęte wzmocnionym nadzorem:		3. Na żądanie Komisji, na mocy art. 2 ust. 1, państwo członkowskie objęte wzmocnionym nadzorem:
Poprawka 28 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 3 – litera a)
a) przekazuje Komisji, EBC i Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Bankowemu (EUNB) z wymaganą częstością zdezagregowane informacje na temat sytuacji finansowej instytucji finansowych podlegających nadzorowi krajowych organów nadzoru;		(a) przekazuje stosownym europejskim organom nadzoru, zgodnie z art. 35 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, rozporządzenia (UE) 1094/2010 i rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 z wymaganą częstością zdezagregowane informacje na temat zmian w jego systemie finansowym, łącznie z analizą wyników testów warunków skrajnych i analizą podatności przeprowadzonymi zgodnie z lit. b. Na podstawie wniosków wysnutych w oparciu o wskaźniki tablicy wyników dotyczących zaburzeń równowagi makroekonomicznej stosowne europejskie urzędy nadzoru przygotowują, w porozumieniu z ERRS, ocenę potencjalnych słabych punktów w systemie finansowym i przekazują tę ocenę Komisji z częstotliwością przez nią wskazaną oraz EBC.
Poprawka 29 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 3 – litera b)
(b) przeprowadza, pod nadzorem EUNB, testy warunków skrajnych lub analizy podatności niezbędne do oceny odporności sektora bankowego na różnego rodzaju wstrząsy o charakterze makroekonomicznym lub finansowym określone przez Komisję i EBC, jak również przekazuje im szczegółowe wyniki;		(b) przeprowadza, pod nadzorem stosownych europejskich urzędów nadzoru, testy warunków skrajnych lub analizy podatności niezbędne do oceny odporności sektora finansowego na różnego rodzaju wstrząsy o charakterze makroekonomicznym i finansowym – określone przez Komisję i EBC w porozumieniu ze stosownymi europejskimi urzędami nadzoru i ERRS;
Poprawka 30 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 3 – litera c)
(c) podlega okresowym ocenom swoich możliwości w zakresie nadzoru nad sektorem bankowym w ramach szczególnych fachowych kontroli prowadzonych przez EUNB;		(c) podlega regularnym ocenom swoich możliwości w zakresie nadzoru nad sektorem finansowym w ramach szczególnych fachowych kontroli prowadzonych przez stosowne europejskie urzędy nadzoru;
Poprawka 31 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 3 – litera d)
(d) przekazuje wszelkie informacje niezbędne do monitorowania zakłóceń równowagi makroekonomicznej przewidzianego w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr XXX w sprawie zapobiegania zakłóceniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania.		(d) przekazuje wszelkie informacje niezbędne do monitorowania zakłóceń równowagi makroekonomicznej przewidzianego w rozporządzeniu (UE) nr 1176/2011.
Poprawka 32 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 3 a (nowy)
		3a. Na żądanie Komisji, na mocy art. 2 ust. 2, państwo członkowskie objęte wzmocnionym nadzorem:
		(a) przekazuje Komisji, EBC oraz stosownym europejskim organom nadzoru, zgodnie z art. 35 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, rozporządzenia (UE) 1094/2010 i rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 z wymaganą częstością zdezagregowane informacje na temat zmian w jego systemie finansowym, łącznie z analizą wyników testów warunków skrajnych i analizą podatności przeprowadzonymi zgodnie z lit. b. Komisja, EBC i stosowne europejskie urzędy nadzoru zachowują poufność otrzymanych zdezagregowanych danych;
		(b) przeprowadza, pod nadzorem stosownych europejskich urzędów nadzoru, testy warunków skrajnych lub analizy podatności niezbędne do oceny odporności sektora finansowego na różnego rodzaju wstrząsy o charakterze makroekonomicznym i finansowym – określone przez Komisję i EBC w porozumieniu ze stosownymi europejskimi urzędami nadzoru i ERRS;
		(c) podlega regularnym ocenom swoich możliwości w zakresie nadzoru nad sektorem finansowym w ramach szczególnych fachowych kontroli prowadzonych przez stosowne europejskie urzędy nadzoru;
		(d) przekazuje wszelkie informacje niezbędne do monitorowania zakłóceń równowagi makroekonomicznej przewidzianego w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1176/2011.
		Państwa członkowskie otrzymujące wsparcie finansowe na rzecz dokapitalizowania instytucji finansowych dodatkowo prowadzą sprawozdawczość dotyczącą warunków nałożonych na te instytucje finansowe, obejmującą wynagrodzenia kadry kierowniczej i warunki kredytowania gospodarki realnej.
Poprawka 33 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 4
4. Komisja, w powiązaniu z EBC, przeprowadza okresowe wizyty kontrolne w państwie członkowskim objętym nadzorem celem weryfikacji postępów osiągniętych we wdrażaniu środków, o których mowa w ust. 1, 2 i 3. Komisja przekazuje co trzy miesiące swoje ustalenia Komitetowi Ekonomiczno-Finansowemu lub ewentualnemu wyznaczonemu przezeń w tym celu podkomitetowi, oceniając w szczególności, czy konieczne są dodatkowe środki. Te wizyty kontrolne zastępują monitorowanie na miejscu, o którym mowa w art. 10a ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1467/97.		4. Komisja, w powiązaniu z EBC i ze stosownymi europejskimi urzędami nadzoru oraz – w stosownych przypadkach – z MFW, przeprowadza okresowe wizyty kontrolne w państwie członkowskim objętym wzmocnionym nadzorem celem weryfikacji postępów osiągniętych we wdrażaniu środków, o których mowa w ust. 1, 2, 3 i 3a. Komisja przekazuje co trzy miesiące swoje ustalenia Komitetowi Ekonomiczno-Finansowemu oraz właściwej komisji Parlamentu Europejskiego, oceniając w szczególności, czy konieczne są dodatkowe środki. Te wizyty kontrolne zastępują monitorowanie na miejscu, o którym mowa w art. 10a ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1467/97.
Poprawka 34 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 5
5. Jeżeli na podstawie oceny, o której mowa w ust. 4, stwierdza się, że konieczne są dodatkowe środki, a sytuacja finansowa danego państwa członkowskiego ma znaczący negatywny wpływ na stabilność finansową strefy euro, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, może zalecić danemu państwu członkowskiemu ubieganie się o pomoc finansową oraz przygotowanie programu dostosowań makroekonomicznych. Rada może podjąć decyzję o podaniu tego zalecenia do wiadomości publicznej.		5. Jeżeli na podstawie wizyt kontrolnych, o których mowa w ust. 4, ocenia się, że konieczne są dodatkowe środki, a sytuacja finansowa i gospodarcza danego państwa członkowskiego stanowi ryzyko dla stabilności finansowej lub sprawnego funkcjonowania strefy euro, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, może jednocześnie:
		(a) zalecić danemu państwu członkowskiemu ubieganie się o pomoc finansową oraz przygotowanie programu dostosowań makroekonomicznych;
		(b) Zalecić Europejskiemu Instrumentowi Stabilności Finansowej lub europejskiemu mechanizmowi stabilności zaoferowanie pomocy finansowej, w powiązaniu z odpowiednimi warunkami, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu.
		Rada może podjąć decyzję o podaniu swojego zalecenia do wiadomości publicznej.
Poprawka 35 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 5 – akapit pierwszy a (nowy)
		Jeżeli państwo członkowskie ubiega się o pomoc finansową z europejskiego mechanizmu stabilności zgodnie z ust. 3 lit. a, pozostałe państwa członkowskie dokładają wszelkich starań, by państwo to terminowo uzyskało pomoc z europejskiego mechanizmu stabilności.
Poprawka 36 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 6 – litera a)
(a) właściwa komisja Parlamentu Europejskiego może zaprosić przedstawicieli danego państwa członkowskiego do udziału w wymianie poglądów;		(a) właściwa komisja Parlamentu Europejskiego może zaoferować danemu państwu członkowskiemu i Komisji możliwość udziału w wymianie poglądów;
Poprawka 37 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 6 – litera ba) (nowa)
		(ba) Komisja w stosownym czasie informuje właściwą komisję Parlamentu Europejskiego o treści zalecenia.
Poprawka 38 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 6 a (nowy)
		6a. W ciągu całego procesu właściwa komisja Parlamentu Europejskiego i parlament danego państwa członkowskiego mogą zapraszać przedstawicieli MFW, EBC i Komisji do udziału w dialogu gospodarczym na tematy istotne z punktu widzenia właściwego funkcjonowania gospodarki.
Poprawka 39 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 4
Państwo członkowskie, które zamierza uzyskać pomoc finansową od przynajmniej jednego innego państwa, Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej, europejskiego mechanizmu stabilności, MFW lub innej instytucji poza ramami Unii, bezzwłocznie informuje o swoich planach Radę, Komisję i EBC. Komitet Ekonomiczno-Finansowy lub ewentualny wyznaczony przezeń w tym celu podkomitet poddaje dyskusji planowane ubieganie się o pomoc finansową, po otrzymaniu oceny Komisji.		Państwo członkowskie, które zamierza ubiegać się o pomoc finansową od przynajmniej jednego innego państwa członkowskiego, Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej, europejskiego mechanizmu stabilności, MFW lub innej instytucji poza ramami Unii, bezzwłocznie informuje o swoich planach Parlament Europejski, Radę, Komisję i EBC. Po otrzymaniu oceny Komisji Komitet Ekonomiczno-Finansowy poddaje dyskusji planowane ubieganie się o pomoc finansową, aby przeanalizować m.in. możliwości istniejących na mocy stosowanych w Unii lub strefie euro instrumentów finansowych, zanim dane państwo członkowskie zwróci się do potencjalnych pożyczkodawców.
Poprawka 40 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5
Jeżeli państwo członkowskie ubiega się o pomoc finansową z Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej lub europejskiego mechanizmu stabilności, Komisja przygotowuje – w powiązaniu z EBC oraz, jeżeli to możliwe, MFW – analizę zdolności obsługi długu publicznego danego państwa członkowskiego, w tym możliwości spłaty przez to państwo planowanej pomocy finansowej, oraz przekazuje tę analizę Komitetowi Ekonomiczno-Finansowemu lub ewentualnemu wyznaczonemu przezeń w tym celu podkomitetowi.		Jeżeli państwo członkowskie ubiega się o pomoc finansową z Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej, europejskiego mechanizmu stabilizacji finansowej lub europejskiego mechanizmu stabilności, Komisja przygotowuje – w powiązaniu z EBC oraz, jeżeli to możliwe i w stosownych przypadkach, z MFW – analizę zdolności obsługi długu publicznego danego państwa członkowskiego, jego faktycznych lub potencjalnych potrzeb w zakresie finansowania, w tym wpływu jakichkolwiek programów dostosowań makroekonomicznych na możliwość spłaty przez to państwo planowanej pomocy finansowej, oraz przekazuje tę analizę Komitetowi Ekonomiczno-Finansowemu.
		Ocena zrównoważonego charakteru długu publicznego opiera się na ostrożnych prognozach makroekonomicznych i budżetowych opracowywanych z wykorzystaniem najnowszych informacji i z należytym uwzględnieniem wyników sprawozdania przekazywanego zgodnie z art. 3 ust. 3 lit. a), a także wszelkich zadań nadzorczych prowadzonych na podstawie art. 3 ust. 3 lit. b). Prognozy obejmują ocenę wpływu wstrząsów makroekonomicznych i finansowych oraz niekorzystnego rozwoju sytuacji na zrównoważony charakter długu publicznego.
		Komisja podaje do publicznej wiadomości metodologię, podstawowe modele i założenia ekonomiczne i ekonometryczne, łącznie z oszacowaniem potencjalnego efektu mnożnikowego w odniesieniu do produktu i sytuacji makroekonomicznej, a także wszelkie inne stosowne parametry, na których opiera się ocena zrównoważonego charakteru długu publicznego.
Poprawka 41 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 1
1. Państwo członkowskie otrzymujące pomoc finansową od przynajmniej jednego innego państwa, MFW, Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej lub europejskiego mechanizmu stabilności przygotowuje w porozumieniu z Komisją – działającą w powiązaniu z EBC – projekt programu dostosowawczego służącego przywróceniu solidnej i zrównoważonej sytuacji gospodarczej i finansowej oraz przywróceniu możliwości danego państwa do samodzielnego finansowania się w pełni na rynkach finansowych. W projekcie programu dostosowawczego należycie uwzględnia się aktualne zalecenia skierowane do danego państwa członkowskiego na mocy art. 121, 126 lub 148 Traktatu, jak również działania podejmowane przez to państwo celem dostosowania się do tych zaleceń, mając jednocześnie na celu poszerzenie, wzmocnienie i pogłębienie wymaganych środków polityki.		1. Państwo członkowskie zwracające się o pomoc finansową lub otrzymujące taką pomoc od przynajmniej jednego innego państwa, MFW, Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej, europejskiego mechanizmu stabilizacji finansowej lub europejskiego mechanizmu stabilności przygotowuje w porozumieniu z Komisją – działającą w powiązaniu z EBC i w stosowanych przypadkach z MFW – projekt programu dostosowań makroekonomicznych opierający się na programach partnerstwa gospodarczego i zastępujący takie programy zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr .../2012 [w sprawie wspólnych przepisów dotyczących monitorowania i oceny wstępnych planów budżetowych oraz zapewnienia korekty nadmiernego deficytu w państwach członkowskich strefy euro]; projekt ten powinien zawierać również roczne cele budżetowe. Program dostosowań makroekonomicznych uwzględnia ryzyko, jakie oznacza to państwo dla stabilności finansowej strefy euro, i ma na celu szybkie przywrócenie solidnej i zrównoważonej sytuacji gospodarczej i finansowej oraz przywrócenie możliwości danego państwa do samodzielnego finansowania się w pełni na rynkach finansowych. Projekt programu dostosowań makroekonomicznych opiera się na ocenie zrównoważonego charakteru długu publicznego i należycie uwzględnia zalecenia skierowane do danego państwa członkowskiego na mocy art. 121, 126, 136 lub 148 TFUE, jak również działania podejmowane przez to państwo celem dostosowania się do tych zaleceń, mając jednocześnie na celu poszerzenie, wzmocnienie i pogłębienie wymaganych środków polityki. Projekt programu dostosowań makroekonomicznych przestrzega praktyk instytucji w zakresie kształtowania płac oraz stosunków pracy w Unii oraz w miarę możliwości uwzględnia krajowy program reform danego państwa członkowskiego w kontekście strategii Unii na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia. Projekt programu dostosowań makroekonomicznych jest w pełni zgodny z art. 151 TFUE i art. 28 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.
Poprawka 42 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 1 a (nowy)
		1a. Państwo członkowskie przygotowujące projekt programu dostosowań makroekonomicznych zgodnie z ust. 1 określa - w porozumieniu z Komisją – uaktualniony partnerski program mający na celu stworzenie warunków niezbędnych do osiągnięcia stabilności finansów publicznych.
Poprawka 43 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 2
2. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, zatwierdza program dostosowawczy.		2. Komisja dokonuje oceny projektu programu dostosowań makroekonomicznych w ciągu jednego tygodnia od otrzymania tego programu.
		Jeśli Komisja uzna, że projekt programu dostosowań makroekonomicznych jest wystarczający, zatwierdza go. W ciągu 10 dni od podjęcia tej decyzji Rada może ją uchylić kwalifikowaną większością głosów.
		Jeśli Komisja uzna, że działania lub harmonogram przewidziane w projekcie programu dostosowań makroekonomicznych są niewystarczające, przyjmuje ona skierowane do danego państwa członkowskiego zalecenie przedłożenia w ciągu jednego tygodnia nowego projektu programu dostosowań makroekonomicznych podając powody, dla których oryginalny program był niewystarczający. Projekt programu dostosowań makroekonomicznych, z wyjątkiem pilnej potrzeby, jest podstawą wszelkich protokołów ustaleń oraz programów lub porozumień technicznych z właściwymi jednostkami dostarczającymi pomocy finansowej. Spójność między różnymi właściwymi dokumentami związanymi z pomocą finansową i uaktualnionymi wersjami programów dostosowań makroekonomicznych, a także spójność z ogólnymi wytycznymi i wymogami polityki gospodarczej i polityki zatrudnienia, jest należycie uzasadniona. Rada może w ciągu 10 dni od decyzji Komisji uchylić ją kwalifikowaną większością głosów.
Poprawka 44 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 2 a (nowy)
		2a. Komisja i Rada monitorują wdrażanie programu dostosowawczego oraz osiąganie rocznych celów budżetowych z nim zgodnych.
		Zapewnia się spójność procesu nadzoru gospodarczego i budżetowego w odniesieniu do państwa członkowskiego, którego walutą jest euro objętego programem dostosowań makroekonomicznych, tak aby uniknąć powielania obowiązków w zakresie sprawozdawczości.
Poprawka 45 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 3
3. Komisja, w powiązaniu z EBC, monitoruje postępy we wdrażaniu programu dostosowawczego oraz informuje co trzy miesiące Komitet Ekonomiczno-Finansowy lub ewentualny wyznaczony przezeń w tym celu podkomitet. Dane państwo członkowskie zapewnia Komisji swoją pełną współpracę. W szczególności państwo to przekazuje Komisji wszelkie informacje, które ta uzna za niezbędne do monitorowania programu. Stosuje się przepisy art. 3 ust. 3.		3. Komisja, w powiązaniu z EBC, monitoruje postępy we wdrażaniu programu dostosowawczego oraz informuje co trzy miesiące Komitet Ekonomiczno-Finansowy. Dane państwo członkowskie zapewnia Komisji i EBC swoją pełną współpracę. W szczególności państwo to przekazuje Komisji i EBC wszelkie informacje, które uznają one za niezbędne do monitorowania programu. Stosuje się przepisy art. 3 ust. 3. W przypadku niedostatecznej współpracy, Rada – na wniosek Komisji – może wystąpić do danego państwa członkowskiego z publicznym zaleceniem określającym działania, które dane państwo członkowskie ma podjąć.
Poprawka 46 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 4
4. Komisja, w powiązaniu z EBC, ocenia wraz z danym państwem członkowskim zmiany, które mogą być konieczne w programie dostosowawczym. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, podejmuje decyzję w sprawie ewentualnych zmian, których należy dokonać w programie dostosowawczym.		4. Komisja, w powiązaniu z EBC oraz w stosownych przypadkach z MFW, ocenia wraz z danym państwem członkowskim zmiany i aktualizacje, które mogą być konieczne w programie dostosowawczym w celu należytego uwzględnienia między innymi wszelkich istotnych różnic między makroekonomicznymi prognozami a rzeczywiście osiągniętymi wynikami liczbowymi, łącznie z możliwymi skutkami wynikającymi z programu dostosowawczego, a także negatywnych skutków ubocznych i wstrząsów o charakterze makroekonomicznym i finansowym. Komisja podejmuje decyzję w sprawie ewentualnych zmian, dokonanych w programie dostosowań makroekonomicznych. W ciągu 10 dni od podjęcia tej decyzji Rada może ją uchylić kwalifikowaną większością głosów.
Poprawka 47 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 4 a (nowy)
		4a. Zainteresowane państwa członkowskie w ścisłej współpracy z Komisją podejmuje wszelkie konieczne działania mające na celu zachęcenie prywatnych inwestorów do dobrowolnego utrzymania ich globalnej ekspozycji.
Poprawka 48 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 5
5. Jeżeli monitorowanie, o którym mowa w ust. 3, ujawni znaczące odstępstwa od programu dostosowań makroekonomicznych, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, może podjąć decyzję stwierdzającą, że dane państwo członkowskie nie spełnia wymogów dotyczących polityki określonych w programie dostosowawczym.		5. Jeżeli monitorowanie, o którym mowa w ust. 3, ujawni znaczące odstępstwa od programu dostosowań makroekonomicznych. Komisja może podjąć decyzję stwierdzającą, że dane państwo członkowskie nie spełnia wymogów dotyczących polityki określonych w programie dostosowawczym. W swojej decyzji Komisja wyraźnie uwzględnia fakt, czy znaczące odstępstwo jest spowodowane czynnikami będącymi poza kontrolą danego państwa członkowskiego. W ciągu 10 dni od podjęcia takiej decyzji Rada może ją uchylić kwalifikowaną większością głosów. Decyzja Komisji przedstawia przyczyny niezgodności oraz wyjaśnia konieczność i proporcjonalność zmian wniesionych do programu dostosowań makroekonomicznych, o których mowa w ust. 4.
		Program dostosowań makroekonomicznych przedstawia w szczególności środki ostrożnościowe i plany awaryjne, które zostaną przyjęte w przypadku nieprzewidzianych wydarzeń, takich jak wstrząsy zewnętrzne.
		Działania zmierzające do konsolidacji fiskalnej przedstawione w programie dostosowań makroekonomicznych uwzględniają potrzebę zagwarantowania wystarczających środków na rzecz podstawowych obszarów polityki, takich jak edukacja i opieka zdrowotna.
		W przypadku podjęcia przez Komisję decyzji zgodnie z ust. 1, dane państwo członkowskie, w ścisłej współpracy i w porozumieniu z Komisją i EBC, podejmuje środki mające na celu uniknięcie zawirowań na rynku i ochronę prawidłowego funkcjonowania swego sektora finansowego.
Poprawka 49 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 6
6. Państwo członkowskie objęte programem dostosowawczym, które nie posiada wystarczających zdolności administracyjnych lub doświadcza znaczących problemów we wdrażaniu tego programu, zwraca się do Komisji o pomoc techniczną.		6. Państwo członkowskie objęte programem dostosowań makroekonomicznych, które nie posiada wystarczających zdolności administracyjnych lub doświadcza znaczących problemów we wdrażaniu tego programu, zwraca się do Komisji o pomoc techniczną. W tym kontekście Komisja, wraz z państwami członkowskimi i innymi instytucjami Unii lub właściwymi instytucjami międzynarodowymi, może utworzyć grupy ekspertów. Cele i warunki pomocy technicznej są wyraźnie określone w uaktualnionej wersji programu dostosowań makroekonomicznych. Ponadto należy zapewnić, by za proces wdrażania pomocy technicznej odpowiedzialność ponosiło dane państwo. Pomoc techniczna koncentruje się na takich obszarach, jak: usprawnienia zamówień publicznych, promowanie konkurencyjności, walka z korupcją i poprawa skuteczności gromadzenia dochodów z podatków w celu wspierania stabilności finansowej.
		Program dostosowań makroekonomicznych oraz ocena społecznych konsekwencji powinny zostać podane do wiadomości publicznej.
		Do programu dostosowań makroekonomicznych dołączana jest ocena zdolności obsługi długu publicznego.

Poprawka 50 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 6 a (nowy)
		6a. Państwo członkowskie objęte programem dostosowań makroekonomicznych przeprowadza wszechstronną kontrolę niespłaconego długu, między innymi w celu dokonania oceny przyczyn nagromadzenia zadłużenia, które osiągnęło nadmierny poziom, a także do jakichkolwiek innych nieprawidłowości w procesie emisji długu.
Poprawka 51 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 7
7. Właściwa komisja Parlamentu Europejskiego może zaprosić przedstawicieli danego państwa członkowskiego do udziału w wymianie poglądów na temat postępów osiągniętych we wdrażaniu programu dostosowawczego.		7. Właściwa komisja Parlamentu Europejskiego może zaoferować danemu państwu członkowskiemu i Komisji możliwość udziału w wymianie poglądów na temat postępów osiągniętych we wdrażaniu programu dostosowawczego.
Poprawka 52 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 8 a (nowy)
		8a. Niniejszy artykuł nie stosuje się do pomocy finansowej udzielanej zapobiegawczo ani do pożyczek udzielonych celem dokapitalizowania instytucji finansowych.
Poprawka 53 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 a (nowy)
		Artykuł 6a
		Zaangażowanie partnerów społecznych i społeczeństwa obywatelskiego
		Organizacjom reprezentującym partnerów społecznych, a także organizacjom społeczeństwa daje się okazję do wyrażania opinii w sprawie podanych do wiadomości publicznej zaleceń i opinii Komisji, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, a także w sprawie sprawozdań i projektów sprawozdań państw członkowskich przewidzianych w art. 2-7 niniejszego rozporządzenia. Opinie te są podawane do wiadomości publicznej.
Poprawka 54 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 b (nowy)
		Artykuł 6b
		Środki mające na celu zabezpieczenie dochodów z podatków
		1. Zainteresowane państwa członkowskie, zgodnie z art. 65 TFUE i w ścisłej współpracy z Komisją oraz w porozumieniu z EBC, przyjmują środki mające na celu zapobieganie łamaniu prawa krajowego, zwłaszcza w obszarze podatkowym.
		2. Dane państwo członkowskie zwraca się do Komisji z wnioskiem o przedstawienie Radzie wniosku, zgodnie z art. 66 TFUE, w celu przyjęcia środków zabezpieczających w odniesieniu do przepływu kapitału z lub do krajów trzecich będących źródłem poważnych trudności w działaniu unii gospodarczej i walutowej oraz krajów, co do których istnieje ryzyko, że będą przyczyną takich trudności. Przed złożeniem jakiegokolwiek wniosku Komisja zasięga opinii EBC.
Poprawka 55 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – nagłówek
Spójność z procedurą nadmiernego deficytu		Spójność z paktem stabilności i wzrostu
Poprawka 56 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – ustęp 1
1. Uznaje się, że program dostosowawczy i zmiany do niego, o których mowa w art. 6 niniejszego rozporządzenia, zastępują przekazywanie programów stabilności, o którym mowa w art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1466/97.		1. Program dostosowań makroekonomicznych i zmiany do niego, o czym mowa w art. 6 niniejszego rozporządzenia, zastępują przekazywanie programów stabilności, o którym mowa w art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1466/97.
Poprawka 57 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – ustęp 2 – litera a)
(a) programdostosowawczy, o którym mowa w art. 6 niniejszego rozporządzenia, zastępuje również odpowiednio sprawozdania, o których mowa w art. 3 ust. 4a i art. 5 ust. 1a rozporządzenia Rady (WE) nr 1467/97;		(a) Programdostosowań makroekonomicznych, o którym mowa w art. 6 niniejszego rozporządzenia, zastępuje również odpowiednio sprawozdania, o których mowa w art. 3 ust. 4a i art. 5 ust. 1a rozporządzenia Rady (WE) nr 1467/97;.
Poprawka 58 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – punkt 2 – litera b)
(b) roczne cele budżetowe w programie dostosowawczym, o którym mowa w art. 6 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, zastępują odpowiednio we wspomnianych zaleceniu i wezwaniu roczne cele budżetowe przewidziane zgodnie z art. 3 ust. 4 i art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1467/97; jeżeli dane państwo członkowskie jest adresatem wezwania na mocy art. 126 ust. 9 Traktatu, uznaje się, że program dostosowawczy, o którym mowa w art. 6 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, zastępuje również wskazania środków prowadzących do osiągnięcia tych celów budżetowych przewidzianych w wezwaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1467/97;		(b) roczne cele budżetowe w programie dostosowawczym, o którym mowa w art. 6 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, zastępują odpowiednio we wspomnianych zaleceniu i wezwaniu roczne cele budżetowe przewidziane zgodnie z art. 3 ust. 4 i art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1467/97; jeżeli dane państwo członkowskie jest adresatem wezwania na mocy art. 126 ust. 9 Traktatu, uznaje się, że program dostosowawczy, o którym mowa w art. 6 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, zastępuje również wskazania środków prowadzących do osiągnięcia tych celów budżetowych przewidzianych w wezwaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1467/97;
		Nie dotyczy polskiej wersji językowej.
Poprawka 59 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – ustęp 2 – litera c)
(c) monitorowanie, o którym mowa w art. 6 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, zastępuje monitorowanie przewidziane w art. 10 ust. 1 oraz art. 10a rozporządzenia Rady (WE) nr 1467/97 oraz monitorowanie stanowiące podstawę wszelkich decyzji przewidzianych w art. 4 ust. 2 i art. 6 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1467/97.		(c) monitorowanie, o którym mowa w art. 6 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, zastępuje monitorowanie przewidziane w art. 10 ust. 1 oraz art. 10a rozporządzenia Rady (WE) nr 1467/97 oraz monitorowanie stanowiące podstawę wszelkich decyzji przewidzianych w art. 4 ust. 2 i art. 6 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1467/97.
		Nie dotyczy polskiej wersji językowej.
Poprawka 60 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 8
W odniesieniu do państw członkowskich objętych programem dostosowań makroekonomicznych zatwierdzonym przez Radę zgodnie z art. 6 ust. 2 niniejszego rozporządzenia zawiesza się stosowanie rozporządzenia (UE) nr XXX w sprawie zapobiegania zakłóceniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania. Zawieszenie to obowiązuje na czas realizacji programu dostosowań makroekonomicznych.		W odniesieniu do państw członkowskich objętych programem dostosowań makroekonomicznych zatwierdzonym przez Radę zgodnie z art. 6 ust. 2 niniejszego rozporządzenia zawiesza się stosowanie rozporządzenia (UE) nr 1176/2011 w sprawie zapobiegania zakłóceniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania z wyjątkiem przepisów art. 3, 4 i 5 rozporządzenia (UE) nr 1176/2011 dotyczących tabeli wskaźników makroekonomicznych i makrofinansowych oraz szczegółowej oceny sytuacji. Zawieszenie to obowiązuje na czas realizacji programu dostosowań makroekonomicznych.
Poprawka 61 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 9
Uznaje się, że monitorowanie, o którym mowa w art. 6 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, zastępuje monitorowanie i ocenę w ramach europejskiego okresu oceny koordynacji polityki gospodarczej przewidzianego w art. 2a rozporządzenia (WE) nr 1466/97 w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych.		Monitorowanie, o którym mowa w art. 6 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, zastępuje monitorowanie i ocenę w ramach europejskiego okresu oceny koordynacji polityki gospodarczej przewidzianego w art. 2a rozporządzenia (WE) nr 1466/97 w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych. Zawieszenie to obowiązuje na czas realizacji programu dostosowań makroekonomicznych.
Poprawka 62 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 10
W odniesieniu do państw członkowskich objętych programem dostosowań makroekonomicznych zatwierdzonym przez Radę zgodnie z art. 6 ust. 2 niniejszego rozporządzenia zawiesza się stosowanie rozporządzenia (UE) nr XXX w sprawie wspólnych przepisów dotyczących monitorowania i oceny projektów planów budżetowych oraz zapewnienia korekty nadmiernego deficytu w państwach członkowskich strefy euro. Zawieszenie to obowiązuje na czas realizacji programu dostosowań makroekonomicznych.		W odniesieniu do państw członkowskich objętych makroekonomicznym programem dostosowawczym zatwierdzonym przez Radę zgodnie z art. 6 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, zawiesza się stosowanie rozporządzenia (UE) nr XXX w sprawie wspólnych przepisów dotyczących monitorowania i oceny projektów planów budżetowych oraz zapewnienia korekty nadmiernego deficytu w państwach członkowskich strefy euro, z wyjątkiem art. 1–4 rozporządzenia (UE) nr .../2012. Zawieszenie to obowiązuje na czas realizacji programu dostosowań makroekonomicznych.
Poprawka 63 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 10 a (nowy)
		Artykuł 10a
		Objęcie państwa członkowskiego ochroną prawną
		1. W sytuacji, gdy środki przewidziane w art. 3 ust. 5 nie przywracają sytuacji finansowej danego państwa członkowskiego lub gdy państwu temu grożą opóźnienia w płatnościach lub zawieszenie płatności Komisja może, po konsultacji z Radą, wydać decyzję o objęciu tego państwa członkowskiego ochroną prawną. W ciągu 10 dni od podjęcia takiej decyzji Rada może ją uchylić zwykłą większością głosów.
		2. Celem tego artykułu jest umożliwienie zainteresowanemu państwu członkowskiemu ustabilizowania jego sytuacji gospodarczej oraz umożliwienia mu spłaty długu.
		Decyzja o objęciu państwa członkowskiego ochroną prawną niesie ze sobą następujące skutki:
		(a) przepisy dotyczące nettingu upadłościowego lub zdarzenia kredytowego przestają obowiązywać;
		(b) oprocentowanie pożyczki zostaje utrzymane, a w pierwszej kolejności spłacane są nowe kredy udzielone danemu państwu członkowskiemu, z wyjątkiem pomocy finansowej, o której mowa w art. 1 ust. 1;
		(c) kredytodawcy danego państwa członkowskiego zgłaszają się do Komisji w ciągu dwóch miesięcy od publikacji decyzji o objęciu tego państwa członkowskiego ochroną prawną w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej; niewykonanie tego powoduje wygaśnięcie długu;
		(d) władze danego państwa członkowskiego realizują środki zalecone w ramach pomocy technicznej, określonej w art. 6 ust. 6, i przedkładają Komisji do zatwierdzenia plan naprawczy oraz plan spłaty długów.
		3. Niniejszy artykuł ma zastosowanie od 2017 r.
Poprawka 64 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 11 – ustęp 1
1. Państwo członkowskie pozostaje pod nadzorem po zakończeniu programu do czasu spłacenia przynajmniej 75 % pomocy finansowej otrzymanej od przynajmniej jednego państwa członkowskiego, europejskiego mechanizmu stabilizacji finansowej, Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej lub europejskiego mechanizmu stabilności. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, może przedłużyć czas trwania nadzoru po zakończeniu programu.		1. Państwo członkowskie pozostaje pod nadzorem po zakończeniu programu do czasu spłacenia przynajmniej 75 % pomocy finansowej otrzymanej od przynajmniej jednego państwa członkowskiego, europejskiego mechanizmu stabilizacji finansowej, Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej lub europejskiego mechanizmu stabilności. Komisja może wydać decyzję o przedłużeniu czasu trwania nadzoru po zakończeniu programu. W ciągu 10 dni od podjęcia tej decyzji Rada może ją uchylić kwalifikowaną większością głosów.
Poprawka 65 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 11 – ustęp 3
3. Komisja, w powiązaniu z EBC, przeprowadza okresowe wizyty kontrolne w państwie członkowskim objętym nadzorem po zakończeniu programu celem oceny sytuacji gospodarczej, budżetowej i finansowej tego państwa. Komisja przekazuje co sześć miesięcy swoje ustalenia Komitetowi Ekonomiczno-Finansowemu lub ewentualnemu wyznaczonemu przezeń w tym celu podkomitetowi, oceniając w szczególności, czy konieczne są dodatkowe środki.		3. Komisja, w powiązaniu z EBC, przeprowadza okresowe wizyty kontrolne w państwie członkowskim objętym nadzorem po zakończeniu programu celem oceny sytuacji gospodarczej, budżetowej i finansowej tego państwa. Komisja przekazuje co sześć miesięcy swoje ustalenia właściwej komisji Parlamentu Europejskiego, Komitetowi Ekonomiczno-Finansowemu lub ewentualnemu wyznaczonemu przezeń w tym celu podkomitetowi oraz parlamentowi zainteresowanego państwa członkowskiego, oceniając w szczególności, czy konieczne są dodatkowe środki.
		Właściwa komisja Parlamentu Europejskiego może zaoferować danemu państwu członkowskiemu możliwość udziału w wymianie poglądów na temat postępów osiągniętych w ramach nadzoru po zakończeniu programu.
Poprawka 66 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 11 – ustęp 4
4. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, może zalecić państwu członkowskiemu objętemu nadzorem po zakończeniu programu przyjęcie środków naprawczych.		4. Komisja może przyjąć zalecenie dla państwa członkowskiego objętego nadzorem po zakończeniu programu, aby przyjęło ono środki naprawcze. W ciągu 10 dni od podjęcia takiego zalecenia Rada może je uchylić kwalifikowaną większością głosów.
Poprawka 67 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 11 – ustęp 4 a (nowy)
		4a. Parlament danego państwa członkowskiego może zaprosić Komisję do udziału w wymianie poglądów dotyczącej nadzoru po zakończeniu programu.
Poprawka 68 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 12 – ustęp 1
W odniesieniu do środków, o których mowa w art. 2 ust. 1, art. 3, art. 6 ust. 2 i 4 oraz art. 11 ust. 4, prawo głosu posiadają wyłącznie członkowie Rady reprezentujący państwa członkowskie, których walutą jest euro, a Rada stanowi bez uwzględniania głosu członka Rady reprezentującego dane państwo członkowskie.		W odniesieniu do środków, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, prawo głosu posiadają wyłącznie członkowie Rady reprezentujący państwa członkowskie, których walutą jest euro, a Rada stanowi bez uwzględniania głosu członka Rady reprezentującego dane państwo członkowskie.
Poprawka 69 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 13
Artykuł 13		skreślony
Rodzaje pomocy i pożyczek wyłączonych ze stosowania art. 5 i 6
Przepisów art. 5 i 6 nie stosuje się do pomocy finansowej udzielonej zapobiegawczo oraz do pożyczek udzielonych celem dokapitalizowania instytucji finansowych.
Poprawka 70 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 13 a (nowy)
		Artykuł 13a
		Informowanie Parlamentu Europejskiego
		Rada i Komisja regularnie informują Parlament Europejski o stosowaniu niniejszego rozporządzenia.
Poprawka 71 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 13 b (nowy)
		Artykuł 13b
		Przepisy przejściowe
		Niniejsze rozporządzenie stosuje się do państw członkowskich, które w dniu [data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia] są już objęte programem pomocy.
Poprawka 72 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 13 c (nowy)
		Artykuł 13c
		Sprawozdanie
		Nie później niż do dnia 1 stycznia 2014 r., a następnie co pięć lat, Komisja publikuje sprawozdanie dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia.
		Sprawozdanie to zawiera między innymi ocenę:
		(a) skuteczności niniejszego rozporządzenia;
		(b) postępów w zapewnianiu ściślejszej koordynacji polityki gospodarczej i trwałej konwergencji wyników gospodarczych państw członkowskich zgodnie z Traktatem;
		(c) znaczenia niniejszego rozporządzenia dla osiągnięcia unijnej strategii wzrostu i zatrudnienia;
		(d) stosowności rozszerzenia zakresu stosowania przepisów niniejszego rozporządzenia na państwa członkowskie spoza strefy euro dotknięte lub zagrożone poważnymi trudnościami związanymi z ich stabilnością finansową w strefie euro.
		2. W stosownych przypadkach do sprawozdania, o którym mowa w ust. 1, dołącza się wniosek w sprawie zmian w niniejszym rozporządzeniu.
		3. Sprawozdania, o którym mowa w ust. 1 zostaje przekazane Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(1)	Sprawa została odesłana do komisji zgodnie z art. 57 ust. 2 akapit drugi (A7-0172/2012).

Monitorowanie i ocena wstępnych planów budżetowych oraz zapewnienie korekty nadmiernego deficytu w państwach członkowskich strefy euro ***I

666k

392k

Poprawki przyjęte przez Parlament Europejski w dniu 13 czerwca 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnych przepisów dotyczących monitorowania i oceny wstępnych planów budżetowych oraz zapewnienia korekty nadmiernego deficytu w państwach członkowskich strefy euro (COM(2011)0821 – C7-0448/2011– 2011/0386(COD))(1)

P7_TA(2012)0243

A7-0173/2012

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Tekst proponowany przez Komisję		Poprawka
Poprawka 1 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 1 a preambuły (nowy)
		(1a) Artykuł 9 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) stanowi, że przy określaniu i realizacji swoich polityk i działań Unia bierze pod uwagę wymogi związane ze wspieraniem wysokiego poziomu zatrudnienia, zapewnianiem odpowiedniej ochrony socjalnej, zwalczaniem wykluczenia społecznego, a także z wysokim poziomem kształcenia, szkolenia oraz ochrony zdrowia ludzkiego.
Poprawka 2 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 2 preambuły
(2) Pakt na rzecz stabilności i wzrostu, w szczególności rozporządzenie Rady (WE) nr 1466/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu, mający na celu zapewnienie dyscypliny budżetowej w całej Unii, ustala ramy zapobiegania nadmiernemu deficytowi sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz jego korygowania. Pakt został dodatkowo wzmocniony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2011 zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1466/97 w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych oraz rozporządzeniem Rady (UE) nr …./2011 zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1467/97 w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu. Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2011 w sprawie skutecznego egzekwowania nadzoru budżetowego w strefie euro wprowadzono skuteczne, zapobiegawcze i stopniowe mechanizmy egzekwowania prawa w postaci sankcji finansowych w odniesieniu do państw członkowskich, których walutą jest euro.		(2) Pakt na rzecz stabilności i wzrostu, w szczególności rozporządzenie Rady (WE) nr 1466/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu, zmierzający do zapewnienia dyscypliny budżetowej w całej Unii, ustala ramy zapobiegania nadmiernemu deficytowi sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz jego korygowania. Rozporządzenia (WE) nr 1466/97 i nr 1467/97 zostały zmienione, a pakt stabilności i wzrostu został dodatkowo wzmocniony rozporządzeniem (UE) nr 1175/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady1 oraz rozporządzeniem (UE) nr 1177/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady2. Rozporządzeniem (UE) nr 1173/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie skutecznego egzekwowania nadzoru budżetowego w strefie euro3 wprowadzono skuteczne, zapobiegawcze i stopniowe mechanizmy egzekwowania prawa w postaci sankcji finansowych w odniesieniu do państw członkowskich, których walutą jest euro. Art. 2a rozporządzenia (WE) nr 1466/97 określa ponadto elementy będące podstawą europejskiego semestru na rzecz koordynacji polityki gospodarczej.

		1Dz.U. L 306 z 23.11.2011, s. 12.
		2Dz.U. L 306 z 23.11.2011, s. 33.
		3Dz.U. L 306 z 23.11.2011, s. 1.
Poprawka 3 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 2 a preambuły (nowy)
		(2a) Zgodnie z art. 2a rozporządzenia (WE) nr 1466/97 europejski semestr obejmuje opracowywanie i nadzorowanie wdrażania ogólnych wytycznych dotyczących polityki gospodarczej państw członkowskich i Unii (ogólne wytyczne polityki gospodarczej) zgodnie z art. 121 ust. 2 TFUE; opracowanie i ocenę wdrażania wytycznych dotyczących zatrudnienia, których uwzględnienie przez państwa członkowskie wymagane jest zgodnie z art. 148 ust. 2 TFUE (wytyczne dotyczące zatrudnienia); przedłożenie i ocenę programu stabilności lub programu konwergencji państw członkowskich zgodnie z tym rozporządzeniem; przedstawianie i ocenę krajowych programów reform państw członkowskich wspierających unijną strategię zatrudnienia i wzrostu gospodarczego, sporządzanych zgodnie z ogólnymi wytycznymi polityki gospodarczej, z wytycznymi dotyczącymi zatrudnienia oraz z ogólnymi wytycznymi dla państw członkowskich wydanymi przez Komisję i Radę Europejską na początku corocznego cyklu nadzorczego; nadzór mający na celu zapobieganie zakłóceniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowanie na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1176/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie zapobiegania zakłóceniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania1.

		1Dz.U. L 306 z 23.11.2011, s. 25.
Poprawka 4 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 3 preambuły
(3) Zmiany do paktu stabilności i wzrostu wzmacniają zarówno wytyczne, jak i – w odniesieniu do państw członkowskich, których walutą jest euro – zachęty do określania i realizacji rozważnej polityki budżetowej, przy unikaniu nadmiernego deficytu budżetowego. Przepisy te zapewniają na poziomie Unii solidniejsze ramy prawne na potrzeby nadzoru nad polityką gospodarczą poszczególnych państw członkowskich.		(3) Zmiany do paktu stabilności i wzrostu wzmacniają zarówno wytyczne, jak i – w odniesieniu do państw członkowskich, których walutą jest euro – surowsze i w większym stopniu automatyczne sankcje w przypadku nieprowadzenia rozważnej polityki budżetowej, przy unikaniu nadmiernego deficytu budżetowego. Przepisy te zapewniają na poziomie Unii solidniejsze ramy prawne na potrzeby nadzoru nad polityką gospodarczą poszczególnych państw członkowskich, jednak potrzebna jest ściślejsza koordynacja polityki gospodarczej oraz środki zachęcające do przestrzegania tych przepisów.
Poprawka 5 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 3 a preambuły (nowy)
		(3a) Zmieniony pakt stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do zapewnienia solidnych finansów publicznych jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu opartego na stabilności finansowej, w ten sposób sprzyjającego osiąganiu celów Unii w zakresie trwałego wzrostu i tworzenia nowych miejsc pracy.
Poprawka 6 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 3 b preambuły (nowy)
		(3b) Na posiedzeniu w dniu 17 czerwca 2010 r. Rada Europejska przyjęła nową strategię Unii na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego, dzięki której Unia będzie mogła wyjść z kryzysu silniejsza, a jej gospodarka zostanie ukierunkowana na inteligentny i zrównoważony wzrost sprzyjający integracji społecznej, któremu towarzyszyć będzie wysoki poziom wysokiej jakości zatrudnienia, produktywności i spójności społecznej. Strategia Unii na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego obejmuje również cele w obszarze walki z ubóstwem, edukacji, innowacji i ochrony środowiska.
Poprawka 7 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 3 c preambuły (nowy)
		(3c) Z należytą uwagą należy potraktować strategię Unii na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego oraz jej wdrażanie przez państwa członkowskie w ramach krajowych programów reform.
Poprawka 8 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 4 preambuły
(4) W celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej Traktat dopuszcza możliwość przyjęcia w odniesieniu do państw członkowskich strefy euro środków, które wykraczają poza przepisy mające zastosowanie do ogółu państw członkowskich.		(4) W celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej i uniknięcia stosowania w państwach członkowskich polityki, która stanowi zagrożenie dla takiego funkcjonowania, TFUE dopuszcza możliwość przyjęcia w odniesieniu do państw członkowskich strefy euro środków, które wykraczają poza przepisy mające zastosowanie do ogółu państw członkowskich. W celu stworzenia niezbędnych warunków głębszej i prężnej integracji, która powinna się łączyć z umocnioną legitymacją demokratyczną unii gospodarczej i walutowej, potrzebne jest bardziej aktywne wykorzystanie, w stosownych i niezbędnych przypadkach, szczegółowych środków przewidzianych w art. 136 TFUE.
Poprawka 9 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 4 a preambuły (nowy)
		(4a) Zdrowe finanse publiczne i równowaga budżetowa stanowią warunek stabilności gospodarczej i finansowej, jak wyraźnie pokazał kryzys zadłużenia państw, podkreślając konieczność silnych i solidnych ram fiskalnych. Ponadto obecny deficyt, w połączeniu ze stagnacją gospodarczą, wskazuje na potrzebę przeprowadzenia reform, a nie wzrostu wydatków.
Poprawka 10 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 4 b preambuły (nowy)
		(4b) Państwa członkowskie powinny się wstrzymać od podejmowania jakichkolwiek działań, które stanowiłyby zagrożenie dla realizacji celów Unii w ramach unii gospodarczej i walutowej, w szczególności jeżeli chodzi o nagromadzenie zadłużenia poza ogólnym zadłużeniem rządu.
Poprawka 11 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 5 preambuły
(5) Dobry stan finansów publicznych najlepiej jest zapewnić na etapie planowania, a poważne błędy należy rozpoznać możliwie jak najszybciej. Państwa członkowskie powinny odnosić korzyści nie tylko z ustalenia zasad przewodnich i celów budżetowych, lecz również ze skoordynowanego monitorowania ich polityki budżetowej.		(5) Dobry stan finansów publicznych i koordynację polityki gospodarczej najlepiej jest zapewnić na etapie planowania, a poważne błędy należy rozpoznać możliwie jak najszybciej. Państwa członkowskie powinny odnosić korzyści nie tylko z ustalenia zasad przewodnich i celów budżetowych, lecz również ze skoordynowanego monitorowania ich polityki budżetowej i makroekonomicznej oraz emisji długu państwowego. W celu lepszej koordynacji planowania krajowej emisji instrumentów dłużnych, państwa członkowskie powinny donosić z wyprzedzeniem o planach emisyjnych w dziedzinie długu publicznego.
Poprawka 12 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 5 a preambuły (nowy)
		(5a) Celem niniejszego rozporządzenia jest wprowadzenie dalszych mechanizmów unijnej koordynacji i nadzoru polityki budżetowej i gospodarczej państw członkowskich. Konieczne jest jednak zachowanie ostrożności na wszystkich kolejnych etapach i w związku z tym żadne kwestie związane z planami emisji długu państw członkowskich, odnowieniem długu i innymi odnośnymi operacjami nie powinny być podawane do wiadomości publicznej, a należy je wykorzystywać wyłącznie do koordynacji wewnętrznej. Jest to związane z zagrożeniem, jakie może spowodować dla państw członkowskich wcześniejsze ujawnienie rynkom finansowym potrzeb finansowych państw członkowskich.
Poprawka 13 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 6 preambuły
(6) Wprowadzenie wspólnego harmonogramu budżetowego dla państw członkowskich, których walutą jest euro, powinno doprowadzić do lepszego synchronizowania kluczowych etapów przygotowywania budżetów krajowych, przyczyniając się w ten sposób do skuteczności Europejskiego Semestru, służącego koordynacji polityki budżetowej. Przyjęcie wspólnego harmonogramu budżetowego powinno prowadzić do większych synergii poprzez ułatwienie koordynacji polityki w gronie państw członkowskich, których walutą jest euro, oraz powinno zapewnić należyte uwzględnienie zaleceń Rady i Komisji w procesie uchwalania budżetu w poszczególnych krajach.		(6) Wprowadzenie wspólnego harmonogramu budżetowego dla państw członkowskich, których walutą jest euro, powinno doprowadzić do lepszego synchronizowania kluczowych etapów przygotowywania budżetów krajowych, przyczyniając się w ten sposób do skuteczności Europejskiego Semestru, służącego koordynacji polityki gospodarczej i budżetowej. Przyjęcie wspólnego harmonogramu budżetowego powinno prowadzić do większych synergii poprzez ułatwienie koordynacji polityki w gronie państw członkowskich, których walutą jest euro, oraz powinno zapewnić należyte uwzględnienie zaleceń politycznych dla poszczególnych państw, krajowych programów reform oraz programów stabilności i konwergencji, jak również zaleceń w oparciu o analizę zakłóceń równowagi makroekonomicznej w procesie uchwalania budżetu w poszczególnych krajach.
Poprawka 14 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 6 a preambuły (nowy)
		(6a) Bardzo ważne jest, by wspólny harmonogram budżetowy był spójny z harmonogramami budżetowymi państw członkowskich. W przeciwnym razie występuje ryzyko, że opinia Komisji na temat projektów planów budżetowy chdanego państwa członkowskiego pozbawiona będzie legitymacji demokratycznej w parlamencie tego państwa członkowskiego.
Poprawka 15 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 6 b preambuły (nowy)
		(6b) Jeżeli budżet nie zostanie przyjęty do dnia 31 grudnia, jak przewidziano w niniejszym rozporządzeniu, należy wprowadzić tymczasowe procedury budżetowe, aby umożliwić dalsze wykonywanie zasadniczych zadań rządu.
Poprawka 16 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 7 preambuły
(7) Istnieją poważne dowody, że oparte na regułach ramy budżetowe stanowią skuteczne narzędzie wspierania solidnej i zrównoważonej polityki budżetowej. Wprowadzenie krajowych reguł budżetowych zgodnych z celami budżetowymi na poziomie Unii powinno być decydującym elementem mającym zapewnić przestrzeganie przepisów paktu stabilności i wzrostu. W szczególności państwa członkowskie powinny wprowadzić reguły dotyczące zrównoważenia budżetu w kategoriach strukturalnych, które zapewnią transpozycję głównych zasad unijnych ram budżetowych do prawa krajowego. Transpozycji takiej dokonać należy za pomocą wiążących reguł, najlepiej o charakterze konstytucyjnym, aby wykazać maksymalne zobowiązanie przyjęte przez władze krajowe w odniesieniu do paktu stabilności i wzrostu.		(7) Skuteczne oparte na regułach ramy budżetowe mogą być istotnym narzędziem wspierania solidnej i zrównoważonej polityki budżetowej. Wprowadzenie krajowych reguł budżetowych zgodnych z celami budżetowymi i gospodarczymi na poziomie Unii, które zawierają szczegółowe określenie wyjątkowych okoliczności lub poważnego pogorszenia koniunktury gospodarczej powinno być decydującym elementem mającym zapewnić trwałe przestrzeganie przepisów paktu stabilności i wzrostu. W szczególności państwa członkowskie powinny wprowadzić mechanizm uruchamiany w przypadku poważnej rozbieżności średniookresowego celu budżetowego lub ścieżki dostosowania prowadzącej do tego celu, mający na celu szybki powrót do celu średniookresowego. Jest bardzo ważne, by reguły takie obejmowały całość sektora instytucji rządowych i samorządowych i miały moc wiążącą lub w inny sposób gwarantujący pełne przestrzeganie podczas krajowej procedury budżetowej.
Poprawka 17 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 7 a preambuły (nowy)
		(7a) Poziom zadłużenia w Unii stanowi największe wyzwanie, z którym trzeba się zmierzyć, jeżeli gospodarka ma powrócić na ścieżkę stałego i prężnego wzrostu w perspektywie krótko- i długookresowej. Wiele czasu upłynie zanim średni poziom zadłużenia państw członkowskich ponownie osiągnie poziom 60% przewidziany w pakcie na rzecz stabilności i wzrostu. Realizacja średnioterminowych celów budżetowych stanowi podstawowy warunek wstępny w tym zakresie, podczas gdy odstępstwo od realizacji tych celów mogłoby spowodować gwałtowny wzrost stóp procentowych, a w konsekwencji mogłoby stanowić zagrożenie dla wzrostu i naprawy gospodarczej.
Poprawka 18 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 8 preambuły
(8) Nierealistyczne i tendencyjne prognozy makroekonomiczne i budżetowe mogą znacząco podważyć skuteczność planowania budżetowego, a to z kolei może mieć negatywny wpływ na dyscyplinę budżetową. Źródłem obiektywnych i realistycznych prognoz makroekonomicznych mogą być niezależne podmioty.		(8) Nierealistyczne i tendencyjne prognozy makroekonomiczne i budżetowe mogą znacząco podważyć skuteczność planowania budżetowego, a to z kolei może mieć negatywny wpływ na dyscyplinę budżetową. Źródłem obiektywnych i realistycznych prognoz makroekonomicznych mogą być, po ustaleniu ich porównywalności i spójności, niezależne i posiadające techniczne kompetencje podmioty wyposażone w autonomię funkcjonalną w stosunku do władz budżetowych państwa członkowskiego, i które spełniają minimalne wymogi, o których mowa w załączniku I.
Poprawka 20 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 9 preambuły
(9) Taki stopniowo wzmacniany nadzór będzie stanowił dalsze uzupełnienie obowiązujących przepisów paktu stabilności i wzrostu oraz zapewni lepszy nadzór nad dyscypliną budżetową w państwach członkowskich, których walutą jest euro. Procedura stopniowo coraz ściślejszego monitorowania powinna przyczynić się do lepszych wyników budżetowych z korzyścią dla wszystkich państw członkowskich, których walutą jest euro. W ramach stopniowo wzmacnianej procedury ściślejsze monitorowanie jest szczególnie przydatne dla państw członkowskich objętych procedurą nadmiernego deficytu.		(9) Ponadto taki stopniowo wzmacniany nadzór i koordynacja uzupełni europejski semestr na rzecz koordynacji polityki gospodarczej, będzie stanowił uzupełnienie obowiązujących przepisów paktu stabilności i wzrostu oraz zapewni lepszy nadzór nad stabilnością budżetową i makrofinansową oraz spójnością gospodarczą w państwach członkowskich, których walutą jest euro. Procedura stopniowo coraz ściślejszego monitorowania powinna przyczynić się do lepszych wyników budżetowych i gospodarczych z korzyścią dla wszystkich państw członkowskich, których walutą jest euro, bez tworzenia nadmiernych obciążeń administracyjnych. W ramach stopniowo wzmacnianej procedury ściślejsze monitorowanie jest szczególnie przydatne dla państw członkowskich objętych procedurą nadmiernego deficytu.
Poprawka 21 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 10 preambuły
(10) Jak wykazał kryzys zadłużenia publicznego, a w szczególności konieczność wprowadzenia wspólnych mechanizmów ratunkowych, polityka budżetowa prowadzona przez poszczególne państwa członkowskie, których walutą jest euro, ma znaczny wpływ na pozostałych członków tej grupy. Każde z państw członkowskich, których walutą jest euro, powinno zasięgnąć opinii Komisji i pozostałych państw członkowskich, których walutą jest euro, przed przyjęciem wszelkich planów istotnych reform polityki budżetowej, które mogłyby mieć wpływ na pozostałe państwa członkowskie, aby umożliwić ocenę ewentualnego wpływu w odniesieniu do strefy euro jako całości. Państwa członkowskie powinny uważać swoje plany budżetowe za przedmiot wspólnego zainteresowania i przed ich wejściem w życie przedstawiać je Komisji do celów monitorowania. Komisja powinna móc w razie potrzeby przyjąć opinię w sprawie wstępnego planu budżetowego, którą dane państwo członkowskie, a w szczególności jego władze budżetowe, powinny wziąć pod uwagę w procesie uchwalania ustawy budżetowej. Opinia taka powinna zapewniać należyte uwzględnienie unijnych wytycznych politycznych w sferze budżetowej w ramach przygotowywania budżetu krajowego. W szczególności opinia taka powinna zawierać ocenę, czy w planach budżetowych należycie uwzględniono zalecenia w dziedzinie budżetu wydane w ramach Europejskiego Semestru. Komisja powinna być gotowa do przedstawienia tej opinii parlamentowi danego państwa członkowskiego na jego żądanie. Zakres, w jakim opinia ta została uwzględniona, powinien być częścią oceny – w razie spełnienia odpowiednich warunków – prowadzącej do decyzji o wszczęciu wobec danego państwa członkowskiego procedury nadmiernego deficytu, a niezastosowanie się do wcześniejszych wytycznych Komisji należy uznać za okoliczność obciążającą. Ponadto na podstawie ogólnej oceny planów przez Komisję Eurogrupa powinna omówić sytuację budżetową i perspektywy dla strefy euro.		(10) Polityka budżetowa i makroekonomiczna państw członkowskich, których walutą jest euro ma znaczny wpływ na pozostałych członków tej grupy lub powoduje dla nich skutki uboczne. Należy zatem zidentyfikować skutki uboczne i zmierzyć się z nimi w ramach procedur nadzoru sprecyzowanych dla danego państwa, jak również w ramach ogólnej oceny sytuacji budżetowej i perspektyw w całej strefie euro. W ocenie powinny zostać zidentyfikowane potencjalne negatywne skutki uboczne dla poszczególnych państw członkowskich, jakie ich sektor prywatny lub inne państwa członkowskie mogą mieć dla stabilności finansów publicznych. Kryzys zadłużenia państwowego pokazał również związek między długiem państwowym, stabilnością finansową i wypłacalnością banków. Każde z państw członkowskich, których walutą jest euro, powinno zasięgnąć opinii Komisji i pozostałych państw członkowskich, których walutą jest euro, przed przyjęciem wszelkich planów istotnych reform polityki gospodarczej i budżetowej, które mogłyby mieć wpływ na pozostałe państwa członkowskie, aby umożliwić ocenę ewentualnego wpływu w odniesieniu do strefy euro jako całości. Państwa członkowskie powinny uważać swoje plany budżetowe i gospodarcze za przedmiot wspólnego zainteresowania i przed ich wejściem w życie przedstawiać je Komisji do celów monitorowania. Komisja powinna móc przyjąć w jak najszybszym terminie i nie później niż do dnia 15 listopada opinię w sprawie wstępnego planu budżetowego, którą dane państwo członkowskie powinno wziąć pod uwagę w procesie uchwalania ustawy budżetowej. Opinia taka powinna zapewniać należyte uwzględnienie unijnych wytycznych politycznych w sferze gospodarczej i budżetowej w ramach przygotowywania budżetu krajowego. W szczególności opinia taka powinna zawierać ocenę, czy w planach budżetowych należycie uwzględniono zalecenia w dziedzinie budżetu i polityki gospodarczej wydane w ramach Europejskiego Semestru (zalecenia polityczne dla poszczególnych państw). W tym samym kontekście Komisja powinna dopilnować, by zobowiązania państw członkowskich w ramach ich krajowych programów reform, zobowiązania powzięte przez nie w ramach programów partnerstwa gospodarczego oraz wszelkie zalecenia Rady w ramach procedury dotyczącej zakłóceń równowagi makroekonomicznej, były właściwie odzwierciedlone w projektach budżetów krajowych. Komisja powinna być gotowa do przedstawienia tej opinii parlamentowi danego państwa członkowskiego na jego żądanie. Zakres, w jakim opinia ta została uwzględniona, powinien być częścią oceny – w razie spełnienia odpowiednich warunków – prowadzącej do decyzji o wszczęciu wobec danego państwa członkowskiego procedury nadmiernego deficytu, a niezastosowanie się do wcześniejszych wytycznych Komisji należy uznać za okoliczność obciążającą. Ponadto na podstawie ogólnej oceny planów przez Komisję Eurogrupa powinna wraz z Parlamentem Europejskim omówić sytuację budżetową i perspektywy dla strefy euro.
Poprawka 22 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 10 a preambuły (nowy)
		(10a) W przypadku wyjątkowo poważnej niezgodności wstępnego planu budżetowego ze ścieżką dostosowania prowadzącą do średniookresowego celu budżetowego, Komisja w opinii na temat wstępnego planu budżetowego powinna zażądać, po konsultacji z zainteresowanym państwem członkowskim, skorygowanego wstępnego planu budżetowego zgodnie z postanowieniami niniejszego rozporządzenia. Będzie to miało w szczególności miejsce, jeżeli wdrożenie wstępnego planu budżetowego stanowiłoby zagrożenie dla stabilności finansowej danego państwa członkowskiego lub dla należytego działania unii gospodarczej i walutowej lub jeżeli wdrożenie wstępnego planu budżetowego spowodowałoby istotne, ewidentne naruszenie zaleceń przedstawionych przez Radę zgodnie z paktem stabilności i wzrostu.
Poprawka 23 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 10 b preambuły (nowy)
		(10b) W kontekście lepszej koordynacji i omówienia ex ante przez państwa członkowskie wszelkich istotnych planów reform gospodarczych i fiskalnych o potencjalnych skutkach ubocznych, Komisja powinna przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, a w razie potrzeby wniosek, zawierające szczegółowy plan określający sposób funkcjonowania koordynacji i uprzedniej dyskusji wśród państw członkowskich, jakie polityki są przewidziane, oraz możliwe konsekwencje polityczne – dla państw członkowskich i w szczególności dla parlamentów narodowych – decyzji wynikających z takiej koordynacji i uprzedniej dyskusji. Ta opinia Komisji powinna przynajmniej gwarantować, że w ramy europejskiego semestru włączona jest ta koordynacja.
Poprawka 24 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 10 c preambuły (nowy)
		(10c) Ponadto umocnienie zarządzania gospodarką powinno obejmować silniejsze i wcześniejsze zaangażowanie Parlamentu Europejskiego i parlamentów krajowych. Przy uznaniu, że partnerami w dialogu z Parlamentem Europejskim są odpowiednie instytucje Unii i jej przedstawiciele, właściwa komisja Parlamentu Europejskiego może zaoferować możliwość udziału w wymianie poglądów z państwami członkowskimi, co stanowi przedmiot decyzji Rady w sprawie nałożenia oprocentowanego depozytu lub rocznej grzywny zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Udział państwa członkowskiego w takiej wymianie poglądów ma charakter dobrowolny.
Poprawka 25 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 11 preambuły
(11) Państwa członkowskie, których walutą jest euro i które są objęte procedurą nadmiernego deficytu, powinny być ściślej monitorowane, aby zapewnić pełną i terminową korektę nadmiernego deficytu. Ściślejsze monitorowanie powinno zapewnić wczesne korygowanie ewentualnych odstępstw od zaleceń Rady dotyczących skorygowania nadmiernego deficytu. Monitorowanie takie powinno stanowić uzupełnienie przepisów określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1467/97. Zasady takiego ściślejszego monitorowania powinny być zróżnicowane w zależności od etapu procedury, którą objęte jest dane państwo członkowskie, jak przewidziano w art. 126 Traktatu.		(11) Państwa członkowskie, których walutą jest euro i które są objęte procedurą nadmiernego deficytu, powinny być ściślej monitorowane, aby zapewnić spójną, zrównoważoną i terminową korektę nadmiernego deficytu. Ściślejsze monitorowanie powinno zapewnić prewencję i wczesne korygowanie ewentualnych odstępstw od zaleceń Rady dotyczących skorygowania nadmiernego deficytu lub od zaleceń dla poszczególnych państw. Monitorowanie takie powinno stanowić uzupełnienie przepisów określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1467/97. Zasady takiego ściślejszego monitorowania powinny być zróżnicowane w zależności od etapu procedury, którą objęte jest dane państwo członkowskie, jak przewidziano w art. 126 TFUE. Państwa członkowskie objęte procedurą nadmiernego deficytu powinny przedstawić program partnerstwa gospodarczego wraz ze szczegółowym opisem reform strukturalnych. Jest bardzo ważne, by takie reformy strukturalne były przygotowane i wdrożone, w celu zagwarantowania skutecznej i trwałej korekty nadmiernych deficytów tych państw. W stosownych przypadkach włączeni powinni zostać partnerzy społeczni zgodnie z prawem krajowym i praktyką krajową.
Poprawka 26 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 12 preambuły
(12) Ściślejsze monitorowanie państw członkowskich objętych procedurą nadmiernego deficytu powinno umożliwić rozpoznanie zagrożeń dla dotrzymania terminu skorygowania nadmiernego deficytu przez dane państwo członkowskie. W przypadku rozpoznania takich zagrożeń Komisja powinna skierować do danego państwa członkowskiego zalecenie ze wskazaniem środków, które należy podjąć przed upływem wyznaczonego terminu; zalecenie takie powinno zostać przedstawione parlamentowi danego państwa członkowskiego na jego żądanie. Ocena taka powinna umożliwiać szybką korektę ewentualnych zjawisk stwarzających zagrożenie dla korekty nadmiernego deficytu w wyznaczonym terminie. Ocena zgodności z takim zaleceniem Komisji powinna być częścią prowadzonej przez Komisję ciągłej oceny skuteczności działań mających na celu skorygowanie nadmiernego deficytu. Przy podejmowaniu decyzji, czy podjęto skuteczne działania w celu skorygowania nadmiernego deficytu, Rada powinna również wziąć pod uwagę, czy dane państwo członkowskie zastosowało się do zalecenia Komisji.		(12) Bardzo ważne jest, by w kontekście programu partnerstwa gospodarczego podjęto zagwarantowano ściślejsze monitorowanie państw członkowskich objętych procedurą nadmiernego deficytu. W tym kontekście Komisja powinna wezwać dane państwo członkowskie do przeprowadzenia kompleksowej oceny wykonania budżetu w bieżącym roku dla sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz jego podsektorów oraz do regularnego składania Komisji i Komitetowi Ekonomiczno-Finansowemu sprawozdań w odniesieniu do sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz jego podsektorów dotyczących wykonania budżetu w ciągu bieżącego roku, wpływu na budżet środków dyskrecjonalnych podjętych po stronie wydatków i po stronie dochodów, docelowej wielkości wydatków i dochodów publicznych, jak również zawierających informacje na temat przyjętych środków i na temat charakteru planowanych środków służących osiągnięciu tych celów.
Poprawka 27 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 12 a preambuły (nowy)
		(12a) Aby zapewnić należyte działanie unii gospodarczej i walutowej oraz poszanowanie dyscypliny budżetowej, niezbędne jest zagwarantowanie stabilności w całej strefie euro, a w związku z tym wzmocnienie skuteczności i odporności systemu finansowego w strefie euro na niekorzystne wstrząsy, rozwiązanie problemu ograniczeń płynności, jak również negatywnych efektów zewnętrznych związanych z fragmentacją rynku obligacji państwowych i zmniejszenia kosztów krańcowych finansowania w państwach członkowskich, w których występuje presja finansowa. W celu realizacji tego całościowego zamierzenia niezbędne jest przyjęcie planu działania dotyczącego wspólnych dla strefy euro instrumentów długu państwowego obejmujących utworzenie wzmocnionych ram koordynacji polityki gospodarczej. Pierwszym niezbędnym krokiem w stronę skoordynowanej i wspólnej emisji instrumentów długu państwowego w strefie euro jest ustanowienie funduszu amortyzacji zadłużenia w okresie około 25 lat wraz z koordynacją emisji długu państw członkowskich strefy euro. Wspomniany krok jest bez uszczerbku dla wdrażania dlaszych środków zgodnie z planem działania przed końcem wspomnianego okresu.
Poprawka 28 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 12 b preambuły (nowy)
		(12b) Stosując niniejsze rozporządzenie, Rada i Komisja powinny w pełni szanować rolę partnerów społecznych, a także respektować różnice w systemach krajowych, dotyczące np. kształtowania płac.
Poprawka 29 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 13 preambuły
(13) W celu wzmocnienia dialogu pomiędzy instytucjami Unii, w szczególności pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją, oraz w celu zapewnienia większej przejrzystości i odpowiedzialności, właściwa komisja Parlamentu Europejskiego może zaproponować danemu państwu członkowskiemu, którego dotyczy zalecenie Komisji, udział w wymianie poglądów,		(13) W celu pogłębienia dialogu między instytucjami Unii, w szczególności między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją, oraz w celu zapewnienia większej przejrzystości i odpowiedzialności, właściwa komisja Parlamentu Europejskiego może zaproponować danemu państwu członkowskiemu, którego dotyczy zalecenie Komisji, udział w wymianie poglądów. Należy również wprowadzić przepisy mające na celu wzmocnienie odpowiedzialności, przejrzystości i nadzoru budżetowego, a szerzej nadzoru i koordynacji polityki gospodarczej w strefie euro, zgodnie z zasadami demokracji. W tym celu należy przyjąć szczegółowe przepisy zgodnie z praktyką krajową w zakresie zaangażowania parlamentów krajowych, partnerów społecznych i organizacji społeczeństwa obywatelskiego.
Poprawka 30 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 13 a preambuły (nowy)
		(13a) Plany budżetowe i reformy strukturalne powinny być zgodne z ochroną praw socjalnych i powinny unikać zaostrzenia nierówności. Z tego względu nie należy wprowadzać dyscypliny budżetowej niekorzystnej dla środków średnio- i długoterminowych niezbędnych do trwałej i przyjaznej dla środowiska transformacji gospodarczej zgodnej z unijną strategią w zakresie zatrudnienia i wzrostu oraz celami w dziedzinie klimatu na 2050 r.
Poprawka 31 Wniosek dotyczący rozporządzenia Punkt 13 b preambuły (nowy)
		(13b) Polityka podatkowa odgrywa kluczową rolę dla wzmocnienia skuteczności i uczciwości planów budżetowych, przy jednoczesnym wspieraniu zrównoważonego wzrostu. W celu zlikwidowania nieuzasadnionych wyjątków, poszerzenia podstawy podatku, lepszej skuteczności pobierania podatków, rozwiązania kwestii uchylania się od opodatkowania oraz powszechnego stosowania zasady „zanieczyszczający płaci” należy szybko utworzyć na szczeblu unijnym i krajowym wszechstronny wykaz środków i inicjatyw prawnych, takich jak europejski podatek od transakcji finansowych oraz wspólna skonsolidowana podstawa podatku od osób prawnych.
Poprawka 32 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – ustęp 1 – wprowadzenie
1. W niniejszym rozporządzeniu określono przepisy dotyczące ściślejszego monitorowania polityki budżetowej w strefie euro poprzez:		1. W niniejszym rozporządzeniu określono przepisy dotyczące ściślejszego monitorowania polityki budżetowej i gospodarczej oraz wzmocnionych ram koordynacji polityki gospodarczej w strefie euro poprzez:
Poprawka 33 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – ustęp 1 – litera a a) (nowa)
		aa) uzupełnienie procedury zapobiegania zakłóceniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1174/2011;
Poprawka 34 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – ustęp 1 – litera c a) (nowa)
		ca) zagwarantowanie zgodności polityki budżetowej z procedurą zapobiegania zakłóceniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1174/2011 poprzez dokładniejsze monitorowanie krajowych programów reform państw członkowskich i ich programów partnerstwa gospodarczego, aby zagwarantować trwałą zgodność i konwergencję w strefie euro.
Poprawka 35 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – ustęp 1 a (nowy)
		1a. Niniejsze rozporządzenie jest stosowane przy zachowaniu pełnej zgodności z art. 152 TFUE, a zalecenia przyjęte zgodnie z niniejszym rozporządzeniem są stosowane przy pełnym poszanowaniu krajowych praktyk i instytucji w zakresie kształtowania płac. Stosowanie niniejszego rozporządzenia i tych zaleceń uwzględnia postanowienia art. 28 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a co za tym idzie nie narusza prawa do negocjowania, zawierania i egzekwowania układów zbiorowych pracy ani do podejmowania działań zbiorowych zgodnie z ustawami i praktykami krajowymi.
Poprawka 36 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 – punkt 1
1) „niezależna rada budżetowa” oznacza podmiot posiadający autonomię funkcjonalną w stosunku do władz budżetowych państwa członkowskiego, odpowiedzialny za monitorowanie wdrażania krajowych reguł budżetowych;		1) „rada budżetowa” oznacza niezależny i posiadający kompetencje techniczne podmiot posiadający autonomię funkcjonalną w stosunku do władz budżetowych państwa członkowskiego, odpowiedzialny za monitorowanie wdrażania krajowych reguł budżetowych;
Poprawka 37 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 – punkt 2
2) „niezależne prognozy makroekonomiczne” oznaczają prognozy makroekonomiczne lub prognozy budżetowe sporządzane przez niezależny podmiot lub podmiot posiadający autonomię funkcjonalną w stosunku do władz budżetowych państwa członkowskiego;		2) „niezależne prognozy makroekonomiczne” oznaczają prognozy makroekonomiczne sporządzane lub zatwierdzone przez niezależny i posiadający kompetencje techniczne podmiot lub podmiot posiadający autonomię funkcjonalną w stosunku do władz budżetowych państwa członkowskiego zgodny z minimalnymi wymogami minimalnymi określonymi w załączniku I; Komisja gwarantuje porównywalność i spójność niezależnych prognoz pomiędzy państwami członkowskimi;
Poprawka 38 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 – punkt 5
5) „publiczny” oraz „deficyt” posiadają znaczenia określone w art. 2 Protokołu (nr 12) w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.		5) „publiczny”, „deficyt” oraz „dług” oznaczają odpowiednio „publiczny”, „deficyt” oraz „dług” zgodnie z definicją zawartą w art. 2 Protokołu nr 12 w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i TFUE;
Poprawka 39 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 – punkt 5 a (nowy)
		5a) „pakt stabilności i wzrostu” oznacza system wielostronnego nadzoru zorganizowany zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1466/97 i procedurę unikania nadmiernego deficytu w państwach członkowskich, zgodnie z przepisami art. 126 TFUE i rozporządzenia (WE) nr 1467/97.
Poprawka 40 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 – punkt 5 b (nowy)
		5b) „szczególnie poważna niezgodność z ścieżką dążenia do realizacji średniookresowego celu budżetowego” oznacza odchylenie w stosunku do liczb przedstawionych w projekcie budżetu wynoszące przynajmniej 1% PKB w skali roku lub przynajmniej średnio 0,5% PKB rocznie przez dwa kolejne lata, którego nie uzasadniają wyjątkowe okoliczności lub poważne pogorszenie koniunktury gospodarczej, po uwzględnieniu czynników ograniczających i skutków ubocznych zdefiniowanych w rozporządzeniu (WE) 1467/97 i w rozporządzeniu (UE) 1176/2011.
Poprawka 41 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 2 a (nowy)
		2a. Niniejsze rozporządzenie nie narusza postanowień art. 9 TFUE.
Poprawka 42 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział I a (nowy)
		Rozdział Ia
		Koordynacja polityki gospodarczej
		Artykuł 2a
		Harmonogram europejskiego semestru na potrzeby koordynacji polityki gospodarczej określonego w art. 2a rozporządzenia (WE) nr 1466/97
		1. Procedura budżetowa państw członkowskich jest spójna z ramami europejskiego semestru, zgodnie z rocznym cyklem, który uwzględnia:
		(a) kierunki polityki dla poszczególnych państw członkowskich wyznaczone na wiosennym posiedzeniu Rady Europejskiej w oparciu o roczną analizę wzrostu gospodarczego, łącznie z projektem sprawozdania Komisji w sprawie zatrudnienia, oraz sprawozdania roczne na mocy art. 3 rozporządzenia (UE) nr 1176/2011; takie kierunki polityki dostarczają państwom członkowskim wytycznych przy sporządzaniu ich krajowych programów reform oraz programów stabilności i konwergencji, które mają zostać przedstawione przez państwa członkowskie w kwietniu zgodnie z art. 4 ust. 1 i art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1466/97;
		(b) zatwierdzenie na letnim szczycie Rady Europejskiej zaleceń politycznych dla poszczególnych państw, w oparciu o opinie Komisji na temat adekwatności krajowych programów reform oraz programów stabilności i konwergencji przedstawionych zgodnie z art. 121 i 148 TFUE.
Poprawka 43 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział II – tytuł
Wspólne przepisy budżetowe		Wspólne przepisy budżetowe i wymogi informacyjne w zakresie emisji długu publicznego
Poprawka 44 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 1
1. Co roku, w terminie do dnia 15 kwietnia, wraz ze swoimi programami stabilności państwa członkowskie podają do wiadomości publicznej swoje średniookresowe plany budżetowe sporządzone zgodnie ze swoimi średniookresowymi ramami budżetowymi na podstawie niezależnych prognoz makroekonomicznych.		1. Państwa członkowskie, w kontekście europejskiego semestru, podają do wiadomości publicznej, najlepiej do dnia 15 kwietnia, ale nie później niż do dnia 30 kwietnia każdego roku, swoje krajowe średniookresowe plany budżetowe sporządzone zgodnie ze swoimi średniookresowymi ramami budżetowymi na podstawie wiarygodnych i niezależnych prognoz makroekonomicznych. Plany takie przedstawiane są razem z krajowymi programami reform oraz programami stabilności lub konwergencji, i są w pełni zgodne z kierunkami polityki opartymi na rocznej analizie wzrostu gospodarczego i sprawozdaniach rocznych na mocy art. 3 rozporządzenia (UE) nr 1176/2011.
Poprawka 45 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 3
3. Ustawy budżetowe dla sektora instytucji rządowych i samorządowych przyjmuje się i podaje do wiadomości publicznej w terminie do dnia 31 grudnia każdego roku.		3. Ustawy budżetowe dla sektora instytucji rządowych i samorządowych przyjmuje się i podaje do wiadomości publicznej w terminie do dnia 31 grudnia każdego roku. Państwa członkowskie wprowadzają tymczasowe procedury budżetowe, które będą miały zastosowanie w przypadku, gdy – z obiektywnie uzasadnionych przyczyn poza kontrolą rządu państw członkowskich – budżet nie zostanie przyjęty lub wprowadzony w życie ani podany do wiadomości publicznej do dnia 31 grudnia.
Poprawka 46 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 4 – ustęp 1
1. Państwa członkowskie posiadają numeryczne reguły fiskalne dotyczące salda budżetowego, za pomocą których realizują w krajowych procesach budżetowych swój średniookresowy cel budżetowy, zdefiniowany w art. 2a rozporządzenia (WE) nr 1466/97. Reguły takie obejmują całość sektora instytucji rządowych i samorządowych i mają charakter wiążący, najlepiej konstytucyjny.		1. Państwa członkowskie posiadają numeryczne reguły fiskalne, za pomocą których realizują w krajowych procesach budżetowych swój średniookresowy cel budżetowy, zdefiniowany w art. 2a rozporządzenia (WE) nr 1466/97. Reguły te zawierają również szczegółowe określenie wyjątkowych okoliczności lub pogorszenia koniunktury gospodarczej, które mogą prowadzić do tymczasowej rozbieżności średniookresowego celu budżetowego lub ścieżki dostosowania prowadzącej do tego celu, pod warunkiem że taka rozbieżność nie stanowi zagrożenia dla średniookresowej równowagi fiskalnej, jak określono w art. 5 i 6 rozporządzenia (WE) nr 1466/97. Te reguły zawierają mechanizm uruchamiany w przypadku poważnej rozbieżności średniookresowego celu budżetowego lub ścieżki dostosowania prowadzącej do tego celu, mający na celu szybki powrót do celu średniookresowego. Reguły takie obejmują całość sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz mają moc wiążącą lub w inny sposób gwarantujący pełne poszanowanie i przestrzeganie podczas krajowej procedury budżetowej.
Poprawka 47 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 4 – ustęp 2
2. Państwa członkowskie posiadają niezależną radę budżetową, która zajmuje się monitorowaniem wdrażania krajowych reguł fiskalnych, o których mowa w ust. 1.		2. Państwa członkowskie posiadają radę budżetową, która zajmuje się monitorowaniem zarówno ex-ante, jak i ex-post wdrażania krajowych reguł fiskalnych, która spełnia wymogi minimalne ustanowione z załączniku I.
Poprawka 48 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 1
1. Co roku, w terminie do dnia 15 października, państwa członkowskie przedstawiają Komisji i Eurogrupie wstępny plan budżetowy na następny rok.		1. Co roku, w terminie do dnia 1 października, państwa członkowskie przedstawiają Komisji i Eurogrupie wstępny plan budżetowy na następny rok z uwzględnieniem zaleceń politycznych z letniego szczytu Rady Europejskiej dla poszczególnych krajów oraz wszelkich zaleceń skierowanych do danego państwa członkowskiego w kontekście paktu stabilności i wzrostu lub procedury dotyczącej nadmiernego zakłócenia równowagi na mocy rozporządzenia (UE) nr 1174/2011 i rozporządzenia (UE) nr 1176/2011.
Poprawka 49 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 2
2. W tym samym czasie wstępny plan budżetowy podaje się do wiadomości publicznej.		2. Wstępny plan budżetowy, określony w tym artykule, podaje się do wiadomości publicznej w momencie przedłożenia go Komisji.
Poprawka 50 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 3 – litera b)
b) przewidywania w odniesieniu do wydatków i dochodów sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz ich głównych składników, przy założeniu niezmiennego kursu polityki, wyrażone jako odsetek PKB;		b) przewidywania w odniesieniu do wydatków i dochodów sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz ich głównych składników, przy założeniu niezmiennego kursu polityki, wyrażone jako odsetek PKB; te przewidywania obejmują zarówno wydatki bieżące, jak i wydatki inwestycyjne, i w tym celu określa się jasne cele budżetowe dotyczące wydatków bieżących i inwestycyjnych, a w przypadku wydatków inwestycyjnych podaje się do wiadomości publicznej ocenę ich zwrotu gospodarczego;
Poprawka 51 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 3 – litera c a) (nowa)
		ca) szczegóły planowanych wydatków związanych bezpośrednio z realizacją strategii Unii na rzecz wzrostu i zatrudnienia (w tym inwestycji publicznych), wraz ze szczegółami związku z osiągnięciem długoterminowych celów budżetowych, a także oceną skutków społecznych środków przewidzianych w planie budżetowym;
Poprawka 52 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 3 – litera d)
d) szczegółowy opis i dobrze udokumentowane określenie ilościowe środków, które należy ująć w budżecie na nadchodzący rok w celu zlikwidowania różnicy pomiędzy wartościami docelowymi, o których mowa w lit. c), a przewidywaniami przy założeniu niezmiennego kursu polityki, zgodnie z lit. b). W przypadku środków, których szacowany wpływ na budżet jest mniejszy niż 0,1 % PKB, opis może być mniej szczegółowy. Szczególną uwagę należy zwrócić na plany istotnych reform w dziedzinie polityki budżetowej, które mogą mieć skutki uboczne w innych państwach członkowskich, których walutą jest euro;		d) szczegółowy opis i dobrze udokumentowane określenie ilościowe środków, które należy ująć w budżecie na nadchodzący rok w celu zlikwidowania różnicy pomiędzy wartościami docelowymi, o których mowa w lit. c) i ca), a przewidywaniami przy założeniu niezmiennego kursu polityki, zgodnie z lit. b). W przypadku środków, których szacowany wpływ na budżet jest mniejszy niż 0,1 % PKB, opis może być mniej szczegółowy. Szczególną i wyraźną uwagę należy zwrócić na plany istotnych reform w dziedzinie polityki budżetowej, które mogą mieć skutki uboczne w innych państwach członkowskich, których walutą jest euro;
Poprawka 53 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 3 – litera e)
e) podstawowe założenia dotyczące spodziewanego rozwoju sytuacji gospodarczej i ważnych zmiennych ekonomicznych, mających znaczenie dla realizacji celów budżetowych. Założenia te opierają się na niezależnych prognozach makroekonomicznych dotyczących wzrostu gospodarczego;		e) podstawowe założenia dotyczące spodziewanego rozwoju sytuacji gospodarczej i ważnych zmiennych ekonomicznych, mających znaczenie dla realizacji celów budżetowych określone zgodnie z art. 4 dyrektywy 2011/85/UE. Prognozy makroekonomiczne i budżetowe zawierają szacunki przypuszczalnego wpływu na potencjalny efekt i makroekonomicznego efektu mnożnikowego. Do rocznych średniookresowych planów budżetowych załącza się metodykę, źródłowe modele i założenia ekonomiczne i ekonometryczne, a także pozostałe istotne parametry leżące u podstaw niezależnej prognozy makroekonomicznej.
Poprawka 54 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 3 – litera f)
f) w stosownych przypadkach – dodatkowe informacje o sposobach zastosowania się do obowiązujących zaleceń w dziedzinie budżetu skierowanych do danego państwa członkowskiego zgodnie z art. 121 Traktatu.		f) w stosownych przypadkach – dodatkowe informacje o sposobach zastosowania się zgodnie z lit. a)-ca) do obowiązujących zaleceń skierowanych do danego państwa członkowskiego zgodnie z art. 121 i 148TFUE.
Poprawka 55 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 3 – litera f a) (nowa)
		fa) ilościowe określenie zapotrzebowania na inwestycje publiczne i, o ile to właściwe, wpływ na budżet wraz z oceną zwrotu gospodarczego środków przewidzianych w krajowych programach reform;
Poprawka 56 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 3 – litera f b) (nowa)
		fb) analizę wpływu reform i inwestycji uwzględnionych w krajowych programach reform na realizację celów programów stabilności, w tym analizę kosztów i korzyści reform z punktu widzenia budżetu;
Poprawka 57 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 4
4. Jeżeli cele budżetowe przedstawione we wstępnym planie budżetowym zgodnie z ust. 3 lit. a) i c) lub przewidywania przy założeniu niezmiennego kursu polityki różnią się od celów i przewidywań zawartych w aktualnym programie stabilności, różnice muszą być należycie wyjaśnione.		4. Jeżeli cele budżetowe przedstawione we wstępnym planie budżetowym zgodnie z ust. 3 lit. a) i ca) lub przewidywania przy założeniu niezmiennego kursu polityki różnią się od celów i przewidywań zawartych w aktualnym programie stabilności, różnice muszą być należycie wyjaśnione.
Poprawka 58 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 4 a (nowy)
		4a. Średniookresowe plany fiskalne zawierają zaktualizowaną prognozę wydatków wieloletnich jako udziału w PKB dla rządu centralnego i jego najważniejszych składników, a także wieloletnie cele i zobowiązania w zakresie wydatków przeznaczonych na osiągnięcie celów zawartych w unijnej strategii na rzecz wzrostu i zatrudnienia.
Poprawka 59 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 5
5. W przypadku stwierdzenia przez Komisję szczególnie poważnej niezgodności z obowiązkami w zakresie polityki budżetowej określonymi w pakcie stabilności i wzrostu, Komisja w terminie dwóch tygodni od przedstawienia jej wstępnego planu budżetowego zwraca się do danego państwa członkowskiego o przedstawienie skorygowanego wstępnego planu budżetowego. Żądanie takie podaje się do wiadomości publicznej.		5. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 11, określających treść wstępnych planów budżetowych, o których mowa w ust. 1, oraz treść postanowień, o których mowa w ust. 2-4.
Do skorygowanego wstępnego planu budżetowego mają zastosowanie przepisy ust. 2–4.
Poprawka 60 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp -1 (nowy)
		-1. W przypadku stwierdzenia przez Komisję szczególnie poważnej niezgodności wstępnego planu budżetowego ze ścieżką dostosowania prowadzącą do średniookresowego celu budżetowego, Komisja może wystąpić z wnioskiem o przedstawienie skorygowanego wstępnego planu budżetowego, po odpowiednich konsultacjach z danym państwem członkowskich i złożeniu przez nie wyjaśnień. Wniosek składany jest w terminie jednego miesiąca od przedstawienia wstępnego planu budżetowego.
		Do skorygowanych wstępnych planów budżetowych stosuje się art. 5 ust. 2 i ust. 4.
Poprawka 61 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 1
1. Komisja w razie potrzeby przyjmuje opinię w sprawie wstępnego planu budżetowego w terminie do dnia 30 listopada.		1. Komisja przyjmuje opinię w sprawie wstępnego planu budżetowego każdego państwa członkowskiego nie później niż do dnia 15 listopada.
Poprawka 62 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 2
2. Opinię Komisji podaje się do wiadomości publicznej; Komisja przedstawia swoją opinię parlamentowi danego państwa członkowskiego na jego żądanie.		2. Opinię Komisji, o której mowa w ust. 1, podaje się do wiadomości publicznej i przedstawia Eurogrupie. Na wniosek parlamentu danego państwa członkowskiego lub Parlamentu Europejskiego Komisja przedstawia swoją opinię temu parlamentowi.
Poprawka 63 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 3
3. Komisja dokonuje ogólnej oceny sytuacji budżetowej i perspektyw w całej strefie euro. Ocenę podaje się do wiadomości publicznej.		3. Komisja dokonuje ogólnej oceny sytuacji budżetowej i perspektyw w całej strefie euro. Ogólna ocena obejmuje testy warunków skrajnych, wskazujące zagrożenie dla stabilności finansów publicznych w razie wystąpienia niekorzystnych warunków finansowych lub budżetowych. W odniesieniu do poszczególnych krajów ocena wskazuje potencjalne efekty zewnętrzne niekorzystne dla stabilności finansów publicznych państw członkowskich, wywoływane przez ich sektor prywatny lub przez inne państwa członkowskie.
		Ocenę podaje się do wiadomości publicznej i uwzględnia w następnej rocznej analizie wzrostu gospodarczego. Komisja załącza do oceny szczegółowe podsumowanie wiosennych i jesiennych prognoz dla strefy euro jako całości. Wybrany scenariusz bazowy oceny opisuje się wraz z uzasadnieniem, tworząc go na wyważonych obliczeniach ryzyka związanego ze spadkami i wzrostami, aby rozważyć pełen zakres możliwych wyników. W ocenie ujawnia się metodykę, założenia i istotne parametry leżące u podstaw jej prognoz makroekonomicznych i testów warunków skrajnych, a także ocenę ex-post ubiegłorocznego scenariusza bazowego.
Poprawka 64 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 4
4. Eurogrupa omawia opinie Komisji w sprawie krajowych planów budżetowych oraz sytuację budżetową i perspektywy w całej strefie euro na podstawie ogólnej oceny dokonanej przez Komisję zgodnie z ust. 3. Ocenę podaje się do wiadomości publicznej.		4. Eurogrupa i właściwa komisja Parlamentu Europejskiego omawiają opinie Komisji w sprawie krajowych planów budżetowych oraz sytuację budżetową i perspektywy w całej strefie euro na podstawie ogólnej oceny dokonanej przez Komisję zgodnie z ust. 3. Wynik tej dyskusji podaje się do wiadomości publicznej i uwzględnia w następnym europejskim semestrze, zwłaszcza w rocznej analizie wzrostu gospodarczego.
Poprawka 65 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 4 a (nowy)
		4a. Na podstawie dyskusji między Eurogrupą a właściwymi komisjami Parlamentu Europejskiego Komisja, w razie potrzeby, aktualizuje swoje szczegółowe zalecenia w ramach rocznej analizy wzrostu gospodarczego, służące wzmocnieniu ogólnych ram makroekonomicznych strefy euro oraz nakreśleniu środków wspierających, przewidywanych w razie niekorzystnego rozwoju sytuacji finansowej, gospodarczej lub budżetowej.
Poprawka 66 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 a (nowy)
		Artykuł 6a
		Informowanie o emisji długu
		1. Państwa członkowskie informują z wyprzedzeniem i terminowo Komisję Europejską i Eurogrupę o swoich planach emisji długu krajowego.
		2. Forma i treści informacji, o której mowa w ust. 1, jest harmonizowana i ustalana przez Komisję we współpracy z państwami członkowskimi.
		3. Kwestie związane z rocznym planem emisji długu w państwach członkowskich, na przykład zapotrzebowaniem na środki finansowe, odnowieniem niespłaconego długu, nie są podawane do wiadomości publicznej.
Poprawka 67 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział III a (nowy)
		Rozdział IIIa
		Ustanowienie planu działania w zakresie rozszerzonej koordynacji polityki gospodarczej, instrumentu na rzecz wzrostu oraz ram rozszerzonej emisji długu
		Artykuł 6b
		Plan działania w zakresie rozszerzonej koordynacji polityki gospodarczej i instrumentu na rzecz wzrostu
		1. Do dnia ...* Komisja przedstawia sprawozdanie ustanawiające plan działania w zakresie obligacji stabilnościowych strefy euro. Przedstawia ona również wniosek dotyczący instrumentu na rzecz trwałego wzrostu strefy euro, który ma na celu uruchomienie około 1% PKB rocznie przez okres dziesięciu lat, w tym zwiększenie kapitału EBI i obligacji na rzecz projektów, które mają być inwestowane w europejską infrastrukturę, w tym badania i technologie. Instrument ten ukierunkowany jest na stworzenie niezbędnych warunków dla trwałego wzrostu w celu zapewnienia właściwego funkcjonowania unii gospodarczej i monetarnej oraz zabezpieczenia stabilności euro i tym samym trwałej koordynacji dyscypliny budżetowej państw członkowskich.
		2. Działania ustanowione w art. 6c i 6d nie naruszają dalszych działań wdrażanych przed końcem tego okresu.
		Artykuł 6c
		Koordynacja emisji długu państw członkowskich strefy euro
		1. W celu lepszej koordynacji planowania i plasowania emisji długu publicznego, państwa członkowskie z wyprzedzeniem informują Komisję i Radę o swoich planach emisji długu publicznego.
		2. Państwa członkowskie, których walutą jest euro, dążą do poprawy warunków finansowych swojego długu publicznego poprzez uzgodnienie, na wniosek Komisji, rocznych skoordynowanych ram emisji długu publicznego.
		3. Państwa członkowskie prowadzące współpracę na mocy ust. 2 mogą dodatkowo usprawnić i ustabilizować swoje warunki finansowania na podstawie aktualnych fundamentów gospodarczych i warunków rynkowych oraz zgodnie z metodyką ustanowioną w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady.
		Artykuł 6d
		Europejski Fundusz Amortyzacji Zadłużenia
		1. Jako element pierwszego etapu planu działania, o którym mowa w art. 6a, ustanawia się europejski fundusz amortyzacji zadłużenia (ERF), opierający się na wspólnej odpowiedzialności i rygorystycznej dyscyplinie budżetowej, w celu zmniejszenia nadmiernego zadłużenia w okresie 25 lat dostosowywanym zgodnie z rzeczywistymi wskaźnikami wzrostu. Po tym okresie ERF zostanie zlikwidowany.
		2. Państwa członkowskie, których walutą jest euro i które nie są objęte programem wsparcia lub korygującym:
		a) przekazują kwotę długu przekraczającą 60% PKB do ERF w okresie wstępnym trwającym pięć lat;
		b) posiadają numeryczne reguły fiskalne, za pomocą których realizują w krajowych procedurach budżetowych swój średniookresowy cel budżetowy, zdefiniowany w art. 2a rozporządzenia (WE) nr 1466/97;
		c) wdrażają strategię konsolidacji budżetowej i program reform strukturalnych;
		d) wnoszą gwarancje służące odpowiedniemu pokryciu pożyczek udzielonych przez ERF;
		e) ograniczają swój deficyt strukturalny w okresie wstępnym, by spełnić regułę budżetową, o której mowa w lit. b).
		3. Komisja zapewnia ustanowienie ERF i bieżące zarządzanie nim, a odnośne szczegóły powinny zostać określone w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady.
		4. Uczestnictwo w ERF jest otwarte dla pozostałych państw członkowskich od chwili wejścia w życie decyzji Rady Unii Europejskiej, podejmowanej zgodnie z art. 140 ust. 2 TFUE uchylającej ich derogację od przyjęcia euro.
		5. Państwa członkowskie przyjmują w ustawodawstwie krajowym postanowienia w celu zapewnienia likwidacji i zakończenia ERF po maksymalnym okresie 25 lat dostosowywanym zgodnie z rzeczywistymi wskaźnikami wzrostu.

		* Dz.U. – należy wstawić datę: miesiąc po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia.
Poprawka 68 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł -7 (nowy)
		Artykuł -7
		Programy partnerstwa gospodarczego
		1. W przypadku podjęcia przez Radę, działającej na mocy art. 126 ust. 6 TFUE, decyzji stwierdzającej istnienie nadmiernego deficytu w państwie członkowskim, dane państwo członkowskie przedstawia Komisji i Radzie program partnerstwa gospodarczego określający działania polityczne i reformy strukturalne niezbędne dla zapewnienia faktycznie trwałej korekty nadmiernego deficytu, w formie szczegółowego opracowania jego krajowego programu reform i programu stabilności oraz przy pełnym uwzględnieniu zaleceń Rady dotyczących wdrażania zintegrowanych wytycznych dla polityki gospodarczej i zatrudnienia w danym państwie członkowskim.
		2. Program partnerstwa gospodarczego jest w pełni zgodny ze strategiami politycznymi, o których mowa w art. 1.
		W programie partnerstwa gospodarczego określa się i wybiera paletę konkretnych priorytetów budżetowych służących ustabilizowaniu gospodarki w perspektywie krótkookresowej, wzmocnieniu zrównoważonego wzrostu w perspektywie długookresowej oraz likwidacji strukturalnych słabości w danym państwie członkowskim. Priorytety te mają na celu przywrócenie równowagi konkurencyjności zgodnie ze stworzeniem Europejskiej Wartości Dodanej i są spójne z unijną strategią na rzecz wzrostu i zatrudnienia. Państwo członkowskie, ściśle współpracując z Komisją, opracowuje sprawozdanie nakreślające wybrane programy i projekty, w tym plan działania na rzecz zidentyfikowania, koncentracji na wstępie oraz mobilizacji środków finansowych, w tym linii kredytowych EBI oraz właściwych unijnych instrumentów finansowych. Sprawozdanie to podlega corocznej aktualizacji.
		3. W razie poważnego pogorszenia koniunktury gospodarczej, jak określono w art. 2 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1467/97, lub istotnej korekty obniżającej wysokość prognoz, państwo członkowskie przyjmuje zaktualizowaną ścieżkę dostosowania do średniookresowego celu budżetowego, uzgadnianą z Komisją, należycie uwzględniając procykliczne efekty środków konsolidacyjnych. Stosowanie reguły zadłużenia jest dostosowywane w sposób spójny.
		4. Program partnerstwa gospodarczego przedstawia się równolegle ze sprawozdaniami przewidzianymi w art. 3 ust. 4a i w art. 5 ust. 1a rozporządzenia (WE) nr 1467/97.
		5. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, przyjmuje opinię w sprawie programu partnerstwa gospodarczego.
		6. Jeżeli istnieje plan działań korygujących, zgodny z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1176/2011, środki, o których mowa w ust. 1, uwzględnia się w tym planie.
		7. Wdrożenie programu i zgodnych z nim corocznych planów budżetowych monitorowane jest przez Komisję i Radę.
		8. Właściwa komisja Parlamentu Europejskiego może zaoferować danemu państwu członkowskiemu i Komisji możliwość udziału w wymianie poglądów. Właściwa komisja Parlamentu Europejskiego może zwrócić się do innych komisji Parlamentu Europejskiego o wzięcie udziału w tej wymianie poglądów.
Poprawka 69 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – ustęp 1
1. W przypadku podjęcia przez Radę decyzji stwierdzającej istnienie nadmiernego deficytu w państwie członkowskim zgodnie z art. 126 ust. 6 Traktatu, do danego państwa członkowskiego zastosowanie mają ust. 2 do 5 niniejszego artykułu, do czasu uchylenia procedury nadmiernego deficytu.		1. W celu monitorowania programu partnerstwa, o którym mowa w art. 7 ust. 7, dane państwo członkowskie, na wniosek Komisji, spełnia wymogi określone w ust. 2 do 6 niniejszego artykułu, do czasu uchylenia procedury nadmiernego deficytu.
Poprawka 70 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – ustęp 2
2. Państwo członkowskie podlegające ściślejszemu monitorowaniu niezwłocznie przeprowadza kompleksową ocenę wykonania budżetu w bieżącym roku dla sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz jego podsektorów. W ocenie uwzględnia się również zagrożenia finansowe związane z podmiotami będącymi własnością publiczną i z zamówieniami publicznymi, w zakresie, w jakim mogą się one przyczyniać do istnienia nadmiernego deficytu. Wynik takiej oceny zamieszcza się w przedstawianych zgodnie z art. 3 ust. 4a lub art. 5 ust. 1a rozporządzenia (WE) nr 1467/97 sprawozdaniach dotyczących działań podjętych na rzecz korekty nadmiernego deficytu.		2. Na wniosek Komisji państwo członkowskie przeprowadza kompleksową ocenę wykonania budżetu w bieżącym roku dla sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz jego podsektorów. W ocenie uwzględnia się również zagrożenia finansowe związane z podmiotami będącymi własnością publiczną i ze zobowiązaniami warunkowymi o potencjalnie istotnym wpływie na sytuację budżetową, jak określono w dyrektywie Rady 2011/85/UE, w zakresie, w jakim mogą się one przyczyniać do istnienia nadmiernego deficytu. Wynik takiej oceny zamieszcza się w przedstawianych zgodnie z art. 3 ust. 4a lub art. 5 ust. 1a rozporządzenia (WE) nr 1467/97 sprawozdaniach dotyczących działań podjętych na rzecz korekty nadmiernego deficytu.
Poprawka 71 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – ustęp 3
3. Państwo członkowskie regularnie składa Komisji i Komitetowi Ekonomiczno-Finansowemu lub ewentualnemu wyznaczonemu przezeń w tym celu podkomitetowi sprawozdania w odniesieniu do sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz jego podsektorów dotyczące wykonania budżetu w ciągu bieżącego roku, wpływu na budżet środków dyskrecjonalnych podjętych po stronie wydatków i po stronie dochodów, docelowej wielkości wydatków i dochodów publicznych, jak również zawierające informacje na temat przyjętych środków i na temat charakteru planowanych środków osiągnięcia tych celów. Sprawozdanie podaje się do wiadomości publicznej.		3. Na wniosek Komisji państwo członkowskie regularnie składa Komisji i Komitetowi Ekonomiczno-Finansowemu sprawozdania w odniesieniu do sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz jego podsektorów dotyczące wykonania budżetu w ciągu bieżącego roku, wpływu na budżet środków dyskrecjonalnych podjętych po stronie wydatków i po stronie dochodów, docelowej wielkości wydatków i dochodów publicznych, jak również zawierające informacje na temat przyjętych środków i na temat charakteru planowanych środków osiągnięcia tych celów. Sprawozdanie podaje się do wiadomości publicznej.
Komisja określa treść sprawozdania, o którym mowa w niniejszym ustępie.		Komisja określa treść sprawozdania, o którym mowa w niniejszym ustępie.
		Właściwa komisja Parlamentu Europejskiego może zaproponować danemu państwu członkowskiemu udział w wymianie poglądów.
Poprawka 72 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – ustęp 6 – litera a)
a) w koordynacji z krajowymi najwyższymi organami kontroli przeprowadza kompleksową niezależną kontrolę rachunków sektora instytucji rządowych i samorządowych, mającą na celu ocenę rzetelności, kompletności i ścisłości tych rachunków publicznych na potrzeby procedury nadmiernego deficytu, oraz przedstawia sprawozdanie z tej kontroli; w związku z tym Komisja (Eurostat) ocenia jakość danych przekazanych przez to państwo członkowskie zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 679/2010;		a) w koordynacji z krajowymi najwyższymi organami kontroli przeprowadza kompleksową niezależną kontrolę rachunków sektora instytucji rządowych i samorządowych, mającą na celu ocenę rzetelności, kompletności i ścisłości tych rachunków publicznych na potrzeby procedury nadmiernego deficytu, oraz przedstawia sprawozdanie z tej kontroli; w związku z tym Komisja (Eurostat) ocenia jakość danych przekazanych przez to państwo członkowskie zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 479/2009, w odniesieniu do jakości danych statystycznych w kontekście procedury nadmiernego deficytu;
Poprawka 73 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 8 – ustęp 2
2. W przypadku gdy termin skorygowania nadmiernego deficytu jest zagrożony, Komisja kieruje do danego państwa członkowskiego zalecenie w sprawie przyjęcia dalszych środków w ramach czasowych zgodnych z terminem korekty nadmiernego deficytu, o którym mowa w ust. 1. Zalecenie Komisji podaje się do wiadomości publicznej; Komisja przedstawia swoje zalecenie parlamentowi danego państwa członkowskiego na jego żądanie.		2. W przypadku gdy termin skorygowania nadmiernego deficytu jest zagrożony i w przypadku gdy wynika to z okoliczności będących poza kontrolą danego państwa członkowskiego, Komisja kieruje do danego państwa członkowskiego zalecenie w sprawie sumiennego wdrożenia środków przewidzianych we wstępnych zaleceniach w ramach czasowych zgodnych z terminem korekty nadmiernego deficytu, o którym mowa w ust. 1. Zalecenie Komisji podaje się do wiadomości publicznej; Komisja przedstawia swoje zalecenie parlamentowi danego państwa członkowskiego na jego żądanie.
Poprawka 74 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 8 – ustęp 3
3. W ramach czasowych określonych w zaleceniu Komisji, o którym mowa w ust. 2, dane państwo członkowskie przedstawia Komisji sprawozdanie ze środków przyjętych w odpowiedzi na to zalecenie, wraz ze sprawozdaniami, o których mowa w art. 7 ust. 3. Sprawozdanie obejmuje wpływ na budżet wszystkich podjętych środków dyskrecjonalnych, docelową wielkość wydatków i dochodów publicznych, informacje na temat przyjętych środków i na temat charakteru planowanych środków osiągnięcia tych celów, jak również informacje na temat innych działań podejmowanych w odpowiedzi na zalecenie Komisji. Sprawozdanie podaje się do wiadomości publicznej.		3. W ramach czasowych określonych w zaleceniu Komisji, o którym mowa w ust. 2, dane państwo członkowskie przedstawia Komisji dodatkowe sprawozdanie ze środków wdrożonych w odpowiedzi na to zalecenie. Sprawozdanie podaje się do wiadomości publicznej.
Poprawka 75 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł -11 (nowy)
		Artykuł -11
		Wykonywanie przekazanych uprawnień
		1. Uprawnienie do przyjmowania aktów delegowanych przyznaje się Komisji na warunkach określonych w niniejszym artykule.
		2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 5 ust. 5, przekazuje się Komisji na okres trzech lat od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przestrzegania przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem wspomnianego okresu trzech lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.
		3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 5 ust. 5, może w dowolnym momencie zostać cofnięte przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie uprawnień określonych w tej decyzji. Decyzja o odwołaniu obowiązuje od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.
		4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja powiadamia o tym równocześnie Parlament Europejski i Radę.
		5. Akt delegowany przyjęty zgodnie z art. 5 ust. 5 wchodzi w życie wyłącznie w przypadku braku sprzeciwu Parlamentu Europejskiego lub Rady, w terminie dwóch miesięcy od daty zawiadomienia o akcie skierowanego do Parlamentu Europejskiego i Rady lub też jeśli przed upływem tego terminu Parlament Europejski i Rada poinformują Komisję, że nie zamierzają zgłosić sprzeciwu. Termin ten podlega przedłużeniu o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.
Poprawka 76 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł -11 a (nowy)
		Artykuł -11a
		Dialog gospodarczy
		Aby wzmocnić dialog między instytucjami Unii, w szczególności Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją, oraz aby zapewnić większą przejrzystość i odpowiedzialność, właściwa komisja Parlamentu Europejskiego może zaprosić przewodniczącego Rady, Komisję oraz, w stosownych przypadkach, przewodniczącego Rady Europejskiej lub przewodniczącego Eurogrupy do zjawienia się przed komisją w celu omówienia decyzji podjętych zgodnie z art. 5 ust. 5, art. 6 ust. 4, art. 7 ust. 5, art. 8 ust. 4 oraz art. 9 ust. 3.
		Właściwa komisja Parlamentu Europejskiego może zaproponować możliwość udziału w wymianie poglądów państwu członkowskiemu, którego takie decyzje dotyczą.
Poprawka 77 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 11 – ustęp 1 – litera b a) (nowa)
		ba) wkładu niniejszego rozporządzenia w realizację unijnej strategii na rzecz wzrostu i zatrudnienia.
Poprawka 78 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 11 – ustęp 3 a (nowy)
		3a. Jak najszybciej i nie później niż dnia 31 grudnia 2012 r. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie analizujące wykonalność opcji i przedstawiające propozycje dotyczące ewentualnego planu działania w zakresie wspólnej emisji instrumentów długu publicznego z uwzględnieniem warunków finansowych, fiskalnych i prawnych. Komisja zwraca szczególną uwagę na wykonalność wprowadzenia funduszu amortyzacji zadłużenia, który łączy tymczasową wspólną emisję długu i rygorystyczne przepisy dotyczące korekty fiskalnej.
Poprawka 79 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 11 a (nowy)
		Artykuł 11a
		Sprawozdanie Komisji
		Do dnia ...* Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, i o ile to konieczne wniosek, określające sposób funkcjonowania koordynacji i uprzedniej dyskusji wśród państw członkowskich dotyczących jakichkolwiek planów istotnej reformy polityki gospodarczej i budżetowej o potencjalnych skutkach ubocznych, formatu takich dyskusji, rodzajów polityki branych pod uwagę i prawdopodobnych politycznych konsekwencji − dla państw członkowskich i w szczególności dla parlamentów krajowych − decyzji wynikających z takiej koordynacji i uprzednich dyskusji.

		* Dz.U. – należy wstawić datę: trzy miesiące po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia.
Poprawka 80 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 11 b (nowy)
		Artykuł 11b
		Europejski organ ds. zadłużenia
		Do dnia ...* Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w razie potrzeby wraz z wnioskiem, oceniające możliwość utworzenia europejskiego urzędu ds. zadłużenia odpowiedzialnego za zarządzanie i koordynację wszelkich kwestii związanych z rocznymi planami emisji długu państw członkowskich, odnowienia niespłaconego długu państw członkowskich i oceny stabilności długu publicznego sektora instytucji rządowych i samorządowych wszystkich państw członkowskich. Sprawozdanie Komisji ocenia również ewentualną coroczną publikację danych dotyczących długu publicznego państw członkowskich i innych wskaźników makroekonomicznych.

		* Dz.U. – należy wstawić datę: trzy miesiące po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia.
Poprawka 81 Wniosek dotyczący rozporządzenia Załącznik I (nowy)
		Wspólne zasady dla niezależnych instytucji fiskalnych
		− Właściwość: bez uszczerbku dla zasad ustanowionych poniżej, charakterystyka niezależnych instytucji fiskalnych powinna być zgodna z ramami prawnymi państw członkowskich oraz z systemem politycznym i administracyjnym. Wybory dotyczące formatu powinny uwzględniać ograniczenia zasobów w mniejszych państwach członkowskich.
		– Mandat: mandat niezależnych instytucji fiskalnych powinien być wyraźnie określony w prawodawstwie w celu zapobieżenia nieuzasadnionej ingerencji ze strony organów fiskalnych lub nieuzasadnionego rozszerzenia ich mandatu na niekorzyść uprawnień organów fiskalnych lub prerogatyw parlamentów krajowych.
		– Zasoby: zasoby przydzielane niezależnym instytucjom fiskalnym powinny być współmierne do ich mandatu w celu umożliwienia pełnienia go w sposób wiarygodny.
		– Odpowiedzialność: należy wprowadzić mechanizmy ustawowe w celu wspierania wzięcia odpowiedniej odpowiedzialności przed władzą ustawodawczą. Sprawozdania i analizy niezależnych instytucji fiskalnych powinny być publikowane i udostępniane nieodpłatnie.
		– Kierownictwo: wyższe stanowiska powinny być obsadzane w oparciu o zasługi, doświadczenie i kompetencje techniczne, w szczególności w odniesieniu do procedury budżetowej. Procedura mianowania może obejmować kilka instytucji, np. procedurę zatwierdzenia przez parlament lub procedurę, w której z wielu instytucji wyznaczono jednego lub wielu członków kierownictwa. Długość kadencji członków kierownictwa niezależnych instytucji fiskalnych powinna być wyraźnie określona w przepisach prawnych, nie powinna być odnawialna i najlepiej powinna rozciągać się poza kadencję parlamentarną. Rozwiązanie umowy powinno być ściśle ograniczone do przypadków uznania członków kierownictwa za winnych poważnych uchybień.
		– Pracownicy: nabór pracowników niezależnych instytucji fiskalnych powinien być prowadzony w drodze otwartego konkursu stanowisk w oparciu o zasługi i kompetencje techniczne. Warunki zatrudnienia powinny być dostosowane do warunków służby cywilnej.
		– Dostęp do informacji, przejrzystość i polityka komunikacji: niezależne instytucje fiskalne powinny z reguły mieć zagwarantowany w przepisach prawnych pełny dostęp do informacji niezbędnych do pełnienia ich mandatu w sposób skuteczny i bez zbędnej zwłoki. Należy również wyraźnie sprecyzować wszelkie ograniczenia tej zasady. Bez uszczerbku dla tych przepisów prawnych, możliwości niezależnych instytucji fiskalnych w zakresie komunikowania się we właściwym czasie poprzez dostępne kanały medialne nie powinny być zakłócane. W przypadku gdy niezależne instytucje fiskalne mają siedzibę w innej instytucji, należy wyraźnie określić, że opinie zobowiązują jedynie niezależne instytucje fiskalne, a nie instytucję goszczącą.

(1)	Sprawa została odesłana do komisji zgodnie z art. 57 ust. 2 akapit drugi (A7-0173/2012).

Rozszerzenie mandatu EBOR na region południowego i wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego ***I

275k

34k

		Rezolucja
		Tekst

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zmian do Umowy o utworzeniu Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju (EBOR), rozszerzających geograficzny zakres działalności EBOR na południowy i wschodni region basenu Morza Śródziemnego. (COM(2011)0905 – C7-0523/2011 – 2011/0442(COD))

P7_TA(2012)0244

A7-0142/2012

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2011)0905),

– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 212 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0523/2011),

– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

– uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 3 maja 2012 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

– uwzględniając art. 55 Regulaminu,

– uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A7-0142/2012),

1. zatwierdza poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 13 czerwca 2012 r. w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr .../2012/UE w sprawie zmian do Umowy o utworzeniu Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju (EBOR), rozszerzających geograficzny zakres działalności EBOR na południowy i wschodni region basenu Morza Śródziemnego

P7_TC1-COD(2011)0442

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji nr 602/2012/UE.)

Wieloletnie ramy finansowe i zasoby własne

211k

45k

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych i zasobów własnych (2012/2678(RSP))

P7_TA(2012)0245

B7-0303/2012

Parlament Europejski,

– uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(1),

– uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 311 i 312,

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2011 r. zatytułowaną „Inwestowanie w przyszłość: nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej”(2),

– uwzględniając wniosek Komisji z dnia 29 czerwca 2011 r. zatytułowany „Budżet z perspektywy ”Europy 2020„”,

– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A. mając na uwadze, że zgodnie z art. 312 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) Rada ma obowiązek przyjęcia rozporządzenia określającego wieloletnie ramy finansowe, stanowiąc jednomyślnie po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego;

B. mając na uwadze, że zgodnie z art. 311 TFUE Unia musi pozyskiwać środki niezbędne do osiągnięcia swoich celów i prowadzenia swoich polityk, a jej budżet ma być finansowany w całości z zasobów własnych;

C. mając na uwadze, że urzędująca prezydencja duńska zamierza przedłożyć na czerwcowym posiedzeniu Rady Europejskiej „schemat negocjacyjny” zawierający różne rozwiązania dla wszystkich aspektów negocjacji, w tym strony dochodów, lecz bez podawania na tym etapie jakichkolwiek kwot;

D. mając na uwadze, że we wspomnianej powyżej rezolucji z 8 czerwca 2011 r. PE określił swoje priorytety polityczne dotyczące następnych WRF zarówno pod kątem ustawodawczym, jak i budżetowym, stanowiące solidną podstawę do negocjacji;

E. mając na uwadze, że wieloletnie programy związane z następnymi WRF zostaną przyjęte przez Parlament Europejski i Radę zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą;

F. mając na uwadze, że PE sam wielokrotnie domagał się stworzenia nowych i rzeczywistych zasobów własnych;

1. podkreśla, że budżet UE jest budżetem inwestycyjnym o dużym efekcie dźwigni, jako że 94% pochodzących z niego środków przeznacza się na pobudzanie wzrostu gospodarczego i zatrudnienia oraz na umocnienie pozycji Unii na arenie światowej; zaznacza, że budżet UE, pomimo ograniczonego rozmiaru – zaledwie 2% wydatków publicznych w Unii – jest połączeniem różnych zasobów, działa jak katalizator i zapewnia korzyści skali i skutki o zakresie transgranicznym, służąc realizacji uzgodnionych wspólnie celów politycznych UE; jest głęboko przekonany, że budżet UE przyczynia się w znaczący sposób do wzrostu strategicznych inwestycji o europejskiej wartości dodanej i powrotu europejskiej gospodarki na właściwy tor, powodując wzrost gospodarczy i powstawanie miejsc pracy, dążąc jednocześnie do zwiększenia spójności gospodarczej i społecznej w całej Unii; podkreśla zatem, że budżet UE musi odgrywać strategiczną rolę na równi ze środkami służącymi konsolidacji budżetowej, nakładanymi obecnie na budżety krajowe;

2. przypomina, że PE przyjął zdecydowaną większością głosów sprawozdanie Specjalnej komisji ds. wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na rzecz zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r. (SURE) w rezolucji z dnia 8 czerwca 2011 r., której treść jest nadal całkowicie aktualna i którą należy postrzegać jako stanowisko negocjacyjne Parlamentu w sprawie następnych WRF na lata 2014-2020; przypomina, że bez odpowiedniego finansowania z silnego budżetu europejskiego nie uda się osiągnąć celów politycznych Unii; podkreśla, że poparta przez wszystkie 27 państw UE strategia „Europa 2020” powinna pomóc Unii podnieść się z kryzysu i umocnić swoją pozycję poprzez tworzenie miejsc pracy oraz inteligentny, trwały wzrost gospodarczy sprzyjający włączeniu społecznemu; przypomina, ze jest przeciwny wszelkim propozycjom, które uniemożliwiałyby Unii realizację jej zadań i wywiązywanie się z podjętych już zobowiązań politycznych lub sprostanie nowym obowiązkom;

3. nalega, aby zgodnie z Traktatem budżet UE charakteryzował się odpowiednią równowagą między dochodami z rzeczywistych zasobów własnych a wydatkami; informuje, że nie może udzielić zgody co do rozporządzenia w sprawie następnych WRF, jeżeli nie zostanie osiągnięte porozumienie polityczne w kwestii systemu zasobów własnych, które położy kres obecnym rabatom i innym mechanizmom korekcyjnym oraz doprowadzi do większej przejrzystości, uczciwości i przestrzegania zasad zrównoważonego rozwoju; z zadowoleniem przyjmuje przedłożone przez Komisję w dniu 29 czerwca 2011 r. wnioski ustawodawcze w sprawie reformy systemu zasobów własnych, w tym wnioski dotyczące podatku od transakcji finansowych i nowego unijnego podatku VAT jako źródeł zasobów własnych, które mają na celu obniżenie do 2020 r. składek państw członkowskich opartych na DNB do budżetu UE do poziomu 40 % i przyczyniają się tym samym do działań na rzecz konsolidacji podejmowanych przez państwa członkowskie;

4. w obliczu sytuacji makroekonomicznej i wyzwań, jakie stwarza zmieniający się świat, oraz w celu lepszego i skuteczniejszego wykorzystywania funduszy Unii Europejskiej nalega, by WRF na lata 2014-2020 zapewniały większą elastyczność budżetu zarówno w ramach poszczególnych pozycji, jak i między nimi oraz między poszczególnymi latami WRF w celu umożliwienia odpowiedniego dostosowania zasobów budżetowych do zmieniających się warunków i priorytetów; kładzie nacisk na zasadę jedności budżetu UE, podkreślając, że wszystkie polityki i programy UE powinny być włączone do WRF wraz z odpowiednimi środkami finansowymi, co przyczyni się do większej przejrzystości, przewidywalności i rozliczalności;

5. stanowczo domaga się, aby stanowiska polityczne uzgadniane przez Radę Europejską były przedmiotem negocjacji między Parlamentem a Radą reprezentowaną przez Radę do Spraw Ogólnych, zanim Rada formalnie przedłoży swoje wnioski w celu uzyskania zgody Parlamentu w odniesieniu do rozporządzenia w sprawie WRF zgodnie z art. 312 TFEU; podkreśla, że negocjacje w sprawie wniosków ustawodawczych dotyczących programów wieloletnich będą się odbywać w ramach zwykłej procedury ustawodawczej i trwać do czasu osiągnięcia porozumienia w sprawie dotyczącej ich koperty finansowej; jest zdecydowany korzystać w razie potrzeby z pełni uprawnień w procedurze zgody i w zwykłej procedurze ustawodawczej, nadanych mu na mocy Traktatu;

6. podkreśla, że należy uzgodnić cele i strategie polityczne WRF przed określeniem poziomu przeznaczonych na nie środków, i podkreśla, że Parlament i Rada powinny przeprowadzić szczegółowe negocjacje dotyczące wszystkich aspektów związanych z WRF przed ustaleniem kwot i dokonaniem ostatecznych korekt całego pakietu WRF; uważa, że trzymanie się zasady „nic nie jest pewne, dopóki wszystko nie zostanie uzgodnione” jest właściwą metodą pracy;

7. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, parlamentom i rządom państw członkowskich oraz pozostałym zainteresowanym instytucjom i organom.

(1)	Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1.
(2)	Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0266.

Negocjacje handlowe UE z Japonią

196k

34k

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie negocjacji handlowych UE z Japonią (2012/2651(RSP))

P7_TA(2012)0246

B7-0297/2012

Parlament Europejski,

– uwzględniając art. 3 ust. 1 lit. e) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

– uwzględniając art. 218 ust. 2 i 10 TFUE,

– uwzględniając sprawozdanie ośrodka doradczego Copenhagen Economics zatytułowane „Ocena barier w handlu i inwestycjach między UE a Japonią” (Assessment of barriers to trade and investment between the EU and Japan), opublikowane w dniu 30 listopada 2009 r.,

– uwzględniając wspólne oświadczenie przyjęte na 19. szczycie UE-Japonia, który odbył się w Tokio w dniu 28 kwietnia 2010 r.,

– uwzględniając wyniki przeprowadzonych przez Komisję konsultacji publicznych w sprawie stosunków handlowych między UE a Japonią, opublikowane w dniu 21 lutego 2011 r.,

– uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z posiedzenia w dniach 24-25 marca 2011 r.,

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 maja 2011 r. w sprawie stosunków handlowych UE-Japonia(1),

– uwzględniając wspólne oświadczenie przyjęte na 20. szczycie UE-Japonia, który odbył się w Brukseli w dniu 28 maja 2011 r.,

– uwzględniając art. 90 ust. 2 oraz art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A. mając na uwadze, że zarówno Rada, jak i Komisja stwierdziły, iż zdolność Japonii do zniesienia barier regulacyjnych w handlu to warunek rozpoczęcia negocjacji w sprawie umowy handlowej między UE a Japonią, co będzie sprzyjać ściślejszej współpracy gospodarczej między tymi dwoma strategicznymi partnerami handlowymi,

B. mając na uwadze, że przywódcy uczestniczący w 20. szczycie UE-Japonia, który odbył się w Brukseli w dniu 28 maja 2011 r., postanowili, że strony rozpoczną rozmowy w celu określenia zakresu i poziomu ambicji wspomnianych negocjacji;

C. mając na uwadze, że powołano grupę ds. określenia zakresu, która ma ocenić, jak obie strony postrzegają zakres i poziom ambicji potencjalnych negocjacji handlowych między Japonią a UE;

1. zwraca się do Rady, by nie zezwalała na rozpoczęcie negocjacji handlowych do czasu określenia przez Parlament swojego stanowiska w sprawie proponowanego mandatu negocjacyjnego na podstawie sprawozdania komisji przedmiotowo właściwej;

2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji tytułem informacji.

(1)	Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0225.

Gwinea Bissau

133k

61k

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie wojskowego zamachu stanu w Gwinei Bissau (2012/2660(RSP))

P7_TA(2012)0247

RC-B7-0277/2012

Parlament Europejski,

– uwzględniając pierwszą turę wyborów prezydenckich z dnia 18 marca 2012 r. i drugą turę zaplanowaną na 29 kwietnia 2012 r. w Gwinei Bissau,

– uwzględniając oświadczenia Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) z dni 31 marca, 13 i 21 kwietnia, 8 maja 2012 r. oraz rezolucję nr 2048 z dnia 18 maja 2012 r.,

– uwzględniając oświadczenia przewodniczącego Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS) z dni 6, 12 i 19 kwietnia 2012 r.,

– uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji Europejskiej/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 12 i 14 kwietnia 2012 r.,

– uwzględniając oświadczenia sekretarza generalnego ONZ z dni 13 i 16 kwietnia 2012 r.,

– uwzględniając oświadczenie przewodniczącego Komisji Europejskiej z dnia 13 kwietnia 2012 r.,

– uwzględniając oświadczenie przewodniczącego Wspólnoty Państw Portugalskojęzycznych (CPLP) z dnia 13 kwietnia 2012 r.,

– uwzględniając rezolucje przyjęte na ósmym i dziewiątym nadzwyczajnym posiedzeniu Rady Ministrów CPLP w dniach 14 kwietnia i 5 maja 2012 r.,

– uwzględniając oświadczenie sekretarza generalnego Międzynarodowej Organizacji Frankofonii (OIF) z dnia 16 kwietnia 2012 r.,

– uwzględniając decyzje Rady Pokoju i Bezpieczeństwa Unii Afrykańskiej (UA) z dni 17 i 24 kwietnia 2012 r.,

– uwzględniając decyzję Stałej Rady OIF z dnia 18 kwietnia 2012 r.,

– uwzględniając wspólne oświadczenie Grupy Afrykańskiego Banku Rozwoju (AfDB) i Grupy Banku Światowego (WBG) z dnia 19 kwietnia 2012 r.,

– uwzględniając konkluzję Rady Unii Europejskiej z dni 23 kwietnia i 3 maja 2012 r.,

– uwzględniając komunikaty końcowe nadzwyczajnego szczytu głów państw i szefów rządów ECOWAS z dnia 26 kwietnia i 3 maja 2012 r.,

– uwzględniając sankcje dyplomatyczne, gospodarcze i finansowe nałożone na Gwineę Bissau przez ECOWAS w dniu 29 kwietnia i 31 maja 2012 r.,

– uwzględniając sprawozdanie specjalne sekretarza generalnego ONZ z dnia 30 kwietnia 2012 r.,

– uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 377/2012 z dnia 3 maja 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec niektórych osób, podmiotów i organów zagrażających pokojowi, bezpieczeństwu lub stabilności Republiki Gwinei Bissau oraz rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 458/2012 z dnia 31 maja 2012 r. dotyczące wykonania art. 11 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 377/2012,

– uwzględniając oświadczenie prezydencji złożone w imieniu Unii Europejskiej w dniu 18 maja 2012 r.,

– uwzględniając rezolucje z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie Gwinei Bissau(1), z 10 marca 2010 r. w sprawie wdrażania europejskiej strategii bezpieczeństwa oraz wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony(2) oraz z 11 maja 2011 r. dotyczącą rocznego sprawozdania Rady dla Parlamentu Europejskiego dotyczącego głównych aspektów i podstawowych wyborów w zakresie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa w 2009 r.(3),

– uwzględniając porozumienie z Kotonu, a w szczególności art. 1, 8, 9, 10, 11, 20 i 33,

– uwzględniając art. 110 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A. mając na uwadze, że w dniu 12 kwietnia 2012 r. siły zbrojne przemocą przejęły władzę w Gwinei Bissau oraz uwięziły zarówno tymczasowego prezydenta Raimunda Pereirę, jak i premiera Carlosa Gomesa Júniora;

B. mając na uwadze, że ten bezprawny czyn miał miejsce na dzień przed rozpoczęciem kampanii wyborczej poprzedzającej drugą turę wyborów prezydenckich w Gwinei Bissau;

C. mając na uwadze, że zarówno na szczeblu krajowym, jak i międzynarodowym uznano, że wybory w Gwinei Bissau, w pierwszej rundzie których premier Gomes Júnior uzyskał 48,7 % głosów, odbywają się w sposób przejrzysty;

D. mając na uwadze, że wojskowy zamach stanu spotkał się z powszechnym potępieniem ze strony społeczności międzynarodowej;

E. mając na uwadze, że przywódcy wojskowi i niektóre partie opozycyjne pod egidą ECOWAS uzgodniły powołanie przejściowej rady narodowej i rządu przejściowego bez zgody uprawnionych państwowych instytucji politycznych;

F. mając na uwadze, że dziesięciolecia niestabilności politycznej w Gwinei Bissau doprowadziły kraj do głębokiego kryzysu politycznego, kryzysu rządów oraz kryzysu humanitarnego;

G. mając na uwadze, że dowództwo sił zbrojnych Gwinei Bissau wielokrotnie i w sposób niemożliwy do przyjęcia ingerowało w życie polityczne kraju, a ingerencje te miały skrajnie negatywny wpływ na procesy instytucjonalizacji demokracji i wprowadzenia praworządności, a także na bezpieczeństwo mieszkańców i rozwój gospodarki;

H. mając na uwadze, że niestabilna sytuacja w Gwinei Bissau nie tylko uniemożliwia skuteczną walkę z handlem narkotykami, ale stanowi również zagrożenie dla konsolidacji pokoju w kraju i stabilności regionu Afryki Zachodniej;

I. mając na uwadze, że ogół środków unijnych przewidzianych dla Gwinei Bissau w ramach 10. Europejskiego Funduszu Rozwoju (2008-2013) wynosi 102,8 mln EUR;

J. mając na uwadze, że gospodarka Gwinei Bissau jest jedną z najuboższych i najbardziej uzależnionych od regionu Afryki Zachodniej gospodarek oraz że pomoc międzynarodowa stanowi 80 % budżetu tego kraju;

K. mając na uwadze, że obecna sytuacja polityczna tego kraju odwraca uwagę od potrzeb ludności oraz od pogłębiania się w nim kryzysu humanitarnego;

L. mając na uwadze, że unijna misja reformy sektora bezpieczeństwa w Gwinei Bissau rozpoczęta w czerwcu 2008 r. i prowadzona w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony uznała w dniu 30 września 2010 r., że jej mandat został zrealizowany i opuściła kraj;

1. w najwyższym stopniu potępia niekonstytucyjne przejęcie władzy przez siły zbrojne Gwinei Bissau w dniu 12 kwietnia 2012 r.;

2. przyjmuje do wiadomości uwolnienie tymczasowego prezydenta i premiera w dniu 27 kwietnia 2012 r. oraz fakt, że obaj zostali zmuszeni do opuszczenia kraju, a także domaga się, by obaj mogli ponownie swobodnie w pełni korzystać z przysługujących im praw obywatelskich i politycznych;

3. domaga się absolutnego poszanowania nietykalności fizycznej wszystkich urzędników państwowych i innych obywateli, którzy są przetrzymywani przez rebeliantów wojskowych oraz domaga się ich bezwarunkowego uwolnienia i położenia kresu przemocy, grabieżom oraz zastraszaniu;

4. potępia gwałtowne tłumienie demonstracji pokojowych wzywających do przywrócenia praworządności, w szczególności tej, która miała miejsce dnia 25 maja 2012 r. w Bissau;

5. apeluje do wszystkich zaangażowanych stron o natychmiastowe zaprzestanie brutalnych i nielegalnych działań i przypomina o obowiązku przestrzegania przez siły zbrojne kraju konstytucji Gwinei Bissau;

6. wzywa wspólnotę międzynarodową, aby wywarła niezbędny wpływ i zapewniła wymagane wsparcie w celu przeprowadzenia dogłębnego dochodzenia w sprawie wszystkich nielegalnych działań i pociągnięcia winnych do odpowiedzialności;

7. nie aprobuje powołania samozwańczego „dowództwa wojska”, „przejściowej rady narodowej” i „rządu przejściowego”, podkreśla, że Parlament Europejski nie uznaje samozwańczych sił zbrojnych i instytucji przejściowych i wzywa wspólnotę międzynarodową, by przyjęła takie samo stanowisko;

8. przypomina i popiera stosowaną przez ECOWAS zasadę braku tolerancji dla przejmowania i utrzymywania władzy w sposób niedemokratyczny i niekonstytucyjny oraz jest zdania, że umowa przejściowa w Gwinei Bissau w sposób rażący przeczy tej zasadzie, narusza konstytucję kraju oraz sankcjonuje zamach stanu;

9. domaga się natychmiastowego przywrócenia porządku konstytucyjnego i rządów prawa oraz dokończenia trwającej procedury wyborczej, w tym wyborów parlamentarnych, aby umożliwić ludności Gwinei Bissau decydowania o swej przyszłości w drodze wolnych i sprawiedliwych wyborów;

10. odrzuca pochodzące z zewnątrz próby wykorzystania aktualnej sytuacji, a co za tym idzie podważenia suwerenności ludności Gwinei Bissau oraz integralności terytorialnej i niezawisłości tego kraju;

11. domaga się przywrócenia w pełni podstawowych wolności, w tym wolności wypowiedzi i wolności prasy, wolności zgromadzeń i stowarzyszania się oraz swobody poruszania się i zagwarantowania ich;

12. wzywa do rozstrzygania sporów metodami politycznymi i pokojowymi w ramach prawomocnych instytucji Gwinei Bissau;

13. wzywa partie polityczne do osiągnięcia porozumienia w sprawie szeroko zakrojonego procesu reform wojska, policji, sektora bezpieczeństwa i wymiaru sprawiedliwości jako pierwszego kroku ku stabilności politycznej;

14. popiera wysiłki podejmowane na szczeblu krajowym i międzynarodowym zmierzające do przywrócenia zaufania między podmiotami politycznymi, siłami zbrojnymi, siłami bezpieczeństwa i społeczeństwem obywatelskim w celu przywrócenia stanu normalności konstytucyjnej w kraju;

15. ponownie stwierdza stanowczo, że istnieje niebezpieczeństwo, iż dopóki instytucje Gwinei Bissau będą słabe strukturalnie, kraj ten pozostanie niestabilny pod względem wojskowym i niezdolny do radzenia sobie z szalejącą korupcją czy do zmiany swego statusu jako głównego kraju tranzytu narkotyków;

16. podkreśla znaczenie stworzenia grupy kontaktowej ds. kryzysu w Gwinei Bissau pod auspicjami ONZ, w skład której wejdą przedstawiciele UA, ECOWAS i CPLP, zgodnie ze sprawozdaniem specjalnym sekretarza generalnego ONZ z dnia 30 kwietnia 2012 r. w sprawie sytuacji w Gwinei Bissau, domaga się także, aby UE weszła w skład tej grupy;

17. wspiera chęć współpracy ze strony UE z państwami Afryki Zachodniej i jej partnerami regionalnymi i międzynarodowymi, w tym z ONZ, UA, CPLP i ECOWAS w celu stworzenia skutecznego partnerstwa, które może przyczynić się do zaprowadzenia pokoju i długoterminowej stabilizacji w Gwinei Bissau;

18. z zadowoleniem przyjmuje niefortunne, jednak niezbędne sankcje dyplomatyczne, gospodarcze i finansowe nałożone na Gwineę Bissau przez ECOWAS, przyjęte przez Radę restrykcyjne środki wymierzone w konkretne osoby, podmioty i organy, które zarażają pokojowi, bezpieczeństwu i stabilności Republiki Gwinei Bissau oraz zakaz podróżowania nałożony przez Radę Bezpieczeństwa ONZ na konkretne osoby;

19. wzywa do stałego i ścisłego monitorowania sytuacji w Gwinei Bissau przez wszystkich partnerów międzynarodowych oraz by ci ostatni byli gotowi dokonać przeglądu stosowności przyjętych środków, w tym potrzeby ich zaostrzenia, przy jednoczesnym podejmowaniu wzmożonych wysiłków w kierunku unikania jakiegokolwiek negatywnego wpływu na ludność;

20. przyjmuje do wiadomości decyzję ECOWAS o rozmieszczeniu sił szybkiego reagowania w celu zapewnienia wycofania Angolskiej Misji Wojskowej Pomocy Technicznej (ang. Angolan Technical Military Assistance Mission - MISSANG) oraz przybycia jej pierwszego kontyngentu do Gwinei Bissau;

21. z zadowoleniem przyjmuje propozycję CPLP dotyczącą powołania sił pokojowych w Gwinei Bissau w ramach ONZ i z mandatem określonym przez Radę Bezpieczeństwa ONZ, przy współpracy z ECOWAS, UA i UE, biorąc pod uwagę doświadczenia MISSANG;

22. wzywa Radę i Komisję do udzielenia rad i pomocy w zakresie pilnej reformy sektorów obrony i bezpieczeństwa w Gwinei Bissau i do zastanowienia się nad skutecznym wsparciem na rzecz zorganizowania nowej międzynarodowej misji stabilizacyjnej w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony;

23. zachęca UE, ONZ, UA, ECOWAS i CPLP do wspólnego koordynowania różnych rozmieszczonych już sił wojskowych krajów ościennych, w tym sił wojskowych Angoli, Nigerii, Senegalu oraz Burkiny Faso;

24. wzywa UE, by zwróciła się do władz tych krajów zapewniających siły wojskowe i bezpieczeństwa (wszystkich partnerów AKP) do zapewnienia, aby nie były one wykorzystywane w celu wspierania nielegalnego porządku, do jakiego dążą przywódcy zamachu oraz samozwańcze władze przejściowe oraz w celu naruszania praw człowieka ludności Gwinei Bissau;

25. ubolewa nad zakończeniem misji reformy sektora bezpieczeństwa w Gwinei Bissau w 2010 r.;

26. zwraca się do wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel UE do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz do Rady, aby przeanalizowały one możliwość skierowania nowej misji reformy sektora bezpieczeństwa do Gwinei Bissau, która otrzyma wzmocniony mandat umożliwiający pomoc w reformowaniu sektora bezpieczeństwa i obrony, wspieraniu budowania potencjału, reformowaniu administracji publicznej i wspieraniu praworządności, jak tylko prawowite władze odzyskają w pełni władzę w Gwinei Bissau i zwrócą się o taką misję;

27. po raz kolejny wzywa Radę i wiceprzewodniczącą Komisji/wysoką przedstawiciel UE do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do rozważenia nowych sposobów walki z przestępczością zorganizowaną w Gwinei Bissau, które zapobiegłyby sytuacji, w której kraj ten stanie się kolejnym państwem narkotykowym;

28. przypomina, że handel narkotykami w Gwinei Bissau nastawiony jest na rynek europejski i jest powiązany z innymi siatkami przestępczymi działającymi w regionie, w tym organizacjami terrorystycznymi szczególnie w regionie Sahelu i w Nigerii;

29. apeluje o wzmożenie zaangażowania UE i sił międzynarodowych w budowanie demokratycznego i stabilnego państwa Gwinea Bissau;

30. zwraca uwagę na sytuację humanitarną w Gwinei Bissau, w szczególności na sytuację przesiedleńców wewnętrznych i uchodźców, a także na ryzyko wybuchu epidemii, zagrożenie podaży żywności oraz opieki zdrowotnej i zwraca się do UE oraz wspólnoty międzynarodowej o szybkie podjęcie konkretnych i właściwych środków pomocy;

31. zwraca się do Komisji o dalsze udzielanie pomocy humanitarnej oraz bezpośredniego wsparcia ludności;

32. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich, sekretarzom generalnym ONZ i Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS), instytucjom Unii Afrykańskiej, Wspólnemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP-UE, sekretariatowi Wspólnoty Państw Portugalskojęzycznych (CPLP) oraz rządowi i parlamentowi Gwinei Bissau.

(1)	Dz.U. C 87 E z 1.4.2010, s. 178.
(2)	Dz.U. C 349 E z 22.12.2010, s. 63.
(3)	Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0227.

Sudan i Sudan Południowy

215k

58k

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie sytuacji w Sudanie i w Sudanie Południowym (2012/2659(RSP))

P7_TA(2012)0248

RC-B7-0281/2012

Parlament Europejski,

– uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Sudanu,

– uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2046 (2012) z dnia 2 maja 2012 r. w sprawie Sudanu i Sudanu Południowego,

– uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa/ wiceprzewodniczącej Komisji Catherine Ashton, w którym z zadowoleniem przyjęła ona rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2046 (2012) z dnia 2 maja 2012 r.,

– uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Sudanu z dnia 31 stycznia 2011 r. i decyzję Rady z dnia 23 maja 2011 r.(1),

– uwzględniając protokół ustaleń o nieagresji i współpracy podpisany przez Sudan i Sudan Południowy w dniu 10 lutego 2012 r.,

– uwzględniając oświadczenia rzecznika wysokiej przedstawiciel UE Catherine Ashton z dnia 28 marca 2012 r. i 11 kwietnia 2012 r. w sprawie starć zbrojnych na granicy między Sudanem i Sudanem Południowym,

– uwzględniając oświadczenie Unii Afrykańskiej z dnia 17 kwietnia 2012 r. wzywające Sudan i Sudan Południowy do odpowiedzialnego postępowania oraz rozważenia apeli Unii Afrykańskiej i społeczności międzynarodowej o natychmiastowe zakończenie obecnego konfliktu między obydwoma krajami,

– uwzględniając oświadczenie rzecznika sekretarza generalnego ONZ z dnia 16 kwietnia 2012 r. w sprawie sytuacji w Sudanie i Sudanie Południowym wyrażające głębokie zaniepokojenie trwającymi działaniami wojennymi między obydwoma krajami, w tym ich konsekwencjami dla niewinnych osób cywilnych,

– uwzględniając oświadczenie sekretarza generalnego ONZ Ban Ki-moona z dnia 19 kwietnia 2012 r. nakłaniające Sudan i Sudan Południowy do zakończenia działań wojennych, aby zapobiec wznowieniu konfliktu, który w okresie dwóch dziesięcioleci kosztował już życie milionów osób,

– uwzględniając konkluzje Rady z dnia 23 kwietnia 2012 r. w sprawie Sudanu i Sudanu Południowego (3159. posiedzenie Rady do Spraw Zagranicznych) wyrażające głębokie zaniepokojenie UE eskalacją konfliktu między Sudanem i Sudanem Południowym,

– uwzględniając plan działania dla Sudanu i Sudanu Południowego nakreślony w komunikacie wydanym przez Radę Pokoju i Bezpieczeństwa Unii Afrykańskiej w dniu 24 kwietnia 2012 r., który UE w pełni popiera,

– uwzględniając sudańskie kompleksowe porozumienie pokojowe (CPA) z 2005 r.,

– uwzględniając misję ONZ w Sudanie Południowym (UNMISS) oraz tymczasowe siły bezpieczeństwa ONZ na rzecz Abyei (UNISFA),

– uwzględniając deklarację współprzewodniczących Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE w sprawie Sudanu i Sudanu Południowego z dnia 30 maja 2012 r.,

– uwzględniając art. 110 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A. mając na uwadze, że powtarzające się zbrojne incydenty graniczne między Sudanem a Sudanem Południowym, w tym ruchy oddziałów zbrojnych, zajęcie i okupacja Heglig, wspieranie sił zastępczych, wspieranie rebeliantów na terenie przeciwnika oraz walki między Sudańskimi Siłami Zbrojnymi (SAF) i Ludową Armią Wyzwolenia Sudanu (SPLA) doprowadziły do przekształcenia konfliktu między Sudanem a Sudanem Południowym w otwartą konfrontację;

B. mając na uwadze, że walki między Sudanem i Sudanem Południowym oraz walki trwające w prowincjach Kordofanu Południowego i Nilu Błękitnego doprowadziły do bardzo trudnej sytuacji humanitarnej w Sudanie;

C. mając na uwadze, że brak porozumienia w sprawie tymczasowych ustaleń gospodarczych między obydwoma krajami, w tym wykorzystania ropy naftowej, doprowadziły do konfiskaty przez Chartum ropy płynącej z południa oraz decyzji Sudanu Południowego o zaprzestaniu produkcji ropy naftowej, co wydatnie przyczyniło się do obecnego kryzysu;

D. mając na uwadze, że w dniu 29 czerwca 2011 r. między rządem Sudanu a rządem Sudanu Południowego zostało zawarte porozumienie w sprawie bezpieczeństwa granic i wspólnego mechanizmu w zakresie polityki i bezpieczeństwa, obejmujące zobowiązanie do utworzenia bezpiecznej zdemilitaryzowanej strefy granicznej, a w dniu 30 lipca 2011 r. – porozumienie w sprawie misji wspierania kontroli granic;

E. mając na uwadze, że Sudan Południowy zapowiedział natychmiastowe wycofanie się z okręgu Abyei zgodnie z porozumieniem między Sudanem a Sudanem Południowym z dnia 20 czerwca 2011 r.;

F. mając na uwadze, że projekty decyzji zaproponowane stronom w ramach wspólnego mechanizmu w zakresie polityki i bezpieczeństwa przez Panel Wykonawczy Wysokiego Szczebla Unii Afrykańskiej dnia 4 kwietnia 2012 r. stanowią solidne podstawy do zapewnienia wzajemnego bezpieczeństwa wzdłuż wspólnej granicy między Sudanem i Sudanem Południowym;

G. mając na uwadze, że w rezolucji jednogłośnie przyjętej przez Radę Bezpieczeństwa ONZ dnia 2 maja 2012 r. zatwierdzono plan działania dla Sudanu i Sudanu Południowego w celu zakończenia działań wojennych i rozwiązania w ciągu kolejnych trzech miesięcy problemów nierozstrzygniętych po secesji;

H. mając na uwadze, że zarówno Sudan, jak i Sudan Południowy przychylnie odniosły się do planu działania i potwierdziły zobowiązanie do natychmiastowego zaprzestania działań wojennych; mając na uwadze, że stosunki między obydwoma krajami wciąż są jednak bardzo napięte;

I. mając na uwadze, że dnia 4 czerwca 2012 r. zarówno Sudan, jak i Sudan Południowy rozpoczęły pierwsze rozmowy wysokiego szczebla na temat bezpieczeństwa granic, jako że szereg starć na granicy groziło wznowieniem wojny domowej i przerodzeniem się w konflikt na pełną skalę;

J. mając na uwadze, że UE przykłada szczególną wagę do natychmiastowego uruchomienia wspólnego mechanizmu weryfikacji i monitorowania granic poprzez wysłanie międzynarodowych obserwatorów i innego personelu w teren w celu monitorowania sytuacji i pomocy w zapewnieniu przestrzegania ustaleń;

K. mając na uwadze, że Sudan i Sudan Południowy nawiedziła klęska suszy i ludność zaczęła się przemieszczać w poszukiwaniu żywności, oraz mając na uwadze, że zdaniem pracowników ONZ około jednemu milionowi ludzi może grozić śmierć głodowa, jeżeli w najbliższych miesiącach nie dotrze do nich pomoc żywnościowa;

1. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zarówno Sudan, jak i Sudan Południowy zaakceptowały plan działania zatwierdzony w rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2046 (2012) z dnia 2 maja 2012 r. oraz potwierdziły zobowiązanie do natychmiastowego zakończenia działań wojennych; z zadowoleniem przyjmuje wznowienie bezpośrednich negocjacji w Addis Abebie, jak również rolę Unii Afrykańskiej i mediacji Thabo Mbekiego w tym procesie;

2. wzywa Sudan i Sudan Południowy do wykazania politycznej i praktycznej woli podążania drogą pokoju przez podjęcie problemów bezpieczeństwa obu stron w drodze konstruktywnych negocjacji w ramach wspólnego mechanizmu w zakresie polityki i bezpieczeństwa, począwszy od utworzenia bezpiecznej zdemilitaryzowanej strefy granicznej i bezwarunkowego wycofania wszystkich oddziałów zbrojnych na swoją stronę granicy, zgodnie z wcześniej przyjętymi porozumieniami, w tym porozumieniem w sprawie misji wspierania kontroli granic z dnia 30 lipca 2011 r;

3. apeluje o natychmiastowe uruchomienie wspólnego mechanizmu weryfikacji i monitorowania granic przez wysłanie międzynarodowych obserwatorów i innego personelu w teren w celu monitorowania i pomocy w zapewnieniu przestrzegania ustaleń;

4. wzywa Sudan i Sudan Południowy do realizacji niewykonanych elementów porozumienia z dnia 20 czerwca 2011 r. w sprawie tymczasowych środków bezpieczeństwa i ustaleń administracyjnych dotyczących okręgu Abyei, w szczególności wycofania wszystkich sił sudańskich i południowosudańskich z okręgu Abyei; z zadowoleniem przyjmuje wycofanie armii Sudanu Południowego z Heglig i wzywa rząd Sudanu do uczynienia tego samego; wzywa do natychmiastowego zaprzestania przez Sudańskie Siły Zbrojne bombardowań z powietrza Sudanu Południowego;

5. wzywa Sudan i Sudan Południowy, by zaprzestały ukrywać i wspierać grupy rebeliantów występujące przeciwko drugiemu krajowi;

6. wzywa wszystkie strony, aby stosowały się w szczególności do ust. 7 i 16 decyzji Rady Pokoju i Bezpieczeństwa Unii Afrykańskiej z dnia 24 kwietnia 2012 r., w których podkreślono, że granic terytoriów państw nie zmienia się z użyciem siły, a wszelkie spory terytorialne rozstrzygane są wyłącznie za pomocą wzajemnie uzgodnionych, pokojowych środków politycznych oraz że rozwiązanie konfliktu w Kordofanie Południowym i Nilu Błękitnym nie może być rozwiązaniem militarnym;

7. wzywa UE do dalszej ścisłej współpracy z partnerami międzynarodowymi, w szczególności z Unią Afrykańską i ONZ, aby dopilnować wdrożenia przez Sudan i Sudan Południowy rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 2 maja 2012 r. w sprawie planu działania dla Sudanu i Sudanu Południowego;

8. wyraża głębokie zaniepokojenie sytuacją humanitarną, do jakiej doprowadziły walki między Sudanem i Sudanem Południowym oraz ciągłe walki w prowincji Kordofanu Południowego i Nilu Błękitnego w Sudanie; zdecydowanie potępia wszystkie akty przemocy dokonywane wobec ludności cywilnej z pogwałceniem międzynarodowego prawa humanitarnego i prawa w dziedzinie praw człowieka;

9. wzywa wszystkie strony, by propagowały i chroniły prawa człowieka, w tym prawa kobiet i prawa osób należących do grup szczególnie wrażliwych, oraz by stosowały się do zobowiązań wynikających z prawa międzynarodowego, w tym międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowego prawa w dziedzinie praw człowieka, oraz apeluje o pociągnięcie do odpowiedzialności wszystkich osób, które dopuściły się poważnego naruszenia tego prawa, w tym przemocy seksualnej;

10. zdecydowanie nalega na Sudan i Sudan Południowy, aby zezwoliły na udzielenie pomocy humanitarnej ludności na obszarach objętych konfliktem, w szczególności w Kordofanie Południowym i Nilu Błękitnym, i – zgodnie z prawem międzynarodowym i międzynarodowym prawem humanitarnym – zapewniły personelowi ONZ i innych organizacji humanitarnych bezpieczny, swobodny i bezpośredni dostęp oraz dostawy prowiantu i sprzętu, aby umożliwić temu personelowi skuteczne wykonywanie zadań polegających na udzielaniu pomocy ludności cywilnej dotkniętej konfliktem;

11. wzywa oba kraje do zaprzestania podburzającej retoryki i wrogiej propagandy, które prowadzą do wzajemnej demonizacji, ksenofobii i zagrożenia przemocą; wzywa oba rządy do przyjęcia pełnej odpowiedzialności za ochronę obywateli na zasadzie wzajemności zgodnie z międzynarodowymi zasadami spójnymi z porozumieniem ramowym w sprawie statusu obywateli drugiego państwa i powiązanych kwestii parafowanym w marcu 2012 r.;

12. wyraża zadowolenie z decyzji Rady Bezpieczeństwa ONZ o przedłużeniu mandatu misji ONZ (UNMIS) i wysłaniu do Sudanu dodatkowych sił pokojowych; jest zdania, że dalsza obecność ONZ przynosi niezwykłe korzyści dla pokojowego rozwoju tych dwóch zdolnych do samodzielnego funkcjonowania państw; wzywa zarówno Sudan, jak i Sudan Południowy do przyjęcia z zadowoleniem sił ONZ i zapewnienia im bezpieczeństwa;

13. stanowczo wzywa Sudan i Sudan Południowy do zawarcia porozumienia w sprawie nierozwiązanej kwestii tymczasowych ustaleń politycznych i gospodarczych między obydwoma krajami, w tym wykorzystania ropy naftowej; powtarza, że warunkiem wstępnym zapanowania pokoju i stabilności w regionie jest rozwiązanie kwestii wytyczenia granic;

14. wzywa Sudan i Sudan Południowy do skorzystania z usług programu Unii Afrykańskiej w sprawie granic, co mogłyby pomóc stronom w rozwiązaniu problemów dotyczących wyznaczenia i wytyczenia granic oraz rozstrzygnięciu kwestii spornych obszarów na podstawie najlepszych wzorców afrykańskich i zasad międzynarodowych;

15. jest przekonany, że dla osiągnięcia długoterminowej stabilności w regionie niezbędna jest nowa ujednolicona, kompleksowa strategia międzynarodowa, w której UE odgrywałaby rolę obok innych podmiotów międzynarodowych i regionalnych, i która koncentrowałaby się nie tylko na problemach na osi północ-południe i sytuacji w Kordofanie Południowym i Nilu Błękitnym, lecz również na bardzo opóźnionym procesie reform w Sudanie i pogłębieniu reform demokratycznych w Sudanie Południowym; wzywa wysoką przedstawiciel/ wiceprzewodniczącą oraz Komisję, by były gotowe do udzielenia niezbędnej pomocy, jeżeli rządząca w Sudanie Partia Kongresu Narodowego (NCP) zgodzi się na podjęcie wolnego i nieograniczonego dialogu narodowego mającego na celu ustalenie rozwiązań konstytucyjnych obejmujących wszystkie strony i przez nie akceptowanych oraz podejmie rzeczywiste kroki w kierunku położenia kresu bezkarności w Darfurze, Kordofanie Południowym i regionie Nilu Błękitnego;

16. wzywa Komisję, państwa członkowskie UE i społeczność międzynarodową do wywiązania się z zobowiązań do finansowania pomocy dla regionu, a zwłaszcza do podjęcia problemu dotkliwego braku pomocy żywnościowej, tymczasowych schronień i ochrony; wzywa do uważnego śledzenia sytuacji pod względem bezpieczeństwa żywnościowego i do podejmowania działań w razie pogorszenia się tej sytuacji;

17. wzywa swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji Europejskiej, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie Bezpieczeństwa i sekretarzowi generalnemu ONZ, specjalnej przedstawiciel UE ds. Sudanu Południowego, rządowi Sudanu, rządowi Sudanu Południowego, instytucjom Unii Afrykańskiej, przewodniczącemu Panelu Wysokiego Szczebla Unii Afrykańskiej ds. Sudanu, a także rządom i parlamentom państw członkowskich UE.

(1)	Dz.U. L 142 z 28.5.2011, s. 61.

Umowa o handlu między Unią Europejską a Kolumbią i Peru

300k

79k

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie umowy o handlu między UE a Kolumbią i Peru (2012/2628 (RSP))

P7_TA(2012)0249

B7-0301/2012

Parlament Europejski,

– uwzględniając zakończenie negocjacji w sprawie umowy o handlu między UE a Kolumbią i Peru w dniu 1 marca 2010 r. oraz ogłoszenie zamknięcia negocjacji handlowych w dniu 19 maja 2010 r.,

– uwzględniając parafowanie umowy o handlu między UE a Kolumbią i Peru w dniu 23 marca 2011 r.,

– uwzględniając oficjalne zatwierdzenie umowy o handlu przez trzy strony w dniu 13 kwietnia 2011 r.,

– uwzględniając wniosek Komisji dotyczący decyzji Rady w sprawie podpisania w imieniu Unii Europejskiej umowy o handlu między Unią Europejską a Kolumbią i Peru (COM(2011)0570),

– uwzględniając swoje rezolucje z dnia 5 maja 2010 r. w sprawie strategii UE dotyczącej stosunków z Ameryką Łacińską(1) oraz z dnia 21 października 2010 r. w sprawie stosunków handlowych Unii Europejskiej z Ameryką Łacińską(2),

– uwzględniając rezolucje Europejsko-Latynoamerykańskiego Zgromadzenia Parlamentarnego, w szczególności rezolucję z dnia 19 maja 2011 r. w sprawie perspektyw dotyczących stosunków handlowych między Unią Europejską a Ameryką Łacińską,

– uwzględniając skierowane do Komisji pytanie z dnia 26 kwietnia 2012 r. w sprawie umowy o handlu miedzy UE a Kolumbią i Peru (O–000107/2012 – B7–0114/2012),

– uwzględniając art. 115 ust. 5 oraz art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A. mając na uwadze znaczenie więzi historycznych i kulturalnych, umowa o handlu między Unią Europejską a Kolumbią i Peru ma na celu otwarcie rynków między innymi dla towarów, usług, zamówień rządowych i inwestycji oraz wspieranie integracji gospodarczej między stronami oraz wszechstronnego rozwoju gospodarczego w celu zmniejszenia ubóstwa, stworzenia nowych możliwości zatrudnienia, poprawy warunków pracy oraz podniesienia poziomu życia przez liberalizację i rozszerzenie zakresu handlu i inwestycji pomiędzy ich terytoriami, a także przez wspieranie zobowiązania do realizacji umowy o handlu zgodnie z celami zrównoważonego rozwoju, w tym sprzyjanie postępowi gospodarczemu, poszanowanie praw pracowniczych i ochronę środowiska zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami stron;

B. mając na uwadze, że Unia Europejska jest drugim partnerem handlowym Kolumbii i Peru pod względem wielkości wymiany handlowej, oraz mając na uwadze, że planowana umowa o handlu przewiduje całkowitą liberalizację handlu produktami przemysłowymi i produktami rybołówstwa, co w perspektywie długoterminowej mogłoby podnieść kolumbijski PKB do 1,3% a peruwiański – o 0,7%, ale zgodnie z wynikami niezależnej oceny wpływu na zrównoważony rozwój mogłoby także w dużym stopniu wywrzeć niekorzystny wpływ na poziomie środowiskowym i społecznym;

C. mając na uwadze, że wraz z wejściem w życie umowy o handlu Kolumbia i Peru utraciłyby szczególne rozwiązanie motywacyjne (GSP+) w ramach ogólnego systemu preferencji UE, które jest obecnie przedmiotem przeglądu;

D. mając na uwadze, że w ramach obecnego systemu GSP+ zarówno Kolumbii, jak i Peru przysługują preferencje taryfowe w zamian za zapewnienie skutecznego wdrażania 27 podstawowych konwencji dotyczących praw człowieka i środowiska, w tym czterech podstawowych norm pracy Międzynarodowej Organizacji Pracy;

E. mając na uwadze, że zgodnie z Traktatem o Unii Europejskiej w swych działaniach na arenie międzynarodowej Unia postępuje zgodnie z zasadami, które leżą u podstaw jej utworzenia, rozwoju i rozszerzenia oraz które zamierza wspierać na świecie: demokracji, państwa prawa, powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, poszanowania godności ludzkiej, zasad równości i solidarności oraz poszanowania zasad Karty Narodów Zjednoczonych oraz prawa międzynarodowego; mając na uwadze, że Unia dąży do rozwijania stosunków i budowania partnerstwa z państwami trzecimi, organizacjami międzynarodowymi, regionalnymi lub światowymi, które również przestrzegają wymienionych zasad;

F. mając na uwadze, że pierwszy artykuł umowy o handlu zawiera obszerne i wiążące przepisy gwarantujące ochronę praw człowieka, w których stwierdza się, że „poszanowanie zasad demokracji i podstawowych praw człowieka ustanowionych przez Powszechną deklarację praw człowieka oraz przestrzeganie zasady państwa prawa leży u podstaw polityki wewnętrznej i zagranicznej stron i stanowi zasadniczy element umowy”; mając na uwadze, że nieprzestrzeganie praw człowieka i zasad demokratycznych stanowiłoby istotne naruszenie umowy o handlu, co zgodnie z publicznym prawem międzynarodowym spowodowałoby przyjęcie odpowiednich środków, obejmujących możliwość rozwiązania lub częściowego albo całkowitego zawieszenia umowy; mając na uwadze konieczność zapewnienia właściwego monitorowania poszanowania praw człowieka przez wszystkich sygnatariuszy oraz zagwarantowania faktycznej wykonalności klauzuli dotyczącej praw człowieka;

G. mając na uwadze, że umowa o handlu proponuje gwarancje w celu zapewnienia, aby nowa struktura stosunków handlowych i inwestycyjnych UE działała na korzyść dalekosiężnej ochrony społecznej i środowiskowej oraz na korzyść zrównoważonego rozwoju przez propagowanie i zachowanie wysokiej jakości standardów pracy i standardów środowiskowych dla wszystkich stron, jako że zawiera rozdział dotyczący handlu i zrównoważonego rozwoju;

H. mając na uwadze, że Kolumbia i Peru w ciągu ostatnich lat podjęły ogromne starania o podniesienie ogólnego poziomu życia swoich obywateli, w tym w odniesieniu do praw człowieka i praw pracowniczych;

I. mając na uwadze, że mimo tych ogromnych starań osiągnięcie pełnej zgodności z wysokimi standardami, które wyznaczają i których domagają się obywatele, organizacje społeczeństwa obywatelskiego, partie opozycyjne i rząd, wymaga jeszcze wiele pracy zarówno w Kolumbii, jak i w Peru, zwłaszcza jeśli chodzi o skuteczne wdrażanie nowych ram prawnych, które mają doprowadzić do rozwiązania zadawnionych, nie w pełni rozwikłanych problemów, dotyczących utrzymującego się od lat ubóstwa, przemocy i korupcji, wewnętrznych konfliktów zbrojnych (w przypadku Kolumbii konflikt ten trwa od ponad 50 lat), nielegalnych zbrojnych ugrupowań, handlu narkotykami, bezkarności i konfiskat gruntów;

J. mając na uwadze, że mimo tych ogromnych starań Kolumbia nadal jest krajem o najwyższej liczbie zabójstw działaczy związkowych na świecie, a także mając na uwadze, że pomimo niedawnej zasadniczej poprawy w egzekwowaniu prawa nadal nie ukarano sprawców ponad 90% tych zbrodni; mając na uwadze, że liczba uchodźców wewnętrznych sięga blisko 4 milionów; mając na uwadze, że specjalny sprawozdawca ONZ ds. praw ludów tubylczych docenił uznanie praw ludów tubylczych przez kolumbijskie państwo, wezwał jednak Kolumbię, by zwróciła się do specjalnego doradcy ONZ ds. zapobiegania zbrodniom ludobójstwa o monitorowanie sytuacji wspólnot tubylczych zagrożonych kulturową lub fizyczną zagładą z powodu wieloletniego wewnętrznego konfliktu zbrojnego w tym kraju;

1. wyraża ubolewanie nad tym, że choć w rozdziale dotyczącym handlu i zrównoważonego rozwoju zawarto prawnie wiążące postanowienia, to jednak w umowie o handlu nie ma wiążącego mechanizmu rozstrzygania sporów w odniesieniu do tego rozdziału oraz że wykluczono stosowanie środków i sankcji przewidzianych w wiążącym ogólnym mechanizmie rozstrzygania sporów w przypadkach naruszenia standardów określonych w rozdziale dotyczącym handlu i zrównoważonego rozwoju, co stanowi osłabienie obecnych wiążących warunków unijnego systemu GSP+;

2. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie się wszystkich zainteresowanych strony do propagowania praw człowieka, zasad demokratycznych i państwa prawa, co potwierdza uwzględnienie w pierwszym artykule umowy o handlu obszernych i wiążących przepisów dotyczących tych podstawowych zasad;

3. podkreśla znaczenie utrzymywania konstruktywnego dialogu z naszymi krajami partnerskimi w sprawie skutecznego wdrażania wyższych standardów praw człowieka; z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie mechanizmu wzajemnego dialogu na temat praw człowieka (dialog w sprawie praw człowieka UE-Kolumbia), który został ustanowiony na zasadzie dobrowolności w 2009 r. przez Kolumbię i Unię Europejską i od tej pory odbywa się dwa razy w roku i który jest wyraźnym dowodem na to, że kolumbijski rząd jest otwarty na dialog w sprawie praw człowieka z UE oraz z innymi partnerami międzynarodowymi; jednakże z przykrością stwierdza, że Parlament Europejski nie jest na bieżąco i kompleksowo informowany o programie dialogu ani nie otrzymuje sprawozdań na temat jego przebiegu i wyników;

4. zdecydowanie popiera włączenie do umowy o handlu rozdziału dotyczącego handlu i zrównoważonego rozwoju oraz stworzenie krajowych mechanizmów i dialogu ze społeczeństwem obywatelskim, który zaangażuje obywateli indywidualnie lub w sposób zorganizowany i zbiorowy;

5. wzywa organizacje społeczeństwa obywatelskiego w krajach andyjskich oraz w Unii Europejskiej do uczestnictwa w mechanizmach monitorowania ustanowionych w umowie o handlu, w rozdziale dotyczącym handlu i zrównoważonego rozwoju; wzywa zaangażowane rządy, aby jak najszybciej utworzyły ramy prawne dla krajowych mechanizmów i dialogu ze społeczeństwem obywatelskim, o ile takie jeszcze nie istnieją, w tym aby zorganizowały intensywną kampanię informacyjną i promocyjną w celu maksymalnego zwiększenia uczestnictwa zainteresowanych grup lub osób w systemie monitorowania mechanizmu społeczeństwa obywatelskiego; proponuje, aby procedury te ustanowiono w ciągu sześciu miesięcy od wejścia w życie umowy, a nie w ciągu jednego roku, jak określono umowie o handlu(3);

6. przypomina o znaczeniu ustanowienia reprezentatywnych krajowych mechanizmów doradczych, jak określono w art. 281 umowy o handlu, z udziałem związków zawodowych, przedstawicieli pracodawców lub innych właściwych zainteresowanych stron takich jak organizacje pozarządowe, które obowiązkowo będą obserwować wdrażanie umowy o handlu, szczególnie w zakresie pracy i zrównoważonego rozwoju, z prawem do regularnych konsultacji i do składania skarg w ramach obligatoryjnego i zinstytucjonalizowanego mechanizmu, jak również do formułowania zaleceń i propozycji, w tym propozycji odbycia niezależnej wymiany poglądów ze swoimi odpowiednikami w UE;

7. proponuje, aby – w celu całkowitego osiągnięcia wysokich standardów w dziedzinie praw człowieka określonych w umowie o handlu, do czego zobowiązane są zarówno rządy andyjskie, jak i Unia Europejska – zaangażowane strony szybko utworzyły wyspecjalizowaną krajową grupę doradczą ds. praw człowieka i zasad demokratycznych, która powinna wspomagać i nadzorować wdrażanie tej lub innych umów o handlu i pełnić rolę skutecznego wewnętrznego organu doradczego dla krajowych urzędów, które uczestniczą w komisji do spraw handlu przewidzianej umową o handlu, wykorzystując jako model dla swojej działalności ramy prawne przewidziane w umowie o handlu w odniesieniu do uczestnictwa społeczeństwa obywatelskiego w podkomisji ds. handlu i zrównoważonego rozwoju; wzywa strony umowy o handlu, aby zapewniły tym krajowym grupom doradczym taki sam poziom wiążącego zaangażowania społeczeństwa obywatelskiego, jak w umowie o wolnym handlu z Koreą Południową, w tym sformalizowany i zinstytucjonalizowany mechanizm wnoszenia skarg; ponadto wzywa strony, aby zapewniły krajowym grupom doradczym pełną niezależność, również w zakresie dokonywania przez nich wyboru członków grup;

8. popiera wszystkie środki ustawodawcze i nieustawodawcze podejmowane przez obydwa kraje andyjskie w celu zwalczania ubóstwa, wszelkich form przemocy, bezkarności, korupcji i handlu narkotykami, w celu ochrony praw dzieci i kobiet – w szczególności odnośnie do pracy dzieci, w celu obrania ścieżki zrównoważonego rozwoju jako jedynej realnej przyszłości dla naszej planety, w celu wspierania praw ludności tubylczej, propagowania szerszego dialogu i uczestnictwa obywateli w procesie legislacyjnym i przywrócenia sprawiedliwości;

9. zdecydowanie potępia zabójstwa związkowców, obrońców praw człowieka, ludności cywilnej, ludności tubylczej, wszystkich osób, które stały się ofiarami wewnętrznego konfliktu zbrojnego, funkcjonariuszy policji i personelu wojskowego, do których dochodzi w szczególności w Kolumbii; zauważa jednak, że w ciągu ostatnich dwóch lat odnotowano spadek liczby zabójstw związkowców;

10. popiera starania rządu kolumbijskiego w walce z bezkarnością i zabójstwami związkowców i obrońców praw człowieka, co odzwierciedla na przykład wzrost liczby śledczych w prokuraturze krajowej prowadzących śledztwa w sprawie przestępstw popełnionych wobec związkowców ze 100 w 2010 r. do 243 w 2011 r.; zauważa także, że według danych Międzynarodowej Organizacji Pracy od 2010 r. do czerwca 2011 r. dokonano 355 aresztowań, wydano 88 wyroków skazujących, a 483 osoby skazano za zbrodnie popełnione na związkowcach; w związku z tym podkreśla znaczenie programu ochrony specjalnej, który daje obecnie ochronę państwową ponad 8 500 osobom, w tym związkowcom (13%), radnym (30%) i obrońcom praw człowieka (15%); zauważa, że budżet na ten program wzrósł z 10,5 mln EUR w 2002 r. do ponad 120 mln EUR w 2011 r.;

11. z zadowoleniem przyjmuje odniesienia do znaczenia koncepcji „handlu na rzecz zrównoważonego rozwoju” i „promocji sprawiedliwego i uczciwego handlu”, odpowiednio w art. 271 i 324 umowy o handlu; wzywa strony, aby ułatwiały handel towarami, które przyczyniają się do zrównoważonego rozwoju, z uwzględnieniem towarów, które są objęte systemami oznakowania sprawiedliwego i etycznego handlu, oraz towarów, które wiążą się ze społeczną odpowiedzialnością przedsiębiorstw i rozliczalnością, na co wskazują takie oznaczenia jak „sprawiedliwy handel”, „Rainforest Alliance”, „UTZ Certified”, „BSCI” i tym podobne;

12. wzywa strony, aby zapewniły wystarczające zdolności techniczne i finansowe w celu zagwarantowania pełnej zgodności ze standardami zrównoważonego rozwoju w ramach umowy o handlu i aby zapewniły pełny przegląd, monitorowanie i ocenę wdrażania rozdziału dotyczącego handlu i zrównoważonego rozwoju najpóźniej trzy lata po wejściu w życie umowy o wolnym handlu;

13. podkreśla w szczególności znaczenie propagowania społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw i z zadowoleniem przyjmuje zapisanie tej wartości w umowie o handlu; wzywa wszystkie strony, aby propagowały najlepsze praktyki w zakresie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw zgodnie z wytycznymi ONZ dotyczącymi biznesu i praw człowieka, wytycznymi OECD dotyczącymi społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw i niedawnym komunikatem Komisji COM(2011)0681 z dnia 25 października 2011 r. pt. „Odnowiona strategia UE na lata 2011-2014 dotycząca społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw”; jest głęboko przekonany, że wyższy poziom życia można osiągnąć tylko dzięki aktywnemu partnerstwu przedsiębiorców, pracowników, organizacji pozarządowych i państwa na szczeblu krajowym i regionalnym oraz na poziomie wspólnot lokalnych; w związku z tym przypomina o znaczeniu zaangażowania wszystkich zainteresowanych stron, zwłaszcza rządów, które muszą odgrywać zasadniczą rolę w skutecznym wdrażaniu społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw w poszczególnych państwach; wzywa UE i kraje andyjskie, by dążyły do wdrożenia na całym świecie wiążących wytycznych ONZ dotyczących społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw;

14. z zadowoleniem przyjmuje rzeczowe ustawy o ochronie środowiska dodane przez władze Kolumbii do kompendium ustaw, podkreśla jednak potrzebę ich pełnego i właściwego egzekwowania; wskazuje na potencjalne problemy środowiskowe, w tym na coraz intensywniejsze wylesianie oraz na zanieczyszczenie powodowane przez przemysł, rolnictwo i wydobycie, które mogą przynieść negatywne skutki z punktu widzenia bezpieczeństwa zaopatrzenia w wodę oraz ochrony różnorodności biologicznej;

15. wzywa kraje andyjskie, by zapewniły opracowanie przejrzystego i wiążącego harmonogramu działań na rzecz praw człowieka, praw środowiskowych i praw pracowniczych, który powinien mieć na celu głównie ochronę praw człowieka, rozszerzenie i poprawę praw działaczy związkowych oraz ochronę środowiska; proponuje, by kraje andyjskie uwzględniły plan działań dotyczący praw pracowniczych przyjęty przez Kolumbię i USA, ze szczególnym odniesieniem do następujących kwestii:

	–	egzekwowanie i wdrażanie wolnych od luk prawnych przepisów i środków politycznych gwarantujących wolność stowarzyszeń i prawo do prowadzenia rokowań zbiorowych, zwłaszcza jeśli chodzi o pracowników sektora nieformalnego, szczególnie przez wyeliminowanie zjawiska wykorzystywania spółdzielni, porozumień zbiorowych i innych środków do zamierzonego lub faktycznego odbierania pracownikom praw związkowych lub korzyści wynikających z bezpośredniego stosunku pracy;
	–	prowadzenie rygorystycznych inspekcji pracy prowadzących do nakładania kar w przypadku dyskryminacji, nieuzasadnionych zwolnień, zastraszania i stosowania gróźb wobec pracowników;
	–	jasne i mierzalne działania na rzecz intensyfikacji dialogu społecznego na szczeblu regionalnym i lokalnym oraz ze strony przedsiębiorstw;
	–	wprowadzenie środków gwarantujących skuteczne egzekwowanie przepisów dotyczących ochrony środowiska i różnorodności biologicznej, szczególnie przed negatywnymi skutkami wylesiania i wydobycia surowców;
	–	podejmowanie działań niezbędnych, by położyć kres bezkarności oraz prowadzenie dochodzeń, ściganie i karanie w sądach cywilnych osób ideowo i fizycznie najbardziej odpowiedzialnych za zbrodnie popełnione w Kolumbii;
	–	osiągnięcie jasnych, wyznaczonych na określone terminy i zorientowanych na rezultaty celów we wszystkich powyższych dziedzinach;
	–	wezwanie Komisji Europejskiej, by niezwłocznie rozpoczęła udzielanie Kolumbii i Peru pomocy we wprowadzaniu i wdrażaniu powyższego procesu, a także by regularnie przedkładała Parlamentowi Europejskiemu sprawozdania do oceny;
	–	podkreślanie, że niektóre cele harmonogramu działań należy w miarę możliwości osiągnąć przed wejściem w życie umowy o wolnym handlu;

16. wzywa Komisję do wspierania tych działań przez programy współpracy w dziedzinie edukacji, szkoleń i regulacji, zwłaszcza w drodze zwiększenia potencjału władz krajów andyjskich z myślą o skutecznym proponowaniu, egzekwowaniu i ocenie przepisów dotyczących ochrony środowiska; w związku z tym wzywa Komisję do pełnego wykorzystania instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju oraz Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka na Świecie;

17. z dużym zadowoleniem przyjmuje nową ustawę o ofiarach i zwrocie ziemi (zwaną także „ustawą 1448”), która weszła w życie w Kolumbii w dniu 1 stycznia 2012 r. i która gwarantuje odszkodowania finansowe i zwrot ziemi prawie 4 milionom ofiar wewnętrznego konfliktu zbrojnego i aktów przemocy popełnianych od 50 lat; podkreśla ogromne nakłady finansowe rządu Kolumbii, szacowane na najbliższe dziesięć lat na ponad 25 miliardów USD, czyli około 160 milionów EUR miesięcznie; podkreśla potrzebę ścisłego monitorowania i oceny wdrażania tej ustawy przy zapewnieniu ścisłych konsultacji ze społeczeństwem obywatelskim, zwłaszcza jeśli chodzi o ochronę osób powracających;

18. z zadowoleniem przyjmuje rozwiązanie wysoce kontrowersyjnej agencji wywiadu (DAS) i skazanie jej byłego dyrektora na 25 lat pozbawienia wolności, co stanowi ważny sygnał zmiany nastawienia i otwartości kolumbijskiej administracji oraz niezawisłości władzy sądowniczej;

19. podkreśla, że do podstawowych praw człowieka należy również prawo własności i że wszystkie strony umowy o handlu muszą to prawo chronić; w związku z tym przestrzega wszystkie strony umowy o handlu przed podejmowaniem jednostronnych działań mogących zagrozić ochronie inwestycji; podkreśla w związku z tym potrzebę skutecznego egzekwowania odpowiedniego mechanizmu rozstrzygania sporów;

20. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Kolumbia i Peru ratyfikowały wszystkie spośród ośmiu najważniejszych konwencji MOP oraz trzy z czterech konwencji dotyczących zarządzania, jak oświadczył przedstawiciel MOP podczas publicznego wysłuchania dotyczącego umowy o handlu, które w Parlamencie Europejskim w Brukseli, w dniu 29 lutego 2012 r., zorganizowała Komisja Handlu Międzynarodowego; podkreśla znaczenie szybkiej ratyfikacji i skutecznego wdrażania wszystkich tego rodzaju konwencji MOP, zwłaszcza konwencji nr 122 w przypadku Kolumbii i konwencji nr 129 w przypadku Peru; zwraca uwagę wszystkich stron na znaczenie ratyfikowania konwencji MOP nr 135 dotyczącej ochrony przedstawicieli pracowników; zauważa w tym kontekście, że 24 państwa członkowskie UE wciąż nie ratyfikowały konwencji MOP nr 169 dotyczącej ludności tubylczej i plemiennej;

21. podkreśla znaczenie zasady uczciwych, sprawiedliwych i przejrzystych procedur administracyjnych i sądowych dla wdrażania krajowych przepisów dotyczących praw pracowniczych, w tym rygorystycznych inspekcji pracy, a także międzynarodowych standardów praw człowieka, zgodnie ze zobowiązaniami międzynarodowymi; uważa, że uczciwe, sprawiedliwe i przejrzyste procedury administracyjne i sądowe są niezbędne również do zapewnienia nienakładania nieuzasadnionych ograniczeń na komunikację i wolność słowa, które odgrywają bardzo dużą rolę w umożliwianiu obywatelom łączenia się w organizacje;

22. uważa, że nowe uprawnienia Parlamentu Europejskiego w zakresie porozumień międzynarodowych, zapisane w traktacie lizbońskim, nakładają na niego nowe obowiązki; proponuje zatem zorganizowanie w ostatnim kwartale 2013 r. publicznych wysłuchań w Parlamencie Europejskim i w jednej z andyjskich stolic; apeluje, by po tych wysłuchaniach przedłożono Komisji Handlu Międzynarodowego i Podkomisji Praw Człowieka Parlamentu Europejskiego pisemne sprawozdanie na temat wyników stosowania umowy o handlu w tym okresie;

23. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom Kolumbii i Peru.

(1)	Dz.U. C 81 E z 15.3.2011, s. 54.
(2)	Dz.U. C 70 E z 8.3.2012, s. 79.
(3)	Art. 282 ust. 1.

Specjalny przedstawiciel UE ds. praw człowieka

211k

54k

Zalecenie Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka (2012/2088 (INI))

P7_TA(2012)0250

A7-0174/2012

Parlament Europejski,

– uwzględniając art. 2, 3, 6, 21, 31, 33 oraz 36 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

– uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka na świecie za rok 2009 oraz polityki UE w tym zakresie(1),

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 kwietnia 2012 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka na świecie oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie, w tym wpływu na strategiczną politykę UE w dziedzinie praw człowieka(2),

– uwzględniając wspólny komunikat Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Komisji Europejskiej do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2011 r. zatytułowany „Prawa człowieka i demokracja w centrum działań zewnętrznych UE – dążenie do bardziej skutecznego podejścia” (COM(2011)0886),

– uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowany „Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości dla europejskich obywateli. Plan działań służący realizacji programu sztokholmskiego” (COM(2010)0171),

– uwzględniając wytyczne Unii Europejskiej w zakresie praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego(3),

– uwzględniając przystąpienie Unii Europejskiej do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,

– uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa w sprawie odpowiedzialności politycznej(4),

– uwzględniając art. 97 Regulaminu,

– uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych (A7-0174/2012),

A. mając na uwadze, że art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej potwierdza zaangażowania UE na rzecz promocji praw człowieka i demokracji w jej wszystkich działaniach zewnętrznych, a jednocześnie gwarantuje spójność w obrębie tych dziedzin oraz spójność działań zewnętrznych i innych polityk;

B. mając na uwadze, że art. 33 TUE stwarza podstawę prawną dla mianowania specjalnego przedstawiciela UE (SPUE) ds. praw człowieka, ponieważ stanowi, co następuje: „Rada może, na wniosek wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, mianować specjalnego przedstawiciela, któremu powierza się mandat w odniesieniu do poszczególnych spraw politycznych. Specjalny przedstawiciel w sprawowaniu swojego mandatu podlega wysokiemu przedstawicielowi”;

C. mając na uwadze, że Parlament Europejski wielokrotnie apelował o mianowanie specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka (SPUE ds. praw człowieka), o czym mowa w wyżej wymienionych rezolucjach z dnia 16 grudnia 2010 r. oraz z dnia 18 kwietnia 2012 r. ;

D. mając na uwadze, że SPUE ds. praw człowieka powinien zwiększyć widoczność i spójność polityki UE w zakresie praw człowieka jako zasadniczego elementu wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) oraz przyczynić się do wzmocnienia pozycji UE w zakresie praw człowieka na świecie;

1. występuje do Rady z następującymi zaleceniami:

	(a)	chociaż mianowanie SPUE ds. praw człowieka oraz określenie jego mandatu następuje formalnie na mocy decyzji Rady opierającej się na wniosku wysokiego przedstawiciela UE, SPUE ds. praw człowieka powinien działać i zabierać głos w imieniu Unii, odzwierciedlając ciążący na wszystkich instytucjach UE i państwach członkowskich wspólny i niepodzielny obowiązek ochrony i promocji praw człowieka na świecie; mianowanie pierwszego w historii tematycznego SPUE powinno zwiększyć widoczność, skuteczność, spójność i odpowiedzialność polityki UE w zakresie praw człowieka; w szczególności Parlament Europejski powinien odgrywać właściwą rolę w procedurze mianowania i sprawowania nadzoru nad mandatem w trakcie całej kadencji;
	(b)	w celu zwiększenia przejrzystości i odpowiedzialności mandatu SPUE we właściwej komisji Parlamentu Europejskiego należy przeprowadzić wymianę poglądów/wysłuchanie z udziałem SPUE ds. praw człowieka mianowanego przez wysokiego przedstawiciela;
	(c)	wdrożenie mandatu i jego zgodność z innymi działaniami Unii w tej dziedzinie powinny podlegać regularnym przeglądom; SPUE powinien przedkładać Radzie, wysokiemu przedstawicielowi, Parlamentowi i Komisji roczne sprawozdanie z wyników, a także przedstawić obszerne sprawozdanie z realizacji mandatu pod koniec kadencji;
	(d)	polityczne cele SPUE ds. praw człowieka powinny obejmować zwiększenie spójności, skuteczności i widoczności działań UE w zakresie ochrony i promocji praw człowieka i demokracji; SPUE ds. praw człowieka powinien ściśle współpracować z Grupą Roboczą Rady ds. Praw Człowieka (COHOM); SPUE ds. praw człowieka powinien być partnerem wysokiego szczebla dla swoich odpowiedników w państwach trzecich i organizacjach międzynarodowych, mogącym również podejmować działania na forum ONZ (Zgromadzenie Ogólne ONZ, Rada Praw Człowieka ONZ itd.), a także właściwych organizacji regionalnych; SPUE ds. praw człowieka powinien przewodniczyć dialogom wysokiego szczebla dotyczącym praw człowieka oraz przewodzić konsultacjom dotyczącym praw człowieka z państwami trzecimi;
	(e)	aby osiągnąć te cele, SPUE – działając pod zwierzchnictwem wysokiego przedstawiciela – powinien dysponować silnym, niezależnym i elastycznym mandatem, który nie będzie określony na podstawie wąskich i konkretnych zadań tematycznych, lecz raczej pozwoli SPUE na podejmowanie szybkich i skutecznych działań; zgodnie z działaniami i priorytetami określonymi w planie działania SPUE ds. praw człowieka powinien również zająć się różnorodnymi zagadnieniami horyzontalnymi i przyczynić się do skuteczniejszego i spójniejszego działania w ramach polityki zewnętrznej UE; zakres mandatu SPUE powinien być całkowicie zgodny z zasadami powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, a także z celami polityki określonymi w art. 21 TUE oraz powinien obejmować wzmacnianie demokracji, praworządność i tworzenie instytucji, międzynarodowy wymiar sprawiedliwości i międzynarodowe prawo humanitarne; mandat powinien obejmować między innymi zniesienie kary śmierci, obrońców praw człowieka, zwalczanie bezkarności, przeciwdziałanie torturom, wolność wypowiedzi (w tym w internecie), wolność zrzeszania się, wolność zgromadzeń, wolność religii i przekonań, prawa mniejszości, ochronę dzieci, prawa kobiet, pokój i bezpieczeństwo, zagadnienia dotyczące płci społeczno-kulturowej oraz zwalczanie wszelkich form dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność, pochodzenie rasowe lub etniczne, płeć, orientację seksualną lub tożsamość płciową;
	(f)	mandat powinien opierać się na zasadach, jakimi kieruje się UE w swojej polityce w zakresie praw człowieka, w szczególności na wytycznych UE w sprawie kary śmierci (2008), tortur i innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania (2008), dialogu na temat praw człowieka z państwami trzecimi (2009), dzieci i konfliktów zbrojnych (2008), obrońców praw człowieka (2008), promowania i ochrony praw dziecka (2008), przemocy wobec kobiet i dziewcząt oraz zwalczania wszelkich form ich dyskryminacji (2008), międzynarodowego prawa humanitarnego (2009), zestawu narzędzi LGBT (2010) oraz rocznych sprawozdań UE dotyczących praw człowieka na świecie; ponadto mandat powinien obejmować wspieranie wysokiego przedstawiciela oraz instytucji UE w propagowaniu wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka;
	(g)	SPUE ds. praw człowieka powinien dysponować niezbędnymi kwalifikacjami zawodowymi, bogatym doświadczeniem i dowiedzionymi osiągnięciami w dziedzinie praw człowieka, a także cechować się osobistą i zawodową prawością oraz cieszyć się międzynarodową reputacją;
	(h)	SPUE ds. praw człowieka powinien być powoływany na kadencję trwającą 2,5 roku; w celu zapewnienia ciągłości, spójności i odpowiedzialności demokratycznej mandat powinien być odnawialny, a w procedurze przedłużenia mandatu należy w stosownym czasie w odpowiedni sposób skonsultować się z Parlamentem;
	(i)	SPUE ds. praw człowieka powinien ściśle współpracować z Wysokim Przedstawicielem Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz przewodniczącym Parlamentu Europejskiego, aby zapewnić spójność i włączanie praw człowieka w główny nurt wszystkich dziedzin polityki w pracach wszystkich instytucji UE; SPUE powinien blisko współdziałać z Dyrekcją ds. Praw Człowieka i Demokracji ESDZ oraz wszystkimi wielostronnymi delegaturami UE (Nowy Jork, Genewa, Wiedeń, Strasburg) oraz ze wszystkimi delegaturami UE na świecie, aby ułatwiać kontakty w zakresie praw człowieka ze wszystkimi służbami UE, delegaturami UE w państwach trzecich oraz organizacjami międzynarodowymi; Dyrekcja ds. Praw Człowieka i Demokracji ESDZ powinna zapewnić wszystkie niezbędne usługi i ułatwić realizację mandatu SPUE;
	(j)	utrzymując bliskie powiązania z Komitetem Politycznym i Bezpieczeństwa Rady, SPUE ds. praw człowieka powinien przedkładać właściwej komisji Parlamentu Europejskiego regularne sprawozdania dotyczące sytuacji w zakresie praw człowieka na świecie oraz stanu realizacji mandatu, w tym wyników sesji Rady Praw Człowieka ONZ i Zgromadzenia Ogólnego ONZ oraz dialogów dotyczących praw człowieka z państwami trzecimi, a także wdrażania krajowych strategii w dziedzinie praw człowieka;
	(k)	realizując swój mandat, SPUE ds. praw człowieka powinien współpracować z przedstawicielami lokalnego, regionalnego i krajowego społeczeństwa obywatelskiego, organizacjami pozarządowymi, ekspertami oraz organizacjami regionalnymi i międzynarodowymi działającymi w dziedzinie ochrony praw człowieka i demokracji;
	(l)	SPUE ds. praw człowieka powinien otrzymać odpowiednie zasoby finansowe i ludzkie, aby zapewnić skuteczną pracę specjalnego przedstawiciela i jego zespołu; budżet SPUE ds. praw człowieka powinien podlegać rocznemu przeglądowi;
	(m)	SPUE ds. praw człowieka powinien być odpowiedzialny za stworzenie zespołu dysponującego niezbędną specjalistyczną wiedzą polityczną zgodną z mandatem i działającego w interesie mandatu; z uwagi na zakres i międzysektorowy charakter mandatu istotne znaczenie ma przydzielenie odpowiedniej liczby pracowników do wykonywania zadań pod bezpośrednim nadzorem SPUE ds. praw człowieka; w skład zespołu mogą wejść pracownicy oddelegowani z państw członkowskich i instytucji UE, co odzwierciedla również potrzebę zapewnienia spójności i włączania praw człowieka w główny nurt całej działalności wszystkich instytucji UE i państw członkowskich;
	(n)	w mandacie SPUE ds. praw człowieka należy zawrzeć odniesienie do niniejszego zalecenia;

2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie, wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz przedstawienia go do wiadomości Komisji.

(1)	Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0489.
(2)	Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0126.
(3)	http://www.eeas.europa.eu/human_rights/docs/guidelines_en.pdf
(4)	Dz.U. C 351 E, z 2.12.2011, s. 470.

Negocjacje dotyczące traktatu ONZ o handlu bronią

313k

81k

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie negocjacji dotyczących traktatu ONZ o handlu bronią (2012/2636(RSP))

P7_TA(2012)0251

B7-0276/2012

Parlament Europejski,

– uwzględniając konferencję Narodów Zjednoczonych poświęconą negocjacjom w sprawie traktatu o handlu bronią, która odbędzie się w dniach 2-27 lipca 2012 r. w Nowym Jorku,

– uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 61/89(1) z dnia 6 grudnia 2006 r. pt. „Ku traktatowi o handlu bronią: ustanowienie wspólnych międzynarodowych standardów przywozu, wywozu i transferu broni konwencjonalnej”, popartą przez 153 państwa członkowskie ONZ i wyznaczającą oficjalny początek procesu zmierzającego do podpisania traktatu o handlu bronią, oraz rezolucję nr 64/48(2) z dnia 2 grudnia 2009 r. w sprawie traktatu o handlu bronią, popartą przez 153 państwa członkowskie ONZ, na mocy której postanowiono zwołać w 2012 r. konferencję ONZ poświęconą traktatowi o handlu bronią, aby opracować prawnie wiążący instrument dotyczący jak najwyższych wspólnych standardów międzynarodowych w zakresie transferu broni konwencjonalnej,

– uwzględniając decyzję Rady 2010/336/WPZiB(3) z dnia 14 czerwca 2010 r. oraz poprzednie decyzje Rady w sprawie działań UE wspierających traktat o handlu bronią,

– uwzględniając wspólne stanowisko Rady 2008/944/WPZiB z dnia 8 grudnia 2008 r.określające wspólne zasady kontroli wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego(4),

– uwzględniając konkluzje Rady Unii Europejskiej, a w szczególności konkluzje z dnia 10 grudnia 2007 r. i 12 lipca 2010 r. w sprawie traktatu o handlu bronią,

– uwzględniając swoje rezolucje: z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie traktatu o handlu bronią oraz ustanowienia wspólnych międzynarodowych norm importu, eksportu i transferu broni konwencjonalnej(5), z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie Kodeksu postępowania Unii Europejskiej w sprawie wywozu broni(6) oraz z dnia 4 grudnia 2008 r. w sprawie Kodeksu postępowania UE w sprawie wywozu broni(7), w których podkreśla się pilną potrzebę podpisania traktatu o handlu bronią,

– uwzględniając odpowiedź UE na wniosek sekretarza generalnego ONZ o przedstawienie opinii na temat elementów traktatu o handlu bronią,

– uwzględniając prowadzone na całym świecie liczne kampanie społeczeństwa obywatelskiego na rzecz trwałego i solidnego traktatu o handlu bronią, w tym kampanię na rzecz kontroli zbrojeń oraz apel laureatów Pokojowej Nagrody Nobla,

– uwzględniając dyrektywę 2009/43/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie uproszczenia warunków transferu produktów związanych z obronnością we Wspólnocie(8),

– uwzględniając art. 34 Traktatu o Unii Europejskiej,

– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A. mając na uwadze brak prawnie wiążącego międzynarodowego traktatu dotyczącego uregulowania transferu broni konwencjonalnej;

B. mając na uwadze, że ponad 40 państw członkowskich ONZ nie posiada krajowych ram regulacyjnych w zakresie kontroli transferów broni ani nie przestrzega żadnych norm regionalnych czy międzynarodowych;

C. mając na uwadze, że szacunkowa całkowita wartość umów w sprawie handlu bronią z krajami rozwijającymi się w 2010 r. wyniosła 40 355 mld USD, zaś wartość dostaw według Służby Badawczej Kongresu USA(9) została określona na 34 989 mld USD;

D. mając na uwadze, że w rezolucji 64/48 Zgromadzenia Ogólnego ONZ nalega się, by państwa członkowskie ONZ wypracowały skuteczny i wyważony prawnie wiążący instrument, ustanawiający jak najwyższe wspólne normy międzynarodowe w zakresie transferu broni konwencjonalnej, oraz przyjęły trwały i solidny traktat;

E. mając na uwadze, że Zgromadzenie Ogólne ONZ określiło, iż w przypadku traktatu o handlu bronią celem jest „prawnie wiążący traktat ustanawiający wspólne międzynarodowe standardy importu, eksportu i transferu broni konwencjonalnej”(10), zaś w odniesieniu do państw „dopilnowanie, by ich systemy krajowe i kontrole wewnętrzne były zgodne z jak najwyższymi normami, tak aby zapobiegać przekierowaniu broni konwencjonalnej z rynku legalnego na nielegalny, gdzie może być ona wykorzystywana do ataków terrorystycznych, działań przestępczości zorganizowanej oraz do innych rodzajów działalności przestępczej”(11);

F. mając na uwadze, że niekontrolowany i nieuregulowany handel bronią stanowi poważne zagrożenie dla lokalnego, krajowego, regionalnego i międzynarodowego pokoju, bezpieczeństwa i stabilności, ale także dla demokracji, rządów prawa oraz zrównoważonego rozwoju społecznego i gospodarczego; mając na uwadze, że nieuregulowany handel bronią przyczynia się do konfliktów zbrojnych, przesiedleń ludności, przestępczości zorganizowanej i terroryzmu;

G. mając na uwadze, że traktat o handlu bronią, który będzie przedmiotem negocjacji w 2012 r., musi zawierać jasne i wiążące postanowienia, spójne z najwyższymi międzynarodowymi normami, w tym prezentować pełną zgodność z międzynarodowym prawem dotyczącym praw człowieka (MPPC) oraz międzynarodowym prawem humanitarnym (MPH);

H. mając na uwadze, że jednolite, spójne i konsekwentne podejście UE ma kluczowe znaczenie dla przyjęcia i skutecznego wdrożenia takiego traktatu na szczeblu światowym;

I. mając na uwadze, że nie istnieją żadne wiążące zobowiązania w dziedzinie transferów broni wyraźnie chroniące międzynarodowe prawo dotyczące praw człowieka i międzynarodowe prawo humanitarne;

J. mając na uwadze, że Rada podkreśliła, iż nie należy szczędzić wysiłków na rzecz zapewnienia jak najbardziej integracyjnego charakteru sesji komitetu przygotowawczego; mając na uwadze, że w związku z tym Rada przyjęła w dniu 14 czerwca 2010 r. decyzję 2010/336/WPZiB w sprawie działań UE wspierających traktat o handlu bronią, w ramach europejskiej strategii bezpieczeństwa, w celu propagowania traktatu o handlu bronią wśród państw członkowskich ONZ, w społeczeństwie obywatelskim oraz w przemyśle;

K. mając na uwadze, że wspólne stanowisko UE określające wspólne zasady regulujące kontrolę wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego od momentu jego przyjęcia przyczyniło się do harmonizacji krajowych strategii politycznych państw członkowskich UE w dziedzinie kontroli eksportu broni, a zawarte w nim zasady i kryteria zostały oficjalnie wdrożone przez różne państwa trzecie;

L. mając na uwadze, że traktat o handlu bronią musi nakładać większą odpowiedzialność, a jego wdrażanie musi odbywać się w sposób otwarty i przejrzysty;

M. mając na uwadze, że karta ONZ przyznaje państwom członkowskim ONZ prawa oraz nakłada na nie obowiązki, w tym na mocy art. 51 przyznaje wszystkim państwom niezbywalne prawo do samoobrony indywidualnej lub zbiorowej;

Przejrzystość i odpowiedzialność – kluczowe elementy solidnego traktatu o handlu bronią

1. zauważa, że wartość światowego eksportu broni nadal rośnie mimo kryzysu gospodarczego i finansowego i że państwa członkowskie UE odpowiadają niezmiennie za ok. 30% całkowitego eksportu oraz należą do największych producentów i eksporterów broni na świecie(12); w związku z tym podkreśla, że UE ponosi odpowiedzialność za rozwój i przyczynianie się do uregulowanego i bardziej przejrzystego oraz kontrolowanego handlu bronią na skalę światową i że leży to również w jej interesie;

2. stwierdza, że słabo uregulowany, niekontrolowany i nieprzejrzysty handel bronią jest nieodpowiedzialny, powoduje niepotrzebne cierpienia ludzkie, podsyca konflikty zbrojne, sprzyja niestabilności, atakom terrorystycznym i korupcji, szkodzi procesom odbudowy pokoju, dobrym rządom i rozwojowi społeczno-gospodarczemu oraz prowadzi do obalania demokratycznie wybranych rządów oraz łamania praworządności, praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego;

3. w związku z tym wzywa, by przewidziane na lipiec 2012 r. negocjacje w sprawie prawnie wiążącego międzynarodowego traktatu o handlu bronią stały się historycznym krokiem naprzód, dzięki większej przejrzystości i odpowiedzialności, przez opracowanie najwyższych międzynarodowych norm i kryteriów oceniania decyzji w sprawie transferu, importu i eksportu broni konwencjonalnej;

4. wzywa społeczność międzynarodową do wykazania się zaangażowaniem na rzecz uregulowania międzynarodowego handlu bronią przez pełne wykorzystanie regulaminu celem opracowania kompleksowego tekstu, obejmującego wszystkie najważniejsze kwestie konieczne do uzgodnienia solidnego traktatu na konferencji w lipcu 2012 r.;

5. wzywa do przeprowadzenia szybkich negocjacji oraz pilnego przyjęcia i wprowadzenia w życie międzynarodowego i kompleksowego traktatu ONZ o handlu bronią;

Zakres stosowania

6. uważa, że skuteczny traktat powinien obejmować jak najszerszy możliwy zakres działań związanych z handlem bronią konwencjonalną, w tym import, eksport, transfer (łącznie z tranzytem i przeładunkiem, jak również z czasowym importem i eksportem oraz powrotnym eksportem), produkcję na zagranicznej licencji, zarządzanie składami oraz wszystkie pokrewne usługi związane z pośrednictwem, transportem i finansowaniem;

7. uważa, że skuteczny traktat powinien uwzględniać wszystkie aspekty handlu bronią konwencjonalną, w tym transfery międzypaństwowe, transfery między państwem a użytkownikiem prywatnym, sprzedaż komercyjną, leasing oraz pożyczki, darowizny lub pomoc przy jakiejkolwiek innej formie transferu;

8. uważa, że skuteczny traktat powinien też obejmować jak najszerszy zakres broni konwencjonalnej, w tym broń strzelecką i lekką oraz amunicję, transfery niematerialne, towary podwójnego zastosowania, elementy i technologie związane z ich wykorzystaniem, produkcję lub utrzymanie do celów wojskowych lub innych celów związanych z bezpieczeństwem i egzekwowaniem prawa;

9. uważa, że odpowiednią uwagę należy poświęcić oznakowaniu i identyfikowalności konwencjonalnej broni i amunicji, tak aby zwiększyć odpowiedzialność i zapobiegać kierowaniu transferów broni do nielegalnych odbiorców;

Kryteria i międzynarodowe normy

10. uważa, że długofalowy sukces traktatu o handlu bronią zależy od przyjęcia zestawu jak najwyższych, najsurowszych i najbardziej przejrzystych norm;

11. apeluje, by traktat o handlu bronią przypominał państwom będącym jego stronami, że wszystkie decyzje dotyczące transferu broni powinny być w pełni zgodne z podjętymi przez nie międzynarodowymi zobowiązaniami, w szczególności wynikającymi z międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka, międzynarodowego prawa humanitarnego i obejmującymi zgodnie z kartą ONZ sankcje i embarga na broń nakładane przez organizacje regionalne i Radę Bezpieczeństwa ONZ; jest zdania, że państwa będące stronami nie powinny dokonywać transferów broni do państw, w przypadku których zachodzi duże ryzyko, że broń ta zostanie użyta do popełniania czynów stanowiących poważne naruszenie międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka lub międzynarodowego prawa humanitarnego, takich jak ludobójstwo, zbrodnie przeciwko ludzkości i zbrodnie wojenne, bądź też do ułatwiania takich działań;

12. wzywa państwa członkowskie ONZ do przyjęcia dodatkowych wiążących kryteriów (opracowanych jako międzynarodowe normy) stanowiących dla decydentów wytyczne w sprawie eksportu broni; uważa, że powinny one obejmować w szczególności wyniki państwa przeznaczenia w zakresie dobrych rządów, demokracji, rządów prawa, praw człowieka, nierozprzestrzeniania broni, walki z korupcją, ryzyka zmiany przeznaczenia sprzętu wojskowego, wpływu na rozwój społeczno-gospodarczy kraju oraz utrzymywania pokoju i bezpieczeństwa na poziomie regionalnym; uważa, że traktat powinien zawierać szczegółowe kryteria antykorupcyjne;

13. wzywa wysoką przedstawiciel/wiceprzewodniczącą Komisji i państwa członkowskie UE do opowiedzenia się za włączeniem do przyszłego traktatu silnych mechanizmów zwalczania korupcji, jak określono to w ust. 3 oświadczenia UE z dnia 12 lipca 2011r.; przypomina o potrzebie zamieszczenia odniesienia do korupcji zgodnie z właściwymi, mającymi zastosowanie instrumentami międzynarodowymi, a także o konieczności podejmowania odpowiednich działań w celu zapobiegania takim przestępstwom;

14. wzywa do przedstawienia tych kryteriów w formie wspólnych wytycznych operacyjnych umożliwiających przeprowadzanie ocen ryzyka jako podstawy decyzji dotyczących transferu broni;

15. wzywa Unię Europejską, by niezależnie od wyniku negocjacji w sprawie traktatu o handlu bronią nadal wspierała jak najwyższe normy w interpretacji wspólnego stanowiska Rady w sprawie wywozu broni 2008/944/WPZiB oraz zawartych w nim ośmiu kryteriów, szczególnie w odniesieniu do międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego;

Wdrażanie i sprawozdawczość

16. podkreśla znaczenie skutecznego i wiarygodnego wprowadzania w życie traktatu o handlu bronią, a także przejrzystości, odpowiedzialności państw będących jego stronami i zwiększonej koordynacji między właściwymi organami;

17. podkreśla, że solidny traktat o handlu bronią musi zawierać postanowienia i wskaźniki zobowiązujące państwa będące jego stronami do przyjęcia krajowych przepisów i powołania krajowego organu odpowiedzialnego za kontrolę wszystkich transferów broni objętych traktatem oraz za wypełnianie wszystkich wymogów dotyczących sprawozdawczości i wdrażania; uważa, że wdrażanie postanowień traktatu o handlu bronią powinno obejmować kontrole zastosowania końcowego i pośrednictwa w handlu bronią, w tym rejestrację operatorów i licencjonowanie ich działalności, ujawnianie przez wnioskodawców niezbędnych informacji i pełnej dokumentacji towarzyszącej przed wydaniem zezwolenia na eksport, a także takie środki ustawodawcze, jakie są niezbędne, by uznać za przestępstwo każdy transfer broni konwencjonalnej i amunicji odbywający się bez licencji wydanej przez organ krajowy lub niezgodny z traktatem;

18. uważa, że skuteczne wdrażanie traktatu będzie zależało od wspierania przejrzystości i wymiany – między państwami będącymi jego stronami – informacji oraz najlepszych praktyk w zakresie decyzji dotyczących eksportu, importu i transferu broni;

19. uważa, że doświadczenia zdobyte dzięki tworzonemu przez ONZ rejestrowi broni konwencjonalnej ułatwią zapewnienie takiej przejrzystości i wymianę informacji, a ponadto wzywa do dalszego rozszerzenia kategorii broni w rejestrze, w tym broni strzeleckiej i lekkiej oraz amunicji;

20. w związku z tym apeluje, by traktat o handlu bronią zawierał stanowcze i jednoznaczne zapisy dotyczące składania przez państwa będące jego stronami regularnych sprawozdań rocznych w sprawie wszystkich decyzji dotyczących transferu broni, w tym informacji dotyczących typów, ilości i odbiorców sprzętu dopuszczonego do transferu, a także sprawozdań w sprawie stosowania pełnego zakresu i postanowień traktatu; apeluje, by traktat o handlu bronią wymagał od państw będących jego stronami stworzenia systemu szczegółowej archiwizacji, przez co najmniej 20 lat, całego obrotu handlowego i wszystkich transakcji objętych krajowym systemem kontroli;

21. wzywa do utworzenia specjalnej jednostki ds. wdrażania i wsparcia traktatu o handlu bronią, której kompetencje obejmowałyby zbieranie i analizowanie sprawozdań złożonych przez państwa będące stronami traktatu, a ponadto wzywa sekretarza generalnego ONZ do publikowania rocznego sprawozdania zawierającego dalsze propozycje dotyczące wzmocnienia postanowień operacyjnych traktatu; wzywa, by jednostce ds. wdrażania i wsparcia traktatu o handlu bronią przyznać również prawo do analizowania danych dotyczących transferów broni oraz do identyfikacji rozbieżności, a także ewentualnych naruszeń traktatu i składania sprawozdania zgromadzeniu państw będących stronami traktatu;

22. domaga się upublicznienia wszystkich tego rodzaju sprawozdań;

23. apeluje o organizowanie dorocznych zgromadzeń państw będących stronami traktatu oraz pięciu corocznych konferencji przeglądowych, do udziału w których będą zachęcane organizacje społeczeństwa obywatelskiego;

24. uważa, że długofalowy sukces traktatu o handlu bronią zależy od pełnej przejrzystości i odpowiedzialności wobec właściwych organów krajowych, w tym parlamentarnych organów kontrolnych w krajach eksportujących i importujących broń; w związku z tym wzywa do stworzenia solidnych mechanizmów zapewniania przejrzystości, obejmujących doroczne sprawozdania, w celu zwiększenia roli parlamentów w pociąganiu rządów do odpowiedzialności za podejmowane decyzje dotyczące eksportu, importu i transferu broni;

25. uważa, że każde państwo będące stroną traktatu o handlu bronią, które wystąpi o wsparcie przy realizacji wynikających z niego zobowiązań, powinno otrzymać niezbędne wsparcie i pomoc techniczną; wzywa Unię Europejską do kontynuacji działań w obszarze współpracy zewnętrznej oraz do rozszerzenia pomocy w dziedzinach takich jak wsparcie legislacyjne i administracyjne oraz rozwój instytucjonalny, a także poszerzanie krajowej wiedzy eksperckiej wszystkich organów zaangażowanych w system kontroli transferu broni, łącznie z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego i parlamentami;

Rola UE i PE

26. uznaje spójną i konsekwentną rolę odgrywaną przez UE i jej państwa członkowskie przy wspieraniu międzynarodowych dążeń do przygotowania traktatu o handlu bronią; w związku z konferencją wzywa do dalszego zaangażowania i działań informacyjnych, w tym na najwyższym szczeblu politycznym, podczas zabiegów dyplomatycznych i szczytów stanowiących przygotowanie do lipcowej konferencji, a także w trakcie procesu ratyfikacji i wdrażania traktatu;

27. uważa, że odpowiedź UE na wniosek sekretarza generalnego ONZ o opinie na temat elementów traktatu o handlu bronią stanowi odpowiednią podstawę skoordynowanych działań państw członkowskich UE na międzynarodowej konferencji poświęconej traktatowi;

28. nalega, by wiceprzewodnicząca/ wysoka przedstawiciel podjęła intensywne konsultacje i koordynowała działania ze wszystkimi państwami członkowskimi UE, aby dopilnować, by UE mówiła jednym głosem i promowała swoje silne stanowisko;

29. wzywa państwa członkowskie, by w zgodzie ze zobowiązaniem wynikającym z Traktatu z Lizbony trzymały się na konferencji stanowiska UE określonego w odpowiedzi udzielonej sekretarzowi generalnemu ONZ w celu zapewnienia ambitnych wyników i solidnego traktatu o handlu bronią; wzywa w związku z tym państwa członkowskie UE, by w sposób otwarty i jednoznaczny zadeklarowały swoje pełne poparcie dla unijnej delegacji uczestniczącej w negocjacjach;

30. nalega, by wysoka przedstawiciel/wiceprzewodnicząca Komisji i państwa członkowskie opowiedziały się za solidnością w odniesieniu do treści przyszłego traktatu i przystąpienia do niego; nalega, by USA odstąpiły od swojego stanowiska, zgodnie z którym traktat o handlu bronią musi zostać wynegocjowany na podstawie konsensusu;

31. z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie wiceprzewodniczącej/ wysokiej przedstawiciel, wydane zgodnie z art. 34 ust. 1 Traktatu z Lizbony, w którym przedstawi ona Parlamentowi stanowisko UE przed konferencją;

o
o o

32. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, ONZ oraz parlamentom narodowym państw członkowskich UE.

(1)	http://daccess-dds-ny.un.org/doc/UNDOC/GEN/N06/499/77/PDF/N0649977.pdf?OpenElement
(2)	http://daccess-dds-ny.un.org/doc/UNDOC/GEN/N09/464/71/PDF/N0946471.pdf?OpenElement
(3)	Dz.U. L 152 z 18.6.2010, s. 14.
(4)	Dz.U. L 335 z 13.12. 2008 r., s. 99.
(5)	Dz.U. C 146 E z 12.6.2008, s. 342.
(6)	Dz.U. C 66 E z 20.3.2009, s. 48.
(7)	Dz.U. C 21 E z 28.1.2010, s. 2.
(8)	Dz.U. L 146 z 10.6.2009, s. 1.
(9)	http://www.sipri.org:9090/research/armaments/transfers/transparency/national_reports/united_states/CRS_Report_DN_03-10.pdf/view.
(10)	Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 61/89.
(11)	Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 63/240.
(12)	Dane pochodzą z wartości współczynnika trendu (TIV) Sztokholmskiego Międzynarodowego Instytutu Badań nad Pokojem (wyrażone w USD po stałych cenach z 1990 r.) i są dostępne pod adresem: http://www.sipri.org/databases/armstransfers/background/explanations2_default

Monitorowanie przemian demokratycznych w Demokratycznej Republice Konga

222k

63k

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie następstw wyborów w Demokratycznej Republice Konga (2012/2673(RSP))

P7_TA(2012)0252

RC-B7-0280/2012

Parlament Europejski,

– uwzględniając Deklarację zasad międzynarodowej obserwacji wyborów przyjętą przez Organizację Narodów Zjednoczonych w październiku 2005 r.,

– uwzględniając Kartę praw człowieka ONZ,

– uwzględniając Afrykańską kartę praw człowieka i ludów ratyfikowaną przez Demokratyczną Republikę Konga (DRK) w 1982 r.,

– uwzględniając komunikat Komisji w sprawie pomocy UE w organizacji wyborów i ich obserwacji,

– uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Demokratycznej Republiki Konga,

– uwzględniając umowę o partnerstwie z Kotonu podpisaną w czerwcu 2000 r.,

– uwzględniając rezolucję z dnia 22 listopada 2007 r. Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE w sprawie sytuacji w Demokratycznej Republice Konga, w szczególności we wschodniej części kraju, oraz jej wpływu na sytuację w regionie,

– uwzględniając wspólne działanie Rady 2009/769/WPZiB z dnia 19 października 2009 r. zmieniające wspólne działanie 2007/405/WPZiB w sprawie misji policyjnej Unii Europejskiej w zakresie reformy systemu bezpieczeństwa mającej odniesienie do wymiaru sprawiedliwości w Demokratycznej Republice Konga (EUPOL DR Konga),

– uwzględniając misję ds. reformy sektora bezpieczeństwa EUSEC DR Konga utworzoną w czerwcu 2005 r. (wspólne działanie Rady 2005/355/WPZiB z dnia 2 maja 2005 r. w sprawie misji doradczej i pomocowej Unii Europejskiej w zakresie reformy sektora bezpieczeństwa Demokratycznej Republiki Konga),

– uwzględniając mandat misji obserwacji wyborów (UE EOM) wysłanej przez Unię Europejską na wybory prezydenckie i parlamentarne w dniu 28 listopada 2011 r., obejmujący przedstawienie szczegółowej, bezstronnej i niezależnej oceny procesu wyborczego zgodnie z krajowymi i regionalnymi ramami prawnymi, a także zgodnie z normami i traktatami międzynarodowymi podpisanymi przez Demokratyczną Republikę Konga,

– uwzględniając mandat delegacji Parlamentu Europejskiego, która dołączyła do UE EOM i zgodziła się z jej wnioskami,

– uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Catherine Ashton w sprawie procesu wyborczego w Demokratycznej Republice Konga, wydane dnia 9 grudnia 2011 r.,

– uwzględniając wspólne oświadczenie złożone dnia 2 grudnia 2011 r. przez wysoką przedstawiciel UE C. Ashton i komisarza A. Pielbagsa w sprawie wyborów oraz oświadczenie z dnia 7 czerwca 2012 r.,

– uwzględniając sprawozdanie końcowe misji obserwacji wyborów Unii Europejskiej w Demokratycznej Republice Konga oraz zawarte w nim zalecenia,

– uwzględniając zalecenia Niezależnej Państwowej Komisji Wyborczej wydane w kwietniu 2012 r.,

– uwzględniając art. 110 ust. 2 i ust. 4 Regulaminu,

– uwzględniając art. 122 Regulaminu,

A. mając na uwadze, że misja obserwacji wyborów Unii Europejskiej w Demokratycznej Republice Konga stwierdziła w sprawozdaniu końcowym, że proces wyborczy cechował się brakiem przejrzystości i wiarygodności z powodu licznych zaobserwowanych nieprawidłowości i oszustw;

B. mając na uwadze, że UE EOM w DRK opracowała 22 zalecenia dla kongijskich władz publicznych, których celem jest zasadnicze zwiększenie przejrzystości i wiarygodności wyborów i które są technicznie wykonalne w perspektywie nadchodzących wyborów prowincjonalnych i lokalnych;

C. mając na uwadze, że wiceprzewodnicząca Komisji/wysoka przedstawiciel Catherine Ashton, mówiąc w imieniu UE, przypomniała swoje zaniepokojenie związane z poważnymi uchybieniami i brakiem przejrzystości przy opracowywaniu i publikowaniu wyników wyborów, co zgłaszała m.in. unijna misja obserwacji wyborów;

D. mając na uwadze, że chociaż same władze Konga oraz Niezależna Państwowa Komisja Wyborcza dostrzegły niedociągnięcia, Najwyższy Trybunał Sprawiedliwości DRK utrzymał w mocy ostateczne wyniki obu wyborów i w dniu 16 grudnia 2011 r. ogłosił ponowny wybór na prezydenta kraju urzędującego prezydenta Josepha Kabili;

E. mając na uwadze, że nie dotrzymano terminu organizacji wyborów stanowych i lokalnych w dniu 25 marca 2012 r. oraz mając na uwadze, że dnia 6 czerwca 2012 r. przewodniczący Niezależnej Państwowej Komisji Wyborczej ogłosił zmieniony program wyborów stanowych, miejskich, gminnych i lokalnych, który przedłuża proces wyborczy do roku 2014;

F. mając na uwadze, że Najwyższa Rada ds. Sektora Audiowizualnego i Komunikacji (CSAC) nie mogła zagwarantować przestrzegania zasady równej obecności wszystkich kandydatów w mediach;

G. mając na uwadze, że bezkarność wobec poważnego łamania praw człowieka powoduje brak bezpieczeństwa oraz, że sytuacja związana z procesem demokratyzacji w Demokratycznej Republice Konga nadal budzi zaniepokojenie, ponieważ w okresie poprzedzającym wybory prezydenckie wzrosła liczba naruszeń praw człowieka z pobudek politycznych

H. mając na uwadze, że w Demokratycznej Republice Konga zwiększyły się represje wobec obrońców praw człowieka i dziennikarzy, którzy padają ofiarą arbitralnych aresztowań i zastraszeń;

I. mając na uwadze zabójstwo Floriberta Chebeyi Bahizire'a, wiodącego działacza kongijskiego na rzecz praw człowieka i sposób, w jaki cała sprawa została rozwiązana, stanowią nie tylko poważne przestępstwa same w sobie, ale również najgorszy możliwy znak dla kongijskich obrońców praw człowieka;

J. mając na uwadze dużą ilość problemów powstałych w okresie przedwyborczym, w tym przejście na system jednoturowy w wyborach prezydenckich, unieważnioną listę wyborców, brak legitymizacji Niezależnej Państwowej Komisji Wyborczej, nieodpowiednie i źle stosowane ramy prawne oraz powołanie sędziów Sądu Najwyższego;

K. mając na uwadze, że w ramach puli środków A 10. EFR UE wspiera projekty dotyczące dobrego rządzenia, takie jak przeprowadzanie demokratycznych i przejrzystych wyborów;

L. zwracając uwagę, że UE wsparła organizację tych wyborów środkami finansowymi w wysokości 47,5 miliona EUR i przeznaczyła dalsze 2 miliony EUR na bezpieczeństwo; doceniając osobiste zaangażowanie 147 obserwatorów, którzy nadzorowali przebieg wyborów w ramach unijnej misji obserwacji wyborów w DRK w 2011 r.;

M. mając na uwadze, że w swojej rezolucji nr 1991 przyjętej dnia 28 czerwca 2011 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ przedłużyła do dnia 30 czerwca 2012 r. mandat misji stabilizacyjnej Organizacji Narodów Zjednoczonych w Demokratycznej Republice Konga (Monusco);

N. mając na uwadze, że wzrost bezrobocia, pogorszenie się sytuacji społecznej i pauperyzacja ludności także są czynnikami determinującymi niestabilność polityczną w Demokratycznej Republice Konga;

O. mając na uwadze, że 1,7 mln osób jest wewnętrznymi przesiedleńcami, a w sąsiednich krajach schroniło się 426 tys. kongijskich uchodźców;

1. wyraża przekonanie, że budowanie demokratycznego społeczeństwa wymaga przede wszystkim silnej woli politycznej i ambitnej wizji ze strony liderów politycznych, rządów i opozycji w celu tworzenia instytucji politycznych gwarantujących ludności prawa człowieka, prawa obywatelskie, polityczne, społeczne, ekonomiczne i środowiskowe;

2. wyraża opinię, że liderzy polityczni, organizacje społeczeństwa obywatelskiego, władze religijne i stowarzyszenia kobiet w DRK powinny osiągnąć konsensus narodowy w kwestii właściwych i odpowiednich instytucji oraz ustalonych i uzgodnionych procedur, za pośrednictwem których można wdrażać praktyki demokratyczne;

3. uważa, że niezależne systemy sądownictwa i mediów mają decydujący wpływ na kształt i regulację procesu demokratycznego, w celu wzmocnienia rządów prawa, utworzenia instytucji demokratycznych, w tym funkcjonującego parlamentu opartego o zasadę pluralizmu politycznego i wzmocnienia roli społeczeństwa obywatelskiego;

4. uważa, że wybory są niezbędne, jednak nie wystarczają one same w sobie do stworzenia warunków niezbędnych do zaistnienia procesu demokratyzacji, który polega na czymś więcej niż jedynie zorganizowanie wyborów; uważa, że istotnym warunkiem powodzenia procesu demokratyzacji jest zaangażowanie się na rzecz rozwoju społecznego i gospodarczego kraju oraz przestrzeganie podstawowych praw ludności, takich jak prawo do zatrudnienia, opieki zdrowotnej i edukacji;

5. wyraża uznanie dla narodu kongijskiego, który masowo uczestniczył w wyborach prezydenckich i parlamentarnych w listopadzie 2011 r., udowadniając tym samym, jak bardzo przywiązany jest do budowania prawdziwej demokracji w DRK;

6. zachęca rząd do rozpoczęcia dialogu politycznego ze wszystkimi stronami, w tym z siłami opozycji i społeczeństwem obywatelskim, torującego drogę do prawdziwej demokracji i reform politycznych w kraju;

7. podkreśla znaczenie powołania Trybunału Konstytucyjnego, który zapewni większą przejrzystość procesu wyborczego, zwłaszcza jeżeli chodzi o rozpatrywanie protestów wyborczych;

8. ponownie stwierdza niesprawność Niezależnej Krajowej Komisji Wyborczej i zaleca gruntowne reformy w szeregu dziedzin po dokonaniu przeglądu jej składu, tak aby miała rzeczywiście parytetowy charakter i reprezentowała w większym stopniu kongijskie społeczeństwo obywatelskie;

9. z zadowoleniem przyjmuje gotowość Niezależnej Państwowej Komisji Wyborczej do przywrócenia zaufania między poszczególnymi podmiotami i wdrożenia zaleceń unijnej misji obserwacji wyborów, a także wzywa w związku z tym Niezależną Państwową Komisję Wyborczą do przedstawienia propozycji dotyczących konkretnego i odpowiedniego sposobu działania;

10. podkreśla kluczową rolę kongijskiego społeczeństwa obywatelskiego w procesie wyborczym, jeśli chodzi o propagowanie edukacji obywatelskiej i krajowej obserwacji wyborów; w związku z tym zwraca się do Unii Europejskiej i wspólnoty międzynarodowej, aby wspierały DRK w staraniach na rzecz ugruntowania demokracji i pokoju, pomagały kongijskim organizacjom pozarządowym w uświadamianiu wyborców i w zakresie krajowej obserwacji wyborów oraz aby wspierały ludność Konga w dążeniu do demokracji i sprawiedliwości społecznej;

11. zachęca do rzeczywistego i skutecznego ustanowienia Najwyższej Rady ds. Sektora Audiowizualnego i Komunikacji (CSAC), aby zapewnić i zagwarantować stosowanie zasady równej obecności w mediach wszystkich kandydatów biorących udział w wyborach;

12. zdecydowanie odrzuca godne potępienia akty przemocy i naruszenia praw podstawowych, które miały miejsce podczas wyborów w dniu 28 listopada 2011 r., i zwraca się do kongijskich władz o dołożenie wszelkich starań w celu przeprowadzenia koniecznego postępowania, aby znaleźć winnych; uznaje i wspiera pracę sił bezpieczeństwa i porządku w ich wysiłkach na rzecz skutecznego przeciwstawiania się wszelkim naruszeniom praw człowieka;

13. podkreśla, że nie poczyniono znaczących postępów w postępowaniach karnych w sprawach o naruszenie praw człowieka, w szczególności o masowe gwałty; zauważa, że systemowi sądownictwa nie udało się w dużej mierze stać na straży sprawiedliwości i zapewnić odszkodowania ofiarom;

14. jest zaniepokojony tym, że zabójcy Floriberta Chebeyi, działacza na rzecz praw człowieka, pozostają pomimo orzeczenia sądu na wolności; apeluje do kongijskiego wymiaru sprawiedliwości o rozpatrzenie odwołania od tego orzeczenia złożonego przez wdowę po Floribercie Chebeyi i o ustalenie daty rozprawy apelacyjnej;

15. wzywa władze Konga, aby w imię wolności wypowiedzi nie utrudniały, ani bezpośrednio, ani pośrednio, dystrybucji w DRK filmu Thierry'ego Michela poświęconego tej sprawie;

16. apeluje do kongijskiego rządu, by zobowiązał się zdecydowanie do prowadzenia działalności politycznej opartej na poszanowaniu wszystkich praw człowieka, w tym wolności wypowiedzi i opinii, prawa do demonstracji, wolności wyznania, oraz do położenia kresu dyskryminacji ze względu na płeć i orientację seksualną; podkreśla znaczenie umocnienia praworządności, dobrych rządów i zaostrzenia walki z korupcją oraz kontroli nad służbami bezpieczeństwa;

17. wzywa obecny rząd DRK do intensywniejszych działań wewnętrznych na rzecz zaprowadzenia praworządności i zapewnienia bezpieczeństwa obywateli Konga na całym terytorium kraju; apeluje do premiera, jako do członka rządu odpowiedzialnego za finanse publiczne, by dopilnował tego, aby najwyższe standardy zarządzania finansowego i skuteczne procedury budżetowe stały się normą w procesie decyzyjnym rządu DRK;

18. stwierdza, że dyskryminacja kobiet, która utrudnia ich pełne uczestnictwo w życiu politycznym, utrzymuje się mimo faktu, że w konstytucji zapisano zasadę równości płci oraz proporcjonalnego udziału mężczyzn i kobiet w różnych organach decyzyjnych; proponuje wdrożenie wszystkich koniecznych środków, aby zapewnić włączenie kobiet w życie polityczne, oraz zmianę prawa wyborczego, tak aby zagwarantować zasadę proporcjonalnego udziału mężczyzn i kobiet;

19. z zadowoleniem przyjmuje ogłoszoną przez prezydium Niezależnej Państwowej Komisji Wyborczej, za pośrednictwem komunikatu prasowego wydanego w dniu 6 czerwca 2012 r., decyzję nr 019/CEN/BUR12, w której przedstawiono zmieniony program wyborów stanowych, miejskich, gminnych i lokalnych, który przedłuża proces wyborczy do roku 2014;

20. wzywa Niezależną Państwową Komisję Wyborczą do przedstawienia planu organizacyjnego i budżetowego, z których będzie jasno wynikać, jak zostaną przeprowadzone najbliższe wybory; apeluje o przedłożenie tych planów do zatwierdzenia przez wszystkie partie polityczne i społeczeństwo obywatelskie;

21. apeluje do wszystkich członków prezydenckiej większości, opozycji i administracji publicznej, a także do społeczeństwa obywatelskiego i ogólnie do obywateli, aby dopilnowali, by nadchodzące wybory, ujęte w zmienionym programie wyborczym na lata 2012 -2014, były przejrzyste, wiarygodne i rzetelne oraz by przestrzegano praw człowieka i podstawowych wolności;

22. zachęca Komisję i państwa członkowskie do uzależnienia wkładu finansowego Unii w kongijski proces wyborczy od skutecznej realizacji zaleceń UE EOM;

23. podkreśla, że stan bezpieczeństwa i sytuacja humanitarna w kraju nadal stanowią zagrożenie dla stabilności w regionie, i kładzie nacisk na fakt, że pokój, bezpieczeństwo, demokracja i dobre rządy stanowią warunek wstępny długofalowego rozwoju DRK;

24. apeluje do parlamentu Konga, by uczestniczył w monitorowaniu sektora wydobywczego oraz by rozważył przeprowadzenie niezależnego dochodzenia w celu zapewnienia przejrzystości działalności tego sektora;

25. popiera utworzenie stanowiska specjalnego sprawozdawcy Rady Praw Człowieka ds. DRK oraz odnowienie mandatu Monusco w celu ochrony ludności cywilnej;

26. zwraca się do władz Konga o jak najszybszą ratyfikację Afrykańskiej karty na rzecz demokracji, wyborów i dobrych rządów;

27. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Unii Afrykańskiej, rządom państw regionu Wielkich Jezior, Radzie Praw Człowieka ONZ i władzom Demokratycznej Republiki Konga.

Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności