Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie projektu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego Protokół w sprawie statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i załącznika I do tego protokołu (02074/2011 – C7-0090/2011 – 2011/0901A(COD))

P7_TA(2012)0294 A7-0185/2012

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek przedstawiony przez Trybunał Sprawiedliwości Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (02074/2011),

–  uwzględniając 257 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 281 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi projekt aktu został przedłożony Parlamentowi (C7-0090/2011),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 i ust. 15 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Komisji (COM(2011)0596),

–  uwzględniając pismo Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8 maja 2012 r.

–  uwzględniając pismo Komisji z dnia 30 maja 2012 r.,

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 31 maja 2012 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej, a także opinie Komisji Budżetowej oraz Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7–0185/2012),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  odnotowuje, że zważywszy na częściowe odnowienie składu Trybunału Sprawiedliwości w dniu 7 października 2012 r. oraz na pilną potrzebę wypracowania rozwiązania gwarantującego prawidłowe funkcjonowanie Sądu do spraw Służby Publicznej, konieczne jest przyjęcie bez dalszych opóźnień proponowanych zmian statutu dotyczących organizacji Trybunału Sprawiedliwości, Sądu i Sądu do spraw Służby Publicznej, jak podkreślono z piśmie prezesa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 8 maja 2012 r.;

3.  zastrzega sobie prawo do rozpatrzenia w późniejszym terminie części przedstawionego przez Sąd wniosku dotyczącego składu Sądu;

4.  zamierza przeprowadzić w bliskiej przyszłości debatę w Parlamencie na temat zalet wprowadzenia możliwości przedstawienia zdania odrębnego w Trybunale Sprawiedliwości;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Trybunałowi Sprawiedliwości i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 5 lipca 2012 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2012 zmieniającego Protokół w sprawie Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i załącznik I do tego protokołu

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE, Euratom) nr 741/2012)

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie projektu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie sędziów ad interim Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (01923/2011 – C7-0091/2011 – 2011/0902(COD))

P7_TA(2012)0295 A7-0184/2012

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Trybunału Sprawiedliwości przedstawiony Parlamentowi i Radzie (01923/2011),

–  uwzględniając art. 257 i 281 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi projekt aktu został przedstawiony Parlamentowi (C7–0091/2011),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 i 15 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Komisji (COM(2011)0596),

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 31 maja 2012 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A7-0184/2012),

1.  przyjmuje w pierwszym czytaniu stanowisko określone poniżej;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Trybunałowi Sprawiedliwości, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 5 lipca 2012 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/.../UE w sprawie sędziów ad interim Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE, Euratom) nr 979/2012)

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zmiany decyzji nr 1639/2006/WE ustanawiającej Program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji (2007–2013) oraz rozporządzenia (WE) nr 680/2007 ustanawiającego ogólne zasady przyznawania pomocy finansowej Wspólnoty w zakresie transeuropejskich sieci transportowych i energetycznych (COM(2011)0659 – C7-0372/2011 – 2011/0301(COD))

P7_TA(2012)0296 A7-0150/2012

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2011)0659),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 172 i art. 173 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7–0372/2011),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 23 lutego 2012 r.(1),

–  po konsultacji z Komitetem Regionów,

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 30 maja 2012 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej, a także opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz Komisji Transportu i Turystyki (A7–0150/2012),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom państw członkowskich.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 5 lipca 2012 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2012 w sprawie zmiany decyzji nr 1639/2006/WE ustanawiającej Program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji (2007–2013) oraz rozporządzenia (WE) nr 680/2007 ustanawiającego ogólne zasady przyznawania pomocy finansowej Wspólnoty w zakresie transeuropejskich sieci transportowych i energetycznych

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 670/2012)

(1) Dz.U. C 143 z 22.5.2012, s. 134.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 3/2012 na rok budżetowy 2012, sekcja 3 – Komisja (11113/2012 – C7-0147/2012 – 2012/2071(BUD))

P7_TA(2012)0297 A7-0206/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 310 i 314 oraz Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, w szczególności jego art. 106a,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(1), w szczególności jego art. 15, 37 i 38,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2012, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 1 grudnia 2011 r.(2),

–  uwzględniając stanowisko Rady dotyczące wniosku o przesunięcie środków DEC 9/2012, przyjęte w dniu 7 czerwca 2012 r.,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(3),

–  uwzględniając projekt budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 3/2012 na rok budżetowy 2012, przedłożony przez Komisję dnia 16 kwietnia 2012 r. (COM(2012)0181),

–  uwzględniając stanowisko dotyczące projektu budżetu korygującego nr 3/2012 przyjęte przez Radę w dniu 11 czerwca 2012 r. (11113/2012 – C7-0147/2012),

–  uwzględniając wniosek Komisji z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie reguł finansowych mających zastosowanie do budżetu rocznego Unii (COM(2010)0815),

–  uwzględniając art. 75b i 75e Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0206/2012),

A.  mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 3/2012 ma na celu wprowadzenie do budżetu na rok 2012 nadwyżki z roku budżetowego 2011 wynoszącej 1 496 968 014 EUR,

B.  mając na uwadze, że główne składniki tej nadwyżki to niewykorzystane środki po stronie wydatków w wysokości 0,73 mld EUR, dodatni wynik po stronie dochodów wynoszący ponad 0,67 mld EUR oraz dodatnie różnice kursowe w wysokości 0,1 mld EUR,

C.  mając na uwadze, że większość środków po stronie dochodów (0,45 mld EUR z ogólnej kwoty 0,67 mld EUR) pochodzi z grzywien i odsetek z tytułu płatności przeterminowanych,

D.  mając na uwadze, że niewykorzystane środki po stronie wydatków, które dotyczą środków budżetowych na 2011 r. w wysokości 0,56 mld EUR i środków przeniesionych z 2010 r. w wysokości 0,17 mld EUR, nie wynikają z trudności absorpcyjnych ani złego zarządzania, lecz z obowiązujących przepisów dotyczących dostosowania podziału płatności w zależności od potrzeb, zwłaszcza w ostatnich tygodniach roku budżetowego,

E.  mając na uwadze, że – wręcz przeciwnie – ze wszystkich dostępnych wskaźników wynika, że w roku bieżącym istnieje niedobór płatności w wielu obszarach działań UE, zwłaszcza dlatego, że w 2011 r. po raz drugi z rzędu władza budżetowa obniżyła poziom środków na płatności na rok 2012 r. w budżecie UE o ponad 3 mld EUR w porównaniu ze wstępnymi szacunkami Komisji, w tym również w dziedzinie badań naukowych i polityki spójności,

F.  mając na uwadze, że w stanowisku dotyczącym wniosku o przesunięcie DEC 9/2012 Rada drastycznie obniżyła środki na płatności przeznaczone na badania naukowe, dziedzinę, w której istnieją pilne potrzeby w zakresie płatności, aby możliwe było wypełnienie zobowiązań, lecz w końcu zrewidowała swe stanowisko we wniosku o przesunięcie DEC 19/2012,

G.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 15 rozporządzenia finansowego jakakolwiek rozbieżność w stosunku do preliminarza musi być uwzględniona w budżecie Unii w drodze budżetu korygującego dotyczącego wyłącznie tej konkretnej rozbieżności,

1.  przyjmuje do wiadomości projekt budżetu korygującego nr 3/2012 poświęcony wyłącznie uwzględnieniu w budżecie nadwyżki z 2011 r., zgodnie z art. 15 rozporządzenia finansowego; podkreśla, że artykuł ten pozostawia pewną swobodę w zakresie wykorzystania nadwyżki;

2.  zwraca uwagę, że główne składniki tej nadwyżki to niewykorzystane środki po stronie wydatków w wysokości 0,73 mld EUR, dodatni wynik po stronie dochodów wynoszący ponad 0,67 mld EUR oraz dodatnie różnice kursowe w wysokości 0,1 mld EUR;

3.  podkreśla, że niewykorzystane środki po stronie wydatków (0,73 mld EUR) nie wynikają z trudności absorpcyjnych ani złego zarządzania, lecz z obowiązujących obecnie przepisów dotyczących dostosowania podziału płatności w zależności od potrzeb; uważa wobec tego, że powinny one być traktowanie odmiennie w przeciwieństwie do tej części nadwyżki, która wynika z wahań po stronie dochodów; podkreśla ponadto, że owo niepełne wykorzystanie środków w dużej mierze wynika z decyzji Rady o nieprzyjęciu korekty płac i emerytur przewidzianej w regulaminie pracowniczym;

4.  ubolewa na faktem, iż mimo przepisów zawartych w art. 310 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dotyczących należytego zarządzania finansami, a także wspólnego oświadczenia w sprawie środków na płatności, uzgodnionego przez wszystkie trzy instytucje w ramach procedury budżetowej na 2012 r., Rada początkowo podjęła decyzję o obniżeniu o dwie trzecie poziomu środków we wniosku o przesunięcie DEC 9/2012 dotyczącym kwoty w wysokości 485 mln EUR z projektów energetycznych charakteryzujących się niepełnym wykorzystaniem środków na pomoc na rzecz naprawy gospodarczej w celu wzmocnienia trzech linii budżetowych w siódmym programie ramowym (program współpracy);

5.  podkreśla, że doprowadziłoby to do sztucznego zawyżenia kwoty niewykorzystanych środków w odniesieniu do płatności na rok 2012, powodując tym samym wzrost nadwyżki w 2012 r., kiedy wszystkie dostępne wskaźniki wskazują w roku bieżącym na niedobór płatności w dziedzinie badań naukowych i w innych obszarach działań UE; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje zrewidowanie stanowiska przez Radę i przyjęcie wniosku o przesunięcie DEC 19/2012;

6.  zatwierdza, bez zmian, stanowisko Rady w sprawie projektu budżetu korygującego nr 3/2012;

7.  zobowiązuje przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet korygujący nr 3/2012 został ostatecznie przyjęty i do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

8.  zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (2) Dz.U. L 56 z 29.2.2012. (3) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie polityki UE w odniesieniu do Zachodniego Brzegu Jordanu i Wschodniej Jerozolimy (2012/2694(RSP))

P7_TA(2012)0298 RC-B7-0373/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje, zwłaszcza rezolucję z dnia 29 września 2011 r. w sprawie sytuacji w Palestynie(1), z dnia 16 lutego 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady na temat zawarcia konwencji regionalnej w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia(2) oraz z dnia 9 września 2010 r. w sprawie sytuacji nad brzegiem Jordanu, w szczególności na obszarze znajdującym się w dolnym biegu rzeki(3),

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 14 maja 2012 r., 18 lipca i 23 maja 2011 r. oraz 8 grudnia 2009 r. w sprawie procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie,

–  uwzględniając przemówienie wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton w sprawie ostatnich wydarzeń na Bliskim Wschodzie i w Syrii, wygłoszone na posiedzeniu plenarnym Parlamentu Europejskiego w dniu 12 czerwca 2012 r.,

–  uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton, w szczególności oświadczenie z dnia 8 czerwca 2012 r. w sprawie rozbudowy osiedli, z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie decyzji władz izraelskich dotyczącej statusu osiedli Sansana, Rechelim i Bruchin na okupowanych terytoriach palestyńskich oraz z dnia 22 lutego 2012 r. w sprawie przyzwalania na budowę izraelskich osiedli,

–  uwzględniając sprawozdanie w sprawie Wschodniej Jerozolimy, sporządzone przez szefów misji UE w styczniu 2012 r., sprawozdanie szefów misji UE pt. „Strefa C a budowa państwa palestyńskiego” z lipca 2011 r., a także sprawozdanie szefów misji UE na temat przemocy osadników z kwietnia 2011 r. wraz z towarzyszącym komunikatem szefów misji UE z lutego 2012 r. w sprawie przemocy osadników,

–  uwzględniając czwartą konwencję genewską z 1949 r. o ochronie osób cywilnych podczas wojny,

–  uwzględniając Kartę Narodów Zjednoczonych,

–  uwzględniając rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 z 1947 r. i nr 194 z 1948 r. oraz rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 242 z 1967 r., nr 252 z 1968 r., nr 338 z 1973 r., nr 476 z 1980 r., nr 478 z 1980 r., nr 1397 z 2002 r., nr 1515 z 2003 r. i nr 1850 z 2008 r.,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych ONZ z 1966 r.,

–  uwzględniając oświadczenia kwartetu bliskowschodniego, w szczególności z dnia 11 kwietnia 2012 r. i 23 września 2011 r.,

–  uwzględniając wspólne oświadczenie Izraela i Autonomii Palestyńskiej z dnia 12 maja 2012 r.,

–  uwzględniając opinię doradczą Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 9 lipca 2004 r. pt. „Prawne konsekwencje wzniesienia muru na okupowanych terytoriach palestyńskich”,

–  uwzględniając dwuletni plan budowy państwowości pt. „Zakończyć okupację, utworzyć państwo”, opracowany przez palestyńskiego premiera Salama Fajjada w sierpniu 2009 r.,

–  uwzględniając tymczasowe porozumienie w sprawie Zachodniego Brzegu Jordanu i Strefy Gazy z dnia 18 września 1995 r.,

–  uwzględniając porozumienia z Oslo (Deklaracja zasad dotyczących przejściowych ustaleń w sprawie samodzielnego sprawowania rządów) z 13 września 1993 r.,

–  uwzględniając art. 110 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że UE wielokrotnie wyrażała swoje poparcie dla koncepcji dwóch państw – państwa Izrael z bezpiecznymi i uznawanymi granicami oraz sąsiadującego z nim niepodległego, demokratycznego i zdolnego do samostanowienia państwa palestyńskiego – współistniejących obok siebie w pokoju i poczuciu bezpieczeństwa oraz oświadczyła, że nie zostaną uznane żadne zmiany granic sprzed 1967 r., w tym jeżeli chodzi o Jerozolimę jako stolicę obydwu państw, poza zmianami ustalonymi przez strony; mając na uwadze, że nie można kwestionować prawa narodu palestyńskiego do samostanowienia i państwowości, jak również prawa państwa izraelskiego do istnienia w bezpiecznych granicach;

B.  mając na uwadze, że w konkluzjach Rady z dnia 14 maja 2012 r. podkreślono, iż „zmiany zachodzące obecnie w świecie arabskim sprawiają, że tym pilniejsze staje się osiągnięcie postępów w bliskowschodnim procesie pokojowym” oraz że „uwzględnienie aspiracji ludności tego regionu – w tym pragnień Palestyńczyków dotyczących własnego państwa i potrzeb Izraelczyków dotyczących bezpieczeństwa – stanowi kluczowy element warunkujący trwały pokój oraz stabilność i dobrobyt w regionie”;

C.  mając na uwadze, że bezpośrednie rozmowy pokojowe między stronami zostały przerwane i że wszystkie podejmowane niedawno wysiłki na rzecz wznowienia negocjacji zakończyły się niepowodzeniem; mając na uwadze, że UE wezwała strony do podejmowania działań sprzyjających atmosferze zaufania, która jest niezbędna do prowadzenia konstruktywnych negocjacji, oraz do powstrzymania się od działań osłabiających wiarygodność procesu i do niepodburzania;

D.  mając na uwadze, że w dniu 12 maja 2012 r. Izrael i Autonomia Palestyńska wydały wspólne oświadczenie o następującej treści: „Izrael i Autonomia Palestyńska dążą do zaprowadzenia pokoju i obydwie strony mają nadzieję, że wymiana pism między prezydentem Abbasem a premierem Netanjahu ułatwi osiągnięcie tego celu”;

E.  mając na uwadze, że na terytoriach Zachodniego Brzegu Jordanu, jak i we Wschodniej Jerozolimie i w Strefie Gazy obowiązują międzynarodowe prawa człowieka i międzynarodowe prawo humanitarne, w tym również czwarta konwencja genewska; mając na uwadze, że Izrael jest zobowiązany m.in. do zadbania w dobrej wierze o to, by podstawowe potrzeby okupowanej ludności palestyńskiej były zaspokajane, do prowadzenia okupacji w sposób, który przynosi korzyści miejscowej ludności, do ochrony i zachowania obiektów cywilnych, a także do unikania przenoszenia własnych obywateli na okupowane tereny oraz ludności z terenów okupowanych na własne terytorium;

F.  mając na uwadze, że w najnowszych sprawozdaniach szefów misji UE – „Strefa C a budowa państwa palestyńskiego”, a także sprawozdanie na temat Wschodniej Jerozolimy i przemocy osadników – ponownie potwierdzono alarmujące i być może nieodwracalne w swoich skutkach wydarzenia na opisywanych obszarach; mając na uwadze, że izraelskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych odrzuca żądania zawarte w dokumentach UE oraz skrytykowało te dokumenty, twierdząc, że nie przyczyniają się one do postępów w ramach procesu pokojowego;

G.  mając na uwadze, że od porozumień z Oslo w 1995 r. Zachodni Brzeg Jordanu jest podzielony na trzy strefy lub obszary administracyjne; mając na uwadze, że strefa C stanowi największą część terytorium Zachodniego Brzegu Jordanu; mając na uwadze, że sytuacja społeczna i gospodarcza w strefie C ma decydujące znaczenie dla trwałości przyszłego państwa palestyńskiego;

H.  mając na uwadze, że polityka rządu Izraela jest skierowana przeciwko obecności palestyńskiej na Zachodnim Brzegu Jordanu, zwłaszcza w strefie C, oraz we Wschodniej Jerozolimie, czego wyrazem jest w szczególności budowa i rozbudowa osiedli; mając na uwadze, że w myśl prawa międzynarodowego izraelskie osiedla są nielegalne i stanowią jedną z głównych przeszkód dla działań pokojowych, podczas gdy izraelski rząd dotuje osiedla poprzez znaczące zachęty w dziedzinie podatków, mieszkalnictwa, infrastruktury, dróg, dostępu do wody, edukacji, opieki zdrowotnej itp.;

I.  mając na uwadze, że w swojej „Ustawie zasadniczej o Jerozolimie, stolicy Izraela” z 1980 r. Izrael oświadczył, że cała i zjednoczona Jerozolima jest stolicą Izraela, co jest sprzeczne z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 478 z 1980 r.; mając na uwadze, że Rada powtórzyła w swoich konkluzjach z 14 maja 2012 r., iż w drodze negocjacji trzeba znaleźć rozwiązanie kwestii statusu Jerozolimy jako przyszłej stolicy obu państw; mając na uwadze, że w świetle bieżących wydarzeń we Wschodniej Jerozolimie perspektywa Jerozolimy jako przyszłej stolicy dwóch państw wydaje się coraz bardziej nieprawdopodobna i niemożliwa do zrealizowania w praktyce; mając na uwadze, że Wschodnia Jerozolima jest coraz bardziej oddzielona od Zachodniego Brzegu Jordanu, podczas gdy historyczna część Jerozolimy jest coraz bardziej oddzielona od reszty Wschodniej Jerozolimy;

J.  mając na uwadze, że Palestyńczycy mieszkający we Wschodniej Jerozolimie stanowią 37% ludności Jerozolimy i zapewniają 36% wpływów miasta z podatków, a jedynie 10% budżetu miasta wydaje się na Wschodnią Jerozolimę, przy czym jakość świadczonych tam usług jest wysoce nieodpowiednia; mając na uwadze, że izraelskie władze we Wschodniej Jerozolimie pozamykały większość palestyńskich instytucji, w tym Orient House, stwarzając instytucjonalną i przywódczą próżnię wśród miejscowej ludności palestyńskiej, co daje poważne powody do zaniepokojenia;

K.  mając na uwadze, że Palestyńczycy mieszkający we Wschodniej Jerozolimie mają status stałych mieszkańców, który może być przekazywany dzieciom jedynie pod pewnymi warunkami i nie jest automatycznie przekazywany poprzez małżeństwo, co uniemożliwia małżonkom i dzieciom wielu stałych mieszkańców Wschodniej Jerozolimy wspólne mieszkanie z innymi członkami rodziny; mając na uwadze, że z drugiej strony we Wschodniej Jerozolimie i w jej okolicach mieszka około 200 tysięcy osadników izraelskich;

L.  mając na uwadze, że ochrona palestyńskiej ludności i jej praw na Zachodnim Brzegu Jordanu, zwłaszcza w strefie C, i we Wschodniej Jerozolimie jest niezmiernie istotna dla podtrzymania trwałości koncepcji dwóch państw; mając na uwadze, że stała rozbudowa osiedli oraz przemoc osadników, ograniczenia w zakresie planowania i związany z tym dramatyczny brak mieszkań, rozbiórka domów, eksmisje i przesiedlenia, konfiskata ziemi, trudny dostęp do zasobów naturalnych, brak podstawowych usług społecznych i pomocy społecznej mają poważny negatywny wpływ na warunki życia Palestyńczyków; mając na uwadze, że sytuacja gospodarcza na tych obszarach, którą pogarszają ograniczenia dostępu, swobody przemieszczania się i planowania, daje poważne powody do zaniepokojenia; mając na uwadze, że według sprawozdania rocznego MOP 53,5% młodych kobiet oraz 32,3% młodych mężczyzn w wieku 15–24 lat na Zachodnim Brzegu Jordanu jest bezrobotnych;

M.  mając na uwadze, że ludność palestyńska zamieszkująca Zachodni Brzeg Jordanu, zwłaszcza w strefie C, i Wschodnią Jerozolimę zmaga się z problemem poważnego niedoboru wody; mając na uwadze, że palestyńscy rolnicy borykają się z poważnym niedoborem wody przeznaczonej do nawadniania, co wynika z faktu, że większość tej wody zużywają Izrael i osadnicy izraelscy; mając na uwadze, że dostępność odpowiedniej ilości wody ma zasadnicze znaczenie dla trwałości przyszłego państwa palestyńskiego;

N.  mając na uwadze, że mur graniczny wzniesiony przez Izrael, który nie przebiega wzdłuż zielonej linii, odcina znaczne części terytorium palestyńskiego zarówno na Zachodnim Brzegu Jordanu, jak i we Wschodniej Jerozolimie; mając na uwadze, że w opinii doradczej z 2004 r. pt. „Konsekwencje prawne wzniesienia muru na okupowanych terytoriach palestyńskich” Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że „wzniesienie przez Izrael muru (...) oraz związana z nim polityka są niezgodne z prawem międzynarodowym”;

O.  mając na uwadze, że Parlament niejednokrotnie wyrażał swoje poparcie dla działań prezydenta Mahmuda Abbasa i premiera Salama Fajjada na rzecz budowy państwa palestyńskiego, a także uznał i z zadowoleniem przyjął sukces dwuletniego planu premiera Fajjada na rzecz budowy państwowości; mając na uwadze, że strefa C i Wschodnia Jerozolima powinny pozostać priorytetami palestyńskich planów rozwoju narodowego, zwłaszcza z uwagi na to, że Palestyńczycy zamieszkujący te obszary czują się zaniedbywani;

P.  mając na uwadze, że w izraelskich więzieniach i aresztach przebywa obecnie ponad 4500 więźniów palestyńskich, w tym 24 członków Palestyńskiej Rady Legislacyjnej, około 240 dzieci i ponad 300 Palestyńczyków, wobec których zastosowano zatrzymanie administracyjne;

Q.  mając na uwadze, że Beduini są rdzenną arabską ludnością o osiadłym i tradycyjnie rolniczym trybie życia, która zamieszkuje na ziemiach swoich przodków i ubiega się o oficjalne i trwałe uznanie jej wyjątkowego położenia i statusu; mając na uwadze, że społeczności beduińskie – zagrożone polityką Izraela, która utrudnia im utrzymanie, w tym poprzez przymusowe wysiedlenia – stanowią szczególnie zagrożoną grupę ludności, zarówno na okupowanych terytoriach palestyńskich, jak i na Pustyni Negew;

R.  mając na uwadze, że zgodnie z opublikowanym w dniu 14 maja 2012 r. sprawozdaniem grupy roboczej ds. wysiedleń oraz miesięcznym sprawozdaniem humanitarnym Biura ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej (OCHA) od stycznia 2011 r. ponad 60 obiektów, w tym paneli słonecznych, zbiorników z wodą i budynków rolniczych finansowanych przez Unię Europejską i wiele państw członkowskich zostało zniszczonych przez siły izraelskie, a ponad 100 podobnym projektom grozi wyburzenie;

S.  mając na uwadze, że przy wielu okazjach, w tym w konkluzjach Rady z dnia 14 maja 2012 r., UE oraz jej państwa członkowskie potwierdziły swoje zdecydowane zaangażowanie na rzecz bezpieczeństwa państwa Izrael, z całą mocą potępiły celowe akty przemocy przeciwko ludności cywilnej, w tym ataki rakietowe ze Strefy Gazy, oraz zaapelowały o skuteczne zapobieganie przemytowi broni do Strefy Gazy;

T.  mając na uwadze, że art. 2 układu o stowarzyszeniu UE–Izrael stanowi, iż stosunki między stronami opierają się na poszanowaniu praw człowieka i zasad demokracji, którymi strony kierują się w prowadzonej polityce wewnętrznej i zagranicznej i które stanowią istotny element tego układu;

U.  mając na uwadze, że blokada Strefy Gazy i kryzys humanitarny w Strefie Gazy trwają od 2007 r. pomimo licznych apeli społeczności międzynarodowej o natychmiastowe, trwałe i bezwarunkowe otwarcie przejść, by umożliwić niesienie pomocy humanitarnej, przepływ towarów handlowych i ruch osób ze Strefy Gazy i do niej, które to apele ponowiono również w konkluzjach Rady z dnia 14 maja 2012 r.;

1.  przypomina o swoim zdecydowanym poparciu dla koncepcji dwóch państw w granicach z 1967 r. z Jerozolimą jako stolicą obu państw – państwa Izrael z bezpiecznymi i uznawanymi granicami oraz sąsiadującej z nim niepodległej, demokratycznej i zdolnej do samostanowienia Palestyny – współistniejących obok siebie w pokoju i poczuciu bezpieczeństwa;

2.  z zadowoleniem przyjmuje konkluzje Rady z dnia 14 maja 2012 r. w sprawie procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie – zawierające konkluzje dotyczące Zachodniego Brzegu Jordanu i Wschodniej Jerozolimy – i powtarza, że UE nie uzna żadnych zmian granic wyznaczonych przed rokiem 1967, w tym w odniesieniu do Jerozolimy, o ile nie wyrażą na nie zgody obie strony; z zadowoleniem przyjmuje również oświadczenie kwartetu bliskowschodniego z dnia 11 kwietnia 2012;

3.  podkreśla, że UE, same strony konfliktu, a także szeroko rozumiany region są żywotnie zainteresowane jego zakończeniem; można to osiągnąć dzięki całościowemu porozumieniu pokojowemu, opartemu na stosownych rezolucjach Rady Bezpieczeństwa ONZ, zasadach madryckich, w tym zasadzie „ziemia za pokój”, planie pokojowym, porozumieniach osiągniętych uprzednio przez strony i na arabskiej inicjatywie pokojowej; nawołuje do tego, by przyjęte rozwiązania nie naruszały godności żadnej ze stron; odnotowuje, że UE jako największy darczyńca Autonomii Palestyńskiej i jeden z głównych partnerów handlowych Izraela dysponuje instrumentami pozwalającymi na aktywniejsze nakłanianie stron do wypracowania rozwiązania; wzywa obie strony do współpracy z UE, która powinna nadal dokładać wszelkich starań na rzecz rozwiązania konfliktu; przypomina, że na okupowanych terytoriach palestyńskich ma zastosowanie międzynarodowe prawo humanitarne, w tym czwarta konwencja genewska o ochronie osób cywilnych podczas wojny;

4.  podkreśla, że bezpośrednie negocjacje Izraela i Palestyny prowadzące do przyjęcia koncepcji dwóch państw powinny zostać wznowione bezzwłocznie i zgodnie z harmonogramem przyjętym przez kwartet w celu przezwyciężenia obecnego stanu, który jest nie do zaakceptowania; z zadowoleniem przyjmuje wymianę listów między stronami, rozpoczętą dnia 17 kwietnia 2012 r., oraz wspólne oświadczenie Izraela i Autonomii Palestyńskiej z dnia 12 maja 2012 r.;

5.  wyraża głębokie ubolewanie z powodu zmian zachodzących w strefie C na Zachodnim Brzegu Jordanu i we Wschodniej Jerozolimie, opisanych w przygotowanych przez szefów misji UE sprawozdaniach pt. „Strefa C a budowa państwa palestyńskiego” z lipca 2011 r. oraz na temat Wschodniej Jerozolimy ze stycznia 2012 r.,

6.  podkreśla znaczenie, jakie ma ochrona ludności palestyńskiej i jej praw w strefie C i we Wschodniej Jerozolimie, co jest niezbędne do podtrzymania trwałości koncepcji dwóch państw;

7.  powtarza, że wszystkie osiedla są nielegalne w świetle prawa międzynarodowego i wzywa rząd Izraela do zaprzestania budowy i rozbudowy osiedli na Zachodnim Brzegu Jordanu oraz we Wschodniej Jerozolimie, a także do rozebrania wszystkich obiektów wzniesionych od marca 2001 r.;

8.  zdecydowanie potępia wszelkie ekstremistyczne postawy osadników oraz akty przemocy i nękania skierowane przeciwko palestyńskiej ludności cywilnej, a także apeluje do rządu i władz Izraela o postawienie sprawców tych czynów przed wymiarem sprawiedliwości i pociągnięcie ich do odpowiedzialności;

9.  wzywa do pełnego i skutecznego stosowania obowiązującego prawodawstwa UE oraz umów dwustronnych pomiędzy UE a Izraelem w celu zagwarantowania, że unijny mechanizm kontroli – „ustalenia techniczne” – nie pozwoli, aby produkty wytwarzane na obszarze izraelskich osiedli trafiały na rynek europejski na preferencyjnych warunkach zawartych w układzie o stowarzyszeniu UE–Izrael;

10.  apeluje do rządu i władz Izraela o wypełnienie zobowiązań wynikających z międzynarodowego prawa humanitarnego, w szczególności poprzez:

11.  wzywa do zaprzestania stosowania przez władze izraelskie zatrzymań administracyjnych bez postawienia formalnego zarzutu lub przeprowadzenia formalnego postępowania wobec Palestyńczyków, do zapewnienia wszystkim palestyńskim zatrzymanym sprawiedliwego procesu oraz do uwolnienia palestyńskich więźniów politycznych, ze szczególnym uwzględnieniem członków Palestyńskiej Rady Legislacyjnej, w tym Marwana Barghoutiego, i osób, wobec których zastosowano zatrzymanie administracyjne; apeluje również o natychmiastowe uwolnienie Nabila Al-Raee'go, dyrektora artystycznego Teatru Wolności w obozie uchodźców Jenin, aresztowanego w dniu 6 czerwca 2012 r. i od tego czasu przetrzymywanego; z zadowoleniem przyjmuje porozumienie osiągnięte w dniu 14 maja 2012 r., które pozwoliło na zakończenie strajku głodowego palestyńskich więźniów i wzywa do pełnej i natychmiastowej realizacji postanowień tego porozumienia;

12.  apeluje o ochronę społeczności beduińskich na Zachodnim Brzegu Jordanu i na Pustyni Negew oraz o pełne poszanowanie ich praw ze strony władz izraelskich i potępia wszelkie naruszenia (np. rozbiórki domów, przymusowe wysiedlenia, ograniczenia usług publicznych); apeluje w tym kontekście, by rząd Izraela wycofał plan Prawera;

13.  zachęca rząd i władze Palestyny do poświęcenia większej uwagi strefie C i Wschodniej Jerozolimie w palestyńskich krajowych planach i projektach rozwoju w celu poprawy sytuacji i warunków życia ludności palestyńskiej na tych obszarach;

14.  podkreśla ponownie, że jedynym sposobem na osiągnięcie trwałego rozwiązania konfliktu izraelsko-palestyńskiego są pokojowe działania prowadzone bez użycia przemocy; nadal wspiera w tym kontekście politykę prezydenta Abbasa polegającą na pokojowym stawianiu oporu oraz proces pojednania między ugrupowaniami palestyńskimi i budowę państwa palestyńskiego oraz uważa, że wybory prezydenckie i parlamentarne są ważnymi elementami tego procesu;

15.  potwierdza swoje niezłomne zaangażowanie w bezpieczeństwo państwa izraelskiego; potępia wszelkie akty przemocy celowo wymierzone przez jakąkolwiek ze stron przeciwko ludności cywilnej i jest zbulwersowany atakami rakietowymi ze Strefy Gazy;

16.  wzywa Radę i Komisję, by w dalszym ciągu wspierały instytucje palestyńskie i projekty rozwoju w strefie C i we Wschodniej Jerozolimie, których celem jest ochrona i umocnienie ludności palestyńskiej, oraz by udzielały pomocy na rzecz tych instytucji i projektów; apeluje o lepszą koordynację między UE i jej państwami członkowskimi w tej dziedzinie; podkreśla, że Izrael musi zaprzestać zatrzymywania wpływów z ceł i podatków należących do Autonomii Palestyńskiej;

17.  wzywa ESDZ i Komisję do sprawdzenia na miejscu wszystkich zarzutów dotyczących zniszczenia i uszkodzenia struktur i projektów na terenach okupowanych przez siły Izraela, które są finansowane ze środków unijnych, oraz do przekazania Parlamentowi wyników tego dochodzenia;

18.  wzywa Radę i Komisję, by w dalszym ciągu zajmowały się tymi kwestiami na wszystkich szczeblach dwustronnych stosunków UE z Izraelem i Autonomią Palestyńską; podkreśla, że zobowiązanie Izraela do przestrzegania obowiązków wynikających z międzynarodowych praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego względem ludności palestyńskiej musi być w pełni brane pod uwagę w dwustronnych stosunkach UE z tym krajem;

19.  wzywa ponownie UE i jej państwa członkowskie do odegrania aktywniejszej roli politycznej, również w ramach kwartetu, w dążeniach do osiągnięcia sprawiedliwego i trwałego pokoju między Izraelczykami i Palestyńczykami; podkreśla po raz kolejny kluczową rolę kwartetu i nadal wspiera wysoką przedstawiciel w jej dążeniach do stworzenia realnej perspektywy wznowienia procesu pokojowego;

20.  ponawia apel o natychmiastowe, trwałe i bezwarunkowe zniesienie blokady Strefy Gazy w stosunku do osób, udzielania pomocy humanitarnej i przepływu towarów handlowych oraz o podjęcie działań służących odbudowie i ożywieniu gospodarczemu na tym obszarze; uznając uzasadnione potrzeby Izraela w zakresie bezpieczeństwa, wzywa również do stworzenia skutecznego mechanizmu kontroli umożliwiającego zapobieganie przemytowi broni do Strefy Gazy; odnotowuje decyzję Rady dotyczącą przedłużenia mandatu Misji Unii Europejskiej ds. Szkolenia i Kontroli na przejściu granicznym w Rafah do 30 czerwca 2013 r. i oczekuje, że wypełni ona swoje zadania i odegra decydującą i skuteczną rolę w codziennym zarządzaniu stosunkami transgranicznymi i budowaniu zaufania między Izraelem a Autonomią Palestyńską; wzywa Hamas do uznania państwa Izrael oraz do poparcia koncepcji dwóch państw; wzywa Hamas do położenia kresu wewnętrznym i zewnętrznym aktom przemocy skierowanym przeciwko państwu Izrael;

21.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, specjalnemu przedstawicielowi UE ds. procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie, przwodniczącemu Zgromadzenia Ogólnego ONZ, rządom i parlamentom członków Rady Bezpieczeństwa ONZ, wysłannikowi kwartetu bliskowschodniego, Knesetowi i rządowi Izraela, przewodniczącemu Autonomii Palestyńskiej i Palestyńskiej Radzie Legislacyjnej.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0429. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0060. (3) Dz.U. C 308 E z 20.10.2011, s. 81.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie przemocy wobec lesbijek i praw lesbijek, gejów, biseksualistów, osób transpłciowych i interseksualnych (LGBTI) w Afryce (2012/2701(RSP))

P7_TA(2012)0299 RC-B7-0389/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka, Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych oraz Afrykańską kartę praw człowieka i ludów,

–  uwzględniając Konwencję Narodów Zjednoczonych w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet i pekińską platformę działania, w której podkreśla się, że każda kobieta ma prawo do kontrolowania i swobodnego oraz odpowiedzialnego decydowania o kwestiach dotyczących jej seksualności, wolna od przymusu, piętnowania i przemocy,

–  uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ A/HRC/17/19 z dnia 17 czerwca 2011 r. o prawach człowieka, orientacji seksualnej i tożsamości płciowej oraz sprawozdanie Wysokiej Komisarz Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie dyskryminujących przepisów i praktyk oraz aktów przemocy wymierzonych przeciw osobom o odmiennej orientacji seksualnej i tożsamości płciowej,

–  uwzględniając dyskusję panelową Rady Praw Człowieka ONZ na temat praw człowieka, orientacji seksualnej i tożsamości płciowej, która miała miejsce w dniu 7 marca 2012 r.,

–  uwzględniając oświadczenie Wysokiej Komisarz Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka Navanethem Pillay wygłoszone podczas dyskusji panelowej o prawach człowieka, orientacji seksualnej i tożsamości płciowej podczas 19. sesji Rady Praw Człowieka ONZ, która odbyła się w dniu 7 marca 2012 r.,

–  uwzględniając raport Amnesty International za 2012 r. na temat sytuacji praw człowieka na świecie, w którym stwierdza się, że w Afryce nasilił się brak tolerancji w stosunku do lesbijek, gejów, biseksualistów i osób transpłciowych (LGBT),

–  uwzględniając drugi przegląd umowy o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony (umowę z Kotonu), a także klauzule dotyczące praw człowieka w niej zawarte, w szczególności art. 8 ust. 4 i art. 9,

–  uwzględniając art. 2, art. 3 ust. 5 i art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 10 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, które zobowiązują Unię Europejską i jej państwa członkowskie do stania na straży i promowania powszechnych praw człowieka oraz do ochrony jednostek w kontaktach ze światem zewnętrznym,

–  uwzględniając plan działania UE w zakresie równości płci oraz upodmiotowienia kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju na lata 2010-2015,

–  uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel UE ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz przewodniczącego Parlamentu Europejskiego z okazji Międzynarodowego Dnia przeciw Homofobii w latach 2010, 2011 i 2012,

–  uwzględniając przygotowany przez Radę Unii Europejskiej zestaw narzędzi służących promowaniu i ochronie wszystkich praw człowieka przysługujących lesbijkom, gejom, biseksualistom i osobom transpłciowym (zestaw narzędzi LGBT),

–  uwzględniając wniosek Komisji z dnia 7 grudnia 2011 r. w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (COM(2011)0840) oraz komunikat Komisji z dnia 13 października 2011 r. pt. „Zwiększanie wpływu unijnej polityki rozwoju – Program działań na rzecz zmian” (COM(2011)0637),

–  uwzględniając swoje rezolucje z dnia 17 grudnia 2009 r. w sprawie Ugandy: projekt ustawy przeciwko homoseksualizmowi(1) oraz z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie Ugandy: tak zwana ustawa Bahatiego i dyskryminacja wobec osób LGBT(2), z dnia 17 lutego 2011 r. w sprawie Ugandy: zabójstwo Davida Kato(3) i z dnia 28 września 2011 r. w sprawie praw człowieka, orientacji seksualnej i tożsamości płciowej w państwach członkowskich Organizacji Narodów Zjednoczonych(4),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 maja 2009 r. w sprawie uwzględniania tematyki płci w stosunkach zewnętrznych UE oraz w procesie budowania pokoju i ugruntowywania tożsamości narodowej(5),

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 oraz art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi pod względem swej godności i praw; mając na uwadze, że wszystkie państwa mają obowiązek zapobiegać przemocy i podżeganiu do nienawiści na tle orientacji seksualnej, tożsamości płciowej i ekspresji płciowej, a także szanować zasadę równouprawnienia kobiet i mężczyzn;

B.  mając na uwadze, że prawa lesbijek i biseksualistek oraz kobiet transpłciowych i interseksualnych to takie same prawa człowieka jak te dotyczące wszystkich kobiet i wszystkich mężczyzn, które to prawa muszą być chronione bez względu na orientację seksualną, tożsamość płciową lub ekspresję płciową;

C.  mając na uwadze, że niektóre państwa afrykańskie przodowały w działaniach na rzecz respektowania praw człowieka i podstawowych wolności, że konstytucja Republiki Południowej Afryki po zniesieniu apartheidu była pierwszą na świecie, w której zakazano dyskryminacji ze względu na orientację seksualną oraz że Republika Południowej Afryki była inicjatorką rezolucji Rady Praw Człowieka ONZ A/HRC/17/19 w sprawie praw człowieka, orientacji seksualnej i tożsamości płciowej;

D.  mając na uwadze, że istnieją ruchy polityczne i przywódcy polityczni, którzy mogą poprowadzić ku zmianom i ściślejszemu przestrzeganiu w Afryce praw człowieka, praw kobiet i praw lesbijek, gejów, biseksualistów, osób transpłciowych i interseksualnych (LGBTI);

E.  mając na uwadze nasilającą się stygmatyzację lesbijek i biseksualistek oraz osób transpłciowych i interseksualnych oraz wymierzoną przeciw nim przemoc, a także przemoc wobec kobiet uważanych za lesbijki, biseksualistki, osoby transpłciowe czy interseksualne stosowaną przez państwo i policję, przez rodziny tych kobiet i przez członków lokalnych społeczności w Afryce, co stanowi przedmiot zaniepokojenia wielu podmiotów, o czym świadczą liczne oświadczenia sekretarza generalnego ONZ Ban Ki Moona i wysokiej komisarz Narodów Zjednoczonych ds. praw człowieka Navanethem Pillay, a także rezolucja Rady Praw Człowieka ONZ A/HRC/17/19 w sprawie praw człowieka, orientacji seksualnej i tożsamości płciowej;

F.  mając na uwadze, że w czasie dorocznej debaty na forum Rady Praw Człowieka ONZ poświęconej obrończyniom praw człowieka, która odbyła się w dniach 25-26 czerwca 2012 r., specjalna sprawozdawczyni ONZ ds. obrońców praw człowieka Margret Sekaggya zauważyła, że przemoc doświadczana przez obrończynie praw człowieka przybiera formę przemocy związanej z płcią, począwszy od ustnych zniewag związanych z płcią, a na wykorzystywaniu seksualnym i gwałtach skończywszy, że uważa się, iż kobiety podważają przyjęte normy społeczne i kulturowe lub tradycje bądź nakazy religijne, w związku z czym są one stygmatyzowane, a na obrończynie praw człowieka należy zwrócić szczególną uwagę, gdyż cierpienia, jakie muszą znosić w swojej pracy, niekiedy przewyższają cierpienia ich kolegów mężczyzn;

G.  mając na uwadze, że kobiety przekraczające normy społeczne i kulturowe są narażone na określenie mianem lesbijek i mogą stać się celem gwałtownych zachowań lub poniżającego traktowania ze strony mężczyzn, a także mając na uwadze, że przynosi to w efekcie tłumienie ekspresji płciowej i swobody wyboru wszystkich kobiet, w tym kobiet heteroseksualnych; mając na uwadze, że prawa seksualne są powiązane z nietykalnością cielesną oraz swobodą wyboru wszystkich kobiet;

H.  mając na uwadze, że w Afryce kobiecy homoseksualizm jest uznawany za legalny w 27 krajach, w 27 innych traktowany jak naruszenie prawa, podczas gdy męski homoseksualizm jest uznawany za legalny w 16 krajach i traktowany jak naruszenie prawa w 38 krajach; mając na uwadze, że homoseksualizm podlega karze śmierci w Mauretanii, Sudanie oraz w niektórych regionach Somalii i Nigerii, a także mając na uwadze, że karę śmierci za homoseksualizm przewiduje projekt ustawy, który we własnym imieniu przedłożył w parlamencie Ugandy jeden z posłów;

I.  mając na uwadze, że przepisy uznające za przestępstwo stosunki z osobami tej samej płci i przejawy seksualności między osobami tej samej płci przyczyniają się do powstania klimatu sprzyjającego przemocy wobec kobiet będących lesbijkami lub postrzeganych jako takie;

J.  mając na uwadze, że ze wszystkich regionów świata płyną doniesienia o zabójstwach, torturach, więzieniu, przemocy, stygmatyzacji i podżeganiu do nienawiści wobec osób LGBTI, przy czym w niektórych przypadkach przepisy legitymizują te zjawiska; mając na uwadze powtarzające się akty przemocy i agresji wobec lesbijek w szeregu krajów Afryki;

K.  mając na uwadze, że walka o równość i sprawiedliwość oraz o widoczność i prawa lesbijek ściśle wiąże się z ogólną walką o prawa człowieka dla kobiet; mając na uwadze, że lesbijki, podobnie jak wiele innych kobiet, są również celem przemocy, zarówno z uwagi na to, że są kobietami, jak i z uwagi na ich orientację seksualną;

L.  mając na uwadze, że w lutym 2012 r. w Kamerunie aresztowano dziesięć kobiet, a trzy oskarżono po raz pierwszy o praktyki homoseksualne; mając na uwadze, że dochodzi o aresztowań i pobić przez policję, przy czym ostatni taki przypadek, o którym doniesiono, miał miejsce w dniu 24 czerwca 2012 r.; mając na uwadze, że adwokat Alice Nkom wielokrotnie grożono śmiercią i przemocą za to, że broni osób oskarżonych o homoseksualizm; mając na uwadze, że w dniu 19 maja 2012 r. spotkanie osób LGBTI w Jaunde rozpędził przy użyciu przemocy uzbrojony gang;

M.  mając na uwadze, że senat Liberii rozpatruje obecnie propozycję dalszego rozszerzenia zakazu stosunków z osobami tej samej płci, który już przewidują obowiązujące przepisy; mając na uwadze, że media i opinia publiczna w coraz większym stopniu dążą do zastraszania osób LGBTI; mając na uwadze, że niedawno w Liberii uzbrojeni mężczyźni napadli na dwie lesbijki;

N.  mając na uwadze, że styczniu 2011 r. w Malawi ponownie uznano kobiecy homoseksualizm za naruszenie prawa; mając na uwadze, że nowa prezydent Joyce Banda oświadczyła, iż zwróci się do parlamentu o uchylenie przepisów uznających homoseksualizm za przestępstwo;

O.  mając na uwadze, że Nigeria ma na celu uznanie za przestępstwo rejestrację, funkcjonowanie i popieranie niektórych organizacji oraz ich spotkań lub pochodów oraz delegalizuje działania należące do ścisłego zakresu życia prywatnego;

P.  mając na uwadze, że w Republice Południowej Afryki wciąż z taką samą częstotliwością dochodzi do tzw. gwałtów naprawczych na lesbijkach i kobietach transpłciowych; mając na uwadze, że toczące się debaty na temat konstytucyjnej ochrony osób prześladowanych za orientację seksualną podsycają przemoc wobec osób LGBTI; mając na uwadze, że działacz gejowski Thapelo Makutle został niedawno poddany torturom i zabity, dwudziestodwuletnia lesbijka Phumeza Nkolonzi została zabita strzałem w głowę z powodu orientacji seksualnej, a Neila Danielsa zaatakowano nożem, okaleczono i spalono żywcem, ponieważ był gejem;

Q.  mając na uwadze, że w Suazi podejmowane są zdecydowane działania na rzecz zapobiegania zakażeniom wirusem HIV i leczenia AIDS ukierunkowane na zagrożone grupy społeczne, w tym kobiety, a także na mężczyzn odbywających stosunki płciowe z mężczyznami, niezależnie od faktu, że w kraju tym homoseksualizm uznaje się za przestępstwo;

R.  mając na uwadze, że w lutym i czerwcu 2012 r. w Ugandzie dochodziło do przerywania prywatnych spotkań obrońców praw człowieka przez oddziały policji oraz ministra etyki i prawości, działających bez nakazu i z lekceważeniem przysługującej obywatelom swobody zgromadzeń; mając na uwadze, że minister planuje zdelegalizować 38 organizacji, które uznaje się za działające na rzecz praw człowieka dla osób LGBTI; mając na uwadze, że przedłożony w 2009 r. projekt ustawy przeciwko homoseksualizmowi jest nadal przedmiotem debaty i może obejmować przepisy niemożliwe do zaakceptowania, w tym przepis o karze śmierci; mając na uwadze, że procesy sądowe i śledztwa prowadzone w Ugandzie i w USA ujawniły rolę m.in. Scotta Lively'ego i organizacji Abiding Truth Ministries, fundamentalistycznej grupy ewangelicznej z siedzibą w USA, w podżeganiu do nienawiści i nietolerancji wobec osób o odmiennej orientacji seksualnej oraz we wprowadzeniu wspomnianej ustawy;

Dyskryminacja i przemoc wobec lesbijek w Afryce

1.  zdecydowanie potępia wszelkie formy przemocy wobec lesbijek i ich dyskryminacji w krajach afrykańskich, w których takie zjawiska mają miejsce, w tym skrajne formy przemocy, np. tzw. gwałty naprawcze i inne formy przemocy seksualnej;

2.  wyraża zdecydowane poparcie dla kampanii i inicjatyw mających na celu uchylenie wszelkich przepisów dyskryminujących kobiety i osoby LGBTI; wzywa te spośród państw Afryki, w których nadal obowiązują dyskryminujące przepisy, by uchyliły je niezwłocznie, co dotyczy również przepisów wprowadzających zakaz homoseksualizmu i dyskryminujących kobiety pod względem ich statusu społecznego oraz praw własności i dziedziczenia;

3.  potwierdza, że walka o prawa podstawowe i prawa człowieka dla lesbijek w Afryce jest ściśle powiązana z ochroną zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego wszystkich kobiet; wzywa zatem Unię Europejską, aby współpracując z krajami partnerskimi w Afryce, zdecydowanie zaangażowała się we wspieranie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, wykorzystując w tym celu odpowiednie zasoby i działania polityczne;

4.  wzywa właściwe organy w Afryce, aby skutecznie chroniły wszystkie kobiety przed morderstwami, tzw. gwałtami naprawczymi i innymi formami przemocy seksualnej oraz aby pociągały sprawców do odpowiedzialności;

5.  stwierdza, że stygmatyzacja lesbijek, biseksualistek, osób transpłciowych i interseksualnych oraz skierowana przeciwko nim przemoc są często ściśle powiązane z dyskryminacją;

6.  solidaryzuje się ze wszystkimi podmiotami dążącymi do intensywniejszych działań na rzecz praw kobiet i popiera te podmioty;

7.  wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie do wspierania organizacji kobiecych oraz organizacji osób LGBTI w Afryce w walce o równość, nietykalność cielesną i swobodę seksualności dla wszystkich kobiet i osób LGBTI; równocześnie podkreśla konieczność zwracania szczególnej uwagi na lesbijki w ramach ruchu LGBTI i ruchu kobiecego, jak również innych ruchów społecznych, w proteście przeciwko podwójnej, a niekiedy wielokrotnej dyskryminacji, jakiej doświadczają lesbijki w krajach afrykańskich;

8.  wzywa Komisję Europejską, Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ) i państwa członkowskie do przyspieszenia realizacji celów określonych w planie działania UE w zakresie równości płci oraz upodmiotowienia kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju, a także do zwracania szczególnej uwagi na prawa lesbijek, biseksualistek, osób transpłciowych i interseksualnych zarówno w stosunkach z państwami trzecimi, jak i podczas udzielania wsparcia organizacjom pozarządowym i obrońcom praw człowieka;

Prawa osób LGBTI w Afryce

9.  wzywa wszystkie 76 krajów na całym świecie, w tym 38 krajów w Afryce, w których homoseksualizm jest nielegalny, do depenalizacji homoseksualizmu;

10.  potępia podżeganie do nienawiści i przemocy ze względu na orientację seksualną, tożsamość płciową lub ekspresję płciową; wzywa wspomniane wyżej kraje, by skutecznie stały na straży praw osób LGBTI do życia i godności oraz potępiały wszelkie kierowane przeciwko tym osobom akty przemocy, dyskryminacji, stygmatyzacji i upokarzania;

11.  wzywa przywódców politycznych i religijnych, aby potępili prześladowania i dyskryminację ze względu na orientację seksualną i aby zdecydowanie przeciwstawili się homofobii, dołączając tym samym do protestu arcybiskupa Desmonda Tutu przeciwko niesprawiedliwości i uprzedzeniom oraz jego apelu o solidarność i sprawiedliwość;

12.  wzywa ESDZ, Komisję i państwa członkowskie, aby w dialogu politycznym z krajami afrykańskimi przypominały im o obowiązku wypełniania zobowiązań podjętych w prawnie wiążących międzynarodowych instrumentach i konwencjach dotyczących praw człowieka, w szczególności o poszanowaniu i wspieraniu prawa do niedyskryminacji ze względu na orientację seksualną i tożsamość płciową;

13.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że niektóre kraje afrykańskie, w tym Republika Zielonego Przylądka, Republika Środkowoafrykańska, Gabon, Gwinea Bissau, Malawi, Mauritius, Rwanda, Wyspy Świętego Tomasza i Książęca, Republika Południowej Afryki i Suazi dały wyraz sprzeciwowi wobec penalizacji homoseksualizmu, zapewniły osobom LGBTI dostęp do opieki zdrowotnej lub zobowiązały się do depenalizacji homoseksualizmu;

14.  wzywa państwa AKP do włączenia się w otwartą, konstruktywną dyskusję opartą na zasadzie wzajemnego poszanowania;

15.  wzywa kraje afrykańskie do zapewnienia bezpieczeństwa obrońcom praw człowieka dla osób LGBTI i wzywa UE do wspierania lokalnego społeczeństwa obywatelskiego za pomocą programów budowania potencjału w Afryce;

16.  wzywa Komisję, ESDZ i państwa członkowskie, by w pełni wykorzystywały zestaw narzędzi LGBT do zachęcania państw trzecich do depenalizacji homoseksualizmu, przyczyniania się do zmniejszania przemocy i dyskryminacji, a także objęcia ochroną obrońców praw człowieka dla osób LGBTI;

17.  wzywa Komisję, a zwłaszcza wiceprzewodniczącą Komisji/ wysoką przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Catherine Ashton do podjęcia konkretnych działań poprzez mobilizację wszystkich stosownych instrumentów w celu wywierania presji, aby chronić ludzi przed dyskryminacją i prześladowaniami ze względu na orientację seksualną, a także do podnoszenia tych kwestii podczas w stosunkach i w dialogu UE z państwami trzecimi;

o
o   o

18.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, państwom członkowskim, sekretarzowi generalnemu grupy państw AKP, wszystkim ambasadorom państw AKP przy Unii Europejskiej, parlamentowi Republiki Południowej Afryki oraz Unii Afrykańskiej i jej instytucjom.

(1) Dz.U. C 286 E z 22.10.2010, s. 25. (2) Dz.U. C 169 E z 15.6.2012, s. 134. (3) Dz.U. C 188 E z 28.6.2012, s. 62. (4) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0427. (5) Dz.U. C 212 E z 5.8.2010, s. 32.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie Białorusi, zwłaszcza sprawy Andrzeja Poczobuta (2012/2702(RSP))

P7_TA(2012)0300 RC-B7-0393/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Białorusi, w szczególności z dni: 29 marca 2012 r.(1), 16 lutego 2012 r.(2), 15 września 2011 r.(3), 12 maja 2011 r.(4), 10 marca 2011 r.(5), 20 stycznia 2011 r.(6), 10 marca 2010 r.(7) i 17 grudnia 2009 r.(8),

–  uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel UE Catherine Ashton z 28 czerwca 2012 r. w sprawie sytuacji na Białorusi,

–  uwzględniając komunikat prasowy z dnia 22 czerwca 2012 r. Dunji Mijatović, przedstawicielki OBWE ds. wolności mediów, w sprawie aresztowania polsko-białoruskiego dziennikarza Andrzeja Poczobuta,

–  uwzględniając oświadczenie pisemne Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy nr 523 z dnia 26 czerwca 2012 r. wzywające do zwolnienia polsko-białoruskiego dziennikarza Andrzeja Poczobuta z więzienia na Białorusi,

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dni 1-2 marca 2012 r., w których wyrażono głębokie zaniepokojenie postępującym pogarszaniem się sytuacji na Białorusi,

–  uwzględniając decyzję wykonawczą Rady 2012/126/WPZiB z dnia 28 lutego 2012 r. dotyczącą wykonania decyzji Rady 2010/639/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Białorusi(9),

–   uwzględniając konkluzje Rady w sprawie rozpoczęcia europejskiego dialogu na rzecz modernizacji ze społeczeństwem białoruskim (3157. posiedzenie Rady do Spraw Zagranicznych, 23 marca 2012 r. w Brukseli),

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 354/2012 z dnia 23 kwietnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 765/2006 dotyczące środków ograniczających wobec Białorusi(10),

–   uwzględniając oświadczenie złożone przez wysoką przedstawiciel UE Catherine Ashton w Brukseli w dniu 28 lutego 2012 r. w sprawie jej decyzji oraz decyzji polskiego rządu o odwołaniu, odpowiednio, szefowej delegatury UE w Mińsku i polskiego ambasadora na Białorusi,

–  uwzględniając decyzję Rady 2012/36/WPZiB z dnia 23 stycznia 2012 r. zmieniającą decyzję 2010/639/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Białorusi(11),

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy nr 1857(2012) z dnia 25 stycznia 2012 r. w sprawie sytuacji na Białorusi, potępiającą trwające prześladowanie członków opozycji oraz nękanie działaczy społeczeństwa obywatelskiego, niezależnych mediów i obrońców praw człowieka na Białorusi,

–  uwzględniając sprawozdanie Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka z dnia 10 kwietnia 2012 r. oraz rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ 17/24 z dnia 17 czerwca 2011 r. w sprawie sytuacji praw człowieka na Białorusi,

–  uwzględniając deklarację szczytu Partnerstwa Wschodniego przyjętą w Pradze w dniach 7-9 maja 2009 r. oraz deklarację w sprawie sytuacji na Białorusi, którą przyjęto na szczycie Partnerstwa Wschodniego w Warszawie w dniu 30 września 2011 r.,

–  uwzględniając wspólne oświadczenie ministrów spraw zagranicznych Grupy Wyszehradzkiej, Estonii, Łotwy i Litwy złożone w Pradze w dniu 5 marca 2012 r.,

–  uwzględniając oświadczenie Białoruskiej Krajowej Platformy Forum Społeczeństwa Obywatelskiego Partnerstwa Wschodniego złożone w Mińsku w dniu 2 marca 2012 r.,

–   uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Białorusi przyjęte na 3101. posiedzeniu Rady do Spraw Zagranicznych w dniu 20 czerwca 2011 r.,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika wysokiej przedstawiciel UE Catherine Ashton z dnia 10 kwietnia 2011 r. w sprawie rozprawiania się z niezależnymi mediami na Białorusi,

–  uwzględniając art. 19 Powszechnej deklaracją praw człowieka, art. 19 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych oraz art. 11 Karty praw podstawowych UE,

–  uwzględniając art. 19 Powszechnej deklaracją praw człowieka z 1948 r. i deklarację ONZ o obrońcach praw człowieka z grudnia 1988 r.,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 i art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w dniu 21 czerwca 2012 r. Andrzej Poczobut, korespondent polskiego dziennika „Gazeta Wyborcza”, czołowy polsko-białoruski działacz mniejszości i przewodniczący Rady Naczelnej Związku Polaków na Białorusi, został aresztowany w Grodnie na Białorusi;

B.  mając na uwadze, że mieszkanie A. Poczobuta w Grodnie zostało przeszukane przez biuro prokuratora a jego materiały zostały skonfiskowane; mając na uwadze, że organy ścigania dokonały następnie przeszukania w biurze Związku Polaków w Grodnie, którego A. Poczobut jest oficjalnym najemcą, i skonfiskowały sprzęt komputerowy;

C.  mając na uwadze, że A. Poczobutowi postawiono zarzut tzw. zniesławienia prezydenta Aleksandra Łukaszenki na mocy art. 367 kodeksu karnego Republiki Białorusi za dwanaście artykułów opublikowanych w portalach „Karta'97” i „Biełorusskij Partizan” na temat, m.in. zeszłorocznego procesu dotyczącego zamachu bombowego w metrze;

D.  mając na uwadze, że A. Poczobut w przeszłości spędził już trzy miesiące w więzieniu i ciąży na nim trzyletni wyrok więzienia w zawieszeniu pod tym samym zarzutem rzekomego znieważenia prezydenta w artykule opublikowanym w „Gazecie Wyborczej” i na białoruskim portalu internetowym; mając na uwadze, że grozi mu ograniczenie lub pozbawienie wolności do lat siedmiu i dziewięciu miesięcy, w tym wyrok w zawieszeniu;

E.  mając na uwadze, że w dniu 30 czerwca 2012 r. A. Poczobut został warunkowo zwolniony z aresztu w zamian za podpisanie zobowiązania o nieopuszczaniu miejsca zamieszkania;

F.  mając na uwadze, że w dniu 5 lipca 2011 r. sąd Rejonu Lenińskiego w Grodnie wydał wyrok uniewinniający A. Poczobuta z zarzutu znieważenia prezydenta z art. 368 część 1 kodeksu karnego, ale uznał go za winnego zniesławienia prezydenta na mocy art. 367 część 1 tego samego kodeksu;

G.  mając na uwadze, że ostatnie aresztowanie A. Poczobuta w dniu 21 czerwca 2012 r. zbiegło się ze zorganizowanym przez Związek Polaków pod jego kierownictwem pokojowym protestem przeciwko przymusowej rusyfikacji przez reżim Łukaszenki polskiej szkoły w Grodnie , w czasie którego zatrzymano około dwudziestu osób;

H.  mając na uwadze, że białoruskie prawo medialne, które weszło w życie w 2008 r. ma charakter restrykcyjny, ponieważ działalność dziennikarska jest kontrolowana różnorodnymi środkami, takimi jak cenzura telewizyjna i radiowa, nadzór nad działalnością niezależnych dziennikarzy oraz kontrola domów wydawniczych;

I.   mając na uwadze, że zgodnie z art. 19 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych każdy ma prawo do posiadania własnych opinii bez ingerencji oraz prawo do wolności wypowiedzi, podczas gdy art. 34 konstytucji Białorusi gwarantuje wolność słowa; mając na uwadze, że obserwatorzy i dziennikarze niezależnych i międzynarodowych mediów stale potępiają ograniczenia wolności słowa i mediów przez rząd;

J.  mając na uwadze, że po aresztowaniu A. Poczobuta w kwietniu 2011 r. Amnesty International uznała go za więźnia sumienia;

K.  mając na uwadze, że sprawa A. Poczobuta wpisuje się w szerszy kontekst nieustających i długotrwałych prześladowań społeczeństwa obywatelskiego, mniejszości polskiej i obrońców praw człowieka po wyborach prezydenckich w grudniu 2010 r., co prowadzi do dramatycznego pogorszenia się sytuacji praw człowieka oraz swobód obywatelskich i politycznych na Białorusi;

L.  mając na uwadze stałe doniesienia o regularnym prześladowaniu przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego na Białorusi; mając na uwadze niedawne przypadki aresztowań, w tym osobistości takich, jak opozycyjni działacze demokratyczni Aleksander Arcybaszew i Paweł Winogradow oraz Siergiej Kawalenka, a także zatrzymania dziennikarzy Aleksandra Barazienki, Siergieja Bałaja, Aliny Radaczyńskiej i Iny Studzińskiej oraz działaczy kampanii „Powiedz prawdę!” Hanny Kurłowicz, Michaiła Paszkiewicza, Aleksandra Ulicionaka i Siergieja Woźniaka;

M.  mając na uwadze, że Aleś Bialacki, dyrektor Centrum Obrony Praw Człowieka „Wiosna”, wiceprzewodniczący Międzynarodowej Federacji Praw Człowieka uwięziony w kolonii karnej w Bobruisku został niedawno poddany nowym bezprawnym środkom ograniczającym i presji ze strony administracji karnej, przy czym wyraźnym zamiarem było zmuszenie go do uznania jego tzw. winy;

N.  mając na uwadze, że w dniu 24 maja 2012 r. Aleh Wołczak, były szef Pomocy Prawnej dla Ludności – organizacji udzielającej pomocy prawnej do czasu jej likwidacji w 2003 r. – został aresztowany przez oficerów policji po cywilnemu, którzy oskarżyli go o „publiczne przekleństwa”; mając na uwadze, że tego samego dnia został skazany na dziewięć dni aresztu administracyjnego na mocy art. 17.1 kodeksu przestępstw administracyjnych („przeklinanie do policji”); mając na uwadze, że Aleh Wołczak został wcześniej skazany w styczniu 2012 r. na cztery dni aresztu administracyjnego za rzekome używanie wulgarnego języka na ulicy; mając na uwadze, że został umieszczony na liście osób mających zakaz opuszczania Białorusi;

O.  mając na uwadze, że od początku marca 2012 r. piętnastu politykom opozycji, niezależnym dziennikarzom i obrońcom praw człowieka odmówiono prawa do opuszczenia kraju pod różnymi pretekstami, przy czym władze białoruskie podobno rozważają sporządzenie listy 108 obrońców praw człowieka i działaczy opozycyjnych z myślą o zabronieniu im opuszczania kraju;

P.  mając na uwadze, że w dniu 14 czerwca 2012 r. białoruski parlament przyjął poprawki do ustawy o organach bezpieczeństwa narodowego, nadając szerokie uprawnienia białoruskiej KGB, w tym prawo do swobodnego stosowania środków przymusu; mając na uwadze, że zgodnie z nowymi przepisami KGB ma prawo do swobodnego wejścia na teren prywatny i do aresztowania, bez ograniczeń, białoruskich obywateli, dyplomatów i przedstawicieli instytucji międzynarodowych;

Q.  mając na uwadze, że w ciągu 2011 r. w czasie akcji pt. „milczący protest” zatrzymano co najmniej 95 dziennikarzy, 22 dziennikarzy zostało postawionych przed sądem a 13 zostało skazanych na różne kary aresztu administracyjnego; mając na uwadze, że pod koniec 2011 r. władze dodatkowo zwiększyły kontrolę internetu dzięki, między innymi, dodatkowym środkom regulacji internetu;

R.   mając na uwadze, że istnieją obawy, iż próby władz białoruskich wniesienia spraw karnych przeciwko działaczom opozycji stały się pretekstem do prawnego uniemożliwienia im opuszczenia kraju i rozmów z ONZ i innymi organami;

1.  zdecydowanie potępia niedawne aresztowanie A. Poczobuta, dziennikarza polskiego dziennika „Gazeta Wyborcza” i postawione mu zarzuty;

2.  z zadowoleniem przyjmuje uwolnienie A. Poczobuta z aresztu i wzywa do zaprzestania dochodzenia i wycofania wszystkich zarzutów przeciwko niemu;

3.  wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu pogarszającej się sytuacji obrońców praw człowieka na Białorusi i potępia wszelkie groźby wobec dziennikarzy i osób korzystających ze swojego prawa do swobody wypowiedzi;

4.  wzywa uczestników czwartego posiedzenia ministrów spraw zagranicznych krajów Partnerstwa Wschodniego, które odbędzie się w dniach 23-24 lipca 2012 r. w Brukseli, do zbadania i omówienia pogarszającej się sytuacji praw człowieka na Białorusi oraz sprawy A. Poczobuta;

5.  wzywa do zakończenia nękania przez sąd dziennikarzy, działaczy społeczeństwa obywatelskiego i obrońców praw człowieka; wzywa władze białoruskie do zmiany ich represyjnej polityki;

6.  uważa w związku z tym i biorąc pod uwagę bezprecedensowe rozprawienie się ze społeczeństwem obywatelskim na Białorusi po wyborach prezydenckich w grudniu 2010 r. i w ich następstwie (kiedy to pobito przynajmniej 21 reporterów oraz zatrzymano 27 dziennikarzy, z czego 13 skazano na dziesięć do piętnastu dni aresztu), że sprawa A. Poczobuta jest umotywowana politycznie i jej celem jest przeszkodzenie mu w prawowitym wykonywaniu jego zawodu dziennikarza i działalności lidera mniejszości narodowej;

7.  wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu kary trzech lat pozbawienia wolności w zawieszeniu, na którą został skazany A. Poczobut za podobne rzekome „przestępstwa”; jest zaniepokojony, że zawieszenie może zostać cofnięte, biorąc pod uwagę, że kara w zawieszeniu oznacza, iż A. Poczobut może w każdej chwili wrócić do więzienia, jeżeli władza zadecyduje – jest to w pełni uzależnione od reżimu Łukaszenki – że dziennikarz ponownie „złamał prawo” wykonując swoja pracę; uważa, że w rzeczywistości jest to metoda zastraszania oraz próba zmuszenia A. Poczobuta do zaprowadzenia autocenzury;

8.  ubolewa z powodu faktu, że białoruskie władze uniemożliwiają pracę dziennikarzom przez wprowadzanie restrykcyjnych przepisów mającym na celu uciszenie społeczeństwa obywatelskiego i wykorzystanie groźby sankcji karnych do zastraszenia obrońców praw człowieka i obrońców praw mniejszości;

9.  uważa, że prawo białoruskie i międzynarodowe mechanizmy były celowo nadużywane i wykorzystywane do własnych celów przez białoruskie władze;

10.  wzywa władze białoruskie do zapewnienia, bez względu na okoliczności, poszanowania zasad demokracji, praw człowieka i podstawowych wolności zgodnie z Powszechną Deklaracją Praw Człowieka i innymi międzynarodowymi i regionalnymi instrumentami dotyczącymi praw człowieka ratyfikowanymi przez Białoruś; podkreśla, że wolność mediów i swoboda wypowiedzi znajdują się wśród podstawowych zasad demokracji, które władze białoruskie zobowiązały się respektować;

11.  wzywa władze białoruskie do przeprowadzenia reformy prawa i dostosowania białoruskich przepisów, w szczególności dotyczących swobody stowarzyszania się i wypowiedzi, do międzynarodowych standardów, do zaniechania praktyk cenzury i autocenzury oraz do zaniechania dalszego nadużywania prawa w postaci aresztowania oponentów politycznych, uciszania dziennikarzy, prześladowania niezależnych adwokatów i stosowania środków kontroli internetu;

12.  wzywa władze białoruskie do uchylenia poprawek do licznych aktów ustawodawczych przyjętych przez parlament w październiku 2011 r., które dodatkowo ograniczają swobodę stowarzyszania się, zgromadzeń, opinii i wypowiedzi;

13.  wzywa białoruskie władze do położenia kresu krótkoterminowym zatrzymaniom bez decyzji sądu i arbitralnym zakazom podróży, co wydaje się mieć na celu zastraszenie obrońców praw człowieka, mediów, opozycji politycznej i działaczy społeczeństwa obywatelskiego oraz powstrzymanie ich przed wykonywaniem ich pracy;

14.  uważa, że umieszczenie Mikałaja Statkiewicza w odosobnieniu jest aktem represji oraz próbą zmuszenia go do podpisania wniosku o ułaskawienie; wzywa zatem Komisję i ESDZ do interweniowania w tej sprawie;

15.  wzywa władze białoruskie do natychmiastowego położenia kresu wszelkim formom wywierania nacisku na dziennikarzy i pracowników mediów oraz do wycofania wszelkich zarzutów postawionych dziennikarzom ściganym za ich działalność zawodową, oraz do dopilnowania, by zostali oni zrehabilitowani; wzywa władze białoruskie do zagwarantowanie wolności wypowiedzi i stworzenia otoczenia prawnego i praktyk sprzyjających rzeczywistej wolności mediów, oraz do zaniechania praktyk cenzury i autocenzury, jak również zagwarantowania, że środki kontroli internetu będą minimalne a uregulowania nie będą prowadzić do cenzury mediów elektronicznych i ograniczania wolności słowa;

16.  zaznacza, że wszelkie potencjalne zaangażowanie UE na rzecz Białorusi jest ściśle uzależnione od spełnienia określonych warunków oraz uwarunkowane zaangażowaniem Białorusi na rzecz przestrzegania praw człowieka i praworządności, zgodnie ze wspólną deklaracją ze szczytu Partnerstwa Wschodniego, który odbył się w Pradze w dniu 7 maja 2009 r., podpisaną również przez rząd Białorusi;

17.  wzywa Radę i Komisję do zacieśnienia ich współpracy z białoruskimi organizacjami społeczeństwa obywatelskiego i do promowania zacieśnienia kontaktów międzyludzkich;

18.  wzywa państwa członkowskie będące aktualnie członkami Rady Praw Człowieka ONZ do dołożenia wszelkich starań w ramach tego organu na rzecz ustanowienia na co najmniej dwa lata mandatu dla specjalnego sprawozdawcy ds. tego kraju, który zająłby się sytuacją praw człowieka na Białorusi; podkreśla, że taki mechanizm odegrałby również istotną rolę w zakresie niezależnego dokumentowania nadużyć i monitorowania wdrażania zleceń wydanych przez różne organy ONZ, w szczególności zaleceń sformułowanych w najnowszym sprawozdaniu Wysokiego Komisarza;

19.  ponownie zwraca uwagę na potrzebę poprawy stosunków i dialogu politycznego między UE a jej wschodnimi sąsiadami w ramach Partnerstwa Wschodniego, w tym jego parlamentarnego wymiaru, zgromadzenia parlamentarnego Euronest, mając na uwadze wspólny cel zagwarantowania reform demokratycznych na Białorusi;

20.  wzywa władze Białorusi, aby z myślą o wyborach parlamentarnych w 2012 r. kontynuowały proces zmian ordynacji i praktyki wyborczej, uwzględniając wszystkie zalecenia OBWE/ODIHR i Europejskiej Komisji na rzecz Demokracji przez Prawo oraz działając zgodnie ze wszystkimi międzynarodowymi demokratycznymi normami i standardami;

21.  wzywa państwa członkowskie do oceny skuteczności istniejących środków ograniczających wobec Białorusi oraz do rozważenia rozszerzenia obowiązujących obecnie sankcji przez wydłużenie listy Białorusinów objętych zamrożeniem aktywów i zakazem wydawania wiz;

22.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Zgromadzeniom Parlamentarnym OBWE i Rady Europy oraz rządowi i parlamentowi Białorusi.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0112. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0063. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0392. (4) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0244. (5) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0099. (6) Dz.U. C 136 E z 11.5.2012, s. 57. (7) Dz.U. C 349 E, z 22.12.2010, s. 37. (8) Dz.U. C 286 E z 22.10.2010, s. 16. (9) Dz.U. L 55 z 29.2.2012, s 19. (10) Dz.U. L 113 z 25.4.2012, s. 1. (11) Dz.U. L 19 z 24.1.2012, s. 31.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie skandalu związanego z przymusową aborcją w Chinach (2012/2712(RSP))

P7_TA(2012)0301 RC-B7-0388/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając sprawozdania przedstawione na mocy Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW) oraz fakultatywnego protokołu do niej i Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania,

–  uwzględniając Konwencję o prawach dziecka,

–  uwzględniając międzynarodową konferencję ONZ na temat ludności i rozwoju (ICPD), która odbyła się w Kairze w 1994 r.,

–  uwzględniając chińską politykę „jednego dziecka” i chińskie ustawy dotyczące aborcji,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 oraz art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w dniu 2 czerwca 2012 r. kobieta w siódmym miesiącu ciąży Feng Jianmei została uprowadzona i poddana przymusowej aborcji w okręgu Zheping (prowincja Shanksi), co wywołało falę oburzenia i potępienia w Chinach i na całym świecie;

B.  mając na uwadze, że w świetle chińskiego prawa aborcja po sześciu miesiącach jest bezprawna; mając na uwadze, że władze miejskie w Ankang przeprowadziły dochodzenie, w wyniku którego stwierdzono, że urzędnicy w okręgu Zheping zastosowali „surowe środki” i „przekonali” p. Feng do usunięcia płodu; mając na uwadze, że w sprawozdaniu stwierdzono, że decyzja ta naruszyła jej prawa; mając na uwadze, że miejskie władze Ankang ogłosiły kary dla lokalnych urzędników zajmującym się planowaniem, którzy byli zamieszani w tę sprawę, łącznie z dymisją;

C.  mając na uwadze, że zgodnie z dochodzeniem lokalni urzędnicy zwrócili się do rodziny p. Feng o „depozyt gwarancyjny” w kwocie 40 000 RMB, co według jej męża było opłatą za posiadanie drugiego dziecka; mając na uwadze, że władze lokalne nie miały podstaw prawnych do przyjęcia takiego depozytu; mając na uwadze, że p. Feng została zmuszona do podpisania zgody na usunięcie ciąży, ponieważ nie mogła wnieść opłaty, i była przetrzymywana w szpitalu pod strażą;

D.  mając na uwadze, że w wyniku chińskiej polityki „jednego dziecka” upowszechniły się nielegalne aborcje mające na celu selekcję płci, co tworzy nierówność między liczbą mężczyzn i kobiet;

E.   mając na uwadze, że UE dostarczała i wciąż dostarcza funduszy organizacjom zajmującym się polityką planowania rodziny w Chinach;

1.  stanowczo podkreśla, że zgodnie z planem działań międzynarodowej konferencji na temat ludności i rozwoju celem programów planowania rodziny musi być umożliwienie parom i jednostkom podjęcie wolnych, odpowiedzialnych i opartych na należytych informacjach decyzji o posiadaniu dzieci oraz udostępnienie do wyboru całej gamy bezpiecznych, skutecznych i akceptowalnych metod planowania rodziny, z wykluczeniem jakichkolwiek form przymusu;

2.  ponownie podkreśla podstawowe prawo wszystkich kobiet do dostępu do publicznych systemów opieki zdrowotnej, w szczególności do podstawowej opieki ginekologicznej i położniczej, określonej przez Światową Organizację Zdrowia;

3.  przekazuje kondolencje rodzinie ofiar, stanowczo potępia ich prześladowanie i domaga się dla nich publicznej ochrony;

4.  stanowczo potępia decyzję o zmuszeniu p. Feng do aborcji i ogólnie potępia praktykę przymusowych aborcji i sterylizacji, zwłaszcza w związku z polityką „jednego dziecka”;

5.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję miejskich władz w Ankang o zaoferowaniu odszkodowania rodzinie p. Feng i surowym ukaraniu lokalnych urzędników zamieszanych w sprawę;

6.  odnotowuje, że sprawa p. Feng stała się powszechnie znana dzięki Internetowi i podkreśla znaczenie wolności słowa, w tym w internecie; z zadowoleniem przyjmuje pojawienie się publicznej sfery debaty, częściowo dzięki mikroblogom;

7.  uważa za istotną debatę toczoną w kręgach intelektualistów i naukowców, czy należy kontynuować politykę jednego dziecka w Chinach;

8.   wzywa Komisję do dopilnowania, by to finansowanie projektów nie naruszało uwag zawartych w sekcji III, tytule 21 budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2012;

9.  wzywa Komisję i Europejską Służbę Działań Zewnętrznych, by ujęły przymusową aborcję w programie kolejnego dwustronnego dialogu z Chinami na temat praw człowieka;

10.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, delegaturze Unii Europejskiej przy ONZ oraz rządowi i parlamentowi Chińskiej Republiki Ludowej.

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie edukacji dla rozwoju oraz czynnej postawy obywatelskiej w kwestiach globalnych

P7_TA(2012)0302 P7_DCL(2012)0007

Parlament Europejski,

–  uwzględniając konsensus europejski w sprawie rozwoju, który podkreśla, że „UE zwróci szczególną uwagę na edukację i szerzenie wiedzy w zakresie rozwoju”,

–  uwzględniając wnioski ze zorganizowanego dialogu dotyczącego roli społeczeństwa obywatelskiego i władz lokalnych w zakresie rozwoju, w którym wzywa się państwa członkowskie UE oraz Komisję Europejską do umacniania swoich strategii na rzecz edukacji dla rozwoju i informowania o nim,

–  uwzględniając art. 123 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że zgodnie z konsensusem europejskim w sprawie rozwoju (Konsensus europejski w sprawie rozwoju: wkład edukacji dla rozwoju i informowania o nim) edukacja dla rozwoju i szerzenie wiedzy na ten temat to elementy zajmujące główne miejsce w europejskich strategiach politycznych dotyczących rozwoju;

B.  mając na uwadze, że Unia Europejska nie posiada specjalnie opracowanej strategii w tej dziedzinie, mimo że jest jednym z podmiotów najbardziej zaangażowanych we wsparcie finansowe na rzecz edukacji dla rozwoju w Europie;

C.  mając na uwadze, że w czasach naznaczonych oszczędnościami, kryzysem oraz powstawaniem ruchów nacjonalistycznych i populistycznych wspieranie czynnej postawy obywatelskiej w kwestiach globalnych jest niezwykle ważne;

1.  wzywa Komisję i Radę do opracowania długoterminowej, ponadsektorowej europejskiej strategii w dziedzinie edukacji dla rozwoju, szerzenia wiedzy oraz czynnej postawy obywatelskiej w kwestiach globalnych;

2.  wzywa państwa członkowskie do opracowania lub umocnienia narodowych strategii w dziedzinie edukacji dla rozwoju;

3.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia wraz z nazwiskami sygnatariuszy(1) Komisji, Radzie oraz parlamentom państw członkowskich.

(1) Lista sygnatariuszy jest opublikowana w załączniku 1 do protokołu z dnia 5 lipca 2012 r. (P7_PV(2012)07-05(ANN1)).

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie ustanowienia europejskiego dnia lodów produkowanych metodą tradycyjną

P7_TA(2012)0303 P7_DCL(2012)0010

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 123 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że przepisy Unii idą w kierunku zapewnienia jakości produktów żywnościowych oraz że w sektorze świeżych przetworów mlecznych lody produkowane metodą tradycyjną są przykładem produktu doskonałego pod względem jakości i bezpieczeństwa żywności, który podnosi wartość produktów rolno-spożywczych poszczególnych państw członkowskich;

B.  mając na uwadze, że wybór konsumentów pada coraz częściej na produkty spożywcze, które są zdrowe, bardziej pożywne, smaczniejsze i wykonane przy użyciu metod tradycyjnych, nie wpływających ujemnie na środowisko;

C.  mając na uwadze, że sektor ten przyczynia się do bezpośredniego zatrudnienia, zwłaszcza wśród osób młodych, ok. 300 tys. pracowników w około 50 tys. lodziarni w całej Europie oraz że spożycie lodów stopniowo uniezależnia się od pór roku i generuje obroty rzędu setek milionów euro rocznie;

1.  zwraca się do państw członkowskich o wsparcie produkcji wysokiej jakości, jaką jest produkcja lodów metodą tradycyjną, będąca konkurencyjnym sektorem gospodarki i oferująca możliwości do wykorzystania w obliczu obecnego kryzysu, który dotyka między innymi również sektor przetworów mlecznych;

2.  ustanawia europejski dzień lodów produkowanych metodą tradycyjną, który będzie obchodzony 24 marca, aby wesprzeć promowanie tego produktu oraz do rozwoju tradycji kulinarnej tego sektora;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia wraz z nazwiskami sygnatariuszy(1) rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Lista sygnatariuszy jest opublikowana w załączniku 2 do protokołu z dnia 5 lipca 2012 r. (P7_PV(2012)07-05(ANN2)).