Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie zatwierdzenia mianowania Tonia Borga członkiem Komisji

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 246 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając pkt 6 Porozumienia ramowego w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską(1),

–  uwzględniając złożoną dnia 16 października 2012 r. rezygnację Johna Dalli ze stanowiska członka Komisji,

–  uwzględniając pismo Rady z dnia 25 października 2012 r., zgodnie z którym Rada skonsultowała się z Parlamentem w sprawie decyzji dotyczącej mianowania Tonia Borga członkiem Komisji, która ma zostać przyjęta za wspólnym porozumieniem z przewodniczącym Komisji,

–  uwzględniając wysłuchanie Tonia Borga przeprowadzone przed Komisją Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności wspólnie z Komisją Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów i Komisją Rolnictwa i Rozwoju Wsi, które odbyło się dnia 13 listopada 2012 r., oraz oświadczenie w sprawie oceny wydane po przeprowadzeniu wysłuchania,

–  uwzględniając art. 106 i załącznik XVII do Regulaminu,

1.  zatwierdza mianowanie Tonia Borga członkiem Komisji na okres pozostały do zakończenia kadencji Komisji do dnia 31 października 2014 r.;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie, Komisji i rządom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 304 z 20.11.2010, s. 47.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 5/2012 na rok budżetowy 2012, sekcja 3 – Komisja (16398/2012 – C7-0383/2012 – 2012/2242(BUD))

P7_TA(2012)0433 A7-0381/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 314, oraz Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, w szczególności jego art. 106a,

–  uwzględniając rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1605/2002 Rady z 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(1) („rozporządzenie finansowe”), w szczególności jego art. 37 i 38,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2012, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 1 grudnia 2011 r.(2),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(3),

–  uwzględniając rezolucję z dnia 12 czerwca 2012 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 2/2012 na rok budżetowy 2012, sekcja 3 – Komisja Europejska(4), w szczególności jej ust. 2,

–  uwzględniając wspólne oświadczenie w sprawie środków na płatności, uzgodnione przez wszystkie trzy instytucje w ramach procedury budżetowej na 2012 r.,

–  uwzględniając projekt budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 5/2012 na rok budżetowy 2012, przedłożony przez Komisję dnia 19 września 2012 r. (COM(2012)0536),

–  uwzględniając stanowisko Rady dotyczące projektu budżetu korygującego nr 5/2012, przyjęte przez Radę w dniu 20 listopada 2012 r. (16398/2012 – C7-0383/2012),

–  uwzględniając art. 75b i 75e Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0381/2012),

A.  mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 5/2012 dotyczy uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej (FSUE) na kwotę 670 192 359 EUR w formie środków na zobowiązania i płatności w związku z serią trzęsień ziemi w regionie Emilia-Romania we Włoszech w maju 2012 r.,

B.  mając na uwadze, że celem projektu budżetu korygującego nr 5/2012 jest formalne uwzględnienie tej korekty w budżecie na 2012 r. oraz zmiana pozycji budżetowej 16 05 03 01 – Działanie przygotowawcze – Rok 2011 – Europejski Rok Wolontariatu, aby zastąpić „kreskę” w linii dotyczącej płatności oznaczeniem p.m., umożliwiającym dokonanie końcowych płatności,

C.  mając na uwadze, że w przedstawionym przez Komisję projekcie budżetu korygującego nr 5/2012 zaproponowano zwiększenie środków na płatności ze względu na ogólny brak środków na płatności na 2012 r.,

D.  mając na uwadze, że w swojej rezolucji z dnia 12 czerwca 2012 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego nr 2/2012 dotyczącego kolejnego uruchomienia FSUE Parlament wyraził głębokie ubolewanie z powodu faktu, że w tym konkretnym przypadku uruchomienia FSUE drugi organ władzy budżetowej potrzebował ośmiu tygodni na przyjęcie swojego stanowiska, trzymając się swej wykładni Protokołu nr 1 do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (termin na poinformowanie parlamentów narodowych),

1.  przyjmuje do wiadomości projekt budżetu korygującego nr 5/2012 przedstawiony przez Komisję;

2.  uznaje za sprawę wielkiej wagi szybkie uwolnienie pomocy finansowej z FSUE dla poszkodowanych w katastrofach naturalnych i w związku z tym z ogromnym zadowoleniem przyjmuje szybkie przedłożenie przez władze Włoch wniosku o wsparcie finansowe z FSUE, jak również szybkie przedstawienie przez Komisję wniosku w sprawie uruchomienia FSUE;

3.  wzywa wszystkie zaangażowane strony w państwach członkowskich, tj. zarówno organy szczebla lokalnego, jak i regionalnego, a także władze krajowe do dalszego usprawnienia oceny potrzeb i koordynacji potencjalnych wniosków o wsparcie z FSUE w przyszłości celem jak największego przyspieszenia uruchomienia FSUE;

4.  ze stanowczością ponownie zwraca się do Rady, by nie zaprzepaściła tych starań na rzecz szybszego zapewnienia wsparcia Unii, nadmiernie odraczając decyzję w tej ważnej i naglącej sprawie;

5.  przypomina, że w przypadku poprzedniego uruchomienia FSUE (budżet korygujący nr 2/2012 w związku z powodziami w Ligurii i Toskanii w październiku 2011 r.) władza budżetowa nie musiała zapewniać nowych środków tylko dlatego, że pojawiły się nieoczekiwane możliwości przesunięcia potrzebnej kwoty; podkreśla, że obecny niedobór środków na płatności, który dotyka już szeregu programów, zwłaszcza tych, na których w dużej mierze opiera się Pakt na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia przyjęty przez Radę Europejską w dniu 29 czerwca 2012 r., zdecydowanie wyklucza jakiekolwiek przesunięcie środków w tym wypadku;

6.  zatwierdza, bez zmian, stanowisko Rady w sprawie projektu budżetu korygującego nr 5/2012;

7.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet korygujący nr 5/2012 został ostatecznie przyjęty, oraz do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

8.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (2) Dz.U. L 56 z 29.2.2012. (3) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1. (4) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0232.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej zgodnie z pkt 26 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (COM(2012)0538 – C7-0300/2012 – 2012/2237(BUD))

P7_TA(2012)0434 A7-0380/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0538 – C7–0300/2012),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(1), w szczególności jego pkt 26,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2012/2002 z dnia 11 listopada 2002 r. ustanawiające Fundusz Solidarności Unii Europejskiej(2),

–  uwzględniając wspólną deklarację Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą podczas posiedzenia pojednawczego w dniu 17 lipca 2008 r., dotyczącą Funduszu Solidarności,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0380/2012),

1.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zadbania o jej publikację w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej zgodnie z pkt 26 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji 2013/108/UE.)

(1) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1. (2) Dz.U. L 311 z 14.11.2002, s. 3.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wdrażania porozumień zawartych przez UE w następstwie rokowań przeprowadzonych w ramach art. XXVIII GATT z 1994 r., zmieniających i uzupełniających załącznik I do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (COM(2012)0115 – C7-0079/2012 – 2012/0054(COD))

P7_TA(2012)0435 A7-0351/2012

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji skierowany do Parlamentu i Rady (COM(2012)0115),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0079/2012),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 19 listopada 2012 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej

–  uwzględniając art. 55 Regulaminu PE,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0351/2012),

1.  zatwierdza swe stanowisko w pierwszym czytaniu przyjmując wniosek Komisji;

2.  Zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego projektu lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom krajowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 21 listopada 2012 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2012 w sprawie wdrażania Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Brazylią zgodnie z art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. w sprawie zmiany koncesji w odniesieniu do przetworzonego mięsa drobiowego przewidzianej na liście koncesyjnej UE załączonej do GATT z 1994 r. oraz Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Tajlandią zgodnie z art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. w sprawie zmiany koncesji w odniesieniu do przetworzonego mięsa drobiowego przewidzianej na liście koncesyjnej UE załączonej do GATT z 1994 r. i zmieniające i uzupełniające załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 1218/2012.)

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie przydziału kontyngentów taryfowych mających zastosowanie do wywozu drewna z Federacji Rosyjskiej do Unii Europejskiej (COM(2012)0449 – C7-0215/2012 – 2012/0217(COD))

P7_TA(2012)0436 A7-0329/2012

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0449),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. art. 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0215/2012),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 19 listopada 2012 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 55 i art. 46 ust. 1 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0329/2012),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego projektu lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 21 listopada 2012 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2012 w sprawie przydziału kontyngentów taryfowych mających zastosowanie do wywozu drewna z Federacji Rosyjskiej do Unii Europejskiej

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 1217/2012.)

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Brazylią zgodnie z art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. w sprawie zmiany koncesji w odniesieniu do przetworzonego mięsa drobiowego przewidzianej na liście koncesyjnej UE załączonej do GATT z 1994 r. oraz Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Tajlandią zgodnie z art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. w sprawie zmiany koncesji w odniesieniu do przetworzonego mięsa drobiowego przewidzianej na liście koncesyjnej UE załączonej do GATT z 1994 r. (07883/2012 – C7-0171/2012 – 2012/0046(NLE))

P7_TA(2012)0437 A7-0350/2012

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (07883/2012),

–  uwzględniając projekt porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Brazylią zgodnie z art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. w sprawie zmiany koncesji w odniesieniu do przetworzonego mięsa drobiowego przewidzianej na liście koncesyjnej UE załączonej do GATT z 1994 r. (07884/2012),

–  uwzględniając projekt porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Tajlandią zgodnie z art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. w sprawie zmiany koncesji w odniesieniu do przetworzonego mięsa drobiowego przewidzianej na liście koncesyjnej UE załączonej do GATT z 1994 r. (07885/2012),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 207 ust. 4 akapit pierwszy oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) podpunkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0171/2012),

–  uwzględniając art. 81 i art. 90 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0350/2012),

1.  wyraża zgodę na zawarcie porozumień;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Federacyjnej Republiki Brazylii i Królestwa Tajlandii.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską, z jednej strony, a Państwem Izrael z drugiej strony, zmieniającego załączniki do protokołów 1 i 2 Układu euro-śródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Państwem Izrael, z drugiej strony (07433/2012 – C7-0157/2012 – 2011/0457(NLE))

P7_TA(2012)0438 A7-0318/2012

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (07433/2012),

–  uwzględniając projekt Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską, z jednej strony, a Państwem Izrael, z drugiej strony, zmieniającego załączniki do protokołów 1 i 2 Układu euro-śródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Państwem Izrael, z drugiej strony (07470/2012),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 207 ust. 4 akapit pierwszy oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7–0157/2012),

–  uwzględniając art. 81 oraz art. 90 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0318/2012),

1.  wyraża zgodę na zawarcie porozumienia;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Państwa Izrael.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Federacją Rosyjską dotyczącego zarządzania kontyngentami taryfowymi mającymi zastosowanie do wywozu drewna z Federacji Rosyjskiej do Unii Europejskiej i Protokołu między Unią Europejską a rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie warunków technicznych przy zastosowaniu tego porozumienia (16775/1/2011 – C7-0515/2011 – 2011/0322(NLE))

P7_TA(2012)0439 A7-0177/2012

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (16775/1/2011),

–  uwzględniając projekt Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Federacją Rosyjską dotyczącego zarządzania kontyngentami taryfowymi mającymi zastosowanie do wywozu drewna z Federacji Rosyjskiej do Unii Europejskiej (16776/2011),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na podstawie art. 207 ust. 4 akapit pierwszy oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0515/2011),

–  uwzględniając art. 81 i art. 90 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0177/2012),

1.  wyraża zgodę na zawarcie porozumienia i protokołu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich i Federacji Rosyjskiej.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 21 listopada 2012 r. dotyczące projektu rozporządzenia Rady w sprawie migracji z systemu informacyjnego Schengen (SIS 1+) do systemu informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) (wersja przekształcona) (11142/1/2012 – C7-0330/2012 – 2012/0033A(NLE))

P7_TA(2012)0440 A7-0368/2012

(Konsultacja – przekształcenie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt Rady (11142/1/2012),

–  uwzględniając art. 74 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7-0330/2012),

–  uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(1),

–  uwzględniając pismo Komisji Prawnej z dnia 12 października 2012 r. skierowane do Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych zgodnie z art. 87 ust. 3 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 87, art. 55 oraz art. 46 ust. 2 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A7-0368/2012),

A.  mając na uwadze, że grupa konsultacyjna złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że omawiany wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych, niż te określone jako takie we wniosku, oraz że w odniesieniu do kodyfikacji niezmienionych przepisów istniejących tekstów z tymi poprawkami, wniosek ogranicza się do ich prostej kodyfikacji bez zmian merytorycznych,

1.  zatwierdza projekt Rady w wersji uwzględniającej zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, z uwzględnieniem poniższych poprawek;

2.  zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

3.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do projektu;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Projekt Rady   Poprawka Poprawka 1 Projekt rozporządzenia Punkt 6 preambuły (6)  Rozwój SIS II powinien być kontynuowany i zostać zakończony w ramach harmonogramu ogólnego SIS II zatwierdzonego przez Radę w dniu 6 czerwca 2008 r. i następnie zmienionego w październiku 2009 r. zgodnie ze wskazówkami przedstawionymi na posiedzeniu Rady ds. WSiSW w dniu 4 czerwca 2009 r.Niniejsza wersja harmonogramu ogólnego SIS II została przedstawiona przez Komisję Radzie i Parlamentowi Europejskiemu w październiku 2010 r. . (6)  Rozwój SIS II powinien być kontynuowany i zostać zakończony najpóźniej do dnia 30 czerwca 2013 r. Poprawka 2 Projekt rozporządzenia Punkt 16 preambuły (16)  Aby wesprzeć państwa członkowskie w wyborze najbardziej korzystnego rozwiązania technicznego i finansowego, Komisja powinna niezwłocznie wszcząć proces dostosowywania niniejszego rozporządzenia, przedstawiając wniosek w sprawie systemu prawnego dotyczącego migracji, który w większym stopniu odzwierciedlałby podejście w zakresie migracji technicznej określone w planie migracji dla projektu SIS (planie migracji) przyjętym przez Komisję po tym, jak w głosowaniu poparł go Komitet ds. SIS-VIS w dniu 23 lutego 2011 r. skreślony Poprawka 3 Projekt rozporządzenia Punkt 17 preambuły (17)  W planie migracji ustalono, że w trakcie okresu przełączania wszystkie państwa członkowskie będą po kolei dokonywały przełączenia aplikacji krajowej z SIS I 1+ na SIS II. Pod względem technicznym pożądane jest, aby państwa członkowskie, które dokonały przełączenia, były zdolne do użytkowania SIS II w pełnym zakresie od chwili przełączenia i nie musiały czekać na dokonanie przełączenia przez pozostałe państwa członkowskie. W związku z tym konieczne jest stosowanie rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 oraz decyzji 2007/533/WSiSW od chwili rozpoczęcia procesu przełączania przez pierwsze państwo członkowskie. Ze względu na pewność prawa okres przełączania powinien trwać możliwie jak najkrócej i nie powinien przekraczać 12 godzin . Stosowanie rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 i decyzji 2007/533/WSiSW nie uniemożliwia państwom członkowskim, które nie dokonały jeszcze przełączenia lub które z powodów technicznych musiały od niego odstąpić, użytkowania SIS II w stopniu obejmującym jedynie funkcje SIS 1+ w okresie wzmożonego monitorowania. Aby we wszystkich państwach członkowskich obowiązywały te same standardy i warunki w odniesieniu do wpisów, przetwarzania danych i ochrony danych, należy do funkcjonowania SIS w państwach członkowskich, które jeszcze nie dokonały przełączenia, stosować ramy prawne SIS II. (17)  Przewiduje się, że w trakcie okresu przełączania wszystkie państwa członkowskie będą po kolei dokonywały przełączenia aplikacji krajowej z SIS I na SIS II. Pod względem technicznym pożądane jest, aby państwa członkowskie, które dokonały przełączenia, były zdolne do użytkowania SIS II w pełnym zakresie od chwili przełączenia, i nie musiały czekać na dokonanie przełączenia przez pozostałe państwa członkowskie. W związku z tym konieczne jest stosowanie rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 oraz decyzji 2007/533/WSiSW od chwili rozpoczęcia procesu przełączania przez pierwsze państwo członkowskie. Ze względu na pewność prawa okres przełączania powinien trwać możliwie jak najkrócej i nie powinien przekraczać 12 godzin. Stosowanie rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 i decyzji 2007/533/WSiSW nie uniemożliwia państwom członkowskim, które nie dokonały jeszcze przełączenia lub które z powodów technicznych musiały od niego odstąpić, użytkowania SIS II w stopniu obejmującym jedynie funkcje SIS 1+ w okresie wzmożonego monitorowania. Aby we wszystkich państwach członkowskich obowiązywały te same standardy i warunki w odniesieniu do wpisów, przetwarzania danych i ochrony danych, należy do funkcjonowania SIS w państwach członkowskich, które jeszcze nie dokonały przełączenia, stosować ramy prawne SIS II. Poprawka 4 Projekt rozporządzenia Punkt 19 preambuły (19)  Rozporządzenie (WE) nr 1987/2006 oraz decyzja 2007/533/WSiSW przewidują, że w centralnym SIS II należy wykorzystywać najlepsze dostępne rozwiązania techniczne, wybierane na podstawie analizy kosztów i korzyści. W załączniku do konkluzji Rady z dnia 4–5 czerwca 2009 r. w sprawie dalszego kierunku SIS II wskazano fazy kluczowe, które należy zrealizować, by kontynuować obecny projekt SIS II. Równolegle przeprowadzono badanie poświęcone planowi awaryjnemu, na wypadek gdyby testy wykazały niespełnienie wymogów przewidzianych w fazach kluczowych; byłoby nim opracowanie alternatywnego scenariusza technicznego, które polegałoby na rozwijaniu SIS II na podstawie ulepszonej wersji SIS 1+ (SIS 1+RE). Opierając się na wspomnianych kryteriach, Rada może podjąć decyzję o zwróceniu się do Komisji, by zastosowała alternatywny scenariusz techniczny. (19)  Rozporządzenie (WE) nr 1987/2006 oraz decyzja 2007/533/WSiSW przewidują, że w centralnym SIS II należy wykorzystywać najlepsze dostępne rozwiązania techniczne, wybierane na podstawie analizy kosztów i korzyści. W załączniku do konkluzji Rady z dnia 4–5 czerwca 2009 r. w sprawie dalszego kierunku SIS II wskazano fazy kluczowe, które należy zrealizować, by kontynuować obecny projekt SIS II. Równolegle przeprowadzono badanie poświęcone planowi awaryjnemu, na wypadek gdyby testy wykazały niespełnienie wymogów przewidzianych w fazach kluczowych; byłoby nim opracowanie alternatywnego scenariusza technicznego, które polegałoby na rozwijaniu SIS II na podstawie ulepszonej wersji SIS 1+ (SIS 1+RE). Opierając się na wspomnianych kryteriach, Rada może podjąć decyzję o zwróceniu się do Komisji, by zastosowała alternatywny scenariusz techniczny. W takim przypadku Komisja powinna przedstawić wniosek w celu zmiany niniejszego rozporządzenia. Poprawka 5 Projekt rozporządzenia Punkt 31 preambuły (31)  Europejski inspektor ochrony danych jest odpowiedzialny za monitorowanie i zapewnienie stosowania rozporządzenia (WE) nr 45/2001 oraz jest właściwy do monitorowania działalności instytucji i organów unijnych w zakresie przetwarzania danych osobowych. Niniejsze rozporządzenie powinno pozostawać bez uszczerbku dla postanowień szczegółowych konwencji z Schengen, jak również rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 oraz decyzji 2007/533/WSiSW w sprawie ochrony i bezpieczeństwa danych osobowych. (31)  Europejski inspektor ochrony danych jest odpowiedzialny za monitorowanie i zapewnienie stosowania rozporządzenia (WE) nr 45/2001 oraz jest właściwy do monitorowania działalności instytucji i organów unijnych w zakresie przetwarzania danych osobowych. Wspólny organ nadzorczy jest odpowiedzialny za nadzór nad jednostką centralną obecnego SIS 1+ do czasu wejścia w życie ram prawnych SIS II. Krajowe organy nadzorcze są odpowiedzialne za nadzór nad przetwarzaniem danych SIS 1+ na terytorium właściwych dla nich państw członkowskich i pozostaną odpowiedzialne za monitorowanie legalności przetwarzania danych osobowych SIS II na terytorium tych państw członkowskich.Niniejsze rozporządzenie powinno pozostawać bez uszczerbku dla postanowień szczegółowych konwencji z Schengen, jak również rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 oraz decyzji 2007/533/WSiSW w sprawie ochrony i bezpieczeństwa danych osobowych. Niniejsze ramy prawne SIS II przewidują, że krajowe organy nadzorcze i Europejski Inspektor Ochrony Danych zapewniają skoordynowany nadzór nad SIS II. Poprawka 6 Projekt rozporządzenia Punkt 43 a preambuły (nowy) (43a)  Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, w którym Bułgaria i Rumunia uczestniczą na podstawie art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2005 r. oraz decyzji Rady 2010/365/UE z dnia 29 czerwca 2010 r. w sprawie stosowania w Republice Bułgarii i w Rumunii przepisów dorobku Schengen związanych z systemem informacyjnym Schengen1, 1 Dz.U. L 166 z 1.7.2010, s. 17. Poprawka 7 Projekt rozporządzenia Artykuł 7 – ustęp 6 6.  Działania określone w ust. 1–3 są koordynowane w przez Komisję oraz państwa członkowskie uczestniczące w SIS 1+ działające w ramach Rady. 6.  Działania określone w ust. 1–3 są koordynowane w przez Komisję oraz państwa członkowskie uczestniczące w SIS 1+ działające w ramach Rady. Parlament Europejski jest regularnie informowany o tych działaniach. Poprawka 8 Projekt rozporządzenia Artykuł 11 – ustęp -1 (nowy) -1.  Przed rozpoczęciem migracji państwa członkowskie sprawdzają, czy wszystkie dane osobowe, które mają być przeniesione do SIS II, są ścisłe, aktualne i zgodne z prawem, zgodnie z decyzją 2007/533/WSiSW. Wszystkie dane, których nie można sprawdzić przed rozpoczęciem migracji, są weryfikowane w terminie nie dłuższym niż sześć miesięcy od rozpoczęcia migracji. Poprawka 9 Projekt rozporządzenia Artykuł 11 – ustęp 1 1. W celu migracji z C.SIS do centralnego SIS II Francja udostępnia bazę danych SIS 1+, a Komisja wprowadza bazę danych SIS 1+ do centralnego SIS II. Dane pochodzące z bazy danych SIS 1+, o których mowa w art. 113 ust. 2 konwencji z Schengen, nie są wprowadzane do centralnego SIS II . 1.  W celu migracji z C.SIS do centralnego SIS II, Francja udostępnia bazę danych SIS 1+, a Komisja wprowadza bazę danych SIS 1+ do centralnego SIS II. Dane pochodzące z bazy danych SIS 1+, o których mowa w art. 113 ust. 2 konwencji z Schengen, nie są wprowadzane do centralnego SIS II. Dane te są usuwane najpóźniej jeden miesiąc po zakończeniu okresu wzmożonego monitorowania. Poprawka 10 Projekt rozporządzenia Artykuł 11 – ustęp 3 – akapit pierwszy 3.  Migracja systemu krajowego z SIS 1+ do SIS II rozpoczyna się wprowadzeniem danych N.SIS II – przy czym N.SIS II ma zawierać plik danych, kopię krajową, zawierający całą lub częściową kopię bazy danych SIS II. 3.  Migracja systemu krajowego z SIS 1+ do SIS II rozpoczyna się wprowadzeniem danych N.SIS II – przy czym N.SIS II ma zawierać plik danych, kopię krajową, zawierający całą lub częściową kopię bazy danych SIS II. Państwa członkowskie dopilnowują, aby wszystkie dane osobowe wprowadzone do N.SIS II były ścisłe, aktualne i zgodne z prawem, zgodnie z decyzją 2007/533/WSiSW. Poprawka 11 Projekt rozporządzenia Artykuł 11 – ustęp 4 a (nowy) 4a.  Na podstawie informacji dostarczonych przez państwa członkowskie i odpowiedzialne organy nadzorcze Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z zakończenia migracji, w szczególności z przełączenia państw członkowskich na SIS II. Sprawozdanie to potwierdza, czy migracja, a w szczególności przełączenie były realizowane w pełnej zgodności z niniejszym rozporządzeniem na poziomie centralnym i krajowym oraz czy przetwarzanie danych osobowych podczas całej migracji odbywało się zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 i dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych1. Dz.U.  L 281 z 23.11.1995, s. 31. Poprawka 12 Projekt rozporządzenia Artykuł 11 – ustęp 4 b (nowy) 4b.  Jeden miesiąc po zakończeniu okresu wzmożonego monitorowania baza danych SIS 1+, wszystkie dane w bazie SIS 1+ niezależnie od nośnika lub lokalizacji, C.SIS, N.SIS państw członkowskich oraz wszelkie ich kopie są ostatecznie usuwane. Poprawka 13 Projekt rozporządzenia Artykuł 11 a (nowy) Artykuł 11a Migracja biur SIRENE Migracja biur SIRENE do sieci S-TESTA odbywa się równolegle z przełączeniem, o którym mowa w art. 11 ust. 3, i kończy się natychmiast po przełączeniu. Poprawka 14 Projekt rozporządzenia Artykuł 12 – ustęp 2 Od chwili przełączenia się pierwszego państwa członkowskiego z N.SIS na N.SIS II, o którym mowa w art. 11 ust. 3 akapit drugi niniejszego rozporządzenia, stosuje się decyzję 2007/533/WSiSW. Od chwili pomyślnego przełączenia się pierwszego państwa członkowskiego z N.SIS na N.SIS II, o którym mowa w art. 11 ust. 3 akapit drugi niniejszego rozporządzenia, stosuje się decyzję 2007/533/WSiSW. Poprawka 15 Projekt rozporządzenia Artykuł 15 – ustęp -1 (nowy) -1.  Poza rejestrowaniem automatycznych wyszukiwań państwa członkowskie i Komisja dopilnowują, aby w trakcie migracji zgodnie z niniejszym rozporządzeniem w pełni były przestrzegane obowiązujące przepisy w zakresie ochrony danych oraz aby w centralnym SIS II zostały odpowiednio zarejestrowane zadania określone w art. 3 lit. f) i w art. 11. Rejestrowanie tych czynności zapewnia w szczególności integralność i legalność danych w trakcie migracji i przełączenia na SIS II. Poprawka 16 Projekt rozporządzenia Artykuł 15 – ustęp 4 4.  Rejestry wskazują w szczególności datę i godzinę przekazania danych, dane wykorzystane do wyszukiwań, odniesienie do danych przekazanych oraz nazwę właściwego organu odpowiedzialnego za ich przetwarzanie. 4.  Rejestry wskazują w szczególności datę i godzinę przekazania danych, dane wykorzystane do wyszukiwań, odniesienie do danych przekazanych oraz nazwę właściwego organu odpowiedzialnego za ich przetwarzanie, a także nazwę użytkownika końcowego. Poprawka 17 Projekt rozporządzenia Artykuł 15 – ustęp 5 5.  Rejestry mogą być wykorzystywane wyłącznie do celów, o których mowa w ust. 1 i są usuwane najwcześniej po upływie jednego roku, a najpóźniej po upływie trzech lat od daty ich utworzenia. (Nie dotyczy wersji polskiej.) Poprawka 18 Projekt rozporządzenia Artykuł 15 – ustęp 7 7.  Właściwe organy mające sprawdzać czy wyszukiwanie jest legalne, monitorować legalność przetwarzania danych, prowadzić samokontrolę i zapewniać właściwe działanie centralnego SIS II oraz integralność i bezpieczeństwo danych otrzymują w granicach swoich uprawnień i na żądanie dostęp do tych rejestrów w celu realizacji swoich zadań. 7.  Właściwe organy, o których mowa w art. 60 ust. 1 i art. 61 ust. 1 decyzji 2007/533/WSiSW, mające sprawdzać czy wyszukiwanie jest legalne, monitorować legalność przetwarzania danych, prowadzić samokontrolę i zapewniać właściwe działanie centralnego SIS II oraz integralność i bezpieczeństwo danych, zgodnie z postanowieniami decyzji 2007/533/WSiSW, otrzymują w granicach swoich uprawnień i na żądanie dostęp do tych rejestrów w celu realizacji swoich zadań. Poprawka 19 Projekt rozporządzenia Artykuł 15 – ustęp 7 a (nowy) 7a.  Wszystkie organy ochrony danych odpowiadające za SIS 1+ lub za SIS II są ściśle zaangażowane we wszystkie etapy migracji z SIS 1+ do SIS II. Poprawka 20 Projekt rozporządzenia Artykuł 19 Przed końcem każdego półrocza, a po raz pierwszy przed końcem pierwszego półrocza 2009 roku, Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z postępu prac nad rozwojem systemu SIS II oraz migracją z SIS 1+ do SIS II. Przed końcem każdego półrocza, a po raz pierwszy przed końcem pierwszego półrocza 2009 roku, Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z postępu prac nad rozwojem systemu SIS II oraz migracją z SIS 1+ do SIS II. Komisja informuje Parlament Europejski o wynikach testów, o których mowa w art. 8, 9 i 10. Poprawka 21 Projekt rozporządzenia Artykuł 21 Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Traci moc po zakończeniu migracji, o którym mowa w art. 11 ust. 3 akapit trzeci. Jeśli nie można dotrzymać tego terminu z powodu nierozwiązanych trudności technicznych związanych z procesem migracji, niniejsze rozporządzenie traci moc w dniu, który ma zostać ustalony przez Radę stanowiącą zgodnie z art. 71 ust. 2 decyzji 2007/533/WSiSW. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Traci moc po zakończeniu migracji, o którym mowa w art. 11 ust. 3 akapit trzeci. Jeśli nie można dotrzymać tego terminu z powodu nierozwiązanych trudności technicznych związanych z procesem migracji, niniejsze rozporządzenie traci moc w dniu, który ma zostać ustalony przez Radę stanowiącą zgodnie z art. 71 ust. 2 decyzji 2007/533/WSiSW, a w każdym razie do dnia 30 czerwca 2013 r.

(1) Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 21 listopada 2012 r. dotyczący projektu rozporządzenia Rady w sprawie migracji z systemu informacyjnego Schengen (SIS 1+) do systemu informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) (wersja przekształcona) (11143/1/2012 – C7-0331/2012 – 2012/0033B(NLE))

P7_TA(2012)0441 A7-0370/2012

(Konsultacja – przekształcenie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt Rady (11143/1/2012),

–  uwzględniając art. 74 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7-0331/2012),

–  uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(1),

–  uwzględniając pismo Komisji Prawnej z dnia 12 października 2012 r. skierowane do Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych zgodnie z art. 87 ust. 3 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 87, art. 55 oraz art. 46 ust. 2 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A7-0370/2012),

A.  mając na uwadze, że grupa konsultacyjna złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że omawiany wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych, niż te określone jako takie we wniosku, oraz że w odniesieniu do kodyfikacji niezmienionych przepisów istniejących tekstów z tymi poprawkami, wniosek ogranicza się do ich prostej kodyfikacji bez zmian merytorycznych,

1.  zatwierdza projekt Rady w wersji uwzględniającej zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, z uwzględnieniem poniższych poprawek;

2.  zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

3.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do projektu;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Projekt Rady   Poprawka Poprawka 1 Projekt rozporządzenia Punkt 6 preambuły (6)  Rozwój SIS II powinien być kontynuowany i zostać zakończony w ramach harmonogramu ogólnego SIS II zatwierdzonego przez Radę w dniu 6 czerwca 2008 r. i następnie zmienionego w październiku 2009 r. zgodnie ze wskazówkami przedstawionymi na posiedzeniu Rady ds. WSiSW w dniu 4 czerwca 2009 r. Niniejsza wersja harmonogramu ogólnego SIS II została przedstawiona przez Komisję Radzie i Parlamentowi Europejskiemu w październiku 2010 r. . (6)  Rozwój SIS II powinien być kontynuowany i zostać zakończony najpóźniej do dnia 30 czerwca 2013 r. Poprawka 2 Projekt rozporządzenia Punkt 16 preambuły (16)  Aby wesprzeć państwa członkowskie w wyborze najbardziej korzystnego rozwiązania technicznego i finansowego, Komisja powinna niezwłocznie wszcząć proces dostosowywania niniejszego rozporządzenia, przedstawiając wniosek w sprawie systemu prawnego dotyczącego migracji, który w większym stopniu odzwierciedlałby podejście w zakresie migracji technicznej określone w planie migracji dla projektu SIS (planie migracji) przyjętym przez Komisję po tym, jak w głosowaniu poparł go Komitet ds. SIS-VIS w dniu 23 lutego 2011 r. skreślony Poprawka 3 Projekt rozporządzenia Punkt 17 preambuły (17)  W planie migracji ustalono, że w trakcie okresu przełączania wszystkie państwa członkowskie będą po kolei dokonywały przełączenia aplikacji krajowej z SIS 1+ na SIS II. Pod względem technicznym pożądane jest, aby państwa członkowskie, które dokonały przełączenia, były zdolne do użytkowania SIS II w pełnym zakresie od chwili przełączenia i nie musiały czekać na dokonanie przełączenia przez pozostałe państwa członkowskie. W związku z tym konieczne jest stosowanie rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 oraz decyzji 2007/533/WSiSW od chwili rozpoczęcia procesu przełączania przez pierwsze państwo członkowskie. Ze względu na pewność prawa okres przełączania powinien trwać możliwie jak najkrócej i nie powinien przekraczać 12 godzin . Stosowanie rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 i decyzji 2007/533/WSiSW nie uniemożliwia państwom członkowskim, które nie dokonały jeszcze przełączenia lub które z powodów technicznych musiały od niego odstąpić, użytkowania SIS II w stopniu obejmującym jedynie funkcje SIS 1+ w okresie wzmożonego monitorowania. Aby we wszystkich państwach członkowskich obowiązywały te same standardy i warunki w odniesieniu do wpisów, przetwarzania danych i ochrony danych, należy do funkcjonowania SIS w państwach członkowskich, które jeszcze nie dokonały przełączenia, stosować ramy prawne SIS II. (17)  Przewiduje się, że w trakcie okresu przełączania wszystkie państwa członkowskie będą po kolei dokonywały przełączenia aplikacji krajowej z SIS I na SIS II. Pod względem technicznym pożądane jest, aby państwa członkowskie, które dokonały przełączenia, były zdolne do użytkowania SIS II w pełnym zakresie od chwili przełączenia, i nie musiały czekać na dokonanie przełączenia przez pozostałe państwa członkowskie. W związku z tym konieczne jest stosowanie rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 oraz decyzji 2007/533/WSiSW od chwili rozpoczęcia procesu przełączania przez pierwsze państwo członkowskie. Ze względu na pewność prawa okres przełączania powinien trwać możliwie jak najkrócej i nie powinien przekraczać 12 godzin. Stosowanie rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 i decyzji 2007/533/WSiSW nie uniemożliwia państwom członkowskim, które nie dokonały jeszcze przełączenia lub które z powodów technicznych musiały od niego odstąpić, użytkowania SIS II w stopniu obejmującym jedynie funkcje SIS 1+ w okresie wzmożonego monitorowania. Aby we wszystkich państwach członkowskich obowiązywały te same standardy i warunki w odniesieniu do wpisów, przetwarzania danych i ochrony danych, należy do funkcjonowania SIS w państwach członkowskich, które jeszcze nie dokonały przełączenia, stosować ramy prawne SIS II. Poprawka 4 Projekt rozporządzenia Punkt 19 preambuły (19)  Rozporządzenie (WE) nr 1987/2006 oraz decyzja 2007/533/WSiSW przewidują, że w centralnym SIS II należy wykorzystywać najlepsze dostępne rozwiązania techniczne, wybierane na podstawie analizy kosztów i korzyści. W załączniku do konkluzji Rady z dnia 4–5 czerwca 2009 r. w sprawie dalszego kierunku SIS II wskazano fazy kluczowe, które należy zrealizować, by kontynuować obecny projekt SIS II. Równolegle przeprowadzono badanie poświęcone planowi awaryjnemu, na wypadek gdyby testy wykazały niespełnienie wymogów przewidzianych w fazach kluczowych; byłoby nim opracowanie alternatywnego scenariusza technicznego, które polegałoby na rozwijaniu SIS II na podstawie ulepszonej wersji SIS 1+ (SIS 1+RE). Opierając się na wspomnianych kryteriach, Rada może podjąć decyzję o zwróceniu się do Komisji, by zastosowała alternatywny scenariusz techniczny. (19)  Rozporządzenie (WE) nr 1987/2006 oraz decyzja 2007/533/WSiSW przewidują, że w centralnym SIS II należy wykorzystywać najlepsze dostępne rozwiązania techniczne, wybierane na podstawie analizy kosztów i korzyści. W załączniku do konkluzji Rady z dnia 4–5 czerwca 2009 r. w sprawie dalszego kierunku SIS II wskazano fazy kluczowe, które należy zrealizować, by kontynuować obecny projekt SIS II. Równolegle przeprowadzono badanie poświęcone planowi awaryjnemu, na wypadek gdyby testy wykazały niespełnienie wymogów przewidzianych w fazach kluczowych; byłoby nim opracowanie alternatywnego scenariusza technicznego, które polegałoby na rozwijaniu SIS II na podstawie ulepszonej wersji SIS 1+ (SIS 1+RE). Opierając się na wspomnianych kryteriach, Rada może podjąć decyzję o zwróceniu się do Komisji, by zastosowała alternatywny scenariusz techniczny. W takim przypadku Komisja powinna przedstawić wniosek w celu zmiany niniejszego rozporządzenia. Poprawka 5 Projekt rozporządzenia Punkt 31 preambuły (31)  Europejski inspektor ochrony danych jest odpowiedzialny za monitorowanie i zapewnienie stosowania rozporządzenia (WE) nr 45/2001 oraz jest właściwy do monitorowania działalności instytucji i organów unijnych w zakresie przetwarzania danych osobowych. Niniejsze rozporządzenie powinno pozostawać bez uszczerbku dla postanowień szczegółowych konwencji z Schengen, jak również rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 oraz decyzji 2007/533/WSiSW w sprawie ochrony i bezpieczeństwa danych osobowych. (31)  Europejski inspektor ochrony danych jest odpowiedzialny za monitorowanie i zapewnienie stosowania rozporządzenia (WE) nr 45/2001 oraz jest właściwy do monitorowania działalności instytucji i organów unijnych w zakresie przetwarzania danych osobowych. Wspólny organ nadzorczy jest odpowiedzialny za nadzór nad jednostką centralną obecnego SIS 1+ do czasu wejścia w życie ram prawnych SIS II. Krajowe organy nadzorcze są odpowiedzialne za nadzór nad przetwarzaniem danych SIS 1+ na terytorium właściwych dla nich państw członkowskich i pozostaną odpowiedzialne za monitorowanie legalności przetwarzania danych osobowych SIS II na terytorium tych państw członkowskich. Niniejsze rozporządzenie powinno pozostawać bez uszczerbku dla postanowień szczegółowych konwencji z Schengen, jak również rozporządzenia (WE) nr 1987/2006 oraz decyzji 2007/533/WSiSW w sprawie ochrony i bezpieczeństwa danych osobowych. Niniejsze ramy prawne SIS II przewidują, że krajowe organy nadzorcze i Europejski Inspektor Ochrony Danych zapewniają skoordynowany nadzór nad SIS II. Poprawka 6 Projekt rozporządzenia Punkt 43 a preambuły (nowy) (43a)  Rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, w którym Bułgaria i Rumunia uczestniczą na podstawie art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2005 r. i decyzji Rady 2010/365/UE z dnia 29 czerwca 2010 r. w sprawie stosowania w Republice Bułgarii i w Rumunii przepisów dorobku Schengen związanych z systemem informacyjnym Schengen1, 1 Dz.U. L 166 z 1.7.2010, s. 17. Poprawka 7 Projekt rozporządzenia Artykuł 7 – ustęp 6 6.  Działania określone w ust. 1–3 są koordynowane w przez Komisję oraz państwa członkowskie uczestniczące w SIS 1+ działające w ramach Rady. 6.  Działania określone w ust. 1–3 są koordynowane w przez Komisję oraz państwa członkowskie uczestniczące w SIS 1+ działające w ramach Rady. Parlament Europejski jest regularnie informowany o tych działaniach. Poprawka 8 Projekt rozporządzenia Artykuł 11 – ustęp -1 (nowy) -1.  Przed rozpoczęciem migracji państwa członkowskie sprawdzają, czy wszystkie dane osobowe, które mają być przeniesione do SIS II, są ścisłe, aktualne i zgodne z prawem, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1987/2006. Wszystkie dane, których nie można sprawdzić przed rozpoczęciem migracji, są weryfikowane w terminie nie dłuższym niż sześć miesięcy od rozpoczęcia migracji. Poprawka 9 Projekt rozporządzenia Artykuł 11 – ustęp 1 1. W celu migracji z C.SIS do centralnego SIS II Francja udostępnia bazę danych SIS 1+, a Komisja wprowadza bazę danych SIS 1+ do centralnego SIS II. Dane pochodzące z bazy danych SIS 1+, o których mowa w art. 113 ust. 2 konwencji z Schengen, nie są wprowadzane do centralnego SIS II . 1.  W celu migracji z C.SIS do centralnego SIS II Francja udostępnia bazę danych SIS 1+, a Komisja wprowadza bazę danych SIS 1+ do centralnego SIS II. Dane pochodzące z bazy danych SIS 1+, o których mowa w art. 113 ust. 2 konwencji z Schengen, nie są wprowadzane do centralnego SIS II. Dane te są usuwane najpóźniej jeden miesiąc po zakończeniu okresu wzmożonego monitorowania. Poprawka 10 Projekt rozporządzenia Artykuł 11 – ustęp 3 – akapit pierwszy 3.  Migracja systemu krajowego z SIS 1+ do SIS II rozpoczyna się wprowadzeniem danych N.SIS II – przy czym N.SIS II ma zawierać plik danych, kopię krajową, zawierający całą lub częściową kopię bazy danych SIS II. 3.  Migracja systemu krajowego z SIS 1+ do SIS II rozpoczyna się wprowadzeniem danych N.SIS II – przy czym N.SIS II ma zawierać plik danych, kopię krajową, zawierający całą lub częściową kopię bazy danych SIS II. Państwa członkowskie dopilnowują, aby wszystkie dane osobowe wprowadzone do N.SIS II były ścisłe, aktualne i zgodne z prawem, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1987/2006. Poprawka 11 Projekt rozporządzenia Artykuł 11 – ustęp 4 a (nowy) 4a.  Na podstawie informacji dostarczonych przez państwa członkowskie i odpowiedzialne organy nadzorcze Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z zakończenia migracji, w szczególności z przełączenia państw członkowskich na SIS II. Sprawozdanie to potwierdza, czy migracja, a w szczególności przełączenie były realizowane w pełnej zgodności z niniejszym rozporządzeniem na poziomie centralnym i krajowym oraz czy przetwarzanie danych osobowych podczas całej migracji odbywało się zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 i dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych1. Dz.U.  L 281 z 23.11.1995, s. 31. Poprawka 12 Projekt rozporządzenia Artykuł 11 – ustęp 4 b (nowy) 4b.  Jeden miesiąc po zakończeniu okresu wzmożonego monitorowania baza danych SIS 1+, wszystkie dane w bazie SIS 1+ niezależnie od nośnika lub lokalizacji, C.SIS, N.SIS państw członkowskich oraz wszelkie ich kopie są ostatecznie usuwane. Poprawka 13 Projekt rozporządzenia Artykuł 11 a (nowy) Artykuł 11a Migracja biur SIRENE Migracja biur SIRENE do sieci S-TESTA odbywa się równolegle z przełączeniem, o którym mowa w art. 11 ust. 3, i kończy się natychmiast po przełączeniu. Poprawka 14 Projekt rozporządzenia Artykuł 12 – ustęp 2 Od chwili przełączenia się pierwszego państwa członkowskiego z N.SIS na N.SIS II, o którym mowa w art. 11 ust. 3 akapit drugi niniejszego rozporządzenia, stosuje się rozporządzenie (WE) 1987/2006. Od chwili pomyślnego przełączenia się pierwszego państwa członkowskiego z N.SIS na N.SIS II, o którym mowa w art. 11 ust. 3 akapit drugi niniejszego rozporządzenia, stosuje się rozporządzenie (WE) 1987/2006. Poprawka 15 Projekt rozporządzenia Artykuł 15 – ustęp -1 (nowy) -1.  Poza rejestrowaniem automatycznych wyszukiwań państwa członkowskie i Komisja dopilnowują, aby w trakcie migracji zgodnie z niniejszym rozporządzeniem w pełni były przestrzegane obowiązujące przepisy w zakresie ochrony danych oraz aby w centralnym SIS II zostały odpowiednio zarejestrowane zadania określone w art. 3 lit. f) i w art. 11. Rejestrowanie tych czynności zapewnia w szczególności integralność i legalność danych w trakcie migracji i przełączenia na SIS II. Poprawka 16 Projekt rozporządzenia Artykuł 15 – ustęp 4 4.  Rejestry wskazują w szczególności datę i godzinę przekazania danych, dane wykorzystane do wyszukiwań, odniesienie do danych przekazanych oraz nazwę właściwego organu odpowiedzialnego za ich przetwarzanie. 4.  Rejestry wskazują w szczególności datę i godzinę przekazania danych, dane wykorzystane do wyszukiwań, odniesienie do danych przekazanych oraz nazwę właściwego organu odpowiedzialnego za ich przetwarzanie, a także nazwę użytkownika końcowego. Poprawka 17 Projekt rozporządzenia Artykuł 15 – ustęp 5 5.  Rejestry mogą być wykorzystywane wyłącznie do celów, o których mowa w ust. 1 i są usuwane najwcześniej po upływie jednego roku, a najpóźniej po upływie trzech lat od daty ich utworzenia. (Nie dotyczy wersji polskiej.) Poprawka 18 Projekt rozporządzenia Artykuł 15 – ustęp 7 7.  Właściwe organy mające sprawdzać czy wyszukiwanie jest legalne, monitorować legalność przetwarzania danych, prowadzić samokontrolę i zapewniać właściwe działanie centralnego SIS II oraz integralność i bezpieczeństwo danych otrzymują w granicach swoich uprawnień i na żądanie dostęp do tych rejestrów w celu realizacji swoich zadań. 7.  Właściwe organy, o których mowa w art. 44 ust. 1 i art. 45 ust. 1 rozporządzenia (WE) 1987/2006, mające sprawdzać czy wyszukiwanie jest legalne, monitorować legalność przetwarzania danych, prowadzić samokontrolę i zapewniać właściwe działanie centralnego SIS II oraz integralność i bezpieczeństwo danych, zgodnie z postanowieniami rozporządzenia (WE) 1987/2006, otrzymują w granicach swoich uprawnień i na żądanie dostęp do tych rejestrów w celu realizacji swoich zadań. Poprawka 19 Projekt rozporządzenia Artykuł 15 – ustęp 7 a (nowy) 7a.  Wszystkie organy ochrony danych odpowiadające za SIS 1+ lub za SIS II są ściśle zaangażowane we wszystkie etapy migracji z SIS 1+ do SIS II. Poprawka 20 Projekt rozporządzenia Artykuł 19 Przed końcem każdego półrocza, a po raz pierwszy przed końcem pierwszego półrocza 2009 roku, Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z postępu prac nad rozwojem systemu SIS II oraz migracją z SIS 1+ do SIS II. Przed końcem każdego półrocza, a po raz pierwszy przed końcem pierwszego półrocza 2009 roku, Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z postępu prac nad rozwojem systemu SIS II oraz migracją z SIS 1+ do SIS II. Komisja informuje Parlament Europejski o wynikach testów, o których mowa w art. 8, 9 i 10. Poprawka 21 Projekt rozporządzenia Artykuł 21 Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Traci moc po zakończeniu migracji, o którym mowa w art. 11 ust. 3 akapit trzeci. Jeśli nie można dotrzymać tego terminu z powodu nierozwiązanych trudności technicznych związanych z procesem migracji, niniejsze rozporządzenie traci moc w dniu, który ma zostać ustalony przez Radę stanowiącą zgodnie z art. 55 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1987/2006. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Traci moc po zakończeniu migracji, o którym mowa w art. 11 ust. 3 akapit trzeci. Jeśli nie można dotrzymać tego terminu z powodu nierozwiązanych trudności technicznych związanych z procesem migracji, niniejsze rozporządzenie traci moc w dniu, który ma zostać ustalony przez Radę stanowiącą zgodnie z art. 55 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1987/2006, a w każdym razie do dnia 30 czerwca 2013 r.

(1) Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie 28. sprawozdania rocznego z kontroli stosowania prawa UE (2010 r.) (2011/2275 (INI))

P7_TA(2012)0442 A7-0330/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając 28. sprawozdanie roczne z kontroli stosowania prawa (2010) (COM(2011)0588),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji zatytułowane „Sprawozdanie z oceny projektu ”EU Pilot„” (COM(2010)0070),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji zatytułowane „Drugie sprawozdanie z oceny projektu ”EU Pilot„” (COM(2011)0930),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 5 września 2007 r. zatytułowany „Skuteczna Europa – stosowanie prawa wspólnotowego” (COM(2007)0502),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 marca 2002 r. w sprawie stosunków ze skarżącym w przedmiocie naruszeń prawa wspólnotowego (COM(2002)0141),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 kwietnia 2012 r. zatytułowany „Aktualizacja zasad postępowania w stosunkach ze skarżącymi w przedmiocie stosowania prawa unijnego” (COM(2012)0154),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 września 2011 r. w sprawie 27. sprawozdania rocznego z kontroli stosowania prawa Unii Europejskiej (za rok 2009)(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie 26. sprawozdania rocznego z kontroli stosowania prawa Unii Europejskiej (za rok 2008)(2),

–  uwzględniając dokumenty robocze służb Komisji (SEC(2011)0193, SEC(2011)0194 i SEC(2011)1626,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 września 2011 r. w sprawie działalności Komisji Petycji w 2010 r.(3),

–  uwzględniając art. 48 i art. 119 ust. 2 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej, a także opinie Komisji Spraw Konstytucyjnych oraz Komisji Petycji (A7-0330/2012),

A.  mając na uwadze, że Traktat z Lizbony wprowadził szereg nowych podstaw prawnych, by ułatwić wdrożenie, zastosowanie i egzekwowanie prawa UE;

B.  mając na uwadze, że art. 298 TFUE stanowi, że instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii, wykonując swoje zadania, korzystają ze wsparcia otwartej, efektywnej i niezależnej administracji europejskiej,

C.  mając na uwadze, że środowisko naturalne, rynek wewnętrzny oraz podatki to obszary polityki najbardziej podatne na występowanie uchybień zobowiązaniom, a ich współczynnik wynosi 52% wszystkich przypadków postępowań o uchybienie;

1.  przypomina, że art. 17 TUE określa fundamentalną rolę Komisji, która stoi na straży traktatów; odnotowuje w związku z tym, że przysługujące Komisji uprawnienia i obowiązek wszczynania postępowania przeciwko państwu członkowskiemu, które uchybiło jednemu z zobowiązań, jakie na nim ciążą na mocy traktatów(4), są fundamentem porządku prawnego UE i jako takie są zgodne z koncepcją Unii opartej na rządach prawa;

2.  podkreśla zasadnicze znaczenie rządów prawa jako warunku legitymizacji wszystkich form rządów demokratycznych, a także pełnego zagwarantowania obywatelom możliwości korzystania ze swoich praw nadanych im z mocy prawa;

3.  popiera stosowane przez Komisję podejście inteligentnych regulacji, koncentrujące się na włączeniu monitorowania stosowania prawa UE do szerszego cyklu polityki, co – zdaniem komisji – jest głównym środkiem zapobiegawczym;

4.  zauważa, że postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego jest dwuetapowe: pierwszym etapem jest etap administracyjny (dochodzenie), a drugim – postępowanie sądowe przed Trybunałem Sprawiedliwości; uważa, że obywatele jako skarżący odgrywają żywotną rolę na etapie administracyjnym jeśli chodzi o zapewnienie zgodności z prawem unijnym w terenie;

5.  z zadowoleniem przyjmuje stosowanie przez Komisję dużej liczby narzędzi w celu usprawnienia procesu transpozycji (list kontrolnych dotyczących transpozycji, podręczników oraz not interpretacyjnych) i zachęca Komisję do jeszcze uważniejszej kontroli transpozycji dyrektyw przed upływem terminu transpozycji, co dotyczy zwłaszcza państw członkowskich, które dopuszczały się uchybień, aby umożliwić szybką interwencję;

6.  zwraca uwagę na bezpośrednie stosowanie przepisów dyrektyw, jeżeli są one wystarczająco precyzyjne i bezwarunkowe („skutek bezpośredni”) zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości;

7.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspólnego i spójnego rozwiązania problemu „pozłacania”, tj. wprowadzania przepisów wykraczających poza minimalne wymogi prawa unijnego.

8.  odnotowuje, że Komisja niedawno opublikowała nowy komunikat w sprawie zasad postępowania w stosunkach ze skarżącymi w przedmiocie stosowania prawa unijnego (COM(2012)0154), dokonując w nim przeglądu warunków wymaganych do zarejestrowania skargi, tym samym wpływając na całe postępowanie w sprawie uchybienia jako takie; apeluje, aby w przypadku postępowania w sprawie o uchybienie zobowiązaniom Komisja nie stosowała instrumentów prawa „miękkiego” i samoregulacji, ale raczej zaproponowała rozporządzenie(5), dzięki któremu Parlament w roli współustawodawcy będzie mógł w pełni uczestniczyć w tym niezwykle ważnym wymiarze porządku prawnego UE;

9.  uznaje jednak za godną ubolewania bardzo dużą liczbę postępowań dotyczących braku zawiadomienia (470 postępowań w toku w 2010 r.);

10.  ubolewa, że ww. komunikat w żaden sposób nie odniósł się do systemu „EU Pilot”, który z punktu widzenia Komisji jest już „dobrze zakorzenioną metodą pracy”(6), wykorzystywaną przez nią przy rozpatrywaniu skarg na pierwszym etapie postępowania w sprawie uchybienia, kiedykolwiek tylko należy się do niego odwołać(7); zauważa, że komunikat nie wspomina nawet z nazwy o „EU Pilot” ani nie zawiera żadnego odniesienia do praw lub ochrony przyznawanej w ramach tego systemu skarżącemu; stwierdza zatem, że wszelkie podejmowane przez Komisję decyzje, które poprzedzają lub wykluczają wszczęcie postępowania w sprawie uchybienia, w tym wypadki nie spełniają zasad przejrzystości i rozliczalności, a Komisja podejmuje je wyłącznie wedle swego uznania;

11.  Wzywa Komisję do sprecyzowania statusu systemu „EU Pilot” oraz do jasnego określenia jego ram i reguł stosowania tak, aby były one zrozumiale dla obywateli;

12.  zwraca uwagę na liczbę państw członkowskich uczestniczących w projekcie „EU Pilot” (18 do końca 2010 r.) oraz dużą liczbę spraw zamkniętych po otrzymaniu od państwa członkowskiego odpowiedzi uznanej za akceptowalną (81% przypadków); podkreśla znaczenie jakości oceny tych odpowiedzi, zarówno pod kątem odpowiednich i zweryfikowanych informacji, jak i pod kątem poszanowania ogólnych zasad prawa administracyjnego uznawanych przez Trybunał Sprawiedliwości;

13.  ponownie wyraża zdanie, że powierzona Komisji na mocy traktatów swoboda decyzyjna odnośnie do postępowania w sprawie uchybienia musi przestrzegać praworządności, zasady jasności prawa, wymogów przejrzystości i otwartości oraz zasady proporcjonalności, i uważa, że pod żadnym pozorem nic nie może zagrozić podstawowemu celowi tego uprawnienia, którym jest gwarantowanie punktualnego i poprawnego stosowania prawa unijnego(8);

14.  zwraca uwagę na zachęcającą informację, że w przypadku 88% postępowań o uchybienie zobowiązaniom zamkniętych w 2010 r. „sprawa nie została przekazana do Trybunału Sprawiedliwości, ponieważ państwa członkowskie skorygowały kwestię prawną podniesioną przez Komisję zanim pojawiła się konieczność wszczęcia następnego etapu postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom”; uważa jednak, że konieczne jest dalsze dokładne monitorowanie działań państw członkowskich, ponieważ część petycji odnosi się do problemów utrzymujących się nawet po zamknięciu sprawy (zob. na przykład petycje 0808/2006, 1322/2007, 0492/2010, 1060/2010 i 0947/2011);

15.  podkreśla, że ogólnie konieczne jest podjęcie dodatkowych wysiłków służących zwiększeniu przejrzystości i wzajemności w komunikacji między Parlamentem a Komisją; zauważa na przykład, że możliwe byłoby zapewnienie lepszego dostępu do informacji o skargach, dokumentów w sprawach o uchybienie zobowiązaniom i innych mechanizmów egzekwowania bez narażania celu dochodzeń, zaś nadrzędny interes społeczny może stanowić dobre uzasadnienie dostępu do tej informacji, zwłaszcza w przypadkach, w których stawką może być zdrowie ludzi i nieodwracalne szkody w środowisku naturalnym;

16.  zauważa, że aby uczynić system „EU Pilot” operacyjnym, Komisja utworzyła „poufną bazę danych on-line” do komunikacji między swymi służbami a władzami państw członkowskich; po raz kolejny zwraca uwagę na brak przejrzystości w projekcie „EU Pilot” w odniesieniu do skarżących i przypomina postulat Parlamentu o zapewnienie dostępu do bazy danych zawierającej informacje na temat wszystkich skarżących, aby Parlament mógł pełnić funkcję nadzorowania Komisji w jej roli strażnika traktatów;

17.  ubolewa nad brakiem jakichkolwiek działań następczych dla ww. rezolucji Parlamentu w sprawie 27. sprawozdania rocznego, a w szczególności dla apelu Parlamentu o zaproponowanie prawa procesowego w formie rozporządzenia na mocy art. 298 TFUE określającego różne aspekty postępowania w sprawie uchybienia i postępowania na etapie poprzedzającym wszczęcie tej procedury, w tym powiadomienia, obowiązujące terminy, prawo bycia wysłuchanym, obowiązek podania przyczyn, a także prawo dostępu każdej osoby do dokumentacji dotyczącej jej osoby, celem wzmocnienia praw obywateli i zagwarantowania przejrzystości;

18.  ponownie wzywa zatem Komisję do przedstawienia propozycji „prawa procesowego” w formie rozporządzenia w oparciu o nową podstawę prawną, czyli art. 298 TFUE;

19.  w związku z tym przyjmuje do wiadomości odpowiedź Komisji na postulat Parlamentu w sprawie prawa procesowego, w której Komisja wyraża wątpliwości dotyczące możliwości przyjęcia w przyszłości rozporządzenia w oparciu o art. 298 TFUE, z powodu powierzonej Komisji na mocy traktatów swobody decyzyjnej w zakresie „określenia sposobu, w jaki zarządza postępowaniem w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego i związanymi z nim działaniami w celu zapewnienia właściwego stosowania prawa UE”; jest przekonany, że takie prawo procesowe w żaden sposób nie ograniczyłoby swobody decyzyjnej Komisji, ale zagwarantowałoby jedynie, że podczas wykonywania przysługującego jej uprawnienia Komisja przestrzegałaby zasad „otwartej, efektywnej i niezależnej administracji europejskiej”, o której mowa w art. 298 TFUE i w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

20.  podkreśla znaczenie przejrzystości postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, nade wszystko z myślą o możliwości kontroli stosowania prawa Unii przez Parlament; przypomina w tym kontekście, że w zmienionym porozumieniu ramowym w sprawie stosunków z Parlamentem Komisja zobowiązuje się do tego, co następuje: „Komisja udostępnia Parlamentowi zwięzłe informacje o wszystkich postępowaniach w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego od momentu wezwania do ich usunięcia, w tym, na wniosek (…) w sprawach objętych postępowaniem w sprawie uchybienia”, i oczekuje praktycznego stosowania tej klauzuli w dobrej wierze;

21.  wskazuje, że petycja jest właściwym narzędziem do wykorzystania przez obywateli, organizacje społeczeństwa obywatelskiego i przedsiębiorstwa w celu zgłaszania przypadków nieprzestrzegania prawa UE przez władze państw członkowskich na różnych szczeblach; w związku z tym wzywa Komisję do zapewnienia przejrzystości toczących się postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego poprzez informowanie obywateli w terminowy i właściwy sposób o działaniach podejmowanych w odpowiedzi na ich wniosek;

22.  zwraca uwagę, że obywatele i organizacje społeczeństwa obywatelskiego w dalszym ciągu wykorzystują mechanizm petycji przede wszystkim do informowania o nieprzestrzeganiu prawa UE przez różne szczeble władz państw członkowskich i do skarżenia się na to; w tym kontekście podkreśla kluczową rolę Komisji Petycji jako efektywnego łącznika między obywatelami, Parlamentem i Komisją;

23.  z zadowoleniem przyjmuje wyodrębnioną sekcję w 28. sprawozdaniu rocznym dotyczącą petycji, czego domagał się Parlament, w której Komisja dokonuje przeglądu otrzymanych nowych petycji; z zadowoleniem przyjmuje stwierdzenie Komisji, iż „petycje złożone do Parlamentu Europejskiego spowodowały wszczęcie postępowań o uchybienie zobowiązaniom” w wielu dziedzinach; podkreśla, że nawet jeśli petycje nie dotyczą uchybień zobowiązaniom, zapewniają one Parlamentowi i Komisji istotną informację o wątpliwościach obywateli;

24.  zwraca uwagę na znaczną liczbę petycji otrzymanych w kwestiach związanych z prawodawstwem w dziedzinie ochrony środowiska, a w szczególności postanowieniami dotyczącymi gospodarowania odpadami; przypomina o zagadnieniach, na które zwracał uwagę przewodniczący zorganizowanej przez Komisję w dniu 15 czerwca 2011 r. konferencji o wdrażaniu prawodawstwa unijnego w dziedzinie ochrony środowiska, a mianowicie częstego braku rzetelnej oceny oddziaływania na środowisko, lekceważenia konsultacji społecznych i różnych innych niedociągnięć w funkcjonowaniu systemów gospodarowania odpadami;

25.  przypomina, że pierwotnym celem Karty było skodyfikowanie praw podstawowych, z których korzystają obywatele UE, a szefowie państw i rządów przy wielu okazjach oświadczali, że Karta określa prawa obywateli UE; wzywa wszystkie państwa członkowskie do ponownego rozważenia konieczności obowiązywania art. 51 Karty i zachęca je do jednogłośnego oświadczenia, że nie będą na swoim terytorium ograniczać praw jednostki w oparciu o przepisy tego artykułu;

26.  podkreśla, że przesyłając petycje do Parlamentu Europejskiego obywatele oczekują ochrony ze strony postanowień Karty, bez względu na to, w którym państwie członkowskim mieszkają i czy prawo UE zostało wdrożone, czy też nie; w tym kontekście nadal wyraża zaniepokojenie, że obywatele czują się wprowadzani w błąd faktycznym zakresem stosowania Karty; z tego względu za niezbędne uznaje właściwe wytłumaczenie zasady pomocniczości oraz wyjaśnienie zakresu stosowania Karty z punktu widzenia Parlamentu na podstawie art. 51 Karty;

27.  podkreśla, że znaczna część petycji związanych z prawami podstawowymi dotyczy swobodnego przepływu osób oraz że – według sprawozdania na temat obywatelstwa UE z 2010 r. – ogólne prawa wynikające z obywatelstwa unijnego stanowią ważny warunek wstępny pełnego wykorzystania rynku wewnętrznego przez obywateli; zwraca uwagę, że wzmożone korzystanie z rynku wewnętrznego przez obywateli może uwolnić jego znaczny potencjał w zakresie wzrostu, i ze względu na obecne wyzwania gospodarcze w Europie ponownie wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia większych starań na rzecz pełnego i terminowego wdrożenia prawa UE w tej dziedzinie;

28.  podkreśla ponadto, że obywatele mogą analogicznie czuć się zwodzeni w odniesieniu do możliwości stosowania prawa wspólnotowego w przypadkach spóźnionej transpozycji; zwraca uwagę na niepokojącą okoliczność, że obywatele pozbawieni możliwości korzystania z obowiązującego prawa wspólnotowego, ponieważ nie zostało ono jeszcze transponowane przez dane państwo członkowskie, są pozbawieni jakiegokolwiek mechanizmu odszkodowań;

29.  potwierdza pogląd służb prawnych Parlamentu Europejskiego, że w odniesieniu do dopuszczalności petycji obszary działania Unii Europejskiej są szersze, niż jej kompetencje; podkreśla, że ta koncepcja powinna stać się podstawą sposobu rozpatrywania petycji przez Parlament i Komisję;

30.  ponownie podkreśla, że osobiste skargi obywateli i przedsiębiorców w dalszym ciągu pozostają głównym źródłem informacji, pozwalającym wykrywać przypadki naruszenia prawa UE, a na kolejnym etapie – wszczynać postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego; wzywa zatem do wprowadzenia skuteczniejszych prawnie wiążących przepisów administracyjnych, w których określone będą formalne relacje pomiędzy Komisją a obywatelem lub ew. przedsiębiorstwem składającym skargę przed postępowaniem w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, podczas jego trwania i po jego zakończeniu, przede wszystkim w celu wzmocnienia pozycji osoby samodzielnie składającej skargę;

31.  z zadowoleniem przyjmuje nowy element zawarty w art. 260 TFUE, który umożliwia Komisji wystąpienie do Trybunału Sprawiedliwości o nałożenie sankcji finansowych na państwo członkowskie za spóźnioną transpozycję dyrektywy podczas wnoszenia sprawy do Trybunału Sprawiedliwości na mocy art. 258 TFUE;

32.  z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do wprowadzenia zasady stosowania narzędzia ustanowionego w art. 260 ust. 3 w sprawach dotyczących niewywiązania się ze zobowiązania określonego w tym przepisie, który dotyczy transpozycji dyrektyw przyjętych zgodnie z procedurą ustawodawczą;

33.  uważa za sprawę najwyższej wagi, by Komisja korzystała z tej możliwości, wraz z wszystkimi innymi środkami gwarantowania przez państwa członkowskie transpozycji legislacji unijnej w punktualny i poprawny sposób; uważa, że należy wyodrębnić państwa, które pozostają w tyle i nie wdrożyły przepisów w terminie;

34.  zwraca uwagę na to, że po wydaniu przedmiotowego sprawozdania Parlament, Rada, Komisja oraz państwa członkowskie osiągnęły porozumienie w kwestii wydawania dokumentów wyjaśniających, które określają zależności między częściami składowymi dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transponujących („tabele korelacji”); zwraca uwagę, że te trzy instytucje oraz państwa członkowskie zgodziły się na uwzględnienie w dyrektywach punktu preambuły stanowiącego, że dane państwo członkowskie powinno dostarczyć tabelę korelacji, jeżeli w danym przypadku jest to konieczne i proporcjonalne;

35.  podkreśla, że tabele korelacji są bezcennym narzędziem umożliwiającym Komisji i Parlamentowi nadzorowanie prawidłowej transpozycji i stosowania unijnego prawa przez państwa członkowskie, ponieważ zależności między dyrektywą a odpowiadającymi jej przepisami krajowymi są często bardzo złożone, a czasami prawie niemożliwe do zidentyfikowania;

36.  wzywa Komisję do przekazania Parlamentowi Europejskiemu jasnych wytycznych w sprawie tworzenia, uwzględniania i stosowania tablic korelacyjnych w prawie wspólnotowym, a także do stosowania przejrzystej ewaluacji, która w znaczący sposób przyczynia się do oceny wdrażania tego prawa na poziomie Państw Członkowskich;

37.  zauważa, że sądy krajowe odgrywają zasadniczą rolę w stosowaniu prawa UE, i w pełni popiera wysiłki UE zmierzające do rozszerzenia i koordynowania szkoleń sądowych dla organów prawnych, sądowych i administracyjnych oraz dla przedstawicieli zawodów prawniczych, urzędników i urzędników służby cywilnej administracji krajowych oraz organów regionalnych i lokalnych na szczeblu europejskim;

38.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich i parlamentom państw członkowskich.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0377. (2) Dz.U. C 99 E z 3.4.2012, s. 46. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0382. (4) Artykuły 258 i 260 TFUE określają uprawnienia Komisji do wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego. Artykuł 258 stanowi, że Komisja wydaje uzasadnioną opinię, jeśli uzna, że państwo członkowskie uchybiło jednemu ze zobowiązań, które na nim ciążą na mocy traktatów. (5) Zob. ust. 7, wzywający do przyjęcia „prawa procesowego”. (6) Drugie sprawozdanie Komisji z oceny projektu „EU Pilot” (SEC(2011)1626), s. 7. (7) Zob. ww. sprawozdanie s. 3. Zob. ww. rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. (8) W ww. rezolucji z 25 listopada 2010 r. Parlament stwierdził, że „absolutna swoboda działania w połączeniu z zupełnym brakiem przejrzystości jest fundamentalnie sprzeczna z zasadą praworządności”.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie wpływu działalności wydobywczej gazu łupkowego i oleju łupkowego na środowisko (2011/2308 (INI))

P7_TA(2012)0443 A7-0283/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając dyrektywę 94/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie warunków udzielania i korzystania z zezwoleń na poszukiwanie, badanie i produkcję węglowodorów(1),

–  uwzględniając dyrektywę Rady 92/91/EWG z dnia 3 listopada 1992 r. dotyczącą minimalnych wymagań mających na celu poprawę warunków bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników w zakładach górniczych wydobywających kopaliny otworami wiertniczymi(2),

–  uwzględniając dyrektywę 2006/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie gospodarowania odpadami pochodzącymi z przemysłu wydobywczego („dyrektywa ws. odpadów kopalnianych”) oraz zmieniającą dyrektywę 2004/35/WE(3),

–  uwzględniając dyrektywę 2008/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylającą niektóre dyrektywy(4),

–  uwzględniając dyrektywę 2011/92/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko(5),

–  uwzględniając dyrektywę 92/43/EWG Rady z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory („dyrektywa siedliskowa”)(6),

–  uwzględniając dyrektywę 2010/75/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola)(7),

–  uwzględniając dyrektywę 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu („dyrektywa w sprawie odpowiedzialności za środowisko”)(8),

–  uwzględniając dyrektywę 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającą ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej („ramowa dyrektywa wodna”)(9),

–  uwzględniając dyrektywę Rady 98/83/WE z dnia 3 listopada 1998 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (dyrektywa w sprawie wody pitnej)(10),

–  uwzględniając dyrektywę 2006/118/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie ochrony wód podziemnych przed zanieczyszczeniem i pogorszeniem ich stanu („dyrektywa o wodach podziemnych”)(11),

–  uwzględniając dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych (ze zmianami)(12), a także decyzję nr 406/2009/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wysiłków podjętych przez państwa członkowskie, zmierzających do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w celu realizacji do roku 2020 zobowiązań Wspólnoty dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych(13),

–  uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE („rozporządzenie REACH”)(14),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (dostosowujące obowiązujące prawodawstwo UE do globalnie zharmonizowanego systemu Narodów Zjednoczonych)(15),

–  uwzględniając dyrektywę 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. dotyczącą wprowadzania do obrotu produktów biobójczych („dyrektywa w sprawie produktów biobójczych”)(16),

–  uwzględniając dyrektywę 96/82/WE Rady z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie kontroli niebezpieczeństwa poważnych awarii związanych z substancjami niebezpiecznymi („dyrektywa Seveso II”)(17),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 września 2011 r. w sprawie problemów bezpieczeństwa w eksploatacji podmorskich złóż ropy naftowej i gazu ziemnego(18),

–  uwzględniając sprawozdanie w sprawie gazu ze źródeł niekonwencjonalnych w Europie z dnia 8 listopada 2011 r., zlecone przez Dyrekcję Generalną ds. Energii Komisji Europejskiej(19),

–  uwzględniając notę Dyrekcji Generalnej ds. Środowiska w Komisji Europejskiej z dnia 26 stycznia 2012 r. skierowaną do posłów Parlamentu Europejskiego w sprawie środowiskowych ram prawnych UE mających zastosowanie do projektów związanych z gazem łupkowym,

–  uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowany „Plan działania w zakresie energii do roku 2050” (COM(2011)0885),

–  uwzględniając petycje nr 886/2011 (w sprawie ryzyka związanego z poszukiwaniem i wydobyciem gazu łupkowego w Bułgarii) oraz nr 1378/2011 (w sprawie wydobycia gazu łupkowego w Polsce),

–  uwzględniając badanie opublikowane w czerwcu 2011 r. przez Dyrekcję Generalną ds. Polityki Wewnętrznej Unii Europejskiej, Departament Tematyczny A: Polityka Gospodarcza i Naukowa Parlamentu Europejskiego: „Wpływ wydobycia gazu łupkowego i ropy łupkowej na środowisko naturalne i zdrowie ludzi”,

–  uwzględniając art. 4, 11, 191, 192, 193 i 194 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinie Komisji Rozwoju i Komisji Prawnej (A7-0283/2012),

A.  mając na uwadze, że ostatnie postępy technologiczne spowodowały szybkie wydobycie paliw kopalnych z niekonwencjonalnych źródeł (niekonwencjonalne paliwa kopalne – NPK) na skalę handlową w pewnych rejonach świata; mając na uwadze, że w UE nie ma jeszcze eksploatacji na skalę handlową, a potencjał rezerw i możliwe oddziaływanie na środowisko naturalne i zdrowie publiczne wymagają dalszych badań;

B.  mając na uwadze, że rozwój gazu łupkowego budzi kontrowersje zarówno w UE, jak i na całym świecie, co tym samym wymusza przeprowadzenie dogłębnej analizy wszystkich skutków (dla środowiska, zdrowia publicznego i zmiany klimatu) przed dalszym rozwijaniem tej technologii;

C.  mając na uwadze, że w Planie działań w zakresie energii do roku 2050 stwierdzono, iż gaz łupkowy i inne niekonwencjonalne źródła stały się potencjalnymi ważnymi nowymi źródłami dostaw w Europie lub w jej pobliżu; mając na uwadze, że zastąpienie węgla i ropy gazem w perspektywie krótko- i średniookresowej może przyczynić się do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w zależności od ich cyklu życia;

D.  mając na uwadze, że gaz może służyć do wytwarzania energii przy obciążeniu podstawowym oraz do dostarczania wiarygodnej energii zapasowej dla różnych źródeł energii, takich jak wiatr czy słońce, a ta wiarygodność zmniejsza wyzwania techniczne związane z bilansowaniem sieci; mając na uwadze, że gaz jest również paliwem skutecznie wykorzystywanym do ogrzewania/ chłodzenia oraz do wielu innych zastosowań przemysłowych, które zwiększają konkurencyjność UE;

E.  mając na uwadze, że obie główne techniki stosowane w uwalnianiu potencjału NPK takich jak gaz łupkowy i metan z pokładów węgla, czyli odwierty poziome i szczelinowanie hydrauliczne, wykorzystywane są razem dopiero od dziesięciu lat, i że ze względu na połączenie tych dwóch technik oraz na skalę interwencji nie należy ich mylić z technikami stymulacji odwiertu stosowanymi w wydobyciu konwencjonalnych paliw kopalnych;

F.  mając na uwadze, że UE jest zobowiązana do osiągnięcia prawnie wiążącego celu ograniczenia emisji gazów cieplarnianych oraz zwiększenia udziału odnawialnych źródeł energii; mając na uwadze, że wszelkie decyzje dotyczące wydobycia NPK należy rozpatrywać w kontekście potrzeby redukcji emisji;

G.  mając na uwadze, że nie uchwalono dotychczas żadnej dyrektywy (ramowej) UE w sprawie uregulowania działalności wydobywczej;

H.  mając na uwadze, że nie ma wystarczających danych na temat substancji chemicznych wykorzystywanych w procesie szczelinowania oraz na temat zagrożeń środowiskowych i zdrowotnych związanych ze szczelinowaniem hydraulicznym; mając na uwadze, że w dalszym ciągu prowadzone są istotne analizy oraz istnieje rosnąca potrzeba dalszych, ciągłych badań; mając również na uwadze to, że istnienie i przejrzystość danych, pobór próbek i testy mają zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia wysokiej jakości badań wspierających właściwą regulację, która zapewni ochronę zdrowia publicznego i środowiska;

I.  mając na uwadze, że każdy rodzaj paliw kopalnych oraz wydobycia minerałów niesie ze sobą potencjalne ryzyko dla zdrowia ludzkiego i dla środowiska; mając na uwadze, że sprawą istotną jest stosowanie zasady ostrożności oraz zasady „zanieczyszczający płaci” w odniesieniu do wszelkich dalszych decyzji dotyczących rozwoju zasobów paliw kopalnych w Europie, z uwzględnieniem potencjalnego wpływu na wszystkich etapach poszukiwań geologicznych i procesu eksploatacji;

J.  mając na uwadze, że państwa członkowskie UE takie jak Francja i Bułgaria wprowadziły już moratorium na wydobycie gazu łupkowego ze względu na obawy związane z ochroną środowiska i zdrowiem publicznym;

K.  mając na uwadze, że projekty dotyczące wydobycia gazu łupkowego zasadniczo nie podlegają ocenie oddziaływania na środowisko, mimo że wiążą się z ryzykiem środowiskowym;

L.  mając na uwadze, że w ramach wszystkich swoich strategii politycznych i działań UE musi zapewniać wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego;

M.  mając na uwadze, że wiele rządów państw europejskich, takich jak Francja, Bułgaria, Nadrenia Północna-Westfalia w Niemczech, Fryburg i Vaud w Szwajcarii, a także wiele stanów USA (Północna Karolina, Nowy Jork, New Jersey i Vermont, jak również ponad 100 samorządów lokalnych) i inne państwa na całym świecie (Republika Południowej Afryki, prowincja Quebec w Kanadzie, Nowa Południowa Walia w Australii) wprowadziły już zakaz lub moratorium na stosowanie szczelinowania hydraulicznego do celów wydobycia gazu łupkowego i olei łupkowych lub innych „zwartych” formacji skalnych;

N.  mając na uwadze, że szereg państw członkowskich, takich jak Czechy, Rumunia i Niemcy, rozważa obecnie wprowadzenie moratorium na poszukiwanie i wydobycie gazu łupkowego i olei łupkowych lub innych „zwartych” formacji skalnych;

O.  mając na uwadze, że dyrektywa w sprawie odpowiedzialności za środowisko nie nakłada na operatorów obowiązku zawierania odpowiedniego ubezpieczenia, z uwagi na duże koszty związane z wypadkami w przemyśle wydobywczym;

Ogólne warunki ramowe – regulacja, wdrożenie, monitorowanie i współpraca

1.  rozumie poszukiwanie i wydobycie gazu łupkowego jako oznaczające poszukiwanie i wydobycie wszelkich niekonwencjonalnych form węglowodorów przy wykorzystaniu metod wiercenia w płaszczyźnie poziomej i szczelinowania hydraulicznego na szeroką skalę, stosowanych w branży paliw kopalnych na całym świecie;

2.  podkreśla, że – niezależnie od wyłącznej prerogatywy państw członkowskich w zakresie eksploatowania posiadanych przez nie zasobów energii – wszelkie sprawy związane z rozwojem NPK powinny zapewniać uczciwe i równe szanse w Unii przy jednoczesnym pełnym przestrzeganiu odnośnych przepisów unijnych dotyczących bezpieczeństwa i ochrony środowiska;

3.  uważa, że należy przeprowadzić dogłębną analizę ram regulacyjnych UE dotyczących konkretnie poszukiwania i wydobycia NPK; zadowoleniem przyjmuje w związku z tym rychłe zakończenie szeregu prowadzonych przez Komisję badań dotyczących: identyfikacji zagrożeń, emisji gazów cieplarnianych w ciągu całego cyklu życia, substancji chemicznych, wody, użytkowania gruntów i oddziaływania gazu łupkowego na rynki energii w UE; apeluje do państw członkowskich o ostrożność przy kontynuowaniu działań dotyczących NPK aż do zakończenia przeprowadzanej obecnie analizy regulacyjnej, a także o skuteczne wdrożenie wszystkich obowiązujących przepisów, co stanowi istotny sposób na zmniejszenie zagrożeń we wszystkich operacjach wydobycia gazu;

4.  wzywa Komisję, aby po zakończeniu prowadzonych przez nią badań przeprowadziła na podstawie europejskich ram regulacyjnych gruntowną ocenę w zakresie ochrony zdrowia i środowiska naturalnego oraz aby niezwłocznie i zgodnie z zasadami Traktatu zaproponowała właściwe środki, w tym w razie konieczności środki ustawodawcze;

5.   podkreśla, że wydobycie NPK, podobnie jak wydobycie paliw kopalnych metodami konwencjonalnymi, wiąże się z ryzykiem; uważa, że to ryzyko należy ograniczyć dzięki zastosowaniu środków zapobiegawczych obejmujących właściwe planowanie, testy, wykorzystanie nowych i najlepszych dostępnych technologii, najlepsze praktyki przemysłowe, a także ciągłe gromadzenie danych, monitorowanie i sprawozdawczość, przeprowadzane w ramach rzetelnych ram regulacyjnych; uważa za niezwykle istotne, aby przed rozpoczęciem operacji związanych z NPK obowiązywał wymóg pomiaru poziomów odniesienia dla naturalnie występującego metanu i substancji chemicznych występujących w gruntowych warstwach wodonośnych, a także aktualnych poziomów jakości powietrza w potencjalnych miejscach odwiertu; uważa ponadto, że regularne zaangażowanie producentów oryginalnego sprzętu (OEM) lub producentów równoważnego sprzętu może stanowić gwarancję, iż krytyczny sprzęt służący zapewnieniu bezpieczeństwa i ochronie środowiska w dalszym ciągu będzie skutecznie działał, spełniając standardy bezpieczeństwa;

6.  odnotowuje dokonaną przez Komisję wstępną ocenę środowiskowych ram prawnych UE, mającą zastosowanie do szczelinowania hydraulicznego; wzywa Komisję do skorzystania z przysługujących jej uprawnień w zakresie poprawnej transpozycji i zastosowania kluczowych aktów prawnych UE dotyczących środowiska oraz do bezzwłocznego wydania wytycznych dotyczących określenia zarówno danych związanych z monitorowaniem podstawowych wskaźników jakości wód, które są niezbędne do przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko naturalne poszukiwania i wydobycia gazu łupkowego, jak i kryteriów wykorzystywanych do oceny skutków szczelinowania hydraulicznego dla zasobów wód podziemnych w różnych formacjach geologicznych, w tym potencjalnych wycieków i skutków skumulowanych;

7.  wzywa Komisję do wdrożenia ogólnounijnych ram zarządzania ryzykiem związanym z poszukiwaniem lub wydobyciem niekonwencjonalnych paliw kopalnych w celu zagwarantowania, że we wszystkich państwach członkowskich będą miały zastosowanie ujednolicone przepisy dotyczące ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska;

8.  wzywa Komisję, aby we współpracy z państwami członkowskimi oraz właściwymi organami regulacyjnymi wprowadziła stałe monitorowanie działań w tym obszarze, a także aby podjęła wszelkie niezbędne działania w celu uzupełnienia i rozszerzenia obecnie obowiązujących przepisów UE dotyczących środowiska;

9.  stwierdza, że metan jest silnym gazem cieplarnianym, którego emisję należy w pełni uwzględnić albo w ramach dyrektywy 2003/87/WE (system handlu uprawnieniami do emisji), albo w ramach decyzji nr 406/2009/WE („decyzja dotycząca wspólnego wysiłku redukcyjnego”);

10.  podkreśla, że skuteczność uregulowania poszukiwań i eksploatacji NPK – w pełnej zgodności z obowiązującymi przepisami UE – ostatecznie zależy od woli i zasobów poszczególnych organów krajowych; wzywa zatem państwa członkowskie, aby zapewniły dostateczne zdolności ludzkie i techniczne w zakresie monitorowania, kontrolowania i egzekwowania dozwolonych rodzajów działalności, w tym prawidłowego szkolenia pracowników właściwych organów krajowych;

11.  odnotowuje znaczenie działań podjętych przez uznane instytucje, w szczególności Międzynarodową Agencję Energetyczną (MAE), w celu przygotowania wytycznych dotyczących najlepszych praktyk odnośnie do uregulowania wydobycia gazu ze źródeł niekonwencjonalnych i szczelinowania hydraulicznego;

12.  wzywa do opracowania – w oparciu o rzetelną naukową praktykę inżynierską – kompleksowego europejskiego dokumentu referencyjnego dotyczącego najlepszych dostępnych technik (BREF) w zakresie szczelinowania;

13.  wzywa te organy krajowe, które zezwoliły na poszukiwania NPK, aby przeprowadziły przegląd obowiązujących w ich państwach przepisów dotyczących budowy otworów wydobywczych konwencjonalnych paliw kopalnych oraz aby uaktualniły te przepisy z uwzględnieniem specyfiki wydobycia NPK;

14.  przyznaje, że to ta branża przemysłu jest w pierwszej kolejności odpowiedzialna za zapobieganie wypadkom oraz za skuteczne reagowanie na nie; wzywa Komisję, aby rozważyła ujęcie w załączniku III do dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za środowisko działań związanych ze szczelinowaniem hydraulicznym, oraz apeluje do właściwych organów, aby wymagały od operatorów wystarczających gwarancji finansowych dotyczących odpowiedzialności w zakresie ochrony środowiska i odpowiedzialności cywilnej, obejmujących wszelkie wypadki lub niezamierzone negatywne oddziaływanie spowodowane działaniami własnymi lub zlecanymi innym; uważa, że w przypadku zanieczyszczenia środowiska należy stosować zasadę „zanieczyszczający płaci”; z zadowoleniem przyjmuje postęp dokonany przez przemysł branżowy w zakresie wprowadzenia wysokich norm dotyczących ochrony środowiska i bezpieczeństwa; podkreśla znaczenie monitorowania zgodności działań przemysłu branżowego z prawem poprzez regularne inspekcje przeprowadzane przez wyszkolonych i niezależnych specjalistów;

15.  wzywa przedsiębiorstwa energetyczne czynnie zaangażowane w wydobycie NPK do inwestowania w badania dotyczące poprawy efektywności środowiskowej technologii NPK; wzywa przedsiębiorstwa oraz instytucje akademickie w UE do opracowania stosownych wspólnych programów badawczo-rozwojowych prowadzących do podniesienia świadomości w kwestii bezpieczeństwa i zagrożeń związanych z poszukiwaniami i produkcją NPK;

16.  ponawia swój apel do Komisji i państw członkowskich, wyrażony w rezolucji z dnia 15 marca 2012 r. w sprawie planu działania prowadzącego do przejścia na konkurencyjną gospodarkę niskoemisyjną do 2050 r., o domaganie się przyspieszenia wdrożenia porozumienia grupy G20 dotyczącego wycofania dotacji przeznaczonych na paliwa kopalne; uważa, że poszukiwania i eksploatacja źródeł paliw kopalnych, w tym źródeł niekonwencjonalnych, nie mogą być dotowane ze środków publicznych;

17.  uważa, że umowy o wzajemnym zachowaniu poufności w odniesieniu do szkód wyrządzonych w środowisku naturalnym oraz uszczerbków na zdrowiu ludzi i zwierząt – obowiązujące pomiędzy właścicielami gruntów otaczających odwierty gazu łupkowego a operatorami zajmującymi się poszukiwaniem i wydobyciem tego gazu w Stanach Zjednoczonych – byłyby sprzeczne ze zobowiązaniami Unii i państw członkowskich wynikającymi z konwencji z Aarhus oraz z przepisami dyrektywy w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska (2003/4/WE) i dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za środowisko;

Środowiskowe aspekty szczelinowania hydraulicznego

18.  przyznaje, że poszukiwanie i wydobycie gazu łupkowego może wywoływać złożone i wzajemnie powiązane skutki w otaczającym środowisku, zwłaszcza wskutek stosowania metody szczelinowania hydraulicznego i składu płynu szczelinującego, a także z uwagi na głębokość i budowę odwiertów oraz wielkość zajętej powierzchni gruntów;

19.  przyznaje, że rodzaje skał obecnych w poszczególnych regionach określają projektowanie i metodę działalności wydobywczej; wzywa do przeprowadzania przed wydaniem zezwolenia obowiązkowej analizy sytuacji wyjściowej w zakresie wód gruntowych, a także głębinowej i powierzchniowej analizy geologicznej potencjalnych złóż łupków, obejmujących również sprawozdania z ewentualnej wcześniejszej lub obecnej działalności wydobywczej prowadzonej w regionie;

20.  podkreśla potrzebę przeprowadzenia badań naukowych dotyczących długoterminowego oddziaływania na ludzkie zdrowie zanieczyszczenia powietrza i wody związanego ze szczelinowaniem;

21.  wzywa Komisję do zapewnienia skutecznego wdrożenia do przepisów krajowych przepisów dotyczących oceny oddziaływania działalności wydobywczej na środowisko; podkreśla jednocześnie, że każda ocena oddziaływania powinna być przeprowadzana w drodze otwartego i przejrzystego procesu;

22.  przypomina, że w wytycznych DG Komisji ds. Środowiska z dnia 12 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania dyrektywy 85/337/EWG do projektów w zakresie poszukiwania i wydobycia niekonwencjonalnych form węglowodorów (Ref. Ares (2011)1339393) potwierdzono, iż w dyrektywie Rady 85/337/EWG zmienionej i ujednoliconej dyrektywą 2011/92/UE w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (znanej jako dyrektywa w sprawie oceny oddziaływania na środowisko lub dyrektywa OOŚ) uwzględniono wydobycie i eksploatację węglowodorów ze złóż niekonwencjonalnych; przypomina ponadto, że każda stosowana metoda szczelinowania hydraulicznego wchodzi w zakres ogólnych działań związanych z poszukiwaniem i wydobyciem węglowodorów ze złóż konwencjonalnych i niekonwencjonalnych, które są regulowane wyżej wspomnianymi przepisami UE dotyczącymi środowiska naturalnego oraz dyrektywą 94/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie warunków udzielania i korzystania z zezwoleń na poszukiwanie, badanie i produkcję węglowodorów;

23.  wzywa Komisję do przedstawienia wniosków, które zagwarantują, że przepisy dyrektywy w sprawie oceny oddziaływania na środowisko będą w odpowiedni sposób uwzględniały specyfikę poszukiwania i wydobycia gazu łupkowego, olei łupkowych i metanu z pokładów węgla; nalega, aby wcześniej przeprowadzana ocena oddziaływania na środowisko obejmowała całkowity wpływ cyklu życia na jakość powietrza, gleby i wody oraz na stabilność geologiczną, użytkowanie gruntów i zagrożenie hałasem;

24.  wzywa do włączenia projektów w zakresie szczelinowania hydraulicznego do załącznika I do dyrektywy w sprawie oceny oddziaływania na środowisko;

25.  zauważa, że istnieje ryzyko wstrząsów sejsmicznych, jak pokazuje doświadczenie związane z poszukiwaniem gazu łupkowego w północno-zachodniej Anglii; popiera zalecenia przedstawione w sprawozdaniu zleconym przez rząd brytyjski, które przewidują zobowiązanie operatorów do przestrzegania określonych norm sejsmicznych i mikrosejsmicznych;

26.  przypomina, że zrównoważony charakter gazu łupkowego nie został jeszcze udowodniony; wzywa Komisję i państwa członkowskie do gruntownej oceny emisji gazów cieplarnianych podczas całego procesu wydobycia i produkcji w celu potwierdzenia jego integralności środowiskowej;

27.  w kontekście odpowiedzialności uważa za stosowne przeniesienie ciężaru dowodu na operatorów zajmujących się poszukiwaniem i wydobyciem gazu łupkowego, jeśli – w świetle charakteru zakłócenia i jego negatywnych skutków oraz innych potencjalnych przyczyn i okoliczności – wszelkie prawdopodobieństwo wskazuje, że przyczyną wyrządzenia szkód w środowisku naturalnym były działania podejmowane w związku z gazem łupkowym;

28.  wzywa Komisję do przedstawienia wniosków dotyczących wyraźnego włączenia płynów szczelinujących do załącznika III do europejskiej dyrektywy w sprawie odpadów (2008/98/WE) jako „odpadów niebezpiecznych”;

29.  dostrzega zapotrzebowanie na stosunkowo duże ilości wody w przypadku szczelinowania hydraulicznego, zważywszy że woda jest w UE zasobem szczególnie wrażliwym; podkreśla potrzebę sporządzania z wyprzedzeniem planów zaopatrzenia w wodę na podstawie lokalnych uwarunkowań hydrologicznych z uwzględnieniem lokalnych zasobów wodnych, potrzeb innych lokalnych użytkowników wody oraz zdolności w zakresie oczyszczania ścieków;

30.  wzywa Komisję do dopilnowania, aby odnośne europejskie normy środowiskowe były w pełni przestrzegane, zwłaszcza w przypadku wody używanej do szczelinowania hydraulicznego, oraz aby za ich naruszanie wymierzano odpowiednie kary;

31.  przypomina, że na mocy ramowej dyrektywy wodnej państwa członkowskie mają obowiązek wdrażać środki konieczne dla zapobiegania pogarszaniu się stanu całości wód podziemnych, w tym z punktowych źródeł zanieczyszczeń, na przykład wskutek poszukiwania i wydobycia węglowodorów;

32.  wzywa branżę, aby w ramach przejrzystej współpracy z krajowymi organami regulacyjnymi, grupami i wspólnotami działającymi w zakresie ochrony środowiska – przyjęła niezbędne środki zapobiegające pogarszaniu się stanu odnośnych wód podziemnych, co utrzyma te wody w dobrym stanie określonym w ramowej dyrektywie wodnej i dyrektywie w sprawie wód gruntowych;

33.  stwierdza, że szczelinowanie hydrauliczne odbywa się na głębokości znacznie poniżej poziomu podziemnych warstw wodonośnych; uważa zatem, że ponieważ operacje wiercenia przechodzą przez źródła wody pitnej, głównym problemem w zakresie zanieczyszczenia wód grunowych jest często integralność odwiertu z punktu widzenia jakości jego obudowy i zacementowania, a także jego odporności na wysokie ciśnienie wprowadzanego płynu oraz na niewielkie wstrząsy gruntu;

34.  domaga się, aby szczelinowanie hydrauliczne było całkowicie zakazane na niektórych szczególnie wrażliwych i szczególnie zagrożonych obszarach, np. na powierzchni i pod powierzchnią wyznaczonych obszarów ochrony wody pitnej oraz na obszarach wydobycia węgla kamiennego;

35.  podkreśla, że skuteczna profilaktyka wymaga spójnego monitorowania ścisłego przestrzegania najwyższych norm i praktyk w zakresie budowy i konserwacji otworów wiertniczych; uważa, że operatorzy powinni składać właściwym organom sprawozdania z zakończenia odwiertów; podkreśla, że zarówno przemysł, jak i właściwe organy – w ścisłej współpracy z dostawcami wody pitnej – powinny na wszystkich etapach zapewniać regularną kontrolę jakości integralności obudowy i zacementowania odwiertu, a także pobieranie próbek do badania podstawowych wskaźników jakości wód gruntowych z myślą o kontroli jakości wody pitnej; zwraca uwagę, że wymaga to znacznych zasobów ludzkich oraz wiedzy technicznej na wszystkich szczeblach;

36.  apeluje do Komisji o niezwłoczne przedstawienie wytycznych dotyczących określenia zarówno danych związanych z monitorowaniem podstawowych wskaźników jakości wód, które to dane są niezbędne do przeprowadzenia oceny oddziaływania poszukiwania i wydobycia gazu łupkowego na środowisko naturalne, jak i kryteriów wykorzystywanych do oceny wpływu szczelinowania hydraulicznego na zasoby wód podziemnych w różnych formacjach geologicznych, włącznie z potencjalnymi wyciekami i skutkami skumulowanymi;

37.  zaleca, aby operatorzy, organy regulacyjne i służby ratunkowe wspólnie przygotowywali ujednolicone plany reagowania w sytuacjach kryzysowych, a także zaleca ustanowienie specjalistycznych zespołów reagowania na incydenty;

38.  uważa, że zastosowany na miejscu zamknięty obieg recyklingu wody z wykorzystaniem stalowych zbiorniów przedstawia najbardziej korzystny dla środowiska sposób uzdatniania zużytej wody poprzez zminimalizowanie jej ilości, możliwości wycieków powierzchniowych oraz kosztów, ruchu drogowego czy uszkodzeń dróg, związanych z transportem uzdatnianej wody; uważa, że ten rodzaj recyklingu należy stosować w jak największym zakresie; odrzuca koncepcję powtórnego wprowadzania do formacji geologicznych zużytych wód celem ich usunięcia, zgodnie z przepisami ramowej dyrektywy wodnej;

39.  apeluje o ścisłe wdrażanie norm obowiązujących w zakresie ścieków oraz wymogu sporządzania przez operatorów – we współpracy z przedsiębiorstwami zajmującymi się dystrybucją wody pitnej i z właściwymi organami – planów zarządzania zasobami wodnymi; podkreśla jednak, że istniejące oczyszczalnie ścieków nie są odpowiednio wyposażone w sprzęt do oczyszczania ścieków pochodzących ze szczelinowania hydraulicznego i że mogą uwalniać zanieczyszczenia do rzek i strumieni; uważa, że w tym celu właściwe organy powinny przeprowadzić kompleksową ocenę wszystkich odnośnych oczyszczalni ścieków w państwach członkowskich, których to dotyczy;

40.  podkreśla, że między terenem wiertni (tzw. pad) a studniami wodnymi należy zachować minimalny odstęp bezpieczeństwa;

41.  uważa, że wiele z obecnych kontrowersji dotyczących NPK częściowo wynika z wyrażonej wstępnie przez przemysł branżowy odmowy ujawniania składu chemicznego płynów do szczelinowania; uważa, że potrzebna jest pełna przejrzystość, wraz z obowiązkiem całkowitego ujawniania przez wszystkich operatorów składu chemicznego i stężenia płynów do szczelinowania, a także rygorystycznego przestrzegania przepisów UE obowiązujących na mocy rozporządzenia REACH;

42.  uważa, że umowy o wzajemnym zachowaniu poufności w odniesieniu do szkód wyrządzonych w środowisku naturalnym oraz uszczerbków na zdrowiu ludzi i zwierząt – obowiązujące pomiędzy właścicielami gruntów otaczających odwierty gazu łupkowego a operatorami zajmującymi się poszukiwaniem i wydobyciem tego gazu w Stanach Zjednoczonych – byłyby sprzeczne ze zobowiązaniami UE i państw członkowskich wynikającymi z konwencji z Aarhus oraz z przepisami dyrektywy w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska (2003/4/WE) i dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za środowisko;

43.  zauważa, że wielopoziomowe odwierty z terenu jednej wiertni (tzw. padu) minimalizują obszar użytkowania gruntów oraz zakłócenia krajobrazu;

44.  zauważa, że po pierwszych dwóch latach wielkość produkcji otworów wiertniczych gazu łupkowego w Stanach Zjednoczonych gwałtownie spadła, co prowadzi do bardzo intensywnych ciągłych wierceń nowych otworów; stwierdza, że zbiorniki, stacje sprężarek i infrastruktura rurociągowa również odgrywają pewną rolę w kontekście wpływu działalności związanej z gazem łupkowym na użytkowanie gruntów;

45.  wzywa państwa członkowskie, które zdecydują się na rozwój zasobów gazu łupkowego lub innych niekonwencjonalnych zasobów paliw kopalnych, do przekazania Komisji planów krajowych określających sposoby zapewnienia zgodności wydobycia tych zasobów z krajowymi celami redukcji emisji zgodnie z decyzją UE dotyczącą wspólnego wysiłku redukcyjnego;

46.  uznaje, że stały postęp technologiczny w zakresie szczelinowania hydraulicznego oraz odwiertów poziomych może pomóc w poprawie bezpieczeństwa w zakresie NPK oraz w ograniczeniu potencjalnych skutków środowiskowych; zachęca przemysł do kontynuowania działań sprzyjających postępowi technologicznemu oraz do zastosowania najlepszych rozwiązań technologicznych podczas rozwoju zasobów NPK;

47.  wzywa do prowadzenia w ramach właściwych krajowych badań geologicznych podstawowego monitoringu sejsmicznego na obszarach narażonych na trzęsienia ziemi, na których udzielane są zezwolenia na wydobycie gazu łupkowego, w celu określenia sejsmiczności podstawowej, co umożliwiałoby ocenę prawdopodobieństwa wystąpienia i potencjalnego oddziaływania wywołanych przez prace wydobywcze trzęsień ziemi;

48.  zwraca uwagę, że każde korzystne porównanie bilansu cyklu życia gazów cieplarnianych pochodzących z gazu łupkowego i z węgla zależy od założenia 100-letniego okresu utrzymywania się tych gazów w atmosferze; uważa, że konieczność osiągnięcia do 2020 r. wartości szczytowej emisji na świecie bardziej uzasadniałaby badanie obejmujące krótszy okres, np. 20 lat; apeluje o prowadzenie dalszych badań naukowych nad emisjami ulotnymi metanu w celu poprawy uwzględniania tego rodzaju emisji w ramach corocznych wykazów sporządzanych przez państwa członkowskie oraz celów zgodnych z unijną decyzją dotyczącą wspólnego wysiłku redukcyjnego;

49.  wzywa Komisję do przedstawienia wniosków ustawodawczych dotyczących wprowadzenia obowiązku stosowania urządzeń do spalania całkowitego („spalania ekologicznego”) we wszystkich otworach gazu łupkowego w UE w celu ograniczenia spalania do przypadków, kiedy istnieją obawy związane z bezpieczeństwem, a także do wprowadzenia całkowitego zakazu drenażu odwiertów gazu łupkowego w celu ograniczenia emisji ulotnych metanu oraz lotnych związków organicznych związanych z gazem łupkowym;

Udział społeczeństwa i uwarunkowania lokalne

50.  przyznaje, że wiercenia mogą powodować pogarszanie warunków życia; dlatego apeluje o uwzględnianie tej kwestii w momencie udzielania niezbędnego zezwolenia na poszukiwanie i eksploatację zasobów węglowodorów, a także wzywa do przyjęcia – w szczególności przez przemysł branżowy, poprzez wdrożenie najlepszych dostępnych technik, oraz przez organy publiczne, poprzez stosowanie rygorystycznych uregulowań – wszelkich środków niezbędnych do zminimalizowania negatywnych skutków takich działań;

51.  wzywa przemysł branżowy do zaangażowania społeczności lokalnych oraz do omówienia wspólnych rozwiązań mających na celu zminimalizowanie wpływu rozwoju sytuacji w zakresie gazu łupkowego na ruch drogowy, jakość dróg oraz hałas tam, gdzie prowadzona jest działalność związana z gazem łupkowym;

52.  wzywa państwa członkowskie do pełnego informowania i angażowania samorządów lokalnych, zwłaszcza przy rozpatrywaniu wniosków o udzielenie zezwolenia na poszukiwania i eksploatację; apeluje w szczególności o zapewnienie pełnego dostępu do ocen oddziaływania na środowisko, zdrowie mieszkańców i gospodarkę lokalną;

53.  uważa, że udział społeczeństwa powinien zostać zapewniony poprzez przekazywanie społeczeństwu odpowiednich informacji, a także w drodze konsultacji społecznych przed rozpoczęciem każdego etapu poszukiwań i wydobycia; wzywa do zapewnienia większej przejrzystości w zakresie skutków oraz używanych substancji chemicznych i technologii, a także większej przejrzystości wszelkich inspekcji i środków kontroli w celu uzyskania publicznego zrozumienia tych działań oraz przekonania o słuszności ich regulacji;

54.  uznaje, że zajęcie się wszystkimi kwestiami związanymi z NPK wymaga znacznie lepszej wymiany informacji pomiędzy przemysłem, organami regulacyjnymi i społeczeństwem;

55.  z zadowoleniem przyjmuje przyznanie środków z budżetu UE w 2012 r. na tego rodzaju dialog ze społeczeństwem i zachęca państwa członkowskie do korzystania z tych środków w taki sposób, aby obywatele mieszkający na obszarach potencjalnego rozwoju NPK byli w tej kwestii lepiej poinformowani oraz mogli skutecznie uczestniczyć w procesie podejmowania decyzji w swoich lokalnych i krajowych strukturach zarządzania;

Aspekty międzynarodowe

56.  uważa, że wykorzystanie gazu łupkowego i innych paliw kopalnych musi być zgodne z art. 2 Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC), w którym wzywa się do „ustabilizowania koncentracji gazów cieplarnianych w atmosferze na poziomie, który zapobiegałby niebezpiecznej antropogenicznej ingerencji w system klimatyczny”, i podkreśla, że ograniczenie się w znacznym stopniu do infrastruktury paliw kopalnych, takich jak gaz łupkowy, mogłoby uniemożliwić realizację tego międzynarodowego celu;

57.  uważa, że zwiększenie stopnia poszukiwania i wydobycia gazu łupkowego na całym świecie doprowadzi do znacznego wzrostu ulotnych emisji metanu oraz że nie został oszacowany ogólny współczynnik ocieplenia globalnego (GWP) dla gazu łupkowego; dlatego podkreśla, że eksploatacja niekonwencjonalnych zasobów olejów i gazu mogłaby utrudnić osiągnięcie wyznaczonego przez ONZ milenijnego celu rozwoju nr 7, dotyczącego zrównoważenia środowiskowego, a jednocześnie zagrozić realizacji najnowszych międzynarodowych zobowiązań w sprawie zmiany klimatu, zawartych w porozumieniu kopenhaskim; zwraca uwagę, że zmiana klimatu już teraz najbardziej dotyka krajów ubogich; ponadto podkreśla, że oprócz bezpośrednich skutków dla zdrowia i środowiska wpływ wydobycia niekonwencjonalnego gazu łupkowego i olejów łupkowych na życie ludzkie stanowi szczególne zagrożenie, zwłaszcza w krajach afrykańskich, w których lokalne społeczności są w zakresie rolnictwa i rybołówstwa w dużym stopniu zależne od zasobów naturalnych;

58.  podkreśla, że należy wyciągnąć wnioski z doświadczeń Stanów Zjednoczonych w zakresie eksploatacji gazu łupkowego; w szczególności z zaniepokojeniem zwraca uwagę, że wydobycie gazu łupkowego wymaga bardzo dużych ilości wody, co może utrudnić osiągnięcie milenijnych celów rozwoju nr 7, dotyczących dostępu do czystej wody i bezpieczeństwa żywnościowego, w szczególności w krajach ubogich, które już teraz cierpią na poważny niedobór wody;

59.  podkreśla, że zakup gruntów celem wydobycia ropy i gazu stanowi główną siłę napędową zawłaszczania ziemi w krajach rozwijających się i może stanowić poważne zagrożenie dla rdzennych społeczności, rolników i ludzi ubogich na całym świecie w kontekście dostępu do wody, żyznej ziemi i żywności; zwraca uwagę, że po załamaniu rynków finansowych w 2008 r. nastąpiło wyraźne przyspieszenie globalnych inwestycji w przemyśle wydobywczym ze strony funduszy hedgingowych i emerytalnych, co spowodowało zachętę do zwiększania ich wydobycia; dlatego podkreśla, że w kwestiach dzierżawy lub zakupu gruntów wszystkie europejskie podmioty gospodarcze powinny zawsze działać w sposób przejrzysty oraz w ścisłej współpracy ze wszystkimi właściwymi organami rządowymi i społecznościami lokalnymi;

60.  zauważa, że ponieważ nie jest jasne, czy obecnie obowiązujące ramy regulacyjne prawodawstwa UE zapewniają odpowiednią gwarancję wobec zagrożeń dla środowiska naturalnego i zdrowia człowieka wynikających z wydobycia gazu łupkowego, Komisja podejmie szereg badań, prawdopodobnie pod koniec tego roku; uważa, że wnioski z tych badań dotyczących eksploatacji gazu łupkowego i zalecenia z tym związane muszą być w pełni uwzględniane przez europejskie przedsiębiorstwa w krajach rozwijających się; jest zaniepokojony wpływem, jaki działalność przedsiębiorstw paliwowych wywiera na środowisko naturalne, zdrowie i rozwój, zwłaszcza w Afryce Subsaharyjskiej, z uwagi na ograniczoną możliwość stosowania i egzekwowania przepisów o ochronie środowiska i zdrowia w niektórych krajach tego regionu; ponadto stwierdza, że europejskie przedsiębiorstwa powinny stosować odpowiedzialne normy przemysłowe wszędzie tam, gdzie prowadzą działalność;

61.  wyraża zaniepokojenie potencjalnymi inwestycjami przedsiębiorstw europejskich w wydobycie niekonwencjonalnych olejów i gazu w krajach rozwijających się;

62.  podkreśla, że należy przestrzegać zawartego w art. 208 TFUE zobowiązania UE do zapewniania spójności polityki na rzecz rozwoju; jest zdania, że goszcząc na swoim terytorium przedsiębiorstwa inwestujące w działalność wydobywczą, UE powinna wpływać na ich zachowanie, wspierając praktyki bardziej związane ze zrównoważonym rozwojem, np. poprzez wzmacnianie norm ładu korporacyjnego oraz przepisów mających zastosowanie do banków i funduszy, które je finansują, między innymi przez wzmocnienie tzw. „zasad równikowych” (Equator Principles), zasad odpowiedzialnego inwestowania oraz przepisów o Europejskim Banku Inwestycyjnym i Bazylejskim Komitecie Nadzoru Bankowego;

63.  przypomina, że przedsiębiorstwa naftowe podlegają nie tylko przepisom obowiązujacym w państwach, w których prowadzą działalność, ale również właściwości sądów w krajach, w których są notowane na giełdzie; uważa, że na przykładzie amerykańskiej ustawy o roszczeniach cudzoziemców z tytułu deliktu (Alien Tort Claims Act) przepisy kraju macierzystego powinny zapewniać skuteczne środki ochrony praw człowieka w sytuacjach, w których istnieją luki w odpowiedzialności;

64.  zwraca uwagę, że istnieje wiele instrumentów, które mogą regulować kwestię negatywnych skutków społecznych i środowiskowych działalności przemysłu wydobywczego, takie jak Globalna Inicjatywa Sprawozdawcza, inicjatywa ONZ Global Compact oraz Wytyczne OECD dla przedsiębiorstw wielonarodowych; wskazuje jednak, że dobrowolnie przyjmowane wytyczne nie wystarczą, aby złagodzić negatywne skutki działalności wydobywczej;

65.  zwraca uwagę, że dyrektywy unijne w sprawie rachunkowości i przejrzystości są obecnie poddawane rewizji, co jest okazją do zapobiegania unikaniu opodatkowania i korupcji w przemyśle wydobywczym;

66.  wzywa Komisję do wskazania nowych możliwości wzmocnienia norm dotyczących odpowiedzialności przedsiębiorstw transnarodowych w dziedzinie praw socjalnych i praw z zakresu ochrony środowiska oraz możliwych sposobów ich wdrażania.

67.  wyraża zaniepokojenie, że niektóre przedsiębiorstwa zajmujące się wydobyciem niekonwencjonalnych olejów i gazu prowadzą działalność na podstawie różnych norm bezpieczeństwa obowiązujących na świecie; wzywa państwa członkowskie do wymagania od przedsiębiorstw, których główna siedziba mieści się w UE, by stosowały normy unijne we wszystkich miejscach swojej działalności na świecie;

o
o   o

68.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 164 z 30.6.1994, s. 3. (2) Dz.U. L 348 z 28.11.1992, s. 9. (3) Dz.U. L 102 z 11.4.2006, s. 15. (4) Dz.U. L 312 z 22.11.2008, s. 3. (5) Dz.U. L 26 z 28.1.2012, s. 1. (6) Dz.U. L 206 z 22.7.1992, s. 7. (7) Dz.U. L 334 z 17.12.2010, s. 17. (8) Dz.U. L 143 z 30.4.2004, s. 56. (9) Dz.U. L 327 z 22.12.2000, s. 1. (10) Dz.U. L 330 z 5.12.1998, s. 32. (11) Dz.U. L 372 z 27.12.2006, s. 12. (12) Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32. (13) Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 136. (14) Dz.U. L 396 z 30.12.2006, s. 1. (15) Dz.U. L 353 z 31.12.2008, s. 1. (16) Dz.U. L 123 z 24.4.1998, s. 1. (17) Dz.U. L 10 z 14.1.1997, s. 13. (18) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0366. (19) TREN/R1/350-2008 lot 1, http://ec.europa.eu/energy/studies/doc/2012_unconventional_gas_in_europe.pdf.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie przemysłowych, energetycznych i innych aspektów wydobycia gazu łupkowego i olei łupkowych (2011/2309(INI))

P7_TA(2012)0444 A7-0284/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 194, zgodnie z którym stosowanie jego przepisów ustanawiających środki unijne w dziedzinie energii pozostaje między innymi bez uszczerbku dla stosowania innych przepisów Traktatów, w tym w szczególności – art. 192 ust. 2,

–  uwzględniając własną rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. zatytułowaną „W kierunku nowej strategii energetycznej dla Europy na lata 2011-2020”(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 września 2011 r. w sprawie określenia wspólnego stanowiska UE na konferencję ONZ w sprawie zrównoważonego rozwoju (szczyt Rio+20)(2),

–  uwzględniając dyrektywę 94/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie warunków udzielania i korzystania z zezwoleń na poszukiwanie, badanie i produkcję węglowodorów(3),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 994/2010 z dnia 20 października 2010 r. w sprawie środków zapewniających bezpieczeństwo dostaw gazu ziemnego i uchylenia dyrektywy Rady 2004/67/WE(4),

–  uwzględniając unijne prawodawstwo w zakresie środowiska odnoszące się do wydobycia gazu łupkowego, w tym: dyrektywę Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny wpływu wywieranego przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko(5), dyrektywę 2001/42/WE w sprawie oceny wpływu niektórych planów i programów na środowisko(6), dyrektywę 2006/21/WE w sprawie gospodarowania odpadami pochodzącymi z przemysłu wydobywczego(7), dyrektywę 2000/60/WE ustanawiającą ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej(8), rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów(9), dyrektywę 98/8/WE w sprawie wprowadzania do obrotu produktów biobójczych(10), dyrektywę 96/82/WE w sprawie kontroli niebezpieczeństwa poważnych awarii związanych z substancjami niebezpiecznymi(11), dyrektywę 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu(12), dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli)(13), dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie(14) oraz decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 406/2009/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wysiłków podjętych przez państwa członkowskie, zmierzających do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w celu realizacji do roku 2020 zobowiązań Wspólnoty dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych(15),

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 4 lutego 2011 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 24 listopada 2011 r. w sprawie wzmocnienia wymiaru zewnętrznego polityki energetycznej UE,

–  uwzględniając komunikat Komisji pt. „Plan działania w zakresie energii do roku 2050” (16),

–  uwzględniając wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wytycznych dotyczących transeuropejskiej infrastruktury energetycznej i uchylającego decyzję nr 1364/2006/WE(17),

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7-0284/2012),

A.  mając na uwadze, że zgodnie z szacunkami Międzynarodowej Agencji Energetycznej globalna zdolność skraplania wzrośnie z 380 mld metrów sześciennych w 2011 r. do 540 mld metrów sześciennych w 2020 r.;

B.  mając na uwadze, że zgodnie z Traktami UE państwa członkowskie są uprawnione do określania własnego koszyka energetycznego;

C.  mając na uwadze, że wydobycie gazu łupkowego może wywrzeć istotny wpływ na dynamikę rynku gazu ziemnego oraz na obowiązujące na nim ceny, a także na wytwarzanie energii;

D.  mając na uwadze, że substancje chemiczne wykorzystywane do szczelinowania hydraulicznego muszą zostać zarejestrowane w Europejskiej Agencji Chemikaliów i nie mogą być zatwierdzone, dopóki nie ma pewności co do tego, że nie szkodzą środowisku lub że tego rodzaju szkody zostaną zminimalizowane (zgodnie z rozporządzeniem REACH);

E.  mając na uwadze, że niekonwencjonalny gaz w postaci gazu zamkniętego, gazu łupkowego lub metanu z pokładów węgla stanowi już ponad połowę produkcji gazu w Stanach Zjednoczonych, przy czym największy wzrost produkcji odnotowuje się w odniesieniu do gazu łupkowego;

F.  mając na uwadze, że olej łupkowy jest już produkowany w Estonii oraz że olej z formacji łupkowych był wydobywany w Basenie Paryskim;

Aspekty energetyczne
Potencjalne zasoby

1.  zauważa, że sporządzono liczne szacunki dotyczące złóż gazu łupkowego w Europie, w tym także przez amerykański urząd ds. informacji o energii oraz przez Międzynarodową Agencję Energetyczną (MEA) oraz że wiele krajów posiada rezerwy tego gazu; przyznaje, że choć szacunki te są z natury nieprecyzyjne, wskazują na występowanie potencjalnych znaczących krajowych zasobów energii; zaznacza jednak, że nie we wszystkich przypadkach ich wydobycie może być opłacalne; zauważa ponadto, że niektóre państwa członkowskie posiadają rezerwy oleju łupkowego oraz że należy obecnie zbadać na szerszą skalę pozostałe źródła niekonwencjonalnych paliw;

2.  uważa, że decydenci powinny dysponować dokładniejszymi, aktualnymi i wyczerpującymi danymi naukowymi, aby mogli dokonywać świadomych wyborów; dlatego zgadza się z Radą Europejską, że należy ocenić potencjał Europy w zakresie zrównoważonego wydobycia gazu łupkowego i zasobów oleju łupkowego oraz ich wykorzystania, a także określić lokalizację tych zasobów, nie zagrażając przy tym dostępności i jakości zasobów wodnych; z zadowoleniem przyjmuje oceny państw członkowskich i zachęca je do kontynuowania tych prac oraz wzywa Komisję, aby przyczyniła się do oceny potencjału gazu łupkowego i zasobów oleju łupkowego w UE poprzez zestawienie wyników ocen państw członkowskich i dostępnych wyników projektów wydobywczych oraz poprzez analizę i ocenę aspektów przemysłowych, gospodarczych, energetycznych i zdrowotnych związanych z krajową produkcją gazu łupkowego;

Rynki energii

3.  wskazuje, że boom na gaz łupkowy w USA wywarł już znaczący pozytywny wpływ na rynek gazu ziemnego oraz na ceny gazu i energii elektrycznej, przede wszystkim powodując skierowanie płynnego gazu ziemnego przeznaczonego na amerykański rynek gdzie indziej; zauważa, że ceny kasowe w USA są najniższe w historii, co zwiększa lukę cenową pomiędzy USA i Europą związaną długoterminowymi umowami, a także wpływa na konkurencyjność europejskiej gospodarki i przemysłu;

4.  zauważa, że zgodnie z informacjami podanymi przez amerykański urząd ds. informacji o energii produkcja krajowa w USA ma stanowić 46% dostaw gazu do 2035 r.;

5.  zauważa, że ceny gazu w USA cały czas spadają, co stawia przed UE dodatkowe wyzwania związane z konkurencyjnością;

6.  zauważa, że w związku z tym, że rynek gazu staje się coraz bardziej globalny i wzajemnie powiązany, wydobycie gazu łupkowego zwiększy ogólnoświatową konkurencję na rynku gazu i tym samym będzie nadal wywierać zasadniczy wpływ na ceny; zauważa, że gaz łupkowy pomoże wzmocnić pozycję klientów wobec dostawców i w związku z tym powinien doprowadzić do obniżenia cen;

7.  z drugiej strony zauważa, że potrzebne są znaczące inwestycje w celu stworzenia całej niezbędnej infrastruktury związanej z odwiertami, magazynowaniem, transportem i ponownym przetwarzaniem gazu i płynu szczelinującego, czym w całości musi się zająć przemysł;

8.  wzywa Komisję, aby – w świetle ewolucji rynku gazu oraz wzrostu centralnie ustalanych cen w Europie – na następnym posiedzeniu Rady ds. Energii EU-USA omówiła potencjalny wpływ rozwoju ogólnoświatowego rynku gazu łupkowego na rynek skroplonego gazu ziemnego oraz zniesienie potencjalnych ograniczeń w ogólnoświatowym handlu skroplonym gazem ziemnym;

9.  podkreśla, że na szczeblu UE zasada pomocniczości odnosząca się do rozwiązań związanych z koszykiem energetycznym ma zastosowanie do poszukiwania lub wydobycia gazu łupkowego; zauważa jednak, że poszukiwanie gazu łupkowego może mieć wymiar transgraniczny, zwłaszcza w przypadku gdy odwierty są prowadzone w pobliżu lądowej granicy z innym państwem członkowskim lub gdy wpływają one na wody podziemne, powietrze lub glebę więcej niż jednego państwa; apeluje o pełne ujawnienie wszystkich kwestii technicznych i środowiskowych związanych z wydobyciem gazu łupkowego oraz o odpowiednią współprace ze wszystkimi zainteresowanymi stronami przed przyznaniem koncesji oraz podczas ich przyznawania;

10.  zauważa, że obecnie światowe zużycie gazu ziemnego wzrasta oraz że Europa pozostaje jednym z regionów o największych potrzebach związanych z przywozem gazu; zauważa, że zgodnie z przewidywaniami Międzynarodowej Agencji Energetycznej krajowa produkcja gazu w Europie zmniejszy się, natomiast popyt na gaz zwiększy się, co spowoduje konieczność przywozu około 450 mld metrów sześciennych gazu do 2035 r.; w związku z tym dostrzega zasadniczą rolę ogólnoświatowej produkcji gazu łupkowego w zapewnianiu bezpieczeństwa energetycznego i zróżnicowania źródeł energii i dostawców w perspektywie długoterminowej; ma świadomość, że krajowa produkcja gazu łupkowego mogłaby stanowić dla niektórych państw członkowskich okazję do dalszego zróżnicowania źródeł dostaw gazu ziemnego, mając na uwadze zależność państw członkowskich od przywozów tego surowca z państw trzecich; uznaje, że w związku ze wzrostem produkcji gazu ziemnego z łupków w USA zwiększyła się dostępność dostaw skroplonego gazu ziemnego (LNG) w Europie oraz że połączenie zwiększenia krajowych dostaw gazu ziemnego z większą dostępnością LNG oferuje atrakcyjne możliwości zróżnicowania dostaw gazu;

11.  podkreśla jednak, że najważniejsze jest przyjęcie innych środków i strategii politycznych na rzecz zagwarantowania bezpieczeństwa dostaw w długiej perspektywie, takich jak zwiększenie udziału odnawialnych źródeł energii, poprawa efektywności energetycznej, zwiększenie oszczędności energii, zapewnienie odpowiedniej infrastruktury i obiektów składowania gazu, zróżnicowanie dostaw gazu i dróg tranzytowych oraz budowanie rzetelnego partnerstwa z państwami dostawy, tranzytu i odbioru na podstawie zasad przejrzystości, wzajemnego zaufania i niedyskryminacji przewidzianych w karcie energetycznej oraz w trzecim pakiecie energetycznym UE;

12.  ponownie wzywa Komisję do przygotowania przed końcem 2013 r. analizy dotyczącej przyszłości światowego i unijnego rynku gazu, w tym wpływu już zaplanowanych projektów infrastruktury gazowej (takich jak projekty opracowywane w kontekście korytarza południowego), nowych terminali LNG, wpływu gazu łupkowego na rynek gazowy USA (w szczególności na zapotrzebowanie na przywóz LNG) oraz oddziaływania ewentualnego rozwoju rynku gazu łupkowego w UE na bezpieczeństwo dostaw gazu i cen gazu w przyszłości; uważa, że analiza ta powinna odzwierciedlać i obrać jako punkt wyjścia obecny stan rozwoju infrastruktury oraz cele UE dotyczące redukcji CO2 do 2020 r.; podkreśla, że należy skonsultować się ze wszystkimi właściwymi zainteresowanymi stronami;

13.  podkreśla, że w pełni sprawnie funkcjonujący, wzajemnie powiązany i zintegrowany wewnętrzny rynek energii UE ma również zasadnicze znaczenie, między innymi z perspektywy pełnego wykorzystania produkcji gazu łupkowego w UE, która nie powinna negatywnie wpływać na środowisko ani na społeczności zamieszkujące w pobliżu miejsc wydobycia tych zasobów; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zdecydowanego dążenia do osiągnięcia tego celu, w szczególności poprzez zapewnienie płynnego dostosowania do wymogów trzeciego pakietu UE dotyczącego wewnętrznego rynku energii i pakietu dotyczącego infrastruktury energetycznej oraz ich zastosowania, w celu ujednolicenia i pełnej liberalizacji europejskich hurtowych rynków energii do 2014 r.;

Przejście na gospodarkę zdekarbonizowaną

14.  zgadza się z Komisją, że – jak stwierdzono we wspomnianym planie działania – gaz będzie miał istotne znaczenie dla transformacji systemu energii, ponieważ stanowi szybki, tymczasowy i tani sposób ograniczenia zależności od innych, mniej ekologicznych paliw kopalnych przed przejściem na w pełni zrównoważoną produkcję energii przy niskiej emisji CO2, a tym samym powoduje ograniczenie emisji gazów cieplarnianych, zwłaszcza w tych państwach członkowskich, które do wytworzenia energii wykorzystują duże ilości węgla, jeżeli oceny wpływu wykażą, że ta działalność nie będzie negatywnie oddziaływać na środowisko, a w szczególności na wody podziemne i społeczności zamieszkujące w pobliżu miejsc wydobycia;

15.  wzywa Wspólne Centrum Badawcze Komisji – zważywszy na brak kompleksowych danych europejskich dotyczących śladu węglowego gazu łupkowego – do zakończenia w trybie pilnym pełnej analizy cyklu życia emisji gazu cieplarnianego wytwarzanych podczas wydobycia i produkcji gazu łupkowego w celu ich właściwego uwzględnienia w przyszłości;

16.  podkreśla też, że niektóre formy energii odnawialnej – na przykład energia wiatrowa – są zmienne i należy je wesprzeć lub zrównoważyć rzetelnymi i elastycznymi technologiami energetycznymi; wyraża pogląd, że gaz ziemny – w tym gaz łupkowy – mógłby stanowić jedną z dostępnych możliwości osiągnięcia tego celu na tle wielu innych rozwiązań takich jak poprawa połączeń, zarządzania systemem i kontroli za pośrednictwem inteligentnych sieci na wszystkich poziomach sieci, magazynowania energii oraz zarządzania popytem; uznaje znaczenie wychwytywania i składowania dwutlenku węgla (CCS) dla zapewnienia zrównoważonego charakteru gazu jako źródła energii;

17.  wzywa Komisję do przeanalizowania ekonomicznych aspektów wychwytywania i składowania dwutlenku węgla (CCS) w kontekście gazu w celu przyspieszenia rozwoju i zastosowania tej technologii; wzywa ponadto Komisję do zbadania, jaki wpływ technologia CCS wywrze prawdopodobnie na elastyczność wytwarzania energii gazowej oraz w związku z tym na jej rolę we wsparciu odnawialnych źródeł energii;

18.  apeluje do Komisji, zgodnie ze strategią planu działania UE w zakresie energii do roku 2050, o dokonanie oceny wpływu niekonwencjonalnego gazu w UE na gospodarkę i środowisko oraz prognoz w tym zakresie, z uwzględnieniem wniosków płynących z doświadczenia i przepisów USA w tej dziedzinie, uznając jednocześnie, że zakres wykorzystania gazu niekonwencjonalnego w UE będzie ostatecznie zależał od rynku i decyzji państw członkowskich działających w ramach długoterminowych celów polityki dotyczącej energii i klimatu;

19.  wzywa władze publiczne do przeprowadzenia regionalnej oceny oddziaływania pod powierzchnią ziemi w celu optymalizacji przydziału środków pomiędzy energię geotermalną, gaz łupkowy i inne zasoby podziemne, a tym samym w celu maksymalizacji korzyści na rzecz społeczeństwa;

20.  wzywa Komisję do zlecenia Europejskiej Agencji Środowiska przygotowania pełnej naukowej analizy środowiskowej wydobycia gazu łupkowego i oleju łupkowego oraz potencjalnego wpływu dostępnych technik;

Przemysłowe i ekonomiczne aspekty niekonwencjonalnych paliw naftowych i gazu
Otoczenie przemysłowe

21.  przypomina, że ogólny wzrost produkcji gazu łupkowego w USA jest wspierany przez powstające otoczenie przemysłowe, w tym odpowiednią liczbę odwiertów, niezbędne zasoby siły roboczej oraz doświadczony i dobrze wyposażony przemysł usługowy; ma świadomość, że w UE zbudowanie niezbędnego sektora usługowego o odpowiednich zdolnościach oraz nabycie przez przedsiębiorstwa niezbędnego sprzętu i doświadczenia , wymaga czasu i prawdopodobnie przyczyni się także do zwiększenia kosztów w krótkiej perspektywie; zachęca do współpracy między odnośnymi przedsiębiorstwami UE i USA w celu zastosowania urządzeń do spalania całkowitego (tzw. „spalania ekologicznego”), najlepszych dostępnych technologii i procesów przemysłowych przyjaznych dla środowiska, przy jednoczesnym zmniejszaniu kosztów; uważa, że oczekiwania dotyczące tempa rozwoju w zakresie gazu łupkowego w UE powinny być realistyczne oraz że wszelkie potencjalne działania w zakresie wydobycia komercyjnego należy stopniowo wycofywać w odpowiednim tempie, w celu uniknięcia cyklów koniunkturalnych, które mogą mieć znaczące negatywne skutki lokalne;

22.  zwraca uwagę, że stabilne ramy regulacyjne są ważne zarówno w odniesieniu do stworzenia właściwego środowiska sprzyjającego inwestowaniu przez przedsiębiorstwa gazowe w potrzebną infrastrukturę oraz w badania i rozwój, jak i w odniesieniu do zapobiegania zakłóceniom na rynku;

23.  wzywa państwa członkowskie zainteresowane rozwojem gazu łupkowego do wprowadzenia niezbędnych umiejętności do głównych systemów kształcenia i szkolenia w celu przygotowania niezbędnej, wykwalifikowanej siły roboczej;

24.  zwraca uwagę, że nie tylko w Europie bada się potencjał gazu łupkowego i oleju łupkowego, lecz że obserwuje się ogromne zainteresowanie rozwojem nowych zasobów ropy naftowej i gazu jako środka służącego zwiększeniu konkurencyjności energetycznej i gospodarczej w różnych państwach i regionach w Azji, Ameryce Północnej, Ameryce Łacińskiej, Afryce i Australii; podkreśla potrzebę uwzględnienia gazu łupkowego i oleju łupkowego w dwustronnym dialogu UE i w partnerstwach UE z państwami, które już wydobywają zasoby niekonwencjonalne lub które są zainteresowane ich wydobyciem lub wykorzystaniem, w celu wymiany wiedzy i najlepszych praktyk;

25.  podkreśla potrzebę dalszej otwartości na wszelkie nowe przyszłościowe technologie w dziedzinie badań nad energią; wzywa do dalszych badań i rozwoju dotyczących narzędzi i technologii, w tym CCS, celem zbadania możliwości zrównoważonego i bezpiecznego rozwoju gazu niekonwencjonalnego; uznaje w związku z tym, że zwiększenie roli tej technologii i innowacji w sektorze gazu może przyczynić się do zwiększenia kompetencji i konkurencyjności UE;

26.  zwraca uwagę na rozwój technologiczny w Austrii, gdzie przemysł proponuje stosowanie płynów szczelinujących zawierających wyłącznie wodę, piasek i mąkę kukurydzianą; zaleca, aby inne państwa członkowskie i Komisja zbadały możliwość wydobycia gazu łupkowego bez użycia substancji chemicznych, oraz wzywa do dalszych badań i rozwoju takich technik lub praktyk, za pomocą których można by zmniejszyć potencjalny wpływ na środowisko;

27.  wzywa Komisję do przedstawienia zaleceń dla wszystkich szybów gazu łupkowego w UE w celu ograniczenia emisji metanu;

Podstawy udzielania licencji

28.  wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia solidnego systemu regulacyjnego oraz do zapewnienia niezbędnych zasobów administracyjnych i nadzorczych dotyczących rozwoju wszelkiej działalności związanej z gazem łupkowym, w tym zasoby wymagane na mocy ustawodawstwa UE w zakresie ochrony środowiska i przeciwdziałania zmianie klimatu; przypomina, że zgodnie z zasadą pomocniczości każde państwo członkowskie ma prawo do samodzielnego podjęcia decyzji w sprawie eksploatacji oleju i gazu łupkowego;

29.  zauważa, że aktualna procedura udzielania licencji na wydobycie gazu łupkowego jest regulowana przez ogólne prawodawstwo dotyczące górnictwa lub węglowodorów; zauważa, że zgodnie z końcowym sprawozdaniem w sprawie gazu ze źródeł niekonwencjonalnych w Europie z dnia 8 listopada 2011 r., opracowanego dla Komisji, oraz z komunikatem dotyczącym unijnych ram prawnych dotyczących środowiska i mających zastosowanie do projektów wydobycia gazu łupkowego z dnia 26 stycznia 2012 r. opracowanego przez Komisję, ramy prawne UE w wystarczającym stopniu obejmują wszystkie aspekty udzielania licencji na wczesne wydobycie i produkcję gazu łupkowego; zauważa jednak, że wydobycie gazu łupkowego na dużą skalę może wymagać kompleksowego dostosowania wszystkich odnośnych przepisów UE, w tym rozporządzenia REACH, tak aby uwzględnić specyfikę wydobycia niekonwencjonalnych paliw kopalnych; wzywa Komisję i władze publiczne w państwach członkowskich do bezzwłocznego przeprowadzenia kontroli oraz, w razie konieczności, do udoskonalenia ram regulacyjnych w celu zagwarantowania ich adekwatności w odniesieniu do projektów dotyczących gazu łupkowego i oleju, w szczególności w celu przygotowania się do ewentualnej przyszłej komercyjnej produkcji w Europie, a także w celu rozwiązania kwestii zagrożeń dla środowiska;

30.  podkreśla znaczenie prowadzenia przejrzystych i pełnych konsultacji społecznych, przede wszystkim w kontekście wprowadzenia nowego podejścia do wydobycia gazu; wskazuje, że w niektórych państwach członkowskich brakuje konsultacji społecznych na etapie udzielania zezwoleń; wzywa państwa członkowskie do oceny ich prawodawstwa w celu stwierdzenia, czy aspekt ten został odpowiednio uwzględniony, w tym do pełnego stosowania przepisów konwencji z Aarhus oraz odpowiednich przepisów prawa Unii;

31.  wyraża pogląd, że państwa członkowskie realizujące projekty dotyczące gazu łupkowego powinny przyjąć podejście „punktu kompleksowej obsługi” do udzielania zezwoleń i licencji oraz kontroli zgodności z przepisami dotyczącymi ochrony środowiska (w tym obowiązkowej oceny oddziaływania na środowisko), co jest w niektórych państwach członkowskich zwyczajową praktyką w odniesieniu do wszystkich projektów energetycznych;

32.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zagwarantowania, że w ramach zmian ram prawnych niezbędnych do udzielania licencji na wydobycie gazu łupkowego wprowadzony zostanie wymóg obowiązkowego zatwierdzenia przez zainteresowane władze lokalne;

Opinia publiczna i najlepsze praktyki
Nastawienie społeczne

33.  doskonale zdaje sobie sprawę, że nastawienie społeczne wobec wydobycia gazu łupkowego jest w poszczególnych państwach członkowskich różne oraz że negatywne nastawienie często wynika z braku informacji lub dezinformacji; wzywa do poprawy przekazywania społeczeństwu informacji dotyczących gazu łupkowego, tak aby były one przejrzyste i obiektywne, oraz do wspierania tworzenia portali zapewniających dostęp do szerokiego zakresu informacji publicznych w sprawie gazu łupkowego; wzywa przedsiębiorstwa rozważające wydobycie gazu łupkowego w UE do przekazania, przed przystąpieniem do odwiertów, wyczerpujących informacji na temat ich działalności, w tym publicznego ujawnienia wszystkich substancji chemicznych i składników, które zamierzają wykorzystywać do szczelinowania hydraulicznego, oraz ich stężenia, a także do przeprowadzenia konsultacji ze społecznościami lokalnymi i lokalnymi władzami;

34.  uważa, że najlepszym sposobem zapewnienia poważnego i terminowego zaangażowania społeczności lokalnych jest przeprowadzenie obowiązkowej oceny oddziaływania na środowisko, wysoki poziom przejrzystości oraz konsultacje społeczne dotyczące zaproponowanych projektów w zakresie gazu łupkowego, niezależnie od czasu trwania i zasięgu projektów;

35.  zauważa, że dla operatorów gazu łupkowego w UE szczególnie ważne jest zaangażowanie się i nawiązanie mocnych relacji ze społecznościami lokalnymi na każdym etapie ich działalności, biorąc pod uwagę, że w UE jest większa gęstość zaludnienia niż w USA oraz że posiadacze gruntów w UE nie są właścicielami zasobów podziemnych, a co za tym idzie, nie czerpią tak bezpośrednich korzyści z wydobycia, jak w USA; w tym kontekście wzywa do ustanowienia takich ram, które są konkurencyjne dla przemysłu, lecz jednocześnie umożliwiają społecznościom krajowym i lokalnym korzystanie z zasobów gazu łupkowego; wzywa przedsiębiorstwa działające na rynku gazu łupkowego do wprowadzenia praktyk odpowiedzialnych wobec społeczności, zagwarantowania społecznościom lokalnym korzyści z wydobycia gazu łupkowego oraz do zapewnienia stosowania zasady „zanieczyszczający płaci”, a także do pokrycia kosztów wszelkich pośrednich lub bezpośrednich szkód, jakie społeczności te mogą ponieść;

36.  uznaje, że należy położyć nacisk na przejrzysty i otwarty dialog ze społeczeństwem obywatelskim zarówno na etapie ex ante, jak i na etapie nadzoru, w oparciu o dostępne dowody naukowe wyraźnie uwzględniające kwestie wycieku gazu i wpływu wydobycia gazu łupkowego na wody podziemne, krajobraz, rolnictwo i przemysł turystyczny; przypomina, że budżet UE na 2012 r. uwzględnia środki przeznaczone na sfinansowanie projektów pilotażowych i inne wsparcie działań zachęcających do takiego dialogu; uważa, że należy go zorganizować w sposób neutralny i w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi, w tym z władzami krajowymi, społecznościami lokalnymi, ogółem społeczeństwa, przedsiębiorstwami i organizacjami pozarządowymi;

37.  podkreśla znaczenie przejrzystego ładu korporacyjnego przedsiębiorstw zajmujących się wydobyciem gazu łupkowego i oleju łupkowego;

Najlepsza praktyka

38.  podkreśla znaczenie stosowania najwyższych standardów bezpieczeństwa, najlepszych dostępnych technologii i najlepszych praktyk operacyjnych w produkcji gazu łupkowego oraz ciągłego doskonalenia technologii i praktyk, a także minimalizowania negatywnych skutków; w podkreśla tym kontekście znaczenie zapewnienia znacznego poziomu inwestycji w badania i rozwój ze strony przemysłu; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy MAE i stowarzyszeń producentów ropy naftowej i gazu dotyczące zdefiniowania najlepszych praktyk w zakresie wydobycia i produkcji gazu łupkowego i oleju łupkowego;

39.  uważa, że obawy dotyczące potencjalnego szkodliwego wpływu wydobycia gazu łupkowego na dostawy wody ze względu na wycieki z szybów można uspokoić poprzez przyjęcie najlepszych praktyk w zakresie opracowywania projektów i budowy szybów, a w szczególności w zakresie cembrowania, cementowania i zarządzania naciskiem, a oprócz tego w zakresie kontrolowania nacisku na zacementowaną obudowę oraz nowoczesnego testowania zalewania cementem w celu potwierdzenia izolacji formacji; zachęca państwa członkowskie do dopilnowania, aby wspomniane praktyki były stosowane w kontekście wydobycia gazu łupkowego, między innymi za pomocą środków kontroli na miejscu;

40.  podkreśla, że opracowując lepsze technologie i praktyki oparte na kompleksowych regulacjach, operatorzy i przemysł usługowy nie tylko zwiększą akceptację społeczną dla projektów gazu łupkowego, ale zyskają też lepsze możliwości w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i wywozu, mając na uwadze ogólnoświatowe wyzwania środowiskowe związane z wydobyciem niekonwencjonalnego gazu; w związku z tym zaleca państwom członkowskim uwzględnienie zaleceń MAE oraz dokumentu referencyjnego dotyczącego najlepszych dostępnych technik szczelinowania hydraulicznego, jak tylko zostaną one udostępnione;

41.  podkreśla potrzebę zapewnienia najwyższych standardów bezpieczeństwa i ochrony środowiska oraz regularnych kontroli na etapach o kluczowym znaczeniu dla bezpieczeństwa w zakresie budowy studni i szczelinowania hydraulicznego; podkreśla przede wszystkim, że operatorzy powinni ograniczyć ekstrakcję i drenaż oraz wychwytywać gaz i emisje metanu, a także ponownie wykorzystywać lub oczyszczać ścieki; wzywa UE do pójścia za przykładem USA, jeśli chodzi o normy środowiskowe dotyczące gazu łupkowego, które nakładają na przedsiębiorstwa obowiązek wychwytywania metanu i innych zanieczyszczających emisji gazowych, wprowadzony przez amerykańską Agencję Ochrony Środowiska (EPA);

42.  wzywa także operatorów gazu łupkowego do kontrolowania przydomowych studni wodnych zlokalizowanych w pobliżu obsługiwanych przez nich szybów wydobywczych zarówno przed rozpoczęciem produkcji, jak i podczas produkcji, oraz do publicznego ujawnienia wyników tych kontroli w sposób przystępny, zrozumiały i przejrzysty;

43.  podkreśla znaczenie rekultywacji i odbudowy terenów wykorzystanego przez operatorów oraz prowadzenia kontroli powykonawczej po zakończeniu czynności;

44.  wzywa do wymiany najlepszych praktyk i informacji między państwami członkowskimi UE, lecz także między UE, USA i Kanadą; w szczególności zachęca do łączenia europejskich i północnoamerykańskich miast oraz okręgów miejskich, które odkryły gaz łupkowy; podkreśla znaczenie transferu wiedzy na temat wydobycia gazu z przemysłu do społeczności lokalnych;

45.  apeluje do przemysłu wydobycia gazu łupkowego i oleju łupkowego o jednolite stosowanie najwyższych standardów środowiskowych i standardów bezpieczeństwa niezależnie od tego, w jakim miejscu świata przedsiębiorstwa prowadzą operacje; wzywa Komisję do zbadania, przy pomocy jakich mechanizmów możliwe byłoby doprowadzenie do tego, aby przedsiębiorstwa mające siedzibę w UE działały na całym świecie zgodnie z najwyższymi standardami; uważa, że odpowiedzialność przedsiębiorstw w tej dziedzinie również powinna być główną siłą napędową oraz że w ramach procedur udzielania zezwoleń państwa członkowskie w momencie ich udzielania mogłyby brać pod uwagę incydenty o znaczeniu globalnym, które dotyczyły przedsiębiorstw, pod warunkiem że dokładnie zbadano okoliczności tych incydentów;

46.  podkreśla znaczenie wspierania i współfinansowania działań mających na celu tworzenie niezależnych platform, złożonych z przedstawicieli przemysłu i nauki, mających na celu opiniowanie i ustanowienie dobrych praktyk związanych z czystymi technologiami wydobycia gazu łupkowego;

47.  przypomina, że zasada „zanieczyszczający płaci” musi być konsekwentnie stosowana w odniesieniu do działalności związanej z wydobyciem gazu i oleju łupkowego oraz że przedsiębiorstwa musza ponosić pełną odpowiedzialność za wszelkie bezpośrednie lub pośrednie szkody, które mogą wyrządzić; apeluje do Komisji o dokonanie oceny konieczności przedstawienia wniosków dotyczących wyraźnego włączenia szczelinowania hydraulicznego i innych czynności związanych z wydobyciem gazu łupkowego do dyrektywy w sprawie odpowiedzialności środowiskowej, a także o zobowiązanie operatorów gazu łupkowego do zapewnienia obowiązkowego bezpieczeństwa finansowego lub do określenia wymogów ubezpieczeniowych na wypadek szkód środowiskowych związanych z ich działalnością w celu zapewnienia pewności prawa społecznościom, na które wspomniana działalność wpływa;

o
o   o

48.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 99 E z 3.4.2012, s. 64. (2) P7_TA(2011)0430. (3) Dz.U. L 164 z 30.6.1994, s. 3. (4) Dz.U. L 295 z 12.11.2010, s. 1. (5) Dz.U. L 175 z 5.7.1985, s. 40. (6) Dz.U. L 197 z 21.7.2001, s. 30. (7) Dz.U. L 102 z 11.4.2006, s. 15. (8) Dz.U. L 327 z 22.12.2000, s. 1. (9) Dz.U. L 396 z 30.12.2006, s. 1. (10) Dz.U. L 123 z 24.4.1998, s. 1 (11) Dz.U. L 10 z 14.1.1997, s. 13 (12) Dz.U. L 143 z 30.4.2004, s. 56 (13) Dz.U. L 334 z 17.12.2010, s. 17 (14) Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32 (15) Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 136 (16) COM(2011)0885 (17) COM(2011)0658

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie działalności Komisji Petycji w roku 2011 (2011/2317 (INI))

P7_TA(2012)0445 A7-0240/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wcześniejsze rezolucje w sprawie obrad Komisji Petycji,

–  uwzględniając art. 10 oraz art. 11 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

–  uwzględniając art. 24, 227, 228, 258 i 260 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając art. 48 oraz art. 202 ust. 8 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Petycji (A7-0240/2012),

A.  mając na uwadze, że w oparciu o protokół 30 do Traktatu Karta praw podstawowych Unii Europejskiej nabyła już prawnie obowiązujący charakter wraz z wejściem w życie Traktatu z Lizbony; mając też na uwadze, że w Traktacie z Lizbony ustanowiono również podstawę prawą dla UE do przystąpienia do europejskiej konwencji praw człowieka i europejskiej inicjatywy obywatelskiej;

B.  mając na uwadze, że rozporządzenie w sprawie europejskiej inicjatywy obywatelskiej(1) weszło w życie dnia 1 kwietnia 2012 r. oraz mając też na uwadze, że Parlament jest odpowiedzialny za zorganizowanie przesłuchań publicznych dotyczących tych inicjatyw, które skutecznie zebrały ponad milion podpisów w co najmniej siedmiu państwach członkowskich;

C.  mając na uwadze, że Komisja Petycji ma obowiązek nieustannie rewidować i, jeśli to możliwe, zwiększać swoją rolę, zwłaszcza w odniesieniu do opracowywania demokratycznych zasad, takich jak zwiększone uczestnictwo obywateli w procesie decyzyjnym UE oraz poprawa przejrzystości i odpowiedzialności; mając też na uwadze, że w ramach swojej zwykłej działalności Komisja Petycji współpracuje ściśle z państwami członkowskimi, Komisją, Europejskim Rzecznikiem Praw Obywatelskich oraz innymi organami w celu zagwarantowania pełnego przestrzegania zarówno litery, jak i ducha prawa UE;

D.  wyraża zadowolenie w związku z utworzeniem „jednego okienka” dla obywateli poszukujących informacji lub pragnących wnieść apelację lub złożyć pozew poprzez portal „Twoje prawa w Unii Europejskiej” (Your Rights in the European Union);

E.  z zadowoleniem przyjmuje orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczące art. 51 Karty praw podstawowych, które zgodnie z linią orzecznictwa w sprawie ERT podkreśla, że najwyższej rangi prawa Unii są wiążące dla organów państw członkowskich również wtedy, gdy za pomocą krajowych środków chcą one ograniczyć podstawowe wolności zagwarantowane w TFUE;

F.  mając na uwadze, że obywatele UE i jej mieszkańcy mają uzasadnione oczekiwania dotyczące tego, by kwestie stojące na straży ich praw obywatelskich w UE, a w szczególności kwestie dotyczące ochrony ich środowiska naturalnego, zdrowia, swobody przemieszczania się, godności i podstawowych praw i wolności skierowane do Komisji Petycji, były rozwiązywane bez zbędnej zwłoki na podstawie ram prawnych Unii Europejskiej;

G.  mając na uwadze, że instytucje europejskie powinny przekazywać więcej informacji i wykazywać większą przejrzystość w kontaktach z obywatelami europejskimi;

H.  mając na uwadze, że 998 petycji uznano za dopuszczalne, z czego 649 przekazano Komisji do dalszego rozpatrzenia na mocy art. 258 i 260 Traktatu; 416 petycji uznano natomiast za niedopuszczalne;

I.  mając na uwadze, że procedura rozpatrywania petycji może stanowić uzupełnienie innych instrumentów europejskich dostępnych dla obywateli, takich jak możliwość składania skarg do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich lub Komisji Europejskiej;

J.  mając na uwadze, że w roku 2011 liczba petycji niedopuszczalnych była nadal znacząca, co kolejny raz wskazuje na fakt, że Parlament powinien zwiększyć starania na rzecz poinformowania obywateli o swoim ograniczonym polu działania w zakresie prawa do składania petycji; mając na uwadze, że podmioty i wspólnoty lokalne, jak również stowarzyszenia wolontariackie, charytatywne i profesjonalne najlepiej oceniają efektywność prawodawstwa UE, jako że dotyczy ono ich samych, i najlepiej zasygnalizują obywatelom możliwe luki prawne, które powinny zostać przeanalizowane, tak aby zapewnić lepsze i bardziej porównywalne wdrożenie prawa UE we wszystkich państwach członkowskich;

K.  mając na uwadze, że w kontekście analizy statystycznej zawartej w przedmiotowym sprawozdaniu obywatele Niemiec wciąż nadsyłają najwyższą liczbę petycji, mimo że ta liczba proporcjonalnie się zmniejsza, natomiast na drugim miejscu znajdują się Hiszpanie, a dalej Włosi;

L.  mając na uwadze, że zakres oraz sposób działania w zakresie prawa do składania petycji przysługującego wszystkim obywatelom UE i jej mieszkańcom różni się na mocy Traktatu od innych środków dostępnych obywatelom, takich jak np. składanie skarg do Komisji lub do rzecznika praw obywatelskich, mając także na uwadze, że państwa członkowskie pod pretekstem kryzysu w coraz większym stopniu zaniedbują to prawo, co stanowi poważny problem dla europejskich obywateli;

M.  mając na uwadze, że główne obawy dotyczące ogólnie tematu środowiska odnoszą się do nieodpowiedniego i często błędnego stosowania przez państwa członkowskie i ich krajowe podmioty podrzędne dyrektywy w sprawie oceny oddziaływania na środowisko (OOŚ)(2) oraz dyrektywy ramowej w sprawie odpadów(3); mając na uwadze, że w petycjach, w których zarzuca się naruszenie dyrektywy ptasiej i siedliskowej, często zawarte są obawy dotyczące znacznej utraty różnorodności biologicznej w wyniku realizacji dużych przedsięwzięć planowanych na obszarach sieci Natura 2000, a dzięki petycjom dotyczącym gospodarki wodnej ujawniono poważne przypadki zanieczyszczeń i zwrócono uwagę na potencjalny wpływ przedsięwzięć na trwałość i jakość zasobów wodnych;

N.  mając na uwadze, że dyrektywa OOŚ jest obecnie poddawana przeglądowi oraz fakt, że sprawozdanie Komisji Petycji w sprawie odpadów wykazuje poważne niedociągnięcia w szeregu państw członkowskich; mając na uwadze, że wdrożenie tej dyrektywy jest niewystarczające oraz fakt, że problem ten nie może zostać rozwiązany przez przegląd, a tylko dzięki skuteczniejszym kontrolom prowadzonym przez Komisję Europejską;

O.  mając na uwadze, że prawo europejskich obywateli i rezydentów do legalnie nabytej własności nadal jest kwestią o ogromnym znaczeniu dla wielu tysięcy osób, na co wskazują bezustannie spływające petycje w tej sprawie, mając też na uwadze, że bez rozwiązania tego problemu przez właściwe władze nie zaistnieje prawdopodobieństwo przywrócenia pewności prawnej lub zaufania do transgranicznego rynku nieruchomości, co ma poważne konsekwencje dla perspektywy odnowy gospodarczej; mając też na uwadze, że szczególnie w roku 2011 nadal otwartych było 70 petycji dotyczących hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej, z czego 51 petycji zidentyfikowano jako złożone przez obywateli Hiszpanii (indywidualnie lub grupowo), a pozostałe 19 petycji jako złożone przez obywateli innej narodowości;

P.  mając na uwadze, że w swoim poprzednim sprawozdaniu rocznym Komisja Petycji wysoko oceniła współpracę z Komisją Europejską i Europejskim Rzecznikiem Praw Obywatelskich w zakresie obsługi petycji i skarg; mając też na uwadze, że Komisja Petycji wielokrotnie domagała się, aby Komisja informowała ją na bieżąco o postępach w zakresie trwających postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, których tematyka jest również poruszana w petycjach;

Q.  mając na uwadze, że w wielu petycjach twierdzi się, że fundusze UE zostały nieprawidłowo wykorzystane lub źle ulokowane, a w innych stawia się zarzuty dotyczące nieprawidłowego funkcjonowania administracji UE, w tym konfliktów interesów we wpływowych instytucjach, lub wzywa się do zmian w niektórych dziedzinach polityki UE;

R.  mając na uwadze, że w sprawozdaniu na temat obywatelstwa UE w 2010 r.(4) potwierdzono niedostatki i problemy, z którymi borykają się ludzie w konsekwencji złego funkcjonowania rynku wewnętrznego, co znajduje odzwierciedlenie w petycjach, zwłaszcza w odniesieniu do swobodnego przepływu obywateli UE i członków ich rodzin, pod warunkiem, że ich pobyt jest w pełni legalny, dostępu do świadczeń z zabezpieczenia społecznego, wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodowych, przeszkód, z którymi borykają się osoby niepełnosprawne, prawa rodzinnego oraz masowego wydalania na podstawie pochodzenia etnicznego lub rasowego, tak jak wydalanie Romów, obejmującego również kwestie dotyczące podwójnego opodatkowania;

S.  mając na uwadze, że w 2011 r. znaczna liczba petycji została złożona przez obywateli, którzy zwracali uwagę na znaczenie zapobiegania nieodwracalnym stratom różnorodności biologicznej w odniesieniu do obszarów Natura 2000 oraz dbania o ochronę obszarów wymienionych w dyrektywie siedliskowej;

T.  mając na uwadze, że orzeczenie Sądu z dnia 14 września 2011 r. w sprawie T-308/07 utrzymało w mocy skargę składającego petycję przeciwko decyzji Komisji Petycji dotyczącej stwierdzenia niedopuszczalności jego petycji i tym samym jasno stwierdziło, że uznając petycje za niedopuszczalne Parlament musi przedstawić słuszne powody takiej oceny;

U.  mając na uwadze, że skuteczność pracy w Komisji Petycji wynika w głównej mierze z szybkości i dokładności, ale możliwe są dalsze usprawnienia, zwłaszcza poprzez optymalizację czasu rozpatrywania petycji oraz usystematyzowanie procedury ich oceny;

1.  zauważa, że petycje otrzymane w 2011 r. nadal skupiały się na zarzutach dotyczących naruszania prawa UE w dziedzinie środowiska, sprawiedliwości i rynku wewnętrznego, odzwierciedlając poglądy obywateli na to, czy europejskie akty prawne, w postaci przetransponowanej i wdrożonej przez państwa członkowskie, faktycznie prowadzą do oczekiwanych wyników i są zgodne z prawodawstwem UE;

2.  zwraca uwagę na wzrastającą liczbę petycji i innych pism od obywateli, w których domagają się oni prawnego i finansowego zadośćuczynienia w sprawach, które wykraczają poza zakres kompetencji UE na mocy art. 227 Traktatu oraz art. 51 Karty praw podstawowych i dotyczą np. wniosków o dokonanie ponownego obliczenia krajowej emerytury, unieważnienia decyzji podjętych przez sądy krajowe, poparcia wniosków w sprawie ponownego wytyczenia europejskich granic, nakłonienia banku do udzielenia kredytu itp.; w pełni popiera działania podjęte przez właściwe dyrekcje generalne Parlamentu w celu opracowania sposobu rozpatrywania tych pism obywateli z uwzględnieniem obowiązków Parlamentu w zakresie korespondencji z obywatelami;

3.  uważa, że Komisja Petycji najlepiej odgrywałaby swoją rolę i wykonywała najlepiej swoje uprawnienia, a jej widoczność, skuteczność, odpowiedzialność i przejrzystość zostałyby podniesione na najwyższy poziom, gdyby zwiększono środki będące do jej dyspozycji, umożliwiające wprowadzenie do porządku obrad plenarnych kwestii mających znaczenie dla europejskich obywateli, a także zwiększono jej uprawnienia w zakresie powoływania świadków, prowadzenia dochodzeń i organizowania wysłuchań na miejscu;

4.  przypomina, że w odniesieniu do procedur dotyczących organizacji wysłuchań publicznych w sprawie pomyślnie przeprowadzonych europejskich inicjatyw obywatelskich, jak stanowi art. 11 rozporządzenia (UE) nr 211/2011, Parlament postanowił, że Komisja Petycji jest z urzędu zaangażowana w każde wysłuchanie wraz z komisją prowadzącą, która jest przedmiotowo właściwa w danej sprawie; uważa, że jest to potwierdzenie jej roli jako organu najbardziej doświadczonego w kwestii bezpośredniego kontaktu z obywatelami, zapewniającego obowiązywanie jednolitych procedur dla wszystkich pomyślnie przeprowadzonych inicjatyw obywatelskich; nakłania Konferencję Przewodniczących do zatwierdzenia wyjaśnienia odnośnych uprawnień Komisji Petycji w załączniku VII pkt XX Regulaminu PE; podkreśla jednocześnie, że różnica pomiędzy petycją określoną w art. 227 TFUE a inicjatywą obywatelską musi być społeczeństwu jednoznacznie wyjaśniona;

5.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję Parlamentu dotyczącą opracowania bardziej praktycznego i przejrzystego portalu petycji na swojej stronie internetowej, który ułatwi obywatelom – w granicach przewidzianych w art. 227 Traktatu, art. 202 Regulaminu Parlamentu Europejskiego oraz art. 51 Karty praw podstawowych – dostęp do procesu składania petycji, zapewni im informacje i pozwoli im składać petycje w bardziej przyjazny dla użytkownika sposób i składać podpis elektroniczny w celu poparcia petycji; sądzi, że portal ten powinien zawierać także praktyczne linki do innych form dochodzenia roszczeń, które są dostępne na szczeblu UE i na szczeblu krajowym lub regionalnym, oraz szczegółowy przegląd uprawnień Komisji Petycji; powinien on też jednocześnie ustanawiać ramy działań organów administracji publicznej w oparciu o portal CURIA, tj. oficjalny portal z wyrokami ETS;

6.  potwierdza swoją determinację w dalszym propagowaniu ochrony praw podstawowych i wolności obywateli, posługując się swoim wpływem politycznym w odniesieniu do takich dopuszczalnych spraw, które mogą być skierowane do Komisji Petycji, w ścisłej współpracy z Komisją i właściwymi władzami w państwach członkowskich Unii;

7 wzywa Komisję Petycji do przeanalizowania wpływu linii orzecznictwa w sprawie ERT na wiarygodność petycji oraz do ustalenia, co w rzeczywistości uniemożliwia obywatelom UE wnioskujących do Trybunału Sprawiedliwości o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym uzyskanie wiarygodnej wykładni najważniejszych przepisów prawa europejskiego w sprawach rozpatrywanych przez sądy krajowe;

8.  uważa, że ważne jest zacieśnienie współpracy z parlamentami i rządami państw członkowskich w oparciu o zasadę wzajemności i, jeśli to konieczne, zachęcenie władz państw członkowskich do transponowania i stosowania prawodawstwa UE z zachowaniem pełnej przejrzystości;

9.  podkreśla znaczenie współpracy między Komisją a państwami członkowskimi, ubolewa jednak nad taktyką opóźnień przyjętą przez niektóre państwa członkowskie w odniesieniu do stosowania prawodawstwa europejskiego z dziedziny ochrony środowiska;

10.  jest zdania, że procedura rozpatrywania petycji nie powinna być traktowana instrumentalnie ani wykorzystywana do celów politycznych przez państwa członkowskie, lecz przeciwnie – powinna być obiektywna i odzwierciedlać stanowisko Parlamentu Europejskiego;

11.  z zadowoleniem przyjmuje konstruktywną współpracę między Komisją Petycji i służbami Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich i ponownie potwierdza chęć wspierania Rzecznika Praw Obywatelskich w wykrywaniu przypadków niewłaściwego administrowania w instytucjach UE oraz działań wymierzonych przeciwko nim;

12.  wzywa Komisję do dostarczenia Komisji Petycji szczegółowych informacji i analizy statystycznej badanych skarg obywateli UE, łącznie z uzyskanymi wynikami i miejscem pochodzenia skarżącego;

13.  uważa, że w odniesieniu do funkcjonowania postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego na mocy art. 258 i 260 TFUE Komisja powinna zapewnić jednakowe traktowanie petycji składanych do Parlamentu i skarg składanych do Komisji;

14.  jest zdania, że precyzyjniejsze i określone na piśmie procedury postępowania dotyczące przygotowania, przeprowadzania, a zwłaszcza merytorycznej oceny delegacji z ramienia Komisji Petycji mogłyby przyczynić się do zwiększenia skuteczności i spójności jej prac;

15.  jest zdania, że najważniejsze jest właściwe wdrożenie dyrektywy ramowej w sprawie odpadów we wszystkich państwach członkowskich i zachęca w związku z tym państwa członkowskie mające problemy z miejscami gospodarowania odpadami do zdecydowanego i szybkiego działania;

16.  przypomina o wielokrotnych apelach skierowanych do państw członkowskich o dotrzymanie zobowiązań wynikających z dyrektywy o swobodnym przepływie, tj. dyrektywy 2004/38/WE w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich; przypomina państwom członkowskim o zobowiązaniu do ułatwiania wjazdu i pobytu bez dyskryminacji, w tym parom jednopłciowym i ich dzieciom, Romom i innym grupom mniejszościowym;

17.  całkowicie popiera cel leżący u podstaw ustawy o strefie przybrzeżnej, a mianowicie to, że środowisko hiszpańskiego wybrzeża powinno być chronione przed nadmierną eksploatacją, tak aby zachować je dla dzikiej przyrody i przyszłych pokoleń; z obawą odnotowuje, że sprawa tej ustawy wciąż stanowi problem dla składających petycje, a zwłaszcza dla obywateli Hiszpanii; wspiera wysiłki składających petycję, usiłujących rozwiązać problem dotyczący tej ustawy i jej stosowania, uwzględniając w szczególności decyzję Komisji Petycji, aby ustanowić grupę roboczą, która zajmie się tą sprawą z jeszcze większą starannością;

18.  wyraża opinię, że w obecnym wspólnym interesie gospodarczym leży zapewnienie rozstrzygnięcia wszystkich niepewności prawnych dotyczących mienia potencjalnie mogącego podlegać wpływom ustawy o strefie przybrzeżnej; z zadowoleniem przyjmuje zapowiadany przez rząd Hiszpanii przegląd ustawy o strefie przybrzeżnej mający na celu pogodzenie problemu przyszłej ochrony hiszpańskich wybrzeży ze wzrostem gospodarczym i zapewnienie właścicielom nieruchomości większej pewności prawa; nakłania rząd Hiszpanii do stania na straży interesów tych osób, które w dobrej wierze nabyły nieruchomości, oraz tych wspólnot, które od zawsze żyły w harmonii z morzem; nakłania je w szczególności do zajęcia się konkretnymi sprawami dotyczącymi zastosowania prawa, by nie zachęcały do decyzji o charakterze arbitralnym, retrospektywnym lub asymetrycznym, a zamiast tego zagwarantowały należyty proces, prawo do odwołania, odpowiednie odszkodowanie i dostęp do informacji;

19.  przypomina, że Parlament uznał(5), iż ustawa o strefie przybrzeżnej wywarła nieproporcjonalny wpływ na indywidualnych właścicieli nieruchomości, a jednocześnie w sposób niewystarczający wpłynęła na rzeczywistych sprawców zniszczeń w strefie przybrzeżnej, którzy w wielu przypadkach odpowiedzialni są za nadmierną urbanizację wybrzeży; wzywa rząd Hiszpanii do dopilnowania, by autorzy nielegalnych działań, wskutek których wielu obywateli UE znalazło się w niedopuszczalnej sytuacji utraty lub ryzyka utraty domu, byli należycie ścigani i zobowiązywani do zapłacenia za spowodowane szkody;

20.  zachęca Komisję do zapewnienia wzmocnienia dyrektywy w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, dzięki zastosowaniu jaśniejszych parametrów w zakresie niezależności opracowań ekspertów, wspólnych progów UE, maksymalnych ram czasowych dla procesu, włączając w to efektywne konsultacje społeczne, wymóg uzasadniania decyzji, obowiązkową ocenę uzasadnionych alternatywnych możliwości i mechanizm kontroli jakości;

21.  wzywa ponadto Komisję do dopilnowania tego, aby państwa członkowskie wdrożyły dyrektywę siedliskową i ptasią i egzekwowały jej przepisy oraz aby skuteczniej transponowały i stosowały dyrektywę 2004/38/WE w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich;

22.  przypomina o dużej liczbie składających petycję, którzy zwracają się do Komisji Petycji z indywidualnymi skargami związanymi z niemieckim systemem prawa dotyczącego młodzieży i spraw rodzinnych, a zwłaszcza niemieckimi urzędami ds. dzieci i młodzieży, oraz potwierdza gotowość Komisji Petycji do wniesienia cennego wkładu w wyjaśnienie nieporozumień pomiędzy składającymi petycję a władzami; zwraca uwagę, że nie należy w tym przypadku ingerować w wewnętrzne, odrębne procedury administracyjne państw członkowskich;

23.  jest zdecydowany ukształtować procedury dotyczące petycji w sposób skuteczniejszy, przejrzystszy i bezstronniejszy oraz z zachowaniem prawa członków Komisji Petycji do współudziału, tak aby kontrola sądowa nie wykazała nieprawidłowości dotyczących kroków proceduralnych podejmowanych w przypadku rozpatrywania petycji;

24.  podkreśla konieczność zachowania ciągłości rozpatrywania petycji również po zmianie kadencji i wynikającej z niej zmianie personelu;

25.  postrzega udział posłów do Parlamentu w misjach informacyjnych nie tylko jako prawo do udziału w pracach Parlamentu, lecz także jako zobowiązanie wobec składających petycję;

26.  w ramach usprawnienia pracy komisji domaga się opracowania procedury organizacji misji informacyjnych, która z jednej strony zapewnia każdemu uczestnikowi misji informacyjnej prawo do przedstawiania faktów z własnej perspektywy, a z drugiej umożliwia każdemu członkowi Komisji Petycji udział w procesie podejmowania decyzji dotyczącej wniosków formułowanych przez Komisję Petycji;

27.  podkreśla, że Komisja Petycji obok innych organów i instytucji, np. komisji śledczych, europejskiej inicjatywy obywatelskiej i Europejskiego Rzecznika Prawa Obywatelskich pełni oddzielną i jasno określoną funkcję punktu kontaktowego dla wszystkich obywateli;

28.  zwraca się do Konferencji Przewodniczących o ustalenie, w jakim zakresie konieczna jest zmiana Regulaminu w celu wdrożenia powyższych wymogów formalnych w ramach procedury rozpatrywania petycji;

29.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji i sprawozdania Komisji Petycji, Radzie, Komisji, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz ich komisjom petycji i krajowym rzecznikom praw obywatelskich lub podobnym właściwym organom.

(1) Rozporządzenie (UE) nr 211/2011 (Dz.U. L 65 z 11.3.2011, s. 1). (2) Dyrektywa Rady 2011/92/UE w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne, Dz.U. L 26 z 28.1.2012, s. 1. (3) Dyrektywa 2008/98/WE w sprawie odpadów, Dz.U. L 312 z 22.11.2008, s. 3. (4) Sprawozdaniu na temat obywatelstwa UE w 2010 r.: Usuwanie przeszkód w zakresie praw obywatelskich UE (COM(2010)0603). (5) Zob. rezolucja z dnia 26 marca 2009 r. motyw Q i pkt 17 (Dz.U. C 117 E z 6.5.2010, s. 189).