Indeks 
Teksty przyjęte
Czwartek, 13 grudnia 2012 r. - Strasburg
Wieloletnie ramy dla Agencji Praw Podstawowych UE ***
 Regulamin PE: zmiana art. 123 dotyczącego oświadczeń pisemnych oraz art. 42 dotyczącego inicjatyw ustawodawczych
 Roczne sprawozdanie dotyczące praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2011 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie
 Strategia UE w zakresie praw człowieka
 Nowa umowa UE-Rosja
 Decyzja rządu Izraela o rozwoju osadnictwa na Zachodnim Brzegu Jordanu
 Sytuacja na Ukrainie
 Sprawozdanie dotyczące postępów Albanii, 2012 r.
 Przemysł hutniczy UE
 Nowy zrównoważony i konkurencyjny przemysł hutniczy
 Sytuacja w Demokratycznej Republice Konga
 Dyskryminacja kastowa w Indiach

Wieloletnie ramy dla Agencji Praw Podstawowych UE ***
PDF 193kWORD 63k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady ustanawiającej wieloletnie ramy prac dla Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej na lata 2013–2017 (10449/2012 – C7-0169/2012 – 2011/0431(APP))
P7_TA(2012)0501A7-0361/2012

(Specjalna procedura ustawodawcza – zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (10449/2012),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę zgodnie z art. 352 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0169/2012),

–  uwzględniając art. 81 ust. 1 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A7-0361/2012),

1.  wyraża zgodę na projekt decyzji Rady;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom narodowym.


Regulamin PE: zmiana art. 123 dotyczącego oświadczeń pisemnych oraz art. 42 dotyczącego inicjatyw ustawodawczych
PDF 380kWORD 130k
Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie zmiany art. 123 i 42 Regulaminu Parlamentu Europejskiego (oświadczenia pisemne i inicjatywy ustawodawcze) (2011/2058(REG))
P7_TA(2012)0502A7-0242/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając pismo przewodniczącego PE z dnia 11 listopada 2010 r.,

–  uwzględniając analizę swojego departamentu tematycznego zatytułowaną „Oświadczenia pisemne w Parlamencie Europejskim – Przegląd procesu i skutki” (PE 462.424),

–  uwzględniając art. 211 i art. 212 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0242/2012),

a także mając na uwadze, co następuje:

A.  Parlament od lat poszerza swoje kompetencje, zapewniając sobie istotne narzędzia, dzięki którym może wpływać na proces podejmowania decyzji w Unii Europejskiej w większości dziedzin, w których działa Unia;

B.  instytucje, do których skierowane jest dane oświadczenie pisemne, powinny zapewnić odpowiednie dalsze działania następcze;

C.  oświadczenia pisemne służą jako użyteczne narzędzie poruszania spraw o szczególnym znaczeniu dla obywateli Unii;

D.  z oświadczeń pisemnych korzysta się regularnie, ale ich liczba nie jest bardzo duża; jedynie niewielki ich procent uzyskuje wymagane poparcie większości wszystkich posłów do Parlamentu;

E.  większość oświadczeń pisemnych traci ważność po terminie ustanowionym w Regulaminie;

F.  większość przyjmowanych oświadczeń pisemnych kieruje się do Komisji, którą uznaje się za jedyną instytucję gotową do udzielenia odpowiedzi w sprawach poruszanych w oświadczeniach;

G.  w większości przypadków odpowiedzi te ograniczają się do przypomnienia prac już prowadzonych przez Komisję, a tylko w wyjątkowych przypadkach omawiają konkretne działania podjęte w związku z oświadczeniem pisemnym;

H.  w związku ze zwiększonymi prerogatywami Parlamentu, a także z wprowadzeniem europejskiej inicjatywy obywatelskiej, zmienia się znaczenie oświadczeń pisemnych, choć wciąż mogą być one użytecznym narzędziem umożliwiającym posłom zwracanie uwagi na kwestie dotyczące interesu ogólnego;

I.  oświadczenia pisemne mają bardzo ograniczone skutki zarówno w odniesieniu do układania planów działań, jak i wpływania na decyzje podejmowane przez instytucje, oraz mogą wywoływać mylne wrażenie co do ich skuteczności; jeśli są jednak właściwie używane, wciąż zachowują wartość popularnego narzędzia toczenia kampanii; w odniesieniu do wniosków wzywających do podjęcia działania legislacyjnego powinno się stosować art. 42 ust. 2 dającym poszczególnym posłom rzeczywistą możliwość wpływania na legislację Unii i włączania danego wniosku do prac komisji parlamentarnej;

J.  jakość i trafność niektórych oświadczeń pisemnych, w szczególności ich zgodność z kompetencjami Unii, określonymi w tytule I części I Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, mogą być rozczarowujące; z tego względu w następnej kadencji Parlament mógłby ocenić wpływ nowych przepisów Regulaminu na oświadczenia pisemne i zbadać ich skuteczność;

1.  podejmuje decyzję o wprowadzeniu do Regulaminu poniższych zmian;

2.  stoi na stanowisku, że instytucje, do których skierowane jest oświadczenie pisemne, w terminie trzech miesięcy od dnia otrzymania takiego oświadczenia powinny poinformować Parlamentu o zamierzonych działaniach następczych; ponadto przy okazji kolejnych negocjacji dotyczących nowelizacji Porozumienia ramowego w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską zamierza zawrzeć z Komisją porozumienie w kwestii tej zasady;

3.  przypomina, iż zmiany te wchodzą w życie pierwszego dnia najbliższej sesji miesięcznej;

4.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję Prezydium o ograniczeniu nadmiernego upowszechniania oświadczeń pisemnych , co umożliwi posłom niezakłócony dostęp do sali plenarnej Parlamentu;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie i Komisji tytułem informacji.

Tekst obowiązujący   Poprawka
Poprawka 6
Regulamin Parlamentu Europejskiego
Artykuł 42 – ustęp 2 i 3
2.  Każdy poseł może przedłożyć wniosek dotyczący aktu prawnego Unii w ramach prawa Parlamentu do inicjatywy ustawodawczej zgodnie z art. 225 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej.
2.  Każdy poseł może przedłożyć wniosek dotyczący aktu prawnego Unii w ramach prawa Parlamentu do inicjatywy ustawodawczej zgodnie z art. 225 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Taki wniosek może przedłożyć maksymalnie dziesięciu posłów. We wniosku podaje się jego podstawę prawną i można do niego dołączyć uzasadnienie złożone z nie więcej niż 150 słów.
3.  Wniosek przedkładany jest Przewodniczącemu, który przekazuje go właściwej komisji do rozpatrzenia. Przed przekazaniem wniosek tłumaczony jest na języki urzędowe, które przewodniczący właściwej komisji uzna za niezbędne do podjęcia decyzji w sprawie nadania wnioskowi dalszego biegu. W ciągu trzech miesięcy od przekazania wniosku i po przesłuchaniu jego autora, komisja podejmuje decyzję w sprawie dalszej procedury.
3.  Wniosek przedkładany jest przewodniczącemu, który sprawdza, czy spełnione zostały wymogi prawne. Może on przekazać właściwiej komisji wniosek o opinię co do stosowności jego podstawy prawnej lub o jej sprawdzenie. Jeśli przewodniczący uzna wniosek za dopuszczalny, ogłasza to na posiedzeniu plenarnym i przekazuje go właściwej komisji.
Przed przekazaniem właściwej komisji wniosek tłumaczony jest na języki urzędowe, które przewodniczący tej komisji uzna za niezbędne do podjęcia decyzji w sprawie nadania wnioskowi dalszego biegu.

Komisja może zalecić przewodniczącemu, by wniosek został przedłożony do podpisu wszystkim posłom z zastrzeżeniem warunków i terminów określonych w art. 123 ust. 1a, ust. 2 i ust. 5.

Jeżeli komisja podejmie decyzję o przedłożeniu wniosku Parlamentowi zgodnie z procedurą opisaną w art. 48, w tytule sprawozdania wymienia się nazwisko autora wniosku.

Jeśli taki wniosek zostanie podpisany przez większość posłów do Parlamentu, sprawozdanie w sprawie wniosku uznaje się za zatwierdzone przez Konferencję Przewodniczących. Po wysłuchaniu autorów wniosku, komisja sporządza sprawozdanie zgodnie z art. 48.

Jeśli wniosek nie zostanie przedłożony do dodatkowych podpisów lub nie zostanie podpisany przez większość posłów do Parlamentu w ciągu trzech miesięcy od jego przekazania i po przesłuchaniu jego autorów, komisja podejmuje decyzję w sprawie dalszej procedury.

W tytule sprawozdania wymienia się nazwiska autorów wniosku.

Poprawka 1
Regulamin Parlamentu Europejskiego
Artykuł 123 – ustęp 1
1.   Nie więcej niż pięciu posłów może przedstawić pisemne oświadczenie o długości nie przekraczającej dwustu słów, które dotyczy kompetencji Unii Europejskiej i nie pokrywa się z zagadnieniami będącymi przedmiotem trwającego w danej chwili procesu ustawodawczego. Przewodniczący udziela zezwolenia, rozpatrując każdy przypadek osobno. Oświadczenia te są drukowane w językach urzędowych i rozpowszechniane oraz umieszczane w rejestrze wraz z nazwiskami ich sygnatariuszy. Rejestr jest jawny i podczas sesji miesięcznych znajduje się przed wejściem do sali obrad, a w okresie pomiędzy sesjami miesięcznymi we właściwym miejscu wyznaczonym przez Kolegium Kwestorów.
1.   Co najmniej dziesięciu posłów z co najmniej trzech grup politycznych może przedstawić pisemne oświadczenie o długości nieprzekraczającej 200 słów, które dotyczy wyłącznie spraw wchodzących w zakres kompetencji Unii Europejskiej. Treść takiego oświadczenia nie może wykraczać poza formę oświadczenia.W szczególności nie może ono wzywać do podejmowania jakiegokolwiek działania ustawodawczego, zawierać decyzji w sprawach, dla których przyjęcia niniejszy Regulamin przewiduje specjalną procedurę i uprawnienia, ani zajmować się przedmiotem toczących się w Parlamencie procedur.
1a.  Odnośnie do każdego przypadku zezwolenie na podjęcie dalszych działań podlega wymogowi umotywowanej decyzji przewodniczącego zgodnie z ust. 1. Oświadczenia pisemne są publikowane w językach urzędowych na stronie internetowej Parlamentu Europejskiego i rozpowszechniane drogą elektroniczną wśród wszystkich posłów. Oświadczenia są umieszczane w elektronicznym rejestrze wraz z nazwiskami ich sygnatariuszy. Rejestr jest jawny i dostępny za pośrednictwem strony internetowej Parlamentu Europejskiego. Przewodniczący zachowuje również papierowe kopie oświadczeń pisemnych wraz z podpisami.
Poprawka 2
Regulamin Parlamentu Europejskiego
Artykuł 123 – ustęp 2
2.  Każdy poseł może złożyć swój podpis pod oświadczeniem wpisanym do rejestru.
2.  Każdy poseł może złożyć podpis pod oświadczeniem wpisanym do elektronicznego rejestru. Można go wycofać w każdej chwili przed upływem okresu trzech miesięcy od wpisania oświadczenia do rejestru. W przypadku takiego wycofania temu posłowi nie będzie wolno ponownie złożyć podpisu pod tym oświadczeniem.
Poprawka 7
Regulamin Parlamentu Europejskiego
Artykuł 123 – ustęp 3
3.  Jeśli pod oświadczeniem podpisze się większość członków Parlamentu, Przewodniczący informuje o tym Parlament i umieszcza nazwiska sygnatariuszy w protokole, a oświadczenie publikuje jako tekst przyjęty.
3.  Jeśli po upływie trzech miesięcy od umieszczenia oświadczenia w rejestrze pod oświadczeniem podpisze się większość członków Parlamentu, Przewodniczący informuje o tym Parlament. Jako niewiążące dla Parlamentu, oświadczenie jest publikowane w protokole wraz z nazwiskami sygnatariuszy.
Poprawka 4
Regulamin Parlamentu Europejskiego
Artykuł 123 – ustęp 4 a (nowy)
4a.  Jeżeli instytucje będące adresatami przyjętego oświadczenia w terminie trzech miesięcy od jego otrzymania nie poinformują Parlamentu o zamierzonych działaniach następczych, na wniosek jednego z autorów oświadczenia sprawa zostaje włączona do porządku dziennego kolejnego posiedzenia właściwej komisji.
Poprawka 5
Regulamin Parlamentu Europejskiego
Artykuł 123 – ustęp 5
5.  Oświadczenie pisemne wpisane do rejestru od ponad trzech miesięcy i nie podpisane przez co najmniej połowę posłów do Parlamentu traci ważność.
5.  Oświadczenie pisemne wpisane do rejestru od ponad trzech miesięcy i nie podpisane przez co najmniej połowę posłów do Parlamentu traci ważność, przy czym trzymiesięczny termin nie może w żadnym wypadku ulec przedłużeniu.

Roczne sprawozdanie dotyczące praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2011 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie
PDF 518kWORD 315k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2011 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie (2012/2145(INI))
P7_TA(2012)0503A7-0377/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka, europejską konwencję praw człowieka, Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej oraz inne kluczowe traktaty i instrumenty międzynarodowe dotyczące praw człowieka,

–  uwzględniając sprawozdanie roczne UE dotyczące praw człowieka i demokracji na świecie w 2011 r., przyjęte przez Radę do Spraw Zagranicznych w dniu 25 czerwca 2012 r.,

–  uwzględniając rezolucję z dnia 18 kwietnia 2012 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka na świecie oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie, w tym wpływu na strategiczną politykę UE w dziedzinie praw człowieka(1),

–  uwzględniając strategiczne ramy UE i plan działania dotyczące praw człowieka i demokracji (11855/2012), przyjęte przez Radę do Spraw Zagranicznych w dniu 25 czerwca 2012 r.,

–  uwzględniając decyzję Rady 2012/440/WPZiB z dnia 25 lipca 2012 r. w sprawie mianowania Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej ds. Praw Człowieka,

–  uwzględniając wspólny komunikat wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Komisji Europejskiej do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2011 r. pt. „Prawa człowieka i demokracja w centrum działań zewnętrznych UE – dążenie do bardziej skutecznego podejścia” (COM(2011)0886),

–  uwzględniając wytyczne Unii Europejskiej w zakresie praw człowieka,

–  uwzględniając swoje stanowisko z dnia 8 lipca 2010 r.(2) w sprawie Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych,

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 65/276 z dnia 3 maja 2011 r. w sprawie udziału Unii Europejskiej w pracach Organizacji Narodów Zjednoczonych,

–  uwzględniając deklarację milenijną Organizacji Narodów Zjednoczonych z dnia 8 września 2000 r. (A/Res/55/2) i rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ,

–  uwzględniając rezolucję z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie poparcia Unii Europejskiej dla Międzynarodowego Trybunału Karnego: stojąc w obliczu wyzwań i pokonując trudności(3), rezolucję z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie pierwszej Konferencji Przeglądowej Rzymskiego Statutu MTK, która odbyła się w dniach 31 maja – 11 czerwca 2011 r.(4) w Kampali w Ugandzie, a także zobowiązania podjęte przez UE przy tej okazji(5),

–  uwzględniając decyzję Rady 2011/168/WPZiB z dnia 21 marca 2011 r. w sprawie Międzynarodowego Trybunału Karnego(6) i zmieniony plan działania z dnia 12 lipca 2011 r. wraz z działaniami następczymi w związku z decyzją Rady w sprawie Międzynarodowego Trybunału Karnego,

–  uwzględniając rezolucję z dnia 14 grudnia 2011 r. w sprawie przeglądu europejskiej polityki sąsiedztwa(7),

–  uwzględniając wspólny komunikat wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Komisji Europejskiej do Rady Europejskiej, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów z dnia 8 marca 2011 r. zatytułowany „Partnerstwo na rzecz demokracji i wspólnego dobrobytu z południowym regionem Morza Śródziemnego” (COM(2011)0200),

–  uwzględniając wspólny komunikat wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Komisji z dnia 25 maja 2011 r. pt. „Nowa koncepcja działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie” (COM(2011)0303),

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych w sprawie europejskiej polityki sąsiedztwa przyjęte w dniu 20 czerwca 2011 r. na jej 3101. posiedzeniu,

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych w sprawie Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji przyjęte w dniu 1 grudnia 2011 r. na jej 3130. posiedzeniu oraz deklarację w sprawie ustanowienia Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji przyjętą na forum COREPER-u w dniu 15 grudnia 2011 r.,

–  uwzględniając zalecenie z dnia 29 marca 2012 r. dla Rady w sprawie warunków ewentualnego utworzenia Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji (EED)(8),

–  uwzględniając rezolucję z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie polityk zewnętrznych UE na rzecz demokratyzacji(9),

–  uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 25 października 2011 r. zatytułowany „Odnowiona strategia UE na lata 2011–2014 dotycząca społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw”,

–  uwzględniając zalecenie dla Rady z dnia 2 lutego 2012 r. w sprawie spójnej polityki wobec reżimów, w stosunku do których UE stosuje środki ograniczające w sytuacji, gdy ich przywódcy dbają o osobiste i handlowe interesy w granicach UE(10),

–  uwzględniając opublikowane 16 maja 2011 r. sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy ONZ (A/HRC/17/27) w sprawie propagowania i ochrony prawa do wolności poglądów i wolności wypowiedzi, w którym zwraca się uwagę na zastosowanie międzynarodowych norm i standardów praw człowieka w zakresie wolności poglądów i wypowiedzi do internetu jako jednego ze środków komunikacji,

–  uwzględniając komunikat komisarza do spraw agendy cyfrowej z dnia 12 grudnia 2011 r. w sprawie strategii na rzecz łączności,

–  uwzględniając opublikowane 28 lipca 2011 r. sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy ONZ (A/66/203) w sprawie sytuacji obrońców praw człowieka,

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 21 grudnia 2010 r. (A/RES/65/206) w sprawie moratorium na stosowanie kary śmierci,

–  uwzględniając Konwencję w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 września 2012 r. w sprawie rzekomego udziału państw europejskich w organizowanym przez CIA transporcie i nielegalnym przetrzymywaniu więźniów na terenie tych państw(11),

–  uwzględniając opublikowane 5 sierpnia 2011 r. wstępne sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy ONZ (A/66/268) w sprawie tortur i innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, przymusowego odosobnienia, w tym klinik psychiatrycznych,

–  uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1325, 1820, 1888, 1889 i 1960 w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa,

–  uwzględniając sprawozdanie w sprawie wskaźników UE dotyczących kompleksowego podejścia do wdrażania przez UE rezolucji 1325 i 1820 Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, przyjęte przez Radę UE w dniu 13 maja 2011 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 1 grudnia 2011 r. w sprawie wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony,

–  uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 13 października 2011 r. pt. „Zwiększanie wpływu unijnej polityki rozwoju – Program działań na rzecz zmian” (COM(2011)0637),

–  uwzględniając Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet oraz Protokół fakultatywny do niej,

–  uwzględniając przyjęcie przez Radę Ministrów Rady Europy w dniu 7 kwietnia 2011 r. Konwencji w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej,

–  uwzględniając rezolucje Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie praw dziecka, w tym ostatnią rezolucję z dnia 4 kwietnia 2012 r.,

–  uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ z dnia 17 czerwca 2011 r. w sprawie praw człowieka, orientacji seksualnej i tożsamości płciowej,

–  uwzględniając przystąpienie Unii Europejskiej w dniu 22 stycznia 2011 r. do Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych (CRPD), będącej pierwszą konwencją ONZ w dziedzinie praw człowieka, którą Unia Europejska ratyfikowała jako „organizacja integracji regionalnej”,

–  uwzględniając projekt zasad i wytycznych ONZ w zakresie eliminacji dyskryminacji ze względu na pracę i pochodzenie, opublikowany przez Radę Praw Człowieka (A/HRC/11/CRP.3),

–  uwzględniając obserwacje i zalecenia Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka, organów traktatowych ONZ i specjalnych sprawozdawców ONZ dotyczące dyskryminacji kastowej, a w szczególności sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy w sprawie współczesnych form rasizmu, dyskryminacji rasowej, ksenofobii i pochodnych form nietolerancji z dnia 24 maja 2011 r. (A/HRC/17/40),

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 21 lutego 2011 r. w sprawie nietolerancji, dyskryminacji i przemocy na tle religijnym lub wyznaniowym oraz uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych nr 66/167 w sprawie zwalczania nietolerancji, negatywnych stereotypów, piętnowania, dyskryminacji, podżegania do przemocy oraz przemocy na tle religijnym i wyznaniowym,

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinie Komisji Rozwoju i Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0377/2012),

A.  mając na uwadze, że traktaty zobowiązują Unię Europejską do kierowania się w jej działaniach zewnętrznych założycielskimi zasadami demokracji, państwa prawa, powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, poszanowania godności ludzkiej, równości i solidarności oraz respektowania zasad Karty Narodów Zjednoczonych i prawa międzynarodowego;

B.  mając na uwadze, że sprawiedliwość, państwo prawa, odpowiedzialność za wszelkie zbrodnie, w tym za najpoważniejsze zbrodnie będące przedmiotem zainteresowania społeczności międzynarodowej, uczciwe procesy oraz niezawisłe sądownictwo są nieodzownymi elementami ochrony praw człowieka i filarami trwałego pokoju;

C.  mając na uwadze, że demokracja i praworządność są najlepszym zabezpieczeniem praw człowieka, podstawowych wolności, niedyskryminacji w każdej formie i tolerancji wobec jednostek i społeczności oraz równości szans dla każdej jednostki;

D.  mając na uwadze, że doświadczenia zdobyte w wyniku arabskiej wiosny muszą w dalszym ciągu być bodźcem dla UE w zakresie zmiany i poprawy jej strategii politycznych oraz zapewnienia między nimi spójności, między innymi w odniesieniu do obrońców praw człowieka, międzynarodowego prawa humanitarnego, rozmów dotyczących praw człowieka z państwami trzecimi oraz społeczeństwa obywatelskiego, w tym organizacji pozarządowych, ruchów obywatelskich, a także mediów społecznych;

E.  mając na uwadze, że UE powinna udzielać pomocy państwom, z którymi podpisuje umowy międzynarodowe, w tym handlowe, we wdrażaniu wszystkich tych podstawowych zasad, w szczególności czuwając nad ścisłym poszanowaniem klauzul dotyczących demokracji i praw człowieka zawartych w tych umowach;

F.  mając na uwadze, że dostęp do internetu odgrywa zasadniczą rolę w kontekście dostępu do informacji, wolności wypowiedzi, wolności prasy, wolności zgromadzania się oraz rozwoju gospodarczego, społecznego, politycznego i kulturalnego; mając na uwadze, że UE powinna chronić i promować prawa człowieka, zarówno w internecie, jak i poza nim;

G.  mając na uwadze, że w wielu państwach świata coraz częściej dochodzi do naruszania wolności myśli, sumienia, religii lub przekonań, dokonywanego zarówno przez rządy, jak i podmioty niepubliczne, powodującego dyskryminację niektórych osób i społeczności religijnych, w tym mniejszości i niewierzących, a także nietolerancję;

H.  mając na uwadze, że kobiety odgrywają zasadniczą rolę w sferze politycznej, gospodarczej i społecznej, a ich pełny udział w tychże dziedzinach ma kluczowe znaczenie, zwłaszcza w procesach budowania pokoju po wojnie, negocjacjach dotyczących demokratycznej transformacji i rozwiązywania konfliktów oraz procesach pojednania i stabilizacji;

I.  mając na uwadze, że roczne sprawozdanie dotyczące praw człowieka i demokracji na świecie oraz polityki UE w tym zakresie powinno nie tylko stanowić odzwierciedlenie i przegląd dotychczasowych osiągnięć i niedociągnięć, ale również pobudzać realizację strategii UE dotyczącej praw człowieka i demokracji oraz planu działań UE na rzecz praw człowieka i demokracji; mając na uwadze, że co do zasady każde kolejne sprawozdanie roczne powinno w namacalny i regularny sposób przyczyniać się do poprawy polityki UE w dziedzinie praw człowieka na świecie;

Sprawozdanie roczne UE za 2011 r.

1.  wyraża zadowolenie z przyjęcia sprawozdania rocznego UE dotyczącego praw człowieka i demokracji w 2011 r.; z zadowoleniem przyjmuje to, że wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel udało się przedstawić sprawozdanie roczne na czerwcowym posiedzeniu plenarnym Parlamentu i w ten sposób powrócić do zwykłej praktyki;

2.  zauważa korzystne działania podjęte w ubiegłych latach na rzecz opracowania sprawozdania rocznego, ale zwraca uwagę na potencjał w zakresie dalszych usprawnień;

3.  uważa, że roczne sprawozdanie powinno być ważnym narzędziem służącym do informowania o pracach UE w tej dziedzinie oraz powinno pomóc w zwiększeniu widoczności działań UE; zachęca wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel, by w trakcie opracowywania przyszłych sprawozdań rocznych podejmowała aktywne i systematyczne konsultacje z Parlamentem oraz informowała o sposobie uwzględnienia rezolucji Parlamentu;

Uwagi ogólne

4.  wyraża zadowolenie z przyjęcia w dniu 25 czerwca 2012 r. strategicznych ram UE dotyczących praw człowieka; wzywa instytucje UE do współpracy na rzecz zapewnienia ich terminowego i prawidłowego wdrażania, aby w sposób wiarygodny spełnić zobowiązania traktatowe UE, polegające na prowadzeniu polityki zewnętrznej opartej na prawach człowieka, wartościach demokratycznych oraz państwie prawa w sposób zasadniczy i pewny poprzez unikanie podwójnych standardów;

5.  wzywa Radę, Komisję, Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ) oraz Parlament do utrzymania i wypełniania roli UE jako czołowego obrońcy praw człowieka za pomocą ścisłej współpracy we wdrażaniu spójnej, ambitnej i skutecznej polityki UE w dziedzinie praw człowieka na świecie, w oparciu o ww. ramy strategiczne, korzystając przy tym z możliwości oferowanych przez pomoc na rzecz rozwoju i Europejski Fundusz na rzecz Demorkacji;

6.  zaleca przeprowadzenie przez Radę i ESDZ śródokresowej oceny nowego pakietu na rzecz praw człowieka, zwłaszcza planu działania; nalega na prowadzenie szczegółowych konsultacji z Parlamentem oraz regularne informowanie go, a także na włączenie społeczeństwa obywatelskiego do tego procesu;

7.  z zadowoleniem przyjmuje mandat tematycznego specjalnego przedstawiciela UE (SPUE) w dziedzinie praw człowieka oraz planowane utworzenie Grupy Roboczej Rady ds. Praw Człowieka (COHOM) z siedzibą w Brukseli; z niecierpliwością oczekuje na ich ścisłą współpracę z Parlamentem, w pierwszym przypadku również zgodnie z przepisami art. 36 TUE;

8.  oczekuje od COHOM wzmocnienia współpracy z Grupą Roboczą Rady ds. Praw Podstawowych (FREMP) w celu rozwiązania problemu spójności między zewnętrzną a wewnętrzną polityką UE w dziedzinie praw człowieka; podkreśla znaczenie dysponowania w Unii Europejskiej spójnymi, konsekwentnymi i wzorcowymi strategiami politycznymi zgodnymi z podstawowymi wartościami i zasadami, aby zmaksymalizować wiarygodność Unii Europejskiej na arenie międzynarodowej i efektywność prowadzonej przez UE polityki w dziedzinie praw człowieka, a także aby okazać faktyczny szacunek dla powszechności praw człowieka;

9.  z zadowoleniem przyjmuje pozytywny wpływ korzystania przez UE ze swojej osobowości prawnej ustanowionej na mocy Traktatu z Lizbony w celu ratyfikowania Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych w grudniu 2010 r. na spójność unijnej polityki wewnętrznej i zewnętrznej; apeluje o przyjęcie podobnego podejścia do innych międzynarodowych traktatów i konwencji dotyczących praw człowieka; wzywa Radę i Komisję do przyjęcia aktywnego podejścia w tej dziedzinie w celu zajęcia się negatywnymi skutkami częściowego podpisania i ratyfikowania innych ważnych zewnętrznych traktatów i konwencji przez państwa członkowskie UE;

10.  wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel, ESDZ, Radę i Komisję, aby dla większej skuteczności zapewniły spójność i zgodność między różnymi zewnętrznymi instrumentami finansowymi oraz istniejącymi i planowanymi działaniami i metodykami UE w zakresie wzorców, monitorowania i ewaluacji sytuacji w zakresie praw człowieka i demokracji w państwach trzecich, w tym: sekcji dotyczących praw człowieka i demokracji w sprawozdaniach z postępu polityki rozszerzenia i sąsiedztwa; oceny zasady „więcej za więcej” w zakresie praw człowieka i demokracji, ustanowionej w odniesieniu do europejskiej polityki sąsiedztwa; planowanego uwzględnienia praw człowieka w ocenie skutków przeprowadzanej w odniesieniu do wniosków ustawodawczych i nieustawodawczych oraz umów regionalnych lub dwustronnych, i to zarówno umów handlowych, jak i umów o partnerstwie i układów o stowarzyszeniu lub umów o współpracy; zgłaszanego przez Komisję zamiaru uwzględniania oceny praw człowieka w stosowaniu warunków dotyczących pomocy udzielanej przez UE (w szczególności odnoszących się do wsparcia budżetowego); wzmocnienia realizacji mechanizmów monitorowania, służących kontroli przestrzegania konwencji na rzecz praw człowieka w państwach objętych systemem GSP Plus; celu systematycznego korzystania z wyników sprawozdań unijnych misji obserwacji wyborów; oraz nacisku Rady UE na stosowanie metod odniesienia oraz ciągłe i systematyczne uwzględnianie aspektów odnoszących się do praw człowieka, problematyki płci oraz dzieci w konfliktach zbrojnych w dokumentach podsumowujących doświadczenia z misji WPBiO;

11.  z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie krajowych strategii na rzecz praw człowieka w poszczególnych krajach, służących najwłaściwszej i najskuteczniejszej realizacji polityki; uznaje kluczową rolę, jaką odgrywają lokalne delegatury UE w procesie opracowywania i realizacji strategii krajowych dopasowanych do szczególnych okoliczności, ale podkreśla koordynującą odpowiedzialność ESDZ służącą zapewnieniu spójnej realizacji priorytetów polityki UE w dziedzinie praw człowieka, określonych w strategicznych ramach dotyczących praw człowieka oraz w wytycznych UE; podkreśla znaczenie ukończenia sieci punktów kontaktowych w dziedzinie praw człowieka i demokracji w delegaturach UE oraz misjach i operacjach WPBiO; wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel, ESDZ oraz państwa członkowskie do przyjęcia jako najlepszej praktyki metody lokalnego działania nad zagadnieniami praw człowieka za pomocą grup roboczych ds. praw człowieka, tworzonych wśród delegatur UE i ambasad państw członkowskich UE; apeluje również o utrzymywanie regularnych kontaktów z przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego, obrońcami praw człowieka i członkami parlamentów krajowych; wspiera dążenie ESDZ do zapewnienia szkoleń w zakresie praw człowieka i demokracji wszystkim pracownikom ESDZ, Komisji, delegatur UE i misji WPBiO oraz agencji Unii Europejskiej utrzymujących stosunki z państwami trzecimi, a w szczególności agencji FRONTEX; domaga się zwrócenia szczególnej uwagi na konieczność ochrony obrońców praw człowieka; jest zdania, że krajowe strategie dotyczące praw człowieka należy włączyć do WPZiB, WPBiO, unijnej polityki handlowej i polityki rozwoju, zarówno w kontekście programów geograficznych, jak i tematycznych, w celu zapewnienia większej efektywności, skuteczności i spójności;

Działania UE na forum Organizacji Narodów Zjednoczonych

12.  z zadowoleniem przyjmuje wysiłki UE służące wsparciu i ożywieniu działań na rzecz praw człowieka w systemie ONZ, w tym zakończenie przeglądu Rady Praw Człowieka ONZ w 2011 r.; podkreśla niezmienne znaczenie wspierania niezależności Biura Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka oraz rolę specjalnych sprawozdawców ONZ ds. praw człowieka dla danej dziedziny lub kraju oraz z niecierpliwością oczekuje na ich ścisłą współpracę z nowo mianowanym Specjalnym Przedstawicielem UE ds. Praw Człowieka; podkreśla znaczenie przystąpienia Unii Europejskiej w dniu 22 stycznia 2011 r. do Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych (CRPD), będącej pierwszą konwencją ONZ w dziedzinie praw człowieka ratyfikowaną przez Unię Europejską jako osobę prawną;

13.  .podkreśla znaczenie oraz wyraża zdecydowane poparcie dla czynnego udziału UE w pracach Rady Praw Człowieka ONZ w drodze współudziału w przyjmowaniu rezolucji, wydawania oświadczeń oraz uczestnictwa w interaktywnych wymianach i debatach;

14.  z zadowoleniem przyjmuje czołową rolę, jaką państwa członkowskie UE podjęły na rzecz wsparcia wiarygodności systemu praw człowieka ONZ poprzez wspólne wystosowanie stałego zaproszenia w odniesieniu do wszystkich specjalnych procedur ONZ w zakresie praw człowieka, wszczęcie specjalnej sesji Rady Praw Człowieka (RPC) ONZ na temat Libii, na której przyjęto historyczne zalecenie zawieszenia udziału Libii w RPC, oraz poprzez odgrywanie głównej roli w wysiłkach prowadzących do ustanowienia Niezależnej Komisji Śledczej do zbadania sytuacji w zakresie praw człowieka w Syrii;

15.  dostrzega potencjał UE w zakresie nawiązywania kontaktów zewnętrznych i kreatywnego tworzenia koalicji, czego przykładem są działania UE, które doprowadziły do przyjęcia przełomowej rezolucji RPC dotyczącej praw człowieka, orientacji seksualnej i tożsamości płciowej, popartej przez państwa reprezentujące wszystkie regiony, a także budowanie konsensusu w Genewie i Nowym Jorku w zakresie konieczności przeciwdziałania nietolerancji religijnej i ochrony wolności religii i przekonań, przy jednoczesnym uniknięciu niekorzystnego wpływu na inne podstawowe prawa człowieka, na przykład wolność wypowiedzi;

16.  ponownie wyraża swój sprzeciw wobec stosowanej przez grupy regionalne praktyki organizowania wyborów do Rady Praw Człowieka bez kontrkandydatów;

17.  zaleca wdrożenie zaleceń z powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka (UPR) poprzez systematyczne włączanie ich do krajowych strategii UE dotyczących praw człowieka oraz dialogów i konsultacji dotyczących praw człowieka;

18.  przypomina o konieczności zapewnienia wystarczających funduszy, aby utrzymać działalność regionalnych biur Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka (OHCHR);

19.  przypomina o przyjęciu przez Zgromadzenie Ogólne ONZ rezolucji 65/276 w sprawie udziału UE w pracach ONZ, uznając to za jedynie za początek intensywniejszego dążenia do zwiększenia roli Unii w pracy tej organizacji w dziedzinie praw człowieka;

Polityka UE w zakresie międzynarodowego wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych, walki z bezkarnością i Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK)

20.  ubolewa nad częstym objawianiem się wybiórczego wymiaru sprawiedliwości w nowych i przejściowych demokracjach pod pozorem państwa prawa i walki z korupcją; ubolewa, że wybiórczy wymiar sprawiedliwości stał się praktycznie sposobem zemsty politycznej i wyrównywania rachunków z przeciwnikami politycznymi poprzez zastraszanie i marginalizację opozycji, pracowników mediów i obrońców praw człowieka, zwłaszcza w okresie kampanii wyborczej; nadal jest zaniepokojony zarzutami popełnienia przestępstw i politycznie umotywowanymi oskarżeniami przeciwko członkom opozycji na Ukrainie oraz wzywa władze ukraińskie do położenia kresu trwającym prześladowaniom opozycji, które w znacznym stopniu utrudniają podejmowanie na szczeblu krajowym wysiłków mających na celu zapewnienie praworządności i wartości demokratycznych;

21.  ubolewa nad tym, że pomimo licznych apeli do władz rosyjskich ze strony organów międzynarodowych nie poczyniono żadnych postępów w dochodzeniu w sprawie śmierci Siergieja Magnitskiego; wzywa więc Radę do nałożenia i wdrożenia ogólnounijnego zakazu wizowego wobec urzędników odpowiedzialnych za śmierć Siergieja Magnitskiego oraz do zamrożenia wszelkich aktywów finansowych, jakie ci urzędnicy lub członkowie ich najbliższej rodziny mogą posiadać wewnątrz UE;

22.  w dalszym ciągu jest rozczarowany procedurami zastosowanymi wobec Michaiła Chodorkowskiego i Płatonowa Lebiediewa, które ukazywane są na arenie międzynarodowej jako mające charakter polityczny;

23.  obchodzi 10. rocznicę wejścia w życie Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK); z zadowoleniem przyjmuje jego ratyfikację przez Republikę Zielonego Przylądka i Vanuatu; uznaje MTK za mechanizm „ostatniej instancji”, odpowiedzialny za oddanie sprawiedliwości ofiarom zbrodni przeciwko ludzkości, ludobójstwa i zbrodni wojennych, zgodnie z zasadą komplementarności zapisaną w Rzymskim Statucie MTK;

24.  ponawia swoje zdecydowane poparcie dla MTK w walce z bezkarnością w sprawach najpoważniejszych zbrodni będących przedmiotem zainteresowania społeczności międzynarodowej; wzywa UE i jej państwa członkowskie do dalszego udzielania politycznego, dyplomatycznego, logistycznego i finansowego wsparcia dla MTK i innych międzynarodowych trybunałów karnych, w tym międzynarodowych trybunałów ad hoc dla byłej Jugosławii i Rwandy, Nadzwyczajnego Trybunału dla Sierra Leone, Nadzwyczajnych Izb Sądów w Trybunałach Kambodży i Specjalnego Trybunału dla Libanu;

25.  z zadowoleniem przyjmuje włączenie do strategicznych ram UE i planu działań UE na rzecz praw człowieka i demokracji nawiązania do potrzeby kategorycznej walki z bezkarnością winnych poważnych przestępstw, zwłaszcza poprzez stawianie oskarżonych przed MTK oraz zrozumienie, że prowadzenie dochodzeń w sprawie poważnych przestępstw międzynarodowych, promowanie oraz sprzyjanie wzmocnieniu zdolności krajowych systemów sądowych do wykrywania i karania tych przestępstw należy do podstawowych obowiązków państw;

26.  z zadowoleniem przyjmuje zobowiązania podjęte w decyzji Rady 2011/168/WPZiB w sprawie MTK, przyjętej w dniu 21 marca 2011 r., oraz późniejszy plan działania przyjęty w dniu 12 lipca 2011 r.; ponadto zaleca, by UE i jej państwa członkowskie zapewniły ich wdrożenie za pomocą skutecznych i konkretnych środków mających na celu wspieranie powszechności i integralności Rzymskiego Statutu MTK, wsparcie niezależności Trybunału oraz jego skutecznego i wydajnego funkcjonowania, a także wsparcie stosowania zasady komplementarności; wzywa Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka do wdrożenia działań związanych z MTK, zawartych w strategicznych ramach UE dotyczących praw człowieka i demokracji;

27.  uznaje wysiłki Komisji mające na celu opracowanie zestawu narzędzi UE w zakresie komplementarności służących wsparciu rozwoju zdolności krajowych i wykształceniu woli politycznej w odniesieniu do dochodzenia i ścigania domniemanych przestępstw międzynarodowych, a także podkreśla znaczenie prowadzenia szczegółowych konsultacji z państwami członkowskimi, Parlamentem i organizacjami społeczeństwa obywatelskiego w celu urzeczywistnienia opracowania wspomnianego zestawu narzędzi;

28.  ponawia swoje zalecenie dotyczące dołączenia Rzymskiego Statutu MTK do pakietu międzynarodowych traktatów dotyczących dobrych rządów i państwa prawa, które powinny być ratyfikowane przez państwa trzecie przyjęte do systemu GSP Plus; popiera stałe włączanie klauzuli dotyczącej MTK do umów zawieranych przez UE z państwami trzecimi; apeluje o włączenie MTK do wszystkich priorytetów polityki zagranicznej UE, w szczególności poprzez systematyczne uwzględnianie walki z bezkarnością i zasady komplementarności;

29.  podkreśla wagę zdecydowanego działania UE na rzecz przewidywania i tym samym unikania lub potępiania przypadków braku współpracy, takich jak kierowanie zaproszeń do osób, w odniesieniu do których MTK wydał nakaz aresztowania, oraz niezatrzymywanie i niewydawanie takich osób; ponownie apeluje do UE i jej państw członkowskich o stosowanie się w wymaganym terminie do wszystkich wniosków Trybunału dotyczących udzielania pomocy i współpracy w celu zapewnienia, między innymi, wykonania wciąż oczekujących nakazów aresztowań; ponownie potwierdza konieczność wprowadzenia przez UE i jej państwa członkowskie, przy wsparciu ze strony ESDZ, szeregu wewnętrznych wytycznych, które będą zawierały kodeks postępowania dotyczący kontaktów między urzędnikami UE i państw członkowskich a osobami poszukiwanymi przez MTK;

30.  wyraża głębokie zaniepokojenie rezultatami debaty budżetowej przeprowadzonej na 10. sesji Zgromadzenia Państw-Stron przeprowadzonej w dniach 12–21 grudnia 2011 r., które grożą niedofinansowaniem Trybunału; wyraża głębokie ubolewanie, że niektóre europejskie państwa-strony statutu rzymskiego nawołują do przyjęcia budżetu zakładającego zerowy wzrost/mniejszego budżetu i że Zgromadzenie nie zgodziło się na dostarczenie Trybunałowi zasobów wystarczających do efektywnego wykonywania jego uprawnień w zakresie sądownictwa oraz wymierzania sprawiedliwości w sposób stanowczy, uczciwy i istotny; wzywa państwa członkowskie UE do okazania silnego poparcia dla funkcjonowania Trybunału w ramach Zgromadzenia Państw-Stron i do odrzucenia wniosków dotyczących zerowego nominalnego wzrostu budżetu Trybunału, gdyż osłabiłoby to jego zdolność do wymierzania sprawiedliwości i reagowania na nowe okoliczności;

31.  podkreśla, że wsparcie UE na rzecz walki z bezkarnością powinno obejmować szereg inicjatyw, w tym między innymi: wzmożone wysiłki mające na celu propagowanie powszechnej ratyfikacji i wdrażania statutu rzymskiego oraz porozumienia w sprawie przywilejów i immunitetów Trybunału (APIC) w celu zapewnienia prawdziwie globalnej i uniwersalnej natury Trybunału; wzmożone wysiłki mające na celu zapewnienie pełnej współpracy z Trybunałem, w tym poprzez uchwalenie właściwego ustawodawstwa krajowego w zakresie współpracy oraz zawarcie porozumień ramowych z MTK w sprawie wzmocnienia wyroków Trybunału, ochrony i relokacji ofiar i świadków itp., aby ułatwić odpowiednią i terminową współpracę z Trybunałem; określone wsparcie polityczne i dyplomatyczne, w szczególności w odniesieniu do wykonywania nakazów aresztowania oczekujących na wykonanie;

32.  uwzględniając arabską wiosnę, podkreśla znaczenie opracowania spójnej i szczegółowej polityki UE w zakresie wymiaru sprawiedliwości w okresie transformacji, oprócz wzmocnienia niezależności sądownictwa, w tym powiązań z MTK jako trybunałem ostatniej instancji, aby pomóc państwom w okresie transformacji w rozstrzygnięciu dotychczasowych przypadków łamania praw człowieka oraz w walce z bezkarnością oraz w zapobieganiu ponownemu naruszaniu praw człowieka;

33.  podkreśla, że cyfrowy zbiór dowodów oraz rozpowszechnianie obrazów ukazujących sytuacje łamania praw człowieka mogą przyczynić się do ogólnoświatowej walki z bezkarnością; uważa, że należy wesprzeć dopuszczalność materiałów zgodnie z prawem międzynarodowym (karnym) jako dowodów w postępowaniach sądowych;

Działania UE w dziedzinie międzynarodowego prawa humanitarnego

34.  z zadowoleniem przyjmuje włączenie, po raz pierwszy, specjalnej sekcji poświęconej międzynarodowemu prawu humanitarnemu do rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji za rok 2011, a także wysiłki UE na rzecz zapewnienia odpowiedzialności poprzez dokumentowanie wszelkich jego naruszeń oraz wspieranie mechanizmów odpowiedzialności, a także deklaracje walki z wymuszonymi zaginięciami, dalszego wspierania MTK, działań na rzecz szerszego udziału w zasadniczych instrumentach międzynarodowego prawa humanitarnego, wspierania poszanowania podstawowych gwarancji proceduralnych dla wszystkich osób zatrzymywanych w konfliktach zbrojnych oraz wspierania międzynarodowych instrumentów służących rozwiązywaniu problemów humanitarnych związanych ze stanowiącymi pozostałość wojny materiałami wybuchowymi, amunicją kasetową, improwizowanymi materiałami wybuchowymi oraz minami przeciwpiechotnymi;

35.  ubolewa jednak, że ogólna świadomość i stopień realizacji wytycznych UE w zakresie wspierania przestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego pozostają na znacząco niższym poziomie w porównaniu do innych wytycznych; wzywa UE do nadania większego znaczenia politycznego realizacji tych wytycznych i przeznaczenia na nią większych zasobów, zwłaszcza poprzez zapewnienie włączenia międzynarodowego prawa humanitarnego do operacji zarządzania kryzysowego, a także aktywną walkę z bezkarnością i zapewnienie odpowiedzialności osobistej;

36.   przypomina, że przede wszystkim w celu uniknięcia łamania praw człowieka przestrzeganie prawa międzynarodowego musi znajdować się w centrum każdej strategii UE ukierunkowanej na wzmocnienie praw człowieka i demokracji na świecie, w szczególności w ramach stosunków UE z tymi partnerami, którzy są stronami konfliktu zbrojnego lub zamrożonego; przypomina, że należy zaprzestać udzielania stronom konfliktu jakiegokolwiek wsparcia unijnego, czy to finansowego, logistycznego czy taktycznego, łącznie z dostawami broni, amunicji i wszelkich innych rodzajów sprzętu wojskowego, o czym jest mowa we wspólnym stanowisku UE w sprawie wywozu broni;

37.  podkreśla ponadto potrzebę zapewnienia systematyczniejszego uwzględnienia kwestii walki ze zbrodniami przeciwko ludzkości, ludobójstwa i zbrodni wojennych w stosunkach dwustronnych UE z odpowiednimi krajami, w tym poprzez poruszanie jej w wystąpieniach publicznych, a także bardziej konsekwentnego poruszania przez UE problemu bezkarności na szczeblu wielostronnym, na przykład na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ i Rady Praw Człowieka;

38.  ponawia swoje zaangażowanie na rzecz zasady „obowiązku ochrony”, podkreślając znaczenie przejęcia przez społeczność międzynarodową, w tym UE, odpowiedzialności za zajmowanie się rażącymi przypadkami łamania praw człowieka w państwach trzecich, kiedy rządy tych państw nie mogą lub nie chcą chronić swoich obywateli; podkreśla, że takie działanie społeczności międzynarodowej wiąże się z koniecznością interwencji humanitarnych oraz wywierania odpowiedniej presji dyplomatycznej jako środka ostatecznego polegającego na zbiorowym użyciu siły pod auspicjami lub za zgodą ONZ; wzywa UE do aktywnego angażowania się w pilną reformę Rady Bezpieczeństwa ONZ oraz do promowania jej, aby uniknąć blokowania zasady „obowiązku ochrony”;

39.  wyraża w tym kontekście uznanie dla działań podejmowanych przez Unię Europejską i szereg państw członkowskich, które odgrywały czołową rolę w zapobieganiu dalszej przemocy wobec ludności cywilnej w Libii w 2011 r., lecz ubolewa nad brakiem skoordynowanej reakcji na szczeblu UE;

40.  jest głęboko zaniepokojony sytuacją w zakresie praw człowieka w Libii, zwłaszcza pod względem warunków przetrzymywania i traktowania osób aresztowanych przez różne bojówki, nad którymi rząd tymczasowy nie sprawuje skutecznej i istotnej kontroli, i domaga się zwiększonej czujności i stałej pomocy wspólnoty międzynarodowej, zgodnie z oświadczeniem wydanym przez wysoką komisarz ds. praw człowieka przed Radą Bezpieczeństwa ONZ w dniu 25 stycznia 2012 r.;

41.  zauważa wysiłki podjęte przez Unię Europejską i społeczność międzynarodową w Syrii; ubolewa jednak nad tym, że wysiłki te nie przełożyły się na poprawę sytuacji na miejscu; wyraża po raz kolejny głębokie zaniepokojenie sytuacją panującą w Syrii, przede wszystkim w związku z utrzymującą się nieprzerwanie nadzwyczajną sytuacją w zakresie praw człowieka i kryzysem humanitarnym; zdecydowanie potępia powszechne brutalne represje i systematyczne łamanie praw człowieka i podstawowych wolności przez reżim syryjski wobec ludności syryjskiej, w tym dzieci i kobiet; wzywa władze syryjskie do natychmiastowego zaprzestania łamania praw człowieka oraz do wywiązania się ze swoich zobowiązań podjętych zgodnie z prawem międzynarodowym w dziedzinie praw człowieka w celu umożliwienia pokojowych i demokratycznych przemian; potwierdza swoje zdecydowane poparcie dla specjalnego wysłannika ONZ i Ligi Państw Arabskich oraz wzywa Radę Bezpieczeństwa ONZ do podjęcia działań niezbędnych w celu położenia kresu masakrom cywili i do postawienia osób odpowiedzialnych za ciężkie zbrodnie wojenne i łamanie praw człowieka w Syrii przed MTK;

42.  z zadowoleniem przyjmuje nową inicjatywę EU Aid Volunteers, która w początkowym okresie programu w latach 2014–2020 umożliwi około 10 000 Europejczykom udział w operacjach humanitarnych w tych regionach świata, w których pomoc jest najpilniej potrzebna, a także będzie okazją do zademonstrowania europejskiej solidarności poprzez udzielenie praktycznej pomocy społecznościom, których dotknęły klęski żywiołowe i klęski spowodowane przez człowieka;

43.  uważa, że prywatne agencje wojskowe i bezpieczeństwa (PMSC) powinny być pociągane do odpowiedzialności za wszelkie przypadki naruszania praw człowieka i prawa humanitarnego popełniane przez ich pracowników; wzywa UE i państwa członkowskie, w świetle powszechnego stosowania PMSC, do wzmocnienia ich wysiłków służących znalezieniu wiarygodnego rozwiązania regulacyjnego, aby uniknąć luk prawnych w zakresie odpowiedzialności;

Europejska polityka sąsiedztwa i arabska wiosna

44.  podkreśla znaczenie rewolucji w świecie arabskim, do których doszło w 2011 r., zarówno jako wyrazu dążenia do wolności, sprawiedliwości i godności, jak również jako istotnego wyzwania dla polityki UE w tym regionie i poza nim; zauważa, że UE zwiększyła swoje zaangażowanie polityczne we wschodnich i południowych regionach sąsiadujących, ale podkreśla potrzebę wyciągnięcia wniosków z politycznych błędów przeszłości i opracowania nowej polityki dostosowanej do poszanowania praw człowieka i wsparcia wartości demokratycznych;

45.  z zadowoleniem przyjmuje skupienie się w polityce UE dotyczącej południowego sąsiedztwa na wzajemnej odpowiedzialności i wspólnych zobowiązaniach na rzecz uniwersalnych wartości praw człowieka, demokracji i państwa prawa; apeluje o konsekwencję w podejściu polityki UE w dziedzinie praw człowieka do regionów południowych i wschodnich; podkreśla potrzebę uniknięcia w regionie wschodnim tych samych błędów politycznych, które popełniono w regionie południowym przed arabską wiosną w 2011 r.;

46.  przypomina swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie sytuacji w Saharze Zachodniej(12) oraz rezolucję z dnia 18 kwietnia 2012 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka na świecie oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie, w tym wpływu na strategiczną politykę UE w dziedzinie praw człowieka(13); wyraża zaniepokojenie z powodu pogorszenia się sytuacji w zakresie praw człowieka w Saharze Zachodniej; wzywa do przestrzegania praw podstawowych ludności Sahary Zachodniej, w tym wolności stowarzyszania się, wolności słowa i prawa do demonstracji; domaga się uwolnienia wszystkich saharyjskich więźniów politycznych; domaga się otwarcia tego obszaru dla niezależnych obserwatorów, organizacji pozarządowych i mediów; ponownie podkreśla swoje poparcie dla utworzenia międzynarodowego mechanizmu monitorowania praw człowieka w Saharze Zachodniej; popiera uczciwe i trwałe rozstrzygnięcie konfliktu w oparciu o prawo ludności saharyjskiej do samostanowienia, zgodnie z odpowiednimi rezolucjami Organizacji Narodów Zjednoczonych;

47.  podkreśla, że kobiety odgrywają zasadniczą rolę w procesie podejmowania decyzji w dziedzinie gospodarczej i społecznej, a ich pełny udział w tychże dziedzinach ma kluczowe znaczenie, zwłaszcza w procesach budowania pokoju po wojnie, negocjacjach na temat demokratycznej transformacji i rozwiązywania konfliktów oraz procesach pojednania i stabilizacji, a w związku z tym ważne jest większe uwrażliwienie i skupienie uwagi na likwidacji dyskryminacji, jakiej poddawane są kobiety w procesie demokratyzacji trwającym w wielu państwach trzecich;

48.  przypomina swoją opinię, że podejście „więcej za więcej” powinno opierać się na jasno zdefiniowanych kryteriach wraz z konkretnymi, mierzalnymi, osiągalnymi, przejrzystymi i terminowymi celami; wzywa ESDZ i Komisję do systematycznego stosowania tego podejścia w sprawozdaniach z postępu w zakresie polityki sąsiedztwa;

49.  z zadowoleniem przyjmuje szersze kontakty UE ze społeczeństwem obywatelskim i podkreśla potrzebę systematyczniejszego i regularniejszego wkładu społeczeństwa obywatelskiego w opracowywanie krajowych strategii na rzecz praw człowieka oraz w ocenę wymaganą dla właściwego stosowania nowego podejścia „więcej za więcej” w polityce UE;

50.  z zadowoleniem przyjmuje również działania podejmowane w ramach Partnerstwa Wschodniego na rzecz wspierania praw człowieka, demokracji, podstawowych wolności i państwa prawa w krajach partnerskich; wzywa Unię Europejską do wykorzystania doświadczeń jej państw członkowskich z okresu transformacji od rządów autorytarnych do demokracji oraz przełożenia wniosków wyciągniętych z tych doświadczeń na konkretne programy zorientowane na wyniki we wschodnich krajach partnerskich Unii; wzywa UE do zajęcia aktywniejszego i spójniejszego stanowiska podczas wspierania praw człowieka, demokracji i państwa prawa w krajach partnerskich;

51.  ubolewa jednak, że niekiedy polityka Partnerstwa Wschodniego jest podatna na błędną interpretację, stając się raczej polityką zgody na wszystko i wybaczania, a także podwójnych standardów, które często stosuje się wobec wschodnich krajów partnerskich;

52.  podtrzymuje swoje ogromne obawy wynikające z braku demokracji, państwa prawa, podstawowych wolności i poszanowania praw człowieka na Białorusi, będącej jedynym krajem europejskiego sąsiedztwa, który nie w pełni uczestniczy w Partnerstwie Wschodnim i w pracach Zgromadzenia Parlamentarnego Euronest, zwłaszcza w następstwie wyborów prezydenckich, które odbyły się w grudniu 2010 r., i późniejszej brutalnej rozprawy z protestującymi i opozycją polityczną, w tym procesów aktywistów w 2011 r., które nie odpowiadały międzynarodowym standardom i zakończyły się orzeczeniem nieproporcjonalnie surowych wyroków; wyraża uznanie dla jednomyślnej reakcji UE na wydalenie dyplomatów UE z Białorusi w lutym 2012 r.; wzywa Unię i wszystkie jej państwa członkowskie do utrzymania spójnej i konsekwentnej polityki wobec Białorusi oraz utrzymania presji na reżim polityczny, w tym za pomocą sankcji, między innymi przeciwko zaangażowanym urzędnikom, przy jednoczesnym utrzymywaniu kontaktu ze społeczeństwem obywatelskim za pomocą takich instrumentów, jak rozszerzone ułatwienia wizowe i zwiększone możliwości kształcenia, szkolenia i inne formy wymiany; wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu uwięzienia Alesia Białackiego, do którego doszło w dniu 4 sierpnia 2011 r.; ubolewa nad działaniami polskich i litewskich urzędników, którzy umożliwili aresztowanie Alesia Białackiego przez przekazanie informacji bankowych, oraz domaga się dołożenia przez wszystkie podmioty w UE wszelkich starań, aby w przyszłości nie dopuścić do powtórzenia się takich błędów;

53.  wzywa UE do stosowania jednakowego konsekwentnego podejścia do przypadków naruszania praw człowieka we wszystkich państwach trzecich, zarówno w krajach partnerskich, jak i w tych, z którymi UE nie utrzymuje tak ścisłych stosunków; nalega, by UE donośnie wskazywała na przypadki łamania praw człowieka i potępiała je bez względu na to, gdzie i kiedy do nich dochodzi, a także bez względu na poziom strategicznego znaczenia partnerstwa z danym krajem; podkreśla, że UE powinna wykorzystać pomoc finansową i stosunki gospodarcze jako mechanizm dźwigniowy w celu zapewnienia zobowiązania wszystkich swoich partnerów do poszanowania uniwersalnych wartości praw człowieka;

Polityka UE na rzecz wspierania demokratyzacji i wyborów

54.  podkreśla wzajemnie wspierający się charakter praw człowieka i demokracji, ponieważ to poprzez przestrzeganie praw człowieka społeczeństwa tworzą przestrzeń polityczną potrzebną dla pokojowej kontestacji politycznej; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje rosnący nacisk UE na wspieranie demokracji, o czym świadczy niedawno utworzony Europejski Fundusz na rzecz Demokracji;

55.  podkreśla, że dla prawidłowej realizacji sprawozdań i zaleceń misji obserwacji wyborów UE potrzebne jest bardziej długofalowe podejście obejmujące cały cykl wyborczy; zwraca uwagę na znaczenie opracowania realistycznych zaleceń, które są możliwe do zrealizowania, oraz zapewnienia monitorowania tych zaleceń, a także wejścia przez nie w skład dialogu politycznego i pomocy oferowanej przez delegatury UE; jest zdania, że stałe delegacje Parlamentu i wspólne zgromadzenia parlamentarne powinny również odgrywać większą rolę w monitorowaniu tych zaleceń i analizie dokonanych postępów w dziedzinie praw człowieka i demokracji; zachęca do wzmocnienia koordynacji misji obserwacji wyborów z ramienia UE z innymi międzynarodowymi misjami obserwacji wyborów w celu zwiększenia spójności działań UE w tym zakresie; podkreśla, że UE musi zainwestować w szkolenie lokalnych obserwatorów w celu wykształcenia zrównoważonych i autonomicznych procesów wyborczych w państwach trzecich; podkreśla, że przejście na demokrację oraz postępy w promowaniu praw człowieka wymagają długoterminowych strategii i mogą nie przynosić widocznych rezultatów w krótkim terminie; zachęca zatem Komisję i ESDZ do dogłębnego monitorowania co najmniej jednego cyklu wyborczego za pośrednictwem EU EOM w krajach, w których reżim autorytarny zastępuje się reżimem demokratycznym, lub w krajach, w których odnotowuje się poważne błędy w procesie zmierzającym ku demokracji;

56.  ponawia swój apel do Rady i Komisji o opracowanie spójnej i długoterminowej strategii politycznej w odniesieniu do każdej unijnej misji obserwacji wyborów, po której w ciągu dwóch lat powinna nastąpić ocena postępu demokratycznego przy należytym zaangażowaniu zainteresowanego głównego obserwatora wyborów, poddawana pod dyskusję w trakcie dorocznej debaty dotyczącej praw człowieka z udziałem wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel; przypomina o zobowiązaniu wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel dotyczącym misji obserwacji wyborów i, w tym kontekście, uczestnictwa kobiet, mniejszości narodowych i osób niepełnosprawnych zarówno jako kandydatów, jak i wyborców;

57.  podkreśla, że UE musi współpracować z partiami politycznymi, aby umożliwić wszystkim zainteresowanym stronom wymianę narzędzi i technik, które mogą być wykorzystywane do ustanawiania silniejszych powiązań z obywatelami, organizowania konkurencyjnych kampanii wyborczych oraz skuteczniejszego działania w parlamencie; podkreśla, że demokratyzacja jest procesem, który musi obejmować obywateli, ruchy obywatelskie i społeczeństwo obywatelskie; uważa w związku z tym, że UE powinna finansować programy, które sprzyjają aktywności obywatelskiej, edukacji wyborców, organizacji działań zapewniających poparcie, wolności prasy i wyrażania opinii oraz w ujęciu ogólnym zapewniają nadzór polityczny i pomagają obywatelom w korzystaniu z przysługujących im praw;

58.  uważa, że jednakowe uczestnictwo kobiet w polityce i rządzie ma zasadnicze znaczenie dla budowania i podtrzymywania demokracji; w związku z tym podkreśla, że programy UE w dziedzinie praw człowieka i demokratyzacji zawsze powinny priorytetowo traktować kwestię zaangażowania kobiet w legislaturach, partiach politycznych i społeczeństwie obywatelskim jako liderów, działaczy i poinformowanych obywateli, a także kwestię poszerzania ich zdolności; jest zdania, że UE musi nadal wspierać kobiety i zachęcać je do ubiegania się o stanowiska polityczne oraz do konstruktywnego udziału w każdym aspekcie życia obywatelskiego i politycznego; zauważa, że pełny udział kobiet w polityce nie ogranicza się do celów statystycznych, dotyczących liczby kandydatów i wybranych funkcjonariuszy publicznych oraz że zapewnienie równouprawnienia płci oznacza zarówno uwzględnianie problemu praw kobiet w tworzeniu polityki, jak i zapewnienia swobodnego i skutecznego udziału kobiet we wszystkich aspektach życia publicznego, politycznego i gospodarczego;

59.  przypomina, że budowa zgodnych z prawem fundamentów demokratycznych oraz tworzenie właściwie funkcjonującego społeczeństwa obywatelskiego i demokratycznej wspólnoty opartej na prawach jest procesem długotrwałym, który powinien przebiegać oddolnie i wymaga wsparcia na szczeblu krajowym, regionalnym, lokalnym i międzynarodowym;

60.  z zadowoleniem przyjmuje utworzenie dyrekcji ds. wspierania demokracji w Parlamencie oraz rozszerzenie uprawnień Zespołu ds. Koordynacji Wyborów (ECG), który przekształcił się w Zespół ds. Wspierania Demokracji i Koordynacji Wyborów (DSECG); oczekuje, że działania Parlamentu Europejskiego wspierające demokrację, w tym grup politycznych, zostaną dodatkowo rozszerzone, w szczególności za pośrednictwem Urzędu ds. Promowania Demokracji Parlamentarnej i działu ds. obserwacji wyborów;

Rozmowy i konsultacje z państwami trzecimi dotyczące praw człowieka

61.  dostrzega potencjał tkwiący w kompleksowych rozmowach z państwami trzecimi dotyczących praw człowieka, zwłaszcza jeżeli efektywnie łączy się je z wdrażaniem krajowych strategii na rzecz praw człowieka; podkreśla, że takich dialogów nie należy jednak wykorzystywać do marginalizacji dyskusji dotyczących praw człowieka w ramach innych, wyższego szczebla forów dialogu politycznego, jak szczyty; ponadto nalega, by kwestie praw człowieka znajdowały się w centrum stosunków z państwami trzecimi;

62.  zaleca upublicznienie krajowych strategii dotyczących praw człowieka; podkreśla, że strategie publiczne zapewniłyby widoczność zaangażowania UE na rzecz praw człowieka w państwach trzecich oraz wsparcie tych, którzy walczą o korzystanie z przysługujących im praw człowieka oraz o ich ochronę;

63.  podkreśla znaczenie wykorzystywania takich dialogów przez UE do podnoszenia poszczególnych kwestii, zwłaszcza w odniesieniu do więźniów sumienia, którzy zostali aresztowani za korzystanie z pokojowego prawa do wolności słowa, zgromadzeń, religii lub przekonań, oraz apeluje do UE o skuteczne monitorowanie tych przypadków występujących w danych krajach;

64.  ponownie wyraża jednak swoje obawy wynikające z wciąż rozczarowującego braku postępu w wielu rozmowach dotyczących praw człowieka oraz braku przejrzystych punktów odniesienia służących faktycznej ocenie poprawy lub pogorszenia się sytuacji w zakresie praw człowieka; zauważa utrzymujące się trudności z wynegocjowaniem przez UE poprawionych warunków dialogu na temat praw człowieka, w szczególności z Chinami i Rosją; wzywa nowo mianowanego SPUE ds. praw człowieka do pokierowania tymi i innymi dialogami dotyczącymi praw człowieka praz do przyjęcia do nich nowego i opartego na wynikach podejścia, poprzez bieżącą współpracę z Parlamentem;

65.  podkreśla, że pomimo iż władze chińskie podjęły pewne działania w dobrym kierunku, sytuacja związana z prawami człowieka w Chinach nadal się pogarsza oraz cechują ją nasilający się niepokój społeczny i zaostrzenie kontroli i represjonowania obrońców praw człowieka, prawników, blogerów i aktywistów społecznych, a także polityka ukierunkowana na marginalizację Tybetańczyków i ich tożsamości kulturowej; wzywa władze chińskie do ścisłej współpracy z ludnością tybetańską w celu oceny podstawowych przyczyn samospaleń mnichów i mniszek tybetańskich oraz w celu zaprzestania prześladowania i zastraszania Tybetańczyków, którzy korzystają z przysługujących im praw do wolności wypowiedzi, zgromadzeń i stowarzyszenia się, a także zaprzestania stosowania niepotrzebnej nadmiernej siły wobec demonstrantów, przeprowadzania dochodzeń w sprawie wszystkich przypadków łamania praw człowieka oraz wpuszczenia niezależnych obserwatorów na obszary, gdzie odbywają się protesty;

66.  ponawia swój apel o konieczne wyznaczenie Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Tybetu, który byłby odpowiedzialny za obronę praw człowieka oraz, biorąc pod uwagę inne zagadnienia tematyczne, prawa do swobodnego praktykowania własnej religii i kultury w Chinach;

67.  w dalszym ciągu jest rozczarowany brakiem systematycznego włączania Parlamentu w ocenę rozmów dotyczących praw człowieka, w tym rozmów prowadzonych z Rosją i Chinami; apeluje o formalizację dostępu Parlamentu do tych ocen i przypomina, że w wytycznych UE w sprawie dialogów dotyczących praw człowieka stwierdza się, że „społeczeństwo obywatelskie zostanie włączone w ten proces oceny”;

68.  ponownie podkreśla, że sytuacja i wspieranie praw kobiet i równości płci oraz walki z przemocą wobec kobiet muszą być systematycznie uwzględniane w ramach wszelkiego dialogu na temat praw człowieka prowadzonego przez UE z państwami trzecimi, z którymi zawarto umowy o współpracy lub stowarzyszeniu;

Sankcje UE a klauzule dotyczące praw człowieka i demokracji w umowach zawieranych przez UE

69.  z zadowoleniem przyjmuje zawarte w planie działania UE na rzecz praw człowieka zobowiązanie do opracowania metodyki służącej usprawnieniu analizy sytuacji w zakresie praw człowieka w państwach trzecich, w powiązaniu z zawieraniem umów handlowych i/lub inwestycyjnych; wzywa UE do dopilnowania, aby przyznanie statusu GSP Plus było ściśle powiązane z ratyfikowaniem i wdrożeniem przez dany kraj kluczowych międzynarodowych instrumentów na rzecz praw człowieka, co umożliwi regularną ocenę tego rodzaju obowiązków, ze szczególnym uwzględnieniem wolności wypowiedzi, zgromadzeń, stowarzyszania się oraz religii lub przekonań, a także praw mniejszości, kobiet i dzieci; podkreśla w szczególności potrzebę zapewnienia przejrzystości w ramach obrony praw człowieka imigrantów;

70.  z zadowoleniem przyjmuje podejmowane przez UE wysiłki na rzecz włączenia klauzuli praw człowieka i demokracji do wszystkich ramowych porozumień politycznych UE, ale ponawia swój apel o uwzględnienie jasno sformułowanej warunkowości i klauzul dotyczących praw człowieka i demokracji we wszystkich bez wyjątku stosunkach umownych z państwami trzecimi – tak uprzemysłowionymi, jak i rozwijającymi się, w tym w porozumieniach sektorowych, handlowych i technicznych oraz dotyczących pomocy finansowej; uważa, że obecny próg określony w ogólnych systemach preferencji (GSP), które mogłyby pobudzić działania objęte klauzulami dotyczącymi praw człowieka, jest wysoki, lecz powinien zostać dostosowany do danego kraju; zwraca uwagę na nową propozycję reformy GSP z 2011 r., zgodnie z którą procedura konsultacji powinna zostać rozszerzona oraz która zawiera postanowienia mające na celu ułatwienie prowadzenia dochodzeń w sprawie łamania praw człowieka w ramach komitetu GSP; w tym kontekście wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu pogarszającej się sytuacji związanej z prawami człowieka w Kambodży, gdzie zagarnianie ziemi prowadzi do wzrostu ubóstwa oraz do naruszania klauzul dotyczących praw człowieka, które są częścią obowiązujących umów zawartych między UE i Kambodżą; ostrzega, że niespójne wdrażanie klauzuli dotyczącej praw człowieka może podważyć wiarygodność i skuteczność unijnej polityki warunkowości;

71.  z zadowoleniem przyjmuje działania podjęte w 2011 r. przez instytucje UE i państwa członkowskie, a także sporządzone przez nie plany, ukierunkowane na opracowanie spójniejszej i bardziej skoordynowanej polityki w zakresie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, zwłaszcza na rzecz praw człowieka na świecie, a także wdrożenie wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka z 2011 r.;

72.  podkreśla znaczenie włączenia społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw do umów o wolnym handlu między UE i państwami trzecimi lub krajami rozwijającymi się w celu promowania praw człowieka oraz norm społecznych i środowiskowych; sugeruje, by do wszystkich przyszłych umów o wolnym handlu włączony został, oprócz rozdziałów poświęconych kwestiom społecznym i środowiskowym, kompleksowy rozdział dotyczący praw człowieka; wzywa również Komisję do wykorzystywania umów o wolnym handlu do propagowania czterech podstawowych standardów pracy takich jak wolność stowarzyszenia się i prawo do rokowań zbiorowych; likwidacja wszelkich form pracy przymusowej; zniesienie pracy dzieci; i likwidacja dyskryminacji w sferze zatrudnienia; podkreśla również, że w dalszym ciągu powinno się wzmacniać mechanizmy monitorowania i egzekwowania a ramach systemu GSP Plus;

73.  przypomina, że konsekwentne stosowanie klauzuli praw człowieka zawartej w porozumieniach ma fundamentalne znaczenie w stosunkach między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a państwami trzecimi; podkreśla znaczenie dokonania przeglądu, w jaki sposób państwa członkowskie współpracowały z aparatem represji w imię zwalczania terroryzmu; podkreśla w tym względzie potrzebę skoncentrowania się w ramach niedawno zmienionej europejskiej polityki sąsiedztwa na udzielaniu wsparcia na rzecz reformy sektora bezpieczeństwa, która musi zapewnić przede wszystkim wyraźne oddzielenie funkcji służb wywiadowczych i organów ścigania; wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel, Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka, ESDZ, Radę i Komisję do zacieśnienia współpracy z europejskim komitetem ds. zapobiegania torturom i z innymi właściwymi strukturami Rady Europy podczas planowania i realizowania wspólnie z państwami trzecimi projektów dotyczących wsparcia na rzecz walki z terroryzmem, a także przy okazji wszelkich innych prowadzonych z państwami trzecimi działań na rzecz walki z terroryzmem;

74.  podkreśla znaczenie dalszych prac nad stosowanymi na świecie praktykami dotyczącymi zwłaszcza przetrzymywania osób w tajnych więzieniach w ramach walki z terroryzmem; zaznacza, że walka z terroryzmem w żadnym wypadku nie może uzasadniać naruszania praw człowieka zarówno w państwach trzecich, jak i na terytorium Unii Europejskiej; w tym kontekście zwraca uwagę na przyjęcie rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2012 r. w sprawie rzekomego udziału państw europejskich w organizowanym przez CIA transporcie i nielegalnym przetrzymywaniu więźniów na terenie tych państw: działań podejmowanych w następstwie sprawozdania komisji TDIP PE oraz zwraca się do państw członkowskich o wdrożenie sformułowanych tam zaleceń;

75.  podkreśla znaczenie pełnego przestrzegania przez UE i realizowania jej zobowiązań międzynarodowych, polityki i instrumentów polityki zagranicznej, na przykład wytycznych w sprawie tortur i rozmów dotyczących praw człowieka, aby jej apele o ścisłe stosowanie klauzuli praw człowieka w układach o stowarzyszeniu były bardziej wiarygodne, a także wezwania jej sojuszników do przestrzegania ich prawa krajowego i międzynarodowego;

76.  zaleca, dla zwiększenia wiarygodności klauzuli dotyczącej praw człowieka oraz przewidywalności działań UE, dalszy rozwój klauzuli w celu uwzględnienia politycznych i prawnych mechanizmów proceduralnych, które mogą zostać wykorzystane w razie wniosku o zawieszenie współpracy dwustronnej na skutek nawracającego i/lub systematycznego łamania praw człowieka stanowiącego naruszenie prawa międzynarodowego;

77.  zachęca Unię Europejską do upewnienia się, że wszystkie umowy handlowe zawierane z państwami trzecimi obejmują klauzule sprzyjające spójności społecznej oraz gwarantują poszanowanie norm społecznych, ekologicznych i pracowniczych, a także dobre gospodarowanie zasobami naturalnymi, w szczególności gruntami i zasobami wodnymi; zauważa, że UE opracowuje mechanizm monitorowania praw człowieka, który ma stać się elementem nowych umów o partnerstwie i współpracy, a także innych umów handlowych z wieloma krajami; podkreśla, że te mechanizmy monitorowania są nie dość ambitne oraz są niezbyt jasno sformułowane, co stanowi zagrożenie dla traktatowego zobowiązania UE do wspierania praw człowieka i demokracji na świecie; jest szczególnie zaniepokojony umową o partnerstwie i współpracy z Uzbekistanem oraz wciąż rozpatrywaną umową o partnerstwie i współpracy z Turkmenistanem;

78.  ponawia swoje zalecenie, by UE przyjęła spójniejszą i skuteczniejszą politykę w zakresie sankcji UE i środków restrykcyjnych, obejmującą jasne kryteria ich stosowania oraz ich rodzaje, a także przejrzyste warunki odniesienia dla ich uchylenia; wzywa Radę do zapewnienia niestosowania podwójnych standardów przy podejmowaniu decyzji dotyczących środków restrykcyjnych lub sankcji oraz zapewnienia stosowania tych środków restrykcyjnych lub sankcji niezależnie od interesów politycznych i gospodarczych oraz interesów związanych z bezpieczeństwem;

79.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zajęcia się na forum międzynarodowym kwestią przemocy wobec kobiet oraz naruszeń praw człowieka związanych z płcią, w szczególności w kontekście dwustronnych umów o stowarzyszeniu i międzynarodowych umów handlowych, zarówno tych już obowiązujących, jak i tych pozostających w fazie negocjacji;

Wolność wypowiedzi (media społeczne/swobody cyfrowe)

80.  zauważa, że arabska wiosna pokazała, w jaki sposób nowa globalna struktura informacyjna i komunikacyjna nie tylko tworzy nowe kanały dla wolności wypowiedzi, ale również umożliwia nowe formy mobilizacji politycznej, które omijają metody tradycyjne; zwraca w tym kontekście uwagę, że obszary wiejskie często są nieodpowiednio połączone z nowoczesnymi technologiami komunikacyjnymi; wzywa instytucje UE i państwa członkowskie do wykorzystania pozytywnego potencjału nowych technologii w polityce zagranicznej UE, podkreślając, że pomoc finansową udziela się wyłącznie grupom zorganizowanym dysponującym jasnym i spójnym programem politycznym; wzywa instytucje UE i państwa członkowskie do przeciwdziałania zagrożeniu cenzury i represji w internecie; z zadowoleniem przyjmuje zainicjowanie w grudniu 2011 r. strategii na rzecz łączności, służącej opracowaniu narzędzi, które w odpowiednich przypadkach umożliwią UE udzielenie wsparcia organizacjom społeczeństwa obywatelskiego lub poszczególnym obywatelom, służącego ominięciu odgórnych zakłóceń w dostępie do elektronicznych technologii komunikacyjnych, w tym internetu;

81.  dostrzega, że zwiększająca się zależność od infrastruktury technologii informacyjnych i komunikacyjnych może być źródłem nowej słabości i zagrożenia bezpieczeństwa w skali międzynarodowej; przypomina jednak, że wiele rozproszonych cech, które sprawiają, że internet jest źródłem obaw dotyczących bezpieczeństwa cybernetycznego, jest również przyczynami, dla których jest on potężnym narzędziem dla obrońców praw człowieka żyjących pod represyjnymi rządami; zwraca z tego względu uwagę na znaczenie kompleksowej strategii na rzecz wolności cyfrowej, obejmującej jasny wymiar praw człowieka, w tym ocenę skutków w zakresie konsekwencji dla praw człowieka, przy opracowywaniu polityki i programów odnoszących się do bezpieczeństwa cybernetycznego, walki z cyberprzestępczością, zarządzania internetem i pozostałej polityki UE w tej dziedzinie; w tym kontekście wzywa Komisję i ESDZ do przyjęcia aktywnego podejścia oraz do uwzględnienia aspektu bezpieczeństwa cybernetycznego w swoich kontaktach z państwami trzecimi;

82.  podkreśla, że represje i kontrola obywateli i przedsiębiorców obejmują w coraz większym stopniu element technologiczny poprzez blokowanie treści oraz monitorowanie i identyfikowanie obrońców praw człowieka, dziennikarzy, działaczy i dysydentów, jak również poprzez kryminalizację zgodnego z prawem wyrażania opinii w internecie oraz przyjmowanie restrykcyjnych przepisów w celu uzasadnienia takich działań; zaleca, by ​​propagowanie i ochrona wolności cyfrowej stanowiły element wszystkich działań zewnętrznych UE, jej systemu finansowania oraz polityki i instrumentów pomocy, jak również by były one corocznie poddawane przeglądowi w celu zapewnienia odpowiedzialności i ciągłości; wzywa Komisję i Radę, by jednoznacznie uznały swobody cyfrowe za prawa podstawowe oraz za niezbędne warunki korzystania z powszechnych praw człowieka, takich jak swoboda wypowiedzi, wolność zgromadzeń i dostępu do informacji, a także zapewnienia przejrzystości i odpowiedzialności w sferze publicznej;

83.  z zadowoleniem przyjmuje zawarte w planie działania UE na rzecz praw człowieka zobowiązanie dotyczące opracowania nowych wytycznych publicznych w zakresie wolności wypowiedzi w internecie i poza nim, w tym ochrony blogerów i dziennikarzy, obrońców praw człowieka i partii opozycyjnych;

84.  podkreśla znaczenie udzielania zachęt niezależnej wolnej prasie i mediom będącym kluczowymi podmiotami w zachowaniu praworządności i walce z praktykami korupcyjnymi;

85.  z zaniepokojeniem dostrzega niebezpieczną tendencję wzmożonego atakowania i zastraszania dziennikarzy i pracowników mediów na świecie; wzywa do wzmocnienia wysiłków UE na rzecz wspierania ich bezpieczeństwa w ramach dialogu z partnerami UE i innymi krajami;

86.  jest mocno zaniepokojony rozwojem wydarzeń, które ograniczają wolność wypowiedzi i wolność zgromadzeń z przyczyn związanych z błędnymi wyobrażeniami o homoseksualizmie i osobach transpłciowych; przypomina, że przedmiotowe przepisy i wnioski są sprzeczne z Międzynarodowym paktem praw obywatelskich i politycznych, który wyklucza przepisy i praktyki dotyczące dyskryminacji ze względu na orientację seksualną; wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel oraz Specjalnego Przedstawiciela ds. Praw Człowieka do systematycznego podnoszenia tych kwestii;

87.  wyraża ubolewanie z powodu wykorzystywania technologii i usług wytworzonych w UE w celach łamania w państwach trzecich praw człowieka poprzez cenzurę informacji, sprawowanie masowego nadzoru, monitorowanie, lokalizowanie i śledzenie obywateli i ich działań w sieciach telefonii (komórkowej) i internecie; wyraża zaniepokojenie informacjami dotyczącymi współpracy niektórych przedsiębiorstw UE z rządami autorytarnymi, polegającej na dostarczaniu im darmowego i nieograniczonego dostępu do ich sieci i baz danych pod pozorem przestrzegania prawa miejscowego, co miało miejsce w przypadku mającego siedzibę w UE przedsiębiorstwa TeliaSonera w niektórych krajach byłego Związku Radzieckiego; wyraża przekonanie, że europejskie przedsiębiorstwa oraz ich spółki zależne i podwykonawcy powinni odgrywać zasadniczą rolę we wspieraniu i w upowszechnianiu norm społecznych na świecie, w związku z czym powinni postępować zgodnie z europejskimi wartościami, a ich wysiłki służące wzmocnieniu ich pozycji na rynkach zagranicznych nigdy nie powinny odbywać się kosztem ochrony praw człowieka;

88.  z zadowoleniem przyjmuje decyzje Rady dotyczące zakazania wywozu niektórych technologii i usług informacyjnych do Syrii i Iranu oraz wzywa UE do rozważenia tych przypadków jako precedensów dla przyszłych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko innym represyjnym reżimom; zdecydowanie popiera wniosek dotyczący uwzględnienia naruszeń praw człowieka w unijnym systemie kontroli wywozu produktów podwójnego zastosowania jako powodu, dla którego produkty niewymienione w wykazie mogą podlegać ograniczeniom wywozu nakładanym przez państwa członkowskie; w tym kontekście zwraca uwagę na swoje stanowisko dotyczące przyjęcia rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 428/2009 ustanawiające wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania;

Wsparcie UE dla społeczeństwa obywatelskiego i obrońców praw człowieka

89.  podkreśla, że rozwój silnego i energicznego społeczeństwa obywatelskiego jest kluczowym czynnikiem umożliwiającym postęp demokratyczny i lepszą ochronę praw człowieka; podkreśla, że mobilizacja społeczeństwa obywatelskiego leży u źródła historycznych przemian arabskiej wiosny;

90.  wyraża uznanie dla wysiłków UE służących zwiększeniu wsparcia dla organizacji społeczeństwa obywatelskiego; szczególnie wysoko ceni zdolność Unii Europejskiej do bezpośredniej współpracy ze społeczeństwem obywatelskim za pomocą Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka (EIDHR), Instrumentu na rzecz Społeczeństwa Obywatelskiego i Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji (EED); ubolewa jednak, że UE nie dysponuje silniejszą polityką systemową służącą przekonywaniu krajów partnerskich do zniesienia niesłusznych ograniczeń prawnych i administracyjnych, które ograniczają powszechne prawo do zrzeszania się i zgromadzeń; wzywa do opracowania takich wytycznych polityki;

91.  ponawia swoje wsparcie dla wdrożenia koncepcji odpowiedzialności demokratycznej za własny kraj w unijnej współpracy na rzecz rozwoju i uważa, że społeczeństwo obywatelskie odgrywa w tym kontekście kluczową rolę; podkreśla konieczność ścisłej współpracy wszystkich funkcjonariuszy UE ze społeczeństwem obywatelskim w krajach ich oddelegowania; podkreśla, że ściślejsza współpraca ze społeczeństwem obywatelskim w znacznym stopniu przyczyniłaby się do opracowania wykonalnych i realistycznych krajowych strategii dotyczących praw człowieka, dostosowanych do priorytetów tych krajów;

92.  ubolewa nad tym, że prześladowanie i marginalizacja obrońców praw człowieka to wciąż szeroko rozpowszechniona tendencja na całym świecie, zwłaszcza w Chinach i Rosji oraz we wszystkich innych krajach, które nadal błędnie uważają, że wysokie standardy w dziedzinie praw człowieka to coś narzuconego przez UE, ONZ i globalne organizacje działające na rzecz praw człowieka; ubolewa nad uznawaniem za sprawę wewnętrzną kwestii prawników pozbawionych praw wykonywania zawodu w Chinach oraz dziennikarzy i pracowników mediów prześladowanych politycznie; zwraca uwagę na ograniczenia przestrzeni demokracji;

93.  z zadowoleniem przyjmuje to, że UE przyczyniła się do rezolucji Trzeciego Komitetu Zgromadzenia Ogólnego ONZ z listopada 2011 r. w sprawie obrońców praw człowieka, a także publiczne poparcie udzielone przez UE specjalnemu sprawozdawcy ONZ ds. obrońców praw człowieka i odpowiednim mechanizmom regionalnym służącym ochronie obrońców praw człowieka;

94.  popiera plany ustanowienia dobrowolnej inicjatywy europejskiej na rzecz zapewnienia w ramach EIDHR tymczasowego schronienia obrońcom praw człowieka, którzy muszą pilnie przenieść się ze swojego kraju pochodzenia; podkreśla, że ta inicjatywa powinna być zrealizowana w sposób uzupełniający już funkcjonujące mechanizmy zapewniania schronienia;

95.  zauważa, że obrońcy praw człowieka działający w oddalonych regionach i strefach konfliktu są najbardziej narażeni na zagrożenia i niebezpieczeństwa, a mają najmniej kontaktu z funkcjonariuszami UE; wzywa wszystkie delegatury UE do opracowania lokalnych strategii na rzecz praw człowieka, służących utrzymywaniu regularnych kontaktów z miejscowymi obrońcami praw człowieka oraz zapewnieniu im niezbędnej pomocy i ochrony, zgodnie z wymogami wytycznych UE dotyczących obrońców praw człowieka;

96.  podkreśla znaczenie podejmowania przez UE aktywnych działań (reagowanie i wsparcie dla zagrożonych obrońców praw człowieka; obserwacja procesów toczących się przeciwko obrońcom praw człowieka; szybka, śmiała i widoczna reakcja na ograniczanie wolności wypowiedzi, zrzeszania się i zgromadzeń) oraz systematycznego zapewniania obrońcom praw człowieka i/lub ich rodzinom informacji o działaniach podejmowanych na ich rzecz, zgodnie z wytycznymi UE dotyczącymi obrońców praw człowieka; apeluje w tym kontekście o wzmocnienie mechanizmu EIDHR ukierunkowanego na udostępnienie pilnych środków ochronnych obrońcom praw człowieka znajdujących się w niebezpieczeństwie lub narażonych na ryzyko;

97.  ubolewa nad tym, że apel PE o zwiększenie widoczności rokrocznie przyznawanej Nagrody Sacharowa nie jest uwzględniany, biorąc pod uwagę to, że o Nagrodzie Sacharowa wspomina się w sposób oznajmujący wyłącznie w sekcji poświęconej Parlamentowi Europejskiemu w rocznym sprawozdaniu; ponownie podkreśla, że odpowiednie działania następcze ESDZ są niezbędne w celu sprawdzenia sytuacji, w jakiej znajdują się kandydaci i laureaci w odnośnych krajach; ponawia swój apel do ESDZ i Komisji o regularne utrzymywanie kontaktu z kandydatami i laureatami Nagrody Sacharowa w celu zapewnienia ciągłego dialogu i monitorowania sytuacji w zakresie praw człowieka w odnośnych państwach oraz do oferowania ochrony osobom cierpiącym prześladowania; wzywa ESDZ do włączenia Nagrody Sacharowa do sekcji poświęconej obrońcom praw człowieka w rocznym sprawozdaniu dotyczącym praw człowieka;

98.  wzywa Komisję i Radę do wspierania, szkolenia i wzmacniania pozycji obrońców praw człowieka, działaczy społeczeństwa obywatelskiego i niezależnych dziennikarzy oraz zapewnienia im bezpieczeństwa i wolności w internecie, a także zdecydowanego podkreślania praw podstawowych do wolności wypowiedzi, wolności zgromadzania się i wolności stowarzyszania się w internecie;

Działania UE przeciw karze śmierci

99.  ponownie przedstawia swoje niezłomne stanowisko przeciwko karze śmierci we wszystkich przypadkach i okolicznościach oraz zdecydowanie popiera wysiłki UE na rzecz przyjęcia silnej rezolucji dotyczącej moratorium na wykonywanie kary śmierci na 67. sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ, również w celu nadania impetu przygotowaniom do Światowego Kongresu przeciwko Karze Śmierci; podkreśla to, że UE odgrywa wiodącą rolę w walce z karą śmierci oraz jest największym ofiarodawcą w tej dziedzinie;

100.  wzywa państwa członkowskie do powstrzymania się od wprowadzania do obrotu lub propagowania sprzętu, który jest zabroniony na mocy rozporządzenia (WE) nr 1236/2005 z dnia 27 czerwca 2005 r. w sprawie handlu niektórymi towarami, które mogłyby być użyte do wykonywania kary śmierci, tortur lub innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania; wzywa do regularnej i zaktualizowanej kontroli wywozu leków wyprodukowanych przez unijne przedsiębiorstwa farmaceutyczne, które mogłyby być wykorzystywane do wykonywania wyroków śmierci w państwach trzecich; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji z 2011 r. dotyczącą zmiany rozporządzenia (WE) nr 1236/2005 w celu wzmocnienia kontroli wywozu określonych leków, które mogłyby być użyte do wykonywania kary śmierci; z zadowoleniem przyjmuje aktywne działania podejmowane przez niektóre unijne przedsiębiorstwa farmaceutyczne w celu wstrzymania wywozów do państw trzecich, gdzie występuje możliwe do przewidzenia ryzyko wykorzystywania tego rodzaju leków do przeprowadzania egzekucji; wzywa pozostałe unijne przedsiębiorstwa farmaceutyczne do podjęcia podobnych kroków; wzywa Komisję do opracowania klauzuli dotyczącej pełnego wychwytywania w ramach rozporządzenia (WE) nr 1236/2005, która wprowadzałby między innymi obowiązek wcześniejszego zezwolenia na wywóz jakiegokolwiek leku, który mógłby zostać wykorzystany do tortur lub egzekucji;

101.  z zadowoleniem przyjmuje dokonaną przez organizacje praw człowieka ocenę, zgodnie z którą stosowanie kary śmierci w 2011 r. ogólnie potwierdza globalną tendencję ku jej zniesieniu; wyraża zadowolenie ze zniesienia w Tajlandii kary śmierci dla przestępców poniżej 18 roku życia; ubolewa jednak, że doszło do zdecydowanego wzrostu liczby egzekucji w Iranie, Iraku, Afganistanu i Arabii Saudyjskiej; wyraża głębokie rozczarowanie wyrażoną przez Chiny odmową przedstawienia wiarygodnej informacji o stosowaniu przez ten kraj kary śmierci i liczby egzekucji, która według danych Amnesty International sięga tysięcy; z zadowoleniem przyjmuje zniesienie kary śmierci w amerykańskim stanie Illinois, ale ubolewa, że Stany Zjednoczone w dalszym ciągu przeprowadzają egzekucje, chociaż w 2011 r. były jedynym czyniącym to krajem G8; z zaniepokojeniem przypomina, że Białoruś jest jedynym krajem europejskim, który w dalszym ciągu stosuje karę śmierci; konsekwentnie wzywa UE i jej państwa członkowskie do poruszania tego zagadnienia – w trybie priorytetowym – w ich rozmowach z tymi krajami;

102.  oświadcza, że UE, która w przeszłości z powodzeniem walczyła z karą śmierci w określonych przypadkach, powinna przyjąć bardziej zdecydowane stanowisko, oraz wzywa instytucje i państwa członkowskie do utrzymania i zwiększenia swojego zaangażowania w tej kwestii oraz swojej woli politycznej w celu doprowadzenia do sytuacji, w której kara śmierci zostanie ostatecznie zniesiona na całym świecie;

Tortury oraz inne okrutne, nieludzkie i poniżające formy traktowania albo karania

103.  z zadowoleniem przyjmuje zatwierdzenie zaktualizowanych wytycznych w sprawie polityki UE wobec państw trzecich w zakresie tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania; przypomina jednak, że do osiągnięcia faktycznego postępu w polityce UE konieczne jest sprostanie wyzwaniom w zakresie zwiększania świadomości i wdrażania;

104.  z zadowoleniem przyjmuje rozszerzenie w ramach zaktualizowanych wytycznych grup wymagających szczególnej kontroli, poprzez włączenie do nich osób dyskryminowanych ze względu na orientację seksualną lub tożsamość płciową, a także zobowiązanie do wezwania państw trzecich do zapewnienia krajowej procedury wnoszenia skarg i składania sprawozdań z uwzględnieniem aspektu płci i potrzeb dzieci; ubolewa jednak, że skoordynowane wysiłki UE mające na celu przeciwdziałanie torturom nie obejmują bardziej całościowo aspektu płci, co wynika głównie z braku istotnych informacji o wszystkich formach tortur i złego traktowania;

105.  zwraca uwagę na znaczenie łączenia wytycznych UE z warunkami wdrażania Protokołu fakultatywnego do Konwencji ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur (OPCAT), ze szczególnym uwzględnieniem krajowych mechanizmów prewencyjnych;

106.  podkreśla, że Organizacja Narodów Zjednoczonych definiuje niewolnictwo jako stan lub położenie jednostki, względem której stosuje się postępowanie w całości lub w części wynikające z prawa własności; ubolewa nad tym, że istnieją współczesne formy niewolnictwa, także w Unii Europejskiej; zwraca się zatem do Komisji o prowadzenie dużo bardziej stanowczej polityki w tej kwestii, zwłaszcza w odniesieniu do pracowników domowych, tj. kategorii społeczno-zawodowej najbardziej narażonej na takie formy niewolnictwa;

107.  ubolewa nad tym, że upolitycznione nadużywanie psychiatrii nadal pozostaje bolesnym problemem w kilku krajach, w których w przeszłości wykorzystywano brutalne metody psychiatryczne dla wsparcia reżimów antydemokratycznych dążących do zastraszenia i powstrzymania sprzeciwów różnych grup społecznych i jednostek; z zaniepokojeniem podkreśla, że tej tendencji towarzyszą trudne do zdefiniowania i uchwycenia formy tortur, w tym terror psychologiczny oraz poniżające warunki w więziennictwie;

108.  zwraca uwagę na znaczenie sprawozdania specjalnego sprawozdawcy ONZ z dnia 5 sierpnia 2011 r. (A/66/268) w sprawie tortur oraz innych okrutnych, nieludzkich i poniżających form traktowania albo karania, koncentrujące się na skutkach przymusowego odosobnienia, w tym stosowania tej metody w klinikach psychiatrycznych; wyraża poważne obawy związane z pochodzącymi z różnych krajów dowodami, że szpitale psychiatryczne są wykorzystywane de facto jako ośrodki zatrzymania; wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel, Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka, ESDZ oraz Komisję do zwrócenia odpowiedniej uwagi na ten problem;

109.  wyraża obawy w związku z przyszłym funkcjonowaniem centrów rehabilitacji dla ofiar tortur; wzywa ESDZ i służby Komisji do pracy ponad podziałem między polityką zewnętrzną i wewnętrzną dla zapewnienia, by linie kompetencji administracyjnych nie zagrażały udzielanemu przez UE wsparciu dla centrów rehabilitacji, zarówno w UE, jak i poza nią;

110.  wyraża ubolewanie, że łamanie praw człowieka nadal pozostaje bolesnym problemem na okupowanych obszarach Cypru; odnotowuje, że tysiącom uchodźców, którzy zostali zmuszeni do opuszczenia swoich domów i swojego mienia, tureckie siły zbrojne do dziś odmawiają możliwości życia w swojej ojczyźnie; ponadto zwraca uwagę na fakt, że rodzinom i krewnym osób zaginionych cały czas odmawia się prawa do uzyskania odpowiedzi na pytanie dotyczące losu ich bliskich, zważywszy na to, że Turcja nie ułatwia dostępu do stref wojskowych i do archiwów zawierających właściwe sprawozdania z dochodzeń prowadzonych przez Komitet ds. Osób Zaginionych na Cyprze;

Dyskryminacja

111.  nalega, aby dialog polityczny dotyczący praw człowieka między UE a państwami trzecimi uwzględniał bardziej obszerną i kompleksową definicję niedyskryminacji m.in. ze względu na religię lub przekonania, płeć, pochodzenie rasowe lub etniczne, wiek, niepełnosprawność, orientację seksualną i tożsamość płciową;

112.  podkreśla, że w celu zapewnienia wiarygodności i spójności polityki zagranicznej UE w dziedzinie praw podstawowych, równości i niedyskryminacji Rada powinna przyjąć dyrektywę dotyczącą równego traktowania osób niezależnie od religii lub przekonań, niepełnosprawności, wieku lub orientacji seksualnej, a także rozszerzyć stosowanie decyzji ramowej dotyczącej rasizmu i ksenofobii, aby jej zakres objął również inne grupy docelowe takie jak osoby LGBT;

113.  wzywa państwa członkowskie do stanowczego sprzeciwu wobec wszelkich prób godzących w koncepcję powszechności, niepodzielności i współzależności praw człowieka oraz do zachęcania Rady Praw Człowieka ONZ, aby zwracała szczególną uwagę na kwestię dyskryminacji na jakimkolwiek tle, w tym ze względu na płeć, tożsamość płciową, rasę, wiek, orientację seksualną, religię lub przekonania; mocno ubolewa, że homoseksualizm jest nadal karany w 78 państwach, w tym w pięciu, w których jest zagrożony karą śmierci; wzywa te państwa do niezwłocznego zniesienia karalności homoseksualizmu, uwolnienia osób uwięzionych na podstawie ich orientacji seksualnej lub tożsamości płciowej i rezygnacji z ich egzekucji; wzywa ESDZ do pełnego wykorzystania zestawu narzędzi LGBT w celu ochrony praw osób LGBTI; wzywa Radę do podjęcia działań na rzecz opracowania wiążących wytycznych w tej dziedzinie; wzywa ESDZ i państwa członkowskie do wsparcia obrońców praw człowieka osób LGBTI w krajach, w których są oni zagrożeni, oraz wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel i Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka do dalszego jasnego prezentowania zdecydowanego zaangażowania Unii Europejskiej na rzecz równości i niedyskryminacji na tle orientacji seksualnej, tożsamości płciowej i ekspresji płciowej na świecie, w tym poprzez inicjowanie i wspieranie inicjatyw w tej dziedzinie na szczeblu dwustronnym, międzynarodowym i na forum ONZ; ponawia swój apel do Komisji o przedstawienie planu działania na rzecz równości na tle orientacji seksualnej i tożsamości płciowej;

114.  wzywa państwa członkowskie UE do przyznawania azylu osobom uciekającym przed prześladowaniem w krajach, w których osoby LGBTI uznaje się za przestępców, na podstawie wyrażanych przez osoby ubiegające się uzasadnionych obaw przed prześladowaniem i opierając się na ich samookreślaniu się jako lesbijki, geje, osoby biseksualne, transpłciowe lub interseksualne;

115.  podkreśla, że zasada niedyskryminacji, w tym ze względu na płeć i orientację seksualną, jest nieodłącznym elementem partnerstwa AKP-UE;

116.  podkreśla ratyfikację przez UE Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych oraz przyjęcie Europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności 2010–2020, w szczególności w zakresie działania nr 8; potępia wszelkie formy dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność i apeluje do wszystkich państw o ratyfikowanie i wdrożenie Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych; zwraca uwagę, że UE również musi monitorować wdrażanie Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych na swoim terytorium; zachęca UE i państwa członkowskie do poparcia międzynarodowej Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych uchwalonej w 2006 r. na forum ONZ, i to zarówno w Unii Europejskiej, jak i poza jej granicami;

117.  potępia powtarzające się łamanie praw człowieka osób cierpiących z powodu dyskryminacji kastowej, w tym odmowy równości i dostępu do wymiaru sprawiedliwości, utrzymującej się segregacji oraz barier kastowych uniemożliwiających uzyskanie podstawowych praw człowieka; domaga się od Rady, ESDZ i Komisji podjęcia wspólnych działań w zakresie dyskryminacji kastowej, w tym komunikatów UE w dziedzinie praw człowieka, strategii ramowych i krajowych oraz rozmów, o ile to właściwe, oraz promowania projektu zasad i wytycznych ONZ w zakresie eliminacji dyskryminacji ze względu na pracę i pochodzenie jako ram rządzących eliminacją dyskryminacji kastowej, a także podjęcia działań mających na celu ich zatwierdzenie przez Radę Praw Człowieka ONZ;

118.  domaga się od wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel i Specjalnego Przedstawiciela ds. Praw Człowieka pełnego uznania dyskryminacji kastowej jako przekrojowego zagadnienia związanego z prawami człowieka i ubóstwem, mającego poważne konsekwencje, zwłaszcza dla kobiet;

119.  wyraża zadowolenie z faktu, że wytyczne dotyczące skrajnego ubóstwa i praw człowieka Rady Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych opierają się na współzależności i niepodzielności wszystkich praw człowieka oraz zasadach uczestnictwa i upodmiotowienia osób żyjących w skrajnym ubóstwie; zwraca uwagę na nierozłączność skrajnego ubóstwa i praw człowieka: z jednej strony osoby żyjące w skrajnym ubóstwie często pozbawiane są także przysługujących im praw człowieka – zarówno obywatelskich, politycznych, gospodarczych, jak i społecznych; z drugiej strony podejście do zwalczania skrajnego ubóstwa oparte na prawach człowieka ma zasadnicze znaczenie dla zrozumienia tej sytuacji i jej zaradzenia; zachęca Radę do wspierania tego podejścia w ramach Rady Gospodarczo-Społecznej ONZ;

120.  z zaniepokojeniem zauważa, że ludność tubylcza jest szczególnie zagrożona dyskryminacją oraz szczególnie narażona na zmiany i zaburzenia polityczne, gospodarcze, środowiskowe i związane z zatrudnieniem; zauważa, że większość jej przedstawicieli żyje poniżej progu ubóstwa oraz ma niewielki dostęp do reprezentacji, procesu podejmowania decyzji politycznych lub wymiaru sprawiedliwości, bądź jest ich całkowicie pozbawiona; wyraża szczególne zaniepokojenie rzekomą rozpowszechnioną praktyką wywłaszczania z gruntów, wymuszonego wysiedlenia oraz łamania praw człowieka spowodowanych konfliktami zbrojnymi;

121.  wzywa Komisję i Radę do propagowania terminu „uchodźca klimatyczny” jako oficjalnego i prawnie uznanego pojęcia (oznaczającego osobę zmuszoną do opuszczenia swojego domu i szukania schronienia za granicą z powodu zmiany klimatu), gdyż pojęcie to nie jest jeszcze uznawane w prawie międzynarodowym, ani w żadnym prawnie wiążącym porozumieniu międzynarodowym;

122.  podkreśla znaczenie prawa do obywatelstwa jako jednego z najbardziej podstawowych praw, gdyż w wielu państwach wyłącznie pełnoprawnym obywatelom przyznaje się możliwość pełnego korzystania z podstawowych praw człowieka i wykonywania ich, w tym praw związanych z bezpieczeństwem publicznym, dobrobytem i edukacją;

123.  podkreśla, że tradycyjne mniejszości narodowe mają szczególne potrzeby, które różnią się od potrzeb innych mniejszości, oraz że istnieje potrzeba zapewnienia równego traktowania tych mniejszości pod względem edukacji, opieki zdrowotnej, usług socjalnych i innych usług publicznych, a także propagowania we wszystkich dziedzinach życia gospodarczego, społecznego, politycznej i kulturalnego pełnej i rzeczywistej równości osób należących do mniejszości narodowych i osób należących do większości;

Kobiety i dzieci w sytuacji konfliktów zbrojnych

124.  docenia uwagę skupioną na wyzwaniu związanym z wdrożeniem rezolucji dotyczących kobiet, pokoju i kwestii bezpieczeństwa w polityce UE, czego dowodem jest sprawozdanie w sprawie wskaźników UE dotyczących kompleksowego podejścia do wdrażania przez UE rezolucji 1325 i 1820 Rady Bezpieczeństwa ONZ, przyjęte przez Radę UE w dniu 13 maja 2011 r.; z zadowoleniem przyjmuje działania polityczne podjęte przez UE na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ w celu zapewnienia przedłużenia mandatu specjalnego przedstawiciela Sekretarza Generalnego ONZ ds. dzieci i konfliktów zbrojnych; podziela pogląd wyrażony w konkluzjach Rady z dnia 1 grudnia 2011 r. w sprawie wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony, że stałe i systematyczne poświęcanie uwagi aspektom związanym z prawami człowieka, zagadnieniami płci i dzieci poszkodowanych konfliktami zbrojnymi powinny być głównym zagadnieniem na wszystkich etapach misji WPBiO;

125.  uważa, że aby zapewnić rzeczywisty udział kobiet, które obecnie nie są wystarczająco reprezentowane ani w organizacjach politycznych, ani w organizacjach społeczeństwa obywatelskiego, ważne jest zaplanowanie szkoleń i wsparcia zarówno dla personelu europejskiego zajmującego się kwestiami płci, jak i dla kobiet w terenie, tak aby umożliwić im czynny wkład w procesy pokojowe oraz w mechanizmy rozwiązywania konfliktów;

126.  dostrzega, że konkretny postęp w zakresie poprawy sytuacji kobiet i dzieci w sytuacjach konfliktów zbrojnych jest często uzależniony od osiągnięcia jasnych i jednolitych mechanizmów odpowiedzialności w siłach wojskowych i bezpieczeństwa znajdujących się pod kontrolą cywilną; z tego względu wzywa właściwe instytucje UE do znalezienia i wdrożenia skuteczniejszych metod realizacji reformy sektora bezpieczeństwa w krajach objętych konfliktem i po jego zakończeniu, ze zdecydowanym naciskiem na prawa kobiet i dzieci oraz kwestie związane z włączeniem i upodmiotowieniem w tym kontekście; wzywa ESDZ i Komisję do uwzględnienia tego aspektu w programowaniu i stosowaniu instrumentów wsparcia zewnętrznego dotyczących reformy sektora bezpieczeństwa, w tym do uwzględnienia znaczenia wzmocnienia pozycji kobiet w rekonstrukcji po konflikcie;

127.  apeluje o rozbrojenie, rehabilitację i reintegrację nieletnich żołnierzy, gdyż jest to główny element unijnych strategii politycznych mających na celu wzmocnienie praw człowieka, ochrony dzieci oraz zastąpienie przemocy mechanizmami rozwiązywania konfliktów politycznych;

128.  wyraża głębokie zaniepokojenie sytuacją w afrykańskim regionie Wielkich Jezior, gdzie gwałty są bronią wojenną wykorzystywaną do eliminacji całych grup populacji;

Prawa kobiet

129.  wzywa UE do wzmocnienia jej działań na rzecz zaprzestania praktyki okaleczania żeńskich narządów płciowych, wczesnych i wymuszonych małżeństw, zabójstw honorowych oraz przymusowych aborcji selektywnych w zależności od płci płodu; nalega, by ta polityka stała się zasadniczym elementem podejścia UE do współpracy na rzecz rozwoju; zwraca uwagę na znaczenie odpowiedniego dostępu do środków medycznych oraz informacji i kształcenia w zakresie zdrowia oraz praw seksualnych i reprodukcyjnych dla dobrobytu kobiet i dziewcząt we wszystkich krajach;

130.  zwraca uwagę, że nadal poświęca się niedostateczną uwagę naruszeniom praw seksualnych i reprodukcyjnych, które osłabiają wysiłki mające na celu wypełnienie zobowiązań wynikających z kairskiego programu działania, przyjętego w 1994 r. na Międzynarodowej Konferencji Narodów Zjednoczonych na rzecz Ludności i Rozwoju, a także uwzględnianiu dyskryminacji, w tym dyskryminacji ze względu na płeć, oraz nierówności, w ramach strategii na rzecz ludności i rozwoju; podkreśla, że postępy związane ze zdrowiem reprodukcyjnym w niektórych sytuacjach są ograniczane przez naruszenia takie jak małżeństwa dzieci, wczesne i wymuszone małżeństwa oraz nieegzekwowanie prawnie ustalonego minimalnego wieku małżeńskiego, represyjne praktyki takie jak przymusowa sterylizacja lub okaleczanie żeńskich narządów płciowych, a także odmawianie kobietom i dziewczynkom prawa do autonomicznego podejmowania decyzji dotyczących ich zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego w sposób wolny od dyskryminacji, przymusu i przemocy; wzywa UE do włączenia kairskiego programu działania do swojej polityki rozwojowej i polityki w dziedzinie praw człowieka, a także do propagowania równości płci oraz praw kobiet i dzieci, w tym zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz powiązanych praw;

131.  wzywa UE i jej państwa członkowskie do dopilnowania, aby proces operacyjnego przeglądu kairskiego programu działania +20 doprowadził do całościowego przeglądu wszystkich aspektów związanych z pełnym korzystaniem z praw seksualnych i reprodukcyjnych, tak aby potwierdził on zdecydowane i postępowe podejście do powszechnych praw seksualnych i reprodukcyjnych zgodnie z międzynarodowymi normami w zakresie praw człowieka oraz aby zwiększył odpowiedzialność rządów w dziedzinie realizacji uzgodnionych celów; w szczególności wzywa UE i jej państwa członkowskie do dopilnowania, aby proces przeglądu był prowadzony w sposób uczestniczący oraz by zapewniał różnym zainteresowanym stronom, w tym społeczeństwu obywatelskiemu i kobietom, młodzieży i młodym ludziom, możliwość konstruktywnego uczestnictwa; przypomina, że ramy tego rodzaju przeglądu muszą opierać się na prawach człowieka oraz w szczególny sposób koncentrować się na prawach seksualnych i reprodukcyjnych;

132.  przypomina o rezolucji nr 11/8 Rady Praw Człowieka ONZ dotyczącej zapobiegania umieralności i zachorowalności matek i praw człowieka, w której stwierdza się, że zapobieganie umieralności i zachorowalności matek wymaga skutecznego promowania i ochrony praw człowieka kobiet i dziewcząt, a w szczególności ich praw do życia, edukacji, informacji i opieki zdrowotnej; podkreśla, że UE musi zatem odgrywać istotną rolę w dążeniach do ograniczenia komplikacji występujących przed, podczas i w następstwie ciąży i porodu, którym można zapobiec;

133.  wzywa UE do ścisłej dwustronnej współpracy z Jednostką Narodów Zjednoczonych ds. Równości Płci i Uwłasnowolnienia Kobiet, a także do współpracy na szczeblu międzynarodowym, regionalnym i krajowym w celu wzmocnienia praw kobiet; w szczególności podkreśla potrzebę nie tylko promowania edukacji zdrowotnej i odpowiednich programów poświęconych zdrowiu seksualnemu i reprodukcyjnemu oraz prawom seksualnym i reprodukcyjnym, które to programy odgrywają znaczącą rolę w polityce rozwojowej UE wobec państw trzecich i polityce UE w dziedzinie praw człowieka, lecz także dopilnowania, aby kobiety miały sprawiedliwy dostęp do publicznych systemów opieki zdrowotnej oraz odpowiedniej opieki ginekologicznej i położniczej zdefiniowanej przez Światową Organizację Zdrowia;

134.  wzywa Komisję i ESDZ do zwrócenia szczególnej uwagi na zwalczanie okaleczania żeńskich narządów płciowych jako element ogólnej strategii przeciwdziałania przemocy wobec kobiet, w tym na opracowanie, zgodnie zasadą należytej staranności, planu działania UE w zakresie zwalczania zjawiska okaleczania żeńskich narządów płciowych; zachęca ESDZ i państwa członkowskie do dalszego poruszania problemu okaleczania żeńskich narządów płciowych w ich rozmowach politycznych i dialogu na temat polityki z krajami partnerskimi, w których nadal stosuje się tę praktykę, oraz do zapraszania do udziału w tych rozmowach obrońców praw człowieka już działających na rzecz zaprzestania tej praktyki, oraz dziewczęta i kobiety bezpośrednio poszkodowane w związku z tą praktyką, przywódców społeczności, przywódców religijnych, nauczycieli, pracowników służby zdrowia oraz funkcjonariuszy rządowymi na szczeblu zarówno lokalnym, jak i krajowym; podkreśla konieczność opracowania przez ESDZ konkretnego zestawu środków dotyczącego problemu okaleczania żeńskich narządów płciowych, w ramach działań ESDZ służących realizacji strategicznych ram UE dotyczących praw człowieka i demokracji;

135.  podkreśla, że postępy związane ze zdrowiem reprodukcyjnym w niektórych sytuacjach są ograniczane przez naruszenia takie jak małżeństwa dzieci, wczesne i wymuszone małżeństwa oraz nieegzekwowanie prawnie ustalonego minimalnego wieku małżeńskiego, represyjne praktyki takie jak przymusowa sterylizacja lub okaleczanie żeńskich narządów płciowych;

136.  z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie wielu państw członkowskich na rzecz przeciwdziałania przemocy wobec kobiet, przemocy domowej i okaleczania żeńskich narządów płciowych, w szczególności ich aspekty transgraniczne; przypomina o potrzebie zapewnienia spójności wewnętrznej i zewnętrznej polityki UE w tym zakresie oraz wzywa Komisję do uznania rezygnacji z przemocy wobec kobiet i dziewcząt oraz kobietobójstwa za priorytet poprzez przekazanie odpowiednich środków finansowych na wsparcie ukierunkowanych i innowacyjnych programów zarówno w UE, jak i w państwach trzecich; zachęca UE i jej państwa członkowskie do podpisania i ratyfikowania Konwencji Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej;

137.  z zadowoleniem odnosi się do przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/36/UE z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie zapobiegania handlowi ludźmi i zwalczania tego procederu oraz ochrony ofiar(14), oraz opracowania przez Komisję nowej strategii pt. „Strategia UE na rzecz wyeliminowania handlu ludźmi na lata 2012–2016”, a także przypomina, że handel ludźmi jest złożonym zjawiskiem transnarodowym, którego źródło tkwi w bezsilności w obliczu ubóstwa, braku kultury demokratycznej, nierówności płci i przemocy wobec kobiet, jak również podkreśla, że należy położyć większy nacisk na problematykę płci w dialogu prowadzonym na ten temat z państwami trzecimi, oraz zachęca państwa członkowskie, które nie ratyfikowały jeszcze protokołu o handlu ludźmi Organizacji Narodów Zjednoczonych, tzw. protokołu z Palermo, i Konwencji Rady Europy w sprawie działań przeciwko handlowi ludźmi, do uczynienia tego w jak najkrótszym terminie;

138.  kładzie nacisk na zasadniczą rolę, jaką kobiety odgrywają w życiu politycznym południowych sąsiadów Unii Europejskiej; wyraża zadowolenie z wyników wyborów, które przyniosły znaczny wzrost liczby kobiet w kręgach politycznych;

139.  wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie do propagowania w szczególności ratyfikacji i wprowadzania w życie przez państwa członkowskie Unii Afrykańskiej protokołu Unii Afrykańskiej w sprawie praw kobiet w Afryce;

Prawa dziecka

140.  przypomina o konkretnym zobowiązaniu podjętym w Traktacie z Lizbony, dotyczącym skupienia się w polityce zewnętrznej UE na prawach dzieci; zwraca uwagę, że nieomal powszechne przyjęcie Konwencji ONZ o prawach dziecka zapewnia szczególnie solidną międzynarodową podstawę prawną do realizacji postępowej polityki w tej dziedzinie; zaleca uwzględnienie praw dzieci we wszystkich politykach i działaniach UE; w związku z tym wzywa państwa, które jeszcze nie ratyfikowały tej Konwencji, do uczynienia tego w jak najkrótszym terminie, a także do jak najszybszego wprowadzenia w życie Konwencji i jej protokołów fakultatywnych;

141.  zwraca uwagę na występujący w kilku państwach Afryki subsaharyjskiej poważny problem, polegający na oskarżaniu dzieci o uprawianie czarów, powodujący poważne konsekwencje, począwszy od wykluczenia społecznego po dzieciobójstwo, oraz na rytualne mordowanie dzieci jako formę ofiary; zauważa, że obowiązkiem państwa jest ochrona dzieci przed wszystkimi formami przemocy i maltretowaniem, i z tego względu wzywa wysoką przedstawiciel/wiceprzewodniczącą, Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka, Komisję i ESDZ do zwrócenia szczególnej uwagi na ochronę dzieci przed wszystkimi formami przemocy oraz na los tych dzieci w prowadzonych z rządami przedmiotowych państw rozmowach dotyczących praw człowieka oraz w procesie programowania zewnętrznych instrumentów finansowych;

142.  wzywa ESDZ i Komisję do dopilnowania, w ramach polityki zewnętrznej UE, ochrony praw dzieci w postępowaniach karnych poprzez określenie konieczności ich szczególnej ochronny, uznając narażenie dzieci na wtórną lub ponowną wiktymizację, a także do przyznania pierwszeństwa najlepszemu interesowi dziecka, o czym jest mowa w dyrektywie 2012/29/UE w sprawie norm minimalnych w zakresie praw ofiar;

143.  z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji „Agenda UE na rzecz praw dziecka”, łączący cele polityki zarówno wewnętrznej, jak i zewnętrznej w ramach jednego dokumentu politycznego; przypomina o zobowiązaniu wysokiej przedstawiciel/wiceprzewodniczącej zawartym w komunikacie Komisji zatytułowanym „Prawa człowieka i demokracja w centrum działań zewnętrznych UE” do skupienia się na prawach dzieci jako jednym z trzech priorytetów objętych kampanią; podkreśla jednak znaczenie przełożenia tych zobowiązań na działania budżetowe oraz znaczenie monitorowania ich skutecznej realizacji;

144.  wzywa do spójnego włączania praw dziecka do krajowych strategii UE dotyczących praw człowieka zgodnie ze zobowiązaniem wynikającym z Traktatu z Lizbony; popiera plany osiągnięcia dalszego postępu w opracowywaniu opartego na prawach podejścia do współpracy na rzecz rozwoju, jak określono w planie działania UE na rzecz strategii praw człowieka; podkreśla potrzebę pilnego podjęcia takich działań w odniesieniu do praw dzieci, tak aby zapewnić długofalowy zrównoważony postęp; ponownie oświadcza, że w niektórych krajach szczególnie narażone są dziewczęta;

145.  podkreśla potrzebę zwalczania wszelkich form przymusowej pracy dzieci, wykorzystywania dzieci i handlu dziećmi; apeluje o lepsze wdrażanie istniejących przepisów krajowych i międzynarodowych, które pogłębiają świadomość na temat wykorzystywania dzieci na rynku pracy; podkreśla, że dzieci i młodzież powinny wykonywać tylko taką pracę, która nie wpływa na ich zdrowie i rozwój osobisty, ani nie koliduje z ich kształceniem;

Wolność myśli, sumienia, religii i wyznania

146.  podkreśla, że prawo do wolności myśli, sumienia, religii lub przekonań jest podstawowym prawem człowieka(15), obejmującym prawo do wiary lub niewiary oraz wolność praktykowania przekonań teistycznych, nieteistycznych lub ateistycznych prywatnie lub publicznie, indywidualnie lub wspólnie z innymi; podkreśla, że korzystanie z tego prawa ma podstawowe znaczenie dla rozwoju pluralistycznych i demokratycznych społeczeństw; apeluje do UE o systematyczną obronę powszechnego prawa do wolności religii lub przekonań, zgodnie z konwencjami ONZ w dziedzinie praw człowieka, w ramach dialogów politycznych z państwami trzecimi;

147.  potępia wszelkie formy nietolerancji, dyskryminacji lub przemocy ze względu na religię lub przekonania, niezależnie od tego, gdzie i wobec kogo one występują oraz czy wymierzone są w osoby wierzące, apostatów, czy niewierzących; jest głęboko zaniepokojony rosnącą w wielu krajach liczbą takich aktów, dokonywanych przeciwko przedstawicielom mniejszości religijnych oraz tym, którzy reprezentując tradycje religine większości, nieśmiało promują pluralizm i różnorodność społeczną w oparciu o wzajemny szacunek między ludźmi; wyraża zaniepokojenie bezkarnością tego rodzaju naruszeń, stronniczością policji i systemów sądowych, jeśli chodzi o zajmowanie się tego rodzaju sprawami, oraz brakiem odpowiednich systemów odszkodowania na rzecz ofiar w wielu państwach na świecie; zauważa, że wydarzenia arabskiej wiosny, które miały przyczynić się do transformacji prodemokratycznej, w wielu przypadkach paradoksalnie równocześnie doprowadziły do pogorszenia sytuacji mniejszości religijnych pod kątem poszanowania ich wolności i praw; w związku z tym surowo potępia wszelkie akty przemocy wobec chrześcijan, żydów, muzułmanów i innych społeczności religijnych; uznaje rosnącą potrzebę transformacji konfliktów i podejmowania działań pojednawczych w wielu państwach, w tym nawiązania dialogu międzywyznaniowego na różnych szczeblach; apeluje do UE i wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel, Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka, Komisji i ESDZ o zajęcie się dyskryminacyjnymi i podburzającymi treściami zawartymi np. w materiałach medialnych oraz przeszkodami utrudniającymi swobodne praktykowanie wiary w ramach prowadzonego przez UE dialogu z państwami trzecimi w dziedzinie praw człowieka; uważa, że w państwach trzecich, w których łamane są przysługujące mniejszościom religijnym prawa, tego rodzaju problemów nie da się rozwiązać poprzez izolowanie mniejszości od otaczających je społeczności, a tym samym tworzenie „równoległych społeczności” z myślą o zapewnieniu im ochrony;

148.  jest szczególnie zaniepokojony sytuacją w Chinach, gdzie jednostki praktykujące swoją religię poza oficjalnie uznanymi kanałami, w tym chrześcijanie, muzułmanie, buddyści i członkowie Falun Gong, regularnie spotykają się z prześladowaniem; wzywa władze chińskie do zaprzestania prowadzenia kampanii ukierunkowanej na złe traktowanie i prześladowanie członków Falun Gong, którzy odbywają długie kary więzienia za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności religii lub przekonań, oraz którzy są poddawani reedukacji przez pracę, mającej na celu zmuszenie ich do zrzeczenia się swoich duchowych przekonań, mimo tego, że Chiny ratyfikowały Konwencję ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania; wzywa Chiny do jak najszybszego ratyfikowania Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, zgodnie z podjętym zobowiązaniem; wzywa władze chińskie do zawieszenia, a następnie zmiany, w ramach procesu faktycznych konsultacji z Tybetańczykami, polityki, która w skrajnie negatywny sposób wpływa na tybetański buddyzm, kulturę i tradycję; jest głęboko zaniepokojony sytuacją w zakresie wolności religii na Kubie, a zwłaszcza nasilającymi się prześladowaniami liderów i wyznawców kościoła katolickiego i protestanckiego;

149.  podkreśla, że międzynarodowe prawo w dziedzinie praw człowieka uznaje wolność myśli, sumienia, religii, przekonań i przynależności politycznej niezależnie od statusu rejestracji, zatem rejestracja nie powinna być warunkiem wstępnym do praktykowania religii lub korzystania z prawa do przynależności politycznej; zwraca z zaniepokojeniem uwagę, że w Chinach wszystkie osoby chcące praktykować religię, w tym pięć oficjalnych religii – buddyzm, taoizm, islam, katolicyzm i protestantyzm – są zobowiązane do rejestracji w administracji rządowej oraz do działania w ramach kontrolowanych przez rząd rad zarządzających, co jest sprzeczne z ich autonomią religijną i ogranicza ich działania; ponadto z zaniepokojeniem zauważa, że niezarejestrowane grupy religijne, w tym kościoły domowe i członkowie Falun Gong, doświadczają różnych form złego traktowania, które ograniczają ich działania i zgromadzenia, w tym doświadczają konfiskaty mienia, a nawet zatrzymań i pozbawienia wolności;

150.  z zadowoleniem przyjmuje włączenie wolności religii lub przekonań do szkolenia przewidzianego dla personelu UE; zdecydowanie ponawia swój apel dotyczący potrzeby opracowania ambitnego zestawu narzędzi służących wspieraniu prawa do wolności religii lub przekonań jako elementu polityki zewnętrznej UE; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie UE dotyczące opracowania wytycznych w zakresie wolności religii lub przekonań, zgodnie z sekcją nr 23 planu działania UE na rzecz praw człowieka i demokracji; zauważa, że wytyczne te powinny być spójne z krajowymi strategiami UE dotyczącymi praw człowieka i że powinny zawierać listę kontrolną obejmującą niezbędne swobody związane z prawem do wolności religii lub przekonań, pozwalająca na dokonanie oceny sytuacji w danym kraju, a także metodyką umożliwiającą stwierdzenie naruszania wolności religii lub przekonań; podkreśla konieczność włączenia Parlamentu i organizacji społeczeństwa obywatelskiego w opracowywanie tych wytycznych; zachęca UE do zapewnienia spójności pomiędzy nowymi wytycznymi i priorytetami wymienionymi w krajowych strategiach UE dotyczących praw człowieka; podkreśla znaczenie włączenia wolności religii lub przekonań do unijnej polityki rozwoju oraz do innych strategii polityki zewnętrznej;

151.  wzywa UE do aktywnego reagowania na coraz częstsze stosowanie przepisów dotyczących apostazji, bluźnierstwa i zakazywania nawracania oraz na rolę, jaką odgrywają one we wzroście nietolerancji i dyskryminacji religijnej; podkreśla, że prawo międzynarodowe obejmuje prawo do posiadania, przyjęcia lub zmiany religii lub przekonań; wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel oraz instytucje UE do podjęcia działań przeciwko niedopuszczalnym praktykom, wywierając nacisk na państwa trzecie, a zwłaszcza te będące partnerami UE państwa trzecie, w których wciąż stosowane są tego rodzaju praktyki, tak aby dopilnować, że położą one kres tym praktykom; zachęca UE do wystąpienia przeciwko stosowaniu wspomnianych przepisów przez rządy oraz do wspierania przysługującego każdej jednostce prawa do zmiany religii, zwłaszcza w krajach, w których apostazja podlega karze śmierci;

152.  podkreśla znaczenie ochrony wolności myśli, sumienia religii i przekonań, w tym ateizmu i innych form niewiary, zgodnie z międzynarodowymi konwencjami dotyczącymi praw człowieka oraz nalega, by tego rodzaju wolności nie były osłabiane przez stosowanie przepisów dotyczących bluźnierstwa, których celem jest ciemiężenie i prześladowanie osób wyznających inną religię lub mających inne przekonania; podkreśla, że przepisy dotyczące bluźnierstwa często są promowane pod pretekstem zmniejszenia napięć społecznych, a w rzeczywistości jedynie przyczyniają się on do nasilenia tych napięć oraz wzrostu nietolerancji, w szczególności wobec mniejszości religijnych; w tym kontekście przypomina, że w wielu krajach nadal powszechną praktyką jest delegalizacja, konfiskata i niszczenie zarówno miejsc modlitwy, jak i publikacji religijnych, a także zakaz kształcenia duchownych; wzywa instytucje UE do przeciwdziałania tego rodzaju naruszeniom w ramach swoich kontaktów z właściwymi rządami; apeluje o przyjęcie stanowczego stanowiska w sprawie wykorzystywania przepisów dotyczących bluźnierstwa w celu prześladowania członków mniejszości religijnych;

153.  podkreśla znaczenie włączenia wolności religii lub przekonań do unijnej polityki rozwoju, polityki zapobiegania konfliktom oraz polityki antyterrorystycznej; z zadowoleniem przyjmuje wszystkie wysiłki podejmowane w ramach dialogu międzykulturowego i międzywyznaniowego oraz współpracy na różnych szczeblach, z udziałem przywódców społeczności, kobiet, młodzieży i przedstawicieli mniejszości etnicznych, w celu sprzyjania spójności społecznej oraz rozwojowi pokojowych społeczeństw; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie UE do prezentowania i promowania prawa do wolności religii lub przekonań na forach międzynarodowych i regionalnych, w tym na forum ONZ, OBWE i Rady Europy, oraz w ramach innych mechanizmów regionalnych; apeluje o prowadzenie konstruktywnego dialogu z Organizacją Wspólnoty Islamskiej (OWI) na temat odejścia od terminologii związanej ze zwalczaniem zniesławiania religii; zachęca UE do dalszego przedkładania swojej corocznej rezolucji dotyczącej wolności religii lub przekonań podczas Zgromadzenia Ogólnego ONZ;

154.  z zadowoleniem przyjmuje wspólne oświadczenie wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel, sekretarza generalnego OWI, sekretarza generalnego Ligi Państw Arabskich oraz komisarza Unii Afrykańskiej ds. pokoju i bezpieczeństwa z dnia 20 września 2012 r., w którym potwierdzone zostało poszanowanie wszystkich religii oraz zasadnicze znaczenie wolności religii i tolerancji, przy jednoczesnym uznaniu w pełni znaczenia wolności wypowiedzi; potępia namawianie do nienawiści religijnej i przemocy oraz wyraża głębokie ubolewanie z powodu ofiar w ludziach, do których doszło podczas ostatnich ataków na misje dyplomatyczne; składa kondolencje rodzinom ofiar;

155.   zwraca uwagę, że wolność religii lub przekonań jest powiązana z kwestiami dotyczącymi uznawania, równego obywatelstwa i korzystania z praw na równych zasadach w danym społeczeństwie; zachęca UE do podejmowania działań na rzecz równości i równego obywatelstwa jako kwestii mającej priorytetowe znaczenie dla przedstawicieli zmarginalizowanych lub dyskryminowanych grup społecznych; ponadto podkreśla znaczenie wsparcia inicjatyw oraz umożliwienia finansowania podejmowanych przez społeczeństwo obywatelskie i obrońców praw człowieka wysiłków mających na celu zwalczanie dyskryminacji, nietolerancji i przemocy ze względu na religię lub przekonania;

156.  wzywa ESDZ do wypracowania stałego potencjału w ramach swojej struktury, umożliwiającego monitorowanie i analizowanie roli religii lub przekonań we współczesnych społeczeństwach i w ramach stosunków międzynarodowych, oraz do włączenia zagadnienia wolności religii lub przekonań w działania wszystkich dyrekcji i jednostek geograficznych i tematycznych; zachęca ESDZ do przedkładania Parlamentowi rocznych sprawozdań dotyczących postępu w odniesieniu do wolności religii lub przekonań na świecie;

157.  podkreśla znaczenie wsparcia inicjatyw oraz umożliwienia finansowania podejmowanych przez społeczeństwo obywatelskie i obrońców praw człowieka wysiłków mających na celu zwalczanie dyskryminacji, nietolerancji i przemocy ze względu na religię lub przekonania; uważa, że w ramach krajowych programów wsparcia EIDHR należy zwrócić szczególną uwagę na finansowanie ochrony i promowania wolności religii lub przekonań w krajach, w których zgodnie ze strategią UE na rzecz tych krajów wspomniane prawo uznaje się za kwestię priorytetową;

o
o   o

158.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Specjalnemu Przedstawicielowi UE ds. Praw Człowieka, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz krajów kandydujących, Organizacji Narodów Zjednoczonych, Radzie Europy, a także rządom państw i terytoriów wymienionych w niniejszej rezolucji.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0126.
(2) Dz.U. C 351 E z 2.12.2011, s. 454.
(3) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0507.
(4) Dz.U. C 161 E z 31.5.2011, s. 78.
(5) http://www.icc-cpi.int/NR/rdonlyres/18B88265-BC63-4DFF-BE56-903F2062B797/0/RC9ENGFRASPA.pdf
(6) Dz.U. L 76 z 22.3.2011, s. 56.
(7) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0576.
(8) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0113.
(9) Dz.U. C 291E z 4.10.2011, s. 171.
(10) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0018.
(11) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0309.
(12) Dz.U. C 99 E z 3.4.2012, s. 87.
(13) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0126.
(14) Dz.U. L 101 z 15.4.2011, s. 1.
(15) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie sytuacji chrześcijan w kontekście wolności wyznania, Dz.U. C 136E z 11.5.2012, s. 53.


Strategia UE w zakresie praw człowieka
PDF 426kWORD 150k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie przeglądu strategii UE w zakresie praw człowieka (2012/2062(INI))
P7_TA(2012)0504A7-0378/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 2, 3, 6, 8, 21, 33 oraz 36 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

–  uwzględniając wspólny komunikat wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2011 r. pt. „Prawa człowieka i demokracja w centrum działań zewnętrznych UE – dążenie do bardziej skutecznego podejścia” (COM(2011)0886),

–  uwzględniając komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego z dnia 8 maja 2001 r. pt. „Rola Unii Europejskiej we wspieraniu praw człowieka i demokratyzacji w państwach trzecich” (COM(2001)0252),

–  uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 20 kwietnia 2010 r. pt. „Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości dla europejskich obywateli. Plan działań służący realizacji programu sztokholmskiego” (COM(2010)0171),

–  uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 25 października 2011 r. pt. „Odnowiona strategia UE na lata 2011–2014 dotycząca społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw” (COM(2011)0681),

–  uwzględniając strategiczne ramy UE dotyczące praw człowieka i demokracji oraz plan działań UE na rzecz praw człowieka i demokracji przyjęty na 3179. posiedzeniu Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 25 czerwca 2012 r.,

–  uwzględniając wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 kwietnia 2012 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka na świecie oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie, w tym wpływu na strategiczną politykę UE w dziedzinie praw człowieka(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 lutego 2006 r. w sprawie klauzuli dotyczącej poszanowania praw człowieka i demokracji w umowach zawieranych przez Unię Europejską(2),

–  uwzględniając rezolucję z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie polityk zewnętrznych UE na rzecz demokratyzacji(3),

–  uwzględniając swoje zalecenie dla Rady z dnia 2 lutego 2012 r. w sprawie spójnej polityki wobec reżimów, wobec których UE stosuje środki ograniczające w sytuacji, gdy ich przywódcy działają na rzecz osobistych i handlowych interesów w granicach UE(4),

–  uwzględniając wytyczne UE w sprawie praw człowieka,

–  uwzględniając europejską Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz trwające negocjacje dotyczące przystąpienia UE do tej konwencji,

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając swoje zalecenie dla Rady z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka(5),

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych w sprawie Europejskiej Fundacji na rzecz Demokracji(6) przyjęte w dniu 1 grudnia 2011 r. na jej 3130. posiedzeniu oraz deklarację w sprawie ustanowienia Europejskiej Fundacji na rzecz Demokracji(7) przyjętą na forum Coreper-u w dniu 15 grudnia 2011 r.,

–  uwzględniając zalecenie z dnia 29 marca 2012 r. dla Rady w sprawie warunków ewentualnego utworzenia Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji (EED)(8),

–  uwzględniając niedawne utworzenie Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji (EED),

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Rozwoju (A7-0378/2012),

A.  mając na uwadze, że UE opiera się na zasadzie poszanowania praw człowieka i posiada określony w traktatach prawny obowiązek umieszczania praw człowieka w centrum wszystkich polityk UE i państw członkowskich, a także w centrum wszystkich umów zawieranych z państwami trzecimi; mając na uwadze, że dialogom prowadzonym między UE, państwami członkowskimi i państwami trzecimi muszą towarzyszyć konkretne działania mające na celu zapewnienie, że prawa człowieka pozostaną w centrum tych polityk;

B.  mając na uwadze, że UE opracowała szeroki zestaw instrumentów służących jako ramy polityczne na rzecz wspierania realizacji tego obowiązku, w tym wytyczne w sprawie praw człowieka, globalny instrument finansowy dotyczący praw człowieka i demokracji (Europejski Instrument na rzecz Demokracji i Praw Człowieka (EIDHR)), wymóg mający zastosowanie do wszystkich zewnętrznych instrumentów finansowych, takich jak instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (DCI), Instrument na rzecz Stabilności (IfS), Europejski Instrument Sąsiedztwa (ENI), Instrument Pomocy Przedakcesyjnej (IPA) oraz Instrument Partnerstwa (PI) dotyczący promowania praw człowieka i demokracji w ramach oddziaływania tych instrumentów, ustanowienie Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji (EED) oraz mianowanie specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka, konkluzje i deklaracje Rady, oświadczenia wysokiej przedstawiciel, działania UE, sankcje UE stosowane w przypadkach poważnych naruszeń praw człowieka, a w ostatnim czasie krajowe strategie dotyczące praw człowieka;

C.  mając na uwadze, że zgodnie ze zmiennym charakterem stosunków umownych pomiędzy UE i państwami trzecimi UE ustanowiła liczne zróżnicowane narzędzia − takie jak europejska polityka sąsiedztwa (EPS), umowa z Kotonu oraz dialogi i konsultacje z państwami trzecimi dotyczące praw człowieka − w celu promowania praw człowieka i demokracji oraz poprawy współpracy w ramach instytucji międzynarodowych w kontekście dyskusji poświęconych kwestiom będącym przedmiotem wspólnego zainteresowania; mając na uwadze, że EPS służy do monitorowania realizacji uzgodnionych zobowiązań oraz że umowa z Kotonu umożliwia prowadzenie konsultacji w przypadku naruszeń praw człowieka; mając na uwadze, że rola UE we wspieraniu i obserwowaniu procesów wyborczych wywiera również faktyczny wpływ na promowanie praw człowieka i demokracji oraz na wzmocnienie praworządności;

D.  mając na uwadze, że skumulowane skutki tych polityk doprowadziły do przyjęcia podejścia fragmentarycznego, przez co zasada spójności i integralności różnych obszarów działań zewnętrznych UE oraz tych i innych polityk nie była należycie przestrzegana; mając na uwadze, że w konsekwencji rozmaite instrumenty stały się niezależnymi elementami i nie służą one ani realizacji prawnego obowiązku monitorowania procesu realizacji klauzul dotyczących praw człowieka, ani realizacji celu związanej z nimi polityki, w związku z czym istnieje potrzeba harmonizacji oraz stworzenia synergii między tymi instrumentami;

E.  mając na uwadze, że kilka czynników uniemożliwia skuteczną realizację polityki UE w dziedzinie praw człowieka i demokracji oraz że we wspólnym komunikacie z grudnia 2011 r. nieskutecznie uwzględnione zostały czynniki takie jak brak zintegrowanego podejścia opartego na powiązaniach między wszystkimi instrumentami zewnętrznymi UE i odpowiedniego uwzględnienia krajowych celów priorytetowych, brak polityki porównawczej w zakresie wszystkich instrumentów (w tym polityk i strategii geograficznych), która umożliwiałyby badanie i monitorowanie kwestii poszanowania praw człowieka, zasad demokratycznych opartych na wyraźnych, przejrzystych, mierzalnych, osiągalnych i ograniczonych w czasie wskaźnikach oraz słabość dialogu dotyczącego praw człowieka, który powinien być wpisany w szerszy polityczny dialog na najwyższym szczeblu;

F.  mając na uwadze, że wydarzenia „Arabskiej Wiosny ” oraz doświadczenie zdobyte w związku z krajami objętymi Partnerstwem Wschodnim zarówno w okresie przejściowym, jak i w okresie go poprzedzającym, wykazały potrzebę przekształcenia europejskiej polityki sąsiedztwa w celu nadania większej wagi dialogowi z m.in. organizacjami pozarządowymi, obrońcami praw człowieka, związkami zawodowymi, mediami, uniwersytetami, demokratycznymi partiami politycznymi i innymi podmiotami społeczeństwa obywatelskiego oraz w celu ochrony podstawowych wolności, które są niezbędne dla procesów demokratyzacji oraz procesów przejściowych; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje ustanowienie Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji (EED) jako wymiernej odpowiedzi UE na wyzwania demokratyzacji, ukierunkowanego pierwotnie, choć nie jedynie, na kraje sąsiadujące z UE;

G.  mając na uwadze, że celem tej odnowionej polityki powinno być dalsze angażowanie krajów partnerskich we wprowadzanie głębszych reform demokratycznych i poszanowanie praw podstawowych, a w szczególności zasadniczych praw podstawowych takich jak wolność wypowiedzi, wolność sumienia, wolność religii lub przekonań, wolność zgromadzeń i wolność zrzeszania się, w oparciu o podejście „więcej za więcej” oraz wzajemną odpowiedzialność krajów partnerskich, UE i jej państw członkowskich;

H.  mając na uwadze, że w ramach procesu przeglądu Rada zracjonalizowała i przeformułowała politykę UE w dziedzinie praw człowieka i demokracji w kontekście jej działań zewnętrznych; mając na uwadze, że to przedefiniowanie zawarte jest w strategicznych ramach UE dotyczących praw człowieka i demokracji, które przyjęła Rada do Spraw Zagranicznych w dniu 25 czerwca 2012 r. i które zostały uzupełnione w ramach planu działań, w którym w sposób jasny określono szczegółowe cele, oś czasu, etapy działań oraz podział obowiązków; mając na uwadze, że Rada mianowała specjalnego przedstawiciela ds. praw człowieka w celu zwiększenia widoczności, skuteczności i spójności polityki UE w dziedzinie praw człowieka oraz w celu przyczynienia się do realizacji jej celów poprzez ocenę instrumentów obecnie stosowanych w dziedzinie praw człowieka, konsultacje z różnymi partnerami i instytucjami działającymi na tym obszarze oraz poprzez skoncentrowanie się na istotnych kwestiach, które wymagają podjęcia natychmiastowych działań;

I.  mając na uwadze, że obecny kryzys gospodarczy, jego zauważalny wpływ na możliwości realizacji europejskiego projektu i zmiany w zakresie globalnej równowagi sił wykazały niewystarczalność wzniosłych proklamacji w kwestiach praw człowieka, o ile nie są one dopasowane do pryncypialnej polityki w dziedzinie praw człowieka, realizowanej za pomocą sprawnych zwartych działań i opierającej się na obowiązku poszanowania spójności i integralności wewnętrznego i zewnętrznego wymiaru wszystkich polityk UE;

J.  mając na uwadze, że promowanie praw człowieka i demokracji należy do wspólnej odpowiedzialności UE i jej państw członkowskich; mając na uwadze, że postępy w tej dziedzinie można osiągnąć wyłącznie za pośrednictwem skoordynowanego, spójnego działania obydwu stron; mając na uwadze, że prawa gospodarcze i społeczne stanowią integralną część praw człowieka od czasu przyjęcia w 1948 r. Powszechnej deklaracji praw człowieka;

K.  mając na uwadze, że niezbędna jest pomoc UE we wdrażaniu tych praw w najmniej rozwiniętych i rozwijających się krajach, z którymi UE zawiera umowy międzynarodowe, w tym umowy handlowe;

L.  mając na uwadze, że rozwój technologiczny, nowe narzędzia ICT, rosnący poziom edukacji w wielu regionach świata, przyjęcie przez niektóre kraje rozwijające się roli mocarstw regionalnych, tworzenie nowych wielostronnych forów takich jak G-20 oraz powstanie poinformowanego i połączonego globalnego społeczeństwa obywatelskiego, wszystko to skierowane jest na potrzebę wzmocnienia instrumentów obecnie dostępnych w ramach prawa międzynarodowego oraz w kontekście światowego ładu w celu zapewnienia poszanowania praw człowieka, położenia kresu bezkarności za łamanie praw człowieka i poprawy perspektyw dla demokracji na całym świecie;

M.  mając na uwadze, że swobodny dostęp do internetu i telekomunikacji sprzyja prowadzeniu otwartej i demokratycznej debaty, może stanowić środek wczesnego ostrzegania o naruszeniach praw człowieka i powinien w związku z tym stać się priorytetem działań zewnętrznych UE w zakresie wspierania demokracji i obrony praw człowieka;

N.  podkreśla, że – biorąc pod uwagę ogólny zarys oraz główne elementy nowych strategicznych ram UE dotyczących praw człowieka i demokracji – osiągnięcie namacalnych rezultatów wymaga wysokiego poziomu spójności i woli politycznej;

Strategiczne ramy UE dotyczące praw człowieka i demokracji

1.  uważa, że w ramach inicjatywy strategicznego przeglądu dąży się do podjęcia głównych wyzwań określonych przez Parlament i inne zainteresowane strony; z zadowoleniem przyjmuje kompleksowe i globalne podejście, jakie w tej sprawie przyjęła Rada, a w szczególności plan działań na rzecz praw człowieka i demokracji, stanowiący konkretny wyraz zaangażowania i odpowiedzialności UE oraz powołanie specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka, o co Parlament apelował w poprzednich sprawozdaniach;

2.  potwierdza, że powszechne prawa człowieka i wolności, przewidziane w Powszechnej deklaracji praw człowieka, mają zastosowanie do każdej istoty ludzkiej niezależnie od jakichkolwiek okoliczności lub sytuacji oraz religii lub przekonań, płci, pochodzenia rasowego lub etnicznego, wieku, niepełnosprawności, orientacji seksualnej lub tożsamości płciowej;

3.  wzywa UE do przejścia od słów do czynów oraz do szybkiego i przejrzystego wywiązania się z podjętych zobowiązań;

4.  podkreśla, że ramy strategiczne oraz plan działań stanowią podstawę, a nie pułap, realizacji polityki UE w dziedzinie praw człowieka, oraz nalega, by instytucje UE i państwa członkowskie przyjęły – w przejrzysty i odpowiedzialny sposób – solidne, spójne i jednolite podejście do naruszeń praw człowieka na całym świecie;

5.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wiceprzewodnicząca/wysoka przedstawiciel zaproponowała promowanie praw kobiet, praw dzieci i sprawiedliwości (koncentrując się na prawie do rzetelnego procesu) jako trzech przekrojowych zagadnień kampanii i jest przekonany, że specjalny przedstawiciel UE ds. praw człowieka odegra pozytywną rolę w realizacji planu działania w tym zakresie;

6.  zdecydowanie uważa, że ustanowienie stanowiska specjalnego przedstawiciela Unii Europejskiej ds. praw człowieka wzmocni politykę na rzecz praw człowieka we wszystkich strategiach polityki zewnętrznej UE;

7.  dąży do zapewnienia ciągłej komunikacji i współpracy pomiędzy PE i specjalnym przedstawicielem UE ds. praw człowieka;

8.  wyraża wolę Parlamentu, jako jedynej instytucji UE, której członkowie wybierani są w wyborach bezpośrednich, do ścisłego włączenia się do stosowania zmienionych ram politycznych oraz jego gotowość do dalszego pełnienia swojej kluczowej roli w zwiększeniu legitymacji demokratycznej procesu tworzenia polityki UE, przy jednoczesnym poszanowaniu roli poszczególnych instytucji zgodnie z Traktatem;

9.  ponawia swoją wolę zintensyfikowania współpracy międzyinstytucjonalnej, w tym jako część grupy kontaktowej ds. praw człowieka − skupiającej Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ), właściwe służby Rady i Komisji, specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka oraz Podkomisję Praw Człowieka PE i Komisję Spraw Zagranicznych − której powierzono przeprowadzenie działań następczych dotyczących przeglądu oraz planu działań;

10.  nalega, aby wszystkie instytucje połączyły swe wysiłki w tym procesie i dlatego wzywa do złożenia wspólnej deklaracji zobowiązującej je do stosowania wspólnych fundamentalnych zasad i celów;

11.  z zadowoleniem przyjmuje ambitny charakter ram strategicznych; podkreśla jednak potrzebę lepszej koordynacji i lepszego wyjaśnienia procedur oraz podziału zadań między UE i państwami członkowskimi w celu skuteczniejszego i efektywniejszego wdrożenia planu działań;

Spójność i współpraca w obszarach polityki oraz pomiędzy UE i jej państwami członkowskimi

12.  podkreśla potrzebę spójności i konsekwencji we wszystkich obszarach polityki jako podstawowego warunku skutecznej i wiarygodnej strategii dotyczącej praw człowieka oraz wyraża ubolewanie, iż brak jest konkretnego odniesienia do tych zasad w ramach strategicznych; przypomina Komisji o powtarzanych przez nią zobowiązaniach zawartych w jej komunikach z 2001 r. oraz jej komunikacie z 2010 r. w sprawie wdrażania Planu działań służącego realizacji programu sztokholmskiego (COM(2010)0171), iż podejmie ona praktyczne kroki w celu zapewnienia większej spójności i konsekwencji pomiędzy jej zewnętrznymi i wewnętrznymi strategiami politycznymi; przypomina, że pełne zaangażowanie Parlamentu i zwiększona koordynacja w tym zakresie zostały uzgodnione w 2001 r.; przypomina państwom członkowskim oraz instytucjom UE, że poszanowanie praw podstawowych należy zacząć od siebie i nie można zaniedbywać tego, ale poddawać stałej ocenie i ulepszaniu, aby można było usłyszeć, że głos UE w sprawie praw człowieka na świecie jest wiarygodny;

13.  apeluje o skuteczniejszą koordynację pomiędzy UE i jej państwami członkowskimi w celu zwiększenia spójności i komplementarności strategii politycznych i programów w zakresie praw człowieka, bezpieczeństwa i rozwoju;

14.  wzywa Komisję i ESDZ, by spełniły obietnicę stosowania „podejścia opartego na prawach człowieka” w całym procesie współpracy na rzecz rozwoju;

15.  wzywa UE, aby utrzymała i pełniła rolę czołowego obrońcy praw człowieka na świecie za pomocą skutecznego, spójnego i rozważnego korzystania ze wszystkich instrumentów, jakimi dysponuje, w celu propagowania i ochrony praw człowieka oraz zapewnienia skuteczności polityki w zakresie pomocy rozwojowej;

16.  podkreśla znaczenie spójności polityki na rzecz rozwoju polegające na tym, że strategie UE we wszystkich obszarach mają umożliwiać coraz szersze wdrażanie praw człowieka, a jednocześnie żadna polityka UE nie może naruszać praw człowieka;

17.  podkreśla, że nowy specjalny przedstawiciel UE ds. praw człowieka musi uwzględniać aspekt rozwoju we wszystkich działaniach, których celem jest propagowanie praw człowieka na świecie; w związku z tym oczekuje bliskiej współpracy w tej dziedzinie z Parlamentem oraz jego odnośnymi komisjami;

18.  zwraca się do Komisji i ESDZ, aby, mając na uwadze Konwencję o prawach dziecka ONZ i konieczność zapewnienia najpełniejszej ochrony praw ustanowionych na mocy tej konwencji, a także konieczność zapobieżenia ich dewaluowaniu się, w szczególny sposób wspierały nadawanie priorytetowego charakteru potrzebom dzieci obu płci w zakresie specjalnej ochrony i opieki, w oparciu o tę konwencję oraz Deklarację praw dziecka;

19.  zdecydowanie potępia proceder okaleczania narządów płciowych kobiet, traktując go jako pogwałcenie nienaruszalności cielesnej kobiet i dziewcząt, oraz nalega, aby w strategii walki z przemocą wobec kobiet Komisja i EEAS zwróciły szczególną uwagę na tego rodzaju szkodliwe praktyki dyktowane tradycją;

20.  uważa, że UE tylko wtedy będzie postrzegana jako wiarygodny obrońca praw człowieka i demokracji, jeśli jej strategie polityczne realizowane zagranicą będą spójne z jej działaniami podejmowanymi na jej własnym terytorium;

21.  zwraca uwagę, że ramy strategiczne muszą być dostatecznie widoczne, aby możliwe było zwiększenie ich legitymizacji, wiarygodności i rozliczalności w oczach opinii publicznej;

22.  wzywa Komisję do wydania komunikatu w sprawie planu działań na rzecz praw człowieka w celu propagowania wartości UE w zewnętrznym wymiarze polityki w dziedzinie sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, jak ogłoszono w Planie działań służącym realizacji programu sztokholmskiego w 2010 r. i zgodnie z planem działań UE na rzecz praw człowieka i demokracji;

23.  nalega, by wszystkie dyrekcje generalne Komisji i ESDZ przeprowadziły szczegółową ocenę skutków prawnych Karty praw podstawowych Unii Europejskiej pod kątem polityki zewnętrznej UE, jako że Karta ta ma zastosowanie do wszystkich działań podejmowanych przez instytucje UE; również zobowiązuje się do dokonania powyższego; zachęca swoje komisje parlamentarne do korzystania z odpowiednich przepisów art. 36 jego Regulaminu, które umożliwiają im sprawdzenie zgodności projektów aktów prawnych z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej, w tym projektów odnoszących się do zewnętrznych instrumentów finansowych;

24.  podkreśla konieczność podniesienia poziomu współpracy i konsultacji pomiędzy grupą roboczą Rady ds. Praw Podstawowych (FREMP) a Grupą Roboczą ds. Praw Człowieka (COHOM); apeluje o objęcie wspomnianym zakresem współpracy i konsultacji specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka; wzywa oba organy do pełnego korzystania z fachowej wiedzy Rady Europy i narzędzi oraz specjalnych procedur ONZ, w tym również w trakcie przygotowania nowych inicjatyw, mając na względzie dobitne wyrażanie oraz promowanie wspólnych wartości i norm międzynarodowych;

25.  z zadowoleniem przyjmuje zwiększoną spójność polityki z międzynarodowymi i regionalnymi konwencjami i mechanizmami takimi jak te należące do ONZ i Rady Europy; wzywa do systematycznego włączenia tych norm do krajowych strategii dotyczących praw człowieka, które powinny stanowić dokument odniesienia dla polityk geograficznych i tematycznych, planów działań, strategii i instrumentów; sugeruje, że współpraca w dziedzinie praw człowieka, w szczególności w drodze dialogu dotyczącego praw człowieka, skoordynowanego w taki sposób, aby mógł zbiec się w czasie z międzynarodowymi szczytami, powinna zostać rozszerzona na wszystkich partnerów regionalnych oraz organizacje i kontynuowana w formie specjalnych oświadczeń składanych po odbyciu spotkań z tymi partnerami, a także po spotkaniach z państwami trzecimi, w szczególności państwami BRIC i innymi gospodarkami wschodzącymi;

26.  uważa, że​​ włączenie państw Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu do europejskiej polityki sąsiedztwa Rady Europy zapewni uzupełniające narzędzie służące do zbliżenia ich ram prawnych i sprawdzonych rozwiązań w dziedzinie praw człowieka; zauważa, że ostatnio przyjęty wspólny program UE i Rady Europy dotyczący wzmocnienia demokratycznych reform w południowych krajach sąsiedzkich jest przykładem uzupełniającego charakteru fachowej wiedzy Rady Europy w zakresie reform konstytucyjnych, prawnych i instytucjonalnych;

27.  zachęca właściwe instytucje UE do podejmowania działań mających na celu zwiększenie poszanowania oraz ochrony wolności wyznania lub przekonań w ramach międzynarodowych norm w zakresie praw człowieka;

28.  wzywa swoje odpowiednie komisje, takie jak Podkomisja Praw Człowieka, Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia, do wzmocnienia ich współpracy z odpowiednimi organami Rady Europy z zastosowaniem jej instrumentów oraz do nawiązania zorganizowanych dialogów w celu stworzenia skutecznej i pragmatycznej synergii pomiędzy obiema instytucjami oraz do pełnego wykorzystania obecnej wiedzy fachowej w tej dziedzinie;

Ku integralnemu i skutecznemu podejściu

29.  uznaje również cel przeglądu, jakim jest umieszczenie praw człowieka w centrum stosunków UE ze wszystkimi państwami trzecimi; uważa, że konieczne jest przyjęcie przez UE skutecznego podejścia do swoich partnerów poprzez pogłębianie wybranych kluczowych priorytetów dotyczących praw człowieka, demokracji i praworządności oraz by skoncentrowała ona swoje wysiłki na tym podejściu w celu utorowania im drogi do oczekiwanych i osiągalnych wyników; zauważa, że w dziedzinie praw człowieka tego rodzaju kluczowe priorytety powinny obejmować zasadnicze prawa podstawowe takie jak niedyskryminacja oraz wolność wypowiedzi, wolność religii lub przekonań, wolność sumienia, wolność zgromadzeń i wolność zrzeszania się;

30.  proponuje, aby UE i jej państwa członkowskie przyjęły – jako kluczowe priorytety – prawa człowieka i zwalczanie kary śmierci oraz przeciwdziałanie dyskryminacji kobiet, tj. dziedziny, w których UE osiągnęła godne podziwu rezultaty, i w których jej doświadczenie jest na tyle istotne, że może dzielić się praktycznymi wynikami i je osiągać;

31.  przypomina, że rozwój, demokracja i praworządność są warunkami wstępnymi korzystania z praw człowieka, ale nie są mu równoznaczne, oraz że oddziałują one wzajemnie na siebie i wzajemnie się wzmacniają; apeluje do UE, aby wspierała wprowadzanie w społeczeństwie demokratycznych, opartych na prawach człowieka ideałów, zwłaszcza w celu propagowania równouprawnienia płci i praw dzieci;

32.  z zadowoleniem przyjmuje kluczową rolę krajowych strategii dotyczących praw człowieka, o które Parlament postuluje od dawna, oraz fakt, że zostały one opracowane w formie powszechnego procesu, obejmującego delegacje UE, szefów misji oraz COHOM; uznaje za niezbędne organizowanie szerokich konsultacji, szczególnie z lokalnymi organizacjami społeczeństwa obywatelskiego, przedstawicielami parlamentów krajowych, obrońcami praw człowieka i innymi zainteresowanymi stronami, i podkreśla, że w tym celu podmioty te muszą być chronione za pomocą środków wykonawczych;

33.  uważa, że specyficzny dla danego kraju dobór priorytetów, realne cele i formy politycznego nacisku są niezbędne dla uzyskania bardziej efektywnych działań UE i zdobycia wymiernych osiągnięć; jest zdania, że krajowe strategie dotyczące praw człowieka należy włączyć do głównego nurtu Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, polityki handlowej i polityki rozwoju (zarówno w kontekście programów geograficznych, jak i tematycznych) w celu zapewnienia większej efektywności, skuteczności i spójności;

34.  zwraca się do Komisji, by włączyła krajowe strategie w zakresie praw człowieka do procesu programowania i wdrażania wszelkiej pomocy dla państw trzecich, a także do dokumentów strategicznych i wieloletnich programów indykatywnych;

35.  zaleca, aby upublicznić kluczowe priorytety dotyczące krajowych strategii w zakresie praw człowieka, jednocześnie nie narażając bezpieczeństwa obrońców praw człowieka i społeczeństwa obywatelskiego w danych krajach; podkreśla, że owe publiczne priorytety zademonstrowałyby zaangażowanie UE na rzecz praw człowieka w państwach trzecich oraz zapewniłyby wsparcie tym, którzy walczą o korzystanie z przysługujących im praw człowieka oraz o ich ochronę; uważa, że Parlament powinien mieć dostęp do krajowych strategii w zakresie praw człowieka i do wszystkich informacji odnoszących się do nich;

36.  podkreśla rolę społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw (CSR) w dziedzinie praw człowieka, wyrażoną w komunikacie Komisji z dnia 25 października 2011 r. dotyczącym m.in. wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka; podkreśla potrzebę włączenia społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw do unijnych strategii dotyczących praw człowieka; przypomina, że przedsiębiorstwa europejskie i wielonarodowe również mają zobowiązania i obowiązki oraz z zadowoleniem przyjmuje ponowne potwierdzenie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw przez UE; wzywa wszystkie przedsiębiorstwa do wypełnienia swoich zobowiązań wynikających z ich społecznej odpowiedzialności w celu przestrzegania praw człowieka zgodnie z wytycznymi ONZ; z zadowoleniem przyjmuje gotowość Komisji do opracowania wskazówek dotyczących praw człowieka, skierowanych do małych i średnich przedsiębiorstw; wzywa państwa członkowskie do opracowania krajowych planów wdrażania wytycznych ONZ oraz nalega, by kraje partnerskie również przyjęły międzynarodowe standardy w zakresie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, takie jak Wytyczne OECD dla przedsiębiorstw wielonarodowych oraz Trójstronna deklaracja zasad dotyczących przedsiębiorstw wielonarodowych i polityki społecznej MOP;

37.  uważa, że ramy strategiczne UE dotyczące praw człowieka oraz towarzyszący im plan działań, które posiadają trzyletnie ramy czasowe, będą racjonalizować krajowe cele priorytetowe, między innymi przez objęcie swoim zakresem wytycznych tematycznych UE i związanych z nimi strategii lokalnych w celu zapewnienia spójnych ram dla wszystkich działań UE; wzywa do natychmiastowego sfinalizowania wszystkich krajowych strategii dotyczących praw człowieka, ich szybkiego wdrożenia i przeprowadzenia oceny sprawdzonych rozwiązań; wyraża przekonanie, że strategie te umożliwią przeprowadzenie dokładnej rocznej oceny procesu realizacji postanowień klauzul dotyczących praw człowieka, ustanowionych w umowach ramowych;

38.  zaleca, by w ramach krajowych strategii dotyczących praw człowieka UE uzgodniła listę „minimalnej liczby pozycji”, do jakich państwa członkowskie i instytucje UE powinny się odnieść w dyskusjach ze swoimi odpowiednikami w państwach trzecich, które będą miały miejsce w trakcie spotkań i wizyt, w tym na najwyższym szczeblu politycznym oraz w ramach szczytów;

39.  wzywa instytucje UE i państwa członkowskie do dalszego zachęcania państw trzecich do wyraźnego uwzględnienia praw kobiet w swoim prawodawstwie oraz zapewnienia poszanowania tych praw;

40.  zachęca właściwe instytucje UE do zaangażowania się we wsparcie wolności religii i rozwiązywania konfliktów oraz do udzielenia pomocy podmiotom religijnym i organizacjom wyznaniowym w tym zakresie;

41.  z zadowoleniem przyjmuje przyjęte w ramach strategicznych zobowiązanie do umieszczania praw człowieka w centrum stosunków UE z państwami trzecimi, w tym ze strategicznymi partnerami; w związku z tym wzywa UE do przyjęcia rocznych konkluzji Rady do Spraw Zagranicznych dotyczących strategicznych partnerów UE w celu ustanowienia progu wspólnych pozycji dotyczących praw człowieka, do jakich państwa członkowskie i urzędnicy UE muszą się odnieść – jako minimum – w dyskusjach ze swoimi odpowiednikami;

42.  apeluje o ponowienie wysiłków na rzecz ochrony i wsparcia obrońców praw człowieka w państwach trzecich, zwłaszcza osób znajdujących się w sytuacji zagrożenia lub żyjących w strachu z powodu ich zaangażowania; oczekuje na elastyczniejsze, ukierunkowane działania, jakie można będzie podjąć na rzecz ochrony obrońców praw człowieka w ramach Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji;

Plan działań UE na rzecz praw człowieka i demokracji
Klauzula dotycząca praw człowieka

43.  wzywa Komisję do zaproponowania prawodawstwa zobowiązującego przedsiębiorstwa UE do zapewnienia, że ich zakupy nie przyczyniają się do wsparcia sprawców konfliktów ani do rażącego łamania praw człowieka, poprzez prowadzenie kontroli i audytów w zakresie swoich łańcuchów dostaw surowców mineralnych oraz publikowanie wyników; wzywa Komisję do przedstawienia i upublicznienia wykazu przedsiębiorstw unijnych bezpośrednio uczestniczących w łamaniu praw człowieka w swoich stosunkach z reżimami autorytarnymi; jest zdania, że nałożenie na przedsiębiorstwa unijne obowiązku należytej staranności, zgodnie z wytycznymi opublikowanymi przez OECD, przyczyniłoby się do ochrony reputacji przedsiębiorstw europejskich oraz doprowadziłoby do większej spójności unijnej polityki w dziedzinie praw człowieka i unijnej polityki rozwoju, zwłaszcza na obszarach nękanych konfliktami;

44.  zaleca, aby wysoka przedstawiciel oparła ten mechanizm na rozpoznaniu potencjalnego zagrożenia dla krajów partnerskich łamiących międzynarodowe normy w zakresie praw człowieka poprzez zawarcie w klauzuli szczególnych cech efektywnego systemu „wczesnego ostrzegania” oraz ustanowienie progresywnych ram w oparciu o konsultację, działania i skutki podobne do tych przewidzianych w umowie z Kotonu, na wzór mechanizmu monitorowania wdrożonego w związku z umową o partnerstwie i współpracy między UE a Turkmenistanem; zauważa, że taki system oparty na dialogu mógłby stanowić wsparcie w procesie rozpoznawania i rozwiązywania problemów związanych z pogarszającymi się warunkami środowiska i powtarzającym się i/lub stałym naruszaniem praw człowieka w ramach naruszania prawa międzynarodowego oraz umożliwiać omówienie kwestii zastosowania środków naprawczych w prawnie wiążących ramach; wzywa zatem do przeprowadzenia przeglądu również w celu dokonania oceny roli, zadań i celów dialogu dotyczącego praw człowieka oraz konsultacji, które powinny zostać ulepszone;

45.  apeluje o regularną ocenę oraz szczególne uwzględnienie ochrony praw podstawowych migrantów w państwach przyjmujących;

46.  z zadowoleniem przyjmuje utworzenie mechanizmu monitorowania sytuacji związanych z prawami człowieka przez Parlament, ustanowionego jako część zawarcia umowy o partnerstwie i współpracy z Turkmenistanem; zaleca, by systematycznie przewidywać podobne mechanizmy monitorowania również w stosunku do innych umów;

47.  zwraca uwagę na decyzję Rady z 2009 r. o rozszerzeniu zakresu stosowania postanowień klauzuli dotyczącej praw człowieka i demokracji do wszystkich umów i zapewnieniu powiązań pomiędzy tymi umowami i umowami o wolnym handlu w drodze włączenia w miarę potrzeby „klauzuli pomostowej”; zwraca uwagę na odniesienia zawarte w planie działań UE na rzecz praw człowieka i demokracji do kwestii rozwoju kryteriów stosowania tego elementu; zauważa, że rozszerzenie zakresu klauzuli dotyczącej praw człowieka nieodzownie wymaga zastosowania jasnego mechanizmu jej wdrożenia na szczeblu instytucjonalnym i politycznym, w związku z czym klauzula ta powinna być uzupełniona mechanizmem jej operacyjnego egzekwowania; nalega, aby do wszystkich umów, w tym do umów sektorowych oraz umów dotyczących wymiany handlowej i inwestycji, zawieranych przez UE zarówno z krajami uprzemysłowionymi, jak i krajami rozwijającymi się, włączano możliwe do wyegzekwowania i niepodlegające negocjacji klauzule praw człowieka; uważa, że istotne jest, aby wszystkie kraje partnerskie, w szczególności kraje o podobnych zapatrywaniach oraz partnerzy strategiczni, z którymi UE negocjuje umowy, przystąpiły do tego wiążącego prawnie zobowiązania;

48.  zwraca uwagę, że Parlament nie bierze udziału w procesie podejmowania decyzji o wszczęciu konsultacji lub zawieszeniu umowy; uważa, że w przypadku gdy Parlament Europejski przyjmie zalecenie dotyczące stosowania klauzuli dotyczącej praw człowieka oraz postanowień zawartych w rozdziale poświęconym zrównoważonemu rozwojowi Komisja powinna dokładnie zbadać, czy warunki określone w tym rozdziale zostały spełnione; zauważa, że w przypadku gdy Komisja uzna, że warunki te nie zostały spełnione, powinna przedstawić sprawozdanie właściwej komisji Parlamentu Europejskiego;

49.  zachęca wysoką przedstawiciel do rozszerzenia sprawozdania rocznego na temat działań UE na rzecz praw człowieka i demokracji na świecie poprzez dodanie sprawozdania z postępów w realizacji planu działań UE na rzecz praw człowieka i demokracji, który swoim zakresem również obejmuje stosowanie postanowień klauzuli dotyczącej praw człowieka i demokracji w obowiązujących umowach, zawierającego indywidualną ocenę każdego przypadku procesu konsultacji oraz innych odpowiednich środków wszczętych przez Radę, ESDZ i Komisję, wraz z analizą skuteczności i spójności podjętych działań;

Ocena skutków w odniesieniu do praw człowieka

50.  jest zdania, że UE może w pełni wywiązać się ze swoich zobowiązań wynikających z Traktatu z Lizbony i Karty jedynie poprzez przygotowanie oceny skutków w odniesieniu do praw człowieka przed rozpoczęciem negocjacji w sprawie wszelkich dwustronnych lub wielostronnych umów z państwami trzecimi;

51.  zauważa, że systematyczna praktyka jest jedynym sposobem zapewnienia spójności między prawem pierwotnym, działaniami zewnętrznymi UE a własnymi zobowiązaniami stron trzecich na mocy międzynarodowych konwencji, w tym Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych (ICCPR), Międzynarodowego paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych (ICESCR) oraz uznanych na szczeblu międzynarodowym standardów w zakresie zatrudnienia i ochrony środowiska;

52.  wzywa, aby owe wyżej wymienione oceny skutków obejmowały pełny zakres praw człowieka, w tym w internecie, rozumiany jako niepodzielna całość;

53.  zauważa, że te oceny należy przeprowadzać w sposób niezależny, przejrzysty, uczestniczący i obejmujący potencjalnie zagrożone społeczności;

54.  wzywa Komisję i ESDZ do opracowania niezawodnej metodologii, która będzie chronić zasady równości i niedyskryminacji, aby uniknąć negatywnych skutków dla niektórych populacji, i która będzie przewidywać wzajemnie uzgodnione środki zapobiegawcze lub naprawcze do zastosowania w razie wystąpienia ewentualnych negatywnych skutków przed sfinalizowaniem negocjacji;

55.  zwraca szczególną uwagę na potrzebę przeprowadzenia oceny skutków tych projektów, których wdrażanie niesie ze sobą poważne ryzyko naruszenia postanowień Karty, np. projektów dotyczących sądownictwa, organów kontroli granicznej, policji oraz sił bezpieczeństwa w krajach objętych reżimem represyjnym;

Polityka porównawcza

56.  podkreśla, że prawa człowieka oraz cele demokracji nieodzownie wymagają wprowadzenia konkretnych, mierzalnych, osiągalnych kryteriów publicznych, których celem jest dokonanie oceny poziomu poszanowania podstawowych wolności, praw człowieka i praworządności; uważa w związku z tym, że UE powinna w pełni korzystać z odpowiednich instrumentów i fachowej wiedzy Organizacji Narodów Zjednoczonych i Rady Europy, w tym z wdrożenia Europejskiej konwencji praw człowieka jako elementu mającego istotne znaczenie dla stworzenia tego rodzaju unijnego katalogu wartości odniesienia dla praw człowieka i demokracji dla państw członkowskich Rady Europy, oraz powinna wyraźnie rozgraniczyć swoje opinie polityczne od dokonywanej przez nią oceny prawnej i technicznej;

57.  zaleca, aby ESDZ opracowała zbiór wskaźników jakościowych i ilościowych oraz publicznych analiz porównawczych poszczególnych krajów, które mogłyby służyć jako spójna i konsekwentna podstawa rocznej oceny polityk UE w ramach krajowych strategii dotyczących praw człowieka i dialogów z państwami trzecimi dotyczących praw człowieka; zaleca, by te wskaźniki porównawcze obejmowały również podstawy prawa międzynarodowego dotyczącego uchodźców w celu ochrony praw uchodźców i wysiedleńców;

Odnowiona europejska polityka sąsiedztwa

58.  przypomina wnioski o charakterze politycznym płynące z Arabskiej Wiosny oraz doświadczenie zdobyte w związku z krajami objętymi Partnerstwem Wschodnim zarówno w okresie przejściowym, jak i w okresie go poprzedzającym, w tym konieczność zmiany wcześniejszych polityk koncentrujących się głównie na stosunkach z organami i ustanowienia skutecznego partnerstwa pomiędzy UE a rządami i społeczeństwami obywatelskimi w krajach partnerskich; podkreśla w związku z tym ważną rolę niedawno utworzonego Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji (EED), pierwotnie, choć nie tylko, w krajach sąsiadujących z UE;

59.  podkreśla znaczenie kwestii tworzenia programów i projektów pomocniczych, które umożliwiają kontakt pomiędzy społeczeństwem obywatelskim w UE i w państwach trzecich, a także wzywa Komisję i ESDZ do wzmocnienia zdolności społeczeństwa obywatelskiego do uczestnictwa w procesach podejmowania decyzji na szczeblu lokalnym, regionalnym, krajowym i międzynarodowym, co powinno stać się głównym filarem zewnętrznych instrumentów finansowych, będących obecnie przedmiotem przeglądu;

60.  z zadowoleniem przyjmuje to, że dialogi dotyczące praw człowieka, prowadzone w ramach Partnerstwa Wschodniego, są uzupełniane wspólnymi seminariami skierowanymi do społeczeństwa obywatelskiego oraz potwierdza swoje poparcie dla Forum Społeczeństwa Obywatelskiego Partnerstwa Wschodniego;

61.  wzywa Komisję oraz ESDZ do korzystania z modelu zinstytucjonalizowanego mechanizmu konsultacji społeczeństwa obywatelskiego, o którym mowa w umowie o wolnym handlu pomiędzy UE a Koreą, jako punktu wyjścia do rozwoju jeszcze bardziej globalnych mechanizmów dla wszystkich umów;

62.  rozumie, że istotą nowego podejścia UE jest wzmacnianie społeczeństw w drodze ich aktywnej odpowiedzialności krajowej, stosowanej w celu wsparcia ich zdolności do uczestniczenia w procesach podejmowania decyzji i demokratycznych rządów;

63.  z zadowoleniem przyjmuje nowe inicjatywy takie jak Europejski Fundusz na rzecz Demokracji (EED) oraz instrument wspierania rozwoju społeczeństwa obywatelskiego (CSF), które zwiększają dostępność pomocy UE, w szczególności w odniesieniu do organizacji społeczeństwa obywatelskiego, oraz które mogą funkcjonować jako czynnik pobudzający do przyjęcia bardziej strategicznego i politycznego podejścia UE do demokratyzacji przez zapewnienie odpowiedniej do kontekstu, elastycznej i terminowej pomocy ukierunkowanej na ułatwienie przemian demokratycznych w krajach partnerskich;

64.  zauważa, że pomimo iż wydarzenia Arabskiej Wiosny miały przyczynić się do transformacji prodemokratycznej, w wielu przypadkach doprowadziły one do pogorszenia sytuacji mniejszości religijnych pod kątem poszanowania ich wolności i praw; w związku z tym surowo potępia wszelkie akty przemocy wobec chrześcijan, żydów, muzułmanów lub innych społeczności religijnych, jak również wszelkie formy dyskryminacji i nietolerancji oparte na wyznaniu i przekonaniu wobec osób wierzących, apostatów czy niewierzących; ponownie podkreśla, zgodnie ze swoimi wcześniejszymi rezolucjami, że prawo do wolności myśli, sumienia i religii jest podstawowym prawem człowieka;

65.  podkreśla, że wydarzenia Arabskiej Wiosny ujawniły szereg błędów w polityce UE ukierunkowanej na ten region, w tym na sytuację młodych ludzi, którzy borykają się z masowym bezrobociem i brakiem perspektyw w swych krajach; przyjmuje jednak z zadowoleniem wolę zmiany podejścia i kładzie nacisk na konieczność wzmocnienia trwających projektów i programów wymiany obejmujących młodzież uczestniczącą w Arabskiej Wiośnie, zwłaszcza tych zainicjowanych w ramach Unii dla Śródziemnomorza;

66.  podkreśla potrzebę stworzenia programów wymiany lub otwarcia europejskich programów na młodzież uczestniczącą w Arabskiej Wiośnie Ludów oraz refleksji dotyczącej społeczeństw obywatelskich na temat przyczyn i skutków braku wiedzy o problemach, jakie napotykają te społeczeństwa głównie w sferze gospodarczej i społecznej;

67.  proponuje stworzenie programów wymiany lub otwarcie programów europejskich na młodzież w państwach trzecich;

68.  podkreśla, że silne więzi ze społeczeństwem obywatelskim w krajach Arabskiej Wiosny i krajach objętych Partnerstwem Wschodnim, promowane między innymi przez programy wymiany, staże w instytucjach UE i w instytucjach państw członkowskich UE oraz stypendia na uniwersytetach europejskich, są niezbędne dla przyszłego rozwoju i konsolidacji demokracji w tych krajach;

69.  zwraca uwagę, że wyżej wymieniona refleksja dotycząca społeczeństw obywatelskich może zwiększyć swój zasięg dzięki utworzeniu Europejsko-Arabskiego Konwentu Młodzieży lub Konwentu Młodzieży z Europy oraz Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej/Europejsko-Śródziemnomorskiego Konwentu Młodzieży, ze szczególnym uwzględnieniem praw człowieka;

70.  podkreśla, że sytuacja kobiet w państwach Arabskiej Wiosny często ma kluczowe znaczenie dla oceny postępów w zakresie demokracji i praw człowieka oraz że zagwarantowanie praw kobiet powinno być zasadniczym elementem działań UE ukierunkowanych na te państwa; wzywa do ustanowienia Międzyparlamentarnej Euro-Arabskiej Konwencji Kobiet; ponadto przypomina, że demokracja obejmuje pełny udział kobiet w życiu publicznym, o czym jest mowa w instrumentach międzynarodowych i regionalnych takich jak Protokół do Afrykańskiej karty praw człowieka i praw ludów dotyczący praw kobiet w Afryce;

71.  podkreśla kluczową rolę krajowych instytucji zajmujących się prawami człowieka oraz współpracy tych organów w państwach członkowskich i w krajach sąsiadujących z UE; wspiera inicjatywy ukierunkowane na urzeczywistnianie dobrych praktyk, koordynowanie i pobudzanie współpracy między unijnymi instytucjami zajmującymi się prawami człowieka i krajowymi instytucjami tego rodzaju działającymi w państwach członkowskich i państwach sąsiadujących z UE, do których to inicjatyw zalicza się program na rzecz współpracy między rzecznikami praw obywatelskich pochodzącymi z krajów objętych Partnerstwem Wschodnim, przewidziany na lata 2009-2013, ustanowiony wspólnie przez polskiego i francuskiego rzecznika praw obywatelskich w celu zwiększenia możliwości urzędów rzecznika praw obywatelskich, organów rządowych i organizacji pozarządowych w krajach objętych Partnerstwem Wschodnim z myślą o ochronie praw indywidualnych i budowaniu państw demokratycznych opartych na praworządności; podkreśla potrzebę koordynacji tego rodzaju działań w ramach UE oraz wykorzystania przez instytucje UE doświadczenia zdobytego w związku z powyższym; podkreśla potrzebę wspierania ustanowienia krajowych instytucji zajmujących się prawami człowieka w tych krajach sąsiadujących z UE, których system prawny nie uwzględnia takich organów;

72.  nalega, aby wysoka przedstawiciel i Komisja z przekonaniem wdrożyły odnowioną europejską politykę sąsiedztwa, poświęcając jednakową uwagę zasadom „więcej za więcej” i „mniej za mniej”;

73.  uważa, że zgodnie z celami tej polityki należy zmniejszyć wsparcie Unii dla krajów, które według wyraźnych ocen nie poczyniły postępów w zakresie wprowadzania głębokiej demokracji i dogłębnych przemian instytucjonalnych i społecznych, w tym rządów prawa, lecz bez uszczerbku dla wsparcia społeczeństwa obywatelskiego w tych krajach, szczególnie jeśli państwa te naruszają niektóre podstawowe zasady, w tym wolność wypowiedzi, wolność wyznania lub przekonań, niedyskryminacja, równouprawnienie płci, wolność sumienia, wolność zgromadzeń i wolność zrzeszania się;

74.  jest zaniepokojony kwestią utrwalania dawnych postaw, zgodnie z którymi w sferze polityk w sposób nadmierny nagradza się działania podjęte przez rządy partnerskie, które nie przyczyniają się do bezpośredniej realizacji celów;

75.  z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę bazującego na prawach człowieka podejścia do polityki rozwojowej, zauważa, że takie podejście musi opierać się na niepodzielności praw człowieka, i wyraża zdecydowane przekonanie, że to raczej istota ludzka i dobro ludności, a nie rządy, powinny znajdować się w centrum celów współpracy; podkreśla, że spójność polityki na rzecz rozwoju musi być w tym kontekście rozumiana jako przyczynianie się do pełnej realizacji celów dotyczących praw człowieka, aby różne strategie polityczne UE nie podważały się nawzajem w tym zakresie;

76.  z zadowoleniem przyjmuje nową inicjatywę EU Aid Volunteers, która w latach 2014-2020 zapewni około 10 000 Europejczyków możliwość udziału w operacjach humanitarnych na całym świecie, w tych miejscach, w których pomoc jest najbardziej potrzebna, a także będzie okazją do zademonstrowania europejskiej solidarności poprzez udzielenie praktycznej pomocy społecznościom, których dotknęły klęski żywiołowe i klęski spowodowane przez człowieka;

Wspólna odpowiedzialność międzyinstytucjonalna

77.  jest zdania, że​​ strategiczne ramy i plan działań są szczególnie istotne, ponieważ stanowią one wspólne zobowiązanie wspierane przez wysoką przedstawiciel, Radę, Komisję i państwa członkowskie; z zadowoleniem przyjmuje uznanie wiodącej roli Parlamentu w promowaniu praw człowieka i demokracji; oczekuje, że Parlament będzie należycie zaangażowany w fazę wdrażania planu działań, między innymi poprzez wymiany w ramach grupy kontaktowej ds. praw człowieka skupiającej Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ), właściwe służby Rady i Komisji, specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka oraz Podkomisję Praw Człowieka PE i Komisję Spraw Zagranicznych;

78.  zaleca, aby Parlament rozwijał bardziej dynamiczne stosunki z delegacjami UE, bazując na regularnych kontaktach i wymianie informacji poprzez sprawozdania z postępu prac, odzwierciedlające „program zmian” w dziedzinie praw człowieka i demokracji oraz cele i etapy określone w planie działań;

79.  zobowiązuje się do zapewnienia bardziej systematycznego monitorowania swoich rezolucji dotyczących praw człowieka i pojedynczych przypadków łamania praw człowieka poprzez utworzenie mechanizmu monitorowania przy wsparciu ze strony niedawno utworzonej jednostki działań ds. praw człowieka i zaleca zwiększenie współpracy pomiędzy Podkomisją Praw Człowieka, Komisją Budżetową, Komisją Kontroli Budżetowej i innymi właściwymi komisjami PE oraz Trybunałem Obrachunkowym, aby zapewnić, że realizacji celów strategicznego przeglądu towarzyszyć będzie odpowiednie wsparcie finansowe ze strony Unii;

80.  zaleca, aby udoskonalić jego własne procedury w odniesieniu do kwestii praw człowieka oraz zintensyfikować działania mające na celu skuteczne uwzględnienie praw człowieka w jego własnych strukturach i procesach w celu dopilnowania, aby prawa człowieka i demokracja znajdowały się w centrum wszystkich działań i strategii parlamentarnych, w tym w drodze przeglądu wytycznych dla delegacji międzyparlamentarnych PE w sprawie promowania praw człowieka i demokracji;

81.  jest zdania, że w skład każdej stałej delegacji Parlamentu i każdej stosownej komisji powinien wchodzić poseł, wybrany najlepiej spośród jej przewodniczących i wiceprzewodniczących, któremu powierzono specjalnie zadanie monitorowania kwestii praw człowieka w danym regionie, państwie lub obszarze tematycznym, oraz że mianowane osoby powinny regularnie przedkładać sprawozdania Podkomisji Praw Człowieka Parlamentu;

82.  zaleca, by w skład każdej stałej delegacji PE wyjeżdżającej na misję do kraju, w którym sytuacja związana z prawami człowieka jest niepokojąca, wchodzili posłowie, którym powierzono specjalnie zadanie podnoszenia kwestii praw człowieka w odniesieniu do danego regionu lub państwa, oraz by ci posłowie regularnie przedkładali sprawozdania Podkomisji Praw Człowieka Parlamentu;

83.  apeluje o ściślejszą współpracę w zakresie praw człowieka z parlamentami krajowymi państw członkowskich;

84.  podkreśla potrzebę usprawnienia modelu posiedzeń plenarnych nad przypadkami łamania praw człowieka, demokracji i praworządności w celu umożliwienia częściej odbywanej szeroko zakrojonej debaty z udziałem posłów, prowadzenia zorganizowanych konsultacji ze społeczeństwem obywatelskim w trakcie procesu przygotowywania projektów, bardziej wzmożonej reakcji na kwestię łamania praw człowieka i inne nieprzewidziane wydarzenia w tym obszarze, a także podkreśla potrzebę sprawniejszych działań następczych względem przeprowadzonych już debat i przyjętych uchwał;

85.  podkreśla potrzebę lepszego wykorzystania potencjału sieci Nagrody Sacharowa przez PE i inne instytucje UE;

86.  zaleca, by Parlament we współpracy z parlamentami krajowymi państw członkowskich organizował coroczne spotkanie poświęcone obrońcom praw człowieka z udziałem obrońców praw człowieka z całego świata, które byłoby dla Parlamentu okazją do demonstrowania co roku swojego poparcia dla obrońców praw człowieka na świecie oraz do wsparcia ich w dążeniu do wyrażania własnych opinii oraz korzystania z przysługujących im praw w odpowiednich krajach;

87.  wzywa do rzeczywistego zastosowania art. 36 TUE w celu zapewnienia, że poglądy Parlamentu zostały należycie uwzględnione, jeżeli chodzi o działania następcze po wydaniu rezolucji, oraz zaleca prowadzenie bardziej intensywnego dialogu w tym zakresie;

o
o   o

88.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiej, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, specjalnemu przedstawicielowi ds. praw człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Radzie Europy.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0126.
(2) Dz.U. C 290 E z 29.11.2006, s. 107.
(3) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0334.
(4) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0018.
(5) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0250.
(6) Dokument Rady 17944/2011.
(7) Dokument Rady 18764/2011.
(8) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0113.


Nowa umowa UE-Rosja
PDF 314kWORD 112k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2012 r. zawierające zalecenia Parlamentu Europejskiego dla Rady, Komisji oraz Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych w sprawie negocjacji dotyczących nowej umowy między UE a Rosją (2011/2050 (INI))
P7_TA(2012)0505A7-0338/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Umowę o partnerstwie i współpracy ustanawiającą partnerstwo między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Federacją Rosyjską, z drugiej strony, która weszła w życie dnia 1 grudnia 1997 r.,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 października 2012 r. w sprawie stosunków handlowych UE–Rosja po przystąpieniu Rosji do WTO(1),

–  uwzględniając rozpoczęte w 2008 r. negocjacje w sprawie nowej umowy między UE a Rosją, a także partnerstwo na rzecz modernizacji zainicjowane w 2010 r.,

–  uwzględniając wspólny cel UE i Rosji, określony we wspólnym oświadczeniu wydanym po zakończeniu XI szczytu UE–Rosja, który odbył się w Petersburgu w dniu 31 maja 2003 r., dotyczący utworzenia wspólnej przestrzeni gospodarczej, wspólnej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, wspólnej przestrzeni współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa zewnętrznego oraz wspólnej przestrzeni badań naukowych i edukacji z uwzględnieniem aspektów kulturalnych (tzw. cztery wspólne przestrzenie),

  uwzględniając prowadzone między UE a Rosją konsultacje dotyczące praw człowieka,

–   uwzględniając sprawozdanie PE z dnia 23 października 2012 r. zawierające zalecenie dla Rady w sprawie ustanowienia wspólnych ograniczeń wizowych dla urzędników rządu rosyjskiego zamieszanych w sprawę Siergieja Magnickiego(2);

–  uwzględniając swoje rezolucje w sprawie stosunków między UE a Rosją,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Federacją Rosyjską dotyczącego wprowadzania lub zwiększania należności celnych wywozowych w odniesieniu do surowców(3),

–  uwzględniając art. 90 ust. 4 i art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0338/2012),

A.  mając na uwadze, że w swojej ewoluującej wspólnej polityce zagranicznej i bezpieczeństwa UE powinna – zgodnie z zasadą warunkowości – uwzględnić Rosję jako strategicznego partnera, pod warunkiem, że przestrzegane i wspólne dla obu stron są podstawowe wartości, na których opiera się Unia, w tym demokracja, praworządność, powszechność i niepodzielność praw człowieka i podstawowych wolności, poszanowanie ludzkiej godności, zasada równości i solidarności oraz poszanowanie zasad ustanowionych w Karcie Narodów Zjednoczonych i prawie międzynarodowym; mając na uwadze, że Rosja jest krajem, którego tradycje kulturowe są zakorzenione w Europie, i że jest ona ważnym podmiotem w skali świata i regionu jako członek Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych, grupy G–8, G–20, Rady Europy i OBWE, oraz że spoczywa na niej odpowiedzialność za wypełnianie zobowiązań członka wspomnianych organizacji, przy szczególnym uwzględnieniu sprawozdania monitorującego Rady Europy z października 2012 r.;

B.  mając na uwadze, że jako stały członek Rady Bezpieczeństwa ONZ Rosja ponosi wraz z pozostałymi członkami odpowiedzialność za utrzymanie stabilnej sytuacji na świecie; mając na uwadze, że wielu wyzwaniom na szczeblu międzynarodowym można sprostać tylko poprzez skoordynowane podejście obejmujące Rosję;

C.  mając na uwadze, że gospodarcza współzależność UE i Rosji jest coraz silniejsza, oraz że zacieśnioną współpracę i stosunki dobrosąsiedzkie między UE a Rosją należy w związku z tym postrzegać jako mające kluczowe znaczenie dla stabilności, bezpieczeństwa i dobrobytu obu stron;

D.  mając na uwadze, że Rosja pod przewodnictwem Władimira Putina przejawia wyłącznie wybiórcze zainteresowanie rozwijaniem wspólnych polityk i brak prawdziwego zamiaru rozwijania rzeczywistego dalekosiężnego partnerstwa na rzecz wprowadzenia w życie prawa międzynarodowego i zapobiegania konfliktom;

E.  mając na uwadze, że tak UE, jak i Rosja doświadczyły od 1994 r. – kiedy to podpisana została obowiązująca umowa o partnerstwie i współpracy – głębokich przemian politycznych, instytucjonalnych, społecznych i gospodarczych;

F.  mając na uwadze, że przystąpienie Rosji do WTO w dniu 22 sierpnia 2012 r. było ważnym krokiem, który może pomóc przyspieszyć modernizację rosyjskiej gospodarki, a jednocześnie może stać się dobrą zachętą dla Rosji, by dostosowała się ona do międzynarodowych zasad i norm handlowych, do przestrzegania których się zobowiązała;

G.  mając na uwadze, że te zmiany, a także nowe wyzwania i możliwości w stosunkach UE–Rosja wymagają podjęcia działań zarówno na poziomie stosunków dwustronnych, jak i wielostronnych; mając na uwadze, że niezależnie od tego, że po stronie rosyjskiej brak jest obecnie entuzjazmu, ambitna i kompleksowa umowa o partnerstwie i współpracy obejmująca najważniejsze obszary współpracy i oparta na wspólnych wartościach, takich jak demokracja, poszanowanie praw człowieka i rządy prawa, powinna stanowić podstawę prawdziwego partnerstwa strategicznego; mając na uwadze, że należy w szczególności podkreślić potrzebę budowania prawdziwego partnerstwa między społeczeństwami UE i Rosji;

H.  mając na uwadze, że Unia Europejska pozostaje wierna idei dalszego pogłębiania i rozwijania stosunków z Rosją oraz zasadom partnerstwa na rzecz modernizacji w oparciu o głębokie przywiązanie do przestrzegania uniwersalnych wartości, zasad demokracji, poszanowania praw podstawowych i praw człowieka oraz rządów prawa;

I.  mając na uwadze, że wyrok skazujący członkinie zespołu punkowego Pussy Riot na dwa lata więzienia za występ protestacyjny przeciwko prezydentowi Władimirowi Putinowi w moskiewskiej cerkwi jest nieproporcjonalny do czynu, budzi poważne zaniepokojenie co do sposobu traktowania obywateli przez rosyjski wymiar sprawiedliwości i zmierza do zastraszenia społeczeństwa obywatelskiego w Rosji;

J.  mając na uwadze, że w kontekście trwających negocjacji należy poddać należytej ocenie status quo stosunków między UE i Rosją, z uwzględnieniem dwustronnych sporów między Rosją a państwami członkowskimi UE;

K.  mając na uwadze, że stosunki UE–Rosja nadal cierpią z uwagi na fakt, że Rosja nie przyjęła w pełni wartości demokratycznych i nie wzmocniła praworządności;

L.  mając na uwadze ciągłe zastraszanie, nękanie i aresztowania przedstawicieli sił opozycji oraz organizacji pozarządowych, niedawne przyjęcie ustawy o finansowaniu organizacji pozarządowych, ustawy dotyczącej prawa do zgromadzeń, ustawy dotyczącej zniesławienia, ustawy o ograniczeniach dotyczących internetu, a także mając na uwadze, że rosnące naciski na wolne i niezależne media oraz na mniejszości seksualne i religijne przyczyniły się do dalszej degradacji praw człowieka i zasad demokracji w Rosji;

M.   mając na uwadze, że Komitet Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych potępił niedawno ustawy obowiązujące w niektórych regionach Federacji Rosyjskiej, które zakazują „propagandy homoseksualnej”, stwierdzając, iż stanowią one naruszenie Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych;

N.  mając na uwadze, że obecna umowa o partnerstwie i współpracy powinna nadal obowiązywać i być skuteczna do czasu zawarcia i wejścia w życie nowej umowy;

O.  mając na uwadze, że w dniu 14 października 2012 r. w Rosji odbyły się wybory lokalne i regionalne,

P.  mając na uwadze, że wspomniane wyżej nowe lub zmienione przepisy zostały przyjęte przez Dumę Państwową, do której ostatnie wybory nie były ani wolne, ani uczciwe, jak stwierdziła misja obserwacyjna OBWE i co potwierdził Parlament Europejski;

Q.  mając na uwadze, że niektóre procedury wymierzone w opozycję, takie jak pozbawienie mandatu Giennadija Gudkowa, posła do Dumy z opozycyjnej partii Sprawiedliwa Rosja, można odczytywać jako wybiórcze stosowanie prawa i ingerowanie w legalną działalność polityczną;

1.  w kontekście trwających negocjacji w sprawie zawarcia nowej umowy kieruje do Rady, Komisji i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych następujące zalecenia:

  

Przebieg negocjacji

   (a) należy zadbać o to, by nowa umowa stworzyła kompleksowe, perspektywiczne i prawnie wiążące ramy dalszego rozwoju stosunków z Rosją w nadchodzących latach, mając na uwadze potrzebę podjęcia starań w celu zacieśnienia współpracy we wszystkich obszarach, w których interesy UE i Rosji wydają się zbieżne, a jednocześnie promując interesy i wartości Europejskie tam, gdzie interesy te są różne, jak również potrzebę wsparcia demokratyzacji i modernizacji tego kraju; należy podjąć działania niezbędne do utrzymania stałego tempa negocjacji z Rosją, przy jednoczesnym wskazaniu istniejących w UE obaw dotyczących braku postępów w obecnie prowadzonych negocjacjach, które dotychczas nie przyniosły spodziewanych wyników; przypomina, że strategiczne partnerstwo może funkcjonować tylko wówczas, gdy obie strony zgodzą się przestrzegać powszechnych demokratycznych zasad; podkreśla, że podstawą stosunków UE–Rosja musi być poszanowanie zasady wzajemności;
   (b) należy aktywnie dążyć do zwieńczenia negocjacji umową, która będzie korzystna dla obu stron i dostosowana do ich zacieśnionej i stale pogłębianej współpracy; należy zadbać o to, by negocjacje zbudowały wzajemne zaufanie i były skupione na wymiernych wynikach i rzeczywistej treści politycznej;
   (c) należy dążyć do konsensusu wśród państw członkowskich UE co do celów i przebiegu negocjacji nad nową umową z Rosją, tak aby UE mówiła jednym silnym głosem; należy położyć nacisk na fakt, że Unia negocjuje jako jeden podmiot, i bronić stanowiska, zgodnie z którym interesy państw członkowskich w stosunkach z Rosją i vice versa są lepiej promowane i chronione na szczeblu Unii;
   (d) należy poświęcić szczególną uwagę wymogom, jakie UE zamierza ustanowić w zakresie poszanowania zasad demokracji, praw człowieka i praworządności, i uznać ich przestrzeganie za bezwzględny warunek wstępny podpisania umowy UE–Rosja;
   (e) należy podkreślić, że nowa umowa będzie logicznym i niezbędnym kolejnym krokiem w stosunkach UE–Rosja, zgodnie z postanowieniami obowiązującej umowy i w następstwie przystąpienia Rosji do WTO;
   (f) pamiętając o tym, należy przypomnieć, że UE powinna negocjować umowę wyłącznie z Rosją, a nie z unią celną, której Rosja jest stroną;
   (g) należy przypomnieć, że gospodarcza i polityczna modernizacja Rosji leży we wspólnym interesie obu stron oraz że UE pragnie przyspieszyć proces zainicjowany w ramach partnerstwa na rzecz modernizacji; należy podkreślić, że polityka modernizacji w Rosji nie może ograniczać się do obszaru gospodarki i powinny jej towarzyszyć szeroko zakrojone przemiany polityczne, skupione głównie na zagwarantowaniu praworządności i zwalczaniu korupcji;
   (h) należy przyjąć aktywną postawę w koordynowaniu różnych dwustronnych porozumień dotyczących partnerstwa na rzecz modernizacji pomiędzy państwami członkowskimi UE a Federacją Rosyjską, zapewniając w ten sposób spójną i skuteczniejszą politykę UE;
  

Dialog polityczny i współpraca

   (i) należy uważnie śledzić przemiany wewnętrzne w Rosji, współpracować ze wszystkimi najważniejszymi podmiotami politycznymi tego kraju, wspierać rozwój instytucjonalny w Rosji oraz zasady demokracji, prawa człowieka i praworządność; należy przy tym aktywnie wspierać wszystkie inicjatywy społeczne zmierzające do budowy społeczeństwa obywatelskiego kierującego się zasadami demokracji i praworządności, zwracając przy tym szczególną uwagę na wykorzystanie do tego celu przestrzeni internetowej;
   (j) należy podkreślić znaczenie, jakie ma dla Rosji zapewnienie funkcjonowania niezawisłego i bezstronnego sądownictwa oraz wzmocnienie walki z korupcją;
   (k) należy wezwać Rosję, aby przestrzegała zobowiązania do zagwarantowania wolnych i uczciwych wyborów dla zapewnienia legitymacji systemu politycznego;
   (l) należy podkreślić znaczenie pełnego przestrzegania przez Rosję międzynarodowych zobowiązań prawnych oraz podstawowych zasad dotyczących praw człowieka zapisanych w Europejskiej konwencji praw człowieka oraz w Międzynarodowym pakcie praw obywatelskich i politycznych (ICCPR), których Rosja jest stroną; należy przypomnieć, że pluralizm polityczny, wolność mediów, praworządność, niezawisłość i bezstronność sądów, wolność słowa i zgromadzeń, również w internecie, skuteczne i niezależne związki zawodowe oraz zasada niedyskryminacji stanowią konieczne warunki wstępne dalszego rozwoju i modernizacji Rosji oraz trwałości strategicznej współpracy UE–Rosja;
   (m) należy podkreślić, że jako stały członek Rady Bezpieczeństwa ONZ Rosja musi poważnie traktować swoją odpowiedzialność za międzynarodowy pokój, stabilność i bezpieczeństwo;
   (n) należy wyrazić zaniepokojenie pogarszającym się klimatem dla rozwoju społeczeństwa obywatelskiego w Rosji, zwłaszcza jeżeli chodzi o niedawne przyjęcie ustaw dotyczących demonstracji, organizacji pozarządowych, zniesławienia i prawnej regulacji internetu, zawierających niejednoznaczne przepisy mogące prowadzić do ich arbitralnego egzekwowania, a także przyjęcie przez Dumę szeregu poprawek do ustawy o zdradzie i szpiegostwie, wprowadzającej nowe przepisy do kodeksu karnego, które mogą być skierowane przeciwko obrońcom praw człowieka; należy przypomnieć rosyjskim władzom, że nowoczesne i dobrze prosperujące społeczeństwo musi uznawać i chronić prawa jednostki i prawa zbiorowe przynależne wszystkim obywatelom; należy w tym kontekście domagać się, by władze rosyjskie podjęły w odpowiednim czasie działania w celu dostosowania wspomnianych wyżej przepisów do standardów międzynarodowych oraz uregulować tę kwestię podczas negocjacji;
   (o) należy dążyć do zacieśnienia dialogu UE–Rosja w dziedzinie praw człowieka, aby stał się on skutecznym i przynoszącym rezultaty narzędziem upowszechnienia poszanowania praw człowieka w Rosji; należy wezwać w szczególności władze rosyjskie do powstrzymania się od bezprawnego ograniczania wolności pokojowych zgromadzeń, zapewnienia ochrony obrońcom praw człowieka, położenia kresu bezkarności za popełnione w przeszłości nadużycia i zabójstwa działaczy, do stworzenia klimatu, w którym organizacje społeczeństwa obywatelskiego i organizacje pozarządowe mogą działać bez nieuzasadnionych ograniczeń, strachu przed prześladowaniem lub zastraszaniem, oraz do zapewnienia pełnego poszanowania orzeczeń Europejskiego Trybunału Praw Człowieka; należy zachęcić władze rosyjskie do zagwarantowania większej przejrzystości i otwartości konsultacji UE–Rosja w dziedzinie praw człowieka, między innymi poprzez udział przedstawicieli wszystkich rosyjskich ministerstw w spotkaniach przygotowawczych z rosyjskimi i międzynarodowymi organizacjami pozarządowymi oraz w spotkaniach konsultacyjnych;
   (p) należy stanowczo przypomnieć, że wielokrotne próby ograniczenia praw człowieka, zwłaszcza wolności słowa i zgromadzeń, w odniesieniu do orientacji seksualnej i tożsamości płciowej na szczeblu regionalnym i federalnym są sprzeczne z zobowiązaniami Rosji na mocy jej konstytucji, Europejskiej konwencji praw człowieka i Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych; wzywa Dumę do powstrzymania się od przyjęcia federalnego zakazu „propagandy homoseksualnej” stosownie do orzeczenia Komitetu Praw Człowieka ONZ w sprawie Fiedotowa v. Rosja;
   (q) należy podkreślić, że władze rosyjskie muszą położyć kres bezkarności w tym kraju, a także prześladowaniom z powodów politycznych, aresztowaniom i zatrzymaniom, oraz należy zwrócić uwagę na konieczność zaprzestania stosowania środków represji wobec opozycji politycznej; należy w pełni wyjaśnić liczne przypadki łamania praw człowieka, w tym uwięzienie Michaiła Chodorkowskiego oraz okoliczności śmierci Siergieja Magnickiego, Aleksandra Litwinienki i Anny Politowskiej, które należy zbadać w bezstronny i niezależny sposób;
   (r) należy poprzeć stanowisko Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy dotyczące politycznie umotywowanego wyroku na członków grupy Pussy Riot, a także wezwać do ich natychmiastowego uwolnienia;
   (s) należy zaapelować do Rosji o niestosowanie pojęcia „tradycyjnych wartości” dla uprawomocnienia dyskryminacji wymierzonej w grupy mniejszości, uciszania dysydentów czy łamania praw człowieka;
   (t) należy włączyć do nowej kompleksowej umowy o stowarzyszeniu i współpracy klauzule i wskaźniki w zakresie ochrony i upowszechniania praw człowieka przewidzianych w konstytucji rosyjskiej, opierając się w jak największej mierze na ramach ustanowionych przez Radę Europy i OBWE, do czego Rosja sama się zobowiązała, z wyraźnym mechanizmem przewidującym zawieszenie w przypadku poważnych naruszeń lub nieprzestrzegania;
   (u) należy podkreślić, że bodźcem i źródłem korzyści dla całego społeczeństwa rosyjskiego oraz dla strategicznego partnerstwa UE–Rosja byłby system polityczny zapewniający równe szanse wszystkim partiom politycznym, umożliwiający rzeczywistą konkurencję i oferujący faktyczne alternatywy polityczne; należy w związku z tym wezwać Rosję do konkretnego zastosowania się do zaleceń OBWE dotyczących ostatnich wyborów;
   (v) należy przewidzieć niezbędne przepisy dotyczące działań w zakresie zwalczenia powszechnej korupcji, która osłabia zaufanie obywateli do aparatu państwowego oraz stanowi przeszkodę dla wysiłków podejmowanych na rzecz modernizacji; należy również przewidzieć szczegółowe zasady współpracy między Rosją i UE w zakresie zwalczania korupcji transgranicznej;
   (w) należy wspierać partnerstwo strategiczne między UE a Rosją na rzecz sprostania globalnym wyzwaniom między innymi w zakresie nieproliferacji, zwalczania terroryzmu, pokojowego rozwiązywania konfliktów w oparciu o zasady Karty Narodów Zjednoczonych i obowiązującego prawa międzynarodowego, bezpieczeństwa dostaw energii, wymiaru arktycznego, zmiany klimatu i zmniejszenia ubóstwa, jak również wspólne cele tego partnerstwa; Nalega, by Rosja natychmiast zaprzestała proliferacji do krajów, które objęte są embargiem na broń nałożonym przez UE, OBWE i ONZ;
   (x) należy współpracować z Rosją w celu zwiększenia odpowiedzialności za poprawę stabilności, współpracy politycznej i rozwoju gospodarczego we wspólnym sąsiedztwie, a także podkreślać suwerenne prawo każdego kraju do wyboru kierunku własnej polityki zagranicznej i rozwiązań w zakresie bezpieczeństwa;
   (y) należy wezwać władze rosyjskie do tego, by położyły kres rozpowszechnionemu klimatowi bezkarności za naruszenia praw człowieka oraz brakowi praworządności w Północnym Kaukazie;
   (z) należy domagać się od Rosji, by aktywnie ułatwiała pokojowe rozwiązywanie „zamrożonych” konfliktów oraz należy zacieśnić współpracę UE–Rosja w celu rozwiązania długotrwałych konfliktów w Mołdawii i na Zakaukaziu w oparciu o prawo międzynarodowe i zasady pokojowego rozwiązywania konfliktów; należy przyspieszyć rozmowy z Rosją, żeby zapewnić bezwarunkowe wykonanie porozumienia o zwieszeniu broni z 2008 r.; należy wezwać Rosję, żeby wycofała uznanie Abchazji i Osetii Południowej oraz umożliwiła pełny i niezakłócony wstęp misji obserwacyjnej UE na terytorium Gruzji;
   (aa) należy kontynuować wysiłki na rzecz pełnej realizacji wspólnych działań zmierzających do wprowadzenia ruchu bezwizowego w przypadku krótkotrwałych podróży, z myślą o stopniowym zniesieniu systemu wizowego między krajami obszaru Schengen a Rosją; należy wprowadzić jak najszybciej i w jak największym zakresie ułatwienia wizowe dla pracowników uniwersyteckich, studentów, przedsiębiorców i przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego, a także do celów wymiany młodzieży; należy przynajmniej w minimalnym zakresie zharmonizować stosowanie kodeksu wizowego przez państwa członkowskie w odniesieniu do wymogów;
   (ab). podkreśla, że łagodzenie przez UE przepisów wizowych nie powinno przynosić korzyści przestępcom i osobom łamiącym prawa człowieka; zobowiązuje wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel do umieszczenia zalecenia Parlamentu w porządku obrad zbliżającego się spotkania Rady do Spraw Zagranicznych;
   (ac) należy podkreślić wspieranie współpracy naukowej, kulturalnej i w dziedzinie edukacji, co wzmocni kontakty międzyludzkie i zwiększy wzajemne zrozumienie społeczeństwa UE i Rosji;
  

Współpraca gospodarcza

   (ad) należy odpowiednio uwzględnić wciąż rosnącą współpracę gospodarczą między UE i Rosją, będącymi dla siebie wzajemnie rynkami przywozu, dostawcami towarów, usług i energii;
   (ae) należy z bliska przeanalizować, ocenić, stymulować i wspierać przestrzeganie przez Rosję postanowień WTO oraz jej gotowość do wykorzystania członkostwa w WTO jako siły napędowej reform strukturalnych; należy także zachęcać Rosję do ubiegania się o członkowstwo w OECD;
   (af) należy podkreślić, że pełne przestrzeganie przez Rosję zasad WTO stanowi niezbędny warunek wstępny oraz minimalny wymóg zawarcia umowy z UE; w związku z tym należy ponownie zbadać istniejące przeszkody dla importu rosyjskich towarów i usług pod względem ich zgodności z normami WTO i w stosownym przypadku przystąpić do ich usunięcia;
   (ag) należy nalegać na zawarcie dwustronnej umowy między UE a Rosją, dając do zrozumienia, że możliwość zawarcia umowy między UE a unią celną pod egidą Rosji może być rozważana jedynie w dalszej perspektywie i po wejściu w życie dwustronnej umowy;
   (ah) należy zachęcać partnerów rosyjskich do wykazania się wyraźną wolą polityczną w celu osiągnięcia porozumienia w sprawie prawnie wiążących postanowień dotyczących handlu i inwestycji, które będą się opierać na postanowieniach włączonych już do umowy o partnerstwie i współpracy i będą zgodne z warunkami przystąpienia do WTO; należy przypomnieć, że celem UE w tym obszarze jest poprawa i zapewnienie stabilności warunków dla przedsiębiorczości, gdyż byłoby to korzystne dla obu stron, oraz dalsze wspieranie celów ustanowionych w ramach partnerstwa na rzecz modernizacji wprowadzonego w 2010 r.;
   (ai) należy rozwiązać kwestię utrzymującego się problemu sprzedaży podrobionych produktów w Rosji;
   (aj) należy zachęcać Rosję do kontynuowania restrukturyzacji gospodarki oraz do szybszego przechodzenia z modelu gospodarki koncentrującej na energii do modelu gospodarki opartej na przemyśle i usługach, wydajnym korzystaniu z zasobów i stosowaniu energii odnawialnej; należy podkreślić, że ceny ropy naftowej są niestabilne oraz że obecne wysokie ceny nie powinny być pretekstem do opóźnienia niezbędnej modernizacji gospodarki;
   (ak) należy podkreślić znaczenie stworzenia wspólnej europejskiej polityki zagranicznej w dziedzinie energii w celu poprawy bezpieczeństwa energetycznego poprzez zainicjowanie współpracy trójstronnej między UE, Rosją i krajami tranzytowymi;
   (al) należy wziąć pod uwagę, że trzeba jeszcze zrealizować znaczne inwestycje w zakresie datującej jeszcze z czasów Związku Radzieckiego infrastruktury, kluczowej zarówno dla rosyjskiej gospodarki, jak i dla inwestycji UE;
   (am) należy zapewnić włączenie do umowy ważnego i prawnie wiążącego rozdziału poświęconego energii, aby zagwarantować pewne i opłacalne dostawy energii do UE; należy zadbać o to, by takie partnerstwo energetyczne opierało się na zasadach przejrzystości, uczciwej konkurencji, wykluczeniu zachowań monopolistycznych, na wzajemności i niedyskryminacji; należy podkreślić potrzebę rozwiązania wciąż otwartych kwestii dotyczących dostaw energii do państw członkowskich UE; należy dopilnować, by zasady Traktatu karty energetycznej stały się integralną częścią nowej umowy;
   (an) należy zapewnić włączenie prawnie wiążącego rozdziału w sprawie wprowadzania lub zwiększania należności celnych wywozowych w odniesieniu do surowców;
   (ao) należy monitorować elektrownie jądrowe w Rosji – zarówno działające, jak i będące w trakcie budowy – i wymagać egzekwowania wobec nich najwyższych międzynarodowych standardów bezpieczeństwa, z wykorzystaniem wszelkich dostępnych instrumentów i traktatów; w związku z tym należy wezwać Rosję do ratyfikowania i natychmiastowego zastosowania się do konwencji EKG ONZ z Espoo w sprawie ocen oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym;
   (ap) należy wezwać Rosję do zamknięcia wszystkich reaktorów jądrowych typu czernobylskiego i pierwszej generacji, jeżeli chodzi zwłaszcza o reaktory umieszczone w pobliżu granic UE, oraz wyrazić głębokie zaniepokojenie projektami budowy elektrowni jądrowych w obwodzie kaliningradzkim i w Sosnowym Borze;
   (aq) należy wzmocnić dalszą wzajemną współpracę w dziedzinie badań, edukacji, kultury i nauki; należy wzmocnić wzajemne zrozumienie historii dwudziestego wieku;
   (ar) należy wyrazić głębokie zaniepokojenie komercyjnymi odwiertami w Arktyce oraz rozległym zanieczyszczeniem wokół miejsc odwiertów w całej Rosji;
   (as) należy skonsultować się z Parlamentem Europejskim w sprawie postanowień dotyczących współpracy parlamentarnej;
   (at) należy określić jasne wskaźniki w zakresie realizacji układu o stowarzyszeniu i zadbać o mechanizmy monitorujące, w tym regularne dostarczanie sprawozdań Parlamentowi Europejskiemu;
   (au) należy zachęcić zespół negocjacyjny UE, aby kontynuował dobrą współpracę z PE, nieustannie dostarczając popartych dokumentacją informacji na temat postępów w negocjacjach, zgodnie z art. 218 ust. 10 TFUE, który stanowi, że Parlament Europejski jest natychmiast i w pełni informowany na wszystkich etapach procedury;

2.  należy poświęcić szczególną uwagę wymogom, jakie UE zamierza ustanowić w zakresie poszanowania zasad demokratycznych, i uznać ich przestrzeganie za bezwzględny warunek wstępny podpisania umowy UE–Rosja;

o
o   o

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji zawierającej zalecenia Parlamentu Europejskiego Radzie, Komisji, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, a także do wiadomości rządowi Federacji Rosyjskiej oraz rosyjskiej Dumie Państwowej.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0409.
(2) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0369.
(3) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0286..


Decyzja rządu Izraela o rozwoju osadnictwa na Zachodnim Brzegu Jordanu
PDF 208kWORD 72k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie decyzji rządu Izraela o rozbudowie osiedli na Zachodnim Brzegu (2012/2911(RSP))
P7_TA(2012)0506RC-B7-0561/2012

Parlament Europejski

–  uwzględniając Kartę Narodów Zjednoczonych,

–  uwzględniając poświęcone przedmiotowej kwestii rezolucje ONZ, rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 z 1947 r. i nr 194 z 1948 r. oraz rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 242 z 1967 r., nr 338 z 1973 r., nr 1397 z 2002 r., nr 1515 z 2003 r. i nr 1850 z 2008 r.,

–   uwzględniając porozumienia z Oslo (Deklaracja zasad dotyczących przejściowych ustaleń w sprawie samodzielnego sprawowania rządów) z 13 września 1993 r.,

–  uwzględniając tymczasowe porozumienie w sprawie Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy z dnia 28 września 1995 r.,

–  uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Catherine Ashton, w szczególności oświadczenia z dnia 8 czerwca 2012 r. i 2 grudnia 2012 r. dotyczące rozbudowy osiedli,

–  uwzględniając decyzję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 29 listopada 2012 r. o przyznaniu Palestynie statusu nieczłonkowskiego państwa obserwatora,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 10 grudnia 2012 r. i 14 maja 2012 r. w sprawie procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie,

–  uwzględniając art. 110 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w dniu 2 grudnia 2012 r. rząd izraelski zapowiedział budowę 3000 nowych mieszkań w osiedlach na Zachodnim Brzegu i we Wschodniej Jerozolimie; mając na uwadze, że ogłoszone plany, jeśli zostaną zrealizowane, narażą na szwank wprowadzenie w życie koncepcji współistnienia dwóch państw, szczególnie jeśli chodzi o obszar E1, gdzie budowa osiedli podzieliłaby Zachodni Brzeg na dwie części, uniemożliwiając stworzenie sąsiadującego, niepodległego i zdolnego do samostanowienia państwa palestyńskiego;

B.  mając na uwadze, że w dniu 2 grudnia 2012 r. rząd izraelski ogłosił wstrzymanie wypłaty 100 milionów USD palestyńskich wpływów z podatków; mając na uwadze, że comiesięczne przekazy podatków stanowią zasadniczy element budżetu Autonomii Palestyńskiej; mając na uwadze, że izraelski minister finansów Juwal Steinitz oświadczył, iż wypłata wpływów z podatków została wstrzymana w celu spłaty palestyńskiego zadłużenia wobec Izraelskiej Korporacji Energetycznej;

C.  mając na uwadze, że UE wielokrotnie potwierdzała swoje poparcie dla koncepcji dwóch państw – Państwa Izrael i sąsiadującego z nim niepodległego, demokratycznego i zdolnego do samostanowienia państwa palestyńskiego – współistniejących obok siebie w pokoju i poczuciu bezpieczeństwa;

D.  mając na uwadze, że w wyniku porozumień z Oslo z 1993 r. terytorium Zachodniego Brzegu zostało podzielone na trzy strefy, A, B i C; mając na uwadze, że strefa C, gdzie kontrolę nad porządkiem publicznym i bezpieczeństwem sprawuje Izrael, stanowi 62% terytorium Zachodniego Brzegu i jest jedynym zwartym obszarem, na którym znajduje się większość żyznych i bogatych w zasoby ziem Zachodniego Brzegu; mając na uwadze, że tymczasowe porozumienie w sprawie Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy z 1995 r. przewidywało, że strefa C stopniowo przejdzie pod jurysdykcję palestyńską;

E.  mając na uwadze, że w dniu 29 listopada 2012 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ zdecydowaną większością głosów – przy 138 głosach za, 9 przeciw i 41 wstrzymujących się – postanowiło przyznać Palestynie status nieczłonkowskiego państwa obserwatora w ONZ;

1.  wyraża najgłębsze zaniepokojenie zapowiedzianą przez rząd Izraela budową około 3000 nowych mieszkań na Zachodnim Brzegu, w tym we Wschodniej Jerozolimie;

2.  ponownie podkreśla, że rozbudowa osiedli może stanowić krok w stronę osłabienia perspektyw powstania zdolnej do samostanowienia Palestyny ze wspólną stolicą palestyńsko-izraelską w Jerozolimie;

3.  podkreśla, że izraelskie osiedla na Zachodnim Brzegu i we Wschodniej Jerozolimie są nielegalne w świetle prawa międzynarodowego; wzywa do natychmiastowego, całkowitego i trwałego wstrzymania budowy i rozbudowy wszystkich izraelskich osiedli, a także do zaprzestania dalszych eksmisji rodzin palestyńskich z ich domów oraz burzenia domów palestyńskich;

4.  potępia oświadczenia Khaleda Meshala, politycznego przywódcy Hamasu, który odmówił uznania Państwa Izrael i stanowczo zaprotestował przeciwko jakiejkolwiek obecności izraelskiej w Jerozolimie, oraz wzywa Hamas do uznania prawa Izraela do istnienia;

5.  głęboko ubolewa nad decyzją rządu izraelskiego o wstrzymaniu wypłaty 100 milionów USD palestyńskich wpływów z podatków, co osłabia budżet Autonomii Palestyńskiej, oraz wzywa do natychmiastowego przekazania tych dochodów; zachęca zaangażowane strony do rozstrzygnięcia wszystkich zaległych sporów finansowych przy mediacji UE;

6.  ponownie podkreśla swoje zdecydowane poparcie dla koncepcji koegzystencji dwóch państw w granicach z 1967 r. z Jerozolimą jako stolicą obu państw – Państwa Izrael oraz sąsiadującego z nim niepodległego, demokratycznego i zdolnego do samostanowienia państwa palestyńskiego, współistniejących obok siebie w pokoju i poczuciu bezpieczeństwa; ponownie podkreśla, że jedynym sposobem na osiągnięcie sprawiedliwego i trwałego pokoju między Izraelczykami i Palestyńczykami są pokojowe działania prowadzone bez użycia przemocy oraz wzywa w związku z tym do wznowienia bezpośrednich rozmów pokojowych między obiema stronami; wzywa wszystkie strony do powstrzymania się od jednostronnych działań, które mogłyby podważyć lub utrudnić wysiłki pokojowe i osłabić perspektywę wynegocjowania porozumienia pokojowego;

7.  ponownie apeluje o pełne i skuteczne stosowanie przez UE i jej państwa członkowskie obowiązującego prawodawstwa UE oraz umów dwustronnych pomiędzy UE a Izraelem oraz podkreśla, że należy przestrzegać wszystkich przepisów umowy o stowarzyszeniu UE-Izrael, dotyczących poszanowania praw człowieka; ponownie podkreśla zobowiązanie UE do zapewnienia ciągłego, pełnego i skutecznego wdrażania obowiązującego prawodawstwa Unii Europejskiej i dwustronnych porozumień stosowanych do produktów wytwarzanych w izraelskich osiedlach;

8.  niezmiennie nawołuje w tym samym duchu do pojednania palestyńskiego, co jest sposobem na ponowne zjednoczenie Palestyńczyków żyjących na Zachodnim Brzegu, we Wschodniej Jerozolimie i w Strefie Gazy, należących do tego samego narodu palestyńskiego;

9.  wzywa Autonomię Palestyńską i rząd Izraela do wznowienia procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie; podkreśla ponadto znaczenie, jakie ma ochrona ludności palestyńskiej i jej praw w strefie C i we Wschodniej Jerozolimie, co jest niezbędne do podtrzymania trwałości koncepcji dwóch państw;

10.  wzywa ponownie UE i jej państwa członkowskie do odgrywania bardziej aktywnej roli politycznej, również w ramach kwartetu bliskowschodniego, w dążeniach do osiągnięcia sprawiedliwego i trwałego pokoju między Izraelczykami i Palestyńczykami; popiera wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel w jej dążeniach do stworzenia realnej perspektywy wznowienia procesu pokojowego;

11.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, specjalnemu przedstawicielowi UE ds. procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie, przewodniczącemu Zgromadzenia Ogólnego ONZ, rządom i parlamentom członków Rady Bezpieczeństwa ONZ, wysłannikowi kwartetu bliskowschodniego, Knesetowi i rządowi Izraela, przewodniczącemu Autonomii Palestyńskiej i Palestyńskiej Radzie Legislacyjnej.


Sytuacja na Ukrainie
PDF 129kWORD 81k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie sytuacji na Ukrainie (2012/2889(RSP))
P7_TA(2012)0507RC-B7-0544/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje i sprawozdania, w szczególności sprawozdanie z dnia 1 grudnia 2011 r. zawierające zalecenia Parlamentu Europejskiego dla Rady, Komisji oraz Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych w sprawie negocjacji dotyczących układu o stowarzyszeniu między UE a Ukrainą(1) oraz rezolucję z dnia 24 maja 2012 r. w sprawie sytuacji na Ukrainie i sprawy Julii Tymoszenko(2),

–  uwzględniając wstępne sprawozdania i wnioski misji obserwacji wyborów na Ukrainie z ramienia OBWE/ODIHR, zwłaszcza oświadczenie o wstępnych ustaleniach oraz wnioskach, wydane dnia 29 października 2012 r. wspólnie ze Zgromadzeniem Parlamentarnym OBWE, Zgromadzeniem Parlamentarnym Rady Europy, Parlamentem Europejskim i Zgromadzeniem Parlamentarnym NATO,

–  uwzględniając wspólne oświadczenie wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton i komisarza Štefana Fülego z dnia 12 listopada 2012 r. w sprawie wyborów parlamentarnych na Ukrainie,

–  uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Ukrainy z dnia 10 grudnia 2012 r.,

–  uwzględniając oświadczenie byłego prezydenta Polski Aleksandra Kwaśniewskiego i byłego przewodniczącego Parlamentu Europejskiego Pata Coksa z dnia 3 października 2012 r., w którym stwierdzono, że wybory te będą miały „decydujące” znaczenie dla przyszłości Ukrainy oraz że „nastąpił zastój w stosunkach między UE i Ukrainą”;

–  uwzględniając sprawozdanie delegacji obserwacji wyborów ad hoc Parlamentu wysłanej na wybory parlamentarne na Ukrainie, przedstawione na posiedzeniu Komisji Spraw Zagranicznych w dniu 6 listopada 2012 r.,

–  uwzględniając plan działania UE-Ukraina na rzecz liberalizacji reżimu wizowego, przyjęty dnia 22 listopada 2010 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie na temat postępów w realizacji europejskiej polityki sąsiedztwa na Ukrainie, opublikowane dnia 15 maja 2012 r.,

–  uwzględniając art. 110 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że na szczycie UE-Ukraina, który odbył się w Kijowie w 2011 r., uznano Ukrainę za państwo europejskie, z europejską tożsamością, które łączy z państwami Unii Europejskiej wspólna historia i wspólne wartości;

B.  mając na uwadze, że OBWE/ODIHR oraz międzynarodowi obserwatorzy wyborów wskazali dowody na to, wybory na Ukrainie charakteryzował brak równowagi w otoczeniu medialnym, złe zarządzanie w odniesieniu do składu komisji wyborczych, brak przejrzystości w finansowaniu partii, nadużywanie środków administracyjnych oraz nierówne warunki gry, co odzwierciedla również nieobecność głównych kandydatów opozycji, których uwięziono z powodów politycznych, oraz że sytuacja ta stanowi krok wstecz w porównaniu z poprzednimi wyborami powszechnymi;

C.  mając na uwadze, że chociaż OBWE wydała ogólnie pozytywną ocenę procesu głosowania w dniu wyborów, to międzynarodowi obserwatorzy wskazali na brak przejrzystości w przedstawianiu ostatecznych wyników i negatywnie ocenili zarówno procedurę zestawiania wyników w 77 z 161 obserwowanych obwodowych komisji wyborczych, jak i opóźnienia w zestawianiu wyników utrzymujące się w dniu 10 listopada w 12 w okręgach jednomandatowych;

D.  mając na uwadze, że według sprawozdań OBWE/ODIHR przebieg procesu powyborczego charakteryzowały nieprawidłowości, opóźnienia w liczeniu głosów i brak przejrzystości w komisjach wyborczych;

E.  mając na uwadze, że we wspólnym oświadczeniu wysoka przedstawiciel/ wiceprzewodnicząca Komisji Catherine Ashton i komisarz Štefan Füle wyrazili zaniepokojenie z powodu przebiegu procesu powyborczego, w którym wystąpiły nieprawidłowości;

F.  mając na uwadze, że wybory powszechne z dnia 28 października 2012 r. uznano za podstawowy sprawdzian dla Ukrainy, mający wykazać nieodwracalność zaangażowania kraju w tworzenie w pełni funkcjonującego systemu demokratycznego, umacnianie praworządności i kontynuowanie reform politycznych;

G.  mając na uwadze, że komisja wenecka i Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy po raz pierwszy wydały zalecenia, w których stwierdzono dobitnie, że Ukraina powinna wprowadzić proporcjonalny system wyborczy i otwarte listy wyborcze;

H.  mając na uwadze, że specjalny wysłannik Parlamentu Europejskiego Aleksander Kwaśniewski przestrzegał przed próbami izolowania Ukrainy, które mogłyby prowadzić do powstania warunków sprzyjających reżimom niedemokratycznym;

I.  mając na uwadze, że szczyt UE-Ukraina, który odbył się w grudniu 2011 r. i miał doprowadzić do podpisania układu o stowarzyszeniu, nie spełnił tego celu ze względu na zaniepokojenie UE z powody sytuacji politycznej na Ukrainie, w szczególności aresztowania i procesu przeciwko liderom opozycji Julii Tymoszenko i Jurijowi Łucence;

J.  mając na uwadze, że Rada Najwyższa rozpatruje obecnie projekt ustawy nr 8711, która jest antywolnościowym aktem prawnym ograniczającym wolność słowa i zgromadzeń w przypadku osób popierających prawa człowieka przysługujące lesbijkom, gejom, biseksualistom i osobom transgenderowym; mając na uwadze, że Komitet Praw Człowieka ONZ orzekł niedawno, iż ustawa ta narusza art. 19 i 26 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych;

1.  wyraża ubolewanie z powodu faktu, że według OBWE, Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy, Zgromadzenia Parlamentarnego NATO i obserwatorów z ramienia Parlamentu Europejskiego kampania wyborcza oraz procedury wyborcze i powyborcze nie spełniły najważniejszych międzynarodowych standardów, co oznacza krok wstecz w porównaniu z wyborami krajowymi, które odbyły się w 2010 r.;

2.  odnotowuje w szczególności, że niektóre aspekty okresu przedwyborczego (aresztowanie liderów opozycji politycznej, brak równych reguł gry spowodowany głównie nadużywaniem zasobów administracyjnych, przypadki nękania i zastraszania kandydatów i personelu wyborczego, brak przejrzystości kampanii i finansowania partii oraz brak wyważonych relacji w mediach) oraz nieprawidłowości i opóźnienia w obliczaniu głosów i przedstawianiu wyników stanowiły krok wstecz w porównaniu z niedawnymi wyborami krajowymi;

3.  podkreśla, że negatywny wpływ na proces wyborczy miał fakt, iż w czasie wyborów dwóch przywódców opozycji, Julia Tymoszenko i Jurij Łucenko, a także inni działacze przetrzymywani byli w więzieniu;

4.  podkreśla, że skuteczna współpraca między Ukrainą a Unią Europejską może opierać się wyłącznie na wyraźnej gotowości ukraińskich władz do przeprowadzenia i wdrożenia niezbędnych reform, w szczególności reformy systemu prawnego i sądownictwa, w celu pełnego przestrzegania zasad demokracji, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności, praw mniejszości i praworządności; apeluje o aktywne i skuteczne wsparcie tego procesu reform przez instytucje Unii Europejskiej oraz Radę Europy wraz z komisją wenecką;

5.  jest zaniepokojony niewłaściwym wykorzystaniem zasobów administracyjnych oraz systemem finansowania kampanii, które nie spełniły międzynarodowych standardów określonych przez Grupę Państw Przeciwko Korupcji Rady Europy (GRECO); wzywa nowy rząd do kontynuowania wysiłków na rzecz udoskonalenia przepisów dotyczących finansowania partii politycznych z myślą o większej przejrzystości wpływów i wydatków, pełnym ujawnieniu źródeł finansowania i wysokości wydatków na kampanię oraz wprowadzeniu sankcji, szczególnie w przypadku naruszania zasad finansowania kampanii;

6.  wzywa rząd Ukrainy, by w oparciu o dialog ze wszystkimi partiami politycznymi naprawił nieprawidłowości wyborcze, w tym problem braku rozstrzygających wyników w niektórych okręgach wyborczych; ponadto oczekuje, że parlament Ukrainy w stosownym czasie zajmie się problemem niedostatków ordynacji wyborczej; oczekuje, że Rada Najwyższa będzie mogła oprzeć się na propozycjach opracowanych do tej pory przez ustępujący parlament, przy pełnym wsparciu ze strony Unii Europejskiej i komisji weneckiej;

7.  wyraża zaniepokojenie problemami, jakie wystąpiły w procesie liczenia głosów i przedstawiania wyników w niektórych jednomandatowych okręgach wyborczych; z zadowoleniem przyjmuje decyzję centralnej komisji wyborczej o niepodawaniu wyników z tych okręgów wyborczych oraz fakt, że ukraińskie władze rozpoczęły działania mające na celu jak najszybsze powtórzenie wyborów w tych okręgach;

8.  jest zaniepokojony wzrostem nastrojów nacjonalistycznych na Ukrainie, wyrażających się w poparciu dla partii Swoboda, która w konsekwencji weszła do Rady Najwyższej jako jedna z dwóch nowych partii w tym organie; przypomina, że poglądy rasistowskie, antysemickie i ksenofobiczne są sprzeczne z podstawowymi wartościami i zasadami Unii, w związku z czym apeluje do partii prodemokratycznych w Radzie Najwyższej o niestowarzyszanie się z tą partią, niepopieranie jej ani nietworzenie z nią koalicji;

9.  wyraża nieustające poparcie dla europejskich aspiracji narodu ukraińskiego; ubolewa, że ostatnie wybory parlamentarne nie okazały się krokiem naprzód w umacnianiu wiarygodności Ukrainy w tym względzie; podkreśla, że UE nadal jest zdecydowana współpracować z Ukrainą, w tym ze społeczeństwem obywatelskim (organizacje pozarządowe, związki wyznaniowe itd.), aby usprawnić instytucje demokratyczne, umocnić praworządność, zapewnić wolność mediów i kontynuować zasadnicze reformy gospodarcze;

10.  potwierdza zaangażowanie UE na rzecz dalszego rozwoju stosunków z Ukrainą dzięki podpisaniu układu o stowarzyszeniu, gdy tylko władze Ukrainy wykażą się zdecydowanym działaniem i namacalnymi postępami, do czego wezwano powyżej, być może do czasu szczytu partnerstwa wschodniego, który odbędzie się w Wilnie w listopadzie 2013 r.; zauważa, że postępy na drodze ku stowarzyszeniu politycznemu i integracji gospodarczej zależą od rzeczywistego zaangażowania Ukrainy w sprawę przestrzegania zasad demokracji, praworządności, niezawisłości sądownictwa i wolności mediów;

11.  odnotowuje przyjęcie i podpisanie ustawy o referendach na Ukrainie; oczekuje od ukraińskich władz rozważenia zaleceń komisji weneckiej, gdy tylko będą one dostępne, aby zapobiec wszelkim potencjalnym nadużyciom przepisów tej ustawy;

12.  z całą mocą apeluje do ukraińskich władz, by wraz z wysłannikami Parlamentu Europejskiego Aleksandrem Kwaśniewskim i Patem Coksem znalazły racjonalne i sprawiedliwe rozwiązanie sprawy Julii Tymoszenko; wzywa ukraiński rząd do poszanowania i wykonania ostatecznych wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w toczącej się sprawie Julii Tymoszenko i Jurija Łucenki;

13.  wzywa Ukrainę, by położyła kres selektywnemu stosowaniu prawa na Ukrainie na wszystkich szczeblach sprawowania rządów oraz by umożliwiła partiom opozycyjnym udział w życiu politycznym na równych warunkach; w tym kontekście wzywa władze do uwolnienia i rehabilitacji ściganych oponentów politycznych, w tym Julii Tymoszenko, Jurija Łucenki i innych działaczy;

14.  z zadowoleniem przyjmuje podpisanie zmienionej umowy o ułatwieniach wizowych między Unią Europejską a Ukrainą, która to umowa zdecydowanie usprawnia wydawanie wiz obywatelom Ukrainy w porównaniu umową obowiązującą obecnie; wzywa Radę do poczynienia postępów w rozmowach między UE a Ukrainą na temat liberalizacji reżimu wizowego przed szczytem partnerstwa wschodniego, który odbędzie się w Wilnie w listopadzie 2013 r.;

15.  z całą mocą apeluje do wysokiej przedstawiciel/ wiceprzewodniczącej Komisji Catherine Ashton i komisarza Štefana Fülego o większe zaangażowanie UE w stosunki z Ukrainą oraz o dalsze zaangażowanie w prace mające na celu pełne wykorzystanie potencjału stosunków między UE a Ukrainą z korzyścią dla obywateli zarówno Ukrainy, jak i UE, między innymi przez zapewnienie stałych postępów w dialogu w sprawie liberalizacji systemu wizowego;

16.  z zadowoleniem przyjmuje konkluzje z posiedzenia Rady do Spraw Zagranicznych w dniu 10 grudnia 2012 r.;

17.  wzywa Radę Najwyższą do odrzucenia projektu ustawy nr 8711, przyjętego w pierwszym czytaniu w październiku, który ogranicza wolność wypowiedzi w odniesieniu do orientacji seksualnej i tożsamości płciowej; wskazuje, że ustawa ta stanowi wyraźne naruszenie europejskiej konwencji praw człowieka i Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, które zostały ratyfikowane przez parlament Ukrainy;

18.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych (ESDZ), Radzie, Komisji, państwom członkowskim, a także prezydentowi, rządowi i parlamentowi Ukrainy oraz Zgromadzeniom Parlamentarnym Rady Europy i OBWE.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0545.
(2) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0221.


Sprawozdanie dotyczące postępów Albanii, 2012 r.
PDF 316kWORD 128k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie sprawozdania dotyczącego postępów Albanii w 2012 r. (2012/2814(RSP))
P7_TA(2012)0508B7-0533/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając konkluzje prezydencji posiedzenia Rady Europejskiej w Salonikach w dniach 19–20 czerwca 2003 r. dotyczące perspektywy przystąpienia państw Bałkanów Zachodnich do Unii Europejskiej,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 października 2012 r. zatytułowany „Strategia rozszerzenia i najważniejsze wyzwania w latach 2012-2013” (COM(2012)0600) i dołączone sprawozdanie dotyczące postępów Albanii w 2012 r. (SWD(2012)0334),

–  uwzględniając decyzję Rady 2008/210/WE z dnia 18 lutego 2008 r. w sprawie zasad, priorytetów i warunków zawartych w partnerstwie europejskim zawartym z Albanią oraz uchylającą decyzję 2006/54/WE(1),

–  uwzględniając konkluzje czwartego posiedzenia Rady Stabilizacji i Stowarzyszenia UE – Albania, które odbyło się w dniu 15 maja 2012 r.,

–  uwzględniając zalecenia przyjęte przez Komisję Parlamentarną ds. Stabilizacji i Stowarzyszenia UE–Albania (SAPC) na piątym posiedzeniu, które odbyło się w dniach 11–12 lipca 2012 r.,

–  uwzględniając porozumienie polityczne zawarte między rządem a opozycją na konferencji przewodniczących w dniu 14 listopada 2011 r. oraz zmieniony plan działań rządu Albanii, z marca 2012 r., dotyczący 12 najważniejszych priorytetów określonych w opinii Komisji w sprawie wniosku Albanii o członkostwo w Unii Europejskiej z dnia 9 listopada 2010 r. (COM(2010)0680),

–  uwzględniając rezolucję z dnia 8 lipca 2010 r. w sprawie Albanii(2),

–  uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że przyszłość Albanii i pozostałych krajów regionu Bałkanów Zachodnich jest powiązana z Unią Europejską oraz że Albania geograficznie, historycznie i kulturowo należy do Europy;

B.  mając na uwadze, że przystąpienie Albanii do UE powinno być nie tylko celem rządu i opozycji, lecz ma sprzyjać wspólnemu interesowi wszystkich Albańczyków;

C.  mając na uwadze, że kraje aspirujące do przystąpienia do Unii muszą dowieść swojej zdolności do wzmocnienia realizacji w praktyce wartości, na których opiera się Unia, na wszystkich etapach procesu akcesyjnego; mając na uwadze, że muszą one ustanowić podstawowe instytucje niezbędne dla demokratycznego zarządzania i praworządności oraz od wczesnego etapu wspierać ich właściwe funkcjonowanie, począwszy od parlamentu narodowego, po rząd i system sądowy, w tym trybunały, prokuraturę publiczną i organy ścigania;

D.  mając na uwadze, że proces przystąpienia do UE powinien stać się siłą napędzającą dalsze reformy i podstawowym czynnikiem zapewniającym konstruktywną i odpowiedzialną współpracę wśród elit politycznych tego kraju;

E.  mając na uwadze, że od czasu porozumienia między partią rządzącą a opozycją, do którego doszło w listopadzie 2011 r., osiągnięto znaczne postępy odnośnie do programu reform; mając na uwadze, że nadal występują wyzwania, którym należy stawić czoła, aby dokonać postępów w drodze do członkostwa UE;

F.  mając na uwadze, że dla zapewnienia stabilności i spójności społecznej reformy w sektorze socjalnym i ich skuteczne wdrażanie są równie istotne, jak reformy w zakresie wdrażania przepisów i rozwój infrastruktury, i mając na uwadze, że powinno to znaleźć odzwierciedlenie również w finansowaniu przez UE; mając na uwadze, że Komisja powinna zatem wziąć to pod uwagę w związku z opracowywaniem strategii dla Albanii na lata 2014–2020;

G.  mając na uwadze, że Albania nadal odgrywa rolę stabilizującą w regionie Zachodnich Bałkanów;

H.  mając na uwadze, że dzięki staraniom w procesie reform i jeżeli takie będzie życzenie albańskiego społeczeństwa Albania może przejść w 2012 r. do następnego etapu integracji, tzn. uzyskać status kraju kandydującego do przystąpienia, o ile osiągnie masę krytyczną, jeśli chodzi o konkretne rezultaty w obszarach niegotowych kluczowych reform;

I.  mając na uwadze, że UE uczyniła praworządność głównym elementem procesu rozszerzenia;

Rozważania ogólne

1.  ponawia swoje pełne wsparcie dla przyszłego przystąpienia Albanii do Unii Europejskiej; podziela ocenę Komisji, że krajowi temu należy przyznać status państwa kandydującego, pod warunkiem że zostaną ukończone i przyjęte kluczowe reformy w wymiarze sprawiedliwości i administracji publicznej, a także w odniesieniu do zmiany regulaminu parlamentu; gratuluje Albanii tego wielkiego kroku naprzód i zachęca jej rząd do przyjęcia wszelkich wymaganych środków w celu realizacji już podjętych zobowiązań; apeluje do Rady o niezwłoczne przyznanie Albanii statusu państwa kandydującego do UE, z zastrzeżeniem ukończenia tych kluczowych reform;

2.  wyraża uznanie dla zdeterminowanych działań rządu i opozycji na rzecz współpracy w zakresie reform i dostrzega znaczenie porozumienia politycznego z listopada 2011 r., które zakończyło długi okres impasu i utorowało drogę dla postępu w zakresie dwunastu priorytetów; zachęca rządzącą większość i opozycję, aby utrzymały ponadpartyjną współpracę oraz przyczyniły się do pomyślnego przyjęcia i spójnego wdrożenia kluczowych reform, które są niezbędne, by rozpocząć formalne negocjacje akcesyjne; podkreśla, że wszystkie partie polityczne i podmioty w Albanii – w tym prasa, media i społeczeństwo obywatelskie – powinny dążyć do poprawy atmosfery politycznej w tym kraju, by umożliwić dialog i wzajemne zrozumienie; apeluje zatem o prawdziwe zaangażowanie wszystkich partii politycznych na rzecz poprawy atmosfery politycznej w kraju; wzywa siły polityczne w Albanii, by nie pozwoliły na zawrócenie kraju z drogi ku UE w trakcie przyszłorocznej kampanii wyborczej;

3.  podkreśla znaczenie wolnych i uczciwych wyborów, zapewniających legitymację instytucjom demokratycznym i pozwalających na ich właściwe funkcjonowanie; wzywa wszystkie siły polityczne, by prowadziły przyszłoroczną kampanię wyborczą i wybory parlamentarne w 2013 r. w wolny i uczciwy sposób; wyraża głębokie przekonanie, że wybory będą stanowiły ważny sprawdzian dojrzałości albańskiej demokracji i zdolności wszystkich sił politycznych do podjęcia wspólnej agendy europejskiej na rzecz tego kraju, a także iż mają kluczowe znaczenie dla dalszych postępów w procesie akcesyjnym; przypomina, że warunkiem wzmocnienia demokracji jest wolny i uczciwy przebieg wyborów, których wyniki będą uznane przez wszystkie odnośne partie polityczne za wiążące; z zadowoleniem przyjmuje porozumienie polityczne dotyczące zmian w ramach prawnych regulujących wybory, uwzględniające zalecenia OBWE/ODIHR;

4.  wzywa wszystkie siły polityczne do dalszego przyjmowania konkretnych reform prowadzących do namacalnych rezultatów z korzyścią dla wszystkich obywateli; uważa, że jest istotne, by albańskie społeczeństwo obywatelskie, media i obywatele rozliczali swoich liderów z konkretnych wyników politycznych;

Konsolidacja demokracji i wzmacnianie praw człowieka

5.  twierdzi, że demokracja i praworządność są najlepszymi zabezpieczeniami praw człowieka i podstawowych wolności;

6.  zdecydowanie popiera konstruktywny dialog polityczny, który jest nie tylko podstawowym elementem dwunastu kluczowych priorytetów, lecz również warunkiem wstępnym sprawnie funkcjonującej demokracji; wzywa elitę polityczną do podtrzymywania ponadpartyjnego dialogu i konsensusu w sprawie reform, aby umożliwić Albanii dokonywanie postępów w drodze do przystąpienia;

7.  z zadowoleniem przyjmuje dokonany przez Albanię postęp na drodze do spełnienia politycznych kryteriów członkostwa w UE; zauważa, że konstruktywny dialog polityczny jest ważnym elementem osiągnięcia konkretnych rezultatów w procesie realizacji dwunastu kluczowych priorytetów, w szczególności dotyczących właściwego funkcjonowania parlamentu, przyjęcia opracowywanych przepisów wymagających wzmocnionej większości, powołania rzecznika praw obywatelskich, procedur wysłuchiwania i głosowania w odniesieniu do najważniejszych instytucji oraz zmiany ram prawnych regulujących wybory;

8.  z zadowoleniem przyjmuje dokonanie wyboru nowego prezydenta; zauważa, że proces wyboru był zgodny z konstytucją; wyraża jednak ubolewanie, że proces polityczny towarzyszący wyborom nie opierał się na dialogu między partiami; podkreśla, że rola prezydenta ma kluczowe znaczenie dla zjednoczenia narodu oraz zapewnienia stabilności i niezależności instytucji państwowych;

9.  docenia rozwijający się dialog między społeczeństwem obywatelskim a rządem Albanii; zwraca uwagę na potrzebę utrzymania impetu w tych relacjach oraz utrwalenia ich osiągnięć;

10.  podkreśla znaczenie w pełni sprawnych, reprezentatywnych instytucji, będących filarem trwałego system demokratycznego i najważniejszym politycznym kryterium integracji z UE; w związku z tym podkreśla kluczową rolę parlamentu i wzywa siły polityczne tego kraju do dalszego usprawniania jego funkcjonowania, do przyjęcia i wdrożenia niedokończonej reformy regulaminu parlamentu, dalszego zwiększenia uprawnień kontrolnych parlamentu, w tym poprzez większe korzystanie z przesłuchań członków rządu, poprawy sporządzania aktów prawnych oraz zwiększenia konsultacji ze społeczeństwem obywatelskim, związkami zawodowymi i organizacjami społecznymi;

11.  odnotowuje niewielkie postępy w zakresie reformy sądownictwa; wzywa władze do podjęcia dalszych działań w celu zapewnienia prawdziwej niezależności, uczciwości, przejrzystości, odpowiedzialności i skuteczności wymiaru sprawiedliwości wolnego od ingerencji politycznych i korupcji, aby zagwarantować obywatelom równy dostęp do sądów i zapewnić, że sprawy sądowe rozstrzygane są rozsądnym terminie, oraz przyspieszyć postępy we wdrażaniu strategii reformy sądownictwa, w tym przyjęcie zmian ustawodawstwa dotyczącego sądu najwyższego; uważa za istotne, aby reforma sądownictwa była procesem stopniowym i nieodwracalnym, obejmującym solidne mechanizmy konsultacji i zwiększającym skuteczność systemu, oraz aby wymiar sprawiedliwości otrzymał dostateczne fundusze pozwalające mu na skuteczne funkcjonowanie w całym kraju;

12.  podkreśla, że należy nasilić wdrażanie przepisów o przeciwdziałaniu handlowi ludźmi oraz działania na rzecz ochrony ofiar; apeluje o przyjęcie strategii sprawiedliwości dla dzieci i wykonywania orzeczeń sądowych, co jest podstawowym warunkiem wstępnym funkcjonującego i skutecznego wymiaru sprawiedliwości;

13.  z zadowoleniem przyjmuje nowe podejście Komisji i dążenie do uznania praworządności za filar polityki rozszerzenia; uważa, że to podejście powinno stanowić dalszą zachętę do kluczowych reform wymiaru sprawiedliwości i dodatkowo ułatwić postępy Albanii w tych dziedzinach, pozwalając na osiągnięcie konkretnych wyników i stworzenie wiarygodnej historii wdrażania;

14.  podkreśla potrzebę wyeliminowania ryzyka upolitycznienia administracji publicznej oraz stworzenia opartej na zasługach i profesjonalnej administracji publicznej, działającej w sposób przejrzysty oraz zdolnej do przyjmowania i wdrażania ustawodawstwa; z zadowoleniem przyjmuje procedurę utworzenia albańskiej szkoły administracji publicznej; wyraża zadowolenie z powołania w sposób otwarty i przejrzysty rzecznika praw obywatelskich oraz wzywa do zapewnienia odpowiedniego wsparcia politycznego dla tej instytucji;

15.  z zadowoleniem przyjmuje powołanie w grudniu 2011 r. rzecznika praw obywatelskich; wzywa władze Albanii do zapewnienia urzędowi rzecznika praw obywatelskich odpowiedniego poparcia politycznego i zasobów; zachęca społeczeństwo obywatelskie Albanii i szersze grupy obywateli do pełnego korzystania z tej instytucji w celu poprawy sytuacji w zakresie praw człowieka;

16.  jest zaniepokojony faktem, że korupcja nadal powszechnie występuje w życiu obywateli; zdecydowanie zaleca dalsze stosowanie polityki zera tolerancji dla kwestii dotyczących korupcji i nadużywania środków publicznych, przy jednoczesnym zapewnieniu wolnych i uczciwych procesów oraz sprawiedliwości procesowej dla wszystkich podejrzanych; wzywa do szybkiego wdrożenia zaleceń Grupy Państw Przeciwko Korupcji, w szczególności związanych z oskarżeniami i finansowaniem partii politycznych; zauważa potrzebę dalszego wdrażania polityki przeciwdziałania korupcji; stwierdza, że wdrażanie strategii na rzecz przeciwdziałania korupcji następuje zbyt wolno;

17.  podkreśla potrzebę niezwłocznego i niezakłóconego zbadania wydarzeń ze stycznia 2011 r. w drodze kompleksowych i niezależnych dochodzeń oraz wiarygodnych procedur sądowych;

18.  z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie wszystkich sił politycznych na rzecz walki z bezkarnością, a także konsensus w parlamencie na rzecz reformy systemu immunitetów, aby umożliwić prowadzenie dochodzeń wobec urzędników służby cywilnej wyższego szczebla, sędziów i prokuratorów; wzywa wszystkie właściwe władze do zapewnienia konsekwentnego wdrożenia tego systemu; wzywa władze albańskie do wzmocnienia wdrażania i instytucjonalnej koordynacji strategii rządu na rzecz przeciwdziałania korupcji w okresie 2007–2013; podkreśla potrzebę wzmocnienia zaangażowania politycznego na rzecz stałego postępu, jeśli chodzi o dochodzenia i liczbę wyroków skazujących, nawet w przypadkach korupcji na wysokim szczeblu;

19.  z zadowoleniem przyjmuje wysiłki na rzecz zwalczania przestępczości zorganizowanej, zwłaszcza w zakresie wdrażania ustawodawstwa antymafijnego, łącznie z nasiloną konfiskatą mienia pochodzącego z działalności przestępczej; wzywa władze do dalszego zacieśnienia współpracy policyjnej i sądowej w Albanii i z krajami sąsiadującymi;

20.  odnotowuje postęp osiągnięty w zakresie walki z przestępczością zorganizowaną i zarządzania granicami; podkreśla potrzebę kontynuowania reform w tych dziedzinach, w szczególności poprzez zacieśnienie koordynacji między organami ścigania;

21.  podkreśla, że należy kontynuować starania w celu zagwarantowania, że policja w pełni respektuje prawa człowieka, a jej prace są nastawione na rezultat; wzywa do powzięcia bardziej proaktywnych i efektywnych działań w celu ścigania sprawców i ochrony ofiar handlu żywym towarem;

22.  podkreśla decydujące znaczenie profesjonalnych, niezależnych i pluralistycznych mediów publicznych i prywatnych, będących fundamentem demokracji; wzywa właściwe władze do zapewnienia i wspierania pluralizmu mediów oraz wolności wypowiedzi i informacji za pomocą mediów wolnych od politycznych i wszelkich innych ingerencji, a także do podjęcia działań mających na celu zagwarantowanie przejrzystości w zakresie własności i finansowania mediów;

23.  wyraża zaniepokojenie w odniesieniu do wolności wypowiedzi i niezależności mediów, a w szczególności niezależności organu regulacyjnego, jakim jest Krajowa Rada Radia i Telewizji; wyraża ubolewanie, że organ regulacyjny nadal nie dysponuje wystarczającym potencjałem administracyjnym i technicznym oraz niezależnością redakcyjną; wzywa do przyjęcia ustawodawstwa dotyczącego audiowizualnych usług medialnych;

24.  wyraża zaniepokojenie bezpośrednimi ingerencjami władz w nominacje kierownictwa nadawców publicznych, które hamują rozwój pluralizmu politycznego i tym samym wzmocnienie demokracji, a także brakiem wzmocnienia niezależności redakcyjnej od władz; wyraża zaniepokojenie tym, że zniesławienie nadal jest zagrożone wysokimi grzywnami wobec dziennikarzy, czego wynikiem jest panująca wśród nich autocenzura; wzywa do zagwarantowania wiarygodnego i efektywnego wdrażania środków ochrony dziennikarzy; jest niezwykle zaniepokojony niepewnymi warunkami pracy dziennikarzy i wyraża ubolewanie z powodu utrzymującego się braku statutowych praw pracowniczych dla dziennikarzy oraz tym, że wielu z nich nie otrzymuje pensji od właścicieli mediów;

25.  wzywa władze, by dostosowały prawo wyborcze, prawo o wolności zgromadzeń, zrzeszania się i o wolności mediów do norm międzynarodowych oraz w pełni wdrożyły te akty; wzywa władze do promowania i stania na straży wolności cyfrowej, co uznaje się za integralną część kryteriów akcesyjnych;

26.  dostrzega postęp osiągnięty w zakresie ochrony mniejszości; zauważa jednak, że konieczne są dalsze wysiłki na rzecz przeciwdziałania dyskryminacji, zwłaszcza w odniesieniu do osób narażonych na dyskryminację; przypomina w związku z tym władzom Albanii o ich odpowiedzialności za stworzenie w kraju atmosfery włączenia społecznego i tolerancji; wzywa do podjęcia stanowczych działań w celu kompleksowej ochrony praw człowieka i podniesienia jakości życia członków wszystkich grup mniejszościowych w całym kraju, również poprzez wdrożenie istniejących środków w zakresie używania języków mniejszościowych w edukacji, religii i środkach masowego przekazu, a także poprzez zwalczanie wszelkich objawów dyskryminacji wobec tych grup;

27.  podkreśla potrzebę zabezpieczenia tych praw dla wszystkich grup mniejszościowych, a nie tylko dla mniejszości narodowych; podkreśla również, że konieczne są dalsze wysiłki na rzecz zabezpieczenia majątku i praw własności grup mniejszościowych; z zaniepokojeniem odnotowuje ciągły brak zasobów na wdrażanie planu działania w sprawie Romów; wzywa do większej odpowiedzialności w zakresie świadczenia usług mniejszościom i grupom narażonym; podkreśla znaczenie poszanowania zasady samookreślania oraz wzywa do obiektywnego i przejrzystego przetworzenia danych spisowych, zgodnie z uznanymi normami międzynarodowymi;

28.  z zadowoleniem przyjmuje postęp dokonany w dziedzinie praw człowieka osób LGBT, zwłaszcza to, że pierwsza publiczna demonstracja osób LGBT, która odbyła się w Tiranie 17 maja 2012 r., była bezpiecznym i odświętnym wydarzeniem; zdecydowanie odrzuca jednak dyskryminujące oświadczenia składane tego dnia przez wiceministra obrony, choć z zadowoleniem przyjmuje krytykę wyrażoną przez premiera Salego Berishę w tej sprawie; podkreśla, że nadal dochodzi do dyskryminacji osób LGBT i że istnieje pilna potrzeba dokonania przeglądu ustawodawstwa, aby usunąć przepisy mogące być przyczyną dyskryminacji oraz stworzyć rejestr;

29.  apeluje o niezbędne postępy w dziedzinie podstawowych praw i wolności oraz we wdrażaniu strategii politycznych mających na celu zagwarantowanie praw kobiet i równouprawnienia płci, praw osób LGBT, praw dzieci, praw osób z narażonych grup społecznych i osób niepełnosprawnych, a także praw mniejszości, ponieważ wciąż pojawiają się doniesienia o przypadkach dyskryminacji osób LGBT, mniejszości romskiej i innych grup znajdujących się w niekorzystnej sytuacji; podkreśla potrzebę wzmocnienia praw i podniesienia jakości życia osób uzależnionych od państwa, na przykład więźniów, sierot i osób chorych psychicznie;

30.  z zadowoleniem przyjmuje przepisy i środki wprowadzone w celu wspierania równości płci, jednak uważa, że ich rzeczywiste wdrażanie jest niewystarczające, przez co kobiety nadal padają ofiarami nierówności w zakresie ich dostępu do życia politycznego i rynku pracy;

31.  zauważa, że wciąż odnotowywane są przypadki przemocy domowej, przymusowej prostytucji i bardzo liczne przypadki handlu kobietami i dziećmi, i że brak jest koordynacji właściwych organów, która jest konieczna do zapewnienia kobietom i dzieciom konkretnej ochrony; przypomina o znaczeniu zapewnienia ofiarom dostępu do pełnej pomocy prawnej i wsparcia psychologicznego oraz wzywa władze do podjęcia działań, w tym poprzez zwiększenie budżetów agencji i służb, aby zlikwidować przemoc i nierówność; podkreśla pilną potrzebę ustanowienia i wdrożenia takich środków jak wyspecjalizowane struktury usług socjalnych i ośrodki rehabilitacji, a także rozwoju sieci schronisk oraz udzielenia pomocy organizacjom wspierającym kobiety i dzieci, w tym w celu ich ponownej integracji ze społeczeństwem; z zadowoleniem przyjmuje utworzenie całodobowego, bezpłatnego telefonu zaufania dla ofiar, wzmocnienie jednostek ochrony dzieci oraz dobry przykład współpracy władz Tirany, policji, wymiaru sprawiedliwości i organizacji społeczeństwa obywatelskiego na rzecz wspólnego wsparcia dla ofiar;

32.  podkreśla, że należy zwrócić szczególną uwagę na ochronę praw dzieci, między innymi poprzez poprawę warunków w państwowych instytucjach opieki nad dziećmi, ułatwienie możliwości wspierania opieki oraz energiczne przeciwdziałanie handlowi ludźmi i pracy dzieci;

33.  zwraca uwagę na potrzebę ustanowienia nowoczesnego systemu edukacji, w którego centrum znajduje się uczeń i umożliwienie jak najwyższego poziomu kształcenia; uważa za istotne, by wszystkie dzieci, zwłaszcza dzieci pochodzące z rodzin o niskich dochodach i grup mniejszościowych, miały zagwarantowany dostęp do edukacji i wyposażenia szkolnego; odnotowuje spoczywający na rządzie obowiązek zapewnienia wysokiego poziomu kształcenia akademickiego i technicznego oraz ugruntowanych praw pracowniczych w kursach dyplomowych, aby młodzi absolwenci mieli zachętę do oferowania swoich usług dla dobra kraju;

34.  wzywa rząd do pełnego zagwarantowania poszanowania przepisów prawa pracy w sektorze publicznym i prywatnym oraz praw związków zawodowych poprzez usprawnienie praktyk mediacyjnych w celu rozstrzygania sporów zbiorowych; wzywa rząd do dalszego usprawniania dialogu trójstronnego w ramach Krajowej Rady Pracy, poprzez poszerzenie zakresu działania Rady w celu uwzględnienia zatwierdzania najważniejszych pakietów polityki i ustawodawstwa w zakresie spraw socjalnych i gospodarczych, a także wzmocnienie roli związków zawodowych w Krajowej Radzie Pracy;

35.  wyraża zaniepokojenie brakiem planu działania na rzecz zatrudnienia oraz zmniejszeniem budżetu na realizację reform w zakresie pomocy społecznej i zabezpieczenia społecznego; wzywa władze albańskie do opracowania takiego planu działania; apeluje o opracowanie okresowych statystyk rynku pracy zgodnie ze stosowanymi w innych państwach przystępujących do UE oraz przez Eurostat, aby móc lepiej monitorować i porównywać sytuację w Albanii w zakresie zatrudnienia;

36.  wzywa władze do dalszej poprawy traktowania osób zatrzymanych i więźniów zgodnie z zaleceniami krajowego rzecznika praw obywatelskich oraz z międzynarodowymi normami praw człowieka, ponieważ nadal pojawiają się doniesienia o złym traktowaniu więźniów i osób zatrzymanych; podkreśla konieczność ograniczenia stosowania tymczasowego aresztowania wobec sprawców lżejszych przestępstw i głęboko ubolewa nad długością tymczasowego aresztu młodocianych oraz nadmiernym stosowaniem tego środka, w tym w instytucjach nienadających się do reintegracji młodocianych; wzywa do przyjęcia strategii sprawiedliwości wobec młodocianych i powiązanego z nią planu działań, aby usunąć obecne niedociągnięcia w ustawodawstwie i praktyce, zgodnie z normami międzynarodowymi i najlepszymi praktykami innych państw europejskich;

37.  zwraca uwagę na znaczenie wyjaśnienia kwestii dotyczących praw własności oraz pełnego wdrożenia krajowej strategii i planu działania na rzecz tych praw; podkreśla potrzebę przeprowadzenia w tym procesie szczegółowych konsultacji ze wszystkimi zainteresowanymi podmiotami; wzywa Komisję do zapewnienia wsparcia na rzecz wdrażania strategii i planu działania;

38.  wzywa rząd i wszystkie właściwe organy do podjęcia wszelkich działań na rzecz ścisłego wdrożenia wszystkich niezbędnych kryteriów i środków na drodze do bezwizowych podróży do państw strefy Schengen; za niezbędne uważa należyte informowanie obywateli o ograniczeniach systemu bezwizowego z myślą o zapobieganiu wszelkim formom nadużywania swobody przemieszczania się i polityki liberalizacji wizowej; zauważa, że liberalizacja systemu wizowego była jednym z największych osiągnięć dokonanych niedawno przez ten kraj na drodze do członkostwa w UE;

Kontynuowanie reform społeczno-gospodarczych

39.  wzywa rząd do wprowadzenia i wdrożenia reform strukturalnych i reform w zakresie praworządności, których słabe punkty utrudniają m.in. egzekwowanie umów, w celu utrzymania stabilności makroekonomicznej i poprawy środowiska gospodarczego sprzyjającego inwestycjom, wzrostowi gospodarczemu i trwałemu rozwojowi gospodarczemu z korzyścią dla obywateli; zachęca rząd do dalszego zajęcia się kwestią praw własności, poprawy systemu poboru podatków, skoncentrowania się na infrastrukturze i zasobach ludzkich oraz rozwiązania problemu dużych rozmiarów szarej strefy w gospodarce i nieregulowanego rynku pracy, które niekorzystnie wpływają na spójność społeczną kraju i perspektywy gospodarcze;

40.  podkreśla potrzebę zwrócenia szczególnej uwagi na bezpieczeństwo energetyczne, dywersyfikację źródeł energii i poprawę sieci transportu publicznego; wyraża ubolewanie z powodu niedostatecznego stanu transportu publicznego, zwłaszcza kolei, oraz złego zarządzania sieciami transportowymi;

41.  wzywa do zapewnienia większego postępu w dziedzinie ochrony środowiska i zmian klimatycznych, pełnego wdrożenia ustawodawstwa w dziedzinie ochrony środowiska oraz ściślejszej współpracy regionalnej na rzecz wspierania zrównoważenia środowiskowego; wzywa rząd do uznania za priorytet ochrony unikalnego naturalnego krajobrazu albańskiego oraz przyspieszenia tempa dostosowywania do prawodawstwa UE w dziedzinie jakości powietrza i wody, gospodarowania odpadami i kontroli zanieczyszczeń przemysłowych; wzywa rząd do opracowania strategii politycznych dotyczących odnawialnych źródeł energii, aby skuteczniej sobie radzić z problemami gospodarki odpadami i nielegalnym przywozem odpadów oraz rozwijać turystykę zrównoważoną pod względem środowiskowym; wzywa władze do pełnego wdrożenia krajowego planu gospodarowania odpadami i do stworzenia przejrzystej i sprawnie funkcjonującej infrastruktury monitorowania odpadów przy ścisłej współpracy z lokalnymi i krajowymi podmiotami i organizacjami społeczeństwa obywatelskiego;

42.  jest bardzo zaniepokojony z powodu wysokiej stopy bezrobocia, mimo że jest ona niższa niż w przeszłości, oraz dużej liczby Albańczyków nadal żyjących poniżej granicy ubóstwa; wzywa rząd do powzięcia wszelkich możliwych środków na rzecz rozwiązania problemu skrajnego ubóstwa oraz do stworzenia systemu ochrony socjalnej dla obywateli słabszych finansowo i tych najbardziej potrzebujących, w tym narażonych grup społecznych takich jak dzieci, osoby niepełnosprawne i mniejszości; uważa za istotne, by mieli oni równy dostęp do edukacji, opieki zdrowotnej, mieszkalnictwa i usług publicznych;

43.  zaleca nowoczesne inwestycje publiczne w celu wspierania trwałego rozwoju i redukcji bezrobocia; jest przekonany, że kompleksowy program inwestycji publicznych pomoże również w wykorzystaniu potencjału młodych absolwentów albańskich; zachęca rząd do przyjmowania dalszych środków i ustawodawstwa służących wspieraniu zatrudnienia i wzrostu gospodarczego;

44.  wyraża zaniepokojenie sytuacją byłych więźniów politycznych, których część organizowała niedawno demonstracje; wzywa właściwe władze do pełnego wdrożenia prawa dotyczącego odszkodowań dla byłych więźniów politycznych;

Wzmocnienie współpracy regionalnej i międzynarodowej

45.  wyraża uznanie dla Albanii za zacieśnianie stosunków dobrosąsiedzkich; ponownie podkreśla swoje przekonanie, że należy w pełni przestrzegać granic na Bałkanach Zachodnich oraz zachęca Albanię i wszystkie zainteresowane strony do powstrzymania się od wszelkich działań, które mogłyby wywołać napięcia w regionie; z zadowoleniem przyjmuje politykę rządu w stosunku do społeczności albańskich mieszkających w państwach sąsiadujących, w szczególności zalecanie im współpracy z rządami tych państw w celu rozwiązania problemów;

46.  wzywa Albanię do uchylenia dwustronnej umowy o nietykalności ze Stanami Zjednoczonymi, ponieważ jest ona niezgodna z polityką UE w odniesieniu do Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK) oraz osłabia integralność Rzymskiego Statutu, a także do dalszego wspierania oraz bezzwłocznej i pełnej współpracy z MTK;

o
o   o

47.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządowi i parlamentowi Albanii.

(1) Dz.U. L 80 z 19.3.2008, s. 1.
(2) Dz.U. C 351 E z 2.12.2011, s. 85.


Przemysł hutniczy UE
PDF 215kWORD 78k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie przemysłu hutniczego UE (2012/2833(RSP))
P7_TA(2012)0509RC-B7-0541/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który opiera się na Traktacie ustanawiającym Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (EWWiS),

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie przemysłu hutniczego oraz restrukturyzacji, przenoszenia i zamykania przedsiębiorstw w UE,

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej oraz Wspólnotową kartę socjalnych praw podstawowych pracowników,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 lutego 2011 r. zatytułowany „Stawianie czoła wyzwaniom związanym z rynkami towarowymi i surowcami” (COM(2011)0025),

–  uwzględniając strategię „Europa 2020”,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 października 2012 r. do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowany „Silniejszy przemysł europejski na rzecz wzrostu i ożywienia gospodarczego” (COM(2012)0582),

–  uwzględniając pytanie do Komisji w sprawie przemysłu hutniczego UE (O-000184/2012 – B7-0368/2012),

–  uwzględniając art. 115 ust. 5 oraz art. 110 ust. 4 Regulaminu PE,

A.  mając na uwadze, że po wygaśnięciu Traktatu EWWiS sektory węgla i stali podlegają postanowieniom Traktatu UE,

B.  mając na uwadze, że jednym z celów Unii Europejskiej jest wspieranie przemysłu wytwórczego oraz uczynienie go konkurencyjnym, zrównoważonym i elastycznie reagującym na zmieniające się warunki rynkowe na terenie Europy i poza nią, gdyż jest to niezbędne dla wzrostu gospodarczego i dobrobytu w Europie;

C.  mając na uwadze, że w europejskim przemyśle hutniczym występuje obecnie znaczny spadek popytu, co powoduje stopniową utratę miejsc pracy i konkurencyjności;

D.  mając na uwadze, że przemysł hutniczy ma strategiczne znaczenie dla gospodarki UE i że w interesie całej Unii Europejskiej leży utrzymanie działań, które składają się na jej strukturę przemysłową, oraz zapewnienie bezpieczeństwa dostaw energii dzięki produkcji krajowej;

E.  mając na uwadze, że konkurencyjny europejski przemysł hutniczy stanowi podstawę rozwoju i tworzenia wartości dla wielu głównych gałęzi przemysłu, takich jak sektory motoryzacyjny, budowlany i mechaniczny;

F.  mając na uwadze, że przemysł hutniczy stoi przed poważnymi wyzwaniami, takimi jak znaczy spadek popytu, silna konkurencja ze strony importu z państw trzecich posiadających inne przepisy i normy, trudny dostęp do surowców i wyższe koszty, co doprowadziło do restrukturyzacji, łączenia się przedsiębiorstw i utraty miejsc pracy;

G.  mając na uwadze, że zatrudnienie w sektorze hutniczym zmniejszyło się z 1miliona miejsc pracy w 1970 r. do około 369 000 w 2012 r., a także mając na uwadze, że liczba pracowników w jego sektorach zależnych na dalszych etapach łańcucha produkcyjnego jest rzędu milionów;

H.  mając na uwadze, że jak wynika z danych opublikowanych przez Komisję, w 2010 r. eksport stali i wyrobów stalowych z UE sięgnął 33,7 miliona ton (32 mld EUR), przy czym największe rynki dla eksportu stali z UE to Turcja, USA, Algieria, Szwajcaria, Rosja i Indie, a import stali do UE w 2010 r. sięgnął 26,8 miliona ton (18 mld EUR), przy czym największe źródła importu to Rosja, Ukraina, Chiny, Turcja, Korea Południowa, Szwajcaria i Serbia;

I.  mając na uwadze, że obecny kryzys stwarza ogromne problemy społeczne dla dotkniętych nim pracowników i regionów oraz mając na uwadze, że przedsiębiorstwa zaangażowane w proces restrukturyzacji powinny działać zgodnie z zasadami odpowiedzialności społecznej, gdyż jak pokazuje doświadczenie, udana restrukturyzacja nie jest możliwa bez odpowiedniego dialogu społecznego;

J.  mając na uwadze, że branże przemysłu wykorzystujące zaawansowane technologie – na przykład sektor stalowy – stawia się za wzorzec wykorzystywania technologicznej wiedzy fachowej, a zatem muszą być one zachowane poprzez podjęcie natychmiastowych działań na rzecz uniknięcia przenoszenia tych branż poza terytorium UE;

1.  domaga się od Komisji, aby w krótkim terminie przedstawiła jasny obraz sytuacji w zakresie najważniejszych zmian zachodzących w przemyśle hutniczym w Europie; podkreśla, że Komisja musi uważnie monitorować aktualny przebieg wydarzeń z myślą o ochronie dziedzictwa przemysłowego Europy i związanych z nim pracowników;

2.  przypomina, że po wygaśnięciu Traktatu EWWiS Komisja jest uprawniona do zajęcia się kwestią gospodarczych i społecznych skutków rozwoju sytuacji w europejskim przemyśle hutniczym, a także wzywa Komisję, aby wzięła pod uwagę pozytywne doświadczenia EWWiS i ustanowiła trójstronny organ (złożony z przedstawicieli związków zawodowych, przemysłu i Komisji) działający na rzecz dalszego rozwoju europejskiego przemysłu hutniczego z myślą o zapewnieniu przewidywania, konsultacji i przekazywania informacji pracownikom oraz przestrzegania pełnej zgodności z wymogami prawnymi dyrektywy w sprawie europejskich rad zakładowych(1);

3.  wzywa Komisję, aby starannie zastanowiła się nad średnio- i długoterminowymi inicjatywami strategicznymi na rzecz wspierania i utrzymania przemysłu hutniczego oraz jego sektorów zależnych na dalszych etapach łańcucha produkcyjnego;

4.  zachęca Komisję, aby nadała większe znaczenie polityce przemysłowej w celu poprawy konkurencyjności przemysłu europejskiego na rynku światowym z myślą o skutecznym zagwarantowaniu równych warunków działania przy jednoczesnym zapewnieniu wysokich standardów społecznych i środowiskowych na terenie UE oraz dążeniu do realizowania zasady wzajemności w państwach trzecich;

5.  uważa, że europejska naprawa gospodarcza zależy także od silniejszego przemysłu wytwórczego; podkreśla, że stal odgrywa kluczową rolę w zapewnianiu konkurencyjności strategicznych gałęzi przemysłu na dalszych etapach łańcucha produkcyjnego, które ucierpiałyby wskutek osłabienia europejskiego przemysłu hutniczego i stałyby się zależne od importu z państw trzecich, a tym samym bardziej zagrożone;

6.  z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji dotyczącą opracowania do czerwca 2013 r. planu działania UE w zakresie sektora stalowego, lecz podkreśla, że musi on zostać przedstawiony jak najszybciej;

7.  wzywa Komisję, aby ponownie rozważyła swoją decyzję o nieprzedłużaniu na okres po 31 grudnia 2012 r. obowiązywania systemu uprzedniego nadzoru nad przywozem niektórych wyrobów ze stali i rur stalowych, który to system ustanowiono na mocy rozporządzenia Komisji (UE) nr 1241/2009(2), oraz aby ujęła ten system we wspomnianym planie działania;

8.  wzywa Komisję, aby w swoim planie działania uwzględniła mobilizację wszystkich dostępnych instrumentów działania UE, takich jak wzmożona działalność badawcza, rozwojowa i innowacyjna, w szczególności w obszarze efektywności energetycznej i oszczędnego gospodarowania zasobami, ukierunkowane inwestycje Europejskiego Banku Inwestycyjnego, aktywna polityka w zakresie zdobywania umiejętności, przekwalifikowywanie i dokształcanie pracowników oraz ewentualne wykorzystywanie instrumentów finansowych UE, takich jak Europejski Fundusz Społeczny i Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji, o ile konieczne, a także inne zachęty, aby pomóc omawianej branży w inwestycjach i modernizacji;

9.  jest zdania, że w takim planie działania należy również rozważyć, w jaki sposób można opanować i zmniejszyć wysokie koszty energii i surowców, które stanowią zagrożenie dla konkurencyjności przemysłu hutniczego; podkreśla związku z tym, że dzięki efektywności energetycznej i oszczędnemu gospodarowaniu zasobami można uzyskać znaczną oszczędność kosztów, i z zadowoleniem przyjmuje w tym względzie europejskie publiczno-prywatne partnerstwo SPIRE, niemniej jednak wzywa Komisję i sektor stalowy do dalszego badania dostępnych możliwości, aby zachęcać do tworzenia konsorcjów przedsiębiorstw i promować system produkcji w zamkniętym obiegu mający na celu odzyskiwanie i ponowne wykorzystywanie złomu, mając na uwadze obecne i przyszłe ograniczanie dostaw surowców;

10.  wzywa Komisję do uwzględnienia przemysłu hutniczego w przeprowadzanym przeglądzie dotychczas obowiązujących zasad pomocy państwa oraz do dokonania oceny możliwości wprowadzenia certyfikacji jakości dla wyrobów hutniczych;

11.  wzywa Komisję do monitorowania działalności dotyczącej restrukturyzacji lub przenoszenia oraz do zapewniania, indywidualnie dla każdego przypadku, aby były one prowadzane w ścisłej zgodności z prawem konkurencji Unii; jest zdania, że monitorować należy również potencjalne nadużycia pozycji dominującej na rynku;

12.  z zadowoleniem przyjmuje takie projekty, jak konsorcjum ULCOS (Ultra-Low Carbon Dioxide Steelmaking, czyli ultraniska emisja CO2 przy produkcji stali) służące za przykład innowacyjnej inicjatywy badawczo-rozwojowej mającej pomóc przemysłowi hutniczemu w dalszej redukcji emisji CO2, a także podkreśla potrzebę ciągłych inwestycji w działania badawczo-innowacyjne niezbędnych do wznowienia działalności tego sektora i jego odnowienia;

13.  wzywa Komisję do ścisłego monitorowania przyszłego rozwoju sytuacji w zakładach, których integralność jest niepewna, zlokalizowanych w takich miejscach, jak Florange, Liège, Terni, Gałacz, Schifflange, Piombino, Câmpia Turzii, Rodange, Oțelu Roşu, Triest, Śląsk, Reşiţa, Targoviste, Călăraşi, Hunedoara, Buzău, Braiła, Borlänge, Luleå, Oxelösundi in., aby zagwarantować, że konkurencyjność europejskiego sektora stalowego ani jego znaczenie jako sektora zatrudnienia nie będą zagrożone;

14.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji i Radzie oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 254 z 30.9.1994, s. 64.
(2) Dz.U. L 332 z 17.12.2009, s. 54.


Nowy zrównoważony i konkurencyjny przemysł hutniczy
PDF 201kWORD 68k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie nowego, zrównoważonego i konkurencyjnego przemysłu hutniczego, sporządzonej na podstawie otrzymanej petycji (2012/2905(RSP)
P7_TA(2012)0510B7-0550/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając petycję 760/2007, którą złożył obywatel Włoch, w sprawie stalowni ILVA i alarmującego stężenia dioksyn w Taranto,

–  uwzględniając wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 31 marca 2011 r., zgodnie z którym Włochy nie dopełniły swoich obowiązków wynikających z dyrektywy dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (dyrektywa IPPC),

–  uwzględniając art. 191 ust. 2 TFUE oraz dyrektywę 2004/35/WE w sprawie odpowiedzialności za środowisko,

–  uwzględniając obrady w komisji PETI z udziałem składających przedmiotową petycję (ostatnie przeprowadzone w dniu 9 października 2012 r.), a także odpowiedzialnego za te kwestie wiceprzewodniczącego Komisji Europejskiej,

–  uwzględniając art. 202 ust. 2 Regulaminu PE,

A.  mając na uwadze, że składający petycję stanowczo wyrazili swoje obawy dotyczące niezwykle wysokiego poziomu emisji dioksyn ze stalowni ILVA w Taranto, które wywierały i nadal wywierają znaczący, szkodliwy i trwały wpływ na zdrowie miejscowej ludności, przy czym członkowie 20 000 tamtejszych rodzin pracowali w przemyśle hutniczym lub byli z nim związani, a duży współczynnik zanieczyszczeń doprowadził wśród miejscowej ludności do niedopuszczalnego i niemożliwego do zaakceptowania poziomu problemów zdrowotnych oraz zapadalności na choroby przewlekłe;

B.  mając na uwadze, że niedawno włoskie władze zamknęły niektóre wydziały huty stali ILVA w celu uniknięcia dalszych zanieczyszczeń, oraz mając na uwadze, że władze oraz właściciele funkcjonujących jeszcze części zakładu są prawnie zobowiązani do niezwłocznego zapewnienia dalszego znacznego obniżenia poziomu emisji szkodliwych substancji;

C.  mając na uwadze, że niepewna i niebezpieczna sytuacja w stalowni ILVA powoduje również duże zniszczenia w środowisku naturalnym, a także szkody oraz poważne problemy społeczne i gospodarcze na południu Włoch, i że prywatyzacja tej huty nie doprowadziła do żadnej poprawy bezpieczeństwa środowiskowego w sektorze stalowym;

D.  mając na uwadze, że przemysł hutniczy, który zatrudnia około 360 000 pracowników, jest kluczowym sektorem gospodarki Unii Europejskiej, oraz mając na uwadze, że na Parlamencie spoczywają obowiązek i odpowiedzialność w zakresie wyraźnego okazania solidarności z pracownikami stalowni ILVA i ich rodzinami, którzy ucierpieli wskutek tej całkowicie niedopuszczalnej sytuacji;

E.  mając na uwadze, że w dziedzinie polityki przemysłowej UE ze względów strategicznych należy zdecydowanie zapobiegać dalszemu przenoszeniu zakładów hutniczych i produkcji stali poza granice Unii Europejskiej oraz zapewniać pracownikom bezpieczeństwo, a także mając na uwadze, że w dziedzinie polityki ochrony środowiska UE równie istotne są zapewnienie egzekwowania zasady „zanieczyszczający płaci” i poprawa równowagi ekologicznej oraz, w razie konieczności, jej przywrócenie, jak wymagają tego art. 191 ust. 2 TFUE oraz dyrektywa 2004/35/WE w sprawie odpowiedzialności za środowisko;

1.  wzywa Komisję i Radę do opracowania nowej strategii politycznej dotyczącej przemysłu hutniczego, która pobudzi wzrost gospodarczy i zatrudnienie w czasie kryzysu gospodarczego i będzie zgodna z wymogami ochrony zdrowia i bezpieczeństwa wszystkich obywateli i mieszkańców UE;

2.  wzywa Komisję i Radę do współpracy również ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, tak aby ta strategia polityczna spójnie połączyła cele gospodarcze z priorytetami społecznymi i środowiskowymi, co przyczyni się do budowy nowoczesnego, konkurencyjnego i zrównoważonego europejskiego przemysłu hutniczego w pełni zgodnego z unijnym prawem ochrony środowiska;

3.  wzywa władze włoskie do zapewnienia w trybie pilnym naprawy środowiska na zanieczyszczonym terenie stalowni przy jednoczesnym zapewnieniu, aby koszty poniesione w związku z podjętymi działaniami zapobiegawczymi lub zaradczymi były pokrywane na zasadzie „zanieczyszczający płaci”, zgodnie z wymogami art. 8 dyrektywy 2004/35/WE w sprawie odpowiedzialności za środowisko;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.


Sytuacja w Demokratycznej Republice Konga
PDF 145kWORD 90k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie sytuacji w Demokratycznej Republice Konga (2012/2907(RSP))
P7_TA(2012)0511RC-B7-0562/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając umowę o partnerstwie z Kotonu podpisaną w czerwcu 2000 r.,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka (1948 r.) oraz Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych (1966 r.),

–  uwzględniając art. 3 konwencji genewskiej z 1949 r. i protokół II do tej konwencji, które zakazują egzekucji pozasądowych, gwałtów, przymusowej mobilizacji i innych aktów okrucieństwa,

–  uwzględniając Konwencję o prawach dziecka z dnia 20 listopada 1989 r., która w szczególności zakazuje angażowania dzieci w konflikty zbrojne,

–  uwzględniając Protokół fakultatywny do Konwencji o prawach dziecka w sprawie angażowania dzieci w konflikty zbrojne, który został ratyfikowany przez kraje Regionu Wielkich Jezior Afrykańskich;

–  uwzględniając odnośne rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ, w szczególności rezolucje nr 2076 (2012), 2053 (2012), 1925 (2010) i 1856 (2008) w sprawie sytuacji w Demokratycznej Republice Konga (DR Konga), w których określono mandat misji stabilizacyjnej ONZ w DR Konga (Monusco), deklarację Rady Bezpieczeństwa z dnia 2 sierpnia 2012 r. oraz comiesięczne sprawozdania sekretarza generalnego ONZ na ten temat;

–  uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1325 (2000), 1820 (2008), 1888 (2009) i 1960 (2010) w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa,

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 60/1 z dnia 24 października 2005 r. w sprawie wyników światowego szczytu 2005, w szczególności jej ust. 138-140 dotyczące odpowiedzialności za ochronę ludności,

–  uwzględniając Afrykańską kartę praw człowieka i ludów ratyfikowaną przez DR Konga w 1982 r.,

–  uwzględniając decyzję Rady Pokoju i Bezpieczeństwa Unii Afrykańskiej z dnia 19 września 2012 r. w sprawie sytuacji w zakresie bezpieczeństwa we wschodniej części DR Konga,

–  uwzględniając konkluzje z posiedzeń Rady do Spraw Zagranicznych z dni 24 czerwca i 19 listopada 2012 r. w sprawie sytuacji we wschodniej części DR Konga;

–  uwzględniając oświadczenie przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 19 października 2012 r.,

–  uwzględniając oświadczenie byłej specjalnej przedstawicielki sekretarza generalnego ONZ ds. przemocy seksualnej w konfliktach Margot Wallström z dnia 23 czerwca 2011 r.,

–  uwzględniając oświadczenie przewodniczącego Rady Europejskiej Hermana Van Rompuya z dnia 27 września 2012 r.,

–  uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji Europejskiej/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Catherine Ashton z dni 7 czerwca, 12 czerwca, 10 lipca i 23 listopada 2012 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady w sprawie sytuacji we wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga wydane w dniu 10 grudnia 2012 r.,

–  uwzględniając oświadczenie europejskiego komisarza ds. rozwoju Andrisa Piebalgsa z dnia 22 lutego 2011 r. pt. „DRC: A Step towards Ending Impunity” („DR Konga: krok w kierunku kresu bezkarności”),

–  uwzględniając oświadczenie europejskiej komisarz ds. współpracy międzynarodowej, pomocy humanitarnej i reagowania kryzysowego Kristaliny Georgievej z dnia 26 czerwca 2012 r., dotyczące pogorszenia się sytuacji humanitarnej w DR Konga,

–  uwzględniając oświadczenia głów państw i szefów rządów państw członkowskich Międzynarodowej Konferencji w sprawie Regionu Wielkich Jezior (ICGLR) dotyczące sytuacji w zakresie bezpieczeństwa we wschodniej części DR Konga, szczególnie oświadczenie z dnia 24 listopada 2012 r.,

–  uwzględniając rezolucję Międzynarodowej Organizacji Frankofonii (OIF) przyjętą na 14. szczycie państw frankofońskich w Kinszasie w dniach 13 i 14 października 2012 r., dotyczącą sytuacji w DR Konga,

–  uwzględniając pismo z dnia 21 czerwca 2012 r. skierowane przez przewodniczącego komitetu Rady Bezpieczeństwa ONZ utworzonego na mocy rezolucji nr 1533 (2004) do przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa, w którym to piśmie przedłożono sprawozdanie okresowe grupy ekspertów ds. DR Konga i towarzyszące mu załączniki oraz zwrócono się o ich publikację w formie dokumentu Rady (S/2012/348),

–  uwzględniając sprawozdania organizacji broniących praw człowieka dotyczące poważnych naruszeń praw człowieka popełnianych we wschodniej części DR Konga,

–  uwzględniając porozumienie w sprawie egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa (FLEGT) między UE a DR Konga, które weszło w życie we wrześniu 2010 r.,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie DR Konga, w szczególności rezolucję z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie następstw wyborów w Demokratycznej Republice Konga(1),

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 oraz art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w kwietniu 2012 r. grupy należące do Sił Zbrojnych DR Konga (FARDC) wszczęły zamieszki we wschodniej część kraju, a konkretnie w prowincji Nord-Kivu oraz że zamieszki te szybko przerodziły się w bunt zbrojny pod nazwą Ruch 23 Marca (M23), którego członkowie wzywają do stosowania porozumienia pokojowego podpisanego w Gomie w dniu 23 marca 2009 r. przez rząd DR Konga i grupę zbrojną znaną jako Narodowy Kongres na Rzecz Obrony Ludu (CNDP);

B.  mając na uwadze, że rebelianci M23 to jedna z kilkunastu grup zbrojnych – takich jak grupa Mai-Mai, Demokratyczne Siły Wyzwolenia Rwandy (FDLR) oraz rwandyjscy rebelianci z plemienia Hutu z jednej strony, a FARD z drugiej strony – walczących w tym regionie bogatym w surowce;

C.  mając na uwadze, że przez blisko 7 miesięcy grupa rebeliancka M23 zajmowała znaczną część prowincji Nord-Kivu, że stworzyła własną administrację oraz że w konsekwencji ta część prowincji pozostaje całkowicie poza kontrolą państwową DR Konga, co powoduje ciągłą niestabilność i brak bezpieczeństwa;

D.  mając na uwadze, że 11 dni po odebraniu kluczowego miasta Goma oddziałom rządowym wspieranym przez siły pokojowe ONZ grupa M23 wycofała się z miasta na mocy porozumienia wynegocjowanego na szczeblu regionalnym;

E.  mając na uwadze, że w dniu 6 grudnia 2012 r. w Kampali (Uganda) rozpoczęły się negocjacje i dialog między grupami rebeliantów a rządem Konga;

F.  mając na uwadze, że niedawne ataki grup zbrojnych na obóz Mugunga III unaoczniają potrzebę priorytetowego traktowania bezpieczeństwa w miejscach pobytu przesiedleńców, a jednocześnie potrzebę ułatwienia dostępu do pomocy humanitarnej;

G.  mając na uwadze, że grupa ekspertów ONZ przedstawiła dowody na to, iż Rwanda pomaga rebeliantom z M23, zapewniając im wsparcie militarne, w tym broń, amunicję, szkolenie i wojsko;

H.  mając na uwadze, że rządy Ugandy i Rwandy odrzuciły oskarżenia zespołu ONZ, zgodnie z którymi wspierają one rebeliantów z M23 i przejęcie miasta Goma we wschodnim Kongu;

I.  mając na uwadze, że w reakcji na sprawozdanie ONZ Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Niemcy, Holandia, Szwecja i UE częściowo wstrzymały pomoc dla Rwandy;

J.  mając na uwadze, że państwa członkowskie ICGLR, Południowoafrykańska Wspólnota Rozwoju (SADC) oraz UE starają się wypracować konstruktywne polityczne rozwiązanie konfliktu we wschodniej części DR Konga;

K.  mając na uwadze, że państwa członkowskie ICGLR stworzyły wspólny mechanizm kontroli służący monitorowaniu ruchów oddziałów we wschodniej części DR Konga i postanowiły rozmieścić neutralne siły międzynarodowe;

L.  mając na uwadze, że zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2053 (2012) mandat Monusco został przedłużony do dnia 30 czerwca 2013 r.;

M.  mając na uwadze, że we wschodniej części DR Konga dochodzi do powtarzających się aktów okrucieństwa, stanowiących naruszenia praw człowieka i zbrodnie wojenne, takich jak gwałty zbiorowe, w tym na kobietach i dziewczętach, tortury, zabijanie ludności cywilnej i powszechne wykorzystywanie dzieci jako żołnierzy;

N.  mając na uwadze, że stosowanie przemocy seksualnej i szerzące się gwałty wywołują tragiczne skutki, takie jak fizyczne i psychiczne wyniszczenie ofiar, i muszą być uznawane za zbrodnie wojenne;

O.  mając na uwadze, że również armia kongijska (FARDC) dopuściła się licznych naruszeń w strefach działań wojennych;

P.  mając na uwadze, że fakt, iż osoby odpowiedzialne za łamanie praw człowieka i zbrodnie wojenne nie są ścigane, sprzyja klimatowi bezkarności i zachęca do popełniania kolejnych zbrodni;

Q.  mając na uwadze, że ponad 2,4 mln obywateli Konga mieszkających na obszarach dotkniętych walkami zostało przesiedlonych, a 420 000 uciekło do krajów ościennych oraz że żyją oni w nieludzkich warunkach;

R.  mając na uwadze, że DR Konga – a w szczególności regiony wschodnie znajdujące się obecnie pod kontrolą uzbrojonych grup paramilitarnych – jest bogata w surowce naturalne takie jak złoto, cyna i koltan, których nielegalne wydobycie przyczynia się do finansowania i przedłużania konfliktu;

S.  mając na uwadze, że Park Narodowy Wirunga został w 1979 r. wpisany przez Unesco na listę dziedzictwa światowego, ze względu na niespotykaną różnorodność biologiczną;

T.  mając na uwadze, że niedopuszczalne jest przyznawanie koncesji na wydobycie ropy naftowej w Parku Narodowym Wirunga, co stanowi naruszenie Konwencji w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego zawartej w Paryżu 16 listopada 1972 r.;

U.  mając na uwadze, że koncesje na wydobycie ropy naftowej w Parku Narodowym Wirunga są sprzeczne z tą konwencją łączącą DR Konga z Unesco oraz z konstytucją Konga i innymi aktami prawnymi oraz że w związku z tym koncesje te należy unieważnić;

V.  mając na uwadze, że rosnące bezrobocie, kryzys społeczny, kryzys żywnościowy, niewystarczający poziom podstawowych usług, zubożenie ludności oraz degradacja środowiska są również częściowo przyczyniają się do niestabilności regionu; mając na uwadze, że problemy te wymagają kompleksowego planu i strategii rozwoju;

W.  mając na uwadze, że konieczne jest zaradzenie skutkom konfliktów, w szczególności poprzez rozbrojenie, demobilizację i ponowną integrację byłych bojowników, repatriację uchodźców, powrót osób przesiedlonych na terenie kraju do miejsc zamieszkania oraz wdrożenie realnych programów rozwoju;

X.  mając na uwadze, że zamieszkująca wschodnią część DRK rdzenna społeczność Batwa licząca 90 000 osób, pada niemniej jednak ofiarą systematycznego rasizmu, marginalizacji społecznej i politycznej oraz naruszania praw człowieka w DR Konga oraz w innych krajach regionu Wielkich Jezior Afrykańskich;

Y.  mając na uwadze, że w DR Konga nasiliły się represje wobec obrońców praw człowieka i dziennikarzy, którzy padają ofiarą arbitralnych aresztowań i zastraszeń; mając na uwadze, że nie podjęto działań w celu postawienia osób odpowiedzialnych przed sądem;

1.  wyraża głębokie zaniepokojenie pogorszeniem się ogólnej sytuacji we wschodniej części DR Konga, co wiąże się z poważnymi konsekwencjami natury politycznej, gospodarczej, społecznej, humanitarnej oraz konsekwencjami związanymi z bezpieczeństwem w DR Konga oraz w całym regionie;

2.  zdecydowanie potępia ataki ze strony M23 oraz wszystkich innych negatywnych sił na wschodzie DR Konga w ostatnich miesiącach; sprzeciwia się wszelkim zewnętrznym interwencjom w konflikt i podkreśla potrzebę położenia kresu działalności zagranicznych grup zbrojnych we wschodniej części DR Konga;

3.  wzywa szczególnie rządy Ugandy i Rwandy, by zaprzestały udzielać wsparcia grupie rebelianckiej M23, jako że destabilizuje to region Wielkich Jezior Afrykańskich;

4.  potwierdza niezbywalne i nieulegające przedawnieniu prawo DR Konga do suwerenności i integralności terytorialnej;

5.  wzywa wszystkie zainteresowane strony w regionie do wypracowania w dobrej wierze pokojowego rozwiązania sytuacji; ponadto domaga się natychmiastowego wdrożenia planu zażegnania kryzysu przyjętego w Kampali w dniu 24 listopada 2012 r.;

6.  z zadowoleniem przyjmuje wysiłki państw członkowskich Międzynarodowej Konferencji w sprawie Regionu Wielkich Jezior, Unii Afrykańskiej oraz ONZ w zakresie inicjatyw w kierunku wypracowania trwałego i pokojowego rozwiązania politycznego tego kryzysu; powtarza z naciskiem, że nie można go zażegnać za pomocą wojska; dlatego też domaga się politycznego procesu pokojowego, który rozwiąże problem rozbrojenia sił rebelianckich oraz wyeliminuje przyczyny leżące u źródła konfliktu;

7.  podkreśla znaczenie skutecznego funkcjonowania wspólnego mechanizmu kontroli oraz stworzenia i skutecznego rozmieszczenia przewidzianych neutralnych sił międzynarodowych;

8.  domaga się, by UE zajęła stanowisko w stosunku do wszystkich osób, które naruszyły nałożone przez ONZ na Kongo embargo na broń;

9.  wzywa rząd DR Konga oraz rządy krajów ościennych do podjęcia niezbędnych kroków w kierunku wypracowania rozwiązania strukturalnego, które przyniesie trwały pokój, bezpieczeństwo, stabilność, rozwój gospodarczy oraz zagwarantuje przestrzeganie praw człowieka w regionie w drodze współpracy, trwałego dialogu oraz budowania zaufania i pojednania; potwierdza swe zobowiązanie do współpracy w tym zakresie z DR Konga oraz regionem Wielkich Jezior Afrykańskich;

10.  potępia wszelkie akty przemocy oraz wszelkie przypadki naruszania praw człowieka we wschodniej części DR Konga oraz w regionie Wielkich Jezior Afrykańskich oraz solidaryzuje się z ludnością DR Konga dotkniętą działaniami wojennymi; wzywa wszystkie siły biorące udział w walkach na wschodzie DR Konga do poszanowania praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego, do zaprzestania wszelkich ataków na ludność cywilną, a szczególnie na kobiety i dzieci oraz do umożliwienia agencjom pomocy humanitarnej zapewnienia pomocy cierpiącej ludności cywilnej;

11.  zdecydowanie potępia akty przemocy seksualnej popełniane na masową skalę w DR Konga, szczególnie gwałty na kobietach i dziewczętach, oraz wcielanie dzieci do wojska; nalega, aby rząd DR Konga oraz społeczeństwo międzynarodowe zapewniły wszystkim osobom na wschodzie DR Konga znajdującym się w potrzebie właściwą opiekę medyczną, w tym wsparcie pourazowe i psychologiczne;

12.  potępia próbę zamordowania dr. Mukwege oraz domaga się przeprowadzenia niezależnego dochodzenia w celu wyjaśnienia tego ataku, w którym zginął jeden z jego ochroniarzy;

13.  uważa, że ważne jest przeprowadzenie bezstronnego, dogłębnego dochodzenia wszystkich naruszeń praw człowieka, które miały miejsce w przeszłości i do których dochodzi obecnie, oraz wzywa wszystkie państwa regionu Wielkich Jezior Afrykańskich, by umieściły działania na rzecz położenia kresu bezkarności w centrum procesu poprawy rządów prawa;

14.  w szczególności wzywa do zidentyfikowania, zgłoszenia, oskarżenia i ukarania zgodnie z krajowym i międzynarodowym prawem karnym osób naruszających prawa człowieka, dopuszczających się zbrodni wojennych, zbrodni przeciwko ludzkości, przemocy seksualnej wobec kobiet oraz wcielania dzieci do wojska; podkreśla, że nie można tolerować bezkarności, niezależnie od tego, kto się jej dopuszcza;

15.  wzywa rząd DR Konga do przyjęcia pełnej odpowiedzialności za położenie kresu bezkarności, w tym nadużyciom popełnianym przez armię kongijską (FARDC);

16.  wzywa DR Konga do przeprowadzenia skutecznej reformy krajowego sektora bezpieczeństwa, którego instytucje będą odpowiedzialne przed organami państwa i ludnością i będą walczyć z przestępczością i przypadkami korupcji oraz karać je;

17.  wzywa społeczeństwo międzynarodowe, a w szczególności UE, Unię Afrykańską oraz ONZ do dalszego podejmowania wszelkich możliwych środków w celu zapewniania bardziej skoordynowanej i skutecznej pomocy ludności zamieszkującej wschodnią część DR Konga oraz do udziału w działaniach w reakcji na katastrofę humanitarną;

18.  nalega, aby rząd DR Konga oraz społeczeństwo międzynarodowe zapewniły wszystkim osobom na wschodzie DR Konga znajdującym się w potrzebie właściwą opiekę medyczną, w tym wsparcie pourazowe i psychologiczne;

19.  wzywa Unię Afrykańską oraz kraje regionu Wielkich Jezior Afrykańskich do podjęcia dalszych kroków w kierunku walki z nielegalną eksploatacją zasobów naturalnych oraz handlem nimi, co jest jedną z przyczyn rozprzestrzeniania się broni oraz handlu nią oraz jednym z czynników podsycających konflikty i pogarszających sytuację w regionie Wielkich Jezior Afrykańskich;

20.  jest zdania, że przejrzysty dostęp do zasobów naturalnych DR Konga oraz ich kontrola są niezbędnym elementem zrównoważonego rozwoju kraju;

21.  wzywa do wprowadzenia silniejszych środków prawnych gwarantujących lepszą identyfikowalność nielegalnie wydobywanych minerałów powiązanych z międzynarodowym instrumentem kontroli międzynarodowego rynku zasobów naturalnych, inspirowanych ustawą Dodda-Franka przyjętą przez Kongres Stanów Zjednoczonych;

22.  wzywa rząd Konga do szybkiego podjęcia działań w kierunku zapobieżenia nieodwracalnemu niszczeniu Parku Narodowego Wirunga związanemu z poszukiwaniem złóż ropy naftowej i jej wydobyciem oraz innymi nielegalnymi działaniami;

23.  zgodnie z wyraźnym żądaniem ze strony Unesco wzywa rząd Konga do niewydawania zezwoleń na wydobycie ropy naftowej;

24.  domaga się podjęcia wysiłków zarówno na szczeblu krajowym, jak i międzynarodowym zmierzających do zwiększenia autorytetu państwa oraz praworządności w DR Konga, szczególnie w dziedzinie sprawowania rządów i bezpieczeństwa, w tym w bliskiej współpracy z misją pomocy wojskowej Unii Europejskiej (EUSEC) oraz misją pomocy policyjnej Unii Europejskiej (EUPOL), które należy kontynuować w celu skonsolidowania pokoju i bezpieczeństwa zarówno w kraju, jak i w regionie Wielkich Jezior Afrykańskich;

25.  wzywa głowy państw i szefów rządów tego regionu do działania w celu rzeczywistego wdrożenia istniejących instrumentów regionalnego pokoju i rozwoju oraz wzywa wszystkie państwa - sygnatariuszy Paktu na rzecz bezpieczeństwa, stabilności i rozwoju w regionie Wielkich Jezior Afrykańskich do pełnego wdrożenia go w celu stworzenia i skonsolidowania niezbędnej podstawy dla pokoju i bezpieczeństwa w regionie; wzywa ONZ, UE oraz UA oraz kraje sprzyjające regionowi Wielkich Jezior Afrykańskich do silnego i aktywnego wsparcia wysiłków na rzecz wdrożenia paktu;

26.  wzywa wszystkie kraje w regionie oraz wszystkie organy międzynarodowe do aktywnej współpracy z władzami DR Konga w celu rozwiązania i demobilizacji ugrupowań zbrojnych i stworzenia trwałego pokoju we wschodniej części DR Konga;

27.  nalega, by misja stabilizacyjna Monusco w DR Konga w sposób bardziej efektywny realizowała swój mandat, aby zagwarantować bezpieczeństwo ludności kongijskiej; zaleca wspieranie i ułatwianie powstawania lokalnych inicjatyw na rzecz pokoju przez Monusco oraz rząd DR Konga, szczególnie na terytoriach, na których panują silne napięcia etniczne, w celu trwałego ustabilizowania sytuacji;

28.  zachęca przywódców DR Konga do podjęcia wszelkich niezbędnych inicjatyw na rzecz konsolidacji demokracji oraz zapewnienia uczestnictwa wszystkich aktywnych sił wśród ludności kongijskiej w rządzeniu krajem w oparciu o zasady konstytucyjne i prawne;

29.  z zadowoleniem przyjmuje utworzenie w dniu 6 grudnia 2012 r. przez parlament DR Konga Krajowej Komisji ds. Praw Człowieka, zgodnie z zapisem w konstytucji, co jest pierwszym krokiem do uchwalenia prawa dotyczącego ochrony ofiar i świadków łamania praw człowieka, działaczy na rzecz praw człowieka, pracowników organizacji pomocowych i dziennikarzy;

30.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Unii Afrykańskiej, rządom państw regionu Wielkich Jezior Afrykańskich, prezydentowi, premierowi i parlamentowi Demokratycznej Republiki Konga, sekretarzowi generalnemu ONZ, specjalnej przedstawiciel ONZ ds. przemocy seksualnej podczas konfliktów zbrojnych, Radzie Bezpieczeństwa ONZ oraz Radzie Praw Człowieka ONZ.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0252.


Dyskryminacja kastowa w Indiach
PDF 215kWORD 54k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie dyskryminacji ze względu na przynależność kastową w Indiach (2012/2909(RSP))
P7_TA(2012)0512RC-B7-0574/2012

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje, a w szczególności rezolucję z dnia 1 lutego 2007 r. w sprawie sytuacji dalitów w zakresie przestrzegania praw człowieka w Indiach(1) oraz rezolucje w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka na świecie, w szczególności tę z dnia 18 kwietnia 2012 r.(2),

–  uwzględniając Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych,

–  uwzględniając Międzynarodową konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej (ICERD) oraz ogólne zalecenia XXIV tej konwencji, ratyfikowane przez Indie,

–  uwzględniając rządowy wniosek Mukula Vasnika, ministra sprawiedliwości społecznej i emancypacji społecznej, dotyczący zakazu zatrudniania do ręcznego usuwania ludzkich odchodów oraz projekt ustawy o reintegracji społecznej, przedstawione w parlamencie Indii dnia 3 września 2012 r.,

–  uwzględniając oświadczenie wysokiej komisarz ONZ ds. praw człowieka Navi Pillay z dnia 19 października 2009 r. oraz skierowany przez nią do państw członkowskich ONZ apel o zatwierdzenie projektu zasad i wytycznych ONZ w sprawie skutecznego wyeliminowania dyskryminacji ze względu na pracę i pochodzenie,

–  uwzględniając zalecenia wynikające ze specjalnych procedur ONZ oraz pochodzące od traktatowych organów ONZ, a także zalecenia zawarte w powszechnych okresowych przeglądach praw człowieka dotyczących Indii z dnia 10 kwietnia 2008 r. oraz z dnia 24 maja 2012 r.,

–  uwzględniając zalecenia grupy roboczej ONZ ds. powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka dotyczącego Indii z dnia 9 lipca 2012 r.,

–  uwzględniając głębokie zaniepokojenie, jakie wyraził w dniu 6 lutego 2012 r. specjalny sprawozdawca ONZ ds. obrońców praw człowieka w związku z sytuacją działaczy na rzecz obrony praw dalitów w Indiach;

–  uwzględniając trwający obecnie ogólnokrajowy marsz (Maila Mukti Yatra) wielu tysięcy osób na rzecz eliminacji ręcznego usuwania ludzkich odchodów, który między 30 listopada 2011 r. a 31 stycznia 2012 r. przemierzył 18 stanów indyjskich,

–  uwzględniając dialog tematyczny między UE a Indiami poświęcony prawom człowieka,

–  uwzględniając art. 2 oraz art. 3 ust. 5 Traktatu o Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 i art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Indie dokonały ogromnego postępu gospodarczego i że jako jeden z krajów BRICS odgrywają obecnie istotną rolę w polityce światowej; mając na uwadze, że dyskryminacja ze względu na przynależność kastową jest jednak nadal rozpowszechnionym i stałym problemem;

B.  mając na uwadze, że Konstytucja Indii nadaje obywatelom taki sam status, a dyskryminacja ze względu na przynależność kastową i istnienie kasty niedotykalnych zostały uznane za nielegalne na mocy art. 15 i 17 Konstytucji; mając na uwadze, że dalici piastowali najwyższe stanowiska polityczne; mając na uwadze, że w Indiach istnieją ustawy i przepisy, których celem jest ochrona zarejestrowanych kast i szczepów, takiej jak ustawa o ochronie prawa obywatelskich z 1976 r. i ustawa o zarejestrowanych kastach i szczepach z 1989 r. (ustawa o zapobieganiu aktom okrucieństwa); mając na uwadze, że premier Manmohan Singh wielokrotnie wygłaszał stanowcze oświadczenia w sprawie priorytetowego traktowania kwestii zwalczania przemocy wobec dalitów;

C.  mając na uwadze, że pomimo tych starań w Indiach szacunkowo 170 mln dalitów i rdzennej ludności należącej do grupy adiwasi nadal jest przedmiotem dojmujących form wykluczenia społecznego; mając na uwadze, że Międzynarodowa Organizacja Pracy uważa, że przytłaczająca większość ofiar niewolniczej pracy na wsi pochodzi z zarejestrowanych kast i szczepów;

D.  mając na uwadze, że ręczne usuwanie ludzkich odchodów zostało zakazane na mocy prawa, lecz jest nadal rozpowszechnione, a setki tysięcy osób, prawie wyłącznie kobiet z grupy dalitów, wykonuje tę niewolniczą pracę, przy czym indyjska kolej zatrudnia najwięcej osób do ręcznego usuwania ludzkich odchodów;

E.  mając na uwadze, że kobiety z grup dalitów i adiwasi należą do najuboższych z ubogich w Indiach, są przedmiotem różnych form dyskryminacji ze względu na przynależność kastową i płeć, ofiarami rażącego naruszania fizycznej integralności, w tym są bezkarnie wykorzystywane seksualnie przez członków dominujących kast, wykluczone ze społeczeństwa, wykorzystywane finansowo, a tylko 24% umie czytać i pisać;

F.  mając na uwadze, że według szacunkowych danych ogromna większość zbrodni popełnianych na kobietach z grupy dalitów nie jest zgłaszana ze względu na lęk przed ostracyzmem społecznym i obawy o własne bezpieczeństwo; mając na uwadze sprawę 16-letniej dziewczynki z grupy dalitów, która padła ofiarą zbiorowego gwałtu w dniu 9 września 2012 r. w wiosce Dabra w stanie Hariana (region Hisar); mając na uwadze, że ojciec dziewczynki po tym jak odkrył, co się stało, popełnił samobójstwo, a policja podjęła działania z opóźnieniem, dopiero w obliczu masowych protestów;

G.  mając na uwadze, że w dniu 20 listopada 2012 r. w Dharmapuri (stan Tamil Nadu) tłum około tysiąca osób z wyższych kast splądrował i podpalił co najmniej 268 domów społeczności dalitów, nie wywołując żadnej interwencji obecnych przy tym funkcjonariuszy policji;

H.  mając na uwadze, że ustawa o ochronie kobiet przed przemocą domową z 2005 r. nie jest skutecznie wdrażana oraz że uprzedzenie do kobiet, wszechobecne w policji, systemie prawnym, placówkach służby zdrowia i u klasy politycznej, utrudnia wymierzanie sprawiedliwości;

I.  mając na uwadze, że odsetek karalności na mocy ustawy o zarejestrowanych kastach i szczepach (ustawa o zapobieganiu aktom okrucieństwa) jest nadal bardzo niski, co sprawia, że nie odstrasza ona od popełniania przestępstw;

J.  mając na uwadze, że według różnych lokalnych i międzynarodowych źródeł od 100 000 do 200 000 dziewczynek – w większości należących do grupy dalitów – jest podobno uwięzionych i zmuszanych do niewolniczej pracy w przędzalniach w stanie Tamil Nadu, które dostarczają przędzy fabrykom produkującym ubrania dla zachodnich marek;

1.  z uznaniem przyjmuje starania, jakich dokonano w Indiach na szczeblu federalnym, stanowym, regionalnym i lokalnym, aby zlikwidować dyskryminację ze względu na przynależność kastową; podziwia ponadto zdecydowane stanowisko przeciwne dyskryminacji ze względu na przynależność kastową, jakie zajęło wielu indyjskich polityków, indyjskie środki przekazu, organizacje pozarządowe i inne opiniotwórcze podmioty publiczne na każdym szczeblu społeczeństwa;

2.  jest jednak zaniepokojony ciągle dużą liczbą aktów okrucieństwa, zgłaszanych lub też nie, rozpowszechnionymi praktykami dotyczącymi kasty niedotykalnych, a w szczególności ręcznego usuwania odchodów ludzkich;

3.  wzywa władze indyjskie szczebla federalnego, stanowego, regionalnego i lokalnego, aby dotrzymały złożonych obietnic i wdrożyły, a w razie potrzeby zmieniły obowiązujące ustawodawstwo, w szczególności ustawę o zarejestrowanych kastach i szczepach (ustawa o zapobieganiu aktom okrucieństwa) i skutecznie chroniły dalitów oraz inne słabe grupy społeczne;

4.  podkreśla w szczególności, że należy umożliwić ofiarom bezpieczne składanie skarg na policji i w organach sądowych, a te organy sądowe i policja powinny podejmować poważne działania w następstwie zgłaszanych aktów okrucieństwa i innych przypadków dyskryminacji;

5.  wzywa parlament Indii, aby zrealizował zamiar przyjęcia nowej ustawy zakazującej zatrudniania ludzi do ręcznego usuwania odchodów ludzkich i zapewniającej społeczną reintegrację tych osób, oraz wzywa rząd Indii do podjęcia niezbędnych środków w celu bezzwłocznego wprowadzenia tej ustawy w życie;

6.  wzywa władze Indii, aby uchyliły te przepisy ustawy o zagranicznym wkładzie (Foreign Contribution (Regulations) Act), które są sprzeczne z międzynarodowymi normami i mogą komplikować pracę organizacji pozarządowych, w szczególności organizacji działających na rzecz dalitów oraz innych organizacji reprezentujących grupy społeczeństwa indyjskiego znajdujące się w niekorzystnej sytuacji, utrudniając im przyjmowanie funduszy od międzynarodowych darczyńców;

7.  wzywa Radę, Komisję, wysoką przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa / wiceprzewodniczącą Komisji (HR/VP), specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka oraz państwa członkowskie UE do opracowania unijnej polityki dotyczącej dyskryminacji ze względu na przynależność kastową oraz do zatwierdzenia na forum Rady Praw Człowieka ONZ zasad i wytycznych ONZ w sprawie skutecznego wyeliminowania dyskryminacji ze względu na pracę i pochodzenia;

8.   z zadowoleniem przyjmuje zatwierdzenie przez rząd Indii we wrześniu 2012 r. Child & Adolescent Labour (Prohibition) Act, zakazującego zatrudniania dzieci w wieku poniżej 14 lat we wszystkich sektorach i poniżej 18 lat w sektorach pracy niebezpiecznej; wzywa rząd Indii do przyjęcia skutecznych środków wykonawczych w celu szybkiego obniżenia liczby pracujących dzieci, która nadal należy do najwyższych w świecie, oraz do wprowadzenia przepisów przewidujących całkowity zakaz pracy dzieci zgodnie z wytycznymi Międzynarodowej Organizacji Pracy;

9.  wzywa przedstawicielstwa UE i państw członkowskich w Indiach do włączenia kwestii dyskryminacji ze względu na przynależność kastową do dialogów prowadzonych z władzami indyjskimi oraz do priorytetowego potraktowania programów zwalczania dyskryminacji ze względu na przynależność kastową, w szczególności w dziedzinie edukacji, a także programów skierowanych specjalnie do kobiet i dziewczynek; oczekuje, że przyszła współpraca UE z Indiami będzie poddawana ocenie, aby sprawdzić, jaki ma ona wpływ na dyskryminację ze względu na przynależność kastową;

10.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji premierowi Indii, ministrowi sprawiedliwości Indii, ministrowi spraw wewnętrznych Indii, ministrowi sprawiedliwości społecznej i emancypacji społecznej, Radzie, wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa / wiceprzewodniczącej Komisji, Komisji Europejskiej, specjalnemu przedstawicielowi UE ds. praw człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu Wspólnoty Narodów, sekretarzowi generalnemu ONZ oraz przewodniczącemu Zgromadzenia Ogólnego ONZ.

(1) Dz.U. C 250 E z 25.10.2007, s. 87.
(2) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0126.

Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności