Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Indii, w szczególności rezolucję z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie dyskryminacji ze względu na przynależność kastową(1), a także rezolucje w sprawie rocznych sprawozdań dotyczących praw człowieka na świecie, w szczególności z dnia 18 kwietnia 2012 r.(2) i 13 grudnia 2012 r.(3); uwzględniając swoje liczne poprzednie rezolucje piętnujące gwałt i przemoc seksualną w krajach na całym świecie,

–  uwzględniając wspólny plan działania w ramach partnerstwa strategicznego UE-Indie podpisany w listopadzie 2005 r. oraz dialog tematyczny UE-Indie dotyczący praw człowieka,

–  uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton wydane w imieniu Unii Europejskiej z okazji Międzynarodowego Dnia przeciw Przemocy wobec Kobiet (25 listopada 2012 r.),

–  uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton z okazji Światowego i Europejskiego Dnia przeciwko Karze Śmierci (10 października 2012 r.),

–   uwzględniając art. 2 i art. 3 ust. 5 Traktatu o Unii Europejskiej,

–  uwzględniając oświadczenie wysokiej komisarz ONZ ds. praw człowieka Navi Pillay z dnia 31 grudnia 2012 r.,

–  uwzględniając milenijne cele rozwoju Organizacji Narodów Zjednoczonych,

–  uwzględniając instrumenty ONZ dotyczące przemocy wobec kobiety, w szczególności Wiedeńską deklarację i program działania z dnia 25 czerwca 1993 r. przyjęte przez Światową Konferencję Praw Człowieka (A/CONF.157/23), sprawozdania specjalnych sprawozdawców z ramienia wysokiego komisarza ONZ ds. praw człowieka przemocy wobec kobiet, zalecenie ogólne nr 19 przyjęte przez Komitet ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet (CEDAW) (11. sesja, 1992 r.), Deklarację w sprawie eliminacji przemocy wobec kobiet z dnia 20 grudnia 1993 r. (A/RES/48/104), Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet oraz Międzynarodową konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej (CERD) i zalecenie ogólne XXIX dotyczące jej art. 1 ust. 1,

–   uwzględniając zalecenia dotyczące Indii w ramach specjalnych procedur ONZ, ze strony organów traktatowych ONZ oraz w ramach powszechnych okresowych przeglądów praw człowieka, a w szczególności zalecenia adresowane do Indii w sprawozdaniach Komitetu ONZ ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet z lutego 2007 r. i października 2010 r.,

–   uwzględniając projekt zasad i wytycznych ONZ dotyczących skutecznej likwidacji dyskryminacji ze względu na pracę i pochodzenie,

–  uwzględniając konstytucją indyjską i indyjski kodeks karny, zwłaszcza par. 376 kodeksu karnego dotyczący gwałtu,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 oraz art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w dniu 16 grudnia 2012 r. 23-letnia studentka padła ofiarą zbiorowego gwałtu, a jej towarzysz został pobity, gdy pięciu mężczyzn i jedne młodociany brutalnie zaatakowało ich w autobusie prywatnej firmy w New Delhi; mając na uwadze, że ofiara odniosła tak poważne obrażenia, iż zmarła tragiczną śmiercią 29 grudnia 2012 r. w Singapurze;

B.  mając na uwadze, że w Indiach zapanowało powszechne oburzenie, a demonstranci ze wszystkich warstw społecznych wzywają do reformy prawa i ochrony porządku publicznego oraz do ogólnej zmiany nastawienia do kobiet; mając na uwadze, że demonstracje te stanowią istotny krok w kierunku przerwania milczenia otaczającego gwałt oraz przemoc seksualną i jako takie otwierają drogę do zmian;

C.  mając na uwadze, że w związku z tą sprawą zatrzymano pięciu mężczyzn i jednego młodocianego, a obecnie trwa ich przyspieszony proces, przy czym młodociany sprawca podlega odrębnej procedurze;

D.  mając na uwadze, że policja indyjska skierowała skargę przeciw stacji Zee News, po tym jak przeprowadziła ona wywiad z przyjacielem ofiary, który razem z nią padł ofiarą napaści z 16 grudnia 2012 r.;

E.  mając na uwadze, że od czasu tej niedawnej napaści popełnionej w New Delhi w prasie krajowej i międzynarodowej pojawiły się liczne doniesienia o innych gwałtach: 27 grudnia 2012 r. w Pendżabie dziewczyna popełniła samobójstwo po gwałcie zbiorowym, ponieważ policja nie chciała przyjąć jej skargi ani aresztować oskarżonych, a zamiast tego zasugerowała małżeństwo z jednym z oprawców; 12 stycznia 2013 r. w Pendżabie 29-letnia matka dwojga dzieci padła ofiarą gwałtu zbiorowego w autobusie w okolicznościach bardzo zbliżonych do pierwszego przypadku, w następstwie czego policja aresztowała kolejnych sześciu podejrzanych; dzień później 16-letnia dziewczyna dokonała samospalenia po gwałcie;

F.   mając na uwadze, że według indyjskiego Biura Krajowego Rejestru Karnego w 2011 r. zgłoszono ponad 24 000 przypadków gwałtu; mając na uwadze, że na 635 przypadków zgłoszonych w 2012 r. w Delhi tylko w jednym doszło do skazania sprawców;

G.  mając na uwadze, że ruch kobiecy w Indiach od dawna piętnuje wszelkie formy przemocy wobec kobiet w Indii, a także ogólnie nierówności między płciami, wzywając do działań politycznych na rzecz należnych kobietom praw człowieka;

H.  mając na uwadze, że przemoc seksualna wobec kobiet jest powszechna, nie tylko w Indiach, lecz na całym świecie, i jest zakorzeniona w strukturalnych nierównościach między płciami oraz że w związku z tym działaniom przeciw przemocy wobec kobiet musi towarzyszyć podwyższenie statusu i poprawa sytuacji kobiet we wszystkich grupach społecznych;

I.  mając na uwadze, że według szacunków indyjskich socjologów różnorodne brutalne i dyskryminujące praktyki prowadzą w Indiach do śmierci niemal 2 milionów kobiet i dziewcząt każdego roku – przemoc seksualna jest tylko jedną z nich, zaś pozostałe to m.in. spory dotyczące posagu, zabójstwa i zaniedbywanie niemowląt płci żeńskiej, nierówny dostęp do zasobów i opieki zdrowotnej oraz słaba opieka nad osobami starszymi;

J.   mając na uwadze, że kobiety i dziewczęta dotknięte dyskryminacją kastową są szczególnie narażone na różne formy przemocy seksualnej, są zmuszane do rytualnej prostytucji, stają się przedmiotem handlu ludźmi oraz padają ofiarą przemocy domowej i przemocy stosowanej jako kara, gdy próbują dochodzić zadośćuczynienia za popełnione wobec nich przestępstwa – raz jeszcze pokazał to znany przypadek gwałtu zbiorowego popełnionego w Pipili 29 listopada 2011 r., kiedy to władze odmówiły przyjęcia skargi, a jego ofiara spotkała się z właściwym traktowaniem dopiero po interwencji Sądu Najwyższego, później jednak zmarła w wyniku odniesionych obrażeń;

K.  mając na uwadze, że według badania Thomson Reuters Foundation Indie to w grupie G20 najgorszy kraj dla kobiet;

L.   mając na uwadze, że według Amnesty International w Indiach co 21 minut zgłaszany jest gwałt, jednak wiele gwałtów z nich nie zostaje zgłoszonych, zwłaszcza w uboższych społecznościach, ze względu na piętno społeczne związane z tym przestępstwem; mając na uwadze, że wydaje się, iż policja indyjska jasno zdaje sobie sprawę ze skali tego rodzaju przestępczości, jednak często zaniedbuje obronę kobiet;

M.  mając na uwadze, że osoby, które przeżyły akty przemocy seksualnej, doświadczają poważnych problemów zdrowotnych natury zarówno psychicznej, jak i fizycznej, w tym chorób przenoszonych drogą płciową, np. AIDS; mając na uwadze, że liczne ofiary gwałtu ulegają ponownej wiktymizacji, gdyż są odrzucane przez własne rodziny i społeczności;

N.  mając na uwadze, że prawo indyjskie dotyczące napaści na tle seksualnym jest krytykowane przez krajowe i międzynarodowe grupy obrońców paw człowieka jako przestarzałe, w szczególności ze względu na wąską definicję gwałtu; mając na uwadze, że w Indiach osobom, które przeżyły napaść na tle seksualnym, nie zapewnia się odpowiednich usług, w tym stosownej i szybkiej reakcji policji, dostępu do opieki zdrowotnej, doradztwa i innych usług wspierających, czego rezultatem są doraźne i nieprzewidywalne reakcje, często upokarzające dla ofiar;

O.  mając na uwadze, że po napadzie w New Delhi centralny rząd Indii powołał trzyosobową komisję w celu dokonania przeglądu obowiązujących przepisów, tak aby zapewnić szybsze orzekanie i zaostrzone kary w przypadkach napaści na tle seksualnym ze szczególnym okrucieństwem;

P.  mając na uwadze, że po niedawnych wydarzeniach urzędnicy rządowi wysokiego szczebla ogłosili, że będą popierać bardziej surowe kary za gwałt, łącznie z karą śmierci;

Q.  mając na uwadze, że w maju 2012 r. 90 organizacji społeczeństwa obywatelskiego i indywidualnych osób zwróciło się na piśmie do premiera Indii Manmohana Singha, domagając się reform w reakcji na napaści na tle seksualnym i apelując o większą odpowiedzialność polityczną;

R.  mając na uwadze, że UE zobowiązała się do udzielenia Indiom wsparcia na rzecz programów zdrowotnych i edukacyjnych rządu indyjskiego na lata 2007–2013 w kwocie 470 mln EUR;

S.  mając na uwadze, że w ciągu dwóch minionych dziesięcioleci Indie poczyniły znaczące postępy w ograniczaniu ubóstwa, choć wciąż pozostaje wiele do zrobienia, szczególnie w kwestii wyrównywania szans w zakresie edukacji, opieki zdrowotnej i perspektyw ekonomicznych dla kobiet i grup w trudnej sytuacji;

T.  mając na uwadze, że Indie są największą na świecie demokracją oraz ważnym politycznym i gospodarczym partnerem UE, co wiąże się z demokratycznymi obowiązkami;

1.  wyraża głęboką solidarność z ofiarami napaści w New Delhi oraz z ofiarami wszelkich innych tego rodzaju napaści – niezależnie od tego, czy doniosły o nich środki przekazu – i składa wyrazy współczucia ich rodzinom; stanowczo potępia wszelkie formy przemocy seksualnej, która jest zjawiskiem ogólnoświatowym dotykającym wiele państw;

2.   przyjmuje z zadowoleniem wielką falę solidarności z ofiarami gwałtów w samych Indiach i na całym świecie i ma nadzieję, że masowe demonstracje przyczynią się do przyspieszenia niezbędnych reform;

3.  oczekuje, że Indie, które są państwem demokratycznym i utrzymują ożywione stosunki z UE, zadbają o przestrzeganie demokratycznych zasad, praw podstawowych i praw człowieka, a zwłaszcza praworządności i praw kobiet;

4.   głęboko ubolewa nad tym, że nie zrobiono więcej, by udzielić natychmiastowej pomocy ofiarom napaści, oraz że w tym i w innych przypadkach brak szacunku dla kobiet, brak pomocy medycznej, nieudolna ochrona porządku publicznego i brak środków prawnych zniechęcają ofiary gwałtów do wysuwania zarzutów przeciwko sprawcom;

5.  przypomina rządowi indyjskiemu o jego prawach i obowiązkach na mocy konstytucji Indii, w szczególności o jego obowiązku położenia kresu praktykom uwłaczającym godności kobiet (art. 51 (A));

6.  zachęca indyjski parlament do dalszego uwzględniania zaleceń indyjskiej Krajowej Komisji ds. Kobiet co do zmiany i wdrożenia indyjskiego prawodawstwa w celu ochrony kobiet przed tego rodzaju przestępstwami;

7.  przyjmuje z zadowoleniem zapowiedź indyjskiego rządu, że powoła on komisję śledczą w sprawie bezpieczeństwa publicznego kobiet w Delhi oraz izbę sądową w celu przeglądu indyjskich ram prawnych odnoszących się do przemocy wobec kobiet; z niecierpliwością oczekuje rychłej publikacji zaleceń komisji śledczej pod przewodnictwem emerytowanego sędziego Sądu Najwyższego J. S. Vermy oraz jego współpracy z Krajową Komisją ds. Kobiet i indyjskim parlamentem w celu pełnego wdrożenia środków na rzecz zapobieżenia tego rodzaju przestępstwom w przyszłości;

8.  z zadowoleniem przyjmuje ustanowienie nowego specjalnego sądu, który w trybie przyspieszonym będzie rozpatrywać wyłącznie sprawy dotyczące przemocy seksualnej wobec kobiet; wyraża jednak zaniepokojenie faktem, że proces oskarżonych jest zamknięty dla dziennikarzy i wydano zakaz druku lub publikacji na jakiekolwiek tematy związane z tego rodzaju postępowaniami sądowymi bez zgody sądu, co wzbudziło niepokój opinii publicznej; uważa, że osoby, które okażą się winne, powinny zostać skazane na karę adekwatną do ich winy; ponownie wyraża jednak swój wieloletni sprzeciw wobec kary śmierci w każdym przypadku i we wszelkich okolicznościach;

9.  wzywa indyjskie władze do opracowania skoordynowanej reakcji na przemoc uwarunkowaną płcią, a zwłaszcza napaści na tle seksualnym, w ścisłej konsultacji z grupami kobiet; podkreśla potrzebę monitorowania przez rządy stanowe sposobów, w jakie policja prowadzi dochodzenia w sprawach dotyczących napaści na tle seksualnym, poprzez zagwarantowanie odpowiedzialności funkcjonariuszy, ściganie sprawców i zapewnienie godnego traktowania osób pozostałych przy życiu;

10.  wzywa parlament indyjski do zadbania o to, by akt o prawie karnym (nowelizacja) z 2012 r. został zmieniony w celu uznania za przestępstwo wszelkich form napaści na tle seksualnym, zarówno z penetracją, jak i bez penetracji, dzięki czemu uzyska się gwarancję, że wszelkie nowe kary będą zgodne z międzynarodowym prawem w zakresie praw człowieka, oraz do zmiany prawa w taki sposób, by uchylić prawny immunitet i przeszkody proceduralne w przypadku, gdy o napaść na tle seksualnym lub o inne formy naruszenia praw człowieka są oskarżone służby policyjne lub siły bezpieczeństwa publicznego;

11.  wzywa przedstawicielstwa UE i państw członkowskich w Indiach, by potraktowały priorytetowo programy zaradcze dotyczące przemocy wobec kobiet, w tym w ramach systemu kształcenia, oraz programy szczególnie zorientowane na kobiety i dziewczęta;

12.  wzywa władze indyjskie do podjęcia natychmiastowych działań i do wdrożenia skutecznych środków na rzecz poprawy sposobu, w jaki indyjskie służby policyjne traktują gwałt i napaść na tle seksualnym, w tym poprzez utworzenie specjalnych zespołów w każdej jednostce policji; zauważa, że gubernator Delhi nie odpowiada za operacje policyjne na podlegającym jej obszarze; przypomina, że w innych dużych miastach osiągnięto większą odpowiedzialność polityczną i modernizację służb policyjnych dzięki bezpośredniej sprawozdawczości i bezpośredniemu zarządzaniu; zwraca uwagę na pilną potrzebę szkolenia funkcjonariuszy policji w zakresie bezpieczeństwa kobiet;

13.  wzywa rząd indyjski do przeprowadzenia dochodzenia w sprawach wysokich rangą urzędników, na których ciążą dotąd niewyjaśnione oficjalne zarzuty o gwałt;

14.  wzywa Komisję do współpracy z władzami indyjskimi, aby pomóc im w opracowaniu skoordynowanej reakcji na przemoc uwarunkowaną płcią, a zwłaszcza napaści na tle seksualnym, w tym we wdrożeniu zaleceń prowadzonej przez ONZ kampanii UNiTE na rzecz wyeliminowania przemocy wobec kobiet; wzywa Komisję ONZ ds. Statusu Kobiet, by na swojej 57. sesji, która odbędzie się marcu 2013 r., poddała pod debatę i uznała fakt, że przemoc wobec kobiet przybiera jedyną w swoim rodzaju formę w przypadku, gdy krzyżują się ze sobą kwestie płci i kasty;

15.  wyraża głębokie zaniepokojenie szeroko rozpowszechnioną w Indiach przemocą wobec kobiet i dziewcząt z kasty dalitów, w tym przemocą seksualną ze strony mężczyzn z dominujących kast, oraz wysokim wskaźnikiem bezkarności sprawców w takich przypadkach; wzywa rząd Indii, by tak samo traktował wszystkie przypadki przemocy seksualnej wobec kobiet oraz by prowadzono dochodzenia i ścigano takie przypadki w identyczny, sprawiedliwy, przejrzysty i szybki sposób;

16.  podkreśla, że nikt nie powinien zawierać małżeństwa, jeśli nie wyrazi na to zgody lub pod przymusem; podkreśla, że żadna ofiara nie powinna być zmuszana do małżeństwa z agresorem i że należy udzielać dodatkowego wsparcia ofiarom, by uniknęły społecznej presji na takie rozwiązanie;

17.   wzywa Radę i Komisję do zadbania o to, by UE nie zaprzestała udzielać ukierunkowanej pomocy sektorowej w Indiach z zamiarem osiągnięcia milenijnych celów rozwoju zgodnie z następnymi wieloletnimi ramami finansowymi oraz w ramach następnego krajowego dokumentu strategicznego na okres po 2013 r.; sądzi, że pomoc ta powinna obejmować sektorowe wsparcie socjalne na rzecz opieki zdrowotnej i edukacji dla kobiet oraz najlepsze praktyki w zakresie sprawowania rządów, podejmowania decyzji i rozwoju – w tym metody lepszego świadczenia usług w celu zaradzenia ubóstwu – problematyki płci, reform instytucjonalnych i zarządzania sektorem publicznym;

18.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom państw członkowskich, specjalnemu przedstawicielowi UE ds. praw człowieka, prezydentowi, rządowi i parlamentowi Indii, sekretarzowi generalnemu ONZ, przewodniczącym Podkomisji ONZ ds. Propagowania i Ochrony Praw Człowieka oraz Komisji ONZ ds. Statusu Kobiet, dyrektor wykonawczej UN Women i specjalnej wysłanniczce ONZ ds. przemocy wobec kobiet.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0512. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0126. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0503.