Choisissez la langue de votre document :
- bg - български
- es - español
- cs - čeština
- da - dansk
- de - Deutsch
- et - eesti keel
- el - ελληνικά
- en - English
- fr - français
- ga - Gaeilge
- hr - hrvatski
- it - italiano
- lv - latviešu valoda
- lt - lietuvių kalba
- hu - magyar
- mt - Malti
- nl - Nederlands
- pl - polski
- pt - português
- ro - română
- sk - slovenčina
- sl - slovenščina
- fi - suomi
- sv - svenska
|
 Instrument wsparcia finansowego w zakresie granic wewnętrznych i wiz (decyzja o rozpoczęciu negocjacji międzyinstytucjonalnych) |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając wniosek Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, – uwzględniając art. 70 ust. 2 i art. 70a Regulaminu, postanawia rozpocząć negocjacje międzyinstytucjonalne w oparciu o poniższy mandat: MANDAT
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Fundusz Migracji i Azylu (decyzja o rozpoczęciu negocjacji międzyinstytucjonalnych) |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając wniosek Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, – uwzględniając art. 70 ust. 2 oraz art. 70a Regulaminu, postanawia rozpocząć negocjacje międzyinstytucjonalne w oparciu o poniższy mandat: MANDAT
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Instrument finansowy na rzecz wspierania współpracy policyjnej, zapobiegania i zwalczania przestępczości oraz zarządzania kryzysowego (decyzja o rozpoczęciu negocjacji międzyinstytucjonalnych) |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając wniosek Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, – uwzględniając art. 70 ust. 2 oraz art. 70a Regulaminu, postanawia rozpocząć negocjacje międzyinstytucjonalne w oparciu o poniższy mandat: MANDAT
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Irak |
| |||||||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając Umowę o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Republiką Iraku z drugiej strony(1), – uwzględniając czwartą konwencję genewską z dnia 12 sierpnia 1949 r. o ochronie osób cywilnych podczas wojny oraz protokoły dodatkowe I i II do niej, – uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 (2000) z dnia 31 października 2000 r. w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, – uwzględniając zmiany w statucie MTK, przyjęte podczas konferencji przeglądowej w Kampali w dniu 11 czerwca 2010 r., w których m.in. zdefiniowano „zbrodnię agresji”, – uwzględniając europejską strategię bezpieczeństwa z dnia 12 grudnia 2003 r. zatytułowaną „Bezpieczna Europa w lepszym świecie”, – uwzględniając konsensus europejski w sprawie rozwoju z dnia 22 listopada 2005 r., – uwzględniając wspólne działanie Rady 2005/190/WPZiB z dnia 7 marca 2005 r. w sprawie zintegrowanej misji Unii Europejskiej w Iraku dotyczącej państwa prawnego, EUJUST LEX, ustanowionej w ramach europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony (EPBiO), oraz kolejne wspólne działania zmieniające i rozszerzające mandat tej misji, – uwzględniając komunikat Komisji z dnia 7 czerwca 2006 r. zatytułowany „Zalecenia w sprawie wznowienia zaangażowania Unii Europejskiej w Iraku” (COM(2006)0283), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie sytuacji kobiet w konfliktach zbrojnych oraz ich udziału w odbudowie i procesie demokratycznym w krajach po zakończeniu konfliktu(2), – uwzględniając międzynarodowy pakt na rzecz Iraku przyjęty w dniu 3 maja 2007 r. w Szarm el-Szejk w Egipcie, – uwzględniając swoje zalecenie dla Rady z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie roli Unii Europejskiej w Iraku(3), a także swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie Iraku: kary śmierci (w szczególności sprawy Tarika Aziza) i ataków na wspólnoty chrześcijańskie(4), – uwzględniając konkluzje Rady z dnia 22 listopada 2010 r., – uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1956 (2010), 1957 (2010) i 1958 (2010) z dnia 15 grudnia 2010 r., – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie sytuacji chrześcijan w kontekście wolności wyznania(5), – uwzględniając wspólny dokument strategiczny Komisji Europejskiej dotyczący Iraku (2011-2013), – uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu, A. mając na uwadze, że od 2005 r. w Republice Iraku trzykrotnie odbyły się wielopartyjne wybory, przyjęto konstytucję w drodze referendum, stworzono podstawy państwa federalnego i podjęto pewne próby tworzenia instytucji demokratycznych, odbudowy i normalizacji; B. mając na uwadze, że Europę i Irak łączą tysiące lat wzajemnych wpływów kulturowych i wspólnej historii; C. mając na uwadze porozumienie zawarte w dniu 21 grudnia 2010 r. przez wszystkie irackie siły polityczne w sprawie utworzenia rządu jedności narodowej zgodnie z wolą obywateli Iraku wyrażoną w wyborach w dniu 7 marca 2010 r.; mając na uwadze, że iracki rząd nie wdrożył jeszcze tego porozumienia, co przyczynia się do braku stabilności i rozdrobnienia Iraku; D. mając na uwadze, że w Iraku od dawna zamieszkują różnorodne grupy religijne, takie jak muzułmanie wyznania sunnickiego i szyickiego, chrześcijanie, żydzi, mandejczycy i jazydzi, a także znacząca niewyznaniowa świecka klasa średnia; E. mając na uwadze, że w 2003 r. w Iraku żyło 800 tysięcy chrześcijan będących obywatelami Iraku (Chaldejczyków, Syriaków i członków innych mniejszości chrześcijańskich) oraz że są oni starożytnym tubylczym ludem, któremu obecnie zagraża poważne niebezpieczeństwo prześladowania i wygnania; mając na uwadze, że setki tysięcy chrześcijan, uciekając przed wciąż grożącą im przemocą, opuściły własny kraj lub zostały przesiedlone wewnątrz kraju; F. mając na uwadze, że wybory lokalne zaplanowano na 2013 r. a wybory parlamentarne na 2014 r.; G. mając na uwadze, że wbrew ogólnoświatowej tendencji do znoszenia kary śmierci liczba egzekucji w Iraku rośnie; mając na uwadze poważne obawy wyrażone m.in. przez wysoką komisarz ONZ ds. praw człowieka Navi Pillay co do procesów sądowych osób skazanych na karę śmierci, w których nie zachowano międzynarodowych standardów uczciwego procesu, w tym co do kwestii braku przejrzystości postępowań sądowych i przypadków, w których „zeznania” uzyskiwano w wyniku stosowania tortur lub innego rodzaju maltretowania oskarżonych; mając na uwadze, że kara śmierci stanowi okrutny i nieludzki rodzaj kary oraz że absolutnie priorytetowo należy traktować dialog polityczny z irackimi władzami w sprawie zniesienia kary śmierci; H. mając na uwadze, że kryzys w Syrii zapoczątkował nową liczną falę uchodźców udających się w kierunku Iraku i osób powracających tam oraz że osoby te czeka obecnie w Iraku wielka niepewność osobista i ekonomiczna oraz liczne zagrożenia; I. mając na uwadze, że ważne jest, aby delegatura UE w Bagdadzie dysponowała niezbędnymi funduszami i zasobami zapewniającymi jej pełną operacyjność oraz możliwość odgrywania istotnej roli we wspieraniu procesów demokratycznych, w upowszechnianiu praworządności i praw człowieka oraz we wspieraniu irackich władz i irackiego narodu w procesie odbudowy, stabilizacji i normalizacji; mając również na uwadze, że odrębne biuro w Irbilu mogłoby znacznie zwiększyć skuteczność działań delegatury UE w Bagdadzie; J. mając na uwadze, że Irak zdołał przywrócić produkcję ropy niemal do poziomu pełni swoich możliwości; mając jednak na uwadze, że państwo irackie nadal napotyka wielkie trudności w świadczeniu podstawowych usług, w tym w zapewnieniu regularnych dostaw elektryczności w lecie, czystej wody i przyzwoitego poziomu opieki zdrowotnej; mając na uwadze, że eksploatacja irackich zasobów ropy, pomoc techniczna, praworządność i stosowanie się do wszystkich norm międzynarodowych w zakresie umów i zamówień publicznych będą miały zasadnicze znaczenie dla wspierania procesu mającego na celu włączenie społeczne i zapewnienie dobrobytu; K. mając na uwadze, że bezrobocie wśród młodych mężczyzn wynosi niemal 30%, przez co są oni podatni na wstępowanie do gangów przestępczych i bojówek; mając na uwadze, że walka z korupcją powinna pozostać jednym z głównych priorytetów irackich władz; mając na uwadze, że UE powinna uczynić wszystko, co w jej mocy, by zdecydowanie zachęcać europejskie przedsiębiorstwa do wspierania działań antykorupcyjnych w Iraku; mając na uwadze, że władze Iraku powinny wykorzystywać dochody z ropy jako sposób i szansę na trwałą odbudowę społeczną i gospodarczą, na której skorzystałoby całe irackie społeczeństwo, oraz promować proces reform demokratycznych; L. mając na uwadze, że po wycofaniu sił zbrojnych USA z Iraku w końcu 2011 r. irackie siły bezpieczeństwa mają do odegrania zasadniczą rolę w zapewnianiu stabilności i długofalowego zrównoważonego rozwoju kraju; M. mając na uwadze, że według Biura Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR) w chwili obecnej liczba przesiedleńców irackich wewnątrz kraju wynosi ponad 1 500 000 osób, z których 500 000 to osoby bezdomne, a liczba uchodźców do krajów sąsiednich, głównie Syrii i Jordanii, wynosi 230 000; N. mając na uwadze, że iracka część Kurdystanu to stosunkowo spokojny i stabilny region Iraku, w którym zwiększa się międzynarodowa współpraca na rzecz rozwoju, a prywatne inwestycje stale rosną; O. mając na uwadze, że mimo istotnej poprawy sytuacji pod względem bezpieczeństwa obecna skala bombardowań i wymiany ognia jest nadal wysoka, a przemoc jest codziennym zjawiskiem, co sprawia, że większość Irakijczyków żyje w niepewności co do przyszłości, a wspieranie gospodarczej i społecznej integracji całej ludności Iraku jest niemożliwe; P. mając na uwadze, że w celu wsparcia stabilności w regionie Unia Europejska powinna przyjąć część odpowiedzialności za budowę nowego, demokratycznego Iraku oraz mając na uwadze, że polityka UE wobec Iraku powinna odzwierciedlać szerszy kontekst strategicznego partnerstwa Unii z południowym sąsiedztwem i Bliskim Wschodem; Q. mając na uwadze, że kluczowe wyzwania związane z odbudową i normalizacją dotyczą sfery instytucjonalnej i społecznej, a mianowicie budowy potencjału instytucjonalnego i administracyjnego, konsolidacji rządów prawa oraz egzekwowania prawa i poszanowania praw człowieka; R. mając na uwadze, że UE powinna dostosować sposób wykorzystywania swoich zasobów do szczególnych wyzwań o charakterze wewnętrznym, regionalnym i humanitarnym, w obliczu których stoi Irak, oraz mając na uwadze, że skuteczność, przejrzystość i widoczność są warunkami wstępnymi wzmocnienia roli UE w Iraku, S. mając na uwadze, że od 2003 r. UE i jej państwa członkowskie przeznaczyły ponad miliard euro na pomoc dla Iraku, w szczególności za pośrednictwem Międzynarodowego Funduszu na rzecz Odbudowy Iraku (IRFFI)), a także mając na uwadze, że od 2005 r. Unia jest bezpośrednio zaangażowana w poprawę rządów prawa w tym kraju poprzez misję EUJUST LEX w ramach EPBiO; mając na uwadze, że mandat misji EUJUST LEX przedłużono do dnia 31 grudnia 2013 r., T. mając na uwadze, że zawarcie umowy o partnerstwie i współpracy da UE nowe ramy umowne do rozwoju długotrwałych stosunków politycznych i gospodarczych z Irakiem oraz stworzy solidne podstawy do propagowania i przestrzegania praw człowieka w tym kraju; U. mając na uwadze, że Irak może być ważnym partnerem, jeśli chodzi o zapewnienie większej dywersyfikacji źródeł energii i tym samym wnieść wkład w bezpieczeństwo energetyczne Europy; 1. z zadowoleniem przyjmuje zakończenie negocjacji w sprawie umowy o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską a Republiką Iraku, w której po raz pierwszy ustanawia się stosunki umowne między obiema stronami; wyraża zadowolenie w związku z ustanowieniem na mocy umowy o partnerstwie i współpracy Rady Współpracy, Komitetu Współpracy i Komitetu Współpracy Parlamentarnej, a także oczekuje, że dzięki forom tego typu polityczne zaangażowanie Unii w sprawy Iraku na najwyższym szczeblu nabierze na nowo rozpędu w postaci regularnych rozmów politycznych i rozwoju stosunków gospodarczych z przedstawicielami irackich władz najwyższej rangi; 2. uważa, że polityczne i handlowe postanowienia umowy o partnerstwie i współpracy tworzą podstawy regularnego, zacieśnionego dialogu politycznego w kwestiach o znaczeniu dwustronnym, regionalnym i ogólnoświatowym, mając jednocześnie na celu poprawę warunków wymiany handlowej między Irakiem a UE w drodze wsparcia działań tego kraju w zakresie rozwoju i reform wprowadzanych z myślą o ułatwieniu integracji tego kraju z gospodarką światową; 3. popiera proces przystąpienia Iraku do Światowej Organizacji Handlu i podkreśla, że wdrożenie umowy o partnerstwie i współpracy powinno wnieść ważny wkład w ten proces; 4. podkreśla, że klauzula „istotnego elementu” dotycząca przeciwdziałaniu rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia zawarta w umowie o partnerstwie i współpracy wzywa strony do aktywnego działania w zakresie rozbrojenia jądrowego i do całkowitego poparcia zaplanowanej konferencji ONZ poświęconej utworzeniu z Bliskiego Wschodu strefy wolnej od broni jądrowej; 5. z zadowoleniem przyjmuje zawarcie w umowie o partnerstwie i współpracy klauzuli dotyczącej współpracy między UE i Irakiem w kwestii przystąpienia Iraku do Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK); podkreśla znaczenie maksymalnego poparcia UE dla ratyfikacji przez Irak Rzymskiego Statutu MTK oraz przystąpienia do niego w możliwie bliskim czasie oraz dla wdrożenia w trybie priorytetowym międzynarodowych norm i instrumentów w zakresie praw człowieka; wzywa państwa członkowskie i Irak do ratyfikowania zmian w statucie MTK przyjętych w dniu 11 czerwca 2010 r.; z zadowoleniem przyjmuje zawarcie w umowie o partnerstwie i współpracy klauzuli dotyczącej współpracy w zakresie propagowania i skutecznej ochrony praw człowieka w Iraku z zastrzeżeniem, że niezapewnienie przez Irak ochrony, umacniania i przestrzegania praw człowieka będzie mieć negatywny wpływ na programy w zakresie współpracy i rozwoju gospodarczego; podkreśla znaczenie utrzymania rygorystycznej warunkowości w oparciu o zasadę „więcej za więcej” oraz potrzebę położenia większego nacisku na znaczenie zdecydowanych postępów w dziedzinie praw człowieka w Iraku; z zadowoleniem przyjmuje zapowiedź promowania przez władze Iraku skutecznego dialogu ze społeczeństwem obywatelskim oraz jego skutecznego uczestnictwa w życiu kraju; 6. podkreśla, że dialog polityczny między UE a władzami irackimi musi w pierwszej kolejności skupiać się na kwestiach dotyczących poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności, zarówno obywatelskich, jak i indywidualnych, ze szczególnym uwzględnieniem ciągłych zarzutów naruszania praw człowieka i ochrony praw wszystkich mniejszości wyznaniowych i etnicznych, oraz że powinien nadal skupiać się na umacnianiu instytucji demokratycznych, praworządności, dobrym sprawowaniu władzy, przejrzystym procesie decyzyjnym, sprawiedliwości proceduralnej i pojednaniu narodowym; wzywa rząd Iraku do pracy na rzecz pojednania narodowego wyjątkowo podzielonego społeczeństwa; 7. podkreśla potrzebę nadania absolutnego pierwszeństwa dialogowi politycznemu z władzami Iraku na temat zniesienia kary śmierci i poparcia podstawowych zasad Unii Europejskiej; wzywa rząd Iraku do zniesienia kary śmierci, jako pierwszy krok, oraz do ogłoszenia i natychmiastowego wprowadzenia moratorium na wykonywanie kary śmierci; 8. z zadowoleniem przyjmuje ustanowienie w umowie o partnerstwie i współpracy Komitetu Współpracy Parlamentarnej, który będzie dla parlamentu irackiego i Parlamentu Europejskiego forum spotkań i wymiany poglądów, będzie powiadamiany o zaleceniach Rady Współpracy oraz sam będzie kierował do niej zalecenia; popiera ten ważny wymiar parlamentarny i uważa, że taki komitet stworzy cenną sposobność do prowadzenia demokratycznego dialogu i wspierania demokracji w Iraku; 9. przypomina o swoim zaangażowaniu na rzecz rozwoju demokracji parlamentarnej i swojej inicjatywie – w ramach budżetu na 2008 r. – na rzecz wspierania rozwoju demokracji we współpracy z parlamentami krajów trzecich; ponawia gotowość do aktywnego wspierania irackiej Rady Reprezentantów poprzez proponowanie inicjatyw mających na celu wzmocnienie zdolności wyłonionych w wyborach irackich reprezentantów do pełnienia ich konstytucyjnej roli i poprzez zachęcanie do przekazywania doświadczeń w zakresie skutecznego administrowania i szkolenia personelu; 10. podkreśla znaczenie stworzenia warunków niezbędnych do stabilnego dialogu technicznego i stabilnej współpracy technicznej z Irakiem oraz stałego wspierania jego administracji, tak aby można było wprowadzić i w pełni stosować odpowiednie normy międzynarodowe w zakresie umów i zamówień publicznych oraz zwiększyć możliwości w obszarze inwestycji; 11. wzywa Irak do niezwłocznego ratyfikowania Traktatu o całkowitym zakazie prób jądrowych; 12. z zadowoleniem przyjmuje otwarcie w Bagdadzie delegatury UE w Iraku i powołanie jej szefa; przypomina jednak o potrzebie zapewnienia delegaturze odpowiedniej własnej siedziby oraz niezbędnych zasobów ludzkich i materialnych odpowiadających deklarowanemu przez UE dążeniu do odgrywania istotnej roli w przejściu Iraku na ustrój demokratyczny oraz w celu zapewnienia pełnej operacyjności delegatury; podkreśla, że sprawą najwyższej wagi jest zapewnienie szefowi delegatury pełnego bezpieczeństwa podczas podróży do wszystkich części kraju w celu monitorowania właściwej realizacji programów finansowanych przez Unię Europejską oraz sytuacji w zakresie praw człowieka i procesu reform; 13. podkreśla znaczenie, jakie ma dla przyszłości Iraku porozumienie polityczne osiągnięte przez przywódców irackich w sprawie ustanowienia rządu jedności narodowej odzwierciedlające należycie polityczną, religijną i etniczną różnorodność społeczeństwa irackiego oraz jego wolę wyrażoną w wyborach parlamentarnych w dniu 7 marca 2010 r.; wzywa do niezwłocznego wdrożenia wszystkich postanowień tego porozumienia i apeluje do irackich sił politycznych, aby w imię wspólnych celów nadal z zaangażowaniem uczestniczyły w procesie tworzenia silnych i trwałych instytucji demokratycznych i zapewniły stworzenie warunków niezbędnych do przeprowadzenia wolnych i uczciwych wyborów zarówno na szczeblu lokalnym, jak i międzynarodowym, ponieważ wybory takie są nieodzownym elementem przemian demokratycznych; zauważa, że wprowadzenie w życie tego porozumienia może być jedynym realnym rozwiązaniem w celu zapoczątkowania skutecznego procesu pojednania narodowego; przypomina o znaczeniu mianowania stałych ministrów w ministerstwie obrony i ministerstwie spraw wewnętrznych w celu zapobiegnięcia koncentracji władzy oraz promowania dialogu demokratycznego, nadzoru, odpowiedzialności politycznej i rozliczalności w kwestii decyzji podejmowanych w zakresie polityki bezpieczeństwa; 14. wyraża zaniepokojenie nasilaniem się napięć o podłożu religijnym i ogromnym brakiem zaufania pomiędzy rządem i opozycją, który – jeżeli nie zostanie wyeliminowany – może doprowadzić do wznowienia gwałtownego konfliktu; wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu możliwości rozprzestrzenienia się w Iraku negatywnych skutków konfliktu w Syrii, co mogłoby zaostrzyć napięcia o podłożu religijnym w Iraku, oraz wzywa wszystkie strony w Iraku do postępowania z odpowiedzialnością i umiarem, aby uniknąć takiego scenariusza; 15. apeluje do rządu irackiego o dopilnowanie, aby zasoby kraju były wykorzystywane w przejrzysty i odpowiedzialny sposób z korzyścią dla całego narodu irackiego; 16. apeluje do Komisji, by opracowała wiążącą klauzulę dotyczącą społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, która zostałaby omówiona na jednym z pierwszych posiedzeń Rady Współpracy, w oparciu o zasady społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw określone na szczeblu międzynarodowym, m.in. w aktualizacji wytycznych OECD z 2010 r. i normach ustalonych przez ONZ, MOP i UE; proponuje, by dzięki tej klauzuli zostały ujednolicone obowiązujące normy i pojęcia w celu zapewnienia porównywalności i sprawiedliwości oraz by klauzula ta obejmowała środki służące wdrażaniu tych zasad na szczeblu UE, takie jak wymogi monitorowania działalności przedsiębiorstw i ich jednostek zależnych oraz łańcuchów dostaw, a także wymóg należytej staranności; 17. jest jednak nadal głęboko zaniepokojony ciągłym stosowaniem przemocy skierowanej przeciwko ludności cywilnej, najsłabszym grupom społecznym i wszystkim wspólnotom wyznaniowym, w tym mniejszościom chrześcijańskim, które wzbudza w obywatelach głębokie poczucie strachu i niepewności co do ich własnej przyszłości i przyszłości ich kraju; zauważa, że w obszarze tym dokonano pewnych postępów, i wzywa irackie władze do dalszej poprawy bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz do walki z terroryzmem i przemocą na tle wyznaniowym w całym kraju; uważa, że priorytetowo należy również traktować kwestię wprowadzenia nowych ram prawnych, które jasno określą obowiązki i zakres uprawnień sił bezpieczeństwa oraz ułatwią właściwy nadzór nad siłami bezpieczeństwa, jak nakazuje konstytucja; uważa, że Rada Reprezentantów musi odegrać odpowiednią rolę w tworzeniu nowego prawodawstwa i sprawowaniu demokratycznej kontroli; wzywa irackie władze do intensywniejszych wysiłków na rzecz ochrony mniejszości chrześcijańskich i wszystkich najsłabszych mniejszości w kraju, do zagwarantowania każdemu obywatelowi Iraku prawa do praktykowania swojego wyznania i określania swojej tożsamości w atmosferze wolności i bezpieczeństwa, do podjęcia bardziej stanowczych środków w walce z przemocą na tle etnicznym i religijnym, do ochrony niewyznaniowej świeckiej ludności oraz do uczynienia wszystkiego, co w ich mocy, by sprawcy stanęli przed wymiarem sprawiedliwości zgodnie z zasadami praworządności i normami międzynarodowymi; jest zdania, że umowa o partnerstwie i współpracy stwarza okazję do dalszego propagowania programów na rzecz pojednania i dialogu międzywyznaniowego mającego na celu przywrócenie w społeczeństwie irackim poczucia jedności i partnerstwa; 18. przypomina o pilnej potrzebie zaradzenia problemom humanitarnym społeczeństwa irackiego; podkreśla konieczność dopilnowania, aby działania koordynowane przez irackie władze i międzynarodowe organizacje niosące pomoc na miejscu miały na celu udzielanie wsparcia najsłabszym grupom, w tym uchodźcom i przesiedleńcom, ochronę tych grup i stworzenie odpowiednich warunków dla zachowania ich bezpieczeństwa i godności; 19. zauważa z niepokojem, że według UNHCR od początku wojny 34 000 syryjskich uchodźców przybyło do irackiej części Kurdystanu w poszukiwaniu schronienia, oraz apeluje o pomoc dla władz Iraku w zarządzaniu napływem uchodźców do Iraku, przede wszystkim dopilnowując, by ci uchodźcy byli wpuszczani na terytorium Iraku ze względów humanitarnych oraz byli kierowani do obozów dla uchodźców; wzywa również UE, aby obiecała i wniosła wkład w pomoc dla rządu irackiego w stworzeniu ludzkich warunków życia w takich obozach; 20. dostrzegając zaangażowanie irackich władz , wzywa je do zapewnienia bezpieczeństwa i ludzkich warunków życia osobom przebywającym w obozie Aszraf i w obozie Hurrija; zwraca się do państw UE, by przestrzegały art. 105 ust. 3 lit. b) i ust. 4 umowy o partnerstwie i współpracy między UE i Irakiem oraz by uczyniły wszystko, co w ich mocy, by ułatwić przesiedlenie lub repatriację poszczególnych osób przebywających w obozie Hurrija, jeżeli osoby te same będą tego chciały, co pozwoli ostatecznie rozwiązać kwestię ich obecności na terytorium Iraku; 21. wzywa do zmiany konstytucji, kodeksu karnego i kodeksu postępowania karnego, aby zapewnić przestrzeganie w pełni zasady równości mężczyzn i kobiet oraz praw kobiet; potwierdza kluczową rolę, jaką mogą odegrać kobiety w odtworzeniu tkanki społecznej, i podkreśla potrzebę pełnego uczestnictwa kobiet w polityce, między innymi w opracowywaniu krajowych strategii, w celu uwzględnienia ich punktu widzenia; 22. zachęca organizacje pozarządowe, by przyczyniały się do wzmacniania demokracji i praw człowieka w Iraku przez udzielanie ukierunkowanej pomocy kobietom, które padają ofiarą przemocy, przymusowych małżeństw, przestępstw honorowych, handlu ludźmi i okaleczenia narządów płciowych; 23. nakłania parlament i rząd Iraku do wprowadzenia ustawodawstwa przeciwdziałającego pracy dzieci, prostytucji dziecięcej i handlowi dziećmi, a także do zagwarantowania przestrzegania Konwencji NZ o prawach dziecka; 24. wzywa do poświęcenia szczególnej uwagi udziałowi kobiet w procesie odbudowy po zakończeniu konfliktu oraz w życiu politycznym i gospodarczym na najwyższym szczeblu, szczególnie kobiet ze społeczności mniejszościowych, które często narażone są na podwójną dyskryminację ze względu na płeć i tożsamość etniczną lub religijną; zachęca władze irackie do podjęcia niezbędnych środków służących rozwojowi otwartego społeczeństwa obywatelskiego, które może w pełni uczestniczyć w procesie politycznym, oraz do wspierania niezależnych, pluralistycznych i profesjonalnych mediów; 25. jest głęboko zaniepokojony licznymi przypadkami samobójstw popełnianych przez kobiety i tzw. zabójstw honorowych w związku z przymusowymi małżeństwami, a także innymi powszechnymi przypadkami przemocy wobec kobiet, na przykład okaleczania kobiecych narządów płciowych i przemocy w rodzinie; podkreśla znaczenie wprowadzenia odpowiedniego i skutecznego zbioru ustaw zapewniających przestrzeganie i ochronę praw kobiet i dziewcząt oraz ich społeczną, kulturową i fizyczną integralność, a także znaczenie propagowania dostępu do pełnej integracji społeczno-gospodarczej kobiet oraz wyeliminowania dyskryminacji wobec kobiet na mocy prawa, zgodnie z iracką konstytucją i zobowiązaniami Iraku wynikającymi z międzynarodowych układów o prawach człowieka; 26. z zadowoleniem przyjmuje wspólny dokument strategiczny Komisji (2011-2013), który oznacza przejście do wieloletniego planowania współpracy UE na rzecz rozwoju w uzgodnieniu z władzami irackimi i we współpracy z pozostałymi międzynarodowymi podmiotami (Bankiem Światowym, ONZ) działającymi w Iraku; stwierdza, że to nowe podejście jest zgodne z głównymi wytycznymi zawartymi w zaleceniu dla Rady z dnia 13 marca 2008 r.; 27. z zadowoleniem przyjmuje pozytywne wyniki misji EUJUST LEX i przeprowadzenie po raz pierwszy projektów pilotażowych w Iraku skoordynowanych z projektem realizowanym przez Komisję; wzywa UE do wykorzystania po zakończeniu misji całego zdobytego dzięki niej doświadczenia, korzystając zarówno z instrumentów EPBiO, jak i instrumentów Unii, aby dalej udzielać na miejscu wsparcia w zakresie wzmocnienia policji i systemu karnego w Iraku; 28. ponawia swój apel o dostarczenie dowodów przejrzystości i skuteczności pomocy Unii dla Iraku w formie kompleksowych, regularnych i przejrzystych informacji dotyczących rzeczywistego wydatkowania unijnych środków pomocy i ich przeznaczenia, w szczególności jeśli chodzi o środki przekazywane za pośrednictwem IRFFI, którego UE jest głównym darczyńcą; 29. odnotowuje, że zaplanowane w ramach współpracy działania UE w zakresie rozwoju społecznego mają na celu zwalczanie ubóstwa, zaspokojenie podstawowych potrzeb pod względem zdrowia, edukacji i zatrudnienia oraz propagowanie podstawowych wolności wszystkich osób, w tym najsłabszych grup, tj. uchodźców, przesiedleńców i wszystkich mniejszości religijnych; nalega, by wszystkie te działania były realizowane w sposób prowadzący do zwiększania potencjału i umacniania instytucji, z uwzględnieniem zasad integracji społecznej, przejrzystości i dobrego sprawowania rządów; 30. podkreśla wrażliwe położenie geopolityczne Iraku z uwagi na sąsiedztwo Syrii, Iranu, Turcji, Arabii Saudyjskiej i Jordanii; oczekuje, że Irak będzie odgrywał stabilizującą rolę w regionie, zwłaszcza w obliczu trwającej wojny domowej w Syrii; oczekuje od Iraku poparcia demokratycznych przemian w Syrii dokonywanych z udziałem wszystkich stron; 31. z zadowoleniem przyjmuje niedawne ustanowienie irackiej wysokiej komisji ds. praw człowieka jako niezależnej instytucji, która może nadać znaczenie prawom zagwarantowanym w irackiej konstytucji i odgrywać kluczową rolę w ochronie tych praw; podkreśla znaczenie, jakie ma utrzymanie niezależności tej instytucji od wpływów politycznych i zagwarantowanie odpowiedniego, pewnego i niezależnego wsparcia finansowego na jej działalność; podkreśla potrzebę regularnej, przejrzystej i trwałej współpracy organów rządowych w dochodzeniach prowadzonych przez komisję; wzywa państwa UE do wsparcia tworzenia tej komisji w formie pomocy technicznej, stałego dialogu i wymiany doświadczeń w dziedzinie ochrony praw człowieka; 32. zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji przewodniczącemu Rady Europejskiej, przewodniczącemu Komisji Europejskiej, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, przewodniczącym parlamentów państw członkowskich oraz rządowi i Radzie Reprezentantów Republiki Iraku.
| ||||||||||||||||||
| Umowa o partnerstwie i współpracy między UE i Irakiem *** |
| ||||||
(Zgoda) Parlament Europejski, – uwzględniając projekt decyzji Rady (10209/2012), – uwzględniając projekt Umowy o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Republiką Iraku z drugiej strony (05784/2011), – uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 79 ust. 3, art. 91, art. 100, art. 192 ust. 1, art. 194, art. 207, art. 209 i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0189/2012), – uwzględniając art. 81 oraz art. 90 ust. 7 Regulaminu, – uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Handlu Międzynarodowego (A7–0411/2012), 1. wyraża zgodę na przyjęcie umowy; 2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Republiki Iraku. | |||||||
| Wdrożenie Umowy przejściowej ustanawiającej ramy Umowy o partnerstwie gospodarczym między Wspólnotą Europejską a państwami Afryki Wschodniej i Południowej w świetle obecnej sytuacji w Zimbabwe |
| |||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając przejściową umowę o partnerstwie gospodarczym między Madagaskarem, Mauritiusem, Seszelami i Zimbabwe z jednej strony a Wspólnotą Europejską z drugiej strony, stosowaną tymczasowo od 14 maja 2012 r., – uwzględniając Umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, podpisaną w Kotonu w dniu 23 czerwca 2000 r. (umowa z Kotonu), – uwzględniając Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), w szczególności jego art. XXIV, – uwzględniając deklarację milenijną Narodów Zjednoczonych z dnia 8 września 2000 r. określającą milenijne cele rozwoju, – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 marca 2009 r. w sprawie umowy przejściowej ustanawiającej ramy Umowy o partnerstwie gospodarczym między państwami Afryki Wschodniej i Południowej z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony(1), – uwzględniając komunikat z posiedzenia nadzwyczajnego Wspólnoty Rozwoju Afryki Południowej z dnia 1 czerwca 2012 r., – uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Zimbabwe z dnia 23 lipca 2012 r. oraz decyzję wykonawczą Rady nr 2012/124/WPZiB dotyczącą środków ograniczających wobec Zimbabwe(2), – uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu, A. mając na uwadze, że rozdział umowy z Kotonu dotyczący współpracy handlowej, na mocy którego UE przedłużyła jednostronne preferencje handlowe dla państw AKP, wygasł z dniem 31 grudnia 2007 r. i że od tego czasu sytuacja jest niezgodna z zasadami Światowej Organizacji Handlu; B. mając na uwadze, że umowy o partnerstwie gospodarczym są umowami zgodnymi z zasadami WTO mającymi na celu sprzyjanie integracji regionalnej poprzez rozwój handlu, trwały wzrost i zmniejszenie ubóstwa przy jednoczesnym wspieraniu stopniowej integracji gospodarek państw AKP z gospodarką światową; C. mając na uwadze, że Madagaskar, Mauritius, Seszele i Zimbabwe są sygnatariuszami umowy z Kotonu; mając na uwadze, że poszanowanie praw człowieka stanowi zasadniczy element umowy w sprawie współpracy na rzecz rozwoju między UE i krajami AKP; D. mając na uwadze, że umowy przejściowe o partnerstwie gospodarczym można postrzegać jako pierwszy krok w procesie zmierzającym do zawarcia pełnych umów o partnerstwie gospodarczym dzięki ujęciu w nich nie tylko zasad dotyczących handlu towarami, ale i rozdziałów poświęconych regułom pochodzenia i ochronie nowo powstających gałęzi przemysłu; E. mając na uwadze, że zgodnie z art. 8, art. 11 lit. b), art. 96 i art. 97 umowy z Kotonu przepisy dotyczące dobrego sprawowania władzy, przejrzystości instytucji politycznych oraz praw człowieka należy postrzegać jako część umowy o partnerstwie gospodarczym między Wspólnotą Europejską z jednej strony a Seszelami, Madagaskarem, Mauritiusem i Zimbabwe z drugiej strony; F. mając na uwadze, że chociaż sytuacja w zakresie praw człowieka i demokracji w Zimbabwe wykazuje oznaki poprawy, przed przyszłą współpracą między Unią i Zimbabwe pozostaje wiele wyzwań, a mianowicie pełne wdrożenie postanowień ogólnego porozumienia politycznego i położenie kresu wszelkim formom prześładowań i naruszania praw człowieka; G. mając na uwadze, że odbudowa gospodarcza Zimbabwe jest procesem nadal nietrwałym, a niektóre strategie państwa stanowią zagrożenie dla przyszłych stosunków gospodarczych między Unią i Zimbabwe; H. mając na uwadze, że pozwalając w dalszym ciągu na sprzedaż nielegalnie pozyskanej kości słoniowej, Zimbabwe w rażący sposób ignoruje umowy międzynarodowe i własne przepisy prawa krajowego; 1. zwraca uwagę, że UE musi wspierać sprawiedliwy handel między UE i krajami rozwijającymi się w oparciu o całkowite przestrzeganie i zagwarantowanie norm i warunków pracy określonych przez MOP, a także zapewnić stosowanie jak najwyższych norm społecznych i środowiskowych; jest zdania, że obejmuje to płacenie uczciwej ceny za zasoby i produkty rolne pochodzące z krajów rozwijających się; 2. zaznacza, że tymczasowe wejście w życie umowy przejściowej o partnerstwie gospodarczym stanowi istotny krok w kierunku umocnienia partnerstwa między UE i zainteresowanymi czterema państwami afrykańskimi w oparciu o stabilne ramy prawne; podkreśla znaczenie kontynuowania negocjacji w celu osiągnięcia pełnego porozumienia sprzyjającego zwiększeniu swobodnego i sprawiedliwego handlu, inwestycjom i integracji regionalnej; 3. uważa wejście w życie ustawy Komisji ds. Praw Człowieka w Zimbabwe za obiecujące działanie rządu służące poprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w tym kraju i będące krokiem naprzód w realizacji planu działania na rzecz pokojowych i wiarygodnych wyborów; 4. wzywa Komisję do zintensyfikowania negocjacji z siedmioma pozostałymi krajami regionu oraz do przyjęcia podejścia korzystnego dla rozwoju zgodnego zarówno ze strategicznymi celami i priorytetami regionu i tamtejszych państw, jak i zgodnego z zasadami WTO; 5. jest jednak zaniepokojony ciągłymi przypadkami naruszania praw człowieka i podstawowych wolności w Zimbabwe, które podważają zobowiązania pojęte przez rząd jedności narodowej Zimbabwe w ostatnich latach, a w szczególności niedawnymi przypadkami prześladowań obrońców praw człowieka, dziennikarzy i przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego w Zimbabwe; apeluje do rządu Zimbabwe o podjęcie wszelkich niezbędnych środków w celu zagwarantowania, że nikt nie będzie prześladowany ani zastraszany za to, że zajmuje się kwestiami związanymi z prawami człowieka; 6. ubolewa na nad tym, że w umowie przejściowej o partnerstwie gospodarczym brakuje jasno wyrażonej klauzuli dotyczącej praw człowieka w i ponawia wezwanie, by umowy handlowe zawierane przez UE zawierały wiążące klauzule dotyczące praw człowieka; wyraża ubolewanie w związku z pominięciem rozdziału dotyczącego zrównoważonego rozwoju oraz obowiązku przestrzegania międzynarodowych standardów pracy i ochrony środowiska; 7. podkreśla, że wolność zgromadzeń, wolność zrzeszania się i wolność wypowiedzi to podstawowe elementy demokracji, do których zapewnienia Zimbabwe zobowiązało się w pełni na mocy ogólnego porozumienia politycznego; zwraca uwagę na obecną procedurę zgody, podkreślając, że ratyfikacja umowy przejściowej o partnerstwie gospodarczym z Unią Europejską stanowi kolejną okazję, by ponownie podkreślić konieczność pełnej realizacji tych zobowiązań i obowiązków; 8. podkreśla, że w obecnych okolicznościach należy utrzymać zawieszenie współpracy UE na rzecz rozwoju (na mocy art. 96 umowy z Kotonu), jednak UE zamierza nadal wspierać tamtejszą ludność; 9. popiera ukierunkowane środki UE, które stanowią reakcję na sytuację polityczną i sytuację w zakresie praw człowieka w Zimbabwe, przy czym podejmowanie decyzji co rok umożliwia UE stałe obserwowanie działań wysokich rangą członków rządu Zimbabwe; podkreśla ponadto, że umowa przejściowa o partnerstwie gospodarczym nie będzie mieć wpływu na te środki; 10. wzywa rząd Zimbabwe do podjęcia wszelkich niezbędnych kroków, w tym do przywrócenia praworządności, demokracji i poszanowania praw człowieka, a w szczególności pokojowego i wiarygodnego referendum konstytucyjnego oraz przygotowań do wyborów, które spełnią uznane normy międzynarodowe, co umożliwiłoby zawieszenie ukierunkowanych środków; 11. przypomina o swojej gotowości do skorzystania ze wszystkich dostępnych narzędzi, jeżeli doszłoby do poważnego pogorszenia sytuacji w zakresie praw człowieka, w tym do rozważenia zastosowania przepisów określonych w art. 65 umowy (tzw. klauzuli niewykonania); 12. wzywa delegaturę UE w Harare do dalszego udzielania pomocy rządowi jedności narodowej Zimbabwe w celu poprawy sytuacji w zakresie praw człowieka z myślą o przeprowadzeniu pokojowych i wiarygodnych wyborów zgodnie z normami, jakich UE oczekuje od wszystkich swoich partnerów handlowych; 13. wzywa rząd Zimbabwe do ustalenia tożsamości i ścigania osób zajmujących się nielegalnym eksportem kości słoniowej i jej handlem, a ponadto do poprawy przejrzystości w branżach wydobywczych Zimbabwe, aby bogactwa gromadzone w wyniku legalnego wydobycia surowców naturalnych tego kraju były należycie zarządzane i przynosiły korzyści wszystkim obywatelom Zimbabwe; 14. zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, rządowi i parlamentowi Zimbabwe oraz rządom państw Wspólnoty Rozwoju Afryki Południowej.
| ||||||||||||
| Umowa przejściowa ustanawiająca ramy Umowy o partnerstwie gospodarczym między państwami Afryki Wschodniej i Południowej a WE *** |
| |||||||||
(Zgoda) Parlament Europejski, – uwzględniając projekt decyzji Rady (11699/2012), – uwzględniając Umowę przejściową ustanawiającą ramy Umowy o partnerstwie gospodarczym między państwami Afryki Wschodniej i Południowej z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony(1), – uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 207 ust. 4, art. 209 ust. 2 i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0193/2012), – uwzględniając art. 81 oraz art. 90 ust. 7 Regulaminu, – uwzględniając zalecenie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinię Komisji Rozwoju (A7-0431/2012), 1. wyraża zgodę na zawarcie umowy; 2. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Madagaskaru, Mauritiusu, Seszeli i Zimbabwe.
| ||||||||||
| Modernizacja pomocy państwa |
| |||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 109, – uwzględniając wniosek Komisji w sprawie rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 659/1999 ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (COM(2012)0725), – uwzględniając wniosek Komisji w sprawie rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 994/98 z dnia 7 maja 1998 r. dotyczące stosowania art. 92 i 93 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa oraz rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego (COM(2012)0730), – uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany. „Unowocześnienie unijnej polityki w dziedzinie pomocy państwa” (COM(2012)0209), – uwzględniając opinię Komitetu Regionów przyjętą na 98. sesji plenarnej, która obyła się w dniu 29 listopada 2012 r., – uwzględniając sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 15/2011 zatytułowane „Czy procedury Komisji zapewniają skuteczne sprawowanie kontroli pomocy państwa?”, – uwzględniając Porozumienie ramowe z dnia 20 października 2010 r. w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską(1) (zwane dalej „porozumieniem ramowym”), w szczególności jego ust. 15, – uwzględniając pytanie skierowane do Komisji w sprawie nowocześnienia polityki w dziedzinie pomocy państwa (O-000213/2012 – B7-0102/2013), – uwzględniając art. 115 ust. 5 oraz art. 110 ust. 2 Regulaminu, A. mając na uwadze, że Komisja przedstawiła wnioski w sprawie dwóch rozporządzeń dotyczących realizacji programu unowocześnienia polityki w dziedzinie pomocy państwa, przyjmując za ich podstawę prawną art. 109 TFUE; mając na uwadze, że wymieniona podstawa prawna nie przewiduje procedury współdecyzji, lecz jedynie konsultację z Parlamentem; B. mając na uwadze, że celem wniosków jest skupienie zasobów na ocenie ważniejszych przypadków pomocy, nie zaś rozpatrywanie drugorzędnych przypadków i drobnych skarg, które nie mają żadnego wpływu na handel między państwami członkowskimi; C. mając na uwadze, że wnioski, a w szczególności zmiana rozporządzenia proceduralnego (WE) nr 659/1999, dotyczą zasad kontrolowania przez Komisję decyzji podejmowanych przez wybrane organy krajowe i lokalne oraz mając na uwadze, że istnieją w związku z tym poważne argumenty przemawiające za tym, aby Parlament sprawował demokratyczny nadzór nad tymi dokumentami; D. mając na uwadze, że Parlament powinien uczestniczyć w przygotowaniu takich wniosków, jak przewiduje ust. 15 porozumienia ramowego między Parlamentem i Komisją; 1. z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji dotyczący unowocześnienia polityki w dziedzinie pomocy państwa oraz nowe wnioski Komisji w sprawie rozporządzeń; wzywa jednak Komisję do dopilnowania tego, aby stymulowanie wzrostu gospodarczego, będące jednym z ogólnych celów przedmiotowej reformy, nie przyczyniło się ponownie do zwiększenia długu publicznego; 2. podkreśla, że potrzebna jest mniejsza, ale lepiej ukierunkowana pomoc państwa, która kładzie słabszy nacisk na wydatki publiczne i nie zakłóca konkurencji, a jednocześnie wspiera przejście do gospodarki opartej na wiedzy; 3. podkreśla, że pomoc państwa należy planować w sposób sprzyjający rozwojowi usług, wiedzy i infrastruktury jako takich, a nie wspierający konkretne przedsiębiorstwa; 4. podkreśla fakt, że podstawową rolą kontroli pomocy państwa jest zapewnienie równych warunków działania na rynku wewnętrznym; z zadowoleniem przyjmuje pakiet reform, których celem jest unowocześnianie polityki w dziedzinie pomocy państwa, jako podstawę trwającego procesu unowocześniania polityki konkurencji; apeluje o terminowe wdrożenie tego pakietu reform; 5. dostrzega rolę, jaką pomoc państwa, umożliwiona przez specjalny system kryzysowy, odgrywa w przeciwdziałaniu kryzysowi; dostrzega również, że właściwe stosowanie i kontrolowanie pomocy państwa odegra ważną rolę w osiągnięciu celów unijnej strategii wzrostu „Europa 2020”; 6. podkreśla, że polityka konkurencji musi umożliwiać odpowiednie wspieranie przez państwo ekologicznej transformacji gospodarki, w szczególności w odniesieniu do odnawialnych źródeł energii i efektywności energetycznej, oraz że nowe wytyczne powinny opierać się na tej przesłance; 7. podziela zdanie Komisji, że należy przyspieszyć procedury pomocy państwa, aby umożliwić skoncentrowanie się w większym stopniu na skomplikowanych przypadkach, które mogą wywierać poważny wpływ na konkurencję na rynku wewnętrznym; odnotowuje wniosek Komisji dotyczący zwiększenia jej kompetencji decyzyjnych w odniesieniu do rozpatrywania skarg; wzywa Komisję do przedstawienia szczegółowych kryteriów odróżniania w tym kontekście przypadków ważnych od mniej ważnych; wskazuje, że odpowiednim sposobem dokonywania takich rozróżnień byłoby ustanowienie wyższych progów w rozporządzeniu de minimis oraz rozszerzenie kategorii horyzontalnych w rozporządzeniu upoważniającym i ogólnym rozporządzeniu w sprawie wyłączeń blokowych; 8. zauważa, że cele te wyznaczano już wielokrotnie w przeszłości i stanowiły one podstawę dokonanych przeglądów prawa dotyczącego pomocy państwa, ale zważywszy na to, że obecnie niezbędne są wspomniane nowe wnioski, wydaje się, iż cele te nie zostały w pełni zrealizowane; 9. wyraża nadzieję, że tym razem wnioski osiągną założone cele, ale jednocześnie nie zniechęcą osób wnoszących skargi do zwracania uwagi Komisji na poważne przypadki zakłócenia konkurencji; 10. odnotowuje wyrażony przez Komisję ogólny zamiar zwolnienia większej liczby środków z obowiązku zgłaszania; zauważa w szczególności, że wniosek Komisji przewiduje objęcie rozporządzeniem upoważniającym pomocy przyznawanej na kulturę oraz pomocy na naprawę szkód spowodowanych przez klęski żywiołowe; podkreśla jednak, że państwa członkowskie będą musiały zapewnić zgodność ex ante środków de minimis oraz programów objętych wyłączeniem grupowym z zasadami pomocy państwa w celu zachowania dostatecznego poziomu kontroli, przy czym Komisja w dalszym ciągu będzie przeprowadzać kontrolę ex post takich przypadków; podkreśla, że nie może to prowadzić do zwiększenia pomocy państwa; wzywa Komisję do zadbania o ograniczanie pomocy państwa w perspektywie długoterminowej; 11. podkreśla fakt, że Komisja musi zapewnić lepszą wymianę z państwami członkowskimi pod względem jakości i terminowości przedstawiania informacji oraz przygotowania zgłoszeń; podkreśla, że skuteczne systemy krajowe muszą zapewniać zgodność środków pomocy państwa wyłączonych z obowiązku zgłoszenia ex ante z prawem UE; 12. zauważa, że jak dotąd wyłącznie państwa członkowskie dostarczają informacji istotnych w przypadkach kontroli pomocy państwa; zwraca się do Komisji o ocenę tego, czy będą potrzebne dodatkowe zasoby ludzkie w celu rozszerzenia jej narzędzi służących do gromadzenia informacji oraz umożliwienia Komisji otrzymywania informacji bezpośrednio od uczestników rynku; 13. wyraża głębokie zaniepokojenie ustaleniami Trybunału Obrachunkowego, który stwierdził, że Komisja nie podejmuje prób systematycznego wykrywania niezgłoszonych środków pomocy ani kompleksowej oceny ex post dokonanych kontroli pomocy państwa; zwraca się o dodatkowe wyjaśnienia dotyczące 40% przypadków pomocy państwa – które mogą budzić wątpliwości – udzielonej na mocy rozporządzeń w sprawie wyłączeń grupowych; podkreśla szczególne trudności, jakie stwarza to dla nowych podmiotów oraz dla małych i średnich przedsiębiorstw, a także destabilizujący wpływ na konkurencję; 14. nalega, aby w kontekście unowocześnienia polityki w dziedzinie pomocy państwa Komisja zajęła się wyżej wymienionymi kwestiami oraz dopilnowała, aby ewentualne ograniczenie monitorowania ex ante zgłoszeń zrekompensowała skuteczna i surowa kontrola ex post przeprowadzana przez Komisję w celu zapewnienia odpowiedniej zgodności; 15. ubolewa, że podstawa prawna nowych wniosków, art. 109 TFUE, przewiduje jedynie konsultacje z Parlamentem, a nie procedurę współdecyzji, jak ma to miejsce w innych obszarach integracji rynku i regulacji gospodarczych w następstwie wejścia w życie Traktatu z Lizbony; 16. jest przekonany, że nie można tolerować takiego deficytu demokracji w odniesieniu do wniosków, które dotyczą środków sprawowania przez Komisję nadzoru nad decyzjami i aktami przyjmowanymi przez wybrane organy krajowe i lokalne, zwłaszcza gdy chodzi o związane z prawami podstawowymi usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym; 17. proponuje przezwyciężenie tego deficytu w drodze ustaleń międzyinstytucjonalnych oraz skorygowanie go przy okazji zmiany Traktatu w przyszłości; 18. wzywa Komisję i Radę, aby w międzyczasie w jak największym stopniu uwzględniały propozycje zmian, które Parlament wnosi w ramach procedury konsultacji; 19. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.
| ||||||||||
| Ofiary niedawnych pożarów w zakładach włókienniczych, zwłaszcza w Bangladeszu |
| |||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając umowę o współpracy między Wspólnotą Europejską a Bangladeszem z 2001 r., – uwzględniając swoje rezolucje z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie praw człowieka oraz norm społecznych i środowiskowych w międzynarodowych umowach handlowych(1) oraz w sprawie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw w międzynarodowych umowach handlowych(2), – uwzględniając sprawozdanie Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) pt. „Globalizacja praw socjalnych: Międzynarodowa Organizacja Pracy i dalsze działania”, – uwzględniają sprawozdanie MOP pt. „Praca na obszarze globalnego Południa: wyzwania i alternatywy dla pracowników”, – uwzględniając sprawozdanie MOP pt. „Globalizacja, uelastycznienie i warunki pracy w krajach Azji i Pacyfiku”, – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie polityki przemysłowej w erze globalizacji(3), – uwzględniając uaktualnione wytyczne OECD z 2011 r. dla przedsiębiorstw międzynarodowych, – uwzględniając konwencję MOP dotyczącą struktur propagowania bezpieczeństwa i higieny pracy (konwencja nr 187 z 2006 r.) oraz konwencję dotyczącą bezpieczeństwa, zdrowia pracowników i środowiska pracy (konwencja nr 155 z 1981 r.), których nie ratyfikował Bangladesz ani Pakistan, a także odpowiednie zalecenia (zalecenie nr 197); uwzględniając również konwencję dotyczącą inspekcji pracy (konwencja nr 81 z 1947 r.), które Bangladesz i Pakistan podpisały, a także odpowiednie zalecenia (zalecenie nr 164), – uwzględniając komunikat Komisji pt. „Odnowiona strategia UE na lata 2011–2014 dotycząca społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw” (COM(2011)0681), – uwzględniając wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka, – uwzględniając art. 110 ust. 2 i 4 Regulaminu, A. mając na uwadze, że co najmniej 112 osób zginęło w pożarze, który wybuchł w dniu 24 listopada 2012 r. w fabryce odzieży Tazreen, położonej w Aszulii na przedmieściach Dhaki w Bangladeszu, a we wrześniu 2012 r. w pożarze w Karaczi w Pakistanie śmierć poniosło 289 osób; B. mając na uwadze, że co roku w podobnych wypadkach w całej Azji Południowej giną setki robotników, a według szacunków od 2005 r. w pożarach fabryk w samym Bangladeszu zginęło 600 pracowników branży odzieżowej, przy czym wielu z tych pożarów można było zapobiec; C. mając na uwadze, że warunki w zakładach włókienniczych są często złe, niewielką wagę przywiązuje się do praw pracowniczych uznawanych na mocy najważniejszych konwencji MOP, a bezpieczeństwu przeciwpożarowemu często poświęca się niewiele uwagi lub zupełnie się je ignoruje; mając na uwadze, że wielu właścicieli takich fabryk nie poniosło żadnej kary, w związku z czym robią oni niewiele w celu poprawy warunków pracy; D. mając na uwadze, że w Bangladeszu istnieje ponad 5 000 zakładów włókienniczych, które zatrudniają około 3,5 miliona osób, a Bangladesz zajmuje drugie miejsce wśród światowych eksporterów gotowej odzieży, ustępując w tym względzie jedynie Chinom; E. mając na uwadze, że rynek europejski jest największym odbiorcą eksportowanej przez Bangladesz odzieży i wyrobów włókienniczych, a czołowe zachodnie przedsiębiorstwa przyznają, że zawarły z właścicielami fabryki Tazreen umowy na dostawy odzieży; F. mając na uwadze, że w związku z rosnącymi kosztami pracy w innych częściach świata prowadzi do korzystania z nisko wykwalifikowanej siły roboczej w działalności wytwórczej w Indiach, Pakistanie, Kambodży, Wietnamie, a zwłaszcza w Bangladeszu, gdzie odzież stanowi 75% eksportu; G. mając na uwadze ubolewania godny fakt, że początkowo niektóre firmy próbowały zaprzeczać, że współpracują z przedsiębiorstwem z Dhaki, w którym wybuchł pożar, a dopiero później potwierdziły, że ich odzież została wyprodukowana w tej właśnie fabryce; H. mając na uwadze, że w ostatnich miesiącach nasilały się napięcia między rządem Bangladeszu a działaczami pracowniczymi, a pracownicy protestowali przeciwko niskim płacom i złym warunkom pracy; I. mając na uwadze, że nadal nie wyjaśniono sprawy popełnionego w kwietniu 2012 r. morderstwa Aminula Islama, który krytykował niebezpieczne warunki pracy w zakładach przemysłu odzieżowego w Bangladeszu; 1. wyraża smutek z powodu ofiar śmiertelnych niedawnych pożarów fabryk; składa kondolencje rodzinom pogrążonym w żałobie i wyrazy współczucia osobom poszkodowanym; uważa za absolutnie niedopuszczalną sytuację, która doprowadziła w ostatnich latach do śmierci tak wielu pracowników w pożarach fabryk w Azji Południowej; 2. wzywa rządy Bangladeszu i Pakistanu do kontynuowania szczegółowych dochodzeń w sprawie niedawnych wydarzeń oraz do wprowadzenia środków mających zapobiegać powtórzeniu się podobnych tragedii, przy czym środki te powinny obejmować pełne przestrzeganie przez wszystkich właścicieli fabryk przepisów bhp (zwłaszcza obowiązującego w Bangladeszu kodeksu pracy z 2006 r.) oraz wprowadzenie skutecznego i niezależnego systemu inspekcji pracy i inspekcji budynków przemysłowych; 3. z zadowoleniem przyjmuje porozumienie w sprawie bezpieczeństwa pożarowego i bezpieczeństwa budynków, zawarte w Bangladeszu przez część związków zawodowych, organizacje pozarządowe i ponadnarodowe sieci detalicznej sprzedaży odzieży, mające na celu poprawę norm bezpieczeństwa w zakładach produkcyjnych oraz zawierające zgodę na opłacenie takich środków, a obejmujące zwłaszcza utworzenie niezależnego systemu inspekcji i czynne wspieranie tworzenia w każdej fabryce komisji ds. bhp z udziałem przedstawicieli pracowników, przy czym powoływanie takich komisji jest obowiązkiem ustawowym, lecz rzadko mogą one rzeczywiście funkcjonować; wzywa wszystkie odnośnie marki odzieżowe do wsparcia tych starań; 4. z naciskiem apeluje do zainteresowanych stron o zwalczanie korupcji wyraźnie obecnej w łańcuchu dostaw w wielu krajach Azji Południowej i obejmującej nawet zmowy między inspektorami ds. bezpieczeństwa a właścicielami zakładów; wzywa do wzmożenia starań o zwalczanie tego rodzaju praktyk; 5. oczekuje, że osoby winne karalnych zaniedbań i innych działań przestępczych związanych z pożarami zostaną postawione przed sądem, a lokalne organy władzy i kierownictwo zakładów będą współpracować w celu zagwarantowania wszystkim ofiarom pełnego dostępu do wymiaru sprawiedliwości, by umożliwić im dochodzenie odszkodowania; z zadowoleniem przyjmuje podjęte już przez rządy Bangladeszu i Pakistanu działania mające na celu wsparcie ofiar i ich rodzin; 6. z zadowoleniem przyjmuje działania tych spośród europejskich sieci sprzedaży detalicznej, które już wniosły swój wkład w systemy odszkodowań dla ofiar i ich rodzin, oraz zachęca pozostałe sieci do pójścia za tym przykładem; apeluje o bezpłatną rehabilitację rannych oraz o opiekę nad niesamodzielnymi członkami rodzin osób, które poniosły śmierć; 7. wzywa największe międzynarodowe marki odzieżowe do krytycznej oceny ich łańcuchów dostaw oraz do współpracy z podwykonawcami w celu udoskonalenia norm bezpieczeństwa i higieny pracy; apeluje do sieci sprzedaży detalicznej, organizacji pozarządowych i pozostałych zaangażowanych podmiotów, w tym w odpowiednich przypadkach do Komisji, o współpracę nad rozważeniem i opracowaniem dobrowolnych norm oznakowania mających potwierdzać, że dane wyroby powstały zgodnie z podstawowymi normami MOP; 8. wzywa Komisję do aktywnego wspierania obowiązkowego charakteru odpowiedzialnej postawy wśród przedsiębiorstw unijnych działających za granicą, ze szczególnym naciskiem na zagwarantowanie ścisłego przestrzegania wszystkich obowiązków prawnych, w szczególności międzynarodowych norm i przepisów w dziedzinie praw człowieka, prawa pracy i ochrony środowiska; 9. z zadowoleniem przyjmuje realizowane obecnie inicjatywy Komisji, których celem jest wspieranie poprawy norm bezpieczeństwa fabryk w Bangladeszu, między innymi w ramach projektu „Propagowanie praw pracowniczych w sektorze gotowej odzieży”, a także przez współpracę z departamentem ds. straży pożarnej i obrony cywilnej w Bangladeszu; apeluje o zacieśnienie tej współpracy, a w stosownych przypadkach o rozszerzenie jej na sąsiadujące państwa; 10. przypomina o konieczności spójnego wdrożenia ośmiu podstawowych konwencji MOP; podkreśla znaczenie rygorystycznych przepisów w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa pracowników bez względu na to, w jakim kraju znajduje się ich miejsce pracy; 11. wzywa Europejską Służbę Działań Zewnętrznych do zapewnienia, aby pracujący w delegaturach UE urzędnicy ds. handlu byli regularnie szkoleni w zakresie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, a zwłaszcza w dziedzinie wdrażania ram programu ONZ zwanego „Chroń, szanuj i naprawiaj”, a także apeluje, by delegatury UE pełniły funkcję punktów kontaktowych UE umożliwiających wnoszenie skarg dotyczących przedsiębiorstw unijnych i ich filii; 12. zwraca uwagę, że pracownicy i związki zawodowe mogą odgrywać ważną rolę, np. dzięki stałemu rozwojowi pracowniczych komitetów ds. bezpieczeństwa we wszystkich fabrykach, oraz podkreśla znaczenie dostępu związków zawodowych do fabryk w celu informowania pracowników, jak mogą oni chronić swoje prawa i dbać o bezpieczeństwo, w tym korzystając z prawa do odmowy wykonania niebezpiecznej pracy; 13. z zadowoleniem przyjmuje owocne wysiłki Bangladeszu mające na celu ograniczenie pracy dzieci w sektorze odzieżowym oraz z naciskiem wzywa Pakistan do większego zaangażowania w przeciwdziałanie pracy dzieci; 14. wzywa władze Bangladeszu do przeprowadzenia należytych dochodzeń w sprawie torturowania i zabójstwa obrońcy praw pracowniczych Aminula Islama, a do rządów Bangladeszu i Pakistanu apeluje, by zaprzestały ograniczania działalności związków zawodowych i rokowań zbiorowych; 15. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, wiceprzewodniczącej Komisji/ Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, specjalnemu przedstawicielowi UE ds. praw człowieka, rządom i parlamentom Pakistanu i Bangladeszu oraz dyrektorowi generalnemu Międzynarodowej Organizacji Pracy.
| ||||||||||||||
| Zalecenia konferencji przeglądowej Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej dotyczące Bliskiego Wschodu wolnego od broni masowego rażenia |
| |||||||||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Catherine Ashton z dnia 24 listopada 2012 r. w sprawie przełożenia konferencji helsińskiej w sprawie utworzenia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od broni masowego rażenia, – uwzględniając półroczne sprawozdanie z postępów we wdrażaniu strategii UE przeciw rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia (2012/I)(1) z sierpnia 2012 r., – uwzględniając trzy seminaria UE, tzn. seminarium na temat bezpieczeństwa na Bliskim Wschodzie, nierozprzestrzeniania broni masowego rażenia i rozbrojenia, które odbyło się w Paryżu w czerwcu 2008 r., pierwsze seminarium na temat Bliskiego Wschodu zorganizowane przez Konsorcjum UE ds. Nierozprzestrzeniania Broni Jądrowej w dniach 6-7 lipca 2011 r. w Brukseli oraz drugie seminarium na temat Bliskiego Wschodu zorganizowane przez to Konsorcjum w dniach 5-6 listopada 2012 r., których celem było przygotowanie konferencji ONZ w sprawie utworzenia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od broni masowego rażenia, – uwzględniając strategię Unii Europejskiej przeciwko rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia przyjętą przez Radę Europejską w dniu 12 grudnia 2003 r., – uwzględniając decyzję Rady nr 2012/422/WPZiB z dnia 23 lipca 2012 r. w sprawie wsparcia procesu prowadzącego do stworzenia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od broni jądrowej i wszelkich innych rodzajów broni masowego rażenia, – uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje: z 26 lutego 2004 r.(2), 10 marca 2005 r.(3), 17 listopada 2005 r.(4) oraz 14 marca 2007 r.(5) w sprawie nierozprzestrzeniania broni jądrowej i rozbrojenia jądrowego, a także rezolucję z 10 marca 2010 r.(6) w sprawie Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, – uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie utworzenia w regionie Bliskiego Wschodu strefy wolnej od broni jądrowej, – uwzględniając sprawozdanie sekretarza generalnego ONZ z 6 października 2010 r. w sprawie ryzyka rozprzestrzeniania broni jądrowej na Bliskim Wschodzie, – uwzględniając dokument końcowy konferencji przeglądowej stron Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej z 2010 r., – uwzględniając wspólną deklarację w sprawie regionu Morza Śródziemnego złożoną na szczycie w Paryżu w dniu 13 lipca 2008 r., – uwzględniając art. 110 ust. 2 i art. 4 Regulaminu, A. mając na uwadze, że zaplanowaną na grudzień 2012 r. konferencję w sprawie utworzenia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od broni jądrowej i wszelkich innych rodzajów broni masowego rażenia przełożono na późniejszy termin; B. mając na uwadze, że odwołanie konferencji w sprawie utworzenia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od broni masowego rażenia, przewidzianej w trakcie konferencji przeglądowej stron Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej w 2010 r., mogłoby mieć negatywny wpływ na bezpieczeństwo regionalne i starania na rzecz denuklearyzacji; C. mając na uwadze, że Układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej i broni masowego rażenia jest podstawą bezpieczeństwa międzynarodowego; mając na uwadze, że do najważniejszych priorytetów w zakresie bezpieczeństwa należy uniemożliwienie kolejnym państwom uzyskiwania bądź wykorzystywania broni jądrowej, zmniejszenie światowego arsenału broni jądrowej i dążenie do całkowitej likwidacji broni tego rodzaju na świecie; D. mając na uwadze, że w dokumencie końcowym z konferencji przeglądowej stron Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej z 2010 r. uzgodniono, że w 2012 r. zostanie zwołana konferencja w sprawie utworzenia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od broni jądrowej i od innych rodzajów boni masowego rażenia, a także że proces taki jest niezbędny w celu potwierdzenia legitymacji tego układu; E. mając na uwadze, że przygotowania do tej konferencji trwają od mianowania fińskiego podsekretarza stanu Jaako Laajavy na koordynatora ds. tej konferencji; F. mając na uwadze, że istnieje szereg innych układów o strefach wolnych od broni jądrowej w odniesieniu do innych regionów świata, a mianowicie Ameryki Łacińskiej i Karaibów, Południowego Pacyfiku, Azji Południowo-Wschodniej, Afryki i Azji Środkowej; mając na uwadze, że ogłoszony przez Mongolię status kraju wolnego od broni jądrowej został uznany w drodze uchwalenia rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ w sprawie bezpieczeństwa międzynarodowego Mongolii i jej statusu kraju wolnego od broni jądrowej; mając na uwadze, że istnieją inne układy również dotyczące likwidacji broni jądrowej na pewnych obszarach, np. Układ w sprawie Antarktyki, Układ o przestrzeni kosmicznej, układ księżycowy i Układ o zakazie umieszczania broni jądrowej i innych rodzajów broni masowej zagłady na dnie mórz; G. mając na uwadze, że UE zachęca wszystkie państwa regionu do kontynuowania konstruktywnej współpracy z koordynatorem, aby podjąć dalsze inicjatywy zmierzające do całkowitej likwidacji wszystkich rodzajów broni masowego rażenia w regionie – czy to broni jądrowej, chemicznej czy biologicznej – a także systemów jej przenoszenia; H. mając na uwadze, że Unia Europejska oraz wszyscy członkowie partnerstwa euro-śródziemnomorskiego poparli w deklaracji barcelońskiej z 1995 r. cel polegający na propagowaniu utworzenia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od broni masowego rażenia; mając na uwadze, że UE popiera działania koordynatora oraz cel polegający na propagowaniu utworzenia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od broni masowego rażenia, przede wszystkim poprzez Konsorcjum UE ds. Nierozprzestrzeniania Broni Jądrowej oraz szereg seminariów na ten temat, takich jak seminaria zorganizowane w 2008 i 2011 r. oraz w listopadzie 2012 r.; I. mając na uwadze, że Federacja Rosyjska, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone są współwnioskodawcami rezolucji z 1995 r. w sprawie Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej na Bliskim Wschodzie oraz państwami-depozytariuszami układu; J. mając na uwadze, że sytuacja polityczna w regionie jest nadal bardzo niestabilna, panuje tam chaos i zachodzą dramatyczne przemiany polityczne, w tym eskalacja konfliktu w Syrii, impas w stosunkach z Iranem oraz rosnące napięcia między Izraelem i Palestyną oraz krajami sąsiadującymi; K. mając na uwadze, że UE wspiera trwające przygotowania do konferencji z udziałem wszystkich państw regionu, z myślą o jej pomyślnym zakończeniu, mimo panującego na Bliskim Wschodzie chaosu i mimo zachodzących zmian politycznych; L. mając na uwadze apel Ruchu Państw Niezaangażowanych o szybkie utworzenie na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od broni jądrowej, co byłoby priorytetowym krokiem na drodze do utworzenia w tym regionie strefy wolnej od broni masowego rażenia; 1. wyraża ubolewanie z powodu przełożenia konferencji w sprawie utworzenia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od broni jądrowej i wszelkich innych rodzajów broni masowego rażenia, którą uczestnicy konferencji przeglądowej Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej w 2010 r. zaplanowali na rok 2012; 2. z zadowoleniem przyjmuje rolę Organizacji Narodów Zjednoczonych w tworzeniu strefy wolnej od broni jądrowej podlegającej wzajemnej weryfikacji; zwraca uwagę, że nie wszystkie państwa w regionie są stronami Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej; 3. wzywa sekretarza generalnego ONZ, koordynatora z ramienia ONZ, wnioskodawców rezolucji z 1995 r. w sprawie Bliskiego Wschodu, wysoką przedstawiciel UE oraz państwa członkowskie UE, aby dołożyli starań, by przewidziana na 2012 r. konferencja odbyła się najpóźniej w 2013 r.; 4. jest głęboko przekonany, że utworzenie na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od broni jądrowej umocniłoby zdecydowanie pokój międzynarodowy i stabilność międzynarodową, a także mogłoby być przykładem i pozytywnym krokiem w kierunku kampanii „Global Zero”; 5. apeluje do wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton o dopilnowanie, by Unia Europejska pozostała aktywnie zaangażowana we wspieranie tego procesu, w szczególności poprzez aktywne zachęcanie na drodze dyplomatycznej wszystkich zainteresowanych stron do konstruktywnego zaangażowania oraz poprzez wykazywanie wzmożonej woli politycznej w negocjacjach; 6. z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie UE w proces prowadzący do stworzenia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od broni masowego rażenia; uważa, że deklaracje dobrych zamiarów stanowią pierwszy krok do przełamania obecnego impasu; jest zdania, że pokojowe rozwiązanie konfliktów na Bliskim Wschodzie może stworzyć zaufanie konieczne dla ostatecznego utworzenia na Bliskim Wschodzie strefy wolnej od broni masowego rażenia; 7. przypomina wszystkim zainteresowanym stronom, że sprawa jest pilna, mając na uwadze konflikt dotyczący irańskiego programu jądrowego i negocjacje w tej sprawie oraz wojnę domową w Syrii; przypomina, że rząd Syrii nadal kontroluje jeden z najpotężniejszych i najbardziej niebezpiecznych na świecie arsenałów broni chemicznej; 8. wzywa wszystkie kraje tego regionu do przystąpienia do Konwencji o zakazie prowadzenia badań, produkcji, składowania i użycia broni chemicznej oraz o zniszczeniu jej zapasów, a także do Konwencji o zakazie broni biologicznej i toksycznej; 9. podkreśla znaczenie trwającego dialogu dotyczącego bliskowschodniej strefy wolnej od broni masowego rażenia w celu przeanalizowania szerokich ram i etapów pośrednich, które umocniłyby pokój i bezpieczeństwo w regionie; podkreśla, że kluczowe elementy powinny obejmować zgodność z kompleksowymi zabezpieczeniami MAEA (i protokołem dodatkowym), zakaz produkcji materiałów rozszczepialnych dla celów wojskowych oraz wzbogacania uranu wykraczającego poza stopień konieczny do produkcji paliwa, przystąpienie do traktatów zakazujących broni biologicznej i chemicznej oraz utworzenie w regionie Bliskiego Wschodu strefy wolnej od broni jądrowej; podkreśla, że środki te w zdecydowany sposób umocniłyby pokój i bezpieczeństwo międzynarodowe; 10. wzywa do podjęcia nowej inicjatywy budowania zaufania na szczeblu regionalnym, opartej na przykładzie procesu helsińskiego, aby zrealizować długoterminowy cel, jakim jest Bliski Wschód bez konfliktów zbrojnych; 11. zwraca się do wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton o informowanie Parlamentu o wszelkich wydarzeniach związanych z bieżącymi działaniami na rzecz ponownego zwołania odłożonej w czasie konferencji zaplanowanej na grudzień 2012 r.; 12. zobowiązuje swego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, parlamentom i rządom państw członkowskich UE, sekretarzowi generalnemu ONZ, koordynatorowi oraz rządom i parlamentom państw Bliskiego Wschodu.
| ||||||||||||||||||||
| Rozporządzenie w sprawie obowiązkowego oznaczenia pochodzenia niektórych produktów przywożonych z państw trzecich |
| |||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie oznaczania kraju pochodzenia określonych produktów przywożonych z państw trzecich (COM(2005)0661 – C7-0048/2010 – 2005/0254(COD)), – uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0273/2010), – uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 21 października 2010 r.(1), – uwzględniając załącznik do komunikatu Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów zatytułowany „Program prac Komisji na rok 2013” z dnia 23 października 2012 r. (COM(2012)0629), – uwzględniając wszystkie swoje poprzednie rezolucje w sprawie oznaczania pochodzenia, – uwzględniając art. 115 ust. 5 oraz art. 110 ust. 4 Regulaminu, A. mając na uwadze, że w dniu 21 października 2010 r. Parlament przyjął w pierwszym czytaniu – 525 głosami za, przy 49 głosach sprzeciwu i 44 głosach wstrzymujących się – stanowisko w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie oznaczania kraju pochodzenia określonych produktów przywożonych z państw trzecich; B. mając na uwadze, że mimo upływu ponad dwóch lat Rada nie przyjęła dotychczas wspólnego stanowiska, co spowodowało, iż procedura współdecyzji utknęła w martwym punkcie; C. mając na uwadze, że w programie prac na rok 2013 Komisja wskazuje, iż oprócz braku porozumienia w Radzie również najnowsza wykładnia prawna zasad WTO dokonana przez jej Organ Apelacyjny sprawiła, że wniosek stał się nieaktualny; D. mając na uwadze, że UE nie posiada obowiązujących zharmonizowanych przepisów dotyczących oznaczania pochodzenia przywożonych towarów, z wyjątkiem określonych przypadków w sektorze rolnictwa; E. mając na uwadze, że państwa członkowskie WTO spoza EU, jak Brazylia, Kanada, Chiny i USA, wprowadziły w odniesieniu do niektórych produktów obowiązkowe systemy oznaczania pochodzenia; F. mając na uwadze, że wspólne przepisy są niezbędne do zwiększenia konkurencyjności wśród państw członkowskich WTO i zapewnienia warunków działania równych z warunkami producentów w tych głównych państwach partnerskich UE, które wprowadziły oznaczanie pochodzenia, G. mając na uwadze, że informacja stanowi jedną z podstaw wolności obywateli i ochrony konsumentów; 1. ubolewa z powodu planowanego przez Komisję wycofania wniosku dotyczącego rozporządzenia w sprawie oznaczania kraju pochodzenia określonych produktów przywożonych z państw trzecich, który Parlament zatwierdził w pierwszym czytaniu, bez należytego i terminowego poinformowania PE i bez przedstawienia współprawodawcom szczegółowego wyjaśnienia celu tego zamiaru przed podjęciem decyzji; 2. wzywa Komisję do ponownego rozważenia planowanej decyzji; 3. wzywa Komisję, aby ewentualnie przedstawiła nowy wniosek ustawodawczy zgodny z zasadami WTO, który umożliwiłby UE zajęcie się kwestiami poruszonymi początkowo w pierwotnym wniosku; 4. zwraca się do Komisji o poinformowanie Parlamentu o harmonogramie przyszłych działań niezbędnych do ponownego uruchomienia procesu ustawodawczego i przełamania obecnego impasu; 5. wzywa Komisję, aby w trybie pilnym zainicjowała studium porównawcze uregulowań ustawodawczych w sprawie oznaczania pochodzenia, które obecnie obowiązują i są stosowane w każdym z państw członkowskich WTO, w celu przeanalizowania reguł leżących u ich podstaw oraz dokonania oceny zgodności z zasadami WTO; 6. przypomina, jak to miało miejsce wcześniej, o znaczeniu, jakie ma zachowanie w ramach wielostronnego handlu równych warunków działania przedsiębiorstw z UE i ich konkurentów z państw trzecich oraz przyjęcie spójnego podejścia w celu zapewnienia ochrony konsumentów; podkreśla, że w obecnym kontekście globalnej konkurencji jest to również ważne w celu nadania znaczenia produkcji o wysokiej jakości oraz normom środowiskowym i społecznym, co jest szczególnie istotne dla MŚP; 7. podkreśla konieczność skuteczniejszego korzystania – do czasu wprowadzenia nowych przepisów – ze wszystkich dostępnych na szczeblu regionalnym, narodowym oraz unijnym środków, aby umożliwić konsumentom na jednolitym rynku podejmowanie bardziej świadomych decyzji o zakupie, między innymi w drodze edukowania i zwiększania wiedzy społeczeństwa za pośrednictwem mediów; 8. wzywa Radę do określenia wspólnego stanowiska po pierwszym czytaniu w Parlamencie, aby umożliwić zwykłą debatę międzyinstytucjonalną; 9. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.
| ||||||||||
| Obecny stan stosunków handlowych UE-Mercosur |
| |||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając wspólny komunikat z IV szczytu UE-Mercosur z dnia 17 maja 2010 r., – uwzględniając VI szczyt UE-Ameryka Łacińska i Karaiby, który odbył się dnia 18 maja 2010 r., – uwzględniając wznowienie negocjacji EU-Mercosur mających na celu osiągnięcie ambitnego i wyważonego układu o stowarzyszeniu pomiędzy obydwiema stronami, – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 maja 2010 r. w sprawie strategii UE dotyczącej stosunków z Ameryką Łacińską(1), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 października 2010 r. w sprawie stosunków handlowych Unii Europejskiej z Ameryką Łacińską(2), – uwzględniając rezolucję Eurolat z dnia 19 maja 2011 r. w sprawie perspektyw dotyczących stosunków handlowych między Unią Europejską a Ameryką Łacińską, – uwzględniając ostatnią rundę negocjacji, która miała miejsce w Brasilii w dniach 22-26 października 2012 r., – uwzględniając swoje inne wcześniejsze rezolucje w sprawie stosunków UE-Mercosur, – uwzględniając art. 115 ust. 5 i art. 110 ust. 4 Regulaminu, A. mając na uwadze, że negocjacje między UE i Mercosurem zostały wznowione w 2010 r. w celu wypracowania kompleksowego, ambitnego i wyważonego układu korzystnego dla obu stron; B. mając na uwadze, że obroty handlowe UE-Mercosur są prawie takie same jak obroty między UE a resztą Ameryki Łacińskiej; mając na uwadze, że UE jest dla Mercosura największym partnerem handlowym i największym inwestorem; mając na uwadze, że Mercosur zajmuje ósme miejsce wśród partnerów handlowych UE; mając na uwadze, że UE i Mercosur stanowią uzupełniające się gospodarki (UE jest pierwszym rynkiem zbytu dla produktów rolnych Mercosura, zaś do Mercosura eksportuje głównie produkty przemysłowe i usługi); C. mając na uwadze, że ta międzyregionalna umowa dotyczy 800 milionów obywateli; D. mając na uwadze, że od chwili oficjalnego ogłoszenia wznowienia rozmów odbyło się dziewięć rund negocjacyjnych; E. mając na uwadze, że oba regiony podzielają wartości i zasady, takie jak zaangażowanie na rzecz praw człowieka i podstawowych wolności oraz na rzecz demokracji, a także mają wspólne języki; F. mając na uwadze, że UE niedawno zatwierdziła układ o stowarzyszeniu z Ameryką Środkową oraz umowy o wolnym handlu z Kolumbią i Peru, obok umów podpisanych już wcześniej z Chile i Meksykiem; 1. podkreśla gospodarcze i polityczne znaczenie podjętych w 2010 r. negocjacji między UE i Mercosurem, mających na celu wypracowanie wyważonego, sprawiedliwego, ambitnego i kompleksowego układu korzystnego dla obu stron we wszystkich sektorach objętych tym układem; 2. podkreśla, że handel to jedno z najważniejszych narzędzi, jakimi decydenci mogą się posłużyć do pobudzania wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy; 3. apeluje o zacieśnienie współpracy między UE a Mercosurem oraz wyraża przekonanie, że głębsza integracja gospodarki europejskiej i gospodarki Mercosura będzie korzystna dla obu stron; 4. odnotowuje postęp dokonany w ciągu dwóch ostatnich lat w zakresie normatywnej części filaru handlowego układu; 5. ubolewa nad powolnym tempem negocjacji i dotychczasowym brakiem znaczących postępów; 6. jest zdania, że dla powodzenia takich negocjacji niezbędne jest, aby obie strony podeszły do rozmów w atmosferze otwartości i wzajemnego zaufania, a także ubolewa w związku z tym nad protekcjonistycznymi środkami, jakie w zakresie handlu i inwestycji podjęły w ostatnich miesiącach niektóre kraje Mercosuru; podkreśla konieczność stworzenia stabilnych ram na rzecz lepszej ochrony inwestycji; 7. ponownie zwraca uwagę na znaczenie włączania kwestii poszanowania zasad demokratycznych, praw podstawowych i praw człowieka oraz praworządności, jak również norm środowiskowych i socjalnych do wszystkich umów handlowych zawieranych między UE a krajami trzecimi w celu uzyskania większej spójności w działaniach zewnętrznych, jednocześnie odzwierciedlających interesy gospodarcze UE i propagujących jej podstawowe wartości; 8. uważa, że kolejne posiedzenie ministrów UE-Mercosur, które ma odbyć się pod koniec stycznia 2013 r., równolegle ze szczytem UE-CELAC w Santiago w Chile powinno być postrzegane jako wielka szansa na podjęcie jasnych i znaczących zobowiązań politycznych i poczynienie dalszych postępów w negocjacjach; 9. w tym kontekście pilnie wzywa obydwie strony do wykazania wystarczającej motywacji politycznej i istotnego poparcia politycznego podczas negocjacji w celu dokonania wymiany wystarczająco ambitnych ofert dostępu do rynku towarów, usług i inwestycji oraz w odniesieniu do innych rozdziałów filaru handlowego układu; 10. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, rządom państw członkowskich, rządom i parlamentom krajów Mercosuru oraz parlamentowi Mercosuru (Parlasur).
| ||||||||||||
| Przemoc wobec kobiet w Indiach |
| |||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Indii, w szczególności rezolucję z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie dyskryminacji ze względu na przynależność kastową(1), a także rezolucje w sprawie rocznych sprawozdań dotyczących praw człowieka na świecie, w szczególności z dnia 18 kwietnia 2012 r.(2) i 13 grudnia 2012 r.(3); uwzględniając swoje liczne poprzednie rezolucje piętnujące gwałt i przemoc seksualną w krajach na całym świecie, – uwzględniając wspólny plan działania w ramach partnerstwa strategicznego UE-Indie podpisany w listopadzie 2005 r. oraz dialog tematyczny UE-Indie dotyczący praw człowieka, – uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton wydane w imieniu Unii Europejskiej z okazji Międzynarodowego Dnia przeciw Przemocy wobec Kobiet (25 listopada 2012 r.), – uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton z okazji Światowego i Europejskiego Dnia przeciwko Karze Śmierci (10 października 2012 r.), – uwzględniając art. 2 i art. 3 ust. 5 Traktatu o Unii Europejskiej, – uwzględniając oświadczenie wysokiej komisarz ONZ ds. praw człowieka Navi Pillay z dnia 31 grudnia 2012 r., – uwzględniając milenijne cele rozwoju Organizacji Narodów Zjednoczonych, – uwzględniając instrumenty ONZ dotyczące przemocy wobec kobiety, w szczególności Wiedeńską deklarację i program działania z dnia 25 czerwca 1993 r. przyjęte przez Światową Konferencję Praw Człowieka (A/CONF.157/23), sprawozdania specjalnych sprawozdawców z ramienia wysokiego komisarza ONZ ds. praw człowieka przemocy wobec kobiet, zalecenie ogólne nr 19 przyjęte przez Komitet ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet (CEDAW) (11. sesja, 1992 r.), Deklarację w sprawie eliminacji przemocy wobec kobiet z dnia 20 grudnia 1993 r. (A/RES/48/104), Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet oraz Międzynarodową konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej (CERD) i zalecenie ogólne XXIX dotyczące jej art. 1 ust. 1, – uwzględniając zalecenia dotyczące Indii w ramach specjalnych procedur ONZ, ze strony organów traktatowych ONZ oraz w ramach powszechnych okresowych przeglądów praw człowieka, a w szczególności zalecenia adresowane do Indii w sprawozdaniach Komitetu ONZ ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet z lutego 2007 r. i października 2010 r., – uwzględniając projekt zasad i wytycznych ONZ dotyczących skutecznej likwidacji dyskryminacji ze względu na pracę i pochodzenie, – uwzględniając konstytucją indyjską i indyjski kodeks karny, zwłaszcza par. 376 kodeksu karnego dotyczący gwałtu, – uwzględniając art. 122 ust. 5 oraz art. 110 ust. 4 Regulaminu, A. mając na uwadze, że w dniu 16 grudnia 2012 r. 23-letnia studentka padła ofiarą zbiorowego gwałtu, a jej towarzysz został pobity, gdy pięciu mężczyzn i jedne młodociany brutalnie zaatakowało ich w autobusie prywatnej firmy w New Delhi; mając na uwadze, że ofiara odniosła tak poważne obrażenia, iż zmarła tragiczną śmiercią 29 grudnia 2012 r. w Singapurze; B. mając na uwadze, że w Indiach zapanowało powszechne oburzenie, a demonstranci ze wszystkich warstw społecznych wzywają do reformy prawa i ochrony porządku publicznego oraz do ogólnej zmiany nastawienia do kobiet; mając na uwadze, że demonstracje te stanowią istotny krok w kierunku przerwania milczenia otaczającego gwałt oraz przemoc seksualną i jako takie otwierają drogę do zmian; C. mając na uwadze, że w związku z tą sprawą zatrzymano pięciu mężczyzn i jednego młodocianego, a obecnie trwa ich przyspieszony proces, przy czym młodociany sprawca podlega odrębnej procedurze; D. mając na uwadze, że policja indyjska skierowała skargę przeciw stacji Zee News, po tym jak przeprowadziła ona wywiad z przyjacielem ofiary, który razem z nią padł ofiarą napaści z 16 grudnia 2012 r.; E. mając na uwadze, że od czasu tej niedawnej napaści popełnionej w New Delhi w prasie krajowej i międzynarodowej pojawiły się liczne doniesienia o innych gwałtach: 27 grudnia 2012 r. w Pendżabie dziewczyna popełniła samobójstwo po gwałcie zbiorowym, ponieważ policja nie chciała przyjąć jej skargi ani aresztować oskarżonych, a zamiast tego zasugerowała małżeństwo z jednym z oprawców; 12 stycznia 2013 r. w Pendżabie 29-letnia matka dwojga dzieci padła ofiarą gwałtu zbiorowego w autobusie w okolicznościach bardzo zbliżonych do pierwszego przypadku, w następstwie czego policja aresztowała kolejnych sześciu podejrzanych; dzień później 16-letnia dziewczyna dokonała samospalenia po gwałcie; F. mając na uwadze, że według indyjskiego Biura Krajowego Rejestru Karnego w 2011 r. zgłoszono ponad 24 000 przypadków gwałtu; mając na uwadze, że na 635 przypadków zgłoszonych w 2012 r. w Delhi tylko w jednym doszło do skazania sprawców; G. mając na uwadze, że ruch kobiecy w Indiach od dawna piętnuje wszelkie formy przemocy wobec kobiet w Indii, a także ogólnie nierówności między płciami, wzywając do działań politycznych na rzecz należnych kobietom praw człowieka; H. mając na uwadze, że przemoc seksualna wobec kobiet jest powszechna, nie tylko w Indiach, lecz na całym świecie, i jest zakorzeniona w strukturalnych nierównościach między płciami oraz że w związku z tym działaniom przeciw przemocy wobec kobiet musi towarzyszyć podwyższenie statusu i poprawa sytuacji kobiet we wszystkich grupach społecznych; I. mając na uwadze, że według szacunków indyjskich socjologów różnorodne brutalne i dyskryminujące praktyki prowadzą w Indiach do śmierci niemal 2 milionów kobiet i dziewcząt każdego roku – przemoc seksualna jest tylko jedną z nich, zaś pozostałe to m.in. spory dotyczące posagu, zabójstwa i zaniedbywanie niemowląt płci żeńskiej, nierówny dostęp do zasobów i opieki zdrowotnej oraz słaba opieka nad osobami starszymi; J. mając na uwadze, że kobiety i dziewczęta dotknięte dyskryminacją kastową są szczególnie narażone na różne formy przemocy seksualnej, są zmuszane do rytualnej prostytucji, stają się przedmiotem handlu ludźmi oraz padają ofiarą przemocy domowej i przemocy stosowanej jako kara, gdy próbują dochodzić zadośćuczynienia za popełnione wobec nich przestępstwa – raz jeszcze pokazał to znany przypadek gwałtu zbiorowego popełnionego w Pipili 29 listopada 2011 r., kiedy to władze odmówiły przyjęcia skargi, a jego ofiara spotkała się z właściwym traktowaniem dopiero po interwencji Sądu Najwyższego, później jednak zmarła w wyniku odniesionych obrażeń; K. mając na uwadze, że według badania Thomson Reuters Foundation Indie to w grupie G20 najgorszy kraj dla kobiet; L. mając na uwadze, że według Amnesty International w Indiach co 21 minut zgłaszany jest gwałt, jednak wiele gwałtów z nich nie zostaje zgłoszonych, zwłaszcza w uboższych społecznościach, ze względu na piętno społeczne związane z tym przestępstwem; mając na uwadze, że wydaje się, iż policja indyjska jasno zdaje sobie sprawę ze skali tego rodzaju przestępczości, jednak często zaniedbuje obronę kobiet; M. mając na uwadze, że osoby, które przeżyły akty przemocy seksualnej, doświadczają poważnych problemów zdrowotnych natury zarówno psychicznej, jak i fizycznej, w tym chorób przenoszonych drogą płciową, np. AIDS; mając na uwadze, że liczne ofiary gwałtu ulegają ponownej wiktymizacji, gdyż są odrzucane przez własne rodziny i społeczności; N. mając na uwadze, że prawo indyjskie dotyczące napaści na tle seksualnym jest krytykowane przez krajowe i międzynarodowe grupy obrońców paw człowieka jako przestarzałe, w szczególności ze względu na wąską definicję gwałtu; mając na uwadze, że w Indiach osobom, które przeżyły napaść na tle seksualnym, nie zapewnia się odpowiednich usług, w tym stosownej i szybkiej reakcji policji, dostępu do opieki zdrowotnej, doradztwa i innych usług wspierających, czego rezultatem są doraźne i nieprzewidywalne reakcje, często upokarzające dla ofiar; O. mając na uwadze, że po napadzie w New Delhi centralny rząd Indii powołał trzyosobową komisję w celu dokonania przeglądu obowiązujących przepisów, tak aby zapewnić szybsze orzekanie i zaostrzone kary w przypadkach napaści na tle seksualnym ze szczególnym okrucieństwem; P. mając na uwadze, że po niedawnych wydarzeniach urzędnicy rządowi wysokiego szczebla ogłosili, że będą popierać bardziej surowe kary za gwałt, łącznie z karą śmierci; Q. mając na uwadze, że w maju 2012 r. 90 organizacji społeczeństwa obywatelskiego i indywidualnych osób zwróciło się na piśmie do premiera Indii Manmohana Singha, domagając się reform w reakcji na napaści na tle seksualnym i apelując o większą odpowiedzialność polityczną; R. mając na uwadze, że UE zobowiązała się do udzielenia Indiom wsparcia na rzecz programów zdrowotnych i edukacyjnych rządu indyjskiego na lata 2007–2013 w kwocie 470 mln EUR; S. mając na uwadze, że w ciągu dwóch minionych dziesięcioleci Indie poczyniły znaczące postępy w ograniczaniu ubóstwa, choć wciąż pozostaje wiele do zrobienia, szczególnie w kwestii wyrównywania szans w zakresie edukacji, opieki zdrowotnej i perspektyw ekonomicznych dla kobiet i grup w trudnej sytuacji; T. mając na uwadze, że Indie są największą na świecie demokracją oraz ważnym politycznym i gospodarczym partnerem UE, co wiąże się z demokratycznymi obowiązkami; 1. wyraża głęboką solidarność z ofiarami napaści w New Delhi oraz z ofiarami wszelkich innych tego rodzaju napaści – niezależnie od tego, czy doniosły o nich środki przekazu – i składa wyrazy współczucia ich rodzinom; stanowczo potępia wszelkie formy przemocy seksualnej, która jest zjawiskiem ogólnoświatowym dotykającym wiele państw; 2. przyjmuje z zadowoleniem wielką falę solidarności z ofiarami gwałtów w samych Indiach i na całym świecie i ma nadzieję, że masowe demonstracje przyczynią się do przyspieszenia niezbędnych reform; 3. oczekuje, że Indie, które są państwem demokratycznym i utrzymują ożywione stosunki z UE, zadbają o przestrzeganie demokratycznych zasad, praw podstawowych i praw człowieka, a zwłaszcza praworządności i praw kobiet; 4. głęboko ubolewa nad tym, że nie zrobiono więcej, by udzielić natychmiastowej pomocy ofiarom napaści, oraz że w tym i w innych przypadkach brak szacunku dla kobiet, brak pomocy medycznej, nieudolna ochrona porządku publicznego i brak środków prawnych zniechęcają ofiary gwałtów do wysuwania zarzutów przeciwko sprawcom; 5. przypomina rządowi indyjskiemu o jego prawach i obowiązkach na mocy konstytucji Indii, w szczególności o jego obowiązku położenia kresu praktykom uwłaczającym godności kobiet (art. 51 (A)); 6. zachęca indyjski parlament do dalszego uwzględniania zaleceń indyjskiej Krajowej Komisji ds. Kobiet co do zmiany i wdrożenia indyjskiego prawodawstwa w celu ochrony kobiet przed tego rodzaju przestępstwami; 7. przyjmuje z zadowoleniem zapowiedź indyjskiego rządu, że powoła on komisję śledczą w sprawie bezpieczeństwa publicznego kobiet w Delhi oraz izbę sądową w celu przeglądu indyjskich ram prawnych odnoszących się do przemocy wobec kobiet; z niecierpliwością oczekuje rychłej publikacji zaleceń komisji śledczej pod przewodnictwem emerytowanego sędziego Sądu Najwyższego J. S. Vermy oraz jego współpracy z Krajową Komisją ds. Kobiet i indyjskim parlamentem w celu pełnego wdrożenia środków na rzecz zapobieżenia tego rodzaju przestępstwom w przyszłości; 8. z zadowoleniem przyjmuje ustanowienie nowego specjalnego sądu, który w trybie przyspieszonym będzie rozpatrywać wyłącznie sprawy dotyczące przemocy seksualnej wobec kobiet; wyraża jednak zaniepokojenie faktem, że proces oskarżonych jest zamknięty dla dziennikarzy i wydano zakaz druku lub publikacji na jakiekolwiek tematy związane z tego rodzaju postępowaniami sądowymi bez zgody sądu, co wzbudziło niepokój opinii publicznej; uważa, że osoby, które okażą się winne, powinny zostać skazane na karę adekwatną do ich winy; ponownie wyraża jednak swój wieloletni sprzeciw wobec kary śmierci w każdym przypadku i we wszelkich okolicznościach; 9. wzywa indyjskie władze do opracowania skoordynowanej reakcji na przemoc uwarunkowaną płcią, a zwłaszcza napaści na tle seksualnym, w ścisłej konsultacji z grupami kobiet; podkreśla potrzebę monitorowania przez rządy stanowe sposobów, w jakie policja prowadzi dochodzenia w sprawach dotyczących napaści na tle seksualnym, poprzez zagwarantowanie odpowiedzialności funkcjonariuszy, ściganie sprawców i zapewnienie godnego traktowania osób pozostałych przy życiu; 10. wzywa parlament indyjski do zadbania o to, by akt o prawie karnym (nowelizacja) z 2012 r. został zmieniony w celu uznania za przestępstwo wszelkich form napaści na tle seksualnym, zarówno z penetracją, jak i bez penetracji, dzięki czemu uzyska się gwarancję, że wszelkie nowe kary będą zgodne z międzynarodowym prawem w zakresie praw człowieka, oraz do zmiany prawa w taki sposób, by uchylić prawny immunitet i przeszkody proceduralne w przypadku, gdy o napaść na tle seksualnym lub o inne formy naruszenia praw człowieka są oskarżone służby policyjne lub siły bezpieczeństwa publicznego; 11. wzywa przedstawicielstwa UE i państw członkowskich w Indiach, by potraktowały priorytetowo programy zaradcze dotyczące przemocy wobec kobiet, w tym w ramach systemu kształcenia, oraz programy szczególnie zorientowane na kobiety i dziewczęta; 12. wzywa władze indyjskie do podjęcia natychmiastowych działań i do wdrożenia skutecznych środków na rzecz poprawy sposobu, w jaki indyjskie służby policyjne traktują gwałt i napaść na tle seksualnym, w tym poprzez utworzenie specjalnych zespołów w każdej jednostce policji; zauważa, że gubernator Delhi nie odpowiada za operacje policyjne na podlegającym jej obszarze; przypomina, że w innych dużych miastach osiągnięto większą odpowiedzialność polityczną i modernizację służb policyjnych dzięki bezpośredniej sprawozdawczości i bezpośredniemu zarządzaniu; zwraca uwagę na pilną potrzebę szkolenia funkcjonariuszy policji w zakresie bezpieczeństwa kobiet; 13. wzywa rząd indyjski do przeprowadzenia dochodzenia w sprawach wysokich rangą urzędników, na których ciążą dotąd niewyjaśnione oficjalne zarzuty o gwałt; 14. wzywa Komisję do współpracy z władzami indyjskimi, aby pomóc im w opracowaniu skoordynowanej reakcji na przemoc uwarunkowaną płcią, a zwłaszcza napaści na tle seksualnym, w tym we wdrożeniu zaleceń prowadzonej przez ONZ kampanii UNiTE na rzecz wyeliminowania przemocy wobec kobiet; wzywa Komisję ONZ ds. Statusu Kobiet, by na swojej 57. sesji, która odbędzie się marcu 2013 r., poddała pod debatę i uznała fakt, że przemoc wobec kobiet przybiera jedyną w swoim rodzaju formę w przypadku, gdy krzyżują się ze sobą kwestie płci i kasty; 15. wyraża głębokie zaniepokojenie szeroko rozpowszechnioną w Indiach przemocą wobec kobiet i dziewcząt z kasty dalitów, w tym przemocą seksualną ze strony mężczyzn z dominujących kast, oraz wysokim wskaźnikiem bezkarności sprawców w takich przypadkach; wzywa rząd Indii, by tak samo traktował wszystkie przypadki przemocy seksualnej wobec kobiet oraz by prowadzono dochodzenia i ścigano takie przypadki w identyczny, sprawiedliwy, przejrzysty i szybki sposób; 16. podkreśla, że nikt nie powinien zawierać małżeństwa, jeśli nie wyrazi na to zgody lub pod przymusem; podkreśla, że żadna ofiara nie powinna być zmuszana do małżeństwa z agresorem i że należy udzielać dodatkowego wsparcia ofiarom, by uniknęły społecznej presji na takie rozwiązanie; 17. wzywa Radę i Komisję do zadbania o to, by UE nie zaprzestała udzielać ukierunkowanej pomocy sektorowej w Indiach z zamiarem osiągnięcia milenijnych celów rozwoju zgodnie z następnymi wieloletnimi ramami finansowymi oraz w ramach następnego krajowego dokumentu strategicznego na okres po 2013 r.; sądzi, że pomoc ta powinna obejmować sektorowe wsparcie socjalne na rzecz opieki zdrowotnej i edukacji dla kobiet oraz najlepsze praktyki w zakresie sprawowania rządów, podejmowania decyzji i rozwoju – w tym metody lepszego świadczenia usług w celu zaradzenia ubóstwu – problematyki płci, reform instytucjonalnych i zarządzania sektorem publicznym; 18. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom państw członkowskich, specjalnemu przedstawicielowi UE ds. praw człowieka, prezydentowi, rządowi i parlamentowi Indii, sekretarzowi generalnemu ONZ, przewodniczącym Podkomisji ONZ ds. Propagowania i Ochrony Praw Człowieka oraz Komisji ONZ ds. Statusu Kobiet, dyrektor wykonawczej UN Women i specjalnej wysłanniczce ONZ ds. przemocy wobec kobiet.
| ||||||||||||||
| Sytuacja w zakresie praw człowieka w Bahrajnie |
| |||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje z dnia 27 października 2011 r. w sprawie Bahrajnu(1) oraz z 15 marca 2012 r. w sprawie łamania praw człowieka w Bahrajnie(2), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 marca 2011 r. w sprawie stosunków Unii Europejskiej z Radą Współpracy Państw Zatoki(3), – uwzględniając oświadczenie swojego przewodniczącego z dnia 12 kwietnia 2011 r. w sprawie śmierci dwóch bahrajńskich działaczy ruchu obywatelskiego oraz oświadczenie z dnia 28 kwietnia 2011 r. potępiające wyroki śmierci wydane na czterech Bahrajńczyków za udział w pokojowych protestach prodemokratycznych, – uwzględniając wizytę delegacji swojej Podkomisji Praw Człowieka w Bahrajnie w dniach 19–20 grudnia 2012 r. oraz oświadczenie dla prasy wydane przez tę delegację, – uwzględniając decyzję sądu kasacyjnego Bahrajnu z dnia 7 stycznia 2013 r. o utrzymaniu w mocy wyroków dla 13 działaczy politycznych, – uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa w sprawie Bahrajnu, a w szczególności jej oświadczenie z dnia 24 listopada 2011 r. w sprawie publikacji sprawozdania bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej, oświadczenie z dnia 5 września 2012 r. w sprawie decyzji bahrajńskiego sądu apelacyjnego dotyczącej sprawy Abdulhadiego Al-Khawaja i 19 innych osób oraz oświadczenie z dnia 23 listopada 2012 r. w sprawie pierwszej rocznicy publikacji sprawozdania bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej, jak i oświadczenia jej rzecznika: z dnia 13 lutego 2012 r. w sprawie rocznicy zamieszek w Bahrajnie, z dnia 10 kwietnia 2012 r. w sprawie sytuacji Abdulhadiego Al-Khawaja w Bahrajnie, z dnia 16 sierpnia 2012 r. w sprawie skazania Nabila Radżaba w Bahrajnie, z dnia 24 października i 7 listopada 2012 r. w sprawie niedawnych aktów przemocy w Bahrajnie, a także oświadczenia wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel wygłoszone w Parlamencie Europejskim w dniu 12 października 2011 r. w sprawie sytuacji w Egipcie, Syrii, Jemenie i Bahrajnie, – uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Bahrajnu z dnia 24 maja, 12 kwietnia, 21 marca i 21 lutego 2011 r., – uwzględniając oświadczenia sekretarza generalnego ONZ z dnia 23 czerwca i 30 września 2011 r. w sprawie wyroków na 21 bahrajńskich działaczy politycznych, obrońców praw człowieka i przywódców opozycji, a także oświadczenia rzecznika sekretarza generalnego z dnia 12 kwietnia 2012 r. w sprawie zamachu bombowego w Bahrajnie oraz z 30 września 2011 r., a także z 15 lutego, 24 kwietnia, 5 września i 1 listopada 2012 r. oraz z 8 stycznia 2013 r. w sprawie Bahrajnu, – uwzględniając sprawozdanie bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej opublikowane w listopadzie 2011 r., a także sprawozdanie uzupełniające z dnia 21 listopada 2012 r., – uwzględniając oświadczenie Rady Ministerialnej Rady Współpracy Państw Zatoki (RWPZ) w sprawie terrorystycznych zamachów bombowych w Manamie w dniu 5 listopada 2012 r., – uwzględniając artykuły 61, 84, 87, 134, 135 i 146 bahrajńskiego prawa karnego procesowego, – uwzględniając wydane w dniu 23 października 2011 r. oświadczenie bahrajńskiego prokuratora generalnego dotyczące ponownego procesu lekarzy osądzonych uprzednio przez trybunał wojskowy, – uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r., Konwencję ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, a także Arabską kartę praw człowieka, których Bahrajn jest jedną ze stron, – uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r., – uwzględniając wytyczne UE w sprawie obrońców praw człowieka z 2004 r. ze zmianami z 2008 r., – uwzględniając konwencję genewską z 1949 r., – uwzględniając art. 122 ust. 5 i art. 110 ust. 4 Regulaminu, A. mając na uwadze, że sytuacja w zakresie praw człowieka w Bahrajnie wciąż jest krytyczna z powodu stłumienia prodemokratycznych protestów w roku 2011; mając na uwadze, że wiele spośród niedawnych działań podjętych przez rząd Bahrajnu wciąż oznacza poważne naruszenie i ograniczenie praw i wolności części społeczeństwa bahrajńskiego, zwłaszcza prawa obywateli do pokojowych protestów, wolności słowa i wolności cyfrowej; mając na uwadze, że władze Bahrajnu wciąż tłumią pokojowe protesty polityczne; B. mając na uwadze, że siły bezpieczeństwa i policja w dalszym ciągu w niewspółmiernym stopniu sięgają po środki przemocy, czego skutkiem są ranni i ofiary śmiertelne; mając na uwadze, że pojawia się coraz więcej doniesień o łamaniu praw przez władze Bahrajnu, co obejmuje pozasądowe aresztowania, pozasądowe naloty na domy, nieuczciwe procesy, ataki na media, zastraszanie i poniżanie obywateli w punktach kontroli, a także powszechną dyskryminację w miejscu pracy i na uniwersytetach; C. mając na uwadze, że 16 października 2012 r. pod zarzutem udziału w „nielegalnym zgromadzeniu” w Manamie tydzień wcześniej władze aresztowały przewodniczącego Bahrajńskiego Stowarzyszenia Młodzieży na rzecz Praw Człowieka Mohammada Al-Maskatiego; mając na uwadze, że następnego dnia Mohammada Al-Maskatiego wypuszczono po uiszczeniu kaucji oraz nie wyznaczono terminu rozprawy sądowej; D. mając na uwadze, że w dniu 18 października 2012 r. zatrzymano czterech mężczyzn pod zarzutem zniesławienia w sieci społecznościowej króla Bahrajnu, oraz mając na uwadze, że podczas ich pobytu w areszcie służby bezpieczeństwa skonfiskowały ich komputery i inny sprzęt elektroniczny; mając na uwadze, że żaden z zatrzymanych nie przyznał się do winy; E. mając na uwadze, że w dniu 30 października 2012 r. minister spraw wewnętrznych Sheikh Rashid bin Abdullah Al-Khalifa wprowadził zakaz wszelkich zgromadzeń i demonstracji publicznych (choć w międzyczasie formalnie go zniósł) oraz stwierdził, że władze nie będą już tolerować protestów antyrządowych; F. mając na uwadze, że w dniu 5 listopada 2012 r. w stolicy kraju, Manamie, eksplodowało kilka bomb domowej roboty, które zabiły dwóch robotników i jednego zraniły; G. mając na uwadze, że w dniu 7 listopada 2012 r. rząd odebrał obywatelstwo 31 działaczom, którzy brali udział w pokojowych protestach, a uczynił to bez należytego procesu i z pogwałceniem praw obywateli Bahrajnu wynikających z prawa międzynarodowego; H. mając na uwadze, że w dniu 18 grudnia 2012 r. wiceprzewodniczący Bahrajńskiego Centrum Praw Człowieka Sayed Yousif Al-Muhafdha, który niestrudzenie prowadzi kampanię na rzecz uwolnienia wielu działaczy, zwłaszcza przewodniczącego Centrum Nabila Radżaba i byłego wiceprzewodniczącego Bahrajńskiego Stowarzyszenia Nauczycieli Jalila Al-Salmana, został zatrzymany i oskarżony o wykorzystywanie mediów społecznościowych do rozpowszechniania nieprawdziwych wiadomości; mając na uwadze, że jego sprawę odroczono do 17 stycznia 2013 r., a także mając na uwadze, że on sam pozostaje w areszcie domowym i w razie wyroku skazującego grożą mu nawet dwa lata pozbawienia wolności; mając na uwadze, że władze Bahrajnu zatrzymywały go kilkakrotnie w ramach systematycznego wyłapywania, napastowania i zatrzymywania obrońców praw człowieka w Bahrajnie; I. mając na uwadze, że w dniu 7 stycznia 2013 r. sąd kasacyjny Bahrajnu utrzymał w mocy wyroki pozbawienia wolności dla 13 znanych działaczy pod zarzutem spiskowania w celu obalenia monarchii; mając na uwadze, że ośmiu spośród tych działaczy, w tym Abdelhadi Al-Khawaja i Ibrahim Sharif, skazano na karę dożywotniego więzienia; mając na uwadze, że wyrok ten jest ostateczny oraz że oskarżonym pozostaje już tylko prośba do króla o ułaskawienie; mając na uwadze, że orzeczenie to zdaje się potwierdzać brak zdolności bahrajńskiego systemu sądowego do ochrony praw podstawowych; J. mając na uwadze, że wszystkie sprawy prowadzone przed trybunałami wojskowymi podlegają przeglądowi przed zwykłymi sądami, a także mając na uwadze, że zwykłe sądy na ogół nie otwierają nowych procesów, lecz dokonują przeglądu wyroków w oparciu o materiały zgromadzone przez trybunały bezpieczeństwa narodowego; K. mając na uwadze, że mimo obietnic wdrożenia zaleceń bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej oraz przestrzegania podstawowych praw człowieka i podstawowych wolności władze Bahrajnu nie przeprowadziły dochodzenia w sprawie przemocy ani nie pociągnęły jej sprawców do odpowiedzialności; mając na uwadze, że realizacja zaleceń bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej nadal postępuje wolno; L. mając na uwadze, że we wrześniu 2012 r. Bahrajn był przedmiotem powszechnego okresowego przeglądu, przeprowadzonego przez Radę Praw Człowieka ONZ; M. mając na uwadze, że w dniu 7 grudnia 2012 r. bahrajński następca tronu książę Salman Bin Hamad Bin Issa Al-Khalifah wezwał do dialogu z opozycją w kraju w celu przełamania impasu w tym niespokojnym kraju Zatoki Perskiej; mając na uwadze, że zgodny dialog z udziałem wszystkich sił jest niezbędny do znalezienia kompleksowego rozwiązania; 1. potępia ciągłe łamanie praw człowieka przez władze Bahrajnu i siły bezpieczeństwa, a zwłaszcza uciekanie się do przemocy, nadużywanie gazu łzawiącego, strzelanie ze śrutu na niewielkie odległości, zakaz wszelkich form protestu oraz aresztowanie i przetrzymywanie pokojowych demonstrantów pragnących skorzystać z przysługujących im praw w zakresie wolności słowa i pokojowych zgromadzeń, a to mimo bardzo konkretnych i z zadowoleniem przyjętych zaleceń bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej i wyraźnego zobowiązania władz Bahrajnu do wprowadzenia w życie reform proponowanych przez komisję; 2. uważa, że odpowiedzialność za łamanie praw stanowi kluczowy element na drodze do sprawiedliwości i rzeczywistego pojednania, co jest niezbędne z punktu widzenia stabilności społecznej; wobec tego zdecydowanie popiera zalecenia bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej, zatwierdzone również przez króla Hamada i jego rząd; 3. żałuje, że sprawozdanie uzupełniające bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej z 21 listopada 2012 r. również nie doprowadziło do żadnych istotnych zmian w polityce władz Bahrajnu, a zwłaszcza, że wciąż brak postępów na drodze do wypracowania rozwiązania politycznego i obiecanej demokratyzacji kraju; wzywa władze Bahrajnu do zadbania o sprawne wdrożenie zaleceń, wyznaczenia ram czasowych i natychmiastowego wprowadzenia w życie zasady poszanowania podstawowych praw człowieka i podstawowych wolności; 4. ponownie domaga się, aby siły bezpieczeństwa oraz władze Bahrajnu zaprzestały stosowania przemocy wobec pokojowych demonstrantów i zakończyły obecne represje wobec przeciwników politycznych polegające na ich prześladowaniu, zatrzymywaniu i torturowaniu; wzywa władze Bahrajnu do pełnego poszanowania podstawowych wolności, w szczególności wolności zgromadzeń i wolności słowa – zarówno w internecie, jak i poza nim – oraz do natychmiastowego zniesienia wszelkich ograniczeń w dostępie do technologii informacyjno-komunikacyjnych; wzywa władze Bahrajnu do przeprowadzenia niezbędnych reform demokratycznych oraz do wspierania pluralistycznego i konstruktywnego dialogu narodowego, w tym bezpośrednich rozmów przedstawicieli rządu i opozycji, którzy obecnie nie uczestniczą w dialogu, tak aby umożliwić pojednanie i przywrócenie konsensusu społecznego w kraju; 5. zdecydowanie ubolewa nad niedawno wydanymi wyrokami dla działaczy opozycji i personelu medycznego oraz apeluje o niezwłoczne i bezwarunkowe uwolnienie wszystkich więźniów politycznych w Bahrajnie, w tym nauczycieli, lekarzy i innych pracowników służby zdrowia, zatrzymanych i oskarżonych o rzekome naruszenie przepisów dotyczących wolności słowa, pokojowych zgromadzeń i stowarzyszania się, w szczególności Sayeda Yousifa al-Muhafadhę, Nabila Radżaba i Abdulhadiego al-Khawaja. 6. wzywa rząd Bahrajnu do przeprowadzenia szybkiego i niezależnego dochodzenia we wszystkich sprawach dotyczących łamania praw dzieci, m.in. aresztowania, przetrzymywania i torturowania dzieci, oraz do zadbania o to, by dzieci przetrzymywane były w placówkach detencyjnych odrębnych od placówek dla dorosłych oraz by odpowiadały przed sądem właściwym dla małoletnich; 7. wzywa władze Bahrajnu do natychmiastowego zniesienia faktycznych restrykcji dotyczących wszelkich demonstracji, których nie da się pogodzić z głoszonym przez nie zaangażowaniem w reformy i które nie wspomogą dążeń do pojednania narodowego ani nie zbudują wzajemnego zaufania wszystkich stron; 8. wzywa władze Bahrajnu, aby zniosły wszelkie ograniczenia wjazdowe dla zagranicznych dziennikarzy i międzynarodowych organizacji praw człowieka oraz aby zezwoliły na niezależny mechanizm monitorowania rozwoju sytuacji na miejscu; apeluje o ustanowienie międzynarodowego mechanizmu monitorowania, który zostałby ustanowiony na mocy rezolucji Rady Praw Człowieka ONZ, której przyjęcie zaplanowano na kolejną sesję w marcu 2013 r., który to mechanizm obejmowałby monitorowanie wprowadzenia w życie zaleceń bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej oraz powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka ONZ, w tym zaleceń dotyczących obrońców praw człowieka; wzywa władze Bahrajnu do przyjęcia środków zapobiegających kolejnym przypadkom łamania praw człowieka; 9. wzywa władze Bahrajnu do zapewnienia 31 Bahrajńczykom, którym odebrano obywatelstwo, możliwości odwołania się od tej decyzji do sądu, gdyż nie ma wątpliwości, że pozbawienie obywatelstwa przeciwników politycznych przez władze Bahrajnu jest sprzeczne z prawem międzynarodowym; 10. podkreśla swoją zdecydowaną dezaprobatę dotyczącą braku reakcji UE na obecną sytuację w Bahrajnie oraz wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel do potępienia obecnych przypadków łamania podstawowych praw człowieka i podstawowych wolności oraz do zastosowania ukierunkowanych środków ograniczających przeciwko osobom bezpośrednio odpowiedzialnym za łamanie praw człowieka i biorących w nim udział (zgodnie z informacjami udokumentowanymi w sprawozdaniu bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej); 11. apeluje o zawieszenie i zakaz przywozu do Bahrajnu gazu łzawiącego i sprzętu przeznaczonego do kontroli tłumu do czasu przeprowadzenia dochodzenia dotyczącego ich niewłaściwego używania oraz do czasu pociągnięcia do odpowiedzialności sprawców, którzy ich niewłaściwie używali; 12. apeluje o wprowadzenie ograniczeń w wywozie UE dotyczących technologii stosowanych do tropienia, śledzenia, cenzurowania i nadzorowania przepływu informacji i komunikacji, których skutkiem jest łamanie praw człowieka; 13. wzywa rząd Bahrajnu do podjęcia wszelkich kroków niezbędnych do zagwarantowania kompetencji, niezależności i bezstronności wymiaru sprawiedliwości w Bahrajnie oraz do zadbania o to, aby postępowanie bahrajńskiego wymiaru sprawiedliwości było w pełni zgodne z międzynarodowymi standardami w zakresie praw człowieka, a w szczególności o to, by sądy nie mogły być wykorzystywane do celów politycznych lub do wymierzania kar za zgodne z prawem korzystanie z powszechnie zagwarantowanych praw i wolności; wzywa rząd Bahrajnu do wzmocnienia praw oskarżonych, między innymi dzięki zagwarantowaniu im prawa do rzetelnego procesu sądowego, rzeczywistemu umożliwieniu im podważenia przedstawianych przeciwko nim dowodów, zapewnieniu niezależnego nadzoru sądowniczego nad przyczynami zatrzymania oraz zapewnieniu zatrzymanym ochrony przed nadużyciami podczas dochodzeń; 14. uważa za godny ubolewania fakt, że zamiar podjęcia przez rząd Bahrajnu działań w związku z ustaleniami bahrajńskiej niezależnej komisji śledczej, zgodnie z oświadczeniami złożonymi podczas sesji dotyczącej powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka w maju 2012 r., poprzedzającej sesję Rady Praw Człowieka ONZ w Genewie we wrześniu 2012 r., wydaje się obietnicą bez pokrycia, zważywszy na dotychczasowe niewielkie postępy poczynione w dziedzinie praw człowieka czy też demokracji w Bahrajnie; 15. popiera zalecenia ujęte w powszechnym okresowym przeglądzie praw człowieka oraz wzywa rząd Bahrajnu do uznania za polityczny priorytet odpowiednich i terminowych działań następczych oraz do przeznaczenia na ten cel niezbędnych zasobów; wzywa rząd Bahrajnu do poprawy ochrony praw człowieka i ratyfikacji międzynarodowych konwencji z dziedziny praw człowieka, takich jak Protokół fakultatywny do Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, protokoły fakultatywne do Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych oraz Międzynarodowa konwencja w sprawie ochrony wszystkich osób przed wymuszonymi zaginięciami; 16. popiera i wspiera współpracę Biura Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka i Narodowej Instytucji ds. Praw Człowieka w Bahrajnie oraz zaleca dalsze wzmocnienie tej instytucji zgodnie z zasadami paryskimi opartymi na pluralizmie i niezależności; zdecydowanie wspiera działalność Narodowej Instytucji ds. Praw Człowieka w zakresie monitorowania i ochrony praw człowieka wszystkich Bahrajńczyków, lecz wciąż żywi przekonanie o konieczności zapewnienia swobody działania obrońcom praw człowieka i niezależnym organizacjom pozarządowym prowadzącym działalność w Bahrajnie; 17. uważa następne wybory parlamentarne za zasadniczą część procesu pojednania narodowego oraz wspiera starania na rzecz zagwarantowania wolnego i uczciwego systemu wyborczego na czas wyborów powszechnych w 2014 r.; 18. wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel oraz państwa członkowskie do współpracy na rzecz opracowania jasnej strategii dotyczącej sposobu, w jaki UE będzie – zarówno na forum publicznym, jak i prywatnie – czynnie działała na rzecz uwolnienia uwięzionych działaczy przed posiedzeniami ministerialnymi UE–RWPZ, które zaplanowano w Bahrajnie w połowie 2013 r., i w związku z tym wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel do współpracy z państwami członkowskimi w celu przyjęcia konkluzji Rady do Spraw Zagranicznych dotyczących praw człowieka w Bahrajnie, w których to konkluzjach należy uwzględnić konkretne wezwanie do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia uwięzionych działaczy; 19. jest przekonany, że kwestią o podstawowym znaczeniu jest kontynuacja wysiłków na rzecz zacieśnienia współpracy między UE a regionem Zatoki Perskiej, a także sprzyjanie wzajemnemu zrozumieniu i zaufaniu; jest zdania, że regularne spotkania międzyparlamentarne Parlamentu i jego partnerów w regionie to ważne forum dla rozwoju konstruktywnego i szczerego dialogu na temat kwestii będących przedmiotem wspólnej troski; 20. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Królestwa Bahrajnu.
| ||||||||||||||
| Sytuacja w Republice Środkowoafrykańskiej |
| ||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 21 grudnia 2012 r. oraz z dnia 1 i 11 stycznia 2013 r. w sprawie sytuacji w Republice Środkowoafrykańskiej, – uwzględniając oświadczenie komisarza UE ds. pomocy humanitarnej i ochrony ludności z dnia 21 grudnia 2012 r. w sprawie walk, jakie wybuchły ostatnio w Republice Środkowoafrykańskiej, – uwzględniając zmienioną umowę z Kotonu podpisaną w czerwcu 2000 r., – uwzględniając komunikaty prasowe Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 27 i 29 grudnia 2012 r. oraz z dnia 4 i 11 stycznia 2013 r. dotyczące Republiki Środkowoafrykańskiej, – uwzględniając komunikat końcowy z nadzwyczajnego szczytu głów państw Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Środkowej (ECCAS), który odbył się w Ndżamenie w dniu 21 grudnia 2012 r., – uwzględniając oświadczenie sekretarza generalnego ONZ Ban Ki-moona z dnia 26 grudnia 2012 r., w którym potępił on ataki rebeliantów i wezwał wszystkie strony, by zastosowały się do decyzji podjętych przez ECCAS w dniu 21 grudnia 2012 r. w Ndżamenie, – uwzględniając deklaracje Unii Afrykańskiej (UA) z dnia 12, 28 i 31 grudnia 2012 r. oraz z dnia 3 i 12 stycznia 2013 r. w sprawie Republiki Środkowoafrykańskiej, – uwzględniając porozumienie polityczne w sprawie rozwiązania kryzysu, podpisane w Libreville w Gabonie w dniu 11 stycznia 2013 r. przez rząd Republiki Środkowoafrykańskiej, rebelianckie ugrupowanie Seleka oraz opozycję demokratyczną, – uwzględniając kompleksowe porozumienie pokojowe zawarte w Libreville w dniu 28 czerwca 2008 r. oraz będące jego podstawą wcześniejsze porozumienia pokojowe, podpisywane od 2007 r., – uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa S/RES/2031 z dnia 21 grudnia 2011 r., w której przedłużono mandat biura zintegrowanej misji pokojowej ONZ w Republice Środkowoafrykańskiej (BINUCA) do 31 stycznia 2013 r., oraz sprawozdanie sekretarza generalnego ONZ z dnia 29 maja 2012 r. dotyczące działalności biura BINUCA, – uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r., Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet z 1979 r., Afrykańską kartę praw człowieka i ludów z 1981 r., ratyfikowaną przez Republikę Środkowoafrykańską w 1986 r., a także ratyfikowaną przez Republikę Środkowoafrykańską międzynarodową Konwencję o prawach dziecka z 1989 r., która zakazuje wykorzystywania dzieci w konfliktach zbrojnych, – uwzględniając sprawozdanie grupy roboczej Rady Bezpieczeństwa z dnia 6 lipca 2011 r. oraz zawarte w nim wnioski dotyczące sytuacji dzieci oraz konfliktu zbrojnego w Republice Środkowoafrykańskiej, – uwzględniając art. 122 ust. 5 i art. 110 ust. 4 Regulaminu, A. mając na uwadze, że od chwili uzyskania niepodległości w 1960 r. Republika Środkowoafrykańska przez całe dziesięciolecia była obszarem niestabilności i niepokojów politycznych; mając na uwadze, że chociaż kraj ten jest bogaty w zasoby naturalne (drewno, złoto, diamenty, uran itd.), to jednak zajmuje dopiero 179. miejsce wśród 187 państw klasyfikowanych pod względem wskaźnika rozwoju społecznego, a około 70% jego mieszkańców żyje poniżej granicy ubóstwa, co oznacza, że jest to jeden z najuboższych krajów świata; B. mając na uwadze, że w dniu 10 grudnia 2012 r. ruch Seleka (co oznacza „przymierze” w języku sango), będący sojuszem różnych rebelianckich ruchów zbrojnych wywodzących się w głównej mierze z północno-wschodniej części kraju, rozpoczęła ofensywę zbrojną, kierując się spod granicy z Czadem na południe; mając na uwadze, że impulsem do niedawnej ofensywy były głoszone przez rebeliantów hasła, zgodnie z którymi prezydent François Bozizé nie wywiązał się ze zobowiązań ustalonych w kompleksowym porozumieniu pokojowym z Libreville z 2008 r., które przewidywało rozbrojenie byłych rebeliantów i sfinansowanie ich reintegracji społecznej; C. mając na uwadze, że Wspólnota Gospodarcza Państw Afryki Środkowej (ECCAS) odbyła w dniu 21 grudnia 2012 r. w Ndżamenie nadzwyczajne posiedzenie na szczycie i uzgodniła plan działań na rzecz rozwiązania kryzysu, obejmujący zawieszenie broni i niezwłoczne rozpoczęcie w Libreville negocjacji pod egidą ECCAS; mając na uwadze, że na szczycie ECCAS zdecydowano również o wysłaniu dodatkowych oddziałów jako posiłków dla misji FOMAC/ MICOPAX; D. mając na uwadze, że Republika Południowej Afryki jako pierwsza wysłała około 400 żołnierzy mających pomóc w stabilizacji sytuacji w Republice Środkowoafrykańskiej; mając także na uwadze, że oddziały Gabonu, Konga-Brazzaville, Czadu i Kamerunu stacjonują w tym kraju od 2008 r. w ramach wysłanych przez ECCAS sił międzynarodowych w Republice Środkowoafrykańskiej (FOMAC/ MICOPAX); E. mając na uwadze, że po przeprowadzeniu rozmów z przewodniczącym Unii Afrykańskiej Thomasem Bonim Yayim prezydent Bozizém przyrzekł, że złoży urząd wraz z upływem jego obecnej kadencji w 2016 r., i zaoferował, że powoła rząd jedności narodowej; F. mając na uwadze, że na początku stycznia ugrupowanie Seleka ogłosiło przerwę w operacjach wojskowych, zatrzymując się przed miastem Damara (75 km na północ od Bangi), i zgodziło się wziąć udział w rozmowach pokojowych pod auspicjami ECCAS; G. mając na uwadze, że w dniu 11 stycznia 2013 r. trójstronne rozmowy pokojowe między rządem Republiki Środkowoafrykańskiej, kolacją rebeliantów Seleka i opozycją polityczną, które toczyły się w Libreville w Gabonie, doprowadziły do podpisania trzech porozumień: deklaracji dotyczących zasad rozwiązania kryzysu politycznego i kryzysu pod względem bezpieczeństwa, porozumienia o zawieszeniu broni oraz porozumienia w sprawie sytuacji politycznej i stanu bezpieczeństwa określające zasady podziału władzy i okresu transformacji politycznej w Republice Środkowoafrykańskiej; H. mając na uwadze, że w dniu 12 stycznia 2013 r. prezydent Bozizé zdymisjonował premiera Faustina Archange’a Touaderę i rozwiązał rząd, umożliwiając tym samym powołanie rządu jedności narodowej zgodnie z porozumieniami pokojowymi podpisanymi w Libreville; mając na uwadze, że zgodnie z porozumieniem pokojowym w ciągu 12 miesięcy powinny się odbyć wybory do parlamentu; I. mając na uwadze, że po przejęciu władzy w wyniku zamachu stanu w 2003 r. prezydent Bozizé wygrał wybory po raz pierwszy w 2005 r., a następnie w 2011 r., jednak nieprawidłowości odnotowane w czasie tych drugich wyborów przez obserwatorów międzynarodowych, w tym przez obserwatorów z ramienia UE, która przekazała środki finansowe na przeprowadzenie wyborów, skłoniły opozycję parlamentarną do zbojkotowania wyborów powszechnych; J. mając na uwadze, że poszanowanie praw człowieka to podstawowa wartość, na której opiera się Unia Europejska, a także zasadniczy element umowy z Kotonu; K. mając na uwadze, że Stany Zjednoczone podobnie jak UE opowiadają się za pokojowym rozwiązaniem kryzysu w drodze dialogu; L. mając na uwadze, że według miejscowych organizacji pozarządowych dochodzi do poważnego naruszania praw człowieka, m.in. nasila się przemoc seksualna wobec kobiet i dziewcząt, a aktów tych dopuszczają się zarówno członkowie sojuszu Seleka na kontrolowanym przez nich obszarze, jak i siły rządowe w Bangi, które kierują te akty przeciw osobom mającym związki z rebelią; M. mając na uwadze, że według organizacji Lekarze bez Granic sytuacja humanitarna jest nadal tragiczna, a kryzys dotyka dziesiątków tysięcy ludzi; mając na uwadze, że w północnej części kraju, na obszarach kontrolowanych przez rebeliantów, zagrabiono setki ton pomocy żywnościowej ze Światowego Programu Żywnościowego; mając także na uwadze, że wiele organizacji humanitarnych zawiesiło lub ograniczyło swoją działalność; N. mając na uwadze, że UE prowadzi z Republiką Środkowoafrykańską regularny dialog polityczny zgodnie z umową z Kotonu i jest głównym ofiarodawcą pomocy dla tego kraju: w 2012 r. Komisja Europejska przekazała 8 mln EUR na pomoc dla 445 000 osób, które ucierpiały w konflikcie w Republice Środkowoafrykańskiej i zostały przesiedlone, a kraj ten otrzymał 137 mln EUR pomocy z 10. Europejskiego Funduszu Rozwoju; O. mając na uwadze, że Kamerun nasilił działania mające na celu przyjęcie uchodźców z Republiki Środkowoafrykańskiej; P. mając na uwadze, że nawet przed niedawnym wybuchem aktów przemocy 2500 dzieci należało już do zbrojnych grup działających w Republice Środkowoafrykańskiej; mając na uwadze, że biuro UNICEF w Bangi uzyskało wiarygodne informacje o coraz większym naborze i wykorzystywaniu dzieci-żołnierzy zarówno przez grupy rebeliantów, jak i przez milicje prorządowe; Q. mając na uwadze, że niepostawienie przed sądem sprawców naruszeń praw człowieka i zbrodni wojennych nasila atmosferę bezkarności i zachęca do dalszych zbrodni; R. mając na uwadze, że siły rebeliantów opanowały obszary bogate w złoża diamentów, takie jak Bria, Sam Ouandja i Bamingui; mając na uwadze, że system certyfikacji procesu Kimberley wydał swoim wszystkim państwom członkowskim ostrzeżenie dotyczące możliwego pochodzenia surowca diamentowego z obszarów Republiki Środkowoafrykańskiej kontrolowanych przez rebeliantów; S. mając na uwadze, że wzrost bezrobocia, pogorszenie warunków socjalnych i zubożenie ludności są czynnikami destabilizacji powodującymi cierpienia w regionie; mając na uwadze, że te problemy wymagają strategii i planu rozwoju; 1. wyraża zaniepokojenie sytuacją panującą w Republice Środkowoafrykańskiej od czasu rozpoczęcia ofensywy Seleki w dniu 10 grudnia 2012 r.; ubolewa, że niedawna ofensywa stanowi zagrożenie dla życia ludności cywilnej oraz zagraża bezpieczeństwu i stabilności w Republice Środkowoafrykańskiej; 2. z zadowoleniem przyjmuje porozumienia pokojowe podpisane w dniu 11 stycznia 2013 r. w Libreville w wyniku negocjacji pod auspicjami ECCAS; podkreśla potrzebę szybkiego wdrożenia tych porozumień; wzywa wszystkie strony do wykonywania ich w dobrej wierze i do zaangażowania się na rzecz osiągnięcia trwałego pokoju w Republice Środkowoafrykańskiej; 3. potępia wszelkie próby przejęcia władzy siłą; 4. jest przekonany, że w celu znalezienia pokojowego rozwiązania konfliktu i zagwarantowania trwałej stabilności w składzie rządu jedności narodowej muszą znaleźć się przedstawiciele wszystkich sił politycznych w kraju; z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym podpisanie przez prezydenta Bozizégo dekretu o odwołaniu premiera, co jest jednym z działań, do których wezwano w porozumieniu pokojowym, i co ma pozwolić na utworzenie rządu jedności narodowej pod przewodnictwem premiera wybranego przez opozycję polityczną; 5. z zadowoleniem przyjmuje decyzję o przeprowadzeniu wyborów do nowego Zgromadzenia Narodowego oraz ma nadzieję, że odbędą się pod nadzorem międzynarodowym, także na obszarach znajdujących się obecnie pod okupacją sił rebelianckich, tak by uniknąć sprzeciwów wobec wyników; 6. potępia wszelkie naruszenia praw człowieka i głęboko ubolewa nad poważnymi naruszeniami praw człowieka, które popełniono w Republice Środkowoafrykańskiej w czasie ofensywy Seleki; jednoznacznie potępia ataki na ludność cywilną na obszarach okupowanych przez rebeliantów, w tym przypadki przemocy fizycznej i na tle seksualnym, plądrowanie i systematyczne niszczenie środków komunikacji; wyraża głębokie zaniepokojenie doniesieniami o atakach na mniejszości etniczne i religijne oraz o zastraszaniu i arbitralnych zatrzymaniach przeciwników politycznych w Bangi; 7. podkreśla, że władze Republiki Środkowoafrykańskiej powinny starać się o zagwarantowanie bezpieczeństwa i ochrony ludności cywilnej; wzywa do reformy armii i uregulowania kwestii rozbrojenia, demobilizacji i powrotu kombatantów do życia w społeczeństwie, repatriacji uchodźców, powrotu osób wysiedlonych wewnątrz kraju oraz wdrożenia rzetelnych programów rozwojowych; 8. jest szczególnie zaniepokojony doniesieniami o nasileniu się naboru i wykorzystywaniu dzieci-żołnierzy; ponownie podkreśla jednoznaczny sprzeciw wobec takiej praktyki oraz wzywa wszystkie strony konfliktu, by położyły temu kres; 9. wzywa wszystkie strony, by przestrzegały zawieszenia broni, powstrzymały się od aktów przemocy wobec ludności cywilnej i przestrzegały praw człowieka; podkreśla, że fiasko poprzednich porozumień pokojowych zmierzających do zapewnienia trwałej stabilności w Republice Środkowoafrykańskiej wynika także z niedostatecznego skupienia się na prawach człowieka; 10. z szacunkiem odnosi się do wszystkich ofiar i uważa za kwestię zasadniczą przeprowadzenie bezstronnego i gruntownego dochodzenia w sprawie wszystkich przeszłych i obecnych naruszeń praw człowieka w celu ustalenia sprawców; głęboko wierzy, że sprawcy zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości nie pozostaną bezkarni, i w związku z tym zauważa, że Międzynarodowy Trybunał Karny wciąż prowadzi śledztwo w sprawie sytuacji w Republice Środkowoafrykańskiej; 11. z zadowoleniem przyjmuje wysiłki mediacyjne organizacji regionalnych, takich jak Unia Afrykańska i ECCAS, a zwłaszcza negocjacje między stronami, które prowadzono w Libreville; podkreśla znaczenie nowego mechanizmu monitoringu, który ma zostać ustanowiony w celu zapewnienia pełnego wdrożenia osiągniętych porozumień; w związku z tym wzywa UE do wspierania ECCAS w nadzorze nad realizacją niedawno zawartych porozumień; wzywa wspólnotę międzynarodową, by aktywniej zaangażowała się w Republice Środkowoafrykańskiej, tak by zaradzić długotrwałym kłopotom tego kraju i osiągnąć trwałe rozwiązanie polityczne; 12. wzywa Komisję, by zaoferowała władzom Republiki Środkowoafrykańskiej wsparcie techniczne w celu przyjęcia odpowiednich przepisów regulujących organizację nadchodzących wyborów; jest zdania, że by przyczynić się do wiarygodnych, wolnych i uczciwych wyborów, UE powinna rozważyć wysłanie do Republiki Środkowoafrykańskiej misji obserwacji wyborów; 13. wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel Catherine Ashton, by wykorzystała długotrwałe stosunki UE z Republiką Środkowoafrykańską do aktywnego wsparcia realizacji kompleksowej strategii pokojowej, która wesprze w kraju normalizację i zrównoważony rozwój; 14. jest zaniepokojony wpływem niedawnego kryzysu na sytuację humanitarną w kraju; wzywa wszystkie strony, by przestrzegały międzynarodowego prawa humanitarnego oraz umożliwiły agencjom humanitarnym bezpieczny i niezakłócony dostęp do poszkodowanej ludności; wzywa Komisję do nasilenia wysiłków z zakresu pomocy humanitarnej w Republice Środkowoafrykańskiej; 15. uważa, że powszechny brak bezpieczeństwa w różnych krajach posiadających wspólne granice z Republiką Środkowoafrykańską, zwłaszcza w Demokratycznej Republice Konga, Sudanie, Sudanie Południowym i Ugandzie, wymaga skoordynowanych działań wspólnoty międzynarodowej, tak by zaradzić zaległym problemom fragmentacji państw, konfliktów etnicznych i uporczywych naruszeń praw człowieka, demokracji i praworządności w sposób całościowy i skupiony na wymiarze regionalnym; 16. jest zdania, że przejrzysty dostęp do zasobów naturalnych i kontrola nad nimi oraz sprawiedliwy podział dochodów z eksploatacji tych zasobów za pośrednictwem budżetu państwa są niezbędne dla zrównoważonego rozwoju kraju; 17. jest zdania, że przejrzystość i publiczna kontrola sektora wydobywczego mają kluczowe znaczenie dla skutecznego zarządzania wydobyciem, zrównoważonego rozwoju i zwalczania korupcji; podkreśla, że możliwy przemyt surowca diamentowego z obszarów Republiki Środkowoafrykańskiej opanowanych przez rebeliantów może spowodować ponowną eskalację konfliktu i dalszą destabilizację kraju; wzywa rząd Republiki Środkowoafrykańskiej, by podjął więcej działań w celu zwalczania nielegalnej eksploatacji zasobów naturalnych i handlu nimi, oraz wzywa do odpowiedniego monitorowania sytuacji w procesie Kimberley; 18. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie Bezpieczeństwa ONZ, sekretarzowi generalnemu ONZ, instytucjom Unii Afrykańskiej, ECCAS, Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP-UE oraz państwom członkowskim Unii Europejskiej. | |||||||
| Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności |