Wetgevingsresolutie van het Europees Parlement van 6 februari 2013 over het voorstel voor een verordening van het Europees Parlement en de Raad inzake het gemeenschappelijk visserijbeleid (COM(2011)0425 – C7-0198/2011 – 2011/0195(COD))

P7_TA(2013)0040 A7-0008/2013

(Gewone wetgevingsprocedure: eerste lezing)

Het Europees Parlement,

–  gezien het voorstel van de Commissie aan het Europees Parlement en de Raad (COM(2011)0425),

–  gezien artikel 294, lid 2, en artikel 43, lid 2, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, op grond waarvan het voorstel door de Commissie bij het Parlement is ingediend (C7-0198/2011),

–  gezien het advies van de Commissie juridische zaken inzake de voorgestelde rechtsgrondslag,

–  gezien artikel 294, lid 3, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie,

–  gezien het advies van het Europees Economisch en Sociaal Comité van 28 maart 2012(1),

–  gezien het advies van het Comité van de Regio’s van 4 mei 2012(2),

–  gezien de artikelen 55 en 37 van zijn Reglement,

–  gezien het verslag van de Commissie visserij en de adviezen van de Commissie ontwikkelingssamenwerking, de Begrotingscommissie, de Commissie milieubeheer, volksgezondheid en voedselveiligheid en de Commissie regionale ontwikkeling(A7-0008/2013),

1.  stelt onderstaand standpunt in eerste lezing vast;

2.  herinnert aan zijn resolutie van 8 juni 2011 over investeren in de toekomst: een nieuw meerjarig financieel kader (MFK) voor een concurrerend, duurzaam en integratiegericht Europa(3); herhaalt dat er in het nieuwe MFK voldoende extra middelen nodig zijn om de Unie in staat te stellen haar bestaande beleidsprioriteiten evenals de nieuwe, in het Verdrag van Lissabon voorziene taken uit te voeren, en daarnaast te reageren op onvoorziene gebeurtenissen; verzoekt de Raad, indien hij het niet eens is met deze visie, duidelijk aan te geven welk van zijn politieke prioriteiten of projecten kunnen komen te vervallen, ongeacht hun bewezen Europese toegevoegde waarde;

3.  wijst erop dat de geraamde financiële impact van het voorstel slechts een indicatie is ten behoeve van de wetgevingsautoriteit, en niet kan worden vastgesteld zolang er geen overeenstemming is over het voorstel voor een verordening tot vaststelling van het meerjarig financieel kader voor de periode 2014-2020;

4.  verzoekt om hernieuwde voorlegging indien de Commissie voornemens is ingrijpende wijzigingen in haar voorstel aan te brengen of dit door een nieuwe tekst te vervangen;

5.  verzoekt zijn Voorzitter het standpunt van het Parlement te doen toekomen aan de Raad en aan de Commissie alsmede aan de nationale parlementen.

Standpunt van het Europees Parlement in eerste lezing vastgesteld op 6 februari 2013 met het oog op de vaststelling van Verordening (EU) nr. …/2013 van het Europees Parlement en de Raad inzake het gemeenschappelijk visserijbeleid, tot wijziging van Verordeningen (EG) nr. 1954/2003 van de Raad en (EG) nr. 768/2005 van de Raad en tot intrekking van Verordeningen (EG) nr. 2371/2002 van de Raad en (EG) nr. 639/2004 van de Raad, en van Besluit 2004/585/EG van de Raad

HET EUROPEES PARLEMENT EN DE RAAD VAN DE EUROPESE UNIE,

Gezien het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, en met name artikel 43, lid 2,

Gezien het voorstel van de Europese Commissie,

Na toezending van het ontwerp van wetgevingshandeling aan de nationale parlementen,

Gezien het advies van het Europees Economisch en Sociaal Comité(4),

Gezien het advies van het Comité van de Regio's(5),

Handelend volgens de gewone wetgevingsprocedure(6),

Overwegende hetgeen volgt:

(1)  Bij Verordening (EG) nr. 2371/2002 van de Raad(7) is een communautaire regeling voor de instandhouding en de duurzame exploitatie van de visbestanden in het kader van het gemeenschappelijk visserijbeleid vastgesteld.

(2)  Het gemeenschappelijk visserijbeleid is van toepassing op de instandhouding, het beheer en de exploitatie van mariene biologische hulpbronnen en op het beheer van de visserij daarop. Het toepassingsgebied van het gemeenschappelijk visserijbeleid omvat, in verband met marktmaatregelen en financiële maatregelen ter ondersteuning van de GVB-doelstellingen, tevens de biologische zoetwaterhulpbronnen en deactiviteiten in het kader van aquacultuur, en de verwerking en afzet van visserij- en aquacultuurproducten voor zover deze activiteiten worden uitgeoefend op het grondgebied van de lidstaten of in Uniewateren, inclusief door vissersvaartuigen die de vlag voeren van en geregistreerd zijn in derde landen, door vissersvaartuigen van de Unie of door onderdanen van de lidstaten, onverminderd de primaire verantwoordelijkheid van de vlaggenstaat en indachtig de bepalingen van artikel 117 van het Verdrag van de Verenigde Naties inzake het recht van de zee. [Am. 2]

(3)  Het gemeenschappelijk visserijbeleid (GVB) moet ervoor zorgen dat de activiteiten in het kader van de visserij en de aquacultuur bijdragen tot omstandigheden die vanuit ecologisch, economisch en sociaal gebied duurzaam op lange termijn zijn. Het GVB moet bovendien een bijdrage leveren tot een verhoging van de productiviteit ecologische, economische en sociale duurzaamheid op lange termijn. In het kader van het GVB moeten bovendien regels worden vastgesteld met het oog op de traceerbaarheid, veiligheid en kwaliteit van producten van de Unie en van importproducten, een billijke levensstandaard voor de visserijsector, voedselzekerheid en stabiele markten, en het GVB moet ervoor zorgen dat de hulpbronnen beschikbaar zijn en dat de consument tegen een redelijke prijs toegang heeft tot de voorraden. [Am. 3]

(4)  De Unie is partij bij het Verdrag van de Verenigde Naties inzake het recht van de zee van 10 december 1982(8) (Unclos) en is overgegaan tot ratificatie van de Overeenkomst van de Verenigde Naties over de toepassing van de bepalingen van het Verdrag van de Verenigde Naties inzake het recht van de zee van 10 december 1982 die betrekking hebben op de instandhouding en het beheer van de grensoverschrijdende en de over grote afstanden trekkende visbestanden van 4 augustus 1995(9) (VN-Overeenkomst over visbestanden). De van 24 november 1993 daterende Overeenkomst van de Voedsel- en Landbouworganisatie (FAO) van de Verenigde Naties om de naleving van de internationale instandhoudings- en beheersmaatregelen door vissersvaartuigen op de volle zee te bevorderen(10) (FAO-Nalevingsovereenkomst) is eveneens door de Unie aanvaard. Deze internationale instrumenten omvatten met name instandhoudingsverplichtingen, onder meer om instandhoudings- en beheersmaatregelen te nemen die ontworpen zijn om de mariene hulpbronnen op een niveau te brengen of te houden dat de maximale duurzame opbrengst kan opleveren in zeegebieden onder nationale jurisdictie en in volle zee, verplichtingen om hiertoe samen te werken met andere landen, verplichtingen om de voorzorgsbenadering toe te passen op de instandhouding, het beheer en de exploitatie van visbestanden, verplichtingen om de verenigbaarheid van instandhoudings- en beheersmaatregelen voor mariene hulpbronnen die voorkomen in zeegebieden met een verschillende jurisdictionele status te garanderen, en verplichtingen om naar behoren rekening te houden met andere legitieme wijzen van mariene exploitatie. Het gemeenschappelijk visserijbeleid moet ertoe bijdragen dat de Unie zich naar behoren kan kwijten van de internationale verplichtingen die zij in het kader van deze internationale instrumenten is aangegaan. Lidstaten die instandhoudings- en beheersmaatregelen nemen waartoe zij zijn gemachtigd in het kader van het gemeenschappelijk visserijbeleid, moeten handelen op een wijze die volledig in overeenstemming is met de internationale instandhoudings- en samenwerkingsverplichtingen die voortvloeien uit de reeds vermelde internationale instrumenten.

(5)  Tijdens de Wereldtop inzake duurzame ontwikkeling die in 2002 in Johannesburg heeft plaatsgevonden, hebben de EU en haar lidstaten zich ertoe verbonden op te treden tegen de aanhoudende achteruitgang van tal van visbestanden. De Unie moet er dan ook via een verbetering van haar gemeenschappelijk visserijbeleid prioritair voor zorgen dat de niveaus waarop de mariene biologische hulpbronnen worden geëxploiteerd, uiterlijk in 2015 op een niveau worden gehouden of gebracht dat de maximale duurzame opbrengst van de populaties van de beviste bestanden kan opleveren.visserijsterftecoëfficiënten uiterlijk in 2015 op een niveau worden gebracht waarbij de visbestanden zich uiterlijk in 2020 kunnen herstellen boven een niveau dat de maximale duurzame opbrengst kan opleveren en waarbij alle herstelde bestanden op dit niveau kunnen worden gehouden. Wanneer minder wetenschappelijke informatie beschikbaar is, kan het noodzakelijk zijn schattingen toe te passen op de maximale duurzame opbrengst. [Am. 5]

(5 bis)  Het begrip maximale duurzame opbrengst zoals vastgelegd in Unclos is een visserijbeheerdoelstelling die sinds de ratificatie van dit verdrag in 1998 wettelijk bindend voor de Unie is. [Am. 6]

(5 ter)  Het vaststellen van een visserijsterftecoëfficiënt onder het niveau dat noodzakelijk is om visbestanden te handhaven boven een niveau waarmee een maximale duurzame opbrengst kan worden gegenereerd, is de enige manier om ervoor te zorgen dat de visserijsector op lange termijn levensvatbaar wordt zonder afhankelijk te zijn overheidssteun. [Am. 232]

(5 quater)  Meerjarenplannen moeten het belangrijkste instrument zijn om ervoor te zorgen dat de visserijsterftecoëfficiënten uiterlijk in 2015 wordt gebracht op een niveau waarbij de visbestanden zich uiterlijk in 2020 kunnen herstellen boven een niveau dat de maximale duurzame opbrengst kan opleveren en waarbij alle herstelde bestanden op dit niveau kunnen worden gehouden. Alleen als de Unie zich ondubbelzinnig op deze streefdata vastlegt, kan worden gegarandeerd dat onmiddellijk wordt opgetreden en dat het herstelproces niet nog meer vertraging oploopt. Voor bestanden waarvoor nog geen meerjarenplan is vastgesteld, is het van essentieel belang dat de Raad zich bij de vaststelling van de vangstmogelijkheden geheel en al door de doelstellingen van het gemeenschappelijk visserijbeleid laat leiden. [Am. 7]

(5 quinquies)  Om stabielere omstandigheden voor de visserijsector te creëren, moeten de meerjarenplannen ook bepalingen kunnen omvatten waarbij de jaarlijkse schommelingen van de totaal toegestane vangst voor herstelde bestanden worden beperkt. De precieze grenzen van de schommelingen moeten in de meerjarenplannen worden vastgelegd. [Am. 8]

(5 sexies)  Bij beheersbesluiten betreffende de maximale duurzame opbrengst (MDO) in gemengde visserij moet rekening worden gehouden met het feit dat het moeilijk is om op alle bestanden in een gebied met gemengde visserij tegelijk tegen maximale duurzame opbrengst te vissen, wanneer wetenschappelijk advies aangeeft dat het erg moeilijk is om „verstikking” van soorten te voorkomen door selectiever vistuig in te zetten. De ICES en het Wetenschappelijk, Technisch en Economisch Comité voor de visserij (WTECV) moeten dan om advies worden verzocht over het geschikte niveau voor de visserijsterftecoëfficiënt. [Am. 9]

(5 septies)  Indien de vangstmogelijkheden gedurende een overgangsperiode drastisch moeten worden verminderd om de maximale duurzame opbrengst te realiseren, zorgen de Unie en de lidstaten ervoor dat adequate sociale en financiële maatregelen worden genomen om in de hele productieketen voldoende bedrijven in stand te houden teneinde een evenwicht tot stand te brengen tussen vlootcapaciteit en beschikbare hulpbronnen, wanneer de maximale duurzame opbrengst gehaald is. [Am. 10]

(6)  In het besluit van de Conferentie van de partijen bij het Verdrag inzake biologische diversiteit over het strategische plan voor de biodiversiteit 2011 - 2020(11) zijn streefdoelen voor de visserij vastgesteld en de inspanningen in het kader van het gemeenschappelijk visserijbeleid moeten coherent zijn met de biodiversiteitsstreefdoelen die zijn vastgesteld door de Europese Raad(12) en met de streefdoelen die zijn vastgesteld door de Commissie in de mededeling „Onze levensverzekering, ons natuurlijk kapitaal: een EU-biodiversiteitsstrategie voor 2020”(13), met name gezien de doelstelling om uiterlijk in 2015 de maximale duurzame opbrengst te halen.

(7)  De duurzame exploitatie van mariene biologische hulpbronnen moet altijd worden gebaseerd op de voorzorgsbenadering, die dient te worden afgeleid uit het voorzorgsbeginsel als vermeld in artikel 191, lid 2, eerste alinea, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, en bij deze exploitatie moet rekening worden gehouden met de beschikbare wetenschappelijke gegevens. [Am. 12]

(8)  Het gemeenschappelijk visserijbeleid moet ertoe bijdragen dat het mariene milieu wordt beschermd, dat alle commercieel beviste soorten duurzaam worden beheerd en dat met name uiterlijk in 2020 een goede milieutoestand wordt bereikt, zoals is vastgesteld in artikel 1, lid 1, van Richtlijn 2008/56/EG van het Europees Parlement en de Raad van 17 juni 2008 tot vaststelling van een kader voor communautaire maatregelen betreffende het beleid ten aanzien van het mariene milieu (kaderrichtlijn mariene strategie)(14). [Am. 13]

(8 bis)  Het gemeenschappelijk visserijbeleid moet ook bijdragen tot de voorziening van de markt van de Unie met levensmiddelen met een hoge voedingswaarde, het terugdringen van de afhankelijkheid van de interne markt op voedselgebied, alsook tot nieuwe werkgelegenheid (direct en indirect) en economische groei in kustgebieden. [Am. 14]

(9)  Het is noodzakelijk een ecosysteemgerichte benadering van het visserijbeheer ten uitvoer te leggen, de milieueffecten van visserijactiviteiten te beperken enom ertoe bij te dragen dat de gevolgen voor het mariene ecosysteem van menselijke activiteiten tot een minimum herleid worden en dat ongewenste vangsten tot een minimum te herleiden en geleidelijk volledig te elimineren.worden voorkomen, teruggedrongen en zo mogelijk geheel en al tegengehouden, en dat er geleidelijk een situatie wordt bereikt waarin alle vangsten worden aangeland. [Am. 15]

(10)  Belangrijk is dat de beginselen van goed bestuur richtgevend worden voor het beheer van het gemeenschappelijk visserijbeleid. Deze beginselen omvatten besluitvorming op basis van het beste beschikbare wetenschappelijk advies, brede participatie van de belanghebbende partijen en het hanteren van een langetermijnperspectief. Tevens bepalend voor een geslaagd beheer van het gemeenschappelijk visserijbeleid is dat de verantwoordelijkheden op uniaal, nationaal, regionaal en lokaal niveau duidelijk worden omschreven en dat de genomen maatregelen verenigbaar en coherent zijn met het andere EU-beleid.

(11)  Waar dat relevant is, moeten overwegingen op het gebied van gezondheid van dieren, dierenwelzijn en veiligheid van levensmiddelen en diervoeders ten volle in aanmerking worden genomen in het gemeenschappelijk visserijbeleid.

(12)  Het gemeenschappelijk visserijbeleid moet uitgevoerd worden op een wijze die in het algemeen consistent is met het beleid van de Unie op andere terreinen en, in het bijzonder, rekening houdt met de interactie met andere maritieme aangelegenheden en waarbij wordt erkend dat alle aspecten die te maken hebben met de Europese zeeën en oceanen, met elkaar verbonden zijn, waaronder. maritieme ruimtelijke ordening. zoals deze worden behandeld in het geïntegreerd maritiem beleid(15). Coherentie en integratie moeten verzekerd zijn in het kader van het beheer van de verschillende sectorale beleidslijnen in zeegebieden als de Oostzee, de Noordzee, de Keltische zeeën, de Golf van Biskaje en de Iberische kust, de Middellandse Zee en de Zwarte Zee. [Am. 17]

(13)  Alle vissersvaartuigen van de Unie moeten, onverminderd de voorschriften van het GVB, gelijke toegang hebben tot de wateren en de hulpbronnen van de Unie.

(14)  De bestaande voorschriften tot beperking van de toegang tot de hulpbronnen in de 12-zeemijlszone van de lidstaten leggen de visserijinspanning in de kwetsbaarste delen van de Uniewateren aan banden en zijn de instandhouding ten goede gekomen. Deze voorschriften hebben ook geleid tot het voortbestaan van traditionele visserijactiviteiten die van cruciaal belang zijn voor de sociale en economische ontwikkeling van bepaalde kustgemeenschappen. De betrokken voorschriften dienen derhalve verder te worden toegepast en dienen zo mogelijk te worden aangescherpt om preferentiële toegang te verlenen aan kleinschalige, ambachtelijke of kustvissers. [Am. 18]

(14 bis)  De definitie van kleinschalige visserij dient te worden verruimd om, naast het criterium van de afmetingen van de vaartuigen, rekening te houden met criteria zoals de heersende weersomstandigheden, de effecten van visserijtechnieken op het mariene ecosysteem, het aantal zeedagen en de kenmerken van het bedrijf dat de bestanden bevist. Met name kleine, vlak voor de kust gelegen eilanden die van de visserij afhankelijk zijn, dienen te worden erkend en ondersteund, zowel financieel als met toewijzing van extra hulpbronnen, teneinde ze in staat te stellen te overleven op een goed welvaartsniveau in de toekomst. [Am. 19]

(15)  Gezien de structurele, sociale en economische situatie van de Azoren, Madeira en de Canarische Eilanden moeten de mariene biologische hulpbronnen rond deze eilanden speciale bescherming blijven genieten aangezien zij bijdragen tot de instandhouding van de lokale economie van deze eilanden. Bepaalde visserijactiviteiten in deze wateren moeten bijgevolg voorbehouden blijven voor vissersvaartuigen die in de havens van de Azoren, Madeira en de Canarische Eilanden zijn geregistreerd.

(16)  Een duurzame exploitatie van de mariene biologische hulpbronnen zal doeltreffender worden bereikt als wordt geopteerd voor een meerjarenaanpak van het visserijbeheer. Hiertoe dienen de lidstaten in nauwe samenwerking met de overheidsinstanties en de adviesraden de voorwaarden te scheppen voor duurzaamheid, ook op plaatselijk niveau, in het kader waarvan prioritair meerjarenplannen worden vastgesteld die afgestemd zijn op de specifieke kenmerken van elke visserijtak. Dit zou gestalte kunnen krijgen via gemeenschappelijk optreden op regionaal niveau en, op meer bindende wijze, via besluitvormingsprocedures die in de formulering van meerjarenplannen uitmonden. [Am. 20]

(17)  Bestanden die gezamenlijk worden geëxploiteerd, zouden waar mogelijk in één meerjarenplan moeten worden ondergebracht. In de meerjarenplannen moet de basis voor de vaststelling van de vangstmogelijkheden worden vastgesteld, net als kwantificeerbare streefdoelen voor de duurzame exploitatie van de betrokken bestanden en mariene ecosystemen, duidelijke termijnen en vrijwaringsmechanismen voor onvoorziene ontwikkelingen. De meerjarenplannen dienen tevens nauwkeurig gedefinieerde beheersdoelstellingen te bevatten, teneinde bij te dragen tot de duurzame exploitatie van de betrokken bestanden en van de mariene ecosystemen. Wanneer de beheersscenario's sociaal-economische gevolgen voor de betrokken regio's kunnen hebben, dienen deze plannen in overleg met de marktdeelnemers in de visserijsector en wetenschappers, alsook met de institutionele partners te worden ontwikkeld. [Am. 21]

(18)  Voorts zijn maatregelen nodig om de huidige hoge niveaus op het gebied van ongewenste vangsten en teruggooi naar beneden te halen en teruggooi geleidelijk tot nul terug te brengen. Jammer genoeg zijn vissers door eerdere wetgeving vaak verplicht kostbare hulpbronnen terug te gooien. Niet alleen leiden ongewenste vangsten enleidt teruggooi tot aanzienlijke verspilling, hij heeft ook een negatieve invloed op de duurzame exploitatie van de mariene biologische hulpbronnen en de mariene ecosystemen, en op de rentabiliteit van de visserij. Daarom moet een verplichting worden vastgesteld om alle vangsten van beheerde bestanden die gedurende visserijactiviteiten in Uniewateren of door vissersvaartuigen van de Unie worden bovengehaald, aan te landen en dient die verplichting geleidelijk ten uitvoer te worden gelegd. Er moet prioriteit worden toegekend aan het ontwikkelen, bevorderen en aanzwengelen van maatregelen en stimulansen ter voorkoming van ongewenste vangsten. [Am. 22]

(18 bis)  De verplichting alle vangsten aan te landen moet per visserijtak worden ingevoerd. De vissers moeten kunnen voortgaan met het teruggooien van soorten waarvan het overlevingspercentage volgens het beste beschikbare wetenschappelijke advies hoog is, wanneer ze worden teruggegooid in zee in bepaalde, specifiek voor de visserijtak gedefinieerde omstandigheden. [Am. 23]

(18 ter)  Om ervoor te zorgen dat de verplichting om alle vangsten aan te landen kan worden nageleefd en om het effect van de jaarlijks variërende samenstelling van de vangsten te temperen, moet de lidstaten worden toegestaan quota tot een bepaald percentage van het ene jaar naar het andere over te dragen. [Am. 24]

(19)  De aanlanding van ongewenste vangsten mag de marktdeelnemer geen volledig economisch voordeel opleveren. De bestemming van aangelande vangsten van vis onder de minimale instandhoudingsreferentiegrootte moet worden beperkt en de verkoop ervan voor menselijke consumptie dient te worden uitgesloten. Elke lidstaat moet kunnnen beslissen of de kosteloze distributie voor liefdadigheidsdoeleinden van aangelande vis is toegestaan. [Am. 25]

(20)  In het belang van de instandhouding van de bestanden en het aanpassingsvermogen van vissersvloten en visserijtakken moeten met betrekking tot bepaalde technische maatregelen duidelijke doelstellingen worden toegepast, en moeten de bestuursniveaus worden afgestemd op de beheersbehoeften. [Am. 26]

(21)  Wat bestanden betreft waarvoor geen meerjarenplan is vastgesteld, moet aan de hand van de vaststelling van vangst- en/of visserijinspanningsbeperkingen worden gegarandeerd dat het exploitatieniveau dat de maximale duurzame opbrengst oplevert, wordt bereikt. Als er onvoldoende gegevens beschikbaar zijn, moet er voor het visserijbeheer gebruik worden gemaakt van schattingsnormen. [Am. 27]

(21 bis)  De Unie moet meer doen om te komen tot daadwerkelijke internationale samenwerking en beheer van bestanden in de zeeën waaraan zowel lidstaten als derde landen gelegen zijn, en zo nodig daarvoor regionale organen voor visserijbeheer oprichten. De Unie moet met name pleiten voor de oprichting van een regionaal orgaan voor visserijbeheer in de Zwarte Zee. [Am. 28]

(22)  Gezien de precaire economische situatie van een deel van de visserijsector en de mate waarin sommige kustgemeenschappen van de visserij afhankelijk zijn, is het noodzakelijk de relatieve stabiliteit van de visserijactiviteiten te garanderen door de vangstmogelijkheden over de lidstaten te verdelen op basis van een voorspelbaar aandeel in de bestanden voor elke lidstaat. [Am. 29]

(23)  In het kader van de relatieve stabiliteit van de visserijactiviteiten moet, gelet op de tijdelijke biologische situatie van de visbestanden, rekening worden gehouden met de bijzondere behoeften van de regio's waar de plaatselijke bevolking zeer sterk is aangewezen op de visserij en aanverwante activiteiten zoals die door de Raad zijn aangegeven in zijn resolutie van 3 november 1976 inzake bepaalde externe aspecten van het instellen in de Gemeenschap, met ingang van 1 januari 1977, van een visserijzone van 200 mijl(16), en meer in het bijzonder in bijlage VII daarvan. De nagestreefde relatieve stabiliteit moet derhalve in deze zin worden begrepen.

(24)  De lidstaten moeten in de gelegenheid worden gesteld om de Commissie middels gemotiveerde verzoeken te vragen om in het kader van het gemeenschappelijk visserijbeleid maatregelen op te stellen die nodig zijn met het oog op de naleving van de verplichtingen betreffende speciale beschermingszones zoals bedoeld in artikel 4 van Richtlijn 2009/147/EG van de Raad van 30 november 2009 inzake het behoud van de vogelstand(17), betreffende speciale beschermingszones zoals bedoeld in artikel 6 van Richtlijn 92/43/EEG van de Raad van 21 mei 1992 inzake de instandhouding van de natuurlijke habitats en de wilde flora en fauna(18), en betreffende beschermde mariene gebieden zoals bedoeld in artikel 13, lid 4, van Richtlijn 2008/56/EG.

(25)  De Commissie moet, na overleg met de betrokken adviesraden en lidstaten, tijdelijke maatregelen kunnen vaststellen wanneer hetzij de instandhouding van de mariene biologische hulpbronnen, hetzij het mariene ecosysteem ernstig wordt bedreigd als gevolg van visserijactiviteiten en die bedreiging onmiddellijke actie vereist. Die maatregelen moeten binnen een van tevoren vastgestelde termijn worden genomen en moeten voor een bepaalde periode gelden. [Am. 30]

(26)  De lidstaten moeten, met behoorlijke inachtneming van de standpunten van de relevante adviesraden en betrokken partijen, instandhoudingsmaatregelen en technische maatregelen voor de tenuitvoerlegging van het gemeenschappelijk visserijbeleid kunnen vaststellen, enerzijds om te komen tot een beleid dat beter is afgestemd op de realiteit en de specificiteit van de verschillende zeegebieden en elke visserijtak, en anderzijds om de naleving van het beleid te verbeteren. [Am. 31]

(26 bis)  De lidstaten moeten worden aangespoord op regionale basis met elkaar samen te werken. [Am. 32]

(27)  De lidstaten moeten binnen hun zone van 12 zeemijl voor alle EU-vissersvaartuigen geldende instandhoudings- en beheersmaatregelen kunnen nemen op voorwaarde dat maatregelen die van toepassing zijn op EU-vissersvaartuigen uit andere lidstaten, geen discriminatie inhouden en er voorafgaand overleg met de andere betrokken lidstaten heeft plaatsgevonden, en op voorwaarde dat de Unie geen maatregelen heeft vastgesteld die specifiek zijn gericht op instandhouding en beheer binnen die zone van 12 zeemijl.

(28)  De lidstaten moeten toestemming krijgen om instandhoudings- en beheersmaatregelen voor bestanden in Uniewateren vast te stellen die uitsluitend gelden voor vissersvaartuigen van de Unie die de vlag van die lidstaten voeren.

(28 bis)  Toegang tot de visserij moet stoelen op de vervulling van transparante en objectieve milieu- en sociale criteria, als middel voor het bevorderen van verantwoorde visserij dat dient om ervoor te zorgen dat marktdeelnemers die vissen op de voor het milieu minst schadelijke wijze en die de meeste maatschappelijke voordelen genereren, worden aangemoedigd. [Am. 234]

(29)  Uiterlijk op 31 december 2013 moet voor alle vaartuigen met een lengte over alles van ten minste 12 meter en alle andere vaartuigen die met sleeptuig zijn uitgerust, een systeem van overdraagbare visserijconcessies ten uitvoer worden gelegd dat betrekking heeft op de meeste bestanden die in het kader van het gemeenschappelijk visserijbeleid worden beheerd. Lidstaten kunnen vaartuigen met een lengte over alles van maximaal 12 meter die niet met sleeptuig zijn uitgerust, uitsluiten van de toepassing van overdraagbare visserijconcessies. Een dergelijk systeem moet mee bijdragen tot door de sector ondernomen vlootreducties en tot betere economische prestaties, en moet tegelijkertijd juridisch sluitende en exclusieve overdraagbare visserijconcessies opleveren die toegang verlenen tot een deel van de jaarlijkse vangstmogelijkheden van een lidstaat. Aangezien de mariene biologische hulpbronnen een gemeenschappelijk goed zijn, mogen in het kader van de overdraagbare visserijconcessies slechts rechten tot het gebruik van een deel van de jaarlijkse vangstmogelijkheden van een lidstaat worden gecreëerd, die overeenkomstig vastgestelde regels kunnen worden ingetrokken.[Am. 33]

(29 bis)  Overeenkomstig het subsidiariteitsbeginsel moet elke lidstaat zelf kunnen beslissen welke methode hij wil gebruiken voor de toewijzing van de hem toegewezen vangstmogelijkheden, zonder dat er op niveau van de Unie een toewijzingsysteem wordt opgelegd. Aldus blijft het de lidstaten vrijstaan al dan niet te kiezen voor een systeem van overdraagbare visserijconcessies. [Am. 37]

(30)  Visserijconcessies moeten kunnen worden overgedragen of geleast teneinde het beheer van de vangstmogelijkheden van het centrale niveau over te hevelen naar de visserijsector en op die manier ervoor te zorgen dat vissers die de sector verlaten, geen beroep hoeven te doen op financiële overheidssteun in het kader van het gemeenschappelijk visserijbeleid.[Am. 35]

(31)  Gezien de specifieke kenmerken en de sociaaleconomische kwetsbaarheid van sommige kleinschalige vloten is het gerechtvaardigd het verplichte systeem van overdraagbare visserijconcessies enkel toe te passen op grote vaartuigen. Het systeem van overdraagbare visserijconcessies dient van toepassing te zijn op bestanden waarvoor vangstmogelijkheden worden toegewezen.[Am. 36]

(31 bis)  De Commissie dient de vissersvloot te beoordelen om geloofwaardige gegevens te verkrijgen over de precieze omvang van de overcapaciteit op uniaal niveau, om zo passende en gerichte instrumenten voor de terugdringing ervan te kunnen voorstellen. [Am. 34]

(31 ter)  Er moet een verplicht systeem voor het evalueren van de vlootregisters en het controleren van de capaciteitsplafonds worden gecreëerd, teneinde te bewerkstelligen dat de lidstaten de hun toegewezen capaciteitsplafonds respecteren en het controlesysteem voor de visserijtakken te versterken zodat de visserijcapaciteit in overeenstemming wordt gebracht met de beschikbare hulpbronnen. [Am. 38]

(32)  Voor EU-vissersvaartuigen die niet in het kader van een systeem van overdraagbare visserijconcessies werken, kunnenIn sommige gevallen moeten door de lidstaten nog steeds specifieke maatregelen worden genomen om het aantal EU-vissersvaartuigenhun vangstcapaciteit af te stemmen op de beschikbare hulpbronnen. In het kader van dergelijke maatregelen moeten bindende vlootcapaciteitsmaxima worden vastgesteld en moeten, met betrekking tot buitenbedrijfstellingen die uit het Europees Visserijfonds worden gefinancierd, nationale regelingen voor toevoegingen/onttrekkingen worden aangenomen.Daarom moet de capaciteit voor elk bestand en elk zeegebied in de Unie worden beoordeeld. Deze beoordeling moet aan de hand van gemeenschappelijke richtsnoeren worden uitgevoerd. Elke lidstaat moet kunnen beslissen welke maatregelen en instrumenten hij wil inzetten om overmatige visserijcapaciteit te reduceren. [Am. 39]

(33)  De lidstaten moeten de minimuminformatie over de kenmerken en de activiteiten van de EU-vissersvaartuigen die hun vlag voeren, registreren. Deze informatie moet met het oog op het toezicht op de omvang van de vloten van de lidstaten ter beschikking van de Commissie worden gesteld.

(34)  Om de visserij op basis van het beste beschikbarevolledig en accuraat wetenschappelijke advies te kunnen beheren, zijn geharmoniseerde, degelijke en accurate datareeksen nodig. Met het oog daarop moeten de lidstaten zorgen voor de verzameling van gegevens over de vloten en de door de vloten verrichte visserijactiviteiten, met name biologische gegevens over vangsten, inclusief teruggooi, en surveygegevens over de visbestanden en over de potentiële milieueffecten van visserijactiviteiten op het mariene ecosysteem. De Commissie moet de omstandigheden bevorderen die noodzakelijk zijn voor gegevensharmonisatie, teneinde een ecosysteemgerichte interpretatie van de hulpbronnen te bevorderen. [Am. 40]

(35)  Tevens moeten gegevens worden verzameld die het gemakkelijker maken een economische beoordeling op te stellen van, enerzijds, alle ondernemingen die actief zijn in de visserijsector, in de aquacultuur en in de verwerking van visserij- en aquacultuurproducten, ongeacht hun omvang, en, anderzijds, de werkgelegenheidstendensen in deze sectoren, alsook gegevens over de impact van die ontwikkelingen op de visserijgemeenschappen. [Am. 41]

(36)  De lidstaten moeten de verzamelde gegevens op basis van een meerjarenprogramma van de Unie beheren en ter beschikking van de eindgebruikers van de wetenschappelijke gegevens stellen, en de relevante resultaten ter beschikking stellen van de belanghebbende partijen. De regionale autoriteiten moeten nauwer bij de activiteiten op het gebied van de gegevensverzameling worden betrokken. Tevens moeten de lidstaten onderling samenwerken aan het coördineren van de gegevensverzameling. Waar dat relevant is, moeten de lidstaten op het gebied van gegevensverzameling ook samenwerken met derde landen,die tot hetzelfde zeegebied behoren.waar mogelijk door middel van een daartoe in het leven geroepen regionaal orgaan, met inachtneming van het internationaal recht en met name Unclos. [Am. 42]

(37)  De beleidsgeoriënteerde visserijwetenschap moet worden versterkt aan de hand van op nationaal niveau vastgestelde en met andere lidstaten gecoördineerde programma's voor de verzameling van wetenschappelijke gegevens en voor onderzoek en innovatie op onafhankelijke basis op het gebied van de visserij, en aan de hand van instrumenten uit het onderzoeks- en innovatiekader van de EU, alsook aan de hand van de noodzakelijke, door de Commissie te ondernemen harmonisatie en systematisering van de gegevens. [Am. 43]

(38)  De Unie moet de doelstellingen van het gemeenschappelijk visserijbeleid internationaal bevorderen. Hiertoe moet de Unie ernaar streven de prestatie van regionale en internationale organisaties op het gebied van de instandhouding en het duurzaam beheer van internationale visbestanden te verbeteren door besluitvorming op basis van wetenschappelijke gegevens, betere naleving, grotere transparantie en effectieve participatie van de belanghebbenden te stimulerenwaarborgen en door illegale, ongemelde en ongereglementeerde visserij (IOO-visserij) te bestrijden. [Am. 44]

(39)  Met derde landen gesloten duurzamevisserijovereenkomsten moeten ervoor zorgen dat de visserijactiviteiten van de Unie in wateren van derde landen gebaseerd zijn op het beste beschikbare wetenschappelijke advies en bijgevolg een duurzame exploitatie en de instandhouding van de mariene biologische hulpbronnen garanderen, met inachtneming van het overschotbeginsel waarvan sprake is in Unclos. Dergelijke overeenkomsten voorzien tegen betaling van een financiële vergoeding door de Unie in toegangsrechten en moeten bijdragen tot de totstandbrenging van een degelijk systeem voor het verzamelen van gegevens en een degelijk bestuurskader dat met name borg staat voor doeltreffende maatregelen op het gebied van toezicht, controle en bewaking. [Am. 45]

(40)  De opname van een mensenrechtenclausule in de duurzamevisserijovereenkomsten moet volledig in overeenstemming zijn met de globale doelstellingen van het ontwikkelingsbeleid van de Unie.

(41)  De eerbiediging van de democratische beginselen en de rechten van de mens, zoals deze zijn vastgelegd in de Universele Verklaring van de rechten van de mens en andere desbetreffende internationale mensenrechteninstrumenten, en van het beginsel van de rechtsstaat, dient een essentieel onderdeel van de duurzamevisserijovereenkomsten te vormen en zal worden vastgelegd in een specifieke mensenrechtenclausule.

(41 bis)  Gezien de ernstige piraterijproblemen waar vissersvaartuigen van de Unie die in het kader van bilaterale of multilaterale overeenkomsten in de wateren van derde landen opereren mee te maken hebben, en gezien hun grote kwetsbaarheid voor piraterij, moeten er meer maatregelen worden genomen om die vaartuigen te beschermen. [Am. 46]

(42)  De aquacultuur moet bijdragen tot de instandhouding van het potentieel van de op duurzaamheid gebaseerde voedselproductie in de hele Unie, met als doel de voedselzekerheid waaronder voedselvoorziening, alsook groei en werkgelegenheid voor de Europese burgers op lange termijn te garanderen en mede tegemoet te komen aan de toenemende mondiale vraag naar aquatisch voedsel. [Am. 47]

(43)  In de strategie voor een duurzame ontwikkeling van de Europese aquacultuur(19) die de Commissie in 2009 heeft vastgesteld en die positief is ontvangen in de Raad en het Europees Parlement en bovendien door de Raad is bekrachtigd, is gewezen op de noodzaak om een gelijk speelveld voor de aquacultuur tot stand te brengen en te bevorderen aangezien dit de voorwaarde is voor de duurzame ontwikkeling van deze sector.

(44)  Het gemeenschappelijk visserijbeleid moet een bijdrage leveren tot de Europa 2020-strategie voor slimme, duurzame en inclusieve groei en tot de verwezenlijking van de in die strategie vastgestelde doelstellingen(20).

(45)  Aangezien de aquacultuuractiviteiten in de Unie worden beïnvloed door uiteenlopende situaties in de verschillende lidstaten, onder meer op het gebied van machtigingen voor de marktdeelnemers, moeten strategische EU-richtsnoeren voor nationale strategische plannen worden ontwikkeld om het concurrentievermogen van de aquacultuursector te verbeteren, de ontwikkeling en innovatie ervan te ondersteunen en de economische bedrijvigheid, de diversifiëring en de levenskwaliteit in kust- en plattelandsgebieden te bevorderen, en moeten bovendien mechanismen worden ontwikkeld om informatie en beste praktijken tussen de lidstaten uit te wisselen via een open methode tot coördinatie van nationale maatregelen betreffende zekerheid van het bedrijfsklimaat, toegang tot de Uniewateren en de ruimte van de EU en administratieve vereenvoudiging van de vergunningsregeling.

(46)  Vanwege de specifieke kenmerken van de aquacultuur dient een adviesraad te worden opgericht in het kader waarvan belanghebbende partijen kunnen worden geraadpleegd over aspecten van het EU-beleid die gevolgen kunnen hebben voor de aquacultuur.

(46 bis)  Gezien de specifieke kenmerken van de ultraperifere regio's, in het bijzonder hun geografische afstand en het belang van de visserij voor hun economie, moet er een adviesraad voor de ultraperifere regio's worden ingesteld, onderverdeeld in drie afdelingenvoor de volgende zeegebieden: westen van de Atlantische Oceaan, oosten van de Atlantische Oceaan en Indische Oceaan. Die adviesraad moet mede ten doel hebben bij te dragen tot maatregelen tegen illegale, niet-gemelde en onbeheerde visserij in de wereld. [Am. 48]

(47)  Het concurrentievermogen van de visserij- en de aquacultuursector in de EU moet worden versterkt en er is behoefte aan vereenvoudiging, wil men de productie- en de afzetactiviteiten van de sector beter beheren. Hierbij is het nodig te zorgen voor wederkerigheid in de handel met derde landen zodat een gelijk speelveld op de Uniemarkt wordt gecreëerd, niet alleen met betrekking tot de duurzaamheid van de visserij, maar ook met betrekking tot gezondheidscontroles; de gemeenschappelijke marktordening voor visserij- en aquacultuurproducten moet ervoor zorgen dat een gelijk speelveld voor alle in de Unie afgezette visserij- en aquacultuurproducten wordt gecreëerd, ongeacht of ze uit de Unie of uit derde landen komen, dat de consument in staat wordt gesteld op basis van traceerbaarheid bewustere keuzes te maken, dat verantwoord consumeren wordt gesteund en dat de economische kennis en het inzicht inzake de EU-markten in de hele bevoorradingsketen worden verbeterd. Het deel van deze verordening over de gemeenschappelijke marktordening moet bepalingen bevatten die de invoer van visserij- en aquacultuurproducten afhankelijk maakt van de naleving van internationaal erkende sociale en milieunormen. [Am. 49]

(48)  De gemeenschappelijke marktordening moet ten uitvoer worden gelegd overeenkomstig de internationale verbintenissen van de Unie, en met name de WTO-bepalingen. Het gemeenschappelijk visserijbeleid kan slechts slagen wanneer het wordt uitgerust met een doeltreffend systeem voor controle, inspectie en handhaving, inclusief maatregelen om de IOO-visserij te bestrijden. Als gevolg hiervan dient de bestaande wetgeving op dit gebied op een effectieve manier ten uitvoer te worden gelegd, en moet, om de naleving van de voorschriften van het gemeenschappelijk visserijbeleid te garanderen, een EU-systeem voor controle, inspectie en handhaving worden vastgesteld. [Am. 50]

(49)  Het gebruik van moderne en doeltreffende technologieën in het kader van het EU-systeem voor controle, inspectie en handhaving moet worden gestimuleerd. Het moet mogelijk zijn om op het niveau van de lidstaten of van de Commissie proefprojecten op het gebied van nieuwe controletechnologieën en databeheersystemen ten uitvoer te leggen. [Am. 51]

(50)  Om ervoor te zorgen dat de marktdeelnemers betrokken worden bij het EU-systeem voor controle, inspectie en handhaving, moeten de lidstaten in staat worden gesteld om de houders van een visvergunning voor een EU-vissersvaartuig met een lengte over alles van ten minste 12 meter dat hun vlag voert,hun marktdeelnemers te verplichten tot de betaling van een vergoeding die evenredig is met de operationele kosten van dat systeem. [Am. 196]

(51)  De lidstaten slagen er, mede vanwege de beperkte financiële middelen waarover zij beschikken, niet in de doelstellingen van het gemeenschappelijk visserijbeleid op eigen kracht te halen, zoals blijkt uit de problemen bij de ontwikkeling en het beheer van de visserijsector. Om bij te drgaen tot het verwezenijken van deze doelstellingen, moet meerjarige financiële steun van de Unie verleend worden die specifiek gericht is op de verwezenlijking van de prioriteiten van het gemeenschappelijk visserijbeleid en die afgestemd is op de specifieke kenmerken van de visserijsector in de afzonderlijke lidstaten. [Am. 52]

(51 bis)  De financiële steun van de Unie dient de ontwikkeling van openbare goederen en diensten in de visserijsector te vergemakkelijken en met name te zorgen voor de ondersteuning van toezichts- en handhavingsmaatregelen, informatieverzameling, onderzoek en de ontwikkeling van activiteiten die gericht zijn op het waarborgen van een gezond marien ecosysteem. [Am. 245]

(52)  De financiële steun van de Unie moet worden gekoppeld aan de voorwaarde dat de lidstaten en de marktdeelnemers, inclusief de eigenaars van vaartuigen, de bepalingen van het gemeenschappelijk visserijbeleid moeten naleven. Wanneer de lidstaten de voorschriften van het gemeenschappelijk visserijbeleid niet naleven en de marktdeelnemers ernstige inbreuken op deze voorschriften plegen, dient de financiële steun te worden onderbroken, geschorst of gecorrigeerd. [Am. 53]

(53)  De dialoog met de belanghebbende partijen is van essentieel belang gebleken voor de verwezenlijking van de doelstellingen van het gemeenschappelijk visserijbeleid. Gezien de uiteenlopende omstandigheden in de Uniewateren en de toenemende regionalisering van het gemeenschappelijk visserijbeleid, moeten de adviesraden ervoor zorgen dat de kennis en de ervaring van alle belanghebbenden het gemeenschappelijk visserijbeleid ten goede komen, in het bijzonder bij de opstelling van de meerjarenplannen. [Am. 54]

(54)  Het lijktGezien de bijzondere kenmerken van de ultraperifere gebieden, van aquacultuur en binnenvisserij, van de markten en van de Zwarte Zee is het passend de Commissie te machtigen om middels gedelegeerde handelingenvoor elk daarvan een nieuwe adviesraad op te richten en de bevoegdheidszones van de bestaande adviesraden te wijzen, met name in het licht van de specifieke kenmerken van de Zwarte Zee. [Am. 55]

(55)  Om de doelstellingen van het gemeenschappelijk visserijbeleid te halen, moet aan de Commissie de bevoegdheid worden overgedragen om overeenkomstig artikel 290 VWEU handelingen aan te nemen die tot doel hebben visserijgerelateerde maatregelen ter verlichting van de impact van visserijactiviteiten in speciale beschermingszones te specificereneen ernstige bedreiging voor de instandhouding van mariene biologische hulpbronnen of voor het mariene ecosysteem te verminderen indien dit om dwingende redenen van urgentie vereist is, de met de internationale verplichtingen van de Unie samenhangende verplichting tot aanlanding van alle vangsten aan te passen, standaard instandhoudingsmaatregelen in het kader van meerjarenplannen of technische maatregelen vast te stellen, de vlootcapaciteitsmaxima te herberekenen, de gegevens over de kenmerken en de activiteit van EU-vissersvaartuigen te omschrijven, regels voor de uitvoering van proefprojecten inzake nieuwe controletechnologieën en databeheersystemen vast te stellen, en wijzigingen van bijlage III betreffende de bevoegdheidszones van de adviesraden en van bepalingen inzake de samenstelling en de werking van de adviesraden vast te stellen. [Am. 56]

(56)  Het is van bijzonder belang dat de Commissie tijdens haar voorbereidende werkzaamheden voor de vaststelling van gedelegeerde handelingen passende raadplegingen houdt, onder meer op expertniveau.

(57)  Bij het voorbereiden en opstellen van gedelegeerde handelingen dient de Commissie de relevante documenten gelijktijdig, tijdig en naar behoren toe te zenden aan het Europees Parlement en de Raad.

(58)  De Commissie moet uitvoeringsbevoegdheden krijgen om te zorgen voor uniforme voorwaarden voor de toepassing van technische werkingsvoorschriften inzake de transmissie van gegevens betreffende de vissersvlootregisters en voor het visserijbeheer vereiste gegevens. Deze bevoegdheden moeten worden uitgeoefend overeenkomstig Verordening (EU) nr. 182/2011 van het Europees Parlement en de Raad van 16 februari 2011 tot vaststelling van de algemene voorschriften en beginselen die van toepassing zijn op de wijze waarop de lidstaten de uitoefening van de uitvoeringsbevoegdheden door de Commissie controleren(21).

(59)  Het is voor het bereiken van de basisdoelstelling van het gemeenschappelijk visserijbeleid (zorgen voor een visserij- en een aquacultuursector die werkt in ecologische, economische en sociale omstandigheden die duurzaam zijn op lange termijn, en bijdraagt tot de beschikbaarheid van voedselvoorraden) noodzakelijk en passend regels inzake de instandhouding en de exploitatie van mariene biologische hulpbronnen vast te stellen, alsook regels ter waarborging van de economische en sociale duurzaamheid van de visserij- en schelpenvisserijsector van de Unie, waar zulks dienstig is door verstrekking van voldoende financiële middelen. [Am. 57]

(60)  Overeenkomstig het evenredigheidsbeginsel, zoals vastgelegd in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie, gaat deze verordening niet verder dan noodzakelijk is om dat doel te verwezenlijken.

(61)  Besluit 2004/585/EG van de Raad van 19 juli 2004 tot oprichting van regionale adviesraden in het kader van het gemeenschappelijk visserijbeleid(22) moet worden ingetrokken zodra de desbetreffende, op grond van de onderhavige verordening vastgestelde voorschriften in werking treden.

(62)  Verordening (EG) nr. 199/2008 van de Raad van 25 februari 2008 betreffende de instelling van een communautair kader voor de verzameling, het beheer en het gebruik van gegevens in de visserijsector en voor de ondersteuning van wetenschappelijk advies over het gemeenschappelijk visserijbeleid(23) moet worden ingetrokken, maar dient van toepassing te blijven op de nationale programma's voor gegevensverzameling en -beheer die voor de periode 2011 – 2013 zijn vastgesteld. [Am. 58]

(63)  Gezien het aantal aan te brengen wijzigingen en het belang ervan, dient Verordening (EG) nr. 2371/2002 van de Raad te worden ingetrokken,

HEBBEN DE VOLGENDE VERORDENING VASTGESTELD:

DEEL I

ALGEMENE BEPALINGEN

Artikel 1

Toepassingsgebied

1.  Het gemeenschappelijk visserijbeleid heeft betrekking op:

2.  Het gemeenschappelijk visserijbeleid bestrijkt de in lid 1 genoemde activiteiten voor zover deze worden verricht:

Artikel 2

Algemene doelstellingen

1.  Het gemeenschappelijk visserijbeleid staat er borg voor dat de activiteiten in het kader van de visserij en de aquacultuur zorgen voor omstandigheden die uit ecologisch, economisch en sociaal oogpunt duurzaam op lange termijn zijn, en bijdragen tot de beschikbaarheid van voedselvoorraden.uit ecologisch oogpunt op lange termijn duurzaam zijn en worden beheerd op een manier die consistent is met de doelstellingen voordelen te realiseren op economisch en sociaal gebied en op het gebied van werkgelegenheid, bij te dragen tot de beschikbaarheid van voedselvoorraden en vangstmogelijkheden voor de recreatievisserij, alsmede verwerkende industrieën en activiteiten aan land mogelijk te maken die rechtstreeks met visserijactiviteiten verband houden, rekening houdend met de belangen zowel van consumenten als van producenten.

2.  In het kader van het gemeenschappelijk visserijbeleid wordt de voorzorgsbenadering toegepast op het visserijbeheer en wordt ernaar gestreefd datervoor gezorgd dat de visserijsterftecoëfficiënten uiterlijk in 2015 de levende mariene biologische hulpbronnen zo worden geëxploiteerd dat de populaties van de gevangen soorten boven een peil wordt gebracht en gehoudenworden vastgesteld op een niveau waarbij de visbestanden zich uiterlijk in 2020 kunnen herstellen boven een niveau dat de maximale duurzame opbrengst kan opleveren en waarbij alle herstelde bestanden op dit niveau kunnen worden gehouden.

3.  In het kader van het gemeenschappelijk visserijbeleid wordt, met het oog op een beperkte impact van de visserij op het mariene ecosysteem, de ecosysteemgerichte benadering toegepast op het visserijbeheer en de aquacultuur, om ervoor te zorgen dat visserij en aquacultuur bijdragen tot het halen van de doelstelling dat de menselijke activiteiten zo min mogelijk impact hebben op het mariene ecosysteem, niet bijdragen tot de afbraak van het mariene milieu en doeltreffend afgestemd zijn op de afzonderlijke visserijtakken en regio's.

3 bis.  Het gemeenschappelijk visserijbeleid bevordert de duurzame ontwikkeling en het welzijn van kustgemeenschappen, de werkgelegenheid en de arbeids- en veiligheidsomstandigheden van de marktdeelnemers in de visserij.

4.  De met de EU-milieuwetgeving samenhangende vereisten worden in Het gemeenschappelijk visserijbeleid strookt met geïntegreerd.de milieuwetgeving en het overige beleid van de Unie.

4 bis.  Er wordt met het gemeenschappelijk visserijbeleid voor gezorgd dat de vangstcapaciteit van de vloten afgestemd is op exploitatieniveaus die voldoen aan de vereisten van lid 2.

4 ter.  Het gemeenschappelijk visserijbeleid draagt bij tot de vergaring van omvattende en geloofwaardige wetenschappelijke gegevens. [Am. 60]

Artikel 3

Specifieke doelstellingen

Artikel 4

Beginselen van goed bestuur

Artikel 5

Definities

DEEL II

TOEGANG TOT DE WATEREN

Artikel 6

Algemene voorschriften inzake toegang tot de wateren

1.  Behoudens de in het kader van deel III vastgestelde maatregelen hebben vissersvaartuigen van de Unie gelijke toegang tot de wateren en de bestanden in alle andere Uniewateren dan die welke in de leden 2 en 3 worden bedoeld.

2.  In de wateren onder hun soevereiniteit of jurisdictie tot 12 zeemijl vanaf de basislijnen mogen de betrokken lidstaten vanaf 1 januari 2013 tot en met 31 december 2022 de visserij beperken tot de vissersvaartuigen die traditioneel in die wateren vissen vanuit havens aan de aangrenzende kust, onverminderd de regelingen die in het kader van bestaande nabuurschapsbetrekkingen tussen lidstaten gelden voor EU-vissersvaartuigen die de vlag van een andere lidstaat voert, en onverminderd de regelingen die zijn opgenomen in bijlage I, waarin voor elke lidstaat de geografische zones van de kustwateren van de andere lidstaten zijn vastgesteld waar visserijactiviteiten mogen plaatsvinden, evenals de soorten waarop deze activiteiten betrekking mogen hebben. De lidstaten mogen voorzien in exclusieve of preferentiële toegang voor kleinschalige, ambachtelijke of kustvissers, rekening houdend met sociale en milieufactoren, inclusief de potentiële voordelen als gevolg van de toekenning van exclusieve of preferentiële toegang voor lokale of microbedrijven en voor vissers die selectieve visserijpraktijken en visserijpraktijken met een lage impact beoefenen. De lidstaten delen de beperkingen die zij uit hoofde van dit lid hebben ingevoerd, mee aan de Commissie. [Am. 251]

3.  In de wateren tot 100 zeemijl vanaf de basislijnen van de Azoren, Madeira en de Canarische Eilanden mogen de betrokken lidstaten vanaf 1 januari 2013 tot en met 31 december 2022 de visserij beperken tot de vissersvaartuigen die in de havens van deze eilanden zijn geregistreerd. Dergelijke beperkingen zijn niet van toepassing op EU-vaartuigen die traditioneel in die wateren vissen, op voorwaarde dat die vaartuigen de traditioneel uitgeoefende visserijinspanning niet overschrijden. De lidstaten delen de beperkingen die zij uit hoofde van dit lid hebben ingevoerd, mee aan de Commissie.

3 bis.  De status van het bestaande biologisch kwetsbare gebied overeenkomstig artikel 6 van Verordening (EG) nr. 1954/2003 van de Raad van 4 november 2003 betreffende het beheer van de visserijinspanning voor bepaalde vangstgebieden en visbestanden van de Gemeenschap(29), blijft in zijn huidige vorm behouden. [Am. 99]

4.  De bepalingen die van toepassing worden na afloop van de in de leden 2 en 3 bedoelde regelingen, worden vastgesteld vóór 31 december 2022.

DEEL III

MAATREGELEN VOOR DE INSTANDHOUDING EN DUURZAME EXPLOITATIE VAN MARIENE BIOLOGISCHE HULPBRONNEN [Am. 100]

TITEL I

SOORTEN MAATREGELEN

Artikel -7

Algemene bepalingen inzake de instandhoudingsmaatregelen

1.  Om de in artikel 2 genoemde algemene doelstellingen van het gemeenschappelijk visserijbeleid te verwezenlijken stelt de Unie de maatregelen voor de instandhouding en duurzame exploitatie van de mariene biologische hulpbronnen van artikelen 7 en 8 vast. Deze maatregelen worden met name vastgesteld in de vorm van meerjarenplannen overeenkomstig de artikelen 9, 10 en 11.

2.  Die maatregelen stroken met de in de artikelen 2 en 3 omschreven doelstellingen en bij de vaststelling ervan wordt rekening gehouden met het beste wetenschappelijke advies dat beschikbaar is en met de adviezen die zijn ontvangen van bevoegde adviesraden.

3.  De lidstaten worden gemachtigd instandhoudingsmaatregelen vast te stellen overeenkomstig de artikelen 17 tot en met 24 en de andere relevante bepalingen van deze verordening. [Am. 101]

Artikel 7

Soorten instandhoudingsmaatregelen

Artikel 7 bis

Instelling van gebieden voor herstel van de bestanden

1.  Om de instandhouding van de levende aquatische hulpbronnen en de mariene ecosystemen te garanderen stellen de lidstaten in het kader van een voorzorgsbenadering een samenhangend netwerk van gebieden voor herstel van de bestanden in waar alle visserijactiviteiten verboden zijn, die met name gebieden omvat die belangrijk zijn voor de reproductie van vis.

2.  De lidstaten zorgen voor de identificatie en aanwijzing van de gebieden die voor de instelling van een samenhangend netwerk van gebieden voor herstel van de bestanden nodig zijn. [Am. 103]

Artikel 8

Soorten technische maatregelen

TITEL II

MAATREGELEN VAN DE UNIE

Artikel 9

Meerjarenplannen

1.  Prioritair wordenHet Europees Parlement en de Raad stellen volgens de gewone wetgevingsprocedure als prioriteit en uiterlijk …(30) meerjarenplannen vastgesteldvast die aansluiten bij het wetenschappelijke advies van het WETCV en de ICES en die instandhoudingsmaatregelen omvatten om de visbestanden boven een niveau te houden of te brengen dat de maximale duurzame opbrengst kan opleveren, overeenkomstig artikel 2, lid 2. De meerjarenplannen dienen ook het verwezenlijken van andere doelstellingen zoals omschreven in de artikelen 2 en 3.

2.  De meerjarenplannen omvatten:

3.  De meerjarenplannen hebben, waar mogelijk, betrekking op visserijtakken die afzonderlijke visbestanden exploiteren of op visserijtakken die meerdere bestanden door elkaar exploiteren, en houden naar behoren rekening met interacties tussen bestanden,en visserijtakken en het mariene ecosysteem.

4.  De meerjarenplannen worden gebaseerd op de voorzorgsbenadering van het visserijbeheer en houden op een wetenschappelijk verantwoorde manier rekening met de beperkingen van de beschikbare gegevens en beoordelingsmethoden, waarbij ook beoordelingen worden gemaakt van bestanden waarover weinig gegevens beschikbaar zijn, en met alle gekwantificeerde bronnen van onzekerheid. [Am. 105]

Artikel 10

Doelstellingen van de meerjarenplannen

1.  In het kader van de meerjarenplannen moetworden de visserijsterftecoëfficiëntvisserijsterftecoëfficiënten zo worden aangepast dat alle bestandende coëfficiënten uiterlijk in 2015 worden vastgesteld op een niveau waarbij de visbestanden zich uiterlijk in 2020 kunnen herstellen boven een niveau worden gehouden of gebracht dat uiterlijk in 2015 dat de maximale duurzame opbrengst kan opleveren en waarbij alle herstelde bestanden op dit niveau kunnen worden behouden.

2.  Wanneer het niet mogelijk is een visserijsterftecoëfficiëntde in lid 1 bedoelde visserijsterfte te bepalen,die het mogelijk maakt de bestanden boven een niveau te brengen en te houden dat de maximale duurzame opbrengst kan opleveren, wordenwordt in de meerjarenplannen voorzorgsmaatregelenop het visserijbeheer de voorzorgsbenadering toegepast en worden in deze plannen schattingsnormen en maatregelen vastgesteld die op zijn minst een vergelijkbaar niveau van instandhouding van de betrokken bestanden garanderen.

2 bis.  Onverminderd de bepalingen van de leden 1 en 2 staan de maatregelen in het kader van de meerjarenplannen en het tijdschema voor de tenuitvoerlegging ervan in verhouding tot de doelstellingen, de streefdoelen en het beoogde tijdskader. Voordat maatregelen worden opgenomen in meerjarige plannen wordt rekening gehouden met de verwachte economische en sociale effecten ervan en worden die maatregelen geleidelijk ten uitvoer gelegd, met uitzondering van dringende gevallen.

2 ter.  De meerjarenplannen kunnen bepalingen omvatten om rekening te houden met de specifieke problemen van gemengde visserij met betrekking tot het behoud en het herstel van de bestanden boven een niveau dat de maximale duurzame opbrengst kan opleveren, indien het wetenschappelijk advies aangeeft dat het niet mogelijk is de selectiviteit te vergroten, om het verstikken van soorten te voorkomen. [Am. 106 en 107]

Artikel 11

Inhoud van de meerjarenplannen

1.  Een meerjarenplan omvat:

1 bis.  In de meerjarenplannen wordt bepaald dat zij periodiek worden geëvalueerd, om een beoordeling te maken van de geboekte vooruitgang in de richting van het verwezenlijken van de vastgestelde doelstellingen. In het bijzonder houden die periodieke evaluaties rekening met nieuwe elementen, bijvoorbeeld veranderingen in het wetenschappelijk advies, en om de nodige tussentijdse aanpassingen mogelijk te maken. [Am. 108 en 239]

Artikel 12

Naleving van de verplichtingen in het kader van de milieuwetgeving van de Unie inzake beschermde gebieden

1.  De lidstaten zien erop toe dat de impact van visserijactiviteiten in speciale beschermingszones, zoals bedoeldHet gemeenschappelijk visserijbeleid en alle daaruit voortvloeiende maatregelen die door de lidstaten worden vastgesteld met betrekking tot speciale beschermingszones, zijn volledig in overeenstemming met Richtlijn 92/43/EEG, Richtlijn 2009/147/EG en Richtlijn 2008/56/EG. Indien een lidstaat de gebieden die worden genoemd in artikel 6 van Richtlijn 92/43/EEG, artikel 4 van Richtlijn 2009/147/EG en artikel 13, lid 4, van Richtlijn 2008/56/EG, wordt verlicht.heeft aangewezen, reguleert hij de visserijactiviteiten zodanig dat deze volledig in overeenstemming zijn met de doelstellingen van de bovengenoemde richtlijnen, in overleg met de Commissie, de adviesraden en andere belanghebbenden. [Am. 109]

1 bis.  Alle maatregelen die door de Unie en de lidstaten in het kader van het GVB worden genomen, zijn volledig in overeenstemming met het Verdrag van Aarhus, met de resoluties 61/105, 64/72 en 66/68 van de Algemene Vergadering van de VN en met de Overeenkomst over de toepassing van de bepalingen van het Verdrag van de Verenigde Naties inzake het recht van de zee van 10 december 1982 die betrekking hebben op de instandhouding en het beheer van de grensoverschrijdende en de over grote afstanden trekkende visbestanden.[Am. 257]

1 ter.  Voor visserijactiviteiten die uitsluitend in de wateren onder de soevereiniteit en jurisdictie van één lidstaat plaatsvinden, is de betreffende lidstaat bevoegd om maatregelen te nemen die noodzakelijk zijn om te voldoen aan zijn verplichtingen in het kader van de milieuwetgeving van de Unie inzake beschermde gebieden. Deze maatregelen zijn verenigbaar met de in artikel 2 vastgestelde doelstellingen en zijn niet minder stringent dan de in de bestaande Uniewetgeving vastgestelde maatregelen. [Am. 258]

1 quater.  De lidstaten die een direct visserijbelang hebben in de gebieden waar zich de invloed van de in lid 1 bedoelde maatregelen zal doen voelen, werken met elkaar samen in overeenstemming met artikel 21, lid 1 bis. Die lidstaten mogen de Commissie verzoeken de in lid 1 bedoelde maatregelen vast te stellen. [Am. 111]

1 quinquies.  Om de Commissie in staat te stellen te handelen in reactie op het in lid 1 quater bedoelde verzoek, verstrekt/verstrekken de lidstaat of lidstaten alle relevante informatie over de gevraagde maatregelen, inclusief een motivering voor het verzoek, alsmede wetenschappelijke gegevens en details met betrekking tot de praktische tenuitvoerlegging van de maatregelen. Bij haar besluit tot vaststelling van de maatregelen houdt de Commissie rekening met alle relevante wetenschappelijke adviezen waarover zij beschikt. [Am. 260]

2.  De Commissie wordt gemachtigd om overeenkomstig artikel 55 gedelegeerde handelingen vast te stellen waarin de visserijgerelateerde maatregelen ter verlichting van de impact van de visserij op speciale beschermingszones worden gespecificeerd. [Am. 114]

2 bis.  Het Europees Parlement en de Raad stellen, volgens de gewone wetgevingsprocedure en op een voorstel van de Commissie, maatregelen vast om de mogelijke negatieve sociale en economische gevolgen van het voldoen aan de in lid 1 bedoelde verplichtingen te beperken. [Am. 262]

Artikel 13

Maatregelen van de Commissie bij ernstige bedreigingen voor de mariene biologische hulpbronnen

1.  De Commissie is bevoegd om, indien er op basis van betrouwbare wetenschappelijke gegevens bewijs is van een onmiddellijke actie vereisende, ernstige bedreiging voor de instandhouding van mariene biologische hulpbronnen of voor het mariene ecosysteem, kan de Commissie, op gemotiveerd verzoek van een lidstaat of op eigen initiatief, beslissen over tijdelijke maatregelenovereenkomstig artikel 55 gedelegeerde handelingen vast te stellen ter verlichting van deze bedreiging.

Die gedelegeerde handelingen worden uitsluitend vastgesteld indien dit om dwingende redenen van urgentie vereist is en de in artikel 55 bis neergelegde procedure van toepassing.

2.  De lidstaat deelt het in lid 1 bedoelde gemotiveerde verzoek terzelfder tijd mee aan de Commissie, de overige lidstaten en de betrokken adviesraden.[Am. 115]

Artikel 13 bis

Noodmaatregelen van een lidstaat

1.  Indien er bewijs is van een ernstige en onvoorziene bedreiging voor de instandhouding van levende aquatische hulpbronnen of voor het mariene ecosysteem als gevolg van visserijactiviteiten, die zich voordoet in wateren onder de soevereiniteit of jurisdictie van een lidstaat, waarbij elk te langdurig uitstel zou leiden tot schade die moeilijk te herstellen zou zijn, kan die lidstaat noodmaatregelen nemen waarvan de geldigheidsduur ten hoogste drie maanden bedraagt.

2.  Lidstaten die voornemens zijn noodmaatregelen te nemen, geven de Commissie, de overige lidstaten en de bevoegde adviesraden door toezending van een ontwerp van die maatregelen, vergezeld van een toelichting, kennis van hun voornemen alvorens die maatregelen vast te stellen.

3.  De lidstaten en de bevoegde adviesraden kunnen hun schriftelijke opmerkingen bij de Commissie indienen binnen vijf werkdagen na de datum van kennisgeving. De Commissie stelt uitvoeringshandelingen vast ter bevestiging, annulering of wijziging van de maatregel. Die uitvoeringshandelingen worden volgens de in artikel 56, lid 2, bedoelde onderzoeksprocedure vastgesteld.

Om naar behoren gemotiveerde dwingende redenen van urgentie die verband houden met een ernstige en onvoorziene bedreiging voor de instandhouding van levende aquatische hulpbronnen of voor het mariene ecosysteem als gevolg van visserijactiviteiten stelt de Commissie volgens de in artikel 56, lid 3, bedoelde procedure onmiddellijk toepasselijke uitvoeringshandelingen vast. [Am. 116]

Artikel 14

Raamwerken van technische maatregelen

Artikel 14 bis

Voorkoming en minimalisering van ongewenste vangsten

1.  Vóór in de diverse visserijtakken de verplichting wordt ingevoerd alle vangsten aan te landen overeenkomstig artikel 15, voeren de lidstaten indien nodig, op basis van het beste wetenschappelijke advies dat beschikbaar is en rekening houdend met de adviezen van de bevoegde adviesraden, proefprojecten uit om alle realiseerbare methoden voor de voorkoming, minimalisering en eliminatie van ongewenste vangsten in een visserijtak volledig te onderzoeken. Deze proefprojecten worden waar wenselijk uitgevoerd door de producentenorganisaties. De resultaten van die proefprojecten krijgen hun neerslag in de meerjarenplannen van elke visserijtak in de vorm van bijkomende stimulansen voor het gebruik van het meeste selectieve vistuig en de meest selectieve visserijmethoden die beschikbaar zijn. De lidstaten produceren ook een teruggooiatlas, met het niveau van teruggooi in elk van de onder artikel 15, lid 1, vallende visserijtakken. Deze atlas moet gebaseerd zijn op objectieve en representatieve gegevens.

2.  De Unie biedt financiële steun voor het ontwerp en de tenuitvoerlegging van de proefprojecten die overeenkomstig lid 1 worden uitgevoerd en voor het gebruik van selectief vistuig, om de hoeveelheid ongewenste en niet-toegelaten vangsten te verminderen. Bij het vaststellen van financiële steunmaatregelen wordt bijzondere aandacht besteed aan vissers voor wie de verplichting geldt alle vangsten aan te landen en die actief zijn in een visserijtak met gemengde visserij. [Am. 118]

Artikel 15

Verplichting tot het aanlanden en registreren van alle vangsten van gevangen en gereglementeerde soorten

1.  Alle vangsten van de volgende, aan vangstbeperkingen onderworpen visbestandengevangen en gereglementeerde soorten die worden gedaan in de volgende visserijtakken tijdens visserijactiviteiten in Uniewateren of door vissersvaartuigen van de Unie in wateren buiten de Unie, worden overeenkomstig het volgende tijdspad aan boord van de vissersvaartuigen gebracht en gehouden, en worden geregistreerd en aangeland, behalve wanneer zij als levend aas worden gebruikt:

(a)  uiterlijk vanaf 1 januari 2014:

(b)  uiterlijk vanaf 1 januari 2015: kabeljauw, heek, tong;1 januari 2016:

(c)  uiterlijk vanaf 1 januari 2016: schelvis, wijting, schartong, zeeduivel, schol, leng, zwarte koolvis, witte koolvis, tongschar, tarbot, griet, blauwe leng, zwarte haarstaartvis, grenadiersvis, Atlantische slijmkop, zwarte heilbot, torsk, roodbaars en de mediterrane demersale bestanden.1 januari 2017, visserijtakken die niet vallen onder lid 1, onder (a), in Unie- en niet-Uniewateren.

1 bis.  Zodra de verplichting alle vangsten aan te landen in een visserijtak is ingevoerd, worden alle vangsten van soorten waarvoor deze verplichting geldt geregistreerd en, indien van toepassing, afgetrokken van de quota van de visser, producentenorganisatie of pool voor collectief beheer in kwestie, met uitzondering van de soorten die overeenkomstig lid 1 ter mogen worden teruggegooid in zee.

1 ter.  De aanlandingsverplichting in lid 1 geldt niet voor de volgende soorten:

1 quater.  Om de tenuitvoerlegging van de verplichting alle vangsten aan te landen te vereenvoudigen en te harmoniseren, ongepaste verstoringen van de visserijtakken in kwestie te voorkomen en de hoeveelheid ongewenste vangsten te verminderen, wordt via de in artikel 9 genoemde meerjarenplannen, specifieke rechtshandelingen van de Unie inzake de tenuitvoerlegging van de aanlandingsverplichting of andere rechtsshandelingen van de Unie, waar passend het volgende vastgesteld:

2.  Op basis van wetenschappelijk advies dat het meest nauwkeurige, bijgewerkte en het beste beschikbare is, worden indien nodig voor de bescherming van jonge exemplaren door de ontmoediging van vissers van het opzettelijk vissen erop minimale instandhoudingsreferentiegrootten vastgesteld, rekening houden met de leeftijd en omvang voor de eerste reproductie, voor de in lid 1 genoemde visbestanden worden op basis van het beste beschikbare wetenschappelijke advies minimale instandhoudingsreferentiegrootten vastgesteld.waarvoor de verplichting geldt alle vangsten aan te landen. Vangsten van die bestanden die de minimale instandhoudingsreferentiegrootte niet halen, mogen slechts worden verkocht omgebruikt voor andere doeleinden dan menselijke consumptie, bijvoorbeeld verwerking tot vismeel,ofvisolie, diervoeder te worden verwerkt.of aas. De lidstaat in kwestie kan ook schenking van deze vangsten voor welzijns- of liefdadigheidsdoeleinden toestaan.

3.  Voor bestanden waarvoor een verplichting tot aanlanding van alle vangst geldt, mogen de lidstaten gebruik maken van een jaarlijkse flexibiliteitsmarge van maximaal 5% van hun toegestane aanlandingen, onverminderd hogere flexbiliteitspercentages die zijn vastgesteld in specifieke wetgeving. De handelsnormen en de handelsregels voor vangsten van vis die de vastgestelde vangstmogelijkheden overschrijden, kunnen worden vastgesteld overeenkomstig artikel 27artikel 39 van Verordening (EU) nr. …/2013 van het Europees Parlement en de Raad van … houdende een gemeenschappelijke marktordening voor visserijproducten en aquacultuurproducten(31)(32).

4.  De lidstaten zorgen ervoor dat vissersvaartuigen van de Unie die hun vlag voeren, zo zijn uitgerust dat zij alle visserij- en verwerkingsactiviteiten volledig kunnen documenteren met het oog op het toezicht op de naleving van de verplichting om alle vangsten aan te landen. De lidstaten eerbiedigen hierbij het efficiëntie- en het proportionaliteitsbeginsel.

5.  Lid 1 is van toepassing onverminderd internationale verplichtingen.

6.  De Commissie is bevoegd overeenkomstig artikel 55 gedelegeerde handelingen vast te stellen om de in lid 1 bedoelde maatregelen te nemen met het oog op de naleving van de internationale verplichtingen van de Unie. [Am. 119]

Artikel 16

Vangstmogelijkheden

1.  Bij de vaststelling en de toewijzing van de vangstmogelijkheden treedt de Raad op overeenkomstig de artikelen 2, 9, 10 en 11, waarbij hij een langetermijnbenadering toepast en hij het beste wetenschappelijk advies volgt dat beschikbaar is. De vangstmogelijkheden worden zodanig aanonder de lidstaten toegewezenverdeeld dat voor iedere lidstaat de relatieve stabiliteit van de visserijactiviteiten voor elk visbestandbestand of elke visserijtak gewaarborgd is. Bij de toewijzing van nieuwe vangstmogelijkheden wordt rekening gehouden met de belangen van elke lidstaat.

De Raad stelt de voor derde landen in Uniewateren beschikbare vangstmogelijkheden vast en wijst deze mogelijkheden toe aan deze derde landen.

De toewijzing van vangstmogelijkheden aan een lidstaat of een derde land is afhankelijk van de naleving van de regels van het gemeenschappelijk visserijbeleid.

1 bis.  Bij de vaststelling van de jaarlijkse quotatoewijzingen houdt de Raad ten volle rekening met de regio's waar de plaatselijke gemeenschappen in hoge mate van visserij en aanverwante activiteiten afhankelijk zijn, zoals vastgesteld door de Raad in zijn resolutie van 3 november 1976 inzake bepaalde externe aspecten van het instellen in de Gemeenschap, met ingang van 1 januari 1977, van een visserijzone van 200 mijl, en in het bijzonder bijlage VII daarbij.

2.  Een deel van de totale vangstmogelijkheden mag worden gereserveerd voor bijvangsten.

3.  De vangstmogelijkheden moeten in overeenstemming zijn met de kwantificeerbare streefdoelen ten aanzien van de vangst, termijnen en marges die zijn vastgesteld in de meerjarenplannen, overeenkomstig artikel 9, lid 2, en artikel 11, onder b), c) en h). Indien geen overeenkomstig meerjarenplan voor commercieel geëxploiteerde visbestanden in Uniewateren is vastgesteld, zorgt de Raad ervoor dat de totaal toegestane vangst (TAC's) uiterlijk in 2015 worden vastgesteld op een niveau waarbij de visbestanden zich uiterlijk in 2020 kunnen herstellen boven een niveau dat de maximale duurzame opbrengst kan opleveren en waarbij alle herstelde bestanden op dit niveau kunnen worden behouden.

3 bis.  Delegaties van het Europees Parlement en de adviesraden zijn aanwezig wanneer de Raad besluiten over de vaststelling van vangstmogelijkheden neemt.

3 ter.  Wanneer het door een gebrek aan gegevens niet mogelijk is voor bepaalde bestanden exploitatiecijfers vast te stellen die stroken met de maximale duurzame opbrengst:

3 quater.  Elke lidstaat neemt een besluit betreffende de te gebruiken methode voor de toewijzing van de voor vaartuigen die zijn vlag voeren bestemde vangstmogelijkheden, overeenkomstig het recht van de Unie. De lidstaat deelt de toewijzingsmethode aan de Commissie mee.

4.  De lidstaten mogen, na mededeling aan de Commissie, de aan hen toegewezen vangstmogelijkheden geheel of gedeeltelijk uitwisselen.

4 bis.  Als de Commissie op grond van de met toepassing van artikel 19 of artikel 23 uitgevoerde beoordeling van mening is dat een lidstaat geen passende maatregelen overeenkomstig de artikelen 17 tot en met 24 heeft genomen, leidt dit tot verlagingen van de door de Unie aan die lidstaat toegekende vangstmogelijkheden in het jaar of de jaren daarna en tot onderbreking of opschorting van de betalingen aan die lidstaat of tot de toepassing van een financiële correctie op de financiële steun van de Unie in het kader van het gemeenschappelijk visserijbeleid overeenkomstig artikel 50. Dergelijke maatregelen moeten in verhouding staan tot de aard, de omvang, de duur en het al dan niet herhaaldelijke karakter van de niet-naleving.

4 ter.  De Commissie legt het Europees Parlement en de Raad een jaarverslag voor waarin wordt beoordeeld of de huidige vangstmogelijkheden doeltreffend zijn wat betreft herstel en instandhouding van populaties van gevangen soorten boven het niveau dat het in artikel 2, lid 2, bedoelde resultaat kan opleveren.[Am. 120, 264, 293 en 301]

Artikel 16 bis

Criteria voor de toewijzing van de vangstmogelijkheden door de lidstaten

Bij de toewijzing van de vangstmogelijkheden die hun op grond van artikel 16 ter beschikking staan, hanteren de lidstaten transparante en objectieve ecologische en sociale criteria, bijvoorbeeld de impact van de visserij op het milieu, de staat van dienst op het gebied van naleving en de bijdrage tot de lokale economie. Ook andere criteria, bijvoorbeeld vangstniveaus uit het verleden, mogen worden gehanteerd. Binnen het kader van de hun toegewezen vangstmogelijkheden zorgen de lidstaten voor stimulansen voor vissersvaartuigen die zijn uitgerust met selectief vistuig of die gebruik maken van visserijtechnieken met beperkte milieueffecten, zoals een lager energieverbruik of een verminderde schade aan de habitats. [Am. 227]

TITEL III

REGIONALISERING

HOOFDSTUK 1

MEERJARENPLANNEN

Artikel 17

Overeenkomstig meerjarenplannen vastgestelde instandhoudingsmaatregelen

1.  De Lidstaten die een visserijtak delen, kunnen volgens de in dit artikel uiteengezette procedures worden gemachtigd om, in op grond van de artikelen 9, 10 en 11 vastgestelde meerjarenplannen en overeenkomstig die meerjarenplannen, maatregelen vast te stellen waarin wordt gespecificeerd welke instandhoudingsmaatregelen met betrekking tot in Uniewateren aanwezige bestanden waarvoor zij vangstmogelijkheden hebben gekregen, van toepassing zijn op de onder hun vlag varende vaartuigen.

2.  De lidstaten zien erop toe dat de overeenkomstig lid 1 vastgestelde instandhoudingsmaatregelen:

2 bis.  De lidstaten werken samen om te zorgen dat onderling verenigbare maatregelen worden vastgesteld die de in de meerjarenplannen bepaalde doelstellingen verwezenlijken en coördineren de uitvoering van die maatregelen met elkaar. Hiertoe maken de lidstaten, als dit haalbaar en wenselijk is, gebruik van bestaande regionale structuren en mechanismen voor institutionele samenwerking, inclusief die in het kader van de regionale zeeverdragen voor het gebied of de visserijtak in kwestie.

De inspanningen die gericht zijn op onderlinge coördinatie tussen de lidstaten die een visserijtak delen, komen in aanmerking voor financiering met middelen van het Europees maritiem en visserijfonds, overeenkomstig Verordening (EU) nr. …/2013 van het Europees Parlement en de Raad van … betreffende het Europees maritiem en visserijfonds(34)(35).

2 ter.  De lidstaten raadplegen de bevoegde adviesraden alsmede de ICES en/of het WTECV door hun een ontwerp van de maatregelen toe te zenden, vergezeld van een toelichting. Deze ontwerpen worden tegelijk toegezonden aan de Commissie en de andere lidstaten die de visserijtak delen. De lidstaten stellen alles in het werk om in een vroege fase en op open en transparante wijze de andere relevante belanghebbenden van de visserijtak in kwestie bij de raadpleging te betrekken, om tijdens de voorbereiding van de geplande maatregelen de standpunten en voorstellen van alle betrokken partijen te leren kennen.

De lidstaten stellen samenvattingen ter beschikking van het publiek van de ontwerpen van instandhoudingsmaatregelen die ze voorstellen te nemen.

2 quater.  De lidstaten houden naar behoren rekening met de door de bevoegde adviesraden, de ICES en/of het WTECV verstrekte adviezen en als de uiteindelijk goedgekeurde maatregelen van deze adviezen afwijken, verstrekken zij in detail de redenen daarvoor.

2 quinquies.  Als de lidstaten de goedgekeurde maatregelen willen wijzigen, zijn de leden 2 tot en met 2 quater ook van toepassing.

2 sexies.  De Commissie stelt richtsnoeren vast met de details van de procedure die moet worden gevolgd voor de toepassing van de leden 2 bis, 2 ter en 2 quater, om ervoor te zorgen dat de goedgekeurde maatregelen coherent zijn, op regionaal niveau worden gecoördineerd en met de vastgestelde meerjarenplannen stroken. In deze richtsnoeren kunnen ook administratieve kaders worden geïdentificeerd of vastgesteld, bijvoorbeeld regionale werkgroepen visserij, om de samenwerking tussen de lidstaten in de praktijk te organiseren, met name om de vaststelling van de maatregelen door iedere lidstaat te bevorderen en te faciliteren.

2 septies.  De lidstaten die een visserijtak delen, kunnen overeenkomen en samenwerken om gezamenlijke maatregelen in het kader van vóór 2014 aangenomen meerjarenplannen ten uitvoer te brengen, overeenkomstig de procedure zoals bedoeld in artikel 25.

2 octies.  Voor visserijactiviteiten die uitsluitend in de wateren onder de soevereiniteit en jurisdictie van één lidstaat plaatsvinden, richt de betrokken lidstaat één of meerdere comités voor gezamenlijk beheer op bestaande uit alle relevante betrokken partijen. Die comités worden geraadpleegd over de te nemen maatregelen. Indien de lidstaat voornemens is op enigerlei wijze af te wijken van de adviezen van die comités publiceert hij een beoordeling waarin in detail de redenen hiervoor worden aangegeven. [Am. 121]

Artikel 18

Melding van de instandhoudingsmaatregelen van de lidstaten

De lidstaten die op grond van artikel 17, lid 1, instandhoudingsmaatregelen vaststellen, meldenpubliceren deze maatregelen en delen ze mee aan de Commissie, andere belanghebbende lidstaten en de bevoegde adviesraden. [Am. 122]

Artikel 19

Beoordeling

1.  De Commissie kan te allen tijde de verenigbaarheid en de effectiviteit van de instandhoudingsmaatregelen die de lidstaten op grond van artikel 17, lid 1, hebben genomen, beoordelen; in elk geval beoordeelt zij deze kwesties op zijn minst eens in de drie jaar of zo vaak als in het meerjarenplan in kwestie is voorgeschreven en brengt zij daar verslag over uit. De beoordeling is gebaseerd op het beste wetenschappelijk advies dat beschikbaar is.

Overeenkomstig Richtlijn 2007/2/EG van het Europees Parlement en de Raad van 14 maart 2007 tot oprichting van een infrastructuur voor ruimtelijke informatie in de Gemeenschap (Inspire)(36)en om de Commissie bij te staan bij de uitvoering van het gemeenschappelijk visserijbeleid, verlenen de lidstaten de Commissie toegang en gebruikersrechten met betrekking tot het materiaal dat is voorbereid en de gegevens die zijn gebruikt in verband met de opstelling en uitvoering van de nationale instandhoudingsmaatregelen krachtens artikel 17.

Wat de toegang tot milieu-informatie betreft, zijn Richtlijn 2003/4/EG(37), Verordeningen (EG) nr. 1049/2001(38) en (EG) nr. 1367/2006(39) van toepassing. [Am. 123]

1 bis.  De Commissie publiceert de overeenkomstig dit artikel opgestelde beoordelingen en maakt deze informatie openbaar toegankelijk door de plaatsing ervan op passende websites of door de terbeschikkingstelling van een rechtstreekse hyperlink. Wat betreft de toegang tot milieu-informatie zijn de Verordeningen (EG) nr. 1049/2001 en (EG) nr. 1367/2006 van toepassing. [Am. 124]

Artikel 20

Standaard instandhoudingsmaatregelen die in het kader van meerjarenplannen worden vastgesteld

1.  De Commissie is bevoegd overeenkomstig artikel 55 gedelegeerde handelingen vast te stellen om de instandhoudingsmaatregelen voor onder een meerjarenplan vallende visserijtakken te specificeren, indien een lidstaat die gemachtigd is om overeenkomstig artikel 17 maatregelen vast te stellen, deze maatregelen niet binnen de termijn waarin in het meerjarenplan is voorzien of, bij gebrek hieraan, uiterlijk driezes maanden na de inwerkingtreding van het meerjarenplan aan de Commissie heeft meegedeeld.

2.  Indien de Commissie wordt gemachtigd om overeenkomstig artikel 55 gedelegeerde handelingen vast te stellen om instandhoudingsmaatregelen voor onder een meerjarenplan vallende visserijtakken te specificeren, indien:van oordeel is dat:

2 bis.  Wanneer de Commissie een advies levert in overeenstemming met lid 2, beschikken de betrokken lidstaten over drie maanden om hun maatregelen aan te passen om ze af te stemmen op de doelstellingen van het meerjarenplan en om te zorgen voor de verwezenlijking ervan.

2 ter.  Indien een lidstaat zijn maatregelen niet wijzigt in overeenstemming met lid 2 bis, is de Commissie bevoegd overeenkomstig artikel 55 gedelegeerde handelingen vast te stellen om de instandhoudingsmaatregelen voor onder een meerjarenplan vallende visserijtakken te bepalen.

3.  De door de Commissie vastgestelde instandhoudingsmaatregelen moeten ervoor zorgen dat de in het meerjarenplan opgenomen doelstellingen en streefdoelen worden verwezenlijkt. Zodra de Commissie de gedelegeerde handeling vaststelt, zijn de maatregelen van de betrokken lidstaat niet langer van kracht.

3 bis.  Voordat ze gedelegeerde handelingen vaststelt zoals bedoeld in dit artikel, raadpleegt de Commissie de bevoegde adviesraden alsmede de ICES en/of het WTECV over een ontwerp van de vast te stellen maatregelen, dat vergezeld gaat van een toelichting. [Am. 125]

HOOFDSTUK II

TECHNISCHE MAATREGELEN

Artikel 21

Technische maatregelen

1.  De lidstaten kunnen worden gemachtigd om, in een op grond van artikel 14 vastgesteld raamwerk van technische maatregelen en overeenkomstig dat raamwerk, maatregelen vast te stellen waarin wordt gespecificeerd welke technische maatregelen met betrekking tot in hun waterenUniewateren aanwezige bestanden waarvoor zij vangstmogelijkheden hebben gekregen, van toepassing zijn op de onder hun vlag varende vaartuigen. De lidstaten zien erop toe dat deze technische maatregelen:

1 bis.  De lidstaten werken samen om te zorgen voor de vaststelling van onderling verenigbare maatregelen voor het behalen van de in het raamwerk van technische maatregelen bepaalde doelstellingen, en coördineren de uitvoering van deze maatregelen met elkaar. Hiertoe maken de lidstaten, als dit haalbaar en wenselijk is, gebruik van bestaande regionale structuren en mechanismen voor institutionele samenwerking, inclusief die in het kader van de regionale zeeverdragen voor het gebied of de visserijtak in kwestie.

1 ter.  De lidstaten raadplegen de bevoegde adviesraden alsmede de ICES en/of het WTECV over een ontwerp van de vast te stellen maatregelen, dat vergezeld gaat van een toelichting. Deze ontwerpen worden tegelijk toegezonden aan de Commissie en die andere lidstaten die de visserijtak delen. De lidstaten stellen alles in het werk om in een vroege fase en op open en transparante wijze de andere belanghebbenden van de visserijtak in kwestie bij de raadpleging te betrekken, om tijdens de voorbereiding van de geplande maatregelen de standpunten en voorstellen van alle betrokken partijen te leren kennen.

1 quater.  De lidstaten houden naar behoren rekening met de door de bevoegde adviesraden, de ICES en/of het WTECV verstrekte adviezen en als de uiteindelijk goedgekeurde maatregelen van deze adviezen afwijken, verstrekken zij gedetailleerde uitleg over de redenen hiervoor.

1 quinquies.  Als de lidstaten de goedgekeurde maatregelen willen wijzigen, zijn de leden 1 bis, 1 ter en 1 quater ook van toepassing.

1 sexies.  De Commissie stelt richtsnoeren vast met de details van de procedure die moet worden gevolgd voor de toepassing van de leden 1 bis, 1 ter en 1 quater, om ervoor te zorgen dat de goedgekeurde maatregelen coherent zijn, op regionaal niveau worden gecoördineerd en met het vastgestelde raamwerk van technische maatregelen stroken. In deze richtsnoeren kunnen ook administratieve kaders worden geïdentificeerd of vastgesteld, bijvoorbeeld regionale werkgroepen visserij, om de samenwerking tussen de lidstaten in de praktijk te organiseren, met name om de vaststelling van de maatregelen door iedere lidstaat te bevorderen en te faciliteren. [Am. 126]

Artikel 22

Melding van de technische maatregelen van de lidstaten

De lidstaten die op grond van artikel 21 technische maatregelen vaststellen, publiceren deze maatregelen en delen ze mee aan de Commissie, andere belanghebbende lidstaten en de betrokken adviesraden. [Am. 127]

Artikel 23

Beoordeling

1.  De Commissie kan te allen tijde de verenigbaarheid en de effectiviteit van de technische maatregelen die de lidstaten op grond van artikel 21 hebben vastgesteld, beoordelen; in elk geval beoordeelt zij deze maatregelen op zijn minst eens in de drie jaar of zo vaak als in het raamwerk van technische maatregelen in kwestie is voorgeschreven en brengt zij daar verslag over uit.

1 bis.  Overeenkomstig Richtlijn 2007/2/EG en om de Commissie bij te staan bij de uitvoering van het gemeenschappelijk visserijbeleid, verlenen de lidstaten de Commissie toegang en gebruikersrechten met betrekking tot het materiaal dat is voorbereid en de gegevens die zijn gebruikt in verband met de opstelling en uitvoering van de technische maatregelen krachtens artikel 21.

Wat de toegang tot milieu-informatie betreft, zijn Richtlijn 2003/4/EG en Verordeningen (EG) nr. 1049/2001 en (EG) nr. 1367/2006 van toepassing. [Am. 128]

1 ter.  De Commissie publiceert de overeenkomstig dit artikel opgestelde beoordelingen en maakt deze informatie openbaar toegankelijk door de plaatsing ervan op passende websites of door de terbeschikkingstelling van een rechtstreekse hyperlink. Wat betreft de toegang tot milieu-informatie zijn de Verordeningen (EG) nr. 1049/2001 en (EG) nr. 1367/2006 van toepassing. [Am. 129]

Artikel 24

Standaard maatregelen die in het raamwerk van technische maatregelen worden vastgesteld

1.  De Commissie is bevoegd overeenkomstig artikel 55 gedelegeerde handelingen vast te stellen om de technische maatregelen die onder een raamwerk van technische maatregelen vallen, te specificeren, indien de lidstaat die gemachtigd is om overeenkomstig artikel 21 maatregelen vast te stellen, deze maatregelen niet binnen de in het kader voor technische maatregelen vastgestelde periode of, bij gebrek hieraan, uiterlijk driezes maanden na de inwerkingtreding van het raamwerk van technische maatregelen aan de Commissie heeft meegedeeld.

2.  Indien de Commissie wordt gemachtigd om overeenkomstig artikel 55 gedelegeerde handelingen vast te stellen om technische maatregelen te specificeren, indien op basis van een overeenkomstig artikel 23 verrichte beoordeling wordt geoordeeldvan oordeel is dat de maatregelen van de lidstaat:

2 bis.  Wanneer de Commissie een advies levert in overeenstemming met lid 2, beschikken de betrokken lidstaten over drie maanden om hun maatregelen aan te passen om ze af te stemmen op de doelstellingen van het raamwerk voor technische maatregelen en om te zorgen voor de verwezenlijking ervan.

2 ter.  Indien een lidstaat haar maatregelen niet wijzigt in overeenstemming met lid 2 bis, is de Commissie bevoegd overeenkomstig artikel 55 gedelegeerde handelingen vast te stellen om de onder het raamwerk voor technische maatregelen vallende technische maatregelen te bepalen.

3.  De door de Commissie vastgestelde technische maatregelen moeten ervoor zorgen dat de in het raamwerk van technische maatregelen opgenomen doelstellingen worden verwezenlijkt. Zodra de Commissie de gedelegeerde handeling vaststelt, zijn de maatregelen van de betrokken lidstaat niet langer van kracht.

3 bis.  Voordat ze gedelegeerde handelingen vaststelt zoals bedoeld in dit artikel, raadpleegt de Commissie de bevoegde adviesraden alsmede de ICES en/of het WTECV over een ontwerp van de vast te stellen maatregelen, dat vergezeld gaat van een toelichting. [Am. 130]

TITEL IV

NATIONALE MAATREGELEN

Artikel 25

Maatregelen van de lidstaten die uitsluitend van toepassing zijn op vissersvaartuigen die hun vlag voeren

1.  Lidstaten kunnen maatregelen vaststellen voor de instandhouding van in de Uniewateren aanwezige visbestanden, op voorwaarde dat die maatregelen:

1 bis.  Met het oog op controle brengen de lidstaten de andere betrokken lidstaten op de hoogte van in overeenstemming met lid 1 aangenomen bepalingen.[Am. 132]

1 ter.  De lidstaten maken de informatie over de maatregelen die overeenkomstig dit artikel zijn vastgesteld, openbaar. [Am. 133]

Artikel 26

Maatregelen van een lidstaat binnen de zone van 12 zeemijl

1.  Een lidstaat kan met betrekking tot de zone van 12 zeemijl gerekend vanaf zijn basislijnen niet-discriminerende maatregelen nemen om visbestanden in stand te houden en te beheren,en om het effect van visserij op de om doelstellingen voor andere levende aquatische hulpbronnen te behalen en om de staat van instandhouding van mariene ecosystemen tot een minimum te beperken te handhaven of te verbeteren, op voorwaarde dat de Unie geen specifiek voor die zone bestemde of specifiek voor het door de lidstaat in kwestie geïdentificeerde probleem bedoelde instandhoudings- en beheersmaatregelen heeft vastgesteld. De maatregelen van de lidstaat zijn verenigbaar met de in de artikelen 2 en 3 vastgestelde doelstellingen en mogen niet minder stringent zijn dan de in de EU-wetgeving vastgestelde maatregelen. [Am. 134]

2.  Indien door een lidstaat vast te stellen instandhoudings- en beheersmaatregelen mogelijk gevolgen hebben voor vissersvaartuigen van andere lidstaten, worden dergelijke maatregelen pas vastgesteld nadat met de Commissie, de betrokken lidstaten en de betrokken adviesraden overleg is gepleegd overin kennis zijn gesteld van een ontwerp van de maatregelen, vergezeld van een toelichting waaruit ook blijkt dat deze maatregelen niet discriminerend zijn. [Am. 135]

2 bis.  De lidstaten maken de informatie over de maatregelen die overeenkomstig dit artikel zijn vastgesteld, openbaar. [Am. 136]

DEEL IV

TOEGANG TOT DE HULPBRONNEN

Artikel 27

Vaststelling van systemen van overdraagbare visserijconcessies

1.  Elke lidstaat stelt uiterlijk op 31 december 2013 een systeem van overdraagbare visserijconcessies vast voor:

2.  De lidstaten mogen het systeem van overdraagbare visserijconcessies uitbreiden tot vissersvaartuigen met een lengte over alles van minder dan 12 meter die met ander tuig dan sleeptuig zijn uitgerust, en delen dit aan de Commissie mee.

Artikel 28

Toewijzing van overdraagbare visserijconcessies

1.  Overdraagbare visserijconcessies behelzen het recht om gebruik te maken van overeenkomstig artikel 29, lid 1, toegewezen individuele vangstmogelijkheden.

2.  Elke lidstaat wijst op basis van transparante criteria overdraagbare visserijconcessies toe voor elk bestand of elke groep bestanden waarvoor overeenkomstig artikel 16 vangstmogelijkheden zijn toegewezen, behalve wanneer het vangstmogelijkheden betreft die zijn verkregen in het kader van duurzamevisserijovereenkomsten.

3.  Met het oog op de toewijzing van overdraagbare visserijconcessies in het kader van gemengde visserij, houden de lidstaten rekening met de wijze waarop de vangst van vaartuigen die aan deze visserij deelnemen, waarschijnlijk is samengesteld.

4.  Overdraagbare visserijconcessies mogen slechts door een lidstaat worden toegewezen aan de reder van een vissersvaartuig dat de vlag van die lidstaat voert, of aan een natuurlijke of rechtspersoon met het oog op het gebruik ervan door een dergelijk vaartuig. Overdraagbare visserijconcessies mogen worden samengevoegd met het oog op collectief beheer door natuurlijke of rechtspersonen of door erkende producentenorganisaties. De lidstaten mogen de toegang tot overdraagbare visserijconcessies beperken op basis van transparante en objectieve criteria.

5.  De lidstaten mogen de geldigheidsduur van overdraagbare visserijconcessies beperken tot ten minste 15 jaar met het oog op de hertoewijzing van deze concessies. Lidstaten die de geldigheidsduur van overdraagbare visserijconcessies niet hebben beperkt, mogen deze concessies na een voorafgaande-kennisgevingstermijn van ten minste 15 jaar intrekken.

6.  Lidstaten mogen visserijconcessies na een kortere voorafgaande-kennisgevingstermijn intrekken, indien wordt geconstateerd dat de houder van de concessies een ernstige inbreuk heeft gepleegd. Bij dergelijke intrekkingen, die waar nodig onmiddellijk van kracht worden, moeten het gemeenschappelijk visserijbeleid en het evenredigheidsbeginsel onverkort worden toegepast.

7.  Onverminderd de leden 5 en 6 mogen de lidstaten overdraagbare visserijconcessies die gedurende drie opeenvolgende jaren niet door het vissersvaartuig zijn gebruikt, intrekken.

Artikel 29

Toewijzing van individuele vangstmogelijkheden

1.  De lidstaten wijzen individuele vangstmogelijkheden toe aan houders van in artikel 28 bedoelde overdraagbare visserijconcessies op basis van vangstmogelijkheden die aan de lidstaten zijn toegewezen of zijn vastgesteld in beheersplannen die de lidstaten overeenkomstig artikel 19 van Verordening (EG) nr. 1967/2006 hebben aangenomen.

2.  Met betrekking tot soorten waarvoor de Raad geen vangstmogelijkheden heeft vastgesteld, bepalen de lidstaten welke vangstmogelijkheden op basis van het beste beschikbare wetenschappelijke advies kunnen worden toegewezen aan vissersvaartuigen die hun vlag voeren.

3.  De vissersvaartuigen verrichten slechts visserijactiviteiten wanneer zij in het bezit zijn van voldoende individuele vangstmogelijkheden om hun potentiële vangst volledig te dekken.

4.  De lidstaten mogen een reserve van maximaal 5 % van de vangstmogelijkheden aanleggen. Zij stellen doelstellingen en transparante criteria vast voor de toewijzing van deze gereserveerde vangstmogelijkheden. Deze vangstmogelijkheden mogen slechts worden toegewezen aan in artikel 28, lid 4, bedoelde in aanmerking komende houders van overdraagbare visserijconcessies.

5.  Bij de toewijzing van overdraagbare visserijconcessies overeenkomstig artikel 28 en bij de toewijzing van vangstmogelijkheden overeenkomstig lid 1 van het onderhavige artikel mogen de lidstaten in het kader van de aan hen toegewezen vangstmogelijkheden voorzien in stimulansen voor vissersvaartuigen die zijn uitgerust met selectief vistuig dat ongewenste bijvangsten elimineert.

6.  De lidstaten mogen vergoedingen voor het gebruik van individuele vangstmogelijkheden vaststellen om bij te dragen in de kosten voor visserijbeheer.

Artikel 30

Register van overdraagbare visserijconcessies en van individuele vangstmogelijkheden

De lidstaten voeren een register van overdraagbare visserijconcessies en individuele vangstmogelijkheden in en houden dit bij.

Artikel 31

Overdracht van overdraagbare visserijconcessies

1.  Overdraagbare visserijconcessies mogen in een lidstaat geheel of gedeeltelijk worden overgedragen tussen in aanmerking komende houders van dergelijke concessies.

2.  Een lidstaat mag de overdracht van overdraagbare visserijconcessies van en naar een andere lidstaat toestaan.

3.  De lidstaten mogen de overdracht van overdraagbare visserijconcessies reglementeren door voorwaarden vast te stellen voor de overdracht op basis van transparante en objectieve criteria.

Artikel 32

Leasing van individuele vangstmogelijkheden

1.  Binnen een lidstaat mogen individuele vangstmogelijkheden geheel of gedeeltelijk worden geleast.

2.  Een lidstaat mag de leasing van overdraagbare visserijconcessies van en naar een andere lidstaat toestaan.

Artikel 33

Toewijzing van vangstmogelijkheden die niet onder een systeem van overdraagbare visserijconcessies vallen

1.  Elke lidstaat beslist hoe de vangstmogelijkheden die overeenkomstig artikel 16 aan hem zijn toegewezen en die niet onder een systeem van overdraagbare visserijconcessies vallen, mogen worden toegewezen aan vaartuigen die zijn vlag voeren. De lidstaat deelt de toewijzingsmethode aan de Commissie mee.[Am. 137]

DEEL V

BEHEER VAN DE VANGSTCAPACITEIT

Artikel 34

Aanpassing van de vangstcapaciteit

1.  Als dit nodig is, voeren de lidstaten maatregelen in om de vangstcapaciteit van hun vloten aan te passen teneinde een doeltreffendstabiel en duurzaam evenwicht tussen diehun vangstcapaciteit en hun vangstmogelijkheden te bewerkstelligen, overeenkomstig de algemene doelstellingen in artikel 2.

1 bis.  Om de doelstelling in lid 1 te halen voeren de lidstaten tegen …* jaarlijkse capaciteitsbeoordelingen uit, waarvan zij de resultaten jaarlijks uiterlijk 30 mei toezenden aan de Commissie. De capaciteitsbeoordelingen omvatten een analyse van de totale vlootcapaciteit per visserijtak en vlootsegment op het moment van de beoordeling en de effecten ervan op de bestanden en het ruimere mariene ecosysteem. Zij omvatten ook een analyse van de langetermijnrendabiliteit van de vloot. Om ervoor zorgen dat in alle lidstaten een gemeenschappelijke aanpak van deze beoordelingen wordt gevolgd, worden de beoordelingen uitgevoerd overeenkomstig de richtsnoeren van de Commissie voor een verbeterde analyse van het evenwicht tussen vlootcapaciteit en vangstmogelijkheden en wordt bij de beoordelingen rekening gehouden met de rendabiliteit van de vloot. De beoordelingen worden openbaar gemaakt.

1 ter.  Als de beoordeling wijst op een verschil tussen hun visserijcapaciteit en hun vangstmogelijkheden, stellen de lidstaten binnen een jaar na die beoordeling een gedetailleerd programma vast, met inbegrip van een bindend tijdschema, met elke nodige aanpassing van de vangstcapaciteit van hun vloten, wat aantal vaartuigen en vaartuigkenmerken betreft, teneinde een stabiel en duurzaam evenwicht tussen hun vangstcapaciteit en hun vangstmogelijkheden te bewerkstelligen. Zij zenden dit programma toe aan de Commissie, het Europees Parlement en de andere lidstaten.

1 quater.  Als deze beoordeling niet wordt toegezonden, als een lidstaat verplicht wordt een programma vast te stellen om de capaciteit te verminderen en dit niet doet of als de lidstaat een dergelijk programma niet uitvoert,zal dit leiden tot de opschorting van de financiële steun van de Unie in het kader van het gemeenschappelijk visserijbeleid aan de lidstaat in kwestie.

In laatste instantie en alleen als een de in de eerste alinea bedoelde stappen twee jaar of meer vertraging oploopt, kan de Commissie de vangstmogelijkheden van de vlootsegmenten in kwestie opschorten.

2.  Onttrekkingen aan de vloot met overheidssteun in het kader van het Europees Visserijfonds voor de programmeringsperiode 2007 – 2013 worden niet toegestaan, tenzij deze worden voorafgegaan door het intrekken van de visvergunning en de vismachtigingen.

3.  De vangstcapaciteit van de vissersvaartuigen die met overheidssteun aan de vloot zijn onttrokken, wordt niet vervangen.

4.  De lidstaten zien erop toe dat de vangstcapaciteit van hun vloot met ingang van 1 januari 2013 nooit groter is dan de vangstcapaciteitsmaxima die overeenkomstig artikel 35 zijn vastgesteld.

4 bis.  Om recht te hebben op een visvergunning of -machtiging, beschikken vaartuigen van de Unie beschikken over een geldig motorcertificaat dat is afgegeven overeenkomstig Verordening (EG) nr. 1224/2009. [Am. 138 en 241]

Artikel 34 bis

Regeling voor toevoegingen/onttrekkingen

Toevoegingen en onttrekkingen aan hun vloot worden door de lidstaten zo beheerd dat de toevoeging aan de vloot van nieuwe capaciteit zonder overheidssteun wordt gecompenseerd door de voorafgaande onttrekking zonder overheidssteun van ten minste dezelfde hoeveelheid capaciteit. [Am. 139]

Artikel 35

Beheer van de vangstcapaciteit

1.  Voor de vloot van elke lidstaat geldt strikt een in bijlage II vastgesteld vangstcapaciteitsmaximum.

2.  De lidstaten mogen de Commissie vragen om vissersvaartuigen die onder een overeenkomstig artikel 27 vastgesteld systeem van overdraagbare visserijconcessies vallen, uit te sluiten van de in lid 1 bedoelde vangstcapaciteitsmaxima. In dat geval worden de betrokken vangstcapaciteitsmaxima herberekend teneinde rekening te houden met de vissersvaartuigen die niet onder een systeem van overdraagbare visserijconcessies vallen.Uiterlijk 31 december …(40) dient de Commissie bij het Europees Parlement en de Raad een voorstel in tot wijziging van bijlage II bij deze verordening en Verordening (EEG) nr. 2930/86, om vangstcapaciteit te definiëren aan de hand van elke meetbare parameter van het vaartuig die zijn vermogen om vis te vangen beïnvloeden.

Bij deze nieuwe definitie wordt rekening gehouden met sociale en economische criteria, alsmede met de door de lidstaten verrichte controle-inspanningen. In dat voorstel wordt de vlootcapaciteit van elke lidstaat uitgesplitst per vlootsegment, inclusief een specifiek onderdeel voor vaartuigen die opereren in de ultraperifere gebieden en voor vaartuigen die uitsluitend opereren buiten de Uniewateren.

3.  De Commissie wordt gemachtigd om overeenkomstig artikel 55 gedelegeerde handelingen vast te stellen met betrekking tot de herberekening van de in de leden 1 en 2 bedoelde vangstcapaciteitsmaxima. [Am. 140]

Artikel 36

Vissersvlootregisters

1.  De lidstaten registreren met betrekking tot de EU-vissersvaartuigen die hun vlag voeren, de gegevens inzake het eigenaarschap, de kenmerken van de vaartuigen en het vistuig en de activiteit die nodig zijn voor het beheer van de overeenkomstig deze verordening vastgestelde maatregelen en publiceren deze informatie, waarbij zij de persoonsgegevens voldoende beschermen.

2.  De lidstaten stellendienen de in lid 1 bedoelde gegevens ter beschikking vanin bij de Commissie.

3.  De Commissie zet een register over de vissersvloot van de Unie op dat de informatie bevat die zij op grond van lid 2 ontvangt.

4.  De in het register over de vissersvloot van de Unie opgenomen gegevens worden ter beschikking van alle lidstaten en van het Europees Parlement gesteld. De Commissie is bevoegd overeenkomstig artikel 55 gedelegeerde handelingen vast te stellen met betrekking tot de omschrijving van de in lid 1 bedoelde gegevens.

5.  De Commissie stelt uitvoeringshandelingen vast ter bepaling van technische werkingsvoorschriften vast voor de transmissie van de in de leden 2, 3 en 4 bedoelde gegevens. Deze uitvoeringshandelingen worden vastgesteld overeenkomstig de in artikel 56, lid 2, bedoelde onderzoeksprocedure. [Am. 141]

DEEL VI

WETENSCHAPPELIJKE BASIS VOOR HET VISSERIJBEHEER

Artikel 37

Voor het visserijbeheer vereiste gegevens

1.  De bescherming, het beheer en de exploitatie van de mariene biologische hulpbronnen moeten gebaseerd zijn op de beste informatie die beschikbaar is Hiertoe verzamelen de lidstaten verzamelen de biologische, technische, milieugerelateerde en sociaaleconomische gegevens die nodig zijn voor een ecosysteemgericht visserijbeheer, beheren deze gegevens en stellen deze ter beschikking van de eindgebruikers van wetenschappelijke gegevens, inclusief door de Commissie aangewezen organen. De Unie voorziet in voldoende financiële middelen, via het Europees maritiem en visserijfonds, om deze gegevens te verzamelen. DezeDe gegevens dienen met name voor de beoordeling van: [Am. 142]

2.  De lidstaten:

2 bis.  De lidstaten dienen jaarlijks bij de Commissie een beknopt verslag in met een lijst van de visserijtakken waarvoor gegevens moeten worden verzameld, waarbij zij voor elke categorie en elk geval opgeven of de verplichting is nagekomen. Het beknopte verslag is openbaar. [Am. 151]

3.  De lidstaten zorgen voor de nationale coördinatie van de verzameling en het beheer van de voor het visserijbeheer bestemde wetenschappelijke gegevens, waaronder sociaal-economische gegevens. Hiertoe wijzen zij een nationale correspondent aan en organiseren zij jaarlijks een nationale coördinatievergadering. Het Europees Parlement en de Commissie wordtworden op de hoogte gebracht van de nationale coördinatieactiviteiten en wordtworden uitgenodigd voor de coördinatievergaderingen. [Am. 152]

4.  De lidstaten coördineren in nauwe samenwerking met de Commissie hun nationale activiteiten op het gebied van gegevensverzameling met andere lidstaten in dezelfde regio en stellen alles in het werk om hun activiteiten te coördineren met derde landen die soevereiniteit of jurisdictie uitoefenen over wateren in dezelfde regio. [Am. 153]

5.  De gegevens worden met ingang van 2014 verzameld, beheerd en gebruikt in het kader van een meerjarenprogramma. Een dergelijk meerjarenprogramma omvat streefdoelen op het gebied van de nauwkeurigheid van de te verzamelen gegevens, alsmede aggregatieniveaus voor de verzameling, het beheer en het gebruik van deze gegevens.

6.  De Commissie is bevoegd overeenkomstig artikel 55 gedelegeerde handelingen vast te stellen om, met betrekking tot het in lid 5 bedoelde meerjarenprogramma, de streefdoelen op het gebied van de nauwkeurigheid van de te verzamelen gegevens te specificeren en om de aggregatieniveaus voor de verzameling, het beheer en het gebruik van deze gegevens te definiëren, alsmede om de coördinatie tussen de lidstaten bij de verzameling van gegevens en de presentatie hiervan te waarborgen. [Am. 154]

7.  De Commissie stelt technische werkingsvoorschriften vast voor de transmissie van de verzamelde gegevens. Deze uitvoeringshandelingen worden vastgesteld overeenkomstig de in artikel 56 bedoelde onderzoeksprocedure.

7 bis.  Indien een lidstaat de verplichtingen met betrekking tot de verzameling van gegevens niet nakomt, heeft dit intrekking van de overheidssteun en bijkomende sancties van de Commissie tot gevolg. [Am. 155]

Artikel 37 bis

Raadpleging van wetenschappelijke instanties

De Commissie raadpleegt passende wetenschappelijke instanties over kwesties in verband met de bescherming en het beheer van de visserijhulpbronnen, inclusief de biologische, economische, ecologische, sociale en technische aspecten hiervan, zorgend voor een behoorlijk beheer van de publieke middelen, om dubbel werk door verschillende wetenschappelijke instanties te voorkomen. [Am. 156]

Artikel 38

Onderzoeksprogramma's

1.  De lidstaten stellen nationale programma's voor gegevensverzameling, onderzoek en innovatie met betrekking tot de visserij en aquacultuur vast. Zij coördineren hun activiteiten inzake gegevensverzameling, onderzoek en innovatie met betrekking tot de visserij met andere lidstaten, en met in het kader van de EU-kaders voor onderzoek en innovatie, in nauwe samenwerking met de Commissie, en betrekken indien nodig de bevoegde regionale adviesraden bij de zaak. De Unie zorgt voor adequate financiering voor deze programma's, in het kader van de beschikbare instrumenten voor onderzoek en visserij. [Am. 157 en 285]

2.  De lidstaten zorgen ervoor dat de nodige knowhow en de nodige personele middelen beschikbaar zijn voor het wetenschappelijke adviesproces en dat de relevante wetenschappelijke belanghebbenden bij het proces worden betrokken. [Am. 158]

2 bis.  De lidstaten dienen bij de Commissie jaarlijkse verslagen in over de voortgang van de tenuitvoerlegging van de nationale programma's voor de verzameling van wetenschappelijke gegevens, onderzoek en innovatie met betrekking tot de visserij. [Am. 159]

2 ter.  De in het kader van het onderzoeksprogramma gedane bevindingen worden beschikbaar gesteld voor de hele Europese wetenschappelijke gemeenschap. [Am. 160]

DEEL VII

EXTERN BELEID

TITEL I

INTERNATIONALE VISSERIJORGANISATIES

Artikel 39

Doelstellingen

1.  De EU neemt overeenkomstig haar internationale verplichtingen en beleidsdoelstellingen en overeenkomstig de in de artikelen 2 en 3 vastgestelde doelstellingenOm te zorgen voor een duurzame exploitatie en een duurzaam beheer van de mariene biologische hulpbronnen bevordert de Unie de effectieve tenuitvoerlegging van internationale visserij-instrumenten en -regelingen, ondersteunt zij en neemt zij deel aan de werkzaamheden van internationale organisaties die actief zijn op het gebied van de visserij, inclusief regionale organisaties voor visserijbeheer (ROVB's). Daarbij handelt de Unie overeenkomstig haar internationale toezeggingen, verplichtingen en beleidsdoelstellingen en conform de doelstellingen die zijn vastgesteld in de artikelen 2, 3 en 4 van deze verordening en in andere beleidsinstrumenten.

2.  De EU baseert de standpunten die zij inneemt in internationale organisaties die actief zijn op het gebied van de visserij en in ROVB's, op het beste beschikbare wetenschappelijk advies, teneinde ervoor te zorgen dat de visbestanden boven een niveau worden gehouden of gebracht dat de maximale duurzame opbrengst kan opleveren.De Unie onderneemt met name het volgende:

2 bis.  De Unie steunt actief de ontwikkeling van billijke en transparante toewijzingsmechanismen van vangstmogelijkheden.

3.  De Unie draagt in de ROVB's en in de internationale organisaties actief bij tot de ontwikkeling van wetenschappelijke kennis en steunt de ontwikkeling van deze kennis.[Am. 161]

3 bis.  De Unie bevordert samenwerkingsverbanden tussen de ROVB's om het kader voor multilaterale actie aan te passen, te harmoniseren en te verbreden, zij steunt de ontwikkeling van wetenschappelijke kennis en wetenschappelijk advies binnen ROVB's en internationale organisaties en volgt alle hieruit voortvloeiende aanbevelingen. [Am. 162]

Artikel 40

Naleving van internationale bepalingen

De EU werkt, met de assistentie van het Europees Bureau voor visserijcontrole, samen met derde landen en internationale organisaties die actief zijn op het gebied van de visserij, inclusief ROVB's, teneinde de naleving van door dergelijke internationale organisaties vastgestelde maatregelen, met name maatregelen ter bestrijding van de IOO-visserij, te versterken, om ervoor te zorgen dat de maatregelen die door die internationale organisaties worden genomen, strikt worden nageleefd.

De lidstaten zorgen ervoor dat hun marktdeelnemers de in de vorige alinea bedoelde maatregelen naleven. [Am. 163]

TITEL II

DUURZAMEVISSERIJOVEREENKOMSTEN

Artikel 41

Beginselen en doelstellingen van duurzamevisserijovereenkomsten

1.  In met derde landen gesloten duurzamevisserijovereenkomsten wordt een juridisch, economisch en ecologisch bestuurskader vastgesteld voor visserijactiviteiten die EU-vissersvaartuigen verrichten in wateren van derde landen, en dit in overeenstemming met de relevante maatregelen van internationale organisaties, waaronder de ROVB's. Een dergelijk kader kan onder meer betrekking hebben op:

Dat kader omat tevens bepalingen waarmee wordt gezorgd dat de visserijactiviteiten worden verricht in omstandigheden waar rechtszekerheid geldt. [Am. 164]

1 bis.  Om ervoor te zorgen dat de levende mariene hulpbronnen op duurzame wijze worden geëxploiteerd, streeft de Unie naar het sluiten van duurzamevisserijovereenkomsten met derde landen in het voordeel van beide partijen en draagt zij bij tot de voortzetting van de activiteit van de Unievloten, door een deel van het overschot van het derde land te verkrijgen dat overeenkomt met het belang van de Unievloten. [Am. 165]

2.  Vissersvaartuigen van de Unie zijn slechts gerechtigd tot de vangst van het in artikel 62, lid 2, Unclos bedoelde overschot van de toegestane vangst dat het derde land heeft vastgesteld en dat op duidelijke en transparante wijze is geïdentificeerd op basis van het beste beschikbare wetenschappelijke advies en op basis van relevante, door de Unie en het betrokken derde land uitgewisselde informatie over de totale visserijinspanning van alle vloten op de betrokken bestanden, teneinde ervoor te zorgen dat de betrokken visbestanden boven een niveau blijven dat de maximale duurzame opbrengst kan opleveren. [Am. 166]

2 bis.  Duurzamevisserijovereenkomsten en overeenkomsten over wederzijdse toegang omvatten:

2 ter.  In duurzamevisserijovereenkomsten en overeenkomsten over wederzijdse toegang wordt ervoor gezorgd dat vissersvaartuigen van de Unie uitsluitend actief mogen zijn in de wateren van het derde land waarmee een overeenkomst is gesloten indien zij over een visvergunning beschikken die overeenkomstig een door beide partijen bij de overeenkomst vastgestelde procedure is afgegeven. [Am. 168]

2 quater.  Onder de vlag van de Unie varende vaartuigen die zich tijdelijk uit het register van een lidstaat hebben teruggetrokken om elders vangstmogelijkheden aan te vragen, mogen gedurende 24 maanden geen vangstmogelijkheden genieten in het kader van een duurzamevisserijovereenkomst of van de protocollen die van kracht waren op het moment waarop zij het register verlieten, als zij vervolgens naar een Unieregister terugkeren, en hetzelfde geldt in het geval van tijdelijk omvlaggen tijdens het vissen in het kader van ROVB's. [Am. 169]

2 quinquies.  Duurzamevisserijovereenkomsten bepalen dat visvergunningen, van welke aard ook, enkel worden afgegeven aan nieuwe vissersvaartuigen en aan vissersvaartuigen die in de 24 maanden vóór het aanvragen van een vergunning reeds onder EU-vlag hebben gevaren en willen vissen op bestanden waarop de duurzamevisserijovereenkomst betrekking heeft. [Am. 170]

2 sexies.  Bij de vaststelling van de vangstmogelijkheden voor overeenkomsten betreffende grensoverschrijdende of over grote afstanden trekkende visbestanden wordt naar behoren rekening gehouden met wetenschappelijke beoordelingen op regionaal niveau en met de instandhoudings- en beheersmaatregelen die zijn vastgesteld door de ROVB's. [Am. 171]

2 septies.  Op het niveau van de Unie wordt toegezien op de activiteiten van vissersvaartuigen van de Unie die buiten het kader van duurzamevisserijovereenkomsten actief zijn in niet-Uniewateren. Deze vaartuigen dienen dezelfde richtsnoeren in acht te nemen als de vaartuigen die in Uniewateren vissen. [Am. 172]

2 octies.  De vissersvaartuigen van de Unie die actief zijn buiten de Uniewateren zijn uitgerust met camera's voor gesloten televisiecircuits (closed circuit television, CCTV) of soortgelijke apparatuur, om volledige documentatie van de visserijpraktijken en de vangsten mogelijk te maken. [Am. 173]

2 nonies.  Er worden onafhankelijke beoordelingen uitgevoerd van de effecten van elk protocol voordat de Commissie een onderhandelingsmandaat krijgt voor de volgende protocollen, en deze beoordelingen omvatten informatie over de vangsten en de visserijactiviteiten. Deze beoordelingen worden openbaar gemaakt. [Am. 174]

2 decies.  Om ervoor te zorgen dat met buurlanden gedeelde bestanden op duurzame wijze worden beheerd, moeten deze bestanden onder deze verordening vallen. [Am. 175]

Artikel 42

Financiële steun

Artikel 42 bis

Visserijactiviteiten van de Unie buiten het kader van duurzamevisserijovereenkomsten

Als er tussen onderdanen van een lidstaat en een derde land regelingen bestaan in het kader waarvan vissersvaartuigen die onder de vlag van die lidstaat varen visserijactiviteiten mogen verrichten in de wateren onder de jurisdictie of de soevereiniteit van het derde land, wordt de betrokken lidstaat daarvan in kennis gesteld, met gedetailleerde gegevens over de vaartuigen in kwestie en hun activiteiten. De lidstaat stelt de Commissie daarvan op de hoogte. [Am. 230]

DEEL VIII

AQUACULTUUR

Artikel 43

Bevordering van deduurzame aquacultuur [Am. 177]

1.  Ter bevordering van duurzaamheid, voedselzekerheid, de continuïteit van de voedselvoorziening, groei en werkgelegenheid stelt de Commissie uiterlijk tegen 2013 niet-bindende strategische richtsnoeren van de Unie op inzake gemeenschappelijk prioriteiten en streefdoelen voor de ontwikkeling van duurzame aquacultuuractiviteiten. Deze strategische richtsnoeren, waarin een onderscheid wordt gemaakt tussen enerzijds kleinschalige tot middelgrote aquacultuur en anderzijds aquacultuur op industriële schaal en rekening wordt gehouden met de verschillende startposities en omstandigheden in de Unie, vormen de basis voor nationale strategische meerjarenplannen en hebben tot doel: [Am. 178]

2.  De lidstaten stellen uiterlijk tegen 2014 een nationaal strategisch meerjarenplan op voor de ontwikkeling van aquacultuuractiviteiten op hun grondgebied.De Unie ondersteunt de productie en consumptie van duurzame uniale aquacultuurproducten van de Unie door:

3.  De nationale strategische meerjarenplannen omvatten onder meer de doelstellingen van de lidstaten en de maatregelen en tijdschema's die nodig zijn om deze doelstellingen te bereiken. [Am. 180]

4.  De nationale strategische meerjarenplannen hebben met name tot doel:zijn er in het bijzonder op gericht:

5.  De lidstaten wisselen informatie en beste praktijken uit via een open methode tot coördinatie van de nationale maatregelen die in de strategische meerjarenplannen zijn opgenomen.

Artikel 44

Raadpleging van de adviesraden

Overeenkomstig artikel 53 wordt een adviesraad voor aquacultuur opgericht.

DEEL IX

GEMEENSCHAPPELIJKE MARKTORDENING

Artikel 45

Doelstellingen

1.  Er wordt een gemeenschappelijke marktordening voor visserij- en aquacultuurproducten vastgesteld om:

2.  De gemeenschappelijke marktordening is van toepassing op de in bijlage I bij Verordening (EU) nr. …/2013 [houdende een gemeenschappelijke marktordening voor visserijproducten en aquacultuurproducten vermelde producten](43) die in de EU worden afgezet.

3.  De gemeenschappelijke marktordening omvat met name:

DEEL X

CONTROLE EN HANDHAVING

Artikel 46

Doelstellingen

1.  De naleving van de voorschriften van het gemeenschappelijk visserijbeleid wordt gegarandeerd door een doeltreffend visserijcontrolesysteem van de EU, onder meer op het gebied van de bestrijding van IOO-visserij.

2.  Het visserijcontrolesysteem van de EU is met name gebaseerd op:

2 bis.  De lidstaten stellen doeltreffende, evenredige en afschrikkende sancties vast, inclusief de bevriezing van de middelen uit het Europees maritiem en visserijfonds, rekening houdend met de kosten-batenverhouding en het proportionaliteitsbeginsel. [Am. 195]

Artikel 46 bis

Nalevingscomité

1.  Er wordt een nalevingscomité van de Unie opgericht, met vertegenwoordigers van de lidstaten, de Commissie en het Europees Agentschap voor controle en inspectie van de visserij.

2.  Het nalevingscomité van de Unie

Artikel 47

Proefprojecten op het gebied van nieuwe controletechnologieën en databeheersystemen

1.  De Commissie en de lidstaten kunnen proefprojecten op het gebied van nieuwe controletechnologieën en databeheersystemen ten uitvoer te leggen.

2.  De Commissie is bevoegd overeenkomstig artikel 55 gedelegeerde handelingen vast te stellen met betrekking tot regels voor de tenuitvoerlegging van proefprojecten op het gebied van nieuwe controletechnologieën en databeheersystemen.

Artikel 48

Bijdragen in de kosten van controle, inspectie en handhaving

De lidstaten kunnen de houders van visvergunningen voor vissersvaartuigen met een lengte over alles van ten minste 12 meter die hun vlag voeren,hun marktdeelnemers ertoe verplichten een evenredige bijdrage te leveren in de operationele kosten die gepaard gaan met de tenuitvoerlegging van het visserijcontrolesysteem en de gegevensverzameling van de Unie. [Am. 196]

DEEL XI

FINANCIËLE INSTRUMENTEN

Artikel 49

Doelstellingen

Om bij te dragen tot de verwezenlijking van de in de artikelen 2 en 3 vastgestelde doelstellingenlangetermijndoelstellingen op het gebied van ecologische, economische en sociale duurzaamheid, mag financiële steun van de Unie worden verleend. Financiële steun van de Unie wordt niet verleend ter ondersteuning van operaties die de duurzaamheid en de instandhouding van de mariene biologische hulpbronnen, de biodiversiteit, de habitats en de ecosystemen in gevaar brengen. [Am. 197]

Artikel 50

Voorwaarden voor de verlening van financiële steun aan lidstaten

1.  De verlening van financiële steun van de Unie aan lidstaten is transparant en wordt gekoppeld aan de voorwaarde dat de lidstaten de voorschriften van het gemeenschappelijk visserijbeleid en de in artikel 12 genoemde milieurichtlijnen naleven en het voorzorgsbeginsel eerbiedigen.

2.  Niet-naleving van de voorschriften van het gemeenschappelijk visserijbeleid en van de in lid 1 bedoelde rechtshandelingen en schending van het voorzorgsbeginsel door de lidstaten kan ertoe leidenleidt er onmiddellijk toe dat in het kader van het gemeenschappelijk visserijbeleid de betalingen worden onderbroken of geschorst of een financiële correctie op de financiële steun van de Unie wordt toegepast. Dergelijke maatregelen moeten in verhouding staan tot de aard, de omvang, de duur en het al dan niet herhaaldelijke karakter van de niet-naleving. Een methodologie wordt vastgesteld, met doelstellingen, indicatoren en homogene en transparante maatregelen voor alle lidstaten. [Am. 302]

Artikel 51

Voorwaarden voor de verlening van financiële steun aan marktdeelnemers

1.  De verlening van financiële steun van de Unie aan marktdeelnemers wordt gekoppeld aan de voorwaarde dat de marktdeelnemers de voorschriften van het gemeenschappelijk visserijbeleid en het nationale recht op basis van de in artikel 12 genoemde milieurichtlijnen naleven. Er wordt geen financiële steun verleend voor een activiteit die de duurzaamheid en de instandhouding van de mariene biologische hulpbronnen, de biodiversiteit, de habitats of de ecosystemen in gevaar brengt.

2.  Ernstige inbreuken op de voorschriften van het gemeenschappelijk visserijbeleid en het in lid 1 genoemde nationale recht door de marktdeelnemers kunnen ertoe leiden dat de toegang tot financiële steun van de Unie en/of de toepassing van financiële reducties hun tijdelijk of permanent wordt ontzegd. Dergelijke maatregelen, die ten uitvoer worden gelegd door de lidstaten, zijn afschrikkend en doeltreffend en staan in verhouding tot de aard, de omvang, de duur en het al dan niet herhaaldelijke karakter van de niet-naleving.

3.  De lidstaten zien erop toe dat de financiële steun van de Unie slechts wordt verleend indien de betrokken marktdeelnemer in het laatste jaareen periode van minimum drie jaar vóór de aanvraag van de financiële steun van de Unie geen sancties vanwege ernstige inbreuken zijn opgelegd.heeft gepleegd. [Am. 199]

DEEL XII

ADVIESRADEN

Artikel 52

Adviesraden

1.  Om een evenwichtige vertegenwoordiging van alle belanghebbende partijen te bevorderen, overeenkomstig artikel 54, lid 1, en bij te dragen tot de verwezenlijking van de in de artikelen 2 en 3 vastgestelde doelstellingen, wordt voor elk van de in bijlage III opgenomen geografische bevoegdheidszones of -gebieden een adviesraad opgericht.

1 bis.  Met name worden de volgende nieuwe adviesraden opgericht, overeenkomstig bijlage III:

2.  De Commissie wordt gemachtigd om overeenkomstig artikel 55 gedelegeerde handelingen vast te stellen die betrekking hebben op in die bijlage op te nemen wijzigingen om de bevoegdheidszones te veranderen, nieuwe bevoegdheidszones voor adviesraden te creëren of nieuwe adviesraden op te richten.

3.  Elke adviesraad stelt zijn reglement van orde vast. [Am. 200]

Artikel 53

Taken van de adviesraden

-1.  Voordat zij haar interne procedures afrondt ofwel voor de indiening van een voorstel volgens de gewone wetgevingsprocedure krachtens artikel 43, lid 2, VWEU, zoals meerjarenplannen en raamwerken van technische maatregelen, ofwel voor de vaststelling van gedelegeerde handelingen die moeten worden goedgekeurd overeenkomstig artikel 55, wint de Commissie het advies in van de bevoegde adviesraden. Deze raadpleging laat de raadpleging van de ICES en andere passende wetenschappelijke instanties onverlet.

1.  De adviesraden kunnen:

2.  De Commissie en, in voorkomend geval, de betrokken lidstaat houden binnen een redelijke termijn reageren op de aanbevelingen, suggesties of gegevens die zij op grond van lid 1 ontvangen.naar behoren rekening met de adviezen, aanbevelingen, suggesties of gegevens die zij op grond van lid -1 en lid 1 van de adviesraden ontvangen, en moeten hier binnen 30 dagen en in elk geval vóór vaststelling van definitieve maatregelen of handelingen op reageren. Als de definitieve maatregelen die worden vastgesteld, afwijken van de op grond van lid -1 en lid 1 van de adviesraden ontvangen adviezen, aanbevelingen en suggesties, verstrekt de Commissie of de betrokken lidstaat een gedetailleerde uiteenzetting van de redenen hiervoor. [Am. 201]

Artikel 54

Samenstelling, werking en financiering van de adviesraden

1.  Iedere adviesraad bestaat uit:

Wetgevingsresolutie van het Europees Parlement van 6 februari 2013 over het voorstel voor een verordening van het Europees Parlement en de Raad betreffende het geluidsniveau van motorvoertuigen (COM(2011)0856 – C7-0487/2011 – 2011/0409(COD))

P7_TA(2013)0041 A7-0435/2012

(Gewone wetgevingsprocedure: eerste lezing)

Het Europees Parlement,

–  gezien het voorstel van de Commissie aan het Europees Parlement en de Raad (COM(2011)0856),

–  gezien artikel 294, lid 2, en artikel 114 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, op grond waarvan het voorstel door de Commissie bij het Parlement is ingediend (C7-0487/2011),

–  gezien artikel 294, lid 3, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie,

–  gezien het advies van het Europees Economisch en Sociaal Comité van 25 april 2012(1),

–  gezien artikel 55 van zijn Reglement,

–  gezien het verslag van de Commissie milieubeheer, volksgezondheid en voedselveiligheid en de adviezen van de Commissie vervoer en toerisme en de Commissie interne markt en consumentenbescherming (A7-0435/2012),

1.  stelt onderstaand standpunt in eerste lezing vast;

2.  verzoekt om hernieuwde voorlegging indien de Commissie voornemens is ingrijpende wijzigingen in haar voorstel aan te brengen of dit door een nieuwe tekst te vervangen;

3.  verzoekt zijn Voorzitter het standpunt van het Parlement te doen toekomen aan de Raad en aan de Commissie alsmede aan de nationale parlementen.

Standpunt van het Europees Parlement in eerste lezing vastgesteld op 6 februari 2013 met het oog op de vaststelling van Verordening (EU) nr. .../2013 van het Europees Parlement en de Raad betreffende het geluidsniveau van motorvoertuigen

(Voor de EER relevante tekst)

HET EUROPEES PARLEMENT EN DE RAAD VAN DE EUROPESE UNIE,

Gezien het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, en met name artikel 114,

Gezien het voorstel van de Europese Commissie,

Na toezending van het ontwerp van wetgevingshandeling aan de nationale parlementen,

Gezien het advies van het Europees Economisch en Sociaal Comité(2),

Handelend volgens de gewone wetgevingsprocedure(3),

Overwegende hetgeen volgt:

(1)  De interne markt omvat een gebied zonder binnengrenzen waarin het vrije verkeer van goederen, personen, diensten en kapitaal moet worden gewaarborgd. Daartoe is een allesomvattend EU-typegoedkeuringssysteem voor motorvoertuigen ingesteld, aangezien wegvoertuigen de grootste bron van geluidsoverlast zijn binnen de vervoersector. De technische voorschriften voor de typegoedkeuring van motorvoertuigen en uitlaatsystemen ervan met betrekking tot de toelaatbare geluidsniveaus moeten worden geharmoniseerd om te voorkomen dat de lidstaten voorschriften vaststellen die van elkaar verschillen, en om de goede werking van de interne markt te waarborgen en tegelijkertijd een hoog niveau van openbare veiligheid en milieubescherming en een betere levens- en gezondheidskwaliteit te bieden. De Commissie zal ook een effectbeoordeling uitvoeren betreffende voorwaarden voor etikettering van toepassing op niveaus van luchtvervuiling en geluidsoverlast. Die effectbeoordeling moet ook rekening houden met de verschillende soorten voertuigen die vallen onder deze verordening (met inbegrip van elektrische voertuigen), evenals het effect dat een dergelijke etikettering kan hebben op de auto-industrie. Een dergelijke etikettering kan gezien kan worden als een nuttig instrument voor de bewustmaking van consumenten en voor het beschermen van hun rechten inzake transparantie voordat een voertuig wordt aangeschaft.[Am. 1]

(1 bis)   Er gelden reeds EU-typegoedkeuringsvoorwaarden voor de toepassing van relevante Uniewetgeving betreffende CO2-emissies, met inbegrip van Verordening (EG) nr. 715/2007 van het Europees Parlement en de Raad van 20 juni 2007 betreffende de typegoedkeuring van motorvoertuigen met betrekking tot emissies van lichte personen- en bedrijfsvoertuigen (Euro 5 en Euro 6) en de toegang tot reparatie- en onderhoudsinformatie(4), Verordening (EG) nr. 443/2009 van het Europees Parlement en de Raad van 23 april 2009 tot vaststelling van emissienormen voor nieuwe personenauto's, in het kader van de communautaire geïntegreerde benadering om de CO2-emissies van lichte voertuigen te beperken(5), Verordening (EG) nr. 595/2009 van het Europees Parlement en de Raad van 18 juni 2009 betreffende de typegoedkeuring van motorvoertuigen en motoren met betrekking tot emissies van zware bedrijfsvoertuigen (Euro VI) en de toegang tot reparatie- en onderhoudsinformatie, en Verordening (EU) nr. 510/2011 van het Europees Parlement en de Raad van 11 mei 2011 tot vaststelling van emissienormen voor nieuwe lichte bedrijfsvoertuigen in het kader van de geïntegreerde benadering van de Unie om de CO2 -emissies van lichte voertuigen te beperken(6). De technische voorschriften die van toepassing zijn op Uniewetgeving betreffende grenswaarden voor de uitstoot van CO2 en andere verontreinigende stoffen moeten in overeenstemming zijn met de voorschriften die van toepassing zijn op wetgeving betreffende de vermindering van de geluidsemissies. Derhalve dienen EU-typegoedkeuringsvoorwaarden zodanig te worden vastgesteld dat deze beide doelstellingen worden behaald(7).[Am. 2]

(1 ter)   Verkeerslawaai is op tal van manieren schadelijk voor de gezondheid. Door langdurige geluidstress kunnen lichaamsreserves worden uitgeput en kan het reguleringsvermogen van orgaanfuncties worden verstoord, zodat de effectiviteit ervan wordt beperkt. Verkeerslawaai is een potentiële risicofactor voor het ontstaan van aandoeningen als hoge bloeddruk en een hartinfarct. De gevolgen van verkeerslawaai moeten in overeenstemming met Richtlijn 2002/49/EG van het Europees Parlement en de Raad van 25 juni 2002 inzake de evaluatie en de beheersing van omgevingslawaai(8)verder worden onderzocht.[Am. 3]

(2)  Richtlijn 70/157/EEG van de Raad van 6 februari 1970 inzake de onderlinge aanpassing van de wetgevingen van de lidstaten betreffende het toegestane geluidsniveau en de uitlaatinrichting van motorvoertuigen(9) bracht een harmonisatie tot stand van de verschillende technische voorschriften van de lidstaten met betrekking tot het toelaatbare geluidsniveau van motorvoertuigen en uitlaatsystemen ervan, met het oog op de totstandbrenging en werking van de interne markt. Voor de goede werking van de interne markt en voor een uniforme en consistente toepassing in de hele Unie moet die richtlijn door een verordening worden vervangen.

(3)  Deze verordening is een bijzondere verordening in het kader van de typegoedkeuringsprocedure die is ingesteld bij Richtlijn 2007/46/EG van het Europees Parlement en de Raad van 5 september 2007 tot vaststelling van een kader voor de goedkeuring van motorvoertuigen en aanhangwagens daarvan en van systemen, onderdelen en technische eenheden die voor dergelijke voertuigen zijn bestemd (kaderrichtlijn)(10).

(4)  In Richtlijn 70/157/EEG wordt verwezen naar Reglement nr. 51(11) van de Economische Commissie voor Europa van de Verenigde Naties (VN/ECE), waartoe de Unie is toegetreden en waarin de testmethode voor geluidsemissies is vastgesteld.

(5)  Sinds de vaststelling ervan is Richtlijn 70/157/EEG herhaaldelijk ingrijpend gewijzigd. De recentste verlaging van de geluidsgrenswaarden voor motorvoertuigen in 1995 heeft niet het verwachte effect gehad. Studies hebben aangetoond dat de krachtens de richtlijn toegepaste testmethode niet langer het werkelijke rijgedrag in stadsverkeer weergaf. Zoals aangegeven in het Groenboek van 1996 over het toekomstige beleid inzake de bestrijding van geluidshinder(12), werd in die testmethode met name de bijdrage van het rolgeluid van banden aan de totale geluidsemissie onderschat.

(6)  Deze verordening moet derhalve een andere methode invoeren dan de verplichte methode van Richtlijn 70/157/EEG. Die methode moet worden gebaseerd op de methode die in 2007 door de VN/ECE-werkgroep lawaaibestrijding (GRB) is gepubliceerd en een 2007-versie van ISO-norm 362 bevatte(13). De resultaten van de monitoring van zowel de oude als de nieuwe testmethode zijn aan de Commissie overgelegd. Om de tekortkomingen die inherent zijn aan de vorige testmethode te ondervangen, moet de Commissie binnen 24 maanden na de inwerkingtreding van deze verordening een effectbeoordeling indienen bij het Europees Parlement betreffende de daadwerkelijke bijdrage die uitrustingen voor het rollen van banden aan het verminderen van geluidsniveaus van voertuigen leveren, rekening houdend met de invloed van het wegdek en de onderzoekbehoeften op dit specifieke gebied, met het oog op de invoering van een nieuwe Europese testmethode die ook rekening met wegdekgedrag houdt.[Am. 4]

(7)  Voor geluidsemissie onder normale verkeersomstandigheden wordt de nieuwe testmethode representatief geacht, maar onder de slechtst denkbare omstandigheden is zij minder representatief. Daarom moeten bij deze verordening aanvullende bepalingen inzake geluidsemissie worden geïmplementeerd. Die bepalingen moeten preventieve voorschriften inhouden met betrekking tot de rijomstandigheden van het voertuig in het echte verkeer buiten de rijcyclus van de typegoedkeuring. Die rijomstandigheden zijn uit milieuoogpunt relevant en er moet voor worden gezorgd dat de geluidsemissie van een voertuig dat op de weg rijdt, niet sterk verschilt van wat als resultaat van de typegoedkeuringstest van het voertuig in kwestie kan worden verwacht.

(8)  Deze verordening moet de geluidsgrenswaarden nog verder verlagen. Zij moet rekening houden met Verordening (EG) nr. 661/2009 van het Europees Parlement en de Raad van 13 juli 2009 betreffende typegoedkeuringsvoorschriften voor de algemene veiligheid van motorvoertuigen, aanhangwagens daarvan en daarvoor bestemde systemen, onderdelen en technische eenheden(14), waarbij nieuwe en strengere geluidsvoorschriften voor banden van motorvoertuigen zijn ingevoerd en waarin benadrukt werd dat het probleem van de geluidsbelasting op wegen op coherente en globale wijze moet worden aangepakt, onder meer door rekening te houden met de belangrijke rol van het wegdek in de geluidsbelasting op wegen. Die horizontale aanpak zal efficiënter zijn voor het verminderen van het algemene niveau van de geluidsoverlast op de wegen in vergelijking met een sectorale en verticale aanpak. De vermindering van geluidsoverlast door wegverkeer moet ook gezien worden als een doelstelling voor de volksgezondheid, gezien studies waarin wordt gewezen op de hinder en de gezondheidseffecten van wegverkeerslawaai(15),(16) en de daaraan verbonden kosten en baten(17), moeten eveneens in acht worden genomen . Deze verordening moet ook rekening houden met Verordening (EG) nr. 1222/2009 van het Europees Parlement en de Raad van 25 november 2009 inzake de etikettering van banden met betrekking tot hun brandstofefficiëntie en andere essentiële parameters(18). De Commissie moet ervoor zorgen dat banden worden geëtiketteerd met betrekking tot hun geluidsprestatie. Bovendien moet er rekening worden gehouden met vergelijkingen tussen verschillende vervoermiddelen wat betreft omgevingslawaai. [Am. 5]

(8 bis)   De Commissie moet richtlijnen publiceren voor „stille wegen”, die bestemd zijn voor wegbeheerders, zodat deze over een bruikbaar instrument beschikken waarmee zij aan de vereisten voor een duurzamere wegeninfrastructuur kunnen voldoen. [Am. 6]

(8 ter)   Het zesde milieuactieprogramma heeft het kader vastgelegd voor het opstellen van milieubeleid in de Unie voor de periode 2002-2012. Het programma riep op tot actie op het gebied van geluidsoverlast om het aantal personen dat regelmatig geconfronteerd wordt met langdurige gemiddelde geluidsniveaus, voornamelijk door het verkeer, aanzienlijk te verminderen. [Am. 7]

(8 quater)  Technische maatregelen voor geluidshinderreductie van voertuigen staan op gespannen voet met andere eisen, zoals de eisen om bij gelijkblijvende economische exploitatiemogelijkheden naast de geluidsemissie tegelijkertijd de emissie van schadelijke stoffen te beperken en de rijveiligheid te verhogen. Bij de pogingen om aan alle eisen in gelijke mate te voldoen en daar een evenwicht tussen te bewaren, botst de automobielindustrie maar al te vaak op de grenzen van de reële fysieke mogelijkheden. Bij de ontwikkeling van de automobiel is het steeds weer gelukt om deze grenzen door het gebruik van nieuwe, innovatieve materialen en methoden op te schuiven. Om tot mogelijke innovatie te komen is er van de kant van de wetgever een helder kader en tijdsbestek nodig. Deze verordening voorziet hierin en dwingt daarmee de maatschappelijk vereiste innovatie-impuls onverwijld af, waarbij ze tegelijkertijd de industrie haar economische handelingsvrijheid laat. [Am. 8]

(8 quinquies)  Geluidshinder is vooral een lokaal probleem, waar echter wel een oplossing op Europees niveau voor nodig is. Want voor een eerste stap op weg naar een effectief geluidsemissiebeleid is het noodzakelijk maatregelen in het leven te roepen, die het lawaai bij de bron aanpakken. De geluidsbron, die het motorvoertuig, waar deze verordening zich op richt, is, is per definitie volkomen mobiel, dus maatregelen van alleen de lidstaten zouden niet toereikend zijn. [Am. 9]

(8 sexies)  Er kunnen belangrijke stappen worden ondernomen voor het ontwikkelen en verbeteren van de infrastructuur om het geluid van voertuigen zoveel mogelijk te dempen, bijvoorbeeld door op ruime schaal gebruik te maken van geluidsschermen. [Am. 10]

(9)  De algemene grenswaarden voor alle geluidsbronnen van motorvoertuigen, van de luchtinlaat via de aandrijflijn tot en met de uitlaat, moeten worden verlaagd, rekening houdend met de bijdrage van de banden aan de verlaging van het geluidsniveau zoals aangegeven in Verordening (EG) nr. 661/2009.

(9 bis)   Het verstrekken van informatie over geluidsemissies aan consumenten, wagenparkbeheerders en overheden kan aankoopbesluiten beïnvloeden en de overstap naar een stiller voertuigenpark versnellen. Om consumenten naar behoren te informeren moet de fabrikant op het verkooppunt en in het technische reclamemateriaal gegevens verstrekken over de geluidsniveaus van voertuigen, die aan de hand van geharmoniseerde testmethoden zijn berekend. Voor de geluidsemissies van voertuigen moet een label worden ingevoerd, naar het voorbeeld van de labels die gebruikt worden voor informatie over CO2-emissies, brandstofverbruik en bandenlawaai. [Am. 11]

(9 ter)  De informatie in verband met geluidsbelasting, onder meer testgegevens, moet ter beschikking worden gesteld en duidelijk worden vermeld in verkooppunten en promotiemateriaal voor voertuigen. [Am. 18]

(9 quater)   Om de geluidsoverlast door het verkeer te verminderen, mogen overheden maatregelen en stimulansen invoeren om de aankoop en het gebruik van stillere voertuigen te bevorderen. [Am. 12]

(9 quinquies)  Het geluidsniveau van voertuigen is voor een deel afhankelijk van de omgeving waarin de voertuigen rijden en met name van de kwaliteit van de wegeninfrastructuur en van het verstandig beheer van het wegverkeer. Er moet dus worden nagedacht over een geïntegreerde aanpak, met name in de luidruchtigste stedelijke gebieden en waar kortetermijnmaatregelen noodzakelijk zijn. [Am. 13]

(9 sexies)  Bij personenauto's is het overheersende geluid bij een rit met een gemiddelde snelheid van onder de 45 km. per uur nog dat van de motor en het uitlaatsysteem, bij ritten met een hogere snelheid daarentegen is dat het bandengeluid en het geraas van wind. Dit bandengeluid en geraas van wind is niet afhankelijk van de soort of het vermogen van de motor. Door de ontwikkeling van de auto sinds de zeventiger jaren van de vorige eeuw zijn de motoren beduidend stiller geworden, maar door de bank genomen is het vermogen en het gewicht ervan verhoogd. Aan het laatste en aan een toename van de rijveiligheid is een gewichtstoename van het totale voertuig toe te schrijven, die gepaard ging met een noodzakelijke verbreding van de contactvlakken van de banden van het voertuig ter verhoging van de stabiliteit tijdens het rijden. Met iedere verbreding van deze vlakken neemt het bandengeluid van het voertuig toe. [Am. 14]

(9 septies)  Geluidshinder is een probleem met veel kanten waarbij veel oorzaken en factoren van invloed zijn op het geluid dat wordt waargenomen door de mens, en op de sensatie die het bij hem teweegbrengt. Met wetgeving om verkeersgeluid te verminderen moet op deze aspecten worden ingegaan door rekening te houden met geluid afkomstig van de motor, het voertuig en de banden, het wegdek, rijgedrag en het verkeersbeheer, en deze punten moeten in de wetgeving aan de orde komen, zoals het geval is in Verordening (EG) nr. 1222/2009 en Richtlijn 2002/49/EG.[Am. 15]

(10)  De van hybride elektrische en puur elektrische wegvoertuigen verwachte milieuvoordelen hebben geleid tot een substantiële vermindering van het door die voertuigen geëmitteerde geluid. Zo is een belangrijk geluidssignaal verdwenen dat voor blinde en slechtziende voetgangers, voor fietsers en ook voor andere verkeersdeelnemers een middel is om naderende, aanwezige of vertrekkende voertuigen op te merken. Daarom ontwikkelt de industrie nu geluidssystemen om dat ontbrekende geluidssignaal bij elektrische en hybride elektrische voertuigen te compenseren. De prestaties van op voertuigen gemonteerde naderend-voertuiggeluidssystemen moeten worden geharmoniseerd. De keuze om dergelijke systemen al dan niet te monteren, moet echter aan de voertuigfabrikanten worden gelaten.

(10 bis)  De Commissie moet het potentieel van actieve veiligheidssystemen in stillere voertuigen, zoals hybride en elektrische voertuigen, onderzoeken, zodat beter kan worden toegewerkt naar de doelstelling van het verbeteren van de veiligheid van kwetsbare weggebruikers in stedelijke gebieden, zoals blinde, slechtziende en hardhorige voetgangers, fietsers en kinderen. [Am. 16]

(10 ter)  Het geluidsniveau van voertuigen heeft directe gevolgen voor de levenskwaliteit van de burgers van de Unie, met name in de stedelijke gebieden waar er weinig of geen elektrisch of ondergronds openbaar vervoer, fietsers en voetgangers zijn. Er moet ook rekening worden gehouden met de doelstelling die het Europees Parlement heeft vastgesteld in zijn resolutie van 15 december 2011 over een stappenplan voor een interne Europese vervoersruimte(19), namelijk een verdubbeling van het aantal gebruikers van openbare vervoermiddelen. De Commissie en de lidstaten moeten met inachtneming van het subsidiariteitsbeginsel het openbaar vervoer, het lopen en het fietsen stimuleren om de geluidshinder in de steden te verminderen. [Am. 17]

(10 quater)  Het geluidsniveau van een voertuig is voor een deel afhankelijk van het gebruik en het goede onderhoud na aankoop. Daarom moeten de burgers van de Unie bewust worden gemaakt van het belang van een vlot rijgedrag met inachtneming van de bestaande snelheidsbeperkingen in elke lidstaat. [Am. 19]

(11)  Om de typegoedkeuringswetgeving van de Unie volgens de aanbevelingen van het CARS 21-verslag uit 2007(20) te vereenvoudigen, moet deze verordening voor wat de testmethode betreft, worden gebaseerd op VN/ECE-reglement nr. 51 over geluidsemissies en voor wat vervangende uitlaatgeluiddempingssystemen betreft, op VN/ECE-reglement nr. 59 over geluiddempingssystemen(21).

(12)  Teneinde de Commissie in staat te stellen de technische voorschriften van deze verordening door een directe verwijzing naar de VN/ECE-Reglementen nr. 51 en nr. 59 te vervangen zodra de grenswaarden voor de nieuwe testmethode in die reglementen zijn vastgesteld, of die voorschriften aan technische en wetenschappelijke ontwikkelingen aan te passen, moet aan de Commissie de bevoegdheid worden overgedragen om overeenkomstig artikel 290 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie handelingen vast te stellen ten aanzien van detot wijziging van de bepalingen in de bijlagen bij deze verordening die betrekking hebben op de testmethoden en geluidsniveausop EU-typegoedkeuringsprocedures op het gebied van geluidsniveaus van voertuigtypen en uitlaatsystemen, methoden en instrumenten om het geluidsemissieniveau van motorvoertuigen te meten, controles van de conformiteit van de productie, specificaties voor testlocaties, meettechnieken voor aanvullende bepalingen inzake geluidsemissie en maatregelen om de hoorbaarheid van hybride en elektrische voertuigen te waarborgen. Het is van bijzonder belang dat de Commissie bij haar voorbereidende werkzaamheden tot passende raadplegingen houdtraadpleging overgaat, onder meer op deskundigenniveau. Bij de voorbereiding en opstelling van de gedelegeerde handelingen moet de Commissie ervoor zorgen dat de desbetreffende documenten tijdig en op gepaste wijze gelijktijdig aan het Europees Parlement en de Raad worden toegezonden. [Am. 20]

(12 bis)  Het geluidshinderreductiepotentieel van de geluidsbronnen, waar deze verordening op gericht is, is relatief kleiner dan dat van het door de banden van het voertuig beroerde wegdek. De laatste geluidshinderreductie zou technisch beduidend gemakkelijker te realiseren zijn. Met de reeds ter beschikking staande asfaltsoorten zoals fluisterasfalt, asfaltsoorten met geluidsbeperkende eigenschappen of op het gebied van geluid geoptimaliseerd asfalt, geïntegreerd in een alomvattende aanpak, die verschillende eenvoudige bouwmaatregelen combineert, kan nu al een beperking van circa 10db op lokaal niveau bereikt worden. Deze effectieve aanpak van de specifiek lokale geluidsbronnen maakt geen deel uit van deze verordening, omdat een uitvoering daarvan de overheidsbegrotingen, vooral die van de regionale en lokale autoriteiten, te zwaar zou belasten. Dit zou moeilijk uit te dragen zijn in tijden van financiële crisis en zou daarnaast ook raken aan het domein van het regionaal en structuurbeleid.[Am. 21]

(13)  Als gevolg van de toepassing van een nieuw regelgevingskader dat bij deze verordening wordt vastgesteld, moet Richtlijn 70/157/EEG worden ingetrokken,

HEBBEN DE VOLGENDE VERORDENING VASTGESTELD:

Artikel 1

Onderwerp

Bij deze verordening worden de administratieve en technische voorschriften vastgesteld voor de EU-typegoedkeuring van alle in artikel 2 bedoelde nieuwe voertuigen wat hun geluidsniveau en uitlaatsystemen betreft, en voor de verkoop en het in het verkeer brengen van onderdelen en uitrustingsstukken voor die voertuigen.

Artikel 2

Toepassingsgebied

Deze verordening is van toepassing op voertuigen van de categorieën M1, M2, M3, N1, N2 en N3 zoals gedefinieerd in bijlage II bij Richtlijn 2007/46/EG, en op systemen, onderdelen en technische eenheden die voor dergelijke voertuigen zijn ontworpen en gebouwd.

Artikel 3

Definities

Indien bovenvermelde verschillen echter voortkomen uit het gebruik van een verschillende testmethode, moeten zij als een ander type worden beschouwd. [Am. 22]

In afwijking van punt 3) mag de maximummassa groter zijn dan de door de overheid van de lidstaten toegestane maximummassa;